Tag Archives: Farad power supplies

Opinion 1

Although once more we are focusing on the issue of power supply with, let us call it an “audiophile warp”, this time it is not the 230V variety, but a low voltage one, operating in the range of 5-24V and with a maximum power draw of 10A. If you dig in your memory, then for those more involved in the subject matter some power supplies should sound familiar, like the Polish JCAT Optimo 3 Duo, the Silent Angel Forester F1 and F2, SOtM SPS-500 and the Dutch Farad, the budget Super3 and the topline Super10, both of which are gaining more and more followers. And when we add to this group, for example, the extremely extensive offering of Keces, it should become clear that there is a lot to choose from. However, as it happens in the life of an audiophile, the head does not hurt from abundance of supply, on the contrary, because of the excess, exceeding the critical concentration of “sugar in sugar” is not a reason to be worried, but only a trigger to bring prices down and up the key parameters of products available on the market. And we are just witnessing such a move the catalog of one of the above-mentioned players, because Farad power supplies, which has already been featured on our pages twice, decided to expand its portfolio with the so-called mid-range offer, i.e. a power supply located between the basic 3 and the flagship 10 with the all-telling name Super6. Once they decided this, they followed up with manufacturing those, and thus we had to face the result of this joyful creativity of the team residing in Rhenen as part of this review, and we will put our notes below.

According to the company’s nomenclature and logic, which, as you know, does not always go hand in hand, Super6 is between its siblings in terms of size and performance. With its quite handy (215 x 290 x 52 mm W x D x H) body and fully acceptable weight (3 kg), it is therefore not as inconspicuous as the 3 (130 x 200 x 40 / 1.6 kg), and not as big as the royal 10 (260 x 320 x 70 / 7.8 kg) so that the potential buyer does not need to think too long about what they can afford / for what they have space on the shelf. The key issue, however, is the undeniable consistency of exterior design, based on slightly raw and minimalist, and thus not exaggerated, canons. We are therefore dealing with a very successful example of scaling the idea for the front known from the Super10, i.e. two interlocking planes of a massive aluminum, finally forming the outline of the letter F, in the center of which there is a blue LED informing about the operating status of the power supply. Probably due to its lower birthright, the 6 was deprived of the company’s logo, milled on the top plate, so it has to settle for only a white marking on the fascia. The side walls are made in the form of longitudinally ribbed heat sinks, which not only dissipate the heat generated in the viscera (which is practically scarce), but effectively stiffen the entire body. The back plate, on the other hand, is far from minimalism. Looking from the left, we have a trigger socket with a toggle actuator, a reset button (recommended when switching between different receivers), a four-pin, screw-on GX16-4 output socket with gold-plated pins, a ground terminal with a switch and a rhodium-plated three-pin IEC power socket from Furutech at our disposal. Attention is drawn to the lack of a mains switch, which makes it clear that once connected to the power supply, it should remain in this state permanently. This was confirmed by Mattijs de Vries himself in my correspondence, emphasizing that both the 6 and the new L2-C cable delivered with it reach their full capabilities only after about 300 hours of operation. On a side note, it is certainly worth paying attention to the inconspicuous anti-vibration feet, which instead of the usual rubber hemispheres (as in the 3) are now definitely more advanced, in the form of a carbon and maple sandwich, so they automatically relieve us of the need to look for appropriate accessories.
As you can easily guess, also in its guts, Super6 uses some of the solutions known from its siblings, which we previously reviewed on our pages, so technically it exists between them. It uses the output stage from the Super10, but in a slightly slimmed down configuration (4 regulators in parallel instead of 6, it also has a fully foiled output stage, but MKS instead of MKP). Going further, the transformer and choke are almost the same as in Super10, but they are inferior in terms of shielding by one layer, so they can boast „only” three of them – as in the Super3. On the other hand, the Super6 differs from its lower-born siblings by replacing the classic fuse with a TMCB (thermal magnetic circuit breaker), which, according to the manufacturer’s assurances, outclasses most, if not all, classic tubular fuses that have been used so far in terms of transparency. A bank of EDLC (Electric Double Layer Capacitor) supercapacitors could not be missed in a Farad, with has here a total capacity of … 8.3F (as a reminder, the 5V version of the Super3 also had 3.3F and the Super10 could boast as much as 16.7F). A little bit has also changed in the cabling attached to the power supply, because this time instead of the DC L2 Classic cable we got a newly-created, higher version of the L2-C, which is a bridge between the progenitor and the top L3-C.

