Tag Archives: Bennyaudio

Opinion 1

I must confess, that although I have high esteem for Polish manufacturers engaged in creation of products related to our hobby, the tested brand really makes me proud, as they really have a very meticulous approach to that manufacturing. They start with calculating everything precisely during the design process, then test everything using best possible measuring equipment and finally verify everything by listening. The reason is obvious, and it all boils down to the fact that the process of creating a product is standardized to the level of the biggest, world brands, and is not a result of years of tinkering, sometimes very well done, but still tinkering. I am not claiming that you cannot achieve something outstanding by putting some things together at home, or in a garage, but let us not kid ourselves, when you go through the idea and design process and then its implementation using a thorough measurement equipment, especially in a segment which is very sensitive to any shortcomings like the turntable one, then you have to have a significant trust package included from the very beginning. For me this is very important, because in the end, this usually translates into very good sound of the device in question. So how did our today’s hero, which did come to life using the described process, supplied to us by the Sopot based distributor Premium Sound, the BennyAudio Odyssey turntable and tonearm, fare in this aspect? As usual, I invite you to read on if you are interested.

The construction of the Odyssey is very well thought trough. And I am not talking about the simple looks, as it is based on a square with cut-off edges, what makes it very compact, but also interesting to look at, but about the materials, used cunningly to achieve the desired construction results. The plinth is an interesting combination of three layers. It is different from many others due to the fact that those layers are not just glued together as a stiff sandwich, what would make it vibrate around the same frequency, but the two layers of aluminum are separated by Derlin – a kind of POM (PolyOxyMethylene) in such a way, that they are pushed away by it, what changes the resonance characteristics of the whole. This results in a kind of monolith with an effect of progressive elimination of harmful vibrations. And this is not all that was done to combat any mechanical distortion, as the electronically controlled DC motor, offering 33 and 45RPM and driving the platter using a belt, was separated from the plinth in an interesting way, instead of just being mounted stiff. And it is not a separate entity, which would destroy the visual harmony of the project, but is integrated into the overall shape of the turntable, fitting in a specially designed indentation together with the control module. You must admit, that this is well thought out not only from a technical standpoint, but also from a visual one. But moving along the front of the battle to reduce the amount of vibration degrading the quality of the work of the cartridge, we need to look at the way the platter is mounted and driven. This was also resolved in a proprietary way. On a reversed, hydrodynamic bearing three separate layers were placed. First two intermediate ones with different weight and height, made from INOX – the first one is a sub-platter working directly with the bearing saddle, the second one forms the base of the platter. Finally there is a thick platter made from Delrin, which is the resting place for the vinyl discs. But what is the reason for this complicated construction? The design called for a certain height and weight of the platter, but the amount of POM needed to fulfill that resulted in the sound being too calm, what was caught during the listening test during prototyping, so the manufacturer decided to opt for a multi-layer version. Finishing the description of the most important information about the turntable, we should mention something, that might be a very useful for some people, namely that the Odyssey allows for mounting of three different tonearms, and the 14” one, a developmental version of the brilliant Immersion II, is included in the set. In the initial set you will also get a puck made from the same INOX as parts of the turntable, which has quite some influence on the final sound. All this makes the total weight of the BennyAudio novelty reach 50kg. And as you can see, the tested turntable brings a lot of novel technologies to the table.

How did I perceive the sound of the tested turntable? Well, it will be very important to quickly recall some of the conclusions from testing of its predecessor. Both reviews happened quite quickly one after another, what allowed me to easily get any potential differences, or the quality progress of the Odyssey versus the Immersion II. So how would I describe what the newest project offered? In my opinion this is an evident quality improvement. Already the Immersion offered very good sound. But in absolute terms, based on many years of experience with music, and reviewing equipment, I noticed that the midrange was quite light. Not in a way that would make it an issue, because any listener has his or her own sound master, but in that case it gave a kind of etheric presentation. Probably many music lovers would love that sound, but the midrange has a very important influence on the perception of the whole presentation of music, and when it is too light – in the Immersion this could be easily fixed by choosing appropriate elements of the rest of the system, but I am mentioning that to showcase the differences between the two constructions – it will not give appropriate energy to the instruments placed in that subrange. I am talking about a situation where an orchestra should play tutti, or a strong individual accord, and the sound will not have the required strength of the whole orchestra. And when the whole orchestra should play, it should be the whole orchestra, and not just the bass instruments. So for me, reaching ideal sound proportions and equilibrium by the Odyssey was the most important, and compared to the predecessor, desired change. But I would like to note again that this is not meant to be a depreciation of the cheaper position from the BennyAudio portfolio, but to show, that the manufacturer climbing the quality level of its products, reached the required level of refinement of all elements of the sound for its top of the line product. And this is only one of the improvements of the sound audible from the first moment you start listening. Another one is the quality of the lowest registers. Previously there was some washing out of the edges and nice, but somewhat controversial, softness, both of which were converted here into appropriate energy and readability, perfectly drawing the virtual sources. As this is happening, it should come as no surprise that in effect the music gained desired vigor and the ability to show the differentiation between the different phases of sound speed in the domain of sound attack and decay. This was phenomenal enough, that when I listened to the predecessor, I was enjoying its ethereality, but now with the Odyssey this ethereality become just an add-on to the music, which was composed of equally important components, which made it more unpredictable and thus more intriguing. The effect of this change was such, that previously I was in a kind of lethargic state when listening, a very nice one, as related to soothing my soul, but still lethargic, and now I was waiting with burning cheeks to what kind of changes will be introduced by the musicians, what tempos, if there will be aggression or nostalgia. In my opinion this change is a brilliant move, as on one hand the new turntable, during listening to intimate jazz and vocals from the likes of Anna Maria Jopek “Minione” or Adam Bałdych “Sacrum Profanum” was able to enchant, and on the other, it was easily able to reproduce even the most wild emotions served by live recordings of groups like AC/DC on “If You Want Blood You’ve Got It”. In the first case it was not only reproducing the emotionality hidden in calm music with appropriate pietism, but also took care of the smallest details, showing, for example, the multiplicity of information included in the, seemingly, ordinary base drum hit in the opening piece of the A. Bałdych disc – the attack, the energy and the never ending vibration of the membrane. You might survive without its multicolor, as the music will still come out strong with its emotional contents, but I am confident, that once you hear it in such version, you will start looking for similar artefacts in other instruments present during recording. Confrontation with classy rock did not go differently. But this time it was more about the energy of the shouting vocals, once screaming and other time sentimental guitars and thumping drums. Etherealness would not have a chance of kicking the bass drum with enough energy, or reproduce the brilliant and aggressive guitar riffs with their saturation, because while it might have seemed a nice sounding strategy, it would be too much on the light side. And without those there is no true AC/DC, but fortunately the currently tested turntable reproduced everything in the expected 100%. It was ruthless and soft, but only when expected by the source material. And this because the offered sound was characterized by a balance between all the subranges, from the strong and fully controlled bass, through the essential midrange, repeating the handling of the bass and providing a wealth of information, up to the treble, having absolutely no restraints in visualizing even the quietest touches of the strings or cymbals. In short, put against the Immersion II, the Odyssey is a significant step forward. But of course this was the idea of the constructor. But it is known that sometimes even the most ambitious wishes of the manufacturer do not always translate into reality. But fortunately, as I mentioned in the beginning, the tested BennyAudio Odyssey came to life based on meticulous measurements and their interpretation, what translated into a magnificent combination of an analog deck and tonearm. Of course, getting your measurements and implementing them is only the beginning, which must be verified by listening in the next steps. But I assure you that they give the manufacturer, who knows what he is doing, more space to show his strengths. And I had the privilege to get acquainted with it. Am I getting too sweet? Absolutely not, as this kind of approach on our audio market – I mean the very time consuming usage of the R&D during the development phase of any product – is hard to find. Often those are products made by trial and error, initially verified by years of experience. And I am not telling you that this approach is wrong. But I am aware that there is a group of people who are as music twisted as I am, for whom the approach of BennyAudio is one of the more important aspects when doing purchase decisions. Because for me it absolutely is.

Does this description mean, that the tested turntable is indisputably brilliant and a good match for each and every potential buyer of a record scratcher? Honestly? It is known that there is no chance for this, what can be supported by for example the fact that you can fall in love with the sound proposed by the Odyssey’s predecessor, the Immersion II, and I mentioned why previously. But I will put it like this. Our tested hero is a very interesting construction, so if I would not yet be appointed with something similar from another brand, this turntable would be a very strong pretender to final tuning of my audio setup. And I have already some outstanding sound sources in it, starting with the Studer A80 reel-to-reel tape deck as the analog source, and the dCS Vivaldi DAC with the CEC TL0 3.0 drive, supported by external clocks on the digital side. And I think it means something. Is this a guarantee of success in confronting any potential buyer? Unfortunately this is a result of many different elements. The first one being knowledge, how a well played vinyl disc sounds. The second one is the ability of extracting the mentioned elements of the sound by the audio setup. And third, and often most important, are the expectations of the listener, oftentimes exaggerated. But abstracting from all of this, the tested turntable is fully entitled to care the name Odyssey, for all it can do with the disc put on its platter. It does not overinterpret the sentimentality included in the music, it ably steers away from being garish, but depending on the played material, takes us for a tale, sometimes romantic, otherwise rebellious, but always keeping the character of them both.

Jacek Pazio

Opinion 2

Until recently, usually during some behind-the-screens talks, we were making jokes, that looking at the local, Polish market, we can say that it is made out of cables. It just means that the wealth of wires, bearing the “Made in Poland” tag, made us worry, that when we open the fridge we will be assaulted by another manufacturer, convinced he is unique and has monopoly on some mysterious knowledge. But fortunately the marked did verify, in a very efficient and quick way, the reasons of being of such ephemeral brands. But nature does not tolerate any void, so new companies started to emerge, maybe not brands at first, but commercially oriented projects, which operated on a much higher level of technologic and construction advancement. Those projects started in an environment that allowed them to quickly start looking for potential buyers and get the funding they needed. But what I am talking about? About manufacturers of analog devices, profiting from the unprecedented revival of the black disc; turntable manufacturers. Now you might be thinking I am exaggerating. But … not really, as I can mention quite a few brands out of the top of my head – (in alphabetical order) Ad Fontes, Dubiel Acoustics, Fonica, JR Audio, Kartogen Audio Design, Muarah, J. Sikora, Pre-Audio, Tentogra, Unitra, Zontek or the BennyAudio, the hero of our today’s test and visiting us for the second time. As you can see for yourself there is a lot to choose from, and in such case, it would be a deadly sin not to pick on the opportunity and not to test the bigger/older brother of the quite recently tested Immersion II, the top model, for now, Odyssey from the Gliwice manufacturer, which arrived in our listening room thanks to the distributor of the brand – the Sopot based Premium Sound.

It cannot be denied, that our today’s hero differs quite significantly from its predecessor. Instead of a slightly classic, or even rustical, when looking at the wooden finish, Immersion II, the older brother has a more compact and futuristic shape, bringing some associations with TechDAS Air Force III and V. This time, instead of putting all construction elements within the confines of the plinth, up to three tonearms can be placed on dedicated extension pods, which are capable to house 10 to 15” models. The plinth itself is made from a sandwich made from two layers of aluminum with a filling made from POM (Delrin or polyoxymethylene) and has a front panel. The motor, driving the very imposing, three-layered platter (made from 200mm stainless steel 4kg, 300mm non-magnetic stainless steel 8kg and 300mm POM 5kg) placed on an inverted hydrodynamic bearing, has its own steel carcass and is placed within the plinth, so looking from outside you might have an impression that it is a direct driven turntable, while in reality it uses a traditional belt drive (look at unboxing session). Of course the best possible working conditions were ensured, so it is damped using three different materials – a silicone mat, felt and sorbothane. The tonearm is a proprietary construction, a damped oil-carbon 14” unipivot, cabled with silver cables supplied by the Bydgoszcz based company Albedo, with no resonances in the 20-20000Hz range claimed by the manufacturer.
The external power supply comes from another Polish specialist, in this case in the area of PSU manufacturing, the company Tomanek, and it is a 12V unit built around the KD 502 chip. In terms of functionality, the front panel controls allow to adjust the speed in +/- 8 steps and change the color and intensity of the lighting, while the tonearm allows for VTA adjustments “on the fly”.

And now for the most important part, the sound. To limit the variables to a minimum we decided to test the turntable with the same cartridge we used for testing of the Immersion II, the Hana Umami RED, and I also secured the same discs for listening. And here things became interesting, as with an almost double price and adequate increase in quality to the predecessor, we should not be satisfied when trying to listen to the first notes of “Hardwired… to Self-Destruct” and “72 Seasons” from Metallica, as according to the rule, that the more expensive/higher class device you use, the less music you can listen to, and Metallica should not have a chance. But I was surprised, when together with the increase of resolution and precision of focusing of the virtual sources, the whole sound got a bloody texture, while it would seem that native offensiveness, written into the DNA of harder genres, did evolve into the direction of spontaneous, and at the same time, contagious expression. The sound, compared to the lower model, did not as much condense, but became more coherent, wiry, but without any thinning in its lower registers and without any glassiness in the treble. And still – the garage roughness of the riffs was evident, but instead of become irritating, it only underlined the realism, so in the long run it became an indisputable element of the coherent whole and thus an understandable aspect of artistic expression. But if you fear, that the BennyAudio just smoothened and civilized the joyful growls of tattooed guitar players, then you cannot be more wrong, as it things got completely opposite of that. Due to the incredible motoric and energy, which the Odyssey can extract from the vinyl groove, the dynamics in both the micro and macro scale can not only shatter glass and China in the cabinet next to your system, if the source material carries appropriate amounts of Jules, but also kick the listeners out of their shoes and shake around like a ragdoll. And here we are for a curiosity, as the bass offered by our tested turntable was on one had characterized by above average timing and contour, while at the same time it could not be accused of being too “crusty”, or the impression that it is too light and thin. So we do have appropriate attack, kick and mass and energy associated with them, something that should be obvious, but in most cases absolutely is not, and the ability to absolutely control the moment the sound generated is going to end. For lovers of the lower end being a bit loose such a stringent approach might seem to be a step away from “analog euphonia” and some kind of audiophile “sloppiness”, but the denser and more complex the material placed on platter of Polish turntable gets, the more this immediacy in beginning and ending of the sounds will be better suited and closer to the truth.
Of course the above characteristic does not exclude the Odyssey from being able to create a very moody, or even intimate climate, as with a little bit of help from AMJ from “Minione” or Diana Krall from “Turn up the Quiet” or Gregory Porter from “Take Me to the Alley” it just gets created on its own. Well, maybe not completely on its own, because such little things, like complete inaudibility of the turntable working, velvety black background and addictive holography, combine into it. This is actually kind of a result of the precision and resolution mentioned earlier, but it is all about the fact that operating with an almost mathematic precision does not exclude showing a full range of emotions. In addition, with such a moody recordings the Polish turntable has absolutely no issues with upping the sweetness of the vocals a little, and place them a tad closer to the listener, when the situation calls for it. But it does remember about the accompaniment, so it does not treat the musicians supporting the soloists as second tier, but allows them to spread their wings and do what they should do. On the other hand, we should not be surprised too much with that, because a masterful gradation of planes is presented, and there are absolutely no issues with following any of the musicians on stage.

The BennyAudio Odyssey does not tempt with classic design, it does not impose with its size, or technicalities, like exposing a multitude of motors and a spiders’ web of belts put around the heavenly shining platter. But it does not do it because it does not want to, or is not able to, but because it knows it does not need to, because it was created for a completely different purpose – to play music. And it does do it on such a level of perfection, that if you would like to surpass it, you would need to explore catalogs of such extreme performers like TechDAS and similar. And I will leave you with this thought, counting on you to take your own conclusions from it.

Marcin Olszewski

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Essence MC
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder Studer A80

Distributor: Premium Sound
Manufacturer: BennyAudio
Prices
BennyAudio Odyssey: 25 000 €
Hana Umami RED: 16 990 PLN

Specifications
BennyAudio Odyssey:
Tonearm: 14″ carbon, unipivot, wired by monocrystal Albedo, oil damping, VTA on tle fly
Drive: One DC motor in a separate housing, separated from the plinth
RPM: 33.3 / 45
Platter: 3-piece plate: INOX 200mm 4kg, INOX 300mm 8kg, Delrin 300mm 5kg
Bearing: Inverted, hydrodynamic
Plinth: 3-layer, made of aluminum and delrin.
Power supply: 12V DC ultra linear
Dimensions (H x D x W): 200 x 440 x 440 mm (without arm)
Weight: 50 kg
Available finish: Matte black structural powder coating, INOX

Hana Umami RED
Body: Duralumin (A7075), gloss Urushi lacquer
Stylus: Boron cantilever, Microline nude diamond
Coil Impedance: 6 Ω
Output: 0,4 mV
Load impedance: > 60 Ω
Frequency response: 15-50 000 Hz
Output Balance: 0,5 dB / 1 kHz
Channel Separation: 30dB / 1KHz
Tracking weight: 2 g
Trackability: 70μm / 2g
Dynamic Compliance: 10 x 10(-6) cm/dyne (100Hz) Estimated: 16 x 10(-6) cm/dyne (10Hz)
Cartridge weight: 10,5 g

Opinia 1

Przyznam szczerze, że choć bardzo szanuję wszystkich polskich producentów zaangażowanych w powstawanie produktów związanych z naszym hobby, to tytułowy brand z uwagi na podejście do tematyki drobiazgowego policzenia wszystkiego na przysłowiowym stole kreślarskim, a potem sprawdzenia wyników w empirycznym starciu z przyrządami pomiarowymi, by na koniec zweryfikować wszystko „nausznie” wręcz napawa mnie dumą. Powód jest oczywisty, a sprowadza się do faktu standaryzacji procesu powstawania danego produktu do poziomu największych światowych marek, a nie jako wynik wieloletniej – a czasem i to nie – być może, że nawet bardzo udanej, ale jednak dłubaniny. Nie twierdzę, że w domowym sposobem nie da się czegoś wybitnego, jednak nie oszukujmy się, jeśli coś od pomysłu, przez proces projektowania, po wdrożenie do produkcji powstaje w oparciu o tak zwany „park pomiarowy”, w tak wrażliwym na wszelkie niedoskonałości segmencie, jak świat około-gramofonowy z automatu niesie ze sobą poważny pakiet zaufania. Dla mnie to bardzo istotne, bowiem finalnie zazwyczaj przekłada się na świetny wynik soniczny konkretnego urządzenia. Jak w tym świetle wypadło clou dzisiejszego spotkania, mogący pochwalić się wyżej opisanym procesem powstawania, dostarczony do naszej redakcji przez sopockiego dystrybutora Premium Sound konglomerat gramofonu wespół z firmowym ramieniem gliwickiej marki BennyAudio Odyssey? Jak to zwykle bywa, zainteresowanych zapraszam do lektury poniższego testu.

Budowa Odyssey’a jest bardzo przemyślania. I nie mówię o z pozoru prostym, bo bazującym na wariacji kwadratu ze ściętymi narożnikami, a przez to nie tylko kompaktowym, ale również jego ciekawym wyglądzie, ale umiejętnie użytych, bo spełniających istotne konstrukcyjnie założenia materiałach. Otóż plinta jest ciekawym połączeniem trzech składających się na nią warstw. Jej inność od zwyczajowych rozwiązań polega na tym, że nie mamy do czynienia ze zwykłym sklejeniem ze sobą na sztywno jako scaloną kanapką, przez to wpadających w ten sam zakres wibracji dwóch połaci aluminium z rozdzielającym je wsadem z Derlinu – odmiana POM-u, tylko przemyślanie odseparowanie dwóch zewnętrznych warstw glinu wsadem z POM-u na zasadzie rozpierania, diametralnie zmieniając w ten sposób właściwości rezonansowe całej konstrukcji. Dzięki temu mamy pewnego rodzaju monolit z efektem progresywnej eliminacji szkodliwych drgań. A to nie koniec zaplanowanej walki z niechcianymi mechanicznymi śmieciami, gdyż oferujący zakresy prędkości 33 i 45 obrotów, sterowany elektronicznie silnik prądu stałego napędzający talerz poprzez pasek klinowy zamiast w wydawałoby się stabilnej obudowie, został w bardzo ciekawy sposób oddzielony od plinty. Ale co istotne, nie jest łamiącym harmonię wizualną projektu dodatkowym bytem obok bryły gramofonu, tylko wespół z całym modułem sterującym całą konstrukcją został ukryty w licującej od frontu z plintą, wykorzystującą specjalnie wygospodarowane wcięcie wstawką. Przyznacie, że to działanie bardzo przemyślane nie tylko od strony technicznej, ale również aparycyjnej. Idąc dalej tropem bitwy o maksymalne pozbycie się wibracji degradujących jakość pracy wkładki, dochodzimy do sposobu osadzenia i napędu samego talerza. Temat ten również rozwiązano w firmowy sposób. A wygląda to tak, że na odwrócone łożysko hydrodynamiczne nakładamy trzy osobne plastry. Najpierw dwa pośrednie o różnej wadze i wysokości ze stali nierdzewnej INOX – pierwszy to sub-plater współpracujący z siodłem łożyska oraz drugi jako spodnia część talerza, zaś na koniec na wspomnianą stalową podstawę gruby puc Derlinu jako finalna podstawa dla płyty winylowej. Powód? Projekt zakładał pewną wysokość i finalną wagę talerza, jednak zbyt duża masa waga POM-u podczas przedprodukcyjnych odsłuchów powodowała odczuwalne ponadnormatywne uspokojenie dźwięku, na co drobiazgowo podchodzący do swojego projektu konstruktor nie chciał pozwolić i wybrał opcję dwuczęściową. Powoli zbliżając się ku końcowi najistotniejszych informacji o tytułowym analogowym werku bardzo istotną wiadomością dla posiadaczy kilku wkładek jest możliwość zamontowania na Odyssey’u aż trzech ramion, z czego 14 calowe jako techniczny rozwój znakomitego modelu Immersion II znajduje się w komplecie startowym. We wspomnianym pakiecie zakupowym znajduje się również mocno kształtujący dźwięk swoją wagą docisk ze stali INOX użytej do produkcji plinty. Zaś waga opisanego winylowego projektu osiąga bagatelka poziom 50 kilogramów. Jak wynika z powyższych danych, w przypadku opiniowanej nowości spod znaku BennyAudio mamy do czynienia z solidną dawką znakomicie wdrożonej w życie najnowszej technologii.

Jak odebrałem brzmienie tytułowego gramofonu? Otóż bardzo istotnym jest choćby skrótowe przywołanie wniosków z testu jego poprzednika. Obydwa występy odbyły się w dość krótkim odstępie czasu, co bardzo łatwo pozwoliło mi wychwycić potencjalne różnice, tudzież progres jakościowy Odyssey’a w stosunku do Immersion II. Jak zatem określiłbym to, co zaoferował najnowszy projekt? Według mnie to ewidentny rozwój jakościowy. Już Immersion oferował znakomity dźwięk. Jednak w wartościach bezwzględnych, na bazie wielu lat zabawy w tym dziale obcowania z muzyką, podczas przelewania na klawiaturę swoich wniosków sygnalizowałem pewnego rodzaju lekkość środka pasma. Nie, żeby to był jakikolwiek problem, bo każdy odbiorca ma swój ulubiony wzorzec dźwięku, który w tym przypadku dawał poczucie pewnego rodzaju eteryczności prezentacji, przez co spokojnie był w stanie rozkochać w sobie znaczna grupę melomanów, ale nie oszukujmy się, średnica ma bardzo istotny wpływ na odbiór całości projekcji muzyki i nazbyt lekka – co notabene w Immersion można było skorygować konfiguracją systemu, ale wspominam o tym tylko jako pokazanie różnic pomiędzy obydwoma konstrukcjami – nie da odpowiedniej energii brylujących w tym pasmie instrumentów. Chodzi o to, że gdy orkiestra ma zagrać tutti lub mocny pojedynczy akord, dźwięk, że tak powiem, nie siądzie z odpowiednim przytupem pełnego składu. A przecież, jak mają „uderzyć” w instrument wszyscy, to wszyscy, a nie głownie generatory basu. I dla mnie właśnie doprowadzenie aspektu idealnych proporcji wszystkich zakresów do równowagi w Odyssey-u było najważniejszą, bo na tle poprzednika wręcz oczekiwaną zmianą soniczną. Jednak po raz kolejny zaznaczam, powyższy opis nie ma na celu deprecjonowania tańszej propozycji z portfolio BennyAudio, tylko pokazanie, że konstruktor wspinając się po drabinie jakości swoich produktów, projektując flagową wersję doprowadził wszystkie składowe brzmienia do wymaganego przez wyśrubowane standardy prezentacji poziomu jakości. A to dopiero jedna z od pierwszych chwil słyszalna poprawa brzmienia tytułowego gramofonu. Mianowicie tym razem chodzi o jakość niskich rejestrów. Teraz oferowały odpowiednią, znakomicie rysującą wirtualne byty, wcześniejsze lekkie rozmycie krawędzi i fajną, acz kontrowersyjną miękkość zamienioną w energię oraz czytelność. A jeśli tak, chyba zrozumiałym jest, że w efekcie tego działania muzyka nabrała niezbędnego wigoru i istotnej cechy pokazywania zróżnicowania poszczególnych fraz szybkości dźwięku w domenie narastania sygnału i wygaszania go. To było na tyle zjawiskowe, że gdy słuchając poprzednika napawałem się jego zdolnościami czarowania wspomnianą eterycznością, to z Odyssey’em owa eteryczność stając się jedynie zrozumiałym uzupełnieniem projekcji, ustąpiła miejsca takim składowym, jak czyniąca z muzyki splot w pełni równoważnych, jednak tym razem nadających jej cech nieprzewidywalności, przez to intrygujących wydarzeń. Efekt był taki, że gdy wcześniej trwałem w fajnym, bo nastawionym na spokój ducha, dzięki temu przyjemnie odbieranym, ale jednak chciał nie chciał letargu, to teraz z przysłowiowymi wypiekami na twarzy oczekiwałem nieuniknionych, bo wprowadzanych do przekazu na bazie zamierzeń artystów zmian tempa oraz na przemian agresji i nostalgii. To w mojej opinii znakomity ruch, gdyż z jednej strony nowy gramofon podczas słuchania intymnego jazzu i wokalistyki spod znaku Anny Marii Jopek „Minione”, czy Adama Bałdycha „Sacrum Profanum” potrafił czarować jak punkt odniesienia dla Odyssey’a, a z drugiej z łatwością oddawał nawet najbardziej wściekłe emocje serwowane przez choćby koncertowe realizacje grupy AC/DC „If You Want Blood You’ve Got It”. W pierwszym przypadku nie tylko z należytym pietyzmem oddawał zawartą w spokojnej muzyce emocjonalność, ale również z dbałością o najdrobniejszy szczegół pokazywał choćby mnogość informacji zawartych w z pozoru zwykłym uderzeniu wielkiego bębna w pierwszym kawału formacji A. Bałdycha – atak, energia i nieskończona wibracja membrany. Niby bez jego wielobarwności można się obejść, bowiem muzyka swoim emocjonalnym wsadem spokojnie się obroni, jednak jestem przekonany, że gdy raz usłyszymy go w takim wydaniu, zaczniemy szukać podobnych artefaktów w reprodukcji innych biorących udział w nagraniu instrumentów. Nie inaczej temat grania wyglądał w zderzeniu z rasowym rockiem. Jednak tym razem chodziło o energię wykrzyczanej wokalizy, raz krzykliwych, zaś innym razem ckliwych gitar i łupiącej perkusji. W teorii fajna w odbiorze, jednak powodująca swoistą lekkość prezentacji eteryczność nie miałaby szans na brutalne kopnięcie energią największego kotła, czy zjawiskowymi, bo pełnymi drapieżności popartymi nasyceniem, dla większości wielbicieli tej formacji będących clou jej scenicznego bytu gitarowych riffów. Bez tego nie ma prawdziwego AC/DC, co na szczęście tytułowa „szlifierka” oddała w oczekiwanych przez mnie 100 procentach. Był i bezlitosny i miły jak nigdy, ale zawsze tylko wówczas, gdy wymagał tego materiał. A dlatego, że oferowany dźwięk cechowała równowaga pomiędzy podzakresami od mocnego i w pełni kontrolowanego basu, przez esencjonalną, pochodną wzorowego prowadzenia niskich rejestrów pełną informacji średnicę, po pozbawione jakichkolwiek ograniczeń w swobodzie wizualizowania nawet najcichszego dotknięcia czy to struny, czy blachy talerza najwyższe tony. Jednym słowem, na tle Immersion II to był zdecydowany krok na przód. Naturalnie takie było założenie konstruktora. Jednak nie od dzisiaj wiadomo, że często nawet najbardziej ambitne chęci oprócz pobożnych życzeń producenta mają się nijak do rzeczywistości. Na szczęście jak wspominałem, omawiany dzisiaj BennyAudio Odyssey od projektu, po wykonanie powstał w oparciu o drobiazgowe pomiary i ich odpowiednią interpretację, co finalnie przełożyło się na znakomity analogowy konglomerat werku i ramienia. Naturalnie uzyskane wykresy i wdrożenie ich wyników w życie to początek, w kolejnych krokach weryfikowany odsłuchami. Jednak zapewniam, dają większe pole do popisu znającego się na rzeczy konstruktora, czego próbkę przy okazji dzisiejszego testu miałem przyjemność zaznać. Słodzę? Nic z tych rzeczy, gdyż takiego podejścia do tematu na naszym rynku – mówię o bardzo czasochłonnym wykorzystaniu parku pomiarowego i maszynowego podczas powstawania jakiejkolwiek konstrukcji – jest dosłownie jak na lekarstwo. Najczęściej są to produkty budowane na zasadzie prób i błędów wstępnie zweryfikowanych wieloletnim doświadczeniem. Oczywiście nie twierdzę, że to błąd. Jednak zdaję sobie sprawę, iż jest spora grupa podobnie do mnie zakręconych na punkcie muzyki freaków dla których podejście do sprawy w wydaniu BennyAudio jest jednym z ważniejszych kryteriów podczas decyzji zakupowych. Dla mnie bez dwóch zdań jest.

