Tag Archives: David Laboga Custom Audio

Opinion 1

Seemingly the time before Christmas, when we are doing all the cleaning work and shopping, is not the time to do any deeper analysis of what is going on around us, yet looking at the situation in the fragment of the market that interests us most, it cannot go unnoticed, that despite the instability of the currency and fuel markets, High-End audio does better than ever before. The prices are skyrocketing lately, something that does not surprise anyone anymore, this even fuels the race – you can quote any price, as high as you want, and still there will be buyers willing to pay it. In the end you do not know, how the much the money you own will be worth in a while, so instead of helplessly seeing them eaten by the inflation, or the ever growing, and better and better hidden, taxes, some of the more lucky amongst us are pushing the boundaries to complete and modify their systems, which seem to gain on their value each year, instead of losing it, as it was common some time ago. This happens because you can sell a device bought one, or two years ago, for the purchase price on the used market, as those devices new cost now 30-50% more. So currently the risk of losing your money is shrinking to an acceptable level, and the demand for audiophile luxury goods not only remains on a high level, but seems to be growing. So it should not come as a surprise, that even in Poland, products appear on the market, designed to fulfill the demands of the more and more demanding clientele. One of the Polish manufacturers being very much at home in the “high society” is the Wroclaw based manufacture David Laboga Custom Audio, where the name alone already indicates, that its products are as far from mass production as you can get – all is handmade and uses materials, that require special attention and proper care. The best example for this kind of approach was reviewed by us about a year ago, it was covered in red leather and had real rubies as decoration – the Ruby Ethernet. And the top of the line 3DR Connect XLR interconnects we are going to test today are equally exemplary.

As you probably noticed in the attached pictures, I recalled the Ruby Ethernet  in the introductory paragraph not by coincidence, as the cable tested today has many similarities with that older cable, in terms of exterior design. So we have here 1.5m long cables (there is a possibility to order those 50cm longer at extra cost) beautifully enclosed in black and red-crimson, calf leather, which, besides the obvious esthetics, brings also reduced microphonic effect, that would influence the capacitance of the conductors. Additionally, each one of the interconnects boasts handmade, and decorated with the company logo and the model markings, mahogany splitters. Each of those exquisite capsules houses an unique composition of natural stones, which should absorb the unwanted electromagnetic radiation. The presence of those stones can be easily detected by shaking those splitters, creating a kind of audiophile maracas out of them, or a representative of the Crotalinae family (a rattlesnake). You may see the used plugs as a certain surprise, as David used the rhodium plated Neotech NEX-OCC R, made from monocrystalline UP-OCC copper instead of the, often used in topline products, Furutech or Oyaide top shelf products. I think, this might have been done due to the serious diameter of his flagship cables. And one more thing – continuing the tradition, the 3DR Connect XLR are made from hand woven strands of high purity, oxygen free copper, using a proprietary geometry. Touching the cable you can also make out, that inside the leather sheaths there is some kind of spongy-fibrous filling, that keeps the conductors from touching the outer sheath. Fortunately, despite the significant diameter and mass, which comes mostly from the mahogany splitters, the 3DR Connect XLR are nicely flexible, what makes them easy to place behind the connected components.

While this is all what we know about the construction of the cables, as usual with DLCA (David Laboga Custom Audio) they release next to no information about that, we can just stop thinking about what and how can influence the sound and just move on to listening.
I started the playlist with some quiet and laid back albums, at least for me, the doom post-metal, with a pinch of gothic and cold-wave, from the 4AD label “Celestial Blues” by King Woman and the elegy-progressive “Ellengæst” by Crippled Black Phoenix. This means, that the rhythm is usually quite slow, or the vocals are, because at least in King Woman Joey Raygoza is behind the drum set, and he often ventures in some truly hardcore regions, where his musical sensitivity was shaped, but still the music is very heavy and depressively stuffy. Amassed sounds, resembling a cacophony, in less resolving systems can overwhelm like a mudslide, and you need to be alert to not fall into this brown molasse when striving towards uncompromised musicality. I am mentioning this on purpose, as the DLCA 3DR is first of all musical, according to its company DNA; secondly it sounds with a very dense and coherent sound, and thirdly – it has a nicely accented, abundant lower part of the spectrum. So when you look at this abbreviated characteristic, this is a recipe for an ideal disaster. Yet exactly this kind of repertoire allowed the top interconnect from Laboga not only fare well, but also really catch wind in its sails and shine clearly. The reason for that is the above average resolution of the Wroclaw cables, which, while operating on the more euphonic and sweeter side of the force, do not lose or retain any of the transmitted information. They can even extract nuances out of the dark, which other, seemingly more detailed and analytic cables, bragging with the amount of presented nuances, yet lose them somewhere amongst the fight. So how do the tested cables do it? All you need is to sit down and listen, so you can hear, even without any special attention, that in this case the key to success is the incredible ability of differentiating between parasitic noises, smudging or artefacts from the information recorded in the source, removing the first ones and focusing on providing the second. And while this seems quite easy and obvious at first glance, in practice it turns out to be much more difficult. Fortunately, the 3DR master this task perfectly.
But let us move to some, maybe not mainstream, but less dark climates, and tackle the very tasty, oriental disc from the ACT label, the “Ahlam” by NES, where two violas and a wealth of percussion instruments, together with the vocal of the leader – Nesrine Belmokh – create a truly magical, very intricate mosaic of delicate sounds. They carry a lot of freedom, spontaneity and refinement, where instead of ruthless attack only the touch of the string and enjoyment of the length of decay of the sound matters. Also in such repertoire the 3DR prove their worth, reproducing the aura surrounding the musicians with their inherent charm, building the stage not only in the horizontal plane, but also in the vertical one, what results in the height of our loudspeakers not being the “glass ceiling” anymore, allowing the sounds to reach the virtual ceiling, showing how they were originally recorded. Interestingly, the previously mentioned roundness of the lower frequencies does not move the accent from the strings to the body, it only underlines the “even harmonics” and the perceived analog aspects of the sound, where the reception of the whole image is key, where the individual elements of the puzzle are being clearly visible/audible, but remain just that, parts of the puzzle, without being pushed to the frontline like soloists. In the sound of the tested interconnects you can notice certain reversionary calmness, known from high models of Hijiri, or the Vermöuth tested recently. This creates a conviction, that all of the decisions made are being correct, and the lack of even slightest moments of hesitation does not mean, that we get some unsubstantiated subcutaneous nervousness. The sound remains coherent and communicative throughout all the melodic uncertainties and violent changes of tempo. Music, as presented by 3DR has the form of a dialog with the listener, and not a lecture, where emotions and feedback do not count. Am I exaggerating now? Absolutely not. Please reach out for any live recording and believe me, it will not matter if you decide to go for the romantically slow “Live in San Javier 2021” by Matthieu Saglio Quartet & Guests, or the exploding, gut-wrenching second disc from “The Wrong Side of Heaven and the Righteous Side of Hell” by Five Finger Death Punch, as each and every time you will become part of the crowd attending, and the dialog I mention, coming through a noble applause or wild howling, will become absolutely apparent. Is this a miracle? No, this is High-End, where intensity and realism of the perception reach such a level, that with some performers you should not only take care of your alcohol bar, but also you medicine locket. And the David Laboga Custom Audio 3DR Connect XLR are only an access card to that.

The David Laboga Custom Audio 3DR Connect XLR interconnects are not only a nicely looking boutique accessory dedicated to the more wealthy audiophiles, they have a much more important role besides being the eye candy. They make the electronics connected with them to reach the highest levels of its abilities, and everything does not only sound better, but using a very mundane description, it sounds also nicer. And more precisely – with a more refined sound, free from any deteriorative artefacts, cleaner and truer. Because with the 3DR all is not about making things sweeter, but about bringing the native harmony and coherence to the sound, something they do in a truly masterful fashion.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U2 Mini + Franc Audio Accessories Ceramic Disc TH + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: urutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Maybe you will be surprised by the opinion I will share in a moment, but I think, that we are going to encounter a brand again, that has a lineage of certain luxury. Why do I think that? First of all – it conquered the world with the majority of its products. Secondly – it uses natural leather for the finish of their products – cables, what gives them a taste of being extraordinary. And thirdly – all is packed in nicely looking trunks. Does this sound trivial to you? Maybe. But if this approach to the exterior looks goes hand in hand with extraordinary sound, like it did when we tested previous products, then it is not that the form triumphs over content, but is a testament of the company is paying attention to the highest standards, and stands in opposition to the common belief, that it does not matter how it looks, it only matters how it sounds. Well, about which company I was talking? About David Laboga Custom Audio, the Polish cable manufacture, which supplied us this time with an XLR interconnect 3DR Connect XLR.

Similar to a large part of the company catalog, and as it should for a luxury product, the exterior sheath of the cable is made from black and red, hand sewn, natural leather. Maybe for some of you this is just for shine, but I assure you, that besides the claims of the manufacturer, that it decreases the microphone effect, it really makes a splendid impression when you see it. Looking further at the supplied cables, you notice immediately, that leather is not the only characteristic of the cables coming from that company. I am of course talking about the rectangular, handmade boxes, with the company logo etched on them – in this case made from mahogany wood. Their main goal is to minimize vibrations, but in this model, those are also stuffed with a proprietary mix of natural stones, that are there to counteract electromagnetic radiation. Information about the internal setup of the cables is very sparse, but following the bits and pieces supplied by the manufacturer, we have here oxygen free copper, wound according to a proprietary geometry. The plugs – in the tested version – are provided by Neotech and are rhodium plate. For transport, the cables are packed into dedicated, elegant trunks. And that is it. I know, there is not much information to boot, but currently this is more or less a standard that we need to accept more often than we would like to.

Moving towards the listening section, the question “Does this much of esthetic and construction ado translate into the final effect of an interesting sound?” is more than adequate. A question trivial on one side, as it is quite standard, but when we talk about a top shelf product, that should extract all possible performance from the electronics it connects to, it becomes more relevant. Each cable will sound somehow, but on a certain level, this should be a show-off of the extreme capabilities of a brand. And did the 3DR Connect XLR fulfill that task?
Frankly speaking, in my opinion it did. The result of the fusion of my setup with the product from David Laboga turned out to be brilliantly coherent. But, as it often happens, in a certain esthetic. Interestingly, in one, that ideally fits my preferences. So how did it exactly fare? First of all – the sound was very smooth. Secondly – well founded in mass and offering a brilliant timbre. And thirdly – while having the showing of magic in sound written in its DNA, it also made all effort to present its breath, and unrestricted placement of sparkling sounds in the ether. Very nicely dense sound and yet very free. Like a fairytale. But did it work with all genres? In theory yes. But taking into account orthodox listeners of rock or electronics, there may be some nuances, that make the music a tad more noble, and become the bone of contention. But is this an unsolvable issue? Absolutely not. This is no more than a different look at the same thing, often expected, and here also presented in a brilliant way. And I will try to describe how, using a few examples.
Let us begin with the disc “Romaria” from the Dowland Project John Potter. This is a quiet material, that emphasizes the vocals of the leader. It can become so emotional, that even if you plan to play just a snippet of the CD, the system moves to such a level of essence, timbre and freedom, that you listen to the whole compilation at once, exactly as it happened during testing. And that not only due to the music being freed from restrictions and being able to detach me from the reality around. If I would need to describe my experience during the listening, it would be the three times repeated phrase – emotions, emotions, emotions.
Another interesting example for the able application of magic in the reproduced material was the formation of the Oles brothers with Christopher Dell in the material “Komeda ahead”. This is a nice, not tiring jazz project, with a very important instrument for me, the vibraphone. I do not know what it has inside, but when played back correctly, it results in creating a kind of extasy in my spirit. On one hand the beauty of rounding, on the other juiciness, and then the never ending decay put me in a kind of trance. This trance is so much subliminal, that when the system does not distort the instrument, and with the tested cable in the sound path, there was absolutely nothing like, I start to up the volume until I reach the borderline of pain. Looking from the side, you may think this is already a kind of masochism. Maybe. But when the vibraphone is rounded and full, resonant and vibrating, and yet light and not ending, I lose myself completely, and trying to increase the level of endorphins, I act upon instinct, and this time this was brutally aided by the XLR cable.
Finally a strong blow from the masters of current, the cult AC/DC “Power Up”. Why? To show, that working towards a commonsensical embellishment of the world of music carries consequences in terms of its expressiveness, but when the sound is appropriately free and has lots of swing, then the result is just a minimal rounding off of the edges of the sound, while giving it more plasticity and essence. Is this a bad thing? No, as we should not forget, that usually those recordings are not very good in terms of quality, and this helps in listening to them, and some instruments – vocals aside – profit from that a lot. Of course I am thinking about guitars here, the trademark of the band. After application of the Polish cable in the sound path, they gained mass, what made them more expressive. Yes, the consequence of that was the slight smoothing of their attack, but they did not lose much from their predatory treats, yet gained in terms of being the leaders of this kind of music. This was still good AC/DC, but with better mastering.

So where would I put the focal point for our encounter? Without issues everywhere in places, where the owner of the system did not cross the point of good taste in terms weight and speed of projection of the sound. The system can be colorful and well balanced emotionally, but what is important, it has to be very resolving, like in my case. Then the only decisionmaker will be the taste of the owner of the system, and not any issue of the cable not fitting the rest of the stereo. And if so, then the 3DR Connect XLR may even be the rescuer in more anorectic systems. And what kind of rescuer? It will show the maximum performance a given system can reach.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora; Gryphon Audio Commander
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: BASE AUDIO 2
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Manufacturer: David Laboga Custom Audio
Price: 5160 € Net. / 1,5m set

Opinia 1

Niby okres przedświątecznego zakupowo – porządkowego szaleństwa nie sprzyja jakimś głębszym refleksjom, to obserwując sytuację na interesującym nas wycinku gospodarki trudno nie zauważyć, że co jak co, ale pomimo niewątpliwej niestabilności rynków walutowo – paliwowych, a więc głównych czynników wpływających na nasze codzienne życie, High-End ma się lepiej niż kiedykolwiek. Ceny szybują na pułapy do niedawna wręcz niewyobrażalne, co nie dość, że nikogo już nie dziwi, co wręcz napędza wyścig kto krzyknie więcej mając świadomość tego, że i tak i tak znajdzie się na ów stratosferyczny zbytek nabywca. W końcu skoro nie wiadomo ile warte będą środki, które dziś zapewniają nam całkiem komfortową egzystencję, to zamiast bezsilnie patrzeć jak zjada je inflacja, bądź coraz bardziej wymyślnie ukrywane daniny, część szczęśliwców idzie po przysłowiowej bandzie kompletując i modyfikując swoje systemy, które zamiast jak to drzewiej bywało tracić rok do roku swoją wartość podwyższają. Doszło bowiem do sytuacji, gdy urządzenie kupione rok, bądź dwa lata temu obecnie na rynku wtórnym „schodzi” za katalogową cenę z momentu zakupu, gdyż teraz kosztuje 30 – 50% więcej aniżeli wtenczas. Krótko mówiąc ryzyko kolokwialnego „umoczenia” maleje do całkiem akceptowalnego poziomu a tym samym koniunktura na audiofilskie dobra luksusowe nie tyko utrzymuje się na wysokim poziomie, co ma tendencję wzrostową. Nie dziwi zatem fakt, że i u nas, znaczy się w Polsce, coraz częściej pojawiają się produkty mające w swym założeniu spełnić oczekiwania coraz bardziej wymagającej klienteli. Do grona rodzimych wytwórców czujących się w „wyższych sferach” jak przysłowiowa ryba w wodzie należy z pewnością zaliczyć wrocławską manufakturę David Laboga Custom Audio, która jak sama jej nazwa wskazuje oferuje wyroby dalekie od wielkoseryjnej masówki, czyli stawia na ręczną produkcję i adekwatne, wymagające atencji i odpowiedniej troskliwości materiały. Najlepszym przykładem takiego podejścia był zarówno recenzowany na naszych łamach nieco ponad rok temu, przyodziany w czerwoną skórę i przyozdobiony … najprawdziwszym rubinem przewód Ruby Ethernet i takim też są będące zaczynem do niniejszej epistoły topowe interkonekty 3DR Connect XLR.

Jak z pewnością Państwo zauważyliście przywołanie we wstępniaku Ruby Ethernet nie było przypadkowe, gdyż nasz dzisiejszy duet w sposób całkowicie oczywisty nawiązuje swą szatą wzorniczą do ww. Mamy zatem do czynienia z 1,5m (możliwość przedłużenia o 50cm na zamówienie) przewodami przepięknie obszytymi czarną i czerwono-bordową cielęcą skórą, która oprócz niewątpliwych walorów natury estetycznej minimalizuje również efekt mikrofonowania wpływający na pojemność przewodników. Dodatkowo, co z resztą trudno ukryć, na każdej z łączówek pojawiły się ręcznie wykonane i ozdobione firmowymi logotypami oraz oznaczeniami właściwymi danemu modelowi mahoniowe splittery. W każdej takiej kunsztownej szkatułce umieszczono unikalną „kompozycję” naturalnych kamieni mających za zadanie pochłanianie negatywnego promieniowania elektromagnetycznego. Ich obecność łatwo stwierdzić potrząsając owymi splitterami, czyniąc z nich audiofilską odmianę marakasów, bądź przedstawiciela z rodziny Crotalinae (grzechotnikowatych). Pewną niespodzianką jest konfekcja, gdyż David zamiast powszechnie stosowanych w tzw. górnopółkowcach wtyków Furutecha, bądź Oyaide, poniekąd z racji dość poważnych średnic swoich flagowców, zdecydował się na wykonane z miedzi monokrystalicznej UP-OCC rodowane Neotechy NEX-OCC R. I jeszcze jedno – kontynuując rodową tradycję 3DR Connect XLR wykonano z ręcznie plecionych żył z miedzi beztlenowej o wysokiej czystości w autorskiej geometrii. Na tzw. macanta da się jeszcze wyczuć, iż wewnątrz skórzanych oplotów jest jeszcze jakieś wypełnienie o gąbczasto-włóknistej strukturze sprawiające, że poprowadzone wewnątrz przewody nie dotykają ścianek zewnętrznej koszulki. Całe szczęście, pomimo dość zauważalnej średnicy i masy, za którą w znacznym stopniu odpowiadają mahoniowe splittery, 3DR Connect XLR są przyjemnie wiotkie a przez to zupełnie bezproblemowo daje się układać za spinanymi nimi komponentami.

Skoro o samej budowie wiadomo tyle co zwykle u DLCA (David Laboga Custom Audio), czyli niemalże tyle co nic, to nie zaprzątając sobie głowy dywagacjami co i jak może na brzmienie wpływać śmiało możemy przystąpić do odsłuchów.
Na początek do playlisty dodałem dość spokojne i stonowane, przynajmniej jak dla mnie, albumy, czyli doomowo post-metalowy z domieszką gotyku i cold-vawe’u spod znaku 4AD „Celestial Blues” King Woman oraz elegijno – progresywny „Ellengæst” Crippled Black Phoenix. Czyli jest zazwyczaj dość wolno jeśli chodzi o rytm, bądź chociaż o warstwę wokalną, gdyż przynajmniej w King Woman zasiadający za perkusją Joey Raygoza co i rusz stara się zapuszczać w iście hardcore’owe rejony, w których kształtowała się jego muzyczna wrażliwość, ale zarazem niezwykle ciężko i depresyjnie duszno. Spiętrzenia budzących na myśl kakofonię dźwięków w niezbyt rozdzielczych systemach potrafią przytłoczyć niczym lawina brudnego błota i trzeba mieć się na baczności, by dążąc do bezwzględnej muzykalności w ową brunatną melasę nie wpaść. Wspominam o tym nie bez powodu, gdyż DLCA 3DR po pierwsze, zgodnie z firmowym DNA jest muzykalny, po drugie gra niezwykle gęstym i koherentnym dźwiękiem, a po trzecie ma przyjemnie zaakcentowany, obfity dół pasma. Czyli opierając się jedynie na powyższej skrótowej charakterystyce przepis na idealną porażkę. Tymczasem właśnie w ww. repertuarze topowa łączówka Labogi nie tylko się sprawdziła, co złapała wiatr w żagle i jak to piszą w serwisach plotkarskich „zadała szyku na ściance”. Powodem takiego stanu rzeczy jest nic innego jak ponadprzeciętna rozdzielczość wrocławskich przewodów, które operując po eufonicznej i słodszej stronie mocy nie gubią, nie zachowują dla siebie, nic a nic z transmitowanych informacji. Ba, potrafią wręcz wyciągnąć z mroku niuanse, które inne, pozornie bardziej detaliczne i analityczne druty w ferworze walki i epatowaniu bogactwem niuansów dziwnym zbiegiem okoliczności gubią. Jak to robią? Cóż, wystarczy tylko usiąść i posłuchać, by nawet bez wsłuchiwania się odkryć, iż w tym wypadku kluczem do sukcesu okazała się niezwykła umiejętność rozróżniania pasożytniczych szumów, zabrudzeń i artefaktów od zapisanych w materiale źródłowym informacji i eliminując te pierwsze skupienie się na dostarczaniu jedynie tych drugich. I choć na papierze wydaje się to całkiem proste i oczywiste, to już w praktyce zazwyczaj wychodzi „po japońsku”, czyli jako – tako. Całe szczęście 3DR-y tę sztukę opanowały do perfekcji.
Przejdźmy jednak do nieco bardziej może nie tyle minstreamowych, co mniej mrocznych klimatów i sięgnijmy po niesamowicie smakowity orientalny kąsek ze stajni ACT, czyli wydawnictwo „Ahlam” NES, gdzie dwie wiolonczele i szeroki wachlarz perkusjonaliów wespół z wokalem liderki – Nesrine Belmokh tworzą iście magiczną, niezwykle misterną mozaikę delikatnych dźwięków. Sporo w nich swobody, spontaniczności i wyrafinowania, gdzie zamiast bezpardonowego ataku liczy się zaledwie muśnięcie struny i delektowanie się długością wybrzmień. I w takim repertuarze 3DR Connect się odnajdują, z wrodzonym wdziękiem oddając aurę otaczającą muzyków, nie bojąc się budować sceny nie tylko wymiarach poziomych, lecz i w pionie sprawiając, że wysokość kolumn przestaje być wyznacznikiem „szklanego sufitu” pozwalając dźwiękom swobodnie kłębić się pod wirtualnym sklepieniem zawieszonym na pułapie adekwatnym do miejsca, w którym dokonano nagrania. Co ciekawe wspominana wcześniej krągłość najniższych składowych nie powoduje przesunięcia akcentu z pracy strun na samo pudło rezonansowe a jedynie podkreśla „parzyste harmoniczne” i umowną analogowość przekazu, gdzie kluczowy jest obraz całości jako taki a dopiero nań składają się poszczególne elementy misternej układanki, które choć doskonale widoczne/słyszalne są właśnie li tylko składowymi bez zazwyczaj bezsensownego parcia na szkło i wyskakiwania przed szereg. W brzmieniu tytułowych łączówek można zauważyć znany z wysokich modeli Hijiri, czy też ostatnio wizytujących nasze skromne progi Vermöuthów jakiś iście atawistyczny spokój i pewność słuszności podejmowanych decyzji, gdzie brak chociażby chwilowego zawahania nie oznacza wcale niczym nieuzasadnionej podskórnej nerwowości, dzięki czemu, niezależnie od nieoczywistości linii melodycznych i gwałtownych zmian tempa, przekaz cały czas pozostaje spójny i komunikatywny. Serwowana przez 3DR muzyka ma bowiem formę dialogu z odbiorcą a nie li tylko swoistego wykładu, gdzie emocje i feedback się nie liczą. Przesadzam? Bynajmniej. Wystarczy tylko sięgnąć po jakąkolwiek płytę koncertową i proszę mi wierzyć, iż bez znaczenia będzie, czy zdecydują się Państwo na romantycznie nieśpieszną „Live in San Javier 2021” Matthieu Saglio Quartet & Guests, czy wgniatający w fotel i miażdżący trzewia drugi krążek z „The Wrong Side Of Heaven And The Righteous Side Of Hell, Volume 1” Five Finger Death Punch, bowiem za każdym razem staniecie się częścią biorącej w danym wydarzeniu scenicznym publiczności a tym samym wspomniany przeze mnie dialog, czy to poprzez dystyngowany aplauz, czy dzikie wycie będzie ewidentny. Cuda? Nie, to właśnie jest High-End, gdzie intensywność i realizm doznań osiągają taki poziom, że przy co poniektórych wykonawcach lepiej pilnować nie tylko barku, ale i apteczki a interkonekty David Laboga Custom Audio 3DR Connect XLR są jedynie do niego przepustką.

Łączówki David Laboga Custom Audio 3DR Connect XLR są nie tylko dedykowanym majętnym audiofilom cieszącym oko ekskluzywnym, butikowym dodatkiem, gdyż poza walorami czysto wizualnymi pełnią zdecydowanie bardziej istotną rolę. Sprawiają, że spięta nimi elektronika wzbija się na wyżyny swoich możliwości i co najważniejsze gra nie tylko lepiej, co posługując się lapidarnym określeniem, po prostu ładniej. A dokładnie bardziej wyrafinowanym, pozbawionym szkodliwych artefaktów, czystszym i wbrew pozorom prawdziwszym dźwiękiem. Bo w 3DR nie chodzi o lukrowanie i dosładzanie a jedynie przywrócenie natywnej harmonii i spójności, co też robią w sposób bezdyskusyjnie mistrzowski.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Franc Audio Accessories Ceramic Disc TH + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Być może wygłoszoną za moment opinią się zdziwicie, ale w moim odczuciu dzisiaj kolejny raz zmierzymy się z marką o rodowodzie pewnej luksusowości. Co mam na myśli? Po pierwsze – znakomitą większością swojej sprzedaży zawojowała szeroki świat. Po drugie – w celu nadania sznytu nietuzinkowości swoim produktom, do ich wykończenia – w tym przypadku wszelkiej maści okablowania – wykorzystuje naturalną skórę. Zaś po trzecie – wszystko pakuje w równie niebagatelnie prezentujące się kuferki. Banał? Być może. Jednak gdy wyartykułowane podejście do wyglądu tak jak w poprzednich przypadkach, idzie na równi z oferowaną jakością brzmienia, nie oszukujmy się, nie wydaje się to przerostem formy nad treścią, tylko stojąc w kontrze do maksymy „nie ważne jak wygląda, ważne jak gra” w moim odczuciu okazuje się być ostatnio niezbyt modną, ale jeśli jest propagowana, bardzo dobrze odbieraną konsekwencją w dbałości o najwyższe standardy. O kim mowa? O producencie okablowania audio David Laboga Custom Audio, który tym razem zaproponował nam spotkanie z kablem sygnałowym 3DR Connect XLR.

Jak przystało na coś z działu luksusu, w przypadku naszego bohatera podobnie do sporej części oferty marki David Laboga otulina zewnętrzna pełnej wiązki sygnałowej wykonana jest z czarnej i czerwonej, ręcznie szytej, oczywiście naturalnej skóry. Być może dla wielu z Was zakrawa to na blichtr, jednak zapewniam, oprócz opinii producenta o pozytywnym wpływie minimalizacji efektu mikrofonowania, w bezpośrednim kontakcie organoleptycznym robi znakomite wrażenie. Idąc dalej, gdy dokładnie przyjrzymy się opiniowanym łączówkom, z natychmiast widać, iż użyta skóra nie jest jedyną znamienną cechą produktów tej stajni. Chodzi oczywiście o prostopadłościenne, ozdobione wypalonym logo marki, ręcznie wykonywane puszki – w tym przypadku ze znakomicie prezentującego się naturalnego drewna Mahoniu. W głównej mierze są li tylko pewnego rodzaju balastami niwelującymi szkodliwe wibracje, jednak w tym modelu znajdziemy dodatkowo autorski wsad z kamieni naturalnych jako przeciwdziałanie promieniowaniu elektromagnetycznemu. Jeśli chodzi o informacje na temat budowy wewnętrznej kabli, te nie są zbyt obfite. Idąc za ze zrozumiałych względów zdawkowymi danymi od producenta mamy do czynienia z beztlenową miedzią o wysokiej czystości splecionej według firmowego przebiegu. Temat wtyków – w przypadku wersji testowej – rozwiązują rodowane terminale Neotecha. Zaś na koniec tak prezentujące się produkty na czas transportu do docelowego klienta pakowane są w dedykowane, oczywiście eleganckie kuferki. Tyle w temacie. Wiem, informacji wrażliwych jak na lekarstwo, jednak w obecnych czasach to pewnego rodzaju zdroworozsądkowy standard, który chcemy, czy nie, ale coraz częściej musimy akceptować.

Gdy dotarliśmy do akapitu merytorycznego, bardzo zasadnym wydaje się pytanie: „Czy tyle estetycznego i konstrukcyjnego zachodu przełożyło się na efekt finalny w postaci ciekawego brzmienia?” Pytanie z jednej strony banalne, bo standardowe, jednak w tym przypadku rozprawiamy o topowej konstrukcji, która ma wycisnąć z zastanej układanki audio tak zwane siódme poty. Każdy przewód jakoś zagra, jednak na pewnym poziomie ma to być pokazanie ekstremum możliwości marki. Czy 3DR Connect XLR spełnił powierzone zadanie?
Będąc szczerym w moim odczuciu jak najbardziej. Wynik fuzji mojego zestawu z owocem działań Davida Labogi okazał się być zjawiskowo spójny. Jednak jak to zwykle bywa, w konkretnej estetyce. Co ciekawe, idealnie wpisującej się w moje preferencje. Jak to dokładnie wyglądało? Po pierwsze – przekaz był bardzo gładki. Po drugie – dobrze osadzony w masie i oferujący świetną barwę. A po trzecie – mając wpisane w kod DNA pokazanie świata muzyki w oparach zjawiskowej magii, bardzo istotnym okazała się być dbałość o jej oddech oraz nieskrepowane zawieszenie w eterze dźwięku pełnego iskier. Z jednej strony było przyjemnie gęsto, a z drugiej swobodnie. Po prostu bajka. Czy w każdym rodzaju muzyki? Teoretycznie tak. Jednak biorąc pod uwagę ortodoksyjnych słuchaczy przykładowego rocka lub elektroniki, z mogącymi być kością niezgody pewnymi niuansami ukulturalniającymi dany nurt muzyczny. Czy to oznacza problem nie do rozwiązania? Nic z tych rzeczy. To jest nic innego, jak odmienne, jakże często oczekiwane i do tego w świetnym wydaniu spojrzenie na ten sam temat. Jakie, postaram się opisać na kilku przykładach płytowych.
Na początek płyta The Dowland Project Johna Pottera „Romaria”. To spokojny materiał ze szczególnym uwzględnieniem poczynań wokalnych pomysłodawcy projektu. Potrafiący być na tyle emocjonalny, że nawet w planach chwilowe włożenie do napędu CD w momencie wspięcia się testowanego zestawu na odpowiedni pułap esencji, barwy i nienachalnej swobody, tak jak w przypadku tej sesji, kończy się zaliczeniem pełnego kompilacji. I nie z racji jedynie fajnego, ale pozwalającego zatracić się w tej muzyce bez ograniczeń odbioru na poziomie oderwania od otaczającego mnie świata. Gdybym miał określić jednym słowem występ podczas wyrabiania sobie opinii, byłaby to po trzykroć powtórzona fraza emocje, emocje i jeszcze raz emocje.
Kolejnym ciekawym przykładem na umiejętne aplikowanie magii w odtwarzanym materiale muzycznym była formacja braci Oleś z Christopherem Dellem w materiale „Komeda ahead”. To fajny, nienużący się projekt jazzowy z bardzo ważnym dla mnie instrumentem, jakim jest wibrafon. Nie wiem co w sobie ma, jednak jego dobre odtworzenie wywołuje w moim duchu coś na kształt ekstazy. Z jednej strony piękno krągłości, z drugiej soczystości, a z trzeciej niekończącego się wybrzmiewania wprowadza mnie w pewnego rodzaju trans. Na tyle bezwiedny, że gdy system nie zniekształca tego instrumentu, a z naszym bohaterem w torze o takim zjawisku nie było mowy, podkręcam poziom głośności do granic dobrze rozumianego bólu. Patrząc na to z boku można odnieść wrażenie ocierania się o masochizm. Być może. Jednak gdy wspomniany wibrafon jest krągły i pełny, dźwięczy i rozwibrowany, a zarazem lekki i wręcz niekończący się, tracę głowę i chcąc zwiększyć ilość endorfin działam bezwiednie, w czym brutalnie pomagał mi rzeczony kabel XLR.
Na koniec mocne uderzenie panów od prądu, czyli kultowego AC/DC „Power Up”. Cel? Pokazanie, że owszem, działanie na rzecz zdroworozsądkowego upiększania świata muzyki niesie ze sobą konsekwencje w domenie jego wyrazistości, jednak gdy przekaz cechuje odpowiednia swoboda i rozmach projekcji, temat opiewa jedynie na minimalne zaokrąglenie krawędzi dźwięku, nadanie mu cech większej plastyki oraz esencji. To źle? Bynajmniej, gdyż po pierwsze – nie zapominajmy, że to często są słabe realizacje, co w najgorszym przypadku pomaga w ich przyjaznym przyswajaniu, a po drugie pewne instrumenty – pomijając wokalizę – bardzo na tym zyskują. Oczywiście piję do będących znakiem rozpoznawczych tego bandu gitar. Po aplikacji w tor polskiego kabla nabrały masy, przez co stały się bardziej wyraziste. Owszem, konsekwencją było lekkie ugładzenie ich ataku, jednak niewiele straciły z tego powodu z cech drapieżców, za to zwiększyły efekt odbioru jako myśl przewodnia tej muzy. To nadal było dobre AC/DC, tylko jakby po lepszym masteringu.

Gdzie ulokowałbym punkt zapalny naszego spotkania? Bez problemu wszędzie tam, gdzie właściciel systemu nie przekroczył linii dobrego smaku w kwestii wagi i szybkości projekcji dźwięku. Układanka może być barwna i dobrze zbilansowana esencjonalnie, jednak co istotne, tak jak w moim przypadku musi być rozdzielcza. Wówczas o kwestii być albo nie być w danym systemie decydować będzie jedynie widzimisię nabywcy, a nie jakikolwiek problem niedopasowania łączówki z resztą elektronicznej zbieraniny. A jeśli tak, to chyba jasnym jest, że w systemach ocierających się o anoreksję 3DR Connect XLR z pewnością okaże się przysłowiową, jakże poszukiwaną deską ratunkową. I to jaką? Pokazującą wyżyny, na jakie dany set może się wspiąć.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora; Gryphon Audio Commander
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Producent: David Laboga Custom Audio
Cena: 5160 € Netto / 1,5m komplet

Opinion 1

Already Albert Einstein himself said “It is madness to do the same over and over and expect different results”, so having done some in-depth testing on the influence of plugs on the sound of the Furutech FP-3TS762 cable, we could easily claim, that we have authoritatively confirmed such differences exist, and we do not need to fuss about that anymore, just taking it for granted. And in case our word would not be enough for that, we could always take support from Oyaide, who had their, until recently, only power cable TUNAMI GPX available with two different plug sets – the P/C-046 Special Edition “Italian Red” as well as the P/C-004 Special Edition “Aspirin White”. Although in case of Oyaide, both options are quite close together in terms of pricing (2490 vs 3490PLN), the connectors of the plugs P/C-046 are made from phosphor-bronze covered with gold and palladium, while the P/C-004 from beryllium-copper coated with platinum and palladium; for the earlier mentioned Furutech, the change of plugs has the character of an obvious upgrade. This means a change from the quite low priced rhodium plated FI-28R/FI-E38R to the then top of the line piezo-ceramic FI-50 NCF (R) series. Leaving those metallurgical nuances aside, we have never touched the, maybe not directly superiority, but at least a discernible difference between gold and rhodium coated pins, something that causes a very heavy polarization between consumers, who do hear the influence of power cables on sound (and I will not mention the non-hearing ones; and those, who deny the ability of hearing anything anyway, who do not even bother listening to those items at all, I will keep under a thick cover). But better late than never. As you know we have started cooperating, with which I mean exploring their products, with the Polish cable manufacture David Laboga Custom Audio, so it would be a deep sin of negligence, if we would turn a blind eye to the fact, that in their catalog there are identical cable models with both types of confection. In this way we finally get closer to the finale of this introductory paragraph, which unexpectedly turned out a bit long, as while we are remembering the nice listening session with the GR-AC-Connect power cord equipped with the 48 (R) NCF plugs, we now have it’s sibling fitted with the 46 (G) G-AC.

We managed to present you with the genealogy and the description of visual aesthetics as well as the very sparse information on the construction of the cables during the test of the DLCA (David Laboga Custom Audio) GR-AC-Connect, so I would like to direct all of you interested in those to that test. For the others, I will just mention, that the cables are placed inside a grey-black-brown protective sheath (Viablue Stone?) and have much more visually appealing massive splitters, which have the function of anti-resonance isolators and carry the printed information about the purpose, manufacturer, model and length. Of course, in both cases, the differences are only regarding the name and the plugs themselves. I will just also mention, that the name and the plugs have no influence on aesthetics (although the rhodium 48 are high-gloss polished, and the gold 46 are satin-brushed) or mechanics of the cable – both are easy to place, despite their quite significant weight.

Before I move to the part devoted to the eventual changes and differences of the sound between the tested cables, I would like to digress a little, to shed some extra light on the situation. The first is not only a suggestion, but a recommendation from the manufacturer to use the G-AC for the sources (especially the digital ones) while the GR-AC for the amplification. But to make things less rosy – here comes digression no. 2 – my personal preferences and habits. When someone from our readers is wondering, what this has to do with all of this, let me explain, that they do have a lot. Most of the cabling I use is rhodium plated, and used mostly to supply digital sources, while the amplification is powered by a cable with gold coated plugs. Moving to the details – from the double, rhodium coated power socket in the wall (a dedicated power line running from a separate circuit breaker), the Furutech FT-SWS-D (R) NCF, to the power amplifier Bryston 4B3 runs the Acoustic Zen Gargantua II, equipped with gold plugs, and the Furutech FP-3TS762/Fi-50 NCF(R)/FI-50M NCF(R) goes from the mentioned socket to the Furutech e-TP60ER power strip. From this strip we have another Furutech FP-3TS762 with FI-28R/FI-E38R plugs to the streamer, and the Furutech Nanoflux Power NCF to the Ayon CD/DAC/Pre. So in short this is completely the other way round and in opposition to the recommendation of David. But in line with the saying that no-one should tell me what to do, I came to the conclusion, that this configuration fares better in my system/is more to my liking, and I will stick to my version, when putting rhodium to gold.
Now when I had two equivalent solutions at my disposal, there was no excuse for anything else, than to put my preferences into my pocket, and try to confront theory with practice with an open mind. The beginning was easy to foresee, as during the previous test, the GR-AC was so convincing, that the Gargantua, which had to make place for it, almost felt enjoyment before a great journey, as it came very close to being evicted, feeling the domination of the Laboga. It was hard to give a different verdict, when the rhodium Laboga offered a more resolved sound, with bigger volume and better control. The second stage remained more of an unknown, when I planned to replace the Furutech Nanoflux Power NCF, which is a much better cable than the Acoustic Zen, with the golden G-AC-Connect. But if you said “A” you need to say “B”. A quick exchange of cabling and … things got different, but not worse. Yes, yes. I was surprised myself, and could not believe my conclusions coming from the listening session, but this is how it was. Of course the character of the narration changed, as some elements of golden juiciness and sweetness appeared, but the motoric and timing did not lose anything from their immediacy. The effect could be compared to that, what is achieved by decanting good and heavy wines (for example an Uruguay Tannat), where the initial roughness and spiciness flows into an enchanting roundness and fullness of the bouquet. Interestingly, the contours were drawn with a slightly softer line, but let me underline this word – slightly, like moving from a 4H to 3H pencil, and not the 2B one, but the majority of changes pertained to the midrange, and to a lesser extent, to the treble. For example on the “Round M: Monteverdi meets Jazz” the vocal of Roberta Mameli was more sensual, or, in more descriptive terms, based on my, not necessarily stereotypical, associations, I could claim it became more … “Italian”, more temperamental and fiery. I observed similar differences comparing the G-AC with the GR-AC, so please allow me, that from now on, the descriptions will be about the changes between those two cables. The upper registers were a bit more sparkling and, in a way, warmer. But let me assure you – this was not a result of this part of the sound spectrum being withdrawn, or cut, as the volume of information remained untouched, only the slider for the timbre was moved from the neutral, studio lighting towards a golden sunset. The change was maybe cosmetic, but every photographer knows, that just after sunrise and before the sunset, the warm and soft lighting makes the best job. And that is the case here, the content does not change, but the perspective or the optics encompassing it, does.
To be sure, that the mentioned golden touch and accented sensuality does not become detrimental for a repertoire that does not have anything in common with sensuality, I took a disc, that I do not know when became 40 years old, “The Number of the Beast” from Iron Maiden. For those not familiar with classics, I will just mention, that this is a kind of energetic playing based on catchy riffs, high octane rhythmic section and the first album of the group with Bruce Dickinson behind the microphone. In short a joyful heavy metal with a disputable quality of recording, to which I return only for sentimental reasons, and not when wanting to experience any audiophile mystery. However with the G-AC I got very close to this state of sacred exultation, and I do not know why. The miracle did finally not happen, and I did not get any depth of stage, as you could only discern maybe three, very shallow layers, but the usually tinny treble and dry midrange went through a successful metamorphosis regarding their refinement and fleshiness. Tissue appeared on the bony skeleton, the drums and percussion, to which Clive Burr was saying goodbye, gained some extra Jules. In this case it turned out, that things did not just get different, but just plain better.

During the summary I just want to make sure, I have written, that I prefer the rhodium coated plugs. Because I did mention that, yes? And I could still claim, that I will not change my mind. But the problem is, that David Laboga has planted a grain of doubt in my, seemingly well grounded, belief. A grain, that for now is just a small “but”, so I am not doing any major moves, but I cannot exclude the situation, that the golden version of David Laboga Custom Audio G-AC-Connect will finally find its place in my system. However I am not sure, if this cable will end in the back of the tube source, or the solid state power amplifier, as I am used to certain sound, or the specific setup of my system would require that. But this is for sure not just my defiance. Time will tell, but for now I warmly recommend to perform your own, personal comparisons, as with those two cables, when responding to the question which one of those a statistical listener would like to keep, the most common answer will be … both. And if you do not believe me, please listen for yourself – in the end, the whole game is about listening.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC; Innuos PhoenixNet
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

If you are at least a bit acquainted with the theme of our hobby, you surely know, that the case of influence of cabling on the final sound of an audio setup, is still debated and controversial amongst many specimens of the homo sapiens. Yes, the opponents agree, that those are inevitable, but only as suppliers of power and analog or digital signals, but with a categorical denial of their influence on the modeling of the sound of connected electronics. Unfortunately they do not take on any arguments, that for example different weave or thickness of the conductor, or its shielding, do have an influence. They just deny it. Of course, we live in a free society, and anyone is free to think and do what he or she pleases. But when those people disagree with us – us, who absolutely know the influence of the complex construction of the cables on our setups – what do you think, they will say, when we are testing identical cables, but with different plugs? Rest assured, I know their answer. And for us it would be fairly disappointing. So let them remain in their lucky realm of not hearing those changes, while inviting the music lovers being on my side of the barricade to the comparison of two different plugs from the catalog of the Japanese Furutech applied on identical power cable from David Laboga Custom Audio. Are you interested? If yes, then I can only tell you, that the Polish manufacturer supplied us with two power cords. One of those we tested recently, it was the GR-AC with rhodium coated plugs, and its counterpart with gold plated plugs – the G-AC.

Of course, similar to our previous encounter, also this time, the knowledge about the internals of the tested cable is very sparse. The only thing we do know, is, that it is made using woven copper conductors of different purity and cross-section. There is no available knowledge about the shielding or isolation. However the rectangular boxes on the cable do not hide any circuitry, that would model the sound, they just cover the place, where the thicker inner cable changes diameter, to become smaller as it reaches the plugs. They are also used as carrier of the company logo and cable name. Similar to the cable with the rhodium plugs, the gold plated version is 1.8 meters long and is packaged in a wooden box, with foam upholstering, what boosts the product’s exclusivity.

So did the identical cables with different plugs really influence the final sound of the same system? Well, this really depends on the position you take, but their other influence was immediately audible, from the very first notes. Of course, those were not changes on the level of changing speakers, like the tube Avantgarde Acoustic to representatives of the British school by Harbeth, but the correction of the sound was evident. If I would try to describe it very shortly, then I would say that the sound got more noble. This however did not happen through mudding, as it often happens, but by lifting the level of the body of the reproduced music. What is important, this happened without any losses in terms of freedom of presentation and breath, but by raising the overall saturation and warmth. What does this mean? Seemingly nothing much, but if you are trying to raise the timbre of your system, things look very different. Compared to the rhodium version, which was brilliantly balancing the weight and resolution of the sound, while reproducing the attack very well, the golden version moved the sound in the direction of upping the emotionality of the music. But with one important remark – this process did not degrade anything in its path. Yes, the line delineating the virtual sources got a bit thicker, and the attach was not as fast as a F-16 jet, but in conjunction with the increase of the content of music within the music, I perceived those changes as something expected. This could look as wishful thinking, when we put it against the similar, yet unsuccessful attempts of the competition, but I absolutely assure you, it did happen in reality. The music shone with a bigger amount of colors, the individual sounds, while being a bit rounder, decayed longer, and the vocals was full of intimate artefacts. You could only dive into the music listened to, and forget about the world around you. And I must confess, that it is exactly what happened with me. This is such a narcotic way of presentation, that regardless of having an even more coherent one on a daily basis, I caught myself on having my soul get free from the body, as instead of listening to just one piece, I got up from my chair to change the repertoire, only when the laser returned to the resting position after finishing scanning the whole disc. And it did not matter, if I listened to something easy and nice like Melody Gardot, contemplative jazz or rock madness, every time the system fared brilliantly. On one hand it enchanted with a full palette of colors, on the other, it did not destroy the impression of good dynamics of the music listened to. Of course, as I had my master in my head, I knew, how much I was pushed away from it by the cable with the golden plugs. Fortunately for it, it managed to never cross the thin line of moving into overinterpretation, and I do not really know, how it has done that. But it did, and won. It had a different shade and weight, but still defended itself in every case.

So where would I see the tested cable? I think, it can fit everywhere without problems. But it would do best in systems, which require a tad more of emotion. And it is not about mudding of the sound, but about upping it’s essence without any side effects. And what about the rest of the population of music lovers? Of course all of you, who are looking for attack and transparency, might be a bit disappointed, but if you will not be overly mischievous in your assessment, even when you are looking for something a bit different, you will see why the tested David Laboga Custom Audio was equipped with golden plugs in the version G-AC-Connect.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Mephisto Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
– IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
– Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
– Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Manufacturer: David Laboga Custom Audio
Prices (Net)
David Laboga Custom Audio GR-AC-Connect: 1,8m / 2710 € (EU), 2840 € (UK), 2710€ (US); + 650€ each additional 50cm
David Laboga Custom Audio G-AC-Connect: 1,8m / 2560 € (EU), 2690 € (UK), 2560€ (US); + 650€ each additional 50cm

Opinia 1

Skoro sam Albert Einstein stwierdził, że „Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów”, to tak na dobrą sprawę mając na koncie wnikliwe testy wpływu konfekcji na finalne brzmienie przewodu Furutech FP-3TS762 śmiało moglibyśmy uznać, że autorytatywnie stwierdziwszy, iż takowe różnice są, to nie ma co kombinować, tylko uznać to za oczywistą oczywistość i przejść nad nią do porządku dziennego. W razie czego, gdyby nasza radosna twórczość byłaby niewystarczająca zawsze moglibyśmy podeprzeć się firmowymi wypustami Oyaide, czyli do niedawna ich jedynym w ofercie przewodem zasilającym TUNAMI GPX dostępnym zarówno z wtykami P/C-046 Special Edition „ITALIAN RED”, jak i P/C-004 Special Edition „ASPIRIN WHITE”. O ile jednak w przypadku Oyaide obie opcje są od siebie pod względem ceny niezbyt odległe (2 490 vs. 3490 PLN), natomiast same wtyki P/C-046 wykonywane są z brązu fosforowego pokrywanego złotem i palladem a P/C-004 z miedzi berylowej pokrytej platyną i palladem, to już we wspominanym Furutechu zmiana konfekcji miała charakter oczywistego upgrade’u. Oznaczała bowiem przesiadkę z dość budżetowych rodowanych FI-28R / FI-E38R na wtenczas topowe piezo-ceramiczne z serii FI-50 NCF (R). Pomijając jednak owe niuanse natury metalurgicznej dziwnym zbiegiem okoliczności ani razu nie poruszyliśmy budzącej zaskakująco silną polaryzację wśród konsumentów przewody zasilające słyszących (na niesłyszących pozwolę sobie w tym momencie spuścić zasłonę milczenia, a na zaprzeczających zdolności usłyszenia czegokolwiek, w dodatku bez prób słuchania … wywrotkę gruzu) kwestii może nie tyle wyższości, co wydawać by się mogło oczywistych różnic pomiędzy wtykami złoconymi i rodowanymi. Jednak co się odwlecze, to nie uciecze a skoro ostatnimi czasy nawiązaliśmy współpracę, czyli przekładając z polskiego na nasze zaczęliśmy eksplorować portfolio rodzimej – wrocławskiej manufaktury David Laboga Custom Audio, to ciężkim grzechem zaniedbania byłoby udawanie Greka i przymykanie oka na fakt, iż właśnie w tymże katalogu ramię w ramię egzystują obok siebie bliźniacze modele w obu typach konfekcji. Tym oto sposobem nieuchronnie zbliżamy się do finału tego nieplanowanie rozwlekłego wstępniaka, gdyż po miło wspominanych odsłuchach uzbrojonego w rodowane piezo-ceramiczne 48-ki (R) NCF przewodu zasilającego GR-AC-Connect przyszła pora na jego bratobójczy pojedynek z zakonfekcjonowaną złoconymi 46-kami (G) wersją G-AC.

Skoro całą firmową genealogię i opis walorów tak wizualnych, jak i szczątkowych niuansów natury konstrukcyjnej zdążyliśmy już zainteresowanym przybliżyć w ramach testu DLCA (David Laboga Custom Audio) GR-AC-Connect, to wszystkich zainteresowanych stosownymi informacjami odsyłam do ww. źródła, a pozostałym jedynie nadmienię, iż na wrocławskie przewody zasilające nanizano szaro-czarno-brązowy pleciony peszel ochronny (Viablue Stone?) oraz zdecydowanie bardziej rozbudzające zmysły, pełniące rolę antyrezonansowych izolatorów, masywne prostopadłościenne puszki splitterów z nadrukami informującymi o przeznaczeniu, producencie, modelu i długości. Oczywiście w obu przypadkach – u obu pacjentów, różnice dotyczą jedynie nazwy i samej konfekcji, czyli przesiadki z rodowanych 48-ek na złocone 46-ki. Dla świętego spokoju jeszcze nadmienię, iż ani nazwa, ani same wtyki nie mają wpływu tak na walory estetyczne (choć 48-ki są polerowane na wysoki połysk a 46-ki są satynowo-szczotkowane) i mechaniczne – oba przewody pomimo zauważalnego ciężaru dają się nader wdzięcznie układać.

Zanim przejdę do części poświęconej ewentualnym zmianom i różnicom natury sonicznej pomiędzy tytułowymi przewodami pozwolę sobie na dwie, mogące nieco naświetlić zaistniałą sytuację dygresje. Pierwszą jest nawet nie tyle sugestia, co wręcz rekomendacja producenta dotycząca aplikacji G-AC-a do źródeł (szczególnie cyfrowych) a GR-AC-a do sekcji wzmocnienia. Żeby jednak nie było tak różowo czas na dygresję nr. dwa, czyli moje osobiste preferencje i przyzwyczajenia. Jeśli ktokolwiek z grona naszych czytelników zastanawia się cóż mają one do gadania spieszę wyjaśnić, iż całkiem sporo, gdyż przynajmniej w moim systemie lwia część okablowania zasilającego nie dość, że właśnie rodem stoi, to jakby było tego mało dedykowana jest właśnie źródłom cyfrowym, a z kolei we wzmocnieniu mam kabliszcze ze złotymi wtykami. Przechodząc do konkretów z podwójnego, rodowanego gniazda ściennego (osobna linia zasilająca na dedykowanym bezpieczniku) Furutech FT-SWS-D (R) NCF do końcówki Bryston 4B³ „biegnie” wyposażony w złocone wtyki Acoustic Zen Gargantua II, oraz wychodzi do rodowanej listwy Furutech e-TP60ER przewód Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R). Z kolei, z owej listwy do streamera idzie kolejny Furutech FP-3TS762 na wtykach FI-28R / FI-E38R a do CD/DAC-a/Pre Ayona Furutech Nanoflux Power NCF. Krótko mówiąc kompletnie na odwrót i wbrew temu, co zaleca pan David. Zgodnie jednak z tym co swojego czasu wyśpiewywał niejaki Mr.Zoob („Mój jest ten kawałek podłogi
Nie mówcie mi więc, co mam robić!”) uznałem, że taka konfiguracja lepiej się u mnie sprawdza / bardziej mi się podoba i tej wersji będę się trzymał uczciwie przyznając się do przedkładania rodu ponad złoto.
Skoro jednak dysponowałem dwiema równorzędnymi opcjami nie pozostało mi nic innego niż schować własne preferencje w kieszeń i z możliwie otwartą głową spróbować organoleptycznie skonfrontować teorię z praktyką. Początek był łatwy do przewidzenia, gdyż już podczas poprzednich występów GR-AC był na tyle przekonujący, iż ustępująca mu miejsca Gargantua niemalże poczuła ekscytację przed czekającą ją podróżą pokornie uznając jego absolutną dominację. Trudno było o inny werdykt skoro rodowana Laboga oferowała bardziej rozdzielczy, o większym wolumenie i lepszej kontroli dźwięk. Drugi etap pozostawał jednak cały czas wielką niewiadomą, gdyż polegał na zastąpieniu zdecydowanie wyższych od Acoustic Zena lotów Furutecha Nanoflux Power NCF złoconym G-AC-Connectem. Skoro jednaj powiedziało się „A”, trzeba powiedzieć i „B”. Szybka roszada okablowania i … zrobiło się na pewno inaczej, lecz z pewnością nie gorzej. Tak, tak. Sam nie za bardzo wierzyłem w powyższe, wynikające z nausznych obserwacji wnioski, ale tak właśnie było. Oczywiście zmianie uległ charakter narracji, gdyż pojawiły się nader miłe mym uszom akcenty złotej słodyczy i soczystości, lecz ani motoryka, ani timing nic a nic nie straciły ze swej natychmiastowości. Efekt można było porównać do tego, co w większości przypadków daje dekantacja dobrych i ciężkich win (niech to będzie jakiś urugwajski Tannat), gdzie początkowa zadziorność i pikantność płynnie przechodzi w urzekającą krągłość i złożoność bukietu. Co ciekawe, choć kontury kreślone były nieco miększą, podkreślę jeszcze raz – nieco, czyli chodzi o przesiadkę z ołówka dajmy na to 4H na 3H a nie na 2B, kreską , to gros zmian dotyczyło praktycznie średnicy i w nieco mniejszym stopniu góry pasma. Przykładowo na „’Round M: Monteverdi Meets Jazz” wokal Roberty Mameli był bardziej zmysłowy a używając bardziej ogólnych, opartych na własnych, niekoniecznie stereotypowych, skojarzeniach stwierdziłbym, że bardziej … „włoski” – bardziej temperamentny i ognisty. Podobne różnice zaobserwowałem porównując G-AC z GR-AC, więc pozwolą Państwo, że od tej pory dalsze opisy będą dotyczyły właśnie zmian pomiędzy tytułowymi przewodami. Górne rejestry brzmiały bardziej perliście i na swój sposób cieplej. Proszę mnie tylko dobrze zrozumieć – to nie był efekt wycofania, bądź przycięcia pasma, gdyż wolumen informacji pozostał nienaruszony a jedynie suwak temperatury barwowej przesunięto z neutralnego światła studyjnego w kierunku złotego zachodu słońca. Różnica może i natury kosmetycznej, jednak każdy fotograf wie, że właśnie tuż po wschodzie i nieco przed zachodem takie ciepłe i miękkie światło robi najlepszą robotę. I tak też jest w tym przypadku – kontent się nie zmienia a jedynie perspektywa, bądź optyka go obejmująca.
Chcąc jednak mieć pewność, czy przypadkiem owe ozłocenie i zaakcentowanie zmysłowości nie okaże się zgubne dla repertuaru niewiele z ową urzekającą zmysłowością mającego wspólnego nieco przewrotnie sięgnąłem po krążek, któremu nie wiadomo kiedy stuknęło 40 lat, czyli „The Number of the Beast” Iron Maiden. Dla nieobeznanych z klasyką wspomnę tylko, że to dość energetyczne granie oparte na wpadających w ucho riffach, zasuwającej na wysokich obrotach sekcji rytmicznej i zarazem pierwszy album formacji z niejakim Bruce’em Dickinsonem za mikrofonem. Ot radosny heavy metal o dość dyskusyjnej jakości realizacji, po który sięgam najczęściej z pobudek czysto sentymentalnych aniżeli chcąc doświadczyć jakiegoś audiofilskiego misterium. A z G-AC nie wiedzieć jakim cudem do owego stanu niemalże sakralnego uniesienia było zaskakująco blisko. Co prawda cud się nie zdarzył i nie pojawiła się jakże wyczekiwana głębia sceny, gdyż na upartego nadal można było wskazać co najwyżej trzy i to dość płytkie plany, ale już zazwyczaj jazgotliwie cykająca góra i osuszona średnica przeszły wielce udaną metamorfozę dotyczącą ich wyrafinowania i ukrwienia. Pojawiła się przyoblekająca kościany szkielet tkanka, „gary” i blachy, z którymi żegnał się Clive Burr dostały kilka dodatkowych Dżuli. W tym wypadku jasnym stało się, że jest nie tylko inaczej, co po prostu lepiej.

W ramach podsumowania chciałbym tylko upewnić się, że wspominałem o tym, że preferuję rodowane wtyki. Bo wspominałem. Prawda? No i teoretycznie dalej mógłbym iść w zaparte twierdząc, że zdania nie zmienię. Problem w tym, że David Laboga zasiał w mym wydawać by się mogło ugruntowanym przekonaniu ziarno zwątpienia. Ziarno, które na razie kiełkuje małym „ale”, więc na razie postanowiłem nie wykonywać zbyt gwałtownych ruchów, choć nie wykluczam, że właśnie złota wersja David Laboga Custom Audio G-AC-Connect koniec końców u mnie wyląduje, lecz nie tyle z przekory, co bądź to przyzwyczajenia, bądź specyfiki posiadanej konfiguracji nie do końca jestem przekonany, czy jej docelowym miejscem będzie zadek lampowego źródła, czy tranzystorowej końcówki mocy. Czas pokaże, a na razie gorąco zachęcam do osobistych porównań, tym bardziej, że w przypadku tytułowych przewodów na pytanie którą wersję statystyczny słuchacz chciałby sobie zostawić najczęstszą odpowiedzią będzie … oba. Nie wierzycie? Posłuchajcie sami – w końcu na tym ta cała zabawa polega.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Jeśli choć odrobinę jesteście w temacie, z pewnością wiecie, iż kwestia sonicznego wpływu okablowania na finalne brzmienie zestawu audio u wielu osobników homo sapiens nadal budzi bardzo dużo kontrowersji. Owszem, oponenci zgadzają się w kwestii ich nieodzowności, jednak li tylko jako dostarczyciele prądu, sygnału analogowego bądź cyfrowego, jednak z kategorycznym dementi w temacie ich mniejszego lub większego modelowania brzmienia elektroniki. Niestety nie docierają do nich żadne argumenty, że dla przykładu inny splot oraz grubość przewodnika, jego ekranowanie, czy izolacja finalnie wnoszą swoje „trzy grosze”. Nie i już. Oczywiście to wolny kraj i każdy myśli i robi co mu się żywnie podoba. Jednak gdy nie zgadzają się z nami – czytaj znakomicie zdającymi sobie sprawę z wpływu powyższych zabiegów na nasze układanki – w kwestii wpływu skomplikowania budowy okablowania, to jak myślicie, co powiedzą, jeśli tak jak w dzisiejszym teście sprawy mają się identycznie już na poziomie zastosowania innych wtyczek? Spokojnie, znam ich odpowiedź. Będzie dla nas raczej rozczarowująca. Dlatego pozostawiając ich w błogim szczęściu niesłyszenia owych zmian, znajdujących się po mojej stronie barykady melomanów tym razem zapraszam na zderzenie dwóch rodzajów wtyczek z portfolio japońskiego Furutecha zaaplikowanych na identycznym od strony budowy kablu zasilającym David Laboga Custom Audio. Zainteresowani? Jeśli tak, zatem nie pozostaje mi nic innego, jak zdradzić, iż dzięki zaangażowaniu wspomnianego rodzimego producenta do naszej redakcji trafiły dwie sieciówki. Testowana niedawno na bazie rodowanych wtyków o specyfikacji GR-AC oraz jako kontrpartner wykorzystująca złocone wtyki G-AC.

Naturalnie tak jak w przypadku pierwszego spotkania, również tym razem wiedza na temat wewnętrznej budowy naszego bohatera jest bardzo zdawkowa. Jedyne co wiemy, to fakt wykonania firmowego splotu na bazie różnej czystości i różnej średnicy miedzianych drutów. Zero wiedzy na temat ekranowania, izolacji. Za to wiemy, że zdobiące kable dwie prostopadłościenne puszki nie służą do ukrycia jakichkolwiek układów elektrycznych modelujących dźwięk, tylko schludnej zmiany średnicy z środkowego grubszego na cieńszy wymiar średnicy tuż przez wtykami. Służą za to do nadrukowania nazwy modelu kabla mi logo marki. Tak jak w przypadku modelu z końcówkami rodowanymi, również wersja złocona osiąga w standardzie 1.8 mb długości i pakowana jest w nadającą produktowi ekskluzywności, wyściełaną gąbką, estetyczną drewnianą skrzynkę.

Czy zaproponowane dzisiaj do konfrontacji dwa uzbrojone jedynie w inne rodzaje wtyczek kable sieciowe naprawdę spowodowały zmianę ostatecznego brzmienia tego samego systemu? Niestety lub stety – to zależy od zajmowanego stanowiska, ale ich inną ingerencję słychać było dosłownie od pierwszych nut. To oczywiście nie były zmiany na poziomie zastąpienia kolumn z przykładowych tubowych Avantgarde Acoustic typowymi przedstawicielami brytyjskiej szkoły brzmienia marki Harbeth, jednak nie oszukujmy się, mimo wszystko korekta brzmienia była ewidentna. Gdybym miał ją skrótowo określić, powiedziałbym, że przekaz nabrał dostojności. Jednak nie zwyczajowego zamulenia, tylko często oczekiwanego podniesienia poziomu body słuchanej muzyki. Co istotne, bez jakichkolwiek strat w domenie swobody jej prezentacji i oddechu, tylko jako podkręcenie pod względem nasycenia i ogólnego ocieplenia. Co to oznacza? Niby nic specjalnego, jednak w momencie chęci zwiększenia barwowej estetyki grania swojej układanki temat jawi się goła inaczej. W zderzeniu z wersją rodowaną, czyli już świetnie bilansującą wagę dźwięku, jego rozdzielczość i dobre oddanie ataku, użycie wtyczek złoconych pchnęło zmiany w kierunku podniesienia progu emocjonalności przekazu. Tylko jedna istotna uwaga. Otóż ten proces niczego po drodze nie degradował. Owszem, kreska rysująca źródła pozorne nieco się pogrubiła i atak nie mógł już pochwalić się szybkością narastania spod znaku myśliwca F-16, jednak w połączeniu z większym udziałem muzyki w muzyce odbierałem to jako coś wręcz oczekiwanego. To kolokwialnie mówiąc na „sucho” w starciu z wieloma podobnymi, niestety nieudanymi zabiegami konkurencji może wyglądać na pobożne życzenia, ale zapewniam Was, w realnym zderzeniu okazało się być najprawdziwszą prawdą. Muzyka mieniła się większą feerią barw, poszczególne dźwięki będąc bardziej krągłe dłużej wybrzmiewały, a wokaliza aż kapała od intymnych artefaktów. Nic tylko zatopić się w słuchanym materiale i zapomnieć o Bożym świecie. I muszę się przyznać, że tak też się działo. To jest na tyle narkotyczne sposób prezentacji, że mimo codziennego optowania z bardziej zebranym przekazem, kilkukrotnie złapałem się na oderwaniu ducha od ciała, czyli zamierzając posłuchać jednego utworu do zmiany repertuaru przywoływał mnie dopiero powrót soczewki lasera do stanu zero. I nie było znaczenia, czy słuchałem muzyki lekkiej, łatwej i przyjemnej pokroju Melody Gardot, kontemplacyjnego jazzu, czy rockowego szaleństwa, gdyż za każdym razem system znakomicie się bronił. Z jednej strony czarował paletą barw, a z drugiej nie psuł wrażenia dobrej dynamiki słuchanej muzyki. Jasne, że cały czas mając w głowie swój wzorzec, wiedziałem, ile zaterminowany złoconymi wtykami kabel mnie od niego odsunął. Na szczęście dla niego w sobie tylko znany sposób nigdy nie przekroczył cienkiej czerwonej linii impresjonistycznej nadinterpretacji. Jak to robił, nie ma pojęcia. Ważne, że wyszedł z tego starcia z tarczą. O innym odcieniu i wadze, ale jednak z ze wspomnianym orężem na piersi.

Gdzie widziałbym opiniowany dzisiaj główny punkt programu? Bez problemu praktycznie wszędzie. Jednak ze szczególnym uwzględnieniem zestawów potrzebujących szczypty emocji. I nie chodzi o jakiekolwiek zamulanie przekazu, tylko pozbawione efektów ubocznych podniesienie jego esencjonalności. A jak z resztą populacji melomanów? Spokojnie. Naturalnie wszyscy poszukiwacze ataku i przenikliwości prezentacji ponad wszystko mogą lekko pokręcić nosem, jednak jeśli tylko w ocenie nie będą złośliwi, nawet w momencie nadawania na innych falach z pewnością docenią sens ubrania tytułowego David Laboga Custom Audio w złocone wtyki w firmowej specyfikacji G-AC Connect.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition,
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Producent: David Laboga Custom Audio
Ceny (Netto)
David Laboga Custom Audio GR-AC-Connect: 1,8m / 2710 € (wersja EU), 2840 € (wersja UK), 2710€ (wersja US); + 650€ za każde dodatkowe 50cm
David Laboga Custom Audio G-AC-Connect: 1,8m / 2560 € (wersja EU), 2690 € (wersja UK), 2560€ (wersja US); + 650€ za każde dodatkowe 50cm

Po miło przez nas wspominanym spotkaniu z przewodem zasilającym David Laboga Custom Audio GR-AC-Connect przyszła pora na jego bratobójcze porównanie z wersją G-AC – zakończoną złotymi wtykami. Podobno, przynajmniej według producenta złoto lepiej sprawdza się w źródłach a rod we wzmocnieniu. Posłuchamy, ocenimy.

cdn. …

Opinion 1

Usually, due to capability restrictions, demand and economics, many smaller companies, being just the owner or employing just a few employees, restrict their catalog to one, or maybe two products, at least in their initial stages of existence. This is understandable, as in case the endeavor misfires, the losses are, let me put it diplomatically, acceptable. But when the recognizability of the brand grows bigger, when the number of clients increases, the demand for new/higher/lower models appears, then very quickly the portfolio grows to an almost “corporate” size. You could stay in your area of comfort, and stubbornly produce only those two initial models, but you need to understand, that this becomes a kind of “one shot”, when we can persuade a certain buyer to purchase only once, and that is it. And where is then the space for brand recognition, for the slow advancement on the steps of progress and refinement? Long things short, if in the beginning a small offering makes economical and logical sense, when you plan to stay on the market for longer, you should have a drawer of ready projects for future use, when things go well. And here we are dealing with a perfect example of this, in the form of practically the work of one person, who entered this enhanced stage of his company, as after our, very nice indeed, encounter with the Ruby Ethernet cable, we got for testing another, quite polarizing product in the audiophile community, the power cord David Laboga Custom Audio GR-AC-Connect.

The decision to mention the vastness, or lack thereof, of the company portfolio did not come to me by chance, as while the Wrocław based manufacturer, who does not even have a working web page, for what the owner sincerely apologises, and who’s distribution is mostly done through “whisper marketing”, it turns out, that David Laboga Custom Audio has quite a worked out catalog. And at that, one that encompasses all kinds of audio cabling, mostly in five different classes of technological advancement, with a choice between rhodium or gold plated confectioning.
Coming back at our dark product of desire, the DLCA (David Laboga Custom Audio) GR-AC-Connect, it is placed on the fourth level, counting from the bottom, or second from the top, with the DR series following it (with rhodium plated plugs), NR and QR. The top place is occupied by 3DR series. As appropriate for the silver medallist, it is supplied in an elegant, wooden box – you can see it in our unboxing session. The cable itself looks very attractive. The “snakelike”, grey-black-brown woven sheath (Viablue Stone?) supported by massive rectangular splitter boxes, which have also the function of anti-resonance isolators, with printing informing about the manufacturer, model, length and destination. The used plugs are very nicely looking 48 NCF from Furutech, coming from the Piezo Ceramic series, and the conductors are made from copper wires of different cross-section and construction. I could not get any more information about the technicalities from the manufacturer, as Mr. David is very sparse in sharing that info, being convinced, that the a product should defend itself based on sound, and the technical parameters do not say anything about its class. A nice surprise is the flexibility of the GR-AC-Connect, what is not so obvious giving its cross-section and weight. Maybe it is not really flabby, but a kind of inertia, that when placed in a certain position, it does not have the tendency of bouncing back, and it can be routed in, sometimes, very neck breaking ways. The situation is further helped by the thinner fragments, extending from the mentioned boxes to the plugs, which should allow to place our hero in any rack without too much ado.

Moving to listening, and as usual, when we do not know the history of a supplied product (and this one carried no signs of usage) I devoted the first few days to burn it in, and to try and get as much information as possible from the manufacturer about it. And while the cable reached full capacity fairly quickly, or if you like, stopped showing a tendency to make dramatic sound changes, the only information I was able to gather, is that it should fare best with big power amplifiers. This was a clear hint, that my Gargantua II would have some time off. Some quick gymnastics and the GR-AC-Connect ended up connected to the back of the 300W Bryston and … things started to become interesting. First of all, it was undisputed, that it is better than with the Acoustic Zen. Secondly, the changes for the better were in all aspects of the sound, not only in part of the key ones, and thirdly, the improvement was also to the volume of the sound, something, where the Acoustic Zen was not easily defeated. This was a clear sign, that the Polish cable must have a significant cross-section supplying the life-giving energy from the wall to the amplifier. A significant thing was, that together with the increased volume and mass of the sound generated with my system, there was no slowing down, no thickening of the contours of the lines delineating the virtual sound sources. Of course on synthetic and other material reaching down to the deepest areas of hell, in the likes of “Tina Snow” by Megan Thee Stallion, the loosening of the lowest notes was evident, but it was how this was recorded, and if this lowest bass would be kept in boundaries, then we would need to start being worried. The Laboga reached lower than the Acoustic Zen, so the bass murmurs were not only audible, but also pretty perceptible. On the much more audiophile “Khmer” by Nils Petter Molvaer, the effect of applying the Polish cable was even more readable. The precision of defining the natural instruments in space contrasted phenomenally with the synthetic, impressionistic blurs of ambient background. Interestingly, the trumpet of the leader did not lose anything of its “brass”, it was just slightly heavier and more golden in the middle of the sound spectrum it reproduces. This made it sound more mature, more noble, but still aggressive. But wait… I know this sound signature well. A quick change and … yes, precisely. A similar sound in my system is offered by the Furutech Nanoflux, with the difference being the GR-AC-Connect saturating the midrange more, what makes for example the “House of Gold & Bones, Part 2” by Stone Sour stings with more romantism, starting with the dark ballads and ending with the merciless banging and roaring of Corey Taylor. Half jokingly, half seriously one could say, that the mentioned album is seen by the Furutech from the industrial-metal perspective, while the Laboga stoner-metal perspective. Seemingly both points of view come from the same source, while the nuances allow to build a different perspective. The double kick on “Peckinpah” does maybe not have such a thin contours, but it compensates this nuance with bloody juiciness. On the other hand, the guitars in both versions, have the proper amount of “dirt” and granulation, and at the same time avoid artificial softening and becoming civilized. This should not be surprising in case of the Nanoflux, while with the GR-AC, it should be underlined and complimented, taking into account its saturating and thickening nature.
I made similar observations with classical music. The splendid „Paganini: Diabolus in Musica” by Salvatore Accardo with the London Philharmonic Orchestra sounded sweet, a bit facetiously, but indisputably splendid, as in this case, the emotional boost of the violin only improved its attractiveness, and to be clear – most virtual sources remained unchanged, and at the same time, they were extracted form the background of the orchestra more suggestively. This does not mean, that Accardo was enclosed in a glass box, as his interactions with the Londoners were as natural as they were obvious, the soloist just got an additional spotlight on him.

You cannot deny it, this must be said openly, that the David Laboga Custom Audio GR-AC-Connect is a cable, that fully earns the high-end tag. Despite a delicate signature, it does not only fully convey the information about the music played by the system powered by it, but it also does not limit the dynamics of even high powered amplification, what sometimes is a burden of people owning such amps. We can easily claim, that it combines the finesse, refinement and high energy throughput, what puts it in a very strong position compared to the competition. And at the same time, it only heightens the appetite for the top 3DR, although seeing the price tag, over two times higher, compared to the tested cable, the threshold of expectations for the Wrocław made flagship cable really runs high now.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC; Innuos PhoenixNet
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

As most of you know, trying to avoid repeating the same statements over and over in our descriptions, we try to use synonyms wherever possible. An ideal example are verbs like “company” or “manufacturer”. You cannot use them over and over, hence the usage of terms like “brand”, “stable”, “maker”. It is true, the meaning of all those is not exactly the same, there are minute differences, but you know immediately what we mean. And when it seems, that everything fits perfectly in its place, it happens, that some synonym, that saves us from repetition, becomes a much more adequate, or prestigious, description. In this time of globalization, I am thinking about “manufacture”. It not only reveals what we mean in terms of size, as it is small entity, but also it describes the pietist approach of this entity to its products. So what am I aiming at? Let me explain. Once again, in today’s text, you will have the opportunity to meet again, the Polish family endeavor David Laboga Custom Audio, a company that fulfils all the characteristics of a manufacture, yet sells its products to customers all around the world. However this time, after the surprisingly good reception of the Ruby Ethernet, enclosed in natural leather, we have another example of attention to all visual and sonic details from the Laboga brand, the GR-AC-Connect, which occupies the second highest spot in the price list.

Trying to put something together something about the construction of this cable, but due to the protection of the know-how by the manufacturer, we know only, that the conductor is based on a proprietary weave of copper wires of different purity and cross-section. Unfortunately we do not have any knowledge about the used products for shielding and isolation of these conductors. What we do know, is, that the visible boxes are not covers for any kind of more or less worked out filters, but a necessity to change the diameter of the cable before the plugs, and are filled with ballast to stabilize the cable, combatting vibrations. The last proper bit of information is the termination of the cable with plugs made by the Japanese Furutech and the covering of the thicker and thinner cable section in sheaths with a dark-yellow theme. In terms of logistics – the GR is provided to the potential buyer in a plywood box, covered inside with a graphite foam, and the company logo burned on the top lid.

What can I tell about our hero? For many of you it will be great news, as the main characteristic is the energy of the middle of the midrange. But reaching it happens in a somewhat specific way, as despite putting the sound this way, there is no trace of any kind of averaging. So what is all this about? After plugging the GR-AC-Connect into the system, we have the impression, that the expression of music is slightly pushed back, what seems at first, like less light is being shone on the virtual stage. There is no mud or brutal switching off the lights, but it is like for its projection less varnish was used, and hence it sparkless less. But after a few minutes it turns out, that this is a wrong interpretation of what is really happening. It turns out, that the sound is slightly darker, but it does not lose any transparency, the amount of information provided is really like before the change of cabling. However it is not completely the same, as it is directed towards an increase of pulse and energy of the music. It is still full of breath and spice in the upper registers, but with the difference, that we should not search for any kind of ultra-performance, what translates proportionally into a change of priorities towards energy of the events on the stage. Everything becomes more noble, but we still have an abundance of strong, multicolored lower registers, vivid and essential, yet fully informative midrange. Interestingly, this is such a natural presentation, that when after accommodation I returned to the pre-test configuration, in some aspects I needed to get accustomed again to the presentation, that was a master for me. I do not know how this is happening, but I caught myself on this at least twice. I like the taste of uncompromised vitality of music, but it turned out, that when it is skillfully civilized, it was also to my taste. So where is the catch? Truly? I do not know and frankly, I do not care. What is important, is how the Polish manufacturer fared in the end. As you can see from what I wrote, it did very positively. But what about music?
Let me put it this way. It does not make sense to write much about the individual genres, as each one of them, and every time, it will take advantage of all the assets of the tested cable. In effect, only their timbral priorities changed, which never ended in the music being too heavy. It was a bit more essential, but never with an overweight. This made rock music, but also all kinds of contemplative one, had a very good freedom of presentation, but with more perceived energy. Energy, that upped its palpability, and thus the feeling of integration with the musicians. This is seemingly not much, but in terms of coming as close as possible to the musician in our room, this really means a lot.

Is this power cord for everyone? If you are not trying to save your “shaky” systems, but are just looking for a more energetic look at the music, then I would say yes. This is a product, which has the center of gravity placed closer to the saturation of the sound, but never crosses the border of good taste. My system is proof of that. Like I mentioned before, the product from David Laboga Custom Audio changed the “G” spot, but in such an interesting way, that the return to the standard setup did not end with a sigh of relief, but with a moment of accommodation to a different way of sounding, not better, but maybe just ideally hitting my expectations of how it should sound. Are you surprised? If yes – they you probably know what to do, don’t you?

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Mephisto Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
– IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
– Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
– Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Manufacturer: David Laboga Custom Audio
Prices (Net): 1,8m / 2710 € (EU), 2840 € (UK), 2710€ (US); + 650€ each additional 50cm

Opinia 1

Ze względów wynikających z własnych mocy przerobowych, popytu i uwarunkowań ekonomicznych, większość małych wytwórców, czyli jedno – , bądź kilkuosobowych manufaktur swoją ofertę, przynajmniej w początkowym stadium egzystencji, ogranicza do jednej, góra dwóch propozycji. Jest to o tyle rozsądne posunięcie, że w przypadku niepowodzenia przedsięwzięcia straty są nazwijmy to dyplomatycznie akceptowalne. Jeśli jednak rozpoznawalność takiego bytu rośnie, klientów przybywa, a wraz z nimi zaczyna się „ssanie rynku” na nowe/wyższe/niższe modele, to nagle okazuje się, że nie wiadomo kiedy, ale portfolio zaczyna puchnąć do niemalże „korporacyjnego” poziomu. Można oczywiście się okopać na z góry upatrzonych pozycjach i uparcie robić tylko wspomniane dwa modele, jednak warto mieć w tym momencie świadomość pewnej „jednostrzałowości”, czyli mówiąc wprost konkretnego nabywcę do zakupu jesteśmy w stanie nakłonić raz i to by było na tyle. A gdzie miejsce na budowanie rozpoznawalności marki, gdzie możliwość sukcesywnego pięcia się po kolejnych szczeblach zaawansowania i wyrafinowania? Krótko mówiąc o ile na początek skromna oferta pod względem logicznym i ekonomicznym się jeszcze broni, to planując działalność na dłużej niż rok-dwa warto mieć w przysłowiowej szufladzie co najmniej kilka kolejnych, czekających na rozwój wypadków projektów. I właśnie z przykładem takiego – już rozwiniętego stadium praktycznie jednoosobowej działalności po raz kolejny się spotkamy, gdyż po szalenie miło przez nas wspominanej łączówce Ruby Ethernet przyszła pora na równie, nomen omen polaryzujący audiofilsko zorientowaną publiczność temat, czyli przewód zasilający David Laboga Custom Audio GR-AC-Connect.

Poruszona we wstępniaku tematyka zasobności firmowego portfolio nie wzięła się znikąd, bowiem pomimo braku własnej strony, za co ww. wrocławski producent szczerze przeprasza posypując głowę popiołem i modelu sprzedaży bezpośredniej opartej w znacznej mierze na tzw. marketingu szeptanym okazuje się, iż David Laboga Custom Audio dysponuje zaskakująco opasłym katalogiem. W dodatku katalogiem obejmującym wszelakiej maści okablowanie do zastosowań audio i to z reguły w pięciu stopniach zaawansowania technologicznego, a jakby tego było mało z możliwością doboru złoconej, bądź rodowanej konfekcji.
Wracając jednak do naszego dzisiejszego mrocznego obiektu pożądania DLCA (David Laboga Custom Audio) GR-AC-Connect plasuje się na czwartej pozycji od dołu, czyli na drugim stopniu podium, mając pod sobą serię DR (wtyki rodowane),NR i QR, a nad jedynie flagowy 3DR. Przy okazji, jak na srebrnego medalistę przystało dostarczany jest w eleganckim, drewnianym pudełku, któremu udało załapać się na sesję unboxingową. Sam przewód prezentuje się nader atrakcyjnie. „Wężopodobny”, szaro-czarno-brązowy pleciony peszel ochronny (Viablue Stone?) uzupełniają pełniące również rolę antyrezonansowych izolatorów masywne prostopadłościenne puszki splitterów z nadrukami informującymi o przeznaczeniu, producencie, modelu i długości. Do konfekcji użyto łapiących za oko, pochodzących z serii Piezo Ceramic, rodowanych 48-ek NCF Furutecha, a w roli przewodników wykorzystano miedziane żyły o zróżnicowanym przekroju i budowie. Więcej szczegółów natury technicznej od producenta niestety nie udało mi się uzyskać, gdyż pan David w dzieleniu się własnymi pomysłami jest nad wyraz lakoniczny wychodząc z założenia, że produkt ma się bronić brzmieniem a parametry o klasie takowego niewiele mówią. Miłą niespodzianką jest podatność GR-AC-Connect na zginanie, co przy jego średnicy i wadze wcale nie jest takie oczywiste. Może nie jest to dosłowna wiotkość a raczej swoisty bezwład, niemniej jednak ułożony w ustalonej pozycji przewód nie ma tendencji do sprężynowania, będąc jednocześnie przyjemnie podatnym na nieraz karkołomne wygibasy. Sytuację dodatkowo poprawiają cieńsze, wychodzące z ww. puszek, biegnące do wtyków odcinki, dzięki którym nawet w ciasnej szafce powinno dać się naszego gościa bez większych trudności zaaplikować.

Przystępując do odsłuchów i jak już zdążyliśmy się przyzwyczaić nie mając wiedzy na temat ewentualnego przebiegu dostarczonego egzemplarza (brak jakichkolwiek oznak sfatygowania) pierwszych kilka dni poświęciłem na jego rozgrzewkę w tzw. międzyczasie próbując od producenta wyciągnąć jakiekolwiek informacje co i jak w nim umieścił. O ile sam przewód dość szybko osiągnął pełnię swoich możliwości, bądź jak kto woli przestał wykazywać tendencje do dramatycznych zmian brzmienia, o tyle jedyne, co udało mi się stalkingiem wywalczyć była sugestia, że obiekt testu powinien najlepiej sprawdzić się w towarzystwie mocnych końcówek mocy. Był to zatem nader jasny sygnał, że moja dyżurna Gargantua II będzie miała chwilę wolnego. Szybka gimnastyka, GR-AC-Connect wylądował w zadku 300W Brystona i … zaczęło się robić ciekawie. Po pierwsze fakt, że jest lepiej niż z Acoustic Zenem był niezaprzeczalny. Po drugie zmiany na lepsze dotyczyły całości a nie jedynie części kluczowych aspektów, a po trzecie poprawa dotyczyła również wolumenu dźwięku, czego z reguły Acoustic Zen tak łatwo nie odpuszczał. Był to niewątpliwie znak, że rodzimy przewód też musi mieć zacny przekrój żył życiodajną energię z gniazdka dostarczających. Co istotne, wraz ze wspominanym wzrostem wolumenu a więc i masy generowanego przez mój system dźwięku nie szło jego spowolnienie, czy pogrubienie konturów źródła pozorne kreślących. Oczywiście na syntetycznym i zapuszczających się do piekielnych czeluści materiale w stylu „Tina Snow” Megan Thee Stallion poluzowanie najniższych składowych było ewidentne, jednak tak właśnie owa radosna twórczość została zarejestrowana i jakby nagle najniższy bas został ujęty w karby należałoby się zacząć martwić. Laboga schodziła jednak znacznie niżej od Acoustic Zena, więc basowe pomruki nie tylko były słyszalne, lecz również doskonale odczuwalne. Na zdecydowanie bardziej audiofilskim „Khmer” Nilsa Pettera Molværa efekt aplikacji rodzimego kabliszcza był jeszcze bardziej czytelny, gdyż precyzja definiowania zawieszonego w przestrzeni naturalnego instrumentarium fenomenalnie kontrastowała z syntetycznymi, impresjonistycznymi plamami ambientowego tła. Co ciekawe trąbka leadera nie tracąc nic ze swojej „blaszaności” została delikatnie dociążona i pozłocona w środku reprodukowanego przez siebie pasma, przez co brzmiała dojrzalej i dostojniej, lecz nadal zadziornie. Zaraz, zaraz. Przecież doskonale znam taką sygnaturę. Szybka roszada i … dokładnie tak. Podobne brzmienie oferuje przecież w mojej układance Furutech Nanoflux z tą tylko różnicą, że GR-AC-Connect nieco bardziej wysyca średnicę, przez co np. „House of Gold & Bones, Part 2” Stone Sour kąsa z większym romantyzmem poczynając od mrocznych ballad na bezpardonowym łojeniu i iście zwierzęcym ryku Coreya Taylora skończywszy. Pół żartem, pól serio można byłoby stwierdzić, że na ww. album Furutech patrzy z perspektywy industrial- a Laboga stoner – metalu. Niby oba punkty widzenia wywodzą się z tego samego źródła, lecz właśnie niuanse pozwalają budować im nieco inną narrację. Podwójna stopa na „Peckinpah” na rodzimym okablowaniu może nie ma takiej cienkiej kreski konturu, za to rekompensuje ów niuans krwistą soczystością. Z kolei gitarom w obu odsłonach udało się zachować właściwy sobie brud i granulację a tym samym uniknąć sztucznego wygładzenia i ucywilizowania, co o ile w przypadku Nanofluxa niespecjalnie powinno dziwić, co już w GR-AC już takie, właśnie ze względu na jego dosaturowująco-zagęszczającą sygnaturę, warte jest podkreślenie i skomplementowania.
Podobne obserwacje poczyniłem na klasyce. Wyśmienity „Paganini: Diabolus in Musica” Salvatore Accardo z London Philharmonic Orchestra zabrzmiał słodko, nieco krotochwilnie, ale bezdyskusyjnie wybornie, gdyż w tym przypadku emocjonalne „dopalenie” skrzypiec jedynie zwiększyło ich atrakcyjność, dla jasności – wielkość źródeł pozornych pozostała bez zmian, a przy okazji sugestywniej wyodrębniło je z tła orkiestry. Nie oznacza to bynajmniej zamknięcie Accardo w szklanej klatce, gdyż jego interakcje z Londyńczykami są tyleż naturalne, co oczywiste, a jedynie skierowanie na solistę dodatkowej wiązki światła.

Nie ma co owijać w bawełnę, tylko otwarcie trzeba przyznać, iż David Laboga Custom Audio GR-AC-Connect to przewód zasilający w pełni zasługujący na miano high-endu. Pomimo delikatnej własnej sygnatury nie tylko przekazuje pełnię informacji o reprodukowanej przez zasilany nim system muzyce, lecz również nie limituje dynamiki nawet wysokomocowych amplifikacji, co nieraz stanowi bolączkę ich posiadaczy. Śmiało zatem możemy stwierdzić, iż łączy w sobie finezję, wyrafinowanie i wysoką przepustowość energetyczną, co stawia go w bardzo mocnej pozycji na tle konkurencji, a jednocześnie tylko zaostrza nasz apetyt na topowy 3DR, choć biorąc pod uwagę ponad dwukrotną różnicę w cenie, w stosunku do naszego dzisiejszego bohatera, poprzeczka wymagań w stosunku do wrocławskiego flagowce szybuje na wybitnie morderczy pułap.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Jak znakomita większość z Was się orientuje, chcąc uniknąć powtarzania pewnych zwrotów lub określeń, czyli tak zwanego „masła maślanego” w naszych opisach, staramy się używać zastępujących je homonimów. Idealnym przykładem na to są słowa: „firma” lub „producent”. Nie da się ich bezboleśnie gramatycznie wkleić w tekst n-razy, dlatego z powodzeniem zastępujemy innymi typu: brand, stajnia tudzież manufaktura. Co prawda każdy z tych ostatnich w dokładniejszym tłumaczeniu ma minimalnie inne znaczenie, jednak wtajemniczeni czytelnicy natychmiast widzą o co nam chodzi. I gdy wydawałoby się, że wszystko jest na swoim miejscu, jak to zwykle w życiu bywa, czasem będący dla nas swoistym ratunkiem niepozorny homonim w odniesieniu do danego podmiotu gospodarczego staje się określeniem nie tylko bardziej adekwatnym, ale również podnoszącym jego wizerunkowy prestiż. Oczywiście w dobie często szkodliwej jakościowo globalizacji mam na myśli frazę „manufaktura”. Nie tylko zdradza, o co nam chodzi, czyli na tle wielkich koncernów działalność o niezbyt wielkich rozmiarach, ale dodatkowo wyraża zarezerwowany dla tego typu gospodarczego bytu pietyzm podejścia do związanych z jego egzystencją tematów. Co kombinuję? Już wyjaśniam. Otóż w dzisiejszym teście po raz kolejny będziemy mieli możliwość zapoznania się z w pełni wyczerpującą znamiona manufaktury, w znakomitej większości eksportującą swoje wyroby do klienteli z szerokiego świata, rodzinną firmą David Laboga Custom Audio. Jednak tym razem, po zaskakująco dobrym odbiorze ubranego w ręcznie szytą naturalną skórę kabla Ruby Ethernet, jako próba sprawdzenia zasadności mojego wywodu w kwestii dbałości o każdy szczegół nie tylko wizualny, ale również soniczny produktów spod znaku teamu Laboga, do naszej redakcji dotarł okupujący drugie miejsce w cenniku kabel sieciowy GR-AC-Connect.

Próbując skreślić coś na temat budowy rzeczonego kabla, niestety z uwagi na ochronę know how działań producenta wiemy jedynie, że w kwestii przewodnika jest oparty o firmowy splot różnej czystości i różnej średnicy drutów miedzianych. Niestety w błogiej niewiedzy pozostajemy również w odniesieniu do kwestii wykorzystanych półproduktów jako ekranowanie oraz izolację owego przewodnika. Wiemy natomiast, iż widoczne prostopadłościenne puszki nie są ostatnimi czasy modnymi „domkami” dla mniej lub bardziej rozbudowanych filtrów, tylko wymuszonymi konstrukcyjnie modułami zmiany średnicy kabla tuż przed wtykami i wypełnione specjalnym balastem służą jedynie stabilizacji, czyli de facto do walki ze szkodliwymi wibracjami. Ostatnią pewną informacją jest terminacja naszego bohatera wtykami japońskiego Furutecha, oraz ubranie grubszych i cieńszych odcinków kabla w przyjemną dla oka czarno-szarą z motywami ciemnej żółci plecionkę. Jeśli chodzi o temat logistyki GR-a, ta w celach sprawienia dobrego wrażenia na potencjalnym nabywcy odbywa się w wykonanej ze sklejki, wyściełanej wewnątrz grafitową pianką, z wypalonym na wieczku logo marki zgrabnej skrzynce.

Co ciekawego mogę powiedzieć o naszym bohaterze? Dla wielu z Was będzie to świetna wiadomość, bowiem najważniejszą jego cechą jest energia środka pasma. Jednak dotarcie do sedna tematu odbywa się w dość specyficzny sposób, gdyż mimo takiego postawienia sprawy muzyka nie nosi znamion jakiegokolwiek uśredniania. To o co chodzi? Mianowicie tuż po wpięciu GR-AC-Connect w tor odnosi się wrażenie minimalnego cofnięcia ekspresji muzyki, w pierwszej chwili sprawiającego wrażenie jakby mniejszego doświetlenia wirtualnej sceny. Spokojnie, bez mułu i brutalnego gaszenia światła, tylko jakby do jej projekcji użyto mniej politury, przez co mniej się błyszczy. Jednak już po kilku minutach okazuje się, że to stosunkowo błędny odczyt zaistniałej sytuacji. Otóż owszem, przekaz jest deczko ciemniejszy, ale ani krzty nie traci na transparentności, bowiem pakiet informacji jest na wskroś bliźniaczy do wersji sprzed roszady testowej. Jednak bliźniaczy nie w wersji jedno-jajowej, tylko z ukierunkowaniem na zwiększenie pulsu i energii muzyki. Nadal jest pełna oddechu i pikanterii w górnych rejestrach, z tą tylko różnicą, że bez szukania w nich wyczynowości, co wprost proporcjonalnie przekłada się na zmianę priorytetów w stronę energii wydarzeń scenicznych. Nagle wszystko jest kulturalniejsze, a mimo tego nadal pławimy się w mocnym, oczywiście wielobarwnym niskim rejestrze, nasączonej plastyką i esencją, jednak nieszczędzącej odpowiedniej ilości informacji średnicy, po z jednej strony minimalnie mniej agresywnych, ale z drugiej nadal lotnych i pełnych ekspresji wysokich tonach. Co ciekawe, to jest na tyle naturalna prezentacja, że gdy po akomodacji wracałem do konfiguracji przedtestowej, w pewnych aspektach musiałem ponownie przestawiać się na jej niegdyś wzorcowe wydanie. Nie wiem, jak to się dzieje, ale na takim obrocie sprawy złapałem się dwa razy. Niby lubię posmak nieposkromionej witalności muzyki, gdy tymczasem okazywało się, że jej umiejętne ucywilizowanie również bardzo mi odpowiadało. Gdzie jest haczyk? Szczerze? Nie wiem i tak naprawdę mnie to nie interesuje. Ważny jest finał działań naszego producenta. A jak widać po powyższym wywodzie, jest zaskakująco pozytywny. Co na to muzyka?
Powiem tak. Nie ma sensu rozpisywania się na temat poszczególnych nurtów, gdyż zawsze każdy z nich czerpał z naszego bohatera pełnymi garściami. W efekcie zmieniały się jedynie ich barwowe priorytety, które nigdy nie kończyły się zbyt mocnym osadzeniem muzyki w masie. Było esencjonalniej, ale nigdy z nadwagą. To zaś sprawiało, że tak muzyka rockowa, jak i wszelkiego rodzaju kontemplacyjna przy dobrej swobodzie prezentacji, oferowały jedynie większy udział odczuwalnej przeze mnie energii. Energi zwiększającej efekt jej namacalności, a przez to poczucia integracji z muzykami. Niby niewiele, ale w odniesieniu do naszego dążenia do maksymalnego zbliżania się do goszczonego w naszych domostwa muzyka, w końcowym rozrachunku bardzo wiele.

Czy powyższy kabel sieciowy jest dla wszystkich? Jeśli nie chcecie ratować swoich systemowych „ulepków”, tylko szukacie bardziej energetycznego spojrzenia na muzykę, jak najbardziej tak. To jest produkt, który przy ewidentnym osadzeniu punktu ciężkości w okolicach większego nasycenia świata dźwięku, nie przekracza dobrego smaku. Dowodem na to jest oczywiście mój zestaw. Jak wspominałem, produkt David Laboga Custom Audio zmieniał jego punkt „G”, jednak na tyle ciekawie, że powrót do standardowego połączenia nie kończył się zbawiennym okrzykiem „uf”, tylko dziwnym zbiegiem okoliczności chwilą akomodacji do innego, ale z pewnością nie diametralnie lepszego, a co najwyżej idealnie trafiającego w moje oczekiwania grania. Zaskoczeni? Jeśli tak, to chyba wiecie, co robić?

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
Źródło:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition,
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Producent: David Laboga Custom Audio
Ceny (Netto): 1,8m / 2710 € (wersja EU), 2840 € (wersja UK), 2710€ (wersja US); + 650€ za każde dodatkowe 50cm

Po wyśmienitej brzmieniowo biżuteryjno – fetyszystycznej łączówce Ruby Ethernet przyszła pora na kolejny produkt z portfolio rodzimej manufaktury David Laboga Custom Audio, czyli przewód zasilający GR-AC-Connect.

cdn. …

Opinion 1

The Americans have their Independence Day on July 4th, with the huge parades, family picnics, fireworks and other spectacular events (you know – everything is bigger on the other side of the big pond). In Poland the Independence Day falls on November 11th, when the weather is not so good, and allows only for marches of extremists with shaved heads, having regular battles with store windows. Around that time you could also usually see some audiophiles moving around the venues scattered around Warsaw, which hosted the Audio Video Show, when it was held on that date. But regardless of that, today, as we have November 11th again, we decided to approach a Polish product, which comes from a manufacturer embedded in the professional market, and who has not only local influence, but is also recognized abroad, especially in the USA. His products are used by artists like Al Di Meola, David Eleffson (for now ex-Megadeth), Jeff Waters (Annihilator), Steve Lukather (TOTO) as well as by sound engineers like Hiro Furuya (Vladimir Ashkenazy, Vienna Philharmonic Orchestra, Berliner Philharmonics, Eric Clapton, Elton John and Billy Joel), Maor Applebaum (Annihilator, Faith No More, Rob Halford, Sabaton, Sepultura), Ross Robinson (Korn, The Cure, Sepultura – yes, He is responsible for the sound of “Roots”, Machine Head, Slipknot, Limp Bizkit), etc., then this manufacturer must be doing things right, as all those mentioned people are not following any trends, as if you could talk about trends with regard to cabling, and they do not need to prove anything to anybody. So when those big fishes reach out for the wires made in Wroclaw, then it is time we have also a look at them (wires – not fishes) and have a listen. But to make things more interesting, instead of analog wires, which provoke only mild emotions, we were very satisfied and are looking forward to have a close contact with the top LAN cable – the David Laboga Custom Audio Ruby Ethernet.

According to the rule, that you can only make the first impression once, David Laboga did not leave anything to chance. Starting with the wires themselves – hand made and placed inside calf leather sheets, though the wood-linen-leather etui and scented (true, true!) plug covers (something that should not be a surprise, as the input plug has a real ruby installed in it – visible on this photo) and finishing with everything being worked out to the most minute detail (I recommend you to view the unboxing photoshoot).
And please do not try to claim it not being ecological, telling the sheath could be made from so called eco-leather. Because the natural leather used here is just a by-product of the food industry, with the only change being, that it was not wasted, but used for a very exclusive purpose. You could say – I pay – I demand, but in this case, the approach of the manufacturer, bordering on perfection, reminds me of Japanese manufacturers, where nobody is in a hurry, everything has its own place and time, and choosing their products you know, that you are dealing with something absolutely proprietary and special. As proof to my words you can look at the cable 聖HIJIRI ‘TAKUMI’ MAESTRO and headphones Final Sonorus X or Denon AH-D9200, where I felt similarly flattered during my first contact with them / unboxing. A nice company, don’t you think?
So we have a hand sewn leather sheath, not in a ruby color, what the name could suggest, but more a burgundy one, with the, typical for this company, black, pressed plugs with markings indicating directionality and the logo. We know almost nothing about how the tested cable is setup on the inside, as the only thing I could get from the manufacturer, is that the wires are made from copper of different diameter and purity. But this all is still nothing, as true issues started, when I tried to get the information, in which category the cable is made. And? And it turned out – in … none. Interesting, that despite the fact, that after initial connection to the Silent Angel switch it changed the LED color from green to worrying orange, and the Lumin started to show networking errors, everything returned to normal a moment later. I mean, that the Lumin stopped showing errors, and while the switch remained lit orange, it did accept the cable and provided the player with data. As it turned out, that when transferring “civilian” data, the increase in throughput / speed of transmission means progress, then with audio, the way of transfer, quality of the wiring and low amount of interference, both intrinsic as coming from outside, matters more. It is also worth mentioning, that the inside of the sheath is filled with some soft fibers (wool?) what allows the wires inside to have an additional, anti-vibration isolation.

But the most important things are still ahead of us; till today I did not have any conscious contacts with David Laboga Custom Audio cables, I only heard about them from other people, so they remained a mystery to me. In addition the cable received was only initially burned in, so it needed thorough accommodation, and this meant, that it will not be a short-lived, maybe a week long contact, but we will need to spend much more time together. And this is what happened, although the Ruby just taken out of the box showed surprising maturity and refinement. However with each day the volume of its assets grew.
But let us start at the beginning. When the changes resulting from burning in the cable in and having it aligned with the rest of the system, what confirmed that our guest reached full stability and I started to listen more attentively to it, as against opinions of cable sceptics and people theorizing on internet forums, for whom having a cable transfer data, confirmed with a screenshot from Speedtest.net, is all they need, I must tell you, that ethernet cables do have influence on the sound of audio systems, of course those that utilize streaming and play files. We have confirmed this, more or less aptly (this is for you to decide) when discussing the offerings from Fidata (HFLC), the Polish Audiomica Laboratory (Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence), Furutech (Lan-8 NCF) or the extreme Synergistic Research Galileo SX Ethernet. And it is also the case here. The Ruby “sounds” in its own way, completely different to most of the previously mentioned competition. I put “most of” on purpose, as in some aspects, the Wrocław made cable shows many similarities to his Japanese counterpart, the mentioned Fidata HFLC. I mean the effect of „unplugging”, opening up the communication channels – transfer of data. Additionally this was shown in a very distant way to the certain dizziness caused by the scale of changes I felt when testing the top of my references to date – the Synergistic Research Galileo SX Ethernet. Instead of stunning you with its absolute, like the American cable, the Laboga Ruby uses a much softer way of entangling you – it allows to get acquainted with the above average resolution, which is de facto on the same level as from the Galileo, step by step, making you drown in the world of sounds created by the Polish cable slowly but surely. The tested cable builds the stage a little bit further away that its mentioned competitor, presenting it from a bigger distance, so while the amount of details is the same, their presence is less, I would not call it obtrusive, as this statement carries some negative connotations, but it does not invade our comfort zone. We can see everything, when we decide to see everything, in contrast to the Synergistic, which puts everything in front of us. As an example we could take the blues album “The Bookends” by Eric Gales, recorded by the late David Bianco and finished by Matt Wallace, and then re-mastered by Maor Applebaum, what implies using cables made in Wrocław, both the mournful, as well as the more funky blues enchanted with density and brilliant placement on bass foundation, providing full information about its differentiation. So we have here a situation, where musicality does not mean any mudding, but phenomenal coherence, combined with the mentioned resolution. So you can hear everything, but without any laboratory coldness or excessive analyticity.
On the “Isa” by Zaz it became clear, that the resolution I was talking about does not mean, that our ears would be mercilessly beaten by French sibilants, which while indisputably communicative, gained not only politeness, but I would even say refinement. I mentioned a few times, during reviews of extreme high-end, that from a certain threshold, true, an irrationally high one, some “artifacts” native for certain performers, like for example underlining sibilants, or even lisping, stop being parasitic anomalies, but become unbreakable characteristics of those performers. And this is how it happened this time – Zaz can rustle, but this is not an error in post-processing, but her charm. Interestingly, Natasha St-Pier on “Croire”, softened in post-production and fit in commercial, slightly plasticky, frames, was far from becoming overly sweetened and sticky. Seemingly the depth of the stage was reduced in a noticeable way, but the accent placed on melodicity and digestibility showed clearly, that you will not find any audiophile charms there.
However my biggest surprise was for me the listening to the album “Unto the Locust” by Machine Head, an album to date categorized as garage-ruthless. Yet with the Laboga in the sound path it transformed in a dreamlike butterfly with a murderous temper, or even the contemporary version of a dragon, forgotten by God and people, which tempts with brilliant colors, just asking to come closer to see them better, just to spit venom in our eyes, in a moment of our inattention. Please forgive me those extensive metaphors, but on the above example, you can clearly see, what this ruby sheathed cable really can do. While keeping full dynamics in micro and macro scale as well as timing of the mad tempos, the Ruby was able to make things slightly denser and move the stage behind the line of speakers, thus creating a truly apocalyptic scenery. With inborn grace it created a picture of destruction based on ruthless guitar riffs, ecstatic (including the blasts in “This is the End”) drums of Dave McLane and the raging roars of Robert Flynn. I will tell you, that the compression that troubled me during listening earlier, was put in the background, as through the presentation being moved to the back, it also became less constraint, and the wider perspective turned out to be the bulls-eye.

So are we dealing here with an ideal cable, suitable for everybody? Well, regarding the first part of the question it is not me, who can judge it, but regarding the second part, then … absolutely not. It is hard to expect, that a buyer expecting a blast directly in his/her face and expansive aesthetics, where only the first line of offence counts, would appreciate the refinement, multi-layered planes and precision in depicting the further planes offered by the David Laboga Custom Audio Ruby Ethernet. But returning to the beginning, the ideal, you must regard the Ruby as a connector of highest quality, what I somehow suggested comparing it to the Synergistic Research Galileo SX Ethernet, showing only the differences between them, which are not class differences, but just different ideas of how a cable should sound. This is why I warmly and honestly recommend to test the Wroclaw made cable in your own system, as this is proof, that reference can come in many flavors, and only we can choose which path to audio-nirvana we will follow.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones / Synergistic Research MiG SX
– Integrated amplifier: Wzmacniacz zintegrowany: Pathos Inpol² MkIIPathos Inpol² MkII
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC; Innuos PhoenixNet
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Rogoz Audio 4SM
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Trying to introduce you smoothly into today’s theme, I will repeat once more, that I am certain about my knowledge regarding the influence of analog audio cabling – signal, loudspeaker and power on the audio system, based on my own experience. Even more, after years of battling audio-voodoo hunters, I think I have a similar certainty regarding digital cables like SPDiF, AES/EBU, USB or Ethernet. But probably not many of you know, that lately our Polish manufacturers have a lot to offer on markets abroad. Yes, in the world market. Unfortunately in some cases this is something so stigmatizing, or engaging so many resources, that those companies do not bother with our local market. Of course for them this is not something they care too much about, as when they fare well abroad, then they are happy enough. But from our point of view, it is good to know, what products our indigenous companies have, that could conquer the international markets. This is the background for today’s test, a presentation of the Wrocław based David Laboga Custom Audio. Do you know that company? No? No need to worry, this is not so important, as this manufacturer provided such an interesting product, that regardless of that knowledge, I suggest you to read on. What will we be talking about? For me this is an element of contemporary audio systems, as the first item, from hopefully a longer term cooperation, is the digital cable Ruby Ethernet. Interested? I think that in today’s world, where streaming is very important, you should be. And if so, please be invited to read my impressions below.

Unfortunately in this case the description of the construction of the tested cable will be extremely short, as most strategic information is the manufacturer’s sweet secret. The only thing I managed to find out, was, that the conductors are OFC copper wires with different diameters and purity, and after appropriate shielding, the whole is put into a hand sewn, natural leather. The whole production ends with the linen protective caps being soaked in a luxury smell, what gives the final product an extra feeling of exclusivity. Is this all a bit sparse? For many of you probably yes. But frankly speaking, for the end user the technicalities are something secondary, so without trying to find issues where there are none, I will move to the paragraph describing the influence of the cable on the existing system with joy.

Maybe this will be a bit perverse start for the description of the sound of music reproduced with the tested cable, but I would like to remind you, that a quite important aspect of the final perception is the way each individual component sounds. It is known, that in our game, we come across three main ways of creating music. The first one is when clarity is placed above everything else, thus ending above the line of neutrality. The second one is kind of common sensual walk following the path of balancing the mass, timbre and freedom of presentation. The final one is the other pole to the first, strong compaction and coloring of the sound waves coming from the instruments. But what is the goal of what I am telling you here? Very simple. It is about the fact, that if a product is holding too much to one of the characteristics mentioned, it sometimes voids the music from the so much needed soul. So in the end this means, that the final assembly of different products, of course depending on the requirements of the listener, should contain bits and pieces of all the mentioned characteristics. And those are the symptoms presented by the tested product, as on one hand it offers great vividness, timbre and mass of sound, on the other, it did not forget to have enough breath. This, with a pleasant weight of the sound, translated into very interesting expanding of the virtual sound stage with information. And all that without any irritating elements like overblown sibilants, but only as a light of resolution shining on the back of the stage.
This state was really a grist to the mill for almost every genre of music. True, compared to the recently tested Synergistic Galileo SX the weight and vividness of music drifted in their bigger presence, but as I mentioned, the added value despite the increased density was the nice uphold of the extended stage width and depth. How is this possible? The key word here is probably the great resolution of the cable, which gave the music appropriate amounts of information without moving its essentiality down on the spectrum. This then resulted in the fact, that regardless of the music played, starting from classical, through jazz, including heavy rock, all the time, the system involved me so much, that I unknowingly listened to each disc from beginning to the end. Was it AC/DC with the strong guitar riffs on the disc “Power Up”, RGG with the great piano with a strong, but not fattened double-bass – “Szymanowski”, or the brilliant violin work of Salvatore Accardon on “Diabolus In Musica”, every time, despite being in theory moving away from my usual sound aesthetics of more aggression towards more calmness, I still perceived the whole as a splendid interpretation of the same material, only now with the difference, that it was placed a little lower with the timbre and essence. Seemingly it was darker, juicier, and due to that slower, but consistently, with enough vigor and freedom. Without looking for extra praise in the area of signal rise speeds, but still with proper drive. Usually such influence ends after listening to a few discs with symptoms of boredom, yet with the Laboga Ruby Ethernet I have not felt this for even a moment. And what is the reason for that? In the first case, it was the encounter with the increased energy of the guitars of Angus and Malcolm Young. In the next, it was the nice build-up of the depth of the sound stage. In the third – the phenomenal timbre of the violin of S. Accardo. Is this still not enough? Not for me. If everybody knew how to do that. Even more, I would not be sincere, if I would not mention, that a few from the many albums I listened to during the session, were shown from a more intimate side, than I have usually, what, based on the master of maximally common sensual freedom, I account to very rare, but positive phenomena. I did not think, that departure from my usual preferences, supported so well by the tested cable, could be so interesting. Kudos.

Now based on the text above, can I claim, that the David Laboga Custom Audio Ruby Ethernet is a cable for everyone? Not for everybody, as there is no one out there, that can satisfy each and every person alive. But I can with confidence say, that the things it does, and the way it does those things, makes the impression, that the majority of people potentially interested in buying it – even when they have a densely sounding system – will find common grounds with it. The reason for this supposition is of course my test, which showed clearly the assets of the cable, despite my system being in the realm of solid saturation. And we are talking here about not very small assets, as it is not easy to give an audio system another dose of saturation, while not losing control over the readable presentation of the whole, not only in the light and shadow part, but also reproducing the reality of the sound stage properly. This only a select few can accomplish, and among them, you will find the tested Polish cable. So if you are looking for an Ethernet cable, there is no way around trying it out. In my opinion it is really worth your time.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Gryphon Audio Mephisto Stereo
– Loudspeakers: Dynaudio Consequence Ultimate Edition, Gryphon Trident II, Gauder Akustik Berlina RC-11
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond
– IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
– Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
– Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Manufacturer: David Laboga Custom Audio
Price:9 039 PLN/1m; 9 859 PLN/1,5m; 10 679 PLN/2m; 12 319 PLN/3m

Opinia 1

Amerykanie mają czwartego lipca swój Dzień Niepodległości, huczne parady, rodzinne pikniki, pokazy fajerwerków i inne spektakularne (wiadomo przecież nie od dziś, że tam – za oceanem wszystko jest największe) atrakcje. Z kolei u nas Narodowe Święto Niepodległości wypada, tak jak dziś – 11 listopada, gdy aura najdelikatniej mówiąc nie rozpieszcza i przynajmniej do wybuchu pandemii nakłaniała do gremialnych przemarszów jedynie gładko ogolonych ekstremistów toczących bohaterskie potyczki pod placówkami jednej z sieci prasowo-księgarsko-kosmetycznej, oraz zdecydowanie mniej bojowo nastawionych audiofilów przemykających chyłkiem pomiędzy rozstrzelonymi na mapie warszawy obiektami zaadaptowanymi na potrzemy Audio Video Show, o ile tylko takowe w wiadomym terminie się odbywało. Mniejsza jednak o to, gdzie, kto i po co dreptał, gdyż w ramach dzisiejszej, wybitnie świątecznej – właśnie z racji 11 listopada odsłony postanowiliśmy wziąć na redakcyjny tapet produkt na wskroś rodzimy, lecz zarazem powstały w „warsztacie” (wy)twórcy, który nie dość, że wywodzi się z rynku profesjonalnego, to w dodatku posiada ugruntowaną na nim pozycję i to nie wyłącznie lokalnie a głównie za granicą, w tym w U.S.A. Skoro bowiem z jego rękodzieł korzystają zarówno takie tuzy jak Al Di Meola, David Eleffson (na chwilę obecną niestety ex Megadeth), Jeff Waters (Annihilator), Steve Lukather (TOTO), jak i masteringowcy Hiro Furuya (Vladimir Ashkenazy, Vienna Philharmonic Orchestra, Berliner Philharmonie, Eric Clapton, Elton John, and Billy Joel), Maor Appelbaum (Annihilator, Faith No More, Rob Halford, Sabaton, Sepultura), Ross Robinson (Korn, The Cure, Sepultura – tak, to właśnie On stoi za brzmieniem „Roots”, Machine Head, Slipknot, Limp Bizkit) , etc., to coś musi być na rzeczy, gdyż nie są to osoby podążające za jakimiś modami, o ile w ogóle o modzie na przewody może być mowa i nikomu, niczego udowadniać już od dawna nie muszą. Skoro zatem owe grube ryby sięgają po wrocławskie druty, to najwyższy czas i nam się im (drutom, nie rybom) przyjrzeć i przysłuchać. Żeby jednak nie było za nudno, zamiast budzących jedynie umiarkowane emocje przewodów analogowych, z niekłamaną satysfakcją i zainteresowaniem przyjęliśmy propozycję przetestowania topowej na chwilę obecną łączówki lan – David Laboga Custom Audio Ruby Ethernet.

Zgodnie z zasadą mówiącą, iż pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz David Laboga nic nie pozostawia samemu sobie, czy też o zgrozo przypadkowi. Począwszy bowiem od samych – ręcznie wykonywanych i obszywanych licową skórą cielęcą przewodów, poprzez drewniano-płócienno-skórzane etui na … perfumowanych (serio, serio!!!) kapturkach ochronnych na wtyki (co nie dziwi, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, iż we wtyku wejściowym jest wklejony prawdziwy rubin – widoczny na tym zdjęciu) skończywszy wszystko (polecam uwadze unboxingową sesję fotograficzną) dopracowane jest w najdrobniejszych detalach. I proszę tylko nie próbować krzywić się na „nieekologoczność” ww. naturalnego peszelka wskazując na eko-zamienniki, gdyż tak po prawdzie owa prawdziwa skóra jest li tylko odpadem przemysłu spożywczego, więc zamiast trafić na przemiał znalazła takie a nie inne, w dodatku wielce ekskluzywne, zastosowanie. Niby Klient płaci, i to niemało, więc ma prawo wymagać, jednak bezkompromisowe, graniczące z obsesją na punkcie perfekcji, podejście naszego rodzimego producenta nieodparcie kojarzy mi się z japońskimi manufakturami, gdzie nikt nigdzie się nie spieszy, wszystko ma swoje miejsce i czas a decydując się na ich wyroby mamy pełną świadomość obcowania z czymś na wskroś autorskim i wyjątkowym. Jako dowód powyższych dywagacji posłużę się przykładem przewodu 聖HIJIRI ‘TAKUMI’ MAESTRO i słuchawek Final Sonorus X oraz Denon AH-D9200, kiedy poczułem się równie „dopieszczony” podczas pierwszego kontaktu / unboxingu. Całkiem zacne towarzystwo, nieprawdaż?
Mamy zatem ręcznie szyty skórzany oplot w kolorze może nie tyle rubinowym, na co wskazywałaby nazwa, co raczej burgundowym z firmowymi czarnymi, wytłaczanymi korpusami wtyków z oznaczeniem kierunkowości i logotypem. O wewnętrznej budowie naszego dzisiejszego bohatera wiadomo niemalże tyle co nic, gdyż jedyne co udało mi się od producenta wyciągnąć, to informacja, iż jego żyły wykonano z miedzi o różnej czystości i średnicy. To jednak nic, gdyż prawdziwa „jazda” zaczęła się, gdy próbowałem uzyskać jego specyfikację odnośnie tego, w jakiej „kategorii” chodzi. I? I wyszło, że w … żadnej. Co ciekawe, pomimo faktu, iż po wpięciu mój dyżurny switch Silent Angel od razu z kojącej zieleni zmienił kolor diody na niepokojący pomarańcz a Lumin w pierwszej chwili sypnął błędem sieci, to po chwili paniki wszystko wróciło do normy. Tzn. transport jakoś z Rubym się przeprosił a switch, choć uparcie łypał na mnie przekrwionym okiem, to jednak zaakceptował obecność rodzimej łączówki. Okazało się bowiem, iż o ile przy przesyle „cywilnych” danych wzrost przepustowości/prędkości przesyłu śmiało możemy uznać za oczywisty progres, o tyle przy streamingu audio zdecydowanie większą wagę ma sam sposób transmisji, jakość przewodników i jak najniższy poziom tak wzajemnych, jak i dochodzących z zewnątrz interferencji. Ponadto wnętrze skórzanego tunelu wypełnia jakaś miękka i zarazem sprężysta włóknina (wełna?), dzięki czemu biegnące wewnątrz żyły mają dodatkową, antywibracyjną izolację.

Najlepsze jednak dopiero przed nami, gdyż nie mając do tej pory żadnych świadomych kontaktów z okablowaniem David Laboga Custom Audio a jedynie znając je ze słyszenia, znaczy się z opowieści osób trzecich, były one dla mnie jedną wielką niewiadomą. Dodając do tego jedynie wstępne wygrzanie dostarczonej na testy sztuki a więc konieczność jej gruntownej akomodacji, doskonale wiedziałem, że to nie będzie przelotny tygodniowy romans, tylko pobyć ze sobą będziemy musieli znacznie dłużej. I tak też się stało, gdyż choć wyciągnięty prosto z pudełka Ruby już na starcie wykazywał się zaskakującą dojrzałością i wyrafinowaniem, to z każdym dniem wolumen jego walorów rósł.
Jednak po kolei. Gdy wynikające z „układania” i wygrzewania się przewodu zmiany praktycznie zanikły, co niezbicie dowodziło iż nasz gość osiągnął pełną stabilizację coraz uważniej zacząłem mu się przysłuchiwać, gdyż wbrew opiniom kablosceptyków i decybelującym na internetowych forach komputerowym teoretykom, dla których już sam fakt działania czegokolwiek, niekiedy potwierdzony screenem ze speedtestu, jest sukcesem samym w sobie z przykrością muszę stwierdzić, iż przewody ethernetowe, czyli popularna skrętka, również na brzmienie systemów audio, oczywiście tych wykorzystujących streaming i granie z plików, wpływ mają, co poniekąd udało nam się mniej, bądź bardziej trafnie (ocenę pozostawiamy Państwu) w ramach testów oferty Fidaty (HFLC) rodzimej Audiomica Laboratory (Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence), Furutecha (Lan-8 NCF), czy wreszcie ekstremalnego Synergistic Research Galileo SX Ethernet udowodnić. I tak też jest w niniejszym przypadku, gdyż mówiąc wprost Ruby „gra” po swojemu i diametralnie inaczej od większości ww. konkurencji. Z premedytacją napisałem większości, gdyż pod pewnymi względami wrocławski przewód wykazuje zaskakujące podobieństwo do swojego japońskiego odpowiednika, czyli wspomnianej Fidaty HFLC. Chodzi bowiem o efekt swoistego odetkania, udrożnienia kanału komunikacji – przesyłu danych. W dodatku efekt podany w sposób daleki od swoistego oszołomienia skalą zachodzących zmian, jakim swojego czasu poraził mnie uparcie stojący na samym szczycie moich osobistych referencji Synergistic Research Galileo SX Ethernet. Zamiast bowiem porażać swym absolutem wzorem amerykańskiego pobratymca Laboga Ruby stosuje zdecydowanie łagodniejszą metodę uzależniania – pozwala bowiem sukcesywnie, krok po kroku oswajać się z ponadprzeciętną i de facto operującą na tym samym poziomie co Galileo rozdzielczością wraz z osłuchaniem i coraz większym „wsiąkaniem” w świat magicznych dźwięków kreowanych przez wrocławską łączówkę. Rodzimy przewód buduje bowiem scenę nieco dalej aniżeli ww. konkurent, prezentuje ją z nieco większego dystansu, dzięki czemu choć ilość detali jest taka sama, to już ich obecność staje się mniej nie powiem, że przytłaczająca, gdyż słowo to ma zbyt pejoratywny wydźwięk, co raczej nie wchodzi w strefę naszego komfortu. Widzimy powiem wszystko kiedy sami zdecydujemy, że chcemy owe wszystko widzieć, w przeciwieństwie Synergistica, który niejako stawia nas przed faktem dokonanym. Przykładowo na dziwnym zbiegiem okoliczności zrealizowanym przez tragicznie zmarłego Davida Bianco i dokończonym przez Matta Wallace’a a z kolei zremasterowanym przez Maora Appelbauma, a więc również z użyciem wrocławskiego okablowania, bluesowym albumie „The Bookends” Erica Galesa zarówno rzewne, jaki podszyte funkowymi rytmami bluesy czarowały gęstością i świetnym usadowieniem w basowym fundamencie zapewniając jednocześnie pełny wachlarz informacji o jego zróżnicowaniu. Mamy bowiem sytuację, gdy szeroko rozumiana muzykalność nie oznacza onirycznego rozmycia i przysłowiowej buły, lecz fenomenalną koherencję idącą w parze ze wspomnianą rozdzielczością. Słychać zatem wszystko, jednak bez zbytniej analityczności i laboratoryjnego chłodu.
Z kolei na „Isa” Zaz jasnym stało się, iż odmieniana przez wszystkie przypadki rozdzielczość bynajmniej nie oznacza bezpardonowego smagania naszego słuchu francuskimi sybilantami, które choć bezsprzecznie komunikatywne dzięki rodzimej łączówce nabrały nie tylko ogłady, co wręcz wyrafinowania. Kilkukrotnie, przy okazji recenzowania ekstremalnego high-endu, wspominałem o tym, iż od pewnego, co prawda irracjonalnie wysoko zawieszonego, pułapu pewnego rodzaju natywne dla poszczególnych wykonawców „artefakty” jak właśnie podkreślanie sybilantów, czy wręcz seplenienie przestają nosić znamiona pasożytniczych anomalii a stają się jedną z nierozerwalnych cech konkretnych postaci. I tak też jest w tym przypadku – Zaz potrafi zaszeleścić, jednak to nie jest kiks post-procesu, lecz jej urok. Co ciekawe, złagodzona „na produkcji” i wbita w komercyjne, nieco plastikowe, ramy Natasha St-Pier na „Croire” daleka była od zbytniego polukrowania i ograniczającej czytelność przekazu lepkości. Niby głębokość sceny została w zauważalny sposób zredukowana, jednak postawiony na melodyjności i lekkostrawności akcent jasno dawał do zrozumienia, że próżno doszukiwać się tu audiofilskich doznań.
Jednak największym zaskoczeniem był dla mnie odsłuch do tej pory kategoryzowanego jako garażowo-bezpardonowego albumu „Unto the Locust” Machine Head. Tymczasem z Labogą w torze przeobraził się w zjawiskowego motyla o morderczym usposobieniu, bądź może nawet współczesną odmianę jakiegoś zapomnianego przez ludzi i Boga smoka, który z jednej strony kusi soczystymi barwami i zachęca by podejść bliżej tylko po to by w chwili naszej nieuwagi plunąć nam w oczy śmiercionośnym jadem. Wybaczą Państwo te kwieciste metafory, jednak na powyższym przykładzie nad wyraz dobrze słychać, cóż ten otulony rubinowym wdziankiem drut tak naprawdę potrafi. Zachowując bowiem pełnię dynamiki tak w skali mikro, jak i makro i timing szaleńczych temp Ruby był w stanie delikatnie zagęszczając i cofając poza linię głośników scenę nadać całości iście apokaliptyczny wymiar. Z wrodzonym wdziękiem kreował obraz zniszczenia oparty na bezlitośnie smagających riffami gitarach, ekstatycznych (włącznie z blastami na „This is The End”) partiami perkusji Dave’a McLane’a i wściekłym rykiem Roberta Flynna. Powiem wręcz, iż doskwierająca do tej pory przy odsłuchach kompresja zeszła na dalszy plan, gdyż poprzez wspomniane wycofanie prezentacji zyskała ona więcej swobody a odrobinę większa perspektywa okazała się przysłowiowym strzałem w dziesiątkę.

Czy mamy zatem do czynienia z przewodem idealnym i dla wszystkich? Cóż, jeśli chodzi o pierwszą część pytania nie mi o tym wyrokować, jeśli zaś chodzi o część drugą, to … w żadnym wypadku. Trudno bowiem oczekiwać, by nabywca oczekujący uderzenia prosto w twarz i iście ekspansywnej estetyki, gdzie liczy się tylko pierwsza linia działań docenił wyrafinowanie, wieloplanowość i precyzję budowania dalszych planów oferowaną przez David Laboga Custom Audio Ruby Ethernet. Wracając natomiast na początek, czyli ów ideał, to nie sposób nie uznać Ruby’ego za łączówkę najwyższych lotów, co poniekąd podprogowo sygnalizowałem porównując ją do Synergistic Research Galileo SX Ethernet jedynie wskazując dzielące je różnice i to nie klas, co wyłącznie pomysłu na dźwięk. Dlatego gorąco i szczerze zachęcam do przetestowania wrocławskiego przewodu we własnym systemie, gdyż jest to niezbity dowód na to, że referencja niejedno ma imię i tylko od nas zależy, w którą ze ścieżek prowadzących do upragnionej audio-nirwany skręcimy.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones / Synergistic Research MiG SX
– Wzmacniacz zintegrowany: Pathos Inpol² MkII
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable; Synergistic Research Galileo SX SC
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC; Innuos PhoenixNet
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Rogoz Audio 4SM
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Próbując jakoś zgrabnie wprowadzić Was w dzisiejszy temat, po raz kolejny powtórzę, iż o wiedzę wpływu analogowego okablowania audio – sygnałowego, kolumnowego i sieciowego – na bazie własnych doświadczeń już od dawna jestem spokojny. Ba, po wielu latach batalii z tropicielami zagadnień audio-woodoo podobnym stanem ducha mogę się pochwalić również w przypadku okablowania cyfrowego typu: SPDiF, AES/EBU, USB i Ethernet. Jednak prawdopodobnie niewielu z Was wie, że ostatnimi czasy w tych dziedzinach rodzimi wytwórcy mają sporo do powiedzenia na zagranicznych rynkach. Tak tak, na bardzo brutalnym rynku ogólnoświatowym. Niestety czasem jest to na tyle stygmatyzująca, bądź angażująca moce przerobowe sytuacja, że na działania u nas w kraju nie starcza czasu bądź nerwów. Naturalnie dla owych podmiotów nie jest to stan zmuszający do podnoszenia jakiegoś szczególnego larum, gdyż jeśli bez jakichkolwiek problemów świetnie radzą sobie w obcych landach, to tylko się cieszyć. Jednak z naszego punktu widzenia dobrze jest wiedzieć, czym ciekawym nasi rodacy podbili przecież bardzo wymagający międzynarodowy rynek. I właśnie taki wydźwięk, czyli prezentacja niezbyt znanego u nas, wrocławskiego producenta David Laboga Custom Audio będzie miało nasze dzisiejsze spotkanie. Znacie? Nie znacie? Spokojnie, nie ma to większego znaczenia, gdyż owa manufaktura zaproponowała do testu na tyle ciekawie wypadający produkt, że bez względu na stan posiadanej wiedzy sugeruję zapoznać się z poniższym tekstem. O czym będziemy rozprawiać? Dla mnie o istotnym elemencie współczesnych systemów audio, bowiem jako pierwszą jaskółkę testową być może dłuższej współpracy, David Laboga własnym logistycznym sumptem zaproponował cyfrowy kabel sygnałowy Ruby Ethernet. Interesujące? Myślę, że w dzisiejszych, mocno stawiających na streamowanie muzyki czasach, bardzo. A jeśli tak, to z przyjemnością zapraszam do lektury poniższych spostrzeżeń.

Niestety w tym przypadku opis budowy rzeczonego kabla będzie ekstremalnie krótki, gdyż większość strategicznych informacji jest słodką tajemnicą producenta. Jedynie co udało mi się w tej materii dowiedzieć, to wykorzystanie różnej czystości i różnej średnicy miedzianych drucików OFC w roli przewodnika oraz po stosownym ekranowaniu, finalne ubranie całości produktu w naturalną, ręcznie szytą skórę. Całą produkcję natomiast wieńczy – bez względu jak to zabrzmi, proces nasączania ochronnych materiałowych kapturków, nadającym poczucie ekskluzywności produktu, zapachem luksusu. Trochę mało? Cóż, dla wielu pewnie tak. Tylko tak prawdę mówiąc, na koniec dnia technikalia dla końcowego użytkownika są sprawą drugorzędną, dlatego bez szukania problemu tam gdzie go nie ma z przyjemnością przejdę do akapitu opisującego wpływ kabla na testową konfigurację.

Być może opis brzmienia muzyki z użyciem tytułowego kabla zacznę trochę przewrotnie, ale na wstępie przypomnę, iż dość istotnym aspektem jego końcowego postrzegania jest oferowany sznyt grania nawet pojedynczego komponentu. Jak wiemy, w naszej zabawie bardzo ogólnie rzecz biorąc, zderzamy się z trzema podstawowymi sposobami kreowania świata muzyki. Pierwszym jest wariant stawiający na jej wyrazistość ponad wszystko, plasując się tym sposobem nieco powyżej linii neutralności. Drugim w miarę zdroworozsądkowe kroczenie drogą zrównoważenia masy, barwy i swobody prezentacji. Zaś na przeciwnym biegunie mamy do czynienia z mocnym zagęszczeniem i zabarwieniem dobiegających do nas wygenerowanych instrumentami wibracji powietrza. Jaki cel ma ów wywód? Bardzo prosty. Chodzi bowiem o fakt, iż zbytnie trzymanie się danego produktu li tylko jednej z wyartykułowanych specyfik prezentacji, czasem pozbawia muzykę tak ważnej podczas obcowania z nią duszy. To zaś oznacza, że konglomerat wielu produktów w zależności od potrzeb konkretnego słuchacza, w moim odczuciu powinien czerpać ze wszystkich wspomnianych specyfik. I właśnie takie symptomy zdradzał nasz bohater, gdyż z jednej strony oferując fajną plastykę, barwę i masę dźwięku, z drugiej nie zapominał o zapewnieniu jej odpowiedniego oddechu. To natomiast przy przyjemnej wadze dźwięku przekładało się na ciekawe informacyjne rozbudowanie wirtualnej sceny muzycznej. Jednak bez jakichkolwiek oznak przerysowania typu drażniące sybilanty, tylko jako doświetlającą tylne plany rozdzielczość.
Taki stan był prawdziwą wodą na młyn praktycznie każdej muzyki. Owszem, w stosunku do niedawno testowanego Synergistica Galileo SX waga i plastyka muzyki podryfowała nieco w stronę ich większego udziału, jednak jak wspominałem, wartością dodaną mimo zagęszczenia atmosfery było fajne utrzymanie rozbudowania sceny w wektorach szerokości i głębokości. Jak to możliwe? Słowem kluczem takiej sytuacji jest prawdopodobnie dobra rozdzielczość kabla, który mimo przesuwania poziomu esencjonalności przekazu w dół obdarzał go dobrym pakietem danych. To natomiast powodowało, że bez względu na rodzaj muzyki od klasyki, przez jazz, z ciężkim rockiem włącznie, system przez cały czas bez problemu wciągał mnie w mimowolne przesłuchanie każdej płyty od deski do deski. Czy to AC/DC z mocnymi gitarowymi popisami na krążku „Power Up”, RGG ze świetną pracą dostojnego fortepianu wespół z mocnym lecz nie otyłym kontrabasem – „Szymanowski”, czy na koniec zjawiskowe popisy skrzypcowe Salvatore Accardo na płycie „Diabolus In Musica”, w każdym przypadku mimo odejścia od w teorii mojej codziennej estetyki większej agresji, na rzecz spokoju, nadal całość odbierałem jako znakomitą interpretacją tego samego materiału z tą tylko różnicą, że w osadzonej nieco niżej barwowo i esencjonalnie odmianie. Niby ciemniej, soczyściej, przez to odrobine wolniej, jednak konsekwentnie z wystarczającym wigorem i swobodą. Bez szukania poklasku w dziedzinie szybkości narastania sygnału, ale nadal z dobrym drivem. Zazwyczaj takie działanie po przesłuchaniu kilku pozycji płytowych kończy się symptomami znudzenia, tymczasem z niewiadomych mi powodów podczas obcowania z kablem Laboga Ruby Ethernet taki stan ducha nie wystąpił nawet przez moment. Przyczyna? W pierwszym przypadku listy wykonawców było to zderzenie z ciekawie wzmocnionymi pakietem energii wiosłami Angusa i Malcoma Younga. W kolejnym fajne budowanie zjawiskowej w domenie głębokości wirtualnej sceny. Zaś w trzecim znakomita barwa dzierżących pierwsze skrzypce skrzypiec S. Accardo. Mało? Dla mnie wystarczy. Oby wszyscy wiedzieli, jak to zrobić. Mało tego. Byłbym nieszczery, gdybym nie wspomniał, że kilka z wielu przesłuchanych innych albumów w testowej konfiguracji pokazało się z jakby bardziej intymnej niż mam na co dzień strony, co bazując na wzorcu maksymalnie zdroworozsądkowej swobody z przyjemnością zaliczam to do bardzo rzadkich, acz pozytywnych zjawisk. Nie sądziłem, że odejście do moich codziennych preferencji, tak dobrze doprawione przez naszego bohatera, może być tak ciekawe. Szacun.

Czy bazując na powyższym tekście jestem w stanie stwierdzić, że David Laboga Custom Audio Ruby Ethernet jest dla każdego? Dla każdego nie, bo jeszcze się taki nie urodził, co … . Jednak spokojnie mogę powiedzieć, iż to, co i jak robi, sprawia wrażenie, że wielu z potencjalnych zainteresowanych – nawet z dość gęsto brzmiącym zestawem – ma duże szanse znaleźć z nim pole do porozumienia. Powodem takiego przypuszczenia jest oczywiście moja testowa przygoda, która mimo oscylowania redakcyjnego zestawu w okolicach solidnego nasycenia znakomicie pokazała, gdzie tkwią walory tytułowego kabla. A rozprawiamy o nie byle jakich walorach, gdyż niełatwo jest tchnąć w zestaw audio dodatkową szczyptę nasycenia, a przy tym nie stracić kontroli nad czytelną prezentacją całości nie tylko w odpowiednim światłocieniu, ale dodatkowo z oddaniem realiów rozbudowania odtwarzanych wydarzeń scenicznych. To potrafi niewielu, w gronie których znakomicie odnajduje się, co bardzo istotne, rodzimy bohater naszego spotkania. Zatem jeśli jesteście na etapie poszukiwań takiego kabla, nie pozostaje nic innego, jak spróbować. W moim odczuciu naprawdę warto.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
Źródło:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Dynaudio Consequence Ultimate Edition, Gryphon Trident II, Gauder Akustik Berlina RC-11
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
– wkładka: MIYAJIMA MADAKE
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy: Sensor 2 mk II

Producent: David Laboga Custom Audio
Ceny: 9 039 PLN/1m; 9 859 PLN/1,5m; 10 679 PLN/2m; 12 319 PLN/3m