Having perfectly engraved memories of the phenomenal Super10 and at the same time enjoying the benefits of the Super3 duo on a daily basis, I approached the listening session of the „mid-range” model with innate curiosity. I didn’t really know what to expect – real progress compared to the lower model, cutting coupons and basking in the fame of the flagship, or just … We don’t know what. And I will say (write?) honestly that I was not disappointed, because our today’s hero, drawing handfuls from the achievements of his siblings in some aspects, which we will discuss in a moment, chose his own, somewhat parallel path to his predecessors. However, to come to such conclusions, it needed time, a lot of time, because taken straight out of the cardboard box, not only did it not come close to the performance of the Super10, but it failed badly in a direct clash with my Super3. It played so sluggishly and without even the slightest sign of enthusiasm that at first I began to fear that the hardships of the journey had left too big of a mark on him. However, since prophylactic tapping and gentle shaking did not result in any disturbing sounds of loose components flying through the chassis, I quickly talked to Mattijs what could be the reason for the above anomalies. I didn’t have to wait too long for the answer, which was quite surprising, and it sounded something like this – „For the first 50-300 hours, it can really be … bad. Patience.” Easy to say. Fortunately, having both the Silent Angel Bonn N8 and the simultaneously tested QSA Violet & Red switches, I could play from one set without major problems, while warming up the other on the side. And so I did, from time to time having a listen, what is brewing there. And while for the first three days Farad’s sonic qualities were on a par with the more deformed Orcs clumsily gliding through the frames of „The Rings of Power”, causing anxiety with the lethargy and two-dimensionality of the scene, more or less at the end of the first „working” week, the Super6 began to slowly but gradually „pull away” from the Super3, to clearly take the lead during the weekend, and then, during the following week, reaching the finish line with complete ease and unthreatened.
But let us get to the specifics of the unit in fully warmed up stage, because then a certain native feature of the tested power supply came to life, which made it stand out. Well, it became clear that the 6, offering above-average freedom and breath, very well corresponding to the memories of the Super10, has a different opinion as to the precision of defining virtual sources and resolution. This does not mean a liking for oneiric impressionism, which operates with spots rather than separate solids, but rather preferring the communicative and interactive layer over apothecary’s accuracy in leading the contour line. Using comparisons from and references to the archetypes existing in our industry, one could consider Super6 to be a more „analogue” and „musical” faction of the Farads, and with the help of photographic analogies, one could easily attribute to it the features of a „portrait” lens slightly different, i.e. more vivid, „drawing” than a macro glass of the same focal length. Thanks to this, by making the reproduced material a bit more attractive and civilized, it charmed with the depth of colors and juiciness of the presentation, while avoiding exaggerated sweetness, or averaging smoothness of the whole sound, which can turn out to be boring in the long run. That is why even on „The Cold White Light” by Sentenced, which is as far from audiophile masters as you can get, on the one hand I could please both the ears and my guts with a truly apocalyptic momentum and dynamics characteristic of the reproduced genre, and on the other hand, I was somehow automatically relieved of the need to turn a blind ear to the not necessarily fully clean cymbals, or the not entirely resolving secondary guitar and drum parts. The imperfections I knew were there all the time and I could point them out without any problems, but it is one thing to just be there and completely another to obsessively strive for the listener’s attention. And with Super6 in the system, it was clear that much more attention should be paid to Ville Laihiala and it was him who was the spotlight on the stage, and he was the one who had the honor of using higher-class microphones. It was not yet the same level of satin quality as with the use of the wonders signed by Nordic Audio Labs, made by Martin Kantola, but everything was heading in this direction. Of course, Miika Tenkula and Sami Lopakka, masterfully sewing on their oars, did not hide in the corners, but standing half a step behind the frontman, they very effectively built the proverbial wall of sounds. And here we have a curiosity confirming the evolution of sound and salutary effects caused by burning in, because initially the above-mentioned album sounded quite two-dimensional, which did not particularly outrage or surprise me, because I was aware that this is how it usually sounds. We have the vocal in the front, and the rest is quite effectively „glued together”, creating an almost monolithic background. Meanwhile, at the end of the recommended period of accommodation, there was a kind of breakthrough, and not so much the foreground came closer, because the Dutch power supply was limited only to its suggestive saturation, but further planes drove away into the depths of the stage, making a clear separation between themselves, and thus providing it, I mean the stage, with full rights to be called three-dimensional.
I made similar observations during a few listens to the truly shamanic and Viking „Fimbulvinter” by Nytt Land, where on the one hand the evident mysticism combined with an almost „mushroom-derived” trance corresponded perfectly with the Old Norse vocal layer, natural instruments, or the sounds of nature. And the tested power supply, on the one hand, took care of the coherence and consistency of the presentation, and on the other hand, allowed to build surprisingly large planes, going far beyond not only the spacing of the speakers, but also the walls of the listening room. It was interesting, because usually the spatialization of the sound is associated with its exaggerated contouring, or shifting the tonal balance upwards, in order to give it the features of ethereal character in the simplest way possible, while our guest was able to „open” the sound while taking care of its appropriate weight and plasticity, drawing the contours of the virtual sources with a slightly thicker, stronger line than the Super3 is used to.

Inevitably, as I approach the end of the tests and gather to articulate the final conclusions, I would timidly like to draw attention to a few basic aspects. And so, there is no denying that power supply should be considered a critical and difficult to overestimate component of modern systems. There is also no denying that the differences in the sound of the power supplies themselves are evident, of which the Farad power supplies portfolio itself is the best example. And our today’s hero, Super6, additionally proves that in addition to energy well-being, you can also do some magic in the domain of musicality and coherence of the message. Therefore, if you are only striving for full transparency and uncompromising holography, you may be more on your way with Super10, but if you are primarily looking for the beauty of music in the sounds you hear, then I dare say that Super6 will more than meet your expectations. All you need to do is give it a longer moment to spread its wings and catch the wind in its sails, and you can stop worrying about whether to send it back after the tests … Because once plugged into the system, you are unlikely to evict anymore.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Vitus SCD-025mkII
– Network player: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Turntable: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet fuse
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Speaker cables: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Ethernet cables: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

It has been known for a long time that a good power supply in an advanced audio path is actually a primer of our hobby. Of course, when I talk about good electricity, I do not just talk about the main electronics, but about the full spectrum of devices that require electricity. Unfortunately, life is brutal, because when we want to achieve maximum quality from the sound of a given system, the whole presentation can be ruined even by such a trivial matter as neglecting a network switch. Yes, yes, it would seem that it is so insignificant, because it is only a component that separates the signal in the path of the streaming and is not that important. However, in practice, due to the poor quality of the electricity supplied – usually wall-wart type power supplies are included – it often turns out to be a bottleneck of a given setup. I know, because I have been through it myself and once again the product delivered for testing proves it to me. What? Marcin and I have already had the opportunity to play with the flagship – Super10. And he dealt with the 3 by himself. However, we are all aware that the top of the offering is often too burdensome for the budget of a music lover, and the beginning of the price list is often too much of a compromise, which is why the Dutch from the Farad manufactory, a company which deals with the power supply of audio components, once again provided our editorial office with the Farad Super6 power supply, which is still a novelty on the market, intended to fill the gap between the reviewed models 3 and 10.

Our hero, like his brethren, is a medium-sized, cuboidal, low and relatively not too deep, aluminum box. However, it is large enough to hide in its bowels a large toroidal power supply, a rich set of capacitors and several circuits that improve the electrical signal supplied to dedicated devices. Its front, in order to avoid excessive, usually boring visual simplicity, is a variation of two overlapping planes in the central part, topped with stair-like pattern. Due to a rather specific task, consisting only in generating good quality electricity, perfectly in the middle of the fascia, between the aforementioned stair pattern, we will find only a symbolic blue LED informing of its operation. As for the rear panel, this one is much richer in accessories and necessary connections. There are two toggle switches – Mode (with trigger support) and Float (grounding switch), a grounding terminal, a Trigger socket and, of course, the two most important current sockets, which are an IEC for 230V and a round four-pin 5V acting in my case as a power output to the Ethernet switch. The culmination of the set provided for the test is a proprietary power cable Farad L2-C – the brand offers several versions at different prices depending on the quality of the construction.

How did the tested product, designed to fill the price and quality gap in Farad’s portfolio, fare? Well, probably no one will be surprised by the fact that the way it was designed, with its sonic aspects, it shone among the previously reviewed designs. After connecting to the switch in place of a plug-in power supply, the latter first of all repaid by strengthening the body of the music listened to, and secondly, after listening to the quality of the presentation, by significantly reducing distortion. It was presented in such an interesting way, that despite the aesthetics of my system playing with a strong embedding in mass of the sound, the additional injection of filling did not turn out to be a boring gain of excessive obese sound, but a surprisingly energetic impulse. So, translating from English into Audiophile, the juicy punctuality of the music has improved, as well as its drive, and thanks to the work to eliminate distortions coming from the Ethernet network, also the resolution. Of course, the automatic feedback of such actions was the ability to listen to your favorite albums louder, with particular emphasis on aggressive genres such as rock, free jazz and electronics. Or only those? And what about music focused on intimacy? Of course, the melancholic one was also a full beneficiary of the application of the Dutch power supply. However, in its case, we derive emotions not from the number of musically presented decibels reaching our ears, but rather from the articulations of individual and all instruments together, appropriately suspended in the ether, clearly defined by an appropriately sharp line of virtual entities. In both cases, the Farad Super6 worked phenomenally, because it emphasized the strong hits with nice essentiality, in a way known only to it, and the creation of very volatile, often long-suspended notes in the space between the speakers was well defined both in the domain of sharpness of the drawing and in terms of location on the virtual stage. How did it relate to the brothers mentioned at the beginning from both sides of the price list? Well, the Super3 offered a slightly lower projection resolution, which against the background of the tested design created the music as if with slight spots – don’t worry, I deliberately exaggerate the effect to better understand the differences, while the Super10 drew all aspects of the sound to the heights of quality, which are often beyond the reach of the competition. It simply showed the world of music with reverence, both in terms of the edge of the sound, its energy, the speed of rising and fading and, of course, the freedom of filling the listening room. Therefore, as the above comparison shows, the 6 is a kind of common-sense complement to Farad’s quality offer, which allows you to expand the group of potential buyers to include people with an averagely stuffed wallet.

Where would I place the described power supply? Of course, you can apply it literally anywhere, and the only criteria for or against it may be the size of your wallet or the desire to reach the current finish line in a given section of your audio system. And do I see any contraindications for the 6? In fact, nothing comes to my mind right away. However, if I were to look for a problem by force, the only one that could take place in really extreme conditions would be the use of the Super 6 in a set that is inflated in terms of weight, i.e. too much embedded in essence and dark-sounding. The extra energy combined with a pinch of mass can come out differently. I’m not saying it’s bad. However, if something is dramatically misconfigured, even the best designs will not help. Only then should you be aware that it will be pointing the finger where you made a mistake. But as I mentioned, it is really almost an impossible case, which is proven by a good result with my already dense setup. A set in which the Super10, due to the highest technical advancement and thus high-performance operating parameters, was excellent, and the Super6 was still very good against this background. And this is probably a good testimony to the knowledge of the Dutch about the construction of devices that provide power to our toys and fully deserve the superlatives we are giving them.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
USB cable: ZenSati Silenzio
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
Accessories: Quantum Science Audio Red fuse; Synergistic Research Orange fuse; Harmonix TU 505EX MK II; Stillpoints ULTRA MINI; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END, Furutech NCF Power Vault-E
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Dynavector DV20X2H
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder: Studer A80

Distributor: Audiosource
Manufacturer: Farad power supplies
Prices
Farad Super6 (ex VAT): 1689 € + Level 2 copper Classic cable : 80€ / 0,5m; 120€ / 1m; L2-C cable : 160€ / 0,5m; 250€ / 1m

Specifications:
DC output voltage: 5V – 24V
Output connector: GX16-4
Max. output current: 6A
Capacitance: 8,3F (5V)
Max power consumption: 75W (5V)
Dimensions (W x D x H): 215 x 290 x 52 mm
Weight: 3 kg

Opinia 1

Choć po raz kolejny przyszło nam pochylić się nad kwestią zasilania o nazwijmy umownie „audiofilskim zacięciu”, to tym razem zamiast pastwić się nad ogólnodostępnymi 230V naszą uwagę zwróciła frakcja niskonapięciowa, czyli ta skierowana ku odbiornikom pracującym w granicach 5-24V i apetycie na prąd o natężeniu max.10A. Jeśli tylko sięgniecie Państwo pamięcią wstecz, to co bardziej zainteresowanym tematem jednostkom pod kopułą powinny zacząć kołatać egzystujące w owym obszarze zasilacze w stylu rodzimego JCAT OPTIMO 3 DUO, „pachnących lasem” Silent Angeli (Forester F1 i F2), SOtM SPS-500, czy też zdobywających coraz liczniejsze grono wiernych akolitów niderlandzkich Faradów – budżetowego Super3 i topowego Super10. A gdy do tego grona dorzucimy jeszcze np. nad wyraz rozbudowana ofertę Keses-a, to jasnym powinno się stać, że jest w czym wybierać. Jak to jednak w życiu audiofila bywa od przybytku głowa nie boli a wręcz przeciwnie, gdyż przesyt, przekroczenie krytycznego stężenia cukru w cukrze, czy nawet klęska urodzaju nie jest powodem do zmartwień a jedynie triggerem do normalizacji cen i śrubowania kluczowych parametrów dostępnych na rynku produktów. I właśnie stajemy się świadkami takiego zagęszczania katalogu jednego z ww. graczy, gdyż już dwukrotnie goszczący na naszych łamach Farad power supplies postanowił rozszerzyć swe portfolio o tzw. ofertę środka, czyli usytuowany pomiędzy podstawową 3-ką i flagową 10-ką zasilacz o wszystko mówiącej nazwie Super6. Skoro postanowił, to tak zrobił a z rezultatem radosnej twórczości rezydującej w Rhenen ekipy przyszło nam się w ramach niniejszej recenzji zmierzyć, z czego też spowiadamy się poniżej.

Zgodnie z firmową nomenklaturą, oraz logiką, co jak wiadomo nie zawsze idzie w parze Super6 tak pod względem gabarytów, jak i osiągów plasuje się pomiędzy swoim rodzeństwem. Ze swoim całkiem poręcznym (215 x 290 x 52 mm S x G x W) korpusem i w pełni akceptowalną wagą (3 kg) nie jest zatem tak niepozorny jak 3-ka (130 x 200 x 40 / 1,6 kg) a do dzierżącej królewskie insygnia 10-ki (260 x 320 x 70 / 7.8 kg) brakuje akurat tyle, by potencjalny nabywca nie musiał zbyt długo zastanawiać się na co może sobie pozwolić / na co ma miejsce na półce. Kluczową kwestią jest jednak niezaprzeczalna spójność projektów plastycznych bazujących na nieco surowych i minimalistycznych a tym samym nieprzesadzonych kanonach. Mamy zatem do czynienia z nader udanym przykładem przeskalowania pomysłu na front znanego z Super10, czyli zazębiających się ze sobą dwóch płaszczyzn masywnego aluminiowego frontu, finalnie tworzących obrys litery F w centrum której umieszczono błękitną diodę informująca o stanie pracy zasilacza. Zapewne z racji niższego urodzenia 6-kę pozbawiono firmowego, wyfrezowanego na płycie górnej logotypu, więc musi zadowolić się jedynie białym oznaczeniem na awersie. Ściany boczne wykonano w formie wzdłużnie użebrowanych radiatorów, które nie tyle odprowadzają generowane w trzewiach ciepło (którego jest praktycznie jak na lekarstwo), co skutecznie usztywniają całość korpusu. Z kolei ściana tylna daleka jest od minimalizmu. Do dyspozycji mamy, patrząc od lewej, gniazdo triggera z hebelkowym aktywatorem, przycisk resetu (użycie zalecane przy przepinaniu się pomiędzy różnymi odbiornikami) , czteropinowe, zakręcane gniazdo wyjściowe GX16-4 ze złoconymi pinami, zacisk uziemienia z przełącznikiem i rodowane trzybolcowe gniazdo zasilające IEC Furutecha. Uwagę zwraca brak włącznika głównego, co jasno daje do zrozumienia, że raz podłączony do prądu zasilacz w takim stanie powinien przebywać permanentnie. Potwierdził to z resztą w prowadzonej przeze mnie korespondencji sam Mattijs de Vries podkreślając, że pełnię swoich możliwości zarówno sama 6-ka jak i dostarczony wraz z nią nowy przewód L2-C osiągają dopiero po ok. 300 godzinach pracy. Z miłych akcentów warto z pewnością zwrócić uwagę na niepozorne firmowe nóżki antywibracyjne, które zamiast zwykłych gumowych półkul (jak w 3-ce) są zdecydowanie bardziej zaawansowanymi karbonowo – klonowymi sandwichami, więc niejako z automatu zwalniają nas z konieczności rozglądania się za stosownymi akcesoriami.
Jak łatwo się domyślić również i w swych trzewiach Super6 wykorzystuje niektóre rozwiązania znane z recenzowanego na naszych łamach rodzeństwa, więc i technicznie egzystuje pomiędzy nimi. Wykorzystuje bowiem pochodzący z Super10 stopień wyjściowy lecz w nieco odchudzonej konfiguracji (4 regulatory równolegle zamiast 6, ma również w pełni foliowany stopień wyjściowy, ale MKS zamiast MKP). Idąc dalej, transformator i dławik są niemalże takie same, jak w Super10, lecz ustępują im pod względem mniejszej o jedną warstw ekranowania, więc mogą pochwalić się „jedynie” trzema – jak w Super3. Z kolei Super6 od niżej urodzonego rodzeństwa odróżnia zastąpienie klasycznego bezpiecznika termicznym wyłącznikiem magnetycznym TMCB (thermal magnetic circuit breaker), który zgodnie z zapewnieniami producenta deklasuje większość, jeśli nie wszystkie, klasyczne – rurkowe bezpieczniki jakie do tej pory stosowali pod względem transparentności. Nie mogło też zabraknąć kluczowego w Faradach banku superkondensatorów EDLC (Electric Double Layer Capacitor) o łącznej pojemności … 8,3F (dla przypomnienia również 5V wersja Super3 dysponowała 3,3F a Super10 mogła pochwalić się aż 16.7F). Małe co nieco, zmieniło się również w dołączonym do zasilacza okablowaniu, gdyż tym razem zamiast przewodu DC L2 Classic otrzymaliśmy nowo powstałą, wyższą wersję L2-C stanowiącą pomost pomiędzy protoplastą a topowymi L3-C.

Mając doskonale wyryte w pamięci wspomnienia po fenomenalnym Super10 i jednocześnie korzystając na co dzień z dobrodziejstw duetu Super3-ek z wrodzoną ciekawością podszedłem do odsłuchów „średniaka”. Nie wiedziałem bowiem za bardzo czego się spodziewać – realnego progresu w stosunku do podstawkowego modelu, odcinania kuponów i pławienia się w sławie flagowca, czy też właśnie … nie wiadomo czego. I powiem (napiszę?) szczerze, że się nie zawiodłem, gdyż nasz dzisiejszy bohater czerpiąc pełnymi garściami z dorobku swego rodzeństwa w pewnych aspektach, o których dosłownie za chwilę, obrał własną, poniekąd równoległą do poprzedników drogę. Aby jednak dojść do takich wniosków potrzebował czasu, dużo czasu, gdyż wyjęty prosto z kartonu nie tylko nie zbliżał się do osiągów Super10-ki, co poległ z kretesem w bezpośrednim starciu z moją dyżurną Super3-ką. Zagrał bowiem na tyle ospale i bez nawet śladowych przejawów entuzjazmu, że początkowo zacząłem obawiać się, że trudy podróży odcisnęły na nim zbyt wyraźne piętno. Skoro jednak profilaktyczne opukiwanie i delikatne potrząsanie nie zaowocowały jakimiś niepokojącymi dźwiękami latających po trzewiach komponentów czym prędzej zagaiłem Mattijsa co może być powodem powyższych anomalii. Na odpowiedź, w dodatku dość zaskakującą, nie musiałem zbyt długo czekać i brzmiała ona mniej więcej tak – „Przez pierwsze 50-300 godzin może być naprawdę … źle. Cierpliwości.” Łatwo powiedzieć. Całe szczęście dysponując zarówno dyżurnym Silent Angelem Bonn N8, jak i równolegle testowanymi switchami QSA Violet & Red bez większych problemów mogłem grać z jednego zestawu jednocześnie wygrzewając drugi na bocznym torze. Tak też zrobiłem, co jakiś czas rzucając uchem cóż tam może nie tyle w trawie, co sieci piszczy. I o ile przez pierwsze trzy doby walory soniczne Farada iście „radiową” urodą dorównywały co bardziej zdeformowanym Orkom niezgrabnie przemykającym przez kadry „Pierścieni władzy” wywołując stany lękowe ospałością i dwuwymiarowością sceny, to mniej więcej pod koniec pierwszego „roboczego” tygodnia Super6-ka zaczęła powoli acz sukcesywnie „odjeżdżać” Super3-ce, by w trakcie weekendu wyraźnie wysunąć się na prowadzenie a następnie, w ciągu kolejnego tygodnia, niezagrożona dojechać na zupełnym luzie do mety.
Przejdźmy jednak do konkretów i w pełni wygrzanego stadium, gdyż to właśnie wtedy do głosu doszła pewna natywna cecha tytułowego zasilacza stanowiąca o jego odmienności. Otóż jasnym stało się, że 6-ka oferując ponadprzeciętną swobodę i oddech nader udanie korespondujące ze wspomnieniami Super10-ki, ma odrębne zdanie co do precyzji definiowania źródeł pozornych oraz rozdzielczości. Nie oznacza to bynajmniej upodobania do onirycznego impresjonizmu operującego raczej plamami aniżeli odrębnymi bryłami, lecz przedkładanie warstwy komunikacyjno-interakcyjnej ponad aptekarską dokładność w prowadzeniu kreski kontury kreślącej. Używając porównań z i odwołań do egzystujących w naszej branży archetypów można byłoby uznać Super6 za bardziej „analogowy” i „muzykalny” odłam Faradów a wspomagając się fotograficznymi analogiami śmiało można byłoby przypisać jej cechy „portretowego” obiektywu nieco inaczej, znaczy się bardziej plastycznie, „rysującego” od szkła macro o takiej samej ogniskowej. Dzięki czemu nieco uatrakcyjniając i cywilizując reprodukowany materiał czarowała głębią barw i soczystością przekazu jednocześnie unikając nudnej na dłuższą metę przesadnej słodyczy, czy uśredniającej całość gładkości. Dlatego też nawet na jakże dalekim od audiofilskich wzorców „The Cold White Light” Sentenced z jednej strony mogłem cieszyć tak uszy, jak i trzewia iście apokaliptycznym rozmachem i właściwą reprodukowanemu gatunkowi dynamiką a z drugiej niejako z automatu zwolniony zostałem z konieczności przymykania ucha na niekoniecznie w pełni czyste blachy, czy też nie do końca rozdzielcze drugoplanowe partie gitar i perkusji. Niby znane mi niedoskonałości cały czas tam były i bez najmniejszych problemów mogłem je wskazać, lecz co innego być a co innego obsesyjnie zabiegać o uwagę słuchacza. A z Super6 w torze jasnym było, że zdecydowanie większą atencją wypada obdarzyć Ville Laihialę i to na niego kierowane były reflektory na scenie i to jemu przypadł zaszczyt używania wyższej klasy mikrofonów. Nie był to jeszcze ten poziom atłasowości, co przy użyciu wychodzących spod rąk Martina Kantoli cudeniek sygnowanych przez Nordic Audio Labs, ale wszystko zmierzało w tym kierunku.  Oczywiście mistrzowsko szyjący na swych wiosłach Miika Tenkula i Sami Lopakka nie chowali się po kątach, lecz stojąc pół kroku za frontmanem nader skutecznie budowali przysłowiową ścianę dźwięków. I tu potwierdzająca ewolucję i zbawienne skutki wygrzewania ciekawostka, gdyż początkowo ww. album brzmiał dość dwuwymiarowo, co niespecjalnie mnie bulwersowało, czy też dziwiło, gdyż miałem świadomość, iż właśnie tak on zazwyczaj brzmi. Mamy z przodu wokal a reszta jest dość skutecznie ze sobą „sklejona” tworząc niemalże monolityczne tło. Tymczasem pod koniec zalecanego okresu akomodacji nastąpił swoisty przełom i nie tyle pierwszy plan się przybliżył, gdyż niderlandzki zasilacz ograniczył się jedynie do jego sugestywnego dosaturowania, co dalsze plany odjechały w głąb sceny dokonując pomiędzy sobą wyraźnej separacji a tym samym zapewniając jej, znaczy się scenie, pełne prawa do miana trójwymiarowej.
Podobne obserwacje poczyniłem podczas kilku odsłuchów iście szamańsko – wikińskiego „Fimbulvinter” Nytt Land gdzie z jednej strony ewidentny mistycyzm połączony z niemalże „grzybopochodną” transowością świetnie korespondował ze staronordycką warstwą wokalną, naturalnym instrumentarium, czy też odgłosami przyrody. A tytułowy zasilacz z jednej strony dbał o koherencję i spójność prezentacji a z drugiej pozwalał budować zaskakująco obszerne plany dalece wykraczające nie tylko poza rozstaw kolumn, co ściany pokoju odsłuchowego. Było to o tyle ciekawe, że zazwyczaj uprzestrzennienie dźwięku wiąże się z jego przesadną konturowością, czy też przesunięciem równowagi tonalnej ku górze, by w możliwie prosty sposób nadać jej znamion eteryczności a tymczasem nasz gość potrafił „otworzyć” dźwięk jednocześnie dbając o jego odpowiednie dociążenie i plastyczność kreśląc kontury źródeł pozornych nieco grubszą, mocniejszą kreską aniżeli ma to w zwyczaju czynić Super3.

Nieuchronnie zmierzając ku końcowi testów i zbierając się do wyartykułowania finalnych wniosków nieśmiało chciałbym zwrócić uwagę na kilka podstawowych aspektów. I tak, nie da się ukryć, że zasilanie należy uznać za krytyczną i trudną do przecenienia składową współczesnych systemów. Nie da się również ukryć, że różnice w brzmieniu samych zasilaczy są ewidentne, czego z resztą samo portfolio Farad power supplies jest najlepszym przykładem. A nasz dzisiejszy bohater, czyli Super6 dodatkowo udowadnia, że oprócz dobrostanu energetycznego jak się chce i potrafi można również nieco poczarować w domenie muzykalności i koherencji przekazu. Dlatego też jeśli tylko dążycie Państwo do pełnej transparentności i bezkompromisowej holografii, to może być wam bardziej po drodze z Super10, jeśli jednak przede wszystkim szukacie w dobiegających Waszych uszu dźwiękach piękna muzyki, to śmiem twierdzić, że Super6 spełni Wasze oczekiwania z nawiązką. Wystarczy jedynie dać mu dłuższą chwilkę na rozwinięcie skrzydeł i złapanie wiatru w żagle a kwestią ewentualnego odesłania go po testach możecie przestać zaprzątać sobie głowę … gdyż raz wpiętego w system raczej już nie wyeksmitujecie.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable; Quantum Science Audio (QSA) Violet & Red + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Nie od dziś wiadomo, że dobre zasilanie w zaawansowanym torze audio to tak naprawdę elementarz naszego hobby. Naturalnie mówiąc o dobrym prądzie nie mam na myśli jedynie głównej elektroniki, tylko pełne spektrum urządzeń z zapotrzebowaniem na energię elektryczną. Niestety życie jest brutalne, bowiem gdy chcemy osiągnąć maksimum jakości z brzmienia danego systemu, całość prezentacji może położyć nawet tak banalna sprawa, jak potraktowanie po macoszemu choćby switcha sieciowego. Tak tak, wydawałoby się, że tak nieistotny, bo jedynie rozdzielający sygnał w torze plikowym komponent nie ma aż tak wielkiego znaczenia. Jednak w praktyce z uwagi na słabą jakość dostarczanej energii elektrycznej – zwyczajowo w komplecie są zasilacze wtyczkowe – często okazuje się być wąskim gardłem danej układanki. Wiem, bo sam to przerabiałem i kolejny raz udowadnia mi to dostarczony do testu produkt. Jaki? Flagowcem – Super10 – mieliśmy już z Marcinem okazję się pobawić. Z 3-kami walczył już on sam. Jednak wszyscy zdajemy sobie sprawę, iż szczyt oferty często jest zbyt obciążający budżet melomana, zaś początek cennika nierzadko zbyt dużym kompromisem, dlatego Niderlandczycy z manufaktury Farad zajmującej się zasilaniem komponentów audio po raz kolejny własnym sumptem dostarczyli do naszej redakcji pachnący jeszcze rynkową nowością, mający wypełnić lukę pomiędzy recenzowanymi modelami 3 i 10 zasilacz Farad Super6.

Nasz bohater podobnie do swoich braci jest średniej wielkości prostopadłościenną, niewysoką i stosunkowo niezbyt głęboką, aluminiową skrzynką. Jednak na tyle obszerną, aby skryć w swych trzewiach sporej wielkości zasilacz toroidalny, bogaty zestaw kondensatorów i kilka układów poprawiających dostarczany do dedykowanych urządzeń sygnał elektryczny. Jego front w ramach uniknięcia zbytniej, zazwyczaj nudnej prostoty wizualnej jest wariacją nachodzących na siebie w centralnej części, dwóch zwieńczonych schodkami płaszczyzn. Jeśli chodzi o jego wyposażenie, z uwagi na dość mocno sprecyzowane, polegające jedynie na wygenerowaniu dobrej jakości energii elektrycznej zadanie idealnie po środku awersu, pomiędzy wspomnianymi schodkami znajdziemy symboliczną niebieską diodę informującą jego pracę. Co do tylnego panelu, ten jest znacznie bogatszy w akcesoria regulacyjne i niezbędne przyłącza. Znajdziemy na nim dwa przełączniki hebelkowych wyboru pracy – Mode (obsługa triggera) i Float (prowadzenie masy), zacisk uziemienia, gniazdo Trigerra oraz oczywiście dwa najważniejsze gniazda prądowe, jakimi są IEC dla 230V i okrągłe czteropinowe 5V jako wyjście zasilania do w moim przypadku switcha sieciowego. Zwieńczeniem dostarczonego do testu kompletu jest kabel prądowy po wygenerowaniu przez Farada model L2-C – marka w swojej ofercie ma ich kilka o zróżnicowanej cenie w zależności od jakości konstrukcji.

Jak wypadł tytułowy produkt mający wypełnić lukę cenową i jakościową w portfolio Farada? Otóż chyba nikogo nie zdziwi fakt, że tak jak został zaprojektowany, ze swoimi aspektami sonicznymi brylował pomiędzy wcześniej opiniowanymi konstrukcjami. Po podpięciu do switcha w miejsce zasilacza wtyczkowego, ten ostatni w pierwszej kolejności odwdzięczył się wzmocnieniem body słuchanej muzyki, zaś w drugiej po wsłuchaniu się w jakość prezentacji, znacznym ograniczeniem zniekształceń. To było na tyle ciekawie podane, że mimo estetyki grania mojej układanki z mocnym osadzeniem w masie, dodatkowy zastrzyk wypełnienia nie okazał się zakrawającym o nudę nabraniem nadmiernej otyłości dźwięku, tylko zaskakująco energetycznym impulsem. Czyli tłumacząc z polskiego na nasze, poprawiła się soczysta punktowość podania muzyki, naturalną koleją rzeczy jej drive, a za sprawą pracy na rzecz eliminacji zniekształceń pochodzących sieci także rozdzielczość. Oczywiście automatycznym feedbackiem takich działań była możliwość ewidentnie głośniejszego słuchania ulubionych płyt, ze szczególnym uwzględnieniem agresywnych nurtów spod znaku rocka, free jazzu i elektroniki. Czy tylko tych? A co z muzyką nastawioną na intymność? Naturalnie ta melancholijna jak najbardziej również była pełnym beneficjentem aplikacji niderlandzkiego zasilacza. Jednakże w jej przypadku emocje czerpiemy nie z ilości dobiegających do naszych uszu muzykalnie podanych decybeli, a raczej z artykulacji pojedynczych i wszystkich razem, odpowiednio zawieszonych w eterze, wyraźnie określonych odpowiednio ostrą kreską wirtualnych bytów. W obydwu przypadkach Farad Super6 sprawdzał się wręcz zjawiskowo, bowiem mocne uderzenie w sobie tylko znany sposób fajnie dopalał esencjonalnością, zaś kreowanie bardzo lotnych, często długo zawieszonych w przestrzeni między kolumnami nut dobrze definiował i w domenie ostrości rysunku i w kwestii lokalizacji na wirtualnej scenie. Jak to się miało do wspominanych na początku braci z obydwu stron cennika? Otóż Super3 oferował minimalnie mniejszą rozdzielczość projekcji, co na tle tytułowej konstrukcji kreowało muzykę jakby lekkimi plamami – spokojnie, specjalnie przerysowuję uzyskany efekt dla lepszego zrozumienia różnic, natomiast Super10 wszystkie aspekty brzmienia wyciągał na często będące poza zasięgiem konkurencji wyżyny jakości. Po prostu pokazywał świat muzyki z pietyzmem tak w kwestii krawędzi dźwięku, jego energii, szybkości narastania oraz wygaszania i naturalnie swobody wypełniania pomieszczenia odsłuchowego. Zatem jak wynika z powyższego porównania, 6-ka to jakby zdroworozsądkowe uzupełnienie jakościowej oferty Farada, które pozwala rozszerzyć grono potencjalnych nabywców o osoby ze średnio wypchanym portfelem.

Gdzie plasowałbym opisywany zasilacz? Oczywiście można zaaplikować go dosłownie wszędzie, a jedynymi kryteriami za lub przeciw może być zasobność portfela lub chęć dojścia do obecnej mety w danym wycinku swojego zestawu audio. A czy widzę jakiekolwiek przeciwwskazania dla 6-ki? Tak naprawdę z marszu nic nie przychodzi mi do głowy. Jednak gdybym miał poszukać problemu na siłę, jedyny jaki w naprawdę skrajnych warunkach mógłby mieć miejsce, to zastosowanie Super 6 w rozdmuchanym wagowo, czyli zbyt mocno osadzonym w esencjonalności i ciemno grającym zestawie. Dodatkowa energia połączona ze szczyptą masy może wypaść różnie. Nie mówię, że źle. Jednak jeśli coś jest dramatycznie źle skonfigurowane, nawet najlepsze konstrukcje nic nie pomogą. Tylko wówczas należy mieć świadomość, iż będzie to pokazanie palcem, gdzie popełniliśmy błąd. Ale jak wspominałem, to naprawdę prawie niemożliwy przypadek, co udowadnia dobry wynik z moją, już samą w sobie gęstą zbieraniną. Zbieraniną, w której Super10 z racji najwyższego zaawansowania technicznego i dzięki temu wyczynowym parametrom pracy był znakomity, a Super6 na tym tle nadal bardzo dobry. A to chyba dobrze świadczy o wiedzy Holendrów na temat konstruowania zasługujących na w pełni zasłużone superlatywy urządzeń zasilających nasze zabawki.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Audiosource
Producent: Farad power supplies
Ceny
Farad Super6: 1689 € (Netto) + przewód Level 2 copper Classic: 80€ / 0,5m; 120€ / 1m; Przewód L2-C: 160€ / 0,5m; 250€ / 1m

Dane techniczne:
Napięcie wyjściowe: 5V (dostępne 5, 9, 12, 15, 19, 24V, pozostałe na zamówienie)
Gniazdo wyjściowe: GX16-4
Max. prąd wyjściowy: 6A
Pojemność: 8,3F (5V)
Max. pobór mocy: 75W (5V)
Wymiary (S x G x W): 215 x 290 x 52 mm
Waga: 3 kg