Tag Archives: Project V1 XLR

Opinion 1

As you have most certainly noticed, the policy of introducing novelties on the audio market can hardly be considered as being coherent. While some, usually global/mass/corporate (delete as appropriate) manufacturers present new models almost wholesale, others are not so eager to completely refresh their own portfolio, so they boast about new products in smaller or larger intervals. Which of the solutions is better/more effective is not for us to judge, but from our, extremely subjective reviewing practice, we are definitely closer, „more convenient” and calmer with the second business model, because then, the dilemmas of what to review and where to focus on are eliminated. There are also no industry scrambles about who from the reviewers „deserves” the highest and who deserves the lower model, or distribution dilemmas, whether it is better to send single units / pairs or maybe complete sets of either speaker sets or cabling. To put it bluntly, the lack of choice usually turns out to be the best choice and we feel in our bones that the Furutech team made a similar assumption, gradually supplementing its offerings with new flagships. That’s why it first presented the top Project V1 power cable, which appeared in our country both during solo performances and in tandem with the refreshed Pure Power 6 NCF, then it was time for a small reshuffle on the power strip shelf with the appearance of the NCF Power Vault-E, and now, well, the debut took place in May – during the last Munich High End, there appeared a single ended interconnect and a balanced sibling of the aforementioned V1. So if you like to keep your finger on the pulse and know what’s going on, I have no choice but to invite you to continue.

As the above photos show, the V1s reach the lucky buyers in an elegant bamboo box, properly protected against the hardships of travel, lined with blue, soft fabric and additionally wrapped in an equally elegant bag with the company logo. In short – an elegant and tasteful package – without exaggerated, ostentatious glitz, while at the same time emphasizing the rightness of choosing the flagship product from this Japanese brand. For comparison just take a look at the previous top offering, now dethroned by our today’s heroes, the LineFlux NCF, which „deserved” only ordinary cardboard boxes.
No less elegant is the precious „insert”, which catch the eye with their black-and-red outer braid, the top CF-102 NCF(R)-P carbon and rhodium plated plugs, reserved only for the V series, and the no less jewel-like anti-vibration joints, that act as splitters, with four-layer (looking from the inside – NCF nylon resin, carbon fiber, hybrid forged carbon fiber composite and NCF, and a special hardened transparent coating) bodies, similar to the mentioned plugs. As you can easily guess, the cables are quite heavy, although taking into account the complexity and multi-layered nature of their design, i.e. triple shielding and double damping (which will be discussed in a moment), it must be honestly admitted, that the Furutech positively surprise with their susceptibility to proper positioning, which is their undoubted and, slightly spoilering, not the only advantage.
The guts of the tested connectors also look extremely intriguing, and what is important, instead of hiding behind patents, „factory” secrets, or even secret knowledge and the proverbial VooDoo, Furutech, plays open cards with its customers and shows even the smallest detail of their flagships with almost apothecary precision, disarming any conspiracy theories. And so, there are two coaxial wires in each of the V1 cables. In their center there are 26 clockwise wound conductors made of silver-plated α (Alpha) OCC copper, around them 23 anti-clockwise wound conductors of the α (Alpha) DUCC (Dia Ultra Crystallized Copper) and the outer layer consists of 31 clockwise wound α (Alpha) DUCC conductors. Both of the runs are insulated with polypropylene dedicated to audio applications, and the whole is wrapped in polyester yarn, which is which is then enclosed with an α (Alpha) copper foil acting as the first shield, and then with α (Alpha) copper braid forming the second shield. The next layer is a paper tape that is the support for flexible PVC enriched with nano-ceramic particles of a carbon compound intended for audio applications. The whole is placed in a special 0.02mm layer of high-quality soft damping polypropylene with 0.2 mm of hard cross-woven fiber on top of it. Another layer is made of flexible PVC tubes, designed for audio applications, enriched with nano-ceramic carbon compound particles, and only on top of that comes another shield in the form of a coating with copper foil α (Alpha), and then a braid of 0.02 mm layer of high-quality soft damping polypropylene and 0.2 mm of hard cross-weave fiber. You can catch a glance of the copper shield through that last layer. And just as a supplementary information of rather usable nature, is the fact that the V1, at least for now is only available in a length of 1.2 m, so we do not have to bother with choosing appropriate length.

And how do the tested interconnects fare in terms of sound? Well, simplifying and shallowing the quintessence of further digressions, we can describe the advantages of Project V1 as fully consistent with their appearance. The sound is seemingly dark and dignified. However I did leave me a safety gate by telling you that those were only the appearances. And these appearances result from the main, native features of the Furutech, which seems to be in direct contradiction to the stereotypical understanding of the absolute, as understood by listeners who are just entering the high-end realm. Well, let us be honest – since we are dealing with the highest-born, and therefore strictly high-end, although surprisingly reasonably priced cable given current circumstances, we should expect … and I do really know what we should expect. That we will hear something that has so far remained hidden? Treble cutting like the Nodachi (Jap. 野太刀) – a two-handed samurai sword, or bass beats comparable to the explosion of the GBU-43/B MOAB? I mean, an evident exaggeration and overdose with literary everything? As if instead of seasoning a sophisticated dish with a pinch of an original herbal mixture, a crazy chef decided to devastate it by pouring Maggi condiment or another similar flavor intensifier in it. Nothing like that, so if someone is looking for a cheap sensation; almost pornographic exhibitionism or an attempt at rape through the ears, I’m very sorry, but they got the wrong address. You will not find it here, because the Furutech Project V1 XLR is obvious and at the same time tangible contradiction of that. All you have to do is plug the title interconnects into your system, choose your favorite and thus somewhat memorized repertoire and… understand what this so-called High-End is really about. It is all about naturalness and realism that is as close to the reality around us as possible. Without correcting, improving, or interpreting in one’s own way of this reality, in the style of forcibly pulling out murmurs in the forum of publicum that only create an atmosphere/aura, packing lasciviously writhing singers on the lap of sweaty gentlemen from the front rows, or sensations comparable to a visit to an IMAX theatre after taking an atropine eye-drop.
So let us move on to musical examples that will allow you to verify those statements personally, like the minimalist release „Nostalgia”, on which Magdalena Kožená sings only with the accompaniment of Yefim Bronfman’s piano. Light, easy and fun? Well, maybe for connoisseurs of such forms and genres, but for me this album usually worked like a muscle relaxant and paracetamol in one, allowing me to quickly and effectively take an after-dinner nap. Supposedly, the registers into which the Czech mezzo-soprano ventures can remove teeth stains, when played in an inappropriate system configuration, but this time the highest components could not be accused of withdrawal or rounding, and yet nothing hurt my ears, although absolutely everything that was supposed to be heard could be heard – as it was recorded during the session and the narration of the artist finally intrigued and attracted attention. It was similar with the piano – served with its proper size and weight, and at the same time capable of sounding light and lyrical. The relationship between the artist standing closer and the slightly retracted instrument is also well shown, which translates into their proper rescaling, subject to the laws of perspective and physics. Supposedly, Kožená is finer than the piano, but his role is to accompany her and not to attempt to seize the stage and „cover” the diva in his circle of destruction with the power of his own abilities, and you can clearly hear that. In addition, it is presented with such ease and naturalness that when we become aware of this fully natural harmony, we somehow automatically switch from the mode of analysis to a state of blissful contemplation – synthesis. We rest, our shattered nerves and the mind that can finally start to take things easy. Something like combining meditation with music therapy, when during such a therapeutic session we achieve peace of mind and there is just us and the music.
However, if someone likes slightly brisker tempos and more impressive accumulations of all kinds of sounds, I hasten to report with undisguised satisfaction, that even in the so-called „clatter” the V1 XLR find themselves without the slightest sign of stage fright and embarrassment. Without reach to far the metalcore „How The Beautiful Decay” by Lightworker from picturesque San Francisco which has the characteristic, that it informs about any bottlenecks of the system reproducing it with brutal ruthlessness. Because if only something limits the dynamics, the flow of information, or God forbid, emphasizes sibilants, then woe betide the unfortunate person who gets into such a session, because the trauma after it can be healing for many weeks, and I do not rule out the need of picking your ears with a hoof nail to eliminate the squealing that drives you crazy. Meanwhile, with the top Furutech interconnects, the brutality of both the vocals and the bestially tortured instruments not only crush you in your seat, but also drag you into the multi-layered whirlwind of events easier and more treacherously than walking in the swamps, or using a dose of fentanyl served by the local „seller of dreams”. However everything was not achieved by forceful projection and boosting, turning up the already frantic tempos, but only releasing the full energy capacity of the system and freeing the emotional charge contained on this disc. Nothing more and nothing less, because it is much easier to bend in either direction – from too much softening to overly extreme exaggeration – than hitting the sweet spot in-between. And the Furutech not only hit it often, but in fact they do it all the time, with iron consistency, so after a few days of juggling with various genres and productions, I finally gave up on further attempts to catch them deviating from the above „accuracy”, relented and instead of listening to them started listening to my favorite music without worrying about the rest.
But, wait a minute. After all, at the beginning I mentioned some seeming blackening. Well it was just seeming. The point is that the V1 does not so much darken, but they do not introduce any parasitic noise and other artifacts into the reproduced material, so the black remains absolutely black and not a more or less successful variation on 256 shades of gray. The contours are drawn with a clear, but not contrasting line, and the virtual sources are free of even the slightest vibration. The reason for this? For all those who carefully read the technicalities it should be obvious. The cables care about the well-being of the delicate signals they carry. Well-being is ensured by carefully wrapping them not only with polyester yarn, but also with flexible PVC tubes that provide an external buffer. The point is that few things are able to spoil the sound as dramatically as vibrations do, so the Japanese decided to eliminate the threat of vibrations with maniacal stubbornness, and after what I had the opportunity to hear with the V1, they more than fulfilled their ambitious assumptions.

As I quietly hope from the above text, it is clear that the Furutech Project V1 XLR is not a cable capable of colloquially speaking „pulling the panties over the head” or making its buyer euphoric comparable to the state after consuming the author’s cocktail consisting of more or less approved psychoactive substances, because this is not its purpose and lovers looking for cheap stimuli will unfortunately be forced to leave empty-handed. However, if you feel that you are mature enough to commune with your favorite music at the level of intensity and realism known from participating in their live performance, the only thing I can suggest is to arrange to rent the tested interconnects for listening in your own system, and if my intuition does not fail me, then finally, at least at the beginning, you will switch to remote work or take at least a day of leave on demand.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Vitus SCD-025mkII
– Network player: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Turntable: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet fuse
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Speaker cables: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Ethernet cables: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Everyone can see Furutech as it is. In addition to having its own range of cables and many audio accessories, it is also a supplier of semi-finished products for the global audio industry. And not for the small manufactures, but for top brands, compared to which their own designs appear to be excellent in the price/quality correlation. Without a forcible search for intransigence, just a well-priced quality. Fortunately, until a certain level. Which level? What do you mean? After all, it is clearly marked on our website – the creation of a product line proudly named Project V1 , which was inaugurated with the creation of the top Furutech Project V1 Power cable. What has seen the light of day this time? Well, due to the inability to test the signal wiring for a tonearm, the V1 T-DIN/RCA from the mentioned series, this time we could not forgo the opportunity to give our opinion on the cables terminated with XLR connectors. Yes, yes, finally Furutech took care of this segment of cabling and thanks to the efforts of the Katowice-based distributor RCM, we had the pleasure to take a look at the Furutech Project V1 XLR interconnect.

In the case of the Furutech, unlike the vast majority of manufacturers, there are no cosmic secrets, only properly applied technology, available to every Joe Average, the application of which can be thoroughly analyzed on the images available on the company’s website. Not only that, but everything what was used is described in detail, where it was applied and in what specification. I do not know about you, but for me such an action proves one thing – the reliability of the brand and the honesty of offering their proprietary products in the top lines, and not ideas of giants producing cables in kilometer-long spools hidden under colorful sheaths. What does the cross-section of the tested XLR look like in a nutshell? The transmission of information and shielding tasks is handled by Alpha copper. Naturally depending on the task in different specifications and designs. The signal flows with silver-plated OCC copper wrapped in two layers of copper, this time DUCC. A polyester filter was applied on top of it, then two layers of a screen based on copper foil and mesh, on the way to the outer diameter we will also find a paper spacer, on it a PVC material enriched with NCF nano-particles, then the first, twin to the outer iridescent braid, surrounding the aforementioned conglomerate, a set of soft PVC tubes surrounding everything as a vibration damper, and in the next step a shield in the form of copper foil. And finally the whole thing is placed inside the aforementioned iridescent black braid. You must admit, it is a real production obstacle course, which shows that if something happens to the sound during the test, it will not be a matter of coincidence, but a fully planned implementation of the work of the designers. When it comes to the termination of our hero, as befits a top-of-the-line cable, the flagship CF-601M R NCF and CF-602M R NCF plugs were used. On the way to the customer, according to the tradition of the descendants of the Land of the Rising Sun, the cables presented in this way are first packed in a blue bag and finally lined with blue material, an elegant box made of bamboo. Of course, in the starter pack you will also find an elegantly printed appeal to the customer with many photos of the design. In short, from the beginning to the end, it is clear that for the Japanese it is something important. How did this hard work translate into sound? I will tell you about it in the next paragraph.

What can Furutech’s flagship signal cables do? I will say this. Compared to the power cable from this series that I own, they work in a slightly different frequency range. I left the power cord for myself, because with an excellent improvement in the descent of the system into the depths of the lowest bass, they showed its multiple colors, so far veiled under the guise of a strong pacing. It began to sparkle with an unprecedented feast of impulses characterized by different energies. It was so phenomenal that after the test I was not able to return it to the distributor. How does the signal cable relate to this? Well, it works similarly, only in the center of the band. After plugging it in, the midrange gets an injection of vitality. It becomes much more lively, but not in the sense of slimming down or brightening, but providing sonority full of energy. However, it is significant in all this, that this range does not become the apple of the eye of the entire presentation – that is, it does not go out of line, but by its action improves the motorics, sonority and length of suspension in the ether of the smallest sound of each instrument. It’s just as if someone first cleaned this range of distortion, and then breathed an additional dose of flashiness into the recording. We get a much different, more accurate insight into the recording, but without a hint of nervousness. And it’s not even about the insight itself, but about a kind of vividness of this range, which perfectly complements, but also strongly aerates both the lower part of the high and the upper parts of the low registers. This was perfectly audible while listening to the piano. A piano that actually told me the whole truth about the capabilities of the said interconnect. Don’t worry, not solo, but in a live edition of Keith Jarrett with Gary Peacock and Jack DeJohnette of the compilation „Inside Out”. It is not only a well-played, but also a well-produced material, because in addition to atmospheric ballads, each of the artists has their own five spectacular minutes. For me, in the context of verifying what the Japanese can do in conveying the truth about the projection of individual instruments, very important minutes. Where I saw the biggest advantages of plugging in the V1. Naturally in the middle range of its sound spectrum. The lower range, as always, was dignified, full of vibration, emanated excellent energy during strong chords, while the rest of the frequencies exploded with an inexhaustible amount of, as it turned out, so far covered with the „tarnished” background of the virtual stage of overtones. At first I had the impression that it sounded louder, but after understanding what had happened, presenting an additional dose of virtuosity, it was simply more vibrant. Each vibrating chord floated between the speakers as if it had been played at my place and not played from a record. Just magic. Until now, I thought I had already achieved it, but this test showed that it is always possible to do better. It was so convincing that in later test sessions several Leszek Możdżer discs landed in the drive, with the production of „Kaczmarek” at the forefront. What about other instruments? The drums are not some virtuoso medium, but without unnecessary diluting of the kick drum stroke, they flashed nicely with more pearly cymbals. On the other hand, during the switching of the cabling in the test, the double bass gained as much as the piano. With a larger package of information about the string and the body, it seemed to show more freedom in filling my room. Sometimes fast during solo performances, other times essentially, but always with full control serving the rhythm to the entire jazz ensemble. Similarly to the piano, the double bass sounded more tight, more vibrating and more vibrant. Relax, the repetitions in the previous sentence are intentional to highlight what happened during this test. And I assure you, it happened. So convincing that, unfortunately, the same thing will probably happen to me as with the power cable. Time will tell. For now, Furutech has proven that a lot can be done in terms of midrange resolution while maintaining the best features of the rest of the frequency ranges. I expected a nice sound, but the Furutech V1 XLR escaped any attempt to predict the sound. And the best thing about it is that with its sonic proposal it goes against the current trends of chasing performance at the expense of musicality. Fortunately, the Japanese know that music is supposed to charm us with intimacy, not to whip us with painful phrases with undefined cuts in space, and they do it with phenomenal success. Respect.

Well, once again I got only praises. Fortunately, the regulars of our portal know that this level of emotions is evoked in me by constructions that really show something that I have been looking for years in vain. Something that makes me have a great struggle after the test session with returning the product to the distributor. Will the said cabling be able to put each of you in such a state? I think, no, I am sure for the vast majority it will. Where does this thesis come from? As a confirmation of my certainty, I will cite the authentic result of a meeting with friends in a club of people crazy about audio. Most of the individuals are self-sufficient in constructing toys according to their own designs, and therefore rebellious souls, which makes it clear that they will not be bought with cheap tricks. Do you know what the feedback was from Furutech’s visit to the club? What was extremely rare – the gentlemen have not complained about the price as it is always unacceptable to them. At the same time, they admitted that this cable, despite a large sum, is worth every penny spent. Naturally, the diagnosis referred to the general offering on the market, not in the sense of their possible interest, but if such an opinion comes from their mouths, it means something. Whether it will be in line with your feelings and expectations, unfortunately, you have to check for yourself. For my part, I can only say one thing, as you can see from the above verbiage, this cable cooked me, colloquially speaking.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
Accessories: Quantum Science Audio Red fuse; Synergistic Research Orange fuse; Harmonix TU 505EX MK II; Stillpoints ULTRA MINI; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END, Furutech NCF Power Vault-E
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Dynavector DV20X2H
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder: Studer A80

Polish distributor: RCM
Manufacturer: Furutech
Price: 29 900 PLN / 2 x 1,2m

Opinia 1

Jak z pewnością zdążyliście Państwo zauważyć politykę wprowadzania nowości na rynku audio trudno uznać za spójną. Kiedy jedni, zazwyczaj globalni/masowi/korporacyjni (niepotrzebne skreślić) producenci niemalże hurtowo prezentują nowe modele inni nie są tak skorzy do kompletnego odświeżania własnego portfolio, więc dozując emocje chwalą się kolejnymi nowinkami w mniejszych, bądź większych interwałach. Które z rozwiązań jest lepsze/skuteczniejsze nie nam oceniać, jednak z naszej, wybitnie subiektywnej – recenzenckiej praktyki zdecydowanie bliżej, „wygodniej” i spokojniej jest nam po drodze z drugim modelem biznesowym, gdyż odpadają dylematy co brać na tapet i na czym się skupić. Nie ma też branżowych przepychanek komu „należy” się najwyższy a komu niższy stopniem model, czy też dystrybucyjnych rozterek, czy lepiej do testów wysyłać pojedyncze egzemplarze / pary a może kompletne sety czy to zestawów kolumn, czy też okablowania. Mówiąc wprost brak wyboru okazuje się zazwyczaj najlepszym wyborem i coś czujemy w kościach, że ekipa Furutecha z podobnego założenia wyszła, sukcesywnie uzupełniając swoja ofertę o kolejne flagowce. Dlatego też najpierw dokonała prezentacji topowego przewodu zasilającego Project V1, który zagościł u nas zarówno na występach solowych jak i w tandemie z odświeżonym Pure Power 6 NCF, następnie przyszła pora na małą roszadę na „rozgałęziaczowym” szczycie i pojawienie się NCF Power Vault-E, a teraz, no dobrze, debiut miał miejsce w maju – podczas ostatniego monachijskiego High Endu, pojawiło się sygnałowe – zbalansowane rodzeństwo wspomnianych V1-ek. Jeśli zatem lubicie Państwo trzymać rękę na pulsie i wiedzieć, co w trawie piszczy, to nie pozostaje mi nic innego jak tylko zaprosić Was na ciąg dalszy.

Jak powyższe zdjęcia unaoczniają V1-ki trafiają do szczęśliwych nabywców w odpowiednio zabezpieczonej przed trudami podróży eleganckiej bambusowej skrzynce wyściełanej błękitną, miękką tkaniną i dodatkowo otulone nie mniej eleganckim woreczkiem z firmowym logotypem. Słowem elegancko i ze smakiem – bez przesadnego, ostentacyjnego blichtru a jednocześnie w formie podkreślającej słuszność wyboru flagowca japońskiej marki. Dla porównania proszę tylko zerknąć na dotychczas topowe a przez naszych dzisiejszych bohaterów zdetronizowane LineFluxy NCF, które „zasłużyły” jedynie na zwykłe – kartonowe pudełka.
Nie mniej elegancko wygląda też drogocenna „wkładka”, czyli same, łapiące za oko czarno-rudą zewnętrzną plecionką, topowymi – zarezerwowanymi wyłącznie dla serii V carbonowymi, rodowanymi wtykami CF-102 NCF(R)-P i nie mniej biżuteryjnymi antywibracyjnymi, pełniącymi rolę splitterów masywnych muf o czterowarstwowych ( patrząc od wewnątrz – żywica nylonowa NCF, włókno węglowe, hybrydowy kuty kompozyt z włókna węglowego i NCF oraz specjalna utwardzona transparentna powłoka) korpusach wykonanych bliźniaczo do ww. konfekcji przewody. Jak łatwo się domyślić przewody o dość pokaźnej wadze, choć biorąc pod uwagę złożoność i wielowarstwowość ich konstrukcji, czyli potrójne ekranowanie i podwójne tłumienie (o czym dosłownie za chwilę) uczciwie trzeba przyznać, że Furutechy pozytywnie zaskakują podatnością na układanie, co stanowi ich niewątpliwą i nieco uchylając rąbka tajemnicy / spoilerując niejedyną zaletę.
Niezwykle intrygująco prezentują się również trzewia tytułowych łączówek i co istotne zamiast zasłaniać się patentami, „zakładowymi” tajemnicami, czy wręcz wiedzą tajemną i przysłowiowym VooDoo Furutech jak to zwykł mieć w zwyczaju gra ze swoimi odbiorcami w otwarte karty z rozbrajającą i zarazem wręcz aptekarską precyzją pokazuje nawet najdrobniejszy detal swoich flagowców. I tak, w każdym z przewodów V1 znajdują się dwie koncentryczne żyły. W ich centrum biegnie 26 prawoskrętnie ułożonych przewodników ze srebrzonej miedzi α (Alpha) OCC, wokół nich znalazły się 23 lewoskrętnie skręcone żyły α (Alpha) DUCC (Dia Ultra Crystallized Copper) a warstwę zewnętrzną stanowi 31 prawoskrętnie poprowadzonych przewodników α (Alpha) DUCC. Oba ww. przebiegi izolowane są z dedykowanego zastosowaniom audio polipropylenu a całość otulono przędzą poliestrową, którą to owinięto pełniącą rolę pierwszego ekranu folią miedzianą α (Alpha) a następnie plecionką miedzianą α (Alpha), czyli drugim ekranem. Kolejną warstwę stanowi taśma papierowa będąca bazą dla przeznaczonego do zastosowań audio elastycznego PVC wzbogaconego nano-ceramicznymi cząsteczkami związku węgla. Całość umieszczana jest w specjalnej, wykonanej z 0,02 mm warstwy wysokiej jakości miękkiego polipropylenu tłumiącego i 0,2 mm twardego włókna o splocie krzyżowym tubie. Kolejną warstwę wykonano z elastycznych rurek z PVC do zastosowań audio wzbogaconego nano-ceramicznymi cząsteczkami związku węgla i dopiero na nie trafiła kolejna powłoka ekranująca z miedzianej folii miedzianej α (Alpha) a następnie widoczna już gołym okiem plecionka z 0,02 mm warstwy wysokiej jakości miękkiego polipropylenu tłumiącego i 0,2 mm twardego włókna o splocie krzyżowym spod którą od czasu do czasu przeziera ww. miedziany ekran. No i jeszcze tylko w ramach uzupełnienia informacja natury użytkowej, czyli fakt, iż V1-ki, przynajmniej na razie dostępne są wyłącznie w długości 1.2m, czyli odpada nam kolejny dylemat dotyczący optymalnej rozmiarówki.

A jak tytułowe łączówki wypadają pod względem brzmienia? Cóż, maksymalnie upraszczając i spłycając kwintesencję dalszych dywagacji z powodzeniem można określić walory Project V1, jako w pełni zgodne i wręcz tożsame z ich aparycją. Jest bowiem pozornie ciemno i dystyngowanie. Jak jednak zostawiając sobie furtkę bezpieczeństwa zdążyłem zauważyć to jedynie pozory. I to pozory wynikające z głównych, natywnych cech Furutechów stojących wręcz w sprzeczności ze stereotypowo rozumianym przez dopiero wkraczających w high-endowe kręgi słuchaczy absolutem. No bo bądźmy szczerzy – skoro mamy do czynienia z najwyżej urodzonym a więc stricte high-endowym, choć jak na aktualne realia zaskakująco rozsądnie wycenionym przewodem, to wypadałoby się spodziewać … tak naprawdę nie wiadomo czego. Że usłyszymy coś, co do tej pory pozostawało ukryte? Tnących niczym No-dachi (jap. 野太刀) – dwuręczny miecz samurajski, wysokich tonów a może porównywalnych z eksplozją GBU-43/B MOAB uderzeń basu? Znaczy się ewidentnego przejaskrawienia i przedobrzenia z dosłownie wszystkim. Jakby zamiast z finezją doprawić wyrafinowaną potrawę szczyptą autorsko skomponowanej mieszanki ziołowej szalony kucharz postanowił zdewastować ją zalewając Maggi, bądź innym, podobnym jej intensyfikatorem smaku. Nic z tych rzeczy, więc jeśli ktoś rozgląda się za tanią sensacją, niemalże pornograficznym ekshibicjonizmem i próbą gombrowiczowskiego gwałtu przez uszy, to bardzo mi przykro, ale pomylił adres. Tego tutaj nie znajdzie, gdyż Furutechy Project V1 XLR są ich oczywistym i zarazem namacalnym zaprzeczeniem. Wystarczy bowiem wpiąć tytułowe łączówki w system, wybrać ulubiony a co za tym idzie znany poniekąd na pamięć repertuar i … zrozumieć o co tak naprawdę w tej, zwanej High-Endem zabawie chodzi. A chodzi o naturalność i możliwie bliski otaczającej nas rzeczywistości realizm. Bez jej, owej rzeczywistości, poprawiania, ulepszania, czy interpretowania na własną modłę w stylu siłowego wyciągania na forum publicum li tylko tworzących klimat/aurę szmerów, pakowania lubieżnie wijących się przy mikrofonie szansonistek na kolana spoconych jegomości z pierwszych rzędów, bądź doznań porównywalnych do wizyty w iMAX-ie po zakropleniu sobie atropiny.
Przejdźmy zatem do umożliwiających dokonanie przez Państwa osobistej weryfikacji przykładów muzycznych jak chociażby minimalistycznego wydawnictwa „Nostalgia” na którym to Magdalena Kožená udziela się wokalnie jedynie przy akompaniamencie fortepianu Yefima Bronfmana. Lekkie, łatwe i przyjemne? Cóż, może dla koneserów takich form, oraz gatunku, jednak na mnie z reguły ów krążek działał niczym pawulon i APAP-noc w jednym pozwalając szybko i skutecznie uciąć sobie poobiednią drzemkę. Niby rejestry w jakie zapuszcza się czeska mezzo-sopranistka potrafią w nieodpowiedniej konfiguracji zdjąć kamień nazębny, jednak tym razem najwyższym składowym nie sposób było zarzucić wycofania, czy też zaokrąglenia a jednak nic a nic uszu nie raniło choć słychać było absolutnie wszystko co słyszeć być miało – podczas sesji zostało zarejestrowane a prowadzona przez artystkę narracja wreszcie intrygowała i przykuwała uwagę. Podobnie było z fortepianem – podanym z właściwym mu gabarytem i ciężarem gatunkowym a jednocześnie zdolnym zabrzmieć lekko i lirycznie. Świetnie została również pokazana zależność pomiędzy bliżej stojącą artystką i nieco cofniętym instrumentem, co przekłada się na podlegające prawom perspektywy i fizyki ich przeskalowanie. Niby Kožená jest drobniejsza aniżeli fortepian, jednak jego rolą jest akompaniament a nie próby zawłaszczenia sceny i „przykrycie” potęgą własnych możliwości znajdującej się w kręgu jego rażenia divy i to ewidentnie słychać. W dodatku jest to podane z takim niewymuszeniem i naturalnością, że uświadamiając sobie ową w pełni naturalną harmonię niejako z automatu przestawiamy się z trybu analizy w stan błogiej kontemplacji – syntezy. Odpoczywamy my, odpoczywają nasze zszarpane nerwy i mogący wreszcie wrzucić na luz umysł. Coś jakby połączyć medytację z muzykoterapią, kiedy podczas takiej terapeutycznej sesji osiągamy spokój ducha i tak naprawdę jesteśmy tylko my i muzyka.
Jeśli jednak ktoś gustuje w nieco żwawszych tempach i bardziej imponujących spiętrzeniach dźwięków wszelakich z nieukrywaną satysfakcją spieszę donieść, że i w tzw. „łomocie” V1 XLR bez najmniejszych oznak tremy i zakłopotania się odnajdują. Ot, daleko nie szukając metalcore’owy „How The Beautiful Decay” pochodzącej z malowniczego San Francisco formacji Lightworker ma to do siebie, że z brutalną bezwzględnością informuje o jakichkolwiek wąskich gardłach reprodukującego go systemu. Jeśli bowiem tylko coś limituje dynamikę, przepływ informacji, bądź nie daj Boże podkreśla sybilanty, to biada nieszczęśnikowi, który załapie się na taką nasiadówkę, bo traumę po takiej sesji może leczyć przez długie tygodnie a i bez dłubania gwoździem w uchu, by wyeliminować doprowadzający do szału pisk nie wykluczam. Tymczasem z topowymi łączówkami Furutecha brutalność tak wokali, jak i bestialsko katowanego instrumentarium nie tylko wgniatała w fotel, lecz wciągała w wieloplanowy wir wydarzeń zdradliwiej aniżeli chodzenie po bagnach, czy serwowana przez lokalnego „sprzedawcę marzeń” dawka będącego w centrum zainteresowania fentanylu. Wszystko jednak odbywało się nie na zasadzie siłowej projekcji i podbijania, podkręcania już i tak szaleńczych temp a jedynie pełnej przepustowości energetycznej systemu i wyswobodzenia ładunku emocjonalnego na owym krążku zawartego. Tylko tyle i zarazem aż tyle, bo przegiąć w którąkolwiek ze stron – od zbytniego złagodzenia po ekstremalne przejaskrawienie jest bez porównania łatwiej aniżeli trafić w przysłowiowy punkt. A Furutechy nie tylko trafiają często, co czynią to zawsze i z żelazną konsekwencją, więc po kilkudniowej żonglerce najprzeróżniejszymi gatunkami i realizacjami koniec końców dałem sobie spokój z dalszymi próbami przyłapania ich na odstępstwie od powyższej „akuratności”, machnąłem ręką i zamiast się im przysłuchiwać zająłem się słuchaniem ulubionej muzyki resztą nie zaprzątając już sobie głowy.
Ale, zaraz, zaraz. Przecież na wstępie wspominałem o jakimś pozornym zaciemnieniu. Ano właśnie, pozornym. Chodzi bowiem o to, że V1 nie tyle zaciemniają co nie wprowadzają do reprodukowanego materiału pasożytniczych szumów i innych pasożytniczych artefaktów, więc czerń pozostaje absolutnie czarna a nie jest mniej, bądź bardziej udaną wariacją nt. 256 odcieni szarości, kontury kreślone są pewną, acz nieprzekontrastowaną kreską a źródłom pozornym obce jest nawet najdrobniejsze rozedrganie. Powód? Dla wszystkich uważnie czytających technikalia oczywisty – dobrostan w jakim przyszło pracować transmitujących wrażliwe sygnały przewodom. Dobrostan zapewniony przez troskliwe otulenie ich nie tylko poliestrową przędzą, lecz i stanowiącymi zewnętrzny bufor elastycznymi rurkami z PVC. Chodzi bowiem o to, że mało co jest w stanie tak skutecznie zepsuć dźwięk, jak drgania, więc Japończycy wręcz z maniakalnym uporem postanowili zagrożenie nimi, znaczy się drganiami, wyeliminować i po tym, co dane mi było z V1 usłyszeć swe ambitne założenia zrealizowali z nawiązką.

Jak mam cichą nadzieję z powyższego tekstu jasno wynika, Furutech Project V1 XLR nie jest przewodem zdolnym kolokwialnie rzecz ujmując „ściągnąć majtki przez głowę”, bądź wprawić swego nabywcę w euforię porównywalną do stanu po spożyciu autorskiego koktajlu złożonego z mniej, bądź bardziej dopuszczonych do obrotu substancji psychoaktywnych, gdyż nie to jest jego celem i miłośnicy poszukujący tanich podniet niestety będą zmuszeni odejść z kwitkiem. Jeśli jednak czujecie Państwo, że dojrzeliście do tego, by obcować z ulubioną muzyką na poziomie intensywności i realizmu znanym z uczestnictwa w ich wykonaniu na żywo, to jedyne co mogę zasugerować, to umówić się na wypożyczenie tytułowych łączówek na odsłuch we własnym systemie a jeśli intuicja mnie nie zawodzi, to finalnie, przynajmniej na początku, bądź przejdziecie w tryb pracy zdalnej, bądź z wiadomych sobie przyczyn klepniecie co najmniej jedną UŻ-kę.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Furutech jaki jest, każdy widzi. To oprócz posiadania własnej oferty okablowania i wielu akcesoriów audio również dawca półproduktów dla światowej branży audio. I nie dla tak zwanych kopciuszków, tylko dla topowych brandów, na tle których ich własne projekty jawią się jako znakomicie wypadające w korelacji cena/jakość. Bez siłowego poszukiwania bezkompromisowości, tylko dobrze wycenionej jakości. Na szczęście do momentu. Jakiego? Jak to jakiego? Przecież wyraźnie zaznaczonego na naszym portalu – powołaniu do życia linii produktowej o dumnej nazwie Project V1, której inauguracją było powstanie topowego kabla sieciowego Furutech Project V1 Power. Co tym razem ujrzało światło dzienne? Otóż z uwagi na brak możliwości przetestowania okablowania sygnałowego do ramienia gramofonowego V1 T-DIN/RCA z tej serii, tym razem nie mogliśmy nie pokusić się o zaopiniowanie okablowania zaterminowanego konfekcją XLR. Tak, tak, nareszcie Furutech zadbał o ten segment okablowania i dzięki staraniom katowickiego dystrybutora RCM mieliśmy przyjemność przyjrzeć się łączówce Furutech Project V1 XLR.

W przypadku tytułowego Furutecha w przeciwieństwie do znakomitej większości producentów nie ma jakiś kosmicznych tajemnic, tylko odpowiednio zastosowana, ogólnie dostępna dla każdego zjadacza chleba technologia, której aplikację możemy dokładnie przeanalizować na dostępnych na firmowej stronie obrazkach. Mało tego, dokładnie opisanych co zastosowano, gdzie i w jakiej specyfikacji. Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie takie działanie świadczy o jednym. O solidności marki i uczciwości polegającej na oferowaniu w topowych liniach naprawdę swoich, a nie ukrytych pod kolorowym peszlem pomysłów gigantów produkujących okablowanie w kilometrowych szpulach. Jak pokrótce wygląda przekrój tytułowego XLR-a? Przekazywaniem informacji i zadaniami związanymi z ekranowaniem zajmuje się miedź w typu Alpha. Naturalnie w zależności od zadania w różnych specyfikacjach i konstrukcjach. Sygnał płynie posrebrzaną miedzią OCC otuloną dwoma warstwami miedzi tym razem DUCC. Na to nałożono poliestrowy filtr, następnie dwie warstwy ekranu na bazie folii i siatki z miedzi, po drodze ku zewnętrznej średnicy znajdziemy jeszcze przekładkę z papieru, na niej wzbogacony o nano-cząsteczki NCF materiał z PVC, potem pierwszą, bliźniaczą do zewnętrznej opalizującą plecionkę, okalający wymieniony konglomerat zestaw miękkich rurek z PVC jako tłumik drgań, w kolejnym kroku ekran w postaci miedzianej folii, zaś całość kryje wspomniana nieco wcześniej opalizująca czarna plecionka. Przyznacie, to istny tor przeszkód produkcyjnych, który pokazuje, że jeśli coś podczas testu zadzieje się z dźwiękiem, nie będzie to kwestią przypadku, tylko w pełni zaplanowaną realizacją pracy konstruktorów. Jeśli chodzi o terminację naszego bohatera, jak na kabel z najwyższej półki przystało, wykorzystano flagowe wtyki CF-601M R NCF i CF-602M R NCF. Na czas drogi do klienta zgodnie z tradycją potomków Kraju Kwitnącej Wiśni tak prezentujące się okablowanie najpierw pakowane jest w błękitny woreczek i finalnie wyściełaną również błękitnym materiałem, wykonaną z bambusa, elegancką skrzyneczkę. Naturalnie w pakiecie startowym znajdziemy dodatkowo opatrzoną wieloma zdjęciami danej konstrukcji, elegancko wydrukowaną odezwę do klienta. Jednym słowem od początku do końca widać, że dla Japończyków jest to coś ważnego w ich wieloletniej działalności. Jak owa ciężka praca przełożyła się na dźwięk? O tym opowiem w kolejnym akapicie.

Co potrafią flagowe sygnałówki Furutecha? Powiem tak. W porównaniu do posiadanego przeze mnie kabla sieciowego z tej serii działają w nieco innym zakresie częstotliwościowym. Prądówkę zostawiłem sobie, ponieważ przy znakomitej poprawie zejścia systemu w czeluści najniższego basu, pokazały jego dotychczas gdzieś zawoalowaną pod płaszczykiem mocnego uderzenia wielobarwność. Zaczął mienić się niespotykaną wcześniej feerią nacechowanych różną energią impulsów. To było na tyle zjawiskowe, że suma summarum po teście nie byłem w stanie go zwrócić do dystrybutora. Jak ma się do tego sygnałówka? Otóż działa podobnie, tylko w centrum pasma. Po jej wpięciu zastrzyk witalności dostaje średnica. Staje się znacznie żywsza, jednak nie w sensie odchudzenia, czy rozjaśnienia, tylko nadal pełnej energii dźwięczności. Jednakże znamienne w tym wszystkim jest to, że ten zakres nie staje się oczkiem w głowie całej prezentacji – czytaj wychodzi przed szereg, tylko swoim działaniem oczekiwanie poprawia motorykę, dźwięczność i długość zawieszenia w eterze najdrobniejszego dźwięku każdego instrumentu. Po prostu jakby ktoś najpierw ten zakres oczyścił ze zniekształceń, a potem w nagranie tchnął dodatkową dawkę błysku. Dostajemy znacznie inny, dokładniejszy, ale bez krzty poczucia nerwowości wgląd w nagranie. I nawet nie chodzi o sam wgląd, tylko pewnego rodzaju żywość tego zakresu, która znakomicie nie tylko uzupełnia, ale również mocno napowietrza tak dolną partię wysokich, jak i górne parcele niskich rejestrów. To znakomicie słychać było podczas słuchania gry na fortepianie. Fortepianie, który tak naprawdę powiedział mi całą prawdę o możliwościach rzeczonej łączówki. Spokojnie, nie solo, tylko w koncertowym wydaniu Keitha Jarretta z Garym Peacockiem i Jackiem DeJohnette kompilacji „Inside Out”. To świetnie nie tylko zagrany, ale również zrealizowany materiał, bowiem oprócz nastrojowych ballad, każdy z artystów ma swoje pięć popisowych minut. Dla mnie w kontekście weryfikacji co potrafi Japończyk w oddaniu prawdy o projekcji poszczególnych instrumentów bardzo ważnych minut. Gdzie widziałem największe zalety wpięcia V-1. Naturalnie w środkowym zakresie jego spektrum brzmienia. Dolny zakres jak zawsze był dostojny, pełen rozwibrowania, emanował znakomitą energię podczas mocnych akordów za to reszta częstotliwości wręcz wybuchła nieprzebraną ilością jak się okazało, dotychczas gdzieś przykrytych „zaśniedziałym” tłem wirtualnej sceny alikwot. W pierwszym momencie odnosiłem wrażenie, że brzmiał jakby głośniej, jednak po zrozumieniu co się wydarzyło, prezentując dodatkową dawkę wirtuozerii był po prostu bardziej dźwięczny. Każdy rozwibrowany akord unosił się pomiędzy kolumnami jakby był zagrany u mnie, a nie odtworzony z płyty. Po prostu magia. Dotychczas wydawało mi się, że już taką osiągnąłem, tymczasem ten test pokazał, że zawsze można lepiej. To było na tyle przekonujące, że w późniejszych sesjach testowych w napędzie wylądowało kilka płyt Leszka Możdżera z produkcją „Kaczmarek” na czele. A co z innymi instrumentami? Perkusja nie jest jakiś wirtuozerskim medium, ale bez zbędnego rozwadniania uderzenia stopy fajnie błysnęła bardziej perlistymi blachami. Natomiast na całej testowej roszadzie okablowania sygnałowegom podobnie do fortepianu zyskał kontrabas. Przy większym pakiecie informacji o strunie i pudle rezonansowym, pokazał jakby więcej swobody w wypełnianiu mojego pokoju. Raz szybko podczas solowych popisów, innym razem esencjonalnie, ale z kontrolą w służbie artykułowania rytmu całemu jazzowemu teamowi. Podobnie do starszego brata popularnego pianina kontrabas zagrał jak nigdy wcześniej i bardziej zwarcie i bardziej rozwibrowanie oraz dźwięczniej. Spokojnie, powtórki w poprzednim zdaniu są zamierzone, aby podkreślić to, co wydarzyło się tego podczas tego testu. A zapewniam, wydarzyło się. Na tyle przekonująco, że niestety prawdopodobnie czeka mnie to samo co z kablem sieciowym. Czas pokaże. Na razie Furutech udowodnił, że w temacie rozdzielczości średnicy przy zachowaniu najlepszych cech reszty zakresów częstotliwościowych, da się bardzo wiele zrobić. Spodziewałem się fajnego grania, ale Furutech V1 XLR wymknął się jakiejkolwiek próbie przewidywania brzmienia. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że ze swoją soniczną propozycją idzie w kontrze do obecnych trendów pogoni za wyczynowością kosztem muzykalności. Japończycy na szczęście wiedzą, że muzyka ma nas czarować intymnością, a nie smagać bliżej niekreślonymi cięciami przestrzeni bolesnymi frazami i z jakże zjawiskowym powodzeniem to robią. Szacunek.

Cóż, kolejny raz wyszła mi laurka. Na szczęście stali bywalcy naszego portalu wiedzą, że taki poziom emocji wywołują u mnie konstrukcje, które naprawdę pokazują coś, czego próżno szukałem przez lata. Coś, co sprawia, że po sesji testowej mam wielki zgryz ze zwrotem danej konstrukcji do dystrybutora. Czy w taki stan rzeczone okablowanie będzie potrafiło wprowadzić każdego z Was? Myślę, nie wróć, jestem pewien, że znakomitą większość tak. Skąd taka teza? Jako potwierdzenie mojej pewności przytoczę autentyczny wynik spotkania ze znajomymi w klubie zakręconych na punkcie audio. Większość osobników to samowystarczalne w skonstruowaniu zabawek według własnych projektów, przez to niepokorne dusze, co jasno daje do zrozumienia, że nie dadzą się kupić tanimi sztuczkami. Wiecie jaki był feedback wizyty Furutecha w klubie? Panowie jak rzadko kiedy nie psioczyli na cenę – ta zawsze jest dla nich nie do zaakceptowania. Jednocześnie przyznali, iż ten kabel mimo sporej sumy jest warty każdej wydanej złotówki. Naturalnie diagnoza odnosiła się do ogólnej oferty na rynku, a nie w sensie ich ewentualnego zainteresowania, jednak jeśli taka opinia pada z ich ust, to o czymś świadczy. O czym i czy będzie to zgodne z Waszymi odczuciami, niestety musicie sprawdzić sami. Ze swojej strony mogę powiedzieć tylko jedno, jak wynika z powyższego słowotoku, mnie ten kabel kolokwialnie mówiąc ugotował.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: RCM
Producent: Furutech
Cena: 29 900 PLN / 2 x 1,2m