Opnia 1

Nie od dzisiaj wiadomo, iż w żargonie konstruktorów związanych z praktycznie każdą dziedziną naszego życia bardzo popularne jest powiedzenie „lepsze jest wrogiem dobrego”. Naturalnie założenia pchające pomysłodawcę do zmian zazwyczaj związane są z poprawą istniejącego stanu rzeczy, jednak w zderzeniu z prozą życia owa ewolucja często ma się nijak do samej idei zmiany na lepsze w stosunku do stanu wyjściowego. Tak też bardzo często dzieje się na naszym, audio podwórku, gdzie następca konkretnego modelu w imię nieco lepszego wyniku w jednej kwestii potrafi stracić na wielu innych obszarach. I nie ma znaczenia na jakim pułapie cenowym przyjrzymy się temu procederowi, zawsze znajdziemy idealnie wpisujący się w powyższy wywód przypadek. W jakim celu wplatam tę ogólnie znaną prawdę w dzisiejszy tekst? Trochę na przekór zaistniałej sytuacji, bowiem ta recenzencka batalia nie będzie mierzeniem się z próbą poprawiania czegokolwiek, tylko zderzeniem z powstałym jako punkt odniesienia dla stereofonicznych końcówek mocy duńskiej marki, Gryphonem Mephisto. Będzie to też okazja do weryfikacji co i w jakim stopniu inżynierowie wspomnianego brandu poświęcili z wzorca w imię zaproponowania klientom stojącego oczko niżej w portfolio, jednak jak można przekonać się po analizie niedawno przeprowadzonego testu, fantastycznie prezentującego się sonicznie Antileona. Reasumując, na bazie dzisiejszego spotkania przyjrzymy się nie ewolucji – będąca zarzewiem niniejszej recenzji topowa konstrukcja powstała jako pierwsza, tylko sumie drobnych strat w obszarze jakości dźwięku tańszego Antileona w stosunku do opisywanego dzisiaj, nieco wyprzedzając fakty w moim odczuciu w każdym calu fenomenalnego Mephisto. Jak można się domyślić, urządzenie do testu wraz z niezbędną ilością rąk dbających o bezpieczną logistykę zapewnił stacjonujący w Łodzi Audiofast.

Zakładam, iż większość czytelników obserwujących nasz portal już od pierwszego rzutu okiem zorientowała się, że Gryphon Mephisto jest prawdziwym monstrum. 108 kilogramów wagi, przy niebagatelnych wartościach szerokości, wysokości i co najważniejsze głębokości, czyni go potworem sprawiającym problem nie tylko podczas procesu aplikacji w systemie, ale samego miejsca spoczynku. Co prawda z racji przymiarki do swojego zestawu codziennego, po kilkuletnim nabieraniu zaufania do stacjonującego u mnie stolika i niezbędnym wykonaniu znaku krzyża, posadowiłem go na górnej półce. Jednak Was, jako potencjalnych klientów, lojalnie ostrzegam – z Duńczykiem nie ma żartów i lepiej przygotować dla niego miejsce na uzbrojonej w platformę antywibracyjną podłodze.
Przechodząc do opisu wyglądu rozpoczniemy od awersu, który będąc nieco spokojniejszym wizualnie aniżeli u młodszego brata (Antileona) ozdobiono ulokowanymi na bokach dwoma grubymi płatami czernionego akrylu, pomiędzy nimi pionowo użebrowanym panelem z aluminium, a całość przełamano poprzeczną belką z ukrywającymi się w jej centrum nie tylko sensorami uruchamiającymi daną funkcję typu: ON/OF, MUTE, CHECK i trzy rodzaje BIAS’u, ale również kilkoma migającymi podczas uruchamiania końcówki mocy piktogramami typu zgodność fazy i potwierdzenie prawidłowości procesu testu wszelkich sekcji urządzenia przed startem. Lot ptaka nad głównym tematem dnia odkrywa przed nami zajmujące całe połacie bocznych ścianek, do tego głębokie radiatory – urządzenie podczas wykorzystywania największego podkładu biasu dla tranzystorów wyjściowych znacznie się nagrzewa, a także przedzielone wertykalnie lekko użebrowanym półwalcem, oferujące podłużne otwory wentylacyjne dla zawartej we wnętrzu elektroniki wykonane w technice drapanego aluminium dwa płaty górnej części obudowy.
