Tag Archives: German Physiks
German Physiks HRS-130 English ver.
Opinion 1
It may sound pessimistic, but unfortunately for our beloved hobby, in 99.9% of cases there is indispensable struggle for the correct positioning of our loudspeakers. This fight is about the following aspects: wider or narrower spacing of the speakers in relation to each other, placing them closer or further away from the side or back walls, having them face straight ahead or have the fronts bend inwards. Each one of us has probably found out, that this is the biggest nightmare we can run into. However, as you can deduce from the first sentence of the editorial, there is this spurious 0.1% of cases, that can free us from this hassle. And it is effective enough, only that we are left with one, or maybe two simple decisions to make. The first is how much space to leave around them to build a sound stage – usually the more, the better, but without exaggeration. The second is to choose a place where they will best blend in visually with the rest of the equipment of the listening room hosting them. Do you think it’s impossible? Not at all, because it is enough to look at our tested heroes. Slim, with an interesting form and, most importantly, easy to apply. What are we talking about? Of course about the omnidirectional, i.e. generating an even sound around its axis, German Physiks HRS-130 speakers, distributed by the Krakow based Audio Anatomy.
I don’t know about you, but for me the title speakers are a real visual masterpiece. Their enclosure is based on the idea of an octagonal cuboid, at the base of which the woofer expresses its impulses towards the floor, while on the upper surface there is a conical, omnidirectional midrange-tweeter covered from the top with something like a flying saucer, acting as a diffuser dispersing the generated waves along its full circumference. I assure you, the description does not do it justice, but in real life the whole thing looks phenomenal, as compared against the mainstream it is really innovative and at the same time unobtrusive. To bring the technicalities a little closer, an important element is a kind of stabilization of the woofer. This is done by separating it from the floor with a base slightly protruding from the face of the rest of the cabinet, armed with threads that allow the use of dedicated spikes. Naturally, the manufacturer did not forget about harvesting the free radiation of the air blast created by the back of the bass speaker, which was achieved through rectangular holes made in each of the walls. Such a procedure not only stabilizes the speaker’s operation, but also breaks the potential visual monotony of the design. However, to be honest, there is a difference between the bass as produced by the speakers placed flat on the floor compared to them being put on spikes. Writing a few sentences about the midrange and treble section, it should be remembered that this silver colored cone is a proprietary GP solution for this omnidirectional speaker, and this builds the virtual stage to seemingly not having any limitations. When it comes to the issue of powering the speakers with an appropriate signal, on one of the walls in the lower part we find a double set of WBT terminals and four holes with an appropriate jumper that allows you to adjust the amount of the treble. In terms of electrical parameters, the speakers covers the frequency response from 29 Hz to 24 kHz at a load of 4 Ohm, their dimensions reach 325/325/1160 mm, weigh almost 38 kg and are covered by a 5-year warranty.
What can slender and intriguing German speakers do? First of all, I have already mentioned that they seem to ignore any problems with setting up in the target room. In our case, they were placed in this place, not because they sounded bad in another, but for the purpose of taking cool photos. Of course, with the right space behind them for a nice holography and stage depth, but as I pointed out, they play well from the start practically everywhere. It is true that it has a slightly looser contour of individual stage entities, but I would describe this effect not as a lack of exemplary sharpness, but as a deliberate avoidance of tiring audiophileness. I was not mistaken, audiophilesness. Treated in a too hardcore way, it usually goes sideways. That is why I prefer a performance full of freedom and cool visualization of pleasantly drawn virtual sources, rather than a picture characterized by excessive accuracy of presentation, which often eliminates the pleasure of communing with one’s records. And it is for this purpose, more as a proposal for a music lover than an orthodox audiophile, that the HRS 130 were brought to life. How did they perform during the testing process? For me, the most surprising, obviously positive feature was the freedom of presentation. Not the momentum and expansion of the stage, because I have always known these qualities, from the first contact at one of the audio exhibitions. I do not like it, when music is put in my face in the name of palpability, but when it is conveying the feeling of unforcedness, and thus excellent vibration of its individual aliquots. And this is the aesthetics proposed by German Physiks. What’s more, they did not pretend to be larger than they are, thanks to which they did not force majestic bass, resulting in a very even delivery of the listened material. The well-accentuated lower registers shone not only with the power correlated with the size of the design, but also with full control. The midrange and treble, thanks to the possibility of adjustment of the highest octaves, could be set from expressive, but not screaming – some people like it, through nicely sonorous, to slightly plasticized. For my personal needs, I set the sound to have the midrange nicely signaling the vitality of the music, but without an excess of treble. And I did it in order to turn up the volume level to the requirements of even the most demanding music, whenever I felt like it, still communing with it with great commitment, because without the effects of hyperactivity. Yes yes, I mean a strong hit with rock or metal tracks, which, even being poorly mastered, in this setting showed their good side. And not only the sonic one, where the unwanted artifacts, such as sharpness, were skillfully toned down by the tested speakers, but also recreating a given event on stage. And as I am constantly trying to demonstrate, a stage which is wide, deep, and probably something that is very rare in extreme audio setups, it is perceived the same way from every point in the room. Without this very limiting possibility of even a minimal change of the seat in relation to the sweet spot of your speakers, something, what for many of you may turn out to be what you subconsciously expected from your system. Probably more than once you felt unsatisfied with how your system reproduced the reality when listening to music like AC/DC. It is very compressed, and you either need to just take it as it comes, or try to build a virtual stage in a different way, like the one proposed by the tested speakers. Of course it will not be a show like the recordings of Baroque music by Jordi Savall in a church, but the way German Physiks will present it, will be a really cool experience. Without trying to be the Holy Grail, but with the right freedom and a cool scene that is equally good in any place in your room.
To conclude the above description, do I dare to say – these are speakers suitable for everyone? I will probably surprise you, but by all means I do. However, you should be aware that this is a very different way of creating the world of music from typical loudspeakers. Still allowing you to immerse yourself in the material you are listening to, but without squeezing the last juices out of the presentation in terms of the sharpness of the drawing. This one is legible, but due to the omnidirectional sound radiation, it shows the entities in question as loose in forming edges, rather than point bursts of energy. But let me reassure you, it is also not a bit of everything, but only a less expressive, therefore safer, for many people more pleasant and easier to apply, approach to the presentation of our recordings. Completely different, but so pleasant to listen to.
Jacek Pazio
Opinion 2
Although we have been working in audio for over a quarter of a century (each one of us, and not cumulatively like it was told by the guys from Fyne Audio a while back) we have had as fleeting contacts with omnipolar speakers, as they were quite occasional and casual. Somewhere in the exhibition and drowned in the ambient noise, or in meetings with a not necessarily audiophile focus, the futuristic Bang & Olufsen, the Duevels. reminiscent of contemporary sculptures, the Polish Zeta Zero, or the unique „onions” of MBL, flashed by. In short, the fact of the existence of such constructions was not alien to us, but by a strange coincidence we have not had the opportunity to face the subject in controlled conditions so far. Fortunately, thanks to the courtesy of Audio Anatomy / High End Alliance, this state of incompleteness can be safely considered a thing of the past, because for the last few weeks we could feast our eyes and ears with the surprisingly filigree German Physiks HRS-130 floorstanders, which we hereby invite you to their test.
As you can see in the photos above, the German Physiks HRS-130 do not resemble the classic competition very much, because you will not find any standard drivers on their fronts. In fact, there may also be a problem with the definition of the fronts themselves, because each of the eight (!!) walls is practically the same and… is a solid, undisturbed plane, therefore only a small logotype in the base can be considered as an orientation element and, of course, the speaker terminals, which, although extremely solid and noteworthy (WBT nextgen™ with characteristic „eye” jumpers), certainly nobody will present them on the public forum, facing the listeners. Especially because just above them there is an effective (operating in the range from -2dB to +4dB) and intuitive – based on switching a single jumper – treble control system. If you are wondering what is inside of them, let me start from the end, although in fact, according to the signal from the beginning, i.e. from … crossover, which was based on a design used by its older siblings – the Borderland Mk IV, which provides full integration of the company’s characteristic conical DDD transducer located in a conventional cage made of steel rods and a matching „lid” on top of the cabinet with a 10″ woofer (borrowed from the PQS-402 model) blowing into the base. It is worth noting that the German Physiks DDD conical driver uses a diaphragm weighing only 3 grams, made of extremely thin (0.15 mm) carbon fiber, and the assembly process takes 6 hours followed by 96 hours of burn-in with specially selected musical material. Only after such a warm-up is it precisely measured and matched in pairs, which is extremely critical in these speakers, due to its extremely wide operating bandwidth (220Hz – 24kHz). After assembly, each column undergoes another, this time a 12-hour burn-in session, and only then do the final measurements take place. As I have already mentioned, the cabinets have the shape of an octagon and are made of MDF panels covered on the inside with high-damping (50 dB) Hawaphon® material. The whole is reinforced with additional stiffening frames and the interior is lined with a thick layer of high-density felt. And when it comes to the appearance itself, while in natural veneers the HRS-130 look quite attractive, without arousing much controversy among household members, who do not necessarily share our passions, in the black varnish, as provided for testing, truly funeral and lantern associations are induced. On the other hand, the unusual animal resistance should be considered an undoubted plus, because for most pets (both dogs and fattened cats) the drivers applied in German speakers are simply out of reach and do not provoke destructive actions by their very presence.
As our loyal readers certainly remember, we started our adventure with the title brand not only with a high „C”, which is quite unusual, because from the top … Emperor Integrated amplifier, so it’s high time to return to the basics, as this manufacturer is, after all, associated primarily with loudspeakers. But as the tracks we are now covering were far from the most frequented ones, so when starting to listen to it, we could only guess what to expect, and not, as is usually the case with solutions from on-call suppliers, having a safety buffer in the form of previous experience.
However, as it turned out once again, not only was the devil not as terrible as he looks, but despite the use of proprietary solutions and an unconventional arrangement of drivers, The German Physiks is not only in no way inferior, but in several respects even ahead of the „proven” and ubiquitous patterns of speaker construction. Of course, the key issue is the fact that due to their omnipolarity, there is no need for precise positioning. We just place them where the loudspeakers usually land in our system and… That’s it. No tinkering, no fiddling with a laser rangefinder and bending with accuracy to the angular minute. And this is true even with wildly critical, small-band recordings in the style of „Love Scenes” by Diana Krall, or „Starkers in Tokyo” (available on Tidal as part of the compilation „Unzipped (Deluxe Edition)” Vol.2) Whitesnake, where any impressionistic blur, or an „innovative” approach to creating a scene somewhere under the ceiling, following the example of Dolby Atmos acolytes, would cause not only a surprise, but also fully understandable opposition. Meanwhile, the HRS-130 not only outlined and focused the virtual sources with extraordinary precision, but also embellished the whole with such freedom and spaciousness of presentation, that for the first few hours I simply played with the well-known repertoire, eagerly checking how my favorite songs would sound on the German speakers. And they sounded so attractive and engaging, that instead of critically evaluating the speakers that are the subject of this review, I devoted all my attention to the music. Music played with contagious enthusiasm and freedom, devoid of technical ossification and sterile analyticities, but brimming with emotions and almost palpable flow between the musicians. And at this point, it is worth mentioning that German Physiks, in terms of „disappearing from your listening room”, can successfully put to shame most purebred … bookshelf monitors, because their dematerialization is as immediate as it is obvious and automatic. During the listening session, you can stare at them with the intensity of an ox watching a painted gate, and still a king’s ransom to the one person who points them out as the source of the sound reaching the ears. And here is another surprise, because while the title speakers add „air” and freedom to the focused, or even stuffy recordings, the natively „voluminous and aerated” recordings are treated with clear attention and do not exaggerate in their actions, thanks to what, even the still warm „Meanwhile” by Eric Clapton did not sound too light and ethereal, the Stratocaster of Slowhand did not resemble an electric mandolin (at least on the „flat” setting) and Ane Brun on „Nærmere” does not come off more anemic than usual. However, the thing that made them, not so much easy to digest, but rather having an organicity addictive from the first notes, was their exceptional coherence. Zero audible differences, or seams between one sub-range and another. It was as if one full-range driver was playing. Which, in a way thanks to the use of the conical DDD with a surprisingly wide bandwidth, the German Physiks mastered really well. Interestingly, not once did I manage to catch the 130s even with the slightest signs of hardening or sharpening, or too much contouring of the sound, which is not so obvious with a carbon, and therefore extremely stiff, light and thus „fast” diaphragm of the driver. And not only on Queen Latifah, sensually charming on „Trav’lin’ Light”, but also in the case of Nailed To Obscurity, who treated both their vocal cords and their instruments quite carelessly on „Black Frost” .
I assume that both for you and for me the German Physiks HRS-130 do not seem to be the first or even second choice loudspeakers. However, it is enough to break the stereotypes, trust your own ears this time, not your eyes, and just listen, and it seems to me that the audiophile experience you have gained over the years will be divided into the one before and after having listened to the 130s. Although I also do not rule out a situation when, once heard, they may not leave your system, which to be honest would not surprise me much.
Marcin Olszewski
System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
USB cable: ZenSati Silenzio
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
Accessories: Quantum Science Audio Red fuse; Synergistic Research Orange fuse; Harmonix TU 505EX MK II; Stillpoints ULTRA MINI; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END, Furutech NCF Power Vault-E
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Dynavector DV20X2H
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder: Studer A80
Distributor: Audio Anatomy
Polish retailer: High End Alliance
Manufacturer: German Physiks
Prices: 91 500 PLN (High polish Polyester Black); 99 500 PLN (natural veneer); 110 500 PLN (carbon)
Specifications
Impedance: 4 Ω
Sensitivity: 86.9 dB / 1W@1m
Frequency Response: 29 – 24,000Hz
Power Handling: 120W nominal; 200W Short term
Amplification Required: minimum 70W/4 Ω
Crossover Frequency: 220Hz
High Frequency Adjustment: -2dB, flat, +2dB i +4dB przy 8,000Hz
Drivers:
– 1 x carbon fibre DDD driver
– 1 x 10” woofer
Recommended Room Size: 10 – 75 m²
Finish
– Standard:
– High polish polyester black or white, carbon fibre
– Special order: Satin or high polish veneer / Satin or high polish paint
Dimensions (W x H x D): 325 x 1 160 x 325 mm
Weight: 37.4kg / each
German Physiks HRS-130
Opinia 1
Być może zabrzmi to pesymistycznie, ale niestety nasze ukochane hobby w 99.9% przypadków wiąże się z nieodzowną walką o poprawne ustawienie kolumn głośnikowych. Owa walka oczywiście toczy się o aspekty tupu: szersze lub węższe rozstawienie ich względem siebie, umieszczenie bliżej bocznych lub tylnej ściany, ustawienie na wprost tudzież, czy i ewentualnie jakie zastosować dogięcie frontu do środka. Nie raz każdy z nas przekonał się, że to jest największa zmora naszej zabawy. Jednak jak można wywnioskować z pierwszego zdania wstępniaka, jest 0.1% przypadków, które uwalniają nas od tego problemu. Na tyle skutecznie, że zostaje nam jedna, no może dwie proste decyzje do podjęcia. Pierwszą jest pozostawienie im odpowiedniej ilości wolnego miejsca wokół, aby zbudowały fają scenę dźwiękową – im więcej, tym lepiej, ale bez przesady. Natomiast drugą wybranie miejsca, w którym najlepiej będą się komponowały wizualnie z resztą wyposażenia goszczącego je salonu odsłuchowego. Myślicie, że to niemożliwe? Bynajmniej, bowiem wystarczy spojrzeć na nasze bohaterki. Smukłe, ciekawe w formie i co najważniejsze, proste w aplikacji. O czym mowa? Naturalnie o znajdujących się w dystrybucji krakowskiego Audio Anatomy, dookólnych, czyli generując równomierny dźwięk wokół własnej osi niemieckich kolumnach German Physiks HRS-130.
Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie tytułowe zespoły głośnikowe są istnym majstersztykiem wizualnym. Ich obudowa bazuje na pomyśle ośmiobocznego prostopadłościanu, u podstawy którego w kierunku podłogi swoje impulsy oddaje głośnik niskotonowy, zaś na górnej powierzchni usadowiono stożkowy, dookólny przetwornik średnio-wysokotonowy przysłonięty od góry czymś na kształt latającego spodka jako dyfuzor rozpraszający wygenerowane fale po swoim pełnym obwodzie. Zapewniam, opis tego nie oddaje, ale na żywo całość prezentuje się fenomenalnie, bo na tle mainstreamu innowacyjnie i zarazem nienachalnie. Przybliżając nieco bardziej technikalia ważnym elementem jest pewnego rodzaju ustabilizowanie pracy woofera poprzez odseparowanie go od podłogi płaszczyzną lekko wystającej poza lico obudowy kolumny podstawy uzbrojonej w gwinty pozwalające zastosować dedykowane kolce. Naturalnie producent nie zapomniał o swobodnym promieniowaniu wytworzonego podmuchu powietrza przez głośnik basowy, co zrealizował poprzez wykonane w każdej ze ścian prostokątne otwory. Taki zabieg nie tylko mocno stabilizuje pracę głośnika, ale przy okazji przełamuje potencjalną monotonię wizualną konstrukcji. Jednak żeby nie było, kolumny posadowione na płasko i na kolcach na podłodze w kwestii najniższych rejestrów brzmią wyraźnie inaczej. Kreśląc kilka zdań o sekcji średnich i wysokich tonów należy przypomnieć, iż ów srebrny stożek to firmowe rozwiązanie GP przetwornika dookólnego, dzięki któremu budowanie wirtualnej sceny zdaje się nie mieć jakichkolwiek ograniczeń. Jeśli chodzi o zagadnienie zasilenia kolumn stosownym sygnałem, na jednej ze ścian w dolnej części znajdziemy podwójny zestaw terminali WBT oraz cztery otwory ze stosowną zworką pozwalającą regulować projekcję wysokich tonów. Natomiast w kwestii parametrów elektrycznych kolumny pokrywają pasmo przenoszenia od 29 Hz do 24 kHz przy obciążeniu 4 Ohm, ich gabaryty osiągają 325/325/1160 mm, ważą prawie 38 kg i są objęte 5 letnią gwarancją.
Co potrafią smukłe i intrygujące wizerunkowo Niemki? Po pierwsze już wspominałem, że zdają się ignorować jakiekolwiek problemy z ustawieniem w docelowym pomieszczeniu. U nas stanęły w tym miejscu, nie dlatego, że w innym brzmiały słabo, tylko w celach zrobienia fajnych fotografii. Naturalnie z odpowiednim miejscem z tyłu za nimi dla fajnego zbudowania holografii i głębokości sceny, ale jak zaznaczyłem, grają dobrze od startu praktycznie wszędzie. Prawdą jest, że z nieco luźniejszym konturem poszczególnych scenicznych bytów, ale ja określiłbym ten efekt nie jako brak wzorowej ostrości, tylko celowe unikanie męczącej audiofilskości. Nie pomyliłem się, audiofilskości. Ta bowiem potraktowana nazbyt hardcore’owo zazwyczaj wychodzi słuchaczowi przysłowiowym bokiem. Dlatego wolę spektakl pełen swobody i fajnego wizualizowania przyjemnie rysowanych źródeł pozornych, aniżeli obraz nacechowany często eliminującą przyjemność obcowania ze swoimi płytami nadmierną dokładnością podania. I właśnie w takim celu, raczej jako propozycja dla melomana, aniżeli ortodoksyjnego audiofila zostały powołane do życia rzeczone HRS 130. Jak wypadły podczas procesu testowego? Dla mnie najbardziej zaskakującą, oczywiście pozytywną cechą była swoboda prezentacji. Nie rozmach i rozbudowanie realiów scenicznych, bo tych walorach wiedziałem od zawsze, a tak naprawdę od pierwszego kontaktu na jednej z wystaw audio. Nie lubię podania muzyki na twarz w imię zjawiskowej namacalności, tylko oddanie uczucia niewymuszenia, a przez to znakomitego rozwibrowania jej pojedynczych alikwot. I taką estetykę zaproponowały German Physiks. Co więcej, nie udawały większych, niż są, dzięki czemu nie forsowały majestatycznego basu skutkując bardzo równym podaniem słuchanego materiału. Dobrze zaakcentowane dolne rejestry brylowały nie tylko odpowiednio skorelowaną z rozmiarem konstrukcji mocą, ale przy okazji pełną kontrolą. Środek i góra zaś dzięki regulacji zworą najwyższych oktaw można było ustawić od wyrazistych, ale nie krzyczących – niektórzy takie lubią, przez fajnie dźwięczne, po lekko uplastycznione. Na moje osobiste potrzeby ustawiłem fajnie sygnalizujący witalność muzyki, ale bez nadmiaru ilości góry średni zakres. A zrobiłem po to, aby gdy tylko miałem ochotę, podkręcić poziom wolumenu do wymogów nawet najbardziej wymagającej muzyki nadal obcując z nią z wielkim zaangażowaniem, bo bez efektów nadpobudliwości. Tak tak, mam na myśli mocne uderzenie rockowymi lub metalowymi kawałkami, które nawet będąc słabo zrealizowane w tym wydaniu pokazywały się z dobrej strony. I nie tylko tej sonicznej, której niechciane artefakty typu ostrość umiejętnie tonizowały tytułowe kolumny, ale również kreującej dane wydarzenie na scenie. Jak cały czas próbuję wykazać szerokiej, głębokiej i chyba bardzo rzadko spotykanej w ekstremalnych zestawieniach audio z każdego punktu w pokoju tak samo odbieranej. Bez bardzo ograniczającego możliwość nawet minimalnej zmiany usadowienia względem zestawu zespołów głośnikowych sweet-spotu, co dla wielu z Was być może okazać się tym, czego gdzieś podświadomie od swojego systemu oczekiwali. Pewnie nie raz czuliście niedosyt budowania realiów tego rodzaju muzyki w swoim pokoju podczas słuchania materiału typu AC/DC. To często mocno skompresowany materiał i trzeba brać to na klatę lub przy pomocy podobnych do opisywanych zespołów głośnikowych odmiennym sposobem budowania wirtualnej sceny nieco go podkręcić wizualnie. Owszem, nie będzie to pokaz typu realizacje muzyki barokowej spod znaku Jordi Savalla w kubaturach kościelnych, jednak sposób w jaki zrobią to German Physiks, będzie naprawdę fajnym doznaniem. Bez napinki na szukanie Świętego Graala, ale za to z odpowiednią swobodą i fajną sceną odbieraną w każdym miejscu tak samo dobrze.
Czy puentując powyższy opis odważę się na określenie typu – to są kolumny dla każdego? Pewnie Was zaskoczę, ale jak najbardziej. Jednak trzeba mieć świadomość, iż to mocno odmienny sposób kreowania świata muzyki od typowych kolumn głośnikowych. Nadal pozwalający zatopić się w słuchanym materiale, jednak bez wyciskania z prezentacji ostatnich soków w kwestii ostrości rysunku. Ten jest czytelny, niemniej z racji dookólnego promieniowania dźwięku pokazujący dane byty raczej jako luźne w formowaniu krawędzi, aniżeli punktowe uderzenia energii. Ale uspokajam, nie jest to też tak zwane mydło i powidło, a jedynie mniej ekspresyjne, dlatego bardziej bezpieczne, dla wielu przyjemniejsze i łatwiejsze aplikacji podejście do prezentacji naszych zasobów płytowych. Całkowicie inne, ale jakże przyjemne w odbiorze.
Jacek Pazio
Opinia 2
Choć w audio i to tak już na serio a nie z doskoku siedzimy (każdy z osobna a nie po kumulacji, jak to swojego czasu robiła ekipa Fyne Audio) od ponad ćwierćwiecza to z kolumnami omnipolarnymi kontakty mieliśmy tyleż przelotne, co dość okazjonalne i niezobowiązujące. Ot gdzieś tam w wystawowo-targowym harmidrze, bądź z tytułu spotkań o niekoniecznie audiofilskim zacięciu mignęły futurystyczne Bang & Olufsen, przywodzące na myśl współczesne rzeźby Duevele, rodzime Zety Zero, czy też jedyne w swoim rodzaju „cebule” MBL-a. Krótko mówiąc fakt istnienia takowych konstrukcji nie był nam obcy, lecz dziwnym zbiegiem okoliczności do tej pory nie dane nam było zmierzyć się z tematem w kontrolowanych warunkach. Całe szczęście ów stan jakby nie patrzeć niekompletności, dzięki uprzejmości Audio Anatomy / High End Alliance śmiało możemy uznać za miniony, albowiem przez ostatnich kilka tygodni mogliśmy cieszyć oczy i uszy należącymi do ww. frakcji zaskakująco filigranowymi podłogówkami German Physiks HRS-130, na których to test niniejszym serdecznie zapraszamy.
Jak na powyższych zdjęciach widać German Physiks HRS-130 niezbyt przypominają klasyczną konkurencję, bowiem próżno doszukiwać się na ich frontach standardowych przetworników. Ba, z definicją samych frontów też może być problem, gdyż każda z ośmiu (!!!) ścianek jest praktycznie dokładnie taka sama i … jest litą. niczym niezmąconą płaszczyzną, w związku z powyższym za elementy orientacyjne można uznać jedynie niewielki logotyp w podstawie i oczywiście terminale głośnikowe, które choć nad wyraz solidne i warte uwagi (WBT nextgen™ z charakterystycznymi „oczkowymi” zworami) z pewnością mało kto będzie prezentował na forum publicum ustawiając je frontem do słuchaczy. Tym bardziej, że tuż nad nimi umiejscowiono skuteczny (pracujący w zakresie od -2dB do +4dB) i intuicyjny – oparty na przełączaniu pojedynczej zworki system regulacji ilości wysokich tonów. Jeśli zastanawiacie się Państwo co zatem w nich gra, to pozwolę sobie zacząć niejako od końca, choć de facto, zgodnie z przebiegiem sygnału od początku, czyli od … zwrotnicy, której bazą był projekt wykorzystany przez starsze rodzeństwo – Borderland Mk IV zapewniający pełną integrację charakterystycznego, firmowego stożkowego przetwornika DDD usytuowanego w umownej klatce ze stalowych prętów i dopasowanym do całości „wiekiem” na szczycie obudowy z 10” wooferem (zapożyczonym z modelu PQS-402) dmuchającym w podstawę. Warto zwrócić uwagę, iż stożkowy przetwornik German Physiks DDD wykorzystuje membranę o masie 3 gramów wykonaną z niezwykle cienkiego (0,15 mm) włókna węglowego, proces jego montażu trwa 6h po którym następuje 96h wygrzewanie specjalnie dobranym materiałem muzycznym. Dopiero po takiej rozgrzewce jest precyzyjnie mierzony i dobierany w pary, co jest z racji jego niezwykle szerokiego pasma pracy (220Hz – 24kHz) niezwykle krytyczne. Z resztą po złożeniu każda kolumna przechodzi kolejną, tym razem 12-godzinną sesję wygrzewania i dopiero po niej następują finalne pomiary. Jak już zdążyłem nadmienić obudowy mają kształt oktagonalnych kolumn wykonanych z paneli MDF pokrytych od wewnątrz wysoko-tłumiącym (50 dB) materiałem Hawaphon®, całość wzmocniono dodatkowymi usztywniającymi wręgami a wnętrze wyłożono grubą warstwą filcu o dużej gęstości. A jeśli chodzi o samą aparycję, to o ile w naturalnych okleinach HRS-130 prezentują się całkiem atrakcyjnie nie wzbudzając większych kontrowersji wśród niekoniecznie podzielających nasze pasje domowników, to w dostarczonej na testy czerni iście funeralno – latarniane skojarzenia przychodzą same. Za to za niewątpliwy plus należy uznać niezwykłą zwierzakoodporność, gdyż dla lwiej części czworonogów (tak psów, jak i spasionych kotów) zaaplikowane w Germanach drajwery znajdują się najzwyczajniej w świecie poza zasięgiem, bądź nie prowokują destruktywnych działań samą swoją obecnością.
Jak z pewnością nasi wierni Czytelnicy pamiętają przygodę z tytułową marką zaczęliśmy nie tylko z wysokiego „C”, co dość nietypowo, gdyż od topowej … integry Emperor Integrated więc najwyższa pora na powrót na właściwe bądź co bądź kojarzonemu przede wszystkim z kolumnami głośnikowymi wytwórcy tory. Lecz tory dalekie od tych najczęściej uczęszczanych, więc i zabierając się za odsłuchy mogliśmy jedynie domniemywać czego się spodziewać a nie jak to zwykle bywa z często goszczącymi u nas rozwiązaniami od dyżurnych dostawców mając bufor bezpieczeństwa w postaci wcześniejszych doświadczeń.
Jak się jednak, z resztą po raz kolejny, miało okazać nie dość, że nie taki diabeł straszny, jak wygląda, co pomimo wykorzystania autorskich rozwiązań i niekonwencjonalnego układu przetworników Germany nie tylko w niczym nie ustępują, co pod kilkoma względami wręcz wyprzedzają „sprawdzone” i wszechobecne wzorce konstruowania kolumn głośnikowych. Oczywiście kluczową kwestią jest fakt, iż z racji ich omnipolarności odpada konieczność precyzyjnego dogięcia. Ot, ustawiamy je tam, gdzie zazwyczaj lądują w naszym systemie kolumny i … to by było na tyle. Zero kombinowania, zero zabaw z laserowym dalmierzem i doginaniem z dokładnością co do minuty. I to nawet na szalenie krytycznych, opartych na małych składach nagraniach w stylu „Love Scenes” Diany Krall, czy też „Starkers in Tokyo” (na Tidal-u dostępny w ramach składanki „Unzipped (Deluxe Edition)” Vol.2) Whitesnake, gdzie jakiekolwiek impresjonistyczne rozmycie, czy też „nowatorskie”, wzorem akolitów Dolby Atmos, podejście do kreowania sceny gdzieś pod sufitem wywołałoby nie tylko zdziwienie, co w pełni zrozumiały sprzeciw. A tymczasem HRS-130 nie dość, że z niezwykłą precyzją nakreśliły i zogniskowały źródła pozorne, to jeszcze całość okrasiły taką swobodą i przestrzennością prezentacji, że przez pierwszych kilka godzin po prostu bawiłem się bądź co bądź znanym repertuarem z zapałem sprawdzając jak na niemieckich kolumnach zabrzmią moje ulubione utwory. A brzmiały na tyle atrakcyjnie i angażująco, że zamiast krytycznie oceniać stanowiące przedmiot niniejszej recenzji kolumny całą uwagę poświęcałem muzyce. Muzyce granej z zaraźliwym entuzjazmem i swobodą, pozbawionej technicznego skostnienia i sterylnej analityczności, za to aż kipiącej od emocji i wręcz namacalnego flow między muzykami. I w tym momencie warto wspomnieć, iż German Physiks pod względem „znikania” z powodzeniem mogą zawstydzić większość rasowych … podstawkowych monitorów, gdyż ich dematerializacja jest tyleż natychmiastowa, co oczywista i automatyczna. Podczas odsłuchu można się w nie wpatrywać z intensywnością wołu obserwującego malowane wrota a i tak konia z rzędem temu, kto wskaże je jako źródło dobiegających uszu dźwięków. I tu kolejna niespodzianka, gdyż o ile skupionym, czy wręcz dusznym nagraniom tytułowe kolumny dodają „powietrza” i wspomnianej swobody, to już nagrania natywnie „obszerne i napowietrzone” traktują z wyraźną atencją i w swych działaniach nie przesadzają, dzięki czemu nawet jeszcze ciepły „Meanwhile” Erica Claptona nie zabrzmiał zbyt lekko i eterycznie, Stratocaster Slowhand-a nie przypominał elektrycznej mandoliny (przynajmniej na ustawieniu „flat”) a Ane Brun na „Nærmere” nie wypada bardziej anemicznie niż zwykle. Jednak to, co stanowiło chyba o największej nawet nie tyle lekkostrawności, co uzależniającej od pierwszych taktów organiczności to wyjątkowa koherencja. Zero słyszalnych różnic, czy też szyć pomiędzy jednym podzakresem a drugim. Jakby grał jeden pełnopasmowy drajwer, co poniekąd, dzięki użyciu stożkowego DDD o zaskakująco szerokim paśmie się Niemcom świetnie udało. Co ciekawe ani razu nie udało mi się przyłapać 130-ek na nawet najmniejszych oznakach utwardzenia, czy też wyostrzenia, zbytniego wykonturowania przekazu, co przy carbonowej, a więc szalenie sztywnej, lekkiej a przez to i „szybkiej” membranie przetwornika wcale nie jest takie oczywiste. I to nie tylko na zmysłowo czarującej na „Trav’lin’ Light” Queen Latifah, co również w przypadku dość niefrasobliwie traktującej zarówno swoje struny głosowe, jak i posiadane instrumentarium na „Black Frost” ekipie Nailed To Obscurity.
Zakładam, że zarówno dla Państwa, jak i również dla mnie samego German Physiks HRS-130 raczej nie wydają się stanowić kolumn pierwszego, bądź nawet drugiego wyboru. Wystarczy jednak przełamać stereotypy, zawierzyć tym razem własnym uszom a nie oczom i po prostu posłuchać, a coś mi się zdaje, że zbierane na przestrzeni lat audiofilskie doświadczenia będziecie dzielić na te prze i te po kontakcie ze 130-kami. Chociaż nie wykluczam też sytuacji, gdy raz usłyszane mogą nie opuścić już Waszego systemu, co prawdę mówiąc niespecjalnie by mnie zdziwiło.
Marcin Olszewski
System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80
Dystrybucja: Audio Anatomy
Sprzedaż detaliczna: High End Alliance
Producent: German Physiks
Ceny: 91 500 PLN (czarny połysk); 99 500 PLN (naturalny fornir); 110 500 PLN (carbon)
Dane techniczne
Impedancja: 4 Ω
Skuteczność: 86.9 dB / 1W@1m
Pasmo przenoszenia: 29 – 24,000Hz
Moc: 120W nominalna; 200W w impulsie
Zalecana moc wzmacniacza: minimum 70W/4 Ω
Częstotliwość podziału zwrotnicy: 220Hz
Regulacja wysokich tonów: -2dB, flat, +2dB i +4dB przy 8,000Hz
Konstrukcja: 2-drożna z 360° przetwornikiem German Physiks DDD
Zastosowane przetworniki:
– 1 x carbonowy przetwornik wysokotonowy DDD
– 1 x 10” przetwornik niskotonowy
Rekomendowana powierzchnia pokoju: 10 – 75 m²
Dostępne wykończenia:
– Standardowe: czarny/biały polerowany poliester, włókno węglowe
– Na zamówienie: satynowy, bądź lakierowany na wysoki połysk fornir / farba
Wymiary (S x W x G): 325 x 1 160 x 325 mm
Waga: 37.4kg / szt.
German Physiks Emperor Integrated
Opinia 1
Jestem w stu procentach przekonany, że co jak co, ale tytułowy brand znakomicie kojarzycie. Co prawda z tej stajni dotychczas nic na testach nie mieliśmy, jednak to podmiot wszem i wobec znany z produkcji dość nietypowych, bo generujących dźwięk dookólny, dzięki czemu drwiących sobie z tak ważnego dla nas do idealnego odsłuchu muzyki „sweet spotu”, kolumn głośnikowych. Naturalnie z wymienionego przed momentem powodu to propozycja dla konkretnych, czyli wiedzących czego chcą od życia klientów, ale co by nie mówić, wbrew pozorom jest ich sporo. Jednak sporo dla mocodawców German Physiks nie jest optymalną liczbą, dlatego chcąc dotrzeć do większego grona potencjalnych zainteresowanych, pochodzący zza naszej zachodniej granicy team powołał do życia całą serię elektroniki dedykowanej nie tylko produkowanym przez siebie, ale również z powodzeniem zapewniającej idealne warunki pracy kolumnom innych producentów. Zaskoczeni? Powiem szczerze, że gdy się o tym dowiedziałem, osobiście również zaliczyłem taki stan. Stan, który oczywiście z automatu zmusił nas do kontaktu z dystrybutorem w celu głębszego poznania wspomnianych nowości. Takim to sposobem dzięki sporemu zaangażowaniu logistycznemu krakowskiego High End Alliance w nasze okowy trafił monstrualny gabarytowo, niemiecki wzmacniacz zintegrowany German Physiks Emperor.
Nie trzeba przeglądać stopki z danymi technicznymi, bowiem same przestudiowanie serii fotografii jasno daje do zrozumienia, że konstruktorzy Emperor-a podczas powoływania go do życia nie oglądali się zbytnio na koszty. Oczywiście piję do rozmiarów, których nie powstydziłaby się niejedna znacznie wyżej pozycjonowana końcówka mocy. Tymczasem w tym przypadku mamy bezkompromisowo zbudowaną integrę. I żeby było jasne, słowo „bezkompromisowo” nie dotyczy jedynie jej gabarytów, ale znakomicie prezentującej się w zderzeniu osobistym – zdjęcia naprawdę tego nie oddają, bo z klasą wykończonej, oferującej intrygujący design obudowy oraz wypełniające ją po przysłowiowy „dach” elektroniczne trzewia. Korpus Emperor-a jest bardzo ciekawą wariacją na temat prostopadłościanu, w którym wszystkie zewnętrzne połacie wykonano z grubych płatów szczotkowanego aluminium. Te najpierw ozdobiono czterema zdecydowanymi poprzecznymi podfrezowaniami, by finalnie w awersie umieścić okienko dla usadowionego na czarnym tle błękitnego wyświetlacza obsługiwanego pięcioma tuż pod nim znajdującymi się guzikami oraz zorientowane na jego flankach dwie średniej wielkości gałki funkcyjne, a w rewersie zajmujący zdecydowaną większość powierzchni, będący ostoją dla wszelkiej maści wejść i wyjść w standardach RCA/XLR z przelotkami włącznie, zaciskami kolumnowymi i zintegrowanym z włącznikiem głównym gniazdem zasilania, również wykończony w fajnie kontrastującej z obudową czerni panel przyłączeniowy. A to nie koniec wizualnych ciekawostek, gdyż tak zwany „dach” wzmacniacza jest litym płatem wykonanym z identycznego jak reszta obudowy aluminiowym, wokół którego biegnie coś na kształt wentylującej układy elektryczne, czarnej, na bokach mającej skośne nacięcia fosy. Zbędny blichtr? Bynajmniej, gdyż w mojej opinii jest to znakomity zabieg, który oprócz czysto funkcjonalnego chłodzenia konstrukcji, pozwala nieco złagodzić efekt przysadzistości jednak wielkiej bryły. Proszę, nie oceniajcie tego na podstawie fotografii, gdyż w rzeczywistości to jest majstersztyk. Naturalnie w komplecie z rzeczonym wzmacniaczem dostajemy nieprzeładowanego zbędnymi funkcjami pilota zdalnego sterowania. Kończąc akapit o budowie oprócz rozmiarów 474/240/474 mm najistotniejszymi informacjami wydają się być jego ustalona na poziomie 69 kilogramów waga i oddawana moc 300W/8 Ohm i podwojenie jej przy wartości 4 Ohm.
Co ciekawego zaprezentował Emperor? Po pierwsze – niebagatelne pokłady energii skierowanej na wzmocnienie efektu uderzenia muzyką Po drugie – bardzo fajnie podkręcający poziom namacalności zastrzyk jej body. A po trzecie – odpowiednią zwartość i otwartość prezentacji, co przy ewidentnym nasycaniu dźwięku pozwalało mu uniknąć przekroczenia poziomu otyłości i przyduchy. Owszem, ogólnie przekaz był mocny, ale pełen wigoru. W sobie tylko znany sposób wzmacniacz odpowiednio konturował najbardziej mięsiste projekcje, a to przekładało się na zachowanie drive’u nawet podczas słuchania bardzo wymagającego materiału. Dodatkowym ciekawym feedbackiem takiego postawienia sprawy było nieznaczne zbliżenie wirtualnej sceny w stronę słuchacza, jednak z zachowaniem jej proporcji w tylnych okowach. Czyli było bliżej, ale nie płasko, czego wielu z naszych pobratymców wręcz oczekuje. Co bardzo ciekawe, ogólne podejście do sposobu na muzykę według niemieckiego German Physiks było na tyle uniwersalne, że podczas testu widocznych na zdjęciach kolumn wypadł lepiej od stacjonującego u mnie Gryphona APEX. A główną zaletą okazała się być właśnie nieco większa, za to dobrze dozowana energia środka pasma oraz niezapominanie o odpowiednim zastrzyku witalności i fajnej krawędzi źródeł pozornych. Tak skonfigurowany set okazał się na tyle uniwersalnie grający, że nasz bohater nie miał problemu dosłownie z żadnym materiałem muzycznym. A jak to zwykle u mnie bywa, nie mówimy li tylko o plumkaniu kontemplacyjnego jazzu, ale również o buncie Rammsteina i szaleństwie niestety nieżyjącego już Kena Vandermarka. Pierwszy w postaci koncertowego Keitha Jarretta „Inside Out” pokazał nie tylko znakomitą wirtuozerię każdego z muzyków, ale drzemiące w instrumentach pokłady masującego moją skołataną życiem duszę romantyzmu. Naturalnie na wspomnianym krążku jest również małe co nieco dla drugiej strony mojego jestestwa, bowiem panowie pokazują czasem pazur, jednak tę pozycję płytową zapamiętam jako pokaz klasycznego umilania życia melomana przez znakomicie odtworzony projekt koncertowy. W podobnym tonie – oczywiście mam na myśli jakość odbioru – wypadł Rammstein z najnowszą produkcją „Zeit”. Energia, mięcho, znakomite utrzymanie rytmu i czytelnie zaprezentowana wokaliza ewidentnie udowodniły, iż wpisana w kod DNA wzmacniacza estetyka podgrzewania opowieści muzycznej w najmniejszym stopniu nie wypaczała zamierzeń artystów. W tym przypadku również obraz był mocno kolorowy, krągły i soczysty, ale w żadnym przypadku ospały. Ba, wręcz przeciwnie, gdyż w dobrym tego słowa znaczeniu potrafił zaskakująco mocno kopnąć, co u pana Rammsteina jest niezbędnym do pokazania jego prawdziwego „ja” wymogiem. Jak zatem wypadł co prawda nieco inny, bo free, ale jednak już raz omawiany przeze mnie jazz? Po co kolejna podpórka tym nurtem? Wbrew pozorom to bardzo istotne. Free to szaleństwo w najczystszej postaci. Na tyle znamienne, że nie ma do tego napisanych nut, tylko gramy na żywioł. A jeśli tak, dotychczas tak chwalona zwiększona energia musi umieć dość szybko wygasnąć, by za moment ponownie wręcz wybuchnąć. Mało tego. Przekaz podczas tego natłoku informacji, zmian tempa oraz poziomu mocy uderzenia musi cechować dobra rozdzielczość, inaczej wszystko zlepi się w jedną papkę. Być może komuś się to nawet spodoba, ale nie oszukujmy się, free to nieobliczalność, radość z życia, a czasem zadany celowo ból. Niestety aby spełnić te trzy cechy, sekcja wzmocnienia musi umieć odpowiednio dozować energię w czasie. Jak w przypadku naszego bohatera może pokazać ją nawet lekko podkręconą, jednak musi odpowiednio utrzymać w ryzach. I gdy podobnie do niego potrafi nad tym zapanować, śmiem wysnuć wniosek, że nie powinno być dla niej materiału niemożliwego do fajnego odtworzenia. Analizując powyższy tekst, chyba jasnym jest, że tytułowy Emperor w tym temacie zdał egzamin na piątkę, dlatego bez żadnego snucia przypuszczeń jasno potwierdzam, iż dobrze skonstruowany piec, nawet oferując estetykę gęstego grania, bez problemu umie oddać zamierzenia najbardziej szalonych, bo grających na setkę bez przygotowanych nut, tylko ze wstępnym pomysłem na wspólną rozmowę kilku instrumentów freejazzowych artystów. Zapewniam, to nie jest takie proste.
W jakiej konfiguracji ulokowałbym nasz przedmiot zainteresowania? Jak wynika z opisu, wszędzie tam, gdzie przyda się niesiona przez GP The Emperor mocniejsza dawka energii. Wesprze system ciekawym uderzeniem, co przełoży się zaskakujący rozmach prezentacji. Jednym słowem tchnie w dany konglomerat dodatkową szczyptę życia. Jednak po tym, co miałem okazję usłyszeć u siebie, nie skreślałbym go również z występów w zestawach już dobrze osadzonych w masie. W takim przypadku naturalnie mocniej nas kopną, jednak muzyka nie zatraci cech ciekawej nieobliczalności, co przecież solą naszej zabawy. Jak rosły Niemiec wypadnie finalnie, pokaże życie. Jednak najważniejsze jest, że nawet przy braku chemii, słuchana przy użyciu tytułowego wzmacniacza muzyka będzie pełna tak ważnych dla nas emocji. I będąc szczerym, właśnie tą cechą mnie ten piecyk najbardziej uwiódł.
Jacek Pazio
Opinia 2
Do debiutu tytułowej marki na naszych łamach przygotowywaliśmy się od dłuższego czasu. Przymiarki, zgodnie z ogólnie utrwalonym w audiofilskiej świadomości profilem owego bytu, dotyczyły oczywiście kilku mniej, bądź bardziej absorbujących gabarytowo kolumn i gdy wszystko wydawało się zmierzać ku szczęśliwemu finałowi, jak to zwykle w życiu bywa, przewrotny los w osobie dystrybutora ( Audio Anatomy / High End Alliance ) postanowił przypomnieć o swojej wrodzonej nieprzewidywalności podsuwając nam pod nos urządzenie niezbyt z German Physiks, bo to o tymże wytwórcy mowa, kojarzone. Propozycja testu dotyczyła bowiem … ultra high-endowego wzmacniacza zintegrowanego Emperor Integrated. Skoro zatem czytacie Państwo te słowa, to znak, że na ową propozycję przystaliśmy, uznając, że może pierwszy kontakt z działającą od 1992 r. niemiecką marką jest niezbyt oczywisty, lecz jak najbardziej logiczny, gdyż chociaż eksplorację zaczynamy nie od kolumn a elektroniki, to od „dołu” stawki, gdyż w portfolio German Physiks znajdziemy jeszcze przedwzmacniacz, stereofoniczną i monofoniczną końcówkę mocy, oraz … elektroniczną zwrotnicę, na które jeśli tylko wszystko pójdzie po dystrybutora i naszej myśli również powinna przyjść pora. Dlatego też niepotrzebnie nie przedłużając rozbiegówki zapraszam na ciąg dalszy.
Jak widać na powyższych zdjęciach Emperor to zauważalnych rozmiarów i słusznej wagi (to akurat możecie Państwo jedynie domniemywać i wierzyć nam na słowo) jednostka zarówno wpisująca się w obecnie modną ideę superintegr, jak i nieco jej przecząca. O przynależności do owego elitarnego grona świadczą oczywiście jakość wykonania, potężna moc, bezkompromisowość konstrukcji i niestety dość bolesna cena, lecz warto w tym momencie wspomnieć, iż wbrew panującym trendom niemiecki wzmacniacz nie wyposażono w wydawać by się mogło obowiązkowe dodatki w postaci nie tylko streamera, co nawet podstawowego DAC-a, czy phonostage’a. Najwidoczniej konstruktor doszedł do wniosku, że na tym poziomie jakiekolwiek półśrodki, a za takie właśnie płytki rozszerzeń możemy uznać, nie przystoją nawet jego podstawowej integrze, więc jeśli ktoś takowych funkcjonalności potrzebuje to z pewnością zaopatrzy się w stosowne – wolnostojące i adekwatne jakościowo reszcie komponentów urządzenia.
Płytę frontową zdobią cztery głębokie poziome nacięcia z wkomponowanymi dwiema elegancko toczonymi gałkami – lewą wyboru źródeł i prawą regulacji głośności chroniącymi flanki centralnie umieszczonego pod płatem czernionego akrylu dwuwierszowego, niebieskiego wyświetlacza, który może nie poraża czytelnością, jednak przy dokonywaniu nastaw z poziomu frontu daje radę. A właśnie, pod displayem niesymetrycznie ustawiono pięć niewielkich przycisków odpowiedzialnych za wybór wejścia i dedykowanego wzmocnienie (gain) przy bezpośrednim wejściu na końcówkę, uziemienie, wyświetlacz i włączenie/wyłączenie urządzenia. Owa, budząca moje zdziwienie, niesymetryczność wynika z faktu iż przesunięcie przycisków w osi wynika z poprzedzenia ich niewielką diodą informująca o statusie pracy integry i czujnikiem IR.
Wspomniane nacięcia biegną również przez ściany boczne nader udanie maskujące ukryte wewnątrz grzebienie radiatorów. Dla porządku w tym momencie wspomnę, iż chłodzenie Emperora, jest w pełni pasywne.
Ściana tylna z dumą reprezentuje przysłowiowy niemiecki porządek. W pionowej osi symetrii umieszczono przełącznik pracy w roli końcówki, gniazda firmowej magistrali komunikacyjnej, włącznik główny i klasyczne, trójbolcowe gniazdo zasilania IEC C14. Po ich obu stronach rozmieszczono, patrząc od góry – bezpośrednie wejścia RCA i XLR (Neutrik) na końcówkę mocy, po trzy klasyczne wejścia liniowe RCA i XLR, po dwa wyjścia RCA i XLR na zewnętrzną końcówkę mocy i pojedyncze terminale głośnikowe sygnowane przez WBT Nextgen. Na wyposażeniu znajduje się również solidny aluminiowy pilot, białe rękawiczki i … zaskakująco wysokiej klasy, firmowy przewód zasilający Pion N3 ZF, więc przynajmniej na początku szczęśliwemu uzytkownikowi odpadnie dodatkowy wydatek. Mały i coraz rzadziej spotykany, więc tym milszy drobiazg dodatkowo utwierdzający nabywcę o słuszności dokonanego wyboru.
Jak się okazuje korpus Emperora ma konstrukcję „szufladową”, lub jak ktoś woli można uznać ją za audiofilski odpowiednik „matrioszki”, gdzie pod 15mm aluminiowym płaszczem kryje się wewnętrzna, już stalowa baza. Ponadto po odkręceniu kilku(nastu) śrub ozdobioną firmowym logotypem płytę górną zdejmuje się razem ze ścianami bocznymi a waga takiego modułu sięga 17 kg. I kiedy mogłoby się wydawać, że po zdjęciu wierzchniej „skorupy” uzyskamy pełen dostęp do trzewi napotykamy nieprzewidzianą przeszkodę w postaci chroniącej przed promieniowaniem stalowej płyty spod której wyzierają łby zamontowanych na planie X-a czterech imponujących bloków (każdy po 7 szt.) potężnych kondensatorów o łącznej pojemności 92 400 µF (3 300 µF / szt.). Żeby było ciekawiej kondensatory okupują górne płytki, pod którymi ukryto … pięć transformatorów toroidalnych dedykowanym poszczególnym sekcjom (przedwzmacniaczowi, kanałowi lewemu i prawemu, sterowaniu i wyświetlaczowi) dysponujących łączną mocą 2,500kVA. Generalnie mamy do czynienia ze zbalansowaną konstrukcją dual mono a w każdym kanale pracuje w klasie AB po 12 bi-polarnych tranzystorów zdolnych oddać 340W przy ośmio- i 620W przy cztero- Ω obciążeniu. Jeśli na kimś powyższe wartości nie robią większego wrażenia to tylko wspomnę, że Emperor w peaku potrafi puścić do 4 Ω głośników „drobne” 1 000 W zdolne sprawić, że nawet przysłowiowy stół bilardowy powinien zacząć grać nie gorzej od wypasionego Wurlitzera 1015.
Masywne, toczone aluminiowe nóżki zapobiegliwie podklejono miękkim filcem, więc o ile tylko uda nam się usadowić tytułową, blisko 70 kg integrę na docelowej półce, platformie to finalne ustawienie nie będzie już wymagało tyle siły.
Emperor do życia budzi się mniej więcej po 20 sekundach procedury „miękkiego startu” i wnikliwej diagnostyki. Kiedy jednak kliknięcia przekaźników i chyba tylko konstruktor wie czego jeszcze ustaną a z głośników zaczną dobiegać pierwsze dźwięki wszystko, włącznie z nazwą staje się jasne. Integra German Physics gra bowiem niezwykle majestatycznie i doniośle z potęgą i apodyktycznością pod względem kontroli podpiętych pod nią kolumn godną niejednej ultra high-endowej dzielonki. To dźwięk kompletny i skończony, o urzekającej barwie, muzykalności, lecz również uzależniający jeśli chodzi o rozdzielczość i timing. Nawet tak eklektyczne i nieczęsto goszczące na wystawowo – recenzenckich playlistach pozycje jak „Nova” Sylvaine, gdzie iście anielskie, eteryczne – czyste damskie partie wokalne przeplatają się z brutalnym growlem zabrzmiał zaskakująco spójnie i koherentnie umiejętnie łącząc przysłowiowy ogień z wodą. Kiedy miało być delikatnie i lirycznie Emperor jawił się niczym trioda a gdy słuchacza w fotel miała wgnieść istna ściana dźwięków w okamgnieniu pokazywał swoje mroczne i niszczycielskie oblicze. W dodatku im ciężej, gęściej, szybciej i trudniej się robiło, tym niemiecka amplifikacja radośniej rzucała się w wir wydarzeń łapiąc wiatr w żagle. Krótko mówiąc zarówno mainstremowo przebojowy Herbie Hancock („Possibilities”) , jak i bezkompromisowo łojące rodzime szarpidruty ze stołecznego Shadohm („Through Darkness Towards Enlightenment”) nie musieli obawiać się, że jakiś zastosowany przez nich środek artystycznego wyrazu od miotełek poczynając na podwójnej stopie kończąc nie wpasuje się w estetykę wzmacniacza i zabrzmi nie do końca prawdziwie i naturalnie. O nie, tutaj wszystko było na swoim miejscu zarówno jeśli chodzi o rozmiar, jak i energię reprodukowanego instrumentarium, gdyż czy to skupienie, czy stojący na przeciwległym skraju skali iście hollywoodzki rozmach dotyczyły jedynie wolumenu generowanych dźwięków i sceny na jakiej rozgrywają się wydarzenia a nie samych źródeł pozornych. A właśnie, jeśli o nie chodzi, to ich definicja a dokładnie kreska, jaką prowadzone są kontury może nie jest najcieńsza i najtwardsza, ale prawdę powiedziawszy w niczym to nie przeszkadza, gdyż nie rozmywa ich brył a jedynie podkreśla plastykę przekazu. Staje się przez to bliższy naturalności i otaczającej nas rzeczywistości, gdzie przecież wzroku nie ranią ostre jak brzytwa, znane z trybów demonstracyjnych topowych telewizorów przekontrastowane koszmarki. W rezultacie nasze zmysły niejako z automatu przestawiają się z obciążającego zwoje mózgowe trybu analizy w stan relaksującej i przynoszącej ukojenie czysto hedonistycznej absorpcji, gdzie wpadającym w ucho melodiom nie sposób odmówić zaangażowania, lecz nie jest to rozpaczliwe zabieganie o naszą atencję a jedynie przykuwanie uwagi własną, w pełni naturalną atrakcyjnością. Dlatego też co i rusz łapałem się na tym, że zamiast standardowych testów a więc skupiania się na bohaterze niniejszej epistoły zdecydowanie więcej atencji poświęcałem reprodukowanemu materiałowi, gdyż to właśnie on determinował efekt finalny, co przynajmniej w moim mniemaniu dobrze świadczy o samym wzmacniaczu. Warto bowiem mieć świadomość, że z audio a High-Endem w szczególności jest jak z dobrymi perfumami – tych najlepiej do nas dopasowanych nie czujemy i traktujemy jako coś oczywistego i zarazem pomijalnego. Jeśli bowiem przez cały dzień nasze synapsy miały by być drażnione intensywnymi nutami zapachowymi, to po kilku godzinach takiego przebodźcowania migrenę mielibyśmy gwarantowaną. Podobnie jest też na naszym podwórku, gdzie poszczególne składowe systemów może nie tyle muszą, co powinny tworzyć koherentną i homogeniczną całość a nie zlepek nieraz diametralnie różnych pomysłów na dźwięk bliższy atakującemu nas zewsząd migającymi światłami i dźwiękami lunaparkowi, w którym prędzej o postradanie zmysłów aniżeli ukojenie. I właśnie Emperor takową równowagę i harmonię do większości systemów wnosi pozwalając jednocześnie rozkwitnąć współpracującym z nim kolumnom poprzez pokazanie ich bardziej romantycznego oblicza, co dane nam było doświadczyć nie tylko z dyżurnymi Gauderami, jak i goszczącymi u nas jakiś czas temu Alare Labs Remiga 2 Be, na których szczególnie imponująco wypadały nagrania nad wyraz odważnie eksplorujące najgłębsze zakamarki basowego Hadesu. I aby doświadczyć owych iście infradźwiękowych pomruków wcale nie musiałem posiłkować się surową elektroniką w stylu „Humans Become Machines” 潘PAN, lecz nawet mroczy folk spod znaku Osi And The Jupiter („Uthuling Hyl”) z powodzeniem uwalniał drzemiący w Emperorze nieskończony rezerwuar energii.
Śmiem twierdzić, iż choć German Physiks Emperor Integrated z racji zauważalnego iście organicznego, acz zupełnie niewpływającego na wyborną rozdzielczość, uplastycznienia przekazu niezbyt kwalifikuje się jako przedstawiciel przysłowiowego „drutu ze wzmocnieniem”, to jest on bliższy większości gustów aniżeli lwia część dążących do bezwzględnej transparentności i braku własnego charakteru konkurencji. Jest bowiem jakiś i na swój sposób unikalny łącząc wspomnianą potęgę z wyrafinowaniem i muzykalność z rozdzielczością. Jeśli zatem nie dysponujecie Państwo systemami w których nadwaga i ospałość są cechami wiodącymi dość niemrawych kolumn, to kontakt z Emperorem może wprawić Was nie tylko w wyborny nastrój, co niemy zachwyt, dzięki czemu bez większych dyskusji będziecie w stanie wyasygnować konieczną do jego zachowania we własnym systemie kwotę.
Marcin Olszewski
System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Sensor 2 mk II
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80
Dystrybucja: Audio Anatomy / High End Alliance
Producent: German Physiks
Cena: 156 000 PLN
Dane techniczne
Moc wyjściowa (THD+N <1%): 2 x 340W RMS / 8 Ω; 2 x 620W RMS / 4 Ω
Pasmo przenoszenia: 0.5Hz – 80kHz (-3dB)
Zniekształcenia THD + N: 0.01% (22Hz – 22kHz)
Dynamika: 127 dB
Odstęp sygnał/szum: – 91 dB A
Wejścia: 3 pary RCA; 3 pary XLR
Wyjścia preout: 2 pary RCA; 2 pary XLR
Bezpośrednie wejścia na końcówkę: para RCA; para XLR
Wymiary (S x W x G): 474 x 240 x 474 mm
Waga: 69kg
Najnowsze komentarze