Tag Archives: Furutech DPS-4

Opinion 1

Today’s test is the proof for the fact, that you should always have your eyes and ears wide open, as having a mild obsession of following most reviews of various shows and audio events, sometimes we can find some very interesting items. That was the case this time. While reviewing a very worked out photo reportage from CES, prepared by the unmatched guys from My-Hiend, I saw a picture of a small reel of a fiercely pink cable. A small moment of dismay, quick verification of the catalog of a certain manufacturer and despite late hour … pinging the Polish distributor on FB. It turned out, that this pink cable, ideally fitting the image of Barbie, My Little Pony and various other “girls stuff”, was an electrifying novelty, although “smuggled” in with other show attractions. Although it was shown in a “sauté” version, the final instalment is only available with plugs (at least in Poland), and not some run-off-the mill ones, but the top 50-ties (FI-E50 NCF(R) / FI-50 NCF(R). Ladies and Gentlemen behold the Furutech DPS-4.

As you can see on the photos and printing on the external isolation, in the color of Giro d’Italia leader’s shirt, the DPS-4 is the effect of cooperation of Furutech with the metallurgical department of Mitsubishi, and the conductor is made from (Alpha) OCC-DUCC copper. Digging a bit more into the detail, we have here a proprietary combination of ultra-crystalline high purity DUCC copper (Dia Ultra Crystallized Copper) and classic “Furutech” kind Pure Transmission (Alpha) OCC. Some spice is added by the fact, that Mitsubishi is also a supplier of DUCC conductors for a direct competitor of Furutech … Acrolink (for example for the model 7N-PC5500). But let us return to the tested cable. Research has shown, that the Mitsubishi Materials Industries product is characterized with much lesser directionality than OCC. Of course, the whole is subdued to the process of cryogenic treatment and demagnetizing called Alpha Super. In our pink cable, we have 7N purity Alpha-OCC and DUCC copper as conductors. Each of the cable conductors is made from concentric wires and looking from the inside we have 79 wires with 0.18 mm diameter OCC (Right rotate) in the middle 37 wires with the same diameter DUCC (Left rotate) and on the outer layer 42 wires 0.18 mm diameter DUCC (Right rotate). So, we have three conductors with a diameter of 2.75 mm (Approx. Size 11AWG / 4.02 Sq.mm). Insulation inner material is audio grade FEP (Fluoropolymer) with a layer of P.E. on the outside. Conductors prepared in this way are twisted together and divided with cotton distances. Afterwards the whole is wrapped around with a layer of fabric, on which the PVC braid, enriched with nano particles of porcelain and carbon is placed. Copper foil and OFC copper braid were used as shields, on top of which a layer of paper and external PVC coating, in the Rose Red color, were placed. Finally, a 17 mm diameter pink cable is finished.

While looking at the external color we could think the 4 is not a serious product, but when listening such classification would be completely wrong. After plugging in the DPS into the system and playing music, we stop thinking about how the cable looks, as from the first notes we can hear, that we deal here with an exceptional and uncompromised cable, and what is equally important, it polarized the listeners quite significantly. There are people, who will love it with a borderless love, but there will also be some, who will get an allergic reaction or a fury attack. So, what am I talking about? About proper implementation in the sound path, and mostly about the place we will attach it to and the company we give it to work with. Is this weird? For laymen and people who negate the influence of signaling and power cabling on the final sound of the systems maybe yes, but for those who lived through dozens, if not hundreds, changes of cables and gear, this is daily bread and something obvious. Audio is not so far from, for example, the culinary world, where the Dijon mustard goes very well with veil, but is somehow not tasty with a cake, the latter fitting much better to eggnog, which on the other hand does not compose well with veil. The same thing is with Furutech, which should be placed first at the end of the sound path and then step by step moved to the front. The reason for that is in the native, atavistic nature of the tested cable, which offers such incredible resolution, that it “muffles” the elements behind it. So, on one hand you need to make sure the whole system is powered well, on the other, that the devices working directly with sound are good enough, to avoid a kind of “buffer overload”. Of course, you can take a shortcut and … cable the whole system with the tested cables.
But let us return to the mentioned intransigence, and please do not get me wrong – the DPS-4 does not add any information, does not multiply it, it does not mess with the signal, but just eliminates the bottlenecks and allows the attached devices to perform at their best. It is not about the showy hiper-detailness and proning with details taken from the further planes, but about reference resolution. We hear more, but with the rules of plane gradation and the places of virtual sources being upheld. Additionally, this effect is done not by putting more light on the stage but … by making our perception better – our senses get sharper. That, what seemed to be hidden in the half-shadows and dark, we can now see clearly and precisely define, with facture and all construction details inclusive.
What is interesting, this effect is not only observable on typically acoustic material, recorded in orthodox audiophile way, like for example “TARTARINI secondo natura” of the trio consisting of Sigurd Imsen, Tormod Dalen and Hans Knut Sveen, where not only musicians play, but also the silence between the phrases, but also on much more synthetic positions. For example, the quite fresh soundtrack  “John Wick: Chapter 2” may seem a rather ungrateful and low level demonstration material, but having the DPS-4 in the system makes the whole superficial artificialness and plasticity makes place for the three-dimensional, dark installments, where synthetic sounds appear and from time to time the hellish voice of Nostalghia. Incredible impression is made by the bass, which can move from subsonic, and formless, murmurs flowing at the floor to an attack with a contoured, hard and monolithic punch and then disintegrate into atoms and dematerialize in digital noise. When we add to that the typical ambient – limitless space, then it will turn out quickly, that we became lovers of musical genres, we treated to date with a grain of salt, or just as an addition to the watched film.
When we are talking about the precision, creation of mood and playing with silence, I reached for the album “Elegy” Æon Trio, a beautiful album, which was recorded using … Furutech cabling. Minimalistic forms, quite nice, even for the untrained ear, melodic, and most of all, holographic palpability, surprising at this level, make it very difficult to stop listening. It is worth noticing, that each turning on of the music means an automatic exclusion of us listeners from daily activities, and the planned moment of listening can convert into a marathon, not limited in time. A lot of joy is given by the ability of not only differentiating, but a really truthful reproduction of acoustics and size of the recording rooms. Due to that, the reverberation of the room in the Beauforthuis recorded on the “Elegy” is far from the tight studios, and at the same time much less “shaken” than the almost mystical interiors of the Noirlac Abbey, where Michel Godard recorded our reference album “Monteverdi – A Trace of Grace”.

The Furutech DPS-4 is a remarkable cable in all aspects, if not to say exceptional. Not only it frees the potential of the electronics connected to it, but it also can show us, in a merciless way, the elements of our system, which need some extra work. But instead of stigmatizing the anomalies, it just tells us, where to put it, and where to use it with subsequent upgrades. It seems also to be a great addition to the higher positioned, in the company hierarchy, NanoFlux-NCF, with which it can create a true dream team offering above average resolution as well as incredibly addictive musicality.

Marcin Olszewski

System used during this test:
– CD / DAC: Accuphase DP-410; Ayon CD-35
– File players: laptop Lenovo Z70-80 i7 / 16GB RAM / 240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Plato Lite
– Digital sources selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201; Electrocompaniet ECG 1 + Lyra Delos
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM / MC Phono Pre Amp
– Integrated Amplifier: Electrocompaniet ECI5; Devialet Expert 440 Pro
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC Digital: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Acoustic Zen Twister
– Power distribution board:: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi NCF-50 (R) / FI-50M NCF (R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS (R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform; Thixar Silence Plus
– Ethernet cables: Neyton CAT7+
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinion 2

Talking about cabling, considering all pros and cons related to this topic, exposes us (opinion givers) to all kinds of internet hate, on the other, for most audiophiles it means something, they cannot thing about having a synergistic audio system without. And most reviewers, assuming the fact of writing for those people, usually start their review with the history and achievements of the brand, but I, knowing, that the tested brand is a kind of icon for all cabling and audio related accessories, I will look at the tested cable in a different way. What am I talking about? Nothing extraordinary, just the very strong contrast of the external color, very strong pink, which does not allow to pass by it without noticing, and the values being a result of using it. You do not believe me? So, I invite you to read on, as when you see the photographs, it will let you know that I do not throw my words on the wind. I must confess, that a few years ago, when the creator of most of my system (Mr. Kazuo Kiuchi) presented a new line of power cables, with the exterior resembling a poisonous, yellow-black-red snake, I thought, it cannot get any more extravagant. From the perspective of time and experience I am writing about today, I know I was wrong, as this time, also from Japan, something arrived, that destroyed my balance, and I am very open to any kind of visual madness. And here we are arriving at the clou of the opening paragraph. When the colors of mentioned tri-color Harmonix do not have anything to do with its sound (generally it has great timbre, but it concentrates on vividness and weight of the midrange), the tested cable proves, that the sonic foundation it has (about that later) are a kind of representation of its external looks. Ok, I will not dodge you anymore. I have the pleasure to present you the well-known brand Furutech, which introduced to its portfolio a power cable, called DPS-4, which was manufactured with the aid of Mitsubishi. But this is not the end of information related to this novelty. Due to the fact, that the DPS-4 is a product “from spool”, the distributor of the brand – the Katowice based RCM – decided to terminate it with the newest line of plugs from the FI-50 NCF(R) series. You must confess, that this sounds very interesting, so I invite you again to read through the test, not very long, but full of positive impressions.

The paragraph describing what we deal with today, will not be very long. For once, this is just a power cable, and usually (but not always) it is quite resistant to visual glamor, and secondly, already in the introduction I mentioned, it is incredibly pink, and even if we look at it for a long time, we will not find any kind of braid covering it, but just a smooth sheath with information what this cable is imprinted on it. With one word, this is a visual nightmare for people paying attention to the colors in the area behind the audio gear. But this is not all, to kill the patient, due to sonic aspects the distributor was forced to use plugs made from shiny metal and silvery strands, which does not fit the visuals of the cable at all. And you know what? It seems, that this is beyond any kind of acceptance. But after a few weeks of using this coloristic patchjob, with full awareness of esthetic controversy, I am accepting it without problems. And this not only due to the fact of its positive influence on the owned audio gear, but also due to the intrinsic joy I have of knowing to have such a proteus in my solitary confinement. It really works. Please try it for yourself, and you will know, that there is something in it. Either you love it or hate it.

Ok, let us stop joking. This is just a power cord. When I plugged the cable into my system, I was already after having listened to it at the Polish distributors listening room, where it fared very well. However having the experience, that any listening elsewhere, not in my listening room, many times have nothing to do with what I can get from the product at home. So, I did not have any prejudice – if the cable would sound well, then it would be good, if not, it would also be fine. But the tested cable did surprise me, in a positive way. For once it opened up my system, which was already quite informative, what resulted in the increase  of resolution of the midrange and surprisingly smooth lighting of the treble, and secondly, with a minimal increase of upper bass the total bass control was bettered. I played around with that cable for a good dozen days, and after listening to a vast amount of recordings, I am still unable to define the full extent of its interference, as it does everything in such a noble, refined way, that dotting the “i” needs extra time to know it better. But one thing is for sure, my Japanese-Austrian combination, living every note, after I included the DPS-4, showed extra layers of resolution and musicality together with an increase of its freshness. I do not want to write too much, as you might see it as reviewer’s babble, but I assure you, that such interesting effects are reserved for the best. The case is, the things the newest Furutech cable does, happen with cables costing tenths of thousands of zlotys, while the tested cable costs less than eight thousand, and this makes us think. While I do not want to write about specific discs, but I note, that with ancient music I got more information about the attack of the strings of the instruments, more palpability of the presence of the vocalists together with a fantastically balanced saturation of each and every virtual source. For me it was a true bulls-eye, since from years I am trying to (I avoid quick, often deteriorating moves) open the, already fantastic, sound for some of my acquaintances, and after this test, I think I reached a wall I had hidden in some of my expectations. For now I am not fully sure if this is the summit of my expectations, so before the final verdict, I will need to use this configuration for a few weeks. But regardless of my future choices I am happy, that the described representative of the power section does not cause the “wow factor”, which can be dangerous on the long run, but in a very even way it fulfills my expectations, what can be a very good directive for those knowing, what I am writing about. An absolutely obvious thing is a similar influence of the cable on other musical genres, as the described effect was identical with quiet and mad free jazz, not forgetting about others, manifesting the rebellion against the world of its potential lover. This is just a scheme of making sound more vivid, visible in any kind of music, so I am not worried about things you are going to experience. To have something go wrong, you would need to really touch the edges of tonal balance, with your system being overly analytical or slow, and that would mean you have absolutely no idea of how to make your audio system work together in a synergistic way, and I do not expect that from you at all.

Like I said, the first contact was for me quite a challenge for visual acceptance, and the only savior for the DPS-4 was its sound. But listening to the effect of plugging in the Japanese cable into my system, the confirmed will to create a vital musical spectacle, made the color of the cable absolutely negligible, and after a few days I was just enjoying the sound. Where would I recommend the tested cable? Truly? Everywhere. There is only one but. There can be no qualitatively worse cable after it, or the whole effect will be lost. The tested cable should be the last in chain or have an equally capable successor. I know, because I tested that many times. So the only thing left to you is to get used to the color (I assure you, this can be done), and then start worrying about your wallet. But I must warn you, the Furutech DPS-4 does not take captives. I fell.

Jacek Pazio

Distributor: RCM
Price: 7 950 PLN (2 m)

System used in this test:
– CD: ReimyoCDT – 777 + ReimyoDAP – 999 EX Limited
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: TRENNER & FRIEDL “ISIS”
– Loudspeakers: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ
– IC RCA: 聖HIJIRI HGP-RCA “Million”
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix Beauty Tone Milion Maestro, Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V; Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
Analog stage:
– Turntable:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Opinia 1

Dzisiejszy test jest niezbitym dowodem na to, że zawsze warto mieć oczy i uszy szeroko otwarte, które wraz z pewną dość nieszkodliwą obsesją śledzenia większości pojawiających się w sieci relacji z najprzeróżniejszych wystaw i eventów audio owocuje czasem nader ciekawymi znaleziskami. Tak też było i tym razem, gdy przeglądając nader obszerny fotoreportaż z CES przygotowany przez bezkonkurencyjną ekipę MY-HiEND natrafiłam na zdjęcie z dość mocno rzucającym się w oczy, niewielkim zwojem wściekle różowego przewodu. Chwila konsternacji, szybka weryfikacja katalogu pewnego producenta i pomimo dość późnej pory … automatyczna zaczepka na FB polskiego dystrybutora marki. Jak się okazało ten idealnie pasujący do image’u fanów Barbie, My Little Pony i niezliczonego mnóstwa innych „dziewczyńskich” gadgetów kabelek był elektryzującą, choć nieco „przemycaną” wśród innych wystawowych atrakcji nowością, która choć pokazana w wersji sauté finalnie dostępna (przynajmniej w Polsce) jest wyłącznie w konfekcji i to nie byle jakiej bo z użyciem topowych 50-ek (FI-E50 NCF (R) / FI-50 NCF (R)). Panie i Panowie, oto Furutech DPS-4.

Jak widać na powyższych zdjęciach i nadrukach utrzymanej w kolorach koszulki lidera  Giro d’Italia zewnętrznej izolacji DPS-4 to efekt współpracy Furutecha z metalurgicznym odziałem Mitsubishi a w roli przewodnika wykorzystano miedź (Alpha) OCC-DUCC. Zagłębiając się nieco bardziej w detale mamy do czynienia z autorską mieszanką ultra krystalizowanej miedzi o wysokiej czystości DUCC (Dia Ultra Crystallized Copper) i klasycznej „furutechowskiej” Pure Transmission (Alpha) OCC. Pikanterii całej sprawie dodaje też fakt, że Mitsubishi jest również dostawcą przewodników DUCC dla … będącego bezpośrednim i w dodatku lokalnym konkurentem Furutecha … Acrolinka (np. do modelu 7N-PC5500). Wróćmy jednak do bohatera niniejszej recenzji. W wyniku przeprowadzonych badań okazało się, że pierwszy typ przewodnika, czyli produkt Mitsubishi Materials Industries charakteryzuje się zdecydowanie mniejszą kierunkowością aniżeli OCC. Oczywiście całość poddawana jest procesom kriogenizacji i demagnetyzacji w ramach procesu Alpha Super. Jeśli zaś chodzi o samą geometrię i o to, co w naszej różowej landrynce siedzi to tak jak już wspominałem w roli przewodników użyto miedzi Alpha-OCC i DUCC o czystości 7N.  Każda żyła składa się z koncentrycznie ułożonych wiązek przewodów i tak patrząc od środka mamy 79 drucików OCC o średnicy 0.18 mm każdy skręconych w prawo, kolejną warstwę stanowi wiązka 37 żył  o przekroju 0.18 mm z DUCC skręconych w lewo a zewnętrzna to kolejne 42 druciki, również o średnicy 0.18 mm z miedzi DUCC skręcone w prawo. Tym oto sposobem mamy trzy żyły o średnicy  2.75 mm (11AWG / 4.02 mm kwadratowego) w izolacji  FEP (Fluoropolymer), na które z kolei nasunięto warstwę P.E. Tak przygotowane przewody są następnie ze sobą skręcane i przedzielane  bawełnianymi dystansami a następnie owijane warstwą tkaniny na którą nasuwany jest czarny peszel  PVC wzbogacony nano cząsteczkami porcelany i karbonu. W roli ekranu wykorzystano zarówno miedzianą folię, jak i klasyczną miedzianą plecionkę OFC, na którą z kolei powędrowała warstwa papieru a ta z kolei stała się podkładem do zewnętrznej powłoki PVC w kolorze Rose Red. W rezultacie otrzymano wściekle różowe kabliszcze o średnicy 17 mm.

O ile ze względu na kolor zewnętrznej otuliny 4-kę można byłoby uznać za produkt mocno niepoważny, to już skupiając się na brzmieniu taka klasyfikacja okazuje się nie tylko całkowicie bezpodstawna. W momencie wpięcia DPS-a w system i włączeniu muzyki w niebyt zapomnienia odsuwana jest jego szata wzornicza, gdyż już od pierwszych taktów słychać, że mamy do czynienia z przewodem tyle wybitnym, co bezkompromisowym i co równie istotnie wywołującym dość silną polaryzację doznań u swoich odbiorców. Są bowiem tacy, którzy pokochają go miłością bezgraniczną, lecz pewnie i nie zabraknie osób dostających na jego widok ataków szału i silnych reakcji alergicznych. O co chodzi? O właściwą implementację w torze a przede wszystkim o miejsce, w jakim go wepniemy i towarzystwo z jakim przyjdzie mu współpracować. Dziwne? Dla laików i jednostek uparcie negujących wpływ okablowania zarówno sygnałowego, jak i zasilającego na finalne brzmienie systemów może i tak, lecz dla tych którzy nie tylko usłyszeli i uwierzyli, lecz mają na koncie dziesiątki, jeśli nie setki kablowych i sprzętowych roszad to praktycznie chleb powszedni i oczywista oczywistość. W końcu obszar audio wcale tak bardzo nie różni się np. od świata kulinariów, gdzie  musztarda Dijon świetnie sprawdza się z wołowiną a nieco „gryzie się” z tortem bezowym, do którego zdecydowanie lepiej pasuje ajerkoniak niekoniecznie komponujący się z kolei z wołowiną. I tak samo jest z Furutechem, którego na początek najlepiej umieścić na samym końcu toru a następnie sukcesywnie przesuwać w kierunku źródła. Powód takiej metodologii leży w natywnej, atawistycznej naturze tytułowego przewodu, który oferuje tak niewyobrażalną rozdzielczość, że po prostu z reguły „przytyka” kolejne, znajdujące się za nim ogniwa. Z jednej strony trzeba zatem zadbać o odpowiednie zasilanie pozostałych komponentów a z drugiej o same urządzenia bezpośrednio z sygnałem audio pracujące, by ustrzec się umownego „przepełnienia bufora”. Można też pójść na przysłowiowe skróty i zgodnie z zasadą raz a dobrze … cały system okablować ww. przewodami.
Wróćmy jednak do wspomnianej bezkompromisowości i w tym momencie proszę mnie tylko źle nie zrozumieć – DPS-4 nie dodaje, nie multiplikuje informacji, brzydko mówiąc nie majstruje też w sygnale a jedynie eliminuje wąskie gardła i pozwala podpiętym nim urządzeniom grać na maksimum swoich możliwości. Tu nie chodzi o efekciarską hiper-detaliczność i epatowanie wyciągniętymi z dalszych planów niuansami a o referencyjną wręcz rozdzielczość. Słyszymy bowiem więcej, lecz z zachowaniem reguł gradacji planów i przyporządkowanych im miejsc poszczególnych źródeł pozornych. Dodatkowo efekt ten uzyskujemy nie poprzez rozświetlenie sceny a poprzez … zwiększenie naszych zdolności percepcyjnych – wyostrzenie zmysłów. To, co do tej pory zdawało się być ukryte nie tylko w półcieniach, co wręcz w mroku jesteśmy w stanie z łatwością dostrzec i precyzyjnie zdefiniować z fakturą, oraz wszelkimi zawiłościami konstrukcyjnymi włącznie.
Co ciekawe efekt ten daje się zaobserwować nie tylko na materiale typowo akustycznym i zrealizowanym w iście ortodoksyjnie audiofilskich warunkach, jak dajmy na to „TARTINI secondo natura” tria w składzie Sigurd Imsen, Tormod Dalen, Hans Knut Sveen, gdzie grają nie tylko muzycy, lecz i cisza pomiędzy frazami, co i na zdecydowanie bardziej syntetycznych pozycjach. Przykładowo dość świeża ścieżka dźwiękowa do filmu „John Wick: Chapter 2” może pozornie wydawać się dość niewdzięcznym i zarazem zbyt niskich lotów materiałem demonstracyjnym, lecz pojawienie się w torze DPS-4 sprawia, że cała powierzchowna sztuczność i plastikowość ustępuje miejsca trójwymiarowym, mrocznym instalacjom na których odzywają się wygenerowane syntetycznie dźwięki a od czasu do czasu niepokojąco potępieńczy wokal Nostalghii. Niesamowite wrażenie robi bas, który od snujących się tuż przy ziemi subsonicznych i pozbawionych realnych kształtów pomruków potrafi z tzw. nienacka zaatakować konturowym, twardym i monolitycznym ciosem a następnie rozpaść się na atomy i zdematerializować w cyfrowym szumie. Jeśli dodamy do tego typowo ambientową – bezkresną przestrzeń, to bardzo szybko okaże się, że staliśmy się zagorzałymi fanami gatunków muzycznych, które do tej pory traktowaliśmy z lekkim przymrużeniem oka, bądź jedynie jako dodatek do akurat oglądanych filmów.
Jeśli zaś chodzi o samą precyzję, kreowanie nastroju i wspominaną już grę ciszą, to pozwoliłem sobie sięgnąć po nieprzeciętnej urody album „Elegy” Æon Trio, podczas realizacji którego użyto okablowania … oczywiście Furutecha. Minimalistyczne formy, całkiem miła, nawet dla niewprawionego ucha, melodyka a przede wszystkim zaskakująca na tym poziomie holograficzna namacalność sprawiają, że trudno oderwać się od słuchania. Warto mieć jednak na uwadze fakt, że każdorazowe włączenie muzyki spowoduje automatyczne wyłączenie nas z codziennego harmonogramu standardowych obowiązków a planowana chwila może przeciągnąć się w bliżej nieograniczony ramami czasowymi maraton. Sporo frajdy daje przy okazji umiejętność nie tyko różnicowania, co naprawdę wiernego odwzorowywania akustyki i gabarytów pomieszczeń w jakich dokonywano poszczególnych nagrań.  Dzięki temu pogłos sali w Beauforthuis zarejestrowany na „Elegy”  daleki jest od ciasnych studyjnych pomieszczeń a jednocześnie zdecydowanie mniej „rozedrgany” od niemalże mistycznych wnętrz Opactwa Noirlac, gdzie nagrał będący naszą dyżurną referencją album „Monteverdi – A Trace of Grace” Michel Godard.

Furutech DPS-4 t przewód pod każdym względem wybitny, żeby nie powiedzieć wyczynowy. Nie dość, że uwalnia potencjał drzemiący w podłączonej do niego elektronice, to w bezpardonowy sposób potrafi wskazać elementy naszego toru, nad którymi warto byłoby popracować. Jednak zamiast piętnować ewentualne anomalie jasno daje do zrozumienia, gdzie warto go użyć a wraz z kolejnymi upgrade’ami uzupełniać o kolejne egzemplarze. Wydaje się też być świetnym uzupełnieniem do stojącego nieco wyżej w firmowej hierarchii NanoFluxa-NCF z którym w duecie może  stworzyć prawdziwy dream – team oferując zarówno ponadprzeciętną rozdzielczość, jak i wybitnie uzależniającą muzykalność.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Accuphase DP-410; Ayon CD-35
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Plato Lite
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201; Electrocompaniet ECG 1 + Lyra Delos
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI5; Devialet Expert 440 Pro
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform; Thixar Silence Plus
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinia 2

Rozprawianie na temat okablowania przy uwzględnieniu wszelkich związanych z tym tematem za i przeciw z jednej strony naraża nas (opiniodawców) na najzacieklejszy internetowy hejt, z drugiej zaś, dla większości populacji audiofilów jest czymś, bez czego nie wyobrażają sobie wstępnego planowania synergicznego zestawienia generującego dźwięk systemu. I gdy większość recenzentów zakładając fakt pisania dla tych zainteresowanych, swój wstępniak opiera najczęściej o historię i osiągnięcia danego brandu, ja wiedząc, iż tytułowa marka jest swoistą ikoną wszelkiego rodzaju okablowania i akcesoriów związanych z szeroko pojętym tematem audio, na będący dzisiejszym bohaterem ubrany w peszel splot „drutów” spojrzę od całkowicie innej strony. O co chodzi? O nic nadzwyczajnego, tylko jego bardzo mocny kontrast kolorystyki zewnętrznej powłoki utrzymanej w tonacji nie dającego przejść do porządku dziennego wściekłego różu z będącymi konsekwencją jego zastosowania wartościami. Nie wierzycie? Zatem zapraszam do lektury tekstu, który już po zapoznaniu się z serią fotografii uzmysłowi Wam, iż w temacie wyglądu nie rzucam słów na wiatr. Powiem szczerze, gdy kilka lat temu twórca lwiej części mojego systemu (Pan Kazuo Kiuchi) wypuścił linię sieciówek mocno przypominających jadowitą, żółto-czarno-czerwoną żmiję, myślałem, iż bardziej ekstrawagancko się nie da. Z perspektywy czasu i dzisiaj opisywanego doświadczenia wiem, iż było to błędne założenie, gdyż tym razem, również z Japonii, zawitało w moje progi coś, co nawet mnie, bardzo otwartego na wszelkie szaleństwa wizualne przedstawiciela homo sapiens, swą nonszalancją barwową z łatwością strąciło z pantałyku. I tutaj dochodzimy do clou rozpoczynającego nasze spotkanie akapitu. Gdy wspomniany trójkolorowy Harmonix swoim ubarwieniem ma się nijak do tego, co wnosi do dźwięku (przy szaleństwie barwowym ogólnie mówiąc skupia się na uplastycznieniu i dociążeniu średnicy), obiekt dzisiejszej rozprawy wyraźnie udowadnia, iż leżące u podstaw jego powstania założenia soniczne (o tym w dalszej części tekstu) są pewnego rodzaju odzwierciedleniem wyglądu zewnętrznego. Ok., nie będę więcej kluczył. Mam przyjemność przedstawić znaną wszystkim czytelnikom japońską markę Furutech, która w ostatnim czasie wprowadziła do swojego portfolio wyprodukowany z pomocą Mitsubishi ukrywający się pod nazwą DPS-4 kabel zasilający. Ale to nie koniec związanego z ową nowością pakietu informacyjnego. Z uwagi na fakt iż DPS-4 jest produktem „ze szpuli”, dystrybutor marki – katowicki RCM, postanowił zaterminować go najnowszą linią wtyków z serii FI-50 NCF(R). Przyznacie, że zapowiada się ciekawie, zatem zapraszam do zapoznania się z niezbyt długim, ale jakże brzemiennym w pozytywne odczucia testem.

Akapit obrazujący, z czym mamy do czynienia, nie będzie zbyt długi. Raz, to jedynie kabel sieciowy i z reguły jest odporny (choć nie zawsze) na większą ekwilibrystykę wizualną, a dwa, już we wstępniaku zaznaczyłem, iż jest obłędnie różowy i nawet po dokładniejszym obejrzeniu nie znajdziemy na nim jakiejkolwiek ekstrawagancji w postaci eksponującej jego okazałość plecionki, tylko gładką, okraszoną stosownymi informacjami kto i dla kogo go wykonał połyskującą otulinę. Jednym słowem koszmar wizualny dla przykładających wielką wagę do spójności kolorystyki w przestrzeni za sprzętowej melomanów wzrokowców. Mało tego. Na dobicie pacjenta los w swej nieprzewidywalności zmusił sonicznie dystrybutora do zastosowania nijak mających się w temacie wizerunkowej kompozycji całości wtyków z połyskującego metalu i srebrzonego włókna. I wiecie co? Wydaje się, że to jest poza granicami możliwości jakiejkolwiek akceptacji. Jednak osobiście po kilku tygodniach używania tego kolorystycznego miszmaszu z pełną świadomością estetycznej kontrowersji produktu, bez problemu łykam to jak pelikan. I nie li tylko z racji jego pozytywnego wpływu dźwiękowego na posiadany zestaw, ale również wzbudzania w mojej świadomości  graniczącej z panicznym śmiechem wewnętrznej radości z posiadania takiego odmieńca w swojej samotni. Naprawdę, to działa. Spróbujcie sami, a przekonacie się, że coś w tym jest. Albo go znienawidzisz, albo pokochasz.

Dobrze, koniec żartów. Nie będę owijał w bawełnę, gdyż to jednak tylko kabel zasilający. Gdy wpinałem ów drut w mój system, byłem już po wstępnych odsłuchach w siedzibie dystrybutora, gdzie muszę przyznać, wypadł bardzo dobrze. Jednak wiedząc z doświadczenia iż wyjazdowe zderzenia z możliwościami jakiegokolwiek produktu często mają się nijak do tego, co udaje się uzyskać u siebie, nie miałem wielkiej napinki na sukces w moich okowach. Ot zaliczyłem zwykłe, a rzekłbym nawet, beznamiętne rozważania: zagra to dobrze, a jak nie, to drugie dobrze. Tymczasem tytułowy przewód zasilający sprawił mi bardzo dużą, pozytywną niespodziankę. Raz, że dodatkowo otworzył witalnie już dotychczas naładowany sporym pakietem informacji dźwięk, przez co otrzymałem zwiększenie rozdzielczości środka pasma i zaskakująco gładkie doświetlenie górnych rejestrów, a dwa, przy minimalnym wzroście udziału wyższego zakresu niskich rejestrów mocniej chwycił je za przysłowiowe gardło. Bawiłem się tym kablem dobrych kilkanaście dni, mimo przesłuchania sporej ilości krążków nadal ciężko mi jest określić pełny zakres jego ingerencji, gdyż wszystko robi w tak szlachetny, czytaj wyrafinowany sposób, że postawienie końcowej kropki nad „i” wymaga pełnego poznania, a na to potrzeba więcej czasu. Ale jedno jest pewne, dotąd celebrująca każdą nutę, użytkowana przeze mnie na co dzień japońsko-austriacka układanka po wpięciu DPS-4 pokazała nowe pokłady rozdzielczości i muzykalności przy sporym zwiększeniu ich świeżości. Nie chcę się zbytnio rozpisywać, gdyż odbierzecie to jako recenzencki bełkot, ale zapewniam, tak ciekawe efekty zarezerwowane są tylko dla najlepszych. Jednak sęk w tym, że to co robi najnowszy kabel Furutecha zdarza się w przewodach za kilkadziesiąt tysięcy, a my rozmawiamy o drucie za niecałą ósemkę, a to już daje sporo do myślenia. Zamierzenie unikając opisów przy użyciu konkretnych płyt powiem tylko, że w przykładowej muzyce dawnej uzyskałem zwiększenie informacji o ataku strun instrumentów szarpanych, namacalności bytu wokalistów przy fantastycznie wyważonym wysyceniu każdego z wirtualnych źródeł pozornych. Dla mnie był to przysłowiowy strzał w dziesiątkę, gdyż od dawna trochę mozolnie starałem się  (unikam szybkich, często szkodzących w ogólnym rozrachunku ruchów) delikatnie otworzyć dla wielu moich znajomych i tak już fantastyczny dźwięk, a po tym teście wydaje mi się, że chyba doszedłem do założonej gdzieś w zakamarkach moich oczekiwań przysłowiowej ściany. Na chwilę obecną do końca nie wiem jeszcze, czy to jest apogeum moich oczekiwań, dlatego przed ostatecznym werdyktem w takiej konfiguracji muszę pożyć kilka tygodni. Jednak bez względu na przyszłe wybory cieszę się, że opisywany przedstawiciel działu zasilania nie powoduje groźnego na dłuższą metę „łał”, tylko fantastycznie, bo bardzo zrównoważenie realizuje moje oczekiwania, co dla wiedzących o czym piszę jest bardzo ważną wskazówką. Oczywistą sprawą jest fakt podobnego oddziaływania kabla na inne nurty muzyczne, gdyż opisany efekt identycznie wypadał tak w spokojnym, jak i szaleńczym free jazzie, nie zapominając również o gatunkach manifestujących bunt przeciwko światu ich potencjalnego wielbiciela. To jest identycznie wypadający we wszelkich zapisach nutowych schemat pozytywnego ożywienia dźwięku, dlatego jestem dziwnie spokojny o Wasze doświadczenia. Aby coś poszło nie tak, musielibyście mocno ocierać się o skraje równowagi tonalnej, czyli przesadną ociężałość lub analityczności, a to ewidentnie świadczyłoby o braku znajomości tematu synergicznego dobierania zestawu audio, o co w najmniejszym stopniu Was nie podejrzewam.

Tak jak zdążyłem wspomnieć, pierwszy kontakt był dla mnie sporym wyzwaniem dla wzrokowej akceptacji i jedynym ratunkiem dla DPS-4 ki był efekt dźwiękowy. Jednak przysłuchując się skutkom wpięcia japońskiego przewodu w mój tor owa potwierdzona ochotą do kreowania witalnego spektaklu muzycznego nonszalancja barwowa z łatwością odchodziła na całkowicie pomijalny margines decyzyjny, by po kilkudniowym użytkowaniu całkowicie stracić na znaczeniu i nastał czas delektowania się dźwiękiem. Gdzie polecałbym naszego bohatera? Szczerze? Wszędzie. Jest tylko jedno ale. Po nim nie może być gorszego jakościowo drutu, gdyż cała jego moc sprawcza spali na panewce. Dzisiejszy bohater powinien być ostatni przed urządzeniem lub mieć po sobie godnego współpartnera. Wiem, bo sam kilkukrotnie sprawdzałem. Zatem nie pozostaje Wam nic innego, jak najpierw przekonać się do koloru (zapewniam, że się da), a potem martwić się o swój portfel. Ale lojalnie ostrzegam, Furutech DPS-4 nie bierze jeńców. Ja poległem.

Jacek Pazio

Dystrybucja: RCM
Cena:  7950 PLN (2m)

System wykorzystywany w teście:
– źródło: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny:  Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA