Tag Archives: Figaro L2

Opinion 1

I would not like to come across as a fossil at this point, or at best a wrinkled, grumpy, old man, but the truth is that we have been with the AudioSolutions brand practically from the beginning of our activity. And the beginnings were quite innocent, because Lithuanian loudspeakers debuted on our pages in late autumn of … 2013 thanks to the charming Rhapsody 130 floorstanders. And then … , and then all went snug from there, because thanks to the continuity of distribution by Premium Sound from Sopot, from time to time a little something signed by Gediminas Gaidelis became a guest in our listening room. However, to tell you the truth, a kind of trigger that allowed me to consider the Vilnius manufacture as a fully mature entity, and not a company that is still searching for its own way and an idea for itself, albeit successfully, turned out to be the phenomenal Virtuoso S, and then the correctness of the above observation was confirmed by the M from the same series. It was then, somewhere in the recesses of my distorted mind, that a shy thought began to sprout, that maybe, contrary to the periodic fashions and popularity of the more famous brands, one day, in the indefinite future, it would be good to put something from the above-mentioned stable in my house for a longer time and listen to it more carefully. At this point, I am leaving aside a trifle in the form of quite affordable for the High-End, but still prohibitive for my modest capabilities, pricing, because at the moment when the Figaro XL2 came to us, straight from Munich, it became clear, that also the lower series gives a real chance for audiophile nirvana. However, we had to wait a while for the further development of events and we probably would still be waiting, if it were not for a very favorable coincidence of logistical nature, in which the team of the above-mentioned Sopot showroom, packing after the Audio Video Show, ran out of space for the … AudioSolutions Figaro L2. And since we were around, we quickly decided to extend a helping hand or even a pair of hands. And this is how the L2s landed at my place and thus gave me a chance for long-term tests.

As the name suggests, this time we are dealing with the second installment of Figaro, which hit the market last year, five years after the premiere of its predecessors in 2018. However, apart from the nuances of a nomenclature, the evolutionary differences can be seen even with the naked eye. Not only did the L2s become more beautiful – the fronts and front sides of the side walls are finally not matte-black, but more importantly the battery of the drivers used has undergone some serious modifications. The D’Appolito system, supported by a duo of 233 mm paper bass cones, based on a pair of 152 mm midrange drivers and a 25 mm dome tweeter working in a small tube, was abandoned in favor of a single 183 mm midrange speaker placed above a 19 mm silk Mini-Horn tweeter and a pair of 233 mm ER (Extra Rigid) bass speakers with a hard paper diaphragm, known from the previous version, although supposedly thoroughly redesigned. Out of purely chronicler’s duty, I will also mention that the source of the above-mentioned drivers is the Danish SB Acoustics, which manufactures them according to individual specifications as provided by the Lithuanians, and that the speakers are equipped with twin WBT NextGen terminals. Two bass reflex ports, with significant diameter, are placed slightly above the speaker sockets. In addition, the plinth was slightly expanded by adding beams that widen the spike spacing, so the speakers gained stability; something what may not have been so crucial even with the title L, but with the 171 cm XLM2 and almost two-meter (191.8 cm) XLs, it clearly is. There is also no denying that L2s are just… big floorstanding speakers. And this is by no means an optical illusion resulting from their application in a too small room (to clarify, my room is 24 m²), but a fully tangible and verifiable fact, because at least when it comes to width (336 mm) and, above all, depth (581 mm), we have exactly the same as in … XL2, which, with a reduction in height from 1918 mm to 1240 mm, resulted in a slightly less destructive, but still problematic weight of 75 kg/piece. And here a small digression, because a significant share in the final weight of the speakers is already known from the higher Virtuoso series, being the Cabinet-In-a-Cabinet system, i.e. de facto two cabinets – a light and rigid inner one and a heavy outer one acting as a mass damper, connected together with a thin layer of polyurethane.
And as for the appearance as such, I dare say that the company’s configurator, available at MY.AUDIOSOLUTIONS.LT, deserves a separate paragraph, allowing not only a detailed personalization of your dream speakers, but also an extremely realistic visualization of the effects of your joyful creativity and, as it were, a calculation of the amount we will be asked to pay at the checkout. Nothing special? Well, let me have a different opinion here, because at a time when the optimization of costs is becoming more and more widespread, the aftermath of which is a most far-reaching unification, and thus the limitation of the available options of a given product, a relatively small manufacture, which in fact is AudioSolutions, goes against the tide and even encourages its customers to artistic creativity. Madness? Not at all. Just another proof that we are dealing with a thoroughly high-end product, and therefore somehow tailor-made, where the overriding goal is the full satisfaction of the end user. On the other hand, in the case of not veneered but lacquered cabinets, and this is the kind of finish offered by the Lithuanians as part of the Figaro line, it is much easier to implement from the technological point of view, especially since distributors usually have demo units, and if someone decides to buy a given model, the speakers intended for them are put on the production line after placing an order. Therefore, people who are not particularly fond of „mass production” that excludes individualism and uniqueness finally do not have to wait for limited, special releases, as is the case with B&W, for example, but create such a unique incarnation practically without getting up from their armchairs. Just with a cup of aromatic espresso and alone / in the company of household members interested in the subject, literally with a few clicks create a version that perfectly fits your own tastes and your home. Can you ask for anything more? Theoretically not, although … The German Canton has an app that visualizes selected speakers in a given interior, which is also extremely helpful when making final decisions. Coming back to the topic, the pair delivered (left after AVS) boasted a truly phenomenal Midnight Gold paint with Antique Bronze inserts and „troweled” (3D Relief) rear parts of the side walls. And from what is not visible to the naked eye, the whole thing was wired with „supreme” class cables. For those interested, the full cheat sheet is available at this link.
When it comes to a bit more detailed anatomy, the L2 are three-way designs that can boast a high, 92 dB sensitivity and 4 Ω impedance, which gives a chance for their successful marriage not only with powerful solid-state „welders”, but also with slightly less impressive tube amplifiers. The cross-over frequency is set to 400 and 4000 Hz, and the manufacturer solemnly assures that the titular beauties can handle the 24-25,000 Hz band, so the lowest frequencies should not be missing.

And how do these promises relate to the prose of everyday life and hard editorial ploughing, when instead of a background to occasional and more or less obliging meetings, they played several hours a day, acting as “loudspeakers on duty”? Well, initially, due to their difficult to ignore dimensions and at the same time not very impressive burn-in period, I had, it would seem, fully justified concerns as to whether they would „fit” and whether they would not „flood” the bass. Meanwhile, after just a few days of accommodation, the AudioSolutions Figaro L2 felt so comfortable in my humble room, that I seriously began to wonder if the phrase „at home” would not be appropriate. Not only did they practically disappear from the stage, like thoroughbred monitors, each time the 300W Vitus Audio RI-101 MkII integrated was turned on, but they were also characterized by surprising freedom and refinement, both in terms of the volume of reproduced sounds and the construction of the stage hosting them. As if that was not enough, this stage was not pushed towards the listeners, but created from the line of the speakers into the depths, and so suggestively, that the presence of the wall behind the speakers ceased to have any meaning, because the musicians occupied the last rows far behind it.
As you can easily guess, I started to look for similarities in their sound to the almost their twins, the Virtuoso M, at least in terms of drivers, overall height and layout, to finally consider them a very interesting alternative to another speaker … the XL2. The idea for music they represent is based on freedom and not on forcible proving to everybody their own uniqueness and professional character. However, as you could guess, there is significantly more bass than with the Dynaudio Contour 30, although it does not overwhelm and does not try to play the first fiddle as was the case with the 60s, which somehow had a small clue in the name as to the optimal size of the room in which to place them. And which I would not even try to put in my 24 meters. Meanwhile, the L2s not only fit comfortably, but also showed their truly infrasonic potential only when such frequencies were present in the source material. That is why „Dance, No One’s Watching”  by Ezra Collective is full of pulsating rhythm that does not allow you to sit still, and at the same time nothing rumbles or hums like at a club dance party of drum’n’bass lovers. However, if someone expects such a sonic massage, then from the disturbing bumps that open „Blade Runner 2049” to the electronic psytrance madness served by Infected Mushroom on „Head of NASA and the 2 Amish Boys”, the titular floorstanders will provide it with an intensity and power that many subwoofers could envy. It is worth adding at this point, that AudioSolutions may not so much avoid conventional „crunchiness” and excessive contouring, but rather accentuate the fleshiness of textures and draw the contours of the shapes with a clear and decisive, but not over-sharpened line. Reaching for a drawing analogy, they use 3-4H pencils without feeling much need for further hardening and thinning of the edges, which makes us deal with extremely natural, and not pseudo-audiophile-exaggerated imaging. The difference on paper may be small, but personally I prefer a slightly less sharp view from the veranda of a mountain hut, than a crystalline image of a big-screen TV with a myriad of enhancers activated, as well as simple and filling Italian dishes rather than exquisite molecular „jelly beans” or French inventions barely smeared with sauce.
The same is true of the realism of the presentation of great symphonic ensembles, as a result of not needing to re-scale it – from the romantic „Orchestral Works” by Gabríel Ólafs and Reykjavík Orkestra to the nearly six-hour marathon „The Symphonies: A Beethoven Journey” performed by the Verbier Festival Chamber Orchestra under the baton of Gábor Takács-Nagy and stadium concerts, including „Metallica Through The Never” where we are somehow automatically absorbed by the enthusiastic and shouting at the top of our voices crowd of fans who are in a real frenzy (I highly recommend the cannonade on „One”).
To tell the truth, there is no need to write about the midrange, because it is as good as it can be from a decent paper cone, i.e. deliciously organic and saturated enough to make the men nervously glance in the direction of their partners during the reproduction of female vocals, and the fair sex performs similar procedures during the male parts. Interestingly, for the above treatments, you do not have to use referentially recorded „heroines” and heart-softening lovers, but commercial productions like „Am I Not Your Girl?” by Sinéad O’Connor, or „The Forest Is The Path” by Snow Patrol are sufficient.
The treble also deserves a few sentences, which to be honest I was a bit afraid of. Why? Well, a bit of stereotypes, a bit of habits and a bit of anxiety whether such small, I mean only 19mm tweeters, will be able to keep up with the rest of the dramatically larger membranes. And if not, will they try to mask any possible performance limitations? Meanwhile, the tweeters used by the Gediminas ruthlessly dealt with the 28 mm Esotar² from Dynaudio, making it clear that size does not always matter. While maintaining a pleasant sweetness and at the same time enriching it with a solid injection of resolution, AudioSolutions offered truly holographic precision and palpability of crystal clear treble, without even a trace of glassiness, not to mention graininess. Let me warn you right away, that this is not yet the level to which the phenomenal Canton Reference GS Edition soared, but the direction in which both designs are going is most in line, which to my ear sounds like a pretty good compliment and recommendation for AudioSolution. However, in order for this collection of my purely subjective observations and conclusions not to resemble an overly sweet greeting card, as if in an act of despair, and really wanting to pick on something, I reached for the last resort, namely a double album with… solo harpsichord – „Jean Baptiste Loeillet – Six Suits for the Harpsicord” performed by Maria Banasiewicz – Bryła, and please imagine that even on such a repertoire, usually sounding as if someone was throwing silver cutlery onto stone stairs, I never managed to catch the L2s on irritating hardening or offensiveness. It was similar on the still warm and fragrant „The Reclamation of I” by Imminence, where Eddie Berg, screaming as if skinned alive, lavishly embellished the metalcore cacophony with parts of… Violins. And although there was plenty of offensiveness here, its presence was not only fully justified, but also 100% consistent with both the intention of the artists and the recording, and the Lithuanian speakers, not afraid of operating in this extreme environment, showed the work of destruction in all its glory, reaching the limits of endurance of both the Swedish band and the listeners.

Well, it’s high time for a concise and possibly unambiguous summary. The only problem is that a human being, and therefore supposedly also me, although there are those who have some doubts about it, is a creature that gets used to good things surprisingly quickly. And the AudioSolutions Figaro L2 are good, damn good. They sound good at low volume levels, during evening and night sessions, and when loud, when I know that there are no neighbors, at least those with whom we (still) like each other, I can turn up the volume to almost concert levels of decibels. They are not afraid of both the baroque actions of Jordi Savall and the metal Armageddon of Nergal and similar antichrists. As if that would not be enough, they are able to sound with a several-hundred-watt solid-state and a single digit watt tube, and they do not really care about the proximity of the rear wall, which somehow gives them a few points advantage over the competition from the very beginning, at least in the eyes of the lady of the house. Therefore, since for the last two months, when they stayed at my home, by strange coincidence I have become close to them, my wife stopped complaining that they are much deeper than the slender Danish speakers, I mean the Dynaudio, and my rebellious offspring, usually barricading himself in his solitude, somehow keeps us company during evening movie screenings more often than before, and adding to this the fact that that somehow I don’t really feel strong enough to drag these 75 kg speakers to the car again, I feel in my bones that you will see them more than once or twice in my photos and in the editorial footer …

Marcin Olszewski

Opinion 2

As the title suggests, in this episode we will once again take a closer look at the speakers of a very well-known, at least to us, Lithuanian manufacturer. Importantly, the manufacturer has always paid the maximum level of effort to ensure that the designs brought to life defend themselves from the price/quality perspective, which is important for the buyer. Where do such conclusions come from? Well, I assure you, the thesis I have presented is not a duplication of marketing claims of the manufacturer, or behind-the-scenes stories of the brand’s principal, but a conclusion from many tests similar to today’s. And to be clear, from test to test, they are clearly becoming much better. This is such a strong trend, that during the last test I expressed the opinion, that the current products from AudioSolutions have dumping prices, compared to their global competition. Yes, yes, many brands ask much more for what you get with the Lithuanian loudspeakers. Is it in every case? Well, today we have a chance to verify it, because thanks to the Sopot-based distributor Premium Sound, the AudioSolutions Figaro L2 floorstanding speaker sets, which sounded interestingly during the last Audio Video Show, arrived for the test. Therefore, all those interested in whether the previous meetings were only a positive, but accidental occurrence, or will this one maintain the status of a good price-quality ratio, I invite you to read the text below.

The titular Lithuanians are medium-sized (just over 1.2 m), but they boast a solid weight (75 kg), floorstanding speakers. How is it possible that they achieve such a weight result with such a size? Naturally, this is the aftermath of the duplication of cabinets used by the designer for years now. What does it mean? The idea is actually quite simple and is based on the flexible integration of the internal and external structure holding the drivers, what minimizes the harmful resonances. The result of this action is a vertical strip visible on the side walls, hiding the connection between the front and back of the external enclosure of the loudspeakers. And when we count the weight of both boxes with the elastic binder between them, plus the weight of a large number of speakers, it suddenly turns out that the seemingly slender speakers have a lot of weight as a remedy for the occurrence of unwanted mechanical distortions. But these are not the only measures to make the speakers sound phenomenal. Another is the placement of all the drivers – one tweeter, a midrange above it, and two bass speakers below – in a kind of waveguides that cause a slight amplification of the given frequencies. This is a common procedure and if done well, it works nicely. The next step in obtaining a good, controlled sound in the area of bass is to place the speakers not on soft feet, but screwed into slightly spaced aluminum feet, adjustable spikes and appropriate washers. To conclude the list of activities for the quality of sound, I am also obliged to mention, that after the aforementioned purely mechanical ideas, the final sound of the L2 is tuned by two bass-reflex ports oriented in the upper part of the back plate. When it comes to the set of connections that allows our speakers to be powered with a signal, a double set of WBT terminals can be found right next to the bottom of the case. And when it would seem that this is the end of the efforts put into meeting the needs of the target customer, this could not be further from the truth. Namely, it is about the external finish. Well, the designer was aware that in addition to providing the listener with good sound, it was necessary to take care of the looks, so he finished the test version with a beautiful, pearl-shimmering, glitter gold at the front and the frontal parts of the sides of the cabinet, and a motif of shiny, black scales on the rest of the case. Of course, this has its price consequences, but I assure you, the photos do not give it enough credit, but every zloty or euro spent on such finish is fully justified, because we pay for a work of applied art worthy of the „Made in Italy” tag. Looking at the section of the Figaro L2 technicalities, most important for the potential amplification, it turns out that they are not particularly difficult to drive, as they can boast an sensitivity of 92db at a load of 4 Ohm. Also, when it comes to the available finishes, the test one was the most expensive of all, but, do not worry, there are equally interesting, but much less costly versions, which you can easily find on the manufacturer’s and distributor’s website.

What do I think about the way music is presented by the tested AudioSolutions? First of all, slightly ahead of the final conclusions, I once again state that for even the most demanding music lover, this is a rare opportunity in the current times when most manufacturers are just chasing money. Already during this year’s Audio Show, playing with electronics completely unknown to me and in a dramatically acoustically difficult room, they showed that they can create an excellent musical spectacle – in my report I described this system on the occasion of the presentation of original album project by Bartłomiej Oleś. Therefore, when the proposal was made to check how they perform in controlled conditions, I was more than curious whether the exhibitor at PGE Narodowy was just extremely lucky, or whether the speakers really present the highest level of sound quality. So how do they fare on our battlegrounds? Well, in my opinion, very good. First of all – they sounded with great freedom, which is the way I like it, without the effect of forcibly embellishing the world of music in a place where the artist did not force it, which is often the bane of even the best constructions. Secondly – they showed that they can go low with a strong, controlled, vibrating bass, which avoids any coloration. Thirdly – they offered a midrange well embedded in timbre and essentiality. Fourthly – the whole thing was embellished with brilliant (something like a spark emphasizing the appropriate expressiveness of a given phrase), but avoiding overinterpretation. And fifthly – easily similar to the best bookshelf speakers, they built the depth of the virtual stage. Everything was so well balanced that the visualized world of music not only stole my soul without restrictions – I wrote that also on the occasion of testing the bigger sisters of the L2 (XL2), that in the event of parting with the Gauders I currently own, I could live with this kind of sound without any problems. Without any stretching of the facts, they showed the best features of every kind of creativity, from rock, through sacred music, to electronics. Naturally, this is due to the components of the final sound mentioned above, which allowed for the recreation of even the most acrobatic musical passages.
Let’s take for example the first Christmas production by Jordi Savall, „Marc-Antoine Charpentier: Baroque Christmas”, which is now also available in streaming. In this production, you don’t need bass descending to Hades, but a suitably ethereal, and at the same time skillfully colorful presentation of these sacred notations, something that was easily achieved thanks to the articulated features of the speakers. I heard not only beautiful phrases of the female vocalize, but also appropriately spiced up with the saturation of the instruments, as well as the aura of the large cubature surrounding the artists. The music flowed, and I could easily follow both the resounding melodic line and the emotional vocal line with a pleasant duplication of some sequences by the ubiquitous echo. In one word, maybe in a few words, it was not only a spiritual, but also an audiophile feast.
To test different sonic stimuli I used a really demanding presentation of high energy, signal rise rate and resolution, in the form of the material of the Infected Mushroom formation „Head of NASA and the 2 Amish Boys”. This is madness in its purest form. And the whole difficulty is not to cause an unspecified earthquake, but to show the rumblings that initiate it by separating fast, dense and energetic pulses. Any problems with maintaining the rhythm or the lack of contour of individual sounds would doom the whole presentation to failure, in the style of one tiring magma, because it spreads boringly on the floor. Meanwhile, the speakers, thanks to the low reach and bass control showed that even if you are not a fan of similar musical genres, they can draw you in for a few minutes spent with pleasure with a given material. I sometimes like to put such a repertoire to the test, which is why it was not the only album of this type. However, what the tested speakers showed, allows me to assume that many of you would also have a big smile approving their capabilities. In this case, unlike the previous material, I made a successful attempt to induce my heart arrhythmia. And since I have a very healthy heart, I classify the presentation as one of the model ones.

To whom would I dedicate the speakers described today? One thing is certain, they will not suit the eulogists of putting saturation above all else. Painting the world of music with the transgression of good taste – don’t worry, we are talking about absolute values – is not in their nature. They will rather try to show it as it is. Of course, with a margin for corrections with wiring and cooperating electronics, but always with good timing, weight and freedom, which means that apart from the fans of the BBC radio sound school, I do not see the slightest contraindication for anyone. These are also so evenly playing speakers, that if something does not „pop” between you and them, colloquially speaking, it will only be the result of minor differences in views as to the final vision of creating a virtual performance, and not a general quality problem. And if you like the sound, thanks to the beautiful finish provided by the manufacturer, there is also the option of placing a work of art at your home. A cliché, because loudspeakers are supposed to sound well, not look well? Please, don’t make me laugh.

Jacek Pazio

System used in this test:
– CD/DAC: Vitus SCD-025mkII + 2 x Quantum Science Audio (QSA) Blue fuse
– Network player: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Turntable: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet fuse
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Speaker cables: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Switch: Quantum Science Audio (QSA) Red + Silent Angel S28 + Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Ethernet cables: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Polish distributor: Premium Sound
Manufacturer: AudioSolutions
Price: 55 900 PLN (pair) basic config.; 75 600 PLN (pair) reviewed ver.

Specifications
– Sensitivity: 92 dB @ 2.83V 1m
– Suggested amp power: 20-500 W
– Nominal impedance: 4Ω
– Crossover frequency: 400 Hz; 4000 Hz
– Frequency response (in-room environment): 24-25000 Hz
– Drivers: 19mm silk dome tweeter, 18.3cm ER paper cone mid, two 23.3cm ER paper cone bass
– Dimensions (H x W x D): 1240mm x 336mm x 581mm
– Weight: 75 kg each

Opinia 1

Nie chciałbym wyjść w tym momencie na jakąś skamielinę, bądź w najlepszym razie na pomarszczonego tetryka, ale prawda jest taka a nie inna i z marką AudioSolutions jesteśmy za pan brat praktycznie od początku naszej działalności. A początki były całkiem niewinne, gdyż litewskie kolumny debiutowały na naszych łamach późną jesienią … 2013 r. za sprawą uroczych podłogówek Rhapsody 130. A potem … , a potem już poszło z górki, bowiem dzięki ciągłości dystrybucji prowadzonej przez sopocki Premium Sound co jakiś czas sygnowane przez Gediminasa Gaidelisa małe co nieco u nas gościło. Jednak prawdę powiedziawszy swoistym triggerem pozwalającym uznać mi wileńską manufakturę za byt w pełni dojrzały a nie udanie, bo udanie, lecz nadal szukający własnej drogi i pomysłu na siebie okazały się zjawiskowe Virtuoso S a następnie słuszność powyższych obserwacji potwierdzające, pochodzące z tej samej serii oczko wyższe eM-ki. To właśnie wtedy, gdzieś w zakamarkach mojego spaczonego umysłu, zaczęła kiełkować nieśmiała myśl, że może wbrew okresowym modom i popularności co bardziej znanych marek kiedyś, w bliżej nieokreślonej przyszłości, dobrze by było coś z ww. stajni u siebie na dłużej postawić i uważniej się temu czemuś przysłuchać. Pomijam w tym momencie drobiazg w postaci dość przystępnych jak na High-End, acz nadal jak na moje skromne możliwości niestety zaporowych cen, gdyż w momencie, gdy prosto z Monachium przyjechały do nas strzeliste Figaro XL2 jasnym stało się, że również i niższa seria daje realne szanse na audiofilską nirwanę. Na dalszy rozwój wypadków trzeba było jednak chwilę poczekać i pewnie nadal byśmy czekali, gdyby nie wielce nam sprzyjający zbieg okoliczności natury logistycznej w ramach którego pakującej się po Audio Video Show ekipie ww. sopockiego salonu zabrakło miejsca na prezentowane w trakcie wystawy … AudioSolutions Figaro L2. A, że cytując klasyka akurat „przechodziliśmy z tragarzami” postanowiliśmy wyciągnąć pomocną dłoń a nawet parę dłoni. I tym oto sposobem L2-ki wylądowały u mnie a tym samym dały szanse na długodystansowe testy.

