Tag Archives: Gauder Akustik Berlina RC11 Black Edition

Opinion 1

You can say what you want, but in my opinion there is no other brand splitting our environment as our today’s hero. Of course, there are a few manufacturers, who can operate with a similarly brilliant marketing, preferring highly recognizable distinctness, but let us not be mistaken, the combination of the words Gauder and Accuton can divide us more than sport or politics. Why? The tuning of the rigid, ceramic speakers with steep, 50-60 dB/octave, filters used by the company cuts off the lovers of harder sounds from the eulogists of vivid sounds like a samurai sword. Result? The brand does not take any prisoners, it induces only two states – either you love it or hate it. I know that, as I tested it myself many times. But based on all those reviews, including the last two and the current one – I am talking about the tests of the Darc-100 and Darc-140 – I have an interesting information to share. Well, the characteristics I mentioned above, the expressive, and thus not easy to accept, characteristics of Gauder Akustik loudspeakers evolve since about two years. What does this mean? Please do not be afraid. The introduction is not the right paragraph to put all my cards on the table. For now I can only reveal my king of spades – I hope you do know, that spade is the card color reigning supreme, as well as the flagship from Gauder Akustik, the model Berlina RC-11 Black Edition, provided to us by the Katowice based RCM in a gigantic logistic effort. Yes, yes, we have in our listening room the top of the tops of loudspeakers available on the Polish market. What came out of that? Is this the proverbial rabbit we are chasing? And finally – was the sound worth the amount of money the manufacturer is asking for those speakers? If you are interested in the responses to those questions, please be invited to continue reading, the maybe overly lengthy, text below.

The paragraph about the construction of the speakers, due to the sparse information available on the manufacturer’s web page, will be quite short. The things I can tell for sure, is that in the construction bend rungs were used, bolted together and painted black with a piano lacquer. Those are wider in the front and run together to the back. But this is not all, as you can see on the photographs, the tested model has two bass sections, positioned above and below the mid-treble section located in the middle. R. Gauder wanted to avoid any deteriorating influence of the vibration generated by the four 22cm woofers on the midrange and treble, so he went for a proprietary solution. First of all, both bass modules are connected with polished aluminum columns. Secondly – the top part of the bottom bass section is used as a soft support for the mid-treble section. Competition usually places similar sets of drivers in one cabinet, but according to RG this is a shortcut, and should never be used in extreme High End. This much about the cabinets. Let us move on following the interesting bits of information. The first one is the set of drivers used for this four-way speaker – for many, including myself, an obvious thing yet very important thing. In the tested speakers, in the newest version called Black Edition, we have two re-designed diamond speakers – one for the treble and upper midrange, one ceramic for the lower midrange and – here comes a novelty – four aluminum woofers – yes, yes, instead of ceramic low frequency drivers we have aluminum Accutons here. The second novelty is the change of tuning – instead of 50 dB/octave we have 60 dB/octave. The third change is the impedance of the speakers being 4 Ohms. Unfortunately there is no information disclosed about sensitivity disclosed. It is … sufficient. And that is all we can get. Finally, I need to mention the optional plinth supplied with the speakers, called Big Foot, placed on adjustable spikes and the weight – which comes to a significant 212 kg for each of them (over 300 kg in the transport trunks). Fortunately the distributor promises to install them at their destination, so you will not need to carry them around yourself.

So how did I perceive the sound of the heroes of this test? Let me put it this way. The Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition showed, that bigger means more from the first note they played. But in this case this “more” meant something else than you are used to think when reading this statement, as it was something I did not count on, even in my wildest dreams. Of course, in some obscure corner of my soul, I have cultivated the expectation of similar sound, but when I moved through my room most of the top speakers offered in Poland, using my electronics to drive them, this kind of sound looked like an utopia. In many cases things seemed to be all right, but there was always a “but”. It did not degrade my view on the given set of speakers, but forcing me to find a way to resolve it. Yet those monstrous, 200kg speakers, satisfied all of my expectations. I will even say more – even those expectations, that were a bit exaggerated, but built based on previous experience. What expectations you will ask? They could sound trivial. A strong, controlled, and most importantly, highly resolved lower end; a saturated, pulsating with energy, yet as informative as the bass, midrange and a non-obtrusive treble, presenting the full spectrum of information against not a black background, but a void, and all that presented with ease using the full range of volume. This is seemingly something that many speakers can do, but in this case „seemingly” is the key word. What do I mean with that? I will not describe the elementary characteristics here, as on this price level many of you might be offended with telling the obvious, but I will refer to two sets of speakers, which touched my emotions deeply, and which are a kind of phenomena on their price shelves, while one being double the price of the other. I know this is painful, but we are operating in the range of quality extremes, where the prices becomes almost irrelevant. If you can afford it, they you buy it. If not – they you are just happy you could witness something interesting.
First my own speakers, the Dynaudio Consequence Ultimate Edition. They are phenomenal. Incredible timbre, attack, resolution, speed and energy, accompanied by an outstanding creation of the world of the reproduced music, not only in 3D, but also in terms of swing and precision of the presented sound stage. Nothing else than to sit down and enjoy any genre of music for hours. Practically there is no repertoire, that would pose any challenge to them. If something is to hit me badly, it does, punishing my ears with a cacophony of notes. If some formation invites me to a concert in a church, I move there and then immediately. And when the transport spins a disc of one my beloved, intimately singing vocalists, then, based on the recording choices, she either sits on my lap, or juggles my emotions from afar. So it could seem I am dealing here with an absolute perfection. But I mentioned earlier, that many years of experience showed, that listening to music has another important aspect. Which one? I mean the last point of the thing I mentioned – unconstrained presentation. Be assured, the Dynaudio do that very well, but you should not be mistaken, when confronted with larger speakers, they sometimes give the ground to the competition.
A certain step forward were the speakers I almost considered – unfortunately due to the fact, that their bass section needed to be fed with low level signal, they were not universal enough – the Gryphon Trident II. Of course I mean a step in the direction of ease of presentation, without any shortness of breath at high volumes and without issues of reproducing the energy of the sounds at less pronounced levels. Translating it into common language – while listening at high volumes, the Danish speakers reproduce sound without any issues. They spit it out. There are no limits, you can feel they break no sweat. This is so seductive, that once you hear it, then for many, including me, the world will never be the same. And it does not matter, that the earlier mentioned Dynaudio have a higher resolution of the lower registers – the Gryphon, while perceived as having a phenomenal punch, have a slight tendency to equalize them, but it is important, that music presents the calmness, reserved only for big speakers. But I am not talking about calmness, like in everything being averaged in the sound, but about creating sound without a trace of fight against physics. And I assure you, this is audible at every volume level. But there is one caveat – to fully understand, what I am talking about, you must have had a chance to witness that. Without this experience, our discussion is like talking about UFOs. Anyway, summarizing the description of those speakers, let me put things in the following way: the experienced jump to absolute freedom results in the fact, that the Gryphon are more convincing as a whole, as bigger can more, despite the fact, that the Dynaudio reproduce the lower registers in a slightly more interesting way.
But let us finally move to the Gauder; this test is somewhat different than usual, as I wanted to show you, where you can find the phenomenon of the tested speakers. So where is it? I do not know how, but those monsters, despite being similar to the Gryphon in size, combine the strengths of both the speakers I described a moment ago. How on earth can you combine something that is already brilliant and add something to it? This extra thing could be described as deepening of the assets of both predecessors. On one hand the German speakers follow the path set by the bigger Scandinavians – the sound is unconstrained and has appropriate presence, while on the other, they offer the resolution of the bass similar to the Dynaudio. Looking at this situation from current perspective, I would say, that compared to the Gauder, the Dynaudio reproduce the energy of the bass brilliantly, for their price, but still lack a tiny bit there, while the Trident II, while not being far away from the quality of the Consequence, do lower the amount of information provided. The effect is, that the tested speakers not only allow us to hear the music, but also to feel it, like a pulse of a toddler. And additionally, the force of this pulse depends on the instruments reproduced at the given moment. Without enlarging of the smaller ones or making the larger small. You need no effort to hear the slightest touches to the instruments, swallowing of the saliva of the vocalist, or the aura of the recording. But you do not only get the energy used to create a sound, but also the effect of it, coming from the size of the instrument. I usually present this based on the reaction of the membrane of the big kettle, when touched by the stick. Of course I would be lying, when I would tell you, that the compared speakers are unable to replicate this feature. They can, but not in such a real way, so differentiated in terms of energy and resolution. But how is this possible? Maybe I am wrong, but in my opinion this is the result of how clean the information is presented. The diamond tweeter and upper midrange driver, ceramic lower midrange and aluminum woofers make the sound being reproduced like hanging in a void. However I need to make one remark. Such a great result of presenting the sound without a trace of harshness, and compared to the other speakers, with a light distancing, however brilliantly balanced in terms of available information, is coming from the decision of the manufacturer, to tune the speakers different than before. Already when I reviewed the Darc 140 I did notice, that Roland Gauder changed his approach, and resigned from the very hard sound edges, which were sometimes a bit too strong for some listeners, in favour of sound fluency. It still had all the information, but much more accessible for many music lovers. But is this still the Gauder sound school? Absolutely yes, because the difference is only cosmetic, but still noticeable.

