Tag Archives: ES-001
DS Audio ES-001 English ver.
Opinion 1
Although we still cannot say that vinyl lost on popularity, we sure can notice, that the recent hype surrounding it got toned down lately. Promotions in discount stores disappeared from the cover pages of the catalogs, and owning any turntable, even a very budget one, does not translate into social benefits anymore. It has its good sides, as now we can differentiate between those, who only had zeal in straw, and those, who were genuinely interested in vinyl, and means, that the market has finally stabilized. But this all is just the tip of the iceberg, one, that most observers sliding on the water surface, may not notice, or even not be aware of its existence. But keeping your hand on the pulse, and refreshing your knowledge from time to time, we subconsciously come to the level of increasing that knowledge and automatically filter the information noise to find items, that could improve our experience, eliminate or minimize the reproduction process errors.
Such accessories are for example all kinds of protractors, allowing to calibrate the cartridge on the tonearm as precisely as possible (like the Dr.Feickert Protractor NG), or the tonearms themselves, which are free of the issues plaguing their brethren, like the futuristic Dynavector DX-507 MkII or the Thales Simplicity MkII (with an angular error of cartridge tracking of 0.006º). And while we can upgrade and fine tune the player in an almost endless way, the uncomfortable question remains the intrinsic shortcoming of the medium, which not only wears out, even when handled with extreme care, but can be far from the ideal shape coming fresh from the factory. While this can be eased down by all kinds of rims, or by the turntables themselves being able to suction the disc to the platter (like the TechDAS), but those can eliminate only a part of the anomalies, only the “vertical” ones. And what about the horizontal, being the result of non-centric hole puncture? Maybe there is something we can do about them, but for sure not much. In extreme cases we could use a drill and then screw the disc very tightly to the platter with a clamp, but in most cases this was done only by “gut feeling”. And as you can imagine, this is not the best approach, so we should have a more precise tool for that, than just your left or right eyeball. So enter the silvery DS Audio ES-001. What is it? A clamp, that is able to correct the mentioned non-centricity of the vinyl discs, which we received from the Katowice based RCM, and which we will finally describe, after testing it thoroughly for two months.
At first glance, the ES-001 looks quite ordinary. A classic, aluminum-wolfram puck, slightly slanted on top, equipped with a rotary bottom with a hole allowing to place it on top of the spindle and weighing a substantial 620g. You will not find any of the rustical harmony of Harmonix TU-812MX Million Maestro in it, or the jewel-like gold-platinum Omicron Turntable Clamp Luxury. Attention is only drawn to the 2.4” touchscreen on top, which is used to perform the calibration process. Looking closer, we notice two pairs of openings close to the bottom, hiding infrared LEDs inside, a centrally placed power switch and a small Allen screw on the other side, that allows us to open the battery compartment (two standard AA batteries), and a hidden USB port, used to update the firmware (which we can download from the manufacturer’s web page). In terms of actual handling and how the device works, things are very simple and intuitive. You only need to turn on the ES after the turntable starts spinning the disc. Then holding the upper part of its chassis wait until the measurements are complete. Then you stop the platter and looking at the screen adjust the disc in such a way, that the crosshair is in the center. Then rotate the platter to check if everything is OK, and if yes, sit down and start listening.
Beginning the listening session I was not fully naïve to the abilities of our tested device. For the first few weeks it was intensively utilized by Jacek, so I had a chance of, even unintentionally, listen to the effects of its use. I can even say that those encounters were the reason, that I came to the conclusion that I need to listen to it at home, although I was initially quite sceptic about that. And that because this device turns the know way of things completely upside down.
First of all it was clear for a long time, that in the analog the main work is done by the duo of the deck and the tonearm, with the cartridge also having an influence on the final sound. I will for now omit the phonostage, as this is something different, as we are currently concentrating on the machinery extracting the waves from the grooves. Also nobody needed to make us aware about proper setup of the whole, or to provide our turntables appropriate anti-vibration protection and power. Everything was top notch. Or maybe not, as the application of the DS Audio ES-001, at least on most of the discs we used for the test, turned out to be a progress comparable to upgrading the cartridge or tonearm by one or even two levels. And no, this is not a joke, or us trying to enchant reality for the benefit of this test, because it was a clearly, indisputably and absolutely audible fact, although with one small “but”. While the changes introduced by the tested puck I personally perceived as progress, this is a completely subjective opinion, and I take into account the option, that for other people those could be steps sideways, or even back, when compared to their masters and direction in which they are moving. This because the DS incredibly “clears” the played records from any kind of distortion associated with the disc not being ideally centric. So the sound reaching us from the speakers is also free from such artefacts. The definition and localization of the virtual sources becomes shocking at times, the contour and differentiation of the bass, including that part of it, which borders on the threshold of the phonostage’s subsonic filter, causes confusion even with vinyl veterans, and the depth of the stage intimidates even the biggest malcontents. This of course influences resolution on global scale, and through it, the perception of the whole thing. The problem is, that when someone got accustomed and addicted to the insipid and dreamy blurs, and the complete opposite of resolution and timing, sticky musicality, he or she may not agree with such status quo, which is an evident revolution in how the music is played. Not everyone may be happy with the transition from a floating air-suspended luxury Mercedes into a GTR.
Here I must note, that I am exaggerating and oversaturating a bit, but we are dealing here with a true reevaluation of seemingly well-known discs. Half seriously half jokingly we can say, that applying the DS moves a middle class turntable to a way of presenting music similar, to reel-to-reel tape machines. Because not only the mentioned resolution improves, but also the directness of the sound, dynamics and the impression of being there and then. Interestingly, this increase in “clarity of vision” does not mean, that the sound gets caricatural and hyper-contrasted in a pseudo-sampler way, like HDR tends to with your eyes and ears. Even the somewhat glassy and cold, in their expression, vinyls like “Vägen” by Tingvall Trio, or the clamoring thrash (like “Rust in Peace” by Megadeth) did not move in the direction of a morgue, did not have any ruthless sharpness, but sounded much clearer, and with that dramatically less offensive. As it turned out, you can marry crystal cleanness with silky smoothness.
However it cannot be denied, that the biggest beneficiary of the ES-001 appearing in my system was classical music, especially one using a very rich, diverse and big musical apparatus. Insight into recordings like “Tchaikovsky: Symphony No. 6 “Pathétique” (Leopold Stokowski/London Symphony Orchestra on a Japanese RCA pressing) initially intimidated with its masterful openwork to push you into your seat with a devastating tutti. But instead of a formless mass of decibels flowing from the speakers, the whole was presented in an unexpectedly precise way. Like in a refined chronograph, each instrument had a role of a gear, which has a meticulously designed place and time, so besides the volume, we got the full differentiation a big symphonic orchestra has, with an obvious gradation of planes and ability to extract individual musicians from the mix at will. I will claim, that the DS Audio extracted such levels of resolution from my Dynavector “10”, a quite “rock” sounding cartridge by definition, that I could compare it to the much older and nobler brethren in the likes of DV XX-2 MkII. Of course I am thinking about a situation, where this sparring partner would not have the support of the Japanese accessory.
Is this a miracle and an example of wishful thinking? Absolutely not. This is just an elimination of one of the key, and as you probably can see from the text above, dramatically degrading the final effect, imperfections of the music carrier itself. Only that, but that much.
Yes, yes. I am really aware, that some of you are shaking your heads, looking in the pricing table, and thinking what makes the DS Audio ES-001 cost about 27 thousand PLN? I can answer, that I have no idea, as I did not take part in the doings of the R&D department of the company, but assessing the progress in the sound, that the presence of the tested puck brought in my system, I could say it does not matter what is inside. I can be empty, or full of stoned gnomes. It works, and the result of it is conform with my private preferences, and I am able to accept the price tag, looking at it through the prism of the introduced scale of the changes. So that is it, no reason to talk about that anymore. In the end High-End is a game for big children, and each one of us is able to assess to which level he or she can reach, and when to say “pass”. However there is one thing you should keep in mind. Before you decide to change the turntable you own for a better one, and do have the budget allowing you to gain interest in the DS Audio gadget, please test it in your own system, because it is quite possible, that you do not know what your system really can do, and how your vinyl LPs can sound, even those you know by heart. Don’t you believe me? Then go ahead and listen.
Marcin Olszewski
System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT
Opinion 2
This might sound indecent, but having in mind, that our portal “Soundrebels” is not directed to children, I think that I can remind you of the saying, which is most important in our hobby – “shit in, shit out”. This is the core of our game, and it meant, that I had to really invest in my digital sound path to do it well. And I not only mean the split of the player into the CD transport and a DAC, but also the usage of an external master clock 10MHz, with an appropriate divider for the CD. This also resulted in the need of acquiring appropriate clock and power cabling, and shows clearly, how much effort needed to go into this. And all of that was to get the best possible signal from the sound source. And regardless of how many people will now shake their heads, the fight for the best possible way of reading the CD disc was worth all of it. But why am I telling you this? You might be surprised, but this review will be about a similar situation, but in the analog section. Yes, the main item today will be the turntable. And what is most interesting, it should bring you closer to something similar to the mentioned tandem of the master clock and re-clocker. The difference is, that in the digital domain we fought the error called jitter by synchronizing the clocks between the transmitter and receiver, while with the analog disc, we will fight the pickup error by putting the groove into its ideal rotation axis, working within the minimal clearance left between the hole punched in the disc and the spindle. What is this device? Well, this is the very sophisticated puck by DS Audio, called the ES 001 and supplied to us by the analog gurus from Katowice based RCM.
When we look at the tested device, it seems just to be an innocent, similar to many others proposed by the competition, record clamp, or puck. And a nicely looking at that, as it is a two-colored cylinder. But you would be mistaken, when you think this is just a heavy puck of aluminum. This is just the external appearance, as inside we have a complicated measurement device, which shows the results from before and after calibration on the touchscreen located on top of it. It does not matter what is inside, probably a complicated electronic circuit, but it does not matter. For us the only important thing is, how it works. And I will try to tell you. When you look closer, just below the power switch you will see a horizontal split, which separates the upper part with the electronics from the solid, flat base, stabilizing the whole on the spindle using a bearing. This is quite important, as with the disc spinning you can stop the upper part doing the measurements with IR beams. After a few revolutions, the display shows us the way the disc rotates with an usually red crosshair, performing elliptical rounds on the display. Then we stop the platter and with delicate movements – I remind you, the clearance around the spindle is minimal – we try to put the crosshair in the exact center, what results in it changing color to green. But sometimes the hole is punch so badly, or is so narrow, that we cannot place the disc on the platter correctly without any additional actions. But I advise you to keep calm, as after a few weeks of testing I know, that even when you do not make the ideal center, but the color changes from red to green, this has great results. And this is not the end of the possibilities the ES 001 gives. For the fully engaged vinyl maniacs the manufacturer provided a special drill, allowing to widen the center hole in the disc. This seems not much, because the size is increased only very slightly, but I noticed many times, that this allows to ideally calibrate the tandem of the groove and the cartridge needle. I used it a few times, and I know, that sometimes it is worth fighting for the ideal setting. Finalizing this short description of the device and how it works, I will just add, that the whole set, composed of the puck, drill, set of batteries, USB cable for upgrading firmware and the Allen wrench for opening the batter compartment is packed into an elegant, aluminum case with a foam insert, which stabilizes each of the accessories individually. One more thing – if you want to see the DS Audio ES 001 in action, there is a demonstration film available on the manufacturer’s web page. It is worth seeing.
So what does the DS Audio ES 001 really do, and what is the result of that? The response to the first question is very simple, as it is based on physics. It is known, that the center hole punched in the vinyl disc does not necessarily mean, that it is the axis of rotation for the groove with the signal. This punching is done by machines, which can be more or less precise, and often have a certain skew. Of course, sometimes even the tight holes are well centered, but after a dozen weeks of using the 001 I came to the conclusion, that this is just a small part of the discs. Most of them has an issue with that. It seems minute, it seems it should not have any influence on the final sound, but as proven by the tested device, it does, and it degrades the sound. Why? This is really simple. The needle reading the groove moves the whole time, right, left, up and down. All our calibration efforts are directed to have it ideally placed so it can read the whole spectrum of those movements. But when we do not care about the ideal rotation of the groove versus it’s center, we introduce additional movement of the needle to the sides, induced by the, often even unseen, balancing of the wrongly pressed groove. And this is just pure, uncorrected distortion. This means, that the needle has a rhymical, unwanted kicking, that introduces superfluous impulses in our sound. This is seemingly unnoticed, a the music plays, often beautifully, but I had the option to hear, how much it prohibits it from showing all its assets. What assets? Well, here starts the answer to the second question posed, related to the sonic influences of the usage of the DS.
Trying to tell you the effect of the application of the ES 001 might be brutal for some of you, but let me phrase it like this: no climbing up the quality ladder of the analog source makes sense without this accessory. Yes, when we live not knowing what we are losing, we will feel the progress of the introduced changes. But what comes of it, if in the signal we still have the notorious errors introduced by the pickup. It will be better, but with all the distortion somewhere in the music’s DNA. And if so, what is the sense of fighting for the Olympus, when were are always condemned to have the same input errors. Please allow me not to answer that question, as I was erring myself up until recently, not knowing what I am missing. But what did I miss?
To describe it in simple words, the first thing what you hear after using the tested device, is a completely different projection of the musical event. A badly placed disc gives a bit washed-out picture, seemingly full of air and due to that etheric, but in consequence not fully seated in the boundaries set by the virtual presences. Everything seems to be shown clear, but without a concrete contour and without truthful reproduction of the energy level of the medium. And I am not talking about a sharper contour, more or less bass or midrange, but about clearer, and thus more truthful, placing of the musician onto a stage, well built in all dimensions. And this is what the Japanese device allows you to achieve. After zeroing the crosshair on the display of the DS, every sound source gains energy. We perceive something in the form of exchanging its halo into an increase of mass directed towards better reproduction of the drive. But for sake of clarity – this is not to make the sound thicker, no, it just increases the impulse of its decay. This makes every virtual musician much better visible in the 3D domain, at the same time offering an increased amount of naturally sounding nuances. Even more, due to this, the readability and freedom of creating musical events increases. Earlier, this freedom was defined by the blown-up – something in the form of saints with a halo around their heads on sacral paintings, enlarged and thus perceived as volatile – scenic heroes. After calibration of the disc the impression of swing of the presentation did not diminish, but appeared in space in a slightly different way, it gained energetic vigor, sized closer to the real world, and in fact appeared bigger. Putting this in another way – the more anorectic musicians went to the doctor, and after receiving a treatment gained on more real, natural and human size. I know that this all sounds like conjuring reality, but like not many times before, I can vouch for what I wrote. This the more, as I received the same kind of presentation with almost every musical material, from badly recorded rock – Led Zeppelin III, through choir vocals – something from my collection of madrigal LPs to the lately published electronics from Depeche Mode. Yes, yes, even music produced by silicone boiled with esthetic of concrete sounds, nicely kicking at times, and with modulated, elongated, but always vibrating notes in others. I am aware, that for many of you this list is just banal, but I assure you, I have never experienced such an event of being drawn into the sound of the ever popular DM, as after the correction of the seating of the LP. Now, compared to the previous presentations, then perceived as outstanding, similar to the rock giants and vocal chants they became even more interesting. How is this possible? Well, they were always that exciting, but they were disfigured by distortion, something that you can easily get rid of.
As you can see, today’s review is not your typical review supported by many disc examples, but a kind of conscience flow of my personal thoughts. And if so, and if you got to know me a bit through the years, you probably can imagine why. It is because my emotional state is red hot after using the DS Audio ES 001. When something moves me in such a way, it usually has two consequences. The first one is the description of the event in the esthetics closest to the emotions I had, just putting them to the text without bathing in musical waters. And in this case I hope I did it in a clear, and accessible way. And the second one, is the buying decision, opening my wallet. Maybe, looking at the analog source I have now – the basic deck Clearaudio Concept, cartridge Dynavector DV20X and phonostage RCM Sensor MkII – you will shake your head in disbelief. But I assure even the most hardened opponents of my idea, that what you can squeeze out of your analog setup using the tested puck, you will not achieve even with the best cartridge, or even the complete analog setup. Like I wrote before, it will be better, when compared to the previous set, but it will fail compared to the DS. Why? Simple. We fight with distortion where it starts – it is exactly the same thing I was striving to in my digital setup. Where it starts – and not trying to mask it, or move outside of the audible spectrum. This is why basing on many years of experience with the top SME deck, Mijajima Madake cartridge and phono preamplifier Theriaa, I knew, that it makes more sense to increase the quality of the sound of the cheap setup with the Japanese product, than to put similar amounts of money to exchange it for something more expensive, but still fed with sonic “faeces”. This does not make sense even in theory. And when you try this device out, there is nothing to talk about. And of course, we live in a free country, when someone is not convinced, then he or she may ignore the issue completely. But from my end, before making any decision, I would recommend an even very short listening session, even in the distributors listening room. But let me warn you – the analog world will never be the same after that experience.
Jacek Pazio
System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Phonostage: Sensor 2 mk II
Polish distributor: RCM
Manufacturer: DS Audio
Price: 26 900 PLN
Specifications
Size: φ80×H70 mm
Weight: 620g(including batteries)
Material: Aluminum& Tungsten
Power supply: Two AA batteries
User Interface: Touch panel (2.4inch)
DS Audio ES-001
Opinia 1
Choć trudno mówić o spadku popularności winyli bez trudu można zauważyć, iż jeszcze niedawny „hype” jaki otaczał (nie tylko) czarne płyty nieco zelżał. Promocje w dyskontach spożywczo-przemysłowych zeszły z pierwszych stron gazetek a i samo posiadanie nawet budżetowej „szlifierki” przestało oznaczać towarzyskie być albo nie być. Ma to swoje dobre strony, gdyż pozwala odsiać ziarno od plew i słomiany zapał od nieco bardziej świadomego zainteresowania tematem, co tym samym oznacza niewątpliwe ustabilizowanie rynku. To wszystko jednak wierzchołek góry lodowej, której większość ślizgających się li tylko po powierzchni obserwatorów może nawet nie tyle nie zauważać, co wręcz nie mieć świadomości jej istnienia. Jednak trzymając rękę na pulsie i co jakiś czas odświeżając stan posiadanej wiedzy ową świadomość nie tylko się posiada, co nawet podświadomie pogłębia, dochodząc do poziomu automatycznego wyławiania z wszechobecnego szumu informacyjnego ciekawostek zdolnych może nie tyle zrewolucjonizować, co znacznie udoskonalić – wyeliminować/zminimalizować błędy samego procesu odtwarzania. Do grona tego typu akcesoriów z pewnością można zaliczyć wszelakiej maści szablony pozwalające możliwie najdokładniej ustawić zawieszoną na ramieniu wkładkę (vide Dr.Feickert Protractor NG), bądź też i same ramiona pozbawione większości dolegliwości standardowego rodzeństwa, jak daleko nie szukając futurystyczny Dynavector DX-507 MkII, czy Thales Simplicity MkII (o błędzie kątowym prowadzenia wkładki wynoszącym 0,006º). O ile jednak samą „aparaturę” można dostrajać niemalże w nieskończoność, to dość niewygodną kwestią pozostaje nazwijmy to delikatnie wrodzona ułomność samych nośników, które nie dość, że na skutek nawet niezwykle troskliwej eksploatacji się zużywają, to jeszcze potrafią znacznie odbiegać swym kształtem od idealnego „placka”. Niby z pomocą przychodzą wszelakiej maści obręcze, bądź też same gramofony zdolne przyssać nośnik do talerza (TechDAS), jednak do niedawna były to działania eliminujące jedynie część – li tylko „pionowych” anomalii. A co z poziomymi – wynikającymi z niecentryczności? Ano nie tyle nic, co niewiele. Niby w ekstremalnych przypadkach w grę wchodziła zabawa wiertarką a następnie mocne dokręcenie tak rozwierconej płyty dociskiem do talerza, jednak większość takich działań odbywała się „na oko”. A jak wiadomo, na oko, to chłop w szpitalu umarł, więc jak już coś robić, to lepiej z głową i oprzyrządowaniem o nieco większej precyzji od lewej, bądź prawej gałki. I w tym momencie wchodzi on – (prawie) cały na … srebrno – DS Audio ES-001. Czyli? Czyli docisk korygujący wspomnianą niecentryczność płyt, który pojawił się w naszych skromnych progach dzięki uprzejmości katowickiego RCM-u a po dwumiesięcznych testach koniec końców doczekał się niniejszej epistoły.
Na pierwszy rzut oka ES-001 wygląda całkiem zwyczajnie. Ot klasyczny, nieco obciosany na górze, wyposażony w obrotową podstawę i posiadająca stosowny – pozwalający na osadzenie go na gramofonowym szpindlu otwór aluminiowo – wolframowy walec o całkiem rozsądnej wadze 620g. Próżno doszukiwać się w jego bryle rustykalnej nomen omen harmonii Harmonixa TU-812MX Million Maestro, czy też iście biżuteryjnego przepychu złoto-platynowego a (nie)skromnego Omicrona Turntable Clamp Luxury. Uwagę jedynie zwraca umieszczony na płycie górnej 2,4” dotykowy ekran z pomocą którego przeprowadzamy cały proces kalibracji. Dokonując nieco bardziej skrupulatnych oględzin tuż przy podstawie natrafimy na dwie pary otworów w których ukryto diody podczerwieni oraz centralnie umieszczony włącznik główny a po przeciwnej stronie niewielką (1,5mm Allen) śrubkę umożliwiającą wymianę ukrytych w trzewiach baterii (dwa standardowe paluszki AA), oraz dostęp do portu USB przydatnego w przypadku pojawienia się nowszej wersji oprogramowania (do pobrania ze strony producenta). Jeśli zaś chodzi o samą obsługę i zasadę działania, to są one proste i intuicyjne. Wystarczy bowiem włączyć ES-a po uruchomieniu gramofonu z założoną płytą. Przytrzymując górną część jego korpusu poczekać aż sobie spokojnie wszystko pomierzy. Zatrzymać talerz i patrząc na ekran ustawić płytę celując krzyżykiem tak aby znalazł się jak najbliżej centrum. Zakręcić talerzem i jeśli wszystko jest OK wygodnie rozsiąść się w fotelu i zacząć słuchać.
Zabierając się za odsłuchy co nieco o możliwościach naszego dzisiejszego gościa było mi wiadome, gdyż przez pierwsze tygodnie obecności w naszej redakcji był nader intensywnie eksploatowany przez Jacka, więc chciał, nie chciał – nawet mimochodem i okazjonalnie było mi dane rzucić na niego uchem. Ba, śmiem twierdzić, że właśnie na skutek takich zupełnie niezobowiązujących spotkań pomimo początkowego sceptycyzmu doszedłem do wniosku, że koniec końców i tak muszę posłuchać go u siebie, bo to co robi owe ustrojstwo nie tylko burzy ale i wywraca do góry nogami znany mi porządek rzeczy. Po pierwsze bowiem jasnym od dawien dawna było, że w analogu robotę robi duet napęd + ramię a i wkładka ma co nieco w kwestii finalnego brzmienia do powiedzenia. Phonostage’a na razie pomijam, bo to nieco inna bajka, gdyż skupiamy się w tym momencie przede wszystkim na maszynerii zapisane w wytłoczonych rowkach informacje wyłuskującej. Po drugie nikt nikogo nie musiał uświadamiać w kwestii ważkości prawidłowego ustawienia całości, a po trzecie doskonale pamiętaliśmy o tym, by naszym szlifierkom zapewnić dobrostan tak antywibracyjny jak i energetyczny. Czyli wszystko zapięty na ostatni guzik. Dokładnie guzik z pętelką, bo aplikacja DS Audio ES-001 okazała się na znacznej części płyt po które w tzw. międzyczasie sięgaliśmy progresem porównywalnym z wymianą wkładki / ramienia o oczko, bądź nawet dwa wyższych. I nie, to nie żart, ani też nie jest to próba zaklinania rzeczywistości na potrzeby niniejszej recenzji, lecz fakt i to w dodatku ewidentny, oczywisty i bezdyskusyjnie słyszalny z … jednym małym „ale”. Otóż o ile zmiany wprowadzane przez tytułowy docisk osobiście, a więc de facto wybitnie subiektywnie, odbieram jako jednoznaczny progres, to zarazem przyjmuję do wiadomości i dopuszczam taką ewentualność, że dla kogoś innego owe zmiany mogą być nie tylko krokiem w bok, co wręcz w tył względem jego dotychczasowych dążeń i wzorców. Chodzi bowiem o to, że DS niesamowicie „czyści” reprodukowane nagrania z wszelakiej maści zniekształceń wynikających z niecentryczności nośników, więc i dobiegające nas z głośników / słuchawek dźwięki takowych pozbawione również zostają. Definicja i lokalizacja źródeł pozornych staje się niekiedy wręcz porażająca, konturowość i zróżnicowanie basu, w tym tego zapuszczającego się w rejony odcięcia przez filtr subsoniczny phonostage’a wywołuje zdziwienie nawet u starych wyjadaczy a głębia sceny onieśmiela największych malkontentów. To wszystko wpływa oczywiście na rozdzielczość w ujęciu globalnym i poprzez jej pryzmat postrzeganie całości. Problem w tym, że jeśli tylko ktoś uzależnił się od mdłych i rozmytych onirycznych plam oraz będącej zaprzeczeniem owej rozdzielczości i timingu lepkiej muzykalności początkowo, bądź też (o zgrozo) permanentnie, może nie godzić się na takie, będące ewidentną rewolucją status quo. W końcu nie każdemu do gustu może przypaść przesiadka z „pływającego okularnika” (Mercedes E W210) do błyskawicznie reagującego tak na ruchy kierownicą, jak i muśnięcie pedału przyspieszenia GTR-a. Od razu jednak zaznaczę, iż w tym miejscu nieco dramatyzuje i przejaskrawiam, ale tu chodzi o ewidentne przedefiniowanie pozornie znanych płyt. Pół żartem pół serio można byłoby uznać iż aplikacja DS-a zbliża nawet średniej klasy gramofony do tego sposobu prezentacji jaki znamy ze szpulaków. Poprawie ulega bowiem nie tylko wspomniana rozdzielczość, ale i bezpośredniość dźwięku, dynamika i poczucie bycia tam i wtedy. Co ciekawe ów wzrost „ostrości widzenia” bynajmniej nie oznacza pseudo-samplerowego, iście karykaturalnego przekontrastowienia i dążenia do bijącego po oczach/uszach HDR-a. Ba, nawet dość szkliste i chłodne w swej wymowie krążki, jak „Vägen” Tingvall Trio, czy wręcz jazgotliwe thrashe (vide „Rust In Peace” Megadeth) zamiast spodziewanego przegięcia i skrętu w kierunku prosektoryjnej, bezlitosnej ostrości zabrzmiały oczywiście czyściej ale właśnie przez ową czystość bardziej wyraziście, lecz i szalenie mniej ofensywnie. Okazało się bowiem, że da się pogodzić krystaliczną czystość z iście jedwabistą gładkością. Nie da się jednak ukryć, iż największym beneficjentem pojawienia się w moim systemie ES-001 okazała się klasyka i to ta wykorzystująca możliwie bogaty i zarazem liczny aparat wykonawczy. Wgląd w nagrania typu „Tchaikovsky: Symphony No. 6 „Pathétique”” (Leopold Stokowski/London Symphony Orchestra na japońskim tłoczeniu RCA) początkowo wręcz onieśmielał swą misterną ażurowością, by po chwili wcisnąć w fotel niszczycielskim tutti. Jednak zamiast bezkształtnej masy wylewających się z głośników fal decybeli całość podana została nadspodziewanie precyzyjnie. Niczym w wyrafinowanym chronografie każdy instrument pełnił rolę trybiku mającego swoje ściśle zdefiniowane nie tylko miejsce ale i czas, więc oprócz wolumenu udało się zachować pełną różnorodność właściwą wielkiej orkiestrze symfonicznej począwszy od podziału na sekcje poszczególnych instrumentów i oczywistą gradację planów po zdolność wyłuskiwania poszczególnych muzyków. Śmiem wręcz twierdzić, że DS Audio wycisnął z mojej bądź co bądź dość „rockowo” grającej 10-ki Dynavectora takie pokłady rozdzielczości, że zasadnym wydawało się jej porównanie do znacznie starszego i szlachetniej urodzonego rodzeństwa w stylu DV XX-2 MkII. Oczywiście mowa o sytuacji, gdy takowy sparingpartner pozbawiony byłby wspomagania ww. japońskiego akcesorium. Cuda i przejaw myślenia życzeniowego? Nic z tych rzeczy. Po prostu efekt wyeliminowania jednej z kluczowych i jak mam nadzieję jasno wynika z powyższych dywagacji dramatycznie degradujących efekt końcowy niedoskonałości samych nośników. Tylko tyle i aż tyle.
Tak, tak. Doskonale zdaję sobie sprawę z faktu, iż część z Państwa puka się w głowę nerwowo zerkając do rubryki z ceną i zastanawiając się co u licha w DS Audio ES-001 warte jest niemalże 27 kPLN. Przewrotnie odpowiem, że nie mam bladego pojęcia, gdyż to nie ja brałem udział w pracach zespołu R&D, jednak oceniając progres brzmieniowy, jaki obecność tytułowego docisku wniosła w moim systemie śmiem twierdzić, że w jego trzewiach mogłoby być równie dobrze nic, jak i stado upalonych holenderskimi specjałami krasnoludków a i tak nie miałoby to najmniejszego znaczenia. Skoro bowiem działa i co najważniejsze jego działanie zgodne jest z moimi prywatnymi preferencjami a oczekiwaną przy kasie cenę jestem w stanie zaakceptować patrząc na nią poprzez pryzmat skali zmian wprowadzanych przez dane ustrojstwo, to raczej nie ma powodów do niepotrzebnego strzępienia języka. W końcu High – End to zabawa dla dużych dzieci i każdy z nas jest w stanie określić do jakiego pułapu może jeszcze licytować a kiedy będzie zmuszony powiedzieć pas. Jedno jednak warto mieć na uwadze. Otóż zanim postanowicie Państwo zmienić posiadany gramofon na lepszy i zarazem dysponujecie budżetem pozwalającym zainteresować się najnowszym akcesorium DS Audio postarajcie się przetestować je we własnych czterech kątach, bo bardzo możliwe, że jeszcze nie wiecie na co tak naprawdę stać Wasz system i jak potrafią zagrać płyty, które podobno znacie niemalże na pamięć. Nie wierzycie? Posłuchajcie.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT
Opinia 2
Być może zabrzmi to niecenzuralnie, jednak z uwagi na fakt, iż portal Soundrebels nie jest kierowany do nieletnich, myślę, że spokojnie mogę przypomnieć najważniejszą w naszym hobby maksymę – „Shit in, shit out”. Niestety to jest sól naszej zabawy w audio, w ogarnięciu której budując tor cyfrowy byłem zmuszony pójść po tak zwanej bandzie. Chodzi oczywiście nie tylko o rozdzielenie odtwarzacza CD na transport i przetwornik D/A, ale dodatkowo zastosowanie do taktowania sygnału w każdym z urządzeń zewnętrznego zegara wzorcowego 10MH ze stosownym dzielnikiem do obsługiwanej przez CD częstotliwości. Naturalnie to pociągnęło za sobą dodatkowo dobranie odpowiedniego jakościowo okablowania zasilającego i zegarowego, co bez dwóch zdań pokazuje, iż w tym temacie otarłem się o szaleństwo w najczystszej postaci. A wszystko w służbie uzyskania jak najlepszego sygnału ze źródła. Jednak bez względu na ewentualne pukanie się w głowę zapewniam niedowiarków, przebyta walka o jak najlepszy odczyt sygnału z płyty CD w każdym calu była warta przysłowiowej świeczki. Jaki cel ma powyższy wywód? Być może wielu z Was się zdziwi, ale wbrew pozorom dzisiejszy odcinek będzie poświęcony podobnej sytuacji tylko w sekcji analogowej. Tak, tak, głównym rozdającym będzie źródło, czyli gramofon. I co w tym wszystkim jest najciekawsze, poniższa epistoła przybliży Wam synonim czegoś na kształt wspomnianego przed momentem tandemu zegara wzorcowego z reclocker-em. Jednak różnica jest taka, że gdy w cyfrze błąd zwany iitter-em zwalczaliśmy synchronizując sygnał zegarów nadajnika z odbiornikiem, w przypadku płyty analogowej w zwalczaniu błędu odczytu będziemy działać na poziomie ustawienia wytłoczonego rowka w stosunku do idealnej osi jego obrotu działając przy tym w wydawałoby się symbolicznym, jednak jak się okazuje, dającym zaskakujące wyniki zakresie luzu osadzenia płyty na szpindlu talerza. Cóż to za cudo? Otóż dzięki zaangażowaniu katowickiego RCM-u tym razem przyjrzymy się będącemu, przynajmniej moim zdaniem, analogowym Świętym Graal-em, bardzo skomplikowanemu w budowie wewnętrznej dociskowi spod znaku japońskiego specjalisty DS Audio ES 001.
Gdy spojrzymy na naszego bohatera, wydaje się on być niewinnym, jednym z wielu proponowanych przez konkurencję, ładnie wyglądającym, bo dwukolorowym walcem. Jednak myli się ten, kto myśli, że to pracujący jedynie wagą zwykły puc aluminium. To tylko pozory, gdyż w trzewiach tego ustrojstwa znajdziemy skomplikowany miernik, który uzyskane podczas pomiarów wyniki – przed i po kalibracji – pokazuje na zorientowanym na górnej płaszczyźnie dotykowym wyświetlaczu. Co dokładnie jest w środku, tak naprawdę nie ma znaczenia, gdyż z pewnością jest to zaawansowany układ elektroniczny i nie ma co się w to zagłębiać. Ważniejsze dla nas jest informacja, jak to działa. A w skrócie wygląda to tak. Gdy przyjrzycie się dokładniej, tuż pod włącznikiem zobaczycie poziomy prześwit łożyskowego odseparowania głównego (górnego) modułu z elektroniką od płaskiej, solidnie stabilizującej całość konstrukcji na szpindlu talerza podstawy. Ta bardzo istotny temat, bowiem przy kręcącej się płycie w celu dokonania pomiaru pozwala zatrzymać górny blok wysyłający na boki wiązki IR. Po kilku obrotach od startu gramofonu wyświetlacz eliptycznie błądzącym, zazwyczaj czerwonym, czasem zielonym lub na przemian zmieniającym kolor z czerwieni na zieleń krzyżykiem pokazuje nam stan przypadkowego ułożenia się płyty. Wówczas zatrzymujemy werk i delikatnymi ruchami – przypominam o naprawdę minimalnym luzie na osi talerza – staramy się ustawić krzyżyk w idealnym centrum, co zazwyczaj powoduje stałą zmianę jego barwy na zieloną. Czasem jednak otwór jest tak źle wybity lub zaskakująco mały, bo ledwo pozwalający ułożyć na talerzu płytę, że po prostu bez dodatkowych działań nie da się go idealnie wycentrować. Mimo to zalecam spokój, gdyż z kilkutygodniowej autopsji wiem, iż już zmiana barwy z czerwieni na stałą zieloną bez idealnego trafienia w „dychę” lub poprawienie ustawienia nawet w zakresie samej zieleni daje znakomite wyniki. A i to nie koniec możliwości dokonania działań regulacyjnych, jakie daje japoński zestaw ES 001? Otóż dla w pełni zaangażowanych winylo-maniaków producent przewidział zestaw ratunkowy w postaci znajdującego się w komplecie rozwiertaka otworów wytłoczonych w płycie. Niby banał, gdyż rozmiar powiększamy symbolicznie, ale nie raz przekonałem się, że taki ruch bez problemu pozwala na idealną kalibrację pracy tandemu rowek vs igła wkładki gramofonowej. Osobiście kilka razy z tej opcji korzystałem i wiem, że czasem warto powalczyć o uzyskanie idealnego punktu „G”. Wieńcząc skrótowy opis budowy i działania tytułowego „dynksa” z przyjemnością dodam, iż całość oprzyrządowania w postaci docisku, rozwiertaka, zestawu baterii, kabla USB do upgrade’owania wewnętrznej elektroniki oraz imbusowego klucza pozwalającego wymienić znajdujące się wewnątrz baterii pakowana jest w elegancką aluminiową walizeczkę z piankową wytłoczką, stabilizując z osobna każde z przywołanych akcesoriów. Na koniec tej części testu jeszcze jedna ważna informacja. Otóż jeśli chcecie obejrzeć DS Audio ES 001 w akcji, bez problemu możecie obejrzeć film poglądowy zamieszczony na stronie producenta. Naprawdę warto.
Co tak po ludzku robi DS Audio ES 001 i co z owych działań wynika? Odpowiedź na pierwsze pytanie jest bardzo prosta, bo oparta o zasady fizyki. Otóż wiadomym jest, że otwór wybity w płycie winylowej nie oznacza z automatu idealnej osi obrotu rowka z zapisanym sygnałem. To robią bardziej lub mniej dokładne maszyny i często mają sporą odchyłkę. Owszem, nierzadko bywa, że nawet ciasny otwór jest dobrze wycentrowany, jednak po kilkunastu tygodniach użytkowania 001-ki przekonałem się, iż jest to ułamek ogółu. Większość ma z tym problem. Niby nieduży, który wydaje się, nie powinien wpłynąć na finalne brzmienie, jednak jak udowadnia nasz bohater, robi to dramatycznie in minus. Powód? Banalny. Przecież igła odczytując rowek przez cały czas skacze po min jak głupia na prawo i lewo oraz w górę i dół, przez co wszystkie nasze kalibracyjne działania kierowane są w stronę idealnego prowadzenia jej w odpowiednim spektrum będących dawcą informacji odchyłek. Jednak co z tego, gdy nie zadbawszy o idealne obracanie się rowka płyty w stosunku do osi jego wirowania wprowadzimy do układu dodatkowe, wynikające z błędu produkcyjnego, wymuszone niewidocznym gołym okiem balansowaniem rowka, bujanie się igły na boki. Toż to nic innego, jak pozbawione jakiejkolwiek korekcji zniekształcenia w najczystszej postaci. Taki stan powoduje, że igła dostaje rytmicznego, niestety nie tylko nic niewnoszącego od strony sfokusowania jej działań, ale przy okazji siejącego zbędnymi impulsami, niechcianego kopniaka. Niby niezauważalnego, bo muzyka gra, czasem nawet pięknie, jednak jak miałem okazję się przekonać, mocno ograniczającego możliwość pokazania przez nią pełni swoich zalet. Jakich? I tutaj zaczyna się odpowiedź na drugie, związane z sonicznymi skutkami użycia DS-a pytanie.
Próbując przybliżyć efekt działań podyktowanych wykonaniem pomiaru przez ES 001 być może dla wielu brutalnie, ale powiem tak. Żadne wspinanie się po drabince jakości toru analogowego w moim mniemaniu bez tego akcesorium nie ma najmniejszego sensu. Owszem, gdy żyjemy w niewiedzy co tracimy, bez problemu odczujemy progres jakościowy wprowadzanych zmian. Jednak co z tego, gdy cały czas w sygnale mamy notorycznie wprowadzane błędy odczytu. Jest niby lepiej, jednak z systemowo zapisanymi w kodzie DNA błędnie odczytywanej muzyki zniekształceniami. A jeśli tak, to gdzie tu sens walki o okupiony gigantycznymi wydatkami Olimp, gdy zawsze jesteśmy skazani na przysłowiowe powielanie błędów wejściowych. Pozwolicie, że nie będę odpowiadał na to pytanie, gdyż do niedawna wiele tracąc sam w ten sposób błądziłem. Co konkretnie traciłem?
Opisując to w prostych słowach pierwsze co po zastosowaniu clou spotkania rzuca się w uszy, to całkowicie inna projekcja wydarzenia muzycznego. Źle usadowiona płyta daje obraz nieco rozmyty, z pozoru pełen powietrza, dzięki temu jakby eteryczny, ale w konsekwencji nie do końca osadzony w ramach określonych przez wirtualne byty. Niby wszystko jest podane jak na tacy, tylko bez konkretnego – piję do realnej prezentacji – konturu i z nie do końca oddającym prawdę o danym medium poziomem energii. I nie chodzi o mniej lub bardziej ostrą kreskę, więcej lub mniej basu, czy środka, tylko wyrazistsze, przez to bliższe prawdy wirtualne postawienie muzyka na dobrze zbudowanej we wszystkich wymiarach scenie. I na uzyskanie takiej projekcji pozwala właśnie użycie japońskiego urządzenia. Nagle po wyzerowaniu celownika na wyświetlaczu Ds-a każde źródło dźwięku nabiera energii. Odczuwamy coś na kształt zamiany okalającej go poświaty w przyrost masy skierowanej na mocniejsze oddanie drive-u. Ale dla jasności, nie w służbie pogrubienia dźwięku, tylko zwiększenia impulsu jego wybrzmienia. Dzięki temu każdy wirtualny bohater znacznie lepiej pokazuje się w domenie 3D, przy okazji oferując zwiększoną dawkę naturalnie brzmiących niuansów. Co więcej, dzięki takiemu postawieniu sprawy bardzo zyskuje czytelność i swoboda kreowania wydarzeń muzycznych. Wcześniej ową swobodę określali rozdmuchani – coś na kształt duchownych z aureolką wokół głowy na obrazach sakralnych i jakby powiększeni, przez to odbierani jako bardzo lotni – bohaterowie sceniczni. Tymczasem po kalibracji płyty poczucie rozmachu prezentacji nie tylko nie zmalało, ale jakby w efekcie wszystkiego nieco inaczej pojawiło się w przestrzeni międzykolumnowej, oprócz tego, że nabrało energetycznego, jakby bliższego rozmiarowo do realnego świata wigoru, to jeszcze wzrosło. Mówiąc wprost to jakby trąceni anorektycznymi symptomami muzycy po konsultacji lekarskiej nagle nabrali realnych, czyli naturalnych dla siebie, bardziej ludzkich artefaktów. Zdaję sobie sprawę, że to brzmi jak zaklinanie rzeczywistości, jednak jak rzadko kiedy, w obronie powyższego opisu jestem w stanie położyć rękę na przysłowiowym pieńku. Tym bardziej, że taką projekcję uzyskiwałem na dosłownie każdym materiale muzycznym, od źle nagranego rocka począwszy – Led Zeppelin III, przez chóralną wokalizę – coś z kilku posiadanych na winyli zapisów Mandrygałów, po ostatnio wydaną elektronikę spod znaku Depeche Mode. Tak, tak, nawet muzyka na bazie krzemu kipiała oczekiwaną estetyką nie zwalistej buły, tylko sprecyzowanej konkretnym dźwiękiem, raz fajnie kopiącej, a innym razem wyraźnie modulowanej, często przedłużającej się, ale zawsze rozwibrowanej nuty. Zdaję sobie sprawę, że dla wielu owa wyliczanka to zwykłe banały, jednak zapewniam, nigdy nie zaliczyłem aż tak wciągającego efektu brzmieniowego popularnych „Depeszów”, jak po korekcji usadowienia płyty. Nagle na tle niegdysiejszych, wówczas odbieranych jako znakomite prezentacji, podobnie do popisów rockmenów i wokalnych soborów stali się – jakby ciekawsi. Jak to możliwe? Normanie, oni tak ekscytujący byli zawsze, tylko oszpeceni zniekształceniami, których jak się okazuje, z łatwością można się pozbyć.
Jak widać na załączonym obrazku, dzisiejszy tekst nie jest typową recenzją popartą mocno rozbudowanymi przykładami płytowymi, tylko okraszonym osobistymi przemyśleniami swoistym słowotokiem. A jeśli tak i na przestrzeni lat zdążyliście mnie poznać, z pewnością domyślacie się dlaczego. Chodzi oczywiście o mój rozgrzany do czerwoności stan emocjonalny po użyciu tytułowego DS Audio ES 001. Gdy coś w podobny sposób mnie ruszy, zazwyczaj ma dwie konsekwencje. Pierwszą jest opis zdarzenia w estetyce jak najbliższego doznanym uczuciom, przelania emocji na klawiaturę bez owijania w muzyczną bawełnę. I w tym przypadku mam nadzieję, iż niesiony euforią w miarę jasny i przystępny sposób wyłożyłem kawę na ławę. Natomiast drugą jest uruchamiająca posiadane zasoby środki płatnicze decyzja zakupowa. Być może wielu z Was zerkając na obecnie posiadany set analogowy – podstawowy werk Clearaudio Concept, wkładka Dynavector DV20X oraz phono RCM Sensor MK II – z politowaniem popuka się w głowę. Jednak zapewniam nawet najzatwardzialszych przeciwników mojego pomysłu, tego, co pozwala wycisnąć z toru analogowego tytułowy docisk, nie uzyskacie nawet najlepszą wkładką, czy całym konglomeratem analogowym. Jak pisałem, na tle wcześniejszego seta będzie lepiej, jednak w starciu z DS-em polegnie. Powód? Banalny. Po prostu walczymy ze zniekształceniami na poziomie ich powstawania – o to samo walczyłem w torze cyfrowym, a nie jak to zwykle bywa, próbujemy je w taki, czy inny sposób tuszować lub przesuwać poza słyszalny zakres. Dlatego też bazując na wieloletnim doświadczeniu z topowym gramofonem SME, wkładką Mijajima Madake i phonostage-m Theriaa doskonale wiedziałem, że rozsądniej jest podnieść jakość grania chwilowego taniego zestawu japońskim produktem, niż wykładając podobne pieniądze do DS-a brnąć w wymianę na droższy, że tak brutalnie powiem nadal karmiony sonicznymi „fekaliami”. To nawet z czysto teoretycznego punktu widzenia nie ma sensu. A gdy się tego spróbuje, w ogóle nie ma czym gadać. Oczywiście jeśli do kogoś to nie przemawia, to wolny kraj i może temat odpuścić. Jednak ze swojej strony przed jakąkolwiek decyzją zalecałbym choćby chwilowy, nawet w okowach salonu dystrybutora sparing. Ale ostrzegam, analogowy świat już nigdy nie będzie taki sam.
Jacek Pazio
System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II
Dystrybucja: RCM
Producent: DS Audio
Cena: 26 900 PLN
Dane techniczne:
Wymiary: φ80 × H 70mm
Waga:620g (w tym baterie)
Obudowa: Aluminium i wolfram
Zasilanie: 2 x bateria AA
Najnowsze komentarze