Monthly Archives: wrzesień 2013

Astell&Kern AKR01 to słuchawki dla prawdziwych melomanów. Projekt japońskiego hi-endowego producenta Final Audio jest nie do przecenienia. Zastosowany zbalansowany przetwornik armaturowy to w przeciwieństwie do konkurencji autorska technologia Final Audio, zapewnia on bogate brzmienie, bez braków w paśmie co jest zjawiskiem wyjątkowym wśród jedno-przetwornikowych konstrukcji.

Słuchawki AKR01 wykorzystują technologię BAM – Balanced Air Movement, to kolejne nietypowe rozwiązanie które ma za zadanie optymalizować ruchy powietrza wewnątrz obudowy

Astell Kern AKR01 to nie tylko zaawansowana technologia dźwięku, to również perfekcja wykonania i niepowtarzalny design. Polerowane, metalowe obudowy idealnie komponują się z odtwarzaczami Astell&Kern AK100 i AK120, sprawiają że słuchawki można traktować nie tylko jako sprzęt użytkowy ale również element biżuterii. AKR01 idealnie zgrywają się muzycznie ze wspomnianymi urządzeniami.

AKR01 to bardzo przemyślane słuchawki, o czym świadczy zastosowanie płaskiego kabla którego konstrukcja minimalizuje tzw. efekt mikrofonowy czyli dźwięk słyszany przy pocieraniu kabla o ubranie, który bywa uciążliwy w dokanałowych słuchawkach. Całości dopełnia skórzany pokrowiec z czerwonymi akcentami oraz zestaw wysokiej jakości tipsów zapewniających doskonałe dopasowanie do ucha i świetną izolację pozwalającą cieszyć się muzyką w doskonałej jakości.

AKR01 charakteryzują się łagodnym, ciepłym i bardzo przestrzennym brzmieniem. Wykorzystanie technologii BAM sprawia że pomimo iż słuchawki mają pojedynczy przetwornik, to generują niesamowity wręcz bas. Pojawia się bardzo szybko i zostaje z nami chwilę dłużej niż w typowych armaturowych słuchawkach, dzięki temu brzmienie jest pełniejsze. Słuchawki zachowują przy tym doskonałą kontrolę niskich pasm. Średnica ocieplona i nasycona barwą pozwala rozkoszować się aksamitnymi wokalami i wiernymi dźwiękami instrumentów. Całość uzupełniają nieco złagodzone ale doskonale odseparowane i pięknie błyszczące wysokie tony.

AKR01 to bardzo uniwersalne słuchawki które sprawdzą się w każdym gatunku muzycznym, czy to w klasyce czy w ciężkich basowych brzmieniach. Cena zestawu to 799zl z VAT.

Dane Techniczne:

Model AKR01
Obudowa – polerowana stal
Przetwornik – zbalansowany, customowy przetwornik Final Audio
Skuteczność – 112dB
Oporność – 16 Ohm
Długość przewodu – 1,2m
Waga – 12g

Dystrybutor: MIP
ul. Siedmiogrodzka 11
01-232 Warszawa
tel. (022) 424-82-54
fax. (022) 885 93 80
biuro@mip.bz

Opinion 1

I will not hide, that I met Hegel products long before the brand gained a distributor in Poland. Furthermore I was lucky enough to personally meet the owner of the company – Mr. Bent Holter and Mr. Anders Ertzaid, the company marketing director. I start my text with this disclaimer not to prone with anything, but to signal you, that I know not only the products, but also the people behind them, with their vision, they are trying to put into reality. In my opinion this is very important, as more and more, the people who created famous brands are no longer involved in their companies, replaced by legions of …accountants. I probably do not have to tell anybody, how such things end, you just need to think about … – here any audiophile can quote “fallen” legend names, which is now only a shadow of its former self. Fortunately it Hegel is reigned from the beginning by Bent and there are no signs, that this could change anytime soon.

Regarding the subjects of this test, here at SoundRebels we decided to see, how the Norwegian manufacturer, very strong in Hi-Fi, will fare in High-End, so we took the preamplifier P30 and power amplifier H30 combo for testing. I did not write “stereo power amplifier” on purpose, as the H30 was initially designed as a mono device, but for economic reasons and on demand of clients, it was prepared to work as a stereo amp. So you can take one unit first, and later, if it will be to your liking, buy another H30, reconnect them, bridge them and be happy with 1.1 kW at 8Ω per channel. A nice perspective, don’t you think?

Now I already started talking about the H30, so I will continue and write a few words about its outside and inside. First of all you need to take into account, that the Norwegian poweramp is very big, maybe not as deep as the Tenor 175s, or as heavy as the Vitus SS-101, but still, there is a lot to take care of – almost 60kg and a size of a small refrigerator. If you are planning to take it to the third floor, you should better think of some helping hands. The main causes of the weight are easy to find after unscrewing the top cover – two 1kW toroidal transformers powering a battery of 32 capacitors with a total capacitance of 32 000µF. Of course, the unit is balanced.

On the thick, slightly convex fascia, besides the etched logo and centrally mounted power switch (no standby to be found on the unit) there is only a blue LED indicating the units power-on state. Classical Scandinavian minimalism and bare functionality, only the basics, without unnecessary ornaments. The back panel, due to the fact, that the H30 unit is able to work in mono and stereo modes, features three XLR/RCA inputs with dedicated switches, while the mono input has a mode selector. Very sturdy loudspeaker terminals, with wing nuts, are in traditional stereo setup, while in mono mode, the right “+” works as “-“. The IEC power socket is located in the middle of the plate, near the bottom. Taking into account the size of the feet supporting the amplifier, as well as the distance to the loudspeaker terminals, any kind of power cable, even having oversized plugs, can be used.

In the P30 the constructors decided to use the simplest balanced setup with oversized power supply, extended logic and ultra-short signal paths. The volume control is done using transistors, and the Alps potentiometer linked to the volume knob, is outside the sound path. According to the information on the company page “the signal travels through 2 transistors and one to three resistors.” Due to the fact, that the preamplifier consumes less power than the power amplifier, it does not need such a big enclosure, so while being as wide as the bigger brother, the unit is half as deep as the H30.

The front panel has exactly the same convex shape as the poweramp, and its design is similarly simple. The left knob, surrounded by a half-moon of LEDs, is the input selector, while the right one is responsible for volume control. The center of the fascia is taken by a small logo, LED power indicator and a power button of significant size. The back panel is covered by three outputs (1 x XLR, 2 x RCA) and 5 line inputs (2 x XLR, 3 x RCA) and a home cinema input.

After we, together with Jacek, brought the combo inside, unpacked it and connected it, despite the fact, that we were grasping for air, we just stood breathless for a moment. Freedom combined with absolute hegemony over the loudspeakers resulted in a big, energetic and most importantly, very natural and musical sound. You could feel confidence, intrinsic calmness based on the knowledge of possessed power and lack of need of proving anything to anybody. And this all with an almost absolutely cold system! (Jacek plugged it out about 2 hours earlier). Not wanting to get too much excited I turned on the Olive and tuned to one of my favorite Scandinavian rock radios while turning to other activities. Fortunately I did not had to wait too long before being able to sit down in my favorite armchair and start listening.

The calmness I noticed at the beginning was still present, but almost “tubey” smoothness and timbre were added to it. Voices of vocalists (Eric Burdon “’Til Your River Runs Dry”, Tom Waits “Bad As Me”) were presented closer to the listener, sounded fuller, with bigger charisma and well defined tissue filling their contours. Well, contours. Although the precision of localization of the musicians on the stage was good, the lines used to delimit their contours were a few pixels thicker than for example the TAD, which we tested lately. This is not about any thickening, or sketchiness of the presentation, but about the fact, that the edges were not as sharp as with many times more expensive competition. On the other hand the coarseness of both mentioned vocalists was shown with very satisfying fidelity, which was not impaired by the slight warming of the sound. Ladies voices (Queen Latifah “The Dana Owens Album”, Chie Ayado “To you”) also profited from the Norwegian diet. Especially with the more moody pieces like “With a Little Help From My Friends” or “Without You” (Chie Ayado) the magic, expected so late in the night (it was already far over midnight), appeared with ease. All the little audiophile relishes were clearly visible, having the listener engulfed in the spectacle presented to him.

During the listening sessions conducted at more civilized times I could not omit a more worked out repertoire, both dynamic and instrumental wise, like “7^th Symphony” Apocalyptica, where the viola trio is supported by heavy metal guests and session musicians and recorded really cacophonic-progressive sounds, among which “Not Strong Enough” seems like a romantic ballade in a senior’s home and “2010” with Dave Lombardo banging on drums seems to be a perfect rhythm training for preschool children. At least this is how the Hegel duo approached it. Nothing, absolutely nothing could throw it off balance or provoke to make even the smallest error. Every, even absolutely clipped, rough and painful for our senses, nuance had its perfectly timed place. That, what seemed to be a monolithic wall of sound gained various timbres, colors and sustain with details unnoticed before, all thanks to the resolution of the P30 and power of the H30. It was like combining the power of the monstrous truck MACK MP10 685 with the handling of the Suzuki Hayabusa.

Going a step further, not only in terms of complexity of repertoire, but most of all in the aspect of nicety and artistry, I decided, that this power plant should meet with true symphonic music. Introduction was the lyrical “Pelleas and Melisande” Jean Sibelius performed by Scottish Chamber Orchestra. This seemingly very calm, light and unobtrusive recording has, at least for me, one very significant characteristic. If the system has anything not as it should have been, already with “Melisande” and later with “At the Seashore” things become dull, and I fall asleep. Fortunately I did not observe anything similar with the tested set and I followed the spectacle presented in front of me, on a very deep stage, with attention. This almost “ECM type sound” with a lot of silence had some kind of subliminal magnetism, which attracted the listener and at the same time relaxed and soothed him. It is possible, that it was just a Scandinavian synergy, between the Norway electronics, Danish cabling and Finnish composer, but I must say, that it sounded splendidly.

Being a little bit overfed with “The Planets” Holst, which I used a bit too much lately, and searching for something suitable to test dynamic capabilities of the Hegel amplifier set I reached for “Wind Concertos” Weber, where on “Bassoon Concerto in F major Op. 75, J. 127” you can hear a beautiful, deep timbre of the clarinet, recorded up close, where the action of its keys were perfectly audible and the big drum provided a massage of the intestines. Gradation of the planes, placing of the soloist versus the orchestra were presented naturally, in a very nicely readable way, and the selectiveness was not impaired, even by a tad, at the most spectacular orchestral tutti. There was also no nervosity, sometimes found in over-energetic amplifications, which are trying to show the world their muscles and performance. Here was no trace of strange positions like on a body building show, or engine roar of a muscle car waiting for the lights turn green. Just when there was to be a tutti, it was there, it just attacked, without any precognition.

Listening to the Hegel P30 + H30 was truly a pleasure. For a reasonable price (in High End!) the set offered incredible drive combine with a tube’esque timbre, while having enough braw and current that only a marble tombstone could put it in embarrassment. Inside the simple and modest enclosures of the Hegel true audiophile gems reside, which will shine fully when paired with the rest of the system at least equally good, and when good XLR cables are used to connect them. It will not be bad using RCA, but who would want to use only half of such a system? And this is only the first step to happiness according to Bent Holter, because only using two H30 in mono mode we can feel like the Odin during a feast in the mythical Valhalla.

Text and photographs: Marcin Olszewski

Distributor in Poland: Hegel Polska

Price:P30 – 24 500 PLN; H30 – 48 900 PLN

Technical Details:
P30
Volume, source and mute controlled by Hegel RC2 remote
2*XLR balanced, 3*RCA unbalanced and Home Theatre inputs
Selector for 6 input sources
1*XLR balanced and 2*RCA unbalanced outputs
3,5mm IR-direct jack, 3,5 mm jack 12V trigger output
Signal to noise ratio: More than 130 dB balanced mode
Crosstalk: Less than -100 dB
Distortion: Less than 0.005 %
Intermodulation: Less than 0.01% (19kHz+20kHz)
Dimensions/weight: 8cm x 43cm x 30cm (HxWxD), weight 10kg
Dimensions/weight US: 3,2″ x 17″ x 12″ (HxBxD), weight 22 lbs

H30
Output power: More than 1*1100 in 8 Ω
Miniumum load impedance: 1 ohm load
Inputs: RCA unbalanced and XLR balanced
Speaker outputs: Two pairs of heavy duty gold plated terminals
Input impedance: Balanced 20kΩ, unbalanced 10kΩ
Signal to noise ratio: More than 100dB
Crosstalk: Less than -100dB
Distortion: Less than 0.003 % at 100W i 8 Ω
Intermodulation: Less than 0.01 % (19kHz + 20kHz)
Damping factor: More than 500
Power Supply: 2000VA dual mono, 270 000μF capacitors
Output stage: 56 pcs 15A 200W high speed, Ultra low distortion bipolar transistors
Power consumption: 120W in idle mode, 30 watt in ECO mode
Size: 21cm x 43cm x 55cm (HxWxD), weight 45kg
Dimensions/weight US: 8.3″ x 17″ x 21.6″ (HxWxD), weight 99 lbs

System used in this test:

– CD / DAC Ayon 1SC
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Stream player: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center;
– Integrated Amplifiers: Electrocompaniet ECI 5
– Speakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Harmonix CI-230 Mark-II; Harmonix HS101-Improved; Neyton Neurnberg NF
– IC XLR LessLoss Anchorwave; Organic Audio
– Digital IC: Fadel Art DigiLitz, Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye, Monster Cable Interlink LightSpeed ​​200
– USB Cables Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker Cables: Organic Audio; Neyton Hamburg LS; Signal Projects Hydra
– Power Cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; GigaWatt LC-1mk2
– Power distribution board: GigaWatt PF-2 + cable LC-2mk2; Amare Musica Silver Passive Power Station
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Ethernet cables: Neyton CAT7 +
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinion 2

The company Hegel entered the Polish audio market strongly. Already first available products (digital to analog converters) showed the potential the company has, but following the needs and wishes of consumers new products were introduced. In the meantime the Norwegians cause enthusiasm among the people not only with the capabilities of their products, but most of all with the sound quality, which is the main priority of their company. Unfortunately to date I had no opportunity to get personally acquainted with their products in my system, but this is going to change now…

After some talks with the distributor I received the reference set for testing: the preamplifier P30 and power amplifier H30. Looking at other products from the company, the power amplifier is a real monster – big and over 50kg heavy cuboid, which fortunately does not overwhelm us due to the toned down design, unlike some of its competitors do. The preamplifier looks small in comparison, which in fact is comparable to other Hegel products. Both devices have unified cabinets, only sizes differ, without designers running wild, only a calm design line enclosing good electronics. In times, when everybody wants to stand out with extravagant looks, this set is nice to look at and calming. You may like it or not, but for me, this calmness allowed to forget about the sheer size of the products.

From experience I know, that devices having very worked out power supplies need a few hours before they can sing. So I unpacked, not without problems, the duo and plugged them into my system. And I put on some background music. Sometimes this goes unnoticed, but not this time. Already the first notes played to verify if all the connections were done correctly drew my attention with a very interesting timbre. So the system scored already a point. But I did not allow it to gain the upper hand and let it play a few kilowatt-hours in the background. Taking into account its position in the catalog of the manufacturer I wanted to hear, what this set can offer, when it can fully show its potential, and not watch the warm-in. Landing in my home, the Norwegians had a tough competition, they had to tackle against the Japanese contestant. Fortunately the test showed, that “cold” can only be an adjective used to describe the location of the country of origin of the tested units, and for sure not the way they sound.

Now because the tested Hegel H30 and P30 are the top of the line for the company, I will compare them against my reference gear. Despite the price difference (three time cheaper than my system) the tested units are worth this comparison. In absolute terms the Nordic duo means very refined sound. Most of the aspects are top notch. I did not expect that they will fare that well compared against the legend from Japan. There are a few differences, which I will try to show in my text, but for somebody entering this price level, it may mean the end of the journey for at least a few years. Lots of power, and ease with which it is released, allow for free choice of loudspeakers. Of course, you can always find a product, that will not work well, just for the sake of it, but using common sense you can choose from a vast amount of loudspeakers.

The beginning of each test is for me a standard set of music. Jazz performed by Bobo Stenson with friends, Monteverdi in various versions (using HIP instruments, or in modern jazz-like performances), a little bit of piano music by our Polish specialist of modifying the instrument (Leszek Możdżer) through contemporary rock – Coldplay (I heard, that this should not be called rock…) ending with free jazz. This musical set showed the sound signature of the Norwegian dragon. Compared to my reference, the whole musical event is placed lower. Not by slowing things down, but by darker timbre. This brings some consequences to listening, for many people it could be like a balm, when their systems are too detailed and soul-less. I tried myself to exploit this asset trying to catch the amp on doing something wrong (about that later). The whole sound is heavier, increasing the palpability of the sound sources and adding color to music. Everything is drawn with a thicker line, what makes lesser recordings become more digestible, allowing us to enjoy recordings from the time we were younger. And at the same time this is not overwhelming, so it does not become annoying. Please remember, that the contender the Hegel was put up against, is a very strong one. Reimyo is so resolving, that it will sound good even in very small rooms (please think about standard living conditions in Japan) and with low volume levels. I think, that when placed in a room of 30-50m2 the tested devices would not even show that what I am talking about, especially because they sound more ethereal when the volume goes up. Is this because the Norwegians tried to make things more pleasing by warming the music a bit, as a reaction to the sterile houses they have? I do not know that, but I do know one thing – the H30 and the P30 sound with a beautiful timbre, creating a spectacle, that ties the listener to the chair for long hours of listening. An example for this may be the mentioned Michel Godard disc “Monteverdi”, which passes a few typical jazz pieces under this title. The recording was made in a monastery, where the echo plays a very important role, and the final mastering is an audiophile masterpiece. Strong vocals combined with clear and phenomenally recorded instruments – the hero is a gigantic tube with the name “Serpent” – together with the tested amplifier this music created a memorable, interactive and “hot” spectacle. I would like to have more recordings of that kind, but life is absolutely brutal and there are not many to be found. Having said that, most of the discs I played were reproduced as enchanting stories putting a smile on my face.

I would not be fair to end the review here. This because I used RCA interconnects for testing, and people say, that Hegel shines best, when XLR cabling is used. So I organized a few high quality balanced cables and after plugging them in, it turned out, that this ‘shift’ towards the warm end of the spectrum became only a hunch, a very light touch, and this can only be seen as an asset of the tested duo. I listened to a dozen of CDs in this new configuration. This only confirmed, that the change of cabling was to the best; the sound got more ethereal while still being very enjoyable. The saxophone, contrabass and base drum were still dense, but quicker, allowing to follow the performers on stage, giving them more breathing space while the vocal still attracted with smoothness, timbre and palpability. To shake this picture a bit, you have to use a disc with too much bass on it. Frankly speaking having such discs is unavoidable, as every sound engineer has his own view on how such a disc should sound, unless you stick with only one record company, like ECM, which is a one man show – Manfred Eicher is the boss there, and he knows what counts beside the music. I am a fan of that label for years and I always check what novelties they have in their catalog, when I am out buying new stuff for my collection. ECM proposes lately some projects going beyond jazz, some “classic like” stuff, not being classical music, but using the classical instruments. Anyway for testing I used the Bobo Stenson disc I mentioned earlier, which allowed the Norwegian duo to show what they really can do, creating a credible gradation of the sound planes, placing the musicians on a brilliantly reproduced three-dimensional stage. His solos, interweaved with sparkling percussion talking to the contrabass, are the essence of the ‘feeling’ the trio has. Sometimes I allow myself to listen to free jazz at higher volume levels – yes, even jazz needs some extra boost – and the higher the volume got, the more aerial the sound got, and the shift towards lower octaves disappeared. I have the idea, that the Hegel was designed to fill larger rooms with sound, having to use more of its muscle, what can be really a good thing if you have such a room. Fortunately upping the volume – even to concert hall levels – did not introduce any kind of distortion. And even at the highest level of decibels we can tolerate, the H30 and P30 still are on the warmer end of playing, what allows us to use also the dry recorded discs for such experiments. Now the time spent with the silver discs spinning in the player was very pleasant, so I decided to change for the bigger and blacker kind of disc for the rest of the test.

I listened to a dozen of vinyl discs using XLR cabling, and had lots of fun doing that. With beautifully saturated midrange and colorful bass every record from my collection sounded great. Old pressings from good labels showed their superiority over digital sources in reproducing the palette of timbres. But this was only true for really good recordings. Having on my shelves lots of main stream recordings, done without special attention to the quality drove me to experiment a bit with cabling and phonostages.

So I connected the initial set of RCA cables and used a new phonostage I tested at the same time, the RCM Theriaa. The latter has really shattered my wellbeing regarding vinyl reproduction, it is so good! This allowed me to reach to the dusty corner of my shelf, where I keep discs, that contained music with emotions, but the way they are recorded does not allow to profit from that. I am quite picky regarding this, what does not mean, that I listen only when the recording is top notch, but I really like it when the musical contents and the realization of the disc match. This change allowed the vinyl to get on par with the CD player, which is really good in my system, and that with ease, what got me really happy. Everybody having an analog system, and buying old discs, knows that such discs are often ‘dry’. They seem OK, people recorded like that those days, but why not help them to make us happy, if we have the tools to do so. I know people, who adjust VTA for each played disc, so such a modification could be welcomed by them. It could also be, that something that I call “making me happy” with the sound, could still be ‘dry’ for some listeners, or too ‘bassy’ for others. Everything depends on personal preference, the rest of the stereo system and the listening room. In my case the slight lowering of the tonal balance allowed to use those less well recorded disc for normal listening. This drawing with a darker tone is a real asset of the Hegel P30 + H30. The set connected with XLRs will give the CDs the desired freedom and saturated, ethereal sound. But when connected with RCAs and combined with a turntable it will allow us to return forgotten discs to our playlist. You just need to listen for yourself to be convinced.

The Nordic set contradicts its origin. It turns out, that it can sound with an enchanting, involving and saturated sound, yet without any kind of silting. Using the XLR connections the amp gets more neutral, giving you all reasons to build your system around it. And when using a turntable and RCA cabling, we get a bonus in the form of slight lowering of the tonal balance, which saves older recordings from dying of alienation on our shelves. So we get two different characters in one. We should also not underestimate the freedom of playing at high and very high volume levels, as there are absolutely no distortions introduced into the signal – I even had the idea, that the Norwegian amplifier likes to play loud. But this is something everybody needs to evaluate individually, because everybody has its own description of what is loud and what is quiet. If I would be searching for an amplifier myself, I would give the Hegel a try for sure. In this comparison it stood its ground, although theoretically it lost before even entering the game. This is a really strong and universal pre + power combo.

Jacek Pazio

The system used in the test, a complete set of Combak Corporation.

Electronics Reimyo:
– Separate DAC + CD player: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– Tube preamp: CAT – 777 MK II
– Solid state power amp: KAP – 777
Speakers: Bravo Consequence +
Power cables: Harmonix X-DC-350M2R Improved Version
Speaker Cables: Harmonix HS 101-EXQ (mid-high section); Harmonix HS-101 SLC (Section woofer)
IC RCA Harmonix HS 101-GP
Digital IC: Harmonix HS 102
Table: Rogoz Audio
Accessories: Antivibration stand for the power amp by Harmonix TU-505EX MK2, Harmonix Enacom improved for AC 100-240V; Harmonix Tuning Room Mini Disk RFA-80i

Analog stage:
– Turntable:
drive: Dr. Feickert Analogue „Twin”
arm: SME V
cartridge: Dynavector XX-2 MK II
– Phonostage: RCM „THERIAA”

Okres wakacyjny obfitował w sprawiające mi niekłamaną przyjemność odsłuchy przedwzmacniaczy gramofonowych. Może lista nie jest zbyt długa, ale trzeci w ciągu dwóch miesięcy, w nadal dość niszowym, choć zauważalnie reaktywującym się segmencie rynku (patrząc na całość sprzedaży urządzeń audio) test, po prostu cieszy. Oprócz opublikowanych na łamach naszego portalu, w międzyczasie słuchałem jeszcze kilku innych, jednak były to niezobowiązujące „rzuty uchem”, które zawsze dają jakiś punkt odniesienia do przyszłych porównań. Dwa oficjalnie opisane: Theriaa RCM i LAR LPS-1, choć dedykowane różnej klienteli, pokazały klasę w swoich kategoriach. Bohater niniejszej recenzji idealnie wpisuje się w obszar zainteresowań naszego portalu, a będąc bezpośrednią kontrpropozycją do mocno podnoszącej poprzeczkę Therii, dodatkowo podgrzewa atmosferę.

Podczas wstępnych rozmów, jakie prowadzimy z dystrybutorami przewija się z reguły kilka propozycji z działu analogowego: od pojedynczych urządzeń, jak phonostage, po kompletnie zestawione sety gramofonowe – napęd, ramię, wkładka. Świat „drapaków” jest bardzo wrażliwym tematem dla handlowców, a nie mając pewności kompetencji recenzenta, okopują się w swoich rozterkach i odrzucają e-maile stosownym dystyngowanym milczeniem (czytaj- spuszczają na drzewo), czego sam doświadczyłem. W tym przypadku było łatwiej z uwagi na wcześniejsze kontakty i gdy poprosiłem o jakieś zacne phono, krakowski Nautilus znając potencjał referencyjnego systemu Soundrebels, dostarczył wyglądającego jak milion dolarów przedstawiciela japońskiej marki Phasemation model EA-1 II.

Rozmowy rozmowami, jednak niepewność dostawcy o osłuchanie połączone z możliwościami sprzętu osoby testującej jest zawsze, dlatego powitawszy w moich skromnych progach gościa z Krakowa, z miejsca w ramach dawki „relanium” wpiąłem przywiezione „cudo” w swój tor. Wiedziałem, że nie mam się czego wstydzić, ale podobną reakcję osłuchanego audiofila na dźwięki wydobywające się z systemu, którego skompletowanie zajęło kilka lat, widziałem już drugi raz. Zawsze sporo gadam odciągając słuchacza od clou spotkania, jednak tym razem mój słowotok był całkowicie ignorowany a Grzegorz z kamienną miną wsłuchiwał się w efekt mariażu dwóch japońskich marek karmionych sygnałem z germańsko-brytyjsko-samurajskiego źródła. To wystarczyło obu stronom do nawiązania nici porozumienia w tym dotąd nieeksplorowanym wspólnie polu, a jako dowód zaufania dostałem propozycję posłuchania topowego osiągnięcia Phasemation, sięgającego stratosfery cenowej i prawie szczytowego modelu dającego się w miarę bezpiecznie przetransportować – gramofonu TransrotorTurbillon FMD. Życie jest piękne, jednak to pieśń przyszłości, na którą już teraz serdecznie zapraszam. Pozostawmy na razie marzenia i wróćmy na ziemię. Próba zaczerpnięcia informacji o tytułowej marce, przyniosła wiązkę niecenzuralnych zwrotów, której adresatem była wszechwiedząca Unia Europejska. „Organizacja” ta poniósłszy porażkę w prostowaniu bananów, wprowadziła, tym razem z sukcesem, embargo na produkty lutowane cyną z dodatkiem ołowiu, co w konsekwencji uziemiło większość Japońskiej oferty. Chcieliśmy to mamy. Niemniej wszystkie urządzenia mogące przekroczyć granice UE są dostępne w  krakowskim Nautilusie.

Japoński phono amplifier Phasemation EA-1 II, to urządzenie przypominające wielkością i ciężarem większość popularnych wzmacniaczy zintegrowanych, co jak na „dodatek” mogący zmieścić się na małej płytce drukowanej, na starcie pokazuje nietuzinkowe podejście do tematu. Jeden rzut oka wystarczy do zakochania się w tej bogato, ale ze smakiem wyglądającej konstrukcji. Każdy detal pokazuje poważne podejście konstruktorów do najdrobniejszych szczegółów wizualnych, które miałem nadzieję nie przysłonią proponowanego pomysłu na dźwięk. Obudowa wykonana z grubych szczotkowanych blach aluminiowych (front, góra, tył), w celu podniesienia wizualnego majstersztyku, dostała oldschoolowo wyglądające drewniane boczki w kolorze cherry. Szampańska płyta czołowa w swojej centralnej części otrzymała podświetlany złoty włącznik i niebieską (matko jedyna) diodę, nad którymi zamocowano wygrawerowaną na złotej tabliczce nazwę firmy, a nad nią nadrukowano stosowny napis modelu urządzenia. Satynowo – złota pokrywa górna to jednolity płat (mimo lamp w konstrukcji wewnętrznej) z widocznymi ale dyskretnymi łbami śrub montażowych. Tylna ścianka jawi się jako preludium czekających nabywcę audiofilskich doznań, gdyż podzielona została na trzy części, gdzie zewnętrzne są sztywno skręcone z resztą obudowy, a środkowa jest „pływająca” i odseparowana od reszty. Ów ruchomy segment jest na tyle ważnym elementem konstrukcji, że dostał swoją dodatkową, piątą stopę, całkowicie odsprzęgającą go od reszty urządzenia. Na tym dopieszczonym antywibracyjnie panelu, w górnej części usytuowano wejściowe, a dolnej wyjściowe terminale RCA z centralnie usytuowaną pomiędzy nimi śrubą uziemienia. Na zewnętrznych płatach tylnej ścianki po prawej i lewej stronie również znajdują się gniazda RCA, ale w odwrotnej konfiguracji – wejście na dole, a wyjście na górze. Inżynierowie priorytetowo potraktowali małe sygnały z wkładki, ekranując je miękkim zawieszeniem od chassis i chcąc wpiąć ten model Phasemation w tor, musimy zgodnie z instrukcją zewrzeć terminale płytki wewnętrznej z terminalami płytek zewnętrznych. Trochę to skomplikowane, ale sądzę, że stoi za tym przemyślany patent eliminujący szkodliwe dla takich delikatnych impulsów wibracje. Stosowne łączówki dostajemy w komplecie. Ciekawostką tej nietuzinkowej konstrukcji jest również fakt braku jakichkolwiek manipulatorów: wzmocnienia i obciążenia, dostosowujących urządzenie do parametrów zawieszonej w gramofonie wkładki. Wszystko odbywa się automatycznie, włączasz w tor i puszczasz muzykę – rasowe plug & play.  Mimo wszystko z lekkimi obawami dotyczącymi nieprawidłowej konfiguracji, wpiąłem EA-1 pomiędzy Feickerta i Reimyo i … ku miłemu zaskoczeniu zagrał bajecznie od pierwszej płyty. Nie wiem jak to jest rozwiązane, gdyż nawet w sieci ciężko znaleźć jakiekolwiek informacje, ale specjalnie mnie to nie interesuje. Ważne, że bez mojej ingerencji idealnie trafił punkt oczekiwań, zarówno jeśli chodzi o jakość, jak i poziom sygnału wyjściowego, czyli głośność grania. Bardzo często, zbyt wiele opcji i regulatorów potrafi wprawić w lekką konsternację potencjalnego klienta, a tutaj. podobnie jak w prostych preampach do wkładek MM jesteśmy zwolnieni z doboru parametrów. To ubezwłasnowolnienie jak się okazuje, pozwala urządzeniu na zestrojenie wszystkich parametrów w najlepszej dla siebie konfiguracji. Podczas rozmowy z panem Grześkiem z krakowskiego Nautilusa dowiedziałem się, że jest to hybryda tranzystorowo lampowa, co dodatkowo podniosło rangę testu na tle czysto „tranowego” dziecka RCM-u. Nie drążyłem dalej tematu budowy, ponieważ jestem bardziej zainteresowany jak gra i po kilkuminutowej rozgrzewce przeszedłem do meritum spotkania.

Początkowa seria płyt była swego rodzaju poglądową prezentacją mariażu phono Phasemation z moim systemem, przygotowaną dla p. Grześka. Już pierwsze dźwięki usłyszane z boku – sweet spot zajmował gość, przywoływały wytrzeszcz oczu na moim obliczu i nie chcąc za bardzo „słodzić” bez wnikliwego odsłuchu, rzucałem niezobowiązujące spostrzeżenia. A, że to był mój (pewnie nie tylko) ulubiony dzień w tygodniu – piątek, pozostawiłem całość pod prądem do powrotu z cotygodniowego spotkania w warszawskim klubie KAIM. Wróciwszy dość późno – ok.23-ej, zastałem resztę domowników w sypialniach, co prawie wyeliminowało szum tła, pozwalając wychwycić najdrobniejsze niuanse w grze japońskiego reprezentanta. Tak szczerze, to żeby przekonać się o jego możliwościach, wystarczy trochę skupienia na dwóch, trzech „plackach”, a reszta spędzonego na słuchaniu czasu, to czysta przyjemność potwierdzająca pierwsze wnioski. Próba oceny urządzeń na takim pułapie cennika, jest dość ciężkim orzechem do zgryzienia, szczególnie gdy coś potocznie mówiąc „nie zagra”. Teoretycznie w wartościach bezwzględnych powinno brzmieć znakomicie, jednak jeśli efekt nie będzie satysfakcjonujący zaczynają się schody, gdyż trzeba szukać konfiguracji, w której pokaże się w pełnej okazałości. I to właśnie może „położyć” cały test, gdyż ciężko jest znaleźć tak od ręki odpowiedni system analogowy, pozwalający spełnić warunki stawiane przez phonostage’a za 40k PLN. Na szczęście Japończyk mimo braku regulacji zewnętrznych, swobodnie brylował w zastanych warunkach, a co więcej był godnym przeciwnikiem dla zbierającego wiele pozytywnych opinii w Europie katowickiego dzieła. Od razu zaznaczę, że te kilka zdań, nie będzie próbą wartościowania lepsze-gorsze, bo co system to inne warunki, a preferencje odbiorcy i tak są najważniejszym kryterium decyzyjnym.

Jak wspomniałem wcześniej, już pierwsze płyty słuchane mimo chodem, dawały przedsmak tego, co potrafi Phasemation EA-1 II. Każda następna była potwierdzeniem, że piękno projektu plastycznego nie pochłonęło większości środków przeznaczonych na całość przedsięwzięcia, czego się trochę obawiałem. Włączenie go w posiadany tor, zaowocowało pojawieniem się bezkresnej głębi sceny. Nie żeby pojawiła się druga linia grającej formacji, ale trzecia i jeśli występowała to i czwarta. Oklaski z widowni, materializowały się jako las uderzających o siebie znajdujących się nawet na balkonie sali koncertowej dłoni. Scena dostała takiego oddechu i powietrza, że nie ograniczały jej nawet ściany za kolumnami, a mam ok.1.5 m. Najlepsze jest to, że wyłapanie tego zjawiska następuje samoistnie bez napinania na uchwycenie gradacji rozstawienia artystów, dzięki niespotykanie wyśrubowanej rozdzielczości. Każdy dźwięk jest bytem samym w sobie, wykreowanym obok drugiego na wirtualnej zaplanowanej przez realizatora scenie. Ta ponadprzeciętna jak na przedwzmacniacz gramofonowy rozdzielczość, jest głównym czynnikiem wpływającym na całość przekazu, gdyż pochodną tego są konturowość i niesamowicie czarne tło. Trochę cierpi na tym wypełnienie, co możemy odebrać  jako rozjaśnienie, jednak ja nazwałbym to muśnięciem ciężaru dźwięku o pół tonu wyżej, przy bardzo ładnie wypadającym najniższym basie, kiedy trzeba pokazującym swoje pazury. Ten zakres nie podał się tendencji reszty pasma, które co by nie mówić jest idealnie skrojone, nie pozostawiając jednak złudzeń w ocenie końcowej, jako spektakularne bogate w mikrodynamikę, niosące mnóstwo informacji granie. Wiele będzie zależało od docelowego systemu, gdyż sznyt konturowego i delikatnie rozświetlonego, sprawiającego wiele frajdy ze słuchania nawet słabo zrealizowanych płyt przekazu, w torze już dość otwartym (że tak delikatnie to ujmę) może zniweczyć oczekiwania nabywcy na gęsty, barwny i gładki analogowy sound. Niemniej już w neutralnie zestrojonym zestawieniu, wybór będzie zależeć tylko od potrzeb słuchacza. Penetrując ten pułap cenowy, mamy dwie alternatywy sposobu na obróbkę sygnału z „drapaka”: tytułowy AE-1 lub Theria RCM. Nie żeby były tylko te możliwości, gdyż jest wiele firm na rynku mogących spełnić oczekiwania, tylko mając możliwość bezpośredniego przeciwstawienia sobie akurat tych, spróbuję pokazać różnice w dążeniu do wyimaginowanego przez audiofila dźwiękowego absolutu. Stacjonujący jeszcze u mnie produkt katowickiego RCM-u, stawia sprawę trochę inaczej. Jego ciężar barwowy jest na typowym dla takich urządzeń poziomie, czyli gęsto, gładko z pięknym kolorowym niskim basem przy wzorowej jak Japończyk mikrodynamice. Nawet rozmiar sceny i oddech w muzyce mimo nasycenia, nie ustępuje samurajskiemu konkurentowi. Jak mówiłem, wszystko będzie opierać się na indywidualnych preferencjach, oraz reszty systemu i ostrzegam tylko przed przedwczesnymi „ochami i achami”, gdyż oba przedwzmacniacze łapią za serce już od pierwszych taktów. Trzeba naprawdę posłuchać kilkanaście dni, by spróbować wybrać, bo potknięcie przy cenie 40 kzł będzie bolesne. To są dwie równorzędne propozycje, jednak skierowane do innych grup docelowych.

Jeśli koś się zdecyduje na Phasemation, czeka go naprawdę sporo miłych dla ucha zaskoczeń. Kilkunastodniowa zabawa pozwoliła mi na przetarcie z kurzu sporej część płytoteki, jednocześnie odsuwając w zapomnienie kompakt. Może dlatego, iż dzięki propozycji Nautilusa jaki i RCM-u naprawdę dochodzimy do wniosku: cyfra nie ma czego szukać w synergicznie zestawionym torze odsłuchowym opartym o gramofon. Mimo, że nie możemy sami dobierać parametrów współpracy z wkładką, nie wyobrażam sobie co można więcej osiągnąć mając nawet taką możliwość. Jako przykład może posłużyć krążek Madeleine Pyroux pt.„CARELESS LOVE”, która swoim nosowym dotąd śpiewem przywoływała u mnie odruch przedmuchiwania narządu powonienia, a po kontakcie z Japończykiem, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki artykułuje repertuar z odczuwalnym oddechem i lekkim udrożnieniem zatok. Chcąc wykorzystać potencjał wniesiony przez EA-1, położyłem na talerzu opisywaną w innym teście kompilację z kilku polskich koncertów Kena Vandenmarka zatytułowaną „THE VANDENMARK 5 FOUR SIDES TO THE STORY”. Realizacja płyty w połączeniu z „manierą” Phasemation kolokwialnie mówiąc „rzuca na kolana” separacją instrumentów i gradacją dalszych planów. Kontrabas artykułuje każde szarpnięcie i wibracje na gryfie, wraz z niespotykaną dotąd czytelnością w gramofonowej odmianie blach perkusisty, przenosi nas w inny wymiar percepcji. Na dźwięk talerzy jestem bardzo wyczulony z uwagi na uwielbienie dorobku naszego eksportowego artysty Tomasza Stańki, gdzie wszechobecna cisza często przerywana jest tylko muśnięciem blach. I te mikrowibracje odpowiednio odtworzone, przyprawiają mnie o ciarki na plecach. To jest dobry test na rozdzielczość, ponieważ jakiekolwiek uśrednienie tego dźwięku przypomina szelest, a w skrajnych przypadkach odczucie „zapiaszczenia” górnego zakresu. W zastanej konfiguracji bez problemu uzyskałem nirwanę w pełnym tego słowa znaczeniu. A to, czy nie będzie dla kogoś zbytnim zbliżeniem się do cyfry, pozostawiam do własnej weryfikacji. Dęciaki na tym materiale może nie tak nasycone jak w Therii, teraz rysowane ostrzejszą kreską, dają się bez problemu lokalizować w różnych rzędach na scenie, pozwalając zmierzyć, w jakiej odległości od siebie się znajdują. Tak grały nowo tłoczone krążki, ale jak to u mnie często bywa, dostałem do posłuchania japońskie pierwsze tłoczenie KING CRIMSON „IH THE WAKE OF POSEIDON”. Owym pożyczającym był opisywany na naszym portalu, znany na nieprzychylnym nam forum „Stary Audiofil”. Już raz na długo zniechęcił mnie do słuchania wspaniałego koncertu z Koln K. Jarrett-a, gdy na talerzu wylądowało pierwsze tłoczenie tego legendarnego wydarzenia.  Biorąc na warsztat Crimson-ów, mimo szczerych chęci „skośnookich masteringowców” nie spodziewałem się fajerwerków realizacyjnych (wtedy chłonęło się tylko muzykę bez przykładania się do realizacji), jednak umyłem płytę i zwolniłem windę ramienia. Ze zdziwieniem na twarzy usłyszałem bardzo strawne jakościowo odtworzenie materiału tych dinozaurów rocka. Nawet przy szybkich frazach partie gitary oraz blach wypadały nadspodziewanie czytelnie, a w kawałkach balladowych można było odczuć nawet powiew audiofilizmu, gdzie wokal, fortepian, gitara czy flet, wzorowo odseparowane od siebie na czarnym tle, dawały przyjemny w odbiorze nasączony realizmem obraz. To jest sztuka z takich realizacji zrobić przykuwający słuchacza przekaz. Mógłbym tak długo i z przyjemnością opisywać każdą zdjętą z półki płytę, jednak nie jest to celem tego tekstu. To, co przytoczyłem, daje pewien wgląd w możliwości cudem dopuszczonego na europejski rynek modelu Phasemation, reszta należy do potencjalnego klienta.

Te kilkadziesiąt różnych gatunków i okresów muzycznych zarejestrowanych na przesłuchanych płytach, pozwoliło mi potwierdzić pierwsze pozytywne wrażenia na temat japońskiego phonostage’a. Początkowe rozjaśnienie po kilku dniach przestało być odczuwalne i jawiło się jako „tchnienie witalności” w przekaz muzyczny, które w wartościach bezwzględnych mocno zbliżało się do rozdzielczości oferowanej przez format zero-jedynkowy. Mnie bardzo taka prezentacja przypadła do gustu, ale nie miałem na szczęście ciśnienia decyzyjnego, gdyż miałbym duży problem z wyborem. Pozostając jednak w kręgu wyznaczonym przez gładkość analogu, sami musimy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy chcemy związać się z tą marką na dłużej. Z mojego, kilkuletniego winylowego doświadczenia wynika, że krótka próba (dwu-trzy dniowa) we własnym systemie jest niewystarczająca, a tydzień to minimum na oswojenie się z tym porywającym graniem. Oczywiście docelowy zestaw może już na starcie determinować decyzję, a za dodatkową wstępną weryfikację niech posłuży niniejszy materiał, który choć na wskroś subiektywny, okaże się jednak pomocny.

Jacek Pazio

Dystrybucja: Nautilus
Cena: 40 000 zł

Specyfikacja techniczna
Czułość wejścia    0.12 – 2.5 mV
Wzmocnienie: 38 – 65 dB
Impedancja wejściowa: 40 Ω – 47 k Ω
Gniazda wejściowe i wyjściowe: RCA
S/N: 122 dB – 150 dB
Liniowość RIAA    +/- 0.3 dB (20 – 20 kHz)
Impedancja wyjściowa: 75 Ω
Pobór mocy: 32 W
Wymiary: 430 x 345 x 110 cm
Waga:    13 kg

System wykorzystywany w teście, to kompletny zestaw firmy Combak Corporation
Elektronika Reimyo:
– dzielony odtwarzacz Cd: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– przedwzmacniacz lampowy: CAT – 777 MK II
– tranzystorowa końcówka mocy: KAP – 777
Kolumny: Bravo Consequence+
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sekcja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: Rogoz Audio
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: Dr. Feickert Analogue „Twin”
ramię: SME V
wkładka: Dynavector XX-2 MKII
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM „THERIAA”

Piąta prezentacja z cyklu „Audiofil”.

Piotr Guzek MPRESARIAT zaprasza na piątą i ostatnią w tym roku prezentację domowej aparatury audio z cyklu „Audiofil”. Odbędzie się ona w pierwszy weekend października, w dniach 5 – 6/10/2013, w Radisson Blu Hotel, przy ul. Purkyniego 10, 50-156 Wrocław, w Sali Konferencyjnej „Akademia”, na I. piętrze, w godzinach 12.00 – 20.00.
Tym razem gospodarzem będzie prężnie działająca wrocławska „Galeria Audio”, która sama przedstawia się jako miejsce, w którym można nie tylko zakupić dobrej klasy sprzęt na każdą kieszeń, wymienić aktualnie posiadany system na nowy, ale które jest również miejscem spotkań towarzyskich przy dobrej kawie.

Zaprezentowane zostaną dwa zupełnie różne systemy. Jeden zbudowany w oparciu o elektronikę półprzewodnikową brytyjskiej firmy Leema Acoustic, drugi składający się z urządzeń lampowych amerykańskiej firmy Manley Labs. Oba systemy współpracować będą z duńskimi kolumnami Davone Audio. Wykorzystaną zostaną dwa modele tego producenta, mniejsze Davone Ray i większe Davone Grande. W obu systemach muzyka odtwarzana będzie z odtwarzacza CD – Leema Antila II i gramofonu dps 2 niemieckiej firmy Bauer Audio.

Piąta tegoroczna prezentacja stworzy możliwość zapoznania się przede wszystkim z urządzeniami krótko istniejącymi na polskim rynku audio. Co warto o nich wiedzieć?

Lema Acoustic  to założona w 1998 roku przez dwóch inżynierów BBC firma, której pierwszy produkt, monitory studyjne Xen, przeznaczony był na rynek profesjonalny. Sława tych niewielkich zestawów bardzo szybko dotarła do entuzjastów Hi-Fi i stała się motorem napędowym kolejnych projektów.
W tej chwili Leema to kompletna oferta sprzętu audio, wielokrotnie nagradzana przez uznane magazyny świata Hi-Fi i Hi-End. Obok Naima i Linna trzeci największy producent sprzętu audio na rynku brytyjskim.

Davone Audio – produkty tej duńskiej marki to unikalne połączenie designu i wyrafinowanego dźwięku. Łukowy kształt obudowy wyróżnia kolumny Davone pod względem estetyki, ale także doskonale tłumi wibracje, które powstają w klasycznych, prostopadłościennych obudowach. Obudowa kolumny to także unikalna, 16-to warstwowa kompozycja, która skutecznie rozprasza energię.

Bauer Audio – firma założona przez Willibalda Bauera – jest owocem jego pasji do analogowego brzmienia. Konstruktor interesował się gramofonami już od lat młodzieńczych, a w 1999 roku skonstruował pierwszą ewolucję dps’a, którego nazwa pochodzi od niemieckiego słowa gramofon – der Plattenspieler. Czerpiąc z designu Linn LP12 i produktów Well Tempered Lab, stworzył konstrukcję o minimalistycznej formie i doskonałym, analogowym  brzmieniu. Obecnie w ofercie firmy znajduje się jeden produkt, w dwóch wersjach – dps2 i dps3.

Poniżej wykaz wszystkich prezentowanych urządzeń:
– źródła: CD Leema Antila II, gramofon dps 2,
– wzmacniacz tranzystorowy: Leema Tucana II,
– elektronika lampowa: przedwzmacniacz Manley Neo-classic 300B preamp, monobloki Manley Snapper, przedwzmacniacz gramofonowy  Steelhead Manleya,
– zestawy głośnikowe: Davone Ray, Davone Grande,
– kable głośnikowe i interkonekty: Leema Linx(Chord),
– kable zasilające i filtr sieciowy: Chang Ligtspeed.

Zapraszam bardzo serdecznie, koniecznie weźcie Państwo ze sobą swoje ulubione płyt cyfrowe i analogowe, wstęp wolny!

Autor projektu Piotr Guzek

Opinia 1

Nie będę ukrywał, że z urządzeniami Hegla miałem kontakt zdecydowanie wcześniej, niż pojawił się polski dystrybutor tejże marki. Ponadto z samym właścicielem firmy – Bentem Holterem i Andersem Ertzaid’em (Wicedyrektorem d.s. marketingu) dane mi było spotkać się osobiście. Powyższe zdania zamieściłem na samym początku bynajmniej nie po to, by się czymkolwiek chwalić, lecz, by jedynie zasygnalizować, nie tylko znajomość produktów, lecz również ludzi bezpośrednio stojących za konkretnymi pomysłami a co za tym idzie tzw. wizją, którą starają się zarazić innych. Moim zdaniem jest to o tyle ważne, że coraz częściej, nawet za szyldami legendarnych marek nie stoją ich dawni założyciele i pasjonaci a międzynarodowe korporacje i liczne zastępy … księgowych. A jak się kończą tego typu operacje chyba nikomu nie muszę mówić, wystarczy spojrzeć na … i tutaj każdy, nawet średnio zorientowany audiofil, może wpisać dowolną „upadłą” legendę odcinającą obecnie kupony od dawnej świetności. Całe szczęście Heglem od samego początku do chwili obecnej rządzi Bent i jak na razie nic nie zapowiada, żeby miało być inaczej.

Jeśli zaś chodzi o bohaterów niniejszego testu to postanowiliśmy w SoundRebels zaszaleć i sprawdzić jak mający bardzo mocna pozycję w segmencie Hi-Fi norweski producent radzi sobie w High-Endzie i wzięliśmy na warsztat dzieloną amplifikację pod postacią przedwzmacniacza P30 i końcówki mocy H30. Z premedytacją nie napisałem „stereofonicznej końcówki”, gdyż H30 został pierwotnie opracowany, jako monofoniczny wzmacniacz mocy, lecz ze względu na aspekt czysto ekonomiczny a przede wszystkim z myślą o klientach może on z powodzeniem pracować w roli końcówki stereofonicznej. Krótko mówiąc nie ma sensu zarzynać się finansowo, tylko wziąć najpierw jedną sztukę a jeśli zabawa w audio się spodoba a audiophilia nervosa nie będzie dawała spokoju wtedy wystarczy dokupić kolejną 30-kę, oba egzemplarze przełączyć, zmostkować i cieszyć się okrąglutkim 1,1 kW przy 8 Ω na kanał. Przyjemna perspektywa, nieprawdaż?

Skoro już, niejako mimochodem, skupiłem się na H30, to pozwolę sobie kontynuować ten watek i skreślę parę słów zarówno o jego bryle, jak i trzewiach. Po pierwsze warto mieć na uwadze, że norweska końcówka jest po prostu bardzo duża, może nie dorównuje głębokością Tenorowi 175s ani wagą Vitusowi SS – 101, ale i tak wziąć to pod uwagę przy planowaniu detali natury logistycznej – prawie 60 kg pudła zdolnego pomieścić niewielką lodówkę lepiej samemu na trzecie piętro nie wnosić. Jeśli chodzi o głównego a raczej głównych winowajców takiego ciężaru to po odkręceniu górnej pokrywy bardzo łatwo namierzyć – to dwa 1kW toroidalne trafa, które dostarczają życiodajny prąd do baterii 32 kondensatorów o łącznej pojemności 32 000 μF. Całość jest oczywiście konstrukcją zbalansowaną.

Na grubej, lekko wypukłej płycie czołowej oprócz wygrawerowanego logo i sporych rozmiarów, centralnie umieszczonego włącznika (brak trybu standby) umieszczono jedynie błękitną diodę informującą o włączeniu urządzenia. Klasyka typowego skandynawskiego minimalizmu i surowej prostoty, czyli zero udziwnień i tylko to, co tak naprawdę jest konieczne. Ściana tylna, ze względu na możliwość pracy H30 zarówno w trybie mono jak i stereo posiada trzy pary wejść XLR/RCA z dedykowanymi przełącznikami, przy czym wejście mono wyposażono w dodatkowy hebelek wyboru trybu. Niezwykle solidne, zakręcane motylkowe terminale głośnikowe za to są w charakterystycznej dla stereofonicznych końcówek konfiguracji a w trybie monobloku prawy „+” pracuje jako „-”. Trójbolcowe gniazdo zasilające IEC zlokalizowano w połowie szerokości wzmacniacza, nieopodal dolnej krawędzi, jednak biorąc pod uwagę wysokość nóżek, jak i odległość terminali głośnikowych można do niego wpiąć przewód zasilający zakonfekcjonowany wtykiem o średnicy sporej konserwy.

W P30 również postawiono na możliwie najprostszy układ zbalansowany z przewymiarowanym układem zasilającym, rozbudowaną logiką i ultrakrótkimi ścieżkami sygnału. Regulacja głośności przeprowadzana jest w tranzystorach a potencjometr Alpsa sprzężony z gałka regulacji głośności znajduje się poza torem sygnału. Zgodnie z tym, co można znaleźć na stronie producenta „sygnał muzyczny przechodzi przez 2 tranzystory i od 1 do trzech rezystorów”. Oczywiście przedwzmacniacz ze względu na swoją zdecydowanie mniejszą prądożerność nie potrzebował tak okazałej obudowy co końcówka, w związku z powyższym zachowując standardową szerokość skrócono go w porównaniu do H30 o połowę.

Front ma oczywiście dokładnie taką sama krzywiznę jak dedykowana amplifikacja a i jej design nie grzeszy ekstrawagancją. Lewe pokrętło otoczone półksiężycem diód pełni rolę selektora źródeł a prawe odpowiada za regulację głośności. Centralny obszar frontu przejęły we władanie niewielki logo producenta, dioda informująca o stanie urządzenia i niewiele mniejszy niż w końcówce włącznik główny. Ścianę tylną szczelnie wypełniają trzy pary wyjść (1xXLR, 2xRCA) i rządek 5 wejść liniowych ( 2xXLR, 3xRCA) uzupełniony przez parę wejść dedykowanych kinu domowemu.

Kiedy z Jackiem wtaszczyliśmy, wypakowaliśmy i podłączyliśmy norweskie combo, to pomimo tego, że nasze płuca kategorycznie domagały się tlenu na chwilę wstrzymaliśmy oddech. Swoboda połączona z bezwzględną hegemonią nad kolumnami zaowocowała dźwiękiem dużym, niezwykle energetycznym a co najważniejsze na wskroś naturalnym i muzykalnym. Czuć było pewność siebie, wewnętrzny spokój oparty na świadomości własnej potęgi i zerowej potrzebie udowadniania, czegokolwiek komukolwiek. I to wszystko przy praktycznie całkowicie zimnym (Jacek wypiął go u siebie jakieś 2 h wcześniej) sprzęcie! Nie chcąc jednak zbytnio się nakręcać włączyłem Olivkę, ustawiłem jedną z ulubionych skandynawskich rockowych stacji i postanowiłem okres akomodacyjny poświęcić innym zajęciom. Całe szczęście rozgrzewka nie musiała być zbyt długa i już po kilku godzinach mogłem spokojnie rozsiąść się w fotelu i przeprowadzić pierwszy wieczorny odsłuch.

Zauważony przy „starcie” spokój nadal był obecny, ale do głosu doszła iście lampowa gładkość i nasycenie barw. Głosy wokalistów (Eric Burdon „’Til Your River Runs Dry”, Tom Waits „Bad As Me”) były podane bliżej, brzmiały pełniej, z większą charyzmą i świetnie zdefiniowaną tkanką wypełniającą ich kontury. A właśnie, kontury. O ile precyzja w lokalizacji poszczególnych muzyków na scenie była bardzo dobra, to linie, jakimi kreślone było ich obramowanie były o kilka pixeli grubsze aniżeli czyniła to np. odsłuchiwana ostatnio przez nas elektronika TADa. Nie chodzi tu bynajmniej o jakieś pogrubienie, bądź „pobieżność” prezentacji, lecz fakt, że krawędzie nie epatowały aż taką ostrością, jak to ma miejsce u wielokrotnie droższej konkurencji. Za to chrypka obu wspomnianych wokalistów została oddana z wielce satysfakcjonująca wiernością, której nie zaszkodziło lekkie ocieplenie przekazu. Damskim głosom (Queen Latifah „The Dana Owens Album”, Chie Ayado „To you”) norweska dieta też służyła. Szczególnie na bardziej nastrojowych utworach, jak „With A Little Help From My Friends”, czy „Without You” (Chie Ayado) z łatwością pojawiała się tak oczekiwana późną porą (dawno minęła północ) magia. Wszelkiego rodzaju audiofilskie smaczki, zarejestrowany pogłos sali nagraniowej, czy aura otaczająca muzyków były widoczne jak na dłoni sprawiając, że słuchacz pozostawał sam na sam z rozgrywającym się na wyciagnięcie ręki spektaklem.

W ramach odsłuchów prowadzonych o zdecydowanie bardziej cywilizowanych porach nie mogłem pominąć nader rozbudowanego zarówno pod względem dynamicznym, jak i instrumentalnym repertuaru sięgając np. po „7th Symphony” Apocalypticy, gdzie wiolonczelowy tercet wspierany przez heavymetalowych gości i muzyków sesyjnych zarejestrował iście kakofoniczno – progresywne brzmienia, wśród których „Not Strong Enough” jawi się niczym romantyczna ballada na dancingu w domu seniora „Złota jesień” a „2010” z szalejącym przy perkusji Dave’m Lombardo wydaje się wprost idealnym podkładem do rytmiki w pobliskim przedszkolu. Tak przynajmniej do tematu podszedł duet Hegla. Nic, absolutnie nic nie było w stanie wyprowadzić go z równowagi i sprowokować do nawet najmniejszego potknięcia. Każdy, nawet najbardziej przesterowany, czy chropawy i boleśnie drążący nasze zmysły niuans miał swoje ściśle określone miejsce i czas. To, co zwykle jawiło się jako monolityczna żelbetonowa ściana dźwięku dzięki rozdzielczości P30 i potędze H30 otwierało przed obserwatorem różnorodność barw, wybrzmień i niedostrzeganych do tej pory detali. To tak, jakby połączyć moc monstrualnej ciężarówki MACK MP10 685 ze zwrotnością Suzuki Hayabusa.

Idąc krok dalej i to nie tylko, jeśli chodzi o złożoność repertuaru, ale przede wszystkim w aspekcie finezji i kunsztu uznałem, że taka elektrownia powinna spróbować zmierzyć się z prawdziwą symfoniką. Jako wprowadzenia użyłem niezwykle lirycznego „Pelleas and Melisande” Jeana Sibeliusa w wykonaniu Scottish Chamber Orchestra. To z pozoru bardzo spokojne, lekkie i niezobowiązujące nagranie ma jedną, ale przynajmniej dla mnie niezwykle istotną przypadłość. Jeśli coś w systemie nie do końca jest takie, jakie być powinno już przy „Mélisande” a najpóźniej „At the Seashore” robi się nudno a mi zaczynają ciążyć powieki. Całe szczęście z bohaterami niniejszego testu nic podobnego nie zaobserwowałem i przez całe nagranie z uwagą śledziłem rozgrywający się przede mną, na niezwykle głębokiej scenie, spektakl. To prawie „ECM’owskie” granie ciszą miało w sobie jakiś podprogowy magnetyzm, który przyciągając uwagę słuchacza jednocześnie koił nerwy i relaksował. Bardzo możliwe, że to po prostu skandynawska synergia pomiędzy norweską elektroniką, duńskim okablowaniem i fińskim kompozytorem, ale trzeba powiedzieć, że całość zgrała się wybornie.

Mając delikatnie rzecz ujmując przesyt zbyt mocno eksploatowanymi w ostatnim czasie „Planetami” Holsta a szukając czegoś mogącego zaprezentować możliwości dynamiczne Hegli sięgnąłem po „Wind Concertos” Webera, gdzie na „Bassoon Concerto in F major Op. 75, J. 127” słychać było przepiękną, głęboką barwę klarnetu „zdjętego” na tyle blisko, że bezbłędnie słychać było pracę jego klap a partie bębna wielkiego powodowały przyjemny masaż trzewi. Gradacja planów, ustawienie solisty na tle orkiestry przedstawione było w naturalny, czytelny sposób a selektywność nie ulegała najmniejszemu zubożeniu nawet w chwilach najbardziej spektakularnych wejść orkiestry. Nie było tez czuć nerwowości, na która potrafią cierpieć nazbyt energetyczne amplifikacje, niemalże na siłę, szukające okazji do pokazania całemu światu swojej muskulatury i osiągów. Tutaj nie było przybierania dziwnych póz rodem z zawodów kulturystycznych, czy ryczących silników w oczekiwaniu na zielone światło. Po prostu, jeśli miało zagrzmieć tutti orkiestry, to bez zbędnych podchodów atak następował i już.

Odsłuch zestawu P30 + H30 Hegla sprawił mi prawdziwą przyjemność. Za naprawdę rozsądną (w High-Endzie!) cenę zaoferował niesamowity drive połączony z iście lampową barwą a przy tym odznaczał się na tyle dużą wydolnością mocowo/prądową, że chyba tylko marmurowy katafalk mógłby wprawić go z zakłopotanie. Wewnątrz skromnych i prostych form Hegli kryją się prawdziwe audiofilskie klejnoty, których blask i piękno poznamy zapewniając po pierwsze równie ambitną resztę toru audio a po drugie pamiętając, by wykorzystać do ich spięcia porządne XLRy. Po RCA nie będzie źle, ale kto przy zdrowych zmysłach chciałby grać takim systemem na „pół gwizdka”. W końcu to dopiero pierwszy krok do pełni szczęścia wg. Benta Holtera, gdyż dopiero z dwoma H30 ustawionymi w tryb mono, można poczuć się niczym Odyn podczas uczty w mitycznej Valhalli.

Tekst i zdjęcia: Marcin Olszewski

Dystrybucja: Hegel Polska
Cena: P30 – 24 500 zł; H30 – 48 900 zł

Dane techniczne (wg producenta):
P30:
Dane techniczne (wg producenta):
Wejścia: 2 x XLR, 3 x RCA + Home Cinema
Wyjścia: 1 x XLR, 2 x RCA
Wejście IR: 3,5 mm
Trigger: 12 V wyjście
Stosunek sygnał/szum: powyżej 130 dB w trybie zbalansowanym
Przesłuch: mniej niż -100 dB
Zniekształcenia: mniej niż 0,005%
Zniekształcenia intermodulacyjne: mniej niż 0,01%
Wymiary (HxWxD): 6 cm x 43 cm x 30 cm
Waga 10 kg

H30:
Dane techniczne (wg producenta):
Moc wyjściowa: więcej niż 1 x 1100 W przy 8 Ω
Minimalna impedancja obciążenia: 1 Ω
Wejścia: 1 para RCA + 1 para XLR
Impedancja wejściowa: 20 kΩ XLR | 10 kΩ RCA
Stosunek sygnał/szum: > 100 dB
Przesłuch: < -100 dB
Zniekształcenia: < 0,003% (przy 100 W i 8 Ω)
Zniekształcenia intermodulacyjne: < 0,01%
Współczynnik tłumienia: > 500
Zasilacz: 2000 W, 320 000 μF pojemności
Stopień wyjściowy: 56 sztuk szybkich tranzystorów bipolarnych, 15 A/200 W
Pobór mocy: 120 W w spoczynku, urządzenie włączone, 30 W w trybie ECO
Wymiary (HxWxD): 21 cm x 43 cm x 55 cm
Waga: 55 kg

System wykorzystany w teście:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center
– Wzmacniacze zintegrowane: Electrocompaniet ECI 5
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Harmonix CI-230 Mark-II; Harmonix HS101-Improved-S; Neyton Neurnberg NF
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Neyton Hamburg LS; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; GigaWatt LC-1mk2
– Listwa: GigaWatt PF-2 + kabel LC-2mk2; Amare Musica Silver Passive Power Station
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinia 2

Ostatnimi czasy firma Hegel mocno zaznaczyła swoją obecność na polskim rynku audio. Już pierwsze jaskółki (przetworniki cyfrowo-analogowe) wskazywały na drzemiący w niej potencjał, a podążając za coraz bardziej wysublimowanymi potrzebami audiofilów, wprowadzali nowe wcielenia i modele produktów. W międzyczasie Norwegowie rozszerzając paletę swoich wyrobów wzbudzali wśród odbiorców entuzjazm nie tylko możliwościami, lecz przede wszystkim jakością dźwięku, będącą cały czas priorytetem ich działalności. Co prawda dotąd nie miałem okazji dogłębnego poznania we własnym systemie żadnego urządzenia tej podbiegunowej marki, ale co się odwlecze ….

Po ustaleniach z dystrybutorem dotarł do mnie nietuzinkowy (referencyjny) zestaw: przedwzmacniacz P30 i końcówka mocy H30. Na tle reszty oferty końcówka to monstrum – wielki ponad 50 kilogramowy kloc wagi ciężkiej, na szczęście  swoim stonowanym wyglądem nie przytłacza jak większość podobnych mu konkurencyjnych konstrukcj. Przedwzmacniacz przy nim to „cherlak”, rozmiarem przypominający zwykłe produkty Hegla. Oba urządzenia mają zunifikowaną linię obudów, tylko w innej skali, bez designerskiego szaleństwa, jedynie spokojna miękka linia opakowania zacnej elektroniki. W dobie wszechobecnej chęci wybicia się z tłumu wyglądem, ów zestaw jawi się jako przyjemny dla oka, prosty w formie tandem. Może się podobać lub nie, ale dla mnie ten spokój linii pozwala zapomnieć o jego rozmiarach.

Z doświadczenia wiem, że urządzeniu posiadającemu rozbudowaną sekcję zasilania, należy dać kilka godzin na dojście do siebie. Wpiąwszy rozpakowaną nie bez problemów końcówkę i przedwzmacniacz Hegla w posiadany tor audio, włączyłem niezobowiązująco muzykę. Czasem taki ruch przechodzi bez echa, jednak tym razem stało się inaczej, gdyż już pierwsze takty weryfikujące prawidłowość połączeń przykuły moją uwagę bardzo ciekawą barwą. Punkt dla niego. Ale nie dałem się podejść i zafundowałem mu trochę kilo-watto-godzin plumkania w tle. Z uwagi na pozycję w ofercie chciałem dostać to, co ma do zaoferowania będąc w pełni sił, bez podglądania rozgrzewki. Lądując u mnie czekało go ciężkie zadanie – jako zimny z pochodzenia Norweg miał się zmierzyć z filigranowym Japończykiem. Na szczęście test pokazał, że słowo „zimny” odnosi się tylko do lokalizacji na mapie świata, nie mając odzwierciedlenia w odtwarzaniu muzyki.

Jako, że testowane propozycje Hegla: H30 i P30 są obecnie szczytowym osiągnięciem ich kadry inżynierskiej, będę odnosił się momentami, do tego, co oferuje mój zestaw referencyjny. Mimo przepaści cenowej (trzykrotna różnica) zasługują na to w pełni. W wartościach bezwzględnych duet z północy to bardzo wyrafinowane granie. Większość aspektów to najwyższa półka dźwiękowa. Nie sądziłem, że tak dobrze sobie poradzi w szrankach z legendą z „Kraju kwitnącej wiśni”. Jest kilka różnic, które postaram się zaznaczyć, jednak dla kogoś wkraczającego na ten pułap cenowy, to jakby złapał” Boga za nogi” na klika ładnych lat. Duża moc i swoboda, z jaką ją oddaje, pozwala na dowolny wybór kolumn. Oczywiście na upartego zawsze można coś „położyć” dla zasady, jednak kierując się rozsądkiem, mamy prawie wolną rękę.

Początek testu, to u mnie zestaw obowiązkowy. Jazz w wykonaniu Bobo Stensona z kolegami, Monteverdi w różnych odsłonach (z wykorzystaniem instrumentów z epoki, jak również współczesne aranżacje około jazz-owe), trochę pianistyki naszego speca od wrzucania do fortepianu co znajdzie pod ręką, przez współczesnych rockmanów z Coldplay-a (słyszałem, że to rockowa żenada), na free jazzie kończąc. Ów zestaw muzyczny pokazał, jaka jest sygnatura dźwięku norweskiego smoka. W stosunku do mojego wzorca całość przekazu osadzona jest nieco niżej. Nie na zasadzie spowolnienia, lecz ciemniejszej barwy. Niesie to za sobą kilka konsekwencji w odbiorze, dla wielu będących balsamem w zbyt szczegółowych bezdusznych systemach. Nawet ja bezpardonowo wykorzystałem ową zaletę w kilkudniowych próbach złapania tej amplifikacji na potknięciu (o tym później). Cały przekaz jest dociążony zwiększając namacalność źródeł dźwięku i dodając kolorytu muzyce. Wszystko rysowane jest grubszą kreską, dzięki czemu nawet słabe realizacje stają się łatwo strawne pozwalając właścicielowi cieszyć się nagraniami z czasów młodzieńczego buntu. Oczywiście nie jest to tak dominujące, żeby było ciężkostrawne. Proszę pamiętać, że jako wzorzec postawiłem mocnego przeciwnika. Reimyo jest na tyle rozdzielcze, że zagra nawet w małych klikach (znamy warunki mieszkalne w Japonii) i przy niskim poziomie głośności. Myślę, że grając w pomieszczeniach 30-50 metrów kwadratowych, testowane wzmocnienie nie przykuwałoby takim zabiegiem w ogóle uwagi, gdyż im gra głośniej tym zwiewniej. Może Norwegowie swoją tendencję do sterylnych warunków mieszkalnych postanowili umilić sposobem na muzykę i w estetyce brzmienia postawili na jego ciepłą stronę? Tego nie wiem, ale jedno wiem na pewno, H 30 i P 30 grają piękną barwą, tworząc spektakl przykuwający na długo do fotela bez uczucia znużenia.  Przykładem może być wspomniana płyta Michela Godarda zatytułowana „Monteverdi”, która otrzymując nośny tytuł, przemyca kilka stricte jazzowych propozycji. Całość materiału zrealizowano w nawie głównej klasztoru, gdzie efekty echa mają swoją bardzo ważną rolę, a realizacja końcowa, to audiofilski majstersztyk. Silny wokal w kompilacji z wyrazistymi i fenomenalnie zebranymi instrumentami – głównym bohaterem jest przerażająca rozmiarami tuba o niewiele mówiącej mi nazwie „serpent”, w połączeniu z zaletami bohatera testu zafundowały niezapomniany obfity w reakcję z otoczeniem „podgrzany” spektakl muzyczny. Życzyłbym sobie więcej takich realizacji, niestety życie jest brutalne i mało jest takich rodzynków. Niemniej większość włożonych płyt jawiło się jako zniewalające opowieści, powodując uśmiech na mojej twarzy. Ale nie byłbym sprawiedliwy, gdybym na tym zakończył tą recenzję. Otóż do tej pory jako łączówki służyły mi kable RCA, a jak gminna wieść niesie, Hegel najlepiej bryluje otrzymując w torze okablowanie XLR. Zorganizowałem stosowne kabelki i słyszalna dotąd dominata odstępstwa od neutralności w stronę ciepła, była tylko lekkim muśnięciem, co większość uzna już za zaletę. Przesłuchałem w nowej konfiguracji kilkanaście srebrnych krążków, potwierdzając tym słuszność zmian okablowania, które nadawało przekazowi muzycznemu większej zwiewności przy zachowaniu nadal przyjemnego odbioru. Saksofon, kontrabas i stopa perkusji były nadal gęste, ale szybsze w brzmieniu, pozwalając śledzić poczynania wykonawców na scenie, dając im więcej oddechu, a wokal nadal przykuwał gładkością, kolorytem i namacalnością artysty. Żeby zaburzyć ten odbiór, trzeba włożyć do napędu naprawdę mocno przebasowioną płytę, ale takich rzeczy się nie uniknie, gdyż realizacji jest tyle ile ludzi przy suwakach stołów mikserskich. Chyba, że nastawimy się na dobrą wytwórnię np. ECM, gdzie rządzi jeden człowiek – Manfred Eicher, który wie, co oprócz samego wkładu muzycznego ma bardzo duże znaczenie i trwa w tym od kilkudziesięciu lat. Dodam, że jestem fanem tej wytwórni i przy zakupach płytowych, zawsze sprawdzam, co ma do zaproponowania w śród nowości. Ostatnio promuje wiele projektów poza jazz-owych, idących w stronę propozycji „a’la klasycznych”, niebędących stricte klasyką, tylko wykorzystujących jej instrumentarium. Jednak jako testera użyłem przytoczonego wcześniej Bobo Stensona, który ze swoim składem dał upust możliwości Norwega, w wykreowaniu wiarygodnej gradacji planów, ustawiając muzyków na znakomicie odzwierciedlonej trójwymiarowej scenie. Jego solówki przeplatane iskrzącymi perkusionaliami w korespondencji z kontrabasem, to popis feelingu całej wyśmienicie rozumiejącej się trójki. Pozwalając sobie czasami na głośniejsze odsłuchy materiału free-jazzowego – tak nawet w jazzie trzeba czasem przyłożyć, wspomniana wcześniej naleciałość w postaci lekkiego obniżenia tonacji, wraz ze zwiększaniem poziomu wzmocnienia stopniowo zanikała, a im później ustawiona była gałka „wolume”, tym system napędzany tandemem Hegla zwiewniej się prezentował. Odnoszę wrażenie, że norweski set jest właśnie dedykowany do oddawania większych mocy, co posiadacze dużych pomieszczeń przeznaczonych do audio, przyjmą z zadowoleniem. Na szczęście większy kąt przekręcenia gałki głośności – nawet do poziomów koncertowych, nie wprowadza jakichkolwiek zniekształceń. Dodatkowo bez względu na poziom decybeli z H-30 i P-30, konsekwentnie dostajemy nadal ciepłe granie, pozwalające zaimplementować płyty z lekko osuszoną materią muzyczną, co bez specjalnych cierpień rozszerza paletę oficyn muzycznych. Czas spędzony przy materiale z kompaktu bardzo mile umykał z mego pozostałego życia, że resztę testu postanowiłem wykorzystać na „drapanie” płyt winylowych.

Przesłuchanie kilkunastu czarnych krążków z optymalnym okablowaniem (XLR) sprawiało wiele frajdy. Przy pięknej nasyconej średnicy i kolorowym basem, każda pozycja z płytoteki przywoływała uśmiech na ustach. Stare tłoczenia dobrych wytwórni pokazywały przewagę winylu nad cyfrą w odtworzeniu palety kolorów, niestety tylko z dobrych realizacji. Posiadając sporo mainstreamowych zespołów nagranych bez specjalnego napinania na jakość, postanowiłem wykorzystać początkowe okablowanie.

Skoro mogłem się pobawić, to skorzystałem z okazji i oprócz kabli wpiąłem recenzowany w tym samym czasie nowy phonostage Theriaa RCM, który mocno naruszył mój spokój ducha w tej dziedzinie. Taki zabieg pozwolił na jakże przyjemne przypomnienie sobie zakurzonych pozycji na półce, które mimo zwartych na nich emocji zniechęcały swoją realizacją. Jestem na to dość uczulony, co nie znaczy, że słucham tylko dźwięków, a nie muzyki, jednak lubię jak oba aspekty idą w parze. Oczywiście zanik odchudzenia niwelował zestaw kabli sygnałowych, a nie phonostage. Theria pozwoliła na zbliżenie prezentacji przekazu do wyczynowej u mnie cyfry, co nad wyraz łatwo się udało, wywołując błogość na mojej twarzy. Kto posiada zestaw analogowy i kupuje stare płyty, wie, że często nagrane są dość „sucho”. Niby wszystko jest OK., bo tak kiedyś narywali, tylko dlaczego nie „pomóc” tym realizacjom w sprawianiu nam przyjemności mając wybór. Znam ludzi, którzy do każdej płyty ustawiają VTA, tak więc taka modyfikacja z automatu może być mile widziana. Może się również okazać, że wyczuwalne dla mnie „umilenie” odbioru, dla kogoś innego jest jeszcze sterylnością, a jeszcze innego bułą. Wszystko zależy od preferencji, reszty toru i pomieszczenia, w którym stoi zestaw audio. Dzięki takiemu zabiegowi mogłem posprzątać z kurzu półkę z dawno odstawionym na nią pozycjami. Okazało się bowiem, że już lekkie obniżenia balansu tonalnego pozwala traktować je jako pełnoprawne pozycje odsłuchowe. Ten swoisty rys ciemniejszą kreską, jest zaletą przemawiającą za zestawem P-30 i H-30 firmy Hegel, który połączony XLR-ami do cyfry da jej swobodę i nasycone zwiewne granie, a łączówkami RCA z gramofonem przywróci zapomniane płyty do playlisty. Radzę posłuchać i samemu się przekonać.

Próba oceny zestawu z zimnej północy całkowicie przeczy jego położeniu geograficznemu. Okazuje się bowiem, że potrafi zagrać czarującym, wciągającym i nasyconym dźwiękiem, bez odczucia zamulenia. A wykorzystując połączenia XLR, testowany duet kieruje się w stronę większej neutralności, mogąc być powodem jego pozostawienia podczas przyszłych zmian. Podłączając źródło w postaci „drapaka” drutami RCA, mamy piękny prezent w postaci lekkiego obniżenia tonalnego, który ratuje stare realizacje skazane na „alienację” na półce – takie swoiste dwa w jednym. Swoboda grania bez względu na poziom głośności, też jest nie do przecenienia, gdyż nie wiąże nam rąk wprowadzając jakiekolwiek zniekształcenia – odniosłem wrażenie, że nawet bardziej to lubi. Jednak to pozostawiam do własnej weryfikacji potencjalnemu nabywcy, gdyż określenie – kiedy jest głośno, a kiedy cicho, jest pojęciem względnym. Gdybym był na etapie poszukiwań amplifikacji dla siebie, na pewno spróbowałbym propozycji Hegla. W tym swoistym sparingu bronił się znakomicie, choć teoretycznie stał na z góry skazanej na porażkę pozycji. Naprawdę bardzo mocny i uniwersalny zestaw.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście, to kompletny zestaw firmy Combak Corporation
Elektronika Reimyo:
– dzielony odtwarzacz Cd: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– przedwzmacniacz lampowy: CAT – 777 MK II
– tranzystorowa końcówka mocy: KAP – 777
Kolumny: Bravo Consequence+
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sekcja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC XLR: LessLoss Anchorwave
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: Rogoz Audio
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: Dr. Feickert Analogue „Twin”
ramię: SME V
wkładka: Dynavector XX-2 MKII
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM „THERIAA”

Dla tych, którzy chcą „wycisnąć” ze swoich płyt CD więcej umożliwiamy sprawdzenie działania maszynki firmy Audiodesksysteme Gläss.

CD Sound Improver to urządzenie poprawiające jakość odczytu danych z płyt CD, DVD. Jego działanie jest bardzo proste. Polega na mechanicznym „skrojeniu” krawędzi płyty pod odpowiednim kątem. Warstwa z danymi nie jest naruszana. Ostrze wykonane jest z węglika wolframu i wystarcza na obróbkę ok. 2000 płyt. Nowe ostrze to wydatek ok. 200zł. Po obrobieniu płyty brzeg zabezpieczamy flamastrem. Płyty „spreparowane” w ten sposób mają również zdecydowanie lepsze właściwości mechaniczne.

Tak potraktowane płyty mogą tchnąć nowym życiem, a całe kolekcje odkrywane na nowo…

Można przynieść swoje płyty i wypróbować na miejscu!

Terminy i warunki do uzgodnienia telefonicznie 513 79 56 09 lub mailem salon@hifijaity.pl

HiFi Ja i Ty

Dla miłośników słuchawek firma Furutech rozszeżyła ofertę. Wprowadzono wtyki jack 6,3 w wersji CF i FT wykończone rodem, oraz jack’a 3,5 do słuchawek przenośnych. Dostępna jest grupa końcówek przyłączeniowych miedzy innymi do słuchawek Sennheiser.

CF – 763 R
Stereofoniczny wtyk Jack 6,3mm. Przewodnik wykonany ze stopu miedzi i fosforobrązu pokryty rodem, poddany procesowi Alpha. Korpus ze niemagnetycznej stali nierdzewnej, wykończony carbonem. Do izolacji wykorzystano żywicę fluoropoliuretanową. Mocowanie przewodów za pomocą lutowania.
Maksymalna zewnętrzna średnica przewodu 8mm.
Cena detal.- 260,-/szt

FT – 763 R
Stereofoniczny wtyk Jack 6,3mm. Przewodnik wykonany ze stopu miedzi i fosforobrązu pokryty rodem, poddany procesowi Alpha. Korpus ze niemagnetycznej stali nierdzewnej. Izolację wykonano z teflonu. Mocowanie przewodów za pomocą lutowania.
Maksymalna zewnętrzna średnica przewodu 8mm.
Cena detal.- 199,-/szt

FT – 735 R
Stereofoniczny wtyk Jack 3,5mm. Przewodnik wykonany ze stopu miedzi i fosforobrązu pokryty rodem, poddany procesowi Alpha. Korpus ze niemagnetycznej stali nierdzewnej. Izolację wykonano z teflonu. Mocowanie przewodów za pomocą lutowania.
Maksymalna zewnętrzna średnica przewodu 5mm .
Cena detal.- 119,-/szt

CF – H 800
Gniazdo słuchawkowe Sennheiser HD800. Obudowa wykonana z niemagnetycznej stali wykończona włóknem węglowym. Przewodniki wykonano z fosforobrązu pokrytego rodem, podano procesowi Alpha. Izolacja wykonana z nylonu z 15% domieszka włukna szklanego. Mocowanie przewodów za pomocą lutowania.
Maksymalna zewnętrzna średnica przewodu 3,8mm.
Cena detal.- 495,-/szt

FT – H 800
Gniazdo słuchawkowe Sennheiser HD800. Obudowa wykonana z niemagnetycznej stali. Przewodniki wykonano z fosforobrązu pokrytego rodem, podano procesowi Alpha. Izolacja wykonana z nylonu z 15% domieszka włukna szklanego. Mocowanie przewodów za pomocą lutowania.
Maksymalna zewnętrzna średnica przewodu 3,8mm.
Cena detal.- 395,-/szt

FT – 2 PS
Gniazdo słuchawkowe Sennheiser HD545, HD565, HD580, HD600, HD650, HD25SP. Obudowa wykonana z nylonu i żywicy piezo ceramicznej. Przewodniki wykonano z fosforobrązu pokrytego rodem, podano procesowi Alpha. Izolacja wykonana z żywic polimerowych. Mocowanie przewodów za pomocą lutowania.
Maksymalna zewnętrzna średnica przewodu 3,5mm.
Cena detal.- 185,-/szt

FT – 610 mF
Złącze mini XLR żeńskie. Korpus wykonano z niemagnetycznej stali wykończenie w kolorze czarnym. Przewodniki z fosforobrązu pokrytego rodem poddano procesowi Alpha. Izolacja wykonana z żywic odpornych na wysokie temperatury powstających w czasie lutowania. Mocowanie przewodów za pomocą lutowania.
Maksymalna zewnętrzna średnica przewodu 5mm.
Cena detal.- 90,-/szt

FT – 608 mF
Złącze mini XLR żeńskie. Korpus wykonano z niemagnetycznej stali wykończenie w kolorze naturalnym. Przewodniki z fosforobrązu pokrytego rodem poddano procesowi Alpha. Izolacja wykonana z żywic odpornych na wysokie temperatury powstających w czasie lutowania. Mocowanie przewodów za pomocą lutowania.
Maksymalna zewnętrzna średnica przewodu 5mm.
Cena detal.- 90,-/szt

Dystrybucja: RCM

Opinia 1

Zgodnie z kalendarzem mamy połowę września i jak to zwykle o tej porze roku bywa salony audio powoli budzą się z letniej stagnacji. Co prawda znam (odosobnione) przypadki, gdzie ruch w wakacje był naprawdę spory i nic nie wskazywało na nawet najmniejszy spadek popytu, jednak dla świętego spokoju możemy uznać, że okres letni to handlowa flauta i dopiero od września warto pokazywać się z nowościami, chwalić dopiero co sprowadzonymi, bądź wyrwanymi konkurencji, markami i ogłaszać mniej, lub bardziej zorganizowane prezentacje. I właśnie z przejawem ostatniej z ww. aktywności mieliśmy do czynienia w pewien deszczowy poniedziałek.
Informacje prasowe o tygodniu otwartych odsłuchów systemu sygnowanego przez Technical Audio Devices Laboratories, Inc., czyli TAD’a – kolejnego (po Accuphase) na naszej drodze do audiofilskiej nirwany, reprezentanta japońskiego High-Endu, zaczęły pojawiać się na tyle wcześnie, że postanowiliśmy zorganizować sobie z Jackiem nie tylko wolny dzień, lecz również skontaktować się z białostockim salonem RMS i zawczasu dowiedzieć się, czy są szanse na wygospodarowanie 2-3 godzin na tzw. „odsłuch prasowy”. Nie chodziło nam w żadnym wypadku o próbę jakiejkolwiek alienacji od lokalnych miłośników dobrego dźwięku, lecz nauczeni doświadczeniem woleliśmy nie przeszkadzać osobom odwiedzającym ten chyba najdalej na wschód wysunięty przyczółek audiofilizmu w Polsce, kłapaniem migawek, błyskami fleszy i kurtuazyjną paplaniną.  Okazało się, że Gospodarze nie mieli nic przeciwko i od godz. 10-ej do 13:30 „otrzymaliśmy” pomieszczenie odsłuchowe do własnej dyspozycji, za co serdecznie dziękujemy.

Na wstępie przechodzenia do meritum nie mogę pominąć tak istotnej kwestii jak warunki sklepowo – wystawienniczo – odsłuchowe i choć białostocki salon RMSu jako tako znaliśmy z Jackiem ze zdjęć, to bez wizji lokalnej trudno nam było prognozować jakie realia zastaniemy na miejscu. Rzeczywistość przerosła nasze oczekiwania, gdyż wewnątrz nader niepozornego, kilkukondygnacyjnego budynku magazynowego, jakich jeszcze parę lat temu sporo stało na warszawskim Służewcu Przemysłowym, nie dość, że wygospodarowano naprawdę sporą przestrzeń wystawienniczą, lecz z głową rozplanowano część biurową, oraz serwisową. To jednak wszystko nic w porównaniu z clue całego przedsięwzięcia, gdyż oprócz zintegrowanego z obszarem ekspozycyjnym „kącikiem” dedykowanym systemom mniej lub bardziej budżetowym, wybudowano niezależne, zaadaptowane akustycznie pomieszczenie odsłuchowe zapewniające komfortowy odsłuch 3-4 osobom. Jeśli komuś zależało na zrobieniu dobrego pierwszego wrażenia, które jak wiadomo robi się tylko raz, to krótko rzecz ujmując udało mu się oczekiwany efekt uzyskać. Przytulna a zarazem elegancka czerń ścian, wygodna i prowokująco czerwona skórzana kanapa tylko utwierdzały nas w przekonaniu, że starano się jak najmniej rzeczy pozostawić przypadkowi. O tak oczywistych oczywistościach, jak wygrzanie prezentowanego systemu nawet nie piszemy, bo nie dość, że już przed oficjalnym startem odsłuchów elektronika miała okazję pograć swoje, to ekipa RMSu rozpoczyna pracę o godz. 8ej rano i do naszego przyjazdu całość zdążyła ustabilizować się zarówno prądowo, jak i termicznie.

Po krótkim, acz rzeczowym wprowadzeniu przez Gospodarzy otrzymaliśmy systemowy sterownik i wolną rękę zarówno jeśli chodzi o repertuar, głośność, jak i preferowane kadry. W skład odsłuchiwanego zestawu weszły:
– odtwarzacz CD/SACD TAD D600
– przedwzmacniacz TAD C2000
– końcówka mocy TAD M2500
– kolumny TAD Compact Reference CR1MK2
– oraz, zalecane przez dystrybutora, kompletne okablowanie Wireworld.
 
Nie będę ukrywał, że bardzo umiejętnie od pozostałych elementów toru uwagę odciągały potężny multiformatowy, wyposażony w zewnętrzny zasilacz, odtwarzacz CD/SACD D600, oraz budzące respekt swoimi gabarytami i cieszące oko przepięknym fornirem sporych rozmiarów monitory CR1MK2. Zarówno odtwarzacz jak i przedwzmacniacz C2000 wyposażono w wejścia cyfrowe, jednak podczas poniedziałkowych odsłuchów wykorzystaliśmy atuty wynikające ze zbalansowanej budowy całego toru decydując się na spięcie całości analogowymi przewodami XLR Wireworlda. Kilka słów należy się również potężnej (250 W/ 8Ω, 500 W / 4Ω) stereofonicznej końcówce mocy M2500, która choć pracuje w klasie D nie poddała się ostatnim „ekologicznym” trendom i zamiast cieszących się niezbyt dobrą opinią zasilaczy impulsowych otrzymała od producenta porządne, konwencjonalne trafa toroidalne. Kolumny CR1MK2 to też nie do końca zwykły projekt. Nie dość, że oparto je o przetwornik współosiowy to do wykonania membran tweetera i przetwornika średniotonowego wykorzystano z berylu.

W ramach weryfikacji wpływu adaptacji akustycznej na „żywość” pomieszczenia odsłuchy postanowiliśmy rozpocząć od naszego dyżurnego albumu, czyli „Misa Criolla” Ramireza z Mercedes Sosą. Pierwsze takty i … było zupełnie inaczej niż z dopiero co spakowanym systemem Accuphase’a, lecz nie sposób odmówić klasy i dobrego smaku zarówno jeśli chodzi o design, jak i brzmienie. Szuflada napędu wysuwała się z równą elegancją i kulturą, co w „gabinetowym” Accu DP-900 i jedynie umieszczone na froncie sensorowe przyciski nawigacyjne wymagały niemalże całkowitego wyzbycia się delikatności i szacunku, z jakim zwykło się traktować tak kosztowne urządzenia. Całe szczęście do ruszenia ponad 25 kg monolitu (waga bez zasilacza) potrzeba byłoby zdecydowanie więcej siły, więc obawy o możliwość przesunięcia odtwarzacza w trakcie wyboru ścieżki, bądź innej operacji wydają się bezpodstawne.
Wracając jednak do dźwięku, to chwilę zajęło nam przyzwyczajenie się, akomodacja do niezwykłej liniowości generowanego przez system TADa dźwięku. Tam gdzie większość konkurencji stara się jak najwięcej „ugrać” podbijając delikatnie średnicę i jej przełom z wyższym basem japońska elektronika traktowała dokładnie tak samo jak pozostałą część pasma. Zero faworyzowania, grania pod publikę i prób pudrowania, bądź zaklinania zarejestrowanej na płycie rzeczywistości. W końcu sprzęt audio kupujemy, a przynajmniej to powinno leżeć u podstaw terminu „high fidelity”,  po to by być bliżej muzyki i właśnie muzyki słuchać a nie sprzętu. Najwidoczniej z powyższego założenia wyszli tez konstruktorzy z Technical Audio Devices Laboratories i dołożyli starań by ich konstrukcje nie tylko jak najmniej z materiału źródłowego zachowywały dla siebie, ale również jak najmniej od siebie dodawały. Zalatuje pro-audio i studiem nagraniowym? I dobrze, gdyż warto wreszcie usłyszeć to, co słyszą szczęśliwcy zanim zgrany ze stołu materiał zostanie „uzdatniony do spożycia” i trafi do tłoczni.
Precyzja, z jaką zostało oddane ustawienie szacownej solistki i znajdującego się za nią chóru zasługiwało na najwyższe noty. Aura pogłosowa, tak nieodzowna, przy tego typu nagraniach w pełni oddawała warunki akustyczne panujące podczas realizacji a kreowana przez system scena dźwiękowa daleko wykraczała poza ramy wyznaczone zarówno przez ustawienie kolumn, jak i ściany pomieszczenia, w jakim się znajdowaliśmy. Co najważniejsze nie zostały utracone informacje dotyczące mikrodetali umożliwiających lokalizację źródeł pozornych nie tylko w płaszczyźnie poziomej, ale i na wysokość. Wykonana (na podstawie pomiarów) adaptacja akustyczna Sali RMSu zaowocowała całkowicie czarnym i pozbawionym szumu tłem, choć na dłuższą metę zaczęliśmy odczuwać pewien niedosyt, jeśli chodzi o ilość powietrza, oraz połyskliwość najwyższych składowych. Niby wszystko było odtworzone jak należy i niezależnie od tego czy do mikrofonu chrypiał akurat Jorgos Skolias (Jorgos Skolias & Bogdan Hołownia “…tales”), czy temat z „The Children of Sanchez” wydobywał się z ust Hanny Banaszak („Hanna Banaszak w Studiu Koncertowym im. W.Lutosławskiego – 5 grudnia 2010″) gdzieś tam podświadomie oczekiwałem większego blasku, krystalicznej rześkości górskiego poranka. Swoimi uwagami podzieliliśmy się z gospodarzami zaglądającymi do nas od czasu do czasu, którzy potwierdzili nasze przypuszczenia o delikatnym przetłumieniu. Po prostu sala, w jakiej odbywała się prezentacja została zaprojektowana i dostosowana akustycznie głównie do prezentacji kina domowego, gdzie po pierwsze elektronika a po drugie wykorzystywane kolumny nawet nie zbliżają się do poziomu wyrafinowania i gładkości reprezentowanych przez system klasy TADa, przez co delikatne wygładzenie i wycofanie irytujących zazwyczaj wysokotonowych „pików” przynosi więcej pożytku, niż szkód. Do pełni szczęścia brakowało nam też ok. 150 cm więcej „oddechu” za kolumnami, ale to już jest nasze czepialstwo i proszę traktować je z lekkim przymrużeniem oka.
Jeśli zaś chodzi o aspekt dynamiczny, to zarówno w skali mikro, jak i makro nie mieliśmy żadnych zastrzeżeń. Audiofilskie wydanie „Gladiatora” dostarczyło na tyle odpowiednią ilość doznań natury sejsmiczno – muzycznej, by utwierdzić nas w przekonaniu, że całe to nieporozumienie zwane kinem domowym można spokojnie pominąć milczeniem, bo skala realizmu, z jaką został oddany przez wielką orkiestrę symfoniczną hollywoodzki spektakl powinien zadowolić nawet największego malkontenta. A skoro jesteśmy przy marudzeniu to pozwolę sobie w tym momencie na jeden, niewielki przytyk. Chodzi mianowicie o soczystość prezentowanych przez system TADa barw i ich temperaturę. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że priorytetem w tym przypadku była neutralność i transparentność, ale czasem taka „polityczna poprawność” owocowała delikatnym osłabieniem ładunku emocjonalnego zawartego w materiale źródłowym.
Niejako na deser zostawiłem firmowany przez MFSL album „Countdown to extinction” formacji Megadeth, który na systemie Reimyo brzmi karykaturalnie, na ostatnio przez nas testowanym secie Accuphase wypadł bardzo przekonująco a na TADach … po prostu powalał na kolana. Zarówno na „Symphony Of Destruction” jak i utworze tytułowym wokal Mustain’a był niezwykle namacalny, czytelny, głęboki i aż chciałoby się rzec finezyjny, gdyż dokładność i realizm, połączone z wprost holograficznie zarysowaną sceną w sposób nad wyraz jednoznaczny zadawał kłam stwierdzeniu o braku jakiejkolwiek możliwości prawidłowego odtworzenia tak ordynarnej muzyki na systemie tak wysokiej klasy. To, co Accuphase kulturalnie tłumaczył, TAD po prostu kategorycznie uciął głosem nieznoszącym sprzeciwu i zakończył dyskusję. Głos wokalisty nie tracił na czytelności nawet podczas najbardziej zagmatwanych pasaży gitarowych, które oczywiście tworząc ścianę dźwięku, również pozostawały nie dość, że świetnie komunikatywne, co intrygująco potępieńcze. Zero jazgotu – jedynie czysty płynny metal. W pewnym sensie jest to jednak paradoks, gdyż z jednej strony system TADa jawił się nam, jako niezwykle liniowy i daleki od jakichkolwiek zabiegów upiększających a z drugiej bez problemu potrafił ukazać wewnętrzne piękno thrashu. Jednak akurat w moim przypadku nie jest to powód do rozpaczy a jedynie światełko w tunelu wskazujące, że jest jeszcze nadzieja na to, by albumy takich kapel jak ww. Megadeth, czy Metallica. AC/DC, bądź nawet grających jeszcze cięższe odmiany metalu (My Dying Bride, Slayer) pojawiały się częściej na odsłuchach i komercyjnych prezentacjach udowadniając tezę, że dobry system jest w stanie pokazać potencjał drzemiący w każdym repertuarze a nie zamęczać słuchaczy przekombinowanymi samplerami pisanymi na tamburyn i flet piccolo. Poszukujący systemu do cięższych odmian Rocka powinni zatem umieścić powyższy zestaw na liście obowiązkowych pozycji do odsłuchu we własnych czterech kątach.

Wizyta w białostockiej oazie audiofilizmu stała się świetną okazją do zebrania kolejnych doświadczeń wynikających z obserwacji zachodzących w układzie system – pomieszczenie interakcji. Pozwoliła też zapoznać się z wizją, pomysłem, jaki na dźwięk mają sympatyczni gospodarze, a tym samym stworzyć punkt odniesienia, pryzmat przez który będziemy w stanie lepiej interpretować przyszłe informacje dotyczące kolejnych odłuchów, których z pewnością na ul.Handlowej nie zabraknie. Tym optymistycznym akcentem chciałbym zakończyć własną część relacji z białostockich odsłuchów, jeszcze raz bardzo podziękować ekipie RMS za gościnę z i przekazać pałeczkę Jackowi, który z pewnością zwróci uwagę na całkowicie inne aspekty prezentowanego systemu TADa.

Tekst i zdjęcia: Marcin Olszewski

Opinia 2

Mocną stroną naszego projektu, jest szybka reakcja na poza redakcyjne seanse odsłuchowe. Omawiany przypadek jest tego potwierdzeniem, gdzie w procesie podjęcia decyzji, wymieniliśmy symbolicznego kontaktowego e-maila i jedynym kryterium pozostałym do uzgodnienia, był termin wizyty. Oczywiście ważnym elementem jest tak zwany „wsad” do relacji, który powinien spełniać przynajmniej w minimalnym stopniu założenia leżące u podstaw „Soundrebels”. Propozycja zlokalizowanego w Białymstoku salonu RMS z naszego punktu widzenia była nie do odrzucenia, gdyż jawiła się jako kontynuacja mocnego jesiennego nurtu spotkań z samurajskim Hi End-em. Będące punktem odniesienia Reimyo wraz z niezapomnianym topowym zestawem Accuphase’a zaostrzyły nasze audiofilskie apetyty na tyle, by pominąć drobne efekty uboczne – wyrwanie całego dnia z życiorysu, oraz zwykle następujące po tego typu eskapadach wyczerpaniem. Z wielkimi oczekiwaniami wybraliśmy się na wschodnie rubieże naszego kraju, celem wyjazdowej oceny zbierającego wiele nagród – a jakże, japońskiego systemu TAD.

Wspomniany komplet: odtwarzacz CD D600, przedwzmacniacz C2000, końcówka mocy M 2500, monitory CR1 rozstawiono w profesjonalnie przygotowanej akustycznie sali odsłuchowej i okablowano zacną marką WireWorld. Krótka wstępna rozmowa z gospodarzami, pozwoliła jednej i drugiej stronie na uspokajające wybadanie oczekiwań i kompetencji obu stron – do tej pory jedynym kontaktem była skrzynka e-mailowa. Zdobywszy zaufanie, razem z Marcinem zostaliśmy uprzywilejowani i na trzy godziny dostaliśmy tą mekkę audifilizmu na własność, bez ingerencji w playlistę. Z perspektywy czasu stwierdzam, iż było to niezbędne minimum, gdyż początki odsłuchu jako niekończące się „kręcenie nosem” w ocenie gry tego znakomitego zestawienia, nie wróżyły spodziewanej nirwany. Widzę kilka nakładających się spraw, mających bezpośredni wpływ na taki stan. Tygodniowe obcowanie z nisko osadzonym dźwiękiem Accuphase, w połączeniu z trzygodzinną jazdą samochodem, jak też nieznajomość pomieszczenia, skutecznie zacierało zalety TAD-a. Pierwsza godzina była aklimatyzacją z warunkami akustycznymi, resetem monotonnego szumu jazdy samochodem, a sznyt grania Accu jako tylko punkt odniesienia, też musiał zostać odpowiednio zrewidowany. Na szczęście każdy krążek przybliżał nas do punktu „zero”, który pozwolił na w miarę neutralną wyjazdową ocenę proponowanego zestawienia, która z uwagi na obce środowisko, zawsze obciążona jest pewnymi przekłamaniami. Niemniej nawet na obczyźnie aspekty grania w wartościach bezwzględnych daje się wychwycić, a to było celem tego spotkania. Nie podejmuję się  bezwzględnie wartościować sposobu na dźwięk zaprezentowanego Japończyka, ale kilka zaskakujących pozytywnych wrażeń z przyjemnością wspomnę.

Zanim rozpiszę się na temat doznań akustycznych, skreślę kilka słów na temat projektu plastycznego. Bardzo pozytywne wrażenie sprawia źródło CD D600, które mimo lekkiej ociężałości wizualnej, ma w sobie coś pozwalającego cieszyć się tą  dwukolorową srebrno czarną bryłą, gdzie przednia ścianka w kształcie mocno rozwartokątnego klina przełamuje jego monotonię. Waga urządzenia pozwala wnioskować, jak Technical Audio Devices Laboratories, Inc. walczy ze szkodliwymi wibracjami, a wydzielony zasilacz w podobnym do odtwarzacza klimacie – tylko innej skali, dba o układy elektryczne wewnątrz urządzenia. Mistrzostwem świata jest działanie tacki transportu, która w momencie wysuwania, podobnie jak w Accuphase nie wydaje żadnych słyszalnych dźwięków. Implementacja napędu godna każdej wydanej złotówki. Przełamana centralnie przednia ścianka w swojej górnej części skrywa dający wygasić się czytelny duży wyświetlacz, obok którego umieszczono dotykowe manipulatory, a pod nim wspomnianą aluminiową tackę na płyty. Przedwzmacniacz i końcówka nie są już tak wymyślne wizualnie i wyglądają jak (również dwukolorowe) wydrążone płaskie z zaokrąglonymi rogami bloki aluminium, gdzie preamp dostał diodę, dwa pokrętła i w dolnej części wyświetlacz, a stereofoniczna końcówka tylko diodę sygnalizacyjną gotowość działania. Minimalizm w czystej postaci, który w kontakcie bezpośrednim sprawia bardzo dobre wrażenie, a w połączeniu z możliwościami sonicznymi niejednego zauroczy.

Przyciemniliśmy lekko światło i zaczęliśmy zabawę od materiału Marcina, którym popisała się znana z wielu prezentacji Mercedes Sosa ze swoją flagową „Mszą Kreolską”. Rozmach, oddanie naturalnych pogłosów i pozycjonowanie źródeł pozornych, były na fantastycznym poziomie. Jednak największe pozytywne wrażenie sprawiła nam niewymuszona sztucznym napompowaniem  podstawa basowa. Z tych bądź co bądź monitorów dostaliśmy twardy konturowy i niski bas, który jeśli nie był przewidziany w materiale muzycznym nie wychodził przed szereg, czekając na swoje pięć minut. Inżynierowie nie szkodzili konstrukcji podbijaniem pod publiczkę tego zakresu, za co należy im się pochwała. Może trochę scena za kolumnami była za płytka i  wokal lekko ugładzony (bez swobody i otwarcia), w porównaniu do znanych mi  innych odtworzeń, ale  w zamian dostaliśmy niesamowicie czarne i czytelne, pokazujące nawet najdrobniejsze niuanse tło. Dzięki niemu każdy dźwięk był wycięty z przestrzeni międzykolumnowej, z czym wiele systemów sobie nie radzi. Teoretycznie wszystko wypadło bardzo dobrze, ale jak zaznaczałem wcześniej, na początku narzekaliśmy na niedostatki w barwie. Nie żeby było płasko i nienamacalnie, tylko nie przemawiał do nas przełom basu i średnicy, prezentując się zbyt swobodnie. I wtedy zaczęły docierać do nas pewne często pomijane w takich wypadkach spostrzeżenia, które błędnie ukierunkowują wszelkie nasuwające się wnioski. Zdaliśmy sobie sprawę z problemu opisanego w drugim akapicie (aklimatyzacja). Usłyszawszy taką, jak się później okazało równą na środku pasma prezentację „Mszy Kreolskiej”, na tacce napędu wylądował krążek z masakryczną dla mnie (po latach młodości z Heavy Metalem) propozycją Megadeth, której niedawne Accuphase’owe dociążenie nie wychodziło na dobre. Tym razem jednak usłyszeliśmy mocne, dalekie od audiofilskich standardów, ale dające sporo przyjemności z odbioru nagranie. Wszystkie instrumenty stały się niewiarygodnie czytelne, bezproblemowo odgrywając zaplanowane frazy dźwięku, a wokal najczęściej zlany w jedną monotonną hałaśliwą papkę, teraz był głównym aktorem tego spektaklu, pozwalając zrozumieć „wykrzyczany” tekst. W takich przypadkach  nasze usta przybierają kształt nieustalonej przez Unię Europejską krzywizny banana. Wszystko powoli stawało się jasne, i następnymi płytami szukaliśmy przyczyn zaobserwowanych w trakcie słuchania potknięć. Seria propozycji testowych Marcina dała czas na regenerację słuchu, wykasowanie naleciałości barwowych po ostatnim słuchanym Japończyku i znalezieniu problemów z otwartością przekazu, którym okazała się sala prezentacji. Mimo profesjonalnego popartego pomiarami przygotowania, była strojona w większym stopniu pod kino domowe i miała dość krótki dający się od progu wychwycić pogłos. To prawdopodobnie było bezpośrednią przyczyną lekkiego ograniczenia bezkresu drugiego planu i świeżości wokalu. Nie masakrowało to na szczęście dźwięku, ale dla kogoś osłuchanego sprawiało wrażenie niedostatecznej otwartości i czuć było lekki brak blasku głosu ludzkiego, ale patrząc z drugiej strony, bardzo dobrze wpływało na budowanie czarnej jak węgiel kamienny czytelnej sceny. Biorąc pod uwagę te aspekty zaczęliśmy inaczej postrzegać dobywający się z kolumn zero-jedynkowy „wsad”.

Gdy doszedłem do głosu, wiedziałem już, gdzie leży pies pogrzebany i zacząłem od filmowej muzyki Jana Kaczmarka, w fortepianowej interpretacji Leszka Możdżera. Ta płyta podczas spotkania z systemem Accu wywarła na mnie duże wrażenie i nie omieszkałem zaznać czegoś podobnego w przygotowanej konfiguracji. Tutaj nie było już takiej fanatycznej faworyzowanej prze ze mnie barwy, tylko prawda o instrumencie w równie wciągający wykreowany w moim umyśle przy zamkniętych oczach seans filmowy. Inne spojrzenie na realizację, przez pryzmat innej temperatury kolorów, a wrażenia podobne – ta muzyka odtworzona z dobrą jakością jest narkotykiem dla audiofila, a jaki sposób prezentacji przypadnie mu do gustu: TAD czy Accu musi odpowiedzieć sobie sam. Cieszę się, że mogłem usłyszeć tą płytę na tak równym pasmowo systemie, który utwierdził mnie w przekonaniu o jej magnetyzmie, udowadniając przy okazji, że nie jestem do końca spaczonym wiedzącym co jest najlepsze „audioholikiem”. Każdy inaczej odbiera dźwięk, ale jeśli coś gra na wysokim poziomie, zawsze powinno sprawiać jak w tym przypadku przyjemność. Następne pozycje płytowe miały podobny cel i w CD-ku wylądował free jazz’owy skład Peter’a Brotzmann’a. Konsekwencją „braku” (z premedytacją wziąłem w cudzysłów) dociążenia na środku pasma i lekko chłonącego dźwięk pomieszczenia, była ponadprzeciętna szczegółowość wszystkich instrumentów na dość sztucznie (nie z winy sprzętu) wypadającym jak na koncert czarnym tle. Saksofon nie był już tak czarujący, niemniej razem z gitarą basową i perkusją (ta zyskała najwięcej) przeniósł nas do małego klubu na wspaniały koncert. Kolejny zaimplementowany krążek „El Cant de la Sibil-la” z repertuaru J. Savalla, to popis sztuki wokalnej jego śp. żony w towarzystwie chóru, nagrywany na „setkę” w starym klasztorze, gdzie interakcja głosów z pomieszczeniem jest równorzędnym aspektem tej realizacji. Jej przeszywający wolumenem realizmu głos, w połączeniu z równie donośnymi partiami chóru, jest tak absorbującym spektaklem, że nie wiadomo kiedy wybrzmiewa ostatni refren dość długiej bo 15-o minutowej pieśni. Co ciekawe dość skromna warstwa instrumentalna okazuje się niezbędnym i wystarczającym dodatkiem do tej przejmującej opowieści. Nie odczuwałem tutaj jakichkolwiek niedociągnięć ze strony zestawu TAD-a. Jego wyrównany balans tonalny, rzetelnie oddał zamierzenia Jordie’go, który nagrywa bez cięć, kładąc nacisk na wysoką jakość materiału na płyty. Po takim seansie wokalnym zapragnąłem posłuchać zapadłego w pamięć z różnych wykonań, śpiewanego po francusku przez Koreankę Joun Sun Nach ostatniego utworu, z albumu „Same girl”. Cała jej płyta tryska energią, czego przykładem jest interpretacja znanego przeboju  Metallici, jednak w ostatnim „tracku” chcąc przełamać tą kompilację, zaproponowała bardzo erotyczną w odbiorze piosenkę, ukazującą w pełnej krasie jej warsztat wokalny, a mimika twarzy pozwalała policzyć artystce migdałki. Na zakończenie tego bogatego w doznania muzyczne wyjazdu, nakarmiłem masywny odtwarzacz ECM-owskim majstersztykiem w dziedzinie przeszkadzajek i na scenę zaprosiłem Bobo Stenson-a z repertuarem z krążka „Cantando”. To jedna z perełek tej wytwórni, pokazująca możliwości sprzętu w kreowaniu sceny 3D. Poradzenie sobie z tym materiałem, pokazuje kunszt działu konstruktorów, którzy ten test przeszli pomyślnie. Bałem się o zbyt stonowane perkusjonalia, ale wszystko zabrzmiało wyśmienicie, swobodnie zawieszając wszelkie użyte dzwoneczki w przestrzeni pomiędzy słuchaczem a kolumnami. To jest naprawdę dość trudne i wiele zestawów odzwierciedla to jako płaską ścianę dźwięku. System TAD-a wypadł bez zarzutu. Po teoretycznie kończącym to spotkanie krążku Stensona, skusiłem się jeszcze na ucztę dla zmysłów, w wykonaniu mistrza gry ciszą rodzimego rozpoznawalnego dzięki kapeluszowi artyście – Tomaszowi Stańce, w towarzystwie znanego też, tria Marcina Wasilewskiego przy projekcie pt. „Lontano”. Spokojne frazy trąbki przeszywające wymowną wspomnianą ciszę, w akompaniamencie muskanych talerzy, spokojnych partii fortepianu i kontrabasu, to coś co umożliwia oderwanie się od realnego świata, pozwalając zapomnieć o wszystkich palących problemach życia codziennego. W tym wypadku wykreowane nader czarne tło, wspomagało budowanie napięcia, które w końcowej fazie utworu dostaje upust energetycznym graniem . Niestety wszystko co dobre szybko się kończy i musiałem zadowolić się tylko tytułowym utworem, ale od pierwszej do ostatniej nuty. Warto było.    

Przyjemnie spędzony wyjazd do białostockiej siedziby salonu RMS, okazał się bardzo owocny w doznania muzyczne, jak i doświadczenia w interakcji sprzęt – pomieszczenie. Okazuje się bowiem, że to jest dość trudna sztuka, i w zależności od wykorzystania, sala powinna mieć różne docelowe strojenie. Niestety jak to w życiu bywa nie można mieć wszystkiego. Ta w której zaproponowano odsłuch japońskiego TAD-a, kładła nacisk na kino domowe, na szczęście klasa prezentowanego zestawu zminimalizowała skutki uboczne, które udało nam się wychwycić. Sam bohater zaś, to kawał solidnej inżynierskiej roboty, nastawiając się swoim równym bez podbarwień graniem, na osłuchanego pragnącego tylko prawdy klienta. Żaden zakres nie odstaje od założeń wyrównanego pasma. Na uwagę zasługuje fakt wykreowania tak dobrego najniższego basu z konstrukcji monitorowej, bez szkodliwych i sztucznych podbić. Złośliwi twierdzą, że to tylko Pioneer w droższym wydaniu, jednak życzyłbym wszystkim takiego „Pioneer’a”. Oczywiście adwersarze prawdopodobnie nawet nie raczyli posłuchać tego japońskiego produktu i dlatego śmiało forsują takie wyssane z palca opinie. Niestety taki poziom jakości dźwięku dostępny jest dopiero na najwyższym szczeblu Hi-End’u, a niedowiarków zapraszam do zapoznania się możliwościami i próby poskładania podobnego za mniejsze pieniądze. Jak się uda, to wpraszam się na prezentację i bezstronnie postaram się to zweryfikować.

Dziękuję salonowi RMS za zaproszenie i możliwość bliższego kontaktu się z tą znamienitą marką, a widząc rozmach posiadanej oferty, życzę wielu zadowolonych klientów.

Jacek Pazio.

Kontakt:
Salon RMS.pl
Ul. Handlowa 7
Białystok

System TAD:
– odtwarzacz CD/SACD TAD D600 – 139.500 zł
– przedwzmacniacz TAD C2000 – 108.000 zł
– końcówka mocy TAD M2500 – 94.500 zł
– kolumny TAD Compact Reference CR1MK2 plus standy – 196.200 zł

Wykorzystane okablowanie Wireworld:
Platinum Eclipse Bi-Wire 2×2.5m
Platinum Eclipse Balanced 1.0m XLR
Platinum Electra 1.5m Power Cord
Gold Eclipse balanced
Gold Electra 5.2 Power Cord

Jako materiał testowy posłużyły nam albumy:
– Mercedes Sosa „Misa Criolla”
– Mercedes Sosa „Cantora 1”
– Noora Noor „Soul Deep”
– Jorgos Skolias & Bogdan Hołownia “…tales”
– Hans Zimmer „Gladiator” (24kGold 24 Bit No.0548)
– Hanna Banaszak „Hanna Banaszak w Studiu Koncertowym im. W.Lutosławskiego – 5 grudnia 2010″
– Megadeth „Countdown to extinction” MFSL
– Leszek Możdżer „KACZMAREK by MOŻDŻER”
– Brotzmann/Uuskyla/Nielsen “Live At Nefertiti”
– Jordi Savall “El Cant de la Siybil-la”
– Joun Sun Nach “ Same girl”
– Bobo Stenson Trio “Cantando”
– Tomasz Stańko Quartet “Lontano”

Większość słuchawek nausznych, wyposażonych w mięsiste poduszki, dobrze sobie radzi z zewnętrznym hałasem. Jednak już w przypadku słuchawek dokanałowych obecność skutecznego, aktywnego systemu eliminacji hałasu napływającego z zewnątrz świadczy o wysokiej klasie urządzenia. Takie właśnie są słuchawki AKG K391NC.

Ostatnie dwie litery symbolu oznaczają Noise Cancelling – a w płaskim pudełeczku zamknięto system, który przy pomocy mikroskopijnych mikrofonów, zamontowanych w obudowach słuchawek, analizuje zewnętrzny hałas, a następnie tak koryguje dźwięk słyszalny w słuchawce, że ucho odbiera tylko najczystszy sygnał audio. Ten system to pierwsza rzecz, którą się dostrzega, biorąc słuchawki do ręki. Drugą jest ich wysmakowana estetyka… ale zaraz potem zaskakuje minimalna waga – bez kabla zasilającego słuchaweczki ważą zaledwie 8g! Maleńkie, dynamiczne przetworniki, ukryte w czarno-srebrnych puzderkach (konstrukcja zamknięta!), doskonale sobie poczynają w paśmie 12Hz – 24kHz, oddając świeżość i dynamikę każdego muzycznego niuansu.
Jednak najpełniej wykorzystają model K391NC posiadacze iPhone’ów i iPadów, bowiem ma on na przewodzie mały, trójprzyciskowy pilot do sterowania tymi urządzeniami, oraz mikrofon, umożliwiający odbieranie telefonów bez zdejmowania słuchawek. A pogawędki przez Skype? Czy nie przyda się możliwość ich prowadzenia, gdziekolwiek się jest? Zwłaszcza, że słuchawki zaopatrzono w sztywne etui, łatwo mieszczące gadżet, stanowiący nasze osobiste źródło dźwięków. Dwa przewody, będące w zestawie, to kolejny ukłon w stronę użytkowników iPhone’a. Ułatwiają one korzystanie z każdego modelu popularnego smartfona z jabłuszkiem. Pomyślano też o „skrzydlatych” użytkownikach, których odrzuca od firmowych słuchawek, dostępnych na pokładach samolotów, z których dźwięk jest… szkoda słów. Ci będą mogli się cieszyć legendarnym brzmieniem AKG po zastosowaniu dołączonego adaptera. I to przez gwarantowane pojemnością baterii, bite 35 godzin!
AKG K391NC, cena 699 zł

Opinia 1

Okazje, by w kontrolowanych, czyli dobrze sobie znanych warunkach posłuchać systemu o wartości średniej wielkości mieszkania w dobrej warszawskiej dzielnicy nie zdarzają się zbyt często, toteż na propozycję krakowskiego Eter Audio dostarczenia nam na testy kompletnego systemy Accuphase’a przystaliśmy z Jackiem nader ochoczo. Biorąc jednak pod uwagę dość ograniczony (tydzień) czas na odsłuchy i niezwykle poważne gabaryty urządzeń tym razem postanowiliśmy ciutkę uprościć procedurę testową i ograniczyć się do grania w jednej, zamiast jak to zwykle mamy w zwyczaju, dwóch lokalizacjach. Po prostu mając na podorędziu zestaw za ponad 500 tys. PLN szkoda nam było tracić czas na wożenie i pakowanie wszystkiego po kilka razy. Zamiast nosić w te i we w tę lepiej przecież było zaszyć się w audiofilskiej samotni i zarywając kolejne noce oddawać się krytycznym odsłuchom.

Przejdźmy jednak do sedna i pochwalmy się czymże to takim szczególnym dopieścił nas krakowski dystrybutor. A prawdę powiedziawszy jest się czym chwalić, bo możliwość obcowania z systemem składającym się dzielonego odtwarzacza CD/SACD DP-900/DC-901, przedwzmacniacza C-3800 i A-klasowych monobloków A-200 to niesamowita możliwość przysłowiowego złapania króliczka, bądź jak ktoś woli bardziej patetycznie „złapania Pana Boga za nogi” i zbliżenia się do audiofilskiego absolutu, audiofilskiej nirwany. Jeśli dodamy do tego, że powyższy zestaw powstał z okazji 40-lecia Accuphase’a to spokojnie możemy uznać, że intencją zarówno producenta, jak i dystrybutora było to, by słuchać go w komplecie, czego w żadnym razie nie zamierzaliśmy negować.

Jednak, zanim się wygodnie rozsiedliśmy i rozpoczęliśmy odsłuchy postanowiliśmy sprawy natury organizacyjnej mieć z głowy, więc zajęliśmy się zdjęciami i noszeniem dostarczonego sprzętu ze znajdującego się na parterze salonu do pokoju odsłuchowego Jacka znajdującego się na drugim piętrze. Efekt był taki, że w chwili, gdy wszystko było prawidłowo rozstawione, podłączone i wydało pierwsze dźwięki byliśmy tak zmęczeni, że stwierdziwszy jedynie fakt, że system gra i zostawiliśmy go w spokoju, żeby ustabilizował się prądowo, oraz zaaklimatyzował w nowym otoczeniu. Co prawda Jacek nie wytrzymał i do bladego świtu siedział jak zahipnotyzowany magią japońskiej legendy, ale ja pojawiłem się na odsłuchach dopiero po dobie ciągłego „grzania”.

Chcąc mieć za sobą część techniczną, choć bardziej pasowałoby tu określenie „część wizualno-organoleptyczną”, i przejść do clue, czyli opisywania własnych wrażeń nausznych proszę jeszcze o chwile cierpliwości i (techniczny) rzut oka na to, z czym przyszło nam się zmierzyć. Jubileuszowy zestaw Accuphase’a wygląda tak, że nawet gdyby miał służyć jedynie, jako ozdoba salonu, to wydatek rzędu tych kilkuset tysięcy każdy o choćby śladowej wrażliwości estetycznej powinien być w stanie jakoś takie posunięcie zrozumieć.

Referencyjne, dzielone multiformatowe źródło CD/SACD pod postacią DP-900/DC-901 to crème de la crème wysublimowanego piękna i najwyższych lotów wzornictwa. Szampańsko – złote fronty połączone z pokrytymi prawdziwą politurą drewnianymi korpusami o przepięknej, głębokiej barwie i intensywnym rysunku. Purpurowy, jednowierszowy purpurowy wyświetlacz oprócz podstawowych informacji o odtwarzanych ścieżkach zdolny jest informować o zapisanym na nośnikach materiałach CD-Text i tekstowych (SACD), jednak największą frajdę daje obserwowanie kultury pracy tacki napędu, która jest mistrzowskim połączeniem dostojeństwa i precyzji. Tak gładko wysuwającej i chowającej się tacki dawno nie widziałem i nie pewnie szybko nie zobaczę. Nie będę tutaj nikogo oszukiwał i od razu się przyznam, że podczas testów niniejszego systemu bardzo często z Jackiem zmienialiśmy płyty nie ze względu na to, że musieliśmy, lecz właśnie, żeby znaleźć jakikolwiek pretekst do tego, by obserwować pracę napędu. Tylna ściana transportu poraża minimalizmem, Oprócz trójbolcowego gniazda sieciowego IEC znajdują się tam jedynie dwa wyjścia cyfrowe – uniwersalne RCA (S/PDIF) zdolne wysłać sygnał wyłącznie z płyt CD i zalecane przez producenta HS-Link w standardzie RJ-45 umożliwiające transmisję danych zarówno z nośników CD jak i SACD. Niestety firmowego kabla o symbolu AHDL-15 nie otrzymaliśmy.

Przetwornik DC-901 jest w 100% zgodny wzorniczo z transportem, lecz w przeciwieństwie do niego pojedynczy wyświetlacz zastąpiono dwoma niewielkimi okienkami dostarczającymi informacji o aktywnym wejściu, oraz o wzmocnieniu (-80 dB – 0 dB). Ze zdziwieniem odkryłem, iż zapomniano o tak istotnym (przynajmniej dla mnie) drobiazgu jak choćby diodowy wskaźnik częstotliwości próbkowania i długości słowa. Minimalizm minimalizmem, ale warto pamiętać o tym, że mamy XXI wiek i 16 bit/44.1 kHz nie jest jedynym słusznym formatem, tym bardziej, że wszystkie wejścia przetwornika akceptują sygnał 24 bit / 192 kHz a HS-Link również DSD.

Tylna ściana urządzenia również ma niewiele wspólnego z minimalizmem transportu. Siedem wejść cyfrowych, w skład których wchodzi oczywiście HS-Lik, AES/EBU, dwa koaksjalne, dwa optyczne i USB uzupełnia bateria cyfrowych wejść/wyjść (HS-Link i Coax) dla pętli zewnętrznego procesora. Jeśli natomiast komuś byłoby mało zawsze może skorzystać z dodatkowej pary (Coax/Optical) wyjść cyfrowych i podpiąć pod nie np. rejestrator cyfrowy, bądź kolejny (lepszy?) przetwornik. Zdublowane (RCA/XLR) wyjścia analogowe wyposażono w przełącznik umożliwiający w przypadku gniazd zbalansowanych ustawienie pinu nr.2 jako gorącego (zgodnie z obowiązującymi standardami), bądź zimnego (jak preferują Japończycy).

Topowy przedwzmacniacz liniowy C-3800 na pierwszy rzut oka niewiele się różni od swoich „niżej urodzonych” protoplastów. Centralnie umieszczona szyba skrywa zielono-niebieskie, oczywiście podświetlone, logo oraz dwa niewielkie, bliźniaczo podobne do tych z DC-901 wyświetlacze informujące o aktywnym wejściu i sile wzmocnienia. Biorąc jednak pod uwagę ciutkę inną od roli DACa funkcję nie zapomniano o symetrycznie umieszczonych na obu skrajach frontu masywnych pokrętłach, z których lewe odpowiada za wybór źródła (aktywne zostaje dyskretnie podświetlone) a prawe za regulację wzmocnienia. Pod nim też ulokowano gniazdo słuchawkowe, oraz przycisk „Attenuator” umożlwiający szybkie ściszenie o 20 dB. Dziwnym trafem „zapomniano” o trybie stand-by, co z pewnością niezbyt przypadnie do gustu wojowniczym ekologom, tym bardziej, że znając bezkompromisowe podejście, co poniektórych ortodoksyjnych audiofilów można przypuszczać, iż C-3800 może być wyłączany ledwie kilka razy do roku i to tylko ze względu na jakieś dłuższe – wakacyjne wyjazdy.

Pod przednią szybką konstruktorzy dodatkowe regulatory dyskretnie ukryli na uchylnym panelu mieszczącym pięć obrotowych przełączników i pięć zlokalizowanych pod nimi przycisków. Patrząc od lewej pierwszym pokrętłem wybieramy aktywne wyjścia, drugim wzmocnienie, trzecim ustawiamy balans, czwartym („Compensator”) mamy możliwość podbić podczas cichych odsłuchów częstotliwość 100Hz o 2,4 lub 6 dB. Skrajne pokrętło odpowiada natomiast za regulację głośności wyjścia słuchawkowego o +/- 10 dB od poziomu standardowego. Niewielkimi przyciskami można natomiast wyłączyć/włączyć display, odwrócić fazę, uaktywnić tryb mono, oraz obsługiwać pętlę magnetofonową.Tył urządzenia dość szczelnie wypełniają logicznie rozplanowane cztery wejścia XLR, sześć RCA, oraz podwójne (RCA/XLR) wejścia/wyjścia umożliwiające wpięcie C-3800 w system kina domowego,

Monstrualne monobloki A-200 to najmocniejsze A-klasowe końcówki w ofercie japońskiego producenta, a ich nazwa dość jednoznacznie wskazuje na ich parametry wyjściowe. Co ciekawe, a zarazem dość wyraźnie rzucające się w oczy zrezygnowano w nich z tak charakterystycznych wychyłowych wskaźników VU-meter na rzecz 40-to diodowych (wątpię by ilość diod była przypadkowa) bargrafów pokazujących wzmocnienie w decybelach współpracujących z czerwonym wyświetlaczem alfanumerycznym pokazującym moc w Watach. Jak widać na załączonych zdjęciach przez większą część odsłuchów ograniczaliśmy się do wskaźników diodowych. Takie ustawienie umożliwił jeden z dyskretnie schowanych za uchylna klapką przełączników. Szczęśliwy nabywca może oczywiście włączyć/wyłączyć wszystkie wskazania, bądź wybrać tylko jeden z nich, ustawić zakres (10/100/1000W), czas hold (podtrzymanie pomiaru w dB), źródło oraz wzmocnienie (-12dB/-6dB/-3dB/Max). Nie zapomniano również o solidnych uchwytach umieszczonych zarówno na przedniej, jak i tylnej ściance, bez których przenoszenie kilkudziesięciokilogramowych wzmacniaczy byłoby cholernie niewygodne. Dodatkowo tylne uchwyty dość skutecznie chronią wpięte w 200-ki okablowanie przed nawet przypadkowym połamaniem przy próbie zbyt mocnego dosunięcia urządzenia do ściany. A jeśli chodzi o same przyłącza to A-200 oferuje podwójne wejścia zbalansowane i niezbalansowane oraz również podwójne, zakręcane terminale głośnikowe. Za pomocą znajdujących się nieopodal wejść przełączników można zmienić również fazę absolutną wejść, oraz tryb pracy wzmacniacza.

Ponieważ prawdopodobieństwo, że Jacek przetestuje szampański zestaw pod kątem poszukiwania ciszy i oscylujących na granicy percepcji szurań miotełek było bliskie 100% zawczasu przygotowałem o drobinę bardziej dynamiczny repertuar. Jednak w trosce o zdrowie psychiczne i ciśnienie gospodarza uznałem, że nie wypada tak od razu nokautować go z półobrotu, tylko warto zrobić jakieś lekko niezobowiązujące wprowadzenie.

W związku z powyższym, jako pierwszy na dostojnie wysuniętej tacę transportu ułożony został folkowo-rockowy album Maeve O’Boyle „All My Sins”. Niestety w całym zamieszaniu natury logistycznej związanym z transportem drogocennej elektroniki przez pół Polski gdzieś się zapodziała dedykowana transmisji SACD łączówka, więc podczas tygodniowych odsłuchów zmuszeni byliśmy „zadowolić się” kanarkowo żółtym coaxialem Harmonixa. Mniejsza jednak o technikalia, gdyż to, co dobiegało z Bravo Consequence dość radykalnie różniło się od tego, do czego Jacka system zdążył mnie przyzwyczaić. Po pierwsze wreszcie przestałem kręcić nosem na natychmiastowość i wolumen ataku, a pamiętajmy, że odsłuchiwany (przynajmniej na razie) repertuar spokojnie można serwować w poczekalniach np. u dentysty, jako niezobowiązujące tło. A tak już całkiem na serio, to namacalność wokalistki i czytelność jej artykulacji przy jednoczesnym zjawiskowym, pozbawionym złagodzenia i uśrednienia realizmie spowodował, iż zamiast jednego, góra dwóch utworów przesłuchałem praktycznie całą płytę. Faworyzowanie wysuniętej przed szereg uroczej wokalistki było ewidentne, ale właśnie taka estetyka i pomysł na muzykę najbardziej wpisuje się w moje (spaczone?) gusta. W końcu, jeśli ktoś sięga po mikrofon, to robi to nie po to, by chować się gdzieś w osnutych pajęczynami zakamarkach sceny, lecz po to, by błyszczeć w świetle reflektorów. A dzięki japońskiemu systemowi właśnie takie, skupiające uwagę na solistce podejście do spektaklu muzycznego miałem okazję obserwować. Całość miała nad wyraz soczyste, delikatnie przesaturowane barwy, choć akurat w tym momencie swoje trzy grosze dorzuciło z pewnością okablowanie Harmonixa i jeśli komuś zależeć będzie na większym obiektywizmie to bez problemu powinien dobrać sobie odpowiedni set z oferty Siltecha, bądź np. Acrolinka.

Podążając śladem sybilantów anglojęzyczną pannicę zastąpił Stanisław Soyka „W hołdzie Mistrzowi” i jedwabista gładkość połączona z krystalicznie czystą rozdzielczością sprawiły, że otwartość przekazu zespolona ze stabilnością nader głębokiej sceny przykuły naszą uwagę na długie minuty. W „Dziwny jest ten świat” system Accuphase’a ustawiał wokalistę na wyciągnięcie ręki. Partie gitary elektrycznej roztaczały magiczną aurę i jedynie blachy, oraz dzwonki mogłyby być bardziej rozświetlone, lecz powyższa uwaga dotyczy wykorzystanych przez nas kolumn, a nie testowanej elektroniki. Modułowe Bravo Consequence są, co prawda dość otwarte na górze, lecz będąc przyzwyczajonym do zdecydowanie bardziej rozdzielczego przetwornika AMT w swoich Gauderach jestem ostatnimi czasy dość wyczulony na ten skraj pasma, a studyjny album z przebojami nieodżałowanego Czesława Niemena gości w moim systemie nader często. W systemie Accu z kolumnami Jacka sposób prezentacji najwyższych składowych miał o drobinę inną charakterystykę. Teoretycznie wszystko było doskonale czytelne i nie sposób byłoby przyczepić cię do jakiegoś osłabienia, bądź zawoalowania, lecz delikatne wycofanie, bądź nawet lepszym określeniem byłoby mniejszy niż w przypadku średnicy nacisk na przyciągnięcie uwagi słuchacza spowodował, iż postanowiłem kilka zdań na ww. temat popełnić.

„Symphony No.7” Beethovena pod Reinerem zabrzmiała niemalże tak, jak wielka symfonika zabrzmieć powinna. Z premedytacją napisałem „niemalże”, gdyż nie mam zamiaru zaklinać rzeczywistości i nikomu nie będę wmawiał, że 16cm wooferki są w stanie oddać wolumen tak licznego składu jak chicagowscy symfonicy. Jednakże biorąc poprawkę na tzw. „przeskalowanie” nawet Jacek uznał, że najwyższy czas popracować nad zapełnieniem półki z bardziej rozbudowaną klasyką, którą do tej pory omijał delikatnym łukiem. Najwięcej superlatyw podczas odsłuchu ww. albumu zebrały najniższe składowe, których opanowanie gospodarzowi wydawało się praktycznie niemożliwe i to pomimo topowej, dedykowanej swoim kolumnom amplifikacji. A z 200 watowymi A-klasowymi monstrami dziwnym trafem się udało. Było oczekiwane uderzenie, w dodatku z właściwą masą i to nie bezkształtną, lecz pełną niuansów i czytelnych detali. Słychać było, że monobloki trzymały przetworniki w stalowym uścisku i pozwalały im jedynie na tyle, na ile zaplanował sobie nawet nie tyle ich konstruktor, co kompozytor danego dzieła.

Wydany na 24k złocie japoński remaster „Gladiatora” na testowanym systemie był doskonałym przykładem, jak solidność i stabilność basowych fundamentów, na jakich oparta została ta ścieżka, może sprawić, że spektakl rozgrywający się przed słuchaczem zbliżał się pod względem dynamiki do tego, co można czasem usłyszeć w restrykcyjnie zaprojektowanych multiplexach posiadających certyfikaty THX. Śmiem twierdzić, że to, co zaserwowały nam 200ki Accu dalece wykraczało poza zasięg monobloków Soulution napędzających potężne Wilsony, a przynajmniej w takim zestawieniu, w jakim ostatnio dane nam było je ostatnio słyszeć. Niezależnie od poziomu głośności i ilości „aktywnego” instrumentarium czytelność poszczególnych partii, oraz wieloplanowość sceny pozostawały niezmiennie referencyjne. Swoimi spostrzeżeniami podzieliłem się z Jackiem i On też nie krył zdziwienia ile i jakiej jakości bas wydobywa się z jego dyżurnych kolumn.

Po hollywoodzkiej symfonice Zimmera, która okazała się całkiem niezłą „przystawką” do zionącego żywym ogniem ciekłego metalu wreszcie mogłem sięgnąć po „Symphony of Destruction” z zarejestrowanego na audiofilskim (MFSL) wydaniu „Countdown to extinction”. To, co zaczęło wydobywać się z głośników w pełni zasłużyło na miano piękniejszego oblicza thrashu. Wokal Dave’a Mustaina miał niesamowite nasycenie i tembr głosu. Jego namacalność, czystość i finezja zadawały kłam stwierdzeniom, że z nagrań pochodzących z tamtych czasów nie da się nic sensownego wycisnąć. Syczące i zazwyczaj jazgoczące gitary zachwyciły soczystością i barwą, a grający z perkusją unisono bas cały czas pozostawały czytelne. Jednak to nie wszystko. Prawdę powiedziawszy dopiero na systemie Accuphase’a na ww. albumie zwróciłem uwagę na warunki akustyczne, w jakich dokonano nagrania, gdyż pierwszy raz dane mi było usłyszeć jakiekolwiek informacje zapisane na srebrnym krążku. Opętańczo drący się Dave był niemalże realną postacią z krwi i kości (o burzy rudych włosów nie wspominając) i gdyby tylko przerażenie w oczach Jacka nie przybrało poziomu, od którego rozpoczyna się bezkresny obłęd trudno byłoby mi nie zapętlić tej płyty i nie przesłuchać jej z kilkanaście razy w celu wyłapania kolejnych smaczków.

Kontynuując szaloną podróż przez odmęty heavy metalu nie mogłem sobie odmówić przyjemności odsłuchu „7th Symphony” Apocalypticy, tym bardziej, że dysponowaliśmy dwiema wersjami, z których jedna była oryginalna, a druga wzbogacona „magiczną naklejką” Harmonixa RF-1100. Na „Not strong enough” z wersji „improved” uwaga skupiona na była głównie na wokalu, a wycofane i dość monolityczne tło skryte było w lekkim półmroku. Zmiana płyty na wersję surową zauważalnie zwiększyła ilość powietrza i wyrównała natężenie oświetlenia na scenie. Akompaniament stał się bardziej czytelny a górne rejestry zyskały na otwartości. „Beautiful” i „Sacra” z reguły sprawiające problemy związane z ich tendencję do buczenia tym razem, dzięki stalowej uściskowi monobloków w pełni pokazały możliwości wiolonczelowego kwartetu. Dół był gęsty i potężny, ale świetnie prowadzony i zróżnicowany.

Czas najwyższy jednak wrócić do zdecydowanie bardziej cywilizowanych, a co najważniejsze lepiej zrealizowanych albumów, takich kaj daleko nie szukając „Adagio – Karajan” [XR480-245-9] XRCD24 K2. Pomimo obiegowej opinii o tzw. „przesładzaniu i muleniu” elektroniki Accuphase’a ten niezwykle nastrojowy album zabrzmiał dokładnie tak, jak powinien. Skrzypce były śpiewne, lecz nie straciły nic ze swojej wrodzonej matowości a selektywność i precyzja dalszych planów rozwiewała nawet najmniejsze wątpliwości, co do zbyt ciemnego charakteru i tendencji zestawu Accu do uśredniania.

Duet Jorgos Skolias & Bogdan Holownia na niedawno wznowionym albumie „…Tales ” zachwycał eterycznością, namacalnością a co najważniejsze do bólu realnym i namacalnym pogłosem. Własnie na takich nagraniach jak „Little Wing”, czy „Everything Must Change” można było poznać możliwości japońskiego systemu. Dbałość o czas wygaszania, odwzorowanie naturalnej propagacji fali dźwiękowej w pomieszczeniu, w jakim dokonywano nagrania było po prostu niesamowicie czytelne. Każdy niuans, każdy, nawet najmniejszy detal miał swoje własne miejsce i czas, przy czym pietyzm, z jakim reprodukowany był ten cały audiofilski „plankton” nie zakłócał obrazu całości, w którym fortepian został pokazany, jako równoprawny partner Skoliasa. Prawdziwy majstersztyk.

Na „Forget What I Said” Noory Noor (Soul Deep) wysoko strojona gitara elektryczna wypadła żywiej niż na Megadeth, lecz czarnoskóra wokalistka czarowała szorstką surowością głosu w sposób zdecydowanie bardziej zmysłowy, od drącego się Dave’a Mustaina. Jednak akurat przy tym nagraniu wyszła na jaw kolejna cecha Accuphase’a – łagodne, bo łagodne, ale jednak dość krytyczne podejście do błędów natury realizatorskiej. Krótko mówiąc wyraźnie było słychać kompresję na wokalu, czego na większości systemów bardzo trudno wyłapać. Ostatni raz taka sztuka udała się elektronice Vitusa napędzającej Gaudery Berlina RC9.

Już na sam koniec zostawiłem dwa albumy Mercedes Sosy: „Cantora 1” i „Misa Criolla”. W duecie z Shakirą („La maza”/ „Cantora 1”) znów do głosu doszło delikatne faworyzowanie wokalistek, lecz tak jak przy Noorze Noor nie obeszło się bez wskazania na pewne niedociągnięcia i błędy w procesie realizacji. Nie wiem czemu całe nagranie pozbawiono naturalnego pogłosu, który, jeśli byłby zachowany na poziomie, który mogliśmy wcześniej usłyszeć na „…Tales ” wyniósłby to nagranie na zupełnie inny poziom. Szkoda, bo kolejne utwory z ww. albumu miały zachowana zdecydowanie żywszą akustykę. Za to „Misa Criolla” była dzięki japońskiej elektronice czystym misterium. Oddanie akustyki sali, precyzja w ustawieniu chórzystów, budowanie sceny nie tylko na szerokość i w głąb (kolejne superlatywy dotyczące wieloplanowości), ale i na wysokość po prostu zachwycały. Z łatwością można było obserwować propagację fali dźwiękowej, odbicia od sklepienia, generalnie tak właśnie powinien brzmieć prawdziwy High-End.

Niestety wszystko, co dobre kiedyś się kończy. Tydzień z zestawem Accuphase’a minął nie wiadomo kiedy i chciał, nie chciał trzeba było przepiękne szampańsko-złote urządzenia zapakować z powrotem do kartonów. Całe szczęście możliwość kontaktu z tak ambitnym systemem nie dość, że poszerzyło nasze horyzonty, to również odpowiednio wysoko ustawiło nasze własne punkty odniesienia. To, że jubileuszowe Accuphase’y należą do High-Endu wiedzieliśmy i bez słuchania, jednak biorąc pod uwagę, jak bardzo ich stylistyka i estetyka brzmienia może różnić się od promowanej przez niektórych konkurentów hiperdetaliczności i wyzucia z emocji wyszło na jaw dopiero przy dłuższym odsłuchu. Gra Accuphase’ów, ze szczególnym naciskiem na monobloki A-200, jest w pewnym sensie organiczna, tak bliska naturalnemu brzmieniu, jak tylko na tych pułapach cenowych jest to możliwe. Jest niesamowicie angażująca, ale jednocześnie kojąca. Przynosi spokój i relaks, pozwala oderwać się od otaczającej nas pogoni i codziennych zmartwień. Jest po prostu bardzo skutecznym, parafrazując piosenkę Krystyny Prońko, „lekiem na całe zło”. Lecz niestety, jak to w przypadku skutecznych medykamentów bywa lekiem nie dość, że kosztownym, to uzależniającym. Choć prawdę powiedziawszy nie miałbym nic przeciwko takiej długoletniej kuracji. Najwyższy czas rozejrzeć się za specjalistą potrafiącym wystawić receptę na powyższy system z odpowiednio wysokim poziomem refundacji.

Tekst i zdjęcia: Marcin Olszewski

Opinia 2

Mimo, że docelowo wybrałem system Reimyo, zawsze ciekawiło mnie, co do zaoferowania ma bohater obecnego spotkania. Miałem kiedyś, nie do końca udaną próbę z jego A-klasową  integrą, gdzie wrzucona w przypadkowe środowisko, mimo swoich wielu zalet uległa w starciu innemu wzmacniaczowi. To nie była porażka jako taka, tylko brak synergii z posiadanym wówczas setem, opartym na kolumnach Harbeth SHL-5 i odtwarzaczu kompaktowym Naim CD 5i, które jako dwa „gęsto” grające elementy potrzebowały trochę rozjaśnienia. Od tamtej pory odczuwałem niedosyt, gdyż szkoła brzmienia szła w obranym prze ze mnie kierunku i wiedziałem, że ta znamienita japońska marka ma wiele do powiedzenia, co miałem nadzieję sprawdzić nausznie, w firmowym zestawie we własnym pomieszczeniu. W ostatnim czasie przewinęło się u mnie kilka różnych marek, ale los potwierdził znane powiedzenie, że ”Co się odwlecze, to nie uciecze.” i pewnego dnia odebrałem telefon z propozycją posłuchania i oceny swoistego rodzaju „Everestu” z kraju samurajów, w postaci topowego zestawienia legendy zwanej Accuphase, będącej w dystrybucji krakowskiej firmy Nautilus.

Z niecierpliwością i lekkim niedowierzaniem obdarzenia mnie takim, co by nie mówić zaufaniem (zestaw za prawie pół miliona złotych), doczekałem się dostawy i gdy pod dom zajechał nieduży bus, ze szczelnie zagospodarowaną pudłami podłogą, uświadomiłem sobie, jak ważnym elementem w Hi –End’zie jest logistyka. Tutaj nie ma półśrodków, wszystko jest prawie zawsze duże i cholernie ciężkie, a niektórzy prześcigając się chyba w tej dziedzinie (czyt. Vitus Audio – gdzie topowy monoblok waży bagatela 140 kg) czynią podobne testy niemożliwymi w skromnych warunkach lokalowych. Tutaj na szczęście inżynierzy, aż tak nie zaszaleli, co nie znaczy, że było łatwo, bowiem monobloki nawet po wyjęciu z pudeł swoje ważą, a drugie piętro po krętych schodach również daje w kość. Na szczęście razem z Marcinem jakoś wtaszczyliśmy otrzymane w królewskiej odmianie piece (klasa A) wraz z resztą elektroniki na górę i zaczęła się mozolna kabelkologia.

To, co rozpakowałem, czyli: dzielony odtwarzacz: transport CD /SACD: DP-900, przetwornik cyfrowo analogowy DC-901, przedwzmacniacz liniowy C-3800, końcówki mocy A-200, było warte każdej kropli potu, jaką uroniliśmy, począwszy od sesji fotograficznej, przez ustawianie i podłączanie, na składaniu wszystkiego do odbioru kończąc. Piękno w najczystszej postaci. Nie da się przejść obok takiej formy wzorniczego artyzmu obojętnie. Można mieć różne postrzeganie estetyki, ale gustując nawet w bardzo prostych bryłach, nie sposób odmówić zestawowi Accuphase elegancji i smaku. Raz zobaczony, pozostanie rozpoznawalny nawet przez laika w dziedzinie audio – po prostu majstersztyk. Obudowy elektroniki tj. dwuczęściowego odtwarzacza CD /SACD i przedwzmacniacza mają podobną konstrukcję. Przód w kolorze szampańskim ze stosownymi manipulatorami i centralnie umieszczonym okienkiem z wyświetlaczami ( „pre” manipulatory skrywa w odchylanym panelu), okryta jest z zewnątrz nakładką (boki zintegrowane z górną płytą) z drewna egzotycznego, gdzie wyciągnięta lakierem fortepianowym głębia słoi, pozostawia tak niezapomniane wrażenie, że człowiek mimochodem zerka co jakiś czas na kunsztowne wykończenie tego projektu – czapki z głów. Jeśli na zewnątrz widać takie bezkompromisowe podejście do produktu, to nasuwa się pytanie, co kryje się wewnątrz i jak wypadnie w konfrontacji z rozbuchanymi przez to oczekiwaniami?

Tylny panel przetwornika i przedwzmacniacza są bogato wyposażone we wszelkie potrzebne do obsługi, czego dusza zapragnie wejścia i wyjścia. Tutaj zaskoczenia nie było, ponieważ urządzenie tej klasy powinno obsłużyć wszystkie dostępne sygnały. Zaciekawił mnie (nie mylić z zaskoczeniem) jednak fakt skromnej ilości wyjść cyfrowych z napędu. Przy tak dużym wyborze: koaksjal, optical, AES/EBU, I2S, HS-LINK, producent zastosował tylko pierwsze i ostatnie z mojej wyliczanki – ostatnie do formatu SACD. Gdzieś w czeluściach internetu wyczytałem, że cyfrowe wyjście RCA jest najgorszą opcją w dzisiejszych czasach, a tutaj znajduję potwierdzenie stojącej w opozycji do tych „mądrości” teorii, jaką stosuje konstruktor mojego źródła – Pan Kazuo Kiuchi udowadniając, że jest na odwrót. Coś w tym jest, ponieważ spotykam już drugą firmę z ekstremalnego Hi End-u kroczącą tą drogą. Sądzę, że to nie przypadek, a już na pewno nie cięcie kosztów, tylko wykorzystanie wielu lat doświadczeń w konstruowaniu tego typu urządzeń.

Końcówki mocy z przednią ścianką w podobnym klimacie do elektroniki, nie odstają wizerunkowo, podkreślając optyczną spójność zestawu.  Pod wyświetlaczem (dla niektórych niestety diodowym) podobnie jak w przedwzmacniaczu, nie chcąc zaburzyć stylistyki minimalizmu, umieszczono uchylający się pulpit dodatkowych funkcji. Monobloki są o połowę wyższe i bardzo ciężkie, dlatego mając na uwadze przyszłych „tragarzy”, wkomponowano po bokach dość potężne uchwyty, które mimo wszystko ładnie wpisują się w całość nie powodując „zgrzytu”. Reszta obudowy z uwagi na odprowadzaną sporą temperaturę (konsekwencja klasy oddawania mocy), to pomalowane na czarno proszkowym lakierem boczne masywne radiatory i gruba górna płyta ze szczotkowanego błyszczącego aluminium z otworami wentylacyjnymi wypełnionymi metalową siatką. Plecy wyposażono w dwa wejścia w wersji RCA i XLR, gniazdo sieciowe, cztery zaciski głośnikowe i podobnie jak z przodu uchwyty ułatwiające przenoszenie tych monstrualnych pożeraczy prądu.

Ustawiwszy i pospinawszy wszystko w docelowej konfiguracji, włączyłem w tle muzykę, dając czas układom elektrycznym, na łyknięcie odpowiedniej dawki życiodajnej mocy pochodzącej prawdopodobnie z węgla kamiennego. We wstępnych rozmowach z dystrybutorem, przewijała się sprawa okablowania, ale koniec-końców ustaliliśmy, że system zepnę stacjonującymi u mnie topowymi drutami Harmonix’a. W razie potrzeby, grupa szybkiego reagowania miała dostarczyć komplet innego producenta, co jak się okazało, nie było (przynajmniej dla mnie) potrzebne. Wiele producentów sprzętu audio charakteryzuje się jakimś ”sznytem” brzmienia. Pewnym aspektem, który po pierwszych taktach pozwala z zamkniętymi oczami określić manufakturę, z której się wywodzi, a jeżeli nie dokładnie, to przynajmniej grupę docelową. Japońska marka Accuphase utożsamiana jest z ciepłym, gładkim, nasyconym i gęstym graniem, przez wielu złośliwych audiofilów określanym „muleniem”. Obcując z dostarczonym zestawem opartym o A-klasowe monobloki, daje się odczuć owo zagęszczenie i ocieplenie, jednak wytykanie spowolnienia i ograniczenia czytelności jest całkowicie bezpodstawne. Z perspektywy kilkudniowego odsłuchu stwierdzam, że to zadziwiające, jak przy takim dociążeniu, dało się uzyskać fenomenalną mikro i makro dynamikę. To nie przypadek, to z premedytacją wybrany sposób na obróbkę sygnału cyfrowego, w prostej linii dążącego do ideału, za jaki wielu uważa analog i jako fan tego formatu, jestem całym sercem za takim kierunkiem. Dla mnie muzyka powinna ukoić trudy całego dnia pracy, wciągając w wir spektaklu muzycznego, zniewalając swoją organicznością. Położywszy na tacce napędu jakąkolwiek płytę, oczekuję obcowania z (do granic możliwości) namacalnymi muzykami i ich instrumentami, na wykreowanej w 3D scenie. To bardzo trudne warunki do spełnienia i trzeba naprawdę dość wysoko się wspiąć po drabince cennika, aby czegoś takiego doświadczyć. W moich początkach przygody z audio, już kilkukrotnie myślałem, że osiągnąłem niemożliwe (złapałem króliczka), jednak dalsze doświadczenia bezpardonowo to weryfikowały. Obecnie jestem właśnie w takim, wspomnianym stanie „błogości” i wiem, że kwestią czasu jest, gdy ktoś swoim zestawem sprowadzi mnie na ziemię. Oczywiście bywając na koncertach, sam pokazuję sobie palcem, że błądzę, ale wiem też, iż nie ma systemu mogącego taki koncert w warunkach domowych oddać w stu procentach. Na chwilę obecną to utopia i dlatego każdy ma swoją rację w temacie doboru komponentów realizujących oczekiwany finalny efekt. Jeden dąży do rozdzielczości i konturowości, pozwalając usłyszeć bzyczenie muchy w studio nagraniowym, inny do gęstości i kremowości chłonąc płynącą z kolumn nasyconą i organiczną tkankę muzyczną. Odkrywszy swoje preferencje, podążamy drogą ku ich realizacji, nie patrząc na zdanie innych, bo to ma się podobać nam, a nie koledze, choćby był najlepszym kompanem w wybrukowanym błędami audiofilskim życiu. I dlatego producenci mają różne propozycje na „sound” a to, na jakim poziomie zbliżymy się do naszego ideału, niestety zależne jest już od stanu posiadania środków płatniczych. Brutalne, ale prawdziwe. Nie twierdzę, że na niższych pułapach cenowych nie da się zestawić czegoś ciekawego, jednak najczęściej jest tak, że im wyżej tym lepiej, choć czasem zdarzają się wpadki. Tygodniowa przygoda z okupującym szczyt cennika zestawem Accuphase, potwierdza jego przynależność do ekskluzywnego grona, najlepszych graczy na rynku audio.

Wszystkie opisane poniżej zalety, są pochodną przyjemnie spędzonego czasu, w towarzystwie japońskiej propozycji sposobu odczytywania zamierzeń realizatorów srebrnych krążków, a barwa, dociążenie i gładkość to synonimy dostarczonej elektroniki Accuphase’a.  Płyta za płytą słuchane od deski do deski, wciągały w niekończącą się opowieść, która traktując mnie priorytetowo, zapraszała do pierwszego rzędu, na wirtualnie wykreowanych koncertach. Ostatnio często słucham repertuaru z muzyką fortepianową, w wykonaniu rodzimego artysty – Leszka Możdżera. Szczególnie poruszyły mnie aranżacje muzyki filmowej Krzysztofa Komedy i Jana Kaczmarka i nie mogąc odpuścić uczty na tak wysublimowanym zestawie, włożyłem do napędu krążek z tą drugą pozycją. Pierwsze takty i fortepian widzę jak na dłoni. Jak „VIP” siedzę tuż przed nim, czując we wnętrznościach wibrację strun przy kawalkadzie najniższych akordów. Mój zestaw prezentuje tą płytę z dalszej perspektywy, budując scenę tuż za kolumnami, a tu dostajemy prywatny koncert w domowym zaciszu, niemalże pomagając artyście kartkować strony zeszytu z nutami, podkreślając tym, jak ważnym elementem jesteśmy w tej całej układance. Po takiej prezentacji świat audio już nigdy nie będzie taki sam. Ponieważ fortepian, jako pojedynczy instrument na wielu dobrze skonfigurowanych zestawach zabrzmi może nie tak fenomenalnie, ale na pewno przekonująco, spróbowałem zmusić Japończyka do kapitulacji i włączyłem śmiertelną dawkę nawałnicy dźwięków, serwowanych przez trio free-jazzowe z Peterem Brotzmannem, mistrzem saksofonu na froncie. Ta, koncertowa zrealizowana w małym klubie płyta, wraz z uzupełniającymi skład Peterem Friis Nielsenem – gitara basowa i Peeterem Uuskylą- perkusja muzykami, to furia nieklejących się dla laika dźwiękopodobnych fraz. Mimo lekkich obaw o selektywność, dostałem czytelny i nasączony realizmem spektakl, pokazujący jak piękna jest barwa, zasilanego pełnym wydechem saksofonu tenorowego, wspomaganego najniższymi riffami basowej gitary elektrycznej. To trzeba usłyszeć, inaczej błądzimy we mgle.

W międzyczasie przyjechał na odsłuchy Marcin i swoimi wymagającymi wyrafinowania od sprzętu realizacjami płyt, torturował bogu ducha winny zestaw. Implementując repertuar: od muzyki filmowej ze ścieżki „Gladiatora”, przez ostre kawałki rockowe, po chóralne pieśni śp. Mercedes Sossy, przecieraliśmy ze zdumieniem oczy, że nie ma materiału muzycznego, z którym „Accu” nie dałby sobie rady. Mało tego, w mocno obdarowanych w najniższe składowe utworach, siedząc przy ścianie nie odczuwałem występujących czasem w tym miejscu fal stojących- popularnego wzbudzenia, które są piętą Achillesową słabowitych wzmacniaczy. Testowana amplifikacja pokazała, jak radzić sobie z takimi problemami mimo mocnego dociążenia, jakim jest kredo tej manufaktury. Gęsto, nisko, ale pod pełną kontrolą – oto dewiza przybysza z „Kraju kwitnącej wiśni”. Wspomniany krążek z materiałem z „Gladiatora” to popis szybkości narastania dźwięku (ataku), śmiało przecząc narosłej przez lata obiegowej opinii spowolnienia. Pierwsze ścieżki to spokojne linie melodyczne, gdy nagle w trzecim „tracku” rozpętuje się śmiercionośna, brutalna bitwa, wyrażona wybuchającym i głośnymi orkiestrowymi nawałnicami, odzwierciedlając lejącą się dookoła krew z opadających na ziemię kończyn wojowników. Muzyka w pełni oddaje barbarzyństwo tamtych starć – jak nie zginąłeś od jednego ciosu, to i tak umarłeś w cierpieniach. Swoją drogą, dzisiejsze wojny, to humanitarne eliminacje przeciwnika, gdzie często nawet nie wiesz, że już nie żyjesz. Propozycja Nautilusa ma w sobie coś narkotycznego, bo jakieś chore refleksje mnie nachodzą – ale wracajmy do tematu. Te uderzenia dźwięku pełnej orkiestry pokazały natychmiastową reakcję na impuls prądu jaki ma oddać system, bez jakiegokolwiek ociągania – książkowa akcja-reakcja.

Jednak najsmaczniejszą ucztą, jaką przeżyłem, był seans wokalny z muzyką klasyczną i dawną. Ten system jest do nich stworzony. Głos ludzki w jego wydaniu, przy dobrej realizacji hipnotyzuje słuchacza, powodując ciarki na plecach. W napędzie wylądowały trzy pozycje: aria z kantaty J.S.Bach-a BWV 170 – w wykonaniu Tafelmusik Baroque Orchestra z 2011r., aria Dietricha Buxtehude z dzieła „Membra Jesu nos tri” BuxW75*- w realizacji The Purcell Quartet i aria (to był nokaut)z Pasji św. Mateusza J.S. Bach-a zatytułowana „Erbarme dich” pod batutą Sigiswald-a Kuijken-a.
Pierwsza pozycja (kantata), jako popis „rozmowy” oboju z kontratenorem na podkładzie zespołu smyczkowego, świetnie oddaje pogłos klasztoru, w jakim dokonano nagrania, doskonale wzmagając jego realizm. Słyszane w tle echo, przybliża nas do czasów tworzenia takich dzieł, dając ogólny pogląd, w jakim celu powstawały, co z największym pietyzmem wybrzmiewało w kolumnach, a każdy aspekt projektu był skrzętnie wyartykułowany. Druga aria na trzy głosy, emanuje pięknem dwóch delikatnych i zwiewnych solówek kobiecych, uzupełnionych partią męską, a cała trójka wykreowana jest na naturalnej i realnie odzwierciedlonej scenie. Czytelność, rozstawienie wokalistów w głąb i szerz, są na godnym Hi End-u wysokim poziomie. Nie szukamy źródeł pozornych, gdyż swą namacalnością samoczynnie przyciągają nasze zmysły, zmuszając do podążania za nimi, tak jak zaplanował to realizator, ustawiając do nagrania. Trzecia aria była dla mnie gwoździem do trumny, ale o tym na koniec. Sam tekst to bolesna opowieść z przed ponad dwóch tysięcy lat, ale w interpretacji inżynierów z Accuphase, powoduje jeszcze większą depresję – w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Skrupulatnie omawiane zalety propozycji krakowskiego Nautilusa, w tym dziele osiągają swoje apogeum. Głównymi aktorami są wokalistka i skrzypce, którzy swoją konwersacją podgrzewają i tak najbardziej bolesny moment, tego monumentalnego dzieła, a dzięki lekkiemu obniżeniu środka ciężkości dźwięku, dostajemy dodatkową dawkę barwy obydwu bohaterów. Ciepło głosu Piotra płaczącego po wyparciu się Jezusa, w połączeniu z gładkością i nasyceniem również „płaczących” skrzypiec, chwyta słuchacza za serce. Takiego oddania ówczesnej atmosfery nie usłyszałem nawet na swoim zestawie, a zmuszenie mnie do takich wyznań, jest naprawdę sztuką. To wykonanie pozostanie na długo, jako wzorzec w mojej pamięci. Nie wierzę, że to piszę, ale to prawda.
Ten fantastyczny tydzień, uzmysłowił mi, że dostarczony set nie jest dla każdego. Ma jasno sprecyzowane proponowane preferencje. Oczywiście wszystko, co wetkniemy do napędu zostanie odtworzone bez problemów na bardzo wysokim poziomie, ale promuje kilka gatunków muzycznych jak jazz, klasyka i muzyka dawna, w których mówiąc potocznie może się ścigać. Każdy krążek przenosi nas w inny wykreowany przez Japończyków bajkowy pełen pozytywnych doznań świat. Nie będziemy „rozkminiali” utworów na części pierwsze tylko chłonęli przekaz jako całość. Cóż chcieć innego. Oczywiście są audiofile preferujący analizę składowych odtwarzanego utworu, czerpiąc właśnie z tego przyjemność, a wtedy taki set może okazać się za barwny. Znam kilka takich osób i wiem, że to nie ich bajka, dlatego zestaw oparty na: dzielonym źródle DP-900 I DC-901, przedwzmacniaczu C-3800 i monoblokach A-200, staje się naszym pragnieniem od pierwszego spojrzenia ups, posłuchania lub omija się go z daleka. Inaczej mówiąc: „Kochaj albo rzuć”. W każdym bądź razie, ja jestem całym sercem za tak obdarzoną emocjami interpretacją „Pasji według św. Mateusza”.

Kończąc tą przydługą wypowiedź zdradzę co miałem na myśli, mówiąc o gwoździu do trumny, przy okazji analizy „ arii biblijnej”. Do momentu usłyszenia jej na testowanym systemie, zastanawiając się czasem nad przypadkową przedwczesną śmiercią, miałem marzenie zakończyć żywot, jak tytułowy bohater kreowany przez Nicolas’a Cage’a w filmie „Żyć i umrzeć a Las Vegas”. Powiem tylko tyle, że to chyba najprzyjemniejszy dla „samca alfa” zgon, resztę proszę dopowiedzieć sobie samemu lub obejrzeć film. Obecnie do listy życzeń dopisałbym „zejście” ze szklaneczką smakującego i „cuchnącego” jak płyn hamulcowy „DA-1” Ardbega w dłoni, podczas słuchania arii „Erbarme dich”, na szczytowym osiągnięciu Accuphase’a. Mam jednak nadzieję, że pisane są mi jeszcze długie lata życia na tym łez padole, by dzięki takim producentom czerpać wszystko, co najlepsze z obcowania z muzyką.

Jacek Pazio.

Dystrybutor: Nautilus / www.accuphase.pl

Ceny:
DP-900/DC-901: 86 000 zł + 86 000 zł
C-3800: 119 000 zł
A-200: 198 000 zł

Dane techniczne:

DP-900/DC-901:

Sekcja napędu

– Masywne chassis z najwyższej precyzji firmowym napędem.
– Osobne jednosoczewkowe lasery dla zapisu CD i SACD.
– Interfejs HS-LINK RJ-45
– Wyjście koaksjalne.
– CD 44,1 kHz/16bit PCM
– SACD 2,8224 MHz/1bit DSD
– Zużycie energii 11 W.
– Wymiary: 477 x 394 x 156 mm.
– Waga:30 kg.

DAC

 – Szesnaście konwerterów MDS pracujących równolegle.
– Dwa Hyperstream™ DAC chips (ES9018) w każdym kanale.
– Siedem wejść cyfrowych: HS-LINK, balanced, coaxial (2), optical (2), USB 2.0. Wszystkie poza optycznymi o parametrach 32 – 192 kHz/16-24 bit. Optyczne 32 – 96 kHz/16-24 bit.
– Pasmo przenoszenia: 0,5 Hz – 50 kHz.
– S/N 120 dB.
– THD 0,0005%.
– Dynamika 117 dB.
– Separacja kanałów 120 dB.
– Napięcie wyjściowe: wyjście zbalansowane 2,5 V; niezbalansowane 2,5 V.
– Zużycie energii: 26 W.
– Wymiary: 477 x 394 x 156 mm.
– Waga: 23,4 kg.

C-3800:

– Pasmo przenoszenia: 3-200 000 Hz (+0/-3 dB); 20-20 000 Hz (+0/-0,2 dB)
– Całkowite zniekształcenia harmoniczne (THD): 0,005 %
– Czułość wejściowa (przy maksymalnym napięciu wyjściowym): 252 mV
– Typowe napięcie wyjściowe: 2 V/50 Ω
– Maksymalny poziom wyjściowy: 7 V
– Maksymalny poziom wejściowy: 6 V
– Stosunek S/N: 113 dB (ważony – A)
– Wyjście słuchawkowe: 2 V/40 Ω
– Pobór mocy: 55 W
– Wymiary: 477 x 156 x 412 mm
– Waga: 24,8 kg

A-200:

– Moc wzmacniacza wynosi 100 W przy obciążeniu 8 Ω, moc ciągła i rośnie do 1 kW przy 1 Ω ( mocy szczytowej).
– Moc wyjściowa (ciągła): 800 W/1 Ω, 400 W/2 Ω, 200 W/4 Ω, 100 W/ 8Ω
– Wymiary (WxHxD): 465 x 238 x 514 mm
– Waga (sztuka): 46 kg

System wykorzystywany w teście, to kompletny zestaw firmy Combak Corporation

Elektronika Reimyo:
– dzielony odtwarzacz Cd: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– przedwzmacniacz lampowy: CAT – 777 MK II
– tranzystorowa końcówka mocy: KAP – 777
– lampowa końcówka mocy: PAT – 777
Kolumny: Bravo Consequence+
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sekcja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: Rogoz Audio
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: Dr. Feickert Analogue „Twin”
ramię: SME V
wkładka: Dynavector XX-2 MKII
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM „THERIAA”
– przedwzmacniacz gramofonowy Phasemation EA-1 II