Tag Archives: Furutech Empire E

Opinion 1

It is a strange coincidence, but at the hardware level, the division between the world of Hi-Fi / High-End and Pro-audio is very fluid and contractual, and the brands from both sides of the virtual barricade tend to make quite successful excursions on the other side, to the presumably unknown and hostile territories. Looking at our playground we can name for example the Bryston, B&W, Dynaudio, Focal, Manley, PMC, Tannoy or Yamaha, companies which products we can often see in studios, mastering rooms, and generally everywhere, where people tend to see them as tools, and their presence during creation of things, we then use to feed our ears, during audiophile listening sessions, should be amended by their long and failure-free operation. So those things, we tend to treat as things to take absolute care of, is used there as a drudge. Talking about the other side, then we should at least mention two “A”s and one “M” – Apogee, Antelope Audio and Marshall. There is however an area, which from the very beginning is a no-no at the pro-audio side. What am I talking about? Cables of course, because where we, mannered civilians, can listen for hours to their influence, the “sound-men” tend to divide them into two kinds – ones that work, and ones which don’t. So the good cables conduct current and the sound is there, while the bad ones do not and there is no sound. Clear? Clean as the sun. However there are some attempts known to man, to try and educate others, and this is the case we will be meeting today. Some time ago new products were introduced … power cables, from the Japanese Furutech, a company that does not need to prove anything to anybody on the audiophile market, which are dedicated to the professional market, as confirmed by the new product line, specially created for that purpose, called Studio Power Series. For today two models are in that line – the opening Astoria E and one notch higher the Empire E. Interestingly enough, the prices were calculated on a level, which is unseen on the audiophile market, and especially for Furutech. So if this leader woke your interest, then there remains nothing else than to invite you to read the rest.

Like I mentioned before, the position of Furutech on the consumer market seems unthreatened, and its audiophile customers do not need to be educated, as when someone is reaching for the products of the Japanese manufacturer, then at least most of them, know exactly what they are looking for, and what he or she can expect from the cables coming from the Land of the cherry blossom. But in case of the targeted buyer for the Astoria E and Empire E, the Asian proposal might seem bizarre and preposterous. This is the reason, why both cables have a role of verifying the approach of the pro “branch” as well as testing their reaction. Because what are they doing with those cables? They are telling – please look at them. Those were made by us, and this is not all we can do. And we open the eyes of disbelievers. Yes, the main role of those cables is to show to those, who claim, that cables, especially of the power kind, do not influence sound, that things are different, and even the things that are outside of the sound path have an influence, and not a marginal one, of the final sound effect.
Fortunately the team from Tokyo decided to keep some modesty, and at least for now, does not try to make anyone from the other side of the barricade happy with a baroque ornamentation of the braids or jewelry of the NCF, but both cables have a pure black braid and 11-type basic plugs, the copper version in the Astoria and the gold one in the Empire. But before we talk about the differences, let us concentrate on the similarities. In both cables the conductors were made from OFC copper in the new technology α (Alpha) Triple C, which consists on multiple forging at the same angle, which allows for a consistent direction of the copper crystals, and using a process designed by Furukawa during casting, contamination was eliminated at the micron level.
Also similar is maybe not the construction, but rather the cross-section, or being more precise, the layers – as going from the outside from the braid, we get an ultra-flexible layer of PVC, a shield made from braided copper wires, another layer of PVC, this time enriched with carbon particles and finally individual sheaths of PVC for each of the conductors. When talking about differences, then each of the three conductors inside the Astoria is made from 80 wires with a diameter of 0.18mm each, while the Empire carries 45 wires of 0.32mm diameter in each conductor. Of course the whole is de-magnetized and cryogenically treated. Please note, that I am writing this for our readers, and not for the “pro” people, for whom, at least till now, this is only a fairytale.

