Tag Archives: MC

Opinia 1

Patrząc na nasze dotychczasowe zmagania testowe bez większego wysiłku penetrowania najgłębszych zakątków Waszej pamięci wyraźnie widać , że jeszcze rok temu recenzji samych wkładek gramofonowych było jak na lekarstwo. Owszem, traktując temat bardzo ogólnie przez nasze ręce trochę się ich jednak przewinęło, ale zazwyczaj były to występy zbiorowe jako jeden z podzespołów większego konglomeratu zwanego kompletnie skonfigurowanym (napęd, ramię, wkładka) gramofonem. To zaś praktycznie uniemożliwiało dogłębną weryfikację poszczególnych komponentów, dlatego też wszelkie wnioski odnosiły się do efektu ich współpracy, a nie osobistych możliwości sonicznych, na co z zasłyszanych opinii liczy spora grupa z naszych czytelników. Dlatego też spełniając oczekiwania potencjalnych zainteresowanych w dzisiejszym odcinku przyjrzymy się już kolejnemu modelowi angielskiego Goildringa. Co z oczywistych względów jest ważne, to fakt opisywania możliwości dźwiękowych każdej z nich na identycznym napędzie, którego rolę po raz kolejny przejął bez trudu rozpoznawalny przez zainteresowanych tematem analogu melomanów, uzbrojony w ramię SME M2-9R, mogący poszczycić się niemieckim pochodzeniem Dr. Feickert Analogue Woodpecker. I tak po niedawno zamieszczonym na obecnie czytanym przez Was portalu Soundrebels teście rylca MM Goldring 2500 przyszedł czas na coś z wyższej półki w postaci Goldringa Legacy będącego klasyczną wkładką MC. Naturalnie istotnym punktem tego wydarzenia jest informacja, iż tę swoistą, wewnątrz-rodzinną konfrontację zawdzięczamy białostockiemu dystrybutorowi Rafko.

Idąc za załączonymi fotografiami wyraźnie widać, że proces aplikacji z braku prostych krawędzi obudowy wkładki dla początkujących adeptów sztuki analogu może nie być przysłowiową „bułką z masłem”. Ale nie przejmujcie się, jeśli z jakiś powodów polegniecie w tym temacie, to są od tego wyspecjalizowane podmioty, które bazując na przyrządach i doświadczeniu bez problemu pomogą Wam w dotarciu do celu, czyli kolokwialnie mówiąc zawieszą ją na ramieniu i odpowiednio skalibrują. Gdy spojrzymy na nieco uchylającą zasłonę milczenia na garść danych o jej budowie odezwę od producenta, okaże się, że mamy do czynienia z wykonanym z ultralekkich stopów twardych metali korpusem dla wirującej w polu magnetycznym cewki, neodymowego magnesu i zawieszonej na specjalnej mieszance gumy, mogącej się pochwalić szlifem typu „Vital” igły. W tym momencie spieszę donieść, iż owa lekkość i sztywność obudowy nie jest podyktowana ochroną przed zbyt brutalnymi rękami aplikującego wkładkę przedstawiciela rodzaju homo sapiens, tylko stworzenia igle jak najlepszych warunków do odczytania i przetworzenia na delikatny sygnał elektryczny zawartych w rowku płyty winylowej informacji. Ostatnią i według mnie bardzo determinującą wyrafinowany rodowód Legacy sygnaturą jest jej sposób pracy, czyli łopatologicznie wyrażający wirującą cewkę w polu magnetycznym termin MC. Tak w telegraficznym skrócie prezentuje się nasza bohaterka z punktu widzenia doznań organoleptycznych (za wyjątkiem zmysłu słuchu) i pakietu danych technicznych. Ale według mnie popełniłby błąd ten, kto nie przystąpiłby do lektury dalszej części tekstu, w której będziemy przyglądać się jej umiejętnościom budowania świata muzyki, do czego serdecznie zachęcam.

