Monthly Archives: luty 2014

The year 1991 is a quite important date for the Polish Hi-Fi, with special attention for the loudspeaker manufacturers. This because it is the year, when companies like ESA and RLS were founded. The nineties were also the time when Audiowave, GLD (1995), Minima Audio (1996) or QBA (1993) were founded. However looking from today’s perspective, we can see, that time was not forgiving for many of them, and only the two first, and oldest, companies survived. And not only survived – they fare well and broaden their portfolio successively.
In this reportage I would like to concentrate on the Warsaw based company ESA, and most of all on its current owner (1996-) – Mr. Andrzej Zawada. Almost a quarter of a century (counting from the founding of the company) on our difficult, unpredictable and quite shallow market can only arouse respect. And how fares the man in question? I happy to say, that he is absolutely fine, and his enthusiasm seen each and every year during the presentations at the Audio Show, as well as his inability to stay in one place are not for show, but they come from his inner energy, which comes from music and creation of the products with the known logo.

But I do not want to transcribe the catalog, or have Mr. Andrzej tell me stories about times passed, I decided to meet him in his own, natural environment, the place he listens to his speakers and sipping a splendid espresso, we like both as it turned out, listen to music quietly. After a few first notes I knew, that ‘quietly’ is not a good description, but let’s not foreshadow the facts. So I will begin with a list of components creating the system we would be listening to:
–    The digital chain was composed of two Genesis Digital Lens buffers placed between the Mark Levinson No. 37 transport and Mark Levinson No. 365 DAC
–    The analog part of the system was composed based on the turntable Avid Volvere enhanced to the model Sequel (just like the one we tested recently – link) equipped with a SME Series IV tonearm bearing the Lyra Titan cartridge and the Avid Pellere phonostage, which is in fact very similar to the Pulsare, but without the front panel knobs, which are replaced by micro switches on the bottom of the device
–    And the amplification, common for both previous chains – Marton Opusculum Reference, although equipped only with one set of XLR inputs, we used them for both chains, what required troublesome re-plugging of the cables. Of course we could lead the signal from the DAC or the phonostage using RCA cables, but the sound was better using XLRs, so it was worth the trouble. Otherwise we would have all the time a bugging thought, that we are not using the whole potential of the available equipment. Fortunately this will not take long, as the newer version of the Marton will have two XLR inputs.
–    Loudspeakers – the main reason I visited Mr. Andrzej in this sunny February afternoon – the ESA Revolution No.9. Interestingly the name is not derived from the amount of used 25-cm Scan Speak drivers, but… from a quite psychedelic-noise piece by the Beatles, often regarded as a musical collage – “Revolution Number 9”. But never mind the name of the speakers, the main thing about the 9 is the fact, that they were designed without looking at budget. Nine pieces of the 25 cm Scan Speaks, not the subwoofer type ones, but made on demand, as a special impedance was needed – 50 ohms. The battery of the woofers is supplemented by a midrange 18 cm carbon-cellulose Scan Speak and a ring Revelator R29, what results in a 3.5 way design (the bass section is divided into a lower bass section driven by 6 speakers and 3 speakers working in the upper region) placed on an open baffle, made from three glued together MDF layers with a thickness of almost 7.5 cm.
–    The cabling is almost entirely proprietary ESA, and only the optic fibers made to AT&T standards do not carry the ESA logo.
As you can see on the pictures, the electronics was placed on a table with interesting design, where the shelves are pneumatically isolated, and the side walls of the listening room are covered with verticals which act as acoustic absorbers-reflectors. Those can also be adjusted if needed. The listening room is isolated from the rest of the house acoustically as well as electrically.

This much about the technicalities. I quote them just from my duty, as we concentrated solely on music during my five hour stay. It turned out very quickly, that Mr. Andrzej is more a music lover than audiophile, so instead of presenting and praising his constructions he spend most of the time searching and playing the most tasty pieces from his vast collection of music. I will show the almost complete playlist also in the form of photos:

Starting with the first and ending with the last piece, the permanent, native and undisputable asset of the listening set was an incredible timing combined with a splendid timbre and true reproduction not only of the immediacy of the individual sounds, but also the sizes of the instruments that created them. But this was not yet the most intriguing thing, as the mentioned things were only a background for the acoustic pressure, the soundwave, that the No.9 created. The hit of the basedrum, the bass guitar or contrabass were not only heard, they were also felt. You could not stay in your listening chair, as the more energetic material was loaded on the turntable, the more you wanted to start moving around.
With such size of the speaker you cannot really talk about a point sound source, yet the coherence and homogeneity did not leave any doubt, that the loudspeakers were not created by pure chance, and the used drivers match each other without any audible stiches. It was enough to play “The Koln Concert” Keith Jarrett to know how perfectly, with what precision and thoughtfulness the real shape and natural sound of the piano was reproduced. It was not beautiful, smooth and shiny, as sometimes we are led to believe, but rather through its coarseness and roughness it gained on authenticity and truthfulness. Interestingly, almost with every album listened to before this one, and after, I came to the conclusion, that the ESA sound rather sweet, but not with the ordinary sweetness of white sugar, but with dense, multilayer sweetness. Maybe not in literal way, like an onion or an ogre are multi-layered ;-), but in a more noble way, like caramel, or better as a natural honey, in the form of dark, buckwheat or heather honey. In addition this characteristics did not interfere with another, very important one – resolution. Each and every detail, micro-reverb and so called audiophile plankton had its clear and rightful place in the musical spectacle, becoming maybe a small, but very important part of it, especially when looking from the point of view of the completeness of this spectacle. It is enough to mention a phenomenal dialog between the bass of Larry Taylor and the drums and percussion of Ron Selico on “Exercise in C Major for Harmonica” placed on the concert album “Jazz Blues Fusion” of John Mayall. Without truthfull reproduction of the vivid reactions of the spectators – whistles, applause and shouts this recording would lose the authenticity, while the mentioned items are only the background for the concert, so they could have been marginalized.

I must confess, that everything I am writing up to this point is absolutely opposed to my previous impressions from listening to the No.9 during the Audio Show 2006 & 2007. Then the sound was big and spectacular, but had issues with timing and control over the lower octaves. This time I could not observe any of this. Probably this can be attributed to the class of the amplification used, and to the acoustic adaptation of the listening room. I cannot say a bad thing about the Nagra used during the Shows, but the Marton Opusculum Reference has its first 30 watts in class A and was capable of totally possessing the big open baffles supplying the ears of the listeners with the smallest details extracted from the vinyl grooves by the Lyra cartridge. This is a clear example, that nothing can replace listening in controlled environment, however listening in an audio salon or at the manufacturer, or if there is no other way during a show or presentation, should be only the introduction to further listening at home. It is also advisable to follow the things already listened to and verify your impressions when possible. To name an example, the Avid turntable used by my kind host reached a level not encountered during our testing, when paired with a good cartridge. If you wonder, why I did not mention the digital source, then I will tell that now. We tried some digital recorded items at the end of the test, but we heard immediately, that the old vinyl has much more to offer, much, much more…

As a side note, a little bonus, and at the same some twist in the time-space continuum, I made a picture of a graphic made by Mr. Andrzej’s daughter, which presents the young Glenn Gould in his characteristic pose at the piano. At first sight everything looks fine, but when you look closer, you will see a picture/painting in the background, which shows Gould in a much later time period.

I sincerely thank Mr. Andrzej for hosting me and I would also like to remind everybody, that personal contact with the people behind the products is an invaluable tool to understand the idea, the genesis for the existence of those products. In case of Mr. Zawada it was the idea of coming as close to the absolute, of live music, which he hears much often than most of us, as humanly possible. After listening to his speakers ESA Revolution No.9 I can state, that the goal he put during the design period of those speakers was absolutely reached.

Marcin Olszewski

Crayon Audio to austriacki producent hi-endowej elektroniki audio, który w najbliższym czasie może zrobić trochę zamieszania na tym nieco hermetycznym rynku. Firma jest blisko powiązana z marką Trenner & Friedl, której zestawy głośnikowe niedawno pojawiły się w naszym kraju i od razu spotkały się z ciepłym przyjęciem słuchaczy i recenzentów. W ofercie Crayona znajdziemy obecnie tylko dwa urządzenia – kosmiczne monobloki CMA-1 i niewiele skromniejszy wzmacniacz zintegrowany CFA-1.2.

Na pierwszy rzut oka widać, że konstruktorzy nie oszczędzali tutaj na materiałach. Obudowę wykonano z dużych brył aluminium poddanych obróbce na sterowanych komputerowo maszynach CNC. Pozwoliło to nie tylko na uzyskanie urządzenia o pięknych kształtach i minimalistycznej formie, której nie szpecą szpary ani śruby montażowe, ale także zbudowanie ciekawego systemu odprowadzania ciepła. W pokrywie wzmacniacza wykonano osiem otworów, które sam producent nazywa kominami. I rzeczywiście, określenie to wydaje się być całkiem adekwatne, ponieważ tunele są częścią większego, metalowego bloku, do którego przykręcono tranzystory mocy. Środkowemu rządkowi otworów na górze odpowiadają również przyciski umieszczone na przedniej ściance wzmacniacza. CFA-1.2 dysponuje mocą 64 W przy ośmioomowym obciążeniu i 90 W przy czterech omach. Użytkownik ma do dyspozycji trzy wejścia i jedno wyjście liniowe, jedno wejście dla gramofonu z wkładką MM lub MC, wyjście z przedwzmacniacza oraz bezpośrednie wejście do końcówki mocy. Na wyposażeniu znajduje się też pilot zdalnego sterowania. Konstruktorzy muszą być miłośnikami płyt winylowych, ponieważ mocno przyłożyli się do wbudowanego phono stage’a. Jest to podobno jeden z najlepszych zintegrowanych układów na rynku, co potwierdzają tak znani recenzenci, jak Srajan Ebaen z magazynu 6moons. Wiadomo jednak, że Crayon Audio pracuje nad czymś jeszcze lepszym – osobnym przedwzmacniaczem gramofonowym w równie ciekawej obudowie. Hi-endowy phono stage będzie nosił oznaczenie CPH-P. W katalogu austriackiej firmy ma się także pojawić odtwarzacz płyt kompaktowych CCD-1 dopasowany wzorniczo do CFA-1.2 i wyposażony w przetwornik cyfrowo-analogowy z wejściem USB. Co więcej, niedługo w ofercie ma się pojawić także bezkompromisowy wzmacniacz słuchawkowy CHA-1.

Sprzęt marki Crayon Audio ma być dostępny w Polsce już od marca 2014 roku. Wzmacniacz zintegrowany CFA-1.2 będzie kosztował 18900 zł, odtwarzacz CCD-1 z przetwornikiem USB – 41900 zł, wzmacniacz słuchawkowy CHA-1 – 34900 zł, a phono stage CPH-P – 19900 zł. Monobloki są wykonywane na zamówienie i mogą zostać dopasowane do potrzeb konkretnego klienta. Para CMA-1 kosztuje 145000 zł.

Moje Audio

Niezmiernie miło nam Państwa poinformować, że Eter Audio rozszerza swoją ofertę o prawdziwą legendę wśród brytyjskich producentów kolumn głośnikowych – markę Spendor. Ta działająca nieprzerwanie od 1960r firma założona przez Spencera Hughesa i jego żonę Dorothy (nazwa pochodzi od pierwszych sylab ich imion) ma swoje korzenie w dziale badawczym BBC, gdzie powstał referencyjny monitor LS3/5a. Kultywując tradycję i do dnia dzisiejszego pozostając przy ręcznej produkcji w zlokalizowanym w UK (Hailsham w Sussex) zakładzie oferuje zarówno produkty w prostej linii wywodzące się od swojego protoplasty, jak i kolumny o na wskroś nowoczesnym designie. Warto również podkreślić, iż jako jeden z nielicznych producentów jedynie przetworniki wysokotonowe (i to też nie do wszystkich modeli) zamawia u zewnętrznych dostawców a średnio i niskotonowe wykonuje we własnym zakresie.
Pomimo zmiany właściciela w 2001r (manufakturę przejął Philipp Swift, założyciel Audiolaba) nie zerwano z tradycją i wszystkie, zarówno klasyczne, jak i bardziej nowoczesne wzorniczo modele wykonywane są zgodnie z ponadczasowymi prawidłami sztuki stolarskiej. Nie zważając na coraz popularniejsze maksymalizowanie zysków poprzez cięcie kosztów własnych w Spendorze nie zrezygnowano ze stosowania kosztownego wytłumienia matami bitumicznymi, czy dwustronnego okleinowania (okleinami naturalnymi) wysokiej jakości MDFu.

Obecnie w portfolio Spendora znajdują się cztery linie kolumn:
– D – z podstawkowym reprezentantem, wywodzącym się w prostej linii od legendarnego przodka SA1 modelem D1 i jedną konstrukcją podłogową – D7. W obu ww. przypadkach prawdziwą wisienką na torcie jest autorski przetwornik wysokotonowy – Spendor LPZ
– A – zawierającą pięć modeli kolumn dedykowanych kinu domowemu
– Classic – prawdziwy skarbiec ortodoksyjnych audiofilów z pięcioma, na wskroś klasycznymi modelami poczynając od filigranowego S3/5R² na potężnym, swobodnie schodzącym do 35 Hz w standardowym pomieszczeniu SP100R²
– ST – z jednym, za to bezkompromisowym modelem wolnostojącym – ST.

Serdecznie zapraszamy
Eter Audio

Opinia 1

W przypadku większości recenzji metodologia postepowania jest dość schematyczna, niemal zagrożona rutyną. Dostajemy do przetestowania nowe urządzenie, bądź coś, co na powyższe miano ze względu na swoją funkcje, lub budowę nie zasługuje. Oglądamy je, badamy organoleptycznie, przez co uzyskujemy tzw. pierwsze wrażenie, które staramy się jak najwierniej zapamiętać, zapisać i bardzo często właśnie na bazie tego doświadczenia zdobywać kolejne. Następnie wpinamy je w nasz tor audio i pozwalając podczas okresu akomodacyjnego osiągnąć optymalne parametry pracy. Jednocześnie cały czas je obserwujemy a lista poczynionych obserwacji powoli się wydłuża – przyda się później. Po tygodniu, bądź jeśli okoliczności na to pozwalają nawet dwóch, a czasem i jeszcze dłuższym okresie, kiedy wszystko, co w danych warunkach było do osiągnięcia uchwyciliśmy, lub przynajmniej mamy takie (czasem mylne) wrażenie przychodzi czas na przekazanie owego „czegoś” dalej, lub odesłanie do producenta/dystrybutora. Czyli wspomniane „coś” definitywnie opuszcza nasz system. Moment opuszczenia raz jest mniej, a raz bardziej traumatycznym przeżyciem, choć bywają też chwile, że powrót do własnego – dyżurnego odpowiednika testowanego wcześniej „czegoś” jest niczym powrót do domu po wyczerpującej służbowej podróży.
Tym razem miało być inaczej, choć nic nadchodzącego kataklizmu nie zapowiadało. W końcu zdążyliśmy się już przyzwyczaić i tak na marginesie mówiąc uodpornić, na żarliwe zapewnienia dystrybutorów, o tym, że to właśnie teraz doznamy objawienia, opadu szczęk i dostąpimy zaszczytu osiągnięcia stanu pełni szczęścia i audiofilskiej nirwany.
Dodatkowym elementem podnoszącym próg oczekiwań i naszych, już i tak (podobno) nazbyt wygórowanych wymagań była dla ludzi „normalnych” oraz, o dziwo sporej części audiofilów wręcz absurdalna cena. Piszę to z pełną świadomością, gdyż do testów dotarła do nas pozbawiona jakichkolwiek zabezpieczeń listwa sieciowa dla niepoznaki określana mianem terminala zasilającego za bagatela 36 900 PLN. Panie i Panowie – oto Furutech Pure Power 6!

OK., jeśli czytają Państwo te słowa oznacza to, że nie należą do grupy osób, które po lekturze ostatniego akapitu doznali apopleksji, histerycznego ataku śmiechu, bądź utwierdzili się w przekonaniu, że audiofilizm należy leczyć w placówkach medycznych o charakterze zamkniętym bez dostępu zarówno do multimediów, jak i, a może raczej przede wszystkim, do bankowości internetowej i kart kredytowych.
Krótko mówiąc serdecznie witamy w gronie tych, którzy wolą najpierw sami posłuchać a dopiero później wygłaszać opinie.

Tytułowy Furutech, którego w dalszej części pozwolę nazywać w skrócie FPP6, jest przepięknie obrobionym blokiem lotniczego aluminium, którego prosta a zarazem elegancka bryła nie zdradza budzącej uznanie 10 kg wagi. Nie ma się jednak czemu dziwić, gdyż we wspomnianym monolicie wydrążono jedynie niewielkie komory dla trzech par rodowanych gniazd, oczywiście Furutecha, FI-E30 (R) typu Schuko, gniazda zasilającego IEC FI-09, oraz centralną wypełnioną czarnym granulatem GC-303 redukującym fale elektromagnetyczne powstające wewnątrz korpusu. Całe okablowanie wykonano ze srebrzonej miedzianej skrętki w izolacji z PTFE a gniazda zamontowano w taki sposób, by maksymalnie zredukować ich ewentualne wibracje. Od strony czysto elektrycznej wypada też wspomnieć, iż uziemienie gniazd wyjściowych jest „pływające”, gdyż nie jest połączone bezpośrednio z głównym gniazdem zasilającym, lecz z obudową, z która też jest połączony przewód uziemiający gniazda IEC.
Ze względu na dość niekonwencjonalną topologię, wewnętrzne okablowanie i odseparowanie od siebie poszczególnych par gniazd pomimo nad wyraz kompaktowych gabarytów FPP6 w momencie wykorzystania wszystkich jego przyłączy staje się dość problematycznym pod względem ergonomii i zwykłej ustawności akcesorium. Z jednej strony nie sposób wymagać od jego posiadaczy, by wstydliwie chowali go gdzieś wśród plątaniny kabli za sprzętem, a z drugiej wystawianie na honorowym miejscu nawet najurodziwszego za przeproszeniem przedłużacza, z którego na cztery strony świata biegną najprzeróżniejsze przewody zasilające może wyprowadzić z równowagi nawet najspokojniejszą Panią Domu. Rozsądnym kompromisem wydaje się zatem takie wkomponowanie FPP6 w system, by ustawić go gdzieś pomiędzy swoimi drogocennymi urządzeniami i wykorzystać jedynie cztery (boczne) z sześciu dostępnych gniazd. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że to karygodne marnotrawstwo, lecz patrząc na to pod innym kontem zostawiamy sobie furtkę do łatwego podpinania (do gniazd frontowych) okazjonalnie używanych, bądź pojawiających się niejako na gościnnych występach urządzeń.
Warto też pamiętać o jednym, acz niezwykle istotnym drobiazgu. Tytułowy Furutech wyposażono w eleganckie, zintegrowane z kolumnowymi narożnikami kolce, które w przypadku pominięcia dedykowanych im podkładek z każdej powierzchni gotowe są w przysłowiowym mgnieniu oka zrobić jesień średniowiecza. Lepiej zatem zażywajmy farmaceutyki poprawiające pamięć i stosujmy podkładki.

Niejako uprzedzając fakty i „trochę” psując zabawę tym, którzy z wypiekami czekali na puentę, od razu, bez ogródek napiszę, że Roger Adamek (właściciel RCM) dostarczając na testy FPP6 zrobił nam straszną krzywdę. Dostarczył bowiem coś, na co na chwilę obecną pozwolić sobie nie możemy, a ponadto do czasu (w moim przypadku) skompletowania systemu za lekko licząc kilkaset tysięcy PLN pozostawienie go w torze zakrawałoby na skrajną głupotę. Sęk w tym, że czekając aż Furutech osiągnie temperaturę pokojową udało mi się w trybie iście ekspresowym wykonać sesję fotograficzną i wiedziałem, że od momentu wpięcia w tor do ostatniej chwili tuż przed oddaniem nic nie powinno zmusić mnie do powrotu do swojej dyżurnej listwy. Zastanawiają się Państwo czemu miałoby to stanowić jakikolwiek problem? Cóż, powód jest nad wyraz prozaiczny – człowiek nadspodziewanie szybko przyzwyczaja się do dobrego. Tak też było i w tym przypadku.
Dysponując 300W, dzieloną amplifikacją Jeffa Rowland’a niejako od pierwszych chwil mogłem wyłapać i ocenić ewentualne ograniczenia dynamiki wprowadzane przez dodatkowy element w zasilaniu. Jednak zamiast tego doświadczyłem czegoś całkowicie przeciwnego – dynamika zamiast spaść osiągnęła poziom do tej pory znajdujący się daleko poza jej możliwościami a cały używany do testów system został wniesiony na wyżyny swoich możliwości. Efekt można było porównać do sytuacji, w której potężne końcówki próbujące zasilić pełnopasmowe, wielodrożne kolumny poprzez przewody głośnikowe o przekroju zbliżonym do włosa nagle i niespodziewanie otrzymały adekwatne do przesyłanych prądów druty. Wszystkiego zrobiło się po prostu więcej, lecz nie poprzez ordynarne powiększenie gabarytów, lecz poprzez uzyskanie większej, naturalnej swobody i nieskrępowania. Poczynając od wręcz drastycznego progresu w kreowaniu właściwych poszczególnym nagraniom gabarytów sceny, poprzez konturowość i ostrość lokalizacji umiejscowionych na niej źródeł pozornych a na fakturze wypełniających wspomniane kontury tkanek skończywszy. Wrażenie było na tyle porażające, że porównania do umycia brudnego okna, bądź zaczerpnięcia rześkiego porannego powietrza wydawały się mało adekwatne do zaistniałej sytuacji. Skala zmian oscylowała gdzieś na poziomie przeprowadzki z szarego miejskiego centrum na alpejską grań z widokiem zapierającym dech w piersiach. Fenomenalny album Arne Domnerus’a „Antiphone Blues” nawet bez Furutecha potrafił już nie raz i nie dwa zachwycić, lecz właśnie po wpięciu FPP6 mogłem na własne uszy się przekonać ile informacji, szczególnie tych określających przestrzeń, w jakiej dokonano nagrania, do tej pory mi umykało. Czułem się tak, jakby idąc znaną niemalże na pamięć drogą odkryć jej ponadprzeciętne i urzekające piękno. Szokujące jednak w całej tej sytuacji było jednak to, że miałem świadomość, iż w Furutechu praktycznie nic nie ma a sprawdza się bez porównania lepiej niż charakteryzujące się zdecydowanie bardziej zaawansowaną budową wewnętrzną urządzenia w stylu niedawno testowanego Reimyo ALS-777 Limited, czy też Gigawatta PC-3 SE EVO. Mocno zdeprymowany takim stanem rzeczy postanowiłem jednak znaleźć jakiś słaby punkt japońskiego rozgałęziacza. Przecież skoro teoretycznie jedynie redystrybuuje, rozdziela, co sam dostaje z przysłowiowej ściany, nie mając technicznych możliwości na uszlachetnienie, wygładzenie i dopieszczenie oferowanego przez swoje sześć gniazd prądu to i wszelkiej maści „brudy” powinno być słychać. Przygotowałem zatem odpowiednią playlistę i rozpocząłem prywatne polowanie na czarownice. W odtwarzaczu zagościła słynąca z laryngologiczno – foniatrycznych ciągot Anna Maria Jopek, potrafiąca zaskrzypieć bardziej przerażająco od zardzewiałej furtki Youn Sun Nah a nawet Barb Jungr o głosie szorstkim niczym kadłub porzuconej na mieliźnie starej rybackiej łodzi. Niestety nic ponad na wskroś realistyczne brzmienie nie docierało do mych uszu. Zero spowodowanej niezbyt wysokiej jakości nieoczyszczonego prądu szklistości, żadnych niepokojących artefaktów, czy zmatowienia. Jedynie charakteryzujące się ponadprzeciętną ekspresją utwory nad wyraz dobitnie udowadniające, że całe piękno leży w prawdzie a nie w sztucznie wykreowanej, przypudrowanej i „poprawionej” iluzji.
Podobnie było ze zdecydowanie bardziej agresywnym repertuarem. Progresywno-thrashowe poczynania Propagandhi („Failed States”), czy rozpoczynający się liryczną partią fortepianu w „Submission for Liberty” równie ciężki album „Submission for Liberty” australijskiej formacji 4ARM nie pozostawił złudzeń na chociażby cień szansy na odnalezienie tak przypisywanego wszelakiej maści rozgałęziaczom zamulenia. W dodatku zamiast jak to się zwykło uważać nawet tak „prymitywny” repertuar nie został niejako z marszu wykluczony. Furutech zamiast zdyskredytować długowłosych, wydzierganych szarpidrutów i uznać ich za niegodnych ukazał z najwyższą dbałością o co tak naprawdę w thrashu chodzi i gdzie należy doszukiwać się ukrytego w nim piękna. Oczywiście piękna dedykowanego określonej grupie odbiorców. Pure Power był w moim systemie tym, czym w TV rewelacyjna seria popularnonaukowych programów „Time Warp”, w której w jednym z odcinków wzięto na warsztat Metallicę serwując dinozaurom metalu sesję z użyciem kamer rejestrujących 10 000 klatek na sekundę. Krótko mówiąc było lepiej, wyraźniej i ze zdecydowanie większym realizmem niż kiedykolwiek do tej pory.

Kiedy wreszcie dałem za wygraną i zacząłem delektować się z osiągniętym status quo – czyli, że po prostu Furutech jest nie tyle krokiem, co skokiem, susem w kierunku, w którym chciałbym w swoich audiofilskich poszukiwaniach podążać, usiadłem do przelania na papier własnych spostrzeżeń mających stanowić zarys przyszłej recenzji. Miałem jednak jeden, za to nader poważny problem – jak opisać pustkę i żal, jaki miał po sobie zostawić tytułowy bohater. Do tematu można było podejść na spokojnie i zastosować próbę swoistego, wewnętrznego dialogu, niczym Joe Giddeon w „All That Jazz”, by koniec końców pogodzić się z nieuchronną koniecznością zwrotu. I proszę mi wierzyć na słowo – taki właśnie miałem zamiar, solenne postanowienie. Jednak po tym jak zjawił się u mnie Jacek i wziął Furutecha na testy do siebie mój cały misterny plan legł w gruzach niczym domek z kart. Nie było innego wyjścia, jak uderzyć w patos i parafrazować Mistrza Jana Kochanowskiego a tym samym narazić się na kalumnie kablosceptyków profanując słowa „Trenu VIII”:
„Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Listwo, tym zniknieniem swoim!”
Jakby tego nie próbować opisać i tak wyjdzie bez odpowiedniego tragizmu, bez adekwatnego ładunku emocjonalnego, ot kolejny wywód obłąkanego audiofila, któremu wydawało się, że coś usłyszał.

Na koniec mam zatem do Państwa gorącą prośbę – jeśli nie planujecie zakupu Furutecha Pure Power 6 nie myślcie o nim i pod żadnym pozorem nie wypożyczajcie na odsłuch. Wypięcie go z systemu można porównać z przytrzaśnięciem sobie palców samochodowymi drzwiczkami. Teraz już wiem, czemu producent na swojej stronie internetowej nie zamieścił nawet zdjęcia FPP6, a wśród pozbawionych filtracji listew na samiuteńkim dole podana jest jedynie nazwa. Sentencja „I nie wódź nas na pokuszenie…” nabiera w tym momencie zdecydowanie realnego wymiaru.

Marcin Olszewski

Dystrybucja: RCM
Cena: 36 900 PLN

Dane techniczne:
Korpus: wyfrezowany na obrabiarkach CNC blok aluminium lotniczego
Gniazdo zasilające: 15A IEC
Zastosowane procesy technologiczne: Wszystkie metalowe elementy poddano procesom kriogenicznym i demagnetyzującym
Uziemienie: do obudowy
Gniazda wejściowe: 6 szt. rodowanych Schuko FI-E30 (R)
Okablowanie wewnętrzne: 3 wiązki przewodów o zróżnicowanym przekroju wykonanych z izolowanej PTFE posrebrzanej wysokiej czystości miedzi Alpha-OFC
Wymiary: 250mm x 250mm x 95mm
Waga: 10kg

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center
– Gramofon: dwusilnikowy Transrotor ZET 3 + 12″SME + Transrotor MC Merlo Reference + zasilacz Transrotor Konstant M-1 Reference
– Przedwzmacniacz gramofonowy: RCM Audio Sensor Prelude IC
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI 5
– Przedwzmacniacz: Jeff Rowland Corus
– Końcówka mocy: Jeff Rowland 625
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders; EgglestonWorks Fontaine Signature
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power
– Listwa: GigaWatt PF-2 + przewód LC-2mk2; Amare Musica Silver Passive Power Station
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips; Acoustic Revive RAF-48H

Opinia 2

Marka Furutech znana jest chyba wszystkim, którzy choć trochę interesują się jakością odtwarzania dźwięku. W swojej ofercie posiada gigantyczną listę produktów związanych z okablowaniem systemów i akcesoriami do konfekcji tegoż okablowania, ale może pochwalić się także kilkoma skomplikowanymi urządzeniami wspomagającymi melomanów jak: prostownica płyt winylowych, demagnetyzer do wspomnianych czarnych krążków czy jonizator komponentów audio. Dla audiofila to raj akcesoryjny, a dla sceptyka mekka wyzyskiwania naiwnych złotouchych adeptów nigdy niekończącej się gonitwy za króliczkiem. Inaczej mówiąc, proponowana różnorodność towaru w magazynie, jest całkowicie zbędna i nazywana strefą gadżetów audio-voodoo, mająca za cel oskubać biednych klientów z nadmiaru posiadanej gotówki. Ja wielokrotnie przekonawszy się o występowaniu różnic w brzmieniu po zmianie modeli okablowania, nie forsuję przedwcześnie wniosków i jeśli tylko nadarza się okazja, chętnie wpinam coś kontrowersyjnego w swój tor audio. Jak do tej pory nie miałem problemów z wyłapaniem zachodzących zmian, a że raz były to pożądane, a innym razem niechciane ingerencje, tym bardziej jawiły się jako potwierdzenie słuszności obfitej oferty takich producentów. W swojej dotychczasowej zabawie z dodatkami mającymi zbliżyć mnie do wyimaginowanego w moim mózgu ideału dźwięku (oddanie żywej muzyki od dawna uważana jest za utopię), przetestowałem kilka listew, kondycjonerów, pasywnych filtrów zasilających i jeszcze ani razu taka próba zasilenia mojego sprzętu, nie wypadała nawet neutralnie, tylko zwykle w lekkim stopniu, ale jednak degradowała brzmienie. Najbardziej cierpiała końcówka mocy, którą producent mojej marki każe wpinać bezpośrednio do ściany, mimo posiadania dedykowanego regeneratora prądu w swojej ofercie. Jak do tej pory jego słowa przeciw buńczucznym zapowiedziom różnorakich konstruktorów okazywały się jedyną słuszną drogą do osiągnięcia brzmieniowej nirwany. Tymczasem, tuż przed ostatnią warszawską wystawą Audio Show do oferty katowickiego RCM-u dołączyła „listwa”, która według zapewnień dystrybutora, miała obalić pielęgnowany przeze mnie mit o negatywnym wpływie wszystkich takich wynalazków na mój zestaw. Trochę czasu minęło, ale w końcu nastał czas zderzenia się prawdy głoszonej z prawdą realnej konfrontacji i w moje skromne progi dumnie wkroczyła, nietypowo wyglądająca (kształt kwadratu) listwa sieciowa, z pod szyldu japońskiego Forutecha o handlowej nazwie PURE POWER 6.

PURE POWER 6 to dziesięciokilogramowy puc aluminium lotniczego, w kształcie postawionego na czterech słupach zakończonych kolcami i stojącymi na dedykowanych podkładkach kwadratu. Górna płaszczyzna dla przełamania monotonii wzorniczej, została uformowana w coś na kształt fal, gdzie na środkowej „fałdzie” w prostokątnym podfrezowaniu umieszczono logo producenta. Patrząc na bryłę konstrukcji, ciężko oprzeć się pozytywnemu, na wskroś nowoczesnemu w odbiorze, ale wysublimowanemu pomysłowi wzorniczemu, dzięki któremu znajdzie miejsce nawet w najbardziej wyrafinowanym towarzystwie. Nowoczesność i piękno mogące współgrać z prawie każdą stylistyką, na pewno przysporzy Furutechowi wielu potencjalnych klientów. Jedynym drobnym mankamentem dla posiadaczy małych pomieszczeń odsłuchowych, może okazać się sposób rozmieszczenia gniazd sieciowych. Z uwagi na kształt czworoboku przyłącza rozchodzą się w czterech poziomych kierunkach (rozeta), co pociąga za sobą, przymus wygospodarowania sporej ilości wolnego miejsca. Ale czego nie robi się dla spełnienia marzeń o lepszym brzmieniu, tym bardziej jeśli przełkniemy lekko szokującą cenę tej wariacji na temat listwy sieciowej, o której by nie zniechęcić do dalszego czytania wspomnę na końcu opowieści. Cena jest pojęciem względnym i można wybrzydzać lub się śmiać, ale jeśli ktokolwiek dłuższy czas poszukiwał sposobu bezstratnego rozdziału energii do swoich komponentów i po kilkukrotnym rozczarowaniu wpina je do właśnie testowanego „rozgałęziacza”, zapomina o temacie. Natrafiając na coś idealnie wpasowującego się w system (czytaj nieszkodzącego), na pewno z dużą powagą rozważy zakup, zamykającego dalsze poszukiwania „ustrojstwa”. Oczywiście zakładam, że klient  który weźmie gadżet Furutecha do domu, jest przygotowany emocjonalnie i finansowo do tej konfrontacji. Z recenzenckiego obowiązku dodam, iż owa listwa obok zasilającego ją gniazda, ma dodatkową zewnętrzną śrubę uziemienia, a ilość obsługiwanych przez nią terminali sieciowych, to standardowe sześć gniazdek. Niestety w komplecie nie dostajemy kabla zasilającego, który musimy dokupić. Próbując nie zważać na porażającą zwykłego Kowalskiego ilość zer na metce, postanowiłem przejść do najważniejszego punktu tego spotkania i wpiąłem bohaterkę testu w swoją, jak dotąd pokazującą wszystkim takim wynalazkom gdzie ich miejsce końcówkę mocy. Z jednej strony liczyłem na zadowalające rezultaty, a z drugiej po tylu porażkach, nie chciało mi się wierzyć, że może być inaczej. I z nastawieniem: „i chciałbym i boję się” zasiadłem do analizy skutków nakarmienia mojej chimerycznej końcówki KAP-777, życiodajnym prądem przydzielonym przez produkt dystrybuowany przez katowicki RCM.

Postaram się bez specjalnej ekwilibrystyki (to jest przecież ładnie opakowana zwykła złodziejka) przekazać nachodzące mnie w czasie testu myśli i zaistniałe reakcje. Nawet teraz po kilku dniach pamiętam moment podpinania moich urządzeń do dostarczonej do testu listwy. Z szyderczym uśmieszkiem na twarzy czekałem na kolejną spektakularną porażkę tego aluminiowego, stojącego na czterech kolumnach sarkofagu. Inna sprawa, że jeśli dostałbym takie cudo w prezencie od żony i nawet nie sprawdziło się w działaniu, spokojnie zdobiłoby mój zestaw do odtwarzania muzyki – tak umiejętnie przyciąga wzrok. Ale przecież nie dla patrzenia kupujemy „trójniki” i w skupieniu zagłębiłem się w mogące wystąpić straty natury jakościowej odtwarzanego dźwięku. Kilka taktów znanych i dobrze zrealizowanych utworów, zburzyło moje dotychczasowe postrzeganie w tej materii. Szybko przepiąłem się do ściany i … nie wierzę. Z powrotem do listwy i … to niemożliwe. Znowu do ściany… to samo. Efekt? Nareszcie znalazłem rozwiązanie moich problemów z ze zbyt małą ilością gniazd zasilających. Co prawda biorąc pod uwagę ważny element decyzji zakupowej, jakim jest „price”, sprawa wyjaśniła się na razie w świecie wirtualnym, ale zauważyłem światełko w tunelu dla potencjalnej grupy docelowej, gdzie najprostszy kabel zasilający oscyluje w okolicach samochodu średniej klasy. A proszę mi uwierzyć, takich klientów jest sporo w naszym kraju i to do nich kierowany jest ten dział oferty japońskiego Furutecha. Nikt nikomu nie wciska nic na siłę, tylko w przypadku odniesienia serii porażek dźwiękowych po mariażach z różnymi kondycjonerami i innymi temu podobnymi  ustrojstwami, proponuje swój sposób na niedegradującą reglamentację zasobów energii elektrycznej dla każdego podpiętego urządzenia. Nie wiem jak oni to robią, w materiałach dystrybutora jest tylko informacja o zastosowaniu filtrów pasywnych, ale efekt przeskoczył moje najśmielsze oczekiwania. Teoretycznie taki rozdzielacz prądu powinien być przeźroczysty, ale takiego jeszcze nie spotkałem i bohaterka tego tekstu też ma swoje „trzy grosze” do powiedzenia. Czy będzie to dobrze czy źle postrzegane zależy od nastawienia klienta, jednak moje wnioski raczej kierują się w stronę pozytywnych odczuć, a dlaczego postaram się w miarę jasno opisać. Jak dotąd wszystkie takie propozycje ograniczały swobodę na górze pasma, przy jednoczesnym zaokrągleniu dolnych częstotliwości. Dźwięk stawał się cieplejszy i w wielu przypadkach mogło to nieść spore zalety, ale w wartościach bezwzględnych odczuwałem lekkie ograniczenie zwiewności dobiegającej z kolumn muzyki. Jawiło się to jako mniejsza lub większa mgiełka, która na niższych pułapach cenowych docelowych zestawów audio może być niezauważalna, ale u mnie była mocno odczuwalna. Tym razem produkt Japończyków stanął na wysokości zadania i jeśli miałbym się doszukać „szkodliwej” ingerencji, to może na siłę wymieniłbym jakiekolwiek grzebanie w finałowym efekcie obróbki materiału źródłowego. Dla wielu listwa ma być drutem i niczym więcej. Tymczasem PURE POWER 6 zwiększa rozdzielczość dobiegających ze sceny sygnałów. Nie poprzez zmianę tonacji- tego nawet nie muska i barwa jest identyczna jak przy zasilaniu z gniazdka, tylko zwiększeniu ilości informacji, co powoduje efekt napowietrzenia i doświetlenia wirtualnej sceny. Czytelniejsze, nie popadające w sztuczność blachy (przypominam, że to jest mój konik), bardziej otwarty środek pasma i zwiększająca kontur kontrola dołu (w pierwszym momencie odczuwamy go jakby mniej, ale zgłębiając się dokładniej zauważamy, że to pochodna większej czytelności) , przewartościowuje postrzeganie tego typu propozycji. Nie wiem czy to się wszystkim spodoba (jakakolwiek ingerencja), jednak po wielu niespecjalnie zadowalających próbach, podobne czary są miłym dla ucha dodatkiem. Oczywiście proszę o zdroworozsądkowe pozycjonowanie opisanych efektów i nie kwalifikować ich jak wymiana wzmacniacza z półki 1000 zł na 30000 zł, ponieważ na szczeblach stratosfery cenowej zmiany powodujące przysłowiowy opad szczęki, często świadczą o ułomności jednego z elementów, a nie jakości tego drugiego. Niemniej jednak z całą odpowiedzialnością stwierdzam, iż japoński „rozgałęziacz” robi więcej dobrego niż złego (jeśli zwiększenie rozdzielczości  to zło) i z utęsknieniem będę czekał na ofertę konkurencji w tym ważnym dziale dla urządzeń audio.

Przygoda z japońską listwą sieciową PURE POWER 6, pozwoliła mi zweryfikować dotychczasowe poglądy na takie zabawki. Jak do tej pory jest pierwszym nieograniczającym mój system elementem, który niejako w bonusie dostarcza kilka pozytywnych zmian w dźwięku zasilanego zastawu. Czy to się komuś spodoba czy nie, należy samemu skonfrontować w wypożyczając ją na testy, ale jedno jest pewne, nawet w najmniejszym stopniu nie zauważyłem zmniejszenia dynamiki czy uśredniania przekazu, a to przy posiadającej 1 kilowatowy transformator końcówce mocy jest sztuką. Wszystkim audiofilom, których cena nie zetnie z nóg, polecam do zapoznania się z jej możliwościami zaopatrzenia w prąd naszych pieczołowicie składanych systemów.

Ps. Jako potwierdzenie „audio voodoo” jakie odczynia ten japoński „trójnik„ opiszę zaistniałą tuż przed oddaniem listwy Marcinowi autentyczną sytuację. Z uwagi na przebiegający w podobnym terminie test gramofonu za ca. 100 kz (już niedługo ukaże się na naszych łamach), zaprosiłem znajomego, który ze swoim setem oscyluje na podobnych do moich pułapach cenowych, by pokazać niesamowitą rozdzielczość i konturowość jak na format analogowy, przy zachowaniu wszystkich jego zalet jakimi są gładkość i barwa. Gdy zasiadł w fotelu odsłuchowym zapytał o stojący przed moim zestawem aluminiowy sarkofag tytułowego Furutecha. Kilka zdań co to jest i pada cena… Wiadomo, jako rozsądny człowiek słysząc układający się w chorą kwotę ciąg cyferek, skwitował temat szybkim: ”to nie ma sensu, nie wydałbym takiej kasy na listwę”. Przyznałem mu rację, gdyż zareagowałem podobnie. Ale dał się namówić na wpięcie tego japońskiego szarlatana i już od pierwszych taktów ruchem rąk pokazał co stało się ze sceną dźwiękową. Nie nalegałem na relację i zaproponowałem dyskusję po odłączeniu mojej elektronik od tego ustrojstwa. Pograliśmy tak z godzinkę i po wypięciu PURE POWER’a, spojrzałem w stronę kolegi, który znów zrobił czytelny ruch ręką, tylko w odwrotnym kierunku. Z uwagi na fakt mojej wcześniejszej kilkudniowej zabawy z tym produktem, po podobnej pierwszej reakcji na cenę jak gość, musiałem zrewidować swój pogląd. Analiza wszystkich aspektów tj.: czego nie psuje, co dodaje i jak to się ma cenowo do posiadanego zestawienia, pozwoliła przychylić się ku zakupowi z wolnych mocy pieniężnych. Znajomy bez zdecydowania zapytał czy da radę posłuchać u siebie i wstępnie umówiliśmy się na telefon, czy naprawdę ma chęć. Z całego tego akapitu najlepsze jest właśnie fakt powiadomienia mnie już o 7.30, że to był bardzo spektakularny pokaz. A dodam, że sporo ciekawych rzeczy w życiu słyszał i kosmetyka w działaniach wszelkich dodatków raczej Jego nie interesuje. Nie wiem czy to kogoś przekona, czy nie, ale jeśli kwota za listwę Furutecha (36900 zł) nie będzie wymagać oddania nerki i na własne uszy chce przekonać się jak wypada włączenie jej w swój tor, niech skontaktuje się z katowickim RCM-em. Ale ostrzegam, może już tam nie wrócić.     

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście, to kompletny zestaw firmy Combak Corporation
Elektronika Reimyo:
– dzielony odtwarzacz Cd: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– przedwzmacniacz lampowy: CAT – 777 MK II
– tranzystorowa końcówka mocy: KAP – 777
Kolumny: Bravo Consequence+
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sek
cja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: Rogoz Audio
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX, platforma antywibracyjna Acoustic Revive RST-38H
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: Dr. Feickert Analogue „Twin”
ramię: SME V
wkładka: Dynavector XX-2 MKII
-drugi gramofon:
napęd z ramieniem: Thales TTT Compact + Siplicity
wkładka: Kuzma CAR-30
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM „THERIAA”

Zapraszam serdecznie na kolejną, trzecią już w tym roku prezentację domowej aparatury audio – „Audiofil”. Odbędzie się ona w pierwszy weekend marca, w dniach 1 – 2.03. b.r. Jej gospodarzem będzie firma „Audiofast” z Łodzi. Dystrybutor najwyższej jakości sprzętu hi-end audio, wielu legendarnych i uznanych marek z całego świata takich jak między innymi: AUDIO RESEARCH, DCS, USHER AUDIO, VANDERSTEEN, AYRE, PRIMALUNA, SHUNYATA RESEARH, DAN D’ AGOSTINO, WILSON AUDIO.

Nie ukrywam, że sporo sobie obiecuję po tej prezentacji gdyż między innymi zaprezentowana zostanie znakomita elektronika DAN’A D’ AGOSTINO. To obok Nelsona Pass’a – Pass Labs jedna z najważniejszych postaci/twórców współczesnych wzmacniaczy i przedwzmacniaczy. Założyciel i wieloletni właściciel firmy Krell Industries, którą założył wraz ze swoją żoną Rondi w 1970 roku, w której przez wiele lat szefem projektów technicznych był jego najstarszy syn Bren.
Rozstanie państwa D’ Agostino z własną firmą wywołało w branży sporą sensację. Na efekty ich odejścia – czy też wyprowadzenia, wyrzucenia – nie trzeba było długo czekać. W 2010 roku na wystawie CES w Las Vegas zaprezentowany został wzmacniacz Momentum wykonany w ramach nowego projektu Dan D’ Agostino Master Audio Systems.
Wszystkie produkowane pod tym szyldem urządzenia: monobloki – Momentum, stereofoniczne końcówki mocy – Momentum Stereo, przedwzmacniacze liniowe – Momentum Pre, zbierają znakomite recenzje na całym świecie. Świetne rozwiązania techniczne, piękne wzornictwo, niepowtarzalne brzmienie.

Poniżej szczegółowy wykaz prezentowanych urządzeń:
– rolę źródła cyfrowego dźwięku będzie pełnić zestaw MSB Technology Diamond DAC wraz z transportem MSB Signature Data CD IV,
– zestawy głośnikowe Wilson Audio ALEXIA oraz zestaw elektroniki złożonej z przedwzmacniacza Dan D’Agostino Pre i końcówki mocy Dan D’Agostino Stereo,
– wszystkie komponenty zostaną spięte wielokrotnie nagradzanym okablowaniem firmy Shunyata interkonect oraz kablem głośnikowym Anaconda serii Z-TRON,
– rolę kondycjonera będzie pełnić bezkonkurencyjny model PowerCell Galileo LE produkcji Synergistic Research,
– w prezentacji wykorzystamy podstawy Tranquility Base, zasilacz aktywnego ekranowania Transporter Ultra SE oraz rezonatory akustyczne Acoustic Art firmy Synergistic Research,
– całość sprzętu będzie posadowiona na stoliku antywibracyjnym Exoteryc firmy Artesania Audio.

Dokładny opis poszczególnych urządzeń znajdziecie Państwo na stronie internetowej firmy Audiofast: www.audiofast.pl

Serdecznie zapraszam! 1 – 2 marca, w godzinach 12.00 – 20.00, Sala Konferencyjna Akademia, Radisson Blu Hotel, Wrocław, ul. Purkyniego 10, wstęp wolny!

Odkąd w laboratoriach Harmana przeanalizowano sposób, w jaki człowiek słyszy dźwięki, i na tej podstawie opracowano technologię cyfrowego przetwarzania dźwięku LiveStage, najlepsze słuchawki JBL zyskały walor, nieosiągalny dla produktów innych marek. Do tego ekskluzywnego grona dołączył niedawno model Synchros S500.

Technologia LiveStage pozwala tworzyć słuchawki, które nie tylko gwarantują najwyższą jakość dźwięku, ale też budują scenę muzyczną, która daje użytkownikowi słuchawek wrażenie, że źródło dźwięku znajduje się nie w jego uchu, ale na wprost, jak podczas koncertu na żywo.

S500 to wysokiej klasy stereofoniczne słuchawki wokółuszne. Już na pierwszy rzut oka widać, że nowocześnie zaprojektowany sprzęt został bogato wyposażony. Sercem słuchawek są 50-milimetrowe przetworniki obudowane solidnymi, miękkimi muszlami ze skóry, zapewniającymi komfort odsłuchu. Przy bliższym poznaniu okazuje się, że nowoczesny przetwornik radzi sobie naprawdę świetnie, budując koncertową potęgę i realizm dźwięku w całym zakresie częstotliwości  10 Hz – 22 kHz. Wspólnie z muszlami o starannie wyważonej akustyce realizuje on JBL-owską technologię PureBass, która daje dźwiękowi nieskrępowaną moc przy przejrzystości impulsów niskotonowych o rewelacyjnej charakterystyce. Wypinany przewód wchodzi tylko do jednej nausznicy, lewej. Jest na nim mikrofon i pilot, wyposażony w 3 przyciski. Przewód ten  można mieć w wersji do sterowania urządzeniami iOS (Apple) lub w wersji uniwersalnej (dla urządzeń z systemem Android i innymi). Nie tylko umożliwia on odbieranie telefonów bez zdejmowania słuchawek – otwiera też nieograniczone możliwości korzystania z iPoda, iPhone’a, iPada i innych urządzeń. Własne zasilanie w postaci dwóch baterii AAA gwarantuje nieprzerwane działanie technologii LiveStage przez 20 godzin.
A do tego ten wzorcowy design, pożądany w najlepszych światowych klubach! Słuchawki są niezwykle lekkie i trwałe, m.in. dzięki temu, że ich masywny pałąk usztywniony jest cieniutkim rdzeniem z wysokogatunkowej stali. Dostępne są w jednolitym kolorze białym i czarnym, czyli jak chce producent, onyx i glacier.

JBL Synchros S500, cena 1299

Podstawowe parametry:
Przetwornik: 50mm
Pasmo: 10Hz – 22kHz
Max SPL: 117dB @ 30mW
Rated Power input: 30mW
Gniazdo: 3.5mm

Rok 1991 to dość istotna data dla polskiego Hi-Fi ze szczególnym uwzględnieniem producentów kolumn, gdyż właśnie wtedy powstały takie firmy jak ESA i RLS. Z resztą na lata 90-te przypada pojawienie się również Audiowave, GLD (1995), Minima Audio (1996), czy QBA (1993), które pozwoliłem sobie wymienić w porządku alfabetycznym. Patrząc jednak na dzień teraźniejszy widać, że czas nie ze wszystkimi obszedł się łaskawie i jedynie dwie pierwsze, a zarazem najstarsze firmy utrzymały się na powierzchni i nie tylko „jakoś sobie radzą”, ale sukcesywnie poszerzają ofertę.
W niniejszym reportażu chciałbym jednak skupić się na warszawskiej manufakturze ESA, a przede wszystkim jej obecnym (od 1996 r.) właścicielu – Panu Andrzeju Zawadzie. Niemalże ćwierć wieku, oczywiście licząc od daty założenia firmy a nie od objęcia sterów, na naszym – trudnym, nieprzewidywalnym i przy tym niezbyt chłonnym rynku budzi szacunek. Jak się zatem czuje tytułowy weteran? Z radością donoszę, że świetnie i obserwowany podczas corocznych prezentacji na Audio Show entuzjazm i niemożność ustania w jednym miejscu nie są tylko wystudiowaną grą aktorską na potrzeby dwudniowego „przedstawienia”, lecz odzwierciedleniem codziennej energii, którą czerpie z muzyki i z pasji tworzenia, która znajduje ujście w produktach sygnowanych wiadomym logo.

Nie chcąc jednak przepisywać katalogu, bądź próbować od Pana Andrzeja wyciągnąć opowieści z mchu i paproci jak to drzewiej bywało postanowiłem odwiedzić go w jego naturalnym otoczeniu, czyli „roboczym” pomieszczeniu odsłuchowym i przy wybornym espresso, którego jak się okazało obaj jesteśmy wielkimi zwolennikami, na spokojnie posłuchać muzyki. Co prawda już po pierwszych taktach wiedziałem, że „spokojnie” w poprzednim zdaniu powinienem wziąć w cudzysłów, lecz … nie uprzedzajmy faktów. Na początek zatem lista komponentów składających się na zestaw odniesienia:
– tor cyfrowy stanowiły dwa bufory pamięci Genesis Technologies Digital Lens wpięte szeregowo pomiędzy transportem Mark Levinson No.37 a DACiem Mark Levinson No.36S
– tor analogowy za to oparty został na gramofonie Avid Volvere rozbudowanym do modelu Sequel (czyli takiego, jak testowany nie tak dawno przez nas – link) i uzbrojonym w ramię SME Series IV zakończone wkładką Lyra Titan i, oraz przedwzmacniacza gramofonowego Avid Pellere, czyli nomen omen Pulsare, w którym poprawiające ergonomię gałki znajdujące się na płycie czołowej zastąpiono mikroprzełącznikami na spodzie urządzenia.
– całe szczęście amplifikacja dla cyfry i analogu była już wspólna – Marton Opusculum Reference, choć wyposażona jedynie w jedną parę gniazd zbalansowanych, co wymuszało konieczność każdorazowej zabawy kablami przy przechodzeniu z jednego źródła na drugie. Oczywiście można byłoby sygnał z DACa, bądź phonostage’a poprowadzić przewodami RCA, jednak skoro po XLRach gra bezdyskusyjnie lepiej to czasem warto się pogimnastykować, niż cały odsłuch mieć gdzieś z tyłu głowy irytującą myśl, że nie wykorzystujemy drzemiącego w posiadanej elektronice potencjału. Całe szczęście ten „audiofilski aerobik” niedługo się Panu Andrzejowi skończy, gdyż doszły mnie słuchy, iż kolejny Marton, który do niego zawita będzie właśnie co najmniej dwie pary XLRów posiadał.
– kolumny, to właśnie jeden z głównych pretekstów, dla których nawiedziłem Pana Andrzeja w to słoneczne, lutowe i zadziwiająco wiosenne weekendowe popołudnie – ESA Revolution No.9. Co ciekawe ich nazwa nie jest pochodną ilości zastosowanych 25-cm Scan-Speaków, lecz … wywodzi się z dość psychodeliczno – noisowego utworu, uznawanego, przez co poniektórych za „muzyczny kolaż” – „Revolution Number 9” The Beatles. Mniejsza jednak o genezę nazwy, najważniejszy w 9-kach jest praktyczny brak limitów budżetowych podczas ich projektowania. Dziewięć sztuk 25 cm Scan-Speaków i to bynajmniej nie tych subwooferowych, lecz wykonywanych na zamówienie między innymi ze względu na wymaganą impedancję wynoszącą … równe 50 Ω. Powyższą baterię uzupełnia średniotonowa węglowo-celulozowa 18-ka Scan-Speak’a i pierścieniowy Revelator R29 tworząc w rezultacie układ 3,5 drożny (sekcja basowa została podzielona na 6 przetworników obsługujących najniższy bas i 3 przetworniki „cięte” zdecydowanie wyżej) umieszczony na budzącej respekt, wykonanej z trzech sklejonych płyt MDF, odgrodzie o grubości blisko 7,5 cm.
– okablowanie to praktycznie w całości autorskie przewody firmy ESA i jedynie światłowody wykorzystywane w systemie cyfrowym wykonane zgodnie z wymogami AT&T nie posiadają logotypu warszawskiej manufaktury.
Jak widać na załączonych zdjęciach elektronikę ustawiono na intrygujących niekonwencjonalnym designem stolikach posiadających pneumatycznie izolowane blaty a ściany boczne pomieszczenia odsłuchowego pokrywają pochłaniająco – odbijające wertykale, które w zależności od potrzeb można odpowiednio ustawiać. Całe pomieszczenie zostało ponadto odizolowane zarówno pod względem akustycznym, jak i elektrycznym od części mieszkalnej.

To tyle, jeśli chodzi o szczegóły natury technicznej, które wymieniam wyłącznie z obowiązku, gdyż podczas blisko pięciogodzinnego spotkania skupialiśmy się praktycznie tylko i wyłącznie na … muzyce. Bardzo szybko okazało się, że Pan Andrzej jest w zdecydowanie przeważającej części bardziej melomanem, aniżeli audiofilem, więc zamiast prezentować i wychwalać zalety własnych konstrukcji praktycznie w całości swoja uwagę skupił na wynajdowywaniu coraz to smakowitszych kąsków ze swojej nader pokaźnej o płytoteki. W miarę pełną playlistę pozwolę sobie zamieścić również w formie zdjęć:

Poczynając od pierwszego a kończąc na ostatnim utworze cechą permanentną, natywną i bezdyskusyjną odsłuchiwanego zestawu był niesamowity timing połączony z wyśmienitą barwą i wiernym oddaniem nie tylko samej natychmiastowości poszczególnych dźwięków, ale i gabarytów instrumentów je generujących. Jednak nie to było najlepsze, gdyż wszystkie powyższe cechy stanowiły jedynie tło do ciśnienia akustycznego, fali dźwiękowej, jaką były w stanie stworzyć No.9. Uderzenie stopy, gitara basowa, czy kontrabas było nie tylko doskonale słychać, ale i czuć. Usiedzenie w jednym miejscu w fotelu graniczyło z cudem, gdyż im bardziej energetyczny materiał lądował na talerzu gramofonu, tym entuzjastyczność podrygiwania mimowolnie narastała.
O ile o punktowym źródle dźwięku przy takich gabarytach odgród nie sposób było mówić, to jednak spójność i homogeniczna monolityczność nie pozostawiały złudzeń, że kolumny nie są dziełem przypadku a zastosowane w nich przetworniki, dzięki prawidłowemu zaprojektowaniu i wykonaniu zwrotnic potrafią uzupełniać się całkowicie „bezszwowo”. Wystarczyło włączyć „The Köln Concert” Keitha Jarrett’a, by przekonać się, z jaką precyzją, dokładnością i pietyzmem oddano realne wymiary i naturalne brzmienie fortepianu. Ono nie było piękne, gładkie i lśniące, jakie czasami stara się nam je pokazać, lecz poprzez swoją surowość i szorstkość zyskiwało na autentycznej, rzeczywistej prawdziwości. Co ciekawe, niemalże przy każdym odsłuchanym albumie wcześniej, bądź później dochodziłem do wniosku, iż generalnie rzecz biorąc ESY oferują brzmienie dość słodkie, lecz słodkie nie ordynarną słodyczą białego cukru, lecz złożone gęste i wielowarstwowe. Może nie w tak dosłownym tego słowa znaczeniu, jak wielowarstwowa potrafi być np. cebula, czy też ogry ( ;-) ), ale bardziej szlachetnym karmelowym a jeszcze lepiej na wskroś naturalnym – miodowym i to ciemno miodowym, w barwie, smaku i konsystencji wybornego miodu gryczanego, bądź wrzosowego. Ponadto wspomniana cecha nie zakłócała, drugiej, nader istotnej – rozdzielczości. Każdy, nawet najmniejszy detal, mikrowybrzmienie i wszelakiej maści tzw. audiofilski plankton miał swoje niezagrożone i ściśle określone w muzycznym spektaklu miejsce stanowiąc może i niewielki, lecz jakże istotny, patrząc pod kątem kompletności, detal w muzycznym spektaklu. Wystarczy wspomnieć fenomenalny dialog prowadzony pomiędzy basem Larry’ego Taylor’a i perkusją Ron’a Selico na „Exercise in C Major for Harmonica” znajdującym się na koncertowym albumie „Jazz Blues Fusion” Johna Mayall’a. Bez prawidłowego oddania żywiołowej reakcji publiczności – gwizdów, oklasków i okrzyków nagranie to straciłoby autentyzm, tym bardziej, że wspominane „dodatki” stanowią przecież jedynie tło zarejestrowanego koncertu, więc teoretycznie można byłoby je zepchnąć na przysłowiowy margines.

Uczciwie muszę przyznać, iż wszystko to, co do tej pory powyżej opisałem było delikatnie rzecz ujmując sprzeczne z moimi wcześniejszymi odczuciami z odsłuchów No.9 podczas Audio Show w 2006 i 2007r. Wtedy brzmienie może i było potężne, oraz spektakularne, lecz jednocześnie cierpiało na poważne dolegliwości związane zarówno z timingiem, jak i prawidłową kontrolą najniższych składowych. Tym razem jednak nic z ww. anomalii nie występowało, co w znacznej mierze świadczy o niewątpliwej klasie obecnie zastosowanej amplifikacji, nic przy tym Nagrze nie ujmując, oraz wręcz kolosalnym wpływie pomieszczenia. Marton Opusculum Reference oddając pierwsze 30W w czystej klasie A w sposób całkowicie absolutny zawładnął potężnymi odgrodami dostarczając uszom słuchaczy każdy, nawet najmniejszy detal „wyciagniety” z rowków czarnych płyt przez budzącą szacunek reprezentowaną klasą wkładkę Lyry. Po prostu nic nie zastąpi odsłuchu w kontrolowanych warunkach, gdzie odsłuch w salonie audio, bądź u producenta a na tego typu imprezach jak wystawy jedynie w ostateczności, powinien być wstępem do dalszych, weryfikujących pierwsze obserwacje sesji prowadzonych już w domowym zaciszu. Ponadto warto też śledzić losy odsłuchiwanych wcześniej urządzeń i jeśli  tylko nadarzy się taka sposobność weryfikować swoje wcześniejsze doświadczenia. Za przykład niech posłuży używany przez gospodarza gramofon Avida, który odpowiednio dopieszczony wysokiej klasy wkładką osiągnął poziom wysublimowania brzmienia wręcz nieosiągalny podczas naszych testów, gdy pracował z założonym topowym Goldringiem. Jesli nurtuje Państwa pytanie czemu nie wspomniałem o brzmieniu toru cyfrowego, to spieszę donieść, że co prawda pod koniec spotkania wysłuchaliśmy kilku zdigitalizowanych nagrań, lecz po raz kolejny dość boleśnie przekonaliśmy sie, iż do starego, poczciwego winyla brakuje im wiele, bardzo wiele …

Jako ciekawostkę, bonus a zarazem drobne zawirowanie w czasoprzestrzeni zamieszczam wykonaną przez córkę Pana Andrzeja grafikę przedstawiającą młodego Glenna Gould’a przy fortepianie w jakże charakterystycznej pozie. Z pozoru wszystko jest w jak najlepszym porządku, lecz jeśli uważnie się przyjrzymy powinniśmy dostrzec wiszący w tle obrazek/zdjęcie przedstawiające ww. Gould’a ze zdecydowanie późniejszego okresu.

Serdecznie dziękując Panu Andrzejowi za gościnę chciałbym tylko jeszcze raz przypomnieć, że osobisty kontakt z ludźmi stojącymi za danym produktem jest nieocenionym „czynnikiem” ułatwiającym zrozumienie idei, genezy jego powstania. W przypadku Pana Zawady była to chęć jak największego przybliżenia się do absolutu, jakim jest muzyka grana na żywo, z którą to ma styczność zdecydowanie częściej niż niejeden z nas. Po odsłuchu kolumn ESA Revolution No.9 stwierdzam, że wyznaczony podczas prac projektowych cel został osiągnięty.

Marcin Olszewski

Kolumny Coax wyposażone są w 1 głośnik koaxialny Seas’a w obudowie zamkniętej. Napędzają go dwa 70 watowe wzmacniacze – po jednym do sekcji wysokotonowej i niskośredniotonowej.Kolumny ąą przygotowane do współpracy z dedykowanym aktywnym subwooferem Sub10 – do którego sygnał przekazywany jest interkonektem. Sub10 napędzany jest 400 watowym wzmacniaczem pracującym w klasie D.

Zapraszamy na prezentacje.

http://www.hifijaity.pl/

Opinia 1

O ile w pewnych kręgach cały czas pokutuje pogląd, że nie ważne jak coś wygląda, tylko jak gra, to osobiście doszedłem do takiego mementu w audiofilskich poszukiwaniach, iż sam przed sobą jestem w stanie się przyznać, że mam inne w tym temacie zdanie. Może to pierwsze oznaki skrajnego zmanierowania, bądź snobizmu, lecz skłaniałbym się raczej ku zwykłemu, genetycznemu hedonizmowi, zgodnie z którym człowiek jako istota rozumna i charakteryzująca się mniej, lub bardziej wysublimowanym gustem lubi otaczać się przedmiotami po prostu nie tylko estetycznymi, lecz po prostu ładnymi. Dla tego też dokonując osobistych wyborów, całkowicie pomijając ich walory brzmieniowe, wyżej stawiam design urządzeń Feickerta nad Kuzmy, czy Accuphase’a nad Heglem. Po prostu tak mam i już – walczyć z tym, przynajmniej na razie, nie zamierzam, gdyż po pierwsze dobrze mi z tym, a po drugie Małżonka patrzy na moje hobby zdecydowanie przychylniej.
Cały ten przydługi i z pozoru zupełnie niezwiązany z tematem niniejszej recenzji wywód ma jednak stanowić wstęp, zapowiedź tego, czym tym razem mamy zamiar Państwa uraczyć. Mowa o producencie, którego urządzeń nie sposób pomylić z czymkolwiek innym. Panie i Panowie oto przecudnej urody dzielona amplifikacja specjalisty od cieszących zarówno uszy, jak i oczy audiofilów na całym świecie – Jeffa Rowland’a: przedwzmacniacz Corus i stereofoniczna końcówka mocy 625.

Oba urządzenia tuż po wypakowaniu z powodzeniem można postawić na honorowym miejscu w salonie i bez podłączania kontemplować ich niezwykłe piękno wydając od czasu do czasu „krecikowe” (dla pokolenia MTV i Cartoon Network wspomnę tylko, że była to jedna z bardziej uroczych bajek powstałych na terenie tzw. Demoludów) „ach jo”. O ile zarówno przy jubileuszowych Accuphase’ach jak i Alluxity cmokałem nad jakością wykonania i wysmakowanym (każdy we własnym stylu) designie Jeffy po prostu porażają, powalają i przewartościowują wszystko, co do tej pory większość z nas miała okazję we własnych systemach widzieć i niejako przy okazji słyszeć. Proszę mi wierzyć – nawet, gdyby dostarczony na testy zestaw po prostu nie grał, bądź robił to źle to i tak zrozumiałbym osoby, które kupiłyby go wyłącznie dla samego wyglądu. Absurd? Niekoniecznie – w końcu dość niepostrzeżenie przekroczyliśmy magiczną barierę 100 000 PLN, za którą trudno mówić o zdrowym rozsądku a decydujące zdanie w procesie decyzyjnym (oprócz Drugiej Połówki) biorą emocje i właśnie szata wzornicza, a w Jeffach najoględniej mówiąc jest na czym oko zawiesić. Znakiem firmowym są wycinane z aluminiowych bloków obudowy, których korpusy lśnią szlachetną czernią a nieprzyzwoicie wręcz grube fronty mienią się laserowo „wyczarowanym” pofalowaniem, którym ozdobiono również płyty wierzchnie wspomnianych korpusów, przynajmniej jeśli chodzi o dostępne w ofercie DACi, przedwzmacniacze i mniejsze amplifikacje.
Przedwzmacniacz Corus to niewielkie, jak na High-End, urządzenie.  W centrum jego zjawiskowego frontu umieszczono duży, czytelny i oczywiście dający się wygasić perłowy wyświetlacz VFD, pod którym w równym rządku ustawiono dziesięć niewielkich przycisków dających dostęp do sześciu wejść, możliwość wyboru źródła nagrywania, menu, wyłączenie wyświetlacza, oraz wyciszenia (mute). Całości dopełnia umieszczona z prawej strony zgrabna, poręczna gałka regulacji poziomu dźwięku, dzięki której nad wyraz komfortowo i zdecydowanie precyzyjniej niż z pomocą eleganckiego pilota, można ustawić z dokładnością do 0,5dB głośność. Skoro poruszyłem temat sterowania pilotem to od razu uprzedzę, że nie zawsze wszystko jest tak proste, jak się z pozoru mogłoby wydawać. W Corusie oczywiście wszystko da się obsłużyć tym jakże solidnym kawałkiem wypolerowanego aluminium, lecz aby było to w ogóle możliwe trzeba najpierw podpiąć pod przedwzmacniacz dedykowany odbiornik IR za pomocą kierunkowego(!) kabelka.
Wspomniany kabelek wpinamy w umieszczone na ścianie tylnej gniazdo i w stylowy, aluminiowy odbiornik, który nie jest jedynym niezbędnym do pełni szczęścia akcesorium. Drugim jest zewnętrzny i tyleż elegancki, co solidny zasilacz, z którego odrębnymi przewodami dostarczamy życiodajny prąd do zajmujących dedykowane komory układów lewego i prawego kanału przedwzmacniacza.
Tył Corusa w związku z symetryczną budową wewnętrzną również wygląda jak dwa zestawione ze sobą lustrzane odbicia. Górną część płyty zajmuje rząd wejść, w skład których wchodzą cztery pary XLRów i dwie pary RCA a dolną bateria wyjść. Tam również, nie kierowano się minimalizmem, gdyż wyjścia liniowe i to zarówno w wersji XLR, jak i RCA nie tylko zostały zdublowane, ale i uzupełnione o komplet (zbalansowane / niezbalansowane) gniazd do zewnętrznego rejestratora.
Końcówka mocy 625 prezentuje się zdecydowanie bardziej okazale a zarazem nad wyraz elegancko. Firmowy front zdobi jedynie centralnie umieszczony, otoczony wskazującą stan pracy urządzenia błękitno-białą aureolką, włącznik główny, oczywiście do uśpienia/wybudzenia można użyć gniazda 12V 3.5mm (mały jack). O ile „falistym” frontom nie sposób zarzucić atrakcyjności, to na kilka słów zasługują również wycięte z fenomenalna precyzję potężne radiatory stanowiące integralną część korpusu, które nie dość, że znacząco podnoszą atrakcyjność końcówki, to po prostu ułatwiają jej przestawianie. Ponadto ich obecność nie została podyktowana względami czysto estetycznymi, lecz wynika z budowy wewnętrznej urządzenia, które z sześciu par układów Darlingtona i parze układów scalonych National Semiconductors LME49810 na kanał jest w stanie zaoferować 300 W przy 8 i 550 W przy 4 Ω. Przykręcana pokrywa górna jest lekko wypukła i umieszczono na niej wygrawerowane logo producenta.
Ściana tylna, podobnie jak w przedwzmacniaczu, została zaprojektowana zgodnie z zasadami symetrii z linią podziału biegnąca przez centralnie umieszczone gniazda pilota i 20A (kwadratowe) zasilania. Warto zwrócić uwagę, że o ile szczęśliwy posiadacz do dyspozycji otrzymuje dwie pary terminali głośnikowych w postaci charakterystycznych zakręcanych gniazd Cardasa dedykowanych widłom o tyle sygnał do 625 da się doprowadzić wyłącznie XLR-ami.

Tym oto sposobem doszliśmy do kulminacyjnego momentu, w którym wypadałoby skupić się na brzmieniu tego olśniewającego zestawu. Jeśli nurtuje Państwa pytanie, czy warto wydać rzeczone 100 000 to odpowiedź … zależy wyłącznie od indywidualnych preferencji. Jeśli poszukujecie finezji, wysublimowania i muzykalności to zdecydowanie tak, a jeśli lubicie dzielić włos na czworo i oceniać świeżość kalafonii na podstawie brzmienia smyczków to … lepiej posłuchajcie przez kliknięciem „kup teraz”. A tak zupełnie na serio spróbuję posiłkować się wskazówkami zawartymi w naszych wcześniejszych recenzjach. Amerykański zestaw gra niezwykle gęstym, wyrafinowanym brzmieniem wpisującym się swoją estetyką pomiędzy Alluxity a jubileuszowy system Accuphase’a. Jednak aby dojść do tego typu wniosków należy każdorazowo dać Jeffom przynajmniej 45 min. do godziny czasu na rozgrzanie, dojście do formy, złapanie rytmu. Od razu po włączeniu niby wszystko jest OK., ale umówmy się – płacąc ‘stówę’ oczekujemy czegoś więcej niż OK., nieprawdaż? Ano właśnie, więc nawet umawiając się na odsłuch w salonie audio, choć testy we własnych czterech kątach powinny być oczywistą oczywistością, warto wyraźnie (i najlepiej kilkukrotnie) zaznaczyć, aby system został uruchomiony odpowiednio wcześniej. Dzięki temu pewna matowość i szorstkość obecna w pierwszych minutach po włączeniu zostanie nam „oszczędzona” i nie zepsuje pierwszego wrażenia, które można zrobić przecież tylko raz.
Zakładając, że powyższy warunek został spełniony spokojnie można rozsiąść się w wygodnym fotelu i dać się ponieść muzyce, bo właśnie muzyka dla Jeffów jest najważniejsza. Bogactwo barw, faktura tkanki zawartej pomiędzy precyzyjnie, lecz bez przesady i zbytniego wyostrzenia zarysowanymi konturami i emocje, emocje stanowiące o tym, czy odtwarzaną muzyką się delektujemy, czy też jedynie ją słyszymy. Myślicie Państwo, że to niewielka różnica? Błąd! Tzw. szum tła, czyli wielkomiejski ruch za oknem i odgłosy generowane przez sąsiadów też przecież słyszycie, lecz ich (mam przynajmniej taka nadzieje) nie słuchacie, bądź żeby być dokładnym – nie wsłuchujecie się w nie. Zestaw Rowlanda jest właśnie ponad tym szumem, ponad wszystkim, co może rozpraszać, gdyż przyciąga, skupia uwagę bardziej niż wyśniona piękność niespiesznie idąca elegancką promenadą, bądź Maserati Quattroporte GTS leniwie sunące obsadzonym palmami bulwarem. Jeśli kogoś dziwi, czemu w powyższym porównaniu nie wykorzystałem jakiegoś innego, zdecydowanie „bardziej super” dwumiejscowego bolidu już spieszę z wyjaśnieniami. Jeff Rowland łamie stereotyp wyalienowania, jaki zwykł towarzyszyć audiofilskiemu hobby – samotności starego dziwaka, wytykanego palcami przez resztę rodziny i szczątkowe grono „niewtajemniczonych” znajomych. Zamiast tego oferuje pełną intuicyjność obsługi i brzmienie, którym aż chce się dzielić z innymi. Nie dość, że nawet niezorientowanych powinien urzec wyglądem to i z łatwością, oraz z niezwykłym taktem i wrodzoną kulturą pokaże, czym naprawdę jest ten wyimaginowany dla większości High-End. W tzw. sprzyjających okolicznościach przyrody pojawienie się w domowym systemie Corusa z 625 może być tym, czym dla naszych rodziców było pojawienie się pierwszego telewizora. Przesadzam? Cóż, wszystko zależy od wrażliwości i relacji z ludźmi, którymi się otaczamy.
Bez bezsensownego epatowania wyciągniętymi z przepastnych czeluści dalszych planów detalami, bez ofensywnego, bezpardonowego podawania na tzw. twarz nie tylko solistów, ale i całej orkiestry symfonicznej i bez laboratoryjnej, antyseptycznej hiperdetaliczności potrafi na długie godziny przykuć do fotela i po prostu oczarować słuchacza. Niezależnie od odtwarzanego repertuaru słychać było niezwykłą, niemalże lampową jedwabistą gładkość, która nie odbierając nic z rozdzielczości sprawiała, że muzyki słuchało się po prostu lepiej, przyjemniej. To tak, jakby z płyty CD przesiąść się na LP i odpowiednio wyrafinowany tor analogowy. Całkowicie abstrahując od suchych technikaliów, według których „cyfra” jest (ponoć) lepsza, słuchając poczciwej czarnej płyty jesteśmy przecież w stanie w sposób bardziej naturalny, organiczny odebrać więcej informacji, doznać żywszych emocji i obcować właśnie ze zbliżoną, podkreślam zbliżoną do tej znanej ze słuchanej/granej muzyki na żywo, rozdzielczością. Oczywiście różnicowanie wykorzystywanego do odsłuchów medium (LP, CD, pliki) było z Jeffami ewidentne, podobnie z resztą jak samych realizacji w obrębie konkretnej technologii, lecz zamiast terapii szokowej amerykańska amplifikacja w pierwszej kolejności starała się zaprezentować zalety danego nagrania a następnie dyskretnym chrząknięciem i wymownym spojrzeniem wskazać ewentualne niedoskonałości. Przykładowo – na monofonicznej „Jam Session” (RCA) z Bennym Goodmanem, Gene’m Krupą i Artie Shaw’em jest obłędne wykonanie „Ochi Chornya” (pisownia oryginalna) w interpretacji Wingy Manone and His Orchestra, które jak to mówi współczesna młodzież „miażdży”. Cóż z tego, że scena została zlokalizowana między głośnikami, że szum płyty jest bezdyskusyjny i po prostu trzeba się do niego przyzwyczaić, skoro barwa, dynamika i naturalność, swoboda z jaką muzyka wypełnia pokój nie zasługują na inne miano jak zjawiskowe. Czy można lepiej? Oczywiście, pozostając w analogowo – jazzowo – swingujących klimatach wystarczy umieścić na talerzy gramofonu „Satchmo plays King Oliver” – otrzymamy lśniące a zarazem naturalnie chropawe najwyższe tony, niesamowity feeling i coś, o co coraz trudniej we współczesnych nagraniach – autentyczność. Podobnie z pierwszą, monofoniczną wersją „Paint It Black” The Rolling Stones, której słuchając bezdyskusyjnie ma się świadomość, że od nagrania do chwili obecnej upłynęło blisko pół wieku a jednak muzyka, jako taka, nic a nic nie straciła nic ze swojej aktualności i właśnie autentyczności.
Czy jest to zatem ideał?  Dla części miłośników dobrego dźwięku z pewnością tak, lecz będąc do końca szczerym nie można nie wspomnieć o pewnych, natywnych cechach testowanego zestawu. Chodzi mianowicie kontrolę i prędkość „zbierania się” basu. Po prostu można to robić w sposób zdecydowanie bardziej natychmiastowy, dzierżąc najniższe oktawy w stalowym uścisku i z sadystyczną wręcz precyzją pozwalać na pracę głośników tylko w takim zakresie, jaki został zapisany w materiale źródłowym. Podobnie jest z holograficznym przeniesieniem muzyków do naszego salonu, bądź nas samych do studia/sali koncertowej, czy na stadion. Jeff Rowland oferuje niezwykle atrakcyjną i niemalże, podkreślam niemalże namacalną iluzję. Z niezwykłym wdziękiem czaruje i zachwyca, ale jednocześnie puszczając do nas oko wie, że my wiemy, że to tylko iluzja. Ot uczciwa dżentelmeńska umowa, w której nikt nikogo do niczego nie zmusza.  
Jeśli jednak ktoś miałby ochotę na własne uszy przekonać się w jaki sposób można dokonać cudu materializacji muzyków i mieć ich na wyciągnięcie ręki, to gorąco polecam m.in. odsłuch Vitusa SS–101 z dedykowanym przedwzmacniaczem SL-102, bądź lampowej stereofonicznej końcówki Kondo Souga a jeszcze lepiej monobloków Kagura.
Jest też „trochę” mniej bolesny sposób upgradu, dający przedsmak tego, co czeka poziom, bądź dwa wyżej – nazywa się Furutech Pure Power 6 i jeśli ktoś uważa, że zasilacze impulsowe nie są wrażliwe na jakość dostarczonego prądu, to najpierw powinien zapisać się u laryngologa na audiometrię tonalną a jeśli wyniki wypadną satysfakcjonująco posłuchać ww. „rozgałęziacza”. Z pomocą tego z pozoru bezdusznego, wyfrezowanego kawałka aluminium testowany zestaw otrzymał dodatkową dawkę życiodajnej energii, oraz swoisty oddech, o który wcześniej trudno było go podejrzewać.

Blisko dwutygodniowa przygoda z przedwzmacniaczem Corus i stereofoniczną końcówką 625 Jeffa Rowlanda pozwoliła mi całkiem nieźle poznać kolejny pomysł na brzmienie, muzykę i coś, budzącego nieraz niezdrowe emocje, czyli High-End. Jednak w przypadku produktów tego amerykańskiego producenta emocje należą wyłącznie do grona tych pozytywnych, gdyż tak jak sama wzmacniana przez nie muzyka zostały stworzone po to, by po prostu łagodzić obyczaje.

Marcin Olszewski

Dystrybucja: Chillout Studio
Cena:
Corus – 54 900 PLN
Model 625 – 58 900 PLN

Dane techniczne:

Corus
Wzmocnienie: Możliwość niezależnego ustawienia dla każdego z wejść w zakresie 0 – 20 dB
Zakres wzmocnienia: 99.5 dB, w 199 krokach
Dokładność wzmocniania: 0.5 dB, +/- 0.03 dB
Pasmo przenoszenia: 10 Hz – 300 kHz, -3 dB @ 8 Ω
Max. sygnał wejściowy: 13.5 V (RMS) @ 0 dB Gain
Max. sygnał wyjściowy:    13.5 V (RMS)
THD + N: < 0.003% @ 2 V (RMS) na wyjściu, 50 Hz – 20 kHz
Odstęp sygnału od szumu: > 100 dB
Separacja kanałów: 99.5 dB
Impedancja wejściowa: 40 kΩ
Impedancja wyjściowa: 60 Ω
Wejścia: 2 pary XLR, 2 pary RCA
Wyjścia: 2 pary XLR, 2 pary RCA; 1 para XLR + 1 para RCA dla zewnętrznych rejestratorów
Pobór mocy: 15 W
Zasilacz: Zewnętrzny
Wyświetlacz: 320 x 32 dot VFD
Waga przedwzmacniacza: 10 kg
Wymiary przedwzmacniacza (WxSxG): 99mm x 394mm x 311mm
Wymiary zasilacza (WxSxG): 99mm x 119mm x 279mm

Model 625
Moc wyjściowa: 300 W @ 8 Ω / 550 W @ 4 Ω
Pasmo przenoszenia: 5 Hz – 350 kHz
Odstęp sygnału od szumu: 95 dB, ref. 1.0 W @ 8 Ω
Szum na wyjściu: <55 µv, 20 Hz – 20 kHz
Crosstalk: >91 dB @ 1 kHz, 74 dB @ 20 kHz
Impedancja wejściowa: 10k Ω
THD + N: 0.005% @ 1 kHz, 8 Ω
Współczynnik tłumienia: >200, 20 Hz – 20 kHz
Wzmocnienie: 27 dB
Wejścia: 1 para XLR
Wyjścia: 2 pary zakręcanych terminali na kanał
Pobór mocy: tryb Idle – 100 W; Standby -1 W
Waga wzmacniacza: 24.5 kg
Waga w opakowaniu transportowym: 29 kg
Wymiary (WxSxG): 146mm x 394 mm x 413mm

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center
– Gramofon: dwusilnikowy Transrotor ZET 3 + 12″SME + Transrotor MC Merlo Reference + zasilacz Transrotor Konstant M-1 Reference
– Przedwzmacniacz gramofonowy: RCM Audio Sensor Prelude IC
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI 5
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders; EgglestonWorks Fontaine Signature
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power
– Listwa: GigaWatt PF-2 + przewód LC-2mk2; Furutech Pure Power 6
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips; Acoustic Revive RAF-48H

Opinia 2

Ameryka to duży i bogaty kraj, dlatego tak wiele Hi End-owego sprzętu powstaje właśnie tam. Do Europy, a w szczególności do naszego polskiego zaścianka audio, trafia znikoma ilość manufaktur produkujących wybitne konstrukcje, z prozaicznego powodu, jakim są horrendalne, jak na nasz rynek ceny. Na szczęście jest kilka marek, którym mimo sporej ilości zer, udaje się pokonać ocean, by znaleźć się w ofercie któregoś z rodzimych dystrybutorów. Dla nich jest to pochłaniające spore środki finansowe wyzwanie, ale dobra prasa i ogólnie zasłyszane pozytywne opinie, pozwalają pokładać nadzieję, że inwestycja dzięki zadowolonym nabywcom może się zwrócić. Łatwo nie będzie, gdyż audiofil, to najbardziej nielubiany (bardzo marudny) osobnik salonów audio, a niestety jest teoretycznie jedynym klientem, jaki może zainteresować się niewystępującą na marketowych półkach marką. Niemniej jednak, jeśli przybyłe z nowego świata konstrukcje, faktycznie są tak dobre, na ile wycenili je konstruktorzy, można być spokojnym o powodzenie opartego o nie biznes-planu. Od kilku miesięcy mieliśmy z Marcinem chęć na takich nietuzinkowych przedstawicieli zza wielkiej wody i właśnie udało nam się dopiąć swego, gdyż dostaliśmy do przetestowania zestaw pre-power kultowej marki Jeff Rowland: przedwzmacniacz liniowy CORUS i stereofoniczną końcówkę mocy model 625, którego dystrybucji w naszym kraju podjął się krakowski Chillout Studio.

Obiegowa opinia niesie, że dobry sprzęt nie musi wyglądać, byleby świetnie grał, ale wbrew pozorom bardzo duży udział w postrzeganiu danej marki ma projekt plastyczny obudowy. Producenci stosują różne chwyty, które mniej lub bardziej są zapamiętywane w światku audio. Bohater testu swym dizajnem wydaje się prześcigać sporą grupę konkurentów, gdyż prostota nowoczesności połączona z umiejętnym szlifem wizualizacyjnym, jest wizytówką Jeffa Rowlanda. Obudowy obu dostarczonych produktów to czarno srebrne dzieła sztuki szlifierskiej, które dzięki lekko pofalowanym i pogłębiającym ten efekt drobniutkimi podfrezowaniami płatom aluminium, mienią się w świetle niczym neony. W zależności z jakiego kąta patrzymy na te bryły, iskrzące się szczyty powstałych fal, zmieniają swoje położenie. Efekt jest na tyle zniewalający, że proces testowania radzę potencjalnym nabywcom przeprowadzić bez udziału żony, ponieważ kontakt wzrokowy z falami Dunaju naszej połowicy, może być ważniejszym elementem decyzyjnym, niż brzmienie danego urządzenia. Pal licho gdy mimo drobnych mankamentów zaliczymy wybór do udanych, gorzej kiedy całkowicie nie złapie synergii z naszym systemem. Radzę uważać. Przedwzmacniacz podobnie do końcówki mocy to  bezgłośne (ostukiwanie daje efekt głuchego odgłosu) puce obrobionego aluminium, z czego przedni płat jest łukowatą, wypukłą trzycentymetrową sztabą aluminium, która w środkowej części otrzymała okienko dla czytelnego wyświetlacza, pod nim rząd dziesięciu okrągłych uruchamiających stosowne funkcje przycisków i pokrętło głośności na prawej flance. Rozmiarem przypomina standardowy odtwarzacz kompaktowy. Tylny panel jest feerią wejść i wyjść w dwóch formatach – XLR i RCA, i centralnie umieszczonych wielopinowych gniazd do zewnętrznego zasilacza. Zasilacz, to dość wąskie i długie pudełko, gdzie na froncie znajdziemy takie jak w przedwzmacniaczu wielobolcowe gniazda z życiodajnym prądem, a na tyle zintegrowane z włącznikiem gniazdo IEC. Końcówka mocy jest zdecydowanie bardziej nadmuchana gabarytowo niż pre i jest o ok. 1/3 wyższa i głębsza. Jako powiew nowoczesności dostajemy modne ostatnio radiatory w postaci wydrążonych z jednego puca aluminium wielootworowych wariacji. To daje znakomite efekty wizualne, ale ma również swoje uzasadnienie w lepszym odprowadzaniu ciepła i po kilkugodzinnym graniu, radiatory były tylko letnie. Front konstrukcyjnie jest podobny do przedwzmacniacza, z tą tylko różnicą, że otrzymał jedynie lekko poniżej osi poziomej centralnie umieszczony, podświetlony białą obwódką okrągły włącznik. Na tylnym panelu bez zbędnych fajerwerków, stwierdzamy zdublowany zestaw gniazd głośnikowych w standardzie Cardasa, wejścia sygnału zrealizowane jedynie na wtykach XLR i 20 amperowe gniazdo sieciowe. Niezbędny, ale wystarczający standard przyłączeniowy. W komplecie do sterowania tym tandemem znajdziemy jeszcze stosowne zewnętrzne puzdereczko z kabelkiem połączeniowym, odbierające sygnały z fantastycznie prezentującego się jak opisywane urządzenia pilota. Tak w bardzo dużym uproszczeniu wygląda zestaw Jeffa Rowlanda, a jak to się ma do najważniejszego punktu jego bytu na tym padole ziemskim, okaże się poniżej.

Odbierając zestaw od Marcina, dostałem radę o przymusowym bezinteresownym pograniu z moim systemem, gdyż początkowo wydobywające się dźwięki, są przejściowo lekko matowe. Z doświadczenia wiem, że każdorazowa zmiana w systemie Reimyo wymaga okresu zapoznawczego z nowoprzybyłymi urządzeniami i tak też zrobiłem i tym razem, a okres akomodacji wykorzystałem do napisania wstępu do tej historii. Gdy nadszedł czas przyjrzenia się umiejętnościom amerykańskiej legendy, w napędzie kręciła się właśnie płyta z materiałem „ambientowym” Eivind’a Aarset’a, zatytułowana „Dream Logic”. Elektroniczne sample wspomagane gitarą i perkusją, wolno snuły się w przestrzeni wirtualnej sceny. Z uwagi na całkowicie inne podejście do tematu jej budowania w takich realizacjach, skupiłem się raczej na aspektach około barwowych. Specjalnie piszę „około”, ponieważ taka wygenerowana komputerowo muza, nie pozwala na miarodajną oceną tego aspektu, dlatego wszystkie niuanse jakie usłyszałem, musiałem potwierdzić na materiale z instrumentami naturalnymi. Niemniej jednak to, co zwróciło moją uwagę, było ukierunkowaniem przekazu ku dociążeniu dolnego pasma, w połączeniu z lekką korekcją wysokich tonów. Oczywiście proszę nie odbierać tego jako zmulenie, tylko ucywilizowanie siejącej spustoszenie swoją kanciastością dźwięku elektronicznej twórczości. Ja słuchając takiego materiału dłużej niż 3-4 kawałki, jestem lekko zmęczony, tymczasem odtwarzany krążek doprowadził soczewkę lasera do ostatniego utworu. Całość grała z fajnym mięsistym i niskim basem, nasyconą średnicą i niewyskakującym jak filip z konopi górnym zakresem częstotliwości. Z uwagi, że już nie raz słyszałem podobne dobrze i źle kończące się zabiegi, nie eksperymentowałem dalej, tylko wziąłem an warsztat coś bardziej wymagającego od sprzętu. Materiał Mathiasa Eicka z sesji ”Skala” dał już całkowitą odpowiedź na nurtujące mnie pytania. Jakie? Wszystkie jakie postawiłem. Scena bardzo dobrze odwzorowywała zamierzenia realizatorów, gdzie każdy instrumentalista miał swój niezaburzony azyl w wirtualnej przestrzeni. Głębokość zbliżona do mojego referencyjnego zestawienia, nie pozwalała zbytnio zbliżać się do siebie poszczególnych formacji. Nawet realizm zawieszenia źródeł pozornych był na bardzo dobrym poziomie. Konfrontacja poszczególnych zakresów pasma akustycznego potwierdzała raczej pozytywny wpływ zabiegów konstruktorów. Dociążenie całości, nadawało basowi większej aparycji bez uczucia spowolnienia, środek idąc w tym samym kierunku, nie tracił na czytelności, a góra, choć mniej zwiewna nadal mieniła się mikrodynamiką wibrujących talerzy perkusisty. Patrząc na całość odczuwamy ogólne pogrubienie dźwięku w dobrym tego słowa znaczeniu, co systemom o niedowadze barwowej może przywrócić sens bytu w naszych progach. Przypominam w tym momencie o sznycie lekkiego podkolorowania moich kolumn, które mają swój udział w postrzeganiu tego amerykańsko-japońskiego tandemu, a mimo to efekt końcowy jest na wysokim poziomie. Gdzie trzeba ugładza (elektronika), by w innym miejscu zwiększyć namacalność dobiegającej muzyki (akustyczny jazz). Przekonawszy się o umiejętnościach efektu burzy mózgów amerykańskich konstruktorów, przesiadłem się na jeszcze stacjonujący u mnie ekstremalnie drogi tor analogowy. Mowa o firmowym zestawie marki Thales z ramieniem Simplicity, który pokazał gdzie tkwią nieeksplorowane przez mój drapak (Dr. Feickert Twin) pokłady dynamiki, muzykalności i rozdzielczości przy zachowaniu właściwej dla gramofonu homogeniczności. Ktoś, kto tego nie doświadczy, popuka się w głowę mówiąc, że nigdy nie wydałby tylu pieniędzy na gramofon, ale niedowiarkom radzę – nigdy nie mów nigdy, gdyż punkt widzenia zależy od punktu siedzenia i dysponując wolnymi środkami płatniczymi Narodowego Banku Polskiego, długo nie zastanawiałby się nad decyzją zakupową. Ale nie o tym dzisiaj rozprawiamy i wracam do zestawienia pre-power Jeffa Rowlanda. Znając dokładnie możliwości bohaterskiego Jeffa, z premedytacją sięgnąłem po płytę znanego chyba wszystkim, często wizytującego warszawską jesienną wystawę Antonio Forcione w Quartecie z jego koncertowym materiałem. Prawie z rozdzielnika na większości pokazach prezentowany jest otwierający kompilację utwór „Heart Beat”, będącym swoistym port folio tego znakomitego artysty. Solowy pokaz wirtuozerii gitarowej w interpretacji przybyszów zza oceanu był esencją wysyconej, grającej pełnym oddechem pudła gitary. Czy to szybkie riffy, czy melodyjne frazy, wszystko umiejętnie zebrane na stół mikserski, by potem idealnie wytłoczyć to na czarnym krążku winylowym. Od artysty, przez realizatora, masteringowca i na końcu system odtwarzający, wszystko układało się w synergiczną całość. Wykorzystując takie traktowanie wsadu płytowego, zacząłem przemierzać omijane ostatnio zakamarki posiadanej płytoteki. Dawka dociążenia i brak krzykliwości na górze, pozwalały powtórnie zaistnieć w mojej play liście wielu krążkom winylowym. Cieszę się, że goście z Ameryki nie okazali się nadmuchaną jak bańka mydlana nowomową marketingowców, tylko udowodnili swoje miejsce wśród urządzeń Hi End-owych.

Próbując ocenić dostarczony do testów zestaw dzielonej amplifikacji, przyrównałbym go do kameleona. Z zewnątrz mami wzrok potencjalnego klienta ponętnym pozostawiającym niezapomniane wrażenia wystrojem, by w intymnym kontakcie przy muzyce, ukoić skołatane życiowymi problemami nerwy słuchacza. Zestaw świetnie poradził sobie z niełatwymi kolumnami, pokazując, że nie da się wpuścić w manowce. Zaobserwowane aspekty brzmienia są wyważonym i zbilansowanym kompromisem, pomiędzy otwartością i ciężarem całości. Zbytnia frywolność któregoś z zakresów mogłaby zaburzyć misternie układany przez inżynierów plan, co dałoby efekt widowiskowego grania pod publiczkę i mogłoby być gwoździem do trumny tych produktów. Spoglądając na spędzony z CORUSEM I 625 czas, myślę, że ten zestaw nie będzie miał problemów z większością dostępnych na rynku kolumn i decyzja o zakupie będzie owocem konkretnych wpasowujących się we wpinany system oczekiwań co do efektów końcowych. Zachęcam do wpisania na listę odsłuchową testowanej propozycji, a może okazać się, że oprócz dobrej jakości muzyki otrzymacie w bonusie nieprzeciętny wygląd.

Jacek Pazio

 
System wykorzystywany w teście, to kompletny zestaw firmy Combak Corporation
Elektronika Reimyo:
– dzielony odtwarzacz Cd: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– przedwzmacniacz lampowy: CAT – 777 MK II
– tranzystorowa końcówka mocy: KAP – 777
Kolumny: Bravo Consequence+
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sek
cja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: Rogoz Audio
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX, platforma antywibracyjna Acoustic Revive RST-38H, platforma antywibracyjna Audio Philar
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: Dr. Feickert Analogue „Twin”
ramię: SME V
wkładka: Dynavector XX-2 MKII
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM „THERIAA”
– drugi gramofon
napęd: Thales TTT-Compact
ramię: Thales Simplicity
wkładka: Kuzma CAR-30
kabel phono: Argento Audio Flow Master Reference

Opinion 1

Continuing the turntable lead, after the old-school looking Linn Sondek LP12 Majik, we have the pleasure of presenting another example of British engagement in cultivating analog tradition – the Avid Sequel SP. The uncoupled sub-chassis, heavy platter and very modern, intriguing – industrial design make it hard not to notice this product. The designers were able to achieve a balance between the minimalism and sparse form of the basic model Ingenium and the almost byzantine, chrome or golden, splendor of the top model Reference SP in the Sequel.

The steel sub-chassis, being also the mounting point of the tonearm, is settled, by means of a proprietary spring-railing suspension, on a triangular, MDF, main chassis, varnished black. The chassis is placed on columns with regulated feet. The stiffness of the chassis is guaranteed with a dense “grating”. Massive, vertical pins are supported by springs, placed in the hollow feet, and the rubber railings act as additional stabilizers. The inverted bearing is placed in a dedicated cradle, and the threaded, brass pivot can handle a respectably sized disc clamp. The platter itself, weighing almost 7kg, is equipped with a nicely looking cork mat and a stylish, rubber ring, which adds visual lightness to the whole. This is not about rethinking the wheel, but just about aesthetics. Breaking the monotony of the aluminum edge with a contrasting element results in a “sandwich” effect, which combines well with the massive feet, on which the construction is supported. The motor is mounted in a dedicated place in the lower chassis. The turntable is equipped with a solid, external power supply, which does not only turn on the motor, but also controls the revolution speed.
The unpacking and mounting of the turntable takes only a few minutes, and even of that time, most is taken by looking at the elements, and not by some complicated assembly … with one small exception. It is about placing the two drive belts. Placing them on the milled pulley is easy, but putting them around the inner collar of the platter is better performed with a friend, who knows at least a minimum about what you will be doing, and have the children and wives go out of the room. But before you will raise your blood pressure, the chassis should be leveled. This is done by turning large nuts, which can support heavy loudspeakers. After placing the platter and the clamp, the leveling of the sub-chassis should be conducted, for which an Allen key is needed – supplied with the turntable.

Now we succeeded in putting the turntable in a nice and working whole, time came to place the purple vinyl Axel Rudi Pell – “The Ballads IV” on the cork mat and the loudspeakers woke up with a melodic, although spiced with heavy metal, music. Compared to the previous tested turntable (link) the ability to keep the rhythm and to have the bass keep up with the rest of the sound spectrum improved drastically. But before I continue, I would like to mention the incredible vigilance of the Polish Avid distributor – Mr. Michal Gogulski from the Poznan based company Intrada, who knew, that the turntable would be tested in two different systems, and with different music, so it can show different faces during this test, allowed us to test the device in our systems, and then with the dedicated phonostage and a balanced cable linking it with the tonearm. This allowed us to hear, how the Avid fares “sauté” as well as a “specialite de la maison” prepared by the master cook. The above showed clearly, that the decision to distribute the brand was not a coincidence, and having an almost unlimited set of possibilities, Mr. Michal can prepare a truly audiophile feast. But let’s not anticipate the facts.

The first few days I player from the Avid connected to the RCM Sensor with RCA cables, and the pleasant pressing of „The Ballads IV” showed, that we do not have to limit the spectrum of player music to genres with limited energy, but it told nothing about finesse. Fortunately I had the ethereal and loaded with nostalgic guitar sounds “Missing… Presumed Having a Good Time” The Notting Hillbillies. Warm, involving sound and slight favoring of the midrange resulted in even this recording not being boring. Masterful focusing of the virtual sources and readability of the articulation created a very positive climate remaining on the side of musicality, without going too much into the analytical regions. Of course after changing the disc to the surprisingly well recorded (William Orbit had much to do with that) “Ray of Light” Madonna, I noted with satisfaction, that the synthetic bass, capable of reaching the depths of the Hades, is brilliantly controlled, while the space effects recorded on the album are so suggestive, that when I started to think about something else, their sudden appearance focused my attention back. The mentioned, spectacular bass did not obscure the rest of the frequency spectrum, and the only issues with stability of the stage were the result of the vision of the sound engineer and not due to the turntable not controlling the material.
Of course I placed on the platter also something audiophile “Satchmo Plays King Oliver” Louis Armstrong & His Orchestra, issued on 45 RPM 200g clarity vinyl, where Satchmo enchants with silky coarseness and caramel warmth. However there was an invisible barrier, which kept the listener at a certain distance, not allowing to immerse completely into the music, something small, that prevented to regard the musical even as complete. This was the moment, where Mr. Michal entered with the Pulsare II phonostage.
I do not want to fall into an overly euphoric state, but the change was so substantial, that I listened again to the playlist I already heard, and made additional notes, about the increase of dynamics in micro and macro scale and about increase of the freedom and volume of the sound. The mentioned barrier disappeared like a soap bubble and the music exploded with a double strength of emotion and timbre. At certain volume levels “Il Trovatore” Verdi (Leontyne Price, Elena Obrazcowa, R. Raimondi / Berlin Philharmonic Orchestra, Herbert von Karajan) can create a wall of sound equally well as Deep Purple; “Vedi! Le tosche notturne spogile” sounded much more spectacular than “Smoke on the water” from “Machine Head”. You could feel the reserves of dynamics stored in the system. Like in a V12 engine of a large limousine, which moves the car forward when needed, without excessive noise and other effects, just using the potential hidden under the hood. The kick of the base drum, bass guitar riffs or orchestral tutti were immediate, powerful and showed no signs of compression. In this hurricane of emotion the turntable kept an almost stoic calmness. The timbre remained saturated and juicy, not falling into any dullness or oversaturation. The first of the mentioned anomalies can often be found in too offensive configurations – the contours and overly sharp details come to front, but information about structure and timbres gets lost somewhere. On the other hand, some overly postcard-like, and absolutely unreal, colors appear in systems having not enough power. The Sequel connected with XLRs to the Pulsare produced the sound close to the listener, but without any aggressiveness, with proper breath and gradation of planes. Even in culminating moments I could not catch the set on any shortcut or simplification by concentrating the listener on the first plane, while the further would become an impressionistic jumble.