Tył spełniając zadania typowej końcówki mocy oprócz solidnych rączek ułatwiających proces przenoszenia proponuje nam jedynie symetrycznie rozlokowane – konstrukcja pełne dual mono, co przy purystycznym podejściu konstruktorów wymusza na posiadaczu użycie dwóch kabli zasilających – pojedyncze wejścia liniowe XLR, również jeden komplet terminali kolumnowych i w odpowiedzi na konstrukcję dwóch wzmacniaczy w jednej obudowie podwojone włączniki główne, dwa gniazda bezpieczników i tyleż samo gniazd zasilania. Tak prezentujący się przedmiot pożądania przez wielu melomanów spoczywa na czterech solidnych stopach. Ok. Tak Mephisto wygląda, jednak nie mniej intrygująco prezentująsię jego trzewia. Oczywiście z racji dostępności wszystkiego w sieci od ręki nie będę przelewał na klawiaturę pełnego pakietu danych, tylko odsyłając po dokładne dane na stronę dystrybutora przywołam na tapet kilka najważniejszych atutów. Jakich? Pierwszym i w moim odczuciu w tym przypadku najistotniejszym jest praca w zdecydowanej większości mocy w klasie „A”. Kolejnym jest brak globalnego sprzężenia zwrotnego. Następnym przy oddaniu mocy w tak zwanym piku na poziomie 6 000W przy 0.5 Ohm na kanał, oferta normalnej pracy to 175W/8 Ohm na kanał. I na tych kilku punktach zakończę moją wyliczankę. Powód? Znający się choćby zdawkowo na rzeczy miłośnicy muzyki zrozumieją, iż mamy do czynienia z produktem z wysoko postawioną technologiczną poprzeczką. Jednak zapewniam wszystkich zainteresowanych nieznających meandrów tego typu rozwiązań, nie są to jedyne atuty rzeczonej konstrukcji, bowiem idąc za informacjami producenta założona już podczas procesu projektowania wyjątkowość produktu pod każdym względem od wyglądu, przez jakość wykonania, po bezkompromisowy dźwięk, zmusiła go do wykonania całości przy użyciu spełniających najwyższe standardy specjalnie wyselekcjonowanych podzespołów.

Będąc konsekwentnym w oddaniu pełnego pakietu istotnych dla Was danych na temat Mephisto nie mogę nie odnieść się do akapitu rozbiegowego i wspominanego w nim Antileona. Jak wynika z niedawno opublikowanego testu, młodszy brat grał zjawiskowo, czyli swobodnym, z dobrym timingiem, barwą, masą i pełnym pakietem informacji dźwiękiem. To było bardzo rzadko występujące u mnie zjawisko. I bez znaczenia był fakt posiadania łatwych do wysterowania kolumn, bowiem zazwyczaj mimo wyśmienitych wyników całości prezentacji, konkurencji brakowało kropki nad „i” w domenie basu. Tymczasem Antileon nad wszystkim wydawał się panować bez najmniejszych problemów i grał zjawiskowo w każdym aspekcie. Dlaczego w poprzednim zdaniu mimo świetności opisanych występów padł zwrot „wydawał się”? Otóż jak to zwykle bywa, nigdy nie jest tak dobrze, żeby nie mogło być lepiej. Co to oznacza w przypadku porównywanych końcówek mocy? Otóż gdybym miał obrazowo opisać sposób prezentacji słabszego piecyka, powiedziałbym, iż Antileon przy całej fantastyczności jawił się w moich oczach jak kogucik. Do czego piję? Otóż zawsze szukał okazji, aby mnie do siebie przekonywać. Raz pociągnął trochę dłużej bas, by innym razem z tylko znanych