Tag Archives: phono cable


  1. Soundrebels.com
  2. >
  3. phono cable

Vermöuth Audio Reference Phono English ver.

Opinion 1

Despite undisputed proof, that the world got “smaller” lately, of course figuratively, so in most cases the travel from point A to point B on our globe (leaving the disruptions caused by COVID-19 quarantine or lockdowns aside) within hours, while a package arrives within days, regardless where it was sent. However many buyers, from habit or other reasons, still wants to have the possibility of touching the product they want to buy beforehand. This is the reason, that while we have no objection to test products, that do not have any distribution in our country, we have the pleasure to inform you, that reviewing again a product from the exotic, sunny Bali (for the non-geographically gifted – this is an island in the Indonesian archipelago of Lesser Sunda Islands) we can now not just give you the contact details for the manufacturer, but also for the Polish distributor, as the Gliwice based 4HiFi recently was officially appointed the distributor for Vermöuth Audio. This one man company, run by Hendry Ramli, has recently broadened its portfolio with two new products in the Reference series – the currently tested Phono interconnect, in the RCA/RCA version, and the USB cable.

As this is now our fourth encounter with the Bali technical thinking in its top, reference form, I will treat the issues related to packaging and looks quite sparsely. The cable is placed in a minimalistic black cardboard box, protected from any injuries by a linen sack. The only thing missing was the authenticity certificate. If we want to describe the looks, then we could say, that the tested cable is kind of a miniature of the loudspeaker cables, where instead of the banana plugs or spades RCA plugs were mounted, and besides the signal wires there is also a green grounding connection. All the rest is exactly the same, of course appropriately smaller. The proprietary carbon splitters, the plugs made from the same material, the opaque, white braid with an interwoven black thread – all this makes us believe, that this interconnect is not something created by chance, and it should easily fit into the Indonesian “royal family”. Finally, while we are at describing the cable from outside, the VARP (Vermöuth Audio Reference Phono) is very flabby, what makes its application in any system a breeze, even in tight places around the connected devices.
As this cable is part of the Reference series, it should not surprise anybody, that the construction, as well as the used materials, are in general the same like in the other interconnects we tested. But, as you can see at first glance in this phono cable, the wires used have a smaller cross-section (24AWG) and a slightly different geometry. The signal runs in two wires with two conductors each, were each strand of copper (OCC) wires with different cross-sections is FEP isolated. The runs for both channels are additionally PVC insulated. The ground wire made from OFC copper is run separately in PVC isolation. All the three wires were placed in a polyester filling on which a braid OFC copper mesh was placed, acting as a shield. The outside consists of two layers – the internal PVC sheath and the external white braid with the black thread (also made from PVC).

As both from outside and inside we have, in general, the same items as in previous products, it seems logical, that the sound aesthetics will also be similar to the older brethren. And this is true, as the VARP offers the incredible wealth and saturation of timbres, as well as splendid resolution and pacing. It is a purebred Vermöuth. But if someone did not have the opportunity to get acquainted with the Bali cable, and would like some more obvious comparisons, then we can compare it to the offerings from Denmark, Organic Audio, also from the Reference line. Is this coincidence? I do not think so. For me this only means, that connecting the VARP to my turntable I had a hard time switching from the hedonist mode of just listening to the music repertoire that was served to me – or rather, which I served myself, as my family does not want to touch my system – to the reviewer mode, which is required to scrutinize the tested gear. Instead of focusing on searching for the eventual assets and shortcomings, I rather enjoyed the pretty sounds reaching my ears. I am writing this with full forethought and being fully conscious, that although I always try, as does Jacek, approach the listening sessions very seriously, inform the readers about the subjectivity of the opinions uttered each and every time and finally to point out the key aspects of the devices or items being tested, this time I quit writing anything just a moment after turning on another record. Simply put, after a few days of burn-in (we received the cable fresh from the factory) the VARP fitted in my system so well, that you might say it grew into it, so that I treated its existence there as something absolutely obvious. Maybe it was not such a shot of energy like with the XLRs, but the analogies to the RCA interconnects were fully substantiated. What is important, having both interconnects in the sound path, there was no exaggeration, there was not too much “sugar in sugar”. The energy of the sound was underlined instead, and its almost organic homogeneity.
As an example, on the aggressive “RECHARGED” by Linkin Park, based on heavy riffs and electronic harshness, the whole gained juiciness and palpability. Those were no dry mixes anymore, put together in a computer, but a nicely compiled concept-album. The vocals were characterized by appropriate emotionality and strength, while all kinds of loops, samples and bits were placed on a fully defined, three-dimensional stage, surprisingly precise. An important thing is, that my on duty cartridge, the very energetic Dynavector DV-10X5 could reach even lower, not losing anything from its drive and contour. Moving to the prog-rock „Hiraeth” by Lion Shepherd only confirmed my observations regarding slight condensing, while avoiding darkening and slowing of the sound. This clearly benefits less well recorded, scratchy recordings and systems oriented on uncompromised analytics, which do not have any kind of naturalness, only neutrality. This does not mean, that “Hiraeth” is like that, but rock is rock, and sometimes it can drill into your brain with a modulated riff, leaving aside the fact, that I absolutely prefer listening to such albums – flowing spontaneously from the heart – instead of basing my observations on samplers, coldly calculated, which have more byzantine ornaments than true content.
It is easier with the Vermöuth – we just plug it into the system, put on the record, we think we know by heart, and … we get what we are used to, but in a more attractive, realistic, palpable form. Not overly sweet? Absolutely not, it just fits better my taste. This is just like with photography, where the final effect is seemingly dependent on post-processing for large part, but when moving away from Nikon I went to the Fuji camp, although Sony offered a much larger choice of lenses and masterful sharpness, but I was never able, and I am not able now, to become convinced to its tonal balance. But how this abstract thing relates to audio? Well, you can find cables which are more resolving, or offering a more spectacular sound, but the secret of the VARP is, that it is doing everything right, and all that with its head the right way. It does not sacrifice any subrange or characteristic, to capture the listener with another, this is why you can hear it sounding very thorough, but you can feel in that thoroughness a significant portion of artistry. It is enough to reach for the “Moonlight Serenade” by Ray Brown and Laurindo Almeida to make everything clear. It this is how compromise sounds, then count me in. And at least two times, as one single listening leaves too much deficiency. We have attack, filling, appropriate scale, palpability, timbre and juiciness of each of the sounds with satisfying amounts of breath.

If the description you read about my personal observations seems exaggerated to you, then I cannot do anything about it. This is how I perceived the Vermöuth Reference Phono and I will not hide, that it was very much to my liking. This is a cable that maybe does not turn your system inside out and does not make your jaw drop, unless you are switching from interconnects made from a wire hanger at best, but it improves the comfort of listening and makes our records sound better. Additionally if I would make a kind of subjective categorization and qualify this interconnect for a star/percentage lobby, then despite its modest price, slightly over 2000 zlotys, I would give it the entry ticket to High-End immediately. Why? First of all because I can. Secondly, because like with all the other Vermöuth cables we pay only for the sound, and not for a fancy label, extensive promotional campaigns, hundreds of people for every task and a similar number of accountants. And thirdly – we learned the price of the tested cable after we made the listening tests and finalizing our observation, so all kinds of subliminal stimuli, like positioning through price, do not work here.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U1 Mini
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp; Musical Fidelity M6 Vinyl; RCM Audio Sensor 2 Mk II; Thrax Trajan
– Power amplifier: Bryston 4B³
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence
– Table: Rogoz Audio 4SM
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

This may sound a little narcissistic, but we cannot deny, that our portal was kind of the godfather of the tested brand in the Polish market. We were the first to have a closer look at the offerings of the Bali bases audio cable manufacturer. How the mentioned looks turned out you can find using our search engine, but we are glad, that our writing contributed to the brand finding a distributor for his very interesting products in Poland. But about whom am I talking? Of course you probably guessed this already – about the Indonesian manufacturer Vermöuth Audio, which this time provided the Phono cable from the flagship Reference series, thanks to the Gliwice based 4HiFi.

The tested cables are not different from the rest of the series. For transport, they are hidden inside a light, cotton bag with the company logo. Additionally this is packaged in a black cardboard box. The technicalities will not contain information, as if it was conceived at Cape Canaveral, as common OCC copper was used in the construction of the cable. The main part of the cable are the plus and minus conductors made from double, multistrand wires, and also a multistrand grounding wire, albeit with a smaller cross-section. Of course this is not the only technologically important information, also significant is the isolation of the individual runs, made from materials like FEP, PVC and polyester. This configuration of the copper wiring and isolators, with a copper braided sheath placed on it is enclosed in a white, opaque braid with a single black thread. The terminals are RCA plugs for the signal wires and spades for the grounding wire, both making heavy use of carbon fibre.

I must confess, that after tests confirming the great price to performance ratio of the products from this series, my expectations were only in one direction. I was curious, how much, if at all, the sound signature of the phono cable will depart from the sonic signature of the other cables from the flagship series, that I have in my head. And you know what? I was not disappointed. Not only the Reference Phono went alongside the same path, that other cables from the series have delineated, but I could also claim, that it even upped the price performance ratio. You will probably not believe me, but during the whole test I was convinced, I am having a cable from the same price point as the other interconnects, and despite that, I could not get my head around, how well it performs. How big, and positive, was my surprise, when I learned, that the price of the tested cable is just about two thousand zlotys. This looks impossible, but as it turns out, when someone does not have a habit of tricking people in his genes, then the sound can be reliably balanced with the price. So what does the cable offer? Well, the offering is similar to other constructions from the Reference Range; it is juicy, with energy and interesting airiness, what results in the construction of a wide and deep virtual sound stage. From the bottom I had solid foundation for all the instruments operating there, starting with the drums, through the piano and reaching to, you may be surprised here, the seismic murmurs of artificially generated electronic music. Of course, the natural consequence of the knowledge of his field by the manufacturer was the support of such presentation of the bass by a well warmed, but absolutely not overheated, midrange, what was clearly shown to me each and every time by all kinds of vocal music, as well as by my beloved jazz, with the saxophone, cello and double bass in the ensemble. And when I add, that this all was topped by very well balanced treble, very vivid, but devoid from any exaggerations, then it will turn out, that I am dealing here with a musical Grail, hunted down by many music lovers, as it has unobtrusive timbre and is not dull by any means. The music pulsated with life, full of energy, mass and vitality, generating a natural urge to listen to every record from the start to the end on each side, something that does not happen too often. I usually listen to one or two pieces, to change the repertoire for another, as the goal is to listen to as diverse material as possible. In this case, if I could adhere to that at all, it happened very sporadic, but I absolutely do not regret, and actually for what I am grateful to the constructor. Of course, being completely honest, I must add, that you can always do better, what cables from Japan, I use on a daily basis, are showing. But there is one very important aspect here. The mentioned Samurai are many times as expensive, but this does not translate into the system being that many times as good. However in this case, the Indonesian cable was so close to the Japanese one in the aesthetics of sound, that I could not forgo mentioning that. Bravo for the Southern Asia!

As you can see from the test above, the tested phono cable is following the sonic path created by the other cables in the series. This is musicality with a big “M” with skilful avoidance of harmful averaging of the sound. But in my opinion there is another topic, that is important for the tested cable, besides the sound. This aspect is, that despite the already significant recognizability of the brand in our market did not lead the manufacturer astray, which usually is trying to cut of coupons from that and up the prices ever so often, when any novelties are introduced. This all makes the tested Vermöuth Audio Reference Phono one of the first to put on the shortlist for listening, when you are searching for a connecting cable for your analogue system. If you do not, then you will make a big mistake.

Jacek Pazio

System used in this test:
– CD transport” CEC TL 0 3.0
– Network player: Melco N1Z/2EX-H60
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Reference clock: Mutec REF 10
– Reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Sigma CLOCK
– Shunyata Sigma NR
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Gryphon Audio Mephisto Stereo
– Loudspeakers: Dynaudio Consequence
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond
– IC RCA: Hijri „Million”, Vermouth Audio Reference
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi; Vermouth Audio Reference Power Cord
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: RCM THERIAA

Polish distributor: 4HiFi
Manufacturer: Vermöuth Audio
Price: 2 100 PLN / 1m

  1. Soundrebels.com
  2. >
  3. phono cable

Audiomica Laboratory Spessar Excellence

Opinia 1

Po nad wyraz udanym spotkaniu z egzotycznymi, choć już posiadającymi oficjalną polską dystrybucję balijskimi przewodami Vermöuth Audio postanowiliśmy przedstawić wszystkim miłośnikom analogu naszą rodzimą kontrpropozycję, którą to mieliśmy okazję testować praktycznie równolegle z zamorskim sparingpartnerem. Mowa o gorlickiej, nader często, ba wręcz najlepiej reprezentowanej wśród wszystkich producentów okablowania, goszczącej na naszych łamach manufakturze Audiomica Laboratory i jej najnowszym przewodzie phono Spessar Excellence. Z tą częstotliwością, proszę mi wierzyć nie przesadzam, gdyż na potrzeby niniejszej epistoły przeprowadziliśmy mały rachunek sumienia, z którego jasno wynika, iż na przestrzeni ostatnich pi razy drzwi trzech lat przez naszą redakcję przewinęło się bagatela 11 (słownie jedenaście !!!) przewodów a dzisiejsze spotkanie jest już ósmym z kolei. A to przecież jedynie wycinek nad wyraz bogatego portfolio Audiomici. Jeśli więc zastanawiacie się Państwo cóż tym razem dane nam było usłyszeć, nie przeciągam dłużej struny i zapraszam na garść wybitnie subiektywnych refleksji.

Już na pierwszy rzut oka widać, że przynajmniej jeśli chodzi o opakowanie zaszły dość istotne zmiany. Zamiast rustykalnych – drewnianych o głębokiej, ciemnobrązowej barwie i okraszonych złotymi emblematami szkatułek mamy również drewniane, lecz uzupełnioną kredowym papierem, zdecydowanie bardziej monochromatyczną propozycję. O ile zmiana szaty wzorniczej pudełka jest nad wyraz oczywista, to już jego zawartość wygląda całkiem znajomo. Certyfikat potwierdzający oryginalność zakupu, oraz jego gruntowne przetestowanie, gąbkową wyściółkę i właściwe dla serii Excellence biało-czerwone umaszczenie przewodów jasno dają do zrozumienia, że pewne rzeczy może nie tyle się nie zmieniają, co zachowują ciągłość tak ze swoimi protoplastami, jak i rodzeństwem. Jak już Łukasz i jego ekipa zdążyli nas przyzwyczaić, również i w tym przypadku mamy do czynienia z miedzią w roli przewodnika, wielostopniowym ekranowaniem i charakterystycznymi mufami antystatycznymi Acoustic Points. Zaglądając nieco głębiej pod czerwoną plecionkę peszla okaże się, iż sygnał biegnie czterema przewodnikami z miedzi o czystości 5N i średnicy 0,36mm, którym zafundowano ekranowanie zarówno folią aluminiową, jak i spiralnie skręconą plecionką miedzianą a całość dodatkowo dopieszczono ww. mleczno-białymi mufami POM-C AP50TM. Co do konfekcji, to jest tu pełna dowolność, czyli można zdecydować się zarówno na rodowane wtyki RCA, jak i złocone 5DIN, więc nie powinno być problemu z dopasowaniem przewodu do posiadanego gramofonu. I tutaj mała uwaga. Otóż zamiast standardowych widełek Audiomica swój przewód phono wyposaża w żyłę uziemienia zakonfekcjonowaną … krokodylkami, co po pierwszym zdziwieniu, w praktyce okazuje się strzałem w dziesiątkę. O ile bowiem jak to empiria pokazuje złośliwość rzeczy martwych co i rusz rzuca biednym audiofilom kłody pod nogi i nie raz i nie dwa można się spotkać z sytuację, gdy trzpień zacisku uziemienia okazuje się zbyt gruby na rozstaw, z reguły dość filigranowych, widełek przewodu uziemienia. A takim „krokodylkiem” zawsze coś w zęby ucapimy. Mała rzecz a cieszy.

A jak brzmieniowo? W tym momencie przewrotnie powiem, że mamy do czynienia z nad wyraz ciekawym amalgamatem wyrafinowanego zaakcentowania przełomu średnicy i góry wzorem swojego cyfrowego rodzeństwa (Cinna & Arago) , urzekającego wysycenia średnicy Aury & Artoc z pulsującą a zarazem daleką od zbytniego pogrubienia podstawą basową. Nie ukrywam, iż obecność Spessar Excellence jest słyszalna i to słyszalna doskonale od momentu pojawienia się w torze sygnałowym. Jednak trudno owego faktu nie rozpatrywać jedynie w kontekście świadomego nawet nie tyle modelowania, co wręcz poprawy finalnego efektu. Oczywiście ocena powyższego zjawiska bezdyskusyjnie zależeć będzie od naszych prywatnych gustów i oczekiwań, jednakże jeszcze nie spotkałem się z sytuacją, by komukolwiek obcującemu na co dzień z czarnymi płytami zależało na zbytniej analityczności, czy wręcz pejoratywnie pojmowanej „cyfrowości” tego, co wydobywać się będzie z analogowej części jego dyżurnego toru audio. W związku z powyższym nawet w pełni „syntetyczny” album „Ray of Light” Madonny czarował gęstym i nasyconym brzmieniem ze świetną przestrzenią i sugestywnym dołem. Jednak pomimo wyraźnego wysycenia i emocjonalnego dopalenia dźwięku nie było mowy o jakimkolwiek spowolnieniu, bądź ospałości. Co najwyżej kontury kreślone są nieco grubszą kreską, lecz bez zaburzających równowagę, bądź czytelność przerysowań. Ot nieco inne spojrzenie, bądź wręcz próba wprowadzenia, zasiania (?) organicznej naturalności w pozornie plastikowym środowisku.
Przesiadka na zdecydowanie bardziej bezpardonowy i szalenie daleki od jakichkolwiek łagodności „Hardwired…To Self-Destruct” Metallici okazała się równie ciekawym doświadczeniem. Perkusyjne galopady bezlitośnie smagającego blachy Larsa Ulricha, okraszone siermiężnymi partiami gitar (łapiących za ucho dłuższych riffów tym razem jest jak na lekarstwo) i dzikim porykiwaniem Jamesa Hetfielda to dość niewdzięczny krążek, a raczej dwa i to w dodatku czerwone krążki, jeśli chodzi o materiał testowy. Skoro jednak posiadam je w swojej płytotece, to nie widzę żadnego logicznego powodu, by ich podczas krytycznych odsłuchów pomijać. Dlatego też bez zbytnich ceregieli nader często lądują one na talerzu mojej Kuzmy, a tym razem okazało się, że obecność w torze Spessar Excellence całkiem im służy. Po pierwsze nader irytująco, głównie ze względu na swoją „głuchość” i matowość wypadające blachy zyskały nieco na „body” i soczystości, dzięki czemu przestały cykać a zaczęły wybrzmiewać, co przynajmniej do tej pory wydawało się li tylko pobożnym życzeniem. Dodatkowo również stopa dostała odpowiedni zastrzyk energii i „kopała” z nieco większą werwą. Nie wiem jak Państwu, ale mi osobiście powyższe, zaobserwowane zmiany szły w zdecydowanie pożądaną stronę.
Zanim jednak wydałem końcowy werdykt postanowiłem jeszcze zweryfikować, czy owa maniera wysycania i „dociskania ołówka” przy kreśleniu źródeł pozornych przypadkiem nazbyt nie odciska swego piętna na nagraniach, w których tak naprawdę niczego nie tyle nie trzeba, co wręcz nie należy ruszać. Mowa o dajmy na to japońskim tłoczeniu „We Get Requests” https://tidal.com/browse/album/77618792 Oscar Peterson Trio, które samo w sobie jest kwintesencją muzykalności i wyrafinowania. O dziwo efekt finalny również nie pozostawiał niedosytu, choć akurat w tej konfiguracji szukając docelowego phonostage’a przewrotnie skłonny byłbym polecić RCM-owskiego Sensora 2mkII jeśli szukaliby Państwo iście bezkompromisowej jazdy bez trzymanki, bądź dla oczekujących wytchnienia i elegancji Aurorasound Vida prima. Modelowanie dźwięku phonostagem a nie okablowaniem? A czemuż by nie, w końcu wszystko zależy od kolejności zakupów poszczególnych komponentów naszej drogocennej układanki a powyższe propozycje są jedynie dowodem na uniwersalność tytułowej łączówki.

Audiomica Laboratory po raz kolejny wprowadziła do swojego bogatego portfolio, a tym samym na rynek przewód, dzięki któremu po prostu chce się słuchać kompletowanej przez lata płytoteki. Spessar Excellence nie poraża może wybitną transparentnością, jednak wydaje mi się, że nie to było celem jego powstania. W zamian za powyższe odstępstwo oferuje jednak na tyle żywiołowy i pasjonujący spektakl, że po wpięciu go w tor przestajemy analizować a zaczynamy cieszyć się dobiegającą naszych muzyką. I nie wiem jak dla Państwa, ale dla mnie to właśnie jest jego główną zaletą.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp; Musical Fidelity M6 Vinyl; RCM Audio Sensor 2 Mk II; Thrax Trajan
– Końcówka mocy: Bryston 4B³
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence; Artoc Ultra Reference; Arago Excellence
– Stolik: Rogoz Audio 4SM
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Możecie się ze mną nie zgadzać, choć mniemam, iż w tym przypadku taki stan ducha może zaliczyć jedynie zatwardziały malkontent, ale w moim odczuciu, tytułowego, co istotne, rodzimego producenta z Gorlic – Audiomica Laboratory śmiało można określić mianem pełnoprawnego przedstawiciela wielkiego świata. Od lat produkty spod jego ręki znakomicie rozpoznaje spora grupa zagranicznych melomanów, co z jednej strony cyklicznie zmusza go do projektowania nowych konstrukcji, a z drugiej naturalną koleją rzeczy pomogło w podjęciu decyzji o przybliżeniu swojej oferty polskim miłośnikom dobrej jakości dźwięku. To oczywiście trwa już od kilku lat, co dobitnie udowadnia historia testów jego oferty na naszych łamach. Dlatego też chyba nikt nie będzie zaskoczony, gdy po raz kolejny zaproszę Was na kilka akapitów o nowej pozycji z jego szerokiego portfolio w postaci kabla gramofonowego Audiomica Laboratory Spessar Exellence.

Rzeczony kabelek gramofonowy w kwestii przewodników opiera się o cztery miedziane żyły izolowane metalową folią i miedzianą siatką. Tak zabezpieczone przed szkodliwymi oddziaływaniami zewnętrznego świata kable w centralnej części ubrano w mocno czerwoną, zaś końcowe przebiegi sygnału białą i różową, opalizującą plecionkę. Rozdzielenie sygnału kanałów na lewy i prawy zrealizowano wewnątrz antystatycznych muf Acoustic Points, a same końcówki zaterminowano firmowymi wtykami RCA. Co ciekawe, nieco inaczej aniżeli większość konkurencji zakończono przebieg uziemienia, bowiem zamiast standardowo wykorzystywanych widełek jako kocówki zastosowano małe krokodylki. W pierwszym momencie myślałem, że będzie z tym problem aplikacyjny, jednak życie szybko to zweryfikowało i opiniowany kabel zagościł w moim systemie bez najmniejszych problemów. Wieńcząc akapit techniczny spieszę donieść, iż tak dopieszczony wizualnie, oczywiście z wiarą o identyczne podejście do tematu w kwestii oferowanej jakości dźwięku, przewód spakowano w eleganckie drewniane pudełko i stosownym certyfikatem potwierdzono jego oryginalność.

Jak wyglądał świat muzyki według specyfikacji gorlickiej łączówki gramofonowej? Przyznam szczerze, że konstruktor wie, o co w obcowaniu z drapakiem chodzi, gdyż dobiegająca po stosownej rozgrzewce systemu z nową „łączówką” muzyka wybrzmiewała ze świetnym nasyceniem w środku pasma, solidną podstawą w dolnych rejestrach i oferującymi bogaty pakiet informacji wysokimi tonami. Oczywiście na tle stacjonującego u mnie na co dzień japońskiego Hijiri Kiwami świat ewaluował nieco w stronę grubszej kreski źródeł pozornych, bardziej smolistej średnicy i złotawych górnych rejestrów, ale w moim odczuciu nadal było to zdroworozsądkowe wyważenie nasycenia przekazu w stosunku do swobody grania, oczywiście przy również dobrym zachowaniu proporcji zabudowywania wirtualnej sceny. Dość powiedzieć, że przez kilkanaście dni testu ani razu nie złapałem systemu na szkodliwym uśrednieniu muzyki. Owszem, było gęsto, a przez to magicznie, jednak cały czas w dobrym smaku. A trzeba dodać, iż osobiście dysponuję bardzo mocno grającą środkiem pasma wkładkę gramofonową Miyajima Madake, co tylko potwierdzało znajomość tematu przez dział konstrukcyjny Audiomici. Co na to muzyka? Bez najmniejszych problemów. Miting rozpocząłem od Diany Krall „Turn Up The Quiet” – tak mam to na winylu. W efekcie artystka pokazała nieco więcej głębi swojego wokalu, ale nadal z dobrym oddaniem audiofilskich smaczków mimiki twarzy. Do tego znakomicie wzmocnili emocjonalnie swoje występy instrumentaliści, co jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki spowodowało przesłuchanie tego wydanego przez oficynę Verve na dwóch plackach, przyjemnie wypełniającego mój pokój materiału od przysłowiowej deski do deski, co z racji znakomitej znajomości materiału dzieje się nader rzadko.
W podobnym tonie przebiegała penetracja zasobów muzyki rockowej, której przedstawicielem tego testu będzie grupa Led Zeppelin z materiałem „III”. Tutaj również mogę mówić tylko o pozytywach. Po pierwsze dlatego, że przekaz nabrał tak pożądanego przez stare masteringi body, dzięki czemu muzyka zaczęła przypominać odwiedzane przeze mnie obecnie koncerty z dobrym osadzeniem gitar i perkusji w masie i energii. Zaś po drugie, mimo wyczuwalnego nasycenia tempo grania nadal mieściło się w estetyce tego rodzaju twórczości, czyli z energią, wykopem, ale również niezłą szybkością. Naturalnie w odniesieniu do timingu i ataku przy użyciu znacznie droższego okablowania można zagrać tę produkcję nieco lepiej, ale jak wspominałem na początku tego akapitu, opiniowane druty szły drogą lekkiego upiększania świata, dlatego należą się brawa, że się nie wyłożyły, tylko nieco inaczej, ale bez szkodliwego spowolnienia podały ich definicję. Na koniec kilka zdań o elektronice. Tutaj z pomocą przyszedł mi zespół mojej młodości w postaci Depeche Mode w dość świeżej kompilacji „Playing the Angel”. Nie powiem, dostałem dobre mięcho, co w wielu aspektach typu wokal i mocne pociągnięcia niskich instrumentalnych pasaży, było nawet pożądane. Jednakże gdybym miał się do czegoś przyczepić, głównym celem byłyby najwyższe rejestry. I nie chodzi o fakt ich zgaszenia, bo były dźwięczne, ale okazały się być zbyt ładne, a przez to powodujące lekką utratę pazura mających przykuć naszą uwagę, z zamysłem przerysowanych akcentów. Jednym słowem, dobrze, ale raczej w duchu spokoju, a nie zamierzonej przez artystów niepoprawności sonicznej na górze pasma akustycznego. Ale na usprawiedliwienie naszego bohatera dodam, iż tutaj trzeba wziąć poprawkę na osobisty wzorzec tego rodzaju artefaktów, gdyż każdy ma inny punkt odniesienia, a przez to oczywiście również oczekiwania, co w ogólnym rozrachunku może dać inny wynik. Jednak na bazie wieloletnich odsłuchów, w wartościach bezwzględnych temat wyrazistości tego typu muzy wyglądał, jak opisałem.

Powyższy tekst jasno daje do zrozumienia, iż w pełni uzasadniony ożenek z tytułowymi kablami jest możliwy tylko w dwóch przypadkach. Pierwszym jest grupa melomanów parających się nienachalną muzykalnością swoich zestawów. Zaś druga to poszukujący szczypty nasycenia dla swoich niezbyt dobrze zestawionych, bo stojących po zbyt jasnej stronie neutralności, konfiguracji. Kabel Audiomici w obydwu przypadkach świetnie się sprawdzi i zrobi to, co do niego należy, ale nie przekroczy zdrowego rozsądku w sferze nasycenia. Skąd to wiem? Już pisałem. Mam ciemno i soczyście drapiący informacje z płyt winylowych rylec, a mimo to test przebiegł w bardzo dobrej temperaturze grania. Soczyście, ale nie za soczyście. To zaś sprawia, że jeśli jesteście na etapie konfigurowania swojej analogowej układanki, powinniście skontaktować się z producentem w sprawie kala Audiomica Laboratory Spessar Exellence. Naprawdę jest tego warty.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– źródło: transport CEC TL 0 3.0
– przetwornik cyfrowo/analogowy dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy Mutec REF 10
– reclocker Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Sigma CLOCK
– Shunyata Sigma NR
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Dynaudio Consequence
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijiri „Million”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
– wkładka: MIYAJIMA MADAKE
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

Producent: Audiomica Laboratory
Cena: 750€ / 1m

Dane techniczne
Przewodniki: 4×0,36mm/4×0,10mm² z miedzi 5N
Ekran 1: Folia aluminiowa
Ekran 2: Plecionka miedziana
Średnica przewodu:~ 9mm
Mufy antystatyczne: Acoustic Points (acousticpoints.com)
Wtyki: RCA (AML-ACP/RCA 10Rh), 5DIN (pozłacane)
Filtry (*opcjonalnie): DFSS/TFSS* (antystatyczne)

  1. Soundrebels.com
  2. >
  3. phono cable

Vermöuth Audio Reference Phono

Opinia 1

Pomimo niezbitych dowodów na to, że świat przez ostatnie kilkanaście lat zauważalnie, oczywiście w przenośni, „zmalał”, czyli w większości przypadków podróż z praktycznie dowolnie zlokalizowanego na naszym globie punktu A do punktu B liczymy (o ile tylko planów nie pokrzyżuje Covid-19 i związane z nim uroki kwarantanny czy też lockdownu) w godzinach a przesyłki docierają do nas z najdalszych zakątków globu w kilka dni, to nadal część nabywców, czy to z przyzwyczajenia, czy to z innych względów ceni sobie możliwość organoleptycznego kontaktu z konkretnym przedmiotem przed jego zakupem. Dlatego też, choć nie mamy najmniejszych oporów przed testowaniem oferty producentów niemających naszego rodzimego przedstawicielstwa, szalenie miło nam poinformować, iż biorąc po raz kolejny na redakcyjny tapet wyrób o nader egzotycznym, gdyż pochodzącym ze słonecznej Bali (niezorientowanym podpowiem, że to indonezyjska wyspa w archipelagu Małych Wysp Sundajskich), rodowodzie wreszcie zamiast li tylko namiarów na wytwórcę możemy na końcu podwójnej epistoły podać polskiego dystrybutora, którym niedawno zostało gliwickie 4HiFi. Mowa oczywiście o prowadzonej przez Hendry’ego Ramli jednoosobowej manufakturze Vermöuth Audio, której to portfolio ostatnimi czasy poszerzyło się o dwóch przedstawicieli topowej serii Reference – będący przedmiotem niniejszej recenzji interkonekt Phono w wersji RCA/RCA i spokojnie czekający na swoją kolej przewód USB.

Biorąc pod uwagę fakt, iż jest to już nasze czwarte spotkanie z balijską myślą techniczną w jej topowym – referencyjnym wydaniu kwestie natury około-logistycznej dotyczące zunifikowanego firmowego opakowania w postaci minimalistycznego czarnego pudełka i chroniącego jego zawartość przed obtarciami lnianego(?) woreczka potraktuję dość zdawkowo. Nadmienię jedynie, że nie zabrakło stosownego certyfikatu potwierdzającego autentyczność i tyle. Jeśli zaś chodzi o sam wygląd, to pół żartem, pół serio śmiało możemy uznać, iż mamy do czynienia z miniaturką głośnikowców z tą tylko różnicą, że zamiast widełek/bananów mamy wtyki RCA a oprócz żył sygnałowych pojawiło się zielonkawe uziemienie. Cała reszta jest toczka w toczkę taka sama, oczywiście uwzględniając wspomniane przeskalowanie. Firmowe, carbonowe splittery, z tego samego materiału wykonane, wieńczące cieńsze odcinki krańcowe korpusy wtyków i opalizująca perłowa bielą ożywiona pojedynczą czarną nitką zewnętrzna koszulka sprawiają, że mając tytułową łączówkę w rękach niejako podświadomie wiemy, że sroce spod ogona nie wypadła i bez najmniejszych problemów powinna wpisać się w indonezyjską „rodzinę królewską”. A właśnie, skoro jesteśmy przy doznaniach organoleptycznych, czyli teście na tzw. „macanta” warto nadmienić, że VARP (Vermöuth Audio Reference Phono) jest nad wyraz wiotki, przez co jego aplikacja jest czysta przyjemnością i nie nastręcza najmniejszych trudności nawet przy nader ograniczonym miejscu za spinanymi nim urządzeniami.
W związku z przynależnością do serii Reference trudno się dziwić, że tak konstrukcja, jak i wykorzystane do produkcji dzisiejszego bohatera materiały są generalnie takie same jak w przypadku testowanych już przez nas interkonektów. Jednakże, co z resztą widać już na pierwszy rzut oka, w przypadku gramofonowej łączówki użyto przewodników o mniejszym przekroju (24AWG) i nieco innej geometrii. W Phono sygnał biegnie dwiema podwójnymi przewodami w których każda wiązka z miedzianych (OCC) drucików o zróżnicowanym przekroju jest izolowana FEP i taki podwójny przebieg dla lewego i prawego kanału otula dodatkowa izolacja z PVC. Żyła uziemienia z miedzi OFC poprowadzona została osobno w izolacji PVC. Wszystkie trzy przewody otulono wypełnieniem poliestrowym, na które nasunięto pełniącą rolę ekranu plecionkę z miedzi OFC, koszulkę z PVC i dopiero zewnętrzny – charakterystyczny opalizujący biały peszel z pojedynczą czarną nitką (również z PVC).

Skoro tak z zewnątrz, jak i w trzewiach mamy niejako to, co do tej pory logicznym wydaje się oczekiwanie zbliżonej do rodzeństwa estetyki brzmienia ze strony dzisiejszego bohatera. I tak też jest w istocie, bowiem VARP oferuje zarówno niezwykłe bogactwo i nasycenie barw, jak i wyśmienitą rozdzielczość i motorykę, czyli pełnokrwisty Vermöuth i już. Jeśli jednak ktoś z Państwa nie miał do tej pory przyjemności obcowania z balijskim okablowaniem i zależałoby mu na nieco bardziej oczywistych porównaniach, to śmiało można porównać dzisiejszego gościa do oferty Duńczyków z Organic Audio nomen omen z serii Reference. Przypadek? Nie sądzę. Dla mnie osobiście oznacza to jedynie tyle, że wpinając VARP-a każdorazowo z trudem przychodziło mi przestawienie się z trybu hedonistycznego delektowania się serwowanym mi, znaczy się sobie samemu – była to klasyczna samoobsługa, gdyż domownicy wolą niczego w redakcyjnym systemie nie dotykać, repertuarem w tryb recenzencki i dzielenie przysłowiowego włosa na czworo. Zamiast bowiem skupiać się na wychwytywaniu ewentualnych zalet i wad zdecydowanie bardziej wolałem czerpać radość z dobiegających mych uszu wielce urodziwych dźwięków. Piszę to z premedytacją i pełną świadomością, gdyż o ile każdorazowo staram się, podobnie jak Jacek, podchodzić do krytycznych odsłuchów na serio, po wielokroć informując o wybitnej subiektywności wyrażanych opinii i wypunktowywać kluczowe cechy konkretnych, poddawanych wiwisekcji osobników, to tym razem już po kilku taktach dawałem sobie spokój z pisaniną. Po prostu, po kilkunastodniowej rozgrzewce (otrzymaliśmy fabrycznie nowy egzemplarz) VARP na tyle wpasował się, żeby nie powiedzieć, że wrósł w mój system, że jego obecność traktowałem jako oczywistą oczywistość. Może nie był to taki zastrzyk energii jak przy XLR-ach, jednak analogie do łączówek RCA wydają się w pełni uzasadnione. Co istotne mając oba interkonekty w torze nie zaobserwowałem nawet najmniejszych oznak przesytu, czy zbyt wysokiego stężenia „cukru w cukrze”. Zamiast tego jedynie podkreślona została wspomniana energetyczność przekazu, oraz jego iście organiczna homogeniczność.
Przykładowo na mocno agresywnym, opartym na ostrych riffach i elektronicznej szorstkości „RECHARGED” Linkin Park całość nabrała soczystości i namacalności. To już nie były suche, komputerowo posklejane mixy, tylko nader sensownie skompilowany koncept-album. Wokale cechowała odpowiednia emocjonalność i siła a wszelakiej maści loopy, sample i bity z zaskakującą precyzją były rozmieszczane na w pełni definiowalnej, trójwymiarowej scenie. Co istotne nawet mój dyżurny, wielce energetyczny Dynavector DV-10X5 potrafił zejść jeszcze niżej, nie tracąc nic a nic ze swojego drajwu i konturowości. Przesiadka na prog-rockowy „Hiraeth” Lion Shepherd tylko potwierdziła moje obserwacje dotyczące lekkiego zgęszczania przy jednoczesnym unikaniu przyciemniania i spowalniania przekazu. Niezaprzeczalnie zyskują na tym nieco gorsze, zbyt krzykliwe realizacje i nastawione na bezkompromisową analityczność systemy, w których po jakimś czasie zachwytu zaczyna brakować chociażby odrobiny naturalności zamiast neutralności. Nie oznacza to bynajmniej, że „Hiraeth” taki jest, lecz Rock to Rock i czasem potrafi wwiercić się w mózgownicę odpowiednio zmodulowanym riffem, pomijając fakt, że wolę sięgać po takie – zagrane na płynącym z głębi serca spontanie albumy, zamiast bazować na chłodno skalkulowanych samplerach, na których ilość ozdobników i iście bizantyjskiej ornamentyki przysłania właściwą treść.
Z Vermöuthem jest łatwiej – wpinamy w tor, włączamy płytę, którą wydawać by się mogło, że znamy na pamięć i … niby dostajemy, to do czego się przyzwyczailiśmy, tylko w nieco bardziej atrakcyjnej, realistycznej, namacalnej formie. Czy nazbyt cukierkowej? Absolutnie nie, po prostu lepiej wpisującej się przynajmniej w moje gusta. To coś jak z fotografią, gdzie niby i tak i tak efekt finalny zależy w znacznej mierze od post-procesu, jednakże dokonując zmiany systemu z Nikona z pełną świadomością wszedłem w Fuji, gdyż niby Sony oferował po wielokroć większy wybór szkieł i wzorcową wręcz ostrość, to nijak nie byłem, i nadal nie jestem, w stanie przekonać się do jego równowagi tonalnej. A jak te dość abstrakcyjne wynurzenia mają się do audio? A tak, że z powodzeniem można znaleźć przewody bardziej rozdzielcze, czy też oferujące bardziej spektakularny dźwięk, jednakże sekretem VARP jest to, że on wszystko robi po prostu dobrze i co najważniejsze z głową. Nie poświęca jakiegoś podzakresu, bądź cechy, by przykuć na siłę uwagę słuchacza jakimś innym aspektem, dlatego z jednej strony gra nad wyraz rzetelnie, jednak czuć i słychać w owej rzetelności potężną dawkę artyzmu. Wystarczy tylko sięgnąć po „Moonlight Serenade” Raya Browna i Laurindo Almeidy i wszystko powinno stać się jasne. Jeśli tak ma brzmieć kompromis, to ja się na niego piszę. Najlepiej dwa razy, gdyż pojedynczy odsłuch pozostawia niedosyt. Mamy bowiem atak, wypełnienie, odpowiednią skalę, namacalność, barwę i soczystość każdego dźwięku okraszone wielce satysfakcjonującym oddechem.

Jeśli powyższy opis moich osobistych obserwacji wydaje się Państwu przesadzony, to niestety nic na to nie poradzę. Tak bowiem Vermöutha Reference Phono odebrałem i nie będę ukrywał, że wielce przypadł mi do gustu. To przewód, który może nie wywraca systemu do góry nogami i powoduje „opadu szczęki”, chyba że przesiadamy się z interkonektów zrobionych co najwyżej z wieszaka na ubrania, ale zauważalnie poprawia komfort odsłuchu i sprawia, że nasze ulubione płyty brzmią po prostu lepiej. Ponadto jeśli miałbym dokonywać jakiejś subiektywnej kategoryzacji i na potrzeby lobby gwiazdkowo – procentowego jakoś zakwalifikować ww. łączówkę, to pomimo jej nad wyraz przystępnej, nieśmiało przekraczającej 2 kPLN, ceny bez chwili wahania wręczyłbym jej bilet wstępu do klubu High-Endu. Czemu? Bo po pierwsze mogę. Po drugie, podobnie jak w przypadku pozostałych Vermöuthów w tym wypadku płacimy praktycznie tylko i wyłącznie za dźwięk a nie za modną „naklejkę”, czyli rozbudowane kampanie promocyjne, zastępy speców od wszystkiego i nie mniej liczebną armię księgowych. I po trzecie – cenę niniejszego przewodu poznaliśmy de facto już po testowych odsłuchach i zdefiniowaniu końcowych wniosków, więc wszelakiej maści podprogowe bodźce, vide pozycjonowanie właśnie przez cenę, możemy sobie darować.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp; Musical Fidelity M6 Vinyl; RCM Audio Sensor 2 Mk II; Thrax Trajan
– Końcówka mocy: Bryston 4B³
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence; Artoc Ultra Reference; Arago Excellence
– Stolik: Rogoz Audio 4SM
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Być może zabrzmi to jak typowy przejaw zapędów narcystycznych, jednak nie da się ukryć, iż nasz portal jest swoistym ojcem chrzestnym bytu tytułowego brandu na polskim rynku. To my jako pierwsi pomagaliśmy w przecieraniu szlaków podejmując decyzję bliższego przyjrzenia się poczynaniom pochodzącego z wyspy Bali producenta okablowania dla systemów audio. Jak wypadły przywołane sparingi możecie sprawdzić przy użyciu wyszukiwarki, nas jednak cieszy fakt, że suma summarum włożone do puli nasze trzy grosze przyczyniły się do znalezienia dystrybucji na polskim rynku dla tak ciekawej oferty. O kim mowa? Naturalnie o znanym chyba większości z Was indonezyjskim producencie Vermöuth Audio, który dzięki gliwickiemu dystrybutorowi 4HiFi w tym podejściu testowym wystawił do zaopiniowania kabel Phono flagowej serii Reference.

Tytułowe druty nie odbiegając od reszty oferty z tej serii po transportowym skryciu ich w jasnych, bawełnianych, ozdobionych nadrukiem logo marki woreczkach pakowne są dodatkowo w wykończone w czerni, eleganckie kartony. Temat technikaliów z uwagi na użycie miedzi o popularnej specyfikacji OCC jako przewodnika nie będzie obfitował w informacje rodem z Przylądka Canaveral, bowiem clou stanowią podwójne wielodrucikowe żyły jako sygnały plus/minus i nieco mniejszy w kwestii średnicy również wielożyłowy przebieg uziemienia. Oczywiście to nie jedyne ważne od strony technicznej informacje, gdyż ważnym tematem jest odizolowanie poszczególnych przebiegów drutu od siebie, co w przypisany tej linii produktowej sposób realizowane jest takimi materiałami jak: FEP, PVC i poliester. Tak skonfigurowany konglomerat miedzianego drutu w roli przewodników, różnej maści izolatorów i nałożonej na to miedzianej siatki ubrano w opalizującą bielą z krzyżującym się cienkim, czarnym ściegiem plecionkę. Jeśli zaś chodzi o końcówki, te zaterminowano firmowymi, wykorzystującymi włókno węglowe jako zewnętrzne poszycie wtykami RCA, oraz widłami dla przebiegu uziemienia.

Przyznam szczerze, że po kilku testach potwierdzających świetny stosunek jakości do ceny konstrukcji z tej serii, moje oczekiwania skierowane były li tylko w jedną stronę. Mianowicie byłem ciekaw, czy w ogóle, a jeśli już, to jak daleko, sygnatura brzmienia kabla gramofonowego odbiegnie od zakorzenionej w mojej głowie specyfikacji sonicznej flagowej linii produktowej. I wiecie co? Nie zawiodłem się. Nie dość, że Reference Phono szły wypracowaną wcześniej przez przedstawicieli tej serii drogą, to rzekłbym nawet, iż znacznie podniosły wspomnianą poprzeczkę wskaźnika cena/jakość. Pewnie nie uwierzycie, ale przez cały okres testu byłem wręcz pewien, że bawię się konstrukcją w cenie interkonektów, a mimo to nie mogłem nadziwić się, jak wiele te druty potrafią. Jakież było moje, oczywiście bardzo pozytywne zdziwienie, gdy okazało się, iż cena rzeczonej łączówki gramofonowej opiewa na nieco ponad dwa tysiące złotych. To wydaje się być niemożliwe, jednak jak się okazuje, gdy ktoś nie ma w genach nawyku naciągania ludzi, wiarygodnie bilansuje ofertę brzmieniową do żądanej za nią kwoty. Jaka to oferta? Otóż podobna do poprzednich konstrukcji spod znaku Reference, czyli soczyście, z energią i ciekawym oddechem, a przez to budowaniem szerokiej i głębokiej wirtualnej sceny muzycznej. Od samego dołu miałem do czynienia z solidną podbudową wszelkich brylujących tam instrumentów od perkusji, przez fortepian, po, pewnie się zdziwicie, ale nawet sejsmiczne pomruki sztucznie generowanej muzyki elektronicznej. Oczywiście naturalną konsekwencją znajomości tematu przez producenta było wspomaganie w takiej prezentacji basu przez dobrze podgrzaną, zapewniam, nie przegrzaną średnicę, co za każdym razem dobitnie unaoczniała mi wszelkiego rodzaju muzyka wokalna, oraz uwielbiany przeze mnie jazz z saksofonem, wiolonczelą i kontrabasem na czele. A gdy dodam, że nad tym wszystkim górowały świetnie wyważone, bo dźwięczne, jednak bez wyskoków w bok, wysokie tony, okaże się, iż miałem do czynienia z bardzo poszukiwanym przez wielu melomanów, osadzonym w nienachalnej barwie, przy tym niezgaszonym, muzycznym Graalem. Muzyka tętniła pełnym energii, masy i witalności życiem, generując tym sposobem naturalny odruch słuchania każdej położonej na talerz płyty od początku do końca rowka na każdej ze stron, a to zdarza się nader rzadko. Zazwyczaj słucham jednego lub dwóch otworów, by zmienić repertuar w celach posłuchania jak największej ilości różnorodnego materiału muzycznego. Niestety w tym podejściu testowym jeśli jakimś trafem udawało mi się tego trzymać, to bardzo sporadycznie, czego oczywiście w najmniejszym stopniu nie żałuję i za co finalnie konstruktorowi dziękuję. Naturalnie będąc w pełni szczerym muszę dodać, iż jako to w życiu bywa, zawsze można lepiej, co pokazały mi stacjonujące u mnie na co dzień kable z kraju kwitnącej wiśni. Jednak w tym momencie bardzo istotny jest jeden drobny aspekt. Otóż wspomniani samurajowie byli kilkukrotnie drożsi, a zapewniam, tyleż samo razy lepiej niestety się nie prezentowały. Oczywiście to jest audiofilskie abecadło – nigdy wielokrotność ceny nie przekłada się na bezwzględną wielokrotność jakości gania systemu, jednak w tym przypadku indonezyjski kabel w estetyce prezentacji był na tyle podobny do japońskiego, że jako swoistą, oczywiście w pełni zasłużoną lurkę nie mogłem o tym nie wspomnieć. Jednym słowem brawo południowa Azja.

Jak wynika z powyższego testu, tytułowy model kabla gramofonowego idzie przez lata wypracowanym szlakiem sonicznym tej serii. To jest muzykalność przez duże „M” z umiejętnym unikaniem szkodliwych uśrednień przekazu. Jednak w moim mniemaniu obok oferty brzmieniowej opisywanej łączówki ważny jest również inny temat. Otóż istotnym jest, że nie oszukujmy się, już spora rozpoznawalność marki na naszym rynku nie zwiodła producenta na manowce, jakimi zwyczajowo jest odcinanie kuponów w postaci nieuzasadnionego windowania cen co chwila pojawiających się w jego portfolio nowości. To zaś sprawia, że jeśli w temacie połączeń sprzętowych sekcji analogowej jesteście na rozstaju dróg, nie możecie nie wpisać tytułowego Vermöuth Audio Reference Phono jako jednego z pierwszych na listę odsłuchową. Jeśli jakim cudem tak się stanie, mówiąc kolokwialnie strzelicie sobie w stopę.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– źródło: transport CEC TL 0 3.0
– przetwornik cyfrowo/analogowy dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy Mutec REF 10
– reclocker Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Sigma CLOCK
– Shunyata Sigma NR
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Dynaudio Consequence
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijiri „Million”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
– wkładka: MIYAJIMA MADAKE
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA, RCM Sensor 2 MK II

Dystrybucja: 4HiFi
Cena: 2 100 PLN / 1m

  1. Soundrebels.com
  2. >
  3. phono cable

Audiomica Laboratory Spessar Excellence
artykuł opublikowany / article published in Polish

Pomimo wakacji nie zwalniamy tempa i korzystając z nadarzającej się okazji bierzemy na warsztat jeszcze pachnący fabryką przewód phono Audiomica Laboratory Spessar Excellence.

cdn. …

  1. Soundrebels.com
  2. >
  3. phono cable

Audiomica Laboratory Thasso Consequence
artykuł opublikowany / article published in Polish

Tuż przed samymi świętami Audiomica Laboratory dostarczyła do nas dwie wersje, dedykowanych gramofonom interkonektów Thasso Consequence. O ile w samych przewodach, przynajmniej na pierwszy rzut oka, na razie nie zauważyliśmy nic niezwykłego, to już „nośnik” ich charakterystyki od razu wzbudził nasze zainteresowanie ;-) Wielkie brawa za pomysł! Zaczynamy wygrzewanie …

cdn. …