Tag Archives: Ayon Crossfire Evo
Ayon Crossfire Evo English ver.
Opinion 1
I think, that most of you will agree with me, that the Austrian brand Ayon is part of the demanding world of audiophiles and High End for at least some years. And at that it is very recognizable. I know, that a statement in the manual, that the buyer now belongs to the elite, does not really mean anything, but I have met many people devoted to good sound, who endorse the brand, and the statement in the manual has essence behind it. Interesting is also the fact, that most of those people have devices from the medium, or medium-higher, price range of the brand, and not the most expensive items. We can only guess, what the result of that would be. And you know what? The Soundrebels project came to life just for that reason, also to test the top of the top. The main driver behind our portal is to be fully emotionally involved in our hobby and have an easier way in getting the top offerings of some brands in our listening room. And this is what allowed me to be able now to invite you to read a review from the few weeks I spent with the newest brainchild of Gerhard Hirt, very close to the top of his portfolio, the monophonic power amplifiers Ayon Crossfire Evo. But this is not the only device we’ve go, as the Polish distributor, the company Nautilus, decided to supply us also with the Spheris preamplifier as well as signal and speaker cabling from Siltech and power cords from Acrolink, to exploit full synergy of the amplifier. As you can see from the list, the distributor is fully aware, that on this level nothing can be left out, so he was really prepared for the test.
The description of the looks of the tested Austrian amplifier is a bit difficult, as trying to write something extra, we will not escape repeating ourselves, as the offering of the company is very much unified. Regardless of that, the design of the amplifiers, monoblocks, sound sources or preamplifiers are tasteful enough, that we are not able to destroy the positive perception of the brand with those repeated statements. But let us go back to the topic. Trying not to talk too much I will concentrate on the main topic of our test, the monstrously deep monoblocks. As you can see on the photos, the Evo power amplifiers are quite narrow, so the manufacturer decided to increase their depth to be able to place the big transformers, covered with silver cups on them. This, of course, increases the demand regarding the audio racks you need to place them on. But nobody said it will be easy in High End. The case is simple – if you have the money for the horse, you also need it for the carriage. Having told about the problems with placement, let us continue with the description. In the front of the chassis there is the main aspect of those amplifiers – the vacuum tubes. The ones used are mostly special, individual designs from Ayon, what makes changing them a bit more troublesome. But for me this is a non-issue, as I am only interested in the final sonic effect of the tested device, and I will try to write about that a bit later. Finishing the description of the external design I must add, that on the top, in front of the shining tubes, there is a VU meter, which is used to adjust their bias. On the front there is also a red company logo, while on the back panel two sets of loudspeaker terminals, one for 4 and one for 8 Ohm. There are also switches that allow for a ground break, as well as initiate the adjustment of the bias current. Of course we have there also the input terminals in XLR and RCA version. I think, that the significant weight of the amplifier is already obvious. This we need to take into account thinking about the placement of those units at home. The final, yet very important detail, is the placement of the main power switches on the bottom of the unit, near the left front foot.
The tested amplifier set is, if you consider the opinions of orthodox tube amp lovers, the most noble version of such set, as it works in class A and SE setting. Knowing this, there is one thing, you must consider when using those amplifier, namely to have some efficient, easy to drive loudspeakers at your disposal. Fortunately my Austrian cabinets (Trenner & Friedl Isis) are dedicated to amplifiers like the Ayon, so we dismissed this problem from the equation, as there should be synergy between the electronics and the speakers. Theoretically I should now be able to start describing my impressions, but after having played some discs and switched over a few times to my reference system, I noticed some things not working along my sound esthetics. What am I talking about? Let me explain. Like I mentioned before, the distributor provided a complete set of cabling with the electronics. Everything seemed fine, but knowing my system, especially my loudspeakers, all the time I felt some shortcomings in the area of midrange/bass turnover. This was not a big issue, a nuance at most, but knowing I have a class A Single Ended amp at home, it should be better. So how did I managed that? Very simple, I exchanged the signal Siltech for the Hijiri and immediately the sound got the signature I wanted, and I finally could start to inhale what the Austrian tubes installed in the Crossfire Evo can deliver.
Trying to put some general insight into the three weeks of playing around with the Ayon cannot go around a few very interesting points for considering by the potential buyers. First of all, the Evo sounds very pleasant, at first contact somewhat dark sound, but in fact, after looking into it a bit longer, very airy sound. There is no trying to put emphasis on timbre and mass of the sound. It is just that the virtual stage is presented against an absolutely fantastic, black background. We get the full spectrum of sound with good weight and resolution, what transfers into tight bass and dense midrange, at least for as far as it is possible with a 30 Watt A class SET. Interestingly, with such approach, when I used the cabling provided by Nautilus, I thought, the treble allows itself a bit more than my solid state amp, and I would expect something like that. It turned out this was just the result of the good resolution of the midrange, and not underlining of the treble per se. And this presentation of the treble was what made me change the cables, as I think that many people would leave the Dutch cables in their systems. For me, however, those cables were too eager to present their point of view on the music. Another fantastic point for the tested Crossfire Evo is the way it presents the sound stage. Showing its real dimensions, together with the building up of the 3D spectacle, are the confirmation of belonging to the elite. I know, that everyone has those sound attributes at home, but knowing the brute audiophile life, I recommend against checking the capabilities of the tested power amplifiers, as after that, that what you have may no longer be acceptable. The third theme, combining the positive aspects of the tube dragons into one, is the adding of the vividness to the sound, which can only be done by a turntable, a reel-to-reel tape deck or a tube amplifier. So when we look at the positive aspects of the tested duo, then it could look, as if we have an absolute here. And you know what? Taking into account of what I heard, it was almost like that. But almost does not mean, that the absolute was complete. So what shortcomings would I mention? Unfortunately, despite claims made by some audio owners, there are no universal items. The fight for most truthful reproduction of beauty in music, emphasizing the composure of the sound, almost always results in not being able to reproduce the heavier part of the genres. If you do not agree with me, then you can just switch off your computer, and I will not blame you, and you will have more time for yourself. But if you think I am right, then please read on. Before I will defend my views, I want to show you, that those are issues I forced to appear, as those are possible only when you cross the borders of the abilities of a given product, something a potential music lover surely will not do. Having explained why I am nitpicking, I will say, that most of the music I listened to, during the test, turned out fantastic. Was it baroque music, with its instruments, which love the smoothness, timbre and the spark in the highest parts of the spectrum, as well as the multitude of sustain, or a jazz trio, or even a bigger free-jazz formations, everything sounded in such a way, that only silence at the end of the played disc made me stand up from my listening chair. Music presented this way, although different to what I have on a daily basis, seemed devoted from any flaws. This was a meeting that does not happen often. I will not make a list of components I listened to, that had the same influence on me, but the Ayon easily joined the best. And it does not matter, that a similar perception was sometimes created by solid state devices, what is important, is the Ayon being part of the described stream. Here a small counterpoint. The world around us is not a fairytale, and while in one aspect we can be on top, in some others it might be worse. I am not sure, if this what I will describe now, was the flaw of the Austrian set, although 30 Watts has its limits, and my loudspeakers, while being easy to drive, are not the summit of efficiency. They have only 90, and not 95 or 100 dB. But enough of this description. You are all aware, that rock requires power. And it was with similar climates, like metal, folk-metal or old hard-rock of AC/DC that I felt, that my 200 Watt strong solid state Reimyo power amp did better. There was not this homogenous tube sound, but the drive, the reproduction of rhythm, or the speed of attack showed, that either we need to have easier loudspeakers connected to the EVO, or we should not listen to this kind of music. I defined my priorities long ago, and I am a follower of calmer music, and I assure you, that if I would be in for tubes, then the product from Gerhard Hirt would fully fulfill my expectations. But trying to be as conscientious as possible, I must try out also the genres that may make me lose my hearing, and those showed, that in this setup, the atmosphere of a rock concert might not be reproduced completely, in terms of volume, energy of the drums and the wall of sound created by the guitars. But I will repeat, this is an extreme, and for such kind of music, you do not look for refined tube amplification, but rather a monstrous solid state amplifier. Point.
Placing the tested monoblocks against the Japanese amp, and having somewhere in memory, that the Ayon sometimes sounds bright, despite having loads of tubes on the back, I feared a bit, that what I could achieve with the densely sounding solid state, would not be feasible with the Austrian. Well, in some aspects I was right (the madness of musical rebellions), but taking into account the repertoire I like, baroque and jazz, then the two different schools of making audio gear provided similar results. Of course, a tube is a tube, but regardless if the amplifier was using tubes or transistors, many aspects of the High End remained the same. But whatever I would write, if you are focused to have some glass tubes in your audio path, and would like to hear their charm on the highest level possible, then the tested dual mono amplifier from Ayon, the Crossfire EVO, should be the first step in your path. If you leave them out from your listening list, you will loose a lot. They are really worth learning to know them.
Jacek Pazio
Opinion 2
Among the vast number of brands available on the market, there is one, which despite good opinions, many years of being on the market and being very recognizable, still provokes an allergic reaction among some audiophiles. This not the time and place to try and find out, who did something to whom, but it is a fact, that each time when this brand appears in reviews, or even show reports – any mention of Ayon creates a wave of not very elaborate hate. Leaving the embarrassing fact aside, that most of the people suffering from Ayonfobia only saw the tested devices on pictures, and they never listened to them plugged in their own systems, or at least in places known to them, and it is clear, that those people are right, while all the others, who admit, they like the tubed technology wonders and would like to own them, must be deaf, insane and are cheated. Looking at this from a broader perspective, it is clear, that it is absolutely local, limited only to our country, and when I looked at different European and American forums and audio portals, I never encountered anything similar. Most probably the Western civilizations approach our hobby with some more distance, that our local “messiahs”. This hobby should be relaxing, and instead of black PR, Western people prefer to share their own experiences or be happy with the happiness of others.
We have a similar approach, and while the Krakow-Warsaw Nautilus always serves us with tasteful, audiophile chunks, it would be an indelicacy to say no to that, and not test them, just because someone’s keyboard will become red hot and another stream of calumny will flow into internet. This is the reason, that after the Ayon Conquistador / Ayon Vulcan Evo, which accompanied the loudspeakers Lumen White White Light Anniversary, time came to explore the Austrian specialties further. Fearing, that some of the softer readers could enter into some fearful-depressive state, we did not reach for the top of the catalog and test the Titan Evo, but instead of those, we decided to tackle the smaller Crossfire Evo monoblocks. This allowed us to have only 80 kg to carry around, instead of 130, what our backs welcomed, and we only narrowly went over the psychological threshold of 1 00 000 zlotys.
However those, who would think that the tested Ayon would have modest design and size, would be really mistaken. I am very sorry, but they would be really disappointed. First of all, the quality and solidity of manufacturing, as usual with products signed by Gerhard Hirt, do not leave any space for discontent, especially as unification of the product lines is the unmistakable proof, that you can make an armored chassis a recognizable element of the brand. The rounded edges and chassis made from centimeter thick aluminum slabs, brushed and anodized black, house rounded covers for the transformers at the back, while in the front you can find the vacuum tubes. Talking about the latter, it is worth mentioning, that we have the rectifying tubes 5U4G in the power supply, control stage 6SJ7 hidden in metal coats and finally, in the output stage, the AA82B, an Ayon design, manufactured by the Czech Tesla. Attention is also drawn by the fact, that the control stage was redesigned for the amplifiers, and besides the sound path being significantly shortened, to increase its efficiency, a directly heated triode is now its main item – the AA20B (DHT).
Standard details for the Austrian amplifiers are the company logo in the front, of course lit from the back, and the VU meter on top, used to adjust bias for the output tubes.
The back plate also does not leave us disappointed. We have at our disposal high quality loudspeaker terminals WBT NextGen with separate connections for 4 and 8 Ohm, line inputs in RCA (WBT NextGen) and XLR standards, bias and ground switches, an informational display and a power socket integrated with a fuse. The main power switch is hidden on the bottom, near the front left foot. Additionally it is worth mentioning, that assuring the longevity of the tubes, there is an automatic soft-start circuitry, which tests and slowly powers all the tubes within 60 seconds from power on.
As you will need to provide proper ventilation, I will just mention, that the Crossfire has a depth, which will be troublesome with standard audio racks. So if you are thinking about the Austrian amplifiers, you should have special racks in place, with at least 60 centimeter of depth.
Despite the small, at least theoretically and on paper (30-35 Watts) of the tested amplifiers, I decided to leave aside the conventions and non-essential hors d’euvres and go straight for the main dish. So in the player I placed the compilation “The Ozzman Cometh – The Best Of Ozzy Osbourne” Ozzy Osbourne, which surprised me from the first notes not only with unusual fleshiness and truly caramel timbre, but also with the volume of the sound typical for big power amplifiers. Additionally, together with the power, went masterful control and lack of resolution loss even at concert volume levels. You cannot listen to Ozzy at low sound levels, so also this time, taking advantage from the fact that there are no neighbors around, and so there were no limits to the amount of decibels I could release into the air. So I did batter with great satisfaction. Leaving aside the fact the compilation has absolutely no chance of becoming an audiophile classic, it could carry the listeners easily. The legs started moving to rhythm on their own, and the balding head started to reminiscent days, when it was covered with a plentitude of hair. This was a classy, rock sound with appropriate swing and uncompromised energy, which was very close to the esthetics offered by the menstrual Octave Jubilee. Of course there was still some distance to the German “high towers”, but the association of the Ayon with the top Octave is for sure an ennoblement for the first.
Remaining in the typical rock esthetics, but enriching it with the feminine factor, I took the soundtrack “Songs of Anarchy, Vol. 4”, where, amongst others Katey Sagal sings. The presence of the beautiful gender turned my attention to the beautiful timbre, slightly enlarged vocals and the first plane being presented a bit to the front, but without exceptional Gigantomania and impudence. It was rather about making the sound more attractive and not faked. I could also not find any signs of darkening and some viscosity of the sound, which is sometimes mistakenly with tube technology, although Ayon, from its beginnings, did not fall into too much of caramel. I am mentioning that not only from the obvious – reviewers point of view, but also due to a kind of stereotype mentioned during some audiophile meetings, that the Austrian electronics would sound too analytical, or even clinical and “solid state” in the negative aspect of this description. But there is absolutely no truth in that, and those statements can be regarded as fairy tales. The reality is dramatically different. This is masterful musicality based, on one hand, on the very noble presented resolution, while on the other, on very suggestive dynamics. The gradation of planes, air on the stage and holographic precision of the positioning of virtual sources were typical for top SET constructions, while the mentioned dynamics, both in micro and macro scale, declassed all conventional solutions, based on 2A3 and 300B tubes.
But please do not worry, that the Crossfire Evo is an untamed beast, able to dominate and subdue all recordings making a Rammstein concert out of them.
It was enough to reach for “Afro Bossa” Duke Ellington (& His Orchestra) or “Wallflower (The Complete Sessions)” Diana Krall, to allow being smoothened by Latin rhythms and lazy melodies of jazz standards. The two examples above allowed to tick off another point in the reviewer’s table – the ability of the tested electronics to discern and show differences of esthetical-recording nature of those pieces. There is, or at least there should not be, any doubt, that the “Afro Bossa” from 1963 was recorded in completely different technical reality than the “Wallflower” from 2014/2015, but I know that there is electronics, or loudspeakers, which imprint such own impression in the final sound of the system, in which they are placed, that the characteristics of the played material are suppressed, or in extreme cases, completely removed. Fortunately this time nothing like that happened, so we could enjoy the nuances present in the recordings done about half a century apart, and decide for ourselves, if the direction taken in the recording studios is the right one, and if the currently used, almost cosmic technology, helps or rather makes the contact between the artist and the public more difficult. Please do not get me wrong – I have nothing against Diana Krall, and I like her music very much, but compared with Ellington, the Canadian comes over a bit artificial, as if even the smallest detail needed to be polished, and the spontaneity and interactions between musicians were lost along the way. Everything is seemingly perfect, but with Ellington you can have a more natural feeling.
For the end I left the answer to the question, nurturing not only me, but also some of the owners of the integrated Crossfires, if, and if yes, how much better do the monoblocks sound. Well… Trying to keep a balanced tone of my writing, and trying not to fall into too much euphoria, I am inclined to say, that the mono Crossfire Evo are separated from the Crossfire 3 by an abyss, proportional to the difference in price. Gerhard Hirt told the truth, during his visit in Krakow, that the Cross 3 is the maximum he can get from this integrated platform. This is the reason, that additional increase in quality is possible only going over to separated versions, what is confirmed by the current test. You can try a workaround in the form of the stereo power amplifier Crossfire PA and the preamplifier Auris or Polaris, but going that way, we should think for a moment, how long we will be happy from the changes made, and after what time, we start to pester ourselves, if it would not be better to go for the audiophile finishing-line. But there is no doubt, if we already own a high quality preamplifier, or an equally refined sound source with regulated output stage, the Cross PA seems to be a very good proposal, what we learned while testing the Spirit and Spirit PA .
Presenting the monoblocks Crossfire Evo, Gerhard Hirt confirms another time, that the Ayon did not say his last word in terms of dynamics and resolution possible to achieve in the seemingly minimalist SET configuration, and the usage of the 82B triode controlled by 20B turned out to be bulls-eye. If somewhere in the edges of your audiophile soul there is a fire of desire for a classic, triode SET, and at the same time you are addicted to dynamics, typical for big symphonics and heavy rock, then you should give the tested monoblocks a listen. The Crossfire Evo combine those two elements making us achieve something seeming unreachable – eat a cake and still have a cake. Impossible? If you think so, then please listen to the Ayon, preferably in combination with a classy preamplifier of the class of the Spheris, which we received from the distributor to amend the test of the power amplifiers.
Marcin Olszewski
Distributor: Nautilus / Ayon
Price: 94 900 PLN/pair; with tubes AA82B + 9 900 PLN
Technical Details:
Class of Operation: SE- Triode, pure Class-A
Tube Complement: AA62B or AA82B
Load Impedance: 4 & 8 Ω
Negative Feedback: 0dB
Bandwidth: 10Hz – 60kHz
Output Power: 30W or 35 Watt
Input Impedance: 47 KΩ
Frequency Response: 10 Hz – 50 kHz
S/N ratio: 92 dB
Input sensitivity (full power): 600mV
NFB: 0dB
Input: RCA & XLR
Dimensions (WxDxH): 32x60x25 cm
Weight per unit: 40kg
System used in this test:
– CD: ReimyoCDT – 777 + ReimyoDAP – 999 EX Limited
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: TRENNER & FRIEDL “ISIS”
– Loudspeakers: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ
– IC RCA: 聖HIJIRI HGP-RCA “Million”
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix Beauty Tone Milion Maestro, Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V; Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
Analog stage:
– Turntable:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA
Ayon Crossfire Evo
Opinia 1
Sądzę, że większość z Was zgodzi się ze mną, iż mająca swoje korzenie w Austrii marka AYON od kilku lat swą rozpoznawalnością bardzo mocno wtopiła się w bardzo wymagający świat audiofilów i rasowego High Endu. Ja wiem, że wpleciony w instrukcję obsługi magiczny zwrot przynależności do elity jako słowo do użytkowników jeszcze o niczym nie świadczy, ale moje częste wypady do ubranych w tę markę zaprzyjaźnionych fanatyków dobrego dźwięku wyraźnie pokazują, iż potwierdzone w naszych testach słowa konstruktora mają spore poparcie w praktyce. A najciekawszy jest fakt bytu we wspomnianych samotniach oferty ze średniej lub wyższej półki cenowej, który skłania do natychmiastowych przypuszczeń, jaki byłby wynik, gdyby na odwiedzanych szafkach znalazły się perełki ze szczytu cennika. I wiecie co? Właśnie po to powstał projekt Soundrebels a nie jak co poniektórym mogłoby się zdawać w celu ogólnie pojętego lansu. Osiągnąwszy z poparciem drugiej połówki dobrych kilka lat temu pewien pułap jakościowy swojej układanki, dawno zdążyłem z tego wyrosnąć. Głównym motorem naszej działalności jest pełne zaangażowanie emocjonalne w opisywane hobby i nieco łatwiejszy dostęp do szczytowych osiągnięć poszczególnych brandów. I właśnie wykorzystanie przywołanego przed momentem związku przyczynowo-skutkowego spowodowało, iż mam przyjemności zaprosić wszystkich na relację z kilkutygodniowego obcowania z najnowszym dzieckiem właściciela marki Gerharda Hirta, czyli niebezpiecznie zbliżającymi się do szczytu portfolio Ayon’a, monofonicznymi końcówkami mocy AYON CROSSFIRE EVO. Jednak to nie koniec ciekawostek, gdyż w trosce o pełną synergię opisywanego zestawienia dystrybutor (NAUTILUS) dostarczył kilka kolejnych perełek sprzętowych w postaci firmowego przedwzmacniacza liniowego Spheris, okablowania kolumnowego i sygnałowego marki Siltech, a także sieciowego Acrolinka. Jak wskazuje powyższa wyliczanka, dystrybutor wie, iż na tym poziomie zaangażowania w wartości soniczne żartów nie ma i nie omieszkał potwierdzić tego solidnym przygotowaniem produktowym.
Sprawa opisywania aparycji tytułowego Austriaka jest o tyle trudna, że chcąc przelać na klawiaturę coś wyszukanego, z racji daleko posuniętej unifikacji całości oferty musimy się nieco natrudzić, a i tak zawsze wpadamy w pułapkę przymusowego powtarzania utartych zwrotów. Jednak co by nie mówić, projekty plastyczne wzmacniaczy zintegrowanych, monobloków, źródeł, czy przedwzmacniaczy są na tyle wysmakowane wizualnie, że bez względu na wielokrotne powielania tych samych zwrotów nie jesteśmy w stanie zburzyć pozytywnego postrzegania marki w oczach klientów. Ale ad rem. Unikając sztucznego rozwadniania tekstu skupię się jedynie na clue programu, czyli monstrualnie głębokich na tle konkurencji monoblokach. Jak zdradzają fotografie, końcówki EVO są dość wąskie, dlatego chcąc umieścić na tych swoistych platformach wielkie, skryte pod połyskującymi srebrem kubkami transformatory konstruktor postanowił mocno je wydłużyć. To oczywiście natychmiast rodzi spore wymagania stolikowe, ale nikt przecież nie powiedział, że w dziale High End będzie łatwo. Sprawa jest prosta. Jeśli ma się środki pieniężne na przysłowiowego konia, ma się również zasoby na uprząż i wóz do niego. Zatem rozwiązawszy potencjalny problem natury lokalizacyjnej, idźmy dalej z tematem przywołanych piecyków. Gdy doszliśmy do najważniejszych w tych konstrukcjach, umieszczonych w przedniej części obudowy lamp elektronowych, dla laików może nie, ale dla obeznanych w tej materii wyjadaczy jest jasne, iż użyte w tytułowych końcówkach mocy szklane bańki w znakomitej większości są indywidualnym projektem marki Ayon, co na starcie nieco ogranicza tak uwielbianą przez nałogowych lampiarzy żonglerkę. Jednak według mnie nie liczy się możliwość zmian dla samej zasady, tylko końcowy efekt soniczny danej konstrukcji, a jakość akurat tego zestawienia postaram się w miarę zwięzłym tekstem wyłożyć w kolejnym akapicie. Wieńcząc część opisową bohaterów testu należy jeszcze dodać, iż na górnej płaszczyźnie przed dumnie prężącymi swe walory wizualne podczas pracy lampami znajdziemy wychyłowy wskaźnik kontroli ich biasu, na froncie urządzenia bordowe logo marki, a na panelu tylnym zestaw gniazd kolumnowych dla obciążenia 4 i 8 Ohm, hebelki masy i inicjacji regulacji prądów dla optymalizacji zasilania lamp i wejścia liniowe w standardzie RCA i XLR. Oczywistym faktem jest zatrważająca waga konstrukcji, co już podczas planowania ich implementacji w system skłania do głębszego zastanowienia się nad ich docelowym miejscem. Ostatnim, bardzo ważnym z punktu użytkowania detalem jest umieszczenie włączników głównych pod spodem obudowy tuż za lewą przednią stopą.
Tytułowy zestaw wzmacniający jest, idąc za opiniami ortodoksyjnych lampiarzy, najszlachetniejszą ich odmianą, a to z automatu przywołuje konstrukcje w klasie A” i układzie SE. Niestety, patrząc na takie oświadczenie producenta natychmiast rodzi się drobny problem zaspokojenia tak znamienitej konstrukcji odpowiednio łatwymi do napędzenia, czyli skutecznymi kolumnami. Na szczęście stacjonujące u mnie austriackie potomkinie szaf gdańskich (T&F ISIS) są do podobnych Ayonowi piecyków wręcz dedykowane, dlatego już w rozważaniach przed-testowych zdawaliśmy sobie sprawę z zerowego problemu synergii wzmacniacza i zespołu przetworników. I gdy teoretycznie mógłbym rozpocząć proces przelewania swoich spostrzeżeń na klawiaturę, po kilku podejściach płytowych na przemian z przełączaniem na zestaw dyżurny doszedłem do trochę niewpisujących się w moją estetykę grania wniosków. O co chodzi? Już wyjaśniam. Jak wspominałem na wstępie, do redakcji wraz z elektroniką dotarło zaproponowane przez dystrybutora okablowanie. I owszem, wszystko wypadało w najlepszym porządku, jednak znając swój system, a w szczególności kolumny, przez cały czas odczuwałem coś na kształt niedociągnięć na przełomie średnicy i basu. Nie był to bardzo doskwierający nawet nie problem, tylko niuans, ale wiedząc z czym mam do czynienia (klasa „A” SE) czułem, iż w tym aspekcie da się lepiej. Jak z tego wybrnąłem? Po prostu przybyłe sygnałowe Siltechy zastąpiłem drutami Hijiri i nagle przekaz muzyczny nabrał adekwatnych do oczekiwań brzmieniowych testowanego produktu rumieńców, a to pozwoliło mi zatopić się w bezkresnym chłonięciu tego, co proponował świat spod znaku austriackich szklanych baniek, czyli tytułowy Crossfire Evo.
Próba rzucenia ogólnego światła na wyniki trzytygodniowej zabawy z produktem Ayona nie może nie zawierać kilku bardzo ciekawych z punktu widzenia przyszłego nabywcy informacji. Pierwsza sygnalizuje, iż rzeczony EVO gra przyjemnym dla ucha, w pierwszym kontakcie ciemnym, ale po dokładnym przyjrzeniu się w jaki sposób to robi bardzo napowietrzonym dźwiękiem. To nie jest siłowe stawianie na kolor i masę przekazu muzycznego, tylko prezentacja wirtualnej sceny na fantastycznie wypadającym w kontakcie werbalnym czarnym tle. Dostajemy w dobrym ciężarze i rozdzielczości pełny przekrój całego pasma akustycznego, co przekłada się na, oczywiście na ile to możliwe z 30-to watowego SETa w klasie „A” zwarty bas i gęstą średnicę. Co ciekawe, przy takim postawieniu sprawy w pierwszym momencie przy wykorzystaniu zaproponowanego przez salon Nautilus okablowania wydawało mi się, iż górny zakres czasem pozwala sobie na nieco więcej niż w przypadku mojego tranzystora i osobiście bym tego oczekiwał, ale to był tylko efekt dobrej rozdzielczości środkowego pasma, a nie podkreślenie wysokich tonów jako takie. I chyba właśnie owa prezentacja najwyższych rejestrów skłoniła mnie do roszady kablami, gdyż przy całej pozytywności zachowywania się przewodów z Holandii – jestem pewien, iż wielu zostawiłoby je w swoim systemie na stałe, ale ja przecież mam skrzywienie na punkcie podkolorowującego brzmienie systemu umuzykalnienia każdej układanki audio – odczytywałem ten mariaż za zbyt ochoczy do pokazywania swojego punktu widzenia. Kolejny fantastycznie wypadający punkt programu zatytułowanego Crossfire Evo to sposób budowania sceny dźwiękowej. Pokazanie wszelkich jej wymiarów włącznie z budowaniem spektaklu 3D były potwierdzeniem przynależności do elity tego działu gospodarki. Ja wiem, iż każdy u siebie ma wspomniane przed chwilą atrybuty dźwięku, ale będąc świadomym brutalności życia audiofila, nie radzę kosztować nausznie możliwości testowanego kompletu końcówek mocy, gdyż w konsekwencji nonszalanckiej próby dotychczasowy świat na dłuższą metę może okazać się nie do zaakceptowania. Trzecim, wiążącym wyartykułowane pozytywy lampowych smoków w jedną całość tematem jest ich specyfika dodawania do dźwięku pierwiastka plastyczności, której mogą sprostać jedynie gramofon, magnetofon szpulowy i właśnie układ wzmocnienia oparty o lampy elektronowe. I gdy zbierzemy wszelkie na chwilę obecną wskazane punkty dodatnie, mogłoby okazać się że mamy do czynienia z absolutem. I wiecie co? Biorąc pod uwagę większościowy wycinek tego co słuchałem, prawie tak było. Jednak prawie, nie oznacza całości. A co w takim razie poddałbym pewnym przytykom. Niestety, tak jak zawsze, wbrew piewcom niepodważalnych doskonałości swoich układanek nie ma rzeczy do wszystkiego. Walka o możliwie wierne wycyzelowanie piękna w muzyce stawiającej na spokój przekazu prawie zawsze skutkuje niespełnieniem założeń sonicznego buntu z jego ekspresyjnym przecinaniem eteru naszych samotni. Jeśli się ze mną nie zgadzacie, możecie wyłączyć komputer i nie będę miał do nikogo pretensji, a Wy będziecie mieli więcej czasu dla siebie. Jeśli jednak sądzicie, iż nie plotę bzdur, zapraszam zapoznania się z moimi spostrzeżeniami. Zanim przejdę do obrony swoich racji, chcę uzmysłowić Wam, iż to są trochę na siłę szukane problemy, gdyż spotkanie się z nimi możliwe jest tylko przy pewnym przekraczaniu granic możliwości danej konstrukcji, czego potencjalny, wiedzący na co się decyduje meloman nie będzie forsował. Gdy sprawa dlaczego się czepiam została wyjaśniona powiem tak. Większość słuchanej przeze mnie muzyki przez cały okres testu za sprawą kilku przytoczonych punktów wypadała nader fantastycznie. Czy to muzyka barokowa z jej kochającym gładkość, kolor, iskrę w górze pasma i niekończącą się feerię wybrzmień instrumentarium, czy ograniczone do minimum trio jazzowe, a nawet multi instrumentalne formacje free-jazzowe sprawiały, że tylko koniec słuchanej płyty brutalnie zmuszał mnie do ruszenia czterech liter z wygodnego fotela. Tak prezentowana muzyka, mimo podania w nieco innej niż mam na co dzień estetyce wydawała się nie mieć najmniejszych wad. To był miting, jaki zdarza się niezwykle rzadko. Nie będę robił wyliczanki podobnie działających przeszłości na mnie komponentów, ale Ayon spokojnie dołączył do najlepszych. I nie ma znaczenia, że podobny odbiór w mojej historii pisania o sprzęcie audio czasem potrafiły wywołać produkty półprzewodnikowe, ważne jest raczej, że rzeczony Ayon bez problemu zabrał się ze wspomnianym nurtem. I tutaj mały kontrapunkt. Niestety otaczający nas świat to nie jest bajka i gdy w pewnym zakresie prezentujemy się wyczynowo, w innym może nie wypadamy blado, ale z pewnością da się zaprezentować lepiej. I wiecie co? Tak do końca nie wiem, czy całą winę za stan rzeczy, który mam zamiar przywołać, ponosi austriacki zestaw, gdyż mimo wszystko 30W wzmocnienia ma swoje mocowe ograniczenia, a moje kolumny mimo przynależności do łatwych nie są przecież szczytem skuteczności. To tylko 90, a nie na przykład 95, czy 100 dB. Ok. Wystarczy tego tłumaczenia. Jesteście rozsądni, to zdajecie sobie sprawę, że ostra rockowa jazda ma swoje wymagania energetyczne. I właśnie w podobnych klimatach metalu, folk-metalu, czy starego hard-rocka grupy AC/DC czasem odczuwałem, że mój 200W piec Reimyo radził sobie z tymi stylami nieco lepiej. Co prawda nie było już tego czaru homogenicznego grania lampy, ale drive, energia oddania rytmu, czy szybkość narastania spiętrzeń muzycznych pokazywały, iż albo w konfiguracji z EVO musimy zadbać o łatwiejsze kolumny, albo nie słuchajmy tego typu wyżywania się na swoich narządach słuchu. Ja już dawno określiłem się jako zwolennik spokojnej twórczości i zapewniam Was, gdybym stawiał na set lampowy, produkt Gerharda Hirta całkowicie spełniłby moje oczekiwania. Jednak chcąc być na ile to możliwe sumiennym w stosunku do czytelników zawsze muszę zapuszczać się w ocierające się w konsekwencji o utratę słuchu rejony muzyczne, a te w zastanym zestawieniu pokazały, że to co udało się skompletować, może nie oddać atmosfery koncertów rockowych w sensie głośności i napompowanej energią perkusji i ciężkich gitar ściany dźwięku. Ale powtarzam, to jest ekstremum, a do takich doznań nie szuka się wyrafinowanego wzmocnienia lampowego, tylko monstrualnego pieca tranzystorowego. Koniec kropka.
Stawiając tytułowe monobloki naprzeciw posiadanego Japończyka i mając gdzieś w pamięci czasem pojawiającą się w sieci łatkę jasności grania Ayona mimo bytu na pokładzie szklanych baniek obawiałem się, że to czego udało mi się dokonać sonicznie z gęsto grającym tranzystorem, będzie nie do doścignięcia przez Austriaka. I owszem, w pewnych aspektach wyszło na moje (sławetne szaleństwo nurtów muzycznego buntu), jednak biorąc pod uwagę będący moim konikiem repertuar barokowy i jazzowy te dwie szkoły budowania urządzeń audio praktycznie szły łeb w łeb. Oczywiście, lampa to lampa i szlus, ale bez względu na fakt słuchania końcówki czy to tranzystorowej, czy lampowej, wiele aspektów poziomu High End było identyczne. Co by jednak nie pisać, jeśli jesteście sfokusowani na szklane bańki w torze i chcecie zaznać ich czaru na poziomie zarezerwowanych tylko dla najlepszych, recenzowany podczas dzisiejszego spotkania tandem monofonicznych końcówek mocy CROSSFIRE EVO ze stajni Ayon’a powinien być pierwszym przystankiem osobistej konfrontacji. Jeśli jakimś trafem je odpuścicie, wiele stracicie. Naprawdę warto bliżej je poznać.
Jacek Pazio
Opinia 2
Wśród nieprzebranego mnóstwa dostępnych na naszym rynku marek jest taki jeden rodzynek, który pomimo ugruntowanej opinii, wieloletniego stażu i świetnej rozpoznawalności u niewielkiej części rodzimych audiofilów nieustająco budzi zastanawiąjąco gwałtowne reakcje alergiczne. Nie czas i nie miejsce jednak aby dochodzić teraz kto komu i jak mocno nadepnął na odcisk krzyżując sekretne plany, ale fakt pozostaje faktem, że każdorazowe pojawienie się czy to w recenzjach, czy wyjazdowo – wystawowych relacjach jakiejkolwiek wzmianki o Ayonie powoduje falę mało wyszukanego hejtu. Pomijając dość wstydliwy drobiazg, iż większość ogarniętych ayonofobią jednostek recenzowane urządzenia widziała li tylko na zdjęciach a o odsłuchach we własnych systemach, bądź choćby znanych warunkach lokalowo – konfiguracyjnych mogłaby co najwyżej pomarzyć, oczywistością jest, że to właśnie „Oni” mają rację a wszyscy Ci, którzy ważą się przyznać, że owe ulampione cuda techniki jednak się im podobają i wyrażają chęć ich nabycia są głusi, obłąkani i nabijani w przysłowiową butelkę. Jednak patrząc na powyższe zjawisko z nieco szerszej perspektywy warto zaznaczyć, że ma ono charakter wybitnie lokalny i ogranicza się li tyko do naszego kraju a śledząc najprzeróżniejsze europejskie, oraz amerykańskie fora i portale audio z niczym podobnym się nie spotkałem. Najwidoczniej zachodnie cywilizacje z nieco większym, aniżeli nasi rodzimi „mesjasze”, dystansem podchodzą do mającego z założenia być relaksem hobby i zamiast czarnego PR-u wolą dzielić się własnym doświadczeniem, bądź cieszyć się szczęściem innych.
Z podobnego założenia wychodzimy i my a skoro krakowsko-warszawski Nautilus co i rusz podsuwa nam smakowite z audiofilskiego punktu widzenia kąski nietaktem byłoby zrezygnować z ich testowania tylko z tego powodu, że gdzieś, komuś lada moment komputerowa klawiatura rozgrzeje się do czerwoności a do sieci popłynie kolejny strumień kalumnii. Dlatego też po towarzyszącej kolumnom Lumen White White Light Anniversary amplifikacji Ayon Conquistador / Ayon Vulcan Evo przyszła pora na dalszą eksplorację austriackich specjałów. Nie chcąc jednak przyprawiać co słabszych nerwowo jednostek o stany lękowo – depresyjne postanowiliśmy choćby na chwilkę zrezygnować ze zwyczajowej wspinaczki w górę cennika i zamiast wziąć na warsztat topowe monosy Titan Evo zadowoliliśmy się nieco skromniejszymi Crossfire Evo. Dzięki temu nie tylko zamiast 130 kg musieliśmy przenieść zaledwie 80 kg, za co nasze plecy były nam dozgonnie wdzięczne, lecz i jedynie ociupinkę przekroczyliśmy psychologiczną barierę 100 000 PLN.
Myliliby się jednak ci, którzy sięgając po tytułowe Ayony spodziewaliby się skromnego designu i równie nieabsorbujących gabarytów. Bardzo mi przykro, lecz tym razem przyjdzie im srodze się rozczarować. Po pierwsze jakość i solidność wykonania, jak to zwykle w wyrobach sygnowanych przez Gerharda Hirta, nie dają nawet najmniejszych powodów do zastrzeżeń, tym bardziej, że czerpiąc z dobrodziejstwa unifikacji są niezaprzeczalnym dowodem, że nawet z „pancerności” można zrobić sztandarowy element rozpoznawalności marki. Zaokrąglone narożniki i korpusy wykonane z centymetrowej grubości aluminiowych sztab szczotkowanego, anodowanego na czarno aluminium zdobią usytuowane w tyle masywne polerowane rondle skrywające trafa a od przodu dumnie pręży się firmowa szklarnia. Skoro już jesteśmy przy rozżarzonych bańkach wypadałoby wspomnieć o pracujących w zasilaniu prostowniczych 5U4G, sterujących, ukrytych w metalowych płaszczach 6SJ7 i oczywiście pyszniących się w stopniu wyjściowym wykonywanych przez czeską Teslę, zgodnie z wytycznymi Ayona AA82B. Na chwilę uwagi zasługuje ponadto fakt, że stopień sterujący dla monosów został całkowicie przeprojektowany i w chwili obecnej oprócz maksymalnego skrócenia ścieżki sygnału i zwiększenia efektywności w jego sercu umieszczono bezpośrednio żarzona triodę (DHT) AA20B.
Z detali niejako na stałe wpisanych w austriacki nurt wzornictwa przemysłowego nie zabrakło firmowego, podświetlonego logo w centrum frontu i oczka ze wskaźnikiem biasu na płycie górnej.
Ściana tylna również nie pozostawia niedosytu. Do dyspozycji otrzymujemy bowiem wysokiej klasy pojedyncze terminale głośnikowe WBT NextGen z oddzielnymi przyłączami dla obciążenia 4 i 8 Ω, wejścia liniowe w standardzie RCA (WBT NextGen) i XLR, przełączniki biasu i uziemienia, stosowne okienko informacyjne i zintegrowane z bezpiecznikiem gniazdo zasilające. Standardowo włącznik główny ukryto na spodzie końcówek i należy go szukać w okolicach przedniego lewego narożnika. Dodatkowo warto chociażby wspomnieć o trosce dotyczącej żywotności lamp i skrupulatnej procedurze automatycznego soft-startu, która w ciągu 60 sekund od włączenia sukcesywnie testuje wszystkie lampy powili budząc je do życia.
Z uwag natury czysto użytkowej o konieczności zapewnienia stosownej wentylacji wspomnę jedynie mimochodem, za to potencjalnych nabywców uczulę na dość kłopotliwą przy standardowych meblach głębokość Crossfire’ów. Dlatego też jeżeli przymierzacie się Państwo do tych austriackich lepiej zapobiegliwie zaopatrzyć się w odpowiednie, czyli co najmniej sześćdziesięciocentymetrowej głębokości podstawy, bądź zamówić dedykowane im standy.
Pomimo dość niewielkiej, przynajmniej teoretycznie i na papierze mocy (30-35W) testowanych wzmacniaczy postanowiłem darować sobie konwenanse, oraz niezobowiązujące przystawki i od razu przejść do konkretów a pozostając w estetyce kulinarnej do dania głównego. W odtwarzaczu wylądował zatem składankowy „The Ozzman Cometh – The Best Of Ozzy Osbourne” Ozzy’ego Osbourne’a, który od pierwszych taktów zaskoczył nie tylko niezwykłą mięsistością i iście karmelową barwą, co typowym dla potężnych końcówek mocy wolumenem reprodukowanego dźwięku. W dodatku wraz z potęgą szła w parze wzorcowa kontrola i brak utraty rozdzielczości nawet przy zbliżonych do koncertowych poziomach głośności. Ozzy’ego po prostu nie da się słuchać cicho, więc i tym razem, korzystając z nadarzającej się okazji – brak sąsiadów i związanych z tym limitów puszczanych w eter decybeli, mogłem łomotać do woli, co też z dziką rozkoszą czyniłem. Pomijając fakt, że „thebeściak” nie miał nawet najmniejszych szans na załapanie się do panteonu audiofilskich klasyków bez najmniejszych problemów był w stanie porwać słuchaczy. Kończyny same podrygiwały do rytmu a i wyleniały czerep zatęsknił za czasami, gdy mógł pochwalić się opadającą na ramiona sierścią. To było rasowe, rockowe granie z odpowiednim wykopem i nieposkromioną energią, które dziwnym zbiegiem okoliczności zbliżało się do estetyki oferowanej m.in. przez monstrualny zestaw Octave Jubilee. Oczywiście do niemieckich „hightowerów” jeszcze nieco brakowało, ale i tak skojarzenie z topową Octavą dla Ayona wypada niewątpliwie nobilitująco.
Pozostając w typowo rockowej estetyce, lecz wzbogacając ją o pierwiastek kobiecy sięgnąłem po soundtrack “Songs of Anarchy, Vol. 4” , na którym udziela się m.in. Katey Sagal. Obecność płci pięknej skierowała moją uwagę na przepiękną barwę, nieco powiększone wokale i przybliżony pierwszy plan, lecz bez przesadnej gigantomanii i nachalności. Chodziło raczej o uatrakcyjnienie przekazu a nie jego zakłamanie. Nie sposób było doszukać się również nieraz błędnie utożsamianą z technika lampową przyciemnienie i pewnej lepkości dźwięku, choć akurat Ayon niemalże od zarania swoich dziejów starał się popadania w zbytnią karmelowość wystrzegać. Wspominam o tym nie tylko z oczywistych – recenzenckich względów, lecz również przez wzgląd na pewien pokutujący w kuluarach audiofilskich spotkań stereotyp, jakoby austriacka elektronika grała nazbyt analitycznie, czy wręcz klinicznie i w pejoratywnym znaczeniu tego słowa „tranzystorowo”. Otóż nic z tego i powyższe „prawdy objawione” można zaliczyć do klasyki baśni z mchu i paproci. Rzeczywistość jest bowiem dramatycznie inna. To wzorcowa muzykalność oparta z jednej strony na niezwykle dystyngowanie podanej rozdzielczości a z drugiej nad wyraz sugestywnej dynamice. Gradacja planów, napowietrzenie sceny i holograficzna precyzja rozmieszczenia na niej źródeł pozornych były typowe dla topowych konstrukcji SET, jednak wspomniana dynamika i to zarówno w skali mikro, jak i makro deklasowała wszystkie konwencjonalne, bazujące na klasycznych lampach 2A3 i 300B rozwiązania.
Proszę się jednak nie obawiać, że Crossfire’y Ewo to nieposkromione bestie zdolne zdominować i podporządkować każde nagranie robiąc z niego koncert Rammsteina.
Wystarczyło bowiem sięgnąć po „Afro Bossa” Duke’a Ellingtona (& His Orchestra), czy „Wallflower (The Complete Sessions)” Diany Krall, by dać się ukołysać latynoskim rytmom i leniwym melodiom jazzowych standardów. Dwa powyższe przykłady pozwoliły jeszcze odhaczyć kolejny punkt w recenzenckiej tabelce – zdolność testowanej elektroniki do rozróżniania i pokazywania różnic natury estetyczno-realizacyjnej owych nagrań. Nie ma, a przynajmniej być nie powinno wątpliwości, że pochodząca z 1963 „Afro Bossa” nagrywana była w diametralnie innych realiach technicznych aniżeli „Wallflower” z 2014/2015 r., jednak znane są nam przypadki, że elektronika, bądź kolumny na tyle silnie odciskają własne piętno na finalnym brzmieniu systemu, w którym się znajdują, że pewnemu osłabieniu a w ekstremalnych przypadkach wręcz całkowitemu zanikowi ulegają cechy natywne reprodukowanego materiału. Całe szczęście tym razem nic takiego nie nastąpiło, więc można było do woli delektować się wyłapywaniem niuansów obecnych w tych oddalonych od siebie o ponad pół wieku albumach i samemu ocenić, czy kierunek obrany w studiach nagraniowych okazał się słuszny i czy wykorzystywana obecnie niemalże kosmiczna technologia pomaga, czy jednak przeszkadza w kontakcie artysty ze słuchaczami. Proszę mnie tylko źle nie zrozumieć – nie mam nic do Diany Krall i bardzo lubię jej twórczość, jednak w porównaniu z Ellingtonem Kanadyjka wypada nieco zbyt sztucznie, jakby zbyt mocno starano się wymuskać każdy, nawet najdrobniejszy detal gdzieś po drodze gubiąc spontaniczność i interakcje zachodzące pomiędzy muzykami. Niby wszystko jest na tip-top, jednaj to u Ellingtona czuć bardziej naturalny feeling.
Niejako na koniec zostawiłem odpowiedź na nurtujące nie tylko mnie, ale i zapewne część posiadaczy zintegrowanych Crossfire’ów pytanie, czy, a jeśli tak, to o ile monobloki grają lepiej. Cóż … starając się zachować możliwie wyważony ton wypowiedzi i nie popadając w zbytnią euforię śmiem twierdzić, że monosy Crossfire Evo od Crossfire’a 3 dzieli prawdziwa przepaść i to wprost proporcjonalna do różnic w ich cenie. Prawdę bowiem powiedział Gerhard Hirt podczas swojej krakowskiej wizyty twierdząc, że Cross 3 jest maksimum, tego co z tej platformy w ujęciu zintegrowanym da się wycisnąć. Dlatego też dalszy przyrost jakości możliwy jest tylko poprzez przejście na wersje dzielone, co mam nadzieję powyższy tekst potwierdza. Można co prawda kombinować i próbować półśrodków w stylu stereofonicznej końcówki mocy Crossfire PA i np. przedwzmacniacza Auris, bądź Polaris, tylko zanim pójdziemy w tę stronę warto chociażby przez chwilę się zastanowić jak długo będziemy cieszyli się z dokonanej roszady i po jakim czasie zaczniemy się zadręczać, że może jednak lepiej było pojechać po przysłowiowej „bandzie” i rzutem na taśmę osiągnąć audiofilską metę. Za to nie podlega wątpliwości, że posiadając już wysokiej klasy preamp, bądź równie wysublimowane źródło z regulowanym stopniem wyjściowym Cross PA wydaje się zdecydowanie wartą rozważenia propozycją, o czym mieliśmy okazję się przekonać na przykładzie Spirita i Spirita PA.
Prezentując monobloki Crossfire Evo Gerhard Hirt po raz kolejny udowadnia, że Ayon nie powiedział jeszcze ostatniego słowa w dziedzinie dynamiki i rozdzielczości możliwej do osiągnięcia z pozornie minimalistycznej konfiguracji SET a wykorzystanie sterowanej 20B triody 82B okazało się prawdziwym strzałem w przysłowiową dziesiątkę. Jeśli zatem gdzieś tam w zakamarkach waszej audiofilskiej duszy tli się ogień pożądania do klasycznego, triodowego SETa a jednocześnie uzależnieni jesteście Państwo od typowej i nieodłącznej zarówno w wielkiej symfonice, jak i ciężkim rocku dynamiki, to chociażby z ciekawości rzućcie uchem na tytułowe monobloki. Crossfire’y Evo łączą bowiem w sobie oba te pierwiastki sprawiając, że wreszcie jesteśmy w stanie dokonać rzeczy teoretycznie nieosiągalnej – zjeść ciastko i dalej mieć ciastko. Niemożliwe? Jeśli tak uważacie to po prostu tytułowych Ayonów posłuchajcie i to najlepiej w połączeniu z przedwzmacniaczem klasy Spherisa, z jakim dzięki uprzejmości dystrybutora mogliśmy monobloki testować.
Marcin Olszewski
Dystrybucja: Nautilus / Ayon
Cena: 94 900 PLN/para; Opcja z lampami AA82B + 9 900 PLN
Dane techniczne:
• Typ układu: SE trioda, czysta klasa A
• Lampy: AA62B lub AA82B (opcja)
• Impedancja obciążenia: 4-8 Ω
• Pasmo przenoszenia: 10 Hz – 50 kHz (+/- 3 dB)
• Moc wyjściowa: 30 lub 35 W
• Impedancja wejściowa (1 kHz): 47 kΩ
• Stosunek sygnał/szum (pełna moc): 92 dB
• Czułość wejściowa (pełna moc): 600 mV
• NFB: 0 dB
• Wejścia: RCA, XLR
• Wymiary (SxGxW): 320 x 600 x 250 mm/szt.
• Waga: 40 kg/szt.
System wykorzystywany w teście:
– źródło: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA
Najnowsze komentarze