mu powodów mocniej zaświecić w górze pasma. To naturalnie w konsekwencji odbierałem jako fantastyczne artefakty soniczne, ale było to usilne szukanie mojego poklasku, za co zazwyczaj w duchu go chwaliłem, jednak co dla niektórych mogło być powodem do kręcenia nosem. Tymczasem Mephisto pokazał to wszystko w sposób znacznie bardziej wyrafinowany. Bas schodził niżej, przy o dziwo jeszcze lepszej kontroli, średnica okazała się być nieco masywniejsza, ale ze znanych tylko konstruktorom przyczyn bardziej informacyjna, a najwyższe rejestry w przypisany najlepszym konstrukcjom sposób mimo unikania szukania poklasku wyskakującymi z kapelusza ćwierkaniami, dawały pokaz niedoścignionej maestrii w zakresie rozdzielczości i napowietrzenia przekazu. Reasumując grał ciemniej, a przez to bardziej dumnie, jednak znacznie wyraziściej, z lepszą kontrolą, a przez to z większą klasą od młodszego brata. Robił to na tyle zjawiskowo, że mimo niechętnego odkrywania swoich słabych kart jestem w stanie stwierdzić, iż bez najmniejszego problemu obnażał ograniczenia moich kolumn w reprodukcji basu. Jednak nie uwypuklał ich braków – wszystko wypadało fenomenalniej, tylko przy odpowiednim materiale muzycznym wręcz pokazywał palcem, na jakie kompromisy zdecydowali się austriaccy producenci moich ISIS-ów w walce o ich wysoką skuteczność, czyli ustalenie maksymalnego poziomu zejścia kolumn w dolnym zakresie. Ale zapewniam, takiej muzy jest niewiele, dlatego też dla mnie nie miało to najmniejszego znaczenia,

A jak tajemniczy Mephisto wypadał z konkretnymi przykładami muzycznymi? Ów przegląd rozpocznijmy od najnowszego krążka Adama Bałdycha „Sacrum Profanum”. Zwyczajowo dla tego artysty mamy aranżacje jazzowe za to z dużym udziałem kolokwialnie mówiąc świetnie obsługiwanych przez niego skrzypiec. Jednak nie barwa skrzypiec, czy innego instrumentarium z ich bardzo czytelną lokalizacją na scenie były czarnym koniem tego materiału. Otóż dotychczasowe kilkunastokrotne odtworzenia tej płyty, wkomponowany w otwierający tę kompilację utwór wielki bęben pokazywały jako bliżej nieokreśloną feerię pomruków ze znikomym pakietem danych o ich przyczynie. Tymczasem punkt zapalny naszego spotkania przy muzyce nie dość, że pokazał krotność i z jaką częstotliwością bębniarz walił w membranę bębniszcza, to jeszcze przybliżył mi materiał osnuwający pałkę i zjawiskowo pokazał owe ataki pałki na membranę jako w pełni kontrolowane, a przez to ciekawie rozebrane na pojedyncze fale dźwiękowe artefakty. Zapewniam Was, tę prezentację pierwszy raz odebrałem jako muzyczne zjawisko, a nie jako nadającą nagraniu mistyczności perkusyjną przeszkadzajkę. Kolejnym przykładem umiejętności przybliżania słuchacza do absolutu była twórczość znanej z moich tekstów Koreanki Youn Sun Nah z płyty „Lento”. Z tej pozycji również wybiorę pierwszy kawałek, bowiem tak fenomenalnie naszpikowanego informacjami mimiki twarzy i gardła artystki, przy uniknięciu najmniejszego przerysowania ich w odbiorze dotychczas nie udało mi się usłyszeć. Gdy zaistniała taka potrzeba, piękna diva czarowała mnie fenomenalną soczystością każdej frazy, by za moment wyposażonym w najdrobniejszy niuans dźwiękowy, będącym wariacją harfy instrumentem, zostać brutalnie smagniętym wyrazistym szarpnięciem jednej ze z jego strun. To było połączenie wody z ogniem, czyli na przemian otulanie mnie gładkością, soczystością i namacalnością wokalu z ostrą kreską bardzo długo wybrzmiewających w czasie, wyrazistych w domenie krawędzi strunowych alikwot. A to tylko przedbiegi oferowanego przez Duńczyka soundu, gdyż w przeciwieństwie do wielu piecyków konkurencji znakomicie radził sobie również w ciężkiej muzie i elektronice. Nie było znaczenia, czy mierzyłem się z rasowym metalem spod znaku Slayera, czy Metallicy, wszystko podane było na tacy. Nagrania studyjne przy pełnej kontroli i znakomitej czytelności każdego z podzakresów bez najmniejszego problemu potrafiły pokazać wizję realizatora w kwestii wyimaginowanej w jego głowie lokalizacji artystów pomiędzy kolumnami, zaś płyty stricte koncertowe wykorzystując najważniejszy atut opiniowanej końcówki mocy w postaci kreowania bezkresnej głębi z trudem mieściły się w moim, przecież sporym pomieszczeniu. Nie znalazłem płyty, która zabrzmiałaby w inny niż fantastyczny sposób. Podobnie było z muzą elektroniczną, z tą tylko różnicą, że ta z racji generowania sztucznych, często nieosiągalnych dla zwykłego instrumentu niskich poziomów basu, czasem pokazywała wspomniane przeze mnie wcześniej ograniczenia kolumn. Ale i w tym przypadku były to sporadyczne dźwięki, które notabene tak jak wszystkie wyszczególnione w tekście aspekty udowadniały fantastyczność grania wzmocnienia z Danii, a nie braki w jego zejściu. Owszem, sztucznie, czyli przedłużając bas można byłoby coś w tej materii powalczyć, jednak to byłoby ze szkodą dla jego szybkości i rozdzielczości, na co nie mogli pójść tworzący wzorzec dźwięku dla marki duńscy konstruktorzy Mephisto.

Wiem, rozpisałem się na maxa. Ale gdy zderzam się z czymś wyznaczającym dotychczas nieosiągalne standardy, nie mogę inaczej podejść do tematu, jak zdać czytelnikom pełną emocji relację z odsłuchów. Tak tak, pełną emocji, czego ewidentnym dowodem jest wielokrotne używanie superlatyw, a nie pozbawionych głębszych uczuć – bez względu jak to odbierzecie – przymiotników. Czy przedstawiona w powyższych akapitach stereofoniczna końcówka mocy Gryphon Mephisto jest dla każdego melomana? Bez najmniejszych oporów powiem tak. Powód? Na tle Antileona jest do bólu równa, nieco ciemniejsza, ale bardziej rozdzielcza, co czyni ją pewnego rodzaju pewniakiem w praktycznie każdej konfiguracji. Naturalnie zdaję sobie sprawę, iż na tym pułapie cenowym do głosu dochodzą naprawdę drobne niuanse, co w przypadku prób na własnym podwórku może być ewentualnym powodem do decyzji innej niż zakupowa. Ale z pełną odpowiedzialnością zapewniam Was, spędzony z Mephisto czas nie tylko w moim przypadku, ale również w Waszym pozostanie czymś, czego próżno spodziewać się u wielu konkurentów, a sama decyzja zakupu lub rezygnacji będzie pokłosiem oczekiwań nie tylko Waszych, ale również posiadanej układanki, na co Duńczyk nie ma już wpływu.

Jacek Pazio

Opinia 2

Kiedy recenzowaliśmy Antileona wydawało nam się, że złapaliśmy samego Pana Boga za nogi i śmiało mogę przyznać, że w 100% mieliśmy rację. Rację odnośnie tego, że jedynie nam się wydawało, gdyż po prostu i najzwyczajniej w świecie brakowało nam odpowiedniego punktu odniesienia. Okazało się bowiem, iż pomimo pławienia się w nieraz ekstremalnych odmętach High-Endu, cały czas może nie tyle ślizgaliśmy się po powierzchni, co nie zdawaliśmy sobie sprawy, co tak naprawdę owa referencja powinna znaczyć. Kolejne odsłuchy, wystawy i testy podnosiły poprzeczkę naszych oczekiwań, budowały bazę doświadczeń i poniekąd ugruntowywały naszą wiarygodność (nietrudno przecież popaść w zachwyt nad czymś z pułapu 50 kPLN mając do tej pory doświadczenie jedynie z budżetowymi urządzeniami), jednak cały czas brakowało przysłowiowej kropki nad „i”, czegoś co moglibyśmy jednogłośnie z Jackiem uznać za swoistą referencję i punkt odniesienia dla dalszych eksploracji. Całe szczęście błysk w oku dystrybutora marki – łódzkiego Audiofastu, po tym jak skomplementowaliśmy Antileona miał swój ciąg dalszy i tym oto sposobem, po nieco ponad trzech miesiącach, mamy przyjemność zaprezentować Państwu nasze refleksje związane z eksploatacją topowego stereofonicznego wzmacniacza mocy Gryphon Audio Mephisto. Serdecznie zatem zapraszamy na pierwszy polski test tej duńskiej referencji.

Odkąd sięgam pamięcią, przynajmniej jeśli chodzi o elektronikę, zarówno pod wodzą Flemminga Erika Rasmussena, jak i obecnie, Gryphony dostępne były (bodajże jedynie z wyjątkiem Head Amplifiera z 1987r) i są, podobnie jak w swej początkowej fazie produkcji Tin Lizzy w jedynie słusznym kolorze. Wszystkim nieobeznanym w arkanach motoryzacji winien jestem wyjaśnienie, iż przydomek „Tin Lizzie” (blaszana Elżbietka) nosił legendarny Ford T, który zgodnie z mottem Henry’ego Forda „dostępny jest w każdym kolorze, pod warunkiem że będzie to kolor czarny”. I tak też jest z Mephisto, z jednym drobnym wyjątkiem, o czym dosłownie za chwilę.
Niby zwykło się mawiać, że czarny wyszczupla, lecz nie da się ukryć iż korpus tytułowej końcówki mocy jest po prostu monstrualny i jakby się nie starać będzie absorbować uwagę swoją obecnością. Jednak w przeciwieństwie do Antileona tym razem jego konstruktorzy już nie silili się na designerskie smaczki w postaci ozdobnego wieka trafa, czy misternie wkomponowanego we front trapezoidalnego panelu sterowania. O nie, Mephisto to prawdziwa, dzika bestia, która jedynie dziwny zbiegiem okoliczności opuściła laboratorium w Ry, gdzie pełniła pozornie niewdzięczną rolę aparatury badawczej. Jej front, zgodnie z odwieczną tradycją zdobią masywne płaty czernionego akrylu, które tym razem przedzielono pionowym grzebieniem radiatorów a prawdopodobnie dla zachowania firmowej spójności, wzorem Diablo 300, ekran i stosowne sensory umieszczono na poprzecznej masywnej aluminiowej sztabie z precyzyjnie wkomponowanym kolejnym płatem akrylu skrywającym wspomniane interfejsy. Za jedyną wzorniczą ekstrawagancję można uznać biegnący przez środek pokrywy górnej swoisty „wał”, bądź coś na kształt sklepienia tunelu rozdzielającego dwa całkowicie niezależne moduły prawego i lewego kanału. Ściany boczne zastąpiono potężnymi radiatorami, co biorąc pod uwagę oddawaną w czystej klasie A przez 40 wysokoprądowych tranzystorów moc 175W na kanał nie powinno dziwić.
Przechodząc na zaplecze napotykamy wspomniany na wstępie wyjątek od reguły, czyli nie czarny a satynowo – srebrny płat aluminium mieszczący szalenie przydatne przy przenoszeniu i przestawianiu tytułowego, bagatela 108 kg monstrum, uchwyty pomiędzy którymi umieszczono wejścia sygnału XLR i pojedyncze, przepięknie wykonane, masywne zakręcane terminale głośnikowe. Dół „zakrystii” przypadł natomiast dwóm włącznikom głównym z dedykowanymi śluzami bezpieczników i gniazdami zasilania IEC. Całości dopełniają terminale triggera.
Mam cichą nadzieję, iż konieczność użycia dwóch przewodów zasilających nie wprowadziła Państwa w konsternację, gdyż jak już zdążyłem nadmienić w trzewiach Mephisto zaimplementowano dwa całkowicie niezależne, pracujące w klasie A, bez sprzężenia zwrotnego bloki wzmocnienia. W dodatku owe dekoracyjne, biegnące przez środek pokrywy górnej wybrzuszenie nie jest bynajmniej sklepieniem tunelu wspomagającego chłodzenie, lecz schronieniem dla ośmiu głównych kondensatorów o łącznej pojemności 500 000 µF, oraz częściowo potężnych dwóch traf, które podczas spoczynku zadowalają się „zaledwie” 700W pobieranymi z gniazdka. A właśnie. Przed próbami uszczęśliwienia Gryphona jakimiś uzdatniaczem prądu warto, chociażby z przyzwoitości, zerknąć do instrukcji obsługi, gdzie Duńczycy takie działania szczerze odradzają, gdyż ze świecą szukać takowych rozwiązań, które nie limitowałyby dynamiki przy chwilowych poborach mocy rzędu 2650W. Stawiając się jednak na miejscu typowego „Janusza”, który nie dość, że nie czyta, i to nie tylko instrukcji, co czegokolwiek i zawsze wie lepiej, spróbowaliśmy Mephisto wpiąć nie tyle w kondycjoner, co w pozornie transparentną listwę i tak szybko jak go wpinaliśmy, z takim samym entuzjazmem powracaliśmy do zakończonej boxem Furutecha linii poprowadzonej prosto z tablicy.

Skoro niejako mimochodem poruszyłem tematykę dotyczącą walorów sonicznych dzisiejszego gościa, już na samym wstępie czuję się w obowiązku posypać głowę popiołem i dokonać w pełni zrozumiałej samokrytyki. Okazuje się bowiem, że to, co oferował Antileon nie jest celem / absolutem, a jedynie wstępem do tegoż. Bezlitosna apodyktyczność i wydawać by się mogło, że bezdyskusyjna kontrola stanowią jedynie przedsmak do tego, co jest w stanie zaoferować Mepihsto. Antileon dźwięk na swój sposób podkręcał, uatrakcyjniał i dopalał energetycznie, przez co nie da się ukryć przekaz zyskiwał na atrakcyjności. Jednak przesiadka na wyższy model duńskiej amplifikacji dość boleśnie pokazuje, że to wszystko, co wydawało się referencją było jedynie preludium do niej, gdyż prawdziwej referencji po prostu … nie słychać. Tak, tak mili Państwo, Mephisto w torze, w którym się pojawia dokonuje swoistej dematerializacji stając się przysłowiowym „drutem ze wzmocnieniem”. Z jego pomocą z dzieciną łatwością jesteśmy w stanie określić manierę źródła, zastosowanego okablowania, czy też charakter kolumn, a nawet jakość dostępnego w danym momencie prądu, jeśli zaś chodzi o samo wzmocnienie, to poza tym, do czego Gryphon został stworzony trudno przyłapać go na czymkolwiek innym. Wbrew pozorom góra wcale nie jest bardziej rozdzielcza aniżeli być powinna, średnica nie stała się lepiej zrozumiała i komunikatywna, czy też nie przybyło najniższych składowych. Wszystkie owe aspekty cały czas tam były, jednak zniwelowaniu uległ element je limitujący. Bowiem warto uświadomić sobie pewien dość istotny fakt. Otóż zarówno w Hi-Fi, jak i High-Endzie ideą nadrzędną jest dążenie do ideału, którym jest muzyka na żywo, czyli im lepiej – bliżej owemu ideałowi, tym degradacja wprowadzana przez tor audio powinna być mniejsza. I właśnie obecność w torze Mephisto można uznać za … pomijalną.
Okazuje się bowiem, iż pomimo iście absurdalnej mocy 1400 W i pełnej stabilności przy 1Ω obciążeniu Gryphon równie świetnie, co przy awangardowym black metalowym „True North” Borknagar sprawdzał się na minimalistycznych i odartych z wszelakich ozdobników surowych nagraniach w stylu „Tomba sonora” Stemmeklang, czy „Tartini Secondo Natura” tria Tormod Dalen, Hans Knut Sveen, Sigurd Imsen. To swoisty amalgamat wszystkich znanych ludzkości zalet technik reprodukcyjnych. Mamy bowiem do czynienia z iście triodową holografią przekazu, planarną przestrzennością i tranzystorowo-D-klasowym basem zdecydowanie schodzącym poniżej umownych 20 Hz. Z takim samym pietyzmem oddawane są bowiem niuanse skrzypcowych treli w niewielkiej kaplicy i eteryczne wokalizy w kamiennym grobowcu, co iście zwierzęcy growl przebijający się przez ścianę gitarowych riffów.
Kreowanie przestrzeni przez Gryphona również wymyka się jednoznacznym ocenom, gdyż wprost proporcjonalnie zleży ono od materiału źródłowego a nie samej amplifikacji. Skoro bowiem podczas jednej sesji odsłuchowej jesteśmy w stanie przenosić się pomiędzy Muzeum Emanuela Vigelanda w Oslo a dajmy na to Opactwem Noirlac (gdzie zarejestrowano m.in. „Monteverdi – A Trace of Grace” Michela Godarda), gdzie niby w obu przypadkach mamy do czynienia z kamiennymi ścianami, jednak różnica pomiędzy nimi jest oczywista. W pierwszej sytuacji panujący tamże mrok, rozświetlony jedynie niewielkimi lampkami, daje się niemalże pokroić a w drugiej aż widać drobinki kurzu wirujące w promieniach wpadającego przez wykute w grubych murach okna słońca.
Tak samo koncertowa rejestracja „MTV Unplugged” Kasi Kowalskiej z Teatru Szekspirowskiego w Gdańsku w sposób całkowicie oczywisty zawierała diametralnie różny materiał dotyczący akustyki wnętrza od „An Acoustic Night At The Theatre” Within Temptation z Muziekcentrum Frits Philips w Eindhoven. Tak samo było z nagraniami studyjnymi, gdzie pomimo faktu wykorzystania podobnych technik realizacyjnych każda z ekip korzystała z własnych, wypracowanych rozwiązań i „presetów”. Taka obsesyjna wręcz wierność oryginałowi ma jednak też drugą, niekoniecznie pozytywną stronę medalu. Wystarczy bowiem sięgnąć po dowolną składankę, bądź dość przypadkowo skleconą playlistę by poczuć się jak na kolejce górskiej z lekkimi zawrotami głowy i niestrawnością. Nie wiem, jak Państwo, ale osobiście w tego typu muzycznych „bajaderkach” niespecjalnie gustuję a Mephisto skutecznie do nich mnie po raz kolejny zniechęcił.
Dochodzimy w tym momencie co clue, czyli do tego, o czym wspomniałem już w wcześniej. Otóż Mephisto, będąc aparaturą sensu stricte laboratoryjną miał być z założenia na wskroś transparentny i wzorcowo liniowy, co nie da się ukryć mu się udało. Jednak w „jego brzmieniu” (pojęcie czysto teoretyczne i pomocnicze, skoro właśnie ustaliliśmy, że nijakiej sygnatury nie posiada) próżno szukać kojarzonego z laboratorium osuszenia, czy emocjonalnego wyjałowienia. Dzięki czemu uzyskaliśmy pełen wgląd w nagranie takim, jakim zostało ono stworzone. Tylko tyle i aż tyle.

Gryphon Audio Mephisto jest irracjonalnie wielki, piekielnie ciężki i boleśnie drogi. Jednak nie sposób mieć o to do niego pretensji, gdyż będąc klasą samą dla siebie i niedoścignionym wzorem dla konkurencji po prostu może sobie na to pozwolić. Nie dość, że drzemie w nim pierwotna moc, przez co zdolny jest wysterować praktycznie dowolne, osiągalne na światowych rynkach, konstrukcje głośnikowe, to możemy żywić przekonanie graniczące z pewnością, że efekt finalny jego działalności przekroczy nasze najśmielsze oczekiwania. W dodatku będąc uosobieniem jakże znienawidzonego przez znaczną część populacji ultra High-Endu, gdzie typowe voodoo miesza się ze zwykłą ściemą i pozycjonowaniem li tylko poprzez cenę a nie walory brzmieniowe, wydaje się być urzeczywistnieniem faustowskiej (pojawiającej się również w „Mistrzu i Małgorzacie” Bułhakowa) maksymy, iż „wiecznie zła pragnąc, wiecznie dobro czyni.” Jest bowiem najczystszej krwi absolutem podającym prawdę o naszych ukochanych nagraniach na kruczoczarnej tacy, a że absolutem nazwanym ku czci upadłego anioła … Cóż, najwidoczniej Najwyższy wcale nie ma monopolu na doskonałość.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
– źródło: transport CEC TL 0 3.0
– przetwornik cyfrowo/analogowy dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy Mutec REF 10
– reclocker Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Sigma CLOCK
– Shunyata Sigma NR
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond
IC RCA: Hijiri „Million”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
Step-up Thrax Trajan
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

Dystrybucja: Audiofast
Cena: 238 000 PLN

Dane techniczne
Moc RMS: Czysta klasa A (2 x 175 W/8Ω), 2 x 350 W/4Ω, 2x 700 W/2Ω, 2x 1400 W/1Ω
Moc szczytowa: 6000W przy 0,5 Ω / kanał
Ustawienia prądu podkładu: 3 nastawy prądu podkładu: wysoki, średni i niski lub BIAS automatyczny poprzez układ Green Bias
Odstęp od zakłóceń nieważony w paśmie 20Hz-20kHz: < -80dB
Odstęp od zakłóceń średnio-ważony: < -83dB
Dynamika: 111dB
Poziom zniekształceń (THD+N): < 0,06% przy 50W, < 1% przy 175W / 8Ω
Czułość wejściowa: 1,055V
Wzmocnienie: +31dB
Pasmo przenoszenia: 0-400 kHz
Separacja kanałów: nieskończona
Impedancja wejściowa: 20 kΩ
Impedancja wyjściowa: < 0,025Ω
Wejścia: para pozłacanych gniazd XLR, gniazdo triggera 12V
Wyjścia: 2 pary pozłacanych terminali głośnikowych
Pobór mocy w stanie gotowości: < 1W
Pobór mocy w stanie jałowym: 700W na kanał (bias wysoki), 250W na kanał (bias średni), 100W na kanał (bias niski)
Pobór mocy maksymalny: 2650 W na kanał
Pojemność kondensatorów: 250 000 µF na kanał
Rodzaj wtyczki zasilania: 2 gniazda 15A C13 – po jednym na kanał
Wymiary (S x W x G): 52 x 34 x 71 cm
Waga: 108 kg