Tag Archives: McIntosh MP1100

Opinion 1

Before we noticed, from the last test of a phonostage, which was described during the test of a turntable (Electrocompaniet ECG 1 + ECP 2) , three months have passed, and since a phonostage only test (Audio Flight FL Phono) even half a year. So we decided that it is time to catch up and have a look at something that arrived on the market during this time. As usual in such case, we were not sure from which price segment we should take the device for testing. On one hand we have never hidden, that we have most fun with extreme High-End devices like Ypsilon or Audio Tekne, but on the other, we are painfully aware, that reality bites, and we will be choosing between the RCM Sensor 2, Trilogy 906 or Tellurium Q Iridium. Fortunately this is only a hobby, and audio products are difficult to be treated as necessities, so having something interesting in our system, and trying to develop further, we do not need to hurry. It is much better to approach this with a clear mind, and think a few times over, if we really need this, and what could we need in the future. And here we touch the essence of things, as functionality and user friendliness should accompany good sound, and not only be a marginal item. So what am I talking about? I do not know, how you perceive it, but I noticed in myself, that I have a kind of sloth, which makes me reluctant to unscrew a device (like the Octave Phono Module), plug it out of the system, or other actions required to change the settings of the phonostage. In addition I am very happy if a device is able to handle at least two turntables/cartridges, what makes the life of a reviewer much easier, as it allows comparisons without the need for re-plugging cables and pauses, negatively influencing comparisons. Applying the criteria above would make probably only the Phasemation EA-1000 pass the test, from the devices we tested, so we have placed the threshold really on a high level. However also this time we were lucky – we found the newest proposal from McIntosh, the top, but modestly priced, for a high-end product, MP1100 phonostage.

While on more or less budget level phonostages are often characterized by small dimensions, when we move to the higher quality and price level, then the size increases, and in High-End it often reaches really imposing figures. Fortunately McIntosh kept common sense and it fits within one item of the full-size Hi-Fi limit. As usual for this American legend, the front panel is made of glass and has aluminum sidings, and has the company, a bit old-school looks. So we have a centrally placed, green lit logo and model name, on both sides we have the familiar VU meters for the left and right channel. Just below those there are two classic knobs, from which the left selects the inputs, while the right sets their load. Between those and the two line display we have the mute and standby/reset buttons. But if you want to know more about the functionality I refer you to the user manual.
Through a window in the top panel we can see four 12AX7A (two per channel) placed in a special trough and also lighted green. However, I have good news for all people not being fond of the neon aesthetics, the lighting can be switched off through the menu of the device.

The MP1100 is the first, in the history of the American manufacturer, fully symmetrical phono preamplifier, and considering the fact, that McIntosh itself describes it as reference, the project received appropriate attention. The construction is dual mono, and the channels were separated not only electrically but also mechanically. Also, the power supplies were electrically separated. But this is only a prelude to the attractions awaiting us on the outside. Looking at the back panel we can initially think we deal here with an integrated amplifier and not a phonostage, and that because at the bottom there are four ground terminals, which very much resemble loudspeaker terminals. As we deal here with a balanced device, it should not come as a surprise, that all the sockets are located at the back accordingly. So, the input terminals are going towards center from the extremes, following the middle line of symmetry. So we have doubled line outputs in XLR and RCA format, line inputs in the same assortment and phono inputs one balanced and three RCA ones. One level lower besides the four ground terminals I already mentioned, there is an IEC power socket, trigger ports, external IR input and … three digital outputs – coaxial, optical and USB. Why? Most probably someone from R&D decided, that it would be worth connecting the analog with the digital world and implemented in the MP1100 the ADC functionality (a reverse DAC) which allows to digitize the vinyls you own to 24 bit/96 or 192 kHz digital files. You can also download a dedicated software from the manufacturer’s web pages. But going back to the analog, on all inputs you can precisely define the load for each used cartridge. At our disposal are 8 capacitance settings, 7 resistance settings, not even mentioning the MM/MC choice, as this is obvious. There are also presets available for the company turntables MT10 and MT15. But you can also create your own presets and store them in one of five empty slots. You can also select a mono profile and choose from different correction curves – RIAA, LP, NAB and 78. But this is not all, the unit also has two filters available, Rumble and Scratch, where the first eliminates the noise of the LP, while the latter minimizes the clicks and ticks you might hear if the vinyl is scratched. The device is also equipped with a remote controller, which allows you to set almost all settings from your comfort chair, if you have eagle sight or have some binoculars handy, as the display is absolutely not readable from a distance of a few meters. When you come closer things are different, of course, and using the remote you do not leave fingerprints on the fascia.

So until now, you could see the MP1100 as an audiophile equivalent of a classic American road cruiser, where emphasis was put on the comfort of the trip, meaning here user friendliness and intuitiveness. But what is the impression when you turn the ignition key, I mean, awaken the phonostage from standby? In short, it does not come far from the elegant design and the stereotypical master of the American sound, although with a slight correction to the latter. I mean the McIntosh sounds big and energetic, but without any traces of sluggishness and bulky sound sometimes associated with that kind of sound. Here we do not have too much of the slow and thick, because we cannot say a bad word about timing as well as control of the whole, including the lowest notes. In addition I base my observations not on the anorectic, in terms of the bass support, baroque trill, but on really heavy metal sound, like “Hardwired … To Self-Destruct” Metallica or “Das Seelenbrechen” Ihsahn. What was interesting, even in the climatic moments, the cacophonic madness did not escape control even by a millimeter, and the whole had some tube-like boost and saturation. Due to this delicate reclaim the shrillness was somewhat tempered, and the result of that was a little less offensive character of the sulfur and hellish fire exhaling repertoire. Interestingly the guitar riffs and percussive passages did not lose anything from their rage, and the slight shift of the gravity point down even increased their power and intensity. It is also worth mentioning, that the McIntosh was very generous in handling their mastering, which is far from being audiophile grade, not branding it, but only showing a shallow stage, on which the long-haired musicians growled their lugs out.
But to notice this fact, we should have some comparison with better recorded discs. If our musical interests do not reach beyond hard’n’heavy genre, then the case of flat sound stage is a non-issue and we can feel like being in seventh heaven, I mean behind the seventh ring of hell, or … wherever one likes to be. But let us rest this topic. I mentioned about some better recordings and I would like to have a closer look at that topic. Leaving the clatter aside, let us turn to the more sublime musical themes served by the Tingvall Trio on the album “Vagen” http://tidal.com/album/7358963 , where besides the sounds of the instruments we can hear what we call playing with silence, which makes a splendid job here. Only here we can truly appreciate the breath and the idea for the unconstrained, natural sound implemented in the MP1100. Maybe the contours are not as precise, as some solid state devices are able to draw, but let us be frank – we are not deciding to buy a tube product to have our senses attacked by sounds split in analytical particles, instead of having a homogenous spectacle.
As a kind of desert I left the typically Hollywood-like approach to symphonics, the soundtrack to „Star Wars: The Force Awakens” John Williams, where the dense and pompous arrangement comes together with above average musicality. It turned out very quickly, that the dark, full of subcutaneous unrest, climate ideally fitted the McIntosh, which could finally show what it is capable of, showing its devotion to momentum and playing with a wide and deep sound stage, reaching far beyond the line of speakers, with a very realistic performing apparatus placed on it. Really great.

