Monthly Archives: październik 2017

Sercem konstrukcji jest koncentryczny głośnik średnio-wysokotonowy, który używany jest we flagowych La Sphère oraz L’Océan. Głośnik BC13 gwarantuje wierną reprodukcję dźwięku, równowagę tonalną bez zniekształceń oraz głęboką i niezwykle realistyczną scenę dźwiękową. Cały mechanizm głośnika został zamontowany w odlewanym z aluminium koszu dla optymalnej integracji z głośnikami nisko-tonowymi.

Nowy głośnik nisko-tonowy 17ND36 jest specjalnie opracowany dla Murano. W celu zapewnienia jeszcze głębszego i szybszego basu w przypadku tak małego głośnika nasi inżynierowie zminiaturyzowali projekt 55cm woofera La Sphere. Wklęsłe membrany o strukturze plastra miodu zapewniają dużą sztywność i doskonałą amortyzację, która umożliwia duże wychylenia bez deformacji. Cewka o długości 45mm napędzana 4-kilogramowym magnesem pozwala osiągnąć czysty, mocny i kontrolowany bas.

Procedury pomiarowe w komorze pomiarowej Cabasse uwzględniają wyniki na osi głównej ale również w obszarze 360 °. Wynikiem tych prac jest doskonała kontrola sceny muzycznej i energii dźwięku, zgodnie z zasadą Cabasse HDSE (jednorodny rozkład energii sonicznej).

Murano Alto wykonane są w całości we Francji.
Dostępne wykończenia to biały, czarny i mahoniowy lakier fortepianowy.
Cena detaliczna została ustalona na 34990 zł/para.

Dystrybucja: Voice

Jeśli ktoś nadal uważa, że format CD jest martwy to … koniecznie powinien zmierzyć się z topowym odtwarzaczem marki Audionet. Panie i Panowie oto Jego Pancerna Wysokość PLANCK!

cdn. …

Opinion 1

Like Mark Twain used to say, the rumors that the CD is dead are vastly exaggerated. After first hype about the files, and the return of the vinyl, it turned out, that there is also place for the silver disc. But to draw such conclusions you did not only need to watch the market closely, but also work hard in the meantime, to have something for your customers to buy during awakening. Currently we can split the manufacturers into those, who are doing just what they did – like Accuphase, those who dropped the idea of the CD, and are marginalizing themselves, what was best shown by Linn, and finally those, who can draw profit from both parts of the market, like Naim, and the hero of our test, the Austrian Ayon. If you start to think now, what novelty Gerhard Hirt has come up with, then I will briefly explain, that he accumulated his portfolio a bit, while bringing it to a higher level, as he exchanged the popular models 07s and 1sx for one new construction, called CD-10, which we will test now.

Moving to the external description paragraph, again, I cannot come around the thought, that everybody sees how it looks like. The Austrian CD players are similar to each other like identical twins. This time we have a perfect reproduction of the looks of the 1sx, even at the level of the smallest details. Exactly the same size, weight and chassis, the same display (at least when it is powered off) placed in the center of the fascia, the same row of navigational buttons surrounded with red light rings and the bullseye drive on top, with the heavy acrylic cover. Only the back plate has a few, rather insignificant changes, brought by the irrational addiction to safety of European bureaucrats. Please imagine, that for EU safety people, the red LED indicating proper polarization of the power cord was something deadly unsafe, as when you smash it (using a sledgehammer for example) this could result in the person operating the hammer to be electrocuted. Following this trail, they should rather prohibit the usage and sale of hammers, as those can hurt people, if you aim them wrongly. This is really something.
Fortunately, all the other sockets and switches did pass the Brussels sieve, so when we decide to own the 10, we will have line inputs in RCA and XLR standards, a set of digital inputs in the form of a coaxial, optical and USB ports, there is also a coaxial output, if you would wish to connect a digital recorder or DAC to the unit. There are also the switches used to set the amplification, output and operating modes.
According to official communiques of the manufacturer, the price and chronology the CD-10 is a successor to the CD-1sx model, but it does also use solutions applied in the flag model CD-35. So how this mixture work? Quite convincing I must say, as logic would tell us this model is an evolution of the CD-1sx platform, while used technology shows the CD-10 as the CD-35 “younger” brother. Don’t you believe me? There is proof for that. The digital to analog conversion is done in 10 using the same AKM 4490 DAC chip as in the flag model, which has a 32 bit 768 kHz resolution and also handles DSD256 signals natively. The difference is, that in the 35 there were two chips applied, while in the 10 only one is used. Of course its implementation required a significant rework of the digital section “borrowed” from the 1sx, which was based on the ESS 9018 chip. However there are elements of the puzzle, which work well for years now, so there was no need to modify them on this level. So in the output stage we will find the 6H30 triodes and the single 6Z4 (6C4P) in the power supply.

So how does this combination of new with the old fare sonic wise? Without too much ado, I will say … it was surprising. It cannot be denied, that during the last years Ayon worked out their own “sound school”, combining out of the ordinary dynamics and resolution of the “dense” formats with saturation and juiciness attributed to the tubes employed in the output stage. A very palpable confirmation of the said definition was the CD-35, which debuted at the end of last year, which turned out to be deadly contender for the competition, as paying more for players which did not sound better, but only matched the performance of the Austrian device, would be perceived as extravagance and quirk. Yet, the CD-10 shows a more lyrical and old-school side of the silver discs. You could say, that using the newest technologies, it cultivates the sound aesthetics of the TDA 1541 chips. Yes, dear Readers, no one else but Ayon, in its newest player, decided to revive the feeling of vinyl-like intimacy and joy coming from listening to music provided in this way. So we have homogeneity, almost indecent saturation and euphony, things, you might think, other manufacturers forgot about. In this way, playing practically every disc, we become overwhelmed with the musicality, delightful and addictive, which moves us from the level of critical listening to indiscriminate joy of listening. Instead of concentrating on nuances and splitting of the sound into atoms, we put on the hedonist pleasure of following the melodic line and enchanting vocals. Surprisingly, when we push ourselves to coldly look at the sound reproduced by the newest Ayon player, we still have splendid resolution, gradation of planes and focusing of the virtual sources, but those elements were put together in a different way than it was the case before. This time the midrange plays the most important role, and similar to what was happening with the very musical 07, also in the newest player, the extremes of the sound spectrum accompany it, amending the midrange. And it does not mean, that the treble is veiled, or that the bass is of “bookshelf speaker” kind, but from the first notes you can hear, that those are not most important here. To see this, you do not need to search for any special, audiophile samplers. The Leonard Cohen epitaph, “You Want it Darker” is absolutely sufficient, the vocal of the late singer is presented so close and intensive, that even drinking tea during listening seems to be out of place. It is very dense, organic and analog, similar to how the mentioned TDA 1541 sounded. The emotions are key, and they make the show. This is not just reproduction, this is something much more palpable – we are part of the event. So we stop worrying about the format, date of issue, or “density” of the source material, we just use our intuition and heart in our musical searches.
Even the seemingly inhumane and cacophonic “Rust in Peace” Megadeth showed its, unknown to date, lyrical face with nicely lowered center of gravity, and with communicative, yet somehow toned down treble. There was no more of the irritating ticking and cymbals sounding like they were made from scrap metal by a home-brew handyman. Their parts were fuller, more saturated, and at the same time they were a bit shortened, well … on this level, there is always one thing for another, although I must say, that the compromise achieved by the manufacturer will probably satisfy a vast array of customers.
It is also worth mentioning, that the available filters, as well as upsampling (in the Signature version) to DSD work a bit softer and with more finesse than in CD-35, where activation of the upsampling is like going from warp 1 to warp 6 in Star Trek – where warp 1 is equal to light speed, while warp 6 is 392 times as fast. Here everything is toned down, softer and fluid.

