Tag Archives: RCA

Opinia 1

Pół żartem pół serio i zarazem bez cienia złośliwości śmiem twierdzić, że patrząc nie tylko na aktualne portfolio Acrolinka, lecz również na ewolucję poszczególnych – obecnych w nim modeli, można sparafrazować Forresta Gumpa dochodząc do wniosku, iż przypomina ono „pudełko czekoladek – nigdy nie wiadomo, co ci się trafi”. Jest to oczywiście dość poważny skrót myślowy i mam cichą nadzieję czytelna dla wszystkich hiperbola, jednak nie da się ukryć, iż tytułowy producent zachowując dość sztywną nomenklaturę w ramach kolejnych generacji i ich wersji specjalnych / limitowanych pozwala sobie na pewne, zapewne badające grunt, panującą na rynku koniunkturę i zarazem chcąc trafić w punkt oczekiwań / gustów odbiorców „wariacje” nt. reprezentowanej przez siebie szkoły brzmienia. Raz pojawia się więcej energii, innym więcej blasku a po jakimś czasie ktoś w R&D uzna, że może warto byłoby przypomnieć o wysyceniu. Krótko mówiąc nawet znając wcześniejsze „wypusty” sięgając po nowe można czuć lekkie mrowienie w palcach i ekscytację przed nieznanym. Tak też było i tym razem, gdy ze strony Nautilusa otrzymaliśmy propozycję przyjrzenia się i niezobowiązującego rzucenia uchem na niby od lat znane i mające wierne grono fanów interkonekty Acrolink 8N-A2080, tym razem w odsłonie Performante, która w tzw. międzyczasie, przynajmniej na stronie producenta, zyskała status „wyprzedana”, co dodatkowo wzmogło nasze zainteresowanie a zarazem potwierdziło czujność rodzimej dystrybucji, która z kilkuset wypuszczonych na rynek zestawów zapobiegliwie zdążyła zabezpieczyć kilka kompletów.

Co prawda rozglądając się za stosownym wzorcem można byłoby sięgnąć po archiwalia i z odmętów audiofilskich wspomnień odkurzyć np. 8N-A2080III Evo, jednak skoro jesteśmy przy ostatnich limitowanych / specjalnych wypustach logicznym wydaje szukanie zdecydowanie świeższych analogii jak np. 7N-A2080 Leggenda … I rzeczywiście coś jest na rzeczy, gdyż na pierwszy rzut oka oba modele wydają się bliźniaczo podobne. Takie samo rubinowo-czarne umaszczenie, identyczna konfekcja a zaglądając do trzewi … taka sama ilość (25) i średnica (ø0.24) przewodników, oraz zaskakująco zbieżna geometria z układem poszczególnych warstw, gdzie praktycznie jedyną różnicą jest to, że w Leggenda jeden z ekranów wykonano ze wstęgi mylarowej pokrytej miedzią a w Performante jest to plecionka z miedzi 7N. Jak się jednak okazuje kluczowy jest sam przewodnik, gdyż zamiast miedzi D.U.C.C. Stressfree 7N tym razem Japończycy zdecydowali się na emaliowane druciki z miedzi Stressfree Liz o czystości 8N (99.999999%). Zanim jednak rozpoczniemy dywagacje czy, a jeśli tak, to co tak naprawdę daje oczko wyższa czystość pozwolę sobie jeszcze na chwilę wrócić do detali i dokonać czysto umownej wiwisekcji odzierając bohatera niniejszego spotkania, niczym cebulę, warstwa po warstwie. I tak, przyozdobiony nadrukami z oznaczeniem modelu, zastosowanych przewodników oraz kierunkowości płaszcz zewnętrzny wykonano z odpornego na promieniowanie UV poliuretanu pod którym natrafimy na pierwszy z ekranów w postaci plecionki z emaliowanych drutów UEW (Urethane Enameled Wire). Kolejną warstwą jest redukująca zakłócenia EMI powstała w laboratoriach NTT specjalna taśma a następnie drugi ekran z plecionki miedzianej o czystości 7N sąsiadujący z ekranem nr.3, czyli miedzianą taśmą. I dopiero pod tak zaawansowanym kokonem natrafimy na „tkankę miękką”, czyli wewnętrzną koszulkę z mieszanki poliolefiny monomerycznej, wolframu, struktury amorficznej i proszku węglowego. Wzdłuż przewodów sygnałowych poprowadzono dreny – wiązki absorbujące fale elektromagnetyczne, oraz jedwabne nici działające antywibracyjnie. W roli izolatora każdej z żył, zgodnie z tradycją, użyto wysoko – cząsteczkowej żywicy poliolefinowej a co do samych żył, jak już z resztą zdążyłem wspomnieć, to na każdy przebieg składa się po 25 przewodów z miedzi Stressfree Liz o czystości 8N i ø0.24. I jeszcze tylko drobna formalności natury użytkowej, czyli przypomnienie, iż jak to Acrolinki mają w zwyczaju, tak i 8N-A2080 Performante jest pozornie dość wiotkim i wdzięcznym do układania przewodem, lecz niespecjalnie lubi skręcanie względem własnej osi, więc przy aplikacji warto na spokojnie przemyśleć jego ułożenie i mieć przy tym na uwadze, że standardowe długości 2080-ek to metr i półtora a chęć nabycia dłuższych wiąże się z koniecznością indywidualnych zamówień u producenta.

Nieco przewrotnie a zarazem z pełną świadomością jako punkt odniesienia dla dzisiejszych gości postanowiłem użyć swoich dyżurnych i pochodzących z tej samej stajni łączówek 7N-A2070 Leggenda. Powód? Dość oczywisty i zgodny ze wstępniakiem, albowiem dający pewne wyobrażenie o wspomnianych estetycznych eksploracjach japońskiego producenta. O ile bowiem 2070 wydawał się zwiastować nowe – być forpocztą kolejnej generacji zmierzającej w kierunku zaraźliwej i zarazem odświeżającej spontaniczności oraz żywiołowości, o tyle bohaterowie dzisiejszego spotkania okazali się nader oczywistym powrotem do korzeni a tym samym orędownikami zdecydowanie bardziej może nie tyle enigmatycznego, co wyważonego okazywania emocji. Tym razem zamiast akcentować aspekt dynamiczny i właśnie podkręcać warstwę emocjonalną Acrolink skupił się na sile … spokoju i dostojnym wyrafinowaniu.
Niewątpliwym beneficjentem tego typu prezentacji okazał się, i tu małe zaskoczenie, repertuar dalece odbiegający od miana cywilizowanego. Przykładowo drąca się niczym Blumenhofery na PGE Narodowym w trakcie ostatniego Audio Video Show Rachel Aspe („Ankaa” formacji Eths) pomimo growlu i screamu potrafiła uderzyć w bardziej liryczne nuty a dodatkowa porcja ciepła i intymności przy delikatnym przygaszeniu górnych i co tu dużo mówić szorstkich jak tynkowy „baranek” rejestrów działały zaskakująco tonizująco. I choć materiał stracił co nieco z porażającej brutalności, to równolegle zyskał na komunikatywności a co najważniejsze jego odsłuch od pierwszej do ostatniej nuty przestawał urastać do rangi iście ekstremalnego wyzwania zarezerwowanego wyłącznie dla wąskiego grona siarkolubów. Zamiast wściekle kąsać ognistą górą i smagać basem całość uległa wyrównaniu i pewnemu może nie tyle ucywilizowaniu, co już nie sprawiała wrażenia aż tak zdehumanizowanej i industrialnie lodowatej.
Z kolei kipiąca soulem i funky twórczość Zbigniewa Wodeckiego w autorskich interpretacjach współczesnych jazzmanów „Wodecki jazz ’70 – dialogi” nic a nic nie straciła z natywnej świeżości. Nóżka dalej sama chodziła, swobodny klimat został zachowany a jedynie skupieniu, delikatnej kondensacji poddano aspekt przestrzenny nie tyle obniżając sufit, co ogniskując uwagę słuchaczy na dźwiękach bezpośrednich pozwalając leniwie wygasać ich aurze, acz niespecjalnie starając się ją podtrzymywać. Zrobiło się bardziej intymnie, gęściej i bardziej … klubowo, czy wręcz gabinetowo. Mam nadzieję, że są Państwo w stanie zwizualizować sobie tę estetykę – kinowa barwa, stare – ciemne od tytoniowego dymu drewno stolików, posiadające równie bogatą historię skórzane kanapy i fotele w stylu Chesterfield, przyciszone rozmowy, świetnie zaopatrzony i dyskretnie podświetlony bar, a co najważniejsze czas, który może się nie zatrzymał, co zaczął płynąć w zdecydowanie wolniejszym tempie. Pierwszoplanowymi stają się flow i vibe, gęsta trzymana w pociągniętych grubszą kreską ryzach soczysta tkanka i nieodparte wrażenie, że nie są to współczesne dogrywki do materiału na wskroś archiwalnego a rasowa kooperacja egzystujących jednocześnie – na tej samej scenie, ze sobą artystów. Blachy skrzą się złociście, fortepian pod palcami Możdżera czaruje powagą i dociążeniem a skrzypce i wokal Wodeckiego brzmią tak, jakby zostały „zdjęte” jeśli nie wczoraj, to nie dawniej aniżeli rok, czy dwa temu. I jeszcze jedno – proszę się nie bać, że 8N-A2080 Performante zbytnio ścieśni i „ustudyjni” materiał wymagający odpowiedniej skali i przestrzeni, bo tak się nie stanie. On, czyli Acrolink, jedynie nie będzie dążył do permanentnego napowietrzania i spektakularności tam, gdzie w partyturze ich nie ma. Jeśli jednak takowe składowe się znajdą (vide zjawiskowe i porywające „Wariacje na temat tańców rumuńskich”), to proszę mi wierzyć, że wszystko, co potrzeba usłyszycie we właściwej skali i z właściwym rozmachem.

Nie da się ukryć, że Acrolinki 8N-A2080 Performante są diametralnie innymi aniżeli o połowę tańsze 7N-A2070 Leggenda. Z premedytacją nie używam w tym momencie określeń wartościujących oba modele, gdyż kluczowa jest właśnie ich inność niejako wykluczająca wzajemne relacje na zasadzie lepiej/gorzej, gdyż miałyby one podobny (bez)sens, co zestawianie ze sobą Lexusów RC F z LS Omotenashi, gdzie niby operujemy w obrębie jednej marki a jednocześnie domyślnym odbiorcą są osoby o diametralnie innych oczekiwaniach i potrzebach. I tak też jest w powyższym przypadku, gdyż zamiast żywiołowości i adrenaliny otrzymujemy elegancję i dystyngowaną nastrojowość. Jeśli zatem tego typu specjałów jesteście Państwo amatorami, to nie pozostaje mi nic innego jak tylko nieśmiało zasugerować, że z tego co mi wiadomo Acrolink „dodruków” nie przewiduje.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Omicron Magic Dream Classic + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Być może kogoś zaskoczę, ale jestem niemalże w stu procentach pewien, iż każdy, powtarzam, każdy z Was nawet nie tylko zna, ale przynajmniej raz miał, bądź przynajmniej mieć powinien, okazję zderzyć się w swoim systemie z jakimś produktem tytułowej marki. To jest tak rozpoznawalny brand, że aby uchować się bez kontaktu z nim, trzeba naprawdę być mistrzem w slalomie gigancie. A że nasza nacja choć coś w tym temacie próbuje zrobić, niestety jest pewnego rodzaju tłem dla najlepszych, dlatego nawet jeśli potwierdzając regułę ktoś taki się znajdzie, można przyjąć, iż japoński Acrolink jest tak zwaną solą naszej zabawy w audio. A jeśli tak, to raczej nie będzie zaskoczeniem fakt konsekwentnego rozwijania swojej oferty przez potomków samurajów, z szerokiego wachlarza której krakowski dystrybutor Nautilus na dzisiejszy sparing wytypował zbalansowany przewód sygnałowy Acrolink 8N-A2080 Performante XLR.

Rzeczony kabel teoretycznie okupuje mniej więcej środek oferty, a mimo to jego budowa nie opiera się na ubieraniu w piękne szaty i przyozdabianie swoim logo półproduktów konkurencji, tylko wykonywaniu każdego projektu według własnej specyfikacji. A ta, jak na przyzwoity pułap cenowy jest dość skomplikowana. To pokrótce kabel z przewodnikiem na bazie miedzi 8N, w którym każda z żył wykonana została z 25 drucików Litz o grubości 0.24 mm, izolowana poliolefiną o wysokiej masie cząsteczkowej, ekranowana taśmą i drutem miedzianym 7N, by na koniec zostać ubraną w odporną na promienie UV, cechującą się motywem bordowo-czarnej, ząbkowanej plecionki, finalnie ustalającą średnicę całości konstrukcji na poziomie 11mm poliuretanową otulinę. Jeśli chodzi o wtyki XLR, ich korpusy są połączeniem mosiądzu i włókna węglowego, styki w zależności „płci” – męskie/żeńskie – to rodowana miedź berylowa i telluryczna. Tak prezentujące się kable pakowane są w wyściełane gąbką schludne kartonowe pudełka.

Jeśli idąc za teorią ze wstępniaka znacie okablowanie tego producenta, prawdopodobnie wiecie, że co prawda z małymi wyjątkami – choćby testowana przez nas sieciówka z tej linii 8N-PC8100 Performante, główną myślą przewodnią kreowania świata muzyki przez jego wyroby jest nadawanie jej posmaku przyjemnej barwy i gładkości. To jest ich mantra, której poziom zaawansowania w domenie wyrafinowania zależy od pozycji w cenniku. Jak zatem na tym tle wypada tytułowy 8N-A2080? W moim odczuciu mamy do czynienia z dobrym wyważeniem pomiędzy wagą, nasyceniem i oddaniem swobody prezentacji. Bez szukania nadmiernego rozdrabniania włosa na czworo, tylko w służbie umilania nam życia podczas obcowania z naszym hobby. Co to konkretnie oznacza? Jeśli chodzi od dolny zakres, jest mocny, jednak unikając przesadnej twardości przyjemnie mięsisty i przy tym nie tylko akceptowalnie, ale nawet czasem pożądanie lekko krągły. Średnica zaś, to ostoja nasycenia, energii a przy tym dobrze ukazująca zawarte w tym paśmie informacje. Wieńcząc to małe częstotliwościowe resume najwyższymi rejestrami trzeba powiedzieć jedno, mimo z pozoru ogólnego spokoju na tle konkurencji są pełne witalności, czyli oferując dobry wgląd w nagranie nie wyskakują nieprzyjemnie przed szereg. Japończycy wiedzą, że wyskakujący z przysłowiowego kapelusza górny zakres w utrzymaniu spójności brzmienia systemu jest swoistym gwoździem do trumny, dlatego ożywili w tym kablu na tyle mocno, aby tylko odpowiednio napowietrzał przekaz, a nie cechowała go nadpobudliwość. Co na to muzyka?
Weźmy pierwszy z brzegu przykład skandynawskiego jazzu spod znaku Bobo Stenson Trio „Indicum”. To bardzo nastrojowe granie, które podane nazbyt wyczynowo w górnym zakresie lub ospale na dole po prostu emocjonalnie umiera. Tymczasem według pomysłu tytułowego Acrolinka atrybut frontmena w postaci fortepianu mimo wspominanych zawoalowań w kresce rysującej źródła pozorne tętnił pełnią życia. Był mocny w najniższych klawiszach, a przy tym melodyjny, bo zjawiskowo dźwięczny w środku i pełen nienachalnej iskry w górze. A gdy do tego doszło wtórowanie mu przez z jednej strony soczysty, a z drugiej energetyczny w solowych popisach i ciekawie pokazujący pracę palca na strunie kontrabas, oraz nadający rytm, podstawę i blaszane kontrapunkty zestaw perkusyjny, mimo osadzenia całości w ciemnawej otoczce dostałem znakomicie oddający zamierzenia artystów, z odpowiednim pakietem sonicznych smaczków jazzowy spektakl.
Z innej beczki, jednak również pokazującym zalety testowanego kabla przykładem jest grupa Nirvana z koncertowego krążka „Unplugged In New York”. To zespół typowo grunge’owy, co z automatu pokazuje jego zapisaną w kodzie DNA, jakże pożądaną przez wielu z nas emocjonalną nadpobudliwość. Niestety nie zawsze odbieraną jako dobro, przez co często szkodliwe temperowaną złym dobraniem toru audio. I powiem szczerze, że jestem w stanie to nawet zrozumieć. Tylko należy zrobić to z umiarem w stylu przykładowego, testowo wpiętego w mój tor kabla 2080. Co oznaczał umiar w tym przypadku? Otóż nie zabijał drapieżności grania tej formacji, tylko delikatnie niwecząc szorstkość wspierał puls, a przez to rytm o wagę poszczególnych wirtualnych źródeł. Zyskiwał na tym nadal mocny, teraz wsparty pakietem masy, jednak nadal jakże ekspresyjny wokal, no i oczywiście będące znakiem rozpoznawczym całej zbieraniny rockmanów, pełne energii podczas szaleńczych riffów wszechobecne gitary. W teorii materiał jakby się ukulturalnił, na szczęście finalnie brzmieniowo nadal był dopiero co pobudzonym do życia wulkanem. Na tyle wymownie i fajnie podanym, że jak rzadko kiedy, nie odmówiłem sobie znacznie mocniejszego odkręcenia gałki wzmocnienia. Ale zapewniam, nie z powodu utraty przez formację odpowiedniego pazura, tylko nadania jej brzmieniu niezbędnego pierwiastka barwowej i esencjonalnej namacalności.

Czy naszego bohatera widziałbym w każdym zestawie audio? Cóż, jeśli macie nawet soczyście grający set, jednak podczas jego konfiguracji nie przekroczyliście zbyt mocno dobrego smaku w domenie masy i stonowania przekazu, spokojnie możecie podejmować próbę ożenku z nim. Być może nic z tego nie wyjdzie, jednak spędzony z nim czas będzie ciekawą przygodą. Natomiast jeśli Wasze wieloletnie kształtowanie brzmienia systemu jest wolne od wspomnianego przed momentem „problemu”, macie w pełni uzasadnione zielone światło. Światło, które tchnie w zestaw odrobinę soczystości i gładkości, jednak nie zabije drzemiącej w muzyce radości. A chyba na odkrywaniu jej radości zależ nam najbardziej.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Nautilus
Producent: Acrolink
Cena: 9900 PLN / 2 x 1 m (zarówno wersja RCA, jak i XLR)

Dane techniczne
Przewodniki: Stressfree 8N Cu Liz 0.24ø x 25 żył
Izolacja: wysoko-cząsteczkowa żywica poliolefinowa
Wewnętrzna koszulka: mieszanka poliolefiny monomerycznej, wolframu, struktury amorficznej i proszku węglowego
Ekranowanie: taśma miedziana + miedziana plecionka 7N + taśma wyciszająca zakłócenia EMI + plecionka UEW (drut emaliowany)
Płaszcz zewnętrzny: poliuretan odporny na UV
Rezystancja przewodu: 19 mΩ/m
Pojemność elektrostatyczna: 57 pF/m
Impedancja: 110 Ω (XLR&AES/EBU)
Średnica przewodu: 11.0mm
Wtyki
Styki: Miedź tellurowa (żeńskie); miedź berylowa (męskie)
Platerowanie: Rod
Korpus zewnętrzny: Mosiądz + włókno węglowe
Standardowe długości: 1.0m; 1.5m

Opinion 1

Anyone at least acquainted with High End knows, how key the use of proper plugs for audiophile cabling is. And while in the area of power cords the use of different plugs seems quite common, like for example in the Acrolink 7N-PC6700 Anniversario, where you can choose between PCB and CBN plugs, or the David Laboga Custom Audio (GR-AC-Connect & G-AC-Connect), or when using cables available from spools – the Furutech FP-3TS762, which we tested with the basic plugs FI-28R/FI-E38R and with the top FI-50 NCF(R), in signal cabling changing the connectors is not as common. Of course we need to mention that Siltech (Siltech/Oyaide) allows for that, or our Polish brand Next Level Tech, but the case we will deal with today is even more interesting. As it turns out, before the Furutech LineFlux NCF was presented, the Japanese decided to showcase their newest plugs CF-601MR NCF/CF-602 NCF R before they updated their cable. And if you wonder what came out from those, let me invite you to read on my subsequent, completely subjective, observations.

I must confess, that in terms of the initial impression, something you can do only once, the tested Furutech came over very favorably. First of all, the silvery, cardboard boxes, lined with soft foam, are esthetic enough to not shame the flagship products, while being modest and unabsorbing enough to waive any accusations of spending too much budget on them. Secondly, the cables themselves, are a class on its own, clearly showing, that we are dealing here with top shelf products. And I am not talking about above average cross-sections or byzantine ornamenting, dripping with gold, but this kind of casual elegance and luxury feeling. Starting with the nicely looking combination of dark blue and bottle-green nylon sheaths, through the discreet splitters, reducing the diameter before the plugs, carrying the model and directionality markings, the latter being only applicable for the RCA cables for obvious reasons, and finishing with the newest plugs, complete with a chrome shine, the whole combines into a very harmonious entity, which is a joy to look at, and at the same time does not try to catch our attention as eagerly as Invicta watches. Due to the ends being of smaller diameter, the ergonomics of the LineFlux NCF is very satisfactory – not only they allow us to bend them as we like, but due to their internal construction, they keep their shape – without excessive spring or tension, which could cause lighter devices to move.
Although gentlemen should not talk about money, in case of the High End, we cannot go past financial aspects, especially, when the plugs used are appropriate. You need to know, that if you want to do some DIY cables equipped with the rhodium plated 600 NCF, you need to spend about 675 PLN for the CF-601M R NCF and 780 PLN for CF-602F R NCF, so about 3000 PLN in total. And this is just the beginning of the game, as you would need a decent cable, some sheaths, etc.
The plugs themselves are traditionally made from non-magnetic materials, according to the press materials. The conductive elements made from “single copper elements” were α (Alpha) treated and coated with rhodium. Their cores are formed from a resin resistant to high temperatures with an addition of NCF co-polymer. Additional isolation-mechanical elements are made from a mixture of nylon, fiberglass with ceramic nanoparticles, carbon powder and anti-resonant NCF polymer. The carcasses are hybrid, with the external layer made from a polymer, a braid from silver coated carbon fiber and a layer of NCF resin, under which we find the main body from chrome plated brass. Similar attention was given to the mounting of the individual wires in the signal pins, as well as the plugs on the cable itself, so we find the moments to fasten the respective bolts.
And there is something to mount those plugs on, as the, currently top of the line, LineFlux NCF is equally intriguing. Its external layer is made from the opalescent nylon braid, under which a vibration layer made from nano-ceramic particles, carbon dust and composite PVC. Further layers are composed of a paper tape and a double shield with an α (Alpha) processed external copper braid and an internal layer made from PET/AI tape. Then we find a filter from polyester yarn and finally solid core conductors with a 1.3mm α (Alpha) OCC copper in high quality polyethylene isolation.

When after a few days of accommodation, required due to the fact, that the cables were supplied to us by the Katowice based RCM completely new, I started to listen more critically, it became apparent, that the newest Furutech interconnects are following the path started by the phenomenal power cable Project-V1. I mean, that the sound transmitted by them is completely devoted from nervousness and competitiveness. But it is not about any kind of slowing down, darkening or withdrawal, but a slightly different, than the stereotype associated with High End, placement of accents on the individual components of the sound. But before we move on to that, I need to turn your attention to one thing. The LineFlux NCF begin the process of creation not from what you can hear, but from what you do not, the completely dark and limitless background, from which the silhouettes and sound created by them appeared. And it is not the known from jazz and small chamber ensembles “playing with silence”, but one similar to the absorption of light by Vantablack, where between the sounds noted in the source material, there is completely nothing. I mean, there is the reverberation aura, the echo of the phrases just played whirling under the sacral roofs, everything that needs to be there, to have the walls from Noirlac Abby from “Monteverdi – A Trace of Grace” by Michel Godard, or the catacombs from “Tomba Sonora” by Stemmenklang/Kristin Bolstad not imitate one of the quietest studios – the Belgian Galaxy, where for example the “From Heaven on Earth – Lute Music from Kremsmunter Abbey” by Hubert Hoffman was recorded. So please, do not confuse the removal of any kind of parasitic artefacts, noises and clicks, that usually disturb and degrade the sound with laboratory antiseptic and morgue-like coldness, as the Japanese interconnects are the complete opposite of that. This also does not mean, that the LineFlux sound dark, as you might initially have that kind of impression, because the upper part of the sound spectrum, due to its smoothness, clarity and refinement is so “organic”, and absorbed with such ease, that our senses, not exposed to any painful and discomfortable peaks, let down their guard and move on to the phase of fully relaxing absorption. And again, it is not about toning down, sweetening or rounding off, but about extracting the beauty and positive energy from areas, where you would not look for them. Let us take for example the latest disc from Megadeth – “The Sick, the Dying … and the Dead!”, an album, where there is ample energy, lots of fierce riffs and mad smashing of cymbals. However due to surprisingly well done mastering, the material presented by Dave is stunningly mighty and presses you down in your seat with dynamics, but it does not make you hurt, even at volume levels close to concert ones. Of course, when there should be harsh, then you have the sharpness reserved to damask steel knives, but again – due to the cleanness, the cuts are so smooth and precise, that you feel your head being cut away from your neck once it bangs on the floor.
Moving to a more civilized repertoire, on the album “Nectar” by Silent Skies, the vocals of Tom Englund (yes, the one from Evergrey) was presented very near, it is palpable – made from flesh and blood, contrasting brilliantly with the ambient-oneiric accompaniment from Vikram Shankar, where the Furutech shows the differences between the live person and computer loops in an absolutely flawless way, but not by a brutal contrast, or mutual exclusion, but by coexistence and addition. The synthetic bass is round, almost undefined, but it does not boom. It pulsates in its own rhythm, and at the same time, it has no tendency to dominate other parts of the sound spectrum.
And a few words about the natural instruments, without any electric support. On “Jubilo – Fasch, Corelli, Torelli & Bach” by Alison Balsom the gradation of the planes is splendid. Interestingly, it does not happen due to blowing out the stage in depth and width, but through natural adjustment of its size to the amount of musicians on it. For obvious reasons the trumpet is being favored, but the rest of the ensemble does not need to compete for our attention. Please turn your ears to the organ parts, which, although placed in the back of the stage, have absolutely no issues with their definition or readability. They are just in their place, and nobody is trying to pull them to the front, because there is absolutely no need for that – you can still hear, they are above the full ensemble and they do not need to prove anything to anyone.

In terms of our usual summary, I will allow myself to mention, that the Furutech LineFlux NCF, in both versions, the RCA and XLR (they sound very similar, and the differences are mostly due to the electronics they connect) are the ideal proposal for all or you, who have enough of the ongoing chase for who will do things best, and that in the highest of categories. Here, while you will not find that competitiveness, you should discover, that true High End means something completely different – naturalness and “normalness”, intrinsic to live events, where the definition of the virtual sources means being able to point to a musician with your finger, and not to be able to verify the material his or her jacket is made of. So if you prefer that kind of approach to sound, then I have no other choice but encourage you to borrow the Furutech LineFlux NCF and test its capabilities in your own system.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U2 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Furutech is for sure a brand name, that is known to everybody, who came into contact with high quality music reproduction at any time in his or her life. For 100%. In case of cabling and related accessories, this is the first choice brand for many. And I am not only thinking about ready made products, but also about items targeted at the DIY market, like cables sold from spools or all kinds of plugs and similar confection. It is such a powerful brand, that they do not care about other companies from the same market segment are using those components in their products; also, in contrast to the current trends, they are not introducing changes to their product lines often. This happens only in cases, when the engineers decide, that they have made clear progress. Still it happens from time to time, and when they do, they never forget to let us know. This is how we were able to get acquainted with the newest line of RCA/XLR cables, the Furutech LineFlux NCF, kindly provided by the Katowice based distributor RCM.

I will now try to show you the construction of the tested cables, based on the information I got from the distributor. The main information is, that the conductors are made from OCC copper, subdued to the proprietary Alpha process, and are in the form of solid-core wires with a 1.3 diameter. To protect the signal from distortion, the manufacturer employed double shielding, while the whole is enclosed in polyethylene with increased density. This should improve the width of the reproduced frequencies and improve the tonal balance of the transferred sound. Finalizing this short, but comprehensive, information about the main characteristics of the tested cables, I will just add, that the cables have the typical Furutech length of 1.2m, external diameter of 13mm and are equipped with CF-601MR NCF and CF602FR NCF. The cables are packaged in silvery, cardboard boxes lined with soft sponge.

I must confess, that plugging in the tested XLR in my system – my power amplifier from Gryphon has only such inputs – I was abnormally excited as to what will happen during listening. A bit maliciously, but frankly speaking I was completely justified to be like that, I had one main goal – to test the manufacturer’s claims about tonal balance. The predecessor of the tested cable, which was splendid in reproducing the vitality of the sound, seemed sometimes too abrupt, what could be to someone’s liking, or even saving a bit overweight system, but it was always a configuration lottery. And we are talking about High End, as this is the level that series of cables is operating on, where there should be no shortcomings, this is why it was so important to verify the statements made by the constructors. Too often the descriptions in the marketing materials are only wishful thoughts, that are rarely considered. But this time I am dealing with a brand, that does not often throw words to the wind, so with flushed cheeks I waited for the first sounds played by the system. And?
As it turned out, the gentlemen were not wrong. The first thing that you notice after installing the NCF interconnect is the flawless and consistent cooperation of each subrange with another. Without jumping to the front, but just as a tool in the hands of the artists. This translated into an improvement of the energy of the attack and mass of sound, what bettered the motoric of the events reaching me from the stage. There were no holes between the individual subranges; only a coherent cooperation in fighting for equality in reproduction of music. This was a very universal happening, as it did not pump up the bass or midrange, killing resolution of those subranges in the process, but just increased their pigmentation. And as such, you should not be surprised, that every genre profited from this approach.
From rampageous metal like the newest disc from Megadeth (“The Sick, the Dying… and the Dead!”), through the “Blade Runner 2045” soundtrack to the older, issued in 1994, jazz from the brilliant trio of Keith Jarrett with Gary Peacock and Paul Motian “At the Deer Head Inn” the way the tested cable presented the sound – I mean not only the brilliant, very energetic presentation of a higher essentiality, but also the masterful extension of the virtual stage and the ease of its presentation – was grist for the mill of each and every album. If the music required an outcry of fierce rock rebellion, with a strong base drum hit, juicy guitars and vocals full of temperament, then the system provided ample essence required for that. When reproducing the upcoming dark future, the room was to tremble with frequent seismic murmurs, I sometimes covered my ears, to prevent from unpleasant clogging of my eardrums, a result of keeping full control over the lowest frequencies. And when a few older gentlemen, with their natural instruments, came, I was enjoying fully the resonance and nobleness of the piano, the brilliant mastering of the double bass, with special attention being paid to the consensus between the finger on the string and the resonant body, and the cymbals, phenomenally placed in the air. I do not know how the Japanese did it, but at least in the last aspect – the cymbals – the predecessor of the tested cable, having an often nicely perceived nonchalance in the upper registers, should be better in that aspect, yet due to the mentioned tonal balance, the newest cable made the whole much more sonically mature. The tested interconnect offered less clicking, but did not lose on the amount of supplied information, what made it more imposing as a whole.

Would I recommend the tested cable to each one of you? Unfortunately I know from experience, that it has no chance for an issue free accommodation with everybody. But I would recommend to check out any of the tested cables even to enforcers of merciless transparency and signal slew rate. Despite having a nice timbre and interesting essence of the reproduced music, those are still very lively and energetic wires. I know, as I tested that in my system, which is well based in mass, and which did not suffer at all by placing the Japanese cable in it, but showed how much more music in music I can achieve with it.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID TECH HYBRID
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Polish distributor: RCM
Manufacturer: Furutech
Prices:
Furutech LineFlux NCF RCA: 10 400 PLN / 2 x 1,2m
Furutech LineFlux NCF XLR: 11 500 PLN / 2 x 1,2m

Opinia 1

O tym jak kluczową kwestią jest właściwa konfekcja audiofilskiego okablowania nikomu choć odrobinę zaznajomionemu z High Endem uświadamiać nie trzeba. O ile jednak w większości przypadków żonglerka wtykami upowszechniła się w sekcji zasilania, jak daleko nie szukając w przypadku Acrolinka 7N-PC6700 Anniversario, gdzie do wyboru mamy wtyki PCB i CBN, czy David Laboga Custom Audio (GR-AC-Connect & G-AC-Connect) , bądź po prostu asortymentu dostępnego ze szpuli – vide Furutech FP-3TS762, którego testowaliśmy zarówno z podstawowym duetem FI-28R / FI-E38R, jak i topowymi Fi-50 NCF(R), to już opcja dopasowania wtyków w przewodach sygnałowych już taka powszechna nie jest. Oczywiście nie sposób nie wspomnieć o takiej możliwości w Siltechu (Siltech/Oyaide), bądź naszej rodzimej manufakturze Next Level Tech, jednak przypadek z jakim przyszło nam się w ramach niniejszej epistoły zmierzyć jest jeszcze ciekawszy. Bowiem zanim światło dzienne ujrzały Furutechy LineFlux NCF najpierw Japończycy pochwalili się najnowszymi wtykami CF-601MR NCF/CF-602FR NCF/ CF-102 NCF R a dopiero potem postanowili odświeżyć od dawien dawna egzystującego w ich portfolio LineFlux-a. Jeśli zastanawiacie się Państwo, co z tego wynikło nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Was do dalszej lektury naszych wybitnie subiektywnych obserwacji.

Uczciwie trzeba przyznać, że przynajmniej jeśli chodzi o pierwsze wrażenie, które jak wiadomo można zrobić tylko raz, to tytułowe Furutechy wypadają nad wyraz korzystnie. Po pierwsze srebrzyste, wyściełane miękką gąbką, kartonowe pudełka są na tyle estetyczne, by nie przynosić wstydu flagowcom a po drugie na tyle skromne i nieabsorbujące, że już na starcie odpada zarzut nieroztropności przy zarządzaniu przeznaczonym na projekt budżetem. A po drugie same przewody są już klasą same dla siebie jasno dając do zrozumienia, że mamy do czynienia z rasowymi górnopółkowcami. I wcale nie chodzi o jakieś ponadnormatywne średnice i ociekającą złotem iście bizantyjską ornamentykę dodatków, lecz jedyną w swoim rodzaju niewymuszoną elegancję i poczucie luksusu. Począwszy od nader udanego połączenia granatowych i butelkowo-zielonych nylonowych koszulek ochronnych, poprzez dyskretne, redukujące przed wtykami średnicę przewodów splittery z oznaczeniem modelu i z wiadomych względów przydatnej jedynie w przypadku RCA kierunkowości, na najnowszych, chromowanych wtykach skończywszy wszystko tworzy niezwykle harmonijną całość, która cieszy oczy a jednocześnie nie zabiega usilnie o naszą atencję niczym czasomierze Invicty. Dzięki wspomnianemu pocienieniu końców ergonomia LineFlux-ów NCF jest wysoce satysfakcjonująca – nie dość, że układają się jak należy, to z racji swojej budowy, o której dosłownie za moment, zachowują zadany kształt – bez zbędnego sprężynowania i prężenia mogącego powodować przesuwanie spiętej nimi lżejszej elektroniki.
Choć dżentelmeni o pieniądzach podobno nie rozmawiają, to akurat w przypadku High-Endu kwestie finansowe trudno pomijać, tym bardziej gdy w grę wchodzi wspomniana na wstępie odpowiednia konfekcja. Warto bowiem mieć na uwadze, że chcąc własnym sumptem popełnić parę łączówek uzbrojonych w najnowsze rodowane 600-ki NCF będziemy musieli liczyć się z wydatkiem rzędu 675 PLN za CF-601M R NCF i 780 PLN za CF-602F R NCF, czyli w sumie prawie 3kPLN. A to przecież dopiero początek zabawy, bo jeszcze przydałby się jakiś przewód, mniej, bądź bardziej fikuśne wdzianka, etc.
Same wtyki, według materiałów prasowych wykonano zgodnie z tradycją z materiałów niemagnetycznych . Z kolei elementy przewodzące w postaci „jednego kawałka miedzi” poddano procesowi α (Alpha) i powleczono warstwą rodu. Ich rdzenie są formowane z żywicy odpornej na wysoką temperaturę z dodatkiem kopolimeru NCF. Pozostałe elementy izolacyjno – mechaniczne wykonano z mieszanki nylonu, włókien szklanych z dodatkiem nanocząstek ceramiki, proszku węglowego i antyrezonansowego polimeru NCF. Same korpusy mają budowę hybrydową w której zewnętrzną warstwę stanowi polimer, plecionka z posrebrzanego włókna węglowego i warstwa żywicy NCF pod którą znajdziemy główne „body” z chromowanego mosiądzu. Z równą atencją potraktowano zarówno mocowanie samych żył sygnałowych w pinach, jak i całego wtyku na przewodzie, dzięki czemu w specyfikacji wreszcie znajdziemy zalecane wartości z jakimi należy dokręcić stosowne śruby.
A montować jest na czym, gdyż przynajmniej na razie topowy Lineflux-NCF prezentuje się równie intrygująco. Jego wierzchnią warstwę stanowi opalizująca nylonowa plecionka pod którą ukryto tłumiącą wibracje warstwę wykonaną z nano ceramicznych cząsteczek, pyłu węglowego i kompozytu PVC. Następnie napotkamy taśmę papierową i podwójny ekran z zewnętrzną miedzianą plecionką poddaną procesowi α (Alpha) i wewnętrzną z taśmy PET/Al. Potem jest filtr z przędzy poliestrowej i wreszcie przewodniki solid core o średnicy 1,3mm z miedzi α (Alpha) OCC w izolacji z wysokiej jakości polietylenu (PE).

Kiedy po kilkudniowym okresie akomodacyjnym wynikającym z fabrycznej nowości dostarczonych przez katowicki RCM egzemplarzy zabrałem się za bardziej krytyczne aniżeli niezobowiązujące rzuty małżowiną słuchanie jasnym stało się, że najnowsze łączówki Furutecha idą ścieżką przetartą przez fenomenalny przewód zasilający PROJECT-V1. Chodzi bowiem o to, że dźwięk przez nie transmitowany jest praktycznie całkowicie pozbawiony wyczynowości i nerwowości. Jednak tu nie chodzi o jakieś spowolnienie, przyciemnienie, czy wycofanie a nieco inne, aniżeli stereotypowo przypisywane High Endowi, akcentowanie poszczególnych składowych przekazu. Zanim jednak do tego przejdziemy warto podkreślić jedną kwestię. Otóż Line Flux-y NCF sam proces kreacji zaczynają nie od tego co słychać a od tego, czego tak naprawdę się nie słyszy, czyli totalnie czarnego i zarazem bezkresnego tła, z którego to dopiero wyłaniają się konkretne postaci i generowane przez nie dźwięki. I nie jest to znana z jazzu i niewielkich kameralnych składów gra ciszą lecz tożsama z pochłanianiem światła Vantablack, gdzie pomiędzy zapisanymi w materiale źródłowym dźwiękami, jak to mawiał klasyk, nie ma niczego. Tzn. aura pogłosowa, kotłujące się pod sakralnymi sklepieniami echa chwile temu wybrzmiałych fraz, to wszystko jest, bo być musi, żeby mury Opactwa Noirlac z „Monteverdi – A Trace of Grace” Michela Godarda, bądź katakumby z „Tomba sonora” Stemmeklang / Kristin Bolstad nie udawały jednego z „najcichszych” studiów – belgijskiego Galaxy gdzie nagrano m.in. „From Heaven on Earth – Lute Music from Kremsmunster Abbey” Huberta Hoffmanna. Proszę zatem nie mylić pozbycia się wszelakiej maści pasożytniczych artefaktów, szumów i trzasków zazwyczaj zaburzających i degradujących przekaz z iście laboratoryjną antyseptycznością i prosektoryjnym chłodem, gdyż japońskie łączówki są ich ewidentnym przeciwieństwem. Nie oznacza to jednak, że LineFluxy grają ciemno, choć początkowo można odnieść takie wrażenie, gdyż góra pasma ze względu na swoją gładkość, czystość i wyrafinowanie jest tak „organiczna” i z taką łatwością przyswajana, że nienarażone na jakiekolwiek bolesne i wywołujące dyskomfort piki nasze zmysły automatycznie opuszczają gardę i przechodzą z trybu pełnej gotowości do fazy relaksującej absorpcji, I ponownie – nie chodzi o złagodzenie, dosłodzenie i zaokrąglenie a jedynie wyekstrahowanie piękna i pozytywnej energii z obszarów, gdzie pozornie próżno byłoby ich szukać. Weźmy na ten przykład ostatni krążek Megadeth – „The Sick, The Dying… And The Dead!”, czyli wydawnictwo, gdzie energii, wściekłych riffów i obłąkańczego smagania blach najogólniej rzecz biorąc nie brakuje. Jednak z racji zaskakująco wysokich lotów realizacji firmowany przez ognistowłosego Dave’a materiał choć poraża potęgą i wgniata w fotel dynamiką nie powoduje grymasów bólu nawet przy bliskich koncertowym poziomach głośności. Oczywiście tam gdzie ma być ostro, tam zarezerwowana dla ręcznie kutych japońskich noży z damasceńskiej stali ostrość jest, lecz znów – z racji czystości cięcia są tak gładkie i precyzyjne, że delikwent fakt dekapitacji odnotowuje w momencie, gdy jego czerep zaczyna toczyć się po podłodze.
Cywilizując jednak repertuar na albumie „Nectar” Silent Skies wokal Toma Englunda (tak, tego z Evergrey) został podany niezwykle blisko, jest namacalny – z krwi i kości, świetnie kontrastując z ambientowo – onirycznym akompaniamentem Vikrama Shankara i Furutech owe różnice pomiędzy żywą istotą a komputerowymi loopami w sposób absolutnie bezbłędny pokazuje jednak nie poprzez brutalny kontrast bądź wzajemne wykluczenie a jedynie współistnienie i uzupełnianie. Syntetyczny bas jest krągły, niemalże niezdefiniowany, lecz nie dudni. Ot pulsuje własnym rytmem a jednocześnie nie ma tendencji do zawłaszczania sąsiednich podzakresów.
No to jeszcze kilka słów o naturalnym, pozbawionym elektrycznego wspomagania instrumentarium. Na „Jubilo – Fasch, Corelli, Torelli & Bach” Alison Balsom gradacja planów jest wyborna. Co ciekawe nie polega ona na rozdmuchaniu sceny w głąb i w szerz, lecz w pełni naturalne dostosowywanie jej gabarytów do liczebności aparatu wykonawczego, gdzie z wiadomych względów faworyzowana jest trąbka, jednak i reszta składu nie musi walczyć o nasza atencję. Proszę tylko zwrócić uwagę na partie organowe, które choć umiejscowione w głębi sceny nie mają najmniejszych problemów jeśli chodzi o definicję, czy czytelność. Są po prostu na swoim miejscu i nikt nie próbuje ich sztucznie wyciągać na pierwszy plan, bo nie ma takiej potrzeby – i tak słychać, że górują nad resztą składu i niczego nikomu udowadniać nie muszą.

W ramach zwyczajowego podsumowania pozwolę sobie jedynie stwierdzić, iż Furutechy LineFlux NCF czy to w odsłonie RCA, czy XLR (obie grają w sposób bardzo zbliżony a różnice między nimi wynikają przede wszystkim z budowy elektroniki nimi spinanej) są idealną propozycją dla wszystkich tych, którzy mają dość ciągłego wyścigu o pozycję tego, co wszystko będzie robił „naj-” i to w ujęciu wyczynowym. Tutaj, choć owej wyczynowości Państwo nie odnajdziecie, to powinniście odkryć, iż prawdziwy High End to zupełnie coś innego – to naturalność i „normalność” właściwe wydarzeniom „na żywo”, gdzie definicja źródeł pozornych oznacza zazwyczaj możliwość wskazania dowolnego muzyka palcem a nie określenie splotu wełny, z jakiej skrojono jego marynarkę. Jeśli również Państwu taki sposób prezentacji bardziej przypada do gustu, to nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zachęcić do wypożyczenia Furutechów LineFlux NCF i weryfikację ich możliwości we własnym systemie.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Co jak co, ale japońskiego Furutecha ze stuprocentową pewnością zna dosłownie każdy, nawet początkujący adept obcowania z muzyką w jak najlepszej jakości odtwarzania. To w kwestii okablowania i związanych z nim akcesoriów jest marka tak zwanego pierwszego wyboru. I nie mam na myśli tak zwanych gotowców, czyli finalnych produktów dla potencjalnego klienta, ale również półproduktów dla działu DIY w stylu okablowania ze szpuli tudzież wszelkiego rodzaju konfekcji sieciowej i sygnałowej. To jest na tyle prężny brand, że nie widzi problemu posiłkowania się jego ofertą nawet przez największych konkurentów z tego samego działu gospodarki i co ciekawe, wbrew obecnie panującym trendom zmiany w swojej linii produktowej wprowadza bardzo rzadko. Tylko wtedy, gdy według sekcji inżynierów jest to ewidentny postęp. Na szczęście co jakiś czas to się jednak zdarza i gdy coś nowego Japończycy zaproponują, nie zapominają nas o tym powiadomić. Takim to sposobem na redakcyjny tapet trafiła najnowsza linia kabli sygnałowych RCA/XLR Furutech Lineflux NCF, o której wizytę w naszych okowach zadbał katowicki RCM.

Próbując nieco przybliżyć budowę naszych bohaterów na bazie informacji ze strony dystrybutora, istotną informacją jest wykorzystanie w roli przewodnika miedzi OCC poddanej firmowemu procesowi Alpha w postaci drutu solid-core o średnicy 1.3mm. W celu zabezpieczenia sygnału przed zakłóceniami producent zastosował podwójne ekranowanie, zaś całość otulił polietylenem o zwiększonej gęstości, co ma znacząco wpływać rozszerzenie zakresu przenoszonych częstotliwości i poprawić równowagę tonalną przekazywanego sygnału. Wieńcząc co prawda skrótowy, jednak przekazujący najważniejsze cechy opiniowanych drutów opis dodam jeszcze, iż jak to zwyczajowo bywa, konfekcjonowane przez Furutecha kable mogą pochwalić się 1.2mb długości, zewnętrzną średnicą gotowego produktu na poziomie 13mm oraz konfekcją wtykami z serii CF-601MR NCF oraz CF602FR NCF. Tak prezentujące się kable spakowane są w wyściełane gąbką zgrabne, mieniące się srebrem, kartonowe pudełka.

Przyznam się bez bicia, iż wpinając tytułowego XLR-a w tor – moja końcówka Gryphona honoruje tylko takie wejście – oczekiwałem z wręcz ponadnormatywną ekscytacją, co wydarzy się podczas odsłuchu. Otóż nieco złośliwie, ale tak prawdę mówiąc całkowicie usprawiedliwienie miałem jeden podstawowy cel, jakim była weryfikacja obietnic producenta w kwestii równowagi tonalnej przekazu. Poprzednik przy całej swej świetności w oddaniu witalności dźwięku czasem wydawał się być zbyt wyrywny, co oczywiście mogło się podobać, ba czasem być ratunkiem dla posiadanej lekko ociężałej układanki audio, ale zawsze była to konfiguracyjna loteria. A przecież na poziomie High End-u, na jakim swobodnie bryluje ta seria okablowania, nie ma prawa być jakichkolwiek niedomówień, dlatego tak istotnym było przyjrzenie się obietnicy działu konstruktorskiego. Bardzo często opisy w folderach są pobożnymi życzeniami, na które rzadko zwraca się uwagę. Tymczasem tym razem miałem do czynienia z brandem nie rzucającym słów na wiatr, dlatego z wypiekami na twarzy oczekiwałem na pierwsze dźwięki testowo skonfigurowanego zestawu. I?
Muszę przyznać, że panowie nie lali przysłowiowej wody, bowiem pierwsze co rzuca się w ucho po aplikacji obecnie flagowej łączówki w standardzie NCF, to konsekwentna współpraca każdego z podzakresów z sąsiednim. Bez wyskakiwania przed szereg, tylko w służbie oddania zamierzeń artystów. To zaś przekładało się na poprawę energii ataku i masy dźwięku, dzięki czemu zyskała motoryka dobiegających do mnie wydarzeń scenicznych. Nie było dziur pomiędzy podzakresami, tylko ręka w rękę spójna walka o równouprawnienie w projekcji muzyki. To było bardzo uniwersalne zjawisko, gdyż nie pompowało basu, czy średnicy zabijając tym sposobem rozdzielczość tych zakresów, tylko jakby zwiększało ich pigmentację. A jeśli tak, chyba nie nikogo nie zdziwi fakt czerpania zysków z takiego postawienia sprawy przez dosłownie każdy rodzaj muzyki.
Od szaleńczego metalu spod znaku najnowszego krążka zespołu Megadeth („The Sick, The Dying… And The Dead!”), przez ścieżkę filmową „Blade Runner 2045”, po leciwy, bo wydany w 1994 roku jaz znakomitego trio Keitha Jarreta z Garym Peacockiem i Paluem Motianem „At The Deer Head Inn”, sposób prezentacji tytułowego kabla – mam na myśli nie tylko zjawiskowo, bo energicznie podaną większą niż zwykle esencjonalność, ale również wzorowe rozbudowanie wirtualnej sceny, a także swobodę jej prezentacji – było wodą na młyn każdej z produkcji płytowej. Jak miało łupnąć wściekłym rockowym buntem z mocną stopą perkusji, soczysta gitarą i pełną temperamentu wokalizą, to system nie żałował niezbędnej do tego esencji. Gdy w oddaniu nadchodzącej mrocznej przyszłości pokój miał trząść się od częstych sejsmicznych pomruków, dzięki utrzymaniu kontroli nad najniższymi częstotliwościami czasem chroniąc się przed uczuciem nieprzyjemnego zatykania bębenków zasłaniałem uszy. Zaś gdy do głosu dochodziło trzech wiekowych panów z naturalnymi instrumentami, bez jakichkolwiek problemów napawałem się dźwięcznością i dostojnością fortepianu, zjawiskową obsługą nadmuchanych skrzypiec, ze szczególnym uwzględnieniem dobrego konsensusu pomiędzy palcem na strunie i pudłem rezonansowym oraz zjawiskowo zawieszonych w eterze perkusjonaliów. Nie wiem, jak Japończycy to zrobili, gdyż choćby w tym ostatnim aspekcie – chodzi o blachy bębniarza – poprzednik naszego bohatera dzięki swojej, skądinąd często fajnej w odbiorze nonszalancji w górnym zakresie, powinien wypadać lepiej, to dzięki owej równowadze tonalnej nowości w cenniku całość prezentacji była znacznie dojrzalsza sonicznie. Nowa odsłona łączówki oferowała mniej cykania, a mimo to nie traciła na ilości podanych informacji, przez co była znacznie okazalsza całościowo.

Czy poleciłbym naszego bohatera każdemu a Was? Niestety wiem z autopsji, że na bezwarunkowy ożenek z dosłownie każdym raczej nie ma szans. Jednak mimo wszystko nawet piewcom bezpardonowej transparentności dźwięku i szybkości narastania sygnału ponad wszystko radziłbym zapoznać się z którymś z tytułowych kabli. To mimo hołdowania fajnej barwie i ciekawej esencji prezentowanej muzyki nadal są bardzo żywe i energiczne druty. Wiem, bo sprawdziłem to na swoim, już na starcie dobrze osadzonym w masie systemie, który na ożenku z przedstawicielem kraju kwitnącej wiśni nie tylko nic a nic nie ucierpiał, ale ku mojemu zaskoczeniu pokazał jeszcze, ile więcej muzyki w muzyce mogę z nim osiągnąć.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: SOLID TECH HYBRID
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: RCM
Producent: Furutech
Ceny
Furutech LineFlux NCF RCA: 10 400 PLN / 2 x 1,2m
Furutech LineFlux NCF XLR: 11 500 PLN / 2 x 1,2m

Niby półmetek wakacji powinien wskazywać na pełnię tzw. sezonu ogórkowego i powszechne lenistwo a tymczasem częstotliwość dostaw „zabawek” do recenzowania nie tylko nie maleje, co wręcz wzrasta. Tym razem kurier pojawił się u nas z jeszcze pachnącymi fabryką najnowszymi interkonektami Furutech LineFlux NCF RCA & XLR.

cdn. …

Opinion 1

For as far as I can remember, despite authentic respect for the so called mainstream and honest desire to buy something from a first choice brand, I usually end up putting something more niche, or at least less obvious, in my purchase basket. To give you a bit broader perspective, let me mention watches, where, while I like for example Seiko and owning a few of their timepieces during last few dozen years, since a longer while I am concentrated on so called “micro-brands”, which only use said mechanisms. A similar thing happened to photography – starting from the analog era, through DSLR and finishing with mirrorless, after owning a few Canons and Nikons I finally found my peace and satisfaction with a Fuji in my hands. And there is also whisky, where instead of following classics Islay like the Ardbeg, Laphroaig or Bunnahabhain my eyes automatically jump to some independent bottled offered by Duncan Taylor (the Battlehill series) or more hellish inventions like Yeun Elez Jobic Armorika. However the biggest invention in finding some stranger things I did have, and people say I am still having, with regard to audiophile cabling. Of course I am not only reliant on listening alone, but I am using common sense, as I have cables from Acrolink or Furutech readily available as reference points, but my world is revolving around the lesser known brands. Let me quickly mention my shorter or longer romance with the loudspeaker cables Gabriel Gold Revelation mk I, Slinkylinks S1 and Signal Projects Hydra, interconnects Antipodes Audio Katipo and LessLoss Anchorwave or lately the discovery of the Bali brand Vermouth Audio. After reading all this you should not be surprised, that one or our “souvenirs” from Munich was the contact with a South Korean audiophile cable manufacturer, completely unknown on our market. I am talking about Hemingway Audio, which cannot really be called a manufacture, as it has a very solid technological back room. It employs sixty people, officially created in 2008, as a part of a company founded in 1993 by Mr. Doyoung Chung and operating in the telecommunication sector, Sigma Electronics Co., Ltd. (currently Indratec Corporation). You can clearly see, that this is rather not a garage company, but is much closer to the business model employed by, for example, Fidata or Silent Angel, where the knowledge gained within a corporation and big, based on strictly engineering knowledge R&D departments turned out to be very helpful in our, seemingly hobbyist and sidelined area, to please the exaggerated expectations of golden eared audiophiles. So if you are wondering, what came together from the combination of advanced technology and passion to achieve audiophile perfection in, according to company materials “the best audio cables made to date”, there is nothing else to do, than to invite you to an encounter with the highest series in the company portfolio, introduced in 2019 Z-core. And we will have a look at the power cord β(Beta) and interconnects and loudspeaker cables Σ(Sigma).

In the beginning of the description of the tested cables, I need to give you a small explanation. Now while the “commercial” supplies, that contain cables for purchasing, have the cables placed in very nicely looking proprietary boxes, covered with eco-leather and lined with velvet, giving a substantial feeling of luxury, the units we received were supplied only in textile bags and bubble wrap (please refer to the unboxing part). This was due to our desire to receive the cables for testing as soon as possible. It is true, that you have only once chance on a first impression, but in this case the main priority was to get something completely unknown in our region, and at that, something we could assess as worth listening to, while in Munich, as it was used to cable a Thrax system, which we, at least partially, hosted in our listening room and thus knew.
As this is a debut, it is worth mentioning, that the Korean catalog, besides the mentioned Z-core series, carries two more – one, which is almost on part in terms of pricing – the Creation S and the basic Indigo. In the first series we have also the subgroups Signature, Ultimate and Advance, and I and II in the latter, so using our needs, hearing, common sense or contents of our wallet, we can surely find something for us.
The eco-leather boxes aside, in contrast to many American, and some of the European cables, which aspire to the High-End, the Korean cables are manufactured just perfectly. Even doing the photo session I did not need to search for any specific item, to underline their design values. And in addition, also in contrast to the usual gargantuan sizes, the Hemingway cables do not intimidate with their diameter and give you no issues when installing. Just quite thin and yet elastic cables, placed inside a black, nylon sheath, which do not have any ambition to move the electronics, they are connected to, around. And this is a really nice touch. Another thing catching the eye, and at the same something that is often perceived as something not for the top products, is the, quite bold, but at the same time acting as a kind of anti-depressant, choice of colors. The Z-core β(Beta) has the plugs (which are great) and the proprietary module covered in blue-metallic varnish, for the Z-core Σ(Sigma) the manufacturer went all out and the mentioned plugs and modules are … candy pink.

The common denominator for the construction of the Z-core is based on a Hemingway patent, the FMCF (Frequency Modulation Cavity Fundamentals) technology, which is based on converting RFI and EMI interference into a magnetic field and harvesting its energy. In addition, due to perforated insulators, the company achieved significant reduction of resistance, and using a proprietary method of “multi-way transmission” (5-way in case of the Z-core), reduction of the influence of the transmitted frequencies on the level of distortion. According to the manufacturer, most part of the “magic”, or rather the physical phenomena, happens inside the modules, visible on the pictures, resembling a bit trumpet valves, with the company logo and the name of the series written on them. Hemingway is a company that likes to have full control about every stage of the production, so the plugs they are using are made to the meticulous specifications by a subcontractor. The manufacturer is placing the information about the recommended direction in which the cable is going to be used. The exception is the loudspeaker cable, which has those directions printed on the heat shrink sleeves. And although the probability of connecting a power cable or an XLR the wrong way is not very high, yet with RCA and loudspeaker cables it is much higher, so those directions become much more relevant, and it is advisable to take them into account when connecting. Also the copper contacts of the plugs are chrome, platinum and gold plated. Although the manufacturer is very hush hush about the details of production, we were able to get some information out of him. It turned out to be just some generic information about what we can find inside the cables, but this is at least something we can use. Now despite the not so big diameter of the cables and the already mentioned elasticity, we deal here with a multi-strand construction, and not a solid core. The strands are using a few dozen of copper conductors with five different cross-sections, which are the twisted in opposite direction, and where the amount of twists depends on the cable model. The company materials mention also alloys of silver and gold, six-layered shielding and using Teflon, rubber, urethane and nylon as insulators.

Beginning with the listening session I decided to take things slowly, and instead of changing the whole set of cables to the tested ones, to include the tested cables in my system one by one. The first cable I decided to use, of course after it has been burned-in, was the power cord β (Beta). The first notes of “Srdce z kamene” by Deloraine and … and we can talk about a classic jaw drop, if not about a positive shock. Fiery Czech folk, being kind of a combination of music served by Scandinavians from Wardruna and Mongols from The Hu, sounded brilliant, especially in terms of realism and authenticity. Even compared to my Furutech Nanoflux Power NCF you could notice better control, with deeper reach of the lowest elements, a better worked out space and increased precision of drawing of the virtual sources. This was a very interesting experience, as the Japanese cable was a class on its own in terms of stage depth, at least in my system. But it was not all beautiful, as in terms of juiciness and body of the midrange, the NCF turned out to be more organic and euphonic, so even on this level we have one thing exchanged for another. But when we talk about the definition of the sounds, the micro and macro dynamics, or more broadly, resolution and motoric, then the Beta does not need to be ashamed of anything, even compared to legends like the Siltech Triple Crown. It can even fit our taste better, because it sounds more vivid, more direct and is closer to live sound. It was as if it eliminated the step of “normalization” of the musical material before LP/CD pressing or publication in streaming services, giving us access to the “master” files. But I need to mention, that this is not artificial boost of dynamics and contours, or “extraction” of details – similar to a technique in photography, called HDR, but the removal of a semi-transparent, thin veil between the musicians and the listeners. So we do not have the acoustic Czech pagan-folk divert in the direction of much more brute achievements of the Polish Radogost (“Przeklęty”) or Percival Schuttenbach (“Reakcja Pogańska”), but rather the intensification of the esthetics of the old rites, and a climate, for which my personal master is the “Runaljod – Ragnarok” by Wardruna, which I could not miss to listen to. And this was when the might and full control over the lowest registers came to full fruition, when the Hemingway led them with an iron fist. Seemingly the Synergistic Research Galileo SX AC was even more spectacular in that aspect, and reached the absolute in its unrestricted scale, but the South Korean cable came very close. Two more aspects connected the Galileo and the Beta – blackness of the background and cleanness of the air filling the stage. All kinds of noise and parasitic artefacts remained outside of the system, which was finally able to reproduce that, what was recorded in the source material, without any superfluous luggage.

When time came for the RCA and XLR interconnects, from a product line placed in the price list one shelf higher, the Σ(Sigma), I had a thought in the back of my head, if I would not fall a victim of a classic oversaturation, and the signature of the Beta, which is fitting my taste so well, will not start to bother me with its intensity. Fortunately it turned out, that the cables put emphasis on refinement of the reproduced sound, and did not multiply the intensity of their influence. Due to that approach the vocals gained on palpability and attractiveness. Even on recordings, that did not aspire to be audiophile, like “Poetica” by Stranger Vision, where you can hear Zachary Stevens (I warmly recommend “Edge of Thorns” by Savatage recorded with his participation) and “My Darkness, Darkness” Beseech, rich in beautiful duet vocals from Angelina Sahlgren Soder / Klas Bohlin, where the “master tape” effect only got deeper. Interestingly, instead of bringing the first plane closer, what is a very popular effect, the changes pertained to something different. I am talking about the power of emission and cleanness of the human vocal. The singers stayed in their places, but their communicativeness got improved, as if they somehow increased their own vocal abilities, but also as if the studio provided them with much better microphones, in the likes of the gems made by Martin Kantola from Nordic Audio Labs. Native sparkling, juiciness and richness of articulation became a fact. But you only needed to reach out for some better recorder propositions like “Antonio Vivaldi” by Cecilia Bartoli with the Breton group Ensemble Matheus conducted by the violinist Jean-Christophe Spinosi to experience with your own ears, what those Korean cables are capable of doing, and most of all, what you system is able to achieve, and what you did not think was possible. Additionally, probably due to her age, instead of attacking the listeners with neck-breaking coloraturas, Bartoli concentrated on different aspects of artistic expression, exposing the beauty of lyric arias, where appropriately long breath and weighted phrases are more important than chasing sounds. This is no forced singing, but just typical Italian – natural and unforced, something that the late Pavarotti brought to perfection, and what was absolutely obvious with the Hemingway. The Sigma are not going in the direction of extreme performance, but following the example of the Synergistic, they free the native potential hidden in the reproduced music and in the systems playing it back. This means, that instead of enlarging and blowing things up, they just get rid of the bottlenecks and weakest links.

I left the loudspeaker Σ(Sigma) for desert, in a way of speaking, which turned out to be the most resolving part of the puzzle, when compared to their siblings. The amount and speed of the information provided by them can intimidate at first. Even more, when I moved over from my usual Signal Projects Hydra or the euphonic Vermöuth Reference, I initially caught myself trying to assess, if I like that wealth of experience, or if it will not become tiring on the long run. But this kind of dilemma happened only initially, as after playing a few pieces, it was absolutely clear, that I receive full information, and not only a smaller or bigger part of it. It was interesting, that this was especially clear on recordings, which seemingly did not carry too much content. Let us take “Cantate Domino – La Capella Sistina e la musica dei Papi” by Sistine Chapel Choir and Massimo Palombelli as an example, where suddenly the quite homogeneous and cohesive presented, monolithic choral parties were redefined – with a precise indication of each of the singers. True, the Synergistic Research Galileo SX SC went even further in terms of volume, sheer size of the sound stage and saturation, the Hemingway were on a stratospheric level there already. Absolute blackness of the background and smoothness combined with resolution make us perceive the true structure of each of the instruments. An important thing is, that this cleanness resulting from removal of all kinds of parasitic artefacts does not mean the sound became too antiseptic and artificial, it also did not lose any of the “audiophile plankton” which makes the recordings sound more live and authentic, rather than dull and sterile, as if it would be recorded in an anechoic chamber and all non-musical items were removed during post-production. So you do not experience any items created by the cabling, or any proprietary interpretation of the sound, but only a lossless transfer of information. The difference may not seem large, but it lies much closer to the definition of Hi-Fi and High-End themselves. The question is, if you want to uncover this truth, and really strive to do it, or rather prefer a different, alternative narrative.

It cannot be denied, that despite their quite sweet colors, and not overwhelming sizes, the Hemingway can easily be included in a very elite circle of extreme High-End. And while this is absolutely joyful in terms of sound, it also translates into what you need to pay at the register, as the manufacturer asks amounts adequate to the sonic aspects of the cables. However when looking at the prices of the Korean cables from the Z-core series through the prism of competition attacking the audiophile Olympus, you must agree, that they still have a very good price to performance ratio. And while having said that, it still is beyond our abilities, this is a completely different story. We just need to be happy, that we could spend the last month with them, and I wish, that you would have a similar experience, because I think, that once there is more hype about the Hemingway brand, and for sure this will happen sooner or later, the current pricing will become an unreal memory, that will call for the reflection, that cheap is no more an option.
And finally I would like to tackle the statement from the company materials, I mentioned in the introduction, that those are “the best audio cables made to date”. And? I have my doubts with regard to this being so categorical, as the sample was fairly small. Being direct – if you did not have a listen to everything, then you cannot talk with any certainty, but based on what we were able to hear in our systems for the last decade or so, I dare to claim, that the power cable Z-core as well as the signal and loudspeaker are, if not the best per se, then at least as good as the one or two cables that are my private, absolute top. The question, if it can be done better, of course remains open, based on my experience. But I just glance over it, especially taking into account, that the Korean manufacturer has the Ω (Omega) series in his catalog, also belonging to the Z-core line, and the used symbol might suggest something like that, as according to Wikipedia it often depicts the zenith of evolution, the natural ending of history, life or progress, the definitive end of any occurrence. But how is this in reality? Well I hope to be able to verify that with my own ears sometime in the future.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

I do not want to brag, but introducing you a bit to our “behind the curtains” actions regarding the items we are testing today, I am happy to announce, that having this high-end brand, and surely a novelty for everyone, appear in our listening room and on our pages, was a result of what happened in Munich, during the May show. It was not easy, but our arguments, that we have a lot of experience with the top offerings of world-class audio manufacturers did the trick, and we managed to bring things to a happy ending. And not a shabby one, as we received not one, modest component, that could only be a teaser of other things to come, but a full set of cables. And this was a good move on the manufacturer’s behalf, as this allowed us not only get a hint of what they are doing, but rather get an in-depth understanding of what kind of sound is presented by the company Hemingway from South Korea. Due to the fact, that the company does not have a local distributor, the mentioned set, in the form of a loudspeaker cable and RCA/XLR interconnects from the Z-core Sigma series, and the power cable from the one notch lower series Z-core Beta, did not come in fancy boxes, but in a transport enclosure.

Talking about the way the tested cables are put together, is a bit tricky, as there is not much to go off from, in terms of technical data. The only thing we were able to get, was the information, that the cables use bundles of conductors made of multiple dozen of copper wires, with five different cross-sections, wound together. After initial placement, those are twisted in opposite directions. The amount of twist is dependent on the model and purpose of a given cable. Teflon, rubber and urethane were used for insulation. Each cable has also special cylinders with button-like structures on top, which are, according to the manufacturer, used to eliminate RMI and RFI interference, as they are converted into energy using company patents. Interestingly, this energy is not removed as waste of the signal cleaning process, but injected into the signal, boosting its vitality. The cables are covered with a black braid, and to allow easier identification, they have differently colored plugs, of course with appropriate print on them. The final cable is packed in brown pouches, with velvet lining, and then in boxes, covered with eco-leather. And this concludes what we know about the Hemingway cables. You must admit, this is not a lot. But in my opinion this is better than nothing, as the most important thing is, how this translates into influence on the reproduced music.

Frankly speaking, while plugging this set of cables into my system, I did not know what to expect. I did have a listen during the presentation in Munich, but the random environment of the show did not allow to formulate even a very rough opinion. This is why I was very happy, that despite the very modest dimensions, especially compared to contemporary competition, they showed themselves from the best possible way. They emanated with fully controlled energy, drive and, most importantly, absolute freedom in reproducing the musical world. Already the initial swap of the loudspeaker cable showed, that the information provided by the manufacturer about the fight for the clarity of the signal with some added energy, was not wishful thinking, but something we can clearly hear. And when, based on my previous experience, I expected, that adding further cables would turn this in, at least, a slight overdose, things got into a different direction, very interesting and allowing to get engulfed in music very easily. Each added cable toned down the sound, but in a good meaning of this description. It means that it did not tame any expressiveness, but the cables did not accumulate the “wow” effect, they just increased the body of the sound. The whole time music pulsated with life and vigor, but never got to any exaggeration. This is important, as the tested set turned out to be a bit lighter, than the combination of cables from different brands I use on a daily basis. And it is known, that it is very easy to get from lightness to over interpretation of scenic events. Fortunately, the procedure of subsequent plugging of the cables showed clearly, that while Hemingway put some lightness in the DNA of their cables, they absolutely know, how to prevent them showing any signs of ADHD.
A very good example for that was electronic music from Yello – “Touch”. The material is not easy to manage, as almost every note on the disc is very expressive. Many systems can easily be fooled, and instead of a spectacle full of computer generated acrobatics enriched with modified vocals, we get a conglomerate of more or less undefined, and sometimes even painful, due to distortion, and garish sonic peaks. And in fact this is very nice music, very lively, but within the borders of well understood expression. With kick, energy and brilliant vitality – strong and deep reaching bass, juicy midrange and phenomenal, very transparent, treble. All this was shown by the Korean manufacturer clearly. Things got edgy, but not too much, and for this, the cables should receive a well-deserved applause.
But stronger genres are just a warm-up, as with the same, appropriately upped expression, jazz was played. However this time, the trademark was skillful showing of the edges of the sounds. Skillful, because this was clear and sharp, but never too frugal. The double bass, despite the strings being depicted more precise than with my set of cables, was still able to show their correlation with its body. The kick drum was perceived as being a little shorter, yet it was still reproduced with appropriate energy and the piano had the required mass and majesty, but a bit higher sonority. Those differences were seemingly small, but they resulted in a different perception. Still full of emotion, but now emphasizing more on shine than melancholy. In theory I crashed into a completely different world, but in practice, it did not differ from my expectations. Am I starting to talk rubbish? Not at all. I just want to tell you, that a “different” approach, when accompanied by things important for a given genre, does not always mean “bad”. And here I had a very good example of that. I prefer a denser sound, but the Korean cables were able to seduce me without any problems. They did not ruthlessly cut through the air between the loudspeakers, they did not dazzle with overly expressive artefacts, but preferring splendid transparency, skillfully underlined the shape of each of the virtual sources. To be able to do that, they never forgot about giving them appropriate mass and energy as well placing them properly on a virtual stage, a stage, that almost has no boundaries. The listener is not fed with a mist, that is only faking the plasticity of the sound, but shows clearly, with appropriate gradient of sharpness, the true sonic nature of each disc. Seemingly, like every other manufacturer, they want to bring a sonic primer to life, but when you have a closer look, not many of them is doing this on such a high level.

Does the laurel above mean, that the tested cables are unconditionally for the whole population of high quality music reproduction lovers? Although I would like to give a positive answer to this question, based on my experience I know, there is no chance for that. The first reason for that is, that many potential cable buyers are looking for something that would repair their badly configured systems. The second reason is the harmful chase for a seemingly very attractive, but in reality very distorting, musical sirup. Another can be brought down to people, who are searching for the “razor blades” flying through the listening room. And the Korean cables will not go for that. Yes, when the recording calls for that, you will get the sirup flowing from the speakers, or the enamel splitting on your teeth, but not when you like it, but when it is called upon by the artist recorded on the disc. There is no other option. There is only one thing you need to keep in mind. The system cannot touch extremes in its presentation. And I mean both ends of the spectrum – anorexia and obesity. If those are not present in your system, then the only option you have is to contact the manufacturer directly. Or maybe the distributor, if there will be one. But I must warn you, getting acquainted with what Hemingway offers may be very painful for your wallet, as after a listening session, the musical world can be completely different than before.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio APEX Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Manufacturer: Hemingway Audio
Prices
Hemingway Z-core β(Beta) Power: 4 800$
Hemingway Z-core Σ(Sigma) XLR: 14 000$
Hemingway Z-core Σ(Sigma) RCA: 14 000$
Hemingway Z-core Σ(Sigma) Speaker: 28 000$

Wpadły nam w oko i ucho podczas ostatniego, monachijskiego High Endu. Od słowa do słowa okazało się, że marka istnieje już kilkanaście lat i na koncie ma sporo autorskich rozwiązań, więc nie czekając na oficjalną dystrybucję uznaliśmy, że warto wziąć sprawy we własne ręce i we własnych systemach przekonać się co potrafią „koreańskie landrynki”, czyli cukierkowo zakonfekcjonowane stricte high-endowe przewody Hemingway Z-core Σ(Sigma) XLR + RCA + Speaker & Z-core β(Beta) Power.

cdn. …