Czy powyższy opis świadczy o bezapelacyjnej świetności tytułowego gramofonu dla dosłownie każdego potencjalnego poszukiwacza przysłowiowego drapaka? Szczerze? Wiadomym jest, że nie ma na to najmniejszych szans, czego dowodem może być choćby przykładowe zakochanie się w sposobie reprodukcji dźwięku przez poprzednika Odyssey’a Immersion II – wspominałem w tekście dlaczego. Za to powiem tak. Nasz bohater jest na tyle ciekawą konstrukcją, że gdybym nie był już po słowie na temat czegoś z innej, równie drobiazgowo podchodzącej do tematu budowania swoich konstrukcji marki, opiniowany dzisiaj model byłby bardzo mocnym pretendentem do końcowego strojenia posiadanej układanki audio. A trzeba zaznaczyć, że nie byle jakiej, gdyż w swoim szaleństwie opartej o magnetofon szpulowy Studer A80 jako dawca sygnału analogowego, a z drugiej wsparty zestawem zewnętrznych zegarów, flagowy zestaw japońskiego CEC-a TL0 3.0 wraz z przetwornikiem dCS Vivaldi jako dawca sygnału cyfrowego. A to chyba o czymś świadczy. Czy to gwarancja sukcesu w starciu z każdym potencjalnym nabywcą? Niestety to już jest kwestią wielu czynników. Pierwszym jest wiedza, jak brzmi dobrze odtworzony materiał z czarnej płyty. Drugim możliwości wydobycia opisanych przed momentem spostrzeżeń przez dany zestaw audio. Zaś trzecim i myślę, że najważniejszym często wyimaginowane oczekiwania samego zainteresowanego. Jednak abstrahując od wszystkiego, nasz bohater za to, co potrafi zrobić z położoną na jego talerzu czarną płytą, w pełni zasługuje na nazwę Odyssey. Nie nadinterpretuje zawartej w muzyce ckliwości, umiejętnie stroni od nadania jej estetyki krzykliwości, tylko w zależności od serwowanego materiału zaprasza nas na zawartą w nim raz romantyczną, a innym razem buntowniczą opowieść, zachowując przy tym ich bardzo istotne cechy.

Jacek Pazio

Opinia 2

Jeszcze do niedawna, zazwyczaj podczas kuluarowych rozmów, podśmiewaliśmy się, że patrząc na rodzimy rynek audio z powodzeniem można uznać, iż „kablami Polska stoi”. Po prostu bogactwo, czy wręcz klęska urodzaju wszelakiej maści „drutów” made in Poland były na tyle powszechne, że z czasem pojawiały się obawy przed otwarciem lodówki, żeby stamtąd nie wyskoczył kolejny, przekonany o własnej wyjątkowości i posiadający wyłączność na tajemną wiedzę producent. Całe szczęście rynek nie dość, że nader skutecznie, to i zaskakująco szybko weryfikował zasadność istnienia owych efemerycznych bytów. Przyroda jednak nie znosi próżni a że i historia kołem się toczy, to i na powierzchnię zaczęły wypływać początkowo nie tyle marki, co mniej, bądź bardziej komercyjne projekty operujące na diametralnie wyższym, aniżeli wspomniane okablowanie, poziomie technologiczno – konstrukcyjnego zaawansowania. W dodatku projekty, które z racji koniunktury mogły niemalże już na starcie złapać wiatr w żagle i zawalczyć o uwagę potencjalnych nabywców a co za tym idzie „bilety Narodowego Banku Polskiego”. O jakim przejawie radosnej twórczości audiofilsko zorientowanych wytwórców mowa? O reprezentantach przeżywającego prawdziwy renesans analogu, czyli mówiąc wprost gramofonów. Przesadzam? Cóż … niekoniecznie, skoro tak na szybko na myśl przychodzą mi takie przykłady jak (alfabetycznie) Ad Fontes, Dubiel Acoustics, Fonica, JR Audio, Kartogen Audio Design, Muarah, J.Sikora, Pre-Audio, Tentogra, Unitra, Zontek, czy też ponownie u nas goszczący i będący bohaterem niniejszej epistoły, o czym dosłownie za chwilę, BennyAudio. Jak sami Państwo widzicie jest w czym i z czego wybierać a skoro jest, to ciężkim grzechem zaniedbania byłoby z owej okazji nie skorzystać a tym samym nie przyjąć po swój dach starszego/większego brata niedawno przez nas recenzowanego Immersion II, czyli na chwilę obecną topowy model Odyssey gliwickiej manufaktury, który zawitał do nas dzięki dystrybutorowi marki – sopockiemu Premium Soundowi.

Nie da się ukryć, iż nasz dzisiejszy gość znacząco różni się od swojego poprzednika. Zamiast bowiem nieco klasycznego, czy wręcz rustykalnego, gdy patrzymy na drewniane wykończenia znanego z Immersion II starszy brak stawia na kompaktowość i nieco futurystyczną, zasuwającą pewne skojarzenia z TechDAS-ami Air Torce III i V bryłę. Zamiast bowiem wpisywać wszystkie elementy konstrukcyjne w obrys plinty tym razem do trzech ramion jesteśmy w stanie umieścić na dedykowanych „wysięgnikach” zdolnych przyjąć na swe barki modele o długościach od 10 do nawet 15 cali. Samą plintę wykonano w formie dysponującego panelem frontowym sandwitcha złożonego z dwóch warstw aluminium pomiędzy którymi umieszczono „nadzienie” z POM-u (delrinu, czyli polioksymetylenu). Z kolei odpowiedzialny za obroty nader imponującego, również trójwarstwowego (200mm stal nierdzewna, niemagnetyczna 4kg / 300mm stal nierdzewna 8kg / 300mm POM 5 kg) osadzonego na odwróconym hydrodynamicznym łożysku talerza silnik posiadający własny, stalowy korpus, który umieszcza się wewnątrz plinty – tuż pod wystającą ponad powierzchnię górną powierzchnią talerza, więc patrząc z zewnątrz można odnieść wrażenie, iż mamy do czynienia z konstrukcją o napędzie bezpośrednim a nie, jak staraliśmy się pokazać w sesji unboxingowej klasycznym napędem paskowym. Oczywiście zadbano o jego jak najlepsze warunki pracy, jest więc tłumiony z użyciem trzech materiałów – maty silikonowej, filcu i sorbotanu. Samo ramię to autorska, tłumiona olejowo węglowa 14” konstrukcja typu unipivot okablowana srebrnymi przewodami dostarczonymi przez bydgoskie Albedo o jak przynajmniej twierdzi producent zerowych rezonansach w przedziale 20-20 000 Hz.
Zewnętrzny zasilacz pochodzi od kolejnego rodzimego specjalisty w tej akurat dziedzinie, czyli od cycowskiego Tomanka i jest to 12V jednostka oparta na kości KD 502. Od strony funkcjonalnej warto wspomnieć, iż z poziomu panelu frontowego zyskujemy dostęp do +/- 8 stopniowej korekty prędkości oraz zmiany koloru i intensywności iluminacji a ramię umożliwia zmianę VTA w „locie”.

No i najważniejsze, czyli brzmienie, które chcąc do minimum ograniczyć zmienne postanowiliśmy ocenić uzbrajając naszego gościa w używaną podczas testów Immersion II wkładkę Hana Umami RED i dodatkowo pozwoliłem sobie zabezpieczyć w wiadomym celu grane wtenczas „placki”. I tu robi się naprawdę ciekawie, gdyż przy mniej więcej dwukrotnym wzroście ceny w stosunku do poprzednika i adekwatnym podniesieniu poprzeczki niejako z automatu powinniśmy już od pierwszych taktów „Hardwired…To Self-Destruct” i „72 Seasons” Metallici kręcić nosem. W końcu zgodnie z zasadą mówiącą, że im droższy/wyższej klasy sprzęt, tym mniej muzyki dającej się na nim słuchać, to jakby nie patrzeć akurat Meta szans na drugi kawałek raczej mieć nie powinna. Tymczasem jakież było moje zdziwienie, gdy wraz ze wzrostem rozdzielczości i precyzji ogniskowania źródeł pozornych całość przekazu nabierała krwistej konsystencji a wydawać by się mogło, że wpisana w DNA ostrego łojenia, natywna ofensywność dziwnym zbiegiem okoliczności ewoluowała w kierunku spontanicznej, a co za tym idzie zaraźliwej ekspresji. Dźwięk w porównaniu do niższego modelu uległ nie tyle kondensacji, co stał się bardziej zwarty, niemalże żylasty, lecz bez odchudzenia w swoich niższych rejestrach i szklistości na górze. A właśnie – garażowa szorstkość riffów była ewidentna, acz zamiast irytować jedynie podkreślała realizm, więc zamiast na dłuższą metę irytować stała się nierozerwalną składową nader spójnej całości i w pełni zrozumiałym środkiem artystycznego wyrazu. Jeśli w tym momencie obawiacie się Państwo, że „Benek” po prostu uładził i ucywilizował radosne porykiwania wydzierganych szarpidrutów, to bardziej mylić się nie możecie, gdyż jest wręcz odwrotnie. Dzięki niezwykłej motoryce i energetyczności, jaką Odyssey jest w stanie odczytać z winylowych rowków dynamika tak w skali mikro, jak i makro o ile tylko trafi na odpowiednio bogaty w dżule materiał jest w stanie nie tylko zdewastować rodowe skorupy w stojącym nieopodal kredensie, co wręcz wysmyknąć niczego niespodziewającego się delikwenta z ciepłych papuci i potrząsać nim niczym szmacianą kukłą. I tu ciekawostka, bowiem bas oferowany przez naszego gościa z jednej strony charakteryzował ponadprzeciętny timing i konturowość a jednocześnie nie sposób było zarzucić mu zbytniej „chrupkości”, czy też mogącej powodować wrażenie lekkości i odchudzenia dźwięku ażurowości. Mamy zatem odpowiedni atak, uderzenie i idące z nimi w parze masę oraz energię i co wydawać się powinno oczywiste a w większości przypadków wcale takie nie jest zdolność pełnej kontroli nad natychmiastowym zakończeniem dopiero co wygenerowanych dźwięków. Co prawda dla miłośników przysłowiowej buły i lekkiego poluzowania dołu takie nieco zamordystyczne podejście może wydawać się odstępstwem od „analogowej eufonii” i pewnego audiofilskiego „rozmemłania”, jednak im gęstszy i bardziej złożony materiał wyląduje na talerzu gliwickiego gramofonu, tym taka natychmiastowość tak w rozpoczynaniu, jak i kończeniu poszczególnych dźwięków będzie bardziej na czasie i bliższa prawdzie.
Oczywiście powyższa charakterystyka nie wyklucza zdolności Odyssey’a do wykreowania nastrojowego, czy wręcz intymnego klimatu, gdyż z niewielką pomocą AMJ z „Minione” , Diany Krall z „Turn Up The Quiet” i Gregory’ego Portera z „Take Me To The Alley” takowy robi się sam. No może niekoniecznie sam, gdyż składają się na niego takie drobiazgi jak całkowita niesłyszalność pracy gramofonu, aksamitnie czarne tło i uzależniająca holografia, co poniekąd jest pokłosiem wspomnianych wcześniej precyzji i rozdzielczości, jednak chodzi o to, że niemalże matematyczna akuratność nie wyklucza operowania pełnym spektrum emocji. Ponadto przy tak nastrojowych dźwiękach okazuje się, że rodzima „szlifierka” nie ma oporów, by gdy tylko wymaga tego sytuacja, z wrodzonym wdziękiem delikatnie uwypuklić słodycz wokali i nieco przybliżyć je do słuchacza. Pamięta jednak o akompaniamencie, więc nie traktuje towarzyszących solistom muzyków jak ulic należących do drugiej kolejności odśnieżania (jakoś patrząc za okno nasunęło mi się takie jesienno -zimowe skojarzenie) i pozwala im nie tylko robić swoje, co rozwinąć skrzydła. Z drugiej strony trudno się temu dziwić, skoro zachowana jest wzorcowa gradacja planów a i z wyłuskaniem poszczególnych instrumentalistów nie ma najmniejszych problemów.

BennyAudio Odyssey nie kusi klasycznym wzornictwem i nie imponuje tak gabarytami, jak i bezwstydnie eksponowanymi technikaliami w stylu bezliku silników i istnej pajęczyny oplatających łapiący za oko iście kosmiczną poświatą talerz. Nie robi tego jednak nie dla tego, że nie chce, bądź nie potrafi, co po prostu wiedząc, iż tego robić nie musi, gdyż został stworzony zupełnie do czegoś innego – do grania. A to z kolei robi na takim poziomie perfekcji, że chcąc przeskoczyć reprezentowany pułap chciał/nie chciał zmuszeni będziemy eksplorować katalogi takich wyczynowców jak TechDAS, bądź jemu podobnych. I z taką refleksją Państwa pozostawię, licząc iż sami wysnujecie z niej stosowne wnioski.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Sensor 2 mk II
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Premium Sound
Producent: BennyAudio
Ceny
BennyAudio Odyssey: 25 000 €
Hana Umami RED: 16 990 PLN

Dane techniczne
BennyAudio Odyssey
Ramię: 14″, carbonowe, unipivot, okablowane monokrystalicznym srebrem Albedo, wyposażone w tłumienie olejowe i regulację VTA w locie
Plinta: 3 warstwowa (aluminium/POM/aluminium), 18 kg
Talerz: 3-elementowy (200mm stal nierdzewna, niemagnetyczna 4kg / 300mm stal nierdzewna 8kg / 300mm POM 5 kg)
Łożysko: hydrodynamiczne odwrócone
Napęd: Jeden silnik DC w odrębnej obudowie wykonanej ze stali węglowej spawanej, odseparowany od plinty
Napięcie zasilające: 12 VDC
Kontrola prędkości: Automatyczna co 1 obrót
Zakres prędkości: 33 i 45 rpm
Dostępna korekta prędkości: +/- 8 stopni.
Zasilanie: 12 V DC TOMANEK oparte o kość KD 502
Wymiary (W x G x S): 200 x 440 x 440 mm (bez ramienia)
Waga: 50 kg

Hana Umami RED
Szlif igły: Microline
Impedancja cewki: 6 Ω
Napięcie wyjściowe: 0,4 mV
Impedancja obciążenia materiału drutu cewki: > 60 Ω
Pasmo przenoszenia: 15-50 000 Hz
Balans wyjściowy: 0,5 dB / 1 kHz
Separacja kanałów: 30dB / 1KHz
Waga śledzenia: 2 g
Możliwość śledzenia: 70μm / 2g
Podatność dynamiczna: 10 x 10 (-6) cm / dynę (100 Hz) oszacowana przy 17 x 10 (-6) cm / dynę przy 10 Hz
Waga wkładki: 10,5 g

Niemalże dopiero co spakowaliśmy po testach wielce udany model Immersion II a właśnie zawitał w naszych skromnych progach jego wyżej urodzony brat – potężny BennyAudio Odyssey.

cdn. …

Opinion 1

We all know that currently a turntable in a system of a music loving homo sapiens is not an extravagant add-on, but a fully-fledged, and I would even be inclined to say, a fundamental sound source. Yes, this is often associated with trying to follow the trends of certain groups, with being a hipster, but a turntable is something spiffy, and that is it. And if so, then it should not be considered strange, that such devices are proposed by each and every audio manufacturer, at least those who have some visibility in the market, even if they are not really associated with being able to create a turntable from scratch. Is this a good thing? Yes and no. In the first case, it is nice, that this makes the offering on the market bigger, but on the other hand, it is known, that those products were manufactured by some other companies upon order, what often results in making something visually appealing, with a desired name tag, but in context of true sound quality, not especially satisfying. But why am I mentioning this? For a very simple reason, a turntable provided to us by the Sopot based company Premium Sound, completely designed, made and measured by a Polish audio passionate. But what is it? With very big pleasure, I would like you to invite you to a meeting with the vinyl discs, something that is always a big spiritual sensation for me, played by the complete analog setup – and I am talking here about the deck and the tonearm – the BennyAudio Immersion II.

What can I tell you about our tested hero? In terms of the chassis we deal here with an interesting design, on one hand massive, but on the other not overly imposing, becoming a nicely looking forecast of a good sound, free from distortion introduced by parasitic vibration to the plinth. To be able to master that function, the plinth was made from a few layers of beech plywood, initially glued, but later also bolted together to increase the rigidity of the construction. Finally from top and bottom, this massive plywood element was encapsulated in 10mm thick aluminum sheets. But this is not everything that was done to stabilize the turntable and the tonearm. Inside this this support platform, between the mentioned aluminum plates and the top part of the chassis we have another damping layer in the form of a 3mm thick stainless steel element. As you can see, the stability and protection of the gramophone against unwanted artefacts was the main issue the designer of this device wanted to address. To allow the potential clients to perceive this in an even more positive way, the plinths can be veneered in any of the available patterns. Moving on to the tonearm, also being a proprietary development, preceded with may years of measurements and fine-tuning, I need first to mention, that it is placed in a thick layer of POM, which allows for ideal calibration. The arm itself has a length of 12.5”, is equipped with a exchangeable headshell, made from carbon fiber, and is of the unipivot type. The tonearm is made from a conglomerate of carbon fiber, similar to the one used for the headshell, aluminum and stainless steel. It’s cabling was done with monocrystal silver strands from Albedo and terminated with Furutech RCA plugs. The platter also does not leave any doubts that it is a significant element of the whole construction and was turned from 65mm thick POM and weighs 7.5kg. The bearing is a hydro-dynamic inverted ball bearing, with the ball made from tungsten carbide. The platter is belt driven by a brushless DC motor, placed inside the plinth. So this is how the Polish idea for a turntable presents itself, and for the test we used the Hana Umami Red cartridge, which lately does stir up the market.

So how did the tested turntable place its mark in my memory? Before moving on to the details, let me remind you, that I already had a meeting with one of the products of this manufacturer, albeit on a trip and a short one, but still. And I must tell you, that it already showed some interesting characteristics there, like ease of creating a very vast virtual stage. It was so intriguing, that I had hoped to be able to recreate this experience in a setting I know much better, in my system and in my listening room. And also allow it to show any other interesting nuances. Of course this was not a requirement that would determine good or bad assessment, because already during the first contact the music really enchanted with its projection, but it was just waiting for it to happen. And you know what, the Immersion II did not disappoint when it finally came to be. This time, to the mentioned ease of presentation we could add good support in mass and reaching down to the lowest registers. But let me mention that the level of saturation and weight of the sound did not cause something often liked by rookie amateurs of this sound source, a kind of sticky bass goop, overly sweet and round, but it was designed in such a way that the music was vivid, but had proper support, and yet did not lose any of the speed required to create that music. And it is not that I just like sound that way, but each and every music genre, even the most difficult to digest, to be interesting and enchanting must be appropriately ethereal and heavy in certain moments. And unfortunately, even the most appealing sweetness, or “obesity”, will turn it into a caricature. Of course, we live in a free country, so everybody can set her or his system in a way that she or he want it to, but when I try to describe the relevant elements of the sound, I need to refer to absolute values, as those are the same for analog and digital sources. And in this, very balanced sound esthetics, our hero remained. It was joyous, ethereal if needed, so there was no effect of putting an effort in playing, but also with good punch and saturation where required. Compared to my Clearaudio deck with a Dynavector cartridge, the sound had a minimally lower energy of attack, but with better fluidity and at a much higher quality level overall. But the latter should be obvious, as this is a completely different refinement league. However this difference could also be the result of different sound of the cartridges, but anyway did not present any issue when listening, it was just a tad different approach to reproducing tiny nuances. But how did this translate into the listened material?
I started the listening session from the jubilee edition of a compilation of may years of music of Aerosmith. Those are rock rebels from the time of my youth, what immediately means, that such a compilation will present different sound quality of pieces played one after another. And I am not writing this to complain, or critique them, but to show you, that the BennyAudio turntable was able to brilliantly differentiate this. Of course it kept the agility and aggressiveness of the sound, presented with a nice package of weight, but also presented that each and every piece, often even from the same long play, but recorded in a different session, had different characteristics. But please do not be alarmed, I am telling you about this, just to show, how this gramophone is able to show you the truth about recordings. The key aspect to its existence is the way of showing the played material, and with the set of characteristics I mentioned, it was able to involve me completely into listening to a band from days past through all three red vinyl discs, and did it absolutely hassle-free. It had the required drive, kick and rapacity, but also all the coherence attributed to this kind of sound source. And I assure you, everything happened at the highest level of attractiveness.
Another thing was the performance of Nick Cave in “Tender Prey”. This time it was about showing the timbre of the vocals of this charismatic artist. Just to verify what the mentioned earlier lighter approach to energy of the midrange and bass will do. And? Again, rest assured, everything was fine. Confirming my expectations, being the result of time spent with this turntable, the only difference I spotted in comparison to my setup, was, that everything was presented with a much better insight into the recordings, what only increased the expression of Nick’s vocals.
And finally the timeless standard in the form of the jazz story “Kind of Blue” by Miles Davis. How did that sound? In one word I could say it was a fairytale. Ever present mysticism, cut by the conversation of the brass instruments, sounded truly magical, due to the very well placed timbre, saturation and airiness of each individual sound. Was it just how it was recorded years ago? This is a completely different story, occluded by another mastering, that brought my edition to the market – I have this recording on tape and I know, that it is a different world. But the most important thing is, that even a recording, so robbed from its initial sound esthetics, can recall a similar joy, like a recording played from a Studer A80. And this only due to the engineering work put into the turntable by the owner of the BennyAudio brand. With slightly differently placed accents, resulting from different mastering approaches, it still recalls that magic aura from the time of recording. Palpable and withing reach, and this is why I so love this way of storing and reproducing music.

Does this approach to the vinyl world, coming from Poland and described above, have a real chance of being accepted by every music lover? In my opinion absolutely yes. And the reason for that would be the ability to avoid extremes, in the likes of overly accenting or even overloading the transparency of the virtual presentation in our homes. Additionally, I would like to add the skillful way of showing the technical nuances, very important to all kinds of music, including the work of the recording and mastering engineers, to its assets. And everything happens on such a high quality level, that I will not be exaggerating in telling you, that we are facing it directly, eye to eye, oops, ear to ear. But summarizing, the BennyAudio Immersion II is brilliant, in terms of design – I remind you about the feeling of solidity due to the nice proportions of the chassis – and in terms of the reproduced sound – this is what the last paragraph is about – a turntable, that I place in the High End segment without any doubts, after spending a dozen days with it.

Jacek Pazio

Opinion 2

It is not, and never has been, a secret that in our two people editorial office, Jacek is the go to person for all analog, while I fancy the files. But this does not mean, that files are not played by Jacek, and that I would not have an analog sound source, because it is quite the opposite, and we do try to convey that with what we write for SoundRebels. However each one of us does have his specialty field, but with higher or lesser regularity wanders off to other pastures, while sharing experience gained. So in the boundaries of this text, I would like to invite you to such a wandering, as during our vacation voyages, we encountered, in the Sopot based Premium Sound, a truly authorial, and fully Polish, turntable, the BennyAudio Immersion II, which finally arrived also in our test system. But when you are reading this introduction, this means that you have already gone through the “confessions” of Jacek, which I will just try to amend with my 2 cents, completely non-bindingly telling you what was captivating for me in the tested turntable from Gliwice.

The BennyAudio, which was presented three times (1, 2, 3) in Sopot, caught the eye a bit more efficient with its natural veneered plinth, but I must confess, that also in plain black, our tested hero is quite well fitted. In addition, due to the different color scheme, it was easier to avoid some subconscious similarities with the recently tested Dr. Feickert Analogue Woodpecker. Moving on to the main dish, it is worth noting that we deal here with a completely authorial construction, encompassing not only the deck, but also the tonearm, something you do not see often, as usually small manufacturers, putting their first outings on the market, prefer to put their confidence in well renowned constructions. So to keep things short, we deal here with a very compact and minimalistic design, which, due to the total mass, as well as the weight of the platter alone, can easily be qualified to the mass loader group of turntables.
The Immersion II is not a spontaneous variation of any “commercial” models, neither was it ordered in any OEMs (like Clearaudio to not look too far away), which would concentrate on the looks, but under the umbrella of sublime elegance, we have a full load of solid engineering knowledge and years of hand made prototyping, measurements and listening sessions. This is the reason the final plinth is a massive sandwich of CNC cut, glued and bolted together beech plywood, placed between two 10mm thick aluminum plates. In addition, below the top aluminum plate a 2mm damping layer and 3mm thick steel plate was placed. The tonearm, which was equipped with the MC Hana Umami Red for the testing, is a 12.5” unipivot, proprietary construction, with the wand made from non-magnetic steel, aluminum and carbon fiber, damped with oil and allowing for on-the-fly VTA adjustment. The internal cabling is made from monocrystal silver, and was provided by another Polish specialist, the Bydgoszcz based Albedo. The proprietary headshell was cut from 4mm thick carbon fiber. In the base of the tonearm we have the gold plated RCA terminals, of course accompanied by a ground pin, so the final sound of the BennyAudio can not only be modeled by using a different cartridge, but also using different interconnects. The platter, based on an inverted, hydrodynamic bearing, is really massive, as it weighs about 7.5kg and is 65mm thick. It is made from Polyacetal (also called POM or Delrin). It is turned by a round belt, placed around a puck of a brushless DC motor embedded in the plinth, and efficiently damped. The external PSU is very solid, and of the line kind, which is understandably important.