The stay of the aesthetically and sonically interesting Avid Sequel came to an end, and with unfeigned sorrow I had to pack it back into the cardboard box. But I am happy, that even in such a short time I could witness the interesting idea of combining the assets of light, decoupled constructions with a mass-loader. The British engineers succeeded in making this combination of the two, seemingly so distant ideologies, work surprisingly well. The compact shape, advanced technology and great sound are the best proof for that.

Marcin Olszewski

Distributor:
Avid Audio – Intrada
SME – RCM
Goldring – Rafko

Price:
Sequel SP (black/ silver) – 27 500 zł
Pulsare II Phono (black/ silver) – 21 500 zł
SME 309 – 7 700 zł
cartridge MC – Goldring Legacy (GL0007M) – 3 399,00 zł

Technical Details:
SEQUEL SP:
Drive: Twin Belt drive
Speeds: 33.3 and 45.0 RPM
Platter mass: 6.7 Kg
Bearing: Inverted stainless steel
Thrust point: Tungsten carbide/Sapphire
Suspension: 3 point, springs in vertical, o-rings in lateral frequency
    : vertical 3.2 Hz (variable), lateral 4.5 Hz
Tonearms: Std. cut for SME (adapters to order)
Motor: Modified 24v 140mNm ac synchronous
Power supply: DSP Vari-SPeed control unit
Voltage input: 100-240vac 50/60Hz 20 watts max. (depending on region)
Dimensions: Turntable (overall) 425 x 370 x 205mm (WxDxH)
    : Turntable (footprint) 375 x 325mm (WxD)
    : P.S.U. 250 x 215 x 95mm (WxDxH)
Net weight: 12.6Kg (28lb) turntable only
    : 3.5Kg (8lb) psu only
Packaging: 450 x 480 x 500mm (WxDxH)
Shipping weight: 20.0Kg (44lb)

Avid Pulsare II Phono Stage:
Noise: < -81dB MM    <-67dB MC
Distortion: < 0.001%
RIAA: 5Hz – 70kHz +/-0.5dB
Gain: 40dB – 50dB – 60dB – 70dB
Resistance loading: 10R – 30R – 100R – 300R – 500R – 1k – 5k – 10k – 47k – Custom
Capacitance loading: 100pf – 200pf – 500pf – 1.5nf – 10nf – 20nf
Power supply: Double regulated with 300va transformer
Voltage input: 100-240vac 50/60Hz 10 watts max. (depending on region)
Dimensions: 290 x 240 x 100mm (WxDxH)
Net weight: Control unit – 3.8Kg (8.4lb);PSU – 6.4Kg (14lb)
Packaging: 360 x 310 x 290mm (WxDxH)
Shipping weight: 12.0Kg (27lb)

Goldring Legacy:
Transducer Characteristics

Frequency response: 20Hz – 22kHz +/-3dB
Channel balance: 1dB max. at 1kHz
Channel separation: 25dB min. at 1kHz
Sensitivity: 0.25mV 1dB @ 1kHz
Static compliance: 16mm/N Vertical tracking angle: 20
Stylus radius: Vital fine line
Stylus type: Non-replaceable

Electrical Characteristics

Load resistance: 100Ohm
Load capacitance: 100 – 1000pF Internal
Inductance: 3 H
Internal resistance: 7ohms

Mechanical Characteristics

Cartridge weight: 8g
Fixing centres: 0.5in (12.7mm)
Playing weight: 1.5g – 2.Og (1.75g nom)

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Stream player: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center
– Phonostage: RCM Audio Sensor Prelude IC; Avid Pulsare II
– Integrated Amplifier: Electrocompaniet ECI 5; Vitus Audio RI-100
– Speakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders; Zingali Home Monitor 2.8 Plus
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB Cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker Cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Power Cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power
– Power distribution board: GigaWatt PF-2 + LC-2mk2 Power Cable
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Ethernet cables: Neyton CAT7+
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips; Acoustic Revive RAF-48H

Opinion 2

It took some time, but finally we could get our hands on some analog sources. This is a very delicate part of the trade, and many dealers selling turntables, despite the return of the format to full blossom, are not willing to have them tested by not so well known reviewers. I do not think, that I am an expert in this field, and the lack of feedback after some initial talks only proved me right. However I did not care to much about that and started my exploration of this audio area by listening to phonostages. A series of tests of devices from various price levels allowed me to create a network of reference points, to be able to identify, what should be where on a given price level. In the meantime there were some additional talks bringing me closer to the most important part of the game, but only the appearance of the legendary Linn made me become a quite believable and competent listener. Probably there were also some other aspects in favor of me – I use a reasonably high level source for years, I favor this format before the digital one (but not orthodox) and the fact that my vinyl library is much bigger than the CD one. The Scottish turntable (Linn Sondek) was the starting point of my vinyl path, and its appearance on our portal confirmed the old saying “What is delayed, will not flee”. The position it has on the analog market is also not to be disregarded, thus with such opening I can plan my reviews with greater freedom. Marcin decided to go with the flow and contacted another dealer of British turntables – I apologize to the Scottish, but they are part of Great Britain, at least administratively – and his negotiations were successful. The result was the turntable Avid, distributed by the Poznan based company Intrada, the model Sequel SP, equipped with the SME 309 tonearm and Goldring Legacy MC cartridge.

Avid is a brand not as legendary, as the recently tested Linn, but it has a strong position on the international markets, confirming that it is not just a onetime analog lovers product. Its construction is basically similar to the Scottish one, however the decoupled platter and sub-chassis are of much higher mass. I would classify this turntable as a soft suspended mass-loader, reminding me of another giant in this segment, which has a similar setup, namely SME, also a British company. The isolation is different, but the idea of softly suspending large masses allows to place them both in the same box. Despite both companies competing, they do not despise each other, and the mutual respect is shown by the fact, that the Avid comes as standard with mounting points for the tonearm from SME. The model Sequel SP is supported on three solid looking pylons, supporting the lower chassis. Each of those columns below the chassis is a foot, which allows to level the whole construction. The upper part of the pylons has more to do, and is a cylinder, where the springs are hidden, which decouple the vertical movement of the sub-chassis, as well as a mounting point for the rubber rings damping horizontal movements. For perfect leveling there are additional screws inside the springs, that allow to level the sub-chassis against the main support. Being the mounting point of the tonearm and the heavy platter, the sub-chassis has a significant weight, so the springs can elongate with time. To counteract this, you will need to adjust the level from time to time using the supplied Allen key. All Avid models have a disc clamp screwed to the spindle. The thread is quite large pitched, so mounting is quick. And the presence of the clamp brings only positive effects, so the process of placing the clamp quickly becomes invisible – at least for any vinyl lover, because opponents may always have some complaints. The platter is driven by two belts connected to a motor placed on the lower chassis in the left corner. The Sequel SP arrived in a disassembled form, but the process of putting everything together is fairly easy, the only tricky part being to place the driving belts on the platter. It took a few minutes, but anybody should be able to master it. Placing the turntable in the desired spot, leveling it, controlling the parameters of the tonearm and cartridge, connecting the external power supply with revolution control (we can easily set 33 and 45 RPMs), checking the speeds and we are ready to start listening.

When the tested device was fully assembled and placed in the right spot I knew, that things are going to get serious. The whole set costs around 40 thousand zlotys, and it would be a joke, if it would only play good. This price level requires more, it requires the turntable to try and reach the limits of the format played, and not just play good. I was curious, how my first contact with this player will look like, but unfortunately I decided to start with a photo session, an important element of our reviews. To make it more attractive, I took a random vinyl from my collection, being the Pacific Jazz issued monophonic, old Japanese pressing on thick red vinyl (they did such things already at that time): “Wes Montgomery with Buddy & Monk Montgomery”. When I took the pictures, the disc just played in the background, but I already got a positive kick in my music receptors. One of the instruments used in the recording session was a vibraphone, which is in one of my favorite silence dispersers. Well microphoned, mixed, mastered and pressed it is capable of overwhelming other instruments present in the recording. Played from the mentioned disc it made me stop photographing and listen to the whole disc, without paying attention, that it is a mono recording. It sounds rarely as well as on this disc, even in stereo recorded material. Saturation, timbre and not often encountered fleshiness just killed me. In general the disc sounded exceptionally well for such an old recording. After having heard that, I knew, that the British constructors do not just sit around, but they really propose a sound, which is adequate to the price tag of the turntable. And this was only the beginning, which only hinted to the capabilities of the Avid. I was certain, that the easiness of reaching the freedom, openness and smoothness of the sound reproduced from even very demanding recordings will allow me to choose freely from my library of black discs. It may happen, that a heavy metal fan buys this product – everybody is free to have his own taste – and will listen to such energetic music with his neighbors (I wonder, if they would listen voluntarily), having lots of fun, but I am a lover of more toned down sounds, so I placed on the platter the album from the Scottish label Linn Records titled “Messiah” from Georg Frederic Handel.

After the first, quite incidental, but positive contact with this Linn pressing – I decided to check, what the British turntable will present when dealing with an ideally recorded material. I knew already it can better long forgotten musical material, but this does not have to mean, that it can master everything. The sound could have gotten too homogenous, deprived from any rapacity. I lowered the tonearm on the run-in groove of the first side of the first disc and listened. The beginning is a tale of instrument placing over the virtual sound stage, but I waited for the vocals. The choir, skillfully scattered around by the sound engineer, is capable of showing many “favorites” their place in the peloton, but here nothing of that happened. The grading of the planes, readability of the virtual sources, saturation increasing palpability, resolution and a strange softness of the sound while having a good, edgy bass foundation pulled me into the vortex of emotion. I do not know, how the engineers from England did it, but everything here was ideally balanced, while usually something goes amiss when there is such a saturation of the reproduced music. Most companies lose airiness of the upper frequencies and readability of the bass when ballasting the frequency spectrum – nothing like that happened with the Avid. All those aspects create an impression of blacker than black background, what allows to catch all possible audiophile charms. Bravo for this setup for warming up the atmosphere without turning the reproduced music into a mud pool. But the mentioned “trash metal” lover may experience some rounding off the sound. For many people such sound may be an asset, but tastes are different, and we should confront this turntable with our repertoire and expectations. This thicker outline of the musical spectacle is an asset in my opinion, this is the reason for the positive effect with older recordings. This made me also listen to a lot of such recordings what resulted in me being delighted with the final result. But as it happens, I had to make the final coup, and treat the charming Englishman with something loaded with bass, with electronic music. Massive Attack showed many times before, how to tame “narcissistic all-rounders”, but this time I hoped, that the turntable will pass the test with flying colors. Due to the artificial sounds recorded on discs with electronic music, I usually limit the tests using it to verify, how the tested device fares with the flowing together lowest octaves and with the squeaky treble. Having listened to my three disc edition I must say, that even in this genre the Sequel SP fared well. When needed it shook my internal organs and it tamed the screaming treble, showing a more civilized face of that music. I do not claim, that this is the best way of dealing with it, but every listener, who cares for his ears, will give me right, that this is a very pleasant way of showing that kind of music.

Trying to summarize the performance of the British contender I must confess, that it surprised me with its idea for the final effect. Juicy and at the same time readable sound will for sure lure potential clients. The most interesting thing is, that it does not interfere with the overall readability of the sound. When needed the cymbals shine. All parts of the sound spectrum are ably sewn together, none comes before the others. If I would have to characterize the target client for this turntable, I would bet on a music lover, preferring the joy of listening to analyzing the individual sounds. You have to take into account, that my system is directed to the timbre, and I suspect, that a more neutral sounding system will accept the wealth of the assets brought by this turntable with acclaim. I will not even mention sharp systems, because the Avid Sequel SP will become a pleasant introduction into the analog world. Clients listening to music loaded with guitar riffs and short base drum kicks, and liking to split every hair in four pieces, should listen and think, if this way of presenting their beloved music is not more pleasant. In my opinion the price of this turntable, high for the average Kowalski, is absolutely adequate for the sound you get out of it, and the various tastes should only encourage to listen to this product in your own system. Even casual listening may turn into a purchase of this beautifully looking and brilliantly sounding turntable.

PS. When the test was coming to an end, and the Sequel SP was about to be packed I received the call from the distributor to listen to this turntable with the dedicated phonostage and XLR cables. So I received the Avid Pulsare II Phono Pre-Amplifier. Having the distributor show, that he cares about synergy, is worth mentioning. It does not require miracles, but it is enough to present what he has best for this setup. I plugged in the elements of the puzzle in my system (the phonostage is in two boxes) and listened. I could immediately hear a different approach to the source material, which was slightly thinned, improving the contours of the sound coming from the speakers, and was now more neutral. This going in the direction of tonal balance increases the potential target group, which does not need to search for a compatible phonostage. This experience allowed me also to verify, that the set is well balanced and the buyer will be absolutely satisfied. I can also add, that the deck itself has a much higher potential. I tested it with a phonostage almost twice as expensive as the Pulsar II, and the Sequel SP showed, that it can be done better. And this is not often the case, as usually a more refined device shows the shortcomings of the cheaper one. This time the marriage of the Katowice made Theriaa with the tested turntable shone with a deeper, more airy stage, darker background and better three-dimensionality of the virtual sound sources. Unfortunately such good things cost a lot, but I wanted to show to you, that the middle offering of Avid, the Sequel SP, has a lot of potential. I witness many failures with such combinations, so even more kudos to Avid. Bravo!

Jacek Pazio

The system used in the test, a complete set of Combak Corporation.

 Electronics Reimyo:
– Separate DAC + CD player: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– Tube preamp: CAT – 777 MK II
– Solid state power amp: KAP – 777
Speakers: Bravo Consequence +
Power cables: Harmonix X-DC-350M2R Improved Version
Speaker Cables: Harmonix HS 101-EXQ (mid-high section); Harmonix HS-101 SLC (bass section)
IC RCA Harmonix HS 101-GP
Digital IC: Harmonix HS 102
Table: Rogoz Audio
Accessories: Antivibration stand for the power amp by Harmonix TU-505EX MK2, Harmonix Enacom improved for AC 100-240V; Harmonix Tuning Room Mini Disk RFA-80i

 Analog stage:
– Turntable:
drive: Dr. Feickert Analogue „Twin”
arm: SME V
cartridge: Dynavector XX-2 MK II
– Phonostage: RCM „THERIAA”