So let us move to the next part, I mean to the functionality, as I cannot deny, that both Furutechs work, and the devices connected by them, as long as they are not damaged themselves, and in the socket we have more or less the declared 230V, will be powered on. So this means success, and for the pro market, that could be the end of the test. The problem is, that for us, such a result is highly unsatisfying, as the same result is provided when connecting a computer power cable. And the tested pair should have been better than those, and … to the frightening of the disbelievers and all those, who claim, a cable is only a cable, I must say, it is better, and that in all aspects. The cables supplied with the equipment as standard (and this is not true for all gear – there are manufacturers, who do not supply anything, making a buyer immediately become interested in the theme), allow for initial power-up of the devices and finding out, if they are not broken in transport. Using a transport analogy – when you buy a new car in a showroom, we get only enough fuel to reach the nearest fuel station. We must fill the car up, if we want to get home. Similar with a new audio gear. We come home, we unpack the new toy, and if the transportation parameters are far from the room temperature, we need to wait for the gear to reach it slowly, we connect everything to our system, power it up, we check if everything works as desired and … we power down, disconnect the cables that came with the gear, put them in the box, and the latter goes to a basement for storage. Then we reach for something, what could unleash the full potential of the new purchase. Here … is the moment, when the tested Furutech should come into play, as they do release this potential. The first thing we hears is a drastic widening of the reproduced frequency range, precision in creation of the virtual sources, which were only signaled to date and the removal of any annoying granulation – a kind of rash, which takes away all pleasure from listening to music.
And now for the best part, meaning comparing theory / manufacturers claims against reality. On the Furutech web page, we can read, that the Astoria is characterized with great timing and speed, combined with deep and powerful bass, while the Empire provides a very balanced sound with incredible resolution, allowing to hear every nuance and detail. Fortunately I read those characteristics after the test, as when I would have them before my eyes while testing, or God forbid, before, I would have a big issue, as while I cannot deny the Astoria timing and speed, her bass, after connecting to the CD and the amplifier, I would rather describe as very dense, differentiated and crisp. Also on the field of depth and might the Astoria was beaten by the Empire. Yet the mentioned Empire really put emphasis on balance, but also swing, releasing the energetic potential hidden in the electronics. With this cable in the system, not only dynamic recording were great, buy also complicated, multiplane ones, like for example „Ótta” Sólstafir. I will warn you, this is not the easiest repertoire, nor subtle for untrained ears, yet the Empire was able to reproduce not only the attack, mass and kick, but the progressive character, oscillating between the alt-rock and some vocal compositions, coming from the black-metal history of the band. On the other hand Astoria liked better the somewhat more balanced, in emotional terms, aesthetic areas, with special attention paid to natural instruments, and generally climates, where insight into the recording is an unquestionable source of pleasure. A great, and at the same time requiring concentration, “TARTINI secondo natura” of the trio Sigurd Imsen, Tormod Dalen and Hans Knut Sveen, showed clearly an amount of microdetails, delicate reverberations and nuances, which we cannot hear at all when using computer cables, and while those are not heard, they could also be omitted during the recording and mastering process, what would make the source material much poorer. And we would not like that, don’t we?

As I mentioned in the introduction, Furutech is opening eyes and ears of the disbelievers with the Astoria E and Empire E, showing clearly, what can still be extracted from the sound. And this is not only a cure, opening ears of the all-knowing and buried in concrete “pro” branch, but also to all cable sceptics. And in addition this cure is very reasonably priced, so almost painless. So if you did not have an occasion to check, what your system is capable of, from pure human curiosity, please take one of the cables from the Studio Power Series, and if you like what you hear, then … I would just faintly suggest, that this is just the beginning to a very broad offering of Furutech, and at the same time the first step to a very exciting journey to audiophile nirvana.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35
– Digital player: Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Yamaha WXAD-10
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Integrated amplifier: Electrocompaniet ECI5
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker Cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Power Cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall Socket: Furutech FT-SWS(R)
– Antivibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Ethernet cables: Neyton CAT7+
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinion 2

It is widely known, that the “professional market” is shaking their head when hearing about the big adherence of the audiophiles to the cabling of their systems. Of course this thesis has a lot of exclusions, in the form of sound engineers known to me, but looking from a broader perspective, the surplus of disbelievers, regarding the importance of synergetic cabling of the sets generating sound, is vast. Also very often the main aspect of the resistance against measuring themselves with our (audiophile) belief is the price of such accessories. And this is something critical for many homo sapiens representatives, something they cannot surpass, regardless of the group they are feeling attached to. And this kind of cold war would go on forever, if not for a sneaky, but bold approach of the Japanese company Furutech, which came down with their prices to a level acceptable by the pro audio branch, and the common Smith as well. So what am I talking about? Our two heroes of the test in the form of power cables, from the, a little bit tricky named, series of cables called Studio Power Series. The model “The Empire” and “The Astoria”, distributed by the Katowice based company RCM.

Analyzing the pictures many of You will confirm, that the “Studio” part of the name does not determine the looks of those cables too much. Looking at them we see very neatly, if not to say nicely, covered with black, opalizing sheaths cables, which are not too thick, when compared to typical High-End cords. Not extending our today’s meeting too much, I leave the exact dissection of the cables to be verified on the manufacturer’s web pages, I will just add, that the model Empire has a slightly higher cross-section and is terminated by the following plugs: Fl-E11 (G) and Fl-11 (G). The looks of the second cable from the Studio line – Astoria, I can amend only confirming its smaller cross-section and the usage of the plugs Fl-E11 (Cu) and Fl-11 (Cu). Looking at the price cuts, we can expect that the cables were not packed in any fancy, exotic wood boxes, but in neat, transparent, plastic boxes.

I think, that also You, just before reading this text, and I before starting listening, were nurtured by the question: “What is hidden behind the Studio Power Series name?”. The Furutech name is a world leader in such accessories in audio, so why this masquerade? I do not know what are the aims of the decision makers at the company, but I think, that they want to bring the pro and the audiophile worlds closer together. Why? This I also do not know, but I imagine, that this convergence might be a very positive thing, which results in more attention being devoted to the final sound effect of the produced discs already at the mixing tables, what would result them having better sound quality. So what came out of this? I would say like this – applying the tested cables in your systems, instead of the supplied computer type cables manufactures tend to add to their products, you would perceive a kind of shock, that there are so many undiscovered sound nuances in them. Of course you should not expect the differences on a level reserved for the best, which costs really big money, but I can say, that the changes compared to the computer cords will be big. What changes? This will depend on the model of the cable, with the information, that the more expensive one, in this case the Empire, will sound better in all aspects than the Astoria, when compared in absolute terms. But you would be mistaken, if you think, that the more expensive model would be better in all systems. What is the reason? I will explain now. When we look closer at the world painted by the Empire, then it will turn out, that we get a bit upped, in terms of amount, but still coherent bass and vivid upper registers. This naturally results in the sound stage being slightly brought closer to the listener, but in exchange we get a solid amount of breath in the music reaching our ears, what will probably appeal to audiophiles, who suffer due to a slight overheating of the sound in their systems. Drawing the truth about the Astoria I am obliged to its slight contrast to its predecessor, so a slight pacification of the higher notes, denser midrange and bottom of the acoustic frequencies. Due to this, we can immediately feel a touch of rounding off the edges of the sounds creating the musical spectacle in front of us, but at the same time they are pushed back half a step behind the speakers. Summarizing, both cases are typical for getting one thing on the expense of another, but you should already be accustomed to this. So how did those changes fare when music was played? Frankly speaking, despite plugging those cables in different places in my system, due to being most easily able to catch all the nuances, I looked at them, when they were powering my DAC. This is the reason, that you need to put all the information in context of powering the sound source, while the reaction when powering, for example, a power amplifier might be completely different. I used two productions for comparison. The first, and probably telling everything about the two cables, was the Maciej Obara Quartet and its newest production “Unloved”. Conclusions? The listening using the power cable with the bigger cross-section (Empire) showed, that this session sounded very mature, with a special emphasis on the monumentality of the piano (its work in the lowest registers) and the significance of the saxophone, together with the openness of the reproduced sound due to more vivid treble. Going over to the second contestant, I must confess, that the sound was much less offensive and fresh, but the slight softening of the cymbals and general smoothness of the sound showed the music with a more intimate, and due to that, a more engaging climate. Those were two different worlds, but I am sure, that each one of those would easily find its followers. And more, I am sure, that the absolute higher quality of the sound of the more expensive cable, when put against the needs of a given audio system, and the expectations of the listener himself, may mean nothing, as those differences are not on the level of bad and good, but more or less refined sound. Why? Please remember, that the quality level of the systems those cables will be used in, due to the fact that the test system is much more resolving, will not be able to show things as clearly as I noted, what will make the cables being assessed in terms of opening up or quieting down the music, and not in terms better or worse, what will result in them both being successful.

As you can see from the text above, we deal here rather with products showing differences between themselves, than evidently better quality of one of them going down to the smallest nuances. This is because the manufactures decided to help people with a thinner wallet. And this always calls for compromise. But when real experts tackle this, like Furutech, then it will turn out, that we may not catch God by his feet, but we can have a sound, which is at least interesting, if not expected during the time we spent on audio. And this surely is sufficient to warrant a test, which, I hope, will not only empower the true audiophiles, but also the people, who are making the audio recordings.

