Tag Archives: Gauder Akustik Darc 100

Opinion 1

Did you read my previous review? If yes, then I could say, with clean conscience, the phrase “I told you so!”. What is this all about? Do not tell me you do not know. Anyway, I will explain now. While I was reviewing the American speakers YG Acoustics Hailey 1.2 I almost proved to you, that if you want to have a strong position in the loudspeaker market today, you need to utilize something, that was viewed only as a kind of curiosity in this part of the market, while it is standard for amplifiers, sources, or other audio gear – aluminum. And it does not matter, if we are dealing with a small company, or a seasoned player on the market. Lately, on certain level of sound quality, this material is seen as a standard, and even such renowned constructors like Roland Gauder do not try to prove otherwise, but show, how much can be gained in terms of the generated sound, when this material is used properly. So what am I hinting at? Well, after some sparse information in the form of a reportage from the headquarters of the Katowice based distributor, RCM, about the model DARC 5, we had the opportunity to have a closer look at the model DARC 100, positioned much higher in the company hierarchy. Probably everybody knows the series based on wood-like materials (Arcona, Berlina) so some fundamental questions arise: “Is the overall sound quality following the path set by previous models? Did it maybe take a destructive step back?” If you are interested in my adventures with the DARC series one hundred, to learn about their strengths and weaknesses, I encourage you to read the paragraphs below.

As you can clearly see, the tested loudspeakers were made based on the idea of a multilevel sandwich, with a cross-section reminiscent of the shape of a lute; composed of many, not so thick layers. Of course all those layers, besides having the connecting elements sealed, are tightly bolted together and placed on a stable base. The mentioned base is not only a support for the speakers with typical cones, but besides the stabilization of the DARCs it carries the double wire terminals, there are also sockets for jumpers used for adjusting the amount of bass, a spirit level to aid leveling using cones, regulated from above with ornate dials and indicators showing the amount of unscrewing. Looking at the photographs one might have the impression, that we deal hear with a closed cabinet. But I must rectify this assumption, as the tested speakers do have a bass-reflex port, yet firing down, to the floor, so we can slightly regulate the amount of bass by moving the mentioned cones. Having described the base and the sides and back of the German speakers, as both are made from the same elements, let us move to the front. It is a bit recessed compared to the side walls, in contrast to the current trends, and is made in a way eliminating harmful reflections of the sound by exposing the pores and intended imperfections of smoothness on the surface of the MDF and black slate. In terms of drivers, those were supplied by the brand Mr. Roland likes best, Accuton, in case of this model two ceramic bass drivers and one midrange, which are supported by a beautifully looking diamond tweeter. The whole is finished with an ornate plaque with the model name and its origin, placed just above the base.
I am almost certain, that most acolytes of brand will not believe in what I will write now, but without stretching the facts I am claiming, that the newest series of speakers, with the shadowy name DARC, is advocating a way of sounding which is very close to its name, dark. There is no obtrusiveness or brightening, Gauder speakers are often accused of, we just get a sound, which is very strong and directed to release the energy of the recording. You do not believe me? Frankly speaking I was also surprised and could not believe my eyes, or rather ears, that a company constructing loudspeakers, very well known to me, put some extra meat in their products. Well, I will also immediately cut short any suspicions about mudding. There is absolutely nothing like that in the sound. In this idea for reproducing notes we have everything. Beginning with strong bass, loaded with seismic energy, through surprisingly dark, I would even call it juicy, for ceramic drivers, midrange to beady treble, thanks to the diamond tweeter, which soothed my ears. But how does this fare when confronted with music? I assure you, it looks very interesting, but different depending on the repertoire. All music emphasizing rebellion and, so called, kick, was for sure the grist to the mill of those speakers. The creations of groups like Massive Attack or Acid were just phenomenal. When the musicians tried to move my furniture with low, synthetic murmurs, I always had to hold the pile of CDs placed on my table to prevent them from falling. And in situations, when vocals entered, interrupted with whizzes and swishes, I got a solid part of throat action. This was really something, comparable with the best speakers I heard to date. What was most surprising, even after prolonged period of loud listening (you are supposed to listen to such repertoire loud) I did not have ear fatigue due to shouting, analytical sound or similar, it was just a natural reaction to the music, which was tonally balanced. Yes, yes, listening to the newest product of Mr. Gauder there is no mercy. No blah, blah, but a clash with music like on a live event. Of course, if someone wishes to have some background music he will get it too. But in my opinion this will just waste the potential of those speakers. On the other hand, it is always good to have an ace up your sleeve, and when you have the right mood, you can have an energetic, unconstrained concert right in your living room. There is one condition though, your neighbors need to tolerate this. Otherwise you will have a visit from your friendly neighborhood police officer and the concert will be over. A similar situation was when a disc with rock music, like for example Metallica, was put into the drive. The wealth of low guitar riffs and strong drums just massaged my guts, and this is all such music is about. It was a bit different with the German speakers when more etheric and emotional Baroque music was played. Not that it would be dull or too light. Rather this world was shown a bit too literally by the DARC-100. The Gauder showed this repertoire very binary. So when there was a more energetic pull on a string of the baroque guitar, or a stronger hit on the drum, I got a shot in my ear, while it should have been a bit slower in the intentions of the artists. Of course such attention to punctuality and definition of the notes recorded cannot be regarded as an issue, but from experience I know, that when you try too hard, it sometimes goes awry. Yet I do not see this a negative aspect, only as a different point of view on the church music, which is in itself, directed towards soulfulness. So did I find any weaknesses? Yes, one. But not a sonic one, but a hardware one. You will not drive those speakers with a run-of-the-mill amplifier. Those are very demanding constructs, and if you treat them without proper attention, the result might be a complete energetic disaster, with mudding all over, which will not show you even half of what I heard during the test. And from there, there is a very short way to blame the tested speakers for the setback, something they absolutely do not deserve.

As you can see from the text above, the loudspeakers that came for testing, the Gauder Akustik DARC 100 enchanted me in most of the repertoire without any problems. When needed, the listening room walls were moving, and when artificially generated music tried to deafen me in the higher frequencies, my ears suffered as they should. Yes, in delicate musical genres, the beautifully looking German speakers were too literal, but I assure you, this does not mean they cannot handle it. Why? Please take into account my musical preferences and a much more in-depth analysis of this kind of artistry, than the average Smith would do, and you need to look at my remarks with a certain filter. Additionally I will remind you, that the whole set I have, from the source to the loudspeakers was tuned for that kind of music, and when I plugged into that something so energetic like the German boxes, which are real volcanos of energy, the Gauder made the music sound a bit too blunt. And I remind you, that each test is just a coincidental configuration, what makes us immediately think, that even a small change in the electronics or cabling would be able to satisfy even my imagined needs. So to whom I would address the tested speakers? Theoretically to all the representatives of the Homo Sapiens species, who can supply appropriate signal from the amplifier. This is not an offer for those, who use low power amplifiers and high efficiency speakers, but a product, which can move mountains, provided it has enough juice. And this will make those loudspeakers stay in our system for years and years.

Jacek Pazio

Opinion 2

While on the extreme High-End level any kind of compromise, at least officially, should not happen and no constructor, if sane, will not freely confess to make any, yet not all buyers will be happy with the aggrandizement happening in this segment. Reference has many names, and while some people can afford to buy the slender Dynaudio Evidence Master or the large Trenner & Friedl Duke, this does not mean, that he or she needs to have such large boxes at home. This is the reason, that the mentioned manufacturers are making all effort, to fit also such tastes. Hence many kinds of reference stand mount speakers, like the recently debuting Borresen 01, through classic pieces like the Franco Serblin Accordo to the nice, microscopic floor-standers from the same brand Lignea. Of course, if you do not have such need, you can ignore both extremes and choose something with, tersely speaking, “normal” size, what still is accounted to the top level constructs. That was the reasoning of Dr. Roland Gauder, who finished working on his flagship series Berlina and devoted his attention and knowledge to another, absolutely new project, which has all the characteristics of the reference brethren, while having much more compact body. Hence the Darc series was born, from which the middle model, Darc 100, we have now the pleasure to describe.

As we already managed to show you in our photo preview, the 100 arrive in quite modest, standard looking cardboard boxes. No wooden chests, flight-cases or other fancy stuff. Pure cardboard and necessary spacers made from hard foam. That is it. At least theoretically, as when we tried to move them, it turned out, the quite small, 124 cm high, loudspeakers weigh 72 kg (net) each. If that would not be enough, the Gauder must be transported upright, what prevents them to be loaded on a family station wagon or even a big SUV like the Volvo XC-90. But when we decide to spend 40-50 thousand Euro, then we would not need to worry about logistics, this will fall on the distributor, and not us. We will just need to provide appropriate place for the speakers, what we empirically tested in the RCM headquarters and in our listening room, needs to have at least 35-40 square meters and have quite neutral acoustics. And I do not mean we need to make an anechoic chamber out of our listening room, but it is advisable to get rid of the parasitic mods in it.
Like I already mentioned, the Gauder are quite small, even slender, four-driver, three-way loudspeakers ventilated to the bottom. Their overweight, at least compared to the size, comes from the materials used to construct them, as its chassis, narrowing to the back, is made from aluminum ribs, bolted together vertically, with wood-like elements in-between. The front is a sandwich made from MDF with 3mm of slate. The treble is handled by a ceramic, or like in the tested units, a diamond tweeter from Accuton, working in a closed chamber together with a porcelain midrange driver. The pair of woofers have their own, separated, 30 liter space.
The stability of the speakers is provided by an integrated base, which is available in standard version, meaning it extrudes beyond the speaker only to the back, and wide version – present in our tested pair, with a revolutionary system of regulated cones in the front and back. And because the Darc do not have a proper back plate, the double wire terminals WBT-Nextgen were moved to the base, and next to those there are jumpers used to adjust the sound of the speakers to the room characteristics they will be placed in. There is also a very handy spirit level embedded in the base.
Each of the frequency ranges received its own PCB of the cross-over, which, like we are used to in Gauder speakers, has very steep cross-over slopes of more than 60 dB/octave. Another recognition sign of the speakers created under the overlooking eye of Dr. Roland is the company “sufficient” efficiency. Although I found in the Internet some information, that the tested speakers have an acceptable efficiency of 85.2 dB SPL, but I would propose to approach this information with a grain of salt, as values around 80-82 dB are much closer to the truth. It is worth to notice, that with such efficiency and 4 Ohm impedance, you will need solid amplification to power the Darc.

Fortunately it turned out, that our own power amplifier Reimyo KAP-777 was living up to the challenge, and the reserve, powerful class A Abyssound ASX-2000 could just stay a spectator. Leaving aside the fact, that we have taken the Gauder from Katowice straight from the system they were plugged in, we knew, they were very “fresh” so we did leave them for a week to burn-in and format in our system. But even spontaneous, plugged into the system straight after the move, they showed a bit different, yet coherent with what we heard in RCM, characteristic. In short we could say the Darc 100 are impersonation of condensed power just waiting to be released. Like the fairytale genie in Alladins’ lamp they are ready to get released from a small housing and prone with full power. At first you can have the impression, that the scale, volume of the sounds generated by the 100 is not fitting them, as it seems to alleviate the laws of physics. Because we get a big, really big, spectacle from the loudspeakers, which seem to be dedicated to 20-25 square meter rooms, and yet, in our almost 40 square meter big octagon, with the prog-metal “The Astonishing” Dream Theater almost everything shook, with an intensity able to wake up the seismographs in the Polish Academy of Sciences institute located about 20 kilometers away. This is to a large extent attributable to the bass, which went down in regions, usually inhabited only by hellish three-headed Cerberus chasing reprobates’ skulls, thrown to it by the Master of Darkness himself, just for joy. Additionally, in contrast to the common opinion, it could not be accused of being dry or matted, things that are attributed to Accuton drivers by “friendly” opponents, as it evidently operated on the darker side of the force, emphasizing on coexistence first, and only later on contour. All kinds of buildup of guitar riffs supported by drum passages and extended ensemble of the FILMharmonic Orchestra Prague were reproduced with full impetus and dynamics, which could be expected from much larger speakers. But you could feel a slight, very slight, but still, insufficiency resulting from the fact of “gluing” together of studio recorded material with an orchestra, something we did not experience while moving to the disc “S&M” Metallica and “Wagner Reloaded: Live in Leipzig” Apocalyptica, where the scene was surrounded by a screaming crowd, which uttered a primal scream time after time.
Another intriguing thing was the midrange, which had a more palpable, than in the bass, contour and brilliantly reproduced the realism of string instruments and vocal parts. Additionally the sewing together with the bottom and top of the frequency spectrum gave the whole incredible homogeneity. The mentioned Apocalyptica were in fact violas with an orchestra (MDR Sinfonieorchester) and, against appearances, a significant part of the event is happening in the midrange. And, in contrast to Metallica, we did not have a clear separation into, let us call it, electrified and acoustic instrumentation, but a few players operating in the same kind of esthetics as the supporting orchestra. This is the reason why precision of focusing of the virtual sources and handling a very worked out ensemble of the orchestra turned out to be key and showed the class of the Gauder speakers. The polyphonic “Canticum Cantiorum” Les Voix Baroques, so a less big position and much more focused on concentration and playing with silence, showed slightly more lyrical and laid back face of the tested speakers. Support of the lowest octaves was minimized, as both the brass instruments and vocals operated on higher frequencies, and while the bass background added appropriate nobleness to the whole, without etheric first plane suspended in space and the characteristic second reverb, we would have not a substitute, but a caricature of that, what is in the source material, while here the impression of being there and now was undeniable. Here the reference – diamond treble came to voice, which had a resolution that could be described as remarkable, unreachable for most conventional drivers. All kinds of aliquots, or sounds reaching the threshold of audibility had crystal clear cleanness, they were lacking any kind of granularity and at the same time had an unmistakable combination of the mentioned resolution and velvety smoothness. Just listen to “Round M: Monteverdi Meets Jazz” where Roberta Mameli operates in registers which make crystals shatter, and with the Gauder you listen to this album with pleasure, and the treble, although there is a lot of it, for obvious reasons, cannot be accused of any aggressiveness or blatancy. It is referentially precise, diamond clear and almost drilling into our head it brings an incredible amount of information.

Frankly speaking the Gauder Darc 100 should be only an introduction and clear the field for the Berlina RC9, hiding just behind the horizon, but the tricky faith, or better said Dr. Roland Gauder, decided to cross our plans and change our rankings. It turned out, that those small, even for German reality, speakers, instead of giving us a taste of what to expect in the flagship series, provided with over the top dynamics and outstanding resolution can bring us “audiophile nirvana”. And that from speakers which have an acceptable size. Of course it is worth to remember that you need to have appropriately powerful and current capable amplifier, but let us be frank – the Gauder are chosen by people who know, what this game is about, but also aware of their own expectations. So if you were looking at the Berlina RC8 or the mentioned 9, but due to the owned house, or other constraints, were not able to place such big speakers in your listening room, then please go ahead and appoint a listening session of the 100, because all signs on heaven and earth tell, it can be the bull’s-eye.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD: CEC TL 0 3.0 + Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: Trenner & Friedl “ISIS”
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond, Statement
– IC RCA: Hijri „Milon”,
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Distributor: RCM
Price: basic version 40 000 €, reviewed version 48 000 €

Technical Details
Construction: 3-way, highpass-filtered bassreflex system
Nominal impedance: 4 Ω
Power Handling: 490 W
Dimensions (HxWxD): 124x 24 x 35 cm
Weight: 72 kg

Opinia 1

Czytaliście moją poprzednią recenzję? Jeśli tak, to z czystym sumieniem mogę wypowiedzieć ogólnie uważaną na banalną frazę „A nie mówiłem?”. O co chodzi? Naprawdę nie kojarzycie? Zatem już wyjaśniam. Przy okazji opiniowania amerykańskich kolumn YG Acoustics Hailey 1.2 wręcz udowadniałem, że aby w dzisiejszych czasach mieć mocna pozycję na rynku zespołów głośnikowych, trzeba zaprzęgnąć do ich wyprodukowania do niedawna uchodzące w tym dziale audio jako ciekawostka, a będące obecnie standardem dla wzmacniaczy, źródeł, czy innych urządzeń audio, aluminium. I nie ma znaczenia, czy mówiąc o danym bycie mamy na myśli beniaminka, czy że tak się wyrażę „starego wyjadacza”. Ostatnimi czasy na pewnym poziomie jakości dźwięku ten budulec uważany jest jako standard i nawet tacy wybitni konstruktorzy jak Roland Gauder nie próbują udowadniać, że jest inaczej, tylko pokazują, jak wiele w sferze generowania dźwięku, przy umiejętnym wykorzystaniu tego materiału, można osiągnąć. Do czego piję? Otóż po jedynie zdawkowych informacjach w formie wyjazdowego reportażu do siedziby katowickiego dystrybutora RCM na temat modelu DARC 5 przyszedł czas na bliższe zderzenie się ze zdecydowanie wyżej stojącym w hierarchii marki modelem DARC 100. To zaś po znanych chyba wszystkim seriach konstrukcji opartych o tworzywa drewnopochodne (Arcona, Berlina) samoczynnie rodzi kilka fundamentalnych pytań typu: „Czy ogólny sznyt podąża dawno wytyczoną drogą? Czy może wykonał karkołomny zwrot w tył?” Jeśli jesteście ciekawi wyniku mojej przygody z aluminiowymi setkami serii DARC, na poznanie wszelkich za i przeciw zapraszam do poniższych kilku akapitów.

Jak gołym okiem widać, opiniowane kolumny zbudowano w oparciu o pomysł wielopoziomowej kanapki, w przekroju poprzecznym przypominającym kształt lutni, złożonej z niezbyt grubych klepek. Naturalnie wszystkie plasterki, oprócz odpowiedniego uszczelnienia płaszczyzn przylegania, są dodatkowo skręcone i dla zapewnienia dobrej stabilizacji na podłożu posadowione na mocno zwiększającej punkty podparcia podstawie. Ale wspomniana platforma nośna nie jest li tylko zwykłą podstawą kolumn z wkręcanymi pospolitymi kolcami, gdy oprócz zadania stabilizacji DARC-ów jest ostoją dla podwójnych terminali kolumnowych, gniazd realizowanego przy pomocy dostarczonych w zestawie zwór, wyboru pracy zakresu niskotonowego, pomagającej w aplikacji całości na podłodze poziomnicy, regulowanych od góry przy pomocy ozdobnych pokręteł stożków i pokazujących poziom ich wykręcenia schodkowych wskaźników. Patrząc na fotografie można odnieść wrażenie, iż mamy do czynienia z konstrukcjami zamkniętymi. Tymczasem prostując takie wnioski informuję, że tytułowe zespoły głośnikowe wykorzystują port bas refleks, który w tym modelu dmuchając w podłogę znajduje się w podstawie i którego oddziaływanie na końcowy efekt soniczny, dzięki wspomnianym regulowanym stożkom, jesteśmy w stanie delikatnie korygować. Mając za sobą opis podstawy i w konsekwencji wykonania z jednego elementu boków i awersu naszych Niemek przyszedł czas na front. Ten delikatnie odchodząc od trendu nowatorskości w stosunku do krawędzi bocznych delikatnie cofnięto i wykonano z wykończonego w technice eliminujących szkodliwe odbicia dźwięku mocnego uwydatniania porów i zamierzonej niedoskonałości w domenie gładkości całej powierzchni MDF-u i czarnego łupka. Jeśli chodzi o kwestię przetworników, ten temat realizuje ulubiona przez Pana Rolanda marka Accuton, czyli w przypadku modelu dostarczonego do testu dwóch czarnych ceramicznych basowców i jednego średniotonowca, które w najwyższym rejestrze wspiera wspaniale prezentujący się diament. Całość opiniowanych konstrukcji wieńczy znajdująca się na froncie tuż nad podstawą, informująca nabywcę o modelu i jego pochodzeniu ozdobna tabliczka znamionowa.

Jestem niemalże pewien, że zdecydowana większość akolitów tytułowej marki nie uwierzy w to co teraz napiszę, ale bez naciągania faktów oświadczam, iż najnowsza seria kolumn o mrocznej nazwie DARC jest orędownikiem bardzo bliskiego swojej nazwie, czyli stosunkowo ciemnego grania. Nie ma tej zarzucanej większości Gauderów natarczywości i rozjaśnienia, tylko otrzymujemy mocny, skierowany na książkowe oddanie energii przekaz muzyczny. Nie wierzycie? Szczerze powiedziawszy ja też przecierałem oczy, a raczej uszy ze zdumienia, że w końcu ta bardzo dobrze znana mi stajnia konstruująca zespoły głośnikowe tchnęła w swoje produkty dodatkową dawkę mięsa. Ale ale, natychmiast ucinam ewentualne podejrzenia co do bułowatości generowanej muzyki. Co to, to nie. W tym pomyśle na świat zorganizowanych dźwięków mamy wszystko. Od mocnego, naładowanego sejsmiczną energią basu, zaskakująco ciemną, a pokusiłbym się nawet o stwierdzenia soczystą, jak na porcelanowe przetworniki, średnicę i za sprawą diamentowej wysokotonówki łechtające moje uszy perliste wysokie tony. Jak to wygląda w starciu z muzyką? Zapewniam, że bardzo ciekawie, ale różnie w zależności od repertuaru. Wszelka stawiająca na bunt i tak zwany wykop muza była bezapelacyjna wodą na młyn prezentowanych setek. Twórczość zespołów Massive Attack i Acid wypadała wręcz fenomenalnie. Gdy muzycy niskimi, syntetycznymi pomrukami zechcieli poprzestawiać mi meble, natychmiast przytrzymywałem przed upadkiem ze stolika zgromadzoną na nim stertę używanych do opiniowania płyt kompaktowych. Zaś w sytuacji wejścia do akcji przerywanej przenikliwymi przesterami i świstami wokalizy raz dostawałem kawał solidnej partii gardłowej, którą natychmiast równoważyło ostre uderzenie bliżej nieokreślonego świstu lub ryku. To była jazda bez trzymanki na miarę dotychczas słuchanych w moim dorobku najlepszych konstrukcji. A co w tym wszystkim najdziwniejsze, po dłuższym czasie głośnego słuchania (przecież tak należy to odtwarzać) nie odbierałem tego jako zmęczenia materiału (w tym przypadku narządu słuchu) z powodu krzyku, czy analityczności, tylko naturalną reakcję organizmu na dobrze zorganizowaną w sferze równowagi tonalnej muzyczną wojnę. Tak tak, słuchając najnowszego dzieła Pana Gaudera nie ma zmiłuj. To nie jest pitu pitu, tylko tak, jak to na koncertach rasowe starcie z muzyką. Owszem, jeśli ktoś zażyczy sobie plumkania w tle, również to osiągnie. Jednak według mnie zmarnuje potencjał tych konstrukcji. Ale z drugiej strony dobrze jest mieć w zanadrzu asa w rękawie i gdy przyjdzie, ochota nie wychodząc z domu udać się na niczym nieograniczony energetyczny koncert. Jest jeden warunek, muszą to tolerować sąsiedzi. Inaczej po kilku minutach zapuka do nas Pan Władza i po koncercie. Podobna sytuacja miała miejsce, gdy w napędzie CD lądował materiał rockowy typu Metallica. Feeria niskich gitarowych riffów, mocnych uderzeń w bębny wręcz masowały moje trzewia, a w tej muzie o to przecież chodzi. Nieco inaczej Niemki wypadały w materiale nastawionym na eteryczność i zawarte w muzyce Baroku emocje. Nie żeby było nudno lub zbyt lekko. Chodzi mi raczej o zbyt dosłowne pokazanie tego świata przez DARC-i 100. Gaudery pokazywały ten rodzaj w domenie iście zero-jedynkowej, czyli jak ma być mocniejsze uderzenie w bęben, czy energiczniejsze szarpnięcie struny gitary barokowej, dostawałem zbyt konkretny strzał w ucho, a to przy całej zamierzonej przez artystów energii miało być lekko rozwleczone w czasie. Oczywiście trudno punktualność i konkretność oddania realiów zapisów nutowych uznać za jakikolwiek problem, ale z autopsji wiem, że jeśli chce się zbyt dobrze, czasem różnie to wychodzi. Niemniej jednak nie traktuję tego jako minus, a jedynie nieco inny punkt widzenia na ten sam aspekt wybrzmiewania przecież nastawionej na uduchowienie przekazu kościelnej muzyki. Zatem, czy znalazłem jakieś minusy? Tak, jeden. Ale nie natury sonicznej, tylko sprzętowej. Otóż goszczących u mnie kolumn nie napędzicie byle czym. Te konstrukcje są bardzo wymagające i jakiekolwiek potraktowanie ich zasilenia po macoszemu może okazać się wielką energetyczną klapą pospolicie zwaną bułą, która nawet w połowie nie pokaże tego, co udało mi się usłyszeć podczas testu. A to już jest bardzo krótka droga do zrzucenia na nasze bohaterki ewentualnej porażki, na co w najmniejszym stopniu nie zasługują.

Jak wynika z powyższego tekstu, przybyłe na testy kolumny Gauder Akustik DARC 100 bez najmniejszego problemu w większości repertuaru wręcz mnie zaczarowały. Kiedy były ku temu przesłanki pokój trząsł się w posadach, a gdy za sprawą sztucznie generowanej muzyki miałem stracić słuch w najwyższych rejestrach, uszy zamierzenie cierpiały. Owszem, w delikatnych nurtach muzycznych pięknie prezentujące się na tle posiadanej przeze mnie japońskiej elektroniki Niemki były zbyt dosłowne, ale zapewniam, nie oznacza to, że docelowo nie potrafią się w nich poruszać. Dlaczego? Weźcie pod uwagę moje muzyczne preferencje i zdecydowanie bardziej dogłębną niż zwykły Kowalski analizę tego typu twórczości, a to wspomniane spostrzeżenia nakazuje traktować z odpowiednim filtrem. Dodatkowo przypominam, iż cały set od źródła po kolumny stroiłem pod taką właśnie muzykę i gdy wpiąłem weń coś tak energicznego jak pochodzące zza naszej zachodniej granicy, uchodzące za wulkany energii Gaudery, zrobiło się zbyt dosadnie. Ale przypominam również, przecież każdy test jest zazwyczaj przypadkową konfiguracją, co natychmiast każe sądzić, iż drobna roszada, czy to w kablach, czy elektronice, jest w stanie zaspokoić nawet moje wyimaginowane potrzeby. Zatem do kogo zaadresowałbym nasze bohaterki? Teoretycznie do wszystkich przedstawicieli homo sapiens z przypomnieniem o zaspokojeniu potrzeb kolumn w odpowiedni sygnał ze wzmacniacza. To nie jest oferta dla napędzających zespoły głośnikowe o wysokiej skuteczności słabeuszy, tylko produkt, który po zapewnieniu odpowiedniego prądu jest w stanie poruszyć przysłowiowe góry, w konsekwencji zmuszając nas do pozostawienia ich w posiadanym systemie na długie lata.

Jacek Pazio

Opinia 2

O ile na poziomie ekstremalnego High-Endu jakiekolwiek kompromisy, przynajmniej oficjalnie, nie powinny mieć miejsca i żaden z będących przy zdrowych zmysłach konstruktorów, po dobroci i sam z siebie, do nich się nie przyzna, to trudno oczekiwać od nabywców, że wszyscy jak jeden mąż będą godzić się na panującą w tym segmencie gigantomanię. W końcu referencja niejedno ma imię i o ile nawet ktoś może pozwolić sobie na zakup strzelistych Dynaudio Evidence Master, bądź rozłożystych Trenner & Friedl Duke, to wcale nie jest równoznaczne, iż właśnie z tak absorbującymi gabarytowo konstrukcjami mu po drodze. Dlatego też wspomniani wytwórcy dwoją się i troją, by również i takim gustom się przypodobać. Dlatego też powstają przeróżnej maści referencyjne monitory począwszy od dopiero co debiutujących Børresen 01, poprzez klasykę gatunku w stylu Franco Serblin Accordo, aż po przeurocze, mikroskopijne podłogówki Lignea tej samej marki. Oczywiście jeśli tylko nie ma takiej potrzeby bez trudu można, ignorując oba skrajne przypadki, wybrać coś, co przy lapidarnie ujmując „normalnych” rozmiarach, również do owego elitarnego grona topowych konstrukcji się zalicza. I właśnie z podobnego założenia wyszedł dr.Roland Gauder, który po zakończeniu prac nad swoją flagową serią Berlina postanowił poświęcić swój czas i wiedzę zupełnie nowemu projektowi, który posiadając wszelkie cechy referencyjnego rodzeństwa, przybierze nieco bardziej kompaktową posturę. I tak właśnie narodziła się linia Darc, której środkowy model, czyli Darc 100 mamy przyjemność w ramach niniejszej recenzji opisać.

Jak już w ramach zdjęciowej zapowiedzi zwanej potocznie zajawką zdążyliśmy Państwu pokazać 100-ki docierają w dość niepozornych, standardowych kartonach. Żadnych drewnianych skrzyń, fligh-case’ów i innych udziwnień. Czysta tektura i zapewniające konieczną stabilizację, wykonane z twardej pianki, przekładki i to by było na tyle. Przynajmniej teoretycznie, gdyż dopiero przy próbie ich przesunięcia okazuje się, że bądź co bądź, dość niewielkie, bo 124 cm kolumny, ważą bagatela po 72 kg (netto) każda. Jakby było tego mało Gaudery na czas transportu powinny znajdować się w pozycji pionowej, więc nici z zapakowania ich nie tylko do rodzinnego kombi, co nawet potężnego SUV-a w stylu Volvo XC-90. Skoro jednak decydujemy się na zakup rzędu 40-50 tysięcy €, to takimi drobiazgami raczej nie powinniśmy się przejmować, gdyż problemy natury logistycznej, to już problem dystrybutora a nie nasz. W naszej gestii będzie jedynie zapewnienie odpowiedniego lokum, które ,co empiryczne doświadczenia zarówno w katowickiej siedzibie RCM-u, jak i nasze – w redakcyjnym OPOS-ie wykazały, dobrze żeby miało przynajmniej 35-40 metrów i charakteryzowało się w miarę neutralną akustyką. Nie, nie chodzi mi w tym momencie, abyśmy próbowali z własnego salonu urządzić komorę bezechową, lecz wskazanym wydaje się zapanowanie nad pasożytniczymi modami danego pokoju.
Jak już zdążyłem wspomnieć Gaudery są dość niewielkimi, smukłymi wręcz, czterogłośnikowymi konstrukcjami trójdrożnymi wentylowanymi do dołu. Swoją ponadnormatywną, przynajmniej przy tym wzroście, wagę zawdzięczają wykorzystanym do ich budowy materiałom, gdyż ich zwężający się ku tyłowi korpus wykonano z aluminiowych, przedzielonych drewnopochodnymi płatami, skręconych w pionie wręg, a front stanowi sandwich MDF-u z 3 mm warstwą łupka. Górę pasma obsługuje ceramiczny, bądź tak jak w dostarczonych egzemplarzach, diamentowy przetwornik Accutona pracujący w zamkniętej komorze w duecie z porcelanowym średniotonowcem. Rezydująca poniżej para bliźniaczo podobnych przetworników niskotonowych otrzymała za to do dyspozycji wydzieloną, 30-litrową przestrzeń .
O stabilność konstrukcji dba zintegrowany cokół, który również dostępny jest w wersji standardowej, czyli wykraczającej poza obrys kolumn jedynie z tyłu, oraz tzw. szerokiej – obecnej w naszych, z rewelacyjnym systemem chowanych kolców, tak z przodu, jak i z tyłu. A właśnie, ponieważ Darci nie dysponują ścianą tylną podwójne terminale głośnikowe WBT-Nextgen przeniesiono właśnie na cokół a tuż obok nich przycupnęły zworki umożliwiające dopasowanie brzmienia kolumn do charakterystyki pomieszczenia w jakim przyjdzie im grać i wielce przydana przy precyzyjnym ustawianiu poziomica.
Każdy z podzakresów otrzymał swoją własną płytkę zwrotnicy, a ona, jak to w Gauderach charakteryzuje się stromością zbocza wynosząca ponad 60 dB/oktawę. Kolejnym znakiem rozpoznawczym kolumn, powstałych pod czujnym okiem dr.Rolanda jest firmowa „wystarczająca” skuteczność i choć w sieci można znaleźć informacje, iż tytułowe kolumny mają całkiem akceptowalne 85,2 dB SPL, to proponowałbym podchodzić do nich (wyników, nie kolumn) z dystansem, gdyż bliższe prawdy wydają się wartości rzędu 80-82 dB. Warto mieć to na uwadze, gdyż przy takiej skuteczności i 4 Ω impedancji do prawidłowego wysterowania Darc-ów przyda się solidna amplifikacja.

Całe szczęście okazało się, że nasza redakcyjna końcówka Reimyo KAP – 777 kolejny raz podołała wyzwaniu, a trzymany w odwodzie potężny A-klasowy Abyssound ASX-2000, spokojnie mógł obserwować bieg wydarzeń nie ruszając się ze swojego miejsca. Pomijając jednak fakt, iż zabierając Gaudery z Katowic wypięliśmy je bezpośrednio z grającego tam systemu, to mając świadomość ich „świeżości” przed krytycznymi odsłuchami przez prawie tydzień daliśmy im czas na komfortowe wygrzanie i ułożenie się w naszym systemie. Jednak nawet spontanicznie, prosto z podróży wpięte w redakcyjny tor pokazały nieco inne, jednak w głównej mierze zbieżne z zaobserwowanym w RCM-ie oblicze. W telegraficznym skrócie można byłoby o nim powiedzieć, że Darc-i 100 są ucieleśnieniem skondensowanej mocy czekającej jedynie na moment oswobodzenia. Niczym baśniowy Dżin z lampy Alladyna są gotowe by uwolnić się z przyciasnego lokum i wreszcie móc zaszaleć z pełną mocą. W pierwszej chwili można wręcz odnieść wrażenie, że skala, wolumen dźwięków generowanych przez setki do nich nie pasuje, gdyż niejako przeczy prawom fizyki. Otrzymujemy bowiem duży, naprawdę duży, spektakl z kolumn, które wydawać by się mogło dedykowane są do 20-25 metrowych pomieszczeń, a tymczasem w naszym niemalże czterdziestometrowym oktagonie przy prog-metalowym „The Astonishing” Dream Theater trzęsło się dosłownie wszystko, z intensywnością zdolną obudzić sejsmografy w odległym o niemalże dwadzieścia kilometrów instytucie PAN. Spora w tym zasługa basu, który zapuszczał się w rejony, gdzie z reguły tylko piekielne trzygłowe cerbery ganiają za czerepami potępieńców rzucanymi im do zabawy przez samego Pana Ciemności. W dodatku, wbrew obiegowym opiniom nie sposób było zarzucić mu suchość, bądź matowość, przypisywane Accutonom przez „życzliwych” oponentów, gdyż ewidentnie operował on po ciemniejszej stronie mocy stawiając akcent w pierwszej kolejności na konsystencję a dopiero w dalszej na kontur. Wszelakiej maści spiętrzenia gitarowych riffów wspomagane perkusyjnymi pasażami i rozbudowanym składem FILMharmonic Orchestra Prague oddawane były z pełnym impetem i dynamiką, jakiej spodziewać można byłoby się po znacznie większych konstrukcjach. Jednak czuć było pewien, delikatny, bo delikatny, ale jednak niedosyt wynikający z faktu „sklejania” materiału studyjnego z aparatem orkiestrowym, czego już nie doświadczyliśmy po przesiadce na dyżurny krążek „S&M” Metallicy, oraz „Wagner Reloaded: Live in Leipzig” Apocalypticy, gdzie scenę otaczał rozwrzeszczany tłum, z którego gardeł co i rusz dobiegał pierwotny ryk.
Równie intrygująco wypadała średnica, która odznaczając się nieco bardziej namacalną, aniżeli w niskich tonach, konturowością świetnie oddawała realizm instrumentów strunowych i partii wokalnych. Z resztą zszycie zarówno z dołem , jak i górą pasma nadawało całości niezwykłej homogeniczności. Wspomniana przed chwilą Apocalyptica to w końcu wiolonczele plus orkiestra (MDR Sinfonieorchester) i wbrew pozorom znacząca część wydarzeń rozgrywa się właśnie na środku pasma. W dodatku, w przeciwieństwie do Metallicy, nie mieliśmy wyraźnego podziału na instrumentarium nazwijmy to ogólnie zelektryfikowane i akustyczne, lecz kilku szarpidrutów operujących dokładnie w tej samej estetyce, co wspomagająca ich orkiestra. Dlatego też precyzja ogniskowania źródeł pozornych i zapanowanie nad nader rozbudowanym aparatem wykonawczym okazała się kluczowa i w pełni pokazała klasę Gauderów. Polifoniczne „Canticum Canticorum” Les Voix Baroques, czyli już nieco mniej rozbuchana a zdecydowanie bardziej nastawiona na skupienie i przysłowiową grę ciszą pozycja, pokazała nieco bardziej liryczne i wyciszone oblicze tytułowych kolumn. Wspomaganie najniższymi składowymi zostało ograniczone do niezbędnego minimum, gdyż zarówno dęciaki, jak i wokale operowały na zdecydowanie wyższych częstotliwościach i o ile basowe tło nadawało całości odpowiedniej dostojności, to bez eterycznie zawieszonego w przestrzeni pierwszego planu i charakterystycznego, długiego pogłosu mielibyśmy jedynie nawet nie tyle namiastkę, co karykaturę tego, co znajduje się w materiale źródłowym, a tak wrażenie bycia tam i teraz jest niezaprzeczalne. Do głosu doszła z kolei referencyjna – diamentowa góra, której rozdzielczość określić można określić mianem wybitnej, wręcz nieosiągalnej dla większości konwencjonalnych przetworników. Wszelakiej maści alikwoty, czy sięgające granicy słyszalności dźwięki, odznaczały się iście krystaliczną czystością, brakiem jakiejkolwiek granulacji i zarazem niepodrabialnym zespoleniem wspominanej rozdzielczości z jedwabistą gładkością. Posłuchajcie tylko Państwo „’Round M: Monteverdi Meets Jazz”, gdzie Roberta Mameli operuje w rejestrach, przy których pękają kryształy a tymczasem na Gauderach albumu tego słucha się wręcz wyśmienicie, a górze, choć jest jej z oczywistych względów niezaprzeczalnie dużo, nie sposób zarzucić jakichkolwiek znamion napastliwości, czy krzykliwości. Jest bowiem referencyjnie precyzyjna, diamentowo czysta i niemalże wwiercając się w naszą mózgoczaszkę dostarcza niewyobrażalną ilość informacji.

Prawdę powiedziawszy Gaudery Darc 100 miały być jedynie wstępem i przygotować przedpole dla czających się tuż za horyzontem Berlin RC9, jednak perfidny los, a tak po prawdzie dr. Roland Gauder, po raz kolejny postanowił nieco pokrzyżować nam plany i co nieco zamieszać w naszych rankingach. Okazało się bowiem, iż te niewielkie, nawet jak na niemieckie realia, kolumny zamiast dać nam jedynie przedsmak tego, co czeka nas w referencyjnej serii, ponadnormatywną dynamiką połączoną z wręcz wybitną rozdzielczością udowodniły, że przysłowiową „audiofilską nirwanę” osiągnąć da się nawet z całkiem akceptowalnych gabarytowo kolumn. Oczywiście warto cały czas mieć z tyłu głowy konieczność posiadania odpowiednio wydajnego tak mocowo, jak i prądowo pieca, ale bądźmy szczerzy – po Gaudery sięgają w większości przypadków osoby nie tylko mające pojęcie o co w tej zabawie chodzi, ale i świadome własnych oczekiwań. Jeśli zatem do tej pory jedynie wodziliście maślanymi oczami za Berlinami RC8, bądź wspomnianymi 9-kami, z racji posiadanego lokum, lub innych przeciwności losu, nie mając szans na ich wstawienie do siebie, to sugeruję czym prędzej umówić się na odsłuch 100-ek, bo wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że może to być strzał w przysłowiową dziesiątkę.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
– źródło: transport CEC TL 0 3.0, przetwornik D/A Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Statement
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

Dystrybucja: RCM
Ceny: wersja podstawowa 40 000 €, oceniana para 48 000 €

Dane techniczne
Konstrukcja: 3-drożna, wentylowana do dołu
Impedancja: 4 Ω
Moc znamionowa: 490 W
Wymiary (W x S x G): 124 x 24 x 35 cm
Waga: 72 kg (szt)

A oto jedne z dwóch par kolumn, jakie udało nam się przywieźć z ostatniej wyprawy do katowickiego RCM-u, czyli przepiękne, niemalże kompaktowe i zarazem pioruńsko ciężkie Gauder Akustik Darc 100.

cdn. …