Tag Archives: RCM The Big Phono

Opinion 1

Everybody who started the adventure with vinyl knows, that a phonostage is an indispensable element of the game. Without it, the signal from the cartridge, regardless if it is a MM or MC one, would be too low. And while it may look, that this topic is very simple and can be taken care of by purchasing any model, things are far more complicated. Why? Because this device is mostly responsible for what enters the rest of the system to be further amplified. If it will, colloquially speaking, massacre the delicate signal from the cartridge, then all those problems will only get amplified along the way and there is absolutely nothing we can do about it. We can try to mitigate some of the issues with the main system, but it will be something along the lines of treating the plague with cholera, what usually results in a spectacular, sonic antique tragedy, at least at the extreme High End levels. Of course in this game also other elements of the analog system play a role, like the deck, tonearm and cartridge, but in my perception, the phono preamplifier is the heart of it. How would I know? Of course from testing experience. Experience, that I waited for a long time, a few years at least, because when a unit of the model tested today came out of the production line, it immediately went to a potential buyer and never returned. And what device am I talking about today? This is of course revealed by the title of this test, but we are talking about a cult, at least amongst some, phonostage The Big Phono RCM, made by the Katowice specialist of everything analog and designed with costs being no constraints, which resulted in a two-box, large device.

And you can probably see from the very beginning, it is visible in the pictures, that costs were not spared while designing the device. Those are two rectangular boxes, made from solid aluminum using CNC and varnished black. They have a size of a solid integrated amplifier. And are very heavy. The power supply uses two 200W transformers, one for each channel, and weighs 30kg, while the main, solid state unit brings 20kg to the scale. The controls and connections are typical for this kind of product. So the power supply has a LED in the front indicating when it is powered on, while on the back three multipin terminals for powering the individual channels and logic separately. It also has a power socket with integrated fuse and main power switch. The main unit has a green display on the front that shows the selected parameters of cartridge adjustment, interleaved with the company logo. There are also four round buttons – one on the left to switch the unit on, and three on the right allowing users to configure the device. On the back we have two RCA inputs, one RCA and one XLR output, multipin connectors for the PSU, a ground pin and a ground lift switch. A nice touch of the Big Phono is a nice remote controller, borrowed from Apple, which allows us to bring the unit on from standby or the other way around and change the input. But what can this phonostage do? It allows to select the sensitivity of the cartridge input in a range from 0.3 to 5mV and input impedance in the range of 20Ω to 4.7KΩ. As you expect, the idea to have the best possible power supply performance translates into power consumption, which oscillates around 250W. What else? A table with full specs will be added at the end of the test, so I would like to point you there if you are interested in more details, while I invite everyone to read the report from a few weeks of using the newest product from the RCM Audio brand.

So how did it perform? Was the cost no issue approach worth its while? And if yes, what does this means in sonic terms? Well, I must confess, that I did not expect such turn of events. This is due to the fact that I am daily driving the cheaper construction from the same brand, the Sensor MkII, so I expected only minor sound corrections, adjustments to the sonic output directed to improving the overall experience, that would be able to explain the increase in price. Maybe a better controlled and stronger bass, a midrange presenting a bigger package of information, or more refined treble. All of that, or at least one of those aspects, would seem to be the natural direction to take in the further evolution of those phonostages. But how was it? Well, before I tell you that, a few aspects of the reference unit. The Sensor, which is known in Poland to probably all vinyl lovers, regardless of its version is always the source of nice drive, nice, essential, kicking sound, and at the same time an unobtrusive airing of the sound, brilliantly augmenting the whole experience. This is an energetic devil, which on one hand is far from being obtrusive, in how it presents information, on the other, being a bit unpredictable, what prevents it from being boring. Yes, it has its sound; dense, with a lot of energy, with a kind of solid state touch to it, and it does not have any of that tube distortion that we like so much to tingle our senses – I know, this was a bit malicious, but I said it more to show you the difference between how those two technologies are presenting audio, not to depreciate any tube based devices – but it always shows the joy hidden in the music. And when it looks like there is not so much separating us from full happiness, on the other side of the quality barricade – besides the much higher cost, and we are talking about a ten times difference – stands The Big Phono. But what does it mean sonic wise? In short? This is not a “slightly different” but a completely different quality world. It turns out that you can find yourself in a similar esthetic, with which I mean not having an artificial light being shone on the music, and yet present everything with highly elevated quality. Starting with the lower registers going much more down, also showing all their colors, through presentation of a much more saturated, and as such having more juicy impulse, and yet still very readable midrange up to the still not artificially shining, but in some way still presenting much more information treble – you can listen to the music at any level you like, because there is no distortion, often perceived as information, that could interfere with that. With the flagship RCM phonostage the sound becomes more noble, you do not have any impression of it being strained, what combined with all the other musical aspects being set on the highest notch results in the final sound being at the highest possible level for such devices. This presentation is so overwhelming that during the first contact you have the impression that there is much more of everything, even unnaturally so. But when you realize that you do not have anything artificial there, and for that you need to listen just for a few minutes, you come to the conclusion, that the cheaper constructions deprive you of so much, that only now you are close to the truth hidden in the recordings. And most importantly this is not on the level of nuances, but there is a completely different way of how the signal coming from the cartridge is being handled. And it was also able to convince my acquaintance, who is absolutely in love with tubes since the dawn of time, and once he tried out the tested RCM phono against his very good Destination Audio tubed one, he asked – Jacek is this the same disc? And when I confirmed, he asked “Jacek, if you can, don’t return it to the distributor”. Does it sound banal? Absolutely it was not, as this person is a frequent guest of my listening room, very well acquainted with highest quality audio gear, and also a tube gear admirer. And he really convinced me of the phenomenon of the Big Phono. Yes, a phenomenon, because I need to remind you, that the test happened using a relatively cheap cartridge, which, despite its limitations, showed what this game is all about to more expensive analog setups based around a phonostage with lesser quality. But what is the game about? First of all, reproducing all the lower registers recorded on the disc with all their shades, attack speed, sometimes softness, sometimes hardness. Secondly – a presentation of the essentiality of the midrange, I described so meticulously, not as a generic, homogenous pleasing pulp, but showing the diversity of energy produced by each of the instruments. Thirdly – lack of any kind of brightening, in contrary, an impression of slight darkening of the sound; showing that, what even the most transparent and bright products usually cannot in an esthetic of overall calmness. I assure you, due to this, we are confronted with something completely extraordinary. The music gains appropriate body, it can move the emotions of the listener with impulses reaching the Hades, and not their higher harmonics, it clearly shows the edges of the individual, even very round sound and build the space between the loudspeakers with a palette of information that was somewhere lost in distortion before. In addition it brags with changes of tempo, which tend to surprise the listener every time. And in all of his, the most interesting aspect is, that this kind of presentation we will get with all kinds of music – with the badly recorded one as well as wit the most well-polished. Of course this all happens within the established esthetic of the music genre, however the mentioned resolution, coherence, nice saturation and calmness make the worse productions sound more tasty, while the “candy” does not get too sweet. How is this at all possible? When I asked the manufacturer about that, he immediately responded that the clou of reaching this is to have appropriate power supply, which in this case, a device dealing with signal levels of a few mV, bases on two hundred watt transformers per channel, something that integrated amplifiers wound not be shy showing off. In theory this seems to be madness. But when we get the sound I am describing above, and we are in a cost no object segment, which does not care for any compromise, then this approach is worth every penny spent on it. It is so worth the money, that in my current situation – I am in progress of creating my final analog set – I have a problem. What problem you may ask? Well, you could say that I should start with acquiring a deck with appropriate tonearm and cartridge first, and then squeeze everything out of them with the eventual purchase of the Big Phono. Turning this around does not seem logical. But in my case things are different, because for now, even during the best analog presentations at home I did not find anything, that would satisfy my expectations with regards to quality and esthetics of the reproduced music. And I did host many great analog setups from different manufacturers. And a few times I sighed a bit inside. But none of them did impress me as much as the product tested today. And while the source for the test was a simple deck with a metal rod and a modest cartridge I still ended up with a pre-myocardial infarction state. And what will happen, when you put an analog Olympus in combination with the Big Phono RCM? Well, for now this is just a rhetorical question. I thing we all know the answer for that. At least I do. But how will this adventure end for me? I am trying to keep at least a small bead of common sense and evaluating all pros and cons.

Reaching the finale of this test let us move on to the specifics. The first one is the information, is it worth to get interested in the tested phonostage and why. The second one is to select potential buyers. For me, the end of this story is very simple, something that does not happen very often. The response to the first question is contained in the description of how the Big Phono sounds. This is the quintessence of good weighing, contour, resolution and brilliant swing in reproducing music. And when this are like that, you should not be surprised that I do not have any counterindications to try it out by any music lover. This is such a refined product, that you would require an earthquake, or you would need to be an absolutely orthodox tube lover – and let me remind you about my colleague I mentioned during the description – to not find any connection to the construction from Katowice. I think it is possible, but I think that when you know what music reproduction is about, the number of people not content will be absolutely marginal. Within the margin of error. So the way to a brilliant sound, very close to the real thing, is now wide open to everybody.

Jacek Pazio

Opinion 2

After the second and third version of the basic, and at the same time most popular, Sensor, and the, seemingly difficult to beat TheRIAA, time came for the true opus magnum for the Katowice based RCM, a project we were able to follow since its conception. But while the previous propositions from Roger Adamek – the mastermind behind the whole ado – were aimed at refined, but quite rationally managing their income, audiophiles, the today’s hero brutally gets away from that approach attacking the audiophile Olympus, overtaking any competitors and puts itself on the king’s throne. Does this sound too lofty and are the conclusions premature? Not at all, because reaching into the strictly ultra high-end areas and putting the threshold of expectations on appropriate level, meaning – I can finally let out my inherent clinginess, I tried to find some shortcomings in the tested device for a few weeks and … I found none. So if you are wondering what I will be singing songs of praise about and compliment in the paragraphs below, I will not keep you in the dark any longer, and tell you, that this will be the phonostage RCM Audio The Big Phono.

The Big Phono continues the family tradition, so it is easy to guess, that it comes in two modules – with the signal and power sections separated. But while the PSUs for the Sensor and the TheRIAA were significantly smaller than the main unit, here both carcasses are of similar size. Both are made from CNC milled aluminum shells and anodized (a specialty of the Bulgarian Thrax), so there is no reason to hide anything behind your rack, as both are equally attractive. And the looks are also not too shabby – the main unit has a very well readable green-yellow OLED display, a power switch to the left of it and three control buttons to the right. On the other hand, the power supply has only a discrete LED informing us it is switched on.
A quick look at the back does not bring any surprises, confirming only professionalism and care for the details. We have two pairs of RCA inputs (top Furutech) and RCA outputs (Furutech) as well as XLR (Neutrik), a ground clamp, a GND switch and three multipin power connectors. In the power supply we only have a set of three multipin power outputs and a Furutech IEC power socket with integrated power switch and fuse.
And here I will allow myself to digress a little. Looking at the Hi-Fi/High-End market you can see, that using precision milled aluminum blocks becomes quite common, but the devil is in the details, as it usually is. While you may think, that having the carcass milled and the top and bottom plates bolted to it should give you the required rigidity, it may not eliminate the “ringing” of the complete chassis. This is why in The Big Phono the manufacturer decided to additionally bolt the halves together with triple bolt connections at half height of the units.
Looking inside, we can see a construction following the clues of the younger brethren, a solid state circuit based on low noise Texas Instruments opamps working in four amplification stages. The components are soldered to double sided PCBs with thick, gold-plated copper traces. The power supply was treated with absolutely no compromises, and it is based around two 200W EI transformers (each powering a separate channel) and a third one, dedicated to logic and display with only 15VA rating. The whole has a twelve stage regulation and the cooling is fully passive – using two copper plates attached to the chassis.

Moving on to the paragraph about sound, I would like to loyally warn you, that for your sake, you should keep in mind, that we will be operating on absurd levels of audiophile addiction, and if you dealt only with phono preamplifiers in the likes of Ypsilon VPS-100 or Audio Tekne TEA-9501 to date, then you should start your experience with the RCM flagship in limited chunks, because that, what will reach your ears may not only re-evaluate your analog worldview, but turn you completely around. In audio, like general in life, you should remember the statement “inopiatum expectes”, expect the unexpected, but the first contact with The Big Phono carries such a hefty load of unexpected, and at the same time positive experiences, that you could compare this to the Spanish Inquisition as presented by Monty Python, which was never expected by anyone. To keep it short – after a few minutes of listening, the smile on your face would need to be removed surgically. But let me come to the point, so first a little bit of celebration with choosing an album, that will set the optics of the session, cleaning it and placing on the platter of the turntable, calibrating using the DS Audio ES-001 and we are off!
First came “Satchmo Plays King Oliver” by Louis Armstrong, followed by Frank Sinatra with “Come Fly with Me”. Yes, yes. I know, those are very old things, covered with layers of dust and moss, and which you probably cannot bear to listen to in digitized form, available in popular streaming services, as the sound flat and rustling. Yet the Polish phonostage was able to squeeze only the best out of the groove, not only saturating the vocals, but surprisingly defining and bringing to life the musicians accompanying the singers, finally taking a palpable shape and stopping being perceived only as a flat and unengaging background. The directness and expressiveness of the sound became absolutely captivating, there was absolutely no trace of any brightening or hardening, which would become boring in the long run. I could even claim, that for most listeners TBP (The Big Phono), at least in the beginning, can seem dark and surprisingly dense. But you only need a short while to accommodate to notice, that this slight darkening, and in fact a better description of that impression would be “shying away from flashiness”, is a native characteristic of this preamplifier, while the density turns out to be nothing else but a truly organic coherence, unattainable for most competitors. Additionally the sound was not only energetic in the rhythm section, but the whole spectrum was equally sharing that trait. I am mentioning that not without a reason, as the longer I was being exposed to this esthetic, the more I became convinced that placing this phonostage into the system brought the, quite basic admittedly, turntable dangerously close to a formula reserved for reel to reel recorders, like our Studer A80. Those observations were only confirmed by reaching to contemporary jazz and the very well recorded, minimalist album “How My Heart Sings” by Massimo Farao’ Trio, where the holography of the recreated stage came close to the level, where the listener starts thinking about how well he or she is dressed for the occasion, and if it is appropriate to cough to clear their throats, to being put down by the disapproving glare of one of the musicians. In short – we just have the question of resolution answered, because we do not think about it at all, we just take it as something completely natural, and if we will not need to downgrade to something of lesser birthright, then we just can live on thinking, that this is how it should be. However this is wishful thinking, and not a rule.
But how do things fare with “some” less refined repertoire in the likes of “Hardwired… to Self-Destruct” by Metallica or “Accident of Birth” by Bruce Dickinson? I must confess that I did not expect miracles, but the TBP showed, that I am a person of little faith. You cannot squeeze more out of this material, which is very far from the refined audiophile recordings, than was put into the master, but in this case, things depended on how that material was served to you. The RCM flagship preamplifier acted maybe not as the best gourmet chef, but like an Italian nonna, who can cobble together a delicious meal from very simple and basic ingredients. First of all the mentioned density and “darkening” did a phenomenal job adding the so expected weight and filling, and secondly, the mentioned energy supported the native, fiery expression. Things got heavier and mightier, and at the same time we did not lose anything from the aggression, and if that was not enough, instead of a wall of sound without any shape, we finally got proper localization of the virtual sources. But instead of putting artificial contours around them, the TBF just materialized the individual musicians in an adequate, firm arrangement on stage, leaving the task of acquiring “perception improvers” for themselves and the band onto the listener. Maybe this is not a very noble approach, but the tested phonostage destroyed the myth, that the better the gear, the lower the number of discs you can listen to using it, because with it being installed in the system, you could listen to absolutely everything. And the joy from listening turned out to be painfully better than with the, already very good, Sensor 2 mkII, which was much less humane to the low quality recordings.

OK, enough of the sugarcoating. In summary the RCM The Big Phono on one hand turns the high-end stereotypes around, which try to tell you, that shocking and an almost pornographic showing of details are the only things that count, and on the other, gives you such a palpable and realistic contact with your beloved musicians, that after the second or third piece we are starting to treat them as part of our family. So if you want to shatter the glass frame separating you from the events happening in the studio or on the stage, then the RCM flagship can deliver you such directness. But there is one “but”, something that gets written with the smallest font in any contract. You absolutely should not reach for The Big Phono if you cannot afford it, because the return to the grey reality is a regression similar to going back from First or Business Class in Emirates to an old, shabby car. You really should treat the contact with the tested phonostage as a one way ticket. Once you hear it, there is no going back.

Marcin Olszewski

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Essence MC
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder Studer A80

Manufacturer / Distributor: RCM
Price: 39 000€

Specifications
Input sensitivity: 0.3 – 5 mV (variable in 7 steps)
Gain: 52 – 74 dB (nominal output 2 V rms)
Input impedance: 30 – 47 000 Ω (in 8 steps)
Input capacity: 150 pF
Inputs: 2 pairs RCA
THD: >0,01%
S/N: 87dB
Linear precision of RIAA: +/- 0,1dB (20Hz-20kHz)
Output impedance: 70Ω
Outputs: XLR, RCA
Nominal output: 2V rms
Maximum output: 9V rms
Power consumption (max):250 W
Dimensions (W x D x H): 430 x 410 x 145 mm – preamplifier; 430 x 410 x 145 mm – power supply
Weight: 20 kg – preamplifier; 30 kg – power supply

Opinia 1

To, że phonostage jest nieodzownym elementem obcowania z gramofonem, wie praktycznie każdy adept zabawy w drapanie płyt winylowych. Bez niego sygnał z wkładki bez względu czy będzie to MM, czy MC będzie zbyt niski. I gdy wydawałoby się, że temat jest banalnie prosty i do ogarnięcia zakupem pierwszej z brzegu konstrukcji, tak naprawdę dopiero w tym momencie zaczynają się tak zwane schody. Powód? Przecież to on w dużej mierze decyduje, co trafi do dalszego procesu wzmocnienia sygnału przez sekcję pre-power. Jak kolokwialnie mówiąc zmasakruje jakościowo delikatny sygnał z wkładki gramofonowej, potem wszelkie potknięcia będą tylko wzmacniane i nic już z tym nie da się sensownego zrobić. Owszem, czasem można coś podratować resztą konfiguracji, ale to już będzie coś na kształt leczenia dżumy cholerą, co na poziomie ekstremalnego High End-u zazwyczaj kończy się spektakularną soniczną antyczną tragedią. Naturalnie w całej zabawie spore znaczenie mają również inne składowe analogowego konglomeratu typu werk, ramię i penetrująca rowek płyty winylowej wkładka, ale zapewniam, przedwzmacniacz gramofonowy w moim odczuciu jest sercem analogowego zestawu. Skąd to wiem? Naturalnie z testowej autopsji. Autopsji, na którą tak naprawdę czekałem kilka lat, gdyż zawsze gdy ze stołu produkcyjnego katowickiego producenta schodził gotowy egzemplarz testowanego dzisiaj urządzenia, natychmiast trafiał na odsłuchy do potencjalnego klienta, od którego ku mojemu wewnętrznemu niezadowoleniu niestety już nie wracał. O czym konkretnie mowa? Naturalnie zdrada to tytuł poniższej epistoły, czyli kultowym w niektórych kręgach, bo pozwalającym dotknąć atak zwanego analogowego sufitu, produkowanym z powodzeniem od kilku lat przez katowickiego specjalistę od techniki analogowej, w przeciwieństwie do światowej konkurencji w każdym aspekcie zaprojektowanym i wykonanym bez ograniczeń finansowych, przez to słusznie sporym gabarytowo, dwuczęściowym phonostege The Big Phono RCM.

Nie ma się co oszukiwać, już fotografie dobitnie pokazują, iż w przypadku tytułowego phono mamy do czynienia z projektem od początku do końca skutecznie opierającym się jakimkolwiek oszczędnościom. To dwie prostopadłościenne, wykonane z bloków aluminium, wykończonych na CNC w satynowej czerni, mogące pochwalić się rozmiarem solidnego wzmacniacza zintegrowanego skrzynki. Mało tego, z uwagi na pozbawione ograniczeń trzewia są bardzo ciężkie – sam zasilacz oparty jest o 200W transformatory na kanał, gdyż serce bazujące na układach scalonych waży 20 kg, a zasilacz ze wspomnianymi trafami aż 30 kg. Ich manualno-przyłączeniowe wyposażenie jest typowym dla tego rodzaju produktów. I tak zasilacz na froncie otrzymał diodę informującą o pracy urządzenia zaś na plecach trzy wielopinowe terminale zasilające z osobna każdy z kanałów i sekcję logiki oraz zintegrowane z włącznikiem głównym i bezpiecznikiem gniazdo zasilania. Temat awersu phono natomiast opiewa na mieniący się zielenią wyświetlacz pokazujący wybrane wartości obsługiwania wkładki na przemian z logo marki, a także cztery okrągłe przyciski – lewy inicjujący pracę, a trzy prawe pozwalające na skonfigurować urządzenie. Jeśli chodzi o rewers, producent daje nam do dyspozycji dwa wejścia w standardzie RCA, po jednym wyjściu RCA i XLR, podobnie do zasilacza złącza dostarczające życiodajną energię elektryczną, zacisk uziemienia oraz hebelkowy włącznik masy. Miłym dodatkiem opisywanego Big Phono jest zapożyczony od Aple’a, zgrabny pilot zdalnego sterowania do obsługi podstawowych komend typu standby, włączanie lub zmiana obsługiwanego wejścia. Co potrafi nasz bohater? Otóż umożliwia obsługę czułości wkładek od 0.3 do 5 mV oraz impedancji wejściowej w zakresie 20 – 4,7 kΩ. Jak mona się spodziewać dbałość o jak najlepsze, będące oczkiem w głowie producenta zasilanie, ma swoje reperkusje w poziomie poboru mocy, która w wartościach granicznych oscyluje w okolicach 250W. Co więcej? Cóż, dokładna tabelka jak zwykle znajdzie się na końcu naszych opowieści, dlatego unikając rozwadniania tekstu zainteresowanych drobiazgową wyliczanką odsyłam do stosownej tabeli, a oczekujących na kilka strof relacji z kilkutygodniowej przygody z dzieckiem spod znaku RCM Audio zapraszam do kolejnego akapitu.

Jak wypadł nasz bohater? Czy widoczne gołym okiem drwienie z poniesionych kosztów produkcji było warte przysłowiowej świeczki? A jeśli tak, co to oznacza w wartościach sonicznych? Otóż przyznam szczerze, że takiego obrotu sprawy się nie spodziewałem. A to dlatego, że gdy na co dzień używam najtańszej konstrukcji z tej stajni Sensor 2 MkII, naturalną koleją rzeczy spodziewałem się li tylko drobnych, choćby minimalnie tłumaczących finalną cenę, skierowanych na poprawę jakości prezentacji muzyki korekt sonicznych. Bardziej kontrolowany, a przy tym mocniejszy bas, może oferująca większy pakiet informacji średnica tudzież bardziej wyrafinowane najwyższe pasmo, wszystko lub choćby jeden aspekt wydawały się być naturalnym kierunkiem ewolucji. A jak było? Otóż zanim dojdziemy do clou, kilka informacji o punkcie odniesienia. Znany w naszym światku chyba wszystkim Sensor, bez względu na jego wersję od zawsze jest ostoją dobrego drive’u, fajnego, bo esencjonalnego kopnięcia dźwiękiem, a przy tym nienachalnego, acz bardzo dobrze uzupełniającego przekaz napowietrzenia przekazu. To taki energetyczny diabeł, który z jednej strony jest daleki od natarczywości w rozumieniu dosadnego podania informacji, a z drugiej dzięki pewnego rodzaju nieobliczalności w najmniejszym stopniu nie pozwala na pojawianie się jakichkolwiek objawów nudy. Owszem, gra swoim, czyli gęstym, a przy tym pełnym energii, tranzystorowym sznytem, a nie mami nas feerią tak lubianych przez nasze zmysły lampowych zniekształceń – wiem, to było złośliwe, ale raczej w celu pokazania odmienności prezentacji obydwu technik przetwarzania sygnału audio, aniżeli deprecjonowania konstrukcji lampowych, ale zawsze pokazuje zawartą w muzyce radość. I gdy wydawałoby się, że od pełni szczęścia dzieli nas naprawdę niewiele, z drugiej strony barykady jakościowej okupionej znacznie większymi wydatkami – mówimy o dziesięciokrotnej różnicy w cenie pomiędzy tymi dwoma konstrukcjami – staje będący naszym punktem zainteresowania The Big Phono. Co to oznacza dźwiękowo? Krótko? To nie trochę, ale całkowicie inny jakościowo świat. Nagle okazuje się, że można poruszać się w podobnej estetyce, czyli stronić od sztucznego doświetlania przekazu, ale przy tym podać wszystko w rzadko spotykanej, aż tak wyśrubowanej jakości. Od zejścia dźwięku do znacznie niższych poziomów częstotliwości z pokazaniem wielobarwności wspomnianych dolnych rejestrów, przez prezentację bardziej nasyconej, dzięki czemu mogącej pochwalić się soczystszym impulsem, a mimo to czytelniejszej średnicy, po nadal stroniące od sztucznego świecenia, jednakże w sobie tylko znany sposób pokazujące znacznie więcej – czytaj bez często odbieranych jako informacje, a finalnie zwyczajnych zniekształceń, przez to pozwalające słuchać muzykę z dowolnym poziomem głośności wysokie tony. Po przejściu na flagowy phonostage RCM-u dźwięk jest bardziej dostojny oraz pozbawiony uczucia wysilenia, co wespół z przywołanym wyśrubowaniem jakości wszystkich aspektów prezentacji muzyki pozwala podnieść jakość finalnego soundu do granic obecnych możliwości tego typu konstrukcji. To jest na tyle zjawiskowe, że w pierwszym kontakcie odnosimy wrażenie, jakby wszystkiego było nienaturalnie więcej. Jednak w momencie przekonania się – wystarczy kilka minut z muzyką, iż obcujemy nie ze sztucznym czarowaniem, a jedynie z jakością pozwalającą znacząco zbliżyć się do prawdy, zdajemy sobie sprawę, jakie ograniczenia fundują nam tańsze konstrukcje. Co istotne, ów efekt nie jest na poziomie niuansów, tylko innego level-u obróbki sygnału z wkładki gramofonowej. Do tego potrafiący przekonać do siebie nawet od zarania dziejów zakochanego w lampach mojego znajomego, który po próbnej przesiadce na testowane phono RCM z innej znakomitej konstrukcji z podobnego pułapu jakościowo-cenowego na bazie szklanych baniek Destination Audio, ze zdumieniem podnosząc głowę znad telefonu najpierw zapytał, czy to ta sama płyta, a potem po potwierdzeniu faktu krótko oznajmił „Jacek, jeśli możesz, nie oddawaj go do dystrybutora”. Banał? Zapewniam, że nie, gdyż to stały bywalec mojego przybytku, do tego osłuchany z najznakomitszymi konstrukcjami i co w tym przypadku najważniejsze piewca lampowych konstrukcji, czym tym bardziej przekonał mnie o fenomenie Big Phono. Tak, tak fenomenie, gdyż przypominam, test odbył się przy użyciu stosunkowo niedrogiej wkładki, która mimo swoich ograniczeń pokazała palcem wielu droższym analogowym zestawom na bazie niższych jakościowo phono, o co w tej zabawie tak naprawdę chodzi. O co dokładnie według TBP? Po pierwsze – odtworzenie wszelkich zarejestrowanych na płycie niskich rejestrów z ich odcieniami, szybkością narastania, czasem miękkością, a czasem twardością. Po drugie – prezentację tak drobiazgowo opisywanej przeze mnie esencjonalności średnicy nie jako ogólny, zazwyczaj tworzący ścianę jednorodnej papki umilacz, tylko sposób na oddanie różnorodności energii wytwarzanej przez każdy z instrumentów. A po trzecie – brak oznak rozjaśnienia, a wręcz uczucie lekkiego zaciemnienia przekazu, czyli w estetyce ogólnego spokoju pokazanie to, czego nie potrafią nawet najbardziej transparentne, często rozjaśnione brzmieniowo produkty. Zapewniam, dzięki takiemu postawieniu sprawy zderzamy się z czymś wyjątkowym. Muzyka dostaje odpowiedniego body, potrafi pobudzać emocje słuchacza wyciętym na płycie, sięgającym czeluści Hadesu impulsem, a nie jego harmoniczną, dosadnie pokazać krawędź pojedynczego, nawet najbardziej krągłego dźwięku oraz zabudować przestrzeń międzykolumnową rzadko spotykaną paletą wcześniej gubionych gdzieś w zalewie zniekształceń informacji. Do tego epatować cały czas zaskakującą słuchacza zmianą tempa. A w tym wszystkim najbardziej ujmujące jest to, że taki stan osiągamy z każdym rodzajem muzyki – tym słabo nagranym i tym wycyzelowanym. Naturalnie w estetyce jaką oferuje dany nurt muzyczny, jednak opisana przed momentem rozdzielczość, spójność w domenie fajnego nasycenia oraz ogólny spokój sprawiają, że marne produkcje są strawne, a tak zwane cukierki nie przesadzają z lukrem. Jak to możliwe? Gdy zapytałem o to producenta, bez namysłu odpowiedział, iż clou w osiągnięciu takiego stanu rzeczy to zasilanie, które w tej obrabiającej sygnał na poziomie mV konstrukcji opiera się o dwustuwatowe transformatory na kanał z poziomu wzmacniaczy zintegrowanych. To teoretycznie zakrawa na szaleństwo. Jednak jeśli uzyskujemy opisany powyżej wynik brzmieniowy, a do tego poruszamy się w segmencie mającym za nic kompromisy, moim zdaniem gra warta jest każdej włożonej złotówki. Na tyle warta, że w obecnej sytuacji – od jakiegoś czasu jestem na etapie uzbrajania się w docelowy set analogowy – mam niemały problem. Jaki? Otóż na zdrowy rozum najpierw powinienem nabyć docelowy werk z ramieniem i wkładką, aby potem ewentualnym zakupem Big Phono wyciskać z nich ostatnie soki. Inne działanie wydaje się trochę nielogiczne. Niestety w moim przypadku sprawy mają się nieco inaczej, gdyż na chwilę obecną nawet podczas najlepszej prezentacji analogowej w moim systemie nie spotkałem niczego tak odpowiadającego moim oczekiwaniom tak pod względem jakości, jak i estetyki podania muzyki. Nie powiem, gościłem wiele znakomitych układanek gramofonowych wielu producentów. Kilka razy nawet do nich w duchu wzdychałem. Jednak żadna z nich nie wywarła na mnie aż takiego wrażenia jak dzisiejszy bohater. A przecież źródłem podczas testu był kawałek paździerzowej deski z metalową rurką zwieńczoną dość prostym rylcem, a mimo to zaliczyłem stan przedzawałowy. To co wydarzy się, gdy w tandemie z The Big Phono RCM stanie analogowy Olimp? Spokojnie, to pytanie retoryczne. Wydaje mi się, że wszyscy znamy odpowiedź. Ja przynajmniej znam. Jak zakończy się dla mnie powyższa przygoda? Na razie próbując zachować choćby krztę zdrowego rozsądku rozpatruję wszelkie za i przeciw.

Gdy dotarliśmy do finału tego testu, przyszedł czas na konkrety. Pierwszym jest informacja, czy i dlaczego warto zainteresować się tytułowym phonostage-m. Zaś drugim wytypowanie potencjalnych nabywców. Dla mnie jak rzadko kiedy sprawa zakończenia tej opowieści jest prosta. Odpowiedź na pierwsze pytanie zawiera opis brzmienia Big Phono. To kwintesencja dobrego dociążenia, wykonturowania, rozdzielczości oraz zjawiskowej swobody podania słuchanej muzyki. A jeśli tak, mam nadzieję, że nikogo nie zdziwi fakt braku z mojej strony jakichkolwiek przeciwskazań przed próbami na swoim podwórku dla całej populacji melomanów. To jest na tyle wyrafinowany produkt, że naprawdę musi zdarzyć się trzęsienie ziemi lub trzeba być diabelnie ortodoksyjnym wielbicielem lamp – przypominam o moim znajomym z opisu, aby nie znaleźć nici porozumienia z katowicką konstrukcją. Zdaję sobie sprawę, że to możliwe, ale zapewniam, jeśli wiecie, o co w oddaniu ukochanej muzyki chodzi, ilość potencjalnych niezadowolonych będzie na poziomie statystycznego marginesu błędu. A, że margines to naprawdę symboliczny wynik, droga do zjawiskowego, bo bliskiego prawdzie grania jest otwarta praktycznie dla każdego z Was.

Jacek Pazio

Opinia 2

Po drugiej i trzeciej inkarnacji podstawowego a zarazem najpopularniejszego Sensora, oraz wydawać by się mogło trudnej do pobicia TheRII przyszła pora na prawdziwe opus magnum katowickiego RCM-u, czyli projekt, który mieliśmy przyjemność śledzić od stadium tzw. deski. O ile jednak wcześniejsze propozycje Rogera Adamka – sprawcy całego zamieszania, kierowane były do wyrafinowanych, acz dość rozsądnie zarządzających swoimi środkami smakoszy audiofilskich delicji, to nasz dzisiejszy gość dość brutalnie z powyższą polityką zrywa od razu i bezpardonowo nie tylko atakując audiofilski Olimp, co wyprzedzając ewentualnych pretendentów i bezczelnie moszcząc się na królewskim tronie. Zbyt górnolotne i uprzedzające fakty wnioski? Bynajmniej, bowiem wkraczając w stricte ultra high-endowe rewiry i zawieszając poprzeczkę oczekiwań na adekwatnym im pułapie, czyt. mogąc wreszcie pofolgować wrodzonemu czepialstwu, przez ostatnich kilka tygodni bezskutecznie próbowałem jakikolwiek mankament w owym mrocznym obiekcie pożądania znaleźć i … nic. Jeśli zatem zastanawiacie się Państwo co w poniższych akapitach przyszło mi obcmokiwać i komplementować nie będę Was dłużej trzymał w niepewności i zdradzę, iż chodzi o przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono.

The Big Phono kontynuuje rodzinną tradycję, więc jak łatwo się domyślić jest konstrukcją dwumodułową – z rozdzieloną sekcją sygnałową i zewnętrznym zasilaniem. O ile jednak zasilacze Sensorów i TheRII były wyraźniej mniejsze od jednostek sygnałowych, to tym razem oba korpusy pod względem gabarytów są praktycznie bliźniacze a z racji, że wykonano je ze złożonych ze sobą wyfrezowanych z bloków aluminium skorup i poddano procesowi anodowania (specjalność bułgarskiego Thraxa) nie ma powodu, by cokolwiek chować za szafką w obawie przed niezbyt atrakcyjną aparycją. Bo wstydzić nie ma się czego – jednostkę sygnałową wyposażono w centralnie umieszczony żółto-zielony, czytelny wyświetlacz OLED, z włącznikiem głównym po lewej i trzema przyciskami nawigacyjnymi po prawej a zasilacz może pochwalić się jedynie dyskretną, informującą o stanie pracy urządzenia diodą.
Rzut oka na zaplecze nie przynosi żadnych niespodzianek i jedynie potwierdza profesjonalizm oraz dbałość wytwórcy o detale. Mamy zatem dwie pary wejść RCA (topowe Furutechy) i zestaw wyjść w Standardzie RCA (Furutech) i XLR (Neutrik), zacisk uziemienia, hebelkowy przełącznik GND i trzy wielopinowe złącza zasilające. Z kolei w zasilaczu znajdziemy jedynie stosowny zestaw trzech wyjść zasilających i zintegrowane z włącznikiem głównym oraz komorą bezpiecznika gniazdo zasilające IEC Furutecha.
I tu od razu pozwolę sobie na małą dygresję. Otóż patrząc na rynek Hi-Fi/High-End choć stosowanie precyzyjnie wyciętych z aluminiowych bloków obudów staje się dość powszechne, to jak to zwykle bywa diabeł tkwi w szczegółach. Jak się bowiem okazuje samo wyżłobienie korpusu i dokręcenie do niego spodu/płyty górnej niby zapewnia odpowiednią sztywność, ale wcale nie eliminuje „dzwonienia” całości. Dlatego w Big Phono zdecydowano się obie połówki zespalać ze sobą w połowie wysokości urządzeń za pomocą potrójnych połączeń śrubowych.
Jeśli chodzi o trzewia, to podobnie do młodszego rodzeństwa mamy do czynienia z konstrukcją półprzewodnikową opartą na niskoszumnych, pracujących w czterech stopniach wzmocnienia wzmacniaczach operacyjnych Texas Instruments. Komponenty zamontowano na dwustronnych płytkach drukowanych FR4 z grubymi, złoconymi ścieżkami miedzianymi. W sposób absolutnie bezkompromisowy potraktowano zasilanie, które oparto o dwa 200W transformatory El (każdy zasila osobny kanał) i dedykowaną układom logicznym oraz wyświetlaczowi trzecią, już „tylko” 15VA, jednostkę. Całość posiada ponadto 12-stopniową stabilizację a chłodzenie odbywa się w pełni pasywnie – poprzez dwie miedziane płyty zespolone z obudową.

Przechodząc do akapitu poświęconego brzmieniu naszego gościa chciałbym lojalnie Państwa uprzedzić, że dla własnego dobra warto mieć gdzieś z tyłu głowy świadomość, iż operować będziemy na tak absurdalnych stanach audiofilskiego uzależnienia, że jeśli tylko nie mieliście do tej pory do czynienia z phonostage’ami w stylu Ypsilona VPS-100, czy Audio Tekne TEA-9501, to pierwsze kontakty z flagowcem RCM-u lepiej sobie, przynajmniej początkowo dawkować, gdyż to, co docierać będzie do Waszych uszu może nie tylko przewartościować „winylowy światopogląd”, co skazić Was na zawsze. Niby tak w audio, jak i w życiu warto pamiętać o maksymie inopinatum expectes, czyli spodziewać się niespodziewanego, jednakże pierwszy kontakt z Big Phono niesie ze sobą tak potężny ładunek niespodziewanych a zarazem pozytywnych doznań, że śmiało można owe doświadczenie porównać do hiszpańskiej inkwizycji w wydaniu Monthy Pythona, której też się przecież nikt nie spodziewał. Krótko mówiąc już po kilkunastominutowej sesji uśmiech słuchaczowi trzeba zdejmować niemalże chirurgicznie. Jednak ad rem, czyli najpierw nieco celebracji z wyborem konkretnego, ustawiającego optykę sesji albumu, uruchomienie myjki, umieszczenie wypucowanej płyty na talerzu gramofonu, kalibracja z użyciem DS Audio ES-001 i jedziemy.
Na pierwszy ogień poszedł „Satchmo Plays King Oliver” Louisa Armstronga a tuż za nim nóżkami przebierał Frank Sinatra z „Come Fly With Me”. Tak, tak. Wiem, że to niemalże omszałe starocie, których zdigitalizowanych wersji dostępnych w popularnych serwisach streamingowych z racji szeleszczenia i płaskości słuchać praktycznie się nie da. Tymczasem katowicki phonostage z poczciwych rowków wycisnął „samo gęste” nie tylko wysycając wokale, co w zaskakujący sposób definiując i materializując towarzyszących obu panom muzyków, którzy wreszcie mogli przybrać w pełni namacalną formę a nie stanowić jedynie płaskie i mało angażujące tło. Wprost zniewalająca stała się bezpośredniość i ekspresyjność przekazu, w dodatku bez śladu jakiegokolwiek rozjaśnienia, czy nużącego na dłuższą metę jego utwardzenia. Ba, śmiem wręcz twierdzić, że dla większości odbiorców przynajmniej początkowo TBP (The Big Phono) może wydawać się wręcz ciemny i zastanawiająco gęsty. Jednak wystarczy dłuższa chwila na akomodację, by przekonać się, że o ile owe lekkie przyciemnienie, choć zdecydowanie bliższe prawdzie byłoby określenie „stronienie od jaskrawości” rzeczywiście jest natywną cechą ww. przedwzmacniacza, to już gęstość finalnie okazuje się wręcz nieosiągalną dla większości konkurencji iście organiczną koherencją. W dodatku energetyczność dotyczyła nie tylko sekcji rytmicznej ale generalnie całości pasma. Wspominam o tym nie bez powodu, gdyż im dłużej z taką estetyką obcowałem, tym silniej utwierdzałem się w przekonaniu, że wpięcie w tor tytułowego phono niebezpiecznie zbliżyło bądź co bądź nieprzyzwoicie wręcz podstawowy gramofon do formuły wydawać by się mogło zarezerwowanej dla … szpulowców w stylu naszego redakcyjnego Studera A80. Powyższe obserwacje tylko potwierdziło sięgnięcie po współczesny jazz i świetnie zrealizowany minimalistyczny album „How My Heart Sings” Massimo Farao’ Trio gdzie holografia kreowanej sceny niebezpiecznie zbliżyła się do poziomu przy którym odbiorca zaczyna zastanawiać się nie tylko czy jest odpowiednio na taką sesję ubrany, co czy wypada mu chociażby delikatnie odkaszlnąć, by przypadkiem nie narazić się na karcący wzrok któregoś z muzyków. Krótko mówiąc kwestię rozdzielczości mamy z głowy, gdyż zupełnie się nad nią nie zastanawiamy – przyjmujemy jako coś absolutnie naturalnego i jeśli tylko nie będziemy zmuszeni spuścić z tonu i zadowolić się czymś niżej urodzonym, to spokojnie możemy żyć w przekonaniu, że tak właśnie być powinno, co niestety jest jedynie przejawem tzw. myślenia życzeniowego a nie obowiązującą zasadą.
A jak z „nieco” mniej wyrafinowanym repertuarem w stylu „Hardwired…To Self-Destruct” Metallici, czy „Accident of Birth” Bruce’a Dickinsona? Powiem szczerze, że cudów zbytnio nie oczekiwałem, lecz jak pokazało życie a raczej sam TBP byłem człowiekiem niezwykle małej wiary. Niby z jakże dalekiego od audiofilskich referencji materiału niczego ponad to, co zostało w masterze zapisane wycisnąć się nie da, lecz w tym akurat przypadku wszystko zależy nie od tego, co a jak zostanie podane, a RCM-owski flagowiec niczym nie tyle najlepszy kucharz, co włoska nonna z dość prostych składników wyczarował prawdziwą ucztę. Po pierwsze wspomniane wcześniej gęstość i „przyciemnienie” zrobiły fenomenalną robotę dodając całości jakże oczekiwanej masy i wypełnienia a po drugie ww. energetyczność jedynie podkręciła natywny ognisty „wygar”. Zrobiło się jeszcze ciężej i potężniej a jednocześnie nic z nic nie straciliśmy z właściwej agresji a jakby tego było mało zamiast bezkształtnej ściany dźwięku wreszcie pojawiło się prawidłowe ogniskowanie źródeł pozornych. Jednak zamiast sztucznego ich wykonturowania TBF po prostu materializował poszczególnych szarpidrutów na adekwatnej konkretnej aranżacji scenie po stronie słuchacza pozostawiając jedynie ogarnięcie odpowiednich „popepszaczy percepcji” zarówno dla siebie, jak i odwiedzających go zespołów. Może to i mało poważne podejście, ale tytułowy phonostage nader brutalnie rozprawił się z tezą mówiącą, że im wyższej klasy sprzęt, tym mniej płyt do słuchania, bowiem z nim w torze słuchalne było absolutnie wszystko. Ba, przyjemność odsłuchu zazwyczaj okazywała się boleśnie wyższa aniżeli z bądź co bądź świetnego i wyrywającego z butów Sensora 2mkII, który rozprawiał się z nimi w zdecydowanie mniej humanitarny sposób.

No dobra, dość tego cukrowania. Reasumując, RCM The Big Phono z jednej strony wywraca stolik z high-endowymi sterotypami, zgodnie z którymi liczy się oszołomienie i wręcz pornograficzne epatowanie szczegółami a z drugiej daje tak namacalny i realistyczny kontakt z ulubionymi muzykami, że z reguły już po drugim utworze jesteśmy z nimi na ty a po trzecim zaczynamy traktować jak członków rodziny. Jeśli zatem zechcecie Państwo stłuc umowną szybę dzielącą Was od rozgrywających się z studiu nagraniowym bądź scenie wydarzeń, to właśnie RCM-owski flagowiec taką bezpośredniość Wam zapewni. Jest jednak jedno „ale”, czyli to, co z reguły w umowach pisane jest najdrobniejszym drukiem. Otóż pod żadnym pozorem nie należy sięgać po The Big Phono jeśli nie możemy sobie nań pozwolić, gdyż powrót do szarej rzeczywistości jest regresem porównywalnym z przesiadką z Business Class w Air Emirates do rozklekotanego Oltcita Club 11 RL. Dlatego też kontakt z tytułowym phonostagem należy rozpatrywać w kategorii podróży z biletem w jedną stronę z której nie ma już powrotu.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Sensor 2 mk II
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja / Producent: RCM
Cena: 39 000€

Dane techniczne
Czułość wejściowa: 0,3 – 5 mV (regulowana)
Regulacja czułości: 0,3 – 5 mV w 7 krokach
Wzmocnienie: 52 – 76 dB (2V rms wyjście)
Impedancja wejściowa: 30 – 47 000 Ω
Regulacja impedancji: 30 – 47 000 Ω w 8 krokach
Pojemność wejściowa: 150 pF
Wejścia: 2 pary RCA
THD: >0,01%
S/N: 87dB
Liniowość RIAA: +/- 0,1dB (20Hz-20kHz)
Impedancja wyjściowa: 70Ω
Wyjścia: XLR, RCA
Nominalny poziom wyjściowy: 2V rms
Maksymalny poziom wyjściowy: 9V rms
Pobór mocy: max 25W
Wymiary (S x G x W): 430 x 410 x 145 mm – przedwzmacniacz; 430 x 410 x 145 mm – zasilacz
Waga: 20 kg – przedwzmacniacz; 30 kg – zasilacz

Po Sensorze i Therii przyszła pora na opus magnum RCM-u w kwestii analogu, czyli ich flagowy przedwzmacniacz gramofonowy The Big Phono.

cdn. …