Tag Archives: LUMIN U2 Mini

Po zamieszaniu jakie wywołała wizyta Super10-ki przyszła pora na jej mniejsze rodzeństwo. Jednak żeby było ciekawiej tym razem oprócz dopieszczenia switcha Silent Angel Bonn N8 pod nóż (dosłownie) trafił również jeden z naszych redakcyjnych … Lumïnów U2 Mini.

cdn. …

Opinion 1

Almost four years ago, in October 2018, we reviewed the Lumin U1 Mini. At the time its price was 9590 PLN. Interesting enough, you needed to pay the same amount for it even this year, what is a very good testament for the manufacturer, and for the local distributor, as lockdown-covid issues, logistic problems, chip shortages, etc., made us expect pricing “updates” each and every time we go something new for testing. I am mentioning this on purpose in the very beginning, as we all know, that the prices are increasing, not only in the audio market, but everywhere, so we need to forget about cheap prices. So when we heard some rumors about the Hong Kongese manufacturer updating its catalog and replacing the U1 with is newer version U2, we were wondering, how painful for the wallet this upgrade will be. Yet, when the first units of the U2 Mini arrived in our country, it turned out that we did not have to fear too much, as instead of the expected tooth extraction, Lumin keeps things low-key and asks for their newest quite modest and acceptable 10 990 PLN.

In terms of exterior looks, the U2 Mini got significantly nicer, and that not only in the anodized black version, which, at least for me it was always better looking, but also in the naturally silver (raw aluminum). This is the result of a change in the way the front is finished, which is now velvety satin, like the P1, instead of brushed. This not only improved esthetics but also made cleaning easier (it does not collect fingerprints that much). However the general shape and size remained unchanged. The fascia is made from a thick slab of aluminum and has a small, three row blue-black display in the middle (with three levels of brightness and possibility to turn it off completely), just above the discreetly printed company logo. The chassis is made from a solid, bent aluminum sheet, which is put on the base of the device like a glove. On the back, under the characteristic “roof” things look very similar to the previous model, however a keen eye can see something different. However before we talk about that, let us go over the items that remained the same, the signal interfaces. So looking from the left we have the outputs – AES/EBU, coaxial BNC and RCA, optical, then two USB (which can be used to connect hard drives to it) and an Ethernet port. The item that is different, is maybe not a novelty, but a modification that improves ergonomics a lot, namely the power socket is turned 180 degrees. What makes it easier? Quite a lot. It turns out, that while the U1 Mini did not follow the path chosen by the Scottish Linn, and allowed to use other plugs than only the flat ones, so you could fit the Furutech FI-28R in there, but the 48 or 50 turned out to be too big. And now, with the introduced change, we have the fuse chamber increasing the spacing between the roof and the socket itself, so we can place there even bigger plugs, without needing to worry about scratching them. A small, but very useful change.
Another small thing is something, you cannot see at first glance, the material that covers the aluminum, anti-vibration feet. In the U1 it was corrugated rubber, now the manufacturer decided to use a kind of soft felt or cloth, what prevents any kind of eventual scratches or micro-damage of the surface you placing the unit on, but on the other hand, we are losing the self-braking abilities. So in places where the U1 stood as if it was glued to the surface, the U2 starts slipping like Katarina Witt in Calgary. Of course I am allowing myself a delicate hyperbole, but for example the Furutech FP-3TS762 did not impress the U1 at all, while turning the U2 by about 90 degrees. A quick inquiry showed also, that the fact, the U2 is about half a kilogram lighter than its predecessor, might have an influence on that too. Fortunately, I am placing a steel doorstop Livarno, weighing 1270g on top of the transport (a budget substitute for the Thixar Eliminator), so for me this is a non-issue, however I need to mention it for everybody, who is not using such a ballast.

Inside you can notice not only the change of the color of the PCB from deep blue to black, but also a completely new layout. In the previous model, the section with the processor was placed on the main PCB, it was just covered with a big aluminum radiator. In the current model the processor itself was upgraded to a more powerful version and placed on a separate PCB, placed above the main board and covered with a heat sink appropriate for the size of the cooled chip. Changes were also done to the main clock section – now it uses four separate master-clocks. So while the U1 Mini was not capable to resample beyond DSD128, the U2 is able to natively play DSD512, provided it is paired with a DAC capable of handling such frequencies and we are able to find such files for playing. The transport is also fully compatible with MQA. The big chip visible on the mainboard is the FPGA Altera Cyclone IV was not changed from the previous version, however its code was updated to match the new architecture and capabilities of the new platform. Now to explain the issue of lower weight. According to manufacturer, the enclosure was re-designed and the feet, I mentioned earlier, were sourced from a different provider.

Now we have discussed the exterior and the interior of the tested device, we can turn our attention to the sound of our hero. This is important, as looking at the small external changes, and the more in-depth ones to the insides, we can think about two possibilities – either the manufacturer provided the old sound in a new enclosure, or a completely new version of that, what he made his customers acquainted to. The Lumin integrated streamers have a name for being above average musical and dense, while the transports, which have no analog section, the U1 and U1 Mini, sounded and still sound much more resolved and transparent, allowing the DACs connected to them to shape the final sound. So moving from the U1 Mini I used for the last few years, I was very curious what the Hong Kong team will offer this time and … spoiling the surprise a little bit, and destroying the suspense buildup like in Hitchcock movies, I will claim that the U2 Mini is a completely new approach and a completely new generation of digital transports in the Lumin catalog. On one hand we have a completely obvious, strictly native musicality, while on the other, resolution and air on the stage representing a shockingly higher level. The scale of the progress can be shown best, that when the first notes of the “Tomba Sonora” by Stemmeklang and Kristin Bolstad played, I was almost certain I forgot to unplug the dCS Apex from system after testing, as I did not expect the amount of information and extension of the stage depth by the U2. Being blunt, this is not the price level to expect such things from, rather that of the twice as expensive Auralic Aries G2.1. The reverberation aura and the decay of the individual sounds turned out to be a class on its own, and the progress was similar to the change from my Acrolink 7N-A2070 Leggenda, which are absolutely not bad at all, to the ultra high-end Hemingway Z-core Σ.
I made equally euphoric notes during listening to the very disturbing soundtrack “She Will” by Clint Mansell, where the wall behind the loudspeakers disintegrated and time, which was running in a neck-breaking tempo till that moment, just lost any meaning. Interestingly the progress pertained also to the definition of the virtual sources, which became not just more contoured and delineated with a thicker line, but more real and palpable. Maybe this is a small difference on paper, but when listening, this turns out to be fundamental and defines the perception. Because suddenly we stop thinking, if what we hear is closer of further from our expectation of how it should sound, as that what reaches our ears is fully in-line with the master known from the real world.
Changing the repertoire to the progressive-stoner “Moonsoon” of the Polish band Galileous and then for the even bigger sounding album “Przeklęty” from Radogost, it became clear, that such complications are just the daily bread for our tested transport, which was able to reproduce the hits of the double kickdrum, destructive blasts and the primate aggression of the guitar riffs. And this without even a trace of softening by lowering the tonal balance and withdrawing the treble, as well as without any sharpening by thinning the sound and upping analytics. This makes us get exactly what was written in the source material – without any interpretation and variations, or any dominating “brand” signature. If someone is counting on sorcery and magic, especially with less good made recordings, then I am sorry, this is the wrong address. I would even say more – the U1 was a little more humanitarian in that aspect, as due to the lesser resolution, it did turn a blind eye to some technical shortcomings, which the U2 does not hide at all. But please understand me well here, the U2 Mini does not brand or dazzle with those recording errors, or the shortcomings in the performers abilities for that matter, but we hear them better and clearer with the U2 and we come to the conclusion ourselves, that some of the recording staff did not care about what they did. And that is it.
But if we would like to spare ourselves from some nasty surprises, then we can always stay in the area of jazz and classical music, because “We Get Requests” by Oscar Peterson Trio, where the “Maharaja of the piano” is accompanied by Ray Brown on the bass and Ed Thigpen on the drums as well as “Holst: The Planets – World Premiere Recording of Asteroids” performed by the Berliner Philharmoniker under Sir Simon Rattle do not carry any of such anomalies. However the ability of the tested transport to reproduce the very dramatic differences of volume between the quietest and loudest parts on the Holst album and micro dynamics on the Peterson disc is absolutely overwhelming. Although the scale of those things is visibly lower than moving from the Mephisto to the Apex in Jacek’s system, but the game is exactly about such nuances. Please turn your attention to the length and wealth of reverberation of Thigpens cymbals – they are not “dull” or single dimensioned – with the Lumin you could perfectly hear their complexity and natura, slow decay, if they are not mechanically silenced when a certain phrase calls for that.

But enough of the praises and admirations. So instead of another portion of back-pats there is now time for a more or less weighted summary, although a very subjective one, as usual. So while the changes to the previous version are minor on the exterior, making it look better and improving ergonomics, with maybe one small caveat – the feet, then in terms of sound we have progress by not one, but at least two steps. I am not claiming that the Lumin U2 Mini is the best digital transport humanity has seen and heard, but I can easily claim, that up to the price point of about 11 thousand PLN, or even twice as much, he can easily compete with the products of the competitors.
And when we are talking about me, although I am fighting hard to stop any modifications to my private system, this time I was absolutely destined to lose and unconditionally surrender. In short – the test unit supplied by the Wroclaw based Audio Atelier moves on, but I placed an order for a private one, while at the same time I am searching where I put the boxes for the U1, which was defending itself fiercely to date. It must be clearly said, that the U2 Mini is much better than its predecessor, and the U1 was good to start with, and the price difference is negligible. So if you can have a better source for practically the same price as the previous model, then it would be a shame not to profit from this bargain.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

You might be surprised, but I think, that the passing time is, in a way, salvation for us audiophiles. I mean of course the well known rule, that if you stay put, in fact you are moving backwards, as the progress of technology comes ahead of you. This is the karma of being on the market for a long time for each and every kind of enterprise, so it should not be surprising, that even the most worked out products receive their successors. And it does not matter if we are talking about cars, military products, or things that most interest us – audio. Everybody does not want to put on a side track, so they are constantly working to improve their portfolio. And an example of that approach we can see today. This is the successor of the obviously cult streamer Lumin U1 Mini, which was recently introduced to market and supplied to us by the Wroclaw based distributor Audio Atelier, the Lumin U2 Mini. So are you surprised, that something perceived as brilliant is going to be replaced? Unfortunately, like I mentioned before, this is how things are. A standard, which we will review today to check, if it really means progress, or only a side branch.

The tested Lumin streamer does not differ from its predecessor (visible on the first six photos in gallery) it terms of size, and is a small device with the front made from a thick slab of aluminum. In that fascia we can only find a medium sized, multifunctional display, but readable enough, so it really informs the user about the current status of the player, the current signal and the piece played. No superfluous buttons or knobs, just one recessed window. Regarding the back panel you have the 180 degree inverted power socket, integrated with the power switch and fuse, which allows usage of big plugs, and a series of terminals mirroring the previous model: LAN, 2xUSB, Opical, Coax, AES/EBU and grounding. So what else, besides the inverted power socket, separates the two devices? Well mostly the insides, so you will not notice unless you remove the chassis, and usage of anodized aluminum instead of the brushed version previously. And what about the supported file formats? I can assure you, those are all included, but if you want more detail, what can be fed to the Lumin U2 Mini, please have a look at the table below the test.

So as we arrived at the main aspect of our encounter, there is probably a large group of Lumin U1 Mini users, who wonder, what could be improved in it? The first version was very well balanced in terms of timbre, had very good control over the lowest registers and everything was supported by very neat, as it did not pierce the ears, well reverberating treble. You could say this was something for most music lovers, where you did not need to worry about any kind of configuration issue. And if so, what was the sense in introducing the U2 Mini? Yes, people like new things, but was the effort put into that by the engineers not just a step to the side? And do you know what? It was not! It was worth it, completely!
With the U2 the music gained in absolutely all aspects, in the whole sound spectrum, from the bass through the midrange up to the treble. And the key words are – energy of the sound and better resolution. This translated into the improvement of pacing and, in the good meaning of the word, the expected aggression of the events on stage. It served me things, artefacts that were included in the recorded material, but somehow hidden in the background to date. I have always heard them, but I treated them as something secondary, only signaled in the distance, while in jazz contemplative music from the RGG brand “Mysterious Monuments on the Moon” it turned out, that without them, that project was crippled. True, until we hear a certain material in full bloom, we do not approach it so brutally, but after getting acquainted with the full spectrum of knowledge about it, we understand, how much we were losing. So what exactly was happening in this case? Well, the new version of Lumin showed the work of every musician much more precisely. Starting with the drummer – the delicate touches of the drums were shown much more pleasantly, as were the stronger hits, interrupted by the endlessly reverberating cymbals, through the pianist – the strings hit with the hammers, the fluent sound of the longer passings had a larger wealth of information, the aggressiveness of the surprising chords was greater, to the contrabass player, each and every one of them played the same thing as before, but differently. But this “differently” was not only desired, but for me much closer to the truth about music, as it was much more palpable for me.
This situation translated into other, also heavier, musical genres. Was it the live recording Metallica “S&M” or electronics from Yello “Toy”, the most important aspects of the new “U” device, increased resolution and added energy, were translated into better showing of the smallest musical nuances. But what is most important, the I never observed the sound approaching the border of good taste uncontrollably. The people from Lumin, and only they know how, were able to ramp up the phenomenality of the presentation in such a way, that when the most spectacular sonic peaks are plucked from the background, they were not placed in front of anything else, but only their being was stronger accented. This is important, as for example on the mentioned “Toy” lack of control of the ease of placing the stronger notes in the ether would result in the enamel on your teeth cracking and crumbling. But this is only one side of the coin. I am hinting at rock with the help of a symphonic orchestra. In this case, the overall vitality and timing allowed us to brilliantly catch the work of a group of bassists or violinists from a stadium filled with concert levels of decibels. In a lesser presentations such sections are only blurred blobs, while now they are still grouped, but individual instruments. And the U2 was able to show it cleared than its predecessor. This does not seem much, but I assure you, we get a completely changed, and at that much better, point of view on the listened material.

Finishing the review, I need to share with you my opinion, if the new incarnation of the Lumin Mini – called now U2 – is worth you moving to it. From our experience we know, that a novelty does not necessarily mean evident progress, sometimes it is just a shift of priorities, and this not something you would opt for with a sound source. But in this case things are absolutely clear, the improvement of quality of the reproduced sound is significant. And wide – let me remind you of the most important aspects: better resolution and pacing, so when you are looking for nice timbre, good control of the bottom range and vivid reproduction of the treble, then the tested Lumin U2 Mini has a big chance of reigning the hearts of most music lovers, and also many of the discerning audiophiles. What can I use to support my opinion? I will not start repeating all the assets again, just please look back at the description above, it makes clear, that we deal here with a device that you might even buy without listening, or at least, get acquainted with personally. You will not regret it, as it is absolutely worth it.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio APEX Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Polish distributor: Audio Atelier
Manufacturer: Pixel Magic Systems Ltd.
Price: 10 990 PLN

Specification
Network playback: Up to DSD512; Up to 768kHz, 16–32-bit, Stereo MQA Decoding
Upsampling rates & bit depths: DSD256 upsampling option for all files; PCM 384kHz upsampling option for all files
Input: Ethernet RJ45 network 1000Base-T; Shared USB ports can also be used for storage, flash drive, USB hard disk
Digital Output Stage:
2 x USB: Native DSD512; PCM 44.1–768kHz/16–32-bit
Optical, Coax RCA, Coax BNC, AES/EBU: DSD64 (DoP64, DSD over PCM); PCM 44.1kHz–192kHz/16–24-bit
Streaming Protocols: UPnP AV, Roon Ready, TIDAL Connect, Spotify Connect, Flac lossless Radio stations, Apple AirPlay, Gapless Playback, On-Device Playlist
Supported Audio File Formats:
– Lossless: DSF (DSD), DIFF (DSD), DoP (DSD); PCM : FLAC, Apple Lossless (ALAC), WAV, AIFF;
– Lossy: MP3, MQA
Size (W x D x H): 300 x 244 x 60 mm
Weight: 2,5 kg

Opinia 1

Kiedy blisko cztery lata temu, czyli w październiku 2018 r. recenzowaliśmy Lumina U1 Mini jego cena wynosiła 9 590 PLN. Co ciekawe dokładnie tyle samo trzeba było za niego zapłacić jeszcze w tym roku a to już bardzo dobrze świadczy nie tylko o samym producencie, co i lokalnej dystrybucji, gdyż lockdownowo-covidowe zawirowania, problemy natury logistycznej, dramatyczne braki podzespołów, etc. przyzwyczaiły nas do tego, że wraz z każdą kolejną dostawą interesujących nas urządzeń pojawiały się „aktualizacje” cenników. Wspominam o tym już na wstępie nie bez przyczyny, gdyż wszyscy doskonale widzimy co dzieje się na rynku, z resztą nie tylko audio, a istna galopada cen jasno daje do zrozumienia, że tanio, to już niestety było. Dlatego też, gdy wiosną zaczęły docierać do nas informacje o odświeżeniu hongkońskiego portfolio i zastąpieniu małej U1-ki jej uwspółcześnioną inkarnacją – U2 niejako z automatu zaczęliśmy zachodzić w głowę jak bardzo ewentualny upgrade – przesiadka na transport nowej generacji akolitów marki zaboli. Tymczasem, gdy tylko pierwsze egzemplarze U2 Mini dotarły nad Wisłę okazało się, że strach ma wielkie oczy i zamiast spodziewanego leczenia kanałowego Lumin serwuje nam co najwyżej usunięcie płytki nazębnej winszując sobie za swój najnowszy transport wielce akceptowalne … 10 990 PLN.

Pod względem aparycji U2 Mini zauważalnie „wyładniał” i to nie tylko w czarnej anodzie, która, przynajmniej na moje astygmatyczne oko, zawsze prezentowała się lepiej, lecz również naturalnej – srebrnej (surowego aluminium). Jest to zasługa zmiany sposobu wykończenia frontu, który zamiast szczotkowania uzyskał, wzorem P1-ki jedwabistą satynowość, co nie tylko poprawiło jego estetykę, co ułatwiło jego czyszczenie (już tak nie zbiera materiału daktyloskopowego). Jednak sam projekt plastyczny oraz gabaryty pozostały bez zmian. Ścianę przednią z grubego płata aluminium zdobi jedynie centralnie umieszczony niewielki trzywierszowy czarno-niebeski wyświetlacz (o trzech poziomach jaskrawości i możliwości całkowitego wygaszenia), pod którym nadrukowano dyskretny firmowy logotyp. Korpus wykonano z solidnego giętego profilu aluminiowego, który niczym rękaw nasuwa się na podstawę urządzenia. Z kolei na schowanych pod charakterystycznym, znanym z poprzednika „daszkiem” plecach niby wszystko jest po staremu, choć czujne oko powinno zauważyć pewien drobiazg. Zanim jednak do niego dojdziemy wylistujmy, to co stanowi swoisty constans, czyli dostępne interfejsy sygnałowe. Patrząc od lewej szczęśliwi nabywcy otrzymują wyjścia AES/EBU, koaksjalne BNC i RCA, optyczne, dwa USB (pod które z powodzeniem można podpiąć pamięci masowe) i port Ethernet. Natomiast nie tyle novum, co znacznie poprawiającą ergonomię modyfikacją jest obrócenie gniazda zasilającego o 180°. Co to ułatwia? Całkiem sporo. Okazuje się bowiem, że choć przy recenzowaniu U1 Mini szczerze cieszyłem się, że jego konstruktorzy nie poszli obraną wtenczas przez Szkotów z Linna drogą praktycznie uniemożliwiającą aplikację innych, aniżeli płaskich wtyków zasilających, dzięki czemu pod tylny wykusz konfekcja w stylu Furutechów FI-28R jeszcze się mieściła, to z biegiem lat okazało się, że już 48-ek, bądź 50-ek raczej tam nie wsmykniemy. A dzięki wspomnianej, zwiększającej prześwit między gniazdem a krawędzią górną nawisu o komorę bezpiecznika, rotacji a i owszem, w dodatku bez obaw o porysowanie audiofilskiej biżuterii. Niby drobiazg a cieszy.
Kolejnym drobiazgiem, jest coś, czego na pierwszy rzut oka nie widać, czyli materiał, jakim podklejono antywibracyjne aluminiowe nóżki. O ile bowiem w U1 była to karbowana guma, to tym razem producent zdecydował się na rodzaj miękkiego filcu/sukna, co z jednej strony znacznie skuteczniej zapobiega ewentualnym uszkodzeniom (o skali niewielkich śladów i mikro-rysek) powierzchni, na jakich stawiamy transport, lecz z drugiej utraciliśmy ich właściwości samohamowne. Czyli tam, gdzie U1 stał jak przyklejony, tam – w identycznych warunkach U2 zaczyna „ślizgać” się jak Katarina Witt w Calgary. Oczywiście pozwalam sobie w tym momencie na delikatną hiperbolę, lecz przykładowo Furutech FP-3TS762 na U1-ce nie robił najmniejszego wrażenia a U2-kę na dzień dobry obrócił o niemalże 90°. Szybkie śledztwo wykazało również, że pewne znaczenie może mieć fakt, iż nowa inkarnacja jest o 0,5 kg lżejsza od swojego protoplasty, co summa summarum może ową chęć do pląsów intensyfikować. Całe szczęście na co dzień transport stoi u mnie dociążony 1270 g stalowym odbojnikiem do drzwi Livarno (budżetowy substytut Eliminatora Thixara), więc ww. zjawisko śmiało mogę uznać za niebyłe, choć warte wspomnienia, dla wszystkich tych, którzy takowego balastu nie stosują.

W trzewiach uwagę zwraca nie tylko zmiana kolorystyki laminatu z głębokiego błękitu na czerń, co kompletnie nowa topologia. Przede wszystkim o ile wcześniej sekcja ze stanowiącym serce urządzenia procesorem była na płycie głównej jedynie osłoniona przed wzrokiem ciekawskich przewymiarowanym aluminiowym radiatorem, to w obecnej inkarnacji została ona nie tylko zaktualizowana – zaimplementowano mocniejszy procesor, co relegowana na własną płytkę drukowaną, którą z kolei umieszczono nad płytą główną a sam radiator został dopasowany do gabarytów chłodzonej kości. Zmiany dotknęły również sekcję głównego zegara – teraz pracują w nim cztery osobne master-clocki. W rezultacie o ile U1 Mini swoją pracę w zakresie resamplingu kończył na DSD128, to już U2 zdolny jest upsamplować dowolny sygnał cyfrowy do DSD256. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie natywnego odtwarzania DSD512 o ile tylko spięty z transportem Lumina DAC z takimi częstotliwościami sygnału sobie poradzi a nam takie pliki uda się zdobyć. Nie zabrakło również pełnej zgodności z MQA. Widoczna na płycie głównej kolejna duża kość, czyli układ FPGA Altera Cyclone IV co prawda nie został fizycznie zmieniony, lecz zapisany w nim kod uległ pełnemu dostosowaniu do nowej architektury i możliwości nowej platformy.
Do wyjaśnienia pozostała kwestia delikatnej redukcji wagi, za którą, zgodnie z zapewnieniami producenta stoi przeprojektowanie samej obudowy, oraz nóżek, o których już zdążyłem wspomnieć, a które w U2-ce pochodzą od nowego poddostawcy.

Skoro kwestie walorów estetycznych i zagadnienia budowy wewnętrznej mamy z grubsza omówione najwyższa pora na wzięcie pod lupę brzmienia naszego bohatera. Jest to o tyle istotne, że ograniczając się do stricte kosmetycznych różnic w wyglądzie i zdecydowanie poważniejszego przeprojektowania trzewi, snując przypuszczenia co do ewentualnych zmian brzmienia można byłoby asekuracyjnie stwierdzić, że na dwoje babka wróżyła. Czyli albo producent zdecydował się zaoferować stare brzmienie w nowym wdzianku, bądź zupełnie nową odsłonę tego, do czego zdążył przez ostatnie lata przyzwyczaić swoich odbiorców, gdyż o ile do zintegrowanych streamerów Lumina przylgnęła łatka ponadprzeciętnie muzykalnych i zarazem gęstych źródeł, to już ich pozbawione sekcji analogowej transporty, czyli U1 i U1 Mini grały i co warte podkreślenia nadal grają zdecydowanie bardziej rozdzielczo i transparentnie, ewentualne modelowanie dźwięku pozostawiając przetwornikom. Przesiadając się zatem z używanego przez ostatnie lata U1 Mini byłem szalenie ciekaw, cóż tym razem zaoferuje ekipa z Hong Kongu i … I psując nieco niespodziankę oraz niwecząc spodziewane budowanie napięcia niczym w thrillerach Hickocka śmiem twierdzić, że U2 Mini to zupełnie nowe rozdanie i nowa generacja cyfrowych transportów w ofercie Lumina. Z jednej strony mamy bowiem dość oczywistą, stricte natywną, posługując się nieco lapidarnym określeniem, muzykalność a z drugiej aspekt rozdzielczości i napowietrzenia sceny reprezentuje porażająco wyższy pułap. O skali progresu w stosunku do protoplasty niech najlepiej świadczy fakt, iż gdy z głośników popłynęły pierwsze dźwięki „Tomba sonora” Stemmeklang i Kristin Bolstad byłem w stanie przysiąc, że zapomniałem po testach wypiąć z toru APEX-a … dCSa, gdyż takiego przyrostu wolumenu informacji i rozbudowy głębi sceny po U2-ce po prostu się nie spodziewałem. Mówiąc bez ogródek, to nie jest ten pułap cenowy i podobnych wrażeń można by oczekiwać po przynajmniej dwukrotnie droższym Auralicu Aries G2.1. Aura pogłosowa i samo wygasanie poszczególnych dźwięków okazały się klasą samą w sobie a progres dorównywał przesiadce z moich, bądź co bądź świetnych, dyżurnych Acrolinków 7N-A2070 Leggenda na ostatnio recenzowane stricte ultra high-endowe Hemingway Z-core Σ.
Równie euforyczne notatki poczyniłem w trakcie odsłuchu mocno niepokojącego soundtracku „She Will” autorstwa Clinta Mansella gdzie ściana za kolumnami uległa absolutnej dematerializacji a pędzący dotąd w szaleńczym tempie czas przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Co ciekawe progres dotyczył również definicji źródeł pozornych, które z U2-ki stały się nie tyle bardziej wykonturowane i kreślone wyraźniejsza kreską, co po prostu bardziej realne i namacalne. Może i na papierze to niewielka różnica, jednak na tzw. ucho okazuje się tą z gatunku fundamentalnych i definiujących odbiór. Nagle bowiem przestajemy zastanawiać się, czy to, co słyszymy jest dalsze, bądź bliższe naszym wyobrażeniom jak powinno brzmieć, gdyż właśnie to, co do naszych uszu dociera jest w pełni zgodne ze znanym z realnego świata wzorcem.
Zmiana repertuaru na progresywno – stonerowy „Moonsoon” rodzimej (wodzisławskiej) formacji Gallileous a następnie sięgający jeszcze potężniejszych brzmień album „Przeklęty” Radogosta jasnym stało się, że tego typu komplikacje są niczym innym jak wodą na młyn tytułowego transportu, który bez najmniejszej zadyszki był w stanie oddać zarówno uderzenia podwójnej stopy, niszczycielskie blasty, jak i pierwotnie dziką agresję gitarowych riffów. I to bez krztyny tak złagodzenia na drodze obniżenia równowagi tonalnej i wycofania góry, jak i prób wyostrzenia poprzez odchudzenie przekazu i podbicie analityczności. Dostajemy dzięki temu dokładnie to, co zostało zapisane w materiale źródłowym – bez interpretacji i autorskich wariacji, czy też dominującej „firmowej” sygnatury. Jeśli ktoś liczy na jakiekolwiek czary i tzw. „magię”, szczególnie z kiepsko zrealizowanych nagrań, to bardzo mi przykro, ale na pewno nie pod tym adresem. Powiem nawet więcej – już U1-ka była pod tym względem bardziej nie tyle litościwa, co humanitarna, gdyż z racji niższej rozdzielczości przymykała oko na pewne mankamenty natury technicznej, których na U2-ce ukryć już nie sposób. Proszę mnie tylko dobrze zrozumieć U2 Mini nie piętnuje i nie epatuje czy to błędami realizacyjnymi, czy też mankamentami warsztatowymi samych wykonawców, lecz słysząc je lepiej i wyraźniej z U2-ki sami dochodzimy do wniosku, że na niektórych krążkach komuś rzeczywiście nie chciało się przyłożyć i przyszedł do pracy a nie pracować. Tylko tyle i aż tyle.
Jeśli jednak chcielibyśmy oszczędzić sobie przykrych niespodzianek, to zawsze możemy pozostać w kręgu jazzu i klasyki, gdyż zarówno „We Get Requests” Oscar Peterson Trio, gdzie „Maharadży fortepianu” towarzyszą Ray Brown na kontrabasie i Ed Thigpen na perkusji, jak i „Holst: The Planets – World Premiere Recording of Asteroids” w wykonaniu Berliner Philharmoniker pod batutą Sir Simona Rattle nijakich anomalii same w sobie nie kryją. Za to wręcz obezwładniająca na powyższych albumach jest zdolność tytułowego transportu do oddania nie tylko iście dramatycznych różnic w głośności pomiędzy najcichszymi, jak i najgłośniejszymi fragmentami (Holst), jak i mikrodynamiki (Peterson). Co prawda skala owych zjawisk jest zauważalnie mniejsza aniżeli po przesiadce z Mephisto na Apexa w systemie Jacka, niemniej jednak to właśnie o takie, pozorne niuanse w tej zabawie chodzi. Proszę tylko zwrócić uwagę na długość i bogactwo wybrzmień blach Thigpena – one nie są „głuche” i jednowymiarowe – na Luminie doskonale słychać ich złożoność i naturalne, powolne wygasanie, o ile tylko nie zostaną w ramach określonej frazy mechanicznie „zgaszone”.

Dość jednak tych ochów i achów. W związku z tym, zamiast kolejnej porcji superlatyw najwyższa pora na jakieś mniej więcej wyważone, acz wybitnie, jak to u nas bywa, subiektywne podsumowanie. Otóż, o ile pod względem aparycji zmiany w porównaniu do protoplasty są niewielkie, lecz nie dość, że miłe oku, to poprawiające, z małym wyjątkiem (vide podklejenie nóżek), ergonomię, to już pod względem brzmieniowym mamy do czynienia z progresem nie o jeden, lecz co najmniej dwa stopnie. Nie twierdzę jednak, że Lumin U2 Mini jest najlepszym cyfrowym transportem, jaki ludzkość widziała i słyszała, lecz śmiało mogę założyć, że nie tylko do oczekiwanych za niego przy kasie ok. 11 kPLN lecz i lekko licząc do przynajmniej dwukrotności wspomnianej kwoty śmiało może startować w szranki z wystawianymi przez konkurencję urządzeniami.
A jeśli chodzi o mnie, to choć od dłuższego czasu rękami i nogami bronię się przed modyfikacjami prywatnego systemu, to w tym wypadku skazany byłem na sromotną porażkę i bezwarunkową kapitulację. Krótko mówiąc dostarczony przez wrocławskie Audio Atelier testowy egzemplarz idzie dalej w świat, a w tzw. międzyczasie zdążyłem złożyć zamówienie na swoją prywatną sztukę, równolegle szukając w odmętach domowych szaf kartonu po do tej pory dzielnie się broniącej U1-ce. Trzeba bowiem wyraźnie zaznaczyć, iż U2 Mini jest znacznie lepszy od swojego protoplasty, nic przy tym U1-ce nie ujmując, a jednocześnie pomijalnie droższy. Skoro więc można mieć wyższej klasy źródło za praktycznie taką samą kwotę, co generację starszy model, to trudno z takiej okazji nie skorzystać.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Być może się zdziwicie, ale jestem zdania, że nieubłaganie mijający czas w pewien sposób jest dla nas – melomanów swoistym zbawieniem. Chodzi oczywiście o korzyść ze znanej wszystkim zasady, że jeśli ktoś stoi w miejscu, z uwagi na szybki postęp technologii tak naprawdę się cofa. To jest karma długotrwałego bytu na rynku dosłownie każdego rodzaju działalności gospodarczej, dlatego też nie dziwi fakt, że co jakiś czas nawet najbardziej dopracowane konstrukcje mają swoich następców. I nie ma znaczenia, czy rozprawiamy o branży samochodowej, militarnej, czy interesującej nas audio, bowiem wszyscy jak jeden mąż nie chcąc wypaść z rynku konsekwentnie udoskonalają swoje portfolio. I z takim przykładem zmierzymy się dzisiaj. A będzie to następca niewątpliwie kultowego streamera Lumin U1 Mini, którego stosunkowo niedawno zastąpił dostarczony do naszej redakcji przez wrocławskiego dystrybutora Audio Atelier model Lumin Mini tym razem oznaczony sygnaturą U2. Zaskoczeni, że coś przez wielu użytkowników uważanego za znakomite odchodzi w niepamięć? Niestety jak wspomniałem, to standard. Standard na zapoznanie się z oceną zaistnienia którego, czy okazał się progresem, czy jedynie skokiem w bok, zapraszam do kilku poniższych akapitów.

Tytułowy streamer spod znaku Lumina swoimi gabarytami nie odbiega od aparycji swojego protoplasty i tak jak widoczny na pierwszych sześciu zdjęciach U1 jest niewielkim urządzeniem z wykonanym z grubego płata aluminium frontem. Frontem, w centrum którego znajdziemy jedynie prostokątny, teoretycznie średniej wielkości, jednak na tyle czytelny, że znakomicie informujący użytkownika o stanie urządzenia, wykorzystywanym sygnale i słuchanym materiale muzycznym, mieniący się błękitem prezentowanych informacji, wielofunkcyjny wyświetlacz. Żadnych zbędnych przycisków, czy pokręteł, tylko lekko zagłębione, będące centrum informacji okienko. Jeśli chodzi o kwestię wyposażenia tylnego panelu, ten w odróżnieniu od poprzednika otrzymał pozwalające zastosować często sporą rozmiarowo wtyczkę, odwrócone o 180 stopni, zintegrowane z głównym włącznikiem i bezpiecznikiem gniazdo zasilania oraz będącą potwierdzeniem dobrego wyboru, identyczną serię terminali typu: LAN, 2 x USB, Ground, Optical, COAX w standardach RCA i wieńczące całość oferty przyłączy gniazdo AES/EBU. Co zatem oprócz inaczej usadowionego gniazda IEC różni obydwie konstrukcje? Naturalnie w pierwszej kolejności niestety niewidoczne gołym okiem bez rozkręcania, nieco przeprojektowane trzewia oraz w odróżnieniu do szczotkowanego aluminium poprzednika obecne wykończenie obudowy procesem anodowania. A co z obsługiwanymi formatami? Zapewniam, tak jak w protoplaście wszystko jest w jak najlepszym porządku, jednak chcąc uniknąć zbędnego rozwadniania tekstu, po dokładną wiedzę z czym Lumina U2 Mini „się je”, zapraszam do zwyczajowej tabeli pod obydwoma testowymi opiniami.

Gdy doszliśmy do clou spotkania i przyszedł czas wyłożenia kart na stół, z pewnością spora grupa posiadaczy Lumina U1 Mini zachodzi w głowę, co można w nim poprawić. Przecież znakomicie radząca sobie na rynku jedynka była dobrze usadowiona w barwie, przy tym nieźle panowała nad kontrolą najniższych rejestrów, a wszystko okraszała przyjemnie wypadającymi, bo niekłującymi w uszy, ale dobrze wybrzmiewającymi wysokimi tonami. Wypisz wymaluj coś dla znaczącej większości populacji melomanów bez jakiegokolwiek strachu o potencjalną konfiguracyjną wpadkę. A jeśli tak, to jaki był sens zmiany warty na wersję U2 Mini? Owszem, ludzie lubią nowalijki, tylko czy włożony wysiłek inżynierów w najlepszym wypadku nie skończył się przysłowiowym skokiem w bok? I wiecie co? Sens był. I to jaki!
W wydaniu U-dwójki muzyka zyskała dosłownie w każdym aspekcie. Co więcej. W całym pasmie od dolnego zakresu, przez środek, po wysokie tony. A słowem, a raczej słowami – kluczami są większa energia przekazu i lepsza rozdzielczość. To zaś przełożyło się na poprawę rytmiki i w dobrym tego słowa znaczeniu oczekiwanej agresji wydarzeń scenicznych, serwując mi rzeczy, a raczej zapisane w materiale dźwiękowe artefakty, które dotychczas były jakby w tle. Zawsze je słyszałem, jednak traktowałem jako coś drugorzędnego, bo ledwie zasygnalizowanego w oddali, gdy tymczasem w jazzowej muzyce kontemplacyjnej spod znaku RGG „Mysterious Monuments On The Moon” okazywało się, że bez nich ich projekt jakby był okaleczony. Co prawda dopóki nie usłyszymy danego materiału w pełnej krasie aż tak brutalnie do tego nie podchodzimy, jednak po zapoznaniu się z pełnym spektrum wiedzy na jego temat, orientujemy się, ile dotychczas traciliśmy. Co w tym przypadku? Otóż nowa wersja Lumina znacznie dokładniej pokazywała pracę każdego muzyka. Począwszy od perkusisty – przyjemniej w odbiorze rozdrobnione sonicznie lekkie muśnięcia i mocne uderzenia bębnów przeplatane bezkreśnie wybrzmiewającymi przeszkadzajkami, przez pianistę – okraszone większym pakietem informacji na przemian szarpanie strun i płynna gra dłuższych pasaży tudzież większa zadziorność zaskakujących akordów, po preparującego grę na „przerośniętych skrzypcach” kontrabasistę, każdy z nich grał niby to samo, ale jakby inaczej. Jednakże to inaczej było nie tylko pożądane, ale dla mnie znacznie bliższe prawdzie o muzyce, bo wyczuwalnie bardziej namacalne.
Owa sytuacja w identyczny sposób przekładała się na cięższe gatunki muzyczne. Czy to koncertowa Metallica „S&M”, czy elektronika formacji Yello „Toy”, najważniejsze działania nowej odsłony streamera z serii „U” w postaci rozdzielczości i dodatkowej energii były przekuwane w lepsze pokazanie najdrobniejszych niuansów muzycznych. Jednak co bardzo istotne, nigdy nie zaobserwowałem niekontrolowanego zbliżania się dźwięku do przekroczenia progu dobrego smaku. Panowie z Lumina w sobie tylko znany sposób tak umiejętnie podkręcili zjawiskowość prezentacji, że wyłuskując z tła nawet najbardziej spektakularne piki soniczne, nie dając im wyjść przed szereg jedynie mocniej zaznaczali ich byt. To bardzo ważne, gdyż dla przykładu w przywołanym materiale „Toy” brak kontroli nad swobodą zawieszania w eterze mocnych nut skończyłoby się przysłowiowym pękaniem szkliwa na zębach. To oczywiście jedna strona medalu. Naturalnie piję do materiału rockowego wspieranego sekcją symfoniczną. W tym przypadku ogólna witalność i pakiet timingu znakomicie pomagały wychwycić z nie oszukujmy się, naładowanej dawką koncertowych decybeli wirtualnej stadionowej sceny, pracę przykładowego kilkuosobowego składu kontrabasów, czy skrzypiec. W słabej wersji odtworzenia przywołane sekcje są jedynie większą lub mniejszą plamą, gdy tymczasem oczywiście są zebrane w grupę, ale jednak pojedyncze źródła, co U-dwójka w stosunku do poprzednika znacznie lepiej unaoczniła. Wydaje się, że to niedużo, ale zapewniam, otrzymujemy całkowicie zmieniony, oczywiście znacznie lepszy punkt widzenia na słuchany materiał.

Wieńcząc powyższy opis jestem winny Wam opinię, czy nowe wcielenie Lumina Mini – w tym przypadku w specyfikacji U2 – warte jest przysłowiowej świeczki w postaci przesiadki na ocenianą nowość. Z autopsji wiemy, że nowość nie zawsze jest ewidentnym progresem, tylko lekkim przesunięciem priorytetów, a przecież nie o to podczas zmian w systemie na poziomie źródła chodzi. Na szczęście w tym przypadku temat jest jasny jak słońce, gdyż poprawa jakości oferowanego dźwięku jest znacząca. Na tyle rozległa – przypominam o cechach najważniejszych typu: lepsza rozdzielczość i motoryka, że jeśli w muzyce poszukujecie fajnej barwy, dobrej kontroli dolnego zakresu i żywej projekcji górnego pasma, że tytułowy Lumin U2 Mini ma wielką szansę na zawładnięcie sercami znakomitej większości populacji nie tylko melomanów, ale również dzielących włos na czworo audiofilów. Czym obronię tak wymowną opinię? Spokojnie, nie będę strzępił języka na powtarzanie zalet, tylko nie do końca przekonanych odeślę do powyższego opisu procesu odsłuchowego, z którego jasno wynika, że mamy do czynienia z urządzeniem wartym jeśli nie kupna w ciemno, to przynajmniej osobistego zapoznania się. Naprawdę warto.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition,
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Audio Atelier
Producent: Pixel Magic Systems Ltd.
Cena: 10 990 PLN

Dane techniczne
Natywna obsługa: max. DSD512, max. 768kHz/16–32-bit, MQA
Upsampling (wszystkie formaty): max. DSD256, max. PCM 384kHz
Komunikacja: Ethernet RJ45 network 1000Base-T; USB obsługuje pamięci flash drive, USB HDD (pojedyncza partycja FAT32, exFAT lub NTFS)
Wyjścia cyfrowe:
2 x USB: Natywnie DSD512; PCM 44.1–768kHz/16–32-bit
Optyczne, Coax RCA, Coax BNC, AES/EBU: DSD64 (DoP64, DSD over PCM); PCM 44.1kHz–192kHz/16–24-bit
Obsługiwane protokoły: UPnP AV, Roon Ready, TIDAL Connect, Spotify Connect, Flac lossless Radio stations, Apple AirPlay, Gapless Playback, On-Device Playlist
Obsługiwane formaty audio:
– bezstratne: DSF (DSD), DIFF (DSD), DoP (DSD); PCM : FLAC, Apple Lossless (ALAC), WAV, AIFF;
– kompresowane stratnie: MP3, MQA Wymiary (S x G x W): 300 x 244 x 60 mm
Waga: 2,5 kg

Wreszcie dotarł, nowy, podobno lepszy a na pierwszy rzut oka z pewnością ładniejszy (już nie szczotkowany) a przede wszystkim nowocześniejszy i poprawiony pod względem ergonomii (wreszcie da się wpiąć przewód zasilający z lepszym niż Furutech FI-28R wtykiem). LUMIN U2 Mini.

cdn. …