After the almost two weeks of using the MP1100 I must confess, that I regretted having to plug it out of my system. Not only that McIntosh introduced to market a phonostage capable of reproducing an orchestral tutti easily, as well as the brutality of the heavy metal hell, yet the contact with it was wonderfully spoiling. It made playing vinyl resemble an incredibly comfortable ride with an American limousine. Everything was there for touching, there was nothing we needed to reach down for, replug, unplug, as we can make every setting not even having to leave our listening chair, and the green light can make us feel like little explorers, reading the comic books with Superman and his “allergy” to kryptonite. But those are just insignificant add-ons to the company design and classy, tube sound, which does not leave us inert. You can only love it or hate it. I think I do not need to mention, that I am fully part of the first of the two mentioned groups of people. And You?

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35
– Digital player: Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Integrated amplifier: Electrocompaniet ECI5; Devialet Expert 440 Pro
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker Cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Power Cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall Socket: Furutech FT-SWS(R)
– Antivibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Ethernet cables: Neyton CAT7+
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinion 2

Maybe it will sound strange, but when I started to write this paragraph, I could only think – finally! Why did I decide to open our meeting with this optimistic phrase? Please look at the list of our latest reviews and meetings. For an analog lover, like myself, such long abstinence from any review of such devices is like being exiled to Siberia. And you probably know, how big the devastation of psyche can be, when you are devoted for so long from something that brings you joy, in this case the turntable. Well, of course, I always have my reference point available for me, but as it often happens, there is always a burning need to explore further, to search for new products, which approach the world of the vinyl disc in a different way. So I waited, and waited, but finally my patients was rewarded. So what did put me in a state of bliss? A very interesting, as it is made based on electron tubes, phonostage coming from a very renowned and recognizable manufacturer from United States – McIntosh. So when I revealed my hand of cards for today’s test, I can only add, that this product is named MP1100 and was supplied for testing by the Warsaw based Hi-Fi Club.

Describing the looks of McIntosh products is not very rewarding. Not that I would lack the appropriate words, but each approach to the very unified design is a kind of acrobatics. However I need to do this somehow, so I will just remind you about the general looks and concentrate on the functionality of the tested device. Starting from the front we see a fascia which is typical for all McIntosh components, a panel from darkened glass, held in place by aluminum sidings. On this plate, resembling a TV screen, we have two VU meters, scaled in dB, with the company logo and model name placed between them. But this is not all, as on the lower part, we have, looking from left, a knob for input selection, mute button, a multifunctional display, allowing us to find out in which mode the preamplifier operates currently, a standby button and a second knob, which is used to set the appropriate load for the used cartridges. Moving to the back, on the top plate we have three rectangular holes used for venting the electron tubes placed below. And when you think, the most important parts are already described, the back panel tells you wrong. The constructors from behind the ocean placed there a wealth of various analog and digital inputs and outputs, making the unit a real centerpiece of a system. To my surprise, besides the various inputs for the cartridges and line outputs, in XLR and RCA standards, we have a set of digital outputs (USB, Optical and RCA), what means, that the MP1100 can be used as a device to turn your vinyls into digital files. Please allow me not to comment on that, so that I keep my mental balance untouched, and just add, that there is a battery of four grounding terminals available and there is also an IEC power socket. So this is how our tested unit looks like, in short. So if you are not offended by the digital connections, please proceed to read about how the unit fared in my test.

So what can you expect from a device, which uses hot, glowing tubes in its construction? Well, nothing else than vividness of the sound. Yes, I met some tube amplifiers, which tried to imitate solid state, but you will find nothing like in the American construction. You do not apply the amber glowing attributes of an old radio in your product to later claim, they have no influence on the final sound. McIntosh engeneers are very consistent in claiming the final sonic result by applying the tube technology. This means, that in the continuation of this review we will be revolving around the aesthetics related to vacuum tubes. However before I start digging further, there is one item I need to mention before. The device has a built-in “eco” functionality, which powers it off, when there is no signal present at input for some time. This goes against our typical approach of warming up our gear before listening. But I would say this is the only negative thing that I noticed during the dozen or so days I used it in my system. It was a bit different presentation, than I have on a daily basis, but you cannot blame the product, that it sounds in the aesthetics of the used circuitry. Going closer to the specifics and supplementing the knowledge abou the sound of the MP1100 we must mention the proper reproduction of the virtual sound stage, in terms of width and depth. Looking at the mentioned vividness we need to see, that it calls upon homogeneity, what results in slight rounding off the edges of the virtual sources. No, it was not anything similar to drawing contours with a thick marker, but it was not a thin scriber but rather a thicker, soft pencil, but we can hear this from the first moment. After listening to a few discs, this becomes an indispensable part of the sound, but when you switch over from the solid state Theriia to the tubed McIntosh, then you can clearly hear the difference in the intimacy of the generated music. And when we add to the list the slightly darker presentation of the world of sounds, then we have an almost ideal recipe for a device allowing us to draw most pleasure from the interaction with the beloved music, and not analyze the individual sub-ranges. To show you the results of my testing, I will use three disc examples. The first one was Andreas Vollenweider with “Caverna Magica”. The effect? This was probably the only part of the test, which showed, that smoothness and homogeneity of the sound, placed above everything else, is not always the ideal partner to all music. Unfortunately, electronic music has its own rules, and while it was not at all bad, I missed sometimes God’s spark in some of the critical moments. But I would not scratch the tested phonostage from the list of potential listening candidates, because you need to take into the equation my system, which is directed to musicality by itself. And it is widely known, that building a synergistic system is based on the consequences of the choices of the individual elements, and the tested counterproposition to the Theriaa was only tested here, and not evaluated for keeping. This is the reason, that small shortcomings in the reproduction of the acuity of the treble, are only an indication, where to watch out for, where to plug-in the 1100, and not a problem in itself. To visualize the assets of the American preamplifier, in the next step I tasted the disc “Missa Fortuna Desperata” Jacob Olbrecht from the catalog of the Harmonia Mundi label, pressed during the best years of the analog. That resulted in only positive impressions. Vocals supported by instruments from the age seemed to be created to cooperate with products carrying tubes in their innards. The fantastic balance between saturation and the reproduction of resolution of the individual vocal parties allowed to reproduce the different timbres of the vocalists perfectly, what translated into their very good separation and localization between the speakers. And not only that, the veil of the treble not being fully lighted disappeared, I did not feel even the shortest moment of loosing the presence of the musicians in the church. When the whole ensemble sung, it got really dense, when a single solist was singing, then you could hear the echo of the church filling in the void. Trying to describe this with only once sentence, I would say this was a sonic masterpiece. True, this was still within the tube aesthetics, but worth every penny spent for this preamplifier. The last disc I played was the concert disc from Antonio Forcione, issued by the Naim Label. In this case you could also hear the influence of the tubes, but it had no effect on the energy of the sound of the guitar opening this double album. It was a bit warmer, a bit more saturated, but when the musician wanted also energetic and predatory. Even more, from this approach profited the contrabass, which provided a touch more sound from its body, but not too much. Also other instruments present on the recording benefited from the McIntosh touch – the flute, cello or even the drums. Of course, when confronting this presentation with my master, I must confess, that it had clear signs of the used construction, but in contrast to electronic music, it was just another point of view, and not a too soft idea for reproducing the reality of the musical event. And I must say, that if I would not have my current, well configured set, I would be able to live with this kind of presentation for years. Of course I would try to change some cables here and there, but those would be just a final touch to the sound, and not a try to make brutal influences on the musical presentation.

I am happy, that despite the fact of having my system receive additional amount of warmth, saturation and smoothness, I still perceived the tested device in such positive aura. Naturally this is a completely different way of sounding, than I have in my current system, but due to the general sonic abilities and the engagement of the listener in the musical events presented, it will catch a lot of people, who will become its fervent supporters. I had already a very sonically dense system to start with, and before this test I was very reluctant to try out products carrying electron tubes. Yet this test clearly showed, that as long as the manufacturer has an idea of what our game is about, he can balance the final sound, so that even most musical genres can profit from it. Approaching the end of our meeting and concluding this test I warmly encourage you to try out for yourselves what McIntosh can bring into your system, especially their phonostage MP1100. This is really a very interesting proposal, and even if it would not convince you with the wealth of functions, then it for sure will do that with the sound it produces.

Jacek Pazio

Distributor: Hi-Fi Club
Price: 37 600 PLN

Technical details:
Total Harmonic Distortion: Phono: 0.02% (Phono), 0.005% (Line In)
Frequency Response: +/-0.2dB @ 20Hz – 20,000Hz; +0.2, -3dB @ 10Hz – 50,000Hz
Maximum Voltage Output: 20/10 V RMS
Input Impedance:
– Resistance: 25, 50, 100, 200, 400, 1k or 47 kΩ
– Capacitance: 50, 100, 150, 200, 250, 300, 350 or 400 pF
– Line In: 100 kΩ (XLR) / 50 kΩ (RCA)
Phono Voltage Gain: 40dB, 46dB, 52dB, 58dB or 64dB
Signal To Noise Ratio (A-Weighted):
– MC: 80 dB
– MM: 84 dB
– Line In: 118 dB
Maximum Input Signal: 10mV (MC), 100 mV (MM), 20V (XLR), 10V (RCA)
Sensitivity (for rated output): 1,25 mV (MC), 10 mV (MM), 4V ( XLR), 2V (RCA)
Rated Output: 4V (XLR), 2V (RCA)
Output Impedance: 200 Ω (XLR), 100 Ω(RCA)
Digital Output Sample Rate:
Optical: PCM – 24-bit/96kHz or 192kHz
Coaxial: PCM – 24-bit/96kHz or 192kHz
USB: PCM – 24-bit/96kHz or 192kHz
Vacuum Tube: 4 x 12AX7A
Power Consumption (On): 50 W
Dimensions (W x H x D): 44,5 x 15,2 x 45,7 cm
Weight: 11,8 kg

System used in this test:
– CD: ReimyoCDT – 777 + ReimyoDAP – 999 EX Limited
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: TRENNER & FRIEDL “ISIS”
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix Beauty Tone Milion Maestro, Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V; Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
Analog stage:
– Turntable:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Opinia 1

Zanim się spostrzegliśmy od ostatniego testu przedwzmacniacza gramofonowego i to opisywanego niejako przy okazji pojawienia się w naszej redakcji gramofonu (Electrocopmpaniet ECG 1 + ECP 2) minęły trzy miesiące a od poświęconej wyłącznie phonostage’owi (Audia Flight FL Phono) epistoły blisko pół roku. Uznaliśmy zatem, wypadałoby nadrobić zaległości i przyjrzeć się cóż w tzw. międzyczasie pojawiło się na rynku. Jak to zwykle w takich przypadkach bywa sen z powiek spędzał nam dylemat dotyczący pułapu w jaki powinniśmy celować. Z jednej strony nigdy nie ukrywaliśmy, że najwięcej przyjemności czerpiemy z kontaktów z ekstremami High – Endu w stylu Ypsilona, czy Audio Tekne, zarazem jednak doskonale zdajemy sobie sprawę, że realia dość boleśnie sprowadzają większość nas na ziemię i koniec końców stajemy pomiędzy wyborem Sensora 2, Trilogy 906 i Tellurium Q Iridium. Całe szczęście to tylko hobby a produkty audio trudno zaliczyć do towarów pierwszej potrzeby, więc mając już coś ciekawego w systemie i rozglądając się za kierunkiem dalszego rozwoju wcale nie trzeba się spieszyć. Zdecydowanie lepiej do tematu podchodzić ze spokojną głową i przed podjęciem decyzji kilka razy poważnie się zastanowić czego tak naprawdę potrzebujemy i co może przydać nam się w przyszłości. W tym momencie dochodzimy do sedna, czyli zarówno funkcjonalności, jak i ergonomii użytkowania, które nie tylko mogą, lecz powinny iść w parze z wyśmienitym brzmieniem. O czym mowa? Nie wiem jak Państwo, ale od dłuższego czasu zauważyłem u siebie objawy pewnej odmiany lenistwa przejawiające się niechęcią do rozkręcania (vide Octave Phono Module), wypinania z toru i innych działań ekwilibrystycznych koniecznych, do zmiany parametrów pracy przedwzmacniaczy gramofonowych. Dodatkowo łaskawym okiem spoglądam na konstrukcje umożliwiające obsłużenie równocześnie przynajmniej dwóch gramofonów/wkładek co, przynajmniej z recenzenckiego punktu widzenia nie tylko szalenie ułatwia życie, co pozwala na bezpośrednie porównania bez żmudnej kabelkologii i przekłamujących wyniki końcowe przerw. Stosując powyższe kryteria z naszego dotychczasowego dorobku przez sito selekcji przesmyknąłby się praktycznie jedynie Phasemation EA-1000 więc poprzeczkę ustawiliśmy sobie na iście olimpijskim poziomie. Niemniej jednak i tym razem uśmiechnęło się do nas szczęście a w oko wpadła nam najnowsza propozycja amerykańskiego McIntosha – topowy, choć, jak na High-End nad wyraz rozsądnie wyceniony przedwzmacniacz gramofonowy MP1100.

O ile na mniej więcej budżetowym pułapie przedwzmacniacze gramofonowe zazwyczaj charakteryzują się dość mało absorbującymi gabarytami, to wkraczając na nieco wyższą półkę cenowo – jakościową rozmiarówka owych urządzeń znacząco się zwiększa, by w High-Endzie osiągnąć nieraz naprawdę imponujące postury. Całe szczęście McIntosh w przypadku MP1100 zachował zdroworozsądkowy umiar i zmieścił się w spełniających kryteria pełnowymiarowego Hi-Fi i w dodatku ograniczył się do jednego modułu. Jak to zwykle u amerykańskiej legendy bywa zabezpieczona aluminiowymi rantami płyta frontowa wykonana jest z czernionego szkła i utrzymana w firmowej, nieco oldschoolowej stylistyce. Nie zabrakło więc zarówno centralnie umieszczonego, oczywiście zielono podświetlonego, logotypu i nazwy modelu, po obu stronach których znalazły się równie charakterystyczne wychyłowe wskaźniki wysterowania lewego i prawego kanału. Tuż pod nimi mamy dwa klasyczne pokrętła, z których lewe odpowiada za wybór źródła a prawe za ustawienia ich obciążeń. Pomiędzy nimi a dwuwierszowym wyświetlaczem nie zabrakło przycisków wyciszenia i standby/reset. Jednak po szczegóły odsyłam do nad wyraz intuicyjnej i bogato ilustrowanej instrukcji obsługi.
Przez znajdującą się na górnej płycie szybkę możemy podziwiać umieszczone w specjalnej niecce, oczywiście podświetlone na firmowo zielony kolor, cztery lampy 12AX7A (po dwie na kanał). Dla miłośników nieco mniej neonowej estetyki mam dobrą wiadomość – iluminację da się wyłączyć a sama procedura ogranicza się do pokręcenia gałką load po wejściu do menu (przyciskiem Setup).

MP1100 jest pierwszym w historii amerykańskiego producenta w pełni symetrycznym przedwzmacniaczem gramofonowym a biorąc pod uwagę fakt, iż sam McIntosh określa go mianem referencyjnego projekt potraktowano z odpowiednia atencją. Konstrukcja jest oczywiście dual mono a kanały odizolowano od siebie nie tylko elektrycznie, ale i mechanicznie. Również zasilacze zostały odseparowane od siebie elektrycznie. To jednak tylko preludium do atrakcji jakie czekają na nas na zewnątrz. Patrząc na tylną ściankę można w pierwszej chwili odnieść wrażenie, że mamy do czynienia nie z phonostagem a wzmacniaczem zintegrowanym i to w dodatku bogato wyposażonym. Wszystko to za sprawą centralnie umieszczonych na dolnym pasie czterech, nad wyraz masywnych zacisków uziemienia, które do złudzenia przypominają terminale głośnikowe. Jednak po kolei. Mając na uwadze, że mamy do czynienia z urządzeniem symetrycznym nie dziwi fakt, że również interfejsy przyłączeniowe ułożone są zgodnie z powyższymi regułami. Dlatego też zamiast zwyczajowego ustawienia parami w McIntoshu gniazda zbiegają się z przeciwległych skrajów ku środkowej linii symetrii. I tak do dyspozycji mamy zdublowane wyjścia liniowe w standardzie XLR i RCA, wejścia liniowe w dokładnie takim samym asortymencie, zbalansowane (1 para) i trzy RCA wejścia phono. Natomiast piętro niżej, oprócz wspomnianych terminali uziemienia, mamy gniazdo zasilające IEC, porty triggera, wejście na zewnętrzny czujnik IR i … trzy wyjścia cyfrowe – optyczne, koaksjalne i USB. Po co? Cóż, najwidoczniej ktoś w dziale R&D doszedł do wniosku, że warto połączyć świat przeżywającego nieustający renesans analogu z wszechobecną cyfrą i zaimplementował w MP1100 funkcjonalność ADC, czyli konwertera analogowo-cyfrowego (odwrotność DAC-a) umożliwiającą digitalizację posiadanej winylowej płytoteki w jakości 24hbit/96 kHz lub 192 kHz. Zapobiegliwie nadmienię, iż dedykowana aplikacja jest do pobrania na stronie producenta. Wracając jednak do domeny analogowej na wszystkich wejściach można zdefiniować precyzyjne ustawienia dla praktycznie dowolnej wkładki. Do dyspozycji mamy bowiem 8 ustawień pojemności, 7 rezystancji, o wyborze pomiędzy MM/MC nawet nie wspominam, bo to oczywista oczywistość, lecz warto zwrócić uwagę na fakt firmowo wgranych profili dla należących do rodziny gramofonów MT10 i MT5. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, by samemu stworzyć profil dla naszych własnych wkładek i zapisać jako jeden z pięciu dostępnych presetów. Nie zabrakło również trybu mono i wyboru różnych krzywych korekcji – RIAA, LP, NAB, AES, 78. To jednak nie wszystko, gdyż niejako w gratisie otrzymujemy jeszcze dwa filtry – Rumble i Scratch, z których pierwszy eliminuje szum samych realizacji a Scratch minimalizuje soniczne uciążliwości mechanicznych uszkodzeń, czyli rys, samych nośników. Na wyposażeniu znajduje się również pilot zdalnego sterowania z pomocą którego jesteśmy w stanie dokonać praktycznie wszystkich ustawień nie ruszając się z kanapy o ile oczywiście cierpimy na nadwzroczność, bądź dysponujemy lornetką teatralną, gdyż z odległości 3-4 metrów wskazań wyświetlacza odczytać niestety nie sposób. Za to jak się podejdzie to już zupełnie inna bajka, no i co ważne nie trzeba palcować frontu urządzenia.

Jak na razie możemy uznać MP1100 za audofilski odpowiednik klasycznego amerykańskiego krążownika szos, gdzie nacisk położono przede wszystkim na komfort podróży, znaczy się obsługi i jak najdalej posunięta intuicyjność. A jak wrażenia po przekręcenia kluczyk w stacyjce, znaczy się wybudzeniu phonostage’a z trybu standby? W telegraficznym skrócie można byłoby napisać, że niezbyt odbiegają od tak od eleganckiej aparycji, jak i stereotypowego wzorca brzmienia zza wielkiej wody, choć może w tym ostatnim przypadku z drobną erratą. Chodzi bowiem o to, że choć topowy McIntosh gra niezaprzeczalnie dużym i energetycznym dźwiękiem, to daleki jest od lekkiej ospałości i zwalistości z jakimi czasem postronnym obserwatorom może kojarzyć się tzw. amerykańskie granie. Tutaj z tzw. „misia” nie ma zbyt wiele, gdyż zarówno do timingu, jak i kontroli całości pasma, włączając w to najniższe składowe trudno się przyczepić. W dodatku powyższe wnioski opieram nie na anorektycznych, jeśli chodzi o podstawę basową , barokowych trelach, ale na ciężkim, brutalnym heavy metalowym łojeniu w stylu „Hardwired…To Self-Destruct” Metallicy, czy „Das Seelenbrechen” Ihsahn. Co ciekawe w obu powyższych przypadkach nawet w kulminacyjnych momentach iście kakofoniczne szaleństwo nie wymykało się nawet na milimetr kontroli a całości trudno było odmówić typowo lampowego dopalenia i dosaturowania przekazu. Dzięki temu delikatnemu ucywilizowaniu poddana została jazgotliwość a pochodną tego zabiegu stał się mniej ofensywny a zarazem forsowny charakter zionącego siarką i ogniem piekielnym repertuaru. Co jednak ciekawe gitarowe riffy i perkusyjne pasaże nie straciły nic a nic ze swojej wściekłości i poprzez delikatne przesunięcie środka ciężkości ku dołowi jeszcze zyskały na mocy i intensywności. Warto również wspomnieć, że McIntosh bardzo łaskawie obszedł się z ich daleką od audiofilskiej realizacją niespecjalnie ją piętnując a jedynie nieco spłycając scenę na jakiej długowłosi muzycy wyrykiwali resztę swoich płuc.
Aby jednak ten fakt odnotować wypadałoby mieć jednak porównanie z nieco lepiej zrealizowanymi pozycjami. Jeśli jednak nasze zainteresowania muzyczne nie wykraczają poza obszar hard’n’heavy to spokojnie możemy uznać temat spłycenia sceny za niebyły i czuć się jak w przysłowiowym siódmym niebie, znaczy się na siódmym poziomie piekieł, lub … gdzie kto uważa za stosowne. Mniejsza jednak z tym, gdyż wspomniałem o lepszych realizacjach i ten temat chciałbym nieco bardziej zgłębić. Dlatego też po łomocie najwyższy czas na zdecydowanie bardziej finezyjne i wysublimowane doznania muzyczne serwowane przez formację Tingvall Trio na albumie „Vägen”, gdzie oprócz samych dźwięków instrumentów możemy doświadczyć tzw. gry ciszą, która robi tutaj kawał świetnej roboty. Dopiero tutaj jesteśmy w stanie docenić swobodę i niewymuszony, bezstresowy pomysł na dźwięk zaimplementowany w MP1100. Może i kontury nie są kreślone z taką precyzją, jaką oferują konstrukcje solid state, lecz bądźmy szczerzy – nie po to decydujemy się na zakup lampy, żeby zamiast spodziewanej homogeniczności przekazu katować własne zmysły analitycznymi dźwiękami rozbijanymi niemalże na cząstki elementarne.
Niejako na deser zostawiłem typowo hollywoodzkie podejście do symfoniki, czyli ścieżkę dźwiękową do „Star Wars: The Force Awakens” Johna Williamsa, gdzie gęsta i patetyczna aranżacja idzie z ponadprzeciętną muzykalnością. Bardzo szybko okazało się, że mroczny, pełen podskórnego niepokoju klimat idealnie podpasował McIntoshowi, który wreszcie mógł rozwinąć skrzydła pokazując swoje atawistyczne zamiłowanie do rozmachu i granie szeroką, sięgającą hen za linię kolumn scenę z całkiem realistycznie rozplanowanym na niej potężnym aparatem wykonawczym. Jednym słowem mocna rzecz.

Po blisko dwutygodniowy użytkowaniu MP1100 uczciwie przyznam, że wypinałem go ze swojego systemu z wyraźnym żalem. Nie dość, że McIntosh wprowadził na rynek przedwzmacniacz zdolny z dziecinną łatwością oddać tak orkiestrowe tutti, jak i brutalność heavy metalowego piekła, to kontakt z nim cudownie rozleniwiał. Sprawiał, że granie z winyli przypominało jazdę nieprzyzwoicie komfortową, potężną amerykańską limuzyną. Wszystko było pod ręką, po nic nie trzeba było się schylać, przełączać, wypinać gdyż praktycznie wszystkich nastaw jesteśmy w stanie dokonać niemalże nie ruszając się z kanapy a unosząca się nad nim zielonkawa łuna sprawia, że zawsze możemy poczuć się jak „mali odkrywczy” czytający z wypiekami na policzkach o przygodach Super Mana i jego „alergii” na promieniotwórczy Kryptonit. Oczywiście to tylko niezobowiązujące dodatki do firmowego designu i rasowego, lampowego brzmienia, które nie pozwalają na obojętność. Można je bowiem albo kochać, albo nienawidzić. Nie muszę chyba dodawać, że oburącz zapisuję się do pierwszego z przed chwilą wymienionych obozów. A Państwo?

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-35
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI5; Devialet Expert 440 Pro
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinia 2

Może zabrzmi to dziwnie, ale gdy zabierałem się za pisanie tego akapitu, na myśl przychodziło mi tylko jedno stwierdzenie – „nareszcie”. Dlaczego akurat taką, pełną wytchnienia frazą zdecydowałem się otworzyć dzisiejsze spotkanie? Spójrzcie na listę ostatnio pojawiających się na naszych łamach recenzji i opisywanych imprez. Przecież dla zagorzałego wielbiciela tematyki analogowej przedłużający się brak jakichkolwiek recenzenckich zmagań w tej dziedzinie oznacza prawie zesłanie na gramofonową Syberię. A chyba zdajecie sobie sprawę, jakie spustoszenia w psychice mogą spowodować długotrwałe odosobnienie od czegoś, co przynosi człowiekowi tyle radości, w tym przypadku poczciwego drapaka. Owszem, zawsze mam pod ręką swój punkt odniesienia, ale jak to w gorącej głowie audiofila bywa, przez cały czas w jej najskrytszych zakamarkach tli się nieustająca chęć poznawania coraz to nowszych, a przez to inaczej prezentujących świat czarnej płyty konstrukcji. Na szczęście czekałem, czekałem i się doczekałem. A cóż takiego wprawiło mnie w stan błogości? Po pierwsze, bardzo ciekawy z punktu widzenia ogólnej konstrukcji, bo oparty o lampy przedwzmacniacz gramofonowy, a po drugie fakt, iż tytułowe urządzenie pochodzi od rozpoznawalnego na całym świecie producenta, czyli amerykańskiego McIntosha. Gdy odkryłem łechtające moje ego zapalonego analogowca karty, puentując wstępniak dodam tylko, iż najnowsze dziecko wspomnianego wytwórcy nosi oznaczenie MP1100, a jego testową wizytę w naszych skromnych progach zawdzięczamy warszawskiemu Hi-Fi Clubowi.

Opisywanie wyglądu produktów McIntosha jest bardzo niewdzięczne. Nie, żeby brakowało mi słownictwa, ale każde kolejne podejście do wręcz nieprzyzwoicie zunifikowanego designu jest swoistą ekwilibrystyką. Niemniej jednak, jakoś ów temat trzeba zagaić, dlatego też przypomnę ogólną aparycję z jedynie większym naciskiem na funkcjonalność urządzenia. Rozpoczynając opis od frontu naszego bohatera widzimy typowy dla wszelkich komponentów tego producenta, zwieńczony na zewnętrznych krawędziach płaskimi wstawkami z aluminium panel z czernionego szkła. Na tym swoistym ekranie telewizora w górnej części zewnętrznych rubieży zaaplikowano wyskalowane w decybelach wskaźniki wychyłowe, a pomiędzy nimi rozpoznawalne od pierwszego kontaktu wzrokowego logo marki z oznaczeniem nazwy modelu. Ale to nie koniec pakietu informacji o awersie opisywanego „Maca”, gdyż w dolnej części frontu znajdziemy dodatkowo patrząc od lewej strony gałkę selektora wejść, włącznik funkcji MUTE, informujący nas o stanie w jakim aktualnie znajduje się przedwzmacniacz, czytelny – wielofunkcyjny wyświetlacz, włącznik STANDBY i całkowicie na prawej flance identyczną jak z lewej strony gałkę, tym razem regulacji obciążenia dla aktualnie używanej wkładki. Przemierzając obudowę ku tyłowi, na jej górnej płaszczyźnie zauważymy pozwalające na wentylację grawitacyjną trzy prostokątne bloki małych otworów i centralnie umieszczone, pracujące w torze lampy elektronowe. I gdy komuś wydawałoby się, iż najważniejsze mamy za sobą, stwierdzam, iż jest w dużym błędzie. Mianowicie, panowie zza wielkiej wody poszli na całość i podążając za trendami światowymi uzbroili swoje dziecko w baterię przyłączy i wyjść tak liniowych, jaki cyfrowych czyniąc je tym sposobem centrum dowodzenia wszelkimi sygnałami audio. Ku mojemu zaskoczeniu oprócz pełniących główne zadnie kilku wejść i wyjść dla wkładki gramofonowej w standardzie RCA i XLR znajdziemy jeszcze wyjście liniowe (RCA/XLR) i o zgrozo trzy standardy wyjść cyfrowych (USB,OPTICAL i USB), co zamienia MP 1100-kę w digitalizator płyt winylowych. Dla spokoju mojego ducha pozwolicie, że nie będę tego komentował i zakończę opis wizualno-użytkowy informacją o bogatej propozycji czterech terminali uziemiania i gnieździe zasilania IEC. Tak w telegraficznym skrócie prezentuje się nasz bohater. Zatem jeśli nikogo z Was nie zraziła seria gniazd cyfrowych, zapraszam do lektury ciekawych spostrzeżeń testowych.

Czegóż można spodziewać się po urządzeniu w swej wewnętrznej konstrukcji używającej szklanych baniek? Ano niczego innego, jak bijącej od pierwszego kontaktu plastyczności grania. Owszem, spotkałem się ze wzmacniaczami lampowymi udającymi tranzystory, ale w wypadku amerykańskiego przedstawiciela nie ma o tym mowy. Nie po to aplikuje się bijące bursztynową poświatą atrybuty dawnych radiostacji, aby potem udowadniać, iż w końcowym rozrachunku nie mają one większego znaczenia. Konstruktorzy McIntosha z godną pozazdroszczenia konsekwencją mówiąc „a” w prezentacji dźwięku przez swoje dzieło powiedzieli również ”b”, dlatego też w dalszej części akapitu merytorycznego będziemy obracać się w estetyce przypisanej szkole uwolnionych w próżni elektronów. Zanim jednak rozpocznę zgłębiać temat, wspomnę tylko, iż trochę na przekór mającym w zwyczaju rozgrzewkę przed-odsłuchową audiofilom tytułowe phono posiada funkcję ekonomiczną, co ni mniej ni więcej oznacza samoistne wyłączenie się po kilkunastu minutach bez zadania sygnału. Ale nieco wyprzedzając fakty powiem również, że jest to chyba jedyny minus, jaki udało mi się zanotować podczas kilkunastodniowego użytkowania. Owszem, to była nieco inna niż mam na co dzień prezentacja, ale nie można mieć pretensji do urządzenia, że gra w estetyce przypisanej danemu układowi elektrycznemu. Podchodząc bliżej konkretów i uzupełniając wiedzę na temat estetyki brzmienia MP 1100 trzeba wspomnieć o dobrym oddaniu wielkości wirtualnej sceny muzycznej zarówno w zakresie szerokości, jak i głębokości. Idąc tropem plastyczności należy przywołać stawianie na homogeniczność, co natychmiast ma swoje odbicie w delikatnym zaokrągleniu krawędzi rysunku scenicznych bytów. Nie, żebyśmy odczuwali coś na kształt rysowania świata grubym markerem, ale utratę ostrości cienkiego rysika na rzecz zdecydowanie bardziej miękkiego ołówka daje się zauważyć od pierwszego zderzenia sonicznego. To naturalnie po kilku płytach staje się nieodzowną, w niczym nie szkodzącą częścią przekazu, ale przesiadka z tranzystorowej Therii na lampowego McIntosh’a wyraźnie pokazywała jak dzieli je spora różnica w nastawieniu na intymność generowanej muzyki. I gdy do listy niuansów dodamy trochę ciemniejszą prezentację całości wzmacnianego świata dźwięków, mamy wręcz idealny przepis na urządzenie do czerpania przyjemności z głębokiej interakcji słuchacza z ulubioną muzą, a nie analizowania poszczególnych jej podzakresów. Aby przybliżyć nieco wyniki moich badań, posłużę się trzema przykładami płytowymi, z których na pierwszy ogień poszedł Andreas Vollenweider z plackiem „Caverna Magica”. Efekt? To chyba jedyny przypadek tego testu, który pokazał, że gładkość i homogeniczność grania ponad wszystko nie zawsze jest idealnym partnerem do wszelkich tworów muzycznych. Niestety, muzyka elektroniczna rządzi się swoimi prawami i mimo, iż nie było źle, czasem brakowało mi Bożej iskry w krytycznych dla tego nurtu muzycznego momentach. Jednak tak łatwo nie skreślałbym testowanego przedwzmacniacza z listy potencjalnych odsłuchów, gdyż należy wziąć pod uwagę mój, już sam w sobie nastawiony na sporą muzykalność system. A przecież nie od dziś wiadomo, iż budowanie synergicznego zestawienia opiera się o konsekwencję wyborów współpracujących elementów, a oceniany kontrpartner dla katowickiej Therii był jedynie na przymusowych gościnnych a nie decyzyjnych występach. Dlatego też drobne braki w oddaniu ostrości górnych rejestrów są tylko sygnałem, że należy uważać, gdzie mamy zamiar wpiąć 1100-kę, a nie problemem jako takim. Aby unaocznić niebagatelne walory Amerykanina, w kolejnym podejściu zasmakowałem tłoczonej w epoce rozkwitu analogu muzyki dawnej wytwórni Harmonia Mundi z twórczością Jacoba Olbrechta „Missa Fortuna Desperata”. To była feeria samych ochów i achów. Wokalistyka wspomagana ówczesnym instrumentarium wydawały się być stworzonymi do współpracy z podobnymi produktami, a w szczególności użytymi w ich wewnętrznej konstrukcji lampami. Fantastyczny balans pomiędzy wypełnieniem, a oddaniem rozdzielczości poszczególnych partii śpiewanych bez najmniejszego problemu oddawały zróżnicowanie tembru głosów poszczególnych artystów, co przekładało się na ich bardzo dobrą separację i lokalizację w przestrzeni pomiędzy kolumnami. Mało tego, przywoływana wcześniej woalka niedoświetlenia wysokich tonów w tym przypadku odeszła w niebyt, gdyż ani przez moment nie odczułem utraty wrażenia bytu w goszczących muzyków kościele. Gdy śpiewał cały skład, było gęsto, a gdy do głosu dochodził pojedynczy solista, natychmiast do spektaklu swoje trzy grosze dorzucało echo budowli sakralnej. Opisując tę próbę jednym zdaniem, stwierdziłbym, że to był soniczny majstersztyk. Fakt, w estetyce lampy, ale godzien każdej żądanej za przedwzmacniacz złotówki. Ostatnim, ciekawie wypadającym czarnym krążkiem będzie wydany przez Label Naim Audio Antonio Forcione z kompilacją koncertowego kwartetu. W tym przypadku również słychać było pracę pojemników z próżnią, ale wbrew wszelkim pozorom, nie miało to wpływu na energię brzmienia rozpoczynającej ten dwupłytowy album wirtuoza gitary. Była nieco cieplejsza, trochę bardziej nasycona, ale kiedy zażądał tego muzyk energetyczna i drapieżna. Co więcej, z takiego, postawienia sprawy wiele czerpał kontrabas dając od siebie solidniejszą, ale bez uczucia przesadzenia dodatkową szczyptę pudła rezonansowego. A gdy on nic na tym nie tracił, chyba nie muszę dodawać, iż pozostałe generatory dźwięku w postaci fletu, wiolonczeli, czy nawet stopy perkusji również były beneficjentami niesionego przez McInstosh’a dobra. Naturalnie, konfrontując taką prezentację z moim wzorcem muszę stwierdzić, iż nosiła znamiona przypisane danemu układowi elektrycznemu, ale w przeciwieństwie do muzyki elektronicznej był to jedynie inny punkt widzenia, a nie zbyt łagodny pomysł na oddanie realiów danego wydarzenia muzycznego. I powiem szczerze, gdybym nie posiadał obecnego, dobrze skonfigurowanego zestawienia, z taką prezentacją bez najmniejszych problemów mógłbym żyć przez wiele lat. Owszem, jako ostatnie namaszczenie spróbowałbym delikatnej żonglerki kablowej, ale byłyby to jedynie jakościowe muśnięcia, a nie brutalna zmiana tonacji i wyrazistości przekazu.

Cieszę się, że bez względu na fakt obdarowania mojego zestawienia dodatkową dawką ciepła, wysycenia i gładkości temat ogólnego postrzegania pretendenta do laurów odebrałem w tak pozytywnym świetle. Naturalnie, to jest zdecydowanie inna niż obecnie charakteryzująca mój set szkoła grania, ale za sprawą wartości sonicznych i umiejętności zaangażowania słuchacza w prezentowane przez siebie wydarzenia muzyczne bez najmniejszych problemów zaskarbi sobie sporą rzeszę zagorzałych zwolenników. Ja mając na starcie bardzo gęsty sonicznie zestaw do czasu tego testu bardzo uważałbym podczas prób z przedstawicielami obozu lampowego. Tymczasem ten test pokazał, że gdy tylko producent ma pojęcie, o co w naszej zabawie chodzi, bez problemu jest w stanie tak zbilansować końcowy efekt dźwiękowy, że nawet powielanie pewnych artefaktów większości gatunków muzycznych może wyjść na dobre. Zbliżając się do nieuniknionego końca naszego spotkania i puentując cały test gorąco zachęcam do osobistych doświadczeń z amerykańskim McIntoshem i jego przedwzmacniaczem gramofonowym MP 1100. To jest bardzo ciekawa propozycja, która jeśli nawet nie przekona Was mnogością funkcji, to z pewnością zrobi to jakość oferowanego przedstawienia muzycznego.

Jacek Pazio

Dystrybucja: Hi-Fi Club
Cena: 37 600 PLN

Dane techniczne
Zniekształcenia THD: Phono: 0.02% (Phono), 0.005% (wejścia liniowe)
Pasmo przenoszenia: +/-0.2dB @ 20Hz – 20,000Hz; +0.2, -3dB @ 10Hz – 50,000Hz
Maksymalne napięcie wyjściowe: 20/10 V RMS
Impedancja wejściowa:
– Rezystancja: 25, 50, 100, 200, 400, 1k or 47 kΩ
– Pojemność: 50, 100, 150, 200, 250, 300, 350 or 400 pF
– Wejścia liniowe: 100 kΩ (XLR) / 50 kΩ (RCA)
Wzmocnienie sekcji phono: 40dB, 46dB, 52dB, 58dB or 64dB regulowane
Odstęp sygnał/szum:
– MC: 80 dB
– MM: 84 dB
– wejście liniowe: 118 dB
Maksymalne napięcie wejściowe: 10mV (MC), 100 mV (MM), 20V (XLR), 10V (RCA)
Czułość: 1,25 mV (MC), 10 mV (MM), 4V ( XLR), 2V (RCA)
Napięcie wyjściowe: 4V (XLR), 2V (RCA)
Impedancja wyjściowa: 200 Ω (XLR), 100 Ω(RCA)
Wyjścia cyfrowe:
Optyczne: 24-bit/96kHz lub 192kHz
Koaksjalne: 24-bit/96kHz lub 192kHz
USB: 24-bit/96kHz lub 192kHz
Wykorzystane lampy: 4 x 12AX7A
Pobór mocy: 50 W
Wymiary (S x W x G): 44,5 x 15,2 x 45,7 cm
Waga: 11,8 kg

System wykorzystywany w teście:
– źródło: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

Właśnie dotarł – jeszcze pachnący fabryką przedwzmacniacz gramofonowy McIntosh MP1100.

cdn…

Przedwzmacniacz gramofonowy MP1100 oferuje miłośnikom płyt winylowych nowy poziom zadowolenia, a nawet radosnej ekscytacji. Ma on bardzo duże możliwości zarówno w zakresie konfiguracji jak i oferowanych funkcji. Urządzenie to jest bowiem wypełnione po brzegi wszystkim tym czego mogą oczekiwać wielbiciele analogu. Potrafi także przekazać najdrobniejsze niuanse dźwiękowe w sposób jakiego jeszcze nigdy nie doświadczyliście.

MP1100 wykorzystuje cztery lampy 12AX7A, po dwie na kanał. Jest to pierwszy w historii firmy lampowy, w pełni symetryczny przedwzmacniacz gramofonowy McIntosha. Zastosowano konstrukcję dual-mono, kanały są od siebie odizolowane zarówno elektrycznie jak i mechanicznie. Zasilacze są odseparowane elektrycznie i umieszczono je w takim miejscu, aby nie wpływały negatywnie na pracę wrażliwych na zniekształcenia elementów urządzenia.

MP1100 ma trzy uniwersalne, konfigurowalne wejścia gramofonowe RCA. Jedno z wejść jest zdublowane w postaci symetrycznych gniazd XLR. Na wszystkich wejściach gramofonowych można dokonać dokładnej optymalizacji pojemności (8 ustawień) i rezystancji (7 ustawień). W celu łatwiejszej obsługi, urządzenie ma już zaprogramowane ustawienia dla wkładek typu MC i MM, a także dla gramofonów McIntosh MT10 i MT5. Oprócz tego jest jeszcze możliwość swobodnego zdefiniowania dodatkowych pięciu profili przez użytkownika. Profile mogą być dowolnie przypisywane do wejść. Do wyboru są różne krzywe korekcyjne (RIAA, LP, NAB, AES, 78).
Poza tym w urządzeniu zaimplementowano dwa, rzadko stosowane, a nadzwyczaj użyteczne filtry analogowe. Rumble Filter umożliwia usunięcie szumów, które mogły przedostać się do nagrania w trakcie jego realizacji. Scratch Filter może zaś pomóc w poprawie jakości dźwięku odtwarzanego z porysowanych lub lekko uszkodzonych płyt. Istnieje również możliwość regulacji wzmocnienia w zakresie od 40dB do 64dB, celem uzyskania jak najlepszej kalibracji przedwzmacniacza. Specjalne ustawienie ,,Mono” pozwala na odsłuch płyt monofonicznych w optymalnej jakości.
Oprócz możliwości związanych ściśle z samym odtwarzaniem płyt analogowych dodano też inne funkcje. Do dyspozycji są dwa wejścia liniowe, jedno niesymetryczne RCA i jedno symetryczne XLR. Oprócz dwóch wyjść analogowych (RCA i XLR), MP1100 ma też trzy wyjścia cyfrowe (optyczne, koncentryczne RCA, USB). Rozdzielczość sygnału na wyjściach cyfrowych wynosi zawsze 24bity, a częstotliwość próbkowania można wybrać spośród dwóch wariantów: 96kHz lub 192kHz.
W przypadku użycia odpowiedniego oprogramowania konwertującego, sygnał dźwiękowy przesyłany łączem USB możemy przegrywać z płyt winylowych na dysk twardy komputera. Sygnalizator przesterowania cyfrowego ułatwia optymalizację ustawień przy zgrywaniu płyt analogowych do postaci cyfrowej. Dzięki temu w łatwy sposób monitorujemy proces ripowania płyt analogowych i tworzymy ich doskonałe kopie.
Pilot zdalnego sterowania znajdujący się na wyposażeniu umożliwia wiele regulacji ustawień przedwzmacniacza bez konieczności podchodzenia do urządzenia.
Idealnym partnerem dla MP1100 jest najwyższej jakości przedwzmacniacz lampowy C1100, który także jest konstrukcją dual mono. Oba przedwzmacniacze mają obudowy wykonane z tych samych materiałów: szkła, chromu i szczotkowanej stali.

Dane techniczne MP1100:
Zniekształcenia THD : 0,02% wejścia gramofonowe | 0,005% wejścia liniowe
Pasmo przenoszenia: 20 – 20 000 Hz @ +/-0,2dB
Stosunek sygnał/szum : 80dB na MC | 84dB na MM | 118dB na liniowym
Rezystancja na wejściach gramofonowych : 25, 50, 100, 200, 400, 1k, 47k (Ω)
Pojemność na wejściach gramofonowych : 50, 100, 150, 200, 250, 300, 350, 400 (pF)
Wzmocnienie na wejściach gramofonowych : 40dB, 46dB, 52dB, 58dB, 64dB
Wyjścia: stereofoniczne niezbalansowane (RCA), stereofoniczne zbalansowane (XLR), cyfrowe koaksjalne (Coaxial), cyfrowe optyczne (Toslink), USB
Maksymalna częstotliwość próbkowania dostępna na wyjściach cyfrowych: 24bit/192kHz
Wymiary /SxWxG/ : 445x 152×457 mm
Waga : 11,8 kg

Dystrybucja: HI-FI Club
Cena: 37 600 PLN