Jacek Pazio

Distributor: RCM
Prices:
Furutech Astoria E: 1 150 PLN / 1,5 m
Furutech Empire E: 1 790 PLN / 1,5 m

System used in this test:
– CD: CEC TL 0 3.0 + Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: Trenner & Friedl “ISIS”
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijri „Milon”
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
Digital IC: Harmonix HS 102
Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix Beauty Tone Milion Maestro, Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V; Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
Analog stage:
– Turntable:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Opinia 1

Dziwnym zbiegiem okoliczności na poziomie sprzętowym podział pomiędzy światem Hi-Fi / High-End i Pro-audio wydaje się być nad wyraz płynny i umowny a marki z obu stron wirtualnej barykady dokonują całkiem udanych wycieczek na pozornie nieznane a zarazem nieprzyjazne terytoria. Patrząc na nasze podwórko z pewnością można wymienić np. Brystona, B&W, Dynaudio, Focala, Manleya, PMC, Tannoya, czy Yamahę, których produkty często można zobaczyć w studiach realizatorskich, masteringowych i generalnie wszędzie tam, gdzie ludzie traktują je jako najzwyklejsze w świecie narzędzia pracy a ich obecność ma w tworzeniu tego, czym podczas audiofilskich odsłuchów karmimy nasz zmysł słuchu, pomagać poprzez możliwie najdłuższe i bezawaryjne działanie. Słowem to nad czym my się roztkliwiamy, chuchamy i dmuchamy pełni tamże rolę przysłowiowych wołów roboczych. Jeśli zaś chodzi o drugą stronę, to wypada wspomnieć chociażby o dwóch „A” i jednym „M”, czyli Apogee, Antelope Audio i Marshallu. Jest jednak obszar który praktycznie od zarania dziejów po stronie pro-audio jest dla audiofilskich producentów niemalże zakazaną strefą mroku. O czym mowa? O kablach oczywiście, gdyż o ile my, zmanierowani cywile potrafimy się w nie godzinami wsłuchiwać to już potocznie mówiąc „dźwiękowcy” dzielą je na dwa rodzaje – takie które działają i takie, które tego nie robią. Krótko mówiąc dobre prąd przewodzą i jest dźwięk a złe nie i dźwięku nie ma. Jasne? Jak słoneczko. Znane są jednak ludzkości przypadki prób niesienia kaganka oświaty i właśnie z takim przypadkiem dzisiaj przyjdzie nam się zmierzyć. Jakiś czas temu światło dzienne ujrzały przewody … zasilające japońskiego Furutecha, który na rynku Hi-Fi i High-End niczego i nikomu udowadniać już nie musi, dedykowane rynkowi profesjonalnemu, co z resztą potwierdza sama, specjalnie powołana do życia nowa linia produktowa – Studio Power Series. Na dzień dzisiejszy należą do niej dwa modele – otwierający Astoria E i plasujący się oczko wyżej Empire E. Co ciekawe w obu przypadkach ceny skalkulowano na niespotykanie niskim, jak na standardy nie tylko audiofilskie, lecz i samego Furutecha pułapie. Jeśli zatem powyższy wstępniak rozbudził Państwa zainteresowanie nie pozostaje mi nic innego jak zaprosić Was do dalszej lektury.

Jak już zdążyłem nadmienić pozycja Furutecha na konsumenckim rynku audio wydaje się niezagrożona a jego audiofilsko ukierunkowanym nabywcom niczego nie trzeba uświadamiać, gdyż sięgając po wyroby japońskiego producenta większość z nich doskonale wie czego szuka i czego po pochodzących z Kraju Kwitnącej Wiśnie przewodach może się spodziewać. Jednak w przypadku docelowego dla Astoria E i Empire E odbiorcy azjatycka propozycja może wydawać się wręcz kuriozalna i niedorzeczna. Dlatego też oba przewody pełnią rolę zarówno weryfikującą nastawienie „branży” pro, jak i sondującą ich reakcję. Ba, pół żartem pół serio aż chciałoby się porównać je do kultowego misia i zacytować klasyka –„To jest miś na skalę naszych możliwości. Ty wiesz, co my robimy tym misiem? My otwieramy oczy niedowiarkom. Patrzcie – mówimy – to nasze, przez nas wykonane i to nie jest nasze ostatnie słowo”. Może to śmieszne, ale ów cytat pasuje do opisywanych właśnie przewodów wręcz idealnie, gdyż ich głównym zadaniem jest właśnie pokazanie tym, którzy uparcie twierdzą, że kable, szczególnie sieciowe, nie „grają”, iż jest zupełnie inaczej i nawet to, co znajduje się poza sensu stricte torem sygnałowym ma wpływ i to niebagatelny na finalny efekt brzmieniowy.
Całe szczęście ekipa z Tokyo postanowiła zachować umiar i przynajmniej na razie nie próbuje uszczęśliwiać nikogo zza drugiej strony barykady iście barokową ornamentyką oplotów i jubilerskimi NCF-ami, tylko na początek skromnie i niezobowiązująco przyoblekła oba przewody w utylitarne czarne peszelki z nylonowej plecionki i konfekcję składającą się z podstawowych 11-ek w wersji miedzianej w przypadku Astorii i złoconej w Empire. Zanim jednak zajmiemy się różnicami pozwolę sobie skupić się na podobieństwach obu przewodów. I tak w obu przypadkach przewodniki wykonane są z miedzi OFC w nowej technologii α (Alpha) Triple C polegającej na wielokrotnym odkuwaniu pod stałym kątem zapewniającym zgodny kierunek ułożenia kryształów miedzi a dzięki opracowanemu przez Furukawę procesowi odlewania wyeliminowano zanieczyszczeń na poziomie mikronów.
Podobnie wygląda sprawa ich może nie budowy, co raczej przekroju a dokładnie poszczególnych warstw, gdyż oprócz wspomnianej zewnętrznej nylonowej plecionki zmierzając ku środkowi napotkamy ultra elastyczną warstwę PVC, ekran z miedzianej plecionki, kolejną warstwę, tym razem wzbogaconego cząsteczkami węgla PVC i już oddzielne dla każdego przewodu koszulki PVC. Jeśli zaś chodzi o różnice to każda z trzech żył Astorii składa się z 80 przewodników o średnicy 0,18 mm a Empire również może się pochwalić trzema żyłami, lecz tym razem składającymi się z z 45 przewodników o średnicy 0,32 mm kazdy. Oczywiście całość poddawana jest procesom kriogenicznym i demagnetyzującym. Piszę to jednak z myślą o naszych stałych Czytelnikach a nie „zawodowcach”, dla których, przynajmniej na razie są to baśnie z mchu i paproci.

No to przejdźmy do konkretów, czyli do działania, bo nie da się ukryć, że oba Fututechy działają a podpięte nimi do prądu urządzenia, o ile tylko same nie są uszkodzone, dają się włączyć, a w gniazdku mamy pi razy drzwi deklarowane przez dostawcę 230 V. Jednym słowem sukces i w tym momencie moglibyśmy test dedykowany rynkowi pro-audio zakończyć odtrąbiając pełny sukces. Problem jednak w tym, że dla nas taki wynik jest wysoce niesatysfakcjonujący, gdyż to samo zapewnia przysłowiowy kabelek od lampki i znajdujące się w kartonie wraz ze sprzętem „komputerowe” kable zasilające. A tytułowa parka z tego co wiem miała być od nich lepsza i … ku przerażeniu niedowiarków oraz wszystkich tych, dla których kabel to tylko kabel muszę stwierdzić, że jest i to pod każdym względem. Standardowo dołączane do większości (specjalnie nie