So for whom is the Ayon CD-10? Against appearances not for the lovers of digital media, trying to have more and more resolution and detail, but it is for all those people, who have thousands or tenths of thousands of CDs, and want to gain the option of using files, via the USB port, or SACDs, while not losing the basic CD playing capability. Due to this move, Gerhard Hirt can gain more followers, from music lovers, who treat all novelties like something interesting, but not the main aspect of what they want, while still being able to use them relatively effortlessly. The CD-10 shows, that those are not so difficult to use, and you can use those for intensification and help while listening to music, what results in only positive impressions.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35; Audionet Planck
– Digital player: Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Yamaha WXAD-10
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Integrated amplifier: Electrocompaniet ECI5; Audionet Watt
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker Cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Power Cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall Socket: Furutech FT-SWS(R)
– Antivibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Ethernet cables: Neyton CAT7+
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinion 2

You may say what you want, but in contrast to some opinions, appearing on internet forums, the hero of the test, a product from Ayon Audio, is known amongst music lovers in three ways. First of all, a lot of people amongst lovers of good sound, confirms the high quality of sound produced by Ayon. Secondly, due to the contemporary design, which should fit almost all interiors, the brand is immediately recognizable from the first look. And thirdly, Gerhard Hirt does not just make small changes to already known, and well received products, but he is working hard, all the time, to create better and better products. And due to this work, we are able to showcase on our pages new products very often. And as this happens so often, I will not talk about the history of the brand (as you know it by heart) but will jump immediately to the main thing – the new version of the not so expensive CD and SACD player, which can also function as a DAC, called CD-10, and was supplied for testing by the Polish distributor Nautilus.

I think I do need to tell, how Ayon looks like, so I will do it very briefly. Starting from the chassis, we have a very solid, quite flat box, with rounded edges, finished in brushed aluminum. An important information for all potential users is, that similar to all its predecessors, the tested device is a top-loader, what limits the usage of low shelves in your rack. Writing about the front, I must tell, that there is only a red display there, as well as the company logo and model name. Going to the back, we have on top the opening for loading the discs, covered by a round, acrylic cover, while more to the front, there is a line of eight function buttons present. On the back, besides the typical XLR/RCA outputs, there are also digital connections: Coaxial, Optical and USB. But this is not all, there is also an IEC power socket and three switches, which allow us to select the gain, analog output selection as well as activation of the preamplifier mode. The final information would be about the location of the main power switch – on the bottom of the player, close to the front left foot.

What do you think, what did the CD-10 offer in terms of sound? You might be surprised, as it was quite a lot, and only your preference will decide it this goes for the good or for the bad. So what am I talking about? The Austrian brand steps a bit away from the way of very precise drawing of virtual sources, it had for years, and which was regarded by many as the player playing too offensively. The newest source is drifting towards musicality, probably expected by some people. This is so visible, that for the first time, while playing with a device from this manufacturer, I drowned in music without looking into its deepest secrets and without splitting the sound into basic items. I just put a disc with my beloved ancient music into the player, and tasted the reality of the church music. No vocalization or timbre of instruments could throw me off the following of the melodic line. Also when I deliberately decided to move away, then it turned out, that everything is a bit denser and more colorful than I have presented at daily basis, but this is so subtle, that it does not heat the atmosphere too much. Just a reminder – my set does have such combination of color and smoothness as basis for its existence, so it clearly shows the good taste of the Austrian player. Ok. But how other genres fare? If we take ECM Jazz as the second genre, then the only minor discrepancies to the truth were with the cymbals being more golden and heavier, as well as the contrabass playing with a bit more of the body in the sound. Everything else, including the instruments like a saxophone, guitars, or even the base drum, which was a bit heavier due to the Ayon manner of sounding, were only making us happy from each note generated. Of course this material showed us, that there is always one thing for another, and all virtual sources, although very clear, and precisely positioned on the wide and deep stage, were drawn with a bit less sharp. But like mentioned before, this effect resulted in deepening the musicality of the set, and did not create any slowdown, which could be seen as mudding of the sound. And when I stroke my ego with ancient music, which fit the manner of sounding of the CD-10 perfectly, I had the idea, to put a disc with electronic music in the player. The result? Well, that was the only kind of music, which could create tension, that cannot be overcome, at least for fans of such music. Why? You probably know, that this music has lots of clipping and whizzes, which can be harmful for our ears. Yet the spirit of musicality did not fully harmonize with this tendency of sound attack. Our hero, tried to do its best, to reproduce most of the sound, from the midrange to the lower ends, but on top, it did soften even the most brutal whizzes. Frankly speaking, I perceived it as very pleasant, but orthodox lovers of electronic music, should try out, before purchasing, if this way of polite presentation is acceptable for them. If a tad of nobleness does no harm, all other parts of the sound spectrum will rather fit their expectations.

Maybe this will sound dubious, but till recently, during testing of players from Ayon, I was always thinking, how far the constructor will go in reproducing the clarity of the virtual sources. Of course, this is important, but the drawing line being too fine may cross the borders of good taste. Thankfully this never happened during the tests we conducted, but I think, that from some time, there was a group of people, who expected from the brand, to go a bit in the direction of saturation. And I do not know how, but I think, that their dreams were fulfilled by this CD player. Which group of people could this be? The first beneficiaries will be listeners, who have too offensive playing systems. A second, bigger group (it is clear, that every system means different expectations, and different impressions of the same device) I would see in people already having very musical systems. Why? Well, even in my, genetically very colorful system, the test went very well, and this gives a lot of margin from any failure for many of users interesting in this player. And even if during your personal testing you will not see big changes in terms of quality of the sound, please remember, that the Ayon CD-10 has the ability to play SACDs and play dense files. And following this track, maybe not from personal experience, but I know (I am a dinosaur using the analog and I am emotionally not yet prepared to play files), that a modern audiofile, or music lover, is not comfortable without access to streaming services. And the tested player eliminates any problem with that.

Jacek Pazio

Distributor: Nautilus
Price: 16 900 PLN + 4 190 PLN Signature version (PCM/DSD module, Mundorf Supreme capacitors)

Technical details:
Conversion rate: 768kHz / 32 bit & DSD 256
Tube complement: 6H30, 6Z4 (6C4P)
Dynamic range: > 119 dB
Output level (1 kHz/0,775 V, -0dB, Low): 0 – 2,5 V/variable
Output level (1 kHz/0,775 V, -0dB, High): 0 – 5 V/variable
Output impedance (RCA i XLR): ~ 300 Ω
Digital output: 75 Ω S/PDIF (RCA)
Digital input: 75 Ω S/PDIF (RCA),USB – 24/384 kHz, DSD 64x/128x, TosLink
S/N ratio: > 119 dB
Frequency response (CD): 20 Hz – 40 kHz +/- 0,3 dB
THD (1 kHz): < 0,001%
Output complement: RCA & XLR
Dimension (WxDxH): 480 x 360 x 120 mm
Weight: 13 kg

System used in this test:
– CD: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited TOKU
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: Trenner & Friedl “ISIS”
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijri „Milon”
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
Digital IC: Harmonix HS 102
Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix Beauty Tone Milion Maestro, Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V; Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
Analog stage:
– Turntable:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Opinia 1

Patrząc na nasze dotychczasowe zmagania testowe bez większego wysiłku penetrowania najgłębszych zakątków Waszej pamięci wyraźnie widać , że jeszcze rok temu recenzji samych wkładek gramofonowych było jak na lekarstwo. Owszem, traktując temat bardzo ogólnie przez nasze ręce trochę się ich jednak przewinęło, ale zazwyczaj były to występy zbiorowe jako jeden z podzespołów większego konglomeratu zwanego kompletnie skonfigurowanym (napęd, ramię, wkładka) gramofonem. To zaś praktycznie uniemożliwiało dogłębną weryfikację poszczególnych komponentów, dlatego też wszelkie wnioski odnosiły się do efektu ich współpracy, a nie osobistych możliwości sonicznych, na co z zasłyszanych opinii liczy spora grupa z naszych czytelników. Dlatego też spełniając oczekiwania potencjalnych zainteresowanych w dzisiejszym odcinku przyjrzymy się już kolejnemu modelowi angielskiego Goildringa. Co z oczywistych względów jest ważne, to fakt opisywania możliwości dźwiękowych każdej z nich na identycznym napędzie, którego rolę po raz kolejny przejął bez trudu rozpoznawalny przez zainteresowanych tematem analogu melomanów, uzbrojony w ramię SME M2-9R, mogący poszczycić się niemieckim pochodzeniem Dr. Feickert Analogue Woodpecker. I tak po niedawno zamieszczonym na obecnie czytanym przez Was portalu Soundrebels teście rylca MM Goldring 2500 przyszedł czas na coś z wyższej półki w postaci Goldringa Legacy będącego klasyczną wkładką MC. Naturalnie istotnym punktem tego wydarzenia jest informacja, iż tę swoistą, wewnątrz-rodzinną konfrontację zawdzięczamy białostockiemu dystrybutorowi Rafko.

Idąc za załączonymi fotografiami wyraźnie widać, że proces aplikacji z braku prostych krawędzi obudowy wkładki dla początkujących adeptów sztuki analogu może nie być przysłowiową „bułką z masłem”. Ale nie przejmujcie się, jeśli z jakiś powodów polegniecie w tym temacie, to są od tego wyspecjalizowane podmioty, które bazując na przyrządach i doświadczeniu bez problemu pomogą Wam w dotarciu do celu, czyli kolokwialnie mówiąc zawieszą ją na ramieniu i odpowiednio skalibrują. Gdy spojrzymy na nieco uchylającą zasłonę milczenia na garść danych o jej budowie odezwę od producenta, okaże się, że mamy do czynienia z wykonanym z ultralekkich stopów twardych metali korpusem dla wirującej w polu magnetycznym cewki, neodymowego magnesu i zawieszonej na specjalnej mieszance gumy, mogącej się pochwalić szlifem typu „Vital” igły. W tym momencie spieszę donieść, iż owa lekkość i sztywność obudowy nie jest podyktowana ochroną przed zbyt brutalnymi rękami aplikującego wkładkę przedstawiciela rodzaju homo sapiens, tylko stworzenia igle jak najlepszych warunków do odczytania i przetworzenia na delikatny sygnał elektryczny zawartych w rowku płyty winylowej informacji. Ostatnią i według mnie bardzo determinującą wyrafinowany rodowód Legacy sygnaturą jest jej sposób pracy, czyli łopatologicznie wyrażający wirującą cewkę w polu magnetycznym termin MC. Tak w telegraficznym skrócie prezentuje się nasza bohaterka z punktu widzenia doznań organoleptycznych (za wyjątkiem zmysłu słuchu) i pakietu danych technicznych. Ale według mnie popełniłby błąd ten, kto nie przystąpiłby do lektury dalszej części tekstu, w której będziemy przyglądać się jej umiejętnościom budowania świata muzyki, do czego serdecznie zachęcam.

Jak wspominałem we wstępniaku, obecne starcie z racji bezpośredniej konfrontacji kolejnej wkładki na tym samym werku będzie zdecydowanie bardziej wiarygodne, aniżeli zdecydowana większość poprzednich, gdyż eliminuje wpływ nawet najdrobniejszych zmian konfiguracyjnych. Zatem do dzieła. Rozpoczynając wprowadzenie Was w świat muzyki spod znaku Legacy przypomnę, że każda oferta producenta zawsze obejmuje kilka rodzajów produktów. I nie jest to podyktowane jedynie ceną, gdyż bywa, że w podobnym budżecie znajdziemy inne modele bardzo podobnych w budowie komponentów. Dlaczego? Słowem kluczem jest „oprócz poprawy jakości, bardzo często delikatnie zmienione brzmienie”. Pytając dalej jak dziecko „dlaczego? Ano dlatego, że każdy z nas ma inny tor audio i tą swoistą elastycznością producent pomaga w dobraniu produktu spełniającego wymogi szerokiej rzeszy zainteresowanych. Brnąc konsekwentnie w retorykę dziecka zapytacie, a czy tylko z tych dwóch powodów? Naturalnie, że nie, gdyż teoretycznie rzecz rozpatrując wbrew pewnego rodzaju logice, każdy z nas będąc innym szuka swojego brzmienia czasem nawet za cenę dramatycznego odejścia od wzorca, jakim jest muzyka na żywo. Owszem, to z pozoru jest zaprzeczeniem pojęcia Hi-Fi, ale muzyka ma sprawiać przyjemność i każdy z nas decyduje, co jest dla niego dobre, a co złe. Zatem jak na tle tych zapotrzebowań prezentuje się dzisiejszy rylec? Już zdradzam. Biorąc jako punkt odniesienia wspomniany wcześniej model 2500 jej siostra Legacy idzie w przypisaną wkładkom MC stronę wyrafinowanego dostojeństwa. To zaś oznacza, że dostajemy zdecydowanie gęstszy przekaz, ale bez utraty najważniejszej rzeczy w przekazie muzycznym, jaką są informacje. Owszem, pierwsze minuty po przejściu z poprzedniczki na dzisiejszą bohaterkę powodują uczucie nieco większego stonowania muzyki, ale to jest bardzo złudne, gdyż po dokładniejszym przyjrzeniu się całości szybko okazuje się być na swoim miejscu. Powiem więcej, zazwyczaj w tym pozornie jakby gęstszym i ciemniejszym zapisie nutowym dzieje się o wiele więcej, gdyż pozorna otwartość tańszego modelu okupiona jest pakietem zniekształceń w górnych rejestrach. Tak zniekształceń, które może dla wielu są bardzo przyjemne, bo oferują powodujący krótkotrwały efekt uśmiechu na twarzy efekt „łał”, ale po akomodacji z nową jakością nagle okazuje się, że w górne rejony wyrafinowania dźwięku prowadzi zdecydowanie inna droga. Naturalnie nieco przejaskrawiam temat, jednak tylko dlatego, że sam kilka razy na takie triki dałem się nabrać, a pisząc o tym w moich wynurzeniach chciałbym, abyście podczas decyzji zakupowej byli świadomi, czy wybieracie krótkotrwałą pozorną wspaniałość, czy długoletnie zadowolenie. I nie mówię tego jedynie w stosunku do wymienionych w tym teście wkładek, tylko ogólnego stanu rzeczy, który niestety determinują ceny poszczególnych modeli. Wracając do Legacy bardzo ważnym elementem jej prezentacji jest nieprzekraczająca dobrego smaku, naładowana sporym pakietem informacji masa i barwa dźwięku. Dlaczego ważnym? Proszę się nie obrazić, ale znakomicie zdaję sobie sprawę, że wielu z fanów analogu twierdzi, iż gramofon ma oferować gęsty, graniczący z lawą i bardzo gładki, zbliżający się do zaniku powietrza na scenie sznyt grania, a to z całym szacunkiem dla podobnie myślących jest całkowitą nieprawdą. Na szczęście dla potencjalnych zainteresowanych nasza bohaterka umiejętnie to dozuje, co ewidentnie potwierdza wyjście z tarczą z pojedynku w bardzo naładowanym barwą i masą w tym wypadku przypadkowym, bo testowym systemie, a to nie chcąc pokazywać palcem, ale dla wielu powinno już o czymś świadczyć. A jak to przekładało się na konkretną muzykę? Na początek przywołam starcie z najnowszym krążkiem Anny Marii Jopek „Minione”. Znawcy twórczości Pani Ani wiedzą, że swoje krążki zawsze bardzo dopieszcza i gdy dotychczas cała para szła w przysłowiowy kocioł otwartości i witalności przekazu, to w przywołanym tytule postarała się o dobre obdarowanie masą środkowych i dolnych rejestrów. To zaś sprawia, że według mnie jest to najlepiej zrealizowana przez team AMJ płyta, która notabene ową jakością stawia przed torem audio najwięcej wyzwań. Chodzi o z pozoru dość błahe sprawy typu: grania gęstą, naładowaną pakietem koloru nutą fortepianu, na tle którego bez próby dominacji nad nim artystka snuje znane z polskiej sceny muzycznej wokalne perełki. Na czym polega ta trudność? Otóż wszystkie utwory są dość gęsto zrealizowane i gdy najważniejszy element toru, jakim jest dzisiaj recenzowana wkładka nie dałaby rady w selektywny sposób oddać zamierzeń realizatorów, dostałbym jeden wielki dźwiękowy ulepek. Na szczęście wszystkie wspomniane aspekty Legacy odczytała na tyle dobrze, że bez problemów każdy najdrobniejszy niuans brzmieniowy bardzo czytelnie wybrzmiał w stworzonej przez wkładkę Goldringa ciekawie zagospodarowanej we wszystkich wektorach przestrzeni międzykolumnowej. Naturalnie da się lepiej, choćby po przejściu na produkt odniesienia, czyli moją Miyajimę Madake, ale biorąc siły na zamiary (różnica w cenie obydwu sparing-partnerek jest prawie sześciokrotna) opisywana pozycja płytowa z pretendentką do laurów zabrzmiała bardzo dobrze. W podobnym tonie do naszej artystki wypadł krążek Ralpha Townera z Garym Burtonem „Match Book”. Niesamowita, unikająca zbędnych uśrednień gładkość bohaterki powodowała, że panowie ze swoimi instrumentami (wibrafon i gitara) czerpali z jej dobrodziejstw pełnymi garściami. Fantastycznie prezentujące się, pełne informacji o pracy strun i pudła rezonansowego wiosło Ralpha Townera i mieniące się delikatnym blaskiem i soczystością klepki wibrafonu Gary Burtona sprawiły, że dla przypomnienia tego spektaklu nie potrafiłem odmówić sobie ponownego położenia tej płyty na talerzu gramofonu na drugi dzień. Zatem, czy wszystko było wzorowe? Może to co napiszę nie zasługuje na powiedzenie „zdecydowanie nie”, ale z pewnością przewijający się przez cały czas sznyt grania czasem odbijał się in mały minusik na muzyce wymagającej wyraźnego postawienia kropki nad „i” w temacie wybrzmiewania blach perkusji i innych wymagających iskry w górnych rejestrach rodem z muzyki elektronicznej produkcjach. Ale uspokajam, nie rwijcie sobie włosów z głowy, gdyż to, co przed momentem napisałem, jest typowym efektem „coś za coś” i tylko od docelowego zestawienia będzie zależeć, czy wypunktowany niuans wychwycicie. Ja mam bardzo gęsty zestaw i szczerze przyznam, że prawdopodobnie tylko dlatego ta w większości wypadków dobrze wypadająca propozycja Goldringa momentami zaliczała drobne potknięcia. Potknięcia, które w żaden sposób nie kaleczyły dźwięku, tylko kreowały go w nieco ciemniejszej, ale nadal przyjaznej nawet dla wymagającego słuchacza atmosferze.

Relacjonowany sparing był dla mnie owocny w bardzo ciekawe wnioski, gdyż ewidentnie pokazał, na co w swej prezentacji stawiają konfrontowane modele wkładek Goldringa. Oczywiście bez względu na fakt rozświetlenia przekazu, a przez to zwiększonego uczucia świeżości opisywanej poprzednio ta opiniowana dzisiaj jest zdecydowanie bardziej wyrafinowana. To naturalnie sprawia, że z automatu jest bardziej wymagająca od docelowego systemu audio. Ale przecież nikt nie powiedział, że w zabawie w analog będzie łatwo, a tym bardziej, gdy chcemy wspinać się na wyżyny jego możliwości. Gdzie w takim razie widzę Goldringa Legacy? Szczerze powiedziawszy tylko bardzo otyłe konfiguracje mogą powiedzieć pas. Reszta, nawet te gęste, byle były rozdzielcze, powinny spijać z niej samą śmietankę, czego wszystkim zainteresowanym testowanym modelem życzę.

Jacek Pazio

Opinia 2

Testy wkładek gramofonowych to najogólniej rzecz ujmując stąpanie po bardzo kruchym lodzie. Pomijając bowiem natywną delikatność recenzowanych „maluchów” za każdym razem, nawet nie tyle niebagatelne, co wręcz kluczowe znaczenie mają pozostałe elementy analogowej układanki, czyli ramię, sam gramofon, przedwzmacniacz, o okablowaniu nawet nie wspominając. Krótko mówiąc tysiące zmiennych i suma summarum istna rosyjska ruletka, której ofiarą paść może bogu ducha winna wkładka a za wszystko, niezależnie od rezultatu i tak i tak zapłaci dystrybutor. Proszę mnie tylko źle nie zrozumieć. To wcale nie chodzi o to, że ktokolwiek komukolwiek musi cokolwiek płacić, lecz o niezaprzeczalny fakt, że co jak co, ale wkładka po wizytach w kilku redakcjach do sprzedaży już się nie nadaje, więc koszty takiej zabawy lokalny reprezentant danej marki chciał nie chciał musi wziąć na przysłowiową klatę. Całe szczęście są tacy i do powyższego, elitarnego grona należy białostockie Rafko, które już po raz drugi, w stosunkowo krótkim czasie, było tak miłe i dostarczyło nam do recenzji „małe co nieco” pod postacią angielskiego Goldringa Legacy.

Po niedrogim,  reprezentującym rodzinę MM a zagłębiając się nieco bardziej w analogowe meandry MI, Goldringu 2500 przyszła pora na crème de la crème angielskiego potentata, czyli jego flagowy model Legacy. Z premedytacją w poprzednim zdaniu nie użyłem określenia „High-End”, gdyż akurat w tym przypadku flagowość z jednej strony wcale nie oznacza brutalnego drenażu naszego portfela, co niewątpliwie cieszy (i to bardzo), lecz z drugiej do owego High-Endu zakładam, że nawet nie aspiruje. Trudno bowiem wymagać od niej walorów znanych z konstrukcji pięcio-, bądź dziesięciokrotnie droższych. Nie ma bowiem co się oszukiwać – Goldring swoim flagowcem Legacy kończy tam, gdzie dajmy na to ZYX podstawową wkładką R-50 Bloom 3 dopiero otwiera swoje portfolio a katalogu np. Miyajimy nawet jeszcze nie widać na horyzoncie. Żeby było ciekawiej, co z pewnością bardziej uważni czytelnicy pamiętają, tytułowy przetwornik już raz u nas gościł. Było to na przełomie stycznia i lutego 2014 r, kiedy to mieliśmy okazję i niewątpliwą przyjemność eksploatować u siebie gramofon Avid Sequel SP właśnie w taką wkładkę uzbrojony. Powtórka z rozrywki i odgrzewanie kotleta? Wbrew pozorom niekoniecznie, gdyż tak jak już zdążyłem nadmienić, wkładka jako taka jest jedynie, co prawda jedną z krytycznych, ale jednak li tylko składową misternej układanki umownie i nad wyraz skrótowo nazywanej gramofonem. Skoro zatem podczas wcześniejszej odsłony Goldring pracował na „resorowanym”, miękko zawieszonym Avidzie, to tym razem skorzystaliśmy z „twardego” napędu i w tytułową wkładkę uzbroiliśmy również mającego swoje pięć minut na naszych łamach Dr. Feickert Analogue Woodpecker z ramieniem SME M2 – 9 R.

Nad wyraz skondensowaną część wizualizacyjno – techniczną pozwolę sobie zacząć od dość podstawowych informacji dotyczących budowy tytułowego przetwornika. Legacy jest bowiem niskopoziomową (0.25mV) wkładką MC, wyposażoną w igłę ze szlifem typu „Vital fine line”, stosowanym obecnie chyba tylko przez Goldringa. Wspornik igły jest aluminiowy, rekomendowana siła nacisku wynosi 1,75 g.  a korpus jest magnezowy. Mocowanie jest intuicyjne i proste – dwoma śrubkami wkręcanymi w nagwintowane otwory w korpusie, a schody, wynikające z wszechobecnych obłości mogą pojawić się jedynie przy jej ustawianiu.

Pierwsze, co brzydko mówiąc, rzuca się w uszy po włączeniu uzbrojonego w Legacy Feickerta, to zdecydowanie cichszy szum, aniżeli np. przy usytuowanej nieco niżej w rodowej hierarchii 2500 i wcale nie wynika to z różnic  poziomu wyjściowego, gdyż od ogarniania tego typu niuansów jest Theriaa, lecz z umiejętności odizolowania szkodliwych artefaktów od sygnału właściwego. Dzięki temu łatwiej jest się skupić na muzyce jako takiej a nie przez dłuższą chwilę przyzwyczajać do zastanych warunków i załączać sobie w głowie odpowiedni górno-, bądź dolnoprzepustowy filtr owe szumy i trzaski czy to niwelujący, czy też przesuwający je na dalsze plany. Topowy Goldring stawia również na szeroko rozumianą przyjemność odbioru, co jest oczywistą – logiczną pochodną niezwykle organicznej i nieco przyciemnionej barwy. Z topowym Goldrigiem dostajemy bowiem to, po co z założenia po analog sięgamy – nasycenie i soczystość średnicy w większości przypadków nieosiągalne dla większości cyfrowych źródeł. Jest karmelowo, niemalże lepko i … po prostu pięknie. Anna Maria Jopek na „Minione” czaruje jak jeszcze nigdy nie czarowała a jej głos nabrał niesamowitej namacalności i czegoś co spokojnie można byłoby określić „czarnym” feelingiem. Lekko przesunięta ku dołowi równowaga tonalna sprawia, że coś takiego jak seksapil przestaje być li tylko pustym pojęciem, lecz ewoluuje do obecnej i namacalnej składowej nagrań, gdzie tylko pojawiają się przedstawicielki płci pięknej. Możliwe oczywiście, iż ów składowa obecna jest również w nagraniach, gdzie wokalnie udziela się męska część naszej populacji, lecz nie mi to osądzać. Na moje ucho to raczej dodatkowy zastrzyk testosteronu przez co niższe, bardziej nasycone „samcze” pienia mają za zdanie przyciągnięcie kobiecej uwagi. Nieodżałowany Leonard Cohen na swoim pożegnanym „You Want It Darker” miał jeszcze głębszy, jeszcze niżej schodzący i stanowiący prawdziwy wzorzec połączenia aksamitności z wynikającą z wieku chrypką głos. Chociaż w pewnych przypadkach, jak … „Składam się z ciągłych powtórzeń”  Artura Rojka nawet tak oczywista pomoc nie na wiele się zdała. Mniejsza jednak z tym, gdyż spokojnie powyższy album możemy uznać za wypadek przy pracy i zamiast się z jego powodu zamartwiać sugeruję sięgnąć po pozycję, w której wszystko jest na swoim miejscu. Powyższe kryteria z nawiązką spełniał „Turn Up The Quiet” Diany Krall, gdzie pierwsze takty otwierającego album „Like Someone In Love” od razu jasno dały nam do zrozumienia, że przez najbliższa godzinę z kanapy podniesiemy się tylko raz i to tylko po to aby zmienić stronę. Odzywający się jako pierwszy kontrabas charakteryzował właściwy wolumen i zaraźliwa rytmiczność a że tym razem pudło miało nieco więcej do powiedzenia aniżeli struny spokojnie możemy uznać nie tyle za wadę i odstępstwo od wzorca, choć niewątpliwie takowym jest, co za własny pomysł Goldringa na brzmienie, z którym możemy się co najwyżej zgadzać, bądź nie i tyle. Scena swobodnie rozciągała się  na szerokość i jedynie jej głębokość mogła pozostawiać delikatny niedosyt. Jest to o tyle ciekawe, że zarówno mój dyżurny, będący przecież typową MM-ką, Shelter 201, jak i równolegle testowana ClearAudio Essence miały pod tym względem nieco więcej do powiedzenia. Proszę mnie jednak źle nie zrozumieć. Legacy daleko do pocztówkowej dwuwymiarowości a że dalsze plany prezentuje bliżej aniżeli wspomniani konkurenci, to jedna z jej cech charakterystycznych. Podobnie jest z sybilantami, które angielska wkładka otacza specjalną troską i dba aby zbytnio ani nie szeleściły, ani tym bardziej nie wywoływały naszej irytacji. Nie znaczy to, że bezpardonowo je wycina „gasząc”, bądź wycofując najwyższe składowe, bo tak nie jest, a jedynie sprawia, że nabierają one stosownej i mogącej podobać się ogłady i finezji. I właśnie powyższy zabieg sprawił, że stare, skrzeczące, siejące wywołującą w tzw. okamgnieniu migrenę górą „The number of the beast” Iron Maiden, czy „Rust In Peace” Megadeth potrafiły oczarować potęgą i wolumenem bez zbędnego absorbowania uwagi irytującą ofensywnością niezaprzeczalnie pozbawionych finezji najwyższych składowych. Co istotne ani dynamika, ani tym bardziej ciężar i agresywność nie zostały osłabione, utemperowane a jedynie zaakcentowanie spójności i nasycenia średnicy sprawiły, że całość zyskała na stereotypowo lampowej eufonii.

O ile przy równowadze tonalnej „Dzięciołka” Feickerta nie trzeba było nawet w najmniejszym stopniu kombinować, bo to ze wszech miar muzykalny i potrafiący zagrać potężnym a zarazem świetnie kontrolowanym dźwiękiem napęd, to wszędzie tam, gdzie nieco brakuje przysłowiowego mięcha i muzykalności obecność Goldringa Legacy może okazać się prawdziwym wybawieniem. Wszelakiej maści konstrukcje wyposażone w szklane, lekkie aluminiowe i inne niezbyt ciężkie talerze powinny z tytułową wkładką na tyle się dogadać, że wreszcie ich posiadacze będą mogli skupić się na tym, na czym powinni od początku kontaktu z analogiem – na ulubionej muzyce.

Marcin Olszewski

Dystrybucja: Rafko

Cena: 3 999 PLN

Dane techniczne:
Mocowanie wkładki: 1/2 cala
Szlif: Vital (podobny do Shibata), typu Fine Line
Wymienność igły: Tak, w fabryce
Kąt nachylenia igły: 20°
Masa ekwiwalentna końcówki: 0.6 mg
Zalecana siła nacisku: 1.5 – 2g (15 – 20mN)
Pasmo przenoszenia: 20 – 22.000 Hz
Separacja kanałów: 25dB
Balans kanałów: 1dB
Pojemność wejściowa MC: 100 – 1.000 pF
Napięcie wyjściowe MC: 0.25mV
Rezystancja: 100 Ω
Rezystancja wewnętrzna: 7 Ω
Indukcyjność wewnętrzna: 3uH
Waga: 8g

System wykorzystywany w teście:
– źródło: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited TOKU
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TE
CH- zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

W ofercie firmy Miyajma pojawiły się dwie nowe wkładki gramofonowe. Są to Saboten i Saboten L. Miyajima wykorzystuje różne egzotyczne materiały i tak jak w przypadku wkładki Madake część wspornika wykonana jest z bambusa, tak obie wkładki Saboten wykorzystują kolec kaktusa. I na tym kończą się cechy wspólne obu wkładek, bowiem cała reszta jest zupełnie inna. Saboten jest wkładką prostszą (trzecia od dołu) „Igła” ma szlif eliptyczny, kształt body jest taki jak w modelu Takumi. Ciekawą rzeczą jest materiał, z którego wykonano body. Jest nim drewno o nazwie Lignum Vitae (Gwajakowiec). Ciekawostką są właściwości lecznicze stąd nazwa „drzewo życia”. Cechą charakterystyczną tego gatunku drewna jest jego duża gęstość – tonie w wodzie. Wkładka Saboten L stoi wyżej w hierarchii i plasuje się zaraz za Madake. „Igła” ma szlif Line Cintact, a jej body wykonano z drewna Cameroon Ebony. Obie wkładki są już dostępne i kosztują odpowiednio: Saboten 10 500 zł, Saboten L 21 000 zł.

Dystrybucja RCM

Furutech wprowadza do oferty kolejne produkty. Pierwszym jest przewód przeznaczony do gramofonu AG-16. Dostępny w kilku wersjach z wtykiem DIN prostym i kątowym oraz z wtykami RCA-RCA. Zastępuje on w ofercie przewód AG-12. Ceny od 4800- 5100 zł w zależności od wersji.

Rozszerzana jest oferta akcesoriów słuchawkowych. Pojawiły się w niej wtyki FT-7445R i CF-7445R. Ich przeznaczenie jest bardzo wąskie, przeznaczone są do serii urządzeń Sony Signature Series. Ceny FT-7445R 220zł, CF-7445R 310zł. Wtyki FP-MONO 63 i FP-MONO 63L (kątowy) to wysokiej jakości wtyki jack 6,3mm mono. Cena za wtyk to 140zł.

Furutech nie zapomina również o zasilaniu systemów audio i video i do nich przygotował kilka nowych modeli terminali zasilających. eTP-66E i e TP-86E to niefiltrowane listwy zasilające przeznaczone do „budżetowych” systemów. Wyposażone w gniazda zasilające FI-E30G i FI-06 G. Wewnętrzne okablowanie poprowadzono przewodem Furutech μ-14. Listwy różnią się od siebie ilością gniazd eTP-66e ma sześć gniazd zasilających, eTP-86E ma ich osiem. eTP-66E kosztuje 1750zł, a „86-tka” 2380zł.
Do systemów mających większe wymagania przygotowano terminal eTP-809E NCF. Zastępuje eTP-309E. Ma podobną budowę ale zastosowano w nim sześć gniazd zasilających. Użyto tu gniazd z najwyższej półki FT-SDS R NCF oraz FI-09 R NCF. Obudowa to dwa masywne kawałki aluminium w których wyfrezowano miejsce do zamontowania gniazd i poprowadzenia okablowania, do którego wykorzystano przewód Alpha-22. Całość waży 3,5kg. Cena 18 500zł.

Kolejnym ciekawym akcesorium jest NCF Booster. Jest to „podstawka” pod kable o regulowanej wysokości. Wykonano go ze stali nierdzewnej, ABS-u i nylonu z dodatkiem nanocząstek NCF. Można go wykorzystać jako podstawkę pod kable kolumnowe lub zasilające gdzieś na ich długości, ale jego budowa pozwala zastosować go jako podstawę pod wtyk zasilający zaraz przy gnieździe IEC w sprzęcie. Cena 1690zł.

Dystrybucja RCM

Prace nad słuchawkami planarnymi w Final rozpoczęto w 2014 roku. Przeprowadzono wiele analiz i badań nad dźwiękiem idealnym biorąc pod uwagę szereg aspektów i to nie tylko czysto technicznych lecz także analizując dokładnie funkcjonowanie ludzkich zmysłów. Poszukiwano dźwięku, od którego słuchacz nie mógłby się oderwać. Próbowano bowiem odtworzyć naturalne kreowanie a przez to i słyszenie przestrzeni. W efekcie długich badań i starań trzech inżynierów, ich dociekliwości i pasji, powstały słuchawki planarne z nowatorskim systemem stabilizującej strefy powietrznej (AFDS – Air Film Damping System). AFDS to system, który kontroluje oporność (tarcie, napięcie) powietrza w wąskiej szczelinie powstałej pomiędzy membraną a metalowymi płytkami, które umieszczono po obu jej stronach.
Zazwyczaj w słuchawkach planarnych mamy do czynienia ze wspaniałym i szczegółowym przekazem tonów wysokich i średnich, natomiast jeśli chodzi o tony niskie to bardzo trudno je w pełni i w sposób satysfakcjonujący odtworzyć. Bas wymaga bowiem silnego wychylenie membrany (w tym przypadku mierzącej 50 mm), co powoduje że może ona zetknąć się z magnesami.
Poprzez zastosowanie AFDS problem reprodukcji najniższych tonów został jednak całkowicie wyeliminowany a co istotne powyższe rozwiązanie nie wpłynęło degradująco na pozostałe spektrum częstotliwości. W D8000, pod względem brzmienia osiągnięto coś, czego jeszcze nie udało się zrobić dotychczas w słuchawkach planarnych. Uzyskano bowiem dynamiczny i swobodny bas, przy jednoczesnym zachowaniu szczegółowości wysokich tonów.

Sprzedaż słuchawek w Japonii rozpocznie się 30.11.2017 r. a polska premiera planowana jest podczas tegorocznego Audio Video Show

Cena: około 15 000 zł

Dystrybucja: Fonnex

Poniedziałki z reguły nie napawają optymizmem a poniedziałkowe wieczory służą raczej leczeniu otwierającej roboczy tydzień traumy, bądź dochodzeniu do siebie po weekendowych szaleństwach aniżeli jakiejkolwiek bardziej wymagającej aktywności. Są jednak sytuacje, gdy warto się zmobilizować, doprowadzić do stanu używalności, wyprasować koszulę, wbić w marynarkę i stawić w wyznaczonym przez Organizatorów czasie i miejscu. I właśnie z taką koincydencją, czyli używając bardziej zrozumiałego dla ogółu języka zbiegiem okoliczności mieliśmy do czynienia w miniony poniedziałek, gdy dane nam było uczestniczyć w wielce ekskluzywnej i bezapelacyjnie uroczystej premierze nowego koniaku Martell VS Single Distillery.

Wybór miejsca tego niezwykle podniosłego wydarzenia również nie był przypadkowy, gdyż zamiast standardowych, hotelowych wnętrz zdecydowano się na zdecydowanie bardziej kameralny a przy okazji elitarny Klub Bankowca. Ukryty przed oczami ciekawskich wśród zieleni otulającego skarpę wiślaną Parku Karola Beyera, wpisany do rejestru zabytków XIX w. budynek pomimo typowo jesiennej pluchy, dzięki stosownej iluminacji stanowił swoistą oazę spokoju i relaksu. Wbrew obiegowej i jak się okazało nie do końca prawdziwej, przypiętej bankowcom łatce, że „czas to pieniądz” poniedziałkowy wieczór upływał w zdecydowanie chilloutowym tempie, gdzie nacisk położono raczej na niespieszną kontemplację przy lampce wybornego koniaku, oraz delektowanie się serwowanymi przez Agnieszkę Kręglicką wykwintnymi – wybranymi pod konkretne francuskie kupaże specjałami.

I tak, trzymając się wynikającej z wieku bursztynowej ambrozji chronologii, najpierw jako aperitif a później jako otwierający właściwą degustację podano oparty na co najmniej dwuletnich eaux-de-vie Martell VS (Very Special). Jako kolejny na stoły i nasze podniebienia punkt programu trafiła tajemna kompozycja leżakujących w dębowych beczkach przez co najmniej cztery lata destylatów znana szerszemu gronu pod nazwą Martell VSOP (‘Very Superior Old Pale’) a klasyczną pulę zamknął stanowiący połączenie najstarszych i najrzadszych eaux-de-vie, mających od 10 do 35 lat Martell XO.
To jednak nie koniec, gdyż tak naprawdę wcześniejsze doznania smakowe miały stanowić jedynie podwaliny do poznania najnowszego trunku – Martell VS Single Distillery. Co prawda ów autorski, będący miksem dwuletnich eaux-de-vie, leżakujących w dębowych (Limousin lub Tronçais) beczkach a co wcale nie jest normą pochodzących z jednej destylarni, specjał już od marca był dostępny za oceanem, jednak do Polski dotarł dopiero teraz.

Myliliby się jednak ci, którzy uznaliby, że wieczór z Club Martell polegał li tylko na degustacji i szeroko rozumianej konsumpcji, gdyż Organizatorzy zadbali o to, by oprócz strawy cielesnej przybyli goście mogli zaznać również doznań natury nazwijmy to metafizycznej. O swojej książce „Chłopcy”, której fragmenty po mistrzowsku czytał Krzysztof Gosztyła opowiadał Andrzej Saramonowicz, prawdziwą muzyczno-multimedialną ucztę przygotował Piotr Metz, o zdobiących klubowe ściany fotografiach noblistów opowiadał ich autor – Jacek Poremba a kulminacją wieczoru był akustyczny koncert formacji Sorry Boys.

Andrzej Saramonowicz i Krzysztof Gosztyła: „Chłopcy”

Piotr Metz i jego ukochani „The Beatles”

Jacek Poremba o kulisach powstania serii portretów noblistów

Akustyczny koncert Sorry Boys

Jeśli wspomniany Martell wzbudził Państwa zainteresowanie, to serdecznie zachęcam do własnych poszukiwań, gdyż w ofercie tego cenionego producenta znaleźć można i inne nowości, jak np. starzony w beczkach z Francuskiego Dębu a następnie leżakujący w beczkach po Kentucky Bourbon wielce intrygujący Martell Blue Swift.

Serdecznie dziękując Organizatorom za zaproszenie czujemy się zaszczyceni mogąc brać udział w tak idealnie skomponowanym połączeniu wykwintnych smaków i prawdziwej kultury z kręgów literatury, muzyki i fotografii.

Marcin Olszewski

Kiedy tacy szaleńcy jak my wkraczają do Wiktorów Studio a w dodatku w dłoniach dzierżą Furutechy NCF, to … wiedzcie, że coś się dzieje ;-)

cdn. …

Będąca dzisiejszym przedmiotem naszych zainteresowań, pochodząca z Półwyspu Apenińskiego, specjalizująca się w produkcji wzmacniaczy lampowych marka Synthesis z nie do końca wiadomych mi powodów nie miała jeszcze swoich pięciu minut na naszym portalu. Nie, żebym z tego powodu wyrywał sobie włosy z głowy, ale lampa i Włochy każdemu, w miarę wtajemniczonemu audiofilowi nawet przed osobistym kontaktem sugeruje, iż jest duża szansa na co najmniej bardzo ciekawy efekt soniczny i przejście obok takiej możliwości byłoby niepowetowaną stratą dla nas wszystkich. Dlatego też, na dobry początek bez wyciskania ze wspomnianego brandu ostatnich soków z dużą dozą przyjemności przyjęliśmy propozycję zmierzenia się z komponentem dla ogólnie mówiąc zwykłego Kowalskiego. Co mam na myśli? Panie i Panowie, miło mi poinformować, że w dzisiejszym odcinku przybliżymy sylwetkę wzmacniacza zintegrowanego ROMA 27 AC wspomnianej marki Synthesis, a całość opiniotwórczego przedsięwzięcia zawdzięczamy warszawskiemu dystrybutorowi EIC Sp. z o.o.

Zanim przejdę do opisu wyglądu i kompatybilności dwudziestki siódemki z resztą potencjalnego toru audio, w imieniu producenta winny jestem skreślić małe przybliżenie tematu jej oznakowania. Otóż w zdecydowanej większości wytwórców produktów audio konstruktorzy starają się, aby nazwa modelu, lub jego symbol bardzo patetycznie przypominały nazwiska znanych światowych postaci, nazw planet, czy najzwyczajniej w świecie wstępnie informowały o mocy danego komponentu. Tymczasem Włosi modelem ROMA 27 AC zapragnęli upamiętnić kawałek swojej historii, a dokładniej mówiąc początek panowania pierwszego cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta (27 r. p.n.e.). Nie wiem, jak Wy to odbieracie, ale ja biorąc pod uwagę obecnie bardzo modne ruchy narodowościowe całkowicie to rozumiem i jeśli to nie jest zaczynem do umacniania się zbyt ortodoksyjnego podejścia do tematu osobiście popieram.

Jak prezentuje się tytułowy wzmacniacz? Przyznam szczerze, że biorąc pod uwagę bardzo popularne pośród mieszkańców europejskiego landu w kształcie buta, będące synonimami sztuki wizualne “wodotryski” Roma jest ostoją spokoju i w dobrym tego słowa znaczeniu ascetyzmu. Obudowa jest dość typową dla tego typu produktów platformą nośną dla lamp (czterech tetrod 5881/6L6WGC Sovteka w końcówce mocy i  pary podwójnych triod 12AX7 (ECC83) Electro Harmonixa w sekcji przedwzmacniacza) w przedniej i transformatorów w tylnej części górnej płaszczyzny. Naturalnie spełniając europejskie wymogi bezpieczeństwa szklane bańki w standardzie okryte są stosowną klatką, ale zapewniam, że jeśli ktoś dobro mieszkającej z nim rodziny bierze na swoje barki, po odkręceniu czterech śrubek będzie mógł w pełni napawać się pięknem tego typu konstrukcji. A ze swojego doświadczenia wiem, iż efekt wizualny żarzących się lamp bardzo często stawiany jest na równi z dźwiękiem, co w tym przypadku mają podkręcić nie bez kozery zaimplementowane wokół nich i za nimi, mieniące się połyskującym srebrem, a przez to dodatkowo rozświetlające efekt poświaty ich żarników chromowane płaskie nakładki. Przyglądając się frontowi zauważamy, że w zdecydowanej większości wykonany jest z drewna, w którego centrum zagłębiono będący miejscem aplikacji dla włącznika z lewej i kilku przełączników selektora wejść wraz z diodami sygnalizacyjnymi z prawej strony płat aluminium. Nie powiem, może fotografie tego nie oddają, ale kontakt osobisty jest bardzo pozytywny. Puentując awers naszej integry nie możemy zapomnieć o największym jego elemencie, czyli brutalnie rozpychającej się (wymusza wyoblenie ramki wokół siebie) centralnie umieszczonej, wielkiej gałce wzmocnienia. Gdy szybkim ruchem przerzucimy nasz wzrok na panel przyłączeniowy, okaże się, iż jego oferta może nie powala, ale spełniając zamierzenia jedynie wzmacniacza zintegrowanego a nie popularnego w dzisiejszych czasach centrum zarządzania sygnałami cyfrowymi (popularne, często marnej jakość przetworniki cyfrowo-analogowe) obejmuje pięć wejść liniowych, jedną przelotkę, pojedynczy zestaw terminali kolumnowych i gniazdo zasilania. Przyznacie, może na pierwszy rzut oka całość wygląda skromnie, ale dla współpracujących z nim naszych zmysłów postrzegania i co bardzo ważne docelowego systemu audio w pełni wystarczająco.

Jaką szkołę grania prezentuje chwaląca się włoskimi korzeniami Roma 27 AC? Naturalnie nie można odmówić jej sznytu grania typowego dla lampy, ale jest to na tyle świeży punkt widzenia świata, że mimo wszystko pokusiłbym się o stwierdzenie, że mamy do czynienia z dość jasnym jak na posiadacza w układach elektrycznych szklanych baniek brzmieniem. Ale nie obawiajcie się, to nadal dalekie jest od mającego swoich reprezentantów nurtu lampy grającej jak tranzystor, a ów sznyt umiejętnymi ruchami zestawiania reszty toru audio swobodnie jesteśmy w stanie przekuć na pozytywny w odbiorze zastrzyk witalności dźwięku. Co ciekawe, prezentowana w takim duchu, czyli natchniona swobodą górnej średnicy muzyka ani trochę nie traci przypisanego lampom elektronowym czaru. Przykładem tego może być tak uwielbiana przeze mnie muzyka dawna. Owszem, delikatne odchudzenie grającego w środku pasma instrumentarium dało się odczuć, ale po wzięciu pod uwagę całkowicie innego pułapu cenowego porównywanych układów wzmacniających i uwzględnieniu nieco innego podejścia do tematu temperatury grania jestem w stanie nawet stwierdzić, że z racji ograniczonej rozdzielczości była to swoista pomoc w uniknięciu zbytniego uśrednienia prezentacji. Tak tak, czasem lepiej jest podać coś znacznie zwiewniej, niż brnąć w sztuczne kolorowanie, bo w konsekwencji może to sprzymierzyć się przeciwko wspaniałym ideom uduchowionego świata. I właśnie taką, naznaczoną wyważeniem koloru i lekkości muzyki drogą idzie integra Synthesisa. W podobnej estetyce do muzyki barokowej zaprezentował się jazz spod znaku Bogdan Hołownia Trio “On The Sunny Side”. Artykułowana od początku akapitu opisującego brzmienie wzmacniacza ROMA żywa średnica dzięki dobrej współpracy z górnymi rejestrami wspomagała tak lubiane przez melomanów skrzące się w eterze między-kolumnowym blachy perkusji, a jedynym na co można było ponarzekać, był w większej mierze grający strunami niż pudłem kontrabas. Co ważne, przy całym doświetlaniu przekazu w tej kompilacji nie cierpiała stosunkowo wolna w stosunku do muzyki rockowej stopa perkusji. Fakt, z racji słabszej mocy wzmacniacza była lekko poluzowana, ale jak na oddawane przez Synthesisa drobne 25W wypadała bardzo ciekawie. Ale to nie koniec dobrych wieści, gdyż w sukurs świeżości dźwięku szło dobre pozycjonowanie źródeł pozornych na rozciągającej się na całej przestrzeni pomiędzy kolumnami i sporo za nimi wirtualnej scenie. A przecież nie od dzisiaj wiadomo, że bez dobrej lokalizacji poszczególnych ośrodków generowania dźwięku proces naszego integrowania się z zapisanymi pa płycie założeniami muzyków bardzo traci. Na koniec sparingu testowego w napędzie CD-ka wylądowała rockowa grupa Radiohead z materiałem “Hail To The Thief” . Efekt? Wokal bardzo dobrze zdefiniowany, a przez to czytelny. Instrumentarium za wyjątkiem gitar i bębniarza również zdawało się czerpać z oferty Romy pełnymi garściami. I co w tym wszystkim również jest bardzo istotne, mimo niewielkiej mocy i przez to mającej swoje za uszami kontroli niskich rejestrów podobała mi się szybkość narastania dźwięku. W takim razie co przeszkadzało mi w wyjętych ze zbioru instrumentów? Nic szczególnego, ale w tej, opartej o gitary i perkusję muzie masa riffów i moc stopy są wiodącym tematem przewodnim i zbyt lekkie potraktowanie ich bytu może delikatnie osłabić mający przykuć słuchacza od deski do deski płyty pierwiastek “X”. Na szczęście ta podyktowana założeniami konstruktorów witalizacja muzyki nie była tak drastyczna, ale nie mogę napisać, że masa ciężkich gitarowych pasaży i energia bębnów były trafiona w punkt. Naturalnie może być to spowodowane natychmiastową możliwością skonfrontowania wszystkiego jeden do jeden z punktem odniesienia, ale bez względu na to, jestem zobligowany o tym wspomnieć. Jednak patrząc na to przekrojowo z pozycji cennika, również ta płyta wypadła co najmniej dobrze.

Powoli zbliżając się ku końcowi tego, mam nadzieję dopiero rozpoczynającego nasze bliższe kontakty z osiągnięciami marki Synthesis spotkania bez naciągania faktów stwierdzam, że jak na przecież stosunkowo niedrogi wzmacniacz zintegrowany Roma 27 AC wypadł bardzo dobrze. Owszem, na tle stratosfery cenowej miał kilka potknięć, ale mierząc siły na zamiary wszystko prezentowało się w domenie może innego, ale nadal bardzo ciekawego w odbiorze sznytu grania. Zatem gdzie widzę testowany produkt? Pierwszym kryterium wydają się być stosunkowo łatwe do wysterowania kolumny. Drugim choć niekonieczna, ale według mnie bardzo pożądana ich wrodzona barwność. Zaś trzecim jest stawiająca kropkę nad i miłość do układów lampowych. Jeśli spełnicie te trzy punkty, sukces macie murowany. Ale testowanej integry nie skreślałbym nawet w momencie innego spojrzenia na choćby jeden ze wytypowanych kryteriów, gdyż to, co podoba się mnie, niekoniecznie idealnie wpisze się to, czego oczkujecie Wy. Zatem nie pozostaje nic innego, jak spotkanie z Włochem sam na sam. Innego rozwiązania nie widzę.

Jacek Pazio

Dystrybucja: E.I.C. Sp. z o.o.
Cena: 9 500 PLN

Dane techniczne:
Moc wyjściowa: 25W / 6 Ω
Pasmo przenoszenia: 20Hz – 20kHz +/- 0,5 dB
Czułość wejściowa: 500 mV RMS
Impedancja wejściowa: 50 kΩ
Wejścia liniowe: 5 par RCA
Stopień wyjściowy: 4 x 5881
Sekcja przedwzmacniacza: 2 x ECC83
Regulacja Biasu: manualna
Odstęp sygnał/szum: >90 dB, średnio ważony
Pobór mocy: 250W max
Wymiary (S x W x G): 410 x 235 x 503 mm
Waga: 20 kg

System wykorzystywany w teście:
– źródło: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited TOKU
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA