Opinion 1
When somebody is looking at the audio market a bit closer than just glancing over it, he or she is probably well aware that besides big corporations, or holdings, having a big portfolio of sometimes very different brands, there is a wealth of smaller companies, manufactures. Those are either typical, classical partnership companies, where a few people come together to form it, or family businesses. And it quite often happens, that the younger generation becomes interested in the business and tries their own skills under their own brand. That was the case with Alexander Vitus Morgensen, who did create the lifestyle brand Alluxity, but finally merged back with Vitus, the company of his father, and this has also happened with another Alexander, Bladelius (son of Mike), who decided to found his company AB-Tech and try and find his spot in the audiophile market. And while in the case of the Danes we deal with two brands operating in the same segment, electronics, with the Swedes, the senior concentrates mainly on amplifiers, while the junior decided to enter the cabling and accessories part of the market. And it is his, currently quite modest portfolio, which has only three products listed, we have taken something to test – the very intriguing Ethernet Isolator, which was kindly supplied us by the Wrocław based Audio Atelier. So please be invited to read its review.
When you look at the unboxing, or the gallery for this review, you probably noticed that the cable itself is quite sturdy, and its build quality seems to be quite resilient against any transport issues. However due to either extraordinary care, or just trying to anticipate the worst, the products is supplied to its buyers in an armored Peli chest, padded with foam, similar to how Kimber cables are packaged. If that would not be enough, the REN is accompanied by a note, confirming the correctness of your choice, a cleaning cloth and solution for impregnating and cleaning (protect from oxidizing) of the decorative and functional (the company logo is engraved on it) aluminum block integrated with the cable.
Although the description of the tested cable can be a little confusing, we are dealing here with an Ethernet Cat8 cable with a filter mounted on it. As you can probably guess, the filter part is inside the non-magnetic aluminum block. Inside you have the galvanic isolation of the signal and mass, and the isolator is placed inside an anti-vibration material. The effectiveness of this isolation is presented by the manufacturer using appropriate charts.
The cable itself is made from twisted pairs of copper conductors, each shielded with PETP aluminum foil, and the four pairs are surrounded by thermoplastic material and a black sheath, further reducing noise. The whole is amended by appropriately refined plugs (Telegartner?) with cast casings. In general we deal here with a cable equipped with a “do good” box on it, what is not uncommon in the audiophile world, as such products, not only in the Ethernet world, but also used for other connections are for example the Synergistic Research Galileo SX, SOtM (dCBL-CAT7), the Polish Audiomica (Arago Excellence, Artoc Ultra Reference, Anort Consequence). And while with the Audiomica the filters are optional, in the REN, similar to the Synergistic and SOtM dCBL-CAT7, this element is obligatory.
Before we move to the part about sound, let me allow myself a digression. The inclusion of the REN in my system did also have some visual implications. No, I do not mean that its stiffness or other anomalies, which it did not have by the way, being a very nicely bendable and arrangeable, so I was able to put it behind my system as planned, but every time I plugged it in my Silent Angel Bonn N8 switch, the LED informing about the connection changed its color. Instead of the soothing green indicating a 1000Mbps link, the AB-Tech cable lowered the speed to 100Mbps, what changed the indication color to amber-orange. And it was not a one-off occurrence, but a constant characteristic of the Swedish cable as it happened with all ports and many different devices, like the transport Lumïn U2 Mini, the streamer Lumïn T3, the all-in-one Auralic Vega G2.2 Sile and with the multichannel receiver Denon AVR-S770H. So I assume that this is how it works, especially as Jacek noticed a similar behavior in his system. The manufacturer mentions in the company materials, that connection using this cable can be established much slower than usual, up to one minute, due to the isolation module implementation, but he does not mention anything about any limitation to transfer speed or incompatibility with the 1Gb standard. But there is no reason to get upset, as one of the best (if not the best) switches available on the market, the Innuos PhoenixNet offers only 100Mbit data transfer, and it does not harm it at all, as it sound perfectly. But from chronicling duty I need to mention this for you to be aware.
In terms of sound, the AB-Tech REN represents a well done combination of resolution with a truly analog smoothness, with a touch of darkening, at which is resembles a combination of the characteristic of Next Level Tech NxLT Lan Flame with the Fidata HFLC. It maybe is not as energetic as the Synergistic Research Galileo SX, or so juicy as the David Laboga Custom Audio Ruby, so in the end its presence in the system should maybe not be regarded as cosmetic, but more like a final evolutionary/fine-tuning touch, rather than a revolution. After plugging in the REN not only coherence of the sound improved, but also its communicativeness. But instead of a syrupy stickiness we have a complete musical spectacle, being a coherent whole in global terms, with a natural ability to immerse yourself in the recording, where palpability is not only available for the frontmen, but covers the whole ensembles. Here a quite important remark, this insight into the recording does not mean, that the further planes are brought forward, but about keeping their full resolution, so the back stage musicians do not need come forward to grab our attention, but we are seeing and hearing further. And this depth is making an incredible impression. I would even claim that this depth is the defining measure for the space showing abilities of this cable, at the same time not accusing the width of the stage of anything in the process. The sounds are existing in most cases behind the line of the speakers, they are not trying to jump forward and get on the knees of the listeners. Only when the mastering engineer decides to play around with phase they move around the room, to sometimes appear behind our back.
Fortunately the constructor did not forget about the third dimension, so also height of appearance of individual vocals and instruments is quite similar to reality, so you can clearly see and hear, that the chorus on “Missa Criolla” Ariel Ramirez are not only standing in a half-circle, but also at different heights. Is this obvious? As practice and experience tells, not always. And if we add to that the ability to almost holographically precisely position the vocalist (the late Mercedes Sosa) then we can talk about being fully happy. A similar progress came with playing “S&M” by Metallica, where the dynamic potential of this metal band, supported by a symphonic orchestra, was reproduced with appropriate oomph and impetus, but where we also did not have any issues in precisely pointing to the individual musicians. In addition you could feel, that this musical project was not a glued together event, where the San Francisco Symphony Orchestra would play their own part and Metallica separately theirs. No, the Swedish cable not only contained, but even underlined the synergy on the stage. And here another remark. While the REN emphasizes the coherence and harmony of the sound, this does not mean, that it averages or mindlessly smoothens the reproduced music. It is enough to reach for “Kvitravn – First Flight of the White Raven” by Warduna, to hear with your own ears, that the native harshness and rawness of the source material did not lose anything from its nature.
Like I mentioned earlier, the AB-Tech REN is such a neutral cable, that it can find its place in systems of lovers of all kind of extremes, as well as those who prefer the land of mildness. In both cases it will not destroy anything from the ideas the creators put in their work, it will only homogenize the sound a bit and will introduce some nobleness, so nice to our ears. This is why it needs to be looked at as a kind of evolution of your system, and the filtration offered by it should be treated as a nice bonus, and substitute for what audiophile switches can do for systems based on streaming and plating from files.
Marcin Olszewski
System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT
Opinion 2
I am quite confident that going against conspiracy theories of all kinds of audio-voodoo chasers, all music lovers interested in getting the best sound from their systems know, that and Ethernet cable can have an influence on the final sound of the device using it. And if so, it is just natural, that there is a vast offering of such cables is available on the market. The individual solutions use different materials for the conductors, for their isolation, used connecting accessories or, like in the case of the tested cable, different proprietary filters. What is the purpose of that? As usual, to be able to satisfy different tastes and needs of the used setups, there is a plethora of different sound signatures to choose from. How does it look like in reality, you can check in our reviews of the Polish Next Level Tech NxLT Lan Flame or Synergistic Research Galileo SX Ethernet. This is why I will not spend too much time in the introductory chapter and will invite you to have a look at another product from this kind of cabling in the form of the Swedish AB-Tech REN cable, with a filtering section, kindly supplied to us by the Wroclaw based Audio Atelier.
Putting a few sentences together regarding the construction of the REN I need to mention, that the cable fulfills the criteria for Cat8 and is made from copper braid. Its setup bases on ideas from military and medical products, aimed at minimizing noise in the signal. Each twisted pair is surrounded by FETP aluminum foil. Such signal wires are then placed in thermoplastic material and then in a noise reducing tube and finally in a nicely looking, black sheath. The connectors are a proprietary design based on a pressure cast and equipped with high quality latches. Filtering is hidden in a rectangular, aluminum box placed in the middle of the cable, and its main part is full galvanic separation for the signal and mass. The cable is supplied to the customers in a sturdy, padded, plastic chest.
I will not beat around the bush and confess in the very beginning, that each kind of cleaning or conditioning of the signal – and it does not matter if is the audio signal or power – makes me uneasy. It usually comes at the expense of some loss of energy, ease and shine, if some data is removed together with the litter. In some cases this can be helpful – in systems which are hyperactive – but let us not fool ourselves, this is like curing one sickness with another. Unless this side effect is truly symbolic, even in systems so refined as mine it does not become a problem, but becomes an allowable change of the priorities of the sound reproduction. And that was the case with the tested AB-Tech cable. Immediately after plugging it in I caught it on a minimal interference with the shine of the sound, but to my positive surprise, on the other pole, the energy jumped up, as if we would turn the volume knob up. Initially I thought that I am trying to explain the tested cable with those changes in impulse strength, but it turned out, that the effect I heard is consistent, and was confirmed with subsequent switches. It was quite evident, as the positive changes were audible, despite slight attenuation of the overall signal. The latter change is probably the result of the filter, separating galvanically the signal and ground, but it did not matter, because the music was still full of life, just slightly differently shining. And I was listening music beginning with heavy metal from self-titled Black Sabbath to songs to Sybilla interpreted by the late wife of Jordi Saval Montserat Figueras “El Cant De La Sybil-La”. Completely different climates, which would seem to require different approaches during changes in the stereo setup, and yet both rock and sacred music gained with the implementation of the REN in the sound path. In the first case all the instruments gained body, and with that became much more palpable, in the second case, the cable brilliantly amplified the expressiveness of the mystical phrases, often sung by the artist at full lung capacity and reaching the ceiling of the monastery. Two worlds and two successes. How is this at all possible? In my opinion the key to that is the increase of energy, full of information, which, even in the moment of slight softening of the upper registers, nicely enhanced the most important aspects of the reproduced music increasing the plasticity of the sound. This was so competently handled, that after a dozen minutes, the described nuance in the treble became marginal. And you should know, that my electronics is nothing to fool around, so this was a positive surprise.
Will the tested cable do a good job in each and every setup? It will probably not be able to satisfy hundred percent of them, because there are many different setups in the wild, some really overheated. But if there is one, which does not cross over the threshold of good taste, then you should try the AB-Tech REN, as it does not make the sound heavy with an undefined, rounded mass, but just feeds us with a well-defined, dense impulse. This gives us a big chance that it will be a good match for years to come. Yes, for years, as it is really a nicely sounding cable.
Jacek Pazio
System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Essence MC
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder Studer A80
Distributor: Audio Atelier
Manufacturer: AB-Tech
Price: 1 100€ / 0,5-2m; 1 400€ / 2,5 – 4m
Opinia 1
Jeśli ktoś nieco sumienniej aniżeli li tylko okazjonalnie i pobieżnie śledzi modele biznesowe sprawdzające się w branży audio, to z pewnością doskonale orientuje się, że oprócz wielkich korporacji, czy też holdingów nawet nie tyle zrzeszających, co czasem w trudny do logicznego wytłumaczenia kompletujących własne portfolio marek lwią część branży stanowią niewielkie manufaktury. Co ciekawe mają one formę zarówno klasycznych, kilkuosobowych spółek, jak i typowo rodzinnych przedsięwzięć. Czasem jednak bywa tak, że młode pokolenie, choć swymi zainteresowaniami i umiejętnościami sięgając po owocową metaforykę „niedaleko pada” od swych rodziców, to próbuje również szczęścia na własną rękę i pod własnym szyldem. Tak było w przypadku Alexandra Vitusa Mogensena, który co prawda powołał do życia lifestylowe Alluxity, jednak finalnie i tak i tak wylądował „na świeczniku” ojcowskiego Vitusa i tak też jest w przypadku … Alexandra Bladeliusa (syna Mike’a), który również pod własną banderą AB-Tech postanowił zaistnieć na audiofilskiej scenie. O ile jednak w przypadków Duńczyków mieliśmy, znaczy się mamy, do czynienia z operowaniem obu marek w tym samym segmencie asortymentowym, czyli elektronice o tyle u Szwedów senior rodu skupia się głównie na wzmacniaczach a z kolei junior poszedł w kable i akcesoria. I właśnie z jego, dość skromnego, bo liczącego zaledwie trzy pozycje katalogu, dzięki uprzejmości wrocławskiego Audio Atelier, mogliśmy sprawdzić w naszych redakcyjnych systemach wielce intrygujący produkt – Ethernet Isolator, na którego recenzję serdecznie zapraszamy.
Zarówno zerkając na unboxingową migawkę , jak i na powyższą galerię mogliście Państwo zauważyć, że choć sam przewód tak z racji solidności wykonania, jak i samej budowy wydaje się dość odporny na trudy podróży dostarczany, to czy to z przesadnej troski, czy też dmuchania na zimne dostarczany jest do odbiorcy końcowego, podobnie jak Kimbery w szczelnie wyściełanym gąbką iście pancernym kufrze Peli. Jakby tego było mało wraz z REN-em szczęśliwy nabywca otrzymuje stosowną epistołę potwierdzającą słuszność dokonanego wyboru, szmatkę i specjalny płyn do … „impregnacji” (ochrony przed utlenianiem) / polerowania aluminiowego bloczku stanowiącego tak dekoracyjny (to właśnie na nim wygrawerowano firmowy logotyp), jak i konstrukcyjny (o czym dosłownie za chwilę) element zespolony z przewodem.
Choć opis funkcji naszego dzisiejszego gościa może wydawać się nieco mylący, to tak naprawdę mamy do czynienia z przewodem Ethernet klasy Cat8 z zamontowanym nań filtrem zakłóceń. Jak łatwo się domyślić filtracja odbywa się wewnątrz wykonanej z bloku niemagnetycznego aluminium prostopadłościennej „puszce”. To właśnie w niej następuje izolacja galwaniczna zarówno sygnału, jak i masy a sam izolator zatopiono w materiale antywibracyjnym. Skuteczność działania powyższego układu producent obrazuje stosownym wykresem.
Jeśli chodzi o budowę wewnętrzną to każda skręcona ze sobą para miedzianych przewodników jest ekranowana folią aluminiową PETP a wszystkie cztery pary otula materiał termoplastyczny i redukująca szumy czarna koszulka. Całości dopełnia odpowiednio wyrafinowana konfekcja wtykami (Telegartnera?) o odlewanych korpusach. Generalnie mamy do czynienia z przewodem z „robiącą dobrze” puszką, co w audiofilskich realiach nie jest niczym niezwykłym, gdyż nawet ograniczając się do łączówek Ethernet do takiej formy zdążyły nas przyzwyczaić m.in. Synergistic Research Galileo SX, SOtM (dCBL-CAT7) i rodzima Audiomica (Arago Excellence, Artoc Ultra Reference, Anort Consequence). Przy czym w Audiomice filtry były opcjonalne to w REN-ie, podobnie jak w Synergisticu i SOtM dCBL-CAT7, ów element jest obligatoryjny.
Zanim przejdziemy do części poświęconej brzmieniu naszego dzisiejszego bohatera pozwolę sobie na mała dygresję wspominając iż obecność REN-a miała również swoje następstwa natury wizualnej. Nie, nie chodzi o to, że z racji swojej sztywności, czy innych anomalii, których bynajmniej nie wykazywał, gdyż jest nader wdzięcznym do układania i podatnym na zginanie przewodem nie dane było mi schować go za systemem, bo tam właśnie spoczął, lecz jego wpięcie było każdorazowo sygnalizowane przez mojego dyżurnego switcha Silent Angel Bonn N8 zmianą koloru diody informującej o stanie połączenia. Ot zamiast kojącej oczy zieleni przypisanej 1000Mbps łączówka AB-Tech-a obniżała przepustowość łącza do 100Mbps, co automatycznie pociągało za sobą zmianę iluminacji na bursztynowy pomarańcz. I nie było to zdarzenie jednostkowe, lecz niejako stała (natywna?) cecha szwedzkiego przewodu – występowała na wszystkich gniazdach jak i z najprzeróżniejszymi urządzeniami począwszy od transportu Lumïn U2 Mini, poprzez streamer Lumïn T3, wszystkomający Auralic Vega G2.2 po wielokanałowy amplituner Denon AVR-S770H, więc najwidoczniej ten typ tak ma, tym bardziej, iż podobny „lejek” przepustowości zanotował w swoim systemie również Jacek. Niby producent w dołączonych materiałach wspomina, iż z racji zaimplementowanego w „puszce” modułu izolatora połączenie zespolonych REN-em urządzeń może nastąpić nawet po minucie, jednakowoż o limitacji/niezgodności z 1Gb specyfikacją dziwnym zbiegiem okoliczności cicho sza. Nie ma jednak powodu do darcia szat, gdyż daleko nie szukając jeden z najlepszych (o ile nie najlepszy) na rynku switch Innuos PhoenixNet oferuje jedynie 100Mbit-owy transfer danych i ujmy na honorze mu to nie przynosi, tym bardziej, że „gra” tak, że klękajcie narody. Niemniej jednak nawet z czysto kronikarskiego obowiązku o takim zachowaniu tytułowego przewodu należy wspomnieć.
Jeśli zaś chodzi o walory soniczne to AB-Tech REN reprezentuje nader udane połączenie rozdzielczości z iście analogową gładkością doprawioną delikatną nutką przyciemnienia w czym wydaje się być połączeniem cech Next Level Tech NxLT Lan Flame z Fidatą HFLC. Nie jest może tak energetyczny jak Synergistic Research Galileo SX, czy tak soczysty jak David Laboga Custom Audio Ruby, więc summa summarum jego obecność w systemie należy rozpatrywać w kategoriach może nie tyle kosmetycznych, co ewolucyjno-dopieszczających aniżeli rewolucyjnych. Po wpięciu REN-a przede wszystkim poprawie ulega nie tylko spójność, ale i komunikatywność przekazu. Jednak zamiast syropowej lepkości mamy tym razem do czynienia z jednej strony kompletnym i stanowiącym koherentną całość spektaklem muzycznym w ujęciu globalnym a z drugiej zupełnie naturalną zdolnością zanurzenia się w nagranie, gdzie namacalność dotyczy nie tylko frontmanów, lecz pełni aparatu wykonawczego. I tu dość istotna uwaga, bowiem ów wgląd nie polega na przybliżaniu dalszych planów a jedynie zachowaniu ich pełnej rozdzielczości, więc to nie dalszoplanowi muzycy prą do przodu by zostać zauważonymi lecz my sięgamy wzrokiem/słuchem dalej. No i ta głębia robi niesamowite wrażenie. Ba, śmiem twierdzić, iż niczego szerokości sceny nie zarzucając to właśnie jej głębokość niejako definiuje zdolności przestrzenne szwedzkiej łączówki. Dźwięki zamiast wyskakiwać przed głośniki i próbować sadowić się słuchaczom na kolanach egzystują w większości przypadków za linią głośników i jedynie, gdy realizator postanowił nieco pobawić się fazą wychodzą przed szereg a czasem nawet odzywają się za naszymi plecami. Całe szczęście konstruktor nie zapomniał o trzecim wymiarze, więc i wysokość pojawiania się poszczególnych wokali i instrumentów jest zaskakująco zbieżna z rzeczywistością, więc jak na dłoni widać/słychać, że chórzyści na „Misa Criolla” Ariela Ramireza nie dość, że stoją w półokręgu, to jeszcze na różnych poziomach. Oczywiste? Jak udowadnia praktyka i proza życia niekoniecznie. Jeśli dodamy do tego zdolność iście holograficznej zdolności materializacji solistki (nieodżałowana Mercedes Sosa) śmiało możemy mówić o pełni szczęścia. Podobny progres odnotowała reprodukcja „S&M” Metallici gdzie potencjał dynamiczny metalowego bandu wspartego składem symfonicznym został oddany z właściwym rozmachem i impetem a i z precyzyjnym wskazaniem poszczególnych muzyków nie było najmniejszego problemu. Ponadto nie czuć było żeby sam projekt muzyczny był swoistą sklejką, gdzie San Francisco Symphony Orchestra sobie a Meta sobie, lecz szwedzka łączówka nie tyle zachowała, co wręcz odkreśliła panującą na scenie synergię. I tu od razu kolejna uwaga. Otóż nacisk na spójność i harmonię pod żadnym pozorem nie oznacza w przypadku REN-a czy to uśredniania, czy też usilnego dążenia do bezrefleksyjnego wygładzania dźwięków. Wystarczy bowiem sięgnąć po „Kvitravn – First Flight of the White Raven” Warduny, by na własne uszy przekonać się, iż natywna szorstkość i surowość materiału źródłowego nic a nic nie straciła ze swojej natury.
Jak już zdążyłem wspomnieć wcześniej AB-Tech REN jest na tyle neutralnym przewodem, że z powodzeniem może zadomowić się zarówno w systemach miłośników wszelakiej maści ekstremów, jak i tych operujących w obrębie krainy łagodności. W obu przypadkach niczego z zamysłu ich twórców nie zepsuje a jedynie zhomogenizuje przekaz i wprowadzi do niego miłe uszom wyrafinowanie. Dlatego też należy rozpatrywać go w kategoriach ewolucji a nie rewolucji a samą, oferowaną przez niego filtrację traktować jako miły bonus i poniekąd substytut tego, co wnoszą do bazujących na streamingu i graniu z plików zestawów audiofilskie switche.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT
Opinia 2
Jestem przekonany, iż wbrew teoriom spiskowym tropicieli audio-woodoo wszyscy zainteresowani uzyskaniem jak najlepszego dźwięku ze swojego systemu audio melomani zdają sobie sprawę, iż kabel Ethernetowy ma wpływ na finalne brzmienie wykorzystującego go urządzenia. A jeśli tak, naturalnym zjawiskiem jest bardzo szeroka oferta tego rodzaju okablowania. Poszczególne rozwiązania różnią się zastosowanym materiałem przewodników, ich izolacją, wykorzystanymi akcesoriami przyłączeniowymi, ale również tak jak w przypadku naszego bohatera zastosowaniem firmowych filtrów. Jaki jest tego cel? Jak to zwykle bywa, w myśli maksymy, „Nasz klient, nasz Pan” danie wyboru pewnego sznytu grania w zależności od potrzeb docelowego zestawienia. Jak to wygląda w realu, możecie sprawdzić choćby w recenzjach rodzimego producenta Next Level Tech NxLT Lan Flame tudzież Synergistic Research Galileo SX Ethernet. Dlatego bez zbędnej we wstępniaku słownej ekwilibrystyki zapraszam do przyjrzenia się kolejnemu produktowi z tej puli okablowania, w postaci dostarczonego przez wrocławskie Audio Atelier kabla ethernetowego z sekcją filtrującą REN pochodzącej ze Szwecji marki AB-Tech.
Kreśląc kilka zdań na temat budowy REN-a jestem zobligowany wspomnieć, iż kabel spełnia kryteria Cat 8 i wykonano go z miedzianej skrętki. Jego budowa opiera się o pomysły rodem z zastosowań wojskowych i medycznych mających minimalizować szumy w sygnale. Każda skręcona ze sobą para przewodników jest otoczona aluminiową folią FETP. Tak przygotowane przebiegi sygnału w kolejnym kroku umieszcza się materiale termoplastycznym oraz finalnie lokuje w używanej zazwyczaj lotnictwie tulei redukującej hałas, którą finalnie otulono przyjemną dla oka czarną plecionką. Jeśli chodzi o wtyki, te są firmowym projektem na bazie ciśnieniowego odlewu z wysokiej jakości zabezpieczeniami zatrzaskowymi. Temat filtrowania producenci rozwiązali skrywając je w prostopadłościennym aluminiowym korpusie, a jego główną cechą jest całkowita izolacja galwaniczna tak sygnału, jak i masy. Tak prezentujący się kabelek trafia do klienta w zapewniającej mu bezpieczeństwo podczas logistyki wyściełanej gąbką skrzynce z tworzywa sztucznego.
Nie będę owijał w bawełnę, tylko na początku przyznam się, że wszelkie czyszczenie lub kondycjonowanie jakiegokolwiek sygnału – nie ma znaczenia, czy prądowego, czy sygnałowego już na starcie napawa mnie lekkimi obawami. Chodzi o fakt zwyczajowej mniejszej lub większej utraty energii, swobody lub blasku jako skutek procesu teoretycznej krystalizacji danych z potencjalnych śmieci. Owszem, niektóre pochodne działania w wielu przypadkach – czytaj w zestawieniach nadpobudliwych – mogą być pewnego rodzaju lekarstwem na zastane zło, ale nie oszukujmy się, to teoretycznie jest leczenie jednej choroby drugą. Chyba, że wspomniany efekt uboczny jest naprawdę symboliczny, wówczas nawet w tak wyśrubowanych systemach jak mój nie jest to specjalnym problemem, a jedynie dopuszczalną zmianą priorytetów w prezentacji muzyki. I z takim występem miałem do czynienia podczas testu tytułowego kabla AB-Tech. Natychmiast po wpięciu złapałem go na minimalnej ingerencji w blask przekazu, jednak ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu, na przeciwległym biegunie wręcz skokowo wzrosła jego energia i działanie na kształt minimalnego podkręcenia gałki głośności. Na początku pomyślałem, że obserwacją zmian w mocy impulsu chcę jakoś wytłumaczyć naszego bohatera, ale nie, kolejne przełączenie potwierdziło pierwszy usłyszany efekt. Efekt z tych ewidentnych, gdyż zmiany in plus we wspomnianym temacie były słyszalne mimo wskazania przez switch lekkiego osłabienia obsługiwanego sygnału. To prawdopodobnie skutek pracy zastosowanego w tej konstrukcji filtra na bazie galwanicznej separacji sygnału i masy, ale co z tego, gdy mimo takiego stanu rzeczy muzyka zaczęła tryskać nieco inaczej wartościowanym w kwestii blasku, ale za to nadal niezbędnym do pokazania jej piękna życiem. A słuchałem od ciężkiego metalu w wydaniu Black Sabbath z płyty pod tym samym tytułem, po pieśni do Sybilli interpretowane przez niestety już nieżyjącą żonę Jordi Savalla Montserat Figuerras „El Cant De La Sybil-La”. Całkowicie inne klimaty i wydawałoby się, że potrzebujące innych działań podczas potencjalnych roszad w systemie, a tymczasem i rock i muzyka sakralna po aplikacji REN-a w tor bardzo zyskiwały. W pierwszym przypadku wszelkie instrumentarium nabierało body i dzięki temu stawało się oczekiwanie bardziej dosadne, natomiast w drugim kabel znakomicie wzmacniał wyrazistość i ekspresję często śpiewanych przez artystkę z pełnych płuc, unoszących się pod sklepienie klasztoru mistycznych fraz. Dwa światy i dwa sukcesy. Jak to możliwe? Moim zdaniem kluczem jest wspomniany przyrost pełnej informacji energii, który nawet w momencie lekkiego ugładzenia najwyższych rejestrów przyjemnie dla ucha uwypuklając najważniejsze aspekty danego materiału, fajnie radził sobie ze zwiększeniem plastyki dźwięku. To było na tyle umiejętnie przeprowadzone, że po kilkunastu minutach temat nawet dla mnie opisany niuans w najwyższym pasmie stawał się wręcz marginalny. A trzeba zaznaczyć, że moja elektronika raczej jeńców nie bierze, a tutaj pozytywne zaskoczenie.
Czy nasz bohater sprawdzi się w każdym zestawie? Stu procent pewnie nie będzie w stanie ukontentować, gdyż z pewnością zdarzą się sety naprawdę mocno przegrzane. Jednak jeśli coś nie przekracza linii dobrego smaku, warto AB-Tech REN wypróbować, gdyż nie dociąża brzmienia bliżej nieokreśloną krągłą masą, tylko karmi zebranym w sobie gęstym impulsem. Dzięki temu jest duża szansa, że finalnie będzie to bardzo dobry ożenek na lata. Tak na lata, bo to fajnie wypadający dźwiękowo kabelek.
Jacek Pazio
System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Sensor 2 mk II
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80
Dystrybucja: Audio Atelier
Producent: AB-Tech
Cena: 1 100€ / 0,5-2m; 1 400€ / 2,5 – 4m
Opinia 1
O tym jak śliskim a zarazem niedocenianym tematem jest kwestia okablowania sieciowego/Ethernet/LAN (nomenklatura dowolna) świadczy fakt, iż większość periodyków bądź dyplomatycznie udaje, iż niniejszą dziedzinę niespecjalnie można / warto zaliczyć do domeny Hi-Fi/High-End, bądź po prostu odpuszcza temat wychodząc z założenia, że nie ma co wsadzać przysłowiowego kija w mrowisko i narażać się na ataki antykablarskiego lobby. Mówi się trudno, jednak my bynajmniej nie zamierzamy chować głowy w piasek i jeśli jakieś akcesorium, bądź w tym przypadku przewód stanowiący ewidentną składową systemu na jego brzmienie w sposób oczywisty i bezdyskusyjny wpływa, to czujemy się w obowiązku własnymi obserwacjami na łamach SoundRebels podzielić. Co też na przestrzeni ostatniej dekady czyniliśmy biorąc na redakcyjny tapet całkiem imponujący bukiet popularnych skrętek obejmujący, idąc w porządku alfabetycznym Audiomica Laboratory (Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence), David Laboga Custom Audio Ruby Ethernet, fidata HFLC, Furutech Lan-8 NCF i Synergistic Research Galileo SX Ethernet. Jeśli komuś mało pozwolę sobie nieśmiało tylko wspomnieć, że do powyższej listy możemy dopisać Cardas Audio Clear Network, Wireworldy Chroma 8 i Starlight 8, którymi żonglowaliśmy podczas testów switcha Silent Angel Bonn N8 oraz JCAT Reference LAN Cable GOLD obecny przy recenzji Telegärtnera M12 SWITCH GOLD. Śmiem więc twierdzić, iż co nieco w życiu usłyszeliśmy, jakiś bagaż doświadczeń zdobyliśmy i mamy merytoryczny podkład do dalszych eksploracji. Tym oto sposobem dotarliśmy do sedna i bohatera niniejszej recenzji, czyli rodzimego przewodu Next Level Tech NxLT Lan Flame.
Jak ww. łączówka się prezentuje widać gołym okiem i na powyższych zdjęciach. Ot nader wdzięczny pod względem wiotkości, niezbyt gruby przewód otulony czarną, tekstylną plecionką i zaterminowany rewelacyjnymi wtykami Telegärtnera poprzedzonymi firmowymi termokurczkami z charakterystycznym, ornitologicznym logotypem, nazwą marki i wytłoczonym numerem seryjnym. Dodatkową koszulkę umieszczono mniej więcej w połowie długości i warto przed podłączeniem rzucić na nią okiem, gdyż to właśnie na niej naniesiono wskazówki odnoście kierunkowości przewodu. Podobnie do rodzeństwa z linii Flame również i Lan dostarczany jest w zgrabnej i zarazem poręcznej, wyściełanej gąbką walizeczce a wraz z nim nabywca znajdzie wewnątrz stosowny certyfikat oryginalności oraz informację o wstępnym wygrzaniu przewodu, który jednakowoż do pełni swoich możliwości potrzebować będzie około 72 godzin pracy w docelowym systemie.
Od strony technicznej NxLT Lan Flame wykonano z linek z miedzi beztlenowej OFC, które zostały skręcone parami i ekranowane. Przewód spełnia parametry kategorii CAT7 a z kolei pozłacane wtyki Telegärtnera CAT 8.1. Ekranowanie jest podwójne – z folii i cynowanych drutów miedzianych, co nader jasno nawiązuje do analogowego rodzeństwa – łączówek RCA i XLR z serii Flame, gdzie właśnie takie rozwiązanie zastosowano. Jeśli ktoś na bazie powyższych informacji dotyczących trzewi naszego gościa liczył na jakieś sensacje i cuda wianki mające przekładać się na jego wprost oszałamiające walory soniczne, to bardzo przepraszam, ale trafił pod zły adres, bowiem Robert Slowiński stojący za marką Next Level Tech zamiast przysłowiowego audio-voodoo i bajek z mchu i paproci woli poszukiwać spełniających jego oczekiwania przewodników i na ich bazie, oraz na drodze autorskich zaplotów i procesu kriogenizacji osiągać zamierzony efekt. Jaki? O tym w następnym akapicie.
Patrząc na ceny skierowanych do wymagających odbiorców, czytaj audiofilów, produktów śmiało można wysnuć tezę, iż bez dyszki (niestety chodzi o 10 kPLN) za bardzo nie ma co startować, jeśli mierzy się w mniej bądź bardziej zdefiniowany High-End a wybór ograniczamy li tylko do akcesoriów i okablowania. Tymczasem nasz dzisiejszy gość nic a nic nie robiąc sobie z obowiązujących reguł pokazuje, że jeśli czegoś nie da się zrobić wystarczy, że pojawi się ktoś, kto o tym fakcie nie wie i po prostu to zrobi. I tak też jest w niniejszym przypadku, gdyż pod względem finansowym wyrób Next Level Tech nijak do High-Endu zaliczać się nie powinien a tymczasem … A tymczasem jego wpięcie sprawia, że wiara w ludzi znających się na rzeczy a jednocześnie niespecjalnie chcących drenować kieszenie potencjalnych nabywców wraca niczym „Kevin sam w domu” na święta. Mówiąc wprost obecność Next Level Tech NxLT Lan Flame działa tyleż orzeźwiająco, co energetyzująco. Dźwięk nabiera oddechu, swobody i rozdzielczości przy wyraźnym zróżnicowaniu nawet najniższych składowych i iście zaraźliwej dynamice. Referencyjny album „The Devil’s Lyre” Lowella Liebermanna w sposób nad wyraz bezpardonowy unausznia (bo przecież nie unaocznia o ile tylko nie mówimy o widzeniu dźwięków po spożyciu pewnych substancji psychoaktywnych) jak głęboko i z jaką precyzją tytułowy przewód jest w stanie wniknąć w strukturę dokonanego w Blue Griffin’s Studio “The Ballroom” w Lansing (Michigan) nagrania i oddać bogactwo do tej pory niedostrzegalnych niuansów, wybrzmień i samej pracy królewskiego instrumentu (Steinway Model D #533611). Co ciekawe nie jest to siłowe wypychanie przed szereg jakiś pomijalnych artefaktów a dążenie do jak najwierniejszego oddania realizmu i emocji drzemiących w materiale źródłowym. Dodatkowo Flame zapewnia absolutnie czarne tło, bez czasem obecnej szarej, powodującej rozedrganie i rozmycie dalszych planów „mory”. Nie mniej atrakcyjnie wypadają zdecydowanie bardziej rozbudowane formy artystycznego wyrazu, jak daleko nie szukając „Universal Migrator, Pt. I & II” Ayreona, gdzie właśnie ze względu na wieloplanowość i złożoność projektu przy słabszej rozdzielczości całość może wydawać się nieco chaotyczna i przeładowana. Tymczasem nie jest to problem kompozycji Arjena Lucassena a zdolności samego systemu do poradzenia sobie z takim natłokiem informacji. W tym momencie na scenę wkracza nasz mroczny obiekt pożądania i udrażnia krwiobieg niczym sok grapefruitowy z niewielkim dodatkiem szlachetnych procentów wypłukujący cholesterol z naszych żył. I nie jest to bynajmniej przesada, gdyż Flame „otwiera” słyszalne pasmo od góry i zarazem utwardza – konkretyzuje je od dołu sprawiając, iż bas schodzi zauważalnie niżej. Słychać zatem więcej i co najważniejsze lepiej, bowiem wzrost rozdzielczości nie oznacza osuszenia i sztucznego podbicia kontrastu w stylu nieudolnego HDR-a a jedynie oczyszczenie przekazu z pozornie trudnego do zdefiniowania „smogu” przykrywającego całość ograniczającym widoczność całunem. I to, że kolory stają się żywsze wcale nie jest pochodną majstrowania przy ich saturacji a li tylko zdjęcia pokrywającej je patyny. Powiem szczerze, że efekt jest porównywalny do konfrontacji książkowych wyobrażeń większości z nas o XIV-XVIII wiecznym malarstwie, gdzie przeważa mrok i ledwo wyłaniającymi się z niego postaciami. Wystarczy jednak wizyta w Galeria Starych Mistrzów w drezdeńskim Zwingerze, by diametralnie zweryfikować i zrewidować posiadany stan wiedzy. Po prostu to, czym „karmiono” nas w podręcznikach było podłą kopią i poślednią kalką tego, co tak naprawdę na starych płótnach się znajduje i co na własne oczy można zobaczyć we wspomnianym muzeum. Trzeba tylko chcieć i być otwartym na swoistą terapię szokową, bo większość z prezentowanych tam dzieł aż kipi soczystością barw i złożonością wieloplanowych kompozycji. Dokładnie to samo wprowadza, choć zdecydowanie bardziej trafnym określeniem wydaje się „uwalnia” w definicji reprodukowanych dźwięków rodzima łączówka. Nie jest może przy tym tak gęsta i soczysta jak David Laboga Custom Audio Ruby Ethernet i tak spektakularna jak Synergistic Research Galileo SX Ethernet, jednakże krzyżyk na drogę temu, kto nie doceni jej wyrafinowania i prawdomówności.
Niby co i rusz słyszymy, że to nie cena decyduje o klasie urządzenia/komponentu i że pieniądze nie grają, to jakby nie patrzeć jakość swoje kosztować musi. Jak się jednak okazuje niby w każdym z powyższych stwierdzeń jest jakieś ziarnko prawdy, lecz dopiero spotkanie twarzą w twarz, bądź jak kto woli oko w może nie oko a wtyk z Next Level Tech NxLT Lan Flame pokazuje jak pozory potrafią mylić. Bo któż mógłby przypuszczać, że ten rodzimy, zaskakująco nomen omen, niepozorny przewód nie tylko śmie, ale bez najmniejszej tremy gra w tej samej lidze, co najwięksi z audiofilskiego panteonu sław. Chapeau bas!
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB; Ayon S-10II Signature
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable; Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT
Opinia 2
Nie od dzisiaj wiadomo, że gro obecnie rozdających karty firm audio swoje początki zaliczyło w zaciszu domowym. Tak tak, domowym, bowiem zanim pierwsze projekty oficjalne ujrzały światło dzienne, ich premiery były poprzedzone wielogodzinnymi odsłuchami na bazie znanego od podszewki, posiadanego systemu. I bez znaczenia, czy rozprawiamy o światowych tuzach, czy niedużych, ale znakomicie rozpoznawalnych brandach, bowiem wspomniany proces powoływania dosłownie każdego projektu audio oparty był i obecnie jest o wspomniany schemat. Jaki jest cel powyższego, wprowadzającego Was w świat dzisiejszej testowej przygody wtrącenia? Oczywiście przedstawienie podążającej tę samą drogą rozwoju, tym razem rodzimej, stacjonującej w stolicy Dolnego Śląska – Wrocławiu marki kablowej. Co prawda na razie w kwestii rozbudowania portfolio z racji niedługiego czasu działania na rynku, dość niedużej, jednak w kręgach zorientowanych w tematyce audio melomanów na bazie oficjalnie powołanych do życia kabli sygnałowych Water, Air XLR i Flame XLR znakomicie rozpoznawalnej. Naturalnie mowa o projekcie Next Level Tech, który tym razem poprosił o opinię na temat najnowszego produktu z działu streamowania muzyki w postaci kabla cyfrowego NxLT Flame LAN.
Przywołując kilka pozyskanych od producenta informacji na temat tytułowego przewodu chyba najważniejszą jest wykorzystanie beztlenowej miedzi OFC jako przewodnika w postaci linki. Jeśli chodzi o jego wewnętrzną geometrię, mamy do czynienia z żyłami skręcanymi parami osłoniętymi ekranem. Produkt spełnia standardy techniczne CAT 7, zaś do terminacji wykorzystano pozłacane wtyki CAT 8.1. Całość zdobytych informacji zamyka wiedza o budowie przywołanego ekranowania, które opiewa na podwójny przebieg folii oraz oplot cynowanych drucików miedzianych. Tak prezentujący się kabelek dostarczany jest do klienta w dedykowanej, miękko wyściełanej, aluminiowej walizeczce ze stosownym certyfikatem oryginalności.
Czym ugościł mnie – naturalnie w tematyce sonicznej – będący clou spotkania niepozorny kabelek? Oj, przyznam szczerze, że z pewnością nie zaskoczył, a jeśli już miałbym rozpatrywać jego działanie w takiej terminologii, to powiedziałbym, że pozytywnie. Powód? Z pozoru nic szczególnego, jednak bardzo istotnego, jakim jest podążanie drogą brzmieniową kabla Flame XLR. To konsekwentnie bardzo esencjonalne, pełne energii i dobrej wagi, przy zachowaniu oddechu granie, bez którego wielu z nas nie wyobraża sobie postawienia dźwięku systemu na odpowiednio emocjonalnym poziomie. I wbrew pozorom jego znakomitość nie wynika li tylko z samych działań na poziomie utrzymania wspomnianych aspektów przekazu, tylko odpowiedniego ich skorelowania, gdyż aby muzyka była przyjemna, ale przy tym nie nudna w odbiorze, nie wystarczy samo jej dociążanie. Niestety gdy tchniemy w nią trochę body, trzeba zadbać o dobrą kontrolę przekładającą się na wzmocnienie energii. A jeśli to nam się uda, nie możemy zapomnieć o pozwoleniu jej swobodnie wybrzmieć, a czasem nawet błysnąć. I to właśnie potrafi nasz bohater. Oczywiście zaowocuje to szybkością rysowania wydarzeń scenicznych, atakiem i wyrazistością krawędzi dźwięku, co ewidentnie zauważyłem w starciu z kilkukrotnie droższym, flagowym Synergisticiem Galileo SX Ethernet. Jednak zapewniam, w wartościach bezwzględnych wybór pomiędzy tymi pozycjami będzie odbywać się na zasadzie ożenku z muzyką pełną dostojności lub dobrze rozumianej nieobliczalności. Czyli co kto lubi, a nie lepsze vs gorsze. Dlatego chyba nikogo nie zdziwi fakt jeśli nie znakomitego – wszelkiego rodzaju muzyka klasyczna, jazzowa, wokalna i im podobne, to przynajmniej dobrego – chodzi o nurty bazujące na szaleństwie i ekspresji zapisów nutowych typu rock i elektronika, występu NxLT Flame LAN podczas testu. W pierwszym przypadku zapewniał mi odpowiedni pakiet kolorowego błysku, który przekładał się na świetne zawieszenie muzyki w eterze na nieograniczonej rozmiarami wirtualnej scenie. Raz pozwalał jej bezkreśnie wybrzmiewać, innym razem powalająco ją kolorował, jednak nigdy nie pozwalał przekraczać granic dobrego smaku. W drugim zaś rozdaniu z agresywniejszą muzą robił niby to samo, jednakże w odróżnieniu do wielu tego typu orędowników esencjonalnego przekazu tylko delikatnie słodził i nasycał dany projekt, aby przy minimalnych kosztach ich ugładzania stać się być jedynie bardziej strawnym lub wyrazistym. Co to oznacza? Naturalnie zwiększał masę, a przez to puls brzmienia instrumentów oraz wokalizy, by w przypadku rockowych produkcji zazwyczaj przyjaźnie korygować słabość ich realizacji, zaś w elektronice podsycać poziom w następstwie czynu bardziej dosadnych, na szczęście nadal dalekich od monotonii mini-trzęsień ziemi w moim pokoju. A co w tym wszystkim było najciekawsze, ani razu nie udało mi się go złapać na jakimś dramatycznym potknięciu. Zawsze, nawet podczas słuchania najbardziej ekwilibrystycznych kawałków konsekwentnie wychodził z każdego starcia z tarczą. Skąd to wiem? Cóż, od dawna bawię się nim na co dzień.
Czy na podstawie moich już dotychczasowych doświadczeń tytułowy kabel NxLT Flame LAN poleciłbym każdemu z Was? Nie będę owijał w bawełnę, tylko prosto z mostu powiem, że tak. Tak, bo pozwala systemowi pokazać ukochaną dla nas muzykę jako wydarzenie pełne barwy i przy okazji nieskrepowanie dźwięczne. Niestety bez tego ma bardzo dużą szansę zalatywać anoreksją, albo zamiast wypaść jako spójny obraz, stanie się zbiorem pojedynczych dźwięków. Jest tylko jedno drobne ale. Jakie? To naprawdę drobnostka. Chodzi bowiem o co najmniej poprawną konfigurację potencjalnego zestawu audio. Naprawdę wystarczy poprawna, gdyż ethernetowy Flame mimo wpisanej w kod DNA oferty cech nasycenia robi to ze swoistą gracją.
Jacek Pazio
System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II
– docisk płyty DS Audio ES-001
Producent: Next Level Tech
Ceny
2 047 PLN / 0.75m; 2 440 PLN / 1m + 394 PLN / kolejne 0.25m
338€ / 0.75m; 431€ / 1m + 92€ / kolejne 0.25m
Szalenie cieszy nas fakt, iż rodzime manufaktury bez większych skrupułów zapuszczają się w iście high-endowe rejony i co już dawno przestało nas dziwić, choć powodem do radości jest już średnim (nie tyle z racji powodzenia za oceanem, co chimeryczności polskiego rynku), swoją ofertę kierują głównie ku zagranicznemu odbiorcy. Nie inaczej sprawy się mają w przypadku wrocławskiego David Laboga Custom Audio, z którego to portfolio otrzymaliśmy na testy topowy interkonekt Ruby Ethernet.
cdn. …
Opinia 1
Pomimo nieukrywanego entuzjazmu z jakim podchodzimy do wszelakiej maści akcesoriów i okablowania, w tym zasilającego i cyfrowego, z pewnym zdziwieniem odkryliśmy, iż mimo najszczerszych chęci, przynajmniej do tej pory, do takiego prawdziwego – hardcore’owego pułapu ultra High-Endu przewodów ethernetowych jeszcze dotrzeć nam się nie udało. Oczywiście dla nieskażonych audiophilią nervosą melomanów poziom reprezentowany przez Audiomica Laboratory Anort Consequence Ethernet, JCAT Reference LAN Cable GOLD, czy nawet fidatę HFLC to swoiste Himalaje (dla antykablarzy, płaskoziemców i wykształconych ponad własną inteligencję przede wszystkim absurdu), jednak mając całkiem pokaźny podkład natury empirycznej, czyli wiedzy i doświadczeń zdobyty nie na podstawie zdjęć i opinii osób trzecich, lecz odsłuchów i to w większości prowadzonych we własnych systemach doskonale zdawaliśmy sobie sprawę, że do przysłowiowego Olimpu jeszcze długa droga. Cały czas jednak monitorowaliśmy rynek i o ile kuszącego drewnianymi baryłkami i złotą konfekcją Nordosta Valhalla 2 jeszcze w rękach nie mieliśmy, to już dzięki uprzejmości ekipy łódzkiego dystrybutora Audiofast zdołaliśmy na testy pozyskać przewód jeszcze bardziej intrygujący, czy też ze względu na zastosowane technologie wręcz unikalny – Synergistic Research Galileo SX Ethernet.
Skoro osiągnęliśmy stratosferę High-Endu spodziewać by się można co najmniej ręcznie rzeźbionej i bogato inkrustowanej, wyściełanej jedwabiem szkatuły. Tymczasem Synergistic Research Galileo SX Ethernet dostarczany jest końcowemu odbiorcy w eleganckim, acz dalekim od tak materiałowego, jak i stylistycznego rozpasania szaro-czarnym kartonowym pudełku, w którego centrum wklejono wycięty z szarej pianki walec pełniący rolę swoistego etui dla … sieciowego wtyku schuko i dwóch przypominających naboje modułów tuningowych. Sam przewód prezentuje się, jak na tzw. „skrętkę”, również dość zaskakująco. Pomijając bowiem solidną konfekcję Telegärtnera i opalizującą czerń zewnętrznego oplotu znajdziemy na nim, od strony źródła (tak, ten przewód jest kierunkowy) tajemniczy carbonowy cylinder, oraz dwa intrygujące „wąsy”, z których jeden zakończono miniaturowym banankiem a drugi mini-jackiem. Zaspakajając Państwa ciekawość od razu zdradzę, iż z pomocą owego „bananka” łączymy Galileo SX z uziemiającym przewodem Ground Plane (jak w ramach niniejszej recenzji), bądź opcjonalnym modułem Ground Block, co zgodnie z zapewnieniami producenta, w obu przypadkach, zapewni eliminację degradujących brzmienie ładunków elektrostatycznych gromadzących cię na powierzchni przewodów. Z kolei wtyk mini jack dedykowany jest modułom tuningowym Gold i Silver UEF, czyli autorskim układom strojącym umożliwiającym zaakcentowanie idącej w parze z ciepłem detaliczności (Silver), bądź jedwabistą gładkość oraz napowietrzenie (Gold). Natomiast wspominany cylinder to nic innego, jak filtr UEF drugiej generacji, który cytując materiały producenta „wykonano z czystego srebra, grafenu oraz dielektryków teflonowych i jedwabnych (…) bezpośrednio filtruje ekran i jest indukcyjnie związany z sygnałem, z którego eliminuje szum i pozwala informacjom na niczym niezakłócony przepływ między oboma końcami przewodu”. Jeśli zaś chodzi o same ekranowanie, to Synergistic Research jako pierwsza firma na świecie, w swym topowym modelu zastosował będący nadprzewodnikiem bez potrzeby chłodzenia … grafen a specjalne ułożenie wokół przewodników siatki ekranu UEF ochrzciła jako Matrix Shield.
Uff, po tej jakże potężnej dawce iście futurystycznych informacji od siebie jedynie dodam, iż Galileo SX jest dość sprężystym i przy tym sztywnym przewodem, w czym nieco przypomina moją wiekową, wykonaną ze srebrnych i zalanych tajemniczą miksturą drutów łączówkę USB Goldenote Firenze Silver, więc warto mieć ów fakt na uwadze planując jego aplikację. Chodzi bowiem nie tylko o zapewnienie mu odpowiedniej ilości miejsca, co również o zapobieżenie ewentualnej lewitacji spiętych nim, chodzących z reguły w wadze muszej urządzeń w stylu switchy (vide Silent Angel Bonn N8 / NuPrime Omnia SW-8) i routerów. Jednostkom bezkompromisowo podchodzącym do tych zagadnień z czystym sumieniem mogę w tym momencie polecić zainteresowanie się np. „cegłą” Thixar Eliminator a wszystkim pozostałym powszechnie dostępnymi i z powodzeniem stosowanymi przez piszącego niniejsze frazy, ciężkimi stalowo-gumowymi stoperami do drzwi.
No dobrze. Skoro już jesteśmy po dawce PR-owo marketingowych słodkości i bez potężnego zaplecza laboratoryjnego, bądź chociażby bestialskiej dewastacji przewodu, trudnych do zweryfikowania technikaliów i biorąc pod uwagę fakt, iż papier jest w stanie przyjąć praktycznie wszystko, chyba, że jakaś mikra persona uzna, iż to, co wydrukowane w trybie ASAP być powinno, takowej – opublikowanej formy wcale przybierać nie musi, a tym samym wejść w życie / nabrać mocy prawnej nie może, do nausznej części testów podchodziłem bez nie wiadomo jakich, znaczy się wygórowanych, oczekiwań. Ot przewód jak przewód a że jakieś zmiany wprowadzi, to raczej nikogo, mającego chociażby śladowe doświadczenie empiryczne, dziwić nie powinno. Nie znając przebiegu otrzymanego na testy egzemplarza, zgodnie z zaleceniami producenta wpiąłem go „sauté”, czyli bez modułów tuningowych, w system (pomiędzy zasilanego Foresterem Silent Angela Bonn N8 a Lumina U1 Mini) i zastępując nim Audiomica Laboratory Anort Consequence Ethernet, dałem czas na nieśpieszną, wynikającą z braku presji czasu, ponad 96h akomodację.
Pierwsze wrażenia? Sformułowanie „porażające” wydaje się w tym momencie zbyt autorytatywne i nieco przesadzone, nieadekwatne pod względem ładunku emocjonalnego, więc posłużę się zwrotem zdecydowanie bardziej wyważonym, jakim jest „obiecujące”. Bynajmniej nie chodzi mi w tym momencie o kurtuazyjne „ma potencjał”, po którym zazwyczaj następuje rozwadniające ewentualne pozytywy „ale …”, lecz o samą intensywność i sygnaturę zmian, jakie aplikacja Galileo SX wprowadziła. To, że było lepiej nie ulegało bowiem nawet najmniejszej dyskusji, jednak aby określić skalę poprawy musiałem dać sobie znacznie więcej czasu. A tego, jak już zdążyłem wspomnieć, miałem pod dostatkiem.
Przyczyny tego, że było lepiej należało upatrywać zarówno w nieskrępowaniu pod względem dynamicznym, jak i, a raczej przede wszystkim, informacyjnym. Słychać było bowiem właśnie przede wszystkim więcej. Wynikało to jednak nie ze zwykłego podkręcenia analityczności i wykonturowania poszczególnych dźwięków a jeśli nie wzrostu rozdzielczości, co zmniejszenia stopnia degradacji wprowadzanej przez medium dane muzyczne przesyłające. Warto bowiem mieć świadomość pewnego, wydawać by się mogło oczywistego, dogmatu. Otóż żaden przewód, abstrahując od tego w jakiej domenie działający, sam z siebie do użytecznego sygnału nic nie doda. Chociaż może inaczej – żeby być lepiej zrozumiałym. On nie odtworzy utraconych wcześniej danych, dźwięków, etc. Jedyne co może dodać to … mówiąc wprost „śmieci”, bądź zebrane z otoczenia, bądź wygenerowane w nim samym, a lwia część wysiłków konstruktorów, oczywiście w większości wytłumaczalnych przypadków, skupia się na minimalizacji zjawiska utraty, czyli de facto zachowywania dla siebie (bądź potomnych ;-) ) owych użytecznych danych. Jeśli zatem słychać więcej a zarazem lepiej, to znak, że nie tyle Galileo SX cokolwiek „dokleił i dosypał”, co nic, bądź mniej od szanownej konkurencji po drodze „zgubił” a przy tym zdołał uchronić transferowany pakiet informacji przed degradującym wpływem czynników tak wewnętrznych, jak i zewnętrznych. Doskonale było to słychać na pełnym ciszy „Lontano” Tomasz Stanko Quartet, jak i podkreślonego basową, syntetyczną składową ambientowego tła „Sounds Of Mirrors” Dhafera Youssefa. Czy to było rzeczywiście wszystko, co z ww. albumów można wycisnąć tego nie jestem w stanie autorytatywnie stwierdzić, choć śmiało mogę założyć, że … nie. Nie wykluczam bowiem, że gdzieś, kiedyś, ktoś stworzy, bądź nawet już to zrobił przewód zdolny pokazać jeszcze więcej. Jednak na tę chwilę tytułowy model Synergistic Research mogę uznać zarówno za najlepszą, jak i najbardziej transparentną a przy tym komunikatywną (chodzi tak o wolumen, jak i jakość dostarczanych informacji) łączówkę z jaką miałem przyjemność się zetknąć. Czemu o tym piszę tu a nie w podsumowaniu? Bo to kluczowa informacja i fakt. A z faktami się nie dyskutuje. Dzięki temu, już bez dyskusji mogłem przejść do stanu, w którym jeśli w głośnikach pojawiały się jakakolwiek ostrość, czy też ziarnistość, miałem 100% pewność, że nie wynikały one z obecności artefaktów powstałych na drodze transmisji a były natywnymi cechami wykorzystywanego przez muzyków instrumentarium. Proszę tylko zwrócić uwagę na partie trąbki Stańki – jak zmienia się jej brzmienie, jak przepływa przez nią powietrze i co się z nim dzieje. Ot taki mikrokosmos składający się na większą, w pełni kompletną i koherentną całość.
Kierując się nie tylko czysto atawistyczną ciekawością, lecz i wynikającą z roli recenzenta funkcją sprawozdawczą, po kilku dniach sięgnąłem po „złoty nabój”, zaaplikowałem go na dedykowanym wtyku i chciał, nie chciał, po raz wtóry musiałem uzbroić się w cierpliwość. Cierpliwość, która została sowicie wynagrodzona, lecz nie w sposób, który całkowicie zmieniłby moje postrzeganie tytułowego przewodu. Jego kluczowe cechy pozostały bowiem na swoim miejscu, jednak niemalże kosmetycznej zmianie uległa „optyka” samej prezentacji. Przykładowo Youn Sun Nah na „Same Girl” potrafiła dać czadu wydobywając ze swojego filigranowego ciałka iście zwierzęcy ryk, jednak nawet w owym ryku nie brakowało kobiecego seksapilu i zalotności. A że owa zalotność miała w sobie coś z wdzięku modliszki, to już zupełnie inna sprawa.
Po przesiadce z Golda na Silvera dźwięk uległ utwardzeniu, kontury stały się ostrzejsze a prezentacja zyskała na intensywniej zaczernionym tle, przez co nawet koncertowe nagrania w stylu „Unplugged” Erica Claptona , czy drugi krążek (ten z 5 lipca 1997 z mini-koncertu Tokyo, wydany również jako „Starkers In Tokyo”) z „Unzipped (Super Deluxe Edition)” Whitesnake (a tak po prawdzie jedynie Davida Coverdale’a na wokalu i Adriana Vandenberga na gitarze akustycznej) zabrzmiały nieco bardziej studyjnie. Nie oznacza to bynajmniej wycięcia, czy też schowania w cień publiczności, bo niezależnie od stopnia żywiołowości reakcji, doskonale ją słychać, lecz również cały czas mamy wierne oddanie kubatury sali w jakiej realizacji dokonano. Tu raczej chodzi o samo ogniskowanie ostrości, o skupienie uwagi słuchaczy na samych muzykach. Coś w stylu umiejętnego operowania światłami śledzącymi i podkreślającymi ruch sceniczny. Ponadto sygnatura blach ewoluowała z bardziej złotej w kierunku nieco chłodniejszego srebra. Wywołana różnym umaszczeniem „nabojów” autosugestia? Śmiem wątpić, gdyż to nie chodziło o niuanse w stylu muskania perkusjonaliów przez nobliwego Stonesa na „Charlie Watts Meets The Danish Radio Big Band (Live At Danish Radio Concert Hall, Copenhagen / 2010)”, lecz o pełną bezpardonowych ataków Mike’a Portnoy’a na nad wyraz imponujący zestaw „garów” prog-metalową perełkę, czyli „Psychotic Symphony” Sons Of Apollo. Tu nie ma miejsca na „chyba”, czy „wydaje się”. Po prostu dostajemy strzał w ucho i wiemy po której stronie mocy była i jaką temperaturę barwową miała dana blacha.
Najwyższa pora kończyć ten pean ku czci ekipy Synergistic Research i ich topowej łączówki Galileo SX Ethernet, bo jeszcze komuś z Państwa cukier skoczy. Jednak pomimo najszczerszych chęci i usilnych starań podczas kilkutygodniowych testów nie udało mi się przyłapać jej na jakimkolwiek, nawet najmniejszym uchybieniu, czy chociażby próbie pójścia na łatwiznę. Ot bezkompromisowa jakość i dźwiękowy absolut, choć gdybym miał się wykazać małostkowością, mógłbym gdzieś między wierszami napomknąć, że okupiony pewnymi (znacznymi?) kosztami, oraz wspominanymi wcześniej uwarunkowaniami natury ergonomicznej. A że małostkowy nie jestem, to wypada mi tylko z wielkim bólem serca ów przewód wypiąć i odesłać do dystrybutora jednocześnie wpisując na listę pobożnych życzeń odnośnie prezentów spodziewanych pod tegoroczną choinką.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence; Artoc Ultra Reference; Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Rogoz Audio 4SM
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT
Opinia 2
Prawdopodobnie większość z Was pamięta czasy, gdy świadomość ważkości okablowania i jego wpływu na finalne brzmienie zestawów audio dopiero kiełkowała. Na szczęście począwszy od sygnałowych, poprzez głośnikowe, po sieciowe, po latach sporów temat dało się nieco mniej ordynarnie – siłowo, aniżeli obecnie w polityce, przepchnąć, tylko kilku niedowiarkom w prosty sposób – empirycznie udowodnić, przez co larum samoczynnie wygasło. I gdy wydawałoby się, że po tej burzy nastąpi dłuższy czas spokoju, dla jednych nieoczekiwanie, a dla innych jako naturalna kolej rzeczy przyszedł czas na kolejną batalię, tym razem w temacie okablowania cyfrowego z przesyłającymi zera i jedynki kablami USB i LAN w roli głównej. Niestety na obecną chwilę dla wielu sprawa jest nie do przełknięcia, dlatego bój trwa. Jakie są szanse, aby go zażegnać, nie mam bladego pojęcia. Jednak tak po prawdzie to nieistotne, bowiem przezornie nie chcąc pozostać poza burtą wiedzy o nieuchronnych zmianach w dbałości o jakość sygnału cyfrowego, jedna z najnowszych odsłon łączówek ethernetowych wielkiego gracza światowego rynku będzie punktem zapalnym dzisiejszego odcinka. Oczywiście jak to u nas bywa, pojechaliśmy po przysłowiowej bandzie i dzięki przychylności łódzkiego dystrybutora Audiofast udało się nam pozyskać na testy flagowy model kabla LAN amerykańskiej marki Synergistic Research Galileo SX Ethernet. Zainteresowani? Jeśli tak, wiecie co robić.
Jeśli chodzi o technikalia, tak prawdę mówiąc, próba ich dokładnego wyartykułowania wiązałaby się z rozwodnieniem tekstu do granic rozsądku, dlatego też odsyłając po najdrobniejsze szczegóły – oczywiście zdroworozsądkowo chroniące know-how produktu – na stronę producenta, wspomnę kilka najważniejszych zagadnień. Idąc za informacjami producenta, wiemy, iż najnowsza odsłona flagowego kabla LAN SR Galileo SX Ethernet opiera się na udoskonaleniu technologii ekranowania i filtrowania przepływającego w przewodnikach sygnału z użyciem stosunkowo niedawno zaistniałego na rynku jako konstrukcyjny półprodukt, grafenu. Zastosowane w kablu filtrowanie na bazie firmowej technologii UEF realizowane jest przy pomocy niedużego karbonowego cylindra w służbie czyszczenia sygnału wykorzystującego technologiczny mariaż srebra, grafenu oraz teflonowych i jedwabnych dielektryków. Do ich kompetencji należy filtracja ekranu przewodu, a z drugiej indukcyjnie wpływają na przepływający w nim sygnał, czyszcząc go z szkodliwych szumów. Ponadto w komplecie startowym otrzymujemy dwie różne barwowo baryłki. Srebrna oferuje dźwięk szybki i zwarty, zaś złota do wspomnianych atrakcji dodaje szczyptę nasycenia i plastyki, co pozwala dobrać estetykę pracy kabla w zależności od potrzeb czy to zastanego systemu, czy upodobań klienta. Kolejnym tweak-iem poprawiającym przepływ sygnału w omawianej łączówce cyfrowej jest technologia połączenia zakończeń przewodów Ground Plane z uziemieniem lub Ground Boxem. To działanie usuwa nagromadzone na powierzchni przewodów ładunki elektryczne, przez co według zapewnień producenta i co oczywiście nie omieszkam sprawdzić, znacznie poprawia się prezentacja mikrodetali w słuchanej muzyce. Wieńcząc dzieło tak zwanego „od-szumiania” wrażliwych na zewnętrzne zakłócenia sygnałów, pochodzący zza oceanu producent, wspomniany na wstępie tego akapitu grafen zaprzągł do pracy dodatkowo jako ekranującą przewody siatkę w zewnętrznej otulinie o firmowej nazwie Matrix Shield. Cel? Poprzez zmniejszenie szumów w sygnale poprawia się muzykalność przekazu, czemu również postaram się głębiej przyjrzeć. Tak po krótce mają się sprawy techniczne. Skomplikowane? Nie? Spokojnie, to pytanie retoryczne, gdyż dla nas ważny jest efekt końcowy, który postaram się w miarę strawnie przybliżyć poniżej części.
Dla łatwiejszego zrozumienia o co w tym wszystkim chodzi, tytułowy LAN skonfrontowałem ze zwykłą, dostarczaną ze streamerem sznurówką. To było swoiste trzęsienie ziemi. Muzyka przestała być krzykliwa, siać sybilantami i odznaczać się bolesną dla ucha, pozbawioną body anoreksją. Nagle przekaz wyrównał potencjał nasycenia, dzięki czemu instrumenty i wszelkiego rodzaju wokalistyka zaczęły brzmieć nad wyraz realistycznie. Pozbyłem się nieprzyjemnego rozjaśnienia, zaś w to miejsce otrzymałem solidne pokłady namacalności. Jednak to nie było zwyczajne dociążenie muzyki, które zazwyczaj w zamian skutkuje utratą ważnych dla realnego oddania świata muzyki informacji. Nic z tych rzeczy. Dźwięk przy fenomenalnym konsensusie pomiędzy barwą, atakiem i lotnością zyskał dodatkowy pakiet witalności. Jak to możliwe? Słowo, a raczej fraza klucz, to znacznie lepsza rozdzielczość prezentacji. W stosunku do wersji startowej, testowany kabel sprawił, że w pierwszej kolejności na środku zrobiło się delikatnie ciemniej i gęściej, ale przy tym dźwięk odznaczał się większą iskrą w górze i solidniejszą podstawą w dolnych rejestrach, co suma summarum przekładało się na lepsze oddanie – czytaj bardziej rozdzielcze – niesionej muzyką energii. Jak to możliwe? Według producenta wystarczy wyczyścić dostarczany do streamera sygnał, co przywołanymi w poprzedniej części zabiegami ekranowania i filtrowania uczynił. Czy to jedyne zastosowane zabiegi? Tego nie wiem. Za to wiem, że muzyka w dobrym tego słowa znaczeniu, nagle wybuchła. Co to oznacza? Z uwagi na fakt opisywania kabla cyfrowego nie będę się rozwodził nad poszczególnymi płytami tylko wspomnę, iż twórczość rockowa oraz elektroniczna, gdy było to zamierzeniem artystów, swoją energią, bezkompromisowością ataku i wyrazistością w oddaniu poziomu decybeli podczas popisów pełnego składu, tak jak powinna, brutalnie niszczyła moje narządy słuchu, jazzowa czarowała pełnią informacji na temat zlokalizowanych na pozbawionej kresu wirtualnej scenie bytów, a wokalna, w szczególności zrealizowana w wielkich przybytkach sakralnych, bez oznak najmniejszych ograniczeń zdawała się zabierać mnie osobiście na słuchane koncerty. I co najciekawsze, nie miał znaczenia zadany na źródle poziom wzmocnienia, byłem tylko ja i nadzwyczaj realnie, czyli czytelnie i płynnie wykonywana muzyka. Dlaczego o tym wspominam? To proste. Wcześniej poziom zniekształceń był tak duży, ze już minimalne wyższe, aniżeli średnie, odkręcenie gałki Volume, z uwagi na nieodfiltrowanie szkodliwych zanieczyszczeń sygnału, powodowało słyszalne pogorszenie się dźwięku, co jeśli nawet w jakiś sposób przez moment mojemu mózgowi udawało się odfiltrować, to na dłuższą metę okazywało się męczące, by w porywach stawać się nawet nie do wytrzymania. Powiem szczerze, aż takiego spektaklu się nie spodziewałem. Owszem, zakładałem poprawę brzmienia poprzez nasycenie przekazu, jednak natychmiast w pakiecie czekałem na zazwyczaj jego lekkie uśrednienie w domenie witalności, a tutaj taki pozytywny „zonk”. To w zależności od użytego modułu tuningowego było świetne połączenie ataku, masy, barwy i detalu, co zazwyczaj zdarza się stosunkowo rzadko, a czego ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu doświadczyłem podczas tego testu, za co konstruktorom należy się zasłużony szacunek.
Nie wiem, czy mieliście okazję zderzyć się z aż tak dużymi pozytywnymi zmianami. Najczęściej poprawa jest co najwyżej wyraźna. Tymczasem w rym podejściu testowym była dramatycznie duża in plus. Muzyka nabrała masy, a mimo tego nic nie straciła na transparentności. Ba, jak wspominałem, nawet w tym aspekcie się poprawiła. Czy użycie tytułowego kabla Synergistic Research Galileo SX Ethernet sprawdzi w każdym systemie? Powiem tak. Jeśli nie – piję tutaj do porażki w stylu zbyt lekkiego dźwięku, oznaczać to będzie jedynie, że Wasz zestaw ociera się o umiejętnie skrywaną niedowagę. Jednak i w tym przypadku jeśli wiecie, o co w naszej zabawie w zaawansowane podejście do zagadnienia audio chodzi, nawet przy braku decyzji zakupowej, docenicie wykonany przez Amerykanów kawał dobrej roboty.
Jacek Pazio
System wykorzystywany w teście:
– źródło: transport CEC TL 0 3.0
– przetwornik cyfrowo/analogowy dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy Mutec REF 10 SE-120
– reclocker Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Sigma CLOCK
– Shunyata Sigma NR
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
– streamer Melco N1A/2EX
– switch Silent Angel Bonn N8
Kolumny: Dynaudio Consequence Ultimate Edition, Gryphon Trident II
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijiri „Million”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
– wkładka: MIYAJIMA MADAKE
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA
Dystrybucja: Audiofast
Cena: 14 000 PLN / 1m + 2 340 PLN za dodatkowe 0,5m
In this episode I would like to tackle two stereotypes – the first one, according to which an Ethernet cable, or patch cord, does not influence sound, and second, based on a common belief, that Poland is a mighty cable manufacturer, so the rest of the world just did forgo cabling. While the first one I will tackle in a moment, the second one seems very easy to explain. There was a lot of noise around the Valhalla 2 from Nordost lately, but for as far as I know, not only nobody from the loudest commenters, to whom nothing ever sounds, because they read that there are only zeros and ones everywhere, but even none of the reviewers could put their hands on it yet. Limiting ourselves only to the items tested by Soundrebels, from the area seemingly reserved for IT guys, we were able to test the Fidata HFLC cables, during the review of the Silent Angel Bonn N8 switch the Wireworld Chroma 8 + Starlight 8, Cardas Audio Clear Networ and on solo performance almost the full offering of the Polish company Audiomica Laboratory, starting with the top Anort Consequence through the Artoc Ultra Reference and the Arago Excellence and finished with another Polish product, also of reference caliber, the JCAT Reference LAN Cable GOLD. It looks like we have a kind of a draw in the match between Poland and the rest of the world, but the cables from Gorlice always had their dedicated texts, so de facto they move the win to their side. Taking the above into account, and deeply believing that we need balance to achieve happiness, when we had the opportunity and the Katowice based RCM allowed us to, we got our hands on another cable from a brand, that is frequently featured in our portal – Furutech Lan-8 NCF.
Already the first glance makes us believe, that our todays’ guest has no chance in remaining unnoticed. It is just nicely looking, so much so, that it steals your attention and steals the show more modest competition. At that it is not exaggeratingly fat or boasted. I even noticed, somewhat surprised, that it is the thinner Ethernet cable I dealt with lately. Its diameter does not differ much from the usual “civilian” brethren, being sold in kilometers lengths at any electronics shops. This makes it very flexible and easy to place anywhere it has to go, however due to its purple color you are tempted to put is more in sight than usual. Anyway it catches the eye and cannot be mistaken for any competitive product. It comes packaged in an esthetic, but far from byzantine splendor, cardboard box with a realistic print revealing its contents. No protective foams, cutouts or any other things protecting it from the perils of transportation besides a Velcro strip, that prevents it from unrolling.
The RJ45 (8P8C) plugs use non-magnetic copper connectors and carcass, plated with 24K gold, while the external shell is made from NCF, known from various Boosters. The cable itself fulfils the requirements for category 8, is conform with 40 Gigabit Ethernet and allows for transmission of 2000MHz signals. Digging a bit into the details of their setup, this is a typical twisted pair cable with four twisted pairs. But this is Furutech, so the silver coated copper conductors are Alpha processed. Also the whole is triple shielded – two shields from aluminum foil and third one from braided copper, onto which a layer of elastic PVC is placed. The whole is covered with a nicely looking black-purple sheath from Nylon braid, which is also nice to touch.
And the most important thing – the sound. Yes, yes, I perfectly know how TCP/IP works, but I also know, that the fact that something, at least for now, for the level of our current knowledge and technology, we cannot define or measure, does not mean, there is nothing there. Do you remember what was jitter? Also there should only be zeros and ones, so there should be no differences. And? Currently only the biggest “titans of intellect” still claim that all transports sound the same. So I dare to claim that with the transmission of data through a patch cord it is the same thing. So the question about the appearance of a “new” Ed Meitner is not “if” he will appear, but “when”.
Moving on to the point, as a point of reference I have taken the cables used most often by me, the Anort Consequence and Artoc Ultra Reference Reference working between the switch Silent Angel Bonn N8 and Lumin U1 Mini, and the mentioned switch and the I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB working as a NAS. Of course I allowed the Japanese product more than a week to fade into my system as I received it factory new – completely wrapped in foil. Only when I assumed it is enough of the burn-in, I started critical listening. And please believe me, the observed changes did not have a cosmetic, delicate effect, or oscillating on the verge of perception and auto suggestion. They were adequate to juggling with other cables in my system, being it signal, regardless of domain, loudspeaker or power.
So what did change? First of all the approach, the narration of timing, volume of the presented sounds and generally speaking their saturation. The Furutech Lan-8 NCF maybe does not have the mass and saturation like the Polish Audiomica, but it makes for it with resolution and speed of sound. It is like an audiophile version of a GTR, which, due to the above average power to mass ration, is able to come around many, much more renowned legend. This does not mean overly nervousness and search for emotion, or adrenalin where there is none, which can be tiring in the long run, but the ability of beginning and finishing the sounds immediately. So we get a very lively sound, when this is demanded by the repertoire, like “For Those that Wish to Exist” by Architects when things get very quick and aggressive, and when it is needed to get in full concentration and the so called playing with silence, like on the “Tomba Sonora” by Stemmeklang/Kristin Bolstad, the change of narration is 100% and immediate. From the mad metalcore gallopades and brain piercing riffs, the purple cable moved seamlessly to an aesthetic of darkness, concentration and the mentioned silence. Total silence, devoted from any harmful artifacts, digital „frying”, or subcutaneous nervousness and the only thing that could be felt, is the fact of moisture condensing on the walls of the catacombs.
To be sure, to verify if the “vivacity” offered by the Lan-8 NCF will not be too absorbing, I served myself three quarters of Roberta Mameli, who sings at very high notes, from the phenomenal disc “’Round M: Monteverdi Meets Jazz”. If it would not be enough, besides the pearly soprano we have here an accompanying harpsichord, and this is not an easy instrument to record or reproduce, usually sounding as if someone would be kicking off a sack with silver cutlery down the stairs. Already the opening, “Lamento della nimfa” should be a shot in the ear … and it is. But when we stop whining and searching for any sweetness were there absolutely is none, we come to the conclusion, that that this duo should sound so intensive in the high registers and things should be fine. Especially until the moment, when a saxophone enters, and its timbre and mass are very conform with reality, so there is absolutely no thinning or moving the tonal balance upwards. And that the Furutech does not want to enchant at all costs, well … if the listeners would take the motto of the manufacturer into account – “Pure transmission” – then they would not have complaints.
So if you are searching for an Ethernet cable with a variety of available lengths, acceptable pricing and true sound, then the tested one should be to your liking. It is affordable, looks splendidly (what translate into an above average WAF) and it fares well enough to not find any arguments for disconnecting it from your system.
Marcin Olszewski
System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence
– Table: Rogoz Audio 4SM
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT
Polish distributor: RCM
Manufacturer: Furutech
Prices: 580 PLN / 0,6m; 680 PLN / 1,2m; 780 PLN / 1,8m; 890 PLN / 2,5m; 1080 PLN / 3,6m
Specifications
Main conductor: 24 AWG Silver plated α (Alpha) OCC conductor
Insulation: Special Foamed PE OD.: 1.35±0.05mm, 4 Twisted Pairs
Blue/White; Orange/White; Green/White; Brown/White
Shield 1: AL foil Conductive layer to the outside
Shield 2: AL foil Double-sided conductive
Shield 3: α (Alpha) Pure copper wire (16/10/0.10) braiding layer
Jacket: UL/CL3 approved flammability grade; RoHS Compliant Flexible PVC (Black)
Sleeve: High quality nylon yarn braided (Purple/Black)
Production Lengths: 0.6M/1.2M/1.8M/2.5M/3.6M/5M and 7.5M/10M by request.
W dzisiejszym odcinku pozwolę sobie na swoiste zmierzenie się z dwoma stereotypami – pierwszym, zgodnie z którym przewody Ethernet, czyli tzw. „skrętka” nie grają i drugim, bazującym na dość powszechnym poczuciu, iż skoro Polska stała się istnym zagłębiem kablowym, to reszta świata ów segment najdelikatniej rzecz ujmując sobie odpuściła. O ile pierwszą kwestią zajmę się dosłownie za chwilę, to druga wydaje się dość prosta do wytłumaczenia. Otóż niby ostatnio było sporo szumu wokół Valhalli 2 Nordosta, ale z tego co mi wiadomo nikt z grona nie tylko krzykaczy, dla których nic nigdy nie gra, bo w „Młodym techniku” przeczytali, że są tam same zera i jedynki, lecz również i recenzentów jeszcze nie dostał w swoje ręce. Z kolei ograniczając się li tylko do naszego soundrebelsowego podwórka, do tej pory mieliśmy okazję opisać z wydawać by się mogło obszaru zarezerwowanego dla IT, przewody Fidata HFLC, przy okazji recenzji switcha Silent Angel Bon N8 Wireworld Chroma 8 + Starlight 8, Cardas Audio Clear Network a na solowych występach niemalże pełnej oferty rodzimej manufaktury Audiomica Laboratory czyli poczynając od topowego Anort Consequence, poprzez Artoc Ultra Reference, na Arago Excellence, oraz również polskiej produkcji i nie mniej wyrafinowanej proweniencji JCAT Reference LAN Cable GOLD kończąc. Niby w pojedynku na sztuki Polska vs reszta świata mamy coś na kształt remisu, jednak gorlickie przewody każdorazowo łapały się na dedykowane wyłącznie im epistoły, więc de facto szala zwycięstwa przechyla się na ich stronę. W związku z powyższym i naszą głęboką wiarą w to, że do pełni szczęścia potrzebna jest równowaga, gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja, dzięki uprzejmości katowickiego RCM-u, pozyskaliśmy przewód kolejnej, nader często goszczącej na naszych łamach marki – Furutech Lan-8 NCF.
Już pierwszy rzut oka sprawia, iż nasz dzisiejszy gość nie ma szans na pozostanie niezauważonym. Jest bowiem po prostu ładny na tyle, że łapie za oko i kradnie show skromniejszej konkurencji. Nie jest przy tym jakiś przesadnie napuszony i gruby. Ba, z pewnym zdziwieniem skonstatowałem, iż wręcz przypadł mu tytuł najcieńszego przewodu Ethernet z jakim ostatnimi czasy przyszło mi się zajmować. Jego średnica niezbyt odbiega od rozmiarówki „cywilnego” zalegającego kilometrami na sklepowych półkach rodzeństwa. Dzięki temu świetnie się go układa i da się go praktycznie wszędzie wcisnąć, choć z racji fioletowego umaszczenia aż korci, by gdzieś go nieco bardziej, aniżeli zazwyczaj wyeksponować. Grunt, że rzuca się w oczy i nie da się go pomylić z konkurencją. Do odbiorcy końcowego dociera za to w estetycznym, acz dalekim od bizantyjskiego przepychu, kartonowym pudełku z realistycznym nadrukiem zdradzającym jego zwartość. Zero ochronnych pianek, wytłoczek i innych atrakcji a przed trudami podróży dodatkowo chroni go firmowy rzep zapobiegający jego rozwijaniu.
We wtykach RJ45(8P8C) zastosowano wykonane z niemagnetycznych, pokrywanych 24K złotem miedzianych styków oraz korpusu a płaszcz zewnętrzny, to już doskonale nam znany z wszelakiej maści Boosterów multi-składnikowy NCF. Z kolei sam przewód spełnia wymogi 8 kategorii, jest zgodny z 40 Gigabit Ethernet i zapewnia przesył sygnałów do 2000 MHz. Co do bardziej szczegółowej budowy, to jak to w skrętce bywa mamy do czynienia z czterema skręconymi ze sobą parami wiązek, jednak skoro jest to Furutech, to i srebrzona miedź poddawana jest procesowi α (Alpha). Ponadto całość jest potrójnie ekranowana – dwoma ekranami z folii aluminiowej i trzecim z miedzianej plecionki, na które naciągana jest warstwa ochronna z elastycznego PVC a zewnętrzną warstwę stanowi wielce przyjemna w dotyku i miła oku czarno-purpurowa (fioletowa) koszulka z przędzy nylonowej.
No i też najważniejsze, czyli brzmienie. Tak, tak – doskonale wiem na jakiej zasadzie działa TCP/IP, jednak równie dobrze zdaję sobie sprawę, iż fakt, że czegoś, przynajmniej na chwilę obecną, na poziom wiedzy i techniki jaką dysponujemy, nie można zmierzyć/zdefiniować, wcale nie oznacza, iż owego czegoś nie ma. Pamiętacie Państwo jak to było z Jitterem? Przecież tam też miały być tylko zera i jedynki, więc nie powinno być mowy o jakichkolwiek różnicach. I co? I obecnie jedynie najwięksi „tytani intelektu” idą w zaparte, obwieszczając że wszystkie transporty grają tak samo. Śmiem zatem twierdzić, iż z transmisją danych audio po ww. skrętce jest dokładnie tak samo. Zatem pytanie o pojawienie się „nowego” Eda Meitnera nie brzmi „czy” a „kiedy”.
Przechodząc do konkretów jako punkt odniesienia przyjąłem najczęściej przez siebie używane łączówki Anort Consequence i Artoc Ultra Reference pracujące pomiędzy switchem Silent Angel Bon N8 i Luminem U1 Mini, oraz ww. switchem a pełniącym rolę NAS-a I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB. Oczywiście przez ponad tydzień dałem japońskiemu, jeszcze pachnącemu fabryką (otrzymałem jeszcze nieużywany – zafoliowany egzemplarz), gościowi spokojnie się ułożyć i dopiero, gdy uznałem, że starczy już tego dobrego wziąłem się za krytyczne odsłuchy. I proszę mi wierzyć, iż zauważane zmiany bynajmniej nie miały charakteru kosmetycznych, delikatnych, czy wręcz oscylujących na granicy percepcji i autosugestii. One były adekwatne, do żonglerki pozostałym, obecnym w moim systemie okablowaniem, czy to sygnałowym, abstrahując od domeny przez nie obsługiwanej, głośnikowym czy zasilającym.
Co zatem się zmieniło? Przede wszystkim podejście, narracja do kwestii timingu, wolumenu prezentowanych dźwięków i generalnie rzecz biorąc ich wysycenia. Otóż Furutech Lan-8 NCF może nie ma takiej masy i wysycenia jak rodzime Audiomici, ale nadrabia rozdzielczością i wartkością przekazu. Jest niczym odpowiednik audiofilskiego GTR-a, który dzięki swojemu ponadprzeciętnemu stosunkowi mocy do masy jest w stanie „objechać” niejedną, bardziej dostojną legendę. Nie oznacza to jednak zbytniej i męczącej na dłuższą metę nerwowości i szukania emocji, czy też źródeł adrenaliny, tam gdzie ich po prostu nie ma, lecz zdolność rozpoczynania i kończenia dźwięków w trybie natychmiastowym. Dostajemy zatem niezwykle żywiołowy przekaz, gdy tylko wymaga tego repertuar, vide „For Those That Wish To Exist” Architects robi się piekielnie szybko i agresywnie, a gdy konieczne jest pełne skupienie i tzw. gra ciszą, jak daleko nie szukając na „Tomba sonora” Stemmeklang/Kristin Bolstad zmiana narracji jest 100% i natychmiastowa. Z obłąkańczych metalcore’owych galopad i wwiercających się w korę mózgową wściekłych riffów fioletowa łączówka bez najmniejszych oporów przestawiała się na estetykę pełną mroku, skupienia i wspomnianej ciszy. Ciszy absolutnej, pozbawionej jakichkolwiek szkodliwych artefaktów, cyfrowego „smażenia”, czy podskórnej nerwowości a jedynym co można było wyczuć, to fakt gromadzenia się wilgoci na kamiennych murach katakumb.
Dla pewności, w celu weryfikacji, czy oferowana przez Lan-8 NCF „rześkość” na dłuższą metę nie będzie zbyt absorbująca zaserwowałem sobie cztery kwadranse z operująca na naprawdę wysokich rejestrach Robertą Mamelii, czyli fenomenalnym krążkiem „’Round M: Monteverdi Meets Jazz” . Jakby tego było mało oprócz perlistego sopranu mamy tu jeszcze akompaniament klawesynu a to nie da się ukryć niezbyt wdzięczny tak do nagrywania, jak i reprodukcji instrument brzmiący z reguły tak, jakby ktoś mniej, bądź bardziej energicznie, skopywał po betonowych schodach worek z rodowymi srebrami. Już samo otwarcie, czyli „Lamento della ninfa” powinno być przysłowiowym strzałem w ucho i … rzeczywiście jest, Jeśli jednak, zamiast kręcić nosem i szukać karmelowej słodyczy tam gdzie jej nie ma, zdamy sobie sprawę, że ów duet właśnie tak intensywnie powinien w górze pasma brzmieć, powinno już pójść z górki. Szczególnie od momentu, gdy dołącza do nich saksofon, a jego barwa i „masa” są nad wyraz zgodne z rzeczywistością, więc nie ma mowy o zbytnim odchudzeniu, czy przesunięciu równowagi tonalnej ku górze. A, że Furutech nie stara się za wszelką cenę czarować, cóż … Może jakby jego słuchacze wzięli pod uwagę motto samego producenta, czyli „Pure Transmission” nie mieliby pretensji do garbatego, że ma proste dzieci.
Jeśli zatem szukacie Państwo łączówek Ethernet o nader szerokim wachlarzu długości, przystępnej cenie i prawdziwym brzmieniu dzisiejszy bohater powinien przypaść Wam do gustu. Majątku nie kosztuje, wygląda obłędnie (vide ponadprzeciętny współczynnik WAF) i co najważniejsze sprawdza się na tyle dobre, że w większości systemów niezwykle trudno będzie Wam znaleźć argument do jego wypięcia.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R); Atlas Eos Modular 4.0 3F3U & Eos 4dd
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence; Artoc Ultra Reference; Arago Excellence
– Stolik: Rogoz Audio 4SM
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT
Dystrybucja: RCM
Ceny: 580 PLN / 0,6m; 680 PLN / 1,2m; 780 PLN / 1,8m; 890 PLN / 2,5m; 1080 PLN / 3,6m
Dane techniczne
Główny przewodnik: srebrzona miedź α (Alpha) OCC 24 AWG (19/0.12)
Izolacja: Specjalnie spieniony PE o grubości: 1.35±0.05mm,
Budowa: 4 skręcone pary – Niebieski/Biały; Pomarańczowy/Biały; Niebieski/Biały; Brązowy/Biały
Potrójne ekranowanie
Ekran 1: folia aluminiowa przewodząca na zewnątrz
Ekran 2: folia aluminiowa przewodząca dwukierunkowo
Ekran 3: plecionka (16/10/0.10) z czystej miedzi α (Alpha)
Koszulka: czarne, elastyczne PVC
Oplot zewnętrzny: Wysokiej jakości przędza nylonowa (Purple/Black)
Dostępne długości: 0.6m / 1.2 m / 1.8 m / 2.5 m / 3.6 m / 5 m; na zamówienie 7.5 m i 10 m
Może i powoli robi się z tego coś na kształt brazylijskiego tasiemca, znaczy się telenoweli, ale dziwnym zbiegiem okoliczności nie mając nawet wstępnie określonego deadline’u, zamiast w dzikim, graniczącym z amokiem, pędzie maszynowo płodzić kolejne testy dostarczonego przez gorlicką manufakturę Audiomica Laboratory okablowania, pozwalam sobie na niespieszne nimi się delektowanie. Owa nieśpieszność nie wynika jednak z wrodzonego lenistwa, które pomimo najszczerszych chęci, ze względu na permanentne obłożenie najprzeróżniejszymi aktywnościami rodzinno-zawodowo-hobbystycznymi, jest mi zupełnie obce, lecz z chęci wyeliminowania wszelkich, mogących wypaczyć mój finalny osąd czynników. Ponadto taki długotrwały „romans” z przedmiotem testu pozwala mi niejako wejść w skórę jego rzeczywistego – finalnego nabywcy, który przynajmniej z założenia ma zamiar z danym ustrojstwem współegzystować lat co najmniej kilka. Przechodzi zatem taki „ktoś” przez kolejne, dość oczywiste, fazy związku począwszy od początkowej ekscytacji, poprzez oswojenie i wzajemną akceptację, po z reguły nieuchronną rutynę, znudzenie i szeroko rozumianą tolerancję, bądź wręcz szukanie silniejszych wrażeń „gdzieś na boku”. Rozumiecie Państwo o co chodzi? O to, by możliwie wiernie odwzorować cywilne realia i niejako przedmiotem testu się znudzić, przestać niemalże zwracać na niego uwagę i z etapu chwilowej ekscytacji przejść do codziennej rutyny – li tylko chłodnej tolerancji. Skoro zatem czytacie Państwo niniejszy tekst, to znak, że nie tyle parafrazując klasyka „coś się dzieje”, co właśnie cokolwiek dziać się przestało, czyli w nasz, znaczy się tytułowych przewodów i mojej skromnej osoby, związek wkradła się szara rzeczywistość i nader skutecznie ugasiła wszelkie tlące się jeszcze iskierki jakiejkolwiek ekscytacji. W ten oto, nieco przewrotny sposób pragnę zaprosić Was na spotkanie z kolejną parą przewodów USB & Ethernet z bogatego portfolio Audiomica Laboratory, czyli należących do serii Excelence modeli Cinna i Arago.
Cinna USB, zbudowany jest z sześciu miedzianych przewodów OCC o średnicy 0,81 mm każdy i specjalnego systemu potrójnego ekranowania. Pierwszy ekran stanowi metalizowana folia o 100% pokryciu a drugi i trzeci to gęsta plecionka miedziana o 90% pokryciu. Taka budowa skutecznie eliminuje ewentualne interferencje, umożliwiając tym samym przesyłanie danych z dużą prędkością. Charakterystyczne mufy to filtry DFSS lub TFSS (opcjonalne) zamknięte w antystatycznych łącznikach (punkty akustyczne POM-C AP50TM) zapewniają doskonałą ochronę przed elektrycznymi zmianami statycznymi i eliminują powstawanie mikro-ładunków na powierzchni interkonektu. Warto również zwrócić uwagę na wykonane z mosiądzu, oraz dysponujące pozłacane styki wysokiej jakości wtyki USB A / B, których korpusy zostały nie tylko zaprojektowane, ale i wydrukowane w technologii 3D.
Arago oparto o osiem, ułożonych w pary, miedzianych przewodów OCC o czystości N6, średnicy 0,51mm i potrójnie ekranowanych, lecz w przeciwieństwie do Cinny zastosowano ekrany z folii metalizowanej, następnie z folii aluminiowej (oba o 100% pokryciu) a trzecią warstwę stanowi wielożyłowa plecionka o 70% pokryciu. Całość opracowano w oparciu o kategorię 7A z pasmem roboczym do 1300 MHz. Przewód zaterminowany został wysokiej jakości wtykami RJ45 produkcji Siemensa, oraz wyposażony w antystatyczne mufy DFSS.
Patrząc na „patriotyczne” umaszczenie obu przewodów można byłoby „zaocznie” domniemywać, iż ich biało-czerwona kolorystyka, wraz z firmowymi mufami sugerują kierunkowość. I jest to poniekąd całkiem słuszne założenie, choć nie do końca … gdyż właściwie to połowicznie. Chodzi bowiem o to, że o ile w przypadku ethernetowego Arago tak naprawdę to my sami – użytkownicy, decydujemy o jego kierunkowości, gdyż terminacja z obu jego końców jest dokładnie taka sama, to już z łączówką USB Cinna tak różowo, znaczy się szkarłatnie nie jest. Otóż ową kierunkowość narzucają stosowne wtyki USB – typu A od strony źródła i B (tzw. „drukarkowy”) od odbiornika, co samo w sobie jest całkiem logiczne i wprost wynikające z architektury połączeń, gdyby nie to, że biało-srebrny odcinek ochronnego peszla, jak i stanowiąca element graniczny mufa, chciał nie chciał lądują od strony nadajnika. Wspominam o tym z dość wydawałoby się oczywistego powodu, czyli wpływu usytuowania mufy, będącej de facto autorskim filtrem DFSS, na brzmienie łączówki a dokładnie wpływ na brzmienie systemu w jaki zostanie ona wpięta. I proszę mi wierzyć na słowo a jeszcze lepiej przekonać się własnousznie na podstawie samodzielnie dokonanych prób organoleptycznych, oczywiście z użyciem Arago, bo bynajmniej nie nakłaniam Państwa do wiwisekcji Cinny, że to wcale nie są zmiany na granicy percepcji, czy też autosugestii. O nie, po prostu usytuowanie mufy DFSS bliżej odbiornika robi dźwiękowi zdecydowanie lepiej aniżeli przeniesienie jej bliżej źródła. Słychać to przede wszystkim w domenie rozdzielczości i precyzji ogniskowania źródeł pozornych.
Dokonując nieco głębszej analizy walorów sonicznych tytułowych przewodów bardzo szybko można dojść do wniosku, że Arago i Cinna z jednej strony hołdują rodzimemu zamiłowaniu do rozmachu i nieco „amerykańskiego” podejścia do sposobu kreowania sceny i wolumenu generowanego dźwięku, jednak z drugiej strony potrafią też przemycić własne „ja”. O ile bowiem Anort i Pebble Consequence jechały po przysłowiowej bandzie i niejako podkręcały pełne słyszalne spectrum a z kolei Aura i Artoc Ultra Reference akcent stawiały na średnicy, to dzisiejsi bohaterowie skupiają się pół stopnia wyżej i rzucają nowe światło na przełom średnicy i wysokich tonów. Proszę się jednak nie martwić na zapas, gdyż „maniera” przynależącego do serii Excellence duetu wcale nie oznacza przeniesienia równowagi tonalnej w gorę, bądź zintensyfikowania ofensywności. Nic z tych rzeczy. Jako dowód polecę odsłuch nad wyraz mało audiofilskiego punk-rockowego wydawnictwa, czyli „Age Of Unreason” Bad Religion. Ostre gitarowe riffy, równie szorstki i kanciasty wokal, oraz antyestablishmentowe teksty w przypadku pojawienia się jakiejkolwiek z powyższych anomalii automatycznie spowodowałyby ciężką migrenę a tymczasem w Audiomicami w torze całość nabrała jedynie mocy i pozytywnej agresji, czyli przybrała na sile rażenia. To nie jest miłe pitu, pitu, tylko wykrzykiwane wszem i wobec pretensje zarówno do obecnej sytuacji politycznej, jak i coraz bardziej powszechnych teorii spiskowych. Również na zdecydowanie wolniejszym, lecz wcale nie lżejszym, depresyjno – stonerowym „Full Upon Her Burning Lips” Earth, gdzie do dyspozycji mamy jedynie gitarę i perkusję całość z jednej strony zachwyca potęgą a z drugiej zaskakuje przestrzennością i oddechem przekazu. Niby gitara Carlsona potrafi ukąsić a i blachy zestawu Adrienne Davies nie zawsze jedynie nieśmiało szeleszczą, ale trudno w tym momencie mówić o jakichkolwiek problemach z dociążeniem, czy też brakiem wysycenia.
Niejako na zakończenie i nieco przewrotnie – w oczywistej opozycji do powyższego repertuaru, pozwolę sobie jeszcze pochylić się nad nieco bardziej wymuskanym pod względem realizatorskim albumem, czyli „Close to Me” Susan Wong, który może nie poraża oryginalnością, w końcu wielokrotnie zawarte tamże covery słyszeliśmy, lecz pozwala docenić finezję z jaką, pomimo wyraźnego asekurantyzmu wokalistki i „bezpiecznych” aranżacji, gorlickie łączówki wnikają w tkankę nagrania. W dodatku owa swoboda wnikania udziela sę również słuchaczom, którzy wcale nie muszą ograniczać się li tylko do kontemplacji nad pierwszym planem, lecz bez najmniejszych problemów skupić swoją uwagę na wydarzeniach drugo, bądź nawet trzecioplanowych.
Należące do Excelence Series przewody Cinna i Arago mając naprawdę sporo wspólnego ze starszym rodzeństwem znalazły swój własny pomysł na brzmienie. Nie upiększając go i nie stawiając na beznamiętną analizę okazały się nad wyraz rozdzielcze, przez co w pierwszej chwili może się wydawać, iż są w stanie wykreować zdecydowanie bardziej obszerną przestrzeń aniżeli wyżej „urodzone” modele. Wystarczy jednak bezpośrednie porównanie z reprezentantami linii Consequence, bądź nawet Ultra Reference, by zrozumieć ideę towarzyszącą ich twórcy. Otóż one nie mają lepszej rozdzielczości, od wyższych modeli, lecz owa rozdzielczość w ich przypadku wybija się jedynie ponad pozostałe aspekty, które z kolei sukcesywnie są poprawiane i cyzelowane w wyższych seriach. Dlatego też idąc krok po kroku i pnąc się sukcesywnie po szczeblach portfolio Audiomica Laboratory startujemy od pewnego, wysoce satysfakcjonującego poziomu, by z każdym kolejnym stopniem dokładać do punktu wyjścia kolejne „ochy i achy” zachowując przy tym wszystko to, co na owym początku tak nam przypadło do gustu. Jednym słowem ewolucja.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini; Roon Nucleus
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³
– Kolumny: Dynaudio Contour 30
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB; Fidata HFU2
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
Producent: Audiomica Laboratory
Ceny:
Cinna Excellence USB: 500€ /0,5m; 590€ / 1m; +90€ kolejne +0,5m
Arago Excellence Ethernet: 700€ / 2m; 850€ / 3m; +150€ kolejne +1m
Opcjonalnie:
DFSS fiters: 150€
DFSS fiters + smart couplers: 250€
TFSS fiters + smart couplers: 350€
I have to confess that I waited to write this article until we published the review of the ultra-high-end Gauder Berlina RC9. Why? First of all, I wanted to show you the level of resolution we are talking about, and secondly, as a point of reference. But for what reason? To make it absolutely clear, once and for all, that each, and I mean each, element of your audio gear, whether it be a cable, an amplifier, a source or a loudspeaker, does not add anything to the sound, nor does it improve anything, but only degrades and hides information, so it reduces the amount of information going forward. And the whole game of Hi-Fi and High-End is nothing less than a game of minimizing this loss. Putting this in layman’s terms, audiophiles are not trying to achieve the best sound in their systems, but to achieve the least degradation. Madness and heresy, you say? Not really. If we take the non-amplified human voice as the master, or alternatively, the “virgin” live sound of instruments, and then take into account the complication of the recording and post-production processes and finally reproduction in our secluded rooms, then often, if I may use a culinary analogy, from a beautiful piece of Kobe meat the end user only receives a meatloaf or mince of unknown origin. And, at this moment, the question is – what do you want? A steak from the happiest, daily-massaged Wagyu cows, or, to put it more simply, meat-like products? If you are looking for the former, then I will attempt to treat you with something similarly refined, but if you prefer the latter, then I wish you a nice day and, I will confess, you should not waste your time reading further.
Returning for a moment to the Berlinas, it is all about the diamond tweeter and midrange driver used, which are characterized by such resolution and holography, that only after hearing them, do we realize how many details, nuances and reverbs escape our ears on a daily basis. You can hear more and better, and with an intensity that can even surprise a seasoned music lover. But I will immediately warn you that you cannot hear more than is recorded on the carrier, as this is physically impossible. And we are talking about the €100,000 price level here. Fortunately, audio is not an extreme sport, and if you do not feel brave enough to participate in the Scottish Celtman! (one of the most difficult triathlons), you can proceed in small steps, which still leads us to our desired summit. And talking of small steps, then the country which seems unreachable in this aspect is, of course, Japan, the country from which our tested cables came – the USB HFU2 and Ethernet HFLC under the Fidata name – a brand name from I-O Data.
There is one thing I should mention at the beginning – Fidata is not a group of Voodoo followers and shamans, living far away from civilization, mining copper, silver and other raw materials only at the full moon or during an eclipse. They are not reinventing the wheel, they are not announcing that the wood they use is not a conductor (as one cable manufacturer once claimed). Here, we are dealing with a very down-to-earth group of engineers, who are designing peripherals, including items such as external computer drives, where nothing new can be imagined; everything must work as specified in terms of data correctness and reliability. This is the reason why each cable is accompanied not only with a warranty card, but also with a report from its final test, including the exact time and date of the test. This is Swiss, er, pardon me, Japanese precision at its best.
However, this is just a minor point about the product, which presents itself modestly, but still elegant. Minimalist white boxes somewhat resembling boxes of exquisite chocolates, but instead of chocolates, inside we discover the abovementioned cables, resting on a blue velvet cloth. In addition, those cables are so common looking that we might think that they are some kind of demo cables from a pre-production run, which will be fitted into a fancy looking braid coil later on. But this is the pragmatic and clearly engineering point of view of the Japanese at work – a cotton, or any other material for that matter, sheath does not influence the measurable parameters of the cables, so there is no reason to use it. On the other hand, the confectioned plugs, used by Fidata, are true audiophile golden jewelry, and the carcasses of the USB plugs are massive aluminum cylinders, giving protection not only from vibration, but also from all kinds of “noise”, due to a slit in their sides. The Ethernet plugs are the gold plated and shielded MFP8 RJ45 connectors from Telegartner.
When we talk about a deeper vivisection, then the HFU2 is made from four bundles of seven conductors of silver coated OFC copper, where the two bundles designed to transfer data are separately shielded, and the two bundles dedicated to transferring power also has its own shield. And it has a 24 AWG diameter. The HFLC is based on four pairs of shielded conductors made from silver plated OFC copper, the whole is additionally shielded and has a diameter of 26 AWG.
But leaving aside the insides of the Japanese cables, in my experience and from common sense, I must tell you that a much more important aspect, which has an impact on the final effect, is not the usage of a certain component, raw material or circuit, but how it was applied and implemented. So how did the Fidata team handle that?
Before moving on to that part, I should just mention that the listening session was identical to that for a similar set of cables provided by Audiomica Laboratory, the Anort & Pebble Consequence, and again, similar to the Anort from Audiomica, the HFLC in the last part of the tests connected the reference CD/SACD Accuphase DP-950/DC-950 and the Avantgarde Trio supported by Short Basshorns, which were the end element of the audio setup.
Now, both Japanese cables, and regardless of the point of application, were surprisingly unanimous in doing one thing – they ensured that everything was not only audibly better, but there was also more of everything. And, additionally, this effect was absolutely comparable to the one described by me while testing the “diamond” Gauder RC9. So the increase in the amount of information came not from it being magically duplicated, but from the unclogging of an existing bottleneck. The Fidata interconnects not only worked exactly like the German speakers, but also worked like the Japanese power cord Furutech DPS-4, named “pink candy” by us. I mean the incredible proximity of the resolution offered by them to that offered on the carrier – what was really recorded there. Without guessing, interpolation, artificial enhancement and without any attempt to cover possible errors.
Do you understand what I am saying? If not, then please allow me to use a photography analogy by calling upon a technology often used, especially in product photography, called HDR (High Dynamic Range), which means enhanced dynamics, extended tonal balance of a given photo, made from multiple exposures of the same frame. This makes it possible to approximate the spectrum of visibility of the human eye. And, as in photography, this takes time, not mentioning the abilities of the photographer, as both of the Fidata cables bring the information hidden in the shadows and in the light to the fore, immediately. We plug them into the system, we play a recording we think we know by heart, so nothing should surprise us and … we are surprised. It appears that until now, we were just scratching the surface of the vast deep, without any possibility of looking down there. It is like having an opinion of snorkelling and diving based only on the experience gained in the cold and shallow Baltic sea, and then suddenly being able to swim in the much more comfortable, at least in terms of water transparency, coral reefs of the Red Sea. If you have not experienced any such thing, then please believe me if you wish, the effect is similar to experiencing the difference between tasting a black pudding and caviar served on toast.
However, the improvement, or rather we should talk about the quality jump, is not only about the amount of micro-details present in the reproduced recordings and in the precision of their imaging, but also in the attention of how the acoustics are reproduced, the space contained in the different recordings. It is enough to mention that the, beloved by me, Scandinavian reference, the minimalist “Tartini secondo natura” by the trio Sigurd Imsen, Tormod Dalen, Hans Knut Sveen, the fairytale-like “Kristin Lavransdatter” by Arild Andersen, or, to bring some balance, something much more “sunny”, “Monteverdi: A Trace of Grace” by Michel Godard. We are using a small chapel, an artificially created three dimensional sound stage, changing from piece to piece, and an old Cistercian abbey. All those recordings are completely different, but you cannot clearly decide which one is the best, and the Fidata cables do not judge , they “just” show us all of the information contained there. Now you can enjoy the decays right up to the end … the slow smooth fading of the final notes among the nooks and crannies of the ceiling, the chemistry felt between the musicians and the whole magic aura are present when all of the jigsaw pieces fit together perfectly. At the same time, please do not worry that the tested pair, or just one of those cables, will reveal the eventual masked vocal or technical shortcomings of a less refined repertoire. As I mentioned earlier, those cables absolutely do not evaluate, even less stigmatize , so you should not fear reaching for mainstream items such as “Sweetener” by Ariana Grande, as after listening you can only think philosophically why this fine performer is losing her evident talent for such recordings.
So how do the HFU2 and HFLC Fidata sound? If I respond to this question by saying that they do not – then, on the one hand, I will put you in dismay, and on the other hand, I will not be telling the truth. The truth is that, for sure, they have some kind of character, and they have a company signature, but the case is that these are the least audible wires I have ever come across. Irrespective of whether you think that this is an asset or a liability, I will leave it for you to decide. But if on the way to absolute perfection, you have chosen the way of eliminating unwanted elements that might mask the sound of the source material instead of coloring them, then please listen to the Fidata cables in your system, because I can confidently claim that you will not return them to the distributor.
Marcin Olszewski
System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Network player: Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLA; Lumin U1 Mini
– All’in’One: Naim Uniti Nova
– Digital sources selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB
– Speaker cables: Signal Projects Hydra
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips
Distributor: Moje Audio
Prices:
HFU2: 1 499 PLN/1m, 1 649 PLN/2m, 1 799 PLN/3m
HFLC: 3 799 PLN/1,5m, 4 899 PLN/3m , 11 399 PLN/10m
Powiem szczerze, że z niniejszym tekstem z premedytacją czekałem, aż na naszych łamach pojawi się recenzja ultra high-endowych Gauderów Berlina RC9. Czemu? Cóż, po pierwsze, żeby możliwie realistycznie zobrazować Państwu poziom rozdzielczości na jakim będziemy się poruszać, a po drugie jasno określić punkt odniesienia. Po co to wszystko? Po, to by wreszcie, raz na zawsze, wyraźnie powiedzieć, że każdy, ale dosłownie bez wyjątku każdy element toru audio, czyli przewód, wzmacniacz, źródło, czy kolumna, nic od siebie nie dodaje i nie poprawia, lecz jedynie degraduje i zachowuje dla siebie otrzymywane informacje, czyli tak naprawdę zubaża wolumen informacji przekazywanych dalej. A cała zabawa w Hi-Fi i High-End to nic innego, jak dążenie do możliwie jak najdalej posuniętej minimalizacji powyższych przypadłości, czyli przekładając to na możliwie lapidarny i zrozumiały dla ogółu przekaz audiofile starają się osiągnąć nie tyle jak najlepszy dźwięk w swoich systemach, co możliwie jak najmniej … zdegradowany. Szaleństwo i herezja? Niekoniecznie. Jeśli bowiem za wzorzec uznamy niezamplifikowany głos ludzki, bądź takież samo „nieskalane” brzmienie „live” instrumentów, to biorąc pod uwagę stopień skomplikowania procesu nagrywania, post-produkcji, a następnie reprodukcji w naszych samotniach, to bardzo często, posługując się kulinarną analogią, z pięknej sztuki wołowiny Kobe końcowy odbiorca otrzymuje co najwyżej mielonkę, lub pasztetową niewiadomej proweniencji. I w tym momencie pojawia się odwieczne pytanie na co mają Państwo ochotę – na steka z codziennie masowanych i podobno „najszczęśliwszych” krów Wagyu, czy nazwijmy to delikatnie wyroby mięsopodobne? Jeśli wybraliście opcję numer jeden, to już za chwilę postaram się Was czymś nad wyraz wyrafinowanym uraczyć, a jeśli nr.2 to … życzę miłego dnia i szczerze przyznam, że nie powinniście marnować czasu na lekturę moich dalszych wynurzeń.
Wracając jeszcze na chwilę do Berlin, tak naprawdę chodzi o wykorzystane w nich diamentowe przetworniki średnio i wysokotonowe, które charakteryzuje na tyle zjawiskowa rozdzielczość i holografia, że dopiero po ich usłyszeniu zaczynamy zdawać sobie sprawę ile detali, niuansów i wybrzmień nam na co dzień umyka. Słychać bowiem więcej i lepiej i to z intensywnością mogącą zaskoczyć nawet wytrawnego melomana. Od razu jednak zaznaczę, iż nie słychać więcej aniżeli zostało zapisane na dowolnym nośniku, gdyż jest to fizycznie niemożliwe. Sęk jednak w tym, że rozmawiamy o pułapie 100 k€. Całe szczęście audio to nie sporty ekstremalne i jeśli tylko nie czujemy się na siłach startować w szkockim Celtman!-ie (jeden z najtrudniejszych triathlonów) spokojnie możemy stosować w drodze na upragniony szczyt metodę małych kroków. A skoro już jesteśmy przy małych krokach, to krajem, który pod tym względem wydaje się niedościgniony jest oczywiście Japonia, skąd pochodzą nasi dzisiejsi bohaterowie, czyli przewody … USB HFU2 oraz Ethernet HFLC sygnowane przez fidatę – markę I-O Data.
Od razu na wstępie zaznaczę, że fidata to nie grupka zaszytych z dala od cywilizacji wyznawców voodoo i szamanów pozyskujących miedź, srebro i inne szlachetne kruszce jedynie przy pełni księżyca, bądź kompletnym zaćmieniu słońca. Tutaj nie ma miejsca na próbę ponownego wynalezienia koła, bądź ogłoszeniu wszem i wobec, że np. wykorzystywane przez nich drewno … się nie elektryzuje (jak to raczył był swojego czasu popełnić jeden z rodzimych wytwórców). W tym bowiem przypadku mamy do czynienia z grupą niezwykle twardo stąpających po ziemi inżynierów zajmujących się projektowaniem i produkcją peryferii, w tym dysków komputerowych, gdzie nic nikomu zdawać się nie może, tylko musi być po prostu zarówno obliczeniowo, jak i empirycznie udowodnione. Dlatego też do każdego przewodu dołączana jest nie tylko przepiękna karta gwarancyjna, lecz również raport z końcowego testu pomiarowego z dokładną datą i godziną pomiaru. Jednym słowem nie tyle szwajcarska, co japońska precyzja w najlepszym wydaniu.
To wszystko jednak drobiazgi stojące za samym produktem a ten prezentuje się nad wyraz skromnie i zarazem niezwykle elegancko. Białe, minimalistyczne pudełka przypominają nieco ekskluzywne bombonierki, lecz zamiast wyrafinowanych pralinek znajdziemy w ich wyściełanych granatowym jedwabiem (?) tytułowe przewody. W dodatku przewody na pierwszy rzut oka tak zwyczajne, że aż zaczynamy się zastanawiać, czy to nie jakieś przedprodukcyjne „demówki”, które dopiero miały trafić do odziania w jakiś fikuśny i łapiący za oko swym pstrokatym umaszczeniem peszelek. I tu właśnie widać jak na dłoni pragmatyczne i czysto inżynierskie podejście Japończyków – skoro bowiem bawełniane, bądź wykonane z jakiejś innej materii wdzianko nie wpływa na mierzalne parametry przewodów, to i sens jego stosowania jest żaden. Z drugiej jednak strony stosowana przez fidatę konfekcja to prawdziwa audiofilska, oczywiście złocona biżuteria, przy czym korpusy wtyków USB to masywne, aluminiowe walce zapobiegające nie tylko przenoszeniu wibracji, ale i dzięki biegnącej wzdłuż szczelinie … wszelakiej maści „szumów”, a w przypadku łączówki ethernetowej postawiono na złocone i zarazem ekranowane wtyki MFP8 RJ45 Telegärtner-a.
Jeśli zaś chodzi o nieco bardziej dogłębną wiwisekcję, to HFU2 zbudowany jest z czterech wiązek po siedem przewodów ze srebrzonej miedzi OFC, z czego dwie wiązki odpowiedzialne za przesył danych są odrębnie ekranowane i para bliźniaczych, dedykowanych zasilaniu również posiada własny ekran. Ma przy tym średnicę 24AWG. Z kolei HFLC oparto na czterech parach ekranowanych przewodów ze srebrzonej miedzi OFC, całość otula dodatkowy ekran i ma on średnicę 26AWG.
Mniejsza jednak co i gdzie w japońskich przewodach siedzi, gdyż zgodnie zarówno ze zdrowym rozsądkiem, jak i zdobytym przez lata doświadczeniem, nieco nieskromnie śmiem twierdzić, iż o niebo istotniejszym czynnikiem wpływającym na finalny efekt nie jest samo użycie surowca, układu, czy też nieraz kluczowego elementu, a jego odpowiednio umiejętna aplikacja. A jak z tym wyzwaniem poradziła sobie ekipa fidaty?
Zanim jednak do tej części przejdę pozwolę sobie jedynie wtrącić iż proces odsłuchowy przebierał identycznie jak w przypadku bliźniaczego duetu okablowania Audiomica Laboratory Anort & Pebble Consequence i podobnie jak Anort Audiomici, również i HFLC fidaty w końcowej fazie testów spiął referencyjny odtwarzacz CD/SACD Accuphase DP-950 / DC-950 a na końcu toru stanęły wspomagane SHORT BASSHORN-ami Avantgarde’y Trio.
Jednak oba japońskie przewody, i to niezależnie od miejsca aplikacji zaskakująco zgodnie robiły jedno – sprawiały, że wszystko nagle było słychać nie tylko lepiej, ale też i tego wszystkiego robiło się … więcej. W dodatku efekt ten był właśnie w pełni porównywalny do tego opisywanego przeze mnie przy okazji „diamentowych” Gauderów RC9. Czyli przyrost ilości informacji nie wynikał z ich cudownego rozmnożenia, lecz odetkania, udrożnienia istniejącego „wąskiego gardła”. Łączówki fidaty działały zatem dokładnie tak, jak nie tylko niemieckie kolumny, lecz również … japoński przewód zasilający Furutech DPS-4 pieszczotliwie nazywany przez nas „różową landrynką”. Chodzi bowiem o niezwykłą bliskość oferowanej przez nie rozdzielczości, do tego, co rzeczywiście znajduje się na nośniku – co zostało na nim zapisane. Bez zgadywania, interpolacji, sztucznego pompowania i prób tuszowania ewentualnych błędów.
Rozumieją Państwo co mam na myśli? Jeśli nie, to pozwolicie, że posłużę się fotograficzną analogią i odwołam się do często stosowanej, szczególnie w tzw. „produktówce” techniki HDR (High Dynamic Range), czyli zwiększania zakresu dynamiki, rozpiętości tonalnej konkretnego ujęcia, poprzez złożenie kilku ekspozycji tego samego kadru. Dzięki temu zbliżamy się do spektrum widzialności ludzkiego oka. O ile jednak w fotografii wymaga to czasu, o umiejętnościach nawet nie wspomnę, to oba przewody fidaty informacje z cieni i świateł wyciągają ad hoc. Wpinamy je w tor, włączamy nagranie, które wydawać by się mogło, że znamy na pamięć, więc nic a nic nie powinno nas w nim zaskoczyć … a jednak zaskakuje. Okazuje się bowiem, że do tej pory jedynie ślizgaliśmy się po powierzchni mętnej otchłani, bez najmniejszych szans na spojrzenie w jej głąb. To jest tak, jakbyśmy opinię o snoorkowaniu i nurkowaniu wyrobili sobie na podstawie doświadczeń w Bałtyku, bądź mazurskich jeziorach a potem zakosztowali nieporównywalnie bardziej komfortowych, pod względem przejrzystości, warunkach na rafach rozciągających się w okolicach Marsa Alam. Jeśli do tej pory nie mieliście Państwo okazji tego doświadczyć, to proszę mi wierzyć (bądź nie), ale różnica jest mniej więcej taka, jak między „naszą” kaszanką a serwowanym na grzance kawiorem.
Jednak poprawa, a raczej wypadałoby mówić o skoku jakościowym, dotyczy nie tylko ilości mikrodetali obecnych w reprodukowanych nagraniach i precyzji w ich obrazowaniu, lecz również pietyzmu oddania akustyki, przestrzeni zawartych w konkretnych realizacjach. Wystarczy bowiem wspomnieć, skądinąd ulubione przeze mnie, skandynawskie referencje, czyli minimalistyczne „TARTINI secondo natura” tria w składzie Sigurd Imsen, Tormod Dalen, Hans Knut Sveen, baśniowe „Kristin Lavransdatter” Arilda Andersena , oraz dla równowagi zdecydowanie bardziej „słoneczne” „Monteverdi – A Trace of Grace” Michela Godarda. Mamy bowiem do czynienia z niewielką kaplicą, sztucznie wykreowaną trójwymiarową, zmieniając się w zależności od utworu sceną i starym, kamiennym opactwem Cystersów. Wszystkie te realizacje diametralnie się od siebie różnią, lecz nie sposób jednoznacznie stwierdzić, która z nich jest najlepsza, a przewody fidaty nie oceniając oferują nam „jedynie” pełnię zawartych tam informacji. Wreszcie można do samego końca delektować się wybrzmieniami, powolnym, płynnym wygaszaniem wśród zakamarków sklepień ostatnich fraz nutowych, chemią wyczuwalną pomiędzy muzykami i całą tą magiczna aurą obecną, gdy wszystkie elementy muzycznej układanki perfekcyjnie do siebie pasują. Przy okazji proszę się nie obawiać, że tytułowa parka, bądź nawet pojedynczy przewód sprawią, że obnażone zostaną ewentualne nieudolnie maskowane mankamenty czy to wokalne, czy techniczne mniej wyrafinowanego repertuaru. Tak jak bowiem nadmieniłem ocenianie, a tym bardziej piętnowanie, nie leży w ich kompetencjach, więc bez większych lęków spokojnie mogą Państwo sięgnąć nawet po mainstreamowy „Sweetener” Ariany Grande i jedynie filozoficznie westchnąć czemuż to urocze dziewczę rozmienia niewątpliwy talent na drobne.
Jak zatem grają HFU2 i HFLC fidaty? Jeśli na powyższe pytanie odpowiem, że wcale to z jednej strony wprawię Państwa w konsternację a z drugiej minę się z prawdą. Prawda bowiem jest taka, że z pewnością one mają coś tam za uszami i charakteryzuje je jakaś firmowa sygnatura, lecz sęk w tym iż są to najmniej słyszalne przewody z jakimi przyszło mi mieć kontakt. Czy uznacie Państwo to za zaletę, czy wadę, to już pozostawiam w Waszej gestii. Jeśli jednak w dążeniu do upragnionego absolutu wybraliście drogę niwelowania elementów mogących źródłowy materiał degradować zamiast ich maskowania i zamalowywania, posłuchajcie we własnych systemach przewodów fidaty, bo śmiem twierdzić, że raczej już ich dystrybutorowi nie zwrócicie.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLA; Lumin U1 Mini
– All’in’One: Naim Uniti Nova
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips
Dystrybucja: Moje Audio
Ceny:
HFU2: 1 499 PLN/1m, 1 649 PLN/2m, 1 799 PLN/3m
HFLC: 3 799 PLN/1,5m, 4 899 PLN/3m , 11 399 PLN/10m
Najnowsze komentarze