Tag Archives: Lumin U1

In times of total integration and aspiration to have the most versatility of used solutions, which are triumphant in the budget, as well as even in segments aspiring to be serious Hi-Fi, the High End has its own rules. Instead of offering and overwhelming array of functions, where we will use only one or two, or maybe three, manufacturers tend to specialize. Here is no place for compromise, or doubling of individual steps of signal processing, as this means losing money. Because when we have already a good DAC, or at least one that satisfies us at the moment, buying another piece of equipment with a DAC inside seems not to be a good idea. This is also true for the rest of the gear, as nobody sane will be searching for an integrated amp, while possessing appropriate power amplifiers; such person will be looking for a line preamplifier or a source with regulated output. Having such dogmas in mind, Lumin, after a series of streamers equipped with analog outputs and dedicated to people looking for an all-in-one file solution, like the M1, decided to raise the bar and open for the most demanding audiophile population introducing the U1, a file transport, dedicated to the audiophile minority.

There is nothing to hide, and we do not need to add any ideology or mystic, as the U1 is nothing else than the flagship S1 minus a DAC and the analog output stage. Well, maybe I exaggerated a bit regarding the DAC, as the U1 can up- and down-sample the signals from/to DSD 128 and PCM 384 to another format at will, and send out the manipulated signal to the external DAC. Of course you can just switch this off and transfer the signal out of the Lumin in native format. But before we do that, it is worth to stop for a moment and look at the cabinet of the device, which is exactly the same as in the twin A1 and S1, who provided some of the innards. Also the external power supply is a must at this price level, although after the extraction of some of the circuitry there would be enough space inside for it.
I will not spend too much time to describe the aluminum chassis, as I did that in … 2013 (how time flies…) while reviewing the first Lumin, but I will still allow me to say a few good words about it, as this time the Polish distributor of the brand, the Wrocław based Moje Audio, provided a black anodized version, which looks so much better than the standard silver one. In this “evening dress” it is not as rough and aseptic, it catches the eye with its elegance, what is emphasized with the delicate rounding off of the fascia, with the blue display hidden in its middle. The back panel, as usual for the Lumin, is pushed back a few centimeters compared to the top cover, and although it makes connecting cables a little more troublesome, it helps visuals by covering the cable salad from top. I must mention here, that this hood does not complicate the connection of a nice power cord, as it does in Linn players, because we connect the cable to the external PSU, which does not have any obstructions on the back. So it can be done, you just need to think a little. Clearly in Asia this process is working better than in R&D laboratories in Glasgow. But let us put nastiness aside. Equipped in two small toroidal transformers and a battery of capacitors, the power supply has a nice round button with a blue halo on the front, and an IEC socket integrated with a fuse on the back, as well as a multi-pin socket for the cable connecting to the main unit.
The central unit is another story. We deal with a digital only transport here, so there is no trace of an analog output to find. So looking from behind we have an Ethernet socket with a grounding terminal next to it, two USB ports, an optical output, coaxial, BNC and AES/EBU. There is also the multi-pin socket for the power, but that was obvious.
Talking about handling, there is no change here – the company developed apps for iOS and Android are there, the work as they should, and the only thing, that always surprises me, is the evident mental resistance of the Pixel Magic Systems Ltd. Engineers to implement Tidal handling in the Android app. Dear God, how long do we need to wait to get this functionality? How long will someone “up there” treat about 65% (if not more) of smartphone and tablet users as second grade clients? I will leave this question open, and to dry our tears I will just tell, that the Lumin app works flawlessly also with museum pieces like the first generation iPad with iOS 5.1.1. I did not make print screens out of it this time, as it did not change from the last Lumin review we did, and the only thing worth noticing, is that we can disable the unused digital outputs on the device using this app. Well, during the tests this file player cooperated in my system with CD/SACD players with digital inputs from the same price level, as well as an inexpensive, but very refined, sound wise, DAC Cayin iDAC-6 (test coming soon), while the transmission path was almost random, as through coaxial and USB had almost the same sound quality … with one exception. I preferred to do the upsampling to DSD on my Ayon CD-35, as for me it resulted in a better saturation and dynamics, than when done at the transport.

Going over to the part devoted to the sound of the tested transport, then in general we can tell, that it represents a school of sound more to the dark side of the force. The gravity point is somewhat shifted down, and all gets appropriate nobleness and gravity, and the slightly pushed out midrange enchants with truly analog grace. Using some casual descriptions we can operate with words like musicality, smoothness and similar, but those would only be the top of the iceberg, of that what the U1 can offer. I am mentioning that, as in most cases, when we hear, that a given device is musical, then subconsciously we tune for issues with resolution or creation of space, and here are no such anomalies. Because through the years Lumin was able to perfect the combination of above average musicality with also above average resolution, and at the same time put them in their own, dark aesthetics. An omnipresent calmness appears, and organic homogeneity, but without mudding or losing any of the so beloved audiophile plankton. We only lose nervousness, some subcutaneous thrilling, that makes longer listening tiring and boring. With Lumin in the sound path it is hard to imagine a situation, where one of the at least properly, or even only well enough mastered recordings would irritate us so much, that we would need to change the playlist. Let me use the brilliant, musical wise, “Achtung Baby (Deluxe Edition)” U2 as an example. It is recorded in such a way, that listening to it as a whole becomes a challenge in most cases. It is just extremely clamorous and terrifyingly two-dimensional. Yet when played through the U1 it gained on fleshiness, saturation and stopped clicking. Did the band buy some nice cymbals for Larry? Everything points to that. I will leave aside the fact, that you cannot expect miracles, and from a flat scene, like an anorectic model, nothing – even the Lumin – will not create a three-dimensional, deep space, but it will still be better. This effect you can directly compare to that, what the manufacturers of tube buffers wanted to achieve, by civilizing the  edgy and soulless digit.
Fortunately the mentioned cosmetic served by the Asian transport do not mean any losing of nuances in the treble or far planes, when listening to well, or reference recorded material. To confirm this thesis I recommend you listen to a disc recorded in a church “In My Solitude: Live at Grace Cathedral”  Branford Marsalis, where without reproducing the cathedral reverberation properly, the whole sounds like played on a Casio synthesizer. I do not need to tell you, that everything was as it should. The space around the sax player was dreamlike, the caramel sounds flew up high, and the positioning of the musician was perfect. All the scene movement could be heard/seen without any trouble, some slight movement “off axis” or playing more to the back of the nave than to the front. There were also some audiophile tastes, like the sound of the saxophone keys, but those were exactly the “tastes” and not scenic events that would draw too much attention.
I left something stronger for desert, because I am perfectly aware, that lovers of some hard treatment, when they hear, the U1 somewhat tones the reproduced sound, they get an allergy or feel in their bones, that this manner may water down their so beloved aggressiveness and ruthless metal growling. But in this case such fears are unsubstantiated and ungrounded. Proof? Here it is – it is called “Brotherhood of the Snake” and is signed by Testament himself. I will just warn you, that this is not a pseudo-metal pulp, which is enjoyed by some rebellious emo-teenagers, but playing in the good old style. It is incredibly heavy, brutal and hellishly dark and with all of that, very dense. Without appropriate separation the whole turns out imposing but too lifeless – like a wrecking ball. There is mass, but it is inert and uncontrolled. The Lumin does not allow for that. It keeps the whole at short leash, and positions the musicians on the stage precisely. Nothing is flowing together, nothing rumbles and each of the sound composing this mad cacophony has its defined beginning and ending. Additionally those sounds are not dancing alone, but are skillfully woven together with other phrases creating a Sulphur exhaling river of lava flowing along. You cannot go around not appreciating the virtuoso playing the five string bass Steve DiGiorgio, Gene Hoglan pushing you deeper in your seat with drum blasts and fiercely attacked percussion, phrases uttered with phenomenal feeling by the vocalist Chuck Billy or the incredible riffs and solos from Alex Skolnick himself. I will not hide, that such an apocalyptical beating is a course for genre lovers, but with such extremes you can admire the class of the Lumin. Here is no place to care for each and every sound, and if something is not played back, is lost, then there is no time to go back and repeat, and although one such shortcoming may go unnoticed, any subsequent ones will turn this puzzle into dust, everything will fall apart like a house of cards. But with the Lumin in our sound path, we will have a construct as solid as an exoskeleton, on which the killing tissue of power, precision and musicality is built.

The Lumin U1 has a very clearly defined goal, as well as a precisely selected target group. It is like a specialist tool dedicated to certain users having precisely defined expectations. It does not do everything, because it does not have to. But that what it does, is done in a special and perfect way. Because I cannot describe the combination of timbre, saturation, musicality and resolution in another way. Does this summary remind you of something? Well, it does remind me of something. The U1 is a file playing equivalent to the headphones Audeze LCD-4 we reviewed, and at least for me, this means a clear, and obvious recommendation.

Marcin Olszewski

Distributor: Moje Audio
Price: 29 990 PLN

Technical details:
Streaming Protocol: UPnP AV protocol with audio streaming extension; Gapless Playback; On-Device Playlist
Supported Audio File Formats:
– DSD Lossless:DSF (DSD), DIFF (DSD), DoP (DSD)
– PCM Lossless:FLAC, Apple Lossless (ALAC), WAV, AIFF
– Compressed (lossy) Audio: MP3, AAC (in M4A container)
Upsampling and downsampling rates & bit depths: any supported rate including DSD128 and 384kHz PCM
Input: Gigabit Ethernet Network (1000BASE-T); 2x USB storage, flash drive, USB hard disk (Single-partition FAT32, NTFS and EXT2/3 only)
DIGITAL Outputs:
– 2x USB: DSD128, 5.6MHz, 1bit, Stereo; PCM 44.1khz–384kHz, 16–32bit
– Optical, Coaxial RCA, Coaxial BNC & AES/EBU: DSD (DoP, DSD over PCM) 2.8MHz, 1bit; PCM 44.1kHz–192kHz, 16–24bit
Dimensions (WxDxH):
– Lumin (solid aluminium chassis): 350 x 345 x 60 mm
– Dual-toroidal PSU: 100 x 315 x 55 mm
Weight:
– Lumin: 8 kg
– PSU: 2 kg

The system used during the test:
– CD / DAC: Accuphase DP-410; Ayon CD-35
– File players: laptop Lenovo Z70-80 i7 / 16GB RAM / 240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Yamaha WXC-50
– Digital sources selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Phonostage: Abyssound ASV-1000; Tellurium Q Iridium MM / MC Phono Pre Amp
– Integrated Amplifier: Electrocompaniet ECI5; Audio Analogue Maestro Anniversary
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC Digital: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Acoustic Zen Twister
– Power distribution board:: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi NCF-50 (R) / FI-50M NCF (R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS (R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform; Thixar Silence Plus
– Ethernet cables: Neyton CAT7+
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

W dobie totalnej integracji i dążenia do jak największej uniwersalności rozwiązań święcących nieustające triumfy zarówno w segmencie czysto budżetowym, jak i nawet aspirującym do poważnego Hi-Fi audio, nisza High-End niewzruszenie rządzi się swoimi prawami. Zamiast oferować oszałamiający wachlarz funkcji, z których tak naprawdę korzystać będziemy jedynie z dwóch, czy trzech, stawia na możliwie wąską specjalizację. Tutaj nie ma miejsca zarówno na kompromisy, jak i dublowanie poszczególnych etapów obróbki sygnału, czyli tak naprawdę marnowanie własnych pieniędzy. Jeśli bowiem mamy już dobry, a przynajmniej w chwili obecnej satysfakcjonujący nas przetwornik to kuriozalnym wydawałby się fakt zakupu źródła z kolejnym DACiem na pokładzie. Dotyczy to z resztą i reszty toru, gdyż przecież nikt przy zdrowych zmysłach mając już na stanie mniej, lub bardziej docelową końcówkę mocy nie będzie szukał do niej wzmacniacza zintegrowanego z wyjściami pre-out, tylko rasowego przedwzmacniacza liniowego, bądź w wersji minimalistycznej źródła z regulowanym stopniem wyjściowym. Mając na uwadze powyższe dogmaty Lumin, po serii wyposażonych w wyjścia analogowe streamerów i dedykowanym osobom poszukującym plikowego all’in’one w postaci wszystkomającej M1-ki, postanowił zatem odpowiednio dopieścić audiofilską a zarazem najbardziej wymagającą audiofilską mniejszość i wprowadził na rynek dedykowany jej transport plików o symbolu U1.

Nie ma co owijać w bawełnę i dorabiać już na wstępie niepotrzebnej ideologii i mistycznej otoczki, bowiem U1-ka to tak naprawdę nic innego, jak pozbawiony przetwornika i analogowego stopnia wyjściowego flagowy S1. No dobrze, z tym przetwornikiem nieco przesadziłem, gdyż dostarczane do U1-ki sygnały można praktycznie dowolnie up i down-samplować z / do DSD128 i 384kHz PCM i dopiero w tak przetworzonej formie wysyłać do zewnętrznego przetwornika. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie aby powyższe uszlachetniacze po prostu wyłączyć i sygnał transferować przez Lumina w wersji natywnej. Jednak zanim do tego dojdzie warto chwilkę się wstrzymać i przyjrzeć samej bryle urządzenia, która zgodnie z ideą unifikacji jest dokładnie taka sama jak w bliźniaczych A1 i wspominanym dawcy organów wewnętrznych, czyli S1. Podobnie sprawy się mają z modułem zasilacza, gdyż chociaż po ekstrakcji ponadnormatywnych i nieprzewidzianych w tej koncepcji podzespołów wewnątrz korpusu zostało sporo miejsca, to i tak i tak wyalienowanie traf na zewnątrz wydaje się na tym pułapie cenowym oczywistą oczywistością.
Nad wykonaną z jednego bloku aluminium obudową nie powinienem się zbytnio rozpisywać, ponieważ czyniłem to już w … 2013 roku (ależ ten czas leci) przy okazji recenzji pierwszego Lumina, jednak mimo to pozwolę sobie na trochę ochów i achów, gdyż tym razem polski dystrybutor marki – wrocławskie Moje Audio, był tak miły, że wreszcie zamówił anodowaną na czarno wersję, która w porównaniu ze standardową – srebrną prezentuje się o niebo lepiej. W takiej „wieczorowej” odsłonie nie jest już tak surowa i antyseptyczna a ewidentnie łapie za oko niewymuszoną elegancją, co dodatkowo podkreśla delikatna krągłość frontu, w którego łuk idealnie wkomponowano schowany w niewielkim wykuszu niebiesko-zielony wyświetlacz. Ściana tylna, jak to w Luminach bywa, jest cofnięta o ładnych parę centymetrów w stosunku do górnej krawędzi obudowy, lecz o ile może niezbyt  pozytywnie wpływa to na ergonomię podłączania, to z pewnością poprawia efekty wizualne ukrywając nie zawsze piękną konfekcję i plątaninę kabli przed oczyma ciekawskich. W tym momencie wartym podkreślenia jest fakt iż wspomniany „okap” nie komplikuje, czy też wręcz uniemożliwia podłączenie porządnego przewodu zasilającego, jak ma to miejsce w plikograjach Linna, gdyż ten wpinamy przecież w plecy zewnętrznego zasilacza, który daszku jest pozbawiony. Można? Można, tylko trzeba chcieć i/lub chwilkę pomyśleć. Najwyraźniej w Azji proces ten przebiega zdecydowanie sprawniej niż w laboratoriach R&D w Glasgow. Mniejsza jednak z tym, odłóżmy złośliwości na bok. Wyposażony w dwa niewielkie toroidy i baterię kondensatorów zasilacz może pochwalić się otoczonym błękitną aureolką włącznikiem głównym na aluminiowym froncie i zintegrowanym z bezpiecznikiem gniazdem zasilającym IEC uzupełnionym o zacisk uziemienia i wielopinowy terminal wyprowadzający niskie napięcia do jednostki centralnej na ścianie tylnej.
Moduł centralny to już zupełnie inna bajka. Skoro mamy do czynienia jedynie z transportem to próżno szukać w nim śladu analogu. Dlatego też zaglądając do niego „od zakrystii” do dyspozycji mieć będziemy port Ethernet z pobliskim zaciskiem uziemienia, dwa porty USB, wyjście optyczne, koaksjalne, BNC i AES\EBU plus, co z resztą oczywiste, wielopinowe gniazdo zasilające.
Jeśli zaś chodzi o aspekt czysto użytkowy, to tutaj jest bez zmian – firmowe appki na iOSa i Androida są, działają i jedyne co wywołuje moje nieustające zdziwienie to ewidentny opór, jak domniemywam mentalny, inżynierów z Pixel Magic Systems Ltd. przed zaimplementowaniem w wersji androidowej obsługi Tidala. Na miły Bóg ile jeszcze trzeba będzie czekać na tę funkcjonalność? Jak długo jeszcze ktoś tam „na górze” będzie szedł w zaparte i ostentacyjnie traktował blisko 65% (jeśli nie więcej) populacji posiadaczy smartfonów i tabletów za klientów drugiej kategorii? Powyższe pytanie pozostawię otwarte a na otarcie łez i w formie delikatnego pocieszenia powiem tylko tyle, że luminowa appka zupełnie bezproblemowo działa nawet na tak muzealnych urządzeniach jak iPad pierwszej generacji z iOSem 5.1.1. Tym razem jednak printscreenów z niej nie robiłem, bo od ostatniej recenzji Lumina jej wygląd nie uległ zmianie a jedyne na co warto zwrócić uwagę to fakt, że z jej pomocą możemy np. powyłączać nieużywane wyjścia cyfrowe. A właśnie, podczas testów plikograj współpracował w moim systemie zarówno w wyposażone w wejścia cyfrowe adekwatne mu cenowo odtwarzacze CD/SACD, jak i niedrogim, choć zaskakująco wyrafinowanym brzmieniowo przetwornikiem Cayin iDAC-6 (test wkrótce), przy czym droga transmisji była praktycznie całkowicie dowolna, gdyż zarówno po coaxialu, jak i USB jakość dźwięku niespecjalnie się różniła … z jednym małym wyjątkiem. Otóż upsampling do DSD wolałem wykonywać np. w swoim Ayonie CD-35, gdyż przynajmniej na moje ucho dawał lepsze nasycenie i dynamikę aniżeli ten przeprowadzany w transporcie.

Przechodząc do części poświęconej brzmieniu tytułowego transportu najogólniej rzecz ujmując można autorytatywnie stwierdzić, że reprezentuje on szkołę stojącą po ciemniejszej stronie mocy. Środek ciężkości przesunięty jest nieco w dół, przez co całość nabiera odpowiedniego dostojeństwa i powagi a delikatnie wysunięta średnica czaruje z iście analogową gracją. Używając lapidarnych określeń z powodzeniem można operować takimi zwrotami jak muzykalność, czy gładkość, jednak to tak naprawdę jedynie wierzchołek góry lodowej, czyli tego, co U1 ma nam do zaoferowania. Wspominam o tym, gdyż w większości przypadków, gdy słyszymy, że dane urządzenie jest muzykalne, to niejako podświadomie i automatycznie nastawiamy się na problemy z rozdzielczością, czy kreowaniem przestrzeni a tutaj takowych anomalii nie doświadczymy. Bowiem Luminowi przez ostatnie lata udało się do perfekcji doprowadzić idealne połączenie owej ponadprzeciętnej muzykalności z równie wybitną rozdzielczością a jednocześnie osadzić je we własnej, ciemnej estetyce. Pojawia się dzięki temu wszechobecny spokój i organiczna homogeniczność, lecz bez zmulenia, czy utraty jakże lubianego audiofilskiego planktonu. Tracimy jedynie nerwowość, jakieś podskórne rozedrganie sprawiające, że dłuższy odsłuch nuży i wyczerpuje. Z Luminem w torze trudno wyobrazić sobie sytuację, że któreś z chociażby poprawnie, bądź nawet dostatecznie zrealizowanych nagrań mogłoby zirytować na tyle, że zmienilibyśmy playlistę. Za przykład niech posłuży genialna pod względem muzycznym „Achtung Baby (Deluxe Edition)”  U2, jednak nagrana tak, że wysłuchanie jej w całości w większości przypadków staje się nie lada wyzwaniem. Jest po prostu nad wyraz jazgotliwie irytująca i przerażająco dwuwymiarowa. Tymczasem przepuszczona przez U1-kę zyskała na mięsistości, nasyceniu i przestała cykać. Czyżby chłopaki wreszcie się zlitowali i zafundowali Larry’emu komplet porządnych blach? Wszystko na to wskazuje. Pomijam fakt, że cudów nie należy się spodziewać i z płaskiej jak anorektyczna modelka sceny nikt i nic – nawet Lumin, trójwymiarowej i zachwycającej głębią przestrzeni nie wyczaruje, ale i tak jest zauważalnie lepiej. Efekt ten można pośrednio porównać do tego, do czego dążyli producenci tzw. buforów lampowych mających za zadanie ucywilizowanie zbyt kanciastej i bezdusznej cyfry.
Całe szczęście wspominane zabiegi kosmetyczno-upiększające serwowane prze azjatycki transport na poprawnie, bądź wręcz referencyjnie zrealizowanym materiale nie wpływają na utratę niuansów zlokalizowanych tak w górze pasma, jak i w dalszych planach. Dla potwierdzenia powyższej tezy polecam odsłuch zrealizowanej w sakralnych wnętrzach „In My Solitude: Live at Grace Cathedral” Branforda Marsalisa, gdzie bez wiernego oddania katedralnego pogłosu całość brzmi jak nie przymierzając zagrana na syntezatorze Casio. Nie muszę chyba dodawać, że tym razem wszystko było w jak najlepszym porządku. Przestrzeń wokół saksofonisty była zjawiskowa, karmelowe dźwięki niosły się hen wysoko a i pozycjonowanie samego muzyka zasługiwało wyłącznie na superlatywy. Bez najmniejszego trudu słychać/widać było jego ruch sceniczny, delikatne „schodzenie z osi”, czy granie bardziej ku tyłowi nawy głównej niż w kierunku jej początku. Nie zabrakło też takich audiofilskich smaczków, jak uchwycony odgłos klap, które stanowiły właśnie „smaczki” a nie główne i niepotrzebnie przykuwające uwagę wydarzenie sceniczne.
Na deser zostawiłem coś mocniejszego, bowiem doskonale zdaję sobie sprawę, że miłośnicy ostrej jazdy bez trzymanki na wieść o tym, że U1-ka nieco tonizuje przekaz automatycznie dostają na niego alergii i czują w kościach, że taka maniera nazbyt zmiękczy tak lubianą przez nich agresywność i bezpardonowość metalowego porykiwania. Akurat w tym wypadku obawy są całkowicie bezpodstawne i nieuzasadnione. Dowód? Oto on – zwą go „Brotherhood of the Snake” i podpisał go sam Testament. Uprzedzam tylko, że nie jest to pseudometalowa papka, jaką zachwycają się zbuntowane emo-nastolatki, tylko granie w starym dobrym stylu. Jest niesamowicie ciężko, brutalnie i piekielnie mrocznie a przy tym gęsto. Bez odpowiedniej separacji całość wypada imponująco, ale zbyt bezwładnie – niczym „grucha” do wyburzania. Jest masa, ale bezwładna i niekontrolowana. Lumin całe szczęście na to nie pozwala. Trzyma całość krótko przy pysku i precyzyjnie umiejscawia na scenie poszczególnych muzyków. Nic się nie zlewa, nic nie dudni i każdy z tworzących tę obłąkańczą kakofonię dźwięków ma swój jasno zdefiniowany początek i koniec. Dodatkowo nie jest sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem, lecz finezyjnie splata się z pozostałymi frazami tworząc zionący siarką wartko płynący potok płynnej lawy. Nie sposób nie docenić wirtuozerii szyjącego na pięciostrunowym basie Steve’a DiGiorgio, wgniatającego w fotel perkusyjnymi blastami i wściekle atakowanymi blachami Gene’a Hoglana,  wyrykiwanych z fenomenalnym feelingiem przez Chucka Billy’ego bluźnierczych fraz, czy obłędnych riffów i chwytliwych solówek samego Alexa Skolnicka. Nie ukrywam, że taka apokaliptyczna nawalanka to danie wybitnie dla smakoszy gatunku, ale właśnie przy takich ekstremach można docenić klasę Lumina. Tutaj nie ma miejsca na cackanie się z każdym dźwiękiem, jeśli czegoś się nie odtworzy, pominie, zamaskuje to nie ma czasu na powrót i powtórkę i o ile jedna taka wpadka jeszcze może przejść niezauważona, to już kolejne bezpardonowo rozwalają misterną układankę i wszystko rozsypuje się jak domek z kart. Z Luminem w torze mamy jednak konstrukcję solidną niczym tytanowy egzoszkielet na bazie którego budowana jest iście mordercza tkanka potęgi, precyzji i muzykalności.

Lumin U1 ma zarówno jasno określone zadanie, jak i precyzyjnie wyselekcjonowaną grupę odbiorców. Jest niczym specjalistyczne narzędzie dedykowane  określonym użytkownikom mającym dokładnie sprecyzowane wymagania. Nie robi wszystkiego, bo robić nie musi, lecz to, co robi wykonuje w sposób wyjątkowy i perfekcyjny. Inaczej bowiem połączenia barwy, nasycenia, muzykalności i rozdzielczości określić nie sposób. Coś to podsumowanie Państwu przypomina? Ano właśnie – mi również. U1 jest plikowym odpowiednikiem niedawno przez nas recenzowanych słuchawek Audeze LCD-4 i przynajmniej dla mnie oznacza to ewidentną i oczywistą rekomendację.

Marcin Olszewski

Dystrybucja: Moje Audio
Cena: 29 990 PLN

Dane techniczne:
– Obsługa UPnP AV z odtwarzaniem gapless i playlist
– Obsługiwane formaty audio:
Formaty bezstratne:
DSD: DSF (DSD), DIFF (DSD), DoP (DSD)
PCM: FLAC, Apple Lossless (ALAC), WAV, AIFF
Stratnie skompresowane formaty audio: MP3, AAC
– Obsługiwane częstotliwości próbkowania i długości słów: PCM, 44.1khz-384kHz, 16-32bit, Stereo; DSD, 2.8-5.6MHz, 1bit, Stereo
Upsampling i downsampling: z i do DSD128 i 384kHz PCM
Wejścia cyfrowe: Pamięci USB x2, pamięć flash, dysk twardy USB (Single-partycji FAT32, NTFS i tylko ext2 / 3)
Wyjścia cyfrowe: 2x USB (DSD128, 5.6MHz, 1bit, Stereo PCM 44.1khz–384kHz, 16–32bit), Optical, Coaxial RCA, Coaxial BNC & AES/EBU (DSD (DoP, DSD over PCM) 2.8MHz, 1bit; PCM 44.1kHz–192kHz, 16–24bit)
Wymiary (S x G x W):
– Jednostka centralna: 350 x 345 x 60 mm
– Zasilacz: 100 x 315 x 55mm
Waga:
– Jednostka centralna: 8 kg
– Zasilacz: 2 kg

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Accuphase DP-410; Ayon CD-35; Marantz SA-10
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Yamaha WXC-50
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– DAC: Cayin iDAC-6
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp; Audia Flight FL Phono
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI5; Audio Analogue Maestro Anniversary
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform; Thixar Silence Plus
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Po testach pierwszego Lumina, oraz kolejnych odsłon intrygujących plikograjów, czyli D1 i M1 przyszła pora na  na dalszą eksplorację azjatyckiego portfolio, czyli … transport U1.

cdn…

Jakoś tak się dziwnie złożyło, że powoli dobiegający tydzień obfitował w niezwykle miłe sercu melomana i audiofila atrakcje. Środowym porankiem z wrodzonym wdziękiem zawładnęła Anna Maria Jopek  za to w czwartkowy wieczór miało miejsce równie elektryzujące wydarzenie. Otóż w gościnnych wnętrzach Studia U22 odbył się event (niewychodzące z mody słowo) podwójnej wagi, gdyż znaleźliśmy się w gronie nielicznych szczęśliwców mogących przedpremierowo zapoznać się z zawartością zapowiadanego na  … 17 marca 2017 r. najnowszego albumu legendarnej formacji Depeche Mode – „Spirit”. Żeby było ciekawiej w systemie dostarczonym przez oficjalnego dystrybutora marki, a właściwie marek o czym dosłownie za chwilę, warszawską firmę Horn zagrały oficjalnie debiutujące (do wczoraj obwiązywało embargo informacyjne) najnowsze kolumny Sonus faber Homage Tradition. Ze zrozumiałych względów wykorzystano tylko jedną z prezentowanych trzech par Sonusów – średnie, 3,5 drożne Serafino Tradition, które współpracowały z elektroniką Audio Researcha (odtwarzacz CD6, przetwornik cyfrowo analogowy DC 9 i wzmacniacz zintegrowany VSi75), oraz kruczoczarnym, udostępnionym przez wrocławskie Moje Audio streamerem / transportem sieciowym Lumin U1. Podobnie jak w środę krystalicznie czysty prąd zapewniał rodzimy kondycjoner Acoustic Dream  a całość ustawiono na stoliku i platformach Rogoz Audio.

O samej płycie, przynajmniej na razie napisać nie mogę ani słowa, ale nie zdradzając szczegółów pragnę jedynie zapewnić, że warto czekać do premiery.

Marcin Olszewski