Tag Archives: Octave V 16

Opinion 1

Headphone amplifiers, either by stereotype or due to sheer convenience of their manufacturers, are usually associated with small size units, which require only a few square centimeters of our desk space. While in Hi-Fi and the wide PC-audio segment this is almost completely true, yet entering the world of High-End you need to be careful, when planning the space you are going to put it in. If you still do not know what you will be dealing with, trying to reach the audiophile nirvana, then I suggest to have a quick look at the Ayon HA-3, or, in the ultra-hardcore version, at the Woo Audio WA-234 MONO. I think, that even a very superficial look at the offerings of the mentioned manufacturers will allow you to easily accept the device we are going to test today. This was created under the keen eye of its designer, Andreas Hoffman, and is a headphone amplifier by design, although when the stars are aligned well, and by this I mean the right configuration, it can also perform the function of a classic integrated. Of course I am talking about V16 – the first and only amplifier of the German company Octave of the single-ended type.

Although the tested construct had its official premiere during the Munich High End in 2017, if I remember correctly, and already then it drew interest with its unconventional external design as well as the use of characteristic, egg-shaped tubes KT150, the tests performed by our local, and also foreign press – were done using the older generation, and less refined, KT120 tubes. Fortunately when we spotted this amplifier during one of our latest visits in the Warsaw shop of the distributor Nautilus – who is carrying this brand – it turned out, it has the KT150 tubes fitted, so were sure not leave the shop empty handed.
As you can see for yourself, the V 16 resembles a bit the helmet of a medieval knight, so from the beginning we can see, that instead of designer licentiousness we can only count on ergonomic pragmatism and engineering roughness, something that should not come as a surprise when talking about amplifiers made in Karlsbad. The less oddities and extravaganza, the cleaner the circuit and the lower its failure rate. Easy? As pie. But let us get back to the topic. The Octave V 16 can be described as a double-decker, or even a triple-decker. The ground floor is occupied by two headphone outputs – non-symmetrical 6.3mm big jack and a 4-pin XLR, a solid sized volume knob and six buttons, with which, looking from the left, we can set the bias, adjust gain and activate the loudspeaker output, while the last three select the appropriate input. On the next floor we have only the vertical ventilation slits with a centrally placed name plaque and only on the highest floor we finally find our tubes, which are covered by an armored, not very well looking visor, to comply with EU regulations. Fortunately this cage can be easily removed, what makes the whole look much more appealing. Talking about tubes, in the first row we have a single triode ECC82, coming from the Slovak JJ, and two medium power triodes EF800 from Telefunken (NOS), working as drivers, behind which we have the two KT150 from Tung-Sol in the output stage.
In contrast to most conventional tube products from Octave, the back plate have almost the full height for use, what was absolutely exploited by the constructors, who implemented a big heatsink there, occupying about half of the available space. Only beneath it there is space for two pairs of RCA terminals, a pair of XLRs, a proprietary connector for the optional, external PSU, an IEC socket integrated with a fuse, and single, solid loudspeaker terminals. There is also a switch for the subsonic filter, while the main power switch is placed on the left side, close to the front panel.

Taking into account, that I did not know, how much the tested unit played, I decided to play everything I could through it, for a week. So I fed it from the computer, through the iFi system, from time to time listening to how it performs using the almost top Denon headphones, which I also received completely new, and had to play their time to be ready for testing. Although such setup fulfilled all usability criteria, it might not be completely satisfying in audiophile terms, so finally the Octave landed in the main system, where the source role was taken by the Ayon CD-35 and Lumin U1 mini.
Ladies and gentlemen, if you thought, that listening to headphones is nothing else than an ineffective way of putting one’s head into a glass bowl and playing a cosmonaut, then the first seconds with any headphones powered by the V 16 will make you change your mind quickly. And this change will be complete, as the impression is as if someone would not try to put you in a jar, but in the eye of the storm or inside the center of a big explosion. Because the Octave has enough power, that you could try to take two cutting boards from Ikea or two ping-pong paddles and connect them instead of your headphones to this amplifier, and there would be a good chance they would play. The power and dynamics offered by the German amplifier make the sounds trying to get inside our head not only make it explode (metaphorically of course) but even split it into individual atoms. You get to the point, when from a mute and passive observer of the musical spectacle, we become its part. This is no longer the dilemma if the musicians are at home with us, or we are on the stage with them, but the level of intensity is so high, that we are fully integrated with that what is happening. As if we would pass a threshold, behind which we cannot discern the virtual reality from the daily reality anymore.
And you absolutely do not need to limit yourself to the audiophile, sleek recordings, as it is enough to take a fully mainstream item like “Transformers: Revenge of the Fallen” to allow yourself to be carried away by the music and become its inseparable part. Interestingly, even with such dynamic, rock repertoire, the amount of information provided by the V 16 in the full spectrum of the reproduced, or audible if you prefer this term, band, seems not possible to be assimilated on one hand, but does not make you tired, neither does it create any psychological barrier, coming from the perception, that in this puzzle we are the weakest link. Nobody makes us absorb all the nuances and stimuli reaching our ears, we have full freedom of choice, if we want to enjoy the piece as a whole, or explore any of its parts, digging deeper and deeper into the living tissue of the recording.
Trying to characterize the timbre and sound aesthetics of the sound offered by the V 16, at least in a collusive way, we have to confess, that it operates in a much more neutral way than you could expect from a tube. But you need to take into account, that the Octave was never renowned for euphonic sound, in contrary, you could have the impression, a very valid one, that the devices made in Karlsbad are much more neutral and truthful than the solid states units able to compete with them. This is also the case here, where the amplification itself tries to interfere as little as possible in the reproduced signal, allowing us to modify the final sound by choosing the right headphones, source or cabling. When I wanted to have some nice warmth and sexy rounding, based on a slightly “plush” base foundation, then I reached for the Meze 99 Classics Gold, or their black version Neo, but when I concentrated on the most comfortable analysis of the repertoire, but without crossing the think red line of overly analytical sound, then I placed the Denon AH-D9200 on my head, while the HiFi Man HE5SE (test coming shortly) how it feels to listen to headphones, while having the impression of dealing with a stationary system. I think I do not need to add, that with practically all the material the sound was top notch, and the higher quality signal was fed from the source to the Octave, the palpability and intensity of the experience increased proportionally to the abilities of the sound engineers. This is the reason, that despite my unconcealed love for the heavier and more cacophonic genres, having the V 16 in my room, I was more often reaching to the ECM catalogue, where you can find pearls like “Where the River Goes”, a truly star project, where Wolfgang Muthspiel, Ambrose Akinmusire, Brad Mehldau, Larry Grenadier and Eric Harland played, and the very balanced improvisations are interwoven with the classic, and indispensable for this label, playing with silence.
I left for the end the episode with loudspeakers, because as with the headphones it was brilliant, with loudspeakers in my system, the not so easy to properly drive Gauder Arcona 80, and the even more difficult Dynaudio Contour 30, did not wake my enthusiasm, and not in the hero of the test, so I decided not to tire it, and myself, anymore and let Jacek try it, as he has the highly efficient Isis at his disposal and should not have the issues I encountered.

As you can see for yourselves, the Octave V 16 Single Ended is not only a run-of-the-mill headphone amplifier, as it does everything it wants with most (if not all) headphones available on the market, and with some more hassle, it can even drive loudspeakers, making the borderline between the recipient and the artist disappear. Because instead of leaving us in the place of a passive spectator, it engages us actively into the musical event, where we become one with it (the event, not the amplifier) and have no chance to stay indifferent and distant, as those things do not exist in this configuration.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Network player: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Lumin U1 Mini
– DAC/Headphone amp: Ifi Micro iDAC2 + Micro iUSB 3.0 + Gemini
– Headphones: Meze 99 Classics Gold; Meze 99 Neo; Denon AH-D9200; HiFi Man HE5SE
– Digital sources selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders; Dynaudio Contour 30
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB; Fidata HFU2; Luna Cables Rouge USB
– Speaker cables: Signal Projects Hydra
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Accessories : Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chip

Opinion 2

The device, which is being tested with music today, came on out list by a kind of coincidence. What coincidence? Well, during our test of the top Japanese headphones Denon AH-D9200, we were discussing what amplifier should we use to drive them, and knowing the potential of the tube constructions from Octave, the choice was quite obvious. But as it usually happens, just anticipating good results does not guarantee the appearance of a product in our portfolio. Fortunately the good standing of the products from our western neighbor was proven again during the test of the Denon. This is the reason, that in this test we will look at a very interesting device, because it was constructed to work with headphones, as those gain popularity within the listening community, but has enough power, to drive easy loudspeakers and using the very popular KT150 power tubes, the amplifier Octave V16 Single Ended. Finishing this introductive chapter I will probably be quite obvious mentioning, that the distribution of this electronics employing electrons traveling through vacuum is the Krakow-Warsaw based Nautilus.

Analyzing the looks of the V16 we can clearly see, that the attention was to have the unit occupy as small place on the desk as possible, yet still contain all the elements needed to be put inside the chassis. This is a headphone amplifier after all, and it needs to fit on a space which is already too small for the needs of its owner, being it a desk at work or at home. This is the reason, the constructors decided to extend the construction vertically rather than horizontally. You must confess, that before seeing the pictures attached to this test, such a concept may seem a bit difficult to master. Yet the device I unpacked from the transportation cardboard box and placed on the testbed turned out to be a nicely looking skyscraper. It is a bit avantgarde looking, compared to classic tube amplifiers, but I ensure you, even if you do not have placing issues at home, and the amplifier would have any size, after a few days the V16 is not only not disturbing, but it even seems to be a nice designer approach to create something different than usual for this kind of audio gear. So let us continue. The chassis, despite its height, still has some kind of platform for the electron tubes on the front part of the “roof” and the transformers hidden behind them under an appropriately shaped cover. Of course, to fulfill the requirements of the CE certificate, in the starter pack we have a solid cage protecting us from becoming burned by the glowing tubes. Will you make use of it? This I do not know. As you can see on the pictures, I did not use it, but I have to mention its existence. Regarding colors, it is very conservative but not boring. The German designers used the existing standard, in this case using black powder coating for most parts of the chassis and the silver color of brushed aluminum in the lower part of the front. A malcontent could argue, that such approach is boring, but I assure you, that here we deal with visual calmness and not any lack of ideas for the external looks. The mentioned silver part of the front offers quite some functions, for an amplifier, which we can select using six round buttons (bias level, gain, selection between headphones and loudspeakers and three line inputs) and a big volume knob. Of course, as the main goal of the V16 is to be a headphone amplifier, the front panel boasts also two outputs for the headsets (one is a standard jack, the other something looking like a four pin XLR). Moving to the back, on the left side we see the main power switch, while on the back we have the confirmation for the functionality seen on the front – three sets of input sockets (two RCA and one XLR), single loudspeaker terminals, an IEC power socket and a socket for the optional, external power supply.

Following my introduction paragraph, it should be clear, that today’s test is a kind of confirmation of the sonic capabilities, which were initially heard with the combination of the Octave with the Denon headphones. I know, that this is a completely different event, and its outcome may also be completely different, but if a product is able to show something interesting, then this should be visible in any configuration; against all odds. And this was the case here. Yes, the overall presentation had the same general tint coming from the Sennheiser HD600 I won, but from the first notes played I knew, that we deal here with a very good amplifier. What kind of amplifier? Let me tell you. First of all, similar to all other products from Octave, the V16 is following another path than the typical tube amplifier. You can hear the assets of the glass tubes, but not in the aspect of forceful search for musicality and saturation, but by breathing air into the music, what makes it absolutely free in creating the virtual world. It becomes ethereal, but importantly, with a hint of tube. The result is so phenomenal, that despite the slight change of the gravity center of the music by the popular Sennheiser headphones a tad higher, nothing was interfering with my enjoyment of the played discs. To calm down malcontents I will immediately confess, that the vocals were less juicy, when compared to the Japanese headphones (D-9200), but with the German headset (HD600) still far from hyperactivity or tiring overbrightness. It was a bit lighter, but still brilliant, because it was smooth and with proper breath, what should not be underestimated when talking about reproduction so close to our head. Was it ancient music, or jazz, every time the ease of reproduction of their vitality was the main aspect. So why did I connect two musical genres so wide apart in terms of age? Writing about ancient music, I always think about sacral music, and those artists tend to focus attention to the smallest details, and are recorded in churches or monasteries. On the other hand, jazz from the ECM label puts on playing with silence, with brilliant solos from each one of the artists piercing it, or all kinds of sounds placed in the air. What does it have to do with each other? The response to that question is simple. Those two, seemingly distant genres, are utilizing the abilities of the tested amplifier to phenomenally create the virtual stage. If we are to hear the echo, playing together with the musicians in the insides of a church, generated during a performance of Claudio Monteverdi compositions, then we not only get it presented on a silver plate without any constraints, but it shown with appropriately lesser energy than its source. Does it seem easy? It does, but it absolutely is not, because besides the vocal and instrument passages placed on the stave, exactly that kind of behavior is essential for this kind of music. OK, but what with jazz? Here things are similar. Usually we deal with a studio recorded material. This does not always sound as brilliant, as its creator would like it to be, despite all the efforts spent at the mastering table, if the reproducing system is not up to par. Lack of ease in music of silence, which is jazz, turns out to be killing it, and our tested amplifier never allowed that to happen. And I will just mention, that both genres are my beloved ones, and I exactly know, how they should sound. But OK, what with other musical creations? Very similar. Naturally in rock and electronics the described aspects are not as important. But you must confess, that when in a single package with good resolution you get a tad of swing, which is avoiding the “wow” effect at any cost, the music becomes more engaging. At least I perceived all the experiments with those genres as such.

At the end of my test I could not resist to try the German engineering sample to my loudspeakers. And what was the effect? I must confess, it was positively surprising. Of course there was no chance in getting a wall of sound similar to a 200W solid state amp, but still it was very interesting. First of all – you could hear the effect of vitality of the music all the time. Secondly – my set, very well submerged in timbre, made the effect of the midrange saturation being moved higher almost imperceptible. So what do those two remarks bring into the test? A lot. It was clear, that the effect of the lighter midrange, I described in the previous paragraph, is not the issue of the amplifier, but rather the signature of the Sennheiser headphones used for testing. Those are very well known, and rather lightly sounding, what needs to be taken into account when drawing the first conclusions. Currently the manufacturers put more emphasis on musicality of their headphone products, what combined with the tested amplifier would probably completely eliminate the issue of the sound not being appropriately heavy, what was confirmed by the test with my loudspeakers.

As you can see from the text above, in case of the headphone amplifier Octave V16 we deal with a slightly different approach of the designer to the usage of electron tubes. Here it is not about increasing euphonic (read as musicality above anything else) of the sound, but about using their characteristics to increase the swing in the creation of it, while consistently avoiding insistency. The music was presented with brilliant breath, but without any signs of garishness, what is not so easy to achieve. Is this an amplifier for music lovers? I am convinced, that it should at least be listened to by any headphone user. However with a preference for users of headphones without anorexia, so rather not devices dissecting the sound, but preferring its full body. And the rest? If somebody has easy to drive loudspeakers, then why not. After that what I heard with my “wardrobes” I would not be surprised, if someone will hit two flies with one blow.

Jacek Pazio

System used in this test:
– CD: CEC TL 0 3.0 + Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: Trenner & Friedl “ISIS”
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond, Statement
– IC RCA: Hijri „Million”
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Manufacturer: Octave
Distributor: Nautilus
Price: 36 900 PLN + 6 490 PLN (optional PREOUT)

Technical specifications
• Power tubes: KT150; optional KT 120, KT88, 6550, EL34
• Power Output: 2 x 8 W/4 Ω (High Mode); 2 x 5 W/4 Ω (Low Mode)
• Line inputs: 2 x RCA, 1 x XLR
• Frequency Response: 10 Hz – 80 kHz/-3dB
• Load Impendance: 3 – 32 Ω
• Load Impendance Headphone: 6 – 2000 Ω
• Gain: 26 dB
• Total Harmonic Distortion: 0,5%
• Signal-to-Noise Ratio:- 110 dB / 8 W
• Headphone output: 3V/8V
• Pobór energii: 200 W @ full power, 120 – 200 W idle
• Dimetions (WxHxD): 220 x 330 x 330 mm
• Weight: 19.1 kg
• Finishes: metallic Black, ocean Blue, ice Grey

Opinia 1

Wzmacniacze słuchawkowe, czy to przez stereotypy, czy też wygodę ich producentów, kojarzone są z niezbyt absorbującymi gabarytowo konstrukcjami, którym do pełni szczęścia wystarczy kilka centymetrów kwadratowych na naszych biurkach. O ile jednak w Hi-Fi i szeroko rozumianym segmencie PC-Audio takie wyobrażenia mają niemalże pełne odzwierciedlenie w rzeczywistości, to już wkraczając w świat High-Endu warto mieć się na baczności i zapobiegliwie przygotować dla nowego nabytku odpowiednią przestrzeń. Jeśli nadal nie orientujecie się Państwo z czym, chcąc osiągnąć audiofilską nirwanę, przyjdzie Wam się zmierzyć, sugeruję profilaktycznie rzucić okiem np. na Ayona HA-3, lub w wersji ultra-hardcore na monstrualne Woo Audio WA-234 MONO. Mam cichą nadzieję, że nawet pobieżna eksploracja oferty powyższych producentów pozwoli Wam na w miarę spokojne przyjęcie dzisiejszego, powstałego pod czujnym okiem konstruktora – Andreasa Hofmanna, niemalże 20 kg urządzenia, które choć z założenia jest wzmacniaczem słuchawkowym, to przy odpowiednio korzystnej koniunkcji gwiazd, czyli de facto przemyślnej aplikacji, z powodzeniem może również pełnić rolę klasycznej integry. Mowa oczywiście o V 16 – pierwszym a zarazem jedynym wzmacniaczu niemieckiej manufaktury Octave typu single-ended.

Chociaż tytułowa konstrukcja miała, jeśli dobrze pamiętam, swoją oficjalna premierę podczas monachijskiego High Endu w 2017r. i już wtedy wzbudzała spore zainteresowanie zarówno swoją niekonwencjonalna formą, jak i zastosowaniem charakterystycznych jajkopodobnych lamp KT150, dziwnym zbiegiem okoliczności dotychczasowe testy i to nie tylko w naszych – rodzimych periodykach, dokonywane były na egzemplarzach wyposażonych w starszej generacji, a przy tym zdecydowanie mniej finezyjnych bańkach KT120. Całe szczęście, gdy udało nam się podczas jednej z ostatnich wizyt w warszawskiej siedzibie Nautilusa – dystrybutora marki, wypatrzeć pyszniącą się na honorowym miejscu sztukę, okazało się, iż zaimplementowano w niej nasze ulubione „pisanki”, więc jasnym stało się, że tym razem z lokalu na ul. Kolejowej z pustymi rękami nie wyjdziemy.
Jak sami Państwo widzicie V 16-ka swą aparycją przypomina nieco hełm średniowiecznego ciężkozbrojnego, więc już od progu jasnym staje się, że zamiast designerskiego rozpasania możemy co najwyżej liczyć na ergonomiczny pragmatyzm i inżynierską surowość, co akurat w przypadku powstających w Karlsbad lampowców raczej nikogo obeznanego z tematem nie powinno dziwić. W końcu im mniej wodotrysków i udziwnień, tym prostszy układ, a im prostszy układ, tym mniejsza jego awaryjność. Proste? Jak drut i to drut ze wzmocnieniem, czyli niedościgniony wzór idealnego wzmacniacza. Jednak ad rem. Octave V 16 z powodzeniem można określić mianem piętrusa i to w wydaniu trzykondygnacyjnym. Parter zajmują bowiem dwa wyjścia słuchawkowe – niesymetryczne 6,3 mm typu duży jack i 4-pinowe XLR, solidnej wielkości pokrętło głośności oraz sześć przycisków, którymi patrząc od lewej ustawiamy poziom bisu, wzmocnienia i aktywujemy wyjście głośnikowe, a pozostałymi trzema wybieramy interesujące nas źródło sygnału. Pietro wyżej mamy jedynie pionowe szczeliny wentylacyjne z centralnie umieszczoną tabliczką znamionową i dopiero na ostatniej kondygnacji odnajdziemy upragnione lamy, które zgodnie z unijnymi zleceniami chroni pancerna i niezbyt urodziwa przyłbica. Całe szczęście ową klatkę daje się bardzo szybko zdemontować, przez co całość prezentuje się zdecydowanie mniej kanciasto. Jeśli zaś chodzi o wspomnianą szklarnię, to w pierwszym rzędzie mamy pojedynczą słowacką triodą JJ Electronics ECC82 i dwie, pracujące w roli sterowników, triody średniej mocy EF800 Telefunkena (NOS), za którymi to pysznią się dwie KT150 Tung-Sol w stopniu wyjściowym.
W przeciwieństwie do większości konwencjonalnych konstrukcji lampowych w Octave plecy mają do wykorzystania praktycznie całą powierzchnię, z czego nie omieszkali skorzystać konstruktorzy, implementując zajmujący ponad połowę powierzchni masywny radiator i dopiero pod nim wygospodarowując miejsce na dwie pary terminali RCA, parę XLR-ów, firmowe gniazdo do zewnętrznego, opcjonalnego zasilacza, zintegrowane z bezpiecznikiem gniazdo IEC i pojedyncze, zakręcane terminale głośnikowe. Aha – jest jeszcze przełącznik filtra subsonicznego a włącznik główny umieszczono na lewym boku – tuż przy ścianie frontowej.

Mając na uwadze nieznany mi bliżej przebieg dostarczonego na testy egzemplarza przez blisko tydzień grałem z niego ile się tylko dało, karmiąc go uzdatnionym przez system ifi sygnałem z komputera i od czasu do czasu rzucając uchem cóż tam ciekawego dzieje się w podpiętych do niego niemalże na stałe topowych nausznikach Denona, które też dotarłszy do mnie w stanie iście fabrycznej dziewiczości musiały swoje przepracować. O ile jednak taki set-up spełniał wszelkie kryteria natury użytkowej, to już z czysto audiofilskiego punktu widzenia mógł wywoływać pewien niedosyt, więc finalnie Octave wylądował w dyżurnym systemie a rolę źródeł przejęły wespół zespół Ayon CD-35 i Lumin U1 Mini.
Proszę Państwa, jeśli do tej pory uważaliście, że słuchawkowy odsłuch to nic innego jak nieudolna próba wsadzenia własnego czerepu do szklanej bańki i zabawa w kosmonautę, to pierwsze chwile z dowolnymi słuchawkami zasilanymi V 16-ką sprawią, iż bardzo szybko zmienicie zdanie. I to diametralnie, gdyż wrażenie jest takie, jakby ktoś nie tylko nie próbował Was „zawekować”, lecz … umieścić w oku potężnego cyklonu, bądź epicentrum równie niszczycielskiej eksplozji. Chodzi bowiem o to, że Octave dysponuje mocą zdolną sprawić, iż zamiast wspomnianych nauszników spokojnie możecie sięgnąć po parę drewnianych desek do krojenia z Ikei, albo po paletki do ping-ponga i ze sporą dozą prawdopodobieństwa można założyć, że i one zagrają. Bowiem moc i dynamika, jaką oferuje niemiecka amplifikacja sprawiają, że w przeciwieństwie do większości przypadków dźwięki zamiast próbować dostać się do naszej przestrzeni międzyusznej, niejako nie tyle powodują jej (oczywiście czysto metaforycznie) eksplozję, co przysłowiowe rozbicie na atomy. Dochodzi bowiem do sytuacji, gdy z niemego i biernego obserwatora spektaklu muzycznego przeistaczamy się w cząstki materii stanowiące jego nierozerwalną składową. To już nie jest dylemat czy muzycy są u nas, bądź my jesteśmy w gościnie u muzyków, lecz poziom intensywności właściwy pełnej integracji z rozgrywającymi się w danej chwili wydarzeniami. Jakby przekroczyć próg, za którym nie da się już odróżnić wirtualnej rzeczywistości od tej codziennej, nas otaczającej.
I wcale nie trzeba ograniczać się do wybitnie audiofilskich, wymuskanych realizacji, gdyż wystarczy sięgnąć po zupełnie mainstreamowe nagrania w stylu „Transformers: Revenge Of The Fallen”, by dać się ponieść muzyce stając się jej nierozerwalną częścią. Co ciekawe, nawet przy tak dynamicznym, rockowym repertuarze ilość informacji dostarczanych przez V 16-kę w pełnym spectrum reprodukowanego, lub jak kto woli słyszalnego, pasma z jednej strony wydaje się wręcz niemożliwa do przyswojenia, lecz z drugiej nie powoduje uczucia zmęczenia, czy też pewnej psychicznej blokady wynikającej ze świadomości, że to my, w tej misternej układance, jesteśmy najsłabszym ogniwem. Nikt bowiem nie każe nam absorbować wszystkich docierających do nas niuansów i bodźców, lecz mamy pełną swobodę wyboru, czy delektować będziemy się danym utworem jako całością, czy też eksplorować poszczególne partie, coraz bardziej zagłębiając się w żywą tkankę nagrania.
Próbując w jakiś, chociażby umowny, sposób scharakteryzować barwę i estetykę dźwięku jaki oferuje V 16 uczciwie trzeba powiedzieć, iż operuje on po zdecydowanie bardziej neutralnej stronie mocy aniżeli po lampie można byłoby się spodziewać. Warto mieć jednak na uwadze, iż Octave nigdy nie słynęło ze zbyt eufonicznie brzmiących konstrukcji, a wręcz przeciwnie i bardzo często można było odnieść całkiem słuszne wrażenie, iż powstające w Karlsbad urządzenia są zdecydowanie bardziej neutralne i prawdomówne od większości mogących z nimi konkurować tranzystorów. Tak też jest i w tym przypadku, gdzie sama amplifikacja stara się możliwie jak najmniej ingerować w reprodukowany sygnał pozwalając nam modelować finalne brzmienie poprzez dobór odpowiednich słuchawek, źródła, czy okablowania. Jeśli bowiem zleżało mi na przyjemnym cieple i seksownych krągłościach opartych na nieco „pluszowym” fundamencie basowym to sięgałem po Meze 99 Classics Gold, lub ich kruczoczarną wersję Neo, z kolei gdy skupiałem się na możliwie komfortowej analizie repertuaru , jednak bez przekraczania cienkiej czerwonej linii zbytniej analityczności, to na mej głowie lądowały fenomenalne Denony AH-D9200 a HiFi Many HE5SE (test wkrótce) pozwalały poczuć, jak to jest słuchać słuchawek (ależ koszmarny zbitek słów) mając nieodparte wrażenie obcowania ze stacjonarnym systemem. Nie muszę chyba dodawać, iż o ile na praktycznie dowolnym materiale brzmienie zasługiwało na najwyższe noty, to im wyższej jakości sygnał źródłowy docierał do Octave, tym namacalność i intensywność doznań wzrastała w sposób wprost proporcjonalny do umiejętności ekipy realizatorów. Dlatego też pomimo nieukrywanego zamiłowania do cięższych i dość kakofonicznych gatunków muzycznych, mając na stanie V 16-kę nader często sięgałem do katalogu ECM, gdzie można natrafić na takie perełki jak np. „Where The River Goes” iście gwiazdorskiego projektu, w którego składzie zagrali Wolfgang Muthspiel, Ambrose Akinmusire, Brad Mehldau, Larry Grenadier, Eric Harland a wielce wyważone improwizacje przeplatają się z klasyczną i nieodzowną dla tej oficyny wydawniczej grą ciszą.
Niejako na zakończenie zostawiłem jeszcze epizod kolumnowy, lecz choć ze słuchawkami było wybornie, to już w moim systemie próby z niezbyt łatwymi do prawidłowego wysterowania Gauderami Arcona 80 i jeszcze trudniejszymi od nich Dynaudio Contour 30 nie wzbudziły zarówno mojego, jak i samego bohatera niniejszego testu entuzjazmu, więc nie chcąc siebie i jego męczyć dałem sobie z dalszymi kombinacjami alpejskimi spokój, przekazując pałeczkę Jackowi, który dysponując wysokoskutecznymi Isisami nie powinien mieć podobnych komplikacji.

Jak sami Państwo widzicie Octave V 16 Single Ended nie jest li tylko zwykłym wzmacniaczem słuchawkowym, gdyż po pierwsze z większością (jeśli nie ze wszystkimi) dostępnych na rynku słuchawek robi co chce, a po drugie, przy odrobinie zachodu, jest w stanie równie satysfakcjonująco wysterować kolumny głośnikowe, to sprawia, iż z jego pomocą zaciera się granica między odbiorcą a artystą. Zamiast bowiem usadawiać nas w miejscu biernego widza Octave niejako implementuje słuchacza, czynnie angażuje, w konkretne wydarzenie muzyczne sprawiając, ze stając się jego (wydarzenia, nie wzmacniacza) nierozerwalną częścią nie mamy najmniejszych szans na obojętność i dystans, który de facto w tej akurat konfiguracji nie istnieje.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Lumin U1 Mini
– DAC/Wzmacniacz słuchawkowy: Ifi Micro iDAC2 + Micro iUSB 3.0 + Gemini
– Wzmacniacz słuchawkowy: Octave V 12
– Słuchawki: Meze 99 Classics Gold; Meze 99 Neo; Denon AH-D9200; HiFi Man HE5SE
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders; Dynaudio Contour 30
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB; Fidata HFU2
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chip

Opinia 2

Będący tematem dzisiejszego jakby na to nie patrzeć, testowego spotkania przy muzyce bohater na redakcyjnej liście do zaopiniowania znalazł się za sprawą pewnego rodzaju przypadku. O co chodzi? Otóż, gdy w momencie przybycia do naszej redakcji topowej wersji japońskich słuchawek Denon AH-D9200 przez chwilę zastanawialiśmy się, czym je napędzić a zarazem mając na uwadze potencjał niemieckich konstrukcji lampowych spod znaku Octave wybór był wręcz oczywisty. Ale jak to zwykle bywa, same przewidywania dobrych wyników nie gwarantują pojawienia się w naszym portfolio. Na szczęście dobra prasa produktów naszego zachodniego sąsiada bez najmniejszych problemów potwierdziła się podczas testu Denonów. Dlatego też miło jest mi poinformować, że w tym recenzenckim odcinku w roli głównego winowajcy pojawi się ciekawy, bo w założeniu skonstruowany do współpracy z notującymi swój rozkwit pośród miłośników muzyki słuchawkami, ale bez problemu oferujący również wystarczającą ilość mocy do napędzenia niezbyt trudnych kolumn, wykorzystujący w sekcji wzmocnienia bardzo popularne lampy mocy KT150 wzmacniacz Octave V16 Single Ended. Wieńcząc akapit rozbiegowy chyba nie odkryję Ameryki po raz drugi, gdy przypomnę, iż dystrybucją zaprzęgającego do pracy zamknięte w szklanej bańce elektrony zarzewia tego testu jest krakowsko-warszawski Nautilus.

Analizując aparycję V 16-ki wyraźnie widać, że walka z materią w temacie upchnięcia całości układów w jednej skorupie była skierowana w stronę pewnego rodzaju kompaktowości urządzenia w domenie zajmowanej powierzchni. Przecież to w głównym założeniu jest słuchawkowiec, a ten za wszelką cenę musi zmieścić się na często zbyt małym dla potrzeb użytkownika blacie czy to biurka w pracy, czy zaciszu domowym. Dlatego też konstruktorzy postanowili rozbudować konstrukcję w pionie niż w poziomie. Przyznacie, że przed obejrzeniem załączonych to testu serii fotografii takie założenie wydaje się dość karkołomne. Tymczasem to co wydobyłem z kartonu transportowego, po usadowieniu na docelowym miejscu okazało się być stosunkowo zgrabnym wieżowcem. Trochę awangardowym w odniesieniu do typowych wzmacniaczy lampowych, ale zapewniam, jeśli nawet nie macie problemów natury lokalowo-półkowej i wzmacniacz mógłby mieć dowolną wielkość, po kilkudniowej akomodacji wygląd szesnastki nie dość, że nie razi, to wydaje się być fajnym designersko pomysłem na przełamanie pewnego rodzaju monotonności wyglądu tego typu sprzętu audio. Idźmy dalej. Bryła wzmacniacza mimo stawiania na wysokość nadal wykorzystuje coś w rodzaju platformy dla usytuowanych w przedniej części dachu lamp elektronowych i tuż za nimi ukrytych pod stosownie wyprofilowanym dachem transformatorów. Naturalnie dla spełnienia wymogów certyfikatu CE w zestawie startowym znajduje się zabezpieczająca przed przypadkowym oparzeniem od nagrzanej lampy solidna kratka. Czy ją wykorzystacie? Tego nie wiem. Ja jak widać na fotkach z niej zrezygnowałem, ale wspomnieć o jej istnieniu musiałem. Jeśli chodzi o kolorystykę, ta jest bardzo zachowawcza, ale nie nudna. Po prostu niemieccy konstruktorzy postawili na ogólnie panujący standard, czyli w tym przypadku wykorzystującą lakierowanie proszkowe czerń znakomitej większości obudowy i srebro szczotkowanego aluminium dolnej części frontu. Nuda? Owszem, malkontent mógłby się na tym zagadnieniem po wyżywać, ale zapewniam wszystkich zainteresowanych, że mamy do czynienia raczej z oczekiwanym przez wielu użytkowników spokojem wizualnym, a nie brakiem pomysłu na ostateczny wygląd. Wspomniany srebrny awers jak na wzmacniacz słuchawkowy oferuje sporo funkcji, użycie których wywołujemy sześcioma okrągłymi guzikami (poziom biasu, moc wyjścia sygnału, selektor słuchawki/głośniki i trzy wejścia liniowe) i dużą gałką wzmocnienia sygnału. Oczywistym jest, że z uwagi na swoje główne zadanie Octave V 16 na opisywanym przednim panelu umieszczono również dwa wyjścia dla nauszników (jedno to standardowy Jack, a drugi coś na kształt czteropinowego wtyku XLR). Wędrując z opisem urządzenia w stronę pleców z jego lewej strony zauważamy główny włącznik, a po dojściu do przywołanego rewersu, naszym oczom ukazuje się potwierdzenie wspomnianej przy okazji opisu frontu funkcjonalności w postaci trzech zestawów gniazd dla sygnału linowego (dwa RCA i jedno XLR), pojedyncze terminale kolumnowe, zwykłe gniazdo zasilania IEC i slot dla dodatkowego firmowego zasilacza.

Idąc za wstępniakiem moich wywodów wiadomym jest, że dzisiejszy test jest swoistym potwierdzeniem wartości dźwiękowych, jakie udało się wytworzyć wcześniejszej konfiguracji Octave ze słuchawkami Denona. Ja wiem, że to całkowicie inne, a przez to mogące bardzo różnie wypaść starcie, ale bez względu na wszystkie przeciwności losu, jeśli jakiś produkt jest w stanie zaoferować coś ciekawego, to powinien pokazać to w każdej konfiguracji. Tak też było i tym razem. Tak, ogólna prezentacja była namaszczona sznytem grania posiadanych przeze mnie Sennheiserów HD600, jednak od pierwszych taktów słuchanej muzyki wiedziałem, że mam do czynienia z bardzo dobrym wzmacniaczem. Jakim? Już zeznaję. Po pierwsze, podobnie do całej oferty Octave V 16-ka kroczy nieco inną drogą niż typowo pojmowany lampowiec. Owszem, słychać w nim walory szklanych baniek, ale nie w kwestii siłowego szukania muzykalności i wysycenia, tylko poprzez napowietrzenie przekazu muzyka nabiera fantastycznej swobody w kreowaniu wirtualnego świata. Staje się zwiewna, ale co ważne z wyraźnym posmakiem lampy. To jest na tyle zjawiskowe, że mimo delikatnego przesunięcia punktu ciężkości muzyki przez popularne „Senki” o oczko wyżej nic a nic w odbiorze słuchanych płyt mi nie przeszkadzało. Uspokajając malkontentów natychmiast przyznaję, wokaliza w porównaniu do występów z Japonkami (D-9200) była mniej soczysta, ale w wydaniu z Niemkami (HD600) nadal daleka od nadpobudliwości, czy męczącego rozjaśnienia. Ot nieco lżej, ale nadal zjawiskowo, bo gładko i z odpowiednim rozmachem, co w przypadku tak blisko zorientowanych wokół naszego ośrodka zarządzania ciałem słuchawek jest nie do przecenienia. Czy to muzyka dawna, czy jazzowa, zawsze na pierwszy plan wychodziła swoboda oddania ich witalności. O co chodzi i dlaczego połączyłem ze sobą tak odległe czasowo nurty muzyczne? Pisząc muzyka dawna zazwyczaj mam na myśli utwory sakralne, a te przez przykładających wagę do najdrobniejszych szczegółów artystów zazwyczaj nagrywane są właśnie w kościołach lub klasztorach. Natomiast jazz spod znaku ECM stawia z kolei na granie ciszą ze zjawiskowym przecinaniem jej przez pełne ekspresji solowe popisy każdego z artystów, lub zjawiskowo zawieszone w powietrzu wszelkiego rodzaju przeszkadzajki. Co to ma do rzeczy? Przecież odpowiedź jest banalna. Te dwa wydawałoby się bardzo odległe gatunki muzyczne fantastycznie wykorzystują umiejętności opiniowanego wzmacniacza w fenomenalnym kreowaniu wirtualnej sceny. Gdy mamy usłyszeć współgrające ze składem muzyków, będące efektem wielkości kubatury kościelnej, wygenerowane podczas realizacji twórczości Claudio Monteverdiego echo, bez najmniejszego wysiłku nie tylko otrzymujemy je jak na dłoni, ale odpowiednio osłabione w swej energii w stosunku do źródła. Banał? Bynajmniej, gdyż oprócz samego wsadu merytorycznego, czyli w tym przypadku zapisanych na pięciolinii pasaży wokalno instrumentalnych, to jest clou tego typu zapisów nutowych. Ok. A co z jazzem? Tutaj temat wygląda podobnie. Zazwyczaj mamy do czynienia z materiałem studyjnym. Ten natomiast mimo prób wytworzenia witalności dźwięku przy pomocy suwaków na stole masteringowym, w momencie braku możliwości pokazania tego przez zestaw odtwarzający nie zawsze okazuje się tak zjawiskowy, jak chciał tego twórca. Brak swobody w muzyce ciszy jaką niewątpliwie jest jazz, zazwyczaj bywa śmiercią dla nie samej, na co nasz tytułowy bohater ani razu nie pozwolił. A zaznaczam, że wspomniane gatunki są moimi konikami i wiem, jak powinny zabrzmieć. Ok. Co z innymi tworami muzycznymi? Bardzo podobnie. Naturalnie w rocku i elektronice opisywane aspekty nie są aż tak ważne. Ale przyznacie, że jeśli w pakiecie z dobrą rozdzielczością dostaniecie szczyptę szerokim łukiem unikającego efektu „łał” rozmachu, muzyka staje się bardziej angażująca. Przynajmniej ja wszelkie próby z podobnym materiałem tak odbierałem.

Na koniec testu nie mogłem odpuścić próby spięcia wizytującej moje progi niemieckiej myśli technicznej z posiadanymi kolumnami. Efekt? Przyznam szczerze, że pozytywnie zaskakujący. Naturalnie nie było szans na stworzenie ściany dźwięku podobnej do możliwości 200-tu Watowego tranzystora, ale było bardzo ciekawie. Po pierwsze – przez cały czas słychać było opisywany efekt witalności muzyki. Po drugie – mój mocno osadzony w barwie zestaw kolumn sprawił, że efekt przesunięcia wysycenia średnicy w górę był prawie niezauważalny. Co te dwa wnioski wnoszą do powyższego testu? Otóż bardzo wiele. Z pewnością to, że wyartykułowany w poprzednim akapicie efekt lżejszego środka pasma nie jest problemem wzmacniacza, tylko maniery grania użytych do testu Sennheiser’ów. To są bardzo dobrze znane, ale trzeba przyznać, że dość lekko grające nauszniki, co podczas formowania wstępnych wniosków trzeba koniecznie uwzględnić. Obecnie producenci stawiają na zdecydowanie większą muzykalność zestawów słuchawkowych, co prawdopodobnie w przypadku połączenia z punktem zapalnym naszego spotkania całkowicie eliminuje problem niewystarczającego dociążenia dźwięku, a czego przecież dobrym potwierdzeniem jest starcie z moimi zespołami głośnikowymi.

Jak wynika z powyższego wywodu, w przypadku wzmacniacza słuchawkowego Octave V16 mamy do czynienia z nieco innym podejściem konstruktora do aplikacji lamp elektronowych. Tutaj nie chodzi o zwiększanie eufoniczności (czytaj muzykalności ponad wszystko) dźwięku, tylko wykorzystanie ich cech do zwiększenia rozmachu w jego kreowaniu przy konsekwentnej dbałości o unikanie natarczywości. Muzyka prezentowana jest ze zjawiskowym oddechem, ale bez oznak krzykliwości, co nie jest takie proste do osiągnięcia. Czy to jest wzmacniacz dla wszystkich miłośników muzyki? Jestem zdania, że dla słuchawkowców co najmniej do posłuchania. Jednak ze wskazaniem na posiadaczy konstrukcji bez oznak anoreksji, czyli z natury stawiających na analizę ultradźwięków, a nie jej body. A reszta? Jeśli ktoś ma niezbyt wymagające kolumny, to czemu nie. Po tym co usłyszałem z moimi „szafami gdańskimi”, nie zdziwiłbym się, jeśli komuś uda się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– źródło: transport CEC TL 0 3.0, przetwornik D/A Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Statement
IC RCA: Hijri „Million”
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

Dystrybucja: Nautilus / Octave
Cena: 36 900 PLN + 6 490 PLN (opcjonalnie wersja PREOUT)

Dane techniczne
• Lampy wyjściowe: KT150; opcjonalnie KT 120, KT88, 6550, EL34
• Moc wyjściowa: 2 x 8 W/4 Ω (High Mode); 2 x 5 W/4 Ω (Low Mode)
• Wejścia liniowe: 2 x RCA, 1 x XLR
• Pasmo przenoszenia: 10 Hz – 80 kHz/-3dB
• Zalecana impedancja kolumn: 3 – 32 Ω
• Impedancja słuchawek: 6 – 2000 Ω
• Wzmocnienie (gain): 26 dB
• Zniekształcenia THD: 0,5%
• Odstęp sygnał/szum:- 110 dB / 8 W
• Regulacja poziomu słuchawek: 3V/8V
• Pobór energii: 200 W przy ełnej mocy, 120 – 200 W w spoczynku
• Wymiary (SxWxG): 220 x 330 x 330 mm
• Waga: 19.1 kg
• Dostępne kolory: metallic Black, ocean Blue, ice Grey

Odwiedzający tegoroczny High-End Show w Monachium z pewnością doznali sporego zaskoczenia na stoisku Octave. Niemiecki producent wzmacniaczy lampowych zaprezentował bowiem niewielki wzmacniacz zintegrowany o bardzo nietypowych proporcjach i „piętrowej” budowie, podłączony do vintage’owych głośników tubowych. Co ciekawe, na drugim z egzemplarzy można było posłuchać dość trudnych do wysterowania słuchawek typu zamkniętego. Zaraz, zaraz… głośniki o wysokiej skuteczności? Dwie lampy na obudowie? Czyżby… Tak – właśnie w ten sposób Octave zaprezentowało pierwszy w swojej historii wzmacniacz Single Ended, który w dodatku jest high-endowym wzmacniaczem słuchawkowym. Model oznaczony symbolem V 16 dysponuje mocą 8 W na kanał przy obciążeniu 4 ohm, ale konstruktorzy nie byliby sobą, gdyby nie zrobili Single Ended całkiem po swojemu, z bezkompromisowością znaną ze swoich pozostałych urządzeń. SE w wydaniu Octave oznacza m. in. spory zakres dynamiki, ekstremalną stabilność, długą żywotność lamp, a także komfort użytkowania dzięki zastosowaniu zaawansowanych układów zabezpieczających. Dedykowany transformator wyjściowy własnej konstrukcji pozwolił na rozszerzenie pasma niskich tonów aż do 10 Hz, natomiast górną częstotliwość graniczną udało się przesunąć z 10 na 100 kHz, co osiągnięto dzięki zoptymalizowaniu poszczególnych poziomów wysterowania odpowiednio dobranym sprzężeniem zwrotnym. Uzyskanie tak szerokiego pasma przenoszenia było jak dotąd nieosiągalne dla wzmacniaczy SE. Odpowiednie umiejscowienie transformatora zasilającego w stosunku do separujących spowodowało z kolei obniżenie szumów własnych na wyjściu do niemierzalnego poziomu, a zaawansowana elektronika stabilizująca zapewnia redukcję szumów zewnętrznych i przydźwięku. Ten ostatni zarówno na wyjściu głośnikowym jak i słuchawkowym osiąga poziom -110 dB dla 1 W i obciążenia 8 ohm, co odpowiada wielkości 15-20 μV dla częstotliwości 50 Hz. W przeciwieństwie do większości wzmacniaczy typu SE, gdzie wysterowanie lamp sięga nierzadko 150 % ich mocy znamionowej, powodując ekstremalne nagrzewanie, V 16 dysponuje trójstopniowym układem wysterowania, który dopasowuje poziomem automatycznie w zakresie od 30 do 100 %, zależnie od obciążenia współpracujących głośników lub słuchawek. Jak łatwo się domyślić, obniża to wydatnie temperaturę pracy lamp i wydłuża ich żywotność. Bonusem jest firmowy tryb Ecomode, dzięki któremu wysterowanie podczas przerw w podawaniu sygnału muzycznego jest redukowane do 30 % i automatycznie powraca do poziomu optymalnego przy wykryciu sygnału. V 16 w wersji fabrycznej jest dostarczany z lampami KT120, lecz istnieje możliwość ich wymiany na KT88, KT150, 6550, a nawet EL34. Wzmacniacz wyposażony jest w pilota do sterowania głośnością, a także w złącze do opcjonalnego zasilacza zewnętrznego z modułu Super Black Box. Co ciekawe, oprócz srebrzystej szarości i matowej czerni, V 16 będzie dostępny także w niebieskawo-popielatej wersji kolorystycznej. Cena urządzenia wynosi: 36 900 zł.

Dystrybucja: Nautilus