Jak sama nazwa wskazuje tym razem mamy do czynienia z drugą odsłoną Figaro, która trafiła na rynek w zeszłym roku, czyli po pięciu latach od premiery swych protoplastek w 2018. Jednak pomijając niuanse natury nomenklaturowej różnice ewolucyjne widać nawet gołym okiem. Nie dość, że L2-ki wypiękniały – fronty i przednie połacie ścian bocznych wreszcie nie są matowo-czarne, to poważnym modyfikacjom poddano baterię wykorzystywanych przetworników. Zrezygnowano bowiem ze wspomaganego duetem 233 mm papierowych basowców, opartego na parze 152 mm średniotonowców i pracującej w niewielkiej tubce 25mm kopułce wysokotonowej układu D’Appolito na rzecz ograniczonego do pojedynczego 183mm średniotonowca umieszczonego nad 19mm jedwabnym tweeterem Mini-Horn i znaną z poprzedniej wersji, acz podobno gruntownie przeprojektowaną, parą 233 mm basowców ER (Extra Rigid) z twardą papierową membraną. Z czysto kronikarskiego obowiązku wspomnę jeszcze o źródle pochodzenia ww. drajwerów którym jest duńskie SB Acoustics wykonujące je wg. indywidualnej litewskiej specyfikacji, oraz o obecności podwójnych terminali WBT NextGen. Dwa solidnej średnicy ujścia kanałów bas refleks umieszczono nieco nad gniazdami głośnikowymi. Ponadto nieco rozbudowano cokół dodając poszerzające rozstaw kolców belki, wiec kolumny zyskały na stabilności, co może nawet przy tytułowych L-kach nie było tak kluczowe, lecz już przy 171 cm XLM2 i niemalże dwumetrowych (191,8cm) XL-kach ewidentnie działa na ich korzyść. Nie da się również ukryć, iż L2-ki są po prostu … potężnymi podłogówkami. I nie jest to bynajmniej złudzenie optyczne wynikające z ich aplikacji w nazbyt małym pomieszczeniu (gwoli wyjaśnienia mój pokój ma 24 m²) a w pełni namacalny i weryfikowalny fakt, albowiem przynajmniej jeśli chodzi o szerokość (336 mm) i przede wszystkim głębokość (581 mm) to mamy dokładnie to samo, co w … XL2, co przy redukcji wzrostu z 1918mm do 1240 mm zaowocowało nieco mniej destruktywną, acz nadal problematyczną dla pleców użytkownika wagą 75 kg/szt. I tu od razu mała dygresja, gdyż znaczący udział w finalnej wadze kolumn ma znany już m.in. z wyższej serii Virtuoso system Cabinet-In-a-Cabinet, czyli de facto dwóch obudów – lekkiej i sztywnej wewnętrznej oraz pełniącej rolę tłumika masowego ciężkiej zewnętrznej, połączonych ze sobą cienką warstwą poliuretanu.
A co do wyglądu jako takiego, to śmiem twierdzić, że na osobny akapit zasługuje odpowiedzialny za niego firmowy, dostępny pod adresem MY.AUDIOSOLUTIONS.LT, konfigurator umożliwiający nie tylko szczegółową personalizację wymarzonych kolumn, co również nad wyraz realistyczną wizualizację efektów naszej radosnej twórczości i niejako przy okazji kalkulację kwoty o jakiej uiszczenie zostaniemy poproszeni przy kasie. Nic specjalnego? Cóż, pozwolę sobie na odmienne zdanie, bowiem w czasach, gdy optymalizacja kosztów własnych zatacza coraz szersze kręgi, czego pokłosiem jest możliwie daleko posunięta unifikacja, a tym samym ograniczenie dostępnych opcji danego wyrobu, stosunkowo niewielka manufaktura, którą de facto jest AudioSolutions idzie pod prąd i wręcz zachęca swoją klientelę do artystycznej kreatywności. Szaleństwo? Bynajmniej. Po prostu kolejny dowód na to, że mamy do czynienia z produktem na wskroś high-endowym, a więc niejako szytym na miarę, gdzie nadrzędnym celem jest pełna satysfakcja odbiorcy końcowego. Z drugiej strony – przy obudowach nie fornirowanych lecz lakierowanych, a właśnie takie wykończenia w ramach linii Figaro oferują Litwini, od strony technologicznej jest to znacznie łatwiejsze do wdrożenia, tym bardziej, że dystrybutorzy zazwyczaj dysponują egzemplarzami demonstracyjnymi a jeśli ktoś na dany model się decyduje to i tak przeznaczone dla niego kolumny trafiają na taśmę produkcyjną dopiero po złożeniu zamówienia. Dlatego też osoby niespecjalnie przepadające za wykluczającą indywidualizm i unikalność „masówką” wreszcie nie muszą czekać na limitowane, specjalne wypusty, jak ma to miejsce np. w B&W, lecz stworzyć takową unikalną inkarnację praktycznie nie wstając z fotela. Ot z filiżanką aromatycznego espresso i samotnie / w towarzystwie zainteresowanych tematem domowników, dosłownie kilkoma kliknięciami stworzyć wersję idealnie wpasowującą się we własne gusta i posiadane lokum. Czy można chcieć czegoś więcej? Teoretycznie nie, choć … niemiecki Canton ma apkę wizualizującą wybrane kolumny w danym wnętrzu, co też jest szalenie pomocne przy podejmowaniu finalnych decyzji. Wracając jednak do tematu dostarczona (pozostawiona po AVS) parka pyszniła się iście zjawiskowym lakierem Midnight Gold ze wstawkami Antique Bronze i „zacieranymi” (3D Relief ) tylnymi skrzydłami ścian bocznych. A z tego, czego gołym okiem nie widać całość okablowano przewodami klasy „supreme”. Dla zainteresowanych pełna ściąga dostępna jest pod niniejszym linkiem .
Jeśli chodzi o nieco bardziej szczegółową anatomię, to L2-ki są konstrukcjami trójdrożnymi mogącymi pochwalić się wysoką, 92 dB skutecznością i 4 Ω impedancją, co daje szanse na ich udany mariaż nie tylko z potężnymi tranzystorowymi „spawarkami”, lecz i nieco mniej imponującymi mocą lampowcami. Podział pasma ustawiono na 400 i 4000 Hz a producent solennie zapewnia, że tytułowe ślicznotki potrafią obsłużyć pasmo 24–25 000 Hz, więc najniższych składowych nie powinno zabraknąć.

A jak owe obietnice mają się do prozy dnia codziennego i ciężkiej redakcyjnej orki, kiedy to zamiast tła do okazjonalnych i mniej, bądź bardziej zobowiązujących spotkań grały po kilkanaście godzin na dobę pełniąc rolę dyżurnych kolumn? Cóż, początkowo, z racji ich trudnych do pominięcia gabarytów i zarazem niezbyt imponującego przebiegu miałem, wydawać by się mogło, że w pełni uzasadnione obawy co do tego czy mówiąc ogólnie „się zmieszczą” i czy przypadkiem nie „zaleją” basem. Tymczasem, raptem po kilku dniach akomodacji AudioSolutions Figaro L2 poczuły się w moich skromnych progach na tyle swobodnie, że poważnie zacząłem się zastanawiać, czy zwrot „jak u siebie w domu” nie byłby na miejscu. Nie dość bowiem, że przy każdym włączeniu 300W integry Vitus Audio RI-101 MkII wzorem rasowych monitorów praktycznie znikały ze sceny, to jeszcze cechowała je zaskakująca swoboda i wyrafinowanie tak pod względem wolumenu reprodukowanych dźwięków, jak i budowy sceny je goszczącej. Jakby tego było mało owa scena nie była wypychana w kierunku słuchaczy a kreowana od linii kolumn w głąb i to na tyle sugestywnie, że obecność ściany za kolumnami przestawała mieć jakiekolwiek znaczenie, gdyż i tak i tak muzycy ostatnie rzędy zajmowali daleko za nią.
Jak łatwo się domyślić niejako z automatu zacząłem w ich brzmieniu doszukiwać się podobieństw do niemalże bliźniaczych wzrostem i układem drajwerów eM-ek Virtuoso, by finalnie uznać je za wielce ciekawą alternatywę dla siostrzanych … XL2-ek. Reprezentowany przez nie pomysł na muzykę opiera się bowiem na swobodzie i niewymuszeniu a nie siłowym udowadnianiu wszem i wobec własnej wyjątkowości i wyczynowego charakteru. Oczywiście basu jest znacząco więcej niż z Dynaudio Contour 30, choć nie zawłaszcza i nie stara się grać pierwszych skrzypiec jak miało to miejsce w przypadku 60-ek, które niejako w nazwie mały zaszytą wskazówkę co do optymalnego metrażu w jakim warto je umieścić. I których nawet bym nie próbował do swoich 24 metrów wstawiać. Tymczasem L2-ki nie tylko wygodnie się umościły, co o drzemiącym w nich iście infradźwiękowym potencjale dawały znać jedynie wtedy, gdy takowe częstotliwości obecne były w materiale źródłowym. Dlatego też „Dance, No One’s Watching” Ezra Collective aż kipi od pulsującego rytmu niepozwalającego spokojnie usiedzieć w miejscu a jednocześnie nic nie dudni i nie buczy jak na klubowej potańcówce miłośników drum’n’bass-u. Jeśli jednak ktoś takowego dźwiękowego masażu oczekuje, to począwszy od niepokojących tąpnięć otwierających „Blade Runner 2049” po elektroniczne psytrance’owe szaleństwo serwowane przez Infected Mushroom na „Head of NASA and the 2 Amish Boys” tytułowe podłogówki mu zapewnią w intensywności i mocy jakiej niejeden subwoofer mógłby im pozazdrościć. Warto w tym momencie jedynie dodać, że Audiosolutions może nie tyle stronią od umownej „chrupkości” i nadmiernej konturowości, co raczej akcentują mięsistość faktur i kreślą kontury brył wyraźną i zdecydowaną, acz nieprzeostrzoną kreską. Ot, sięgając po rysunkową analogię używają ołówków 3-4H nie czując większej potrzeby dalszego utwardzania i pocieniania krawędzi, przez co mamy do czynienia z niezwykle naturalnym a nie pseudo-audiofilsko przerysowanym obrazowaniem. Różnica na papierze może niewielka, ale osobiście wolę może i nieco mniej ostry widok rozpościerający się z werandy jakiejś górskiej chatki aniżeli krystaliczny obraz wielkoekranowego telewizora z uaktywnionym bezlikiem polepszaczy, podobnie jak proste i syte włoskie dania od wykwintnych molekularnych „żelków”, czy ledwo maźniętych sosem francuskich wynalazków.
Podobnie jest z wynikającym z braku konieczności przeskalowywania realizmem prezentacji wielkich składów symfonicznych – od romantycznego „Orchestral Works” Gabríela Ólafsa i Reykjavík Orkestra po blisko sześciogodzinny maraton „The Symphonies: A Beethoven Journey” w wykonaniu Verbier Festival Chamber Orchestra pod batutą Gábora Takács-Nagy i stadionowych koncertów, w tym „Metallica Through The Never” gdzie niejako z automatu jesteśmy wchłaniani przez rozentuzjazmowany i drący się w niebogłosy tłum będących w prawdziwym amoku fanów (gorąco polecam kanonadę na „One”) .
Prawdę powiedziawszy o średnicy nie ma co pisać, bo jest taka, jaka tylko może być z porządnego „papierzaka”, czyli wybornie organiczna i wysycona na tyle, żeby przy reprodukcji damskich wokali panowie nerwowo zerkali w kierunku swych partnerek a przy partiach męskich podobne zabiegi uskuteczniała płeć piękna. Co ciekawe do powyższych zabiegów wcale nie trzeba posiłkować się referencyjnie zdjętymi „heroinami” i rozmiękczającymi niewieście serca amantami, lecz w zupełności wystarczą komercyjne realizacje w stylu „Am I Not Your Girl?” Sinéad O’Connor, czy „The Forest Is The Path” Snow Patrol.
Na kilka zdań zasługuje również góra pasma, której prawdę powiedziawszy nieco się obawiałem. Powód? Cóż, po trosze nieco stereotypów, nieco przyzwyczajeń i pewien niepokój, czy takie maluchy, znaczy się raptem 19mm tweetery podołają w nadążaniu za resztą dramatycznie większych membran. A jeśli nie, to czy ewentualnych ograniczeń wydolnościowych nie będą próbowały jakoś maskować. A tymczasem użyte przez Gedyminasa wysokotonówki nad wyraz bezpardonowo rozprawiły się z 28 mm Esotar²-ami Dynaudio, jasno dając do zrozumienia, że nie zawsze rozmiar ma znaczenie. Zachowując przyjemną uszom słodycz i zarazem wzbogacając ją o solidny zastrzyk rozdzielczości AudioSolutions oferują iście holograficzną precyzję i namacalność krystalicznie czystych sopranów bez nawet śladowych ilości szklistości o ziarnistości nawet nie wspominając. Od razu uprzedzę, że jeszcze nie jest to poziom na jaki wzbiły się fenomenalne Cantony Reference GS Edition, ale kierunek w którym podążają obie konstrukcje jest jak najbardziej zgodny, co jak na moje ucho brzmi niczym całkiem niezły komplement i rekomendacja dla AudioSolution. Żeby jednak niniejszy zbiór moich czysto subiektywnych obserwacji i wniosków nie przypominał przesłodzonej laurki niejako w akcie rozpaczy i naprawdę chcąc się do czegoś przyczepić sięgnąłem po ostateczność a dokładnie dwupłytowy album z … klawesynem solo – „Jean Baptiste Loeillet – Six Suits for the Harpsicord” w wykonaniu Marii Banasiewicz – Bryły, no i proszę sobie wyobrazić, że nawet na takim, zazwyczaj brzmiącym jakby ktoś srebrne sztućce bo kamiennych schodach zrzucał, repertuarze ani razu nie udało mi się przyłapać L2-ek na irytującym utwardzeniu, czy ofensywności. Podobnie było na jeszcze ciepłym i pachnącym tłocznią „The Reclamation of I”  Imminence, gdzie drący się jakby żywcem obdzierany ze skóry Eddie Berg metalcore’ową kakofonię suto okraszał partiami … skrzypiec. I choć ofensywności było tu pod dostatkiem, to jej obecność była nie tylko w pełni uzasadniona, co w 100% zgodna tak z zamysłem artystów jak i nagraniem a litewskie kolumny nie bojąc się operowania w tym jakże ekstremalnym środowisku w pełnej krasie ukazały dzieło zniszczenia raz za razem docierając do granic wytrzymałości tak szwedzkiej formacji, jak i słuchaczy.

No to najwyższa pora na jakieś zwięzłe i możliwie jednoznaczne podsumowanie. Tylko problem w tym, że człowiek, a więc podobno i ja, choć są tacy, co mają do tego pewne wątpliwości, to taka istota, która zaskakująco szybko przyzwyczaja się do dobrego. A AudioSolutions Figaro L2 są dobre, cholernie dobre. Dobrze grają i cicho, podczas wieczorno-nocnych nasiadówek i głośno, kiedy wiedząc, że nie ma sąsiadów, przynajmniej tych, z którymi (jeszcze) się lubimy, mogę podkręcić głośność do niemalże koncertowych dawek decybeli. Nie boją się zarówno barokowych poczynań Jordi Savalla, jak i metalowego Armagedonu w wydaniu Nergala i jemu podobnych antychrystów. Jakby tego było mało są w stanie zagrać z kilkusetwatowym tranzystorem i kilkunastowatową lampą, no i niespecjalnie przejmują się bliskością tylnej ściany, co niejako już na starcie daje im kilka punktów przewagi nad konkurencją, przynajmniej w oczach Gromowładnej. Dlatego też, skoro przez ostatnie dwa miesiące bytności w moich skromnych progach dziwnym zbiegiem okoliczności się z nimi zżyłem, Małżonka przestała marudzić, że są o wiele głębsze od smukłych Dunek, znaczy się Dynek a i zbuntowana, zazwyczaj barykadująca się w swej samotni progenitura jakoś częściej dotrzymuje nam towarzystwa podczas wieczornych seansów filmowych, oraz dodając do tego fakt, iż jakoś niespecjalnie czuję się na siłach po raz kolejny taszczyć te 75 kg panny do samochodu, coś czuję w kościach, że jeszcze nie raz i nie dwa zobaczycie je Państwo na moich zdjęciach i w redakcyjnej stopce …

Marcin Olszewski

Opinia 2

Jak wynika z tytułu, w tym odcinku kolejny raz pod lupę weźmiemy kolumny bardzo dobrze znanego nam litewskiego producenta. Co istotne, producenta od zawsze przykładającego maksymalny poziom starań, aby powołane do życia konstrukcje broniły się w istotnym dla nabywcy rankingu cena / jakość. Skąd takie wnioski? Otóż zapewniam, wygłoszona przeze mnie teza nie jest marketingowym powieleniem kuluarowych opowieści mocodawcy brandu, tylko wnioskiem z wielu podobnych do dzisiejszego testowych starć. I żeby było jasne, z testu na test ewidentnie znacznie lepiej wypadających w ocenie. To jest na tyle mocny trend, że bodajże ostatnim razem wyraziłem opinię, iż obecne pomysły spod znaku AudioSolutions na tle światowej konkurencji wycenione są wręcz dumpingowo. Tak tak, za to co oferują, w wielu znamienitych markach trzeba zapłacić znacznie więcej. Czy w każdym przypadku? Cóż, dziś mamy szansę, aby to zweryfikować, gdyż dzięki sopockiemu dystrybutorowi Premium Sound na test dotarły ciekawie grające podczas ostatniego Audio Video Show podłogowe zespoły głośnikowe AudioSolutions Figaro L2. Zatem wszystkich zainteresowanych, czy wcześniejsze spotkania były jedynie pozytywnym wypadkiem przy pracy i czy niniejsze utrzyma status dobrej relacji ceny do jakości zapraszam do lektury poniższego tekstu.

Tytułowe Litwinki to co prawda średniej wielkości (nieco ponad 1.2 m), za to mogące pochwalić się solidną wagą (75 kg) kolumny podłogowe. Jak to możliwe, że przy takim rozmiarze osiągają taki wynik wagowy? Naturalnie to pokłosie od lat stosowanego przez konstruktora dublowania obudów. Co to znaczy? Pomysł jest prosty i zbawiennie minimalizując szkodliwe rezonanse opiewa na elastyczne scalenie wewnętrznej i zewnętrznej konstrukcji dzierżącej przetworniki. Efektem takiego działania jest widoczna na bocznych ściankach pionowa listwa skrywająca połączenie awersu z rewersem wierzchniego poszycia kolumny. I gdy policzymy wagę obydwu skrzynek wraz z elastycznym spoiwem pomiędzy nimi, plus ciężar sporej ilości głośników, nagle okazuje się, że pozornie smukłe panny w pozytywnym znaczeniu grzeszą sporą wagą jako remedium na występowanie niechcianych zniekształceń mechanicznych. Ale to nie jedyne zabiegi mające sprawić, że kolumny grają zjawiskowo. Kolejnym jest umieszczenie wszystkich przetworników – jeden gwizdek, nad nim średniak, a pod nim dwa basowce – w pewnego rodzaju powodujących lekkie wzmocnienie działania danych częstotliwości falowodach. To częsty zabieg i dobrze zrealizowany fajnie się sprawdza. Następnym krokiem w uzyskaniu dobrego, kontrolowanego w domenie projekcji basu brzmienia jest posadowienie kolumn nie na miękkich stopach, tylko wkręcanych w lekko rozstawione na boki aluminiowych łapach, regulowanych kolcach i stosownych podkładkach. Wieńcząc listę działań na rzecz jakości grania jestem zobligowany również nadmienić, iż po wspomnianych czysto mechanicznych pomysłach finalne brzmienie L2-ek stroją zorientowane w górnej części rewersu dwa porty bass-refleks. Jeśli chodzi o pozwalający zasilić nasze bohaterki sygnałem zestaw przyłączy, ten w lekkim zagłębieniu podwójny set zacisków WBT znajdziemy tuż przy dolnej części obudowy. I gdy wydawałoby się, że to koniec realizacji potrzeb docelowego klienta, każdy tak myślący jest w wielkim błędzie. Chodzi mianowicie o wykończenie naszych bohaterek. Otóż konstruktor zdawał sobie sprawę, że oprócz zapewnienia słuchaczowi dobrej fonii, należy zadbać o poprawność wizji i wersję testową wykończył pięknym, bo perłowo mieniącym się, brokatowym złotem frontu i przedniej części bocznych parceli obudowy oraz również połyskującym, jednak tym razem motywem czarnych łusek reszty skrzynki. Oczywiście ma to swoje konsekwencje cenowe, jednakże zapewniam, zdjęcia tego nie oddają, ale każda wydana złotówka na takie wykończenie jest w pełni uzasadniona, gdyż płacimy za dzieło sztuki użytkowej godne metki „Made in Italy”. Przywołując najistotniejsze dla potencjalnej sekcji wzmacniającej technikalia Figaro L2 okazuje się, iż nie są specjalnie trudne do wysterowania, gdyż mogą pochwalić się skutecznością na poziomie 92db przy obciążeniu 4 Ohm. Natomiast jeśli chodzi o dostępną kolorystykę wykończenia, testowa była najdroższą, ale, spokojnie, do dyspozycji są równie ciekawe, jednak znacznie mniej wymagające cenowo, co bez najmniejszego problemu znajdziecie je na stronie producenta i dystrybutora.

Co sądzę o sposobie prezentacji muzyki przez tytułowe AudioSolutions? Po pierwsze nieco wyprzedzając końcowe wnioski kolejny raz stwierdzam, iż dla nawet najbardziej wymagającego melomana to wręcz rzadko spotykana w obecnych czasach pogoni producentów za pieniądzem brzmieniowa okazja. Już podczas przywołanej tegorocznej wystawy grając z całkowicie mi nieznaną elektroniką i w dramatycznie trudnym akustycznie pomieszczeniu pokazały, że potrafią stworzyć znakomity spektakl muzyczny – w swojej relacji opisywałem ten system przy okazji prezentacji autorskich projektów płytowych przez Bartłomieja Olesia. Dlatego gdy padła propozycja sprawdzenia ich poczynań w warunkach kontrolowanych, byłem podwójnie ciekawy, czy wystawca na PGE Narodowym miał zezowate szczęście, czy faktycznie kolumny prezentują najwyższy poziom jakości brzmienia. Jak zatem wypady w starciu na naszym terenie? Cóż, w moim odczuciu bardzo dobrze. Po pierwsze – zagrały z wielką swobodą, czyli tak jak lubię bez efektu siłowego upiększania świata muzyki w miejscu gdzie nie forsował tego artysta, co często jest zmorą nawet najlepszych konstrukcji. Po drugie – pokazały, że potrafią nisko zejść mocnym, kontrolowanym, rozwibrowanym i unikającym podkolorowań basem. Po trzecie – zaoferowały dobrze osadzoną w barwie i esencjonalności średnicę. Po czwarte – całość okraszały pełne blasku (coś na kształt podkreślającej odpowiednią wyrazistość danej frazy iskry), jednak unikające nadinterpretacji wysokie tony. A po piąte – z łatwością zbliżoną do najlepszych monitorów budowały głębię wirtualnej sceny. Wszystko było na tyle dobrze wyważone, że wizualizowany świat muzyki nie tylko bez ograniczeń skradał moją duszę – pisałem przy okazji większych sióstr L2-ek (XL2), że w przypadku rozstania się z obecnymi u mnie Gauderami mógłbym z tego rodzaju brzmieniem bez problemu żyć, ale bez jakiegokolwiek naciągania faktów pokazywał najlepsze cechy każdego rodzaju twórczości od rocka, przez muzykę sakralną, po elektronikę. Naturalnie to zasługa wspomnianych przed momentem składowych finalnego dźwięku, które pozwalały na wykreowanie w eterze nawet najbardziej ekwilibrystycznych przebiegów muzycznych.
Weźmy choćby pierwszą z brzegu, od tego tygodnia dostępną również w streamingu świąteczną produkcję Jordi Savalla „Marc-Antoine Charpentier: Baroque Christmas”. W tej produkcji nie potrzeba schodzącego do Hadesu basu, tylko odpowiednio eterycznego, a przy tym umiejętnie barwnego podania tych sakralnych zapisów, co dzięki wyartykułowanym cechom kolumn ze spokojem duszy udało się zrealizować. Usłyszałem nie tylko piękne frazy damskiej wokalizy, ale również odpowiednio przyprawione pakietem nasycenia instrumentarium, a także aurę otaczającego artystów, wielkiego kubaturowo pomieszczenia. Muzyka płynęła, a ja bez najmniejszych problemów na przemian mogłem śledzić tak z drobiazgiem wybrzmiewającą linię melodyczną, jak i pełna emocji wokalną z przyjemnym dla ucha powieleniem niektórych sekwencji przez wszechobecne echo. Jednym, no może w kilku słowach była to nie tylko duchowa, ale również audiofilska uczta.
Z drugiej strony fundowania słuchaczowi sonicznych bodźców na tapecie wylądował naprawdę wymagający pokazania dużej energii, szybkości narastania sygnału i rozdzielczości materiał formacji Infected Mushroom „Head of NASA and the 2 Amish Boys” . To jest szaleństwo w najczystszej postaci. A cała trudność nie polega na wywołaniu bliżej nieokreślonego trzęsienia ziemi, tylko pokazania inicjujących je pomruków poprzez odseparowanie szybkich, gęstych i pełnych energii impulsów. Jakiekolwiek problemy z utrzymaniem rytmu, czy brakiem konturu poszczególnych dźwięków skazałyby całą prezentację na porażkę w stylu jednej męczącej, bo rozlewającej się nudnym buczeniem po podłodze magmy. Tymczasem kolumny za sprawą zejścia i kontroli basu bez jakiejkolwiek zadyszki pokazały, że nawet jeśli nie jesteś fanem podobnych nurtów muzycznych, dobrze odtworzone potrafią wciągnąć na kilka z przyjemnością spędzonych przy danym materiale minut. Ja akurat czasem lubię sobie takim repertuarem przyłożyć, dlatego nie był to jedyny tego typu krążek. Jednak to co pokazały testowane kolumny, pozwala mi przypuszczać, że również u wielu z Was na ustach pojawiłby się aprobujący ich możliwości przysłowiowy banan. W tym przypadku w odróżnieniu od poprzedniego materiału zaliczyłem udaną próbę wywołania arytmii mojego serca. A, że mam je jak dzwon, prezentację zaliczam do tych z gatunku wzorcowych i jeśli w kolejnym teście wypadającą w tym stylu, nie ostatnią.

Komu dedykowałbym opisywane dzisiaj kolumny? Jedno jest pewne, w żadnym wypadku nie piewcom grania nasyceniem za wszelką cenę. Malowanie świata muzyki z przekraczaniem dobrego smaku – spokojnie, mowa o wartościach bezwzględnych – nie leży w ich naturze. One raczej postarają się pokazać go takim, jakim jest. Naturalnie z marginesem na korekty okablowaniem i współpracującą elektroniką, ale zawsze z dobrym timingiem, masą i swobodą, co sprawia, że poza przywołanymi wielbicielami szkoły grania rodem z radia BBC, nie widzę najmniejszych przeciwwskazań dla nikogo. To na tyle równie kolumny, że jeśli coś między Wami kolokwialnie mówiąc nie „pyknie”, będzie to jedynie efekt drobnych różnic poglądowych co do finalnej wizji kreowania wirtualnego spektaklu, a nie ogólny problem jakościowy. A jeśli się dogadacie brzmieniowo, w pakiecie od producenta, dzięki przepięknemu wykończeniu jest jeszcze opcja postawienia sobie w domu ewidentnego dzieła sztuki. Banał, bo kolumny mają grać, a nie muszą wyglądać? Bardzo Was proszę, nie rozśmieszajcie mnie.

Jacek Pazio

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II + 2 x bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Blue
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio; AudioSolutions Figaro L2
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody Ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Dystrybucja: Premium Sound
Producent: AudioSolutions
Cena: od 55 900 PLN (para), wersja testowa 75 600 PLN (para)

Dane techniczne
– Czułość: 92 dB przy 2,83 V, 1 m
– Sugerowana moc wzmacniacza: 20-500 W;
– Impedancja: nominalna 4 Ω
– Częstotliwość podziału: 400 Hz; 4000 Hz
– Pasmo przenoszenia (w pomieszczeniu): 24–25 000 Hz
– Przetworniki: 19 mm głośnik wysokotonowy z jedwabną kopułką, średniotonowy z papierową membraną ER o średnicy 18,3 cm, dwa przetworniki basowe z papierową membraną ER o średnicy 23,3 cm
– Wymiary (W x S x G): 1240 mm x 336 mm x 581 mm
– Waga: 75 kg każda