I do not know, how you will read this text. For many of you, this might be something like “I was enchanted by your story” rather than a report from a listening session. But if you learned to know me, through the years of reading my stories, then you would know, that if something really shakes me, then the way of putting words to paper is only secondary. In such cases, the ability to show the emotions I have felt, becomes key. In this case, those were emotions, which I never expected to have in relation to any product coming from this company, despite knowing Roland Gauder personally. This was like a thunderstrike from clear heavens. However thanks to my seven years of dealing with very expensive components, I know how to discern their sonic abilities, and I am in no way under the influence of their price. This is the reason that I used other speakers, exceptional in their price levels, and therefore fulfilling my requirements ideally, for comparison, something I am not doing often. But at the same time I confirmed, that moving to a better sound quality level has its drawbacks in the form of significant price increases. There are many reasons for that, but in this case, based on my reaction to the final sound quality of those speakers, I think, it is mainly the cost of production and phenomenal implementation of the years of experience that contribute to it, and not the now trendy positioning of the brand by attaching a high price tag to a product. As we now arrived to the pricing – responding to one of the questions posed in the beginning, I can answer clearly, that the price asked for the newest Berlina RC-11 is absolutely justified. Does this mean we have finally caught the escaping bunny? I honestly do not know, as citing “Star Wars” – “There is always a bigger fish”. But for now, for today, I swear – and I promised not to do that – for me those loudspeakers are this ever escaping bunny. Please do not ask what it means. Just tell me, where I can get a good price for my internal organs.

Jacek Pazio

Opinion 2

I think nobody needs a reminder, on how fast time flies. And I am not talking about how much of it we lose, but just about it flowing like a river. The kids are growing older, the world shrinks, and only we stay the same, although we do not have the same strength as some time ago, as after four of five hours of sleep we wake up realizing, we would need double that time to regenerate, while earlier even a short nap was completely sufficient. “Earlier” seems to be the key word here. Earlier, a word which evolved from a few weeks or months ago to the synonym of years or even decades. If you now start to counter me, then please, tell me when – more or less – the Gauder Akustik Berlina RC11, Roland Gauders flagships, appeared on the market. But do it spontaneously, without cheating. Was it not so long ago? Of course. Because what is nine (!!!) years compared to eternity. Just a wink of an eye. But seriously, since 2012 things changed in the world, also in the technological aspects. This made it obvious and logical, that something that was the top of the top then, can now be done better. And if it can, then it should be done so, and we arrive at the hero of our test – the refreshed version of the Gauder Akustik Berlina RC11 called Black Edition.

While the original models were introduced to our market with a unique marketing, were together with the speakers (if the buyer did not bargain too much) you received a splinter new BMW series 1 sponsored by the Katowice based Polish distributor RCM, the current version is not promoted in such a way. But you should not be surprised by that, because it would be difficult to repeat the same feat with similar results, and in addition, Gauder Akustik has a solid position for years, and Dr. Roland Gauder, the man behind the brand, does not need to proof anything to anyone. But let us get back to the topic. As you can see, the 11 became much more serious visually. The reason for that is the change of the drivers – ceramic, white woofers and midrange drivers to aluminum woofers and ceramic lower midrange drivers with now black membranes, ordered at Accuton to proprietary specifications. Less obvious, because those are not immediately apparent, are the changes to the diamond 20mm tweeters and 50mm midrange drivers. Still we have here modular, composed of three individual pieces, four-way, big floorstanders, with a lyre-like cross-section, with the midrange-treble part placed between two woofer sections on top and bottom. The chassis made from rungs covered with piano varnish also had a kind of “perestroika”, encompassing, amongst other things, a change of damping of the treble-midrange section and 35kg heavy aluminum feet, which can be optionally upgraded with LED MusicLight system or VU meter, adjustable from a dedicated smartphone app “Gauder Akustik App” (available from early 2022). The new Accuton drivers, as well as changes to the Mundorf capacitors mandated a modification of the cross-overs, which kept the 60dB/octave slopes, but now have filters with changed characteristics.
On the narrow back plate, close to the plinths, the manufacturer found space for the double wire terminals, a nod for bi-amping or bi-wiring enthusiasts, the WBT 0703 NextGen, and a “central” allowing small, 1.5dB, adjustments to the treble and bass. Regarding the technicalities, you could say that Dr.Gauder turned out to be very talkative, as instead the classic statement of “acceptable impedance and sufficient sensitivity” there is now information, that the speakers have a 4 Ohm impedance load visible for the amplifier trying to power them properly. Furthermore the bass sections, the top and the bottom ones, are vented, while the treble-midrange section is placed in a closed cabinet.

We could say, that we approached the final encounter with the top Gauder speakers slowly, in small steps, as we have listened to them during a listening session in the Polish Radio (on the occasion of the re-edition of “The Wall” Pink Floyd on 28 Feb 2012 in the Agnieszka Osiecka studio) – then still under the Isophon brand, during the Munich shows and presentation done as part of the opening of the new RCM showroom. But all this listening was like licking Candy through a glass window, or skating on a frozen lake without knowing what happens a few inches below. Fortunately, thanks to a serious logistic endeavour (please refer to our unboxing series) of the Katowice based distributor we have the honour, as this is how we should refer to the opportunity of hosting the 11. And this is not pure courtesy, mutual sympathy or any other, non-substantive thing, but hard fact. However you look at them, those are the flagship speakers, so the situation is similar to our previous encounters with Avantgarde Acoustic Trio Luxury Edition 26, the “holy trinity” od Dynaudio (Evidence Master, Consequence Ultimate Edition and Confidence 60), Gryphon Audio Trident II (we must forget about Kodo unless we progress to a palace or residence with appropriately large rooms) or Trenner & Friedl Duke, the only difference being, that they cost about twice as much. People say that money does not sound, but when we cross the magical border of one million zlotys, you see for yourself, that the expectations rise to levels achieved by the New Shepard Blue Origin rocket, which approached the Karman line with William Shatner (aka Captain Kirk from the original series of Star Trek), our approach changes too. Of course this whole ado does not mean we will be listening worshipping the speakers and being completely enchanted, but in contrary – all constraints of the most exaggerated sonic expectancies are being put away, so this becomes a kind of duel, where full contact sports are just child’s play.
And you know what? It turned out to be a very short tournament, because the 11 win through KO in the first seconds. Just like that. Music starts, first notes appear and you get a knock on your head and lights go out. And once we come back to our senses, it turns out, we are now in a completely new, better reality. Are those the mythical Elysian Fields? Or Valhalla reserved for the fallen warriors? It does not matter at all, as things get divine. When the realism of “Black Market Enlightenment” Antimatter was up to par with live performance, as experienced from Mick Moss, who supported the Polish band Riverside during the last, jubilee tour, then you know something is going on. True, true – the same palpability, dynamics and absorption of sounds not only by your ears, but by the whole body. Interestingly, this physicality of the sound was permanent, it did not appear only at concert-like volume levels, but also with much more acceptable, civilized amounts of decibels generated by the Gauder speakers. I will not say, that we did never experience this before, because we did, but only a few times, and only with the system prepared for the Munich High End show by Silbatone Acoustics with restored Western Electric cinema tube speakers. Taking a picture with long shutter time (from a tripod) in there was a miracle, as due to the acoustic pressure and vibration it was almost impossible. Mick’s vocals was strong, deep and so realistic, that you was thinking about asking him, after each piece, if he maybe would like to clear his throat with some distilled fluid from Islay, or other parts of Scotland or Ireland. Well, the live experience… Starting with the cameral „Live and Unplugged at the Tennessee Theatre” by 10 Years, then with a bit more electrified “Almost Unplugged” by Europe and finishing with the epic “Pulse” by Pink Floyd, I could never catch the Gauder on any attempt of leaving aside any second or third plane detail, any simplification of the reproduction of the planes, or any issue with positioning of the virtual sound sources in the vertical plane, something vital for proper holography. And here I need to compliment the German speakers again, as despite their sheer size, the sound sources were created with their real sizes, without any artificial enlargement, often found with their competitors. Bigger can do more, but without exaggeration, as playing “Same Girl” by Youn Sun Nah we expect a fragile Korean singer, and not 180cm tall Floor Jansen. And the other way round – turning on „Decades: Live in Buenos Aires” by Nighwish I would be completely surprised when the voice of the vocalist would not be an octave, but 20-30cm lower.
Can we go stronger and heavier? Absolutely. I add the „Submission For Liberty” from the Australian band 4ARM to the playlist, and then their neighbours from New Zealand, Alien Weaponry with their newest material “Tangaroa”. Yes, I absolutely know that neither the repertoire, or its recording quality are worthy of our tested speakers. But when we made the assumption, that there is no place here for any compromise, then besides some easy listening, pampered in every detail, I could not forgo some extra fiery stuff. And what was the effect? On one hand expected, but on the other surprising, in a way. I mean, that while flattening, bordering with two-dimensionality, was undisputed, the energy load was not softened at all, so the fiery riffs, supported by ecstatic blasts, whipped our tired senses with incredible fierceness. Things got so far, that Jacek started joking, that I am choosing albums that sound bad always and everywhere, so that I can finally say, that the Gauder also gave up on them. Nothing like, as the 11 did something, you could think was impossible. In their unrivalled realism they reached a point, where the bad recording quality and garage like granularity were amplified and instead of degrading and detaching the played material from the master, allowed to feel the climate of the session, filled with shouting and ruckling guitars. Is it a miracle? Not really, as this is just a lot of great engineering work, through which, we get a truly transparent sound, brilliant and true, and not always conform with our taste or the ideas of the creators.
I left electronics for dessert, but with my intrinsic malice, not something from the mainstream, but an album, very difficult to classify, “Dreamer” by Susumu Yakota, which is only seemingly oscillating around widely understood ambient. While you can see “Animiam of the Airy” as such, then “Double Spot Image”  places us in the middle of a procession, with the church bells all around, and “Quiet Room” serves us truly oriental-transcendent mystery on the verge of trance and being high. The experience of space turned out to be absolutely brilliant, and the two meter hight towers disappeared like small bookshelf speakers, something, when we are talking about top notch floorstanders, happened only in case of the sleek Raidho TD 4.8. In short – a complete entanglement and a merry-go-round of very different tastes, colors and smells, enriched with difficult to foresee instruments, what usually does not bode well for the coherence of the sound. Yet the Berlina found itself great in this whole jumble, keeping their calm and serving us another exquisite course of fusion cuisine.

Are the Gauder Akustik Berlin RC11 Black Edition the best speakers in the world? I have completely no idea. I do not have that knowledge – it would need to be based on listening to a gigantic amount of speakers in controlled environment, what I could not imagine. But for here and now, based on my around 25 years of audiophile experience, I can fully claim, that to date, I have not heard such brilliant speakers. They offer the breath of the Avantgarde Acoustic Trio Luxury Edition 26, the freedom of the Gryphon Audio Trident II and the refinement of the Dynaudio Consequence Ultimate Edition, all of those at the same time. An audiophile cumulation of everything that was the best and combining this into an unachievable master – the embodiment of absolute ideal. Would I change anything in them? Nothing. Would I recommend them to everybody? Probably not, unless all of you have unlimited amount of time you can dedicate to our hobby and … you have very strong floors, as many urgent things become not so urgent anymore, and the Gauder weigh about a quarter of a metric ton each, covering only about half a square meter of space, so houses built in the skeleton technology can have issues with that. I will remain quiet on the financial aspects, but I would wish everybody, myself included, that we could take into consideration being able to purchase the top Gauder speakers at all.

Marcin Olszewski

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Gryphon Audio Mephisto Stereo
– Loudspeakers: Dynaudio Consequence Ultimate Edition, Gryphon Trident II
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond
– IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
– Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
– Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: RCM THERIAA

Polish distributor: RCM
Manufacturer: Gauder Akustik
Price:
Berlina RC 11 Black Edition: 219 998 €
Big Foot: 17 000 €
MusicLight: 3 400 €
VU meter: 3 400 €

Specifications
Construction: 4-way reference system with separated cabinets
Impedance: 4Ω
Power Handling: 970W
Applied drivers:
Woofers: 4 x 222 mm aluminum
Mid-woofer: 1 x 173 mm ceramic
Midrange : 1 x 50 mm diamond
Tweeter: 1 x 20 mm diamond
Crossover frequency: 150 / 1000 / 6000 Hz
Dimensions (H x W x D): 202 x 34 x 72 cm
Weight: 230 kg

