Tag Archives: digital transport

Opinion 1

As we have already managed to shyly mention in the unboxing teaser that while in the analog domain we have nothing to be ashamed of, I mean we Poles, the exploration of the digital is much more difficult topic. Admittedly, if we look at the subject a bit more broadly, the situation is saved by cables designed for the transmission of zeros and ones, signed by, for example, Next Level Tech, Audiomica, or WK Audio TheRed Digit, but digital sources are scarce. Some time ago, the Amare Musica Diamond Server appeared on the market, but lately all went quiet about the brand itself and its products. Fortunately, nature abhors a vacuum, so Marcin Ostapowicz, a person who feels like a fish in water amongst all the digital files, decided to fill the gap in his catalog by introducing another brand name, after JPLAY and JCAT, and it is exactly from that new brand we will be testing the XACT S1 audio file transport, or streamer if you prefer to call it that way, and we cordially invite you to read the results below.

Usually, in the section dedicated to the appearance of the products that visit us, we allow ourselves maybe not so much to use too much verbiage, but sometimes quite spontaneously pay attention to various tidbits that catch our eyes, but to tell the truth, this time – looking at the S1, I did not really know what to write. Well, about what should I write, since looking at the chassis of our guest I have only two associations – with an oversized external drive casing and… a miniaturized, „modern classic” style TV cabinet with the charming name „Zośka”. Okay, enough jokes, because the design of the XACT S1 is a conscious and well-thought-out manifestation of minimalism, and it boasts a certain, unobtrusive elegance, where at least in the delivered unit (a fully black version is also available), the natural silver aluminum of the rounded body contrasts successfully with the black color of the front. The button located in its left corner, surrounded by an amber halo of backlight, responsible for powering on/placing into standby of the unit, seems to perform the honorable role of the only decorative accent. The lack of fashionable and seemingly obligatory high-resolution display, LEDs informing about the tasks performed, or even any buttons for manual operation makes it necessary to use the dedicated app, and I will discuss it just a moment. A moment that I will devote to an inspection of the back of the tested transport, which surprises no less than the fascia, although the surprise here results more from a certain redundancy, rather than from any shortcomings. Looking from the left, we get a three-pin IEC power socket, a voltage selector appropriate for a given region, six (!!) gold-plated RJ45 ports (Wan + 5 pcs. Lan), an SD card slot from which we will run the operating system / define the function of the device itself (transport/switch) and three USB ports – one for connecting an external mass storage and two others are outputs for external DACs, one of which does not have a 5V power bus. The whole thing is armed with four quite modest rubber feet, so it is worth looking around for something a bit more sophisticated, especially since the choice here is extremely wide. It is enough to mention the Polish Franc Audio Accessories, the American Synergistic Research, or the English Audio Engineers.
Coming back to the issue of control, the manufacturer offers a dedicated JPLAY app. And there would be nothing unusual about it, if it weren’t for the fact that it is available only for Apple’s iOS, so unlike the competition – e.g. Auralic, which can be easily operated either from the front panel or with the participation of third-party applications, without the iPhone/iPad XACT will remain completely insensitive to our strenuous efforts. In short, if you have not gone beyond the comfort zone signed by Windows and/or Android so far, you will have to add to the price of the S1 min. 1.6 kPLN for the appropriate controller. Supposedly, with the expected amount of 12,000 € for the central unit and 6k€ for a set of LAN + USB cabling, another 370 € does not make much difference, it is still worth keeping this detail in mind when placing an order, so that after receiving the package, you do not have to look around nervously, searching for a place offering accessories with the bitten fruit logo.
And speaking of functionality, in addition to the support/compatibility with the repositories provided by the Tidal platforms (without Tidal Connect) and Qobuz, I will also point out a rather surprising feature, which, if my memory serves me correctly, I encountered for the first time in my reviewing practice. Well, after setting the playback queue (regardless of whether it is based on the content of streaming services or physically on the built-in SSD/present in the local NAS ), XACT must „see” the controlling app all the time in the network. Without that, it ostentatiously finishes its work after overdubbing the song played at the moment and that is that. Therefore, you cannot burn in the device, or anything attached to it, during the night or during your absence, if you are controlling it from the phone you are using on a daily basis. Interestingly, the manufacturer himself does not tell anything about this „feature”, and I probably would not have noticed it myself, if I had not had to go to the garage for a moment during the listening session and thus disappeared from the radar of the home router. Intrigued by the observed anomaly, I contacted Marcin, who not only confirmed the above behavior, but considered it completely … and fully consistent with his assumptions. Well, maybe I am a mannered and ossified dinosaur, but at least from my point of view, clinging to only one environment (iOS) and not storing the desired playlists/albums in the memory of the main unit is quite a „bold” step in terms of acquiring buyers. And at this point, I am not speaking of any particular malice or aversion to the Cupertino giant, but only about an analytical approach to the market share of the American manufacturer. If, according to Canalys (link), at the end of last year, Apple smartphones had a 33% share in the European market (in the US it looks similar, while in Poland it is 19%), then I assume that the decision was conscious, and from the very beginning the company resigned from 2/3 of the potential clientele, which is surprising, to say the least.
When it comes to the innards it is there, where the crème de la crème of the Wrocław-based manufacture comes in, because the heart is the proprietary ZeNA (Zero-Noise-Architecture) motherboard based solely on linear voltage regulators and powered by the optimo™ x1 linear power supply with capacitors (including the flagship Muse and Fine Gold Nichicon) with a total capacity of 140,000 μF. The whole thing is controlled by a super-stable Emerald OCXO clock and all Lan connectors are gold-plated, shielded and separated by 12-core transformers. As a data storage (the system is stored and each time booted from an SD card) a 4TB SSD is used, specially selected for the sound, which can be replaced with an 8TB unit on request (during initial configuration).

Okay, but apart from the appearance and ergonomics, the most important thing for potential buyers is probably how the XACT S1 sounds. And I dare say that it sounds clearly and surprisingly different from most of the solutions available on the market. I deliberately wrote that the majority of them, not all of them, because not so long ago I had the opportunity to „play” with the top 432 EVO Master for a while, and the Polish streamer transport is clearly going in the direction of the aesthetics represented by the Belgian competitor. This is because the sound is so far from the commonly understood „digital” presentation, that if you do not know that a file source is playing, you can be completely convinced, you are listening to a representative of the analog domain. The first thing that strikes the ears is the extraordinary smoothness and calmness of the presentation, but achieved not by lessening of the resolution and limitation of dynamics, but through the highest level of realism, at which the domain represented by the source, whether digital or analog, does not have the slightest importance, or at least a secondary, or tertiary one. What really counts is the music, and clearly here it is the most important thing. For example, the guitar „In Between Thoughts… A New World” by the duo Rodrigo y Gabriela, which came out very „vinyly”, but not like on long play records, but in terms of „strings”, in which the timbre and „body” of the guitars lead the way over edge and precision. However, again I would like to note that we are still moving on the level of differences of an aesthetic nature, not of a qualitative nature, so shifting the emphasis from analytic and resolution to the melodic and emotional aspect does not degrade any features in favor of others. We still operate with the full volume of information, and only the final effect is composed in a slightly different way. Looking for an analogy, one could dare to say that the S1 is an evident contradiction of studio analytics and is definitely closer to the music lover’s point of view. However, the above associations should also be accompanied by appropriate footnotes, because this music lover’s character is only a keyword, giving a general idea of the approach of the tested transport to the reproduced material. Just an initial and general tip for people looking for certain characteristic features of a rather unspecified degree of intensity. Nevertheless, in retrospect, I can see that due to this melomaniac and extremely addictive musicality, surprisingly often during the tests, the repertoire included on my playlists was not only coming from the circle of dangerous roars and sharp guitar pounding („CARNAL” Nothing More), but also from areas I reach for very rarely. For example, the free-jazz „Ganryu Island”, which is the result of cooperation between John Zorn and Michihiro Sato, and for an outsider resembles the recording of the end of a lavishly drunk party at a toy stand with toys for animals and instruments for preschoolers. However, with XACT in the sound path, these seemingly random sounds began to form a quite reasonable whole, arousing interest, instead of irritating as usual. Coming back to the heavier types of rock („Bring Out Your Dead” by ELYSION), let me mention that the S1 was characterized by a very interesting feature. Well, despite the apparent softness of the lowest frequencies, it was impossible to accuse them of slowing down, loss of control or lack of resolution. Everything was in its place, and yet you could say everything about the bass of the tested transport, except that it is „crunchy” and usually it is the crunchiness that gives resolution. And here it is, seemingly soft, but still in control. Just such a tender brute. Because when it was necessary to strike, the blow was as merciless as it was precise. And he was rendered with innate finesse, but that goes without saying.

Therefore, there is nothing else left for me to do but to sum up. Due to the sound features represented, I consider the XACT S1 as a kind of alternative to most of the competing solutions available on the market. In fact, by some of the listeners focused on the most analytical sound, it may even be considered an evident example of an aberration, but looking from the perspective of faithful acolytes of analogue, the Wrocław made streamer seems to be a 100% obvious choice, because operating at the same level of coherence as the sources known to them, due to working on files and not „vinyl stampings”, it is devoid of any parasitic artefacts, which, when read mechanically, are as obvious as they are inevitable. In fact, keeping the turntable logic, there is no point in leaving it alone, because without the controller it will only play to the end of the song, although unlike the good old „grinder” it will not scrub unproductively with the needle while waiting for the tonearm to be lifted. So if you are looking for a source that provides above-average listening pleasure, even during long sessions, with virtually any source material, then the XACT S1 should certainly be on your list.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Vitus SCD-025mkII
– Network player: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Turntable: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet fuse
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Speaker cables: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Switch: Quantum Science Audio (QSA) Red + Silent Angel S28 + Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Ethernet cables: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Do you know the Polish brand JPLAY? No? This means only one thing – you are not using files. Namely, the point is that this Wrocław-based entity successfully entered not only the domestic, but also foreign, market a few years ago with a dedicated program for decoding files while listening to music. Time passed, the product gained more and more reputation and in the meantime new ideas were born in the head of the brand’s owner, until the moment came to implement another idea in the form of XACT. This time, unlike in the beginnings of the brand’s existence, the project is already fully formed, as it consists of digital signal and DC power cabling, anti-vibration feet and the flagship design, which is the first Polish fully fledged file server, the S1. What from this list has made it to our testing room? Of course, the company flagship, the streamer, provided directly by the manufacturer, equipped with the company’s XACT S1 proprietary software.

The tested server, which can play and stream music, is quite a large device, due to the fact that it contains a hard drive inside. On one hand, it is quite wide, because it reaches the size of typical audio designs, on the other hand, it is not high, for the purposes of cool visualization, it is just a few centimeters high, and thirdly, it is quite deep, because it occupies a standard platform for sound generating gear. All in all it is a flat cuboid wrapped in an oval aluminum band. Perhaps the photos do not reflect this, but despite its large size, it is a really neat device. And it is neat not only because of the clash of the colors of the aforementioned aluminum of the main part of the case with the black of the front and rear panels, but also because the designer, following the spirit of the times, did not put any display in the fascia. Is this an error on their behalf? For many, perhaps. However, let’s not fool ourselves, no matter how much we want to act in terms of the process of listening to music from files, we are doomed to open a program that controls the player on a dedicated tablet or smartphone. After all, in the vast majority of cases, even if there is such an option, you do not go to the system and click the buttons on the front, but if you want to make adjustments to the music selection, you do it in the app, while sitting comfortably in your armchair. That is why the decision was made to abandon the display and thus minimize the height of the device, which has a good effect on the visual perception of the product. In this way, the slightly recessed front of the S1 is equipped only with a square switch oriented on the left flank, illuminated by an amber glow, and on the right side in the lower part of the brand logo. As for the rear connection panel, this one offers us 5 LAN inputs, one WAN, an SD card slot, 3 USB inputs (DAC, HDD, DAC no 5V), a power socket and a voltage selector for powering the device. In terms of technicalities, it is worth mentioning the with the mentioned 4TB SSD inside the device, the S1 can work as a regular server/router/switch or a player controlled by the proprietary JPLAY app. I will not write about the list of supported formats, because XACT-S1, literally and figuratively, in addition to supporting Qobuz and Tidal platforms, copes with practically everything that is currently available. To conclude the paragraph about the design, I will also mention that during the test we used the company’s XACT DIGITAL CABLING (LAN, USB), the test of which will be published shortly.

How did the streamer fare? Well, its presence in the editorial system for several days was a very positive surprise for me. It did not try to make the presentation radically different from the competition, but it uses their best features to present its idea of sounding and making listening a pleasure. What do I have in mind as points of reference? Let me tell you. In order to show how the Wrocław-based XACT S-1 fared, I decided to compare its capabilities with such giants of our market as the well-known Auralic and Lumin. Each of the mentioned brands has its supporters and opponents, and their main features are playing with a clear line and energy of the former, as well as the dense and vivid, well supported by the rest of the ranges, midrange of the latter. Two worlds, but as it happens in life, they are not always able to reconcile the needs of the entire population of music lovers. That’s why I think that our today’s hero will be able to fill a kind of niche. What niche you may ask? Well, the S1 sounds with great timbre, a full package of information and interesting lightness. No, not with slimming, but with effortless recreation of soundstage events in the ether. And while it would seem that this is the end of the list of interesting aspects of the XACT’s sound, the Polish player has one more ace in its sleeve, which is the vividness of playing. Without artificially inflating the clarity of the sound, such as the sharpness of the drawing or turning up of the energy level, it can balance these features, so that the message is homogeneous, and at the same time reflects well the spirit of the material. And it is this ability to show even the greatest predatoriness of music in an aesthetic, that is pleasantly received, because it avoids the intrusiveness of reproduction without losing its essential features. And in my opinion is what can convince those who are undecided about the previously mentioned ways of communing with music. It was so contagious, that after returning to the Lumin after the test I needed a few tracks to accommodate, and I will not say, but with the help of juggling some cables, I made an attempt to get closer to the sound the Polish player. At first, it seemed impossible to me to present the actions of AC/DC „Highway To Hell” with appropriate flair, and at the same time with a certain, maintaining the joy of listening, smoothness. However, it turned out that it was possible. With the EXACT, there was a drive and an appropriate amount of mass in the sound, but also a hint of smoothness. Of course, the eulogists of maximum sharpness would probably prefer the “blood coming from the ears” type of sound, but there is no need to deceive ourselves, no manufacturer who wants to offer a universal, but at the same time pleasant for the majority of the population of homo sapiens device, will go for such an extreme experience. The reason for that? Banal. Of course, it is about choosing the aesthetics of the presentation in such a way that both strong rock and the cult concert of Keith Jarrett from Köln sound as good as possible at a given price level. After all, the aforementioned “blood from the ears” will not allow the piano to sound homogeneous enough, so manufacturers have to make compromises, which in my opinion the owner of the XACT brand has implemented them very well. At the beginning of the test, I thought that it would be boring because of this, but after understanding the approach to the subject matter and achieving this sonic result, it turned out that it was radically different. Strongly, expressively, but in a good tone, in relation to a pleasant way of spending free time with music playing in the background.

How will I conclude the above description? Do not worry, I will not try to put grandiose sentences to the paper, because the tested XACT S1 will defend itself perfectly. Let me just remind you that by deciding on it, we will get a world of music that avoids experiential extremes, like on the one hand whipping the listener with excessive sharpness of the presentation, and on the other being too strongly embedded in the mass. Its sonic offer is above this and focuses on a good consensus between these borderline features. It sounds smooth, but with good resolution and without tiring effort, which will certainly allow the buyer to spend long hours with the music in full excitement of the emotions contained in it. And that is what we want, or not?

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Quantum Science Audio (QSA) Red
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
USB cable: ZenSati Silenzio
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
Accessories: Quantum Science Audio Red fuse; Synergistic Research Orange fuse; Harmonix TU 505EX MK II; Stillpoints ULTRA MINI; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END, Furutech NCF Power Vault-E
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Dynavector DV20X2H
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder: Studer A80

Distributor: JCAT
Manufacturer: XACT
Prices
XACT S1: 12 000 € + 2 000 € – optional upgrade into 8TB
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m

Opinia 1

Dość przewrotnie parafrazując powiedzenie o konieczności wykonywania back-upów pozwolę sobie stwierdzić, iż współczesnych melomanów można podzielić na tych, którzy używają źródeł plikowych i tych, którzy lada moment zaczną z nich korzystać. O ile bowiem świat już dawno bardzo mocno się skurczył i stał się globalną wioską, w której miejsce skąd i gdzie zamawiamy interesujące nas przedmioty zdewaluowało do zupełnie nieistotnego drobiazgu, to już krytyczny stał się czas, którego nie tylko cofnąć się nie da i w miejscu nie stoi, lecz co gorsza mamy go coraz mniej a więc jego wartość wzrasta szybciej niż daleko nie szukając bitcoiny. Dlatego też chcąc być z wydawniczymi nowościami nie tylko na bieżąco, co mówiąc wprost nie kupować przysłowiowego kota w worku a przy okazji nie tracić wspomnianego drogocennego czasu na wycieczki po lokalnych sklepach w poszukiwaniu upragnionego, bądź po prostu nowego albumu konkretnego artysty, z którego (albumu, nie artysty) finalnie „podejdzie” nam jeden, góra trzy utwory. I w tym momencie na scenę wkraczają one – wszelkiej maści plikograje, które m.in. umożliwiając subskrypcję serwisów streamingowych pozwalają na natychmiastową weryfikację interesującego nas kontentu a gdy ten „podejdzie” dodanie go do ulubionych i/lub zakup wersji fizycznej, bądź w pełni cyfrowej w celu zapisania jej na twardym dysku. Do powyższego grona z pewnością można zaliczyć naszego dzisiejszego gościa, który oferuje, przynajmniej względem starszego rodzeństwa, w pewnym sensie ulgowy bilet do świata wysokiej jakości streamingu. Mowa o zaskakująco kompaktowym i zarazem wysoce wyspecjalizowanym transporcie/serwerze plików Aurender N150, który podobnie do swoich poprzedników (A15, A200) trafił do naszej redakcji dzięki uprzejmości łódzkiego Audiofastu.

Jak już zdążyłem wspomnieć mogącego pochwalić się zaledwie 21,5 cm szerokości, 6,3 cm wysokości i 35,5 cm głębokości N150 śmiało możemy uznać za reprezentanta przysłowiowej „azjatyckiej” rozmiarówki. Ot takiej cyfrowej slim-fitowej XS-ki, którą z reguły zawsze da się gdzieś wcisnąć bez konieczności rozbudowy/wymiany posiadanego stolika. Co prawda w porównaniu z pełniącym u mnie li tylko rolę NAS-a maluchem I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB Auralic jest znacznie głębszy, ale trudno się tym różnicom dziwić jeśli weźmiemy pod uwagę fakt obecności w trzewiach 150-ki zasilania, w dodatku liniowego. Przejdźmy jednak do konkretów. I tak, korpus wykonano z satynowo anodowanego na czarno, bądź srebrno aluminium a ściany boczne zastąpiono masywnymi radiatorami. Z kolei front to połączenie funkcjonalności i firmowego minimalizmu z centralnie umieszczonym 3” wyświetlaczem AMOLED, zlokalizowanym po jego lewicy, otoczonym aureolką, włącznikiem i czterema przyciskami funkcyjno/nawigacyjnymi po prawej. Nie mniej minimalistycznie prezentują się plecy oferujące wyłącznie trzy porty USB – jeden Audio Class 2.0 będący wyjściem na zewnętrzny przetwornik oraz parę USB 3.0 do obsługi zewnętrznych pamięci masowych, izolowany port Gigabit Ethernet i zaślepkę kieszeni na dodatkowy 2,5” dysk twardy HDD/SSD (max. 8 TB). Litanię zamyka zintegrowane z włącznikiem głównym i komorą bezpiecznika gniazdo zasilające IEC.
Sercem urządzenia jest nisko-mocowy, dwurdzeniowy procesor Intela współpracujący z 8GB RAM-u i 240GB przeznaczonym na system i bufor (cache) dyskiem NVME. Szczególna troską objęto zasilanie, które nie dość, że jest w pełni liniowe, to dodatkowo jest bezprzerwowe (UPS) i dopieszczone superkondensatorami (podobnie jak np. w Faradach).

Pod względem ergonomii i przyjazności sterowania N150 znacząco wyprzedza ostatnio przez nas recenzowany transport/serwer XACT S1 bowiem co prawda również nie posiada na wyposażeniu pilota, więc bazuje na autorskiej aplikacji (w tym przypadku Aurender Conductor), jednakże jest ona dostępna zarówno na iOS-a, jak i Androida, więc nie ma przysłowiowej selekcji na bramce na lepszy i gorszy sort potencjalnych nabywców i związane z tym ewentualne, dodatkowe wydatki. Ponadto na upartego da się Aurenderem sterować z poziomu frontowych przycisków, co może nie jest optymalnym rozwiązaniem, lecz jeśli komuś lekarz zalecił więcej ruchu wydaje się być sensownym pretekstem do podniesienia czterech liter z kanapy i przedreptania kilku metrów. Sam Conductor doczekał się już czwartej odsłony, o czym dumnie informuje stosowną ikonografiką i daje dostęp nie tylko do wszelkich nastaw, lecz również zapewnia intuicyjną nawigację po zasobach muzycznych zgromadzonych na wewnętrznych i zewnętrznych (podpiętych po USB, jak i dostępnych w lokalnej sieci) dyskach oraz, co oczywiste, nieprzebranych zasobów oferowanych przez popularne serwisy streamingowe w tym Spotify, TIDAL i Qobuz. Wzorem swego ww. poprzednika 150-ką również nie da się nie tylko sterować, lecz i wpiąć w ekosystem Roona. Tzn. nic nie stoi na przeszkodzie by tytułowy transport działał w tej samej sieci co Roon, lecz wzajemnie widzieć się nie będą i tyle.

A jak Aurender N150 gra? Bo przecież gra. W dodatku po swojemu i na własną modłę, co w głowach zafiksowanych li tylko na bit-perfekcyjności jednostkom jakimś dziwnym trafem się nie mieści. No i o owa gra w pełni zasługuje na miano … analogowej, bowiem po słusznie minionym okresie błędów i wypaczeń, czyli zachłyśnięcia się hiper-detalicznością i iście prosektoryjną analitycznością wszystko wróciło do normy. Na rynek trafia coraz więcej operujących w domenie cyfrowej urządzeń zdolnych grać przede wszystkim muzykę a nie zlepek przypadkowych dźwięków. Taki był rodzimy XACT S1, czy też są sukcesywnie zdobywające uznanie w coraz szerszym gronie odbiorców produkty 432 EVO. I „małego” Aurendera z pewnością do tego grona należy zaliczyć. Ba, wyszło wręcz, że w bezpośrednim porównaniu z moim, co prawda podrasowanym zewnętrznym zasilaniem (Farad Super3), jednak zazwyczaj stawianym po bardziej „analogowej” stronie barykady Lumïnem U2 Mini N150 oferuje jeszcze gęstsze i bardziej wysycone brzmienie z delikatnie obniżoną równowagą tonalną. Całe szczęście owa analogowa gęstość nie oznacza przysłowiowego wylania dziecka z kąpielą, czyli poświęcenia czy to otwartości góry, czy też wyssania otaczającego muzyków powietrza i towarzyszącej im aury pogłosowej, lecz jedynie wyrafinowane podkręcenie saturacji barw, ich temperatury oraz wręcz obsesyjną troskę o koherencję i homogeniczność przekazu. Dzięki czemu, już i tak niezbyt krzykliwy a jednocześnie z racji swej wieloplanowości i iście zegarmistrzowskiej złożoności „In Cauda Venenum” Opeth zabrzmiał nie tylko na wysoce satysfakcjonującym poziomie pod względem dynamicznym i ze świetną rozdzielczością, co zyskał na dostojeństwie i potędze. Podobnie odebrałem obecność w torze 150-ki przy ścieżce dźwiękowej do „Carnival Row: Season 1”, na której dzieje się naprawdę sporo a jednocześnie właśnie przestrzenność i pewna, połączona z niskimi tąpnięciami eteryczność buduje klimat. A tym razem uwypuklone zostały składowe odpowiedzialne za wspomnianą klimatyczność i spektakularność. Partie organów, złożone orkiestracje, czy też okazjonalne chórki i wokalizy intensywniej operowały emocjami jeszcze zwiększając efekt pewnego podskórnego niepokoju, udanie budując napięcie i narrację.
Warto również podkreślić bardzo wyraźne różnicowanie jakości serwowanego 150-ce materiału. Mówiąc wprost doskonale na niej słychać nie tylko różnice pomiędzy poszczególnymi realizacjami (kolekcjonowanie różnych (re)masterów jak najbardziej ma w tym wypadku sens), lecz i dostawcami treści Spotify/TIDAL/Qobuz, oraz chmurą/pamięciami masowymi. I wcale nie są to niuanse natury kosmetycznej, gdyż praktycznie w 99,9% materiał odtwarzany z dysku na Aurenderze brzmiał lepiej – tak pod względem rozdzielczości, jak i namacalności oraz dynamiki. Porównując 1:1 te same nagrania materiał odtwarzany z chmury tracił na wieloplanowości i holografii, co jasno wskazywało na ewidentnie niższą jakość serwowaną przez platformy streamingowe a nie np. przepustowość sieci, gdyż jak w części poświęconej technikaliom czarno na białym stoi, nasz dzisiejszy gość wszystko, co przetwarza i tak na potrzeby owej obróbki buforuje na własnym dysku.
Może i Aurender N150 nieco ustępuje starszemu rodzeństwu pod względem rozdzielczości i wyposażenia (ot chociażby jeśli chodzi o obecność pilota, czy analogową sekcję wyjściową), jednak jak wspomniałem we wstępie to dopiero ulgowy bilet wstępu do świata plików pod banderą Auralica. To okazja do zaznajomienia się z ekosystemem, logiką obsługi i pewnym pomysłem na dźwięk, który jeśli tylko wpasuje się w Państwa gusta ma szanse pozostać z Wami na dłużej.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II + 2 x bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Blue
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio; AudioSolutions Figaro L2
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody Ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Gdybyśmy prześledzili nasze dotychczasowe sesje testowe z produktami spod znaku tego koreańskiego producenta, okazałoby się, że owszem, zajmowaliśmy się konstrukcjami serwującymi nam muzykę z plików, ale były to mniej lub bardziej rozbudowane, samowystarczalne streamery. Czy to źle? Naturalnie nie. Tylko sęk w tym, że wspomniane urządzenia dla w stu procentach zadeklarowanego purysty są pewnego rodzaju ograniczeniem. Chodzi oczywiście o ich dwu-funkcyjność, czyli bycie transportem i przetwornikiem w jednym. Tymczasem osobnik podchodzący do zagadnienia maksymalizacji jakości odtwarzania muzyki – choćby taki jak ja – bardzo często twierdzi, że jak coś jest do wszystkiego, to tak naprawdę do niczego. Do czego piję? Oczywiście mam na myśli rozbicie wszelkich źródeł na części pierwsze, czyli osobno DAC i osobno czysty transport – taką konfigurację mam w sekcji CD. I właśnie z tym ostatnim (transportem) będziemy mieli dziś okazję się zapoznać. Powód jest banalny, bowiem z grubsza wiedząc jak grają zintegrowane playery plikowe, postanowiliśmy zweryfikować, jak temat rozkodowywania ciągów zer i jedynek dla tego sposobu obcowania z muzyką wygląda w wykonaniu samego transportu. Tak tak, poszliśmy na całość i tym razem wzięliśmy na tapet kolokwialnie mówiąc sam „czytnik” zer i jedynek, który podczas testu współpracował z naszymi przetwornikami cyfrowo-analogowymi. Co konkretnie? Spokojnie, bez szaleństwa cenowego, ale za to bardzo ciekawą sonicznie pozycję w postaci dostarczonego przez łódzki Audiofast transportu plików Aurender N150.

Jak widać na fotografiach, w odróżnieniu do poprzednich konstrukcji plikowych Aurendera obudowa N150-ki nie jest pewnego rodzaju powieleniem znanych z dawnych lat zabawek audio typu mini-wieża – średni poziom szerokości, głębokości oraz wysokości. Tym razem mamy do czynienia ze stosunkowo wąskim, za to dość głębokim, bo pozwalającym zmieścić wewnątrz twardy dysk na zasoby plikowe, w kwestii wysokości pozwalającym ledwo zmieścić na froncie ułatwiający nawigowanie funkcjami urządzenia kolorowy wyświetlacz, wykonanym z aluminium prostopadłościanem. Wspomniany awers jest na tyle symboliczny, że oprócz przywołanego okienka informacyjnego o stanie urządzenia pozwolił projektantowi na ciekawie wizualnie umieszczenie tylko pięciu kwadratowych, z których tylko włącznik okalano niebieską kreską, przycisków funkcyjnych. W wyniku decyzji projektowej z lewej strony mamy włącznik inicjujący pracę 150-ki, zaś z prawej pozwalające poruszać się po Menu guziki wyboru. Przemierzając obudowę ku tylnemu panelowi na jej górnej połaci zauważymy wyfrezowane logo marki, zaś na bokach coś na kształt masywnych radiatorów. Sam rewers zaś mimo niedużych rozmiarów oferuje slot na wewnętrzny dysk, 2 wyjścia i pojedyncze wyjście USB, gniazdo LAN oraz zintegrowany terminal prądowy – gniazdo zasilania IEC, główny włącznik i bezpiecznik w jednym. A co mamy do dyspozycji w domenie obróbki sygnału? Nie oszukujmy się, obecnie tego typu, nawet tak wizualnie skromne wizualnie, za to wielkie duchem transporty plików rozkodowują wszystko od wszelkiej maści DSD, po wysoko częstotliwościowe próbki. Jest tego na tyle dużą, że zainteresowanych tego typu drobiazgowymi informacjami zapraszam do zwyczajowej tabelki.

Co sądzę o pomyśle weryfikacji brzmienia czystego transportu plików i co wynikło z tej decyzji? Bez dwóch zdań twierdzę, że było to znakomity pomysł, bo pokazał, co na samym początku zabawy z plikami potrafi Aurender. Bez formowania brzmienia przez zintegrowany przetwornik, tylko w wersji saute. Jak zatem wypadł? Ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu zagrał z fajnym wypełnieniem i plastyką, co w dobie pościgu przez producentów DAC-ów za wyczynowością grania od strony rysunku i w imię szybkości narastania sygnału nadmiernej lekkości dźwięku jest znakomitym posunięciem. Posunięciem, które dodatkowo za pomocą roszad okablowania tak sieciowego, jak i sygnałowego można nieco – wspomnianych artefaktów sonicznych na szczęście nie da się całkiem zniwelować – formować na swoją modłę. Ja z naturalnych względów chęci poznania czystego brzmienia tego modelu na czas testu nie tego robiłem, ale na bazie podjętych prób wiem, że można. Co w tym przypadku oznacza plastyka i wypełnienie? Chodzi o umiejętne, czyli spójne zaprezentowanie muzyki w estetyce przyjemnej krągłości w środku pasma, a przy tym zadbanie o równie esencjonalny, daleki od stawiania jedynie na atak dół oraz będące uzupełnieniem, a nie bytem samym w sobie, wysokie rejestry. W efekcie takich wyborów przekaz unika zbędnego, często męczącego dzielenia włosa na czworo, tylko skłania nas do nastawionych na pełne utożsamianie się z muzyką, wielogodzinnych mitingów. Nuda? Bynajmniej, bowiem sam za takimi optuję, a mimo to wielu moich znajomych jest zaskoczonych, jak wiele z pozoru tak spokojny, czyli na pierwszy rzut ucha od niechcenia prezentowany spokój w muzyce niesie ze sobą emocji. A przecież o emocje nam chodzi. Owszem, dla jednego owe emocje to krew z uszu, a dla innego jedynie kopanie atakiem, a nie spokojne, nastawione na plastykę i esencjonalność spojrzenie na muzykę, ale z autopsji wiem, że podobnych do mnie freaków audio jest znacząca większość. Dlatego dobrze się stało, że wzięliśmy tytułowy transport na tapet, gdyż dzięki niemu cały proces testowy przebiegł w estetyce rozpływania się w muzyce, a nie dostawania od niej nawet najfajniejszych kopniaków. I to w całej rozciągłości repertuaru. Pewnie, że z lekkim ugładzeniem muzy spod znaku szaleństwa i podkręceniem pakietu emocji w tej z większym naciskiem na uruchamianie naszych najgłębszych doznań duchowych, ale za każdym razem finał brzmieniowy danej muzy był co najmniej adekwatny, a nierzadko idealny w stosunku do impulsu jaki kierował artystą do jej powołania do życia.
Jeśli chodzi o drugą, wręcz idealnie wpisującą się w grupę docelową tytułowej konstrukcji pozycję płytową, była nią poznana na ostatnim AVS podczas zamkniętej prezentacji na PGE Narodowym pyta Bartłomieja Olesia „Cat’s Songs – 17 Haiku for Piano”. To z pozoru trudna, bo opierająca się jedynie na fortepianie muzyka, jednak dzięki najpierw ciekawej aranżacji Bartłomieja, potem zagraniu materiału przez Mirę Opalińską, a na koniec zinterpretowaniu całości od strony odczytania z pliku przez naszego bohatera od początku do końca słuchałem jej z czujnie nastawionymi na emocje uszami. Dźwięczność, nieprzesadzony z domenie ostrości atak oraz nasycenie każdego dotknięcia strun przez młoteczki nasycone nieprzebranymi pokładami nostalgii mimo, że nie jest to mój muzyczny konik, były wręcz hipnotyzujące. Zdaję sobie sprawę, że w głównej mierze to zasługa wspomnianych artystów – aranżera i solistki, jednak dobre osadzenie w masie, umiejętne podanie miękkości i stroniące od analityczności napowietrzenie przekazu przez Aurendera miało w tym pokazie równie niebagatelny wkład.
Z innej beczki, tym razem mocniej akcentującej atak, ostrość podania i dźwięczność strony wspomnę o najnowszym krążku Deep Purple „= 1”. Nie będę rozwodził się nad tematem, czy to nadal są starzy dobrzy Purple, czy jedynie chałtura, tylko spojrzę na ich materiał od strony prezentacji. Tak jak wspominałem, z uwagi na sznyt brzmieniowy transportu ta pełna buntu muzyka z automatu została okraszona pewnego rodzaju nutą gładkości. Jednakże gdy spojrzeć na to całkowicie z boku, nie straciła wiele na wyrazistości, bo nadal mocno mną targała. Za to cechowała ją fajna estetyka lepszego podania nadal wyrazistych, ale tym razem mocniejszych w kwestii energii i nasycenia grających gitar oraz popisów wokalisty. Co więcej, dzięki takiemu obrotowi sprawy można było mocniej podkręcić poziom głośności, co dla mnie wychowanego na rocku spod znaku AC/DC było wodą na młyn przesłuchania większej ilości tego rodzaju materiału. I nie będę zaprzeczał, że tak właśnie uczyniłem i uważam, że bez naciągania faktów było warto.

Komu poleciłbym naszego bohatera? Cóż, z tekstu wynika, że poszukiwacze doznań natury nadmiernej i notorycznej brutalności transportu plików powinni szukać gdzie indziej. Jednak spokojnie, nawet ci w momencie zaspokajania jedynie chwilowych potrzeb strzału w ucho, na co dzień zaś szukający ukojenia nadal żywą, tylko lekko podkręconą w domenie nasycenia i krągłości muzyką powinni sią nim zainteresować. Nie jest przesadnie drogi – dobrze, że w czasach, gdzie jedno urządzenie robi wszystko z gotowaniem wody na herbatę włącznie, w ogóle jest, do tego za pomocą okablowania pozwala nieco ułożyć się pod potrzeby nabywcy, dlatego nie skreślałbym go nawet w ich przypadku. A jeśli tak, chyba nikogo nie zdziwi fakt mojej zachęty do prób szeroko rozumianej populacji melomanów. Jednak abstrahując od Waszego utożsamiania się z którąś z grup jedno mogę powiedzieć na 100 procent, to bardzo muzykalny transport.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Audiofast
Producent: Aurender
Cena: 17 650 PLN

Dane techniczne
Oprogramowanie: Aurender Conductor dla iPhone / iPad / Android
Wyświetlacz: Kolorowy 3.0” Amoled
Obudowa: Z litego aluminium w kolorze srebrnym lub czarnym
Dysk systemowy: Szybka i niskoszumna pamięć NVMe o pojemności 240GB
Pamięć masowa: Jedna szuflada na dysk 2.5” HDD lub SSD (do 15mm wysokości)
Wyjścia cyfrowe: Port USB Audio Class 2.0 z dedykowanym obwodem zasilającym (do 768kHz / 32 bit, natywnie – DSD 512; DoP – DSD256)
Wejścia cyfrowe: 1 Gigabit LAN podwójnie izolowany galwanicznie, 2 x USB 3.0
Zegar główny: OCS
Procesor: 2-rdzeniowy Intel
Pamięć RAM: 8 GB
Wspierane formaty: DSD [DSF, DFF], WAV, FLAC, ALAC, APE, AIFF, MP4 i inne ważne formaty w natywnej głębokości i częstości próbkowania
Zasilacz: Liniowy (2 x 25W), odłączalny przewód IEC / wtyk C13
Pobór mocy: 12W; 32 Max; 4,2W Stand-by
Wymiary (S x W x G): 215 x 63 x 355 mm
Waga: 5,3kg

Opinia 1

Jak już zdążyliśmy w unboxingowej zajawce nieśmiało wspomnieć o ile w domenie analogowej nie mamy czego się wstydzić, to eksploracja cyfry idzie nam, znaczy się Polakom zdecydowanie oporniej. Co prawda jeśli patrzeć na temat nieco szerzej sytuację ratuje przeznaczone do przesyłu zer i jedynek okablowanie sygnowane m.in. przez Next Level Tech, Audiomicę, czy WK Audio (test duetu TheRed Digit zbliża się wielkimi krokami), to już źródeł jest jak na lekarstwo. Niby jakiś czas temu na rynku pojawił się Amare Musica Diamond Server, ale słuch tak o samej marce, jak i jej wyrobach zaginał. Całe szczęście przyroda nie znosi próżni, więc powstałą lukę postanowił zagospodarować w plikowych zawiłościach czujący się jak ryba w wodzie Marcin Ostapowicz wprowadzając do swej oferty kolejną, po JPLAY i JCAT, własną markę a wraz z nią autorski transport plików audio XACT S1, na którego test serdecznie zapraszamy.

Zazwyczaj w sekcji poświęconej aparycji wizytujących nas wytworów maści wszelakiej pozwalamy sobie może nie tyle na wodolejstwo, co dość spontaniczne zwracanie uwagi na najprzeróżniejsze smaczki, to prawdę powiedziawszy tym razem – patrząc na S1-kę, za bardzo nie wiedziałem co napisać. No bo o czym, skoro patrząc na bryłę naszego gościa mam jedynie dwa skojarzenia – z przerośniętą obudową dysku zewnętrznego i … zminiaturyzowaną, utrzymaną w stylu „modern classic” szafką RTV o uroczej nazwie „Zośka”. No dobrze, dość żartów, gdyż design XACT S1 jest świadomym i przemyślanym przez zewnętrznego projektanta przejawem minimalizmu, jak i pewnej, nienachalnej elegancji, gdzie przynajmniej w dostarczonym egzemplarzu (dostępna jest również wersja w pełni czarna) naturalne srebro aluminium obłego korpusu udanie kontrastuje z czernią frontu a zlokalizowany w jego lewym narożniku otoczony bursztynową aureolką podświetlenia przycisk odpowiedzialny za uruchomienie/uśpienie wydaje się pełnić zaszczytną rolę jedynego akcentu dekoracyjnego. Zero jakże modnych i wydawać by się mogło obowiązkowych wysokorozdzielczych wyświetlaczy lub chociażby diod informujących o wykonywanych zadaniach, czy też nawet ograniczonych do niezbędnego minimum przyciskach umożliwiających manualną obsługę, powoduje konieczność posiłkowania się dedykowaną apką, o której dosłownie za chwilę. Chwilę, którą pozwolę sobie przeznaczyć na wizję lokalną pleców tytułowego transportu, które zaskakują nie mniej aniżeli awers, choć zaskoczenie w ich wydaniu wynika z pewnej nadmiarowości aniżeli braku czegokolwiek. Do dyspozycji otrzymujemy bowiem, patrząc od lewej, trójbolcowe gniazdo zasilania IEC, selektor właściwego dla danego regionu napięcia, sześć (!!!) złoconych portów RJ45 (Wan + 5 szt. Lan), slot na kartę SD z której będziemy uruchamiali system operacyjny / definiowali funkcję samego urządzenia (transport/switch) oraz trzy gniazda USB – jedno do podpięcia zewnętrznej pamięci masowej i dwa będące wyjściami na zewnętrzny przetwornik, z których jedno pozbawiono 5V magistrali zasilającej. Całość uzbrojona została w cztery dość skromne gumowe nóżki, więc warto rozejrzeć się za czymś nieco bardziej finezyjnym, tym bardziej, że wybór jest nad wyraz szeroki. Wystarczy chociażby wspomnieć rodzime Franc Audio Accessories, amerykańskie Synergistici, czy angielskie Audio Engineers.
Wracając natomiast do kwestii sterowania producent oferuje dedykowaną apkę JPLAY. I nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, iż dostępna jest ona wyłącznie na apple’owski iOS, więc w przeciwieństwie do konkurencji – np. Auralica, który czy to z panelu frontowego, czy też z udziałem aplikacji firm trzecich spokojnie da się obsłużyć, bez iPhone’a/iPad-a XACT pozostanie całkowicie nieczuły na nasze usilne starania. Krótko mówiąc jeśli do tej pory nie wychodziliście Państwo poza strefę komfortu sygnowaną przez Windowsa i/lub Androida, to do ceny S1-ki trzeba będzie doliczyć min. 1,6 kPLN na stosowny sterownik. Niby przy oczekiwanej przy kasie kwocie 12 000 € za jednostkę centralną i 6k€ za zestaw okablowania LAN + USB, kolejnych 370 € zbytniej różnicy nie robi, to warto ów szczegół mieć na uwadze przy dokonywaniu zamówienia, żeby przypadkiem po otrzymaniu przesyłki nie rozglądać się nerwowo po okolicy w poszukiwaniu przybytku oferującego pyszniące się nadgryzionym jabłkiem akcesoria.
A skoro o funkcjonalności mowa, to oprócz wsparcia/kompatybilności z repozytoriami udostępnianymi przez platformy Tidal (bez Tidal Connect) i Qobuz, jeszcze zwrócę uwagę na dość zaskakującą cechę, z którą o ile pamięć mnie nie myli spotkałem się w swej recenzenckiej praktyce po raz pierwszy. Otóż XACT nawet po ustawieniu kolejki odtwarzania (i to niezależnie od tego, czy bazującej na kontencie serwisów streamingowych, czy też fizycznie zalegających na wbudowanym dysku SSD/ obecnym w lokalnej sieci NAS-ie, musi cały czas „widzieć” w sieci w której pracuje obsługujący go sterownik. Bez tego ostentacyjnie kończy pracę po dograniu do końca odtwarzanego w danym momencie utworu i jak to mawiał klasyk „No i @%j, no i cześć”. Nici zatem z wygrzewania przedmiotowego, bądź mu towarzyszącego urządzenia w trakcie naszej nieobecności/ w nocy (o ile wyłączamy wtedy łączność) jeśli w roli pilota występuje nasza dyżurna „słuchawka”. Co ciekawe sam producent niespecjalnie owym „ficzerem” się chwali, a pewnie sam bym na to nie zwrócił uwagi, gdybym w trakcie odsłuchu nie musiał na chwilę zjechać do garażu a tym samym zniknął z radaru domowego routera. Zaintrygowany zaobserwowaną anomalią skontaktowałem się z Marcinem, który powyższe zachowanie nie tylko potwierdził, lecz uznał za całkowicie … oczywiste i w pełni zgodne z jego założeniami. Cóż, może jestem zmanierowanym i skostniałym w swych przyzwyczajeniach dinozaurem, ale przynajmniej z mojego punktu widzenia kurczowe przywiązanie jedynie do jednego środowiska (iOS) i brak przechowywania zadanych playlist/albumów w pamięci jednostki głównej jest dość „odważnym” krokiem pod względem pozyskiwania nabywców. I nie przemawia w tym momencie przeze mnie jakaś szczególna złośliwość, czy też niechęć do giganta z Cupertino a jedynie analityczne podejście do udziału amerykańskiego wytwórcy w rynku. Jeśli bowiem wg. Canalys (link) na koniec zeszłego roku smartfony Apple miały 33% udział w europejskim rynku (w USA wygląda to podobnie, natomiast w Polsce jest to 19%), to taka, zakładam, że świadoma i to już na starcie rezygnacja z 2/3 potencjalnej klienteli może dziwić.
Jeśli zaś chodzi o trzewia, to tutaj trafił sam crème de la crème „wypieków” wrocławskiej manufaktury, bowiem sercem jest autorska płyta główna ZeNA (Zero-Noise-Architecture) oparta wyłącznie o liniowe regulatory napięcia i zasilana z oczywiście liniowego zasilacza optimo™ x1 dysponującego kondensatorami (w tym flagowymi Muse i Fine Gold-ami Nichicona) o łącznej pojemności 140 000 μF. Całość kontroluje super-stabilny zegar Emerald OCXO a wszystkie złącza Lan są pozłacane, ekranowane i separowane 12-rdzeniowymi transformatorami. Jako magazyn danych (system przechowywany i każdorazowo uruchamiany jest z karty SD) wykorzystywany jest 4TB, specjalnie wyselekcjonowany pod kątem brzmienia, dysk SSD, który można na zamówienie (w trakcie konfiguracji) zastąpić 8TB jednostką.

No dobrze, ale abstrahując od wyglądu i ergonomii dla potencjalnych nabywców pewnie i tak najważniejsze jest jak XACT S1 gra. A śmiem twierdzić, że gra wyraźnie i zaskakująco inaczej od większości dostępnych na rynku rozwiązań. Z premedytacją napisałem, że większości a nie ogółu (w domyśle wszystkich), gdyż wcale nie tak dawno dane mi było przez dłuższą chwilę „pobawić się” topowym 432 EVO Master i rodzimy transport szedł ewidentnie w stronę estetyki reprezentowanej przez belgijskiego konkurenta. Jest to bowiem na tyle daleka od powszechnie rozumianej „cyfry” prezentacja, że nie wiedząc iż gra źródło plikowe można iść w zaparte, że słuchamy reprezentanta domeny analogowej. Pierwsze co rzuca się w uszy to niezwykła gładkość i spokój przekazu, lecz uzyskane nie poprzez zubożenie rozdzielczości i limitację dynamiki a poprzez taki poziom realizmu, na którym reprezentowany przez źródło obszar, czy to cyfrowy, czy analogowy, nie ma jeśli nie najmniejszego, to drugo-, czy trzecio-rzędnego znaczenia. Liczy się bowiem muzyka, która w tym wypadku jest najważniejsza. Ot chociażby gitarowy „In Between Thoughts…A New World” duetu Rodrigo y Gabriela, który wypadł nad wyraz „winylowo”, lecz nie wzorem czarnych płyt a pod względem „ostrunowania”, w którym barwa i „body” gitar wiodą prym nad krawędzią i precyzją. Jednak znowu pragnąłbym zauważyć, iż cały czas poruszamy się na poziomie różnic natury estetycznej a nie jakościowej, więc przesunięcie akcentu z analityczności i rozdzielczości na aspekt melodyczno-emocjonalny nie degraduje jednych cech, by faworyzować drugie. Dalej bowiem operujemy pełnym wolumenem informacji a jedynie w nieco inny sposób komponowany jest efekt finalny. Szukając analogii można byłoby się poważyć o stwierdzenie, że S1-ka jest ewidentnym zaprzeczeniem studyjnej analityczności i zdecydowanie bliżej jej do melomańskiego punktu widzenia. Jednak powyższą grę skojarzeń należałoby również obwarować stosownymi przypisami, gdyż owa melomańskość jest jedynie słowem – kluczem dającym jako takie wyobrażenie o podejściu tytułowego transportu do reprodukowanego materiału. Ot taka wstępna i ogólna wskazówka dla osób poszukujących pewnych charakterystycznych cech o dość niesprecyzowanym stopniu intensywności. Niemniej jednak z perspektywy czasu widzę, że z racji owej melomańskości i szalenie uzależniającej muzykalności zaskakująco często w trakcie testów na playlistach lądował repertuar nie tylko z kręgu groźnych porykiwań i ostrego gitarowego łojenia („CARNAL” Nothing More) lecz i taki po który sięgam nad wyraz sporadycznie. Ot chociażby free-jazzowy „Ganryu Island” będący wynikiem kooperacji Johna Zorna z Michihiro Sato a dla osoby postronnej przypominający rejestrację końcówki suto zakrapianej imprezy na stoisku z zabawkami dla zwierząt i instrumentami dla przedszkolaków. Jednak z XACT-em w torze te pozornie przypadkowe dźwięki zaczęły układać się w całkiem sensowną całość budząc zainteresowanie, zamiast jak zwykle mają w zwyczaju irytować. Wracając jednak do cięższych odmian rocka („Bring Out Your Dead” ELYSION) pozwolę sobie nadmienić, iż S1-kę charakteryzowała się bardzo ciekawą cechą. Otóż pomimo pozornej miękkości najniższych składowych nie sposób było zarzucić im spowolnienia, utraty kontroli, czy braku rozdzielczości. Wszystko było na swoim miejscu a jednak o basie tytułowego transportu można było powiedzieć wszystko, tylko nie to, że jest „chrupki” a zazwyczaj właśnie chrupkość daje rozdzielczość. A tu proszę, niby miękko a jednak z kontrolą. Ot taki czuły brutal. Bo kiedy trzeba było uderzyć to cios był tyleż bezlitosny, co precyzyjny. No i oddany z wrodzoną finezją, ale to rozumie się samo przez się.

Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak tylko w ramach podsumowania z racji reprezentowanych cech brzmieniowych uznać XACT S1 za swoistą alternatywę dla większości obecnych na rynku konkurencyjnych rozwiązań. Ba, przez część odbiorców nastawionych na możliwie analityczny przekaz może być on wręcz uznany za ewidentny przykład aberracji, lecz już patrząc z perspektywy wiernych akolitów analogu wrocławski transport wydaje się w 100% oczywistym wyborem, gdyż operując na tym samym poziomie koherencji co znane im źródła z racji pracy na plikach a nie „winylowych wytłoczkach” pozbawiony jest wszelakich pasożytniczych artefaktów, które przy mechanicznym odczycie są tyleż oczywiste, co nieuniknione. Ba, zachowując „gramofonową” logikę jego też nie ma co zostawiać samego, gdyż pozbawiony sterownika dogra jedynie do końca utworu, choć w przeciwieństwie do poczciwej „szlifierki” nie będzie szorować bezproduktywnie igłą w oczekiwaniu na podniesienie ramienia. Jeśli więc poszukują Państwo źródła zapewniającego ponadprzeciętną przyjemność odsłuchu nawet w trakcie wielogodzinnych sesji z praktycznie dowolnym pod względem estetyki materiałem źródłowym, to XACT S1 z pewnością powinien znaleźć się na waszej liście.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Znacie polską markę JPLAY? Nie? To oznacza tylko jedno – nie jesteście użytkownikami plików. Chodzi mianowicie o to, że ten wrocławski podmiot dobre kilka lat temu z powodzeniem wypłynął na szeroki nie tylko rodzimy, ale również zagraniczny rynek dedykowanym programem do ich dekodowania podczas słuchania muzyki. Czas mijał, produkt zyskiwał coraz większą renomę, w międzyczasie w głowie mocodawcy marki rodziły się nowe pomysły, aż nadszedł moment wdrożenia w życie kolejnego pomysłu spod znaku XACT. Tym razem w przeciwieństwie do początków działalności projekt jest już fizyczny, gdyż opiewa na cyfrowe okablowanie sygnałowe i zasilające prądu stałego, podstawki antywibracyjne i flagową konstrukcję, jaką jest pierwszy polski pełnoprawny serwer plików S1. Co z tej wyliczanki trafiło na nasz tapet? Oczywiście oczko w głowie tego brandu, czyli dostarczony własnym sumptem przez producenta odtwarzacz plików wyposażony w firmowy program ich odtwarzania XACT S1.

Tytułowy serwer, który może grać i streamować muzykę, jak na tego typu urządzenie z uwagi na fakt aplikacji w trzewiach twardego dysku, jest stosunkowo dużym przedsięwzięciem. To z jednej strony dość szeroki, bo osiągający wymiar typowych konstrukcji audio, z drugiej zaś niewysoki, w celach fajnej wizualizacji mogący pochwalić się dosłownie kilkoma centymetrami, z trzeciej głęboki, bo zajmujący standardową platformę pod zabawki generujące dźwięk, owinięty owalną aluminiową opaską, płaski prostopadłościan. Być może zdjęcia tego nie oddają, ale mimo sporych gabarytów to naprawdę zgrabne urządzenie. A zgrabne nie tylko z racji zderzenia ze sobą kolorów wspomnianego glinu głównej części obudowy z czernią przedniego i tylnego panelu, ale również dlatego, że konstruktor idąc z duchem czasu zrezygnował z aplikacji na awersie jakiegokolwiek wyświetlacza. Błąd? Dla wielu być może. Jednak nie oszukujmy się, jakkolwiek byśmy nie chcieli zadziałać w kwestii procesu słuchania muzyki z plików i tak jesteśmy skazani na otworzenie sterującego je programu na dedykowanym tablecie/smartfonie. Przecież w znakomitej większości nawet jeśli jest taka opcja, nie podchodzicie do systemu i klikacie guzikami na froncie, tylko chcąc dokonać korekt wyboru muzyki, siedząc wygodnie w fotelu robicie to z pozycji programu. Dlatego padła decyzja rezygnacji z wyświetlacza i w ten sposób dobrze wpływająca na wizualne postrzeganie produktu minimalizacja wysokości urządzenia. Takim to sposobem, lekko zgłębiony front S1-ki został wyposażony jedynie w zorientowany na lewej flance podświetlany bursztynową poświatą, kwadratowy włącznik i z prawej strony w dolnej części logo marki. Jeśli chodzi o tylny panel przyłączeniowy, ten w swym bogactwie proponuje nam 5 wejść LAN, jedno WAN, slot na kartę SD, 3 wejścia USB (DAC, HDD, DAC no 5V), gniazdo zasilania oraz selektor napięcia zasilającego urządzenie. W kwestii technikaliów należy wspomnieć o przywołanym wcześniej 4TB twardym dysku SSD wewnątrz urządzenia, możliwości pracy S1-ki jako zwykły serwer lub router/switch oraz działaniu urządzenia na bazie będącego firmową aplikacją programu JPLAY. O liście obsługiwanych formatów tendencyjnie nie będę się rozpisywał, gdyż XACT-S1 dosłownie i w przenośni oprócz obsługi platform Qobuz i Tidal radzi sobie praktycznie z wszystkim co obecnie jest dostępne. Wieńcząc akapit o budowie wspomnę jeszcze, iż w podczas testu wykorzystaliśmy firmowe okablowanie cyfrowe XACT (LAN, USB), którego test ukaże się w kolejnym testowym podejściu do oferty tej marki.

Jak wypadł rodzimy tak zwany „plikograj”? Otóż jego kilkunastodniowa obecność w redakcyjnym systemie była dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Nie siłował się na diametralną odmienność prezentacji od światowej konkurencji, tylko w służbie fajnego odbioru muzyki na potrzeby swojego pomysłu na brzmienie umiejętnie wykorzystał jej najlepsze cechy. Kogo jako punkty odniesienia mam na myśli? Już zdradzam. Aby dobrze pokazać, jak wypadł wrocławski XACT S-1, postanowiłem zderzyć jego możliwości z takimi tuzami naszego rynku, jak znane praktycznie wszystkim Auralic i Lumin. Każdy ze wspomnianych brandów ma swoich zwolenników i przeciwników, a ich głównymi cechami jest mocne granie wyraźną kreską i energią tego pierwszego oraz gęstym i plastycznym, dobrze wspomaganym przez resztę zakresów centrum pasma tego drugiego. Dwa światy, ale jak to w życiu bywa, nie zawsze umiejące pogodzić potrzeby całości populacji melomanów. Dlatego też sądzę, że nasz dzisiejszy bohater będzie potrafił wypełnić pewnego rodzaju niszę. Jaką? Otóż S1-ka gra ze świetną barwą, pełnym pakietem informacji i ciekawą w odbiorze lekkością. Nie, nie odchudzeniem, tylko bez promowania uczucia wysilenia kreowanych w eterze scenicznych wydarzeń. I gdy wydawałoby się, że na tym kończy się lista ciekawych aspektów brzmienia XACT-a, rodzimy player ma jeszcze jednego asa, jakim jest plastyka grania. Bez sztucznego pompowania wyrazistości przekazu typu ostrość rysunku, czy podkręcanie dosadności poziomu energii, potrafi wypośrodkować owe cechy, aby przekaz był homogeniczny, a zarazem dobrze oddawał ducha danego materiału. I właśnie ta umiejętność pokazania nawet największej drapieżności muzyki w estetyce przyjemnie odbieranej, bo stroniącej od nachalności projekcji, ale bez utraty istotnych dla niej cech, w moim odczuciu jest tym, co może przekonać do urządzenia niezdecydowanych na wcześniej wspomniane sposoby na obcowanie z muzyką. To było na tyle zaraźliwe, że po powrocie po teście do posiadanego na co dzień Lumina potrzebowałem kilku utworów do akomodacji i nie powiem, ale z pomocą roszad kablowych podjąłem próbę zbliżenia się brzmieniem mojej zabawki do polskiego grajka. Na początku wydawało mi się to niemożliwe, aby z pazurem, a zarazem z fajną, bo nadal utrzymującą radość brzmienia gładkością zaprezentować poczynania AC/DC „Highway To Hell”. Tymczasem okazało się, że można. Z EXACT-em był bowiem drive i mocny udział masy w przekazie, ale również nuta gładkości. Naturalnie piewcy ostrości na max-a pewnie woleliby tak zwaną krew z uszu, jednak nie ma się co oszukiwać, na takie ekstremalne doznania żaden producent chcący zaoferować uniwersalny, ale przy okazji przyjemny dla większości populacji osobników homo sapiens po prostu nie pójdzie. Powód? Banalny. Chodzi oczywiście o takie dobranie estetyki prezentacji, aby i mocny rock, jak i kultowy koncert Keith-a Jarretta z Köln na ile jest to możliwe w danym pułapie cenowym, zabrzmiały dobrze. Przecież wspomniana krew z uszu nie pozwoli odpowiednio homogenicznie wybrzmieć fortepianowi, dlatego producenci muszą iść na kompromisy, co w mojej ocenie właściciel marki XACT bardzo dobrze wdrożył w życie. Na początku testu myślałem, że z tego powodu będzie wiało nudą, jednak po zrozumieniu podejścia do tematu i osiągniętym wyniku sonicznym okazało się, że było diametralnie inaczej. Mocno, wyraziście, ale w dobrym tonie w odniesieniu do przyjemnego spędzania wolnego czasu z muzyka w tle.

Jak spuentuję powyższy opis? Spokojnie, nie będę silił się na wielkie sowa, bo tytułowy XACT S1 znakomicie sam się obroni. Przypomnę tylko, że decydując się na niego, dostaniemy świat muzyki stroniący od doznaniowych ekstremów. Z jednej strony chodzi o smaganie słuchacza nadmierną ostrością przekazu, zaś z drugiej o nazbyt mocne osadzenie w masie. Jego oferta brzmieniowa jest ponad to i stawia na dobry konsensus pomiędzy owymi granicznymi cechami. Gra gładko, ale z dobrą rozdzielczością i bez męczącego wysilenia, co z pewnością pozwoli nabywcy spędzać z muzyką długie godziny w pełnej ekscytacji zawartymi w niej emocjami. A przecież o to nam chodzi, nieprawdaż?

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: JCAT
Producent: XACT
Ceny
XACT S1: 12 000 € + 2 000 € – opcjonalne rozszerzenie pamięci wewnętrznej do 8TB
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m

Dane techniczne
– Autorska, pierwsza na świecie płyta główna ZeNA (Zero-Noise-Architecture) ze 100% zasilaniem liniowym
– Zasilacz liniowy OPTIMO z kondensatorami o pojemności 140 000 μF
– Super-stabilny 0.005 (±5 ppb) zegar Emerald OCXO
– Wyjścia cyfrowe: 2 x USB Audio 2.0 (główne i pozbawione magistrali zasilającej 5V) z pozłacanymi, ekranowanymi złączami
– Pamięć wewnętrzna: wyselekcjonowany pod kątem zastosowań audio 4TB dysk SSD (na zamówienie możliwość montażu 8TB)
– Referencyjny przewód xact link™ do dysku SSD
– Wejścia lan: 6 x pozłacane, ekranowane i separowane 12-rdzeniowymi transformatorami złącza RJ-45 Gigabit Ethernet (możliwość wyboru trybu pracy urządzenia jako switch/router)
– Możliwość wyłączenia diod LED przy portach Ethernet
– Aluminiowa obudowa, w pełni pasywne chłodzenie
– Własny system operacyjny JPLAY ładowany z karty SLC SD
– Natywne odtwarzanie bit-perfect formatu DSD do DSD512 i PCM do 768 kHz, 16-32 bitów
– Obsługiwane formaty plików: DSD: DSF, DFF, PCM: FLAC, Apple Lossless (ALAC), WAV, AIFF; Lossy: MP3, AAC (M4A); MQA (pass-through)
– Sterowanie:: Aplikacja JPLAY na iOS (dożywotnia licencja)
– Wymiary (S x G x W): 439 x 315 x 86 mm
– Waga: 9 kg

Opinia 1

Zakładam, że doskonale, znaczy się z autopsji, znacie Państwo takie sytuacje, gdy pozornie czysto kosmetyczny update systemu, bądź przesiadka na nowszy/wyższy model komputera, smartfona, czy nawet samochodu zamiast cieszyć wywołuje iście atawistyczną agresję i skok ciśnienia jak po otrzymaniu rachunku za energię elektryczną wyliczoną wg. nowych stawek. Zastanawia się wtedy człowiek po co to wszystko mu było i co go podkusiło do tego, by kliknąć „pobierz”, czy też „kup teraz”. Ot klasyczny przykład, gdy nowe – lepsze staje się wrogiem starego – dobrego. To, co zawsze było pod ręką i co uruchamialiście nawet po omacku nagle emigruje w zupełnie bezsensowne i niemające nic a nic wspólnego z ergonomią miejsce a to, dzięki czemu dany produkt przez lata spełniał nasze oczekiwania nagle zostało usunięte, bo ktoś „na górze” po przeanalizowaniu kilku statystycznych danych uznał, że spokojnie – z racji niezbyt imponującej popularności / klikalności spokojnie można wrzucić do kosza i zapomnieć o temacie. Jeśli macie dość takich frustrujących niespodzianek sugeruję przed kolejną decyzją o zmianie / zakupie nieco uważniej prześledzić opinie użytkowników i zgłębić temat wybierając produkty, których wytwórcy może nie tyle czytają w myślach swoich odbiorców, co po prostu mają na uwadze ich opinie i w miarę możliwości starają się do nich dostosować / ustosunkować. Śmiem twierdzić, iż do tego elitarnego grona można zaliczyć hongkoński Pixel Magic Systems Ltd., którego większość z nabywców kojarzy za sprawą marki Lumïn. I właśnie z jej portfolio, dzięki uprzejmości wrocławskiego Audio Atelier udało nam się pozyskać na testy transport cyfrowy o symbolu U2.

Pod względem aparycyjnym nasz dzisiejszy gość, przynajmniej na pierwszy rzut oka nic a nic nie zmienił się w porównaniu ze swoim protoplastą, czyli pierwszym Lumïnem, który jak z pewnością wierni czytelnicy pamiętają nazywał się po prostu … Lumïn, czy też następnym pokoleniem – U1. Chociaż czujny obserwator z pewnością zauważy, że początkowo zewnętrzny zasilacz ewoluował do postaci modułu mieszczącego się w trzewiach jednostki głównej, czyli dokładnie tak, jak ma to miejsce w przypadku niedawno u nas goszczącej T3-ki i co równie istotne korpus, wbrew temu co drzewiej bywało, zamiast wykonanej z monolitu wyfrezowanej „skorupy” przybrał w ramach optymalizacji kosztów własnych nieco mniej bezkompromisową – skręcaną postać. Co za tym idzie nawet pomimo umieszczenia w trzewiach zasilania waga U2 w porównaniu do U1 spadła aż o 2 kg (6 vs 8 kg).  Mniejsza jednak o niuanse, gdyż U2-ka nadal zbudowana jest, wprost fenomenalnie – z grubych aluminiowych płyt i łukowatego frontu wyciętego z bloku aluminium w centrum którego wyfrezowano stosowną wnękę na charakterystyczny błękitny wyświetlacz, który może na tle konkurencyjnych, wysokorozdzielczych ekranów (vide Rose RS150B) wygląda zastanawiająco ascetycznie, czy wręcz anachronicznie, jednakże przekazuje podstawowe informacje tak o odtwarzanym w danym momencie materiale, jak i m.in. głośności (o ile tyko korzystamy z firmowej i co najważniejsze bezstratnej regulacji Leedh Processing). Zgodnie z tradycją próżno szukać tu jakichkolwiek manipulatorów, więc bez dedykowanej a co najważniejsze dostępnej zarówno na iOS-a, jak i Androida (co np. dla Auralica nadal jest poza zasięgiem) apki (można również posiłkować się linnowskim Kazoo i przy okazji zyskać obsługę z poziomu desktopu Windows) / Roona się nie obędzie. Jeśli jednak ktoś chciałby uwolnić się od wszechobecnych smartfonów i przynajmniej nawigować „po staremu”, to warto mieć na uwadze, iż hongkońska ekipa specjalnie z myślą o właśnie takich malkontentach przygotowała klasyczny, acz nad wyraz ekskluzywny (w końcu życzą sobie za niego drobne 1,4kPLN) akrylowo-cynkowy pilot zdalnego sterowania, którego odbiornik należy po prostu wpiąć w wolny port USB.
I tym oto sposobem wylądowaliśmy na zapleczu, na którym to, pod charakterystycznym okapem, umieszczono szeroki wachlarz wyjść cyfrowych obejmujący AES/EBU, BNC, koaksjalne, optyczne i USB, oraz wejścia – dwa porty USB dedykowane zewnętrznym pamięciom masowym/ww. pilotowi, sieciowe (LAN-owskie) optyczne SFP (Small Form Factor Pluggable) i klasyczne RJ45 – oba gigabitowe, zacisk uziemienia i zintegrowane z włącznikiem głównym oraz komorą bezpiecznika gniazdo zasilające IEC.
Trzewia, to sprawdzony w boju patent, czyli zajmująca większość powierzchni płyta główna ze zgodnie z zapewnieniami producenta nowym – mocniejszym procesorem, układem DSP Altera Cyclone IV, dedykowanym każdemu ze złącz kontrolerami oraz zamkniętym w aluminiowym katafalku liniowym zasilaniu opartym na klasycznym toroidzie.

Zgodnie ze wstępniakiem i powiedzeniem o przyzwyczajeniu będącym drugą naturą człowieka śmiem twierdzić, że jeśli chodzi o interfejs firmowej aplikacji, to ze świecą szukać równie udanej i intuicyjnej a przy tym tak stabilnej alternatywy. Dlatego też będąc od lat wiernym akolitą marki sięgając po każdy kolejny model sygnowany przez Lumïna nie muszę tracić nawet chwili coraz bardziej cennego czasu na opanowywanie jego funkcji z poziomu menu ww. interfejsu. Ot po prostu odświeżam listę dostępnych w domowej sieci urządzeń, wybieram wizytujące moje skromne progi ustrojstwo a cały set-up ogranicza się do dosłownie kilku kliknięć w znane na pamięć suwaki.
Podobnie jest z brzmieniem – na tyle charakterystycznym i wpisującym się w firmowy „kanon piękna”, że już od pierwszych taktów, o ile tylko jesteśmy w stanie określić własne preferencje, będziemy wiedzieli czy kolejny wypust rezydującej w Science Park Shatin ekipy wpisuje się w nasze gusta, czy też musimy szukać dalej. I powyższej tezy bronić będę bynajmniej nie z powodu własnych doświadczeń z jeśli pamięć mnie nie zawodzi … ośmioma Lumïnami i perspektywy subiektywnych przyzwyczajeń, co obserwacji rynku i reakcji potencjalnych nabywców. Chodzi bowiem o to, że tytułowa marka od zarania swych dziejów stawiała na uzależniającą wręcz muzykalność i bogactwo barw, przy czym im dalej szła w integrację, tym ta sygnatura stawała się bardziej dominująca. Był to bowiem jeden ze sztandarowych przykładów na to, że na wskroś cyfrowe źródła potrafią zagrać nieraz bardziej analogowo, cokolwiek by to miało znaczyć, od de facto analogowych konkurentów. Od razu jednak pozwolę sobie zaznaczyć, iż pomimo zaliczania się do grona wiernych odbiorców daleki byłem od bezgranicznego i bezkrytycznego zarazem, znaczy się ślepego, podążania za powyższym trendem zatrzymując się niejako w pół drogi, czyli na poziomie „gołych” transportów, których finalny sznyt modelowałem odpowiednio dobranymi przetwornikami.
A U2 w owe trendy wpisuje się wręcz idealnie podążając drogą wyznaczoną przez swoje „budżetowe” i mniej wyrośnięte rodzeństwo, czyli goszczący u mnie od niemalże dwóch lat U2 Mini. Oferuje bowiem wybitną wręcz rozdzielczość, lecz nie w jej nazbyt surowej – analitycznej odmianie, lecz na wskroś naturalnej i nader udanie romansującej ze wspomnianą muzykalnością i wysyceniem, co doskonale słychać na dyżurnym materiale testowym, za jaki od dłuższego czasu uznaję album „Tomba sonora” Stemmeklang i Kristin Bolstad na którym wyrafinowana polifonia wyłania się z wręcz lepkiego i wilgotnego mroku, więc aby pokazać pełnię bogactwa poszczególnych głosów, złożoną strukturę aury pogłosowej i tzw. „oddech” naprawdę trzeba się postarać i nie da się tego osiągnąć idąc na skróty. I tytułowy Lumïn doskonale to wie, bo właśnie w takich onirycznych klimatach (do listy dorzucę jeszcze surowy i pełen odgłosów lasu „Sól” Gealdýr) czuje się jak ryba w wodzie. Mamy więc precyzyjną gradację planów, brak tendencji do wypychania pierwszego planu przed szereg i łatwość w kreowaniu sceny we wszystkich trzech wymiarach – w tym jakże istotnej wysokości. Do głosu dochodzi niezwykła czystość przekazu kreowanego na absolutnie zaczernionym tle, które przyjmuje tu postać nie zdecydowanie łatwiejszego do osiągnięcia aksamitnego koca spowijającego uczestników nagrania niczym smolisto-czarny namiot a bezkresnej otchłani, w której każdy z dźwięków może dowolnie długo gasnąć. I tu od razu pozwolę sobie na małą dygresję, gdyż nie omieszkałem zweryfikować sensowności / skuteczności stosowania oferowanego przez transport upsamplingu, choć w przypadku maksymalnej przetwarzanej prze U2-kę częstotliwości DSD i PCM wypadało by mówić o down-samplingu, więc pozwolę sobie użyć po prostu obejmującego dowolną zmianę – tak w górę, jak i w dół, częstotliwości próbkowania pojęcia resamplingu. I mówiąc wprost jest ono wyraźnie słyszalne i objawia się może nie tyle ociepleniem, co „uanalogowieniem” – zaokrągleniem przekazu, co w zbyt analitycznych konfiguracjach może okazać się świetnym rozwiązaniem. Jednak w moim systemie owa sygnatura dość mocno przypominała brzmienie zintegrowanych plikograjów Lumïna, bądź wcześniejszych inkarnacji ich transportów, gdzie szeroko rozumiana eufonia stawiana jest ponad rozdzielczością a akurat tego chciałem uniknąć, więc przez większość odsłuchów ww. funkcjonalność, podobnie jak wszystkie wyjścia, oczywiście poza USB, po którym de facto tytułowy plikograj gra najlepiej, miałem zdezaktywowaną.
Kolejną, zakładam, że nurtującą nie tylko mnie, lecz również osoby stojące przed dylematem, klasyczne osiołkowi w żłobie dano, kwestią są ewentualne różnice w porównaniu z U2 Mini, a co za tym idzie sensowność dopłaty do U2. No i tu już robi się nieco grząsko, gdyż o ile z „gołym” – fabrycznym „miniakiem” pełnowymiarowy i wyżej urodzony bratanek, znaczy się bohater niniejszego testu, robi praktycznie co chce, deklasując go pod każdym względem, czyli rozdzielczości, precyzji obrazowania, rozmachu kreowanej sceny, dynamiki, definicji i kontroli basu, czy nawet saturacji, to już w starciu z wyposażonym w zewnętrzny zasilacz Farad Super3 moim egzemplarzem … najdelikatniej rzecz ujmując może liczyć co najwyżej na remis. Jasnym zatem jest, że robotę robi w tym przypadku zasilanie a sprawę różnic w solidności chassis rekompensuję u siebie dociążeniem miniaka budżetowym substytutem Eliminatora Thixara (1270 g stalowym odbojnikiem do drzwi Livarno) oraz ww. 1,6 kg Faradem.
Niemniej jednak, odkładając na bok modyfikacyjną samowolkę U2 gra po prostu świetnie i kompletnie. Nawet na oscylującym pomiędzy rock-operowym patosem a niemalże mainstreamową miałkością „Moonglow” Avantasii wypada co najmniej bardzo dobrze. Potężne orkiestracje, imponujące partie wokalne i ociekające słodyczą riffy z Lumïnem w torze wypadają zniewalająco. Materiał zyskuje na energetyczności, kusi wieloplanowością i sprawia, że nawet dość plastikowe klawisze aż tak bardzo nie odstają od reszty instrumentarium. Ponadto, pomijając ww. wpływ resamplingu nie sposób zarzucić U2-ce nawet śladowych tendencji do zbytniego wygładzania i ocieplania przekazu, więc zapuszczając się w ekstrema w stylu „The Moon Lights The Way” Grain Of Pain mamy pewność, iż Doom / Death metalowa estetyka nie zostanie zbytnio uładzona a unoszących się w powietrzu piekielnych wyziewów nie zastąpi aromat smażonych pancake’ów i popcornu. Co jednak istotne nie ma mowy o uśrednianiu przekazu i graniu na jedno kopyto, gdyż czystsze i wręcz liryczne fragmenty (vide tytułowy „The Moon Lights The Way”) wyraźnie wyróżniają się na tle złowrogiego growlu i iście apokaliptycznych kakofonii.

W ramach podsumowania mogę jedynie napisać tylko tyle, że mając na tapecie Lumïna U2 widać / słychać, że ekipa Pixel Magic Systems Ltd. sumiennie odrobiła pracę domową i mając w swym portfolio również U2 Mini nie pozostawia potencjalnych nabywców samych sobie z myślami o ewentualnej kanibalizacji, czy też kroku w bok a nie w górę wewnątrz firmowego katalogu. U2 jest bowiem pod każdym względem od swojego mniejszego bratanka lepszy i wynika to, pomijając ewentualne niuanse natury hard i soft-ware’owej (m.in. złącze SFP), z dwóch podstawowych kwestii – klasycznego, czyli liniowego zasilania i solidniejszej obudowy. Czy powyższe ulepszenia są adekwatne do dwukrotnej różnicy w cenie pomiędzy ww. modelami? Cóż, jeśli tylko nie czujecie się Państwo na siłach samodzielnie zmodyfikować miniaka, tracąc przy tym gwarancję, z pewnością tak. Dostajecie bowiem topowy, oparty o najnowsza platformę sprzętową transport w adekwatnej jego klasie obudowie i przyszłościowymi interfejsami. Mając jednak na stanie egzemplarz U2 Mini, któremu okres „ochronny” minął i dysponując 10+ kPLN, zamiast zamieniać go na większego brata bardziej skłaniałbym się ku jego podrasowaniu za pomocą Farada Super10, bądź innego porównywalnej klasy zasilacza liniowego (Plixir Statement BDC?), gdyż skoro z Super3 dorównuje U2, to z flagowym zasilaniem może być tylko lepiej.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– DAC: Aries Cerat Heléne
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Mniemam, iż wszyscy zdajemy sobie sprawę, że chcąc dotrzeć do jak największej grupy klientów każda marka jest zmuszona do stopniowania cen swoich produktów, co wprost przekłada się na ich zaawansowanie techniczne. Naturalnie stara się robić to z jak najmniejszą stratą jakości brzmienia, ale fakt proponowania kilku jakościowych opcji w zakresie jednego portfolio jest niezaprzeczalnym faktem. Czy to źle? Bynajmniej, bowiem dzięki temu jeśli z jakiś życiowych powodów nabywamy startowy model danej linii, wiadomym jest, że mamy znakomitą większość zalet konstrukcji flagowej. Skąd to wiem? Oczywiście z autopsji, której finałem jest dzisiejszy test starszego brata mojego transportu plików. Którego? Otóż dzięki zabiegom wrocławskiego dystrybutora Audio Atelier w ostatnim czasie miałem okazję przekonać się, jakie są różnice brzmieniowe pomiędzy posiadanym przeze mnie, pochodzącym z Hong Kongu podstawowym transportem z zasilaniem wtyczkowym Lumïn U2 Mini i jego pełnowymiarową wersją opartą o rozbudowane zasilanie transformatorowe U2. Czy gra mimo wyraźnej różnicy w cenie pomiędzy obydwoma urządzeniami jest warta świeczki? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie w dalszej części tekstu.

Pierwszą i najważniejszą cechę opisywanej dzisiaj konstrukcji już wymieniłem i chodzi oczywiście znacznie bardziej rozbudowane zasilanie. Mam na myśli zastosowanie nie tylko bardziej zaawansowanego rozwiązania, ale dodatkowo jego aplikację w obudowie z resztą układów elektrycznych zamiast bardzo kolidujących plikowym z trendem minimalizmu sprzętowego dodatkowych zewnętrznych bytów, jak to miało miejsce np. w U1-ce. Ale to nie koniec istotnych zmian, bowiem w przypadku wersji U2 mamy do czynienia z solidniejszą, minimalizującą szkodliwe wibracje i zazwyczaj poprawiającą walory soniczne danego komponentu obudową. Chodzi o zmianę prostego, niedużego, poza stosunkowo grubym płaskim frontem skręconego z cienkich aluminiowych blach prostopadłościanu, na typową dla marki Lumïn, wykorzystującą masywne płaty glinu, dzięki temu solidniejszą od strony technicznej i ładniejszą wzorniczo tym razem z wypukłym, przez to ładniejszym wzorniczo przednim panelem, estetyczną skrzynkę. Jeśli chodzi o akcesoria manipulacyjno-przyłączeniowe, oczywiście na przedniej połaci znajdziemy mieniący się błękitem wyświetlacz, natomiast na plechach baterię stosownych wyjść, gniazdo zasilania i zacisk uziemienia. W skład tych pierwszych wchodzą terminale: AES/EBU, BNC, SPDIF, OPTICAL, 3xUSB, OPTICAL NETWORK, NETWORK i przycisk resetujący ustawienia urządzenia do stanu fabrycznego. Ciekawostką tego modelu jest możliwość dokupienia pilota zdalnego sterowania. Co prawda wszystko możemy zrobić za pomocą aplikacji, jednak miło jest mieć możliwość zwiększania i zmniejszania poziomu głośności z poziomu tak zwanego leniucha. W temacie technikaliów w telegraficznym skrócie zdradzę jedynie, że nasz bohater obsługuje protokoły audio MQA, DSD, Tidal, Spotify i Qobuz, a w kwestii próbkowania radzi sobie z materiałem DSD 512 oraz PCM 768.

Jak myślicie, czy naturalną koleją rzeczy okupiona większymi kosztami gra w postaci zakupu pełnowymiarowej wersji Lumïna U2 warta jest przysłowiowej świeczki? W moim mniemaniu jak najbardziej. Już Mini zagrał z takim zaangażowaniem w pokazanie świata muzyki od strony odpowiednio zbalansowanej i naturalnie czytelnie podanej energii, że mimo codziennego chadzania przeze mnie nieco innymi ścieżkami generowania sygnału audio – raczej CD i analog – nie wrócił już do dystrybutora. To nawet dla mnie było pewnego rodzaju zaskoczeniem, gdyż mimo przesłuchania sporej ilości tego typu konstrukcji dopiero Lumïn zagrał w estetyce bliskiej mojemu sercu, czyli z dobrą wagą i nienachalną, acz czytelną krawędzią źródeł pozornych. Co zatem na tym tle zrobił tytułowy U2? Przecież jego młodszy brat już się sprawdził? Cóż, też tak myślałem. Jednak kolejny raz przekonałem się, jak duży wpływ na dźwięk danej konstrukcji ma odpowiednie zasilanie. W tym przypadku była to zamiana z impulsowego „zakłócacza sieci” na zrobiony po bożemu układ transformatorowy. Efekt? Wszystko nabrało jeszcze większych rumieńców. W pierwszej kolejności zyskała tak ważna dla mnie energia i co najistotniejsze w sukurs za tym poszła rozdzielczość przekazu – nie mylić z rozjaśnieniem. W odpowiedzi na taki ruch natychmiast poprawiła się mikro i makro-dynamika prezentacji, co znacząco wpłynęło nie tylko na wgląd w nagranie, ale również bezpośredniość i większą namacalność. Ale jedna ważna uwaga. Wbrew zwyczajowym feedbackom takiego działania u wielu producentów wydarzenia sceniczne nawet o pół kroku nie podryfowały w stronę męczącej na dłuższą metę wyczynowości, a przez to nachalności podania. Owszem, wszystkiego było więcej i czytelniej zdefiniowanego, jednak w odbiorze okazywało się być jedynie poprawą timingu i wielobarwności grania, ze szczególnym uwzględnieniem środkowego i dolnego pasma. A chyba nikomu nie muszę uświadamiać, że dobrze zaprezentowany bas – z odpowiednią energią, kontrolą i rozdzielczością – całkowicie inaczej ustawia proporcje budowania realiów muzycznych z projekcją górnego zakresu włącznie. I właśnie tak zareagował mój skonfigurowany ma czas testu w oparciu o naszego bohatera system. Dosłownie i w przenośni wybuchł feerią radośniej podanych i bardziej zaangażowanych w oddanie impulsu muzycznych opowieści. A przecież zmiany dotyczyły jedynie innego sposobu zasilania urządzenia i spakowania jego trzewi w solidniejszą obudowę. Cuda? Nic z tych rzeczy, po prostu fizyka.
Chcąc zrozumiale pokazać na czym polegały zmiany, w tym teście zamierzenie posłużę się materiałem omawianym przy okazji wersji Mini. Wówczas podparłem się dość trudnymi krążkami w postaci koncertowego zapisu rockowej grupy Metallica z udziałem sekcji symfonicznej „S&M” oraz typowego przedstawiciela elektroniki, czyli znanego wszystkim teamu Yello „Toy”. Jak wynika z poprzedniego starcia, już wówczas dzięki odpowiedniemu ustawieniu wagi i pilnowaniu niezbędnej czytelności przekazu wspomniane grupy wypadły bardzo dobrze. Był drive, energia i tryskająca radością swoboda wypełniania mojego pomieszczenia nieskrępowaną ilością przyjemnie odbieranych decybeli. Co zatem stało się, gdy poprawiliśmy zasilanie? Naturalnie wszystkie aspekty wspomniane na samym początku tego akapitu. Ta w momencie słabo radzącego sobie z równowagą tonalną systemu, pozbawiona jakiejkolwiek litości muzyka dzięki poprawieniu sekcji prądowej dostała jakby dodatkowego kopa. Jednak nie w sensie bezkrytycznego masowania trzewi monotonnymi pomrukami i tłustymi uderzeniami, tylko zaskakująco sprecyzowanym w domenie utrzymania odpowiedniej rozdzielczości podkręcenia pulsu muzyki. Pełniejszego, przez to pozwalającego bardziej odczuć energetyczne zamierzenia artystów, ale nadal piekielnie punktualnego i gdy wymagał tego materiał zaskakująco przyjemnie rozwibrowanego. Dzięki temu mimo większej esencjonalności impulsu nie było zlewania się modulacji sonicznych formacji Yello w jedno pozbawione amplitudy buczenie, zaś w repertuarze rockmenów bez względu na mocniejszą soczystość gitarowych riffów i podstawę basową sporej sekcji kontrabasów dostałem pełen pakiet impulsów wytwarzających każdy, nawet pojedynczy dźwięk. Niby niewiele, ale gdy rozprawiamy o zakresie niskich rejestrów, zapewniam, to jest naprawdę bardzo wiele, żeby nie powiedzieć kamień milowy. Na tyle zjawiskowy, że życzę wszystkim, aby z pozoru tak prosty upgrade dawał aż tak dobre, co istotne słyszalne, a nie jedynie spisane w odezwie od producenta w instrukcji obsługi wyniki brzmieniowe, czego nazbyt często zdarza mi się doświadczyć.

Jaki będzie finał powyższego testu? Naturalnie bez dwóch zdań potwierdzam od zawsze krążącą w naszym światku tezę, że dobre zasilanie to podstawa. Zatem jeśli macie Lumïna U2 w wersji „Mini”, a obcowanie z plikami jest Waszym chlebem powszednim, jeśli tylko jesteście przygotowani finansowo, bezwarunkowo powinniście przeskoczyć poprzeczkę wtajemniczenia o oczko wyżej. Flagowy Lumïn U2 i zagra znacznie lepiej i wygląda o wiele lepiej, a nie oszukujmy się, to są bardzo rzadko chodzące ramię w ramię zalety jakiegokolwiek upgrade’u sprzętu audio z jednej linii produktowej. Na szczęście rzadko nie oznacza nigdy.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumïn U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Audio Atelier
Producent: Pixel Magic Systems Ltd.
Cena: 23 900 PLN

Dane techniczne
Natywna obsługa: max. DSD512 (22.5MHz), max. 768kHz/16–32 bit
Upsampling (wszystkie formaty): max. DSD256, max. PCM 384kHz
Obsługiwane formaty: DSD (DSF (DSD), DIFF (DSD), DoP (DSD)); PCM: FLAC, Apple Lossless (ALAC), WAV, AIFF; skompresowane stratnie MP3, MQA
Natywna obsługa: Roon Ready, Spotify Connect, MQA, TIDAL, TIDAL Connect, Qobuz, TuneIn, AirPlay.
Wyjścia cyfrowe:
– USB (PCM 44.1–768kHz / 16–32-bit; max DSD512)
– BNC SPDIF (PCM 44.1kHz–192kHz / 16–24-bit; DSD (DoP, DSD over PCM) 2.8MHz / 1-bit)
Komunikacja: Ethernet Network 1000Base-T; SFP 1000Base-T Gigabit Ethernet, 2 x USB dla pamięci masowych (pendrive’y, dyski USB HDD/SSD z pojedynczą partycją FAT32, exFAT, NTFS)
Wymiary (S x G x W): 350 x 350 x 60.5 mm
Waga: 6kg

Opinia 1

Choć większość z nas bez większych oporów jest w stanie przyznać, iż głównym dogmatem audiofilizmu nie jest złapanie a li tylko gonienie przysłowiowego króliczka, to od pewnego pułapu cenowego zbyt dynamiczna fluktuacja modeli w portfolio danego producenta niezbyt sprzyja poprawności wzajemnych relacji. O ile jeszcze w budżetówce i dolnych rejonach Hi-Fi coroczny lifting modeli ma jeszcze jakieś logiczne wytłumaczenie, gdyż operujący na tych pułapach nabywcy należą do grona tzw. jednostrzałowców, czyli pojawiają się, kupują i potem na długie lata znikają z radaru przestając drążyć temat, gdyż skoro coś działa, to jaki sens jest rozglądać się za czymś nowszym, to im wyżej w cenniku, tym sezonowość wietrzenia szafy coraz bardziej traci rację bytu. Tak przynajmniej podpowiada nam doświadczenie i logika. Okazuje się jednak, że od powyższej reguły są pewne wyjątki ją potwierdzające i właśnie z takim, wręcz klinicznym przypadkiem przyjdzie nam w ramach niniejszego spotkania się zmierzyć. O kim, a raczej o czym mowa? A o ostatnimi czasy nader regularnie goszczącym na naszych łamach Auralicu, który najdelikatniej rzecz ujmując nie pozwala na nawet chwilę spokoju swoim wiernym akolitom. Nie wierzycie? Cóż, najwidoczniej niezbyt uważnie śledzicie poczynania tego azjatyckiego producenta, który co i rusz udoskonala swoje wytwory a zamiast bawić się w kosmetyczne niuanse i mniej bądź bardziej gruntowne upgrade’y po prostu wypuszcza ich kolejne generacje. I tak też jest z naszym dzisiejszym gościem, czyli chyba najpopularniejszym urządzeniem w wiadomym katalogu – transportem / streamerem Auralic Aries w odsłonie G2.2, która jest już nie wiem którą inkarnacją kanapkowego protoplasty. Z czysto kronikarskiego obowiązku tylko wspomnę, iż w tzw. międzyczasie, czyli ostatniej dekadzie przez nasze redakcyjne systemy przewinęły się również budżetowa odsłona Mini, stanowiąca inaugurację nowego „rozdania” G1 i jej bezpośredni następca G1.1. Nie można jednak zapominać, że równolegle rozwijana była bardziej wypasiona odsłona, czyli G2 i G2.1 a podczas ostatniego monachijskiego High Endu, wraz z naszym bohaterem światło dzienne ujrzał flagowy G3. Uff, nie da się ukryć, że chcąc trzymać rękę na pulsie i testować wszystko co wprowadza na rynek Auralic moglibyśmy gościć te urocze maluchy jeśli nie co miesiąc, to co dwa-trzy a i tak nie mielibyśmy pewności, że zdążylibyśmy przed kolejnymi porządkami. Dlatego też nie ma co tracić czasu na czczą paplaninę, tylko trzeba zakasać rękawy i brać się do pracy, co też niniejszym czynimy biorąc dostarczonego przez stołecznego MiP-a Ariesa G2.2 na redakcyjny tapet.

Początkowo zastanawiałem się, czy kwestii designu nie potraktować nieco po macoszemu, bo w końcu ile razy można opisywać niemalże to samo. Jednak po chwili przyszło opamiętanie, gdyż uświadomiłem sobie, iż pomimo zaskakującej częstotliwości wypuszczania przez Auralica kolejnych odsłon swoich produktów rynek wtórny bynajmniej nie pęka od poprzednich inkarnacji w szwach a to znak, że ci co kupili urządzenie przynależne do którejś ze starszych, względem aktualnej, generacji nadal z niego korzystają a nowe „wytwory” trafiają do systemów osób bądź to dopiero wkraczających do ww. „uniwersum”, bądź odświeżających swój ołtarzyk, lecz bez pozbywania się poprzedniego źródła. Dlatego też, choćby w ramach porównania z odsłoną G1.1, pozwolę sobie poświęcić naszemu gościowi choćby kilka zdań. I tak, już przy wypakowywaniu, udokumentowanym unboxingową sesją uwagę zwraca zaskakująco wysoka waga jak na bądź co bądź niezbyt pokaźnych rozmiarów urządzenie. Powodem takiego stanu rzeczy jest m.in. podwójna obudowa Unity Chassis II składająca się z zewnętrznej, widocznej gołym okiem anodowanej na satynową czerń aluminiowej „skorupy” i wewnętrznego sub-chassis z niklowanej miedzi. Jak sami Państwo doskonale widzicie masywny, delikatnie zbiegający się ku krawędziom bocznym front zdobi centralnie umieszczona czerniona tafla szkła chroniąca 4” wyświetlacz hi-res true color. Lewy dolny narożnik frontu przydzielono włącznikowi budzącemu/usypiającemu naszego gościa a z kolei prawe skrzydło przypadło w udziale czterem przyciskom funkcyjnym, czyli Play, „M” i Up oraz Down. Nad ich funkcjami nie będę się zbytnio rozwodził, gdyż wszystko zostało szczegółowo opisane w 54 stronicowej instrukcji i jedynie wspomnę, iż oprócz podstawowej obsługi i nawigacji po playlistach z ich pomocą użytkownik jest w stanie dokonać wszelkich nastaw w zaskakująco rozbudowanym menu. Zanim jednak zmienimy punkt obserwacji tytułowego transportu warto jeszcze wspomnieć o dość oczywistej różnicy w porównaniu z wersją G., bowiem srebrna wtenczas masywna aluminiowa podstawa w obecnej odsłonie została już zunifikowana pod względem kolorystycznym z resztą korpusu. A skoro o nim mowa, to całość została posadowiona na zaskakująco dopracowanych antywibracyjnych nóżkach w których wnętrzu umieszczono po sześć precyzyjnie dobranych do wagi Auralica sprężyn, więc oczywistym jest, że nie należy traktować go jako bazy nie tylko dla kolejnego komponentu naszego systemu, lecz również próbować domowymi sposobami tuningować kładąc na nim mniej bądź bardziej audiofilskie obciążniki. Skoro płytę górną zdobi jedynie firmowy logotyp, to raczej nie ma sensu poświęcać jej więcej uwagi aniżeli jest to konieczne, więc z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku możemy spokojnie przenieść się na zaplecze. A tam … niby wszystko po staremu, choć pojawia się kilka nowości. Jednak po kolei. Zgodnie z tradycją ściana tylna jest delikatnie cofnięta względem obrysu korpusu, lecz na całe szczęście znajdujące się na niej zintegrowane z włącznikiem głównym i komorą bezpiecznika trójbolcowe gniazdo zasilające IEC zostało umieszczone na tyle daleko od górnej krawędzi obudowy, że nie ma problemu z aplikacją przewodów zasilających zakonfekcjonowanych nawet masywnymi wtykami. Oba górne narożniki okupują trzpienie trójzakresowych anten Wi-Fi a centralną połać pleców zajmuje sekcja cyfrowych interfejsów obejmująca port USB i Ethernet, firmową magistralę L-Link dla Vegi i Leo w standardzie HDMI, wejście dla zewnętrznego zegara, Toslink, koaksjalne, AES/EBI i oczywiście USB (cała czwórka separowana galwanicznie). Pilota na stanie nie ma, jednak to żaden problem, gdyż Auralica po pierwsze obsłużymy z palca frontowymi guzikami, po drugie z niestety dostępnej jedynie na iOSa dedykowanej apki Lightning DS (androidową alternatywą są kompatybilne z OpenHome aplikacje BubbleUPnP i Linn Kazoo, ograniczenie się do TIDAL Connect / Spotify Connect, lub po prostu inwestycja w Roona ) a po trzecie, jeśli komuś będzie mało zawsze może skorzystać z nader przydatnej funkcji Smart_IR i sparować go z dowolnym pilotem jaki mamy w posiadaniu.
A cóż piszczy w trzewiach? Całkiem sporo. Przeglądając materiały firmowe można dojść do wniosku, że producent za punkt honoru uznał walkę z wzajemnymi interferencjami poszczególnych podzespołów, co jego zdaniem zapewnia separacja galwaniczna oparta na nowych, ultra-szybkich separatorach galwanicznych m.in. obniżających już i tak niezwykle niski jitter. Co ciekawe ową separacją objęto również gruntownie przeprojektowaną, ukrytą w osobnej komorze … sekcję zasilania, w której z kolei w porównaniu do G2.1 zdublowano pojemności filtrujące i zastosowano dwa, oczywiście odizolowane od siebie, ultra-ciche, klasyczne liniowe transformatory, co w dobie wszechobecnych impulsówek jest niewątpliwie miłą niespodzianką. Sercem urządzenia jest nowy 64-bitowy cztero-rdzeniowy procesor, system ma do dyspozycji 4GB pamięci DDR4 a wejścia i wyjścia cyfrowe, zgodnie z założeniami platformy Tesla G3 połączono bezpośrednio z rdzeniem procesora dzięki czemu o 90% zredukowano tak opóźnienia jak i jitter. Po pełną listę obsługiwanych formatów i częstotliwości zapraszam na sam dół, gdzie stosowne litanie standardowo zamieszczamy a z czysto kronikarskiego obowiązku jedynie nadmienię, że Auralic oprócz wsparcia bezliku serwisów streamingowych obsługuje sygnały PCM 384 kHz / 32 bit, DSD512 i MQA, choć akurat przyszłość tego ostatniego „kontenera” na chwilę obecną jest jedna wielką niewiadomą.

No to po powyższym słowotoku wreszcie można wygodnie rozsiąść się w fotelu i sprawdzić cóż tytułowy transport potrafi, bo pomijając przekonania płaskoziemców, że cyfra to cyfra, bit to bit, a jeśli zera i jedynki się zgadzają, to wszystko co owe ciągi liczbowe wypuszcza gra dokładnie tak samo, to życie a dokładnie czysto empiryczne doświadczenie dowodzi, że również i na tym etapie jakość ma znaczenie i transport transportowi nierówny. Nieco uprzedzając fakty powiem, że okazji by na własnej skórze, znaczy się uszach o tym się przekonać miałem wiele, w tym również w ramach niniejszego testu. W dodatku z płynącym z głębi serca smutkiem muszę przyznać iż posiadany przeze mnie Lumin U2 Mini już po pierwszych taktach „Conundrum” Alex Skolnick Trio odegranych prze Auralica rzucił ręcznik na ring i ze spuszczoną głowę potruchtał do szatni. Ba, podobny rezultat dałby z pewnością również sparring z G1.1, który znacząco odstawał od naszego bohatera tak pod względem wspomnianej rozdzielczości, jak i koherencji i spoistości przekazu, więc nie ma co rozpaczać, tylko przejść do porządku dziennego nad tym, że urządzenie z wyższej półki gra po prostu lepiej i potrafi więcej . Niemniej jednak, nie dało się bowiem nie zauważyć, że tak rozdzielczość jak i dynamika operowały na zdecydowanie wyższym pułapie wyrafinowania i intensywności z jakim mam do czynienia na co dzień. Tak gitarowe pasaże, jak i praca sekcji rytmicznej może nie tyle wyrywały z butów, ale operowały na takim poziomie realizmu, że prawdę powiedziawszy, jeśli ktoś dałby mi możliwość pozostawienia go, znaczy się Ariesa G2.2 w systemie, to pomimo konieczności inwestycji blisko 2kPLN w pilota w postaci najtańszego iPada, bez chwili wahania przystałbym na tę propozycję, by przez najbliższe kilka długich lat nawet pod uwagę nie brać poszukiwania jakiegoś alternatywnego rozwiązania.. Dynamika tak w skali makro jak i mikro odzwierciedlała wszelkie pomysły artystów a całość brzmiała niemalże tak dobrze jak na żywo i to bez zbędnego przejaskrawiania czy to konturowości źródeł pozornych, czy też sztucznego podkreślania obecnej w nagraniu aury pogłosowej. Było to, co być powinno, czyli to, co zostało zawarte na materiale źródłowym bez wzbogacania całości o jakieś zbędne i ponadprogramowe ozdobniki i wodotryski. Udało się zatem najnowszej odsłonie Auralica uniknąć zbytniej analityczności i iście prosektoryjnego chłodu a jednocześnie nie popaść w zbytnią, pseudoanalogową lepkość, przez co z jednej strony pełnymi garściami mogliśmy czerpać z pokładów drzemiącej w niej muzykalności a z drugiej zapomnieć o obawach związanych z brakiem różnicowania jakości materiału źródłowego. Na nieco bardziej karkołomnym repertuarze za jaki z pewnością można uznać ścieżkę dźwiękową do „The Last Voyage of the Demeter” autorstwa Beara McCreary’ego do głosu doszedł jeszcze jeden aspekt. Otóż Auralic z zaskakującą łatwością i naturalnością oddawał zarówno najbardziej spektakularne spiętrzenia dźwięków, jak i wieloplanowość poszczególnych partii. Nie szedł jednak na łatwiznę czy to spłycając scenę, czy wręcz ustawiając muzyków w jednej linii, bądź poprzez sztuczne wykonturowanie i wyostrzenie dawać pozorne wrażenie rozdzielczości a tak po prawdzie kreować pozorną detaliczność, lecz niezależnie od złożoności i liczebności aparatu wykonawczego był w stanie nim z iście zegarmistrzowską precyzją zarządzać. Również cięższe i zaskakująco rzadko goszczące na recenzenckich playlistach brzmienia w stylu „Thirteenth Step” A Perfect Circle, czy „Rust In Peace” Megadeth pokazały, że i ogniste riffy i iście kakofoniczne spiętrzenia perkusyjnych partii wspartych potężnymi szarpnięciami basu mają zarówno odpowiednie zróżnicowanie, jak i są w stanie zachować pełną kontrolę a nie monotonnie dudnić powodując u słuchaczy zamiast zainteresowania zwykłe i prozaiczne znużenie.

Na podstawie powyższych obserwacji śmiem twierdzić, iż Auralic Aries G2.2 w pełni zasługuje na miano jeśli nie najlepszego (w końcu jest G3), to przynajmniej jednego z najlepszych transportów cyfrowych dostępnych w chwili obecnej na tym pułapie cenowym na rynku. Oferuje bowiem zaskakująco wyrafinowane, rozdzielcze i zarazem szalenie dynamiczne brzmienie bez popadania czy to w zbytnią analityczność, czy też operującą na przeciwległym krańcu skali stereotypową analogowość i wręcz lampowe przesłodzenie. Po prostu robi to, co do niego należy i robi to na tyle perfekcyjnie, że jeśli tylko nie dysponujecie Państwo przynajmniej dwukrotnością oczekiwanej za niego przy kasie kwoty, to dalsze poszukiwania można z powodzeniem uznać za sztukę dla sztuki, bądź mówiąc wprost zwykłą stratę czasu. Jeśli jednak ktoś na upartego szuka argumentów przeciw, to zawsze można za takowe uznać niezaprzeczalnie upośledzoną obsługę z poziomu Androida i Windowsa, gdzie lokalnymi plikozbiorami jesteśmy zmuszeni zarządzać z poziomu Kazoo a zasoby Tidala/Spotify eksplorować poprzez ich Connecty. Jak to jednak mawiał klasyk „nobody’s perfect”. Niemniej jednak, gdyby G2.2 finalnie zagościł u mnie na stałe prędzej czy później na zakup niekoniecznie wpisującego się w wyznawane przeze mnie wartości iPada i tak i tak bym się zdecydował, czego też i Państwu serdecznie życzę, gdyż o ile tylko dźwięk a dokładnie jego jakość jest dla Was priorytetem, to tytułowy Auralic powinien okazać się spełnieniem wszelkich oczekiwań.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable; Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Nie trzeba być specjalnie wyszkolonym agentem śledczym, aby po krótkim researchu naszego portalu zorientować się, jak prężnie na obecnie najlepiej rozwijającym się rynku – streamowanie muzyki – działa będąca zarzewiem spotkania marka Auralic. Świadczy o tym chociażby mnogość oferty od półki cenowej dla tak zwanego zwykłego Kowalskiego, po urządzenia aspirujące do segmentu High End. Co konkretnie mam na myśli, wspominając pułap ekstremalnej jakości brzmienia? Specjalnie o tym wspomniałem, bowiem tym tematem dochodzimy do clou tej przygody. Otóż ów teoretyczny top topów w każdym aspekcie dosłownie i w przenośni dzieli włos na tak zwane czworo, czyli ni mniej, ni więcej, jak tylko się da, z pozoru kompaktowe urządzenia separuje na poszczególne, zajmujące się konkretną czynnością samoistne komponenty. To w skrócie oznacza, że typowy odtwarzacz plików rozczłonkowujemy na czysty transport, sekcję przetwornika i często dla każdego z produktów osobne zasilanie. Cel? Eliminacja zakłóceń pochodzących od zbyt ciasno upchniętej w jednej obudowie elektroniki. Tak tak, to czyste szaleństwo, jednak w pełni weryfikowalne „nausznie” i jeśli chcemy iść drogą absolutu, nie ma ścieżek na skróty. I taką drogą postanowił również pójść dzisiejszy bohater, który za sprawą warszawskiego dystrybutora MIP wystawił do testowego boju transport plików Auralic Aries G2.2. Czy taki ruch wart był przysłowiowej świeczki? Cóż, odpowiedzi na to pytanie postaram się udzielić w kolejnych akapitach.

Zanim przejdziemy do opisu brzmienia, kilka słów o aparycji naszego bohatera. Ta z oczywistych względów jest kontynuacją designerskiej linii modeli Aries, czyli średniej wielkości aluminiowa, wykończona w matowej czerni, ciekawa wzorniczo skrzynka. Jej wykonany z grubego płata glinu front najpierw fajnie, bo lekkim łukiem zaoblono, by finalnie czytelnym z dość dużej odległości wyświetlaczem podzielić na trzy sekcje. Te ostatnie natomiast zostały obdarzone guzikami funkcyjnymi, z czego z lewej strony znajdziemy jedynie włącznik, natomiast prawej cztery obsługujące Menu urządzenia, manipulatory. Jeśli chodzi o tylny panel przyłączeniowy, znajdziemy na nim typowe dla tego rodzaju elektroniki przyłącza od dwóch wejść antenowych Wi-Fi, przez zespolone z włącznikiem głównym i bezpiecznikiem gniazdo zasilania, po pakiet cyfrowych wejść – USB, LAN, 2xHDMI, wejście wzorcowego zegara zewnętrznego, TOSLINK, COAXIAL oraz AES/EBU. Tak prezentujące się urządzenie dodatkowo podnosząc jego optyczną atrakcyjność skonsolidowano z nadającą mu lekkości, zintegrowanym na stałe z głównym modułem urządzenia cokołem. Myślicie, że to zbyteczne działanie? Bynajmniej, co dobitnie unaocznia kontakt na żywo. Wieńcząc akapit dawką technikaliów wspomnę li tylko o najważniejszych, czyli odtwarzaniu plików w standardzie częstotliwości próbkowania do DSD512 oraz DXD i przygotowaniu do współpracy z większością popularnych platform streamingowych. Resztę znajdziecie w zwyczajowej tabeli wieńczącej każdą sesję testową.

Jak sonicznie wypadł pomysł wypuszczenia na rynek czystego transportu plikowego? Powiem szczerze, że to spotkanie uważam za najbardziej dojrzałe z dotychczasowych spotkań z tą marką. Owszem, będąc uczciwym, należy wziąć pod uwagę fakt korzystania w poprzednich potyczkach (z naturalnych względów) mniej zaawansowanych układów wewnętrznych każdego komponentu, aniżeli w tym podejściu, jednak nie oszukujmy się, taki, czyli maksymalizujący uzyskanie najlepszego dźwięku na bazie swojej konstrukcji cel przyświecał mocodawcom Auralica. To w pełni zaplanowany i moim zdaniem znakomity, bo dający wolną rękę potencjalnemu nabywcy ruch. Czym mnie tak pozytywnie zaskoczył? Otóż, gdy poprzednie epizody nawet z najbardziej zaawansowanym modelem swoje działania na polu jakości brzmienia oczekiwanie kierowały ku zwiększeniu nasycenia i plastyki dźwięku, na tle ożenku Ariesa G2.2 z moim Vivaldim DAC2 zawsze oscylowały w estetyce bardzo bezkompromisowego zaznaczania ofensywności przekazu. Co prawda bez przekraczania dobrego smaku, jednak wyrazista – czytaj dość ostra – kreska źródeł pozornych oraz solidnie doświetlone wysokie tony były typowym dla tego brandu, rozpoznawalnym od pierwszych nut znakiem rozpoznawczym. Nie, żebym miał przeciw takiemu postawieniu sprawy coś przeciwko, jednak gdy wkraczamy w strefę stroniącego od zbytniego przywiązania do pojedynczych cech High Endu, oddech i swoboda kreowania wydarzeń muzycznych nie powinna opierać się li tylko na wyrazistości i bezpośredniości. Przy okazji mamy dostać wprowadzające koherentność dźwięku dobre wypełnienie i plastykę, co z jednej strony ograniczy poczucie zbyt mocnego akcentowania niektórych aspektów, a z drugiej nadal wszystko zostanie podane z należnym oddechem i pełnią zawartych w muzyce informacji. I taki obrót sprawy miał miejsce w przypadku „nakarmienia” naszym bohaterem stacjonującego u mnie na co dzień dCS-a. W bezpośrednim zderzeniu z wcześniejszymi próbami dźwięk jakby spuścił z tonu chęci zarzucenia mnie milionem nonszalancko podanych informacji, dzięki czemu epatował bardziej przyjazną dla ucha esencjonalnością, mniejszym „krawędziowaniem” fraz muzycznych, a mimo to, ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu, nic a nic nie stracił na lotności i oddaniu najdrobniejszego niuansu każdej nuty. Dla mnie postęp jakości był niezaprzeczalny. Nadal nosił znamiona mocnego uderzenia energią i rytmiką – jak to w zwyczaju mają produkty z tej stajni, jednak już na poziomie jakościowym współpracującego z nim przetwornika cyfrowo-analogowego, w tym przypadku z większym naciskiem na spójność przekazu. Czy to dobra wiadomość? Ależ naturalnie. Co prawda wynik podobnych mariaży zawsze będzie zależał od tego, z czym połączymy Ariesa, ale to było zamierzone, gdyż bez zbędnych roszad na poziomie źródła możemy powoli wskakiwać na wyższe pułapy jakości brzmienia posiadanego systemu zwyczajną wymianą DAC-a. Ale uwaga, najważniejsze w tym wszystkim jest to, że nadal będzie słychać ogólnie lubianą przez melomanów szkołę brzmienia źródeł opisywanego podmiotu gospodarczego, po utracie czego z dużą dozą prawdopodobieństwa wielu wielbicieli tej marki mogłoby się od niej odwrócić. W wydaniu testowym szkołę bez problemu radzącą sobie nie tylko z najbardziej wymagającymi nurtami muzycznymi typu rock i elektronika – dostałem istotny drive, wagę oraz zwartość przekazu, ale również z muzyką dla duszy spod znaku jazz-u i muzyki barokowej – zostałem poczęstowany odpowiednią plastyką i niewymuszoną lekkością zawieszenia fraz w eterze. Jak widać, na pewnym poziomie wspomniane dzielnie włosa na czworo nie tylko ma sens, ale jest nawet wymagane, co wreszcie zrozmumiawszy, dotychczas stawiający na kompletne źródła streamujące muzykę Auralic postanowił wdrożyć w życie.

Gdy dobrnęliśmy do puenty tego spotkania, jak rzadko kiedy będzie mi łatwo znaleźć grupę docelową dla opisywanego transportu Auralic Aries G2.2. To bez jakiegokolwiek naciągania faktów jest cała populacja miłośników muzyki. I nie ma znaczenia, czy mniej lub bardziej esencjonalnie podanej, bowiem finalny wynik brzmienia i tak ustalamy doborem przetwornika D/A. Jednak bez względu na wszystko, korzystając z Ariesa jako dawcy sygnału, zawsze dostaniemy niezbędny dla pokazania radości w muzyce pakiet czytelności podania, jednak co bardzo ważne jedynie okraszony, a nie zdominowany cechami skonfigurowanego z nim przetwornika. Dla mnie to nie tylko istotna, ale również pozytywna cecha.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II
– docisk płyty DS Audio ES-001

Dystrybucja: MiP / Auralic.pl
Producent: Auralic
Cena: 28 500 PLN

Dane techniczne
Obsługiwane formaty plików audio: AIFF, ALAC, APE, DIFF, DSF, FLAC, OGG, WAV / WV, AAC, MP3, MQA, WMA
Obsługiwane częstotliwość próbkowania
PCM: 44,1 kHz – 384 kHz / 32 bit
DSD: DSD64 (2,8224 MHz), DSD128 (5,6448 MHz), DSD256 (11,2896 MHz), DSD512 (22,57892 MHz)
Obsługiwane serwisy audio: Amazon Music Unlimited, HighResAudio, KKBOX, Qobuz Sublime+, NetEase Music, TIDAL Connect, Spotify Connect,TuneIn, radio internetowe, AirPlay 2, RoonReady
Komunikacja: Gigabit Ethernet, Trójzakresowe Wi-Fi 802.11b/g/n/ac, Bluetooth; USB (dla pamięci masowych/transportów CD)
Wyjścia: AURALiC Lightning Link; USB Audio, AES/EBU, koncentryczne, Toslink
Pobór energii: 50W max.; <10 W uśpienie; <0,5W Standby
Wymiary (S x G x W): 34 x 32 x 9,6 cm
Waga: 10,2 kg

Kiedy jesienią … 2014 r. braliśmy na redakcyjny tapet pierwszą wersję Ariesa nawet przez myśl nam nie przeszło, że w ciągu kolejnych lat Auralic nie tylko nie spocznie na laurach, co z zaskakującą konsekwencją co i rusz będzie puszczał w świat kolejne inkarnacje swojego podstawowego transportu. Skoro jednak to czyni, to nie pozostaje nam nic innego, jak tylko trzymać rękę na pulsie i gdy takowe urządzenie znajdzie się w naszym zasięgu czym prędzej pozyskiwać je na testy. Tym oto sposobem, dzięki uprzejmości rodzimego dystrybutora, właśnie zaczynamy wygrzewać jeszcze pachnący fabryką najnowszy wypust – Auralic Aries G2.2.

cdn. …

Opinia 1

Od zarania dziejów ludzkości nie dają spokoju fundamentalne pytania i dylematy. Wśród nich prym wiodą te w stylu „co było pierwsze – jajko czy kura?”, oraz nie mniej ważkie, czyli „czy da się zjeść ciastko i mieć ciastko?”. W tym momencie plasujące się na trzecim miejscu, zdefiniowane z formie buddyjskiego koanu „Jaki jest dźwięk jednej klaszczącej dłoni?” śmiało możemy uznać za przynajmniej częściowo wyjaśnione przez szczypiornistów, którzy taką umiejętność posiedli. Nas z kolei interesuje to, dotyczące wypieków cukierniczych, które wydaje się wręcz idealną metaforą audiofilskich dylematów związanych z poniekąd nieuniknioną migracją ze srebrnych krążków w jeszcze nie przez wszystkich zbadane i odkryte odmęty plików maści wszelakiej. No bo jak to można tak zrezygnować i wyzbyć się nośników fizycznych ewoluując z zapychania półek nośnikami fizycznymi na gromadzenie ich w postaci zer i jedynek, sukcesywnie odkładając je na kolejnych dyskach, bądź nawet idąc na totalną łatwiznę li tylko dodając je do ulubionych w jednym z serwisów streamingowych? Niby się da, jednak tutaj pojawia się kwestia co począć z nagromadzonymi na przestrzeni lat dobrami. Jak się jednak okazuje i ten dylemat ma całkiem naturalne rozwiązanie oraz możliwie prostą a zarazem zaskakującą dla co poniektórych odpowiedź, która brzmi … nic. Dokładnie tak – „nic” nie robić ponad to, co robiliśmy z nimi przez ostatnich kilka dekad, czyli słuchać, kiedy tylko najdzie nas ochota, a jak jeszcze ktoś chce mieć je w „niefizycznej” postaci, to wystarczy dodatkowych parę kliknięć i voilà – bitperfekcyjny rip ląduje we wskazanym repozytorium. Jak to możliwe? Cóż, wbrew pozorom, to nie żadne cuda – wianki i czcze mrzonki a jedynie przejaw pragmatyzmu i świadomość rynkowych potrzeb zaobserwowanych przez twardo stąpającą po ziemi, znaną nam z wcześniejszych występów ekipę I-O Data mającą w swym portfolio oprócz sygnowanych własnym logotypem wyrobów (w tym rejestratorów cyfrowych i kart SD) dwie dedykowane audiofilom marki – przystępnego cenowo Soundgenica i adresowaną dla stricte high-endowych graczy Fidatę. I to właśnie z drugiej puli, dzięki uprzejmości rodzimego dystrybutora – wrocławskiego Audio Atelier, udało nam się pozyskać na testy tyleż intrygujący, co kuszący uniwersalnością a zarazem będący przejawem współczesnego podejścia do audio duet, czyli transport/serwer cyfrowy HFAS1-XS20U oraz obsługujący dyski CD/DVD i BD transport HFAD10-UBXU.

Jak sami Państwo na powyższych zdjęciach możecie zauważyć oba urządzenia prezentują się tyleż elegancko, co skrajnie minimalistycznie. Ot mocno spłaszczone, wykonane z grubych profili szczotkowanego aluminium katafalki, z których HFAS1-XS20U na froncie może pochwalić się jedynie centralnie umieszczonym włącznikiem głównym i wskazującą stan urządzenia diodą, by z kolei HFAD10-UBXU oprócz poniekąd oczywistej (zawsze można przykładem konkurencji zdecydować się na „samochodowy” transport szczelinowy) tacki transportu ograbiono nie tylko ze spodziewanego wyświetlacza lecz również wszelakiej guzikologii, łaskawie pozostawiając sensor umożliwiający otwarcie/zamknięcie szuflady i włącznik główny, który z kolei przeniesiono na płytę dolną w okolicę lewej przedniej nóżki. W dodatku kolejnym potwierdzeniem wręcz obsesyjnej dbałości o wizualną ascezę jest fakt, iż jeśli użytkownika najdzie taka chęć, bądź sama iluminacja go rozprasza, to może sobie wyłączyć … diodę wskazująca na prace transportu. Również ściany tylne nie grzeszą przepychem, ot trzy porty… USB (dwa typu A i pojedynczy B) w HFAD10-UBXU oraz pojedynczy port USB-A i dwa gniazda Ethernet w HFAS1-XS20U uzupełnione o gniazda zasilając e IEC. To dopiero się nazywa oszczędność formy przy której haiku wydaje się poematem na miarę „Pana Tadeusza”. Jeśli zastanawiacie się Państwo jak u licha całość nie tylko ze sobą zespolić, ale co najważniejsze skomunikować z naszym systemem spieszę donieść, że o dziwo nie ma z tym najmniejszych problemów. Wystarczy bowiem zerknąć do instrukcji, bądź na stronę producenta i wszystko powinno stać się proste, logiczne i intuicyjne. Należy bowiem HFAD10 podpiąć po USB (używając gniazda for Audio) do zewnętrznego przetwornika cyfrowo-analogowego a z kolei w port USB-B wejść przewodem wyprowadzonym z HFAS1 a sam pliko-transport poprzez port for Network spiąć z routerem i/lub via for Audio z odtwarzaczem/wzmacniaczem sieciowym (lista kompatybilnych urządzeń znajduje się na stronie producenta). A jeśli będziemy używać ich w zestawie, to dodatkowo zyskamy opcję zgrywania srebrnych krążków do WAVE’ów, lub FLACów w trybie AccurateRip z tagowaniem i pobieraniem okładek z Gracenote włącznie.
Jak już widać było z zewnątrz korpus w to w głównej mierze (front, płyta górna i ściany boczne) masywne aluminiowe sztaby, natomiast płynnie przechodzący w ścianę tylną spód to nie mniej solidna blacha stalowa o grubości 2,3mm. Z aluminium wykonano również toczone nóżki antywibracyjne, które dodatkowo podklejono gumowymi oringami. I tu miła niespodzianka, gdyż jeśli komuś standardowa konfiguracja z czterema nóżkami jest nie w smak bez najmniejszych problemów może kilkoma ruchami wkrętaka zmienić ją na trójnożną. Równie logicznie i schludnie prezentują się trzewia. Sercem HFAD10-UBXU jest pokryty czarną farbą mechanizm Pioneera wyposażony w poduszkę antywibracyjną i gumowe absorbery. Zadbano również o takie drobiazgi jak miedziowane śruby poprawiające przewodność i redukujące szumy. W sekcji zasilania zaimplementowano dwie impulsowe jednostki TDK-Lambda klasy medycznej o mocy 60W każda odpowiedzialne za dostarczanie życiodajnej energii dla transportu i logiki (oczywiście z opartą na separacji dedykacją), które dodatkowo są „wyciszane” liniowymi stabilizatorami napięcia.
Z kolei HFAS1-XS20U powtarza znaną z ww. rodzeństwa możliwość rekonfiguracji toczonych aluminiowych nóżek, lecz nieco inaczej potraktowano obudowę. Otóż płyta górna ma grubość aż 4 mm a ściany boczne od wewnątrz posiadają specjalne, poprawiające sztywność i działające antywibracyjnie ożebrowanie będące autorską wariacją nt. radiatorów przypominającą swym kształtem literę E. Płytę dolną wykonano z 2,3mm płata miedzi o wadze 2.2 kg. Zdublowaną sekcję zasilania oparto na dwóch 50W modułach impulsowych TDK-Lambda całkowicie i odseparowano od płytki sygnałowej. Dodatkowo rozdzielono również banki kondensatorów dla części systemowej i dysków. Sercem układu jest 25 MHz oscylator kwarcowy kontrolujący pracę czterech 500 GB dysków SSD Samsunga w ramach autorskiej technologii X-Cluster zapewniającej równomierny dostęp do danych na wszystkich dyskach w klastrze, dzięki czemu zoptymalizowane zostają parametry ich zasilania, oraz redukcji uległ poziom generowanych przez nie szumów. W każdym klastrze pracują po dwa dyski a zamknięta w aluminiowych kapsułach całość oferuje możliwość konfiguracji jako RAID 0 lub 1. Całość usadowiono na 3,2mm stalowej płycie o masie 3 kg zwiększającej sztywność całej konstrukcji. Dodatkowo z poziomu menu istnieje możliwość wyłączenia diod LED w portach Ethernet, co owocuje obniżeniem poziomu szumów.

Zanim przejdziemy do części poświęconej brzmieniu pozwolę sobie zwrócić Państwa uwagę na pewną ciekawostka, bowiem o ile w domenie cyfrowej uważa się, że zmiany zachodzą tak szybko, że wychodząc z salonu audio z jeszcze pachnącą fabryką, dopiero co wprowadzoną do sprzedaży nowością tak naprawdę już jesteśmy o krok za liderem wyścigu, który właśnie pokazał coś nowszego, to nasz główny bohater, czyli serwer HFAS1-XS20U miał swoją premierę piątego kwietnia roku … 2017. Nieco lepiej jest z transportem HFAD10-UBXU, gdyż od jego debiutu (23 czerwca 2022) nie minął jeszcze rok. Zasadnym wydaje się zatem w tym momencie pytanie, czy w ogóle warto zaprzątać sobie głowę takimi pół żartem pół serio ujmując skamielinami. I w tym momencie przychodzi z pomocą świadomość faktu, że o ile dynamika fluktuacji modeli na pułapie nazwijmy to ogólnie budżetowym ma charakter niemalże sezonowy, gdzie co rok pojawia się nowy „prorok”, tak w High-Endzie czas płynie zdecydowanie wolniej a zmianę warty bardzo często liczymy w trwających dekadę interwałach. Podobnie sprawy się mają z naszymi dzisiejszymi gośćmi, gdzie po pierwsze trudno cokolwiek w transporcie nośników fizycznych jeszcze dodać, bądź poprawić a po drugie cyfrowy spichlerz i transport dziecinnie prosto upgrade’uje się wgrywając nowy firmware, bądź dodając kolejne funkcje z poziomu samej apki.
A najlepsze jest to, że w momencie gdy tytułowy duet rozgościł się w moim systemie zaglądanie mu w metrykę było ostatnią rzeczą jaka przyszła by mi do głowy, albowiem liczył się tylko dźwięk, jaki generowały (chodzi o to, co dobiegało z głośników, bo same były ciche jak aluminiowe katafalki). Ba, skoro nawet na „Youthanasia” Megadeth śmiało można było mówić o obezwładniającym wyrafinowaniu i wysublimowaniu, to jakiekolwiek kręcenie nosem byłoby przejawem skrajnej głupoty. Tak, tak mili Państwo, ognistowłosy wyjec i szarpidrut w jednej osobie nagle nabrał ogłady, tembr jego głosu z irytującego skrzeku ewoluował w stronę miłych uszom harmonicznych a thrashowy jazgot jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zaczął układać się w misternie tkaną ognistą pajęczynę riffów. Nadal było piekielnie szybko i agresywnie a przy tym całość miała odpowiedni ciężar, jednak owa stricte natywna agresja wynikała jedynie z samej formy artystycznego wyrazu a nie zniekształceń, bądź pasożytniczych artefaktów objawiających się irytującą szklistością i ziarnistością. Na upartego brzmienie HFAS1-XS20U mógłbym porównać do sygnatury swojego … lampowego Ayona CD-35, gdyż przynajmniej pod względem koherencji i organiczności szły jak równy z równym.
Przesiadka na wielką symfonikę, czyli „London Symphony Orchestra plays Georges Bizet” pokazała, że w grze Fidaty wcale nie chodzi o gładkość i jedwabistość dla nich samych w ramach lapidarnej muzykalności a jedynie o wyrafinowanie generowanych dźwięków, co wcale nie przeczy umiejętności oddawania rozmachu nad wyraz rozbudowanego aparatu wykonawczego z zachowaniem właściwej mu wieloplanowości i zdolności precyzyjnej definicji poszczególnych nie tylko sekcji, ale i pojedynczych instrumentów. Powyższe nagranie jest o tyle przydatne w roli materiału testowego, że realizacja Deutsche Grammophon jest pozornie nieco zachowawcza – niczego nie wypycha przed szereg i nie próbuje przytłoczyć słuchacza, co na niezbyt rozdzielczych systemach może prowadzić do braku zaangażowania odbiorcy. Tymczasem japoński serwer /streamer był w stanie na tej bazie uwolnić drzemiący w niej potencjał pokazując o co tak naprawdę w tym wszystkim chodzi. Z Fidatą w systemie nadal scena kreowana była za linią kolumn, co niejako odpowiadało zajęciu miejsca w piątym rzędzie widowni a tym samym pozwalało na objęcie wzrokiem/słuchem całości spektaklu bez konieczności kręcenia łepetyn jak daleko nie szukając na meczu Igi Świątek. Powyższe uwagi dotyczą konfiguracji, w której HFAS1 grał bezpośrednio spięty z sekcją DAC-a mojej 35-ki, gdyż kilkukrotne próby z potraktowaniem go jedynie jako dawcę sygnału dla streamera/transportu plików Lumin U2 Mini niby dawało równie ciekawe rezultaty, lecz trudno było je uznać za wartość dodaną a jedynie swoisty krok w bok. Oczywiście było o niebo lepiej aniżeli z moim dyżurnym, pełniącym rolę NAS-a Soundgeniciem HDL-RA4TB, co raczej nie powinno dziwić patrząc nawet na samą różnicę w cenie, o jakości wykonania nawet nie wspominając. Dlatego też zamiast mnożyć elementy toru pozwoliłem sobie wybrać najlepszą brzmieniowo a zarazem możliwie minimalistyczną opcję.
Nie mniej urokliwie wypadł transport nośników fizycznych, który w wiadomy sposób poszerzał funkcjonalność streamera stając się wielce pożądanym pomostem pomiędzy przeszłością, teraźniejszością a przyszłością bez konieczności przysłowiowego wylewania dziecka z kąpielą przy przesiadce ze srebrnych krążków na pliki. Śmiem wręcz twierdzić, że mając na podorędziu takowy transport w ofercie Lumina poważnie zastanawiałbym się nad dalszymi roszadami w swoim systemie w stylu zastąpienia ww. 35-ki Ayona pozbawionym czytnika CD Kronosem w najwyższej specyfikacji. Nie da się bowiem ukryć, iż sama kultura pracy napędu Pioneera zamontowanego w Fidacie nie budzi żadnych zastrzeżeń, czyta dosłownie wszystko, więc już na tym etapie wykazuje wyższość nad aktualną inkarnacją austriackiego dyskofonu, który obecnie radzi sobie tylko z klasycznymi CD-kami, a dodatkowo całością zawiaduje się z poziomu firmowej apki, więc na dobrą sprawę nie ma już praktycznie żadnej różnicy między obsługą płyt i plików, no może poza koniecznością żonglowania nośnikami fizycznymi. Sonicznie też na pewno nie jest gorzej, gdyż HFAD10-UBXU powielając sygnaturę swego dyskowego kompana idzie o krok, bądź nawet dwa wyżej pod względem rozdzielczości, lecz nie na drodze wyostrzenia a eliminacji wszelakiej maści pasożytniczych artefaktów zaburzających właściwy odbiór reprodukowanego materiału. Oczywiście spora w tym zasługa fenomenalnej łączówki WestminsterLab USB Cable Ultra (test wkrótce), jednak nawet na firmowej Fidacie HFU2 efekty były wielce satysfakcjonujące a odsłuch „Monteverdi – A Trace of Grace” Michela Godarda po raz kolejny udowodnił, że poczciwa stara płyta CD ma się nadspodziewanie dobrze a plotki o jej śmierci są nie tyle mocno przesadzone, co całkowicie oderwane od rzeczywistości. Okazało się bowiem, że zarówno namacalność i realizm prezentacji, jak i mnogość, czy wręcz ogrom informacji o akustyce pomieszczenia w jakim dokonaniu nagrania dziwnym zbiegiem okoliczności podczas gry z plików cechuje nieco mniejsza intensywność i wielowymiarowość, z czym absolutnie nie ma problemu grając HFAD10-UBXU.

No i wszystko jasne. Okazuje się bowiem, że mimo nader pokaźnego stażu na rynku HFAS1-XS20U i zbliżającego się wielkimi krokami roku HFAD10-UBXU Fidata doskonale wie co robi – nic a nic z nimi nie kombinując. Są to bowiem urządzenia tyleż skończone i kompletne, co ponadczasowe. Oferują dosłownie wszystko, czego tylko współczesny audiofil mógłby zapragnąć tak od strony funkcjonalnej, jak i brzmieniowej. Jeśli zatem posiadają Państwo wysokiej klasy przetwornik i zastanawiacie się nad rozbudową o / upgradem już posiadanego toru cyfrowego o adekwatny jakościowo plikograj, to tytułowy zestaw wydaje się oczywistą oczywistością niejako z automatu zdejmując Wam z barków konieczność dalszych poszukiwań. Nie wierzycie? Posłuchajcie, tylko potem nie miejcie do mnie pretensji, że nie ostrzegałem. Fidata nie bierze niestety jeńców i jeśli tylko nie jesteście akolitami bezwzględnej analityczności i iście prosektoryjnej antyseptyczności, to konieczność wypięcia i zwrotu wypożyczonego japońskiego duetu z własnego systemu będzie nosiło znamiona dalece posuniętego masochizmu.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Nie wiem, na ile jest to znamienne dla obecnej sytuacji, jednak fakt jest faktem, że nawet takie tuzy świata plików, jak dzisiejszy bohater w postaci japońskiej marki Fidata w swoim portfolio mają transport CD. Owszem, w teorii postrzegania przez brand tematyki obcowania z muzyką raczej do zgrywania popularnych kompaktów na dysk, jednak skoro na oficjalnej stronie znajdziemy informację, iż z powodzeniem ich produkt poradzi sobie w użytkowaniu płyt CD. Czy to ma sens? Jak to w takim razie wypada sonicznie? I o czym konkretnie mowa? Już zdradzam. Otóż dzięki staraniom wrocławskiego Audio Atelier udało się na pozyskać na testy zestaw dwóch źródeł cyfrowych japońskiej marki Fidata w postaci obsługującego większość dostępnych formatów, wyposażonego w pakiet wewnętrznych dysków o pojemności 2TB serwera i odtwarzacza sieciowego plików audio HFAS1-XS20U oraz firmowego transportu CD/DVD/BD HFAD10-UBXU.

Jak obrazują fotografie, nasi bohaterowie są konstrukcjami dość kompaktowymi. Do wykonania obudów obydwu komponentów zostało użyte przyjemnie wyglądające dla oka, szczotkowane aluminium. Korpus serwera jest jakby solidniejszy, bo wykonano go z grubych płatów ozdobnego glinu z jedynie symbolicznym włącznikiem na froncie oraz dwoma terminalami LAN, jednym USB i gniazdem zasilania IEC na tylnym panelu. Natomiast transport srebrnych krążków poza solidnym w domenie grubości, wyposażonym w szufladę do aplikowania płyt wraz z sensorycznym guzikiem wysuwania tacki i diodą sygnalizującą stan pracy awersem, w kwestii pozostałych części obudowy opiera się już nadal dobrze się prezentujących, ale jednak już cienkościennych blachach. Jeśli chodzi o zestaw przyłączy czytnika CD-ków, mamy do dyspozycji jedynie trzy rodzaje USB oraz gniazdo zasilania. Jak wynika z powyższego opisu, oprócz tego, że obydwa urządzenia są na siebie konstrukcyjnie skazane, to w tym przypadku z braku jakiegokolwiek wyświetlacza i przycisków funkcyjnych podczas obsługi opisanego zestawu nie obejdziemy bez stosownej, co ważne, darmowej aplikacji.

Co ciekawego mogę powiedzieć o brzmieniu rzeczonych konstrukcji? Na początek z przyczyn technicznych jedynie skrótowy występ samego transportu HFAD10. Niestety z uwagi na permanentny przymus przejścia sygnału z niego przez serwer jeśli różnice nawet były, okazywały się osiągać wynik na poziomie percepcji. Dlatego też nie chcąc tracić czasu podczas testu na doszukiwanie się marginalnych zmian, wolałem skorzystać z dobrodziejstwa brzmienia serwera HFAS1 i zatopić się w muzyce. I to w muzyce pełnej emocjonalnej ekspresji. A to dlatego, iż dobrze osadzonej w barwie, esencji, energii i najważniejsze, że przy tym odpowiednio kontrolowanej od strony utrzymania w ryzach niskich tonów i pełnej swobody wybrzmiewania. Bez zbędnych wyostrzeń na górze, czy nadmiernego minimalizowania energii, a przez to niezbyt dobrze wypadającego w odbiorze skracania basu, tylko skierowanej na pokazanie wydarzeń scenicznych w przyjemny do obcowania bez ograniczeń czasowych sposób. Oczywiście sposób mogący pochwalić się również dobrym wynikiem pozycjonowania artystów na wirtualnej scenie, bez czego nie zbudujemy zaplanowanych przez muzyków realiów ich występów, co często uniemożliwia wytworzenie pomiędzy nimi, a słuchaczem nici emocjonalnego porozumienia.
Pierwszym z brzegu potwierdzeniem tej sytuacji było jazzowe przedsięwzięcie sztandarowego u mnie pianisty Torda Gustavsena i jego Trio zatytułowane „The Other Side”. I nie chodzi o sprawy dobrego oddania barw instrumentów oraz zróżnicowania ich energii, bo to dla źródła Fidaty jest od lat umiejętnie pielęgnowanym chlebem powszednim, tylko pokazanie zawartych w każdym z nich brzmieniowych kontrastów. Dla przykładu atrybut Torda (piano) raz był budzącym się wulkanem trzęsącym podłogą, by za moment delikatnie i perliście przecinać znakomicie wykreowaną w moim pokoju wirtualną scenę. Podobnie sytuacja wyglądała w odniesieniu do kontrabasu. Raz był jedynie lekko zaznaczonym, nieco rozmytym, jednak znakomicie uzupełniającym ten team bytem, zaś po dojściu do partii solowych, nagle okazywał się być wyraziście podanym w domenie krawędzi, szybkości zmian tempa szarpania strun i dzięki temu długości zawieszenia dźwięku w eterze drapieżnikiem. Zazwyczaj stawiająca na przyjemność grania za wszelką cenę elektronika nieco to uśrednia, jednak nie oszukujmy się, Fidata to rasowy Japończyk, a w tym landzie półśrodki nie są mile widziane. Owszem, ma być muzykalnie, jednak utrata sonicznych aspektów ważnych dla pokazania wirtuozerii artystów nie wchodzi w grę.
Innym stemplem potwierdzającym pełnię kompetencji zabawiania nas muzyką przez HFAS-1 okazał się być zapis koncertu Nirvany „MTV Unplugged In New York”. Powód? Po pierwsze – dzięki znakomitemu operowaniu barwami oraz pulsem każdego z generatorów dźwięku to wydarzenia w dobrym tego słowa znaczeniu wybuchło feerią wokalno-instrumentalnych, przykuwającym mnie do fotela na cały krążek, nieczęsto aż tak emocjonujących artystycznych popisów. Po drugie – mimo grunge’owego rodowodu całość zabrzmiała z jednej strony przyjemnie, ale za to z drugiej nadal wyraziście w domenie agresji. A po trzecie – testowany zestaw fenomenalnie poradził sobie z zorientowaniem tego materiału jako wykonywanego dla szerokiej rzeszy słuchaczy koncertu na żywo. Bez tego nawet najlepszy występ Kurta Cobaina okazałby się nudnym nagraniem studyjnym. A przecież ten sceniczny pomysł kultowej rozgłośni muzycznej zawsze opiewał na bliski kontakt muzyków z usadowionaa wokół publicznością, co mimo trwania prezentowanego przez Fidatę zestawu przy dobrej barwie i wadze nie zabiło poczucia rozmachu prezentacji. Może nie była to obawa, ale podejmując decyzję wykorzystania tej płyty podczas testu byłem ciekawy, jak potomek samurajów wypadnie właśnie w aspekcie wizualizowania projektów koncertowych. Jak się jednak okazało, ciekawość w pozytywny sposób została zaspokojona w stu procentach.

Kogo namawiałbym na próby wieloletniego ożenku z Fidatą? Chyba nikogo nie zaskoczę, gdy w oparciu o wiedzę jej znakomitego występu z bardzo różnorodnym materiałem muzycznym raczej określę grupę potencjalnych niezainteresowanych. I nie dlatego, że japońskie źródło jest problematyczne konfiguracyjnie lub ciężkie do akomodacji, gdyż jest wręcz przeciwnie, tylko z racji poszukiwania przez tak zwanych „niezgodnych” wojny z muzyką, a nie delektowania się niesionymi przez nią emocjami kreowanymi barwą i esencją muzyki. Do tej niewielkiej grupy będą należeć jedynie na wskroś ekstremalni poszukiwacze szybkości i agresji prezentacji kosztem przywołanej barwy i związanej z nią duchowości. A ekstremalni dlatego, że jak zazwyczaj w konfiguracjach systemu bywa, również w tym przypadku opisane przeze mnie brzmienie tytułowego serwera spokojnie da się lekko przearanżować na swoją modłę. Nie całkowicie jak to mówią do góry nogami, ale pewne akcenty nawet znacznie, co w przypadku otwartej duszy może okazać się dobrym początkiem nawet dla grupy w teorii chadzającej innymi sonicznymi ścieżkami. Interesujące? Myślę, że dla wielu z Was jak najbardziej.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Audio Atelier
Producent: I-O Data
Ceny:
Fidata HFAS1-XS20U: 8 999€
Fidata HFAD10-UBXU: 8 999€

Dane techniczne
Fidata HFAS1-XS20U
Pojemność dysków: 2,0 TB (4 x 500GB)
Łączność: 2 x RJ45 (1000BASE-T / 100BASE-TX / 10BASE-T); USB 2.0
Obsługiwane formaty plików: wav, mp3 , wma , m4a , m4b , ogg , flac , aac , mp2 , ac3 , mpa , aif , aiff , dff , dsf
Obsługiwane parametry sygnałów: PCM 768 kHz/32 Bit; DSD 22,5Mhz (direct), 11,2MHz (DoP)
Pobór mocy: 32W
Wymiary (S x G x W): 350 x 350 x 65 mm
Waga: 7,3 kg

Fidata HFAD10-UBXU
Łączność: 2 x USB3.2 Gen1 Standard-A (Host); USB3.2 Gen1 Standard-B
Obsługiwane formaty dysków:
Blu-ray: Ultra HD Blu-ray (BD-ROM DL, BD-ROM TL), BD-ROM, BD-ROM DL, BD-R, BD-R DL, BD-R TL, BD-R QL, BD-RE, BD-RE DL, BD-RE TL, BD-R LTH
DVD: DVD-ROM, DVD-ROM DL, DVD-Video, DVD-R, DVD-R DL, DVD-RW, DVD+R, DVD+R DL, DVD+RW, DVD-RAM *3
CD: CD-ROM, CD-ROM XA, Photo CD, Video CD, CD-DA *4, CD-Extra, CD-Text, CD-R,CD-RW
Pobór mocy: 31W
Wymiary (S x G x W): 350 x 350 x 53 mm
Waga: 6,8 kg

Opinia 1

Swojego czasu w kuluarach audiofilskich spotkań żartowało się, że austriacki Ayon z taką częstotliwością odświeża swoje Spirit-y, że branżowa prasa ledwo nadąża z recenzowaniem kolejnych wypustów. I nie jest to przejaw zarzucanej nam złośliwości, bądź małostkowości, lecz twardy – łatwy do weryfikacji fakt. Proszę tylko wbić stosowną frazę w wyszukiwarkę i sami Państwo zobaczycie, że na naszych łamach ukazało się aż pięć relacji ze spotkań z najprzeróżniejszymi inkarnacjami i wariacjami ww. wzmacniacza. Jak się jednak okazuje wydawać by się mogło niezagrożony na pozycji lidera reprezentant austriackiej myśli technicznej musi mieć się na baczności, bądź nawet szykować się do abdykacji, gdyż na koło wsiadł mu kolejny, równie dynamicznie fluktuujący swymi odsłonami zawodnik. O kim, a raczej o czym mowa? O podstawowym – otwierającym portfolio Auralica transporcie cyfrowym Aries. To właśnie on, na drodze ewolucji z plastikowego sandwicha, poprzez kieszonkową wersję Mini osiągnął dojrzałą, przyobleczoną w masywne aluminiowe Unity Chassis postać G1, a jest jeszcze jego poprzedzona „gołą 2-ką” topowa wersja G2.1. Nie uprzedzajmy jednak biegu zdarzeń i wróćmy na główne tory, gdzie czas płynie nieubłaganie a w domenie cyfrowej już dawno temu wrzucił najwyższy bieg i gna niemalże z prędkością światła, więc ekipa Auralica zdając sobie sprawę z faktu, że jeśli ktoś się nie rozwija, to skazuje się na regres i zapomnienie postanowiła o sobie przypomnieć dokonując liftingu własnego portfolio upgradując dotychczasowe modele do specyfikacji G1/2.1. Jeśli zatem zastanawiacie się Państwo co przyniosła ta następująca po kropce jedynka nie pozostaje mi nic innego jak zaprosić Was do dalszej lektury.

Porównując dzisiejszego gościa z jego poprzednią odsłoną tak na dobrą sprawę jedyną różnicą jaką jest w stanie wyłapać gołym okiem postronny obserwator jest wzbogacenie i tak pancernego korpusu o dodatkową, zapożyczoną z topowej linii G2 srebrną aluminiową podstawę. Reszta jest identyczna. Mamy zatem do czynienia ze wspomnianą we wstępniaku wykonaną z masywnych aluminiowych profili „skorupą” Unity Chassis przyozdobioną na płycie górnej elegancko wygrawerowanym firmowym logotypem a na lekko wypukłym froncie łapiącym za oko 4-calowym wyświetlaczem True Color IPS o rozdzielczości ponad 300 ppi. Na lewej flance pozostawiono samotny przycisk wybudzania/usypiania urządzenia a z kolei na prawej ulokowano cztery bliźniacze przyciski umożliwiające obsługę transportu bez sięgania po smartfon/tablet bądź … pilota. A właśnie, skoro wspomniałem o tym wydawać by się mogło prehistorycznym archetypie bezprzewodowego luksusu sterowania będącym zarazem zdecydowanie bardziej humanitarnym rozwiązaniem od wysługiwania się małoletnią progeniturą, to warto wspomnieć o wielce przydatnej funkcjonalności, którą dalekowschodni producent raczył był w Ariesie zaimplementować. Mowa o Smart-IR Remote Control, czyli opcji, dzięki której użytkownik może nauczyć swój streamer komend wydawanych przez dowolnego pilota. Oczywiście uważni czytelnicy z pewnością pamiętają a posiadacze po prostu wiedzą, iż ów „ficzer” był już obecny w poprzedniej generacji, jednak wspominam o nim nie po to, by nabić sobie wierszówkę a jedynie uświadomić jednostki dopiero wkraczające w magiczny świat cyfrowego Hi-Fi, iż akurat zakup Auralica wcale nie musi wiązać się z koniecznością wygospodarowywania miejsca na kolejnego „leniucha” na już i tak zatłoczonym stoliku kawowym, bądź podłokietniku ulubionego fotela a jedynie rozejrzeniem się za iPadem o ile z zabawkami Apple’a nie są za pan brat.
Ukryty w niewielkim – nieutrudniającym dostępu wykuszu panel tylny mieści znany zestaw gniazd obejmujący okupujące oba górne narożniki nagwintowane trzpienie dedykowane antenom wspomagającym łączność bezprzewodową. Patrząc od lewej znajdziemy tam również zintegrowane z włącznikiem głównym i komorą bezpiecznika trójbolcowe gniazdo zasilające IEC, gigabitowy port Ethernet, dwa gniazda USB – do podłączenia zewnętrznej pamięci masowej (we wnętrzu streamera przewidziano miejsce i stosowne przyłącza zasilające i sygnałowe na max. 2TB dysk SSD)/CD-Rom i zewnętrznego przetwornika cyfrowo-analogowego. Domenę cyfrową reprezentują również klasyczne interfejsy w postaci gniazd Toslink, koaksjalnego i AES/EBU.
Zapuszczając żurawia do trzewi i patrząc na dwa (jeden z logiką i drugi z zasilaniem) laminaty dość niezobowiązująco zagospodarowujące dostępną wewnątrz Unity Chassis przestrzeń można uznać, że wszystko jest po staremu. I jest w tym sporo prawdy. Co prawda marketingowcy dwoją się i troją by po raz kolejny zainteresować publikę platformą Tesla G2 oferującą szybkość przetwarzania na poziomie 37 500 MIPS i 1GB pamięć cache, tylko mówiąc wprost … to już było w Auralicu G1 i prawdę powiedziawszy możemy założyć, że nic w tej materii się nie zmieniło. Podobnie sprawy mają się z zasilaniem, gdzie użyto dwóch ultra-cichych, wzajemnie od siebie galwanicznie odizolowanych liniowych zasilaczy, z których jeden odpowiedzialny jest za obsługę wyświetlacza oraz pamięć masową (zarówno wewnętrzną, jak i podłączaną poprzez port USB) a drugiemu przydzielono opiekę nad ulepszonym w stosunku do poprzednika zegarem Femto, wrażliwymi układami audio i wyjściem USB. Temat poszczególnych, dostępnych z poziomu całkiem logicznie rozplanowanego menu nastaw pozwolę sobie dyplomatycznie pominąć, gdyż zainteresowani i tak bądź to zerkną do instrukcji / na stronę producenta, bądź po prostu rozpoznają je bojem, znaczy się w praktyce, wspominając jedynie o możliwości resamplingu streamowanych sygnałów i modelowaniu ich brzmienia za pomocą czterech dostępnych filtrów. Jedyne o czym warto pamiętać, to fakt każdorazowego potwierdzania/zatwierdzania zewnętrznego przetwornika po jego zmianie. Oczywiście większość nabywców zakliknie to raz, przy pierwszym podpięciu i zapomni o temacie, lecz jak się Państwo domyślacie tak stabilne warunki są szalenie odległe od recenzenckiej rzeczywistości, więc chciał, nie chciał zmuszeni byliśmy z Jackiem co jakiś czas o owej funkcjonalności pamiętać.

Czyli co, jedynym novum mają być lepszy Femto-clock i zwiększająca wagę o raptem 200 g platforma? I to miałoby spowodować legitymizację zmianę ceny, choć tę śmiało możemy wytłumaczyć wahaniom kursów walut i powszechną galopadą kosztów wytworzenia, nazwy i przede wszystkim brzmienia? Możliwe, choć nie wykluczałbym też pewnych, mogących mieć słyszalne reperkusje upgrade’ów firmware’u. Nie ma jednak co się zastanawiać, i gdybać, tylko trzeba zakasać rękawy i brać się za słuchanie. Mając jednak na uwadze zarówno ułomność pamięci, jak i słabość przedstawicieli populacji homo sapiens do idealizowania tego co przeszłe w pierwszej kolejności odświeżyłem sobie refleksje zebrane po testach G1-ki i krok po kroku próbowałem skorelować je z tym, co dobiegało mych uszu teraz. Dlatego też chcąc do minimum ograniczyć ilość zmiennych postanowiłem posiłkować się dokładnie tą samą playlistą co cztery lata temu.
Z założenia niezobowiązująco – rozgrzewkowa, lecz z każdą frazą wciągająca bardziej aniżeli chodzenie po bagnach sesja z klasyką reprezentowaną przez „Anime Amanti” w wykonaniu Roberty Mameli i akompaniującego jej Luci Pianca oraz „Canticum Canticorum” Les Voix Baroques sprawiła, że moja początkowa nieufność i sceptycyzm wyparowały jak kamfora, czy ostatnio deficytowy węgiel, stawiając mnie oko w oko z dość niewygodnymi faktami. Nie ma bowiem co się czarować – nowy Aries G1.1 gra zauważalnie … inaczej od swojego poprzednika. Z premedytacją nie wskazywałem na to, czy owa zmiana jest poprawą, bądź pogorszeniem względem wersji poprzedniej, gdyż jest to ocena tyleż wybitnie subiektywna, co jednostkowa. Chodzi bowiem o to, że miłośnicy antyseptycznej sterylności i bezlitosnej analityczności będą na G1.1 kręcili nosem a jednostki poszukujące większej koherencji i wyrafinowanej atłasowej gładkości delikatnie przyprószonej iskierkami słodyczy przyjmą go z szeroko otwartymi ramionami. Oczywiście świadomie hiperbolizuję odnotowane międzypokoleniowe różnice, ale taka jest moja rola – zwracać i wyolbrzymiać niuanse, na które większość mogłaby machnąć ręką i przejść nad nimi do porządku dziennego uznając za bądź to będące na granicy percepcji, bądź po prostu zupełnie nieistotne. Zakładam jednak, że łatwiej będzie charakter, sygnaturę brzmienia najnowszej inkarnacji Ariesa porównać do równie młodego i zarazem będącego bezpośrednią konkurencją Lumina U2 Mini. I tu już wszystko powinno być jasne jak słońce, bowiem choć dystans natury estetycznej / tonalnej dzielący obie konstrukcje uległ oczywistemu zmniejszeniu, co dziwić nie powinno jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, iż ekipa Lumina coraz odważniej poczyna sobie w domenie rozdzielczości a z kolei w Auralicu przychylniej patrzą na soczystość i wypełnienie konturów. Niemniej jednak G1.1 na tle U2 oferuje wyraźniej zaakcentowaną, precyzyjniejszą konturowość oraz bardziej sugestywne oddanie aury pogłosowej i akustyki samych nagrań.
Z wiadomych względów owej aury nie doświadczymy wcale, bądź jedynie w śladowych ilościach na „Unleashed” Two Steps from Hell, jednak tutaj naszą uwagę zwróci i nader skutecznie zaabsorbuje iście hollywoodzki rozmach i niemalże ocierająca się o przesadę dramaturgia. Z drugiego krańca skali na pewno warto sięgnąć po wręcz onieśmielająco blisko i intymnie nagrany album „Elephants…Teeth Sinking Into Heart” Rachael Yamagaty, gdzie pomimo nader rozbudowanych orkiestracji, to właśnie jej zmysłowo szepczący na ucho wokal powoduje gęsią skórkę. A taki materiał jest przysłowiową wodą na młyn Auralica, który z dziką satysfakcją pozwolił zbliżyć wokalistkę na tyle byśmy na skórze mogli poczuć jej oddech a jednocześnie ustawić orkiestrę na tyle daleko by, bez najmniejszego trudu objąć ją wzrokiem i śledzić poczynania poszczególnych muzyków.
Nie byłbym jednak sobą, gdybym goszczące w moim systemie urządzenie nie potraktował materiałem, który u większości producentów, recenzentów i wystawców stara się omijać szerokim łukiem, twierdząc, że czego jak czego, ale czegoś takiego włączać na audiofilskich precjozach nie tylko nie wypada, co wręcz powinno być zakazane w ramach troski nie tylko o ich, znaczy się urządzeń, stan techniczny, co przede wszystkim psychikę samych słuchaczy. Ja jednak będę uparcie twierdził, że dobry sprzęt ma grać wszystko, więc w ramach przystawki zaserwowałem pełnymi garściami czerpiący z najlepszych power-metalowych wzorców piekielnie szybki i zarazem iście epicki „The God Machine” dinozaurów z Blind Guardian, poprawiłem „Voices in the Sky” fińskiej formacji Brymir a dopełniając dzieła zniszczenia nie omieszkałem sięgnąć po „Repentless” Slayera. I? I okazało się, że im ciężej, brutalniej, czy wręcz bestialsko ekipy pastwiły się nad dzierżonym w dłoniach instrumentarium i im donośniej wokaliści zdzierali struny głosowe, tym bardziej oczywistym stawało się, że nie powstała chyba taka kakofonia, której najnowszy Auralic nie byłby w stanie usystematyzować, uporządkować i z iście neurochirurgiczną precyzją zaprezentować odbiorcom nie tylko nie zaokrąglając ostrych jak brzytwa krawędzi, lecz również nie osuszając przekazu, co wręcz lekko dosaturowując egzystujące w jego ramach kolczaste postaci. Mój szczególny podziw budziła rozdzielczość najniższych składowych z wydawać by się mogło jednostajnymi i monotonnymi partiami basu i perkusyjnej, zazwyczaj podwójnej, stopy, która zamiast mrocznego, subsonicznego monolitu pyszniła się zagmatwaną i skomplikowaną, acz w pełni logiczną i co najważniejsze w pełni czytelną i podkreślająca swoją wielowarstwową złożoność strukturą. Po prostu palce lizać – cud, miód i dwa litry płynnej siarki.

W tym momencie nie pozostaje mi nic innego jak tylko zakończyć litanię peanów na cześć Auralica Aries G1.1 szczerze i gorąco rekomendując go każdemu miłośnikowi grania z plików, czy to po kablu, czy bezprzewodowo, bo co wcale nie jest normą, dla Ariesa to zupełnie bez znaczenia jaką drogą dane zostaną mu dostarczone.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Franc Audio Accessories Ceramic Disc TH + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones; Accuphase P-7500
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Analizując kilka minionych tygodni naszej zabawy w audio ewidentnie widać, iż ostatnio mamy testowy wysyp konstrukcji plikowych. Raz pojawiały się pełnoprawne streamery, innym razem jedynie transporty, jednak ich ilość na tle reszty źródeł nie pozostawia cienia wątpliwości, że nastało nowe. Oczywiście nie oznacza to bezwarunkowej hegemonii tego typu dawców sygnału audio, gdyż poczciwe odtwarzacze kompaktowe i gramofony nadal mają się znakomicie, jednak widać, że popularne „plikograje” walczą o swój równoprawny byt z podniesioną głową. Tym bardziej podniesioną, jak choćby w przypadku naszego bohatera, im bardziej są rozpoznawalne. O kim mowa? O znakomicie prezentującym się wizualnie i ciekawym sonicznie, dystrybuowanym przez warszawski MiP transporcie plików Auralic Aries G 1.1.

Jak w odbiorze wzrokowym odnajduje się nasz bohater? To wydawałoby się skromny, bo średniej wielkości, wykończony w matowej czerni aluminiowy korpus, z cofniętą centralną częścią łukowatego frontu wykorzystaną jako połać do osadzenia kolorowego wyświetlacza. Jednak wbrew pozorom ton ciekawej prezencji nadaje urządzeniu wykonana w naturalnym kolorze aluminium, osadzona na czterech stopach masywna platforma. Zaś ostatni szlif nadaje umieszczone na górnej płaszczyźnie, głęboko wyfrezowane logo marki. Efekt jest na tyle ciekawy – prostota, kontrast czerni i srebra oraz niewyszukane ale wyraziste logo marki, że bez problemu nasz szykowny playerek może gościć w szerokiej gamie stylistyk naszych domostw. Być może zdjęcia tego nie oddają, ale zapewniam, na żywo to maleństwo robi spore wrażenie. Jeśli chodzi o pakiet informacji manipulacyjno-przyłączeniowych, na awersie oprócz przywołanego wyświetlacza znajdziemy pięć srebrnych przycisków funkcyjnych – jeden z lewej strony i cztery z prawej, natomiast na rewersie producent zaproponował dwa terminale dla anten Wi-Fi, zintegrowane z bezpiecznikiem i głównym włącznikiem gniazdo zasilania IEC, gniazdo LAN, dwa porty USB oraz po jednym złączu Toslink , Coaxial i AES/EBU. Jak to zwykle robię, tak i tym razem po garść technikaliów na temat obsługiwanych protokołów cyfrowych i stosownych platform streamingowych zainteresowanych zapraszam do tabeli wieńczącej obydwa testy.

Jakim brzmieniem obdarował mnie tytułowy Aries? Zapewniam, że ciekawym. A to dlatego, iż zagrał z większym wypełnieniem przekazu. To oczywiście nadal nie jest estetyka barwy ponad wszystko, jednak na tle poprzedników pokazał więcej esencji. Nadal ważną dla niego była wyrazista kreska i swoboda w oddaniu bardzo żywej góry pasma, na szczęście wszystko okazało się być fajnie zbilansowane estetyce „auralicowej”. Co ciekawe owo zbilansowanie można było dozować za pomocą dostępnych filtrów obróbki sygnału. Naturalnie skokowo, niemniej bez jakiś szaleńczych zmian, tylko w miarę płynnie. Z wiadomych, czyli od zawsze wspominanych w recenzjach względów osobistego preferowania muzyki raczej nasyconej, z wyborem odpowiedniego filtra celowałem w jak największe wypełnienie. Jak wynika z drugiego zdania tego akapitu akcja zakończyła się sukcesem, dlatego już teraz stwierdzam, iż test przebiegł w bardzo komfortowych dla mnie warunkach estetyki brzmienia systemu. Z jednej strony z werwą, szybkością i otwarciem prezentacji, a z drugiej bez zapominania o nadaniu każdemu dźwiękowi odpowiedniej wagi – na ile pozwalał ogólny sznyt grania konstrukcji spod tego znaku, a przez to energii. Jak w takim razie wypadła konkretna muzyka?
Jak się pewnie domyślacie, z mocnym rockowym uderzeniem „Black Market Enlightenment” Antimatter nie było najmniejszego problemu. Fala energii i rozmachu pierwszego kawałka dosłownie wcisnęła mnie w fotel. Płyta jest dobrze zrealizowana, dlatego dzięki świetnemu wglądowi w nagranie, ale bez poczucia przebijania się pomiędzy dźwiękami jakichkolwiek zniekształceń, spokojnie mogłem solidnie podkręcić gałkę wzmocnienia, a to przełożyło się nie tylko na lepiej odczuwalną strawę dla mojego zbuntowanego wewnątrz, wychowanego na AC/DC ducha, ale również na poczucie bycia na wykonywanym w moim pokoju mini-koncercie. Ściany drżały jak rzadko kiedy, a mój stan emocjonalny nie robił sobie z tego powodu najmniejszego problemu. Jednym słowem otrzymałem zarezerwowany dla tego typu muzy ogień w najczystszej postaci.
Bardzo podobnie, choć minimalnie mniej namacalnie niż mam na co dzień, wypadł jazz formacji Adama Bałdycha „Sacrum Profanum”. Wszystko było oczywiście w jak najlepszym porządku. Melodyjność, pokazanie pracy strun i pudła rezonansowego w solowych popisach frontmena, zawieszenie artefaktów w bezkresnym eterze, tylko w sonicznym schemacie – na szczęście już bardziej eterycznym i nasyconym – źródeł tej stajni. Co mam na myśli? Auralic pokazuje świat nut z mniejszą plastyką. Wydarzenia niosą ze sobą dobry bilans wagowy, jednak unikają – pewnie zamierzenie – większego udziału gładkości. Ale żeby nie było, nie narzekam, tylko pokazuję przysłowiowym palcem, jak w mojej konfiguracji na tle posiadanego zestawu grało konkretne urządzenie. A jak wspominałem, grało bardzo dobrze. Inaczej, ale w najmniejszym stopniu nie określiłbym tego inaczej niż angażująco. A wystarczyło do tego zwykłe podejście z otwartą głową. Bez szukania swoich wzorców, tylko zrozumienie co producent miał na myśli. I wiecie co, fajnie, że Aries ma swój pogląd na ten sam materiał, bowiem jest jakiś, a nie jednym wielu setek tego typu powielaczem nie do końca określonych pragnień melomanów.

Czy w obliczu powyższej opinii Auralic Aries G 1.1 jest ofertą do zajęcia stosownej półki u każdego melomana? I tak i nie. Tak, jeśli jesteście otwarci na fajny, bo nieźle osadzony w barwie dźwięk z drivem, ale bez szukania milusińskiej poświaty. A nie, tylko w momencie poszukiwania uśredniającej przekaz nadinterpretacyjnej magii słuchanej muzyki, czyli tłumacząc z polskiego na nasze, lubicie przez cały czas – bez względu na jej rodzaj – pławić się w gęstym, czasem oleistym, niestety tak naprawdę na dłuższą metę nieco nudnym świecie nut. Ja wiem, w której grupie siebie widzę. Zatem jeśli Wy nadajecie na moich falach i jesteście na rozstaju dróg w poszukiwaniu źródła plikowego, powinniście sprawdzić Ariesa. Naprawdę jest tego warty.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: Solid Tech Hybrid
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: MiP / Auralic.pl
Producent: Auralic
Cena: 14 990 PLN

Dane techniczne
Obsługiwane formaty plików audio: AIFF, ALAC, APE, DIFF, DSF, FLAC, OGG, WAV / WV, AAC, MP3, MQA, WMA
Obsługiwane częstotliwość próbkowania
PCM: 44,1 kHz – 384 kHz / 32 bi
DSD: DSD64 (2,8224 MHz), DSD128 (5,6448 MHz), DSD256 (11,2896 MHz), DSD512 (22,57892 MHz)
Obsługiwane serwisy audio: Amazon Music Unlimited, HighResAudio, KKBOX, Qobuz Sublime+, NetEase Music, TIDAL Connect, Spotify Connect, radio internetowe, AirPlay 2, RoonReady
Komunikacja: Gigabit Ethernet, Trójzakresowe Wi-Fi 802.11b/g/n/ac, Bluetooth; USB (dla pamięci masowych/transportów CD)
Wyjścia: USB Audio, AES/EBU, koncentryczne, Toslink
Pobór energii: 50W max.; <10 W uśpienie
Wymiary (S x G x W): 34 x 32 x 8 cm
Waga: 7,4 kg

Opinion 1

Almost four years ago, in October 2018, we reviewed the Lumin U1 Mini. At the time its price was 9590 PLN. Interesting enough, you needed to pay the same amount for it even this year, what is a very good testament for the manufacturer, and for the local distributor, as lockdown-covid issues, logistic problems, chip shortages, etc., made us expect pricing “updates” each and every time we go something new for testing. I am mentioning this on purpose in the very beginning, as we all know, that the prices are increasing, not only in the audio market, but everywhere, so we need to forget about cheap prices. So when we heard some rumors about the Hong Kongese manufacturer updating its catalog and replacing the U1 with is newer version U2, we were wondering, how painful for the wallet this upgrade will be. Yet, when the first units of the U2 Mini arrived in our country, it turned out that we did not have to fear too much, as instead of the expected tooth extraction, Lumin keeps things low-key and asks for their newest quite modest and acceptable 10 990 PLN.

In terms of exterior looks, the U2 Mini got significantly nicer, and that not only in the anodized black version, which, at least for me it was always better looking, but also in the naturally silver (raw aluminum). This is the result of a change in the way the front is finished, which is now velvety satin, like the P1, instead of brushed. This not only improved esthetics but also made cleaning easier (it does not collect fingerprints that much). However the general shape and size remained unchanged. The fascia is made from a thick slab of aluminum and has a small, three row blue-black display in the middle (with three levels of brightness and possibility to turn it off completely), just above the discreetly printed company logo. The chassis is made from a solid, bent aluminum sheet, which is put on the base of the device like a glove. On the back, under the characteristic “roof” things look very similar to the previous model, however a keen eye can see something different. However before we talk about that, let us go over the items that remained the same, the signal interfaces. So looking from the left we have the outputs – AES/EBU, coaxial BNC and RCA, optical, then two USB (which can be used to connect hard drives to it) and an Ethernet port. The item that is different, is maybe not a novelty, but a modification that improves ergonomics a lot, namely the power socket is turned 180 degrees. What makes it easier? Quite a lot. It turns out, that while the U1 Mini did not follow the path chosen by the Scottish Linn, and allowed to use other plugs than only the flat ones, so you could fit the Furutech FI-28R in there, but the 48 or 50 turned out to be too big. And now, with the introduced change, we have the fuse chamber increasing the spacing between the roof and the socket itself, so we can place there even bigger plugs, without needing to worry about scratching them. A small, but very useful change.
Another small thing is something, you cannot see at first glance, the material that covers the aluminum, anti-vibration feet. In the U1 it was corrugated rubber, now the manufacturer decided to use a kind of soft felt or cloth, what prevents any kind of eventual scratches or micro-damage of the surface you placing the unit on, but on the other hand, we are losing the self-braking abilities. So in places where the U1 stood as if it was glued to the surface, the U2 starts slipping like Katarina Witt in Calgary. Of course I am allowing myself a delicate hyperbole, but for example the Furutech FP-3TS762 did not impress the U1 at all, while turning the U2 by about 90 degrees. A quick inquiry showed also, that the fact, the U2 is about half a kilogram lighter than its predecessor, might have an influence on that too. Fortunately, I am placing a steel doorstop Livarno, weighing 1270g on top of the transport (a budget substitute for the Thixar Eliminator), so for me this is a non-issue, however I need to mention it for everybody, who is not using such a ballast.

Inside you can notice not only the change of the color of the PCB from deep blue to black, but also a completely new layout. In the previous model, the section with the processor was placed on the main PCB, it was just covered with a big aluminum radiator. In the current model the processor itself was upgraded to a more powerful version and placed on a separate PCB, placed above the main board and covered with a heat sink appropriate for the size of the cooled chip. Changes were also done to the main clock section – now it uses four separate master-clocks. So while the U1 Mini was not capable to resample beyond DSD128, the U2 is able to natively play DSD512, provided it is paired with a DAC capable of handling such frequencies and we are able to find such files for playing. The transport is also fully compatible with MQA. The big chip visible on the mainboard is the FPGA Altera Cyclone IV was not changed from the previous version, however its code was updated to match the new architecture and capabilities of the new platform. Now to explain the issue of lower weight. According to manufacturer, the enclosure was re-designed and the feet, I mentioned earlier, were sourced from a different provider.

Now we have discussed the exterior and the interior of the tested device, we can turn our attention to the sound of our hero. This is important, as looking at the small external changes, and the more in-depth ones to the insides, we can think about two possibilities – either the manufacturer provided the old sound in a new enclosure, or a completely new version of that, what he made his customers acquainted to. The Lumin integrated streamers have a name for being above average musical and dense, while the transports, which have no analog section, the U1 and U1 Mini, sounded and still sound much more resolved and transparent, allowing the DACs connected to them to shape the final sound. So moving from the U1 Mini I used for the last few years, I was very curious what the Hong Kong team will offer this time and … spoiling the surprise a little bit, and destroying the suspense buildup like in Hitchcock movies, I will claim that the U2 Mini is a completely new approach and a completely new generation of digital transports in the Lumin catalog. On one hand we have a completely obvious, strictly native musicality, while on the other, resolution and air on the stage representing a shockingly higher level. The scale of the progress can be shown best, that when the first notes of the “Tomba Sonora” by Stemmeklang and Kristin Bolstad played, I was almost certain I forgot to unplug the dCS Apex from system after testing, as I did not expect the amount of information and extension of the stage depth by the U2. Being blunt, this is not the price level to expect such things from, rather that of the twice as expensive Auralic Aries G2.1. The reverberation aura and the decay of the individual sounds turned out to be a class on its own, and the progress was similar to the change from my Acrolink 7N-A2070 Leggenda, which are absolutely not bad at all, to the ultra high-end Hemingway Z-core Σ.
I made equally euphoric notes during listening to the very disturbing soundtrack “She Will” by Clint Mansell, where the wall behind the loudspeakers disintegrated and time, which was running in a neck-breaking tempo till that moment, just lost any meaning. Interestingly the progress pertained also to the definition of the virtual sources, which became not just more contoured and delineated with a thicker line, but more real and palpable. Maybe this is a small difference on paper, but when listening, this turns out to be fundamental and defines the perception. Because suddenly we stop thinking, if what we hear is closer of further from our expectation of how it should sound, as that what reaches our ears is fully in-line with the master known from the real world.
Changing the repertoire to the progressive-stoner “Moonsoon” of the Polish band Galileous and then for the even bigger sounding album “Przeklęty” from Radogost, it became clear, that such complications are just the daily bread for our tested transport, which was able to reproduce the hits of the double kickdrum, destructive blasts and the primate aggression of the guitar riffs. And this without even a trace of softening by lowering the tonal balance and withdrawing the treble, as well as without any sharpening by thinning the sound and upping analytics. This makes us get exactly what was written in the source material – without any interpretation and variations, or any dominating “brand” signature. If someone is counting on sorcery and magic, especially with less good made recordings, then I am sorry, this is the wrong address. I would even say more – the U1 was a little more humanitarian in that aspect, as due to the lesser resolution, it did turn a blind eye to some technical shortcomings, which the U2 does not hide at all. But please understand me well here, the U2 Mini does not brand or dazzle with those recording errors, or the shortcomings in the performers abilities for that matter, but we hear them better and clearer with the U2 and we come to the conclusion ourselves, that some of the recording staff did not care about what they did. And that is it.
But if we would like to spare ourselves from some nasty surprises, then we can always stay in the area of jazz and classical music, because “We Get Requests” by Oscar Peterson Trio, where the “Maharaja of the piano” is accompanied by Ray Brown on the bass and Ed Thigpen on the drums as well as “Holst: The Planets – World Premiere Recording of Asteroids” performed by the Berliner Philharmoniker under Sir Simon Rattle do not carry any of such anomalies. However the ability of the tested transport to reproduce the very dramatic differences of volume between the quietest and loudest parts on the Holst album and micro dynamics on the Peterson disc is absolutely overwhelming. Although the scale of those things is visibly lower than moving from the Mephisto to the Apex in Jacek’s system, but the game is exactly about such nuances. Please turn your attention to the length and wealth of reverberation of Thigpens cymbals – they are not “dull” or single dimensioned – with the Lumin you could perfectly hear their complexity and natura, slow decay, if they are not mechanically silenced when a certain phrase calls for that.

But enough of the praises and admirations. So instead of another portion of back-pats there is now time for a more or less weighted summary, although a very subjective one, as usual. So while the changes to the previous version are minor on the exterior, making it look better and improving ergonomics, with maybe one small caveat – the feet, then in terms of sound we have progress by not one, but at least two steps. I am not claiming that the Lumin U2 Mini is the best digital transport humanity has seen and heard, but I can easily claim, that up to the price point of about 11 thousand PLN, or even twice as much, he can easily compete with the products of the competitors.
And when we are talking about me, although I am fighting hard to stop any modifications to my private system, this time I was absolutely destined to lose and unconditionally surrender. In short – the test unit supplied by the Wroclaw based Audio Atelier moves on, but I placed an order for a private one, while at the same time I am searching where I put the boxes for the U1, which was defending itself fiercely to date. It must be clearly said, that the U2 Mini is much better than its predecessor, and the U1 was good to start with, and the price difference is negligible. So if you can have a better source for practically the same price as the previous model, then it would be a shame not to profit from this bargain.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

You might be surprised, but I think, that the passing time is, in a way, salvation for us audiophiles. I mean of course the well known rule, that if you stay put, in fact you are moving backwards, as the progress of technology comes ahead of you. This is the karma of being on the market for a long time for each and every kind of enterprise, so it should not be surprising, that even the most worked out products receive their successors. And it does not matter if we are talking about cars, military products, or things that most interest us – audio. Everybody does not want to put on a side track, so they are constantly working to improve their portfolio. And an example of that approach we can see today. This is the successor of the obviously cult streamer Lumin U1 Mini, which was recently introduced to market and supplied to us by the Wroclaw based distributor Audio Atelier, the Lumin U2 Mini. So are you surprised, that something perceived as brilliant is going to be replaced? Unfortunately, like I mentioned before, this is how things are. A standard, which we will review today to check, if it really means progress, or only a side branch.

The tested Lumin streamer does not differ from its predecessor (visible on the first six photos in gallery) it terms of size, and is a small device with the front made from a thick slab of aluminum. In that fascia we can only find a medium sized, multifunctional display, but readable enough, so it really informs the user about the current status of the player, the current signal and the piece played. No superfluous buttons or knobs, just one recessed window. Regarding the back panel you have the 180 degree inverted power socket, integrated with the power switch and fuse, which allows usage of big plugs, and a series of terminals mirroring the previous model: LAN, 2xUSB, Opical, Coax, AES/EBU and grounding. So what else, besides the inverted power socket, separates the two devices? Well mostly the insides, so you will not notice unless you remove the chassis, and usage of anodized aluminum instead of the brushed version previously. And what about the supported file formats? I can assure you, those are all included, but if you want more detail, what can be fed to the Lumin U2 Mini, please have a look at the table below the test.

So as we arrived at the main aspect of our encounter, there is probably a large group of Lumin U1 Mini users, who wonder, what could be improved in it? The first version was very well balanced in terms of timbre, had very good control over the lowest registers and everything was supported by very neat, as it did not pierce the ears, well reverberating treble. You could say this was something for most music lovers, where you did not need to worry about any kind of configuration issue. And if so, what was the sense in introducing the U2 Mini? Yes, people like new things, but was the effort put into that by the engineers not just a step to the side? And do you know what? It was not! It was worth it, completely!
With the U2 the music gained in absolutely all aspects, in the whole sound spectrum, from the bass through the midrange up to the treble. And the key words are – energy of the sound and better resolution. This translated into the improvement of pacing and, in the good meaning of the word, the expected aggression of the events on stage. It served me things, artefacts that were included in the recorded material, but somehow hidden in the background to date. I have always heard them, but I treated them as something secondary, only signaled in the distance, while in jazz contemplative music from the RGG brand “Mysterious Monuments on the Moon” it turned out, that without them, that project was crippled. True, until we hear a certain material in full bloom, we do not approach it so brutally, but after getting acquainted with the full spectrum of knowledge about it, we understand, how much we were losing. So what exactly was happening in this case? Well, the new version of Lumin showed the work of every musician much more precisely. Starting with the drummer – the delicate touches of the drums were shown much more pleasantly, as were the stronger hits, interrupted by the endlessly reverberating cymbals, through the pianist – the strings hit with the hammers, the fluent sound of the longer passings had a larger wealth of information, the aggressiveness of the surprising chords was greater, to the contrabass player, each and every one of them played the same thing as before, but differently. But this “differently” was not only desired, but for me much closer to the truth about music, as it was much more palpable for me.
This situation translated into other, also heavier, musical genres. Was it the live recording Metallica “S&M” or electronics from Yello “Toy”, the most important aspects of the new “U” device, increased resolution and added energy, were translated into better showing of the smallest musical nuances. But what is most important, the I never observed the sound approaching the border of good taste uncontrollably. The people from Lumin, and only they know how, were able to ramp up the phenomenality of the presentation in such a way, that when the most spectacular sonic peaks are plucked from the background, they were not placed in front of anything else, but only their being was stronger accented. This is important, as for example on the mentioned “Toy” lack of control of the ease of placing the stronger notes in the ether would result in the enamel on your teeth cracking and crumbling. But this is only one side of the coin. I am hinting at rock with the help of a symphonic orchestra. In this case, the overall vitality and timing allowed us to brilliantly catch the work of a group of bassists or violinists from a stadium filled with concert levels of decibels. In a lesser presentations such sections are only blurred blobs, while now they are still grouped, but individual instruments. And the U2 was able to show it cleared than its predecessor. This does not seem much, but I assure you, we get a completely changed, and at that much better, point of view on the listened material.

Finishing the review, I need to share with you my opinion, if the new incarnation of the Lumin Mini – called now U2 – is worth you moving to it. From our experience we know, that a novelty does not necessarily mean evident progress, sometimes it is just a shift of priorities, and this not something you would opt for with a sound source. But in this case things are absolutely clear, the improvement of quality of the reproduced sound is significant. And wide – let me remind you of the most important aspects: better resolution and pacing, so when you are looking for nice timbre, good control of the bottom range and vivid reproduction of the treble, then the tested Lumin U2 Mini has a big chance of reigning the hearts of most music lovers, and also many of the discerning audiophiles. What can I use to support my opinion? I will not start repeating all the assets again, just please look back at the description above, it makes clear, that we deal here with a device that you might even buy without listening, or at least, get acquainted with personally. You will not regret it, as it is absolutely worth it.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio APEX Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Polish distributor: Audio Atelier
Manufacturer: Pixel Magic Systems Ltd.
Price: 10 990 PLN

Specification
Network playback: Up to DSD512; Up to 768kHz, 16–32-bit, Stereo MQA Decoding
Upsampling rates & bit depths: DSD256 upsampling option for all files; PCM 384kHz upsampling option for all files
Input: Ethernet RJ45 network 1000Base-T; Shared USB ports can also be used for storage, flash drive, USB hard disk
Digital Output Stage:
2 x USB: Native DSD512; PCM 44.1–768kHz/16–32-bit
Optical, Coax RCA, Coax BNC, AES/EBU: DSD64 (DoP64, DSD over PCM); PCM 44.1kHz–192kHz/16–24-bit
Streaming Protocols: UPnP AV, Roon Ready, TIDAL Connect, Spotify Connect, Flac lossless Radio stations, Apple AirPlay, Gapless Playback, On-Device Playlist
Supported Audio File Formats:
– Lossless: DSF (DSD), DIFF (DSD), DoP (DSD); PCM : FLAC, Apple Lossless (ALAC), WAV, AIFF;
– Lossy: MP3, MQA
Size (W x D x H): 300 x 244 x 60 mm
Weight: 2,5 kg

Opinia 1

Niby popularność czarnej płyty nie słabnie a ekstremalni akolici analogu nie wyobrażają sobie wysokiej klasy systemu bez szpulowca (wyłącznie z epoki), jednak nie ma co zaklinać rzeczywistości i uczciwie trzeba stwierdzić, że czy to się komuś podoba, czy nie, jednak to właśnie streaming wypada uznać za współczesny mainstream dystrybucji muzyki. Dlatego też wszelakiej maści transporty plików, streamery i mniej bądź bardziej zintegrowane kombajny, w tym urządzenia all’in’one budzą w pełni zrozumiałe zainteresowanie rozchodząc się jak przysłowiowe ciepłe bułeczki. O ile jednak na wyższych pułapach cenowych panuje względny spokój, to w przedsionku i niższych stanach średnich Hi-Fi trwa bezpardonowa i mordercza walka o dosłownie każdą, wkraczającą w świat zdigitalizowanych mediów duszyczkę. I właśnie celujący w ów, nad wyraz dynamicznie zmieniający się segment, dotarł do nas transport cyfrowy Silent Angel Munich M1T, który na przekór galopującym cenom w wersji z 8GB RAM oferowany jest w nad wyraz akceptowalnej kwocie 3 890 PLN, więc w sensowność zakupu opcji 2GB, tańszej raptem o 600PLN wydaje się mało zachęcająca. Tym bardziej, że już w materiałach firmowych przewijają się sugestie, iż o ile „słabszy” Munich nie powinien grymasić przy streamingu z popularnych serwisów (Spotify, Tidal), to już miłośnicy gęstych formatów, szczególnie DSD, powinni zdecydować się na wersję z 8GB pamięcią. Co prawda jest jeszcze 4GB wersja pośrednia, jednak z racji, iż na rynku uznawana jest za audiofilski odpowiednik świnki morskiej, czyli byt niebędący ani świnką, ani morską w dodatku wyceniony bardzo podobnie do topowej wersji a wyraźnie ustępujący jej wydajnością rodzimy dystrybutor – wrocławskie Audio Atelier zrezygnował z jego sprowadzania.

Zanim jednak zweryfikujemy jak Monachijczyk radzi sobie w naszych systemach warto, choćby przez chwilę, skupić się na jego aparycji, która zgodnie z firmową unifikacją stawia go w rządku bliźniaczo podobnego rodzeństwa, czyli zasilacza Forester F1 i bardziej rozbudowanego streamera Munich M1. Mamy zatem ten sam zwarty korpus z giętych blach i masywny, delikatnie przełamany mniej więcej w połowie front ze szczotkowanego aluminium z centralnie umieszczonym złotym, firmowym logotypem. Pod względem komunikacyjnym, czyli zdolności przekazywania użytkownikowi informacji o stanie pracy Munich jest nad wyraz nazwijmy to dyplomatycznie … lakoniczny. Zamiast bowiem choćby jednowierszowego wyświetlacza, o kilkucalowym ekranie kuszącym okładkami w wysokiej rozdzielczości nawet nie wspominając, producent zdecydował się na cztery mikro diody z których pierwsza informuje o wyciszeniu (Mute), druga o zasilaniu, a dwie kolejne o formacie odtwarzanych plików – jasnożółtą iluminację przypisano DSD a jasnozieloną PCM, jednak konia z rzędem temu, kto nie siedząc na wprost urządzenia z odległości kilku metrów będzie w stanie wysnuć z ww. sygnalizacji jakiekolwiek konstruktywne wnioski. Niby z podobnego rozwiązania, czyli diod, korzysta np. Moon w swoim MiND2, jednak Kanadyjczycy są bardziej wylewni i dzielą się przynajmniej informacjami o częstotliwości próbkowania reprodukowanego sygnału. Nie ma jednak co marudzić, gdyż i tak, i tak obsługa tytułowego urządzenia wymaga korzystania ze smartfonu/tabletu a tam, dokładnie na firmowej aplikacji VitOS Orbiter, przecież wszystko widać jak na dłoni. M1T wspiera oczywiście większość dostępnych serwisów muzycznych, czyli Tidal, Spotify, Qobuz, Amazon Music, może pochwalić się certyfikatem Roon Ready, oraz obsługą AirPlay i DLNA.

Rzut oka na ścianę tylną jasno daje do zrozumienia, że Monachijczyk przygotowany jest praktycznie na każdą ewentualność i zmieniające się rynkowe realia. Wyposażono go bowiem zarówno w konwencjonalne wyjścia cyfrowe (AES/EBU i Coaxial), jak i I²S (w postaci HDMI), oraz USB Audio. Oprócz oczywistego gniazda 1000Mbps Ethernet nie zabrakło zdolnych przyjąć zewnętrzne pamięci masowe zdublowanych portów USB USB3.0 i pojedynczego USB2.0 a z ciekawostek natury przyrodniczej nie sposób nie zauważyć firmowych magistral M-IO i M-LINK. Tuż obok dedykowanego zewnętrznemu, impulsowemu zasilaczowi gniazda DC przycupnął niewielki włącznik. I to by było na tyle, gdyby nie fakt, iż wspomniany zasilacz posiada odłączany przewód z klasycznym wtykiem IEC, co pozwala zastąpić dołączany „komputerowy” OEM czymś wyższych lotów, choć jeśli miałbym cokolwiek sugerować, to zamiast iść w koszty okablowania w pierwszej kolejności zalecałbym inwestycję w samo zasilanie, czyli firmowego Forestera F1 , rodzimego Ferrum, czy Kecesa .
Solidnie ponacinany korpus zapewnia swobodny przepływ powietrza pasywnie chłodzonych trzewi, które umieszczono na szczelnie wypełniającej niewielką przestrzeń płytce z pokaźnych rozmiarów radiatorem zapewniającym właściwą temperaturę pracy ukrytych pod nim układów, których sercem jest 4-rdzeniowy 1,5GHz proces ARM Cortex-A72 korzystający z zasobów 8GB pamięci DRAM (Low-noise DDR4) i 32GB ROM (High-speed Flash). Krótko mówiąc mamy do czynienia z nieco odchudzoną, o sekcję przetwornika i wzmacniacza słuchawkowego, inkarnacją Munich M1, czyli jest to de facto autorska wariacja nt. Raspberry Pi 4. Całość ustawiono na niewielkich gumowych nóżkach, które z powodzeniem można zastąpić np. stopkami Silent Angel S28.

Przystępując do odsłuchów jasnym było, że oprócz samego wpięcia tytułowego delikwenta w posiadany system warto będzie zadbać o jego najświeższy firmware, który akurat w tym przypadku poskutkował dodaniem pełnej funkcjonalności i zgodności z TIDAL-em i kilkoma innymi poprawkami, których listę producent w stosownej dokumentacji skrupulatnie zamieścił. Z racji fabrycznej dziewiczości proces akomodacji ze zwyczajowej dwu-trzydniowej rozgrzewki pozwoliłem sobie wydłużyć do niemalże tygodnia, gdyż z każdym dniem dźwięk oferowany przez Munich-a ewoluował z lekkiej matowości i granulacji w stronę aksamitnej gładkości i soczystości. Aby jednak ów czas nie nosił znamion bezproduktywnego zawieszenia co jakiś czas rzucałem na Silent Angela uchem a gdy intensywność obserwowanych zmian zaczęła słabnąć z wrodzonej ciekawości zacząłem, jak to mam w zwyczaju, kombinować i korzystając z wolnej dziurki w Foresterze wziąłem się za testy porównawcze Munich-a z firmowym/impulsowym i moim dyżurnym – liniowym zasilaczem. Jak możecie się Państwo domyślić różnice in plus, na korzyść seta z Foresterem były na tyle wymierne, że jeśli ktokolwiek zastanawiałby się nad doraźnym upgradem tytułowego transportu za pomocą wyższej aniżeli dołączony przewodu zasilającego, to sugerowałbym daleko posunięta powściągliwość wydatków, głębsze/późniejsze sięgnięcie do kieszeni i od razu zakup Forestera. Koszty będą nieco większe, lecz progres trudny do zakwestionowania.
Zacznijmy jednak od początku, czyli od „gołej” opcji, czyli takiej wyciągniętej prosto z pudełka i z firmowym okablowaniem tak zasilającym, jak i Ethernet. Na playliście ląduje „Black Market Enlightenment” Antimatter i … o ile na tle Lumina U1 Mini wyraźnie słychać spadek rozdzielczości, gładkości i dynamiki, to już przy I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB (w obu przypadkach na wyjściach USB) wynik sparringu bynajmniej nie był już tak oczywisty, gdyż to właśnie „Cichy Aniołek” wysuwał się na prowadzenie w ww. kwestiach. Mamy zatem do czynienia ze wszech miar poprawną prezentacją tak pod względem kreowania sceny, jak i lapidarnie rzecz ujmując przyjemności odbioru. Nic nie irytuje, nic bez potrzeby nie zwraca uwagi a akcent postawiony jest na koherencję i spójność przekazu a nie epatowanie wyskakującymi z kapelusza detalami, co patrząc na pułap cenowy Munich-a wydaje się w pełni świadomą decyzją producenta, który całkiem słusznie zakładał, iż jego transport współpracować będzie z elektroniką z podobnej półki. W dodatku owa poprawność (bez pejoratywnych konotacji) nader udanie sprowadzała do wspólnego mianownika zarówno zgromadzone na lokalnym NAS-ie pliki, jak i kontent dostępny na platformach streamingowych TIDAL i Spotify, przez co układając playlisty czerpiące z obu zasobów słuchaczom oszczędzano mogących wprawić w lekkie zdziwienie przeskoków. Oczywiście różnicowanie pomiędzy realizacjami dobrymi (ww. Antiimater), czy wręcz wybitnymi („Tomba sonora”) a było ewidentnymi bublami (vide „Death Magnetic” Metallici) było ewidentne, ale już porównywanie tego samego wsadu z dysku i chmury najczęściej przypominało zabawę w ciuciubabkę i próby usłyszenia kolorów.

Za to dołożenie wspomaganego okablowaniem Luna Cables Gris DC i stopkami Silent Angel S28 zasilacza Forester F1 poprawiło dosłownie wszystko. Począwszy od zauważalnego wzrostu wolumenu, poprzez trudny do przecenienia wzrost rozdzielczości, na wyraźniejszym zaakcentowaniu dynamiki skończywszy. W rezultacie skorzystała na tym wielka symfonika. „John Williams: The Berlin Concert” Berliner Philharmoniker pod batutą samego Johna Williamsa to dość morderczy tak pod względem wieloplanowości, jak i liczebności aparatu wykonawczego materiał, który na impulsówce prezentowany był jako dość monolityczny byt, natomiast z Foresterem wgląd w ów konglomerat był nieporównywalnie łatwiejszy. Co ciekawe poprawa dynamiki w głównej mierze dotyczyła jej skali mikro, gdzie z cienia zaczęły się wyłaniać wszelakiej maści niuanse i dźwięki pozostające wcześniej w sferze domysłów i niedopowiedzeń. Kolejną poprawę przyniosło dociążenie całej ww. misternej układanki substytutem audiofilskiej cegły Thixara, czyli mniej więcej kilogramowym stoperem do drzwi, co z kolei zaowocowało lepszą i precyzyjniejszą definicją źródeł pozornych bez jednoczesnego ich odchudzania, gdyż sama definicja basu i masy średnicy pozostała taka sama a jedynie najniższe tony zapuszczały się w rejony wcześniej dyskretnie pomijalne.

Nie da się zatem ukryć, iż o ile w ramach solowych występów Silent Angel Munich M1T jest bardzo zdroworozsądkowo wycenionym transportem plików o tyle jego zakup wypadałoby rozpatrywać w kategoriach wejścia w swoisty ekosystem i sukcesywne odkrywanie jego potencjału poprzez rozbudowę współpracujących z nim peryferii. Dlatego też powielając niejako wyartykułowane powyżej wrażenia nauszne w pierwszej kolejności zwrócę Państwa uwagę na kluczową rolę lepszego, aniżeli znajdujące się na fabrycznym wyposażeniu zasilania a ponadto na odpowiednie dopieszczenie Monachijczyka możliwie wysokiej klasy przetwornikiem, dzięki któremu będzie w stanie złapać wiatr w żagle i rozwinąć skrzydła. Za to o ergonomię i intuicyjność obsługi jestem zupełnie spokojny, gdyż mnogość interfejsów przyłączeniowych i jeśli nie najlepsza, to z pewnością jedna z lepszych aplikacja sterująca VitOS Orbiter wzbudzają mój trudny do ukrycia entuzjazm. Czy w ramach finalnego podsumowania miałbym jeszcze jakieś „ale”? Tak, lecz niewielkie. Otóż do pełni szczęścia brakowało mi desktopowej (dedykowanej Windowsowi) wersji ww. VitOS Orbiter. Co prawda bez problemu można znaleźć w sieci instrukcje jak uruchomić ją w oknie emulatora Androida, lecz podobnie jak w przypadku Lumina takim kombinacjom alpejskim mówię stanowcze nie. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, by stery oddać Roonowi, ale jak już wielokrotnie wspominałem do tego oprogramowania mam stosunek równie ambiwalentny, jak do producentów „zalecających” obsługę swoich wyrobów wyłącznie z poziomu iPadów. Proszę jednak moich utyskiwań nie brać sobie do serca, gdyż to czysto akademickie dywagacje zmanierowanego tetryka, a gdy tylko nadarzy się ku temu sposobność posłuchać Munich M1T we własnym systemie. Nawet jeśli nie jesteście Państwo do końca przekonanymi o słuszności wyboru plikolubami to niepozorne urządzenie nie zrujnuje Waszego budżetu a z racji prostoty obsługi i szerokiego wachlarza obsługiwanych serwisów i formatów może stać się nie tylko uroczym dodatkiem do Waszych systemów, lecz również pomostem łączącym przeszłość z teraźniejszością i przyszłością.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1; Tellurium Q Blue
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Wierzcie lub nie wierzcie, ale obecne czasy w jednym aspekcie nie pozostawiają melomanowi żadnych złudzeń. Chodzi oczywiście o wręcz nieodzowne posiadanie toru plikowego przez każdego szanującego się miłośnika muzyki. I nie mówię w tym momencie o jakiś wyczynowych w domenie jakości dźwięku, tudzież rozbudowanych zestawach, tylko o czymkolwiek co sprawia mu przyjemność z obcowania ze streamowaną muzyką. A jeśli tak jest, naturalną koleją rzeczy okazuje się być konsekwentne podążanie oferty tego typu akcesoriów za jego wymaganiami. Wymaganiami w stylu opcjonalnej poprawy sekcji zasilania, separacji oraz oczyszczania z zakłóceń połączeń sieciowych, czy im podobnych zagadnień, bez których proces przybliżania nas do prawdy o muzyce stanąłby w miejscu. Na szczęście producenci o tym wiedzą i tak jak dzisiejszy bohater bez najmniejszych problemów ogarniają ten ważny temat. O kim mowa? Oczywiście o mającej już swoją historię na naszym portalu marce Silent Angel, która po switchu ethernetowym Bonn N8, zasilaczu linowym Forester F1, tym razem dzięki wrocławskiemu dystrybutorowi Audio Atelier wystawiła do zaopiniowania niepozorny rozmiarowo, ale za to wielki duchem transport Silent Angel Munich M1T.

Jak sygnalizowałem we wstępniaku, tytułowy Munich jest nadzwyczaj kompaktowy. Na szczęście kompaktowy w tym przypadku nie oznacza dramatycznego maleństwa, bo gdybym miał Wam przybliżyć jego gabaryty bardzo „łopatologicznie”, powiedziałbym, że osiąga rozmiar mniej więcej 1/2 wielkości cegły klinkierowej. Bez szału? Nic z tych rzeczy, bowiem z jednej strony dzięki bardzo dobremu designowi i wykończeniu aluminiowego frontu w technice szczotkowania w przypadku posiadania nawet niewielkiej połaci wolnego miejsce można go fajnie wyeksponować, zaś z drugiej w przy braku jakiegokolwiek skrawka półki bez problemu schować. Jeśli chodzi o budowę i wyposażenie, w centrum awersu znajdziemy jedynie cztery diody informujące nas w jakim stanie streamer aktualnie się znajduje, tuż nad nimi wyfrezowane logo marki, natomiast na zewnętrznych flankach wykonane w ten sam sposób co Ekslibris, nazwę i oznaczenie modelu. Samą obudowę M1T wykonano z aluminiowej blachy, którą w celach wentylacji grawitacyjnej na górnej powierzchni ubrano w cztery bloki podłużnych otworów. Natomiast plecy jak na takie maleństwo zostały uzbrojone po przysłowiowe zęby. Przesadzam? Bynajmniej, gdyż oprócz wyjść cyfrowych typu AES/EBU, COAXIAL, I2S i USB mamy do dyspozycji trzy dedykowane do konkretnych zastosowań wyjścia USB, dwa wielopinowe interfejsy pozwalające spiąć kilka komponentów tego brandu w jeden konglomerat, wejście sieciowe LAN, gniazdo zasilania i główny włącznik. Mało? Spójrzcie na fotografie, a okaże się, iż rewers został zagospodarowany po brzegi. Jeśli chodzi o sterowanie Munich-em, te odbywa się za pomocą darmowej aplikacji. Natomiast w istotnym temacie obsługiwanych formatów i częstotliwości próbkowania, w celu unikania rozwadniania tekstu zainteresowanych odsyłam do czytelnej tabelki pod recenzją.

Co proponuje nam Silent Angel Munich M1T? Być może zabrzmi to banalnie, ale muzykę. Bez pogoni za wyczynowością na skrajach pasma, szybkością narastania sygnału, czy od pierwszych chwil zjawiskowym, niestety po krótkim czasie męczącym „łał”, tylko z dbałością o jej najistotniejszy aspekt, jakim jest dobre zbilansowanie wagi i swobody prezentacji. Jego dodatkową zaletą jest spójność. Chodzi mianowicie o to, że gdy konstruktorzy postawili na nasycenie i gładkość wydarzeń muzycznych, to należało zadbać o jedynie umiejętne doprawienie ich górnym rejestrem. Jakiekolwiek puszczenie wodzy fantazji w tej materii skończyłoby się porażką. Ba porażką zjawiskową, gdyż po kilku utworach sytuacja nie tylko okazałby się karykaturą, to w końcowym efekcie ból głowy zmusiłby nas do wyłączenia zestawu. Na szczęście ekipa Silent Angel-a wiedziała, jak to osiągnąć. Ale to jedna strona medalu. Oczywistym jest, że przy obracaniu się w estetyce nasycenia bardzo łatwo jest popaść w problemy z nazbyt okazałymi niskimi rejestrami. Często są lejące i monotonne, co podobnie do nazbyt obfitej góry zniechęca do muzyki. Oczywiście i tutaj wszystko udało się dobrze skonfigurować, co pozwalało na bezproblemowe obcowanie praktycznie z każdego rodzaju muzyką.
Weźmy na tapet choćby płytę Leonarda Cohena „You Want It Darker”. Jak to u wspomnianego artysty jest w zwyczaju, to jest stosunkowo majestatycznie śpiewany materiał i jakiekolwiek wyostrzenie lub rozmycie w dolnym zakresie spowodowałoby pryśnięcie czaru wokalizy tego znakomitego twórcy. Wbrew pozorom nie jest łatwo utrzymać serwowaną przez niego z jednej strony mroczność, a z drugiej jakby romantyzm prezentacji. Jednak fraza „trudno” dla streamera SA Munich nie oznaczała najmniejszego problemu w zrealizowaniu zamierzeń Leonarda, gdyż jak to ma w zwyczaju, zaczarował mnie od pierwszego zaśpiewanego kawałka. Głos pokazał odpowiedni tembr, barwę i energię, co na bazie kilku wpadek z innymi źródłami dźwięku, było ewidentną pracą tytułowego Japończyka.
Kolejnym materiałem będzie mocne uderzenie repertuaru Black Sabbath „13”. To dość dobrze zrealizowany krążek, co tym bardziej pokazało, że tak wychwalana przeze mnie spójność ani nie zgasi prezentacji, ani jej nie rozleje po podłodze. Ta formacja swoim repertuarem od lat udowadnia, że nie zna słowa muzyczny spokój, co oczywiście umiejętnie uszanowała testowa konfiguracja. Dostałem dobrze rozpalony ogień, który nie dość, że przypomniał mi młodość, to jeszcze pokazał, jak dramatycznie posunęła się technika jego odtwarzania. Mocne uderzenia gitarowych popisów, kopnięcia perkusji i charyzmatyczna wokaliza nie pozostawiały złudzeń, że wybór estetyki brzmienia odtwarzacza plików był dobra decyzją.
Na koniec coś bardziej wymagającego, a rzekłbym nawet audiofilskiego. Chodzi o płytę „Monuments On The Moon” rodzimej grupy RGG. Ba, czasem z racji dość odważnych pasaży bliżej nieokreślonych dźwięków nazywam ją projektem, który jak niewiele tego typu płyt jazzowych jest bardzo wymagający od systemu audio. To ma być feeria odpowiednio pokazanej szybkości narastania sygnału, energii i zjawiskowo błyszczących, jednak pozbawionych zniekształceń górnych rejestrów. Musi być odpowiedni pazur, gdyż w innym przypadku zrobi się zwyczajnie nudno. A jak wspominałem, nasz bohater stronił od nadmiernego epatowania tymi cechami. Na szczęście stronił nie oznaczało, że nie umiał ich pokazać. Owszem, w nieco przyjaźniejszej dla ucha estetyce, ale lepiej tak, niż pozorną dobrą iskrą nazywać zniekształcenia lub odchudzając prezentację szukać poklasku u piewców ataku ponad wszystko. Dlatego mimo podania całości w mniej agresywny, jednak w końcowym rozliczeniu spójny sposób, byłem tym występem ukontentowany. Lepiej bez wyścigów, a za to z dobrze zrealizowanym pomysłem na dźwięk.

Gdy przyszedł czas na podsumowanie, nie mogę napisać nic innego, jak pochwalić konstruktorów za fajne zestrojenie opiniowanego streamera. Grał w bliskiej mi estetyce dobrej barwy i gładkości muzyki. Oczywiście mniej wyczynowo – w dobrym tego słowa znaczeniu – niż moje kilkadziesiąt razy droższe źródło płyt CD, ale za to bez najmniejszych szkód w stylu nadinterpretacji któregoś z podzakresów. Jeśli któryś z nich żyje w swoim świecie, muzyka staje się niestrawna, na co producent nie mógł sobie pozwolić. I dobrze, gdyż dzięki temu w towarzystwie jego produktu spędziłem sporo czasu z fajnie podaną muzyką. Czy to jest zabawka dla każdego? To jasno wynika z tekstu. Jeśli nie szukacie wyczynowości prezentacji, tylko piękna w muzyce, w potencjalnym procesie poszukiwań jest to bardzo mocny zawodnik do wypróbowania.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
Źródło:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition,
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Audio Atelier
Producent: Silent Angel
Ceny
Silent Angel Munich M1T – 2GB RAM: 3 290 PLN
Silent Angel Munich M1T – 8GB RAM: 3 890 PLN

Dane techniczne
Wyjścia: AES/EBU, I2S, Coaxial, USB Audio jako wyjścia cyfrowe.
Wejścia: RJ45 Gigabit Ethernet; 2 x USB3.0; USB2.0 dla dodatkowej pamięci
Interfejsy systemowe: M-IO, M-LINK
Obsługa DSD: 5,6M (DSD128) AES/EBU, I2S, Coax; 11,2M (DSD256) USB.
Obsługa PCM: 384 KHz AES/EBU, I2S, Coax; 768 KHz USB.
Wejście zasilania: (DC) 5V/2A przy max.
Pobór mocy: 10W max
Wymiary (S x G x W): 155 x 110 x 50,4 mm
Waga: 1,63 kg