Tag Archives: Gauder Akustik Capello 40 Be Double Vision

Opinion 1

Having it’s (un)official premiere during last year’s Munich High End, the Capello series is kind of a successor to the Ceramic line, present in the Gauder acoustic portfolio from the very beginning, but now being faded out, at least that is what I think. It is also the evolution of the Arcona series, one which was a tested for new solutions, not always associated with the German manufacturer. It is also an evident lure for all, who want to taste the German specialties, but are not fully convinced, that investing in the higher positioned Darc or Berlina makes sense. A kind of assurance offering in the middle, giving a satisfactory foretaste of that, what you can expect from higher shelves, but with prices not far away from entry level. Am I exaggerating? Absolutely not, as our experience with the ‘100’, the biggest loudspeakers from the series showed that, in some aspects, those are absolutely outstanding loudspeakers, surpassing expectations you might have looking at their price tag. So while the three-way floor standers made such a good impression on us, the guys from the Katowice based RCM decided to follow the blow and gave us the smallest of the Capello family for testing – the cute, stand-mount 40.

Moving on to the visuals you must notice, that similar to its bigger brethren, the 100 Be, the pair supplied by the distributor, the company RCM, is painted piano black. As you probably know, this kind of varnish is not my favorite, because in person it looks appropriately elegant, but when photographed, the shapes get flattened, not even mentioning the reflections. And in the table below the text you can read, that besides the monochromatic black and white, the factory in Renningen Germany can supply cabinets with olive wood, palisander, walnut or cherry veneer, something we could see while testing the “diamond” version of the Vescova Mk. II. Of course, I cannot blame anybody here, because when RCM received it’s first pair, which turned out to be black, sent it out into the world. You would have need to wait for the veneered version for a few more weeks. The 40 look very sleek, those are two-way stand-mount speakers, wider in the front, and narrower to the back. And it is a closed cabinet construction. I am mentioning this in the very beginning, as their looks when placed on dedicated stands with special supports would suggest, that not seeing the bass-reflex port just means it is venting down, but it is absolutely not the case. And yet, the mentioned metal-rubber supports do not only have an esthetic aspect, but can model the final sound of the 40 adjusting the force of pressing them together. But let us have a look at the front baffle of the tested speakers, which hosts two drivers – a novelty on top, the 25mm beryllium dome tweeter, and below it, 14cm midwoofer with a membrane from polypropylene-aluminum sandwich called X-Pulse. The back, reduced to a vertical, narrow strip, offer quite a wealth of eye-catching attractions. Starting with the double wire terminals WBT NextGen, through a jumper adjusting the amount of treble in a range of ±1.5dB to a jumper protected socket dedicated to Bass Extension modules, which we described shortly during the test of the 100, and which we used also this time.
Moving on to the technicalities, which are, as usual, very sparsely provided by Dr. Gauder, we have here a symmetrical cross-over with very steep slope (60dB/octave). Fortunately in the box regarding impedance we do find a value of 4Ω, instead of the usual “acceptable”, but there is absolutely no information about their sensitivity, so we need to assume that it is “sufficient” following the manufacturer’s advice. But unveiling the mystery a little, and jumping a bit in front of myself, I will just mention, that the Gauder absorb Watts and Amperes like a sponge water, so you need to take this fact into account, when searching for appropriate amplification. I my case I used my trusty 300W power amplifier Bryston 4B³, as well as the integrated Vitus Audio RI-101 MkII, and according to my ears and in my opinion, this is the direction to take, although I have heard, that strong tube amplifier also can produce very admirable results.

Sound wise we also deal here with obvious relying on the traditions known from the previous loudspeaker series, as well as using the capabilities of the new drivers, including the beryllium tweeters, which did a brilliant job in the tested speakers, being able to compete with their resolution and refinement with the diamond Accuton tweeters also used by Dr. Gauder. But I need you to understand me correctly here, you do not need to fear excessive offensiveness of the treble, as in this case, the mentioned resolution comes hand in hand with truly creamy consistency, or even slight darkening, so it is the obvious antithesis of analytic coldness and splitting hairs in four. Additionally, the 40 create the virtual sources with sizes surprisingly close to reality, so we do not have the impression of looking at the events on the musical stage from a perspective of a tilt-shift lens, and this is a great achievement for such small speakers. For example, on “Minione” the piano caressed by the fingers of Gonzalo Rubacalba, the bass played by Armando Gola and the percussion of Ernesto Simpson were reproduced at the same scale as “our” Anna Maria Jopek, so there are no distortions in how forceful the musicians are reproduced, the only differences in emission come from articulation and placement of them on the stage. A truly fulminant impression is created by their palpability with the sensual voice of AMJ in the main role. At the same time the Gauder were able to underline the timbre of the voice of the vocals, reproduce all the tastes and yet avoid overexposing the sibilants, which diminish the enjoyment of the whole, and for which our export diva is well known. Did this approach soften the realism of the album? Absolutely not. It just upped the amount of sugar in sugar and music in music. I hope you do understand what I am trying to tell here – the whole thing sounded better, but not by being sugarcoated, but through normalization and nobleness, and intensification of refinement.
While the smooth jazz mix with Cuban rhythms and the climate of pre-war era dancing we can unanimously classify as pleasant, yet quite safe testing material, “The Third Secret” from Fifth Angel, inspired by the third secret of Fatima, absolutely does not bring such associations to mind. This is the purest kind quintessence of power-metal, so what counts here is pure speed and power, build around a skeleton of catchy melodicity. But what am I telling you? Heavy playing and small stand-mount speakers? This must be the ideal recipe for a spectacular disaster. But obviously Dr. Gauder did not know that, because the smallest speakers from the Capello line sounded in such a way, that the mighty riffs and epic vocals not only I enjoyed, but also a substantial subset of our neighbors. As it turned out, with appropriate amplification demons awaken in the Gauder, able to shake the walls of a 25m2 room (open to the hall) in a way not achieved by some floor-standers. The usual ability of stand mount speakers to disappear from the listening room aside, the true icing on the cake were the definition, differentiation and timing of the bass. That was something truly spectacular – I was looking at a pair of small bookshelves, and the almost infrasound notes reaching my ears, and guts for that matter, suggested use of a subwoofer (in terms of looks, color, size and sound I would see here a REL S/510), or at least them being of a much bigger size. Frankly speaking, delicate and resulting from the obvious, physical limitations of the 40, compromises start appearing with grand symphonics, as to properly reproduce the complexity, multiple planes and might of the orchestra, you need bigger speakers. But it does not mean, that you cannot listen with joy to the soundtrack from “Gladiator” or “Rhapsodies” under Stokowski, because you can, but you need to be aware, that this can be done better, with better swing, breath and more real scale. How? You might just reach for the bigger brethren and forget about this completely (but also forget about around 9k Euros you need to pay more). And seriously, to not nitpick the tested stand-mount speakers about such a minor item, like slight narrowing and re-scaling of the stage with grand symphonics, you need to have obsessive-compulsive disorder, so I just suggest to not care about that and listen to everything you wish and be happy with great sound.

Switching over from full-band floor-standers to the stand-mount, two-way and additionally closed cabinet speakers you expect a painful reduction of almost everything, even if this expectation is subconscious, starting with the size of the stage and virtual sources and ending with dynamics. Yet the Gauder Akustic Capello 40 Be Double Vision defied most of those compromises. They sound with incredible joy, swing and dynamics, and only with grand symphonics they give way to much bigger constructions, and for that you should not blame them.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Frankly speaking, I will not be surprised if some of you are surprised with today’s test. And I am not talking about the manufacturer, because he is well known on the Polish market for years, but about the offered product. Of course I am talking about loudspeakers. But with a twist – despite the fact, that Gauder Akustik was offering stand-mount speakers besides the bigger, floor-standing ones, they usually were not featured in branch magazines or discussed between happy owners. What is the reason for that, I do not only not know, but I do not want to dig into it, what is important, that after a series of floor-standing speakers, there is time to have a look at the smaller ones. Also interesting because instead of the usual ceramic Accuton drivers, they are using aluminum and beryllium drivers, similar to their older brethren. Are you interested? I must confess I was very interested what resulted from that approach. So if you are in a similar situation, I would like to invite you to read the few paragraphs below about the stand-mount speakers Gauder Akustik Capello 40 BE supplied to us with proprietary stands by the Katowice based RCM.

As you can imagine, the tested stand-mount speakers have a cabinet, which follows the same design ideas of the manufacturer for a flat front baffle and sides arching towards a narrower back. This standard shape, for this manufacturer, allows not only the speakers to look nice, but also takes care of any standing waves, that might have been produced inside, which are obviously harmful to the sound. On the front of the Capello 40 we find two drivers – a beryllium tweeter and an aluminum mid-woofer, on the back a quite rich command center. What do I mean with the latter? Well, we have double wire terminals, separate for treble and midrange/bass, and due to two sections of bass tuning we have additional means of adjusting its amount and quality according to our needs, besides the usual cabling shuffle, of course. And this is especially important in this model, because we have here a closed cabinet setup, which usually makes the setup of the speaker in the listening room more difficult. This adjustment, similar to the Capello 100 BE, is done using jumper cables and dedicated, special modules, which re-tune the cross-over to another setting. So yes, Roland Gauder not only offers stand-mount speakers in his portfolio, but also something without a bass-reflex port, which is not acceptable for some music lovers due to the way it shapes the lower registers or the reproduced sound. Full functionality or the tested speakers is achieved when using the dedicated stands. Due to the use of soft padding under the speakers and bolted mount, the force applied for fastening does have an impact on the final sound, and can be used for that. You must admit, that this is a very nice idea, especially as it comes at no additional cost to the end user.

Frankly speaking, my adventure with the tested speakers was split into two separate meetings in two different environments. The first one was short, and there were many unknowns, as it happened during a visit at the distributor’s showroom, the second one however, described hereunder, happened in a room I know very well and with known electronics. But why am I mentioning this? Maybe to your surprise, but without stretching facts, I can tell you, that the first encounter heavily impacted the direction of assessing the 40 in my listening room. It is about how those tiny speakers manage unconstrained sound, regardless of its genre, sound level, and although it seems impossible, the size of the listening room. And I learned that due to a trick played on me by the curator of the brand, who, wanting to show me their potential, turned off the lights in the listening room, and played rock madness at high decibel levels. In one word I got a wall of sound, with a lot of expression, without strained bass, but with splendid control of its layers. Of course I was aware of the somewhat different specifics of the propagation of the musical spectacle, than coming from my two meter high assault towers, but I would never guess, that such volume can be created by stand-mount speakers. I was counting on mid-sized floorstanders, and I got a “Zonk”. And the best thing was, that it was not about showing how loud the Gauder can play, but how incredibly well they did it – as in without the usual pumping effect, that happens in small bookshelf speakers when they are required to produce bass at higher volumes of sound. So why this whole mascaraed? It seems banal, but in this case I was shown clearly, how a small speaker, albeit with a large soul, can sound so unrestrained, when tuned as a closed cabinet. And I need to add, that the presentation happened in a room of about 50m², what additionally increased my level of surprise. But of course those are not speakers directed to such extreme stunts, we are talking about small bookshelves, but if they can find themselves in such an extreme situation, everything else should go smoothly. And about this “smoothly” I will be telling you in the next paragraph devoted to the sound of those black speakers.

So how things go in my room? I must confess, that in the very beginning I repeated the session with the loud crash with rock music. But due to a different specifics of how bass is created in my listening room, I needed to apply the dedicated modules to increase it. Was it a problem? Not at all. It is just different electronics, the Vitus Audio used in the showroom sounded with a different saturation than Gryphon, and in addition the response of the room in the area of the low frequencies, so in the end I had it a little too sparse. But this is just for a moment, because after application of the discussed “capsules” tuning the speakers, I got it on the level of my expectations – and everybody has different ones – without issues. Besides brilliant dynamics, swing and breath, appropriate level of oomph on the bottom end appeared. This of course resulted in the usual one-disc meeting with this genre to evolve into a full-range listening to the nicely recorded “13” from Black Sabbath, which has nice and strong guitar riffs and shows the charisma of the vocalist, and the somewhat compressed, but due to the splendid performance of the speakers also showing its spice “72 Seasons” by Metallica, which I lately bought on vinyl, and finally the disc that formulated my musical taste for the whole life, in that genre, “Highway to Hell” by AC/DC. As you can see, I managed to go through three different eras, and due to that three different levels of quality of recording music, and despite that the speakers not only showed the amount of adrenalin intrinsic to that music clearly, they did not try to better anything, but showed the work of the sound engineer correctly. Was it their problem? Absolutely not. For me this is an asset. Of course it is nice to color the “screwed up” recording, but after all, the consequences of the recording era should be noticeable, so for me hearing that kind of approach of the tested speakers, is absolutely an asset for me.
After such turn of events, nobody should be surprised that the Capello fared equally well in repertoire emanating with other kinds of emotions. Emotions based on skillful piercing of silence with individual phrases fulminating with reverie – a nice oxymoron – produced by my personal number one in this genre, RGG “Szymanowski”, emotions hidden in the beauty and intimacy of voices of artists like Carla Bruni “Quelqu’un m’a dit”, or emotions created by live recordings of an equally skilled vocalist Melody Gardot “Live in Europe”. In this case, the tested speakers reached the summit of reproducing the three most important nuances for our hobby. The first one was showing the most minute recording details, with articulating the sense of their existence – vividness, lightness and decay in the readably planned out ether – in the RGG material. The second one was the enchanting timbre of the voice of Carla Bruni, able to make everybody love her. And the third one was the presentation of the size of the sound stage, done during a live recording and as such sometimes vast, but also keeping timing of the energetic and vivid instruments. Someone can say “But this is something most stand-mount speakers can manage”. Yes, this is true. But in this case, we deal with two very interesting aspects. One of them is realizing, that “most” does not mean “all”. The second one refers to the competitive, in a good way, projection of such music, without deteriorating aspects like overexcitement or monotony. With the small Gauder, everything gets just right. And what is most important, and I experienced that twice – once in the showroom and once at home – without paying attention to the position of the volume knob, something that many times is the nail to the coffin of other constructions. So how is it possible, that those speakers can manage that? Let me put it this way. I think, that for Roland Gauder it was a simple puzzle, which he solved by constructing a closed cabinet loudspeaker.

So trying to collect all those mentioned positives into one digestible whole, I would need to repeat myself. To avoid that let me tell you this: the loudspeakers Gauder Akustik Capello 40 are wolves in a sheep’s coat. Small in size, but with a big, and importantly, kept in tow, temperament. So well designed, that they can enchant in quiet music, but in rock, they are able to provide the expected headache. Is this impossible? Truly? Before the presentation with the lights turned off, I thought it was impossible for a stand-mount speaker. But this trick showed me, how wrong I was. And if you do not believe me, please check for yourself. Then you will see, that those are not small speakers, but small devils. If this is your game, it will depend on many aspects. But I can assure you, that during verification attempts, you will not be bored. And I think this is exactly what you need when listening to music.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Phonostage: Sensor 2 mk II
Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001

Polish distributor: RCM
Manufacturer: Gauder Akustik
Prices: 5 998€ / pair; +5 000€ beryllium tweeter; + 1 500€ Double Vision; + 200 € Front-grilles; + 2 000€ stands

Specifications
Konstrukcja: 2-way closed-box monitor
Impedance: 4Ω
Power Handling: 100W
Dimentions (H x W x D): 39 x 24 x 34 cm
Weight: 10 kg
Finishes: Piano lacquer black/white; wood veneers: Walnut, Rosewood, Olive

Opinia 1

Mająca swą (nie)oficjalną premierę podczas zeszłorocznego, monachijskiego High Endu seria Capello jest niejako następcą obecnej w portfolio Gauder Akustik od zarania dziejów i coś mi się wydaje dyskretnie wygaszanej serii Ceramic, oraz rozwinięciem sondującej gusta odbiorców pod kątem nowych, niekoniecznie kojarzonych z niemieckim wytwórcą rozwiązań Arcona. Jest to też ewidentny wabik dla wszystkich tych, którzy chcąc zasmakować niemieckich specjałów, jednak jeszcze nie do końca są przekonani, że inwestycja w usytuowane wyżej Darci, bądź Berliny ma jakiekolwiek racjonalne przesłanki. Ot, taka nieco asekuracyjna oferta środka dająca wielce satysfakcjonujący przedsmak tego, co czeka na wyższej półce, w cenach niezbyt odbiegających od tych, jakie witają potencjalnych nabywców na starcie. Przesadzam? Bynajmniej, bowiem nasze dotychczasowe doświadczenia z największymi z serii 100-kami pokazały, że pod pewnymi względami są to kolumny wręcz wybitne i wymykające się wynikającym z widniejących w cenniku kwot oczekiwaniom. Skoro trójdrożne podłogówki wywarły na nas takie wrażenie ekipa katowickiego RCM-u postanowiła iść za ciosem i tym razem do zabawy przekazała nam najmniejsze z rodziny Capello modele – urocze, podstawkowe 40-ki.

Przechodząc do kwestii natury wizualnej nie sposób nie zauważyć, iż podobnie jak w przypadku starszego rodzeństwa, czyli 100 Be dostarczona przez dystrybutora marki – katowicki RCM, parka przyodziana jest może nie w zgrzebną, gdyż podkreśloną fortepianowym połyskiem czerń. Jak z pewnością Państwo pamiętacie, że takie malowanie nie wzbudza mojego zbytniego entuzjazmu, gdyż o ile na żywca jeszcze prezentuje się z odpowiednią elegancją, to już przy zdjęciach dramatycznie spłaszcza bryły, o lustrzanych artefaktach nawet nie wspominając. A przecież w tabelce pod tekstem wyraźnie widnieje, że oprócz monochromatycznych czerni i bieli zlokalizowany w Renningen zakład opuszczają również skrzynki fornirowane drewnem oliwnym, orzechowym, palisandrowym, czy wiśniowym, czego przykład mieliśmy m.in. z okazji testu „diamentowych” wersji Vescova Mk II. Oczywiście nie mogę mieć do nikogo pretensji, gdyż RCM otrzymawszy pierwszą, kruczoczarną partę Capello, po prostu puścił ją w świat, gdyż na fornirowane trzeba było czekać kolejnych kilka tygodni. Wracając jednak do meritum. 40-ki to nader zgrabne, zwężające się ku tyłowi niewielkie dwudrożne kolumny podstawkowe o konstrukcji zamkniętej. Wspominam o tym już na wstępie, gdyż ich widok ustawionych na firmowych standach z użyciem dedykowanych podkładek mógłby sugerować, iż choć ujścia kanału bas refleks nie widać, to znajduje się on w podstawie i dmucha ku dołowi, a tak przecież nie jest. A właśnie, wspomniane, metalowo-gumowe podkładki pełnią nie tylko rolę estetyczną, lecz również poprzez regulację siły ich ściśnięcia jesteśmy modelować finalne brzmienie 40-ek. Spojrzyjmy jednak jeszcze na chociażby chwilę na fronty naszych gościń, które zdobią po dwa przetworniki – na górze znajdziemy gorącą nowość, czyli 25 mm kopułka berylowa, a piętro niżej 14cm średnio-niskotonowy o membranie z polipropylenowo – aluminiowego sandwicha X-Pulse. Z kolei zredukowane do pionowego, niezbyt szerokiego pasa plecy mają do zaoferowania zaskakująco bogaty wachlarz łapiących za oko atrakcji. Poczynając od podwójnych terminali głośnikowych WBT NextGen, poprzez zworę regulującą ilość wysokich tonów w zakresie ±1,5 dB, po również zabezpieczone zworą gniazdo dedykowane modułom Bass Extension, których działanie pokrótce omówiliśmy w trakcie testu 100-ek i z których usług nie omieszkaliśmy skorzystać i tym razem.
Przechodząc do technikaliów, którymi dr.Gauder zgodnie z tradycją dzieli się nad wyraz oszczędnie, po raz kolejny mamy do czynienia z nie dość, że symetryczną, to dodatkowo charakteryzująca się bardzo stromym (60dB/oktawę) nachyleniem zboczy zwrotnicą. Całe szczęście w rubryce dotyczącej impedancji zamiast „akceptowalna” widnieje wartość 4Ω, za to informacji o skuteczności 40-ek nie ma co szukać, bo ich nie ma, więc zgodnie z zapewnieniami producenta możemy uznać, iż jest po prostu „wystarczająca”. Uchylając jednak rąbka tajemnicy i nieco uprzedzając fakty podpowiem jedynie, że tytułowe Gaudery Waty i Ampery chłoną jak wyłowiona u wybrzeży Rodos gąbka, więc warto mieć ów fakt na uwadze przy doborze odpowiedniej dla nich amplifikacji. W moim przypadku oznaczało to sięgnięcie zarówno po dyżurną. 300W końcówkę Bryston 4B³, jak i po dysponującą podobną mocą integrę Vitus Audio RI-101 MkII i przynajmniej w moim mniemaniu i na moje ucho był to właściwy kierunek, choć chodzą słuchy, że i z mocnymi lampami efekty potrafią być wielce pozytywne.

Od strony brzmieniowej również mamy do czynienia zarówno z oczywistym bazowaniem na dotychczasowych rodowych – znanych ze starszych serii tradycjach, jak i wykorzystaniem możliwości jakie dało wprowadzenie nowych typów przetworników, w tym berylowych wysokotonowców, które to w dostarczonej na testy parce robiły naprawdę fenomenalną robotę mogąc swą rozdzielczością i wyrafinowaniem śmiało konkurować z dotychczas stosowanymi przez dr.Gaudera diamentowymi Accutonami. Proszę jednak dobrze mnie zrozumieć i nie obawiać się zbytniej ofensywności góry, gdyż akurat w tym przypadku wspomniana rozdzielczość idzie w parze z iście kremową konsystencją, czy wręcz lekkim przyciemnieniem a więc jest oczywistym przeciwieństwem analitycznego chłodu i dzielenia włosa na czworo. Ponadto 40-ki budują zaskakująco bliskie rzeczywistości gabaryty brył źródeł pozornych przez co nie odnosimy wrażenia obserwowania wydarzeń scenicznych z fotograficznej perspektywy obiektywu tilt-shift a to, jak na tak niewielkie kolumny nie lada osiągniecie. Przykładowo na „Minione” zarówno kiziany włochatym paluchem Gonzalo Rubacalby fortepian, bas Armando Goli i zestaw perkusyjny Ernesto Simpsona zostały odwzorowane w tej samej skali co „nasza” Anna Maria Jopek, więc nie ma przekłamań w rozkładzie sił a ewentualne różnice w emisji wynikają li tylko z odpowiedniej artykulacji i umiejscowienia na wirtualnej scenie. Iście piorunujące wrażenie wywołuje jednak ich namacalność ze zmysłowym wokalem AMJ w roli głównej. Przy okazji Gauderom udało się podkreślić tembr głosu wokalistki, oddać wszelakiej maści smaczki a jednocześnie uniknąć wyeksponowania psujących przyjemność odbioru sybilantów, których jak wszem i wobec wiadomo nasza czołowa eksportowa Diva nie żałuje. Czy ów zabieg osłabił realizm albumu? W żadnym wypadku. Po prostu podniósł stężenie cukru w cukrze i muzyki w muzyce. Mam nadzieję, że rozumieją Państwo o co mi chodzi – całość zabrzmiała lepiej, lecz nie poprzez ordynarne polukrowanie a pewną normalizację i uszlachetnienie – intensyfikację wyrafinowania.
O ile jednak smooth jazzowy mix z kubańskimi rytmami i klimatem przedwojennych dancingów możemy uznać za niezaprzeczalnie przyjemny, jednak dość asekuracyjny materiał testowy, to już nawiązujący do trzeciej tajemnicy fatimskiej „The Third Secret” formacji Fifth Angel takich skojarzeń nie budzi. Jest to bowiem najwyższej próby kwintesencja power-metalu, więc liczy się tutaj szybkość, moc zbudowane na szkielecie chwytliwej melodyjności. Ale zaraz, zaraz. Ciężkie łojenie i niewielkie monitorki? Przecież to wręcz idealny przepis na spektakularną porażkę na miarę niedoszłych wyborów kopertowych organizowanych przez jednego z tytanów intelektu obecnej „władzi”. Najwidoczniej jednak dr.Gauder nie miał o tym fakcie bladego pojęcia, gdyż najmniejsze z rodziny Capello kolumienki zagrały tak, że wraz ze mną potężnymi riffami i epickimi wokalizami raczyło się całkiem spore grono okolicznych sąsiadów. Okazało się bowiem, że z odpowiednią amplifikacją w Gauderach budzą się demony zdolne zatrząść otwartym na hall 25 metrowym salonem wcale nie gorzej od niejednych podłogówek. Przy czym pomijając właściwą monitorom zdolność natychmiastowego znikania ze sceny prawdziwą wisienką na torcie była definicja, zróżnicowanie i timing prowadzenia basu. To było coś wręcz zjawiskowego – w końcu miałem przed sobą parę podstawkowców a docierające do mych uszu i poniekąd również trzewi niemalże infradźwiękowe uderzenia sugerowały użycie jeśli nie wspomagania w postaci solidnego subwoofera (pod względem kolorystyki, aparycji i przede wszystkim brzmienia widziałbym tu m.in. S/510 REL-a), co zdecydowanie poważniejszych gabarytowo zespołów głośnikowych.
Prawdę powiedziawszy delikatne i wynikające z oczywistych – fizycznych ograniczeń 40-ek kompromisy pojawiają się dopiero przy wielkiej symfonice, gdyż do oddania złożoności, wieloplanowości i potęgi wielkiego aparatu wykonawczego. Nie oznacza to jednak, że nie da się z przyjemnością wysłuchać ścieżki dźwiękowej z „Gladiatora”, czy „Rhapsodies” pod Stokowskim, bo jak najbardziej się da, jednakże warto mieć świadomość, że można to zrobić lepiej, z większym rozmachem, oddechem i bardziej realną skalą. Jak? Ot, wystarczy sięgnąć po wspomniane starsze rodzeństwo, jak chociażby 100-ki i zapomnieć nie tylko o temacie, ale i dodatkowych paru (drobne 9k różnicy) tysiącach €. A tak już na serio, aby czepiać się tytułowych podstawkowców o taki drobiazg, jak lekkie ściśnięcie i przeskalowanie sceny przy wielkiej symfonice trzeba cierpieć na nerwicę natręctw, dlatego też sugeruję nie zaprzątać sobie tym głowy i po prostu słuchać dosłownie wszystkiego, na co tylko najdzie nas ochota i cieszyć się świetnym dźwiękiem.

Po przesiadce z pełnopasmowych podłogówek na podstawkowe, dwudrożne i w dodatku zamknięte podstawkowce niejako podświadomie należy spodziewać się dość bolesnej redukcji tak naprawdę wszystkiego – począwszy od wymiarów sceny i źródeł pozornych po dynamikę. Tymczasem Gauder Akustik Capello 40 Be Double Vision większość owych kompromisów jakby zupełnie nie dotyczyła. Grają bowiem z niezwykłą werwą, rozmachem i dynamiką a jedynie przy wielkiej symfonice ustępują pola zdecydowanie większym konstrukcjom, o co trudno mieć do nich jakiekolwiek pretensje.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable; Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Szczerze mówiąc nie zdziwię się, gdy kogoś z Was zaskoczy dzisiejszy test. I nie chodzi mi o kwestię producenta, bowiem ten na naszym ryku od wielu lat jest znakomicie rozpoznawalny, tylko oferowany przez niego produkt. Oczywiście mam na myśli zespoły głośnikowe. Z tą tylko różnicą, że mimo, iż oferta Gauder Akustik oprócz modeli wolnostojących zawsze opiewała na kolumny podstawkowe, niestety czy to w periodykach branżowych, czy pośród zadowolonych użytkowników raczej rozprawiano o modelach wolnostojących. Jaka jest tego przyczyna, nie tylko nie wiem, ale nawet nie mam zamiaru jej rozkminiać, ważne, że po serii podłogówek przyszedł czas na zderzenie z monitorami. O tyle ciekawymi, że w odróżnieniu od dotychczasowych działań na polu aplikacji ceramicznych głośników Accutona, tym razem podążając za starszymi braćmi wykorzystującymi konstrukcje aluminiowe i berylowe z innej stajni. Zainteresowani? Jak przyznam szczerze, byłem bardzo ciekawy, co z tego wynikło. Dlatego, jeśli taki stan dopadł również Was, zapraszam wszystkich na kilka poniższych akapitów o dostarczonych przez katowicki RCM monitorach wraz z firmowymi podstawkami Gauder Akustik Capello 40 BE.

Jak można się domyślić, rzeczone podstawkowce w odniesieniu do obudowy są powieleniem wieloletniego pomysłu projektanta na płaski front i zbiegające się płynnym łukiem ku nieco węższemu tyłowi boczne ścianki. To standard u tego producenta, który nie tylko pozwala konstrukcjom ładnie się prezentować, ale przy okazji znakomicie rozprawia się z wewnętrznymi, jak wiadomo szkodliwymi, falami stojącymi. Na awersie tytułowych Capello 40 znajdziemy dwa głośniki – wysokotonowy berylowy wraz z średnio-niskotonowym aluminiowym, zaś z drugiej strony, czyli rewersie bogatą tablicę rozdzielczą. Co oznacza bogatą? Otóż mamy do dyspozycji zdublowane, osobne dla wysokich tonów i środka z dołem terminale przyłączeniowe oraz dzięki dwóm sekcjom strojenia basu dostajemy dodatkowy oręż – oczywiście zanim zaczniemy tak zwaną kabelkologię – w procesie ustawienia jego ilości i jakości zgodnie z naszymi potrzebami. Oczywiście ich realizacja, podobnie w stojących wyżej w hierarchii Capello 100 BE, odbywa się za pomocą zworek i dedykowanych, przestrajających w tym zakresie zwrotnicę na konkretny poziom ilości specjalnych modułów. Co bardzo istotne w tym modelu, jak rzadko kiedy mamy do czynienia z ułatwiającą aplikację kolumn w trudnym środowisku akustycznym konstrukcją zamkniętą. Tak tak, Roland Gauder ma w swojej ofercie nie tylko monitory, ale również coś bez tak zwanego, często ze względu na kreowanie zmanierowanych niskich rejestrów, nieakceptowalnego przez wielu melomanów „burczy-basu”. Pełną funkcjonalność naszych bohaterek realizują firmowe podstawki. Jednak co jest bardzo istotne, dzięki zastosowaniu miękkiego podłoża pod kolumny i mocowanie śrubowe siłą dokręcenia pozwalające dodatkowo korygować finalne brzmienie. Przyznacie, ze pomysł choćby z racji bezkosztowości dla potencjalnego nabywcy bardzo zacny.

Prawdę powiedziawszy moja przygoda z tytułowymi pannami opiewa na dwa spotkania w różnych środowiskach. Pierwsze, krótkotrwałe i obciążone wieloma niewiadomymi podczas przypadkowej wizyty w salonie dystrybutora, natomiast drugie, opisywane w tej epistole już w znanych mi doskonale warunkach lokalowych wespół z posiadaną elektroniką. W jakim celu o tym wspominam? Prawdopodobnie ku Waszemu zaskoczeniu bez naciągania faktów powiem, iż pierwsze podejście bardzo mocno determinowało kierunek oceniania 40-ek u mnie. Chodzi mianowicie o ich – jak na takie maleństwa – niewymuszoną swobodę grania bez względu na materiał muzyczny, poziom głośności i choć to wydaje się niemożliwe, kubaturę wypełnianego dźwiękiem pomieszczenia. A przekonałem się o tym dzięki podstępowi opiekuna marki, który chcąc pokazać ich potencjał przed wprowadzeniem mnie do pokoju odsłuchowego sprytnie wygasił światło, by w lubianych na przeze mnie, naturalnie wysokich poziomach decybeli posłuchać rockowego szaleństwa. Jednym słowem dostałem ścianę pełnego ekspresji, bez siłowego prezentowania basu, za to w znakomitej kontroli poukładanego dźwięku. Naturalnie zdawałem sobie sprawę z nieco innej specyfiki propagacji spektaklu muzycznego niż z moich dwumetrowych wież oblężniczych, jednak gdyby po chwili nie doszło do zapalenia światła, nigdy nie pomyślałbym, że taki wolumen może wydobywać się z monitorów. Przynajmniej liczyłem na średnie podłogówki, a tu „Zonk”. A najlepsze w tym wszystkim było to, że w całej tej akcji nie chodziło o pokazanie jak głośno tytułowe Gaudery mogą w ogóle zagrać, tylko jak zaskakująco dobrze – czytaj: bez zwyczajowej pompki w monitorach – radzą sobie w domenie basu (ilość i jakość) bez względu na jego zapotrzebowanie w wektorze głośności prezentacji. Po co ta cała maskarada z zaciemnianiem rzeczywistości? Niby banał, jednak w ten sposób dosłownie i w przenośni pokazano mi palcem, jak potrafi zagrać niby mała, ale z wielką duszą, stroniąca od poczucia wymuszenia prezentacji, strojona jako konstrukcja zamknięta kolumna podstawkowa. A trzeba dodać, iż cały pokaz odbywał się w 50 m², co dodatkowo wzmacniało poziom zaskoczenia odbioru tego mitingu. Oczywiście to nie są kolumny kierowane do takich wyczynów – przecież rozprawiamy o małych monitorach, ale jeśli potrafią odnaleźć się w tak ekstremalnej sytuacji, później powinno być z górki. I o tym „z górki” będzie stanowił kolejny akapit o brzmieniu kruczo-czarnych kolumienek.

Jak wypadł występ u mnie? Przyznaję, na starcie z premedytacją powtórzyłem sesję z głośnym zderzeniem się z muzyką rockową. Jednak z uwagi na inną specyfikę kreowania basu w moim pomieszczeniu musiałem posiłkować się wzmacniającymi go dedykowanymi modułami. To problem? Nic z tych rzeczy. Po prostu inna elektronika – wykorzystywany w salonie Vitus Audio gra z nieco innym wysyceniem niż Gryphon, do tego inna odpowiedź pomieszczenia w zakresie niskich tonów i suma summarum miałem minimalnie zbyt oszczędny jego poziom. Jednak tylko przez moment, bowiem za sprawą prezentowanych w teście „kapsułek” strojących temat na poziomie moich oczekiwań – przecież każdy ma inne – bez problemu ogarnąłem. Oprócz znakomitej dynamiki, rozmachu i swobody, pojawił się odpowiedni poziom uderzenia w dole. To oczywiście sprawiło, że zwyczajowy, jedno-płytowy miting z tego typu twórczością przerodził się w pełnozakresowe odsłuchanie fajnie zrealizowanej, oddającej ducha bezkompromisowości prowadzenia mocnych gitarowych riffów oraz charyzmę wokalisty „13”-ki formacji Black Sabbath, ostatnio nabytej na winylu, co prawda trochę skompresowanej, ale dzięki świetnemu występowi kolumn również pokazującej pazur „72 Seasons” Metalliki, oraz będącej moim rozdziewiczeniem w obcowaniu z tego typu muzą, tak naprawdę formującą mój gust muzyczny na całe życie płyty „Highway To Hell” AC/DC. Jak widać, zaliczyłem trzy różne okresy, a przez to inne poziomy jakości realizacji muzyki, a mimo to opisywane kolumny nie dość, że pokazały zakorzeniony w tego rodzaju muzyce poziom adrenaliny, to nigdy na siłę niczego nie upiększały, tylko za każdym razem bardzo czytelnie pokazywały pracę realizatora. To ich problem? Bynajmniej. Dla mnie wręcz zaleta. Owszem, fajnie jest nieco pokolorować „schrzaniony” materiał muzyczny, ale mimo wszytko konwencja czasów nagrywania powinna być zauważalna, dlatego słysząc takie podejście w grze tytułowych paczek dla mnie to zaleta.
Po takim obrocie sprawy, chyba nikogo nie zdziwi fakt równie znakomitego występu Capello w repertuarze nastawionym na epatowanie innego rodzaju emocjami. Emocjami opartymi na niespiesznym przecinaniu ciszy pojedynczymi frazami spod znaku kipiącego od zadumy – fajny oksymoron, będącego u mnie rodzimym numerem jeden w tego typu twórczości RGG „Szymanowski”, emocjami zawartymi w pięknie i intymności głosu artystki typu Carla Bruni „Quelqu’un m’a dit”, czy choćby emocjami kreowanymi przez koncertowe zapisy równie znakomitej wokalistki Melody Gardot „Live In Europe”. W tym przypadku nasze bohaterki wspięły się na wyżyny oddania trzech istotnych w naszej zabawie niuansów. Pierwszy to pokazanie najdrobniejszego szczegółu realizacyjnego, z wyartykułowaniem sensu jego bytu – czytaj dźwięczności, lekkości i długości trwania w czytelnie rozplanowanym eterze – w materiale RGG. Drugi czar tembru rozkochującego prawie każdego słuchacza głosu artystki – Carla Bruni. Zaś trzecim nie tylko prezentacja rozmiarów zrealizowanej w warunkach koncertu, przez to czasem bezkresnej wirtualnej sceny, ale również znakomite utrzymanie timingu pełnych energii i dźwięczności instrumentów. Ktoś powie: „Przecież to potrafią prawie wszystkie monitory”. Tak, zgadza się. Jednak w tym przypadku mamy do czynienia z dwoma bardzo ciekawymi aspektami. Jeden to niczym w sławnej reklamie przypomnienie znaczenia słowa „prawie”. Natomiast drugi odnosi się do w dobrym tego słowa znaczeniu wyczynowości projekcji tej muzyki bez szkód typu nadpobudliwość lub monotonia. Obcując z małymi Gaugerami wszystko trafia w punkt. I co istotne, przekonując się dwa razy – w salonie i na początku testu u siebie – bez oglądania się na odkręcenie gałki głośności, co często jest gwoździem do trumny sporej grupy tego typu konstrukcji. Jak to możliwe, że w tym przy kolumny dają radę? Powiem tak. Sądzę, że nie tylko dla Rolanda Gaudera, ale również dla wielu melomanów to prosty rebus, którego rozwiązaniem jest umiejętne zaprojektowanie kolumny zamkniętej.

Próbując zebrać wszystkie wspomniane pozytywy w jedną strawną całość, prawdę powiedziawszy musiałbym się powtarzać. Dlatego chcąc tego uniknąć powiem tak. Kolumny Gauder Akustik Capello 40 to wilki w owczej skórze. Gabarytowo małe, ale za to z wielkim, co bardzo ważne, trzymanym w ryzach temperamentem. Na tyle dobrze skrojonym, że w spokojnej muzie potrafią przyjemnie czarować, natomiast w brutalnym rocku przyprawiać o oczekiwany ból głowy. Niemożliwe? Szczerze? Przed prezentacją ze zgaszonym światłem w odniesieniu do tego typu konstrukcji też tak myślałem. Niestety ten fortel pokazał mi, jak bardzo się myliłem. Jak nie wierzycie, sami sprawdźcie. Wówczas przekonacie się, że wbrew pozorom to nie są małe kolumny, tylko małe diabełki. Czy finalnie Wasza bajka, to będzie zależeć od wielu czynników. Jednak zapewniam, podczas prób weryfikacyjnych z pewnością nie będziecie się nudzić. A chyba o to w obcowaniu z muzyką chodzi.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II
– docisk płyty DS Audio ES-001

Dystrybucja: RCM
Producent: Gauder Akustik
Ceny: 5 998€ / para; +5 000€ berylowy tweeter; + 1 500€ Double Vision; + 200 € maskownice; + 2 000€ standy

Dane techniczne
Konstrukcja: dwudrożna, podstawkowa, zamknięta
Impedancja: 4Ω
Moc: 100W
Wymiary (W x S x G): 39 x 24 x 34 cm
Waga: 10 kg
Dostępne wykończenie: czarny/biały lakier fortepianowy; forniry lakierowane na wysoki połysk / półmat: oliwny; orzech, palisander, wiśnia