Tag Archives: Naim CDX2

Opinion 1

It is known, for about two years now, that the French speaker manufacturer Focal is closely related to the British electronics icon – Naim Audio. To hear about this you did not need to search Internet portals for sensational news, as you just needed to visit any of the audio shows from around the globe, that we dealt with lovebirds here. Funny? Not at all, as I was not able to see any presentation different from the described one, at any time. Of course both brands are also carried by one distributor in any given country. And both things are clearly showing, that someone up there is absolutely convinced, this is the ultimate combination. And everything would be OK, if not for the notorious high amounts of decibels that were administered to the listeners at shows, what I usually perceived as too offensive. I really tried to find something splendid in that sound, but probably due to the not so great rooms they were exposed in, the high volume approach was very capable in preventing me from doing it. And this would have probably continued, if not for a small fact: somehow, during the last Audio Video Show in Warsaw, we were able to initiate, and with big support of the Polish distributor FNCE, finalize testing of the monstrous set of Naim and Focal in my listening room. Does it sound interesting? For sure it does. Because we received a set of Naim Audio consisting of a network player ND555 with an external PSU CD555PS, CD player CDX2, a device that could rip CDs and also be a file server, Uniti Core and the amplifier S1 Statement powering the newest version of the loudspeakers Stella Utopia EM Evo. So what did happen in my room with good acoustics and with the repertoire I find interesting? I promise – if you spend some of your precious time reading what I wrote, the final thoughts will be very satisfying for you, or at least surprising. So please read on.

Before we move on to the main topic of our meeting, I need to talk a bit about the set visiting my listening room. Starting with the loudspeakers, the Focal Stella Utopia EM Evo, we can immediately say, we deal here with big things. Not only high, as they reach 160cm in their highest point, but also wide and deep, both dimensions reaching around 55 – 60cm. But this is not all, as the speakers is stabilized by a very big plinth, extending in both directions, as well as the weight of 160kg each is a true logistic challenge. Looking at the design of the tested speakers, Focal is one of the few companies, who try to optimize the phase coherence of the speakers using a special setup of the cabinet. How? In the easiest way possible, by dividing the cabinet into separate modules, which are then bound together by an archway around the tweeter housing. So the element closest to us, listeners, is the lower module, with the 34cm bass driver, then we have two midrange drivers, placed in a d’Appolito setting, one below and one above the tweeter. The latter has a concave beryllium membrane, while the midrange and bass drivers have sandwich type (in terms of construction) cones. Another point of consideration for the client, is a kind of switchboard, placed on the back of the midrange module, where we can set the desired tone characteristic using a few jumper cables. But even this does not exploit the topic, as trying to best the reproduction of bass, the French engineers have made a kind of electromagnet from the monstrously big magnet mounted on the back of the carcass of the bass driver, winding it in another solenoid, and it can be used to change the characteristic using control boxes, placed behind the speaker, adjusting the amount and contour of the bass. I must confess, that this was a very interesting solution, and after a few weeks of playing around with it, it seems to be very thought through and have a very positive influence on the sound. Additionally the bass-reflex ports were placed firing down, which allows to exclude the influence of the positioning of the speakers on its function, as the plinth is always placed at the same height versus the floor. Finishing the description of the speakers, I will just mention, that the terminals were placed on the plinth behind the main chassis.
Moving on from the French speakers to the British electronics, I will allow myself to omit the description of the CDX-2 player, as we were testing it not so long ago, and describe the other parts of the puzzle. So let us start with the file player ND555. This is a very complete device, offering an option of a streamer working with the internal digital-to-analog converter. But this is not all. The 555 can accept digital signals and output both, digital and analog ones, what makes it a very versatile product. Regarding the looks, then the streamer, as well as the external power supply, designed to improve its performance (both have three fives in their name) share the cabinets known from other Naim products, differing only by the control buttons required to operate them. In case of the player we have a color, very readable, display, unfortunately not a touchscreen, but with four function buttons placed just next to it to the right. There is also a USB port on the left hand side of the front panel. The PSU has only a power switch on the far right, the rest of the cabinet is very similar to the player. However things are different when we look at the Uniti Core, it has a chassis of different shape and different functionality. It has more the shape of a shoe box, with a slit in the top part of the front, used to insert CDs for ripping. Below this slot, to the right we have a button used for ejecting the disc and initiating the unit. Of course the device would not be complete without an USB port placed on the left, similar to the ND555. Regarding compatibility with the rest of the system – the Uniti Core offers only digital outputs. But there are absolutely no shortcomings there, as we have a LAN, USB and a SPDIF output. But this is not all. You may be surprised, but this device offers also the functionality of a streamer. But only as a digital sound source, so you will need an external DAC to be able to listen to music. I know, this might be a bit cumbersome, but it is nice to know, that buying this CD ripper, and having a DAC, we can have a functional streamer at our disposal. Now, once we have gone over the smaller items, let us turn to the main element of the Naim Audio system, the top of the company’s catalog, the amplifier (in fact this is a preamplifier and two power amplifiers, but those are sold as one complete set) called Naim Statement. Let me put it this way. If you claim, that in your life as audio-maniac, with a lot of experience, you have seen everything already, I can assure you, you did not. In case of the top amplifier from the British, we deal hear with a true monstrosity, with about one meter height and when placed slightly spaced together, about 60cm wide. And this thing weighs about 300kg, which makes it absolutely certain, even in the worst case scenario, it will not get stolen. Funny? Absolutely not, this is just the truth. But how does this look like? In this case we are talking about three narrow columns, made from black, brushed aluminum, which, just to break the monotony, or as I see it, make this abomination a piece of art, have white, matte acrylic elements included on about one third of their height. You could argue, this is banal, but I assure you it is not. Such thing has a very nice look when you dim the light in your listening room, and after a few weeks, it turned out to be one of the main acceptance points for the whole thing. Regarding the connections and manipulators of the amplifier, things are as follows. The front of the preamplifier has a line of symbols, covered by an acrylic strip, that informs about the selected input. On the top panel, there is a very large volume knob, which also lit, and four buttons: input selector, power button, dimmer and mute. The power amplifiers, placed on both sides of the preamp, look a little bit different, as due to need of dissipating the heat generated by them, the manufacturer placed wavy radiators on their sides. Those are very nicely looking, and underline the attention the manufacturer is paying to every, also the visual, detail. The top covers of the poweramps have two buttons that cover some of the same functions as those in the preamplifier, namely power and dimmer. If you want to apply the British trio for usage in your system, the set of inputs and outputs covers terminals in DIN, RCA and XLR standards. Also a word of warning – the sockets looking like typical LAN, are used for communication between the individual elements, and this may result in some trouble, when you are not careful. But you should not worry too much, as with every purchase, the distributor will make sure, the system is setup correctly in its final place. Finishing this, maybe a bit too long paragraph, but I think absolutely justified looking at the level of the tested system, let us mention the cabling. Also here you also should not worry too much, as I will not spend many sentences on this. Cabling issues could be resolved in two ways here, and the distributor decided to push us to one solution, providing a complete set of top Naim cables to fully connect the system.

Before I start the description of the sound, I need to remind you, that all the exhibitions in Poland and abroad, with an identical setup, ended with their sound being only acceptable, what did not leave me satisfied, taking into account their technical advancement. Both manufacturers were praised for their products apart, but together, they sounded mediocre. Why was that? I do not know. But trying to respond to this question was exactly that, what moved me and Marcin to propose the distributor to move the complete system from the Audio Video Show directly to our listening room, what resulted in today’s test. But I will also assure you, that we did not count on our requests being taken seriously, not in our wildest dreams. Till today I do not know what moved the distributor to this decision, was it the madness of the show, or the tiredness after those days of presentation, but whatever it was, we are happy the decision was positive. So when the set with a cosmic price tag arrived in our room, not without some logistical issues, the main question is: “How did this system perform at home, compared to the performance from the show?”
So how did it perform? Well, the tested system is a typical example confirming the well known truth, that shows are for watching, and not for making up your mind about the sound of presented systems. When the electronics reached the desired quality level, after a few days after installation, already listening to a few discs showed, that there is no trace of any shouting, or hyperactivity. Yes, compared to my reference system, the sound was more neutral, yet still very close to my heart. There was less euphony, what should be seen as avoiding of overdrawing of the midrange, something I like very much, but still phenomenal. There was momentum, energy, when needed it was soft or vivid in the treble, but most of all, the whole had an incredible ease of playing, surprisingly rare, even within High End systems. Regardless of the level of volume, the amount of decibels, the music was readable, free from distortion and from any muscle stretching, which is bad for the sound. Do you want more? There you go. When we have already addressed the main items making up the musical spectacle, I cannot forget about the abilities of the French-British set in terms of the phenomenal 3D imaging. I know, many of you have such things from much cheaper constructions. But I ensure you, that with a good source, that what happened in my listening room, is reachable only for the best of the best. Yes, yes. Those wide, high and deep, white monsters disappeared from my listening room easily, at the same time generating unsurpassed amounts of back planes. And if I may confess, and I am a bit ashamed, but being absolutely hones, they did it better than my Isis. Have I gone mad? I was really wondering, if I did, but repeated, detailed analysis was cruel for me every time. Even more, after a few weeks of intensive testing, taking into account the last few years of reviewing audio components, this was the second time I had the idea, to switch my system for the tested one, amplification and speakers together. Are you surprised, that I am writing this in relation to the Focal speakers, which are regarded as always screaming? Please do not worry, I am also a bit confused, but it is a fact, that I proposed the distributor to take my set instead of the tested one. Unfortunately, or fortunately, both are in different pricing levels, so the idea was quickly rejected. So how was this possible? The key word, or rather key words are: room acoustic adaptation, appropriate musical material, listening without many people in the room at comfortable volume levels, a little bit of trickery with the amplifier interconnect and finally using my CD player.
Why did I use my CD player only at the end of the test? This was meant to be a test of complete set coming from one distributor and that was the reason, most of the test was done in the mentioned configuration, and the CEC/Reimyo player was just to be the dot on the “i”. But to alleviate any suspicions, regardless of my unwillingness to have a file player in my system, the tested streamer ND555 was a true fighter, compared to the competition we had the opportunity to listen to. Even better, this Naim file player presented internet radio better, that the CD player CDX2, what is a brute sign, what kind of improvement was achieved in similar constructions during the last few years. Maybe it is not yet the level of my player, chosen from the best disc players in the world, but placed against the background of other, very good players, that have visited me, the 555 sounded very well. And how was the sound with some individual discs? Looking at the vast amount of text I have already written, which is not easy to look at, and I am not even talking about reading it, I will not talk too much about discs. Why? Because each genre was just reproduced just splendidly. As the first one I will recall something heavier, “S&M” Metallica. If you think, that the presence of an orchestra has had even the slightest taming influence on how those rock guys perform, then you are mistaken. Those were still untamed guys, and the Focal/Naim set showed it in every aspect. Was it the percussive earthquake, or a stream of dense and heavy guitar riffs, the tested system reproduced the cacophony of the sound created by the musicians with ease. There was just a wall of sound, received clearly due to the lack of distortion, with the vocalist singing in its center. If this is not enough, then let me tell you this: similarly phenomenal, I would say it sounded even better, was the electronic music from the group Acid “Liminal”. Usually I listen to it only during testing, but I have not heard such a convincing presentation for a long time now, so returned to such kind of music a few times. Finally I mention the kinds of music, that should be the so called “killers” for the white French speakers, held on a short leash by the amplification, namely jazz and ancient music. And I was surprised again. I was quite certain, that jazz from ECM, like the Bobo Stenson Trio “Cantando” would fare well. The tested set managed the control of the bass, neutrality of the midrange and the shine of the treble, what combined with the good placement of the ensemble on the vast space it created turned on a light in my head “why should I not try to play something for the soul?”. I do not know how to tell you, because in the beginning I felt a slight departure from the magic of the slightly colored church music, but after a few days of accommodation, and the mentioned change of the source to my CD player, it turned out, that the colder, but having more vitality, world of Claudio Monteverdi became even more engaging. I do not know, maybe I am getting older, maybe this is the effect of getting used to that kind of presentation, but I really liked it. Yes, in case of a switch, which will not happen, for very to the earth reasons, I would be searching for a tad of sweetness, but I assure you, that would be something similar to adding a spice, and not trying to bend the electronics to my requirements. Are you surprised? Yes, I also am, writing this words, but currently I have no sane rationale for my conclusions. And that all in relation to the Focal speakers, which are regarded by many audiophiles as devoted from manners and sonic culture. This is the reason, that being honest even in case of options, which were to date far from my preferences, I am informing all, that when somebody will complain about the tested system in any conversation, then, based on what I heard in my listening room, I will be protecting it with my whole heart.

Should you did not notice while reading this quite long text, that you have already arrived at the conclusion, then I assume, you were interested by what I wrote. And frankly speaking, it does not matter, if this interest was for good or bad reasons. Already the fact, of moving the reader to think about the sound, which is controversial, to say the least, at shows, should be treated as a kind of success. From my end, I can only assure, all of you interested in having a listen, that all my conclusions are coming from a test, which lasted for a few weeks. And if those are opposite to the opinion of many listeners, this is just the result of fighting the unfavorable listening environment at the shows, where many listeners try to visit a small room. Yes, cheap systems sometimes are able to achieve positive results even with very acoustically challenged shows, but in fact, expensive systems are automatically directing you to try and find a flaw in them, and not a true assessment of the whole. How do I know that? Of course from my own experience, which was brutally brought to earth during this test. And this is something I wish you all could experience at your homes.

Jacek Pazio

Opinion 2

Having many years of experience, when we went to the last Audio Video Show, and documenting the systems presented there, we always looked at them not only through the lens of the camera, we carried around, or from the view point of the audiophile-music lover, but also as potential subjects for our reviews, more thorough, but also not biased by the randomness of the exhibition. The result of the November chases will become clear during the coming months, but already now, with a bit of pride, that we were able to achieve this, but also with the admiration to the Warsaw based distributor FNCE, who took a crazy decision and provided the logistics, we can invite you to read the review of a “dream system”, one of those widely advertised before the show. And if we add to this information, that this system was presented on the national stadium (actually we should call it the PGE Narodowy Stadium, according to official nomenclature) and its total weight (net) surpassed half a ton easily, then it should be clear, that we will be moving on a very high level. To make things even more interesting, about 40% of the weight was coming from the amplifier! Yes, yes – the amplifier weighs 264kg and is surely a heavy weight player, but it still had to step down from the podium, as the pair of speakers brought hefty 340kg on the scales. Adding to this the armored flight cases, solid wooden boxes and some peripheral items (I will mention those in a moment), we can really say, that on Monday, we received the least mobile system ever, which can be seen as an immobility, during the last five years of the SoundRebels history. Looking from the direction, in which the sound flows, the system was composed from CD player CDX2, server/RipNas Uniti Core, streamer ND555 with the dedicated power supply 555PS and the pre+power Statement S1 from Naim as well as the loudspeakers Focal Stella Utopia EM Evo connected with a complete set of Naim cables.

According to the manufacturer’s request the electronics was placed to the side, and not as it usually is between the speakers, but looking at its size, especially when we take into account the Statement, seems to be quite logical, as the presence of the almost 300kg heavy obelisk would not be beneficial for creating the sound stage. While the British amplifier did not need any support, the sound sources were not as self-sufficient, thus we received the Fraim Base to place them upon. The top shelf was occupied by the CD player CDX2, we reviewed some time ago, just below it the flagship streamer ND 555 with the dedicated power supply 555 PS. Between those two we were also able to squeeze the inconspicuous, yet very useful, server/ripper Uniti Core. The power was on us, so we used our power strip Power Base HighEnd for the system.

It cannot be hidden that the so called “peripherals” were not the worst, still the show was stolen by the three segment Statement, at least when talking about the electronics. It calls for respect and true admiration already with its posture, which reminds a bit of the Star Wars imperial cruisers, carrying Darth Vader’s signature fear and doom. It is a kind of art, to design something with appropriate attention to detail and reverence, which is a big piece of machinery, but does not look bulky or shapeless. The amplifier looks completely different, as due to the split in the preamplifier and power amplifier modules, adding a backlit acrylic plate and appropriately shaped heat sinks the manufacturer created an intriguing shape, which can participate in design and modern art contests. And when we take into account, that from this dark obelisk we can get amounts of power, which are even a bit absurd for a household, as it generates 746W at 8Ohm and 1450W at 4Ohm, then we should consider changing our electricity tariff and negotiate the rules with the electricity supplier. Fortunately the handling of this amplifier does not differ from the current standard, so you do not need to get a degree in robotics to operate it, and looking at the very common and surprisingly inconspicuous, plastic remote, we can say, that the daily handling will not be any different for the family, than with any of the normally sized competition.
However putting comfort in the first place, we lose some of the certain mystery of physical contact with the device. If you think, that I am now exaggerating, them please have a look at the top plates of both power amplifiers NAP S1 and the preamplifier NAC S1 and everything should become clear. Brushed aluminum of the pairs of buttons, surrounded by a white-blue glow is only the beginning, delicate design accents leading the user to the main dish, the big, also lighted, volume knob, located in a spherical niche; the same kind of volume knob was put on top of the Uniti Nova device, we tested not so long ago. If we add to this the display of the active source on a acrylic strip mounted just near the top end, the we can just compliment the usability of those solutions.

During the last decades, Naim managed to acquaint a large number of their acolytes, that the unification they prefer, means that in 99% cases, from which the deviation is the mentioned Statement, you pay only for what is inside, and not for any designer extravaganza on the outside. This is the case with the top, newest generation streamer ND 555, which arrived with the dedicated, externa power supply 555 PS DR. Based on a 40bit SHARC processor, and the Burr-Brown DAC chip PCM1704, which can use the LVDS (Low Voltage Differential Signal) and provides support for PCM 32bit/384kHz as well as DSD128 it looks exactly as its brethren. A solid, brushed aluminum chassis, 5” TFT display and only four green lit buttons make for the natural camouflage. And one remark about the user experience. Naim provides a dedicated app for iOS and Android, so you should use it, as handling the mentioned streamer without it seems to be pure nonsense.
The most modest representative of the British crew is the Uniti Core, a small device, that has the functionality of a RipNas. It not only has a built-in 2TB disk for our files and is able to feed our external streamers and DACs with them, but it can also rip the CDs we already own.

We cannot hide however, that the most imposing statue is presented with the snowy white (Carrara White) Focal Stella Utopia EM Evo, with the proprietary drivers mounted on the characteristic, arched baffle. There, between two 16,5cm midrange drivers with “W” Power Flower membranes we have an inverted dome tweeter IAL2 (Infinite Acoustic Loading), and below, in a dedicated chamber, the manufacturer placed a “W” membrane, 3rd generation 33cm diameter woofer. While the front seems to be quite classic, then the segments of the cabinet, “cut” in segments dedicated to appropriate drivers, and the back plate, cannot be regarded as such, despite the first impressions. And it is not about the solid WBT sockets moved to the massive plinths, but a kind of switchboard, hidden behind a movable panel, which allows, together with an external module for bass adjustment, for 243 combinations of different settings. With regard to the above we can either decide to use the manufacturer presets – as set by the factory or distributor, or another good soul, or we will lose a few/dozen/tenths of evenings trying find the best setting. People who get nervous with such things I advise not to look there and have faith in what the distributor has set, because once you start fiddling with the settings you will never stop chasing your imagined rabbit.

OK. It seems that weight and price stopped being a testimony, or a determinant of sound associated with High-End, but in this case, firstly we do not deal with brands that appeared out of nowhere, and are trying to position their products by the price alone, or by adding useless kilograms. Secondly, those are not one-off products, but models built-up over the years with lots of solid engineering knowledge and laborious laboratory tests confirmed with long term listening sessions. Yet, in the back of my head I always had some stereotypes, regarding top of the line flagship devices, or almost flagship in case of the speakers, fueled by some whispers of “friendly” people. In short, it was about the very intensive polarization of the opinions about both brands, tested today, as on one hand their acolytes become stunned with delight, while their vigorous adversaries are at the verge of making a public execution. Fortunately the listening sessions, and the more or less coherent remarks resulting from those, we are doing only as a kind of convoluted hobby, which we could not call work in any case, so we do not have to prove anything to anyone. And with that we have a golden rule, which tells, that this game is based only on subjective assessments and our individual preferences, both regarding repertoire and sound, and you do not need to agree with our opinions.

So how does the British-French system supplied by FNCE sound, or rather, how did it sound in our official listening room? If I would write in the first sentence, that it sounded phenomenal, then … I would not be diverting from the truth by a hair, but I would also be very negligent, sliding only on the surface of the mentioned truth. A truth, which, as it often happens, was not so surprising as it was … shocking. It is common belief, that, if anything else, the Focal must always, and I underline, always, emphasize on the upper notes, and while with higher models the refinement is higher, but those can never be described as “sweet”. Yet together with the Statement and the ND 555 (that was the configuration that played most often) I can say with full confidence about the resolution, so obvious for the beryllium tweeters, but a resolution placed in an almost caramel … sweetness. Are you surprised? Please believe me, we also felt a bit strange, but when our first surprise went over, we immediately started checking, if this is not the “fault” of specially prepared repertoire. This is the reason we directed a stream of data with a repertoire we know by heart, namely “Brothers in Arms” Dire Straits, to the ND 555. It seems to be a show classic, played so many times it hurts, seemingly unobtrusive, but still less hated than “No Sanctuary Here” Chris Jones, but full of iconic guitar solos, so if the treble would stand out from the crowd, we would immediately notice it. Yet, we did not record any anomalies and it became apparent, that the Utopias sound as good as the accompanying electronics allows it to, so putting the blame on them for a badly combined set seems to be a bit unconscionable. The midrange was presented in an equally inviting way, and there was another curiosity related to it, as it could not be described as saturated, in such a way as for example presented by the modified, paper Seas used in the Duke Trenner&Friedl, but the duo of the 16,5cm midranges working in each of the speakers, and named in a very hippie way Power Flower, was absolutely far from any antiseptic, morgue type sterility, being able to boost saturation of Knopfler’s vocals without problems.
It was similar with the lovely, minute Chie Ayado, who, on the concert “Live! The Best”, containing, amongst others, recordings from the Tokyo STB 139, known also as Sweet Basil, or Sapporo Concert Hall Kitara, charmed with her low, surprisingly powerful and … black voice. I am mentioning this disc, as on the Focal and Naim it sounded not spectacular, but absolutely phenomenal. Despite the holographic three-dimensionality of the generated stage, the set was able, phenomenally operating with lighting, to “cut” the vocalist, playing on the piano, from the velvety black background, reach a truly fairytale intimacy and at the same time preserve the impression of being in a much greater hall than our official listening room.
When we talk about the mentioned spectacular sound, then I must confess, that both the Statement as well as the Stella Utopias are a true dream team in terms of dynamics, swing and immediacy. Rough like a bovine tongue “Playing the Angel” Depeche Mode starts with a siren capable of waking up the dead in “A Pain That I’m Used To” and it was its howl that painfully reminded us, what was meant by the guy, who created the concept of “the trumpet of Jericho”. Yes, using the Naim and the Focal, you can lead demolition activities, albeit with their accuracy being limited to two blocks. The wall of sound generated by the tested set was perfectly coherent, controlled in a way unattainable for most competition and at the same time phenomenally differentiated. It was like making hundreds of pictures using a Hasselblad camera equipped with a macro lens and then put them together in one big picture. A picture, which would not hide anything, but in contrary, show details usually not seen by the naked eye or omitted. This was not 4K, but 8K and that in reference edition.
I would not be myself, if having the occasion and lack of opponents able to blow my plans (Jacek stopped trying to put me on the good path long ago), I would not reach for repertoire, which is avoided like a devil avoids holy water during audio shows like our Audio Video Show, or the Munich High End. First I used the twisted like a snails home and narco-psychedelic “Elephants on Acid” Cypress Hill, where the oriental sitar parties combine with latino-rap and fat beats. But this what the Cypress guys did on “Pass the Knife” https://tidal.com/track/94929869 , at least in terms of the lowest octaves, is pure masterpiece. Even at not so high levels of volume the almost infrasound bass covers the ears. Additionally it does not come from the speakers, but engulfs us like a cocoon and tightens upon us with time. Strong thing. Another position was the jubilee edition of “Rage Against The Machine – XX (20th Anniversary Special Edition)” Rage Against The Machine, were there was not even a single moment to grasp a breath, and the texts shouted by Zack de la Rocha drilled into the brain with unstoppable impetus. If someone would now say, that this is not music, which should be listened to on such a stellar priced and at the same time so sublime due to it being High-End, then I would kill that person by laughing, because that what was presented by the tested system, was dangerously close to attending a concert of RATM. You just needed to turn the volume knob higher and it was 1992 again, and I had hair reaching my arms, and I could wave them with joy.
For desert I left a truly hellish duo – the iconic “Seasons in the Abyss” Slayer and contemporary, and at the same time from Polish descent, “I Loved You at Your Darkest” Behemoth. Yes, yes, listening to something like that for most “normal” reviewers would be a sacrilege. Fortunately I have never declared normality, and I am not bound to follow courtly etiquette and conventions and I listen to what I like at a given moment. But let us return to the main topic. Despite the obvious stylistic coherence, the recording differences were shown clearly, and it became apparent, that present day has its advantages, as Nergal and his band sounded much better in all aspects. There was a true, fully palpable depth, sorted gradation of planes, pinpointing of virtual sources and selectivity, and when the underage crowd came to voice, you could feel the fun they had from the adventure with the “Price of Darkness”. There were no offensiveness from the treble or the midrange, and cause the repertoire was not the lightest, or the most pleasant, so the energy coming from the speakers pushed into the listening chair like tropical storm wind.

Starting to summarize the things I wrote, I would like to mention, that we tortured the tested system for almost a month, so any accusations of overexcitement and first enchantment we can exclude from the start. Additionally, during the few weeks, we conducted listening during various moments of the day and night, so the anomalies related to different power states did not influence our final verdicts. And those, at least in my case – writing this text I do not know Jacek’s opinion yet – are oscillating around the perfect one.
And this without any fact stretching, because this is an effect of an incredible synergy of the system proposed and configured by FNCE, were absolutely nothing was left to chance, and that, what the system presented during the past Audio Video Show, turned out to be only the prelude and invitation to that, what was really hidden inside it. So if you have the proper amount of money, and at the same time you have no time or no patience to plough trough tons of different gear, with those experiments ending in big failures many times over, then please try to listen to this configuration in your listening room, because that what it is offering, really deserves the highest praise. Because this is a complete system, tailored, playing absolutely every kind of repertoire, even the “non-audiophile” one, and at the same time taking into account not only the synergy between the individual elements, but also the current market expectations. On one hand it is focused on the files, but on the other, it also stretches a helping hand to all those, who have big CD libraries, offering them a way to easily digitalize the physical carriers. And because in this setup, the ND 555 showed mercilessly its supremacy to the CDX2, if I would be keeping the test configuration, I would make a slight change to this French-British set … staying with my Ayon.

Marcin Olszewski

Our reference system
– CD: CEC TL 0 3.0 + Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: Trenner & Friedl “ISIS”
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond, Statement
– IC RCA: Hijri „Million”
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Distributor: FNCE S.A.
Price list:
Naim CDX2: 22 999 PLN
Naim Uniti Core: 9 999 PLN
Naim ND 555: 69 999PLN
Naim 555 PS DR: 37 999PLN
Naim S1 Statement: 890 000 PLN
Focal Stella Utopia EM Evo: 399 998 PLN
Fraim Base rack: 4 599 PLN

Technical Details
Naim ND 555
Supported audio formats:
WAV – up to 32bits/384kHz
FLAC, AIFF, ALAC – up to 24bit/384kHz
DSD – 64 and 128Fs
MP3, AAC, OGG, WMA,M4A – up to 48kHz, 320kbit (16 bit)
Streaming: Chromecast built-in, Apple AirPlay, TIDAL,
Spotify® Connect, Bluetooth (AptX HD), Internet Radio, UPnP™ (hi-res streaming), Roon Ready

Audio Inputs:
2 x optical TOSLink up to 24bit/96kHz)
1 x coaxial RCA up to 24bit/192kHz, DoP 64Fs)
1 x coaxial BNC up to 24bit/192kHz, DoP 64Fs)
USB – 2 x USB Type A socket (front and rear – 1.6A charge)
Audio Outputs
1 x RCA pair
1 x 5-pin DIN
Connectivity: Ethernet (10/100Mbps), WiFi (802.11 b/g/n/ac with external antennae)
Dimensions (H x W x D): 87 x 432 x 314 mm
Weight: 12,25kg

Naim Statement S1
NAP S1
Analogue Input: 1 x XLR
Audio Outputs: single Binding posts for spade & 4mm banana
Power Output: 746W / 8 Ω, 1450W / 4 Ω, 9kW burst power into 1 Ω
Dimensions (HxWxD): 940 x 256 x 383 mm (each)
Weight: 101 kg (each)

NAC S1
Analogue Inputs: 3 x DIN, 3 pairs RCA, 2 pairs XLR
Audio Outputs : 1 pair XLR, 2 X Unbalanced (4 pin DIN sockets)
Dimensions (HxWxD): 940 x 270 x 412mm
Weight: 61.5 kg

Focal Stella Utopia EM Evo:
Type: 3-way, floorstanding bass-reflex
Drivers: Electro-Magnetic 33cm 'W’ woofer, 2 Power Flower 16.5cm 'W’ midrange drivers with TMD suspension and NIC magnet IAL2 pure Beryllium inverted dome 1″ (27mm) tweeter
Frequency response (+/- 3dB): 22Hz – 40kHz
Sensitivity (2.83V / 1m): 94dB
Nominal impedance: 8 Ω
Minimal impedance: 2.8 Ω
Filtering frequencies: 230Hz / 2,200Hz
Recommended amp power: 100 – 1,000W
Dimensions (H x L x D): 1,558 x 553 x 830 mm
Weight: 170 kg

Opinia 1

To, że produkujący kolumny francuski Focal jest bardzo mocno związany z angielską ikoną elektroniki – Naim Audio, mówiąc kolokwialnie wieść gminna niesie już od około dwóch lat. Aby się o tym dowiedzieć, nie trzeba było nawet śledzić szukających sensacji portali internetowych, gdyż wystarczyło choć raz wziąć udział w jakiejkolwiek wystawie audio na naszym globie, aby przekonać się, iż od jakiegoś czasu mamy do czynienia z tak zwanymi Papużkami Nierozłączkami. Zabawne? Bynajmniej, bowiem ostatnimi czasy innej niż opisywanej, oczywiście pod egidą jednego dystrybutora, prezentacji nie udało mi się zaliczyć, co jasno daje do zrozumienia, że ktoś na górze jest przekonany o wspaniałości takiej produktowej konfiguracji. I wszystko byłoby OK. gdyby nie fakt notorycznego, dla mnie zbyt mocnego forsowania wyjątkowości tego tandemu w domenie ilości decybeli na wystawach, gdyż zazwyczaj takie starcia odbierałem jako nader ofensywne. Naprawdę próbowałem znaleźć w tym dźwięku coś znakomitego, ale prawdopodobnie wymuszany ciężkimi warunkami lokalowymi promującej zestaw imprezy styl przysłowiowej „jazdy bez trzymanki” skutecznie mi to uniemożliwiał. I ten stan prawdopodobnie trwałby jeszcze dość długo, gdyby nie drobny fakt. Mianowicie jakimś cudem na ostatniej wystawie AVS w Warszawie udało nam się zainicjować i w efekcie determinacji warszawskiego dystrybutora FNCE zrealizować spotkanie testowe z monstrualnym w zakresie wagi i rozmiarów tytułowym konglomeratem Focal & Naim w mojej samotni. Brzmi ciekawie? Tak tak. Na występy trafił bowiem set Naim Audio w postaci szczytowego odtwarzacza strumieniowego ND555, wspomagającego go zewnętrznego zasilacza CD555PS, odtwarzacza płyt kompaktowych CDX2 i urządzenia ripującego płyty kompaktowe wraz z wewnętrznym dyskiem i możliwością pracy jako samodzielne źródło plikowe Uniti Core, który napędzał najnowszą odsłonę kolumn Stella Utopia teraz w specyfikacji EM Evo. Co takiego wydarzyło się w moich czterech kątach z przyjazną akustyką i w interesującym mnie materiale muzycznym? Cóż, z pełną odpowiedzialnością zapewniam, że jeśli poświęcicie mi kilka minut Waszego drogocennego wolnego czasu, wnioskami końcowymi będziecie jeśli nie w pełni ukontentowani, to przynajmniej zaskoczeni. Zatem zapraszam.

Zanim przejdziemy do clou dzisiejszego spotkania, zobligowany jestem nieco przybliżyć Wam wizytujący mnie set. Rozpoczynając od kolumn Focal Stella Utopia EM Evo chyba gołym okiem widać, że mamy do czynienia z ogromnymi konstrukcjami. Nie tylko wysokimi, według nomenklatury hodowców koni osiągającymi 160 cm w kłębie, ale również szerokimi i głębokimi, w obydwu przypadkach oscylującymi w okolicach 55-60 cm. Ale to nie koniec rozmiarowej wyliczani, gdyż całość konstrukcji na podłodze stabilizuje zdecydowanie bardziej rozległa metrażowo od samych skrzynek podstawa, co oprócz 160 kilogramów wagi netto jest dodatkowym wyzwaniem logistycznym. Przybliżając tematy konstrukcyjne Focale jako jedne z niewielu produktów na rynku odpowiednią konstrukcją obudowy starają się optymalizować wyrównanie fazowe poszczególnych przetworników. Jak? Najprościej jak można, czyli w tym przypadku przy pomocy podzielenia każdej komory z głośnikiem na osobne moduły, by potem zespolić je delikatnym łukiem wokół wysokotonówki. I tak najbliżej nas znajduje się najmocniej wysunięty do przodu, znajdujący się w dolnej skrzyni 34-centymetrowy basowiec, a nad nim w układzie d’Appolito, kontynuując kształt zbliżającego się ku nam łuku, zaaplikowano sąsiadujące od góry i od dołu z berylową wklęsłą kopułką podobne w konstrukcji do głośnika niskotonowego tak zwane kanapkowe (chodzi o budowę membran) śeredniotonówki. Kolejną dbałością o pozytywny wynik potencjalnych starć o klienta jest swoista centralka doboru odpowiedniego przebiegu charakterystyk poszczególnych zakresów częstotliwościowych. Ta znajduje się w na plecach dolnej obudowy głośnika średnich tonów i realizowana jest za pomocą zworek. Ale to nie koniec. Jakby tego było mało, w dbałości o jak najlepszą reprodukcję niskich rejestrów francuscy inżynierowie z magnesu monstrualnego przetwornika tego zakresu nawijając nań dodatkowe uzwojenie zrobili coś na kształt elektromagnesu, co dzięki dostawianym z tyłu kolumn sterownikom daje dodatkowe możliwości kreowania jego ilości i konturowości. Przyznam szczerze, że to bardzo ciekawe, a po tych kilu tygodniach zabawy bardzo przemyślane, bo czyniące dużo dobrego rozwiązanie. Ostatnią informacją dotyczącą kwestii sposobu kreowania niskich rejestrów przez Stelle jest optymalizujące jego oddziaływanie bez względu na ustawienie w pokoju zlokalizowanie portu bas-reflex pionowo w dół, czyli w kierunku podstaw utrzymujących stałą odległość od skrzyń. Wieńcząc opis kolumn winny Wam jeszcze jestem wzmiankę o aplikacji terminali przyłączeniowych, które usadowiono z tyłu kolumny na oferującej sporo miejsca podstawie.
Przerzucając płynący z mojej strony strumień informacji z tematu kolumn na angielską elektronikę odtwarzacz srebrnych krążków z racji niedawnego występu CDX2-ki na naszych łamach pozwolę sobie pominąć, a główne uderzenie skierować na pozostałe składowe wyspiarskiej układanki. Na początek odtwarzacz plików ND555. To jest w pełni kompletne urządzenie oferujące opcję streamera współpracującego z wewnętrznym przetwornikiem cyfrowo/analogowym. Ale to nie wszystko. Trzy piątki dają również możliwość przyjęcia i oddania zewnętrznych sygnałów tak cyfrowych, jak i analogowych, co czyni z tego źródła bardzo kompatybilny produkt. Jeśli chodzi aparycję, tak streamer jak i poprawiający jego pracę zewnętrzny zasilacz (obie pozycje w swojej nazwie posiłkują się trzema piątkami) korzystają ze znanej dotychczas linii obudów reszty rodziny NAIMa, a ich rozróżnienie ułatwia użytkownikowi niezbędne dla ich pracy wyposażenie. W przypadku grajka plików front na prawej flance może pochwalić się kolorowym, niestety jeszcze nie dotykowym, ale za to bardzo czytelnym wyświetlaczem, tuż obok niego czterema przyciskami funkcyjnymi i całkowicie na lewym boku wejściem USB. Zaś ubrany w bardzo podobną szatę zasilacz proponuje nam jedynie zaaplikowany z prawej strony włącznik. Sprawy Uniti Core w kwestii kształtu budowy i wyposażenia mają się nieco inaczej. To jest bryła przypominająca prostopadłościan, na którego froncie, w jego górnej parceli zlokalizowano szczelinę dla ripowanych srebrnych krążków, zaś poniżej owej otchłani połykającej płyty z prawej strony mamy przycisk realizujący decyzję ich wyjmowania i inicjacji pracy urządzenia. Naturalnie, jak przystało na podążającą za światowymi trendami konstrukcję Uniti Core podobnie do ND555 swą lewą stronę frontu przeznaczył dla złącza USB. Jeśli chodzi o kompatybilność z resztą potencjalnego systemu audio ten swoisty riper proponuje nam jedynie wyjścia cyfrowe. Jednak w tym przypadku nie ma żadnych oszczędności, gdyż mamy do dyspozycji cyfrowe wyjścia: LAN, USB i SPDIF. Ale to nie wszystko. Pewnie się zdziwicie, ale niezaprzeczalną zaletą tego malucha jest również możliwość grania jako pełnoprawny streamer. Niestety tylko w formie źródła, co ni mniej ni więcej oznacza, że do wykorzystania go jako plikograja musimy zaopatrzyć się s zewnętrzny DAC. Tak wiem, to rodzi nieco problemów, ale miło jest wiedzieć, że już zakup mówiąc brutalnie kopiarki płyt cd w momencie posiadania jakiegokolwiek przetwornika D/A pozwala nam cieszyć się strumieniowaniem muzyki. Gdy tak zwaną drobnicę sprzętową mamy już za sobą, przyszedł czas na clou programu spod znaku Naim Audio, czyli dzierżące palmę pierwszeństwa w cenniku marki dzielone wzmocnienie (w nierozłącznym handlowo komplecie jest przedwzmacniacz liniowy i dwie końcówki mocy) o dumnej nazwie Statement. Powiem tak. Jeśli twierdzicie, że w swym okraszonym wieloma doświadczeniami życiu audiomaniaka widzieliście już wszystko, zapewniam Was, iż nie. W przypadku szczytu oferty wzmocnienia Anglików mamy do czynienia z prawdziwym monstrum, które osiąga prawie metr wysokości i z przyczyn aplikacyjnych przy delikatnym rozstawieniu prawie 60 cm szerokości. Mało tego. Ta diabelska układanka waży około 300 kilogramów, co przywołując na tapet wszystkie przeciwności losu zapewnia nam jedno, brak możliwości ewentualnej kradzieży. Śmieszne? Prawdopodobnie tak, ale zapewniam, cholernie prawdziwe. Jak to draństwo wygląda? W tym przypadku mówimy o trzech wąskich, wykonanych z czarnego szczotkowanego aluminium słupkach, które dla przełamania monotonii, a według mnie raczej w celu nadania konstrukcji cech dzieła sztuki użytkowej na jednej trzeciej wysokości przecięto mieniącymi się białą poświatą zmatowionymi akrylowymi kostkami. Banał? Bynajmniej, gdyż taki zabieg na samym początku bardzo korzystnie wpływa na wizerunek w momencie przygaszenia światła w pokoju, a już po kilku tygodniach całodobowego użytkowania testowego okazał się być świetną robotą w domenie wzrokowej akceptacji tak wielkiej bryły. Jeśli chodzi o wyposażenie manualno-przyłączeniowe wspomnianego wzmaka, sprawa ma się następująco. Front znajdującego się w centrum układanki przedwzmacniacza liniowego w swej górnej części pod akrylowym paskiem za pomocą piktogramów informuje nas o wybranym wejściu. Natomiast jego dach może pochwalić się fantastycznie prezentującą się, bo sporej średnicy i do tego podświetlaną, gałką głośności, usadowionymi na tyłach czterema przyciskami funkcyjnymi: wybór wejścia, włącznik inicjacji pracy, przyciemnianie podświetlenia wszelkich manipulatorów i podświetlenia gałki, a także MUTE. Temat okalających z obydwu boków przedwzmacniacz końcówek mocy wygląda nieco inaczej. Te z racji oddawania wygenerowanego podczas pracy ciepła na zewnętrznych rubieżach zawsze stojącego blisko siebie konglomeratu ubrano w pięknie wizualnie prezentujące się, a przez to podkreślające dbałość konstruktorów o każdy szczegół z wyglądem produktu włącznie, faliste radiatory. Górne płaszczyzny obudów końcówek dwoma przyciskami powielają niektóre funkcje pre liniowego: włączenie i przyciemniane białej poświaty. Próbując przybliżyć przygotowanie opisywanego angielskiego trio do aplikacji w system docelowego klienta spieszę donieść, iż komplet wejść i wyjść opiewa na zestaw terminali w standardach DIN, RAC, XLR. Ale ostrzegam, podobne gniazda do typowych LAN posłużyły angielskim inżynierom również do zapewnienia komunikacji poszczególnych komponentów między sobą, a to przy ewentualnej pomyłce może zakończyć się małym bum. Ale nie musicie się przejmować, gdyż w momencie zakupu tego zestawu dystrybutor z pewnością zadba o jego prawidłowe skonfigurowanie. Na koniec tego nieco przydługiego, ale biorąc pod uwagę rangę zestawu, całkowicie usprawiedliwionego akapitu przyszedł czas na temat okablowania. Jednak w tym przypadku możecie być spokojni. Nie będzie kolejnego kilkunasto-zdaniowego monologu, gdyż sprawę wszelkiego rodzaju drutów można było rozwiązać jedną z dwóch opcji i w tym przypadku decyzją dystrybutora na testy przyjechała szczytowa linia sieciówek i łączówek Naima.

Zanim na dobre rozpocznę akapit o brzmieniu, po raz kolejny muszę przypomnieć, iż dotychczasowe wystawowe spotkania w Polsce i na świecie z dosłownie identyczną kompilacją zazwyczaj kończyły się jedynie akceptowalną oceną ich brzmienia, co w obliczu przecież przemyślanych technicznie konstrukcji nie dawało mi spokoju. Każdy producent osobno zbierał laury, tymczasem w tandemie wypadło to średnio. Dlaczego tak się działo? Nie wiem. Ale właśnie próba odpowiedzi na to pytanie sprowokowała nas z Marcinem do zaproponowania dystrybutorowi przetransportowanie kompletnej układanki prosto z tegorocznego AVS do naszego OPOS-a, czego efektem jest dzisiejszy, przelany na klawiaturę słowotok. Ale zapewniam, w najbardziej optymistycznych snach nie liczyliśmy na pozytywne rozpatrzenie naszej karkołomnej propozycji. Do dzisiaj nie wiem, czy sporego udziału w tej decyzji nie miało czasem wystawowe szaleństwo, które w efekcie zmęczenia kilkudniową prezentacją popchnęło decydentów do wypowiedzenia słowa „tak”. Najważniejsze jednak, że padło. Zatem gdy zestaw z cenowego kosmosu ze sporym wysiłkiem logistycznym wylądował w Soundrebels-owym oktagonie na wstępie nasuwa się zasadnicze pytanie : „Jak ma się występ domowy do tego z wystawy?”.
I jak? Cóż. Testowany zestaw jest typowym przykładem potwierdzającym znaną wszystkim prawdę, iż wystawy zazwyczaj są do oglądania, a nie autorytatywnego ferowania wyroków w kwestii wartości sonicznych. Gdy po kilku dniach elektronika osiągnęła swój optymalny jakościowo poziom, już po przesłuchaniu pierwszych płyt okazało się, że nie ma mowy o żadnym krzyku, czy nadpobudliwości. Fakt, w porównaniu z moim punktem odniesienia dźwięk był bardziej neutralny, ale o dziwo nadal bardzo bliski mojemu sercu. Niby mniej eufonii, co należy odbierać jako unikanie tak lubianego przeze mnie przerysowania środka pasma, ale za to bardzo zjawiskowo. Był rozmach, energia, kiedy trzeba miękko, w górze pasma dźwięcznie, ale co najważniejsze całość emanowała zaskakująco rzadką nawet pośród High End-owych zestawień swobodą grania. Bez względu na poziom zadanych gałką głośności decybeli muzyka była czytelna, pozbawiona zniekształceń i co istotne bez szkodliwego w odbiorze napinania mięśni. Chcecie więcej? Proszę bardzo. Gdy temat podstawowych składowych budowania spektaklu muzycznego mamy z grubsza ogarnięty, nie mogę zapomnieć o umiejętnościach francusko-angielskiego zestawu w zakresie fenomenalnego rysowania obrazu w specyfikacji 3D. Ja wiem, wielu z Was ma takie realia ze znacznie tańszych konstrukcji. Jednak zapewniam wszystkich, przy wyczynowym źródle to, co wydarzyło się u mnie jest osiągalne jedynie dla nielicznych. Tak tak. Te szerokie, wysokie i głębokie białe monstra bezproblemowo znikały z pomieszczenia, a przy tym generowały nieprzebrane hektary tylnych planów. I trochę wstyd mi się przyznać, ale gdybym miał być do bólu szczery, robiły to chyba lepiej od moich ISIS-ów. Oszalałem? Też tak myślałem, ale kilkukrotna szczegółowa analiza za każdym razem była dla mnie okrutna. Co więcej, po tych kilku tygodniach wnikliwego testu, biorąc pod uwagę ostatnie kilka lat zabawy w opiniowanie komponentów audio, dopiero drugi raz przyszła mi na myśl ewentualna wymiana zestawu wzmocnienia z kolumnami jeden do jeden z ocenianym. Zdziwieni, że piszę to w odniesieniu do przecież dla wielu wiecznie krzyczących na prezentacjach Focali? Nie przejmujcie się, ja też jestem delikatnie zbity z pantałyku, ale fakt jest faktem, z mojej strony padła propozycja zabrania do salonu mojego, a nie testowanego seta. Niestety, albo stety, to trochę inna liga cenowa, więc i temat umarł w zarodku. Jak to możliwe? Otóż słowem kluczem, a powiedziałbym wielo-słowem są: adaptacja akustyczna pomieszczenia, odpowiedni materiał muzyczny, jego niewymuszone ilością słuchaczy na normalnym poziomie słuchanie, odpowiednie dla jednego miłośnika muzyki ustawienie, a także delikatna roszada kablowa w zakresie łączówki pomiędzy wzmocnieniem a na koniec podłączonym do zestawu moim CD-kiem.
Dlaczego dopiero na koniec wpiąłem swoje źródło? To miał być test całego zestawienia spod jednej dystrybucyjnej ręki, dlatego większość testu przebiegło w takiej konfiguracji, a tandem CEC/Reimyo miał być i był tylko przysłowiowym postawieniem kropki nad “i”. Żeby jednak nie było podejrzeń, mimo chwilowego braku pragnienia na postawienie u siebie na stałe źródła plikowego dostarczony do zaopiniowania topowy streamer ND555 w porównaniu z testowaną na naszych łamach konkurencją był wyśmienitym fighterem. Mało tego. Ten plikograj Naima lepiej grał radio internetowe od dostarczonego w całym secie odtwarzacza kompaktowego CDX2, co brutalnie pokazuje palcem, jak wielki krok ku dobrej jakości dźwięku ostatnimi czasy zrobiły podobne konstrukcje. Może jeszcze nie na moją, zdominowaną wyborem spośród najlepszych odtwarzaczy płyt kompaktowych świata miarę, ale na tle wizytującej mnie, wyśmienitej konkurencji 555-ka zagrała bardzo dobrze. A jak to wyglądało na konkretnych przykładach płytowych? Patrząc na powyższą, ciężką do ogarnięcia nawet samym wzrokiem, nie mówiąc już o dokładnym przeczytaniu, ilość wersów nie będę się rozwadniał się nad zbyt wieloma krążkami. Powód? Bez dwóch zdań każda muza wypadała zjawiskowo. I tak na początek przywołam muzykę buntu, czyli „S&M” Metallicy. Jeśli myślicie, że udział formacji orkiestrowej choćby w najmniejszym stopniu utemperował zaangażowanie rockowych chłopaków w oddanie zamierzeń swojej twórczości, to jesteście w błędzie. To nadal byli niegrzeczni panowie, co zestaw Focal / Naim pokazał w każdym calu. Czy to perkusyjne trzęsienia ziemi, czy potok gęstych i ciężkich gitarowych riffów, system ze zjawiskową łatwością oddawał każdą wygenerowaną przez wszystkich muzyków z orkiestrowymi włącznie dźwiękową kakofonię. Nie było dróg na skróty, tylko jazda bez trzymanki bez względu na poziom głośności. Po prostu ściana za sprawą braku zniekształceń wspaniale odbieranego spektaklu muzycznego ze zjawiskowym wokalem frontmena w jego centrum. Mało? Proszę bardzo. Podobnie zjawiskowo, a pokusiłbym się. że nawet lepiej wypadała muzyka elektroniczna zespołu Acid „Liminal”. Z reguły słucham jej jedynie podczas testowania, ale tak przekonującej prezentacji nie słyszałem już dawno, co podprogowo zmusiło mnie do kilkukrotnego powrotu do tego typu twórczości. Na koniec wspomnę o teoretycznym kilerze dla zjawiskowo trzymanych na smyczy monstrualnych Francuzek, czyli tak zwanym plumkaniu, w skład którego według różnych szkół złośliwych docinków zalicza się jazz i muzyka dawna. Tutaj spotkało mnie kolejne zaskoczenie. Owszem, o jazz spod znaku ECM Bobo Stensona Trio „Cantando” byłem spokojny. Zestaw dobrze radził sobie z realiami kontroli basu, neutralnego środka pasma i błysku wysokich tonów, co wespół z dobrym rozlokowaniem na bezkresnej wirtualnej scenie dźwiękowej po raz pierwszy zapaliło mi lampkę pod tytułem „a może by tak”. A co z muzą dla ducha? Nie wiem, jak mam Wam to przekazać, ale gdy z początku odczuwałem delikatne odejście od zawsze poszukiwanego czaru nieco podkolorowanej tonalnie twórczości kościelnej, po kilku dniach akomodacji i wspomnianej roszadzie źródeł na mój CD okazało się, iż delikatnie chłodniejszy, ale za to jawiący się większą witalnością świat Claudio Monteverdiego stał się jakby bardziej wciągający. Nie wiem, może się starzeję, a może to efekt zasiedzenia z taką prezentacją, ale naprawdę mi się to podobało. Owszem, przy ewentualnej, niestety z przyczyn przyziemnych nierealnej zmianie wart pokusiłbym się o poszukanie szczypty słodyczy, ale zapewniam, prawdopodobnie byłoby to coś w stylu dodania przyprawy, a nie siłowego naginania elektroniki do swoich potrzeb. Zdziwieni? Tak, ja też nie wierzę, że to piszę, ale na chwilę obecną nie mam inteligentnego usprawiedliwienia dla swoich wniosków. I to wszystko w odniesieniu do przecież uważanych przez wielu audiofilów pozbawionych manier i kultury sonicznej kolumn Focal. Dlatego też będąc uczciwym nawet w stosunku do niedawna dalekich mi opcji grania lojalnie informuję wszystkich, jeśli gdzieś w kuluarowych rozmowach ktoś na tytułowy zestaw marzeń będzie mniej lub więcej utyskiwał, w oparciu o moje osobiste starcie na znanym mi gruncie, natychmiast stanę w jego obronie z położeniem ręki pod topór włącznie.

Jeśli w ferworze lektury tego przydługiego wywodu zorientujecie się, że nie wiadomo kiedy, ale nagle jesteście na etapie jego puenty, mniemam, iż to co wyartykułowałem, bardzo Was zainteresowało. I tak prawdę mówiąc nie ma znaczenia, czy były to dobre, czy złe powody. Już sam fakt zmuszenia potencjalnego czytelnika do przemyśleń na temat przecież bardzo kontrowersyjnie odbieranego na wszelkich wystawach dźwięku jest pewnego rodzaju sukcesem. Ja ze swej strony mogę jedynie po raz kolejny zapewnić zainteresowanych ewentualnym odsłuchem, że wszystkie moje wnioski są wynikiem pozytywnie zakończonego kilkutygodniowego testu. A że stoi to w bezpośredniej opozycji do ogólnie panującej opinii wielu słuchaczy, jest li tylko skutkiem wygranej przeze mnie walki z nieprzyjaznym prezentacjom środowiskiem wystawowym i ilością dusz do dźwiękowego zaspokojenia. Owszem, tanim zestawom czasem udaje się wyjść z tarczą nawet z najcięższych akustycznie wystaw, ale zapewniam Was, każda droga układanka bezwiednie kieruje nasze oceny w stronę raczej szukania dziury w całym, a nie zdroworozsądkowego oceniania danego wydarzenia. Skąd to wiem? Oczywiście z autopsji, która tym starciem została brutalnie sprowadzona na ziemię, czego i Wam w domowym zaciszu życzę.

Jacek Pazio

Opinia 2

Nauczeni wieloletnim doświadczeniem, udając się na ostatnie Audio Video Show i dokumentując prezentowane tamże systemy, każdorazowo patrzyliśmy na nie nie tylko przez pryzmat przytkniętego do oka aparatu i z punktu widzenia audiofila-melomana, lecz również pod kątem ewentualnego pozyskania do bardziej wnikliwych i przede wszystkim nieobarczonych wystawową przypadkowością redakcyjnych odsłuchów. Jaki będzie rezultat listopadowych „łowów” okaże się w ciągu najbliższych miesięcy, lecz już teraz, z pewną dumą, że to właśnie nam się udało, a zarazem z niekłamanym podziwem dla dystrybutora – stołecznego FNCE, za pozornie szaloną decyzję i błyskawiczną akcję spedycyjną, możemy zaprosić Państwa do lektury recenzji jednego z szumnie zapowiadanych przed stołeczną wystawą „systemów marzeń”. Jeśli do powyższych informacji dodamy, iż ów system prezentowany był w jednej ze stadionowych (zgodnie z obowiązującą nomenklaturą powinienem użyć PGE Narodowego) lóż a jego łączna waga (netto) z łatwością przekraczała … pół tony, to jasnym wydaje się, że poruszać się będziemy na bardzo wysokim pułapie. Żeby było jednak jeszcze ciekawiej ponad 40% tegoż jakże słodkiego audiofilskiego ciężaru przypadała na samą amplifikację! Tak, tak – 264-kilogramowy, ewidentnie „chodzący” w wadze superciężkiej wzmacniacz i tak nieco ustępował pola … 340 kg parze kolumn. Dodając do tego pancerne flight-case’y i solidne, drewniane skrzynie, oraz kilka peryferyjnych „drobiazgów” (o których dosłownie za chwilę) śmiało możemy stwierdzić, iż w powystawowy poniedziałek dotarł do nas najbardziej niemobilny, a wręcz spokojnie mogący zmieścić się w definicji „majątku nieruchomego”, system, z jakim przyszło nam w ponad pięcioletniej historii SoundRebels się zmierzyć. W jego skład weszły, idąc zgodnie z kierunkiem przepływu sygnału audio, reprezentujące Naima odtwarzacz CDX2, serwer/RipNas Uniti Core, streamer ND 555 z dedykowanym zasilaczem 555 PS, pre+power Statement S1, firmowe okablowanie i na jego końcu Focale Stella Utopia EM Evo.

Zgodnie z zaleceniami producenta elektronika stanęła z boku a nie, jak to zazwyczaj bywa, pomiędzy kolumnami, co patrząc na jej gabaryty, szczególnie gdy mamy na uwadze Statementa, wydaje się całkiem logiczne, gdyż obecność takiego, blisko 300kg obelisku raczej poprawy w uporządkowaniu sceny by nie przyniosła. O ile jednak brytyjski flagowiec nijakiego postumentu nie potrzebował, o tyle towarzyszące jej źródła już takie samowystarczalne nie były, więc wraz z nimi do naszej oktagonalnej samotni dostarczony został firmowy stolik Fraim Base. Na jego szczycie wylądował, swojego czasu przez nas recenzowany odtwarzacz CDX2, piętro niżej najnowszy a zarazem flagowy streamer ND 555 z dedykowanym zasilaczem 555 PS, pomiędzy które udało się jeszcze wcisnąć niepozorny, acz wielce przydatny serwer/ rip-nas Uniti Core. O kwestię zasilania już zadbaliśmy niejako własnym sumptem angażując do pomocy naszą dyżurną listwę Power Base HighEnd.

Nie da się ukryć, iż tzw. „peryferia” bynajmniej nie wypadły sroce spod ogona, to i tak i tak cały show, przynajmniej jeśli chodzi o elektronikę, skradł trzysegmentowy Statement, który już samą swoją, przywołującą na myśl sygnowane przez samego Dartha Vadera siejące postrach i zagładę intergalaktyczne krążowniki, budził w pełni zasłużony respekt i szczery podziw. W końcu sztuką jest zaprojektować i z odpowiednim pietyzmem, oraz dbałością o detale, wykonać podobny katafalk, który wbrew pozorom wcale nie sprawia wrażenia zwalistego i nieforemnego. Jest bowiem wręcz przeciwnie, gdyż poprzez podzielenie całości na moduły końcówek mocy i przedwzmacniacza, dodanie podświetlonego pasa transparentnego akrylu i odpowiednie ukształtowanie radiatorów uzyskano intrygującą formę mogącą spokojnie startować w konkursach współczesnego wzornictwa przemysłowego i … rzeźbiarstwa. Jeśli weźmiemy pod uwagę iż z owego mrocznego obelisku można uzyskać dość absurdalną, jak na domowe potrzeby, moc 746 W przy 8 Ω i 1450W przy 4 Ω, to decydując się na taki zakup warto odpowiednio wcześnie zainteresować się zmianą taryfy energetycznej i zacząć negocjować warunki z dostawcą prądu. Obsługa tego kolosa całe szczęście nie odbiega od obowiązujących standardów, więc przed jego zakupem wcale nie trzeba się habilitować z robotyki a patrząc na dołączany, całkowicie standardowy i zadziwiająco niepozorny, plastikowy pilot spokojnie można uznać, iż jego codzienna obsługa dla nieskażonych audiofilią domowników nie będzie zbytnio różnić od większości „normalnej” pod względem gabarytów konkurencji.
Jednak stawiając na wygodę tracimy małe co nieco ze swoistego misterium i czysto fizycznego kontaktu. Jeśli uważacie Państwo, że w tym momencie przesadzam, to proszę zerknąć tylko na płyty górne obu monosów NAP S1 i sekcji przedwzmacniacza NAC S1 a wszystko powinno stać się jasne. Szczotkowane aluminium otoczonych biało-błękitnymi aureolkami pary przycisków funkcyjnych, to jedynie wstęp, delikatne akcenty wzornicze przygotowujące użytkownika do dania głównego, czyli ulokowanego w sferycznej niecce potężnego, również odpowiednio podświetlonego pokrętła głośności, z którego formą mieliśmy już przyjemność się zaznajomić podczas testu wielce udanego kombajnu Uniti Nova. Jeśli dodamy do tego wyświetlanie aktywnych źródeł na cienkim, poprowadzonym tuż przy górnej krawędzi pasku akrylu, to ergonomię powyższych rozwiązań można jedynie komplementować.

Przez ostatnie dziesięciolecia Naim zdążył nad wyraz liczne grono swoich akolitów przyzwyczaić, że preferowana przez niego unifikacja oznacza ni mniej ni więcej, tylko to, że wspinając się po kolejnych szczeblach zaawansowania w 99% przypadków, od których odstępstwem jest jedynie dopiero co opisany Statement, płaci się głównie za to, co w środku i za dodatkowe zasilanie, a nie za jakieś designerskie wodotryski widoczne na zewnątrz. Tak też jest w przypadku topowego, najnowszej generacji streamera ND 555, który dotarł do nas wraz z dedykowanym, zewnętrznym zasilaczem 555 PS DR. Oparty na 40-bitowym procesorze SHARC i przetworniku Burr-Brown® PCM1704, mogący pochwalić się zaimplementowaną technologią LVDS (przesyłania sygnałów elektrycznych za pomocą niskonapięciowego sygnału różnicowego), zapewnia obsługę sygnałów PCM 32 bit/384 kHz i DSD128, wygląda bowiem tak, jak i jego rodzeństwo. Solidna, szczotkowana obudowa, 5” wyświetlacz TFT i zaledwie cztery podświetlone na zielono przyciski funkcyjne idealnie kamuflują go wśród rodzeństwa. I od razu mała uwaga natury funkcjonalnej. Otóż skoro Naim zapewnia dedykowaną aplikację sterująca zarówno na iOSa i Androida, to warto z niej skorzystać, gdyż w przypadku ww. plikograja obsługa bez użycia smartfonu wydaje się zupełnym nieporozumieniem.
Najskromniejszym przedstawicielem angielskiej ferajny jest Uniti Core, czyli niepozorny maluch pełniący wielce przydatną rolę RIP-Nasa. Potrafi bowiem nie tylko zmagazynować na ukrytym w swoich trzewiach 2TB dysku pliki i nakarmić nimi zewnętrzne przetworniki i streamery, co również zgrać posiadane przez nas płyty CD

Jednak nie da się ukryć, że najbardziej imponująco prezentują się śnieżnobiałe (Carrara White) Focale Stella Utopia EM Evo, na których charakterystycznie, łukowato wygiętych frontach pysznią się autorskie przetworniki. Znajdziemy tam, ulokowaną pomiędzy dwoma 16,5 cm średniotonowcami 'W’ Power Flower berylową, odwróconą kopułkę wysokotonową IAL2 (Infinite Acoustic Loading), poniżej których w dedykowanej komorze umościł się 33 cm basowiec „W” trzeciej generacji. O ile jednak front prezentuje się dość klasycznie, to już „pociętych” na dedykowane poszczególnym drajwerom segmenty korpusów, oraz pleców za takie, wbrew opartych na pobieżnym rzucie oka pozorom uznać nie można. I wcale nie chodzi tu o przeniesione na masywne cokoły podwójne, solidne gniazda WBT, lecz ukrytą za uchylnym panelem „centralkę” zapewniającą, wraz z zewnętrznym modułem regulującym pracę głośnika basowego 243 kombinacje ustawień. W związku z powyższym, albo decydujemy się na ustawienia standardowe – zaproponowane przez producenta, dystrybutora, lub inną dobrą duszę, bądź świadomie poświęcamy na okiełznanie całości kilka/naście/dziesiąt (niepotrzebne skreślić) wieczorów. Osobom cierpiącym na nerwicę natręctw sugeruję jednak tam nawet nie zaglądać i zaufać dystrybutorowi, gdyż raz rozpoczęta zabawa zworkami może okazać się niekończącym się gonieniem wyimaginowanego króliczka.

No dobrze. Niby waga i cena już dawno przestały być świadectwem, czy też wyznacznikiem, dźwięku utożsamianego z High-Endem, ale w tym przypadku po pierwsze nie mamy do czynienia z markami pojawiającymi się z przysłowiowego „znikąd” i próbującymi pozycjonować swoje produkty li tylko poprzez cenę, bądź „puste” kilogramy. Po drugie nie są to jednostkowe, zupełnie oderwane nie tylko od rzeczywistości, co od pozostałej oferty przypadki, lecz sukcesywnie, przez lata budowane na solidnej inżynierskiej wiedzy i mozolnych laboratoryjnych testach a następnie potwierdzających komputerowe obliczenia odsłuchach, modele. Cały czas z tyłu głowy kołatały mi się jednak pewne, nieustająco podsycane przez „życzliwych”, stereotypy dotyczące flagowców, a w przypadku tytułowych kolumn, „prawie” flagowców. Generalnie rzecz ujmując, chodziło jak zwykle o nad wyraz intensywną polaryzację opinii o obu będących przedmiotem niniejszej recenzji markach, co z jednej strony powoduje ze strony ich akolitów oczekiwania niemalże niemego zachwytu, a z drugiej – ich zagorzałych przeciwników, publicznego linczu. Całe szczęście odsłuchy, oraz będące ich następstwem mniej, bądź bardziej składne refleksje, popełniamy wyłącznie w ramach dość egzotycznego hobby, które w żadnym wypadku nie moglibyśmy nazwać pracą, a tym samym nic, niczego i nikomu udowadniać nie musimy. Kierujemy się przy tym złotą zasadą mówiącą, że cała ta zabawa opiera się na wybitnie subiektywnych ocenach i naszych indywidualnych preferencjach, tak repertuarowych, jak i brzmieniowych a z wyrażanymi opiniami wcale zgadzać się nie trzeba.

Jak zatem dostarczony przez FNCE brytyjsko-francuski system gra, a raczej grał w naszym OPOS-ie? Jeśli napisałbym już na samym wstępie, że zjawiskowo, to … niby nawet o jotę nie minąłbym się z prawdą, lecz i wykazałbym się dalece posuniętym niedbalstwem ślizgając się jedynie po powierzchni owej prawdy. Prawdy, która jak to zwykle bywa, okazała się nie tyle zaskakująca, co wręcz … szokująca. Zwykło się bowiem uważać, iż co jak co, ale Focale zawsze, podkreślam zawsze, muszą akcentować najwyższe składowe i niby im wyższy model, tym ich wyrafinowanie wzrasta, lecz trudno je określić mianem „słodkich”. Tymczasem wespół ze Statementem i ND 555 (w takiej konfiguracji najczęściej „było grane”) z pełną odpowiedzialnością mogę mówić o oczywistej dla berylowych tweeterów rozdzielczości, lecz rozdzielczości osadzonej wręcz w karmelowej … słodyczy. Zdziwieni? Proszę mi uwierzyć, że my też poczuliśmy się cokolwiek dziwnie, ale gdy pierwsze zaskoczenie minęło czym prędzej zaczęliśmy sprawdzać, czy to przypadkiem nie „wina” odpowiednio spreparowanego materiału, dlatego też do ND 555 skierowany został strumień danych ze znanym na pamięć repertuarem, czyli „Brothers In Arms” Dire Straits. Niby to taki zgrany do bólu, pozornie niezobowiązujący, a przy tym zdecydowanie mniej znienawidzony aniżeli „No Sanctuary Here” Chrisa Jonesa, wystawowy klasyk, ale obfitujący w ikoniczne wręcz gitarowe solówki, więc jeśli tylko reprodukcja góry pasma zbyt mocno wychodziłaby przed szereg, to z pewnością byśmy to zauważyli. Tymczasem nijakie anomalie się nie objawiły i jasnym stało się, że Utopie grają tak, jak pozwala im na to towarzysząca elektronika, więc obarczanie ich winą za niezbyt przemyślaną konfigurację najdelikatniej rzecz ujmując wydaje się nieco krzywdzące. Równie zachęcająco prezentowała się średnica i tu pojawiła się kolejna ciekawostka, gdyż może nie sposób było określić jej mianem wysyconej w stopniu, jaki reprezentował przykładowo modyfikowany, papirusowy Seas zaimplementowany w Duke’ach Trenner & Friedl, ale … pracujący w każdej z kolumn duet 16,5 cm średniotonowców, o jakże rozkosznie hippisowskiej nazwie Power Flower, daleki był od podążania antyseptyczną ścieżką prosektoryjnej jałowości, lecz bez najmniejszych zahamować potrafił „dopalić” pod względem saturacji wokal Knopflera.
Podobny obrót sprawy przybrały z przeuroczą, filigranową Chie Ayado, która na koncertowej „Live ! The Best”, zawierającej nagrania m.in. z tokijskiego STB 139, znanego również jako Sweet Basil, jak i Sapporo Concert Hall Kitara, czarowała swoim niskim, zaskakująco potężnym i … czarnym głosem. Wspominam o tej pozycji płytowej, gdyż na Focalach z Naimami całość wypadła nie tyle spektakularnie, co wręcz zjawiskowo. Pomimo holograficznej trójwymiarowości wygenerowanej sceny udało się bowiem, poprzez fenomenalne operowanie światłem, „wycięcie” grającej na fortepianie wokalistki z aksamitnie czarnego tła, uzyskać iście baśniową intymność a jednocześnie zachować poczucie obecności w zdecydowanie większej, aniżeli nasza OPOS-owa, kubaturze.
Jeśli zaś chodzi o wspominaną spektakularność, to uczciwie trzeba przyznać, że zarówno Statement, jak i Stelle Utopia pod względem dynamiki, swobody i natychmiastowości stanowiły prawdziwy dream team. Szorstka niczym krowi język „Playing the Angel” Depeche Mode rozpoczyna się zdolną umarłego postawić na nogi syreną w „A Pain That I’m Used To” i właśnie jej ryk nad wyraz boleśnie dał nam do zrozumienia co miał pewien szacowny jegomość na myśli wprowadzając do obiegu pojęcie „trąby jerychońskiej”. Tak, z Naimem i Focalami na stanie spokojnie tym utworem można byłoby świadczyć usługi rozbiórkowe z dokładnością do dwóch przecznic. Generowana przez tytułowy set ściana dźwięku była jednak perfekcyjnie zwarta, nieosiągalnie dla większości konkurencji kontrolowana a przy tym fenomenalnie zróżnicowana. To tak jakby z użyciem wyposażonego w obiektyw makro Hasselblada wykonać kilkaset ujęć a następnie złożyć je w jeden wielki kadr. Kadr, który nie tyle miałby coś do ukrycia, co wręcz ukazujący detale zazwyczaj gołym okiem pomijane i niezauważalne. To nawet nie było 4K, lecz przynajmniej 8K i to w referencyjnym wydaniu.
Nie byłbym jednak sobą, gdybym mając ku temu okazję i brak mogących pokrzyżować me niecne plany oponentów (Jacek już dawno zarzucił próby nawrócenia mnie na właściwą drogę) nie sięgnął po repertuar, którego większość wystawców na tzw. „imprezach masowych” w stylu rodzimego AVS, czy monachijskiego High Endu unika niczym diabeł święconej wody. Na pierwszy ogień poszedł zatem zakręcony niczym domek ślimaka i narkotyczno-psychodeliczny „Elephants on Acid” Cypress Hill, gdzie orientalne partie sitarów mieszają się z latino rapem i tłustymi betami. Jednak to, co cyprysowa ekipa wtryniła w „Pass The Knife” , przynajmniej jeśli chodzi o niskie tony, to prawdziwe arcydzieło. Nawet przy niezbyt wysokich poziomach głośności niemalże infradźwiękowy bas przytyka uszy. W dodatku dociera do nas nie z głośników, lecz oplata niczym kokon i sukcesywnie się zaciska. Mocna rzecz. Kolejną pozycją było jubileuszowe wydanie „Rage Against The Machine – XX (20th Anniversary Special Edition)” Rage Against The Machine, gdzie nie było nawet chwili na wytchnienie a wykrzykiwane przez Zacka de la Rocha teksty wwiercały się w mózg z bezlitosnym impetem. Jeśli ktoś w tym momencie powiedziałby mi, że to nie jest muzyka, którą wypada na tak astronomicznie drogim i zarazem wysublimowanym ze względu na swoją highendowość puszczać, chyba zabiłbym go śmiechem, bo to co zaserwował testowany system niebezpiecznie zbliżało się do uczestnictwa w koncercie RATM. Wystarczyło tylko zrobić odpowiednio głośno i znów był 1992 r. a ja na łbie miałem sięgające ramion pióra, którymi z radością mogłem pomachać.
A na deser zostawiłem iście piekielny duet – ikoniczny „Seasons In The Abyss” Slayera i współczesny, a przy tym rodzimy „I Loved You at Your Darkest” Behemotha. Tak, tak, odsłuch czegoś takiego dla większości „normalnych” recenzentów zakrawa na profanację. Całe szczęście nigdy owej normalności nie deklarowałem, więc czuję się z przestrzegania dworskiej etykiety i konwenansów najzwyczajniej w świecie zwolniony i słucham tego, na co w danym momencie mam ochotę. A wracając do meritum. Pomimo oczywistej zbieżności stylistycznej różnice realizatorskie pokazane zostały jak na dłoni i jasnym stało się, że współczesność ma swoje niewątpliwe zalety, gdyż Nergal z ekipą zabrzmiał bezdyskusyjnie lepiej i to pod każdym względem. Była prawdziwa, w pełni namacalna głębia, uporządkowana gradacja planów, ogniskowanie źródeł pozornych i selektywność a gdy do głosu dorwała się małoletnia dziatwa czuć było „fun” jaki im ta przygoda z „Księciem Ciemności” sprawiała. Nijakiej ofensywności tak góry, jak i średnicy nie odnotowałem, a że repertuar nie należał do gatunku lekkiego, łatwego i przyjemnego, to i energia wydobywająca się z głośników wciskała w fotel niczym podmuchy tropikalnego orkanu.

Reasumując niniejszą epistołę chciałbym zaznaczyć, iż nad tytułowym zestawem pastwiliśmy się z Jackiem przez blisko miesiąc, więc zarzuty o zbytnią ekscytację i ewentualne pierwsze zauroczenie możemy niejako już na starcie wykluczyć. Ponadto w ciągu owych kilku tygodni odsłuchy prowadziliśmy o najprzeróżniejszych porach dnia i nocy, więc i anomalie związane z obowiązującymi w danym momencie stopniami zasilania nie miały wpływu na nasze finalne oceny. A te, przynajmniej w moim przypadku – kiedy piszę ten fragment nie znam jeszcze werdyktu Jacka, oscylują w okolicach … celujących.
I to bez jakiegokolwiek naciągania faktów, gdyż jest to efekt niezwykłej wręcz synergii zaproponowanego i skonfigurowanego przez FNCE systemu, gdzie absolutnie nic nie zostało pozostawione przypadkowi, a to, co ów set pokazał na minionym Audio Video Show okazało się jedynie li tylko niezobowiązującą przystawką i zapowiedzią tego, co tak naprawdę w nim drzemało. Jeśli zatem dysponujecie Państwo odpowiednią kwotą a zarazem nie macie bądź to czasu, bądź cierpliwości na mozolne przekopywanie się przez tony sprzętów wszelakich i wielokrotnie zakończone sromotną porażką eksperymenty, postarajcie się tytułowej konfiguracji, najlepiej we własnych czterech kątach posłuchać, bo to, co ona oferuje, w pełni na owe celujące noty zasługuje. Jest to bowiem system kompletny, skrojony na miarę, grający dosłownie każdy, nawet najbardziej „nieaudiofilskim” repertuar i zarazem uwzględniający nie tylko wzajemną synergię pomiędzy poszczególnymi elementami, lecz i aktualne oczekiwania rynku. Z jednej strony skupiony jest bowiem na plikach, jednak z drugiej jednocześnie wyciąga pomocną dłoń do wszystkich posiadaczy bogatych płytotek, oferując im całkowicie bezbolesny proces digitalizacji fizycznych nośników. A ponieważ w tym zestawieniu ND 555 w sposób dość bezpardonowy udowadniał swoją wyższość nad CDX2, mając możliwość zatrzymania opisywanej w niniejszym teście konfiguracji pozwoliłbym sobie na delikatne zaburzenie angielsko-francuskiej sielanki … pozostając przy swoim Ayonie.

Marcin Olszewski

System odniesienia:
– źródło: transport CEC TL 0 3.0, przetwornik D/A Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Statement
IC RCA: Hijri „Million”
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

Dystrybucja: FNCE S.A.
Ceny:
Naim CDX2: 22 999 PLN
Naim Uniti Core: 9 999 PLN
Naim ND 555: 69 999PLN
Naim 555 PS DR: 37 999PLN
Naim S1 Statement: 890 000 PLN
Focal Stella Utopia EM Evo: 399 998 PLN
Stolik Fraim Base: 4 599 PLN

Dane techniczne
Naim ND 555
Obsługiwane formaty plików audio:
WAV – maksymalnie 32bits/384kHz
FLAC, AIFF, ALAC – maksymalnie 24bit/384kHz
DSD – 64 i 128Fs
MP3, AAC, OGG, WMA,M4A – maksymalnie 48kHz, 320kbit (16 bit)
Streaming: Wbudowany Chromecast, Apple AirPlay, TIDAL, Spotify® Connect, Bluetooth (AptX HD), Internet Radio, UPnP™ (przesyłanie strumieniowe wysokiej rozdzielczości), Roon Ready

Wejścia audio:
2 x optyczne złącza TOSlink (maksymalnie 24bit/96kHz)
1 x koncentryczny RCA (maksymalnie 24bit/192kHz, DoP 64Fs)
1 x koncentryczny BNC (maksymalnie 24bit/192kHz, DoP 64Fs)
USB – 2 x gniazdo USB Typ A (przód i tył, ładowanie 1,6A)
Wyjścia audio
1 x RCA para
1 x 5-pinowy DIN
Komunikacja: Ethernet (10/100Mbps), WiFi (802.11 b/g/n/ac z zewnętrzną anteną)
Wymiary (W x S x G): 87 x 432 x 314 mm
Waga: 12,25kg

Naim Statement S1
NAP S1
Wejścia analogowe: 1 x XLR
Terminale głośnikowe: pojedyncze
Moc wyjściowa: 746W / 8 Ω, 1450W / 4 Ω, 9kW chwilowa przy 1 Ω
Wymiary (WxSxG): 940 x 256 x 383mm (szt.)
Waga: 101 kg (szt.)

NAC S1
Wejścia analogowe: 3 x DIN, 3 pary RCA, 2 pary XLR
Wyjścia analogowe: 1 para XLR, 2 x niezbalansowane (4 pin DIN)
Wymiary (WxSxG): 940 x 270 x 412mm
Waga: 61.5 kg

Focal Stella Utopia EM Evo:
Typ: 3-drożne, bass-reflex
Wykorzystane głośniki: 33cm 'W’ basowy, 2 x Power Flower 16.5cm 'W’ średniotonowe z zawieszeniem TMD i magnesami NIC, berylowa 27 mm odwrócona kopułka wysokotonowa IAL2
Pasmo przenoszenia (+/- 3dB): 22Hz – 40kHz
Skuteczność (2.83V / 1m): 94dB
Nominalna impedancja: 8 Ω
Minimalna impedancja: 2.8 Ω
Częstotliwości podziału: 230Hz / 2,200Hz
Rekomendowana moc wzmacniacza: 100 – 1,000W
Wymiary (W x S x G): 1,558 x 553 x 830 mm
Waga: 170 kg

Opinia 1

Obserwując obecnie obowiązujące w szeroko rozumianym wzornictwie przemysłowym trendy dość łatwo można zauważyć dwa, dość diametralnie różniące się nurty. Jeden, hołduje bezpiecznym i miłym oku krągłościom, idącym w parze wraz z podkreślającą pewną antyseptyczność bielą, oraz drugi atakujący zmysł wzroku odważnymi bryłami o ostrych krawędziach i dynamicznych formach usilnie zabiegających o naszą uwagę. Jeśli jednak odejdziemy od powyższych ekstremów to z pewnością natrafimy na wszechobecną unifikację i to nie tylko w obrębie poszczególnych marek, lecz generalnie obejmującą swym zasięgiem całe grupy produktów. Nawet po pobieżnym jej rekonesansie bardzo szybko można dojść do wniosku, iż jedynym elementem mogącym ułatwić nam rozpoznanie konkretnego wytwórcy staje się przysłowiowa metka, czy tabliczka znamionowa. Całe szczęście trafiają się jeszcze niemalże kliniczne przypadki ortodoksyjnego przywiązania do wypracowanych u zarania działalności wzorców, projektów plastycznych i generalnie podejścia do tematu, w siedzibach których czas się niejako zatrzymał a tzw. „target” pozyskiwany jest w głównej mierze na drodze dziedziczenia i edukacji jednego pokolenia nabywców, przez kolejne. Jakieś przykłady przychodzą Państwu na myśl? Jeśli nie, to służę pomocą, bowiem tym razem, dzięki uprzejmości rodzimego dystrybutora – stołecznego FNCE S.A. mogliśmy wziąć na redakcyjny warsztat kompletny, przynajmniej jeśli chodzi o elektronikę, zestaw brytyjskiego Naima w składzie: odtwarzacz CDX2, przedwzmacniacz NAC N-272 i stereofoniczna końcówka mocy NAP 250 DR.

Pół żartem pół serio można byłoby stwierdzić iż w stosunku do swoich niemalże 45-letnich protoplastów aparycja tytułowych Naimów zmieniła się co najwyżej kosmetycznie. Oczywiście to dość daleko idące uproszczenie i spłycenie tematu, lecz sami uczciwie musicie Państwo przyznać, że elektroniki z Salisbury nie sposób pomylić z czymkolwiek innym. Minimalistyczne, klasyczne prostopadłościenne bryły odlewów o masywnych szczotkowanych frontach, zielone wyświetlacze, oraz charakterystyczne centralnie umieszczone łukowe logotypy to istna kwintesencja wyspiarskiego Hi-Fi w najczystszej postaci.
Zdolny obsłużyć płyty HDCD (ktoś jeszcze pamięta takie audiofilskie ulepszenie) odtwarzacz CDX2 może pochwalić się zlokalizowaną po swej lewej stronie w pełni manualnie obsługiwaną „szufladą” transportu, połyskującym zielonkawą poświatą centralnie usadowionym logotypem i zaskakująco archaicznym czteroznakowym wyświetlaczem zajmującym wraz z czterema funkcyjno-nawigacyjnymi przyciskami prawą flankę frontu. Dla niewtajemniczonych chciałbym tylko dodać, że wspomniana dosłownie przed chwilą manualność obsługi szuflady jest całkowita, gdyż należy ją samodzielnie (po łuku) wysunąć, umieścić na niej płytę, docisnąć magnetycznym krążkiem i wsunąć na miejsce. Całkiem udana namiastka winylowego misterium. Tylna ścianka również nie stara się nas niczym oszołomić. Ot włącznik główny, wejście na zewnętrzny czujnik IR, 75Ω wyjście cyfrowe w standardzie BNC i wyjścia analogowe w postaci konwencjonalnych, złoconych gniazd RCA, oraz pamiętającego okres panowania tow. Edwarda Gierka gniazda DIN. Całości dopełnia dedykowane zewnętrznym zasilaczom wielopinowe złącze.
Na pierwszy rzut oka równie oldschoolowy co odtwarzacz przedwzmacniacz NAC N-272 przy bliższym poznaniu okazuje się nad wyraz nowoczesnym urządzeniem. Jednak po kolei. Front zdobi jedynie okupująca lewą flankę gałka regulacji głośności, standardowo w centrum mieni się kryptonitową zielenią firmowy logotyp a na prawo od niego użytkownik do dyspozycji otrzymuje niewielki zielony wyświetlacz i matrycę dziewięciu przycisków. Nie zapomniano również o gnieździe słuchawkowym (dedykowany, pracujący w klasie A wzmacniacz) i porcie USB. Jednak swoje prawdziwe oblicze 272-ka ukazuje dopiero na ścianie tylnej. Powodem takiego stanu rzeczy jest zaskakująco bogata oferta interfejsów cyfrowych i choć wyjście cyfrowe jest tylko jedno (75Ω BNC), to już wejść mamy aż sześć – dwa koaksjalne, jedno BNC i trzy optyczne. Dodatkowo są dwie anteny wspomagające łączność Wi-Fi i Bluetootch, oraz port Ethernet. Domenę analogową reprezentuje wejście DIN i dwie pary RCA oraz wyjścia pod postacią dwóch DINów, oraz pary regulowanych i pary stałopoziomowych RCA. Nie zabrakło też stosownego terminala dla zewnętrznego zasilacza.
A teraz najlepsze. NAIM w swoim przedwzmacniaczu sekcje DACa i streamera zaimplementował nie po to, by jedynie odhaczyć kolejną funkcjonalność i mieć temat z głowy, lecz podszedł do zagadnienia na tyle poważnie, iż pominiecie owych pozornych „dodatków” należałoby uznać za przejaw co najmniej pomroczności jasnej, gdyż są to równie wysokiej, co część analogowa moduły. Bowiem to dzięki nim spokojnie zyskamy dostęp nie tylko do zasobów zgromadzonych na serwerach UPNP (NAS-ach), w tym plików o parametrach 24bit/192 kHz i DSD64, lecz również do serwisów streamingowych Spotify i TIDAL. Oczywiście wszystkimi funkcjami możemy zawiadywać zarówno z poziomu panelu frontowego, pilota zdalnego sterowania, jak i, chyba najwygodniej, poprzez dedykowane na Androida i iOSa aplikacje. W dodatku wszystko działa od pierwszego uruchomienia a dołączona instrukcja prowadzi nieobeznanych użytkowników za przysłowiową rączkę. Jednym słowem prościej się nie da.
Najbardziej minimalistycznym elementem dzisiejszej układanki jest oczywiście 80 W końcówka mocy NAP 250 DR, której korzenie sięgają … 1975 r. Cale szczęście przez minione dziesięciolecia konstrukcja ta zdążyła niewątpliwie zyskać nie tylko na czysto wizualnej atrakcyjności, lecz i pozyskać do swych trzewia takie atrakcje jak zaczerpniętą z flagowców technologię Statement i zasilanie DR (Discrete Regulator). Na jej froncie znajdziemy jedynie podświetlony logotyp i włącznik a na plecach … pojedyncze i akceptujące jedynie banany i wtyki BFA terminale głośnikowe, oraz …. dostępne jedynie w standardzie trzypinowego, stereofonicznego DIN-a wejście liniowe. Powiem szczerze, że pierwsze wrażenie jest co najmniej piorunujące i może wywołać lekką konsternację. Oczywiście stosowny przewód znajduje się na wyposażeniu, ale od razu zaznaczę, iż jest to DIN-DIN i bez stosownej przejściówki 250-ki z „obcym” preampem raczej nie zepniemy.

Prawdę powiedziawszy po teście wzbogaconego o moduł zasilacza odtwarzacza ND5 XS & XPS DR moje oczekiwania co do brzmienia tytułowego zestawu jeszcze przed jego wypakowaniem ulokowane zostały na iście olimpijskim poziomie. Oczywiście nawet przez myśl mi nie przeszło, że wbrew logice i wszelkim znakom na niebie i ziemi za ok. 60 kPLN doświadczę ekstremalnego High-Endu zasiadając na audiofilskim Olimpie, lecz coś mi mówiło, że wcale nie będzie to potrzebne, by po prostu cieszyć się uzyskanym efektem brzmieniowym. I nie myliłem się, lecz aby utwierdzić się w tym przekonaniu musiałem nieco, jak to mam w zwyczaju, pokombinować, by koniec końców … przyznać konstruktorom z Salisbury rację. O co chodzi? O okablowanie a dokładnie interkonekty. Nie da się bowiem ukryć, iż dołączane do angielskich urządzeń przewody budziły moje poważne obawy. Ot, początkowo potraktowałem je jak przysłowiowe „sznurówki” dołączane do normalnej – budżetowej elektroniki. Oczywiście wszelakiej maści roszad dokonywałem pomiędzy odtwarzaczem i przedwzmacniaczem, bo już do końcówki mocy nic konwencjonalnego podpiąć się nie dało. I niby wszystko było OK a bagatela ponad trzygodzinna rozgrzewka z Frankiem Sinatrą („Standing Room Only”) przebiegła całkiem miło, to mając pewne obiekcje co do budowania sceny w głąb kurtuazyjnie sięgnąłem po firmowy, anorektyczny kabelek, nie zmieniając albumu kliknąłem Play i … ponownie przesłuchałem całość, lecz tym razem już bez marudzenia. Poprawie uległa bowiem nie tylko owa „papierowa” głębia, co dosłownie wszystko. Począwszy od precyzji ogniskowania źródeł pozornych, po barwę i dynamikę. Było to o tyle istotne, gdyż powyższy album, oprócz fenomenalnego materiału muzycznego wypełniały wszelakiej maści dykteryjki, żarty i konwersacje z publicznością, gdzie namacalność odgrywały kluczową rolę.
Kolejną, dość nieoczywistą pozycją, która tylko podkreśliła ponadprzeciętną rytmiczność testowanego zestawu okazał się album „The Blues” Woong San. Czemu nieoczywistą? A komu z Państwa rzewne bluesy kojarzą się z drobną Koreanką? A właśnie z taką egzotyczną mieszanką mamy w tym przypadku do czynienia. Dodając do tego wyborną, choć właściwie powinienem napisać, iż całkowicie spodziewaną, jakość realizacji efekt przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. To było gęste, pulsujące rytmem granie, które może i wymykało się audiofilskim ortodoksyjnym kanonom wycyzelowania, lecz rekompensowało to niesamowitym drivem i „taping factorem” powodującym, że spokojne usiedzenie w miejscu graniczyło z cudem. Śmiem wręcz twierdzić, iż Naim-y ową niemalże samplerową doskonałość nieco sprowadziły na ziemię, by zamiast chłodu i antyseptyczności laboratorium zaprezentować buzującą emocjami, soczystą muzykę. Spora w tym zasługa iście atawistycznej niechęci do wyczynowości i sztucznego podkręcania tempa, czy wyostrzania krawędzi dźwięków i stawiania na analizę w znacząco większym stopniu aniżeli syntezę. Nie ma jednak mowy o nawet najmniejszym uśrednianiu i zbytniej ingerencji w materiał muzyczny, bo przesiadka na rasowe – słoneczne i brudne brzmienia w stylu „Californisoul” Supersonic Blues Machine potrafią odezwać się w iście garażowej estetyce. Środek pasma jest pełny, krągły i świetnie nasycony, góra nie ma najmniejszych oporów przed utwardzeniem i cięciem powietrza, gdy tylko wymagają tego wysoko „ciągnięte” riffy a bas , jak już wcześniej zdążyłem nadmienić, nie pozwala na obojętność. Przy czym jedna uwaga natury recenzenckiej. Energia najniższych składowych w głównej mierze skupiona jest w wyższych partiach basowych i ich przełomie ze średnicą, stąd też subiektywne wrażenie ponadprzeciętnej dynamiki, lecz bezpośrednie porównanie np. z moim dyżurnym Brystonem 4B³ pokazało, że pod względem liniowości i reprodukcji najniższych oktaw można to zrobić nieco dokładniej. A właśnie, skoro wzięliśmy się za demontaż tej misternej brytyjskiej układanki wielkie brawa należą się przedwzmacniaczowi NAC N-272, który z równą atencją obsługiwał dostarczane mu sygnały analogowe, jak i cyfrowe, co koniec końców doprowadziło do tego, że po kilku dniach zupełnie przestałem zwracać uwagę na to z dobrodziejstw jakiej domeny korzystam i skupiłem się li tylko na muzyce jako takiej.
Przesiadka na mroczne i mocno depresyjne interpretacje kolęd, jakie swojego czasu zaserwowała nam na „From Spirits and Ghosts” Tarja Turunen, pozwoliła mi odkryć również drugą, bardziej skupioną naturę tytułowego zestawu i dać się otoczyć onirycznym dźwiękom i chłodnym wokalem solistki. Tutaj najważniejsza była Ona a cała reszta stanowiła jedynie tło do jej poczynań. Jak widać nawet Naim potrafi czasem zapomnieć o swojej buntowniczej naturze i postawić na „klimatycznoć”.

Dostarczony na testy przez FNCE S.A. set z jednej strony potwierdził krążące po sieci pogłoski o świętej motoryce sygnowanych przez NAIM-a a z drugiej nad wyraz dobitnie pokazał, że nie tylko w energetycznym Rocku należy go uwzględniać. Śmiało można powiedzieć, że to taki typ pozornie szorstkiego twardziela na podobieństwo Clinta Eastwooda, który o ile tylko trafią się ku temu stosowne okoliczności potrafi zaskoczyć ciepłem i delikatnością. W dodatku swoim ortodoksyjnym podejściem do kwestii okablowania pozwala NAIM pozwala zaoszczędzić znaczne środki finansowe, które zamiast na druty warto przeznaczyć na … dodatkowe moduły zasilające, o sensowności czego mogliśmy przekonać się na własne uszy przy okazji odsłuchów ND5 XS.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-35
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Yamaha WXAD-10
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips.

Opinia 2

Gdybym miał być do bólu szczery, będąca naszym głównym tematem, pochodząca w Wysp Brytyjskich marka ma tyle samo zwolenników co przeciwników. I choć teoretycznie podobny rozkład nastrojów ma większość znajdujących się na rynku audio brandów, to przywołany przed momentem podział w tym przypadku – ok. zdradzę co trafiło na recenzencki tapet, rozprawiamy o NAIM Audio – nie jest li tylko spowodowany wpisaniem się lub nie w konkretne oczekiwania soniczne. Mianowicie zdecydowana większość oponentów stosunkowo rzadko zarzuca wyspiarzom zbyt dużą ochotę do energicznego grania zwanym pośród audiofilskiej gawiedzi jako PRAT (to wręcz jest uważane za jej atut), tylko torpeduje przywiązanie Anglików do gloryfikowania archaicznych DIN-owskich gniazd, przy wykorzystaniu których o zgrozo w większości przypadków ich konstrukcje grają najlepiej. Nie wierzycie? Myślicie, że ewentualne pretensje maniakalnych kablarzy są nonsensem? Bynajmniej. Żyjemy w czasach, w których ekstremalny audiofil woli wymienić na przykład sieciówkę niż kolumny w budżecie nawet 30 kzł i niczym Reytan bezpardonowo bronić tezy, że taki ruch do końcowego efektu brzmieniowego systemu wniesie o wiele więcej. Paranoja? Owszem, ale na szczęście bardzo marginalna, którą właśnie swoim hołubieniem uważanych już za wymarłe gniazd chce ograniczyć w przypadku użytkowania swoich produktów dostarczony do testów przez warszawskiego dystrybutora FNCE kompletny zestaw od źródła (CDX2), przez przedwzmacniacz z funkcją DAC (N-272), po końcówkę mocy (NAP250) NAIM Audio.

Akapit opisujący aparycję i wyposażenie produktów angielskiego brandu z racji mocno zunifikowanego designu niniejszym dedykuję wszystkim tym, którzy do tej pory nie mieli okazji zetknąć się z brytyjska klasyką w jej najbardziej charakterystycznej formie.. Przybliżając zatem szerszemu gronu ów nieco utylitarny wygląd jestem zobligowany poinformować, że skrzynki zawsze są stosunkowo niskie, zbudowane z aluminium, a przedni panel zazwyczaj podzielony jest na trzy płaszczyzny, z czego środkowa w stosunku do zewnętrznych jest delikatnie cofnięta i dzierży przez jednych uwielbiane, a przez innych wytykane, przypominające zawieszony nad barem w angielskim pubie, mieniący się zieloną poświatą półokrągły szyld z logo marki. Rozpoczynając miting opisowy od źródła na lewej flance znajdziemy zamocowaną w jednym punkcie wychylaną po łuku z czeluści obudowy masywną półkę z czytnikiem płyt. Co według konstruktorów tego pomysłu na zwieszenie czułego na drgania lasera jest ważne, to po pierwsze wspomniane jednopunktowe podparcie wspierającej go osi i wykończenie okalających laser płaszczyzn przypominającą delikatny aksamit napylaną strukturą eliminującą ewentualne odbicia wiązki światła czytającego zero-jedynkowe zapisy. Płynnie przerzucając wzrok na prawą stronę frontu w jego centrum widzimy wspomniane kontrowersyjne (mnie osobiście się podoba) logo i na zewnętrznej rubieży cztery podświetlane zieloną obwolutą okrągłe przyciski. Jeśli chodzi o tylny panel, patrząc od lewej do dyspozycji mamy włącznik główny, zespolone z bezpiecznikiem gniazdo zasilania, wyjście cyfrowe SPDIF, selektor wyboru wejścia (cyfrowe/analogowe), wielopinowe wejście dla dodatkowego zasilacza i wyjście analogowe w standardzie DIN i RCA. Próbując uniknąć szkodliwego dla płynności tekstu powielania ciągów literowych odnośnie opisywanej płaszczyzny kolejnych komponentów dwa pozostałe postaram się skonsolidować. Przód przedwzmacniacza z funkcją przetwornika cyfrowo/analogowego na lewej stronie oferuje dużą gałkę wzmocnienia, gniazdo słuchawkowe i USB, w środku podświetlane logo, a na prawej duży wyświetlacz i 9 przycisków. Zaś tył standardowe dla NAIM-a włącznik i gniazdo zasilania, sekcję wejść i wyjść cyfrowych w standardzie ETHERNET, SPDIF, OPTICAL, USB, podobnie do CD-ka terminal dodatkowego zasilania, a także wejścia i wyjścia liniowe RCA i DIN.
Jeśli chodzi o końcówkę mocy, w środku awersu mamy logo, a z prawej strony jedynie włącznik inicjujący działanie, by na rewersie znaleźć gniazdo zasilania, przyjmujące tylko banany, dla wielu archaiczne, bo ubrane w czarne i czerwone obwoluty proste dziurki dla kabli kolumnowych i trzypinowe wejście dla sygnału stereo z przedwzmacniacza liniowego. Tak tak, tej końcówki mocy nie sposób podłączyć po bożemu, czyli przy użyciu XLR lub RCA, tylko jesteśmy skazani na rozwiązanie firmowe. Przesada? Nie wiem na pewno, gdyż nie miałem możliwości tego skonfrontować, ale jeśli temat jakości dźwięku przy użyciu tych gniazd jest bliźniaczy do sygnałowych w pre i cd, to wiem, dlaczego padło na taki, a nie inny wybór. Puentując ten akapit ważną informacją jest również oferta pilotów w standardzie dla pre liniowego o odtwarzacza płyt, gdyż ostatnimi czasy już kilkukrotnie spotkałem się z pomijaniem podobnych akcesoriów przez producentów w zestawach startowych. Tutaj jesteśmy dopieszczeni.

Sądzę, że bardziej spostrzegawczy czytelnicy zdążyli się zorientować, iż przez cały dotychczasowy pisemny wywód przewijała się jedna zasadnicza dla konstrukcji angielskiej marki prawda najlepszej prezentacji muzyki przy użyciu z wyglądu bardzo niepozornych, o dziwo dostarczanych w komplecie kabli. Ale uprzedzając ewentualne mądrości typu: “można znacznie lepiej” spieszę donieść, że wbrew pozorom na tle drutowej konkurencji mamy do czynienia z rasowym brzydkim kaczątkiem. Naim-y są cienkie, czarne lub szare i do tego zakonfekcjonowane zwykłymi, biednie prezentującymi się wtykami lub bananami, a mimo to wszelkie próby (w moim przypadku w dwóch odsłonach) pokazywały zdecydowanie większą spójność dźwięku firmówek w stosunku do zdobionej audiofilską ornamentyką konkurencji. Dlatego też nie idąc pod wyznaczony przez angielskich inżynierów prąd cały test z wyjątkiem kabli głośnikowych przebiegł w pełnej konfiguracji NAIM’a. Co z tego wynikło?
Cóż, pierwszym czego nie da się pominąć, to mocny nacisk zestawu na prezentację środka pasma. Ale nie chodzi tylko jego soczystość, czy masę, ale również dbałość o rytmikę całego przekazu. Mamy do czynienia z bardzo gęstym, ale za to bardzo motorycznym pokazywaniem zapisów płytowych, co od pierwszych płyt zwróciło moja uwagę na wręcz fenomenalne oddanie zamierzeń twórców muzyki rockowej i jej podobnej. Naturalnie nie oznacza to ułomności reszty gatunków muzycznych, ale muzyka buntu jest oczkiem w głowie tego producenta. Weźmy na przykład ciężką do ciekawego pokazania dla wielu konstrukcji muzykę zespołu Metallica. Mocne gitarowe riffy, czy energetyczna praca perkusisty są wręcz wizytówką tej formacji i nie oszukujmy się, cherlawe systemy, czyli nie potrafiące zaoferować odpowiednio gęstej, ale zaznaczam w pełni kontrolowanej średnicy, cały włożony przez muzyków w nagranie danej płyty wysiłek zostanie bardzo mocno uśredniony. Szkoła NAIM-a wie, jak o to zadbać i w stu procentach pokazał to opisywany zestaw. To co, kupno tego przecież nie taniego seta skazuje nas na słuchanie tylko jazdy bez trzymanki? Co to, to nie. Przecież środek pasma jest ważny dla większości nurtów muzycznych. Owszem, może w lirycznej muzyce dawnej jej zwartość i punktualna rytmiczność nieco oddali nas od niesionej przez ten gatunek dźwiękowej erotyki, ale zapewniam, nie odbierzecie tego jako odbębnienie nudnego plumkania, tylko w pewien sposób poddaną dyscyplinie w założeniach stawiającą na uduchowienie soniczną strawę. Czy to twórczość Jordii Savalla, czy Michela Godarda, wszelkie interpretacje partytur Claudio Monteverdiego bez problemu wciągały mnie w wir stworzonych przez zestaw z Wysp Brytyjskich wydarzeń. Natomiast jak wspomniałem, może prezentacja w domenie rytmiki była nieco dobitniejsza niż mam na co dzień, ale taki jest NAIM i albo się go kocha i bierze z całym dobrodziejstwem inwentarza, albo szuka gdzie indziej. Ja mogę powiedzieć jedno. To był mój powrót do przeszłości (kiedyś posiadałem startowy zestaw tej marki) i o dziwo przy obecnym, zdecydowanie większym doświadczeniu w przyswajaniu muzyki spotkanie z setem ze środka oferty tytułowego producenta zaowocowało fantastycznym potwierdzeniem, że moje początki nie były czasem straconym, tylko solidnym przygotowaniem do bycia wymagającym audiomaniakiem. Na tyle wymagającym że w moim repertuarze nie może zabraknąć mainstreamowego, czy nowoczesnego ECM-owskiego jazzu, a także damskiej lub męskiej wokalizy. Dlatego też dzisiejszy test nie byłby kompletny, gdyby takowe pozycje w nim się nie nalazły. I muszę Wam powiedzieć, że również we wspomnianych realizacjach firmowany przez NAIM AUDIO zestaw CDX2, NAC N-272 i NAP250 pokazał się z bardzo energetycznej i w większości wypadków bardzo pożądanej strony. Gdy wymagał tego materiał, solówki kontrabasisty bardzo wyraźnie, czyli z dobrym rysunkiem krawędzi dźwięków kreśliły każde jego dotknięcie wzmacnianych pogłosem pudła rezonansowego strun. A gdy na muzyczny tapet wkraczały wydawane z pełnej objętości płuc doniosłe wokale, wspomniane angielska trójka nie miała najmniejszych problemów, aby wypełnić miechy artysty odpowiednią dla oddania ich zamierzeń masą powietrza. Myślicie, że tak się nie da? Owszem da, co w tym przypadku pokazał mi punkt zapalny naszego spotkania. Ale przypominam, ów sznyt dbania o rytmikę każdej nuty czasem odciska swoje piętno. W większości bardzo pożądane, ale jak to w życiu bywa, są gusta i guściki. Ja mogę powiedzieć tylko tyle, że dla mnie to zaleta.

Jak pisałem w którymś z powyższych akapitów, dzisiejsze zderzenie z pełnym systemem NAIM-a od źródła, przez przedwzmacniacz, po końcówkę mocy było dla mnie pewnego rodzaju przypomnieniem początków zaawansowanej zabawy w wyrafinowane słuchanie muzyki. Próbując przywołać na myśl targające mną wówczas emocje przychodzi mi na myśl bardzo duże zadowolenie z efektów sonicznych. Dlatego też jestem bardzo rad, że kolejne podejście nie zdezawuowało zapamiętanych z dawnych czasów doznań. I gdy wezmę pod uwagę obydwa epizody, śmiało mogę powiedzieć, że bez względu na dochodzące do Was opinie o marce NAIM, ta w temacie generowania muzyki jest bardzo smakowitym kawałkiem tortu zwanym rynkiem audio i bez najmniejszego naciągania faktów zawsze będę polecał ją każdemu miłośnikowi muzyki. Tak, NAIM ma swój sznyt grania, ale według mnie jest to raczej pozytywne w odbiorze kreślenie energetycznego przekazu niż nudne pompowanie artystycznego świata masą bułowatej średnicy. Ja wiem, że znajdą się osobnicy stawiający na lejącą się po podłodze, bliżej nieokreśloną w konturach masę, ale to nie ma nic wspólnego z opartą na rytmie muzyką, tylko jest wylewaniem się z głośników mdłych pomruków. Anglicy nigdy na to nie pójdą, dlatego też podążenie ich drogą nawet początkującemu adeptowi dobrej jakości fonii gwarantuje w zdecydowanej większości radość, niż rozczarowanie ze słuchania swoich ulubionych płyt. A chyba o to w tej zabawie chodzi.

Jacek Pazio

Dystrybucja: FNCE S.A.
Ceny
Naim CDX2: 22 999 PLN
Naim NAC N-272: 19 999 PLN
Naim NAP 250 DR: 20 999 PLN

Dane techniczne
Naim CDX2
Wyjścia: analogowe: RCA i DIN
Wyjścia: cyfrowe: S/PDIF, 75Ω BNC
Pasmo: przenoszenia: 10Hz-20kHz (+0.1dB,: -0.5dB)
Poziom: wyjściowy: 2.1V RMS: przy 1kHz
Impedancja: wyjściowa: 10Ω max.
Zniekształcenia: i: szum: <0.1%: 10Hz-18kHz przy max.poziomie
Wymiary(WxSxG):87 x 432 x 314 mm

Naim NAC N-272
Wejścia analogowe: 1 x DIN, 2 pary RCA
Czułość wejść analogowych: 275 mV
Wejścia cyfrowe: 1 x BNC (24bit/192 kHz), 2 x Coax (24bit/192 kHz), 3 x TosLink (24bit/96 kHz)
nne wejścia: DAB/FM, USB, Ethernet, Wi-Fi, Bluetooth
Wyjścia analogowe: Jack 6,3 mm
– regulowane: 2 x DIN, 1 pary RCA
– liniowe: 1 para RCA
– słuchawkowe
Wyjścia cyfrowe: Cyfrowe S/PDIF (1 x BNC)
Napięcie wyjściowe: 775 mV (pre-out), 275 mV (liniowe)
Pasmo przenoszenia: 4 Hz – 40 kHz
Stosunek sygnał /szum: 87 dB
Obsługiwane formaty audio: WAV i AIFF (do 24 bit/192 kHz), FLAC (do 24 bit/192 kHz), ALAC (do 24 bit/96 kHz), WMA (do 16 bit/48 kHz), Ogg Vorbis (do 16 bit/48 kHz), MP3, M4a (do 320 kbit/s), Listy odtwarzania (M3U, PLS), DSD (tylko NAC-N 272). Odtwarzanie bez przerw obsługiwane dla MP3, M4A, AIFF, WAV, FLAC i ALAC.
Radio internetowe: AAC, zawartość sformatowana dla Windows Media™, strumienie MP3,
MMS, Ogg Vorbis, Spotify® Connect: Ogg Vorbis (do 320 kbit/s)
TIDAL: AAC (96 lub 320 kb/s), FLAC (16 bit 44,1 kHz)
Bluetooth: SBC, AAC, aptX, aptX-LL.
Obsługa Wi-Fi: 802.11b, 802.11g, 802.11n
Opcjonalne zasilacze zewnętrzne: 555PS, XPS, XP5 XS
Wymiary (W x S x G): 87 x 432 x 314 mm
Waga: 10,3 kg

Naim NAP 250 DR
– Wejście analogowe: 1 x XLR
– Impedancja wejściowa: 18 kΩ
– Wzmocnienie: +29 dB
– Pasmo przenoszenia: 3 Hz – 50 kHz (-3 dB)
– Złącza głośnikowe: gniazda 4 mm typu „banan”
– Moc: 80 W/8 Ω (znamionowa), 400 W (chwilowa)
– Pobór mocy (spoczynkowy) 25 W
– Wymiary (W x S x G): 87 x 432 x 314 mm
– Waga: 15,8 kg

System wykorzystywany w teście:
– źródło: transport CEC TL 0 3.0, przetwornik D/A Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA