Tag Archives: Hemingway

Opinion 1

For as far as I can remember, despite authentic respect for the so called mainstream and honest desire to buy something from a first choice brand, I usually end up putting something more niche, or at least less obvious, in my purchase basket. To give you a bit broader perspective, let me mention watches, where, while I like for example Seiko and owning a few of their timepieces during last few dozen years, since a longer while I am concentrated on so called “micro-brands”, which only use said mechanisms. A similar thing happened to photography – starting from the analog era, through DSLR and finishing with mirrorless, after owning a few Canons and Nikons I finally found my peace and satisfaction with a Fuji in my hands. And there is also whisky, where instead of following classics Islay like the Ardbeg, Laphroaig or Bunnahabhain my eyes automatically jump to some independent bottled offered by Duncan Taylor (the Battlehill series) or more hellish inventions like Yeun Elez Jobic Armorika. However the biggest invention in finding some stranger things I did have, and people say I am still having, with regard to audiophile cabling. Of course I am not only reliant on listening alone, but I am using common sense, as I have cables from Acrolink or Furutech readily available as reference points, but my world is revolving around the lesser known brands. Let me quickly mention my shorter or longer romance with the loudspeaker cables Gabriel Gold Revelation mk I, Slinkylinks S1 and Signal Projects Hydra, interconnects Antipodes Audio Katipo and LessLoss Anchorwave or lately the discovery of the Bali brand Vermouth Audio. After reading all this you should not be surprised, that one or our “souvenirs” from Munich was the contact with a South Korean audiophile cable manufacturer, completely unknown on our market. I am talking about Hemingway Audio, which cannot really be called a manufacture, as it has a very solid technological back room. It employs sixty people, officially created in 2008, as a part of a company founded in 1993 by Mr. Doyoung Chung and operating in the telecommunication sector, Sigma Electronics Co., Ltd. (currently Indratec Corporation). You can clearly see, that this is rather not a garage company, but is much closer to the business model employed by, for example, Fidata or Silent Angel, where the knowledge gained within a corporation and big, based on strictly engineering knowledge R&D departments turned out to be very helpful in our, seemingly hobbyist and sidelined area, to please the exaggerated expectations of golden eared audiophiles. So if you are wondering, what came together from the combination of advanced technology and passion to achieve audiophile perfection in, according to company materials “the best audio cables made to date”, there is nothing else to do, than to invite you to an encounter with the highest series in the company portfolio, introduced in 2019 Z-core. And we will have a look at the power cord β(Beta) and interconnects and loudspeaker cables Σ(Sigma).

In the beginning of the description of the tested cables, I need to give you a small explanation. Now while the “commercial” supplies, that contain cables for purchasing, have the cables placed in very nicely looking proprietary boxes, covered with eco-leather and lined with velvet, giving a substantial feeling of luxury, the units we received were supplied only in textile bags and bubble wrap (please refer to the unboxing part). This was due to our desire to receive the cables for testing as soon as possible. It is true, that you have only once chance on a first impression, but in this case the main priority was to get something completely unknown in our region, and at that, something we could assess as worth listening to, while in Munich, as it was used to cable a Thrax system, which we, at least partially, hosted in our listening room and thus knew.
As this is a debut, it is worth mentioning, that the Korean catalog, besides the mentioned Z-core series, carries two more – one, which is almost on part in terms of pricing – the Creation S and the basic Indigo. In the first series we have also the subgroups Signature, Ultimate and Advance, and I and II in the latter, so using our needs, hearing, common sense or contents of our wallet, we can surely find something for us.
The eco-leather boxes aside, in contrast to many American, and some of the European cables, which aspire to the High-End, the Korean cables are manufactured just perfectly. Even doing the photo session I did not need to search for any specific item, to underline their design values. And in addition, also in contrast to the usual gargantuan sizes, the Hemingway cables do not intimidate with their diameter and give you no issues when installing. Just quite thin and yet elastic cables, placed inside a black, nylon sheath, which do not have any ambition to move the electronics, they are connected to, around. And this is a really nice touch. Another thing catching the eye, and at the same something that is often perceived as something not for the top products, is the, quite bold, but at the same time acting as a kind of anti-depressant, choice of colors. The Z-core β(Beta) has the plugs (which are great) and the proprietary module covered in blue-metallic varnish, for the Z-core Σ(Sigma) the manufacturer went all out and the mentioned plugs and modules are … candy pink.

The common denominator for the construction of the Z-core is based on a Hemingway patent, the FMCF (Frequency Modulation Cavity Fundamentals) technology, which is based on converting RFI and EMI interference into a magnetic field and harvesting its energy. In addition, due to perforated insulators, the company achieved significant reduction of resistance, and using a proprietary method of “multi-way transmission” (5-way in case of the Z-core), reduction of the influence of the transmitted frequencies on the level of distortion. According to the manufacturer, most part of the “magic”, or rather the physical phenomena, happens inside the modules, visible on the pictures, resembling a bit trumpet valves, with the company logo and the name of the series written on them. Hemingway is a company that likes to have full control about every stage of the production, so the plugs they are using are made to the meticulous specifications by a subcontractor. The manufacturer is placing the information about the recommended direction in which the cable is going to be used. The exception is the loudspeaker cable, which has those directions printed on the heat shrink sleeves. And although the probability of connecting a power cable or an XLR the wrong way is not very high, yet with RCA and loudspeaker cables it is much higher, so those directions become much more relevant, and it is advisable to take them into account when connecting. Also the copper contacts of the plugs are chrome, platinum and gold plated. Although the manufacturer is very hush hush about the details of production, we were able to get some information out of him. It turned out to be just some generic information about what we can find inside the cables, but this is at least something we can use. Now despite the not so big diameter of the cables and the already mentioned elasticity, we deal here with a multi-strand construction, and not a solid core. The strands are using a few dozen of copper conductors with five different cross-sections, which are the twisted in opposite direction, and where the amount of twists depends on the cable model. The company materials mention also alloys of silver and gold, six-layered shielding and using Teflon, rubber, urethane and nylon as insulators.

Beginning with the listening session I decided to take things slowly, and instead of changing the whole set of cables to the tested ones, to include the tested cables in my system one by one. The first cable I decided to use, of course after it has been burned-in, was the power cord β (Beta). The first notes of “Srdce z kamene” by Deloraine and … and we can talk about a classic jaw drop, if not about a positive shock. Fiery Czech folk, being kind of a combination of music served by Scandinavians from Wardruna and Mongols from The Hu, sounded brilliant, especially in terms of realism and authenticity. Even compared to my Furutech Nanoflux Power NCF you could notice better control, with deeper reach of the lowest elements, a better worked out space and increased precision of drawing of the virtual sources. This was a very interesting experience, as the Japanese cable was a class on its own in terms of stage depth, at least in my system. But it was not all beautiful, as in terms of juiciness and body of the midrange, the NCF turned out to be more organic and euphonic, so even on this level we have one thing exchanged for another. But when we talk about the definition of the sounds, the micro and macro dynamics, or more broadly, resolution and motoric, then the Beta does not need to be ashamed of anything, even compared to legends like the Siltech Triple Crown. It can even fit our taste better, because it sounds more vivid, more direct and is closer to live sound. It was as if it eliminated the step of “normalization” of the musical material before LP/CD pressing or publication in streaming services, giving us access to the “master” files. But I need to mention, that this is not artificial boost of dynamics and contours, or “extraction” of details – similar to a technique in photography, called HDR, but the removal of a semi-transparent, thin veil between the musicians and the listeners. So we do not have the acoustic Czech pagan-folk divert in the direction of much more brute achievements of the Polish Radogost (“Przeklęty”) or Percival Schuttenbach (“Reakcja Pogańska”), but rather the intensification of the esthetics of the old rites, and a climate, for which my personal master is the “Runaljod – Ragnarok” by Wardruna, which I could not miss to listen to. And this was when the might and full control over the lowest registers came to full fruition, when the Hemingway led them with an iron fist. Seemingly the Synergistic Research Galileo SX AC was even more spectacular in that aspect, and reached the absolute in its unrestricted scale, but the South Korean cable came very close. Two more aspects connected the Galileo and the Beta – blackness of the background and cleanness of the air filling the stage. All kinds of noise and parasitic artefacts remained outside of the system, which was finally able to reproduce that, what was recorded in the source material, without any superfluous luggage.

When time came for the RCA and XLR interconnects, from a product line placed in the price list one shelf higher, the Σ(Sigma), I had a thought in the back of my head, if I would not fall a victim of a classic oversaturation, and the signature of the Beta, which is fitting my taste so well, will not start to bother me with its intensity. Fortunately it turned out, that the cables put emphasis on refinement of the reproduced sound, and did not multiply the intensity of their influence. Due to that approach the vocals gained on palpability and attractiveness. Even on recordings, that did not aspire to be audiophile, like “Poetica” by Stranger Vision, where you can hear Zachary Stevens (I warmly recommend “Edge of Thorns” by Savatage recorded with his participation) and “My Darkness, Darkness” Beseech, rich in beautiful duet vocals from Angelina Sahlgren Soder / Klas Bohlin, where the “master tape” effect only got deeper. Interestingly, instead of bringing the first plane closer, what is a very popular effect, the changes pertained to something different. I am talking about the power of emission and cleanness of the human vocal. The singers stayed in their places, but their communicativeness got improved, as if they somehow increased their own vocal abilities, but also as if the studio provided them with much better microphones, in the likes of the gems made by Martin Kantola from Nordic Audio Labs. Native sparkling, juiciness and richness of articulation became a fact. But you only needed to reach out for some better recorder propositions like “Antonio Vivaldi” by Cecilia Bartoli with the Breton group Ensemble Matheus conducted by the violinist Jean-Christophe Spinosi to experience with your own ears, what those Korean cables are capable of doing, and most of all, what you system is able to achieve, and what you did not think was possible. Additionally, probably due to her age, instead of attacking the listeners with neck-breaking coloraturas, Bartoli concentrated on different aspects of artistic expression, exposing the beauty of lyric arias, where appropriately long breath and weighted phrases are more important than chasing sounds. This is no forced singing, but just typical Italian – natural and unforced, something that the late Pavarotti brought to perfection, and what was absolutely obvious with the Hemingway. The Sigma are not going in the direction of extreme performance, but following the example of the Synergistic, they free the native potential hidden in the reproduced music and in the systems playing it back. This means, that instead of enlarging and blowing things up, they just get rid of the bottlenecks and weakest links.

I left the loudspeaker Σ(Sigma) for desert, in a way of speaking, which turned out to be the most resolving part of the puzzle, when compared to their siblings. The amount and speed of the information provided by them can intimidate at first. Even more, when I moved over from my usual Signal Projects Hydra or the euphonic Vermöuth Reference, I initially caught myself trying to assess, if I like that wealth of experience, or if it will not become tiring on the long run. But this kind of dilemma happened only initially, as after playing a few pieces, it was absolutely clear, that I receive full information, and not only a smaller or bigger part of it. It was interesting, that this was especially clear on recordings, which seemingly did not carry too much content. Let us take “Cantate Domino – La Capella Sistina e la musica dei Papi” by Sistine Chapel Choir and Massimo Palombelli as an example, where suddenly the quite homogeneous and cohesive presented, monolithic choral parties were redefined – with a precise indication of each of the singers. True, the Synergistic Research Galileo SX SC went even further in terms of volume, sheer size of the sound stage and saturation, the Hemingway were on a stratospheric level there already. Absolute blackness of the background and smoothness combined with resolution make us perceive the true structure of each of the instruments. An important thing is, that this cleanness resulting from removal of all kinds of parasitic artefacts does not mean the sound became too antiseptic and artificial, it also did not lose any of the “audiophile plankton” which makes the recordings sound more live and authentic, rather than dull and sterile, as if it would be recorded in an anechoic chamber and all non-musical items were removed during post-production. So you do not experience any items created by the cabling, or any proprietary interpretation of the sound, but only a lossless transfer of information. The difference may not seem large, but it lies much closer to the definition of Hi-Fi and High-End themselves. The question is, if you want to uncover this truth, and really strive to do it, or rather prefer a different, alternative narrative.

It cannot be denied, that despite their quite sweet colors, and not overwhelming sizes, the Hemingway can easily be included in a very elite circle of extreme High-End. And while this is absolutely joyful in terms of sound, it also translates into what you need to pay at the register, as the manufacturer asks amounts adequate to the sonic aspects of the cables. However when looking at the prices of the Korean cables from the Z-core series through the prism of competition attacking the audiophile Olympus, you must agree, that they still have a very good price to performance ratio. And while having said that, it still is beyond our abilities, this is a completely different story. We just need to be happy, that we could spend the last month with them, and I wish, that you would have a similar experience, because I think, that once there is more hype about the Hemingway brand, and for sure this will happen sooner or later, the current pricing will become an unreal memory, that will call for the reflection, that cheap is no more an option.
And finally I would like to tackle the statement from the company materials, I mentioned in the introduction, that those are “the best audio cables made to date”. And? I have my doubts with regard to this being so categorical, as the sample was fairly small. Being direct – if you did not have a listen to everything, then you cannot talk with any certainty, but based on what we were able to hear in our systems for the last decade or so, I dare to claim, that the power cable Z-core as well as the signal and loudspeaker are, if not the best per se, then at least as good as the one or two cables that are my private, absolute top. The question, if it can be done better, of course remains open, based on my experience. But I just glance over it, especially taking into account, that the Korean manufacturer has the Ω (Omega) series in his catalog, also belonging to the Z-core line, and the used symbol might suggest something like that, as according to Wikipedia it often depicts the zenith of evolution, the natural ending of history, life or progress, the definitive end of any occurrence. But how is this in reality? Well I hope to be able to verify that with my own ears sometime in the future.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

I do not want to brag, but introducing you a bit to our “behind the curtains” actions regarding the items we are testing today, I am happy to announce, that having this high-end brand, and surely a novelty for everyone, appear in our listening room and on our pages, was a result of what happened in Munich, during the May show. It was not easy, but our arguments, that we have a lot of experience with the top offerings of world-class audio manufacturers did the trick, and we managed to bring things to a happy ending. And not a shabby one, as we received not one, modest component, that could only be a teaser of other things to come, but a full set of cables. And this was a good move on the manufacturer’s behalf, as this allowed us not only get a hint of what they are doing, but rather get an in-depth understanding of what kind of sound is presented by the company Hemingway from South Korea. Due to the fact, that the company does not have a local distributor, the mentioned set, in the form of a loudspeaker cable and RCA/XLR interconnects from the Z-core Sigma series, and the power cable from the one notch lower series Z-core Beta, did not come in fancy boxes, but in a transport enclosure.

Talking about the way the tested cables are put together, is a bit tricky, as there is not much to go off from, in terms of technical data. The only thing we were able to get, was the information, that the cables use bundles of conductors made of multiple dozen of copper wires, with five different cross-sections, wound together. After initial placement, those are twisted in opposite directions. The amount of twist is dependent on the model and purpose of a given cable. Teflon, rubber and urethane were used for insulation. Each cable has also special cylinders with button-like structures on top, which are, according to the manufacturer, used to eliminate RMI and RFI interference, as they are converted into energy using company patents. Interestingly, this energy is not removed as waste of the signal cleaning process, but injected into the signal, boosting its vitality. The cables are covered with a black braid, and to allow easier identification, they have differently colored plugs, of course with appropriate print on them. The final cable is packed in brown pouches, with velvet lining, and then in boxes, covered with eco-leather. And this concludes what we know about the Hemingway cables. You must admit, this is not a lot. But in my opinion this is better than nothing, as the most important thing is, how this translates into influence on the reproduced music.

Frankly speaking, while plugging this set of cables into my system, I did not know what to expect. I did have a listen during the presentation in Munich, but the random environment of the show did not allow to formulate even a very rough opinion. This is why I was very happy, that despite the very modest dimensions, especially compared to contemporary competition, they showed themselves from the best possible way. They emanated with fully controlled energy, drive and, most importantly, absolute freedom in reproducing the musical world. Already the initial swap of the loudspeaker cable showed, that the information provided by the manufacturer about the fight for the clarity of the signal with some added energy, was not wishful thinking, but something we can clearly hear. And when, based on my previous experience, I expected, that adding further cables would turn this in, at least, a slight overdose, things got into a different direction, very interesting and allowing to get engulfed in music very easily. Each added cable toned down the sound, but in a good meaning of this description. It means that it did not tame any expressiveness, but the cables did not accumulate the “wow” effect, they just increased the body of the sound. The whole time music pulsated with life and vigor, but never got to any exaggeration. This is important, as the tested set turned out to be a bit lighter, than the combination of cables from different brands I use on a daily basis. And it is known, that it is very easy to get from lightness to over interpretation of scenic events. Fortunately, the procedure of subsequent plugging of the cables showed clearly, that while Hemingway put some lightness in the DNA of their cables, they absolutely know, how to prevent them showing any signs of ADHD.
A very good example for that was electronic music from Yello – “Touch”. The material is not easy to manage, as almost every note on the disc is very expressive. Many systems can easily be fooled, and instead of a spectacle full of computer generated acrobatics enriched with modified vocals, we get a conglomerate of more or less undefined, and sometimes even painful, due to distortion, and garish sonic peaks. And in fact this is very nice music, very lively, but within the borders of well understood expression. With kick, energy and brilliant vitality – strong and deep reaching bass, juicy midrange and phenomenal, very transparent, treble. All this was shown by the Korean manufacturer clearly. Things got edgy, but not too much, and for this, the cables should receive a well-deserved applause.
But stronger genres are just a warm-up, as with the same, appropriately upped expression, jazz was played. However this time, the trademark was skillful showing of the edges of the sounds. Skillful, because this was clear and sharp, but never too frugal. The double bass, despite the strings being depicted more precise than with my set of cables, was still able to show their correlation with its body. The kick drum was perceived as being a little shorter, yet it was still reproduced with appropriate energy and the piano had the required mass and majesty, but a bit higher sonority. Those differences were seemingly small, but they resulted in a different perception. Still full of emotion, but now emphasizing more on shine than melancholy. In theory I crashed into a completely different world, but in practice, it did not differ from my expectations. Am I starting to talk rubbish? Not at all. I just want to tell you, that a “different” approach, when accompanied by things important for a given genre, does not always mean “bad”. And here I had a very good example of that. I prefer a denser sound, but the Korean cables were able to seduce me without any problems. They did not ruthlessly cut through the air between the loudspeakers, they did not dazzle with overly expressive artefacts, but preferring splendid transparency, skillfully underlined the shape of each of the virtual sources. To be able to do that, they never forgot about giving them appropriate mass and energy as well placing them properly on a virtual stage, a stage, that almost has no boundaries. The listener is not fed with a mist, that is only faking the plasticity of the sound, but shows clearly, with appropriate gradient of sharpness, the true sonic nature of each disc. Seemingly, like every other manufacturer, they want to bring a sonic primer to life, but when you have a closer look, not many of them is doing this on such a high level.

Does the laurel above mean, that the tested cables are unconditionally for the whole population of high quality music reproduction lovers? Although I would like to give a positive answer to this question, based on my experience I know, there is no chance for that. The first reason for that is, that many potential cable buyers are looking for something that would repair their badly configured systems. The second reason is the harmful chase for a seemingly very attractive, but in reality very distorting, musical sirup. Another can be brought down to people, who are searching for the “razor blades” flying through the listening room. And the Korean cables will not go for that. Yes, when the recording calls for that, you will get the sirup flowing from the speakers, or the enamel splitting on your teeth, but not when you like it, but when it is called upon by the artist recorded on the disc. There is no other option. There is only one thing you need to keep in mind. The system cannot touch extremes in its presentation. And I mean both ends of the spectrum – anorexia and obesity. If those are not present in your system, then the only option you have is to contact the manufacturer directly. Or maybe the distributor, if there will be one. But I must warn you, getting acquainted with what Hemingway offers may be very painful for your wallet, as after a listening session, the musical world can be completely different than before.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio APEX Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Manufacturer: Hemingway Audio
Prices
Hemingway Z-core β(Beta) Power: 4 800$
Hemingway Z-core Σ(Sigma) XLR: 14 000$
Hemingway Z-core Σ(Sigma) RCA: 14 000$
Hemingway Z-core Σ(Sigma) Speaker: 28 000$

Opinia 1

Odkąd sięgam pamięcią, pomimo autentycznego szacunku dla tzw. mainstreamu i zazwyczaj szczerej chęci nabycia produktów z kręgu marek tzw. pierwszego wyboru, nie wiedzieć czemu koniec końców finalnie w moim koszyku ląduje z reguły coś jeśli nie niszowego, co przynajmniej nieoczywistego. Aby złapać nieco szerszą perspektywę wspomnę chociażby o zegarkach, gdzie niejako lubiąc np. Seiko i mając na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat kilka ich czasomierzy od dłuższego czasu skupiam się gównie na „micro-brandach” bazujących jedynie na wiadomych mechanizmach. Podobnie jest z fotografią – począwszy od ery analogu, poprzez DSLR a na bezlusterkowcach skończywszy, po kilku „puszkach” ze stajni Canona i Nikona względny spokój i spełnienie większości wymagań osiągnąłem dopiero z Fujikiem w dłoni. Do tego dochodzi jeszcze whisky gdzie zamiast skupić się na klasyce Islay w stylu Ardbega, Laphroaiga czy Bunnahabhaina wzrok automatycznie podąża w kierunku niezależnych butelkowań oferowanych m.in. przez Duncan Taylor (seria Battlehill), bądź piekielnych wynalazków, jak daleko nie szukając Yeun Elez Jobic Armorika. Jednak największą inwencję w wynajdywaniu tzw. „ciekawostek przyrodniczych” wykazywałem i podobno nadal wykazuję w domenie audiofilskiego okablowania. Oczywiście kierując się nie tylko słuchem, lecz i zdrowym rozsądkiem na stanie, jako punkt odniesienia, mam ogólnodostępne egzemplarze czy to Acrolinka, czy to Furutecha, lecz nie da się ukryć, iż mój świat kręci się wokół szeroko rozumianej egzotyki. Tak na szybko wspomnę jedynie swoje krótsze, bądź dłuższe romanse z głośnikowcami Gabriel Gold Revelation mk I, Slinkylinks S1 i Signal Projects Hydra, interkonektami Antipodes Audio Katipo i LessLoss Anchorwave a ostatnimi czasy odkrycie pochodzącej z Bali marki Vermöuth Audio. Dlatego też nikogo obeznanego z moimi skrzywieniami nie powinien dziwić fakt, iż jedną z monachijskich „pamiątek” po tegorocznym High Endzie był kontakt nawiązany z zupełnie u nas nieznanym … południowokoreańskim wytwórcą audiofilskiego okablowania. Mowa o Hemingway Audio, który to byt z racji nader poważnego zaplecza technologicznego niezbyt mieści się w definicji manufaktury. Jest to bowiem ponad sześćdziesięcioosobowe „przedsiębiorstwo” oficjalnie powołane do życia w 2008 r. w ramach założonej w 1993 r przez Pana Doyoung Chunga i działającej w sektorze telekomunikacyjnym Sigma Electronics Co., Ltd. (obecnie Indratec Corporation). Dość wyraźnie widać, że nie jest to raczej kolejny producent, którą swoją działalność rozpoczynał na przysłowiowym kuchennym stole i/lub garażu, lecz bliżej mu do modelu biznesowemu reprezentowanego przez daleko nie szukając Fidatę, bądź Silent Angela, gdzie wiedza zdobyta w ramach korporacji i potężne, bazujące na stricte inżynierskiej wiedzy działy R&D okazały się wielce przydatne w pozornie hobbystyczno-pobocznym obszarze – w spełnianiu wygórowanych wymagań złotouchych melomanów. Jeśli zatem zastanawiacie się Państwo co powstało z połączenia zaawansowanych technologii i pasji w dążeniu do audiofilskiej perfekcji w ramach, zgodnie z materiałami firmowymi, „najlepszych przewodów audio jakie do tej pory stworzono” nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Was na spotkanie z należącymi do najwyższej, wprowadzonej w 2019 r. do portfolio marki linii Z-core przewodami – zasilającym β(Beta) i interkonektami, oraz głośnikowymi Σ(Sigma).

Na wstępie opisu aparycji tytułowych przewodów winny jestem Państwu małe wyjaśnienie. Otóż o ile „komercyjne” dostawy obejmujące egzemplarze przewidziane do sprzedaży zawierają tytułowe okablowanie umieszczone w firmowych, wielce urodziwych i dających poczucie luksusu, pokrytych brązową eko-skórą i wyściełanych czarnym aksamitem pudełkach, o tyle do nas, z racji chęci jak najszybszego dostarczenia wersji demonstracyjnych i zarazem ograniczenia gabarytów przesyłki, opakowanie zbiorcze poza kilkunastoma warstwami folii bąbelkowej obejmowało jedynie firmowe, również brązowe tekstylne woreczki przyozdobione stosownymi logotypami (vide unboxing). Niby pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz, jednak akurat w tym wypadku priorytetem była nadarzająca się okazja zdobycia na testy czegoś w naszej szerokości geograficznej zupełnie nieznanego a z tego, co można było w Monachium – z systemu Thraxa, którego to przynajmniej część składowych gościliśmy u siebie a podczas High Endu właśnie Hemingwayami okablowanego, usłyszeć bezdyskusyjnie wartego pilnego poznania.
Z racji oczywistego debiutu warto również wspomnieć, iż w koreańskim portfolio, oprócz tytułowej serii X-core znajdziemy również dwie kolejne – niemalże równoległą cennikowo Creation S i otwierającą katalog Indigo. W pierwszej, oprócz „gołej” eS-ki dostępne są podgrupy Signature, Ultimate i Advanced a w drugiej I i II, więc czy to kierując się własnymi potrzebami, słuchem, zdrowym rozsądkiem, bądź zasobnością portfela, jest spora szansa na znalezienie czegoś dla siebie.
Pomijając jednak brak skórzanych boxów w przeciwieństwie do zaskakującej części nie tylko amerykańskich, lecz również pochodzących z najprzeróżniejszych zakątków naszego globu i aspirujących do miana High-Endu produktów koreańskie przewody wykonane są wręcz obłędnie. Ba, nawet przy sesji produktowej niespecjalnie musiałem głowić się nad znalezieniem jakiegokolwiek punktu zaczepienia pozwalającego podkreślić ich walory designerskie. W dodatku zamiast niemalże powszechnego, iście gargantuicznego rozdmuchania gabarytów Hemingwaye ani nie porażają swoją średnicą, ani nie nastręczają żadnych problemów natury aplikacyjnej. Ot, dość cienkie a zarazem sprężyste, pokryte czarnym, nylonowym oplotem, przewody, które raczej nie wykazują ambicji do ściągania, bądź przesuwania spiętych nimi urządzeń. Mała rzecz a cieszy. Kolejnym łapiącym za oko i jednocześnie zaprzeczającym niejako z automatu przypisywanemu topowym wyrobom zadęciu drobiazgiem jest … dość odważna a jednocześnie działająca niczym rozweselacz i antydepresant kolorystyka. O ile bowiem jeszcze tak konfekcję (świetne wtyki), jak i stanowiący autorskie rozwiązanie moduł przewodu zasilającego Z-core β(Beta) Power pokryto błękitno-metalicznym lakierem, to już w serii Z-core Σ(Sigma) producent pojechał po przysłowiowej bandzie i interkonektom oraz przewodom głośnikowym ją reprezentującym zafundował wiadome „dodatki” w kolorze … cukierkowego różu.

Od strony konstrukcyjnej za wspólny mianownik należącego do serii Z-core okablowania należy uznać patent Hemingwaya, czyli technologię FMCF (Frequency Modulation Cavity Fundamentals) polegająca na przekształcaniu zakłóceń RFI i EMI w pole magnetyczne i wykorzystanie jego energii. Ponadto, dzięki perforacji izolatorów osiągnięto dramatyczną redukcję rezystancji a na drodze autorskiej „metody wielokierunkowej/wielodrożnej (w Z-core 5-drożnej) transmisji” zminimalizowano wpływ transmitowanych częstotliwości na poziom zniekształceń. Zgodnie z zapewnieniami producenta lwia część może nie tyle „magii”, co wspomnianych zjawisk fizycznych zachodzi w widocznych na zdjęciach, zlokalizowanych w pobliżu wtyków nanizanych na przewody modułach przyozdobionych firmowymi logotypami, nazwą serii i przypominającymi zakończenie wentyli tłokowych w trąbkach i pokrewnych dęciakach. A właśnie, tak jak wspominałem, Hemingway chcąc mieć pieczę nad całym procesem produkcyjnym stosuje wtyki wykonywane zgodnie z precyzyjnymi wytycznymi przez zewnętrznego poddostawcę, i to właśnie na nich, bądź jak w przypadku przewodów głośnikowych na koszulkach termokurczliwych, umieszcza wskazówki co do zalecanej kierunkowości. Niby w przypadku przewodów zasilających i XLR-ów prawdopodobieństwo „odwrotnego” połączenia nie jest zbyt wysokie, jednak już przy interkonektach RCA i głośnikowcach dramatycznie ono rośnie, więc takowe wskazówki warto mieć na uwadze i chociażby profilaktycznie przy aplikacji rzucić na nie okiem. Ponadto miedziane styki wtyków pokryte są chromem, platyną i złotem. Choć producent wykazuje się dość daleko posuniętą lakonicznością w dzieleniu się tajnikami produkcji co nieco udało nam się od niego wyciągnąć. Oczywiście to jedynie ogólny zarys tego, co w testowanym przez nas okablowaniu można znaleźć, lecz dobre i to. Wbrew pozorom, czyli m.in. niezbyt rozbuchanych średnic i wspominanej sprężystości zamiast solid-core’ów mamy do czynienia z konstrukcjami multi-strand wykorzystującymi po kilkadziesiąt przewodów miedzianych o pięciu różnych średnicach, które po wstępnym ułożeniu są skręcane w przeciwnych kierunkach a stopień skręcenia uzależniony jest od konkretnego modelu i przeznaczenia. W materiałach firmowych przewijają się również wzmianki o stosowaniu stopów srebra i złota, sześciowarstwowego ekranowania, oraz wykorzystywaniu w roli izolatorów teflonu, gumy, uretanu i nylonu.

Przystępując do odsłuchów postanowiłem dozować sobie przyjemności i zamiast na pełnym spontanie wymienić całość okablowania na dostarczone do testów, wybrałem metodę małych kroków i na pierwszy ogień, oczywiście po uprzednim gruntownym wygrzaniu, wziąłem zasilającą β(Betę). Pierwsze takty „Srdce z kamene” Deloraine i … śmiało można mówić o jeśli nie pozytywnym szoku, to klasycznym opadnięciu żuchwy. Ognisty czeski folk będący połączeniem klimatów serwowanych tak przez Skandynawów z Warduny, jak i mongolską ekipę The Hu zabrzmiał wprost rewelacyjnie, szczególnie pod względem realizmu i autentyczności. Nawet na tle mojego dyżurnego Furutecha Nanoflux Power NCF można było zauważyć lepszą kontrolę, przy jednoczesnym „głębszym” zejściu najniższych składowych, bardziej rozbudowaną przestrzeń i wzrost precyzji kreślenia poszczególnych źródeł pozornych. Było to o tyle ciekawe doświadczenie, że przecież to właśnie japoński przewód pod względem rozbudowy głębokości sceny w większości przypadków, przynajmniej w moim systemie, był klasą sam dla siebie. Żeby jednak nie było tak jednoznacznie zachwycająco, to już w kwestii soczystości i „body” średnicy NCF okazał się bardziej organiczny i eufoniczny, czyli nawet na tym pułapie nadal mamy coś za coś. Jeśli jednak chodzi o samą definicję dźwięków, mikro i makro-dynamikę, czy ogólnie rozdzielczość i motorykę, to Beta nawet na tle takich legend, jak Siltech Triple Crown nie tylko nie ma się czego wstydzić, co wręcz może bardziej wpisywać się w nasze gusta. Brzmi bowiem żwawiej, bardziej bezpośrednio i bliższa jest dźwięku live. Tak jakby w jedynie znany sobie sposób eliminowała z procesu realizacji etap „normalizacji” materiału muzycznego przed tłoczeniem LP/CD/publikacją w serwisach streamingowych, a tym samym dawała nam dostęp do plików „master”. Od razu jednak zaznaczę, że nie jest to sztuczne podkręcenie dynamiki i wykonturowanie, „wyciągnięcie” detali – podobne do stosowanej w fotografii techniki HDR, dźwięku lecz swoiste zdjęcie semi-transparentnej może nie tyle kotary, co tiulowej zasłonki pomiędzy muzykami a odbiorcą. Nie mamy zatem skręcenia akustycznego czeskiego pagan – folku w stronę zdecydowanie brutalniejszych dokonań naszych rodzimych Radogosta („Przeklęty”) i Percivala Schuttenbach („Reakcja pogańska”) a raczej intensyfikację estetyki dawnych obrzędów i klimatu, którego moim osobistym wzorcem jest „Runaljod – Ragnarok” Wardruny, którego też nie omieszkałem przesłuchać. I to właśnie na nim do głosu doszła potęga i pełna kontrola nad najniższymi składowymi, które Hemingway prowadził iście żelazną ręką. Niby Synergistic Research Galileo SX AC był pod tym względem nieco bardziej spektakularny i absolutny w swej nieograniczonej skali, ale południowokoreański przewód dość wyraźnie się do niego zbliżał. I to właśnie z Galileo Betę łączyły jeszcze dwa aspekty – czerń tła i czystość powietrza wypełniającego scenę. Po prostu wszelakiej maści szumy i pasożytnicze artefakty zostały poza systemem, który wreszcie mógł reprodukować tylko to, co tak naprawdę na materiale źródłowym zostało zarejestrowane – bez dodatkowego nad-bagażu.

Kiedy przyszła kolej interkonektów RCA i XLR z oczko wyżej usytuowanej w firmowym cenniku linii Σ(Sigma) gdzieś tam z tyłu głowy kołatała mi myśl, czy przypadkiem nie nastąpi klasyczne zjawisko roztworu przesyconego i tak świetnie wpisująca się w moje gusta sygnatura Bety nagle nie zacznie uwierać mnie swoją intensywnością. Całe szczęście okazało się, że zamiast multiplikować intensywność doznań łączówki postawiły akcent na ich wyrafinowaniu i cyzelowaniu, dążąc do dalszej poprawy realizmu. Dzięki temu wokale zyskiwały na atrakcyjności i namacalności. Nawet na dalekich od audiofilskich aspiracji wydawnictwach, jak „Poetica” Stranger Vision, gdzie można usłyszeć Zachary’ego Stevensa (gorąco polecam nagrany z jego udziałem „Edge of Thorns” Savatage) i obfitujący w przepiękne partie duetu Angelina Sahlgren Söder / Klas Bohlin „My Darkness, Darkness” Beseech efekt master-tape’a tylko się pogłębił. Co ciekawe zamiast popularnego przybliżenia pierwszego planu zmiany dotyczyły czegoś innego. Mowa oczywiście o sile emisji i czystości ludzkiego głosu. Wokaliści pozostali bowiem na swoich miejscach, ale progres dotyczył ich komunikatywności, jakby nie tylko oni sami podnieśli swoje umiejętności, lecz i studio zapewniło im lepsze mikrofony w stylu cudeniek, które robi Martin Kantola z Nordic Audio Labs. Natywna perlistość, soczystość i bogactwo artykulacji stały się faktem. Wystarczyło jednak sięgnąć po nieco lepiej zrealizowane propozycje jak „Antonio Vivaldi” Cecilii Bartoli z bretońską grupą Ensemble Matheus, pod dyrekcją skrzypka Jean-Christophe’a Spinosiego by na własne uszy przekonać się nie tylko co koreańskie kable potrafią, co przede wszystkim do czego zdolny jest nasz system, a o co niespecjalnie byśmy go podejrzewali. W dodatku, poniekąd z racji wieku, zamiast atakowania słuchacza karkołomnymi koloraturami Bartoli skupiła się na innych środkach artystycznego wyrazu uwydatniając piękno lirycznych arii, gdzie zamiast gonitwy dźwięków liczy się odpowiednio długi oddech i wyważona fraza. Nie jest to śpiewanie siłowe, lecz właśnie typowo włoskie – naturalne i niewymuszone, co do prawdziwej perfekcji doprowadził nieodżałowany Pavarotti i co z Hemingwayami w torze staje się po prostu oczywistą oczywistością. Sigmy bowiem też nie idą w kierunku wyczynowości a jedynie wzorem wspomnianych Synergisticów uwalniania natywnego potencjału drzemiącego tak w muzyce, jak i reprodukujących je systemach, czyli zamiast wyolbrzymiać i rozdmuchiwać jedynie niwelują wąskie gardła i najsłabsze ogniwa.

Niejako na deser zostawiłem głośnikowe Σ(Sigmy), które na tle swojego rodzeństwa wydają się najbardziej rozdzielczą składową misternej układanki. Ilość a zarazem szybkość przekazywanych przez nie informacji potrafi w pierwszym momencie wręcz onieśmielić. Ba, przesiadając się ze swoich dyżurnych Hydr Signal Projects i hołdujących eufonii Vermöuthów Reference początkowo łapałem się na próbach oceny, czy takie bogactwo doznań mi się podoba i czy przypadkiem na dłuższą metę nie będzie męczące. Jednak takie dylematy miałem wyłącznie na początku, gdyż raptem po kilku utworach jasnym stało się, że otrzymuję pełnię informacji a nie jedynie mniejszą, bądź większą ich część. Co ciekawe szczególnie wyraźnie było to słychać na nagraniach, które pozornie na nadmiar „kontentu” nie cierpiały. Weźmy na ten przykład „Cantate Domino – La Cappella Sistina e la musica dei Papi” Sistine Chapel Choir i Massimo Palombelli, gdzie nagle dość homogenicznie i spoiście prezentowane – monolityczne partie chóralne zostały niejako na nowo zredefiniowane – z precyzyjnym wskazaniem każdego ze śpiewaków. Co prawda Synergistic Research Galileo SX SC pod względem wolumenu i obszerności sceny oraz saturacji szły jeszcze dalej, to Hemingwaye i tak operowały na stricte stratosferycznym poziomie jakościowym. Absolutna czerń tła i połączona z rozdzielczością gładkość sprawiają, że nagle jesteśmy w stanie doświadczyć autentycznej struktury każdego z instrumentów. Co jednak istotne owa czystość wynikająca z pozbycia się z dźwięku wszelakiej maści pasożytniczych artefaktów nie oznacza automatycznie czy to będącej pochodną zbytniej antyseptyczności sztuczności, czy też utraty tzw. „audiofilskiego planktonu” sprawiającego, że nagrania brzmią bardziej „żywo” i autentycznie a nie głucho i sterylnie, jakby nagrywano je niemalże w komorze bezechowej, bądź wszelakie niebędące bezpośrednimi dźwięki zostały usunięte na etapie postprodukcji. Nie ma zatem przesytu ponadnormatywnymi atrakcjami kreowanymi przez okablowanie, bądź autorskiej interpretacji a jedynie bezstratny transfer informacji. Różnica może i niewielka, ale zdecydowanie bliższa leżącej u podstaw samej definicji Hi-Fi i High-Endu. Pytanie tylko, czy chcecie Państwo tę prawdę poznać i do niej dążycie, czy też wolicie inną, alternatywną narrację.

Nie da się jednak ukryć, iż pomimo swojej dość cukierkowej kolorystyki i mało absorbujących gabarytów Hemingwaye śmiało można zaliczyć do nader elitarnego grona ekstremalnego High-Endu. O ile jednak fakt ten niezaprzeczalnie cieszy w aspekcie dźwiękowym, to chciał nie chciał znajduje również odzwierciedlenie przy kasie, gdy za takowe walory soniczne producent winszuje sobie określone i adekwatne do powyższych peanów kwoty. Patrząc jednak na ceny reprezentujących serię Z-core koreańskich przewodów przez pryzmat równie zaciekle atakującej audiofilski Olimp konkurencji uczciwie trzeba przyznać, że oferują one zaskakująco korzystną relację jakości do ceny. A to, że dla większości z nas pułap na jakim operują jest poza zasięgiem, to już zupełnie inna kwestia. Nam pozostaje zatem cieszyć się z faktu, że dane było nam się nimi przez ostatni miesiąc nacieszyć a Państwu szczerze życzę, by i Wam taka okazja się nadarzyła, bo coś czuję w kościach, że gdy o marce Hemingway zrobi się głośno, a tak zapewne się prędzej, czy później stanie, to obecnie widniejące w cenniku kwoty będą jedynie nierealnym wspomnieniem, które wywoływać będzie niezbyt wesołą refleksję, że tanio, to już niestety było.
A już zupełnie na koniec spróbuję jeszcze ustosunkować się do wspomnianego we wstępniaku pochodzącego z materiałów firmowych stwierdzenia, że są to „najlepsze przewody audio jakie do tej pory stworzono”. I? Cóż, co do kategoryczności powyższej tezy mam pewne, wynikające z nader ograniczonego materiału badawczego wątpliwości. Czyli mówiąc wprost, jeśli nie słyszało się wszystkiego, to automatycznie trudno mówić o pewności, jednak bazując na tym, co w ciągu ostatniej dekady przewinęło się przez oba nasze redakcyjne systemy śmiem twierdzić, że zarówno zasilająca Z-core β(Beta), jak i sygnałowe, oraz głośnikowe Σ(Sigmy) są jeśli nie najlepszymi per se, to przynajmniej równie referencyjnymi kablami co jeden, góra dwa okupujące mój prywatny top-topów. Otwartą pozostaje oczywiście kwestia, czy można jeszcze lepiej, co bynajmniej nie tyle z przekory, co doświadczenia przyjmuję do wiadomości i przechodzę nad tym do porządku dziennego, mając na uwadze fakt, iż ponad tym, co łaskaw był dostarczyć do nas na testy południowokoreański producent jest jeszcze, również należąca do linii Z-core, seria Ω(Omega), której symbol niejako może sugerować, iż to właśnie ona jest, cytując za Wikipedią (dostęp 13/07/2022), „zenitem rozwoju, naturalnym końcem historii, życia czy postępu, definitywnym kresem każdego zjawiska”. A jak jest w rzeczywistości? Cóż, mamy cichą nadzieję, że kiedyś dane nam będzie na własne uszy się o tym przekonać.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini; Lumin U2 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Nie żebym się chwalił, jednak nieco wprowadzając Was w meandry naszych zakulisowych działań odnośnie bohaterów dzisiejszego testu z przyjemnością zdradzę, iż pojawienie się na naszych łamach tytułowego, jestem święcie przekonany, że dla wszystkich będącego swoistą nowością iście high end-owego brandu jest owocem działań poczynionych w trakcie majowej wystawy w Monachium. Łatwo nie było, jednak siła argumentów w postaci doświadczeń z topowymi konstrukcjami światowej elity audio okazała się być na tyle przekonująca, że temat znalazł swoje pozytywne zakończenie. I to nie byle jakie, gdyż do naszej redakcji nie trafił jakiś skromny, w pewnym sensie przecierający szlaki pojedynczy komponent, tylko pełna paleta okablowania. I dobrze, ponieważ takie posunięcie pozwoliło nam nie tylko wstępnie zorientować się w temacie, lecz dogłębnie i gruntownie zrozumieć, jaki pomysł na dźwięk prezentuje pochodząca z Korei Południowej marka Hemingway. Ponadto z racji braku lokalnej dystrybucji kompletny set okablowania audio w postaci głośnikowego oraz łączówek w standardzie XLR/RCA z serii Z-core Sigma i stojącego oczko niżej w hierarchii sieciowego Z-core Beta dotarł do nas nie w osobnych eleganckich puzderkach a ułatwiającym spedycję i zapewniającym większe bezpieczeństwo opakowaniu zbiorczym.

Jeśli chodzi o garść informacji o budowie naszych obiektów zainteresowania, z uwagi na znikomą dostępność wiedzy o szeroko pojętych technikaliach temat jest dość trudny do pełnego zreferowania. Jedyne do czego udało nam się dotrzeć, to informacje o zastosowaniu w rzeczonych kablach wiązek skręconych z kilkudziesięciu miedzianych drucików o pięciu różnych przekrojach. Te po wstępnym ułożeniu skręca się w przeciwnych kierunkach. Stopień skręcenia zależy od modelu i przeznaczenia danego kabla. Zaś w roli izolacji wykorzystano teflon, gumę i uretan. Całość każdego z projektów wieńczą widoczne na każdym z drutów podłużne tuleje z dwoma „a la” guzikami. Jednak nie są to biżuteryjne zabiegi designerskie, tylko według producenta „bullety” eliminujące zakłócenia RMI i RFI, które dzięki firmowemu patentowi zostają zamienione w energię. Co ciekawe, nie odprowadzaną na zewnątrz jako odpad procesu oczyszczania sygnału, tylko wprowadzoną doń z powrotem, powodując tym sposobem zastrzyk witalności przekazu. Tak skonstruowane modele ubrano w czarną plecionkę i w celach łatwiejszej rozpoznawalności zaopatrzono w przynależne danej serii kolorowe, oczywiście wzbogacone o stosowny nadruk akcesoria terminujące. Jako zwieńczenie nietuzinkowości podejścia do tematu opisane powyżej konstrukcje pakuje się do brązowych woreczków i wyściełanych aksamitem wewnątrz oraz wykończonych ekologiczną skórą z zewnątrz eleganckich pudełek. I na tym kończy się owoc naszego dociekania prawdy o kablach marki Hemingway. Przyznacie, że to skromna wiedza. Jednak w moim odczuciu lepsza taka, niż żadna, bowiem najważniejsze jest, jak wyartykułowane informacje sprawdzą się w realnym starciu z muzyką.

Przyznam szczerze, że podczas wpinania tytułowego zestawu kabli w swój tor nie wiedziałem, czego się spodziewać. Co prawda słyszałem je podczas prezentacji w Monachium, jednak przypadkowe warunki wystawowe nie pozwalały na jakiekolwiek formułowanie nawet zgrubnych opinii. Dlatego byłem bardzo rad, że mimo „oszczędnych” jak na dzisiejsze czasy gabarytów pokazały się z jak najlepszej strony. Strony epatowania w pełni poskromioną energią, drivem i co istotne, swobodą projekcji świata muzyki. Już startowe wpięcie kabla głośnikowego pokazało, że co jak co, ale informacje o walce konstruktorów o czystość sygnału przyprawioną dodatkową szczyptą energii nie były li tylko pobożnymi życzeniami, tylko w pełni sprawdzalnym zabiegiem. I gdy na bazie wieloletnich doświadczeń w duchu po kolejnych aplikacjach reszty kabli spodziewałem się co najmniej lekkiego przesilenia, w sobie tylko znany sposób temat, ku mojej uciesze, ewaluował w nie tylko ciekawą, ale skutkującą łatwym zatopieniem się w muzyce stronę. Każdy kolejny drut jakby w dobrym tego słowa znaczeniu uspokajał dźwięk. Jednak nie temperował w domenie wyrazistości, tylko przy pewnego rodzaju dobrze odbieranym, a nie na dłuższą metę szkodliwym „łał” po zastosowaniu kolumnówek, łączówki i sieciowy nie kumulowały zjawiska wyczynowości, tylko dodawały fajnego body. Przekaz cały czas tętnił życiem i wigorem, jednakże ani na krok nie podążał w stronę nadinterpretacji. To ważne, gdyż testowany komplet w stosunku do posiadanego przeze mnie zbioru różnych producentów jawił się jako nieco lżejszy. A przecież wiadomym jest, że od lekkości do nadinterpretacji wydarzeń scenicznych jest bardzo blisko. Na szczęście procedura stopniowego wpinania kolejnych produktów udowodniła, że marka Hemingway zapisując w kodzie DNA opiniowanych kabli ochotę do pokazywania świata dźwięku raczej z bardziej lotnej, aniżeli smolistej strony, wie jak uniknąć niechcianych oznak ADHD.
Dobrym przykładem na taki stan rzeczy była muzyka elektroniczna spod znaku Yello „Touch”. Materiał z uwagi na mocną wyrazistość dosłownie każdej nuty niestety niełatwy do opanowania. Wiele systemów bardzo łatwo daje się podpuścić i suma summarum zamiast spektaklu pełnego komputerowych ekwilibrystyk wzbogaconych preparowaną wokalizą otrzymujemy zlepek bliżej niekreślonych, czasem bolesnych, bo zniekształconych i krzykliwych sonicznych pików. Tymczasem to wbrew pozorom jest fajna, owszem żywa, ale jednak w granicach dobrze rozumianej ekspresji muza. Z kopnięciem, energią i zjawiskową witalnością – mocny i niski bas, soczysta średnica i zjawiskowe, bo transparentne wysokie rejestry, co nasz koreański producent pokazał jak na dłoni. Było ostro, ale nie za ostro, za co należą mu się w pełni zasłużone brawa.
Jednak mocne uderzenie to dopiero rozgrzewka, gdyż w takim samym, czyli odpowiednio podkręconym ekspresją duchu wpadał jazz. Jednak tym razem znakiem szczególnym było umiejętne pokazanie krawędzi dźwięku. Umiejętne, bo oczekiwanie wyraźne i ostre, ale nigdy nazbyt oszczędne. Kontrabas mimo dokładniejszego pokazania pracy strun niż z moim zestawem kabli, nadal świetnie unaoczniał ich korelację z wtórującym im pudłem rezonansowym, stopa perkusji w odbiorze minimalnie krótsza, nadal oddawana była z dobrą energią inicjacji pracy, a fortepian przy zachowaniu masy, a przez to dostojności cechowała jedynie słyszalnie większa dźwięczność. Niby drobne różnice, ale w efekcie jakże inny odbiór. Nadal pełen emocji, jednak tym razem jakby bardziej stawiający na dobrze rozumiany blask niż melancholię. W teorii zderzyłem się z innym światem, jednak w praktyce w niczym nie odstępującym od moich oczekiwań. Zaczynam bredzić? Nic z tych rzeczy. Chcę tylko powiedzieć, że dobrze okraszone ważnymi dla danego nurtu muzycznego „inaczej”, nie zawsze znaczy źle, czego jestem ewidentnym przykładem. Na co dzień lubię raczej gęsty przekaz, a mimo to koreańskie kable bez najmniejszych problemów mnie uwiodły. Nie cięły bezlitośnie międzykolumnowego eteru, nie epatowały nadmiernie ekspresyjnymi artefaktami, tylko preferując znakomitą transparentność umiejętnie podkreślały zarys każdego ze źródeł pozornych. Oczywiście aby temu sprostać ani na moment nie zapominały o nadaniu im odpowiedniej masy i energii oraz czytelnym osadzeniu ich na bezkresnej w wektorach szerokości i głębokości wirtualnej scenie. Bez karmienia słuchacza udającą pozorną plastykę przekazu mgiełką, tylko z jednej strony wyraźne, ale za to z drugiej z odpowiednią tonacją ostrości pokazanie prawdziwego „ja” każdej produkcji płytowej. Z pozoru jak każdy inny producent próbują powołać do życia soniczny elementarz, jednak po przyjrzeniu się bliżej niewielu z nich robi to na tak wysokim poziomie.

Czy powyższa laurka oznacza, że nasi bohaterowie są dla bezwarunkowo całej populacji miłośników dobrej jakości muzyki? Niestety choć na usta ciśnie się odpowiedź twierdząca, na bazie swoich doświadczeń wiem, że nie ma na to szansy. Jednym z pierwszych powodów jest poszukiwanie przez potencjalnych nabywców okablowania naprawiającego źle skonfigurowane zestawienia. Innym jest szkodliwe gonienie za z pozoru przyjemnym w odbiorze, jednak w ostatecznym rozliczeniu zakłamującym rzeczywistość muzycznym ulepkiem. A jeszcze innym hołubienie latającym w eterze przysłowiowym żyletkom. Niestety Koreańczycy na to nie pójdą. Owszem, gdy wymaga tego materiał muzyczny z głośników poleje się lukier, a innym razem popęka nam szkliwo na zębach, jednak będzie to zależało nie od zmanierowanego słuchacza, tylko zarejestrowanego na płycie artysty. Innej opcji nie ma. Jest tylko jedno ale. Zestaw w swej prezentacji nie może ocierać się o ekstrema. I mam na myśli obie strony medalu, czyli zbytnią otyłość i bulimię. Jeśli takie stany są Wam obce, jedyną do rozwiązania kwestią pozostanie bezpośredni kontakt z producentem, a być może za moment z dystrybutorem o ile takowy się znajdzie. Tylko ostrzegam, zderzenie z ofertą Hemingway może być bolesne dla Waszego portfela, gdyż po odsłuchach świat muzyki może nie być już taki jak kiedyś.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition,
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Producent: Hemingway Audio
Ceny
Hemingway Z-core β(Beta) Power: 4 800$
Hemingway Z-core Σ(Sigma) XLR: 14 000$
Hemingway Z-core Σ(Sigma) RCA: 14 000$
Hemingway Z-core Σ(Sigma) Speaker: 28 000$

Wpadły nam w oko i ucho podczas ostatniego, monachijskiego High Endu. Od słowa do słowa okazało się, że marka istnieje już kilkanaście lat i na koncie ma sporo autorskich rozwiązań, więc nie czekając na oficjalną dystrybucję uznaliśmy, że warto wziąć sprawy we własne ręce i we własnych systemach przekonać się co potrafią „koreańskie landrynki”, czyli cukierkowo zakonfekcjonowane stricte high-endowe przewody Hemingway Z-core Σ(Sigma) XLR + RCA + Speaker & Z-core β(Beta) Power.

cdn. …