Moving on to the description of the sound of our guest, I must tell you, that was not disappointed with it, because it sounded exactly like I prefer, and at that, better than during the visit in Sopot, which did become the pretext for this encounter. So it was free from any irritating blurring of the lowest registers, which it held in tow appropriately for even the heavy sounds, with swing and great palpability, and a slightly sweetened, open and silky treble. But it does not go as far into the quite sticky and smoothening caramel like sound, like the Transrotor Dark Star Silver Shadow did (a turntable also using POM), the sound was akin that of the La Roccia Reference, if we are to compare to something else from the catalog of the German company, at least in terms of mass and energy of the sound. It has splendid drive and timing, inaccessible for the soft suspended competition, which may fare well in slower climates like “Minione” of Anna Maria Jopek, but are not able to catch up with the mad tempos driven by Metallica on “Hardwired… to Self-Destruct” or “72 Seasons”, really not allowing to follow the ideas and playing of the musicians. But this does not mean that the bass of the Immersion II is too contoured, and thus too crispy, or too light, because it is not. Its mass, energy and differentiation deserve high praises, and the true cherry on top is the ability to reproduce the immediacy of even the most neck-breaking damming of the sounds. I also did not notice any tendency to an artificial upping of the lower frequencies, or searching for speed where there is none. When a drummer reached for the drum brushes and started to delicately caress the snare drum or the cymbals, then the tested turntable did not try to harden or add weight to them, reproducing the ethereal airiness of such parties. But when a double kick came to sound, then we were informed about that without mercy. Additionally, regardless of the played repertoire, and actually when listening to it more and more, after a few hours of listening I came to the conclusion that the BennyAudio is very quiet, it is absolutely silent in the sound path, with which I mean, that it does not add anything to that, what comes from the speakers, so when something starts to hum in the speakers, then this is the hum of the disc itself, and not the result of a not well damped motor or a mediocre tonearm. Well, the tonearm. Here I will allow myself a very subjective digression, as being used to the “armored revenge of the plumber”, or the Kuzma Stabi S with the Stogi tonearm, moving to another turntable usually makes me wonder, if the tonearm fitted there is not too delicate, or even too rickety. And with the BennyAudio I did not have this dissonance, so kudos to the designer of this thing.
Equally intriguing is the midrange, which manages to favor the vocals, both female and male, due to a slight touch of extra saturation. The mentioned A.M.J. with the Immersion does rustle a little less, and in the voice of Diana Krall (“Turn up the Quiet”) the sweet, honey notes dominate above the raspier, whiskey ones, and Gregory Porter (“Take me to the Alley”) enchants with a velvet timbre, without becoming too bear-like. On one hand we could now mention about the stereotypical, “analog” coherence, but on the other I am aware, that such mental shortcuts can be very well suited to my own expectations, or even habits, so lovers of over-darkening, leading towards loss of resolution, as well as the opposers of such sound would be able to think, that this confirms their own expectations. Yet the Immersion II emphasizes on realism and strives towards reproducing the full extent of the timbres and energies dormant in each sound, so the final effect will depend on the cartridge it will be equipped with, as well as cabling, not even mentioning the phonostage. This is why the final lifting depends on the customer, and I will only add, that the highest frequencies do not give any reason for criticism. They are resolved, well accented, very clear and present the full picture, including information about the quality of the recording and the pressed disc, although the latter is in part (a significant part) attributable to the Hana Umami Red. However the riffs, drilling like a dentist’s drill, can reach the threshold of comfort, but if somebody did his or her best during recording, mastering and pressing, then the BennyAudio will inform us about that with a true feast of flashes and particles dancing in the light of the setting sun.

Maybe the BennyAudio Immersion II is a niche and almost boutique construction, which came to be only by the passion and stubbornness of its creator, Tomasz Franielczyk, but in terms of construction, and most of all the sound, it does not have any complexes compared to the more renowned competition, but it can sound in such a way that having the BennyAudio and something with a more recognizable label to choose from, we would be inclined to put our money where the sound is better, with a higher class. In short, this is another proof, that we do not know our own, Polish products, and I truly recommend to use your common sense, and when you are looking for a high quality turntable, please turn your attention to the tested unit. Listening is free, and the contact with BennyAudio Immersion II can become a shortcut to your audio nirvana, saving you not only time, but also money, which you can then spend on buying vinyl records. Which I wholeheartedly wish you would do.

Marcin Olszewski

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Essence MC
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder Studer A80

Distributor: Premium Sound
Manufacturer: BennyAudio
Prices
BennyAudio Immersion II: 56 900 PLN
Hana Umami RED: 16 990 PLN

Specifications
BennyAudio Immersion II:
Tonearm: 12.5″ unipivot, oil damping, VTA on tle fly
Motor: BLDC motor is embedded in the plinth
RPM: 33.3 / 45
Speed accuracy: +/- 0.35%
Platter: 65mm thick Polyacetal (POM)
Bearing: Inverted, hydrodynamic
Plinth: made by hand from several layers of carefully selected beech plywood, steel and aluminium
Power supply: 12V DC ultra linear
Dimensions (H x W x D): 20 x 49 x 30 cm
Weight: 29 kg (one arm, without power supply)
Available finish: natural veneer in matt or gloss finish; any vinyl veneers from an extensive colour and texture range; microplasma-anodized aluminum arm parts

Hana Umami RED
Body: Duralumin (A7075), gloss Urushi lacquer
Stylus: Boron cantilever, Microline nude diamond
Coil Impedance: 6 Ω
Output: 0,4 mV
Load impedance: > 60 Ω
Frequency response: 15-50 000 Hz
Output Balance: 0,5 dB / 1 kHz
Channel Separation: 30dB / 1KHz
Tracking weight: 2 g
Trackability: 70μm / 2g
Dynamic Compliance: 10 x 10(-6) cm/dyne (100Hz) Estimated: 16 x 10(-6) cm/dyne (10Hz)
Cartridge weight: 10,5 g

Opinia 1

Wszyscy wiemy, że gramofon w systemie audio kochającego muzykę osobnika homo sapiens obecnie nie jest jakąś ekstrawagancją, tylko pełnoprawnym, a pokusiłbym się, że jednym z podstawowych źródeł dźwięku. Owszem, temu faktowi często przypisuje się status chęci bycia modnym w pewnych grupach, czy tak zwanym hipsterem, jednak fakt jest faktem, gramofon fajny jest i basta. A jeśli tak, nie dziwnym jest, że tego typu konstrukcje posiada praktycznie każdy liczący się na rynku, często niemający nic wspólnego z popularnym drapakiem – piję do doświadczeń w tworzeniu takich urządzeń od podstaw – producent audio. Czy to dobrze? I tak i nie, bowiem w pierwszym przypadku fajnie, że dzięki temu oferta na rynku jest taka duża, jednak z drugiej wiadomym jest, iż to są twory powstałe na zamówienie w innych podmiotach gospodarczych, co często przekłada się na zrobienie czegoś atrakcyjnego wizualnie z nośną metką, za to w kontekście bezwzględnej jakości oferowanego dźwięku już niespecjalnie zachwycającego. Po co o tym wspominam? Z bardzo prostego powodu. A jest nim dostarczony przez sopocki Premium Sound gramofon od początku do końca zaprojektowany, wykonany, pomierzony i wdrożony w życie rodzimego pasjonata. O czym konkretnie mowa? Otóż tym razem z naprawdę wielką przyjemnością zapraszam na zawsze będący dla mnie duchowym przeżyciem miting przy czarnych plackach z kompletnym konglomeratem analogowym – mowa o od podstaw zaprojektowanym napędzie i ramieniu prowadzącym wkładkę – Bennyaudio Immersion II.

Co mogę powiedzieć na temat naszego bohatera? Otóż w kwestii samej bryły mamy do czynienia z ciekawym wzorniczo, z jednej strony masywnym, jednak z drugiej nieprzesadzonym rozmiarowo, a przez to sprawiającym przyjemną dla oka zapowiedź dobrego, wolnego od zniekształceń spowodowanych pasożytniczymi wibracjami dźwięku pomysłem na plintę. Ta mając sprostać takiemu zadaniu, została wykonana z kilku najpierw klejonych, a potem w celach usztywniania konstrukcji skręcanych ze sobą warstw sklejki bukowej, którą od góry i dołu zamknięto 10 milimetrowymi plastrami z aluminium. Ale to nie koniec zabiegów mających na celu maksymalnej stabilizacji będącego ostoją dla ramienia werku, gdyż wewnątrz tej swoistej platformy nośnej pomiędzy wspomnianymi połaciami glinu i główną częścią obudowy zaaplikowano oddzieloną warstwą tłumiącą w postaci 3 milimetrowej płyty ze stali nierdzewnej. Jak widać, stabilność i odporność gramofonu na potencjalne niechciane artefakty to oczko w głowie pomysłodawcy projektu. Oczko, w pozytywnym odebraniu przez potencjalnego klienta którego ma pomóc finalne okeinowanie plinty jednym z kilku dostępnych wzorów forniru. Przechodząc z opisem do również opracowanego własnym sumptem, będącego wynikiem okraszonych niezliczoną ilością pomiarów lat pracy ramienia, istotnym jest wspomnienie jego osadzenia na pozwalającej idealną kalibrację podstawie z grubego puca POM-u. Samo ramię zaś to mogący się pochwalić długością 12.5 cala, wyposażony w wymienną główkę z włókna węglowego unipivot. Budowę samego ramienia oparto o konglomerat podobnego do główki włókna węglowego, aluminium i stali nierdzewnej. Jego okablowanie wewnętrzne bazuje na monokrystalicznym srebrze od Albedo zakończone gniazdami RCA Furutecha. Niepozostawiający złudzeń, że to istotny element konstrukcji talerz wytoczono z często stosowanego do tego celu POM-u o grubości 65mm i wadze 7.5 kg. Łożyskowanie zaś, to odwrócona, oparta na kulce z węglika wolframu konstrukcja hydro-dynamjczna. Napęd wspomnianego talerza realizowany jest przez pasek napędzany osadzonym w plincie gramofonu, bezszczotkowym silnikiem prądu stałego. Tak w skrócie prezentujący się polski pomysł na popularny drapak na czas testu ubraliśmy w ostatnio robiącą sporo zamieszania na rynku wkładkę Hana Umami Red.

Jak zapisał się w mej pamięci tytułowy gramofon? Zanim przejdę do konkretów, przypomnę, iż miałem już z jednym modelem tego producenta swoje co prawda wyjazdowe, ale jednak zapoznawcze pięć minut. I muszę powiedzieć, że już wtedy pokazał pewne interesujące cechy typu swoboda kreowania pełnej rozmachu wirtualnej sceny. To było na tyle intrygujące, że po ówczesnych rozmowach na temat potencjalnego testu miałem nadzieję nie tylko na powtórzenie tego efektu, ale w znanych mi warunkach systemowych i lokalowych pokazanie kilku innych ciekawych niuansów. Oczywiście to nie był jakiś determinujący dobrą lub złą ocenę warunek, bo już wówczas muzyka wręcz czarowała swoją projekcją, a jedynie niezobowiązujące oczekiwanie. I wiecie co, nawet nie na szczęście, bo w duchu byłem wręcz pewny, Immersion II mnie nie zawiódł. Tym razem do wspomnianej swobody prezentacji doszło potwierdzenie dobrego osadzenia w masie i zejścia w dolnych rejestrach. Ale zaznaczam, poziom nasycenia i wagi dźwięku nie spowodował często lubianego przez początkujących amatorów tego rodzaju źródeł efektu ulania się krągłego, aż kapiącego od słodyczy, finalnie brzmieniowego ulepku, tylko został dobrany tak, aby z jednej strony przekaz był dźwięczny, jednak z drugiej cechowała go dobra podstawa, a przy tym nie stracił odpowiedniej szybkości kreowania świata muzyki. I nie chodzi o to, że akurat ja tak lubię, tylko każda, dla kogoś na pierwszy rzut ucha nawet najbardziej ciężkostrawna muza aby być interesującą i wciągającą, w odpowiednich momentach musi być i zwiewna i masywna. Niestety nawet najprzyjemniejsza „słodycz”, czy wręcz „otyłość” zrobi z niej karykaturę. Oczywiście można i tak, to wolny kraj i każdy ustawia sobie system, jak chce, jednak ja próbując opisać istotne elementy brzmienia danego produktu, muszę odnosić się do wartości bezwzględnych, gdyż te dla źródeł cyfrowych i analogowych w ogólnych wartościach są tożsame. I w takiej, dobrze zrównoważonej estetyce malowania świata wypadł nasz bohater. Było radośnie, bo kiedy trzeba lekko, a dzięki temu bez efektu wysiłku, ale również z dobrym wypełnieniem i agresją. Co prawda na tle posiadanej przeze mnie, założonej na podstawowym werku niemieckiej firmy Clearaudio, wkładki Dynavector z minimalnie mniejszą energią uderzenia dźwiękiem, ale za to z większą płynnością, o wyższym poziomie jakości grania od moich zabawek nie wspominając, gdyż to inna liga ze względu na wyrafinowanie gramofonu, jednak nie oszukujmy się, to najprawdopodobniej zwyczajny efekt nieco innego brzmienia konstrukcji każdego z producentów rylców, co zapewniam, w odbiorze nie było jakimkolwiek problemem, a jedynie nieco innym podejściem do naprawdę drobnych niuansów. Jak to przełożyło się na słuchany materiał muzyczny?
Odsłuch rozpocząłem od jubileuszowego wydania kompilacji wielu lat pracy zespołu Aerosmith. To rockowe popisy buntowników mojej młodości, co z automatu sprawiało, że taki zlepek wydawniczych epok musi skończyć się różnorodnością brzmienia następujących po sobie kawałków. I nie piszę tego, żeby ich krytykować, tylko po to, aby pokazać, że gramofon spod znaku Bennyaudio znakomicie to różnicował. Oczywiście dbał o utrzymanie zrywności i agresji podanego z dobrym pakietem dociążenia, często pełnego agresji dźwięku, ale na szczęście pokazywał również, iż dosłownie każdy, nawet z tej samej płyty, ale nagrany podczas innej sesji utwór nosił nieco inne cechy realizacyjne. Ale spokojnie, wspominam jedynie o istotnych dla pokazania prawdy umiejętnościach drapaka, bowiem clou jego bytu – sposób podania materiału – dzięki wspomnianym wcześniej cechom pozwalał bezproblemowe wciągnięcie mnie w wir obcowania z kapelą mojej młodości na pełne cztery krwisto-czerwone krążki. Z wymaganym drive’m, uderzeniem i drapieżnością, ale również z przypisaną tego rodzaju źródle porcją koherentności. Zapewniam, wszystko działo się na najwyższym poziomie atrakcyjności.
Innym tematem był występ Nick-a Cave’a „Tender Prey”. Tym razem chodziło konkretnie o pokazanie tembru głosu tego charyzmatycznego artysty. Naturalnie jako weryfikacja przywołanego lżejszego podejścia do energii środka i dolnej części pasma. I? Spokojnie. Potwierdzając moje, będące wynikiem sporego okresu zabawy z tytułowym gramiakiem podejrzenia wszystko było w jak najlepszym porządku, z tą tylko różnicą w stosunku do osobistego seta, że podane ze znacznie większym wglądem w nagranie, co tylko wzmocniło ekspresję brzmienia wokalu Nicka.
Na koniec ponadczasowy standard w postaci jazzowej opowieści „Kind Of Blue” Milesa Davidsa. Jak to zabrzmiało? Jednym słowem określiłbym to jak bajka. Wszechobecny mistycyzm poprzecinany rozmową dęciaków dzięki dobremu ustawieniu barwy, nasycenia oraz lotności każdego pojedynczego dźwięku brzmiał w sposób wręcz magiczny. Czy w taki sposób, jak to zostało nagrane lata temu to już inna bajka obciążona kolejnym masteringiem wprowadzającym posiadane przeze mnie tłoczenie na rynek – mam to na taśmie i wiem, że to nieco inny świat. Jednak najważniejsze, że nawet tak mocno ograbiony z pierwszej estetyki brzmienia materiał za sprawą znakomicie wdrożonej w życie pracy inżynierskiej właściciela marki Bennyaudio potrafił przywołać podobną radość ducha jak ze Studera A80. Z nieco inaczej postawionymi, będącymi skutkiem różnych podejść kolejnych masteringowców akcentami sonicznymi, ale nadal przywołując tamtą magiczną atmosferę. Namacalną i wręcz na wyciągniecie ręki, za co właśnie kocham ten format zapisu muzyki.

Czy opisane powyżej, co bardzo istotne, rodzime spojrzenie na winylowy świat ma szanse na realną akceptację przez każdego miłośnika muzyki? W moim odczuciu jak najbardziej. A powodem jest unikanie ekstremów w stylu zbytniego przeciążania tudzież nadmiernego akcentowania transparentności kreowanego w naszych domostwach wirtualnego przekazu. Dodatkowo do listy zalet zaliczyłbym umiejętne pokazywanie istotnych dla każdego rodzaju muzyki niuansów technicznych z pracą realizatorów włącznie. A wszystko odbywa się na tak wysokim jakościowo poziomie, że nie przesadzę, gdy powiem, iż stajemy z nią dosłownie i w przenośni oko w oko, ups, ucho w ucho. Reasumując. Bennyaudio Immersion II to znakomity tak od strony designu – przypominam o poczuciu solidności dzięki fajnym proporcjom bryły, jak i oferowanego dźwięku – o tym rozprawia cały poprzedni akapit – gramofon, który po spędzonych z nim kilkunastu dniach sam na sam, bez jakiegokolwiek naciągania faktów zaliczam do segmentu High End.

Jacek Pazio

Opinia 2

Nie jest i nigdy nie było tajemnicą, że w naszej dwuosobowej redakcji to Jacek jest specem od analogu, kiedy ja z kolei uwielbiam „taplać” się w plikach. Nie oznacza to jednak, że u Jacka pliki „nie grają” a u mnie toru analogowego brak, bo tak nie jest, co z resztą niemalże w ramach naszej radosnej twórczości przelewanej na łamy SoundRebels staramy się udowadniać. Niemniej jednak każdy z nas ma swój ogródek i z mniejszą, bądź większą regularnością, lub wręcz wybitnie okazjonalnie, uskutecznia wycieczki po okolicznych działkach dzieląc się zdobytymi doświadczeniami. I na taką właśnie fakultatywną wycieczkę chciałbym w ramach niniejszej epistoły Państwa zaprosić, gdyż w trakcie naszych wakacyjnych wojaży w sopockim Premium Sound w oko i w ucho wpadła nam autorska, w dodatku rodzima konstrukcja, czyli BennyAudio Immersion II, który koniec końców wylądował w naszym głównym systemie. Skoro zatem czytacie te słowa, to znak, że jesteście tuż po lekturze „spowiedzi” Jacka, którą to pozwolę sobie uzupełnić o własne, mocno niezobowiązujące 3×3, czym ujął mnie tytułowy gliwicki gramofon.

Co prawda trzykrotnie (1, 2, 3) prezentowana w Sopocie wersja „Benka” nieco skuteczniej łapała za oko pyszniącą się naturalnym fornirem plintą, jednak uczciwie trzeba przyznać, że i w czerni naszemu bohaterowi do twarzy. Ponadto dzięki nieco innemu umaszczeniu recenzowanego egzemplarza łatwiej nam unikać podświadomego doszukiwania się podobieństw do jakiś czas temu goszczącego w naszych systemach Dr. Feickert Analogue Woodpecker. Przechodząc do konkretów warto zwrócić zatem uwagę na kompletnie autorską konstrukcję obejmującą nie tylko transport, lecz również i ramię, co wcale takie oczywiste już nie jest, gdyż zazwyczaj niewielkie, dopiero stawiające kroki na rynku audio manufaktury wolą pod tym względem zaufać ogólnodostępnym konstrukcjom. Krótko mówiąc mamy do czynienia z nader zwartym i zarazem minimalistycznym projektem, który z racji tak masy całkowitej, jak i wagi samego talerza śmiało możemy zakwalifikować jako klasyczny przykład mass-loadera.
Immersion II nie jest jednak spontaniczną wariacją nt. „komercyjnych” modeli, bądź wręcz zamówionym u któregoś z parających się OEM-em speców (jak daleko nie szukając Clearaudio), skupioną li tylko na aspektach wizualnych, lecz pod płaszczykiem wysublimowanej elegancji kryje się solidna inżynierska wiedza i żmudna ręczna praca poprzedzona latami walki z materią, pomiarami i odsłuchami. Tak właśnie powstała zamknięta niczym masywny sandwich dwiema 10mm aluminiowymi płytami plinta z wycinanej na CNC, klejonej i skręcanej selekcjonowanej sklejki bukowej. Ponadto pod górnym płatem aluminium umieszczono 2mm warstwę tłumiąca i 3mm stalową płytę. Z kolei uzbrojone na potrzeby niniejszego testu we wkładkę MC Hana Umami Red 12,5” ramię to własna konstrukcja typu unipivot z niemagnetycznej stali, aluminium i węglową rurką z olejowym tłumieniem i regulacją VTA w locie. Wewnętrzne okablowanie poprowadzono z monokrystalicznego srebra i pochodzi ono od rodzimego specjalisty w tej materii, czyli bydgoskiego Albedo. Własnego projektu headshell wycięto z 4mm włókna węglowego. W podstawie ramienia umieszczono złocone terminale RCA z zaciskiem uziemienia, więc finalne brzmienie „Benka” modelować można nie tylko wkładką, lecz również doborem odpowiednich interkonektów. Osadzony na odwróconym łożysku hydrodynamicznym masywny, ok.7,5kg talerz o grubości 65mm wykonano z poliacetalu (znanego również pod nazwą POM lub Delrin). Napędza go poprzez okrągły pasek osadzony w plincie, lecz skutecznie wytłumiony bezszczotkowy silnik prądu stałego, którego zasilacz jest zewnętrzny, solidny i co istotne liniowy.

Przechodząc do opisu walorów brzmieniowych naszego gościa powiem szczerze, że się na nim nie zawiodłem, gdyż zagrał dokładnie tak jak lubię a przy tym lepiej aniżeli podczas sopockich wizyt, które to przecież stały się pretekstem do powstania niniejszej epistoły. Czyli bez irytującego rozmycia najniższych składowych, które trzymał w sprzyjających ciężkim brzmieniom ryzach, z werwą i świetną namacalnością, oraz lekko dosłodzoną otwartą i jedwabistą górą. Nie idzie jednak aż tak daleko w swoiście lepką i nieco uspokajającą karmelowość, jak również bazujący na POM-ie Transrotor Dark Star Silver Shadow, lecz szukając w niemieckim katalogu jakiejś analogii z powodzeniem tak pod względem masy, jak i energii przekazu moglibyśmy uznać, iż sporo ma wspólnego z La Roccia Reference. Oferuje bowiem świetny drajw i timing nieosiągalny dla miękko zawieszonych konstrukcji, które o ile w niespiesznych klimatach w stylu „Minione” Anny Marii Jopek jeszcze mogą się sprawdzać, to już przy szaleńczych tempach narzucanych przez ekipę Metallici na „Hardwired…To Self-Destruct” i „72 Seasons” niespecjalnie sprzyjają nadążaniu za zamysłem i poczynaniami muzyków. Nie oznacza to bynajmniej, że bas Immersion II jest nazbyt wykonturowany a przez to chrupki, czy lekki, bo jest wręcz przeciwnie. Bowiem zarówno jego masa, energia i zróżnicowanie zasługują na wysokie noty a prawdziwa wisienką na torcie jest zdolność oddania natychmiastowości nawet najbardziej karkołomnych spiętrzeń dźwięków. Nie odnotowałem również tendencji czy to do sztucznego podbijania dołu pasma, czy też usilnego szukania prędkości tam, gdzie jej po prostu nie ma . Jeśli więc bębniarz łapał za miotełki i delikatnie głaskał czy to werbel, czy blachy, to tytułowa „szlifierka” niczego nie utwardzała i nie dociążała oddając eteryczność i zwiewność takich partii. Jeśli jednak do głosu dochodziła podwójna stopa, to o tym fakcie byliśmy informowani nad wyraz bezpardonowo. W dodatku, niezależnie od odtwarzanego repertuaru a poniekąd wraz z nabijaniem „przebiegu” kolejnymi godzinami odsłuchów uświadomiłem sobie, że Benek jest niezwykle cichy – zupełnie nie słychać go w torze, znaczy się, że nic od siebie nie dodaje pod względem tego, co dobiega naszych uszu z głośników, więc jeśli już coś zaczyna w nich (głośnikach, nie uszach) szumieć, to jest to szum samego nośnika a nie pokłosie zbyt niefrasobliwego osadzenia silnika, czy też nie do końca przemyślanego projektu ramienia. A właśnie, ramię. Tu pozwolę sobie na wybitnie subiektywna dygresję, gdyż będąc przyzwyczajony do pancerności własnej „zemsty hydraulika”, czyli Kuzmy Stabi S z ramieniem Stogi przesiadając się na inną konstrukcję zazwyczaj mam wrażenie, iż obecne tamże ramię jest nazbyt delikatne, żeby nie powiedzieć rachityczne. W Benku owego dysonansu nie odnotowałem, więc duży plus dla jego konstruktora.
Nie mniej intrygująca jest średnica w wiece udany sposób, poprzez minimalne dosaturowanie, faworyzująca wokale i to zarówno damskie, jak i męskie. Wspomniana A.M.J. z Immersion w torze mniej „szeleści” , w głosie Diany Krall („Turn Up The Quiet”) słodkie nuty miodu przeważają nad tymi ostrzejszymi, bazującymi na whisky a z kolei Gregory Porter („Take Me To The Alley”) zachwyca aksamitnym tembrem bez popadania w zbytnią misiowatość. Z jednej strony moglibyśmy z powodzeniem wspomnieć w tym momencie o stereotypowej „analogowej” koherencji i spoistości, lecz z drugiej doskonale zdaję sobie sprawę, że takie skróty myślowe potrafią być zaskakująco dopasowywane do własnych wyobrażeń, czy wręcz przyzwyczajeń, przez co zarówno miłośnicy zbytniego przyciemnienia prowadzącego do utraty rozdzielczości, jak i przeciwnicy owej maniery mogliby uznać ów zwrot za potwierdzenie własnych domniemywań. Tymczasem Immersion II stawia na realizm i dąży do oddania pełnej rozpiętości barw oraz energii drzemiących w każdym dźwięku, więc efekt finalny zależeć będzie zarówno od wkładki w jaką go uzbroimy, jak i okablowania, o phonostage’u nawet nie wspominając. Dlatego też końcowy lifting zależy od konkretnego nabywcy a ja tylko dodam, że również i najwyższe składowe nie dają absolutnie żadnego powodu do krytyki. Są rozdzielcze, mocno zaakcentowane i niezwykle klarowne dając pełen obraz sytuacji, w tym informacje o jakości zarówno samego nagrania, jak i nośnika, choć po (znacznej) części to już zasługa Hany Umami Red. Niemniej jednak wwiercające się niczym wiertło dentysty riffy potrafią dojść niemalże do progu komfortu, lecz jeśli tylko ktoś podczas nagrania, masteringu i tłoczenia przyłożył się do swojej pracy to „Benek” z pewnością nie omieszka nas o tym fakcie poinformować oferując prawdziwą feerię rozbłysków i wirujących w złotym świetle zachodzącego słońca drobin.

Może BennyAudio Immersion II jest niszową i niemalże butikową konstrukcją powstałą jedynie dzięki pasji i uporowi jego twórcy, czyli Tomasza Franielczyka, jednakże tak pod względem konstrukcyjnym, jak i przede wszystkim brzmieniowym nie tylko nie ma kompleksów przy zdecydowanie sławniejszej konkurencji, lecz potrafi zagrać tak, że mając Benka i coś z łatwiej rozpoznawalną „metką” do wyboru większość z nas wolałaby z pewnością posiadane środki ulokować w konstrukcji o lepszym, wyższej klasy brzmieniu. Krótko mówiąc jest to kolejny dowód na to, że powiedzenie „cudze chwalicie, swego nie znacie” nadal jest aktualne, więc nawet nie kierując się różnie rozumianym patriotyzmem, lecz zdrowym rozsądkiem i własnym słuchem sugeruję w trakcie poszukiwań wysokiej klasy gramofonu zwrócić uwagę na tytułową propozycję. Odsłuch w końcu nic nie kosztuje a kontakt z BennyAudio Immersion II może okazać się zaskakującym skrótem do audiofilskiej nirwany oszczędzając Państwu nie tylko czas, lecz również fundusze, które z kolei można spożytkować na kolejne zamówienia płytowe. Czego szczerze Wam życzę.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Sensor 2 mk II
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Premium Sound
Producent: BennyAudio
Ceny
BennyAudio Immersion II: 56 900 PLN
Hana Umami RED: 16 990 PLN

Dane techniczne
BennyAudio Immersion II:
Ramię: 12.5 cala typu unipivot wyposażone w tłumienie olejowe i regulację VTA w locie
Napęd: Silnik BLDC umieszczony w plincie
Zakres prędkości: 33.3 / 45 – sterowanie cyfrowe
Talerz: 65 mm grubości wykonany w z POM
Łożysko: Odwrócone hydrodynamiczne łożysko z materiału syntetycznego odpornego na zużycie
Plinta: typu sandwich wykonana ze sklejki, stali oraz aluminium
Zasilanie: 12 VDC zewnętrzny ultra liniowy zasilacz
Wymiary (W x S x G): 20 x 49 x 30 cm
Waga: 29 kg z ramieniem
Dostępne wykończenia: Czarny mat, polerowana stal, fornir naturalny wg dostępnych rodzajów, inne wykończenia w drodze indywidualnych ustaleń

Hana Umami RED
Szlif igły: Microline
Impedancja cewki: 6 Ω
Napięcie wyjściowe: 0,4 mV
Impedancja obciążenia materiału drutu cewki: > 60 Ω
Pasmo przenoszenia: 15-50 000 Hz
Balans wyjściowy: 0,5 dB / 1 kHz
Separacja kanałów: 30dB / 1KHz
Waga śledzenia: 2 g
Możliwość śledzenia: 70μm / 2g
Podatność dynamiczna: 10 x 10 (-6) cm / dynę (100 Hz) oszacowana przy 17 x 10 (-6) cm / dynę przy 10 Hz
Waga wkładki: 10,5 g

Jak z pewnością zdążyliście Państwo zauważyć z większości podróży przywozimy nie tylko materiał zdjęciowy i miłe wspomnienia, lecz również i ciekawostki, które wpadły nam w ucho i oko. Tak też było podczas naszych ostatnich dwóch wizyt w sopockim Premium Sound, gdzie naszą uwagę przykuł rodzimy gramofon BennyAudio Immersion II. A skoro przykuł, to nie było innego wyjścia, jak ściągnąć go do nas na bardziej krytyczne przesłuchanie.

cdn. …

Zakładam, że zarówno większości z Państwa, jak i lwiej części moich koleżanek i kolegów po piórze nie tylko salonowe, ale generalnie wyjazdowe odsłuchy kojarzą się mówiąc najdelikatniej z przyjazdem na gotowe. Jedziemy, wchodzimy i wszystko jest na tip-top, wymuskane i gra tak, że nawet producent może popaść w samouwielbienie dla własnej nieomylności i geniuszu. Tyle teorii i mrzonek, bo warto zdawać sobie sprawę, że nic samo się nie zrobi, a jeśli dany system gra, to efekt ten został okupiony niezliczonymi próbami i eksperymentami mającymi na celu wyciśnięcie z prezentowanej układanki wszystkiego co najlepsze. Znaczy się dostajemy samo czyste i gęste. Tak też było w sopockim Premium Sound, którego ekipa wykorzystując wakacyjną koniunkturę, czyli narodowe „nadbałtyckie pielgrzymki” spragnionych słońca i wody plażowiczów, wespół z krakowskim Audio Anatomy postanowiła do letnich atrakcji dołożyć swoją cegiełkę i w minioną sobotę, znaczy się 15 lipca, zorganizować premierowy odsłuch zjawiskowych i zarazem majestatycznych włoskich kolumn Alare Labs Remiga 2. Jak postanowili, tak i zrobili, jednak niejako w kontrze do początkowego stereotypu zamiast zjawić się na gotowe i z miną zblazowanego znawcy jedynie cmokać nad efektem finalnym tym razem postanowiliśmy przybyć dzień wcześniej, by możliwie czynnie wziąć udział w zmaganiach z audiofilską materią.

Z jakim efektem? Nie mi oceniać, jednak powyższa „biforkowa” galeria jasno pokazuje, że wcale nie to, co droższe a więc pozornie lepsze ostało się do finału, co jasno daje do zrozumienia, że gra system jako taki a nie jego nie widomo jak ogwiazdkowane i obcmokane poszczególne składowe. Proszę tylko spojrzeć na przewody głośnikowe – wystartowaliśmy z poziomu bi-wiringu wykorzystując Tellurium Q Statement i Vermöuth Audio Reference a skończyliśmy na duecie … Hijiri HCS i Vermöuth Audio Red Velvet. Idiotyzm? Od strony marketingowej z pewnością, od logicznej (w końcu wyższe/droższe modele „muszą” być lepsze) również nie wykluczam, jednak taka konfiguracja najbardziej przypadła nam do gustu i basta. Podobnie sprawy miały się z siecią Ethernet, gdzie finalnie flagowy Bonn NX ustąpił miejsca niżej urodzonemu N8 Pro ustawionemu na nóżkach Omicron Magic Dream Energy 2.0 i wspomaganemu Foresterem F2.
Jeśli zaś chodzi o same debiutujące na polskiej ziemi Alare Labs Remiga 2, to tak pod względem jakości wykonania, jak i poniekąd brzmienia (uwaga spoiler), to nie pozostaje mi nic innego jak tylko stwierdzić, że „klękajcie narody”. Serio, serio, bowiem w tej cenie trudno będzie znaleźć lepiej wykonane i poniekąd również grające kolumny. O designie z premedytacją nie wspominam, bo kwestie estetyczne są wybitnie subiektywne, jednakowoż mi postawne Włoszki wpadły od pierwszego spojrzenia w oko i wypaść uparcie nie chcą. Mają bowiem w sobie coś z ponadczasowej elegancji, ale i wykluczającej nudę i „opatrzenie” drapieżności. Ba, nawet przyodziana w okleinę Optical Black parka łapała za oko, choć jeśli miałbym finalnie związać się z nimi na dłużej z palety udostępnionych przez producenta opcji wahałbym się pomiędzy Glossy Red a Glossy Brown, ale to już moje widzimisię. Mniejsza jednak z tym, bowiem Remigi są nie tylko mówiąc lapidarnie „ładne”, co naszpikowane wielce intrygującymi rozwiązaniami technicznymi, jak nie przymierzając klasyczna włoska baba Panettone rodzynkami oraz skórką pomarańczową i cytrynową. Po pierwsze mamy bowiem do czynienia z trójdrożną konstrukcją wentylowaną, lecz nie pospolitym burczybasem, czyli bas-refleksem a linią transmisyjną mającą swe zakratowane ujście tuż nad terminalami głośnikowymi. Po drugie sam korpus wykonano w formie sandwicza z różnych rodzajów drewna i dodatkowo wzmocniono metalową kratownicą, a po trzecie nie sposób przejść obojętnie obok zastosowanej baterii przetworników w skład których wchodzi 34 mm berylowy (dostępna jest też wersja diamentowa- z 1.2” tweeterem) wysokotonowiec, 7” (170mm) ceramiczny średniotonowiec Accutona z serii Cell i para carbonowych basowców o średnicy 8” (200mm) i 10” (250mm). W rezultacie otrzymujemy 135 cm piękności o nieco problematycznej wadze 120kg, lecz czegóż nie robi się z miłości i jeśli trzeba będzie je taszczyć do OPOS-a, to z radością to uczynimy.

Choć z reguły wystrzegam się przed artykułowaniem uwag o walorach sonicznych odsłuchiwanych w nieznanym sobie entourage’u systemach, co jak się okazuje w naszej branży wcale nie jest takie oczywiste, to z racji goszczenia w naszych skromnych progach topowej dzielonki Audii Flight pod postacią duetu Strumento N°1 & N°4 przynajmniej jedną zmienną mamy poniekąd z głowy. Podobnie sprawy miały się z okablowaniem, bowiem wspomniane Telluriumy też zdążyliśmy w tzw. międzyczasie wziąć pod lupę, a i z pyszniącymi się na zakrystii Statementami Vermöutha jesteśmy za pan brat. Ponadto pozwolę sobie nieśmiało nadmienić, że i połowę źródła cyfrowego, czyli Rocknę Wavedream R2R DAC Signature też obcmokaliśmy, więc summa summarum większość prezentowanych w Sopocie „zabawek” przerobiliśmy we własnych czterech (u Jacka ośmiu) kątach i poniekąd znamy. Tym oto sposobem doszliśmy do samych kolumn, które odpowiednio dopieszczone i napędzone w nader udany sposób łączą, lub bardziej prawidłowo wypadałoby napisać, iż w powyższych okolicznościach przyrody łączyły iście zjawiskową rozdzielczość z nie mniej imponującą dynamiką i wysyceniem, co w rezultacie z jednej strony daje swobodny dostęp do pełni informacji zawartych w materiale źródłowym a z drugiej bynajmniej nie wyklucza muzykalności i eufonii przekazu. Tylko, żeby była jasność – to nie są lepkie „Barbapapy” grające wszystko „ładnie”, czyli de facto na jedno kopyto, lecz wielce wyrafinowane, acz prawdomówne kolumny, które może i nie piętnują bestialsko każdego potknięcia tak realizatora, jak i osoby konfigurującej system w jakim przyszło im grać, lecz nie mają żadnych oporów przed obiektywnym wskazaniem owych niedociągnięć. Przykładowo świetnie unauszniały różnice nie tylko między torem cyfrowym i analogowym, lecz i poszczególnymi tłoczeniami i masterami.
A właśnie, skoro o analogu mowa, to nie sposób nie wspomnieć, iż o ile podczas beforka, czyli piątkowych bojów konfiguracyjnych bazowaliśmy na zasobach Tidala i Qobuza, to już w sobotę królował winyl a dokładnie winyle we wszystkich kolorach tęczy, które raz za razem lądowały na talerzu uzbrojonego we wkładkę Hana Umami Red gramofonu BennyAudio Immersion II. Rodzima „szlifierka” okrasiła brzmienie prezentowanego systemu pierwiastkiem bardziej namacalnego wysycenia i koherencji, co wcale nie oznacza, że z plików takowych atrakcji nam oszczędzono, lecz o ich poziom intensywności. Pół żartem, pół serio można byłoby stwierdzić, że pojawiła się analogowość, lecz byłoby to zbyt lapidarne spłycenie zaobserwowanego zjawiska. Ale jest to też skrót myślowy pozwalający wywołać u czytelników określone skojarzenia a o to właśnie chodzi. W końcu, kiedy dostajemy bardziej dynamiczny, swobodny i barwny przekaz ze świetną dynamiką tak w skali mikro i makro, to finalnie na drugi plan schodzi nośnik a kluczowym staje się sam repertuar i chęć delektowania się nim, co też w trakcie sobotniego spotkania miało miejsce. Proszę tylko spojrzeć na eklektyczność kreowanej na gorąco playlisty, na której raczej nie pojawiały się, a jeśli już, to nad wyraz sporadycznie „żelazne” – wystawowe pozycje. Jak się z pewnością Państwo domyślacie nie obyło się bez bezpośrednich porównań, udowadniania wyższości Wielkiej Nocy nad Bożym Narodzeniem i ogórków małosolnych nad chałwą, ale summa summarum niezależnie od reprodukowanego medium każdorazowo wygrywała muzyka i to ta przez wielkie „M”. Każdy mógł usłyszeć to, co lubi, poznać coś, czego jeszcze nie słyszał i samemu – na własne uszy, przekonać się, że nawet poczciwa, niekoniecznie czarna, płyta, szczególnie po ultradźwiękowym spa w myjce Degritter Mark II wcale trzeszczeć nie musi, a z kolei plik plikowi nie równy. Grunt, że przynajmniej w czasie mojej obecności przybyli złotousi miłośnicy dźwięków wszelakich z zapałem poszukiwali własnych sweetspotów, idealnych miejscówek na dłuższe zatopienie się w ulubionych dźwiękach i nader często dochodzili do wniosku, że nie wszędzie i nie zawsze miejscówki w pierwszym rzędzie są najbardziej optymalnym miejscem do krytycznych odsłuchów. Warto jednak podkreślić, iż powyższe eksperymenty nie odbywały się na zasadzie szukania dziury w całym a spontanicznej wymiany doświadczeń i wzajemnego dzielenia się poczynionymi obserwacjami, co w oczywisty sposób prowadziło do dalszych dyskusji przy kolejnych porcjach muzyki i … aromatycznej kawie.
Wracając jeszcze na chwilę do Alare Labs Remiga 2 Be, to nie da się ukryć, iż ich konstruktorom udało się osiągnąć jeszcze jedną, wielce pożądaną, przynajmniej przeze mnie, cechę. Otóż tytułowe kolumny naprawdę niewiele tracą ze swej ponadprzeciętnej rozdzielczości i komunikatywności na zaskakująco niskich poziomach głośności. Oczywiście przy średnich i wysokich dawkach decybeli powyższe cechy zyskują na intensywności, jednak o ile od czasu do czasu każdy z nas lubi sobie poszaleć przy iście koncertowych poziomach głośności, to na co dzień a i nader często również co noc większość z nas operuje zdecydowanie bardziej cywilizowanymi natężeniami dźwięków, przez co zazwyczaj musi godzić się na pewne i wydawać by się mogło konieczne i nieuniknione kompromisy. Tymczasem Remigi najwidoczniej o owym musie nic a nic nie wiedziały, bowiem dawały pełen wgląd w nagrania już od niemalże szeptu po ryk odrzutowca i tylko od naszego progu bólu i wyrozumiałości sąsiadów zależało kiedy mówiliśmy dość, dając sobie chwilę wytchnienia i ustawiając głośność na pułapie pozwalającym na swobodną konwersację bez podnoszenia głosu. Ponadto patrząc na pyszniące się na ich frontach drajwery większość z Państwa z pewnością spodziewa się iście infradźwiękowych tętnień i … gdybyście do Sopotu zajrzeli, to takowych doznań by Wam nie oszczędzono. Jednak akurat w tym wypadku zależało organizatorom na tym, by ilość najniższych składowych szła w parze w ich ilością a mięsistości towarzyszyła kontrola, co finalnie udało się osiągnąć, choć jak podprogowo sugerowałem nieco wcześniej ilość i kontrola basu zależała od zajmowanego miejsca i na moje ucho najlepsze warunki do odsłuchu były tuż za … drugim rzędem krzeseł, za to miłośników nieco bardziej intensywnych basowych pomruków kusiła pierwsza kanapa.
Jedno było jednak pewne i oczywiste zarazem – bez odpowiednio wydajnej amplifikacji nie ma nawet co podchodzić do tych postawnych Włoszek, bo tylko się ośmieszymy i to nie „na dzielni” a przed nimi, znaczy się samymi Alare a chyba nie muszę nikomu uświadamiać, że kpina i rozczarowanie w kobiecych oczach pali silniej od ognia. Dlatego też jeśli najdzie Państwa ochota na te powstające w słonecznej Civitavecchi piękności nie zapomnijcie o zapewnieniu im odpowiednio tak wyrafinowanego, jak i mocowo/prądowo wydajnego towarzystwa, bo bez tego nie tylko nie znajdziecie z nimi nici porozumienia, co po prostu sami sobie zrobicie krzywdę. A do tego, o ile tylko nie przejawiacie masochistycznych ciągot, raczej nie dążycie, nieprawdaż?

W tym momencie pozwolę sobie zakończyć tę nadspodziewanie (przy)długi zlepek zebranych na gorąco obserwacji i refleksji z weekendowego wypadu do sopockiego Premium Sound serdecznie dziękując gospodarzom za gościnę a przybyłym melomanom i audiofilom za szalenie miłą okazję do spotkania się w realu. Mam też cichą nadzieję, że sobotnia prezentacja nie będzie ostatnim w tym wakacyjnym sezonie pretekstem do wyściubienia nosa z własnych czterech kątów i rzucenia tak okiem, jak i uchem na intrygujące przejawy dedykowanej audiofilom radosnej twórczości znanych i lubianych wytwórców. Krótko mówiąc do zobaczenia, a gdzie i kiedy, to już czas pokaże.

Marcin Olszewski

Nie wiem, ilu z Was cierpi na tę samą przypadłość co ja, ale osobiście nie znoszę okresu jesienno-zimowego. Powód jest banalny, gdyż oznacza wiele następujących po sobie szarych dni, co u mnie natychmiast wywołuje nielubiany stan przed-depresyjny. A, że jestem raczej szaloną jednostką, gdy tylko nadarzy się okazja, przeciwdziałając potencjalnym problemom i tak sponiewieranej życiem duszy, z przyjemnością wywracam do góry nogami swój codzienny, na dłuższą metę nudny, bo otoczony ogólną szarością byt. Co to za okazje? Naturalnie najczęściej związane z będącą moim drugim „ja” tematyką audio. Jeżdżę „leczniczo” jak szalony po Polsce i nawiedzam mające coś ciekawego do zaoferowania salony audio, by potem w luźnym słowotoku przekazać zebrane podczas takiej eskapady spostrzeżenia. Tematyka jest różna, od umówionego swobodnego spotkania, przez niezapowiedziane naloty, po zaliczenie konkretnie sfokusowanego wykładu. Jak można się domyślić, każdy miting na swój sposób jest ciekawy, dlatego gdy od ponad tygodnia sopocki Premium Sound trąbił w internetach, że organizuje ciekawe spotkanie, poznawszy tematykę i listę gości, nie było innej możliwości, jak zarezerwować sobie ostatnią sobotę (4.03.2023) na zaliczenie tego wydarzenia. Co było clou spotkania? To zdradza tytuł – „Muzyka z winyla – materiałowe i konstrukcyjne aspekty dobrego brzmienia. Terytorium dźwięku. Powidoki muzyki”, czyli będąca moim konikiem, przedstawiana przez konstruktora gramofonów Tomasza Franielczyka tematyka około-gramofonowa i ku mojej dodatkowej uciesze luźne uświadomienie nam – audiofilom przez znakomitego muzyka i kompozytora Marcina Olesia, że wpisane w naszą zabawę w audio dążenie do absolutu czasem sprowadza nas na manowce.

Po wstępnych ustaleniach prelegentów spotkanie otworzył Marcin Oleś. Muzyk z jazzowego polskiego świecznika, którego wydawałoby się, nie trzeba nikomu przedstawiać. Jednak w tym przypadku w odniesieniu do moich okraszonych emocjonalnym szaleństwem charakteru standardowych zachowań fraza „wydawałoby się” z jego osobą wiąże pewnego rodzaju anegdotę. Otóż owszem, obecnie mamy ze sobą niezobowiązujące kontakty, jednak jak to zwykle u mnie bywa, mimo częstego słuchania tworzonej przez niego muzyki podczas pierwszych dwóch zderzeń face to face najzwyczajniej w świecie Marcina nie rozpoznałem. Tak mam i nic na to nie poradzę, że nie zapamiętuję twarzy od pierwszego wejrzenia. Na szczęście Marcin nie obrósł w artystyczne piórka i swobodnym podejściem do życia obracając całą sytuację w śmiech prawdopodobnie przypieczętował naszą naturalnie luźną, ale jednak okraszoną pewnego rodzaju odpryskami empatii, mam nadzieję, że długą i owocną w wymianę doświadczeń znajomość. Tak, tak wymianę doświadczeń, na którą po zaliczonej prelekcji po cichu liczę. Skąd tak deklaracja? To wynika z jego poniższej odezwy do kochającego muzykę narodu.
Pogadanka zatytułowana „Terytorium dźwięku. Powidoki muzyki” trwała dobre 1.5 godziny, a minęła niczym z bicza trzasnął. Nie będę jej dokładnie relacjonował, bowiem wiązała ze sobą kilka istotnych wątków będących zarzewiem obecnie naturalnej dla nas potrzeby obcowania ze znaną, regularnie słuchaną muzyką. Począwszy od czasów pierwszych wielokrotnie powtarzanych koncertów muzyki klasycznej nie przez samych kompozytorów, tylko tak zwanych artystów wykonawców, przez pierwszą rejestrację muzyki na trwałym nośniku, potem zmianę nie tylko samych nośników, ale również sposobu ich dystrybucji, przywołując historyczne fakty zbliżał nas do finału swojej opowieści, czyli uświadomienia, w jakim punkcie się znajdujemy. Po prostu w obecnych czasach w znakomitej większości muzykę niestety odtwarzamy i najważniejszą kwestią jest, aby w domowym zaciszu być jak najbliżej jej wzorca, czyli granej na żywo. Naturalnie wszyscy zdajemy sobie sprawę, iż nie ma szans na oddanie jej przez zestaw audio w stosunku 1:1, jednak Marcin dość nietypowo dla branży będąc audiofilem sugerował, aby na ile to możliwe, zwracać na to bardzo dużą uwagę. Nie raz zderzył się z konfiguracyjnym szaleństwem, którego na scenie pośród muzyków nigdy nie doznał. To były na tyle pokraczne zestawienia elektroniki, że czasem trudno było odróżnić trąbkę od saksofonu o innych realiach tego typu prezentacji nie wspominając. Jak takiej sytuacji zapobiegać? Otóż nazwał to muzyczną dietą, czyli co jakiś czas złapać kontakt z tą graną na koncertach i do tego najlepiej akustyczną. Bez tego nigdy nie nastroimy sobie słuchu, co z automatu poprowadzi nas na manowce. I co ciekawe, taki reset zaleca również wielbicielom rockowego buntu. Jaki jest sens? Przecież dobrze jest wiedzieć, czy dany gitarzysta gra na Fenderze, Gibsonie i ewentualnie jakiego wzmacniacza do nich używa. Niestety bez doświadczeń koncertowych nie ma na to szans. I gdy pod koniec wydawało mi się, że teoretycznie podążając tą drogą wręcz pijemy sobie z przysłowiowych dzióbków, całość spotkania spuentował jakże istotną w mojej sytuacji kwestią. Bez względu na fakt jej wydźwięku dla szeroko rozumianego high end-owego społeczeństwa brzmiała mniej więcej tak: „Dla mnie określenie Hi-Fi oznacza drogę do prawdy o muzyce, zaś High-End ku zatraceniu duszy w wyimaginowanym szaleństwie.” Mocne? Dla mnie jak diabli. A ja nieopatrznie przed całą imprezą niezobowiązująco zaprosiłem go do siebie. Pięknie. Już go nie lubię. Jednak gwoli wyjaśnienia tylko dlatego, że przerzuciwszy u siebie kilka ton drogiego sprzętu wiem, jak dużo jest w tym racji.

Po krótkiej przerwie do głosu doszedł konstruktor prezentowanych na serii zdjęć gramofonów Benny Audio i dedykowanych im ramion pan Tomasz Franielczyk. Co z tego wynikło? Nie powiem, nawet dla mnie, od lat bawiącego się w słuchanie muzyki z płyty winylowej, jak to raczył nazwać, całkiem fajne seminarium o wiele zdradzającym tytule „Muzyka z winyla – materiałowe i konstrukcyjne aspekty dobrego brzmienia”. Pan Tomasz nie gwiazdorzył, tylko bardzo strawnie, punkt po punkcie opowiadał o swoich zmaganiach podczas projektowania, a potem weryfikacji uzyskanych na bazie prototypów pomiarów tak werków, jak i samych ramion – utrzymanie odpowiedniej prędkości obrotowej i minimalizacja jej falowania w napędach oraz walka ze szkodliwymi rezonansami w ramionach. Prosto i bardzo strawnie nawet dla laików omawiał każdy aspekt nie tylko od strony technicznej – chodzi o wyniki badań, ale również użytkowej – co na co się przekłada, dzięki czemu nawet nie zauważyliśmy, gdy minęło kolejne 1.5 godziny wykładu. Co z niego najbardziej zapadło mi w pamięć? Być może się zdziwicie. ale niemaskowanie i finalne oznajmienie pozostawienia tematu w takiej postaci – oczywiście z potencjalnymi, w pewien sposób pomijalnymi konsekwencjami – w odniesieniu do skonstruowanego przez siebie ramienia. Niestety z autopsji wiem, że to rzadkość, gdyż jeszcze nigdy odwiedzający mnie producent jakiegokolwiek komponentu audio z kablami włącznie, podczas rozmowy nie był tak szczery. Najczęściej to mistrzowie świata, dlatego minimalizuję tego typu spotkania, gdyż ja jedno, a oni drugie – czyli moje obserwacje kontra ich nieomylność nigdy nie kończą się konsensusem. Czy to ma aż takie znaczenie? Jestem zdania, że jeśli ktoś decyduje się na customowy, oparty o dobrą relację z producentem produkt, nawet bardzo. Dlatego myślę, że tym spotkaniem pan Tomasz dużo zyskał nawet u tych nieco bardziej niż w podstawowej formie, znających się na rzeczy melomanów. Dla mnie spędzony z tym gramofonem w tle czas był miłym odstępstwem od niestety nieciekawej reguły.

Powoli zbliżając się ku końcowi kilka słów o samym systemie. Jak widać na zdjęciach, oferta goszczącego nas salonu Premium Sound jest bogata. Jednak z tego co udało mi się dowiedzieć, dobór komponentów nie był przypadkowy. Przecież nie chodziło o zwykłe wystawowe prężenie muskułów, tylko w końcowej fazie spotkania ugoszczenie muzyczną ucztą swoich osłuchanych klientów, a to zobowiązuje. Dlatego po kilku roszadach oprócz będącego jednym z bohaterów testowego egzemplarza gramofonu Benny Audio Turnatables Impresion II, w skład pokazowego konglomeratu weszła wkładka Hana Umami Red, phonostage RolofAudio Stelvio, przedwzmacniacz liniowy Extraudio XP5, końcówka mocy Audia Flight Strumento, kolumny Peak Audio Sonora oraz okablowanie Tellurium Q, Vermouth Audio, Signal Projects i Hijiri.

Puentując opis sobotniego wypadu po pierwsze – chciałbym podziękować za fajną atmosferę nie tylko organizatorom, ale również istotnym dla spotkania prelegentom i licznie przybyłym gościom, zaś po drugie – pogratulować licznie reprezentowanym tego dnia bywalcom salonu Premium Sound. Nie marnujcie potencjału, tylko korzystajcie z jego oferty ile się da.

Jacek Pazio