Opinia 1

Mówcie co chcecie, ale według mnie nie ma bardziej polaryzującej nasze środowisko marki audio niż dzisiejszy bohater. Owszem, kilku wytwórców na równi z nim jest w stanie działać w ten skądinąd świetny marketingowo, bo preferujący łatwo rozpoznawalną wyrazistość sposób, jednak nie oszukujmy się, kompilacja słów Guder – Accuton bez dwóch zdań potrafi podzielić nas bardziej od sportu, bądź polityki. Powód? Firmowe strojenie twardych ceramicznych głośników stromymi filtrami o spadku na poziomie 50-60 dB na oktawę odcina wielbicieli mocnego grania dla dużych chłopców od piewców solidnej plastyki przekazu w krótkich spodenkach niczym samurajski miecz. Efekt? Marka nie biorąc jeńców, wywołuje tylko dwa stany – kochaj albo rzuć. Wiem, bo nie raz sprawdzałem na własnym organizmie. Jednak na bazie tych wszystkich prób z ostatnimi dwoma i dzisiejszą trzecią włącznie – chodzi o przetestowane już przez nas konstrukcje Darc-100 i Darc-140, mam dla Was bardzo ciekawą informację. Otóż wszystkie przed momentem wyartykułowane, pełne ekspresji, a przez to dla wielu ciężkie do zaakceptowania cechy kolumn Gauder Akustik, od około dwóch lat znacząco ewaluują. Co to oznacza? Spokojnie. Wstępniak nie jest akapitem do wykładania najważniejszych kart na stół. Na chwilę obecną mogę zdradzić jedynie przysłowiowego króla pik – mam nadzieję, że zdajecie sobie sprawę, iż wbrew obiegowej opinii graczy w popularnego tysiąca, właśnie kolor pik jest pełnoprawnym karcianym władcą, jakim dzięki gigantycznemu wysiłkowi logistycznemu katowickiego RCM-u jest flagowy zestaw kolumn ze stajni Gauder Akustik model Berlina RC-11 Black Edition. Tak tak, w tym spotkaniu zderzymy się z dostępnym na naszym rynku topem topów sekcji kolumn głośnikowych. Co z tego wynikło? Czy to jest już ten przysłowiowy nieuchwytny królik? I na koniec, czy dźwięk warty jest żądanej niebotycznej kwoty? Jeśli jesteście ciekawi odpowiedzi na postawione pytania, wszystkich dysponujących dłuższą chwilą zapraszam na poniższy, przydługawy słowotok.

Akapit o budowie z uwagi na zdawkowe informacje ze strony producenta, nie będzie zbyt treściwy. To co mogę powiedzieć na pewno, to wykorzystanie w projekcie obudów skręconych ze sobą poprzez elastyczne przekładki, wykończonych w czarnym lakierze fortepianowym, zbiegających się ku tyłowi od strony lekko zagłębionego frontu, kilkudziesięciu łukowatych wręg. Ale to nie koniec złożoności projektu, gdyż jak pokazują fotografie, ten model posiada po dwie, zorientowane pod i nad modułem średnio-wysokotonowym, sekcje basowe na stronę. Jednak cały konstruktorski myk polega na tym, że R. Gauder za wszelką cenę chciał uniknąć wpływu szkodliwych wibracji generowanych czterema 22 cm membranami niskotonowymi na tak ważny dla naszej percepcji muzyki zestaw środka i góry pasma, dlatego zrealizował to w autorski sposób. Po pierwsze – połączył skrzynki basowe na sztywno rurami z polerowanego aluminium. Zaś po drugie – górną powierzchnię dolnego modułu basu w obrębie stworzonej palisady wykorzystał jako podłoże dla miękkiego usadowienia sekcji centralnej. Konkurencja zazwyczaj idzie na łatwiznę i podobny układ przetworników aplikuje w jednej skrzynce, jednak to według RG jest droga na skróty, co na poziomie ekstremalnego High Endu nie ma racji bytu. Tyle w kwestii brył kolumn. Idźmy dalej tropem ciekawych informacji. Pierwszą, dla wielu oraz oczywiście między innymi również dla mnie i chyba najważniejszą jest realizujący założenie czterodrożności konstrukcji, zestaw użytych przetworników. Ten w dostarczonym do testu, co istotne, najnowszym wcieleniu Black Edition opiewa na dwa ostatnimi czasy przeprojektowane konstrukcyjnie drivery diamentowe – po jednym dla górnego zakresu i wyższej średnicy, jeden ceramiczny dla niższego środka i cztery – tutaj nowość – aluminiowe basowce – tak, tak, zamiast ceramików na basie mamy aluminiowe Accutony. Drugą jest zmiana stromości filtracji głośników z wartości 50 na 60 dB na oktawę. Trzecią zaś jest oporność konstrukcji na poziomie 4 Ohm. Niestety kwestii skuteczności producent standardowo nie ujawnia. Po prostu jest … wystarczająca. Koniec kropka. Wieńcząc dzieło przybliżania opiniowanych kolumn, na koniec nie mogę nie wspomnieć o wyposażeniu dostarczonego modelu w opcjonalną, posadowioną na regulowanych stopach podstawę Big Foot, jego niebagatelnej wadze 212 kg sztuka (w skrzyniach ciężar przekracza 300 kg) oraz zapewnieniu o ewentualnej aplikacji tych monstrów w docelowym środowisku przez dystrybutora.

Jak odebrałem brzmienie punktu zapalnego dzisiejszego spotkania? Powiem tak. Wizytujące moje progi kolumny Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Editon od pierwszej nuty udowodniły, że duży może więcej. Jednak owo więcej w tym przypadku wymknęło się wszelkim standardom postrzegania tego powiedzenia, gdyż było czymś, na co nie liczyłem w najśmielszych snach. Owszem, tak po prawdzie gdzieś w zakamuflowanym w duszy wymarzonym wzorcu dźwięku nieśmiało kreowałem podobne rezultaty, jednak po przerzuceniu w swoim pomieszczeniu, ze swoją elektroniką, większości dostępnej w naszym kraju topowej oferty wydawało mi się to pewnego rodzaju utopią. Niby w wielu przypadkach wszytko było w jak najlepszym porządku, jednak zawsze znalazło się drobne „ale”. Spokojnie, nie degradujące postrzegania danej konstrukcji, tylko w pewien sposób zmuszające mnie do prób jego rozwiązania. Tymczasem te monstrualne, bo przekraczające dwa metry i ważące dobrze ponad 200 kilogramów niemieckie kolumny praktycznie zapewniły mi pełne spektrum oczekiwań. Powiem więcej. Dla wielu zbyt wygórowanych oczekiwań, z czym po trosze się zgadzam, jednak jako usprawiedliwienie dodam, że zbudowanych na bazie wielu świetnych prezentacji. Jakie to oczekiwania? Niby banalne. Mocny, kontrolowany, co bardzo ważne, rozdzielczy dolny zakres, nasycony, wręcz tętniący energią, oczywiście równie informacyjny jak bas, środek pasma, nienachalna, oferująca pełne spektrum najdrobniejszych informacji na nawet nie czarnym, a odwzorowującym próżnię tle, góra pasma, a wszystko podane jakby od niechcenia w pełnym zakresie głośności. To niby potrafi wiele zestawów, jednak słowo „niby” w tym przypadku jest synonimem znanego nam z reklam „prawie”. Co mam na myśli? Nie będą silił się na opisywanie elementarnych cech, przez co wielu z Was na tym pułapie cenowym i jakościowym mogłoby poczuć się obrażanymi tylko opiszę to na bazie dwóch ostatnio bardzo mocno szargających moje uczucia zestawach kolumn, z wyraźnym zaznaczeniem, że każdy z nich w swoich przedziałach cenowych są swoistymi fenomenami i dodatkowo różnią się między sobą mniej więcej podwojeniem żądanej za nie kwoty. Wiem, to bolesne. Ale zauważmy, iż bawimy się w dziale jakościowego ekstremum, gdzie cena praktycznie przestaje być istotna. Stać Cię, kupujesz. Nie stać, cieszysz się, że miałeś okazję przeżyć coś ciekawego.
Na początek moje obecne kolumny Dynaudio Consequence Ultimate Edition. Są fenomenalne. Świetna barwa, atak, rozdzielczość, szybkość i energia grania, a do tego wybitne kreowanie świata muzyki nie tylko w estetyce 3D, ale także rozmachu i dokładności odwzorowania wirtualnej sceny. Nic tylko siedzieć i godzinami delektować się każdego rodzaju muzyką. Praktycznie nie ma repertuaru, który sprawiłaby im jakikolwiek problem. Gdy coś ma mnie nieprzyjemnie uderzyć, nie ma litości i karci moje uszy natychmiastowymi kakofoniami przebiegów nutowych. Jeśli jakaś formacja zaprasza mnie na zaplanowany w budowlach sakralnych około-spirytystyczny koncert, natychmiast przenoszę się tam i wtedy. A gdy w transporcie znajdzie się jedna z kilku lubianych przeze mnie, tryskających intymną aurą śpiewu wokalistek, w zależności od realizacji albo praktycznie siada mi na kolanach, albo brutalnie żongluje moimi emocjami z koncertowego dystansu. Jednym słowem wydawałoby się, iż mam do czynienia z absolutem. Jednak jak wspominałem, moje wieloletnie doświadczenia kilkukrotnie pokazały, że w obcowaniu z muzyką ważny jest jeszcze inny aspekt. Jaki? Mianowicie chodzi mi o ostatni punkt sprzed momentem wygłoszonej wyliczanki oczekiwań, czyli nieskrępowany sposób prezentacji. Spokojnie, Dynki robią to znakomicie, jednak nie ma co się oszukiwać, w starciu z większymi gabarytowo kolumnami w tym aspekcie czasem oddają pola.
Jako pewnego rodzaju krok naprzód przywołam niedoszłe – niestety z uwagi na spowodowaną przymusem karmienia sekcji basowej niskim sygnałem, małą uniwersalność testową konstrukcji temat nabycia umarł na starcie – kolumny Gryphon Trident II. Oczywiście chodzi o krok w stronę swobody prezentacji bez oznak zadyszki przy głośnym i braku problemów z oddaniem energii dźwięku przy cichym słuchaniu. Tłumacząc to z polskiego na nasze, podczas odsłuchu przy słusznej głośności zadany poziom dźwięku duńskie kolumny bez najmniejszych problemów wręcz wypluwają. Nie ma żadnej limitacji, za to czuć, jakby robiły to od niechcenia. Jednak to niechcenie jest na tyle zaraźliwe, że gdy raz czegoś takiego zaznasz, dla wielu, w tym w pierwszym rzędzie dla mnie, świat już nigdy nie będzie taki sam. I nie ma znaczenia, że przywołane przed momentem Dynki mają bardziej rozdzielczy najniższy rejestr – Gryphony na ich tle, przy fenomenalnym odbiorze jako zjawiskowe, ba wręcz oczekiwane uderzenie, trochę go uśredniają, ważne jest, że muzyka przede wszystkim oferuje zarezerwowany dla wielkich gabarytowo konstrukcji, wszechobecny spokój. Jednak nie chodzi o spokój w kształcie uśredniania prezentacji, tylko kreowanie dźwięku bez oznak walki z fizyką o przetrwanie. Zapewniam Was, że to słychać na każdym poziomie głośności. Jednak jest jeden warunek. Aby zrozumieć, co mam na myśli, trzeba się z tym zderzyć. Bez osobistego doświadczenia nasza rozmowa jest jakby konwersacją o kosmitach. Reasumując opis tych kolumn powiem tak. Wspomniany przeskok na zjawiskową swobodę powoduje, że mimo – w moim subiektywnym odczuciu – minimalnie ciekawszego oddania najniższych rejestrów przez Dynaudio, w przywołaną na początku tej części testu myśl – „duży może więcej”, Gryphony całościowo są jakby bardziej przekonujące.
Wieńcząc ten trochę przewrotnie skonstruowany, bo mający pokazać, gdzie tkwi fenomen naszych bohaterów test, wreszcie doszliśmy do Gauderów. Co w nich takiego fenomenalnego? Nie wiem jak, ale te monstra mimo podobnych gabarytów do Gryphonów, w sobie tylko znany sposób, łączą z nawiązką cechy obydwu przed momentem opisanych konstrukcji. Jak można coś już świetnego połączyć z nawiązką? Nawiązka w tym przypadku jest jakby pogłębieniem walorów obydwu poprzedników. Otóż z jednej strony niemieckie zabawki idą drogą większych Skandynawów – niewymuszenie, ale i oczekiwana dosadność prezentacji, ale z drugiej oferują rozdzielczość basu posiadanych Dynaudio. Oceniając tę sytuację z pewnej perspektywy, bardzo ogólnie powiedziałbym, że na ich tle Dynki w kwestii oddania energii basu jako pochodnej gabarytów, oczywiście jak na ten pułap cenowy zjawiskowo, ale jednak trochę po nim ślizgają, zaś Tridenty II bardzo przyjemnie, do tego niewiele odchodząc od jakości Duńczyków, niestety informacyjnie go zubożają. Efekt jest taki, że w wykonaniu bohaterek tej epistoły muzykę nie tylko słyszymy, ale również czujemy niczym delikatny puls niemowlaka. Malo tego. Siła tego pulsu zależy od wielkości odtwarzanych w danym momencie instrumentów. Bez powiększania tych mniejszych, ani bez zmniejszania tych większych. Bez jakiegokolwiek wysiłku słuchu nie tylko znakomicie słychać najdrobniejsze czy to przypadkowe muśnięcie instrumentu, przełyk śliny wokalistki tudzież wszechobecną aurę nagrania, ale przy tym oprócz poziomu energii użytej do wywołania danego dźwięku, również często wywołany rozmiarem instrumentu jego skutek, co zazwyczaj prezentuję gościom na przykładzie reakcji membrany wielkiego kotła na jej delikatne dotknięcie włochatą pałką. Oczywiście skłamałbym, gdybym powiedział, że testowi sparingpartnerzy tego nie oferują. Jak najbardziej, jednak jak zapewniałem, nie w tak realny, bo zróżnicowany energetycznie i rozdzielczo sposób. Powód? Być może się mylę, ale sekret tkwi w czystości podania informacji. Diament na górze i wyższym środku plus twarda ceramika na niskiej średnicy, a wszystko podparte szybkimi przetwornikami aluminiowymi sprawia, że dźwięk podany jest w nieskazitelnym środowisku bliskim próżni. Tylko jedna uwaga. Tak dobry wynik podania całości bez krzty ostrości, a na tle reszty stawki z lekkim, świetnie zbilansowanym w domenie pakietu informacji i nienatarczywości dystansem, jest wynikiem ukrywanego przeze mnie we wstępniaku jako słodka tajemnica dalszej części tekstu, przyjaźniejszego strojenia kolumn. Już podczas recenzowania modelu Darc 140 trochę przekornie wspominałem, że Roland Gauder zmienił front działań i zrezygnował z mocnej, dla wielu zbyt mocnej krawędzi dźwięku na rzecz jego płynności. Nadal pełnego informacji, ale jednak przyjaźniejszych w odbiorze przez prawdopodobnie całą populację miłośników dobrej jakości muzyki. Czy to w takim razie nadal jest szkoła Gaudera? Bez dwóch zdań tak, gdyż różnica jest naprawdę kosmetyczna, ale w odpowiednim zakresie.

Nie mam pojęcia, jak odbierzecie powyższy tekst. Dla wielu z Was prawdopodobnie będzie to coś na kształt opowieści typu „Urzekła mnie Twoja historia”, a nie rzetelne zdanie relacji z odsłuchów. Jednak jeśli przez lata naszych kontaktów testowych zdążyliście mnie poznać, wiecie, że gdy mną coś mocno potrząśnie, forma wypowiedzi jest sprawą drugorzędną. Najważniejsze wówczas jest odpowiednie przekazanie przeżytych emocji. W tym przypadku emocji, o wywołanie których mimo osobistej znajomości z Rolandem Gauderem nigdy w życiu nie podejrzewałbym tego pochodzącego zza naszej zachodniej granicy producenta. To był przysłowiowy grom z jasnego z nieba. Jednak dzięki ponad siedmioletniemu doświadczeniu z drogimi komponentami na tyle w pełni weryfikowalny w kwestii efektów sonicznych, że w jego interpretacji nie ma mowy o jakimkolwiek zauroczeniu ceną. Po to w swojej opowieści – jak rzadko kiedy, posiłkowałem się innymi, na swoich pułapach cenowych zjawiskowymi, a przez to idealnie spełniającymi moje wymagania konstrukcjami. Niestety tym sposobem przy okazji dobitnie udowodniłem, iż wejście na wyższy poziom jakości dźwięku niesie za sobą reperkusje w postaci znaczącego wzrostu ceny lepszego produktu. Powody są różne. Jednak w tym przypadku na bazie mojej reakcji na finalne brzmienie kolumn, mniemam, iż jest nimi suma poniesionych kosztów produkcji i fenomenalnego wdrożenia w życie wieloletnich doświadczeń, a nie ostatnio modne hochsztaplerskie pozycjonowane marki słusznie wyglądającą w zestawieniach ceną. A gdy do kwestii „dudków” doszliśmy, w odpowiedzi na jedno z zadanych na wstępie pytań, bez jakiegokolwiek naciągania faktów odpowiem, w tym przypadku bez względu na fakt jak to zabrzmi, żądana za najnowszą odsłonę Berlin RC-11 kwota jest w pełni uzasadniona. Czy to oznacza bezpośredni kontakt z przysłowiowym króliczkiem? Kurde, doprawdy nie wiem, gdyż cytując za moim kolegą znanego z serii „Gwiezdnych Wojen” klasyka: „Zawsze znajdzie się większa ryba”. Jednak na chwilę obecną – przyrzekam, miałem tego nie robić, dla mnie osobiście rzeczone kolumny to z pełną świadomością złapany królik. Proszę, nie pytajcie, co to oznacza. Powiedzcie lepiej, gdzie dobrze płacą za organy wewnętrzne.

Jacek Pazio

Opinia 2

Jak szybko mija czas i nawet nie tyle przecieka nam pomiędzy palcami, co po prostu rwie wartkim nurtem nikomu przypominać raczej nikomu nie trzeba. Dzieciaki dorastają, świat stale się kurczy i tylko my pozostajemy tacy sami, choć już kondycja nie ta i budząc się po czterech, czy pięciu godzinach snu z niemiłym rozczarowaniem stwierdzamy, że dziwnym zbiegiem okoliczności przydałoby się drugie tyle a przecież jeszcze niedawno nawet krótsza drzemka”wystarczała nam do niemalże pełnej regeneracji. No i właśnie padło słowo klucz – „niedawno”. Niedawno, które z określenia tygodni, bądź góra miesięcy niepostrzeżenie ewoluowało do postaci synonimu lat, czy wręcz dekad. Jeśli w tym momencie będziecie Państwo próbowali oponować, to proszę spontanicznie, bez zaglądania do notatek, określić kiedy, nawet mniej więcej – tak pi razy drzwi, pojawiły się na rynku flagowe kolumny sygnowane przez dr.Rolanda Gaudera, czyli Gauder Akustik Berlina RC11. Niedawno? Oczywiście, że tak. Czymże bowiem jest … dziewięć (!!!) lat w porównaniu z wiecznością. Ot okamgnienie. A tak już zupełnie na serio, od 2012 r. co nieco na świecie, również pod względem technologicznym, się pozmieniało, więc logicznym stało się, iż to, co wtenczas było szczytem szczytów przy obecnych możliwościach da się zrobić nieco lepiej. Skoro się da, to zrobić trzeba i tym oto sposobem dotarliśmy co sedna wstępniaka a zarazem bohaterek niniejszego testu, czyli odświeżonej wersji Gauder Akustik Berlina RC11, które otrzymały dopisek Black Edition.

O ile protoplastki rodu startowały na naszym runku z bodajże jedyną w swoim rodzaju promocją, gdzie wraz z kolumnami, w ramach gratisu (o ile tylko ich nabywca zbytnio się nie targował) katowicki RCM – dystrybutor marki, dorzucał pachnące salonem BMW serii 1, tak aktualna inkarnacja, przynajmniej z tego co mi wiadomo, podobnymi akcjami objęta nie została. Mie ma co się z resztą takiemu stanowi rzeczy dziwić, gdyż trudno byłoby coś podobnego z równie dobrym skutkiem powtórzyć, ponadto Gauder Akustik pozycję od lat ma ugruntowaną a sam, stojący za nią dr.Roland Gauder już od dawien dawna niczego i nikomu udowadniać nie musi. Jednak ad rem. Jak sami Państwo widzicie 11-ki wyraźnie, znaczy się optycznie – wizualnie spoważniały. Powodem jest zmiana dotychczasowych – porcelanowych i zarazem białych przetworników nisko i nisko-średniotonowych na ich aluminiowe nisko i nadal porcelanowe średnio-tonowe, lecz przy okazji czernione odpowiedniki niezmiennie zamawiane według własnej specyfikacji w Accutonie. Mniej oczywistym, bo niewidocznym gołym okiem modyfikacjom poddano również diamentowe 20 mm wysokotonowce i 50 mm średniotonowce. Nadal jednak mamy do czynienia z trzymodułowymi, czterodrożnymi i bezdyskusyjnie potężnymi, podłogowcami o liropodobnym przekroju poprzecznym, w których pomiędzy górną i dolną sekcją niskotonową wkomponowano odrębną sekcję wysoko-średniotonową. Zbudowane z pokrytych lakierem fortepianowym wręg korpusy, również nie uniknęły „pierestrojki” obejmującej m.in. zmianę wytłumienia sekcji wysoko-średniotonowej) oraz 35 kg aluminiowe stopy, które opcjonalnie można doposażyć w LED-owy system MusicLight i/lub VU meter obsługiwany z poziomu dedykowanej (premiera na początku 2022 r.) smartfonom aplikacji „Gauder Akustik App”. Nowe przetworniki Accutona, oraz odświeżenie portfolio będącego głównym dostawcą kondensatorów Mundorfa, pociągnęły za sobą modyfikacje zwrotnic, które choć utrzymały ponad 60 dB /oktawę stromość zboczy, mogą pochwalić się zaimplementowanymi filtrami o nieco innej, aniżeli wcześniej charakterystyce.
Na szczątkowej ścianie tylnej, tuż przy podstawach, wygospodarowano miejsce na zdublowane, będące ukłonem w stronę miłośników bi-wiringu/ampingu, terminale WBT 0703 NextGen a tuż nad nimi niewielką „centralkę” umożliwiającą drobne, raptem 1,5dB korekty skrajów pasma. Jeśli natomiast chodzi o jakieś bardziej szczegółowe technikalia, to pół żartem, pół serio można byłoby stwierdzić, że dr.Gauder w przypadku swoich flagowców okazał się nad wyraz szczodry i wylewny, gdyż jeszcze do niedawna klasyczny zwrot, iż jego kolumny charakteryzuje „akceptowalna impedancja i wystarczająca skuteczność” zastąpiła informacja o konkretnej, w tym wypadku 4Ω obciążeniu jakie stanowią postawne Niemki dla próbującej je prawidłowo wysterować amplifikacji. Z niuansów może nie tyle rzucających się w oczy, co możliwych do wychwycenia przy bardziej wnikliwej analizie warto wspomnieć, iż zarówno górne, jak i dolne moduły basowe są wentylowane, natomiast sekcje średnio-wysokotonowe otrzymały obudowy zamknięte.

Śmiało można uznać, iż do finalnego spotkania, stanowiącego niejako zwieńczenie naszej przygody z topowymi Gauderami przygotowywaliśmy się niespiesznie i małymi kroczkami rzucając na nie mniej, bądź bardziej (nie)zobowiązująco uchem czy to podczas ich radiowych – 3-kowych (z okazji reedycji „The Wall” Pink Floyd, która miała miejsce 28 lutego 2012r. w Studiu Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej), jeszcze pod banderą Isophona, monachijskich – wystawowych, czy też salonowych (m.in. w związku z otwarciem nowej siedziby RCM-u) prezentacji. To wszystko było jednak li tylko lizaniem cukierka przez szybę i ślizganiem się po tafli zamarzniętego jeziora bez większych szans na krytyczną ocenę tego, co znajduje się kilka – kilkanaście centymetrów głębiej. Całe szczęście dzięki nader poważnemu zaangażowaniu logistycznemu (polecam uwadze sesję dokumentującą unboxing) katowickiego dystrybutora dostąpiliśmy zaszczytu, bo to właśnie w takich kategoriach goszczenie 11-ek wypadałoby rozpatrywać, przyjęcia ich pod nasz dach. I powyższy zwrot wcale nie wynika z jakiejś kurtuazji, wzajemnych sympatii i innych pozamerytorycznych czynników, lecz z twardych faktów. Jakby nie patrzeć to w końcu flagowce, czyli sytuacja poniekąd analogiczna do naszych dotychczasowych długoterminowych „randek” z Avantgarde Acoustic Trio Luxury Edition 26, „świętą trójcą” Dynaudio (Evidence Master, Consequence Ultimate Edition i Confidence 60), Gryphon Audio Trident II (o Kodo do czasu awansu do ligi dworków i pałaców, w jakiej „chodzi” obecny prezes Orlenu można zapomnieć) , czy Trenner & Friedl Duke z tą tylko różnicą, że na pi razy oko … dwukrotnie wyższym pułapie cenowym. Niby pieniądze nie grają, jednak jeśli przekraczamy magiczną granicę … miliona PLN, to sami Państwo rozumiecie, że po pierwsze oczekiwania szybują na równi z zasięgiem rakiety New Shepard Blue Origin, której zaledwie kilka dni temu udało się zbliżyć do linii Kármána z Williamem Shatnerem (aka Jamesem T. Kirkiem – kapitanem statku Enterprise NCC-1701A) a po drugie, z nader oczywistych względów, diametralnie zmienia się nasza optyka. Krótko mówiąc cała ta sytuacja bynajmniej nie oznacza słuchania na klęczkach i niemego, bezkrytycznego zachwytu, lecz wręcz przeciwnie – zwolnienie wszelkich hamulców nawet najbardziej wyuzdanych (oczywiście sonicznych) oczekiwań, czyli coś na kształt pojedynku, gdzie nie ma mowy o jakiejkolwiek taryfie ulgowej, czy też braniu jeńców i to pojedynku, przy którym KSW, czy nawet Gromda to niemalże zajęcia z rytmiki dla przedszkolaków.
I wiecie Państwo co? Okazało się, że była to bardzo krótka walka, gdyż 11-ki wygrywają i to przez KO w pierwszych sekundach. Ot tak, po prostu. Rozlegają się pierwsze dźwięki, dostajemy strzał centralnie między oczy i ktoś gasi nam światło. A kiedy dochodzimy do siebie okazuje się, że obudziliśmy się w zupełnie nowej, lepszej rzeczywistości. Czy są to mityczne Pola Elizejskie, czy zarezerwowana dla poległych w chwale wojowników Walhalla wydaje się zupełnie nieistotne, gdyż jest bosko. Skoro bowiem realizm „Black Market Enlightenment” Antimatter z powodzeniem dorównywał „wykonowi” na żywo, jaki raczył był nam zaserwować Mick Moss pojawiając się w ramach suportu rodzimego Riverside podczas ostatniej, jubileuszowej trasy koncertowej (m.in. na deskach Letniej Sceny Progresji), to znaczy, że cytując klasyka „wiedz, że coś się dzieje”. Serio, serio – to była dokładnie taka sama namacalność, dynamika i absorpcja dźwięków nie tylko jedynie nausznie, lecz każdą cząstką ciała. Co ciekawe owa w pełni definiowalna „fizyczność” dźwięku była permanentna, czyli nie pojawiała się li tylko przy stricte koncertowych poziomach głośności, lecz również i przy zdecydowanie bardziej akceptowalnych, cywilizowanych dawkach generowanych przez Gaudery decybeli. Nie powiem, że czegoś podobnego jeszcze nie dane mi było doświadczyć, gdyż było, jednak zaledwie kilkukrotnie i to wyłącznie z pomocą z pietyzmem przygotowywanych na potrzeby monachijskiego High Endu systemów Silbatone Acoustics z odrestaurowanymi kinowymi głośnikami tubowymi Western Electric. Tam też zrobienie zdjęcia na długim czasie (ze statywu) graniczyło z cudem, gdyż generowane przez ww. set ciśnienie akustyczne i drgania nader skutecznie owe zadanie uniemożliwiały. Wokal Micka był mocny, głęboki i tak realistyczny, że po każdym utworze aż chciało się go zapytać, czy nie miałby ochoty przepłukać gardła jakimś pełnoletnim destylatem pochodzącym z Islay, bądź innego malowniczego zakątka Szkocji lub Irlandii. A właśnie, doznania koncertowe … Począwszy od kameralnego „Live & Unplugged At The Tennessee Theatre” 10 Years, poprzez nieco bardziej zelektryfikowane „Almost Unplugged” Europe, na iście epickim „Pulse” Pink Floyd skończywszy ani razu nie udało mi się Gauderów przyłapać na chociażby najmniejszej próbie odpuszczenia sobie jakiegoś, nawet drugo-, czy trzecioplanowego detalu, uproszczeniu wieloplanowości, czy choćby dyskretnemu osłabianiu znaczenia tak koniecznego do odwzorowania właściwej holografii orientacji źródeł pozornych w osi pionowej. I tu zmuszony jestem po raz kolejny skomplementować niemieckie kolumny, gdyż pomimo swoich nader absorbujących gabarytów ww. źródła pozorne kreowały zgodnie z ich rzeczywistym rozmiarem – bez jakże częstego u podobnych rozmiarów konkurencji ich sztucznego nadmuchiwania. Niby duży może więcej, jednak bez przesady, gdyż włączając „Same Girl” Youn Sun Nah oczekujemy, z resztą zgodnie z rzeczywistością, drobnej Koreanki a nie ponad 180 cm Floor Jansen. I dokładnie tak samo na odwrót, gdyż włączając „Decades: Live in Buenos Aires” Nightwish mocno bym się zdziwił słysząc głos ww. wokalistki obniżony nie o oktawę, lecz o kilka … dziesiąt (20-30?) centymetrów.
Ma być jeszcze mocniej i ciężej? Proszę bardzo. Na playliście ląduje „Submission For Liberty” australijskiej formacji 4 ARM a zaraz po nim meldują się sąsiedzi z Nowej Zelandii, czyli Alien Weaponry z najnowszym materiałem „Tangaroa”. Tak, tak, doskonale zdaję sobie sprawę, że ani repertuar, ani tym bardziej jego jakość realizacji nie wydają się przystawać do klasy testowanych przez nas kolumn. Skoro jednak założyliśmy, że nie powinno być tu miejsca na jakiekolwiek kompromisy, to oprócz muzyki lekkiej, łatwej i przyjemnej a poza tym dopieszczonej na każdym etapie post-procesu i takiej ognistej strawy nie mogłem pominąć. Efekt? Niby dość spodziewany lecz na swój sposób zaskakujący. Chodzi bowiem o to, iż o ile graniczące z dwuwymiarowością spłaszczenie prezentacji było bezdyskusyjne, to ładunek energetyczny bynajmniej nie uległ osłabieniu, więc wspomagane ekstatycznymi blastami ogniste riffy z niezwykłą zajadłością smagały nasze umęczone zmysły. Doszło nawet do tego, że Jacek zaczął żartować, czy przypadkiem z premedytacją nie sięgam po albumy, które niemalże zawsze i wszędzie brzmią źle, by koniec końców ogłosić z dziką satysfakcją, że i Gaudery na nich poległy. Nic z tego moi Państwo, bowiem 11-ki dokonały wydawać by się mogło niemożliwego. Otóż w swym niedoścignionym realizmie doszły do tego, że owa siermiężność i garażowa granulacja zamiast degradować i oddalać reprodukowany materiał od wzorca dziwnym zbiegiem okoliczności właśnie poprzez podkreślenie tegoż garażowego rodowodu pozwoliły słuchaczom poczuć klimat wypełnionej krzykiem i wyciem rzężących gitar sesji. Cud? Niekoniecznie, wyłącznie kawał dobrzej inżynierskiej roboty, dzięki której zamiast autorskiej i nie zawsze, bądź wręcz nigdy, niekoniecznie zgodnej, przede wszystkim z zamysłem twórcy a niejako przy okazji też z naszym gustem interpretacji otrzymujemy absolutnie genialną i prawdziwą w swej transparentności reprodukcję.
Niejako na deser zostawiłem elektronikę, jednak z wrodzoną złośliwością zamiast czegoś mainstreamowego wybrałem nad wyraz trudny do zaszufladkowania album „Dreamer” Susumu Yokota pozornie tylko oscylujący wokół szeroko rozumianego ambientu. O ile jednak przykładowo „Animiam of the Airy” za taki można uznać, to już „Double Spot Image” wrzuca nas w sam środek procesji z rozbrzmiewającymi wokół kościelnymi dzwonami i całym dobrodziejstwem inwentarza a z kolei „Quiet Room” serwuje nam iście orientalno-transcendentalne misterium na pograniczu transu i narkotycznej maligny. Wrażenia przestrzenne okazały się iście zjawiskowe a ponad dwumetrowe niemieckie kolosy jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki ulegały samoistnej „monitorowej” dematerializacji, co do tej pory, jeśli rozmawiamy o topowych konstrukcjach podłogowych, udało mi się zaobserwować w takiej skali realizmu bodajże jedynie w przypadku smukłych Raidho TD4.8. Krótko mówiąc totalne pomieszanie z poplątaniem i szalona karuzela niezwykle zróżnicowanych smaków, kolorów i zapachów wzbogacona trudnym do przewidzenia instrumentarium, co raczej nie wróży dobrze spójności przekazu. Tymczasem Berliny nie tylko świetnie odnajdywały się w tym galimatiasie, lecz ze stoickim spokojem, zachowując pełną koherencję raz po razie serwując nam kolejną wykwintną potrawę kuchni fusion.

Czy Gauder Akustik Berlina RC11 Black Edition są najlepszymi kolumnami na świecie nie mam bladego pojęcia. Takowej wiedzy – wynikającej z przesłuchania w kontrolowanych warunkach owego trudnego do wyobrażenia sobie wolumenu, również nie posiadam. Jednak na chwilę obecną i bazując na oscylującym w okolicach ćwierćwiecza audiofilskim doświadczeniu z pełną odpowiedzialnością własnych słów śmiem twierdzić, że jeszcze nigdy nie słyszałem tak genialnych kolumn, jak właśnie najnowsza odsłona 11-ek. Oferują bowiem rozmach Avantgarde Acoustic Trio Luxury Edition 26, swobodę Gryphon Audio Trident II i wyrafinowanie Dynaudio Consequence Ultimate Edition , jednak nie osobno a naraz. Ot taka audiofilska kumulacja wszystkiego, co do tej pory było „naj” i stworzenie z owych referencyjnych zalet niedoścignionego wzorca – ucieleśnienia absolutnego ideału. Czy coś bym w nich zmienił? Nic. Czy poleciłbym je każdemu? Niekoniecznie, chyba, że każdy z Państwa dysponuje nieprzebranymi zasobami wolnego – dedykowanego wiadomemu hobby czasu i … stosownie wytrzymałymi stropami, gdyż ich obecność staje się na tyle absorbująca i uzależniająca, że większość pilnych zadań zostaje przesunięta na bliżej nieokreśloną przyszłość a z racji, iż ważące blisko ćwierć tony (sztuka) Gaudery zajmują niespełna po pół metra kwadratowego powierzchni np. domostwa wykonane w technice szkieletowej mogłyby nie znieść ich obecności zbyt dobrze. Kwestie finansowe dyplomatycznie przemilczę, niemniej jednak zarówno Państwu, jak i sobie życzyłbym, abyśmy mogli zakup flagowych Gauderów, nawet czysto hipotetycznie i dla samego sportu, brać pod uwagę.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
Źródło:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Dynaudio Consequence Ultimate Edition, Gryphon Trident II
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
– wkładka: MIYAJIMA MADAKE
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy: RCM Theriaa

Dystrybucja: RCM
Ceny
Berlina RC 11 Black Edition: 219 998 €
Big Foot: 17 000 €
MusicLight: 3 400 €
VU meter: 3 400 €

Dane techniczne
Konstrukcja: 4-drożna
Impedancja: 4Ω
Moc znamionowa: 970W
Zastosowane przetworniki:
Głośnik niskotonowy: 4 x 222 mm aluminiowy
Głośnik średnio-niskotonowy: 1 x 173 mm ceramiczny
Głośnik średniotonowy: 1 x 50 mm diamentowy
Głośnik wysokotonowy: 1 x 20 mm diamentowy
Częstotliwość podziału: 150 / 1000 / 6000 Hz
Wymiary (W x S x G): 202 x 34 x 72 cm
Waga: 230 kg

Są chwile, kiedy emocje sięgają zenitu i kończy się skala ocen. I właśnie taka chwila nadeszła – wraz z przyjazdem topowych kolumn Gauder Akustik Berlina RC11 Black Edition.

cdn. …