1. Soundrebels.com
  2. >
  3. Artykuły
  4. >
  5. Recenzje
  6. >
  7. Gryphon Audio Antileon EVO Stereo

Gryphon Audio Antileon EVO Stereo

Link do zapowiedzi: Gryphon Audio Antileon EVO Stereo

Opinia 1

Nie sądzę, aby ktoś próbował oponować, gdy postawię tezę, iż będąca naszym punktem zainteresowań, niezwykle wymagająca od towarzyszących komponentów, pochodząca z Danii marka Gryphon Audio, idąc za nazwą jednego z oferowanych modeli, jest swoistym diabłem wcielonym. Dla mnie to oczywistość, jednak obecnych, lub potencjalnych użytkowników pragnę natychmiast uspokoić, bowiem wspomniane określenie w mojej wypowiedzi ma jak najbardziej pozytywny wydźwięk. Dlaczego? Otóż nie jest sztuką nabyć łatwy w aplikacji, zazwyczaj soczysty, w pierwszej kolejności stawiający na spokój, czy to lampowy, czy nawet tranzystorowy, milusi w odbiorze produkt. Bez specjalnej, wynikającej z eksploracji ekscytacji zatopić się w owym przyjemnym, jednak na dłuższą metę często nudą dźwięku. Sztuką jest powalczyć o wynik soniczny finalnej konfiguracji, która w pierwszej chwili nawet delikatnie balansując na granicy naszych przyzwyczajeń w stylu zbytniej dosłowności, po niedługim czasie okazuje się gwarantem naszpikowanej zaskakującymi zjawiskowymi alikwotami radości z obcowania z muzyką i brakiem chęci dalszych zmian. Bynajmniej nie neguję pierwszej grupy miłośników muzyki, gdyż sam do niej niegdyś należałem, tylko pokazuję, że są dwa nurty poszukiwań pomysłu na dźwięk w naszych samotniach. Jednak jak to zwykle w życiu bywa, jest jeden mały haczyk, jakim jest świadomość własnych oczekiwań i wiedza, jak dany cel osiągnąć. Jaki przekaz ma powyższy wywód? Bardzo jasny. Otóż postaram się przybliżyć Wam, co czeka potencjalnego zainteresowanego w przypadku wpięcia w swój tor audio, będącej starszym rodzeństwem testowanego na naszych łamach wzmacniacza zintegrowanego Diablo 300, końcówki mocy Gryphon Audio Antileon EVO Stereo, których dystrybucji na naszym rynku podjął się łódzki Audiofast.

Próbując przybliżyć aparycję i tajniki obsługi tytułowej końcówki mocy w kwestii wyglądu nie mogę użyć innego przymiotnika jak odważny. Przesadzam? Bynajmniej. Nasza bohaterka wymyka się bowiem jakimkolwiek normom i standardom. Charakteryzuje ją na tyle wyrazisty design, że pokusiłbym się o stwierdzenie, iż można założyć wystąpienie przypadków, gdy w momencie podejmowania decyzji zakupu nabywca Antileona będzie miał problemy z oswojeniem się z jego mocno agresywnym , jednak w moim odczuciu nadającym mu wyrazistości, wyglądem. Tak tak, użyte we wstępniaku określenie marki jako diabła w tym przypadku pasuje idealnie. Patrząc nań do frontu mamy do czynienia z dwoma okalającymi go od zewnątrz grubymi płatami czernionego akrylu, a w jego centrum na tle przedzielonych przyozdobionym pionowymi frezami półwalcem wąskich płaszczyzn znajdziemy nadbudowaną na nim wariację zaokrąglonego na krawędziach trapezu z kilkoma skrytymi pod czarnym akrylowym filtrem kolorowymi piktogramami i tuż pod nimi podświetlanymi przyciskami funkcyjnymi. Ale zaznaczam, to nie są delikatne akcenty, tylko solidne bryły, które z resztą obudowy okazują się być bardzo spójnym, a po dłuższym obcowaniu z urządzeniem, niezwykle ciekawym pomysłem wzorniczym. Co mam na myśli pisząc o spójności z kolejnymi akcentami obudowy? Otóż patrząc na naszą końcówkę z lotu ptaka pierwszym co rzuca się w oczy, są monstrualnie użebrowane radiatory, które z racji oddawania dużych mocy (150W/8 Ω) w czystej klasie „A” całkowicie zastąpiły konwencjonalne ściany boczne. Ale, ale. To nie koniec fajerwerków, bowiem płaszczyzna pomiędzy owymi wymiennikami ciepła jest jeszcze ciekawsza, gdyż oprócz zajmującej sporą część ażurowej perforacji, znajdziemy mówiąc żartobliwie swoiste lądowisko dla dronów, czyli ni mniej nie więcej, tylko ozdobione logiem marki miejsce schronienia pary 1500 W transformatorów. Jeśli chodzi o temat awersu, ten nieco ułatwiając proces logistyki na bokach uzbrojono w dwa uchwyty i pomiędzy nimi, z racji osobnego zasilania każdej z sekcji wzmacniania sygnału (dual mono z transformatorami włącznie) dwa gniazda zasilania IEC, tuż obok nich niezbędne włączniki główne, przepiękne, acz tylko pojedyncze terminale kolumnowe i wejścia analogowe w standardzie XLR. Tak fantastycznie prezentującego się Gryphona Antileon EVO Stereo posadowiono na czterech dźwigających 85 kilogramów, okrągłych stopach i dla celów transportowych spakowano w solidną drewnianą skrzynię.

Jak wspominałem w poprzednim akapicie, w przypadku Antileona EVO Stereo mamy do czynienia z piecem stawiającym na czystą klasę „A”. Co ważne, konstruktorzy w tej kwestii poszli tak daleko, że podobnie do najlepszych konstrukcji lampowych zaproponowali użytkownikowi wybór prądu podkładu dla tranzystorów mocy – tak zwany BIAS (niski, średni i wysoki). Naturalnie, w zależności od wyboru trybu pracy wzmacniacza, niesie to ze sobą następstwa natury energetycznej, jednak z racji skazanej na porażkę konfrontacji kosztów zakupu rzeczonego pieca z wydatkami na prąd na poziomie kilkudziesięciu złotych więcej miesięcznie w moim odczuciu owa propozycja ma całkowicie inny, aniżeli pozory szukania oszczędności, cel. Jaki? Otóż w odpowiedzi na wykorzystanie danego BIAS-u dźwięk dość pozytywnie ewoluuje. To naturalnie nie są zmiany typu dzień i noc, tylko idąc od najniższego podkładu ku górze doznajemy lekkiego otwarcia się, a co za tym idzie przyspieszenia, a także zebrania w sobie w domenie konturu, słyszanego dźwięku. Czyli w standardzie zyskujemy dodatkowe trzy opcje kreowania końcowego wyniku sonicznego naszego muzycznego konglomeratu. Zbędna rzecz? Zapewniam, że nie. Dlaczego? To proste. Nawet jeśli będąc purystycznymi audiofilami na co dzień nie będziecie z tego korzystać, w momencie pewnego rodzaju znudzenia posiadanym dźwiękiem możecie go z łatwością przemodelować. Skorzystacie, dobrze, nie skorzystacie drugie dobrze. Ważne, że jest i nie degraduje dźwięku. Od zawsze idąc drogą bez najmniejszych kompromisów – obecne źródło razem z zegarami zewnętrznymi składa się z czterech kostek, podczas testu korzystałem z maximum oferowanej jakości brzmienia Antileona. Co z tego wynikło? Nie uwierzycie, gdyż ten uważany za bezdusznego, bo stawiającego na przejrzystość i szybkość ponad wszystko diabeł, pokazał dobitnie, na czym polega fenomenalne zaaplikowana klasa „A”. Ale nie uważana za piękną z racji wprowadzania niedoścignionej dla większości konstrukcji tak zwanej „eufonii” budowanego pomiędzy kolumnami spektaklu, tylko oprócz fantastycznego kreowania sceny 3D tchnienia w każdy aspekt dźwięku od górnego, przez środkowy, po najniższy rejestr odpowiedniego dla odtwarzanej muzyki ładunku energii. Po prostu każdy podzakres zaczął tętnić dotychczas niespotykanym nawet podczas wykorzystania mocnych pieców innych marek życiem, uwalniając w każdej częstotliwości efekt na kształt znacznie silniejszego pulsu. Ale nie uśredniającego przekaz bulgotu, tylko pozwalającej wybrzmieć z większym wolumenem eksplozji każdej nucie. A co najciekawsze, przy takim postawieniu sprawy, Gryphon nie zapomniał o najważniejszej swojej cesze, jaką jest bezkompromisowa rozdzielczość, sprawiając, że obok zjawiskowego pulsu muzyki w pakiecie zyskałem świetne oddanie czerni tła i witalności wirtualnej sceny. Dźwięk z moich kolumn nadal był dość ciemny – taki jak lubię, jednak biorąc wszystko co najlepsze z wymienionych cech wzmacniacza zyskał na energii tak basu, jak i środka, mogąc pochwalić się przy tym nie tylko zjawiskowym rysowaniem ostrych krawędzi źródeł pozornych, ale również dzięki pozbawionemu zniekształceń sygnałowi, zaprosił muzyków do mojego pokoju. Jednak nie w odczuciu przybliżenia kreowanej sceny do miejsca odsłuchu – ta bez powiększania instrumentów, idąc w sukurs wymienianym przed momentem pozytywnym odczuciom, zyskała na rozmachu w zakresie szerokości i głębokości, tylko oczekiwanej od zawsze ich namacalności, czyli ciężkiego do zrealizowania dla sporej grupy konkurencji trzeciego wymiaru wydarzeń muzycznych. Niemożliwe? Mówiąc szczerze, do momentu wpięcia w tor Antileona też tak myślałem. A że od jakiegoś czasu postanowiłem nigdy nie mówić nigdy, teraz nie muszę niczego odszczekiwać, tylko z przyjemnością przelewam doznania na klawiaturę. Jak wszystkie wypisane plusy wypadły podczas zderzenia z materiałem muzycznym? Nie będę jednak opisywać konkretnych płyt z osobna, z czego bez dwóch zdań wyszłaby niebezpieczna dla mojej reputacji laurka, lecz skreślę jedno, ale nie zwięzłe – mogłoby nie zawrzeć niezbędnych informacji, tylko wielokrotnie złożone zdanie. Otóż począwszy od słuchanej przeze mnie stosunkowo rzadko muzyki elektronicznej, w której główny akcent położony jest na najniższe, powodujące arytmię serca siedzącej piętro wyżej mojej żony, oddające energię zbliżoną do trzęsień ziemi rejestry, przez wywołującą ciarki na plecach „Lamentującą Nimfę” Claudio Monteverdiego w wykonaniu solistki zespołu Jordi Savalla średnicę, po zjawiskowo świecące, ale nie kłujące w ucho i nawet w najmniejszym stopniu nie męczące, bo pozbawione zniekształceń wysokie tony, wszystko było tak jak wcześniej, tylko lepiej. Co to znaczy? Sam nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale od dawna na co dzień mając odbierany przeze mnie jako bardzo dobry dźwięk, od jakiegoś czasu drobnymi zmianami w systemie starałem się kroczyć drogą, którą podczas testu w dużej mierze pokazał mi Duński piec. Dlatego padło stwierdzenie „to samo tylko lepiej”. Żadnego drugiego dna. Co z tą opinią zrobicie, zależeć będzie od Was. Ja tylko zdałem relację jak na spowiedzi i bez naciągania faktów podpisuję się pod tym tekstem obydwoma rękami.

Szczerze powiedziawszy, w najbardziej optymistycznych snach nie spodziewałem się tak pozytywnego obrotu sprawy podczas testu Antileona Evo Stereo w moim zestawie. Powód? Test mniejszego brata – Diablo 300 niósł ze sobą pakiet niewiedzy, w którą stronę pójdzie druga od góry końcówka mocy. W duchu bałem się, że po aplikacji „Antka” w mój tor jeszcze mocniej niż z diabłem zbierze w sobie bas i co ma często miejsce odchudzi średnicę, przy okazji podkreślając mogącą wówczas zamęczyć mnie otwartość wysokich tonów. Już wówczas było na granicy przyjemnego przyswajania muzyki. Żywo, szybko, otwarcie, ale mimo hołdowania gęstemu graniu jeszcze bardzo ciekawie. Tymczasem postawiona w Antileonie na pierwszym miejscu specyfika obróbki sygnału audio w klasie „A”, z jednej strony znacznie podciągnęła aspekty brzmienia Diablo, ale z drugiej za sprawą magii niestety bardzo stratnej w swej pracy klasie dźwięku napełniła poszczególne zakresy częstotliwości dawką energii, gęstości i co ważne zapewniła muzyce odpowiednią szybkość narastania. Czy to końcówka dla wszystkich? Ręki w zastaw nie oddam, ale jeśli Waszym celem nie jest zbliżanie jakości uzyskanej w domu fonii do krzykliwości powodującej pękanie szkliwa na zębach, tudzież uzyskania efektu latających w pokoju żyletek, nie widzę przeciwskazań w podejściu testowym żadnego z potencjalnych zainteresowanych. To jest rasowy przedstawiciel ekstremalnego High Endu i jedyne co może zaważyć na końcowym wyniku, to niezgrywający się z soniczną ofertą Gryphona mocny rys posiadanego zestawu. Wówczas może okazać się, że zwyczajnie im nie po drodze. Ale i w takim przypadku mam pewną napawającą optymizmem informację. Zobaczcie z jak gęstym zestawem Antileon zderzył się podczas testu, a mimo to bez najmniejszego problemu wyszedł z tego z tarczą. Lepszej rekomendacji nie widzę.

Jacek Pazio

Opinia 2

Podobnie jak w obrębie wierzeń, przesądów, mitologii i baśni od zarania dziejów pojawiały się mityczne postaci i stworzenia o dość pogmatwanej proweniencji, tak i w audio części producentów, dzięki legendarnym wręcz urządzeniom, udało się zyskać status kultowych. Takie swoiste wyznaczniki nieosiągalnych dla zwykłych śmiertelników przejawów absolutu na tyle głęboko wrosły w naszą audiofilską rzeczywistość, że nawet jednostki, którym nie dane było dostąpić zaszczytu choćby rzucenia okiem i uchem na owe Święte Grale, niejako podświadomie nie tylko z nimi porównują inne – konkurencyjne rozwiązania, co do owych ideałów uparcie dążą. Do tegoż, niezwykle hermetycznego, grona z pewnością można zaliczyć duńskiego Gryphona, który dziwnym zbiegiem okoliczności niejako z automatu był, jest i mam cichą nadzieję, jeszcze długo będzie, umieszczał w panteonie gwiazd praktycznie wszystkie wprowadzane na rynek urządzenia.
W dodatku warto wspomnieć, iż to właśnie Gryphon, za sterami którego stał niezwykle charyzmatyczny Flemming E. Rasmussen, odważył się jako pierwszy ultra-highendowy gracz zaprezentować światu tzw. superintegrę – Diablo, której aktualną inkarnację oznaczoną symbolem 300 ponad trzy lata temu mieliśmy szaloną przyjemność testować. I to właśnie Diablo 300 był w moim przypadku swoistym triggerem pozwalającym na metaforycznie uwolnienie się od „piętna” Antileona. Tak, tak mili Państwo – piętna, bowiem dziwnym zrządzeniem losu od blisko dwóch dekad ilekroć nadarzała się okazja kontaktu z tytułową duńską marką każdorazowo sercem prezentowanego systemu był owy Antileon a porównywanie z nim czegokolwiek zlokalizowanego poniżej jego pozycji kończyło się zazwyczaj wzruszeniem ramion. Nie da się jednak ukryć, iż wspomnienia mają to do siebie, że wraz z upływem czasu ulegają podświadomym podkolorowaniom i zabiegom upiększającym. Dlatego też zasadnym wydaje się możliwie regularnie weryfikować owe zachowane w pamięci artefakty z nieraz wcale nie taką różową rzeczywistością i właśnie z tego powodu, dzięki uprzejmości rodzimego dystrybutora marki – łódzkiego Audiofastu, mogliśmy ową weryfikację przeprowadzić we własnych ośmiu (OPOS jest oktagonem) kątach. Panie i Panowie oto Gryphon Audio Antileon EVO Stereo.

Duńczycy od lat przyzwyczaili nas do tego, że ich urządzenia mają szatę wzorniczą na widok której nawet czarne serce Lorda Vadera zatrzepotałoby niczym u pryszczatego podlotka. To nad wyraz charakterystyczne – bezsprzecznie drapieżne połączenie kruczoczarnego akrylu i szczotkowanego, anodowanego aluminium. Zamiast jednak jednolitych tafli i spokojnych przebiegów Gryphon stawia na swoistego rodzaju instalacje przestrzenne, w których masywne 40 mm bloki akrylu przeplatają się z industrialnymi aluminiowymi profilami i szczerzącymi zęby monstrualnymi radiatorami. I tak, patrząc na front, który pomimo najszczerszych chęci trudno nazwać ścianą, mamy wychylające się poza obręb płatów akrylu radiatory i centralnie umieszczoną, wystającą nieco poza bryłę końcówki, wyspę z wyświetlaczem, podświetlonym na czerwono logotypem i sześcioma niewielkimi przyciskami. Płytę górną zdobi kolejne firmowe logo umieszczone na „talerzu” imitującym pokrywę transformatora i gęsta perforacja zapewniająca cyrkulację powietrza wewnątrz obudowy. Ścian bocznych de facto nie ma, gdyż ich miejsce zajęły potężne grzebienie radiatorów, które choć niewątpliwie atrakcyjne wizualnie, pełnią głównie rolę funkcjonalną – odprowadzają generowane przez przymocowane do nich … 80 (na kanał!!!) tranzystorów ciepło. A jest go naprawdę sporo, gdyż warto mieć świadomość iż Gryphon na wszelakiej maści przejawy ekologii i oszczędności w audio (klasa D, zasilacze impulsowe itp.) patrzy podobnie jak miłośnik klasycznych muscle carów na jednolitrowe, trzycylindrowe popierdółki udające samochody. Znaczy się z obrzydzeniem. Mamy zatem do czynienia z prawdziwą A-klasową, całkowicie zbalansowaną końcówką mocy do zasilania której potrzebować będziemy nie jednego a dwóch przewodów zasilających (my zdecydowaliśmy się na parkę Furutechów NanoFlux-NCF). I tym oto sposobem znaleźliśmy się na zapleczu, gdzie pomimo blisko 60 cm (dokładnie 57) szerokości miejsca wcale nie jest tak wiele. Wynika to z faktu, iż prawie połowę powierzchni zajmują radiatory a swoje trzy grosze dorzucają konieczne przy 84 kg wagi uchwyty. Dlatego też na ścianie tylnej znajdziemy jedynie parę wejść XLR, pojedyncze, acz szalenie masywne i wygodne, terminale głośnikowe, dwa włączniki główne i takiż sam zestaw gniazd zasilających IEC wraz z odpowiadającym im dekielkami bezpieczników. Całość dopełnia terminal Green Bias (dedykowany przedwzmacniaczom Gryphona wyposażonymi w taki sam układ) i wejście triggera.
Jeśli zaś chodzi o trzewia, to trudno nie zauważyć dwóch solidnie odizolowanych od obudowy i oczywiście szczelnie ekranowanych 1500W transformatorów toroidalnych, współpracujących z baterią kondensatorów o imponującej pojemności 670 000 µF. Stopień wejściowy oparto na podwójnych J-FETach a o stopniu wyjściowym już wspominałem, więc jedynie nadmienię, że wewnątrz połączeń kablowych jest jak na lekarstwo i tak po prawdzie widać je jedynie przy kondensatorach i terminalach sygnałowych. No i jeszcze jedno – moc. Otóż Antileon EVO zdolny jest oddać w klasie A pierwsze 150W. A czemu piszę, że pierwsze? Ponieważ jego moc wraz ze spadkiem impedancji sukcesywnie rośnie osiągając 1 200 W przy 1 Ω i … 5 000 W/0,25 Ω. Jeśli zatem komuś przyjdzie do głowy zamiast głośników użyć stołów bilardowych, to proszę bardzo.
Z drobiazgów natury użytkowej pozwolę sobie jedynie zwrócić uwagę na dwa detale. Pierwszy dotyczący terminali głośnikowych zlokalizowanych bezpośrednio nad gniazdami zasilającymi i przy sztywnych, zakończonych widłami przewodach głośnikowych, oraz odpowiednio masywnych zasilających, trzeba będzie się nieco nagimnastykować, żeby ów kablowy galimatias ogarnąć. I drugi, wynikający z zastosowania czarnego akrylu, który pyli się i palcuje niemalże od samego patrzenia, więc przejawiający objawy nerwicy natręctw miłośnicy sterylnej czystości powinni zapobiegliwie wcześniej zaopatrzyć się w klimatyzację z zaawansowaną filtracją przeciwpyłową, bądź mając poważą wadę wzroku tuż przed odsłuchem po prostu zdejmować okulary.

Pół żartem, pół serio przechodząc do opisu walorów sonicznych Antileona śmiało można stwierdzić, iż są one pochodną widocznego na pokrywie jego transformatorów i frontu logotypu. Zgodnie bowiem z obowiązującą symboliką gryfom, czyli nad wyraz charakterystycznym stworom – lwom z orlimi skrzydłami (i czasami oślimi uszami) przypisywano takie cechy jak szybkość (orzeł), siłę (lew) i czujność (ośle uszy) a jeśli chodzi o te mniej pozytywne, to również wspominano czasem o zachłanności. Czyli wszystko pasuje jak ulał. Mamy bowiem do czynienia z niepodrabialnym mixem pierwotnej i dzikiej potęgi oraz niszczycielskiej mocy z piekielną wręcz zwinnością. Śmiem wręcz twierdzić, iż nie jest to krzyżówka lwa z orłem, lecz trzynastotonowego rekina wielorybiego z wygłodniałą piranią. Jeśli zaś chodzi o wspomnianą zachłanność, to chyba 5 kW maksymalnego zapotrzebowania na prąd inaczej zinterpretować się nie da. W dodatku wypadałoby choćby słowem wspomnieć o pierwiastku nie tyle kobiecości, co kameleona, gdy w zależności od wybranego ustawienia biasu charakter brzmienia końcówki dość zauważalnie się zmienia, więc żonglując pomiędzy L, M i H spokojnie jesteśmy w stanie dopasować sposób prezentacji tak do repertuaru, jak i własnych oczekiwań. Operujemy bowiem w zakresie od estetyki niemalże lampowego wysycenia i karmelowej lepkości (Bias H – 100% klasa A) po noszącą znamiona wyczynowości koncertową, prawdziwą jazdę bez trzymanki na pełnej mocy (L – dostępna pełna moc w klasie AB). Oczywiście osoby niezdecydowane, przynajmniej na początku znajomości ze skrzydlatym lwem, spokojnie mogą dozować sobie doznania w uniwersalnym trybie M udostępniającym pierwsze 50 W w klasie A, a pozostałe (ze 175 W) już w AB. Czyli, przynajmniej teoretycznie, do „Kristin Lavransdatter” Arilda Andersena wystarczy tryb H lub nawet M a do wielkiej symfoniki w stylu „Wagner Reloaded: Live in Leipzig” Apocalypticy i porządnego łojenia („Lateralus” TOOL) lepiej do końca otworzyć przepustnicę i wybrać L? Niby tak, jednak nie zaszkodzi pójść nieco pod prąd i spróbować wybrać jeden tryb, kombinowanie i przełączanie ograniczając do minimum. Przykładowo może się okazać, że zamiast pierwotnej mocy zdecydowanie bliżej nam do swoistej krainy może nie tyle łagodności co … organiczności i uzależniającego od pierwszej „działki” wszechobecnego, na wskroś analogowego spokoju. To taka swoista (smocza?) pewność siebie, że nic się nie musi a co najwyżej można i nic nikomu udowadniać nie trzeba. A czemu dosłownie chwilę temu przemyciłem w powyższych peanach „analogowość”? Cóż, nie da się ukryć, że w dzisiejszych czasach stosunkowo łato i przy tym tanio można osiągnąć imponujące moce. Ot dowolny układ Ice-Power, czy Hypexa, firmowy, bądź jakikolwiek inny, moduł zasilający (najlepiej impulsowy) i voilà – mamy przysłowiową „spawarkę”. Niestety to, co na papierze wygląda świetnie w rzeczywistości wypada co najwyżej po japońsku, czyli „jako-tako” i o ile na pułapie Hi-Fi jeszcze ma szansę się obronić, o tyle nawet nie tyle wkraczając, co zbliżając się do terytorium High-Endu, staje się przysłowiowym chłopcem do bicia i workiem treningowym dla graczy w stylu Gryphona. Chodzi bowiem o to, że nie sztuką jest ową dużą moc uzyskać, lecz warto pamiętać jeszcze by nią właściwie operować i przy okazji nie zapomnieć o takim „drobiazgu” jak wydajność prądowa. I właśnie od owej wydajności prądowej tak naprawdę zależy finalne brzmienie a nie od napięcia. A Antileon, jak i jego pozostałe rodzeństwo, jest wzmacniaczem wybitnie wysokoprądowym. Generuje zatem dźwięk nie tylko duży i dynamiczny, ale również świetnie zdefiniowany i wielowarstwowy. To nie jest wydmuszka, kinowe dekoracje, gdzie za imponującą fasadą są tylko ażurowe rusztowania, lecz solidna konstrukcja zdolna wytrzymać niejedną nawałnicę, czy trzęsienie ziemi.
A właśnie skoro o następstwach ruchów tektonicznych mowa, nie mogłem odmówić sobie przyjemności przesłuchania na Antileonie pełniącego w naszej redakcji dość niewdzięczną rolę KaOwca (tym razem nie oznacza to od skrótowca KO czyli instruktora kulturalno-oświatowego, lecz nokaut – ang. knockout, KO ) albumu „Khmer” Nilsa Pettera Molværa. Jest to bowiem niezwykle wymagające połączenie naturalnego instrumentarium – m.in. dęciaków, z syntetycznymi, zapuszczającymi się do najgłębszych lochów Hadesu, iście infradźwiękowymi wstawkami, które mówiąc delikatnie potrafią rozłożyć spore grono utytułowanych konstrukcji na łopatki. Co ciekawe większość delikwentów bądź rzuca ręcznik na ring, bądź rozpaczliwie udaje, że poniżej pewnych częstotliwości nic a nic tam nie ma, już w okolicach czwartej minuty utworu „Tlon”. Tymczasem tytułowy Gryphon ową morderczą „ścieżkę zdrowia” potraktował niczym leniwy niedzielny spacer z babcią po Łazienkach Królewskich. Zero jakiejkolwiek nerwowości, prężenia muskułów i chęci zwrócenia na siebie uwagi. Oczywiście dotyczy to grania w czystej klasie A, bo przesiadka na tryb L nieco podnosi poziom adrenaliny szczerząc co jakiś czas śnieżnobiały uśmiech wynikający ze świadomości o własnej zajebistości. Bas schodząc niesamowicie nisko cały czas pozostawał w pełni kontrolowany i zachowywał zarówno swoje świetnie zdefiniowane kontury, jak i fakturę. Był przy tym przyjemnie ciemny, odpowiednio mroczny i całkowicie pozbawiony suchości, przez co stanowił oczywiste rozwinięcie podobnie atrakcyjnej i wysyconej średnicy a zarazem idealnie równoważył odważną i otwartą górę. Drut ze wzmocnieniem? Nie tym razem – Gryphona w torze słychać i co ciekawe nie sposób mieć do niego o to pretensję, gdyż tak po prawdzie to nie jego a nasza wina, że akurat wybraliśmy taki a nie inny tryb pracy. W dodatku bardzo szybko przyjdzie nam zmierzyć się ze świadomością, że wynikający z konkretnej nastawy charakter prezentacji Antileona nie jest jego manierą, czy sygnaturą a jedynie odzwierciedleniem naszych indywidualnych preferencji i nieraz głęboko skrywanej próżności. Ot słyszymy to, co tak naprawdę chcemy usłyszeć – taki audiofilski odpowiednik „lustereczko powiedz przecie …”. I nie jest to bynajmniej zarzut a jedynie stwierdzenie empirycznie doświadczonego faktu. Dlatego też im szybciej przejdziemy nad nim do porządku dziennego, tym lepiej, dzięki czemu zamiast szukać dziury w całym będziemy mogli bez zbędnych wyrzutów sumienia cieszyć się fenomenalnym i niejako uszytym dla nas na miarę dźwiękiem.
A czy Antileon EVO ma jakieś własne preferencje i upodobania? Szczerze powiem, że po blisko miesięcznym użytkowaniu niczego takiego nie zauważyłem. Oczywiście dla ortodoksyjnych miłośników SET-ów opartych o lampy 300B i 2A3 tytułowy Duńczyk wszystko robi nie tak, jednak podchodząc do tematu zdroworozsądkowo, nie sposób przypiąć mu jakiejkolwiek łatki. Chociaż … no dobrze. Na upartego można uznać, że tytułowa końcówka jednak nieco czaruje i sprawia, że reprodukowane przez nią dźwięki nie dość, że nieco szybciej ewoluują do postaci finalnej zwanej muzyką, jak i stają się nieco bardziej atrakcyjne aniżeli ma to miejsce w rzeczywistości. Ma to jednak swoje dobre strony, gdyż nawet tak wycyzelowane, dopieszczone a przez to niestety nieco zbyt sterylne nagania jak np. „Live ad Alcatraz” Fausto Mesolella zyskują na … normalności. Normalności a nie realizmie? Dokładnie tak, gdyż jak to w przypadku większości audiofilskich krążków bywa cierpią one na swoisty nadrealizm objawiający się czymś na miarę gombrowiczowskiego gwałtu przez uszy. Gryphon w tym momencie ściąga wodze i ową zbytnią poufałość ze słuchaczem, z pakowaniem języka do ucha włącznie, doprowadza właśnie do stanu normalności. Czyli sytuacji, gdy wreszcie wyciągamy głowę z pudła gitary i zasiadamy na widowni.
Z kolei komercyjne pozycje w stylu „Trav’lin’ Light” Queen Latifah są delikatnie podkręcane. Wokal staje się bardziej sexy, bardziej intymny, zmysłowy a obecne w tle instrumentarium dostaje niejako w prezencie dodatkowe oświetlenie i mikrofony. Nie oznacza to jednak, że dalsze plany są przybliżane, a tym samym scena ulega spłyceniu. O nie. Tym razem mamy do czynienia z zupełnie odwrotnym efektem. Chodzi bowiem o poprawę rozdzielczości dalszych planów, a co za tym idzie lepszy w nie wgląd, przy jednoczesnym uatrakcyjnieniu wydarzeń pierwszoplanowych. Czy jest neutralnie? Raczej … naturalnie i organicznie, przez co zamiast każdorazowo walczyć z materią i „prawdą nagrania” otrzymujemy dźwięk na wskroś luksusowy i wysublimowany, w którym nie pozostaje nam nic innego jak tylko się zanurzyć i dać się ukołysać, bądź porwać i skotłować, gdy z głośników zamiast zmysłowej wokalistki i swingującego ensemble’u zacznie się na nas wydzierać Nergal ze swoją ferajną prezentując z pełną brutalnością walory brzmieniowe „I Loved You at Your Darkest”.

No i stało się. Demony przeszłości powróciły ze zdwojoną intensywnością i po raz kolejny wypaliły żywym ogniem swoje krwawe piętno na mojej psychice. Nie da się bowiem obok ostatniej inkarnacji Gryphona Antileon EVO Stereo przejść obojętnie i nie da się zapomnieć jego bezwzględnej dominacji nad torem audio w którym przyjdzie mu grać. Dlatego też na wszystko proszę Państwa, że jeśli tylko nie planujecie zmian w posiadanych zestawach i przy okazji nie dysponujecie stosowną kwotą lepiej nawet nie zbliżajcie się do Antileona. Po co popadać w audiofilską odmianę traumy, nad wyraz boleśnie uświadamiając sobie, że przeważająca większość konkurencji tytułowego Duńczyka gra bez emocji i dynamiki. To jednak nie koniec złych wiadomości. Wiecie czemu? Bo przecież Antileon nie jest wcale ostatnim słowem ekipy Gryphona i tuż za horyzontem, ze stoickim spokojem, cały czas czeka upadły anioł … Mephisto.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
– źródło: transport CEC TL 0 3.0
– przetwornik cyfrowo/analogowy dCS VIVALDI DAC 2.0
– zegar wzorcowy Mutec REF 10
– reclocker Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Sigma CLOCK
– Shunyata Sigma NR
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15, Boulder 1110
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777, Boulder 1160
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijri „Million”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
Step-up Thrax Trajan
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

Dystrybucja: Audiofast
Cena: 153 380 PLN

Dane techniczne:
Moc RMS: Czysta klasa A 2 x 150 W, 2 x 175 W/8 Ω, 2 x 1 200 W/1 Ω, 2 x 5 000 W/0,25 Ω
Moc szczytowa: 5 000 W
Ustawienia prądu podkładu: 3 nastawy prądu podkładu: wysoki, średni i niski lub BIAS automatyczny poprzez układ Green Bias
Odstęp od zakłóceń nieważony w paśmie 20Hz-20kHz: < -78dB
Odstęp od zakłóceń średnio-ważony: < -81dB
Dynamika: 111 dB
Poziom zniekształceń (THD+N): < 0,06% przy 50 W, < 1% przy 150 W / 8 Ω
Czułość wejściowa: 0,975 V
Wzmocnienie: +31dB
Pasmo przenoszenia: 0 – 350 kHz
Separacja kanałów: nieskończona
Impedancja wejściowa: 20 kΩ
Impedancja wyjściowa: <0,04 Ω
Wejścia: 1 x pozłacane gniazdo XLR, gniazdo triggera 12V
Wyjścia: 2 pary pozłacanych terminali głośnikowych
Pobór mocy w stanie gotowości: < 0,5 W
Pobór mocy w stanie jałowym: 500 W na kanał (bias wysoki), 175 W na kanał (bias średni), 75 W na kanał (bias niski)
Pobór mocy maksymalny: 2 500 W na kanał
Pojemność kondensatorów: 670 000 µF
Rodzaj wtyczki zasilania: 2 x 15A C15/C13
Wymiary (S x W x G): 57 x 26 x 60 cm
Waga: 84 kg

Pobierz jako PDF