Jak wspominałem we wstępniaku, obecne starcie z racji bezpośredniej konfrontacji kolejnej wkładki na tym samym werku będzie zdecydowanie bardziej wiarygodne, aniżeli zdecydowana większość poprzednich, gdyż eliminuje wpływ nawet najdrobniejszych zmian konfiguracyjnych. Zatem do dzieła. Rozpoczynając wprowadzenie Was w świat muzyki spod znaku Legacy przypomnę, że każda oferta producenta zawsze obejmuje kilka rodzajów produktów. I nie jest to podyktowane jedynie ceną, gdyż bywa, że w podobnym budżecie znajdziemy inne modele bardzo podobnych w budowie komponentów. Dlaczego? Słowem kluczem jest „oprócz poprawy jakości, bardzo często delikatnie zmienione brzmienie”. Pytając dalej jak dziecko „dlaczego? Ano dlatego, że każdy z nas ma inny tor audio i tą swoistą elastycznością producent pomaga w dobraniu produktu spełniającego wymogi szerokiej rzeszy zainteresowanych. Brnąc konsekwentnie w retorykę dziecka zapytacie, a czy tylko z tych dwóch powodów? Naturalnie, że nie, gdyż teoretycznie rzecz rozpatrując wbrew pewnego rodzaju logice, każdy z nas będąc innym szuka swojego brzmienia czasem nawet za cenę dramatycznego odejścia od wzorca, jakim jest muzyka na żywo. Owszem, to z pozoru jest zaprzeczeniem pojęcia Hi-Fi, ale muzyka ma sprawiać przyjemność i każdy z nas decyduje, co jest dla niego dobre, a co złe. Zatem jak na tle tych zapotrzebowań prezentuje się dzisiejszy rylec? Już zdradzam. Biorąc jako punkt odniesienia wspomniany wcześniej model 2500 jej siostra Legacy idzie w przypisaną wkładkom MC stronę wyrafinowanego dostojeństwa. To zaś oznacza, że dostajemy zdecydowanie gęstszy przekaz, ale bez utraty najważniejszej rzeczy w przekazie muzycznym, jaką są informacje. Owszem, pierwsze minuty po przejściu z poprzedniczki na dzisiejszą bohaterkę powodują uczucie nieco większego stonowania muzyki, ale to jest bardzo złudne, gdyż po dokładniejszym przyjrzeniu się całości szybko okazuje się być na swoim miejscu. Powiem więcej, zazwyczaj w tym pozornie jakby gęstszym i ciemniejszym zapisie nutowym dzieje się o wiele więcej, gdyż pozorna otwartość tańszego modelu okupiona jest pakietem zniekształceń w górnych rejestrach. Tak zniekształceń, które może dla wielu są bardzo przyjemne, bo oferują powodujący krótkotrwały efekt uśmiechu na twarzy efekt „łał”, ale po akomodacji z nową jakością nagle okazuje się, że w górne rejony wyrafinowania dźwięku prowadzi zdecydowanie inna droga. Naturalnie nieco przejaskrawiam temat, jednak tylko dlatego, że sam kilka razy na takie triki dałem się nabrać, a pisząc o tym w moich wynurzeniach chciałbym, abyście podczas decyzji zakupowej byli świadomi, czy wybieracie krótkotrwałą pozorną wspaniałość, czy długoletnie zadowolenie. I nie mówię tego jedynie w stosunku do wymienionych w tym teście wkładek, tylko ogólnego stanu rzeczy, który niestety determinują ceny poszczególnych modeli. Wracając do Legacy bardzo ważnym elementem jej prezentacji jest nieprzekraczająca dobrego smaku, naładowana sporym pakietem informacji masa i barwa dźwięku. Dlaczego ważnym? Proszę się nie obrazić, ale znakomicie zdaję sobie sprawę, że wielu z fanów analogu twierdzi, iż gramofon ma oferować gęsty, graniczący z lawą i bardzo gładki, zbliżający się do zaniku powietrza na scenie sznyt grania, a to z całym szacunkiem dla podobnie myślących jest całkowitą nieprawdą. Na szczęście dla potencjalnych zainteresowanych nasza bohaterka umiejętnie to dozuje, co ewidentnie potwierdza wyjście z tarczą z pojedynku w bardzo naładowanym barwą i masą w tym wypadku przypadkowym, bo testowym systemie, a to nie chcąc pokazywać palcem, ale dla wielu powinno już o czymś świadczyć. A jak to przekładało się na konkretną muzykę? Na początek przywołam starcie z najnowszym krążkiem Anny Marii Jopek „Minione”. Znawcy twórczości Pani Ani wiedzą, że swoje krążki zawsze bardzo dopieszcza i gdy dotychczas cała para szła w przysłowiowy kocioł otwartości i witalności przekazu, to w przywołanym tytule postarała się o dobre obdarowanie masą środkowych i dolnych rejestrów. To zaś sprawia, że według mnie jest to najlepiej zrealizowana przez team AMJ płyta, która notabene ową jakością stawia przed torem audio najwięcej wyzwań. Chodzi o z pozoru dość błahe sprawy typu: grania gęstą, naładowaną pakietem koloru nutą fortepianu, na tle którego bez próby dominacji nad nim artystka snuje znane z polskiej sceny muzycznej wokalne perełki. Na czym polega ta trudność? Otóż wszystkie utwory są dość gęsto zrealizowane i gdy najważniejszy element toru, jakim jest dzisiaj recenzowana wkładka nie dałaby rady w selektywny sposób oddać zamierzeń realizatorów, dostałbym jeden wielki dźwiękowy ulepek. Na szczęście wszystkie wspomniane aspekty Legacy odczytała na tyle dobrze, że bez problemów każdy najdrobniejszy niuans brzmieniowy bardzo czytelnie wybrzmiał w stworzonej przez wkładkę Goldringa ciekawie zagospodarowanej we wszystkich wektorach przestrzeni międzykolumnowej. Naturalnie da się lepiej, choćby po przejściu na produkt odniesienia, czyli moją Miyajimę Madake, ale biorąc siły na zamiary (różnica w cenie obydwu sparing-partnerek jest prawie sześciokrotna) opisywana pozycja płytowa z pretendentką do laurów zabrzmiała bardzo dobrze. W podobnym tonie do naszej artystki wypadł krążek Ralpha Townera z Garym Burtonem „Match Book”. Niesamowita, unikająca zbędnych uśrednień gładkość bohaterki powodowała, że panowie ze swoimi instrumentami (wibrafon i gitara) czerpali z jej dobrodziejstw pełnymi garściami. Fantastycznie prezentujące się, pełne informacji o pracy strun i pudła rezonansowego wiosło Ralpha Townera i mieniące się delikatnym blaskiem i soczystością klepki wibrafonu Gary Burtona sprawiły, że dla przypomnienia tego spektaklu nie potrafiłem odmówić sobie ponownego położenia tej płyty na talerzu gramofonu na drugi dzień. Zatem, czy wszystko było wzorowe? Może to co napiszę nie zasługuje na powiedzenie „zdecydowanie nie”, ale z pewnością przewijający się przez cały czas sznyt grania czasem odbijał się in mały minusik na muzyce wymagającej wyraźnego postawienia kropki nad „i” w temacie wybrzmiewania blach perkusji i innych wymagających iskry w górnych rejestrach rodem z muzyki elektronicznej produkcjach. Ale uspokajam, nie rwijcie sobie włosów z głowy, gdyż to, co przed momentem napisałem, jest typowym efektem „coś za coś” i tylko od docelowego zestawienia będzie zależeć, czy wypunktowany niuans wychwycicie. Ja mam bardzo gęsty zestaw i szczerze przyznam, że prawdopodobnie tylko dlatego ta w większości wypadków dobrze wypadająca propozycja Goldringa momentami zaliczała drobne potknięcia. Potknięcia, które w żaden sposób nie kaleczyły dźwięku, tylko kreowały go w nieco ciemniejszej, ale nadal przyjaznej nawet dla wymagającego słuchacza atmosferze.

Relacjonowany sparing był dla mnie owocny w bardzo ciekawe wnioski, gdyż ewidentnie pokazał, na co w swej prezentacji stawiają konfrontowane modele wkładek Goldringa. Oczywiście bez względu na fakt rozświetlenia przekazu, a przez to zwiększonego uczucia świeżości opisywanej poprzednio ta opiniowana dzisiaj jest zdecydowanie bardziej wyrafinowana. To naturalnie sprawia, że z automatu jest bardziej wymagająca od docelowego systemu audio. Ale przecież nikt nie powiedział, że w zabawie w analog będzie łatwo, a tym bardziej, gdy chcemy wspinać się na wyżyny jego możliwości. Gdzie w takim razie widzę Goldringa Legacy? Szczerze powiedziawszy tylko bardzo otyłe konfiguracje mogą powiedzieć pas. Reszta, nawet te gęste, byle były rozdzielcze, powinny spijać z niej samą śmietankę, czego wszystkim zainteresowanym testowanym modelem życzę.

Jacek Pazio

Opinia 2

Testy wkładek gramofonowych to najogólniej rzecz ujmując stąpanie po bardzo kruchym lodzie. Pomijając bowiem natywną delikatność recenzowanych „maluchów” za każdym razem, nawet nie tyle niebagatelne, co wręcz kluczowe znaczenie mają pozostałe elementy analogowej układanki, czyli ramię, sam gramofon, przedwzmacniacz, o okablowaniu nawet nie wspominając. Krótko mówiąc tysiące zmiennych i suma summarum istna rosyjska ruletka, której ofiarą paść może bogu ducha winna wkładka a za wszystko, niezależnie od rezultatu i tak i tak zapłaci dystrybutor. Proszę mnie tylko źle nie zrozumieć. To wcale nie chodzi o to, że ktokolwiek komukolwiek musi cokolwiek płacić, lecz o niezaprzeczalny fakt, że co jak co, ale wkładka po wizytach w kilku redakcjach do sprzedaży już się nie nadaje, więc koszty takiej zabawy lokalny reprezentant danej marki chciał nie chciał musi wziąć na przysłowiową klatę. Całe szczęście są tacy i do powyższego, elitarnego grona należy białostockie Rafko, które już po raz drugi, w stosunkowo krótkim czasie, było tak miłe i dostarczyło nam do recenzji „małe co nieco” pod postacią angielskiego Goldringa Legacy.

Po niedrogim,  reprezentującym rodzinę MM a zagłębiając się nieco bardziej w analogowe meandry MI, Goldringu 2500 przyszła pora na crème de la crème angielskiego potentata, czyli jego flagowy model Legacy. Z premedytacją w poprzednim zdaniu nie użyłem określenia „High-End”, gdyż akurat w tym przypadku flagowość z jednej strony wcale nie oznacza brutalnego drenażu naszego portfela, co niewątpliwie cieszy (i to bardzo), lecz z drugiej do owego High-Endu zakładam, że nawet nie aspiruje. Trudno bowiem wymagać od niej walorów znanych z konstrukcji pięcio-, bądź dziesięciokrotnie droższych. Nie ma bowiem co się oszukiwać – Goldring swoim flagowcem Legacy kończy tam, gdzie dajmy na to ZYX podstawową wkładką R-50 Bloom 3 dopiero otwiera swoje portfolio a katalogu np. Miyajimy nawet jeszcze nie widać na horyzoncie. Żeby było ciekawiej, co z pewnością bardziej uważni czytelnicy pamiętają, tytułowy przetwornik już raz u nas gościł. Było to na przełomie stycznia i lutego 2014 r, kiedy to mieliśmy okazję i niewątpliwą przyjemność eksploatować u siebie gramofon Avid Sequel SP właśnie w taką wkładkę uzbrojony. Powtórka z rozrywki i odgrzewanie kotleta? Wbrew pozorom niekoniecznie, gdyż tak jak już zdążyłem nadmienić, wkładka jako taka jest jedynie, co prawda jedną z krytycznych, ale jednak li tylko składową misternej układanki umownie i nad wyraz skrótowo nazywanej gramofonem. Skoro zatem podczas wcześniejszej odsłony Goldring pracował na „resorowanym”, miękko zawieszonym Avidzie, to tym razem skorzystaliśmy z „twardego” napędu i w tytułową wkładkę uzbroiliśmy również mającego swoje pięć minut na naszych łamach Dr. Feickert Analogue Woodpecker z ramieniem SME M2 – 9 R.

Nad wyraz skondensowaną część wizualizacyjno – techniczną pozwolę sobie zacząć od dość podstawowych informacji dotyczących budowy tytułowego przetwornika. Legacy jest bowiem niskopoziomową (0.25mV) wkładką MC, wyposażoną w igłę ze szlifem typu „Vital fine line”, stosowanym obecnie chyba tylko przez Goldringa. Wspornik igły jest aluminiowy, rekomendowana siła nacisku wynosi 1,75 g.  a korpus jest magnezowy. Mocowanie jest intuicyjne i proste – dwoma śrubkami wkręcanymi w nagwintowane otwory w korpusie, a schody, wynikające z wszechobecnych obłości mogą pojawić się jedynie przy jej ustawianiu.

Pierwsze, co brzydko mówiąc, rzuca się w uszy po włączeniu uzbrojonego w Legacy Feickerta, to zdecydowanie cichszy szum, aniżeli np. przy usytuowanej nieco niżej w rodowej hierarchii 2500 i wcale nie wynika to z różnic  poziomu wyjściowego, gdyż od ogarniania tego typu niuansów jest Theriaa, lecz z umiejętności odizolowania szkodliwych artefaktów od sygnału właściwego. Dzięki temu łatwiej jest się skupić na muzyce jako takiej a nie przez dłuższą chwilę przyzwyczajać do zastanych warunków i załączać sobie w głowie odpowiedni górno-, bądź dolnoprzepustowy filtr owe szumy i trzaski czy to niwelujący, czy też przesuwający je na dalsze plany. Topowy Goldring stawia również na szeroko rozumianą przyjemność odbioru, co jest oczywistą – logiczną pochodną niezwykle organicznej i nieco przyciemnionej barwy. Z topowym Goldrigiem dostajemy bowiem to, po co z założenia po analog sięgamy – nasycenie i soczystość średnicy w większości przypadków nieosiągalne dla większości cyfrowych źródeł. Jest karmelowo, niemalże lepko i … po prostu pięknie. Anna Maria Jopek na „Minione” czaruje jak jeszcze nigdy nie czarowała a jej głos nabrał niesamowitej namacalności i czegoś co spokojnie można byłoby określić „czarnym” feelingiem. Lekko przesunięta ku dołowi równowaga tonalna sprawia, że coś takiego jak seksapil przestaje być li tylko pustym pojęciem, lecz ewoluuje do obecnej i namacalnej składowej nagrań, gdzie tylko pojawiają się przedstawicielki płci pięknej. Możliwe oczywiście, iż ów składowa obecna jest również w nagraniach, gdzie wokalnie udziela się męska część naszej populacji, lecz nie mi to osądzać. Na moje ucho to raczej dodatkowy zastrzyk testosteronu przez co niższe, bardziej nasycone „samcze” pienia mają za zdanie przyciągnięcie kobiecej uwagi. Nieodżałowany Leonard Cohen na swoim pożegnanym „You Want It Darker” miał jeszcze głębszy, jeszcze niżej schodzący i stanowiący prawdziwy wzorzec połączenia aksamitności z wynikającą z wieku chrypką głos. Chociaż w pewnych przypadkach, jak … „Składam się z ciągłych powtórzeń”  Artura Rojka nawet tak oczywista pomoc nie na wiele się zdała. Mniejsza jednak z tym, gdyż spokojnie powyższy album możemy uznać za wypadek przy pracy i zamiast się z jego powodu zamartwiać sugeruję sięgnąć po pozycję, w której wszystko jest na swoim miejscu. Powyższe kryteria z nawiązką spełniał „Turn Up The Quiet” Diany Krall, gdzie pierwsze takty otwierającego album „Like Someone In Love” od razu jasno dały nam do zrozumienia, że przez najbliższa godzinę z kanapy podniesiemy się tylko raz i to tylko po to aby zmienić stronę. Odzywający się jako pierwszy kontrabas charakteryzował właściwy wolumen i zaraźliwa rytmiczność a że tym razem pudło miało nieco więcej do powiedzenia aniżeli struny spokojnie możemy uznać nie tyle za wadę i odstępstwo od wzorca, choć niewątpliwie takowym jest, co za własny pomysł Goldringa na brzmienie, z którym możemy się co najwyżej zgadzać, bądź nie i tyle. Scena swobodnie rozciągała się  na szerokość i jedynie jej głębokość mogła pozostawiać delikatny niedosyt. Jest to o tyle ciekawe, że zarówno mój dyżurny, będący przecież typową MM-ką, Shelter 201, jak i równolegle testowana ClearAudio Essence miały pod tym względem nieco więcej do powiedzenia. Proszę mnie jednak źle nie zrozumieć. Legacy daleko do pocztówkowej dwuwymiarowości a że dalsze plany prezentuje bliżej aniżeli wspomniani konkurenci, to jedna z jej cech charakterystycznych. Podobnie jest z sybilantami, które angielska wkładka otacza specjalną troską i dba aby zbytnio ani nie szeleściły, ani tym bardziej nie wywoływały naszej irytacji. Nie znaczy to, że bezpardonowo je wycina „gasząc”, bądź wycofując najwyższe składowe, bo tak nie jest, a jedynie sprawia, że nabierają one stosownej i mogącej podobać się ogłady i finezji. I właśnie powyższy zabieg sprawił, że stare, skrzeczące, siejące wywołującą w tzw. okamgnieniu migrenę górą „The number of the beast” Iron Maiden, czy „Rust In Peace” Megadeth potrafiły oczarować potęgą i wolumenem bez zbędnego absorbowania uwagi irytującą ofensywnością niezaprzeczalnie pozbawionych finezji najwyższych składowych. Co istotne ani dynamika, ani tym bardziej ciężar i agresywność nie zostały osłabione, utemperowane a jedynie zaakcentowanie spójności i nasycenia średnicy sprawiły, że całość zyskała na stereotypowo lampowej eufonii.

O ile przy równowadze tonalnej „Dzięciołka” Feickerta nie trzeba było nawet w najmniejszym stopniu kombinować, bo to ze wszech miar muzykalny i potrafiący zagrać potężnym a zarazem świetnie kontrolowanym dźwiękiem napęd, to wszędzie tam, gdzie nieco brakuje przysłowiowego mięcha i muzykalności obecność Goldringa Legacy może okazać się prawdziwym wybawieniem. Wszelakiej maści konstrukcje wyposażone w szklane, lekkie aluminiowe i inne niezbyt ciężkie talerze powinny z tytułową wkładką na tyle się dogadać, że wreszcie ich posiadacze będą mogli skupić się na tym, na czym powinni od początku kontaktu z analogiem – na ulubionej muzyce.

Marcin Olszewski

Dystrybucja: Rafko

Cena: 3 999 PLN

Dane techniczne:
Mocowanie wkładki: 1/2 cala
Szlif: Vital (podobny do Shibata), typu Fine Line
Wymienność igły: Tak, w fabryce
Kąt nachylenia igły: 20°
Masa ekwiwalentna końcówki: 0.6 mg
Zalecana siła nacisku: 1.5 – 2g (15 – 20mN)
Pasmo przenoszenia: 20 – 22.000 Hz
Separacja kanałów: 25dB
Balans kanałów: 1dB
Pojemność wejściowa MC: 100 – 1.000 pF
Napięcie wyjściowe MC: 0.25mV
Rezystancja: 100 Ω
Rezystancja wewnętrzna: 7 Ω
Indukcyjność wewnętrzna: 3uH
Waga: 8g

System wykorzystywany w teście:
– źródło: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited TOKU
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TE
CH- zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA