Tag Archives: Single ended

Opinion 1

Headphone amplifiers, either by stereotype or due to sheer convenience of their manufacturers, are usually associated with small size units, which require only a few square centimeters of our desk space. While in Hi-Fi and the wide PC-audio segment this is almost completely true, yet entering the world of High-End you need to be careful, when planning the space you are going to put it in. If you still do not know what you will be dealing with, trying to reach the audiophile nirvana, then I suggest to have a quick look at the Ayon HA-3, or, in the ultra-hardcore version, at the Woo Audio WA-234 MONO. I think, that even a very superficial look at the offerings of the mentioned manufacturers will allow you to easily accept the device we are going to test today. This was created under the keen eye of its designer, Andreas Hoffman, and is a headphone amplifier by design, although when the stars are aligned well, and by this I mean the right configuration, it can also perform the function of a classic integrated. Of course I am talking about V16 – the first and only amplifier of the German company Octave of the single-ended type.

Although the tested construct had its official premiere during the Munich High End in 2017, if I remember correctly, and already then it drew interest with its unconventional external design as well as the use of characteristic, egg-shaped tubes KT150, the tests performed by our local, and also foreign press – were done using the older generation, and less refined, KT120 tubes. Fortunately when we spotted this amplifier during one of our latest visits in the Warsaw shop of the distributor Nautilus – who is carrying this brand – it turned out, it has the KT150 tubes fitted, so were sure not leave the shop empty handed.
As you can see for yourself, the V 16 resembles a bit the helmet of a medieval knight, so from the beginning we can see, that instead of designer licentiousness we can only count on ergonomic pragmatism and engineering roughness, something that should not come as a surprise when talking about amplifiers made in Karlsbad. The less oddities and extravaganza, the cleaner the circuit and the lower its failure rate. Easy? As pie. But let us get back to the topic. The Octave V 16 can be described as a double-decker, or even a triple-decker. The ground floor is occupied by two headphone outputs – non-symmetrical 6.3mm big jack and a 4-pin XLR, a solid sized volume knob and six buttons, with which, looking from the left, we can set the bias, adjust gain and activate the loudspeaker output, while the last three select the appropriate input. On the next floor we have only the vertical ventilation slits with a centrally placed name plaque and only on the highest floor we finally find our tubes, which are covered by an armored, not very well looking visor, to comply with EU regulations. Fortunately this cage can be easily removed, what makes the whole look much more appealing. Talking about tubes, in the first row we have a single triode ECC82, coming from the Slovak JJ, and two medium power triodes EF800 from Telefunken (NOS), working as drivers, behind which we have the two KT150 from Tung-Sol in the output stage.
In contrast to most conventional tube products from Octave, the back plate have almost the full height for use, what was absolutely exploited by the constructors, who implemented a big heatsink there, occupying about half of the available space. Only beneath it there is space for two pairs of RCA terminals, a pair of XLRs, a proprietary connector for the optional, external PSU, an IEC socket integrated with a fuse, and single, solid loudspeaker terminals. There is also a switch for the subsonic filter, while the main power switch is placed on the left side, close to the front panel.

Taking into account, that I did not know, how much the tested unit played, I decided to play everything I could through it, for a week. So I fed it from the computer, through the iFi system, from time to time listening to how it performs using the almost top Denon headphones, which I also received completely new, and had to play their time to be ready for testing. Although such setup fulfilled all usability criteria, it might not be completely satisfying in audiophile terms, so finally the Octave landed in the main system, where the source role was taken by the Ayon CD-35 and Lumin U1 mini.
Ladies and gentlemen, if you thought, that listening to headphones is nothing else than an ineffective way of putting one’s head into a glass bowl and playing a cosmonaut, then the first seconds with any headphones powered by the V 16 will make you change your mind quickly. And this change will be complete, as the impression is as if someone would not try to put you in a jar, but in the eye of the storm or inside the center of a big explosion. Because the Octave has enough power, that you could try to take two cutting boards from Ikea or two ping-pong paddles and connect them instead of your headphones to this amplifier, and there would be a good chance they would play. The power and dynamics offered by the German amplifier make the sounds trying to get inside our head not only make it explode (metaphorically of course) but even split it into individual atoms. You get to the point, when from a mute and passive observer of the musical spectacle, we become its part. This is no longer the dilemma if the musicians are at home with us, or we are on the stage with them, but the level of intensity is so high, that we are fully integrated with that what is happening. As if we would pass a threshold, behind which we cannot discern the virtual reality from the daily reality anymore.
And you absolutely do not need to limit yourself to the audiophile, sleek recordings, as it is enough to take a fully mainstream item like “Transformers: Revenge of the Fallen” to allow yourself to be carried away by the music and become its inseparable part. Interestingly, even with such dynamic, rock repertoire, the amount of information provided by the V 16 in the full spectrum of the reproduced, or audible if you prefer this term, band, seems not possible to be assimilated on one hand, but does not make you tired, neither does it create any psychological barrier, coming from the perception, that in this puzzle we are the weakest link. Nobody makes us absorb all the nuances and stimuli reaching our ears, we have full freedom of choice, if we want to enjoy the piece as a whole, or explore any of its parts, digging deeper and deeper into the living tissue of the recording.
Trying to characterize the timbre and sound aesthetics of the sound offered by the V 16, at least in a collusive way, we have to confess, that it operates in a much more neutral way than you could expect from a tube. But you need to take into account, that the Octave was never renowned for euphonic sound, in contrary, you could have the impression, a very valid one, that the devices made in Karlsbad are much more neutral and truthful than the solid states units able to compete with them. This is also the case here, where the amplification itself tries to interfere as little as possible in the reproduced signal, allowing us to modify the final sound by choosing the right headphones, source or cabling. When I wanted to have some nice warmth and sexy rounding, based on a slightly “plush” base foundation, then I reached for the Meze 99 Classics Gold, or their black version Neo, but when I concentrated on the most comfortable analysis of the repertoire, but without crossing the think red line of overly analytical sound, then I placed the Denon AH-D9200 on my head, while the HiFi Man HE5SE (test coming shortly) how it feels to listen to headphones, while having the impression of dealing with a stationary system. I think I do not need to add, that with practically all the material the sound was top notch, and the higher quality signal was fed from the source to the Octave, the palpability and intensity of the experience increased proportionally to the abilities of the sound engineers. This is the reason, that despite my unconcealed love for the heavier and more cacophonic genres, having the V 16 in my room, I was more often reaching to the ECM catalogue, where you can find pearls like “Where the River Goes”, a truly star project, where Wolfgang Muthspiel, Ambrose Akinmusire, Brad Mehldau, Larry Grenadier and Eric Harland played, and the very balanced improvisations are interwoven with the classic, and indispensable for this label, playing with silence.
I left for the end the episode with loudspeakers, because as with the headphones it was brilliant, with loudspeakers in my system, the not so easy to properly drive Gauder Arcona 80, and the even more difficult Dynaudio Contour 30, did not wake my enthusiasm, and not in the hero of the test, so I decided not to tire it, and myself, anymore and let Jacek try it, as he has the highly efficient Isis at his disposal and should not have the issues I encountered.

As you can see for yourselves, the Octave V 16 Single Ended is not only a run-of-the-mill headphone amplifier, as it does everything it wants with most (if not all) headphones available on the market, and with some more hassle, it can even drive loudspeakers, making the borderline between the recipient and the artist disappear. Because instead of leaving us in the place of a passive spectator, it engages us actively into the musical event, where we become one with it (the event, not the amplifier) and have no chance to stay indifferent and distant, as those things do not exist in this configuration.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Network player: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Lumin U1 Mini
– DAC/Headphone amp: Ifi Micro iDAC2 + Micro iUSB 3.0 + Gemini
– Headphones: Meze 99 Classics Gold; Meze 99 Neo; Denon AH-D9200; HiFi Man HE5SE
– Digital sources selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders; Dynaudio Contour 30
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB; Fidata HFU2; Luna Cables Rouge USB
– Speaker cables: Signal Projects Hydra
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Accessories : Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chip

Opinion 2

The device, which is being tested with music today, came on out list by a kind of coincidence. What coincidence? Well, during our test of the top Japanese headphones Denon AH-D9200, we were discussing what amplifier should we use to drive them, and knowing the potential of the tube constructions from Octave, the choice was quite obvious. But as it usually happens, just anticipating good results does not guarantee the appearance of a product in our portfolio. Fortunately the good standing of the products from our western neighbor was proven again during the test of the Denon. This is the reason, that in this test we will look at a very interesting device, because it was constructed to work with headphones, as those gain popularity within the listening community, but has enough power, to drive easy loudspeakers and using the very popular KT150 power tubes, the amplifier Octave V16 Single Ended. Finishing this introductive chapter I will probably be quite obvious mentioning, that the distribution of this electronics employing electrons traveling through vacuum is the Krakow-Warsaw based Nautilus.

Analyzing the looks of the V16 we can clearly see, that the attention was to have the unit occupy as small place on the desk as possible, yet still contain all the elements needed to be put inside the chassis. This is a headphone amplifier after all, and it needs to fit on a space which is already too small for the needs of its owner, being it a desk at work or at home. This is the reason, the constructors decided to extend the construction vertically rather than horizontally. You must confess, that before seeing the pictures attached to this test, such a concept may seem a bit difficult to master. Yet the device I unpacked from the transportation cardboard box and placed on the testbed turned out to be a nicely looking skyscraper. It is a bit avantgarde looking, compared to classic tube amplifiers, but I ensure you, even if you do not have placing issues at home, and the amplifier would have any size, after a few days the V16 is not only not disturbing, but it even seems to be a nice designer approach to create something different than usual for this kind of audio gear. So let us continue. The chassis, despite its height, still has some kind of platform for the electron tubes on the front part of the “roof” and the transformers hidden behind them under an appropriately shaped cover. Of course, to fulfill the requirements of the CE certificate, in the starter pack we have a solid cage protecting us from becoming burned by the glowing tubes. Will you make use of it? This I do not know. As you can see on the pictures, I did not use it, but I have to mention its existence. Regarding colors, it is very conservative but not boring. The German designers used the existing standard, in this case using black powder coating for most parts of the chassis and the silver color of brushed aluminum in the lower part of the front. A malcontent could argue, that such approach is boring, but I assure you, that here we deal with visual calmness and not any lack of ideas for the external looks. The mentioned silver part of the front offers quite some functions, for an amplifier, which we can select using six round buttons (bias level, gain, selection between headphones and loudspeakers and three line inputs) and a big volume knob. Of course, as the main goal of the V16 is to be a headphone amplifier, the front panel boasts also two outputs for the headsets (one is a standard jack, the other something looking like a four pin XLR). Moving to the back, on the left side we see the main power switch, while on the back we have the confirmation for the functionality seen on the front – three sets of input sockets (two RCA and one XLR), single loudspeaker terminals, an IEC power socket and a socket for the optional, external power supply.

Following my introduction paragraph, it should be clear, that today’s test is a kind of confirmation of the sonic capabilities, which were initially heard with the combination of the Octave with the Denon headphones. I know, that this is a completely different event, and its outcome may also be completely different, but if a product is able to show something interesting, then this should be visible in any configuration; against all odds. And this was the case here. Yes, the overall presentation had the same general tint coming from the Sennheiser HD600 I won, but from the first notes played I knew, that we deal here with a very good amplifier. What kind of amplifier? Let me tell you. First of all, similar to all other products from Octave, the V16 is following another path than the typical tube amplifier. You can hear the assets of the glass tubes, but not in the aspect of forceful search for musicality and saturation, but by breathing air into the music, what makes it absolutely free in creating the virtual world. It becomes ethereal, but importantly, with a hint of tube. The result is so phenomenal, that despite the slight change of the gravity center of the music by the popular Sennheiser headphones a tad higher, nothing was interfering with my enjoyment of the played discs. To calm down malcontents I will immediately confess, that the vocals were less juicy, when compared to the Japanese headphones (D-9200), but with the German headset (HD600) still far from hyperactivity or tiring overbrightness. It was a bit lighter, but still brilliant, because it was smooth and with proper breath, what should not be underestimated when talking about reproduction so close to our head. Was it ancient music, or jazz, every time the ease of reproduction of their vitality was the main aspect. So why did I connect two musical genres so wide apart in terms of age? Writing about ancient music, I always think about sacral music, and those artists tend to focus attention to the smallest details, and are recorded in churches or monasteries. On the other hand, jazz from the ECM label puts on playing with silence, with brilliant solos from each one of the artists piercing it, or all kinds of sounds placed in the air. What does it have to do with each other? The response to that question is simple. Those two, seemingly distant genres, are utilizing the abilities of the tested amplifier to phenomenally create the virtual stage. If we are to hear the echo, playing together with the musicians in the insides of a church, generated during a performance of Claudio Monteverdi compositions, then we not only get it presented on a silver plate without any constraints, but it shown with appropriately lesser energy than its source. Does it seem easy? It does, but it absolutely is not, because besides the vocal and instrument passages placed on the stave, exactly that kind of behavior is essential for this kind of music. OK, but what with jazz? Here things are similar. Usually we deal with a studio recorded material. This does not always sound as brilliant, as its creator would like it to be, despite all the efforts spent at the mastering table, if the reproducing system is not up to par. Lack of ease in music of silence, which is jazz, turns out to be killing it, and our tested amplifier never allowed that to happen. And I will just mention, that both genres are my beloved ones, and I exactly know, how they should sound. But OK, what with other musical creations? Very similar. Naturally in rock and electronics the described aspects are not as important. But you must confess, that when in a single package with good resolution you get a tad of swing, which is avoiding the “wow” effect at any cost, the music becomes more engaging. At least I perceived all the experiments with those genres as such.

At the end of my test I could not resist to try the German engineering sample to my loudspeakers. And what was the effect? I must confess, it was positively surprising. Of course there was no chance in getting a wall of sound similar to a 200W solid state amp, but still it was very interesting. First of all – you could hear the effect of vitality of the music all the time. Secondly – my set, very well submerged in timbre, made the effect of the midrange saturation being moved higher almost imperceptible. So what do those two remarks bring into the test? A lot. It was clear, that the effect of the lighter midrange, I described in the previous paragraph, is not the issue of the amplifier, but rather the signature of the Sennheiser headphones used for testing. Those are very well known, and rather lightly sounding, what needs to be taken into account when drawing the first conclusions. Currently the manufacturers put more emphasis on musicality of their headphone products, what combined with the tested amplifier would probably completely eliminate the issue of the sound not being appropriately heavy, what was confirmed by the test with my loudspeakers.

As you can see from the text above, in case of the headphone amplifier Octave V16 we deal with a slightly different approach of the designer to the usage of electron tubes. Here it is not about increasing euphonic (read as musicality above anything else) of the sound, but about using their characteristics to increase the swing in the creation of it, while consistently avoiding insistency. The music was presented with brilliant breath, but without any signs of garishness, what is not so easy to achieve. Is this an amplifier for music lovers? I am convinced, that it should at least be listened to by any headphone user. However with a preference for users of headphones without anorexia, so rather not devices dissecting the sound, but preferring its full body. And the rest? If somebody has easy to drive loudspeakers, then why not. After that what I heard with my “wardrobes” I would not be surprised, if someone will hit two flies with one blow.

Jacek Pazio

System used in this test:
– CD: CEC TL 0 3.0 + Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: Trenner & Friedl “ISIS”
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond, Statement
– IC RCA: Hijri „Million”
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Manufacturer: Octave
Distributor: Nautilus
Price: 36 900 PLN + 6 490 PLN (optional PREOUT)

Technical specifications
• Power tubes: KT150; optional KT 120, KT88, 6550, EL34
• Power Output: 2 x 8 W/4 Ω (High Mode); 2 x 5 W/4 Ω (Low Mode)
• Line inputs: 2 x RCA, 1 x XLR
• Frequency Response: 10 Hz – 80 kHz/-3dB
• Load Impendance: 3 – 32 Ω
• Load Impendance Headphone: 6 – 2000 Ω
• Gain: 26 dB
• Total Harmonic Distortion: 0,5%
• Signal-to-Noise Ratio:- 110 dB / 8 W
• Headphone output: 3V/8V
• Pobór energii: 200 W @ full power, 120 – 200 W idle
• Dimetions (WxHxD): 220 x 330 x 330 mm
• Weight: 19.1 kg
• Finishes: metallic Black, ocean Blue, ice Grey

Opinion 1

Looking at our local audio market, especially at manufacturers, not distributors, you can quickly come to the conclusion, that there is a large volume of cable manufacturers present. It looks as if weaving the copper or silver wires in their basement, many home grown audio geniuses become enlightened and claim, that they have found the only true way for reaching the audiophile absolute. Interestingly, this moment of enlightenment does not come during proprietary metallurgic processing, which, amongst the local cable manufacturers, I believe only the Bydgoszcz based Albedo does, but during seemingly so simple actions as confectioning widely available Furutech or Neotech cables, cut to lengths from spools, or in a more budget oriented approach, cables from Lapp or Gotham, put into fancy sheets or garden hoses. Of course there are some positive exceptions to the rule, and from the above scheme not only Albedo is escaping, but also Audiomica Laboratory, a company from Gorlice, which products we have already tested, which does not only cover almost the full spectrum of audiophile needs, but similar to the competition from Bydgoszcz, most of the production is aimed at customers from abroad. So you should not be surprised, that we enthusiastically embrace all kinds of creativity, which are not cables, and when we have the opportunity we reach for loudspeakers (Audioform M200, Ciarry KG-5040, Avcon Avalance Reference Monitor) or electronics (Egg-Shell Prestige 9WST, G-Lab Design Fidelity Block, Abyssound ASX-2000 and its brethren) trying to show you, that with a bit of work and good will we can create a high quality system Made in Poland.
Quite recently, in October last year, we have another manufacturer come on board – the beginner in the segment of tube amplification, immediately appearing in the distribution of the Krakow-Warsaw based distributor Nautilus, a company from Warsaw called Audio Reveal, with currently only one product in their catalog, an integrated amplifier First, which we already announced some time ago. But as it is widely known, listening sessions from commercial premieres (as it was then) do not allow to draw any sensible conclusions, as those require time, and secondly, elimination of unwanted external distractions (pls see the full day session of the TAD-E1TX-K). This was the reason, that when we got the chance, we grabbed the integrated Audio Reveal First for our tests, and we usually do, we subdued it to really murderous sparring, and you can read below, what came out of those, if the amplifier remained unscathed or not.

The First looks like a classic tube amplifier. On an elegant, wooden front we have three, massive knobs, reminding somewhat those used by Unison Research, surrounded by thin rings. The left one is responsible for turning the amplifier on and off, the biggest one, in the middle, controls the volume, while the right one selects inputs. The mode the amplifier is in is indicated by the LED, which pulsates red for 45 seconds after powering on, while turning green afterwards. Those 45s is the time for the amplifier to warm up, only after that time anode voltage is supplied. The top cover is the reign of the tubes, which are seated in elegant, brushed platforms, separate for the left and right channel. There we will find a set of 12AX7 (ECC83) and 12 AU7 – both coming from Tung-Sol, and single Genalex Gold Lion KT88. Besides the tubes we will find there a knob, which can adjust the level of negative feedback. Looking at the amplifier circuitry we see that the input stage is based on a pair of double triodes 12AX7 (ECC83), the driver tubes are the 12AU7 and in the output we have the popular streaming tetrodes KT88, which can be replaced with 6550 tubes if you wish so. So we deal here with an integrated class-A SE amplifier (please do not confuse with SET – Single Ended Triode) offering modest 10W by 5Ohm and 8W by 4Ohm.
Just behind the tubes, in rectangular sarcophagi, the output transformers and the power transformer (400W) are housed. Those are being made on specification of Michal Posiewka – the designer of the First – by a Polish transformer specialist, Mr. Leszek Ogonowski. On the back plate, symmetrical to the power socket placed in the middle, there are four pairs of line inputs in the form of gold plated RCA terminals, and single loudspeaker terminals. Now I need to mention two aspects related to handling of the amplifier. The first one is regarding supplying power to the unit, as according to the user manual, which I recommend to read before operating the amplifier, the “hot” wire should be on the left hand side, and not on the right, as it is usually located. Secondly, there is something of interest for all long term listeners, because a protective measure was installed in the Audio Reveal, to mind the longevity of the tubes there is a timer, which puts the amplifier in standby mode after 10 hours of uninterrupted operation.

OK, so we have a classic design, purist circuitry, widely available tubes and not very high output power. All this can be a cocktail putting the less experienced, who are only starting their adventure with tube amplification, in a state of confusion. On one hand we have only assets, on the other, things can be difficult when searching for easy to drive loudspeakers, at least theoretically. Fortunately, in case of the tested amplifier, the situation is quite comfortable, as it has country-wide distribution, so it should be available in at least a few different audio shops, what will make at least the first check, how it performs, and if it is your kind of amplifier, possible. However I have approached the issue of choosing the right speakers with a kind recklessness, as after what I heard at the distributor’s expo room at Kolejowa street with the Boenicke W11, and even with the not very friendly, for a “weak” tube amplifier that is, Dynaudio Confidence C2 Platinum, and during the Audio Video Show with the Chario Academy Sovran, I had the feeling that it would be good anyway. And I can disclose now, that my precognition did not fail me.
But first things first. Because for testing we have received and already burned-it unit, for the first few days I restricted myself to patiently waiting for the usual, courteous accommodation period to be over, and I would be able to take care of the tested integrated without any reduced tariff. Initially I started the warm-up and the first phase of listening sessions using the very nice, and very modestly priced, Opera Prima monitors. Calm, refined, Scandinavian vocal music from “Ljos” by Faun Vokalquintett showed the Audio Reveal in the best possible light. It’s resolution, I meant the First, and not the light of course, was on a triode level, in the best meaning of the word, a level which even the orthodox 300B and 2A3 tube lovers would appreciate. There is no trace of the label of not being musical, usually attached to the KT88, what is proof in itself, that the final sound of a tube amplifier is not determined by the tube being its heart, but how it was applied. In this case the circuitry seems to be hitting the bulls-eye, as insight into the recording, as well as the precision of drawing the individual virtual sources turned out to be just splendid. The reference 2L recording moved me to make a seemingly neck breaking change, as instead of the Italian, easy to drive monitors (91dB/4Ohm) I used the Dynaudio Contour 30 and … it turned out, that things can be even better. The improvement was seen mostly with how the acoustics of the XIX century Bryn Church in Rykkinn was reproduced. It is not, that it was not there before, but the Danish floorstanders were able to show much more in this aspect, as they were able to easily show the placement of the five vocalists, which were standing near the altar, around microphones dedicated to them, creating a magical, musical circle.
Moving to a slightly heavier, yet still absolutely classical, repertoire, “J.S. Bach: Organ Works” performed by Masaaki Suzuki turned out to be a very good test for the dynamic abilities of the Polish SE amplifier. If anyone of you thought, that the First gave up, then, you have to be a person of especially little faith, as while the lowest registers were visible rounded and withdrawn, for obvious reasons, coming from the offered power, the rest of the sound spectrum was boiling with energy, macro and micro dynamics. A classic example for a big sound coming from a device, which had no chance of sounding like that in the given configuration. Following this lead I rolled forward the heaviest cannons and from the speakers sounded the apocalyptic “The Astonishing” Dream Theater. Multiple planes, complicated melodic lines and truly Wagner style of swing with some prog-metal sauce should be deadly for the Audio Reveal. Yet, when keeping the volume at reasonable levels, there was enough thump, while the vocal and solo – performed on acoustic instruments – were splendidly cut from the, overwhelmingly loud at times, background. However taking into account, that the combination of such repertoire and similar hardware configuration is probably as common in the real world, audio reviewers placed aside, as a lottery win amongst the closest family, I will make a few comments about less cacophonic music. Let us take as an example the harsh, and almost garage raw “Cross-eyed Heart” by Keith Richards, where the tube euphonic, being far from stereotypical oversweetness, saturated the vocal of the Stones’ guitarist and additionally shone a bit of gold on the guitar he was playing. There was no need for any compromise, so I also did not see a need to split any hair in four. You could feel the climate, the total coolness of a guy, who does not need to prove anything to anybody anymore, while looking at his life with a grain of salt, doing whatever he wants to at any given moment, and while instead of chasing girls at the age of his granddaughters (like Mr. Jagger for example) he decided to play and sing something, he should be praised for that.

I hope that you can deduce from the above text, that the Audio Reveal First is not easy to categorize. On one hand it is a puny SE, on the other, it uses the KT88 tubes in its output stage, which are famous for not being musical at all, yet, at acceptable volume levels, with most civilized repertoire it can handle even not easy to drive loudspeakers, offering at the same time above average musicality and truly holographic resolution. So is it a proposition for everybody? Absolutely not! It requires at least some minimum amount of care from the user, amongst other things, due to the lack of protective cage for the tubes it will not be the best kind of amplifier for a carnival party and it has no remote, what automatically discredits it in the eyes of those attached with their backs to chairs and seats. But if those inconveniences are not discouraging for you, then I warmly recommend to give it a listen, even if only from pure curiosity and to make your own opinion about it, as in my personal one, it is absolutely worth to acquaint it.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Network player: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Lumin U1 Mini
– Digital sources selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30; Opera Prima 2015
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB; Fidata HFU2; Luna Cables Rouge USB
– Speaker cables: Signal Projects Hydra
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Table: Rogoz Audio 4SM3

Opinion 2

Finally. What is it about? You do not need to be especially bright, to notice, that from some time, we did not have the opportunity to have a closer look at an audio component, which is directed to music with a big M as the main aspect of its existence. Of course, every item, being a single cable, or like one of the lately reviewed, very expensive, dream systems should bring as closer to that, as far as it can, but let us not fool ourselves, a properly used tube, despite some kind of coloration of the reproduced world, are not easy to beat in this aspect. Some orthodox tube lovers might even say, it is unequalled in that. A heresy? Please ease down, I am not that drastic in my beliefs, but I must confess, that a good tube is not bad, what I will try to explain with the following paragraphs. So what or who will be the upcoming burning point within the ever ongoing, amongst audiophiles, confrontation between vacuum and sand? Well, I have the pleasure to introduce to you the Polish integrated, tube amplifier Audio Reveal First, based on KT88 power tubes, working the “royal” class A, which was supplied to my musical sanctuary by the Krakow-Warsaw distributor Nautilus.

Looking at the First, we must confess, that its design does not try to probe our limits of acceptance regarding the fanciness of the chassis, but follows a very safe, proven path instead. It has the classic layout with a cabinet that houses the electronics inside, at the same time being a platform for the electron tubes, located on top with three rectangular cups covering the transformers just behind them. The mentioned platform and the transformer cups are finished with powder coating. However to avoid monotony of the chassis, the rectangular covers exposing the tubes for each channel are made from stainless steel and elevated a bit. Between the tubes, placed wide apart, we can see a knob for adjusting the depth of the negative feedback loop, and just behind it, a golden plaque with the company and model names. Leaving the top of the First and coming to the front, we see that in contrast to the quite technical looks of the powder coated top, it is made from exotic wood. It follows the symmetry of the whole amplifier and offers a big volume knob in its middle, on the left a bit smaller power switch and to the right an input selector, of the same size and shape as the power switch. Now moving again, this time to the back, we see that the sockets and connectors were also placed in a symmetric way. This is palpable proof, that we deal here with a dual mono construction, what is also confirmed when we look inside (the only common items are the power supply transformer and the PCB, which is shared by both channels). Now looking from the sides, the back offers single loudspeaker terminals, four line inputs, located within a rectangle, and an IEC power socket in the dead center. To finish of the visuals, the whole chassis is placed on four, brushed silver colored, round feet.

Beginning the part describing the way the Polish amplifier from Audio Reveal is presenting music, I owe you an explanation regarding the satisfaction you might have noticed in the beginning of the whole text, uttered by me with real sigh of relief. Why that? Well, the tested First does not try to be a tube at any cost, something that can be harmful in longer perspective, and it does not warm up the sound, but it just adds a faint tubey shine to it, putting all its strength to reproduce a real 3D sound. Usually, most of products utilizing electrons flowing through smaller or larger vacuum tubes, is overheated, or sometimes dry, when trying to mimic a solid state amp. Naturally this kind of behavior can be compensated by appropriate configuration of the rest of the system, but still, it sets some borderline requirements. Yet the Polish tube amp was mercilessly paired with very dense, sonic wise, loudspeakers and a smooth source, and despite this the music was very vital and had a splendid visualization of what is happening on the stage. I must confess, that when I was powering on this very random setup, prepared just for trying out the amplifier as the center piece, based on many years of my experience I waited to hear, in which direction the sound I know from daily listening, will move. Will it “sit”, succumbed to too much timbre and saturation of the midrange and bass cross-over, or will become a demon of edginess as its main aspect. So when nothing like that happened, I could not start my test differently. Summarizing the abilities of the First I have to say, with a lot of pleasure, that we deal hear with a smooth, avoiding oversaturation, splendidly filled with air and, what is very important, very resonant musical world. Translating this into simpler terms, in my opinion, this is the best application of vacuum tubes to serve human beings, after the Soviet MIG airplanes. Any concrete examples? As you wish. I will start from something this amplifiers likes very much, meaning vocal music from our leading artist, when it comes to charming voices, Anna Maria Jopek with her project “Ulotne”. I do not know, if you are acquainted with this disc, but this production puts a lot of emphasis not only on the fantastic reverberation of her voice, but also on the very elaborate instrumental passages, things that were brilliantly underlined by the Polish amplifier. When vocal phrases came out the speakers, all power was devoted to give them a kind of soulfulness, and when the instrumental passages sounded, immediately the sound becomes an advocate of vitality and decay of each, even the most delicate, note coming from the instruments. This was the lightness, freshness and swing on the vectors of width and depth of the virtual sound stage, I am searching for anywhere. For a long time I did not have such joy when listening to a tube amplifier, so it makes me even happier, that it is a Polish product. Every music, which emphasized on the reverberation and enchanted the listener with its soul, sounded in a similar way. It did not matter if I listened to productions similar to those of our diva, to ancient music or jazz, as the tested amplifier felt like a fish in the water in those genres, making the silence between the notes not just a pause between the sounds, but a period, preparing me for the waterfall of splendid reverberations bound to appear in a moment. Interestingly, it was very tubey, but not too tubey, I mean the threshold of good taste was never crossed, what competition is not often able to achieve. Ok. Mellow sound was phenomenal, but what with genres, that want to test the borders of our endurance by sonic aggression?
Easy. Maybe the First did not match the Gryphon Diablo 300 in terms of speed, but it was no mud pool at all, or lava flowing on the floor, but a tale, nicely saturated in the lower octaves, colored in the midrange and sweetened in the treble. Interestingly, electronics was furthest away from the master, as rock music, due to the shot of timbre in the midrange, meaning an increase in the vocal expression, and the guitars which are also operating in this area, showed itself from the best angle. Of course I could hear no earthquake, but I ensure you, that this was no flaw, but a consequence of the low power of the amplifier, which was designed for other goals, than loud reproduction of rumble. What am I placing my opinion on? The first disc showing the knowledge of the circuit designer in terms of bridling heavy musical material was the symphonic concert of Metallica “S&M”. The second, which showed me clearly, that using the Audio Reveal First as a means for killing our hearing is a bad idea, was “Liminal” from Acid, which has a lot of whizzing sounds as well as tectonic movements. But let us agree, that being sane, you will not search for an amplifier working in the royal class A to listen to music without soul, created by an artificial intelligence. That would be a clear coup d’état.

I do not know, if those conclusions will not seem too optimistic to you, but really, the encounter with the newest proposal from the Nautilus distribution, was a positive experience most of the time. Of course, to listen to sound effects as described above, you need to have some easy to drive loudspeakers at hand to attach to the First. But I also assure all, potentially interested readers, that this is not very difficult. And when you have a match, the you will have only positive experiences with your beloved music. What kind of music? As you can see from the text above, this will be most of the worlds’ repertoire including all the delicate versions of rock. Is this possible? Of course it is. Why? If you do not know yet, please read my test again. I cannot explain this in an easier way.

Jacek Pazio

System used in this test:
Our reference system
– CD: CEC TL 0 3.0 + Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: Trenner & Friedl “ISIS”
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond, Statement
– IC RCA: Hijri „Million”
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Manufacturer: Audio Reveal
Distributor: Nautilus
Price: 19 900 PLN

Technical specifications:
Type: Single-ended Class-A Dual Mono
Driver Tubes: 2 x 12AX7 (ECC83), 2 x 12AU7 (ECC82)
Power Tubes: 2 x KT88 lub 2 x 6550
Frequency Response: 20Hz – 20kHz ±0.3dB @ 1W
Power: 10W RMS (8 Ω, @ 1kHz)
Inputs: 4 x RCA
Input impedance: 50 kΩ
Start-up Time: 45s
Power consumption (nominal): 180W
Dimensions: 440 x 385 x 205
Net Weight: 25.2 kg

Opinia 1

Wzmacniacze słuchawkowe, czy to przez stereotypy, czy też wygodę ich producentów, kojarzone są z niezbyt absorbującymi gabarytowo konstrukcjami, którym do pełni szczęścia wystarczy kilka centymetrów kwadratowych na naszych biurkach. O ile jednak w Hi-Fi i szeroko rozumianym segmencie PC-Audio takie wyobrażenia mają niemalże pełne odzwierciedlenie w rzeczywistości, to już wkraczając w świat High-Endu warto mieć się na baczności i zapobiegliwie przygotować dla nowego nabytku odpowiednią przestrzeń. Jeśli nadal nie orientujecie się Państwo z czym, chcąc osiągnąć audiofilską nirwanę, przyjdzie Wam się zmierzyć, sugeruję profilaktycznie rzucić okiem np. na Ayona HA-3, lub w wersji ultra-hardcore na monstrualne Woo Audio WA-234 MONO. Mam cichą nadzieję, że nawet pobieżna eksploracja oferty powyższych producentów pozwoli Wam na w miarę spokojne przyjęcie dzisiejszego, powstałego pod czujnym okiem konstruktora – Andreasa Hofmanna, niemalże 20 kg urządzenia, które choć z założenia jest wzmacniaczem słuchawkowym, to przy odpowiednio korzystnej koniunkcji gwiazd, czyli de facto przemyślnej aplikacji, z powodzeniem może również pełnić rolę klasycznej integry. Mowa oczywiście o V 16 – pierwszym a zarazem jedynym wzmacniaczu niemieckiej manufaktury Octave typu single-ended.

Chociaż tytułowa konstrukcja miała, jeśli dobrze pamiętam, swoją oficjalna premierę podczas monachijskiego High Endu w 2017r. i już wtedy wzbudzała spore zainteresowanie zarówno swoją niekonwencjonalna formą, jak i zastosowaniem charakterystycznych jajkopodobnych lamp KT150, dziwnym zbiegiem okoliczności dotychczasowe testy i to nie tylko w naszych – rodzimych periodykach, dokonywane były na egzemplarzach wyposażonych w starszej generacji, a przy tym zdecydowanie mniej finezyjnych bańkach KT120. Całe szczęście, gdy udało nam się podczas jednej z ostatnich wizyt w warszawskiej siedzibie Nautilusa – dystrybutora marki, wypatrzeć pyszniącą się na honorowym miejscu sztukę, okazało się, iż zaimplementowano w niej nasze ulubione „pisanki”, więc jasnym stało się, że tym razem z lokalu na ul. Kolejowej z pustymi rękami nie wyjdziemy.
Jak sami Państwo widzicie V 16-ka swą aparycją przypomina nieco hełm średniowiecznego ciężkozbrojnego, więc już od progu jasnym staje się, że zamiast designerskiego rozpasania możemy co najwyżej liczyć na ergonomiczny pragmatyzm i inżynierską surowość, co akurat w przypadku powstających w Karlsbad lampowców raczej nikogo obeznanego z tematem nie powinno dziwić. W końcu im mniej wodotrysków i udziwnień, tym prostszy układ, a im prostszy układ, tym mniejsza jego awaryjność. Proste? Jak drut i to drut ze wzmocnieniem, czyli niedościgniony wzór idealnego wzmacniacza. Jednak ad rem. Octave V 16 z powodzeniem można określić mianem piętrusa i to w wydaniu trzykondygnacyjnym. Parter zajmują bowiem dwa wyjścia słuchawkowe – niesymetryczne 6,3 mm typu duży jack i 4-pinowe XLR, solidnej wielkości pokrętło głośności oraz sześć przycisków, którymi patrząc od lewej ustawiamy poziom bisu, wzmocnienia i aktywujemy wyjście głośnikowe, a pozostałymi trzema wybieramy interesujące nas źródło sygnału. Pietro wyżej mamy jedynie pionowe szczeliny wentylacyjne z centralnie umieszczoną tabliczką znamionową i dopiero na ostatniej kondygnacji odnajdziemy upragnione lamy, które zgodnie z unijnymi zleceniami chroni pancerna i niezbyt urodziwa przyłbica. Całe szczęście ową klatkę daje się bardzo szybko zdemontować, przez co całość prezentuje się zdecydowanie mniej kanciasto. Jeśli zaś chodzi o wspomnianą szklarnię, to w pierwszym rzędzie mamy pojedynczą słowacką triodą JJ Electronics ECC82 i dwie, pracujące w roli sterowników, triody średniej mocy EF800 Telefunkena (NOS), za którymi to pysznią się dwie KT150 Tung-Sol w stopniu wyjściowym.
W przeciwieństwie do większości konwencjonalnych konstrukcji lampowych w Octave plecy mają do wykorzystania praktycznie całą powierzchnię, z czego nie omieszkali skorzystać konstruktorzy, implementując zajmujący ponad połowę powierzchni masywny radiator i dopiero pod nim wygospodarowując miejsce na dwie pary terminali RCA, parę XLR-ów, firmowe gniazdo do zewnętrznego, opcjonalnego zasilacza, zintegrowane z bezpiecznikiem gniazdo IEC i pojedyncze, zakręcane terminale głośnikowe. Aha – jest jeszcze przełącznik filtra subsonicznego a włącznik główny umieszczono na lewym boku – tuż przy ścianie frontowej.

Mając na uwadze nieznany mi bliżej przebieg dostarczonego na testy egzemplarza przez blisko tydzień grałem z niego ile się tylko dało, karmiąc go uzdatnionym przez system ifi sygnałem z komputera i od czasu do czasu rzucając uchem cóż tam ciekawego dzieje się w podpiętych do niego niemalże na stałe topowych nausznikach Denona, które też dotarłszy do mnie w stanie iście fabrycznej dziewiczości musiały swoje przepracować. O ile jednak taki set-up spełniał wszelkie kryteria natury użytkowej, to już z czysto audiofilskiego punktu widzenia mógł wywoływać pewien niedosyt, więc finalnie Octave wylądował w dyżurnym systemie a rolę źródeł przejęły wespół zespół Ayon CD-35 i Lumin U1 Mini.
Proszę Państwa, jeśli do tej pory uważaliście, że słuchawkowy odsłuch to nic innego jak nieudolna próba wsadzenia własnego czerepu do szklanej bańki i zabawa w kosmonautę, to pierwsze chwile z dowolnymi słuchawkami zasilanymi V 16-ką sprawią, iż bardzo szybko zmienicie zdanie. I to diametralnie, gdyż wrażenie jest takie, jakby ktoś nie tylko nie próbował Was „zawekować”, lecz … umieścić w oku potężnego cyklonu, bądź epicentrum równie niszczycielskiej eksplozji. Chodzi bowiem o to, że Octave dysponuje mocą zdolną sprawić, iż zamiast wspomnianych nauszników spokojnie możecie sięgnąć po parę drewnianych desek do krojenia z Ikei, albo po paletki do ping-ponga i ze sporą dozą prawdopodobieństwa można założyć, że i one zagrają. Bowiem moc i dynamika, jaką oferuje niemiecka amplifikacja sprawiają, że w przeciwieństwie do większości przypadków dźwięki zamiast próbować dostać się do naszej przestrzeni międzyusznej, niejako nie tyle powodują jej (oczywiście czysto metaforycznie) eksplozję, co przysłowiowe rozbicie na atomy. Dochodzi bowiem do sytuacji, gdy z niemego i biernego obserwatora spektaklu muzycznego przeistaczamy się w cząstki materii stanowiące jego nierozerwalną składową. To już nie jest dylemat czy muzycy są u nas, bądź my jesteśmy w gościnie u muzyków, lecz poziom intensywności właściwy pełnej integracji z rozgrywającymi się w danej chwili wydarzeniami. Jakby przekroczyć próg, za którym nie da się już odróżnić wirtualnej rzeczywistości od tej codziennej, nas otaczającej.
I wcale nie trzeba ograniczać się do wybitnie audiofilskich, wymuskanych realizacji, gdyż wystarczy sięgnąć po zupełnie mainstreamowe nagrania w stylu „Transformers: Revenge Of The Fallen”, by dać się ponieść muzyce stając się jej nierozerwalną częścią. Co ciekawe, nawet przy tak dynamicznym, rockowym repertuarze ilość informacji dostarczanych przez V 16-kę w pełnym spectrum reprodukowanego, lub jak kto woli słyszalnego, pasma z jednej strony wydaje się wręcz niemożliwa do przyswojenia, lecz z drugiej nie powoduje uczucia zmęczenia, czy też pewnej psychicznej blokady wynikającej ze świadomości, że to my, w tej misternej układance, jesteśmy najsłabszym ogniwem. Nikt bowiem nie każe nam absorbować wszystkich docierających do nas niuansów i bodźców, lecz mamy pełną swobodę wyboru, czy delektować będziemy się danym utworem jako całością, czy też eksplorować poszczególne partie, coraz bardziej zagłębiając się w żywą tkankę nagrania.
Próbując w jakiś, chociażby umowny, sposób scharakteryzować barwę i estetykę dźwięku jaki oferuje V 16 uczciwie trzeba powiedzieć, iż operuje on po zdecydowanie bardziej neutralnej stronie mocy aniżeli po lampie można byłoby się spodziewać. Warto mieć jednak na uwadze, iż Octave nigdy nie słynęło ze zbyt eufonicznie brzmiących konstrukcji, a wręcz przeciwnie i bardzo często można było odnieść całkiem słuszne wrażenie, iż powstające w Karlsbad urządzenia są zdecydowanie bardziej neutralne i prawdomówne od większości mogących z nimi konkurować tranzystorów. Tak też jest i w tym przypadku, gdzie sama amplifikacja stara się możliwie jak najmniej ingerować w reprodukowany sygnał pozwalając nam modelować finalne brzmienie poprzez dobór odpowiednich słuchawek, źródła, czy okablowania. Jeśli bowiem zleżało mi na przyjemnym cieple i seksownych krągłościach opartych na nieco „pluszowym” fundamencie basowym to sięgałem po Meze 99 Classics Gold, lub ich kruczoczarną wersję Neo, z kolei gdy skupiałem się na możliwie komfortowej analizie repertuaru , jednak bez przekraczania cienkiej czerwonej linii zbytniej analityczności, to na mej głowie lądowały fenomenalne Denony AH-D9200 a HiFi Many HE5SE (test wkrótce) pozwalały poczuć, jak to jest słuchać słuchawek (ależ koszmarny zbitek słów) mając nieodparte wrażenie obcowania ze stacjonarnym systemem. Nie muszę chyba dodawać, iż o ile na praktycznie dowolnym materiale brzmienie zasługiwało na najwyższe noty, to im wyższej jakości sygnał źródłowy docierał do Octave, tym namacalność i intensywność doznań wzrastała w sposób wprost proporcjonalny do umiejętności ekipy realizatorów. Dlatego też pomimo nieukrywanego zamiłowania do cięższych i dość kakofonicznych gatunków muzycznych, mając na stanie V 16-kę nader często sięgałem do katalogu ECM, gdzie można natrafić na takie perełki jak np. „Where The River Goes” iście gwiazdorskiego projektu, w którego składzie zagrali Wolfgang Muthspiel, Ambrose Akinmusire, Brad Mehldau, Larry Grenadier, Eric Harland a wielce wyważone improwizacje przeplatają się z klasyczną i nieodzowną dla tej oficyny wydawniczej grą ciszą.
Niejako na zakończenie zostawiłem jeszcze epizod kolumnowy, lecz choć ze słuchawkami było wybornie, to już w moim systemie próby z niezbyt łatwymi do prawidłowego wysterowania Gauderami Arcona 80 i jeszcze trudniejszymi od nich Dynaudio Contour 30 nie wzbudziły zarówno mojego, jak i samego bohatera niniejszego testu entuzjazmu, więc nie chcąc siebie i jego męczyć dałem sobie z dalszymi kombinacjami alpejskimi spokój, przekazując pałeczkę Jackowi, który dysponując wysokoskutecznymi Isisami nie powinien mieć podobnych komplikacji.

Jak sami Państwo widzicie Octave V 16 Single Ended nie jest li tylko zwykłym wzmacniaczem słuchawkowym, gdyż po pierwsze z większością (jeśli nie ze wszystkimi) dostępnych na rynku słuchawek robi co chce, a po drugie, przy odrobinie zachodu, jest w stanie równie satysfakcjonująco wysterować kolumny głośnikowe, to sprawia, iż z jego pomocą zaciera się granica między odbiorcą a artystą. Zamiast bowiem usadawiać nas w miejscu biernego widza Octave niejako implementuje słuchacza, czynnie angażuje, w konkretne wydarzenie muzyczne sprawiając, ze stając się jego (wydarzenia, nie wzmacniacza) nierozerwalną częścią nie mamy najmniejszych szans na obojętność i dystans, który de facto w tej akurat konfiguracji nie istnieje.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Lumin U1 Mini
– DAC/Wzmacniacz słuchawkowy: Ifi Micro iDAC2 + Micro iUSB 3.0 + Gemini
– Wzmacniacz słuchawkowy: Octave V 12
– Słuchawki: Meze 99 Classics Gold; Meze 99 Neo; Denon AH-D9200; HiFi Man HE5SE
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders; Dynaudio Contour 30
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB; Fidata HFU2
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chip

Opinia 2

Będący tematem dzisiejszego jakby na to nie patrzeć, testowego spotkania przy muzyce bohater na redakcyjnej liście do zaopiniowania znalazł się za sprawą pewnego rodzaju przypadku. O co chodzi? Otóż, gdy w momencie przybycia do naszej redakcji topowej wersji japońskich słuchawek Denon AH-D9200 przez chwilę zastanawialiśmy się, czym je napędzić a zarazem mając na uwadze potencjał niemieckich konstrukcji lampowych spod znaku Octave wybór był wręcz oczywisty. Ale jak to zwykle bywa, same przewidywania dobrych wyników nie gwarantują pojawienia się w naszym portfolio. Na szczęście dobra prasa produktów naszego zachodniego sąsiada bez najmniejszych problemów potwierdziła się podczas testu Denonów. Dlatego też miło jest mi poinformować, że w tym recenzenckim odcinku w roli głównego winowajcy pojawi się ciekawy, bo w założeniu skonstruowany do współpracy z notującymi swój rozkwit pośród miłośników muzyki słuchawkami, ale bez problemu oferujący również wystarczającą ilość mocy do napędzenia niezbyt trudnych kolumn, wykorzystujący w sekcji wzmocnienia bardzo popularne lampy mocy KT150 wzmacniacz Octave V16 Single Ended. Wieńcząc akapit rozbiegowy chyba nie odkryję Ameryki po raz drugi, gdy przypomnę, iż dystrybucją zaprzęgającego do pracy zamknięte w szklanej bańce elektrony zarzewia tego testu jest krakowsko-warszawski Nautilus.

Analizując aparycję V 16-ki wyraźnie widać, że walka z materią w temacie upchnięcia całości układów w jednej skorupie była skierowana w stronę pewnego rodzaju kompaktowości urządzenia w domenie zajmowanej powierzchni. Przecież to w głównym założeniu jest słuchawkowiec, a ten za wszelką cenę musi zmieścić się na często zbyt małym dla potrzeb użytkownika blacie czy to biurka w pracy, czy zaciszu domowym. Dlatego też konstruktorzy postanowili rozbudować konstrukcję w pionie niż w poziomie. Przyznacie, że przed obejrzeniem załączonych to testu serii fotografii takie założenie wydaje się dość karkołomne. Tymczasem to co wydobyłem z kartonu transportowego, po usadowieniu na docelowym miejscu okazało się być stosunkowo zgrabnym wieżowcem. Trochę awangardowym w odniesieniu do typowych wzmacniaczy lampowych, ale zapewniam, jeśli nawet nie macie problemów natury lokalowo-półkowej i wzmacniacz mógłby mieć dowolną wielkość, po kilkudniowej akomodacji wygląd szesnastki nie dość, że nie razi, to wydaje się być fajnym designersko pomysłem na przełamanie pewnego rodzaju monotonności wyglądu tego typu sprzętu audio. Idźmy dalej. Bryła wzmacniacza mimo stawiania na wysokość nadal wykorzystuje coś w rodzaju platformy dla usytuowanych w przedniej części dachu lamp elektronowych i tuż za nimi ukrytych pod stosownie wyprofilowanym dachem transformatorów. Naturalnie dla spełnienia wymogów certyfikatu CE w zestawie startowym znajduje się zabezpieczająca przed przypadkowym oparzeniem od nagrzanej lampy solidna kratka. Czy ją wykorzystacie? Tego nie wiem. Ja jak widać na fotkach z niej zrezygnowałem, ale wspomnieć o jej istnieniu musiałem. Jeśli chodzi o kolorystykę, ta jest bardzo zachowawcza, ale nie nudna. Po prostu niemieccy konstruktorzy postawili na ogólnie panujący standard, czyli w tym przypadku wykorzystującą lakierowanie proszkowe czerń znakomitej większości obudowy i srebro szczotkowanego aluminium dolnej części frontu. Nuda? Owszem, malkontent mógłby się na tym zagadnieniem po wyżywać, ale zapewniam wszystkich zainteresowanych, że mamy do czynienia raczej z oczekiwanym przez wielu użytkowników spokojem wizualnym, a nie brakiem pomysłu na ostateczny wygląd. Wspomniany srebrny awers jak na wzmacniacz słuchawkowy oferuje sporo funkcji, użycie których wywołujemy sześcioma okrągłymi guzikami (poziom biasu, moc wyjścia sygnału, selektor słuchawki/głośniki i trzy wejścia liniowe) i dużą gałką wzmocnienia sygnału. Oczywistym jest, że z uwagi na swoje główne zadanie Octave V 16 na opisywanym przednim panelu umieszczono również dwa wyjścia dla nauszników (jedno to standardowy Jack, a drugi coś na kształt czteropinowego wtyku XLR). Wędrując z opisem urządzenia w stronę pleców z jego lewej strony zauważamy główny włącznik, a po dojściu do przywołanego rewersu, naszym oczom ukazuje się potwierdzenie wspomnianej przy okazji opisu frontu funkcjonalności w postaci trzech zestawów gniazd dla sygnału linowego (dwa RCA i jedno XLR), pojedyncze terminale kolumnowe, zwykłe gniazdo zasilania IEC i slot dla dodatkowego firmowego zasilacza.

Idąc za wstępniakiem moich wywodów wiadomym jest, że dzisiejszy test jest swoistym potwierdzeniem wartości dźwiękowych, jakie udało się wytworzyć wcześniejszej konfiguracji Octave ze słuchawkami Denona. Ja wiem, że to całkowicie inne, a przez to mogące bardzo różnie wypaść starcie, ale bez względu na wszystkie przeciwności losu, jeśli jakiś produkt jest w stanie zaoferować coś ciekawego, to powinien pokazać to w każdej konfiguracji. Tak też było i tym razem. Tak, ogólna prezentacja była namaszczona sznytem grania posiadanych przeze mnie Sennheiserów HD600, jednak od pierwszych taktów słuchanej muzyki wiedziałem, że mam do czynienia z bardzo dobrym wzmacniaczem. Jakim? Już zeznaję. Po pierwsze, podobnie do całej oferty Octave V 16-ka kroczy nieco inną drogą niż typowo pojmowany lampowiec. Owszem, słychać w nim walory szklanych baniek, ale nie w kwestii siłowego szukania muzykalności i wysycenia, tylko poprzez napowietrzenie przekazu muzyka nabiera fantastycznej swobody w kreowaniu wirtualnego świata. Staje się zwiewna, ale co ważne z wyraźnym posmakiem lampy. To jest na tyle zjawiskowe, że mimo delikatnego przesunięcia punktu ciężkości muzyki przez popularne „Senki” o oczko wyżej nic a nic w odbiorze słuchanych płyt mi nie przeszkadzało. Uspokajając malkontentów natychmiast przyznaję, wokaliza w porównaniu do występów z Japonkami (D-9200) była mniej soczysta, ale w wydaniu z Niemkami (HD600) nadal daleka od nadpobudliwości, czy męczącego rozjaśnienia. Ot nieco lżej, ale nadal zjawiskowo, bo gładko i z odpowiednim rozmachem, co w przypadku tak blisko zorientowanych wokół naszego ośrodka zarządzania ciałem słuchawek jest nie do przecenienia. Czy to muzyka dawna, czy jazzowa, zawsze na pierwszy plan wychodziła swoboda oddania ich witalności. O co chodzi i dlaczego połączyłem ze sobą tak odległe czasowo nurty muzyczne? Pisząc muzyka dawna zazwyczaj mam na myśli utwory sakralne, a te przez przykładających wagę do najdrobniejszych szczegółów artystów zazwyczaj nagrywane są właśnie w kościołach lub klasztorach. Natomiast jazz spod znaku ECM stawia z kolei na granie ciszą ze zjawiskowym przecinaniem jej przez pełne ekspresji solowe popisy każdego z artystów, lub zjawiskowo zawieszone w powietrzu wszelkiego rodzaju przeszkadzajki. Co to ma do rzeczy? Przecież odpowiedź jest banalna. Te dwa wydawałoby się bardzo odległe gatunki muzyczne fantastycznie wykorzystują umiejętności opiniowanego wzmacniacza w fenomenalnym kreowaniu wirtualnej sceny. Gdy mamy usłyszeć współgrające ze składem muzyków, będące efektem wielkości kubatury kościelnej, wygenerowane podczas realizacji twórczości Claudio Monteverdiego echo, bez najmniejszego wysiłku nie tylko otrzymujemy je jak na dłoni, ale odpowiednio osłabione w swej energii w stosunku do źródła. Banał? Bynajmniej, gdyż oprócz samego wsadu merytorycznego, czyli w tym przypadku zapisanych na pięciolinii pasaży wokalno instrumentalnych, to jest clou tego typu zapisów nutowych. Ok. A co z jazzem? Tutaj temat wygląda podobnie. Zazwyczaj mamy do czynienia z materiałem studyjnym. Ten natomiast mimo prób wytworzenia witalności dźwięku przy pomocy suwaków na stole masteringowym, w momencie braku możliwości pokazania tego przez zestaw odtwarzający nie zawsze okazuje się tak zjawiskowy, jak chciał tego twórca. Brak swobody w muzyce ciszy jaką niewątpliwie jest jazz, zazwyczaj bywa śmiercią dla nie samej, na co nasz tytułowy bohater ani razu nie pozwolił. A zaznaczam, że wspomniane gatunki są moimi konikami i wiem, jak powinny zabrzmieć. Ok. Co z innymi tworami muzycznymi? Bardzo podobnie. Naturalnie w rocku i elektronice opisywane aspekty nie są aż tak ważne. Ale przyznacie, że jeśli w pakiecie z dobrą rozdzielczością dostaniecie szczyptę szerokim łukiem unikającego efektu „łał” rozmachu, muzyka staje się bardziej angażująca. Przynajmniej ja wszelkie próby z podobnym materiałem tak odbierałem.

Na koniec testu nie mogłem odpuścić próby spięcia wizytującej moje progi niemieckiej myśli technicznej z posiadanymi kolumnami. Efekt? Przyznam szczerze, że pozytywnie zaskakujący. Naturalnie nie było szans na stworzenie ściany dźwięku podobnej do możliwości 200-tu Watowego tranzystora, ale było bardzo ciekawie. Po pierwsze – przez cały czas słychać było opisywany efekt witalności muzyki. Po drugie – mój mocno osadzony w barwie zestaw kolumn sprawił, że efekt przesunięcia wysycenia średnicy w górę był prawie niezauważalny. Co te dwa wnioski wnoszą do powyższego testu? Otóż bardzo wiele. Z pewnością to, że wyartykułowany w poprzednim akapicie efekt lżejszego środka pasma nie jest problemem wzmacniacza, tylko maniery grania użytych do testu Sennheiser’ów. To są bardzo dobrze znane, ale trzeba przyznać, że dość lekko grające nauszniki, co podczas formowania wstępnych wniosków trzeba koniecznie uwzględnić. Obecnie producenci stawiają na zdecydowanie większą muzykalność zestawów słuchawkowych, co prawdopodobnie w przypadku połączenia z punktem zapalnym naszego spotkania całkowicie eliminuje problem niewystarczającego dociążenia dźwięku, a czego przecież dobrym potwierdzeniem jest starcie z moimi zespołami głośnikowymi.

Jak wynika z powyższego wywodu, w przypadku wzmacniacza słuchawkowego Octave V16 mamy do czynienia z nieco innym podejściem konstruktora do aplikacji lamp elektronowych. Tutaj nie chodzi o zwiększanie eufoniczności (czytaj muzykalności ponad wszystko) dźwięku, tylko wykorzystanie ich cech do zwiększenia rozmachu w jego kreowaniu przy konsekwentnej dbałości o unikanie natarczywości. Muzyka prezentowana jest ze zjawiskowym oddechem, ale bez oznak krzykliwości, co nie jest takie proste do osiągnięcia. Czy to jest wzmacniacz dla wszystkich miłośników muzyki? Jestem zdania, że dla słuchawkowców co najmniej do posłuchania. Jednak ze wskazaniem na posiadaczy konstrukcji bez oznak anoreksji, czyli z natury stawiających na analizę ultradźwięków, a nie jej body. A reszta? Jeśli ktoś ma niezbyt wymagające kolumny, to czemu nie. Po tym co usłyszałem z moimi „szafami gdańskimi”, nie zdziwiłbym się, jeśli komuś uda się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– źródło: transport CEC TL 0 3.0, przetwornik D/A Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Statement
IC RCA: Hijri „Million”
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

Dystrybucja: Nautilus / Octave
Cena: 36 900 PLN + 6 490 PLN (opcjonalnie wersja PREOUT)

Dane techniczne
• Lampy wyjściowe: KT150; opcjonalnie KT 120, KT88, 6550, EL34
• Moc wyjściowa: 2 x 8 W/4 Ω (High Mode); 2 x 5 W/4 Ω (Low Mode)
• Wejścia liniowe: 2 x RCA, 1 x XLR
• Pasmo przenoszenia: 10 Hz – 80 kHz/-3dB
• Zalecana impedancja kolumn: 3 – 32 Ω
• Impedancja słuchawek: 6 – 2000 Ω
• Wzmocnienie (gain): 26 dB
• Zniekształcenia THD: 0,5%
• Odstęp sygnał/szum:- 110 dB / 8 W
• Regulacja poziomu słuchawek: 3V/8V
• Pobór energii: 200 W przy ełnej mocy, 120 – 200 W w spoczynku
• Wymiary (SxWxG): 220 x 330 x 330 mm
• Waga: 19.1 kg
• Dostępne kolory: metallic Black, ocean Blue, ice Grey

Tego, że otaczający nas świat się zmienia, nie da się ukryć i nie ma najmniejszych szans na to, abyśmy mogli ów proces zatrzymać. Jednak na to, czy owe zmiany idą ku lepszemu, czy wręcz przeciwnie, wpływ już mamy. Warto bowiem możliwe wcześnie uświadomić sobie, iż lepiej być sobie sterem, żeglarzem, okrętem, aniżeli biegnącym w obłąkańczym pędzie, w tłumie sobie podobnych, skądinąd przeuroczych, lemingów. Do niewątpliwie pozytywnych zmian należy po pierwsze świadomość własnych możliwości a po drugie umiejętność realnej oceny środowiska w jakim mamy zamiar egzystować. Przekładając to na nasze audiofilskie realia oznacza to ni mniej ni więcej, czy rozpoczynając mniej, bądź bardziej komercyjną działalność gospodarczą skierowaną ku złotouchym odbiorcom, widzimy choć cień szansy na utrzymanie się na powierzchni wśród setek, jeśli nie tysięcy, sobie podobnych i czy owa egzystencja nie będzie przypominała wegetacji. Tematy te poruszył na ostatnim spotkaniu z systemem Lampizatora Łukasz Fikus a i podczas dzisiejszej, będącej przedmiotem niniejszej mini-relacji, premiery nowy model binesowy okazał się jednym z wielu poruszanych tematów.

O co chodzi? O Audio Reveal – nowego gracza na rodzimym rynku audio i to rynku wzmacniaczy lampowych dedykowanych miłośnikom najbardziej purystycznych konstrukcji Single Ended. A dokładnie o będący pierwszą, komercyjną ofertą wzmacniacz zintegrowany o jakże logicznej nazwie First, czyli po naszemu pierwszy. Cóż zatem w fakcie pojawienia się nowego bytu takiego niezwykłego? Jak to co? Sam sposób „wodowania”, gdyż stojący za marką Audio Reveal konstruktor i pomysłodawca – Michał Posiewka, zamiast porywać się z motyką na słońce i samotnie próbować mierzyć się z przeciwnościami losu uznał, iż zdecydowanie rozsądniej będzie część logistyczno – dystrybucyjną powierzyć bez porównania większemu graczowi i tym oto sposobem dzisiejsza premiera zbiegła się z oficjalnym ogłoszeniem, iż to właśnie w dystrybucji krakowsko-warszawskiego Nautilusa dostępne będą tytułowe wzmacniacze.

Jak to zwykle przy tego typu okazjach bywa nie zabrakło pozwalającej udanie rozpocząć piątkowe, inaugurującej właśnie rozpoczęty weekend, lampki wina i małego co nieco na ząb. Jednak nie o rozkoszach podniebienia jest to materiał, gdyż Gospodarze wraz z ww. konstruktorem przygotowali dwa systemy, w których przybyli goście mogli w całkiem komfortowych warunkach nie tylko zaznajomić się z walorami sonicznymi rodzimego lampowca, lecz również zaczerpnąć wiedzy u samego źródła rozwiewając ewentualne wątpliwości. A tych nie da się ukryć kilka było, gdyż konfiguracje, w jakich zaledwie 10W first-owi przyszło debiutować, na pierwszy rzut oka mogły wydawać się lekko karkołomne.

Zacznijmy jednak od czegoś bardziej konwencjonalnego, czyli systemu w którym first dostał do towarzystwa przeurocze Boenicke W11 a za źródło posłużył odtwarzacz Ayon CD-10. Jak na sklepowo-salonowe warunki i dość ograniczony metraż pomieszczenia odsłuchowego, do którego co i rusz ktoś zaglądał, wchodził, rozmawiał itp., to pierwsze wrażenie było nad wyraz pozytywne i to pozytywne na tyle, by rozpocząć wstępne, niezobowiązujące pertraktacje o ewentualnym teście tytułowego wzmacniacza w bardziej kontrolowanych warunkach. Jak się bowiem podczas rozmowy z konstruktorem okazało first został opracowany po to, by możliwie jak najdłużej cieszyć nie tylko oczy ale i uszy swoich nabywców. W związku z powyższym zadbano o odpowiednie przewymiarowanie zasilania, możliwie najbardziej komfortowy punkt pracy lamp i co widać na powyższych zdjęciach również o minimalizację samych kosztów użytkowania. O ile bowiem SET-y opiera się najczęściej na niezbyt tanich, przynajmniej jeśli mówimy o tych dobrze grających, lampach 2A3, 300B, czy też wysokomocowych 62B/82B, to w Audio Reveal-u znajdziemy w stopniu wyjściowym popularne tetrody KT88 a w roli sterujących po sztuce 12AX7 (ECC83) i 12AU7 (ECC82) na kanał (first ma budowę dual mono). Tak, tak. Już oczyma duszy widzę ten grymas niezadowolenia, na wieść o KT88, które delikatnie rzecz ujmując nie mają opinii zbyt muzykalnych. Proszę się jednak na zapas nie martwić, gdyż każda lampa gra tak, jak jej pozwala konkretna aplikacja a w tym przypadku wszystkie znaki na ziemi i niebie wskazują na to, że pozwala na wiele.

Drugi set okazał się zdecydowanie bardziej „wyczynowy”, gdyż tym razem podjęto w nim próbę udowodnienia, że nawet 10W lampowa integra SE jest w stanie zagrać z tak trudnym obciążeniem jak … Dynaudio Confidence C2 Platinum. O ile jednak Audio Reveal podołał i zagrał, to jeśli miałbym efekt finalny jakoś spuentować, to ze zwykłej, czysto ludzkiej empatii, brak której większość „życzliwych” mi zarzuca, sugerowałbym rozejrzeć się za nieco łatwiejszymi kolumnami. Oczywiście swoje trzy grosze dorzuciło jeszcze zbyt skromne, jak na wymagania C2-ek pomieszczenie, więc proszę powyższego akapitu nie traktować jako złośliwego przytyku a jedynie możliwie obiektywną ocenę zastanych warunków, lub jeśli ktoś z Państwa woli swoisty kontrapunkt dla pełnej pozytywnych uniesień części pierwszej niniejszej epistoły.

Serdecznie dziękując Gospodarzom za zaproszenie życzymy Audio Reveal i Nautilusowi udanej współpracy i z uwagą będziemy śledzić ich dalsze poczynania.

Marcin Olszewski

Odwiedzający tegoroczny High-End Show w Monachium z pewnością doznali sporego zaskoczenia na stoisku Octave. Niemiecki producent wzmacniaczy lampowych zaprezentował bowiem niewielki wzmacniacz zintegrowany o bardzo nietypowych proporcjach i „piętrowej” budowie, podłączony do vintage’owych głośników tubowych. Co ciekawe, na drugim z egzemplarzy można było posłuchać dość trudnych do wysterowania słuchawek typu zamkniętego. Zaraz, zaraz… głośniki o wysokiej skuteczności? Dwie lampy na obudowie? Czyżby… Tak – właśnie w ten sposób Octave zaprezentowało pierwszy w swojej historii wzmacniacz Single Ended, który w dodatku jest high-endowym wzmacniaczem słuchawkowym. Model oznaczony symbolem V 16 dysponuje mocą 8 W na kanał przy obciążeniu 4 ohm, ale konstruktorzy nie byliby sobą, gdyby nie zrobili Single Ended całkiem po swojemu, z bezkompromisowością znaną ze swoich pozostałych urządzeń. SE w wydaniu Octave oznacza m. in. spory zakres dynamiki, ekstremalną stabilność, długą żywotność lamp, a także komfort użytkowania dzięki zastosowaniu zaawansowanych układów zabezpieczających. Dedykowany transformator wyjściowy własnej konstrukcji pozwolił na rozszerzenie pasma niskich tonów aż do 10 Hz, natomiast górną częstotliwość graniczną udało się przesunąć z 10 na 100 kHz, co osiągnięto dzięki zoptymalizowaniu poszczególnych poziomów wysterowania odpowiednio dobranym sprzężeniem zwrotnym. Uzyskanie tak szerokiego pasma przenoszenia było jak dotąd nieosiągalne dla wzmacniaczy SE. Odpowiednie umiejscowienie transformatora zasilającego w stosunku do separujących spowodowało z kolei obniżenie szumów własnych na wyjściu do niemierzalnego poziomu, a zaawansowana elektronika stabilizująca zapewnia redukcję szumów zewnętrznych i przydźwięku. Ten ostatni zarówno na wyjściu głośnikowym jak i słuchawkowym osiąga poziom -110 dB dla 1 W i obciążenia 8 ohm, co odpowiada wielkości 15-20 μV dla częstotliwości 50 Hz. W przeciwieństwie do większości wzmacniaczy typu SE, gdzie wysterowanie lamp sięga nierzadko 150 % ich mocy znamionowej, powodując ekstremalne nagrzewanie, V 16 dysponuje trójstopniowym układem wysterowania, który dopasowuje poziomem automatycznie w zakresie od 30 do 100 %, zależnie od obciążenia współpracujących głośników lub słuchawek. Jak łatwo się domyślić, obniża to wydatnie temperaturę pracy lamp i wydłuża ich żywotność. Bonusem jest firmowy tryb Ecomode, dzięki któremu wysterowanie podczas przerw w podawaniu sygnału muzycznego jest redukowane do 30 % i automatycznie powraca do poziomu optymalnego przy wykryciu sygnału. V 16 w wersji fabrycznej jest dostarczany z lampami KT120, lecz istnieje możliwość ich wymiany na KT88, KT150, 6550, a nawet EL34. Wzmacniacz wyposażony jest w pilota do sterowania głośnością, a także w złącze do opcjonalnego zasilacza zewnętrznego z modułu Super Black Box. Co ciekawe, oprócz srebrzystej szarości i matowej czerni, V 16 będzie dostępny także w niebieskawo-popielatej wersji kolorystycznej. Cena urządzenia wynosi: 36 900 zł.

Dystrybucja: Nautilus

Opinia 1

Dziwnym trafem za każdym razem, gdy próbujemy znaleźć urządzenie łączące ponadprzeciętną jakość brzmienia z równie atrakcyjną ceną koniec końców lądujemy z lampą w torze. Tak było w przypadku iście biżuteryjnie i bibelotowo wykończonej najnowszej inkarnacji Lebena 300F, jak i zarazem designerskiego, jak i purystycznego, rodzimego G•LAB Design Fidelity BLOCK. Prawdę powiedziawszy nawet najtańszy w tym towarzystwie Cayin CS-55A potocznie mówiąc „dawał radę”. Idąc dalej tym tropem czas na kolejnego przedstawiciela rodzimej myśli technicznej w niejako legendarnej, wyśnionej i otoczonej aureolą audiofilskiej odsłonie, czyli klasyczny układ SET oparty na lampach 300B. Zaraz, zaraz, czyż nie wspomniałem, że ma być niedrogo a „niedrogi SET na 300B” to oksymoron równie trafny jak „dobra zmiana”, czy „żywe trupy”? Teoretycznie tak, ale nadwiślańska rzeczywistość rządzi się swoimi prawami i nie takie rzeczy na przestrzeni ostatnich lat widzieliśmy i słyszeliśmy. Jednak tym razem zamiast pojawiającego się znikąd objawienia mamy do czynienia z trwającymi blisko dwa lata „podchodami” prowadzonymi zarówno przez samego producenta, jak i nas samych co jakiś czas sondujących grunt i klimat do finalnego spotkania na szczycie. O kim mowa? O Fezz Audio czyli marce, z którą nie tylko pierwszy kontakt, ale i kolejne mieliśmy jedynie w warunkach wystawowych. Żeby było ciekawiej wszystko zaczęło się wiosną 2016r. w Monachium, gdy podczas przygotowywania relacji z High Endu natrafiliśmy na ich współdzieloną z Pylon Audio ekspozycję. Jak to zwykle bywa po kilku kurtuazyjnych zdaniach przeszliśmy do konkretów, jednak gdy okazało się, iż nic z ówczesnego portfolio nie zbliża się do ustalonego przez nas dolnego pułapu 10 000 PLN chwilowo odpuściliśmy temat, tym bardziej, że warunki odsłuchowe (gips-kartonowa budka) i ścisk panujący wewnątrz nie pozwalały na wyciągnięcie żadnych konstruktywnych wniosków. Kolejna okazja nadarzyła się na zeszłorocznym AVS i tutaj już z wielką przyjemnością spędziliśmy kilka dłuższych chwil łowiąc wielce intrygujące dźwięki. Logicznym był zatem powrót do wcześniejszych rozmów i wzięcie „małego co nieco” na warsztat. Jednak tym razem postanowiliśmy niejako upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu i dokonując wyboru kandydata na testy cały czas z tyłu głowy mieliśmy dochodzące do nas od lat pytania o możliwie przystępne cenowo a jednocześnie dające wstęp do ekskluzywnego klubu 300B konstrukcje. Dlatego też nie dziwi fakt, że gdy tylko nadarzyła się ku temu sposobność to właśnie po oparty na tejże lampie model sięgnęliśmy. Tym oto sposobem serdecznie zapraszamy do lektury naszych wrażeń zebranych podczas użytkowania integry Fezz Audio Mira Ceti.

Mirka, bo tak pozwolę sobie pieszczotliwie nazywać tytułowego lampowca, już na pierwszy rzut oka zjednuje sobie potencjalnych nabywców, gdyż po pierwsze jest nieduża, po drugie niezbyt ciężka, co akurat przy konstrukcjach lampowych powinno zapalać ostrzegawczą lampkę, ale biorąc pod uwagę, że zamiast klasycznych traf mamy toroidy, to nie ma co dramatyzować, no i najważniejsze – ze względu na zaimplementowany układ autobiasu powinna być praktycznie bezobsługowa. Jest jeszcze niedroga, ale to już zaznaczyliśmy na wstępie. Posiadacze małoletnich pociech i wszelakiej maści mniej lub bardziej udomowionej zwierzyny też nie powinni skreślać jej z listy do odsłuchu, ponieważ na wyposażeniu znajduje się nad wyraz solidna, chroniąca lampy metalowa klatka, oraz fikuśny pilot pozwalający na regulację głośności a więc od biedy można ją ustawić w mało dostępnym dla małych rączek/łapek miejscu.
Front wzmacniacza zdobi centralnie umieszczone na finezyjnie wyfrezowanej aluminiowej płytce firmowe logo po którego lewej stronie ulokowano gałkę głośności a po prawej selektor źródeł. Wersja dostarczona do testu wzbogacona została o opcjonalne, bezpośrednie wejście na końcówkę, które umieszczono na lewej ściance wraz z dedykowanym przełącznikiem hebelkowym. Tuż za lampami pysznią się dwa niewielkie, wykonane z polerowanej kwasówki kubki skrywające trafa. Ściana tylna, jak na niezbyt imponującą powierzchnie została zagospodarowana całkiem rozsądnie. Nabywca do dyspozycji otrzymuje bowiem trzy pary wejść RCA, pojedyncze terminale głośnikowe z dedykowanymi odczepami dla 4 i 8 Ω, oraz zintegrowane z włącznikiem głównym gniazdo zasilające IEC. Oczom wnikliwych obserwatorów nie powinny też umknąć solidne nóżki, na jakich posadowiono całą konstrukcję. Estetów pragnę jeszcze uspokoić, że oprócz białej wersji kolorystycznej dostępne są jeszcze opcje czarna, czerwona i … nazwijmy to umownie brązowo-śliwkowa, więc jest w czym wybierać.
Za to przy opisie budowy pozwolę sobie nadmienić, iż początkowa wymiana korespondencji z Panem Maciejem Lachowskim z Fezza daleka była od laurkowego cukrowania i wzajemnego spijania sobie z dziubków, jak to często osobom postronnym mogło by się zdawać, gdyż pierwszą rzeczą na jaką pozwoliłem sobie zwrócić uwagę, był już poprawiony na stronie www, jednak nadal obecny w instrukcjach i materiałach promocyjnych (niezaprzeczalna wyższość mediów cyfrowych nad papierem) błąd, lub używając poprawnej politycznie nomenklatury pewna, poniekąd wynikająca z niezbyt wnikliwego przeczesania rynku, nieścisłość dotycząca topologii tytułowego wzmacniacza. Chodzi mianowicie o to, że najwidoczniej byłem pierwszym na tyle skutecznym upierdliwcem i tetrykiem, który nie dość, że znał, to jeszcze pamiętał czasy dostępności takich specjałów, jak dajmy na to CR Developments Woodham, żeby spowodować zmianę zdania zawierającego sentencję stwierdzającą, iż Mira Ceti jest „jedynym na świecie wzmacniaczem lampowym Single Ended wyprodukowanym w oparciu o toroidalne transformatory głośnikowe” na „Jeden z niewielu na świecie wzmacniacz lampowy Single Ended wyprodukowany w oparciu o toroidalne transformatory głośnikowe.” Mała rzecz a cieszy. Skoro zatem wiemy już, że w trzewiach Mirki siedzą toroidalne trafa, nomen omen pochodzące z Toroidy.pl, warto rzucić okiem na widoczne na froncie lampy. Jak widać na załączonych zdjęciach w stopniu wyjściowym pracują popularne i stosunkowo niedrogie rosyjskie Electro-harmonixy 300 B Gold a w roli lamp sterujących użyto Tung-Soli 6SN7GTB.

Pozornie i czysto teoretycznie 8W to niezbyt dużo i na zdrowy rozsądek decydując się na tak oszczędną w mocy amplifikację warto czym prędzej rozejrzeć się za jakimiś wysokoskutecznymi a przy tym charakteryzującymi się łagodnym przebiegiem impedancji zespołami głośnikowymi. To tylko jednak czysto akademickie gdybanie, gdyż już wspomniany wcześniej, oferujący „oszałamiające” 5,5W G•LAB Design Fidelity BLOCK pokazał, że lampowe Waty warto traktować z należytym szacunkiem i czasem dopiero mające być przysłowiowym gwoździem do trumny kolumny potrafią wprowadzić wzmacniacz na właściwe obroty. Jak przebiegały testy u dysponującego zdecydowanie łatwiejszymi do wysterowania ISISami Jacka przeczytacie Państwo poniżej, jednak u mnie, gdzie uparcie rolę dyżurnych kolumn pełnią wywołujące u sporej części producentów stany lękowe Gaudery Arcona (4Ω i „wystarczająca”, przynajmniej według dr. Roland Gaudera, efektywność) sprawy nie zapowiadały się zbyt optymistycznie. Koniec końców uznaliśmy, że jeśli Mirka po prostu nie da rady i będzie się wyraźnie męczyła jej bytność w moich skromnych progach ograniczy się li tylko do sesji fotograficznej a wrażenia nauszne będę kolekcjonował w OPOSie. Całe szczęście w tzw. międzyczasie dotarły do mnie przeznaczone do „zewnętrznej” recenzji idealnie pasujące kolorem (vide również białe) Taga Harmony Coral F-120, które nie dość, że mogły pochwalić się łatwiejszą impedancją wynoszącą 6Ω, to w dodatku całkiem sensownie prezentowała się ich skuteczność, w zależności od źródła wynosząca od 90 do nawet 93 dB. Krótko mówiąc był też nie tylko plan B, ale i C. Cóż jednak z tego, skoro Mirka podpięta pod Gaudery jak gdyby nigdy nic po prostu zaczęła grać a w pełni satysfakcjonujący poziom głośności osiągnąłem zaledwie nieco przekraczając godzinę dziewiątą – dziesiątą, czyli 3-3,5 na firmowej skali Fezza. Cuda? Niekoniecznie, jednak nie chcąc zbytnio stresować tytułowego lampowego dziewczęcia na pierwszy ogień poszedł lekki i niezobowiązująco POPowy „Faith” George’a Michaela. Pierwszy utwór, drugi, kurczę, ależ „fajnie” się tego słucha. Jest drajw, niesamowite nasycenie barw i właściwa 300B homogeniczność. Nic nie „boli”, nic nie denerwuje. Nawet nieco plastikowy do tej pory bas dostaje nieco pogrubioną i misiowatą postać, ale taka transformacja działa ewidentnie in plus i nie ma co się krzywić, bo bardzo często właśnie o podobnym „robieniu” dźwięku spora część audiofilskiej populacji marzy. Zmiana repertuaru na nieco bardziej minorowy, czyli nieodżałowanego króla romantycznej depresji – ostatni album Leonarda Cohena „You Want It Darker” pokazał drugie oblicze Mirki. Głos wokalisty został z niezwykłą atencją podkreślony, zaakcentowany i nieco bardziej niż zwykle wysunięty przed szereg. W tego typu prezentacji było coś niezwykle magicznego, intymnego i zjawiskowego. Nie mówię, że towarzyszący nieodżałowanemu bardowi muzycy zostali odsunięci w cień i tylko nieśmiało brzdąkali w tle, ale tym razem jasnym było komu podporządkowany jest cały show. Na ciepłe słowa zasługiwała również przestrzeń, która nie wykazywała tendencji czy to do spłycania, czy to do skupiania się jedynie w centrum kadru. Nic z tych rzeczy. Wszystko było na swoim miejscu a jeśli miałbym się do czegoś przyczepić to byłoby nim lekkie pogrubienie konturów źródeł pozornych i wierność oddania aury pogłosowej właściwej niektórym nagraniom akustycznym i jazzowym („Vägen” Tingvall Trio). Zakładam jednak, że sporo można „wyciągnąć” z Fezza zmieniając lampy – na początek sterujące na np. 6SN7 Full music Gold a jeśli brzmienie będzie ewoluowało w oczekiwanym przez nas kierunku to potem już na spokojnie zająć się 300B. Nie mówię, żeby od razu rzucać się na Sophia Electric Royal Princess, ale jest sporo ciekawych 300-ek na rynku i jest z czego wybrać.
Dalsza żonglerka płytami tylko potwierdziła uniwersalność testowanej konstrukcji i zamiast zastanawiać się, czy wzmacniacz podoła po prostu sięgałem po to, na co w danym momencie miałem ochotę aż na talerzu gramofonu wylądował album „Ray Of Light” Madonny. Chwila konsternacji przed opuszczeniem ramienia i … Może nie będę przeginał? No to pstryk, chwila przerwy, zmiana kolumn na Tagi i … jest w 2/3 dobrze, ale basu jest zdecydowanie za dużo. Po prostu ilość przysłoniła jakość a i górze pasma dostało się po tej części ciała, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę, gdyż konwencjonalnym, niezbyt wyszukanym kopułkom daleko było do rozdzielczości i finezji zaimplementowanych w Gauderach AMT. No nic, możliwe, że dla Fezza iście subsoniczne syntetyczne pomruki okazały się ponad siły. Jednak po pierwszej stronie postanowiłem kontrolnie wrócić do swoich dyżurnych kolumn. I to była słuszna decyzja, gdyż wszystko wróciło do normy a to, co wcześniej zlewało się w bezkształtną masę teraz miało całkiem realne kontury i równie rozpoznawalną fakturę.
Czyżbyśmy mieli zatem do czynienia z sytuacją, gdy im gorzej (teoretycznie), tym lepiej (w praktyce)? Aby zweryfikować powyższą tezę w roli materiału testowego wykorzystałem „Hardwired…To Self-Destruct” Metallicy. Mogą mi Państwo w tym momencie nie wierzyć, ale Mirka i tym razem dała radę, oczywiście przy nieprzesadzonej – dalekiej od koncertowej, głośności, ale dała. Jeśli tylko nie korciło mnie do zbytniego połomotania, ani kompresja, ani zniekształcenia nie stanowiły najmniejszego problemu, za to soczystość i energetyka przekazu nie mogły się nie podobać. Po tym eksperymencie przestałem już kombinować i zacząłem traktować Fezza jak najzwyklejszy wzmacniacz, którego zadaniem jest amplifikacja dostarczanych sygnałów i prawidłowe wysterowanie podłączonych do niego kolumn. W dodatku przez czas, gdy Mira Ceti gościł w moim systemie ani przez chwilę nie stosowałem wobec niego taryfy ulgowej, co oznacza mniej więcej to, że pracował dzień w dzień nie po kilka a kilkanaście godzin.

Wbrew wcześniejszym obawom Fezz Audio Mira Ceti nie tylko ma potencjał i stanowi świetny punkt wyjścia do dalszego rozwoju, to niejako prosto z pudełka reprezentuje kompletny i skończony projekt mogący dostarczyć wiele radości i muzycznych doznań. Na standardowych, dołączanych przez producenta lampach jest propozycją bezpieczną i niejako zdolną zadowolić zarówno melomanów, jak i audiofilów, lecz o ile ci pierwsi raczej nie będą kombinowali, tylko skupią się na czysto hedonistycznych aspektach odsłuchów o tyle złotoucha, skażona audiophilią nervosą brać z pewnością nie odmówi sobie przyjemności przysłowiowej żonglerki lampami wprowadzając Mirkę na zupełnie inny poziom jakościowy. A jeśli chodzi o samego Fezza, to niezmiernie cieszy mnie fakt, że z całkowicie spokojnym sumieniem mogę wpisać Mirę Ceti na listę produktów z dopiskiem „Polak potrafi!”.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Accuphase DP-410; Ayon CD-35
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Abyssound ASV-1000; Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI5
– Przedwzmacniacz: Accuphase C-3850
– Końcówka mocy: Accuphase P-7300
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Acoustic Zen Twister
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinia 2

Rozpoczynając dzisiejsze spotkanie z przyjemnością chciałbym oświadczyć, że mimo dobijania naszego „soundrebelsowego” statku do liczby czterech lat intensywnej, związanej z prowadzeniem portalu o urządzeniach audio pracy, nadal bez problemu jestem w stanie stwierdzić, iż owa działalność czasem będąc wyczerpującą od strony logistycznej niesie ze sobą bardzo wiele przyjemności. I nie jest prawdą, że taki stan osiągam tylko dzięki opisywaniu bardzo drogich międzynarodowych „sław”, gdyż wbrew mogącym dominować w naszym portfolio pozorom jesteśmy żywo zainteresowani produktami rodzimymi, co znakomicie dokumentuje nasz dotychczasowy dorobek kilkunastu wprowadzonych na recenzencką wokandę polskich producentów. Owszem, abyśmy przyjrzeli się danemu wyrobowi, bohater musi dobrze rokować i jeśli tak jest, temat recenzji bywa tylko kwestią dogadania terminu przysłania owego pretendenta do laurów na adres redakcji. Aby nie być gołosłownym, wręcz  idealnym dowodem obrony powyższej tezy eksploracji krajowej oferty jest właśnie prezentowany dzisiaj producent wzmacniaczy lampowych. Ale ale, jak wspomniałem, sam status wyrobu znad Wisły nie jest wyczerpującym nasze oczekiwania czynnikiem. W tym momencie argumentując drugie założenie przed-testowe (rokowania weryfikowane odbiorem przez rynek konsumencki) bez owijania w bawełnę zdradzę, że mimo bardzo miłego zeszłorocznego spotkania na wystawie w Monachium, stojący na szczycie oferty dzisiaj prezentowanego wytwórcy wzmacniacz lampowy w królewskiej odmianie 300B SE dopiero teraz, czyli po ponad ośmiu miesiącach okraszonego sukcesami bytu na rynku zaszczycił moje skromne progi. Zatem po krótkim wprowadzeniu na rodzime podwórko, zapraszam wszystkich na kilka akapitów ze spotkania ze wzmacniaczem marki FEZZ AUDIO w postaci aspirującego do miana lampowej arystokracji modelu MIRA CETI. Dla formalnego uzupełnienia informacji dodam, iż urządzenie do testu dostarczył sam producent.

Tytułowa integra jest typowym przedstawicielem sztuki budowania konstrukcji opartych o szklane bańki. Bez sztucznego szukania opisowego piękna trzeba powiedzieć, iż jest to dość prosta w formie, będąca nośnikiem dla ważnych, tak od strony konstrukcyjnej, jak i wizualnej lamp elektronowych i ubranych w połyskujące srebrem kubki transformatorów bryła w formie platformy. Jednak myliłby się ten, kto sądzi, iż jest to oklepany, wręcz  zalatujący nudą projekt, gdyż mimo jego pewnej standaryzacji, właśnie owa, okraszona bursztynową poświatą lampek prostota jest jego najmocniejszą stroną. Bredzę? Bynajmniej. Podobnych konstrukcji gościłem u siebie już bez liku i nigdy nie zaznałem odczucia znudzenia, a przecież to były bardzo podobne do siebie urządzenia. Nie zdziwiłbym się, gdybyście tym momencie próbowali  zarzucać mi stetryczałość, ale sądzę raczej, że winę za ciągły pozytywny odbiór ponosi wymuszona warunkami aplikacji podzespołów ponadczasowość bryły. Ale zostawmy rozważania na temat piękna nastroszonej szklankami i kubkami prostopadłościennej „płaszczki” i zajmijmy się jej sprawami przyłączeniowo – manualnymi. Z racji ograniczenia tematu wykorzystania dachu Miry Ceti dla usytuowania na nim lamp i traf, na początek wspomnę o panelu frontowym. Ten bez zbytniego przeładowania, na zewnętrznych rubieżach okupują jedynie dwie karbowane gałki (lewa wzmocnienie, prawa wybór wejść) i w centrum wykonane w technice połyskującego emblematu logo marki.  Krocząc ku tylnej części wzmacniacza na jego lewym boku znajdziemy tajemniczy zestaw terminali RCA z inicjującym ich wykorzystanie przełącznikiem hebelkowym. Jest to bezpośrednie wejście na końcówkę mocy, co jak na tak prostą konstrukcję trąca pewnego rodzaju ekstrawagancją. Nie wiem, ilu klientów będzie to wykorzystywać, ale lepiej jest mieć niż nie mieć dodatkowych funkcji. Puentując akapit opisem tylnej ścianki należy dodać, iż konstruktor zaproponował nam trzy wejścia liniowe w standardzie RCA, zaciski kolumnowe dla wartości 4 i 8 Ohm i zespolone z włącznikiem głównym gniazdo zasilające. I gdy dodam, iż w komplecie otrzymamy ciekawie prezentującego się designersko, dobrze leżącego w ręce pilota, okaże się, że mimo wstępnej surowości, całość przedsięwzięcia zatytułowanego Mira Ceti okazuje się nader ciekawym wizualnie produktem.

Gdy doszliśmy do części merytorycznej tekstu, dla wszelkich zainteresowanych zakupem rzeczonego wzmacniacza parafrazując przełożonych Cezarego z kultowego filmu „Psy” mam dwie wiadomości: dobrą i dobrą. Pierwsza dobra jest taka, że Mira potrafi poradzić sobie nawet z założenia niedopasowanymi do niej pod kątem skuteczności kolumnami (pamiętajmy, że wzmacniacz generuje jedynie 8 W mocy, co na starcie wymusza na nas staranne podejście do wyboru zespołów głośnikowych), a druga dobra jest taka, że jeśli mariaż z aktualnie posiadanymi nie do końca spełni Wasze oczekiwania, za sprawą kabelkologii można „trochę” podszlifować uzyskane efekty brzmieniowe. Jak prawdopodobnie zauważyliście, słowo „trochę” wziąłem w cudzysłów. Dlaczego? Choć już kilkukrotnie słyszałem, bądź czytałem o zwalających z nóg audiofilów metamorfozach po roszadzie w połączeniach kablowych, to u siebie owe zmiany odbieram jako większą lub mniejszą kosmetykę, a nie windowanie zestawu o kilka klas wyżej. Koniec kropka. To w takim razie, gdzie jest ta druga dobra informacja? Ano jest nią właśnie fakt wyraźnego różnicowania dźwięku po wymianie wszelkiej maści odrutowania, o czym nie omieszkam wspomnieć w dalszej części naszej prelekcji.

Tytułowa „Mirka” prawie zwyczajowo dla moich starć z testowanymi produktami miała dwie odsłony. Jednak tym razem z racji niedużej mocy i jeszcze mniej skutecznych niż moje kolumn w klubie KAIM musiałem sprawdzić najpierw, czy jest jakikolwiek sens występów wyjazdowych. Nie powiem, na przestrzeni kilku lat bywało różnie, jednak zdecydowana większość doświadczeń pozytywnych z tak małymi mocami pozwoliła mi na bezstresowe wpięcie jej w mój tor. Efekt? Trochę zaskakujący. Dlaczego? To bardzo ciekawe, ale moje – jeśli już występowały – obawy raczej kierowały się ku niepanowaniu pieca nad wielkimi bo prawie 40-to centymetrowymi głośnikami basowymi pochodzących z Austrii kolumn, gdy tymczasem generowany bas był zaskakująco twardy z dobrą kontrolą. Co więcej, byłem przygotowany na częste skutki użycia lamp 300B, jakim jest zbyt obficie miodem płynący przekaz muzyczny. I szczerze mówiąc nawet nie widziałbym w tym nic złego, gdyby nie  skutki w postaci zabijania witalności dźwięku. Ale o dziwo idąc tropem grania skrajami pasma – przynajmniej w moim zestawieniu – generowana przez wzmacniany polskim lampiakiem set muzyka była nader świeża w obiorze. To delikatnie chłodziło przekaz, ale jawiło się jako ciekawe stawiające pytania typu: „czy to do końca mój dźwięk” doświadczenie. Nie było to granie na poziomie duńskiego Gryphona, choć przyznam, że to również w jakimś stopniu mnie pociąga, ale od pierwszych chwil zdałem sobie sprawę, że bohater dzisiejszego testu przeciera nieco inne niźli mam zakodowane gdzieś w pamięci szlaki barwowe. Owszem, po zastosowaniu interkonektów HIJIRI  w całym torze sprawy koloru muzyki nabrały nieco  rumieńców, ale wpinając wzmacniacz w japońską układankę liczyłem się raczej z odchudzaniem, a nie podbarwianiem całości. Suma summarum po okiełznaniu docelowej konfiguracji sprawy malowania świata przez polski produkt wyglądała na tyle ciekawie, że efekt zaprezentuję na kilku przykładach płytowych. Przegląd srebrnych krążków rozpocznę od Diany Krall i jej produkcji „All For You”. Tutaj mam nie do końca sprecyzowane odczucia. Z jednej niestety głos artystki stracił nieco na intymności, ale za to drugiej dostałem dodatkowe wzmocnienie wielu informacji o jej mimice twarzy podczas wydawania dźwięków gardłowych. Nie wiem, jak to odbierzecie, ale każdy słuchacz i jego zestawienie audio lubią co innego, dlatego sądzę, iż linia podziału pomiędzy przeciwnikami i zwolennikami takiego sznytu grania przebiegać będzie w okolicach zera absolutnego. Dlatego decyzja w sprawie dobrze, czy źle należy do Was. Oczywistym efektem ostrej kreski w kreowaniu spektaklu muzycznego była dobra definicja źródeł pozornych, jednak wspomniane przeniesienie masy dźwięku o oczko wyżej powodowało wyraźnie spłycenie się wirtualnej sceny muzycznej. Na szczęście nie w domenie utraty wglądu w jej tylne parcele, tylko zbliżenie się do siebie poszczególnych formacji. W podobnym tonie odbioru wypadła muzyka dawna. Niestety, z racji utraty masy przez bardzo ważny ośrodek dźwięku, jakim jest często pojedynczy wokalista, brakowało mi trochę energii w jego głosie. Idąc dalej tym tropem również opierające się o wysycenie w tym nurcie muzycznym instrumentarium podobnie do wokalisty pokazywało się raczej z chłodniejszej niż oczekiwałbym od lampki strony. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Przy całym moim punktowaniu maniery grania trzeba jednak pamiętać o grupie docelowej dla tego wzmacniacza. Tutaj zderzył się z „Palcem Bożym”, a przecież jego środowisko bardzo często cierpi na braki w rozdzielczości. Owszem, powiew świeżości wnoszony przez Mirę jest raczej doświetleniem dźwięku niż dawką czystych informacji, jednak w konsekwencji takiego potraktowania zbyt ciemnego zestawienia meloman otrzyma pewnego rodzaju zwiększenie swobody na scenie, a to może być krokiem milowym w kierunku pozytywnego postrzegania tego co dotychczas  jego bolączką. Na koniec zmagań z polską myślą techniczną przywołam jeszcze jej czysto wytrzymałościowy w zakresie panowania nad kolumnami podczas głośnych odsłuchów sparing z grupą Percival Schuttenbach. Wiadomo, folk-metal nie wróżył sielanki, jednak test na wytrzymałość zasilania musiał się odbyć. Efekt? Przyznam szczerze, w moim odbiorze pozytywnie zaskakujący. Wzmacniacz dzielnie walczył do sporego wychylenia gałki wzmocnienia, ale oczywistym jest, że około godziny 11-tej zaczynał zgłaszać lekką zadyszkę. Jednak w najmniejszym stopniu nie będę go potępiał, gdyż mimo, iż nie grał w optymalnym zestawieniu, do naprawdę wysokich, jak dla 8W, na co dzień nie osiąganych przeze mnie poziomów głośności bardzo czytelnie realizował poczynania artystów włącznie z pełnym zrozumieniem wykrzyczanego przez front mena tekstów. Jedynym, idącym tropem maniery grania i dlatego pozwalającym ponarzekać niuansem podczas słuchania tego krążka było spowodowane utrata masy wycofanie się riffów gitarowych. Owszem byli na scenie, ale wykonali zdecydowany krok do tyłu. Ale o dziwo, wspomniana na wstępie kontrola i twardość basu ku mojemu zaskoczeniu tutaj sprawiła mi wiele radości.

Na koniec przygody z polskim wzmocnieniem przywołam kilka wyjazdowych zdarzeń z klubu. Jak zaznaczałem na początku, piec potrafi czynić cuda. Ale nie z racji prowadzenia kolumn na smyczy bez względu na ich skuteczność, tylko czasem nieoczekiwanego zgłoszenia problemu z łatwymi, a dogadania się z teoretycznie bardzo trudnymi. Nie wiedzieć czemu, z założenia dedykowanymi do lampy, posiadającymi uczciwe 88dB skuteczności grał jak przysłowiowy przytłoczony życiem tetryk, by z paczkami mogącymi pochwalić się jedynie 84 decybelami zagrać na tyle żywo i dźwięcznie, że resztę wieczoru spędziliśmy na dostrajaniu jego brzmienia przywiezionymi przeze mnie kabelkami, w których zbiorze znalazły się osiągające stratosferę cenowa Siltechy Triple Crown. Ja wiem, że to był mezalians, ale bez względu na poziom cenowy kompilowanych komponentów dostaliśmy jasny przekaz, że w razie drobnych problemów mamy pewien margines dostrajania wzmacniacza do swoich preferencji.

Jak to bywa ze słabymi mocowo wzmacniaczami, sprawa ich wpisania się w dane środowisko nie jest taka oczywista. Jeśli ktoś uważa inaczej, powinien jeszcze raz prześledzić, co napisałem. To naprawdę są zaistniałe fakty, a nie pisane na potrzeby pomocy producentowi wyimaginowane w wyobraźni wydarzenia. Dlatego biorąc pod uwagę przytoczone koleje losu w sprawie dobrego zgrania się wzmacniacza Mira Ceti z zastanym systemem słowo „na pewno” mogę powiedzieć tylko w jednym przypadku: – to jest idealna propozycja tchnięcia życia w nazbyt zgaszone i ociężałe układanki. Reszta spraw związanych z synergią całości w dużym stopniu będzie zależeć od skuteczności kolumn. Ale tutaj małe zaskoczenie, gdyż gdy od 90-ciu decybeli wzwyż naprawdę nie widzę najmniejszych problemów, to przywołując opisaną historię klubową w walce o posiadanie „Mirki” nie skreślałbym również zespołów nieco trudniejszych. Zbliżając się do końca opowieści i patrząc z perspektywy mojego zestawienia trzeba jasno zaznaczyć, iż testowana integra nie jest audiofilskim Olimpem. Ale spoglądając na jej cenę nigdy do tego nie aspirowała, dlatego bez problemów wewnętrznego spokoju ducha mogę powiedzieć, że mimo innego niż ogólnie panujący wzorzec grania, jest bardzo ciekawą za te pieniądze propozycją. I według mnie od zaproszenia testowanej konstrukcji do siebie nie dzieli Was łatwość napędzenia Waszych paczek, a jedynie decyzja, czy lampa w torze jest czymś, z czym chcecie pobyć na dłużej.

Jacek Pazio

Producent: Fezz Audio
Cena: 8 900 PLN

Dane techniczne:
Moc wyjściowa : 2 x 8W
Typ układu : Single Ended klasa A
Lampy : 300b x 2 (stopień wyjściowy), 6N8S x 2 (przedwzmacniacz & sterujące)
Impedancja wyjściowa : 4Ω / 8Ω
Wejścia : 3 x RCA
Zniekształcenia THD : < 0,4%
Pasmo przenoszenia : 20Hz-45kHz (-3dB)
Pobór mocy : 80W
Bezpiecznik : 3,15A T
Waga : 14 kg
Wymiary : 340x360x215mm
Sposób ustawiania biasu: automatyczny
Wyposażenie opcjonalne: pilot, HT (pre-in) input

System wykorzystywany w teście:
– źródło: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny:  Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA