Tag Archives: Esprit Audio Lumina

Opinion 1

While a battery will for most people associate with a furry rabbit from the commercials, the audiophiles will probably think about a certain American cable brand. Because it was Audioquest, which became synonymous with battery powered shielding called DBS, Dielectric Bias System, which polarizes the dielectric with 72V. But as you can probably imagine, this idea of using external power sources for isolation of transferred signals from any evil trying to deform them, became quite popular, and we can find different iterations in products from Synergistic Research (like the old MPC (Mini Power Coupler)/Galileo MPC) or the futuristic Schnerzingers. But since the last Audio Video Show, we can add another player to this pool. I am talking about the French Esprit Audio, you know probably from the room polarizer Nova, from which portfolio we could have a closer look at XLR interconnects, loudspeaker and power cables from the Lumina series, dedicated to discerning buyers, who do not want to ruin their home budgets completely.

During the review of the Nova, we did not talk too much about the contents of the French catalogue. So now would be a good idea to mention it, especially because the brand is not yet very known here and just started to build up its footprint. But as it turns out, Esprit Audio has a very broad offering and it exists since quite a few years. In a logical, and alphabetical order, the guys from Confolens start with the Alpha series; then comes Beta … and Kappa. (It looks like they left space for some intermediate items). And then, for unknown reasons, they gotten away from the Greek alphabet naming the next levels of their products Eterna, Celesta, Aura (here debuts active polarization), Eureka, Lumina, Gaia, which encompasses only two versions (patiently waiting for their turn) off the power strip Volta and the top L’Esprit. Do you think it is a lot? It is, especially for, a quite small and young manufacturer. But wait, it’s not young. You just need to look at their birth certificate to discover, that while the company was completely unknown in Poland, Esprit Audio is present on the local, and later world, market since over 25 years! Yes, ladies and gentlemen! Please imagine that Richard Cesari, the culprit of this whole ado started to make cables for himself and his friends and later friends of friends in 1995. And officially, the commercial banner was put on the mast in 1997. In his cables, Richard uses only copper. With 5N purity (in the series Alpha, Beta and Kappa) and 6N (in the higher series), ordered from one of the Japanese manufacturers. The price range in which he operates is very wide because it starts on the level of 799 PLN for 1.5m for the power cable Alpha (an exceptional cable for low power electronics) and finishes beyond 200,000 PLN for the loudspeaker cable L’Esprit.

As you can see for yourself, in the Lumina we have distinguished black color in a wide range of structures, and shades. The carcasses of the plugs tempt with their glossy depth, the dense braided conductive sensually iridescent, and the carbon „grille” of the polarization modules and the massive muffs (in the speaker cables) give the whole a slightly „sporty” character. On the other hand, ferrite barrels covered with a matte heat-shrinkable sleeve are decorated with gold pictograms with directionality marking, belonging to a specific generation… and here’s an interesting fact, because both XLRs and speakers are G9 and in turn powering the G8, at least on the day of writing this epistle (12-13/12/2023) on the manufacturer’s website, because all units delivered to us were marked as G9.
As for the nuances of a structural nature, in the Lumina we are dealing with conductors made of 6N copper (99.9999%) and the best thick-silvered (40 μm) confection, while when it comes to deeper vivisection, in XLRs we are dealing with conductors consisting of strands with a diameter of 0.24 mm and symmetrical geometry and a dielectric with an asymmetrical weave. Shielding is „partial”. The loudspeaker cable, on the other hand, uses 6420 wires with a diameter of 0.08 mm each, symmetrical geometry and an asymmetrically braided dielectric. A layer of air is also used as additional insulation, and the shield, as in interconnects, is also partial. What’s the deal with this partiality? The fact that ⅓ of the conductor run is unshielded, ⅓ of the shield is single and ⅓ of the shield is double-layered. One big unknown, however, is the power cable, because despite strenuous efforts, the manufacturer was not kind enough to release the information about the number, or cross-section, of the conductors used, only mentioning the asymmetrical arrangement of the conductors and the asymmetrical splicing of the dielectric. The common denominator, with the exception of phono and digital cables (coax, AES/EBU, USB and Ethernet), is of course the proprietary dielectric polarization system introduced in 1999 working with a voltage of 12V. Why this and not, for example, like in the Audioquest, 72V? Well, like everything in Esprit Audio, it results from in-depth analyses, measurements and, of course, listening sessions, on the basis of which, comparing the effectiveness, advantages and disadvantages of voltages in the 3-180V range, it was the 12 that turned out to be the one that met most, if not all, of the requirements set for it.

As it usually happens with such a wide range of products, not only did the whole thing require a thorough accommodation to have similar time spent in our systems, but the listening sessions themselves could not be limited to spontaneously plugging everything in, and then clumsily attempt to diagnose not only what and how has changed, but also what is responsible for these changes. This is why, quite perversely, having already a very successful contact with the Alphas, which open the French catalogue, I took her older and nobler siblings for a ride. And… while in case of interconnects and speaker wires of all kinds, I am completely indifferent to the used voltage “turbocharging”, in the case of 230V I treat such things with extreme caution. Apparently, nothing alarming happened with the Hurricanes, but let’s be honest – Audioquest is so recognizable and popular on a global scale, that if only someone had at least blown up their fuses somewhere because of the DBS, then certainly not only me, but also most of the audio enthusiasts would know about it. Meanwhile, taking on the Esprit, there was absolutely none of such recognizability, also from our side it was a kind of debut with their products. It doesn’t matter, fortune favors the bold, especially that the far-sighted Audio-Mix team made us happy with not one, but three copies of the Lumina Power, so half-jokingly, half-seriously, I could say that up to three times is the trick and I had fun playing an electric version of the Russian roulette. Fortunately, since you are reading these words, there were no anomalies, the French cables „worked” like the most ordinary „passive” competition, and as for their sound qualities, … From the very first bars of „Something Ominous” by the Parisian band Molybaron, not only by ear, but also by heart (fortunately the wallet was in another room) they showed the phenomenal drive, timing and energy of the music, bringing dynamics, both on a macro and micro scale, to the highest level. You could just feel that the Luminas have no limitations in transmitting emotions, hidden in the source material within the sometimes difficult to grasp piles of sounds. It was hellishly fast, strong, and at the same time the sound did not miss saturation nor information about their native texture. And although at first glance it would seem that the French cables sound surprisingly transparent and in their own way only release the layers of energy hidden in the electronics powered by them, in absolute terms, I mean, compared to my Furutech NanoFlux-NCF, it turned out that they have something they are hiding. I am talking about a very subtle saturation and a certain golden touch, which is a more sophisticated and delicate version of warming up the sound. This does not mean any obvious lowering of the tonal balance, or a pushing out the midrange by force, favoring its edge with higher bass, but only a certain organicity, where there is no denying that it is very pleasing to the listener’s ears; organicity, which makes the listener inclined more towards a purely hedonistic synthesis and savoring the sounds reaching his ears, rather than to meticulous analysis and breaking down each component into atoms. As a result, they were not as resolving as the exotic South Korean Hemingway Z-core β(Beta) Power, but they had something of the sophistication and freedom of the Asian competition. On slightly more civilized repertoire, i.e. „En El Amor” by Nataša Mirković, Michel Godard and Jarrod Cagwin, the ability to play with silence and faithfulness to the acoustics of the room, in which the material was recorded, was also clearly shown. Due to this, we could enjoy the full spectrum of all kinds of reflections and feel the intensity of the reverberation aura of both the vocal parts and the accompanying instruments. And the real icing on the cake was the clarity of the „mechanics” of the serpent, or percussion, which were not impressionistic smears, but precisely drawn installations and complicated cause-and-effect sequences, which finally formed a well-defined whole.

On the other hand, the solo XLRs, while maintaining the trademark style of playing, which we came to learn during testing of the power family, allowed themselves to focus mainly on the attractiveness of the midrange, which, as you can easily guess, means emphasizing the sensuality and sex appeal of the vocalists, as well as the depth of the timbre of the voices of the representatives of the uglier sex. In fact, even The Hu’s overtone gurgling on „Rumble of Thunder” sounded somehow more „human”, although it was still impossible to deny its fascinating wildness and raw authenticity. Similarly, Tom Waits („One from the heart”) or Barb Jungr („Love Me Tender”), whose voices have retained their characteristic roughness and raspiness, had the level of their euphoniousness increased, and we moved from a purely mechanical performance, because how would you describe playing a file or a CD, we smoothly and imperceptibly moved to the intensity proper to physical participation in a recording/performance/concert. Thus, we are dealing with the so-called palpability, but not through an artificial approximation of the foreground characters, or attempts to place vocalists and soloists on the knees of listeners, something we know from pseudo-audiophile samplers, but through skillful operation of the „throttle”, or better said, through the release of the full energy charge and the full scale of emission.

When it comes to the loudspeaker cables, available with both bananas and spades, which, I dare to say, from the entire French assortment provided by Audio-Mix, marked their presence in my system most intensively, they acted as a kind of energy booster to the edges of the reproduced sound spectrum. Interestingly, it wasn’t a classic “V”, or as some people call it „U” shape, where the bass and the treble take everything, while the midrange only pathetically whines about the leftovers from the master’s table, but more the accentuation, the release of the dormant reserves of energy in them, instead of a true boost. Therefore, put against them and directly compared, most of the competition will usually sound a bit too shy, non-committed, or even in a withdrawn and distanced way. This is difficult to understand, it looks as if they wound not quite be sure how far they can go. And the Luminas allow themselves, if not everything, then really a lot. It is enough to reach for „Entropy” by the Australian Acolyte to make everything clear. Despite the power of the low end (drums, bass + electronics) and the almost ecstatic treble – the guitar riffs are courageous and the keyboards can show their claws, but the midrange, in which the charismatic Morgan Leigh Brown mainly operates, lacks nothing at all. Not only is it perfectly sewn with the edges, but it doesn’t hide behind them, but also doesn’t try to get ahead, and maybe this aspect is the reason why the Lumina speaker cables can be perceived as favoring the bottom and top. After all, if most of the cables available on the market expose the midrange and push it out, sometimes far beyond the limits of common sense, then a delinquent who does not duplicate such activities is considered to be a bit defective in this aspect, although what is true and the actual state of affairs is proven by listening and possibly objective analysis.

On the other hand, the massive attack of the French cavalry – the complete wiring – from the wall socket to the Lumina loudspeaker cables, gave the effect of … No, not too much exaggeration, as one could presume when adding up the features of individual components, but their evident synergy. In addition, this synergy is built on an absolutely black, velvety and impenetrable background, where the individual components are somehow untainted by possible anomalies that could distort and deform the final image. And here is a surprise, because the presence of blackening of the background during the listening sessions of single cables was perhaps not so much negligible, but unobtrusively present, and not particularly attention-grabbing. But it’s like with a place, water, or air, which we take for granted, until we run out of them. Of course, it is indisputable that the above-average spontaneity and vitality of the message offered by the French cabling should be noted, but not in terms of exaggeration, or even caricature of disproportion, but in terms of a certain expression, either native or authorial. It is also not a stereotypical, „specific” form of French expression, which was labeled on BC Acoustique, Cabasse, Focal (then JM Lab) or Triangle loudspeakers years ago, but only very skilful squeezing of all the best from the reproduced material, but whether you will like such intensity of the sound is a completely different question.

To sum things up, I would like to express my astonishment from the late appearance of Esprit Audio cables on our domestic market. Fortunately, there is luck in leisure, so I am enthusiastic about their presence here, as a kind of manifestation of freshness, including a metaphorical one – despite over 25 years on the global market, „fresh blood” in our, somewhat hermetic, audio-world. And as for the representatives of the Lumina series, I have no choice but to encourage you to listen to them in your own systems, because they seem to be a very intriguing alternative to the competition well established in Poland, and at the same time they are so rationally priced that the relation of their sound qualities (visual as well) to the expected prices does not raise the slightest controversy. And you will admit that, nowadays, it is not so common when the positioning of a product is based on its real quality and sound, and not only on the price.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

You do not have to ambitiously follow the recently fashionable plenary sessions of our parliament to realize that we live in very dynamic times. It is enough to look at the activities of business entities related to our hobby with a reasonable degree of prudence. Of course, I’m referring to the activities announced by domestic distributors every now and then, related to expanding their offer with new, from their point of view, interesting, manufacturers’ views on the issue of providing us with the best possible sound in the shackles of our own four walls. Yes, translating from Polish to ours, it’s all about introducing fresh ideas related to audio into our market. And one of the results of this type of action is the today’s hero, in the form of the French brand Esprit Audio, from whose portfolio, a short while ago, we managed to acquire the Nova room polarizer for testing. The mentioned device turned out to be so interesting in action that right after returning it to the distributor, we agreed on another test of this brand’s products. And since Audio-Mix is a very good partner, this time, to our delight, they offered a full set of cabling for our review, from the power supply, through the XLR signal, to the Esprit Audio Lumina series loudspeakers. Interesting? If so, I have no choice but to invite those of you interested to read the following few paragraphs.

As is usually the case, also here, the cabling from one product line is based on the same package of semi-finished products in the vast majority of its construction, and the only variables are the thickness and number of conductors used, as well as insulation and shielding materials. Of course, an important component of the construction of each of them is the task they were designed to perform, which is clearly defined by the plugs used. Therefore, following the manufacturer’s information, I will briefly mention that the conductors are copper. These, in a proprietary process, have been asymmetrically twisted, additionally supplemented with an asymmetrically arranged dielectric. The next step was the use of air insulation, then partial shielding, and finally the whole thing was polarized with 12V batteries attached to the cable. As for the plugs themselves, they are the company’s own silver-plated Esprit designs. Concluding the paragraph about construction, I cannot fail to mention, that it is very important for the founder of this brand to produce each cable by hand, which allows them to guarantee solidity, quality and, above all, repeatability of each piece. Finally, the products reach the potential customer in eye-pleasing, aesthetic boxes.

I mentioned at the very beginning that the distributor took care of a full set of wiring, from power cables, through interconnects to loudspeaker wiring. It is a nice move, because it allows you to check not a partial, but the complete idea for music, as proposed by the manufacturer. One cable in the maze of the competition can sometimes be shouted down, or dominated, and here we play open cards from the very first moment. So what did the Esprit version of sound look like? Well, in the good sense of the word, expressively. And this is in a literal sense, because plugging the whole set into the system changed the priorities of music projection in an interesting way. Don’t worry, it was still a good sound, but the edges of the sound spectrum were emphasized. Suddenly, it became more explicit in the domain of energy and sharpness of the drawing of the lowest registers, with the support of openness and sonority of the treble, but this was so successful that, fortunately, everything went on without the feeling of exaggeration. And while in the beginning I was worried about the effect of fatigue after a few hours of communing with music, all in all, such approach showed me two important aspects, without becoming obtrusive. The first turned out to be the ability to listen much quieter, while preserving the perceived blow of the music and its clarity, while the second was the injection of a nicely received additional drive. And while it would seem that such approach would promote only rock or electronic music in the style of AC/DC’s „Power Up” or Yello’s „Touch”, things turned out a bit differently during the tests. What do I mean? I’m not going to dwell on the music, which is full of artistic guitar and electronic aggression for the obvious reasons of making good use of the strong reproduction of the edges of the sound spectrum, but I will write a few sentences about other genres. Well, yes, so far, in my perfectly tuned private system, a bit of magic has been transformed into a greater pursuit of accentuating timing, but in the end it was not turning my previous configuration efforts upside down, but just showing a different point of view on the individual components of the presentation. Of course, it’s about putting more emphasis on the edge and energy of the bass, along with the volatility and sharpness of the upper range. In jazz music of RGG „Szymanowski” and vocal music – Cassandra Wilson „New Moon Daughter” this should be the nail in the proverbial coffin – well-made albums and any cranking up of their clarity should end in a sound drama, but here everything went well. Yes, there was more of everything, but still within the boundaries of good taste. Stronger and sharper, but still interesting. Whether it is for everybody for a lifetime remains the matter of conscious choices. Nevertheless, it should be taken into account, that if a system is at the level of evident madness, reacting very strongly to minor events like the removal of stand from under any component, reacts so interestingly to such changes in cabling, we can talk about an evident success. And the success is even greater, as no one demands to use the whole set of wiring, but based on tests when placed in various places in the system we can determine what, where and in what quantity we need. And as you know, you can never have too much freedom to play your beloved music, which is why the above performance, despite strong accents, is without any problem considered very successful, because it gives a rare opportunity to spice up the presentation, which is sometimes boring or even in a stage like being administered muscle relaxants like Pavulon.

Who would I recommend the reviewed Esprit Audio Lumina cabling set to? I think it’s clear as day, that wherever we notice a lack of energy and freshness in the reproduced music. It will be an obvious shot of adrenaline, without which music only is there. And music is supposed to move us. And it doesn’t matter what genre it is, rock or jazz or anything else. Each and every one of them is supposed to offer a spark and a powerful punch. That’s why it’s nice to be able to tweak such things a bit with the help of proper cabling. Does this mean that the rest of the audio systems should avoid the use of this manufacturer’s products? Don’t worry, as my case shows, it’s worth at least trying, and it may turn out that an extra pinch of spice is what we’ve been looking for since dawn of time. So don’t be afraid, because only hyperactive systems may turn out to be in toxic relationship with those cables. The rest have a good chance of finding a compromise. If not with a full set of cables, then perhaps with single wires. But it will depend on the specific case. So let’s get to work.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Essence MC
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder: Studer A80

Distributor: Audio-Mix
Manufacturer: Esprit
Prices
Esprit Audio Lumina XLR: 26 499 PLN / 2×1,2m; 34 999 PLN / 2×1,8m
Esprit Audio Lumina Speaker: 21 999 PLN/ 2x2m; 25 999 PLN / 2×2,5m; 39 999 PLN / 2x3m
Esprit Audio Lumina Power: 17 499 PLN / 1,5m; 21 999 PLN/2m

Opinia 1

O ile hasło „bateryjka” większości nieskażonej audiophilią nervosą populacji kojarzyć się pewnie będzie z pociesznym króliczkiem, to myśli złotouchych zmierzać raczej będą ku jednemu z amerykańskich kablowych potentatów. Tak się bowiem dziwnie złożyło, że to właśnie Audioquest stał się symbolem bateryjnego wspomagania ekranowania za pomocą firmowego DBS-a, czyli Dielectric Bias System, który polaryzuje dielektryk kabla napięciem 72V. Jak się jednak z łatwością można domyślić pomysł zaprzęgnięcia zewnętrznych źródeł zasilania do izolacji przesyłanych sygnałów audio przed wszelkim złem mogącym je zdeformować padł na wielce podatny grunt a najprzeróżniejsze jego odsłony możemy znaleźć, czy to wśród wyrobów Synergistic Research (vide wiekowe MPC (Mini Power Coupler)/ Galileo MPC), czy futurystycznych Schnerzingerów. Jednak od ostatniego AVS do powyższego grona nadwiślańscy audiofile mogą zaliczyć kolejnego, wykorzystującego prądowe wspomaganie gracza. Mowa o francuskim Esprit Audio, z którego to portfolio po polaryzatorze … pomieszczeń Nova, dzięki uprzejmości dystrybutora marki – konińskiego Audio-Mix mogliśmy wziąć pod lupę zestaw łączówek XLR, przewodów głośnikowych i zasilających z dedykowanej wyrafinowanym i zarazem niespecjalnie czujących chęć dewastacji domowego budżetu odbiorcom serii Lumina.

Skoro przy okazji recenzji Novej niezbyt rozwodziliśmy się o zawartości francuskiego katalogu, to choćby z czystej przyzwoitości wypadałoby jednak cokolwiek o nim wspomnieć, gdyż pomimo dopiero budowanej u nas rozpoznawalności marki okazuje się, że Esprit Audio może pochwalić się zarówno zaskakująco szeroką ofertą, jak i kilkoma krzyżykami na karku. I tak, zgodnie z logiką i … alfabetem ekipa z Confolens startuje serią Alpha, następnie kusi Betą, … Kappą (czyby zostawili sobie miejsce na jeszcze kilka pośrednich?) i przynajmniej na razie z nieznanych powodów zrywa z greckim abecadłem kolejne stopnie wtajemniczenia chrzcząc Eterna, Celesta, Aura (to w niej debiutuje aktywna polaryzacja), Eureka, Lumina, Gaia, zawierająca jedynie dwie wersje (cierpliwie czekającej na swą kolej) listwy zasilającej Volta i topowa L’Esprit. Sporo? Sporo, szczególnie jak na stosunkowo niewielką i młodą manufakturę. A nie, wróć. Jaką młodą? Wystarczy przecież zerknąć do ich metryki, by odkryć, że pomimo naszej lokalnej (nie)świadomości istnienia Esprit Audio początkowo na lokalnym, a następnie światowych rynkach obecny jest od ponad … ćwierćwiecza! Tak, tak drodzy Państwo. Proszę sobie wyobrazić, iż Richard Cesari – sprawca całego zamieszania najpierw dla siebie a później przyjaciół i przyjaciół przyjaciół pierwsze przewody zaczął wykonywać w … 1995r a oficjalnie, komercyjny sztandar wciągnął na maszt w 1997 r. W swych przewodach Richard stosuje jedynie miedź o czystości 5N (w seriach Alpha, Beta, Kappa) i 6N (w wyższych) zamawianą u jednego z japońskich producentów a zakres cenowy w jakich operuje jest nad wyraz szeroki, gdyż zaczyna się na pułapie 799 PLN za 1,5m zasilającą Alphę (swoją drogą przewód do niskoprądowych odbiorników wręcz wybitny) a kończy sporo powyżej 200 kPLN za głośnikowe L’Esprit-y.

Jak sami Państwo widzicie w Luminach króluje dystyngowana czerń w szerokiej gamie struktur i odcieni. Korpusy wtyków kuszą połyskliwą głębią, gęste plecionki peszli zmysłowo opalizują a karbonowa „kratka” modułów polaryzacyjnych i masywnych muf (w przewodach głośnikowych) nadaje całości lekko „sportowego” charakteru. Z kolei obciągnięte matową termokurczką ferrytowe baryłki przyozdobiono złotymi piktogramami z oznaczeniem kierunkowości, przynależnością do konkretnej generacji … i tu ciekawostka, gdyż zarówno XLR-y, jak i głośnikowce są G9 a z kolei zasilający G8, przynajmniej w dniu powstawania niniejszej epistoły (12-13/12/2023) na stronie producenta, bo wszystkie dostarczone do nas egzemplarze oznaczone były jako G9.
Co do niuansów natury konstrukcyjnej w Luminach mamy do czynienia z przewodnikami z miedzi 6N (99.9999%) i najlepszą grubo-srebrzoną (40 μm) konfekcją jeśli zaś chodzi o głębszą wiwisekcję, to w XLR-ach mamy do czynienia z przewodnikami składającymi się z przewodników o średnicy 0,24mm i symetrycznej geometrii, oraz dielektrykiem o asymetrycznym splocie. Ekranowanie jest „częściowe”. W głośnikowcach z kolei użyto 6420 żył o średnicy 0,08mm i symetrycznej geometrii oraz asymetrycznie zaplecionym dielektryku. W roli dodatkowej izolacji wykorzystano również warstwę powietrza a ekran, podobnie jak w interkonektach również jest częściowy. O co z tą częściowością chodzi? O to, że ⅓ przebiegu przewodników jest nieekranowana, na ⅓ ekran jest pojedynczy a na ⅓ ekran jest dwuwarstwowy. Jedna wielką niewiadomą jest za to przewód zasilający, gdyż pomimo usilnych starań producent nie był łaskaw puścić farny ani o ilości, ani przekroju użytych przewodników wspominając jedynie o asymetrycznym układzie przewodników i asymetrycznym zaplocie dielektryka. Wspólnym mianownikiem, z wyjątkiem przewodu phono i cyfrowych (coax, AES/EBU, USB i Ethernet) jest oczywiście wprowadzony w 1999r. autorski system polaryzacji dielektryka pracujący z napięciem 12V. Czemu takim a nie np. wzorem Audioquesta 72V? Cóż, jak wszystko w Esprit Audio wynika to z dogłębnych analiz, pomiarów i oczywiście odsłuchów na podstawie których porównując skuteczność, zalety i wady napięć z zakresu 3-180V właśnie 12 okazało się tym, które spełniło jeśli nie wszystkie, to przynajmniej większość stawianych przed nim wymagań.

Jak to zwykle bywa przy takim bogactwie asortymentu nie dość, że całość wymagała gruntownej akomodacji, aby przynajmniej w naszych systemach mieć zbliżony przebieg, co już same odsłuchy nie mogły ograniczyć się do spontanicznego wpięcia wszystkiego jak leci a następnie nieudolnych prób zdiagnozowania nie tylko co i jak się zmieniło, lecz również co i kto za owe zmiany powinien wziąć odpowiedzialność. Dlatego też dość przewrotnie, bowiem mając już na koncie wielce udany kontakt z otwierającą francuski katalog Alphą wziąłem w obroty jej starsze i szlachetniej urodzone zasilające rodzeństwo. I … i o ile przy interkonektach i przewodach głośnikowych wszelakiej maści prądowe turbodoładowanie jest mi światopoglądowo zupełnie obojętne, o tyle przy 230V takie zabawy traktuję z dalece posuniętą ostrożnością. Niby przy Hurricane’ach nic niepokojącego się nie działo, ale bądźmy szczerzy – Audioquest jest na tyle rozpoznawalny i popularny w skali globalnej, że gdyby tylko gdzieś komuś przez DBS-y choćby wysadziło korki, to z pewnością nie tylko ja, ale i większość siedzących w audio pasjonatów by o tym wiedziała. Tymczasem biorąc na tapet Esprita o owej powszechności nie było mowy a i z naszej strony był to niejako debiut z ich wyrobami. Nic to, do odważnych świat należy, tym bardziej, że zapobiegliwa ekipa Audio-Mix-a uszczęśliwiła nas nie jednym a trzema egzemplarzami Lumina Power, więc pół żartem pół serio mógłbym stwierdzić, że do trzech razy sztuka i zabawić się w elektryczną odmianę rosyjskiej ruletki. Całe szczęście, skoro czytacie Państwo te słowa żadne anomalie nie wystąpiły, francuskie przewody „pracowały” jak najzwyklejsza „pasywna” konkurencja a co do ich walorów brzmieniowych to … już od pierwszych taktów „Something Ominous” paryskiej formacji Molybaron nie tylko za ucho, ale i serce (portfel całe szczęście leżał w innym pokoju) łapały fenomenalny drajw, timing i energetyczność przekazu wprowadzające dynamikę tak w skali makro, jak i mikro na najwyższe obroty. Po prostu czuć było, że Luminy nie mają żadnych ograniczeń w transmisji drzemiących w materiale źródłowym emocji i nieraz trudnych do objęcia zmysłami spiętrzeń dźwięków. Było piekielnie szybko, mocno a jednocześnie dźwiękom nie brakowało ani wysycenia, ani informacji o ich natywnej fakturze. I choć na pierwszy rzut ucha wydawać by się mogło, że francuskie przewody grają zaskakująco transparentnie i na swój sposób jedynie uwalniają drzemiącą w zasilanej nimi elektronice pokłady energii, to w kategoriach bezwzględnych, znaczy się na tle mojego Furutecha NanoFlux-NCF wyszło na jaw, iż co nieco mają za uszami. Chodzi bowiem o bardzo subtelne dosaturowanie i pewne ozłocenie, będące bardziej finezyjną i delikatniejszą wersja ocieplenia przekazu. Nie oznacza to bynajmniej jakiegoś ewidentnego obniżenia równowagi tonalnej, bądź siłowego wypchnięcia średnicy i faworyzowania jej przełomu z wyższym basem a jedynie pewną, nie ma co ukrywać wielce miłą uszom odbiorcy, organiczność sprawiającą, że ów odbiorca skłania się bardziej ku czysto hedonistycznej syntezie i delektowaniu się docierającymi jego uszu dźwiękami, aniżeli drobiazgowej analizie i rozbijaniu każdej składowej na atomy. Nie były przez to aż tak rozdzielcze, jak egzotyczne – południowokoreańskie Hemingway Z-core β(Beta) Power, ale miały w sobie coś z wyrafinowania i swobody azjatyckiej konkurencji. Na nieco bardziej cywilizowanym repertuarze, czyli „En El Amor” Natašy Mirković, Michela Godarda i Jarroda Cagwina do głosu doszła jeszcze zdolność grania ciszą i wierność akustyce pomieszczenia, w której realizację materiału dokonano. Dzięki temu mogliśmy cieszyć się pełnym spektrum wszelakiej maści odbić i poczuć intensywność aury pogłosowej tak partii wokalnych, jak i towarzyszącego im instrumentarium. A prawdziwą wisienką na torcie była czytelność „mechaniki” serpentu, czy perkusjonaliów, które nie były impresjonistycznymi mazajami a precyzyjnie kreślonymi instalacjami i skomplikowanymi ciągami przyczynowo-skutkowymi, które finalnie układały się w świetnie zdefiniowaną całość.

Z kolei XLR-y solo zachowując firmowy sznyt grania poznany przy zasilającej familii pozwoliły sobie skupić się w głównej mierze na atrakcyjności średnicy, co jak łatwo się domyślić oznacza podkreślanie zmysłowości i seksapilu wokalistek, oraz głębi tembru głosu udzielających się paszczowo przedstawicieli płci brzydszej. Ba, nawet alikwotowe gulgotanie The Hu na „Rumble of Thunder” brzmiało jakoś bardziej „po ludzku”, choć nadal nie sposób było odmówić mu fascynującej dzikości i surowej autentyczności. Podobnie Tom Waits („One from the heart”), czy Barb Jungr („Love Me Tender”), których głosy zachowały swą charakterystyczną szorstkość i chropawość a jednocześnie wzrósł poziom ich eufoniczności i z niejako czysto mechanicznego wykonu, bo czymże jest odtworzenie pliku czy płyty, płynnie i niepostrzeżenie przechodziliśmy do intensywności właściwej fizycznemu uczestnictwu w nagraniu/spektaklu/koncercie. Mamy zatem do czynienia z tzw. namacalnością, ale nie poprzez sztuczne przybliżenie pierwszoplanowych postaci, czy też znanymi z pseudoaudiofilskich samplerów próbami usadowienia wokalistów i solistów na kolanach Bogu ducha winnych słuchaczy lecz poprzez nawet nie tyle umiejętne operowanie „przepustnicą”, co uwolnienie ładunku energetycznego vide pełni skali emisji.

Jeśli zaś chodzi o dostępne zarówno z konfekcją bananami, jak i widłami głośnikowce, które jak śmiem twierdzić z całego dostarczonego przez Audio-Mix francuskiego asortymentu najintensywniej zaznaczyły swoją obecność w moim systemie, to ich rolą okazało się dodawanie energii i intensyfikacja skrajów reprodukowanego pasma. Co ciekawe nie była to klasyczna V-ka, czy jak niektórzy określają „U”, gdzie dół i góra biorą wszystko a średnica jedynie żałośnie skamle o resztki z pańskiego stołu lecz może nie tyle wzrost, co zaakcentowanie, uwolnienie drzemiących w nich pokładów energii. Dlatego też na ich tle i w bezpośrednim starciu większość konkurencji zazwyczaj będzie brzmieć nieco zbyt nieśmiało, niezobowiązująco, czy wręcz w trudny do zrozumienia wycofany i zdystansowany sposób, jakby nie do końca była przekonana na ile może sobie pozwolić. A Luminy pozwalają sobie jeśli nie na wszystko, to naprawdę na wiele. Ot, wystarczy sięgnąć po „Entropy” australijskiego Acolyte, by nomen omen wszystko stało się jasne. Bowiem pomimo potęgi dołu (perkusja, bas + elektronika) i wręcz ekstatycznej góry – gitarowym riffom trudno odmówić odwagi a i klawisze potrafią pokazać pazury, to średnicy a więc pasma, w którym głównie operuje charyzmatyczna Morgan Leigh Brown wcale niczego nie brakuje. Nie dość bowiem, że jest świetnie zszyta ze skrajami, to nie chowa się za nimi, lecz też nie próbuje wychodzić przed szereg i może właśnie ten aspekt decyduje o tym, że głośnikowe Luminy można odebrać jako faworyzujące dół i górę. W końcu jeśli większość dostępnych na rynku przewodów środek pasma eksponuje i wypycha, czasem dalece poza granice zdrowego rozsądku, to delikwent takich działań nie powielający uznawany jest za pod tym względem za nieco ułomny, choć jaka jest prawda i stan faktyczny udowadnia odsłuch i możliwie obiektywna analiza.

Za to zmasowany atak francuskiej kawalerii, czyli kompletne okablowanie – od gniazdka ściennego, po kolumny Luminami dało efekt … Nie, nie zbytniej przesady, jak można byłoby domniemywać sumując cechy poszczególnych składowych a ewidentnej synergii. W dodatku synergii budowanej na absolutnie czarnym, aksamitnym i nieprzeniknionym tle, gdzie poszczególne składowe są niejako nieskalane ewentualnymi anomaliami mogącymi przekłamać i zdeformować finalny obraz. I tu niespodzianka, bowiem owa obecność zaczernienia tła przy odsłuchach pojedynczych przewodów była może nie tyle pomijalna, co nienachalnie obecna i niezwracająca specjalnie uwagi. Ale to jak z miejscem, wodą, czy powietrzem, które traktujemy jako oczywistą oczywistość do czasu aż nie zaczyna nam ich brakować. Oczywiście bezdyskusyjnie należy zasygnalizować ponadprzeciętną żywiołowość i witalność przekazu oferowaną przez francuskie okablowanie, lecz nie w kategoriach przejaskrawienia, czy wręcz karykaturalnego zaburzenia proporcji a pewnej czy to natywnej, czy też autorskiej ekspresji. Nie jest to również stereotypowa, „specyficzna” forma francuskiej ekspresji, której łatkę lata temu przypinano kolumnom BC Acoustique, Cabasse, Focal (wtedy JM Lab), czy Triangle a jedynie nader umiejętne wyciśnięcie wszystkiego co najlepsze z reprodukowanego materiału, a czy taka intensywność przekazu Państwu przypadnie do gustu to już zupełnie inna kwestia.

W ramach podsumowania pozwolę sobie jedynie wyrazić zdziwienie wynikające z faktu tak późnego pojawienia się przewodów Esprit Audio na naszym rodzimym rynku. Całe szczęście co się odwlecze …, więc z niekłamanym entuzjazmem uznaję ich obecność jako swoisty przejaw świeżości, w tym metaforycznej – pomimo ponad 25 lat na karku, „świeżej krwi” w naszym nieco hermetycznym audio-światku. A co do przedstawicieli serii Lumina nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zachęcić Państwa do odsłuchów we własnych systemach, gdyż wydają się one wielce intrygującą alternatywą dla odmienianej przez wszystkie przypadki, dobrze zakorzenionej nad Wisłą konkurencji, a jednocześnie są na tyle racjonalnie wycenione, że relacja ich walorów brzmieniowych (wizualnych z resztą również) do oczekiwanych za nie kwot nie budzi najmniejszych kontrowersji. A sami przyznacie, iż w dzisiejszych czasach to wcale nie tak często spotykana sytuacja, gdy pozycjonowanie produktu odbywa się poprzez jego realną jakość i brzmienie a nie li tylko cenę.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII
– Słuchawki: Meze 99 Classics Gold, Meze 99 Neo, Stax SR-L700MK2, Focal Utopia 2022
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe:  Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Nie trzeba jakoś ambitnie śledzić ostatnio modnych sesji plenarnych naszego sejmu, aby zorientować się, że żyjemy w bardzo dynamicznych czasach. Wystarczy w miarę roztropnie przyglądać się działaniom podmiotów gospodarczych związanych z naszym hobby. Oczywiście mam na myśli co chwila ogłaszane przez rodzimych dystrybutorów działania związane z powiększaniem swojej oferty o nowe, z ich punktu widzenia interesujące, producenckie spojrzenia na kwestię zapewnienia nam jak najlepszego dźwięku w okowach własnych czterech ścian. Tak tak, tłumacząc z polskiego na nasze, chodzi o wprowadzanie na nasz rynek świeżych pomysłów związanych z tematyką audio. A pierwszym z brzegu wynikiem tego typu działania jest dzisiejszy bohater w postaci francuskiej marki Esprit Audio, z portfolio którego kilka tygodni temu udało nam się pozyskać na testy polaryzator pomieszczenia Nova. Wspomniane urządzenie w działaniu okazało się być na tyle ciekawe, że tuż po zwróceniu go dystrybutorowi umówiliśmy się na kolejne podejście testowe tej marki. A, że koniński Audio-Mix jest bardzo konkretnym partnerem, tym razem ku naszej uciesze zaproponował do zaopiniowania pełen set okablowania od zasilania, przez sygnałowe XLR, po głośnikowe serii Esprit Audio Lumina. Interesujące? Jeśli tak, nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić zainteresowanych do lektury kilku poniższych akapitów.

Jak to zazwyczaj bywa, tak i w tym przypadku okablowanie z jednej linii produktowej w znakomitej większości swojej budowy bazuje na tym samym pakiecie półproduktów, a jedynymi zmiennymi jest grubość i ilość zastosowanych przewodników, podobnie materiałów izolacyjnych tudzież ekranujących. Naturalnie ważną składową budowy każdego z nich jest wykonywane zadanie, co jasno określają zastosowane wtyki. Dlatego też idąc za informacjami producenta w skrócie wspomnę jedynie, iż żyły przewodzące to miedź. Te w firmowy sposób zostały asymetrycznie skręcone, dodatkowo uzupełnione o również asymetrycznie ułożony dielektryk. Kolejnym krokiem było zastosowanie izolacji powietrznej, następnie częściowe ekranowanie, a finalnie całość poddano polaryzacji przytwierdzonymi do kabla akumulatorkami 12V. Jeśli chodzi o same wtyki, są to firmowe i pokryte srebrem konstrukcje Esprit-a. Wieńcząc akapit o budowie nie mogę nie wspomnieć, iż bardzo ważnym dla pomysłodawcy tego podmiotu gospodarczego jest ręczna produkcja każdego kabla, co pozwala zagwarantować solidność, jakość i przede wszystkim powtarzalność każdej sztuki. Finalnie produkty docierają do potencjalnego klienta w przyjemnych dla oka, estetycznych pudełkach.

Wspominałem na samym początku, że dystrybutor zadbał o pełen komplet okablowania od zasilającego, przez sygnałowe, po kolumnowe. To fajny ruch, gdyż pozwala sprawdzić nie cząstkowy, tylko pełnowymiarowy pomysł na muzykę wyznawany przez producenta. Jeden kabel w gąszczu posiadanej konkurencji czasem potrafi być kolokwialnie mówiąc zakrzyczany, czyli zdominowany, a tak od pierwszych chwil gramy w otwarte karty. Jak wyglądały te w wydaniu Esprit-a? Otóż w dobrym rozumieniu tego słowa wyraziście. I to w znaczeniu dosłownym, bowiem wpięcie całego kompletu w tor ciekawie zmieniło priorytety projekcji muzyki. Spokojnie, nadal było to dobre granie, jednak znacząco do głosu doszły skraje pasma. Nagle zrobiło się dosadniej w domenie energii i ostrości rysunku najniższych rejestrów, przy wsparciu otwartości oraz dźwięczności wysokich tonów, jednak na tyle udanie, że na szczęście w sobie tylko znany sposób wszystko przebiegło bez uczucia ich przerysowania. I gdy na początku obawiałem się o efekt zmęczenia po kilkugodzinnym obcowaniu z muzyką, suma summarum takie postawienie sprawy bez większych szkód w tej materii przy okazji unaoczniło mi dwa inne bardzo ważne aspekty. Pierwszym okazała się być możliwość słuchania znacznie ciszej z dotychczas odczuwanym uderzeniem muzyki i jej wyrazistością, natomiast drugim zastrzyk fajnie odbieranego dodatkowego drive’u. I gdy wydawałoby się, że taki stan będzie raczej promował jedynie muzykę rockową lub elektronikę w stylu AC/DC „Power Up” tudzież Yello „Touch”, to w trakcie testów sprawy potoczyły się nieco inaczej. Co mam na myśli? O muzyce naszpikowanej artystyczną tak gitarową, jak i elektroniczną agresją z wiadomych względów pozytywnego wykorzystywania mocnego kreowania skrajów pasma, nie będę się rozwodził, ale o reszcie twórczości warto skreślić kilka strof. Otóż owszem, dotychczas w idealnie zestrojonym przeze mnie, prywatnym systemie nieco magii zostało przekute w większą pogoń za akcentowaniem timingu, jednakże ostatecznie nie było to wywrócenie moich dotychczasowych konfiguracyjnych starań do góry nogami, tylko pokazanie innego punktu widzenia poszczególnych składowych prezentacji. Oczywiście chodzi o położenie większego nacisku na krawędź i energię basu wraz z lotnością oraz przenikliwością górnego zakresu. W muzyce jazzowej RGG „Szymanowski” i wokalnej – Cassandra Wilson „New Moon Daughter” to powinien być gwóźdź do przysłowiowej trumny – płyty dobrze zrealizowane i jakiekolwiek podkręcanie ich wyrazistości powinno skończyć się dźwiękowym dramatem, a tutaj wszystko się obroniło. Tak, było więcej wszystkiego, ale nadal w granicach dobrego smaku. Niby mocniej i ostrzej, a nadal interesująco. Czy dla każdego na pełny etat, to już jest kwestia świadomych wyborów. Niemniej jednak należy wziąć pod uwagę, że jeśli system na poziomie ewidentnego szaleństwa, bardzo mocno reagujący nawet na wyjęcie prozaicznej podstawki spod jakiegokolwiek komponentu, tak ciekawie reaguje na tak działające w domenie dosadności rysowania muzyki okablowanie, możemy mówić o ewidentnym sukcesie. A sukcesie tym większym, że przecież nikt nikomu nie każe stosować całego kompletu odrutowania, tylko na bazie prób w różnych miejscach systemu można sobie ustalić co, gdzie i w jakiej ilości jest nam potrzebne. A jak wiadomo, swobody grania ukochanej muzyki nigdy za wiele, dlatego powyższy występ mimo mocnych akcentów bez najmniejszego problemu zaliczam do bardzo udanych, bo daje rzadką możliwość oczekiwanego podrasowania czasem wiejącej nudą, a czasem nacechowanej stanem po zażyciu Pavulonu prezentacji.

Komu poleciłbym opiniowany zestaw okablowania Esprit Audio Lumina? To chyba jasne jak słońce, że wszędzie tam, gdzie notujemy braki w energii i świeżości prezentacji. To będzie ewidentny zastrzyk adrenaliny, bez której muzyka tylko jest. A przecież muzyka ma nas poruszać. I nie ma znaczenia jaka, czy rockowa, czy jazzowa. Każda bez wyjątku ma oferować iskrę i mocne uderzenie. Dlatego fajnie jest móc przy pomocy okablowania nieco podkręcić takie artefakty. Czy to oznacza, że reszta torów audio powinna unikać aplikacji produktów tego producenta? Spokojnie, jak pokazuje mój przypadek, warto co najmniej spróbować, a może okazać się, że dodatkowa szczypta pikanterii jest tym, czego od lat poszukiwaliśmy. Tak więc nie bójcie się, gdyż tylko nadpobudliwe zestawy mogą okazać się relacjami toksycznymi. Reszta ma duże szanse na znalezienie kompromisu. Jak nie z pełnym setem kabli, to być może pojedynczymi drutami. Ale to zależeć będzie już od konkretnego przypadku. Zatem do dzieła.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Sensor 2 mk II
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Audio-Mix
Producent: Esprit
Ceny:
Esprit Audio Lumina XLR: 26 499PLN / 2×1,2m; 34 999PLN / 2×1,8m
Esprit Audio Lumina Speaker: 21 999 PLN/ 2x2m; 25 999PLN / 2×2,5m; 39 999 PLN / 2x3m
Esprit Audio Lumina Power: 17 499PLN / 1,5m; 21 999 PLN/2m

Po wielce intrygującym polaryzatorze Nova przyszła pora główny nurt francuskiego portfolio, czyli okablowanie. Panie i Panowie, oto komplet Esprit Audio Lumina.

cdn. …