piszę, że wszystkich, gdyż czasem producent nie daje nawet takiego, podstawowego przewodu, żeby niejako na dzień dobry wymusić na nabywcy zainteresowanie się tematem) „komputerowe” kable pozwalają jedynie na wstępne uruchomienie i sprawdzenie, czy dopiero co zakupione urządzenie w ogóle działa. Ot posługując się motoryzacyjną analogią, kupując pachnący fabryką nowiuteńki samochód w salonie, w baku będziemy mieli tyle paliwa, aby w miarę komfortowo dojechać do najbliższej stacji benzynowej. O dalszą podróż musimy zatroszczyć się sami. Podobnie sprawy mają się, lub mieć się powinny w audio. Przyjeżdżamy do domu, rozpakowujemy nową zabawkę, jeśli warunki atmosferyczne i temperatura transportu znacznie odbiegają od docelowych, czekamy aż całość odtaje, wpinamy w system, podłączamy do prądu, włączamy, sprawdzamy czy wszystko działa jak należy i … następnie wyłączamy, odpinamy badziewne – przywiezione wraz ze sprzętem kabelki, chowamy do pudła, zanosimy do piwnicy i zapominamy o problemie. Następnie sięgamy po coś mogącego wreszcie uwolnić drzemiący w powoli osiągającym pełnię możliwości nabytku. I … w tym momencie na scenę powinny wkroczyć tytułowe Furutechy, które ów potencjał właśnie uwalniają. A uwalniają. Pierwsze co słychać to drastyczne rozszerzenie reprodukowanego pasma, precyzję w kreowaniu źródeł pozornych, które do tej pory były co najwyżej sygnalizowane i zanik irytującej granulacji – takiego szorstkiego nalotu, który na dłuższą metę niweczy całą przyjemność związaną z odbiorem reprodukowanej muzyki. A teraz najlepsze, czyli teoria / materiały informacyjne producenta vs rzeczywistość. Otóż na stronie Furutecha możemy przeczytać iż Astorię charakteryzuje świetny timing i szybkość połączone z głębokim i potężnym basem, natomiast Empire zapewnia nad wyraz zrównoważony dźwięk o niewiarygodnej wręcz rozdzielczości by móc usłyszeć każdy niuans i detal. Całe szczęście, że z powyższymi charakterystykami zapoznałem się już po zakończeniu testów, gdyż mając je przed oczami w ich trakcie, bądź nie daj Boże przed, mógłbym mieć niezły orzech do zgryzienia, gdyż o ile timingu i szybkości Astorii odmówić nie sposób, to już jej bas zarówno po wpięciu w CD, jak i wzmacniacz określić mogłem mianem niezwykle zwartego, zróżnicowanego i „chrupkiego”. Również na polu głębokości i potęgi bezapelacyjnie Astoria musiała uznać wyższość Empire. Za to wspomniany Empire rzeczywiście stawiał na równowagę, ale też i rozmach uwalniając drzemiący w elektronice potencjał energetyczny. To właśnie z nim w torze świetnie wypadały nagrania nie tylko li tylko dynamiczne, ale i zarazem skomplikowane, wieloplanowe jak dajmy na to „Ótta” Sólstafir. Od razu uprzedzam, że nie jest to ani najłatwiejszy, ani najmilszy niedoświadczonym uszom repertuar a Empire zdolny był oddać nie tylko atak, masę i uderzenie, co iście progresywny charakter oscylujących pomiędzy alt-Rockiem i pewnych, wynikających z black-metalowej historii zespołu estetyki wokalnej kompozycji. Z kolei Astorii do gustu przypadły nieco bardziej zrównoważone pod względem emocjonalnym obszary estetyki ze szczególnym uwzględnieniem naturalnego instrumentarium i generalnie klimatów, gdzie wgląd w nagranie staje się niewątpliwym źródłem przyjemności. Wyborny a zarazem wymagający skupienia „TARTINI secondo natura” tria Sigurd Imsen, Tormod Dalen, Hans Knut Sveen wyraźnie pokazał ilość mikrodetali, delikatnych wybrzmień i niuansów, których z użyciem byle jakich, komputerowych sieciówek usłyszeć nie sposób a jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, iż skoro ich nie słychać można je zupełnie nieświadomie w procesie realizacji i postprocesu pominąć znacznie zubażając materiał źródłowy a tego przecież byśmy nie chcieli. Prawda?

Tak jak wspomniałem we wstępie Furutech modelami Astoria E i Empire E otwiera oczy i uszy niedowiarkom pokazując jak na dłoni ile dobrego można z ich pomocą wycisnąć z dźwięku. I nie jest to kuracja „odtykająca” uszy tylko wszystkowiedzącej i okopanej na swoich pozycjach branży pro-audio, ale wszystkim kablo-sceptykom. W dodatku kuracja wyceniona nad wyraz rozsądnie a więc i niemalże bezbolesna. Jeśli więc do tej pory jeszcze nie mieliście Państwo okazji sprawdzić we własnym systemie na co tak naprawdę go stać, ze zwykłej, ludzkiej ciekawości sięgnijcie po któryś z powyższych, należących do Studio Power Series a jeśli to, co usłyszycie Wam się spodoba, to … nieśmiało tylko zasugeruję, że to dopiero początek nad wyraz bogatej oferty Furutecha a zarazem początek wielce ekscytującej, Waszej podróży ku audiofilskiej nirwanie.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-35
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Yamaha WXAD-10
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI5
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinia 2

To, że tak zwany “rynek profesjonalny” od dawien dawna na wieść o bardzo dużym przywiązaniu audiofilów do okablowania systemów audio zamaszyście puka się w głowę wiadomo jest nie od dziś. Naturalnie owa teza jak to zwykle bywa, posiada wiele znanych mi osobiście wyjątków w postaci realizatorów dźwięku, ale patrząc na tę sytuację z szerszej perspektywy niestety przewaga niedowiarków co do ważności synergicznego okablowania układanek generujących dźwięk nad resztą omawianej populacji jest miażdżąca. Oczywiście bardzo często głównym powodem oporu przed choćby niezobowiązującym zmierzenia się z naszym (czytaj audiofilskim) poglądem jest niestety zazwyczaj zbyt wysoka jak na takie akcesoria cena. A ta jak wiemy, dla wielu osobników homo sapiens jest krytyczną i nie o przeskoczenia, bez względu na fakt utożsamiania się z jedną z opisywanych grup, barierą. I ten stan zimnej wojny mógłby trwać w nieskończoność, gdyby nie fakt może nie podstępnej, ale jednak odważnej próby japońskiego Furutecha – zejścia z cenami do z pewnością akceptowalnego przez wywołaną do tablicy branżę audio, jak i zwykłego Kowalskiego poziomu cenowego. O co chodzi? O dzisiejszą dwójkę bohaterów w postaci kabli sieciowych spod trochę podchwytliwej nazewniczo linii Studio Power Series model “The Empire” i “ The Astoria”, których dystrybucją do lat zajmuje się katowicki RCM.

Analizując fotki wielu z Was z wielką ulgą potwierdzi fakt, że zawarte w nazwie serii słowo “studio” nie jest determinującym dla wyglądu rzeczonych kabli zagadnieniem. Obcując z tytułowymi drutami stykamy się z bardzo schludnie, żeby nie powiedzieć ładnie ubranymi w czarne, opalizujące plecionki na tle typowych przedstawicieli High Endu niezbyt grubymi przewodnikami prądu. Nie rozciągając sztucznie dzisiejszego spotkania temat dokładnego rozłożenia na części proste pod względem użytych do ich wyprodukowania komponentów pozostawiam do weryfikacji na stronie dystrybutora, a ze swej strony dodam jedynie, że model Empire w kwestii średnicy od jest nieco okazalszy, a do zaterminowania go użyto wtyki: FI-E11(G) i FI-11(G). Temat informacji organoleptycznych drugiego przedstawiciela linii Studio – Astoria, potwierdzając jego nieco skromniejszą średnicę mogę uzupełnić jedynie o dane co do wtyków, czyli zastosowanych: FI-E11(Cu) i FI-11(Cu). Jak po ograniczaniu kosztów produktów można się spodziewać, omawiane kable nie spakowano w wymyślne, wykonane z drewna różanego skrzynki, tylko zwykłe, w tym przypadku wykonane z przezroczystego plastiku schludne kartoniki.

Sądzę, że i Was, tuż przed przeczytaniem tego tekstu a mnie przed rozpoczęciem odsłuchów nurtowało pytanie w stylu: „Co kryje się pod płaszczykiem nazwy Studio Power Series?”. Przecież marka Furutech jest niekłamaną światową ikoną podobnych dodatków w dziele audio, zatem po co ta maskarada? Niestety nie znam stuprocentowych zamierzeń decydentów tego brandu, ale sądzę, że chodzi właśnie o przybliżenie wspomnianych we wstępniaku światów profesjonalnego i audiofilskiego. Po co? Również nie wiem, ale mniemam, że zbliżenie ich do siebie może okazać się bardzo pozytywnym działaniem, którego efektem będzie zwrócenie większej uwagi na końcowy efekt brzmieniowy produkcji płytowych tuż po zejściu ze stołu mikserskiego, o czym marzy każdy miłośnik dobrej jakości dźwięku. W takim razie co z tego wyszło? Powiem tak. Aplikując tytułowe druty w swoje systemy na tle dołączonych do startowego zestawu kabli komputerowych doznacie pewnego rodzaju szoku, że w danej układance audio drzemie tyle nieodkrytych wcześniej niuansów brzmieniowych. Naturalnie nie spodziewajcie się różnic na poziomie zarezerwowanym dla najlepszych, kosztujących krocie konstrukcji, ale z ręką na sercu mogę powiedzieć, zmiany w stosunku do sznurków od przysłowiowego „peceta” będą bardzo duże. Jakie? To zależy już od konkretnego modelu, z taką informacją, że droższy, czyli w tym przypadku Empirte w wartościach bezwzględnych zagra nieco lepiej w każdym aspekcie od Astorii. Jednak myliłby się ten, kto sądziłby, że w każdym systemie lepiej wypadnie ten droższy. O co chodzi? Już objaśniam. Gdy dokładniej spojrzymy na świat malowany pędzlem Empire, okaże się, iż dostajemy trochę podkręcony w domenie ilości, ale nadal zwarty bas i żywe górne rejestry. To naturalnie powoduje delikatne przybliżenie do słuchacza wirtualnej sceny muzycznej, ale w zamian zostajemy obdarzeni bardzo solidna dawką oddechu w dobiegającej do naszych uszu muzyce, co z dużym prawdopodobieństwem z automatu spodoba się melomanom cierpiącym na delikatne przegrzanie dźwięku w ich systemie. Kreśląc prawdę o Astorii jestem zobligowany zwrócić uwagę na jej delikatną przeciwstawność w stosunku do poprzednika, czyli uspokojenie wysokich tonów, gęstszy środek i dół pasma akustycznego. W efekcie takiego postawienia sprawy natychmiast da się odczuć nutkę lekkiego zaokrąglenia się krawędzi dźwięków kreujących się przed nami wydarzeń muzycznych, ale za to otrzymujemy efekt ich ciekawego oddalenia się od linii głośników o pół kroku w tył. Czyli reasumując obydwa przypadki klasyczne coś za coś, a do tego chyba zdążyliście się przyzwyczaić. Jak te różnice wypadły w zderzeniu z muzyką? Przyznam szczerze, mimo wpinania kabli w kilka miejsc systemu, z racji najłatwiejszego wyłapania wszelkich niuansów usłyszanym zmianom najbardziej przyjrzałem się podczas zasilania przetwornika cyfrowo-analogowego, dlatego też wszelkie informacje należy odnieść do konfiguracji ze źródłem przy uwzględnieniu nieco innej reakcji systemu podczas karmienia prądem np. końcówki mocy. Do celów porównawczych użyłem dwóch produkcji. Na pierwszy i chyba mówiący wszystko o obydwu produktach ogień poszedł Maciej Obara Quartet i jego najnowsza produkcja „Unloved”. Wnioski? Odsłuch z mogącą pochwalić się większą średnicą sieciówką (Empire) pokazał, że owa sesja zabrzmiała bardzo dojrzale ze szczególnym wskazaniem na monumentalizm fortepianu (praca w niskich rejestrach) i doniosłość saksofonu otwarcie się przekazu dzięki żywszym wysokim tonom. Przechodząc do wniosków na temat kontrpartnera muszę przyznać, że było znacznie mniej ofensywnie i świeżo, ale delikatne uspokojenie blach perkusji i ogólne wygładzenie dźwięku słuchaną muzykę pokazały z intymniejszej, a przez to znacznie bardziej angażującej strony. To były dwa odmienne światy, jednak jestem pewien, że każdy z nich bez problemu znajdzie swoich zwolenników. Mało tego. Daję głowę, że przywołana na początku tego akapitu bezwzględna wyższość jakości dźwięku droższego kabla w starciu z potrzebami potencjalnego systemu audio i nawykami samego słuchacza w wielu przypadkach przepadnie z kretesem, gdyż to nie są różnice na poziomie zły/dobry dźwięk, tylko bardziej lub mniej wyrafinowany. Dlaczego? Pamiętajcie, że poziom jakościowy układanek grupy docelowej tych kabli z racji zdecydowanie lepszej rozdzielczości systemu testowego nie będzie w stanie tak dokładnie pokazać tego co wynotowałem, a to samoistnie sprawi, iż obydwa kable rozpatrywane będą raczej pod kątem otwarcia lub uspokojenia muzyki, a nie jak przed momentem wspomniałem lepszy/gorszy, co znacznie wyrówna ich szanse na sukces.

Jak wynika z powyższego tekstu, mamy do czynienia raczej ze stawiającymi na różnice między sobą niż w najdrobniejszych niuansach zdecydowaną lepszą jakość przekazu kablami sieciowymi. Dzieje się tak dlatego, że producenci postanowili pójść z odsieczą zdecydowanie mniej zasobnym w środki płatnicze nabywcom. Niestety to zawsze zmusza ich do pewnych kompromisów. Na szczęście gdy za taką ekwilibrystykę wezmą się znający się na rzeczy fachowcy jak tytułowy Furutech, okazuje się, że owszem Boga za nogi nie złapiemy, ale zasmakujemy co najmniej ciekawego, jeśli nie oczekiwanego przez dotychczasowy okres zabawy w audio dźwięku. A to z pewnością zasługuje już na podobny do powyższego pełnoprawny test, który mam nadzieję zachęci do prób nie tylko ortodoksyjnych audiofilów, ale również, że tak kolokwialnie powiem tworzących nagrania producentów muzycznych.

Jacek Pazio

Dystrybucja: RCM
Ceny:
Furutech Astoria E: 1 150 PLN / 1,5 m
Furutech Empire E: 1 790 PLN / 1,5 m

System wykorzystywany w teście:
– źródło: C.E.C. TL 0 3.0 + DAP – 999 EX Limited TOKU
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl „ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA