Monthly Archives: listopad 2024

Opinion 1

As we have already managed to shyly mention in the unboxing teaser that while in the analog domain we have nothing to be ashamed of, I mean we Poles, the exploration of the digital is much more difficult topic. Admittedly, if we look at the subject a bit more broadly, the situation is saved by cables designed for the transmission of zeros and ones, signed by, for example, Next Level Tech, Audiomica, or WK Audio TheRed Digit, but digital sources are scarce. Some time ago, the Amare Musica Diamond Server appeared on the market, but lately all went quiet about the brand itself and its products. Fortunately, nature abhors a vacuum, so Marcin Ostapowicz, a person who feels like a fish in water amongst all the digital files, decided to fill the gap in his catalog by introducing another brand name, after JPLAY and JCAT, and it is exactly from that new brand we will be testing the XACT S1 audio file transport, or streamer if you prefer to call it that way, and we cordially invite you to read the results below.

Usually, in the section dedicated to the appearance of the products that visit us, we allow ourselves maybe not so much to use too much verbiage, but sometimes quite spontaneously pay attention to various tidbits that catch our eyes, but to tell the truth, this time – looking at the S1, I did not really know what to write. Well, about what should I write, since looking at the chassis of our guest I have only two associations – with an oversized external drive casing and… a miniaturized, „modern classic” style TV cabinet with the charming name „Zośka”. Okay, enough jokes, because the design of the XACT S1 is a conscious and well-thought-out manifestation of minimalism, and it boasts a certain, unobtrusive elegance, where at least in the delivered unit (a fully black version is also available), the natural silver aluminum of the rounded body contrasts successfully with the black color of the front. The button located in its left corner, surrounded by an amber halo of backlight, responsible for powering on/placing into standby of the unit, seems to perform the honorable role of the only decorative accent. The lack of fashionable and seemingly obligatory high-resolution display, LEDs informing about the tasks performed, or even any buttons for manual operation makes it necessary to use the dedicated app, and I will discuss it just a moment. A moment that I will devote to an inspection of the back of the tested transport, which surprises no less than the fascia, although the surprise here results more from a certain redundancy, rather than from any shortcomings. Looking from the left, we get a three-pin IEC power socket, a voltage selector appropriate for a given region, six (!!) gold-plated RJ45 ports (Wan + 5 pcs. Lan), an SD card slot from which we will run the operating system / define the function of the device itself (transport/switch) and three USB ports – one for connecting an external mass storage and two others are outputs for external DACs, one of which does not have a 5V power bus. The whole thing is armed with four quite modest rubber feet, so it is worth looking around for something a bit more sophisticated, especially since the choice here is extremely wide. It is enough to mention the Polish Franc Audio Accessories, the American Synergistic Research, or the English Audio Engineers.
Coming back to the issue of control, the manufacturer offers a dedicated JPLAY app. And there would be nothing unusual about it, if it weren’t for the fact that it is available only for Apple’s iOS, so unlike the competition – e.g. Auralic, which can be easily operated either from the front panel or with the participation of third-party applications, without the iPhone/iPad XACT will remain completely insensitive to our strenuous efforts. In short, if you have not gone beyond the comfort zone signed by Windows and/or Android so far, you will have to add to the price of the S1 min. 1.6 kPLN for the appropriate controller. Supposedly, with the expected amount of 12,000 € for the central unit and 6k€ for a set of LAN + USB cabling, another 370 € does not make much difference, it is still worth keeping this detail in mind when placing an order, so that after receiving the package, you do not have to look around nervously, searching for a place offering accessories with the bitten fruit logo.
And speaking of functionality, in addition to the support/compatibility with the repositories provided by the Tidal platforms (without Tidal Connect) and Qobuz, I will also point out a rather surprising feature, which, if my memory serves me correctly, I encountered for the first time in my reviewing practice. Well, after setting the playback queue (regardless of whether it is based on the content of streaming services or physically on the built-in SSD/present in the local NAS ), XACT must „see” the controlling app all the time in the network. Without that, it ostentatiously finishes its work after overdubbing the song played at the moment and that is that. Therefore, you cannot burn in the device, or anything attached to it, during the night or during your absence, if you are controlling it from the phone you are using on a daily basis. Interestingly, the manufacturer himself does not tell anything about this „feature”, and I probably would not have noticed it myself, if I had not had to go to the garage for a moment during the listening session and thus disappeared from the radar of the home router. Intrigued by the observed anomaly, I contacted Marcin, who not only confirmed the above behavior, but considered it completely … and fully consistent with his assumptions. Well, maybe I am a mannered and ossified dinosaur, but at least from my point of view, clinging to only one environment (iOS) and not storing the desired playlists/albums in the memory of the main unit is quite a „bold” step in terms of acquiring buyers. And at this point, I am not speaking of any particular malice or aversion to the Cupertino giant, but only about an analytical approach to the market share of the American manufacturer. If, according to Canalys (link), at the end of last year, Apple smartphones had a 33% share in the European market (in the US it looks similar, while in Poland it is 19%), then I assume that the decision was conscious, and from the very beginning the company resigned from 2/3 of the potential clientele, which is surprising, to say the least.
When it comes to the innards it is there, where the crème de la crème of the Wrocław-based manufacture comes in, because the heart is the proprietary ZeNA (Zero-Noise-Architecture) motherboard based solely on linear voltage regulators and powered by the optimo™ x1 linear power supply with capacitors (including the flagship Muse and Fine Gold Nichicon) with a total capacity of 140,000 μF. The whole thing is controlled by a super-stable Emerald OCXO clock and all Lan connectors are gold-plated, shielded and separated by 12-core transformers. As a data storage (the system is stored and each time booted from an SD card) a 4TB SSD is used, specially selected for the sound, which can be replaced with an 8TB unit on request (during initial configuration).

Okay, but apart from the appearance and ergonomics, the most important thing for potential buyers is probably how the XACT S1 sounds. And I dare say that it sounds clearly and surprisingly different from most of the solutions available on the market. I deliberately wrote that the majority of them, not all of them, because not so long ago I had the opportunity to „play” with the top 432 EVO Master for a while, and the Polish streamer transport is clearly going in the direction of the aesthetics represented by the Belgian competitor. This is because the sound is so far from the commonly understood „digital” presentation, that if you do not know that a file source is playing, you can be completely convinced, you are listening to a representative of the analog domain. The first thing that strikes the ears is the extraordinary smoothness and calmness of the presentation, but achieved not by lessening of the resolution and limitation of dynamics, but through the highest level of realism, at which the domain represented by the source, whether digital or analog, does not have the slightest importance, or at least a secondary, or tertiary one. What really counts is the music, and clearly here it is the most important thing. For example, the guitar „In Between Thoughts… A New World” by the duo Rodrigo y Gabriela, which came out very „vinyly”, but not like on long play records, but in terms of „strings”, in which the timbre and „body” of the guitars lead the way over edge and precision. However, again I would like to note that we are still moving on the level of differences of an aesthetic nature, not of a qualitative nature, so shifting the emphasis from analytic and resolution to the melodic and emotional aspect does not degrade any features in favor of others. We still operate with the full volume of information, and only the final effect is composed in a slightly different way. Looking for an analogy, one could dare to say that the S1 is an evident contradiction of studio analytics and is definitely closer to the music lover’s point of view. However, the above associations should also be accompanied by appropriate footnotes, because this music lover’s character is only a keyword, giving a general idea of the approach of the tested transport to the reproduced material. Just an initial and general tip for people looking for certain characteristic features of a rather unspecified degree of intensity. Nevertheless, in retrospect, I can see that due to this melomaniac and extremely addictive musicality, surprisingly often during the tests, the repertoire included on my playlists was not only coming from the circle of dangerous roars and sharp guitar pounding („CARNAL” Nothing More), but also from areas I reach for very rarely. For example, the free-jazz „Ganryu Island”, which is the result of cooperation between John Zorn and Michihiro Sato, and for an outsider resembles the recording of the end of a lavishly drunk party at a toy stand with toys for animals and instruments for preschoolers. However, with XACT in the sound path, these seemingly random sounds began to form a quite reasonable whole, arousing interest, instead of irritating as usual. Coming back to the heavier types of rock („Bring Out Your Dead” by ELYSION), let me mention that the S1 was characterized by a very interesting feature. Well, despite the apparent softness of the lowest frequencies, it was impossible to accuse them of slowing down, loss of control or lack of resolution. Everything was in its place, and yet you could say everything about the bass of the tested transport, except that it is „crunchy” and usually it is the crunchiness that gives resolution. And here it is, seemingly soft, but still in control. Just such a tender brute. Because when it was necessary to strike, the blow was as merciless as it was precise. And he was rendered with innate finesse, but that goes without saying.

Therefore, there is nothing else left for me to do but to sum up. Due to the sound features represented, I consider the XACT S1 as a kind of alternative to most of the competing solutions available on the market. In fact, by some of the listeners focused on the most analytical sound, it may even be considered an evident example of an aberration, but looking from the perspective of faithful acolytes of analogue, the Wrocław made streamer seems to be a 100% obvious choice, because operating at the same level of coherence as the sources known to them, due to working on files and not „vinyl stampings”, it is devoid of any parasitic artefacts, which, when read mechanically, are as obvious as they are inevitable. In fact, keeping the turntable logic, there is no point in leaving it alone, because without the controller it will only play to the end of the song, although unlike the good old „grinder” it will not scrub unproductively with the needle while waiting for the tonearm to be lifted. So if you are looking for a source that provides above-average listening pleasure, even during long sessions, with virtually any source material, then the XACT S1 should certainly be on your list.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Vitus SCD-025mkII
– Network player: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Turntable: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet fuse
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Speaker cables: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Switch: Quantum Science Audio (QSA) Red + Silent Angel S28 + Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Ethernet cables: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Do you know the Polish brand JPLAY? No? This means only one thing – you are not using files. Namely, the point is that this Wrocław-based entity successfully entered not only the domestic, but also foreign, market a few years ago with a dedicated program for decoding files while listening to music. Time passed, the product gained more and more reputation and in the meantime new ideas were born in the head of the brand’s owner, until the moment came to implement another idea in the form of XACT. This time, unlike in the beginnings of the brand’s existence, the project is already fully formed, as it consists of digital signal and DC power cabling, anti-vibration feet and the flagship design, which is the first Polish fully fledged file server, the S1. What from this list has made it to our testing room? Of course, the company flagship, the streamer, provided directly by the manufacturer, equipped with the company’s XACT S1 proprietary software.

The tested server, which can play and stream music, is quite a large device, due to the fact that it contains a hard drive inside. On one hand, it is quite wide, because it reaches the size of typical audio designs, on the other hand, it is not high, for the purposes of cool visualization, it is just a few centimeters high, and thirdly, it is quite deep, because it occupies a standard platform for sound generating gear. All in all it is a flat cuboid wrapped in an oval aluminum band. Perhaps the photos do not reflect this, but despite its large size, it is a really neat device. And it is neat not only because of the clash of the colors of the aforementioned aluminum of the main part of the case with the black of the front and rear panels, but also because the designer, following the spirit of the times, did not put any display in the fascia. Is this an error on their behalf? For many, perhaps. However, let’s not fool ourselves, no matter how much we want to act in terms of the process of listening to music from files, we are doomed to open a program that controls the player on a dedicated tablet or smartphone. After all, in the vast majority of cases, even if there is such an option, you do not go to the system and click the buttons on the front, but if you want to make adjustments to the music selection, you do it in the app, while sitting comfortably in your armchair. That is why the decision was made to abandon the display and thus minimize the height of the device, which has a good effect on the visual perception of the product. In this way, the slightly recessed front of the S1 is equipped only with a square switch oriented on the left flank, illuminated by an amber glow, and on the right side in the lower part of the brand logo. As for the rear connection panel, this one offers us 5 LAN inputs, one WAN, an SD card slot, 3 USB inputs (DAC, HDD, DAC no 5V), a power socket and a voltage selector for powering the device. In terms of technicalities, it is worth mentioning the with the mentioned 4TB SSD inside the device, the S1 can work as a regular server/router/switch or a player controlled by the proprietary JPLAY app. I will not write about the list of supported formats, because XACT-S1, literally and figuratively, in addition to supporting Qobuz and Tidal platforms, copes with practically everything that is currently available. To conclude the paragraph about the design, I will also mention that during the test we used the company’s XACT DIGITAL CABLING (LAN, USB), the test of which will be published shortly.

How did the streamer fare? Well, its presence in the editorial system for several days was a very positive surprise for me. It did not try to make the presentation radically different from the competition, but it uses their best features to present its idea of sounding and making listening a pleasure. What do I have in mind as points of reference? Let me tell you. In order to show how the Wrocław-based XACT S-1 fared, I decided to compare its capabilities with such giants of our market as the well-known Auralic and Lumin. Each of the mentioned brands has its supporters and opponents, and their main features are playing with a clear line and energy of the former, as well as the dense and vivid, well supported by the rest of the ranges, midrange of the latter. Two worlds, but as it happens in life, they are not always able to reconcile the needs of the entire population of music lovers. That’s why I think that our today’s hero will be able to fill a kind of niche. What niche you may ask? Well, the S1 sounds with great timbre, a full package of information and interesting lightness. No, not with slimming, but with effortless recreation of soundstage events in the ether. And while it would seem that this is the end of the list of interesting aspects of the XACT’s sound, the Polish player has one more ace in its sleeve, which is the vividness of playing. Without artificially inflating the clarity of the sound, such as the sharpness of the drawing or turning up of the energy level, it can balance these features, so that the message is homogeneous, and at the same time reflects well the spirit of the material. And it is this ability to show even the greatest predatoriness of music in an aesthetic, that is pleasantly received, because it avoids the intrusiveness of reproduction without losing its essential features. And in my opinion is what can convince those who are undecided about the previously mentioned ways of communing with music. It was so contagious, that after returning to the Lumin after the test I needed a few tracks to accommodate, and I will not say, but with the help of juggling some cables, I made an attempt to get closer to the sound the Polish player. At first, it seemed impossible to me to present the actions of AC/DC „Highway To Hell” with appropriate flair, and at the same time with a certain, maintaining the joy of listening, smoothness. However, it turned out that it was possible. With the EXACT, there was a drive and an appropriate amount of mass in the sound, but also a hint of smoothness. Of course, the eulogists of maximum sharpness would probably prefer the “blood coming from the ears” type of sound, but there is no need to deceive ourselves, no manufacturer who wants to offer a universal, but at the same time pleasant for the majority of the population of homo sapiens device, will go for such an extreme experience. The reason for that? Banal. Of course, it is about choosing the aesthetics of the presentation in such a way that both strong rock and the cult concert of Keith Jarrett from Köln sound as good as possible at a given price level. After all, the aforementioned “blood from the ears” will not allow the piano to sound homogeneous enough, so manufacturers have to make compromises, which in my opinion the owner of the XACT brand has implemented them very well. At the beginning of the test, I thought that it would be boring because of this, but after understanding the approach to the subject matter and achieving this sonic result, it turned out that it was radically different. Strongly, expressively, but in a good tone, in relation to a pleasant way of spending free time with music playing in the background.

How will I conclude the above description? Do not worry, I will not try to put grandiose sentences to the paper, because the tested XACT S1 will defend itself perfectly. Let me just remind you that by deciding on it, we will get a world of music that avoids experiential extremes, like on the one hand whipping the listener with excessive sharpness of the presentation, and on the other being too strongly embedded in the mass. Its sonic offer is above this and focuses on a good consensus between these borderline features. It sounds smooth, but with good resolution and without tiring effort, which will certainly allow the buyer to spend long hours with the music in full excitement of the emotions contained in it. And that is what we want, or not?

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Quantum Science Audio (QSA) Red
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
USB cable: ZenSati Silenzio
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
Accessories: Quantum Science Audio Red fuse; Synergistic Research Orange fuse; Harmonix TU 505EX MK II; Stillpoints ULTRA MINI; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END, Furutech NCF Power Vault-E
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Dynavector DV20X2H
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder: Studer A80

Distributor: JCAT
Manufacturer: XACT
Prices
XACT S1: 12 000 € + 2 000 € – optional upgrade into 8TB
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m

Opinia 1

Jak już zdążyłem wspomnieć we wstępniaku recenzji XACT S1 wszystko wskazuje na to, iż rodzimi (wy)twórcy zdecydowanie pewniej czyją się w domenie analogowej aniżeli cyfrowej. Ba, nawet jeśli do niej wkraczają, to pomijając wyjątek potwierdzający regułę, czyli działalność Marcina Ostapowicza, to nie w pierwszej kolejności, lecz dopiero po ugruntowaniu swojej pozycji w analogu pozwalają sobie na mniej, bądź bardziej odważne wycieczki w świat zer i jedynek. Podobną postawę reprezentuje również nasz dzisiejszy gość, czyli plichtowskie WK Audio, które po wielce udanych przewodach zasilających (The One Mk2, Air, TheRed), głośnikowych (TheRed Speakers, TheRay Speakers) i sygnałowych (TheRed) postanowiło spróbować swych sił w „digitalu” dostarczając do naszej redakcji parkę karmazynowych łączówek o wszystko mówiących oznaczeniach TheRed Digit Balanced & Unbalanced, na test których serdecznie zapraszamy.

Pod względem aparycji niespodzianek nie ma. To te same materiały i pełna zgodność z „czerwoną linią” swych protoplastów, czyli tekstylna koszulka zewnętrzna w zdefiniowanym przez nazwę serii umaszczeniu i masywne trumienkopodobne aluminiowe splittery redukujące średnice przewodów do bardziej wiotkich i opalizująco czarnych fragmentów zakonfekcjonowanych w zależności od typu topowymi wtykami Furutecha CF-601M NCF / CF-602F NCF (AES/EBU) i CF-102 NCF (Coax). Warto również pamiętać, iż ich rolą jest redukcja drgań i to właśnie w nich dokonywane jest finalne strojenie, czyli precyzyjne naprężenie każdej z żył. Przewody do odbiorcy końcowego, co z resztą pokazaliśmy w ramach sesji unboxingowej docierają w wyściełanej szarą gąbką sklejkowych skrzynkach.
Jeśli zaś chodzi o morfologię i anatomię, to Digit-y, podobnie do swych analogowego rodzeństwa, zbudowano w oparciu o srebrzone miedziane przewodniki w autorskim zaplocie i jak już zdążyłem wspomnieć nie zapomniano o ich „dostrojeniu” – naprężeniu przez aluminiowe mufy a całość przebiegu poprowadzono w podwójnym ekranie. Warto również nadmienić, iż wersje AES/EBU (balanced) i coax (unbalanced) różnią się od siebie pewnymi niuansami anatomicznymi, więc każda z nich zaplatana jest indywidualnie.

Jedni mogą uznać to za przypadek, inni za zbieg okoliczności a część za przejaw ewidentnego pecha, gdyż po raz kolejny plichtowskim przewodom przychodzi grać równolegle, bądź bezpośrednio po flagowych Furutechach. Tak było w przypadku mierzących się z V1-kami  XLR-ów i tak też jest tym razem, gdyż ledwo co zdążyliśmy pożegnać, znaczy się ja się pożegnałem a Jacek postanowił na stałe przyjąć pod swój dach, V1-D-XLR. Skoro jednak, zgodnie z teoriami spiskowymi, nie ma czegoś takiego jak zbiegi okoliczności, a w dodatku sytuacja się powtarza się po raz wtóry, to nie pozostaje nam jedynie uznać owych koincydencji za przejaw działania sił wyższych i przejść nad nimi do porządku dziennego. Co też niniejszym czynimy, tym bardziej, że rodzime łączówki nie tylko z konkurencją z Kraju Kwitnącej Wiśni nader wyrównaną walkę podejmowały i tym razem podjęły, co śmiem twierdzić, iż w zależności od systemu i indywidualnych preferencji wyłonienie ewentualnego zwycięzcy opierać się będzie nie na podstawie gradacji klas a różnic natury estetycznej.
Nie da się bowiem ukryć, iż Digit-y grają zauważalnie inaczej i odmiennie rozkładają akcenty od swych orientalnych konkurentów. I tu, zanim przejdę dalej pozwolę sobie na małą dygresję a zarazem wyjaśnienie, gdyż w trakcie testów obu łączówek wyszło, iż oferują na tyle zbliżone do siebie walory soniczne, że w dalszej części w pełni uzasadnione jest przyznanie im statusu „podmiotu zbiorowego”. O ile bowiem V-1-ki stawiają na wręcz organiczną gęstość, koherencję i niewymuszoność, to TheRed oferują zaraźliwą witalność i nie mniej ekstatyczną żywiołowość. Całe szczęście nie jest to bezrefleksyjne gnanie na oślep i pseudo-amerykańskie pompowanie dźwięku mające na celu porażenie niedoświadczonych słuchaczy iście hollywoodzką spektakularnością, gdzie ilość stawiana jest ponad jakością. Tutaj bowiem wszystko jest na miejscu i bez zapatrzonego w jakieś irracjonalne ekstrema zbytniego przesadyzmu. Po prostu czuć oparte nie tylko na soczystości barw, lecz również świetnej rozdzielczości i motoryce energię, swobodę. Niezależnie bowiem, czy na playliście lądował ikoniczny „Saxophone Colossus” Sonny’ego Rollinsa, nastrojowy „Theoretically Speaking: The Acoustic Sessions, Vol. 1” Silent Theory, suto podlany elektroniką rockowy „Greetings From Suffocate City” The Funeral Portrait, czy wgniatający w fotel, brutalny „Age of Excuse” Mgły, za każdym razem prym wiódł młodzieńczy entuzjazm i ewidentna radość grania. Lekkie wypchnięcie intensyfikowało namacalność pierwszego planu, lecz dzięki precyzyjnej gradacji planów i swobodzie, przestrzenności prezentacji nie było mowy o jakichkolwiek przejawach napastliwości. Ponadto otwartość i „napowietrzenie” góry szły w parze z jej właściwą zwartością i konkretnością, czyli oprócz tnących krawędzi riffów za ostrzem szło jeszcze „body” i choć blasku bynajmniej nie brakowało, to nie sposób było zarzucić Digitom zbytniej analityczności, czy wręcz szklistości. Czym innym jest przecież dostać „strzał w ucho” atakiem dęciaków, bądź łkaniem podciągniętej struny a czym innym bycie narażonym na ciągły, odarty z żywej i ukrwionej tkanki, piskliwy jazgot. A Red-om mięcha i krwi nie brakuje, więc owa tkanka żyje i pulsuje sprawiając, że również i średnica nie pozwala na zachowawczość, czy też obojętność. Z jednej strony mamy lekkie dopalenie tak pod względem energii, jak i saturacji, a z drugiej wyraźną zwartość i jędrność brył, więc nie jest to tylko li bulgocąca bezkształtna galareta, lecz precyzyjnie kreślone źródła pozorne dysponujące, zresztą zgodnie z naturą, nie tylko obrysem, lecz i różnorodnym wypełnieniem. Mamy zatem do czynienia z dźwiękiem rześkim i soczystym a nie suchym i żylastym.
No i jeszcze warto wspomnieć o dole pasma, który śmiało możemy uznać za wręcz żelbetonowy. Mówiąc wprost – jeśli komuś do tej pory doskwierała lekka niesubordynacja, bądź pluszowość, czy też nieśmiałość najniższych składowych, to aplikacja Digit-a powinna okazać się lekiem na całe zło. Zarówno „naturalne”, jak i czysto cyfrowe instrumentarium z upodobaniem eksplorujące najgłębsze zakamarki Hadesu wreszcie zyska szansę wybrzmieć w pełnej krasie i pokazać swoje prawdziwe oblicze – począwszy od samego zejścia, poprzez ciągłość propagacji energii na zróżnicowaniu skończywszy. W ramach rozwiania ewentualnych wątpliwości co do powyższych peanów gorąco zachęcam do własnousznej ich weryfikacji nawet na tak prozaicznym materiale, jak „Blue Lines” Massive Attack, czy „Cracker Island” Gorillaz, gdzie w pozornie prostych i monotonnych syntezatorowych partiach kryje się nieprzebrane bogactwo niuansów tylko czekających nie tyle na wyciągnięcie na światło dzienne i pierwszy plan, gdyż mają jasno zdefiniowane swe miejsca, lecz po prostu odkrycie i poznanie, co z traktującą je z nieco większą nonszalancją konkurencją wcale nie musi być takie oczywiste. Za to wszystkim chcącym sprawdzić jak nisko ich system potrafi z tytułowymi łączówkami zejść polecę wydawnictwo zdecydowanie bardziej wymagające – „Through Aureate Void” autorstwa szalonych Londyńczyków z Five The Hierophant. Tylko od razu uprzedzę, iż powyższa mieszanka doom-metalu i dark-jazzu pozostawia na psychice niewprawionych słuchaczy trwałe piętno, więc sięgacie Państwo po nią na własna odpowiedzialność. A tak już na poważnie, to właśnie na takim – nieoczywistym i zagmatwanym a więc niekoniecznie najłatwiejszym wsadzie Digit-y łapią wiatr w żagle i czarno na białym pokazują, jak powinna wyglądać (brzmieć) muzyka, by trącać dotychczas uśpione struny naszej wrażliwości.

No i jak się okazało, nie taki diabeł straszny, jak go malują, czyli „umiejąc w kable” niespecjalnie ma znaczenie czy mówimy o transmisji analogowej, czy cyfrowej. Tak to przynajmniej wygląda z perspektywy WK Audio, które zarówno swoimi łączówkami analogowymi, jak i teraz cyfrowymi udowadnia, że zna się na rzeczy. A czy TheRed Digit Balanced & Unbalanced można określić mianem uniwersalnych i godnych polecenia dokładnie wszystkim potencjalnym nabywcom? Cóż, pomimo zgodności umaszczenia nie są one audiofilskim odpowiednikiem przysłowiowej zupy pomidorowej, żeby wszyscy bez wyjątku za nimi przepadali. Jeśli bowiem ktoś pragnie pewnej oniryczności, czy wręcz rozmemłania dźwięku to z ich pomocą owego efektu nie osiągnie. Odwołując się do kulinarnych analogii śmiało można uznać Digit-y za wręcz idealną propozycję dla miłośników potraw przygotowywanych al dente, więc Ci, którzy wolą większą kleistość oczywiście rzucić uchem mogą, choć pewnie plichtowskie łączówki będą nieco w ząbki ich uwierać.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II + 2 x bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Blue
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio; AudioSolutions Figaro L2
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody Ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

I tym optymistycznym, tak, tak optymistycznym akcentem, bowiem to zawsze były ciekawe starcia, wieńczymy przegląd linii produktowej TheRed plichtowskiej marki WK Audio. W naszych progach od zasilania, przez sygnał pomiędzy urządzeniami oraz od wzmacniacza do kolumn mieliśmy dosłownie wszystko. Trochę szkoda, że dzisiejszym testem zamykamy serię spotkań z tą serią, bowiem znakiem szczególnym produktów znajdujących się na ww. liście była dobrze rozumiana wyrazistość, czyli granie odpowiednio mocne, jednak bez przekraczania linii nadpobudliwości, tudzież natarczywości. Co to oznacza? Cóż, to zostało opisane już kilka razy w poprzednich sesjach testowych. Jeśli jednak z jakiś powodów nie mieliście okazji się z nimi zapoznać, potencjalnych zainteresowanych zapraszam do lektury poniższego tekstu, w którym postaram się przybliżyć będący znakiem szczególnym tej linii produktowej na przykładzie okablowania cyfrowego WK Audio TheRed Digit w wersji AES/EBU i SPDiF.

Co wiemy o budowie cyfrowych sygnałówek? W sumie niewiele, ale z najważniejszych rzeczy doszło naszych uszu, iż w kwestii przewodnika podobnie do okablowania analogowego mamy do czynienia z wysokiej jakości srebrzoną miedzią. Ta naturalnie najpierw została ułożona w firmowym splocie, następnie zaekranowana, w kolejnym kroku napięta niczym struna pomiędzy dwoma znajdującymi się blisko wtyków puszkami, zaś finalnie ubrana w nietuzinkowo wyglądającą, opalizującą krwistoczerwoną plecionkę. Jeśli chodzi o zastosowane wtyki, tak jak w kablach analogowych mamy do czynienia z topowymi konstrukcjami japońskiego Furutecha w postaci CF-601M R NCF / CF-602F R NCF w przypadku łączówki AES/EBU oraz CF-102 NCF R dla kabla SPDiF. Podobnie do wcześniej testowanego rodzeństwa w drogę do domu nabywcy kable pakowane są w ekskluzywnie prezentujące się skrzyneczki wyściełane gąbką.

Co w kwestii brzmienia charakteryzowało tytułowe okablowanie? Z dużym spokojem informuję, iż cyfrówki konsekwentnie podążają drogą wyznaczoną przez resztę konstrukcji tej linii. Chodzi oczywiście o pokazanie muzyki w jej najlepszym wydaniu, czyli z odpowiednią werwą i timingiem. Bez nudnego na dłuższą metę zaokrąglania krawędzi i przesadnego nasycenia dźwięku, tylko przy czytelnym obrazowaniu wirtualnych bytów odpowiednią kontrolą nad pełnym życia wyartykułowaniem zawartych w materiale informacji. Czyli tłumacząc z polskiego na nasze z dobrze rozumianym rozsądkiem podążają za obecnymi trendami pokazywania muzyki w świetle nieskrepowanej ekspresji. Dzięki takiemu zabiegowi nie sposób było się nudzić dosłownie z żadnym materiałem. Choćby nastawionym na spokój ducha w przykładowym jazzie z twórczości Bobo Stensona „Indicum”. To materiał raczej kontemplacyjny, gdzie z jednej strony bardzo ważny jest najdrobniejszy dźwięk, z jego delikatnością, odpowiednio dozowaną energią, rozwibrowaniem i długością bytu na wirtualnej scenie, ale z drugiej istotna jest również definicja mocnych akordów fortepianu, czy wielobarwność strunowo-rezonansowa kontrabasisty. To takie trochę połączenie wody z ogniem, bowiem cały czas oscylujemy pomiędzy dźwiękami bardzo delikatnymi w kwestii dźwięczności, a dosadnymi w domenie uderzenia energią. I gdy system nie będzie w stanie odpowiednio definiować każdego z nich, płyta zabrzmi bez wyrazu. Na szczęście omawiane polskie okablowanie wybrnęło z tego bez najmniejszego problemu. I nawet nie, że wyszło z tarczą, bo to może zabrzmieć jako próba pewnego rodzaju obrony, tylko w stu procentach zagrało w oczekiwany przeze mnie sposób, czyli z odpowiednim akcentowaniem ważnych dla danego momentu niuansów.
Równie dobrze jak jazz wypadła mocniejsza muzyka. To natomiast było pokłosiem utrzymania dobrego poziomu wagi dźwięku, która wespół ze wspomnianym wyraźnym rysowaniem wirtualnych bytów pozwalała muzyce pokazać odpowiedni pazur. A gdy przywołam lubianego przeze mnie Rammsteina z materiałem „Zeit”, chyba nikogo nie zdziwi fakt, iż te dwie przywołane składowe pozwalały artyście graną muzyką nie tylko odpowiednio mnie uderzyć, ale i posmagać wyraźnym akcentowaniem ataku każdego impulsu. Bez tego ten muzyk po prostu jest do bólu nudny – nieraz miałem okazję przekonać się, że tak zwane granie plamami sprawiała wrażenie odsłuchu jak po zażyciu Pavulonu, dlatego te same cechy pomagające muzyce jazzowej miały swoje pięć minut również w jego twórczości. Ale jedna uwaga. W przypadku Rammsteina należy uważać na bolesne przerysowanie jego bezpośredniości, bo wówczas w eterze zaczynają latać przysłowiowe żyletki. Na szczęście linia okablowania TheRed w swym mocnym rysowaniu świata dźwięków nie przekracza linii dobrego smaku, dlatego w obydwu przypadkach sesje testowe wypadły bardzo dobrze.

Gdzie widziałbym tytułowe kable cyfrowe? W pierwszej kolejności u osobników lubiących podaną z dobrym smakiem konkretną dawkę energii. Z nimi nie ma szans na nudę, a to jest ewidentną zapowiedzią radosnego przemierzania dosłownie całej swojej kolekcji płytowej bez względu na jakość realizacji. Ale to nie jedyna grupa potencjalnych beneficjantów ciekawego brzmienia plichtowskich konstrukcji, gdyż w wielu przypadkach mogą okazać się przysłowiową deską ratunkową. Naturalnie mam na myśli systemy, w których kuleje dynamika i drive, co z pewnością zostanie w dużym stopniu pozytywnie podkręcone. To jest na tyle fajny tweak, że nie zdziwiłbym się, gdyby taka roszada kablowa z TheRed Digit w roli głównej odwiodła kogoś od poważnych zmian w posiadanej układance. Oczywiście nie naprawią całego wyrządzonego przez właściciela zestawu konfiguracyjnego zła, ale w wielu przypadkach mogą zdziałać cuda. I żeby nie było, te realne, a nie wyimaginowane – wmawiane przez telewizyjne/internetowe wróżki.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Audiopunkt
Producent: WK Audio
Cena: 3 000 € /1,5 m (wyłącznie dla Europy i USA)

Mało która marka może pochwalić się taką rozpoznawalnością i sympatią, co włoski Pathos. Dlatego też z wielką radością wzięliśmy się za rozpakowywanie przeuroczej zintegrowanej hybrydy – Logos Mk2.

cdn. …

Po zestawach z serii Vision i Phoenix przyszła pora na najmłodsze z rodzeństwa – Draco.

cdn. …

Opinia 1

Dość przewrotnie parafrazując powiedzenie o konieczności wykonywania back-upów pozwolę sobie stwierdzić, iż współczesnych melomanów można podzielić na tych, którzy używają źródeł plikowych i tych, którzy lada moment zaczną z nich korzystać. O ile bowiem świat już dawno bardzo mocno się skurczył i stał się globalną wioską, w której miejsce skąd i gdzie zamawiamy interesujące nas przedmioty zdewaluowało do zupełnie nieistotnego drobiazgu, to już krytyczny stał się czas, którego nie tylko cofnąć się nie da i w miejscu nie stoi, lecz co gorsza mamy go coraz mniej a więc jego wartość wzrasta szybciej niż daleko nie szukając bitcoiny. Dlatego też chcąc być z wydawniczymi nowościami nie tylko na bieżąco, co mówiąc wprost nie kupować przysłowiowego kota w worku a przy okazji nie tracić wspomnianego drogocennego czasu na wycieczki po lokalnych sklepach w poszukiwaniu upragnionego, bądź po prostu nowego albumu konkretnego artysty, z którego (albumu, nie artysty) finalnie „podejdzie” nam jeden, góra trzy utwory. I w tym momencie na scenę wkraczają one – wszelkiej maści plikograje, które m.in. umożliwiając subskrypcję serwisów streamingowych pozwalają na natychmiastową weryfikację interesującego nas kontentu a gdy ten „podejdzie” dodanie go do ulubionych i/lub zakup wersji fizycznej, bądź w pełni cyfrowej w celu zapisania jej na twardym dysku. Do powyższego grona z pewnością można zaliczyć naszego dzisiejszego gościa, który oferuje, przynajmniej względem starszego rodzeństwa, w pewnym sensie ulgowy bilet do świata wysokiej jakości streamingu. Mowa o zaskakująco kompaktowym i zarazem wysoce wyspecjalizowanym transporcie/serwerze plików Aurender N150, który podobnie do swoich poprzedników (A15, A200) trafił do naszej redakcji dzięki uprzejmości łódzkiego Audiofastu.

Jak już zdążyłem wspomnieć mogącego pochwalić się zaledwie 21,5 cm szerokości, 6,3 cm wysokości i 35,5 cm głębokości N150 śmiało możemy uznać za reprezentanta przysłowiowej „azjatyckiej” rozmiarówki. Ot takiej cyfrowej slim-fitowej XS-ki, którą z reguły zawsze da się gdzieś wcisnąć bez konieczności rozbudowy/wymiany posiadanego stolika. Co prawda w porównaniu z pełniącym u mnie li tylko rolę NAS-a maluchem I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB Auralic jest znacznie głębszy, ale trudno się tym różnicom dziwić jeśli weźmiemy pod uwagę fakt obecności w trzewiach 150-ki zasilania, w dodatku liniowego. Przejdźmy jednak do konkretów. I tak, korpus wykonano z satynowo anodowanego na czarno, bądź srebrno aluminium a ściany boczne zastąpiono masywnymi radiatorami. Z kolei front to połączenie funkcjonalności i firmowego minimalizmu z centralnie umieszczonym 3” wyświetlaczem AMOLED, zlokalizowanym po jego lewicy, otoczonym aureolką, włącznikiem i czterema przyciskami funkcyjno/nawigacyjnymi po prawej. Nie mniej minimalistycznie prezentują się plecy oferujące wyłącznie trzy porty USB – jeden Audio Class 2.0 będący wyjściem na zewnętrzny przetwornik oraz parę USB 3.0 do obsługi zewnętrznych pamięci masowych, izolowany port Gigabit Ethernet i zaślepkę kieszeni na dodatkowy 2,5” dysk twardy HDD/SSD (max. 8 TB). Litanię zamyka zintegrowane z włącznikiem głównym i komorą bezpiecznika gniazdo zasilające IEC.
Sercem urządzenia jest nisko-mocowy, dwurdzeniowy procesor Intela współpracujący z 8GB RAM-u i 240GB przeznaczonym na system i bufor (cache) dyskiem NVME. Szczególna troską objęto zasilanie, które nie dość, że jest w pełni liniowe, to dodatkowo jest bezprzerwowe (UPS) i dopieszczone superkondensatorami (podobnie jak np. w Faradach).

Pod względem ergonomii i przyjazności sterowania N150 znacząco wyprzedza ostatnio przez nas recenzowany transport/serwer XACT S1 bowiem co prawda również nie posiada na wyposażeniu pilota, więc bazuje na autorskiej aplikacji (w tym przypadku Aurender Conductor), jednakże jest ona dostępna zarówno na iOS-a, jak i Androida, więc nie ma przysłowiowej selekcji na bramce na lepszy i gorszy sort potencjalnych nabywców i związane z tym ewentualne, dodatkowe wydatki. Ponadto na upartego da się Aurenderem sterować z poziomu frontowych przycisków, co może nie jest optymalnym rozwiązaniem, lecz jeśli komuś lekarz zalecił więcej ruchu wydaje się być sensownym pretekstem do podniesienia czterech liter z kanapy i przedreptania kilku metrów. Sam Conductor doczekał się już czwartej odsłony, o czym dumnie informuje stosowną ikonografiką i daje dostęp nie tylko do wszelkich nastaw, lecz również zapewnia intuicyjną nawigację po zasobach muzycznych zgromadzonych na wewnętrznych i zewnętrznych (podpiętych po USB, jak i dostępnych w lokalnej sieci) dyskach oraz, co oczywiste, nieprzebranych zasobów oferowanych przez popularne serwisy streamingowe w tym Spotify, TIDAL i Qobuz. Wzorem swego ww. poprzednika 150-ką również nie da się nie tylko sterować, lecz i wpiąć w ekosystem Roona. Tzn. nic nie stoi na przeszkodzie by tytułowy transport działał w tej samej sieci co Roon, lecz wzajemnie widzieć się nie będą i tyle.

A jak Aurender N150 gra? Bo przecież gra. W dodatku po swojemu i na własną modłę, co w głowach zafiksowanych li tylko na bit-perfekcyjności jednostkom jakimś dziwnym trafem się nie mieści. No i o owa gra w pełni zasługuje na miano … analogowej, bowiem po słusznie minionym okresie błędów i wypaczeń, czyli zachłyśnięcia się hiper-detalicznością i iście prosektoryjną analitycznością wszystko wróciło do normy. Na rynek trafia coraz więcej operujących w domenie cyfrowej urządzeń zdolnych grać przede wszystkim muzykę a nie zlepek przypadkowych dźwięków. Taki był rodzimy XACT S1, czy też są sukcesywnie zdobywające uznanie w coraz szerszym gronie odbiorców produkty 432 EVO. I „małego” Aurendera z pewnością do tego grona należy zaliczyć. Ba, wyszło wręcz, że w bezpośrednim porównaniu z moim, co prawda podrasowanym zewnętrznym zasilaniem (Farad Super3), jednak zazwyczaj stawianym po bardziej „analogowej” stronie barykady Lumïnem U2 Mini N150 oferuje jeszcze gęstsze i bardziej wysycone brzmienie z delikatnie obniżoną równowagą tonalną. Całe szczęście owa analogowa gęstość nie oznacza przysłowiowego wylania dziecka z kąpielą, czyli poświęcenia czy to otwartości góry, czy też wyssania otaczającego muzyków powietrza i towarzyszącej im aury pogłosowej, lecz jedynie wyrafinowane podkręcenie saturacji barw, ich temperatury oraz wręcz obsesyjną troskę o koherencję i homogeniczność przekazu. Dzięki czemu, już i tak niezbyt krzykliwy a jednocześnie z racji swej wieloplanowości i iście zegarmistrzowskiej złożoności „In Cauda Venenum” Opeth zabrzmiał nie tylko na wysoce satysfakcjonującym poziomie pod względem dynamicznym i ze świetną rozdzielczością, co zyskał na dostojeństwie i potędze. Podobnie odebrałem obecność w torze 150-ki przy ścieżce dźwiękowej do „Carnival Row: Season 1”, na której dzieje się naprawdę sporo a jednocześnie właśnie przestrzenność i pewna, połączona z niskimi tąpnięciami eteryczność buduje klimat. A tym razem uwypuklone zostały składowe odpowiedzialne za wspomnianą klimatyczność i spektakularność. Partie organów, złożone orkiestracje, czy też okazjonalne chórki i wokalizy intensywniej operowały emocjami jeszcze zwiększając efekt pewnego podskórnego niepokoju, udanie budując napięcie i narrację.
Warto również podkreślić bardzo wyraźne różnicowanie jakości serwowanego 150-ce materiału. Mówiąc wprost doskonale na niej słychać nie tylko różnice pomiędzy poszczególnymi realizacjami (kolekcjonowanie różnych (re)masterów jak najbardziej ma w tym wypadku sens), lecz i dostawcami treści Spotify/TIDAL/Qobuz, oraz chmurą/pamięciami masowymi. I wcale nie są to niuanse natury kosmetycznej, gdyż praktycznie w 99,9% materiał odtwarzany z dysku na Aurenderze brzmiał lepiej – tak pod względem rozdzielczości, jak i namacalności oraz dynamiki. Porównując 1:1 te same nagrania materiał odtwarzany z chmury tracił na wieloplanowości i holografii, co jasno wskazywało na ewidentnie niższą jakość serwowaną przez platformy streamingowe a nie np. przepustowość sieci, gdyż jak w części poświęconej technikaliom czarno na białym stoi, nasz dzisiejszy gość wszystko, co przetwarza i tak na potrzeby owej obróbki buforuje na własnym dysku.
Może i Aurender N150 nieco ustępuje starszemu rodzeństwu pod względem rozdzielczości i wyposażenia (ot chociażby jeśli chodzi o obecność pilota, czy analogową sekcję wyjściową), jednak jak wspomniałem we wstępie to dopiero ulgowy bilet wstępu do świata plików pod banderą Auralica. To okazja do zaznajomienia się z ekosystemem, logiką obsługi i pewnym pomysłem na dźwięk, który jeśli tylko wpasuje się w Państwa gusta ma szanse pozostać z Wami na dłużej.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II + 2 x bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Blue
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio; AudioSolutions Figaro L2
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody Ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Gdybyśmy prześledzili nasze dotychczasowe sesje testowe z produktami spod znaku tego koreańskiego producenta, okazałoby się, że owszem, zajmowaliśmy się konstrukcjami serwującymi nam muzykę z plików, ale były to mniej lub bardziej rozbudowane, samowystarczalne streamery. Czy to źle? Naturalnie nie. Tylko sęk w tym, że wspomniane urządzenia dla w stu procentach zadeklarowanego purysty są pewnego rodzaju ograniczeniem. Chodzi oczywiście o ich dwu-funkcyjność, czyli bycie transportem i przetwornikiem w jednym. Tymczasem osobnik podchodzący do zagadnienia maksymalizacji jakości odtwarzania muzyki – choćby taki jak ja – bardzo często twierdzi, że jak coś jest do wszystkiego, to tak naprawdę do niczego. Do czego piję? Oczywiście mam na myśli rozbicie wszelkich źródeł na części pierwsze, czyli osobno DAC i osobno czysty transport – taką konfigurację mam w sekcji CD. I właśnie z tym ostatnim (transportem) będziemy mieli dziś okazję się zapoznać. Powód jest banalny, bowiem z grubsza wiedząc jak grają zintegrowane playery plikowe, postanowiliśmy zweryfikować, jak temat rozkodowywania ciągów zer i jedynek dla tego sposobu obcowania z muzyką wygląda w wykonaniu samego transportu. Tak tak, poszliśmy na całość i tym razem wzięliśmy na tapet kolokwialnie mówiąc sam „czytnik” zer i jedynek, który podczas testu współpracował z naszymi przetwornikami cyfrowo-analogowymi. Co konkretnie? Spokojnie, bez szaleństwa cenowego, ale za to bardzo ciekawą sonicznie pozycję w postaci dostarczonego przez łódzki Audiofast transportu plików Aurender N150.

Jak widać na fotografiach, w odróżnieniu do poprzednich konstrukcji plikowych Aurendera obudowa N150-ki nie jest pewnego rodzaju powieleniem znanych z dawnych lat zabawek audio typu mini-wieża – średni poziom szerokości, głębokości oraz wysokości. Tym razem mamy do czynienia ze stosunkowo wąskim, za to dość głębokim, bo pozwalającym zmieścić wewnątrz twardy dysk na zasoby plikowe, w kwestii wysokości pozwalającym ledwo zmieścić na froncie ułatwiający nawigowanie funkcjami urządzenia kolorowy wyświetlacz, wykonanym z aluminium prostopadłościanem. Wspomniany awers jest na tyle symboliczny, że oprócz przywołanego okienka informacyjnego o stanie urządzenia pozwolił projektantowi na ciekawie wizualnie umieszczenie tylko pięciu kwadratowych, z których tylko włącznik okalano niebieską kreską, przycisków funkcyjnych. W wyniku decyzji projektowej z lewej strony mamy włącznik inicjujący pracę 150-ki, zaś z prawej pozwalające poruszać się po Menu guziki wyboru. Przemierzając obudowę ku tylnemu panelowi na jej górnej połaci zauważymy wyfrezowane logo marki, zaś na bokach coś na kształt masywnych radiatorów. Sam rewers zaś mimo niedużych rozmiarów oferuje slot na wewnętrzny dysk, 2 wyjścia i pojedyncze wyjście USB, gniazdo LAN oraz zintegrowany terminal prądowy – gniazdo zasilania IEC, główny włącznik i bezpiecznik w jednym. A co mamy do dyspozycji w domenie obróbki sygnału? Nie oszukujmy się, obecnie tego typu, nawet tak wizualnie skromne wizualnie, za to wielkie duchem transporty plików rozkodowują wszystko od wszelkiej maści DSD, po wysoko częstotliwościowe próbki. Jest tego na tyle dużą, że zainteresowanych tego typu drobiazgowymi informacjami zapraszam do zwyczajowej tabelki.

Co sądzę o pomyśle weryfikacji brzmienia czystego transportu plików i co wynikło z tej decyzji? Bez dwóch zdań twierdzę, że było to znakomity pomysł, bo pokazał, co na samym początku zabawy z plikami potrafi Aurender. Bez formowania brzmienia przez zintegrowany przetwornik, tylko w wersji saute. Jak zatem wypadł? Ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu zagrał z fajnym wypełnieniem i plastyką, co w dobie pościgu przez producentów DAC-ów za wyczynowością grania od strony rysunku i w imię szybkości narastania sygnału nadmiernej lekkości dźwięku jest znakomitym posunięciem. Posunięciem, które dodatkowo za pomocą roszad okablowania tak sieciowego, jak i sygnałowego można nieco – wspomnianych artefaktów sonicznych na szczęście nie da się całkiem zniwelować – formować na swoją modłę. Ja z naturalnych względów chęci poznania czystego brzmienia tego modelu na czas testu nie tego robiłem, ale na bazie podjętych prób wiem, że można. Co w tym przypadku oznacza plastyka i wypełnienie? Chodzi o umiejętne, czyli spójne zaprezentowanie muzyki w estetyce przyjemnej krągłości w środku pasma, a przy tym zadbanie o równie esencjonalny, daleki od stawiania jedynie na atak dół oraz będące uzupełnieniem, a nie bytem samym w sobie, wysokie rejestry. W efekcie takich wyborów przekaz unika zbędnego, często męczącego dzielenia włosa na czworo, tylko skłania nas do nastawionych na pełne utożsamianie się z muzyką, wielogodzinnych mitingów. Nuda? Bynajmniej, bowiem sam za takimi optuję, a mimo to wielu moich znajomych jest zaskoczonych, jak wiele z pozoru tak spokojny, czyli na pierwszy rzut ucha od niechcenia prezentowany spokój w muzyce niesie ze sobą emocji. A przecież o emocje nam chodzi. Owszem, dla jednego owe emocje to krew z uszu, a dla innego jedynie kopanie atakiem, a nie spokojne, nastawione na plastykę i esencjonalność spojrzenie na muzykę, ale z autopsji wiem, że podobnych do mnie freaków audio jest znacząca większość. Dlatego dobrze się stało, że wzięliśmy tytułowy transport na tapet, gdyż dzięki niemu cały proces testowy przebiegł w estetyce rozpływania się w muzyce, a nie dostawania od niej nawet najfajniejszych kopniaków. I to w całej rozciągłości repertuaru. Pewnie, że z lekkim ugładzeniem muzy spod znaku szaleństwa i podkręceniem pakietu emocji w tej z większym naciskiem na uruchamianie naszych najgłębszych doznań duchowych, ale za każdym razem finał brzmieniowy danej muzy był co najmniej adekwatny, a nierzadko idealny w stosunku do impulsu jaki kierował artystą do jej powołania do życia.
Jeśli chodzi o drugą, wręcz idealnie wpisującą się w grupę docelową tytułowej konstrukcji pozycję płytową, była nią poznana na ostatnim AVS podczas zamkniętej prezentacji na PGE Narodowym pyta Bartłomieja Olesia „Cat’s Songs – 17 Haiku for Piano”. To z pozoru trudna, bo opierająca się jedynie na fortepianie muzyka, jednak dzięki najpierw ciekawej aranżacji Bartłomieja, potem zagraniu materiału przez Mirę Opalińską, a na koniec zinterpretowaniu całości od strony odczytania z pliku przez naszego bohatera od początku do końca słuchałem jej z czujnie nastawionymi na emocje uszami. Dźwięczność, nieprzesadzony z domenie ostrości atak oraz nasycenie każdego dotknięcia strun przez młoteczki nasycone nieprzebranymi pokładami nostalgii mimo, że nie jest to mój muzyczny konik, były wręcz hipnotyzujące. Zdaję sobie sprawę, że w głównej mierze to zasługa wspomnianych artystów – aranżera i solistki, jednak dobre osadzenie w masie, umiejętne podanie miękkości i stroniące od analityczności napowietrzenie przekazu przez Aurendera miało w tym pokazie równie niebagatelny wkład.
Z innej beczki, tym razem mocniej akcentującej atak, ostrość podania i dźwięczność strony wspomnę o najnowszym krążku Deep Purple „= 1”. Nie będę rozwodził się nad tematem, czy to nadal są starzy dobrzy Purple, czy jedynie chałtura, tylko spojrzę na ich materiał od strony prezentacji. Tak jak wspominałem, z uwagi na sznyt brzmieniowy transportu ta pełna buntu muzyka z automatu została okraszona pewnego rodzaju nutą gładkości. Jednakże gdy spojrzeć na to całkowicie z boku, nie straciła wiele na wyrazistości, bo nadal mocno mną targała. Za to cechowała ją fajna estetyka lepszego podania nadal wyrazistych, ale tym razem mocniejszych w kwestii energii i nasycenia grających gitar oraz popisów wokalisty. Co więcej, dzięki takiemu obrotowi sprawy można było mocniej podkręcić poziom głośności, co dla mnie wychowanego na rocku spod znaku AC/DC było wodą na młyn przesłuchania większej ilości tego rodzaju materiału. I nie będę zaprzeczał, że tak właśnie uczyniłem i uważam, że bez naciągania faktów było warto.

Komu poleciłbym naszego bohatera? Cóż, z tekstu wynika, że poszukiwacze doznań natury nadmiernej i notorycznej brutalności transportu plików powinni szukać gdzie indziej. Jednak spokojnie, nawet ci w momencie zaspokajania jedynie chwilowych potrzeb strzału w ucho, na co dzień zaś szukający ukojenia nadal żywą, tylko lekko podkręconą w domenie nasycenia i krągłości muzyką powinni sią nim zainteresować. Nie jest przesadnie drogi – dobrze, że w czasach, gdzie jedno urządzenie robi wszystko z gotowaniem wody na herbatę włącznie, w ogóle jest, do tego za pomocą okablowania pozwala nieco ułożyć się pod potrzeby nabywcy, dlatego nie skreślałbym go nawet w ich przypadku. A jeśli tak, chyba nikogo nie zdziwi fakt mojej zachęty do prób szeroko rozumianej populacji melomanów. Jednak abstrahując od Waszego utożsamiania się z którąś z grup jedno mogę powiedzieć na 100 procent, to bardzo muzykalny transport.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Audiofast
Producent: Aurender
Cena: 17 650 PLN

Dane techniczne
Oprogramowanie: Aurender Conductor dla iPhone / iPad / Android
Wyświetlacz: Kolorowy 3.0” Amoled
Obudowa: Z litego aluminium w kolorze srebrnym lub czarnym
Dysk systemowy: Szybka i niskoszumna pamięć NVMe o pojemności 240GB
Pamięć masowa: Jedna szuflada na dysk 2.5” HDD lub SSD (do 15mm wysokości)
Wyjścia cyfrowe: Port USB Audio Class 2.0 z dedykowanym obwodem zasilającym (do 768kHz / 32 bit, natywnie – DSD 512; DoP – DSD256)
Wejścia cyfrowe: 1 Gigabit LAN podwójnie izolowany galwanicznie, 2 x USB 3.0
Zegar główny: OCS
Procesor: 2-rdzeniowy Intel
Pamięć RAM: 8 GB
Wspierane formaty: DSD [DSF, DFF], WAV, FLAC, ALAC, APE, AIFF, MP4 i inne ważne formaty w natywnej głębokości i częstości próbkowania
Zasilacz: Liniowy (2 x 25W), odłączalny przewód IEC / wtyk C13
Pobór mocy: 12W; 32 Max; 4,2W Stand-by
Wymiary (S x W x G): 215 x 63 x 355 mm
Waga: 5,3kg

Opcja minimum dla osób dopiero wkraczających w świat plików? Wszysto wskazuje na to, że znaleźliśmy odpowiedź – Lumïn D3.

cdn. …

Do tej pory Esprit pojawiał się u nas za sprawą wielce intrygującego okablowania, oraz nie mniej atrakcyjnych akcesoriów jak listwa zasilająca Volta S, czy też polaryzator pomieszczenia Nova. Najwyższa jednak pora na kolejny, zdecydowanie poważniejszy pod względem gabarytów przejaw francuskiej myśli technicznej, gdyż właśnie dotarły do nas sygnowane przez ww. manufakturę … kolumny o jakże uroczej nazwie Amelia.

cdn. …

Opinia 1

Wprowadzoną z okazji jubileuszu 10-lecia działalności Duńczyków topową serię #X mieliśmy okazję już poznać za sprawą łączówki USB. Skoro jednak zgodnie z zasadą zachowania umiaru również i tak ekskluzywne przyjemności wypadałoby sobie dozować, zanim przejdziemy do dania głównego, czyli kompletnego zestawu okablowania pozwoliliśmy zaserwować tak Państwu, jak i sobie kolejną, wyrafinowaną, przygotowaną przez Marka Johansena – szefa kuchni ZenSati przystawkę w postaci imponujących przewodów zasilających #X Power.

Nie da się ukryć, że #X-ów w systemie nie sposób … ukryć. Są bezwstydnie złote, mają imponującą, dorównującą ponadnormatywnie opasłym wtykom średnicę i wyglądają jeśli nie jak przysłowiowe „milion Dolców”, to z pewnością adekwatnie do oczekiwanej za nie przy kasie niebagatelnej kwoty. Ba, śmiało można je zaliczyć z racji natywnego, iście bizantyjskiego przepychu, obok wysokich modeli Skogranów, Kharmy Enigma Veyron i Fono Acustica Grandioso do wielce elitarnego klubu „kabliszczy”, których wstydliwe ukrywanie przed wzrokiem domowników i słuchaczy najdelikatniej rzecz ujmując mija się z celem. Prezentują się bowiem zjawiskowo i jasno dają do zrozumienia, iż ich przynależność do ultra-high endu nie jest dziełem przypadku. A właśnie, jeszcze drobna dygresja odnośnie wspomnianych wtyków. Otóż o ile u mnie #X-a bez problemów udało się zaaplikować wtyk schuko w ścienne gniazdo Furutech FT-SWS-D (R) NCF o tyle u Jacka konieczny okazał się demontaż pierścieni NCF Booster Brace-Single okalających wszystkie gniazda wyjściowe w listwie Furutech NCF Power Vault-E, więc jeśli u Państwa wtyk wchodzi głębiej aniżeli li tylko „goły” korpus, to wskazana jest wcześniejsza weryfikacja możliwości aplikacji tytułowego złocistego „pytona”.
W opozycji do niedawno u nas goszczących flagowców Furutecha ZenSati w kwestii meandrów metalurgii jest nad wyraz oszczędny i lakoniczny. Jedyne, co o nich wiadomo to fakt połączenia autorskiej technologii ZMP (ZenSati Memory Position) oraz „ekskluzywnej, zastrzeżonej konstrukcji”, które tak po prawdzie nic nie mówią. Z nieco mniej niezdefiniowanych niuansów można za to wspomnieć o zastosowania „masywnego” potrójnego ekranowania, dbałości o kontrolę wibracji i użyciu „wyrafinowanych” przewodników z pozłacanej miedzi o nieznanej czystości i przekroju. Choć akurat o ostatni z parametrów możemy być spokojni, gdyż w trakcie testów używaliśmy #X-ów z Apexem i nijakich anomalii mogących wskazywać na niewystarczające przekroje przewodników nie odnotowaliśmy.

Co do brzmienia tytułowych kabliszczy, to pozwolę sobie wygłosić zdanie odmienne a tym samym zgłosić pewne obiekcje względem ogólnodostępnych materiałów reklamowych głoszących jakoby X-y były dedykowane „audiofilom poszukującym (…) najbardziej spektakularnej reprodukcji muzyki”. Ba, na bazie doświadczeń przeprowadzonych we własnym systemie, śmiem twierdzić, iż przynajmniej sieciówki są ich ewidentnym zaprzeczeniem, gdyż można o nich powiedzieć wszystko, tylko nie to, że dążą do wspomnianej spektakularności. Zaaplikowany w zadek 300W Vitusa RI-101 MkII stawał się bowiem nie tyle niewidzialny, co niemalże niesłyszalny, dyskretnie usuwając się w cień i nie wykazując praktycznie żadnej własnej sygnatury. I pod tym względem wyraźnie różniąc się od energetycznego i entuzjastycznie podchodzącego do swej roli Zorro szedł wyraźnie dalej od Cherub-a. Oferując większą swobodę artykulacji od swojego rodzeństwa był jednocześnie bardziej dyskretny nie tyle obsesyjnie, gdyż dalece od jakiegokolwiek wysilenia, dążąc do wzorcowej neutralności. Nie sposób zatem określić go ani mianem jasnego, ani ciemnego, tak samo jak nie udało mi się go zdefiniować jako wyznawcę czy to rozdzielczości, czy też miłej uszom plastyczności i gładkości. Wszystko zależało bowiem od reprodukowanych w danym momencie nagrań. I tak na „Vägen” Tingvall Trio miałem wyraźne ochłodzenie przekazu z iście aptekarką precyzją a już na „Trav’lin’ Light” Queen Latifah było ciepło, gęsto i lepko. Co ciekawe równie niewymuszenie #X podchodził do kwestii różnicowania nagrań pod względem jakości-klasy ich realizacji. Z jednej strony pozwalał rozkoszować się wydaniami nad którymi ktoś ewidentnie posiedział i dopiął na ostatni guzik (vide „Benny Goodman „Live in Hamburg 1981””), a z drugiej nie deprecjonował i nie piętnował tych nieco mniej „wymuskanych”, dzięki czemu nawet zakręcony jak domek ślimaka i szalenie eklektyczny „Absolute Elsewhere” Blood Incantation wypadł zaskakująco spójnie i koherentnie, co jak na połączenie death-metalu, progresywnej elektroniki spod znaku Tangerine Dream i kraut-rocka dalekie jest od oczywistości. Z ZenSati kolejne stylistyczno-jakościowe wolty są mniej gwałtowne i bardziej płynne. Wspominam o tym nie bez przyczyny, gdyż uczciwie trzeba przyznać, że o ile bardziej kameralne i utrzymane w cywilizowanej estetyce fragmenty tak rozdzielczość, jak i przestrzenność miały na wysoce satysfakcjonującym poziomie, to już deathowa młócka wyraźnie cierpiała z powodu bolesnego spadku owej rozdzielczości i spłaszczenia sceny. A flagowiec ZenSati bez tendencji do uśredniania przekazu był w stanie, oszczędzając nam nazbyt drastycznych wahań i przeskoków, zapewnić pełną logikę następujących po sobie dźwięków. Po prostu przechodził nad owym muzycznym galimatiasem do porządku dziennego z iście stoickim spokojem operując dostępnym w danym momencie wolumenem informacji. Po prostu dawał możliwość zagrania i wybrzmienia każdej zapisanej w materiale źródłowym nucie, ocenę jej jakości i przydatności pozostawiając odbiorcy.

Pozornie mogłoby się wydawać, że taka neutralność na dłuższą metę niesie ze sobą zagrożenie nudą, tymczasem jest wręcz na odwrót. Chociaż może nie do końca, gdyż ZenSati #X Power jest swoistym zaprzeczeniem słomianej, krótkotrwałej ekscytacji. Usuwając się w cień i niemalże całkowicie znikając z toru daje możliwość kontaktu z ulubionymi nagraniami w ich natywnej, dziewiczej postaci dowodząc tym samym własnej „bezstratności” i braku jakichkolwiek ciągot do interpretacji. Czy taka dość mocno kontrastująca z bizantyjską aparycją dyskrecja przypadnie Państwu do gustu nie wiem, jednak gorąco zachęcam do własnousznej weryfikacji, gdyż może się okazać, iż egzystującej w Waszych systemach elektronice wcale nie trzeba „pomagać”, lecz w zupełności wystarczy „nie przeszkadzać”. A #X Power w owym nieprzeszkadzaniu wydaje się być mistrzem. Tylko lojalnie uprzedzam. O ile jego wpięcie w tor raczej przysłowiowego opadu szczeki z nie spowoduje, to już powrót do posiadanego okablowania może nie należeć do najmilszych, gdyż na tle tytułowego ZenSati dyżurne „druty” z pewnością zagrają „jakoś” i po swojemu, co po transparentności #X może okazać się trudne do zniesienia i akceptacji.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Z marką ZenSati nie raz i nie dwa zdążyliśmy już skrzyżować szpady. To zawsze brzmieniowo były ciekawe starcia i co bardzo istotne, w pełni skorelowane jakościowo z żądaną za daną konstrukcję ceną. Począwszy od serii Zorro, którą poznawszy dosłownie od podszewki uważam za najbardziej bezpieczną, bo swoim energetycznym, ale równym graniem bez problemu potrafiącą wpisać się w dosłownie każdy system, przez USB sILENzIO, po również USB z linii #X, każdy pułap cenowy windował jakość grania na wyższy poziom. A jeśli tak, chyba nikomu nie muszę mówić, że idąc tropem naszego motto „albo grubo, albo wcale” w dalekosiężnych planach po bardzo dobrym występie wspomnianego przed momentem cyfrowego okablowania serii USB X mieliśmy ochotę zmierzyć się z resztą stojącej na szczycie oferty rodziny. Na szczęście życie lubi płatać figle i dzięki niedawno zakończonej jesiennej wystawie AVS 2024 udało się nam owe do niedawna będące pobożnymi życzeniami plany nader szybko zrealizować. Co mam dokładnie na myśli? Już zdradzam. Otóż jako swoistą rozgrzewkę przed sesją testową pełnego zestawu okablowania topowej serii marki ZenSati, dzięki prężnym działaniom warszawskiego dystrybutora Audiotite w dzisiejszym spotkaniu przyjrzymy się okablowaniu zasilającemu ZenSati #X Power. Zaintrygowani? Zapewniam, będzie ciekawie, co mam nadzieję uda mi się w miarę strawnie wyłożyć w kilku poniższych akapitach. Dlatego z wielką przyjemnością zapraszam do lektury moich wniosków.

Czym oprócz niebanalnego, sięgającego po przyjemny dla oka odcień złota wyglądu w kwestii technikaliów może pochwalić się tytułowy produkt? Cóż, wiemy tylko tyle, że w kwestii przewodnika mamy do czynienia z wysokiej czystości pozłacaną miedzią. Tę po skręceniu w firmowy splot w celach ochrony przed szkodliwymi zakłóceniami elektromagnetycznymi potrójnie zaekranowano, a przeciwdziałając również źle wpływającym na przesył sygnału wibracjom, tuż przed ubraniem całości w zewnętrzną złotą osnowę otulono miękką pianką z tworzywa sztucznego. Dzięki temu kabel mimo sporej średnicy jest bardzo podatny na dogodne dla zastanego systemu zróżnicowanie jego ułożenia. Jeśli chodzi o terminację omawianych sieciówek, mamy do czynienia z rozwiązaniem firmowym, czyli stosunkowo długimi, przyjemnie dla oka obłymi, niestety – o tym za moment – o pokaźnej średnicy wtykami podobnie do zewnętrznej plecionki samego kabla wykończonymi w złotym kolorze. Co miałem na myśli pisząc o pokaźniej średnicy? Spójrzcie na zdjęcia listwy zasilającej mojego systemu. Niestety w tej wersji Japończycy zastosowali swój, niegdyś nawet przez nas testowany patent na wygaszanie zniekształceń już na poziomie początku zasilania zestawu audio. Chodzi o zakładane na wtyki pierścienie, które w przypadku zbyt dużych gabarytowo wtyków sieciowych od strony listwy zasilającej rodzą prozaiczny problem zbyt ciasnej wnęki do zaaplikowania takiej sieciówki. I właśnie z takim przypadkiem mieliśmy w tym razem do czynienia. Oczywiście znaleźliśmy na to widniejącą na zdjęciach radę, jednak chcąc wyprzedzić potencjalne zapytania o widniejące w listwie przepastne dziury zaraz po ukazaniu się testu, już teraz to wyjaśniamy. Wieńcząc opis budowy będącego zarzewiem spotkania okablowania dodam, iż drogę do klienta przemierzają w eleganckich skórzanych pudełkach opatrzonych certyfikatem oryginalności z numerem seryjnym spakowanej sztuki.

Jak widać na załączonej serii zdjęć, w moim przypadku dostałem dwa kable sieciowe, aby nakarmić energią końcówkę mocy. Temat dogłębnego sprawdzenia jakości opiniowanej oferty był na tyle istotny dla producenta, że specjalnie dla mnie w zestawie do testu znalazły się dwie stuki z wysoko-prądowym wtykiem C19. Nie powiem, to odważny ruch, który pokazuje, że Duńczyk nie boi się nawet najbardziej wymagających starć. Mój A – klasowy piecyk w trybie najwyższego biasu pobiera ze ściany na postoju 750W na każdy z kanałów, dlatego ewentualne błędy produkcyjne powodujące jakiekolwiek ograniczenia mogłyby położyć pretendenta do laurów na przysłowiowe łopatki. Jak było w tym przypadku? Cóż, w pozytywnym znaczeniu niestety zgodnie z obietnicami dystrybutora. Czyli? Otóż przekaz po aplikacji zestawu drutów prądowych dostał przysłowiowego, co bardzo istotne, w pełni kontrolowanego i bardzo ekskluzywnego w domenie wyrafinowania kopa. Co to oznacza? Otóż dolny zakres zebrał się w sobie i w ten sposób zwiększając soczystość impulsu uderzenia, gdy wymagał tego materiał muzyczny, przyprawiał mnie o arytmię serca. Środek idąc w sukurs mocnemu uderzeniu dołem pasma, swoją esencjonalnością definiował fajnie wypadające, bo nieco wychodzące przed moje kolumny, przez to bardziej namacalne wirtualne byty. Najwyższe tony zaś z racji pełnej wiedzy konstruktora, że nie mogą wychodzić przed szereg, mimo pokazywania dosłownie wszystkiego, co było zapisane w materiale źródłowym oraz zapewnienia przekazowi niezbędnej otwartości, cechowała przyjemna dla ucha plastyka. To był pewnego rodzaju bardzo ekskluzywny spokój, który z jednej strony nie blokował rozmachu projekcji wydarzenia muzycznego, ale za to z drugiej pozwalał na słuchanie muzyki z pełną skalą głośności bez szkodliwych artefaktów. Być może ktoś wolałby w pełni nieposkromione szaleństwo z bolesnym ukłuciem w ucho w pakiecie nieobliczalności budowania realiów muzyki, jednak flagowa linia okablowania spod znaku ZenSati nie poszła drogą wspomnianego przypadku, tylko z pełnym zaangażowaniem zagwarantowania kontroli nad prezentacją w najwyższych standardach pokazała palcem, jak projekcję muzyki w najlepszej jakości w delikatnej, bo bazującej jedynie na dwóch kablach prądowych odsłonie widzi mocodawca tego podmiotu. W kilku żołnierskich słowach ma być pełna kontrolowanej energii, dobrze skorelowana w domenie barwy oraz rozdzielczości i umiejąca zachować odpowiedni dla danej sytuacji dźwiękowej umiar w interpretacji najwyższych rejestrów. I tak zawsze wypadała każda włożona do napędu CD muzyka, od ścieżki dźwiękowej najnowszej odsłony kultowego filmu „Blade Runner 2049”, po interpretację barokowej twórczości Claudio Monteverdiego Michela Godarda „A Trace Of Grace”. Pierwsza przywołana muza czarowała wielobarwnością raz twardego, a innym razem miękkiego, często również modulowanego basu oraz szybkością narastania impulsu, a druga przyjemnie dla ucha nie tylko fajnie wizualizowała stojącą nieco w sprzeczności z wykorzystywanym w tamtych czasach przez Monteverdiego instrumentarium, gitarę basową z jej płynnością i rozwibrowaną energią, ale przy okazji dzięki doniosłemu śpiewaniu z pełnych płuc wyrazistej w wydźwięku najdrobniejszej nuty wokalistki, bez problemu pokazywała goszczącą muzyków sesyjnych kubaturę klasztoru z jego echem w jednej z głównych ról tworzących ów spektakl. Jak widać, to bezapelacyjnie są dwie całkowicie odmienne co do sposobu rozkochania w sobie słuchacza pozycje płytowe, a mimo to dzięki zabiegom konstrukcyjnym testowanego okablowania wypadły znakomicie. A zapewniam, to nie jest standardem, bowiem często jest tak, że gdy w czymś coś odnajdzie się wybitnie, w innym miejscu bywa różnie. Jednak precyzując nie jest standardem w produktach aspirujących, a nie w pełni należących do poziomu ekstremalnego High Endu. A, że ZenSati #X Power do takiego bez dwóch zdań się zalicza, całkowicie zrozumiałym było dla mnie tak łatwe poradzenie sobie w pewnym sensie z okiełznaniem tak wody, jak i ognia – muzyka elektroniczna vs barokowa. Obydwie pozycje stawiały na odmienne stany ducha, ale dzięki umiejętnemu dozowaniu najważniejszych aspektów dźwięku dla każdego rodzaju muzyki, nie było problemu z wciągnięciem mnie w wir w obydwu przypadkach. Jak to możliwe? Myślę, że głównymi cechami odpowiedzialnymi za taki odbiór każdego materiału była energia, dzięki esencjonalności namacalność oraz spokój i plastyka wypełniającego mój pokój dźwięku.

Czy przed momentem opisany kabel sieciowy jest tak zwanym Świętym Graalem naszego hobby? Naturalnie wszyscy wiemy, że na bezwzględne rozkochanie w sobie całej populacji melomanów nie ma szans. Jednak patrząc na ofertę soniczną rzeczonego akcesorium sieciowego ze stoickim spokojem stwierdzam, iż teoretycznie mogących pokręcić nosem osobników parających się naszym hobby będzie jak na lekarstwo. Reszta pobratymców w zabawie w zaawansowane audio zderzeniem z topowymi sieciówkami marki ZenSati kolokwialnie mówiąc raczej się ugotuje. A ugotuje dlatego, że z ich pomocą system zagra i mocną elektronikę i wielowiekowe zapisy sakralne w jak wcześniej wspominałem, pełnym spektrum wymaganego dla danego rodzaju muzyki wolumenu dźwięku. To jak już zaznaczałem, oczywiście efekt pełnego panowania nad fundowaną przez tytułowy produkt zjawiskową energią, wypełnienia centrum pasma homogeniczną średnicą i okraszenia całości pełnymi informacji, jednak na swój sposób przyjemnie gładkimi wysokimi tonami. Temat niełatwy do ogarnięcia, ale jak widać po powyższej relacji, do zrobienia. Spróbujcie, a sami się przekonacie.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Audiotite
Producent: ZenSati
Ceny: 117 000 PLN / 1m; 137 000 PLN / 1,5m; 159 000 PLN / 2m

Opinion 1

It is a shame to admit, but it turned out, when we did the count, that over the last eleven years of our joyful work, we have only once dealt with the cabling intended for digital transmission made by our regular guest, Furutech. And in addition, it was the budget Lan-8 NCF Ethernet cable. Supposedly, the situation is saved by Clear Line plugs designed for applications in LAN and USB ports, but the fact that we neglected the digital domain when it comes to the products of the above-mentioned brand, is all too obvious. Therefore, in order to compensate all interested parties for the gaps in our journalistic output, we turned our attention the flagship cable, still having that distinct factory smell. In addition, instead of waiting for a LAN or USB interconnect, which seem to be on top when we talk about streaming and which, I assume, will eventually appear in the Japanese portfolio, we allowed ourselves a few weeks of living with the „traditional” Project V1-D-XLR cable, representing the AES/EBU standard.

According to tradition and in opposition to manufacturers, who build their image on the halo of secrecy and closely guarded, restricted secrets, Furutech plays with its faithful acolytes in open cards. To put it bluntly, it simply posts detailed cross-sections and descriptions of its products, making it clear that there is absolutely nothing to hide, and if someone only has the desire and time, a lot of time, then on the kitchen table, or in the privacy of a garage, he/she can easily take on a truly Benedictine challenge of making a „backup copy” of any representative of Japanese technical thought. Also this time, this approach of Furutech applies to the tested cable.

Project V1-D was built on the basis of a hybrid α(Alpha) silver-plated OCC inner conductor and a α(Alpha) external DUCC conductor, made of the same specialized copper as the Project V1-L and Project V1 cables. These conductors undergo a unique cryogenization and demagnetization process. Like its older siblings, Furutech has not forgotten about the NCF (Nano Crystal2 Formula) technology, which is responsible for eliminating all noise and interference. Project V1-D has a multi-layer construction consisting of high-quality insulation and a vibration damping layer, which has been seen in the cables carried inside the turntable tonearms. This design prevents external interference, ensuring the highest quality of audio transmission and minimizing signal degradation. A double-layer conduit, triple shielding and anti-vibration filling are used here, and additionally a specially designed damping ring is used to improve the stability of the cable. And yes, both the rings themselves and the special connectors of the Project V1-D (RCA/XLR) series use Furutech’s special antistatic and anti-resonance NCF material in combination with high-quality nylon insulation. The pin conductors are made of non-magnetic, rhodium-plated pure copper α(Alpha), placed in NCF-insulated bodies. Their housings, on the other hand, are made of 4-layer hybrid NCF carbon fiber, finished with a special hardened transparent damping coating. However, it is worth mentioning that everything you have just read is a very … simplified version. So what does the option for advanced users look like? Well just like that: going from the outside, we come across a braid ready for organoleptic verification and visible to the naked eye, made of a 0.02 mm layer of high-quality soft damping polypropylene and 0.2 mm of hard cross-weave fiber, from under which a shield of α (Alpha) copper foil coquettishly shines through, tightly enveloping a layer of flexible PVC tubes, made especially for audio applications, enriched with nano-ceramic particles of a carbon compound. Then we include a small repetition of the entertainment, i.e. a twin polypropylene braid to the outer one, which keeps in check a sheath made of flexible PVC intended for audio applications, enriched with nano-ceramic particles of a carbon compound, which is separated from the double shield (copper braid α (Alpha) + copper foil α (Alpha)) by a paper tape. The same coating was used to tame the polyester yarn in which two conductors run in polypropylene insulation. Not enough details? So let’s move on, because each of the concentric conductors consists of 26 clockwise wound conductors made of silver-plated copper α (Alpha) OCC in the center, around them there are 23 counter-clockwise wound conductors α (Alpha) DUCC (Dia Ultra Crystallized Copper) and the outer layer consists of 31 clockwise wound conductors α (Alpha) DUCC. So, do you feel like making a DIY cable, or after reading the above recipe, do you feel like this type of handicraft is not for you?

The V1-D-XLR’s true similarity to its analog sibling (V1 XLR) , both in terms of appearance and, above all, design, has its obvious consequences – in terms of sound. What kind of consequences? After all, I wrote that those are obvious. It is a very tangible example of an approach to the reproduced sounds, i.e. de facto transmitted signals, which is completely opposite to the stereotypical and expected by those who are just entering the world of High-End. There is absolutely no flashy exaggeration in its sound signature, which would attack the listener with countless bits of information, extracted and presented in a surprising hierarchy of significance, also no trace of a certain ruthlessness exposing the wrong decisions made during the laborious configuration of our dream system. In fact, using key phrases, it is much closer to having absolutely no signature at all. How is this possible? The secret of this transparency, or as the cable-sceptics stubbornly claim „inaudibility” of all cables, and the Japanese connector in particular, lies in its naturalness and convergence with our – listeners’ DNA. What is so special about it? Well, that what reaches our ears sounds natural to us, i.e. fully in accordance with the patterns known „from nature”, so instead of engaging the senses in analyses and attempts to connect the results to the equivalents existing in our sound bank, we can go to a higher stage of initiation and let the music soothe our shattered nerves, savoring the beauty and complexity of the reproduced compositions. For example, on our ‘on duty’ „Black Market Enlightenment” by Antimatter (we especially recommend „Wish I Was Here”) Mick Moss’s vocal has an extremely deep timbre, the overwhelming power of the emission and at the same time shocks with calmness resulting from the lack of need to prove any feats to anyone. There is not an ounce of effort or struggle for some register unattainable for the competition. There is a story set in a strictly rock aesthetic and the rest somehow happens on its own, without cold calculations or pleasing the public. The same applies to Roberta Mameli’s „Round M: Monteverdi Meets Jazz”, which exists in a radically different aesthetic, where emphasis is placed on loose approach to form and ensuring synergy between jazz and classical music, rather than strenuously splitting hairs and breaking every sound into atoms. The expressive parts of the Italian soprano shine like mountain crystals, shimmering with countless reflections, and at the same time not really having the ambition to verify the limits of our endurance to the highest registers, at which the family crystals break. This does not mean any defect or even impairment of V1-D-XLR in terms of resolution, but only a fully conscious, and in accordance with nature, preservation of both the hierarchy and the ability to distinguish the above-mentioned resolution from the cheap and much easier to achieve common detail. On one hand, the Furutech sounds surprisingly dense and fleshy, which may give the appearance of a certain darkening, and at the same time gives a phenomenal insight into the structure, tissue of the recordings, dispelling any doubts as to whether it keeps anything for itself. It is an element that binds the components of the system, both electrically and, above all, sonically, and instead of a short-term „Wow!” effect, it focuses on a much longer cooperation, based on balance and harmony.

Due to the fact that for the high-end reality of the Furutech Project V1-D-XLR, it is surprisingly affordable, some seekers of extreme and uncompromising experiences may simply miss it. However, if what matters most to someone is the sound, and not the position in, sometimes quite irrational, rankings, or being the owner of a cable with a price tag, that makes others having an atrial fibrillation, then I will honestly recommend you to verify its capabilities by yourself, in your own system, because it may turn out that its sonic qualities will charm you enough to completely get rid of the desire to return it. But is it a cable for everyone? I dare to say – it is absolutely not, and that because if you are only looking for a momentary daze and an equally short-term adrenaline rush, the Japanese interconnect can be sorely disappointing. I do not know about you, but for me personally, it sounds like a sincere recommendation for all music lovers for whom music is the most important. And in life, in this audiophile hobby, they strive for much longer than fleeting relationships.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Vitus SCD-025mkII
– Network player: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Turntable: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet fuse
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Speaker cables: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Switch: Quantum Science Audio (QSA) Red + Silent Angel S28 + Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Ethernet cables: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Probably not many of you know that when the Furutech brand brought to life the V-1 cabling project, there was supposed to be only one model. The idea was to confirm the technological capabilities, which was to be showcased by the power cable made in a very limited number of pieces, probably thirty. Unfortunately, but in fact fortunately for us, the market interest in this design exceeded the most optimistic predictions and, willy-nilly, the Japanese decided to create a complete line. Admittedly, its replenishment is stretched out in time, but when you follow our adventures with the cable that is the hero of this meeting, you will find out, that after the mentioned Project V-1 power cable, analog interconnects have been released to the market relatively recently – the XLR test has already been published, while the RCA is waiting for its turn. A little earlier a RCA cable dedicated to connect a turntable to a phonostage was announced, but due to not having an option to connect it properly, we did not have a look at it yet. And now we have the opportunity to familiarize ourselves with the digital signal cable. Which one specifically? In the version I use every day, delivered thanks to the efforts of the Katowice-based distributor RCM, the Furutech Project V-1 D XLR (AES/EBU).

As is a standard in Furutech’s case, the signal conductor is a combination of silver-plated OCC copper and DUCC copper subjected to the Alpha process with a total cross-section of 14AWG. The electrical purity of the flowing signal, or removal of RMI/RFI interference if you wish to call it that way, is, in this model, ensured by doubling the shielding of its run. Ensuring tonal balance and extending the range of transmitted frequencies is achieved by the use of two types of polypropylene with different densities. Mechanical and electrical distortion is reduced by the company’s method of terminating plugs. Those plugs are naturally the brand’s top solutions, the CF-601 NCF RP and CF-602 NCF RP. As for the basic dimensions, the outer diameter with the top braid reaches 14 mm, the length of the cable is typical for this brand – 1.2 m. On its way to the customer, the product is first placed in an elegant blue bag, and then in a bamboo box softly padded with blue material, and finally, getting on the way to the target customer, the whole thing is packed in a transport cardboard box.

What happened after the application of a digital cable that supports dispassionate zeros and ones in my system? I must admit that once again the same thing, avoiding turning the existing sound upside down. Of course, I think I managed to get a well-configured system in the first place. So what happened? Well, the most important aspect was that the music in the center of the band began to boil with greater sonority and vibrancy, which perhaps not dramatically, but noticeably raised the level of life forces and the joy of visualizing the material. Interestingly, contrary to the actions of the competition, when improving the transparency of the midrange, the Furutech had nothing at all happened on the treble, at least until some moment – which I will discuss later. No “fireworks” in the form of an additional sparking or a brighter projection, but as it turned out at the end, and what I signaled previously, it was only seemingly. On the other hand, a lot was happening on the other side of the frequency barricade, in the bass range, where it’s much better resolution could be heard. A resolution that naturally caused the erroneous feeling of a reduction in its share in the sound. Meanwhile, this range, not losing anything of its reach, similarly to the midrange, in the positive sense of the word, began to split the proverbial hair into four parts. Suddenly, it turned out that hitting a huge drum is not just one bigger or smaller boom. It is an action that begins with the stick, then triggers a membrane response, and then with the aesthetics of a sinusoid, smoothly disappears from the ether, with decreasing energy levels and fading impulses. For someone this may not be a very important issue, because they like to play loud and with unrestrained energy and are satisfied with a solid and compact kick. Such a perception means that it is enough for the music to strike us, offer good lighting of the stage event to be relatively coherent, to mean it is a good presentation. However, there is no need to deceive ourselves – of course, the expectations as to level of quality the music listened to are individual, and I have nothing to do with it. Unfortunately such standards, evident averaging of the sound, do not befit the High End class, to which our hero undoubtedly belongs. In the mentioned elite, a lot of attention is paid to the smallest detail from the bottom, through the midrange, to the highest registers, which in my opinion was perfectly shown during the test by the digital XLR cable, and which I hope I clearly articulated. Someone will ask: What about the treble, which in my opinion did not change compared to the cable disconnected from the system? Let me explain. Well, we find out about the class of the upper register only after returning to its predecessor, by unplugging the Japanese cable – in my case it was a fratricidal fight, but a bit predetermined, because it happened at different price levels. Suddenly, it turns out that a very thin, so far completely unnoticeable, curtain closes; the music sounds kind of grayish and in the end, presenting the aspects listed a moment ago, offers less vividness, less life. Yes, yes, you are right, in order to get excellent openness and thus palpability of the music you listen to, you do not need to turn up the spark in the upper registers, you just need to take care of improving the resolution and vibrancy of the rest of the ranges. The treble is supposed to be neutral, because being too sparkling is not only a deviation from neutrality, but in the long run it can be tiring. And in the case of the V-1, it is exactly on the point.

How do I conclude the description of the test session? Well, without stretching the facts, I can easily recommend the Furutech Project V-1 D XLR digital cable to literally everyone. Why? After all, I mentioned at the very beginning, that it does not turn the sound of the existing set upside down, but in the way assigned to the High End segment, it improves its vital parameters. However, unlike most of the competition, not by serving us unnecessary flashiness, but by taking care of the smooth and sonorous presentation of the full spectrum of information contained in the source material. I assure you, it is a big difference. Perhaps it is not yet understandable to everyone, but I assure you, it is very important. And the worst thing about it is that for me personally, too. So much so that after leaving the power cable, the last order of two XLR analog interconnects, the digital cable also stays in the system permanently.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Quantum Science Audio (QSA) Red
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
USB cable: ZenSati Silenzio
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
Accessories: Quantum Science Audio Red fuse; Synergistic Research Orange fuse; Harmonix TU 505EX MK II; Stillpoints ULTRA MINI; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END, Furutech NCF Power Vault-E
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Dynavector DV20X2H
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder: Studer A80

Polish distributor: RCM
Manufacturer: Furutech
Price: 16 800 PLN / 1,2m

Opinia 1

Jak już zdążyliśmy w unboxingowej zajawce nieśmiało wspomnieć o ile w domenie analogowej nie mamy czego się wstydzić, to eksploracja cyfry idzie nam, znaczy się Polakom zdecydowanie oporniej. Co prawda jeśli patrzeć na temat nieco szerzej sytuację ratuje przeznaczone do przesyłu zer i jedynek okablowanie sygnowane m.in. przez Next Level Tech, Audiomicę, czy WK Audio (test duetu TheRed Digit zbliża się wielkimi krokami), to już źródeł jest jak na lekarstwo. Niby jakiś czas temu na rynku pojawił się Amare Musica Diamond Server, ale słuch tak o samej marce, jak i jej wyrobach zaginał. Całe szczęście przyroda nie znosi próżni, więc powstałą lukę postanowił zagospodarować w plikowych zawiłościach czujący się jak ryba w wodzie Marcin Ostapowicz wprowadzając do swej oferty kolejną, po JPLAY i JCAT, własną markę a wraz z nią autorski transport plików audio XACT S1, na którego test serdecznie zapraszamy.

Zazwyczaj w sekcji poświęconej aparycji wizytujących nas wytworów maści wszelakiej pozwalamy sobie może nie tyle na wodolejstwo, co dość spontaniczne zwracanie uwagi na najprzeróżniejsze smaczki, to prawdę powiedziawszy tym razem – patrząc na S1-kę, za bardzo nie wiedziałem co napisać. No bo o czym, skoro patrząc na bryłę naszego gościa mam jedynie dwa skojarzenia – z przerośniętą obudową dysku zewnętrznego i … zminiaturyzowaną, utrzymaną w stylu „modern classic” szafką RTV o uroczej nazwie „Zośka”. No dobrze, dość żartów, gdyż design XACT S1 jest świadomym i przemyślanym przez zewnętrznego projektanta przejawem minimalizmu, jak i pewnej, nienachalnej elegancji, gdzie przynajmniej w dostarczonym egzemplarzu (dostępna jest również wersja w pełni czarna) naturalne srebro aluminium obłego korpusu udanie kontrastuje z czernią frontu a zlokalizowany w jego lewym narożniku otoczony bursztynową aureolką podświetlenia przycisk odpowiedzialny za uruchomienie/uśpienie wydaje się pełnić zaszczytną rolę jedynego akcentu dekoracyjnego. Zero jakże modnych i wydawać by się mogło obowiązkowych wysokorozdzielczych wyświetlaczy lub chociażby diod informujących o wykonywanych zadaniach, czy też nawet ograniczonych do niezbędnego minimum przyciskach umożliwiających manualną obsługę, powoduje konieczność posiłkowania się dedykowaną apką, o której dosłownie za chwilę. Chwilę, którą pozwolę sobie przeznaczyć na wizję lokalną pleców tytułowego transportu, które zaskakują nie mniej aniżeli awers, choć zaskoczenie w ich wydaniu wynika z pewnej nadmiarowości aniżeli braku czegokolwiek. Do dyspozycji otrzymujemy bowiem, patrząc od lewej, trójbolcowe gniazdo zasilania IEC, selektor właściwego dla danego regionu napięcia, sześć (!!!) złoconych portów RJ45 (Wan + 5 szt. Lan), slot na kartę SD z której będziemy uruchamiali system operacyjny / definiowali funkcję samego urządzenia (transport/switch) oraz trzy gniazda USB – jedno do podpięcia zewnętrznej pamięci masowej i dwa będące wyjściami na zewnętrzny przetwornik, z których jedno pozbawiono 5V magistrali zasilającej. Całość uzbrojona została w cztery dość skromne gumowe nóżki, więc warto rozejrzeć się za czymś nieco bardziej finezyjnym, tym bardziej, że wybór jest nad wyraz szeroki. Wystarczy chociażby wspomnieć rodzime Franc Audio Accessories, amerykańskie Synergistici, czy angielskie Audio Engineers.
Wracając natomiast do kwestii sterowania producent oferuje dedykowaną apkę JPLAY. I nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, iż dostępna jest ona wyłącznie na apple’owski iOS, więc w przeciwieństwie do konkurencji – np. Auralica, który czy to z panelu frontowego, czy też z udziałem aplikacji firm trzecich spokojnie da się obsłużyć, bez iPhone’a/iPad-a XACT pozostanie całkowicie nieczuły na nasze usilne starania. Krótko mówiąc jeśli do tej pory nie wychodziliście Państwo poza strefę komfortu sygnowaną przez Windowsa i/lub Androida, to do ceny S1-ki trzeba będzie doliczyć min. 1,6 kPLN na stosowny sterownik. Niby przy oczekiwanej przy kasie kwocie 12 000 € za jednostkę centralną i 6k€ za zestaw okablowania LAN + USB, kolejnych 370 € zbytniej różnicy nie robi, to warto ów szczegół mieć na uwadze przy dokonywaniu zamówienia, żeby przypadkiem po otrzymaniu przesyłki nie rozglądać się nerwowo po okolicy w poszukiwaniu przybytku oferującego pyszniące się nadgryzionym jabłkiem akcesoria.
A skoro o funkcjonalności mowa, to oprócz wsparcia/kompatybilności z repozytoriami udostępnianymi przez platformy Tidal (bez Tidal Connect) i Qobuz, jeszcze zwrócę uwagę na dość zaskakującą cechę, z którą o ile pamięć mnie nie myli spotkałem się w swej recenzenckiej praktyce po raz pierwszy. Otóż XACT nawet po ustawieniu kolejki odtwarzania (i to niezależnie od tego, czy bazującej na kontencie serwisów streamingowych, czy też fizycznie zalegających na wbudowanym dysku SSD/ obecnym w lokalnej sieci NAS-ie, musi cały czas „widzieć” w sieci w której pracuje obsługujący go sterownik. Bez tego ostentacyjnie kończy pracę po dograniu do końca odtwarzanego w danym momencie utworu i jak to mawiał klasyk „No i @%j, no i cześć”. Nici zatem z wygrzewania przedmiotowego, bądź mu towarzyszącego urządzenia w trakcie naszej nieobecności/ w nocy (o ile wyłączamy wtedy łączność) jeśli w roli pilota występuje nasza dyżurna „słuchawka”. Co ciekawe sam producent niespecjalnie owym „ficzerem” się chwali, a pewnie sam bym na to nie zwrócił uwagi, gdybym w trakcie odsłuchu nie musiał na chwilę zjechać do garażu a tym samym zniknął z radaru domowego routera. Zaintrygowany zaobserwowaną anomalią skontaktowałem się z Marcinem, który powyższe zachowanie nie tylko potwierdził, lecz uznał za całkowicie … oczywiste i w pełni zgodne z jego założeniami. Cóż, może jestem zmanierowanym i skostniałym w swych przyzwyczajeniach dinozaurem, ale przynajmniej z mojego punktu widzenia kurczowe przywiązanie jedynie do jednego środowiska (iOS) i brak przechowywania zadanych playlist/albumów w pamięci jednostki głównej jest dość „odważnym” krokiem pod względem pozyskiwania nabywców. I nie przemawia w tym momencie przeze mnie jakaś szczególna złośliwość, czy też niechęć do giganta z Cupertino a jedynie analityczne podejście do udziału amerykańskiego wytwórcy w rynku. Jeśli bowiem wg. Canalys (link) na koniec zeszłego roku smartfony Apple miały 33% udział w europejskim rynku (w USA wygląda to podobnie, natomiast w Polsce jest to 19%), to taka, zakładam, że świadoma i to już na starcie rezygnacja z 2/3 potencjalnej klienteli może dziwić.
Jeśli zaś chodzi o trzewia, to tutaj trafił sam crème de la crème „wypieków” wrocławskiej manufaktury, bowiem sercem jest autorska płyta główna ZeNA (Zero-Noise-Architecture) oparta wyłącznie o liniowe regulatory napięcia i zasilana z oczywiście liniowego zasilacza optimo™ x1 dysponującego kondensatorami (w tym flagowymi Muse i Fine Gold-ami Nichicona) o łącznej pojemności 140 000 μF. Całość kontroluje super-stabilny zegar Emerald OCXO a wszystkie złącza Lan są pozłacane, ekranowane i separowane 12-rdzeniowymi transformatorami. Jako magazyn danych (system przechowywany i każdorazowo uruchamiany jest z karty SD) wykorzystywany jest 4TB, specjalnie wyselekcjonowany pod kątem brzmienia, dysk SSD, który można na zamówienie (w trakcie konfiguracji) zastąpić 8TB jednostką.

No dobrze, ale abstrahując od wyglądu i ergonomii dla potencjalnych nabywców pewnie i tak najważniejsze jest jak XACT S1 gra. A śmiem twierdzić, że gra wyraźnie i zaskakująco inaczej od większości dostępnych na rynku rozwiązań. Z premedytacją napisałem, że większości a nie ogółu (w domyśle wszystkich), gdyż wcale nie tak dawno dane mi było przez dłuższą chwilę „pobawić się” topowym 432 EVO Master i rodzimy transport szedł ewidentnie w stronę estetyki reprezentowanej przez belgijskiego konkurenta. Jest to bowiem na tyle daleka od powszechnie rozumianej „cyfry” prezentacja, że nie wiedząc iż gra źródło plikowe można iść w zaparte, że słuchamy reprezentanta domeny analogowej. Pierwsze co rzuca się w uszy to niezwykła gładkość i spokój przekazu, lecz uzyskane nie poprzez zubożenie rozdzielczości i limitację dynamiki a poprzez taki poziom realizmu, na którym reprezentowany przez źródło obszar, czy to cyfrowy, czy analogowy, nie ma jeśli nie najmniejszego, to drugo-, czy trzecio-rzędnego znaczenia. Liczy się bowiem muzyka, która w tym wypadku jest najważniejsza. Ot chociażby gitarowy „In Between Thoughts…A New World” duetu Rodrigo y Gabriela, który wypadł nad wyraz „winylowo”, lecz nie wzorem czarnych płyt a pod względem „ostrunowania”, w którym barwa i „body” gitar wiodą prym nad krawędzią i precyzją. Jednak znowu pragnąłbym zauważyć, iż cały czas poruszamy się na poziomie różnic natury estetycznej a nie jakościowej, więc przesunięcie akcentu z analityczności i rozdzielczości na aspekt melodyczno-emocjonalny nie degraduje jednych cech, by faworyzować drugie. Dalej bowiem operujemy pełnym wolumenem informacji a jedynie w nieco inny sposób komponowany jest efekt finalny. Szukając analogii można byłoby się poważyć o stwierdzenie, że S1-ka jest ewidentnym zaprzeczeniem studyjnej analityczności i zdecydowanie bliżej jej do melomańskiego punktu widzenia. Jednak powyższą grę skojarzeń należałoby również obwarować stosownymi przypisami, gdyż owa melomańskość jest jedynie słowem – kluczem dającym jako takie wyobrażenie o podejściu tytułowego transportu do reprodukowanego materiału. Ot taka wstępna i ogólna wskazówka dla osób poszukujących pewnych charakterystycznych cech o dość niesprecyzowanym stopniu intensywności. Niemniej jednak z perspektywy czasu widzę, że z racji owej melomańskości i szalenie uzależniającej muzykalności zaskakująco często w trakcie testów na playlistach lądował repertuar nie tylko z kręgu groźnych porykiwań i ostrego gitarowego łojenia („CARNAL” Nothing More) lecz i taki po który sięgam nad wyraz sporadycznie. Ot chociażby free-jazzowy „Ganryu Island” będący wynikiem kooperacji Johna Zorna z Michihiro Sato a dla osoby postronnej przypominający rejestrację końcówki suto zakrapianej imprezy na stoisku z zabawkami dla zwierząt i instrumentami dla przedszkolaków. Jednak z XACT-em w torze te pozornie przypadkowe dźwięki zaczęły układać się w całkiem sensowną całość budząc zainteresowanie, zamiast jak zwykle mają w zwyczaju irytować. Wracając jednak do cięższych odmian rocka („Bring Out Your Dead” ELYSION) pozwolę sobie nadmienić, iż S1-kę charakteryzowała się bardzo ciekawą cechą. Otóż pomimo pozornej miękkości najniższych składowych nie sposób było zarzucić im spowolnienia, utraty kontroli, czy braku rozdzielczości. Wszystko było na swoim miejscu a jednak o basie tytułowego transportu można było powiedzieć wszystko, tylko nie to, że jest „chrupki” a zazwyczaj właśnie chrupkość daje rozdzielczość. A tu proszę, niby miękko a jednak z kontrolą. Ot taki czuły brutal. Bo kiedy trzeba było uderzyć to cios był tyleż bezlitosny, co precyzyjny. No i oddany z wrodzoną finezją, ale to rozumie się samo przez się.

Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak tylko w ramach podsumowania z racji reprezentowanych cech brzmieniowych uznać XACT S1 za swoistą alternatywę dla większości obecnych na rynku konkurencyjnych rozwiązań. Ba, przez część odbiorców nastawionych na możliwie analityczny przekaz może być on wręcz uznany za ewidentny przykład aberracji, lecz już patrząc z perspektywy wiernych akolitów analogu wrocławski transport wydaje się w 100% oczywistym wyborem, gdyż operując na tym samym poziomie koherencji co znane im źródła z racji pracy na plikach a nie „winylowych wytłoczkach” pozbawiony jest wszelakich pasożytniczych artefaktów, które przy mechanicznym odczycie są tyleż oczywiste, co nieuniknione. Ba, zachowując „gramofonową” logikę jego też nie ma co zostawiać samego, gdyż pozbawiony sterownika dogra jedynie do końca utworu, choć w przeciwieństwie do poczciwej „szlifierki” nie będzie szorować bezproduktywnie igłą w oczekiwaniu na podniesienie ramienia. Jeśli więc poszukują Państwo źródła zapewniającego ponadprzeciętną przyjemność odsłuchu nawet w trakcie wielogodzinnych sesji z praktycznie dowolnym pod względem estetyki materiałem źródłowym, to XACT S1 z pewnością powinien znaleźć się na waszej liście.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Znacie polską markę JPLAY? Nie? To oznacza tylko jedno – nie jesteście użytkownikami plików. Chodzi mianowicie o to, że ten wrocławski podmiot dobre kilka lat temu z powodzeniem wypłynął na szeroki nie tylko rodzimy, ale również zagraniczny rynek dedykowanym programem do ich dekodowania podczas słuchania muzyki. Czas mijał, produkt zyskiwał coraz większą renomę, w międzyczasie w głowie mocodawcy marki rodziły się nowe pomysły, aż nadszedł moment wdrożenia w życie kolejnego pomysłu spod znaku XACT. Tym razem w przeciwieństwie do początków działalności projekt jest już fizyczny, gdyż opiewa na cyfrowe okablowanie sygnałowe i zasilające prądu stałego, podstawki antywibracyjne i flagową konstrukcję, jaką jest pierwszy polski pełnoprawny serwer plików S1. Co z tej wyliczanki trafiło na nasz tapet? Oczywiście oczko w głowie tego brandu, czyli dostarczony własnym sumptem przez producenta odtwarzacz plików wyposażony w firmowy program ich odtwarzania XACT S1.

Tytułowy serwer, który może grać i streamować muzykę, jak na tego typu urządzenie z uwagi na fakt aplikacji w trzewiach twardego dysku, jest stosunkowo dużym przedsięwzięciem. To z jednej strony dość szeroki, bo osiągający wymiar typowych konstrukcji audio, z drugiej zaś niewysoki, w celach fajnej wizualizacji mogący pochwalić się dosłownie kilkoma centymetrami, z trzeciej głęboki, bo zajmujący standardową platformę pod zabawki generujące dźwięk, owinięty owalną aluminiową opaską, płaski prostopadłościan. Być może zdjęcia tego nie oddają, ale mimo sporych gabarytów to naprawdę zgrabne urządzenie. A zgrabne nie tylko z racji zderzenia ze sobą kolorów wspomnianego glinu głównej części obudowy z czernią przedniego i tylnego panelu, ale również dlatego, że konstruktor idąc z duchem czasu zrezygnował z aplikacji na awersie jakiegokolwiek wyświetlacza. Błąd? Dla wielu być może. Jednak nie oszukujmy się, jakkolwiek byśmy nie chcieli zadziałać w kwestii procesu słuchania muzyki z plików i tak jesteśmy skazani na otworzenie sterującego je programu na dedykowanym tablecie/smartfonie. Przecież w znakomitej większości nawet jeśli jest taka opcja, nie podchodzicie do systemu i klikacie guzikami na froncie, tylko chcąc dokonać korekt wyboru muzyki, siedząc wygodnie w fotelu robicie to z pozycji programu. Dlatego padła decyzja rezygnacji z wyświetlacza i w ten sposób dobrze wpływająca na wizualne postrzeganie produktu minimalizacja wysokości urządzenia. Takim to sposobem, lekko zgłębiony front S1-ki został wyposażony jedynie w zorientowany na lewej flance podświetlany bursztynową poświatą, kwadratowy włącznik i z prawej strony w dolnej części logo marki. Jeśli chodzi o tylny panel przyłączeniowy, ten w swym bogactwie proponuje nam 5 wejść LAN, jedno WAN, slot na kartę SD, 3 wejścia USB (DAC, HDD, DAC no 5V), gniazdo zasilania oraz selektor napięcia zasilającego urządzenie. W kwestii technikaliów należy wspomnieć o przywołanym wcześniej 4TB twardym dysku SSD wewnątrz urządzenia, możliwości pracy S1-ki jako zwykły serwer lub router/switch oraz działaniu urządzenia na bazie będącego firmową aplikacją programu JPLAY. O liście obsługiwanych formatów tendencyjnie nie będę się rozpisywał, gdyż XACT-S1 dosłownie i w przenośni oprócz obsługi platform Qobuz i Tidal radzi sobie praktycznie z wszystkim co obecnie jest dostępne. Wieńcząc akapit o budowie wspomnę jeszcze, iż w podczas testu wykorzystaliśmy firmowe okablowanie cyfrowe XACT (LAN, USB), którego test ukaże się w kolejnym testowym podejściu do oferty tej marki.

Jak wypadł rodzimy tak zwany „plikograj”? Otóż jego kilkunastodniowa obecność w redakcyjnym systemie była dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Nie siłował się na diametralną odmienność prezentacji od światowej konkurencji, tylko w służbie fajnego odbioru muzyki na potrzeby swojego pomysłu na brzmienie umiejętnie wykorzystał jej najlepsze cechy. Kogo jako punkty odniesienia mam na myśli? Już zdradzam. Aby dobrze pokazać, jak wypadł wrocławski XACT S-1, postanowiłem zderzyć jego możliwości z takimi tuzami naszego rynku, jak znane praktycznie wszystkim Auralic i Lumin. Każdy ze wspomnianych brandów ma swoich zwolenników i przeciwników, a ich głównymi cechami jest mocne granie wyraźną kreską i energią tego pierwszego oraz gęstym i plastycznym, dobrze wspomaganym przez resztę zakresów centrum pasma tego drugiego. Dwa światy, ale jak to w życiu bywa, nie zawsze umiejące pogodzić potrzeby całości populacji melomanów. Dlatego też sądzę, że nasz dzisiejszy bohater będzie potrafił wypełnić pewnego rodzaju niszę. Jaką? Otóż S1-ka gra ze świetną barwą, pełnym pakietem informacji i ciekawą w odbiorze lekkością. Nie, nie odchudzeniem, tylko bez promowania uczucia wysilenia kreowanych w eterze scenicznych wydarzeń. I gdy wydawałoby się, że na tym kończy się lista ciekawych aspektów brzmienia XACT-a, rodzimy player ma jeszcze jednego asa, jakim jest plastyka grania. Bez sztucznego pompowania wyrazistości przekazu typu ostrość rysunku, czy podkręcanie dosadności poziomu energii, potrafi wypośrodkować owe cechy, aby przekaz był homogeniczny, a zarazem dobrze oddawał ducha danego materiału. I właśnie ta umiejętność pokazania nawet największej drapieżności muzyki w estetyce przyjemnie odbieranej, bo stroniącej od nachalności projekcji, ale bez utraty istotnych dla niej cech, w moim odczuciu jest tym, co może przekonać do urządzenia niezdecydowanych na wcześniej wspomniane sposoby na obcowanie z muzyką. To było na tyle zaraźliwe, że po powrocie po teście do posiadanego na co dzień Lumina potrzebowałem kilku utworów do akomodacji i nie powiem, ale z pomocą roszad kablowych podjąłem próbę zbliżenia się brzmieniem mojej zabawki do polskiego grajka. Na początku wydawało mi się to niemożliwe, aby z pazurem, a zarazem z fajną, bo nadal utrzymującą radość brzmienia gładkością zaprezentować poczynania AC/DC „Highway To Hell”. Tymczasem okazało się, że można. Z EXACT-em był bowiem drive i mocny udział masy w przekazie, ale również nuta gładkości. Naturalnie piewcy ostrości na max-a pewnie woleliby tak zwaną krew z uszu, jednak nie ma się co oszukiwać, na takie ekstremalne doznania żaden producent chcący zaoferować uniwersalny, ale przy okazji przyjemny dla większości populacji osobników homo sapiens po prostu nie pójdzie. Powód? Banalny. Chodzi oczywiście o takie dobranie estetyki prezentacji, aby i mocny rock, jak i kultowy koncert Keith-a Jarretta z Köln na ile jest to możliwe w danym pułapie cenowym, zabrzmiały dobrze. Przecież wspomniana krew z uszu nie pozwoli odpowiednio homogenicznie wybrzmieć fortepianowi, dlatego producenci muszą iść na kompromisy, co w mojej ocenie właściciel marki XACT bardzo dobrze wdrożył w życie. Na początku testu myślałem, że z tego powodu będzie wiało nudą, jednak po zrozumieniu podejścia do tematu i osiągniętym wyniku sonicznym okazało się, że było diametralnie inaczej. Mocno, wyraziście, ale w dobrym tonie w odniesieniu do przyjemnego spędzania wolnego czasu z muzyka w tle.

Jak spuentuję powyższy opis? Spokojnie, nie będę silił się na wielkie sowa, bo tytułowy XACT S1 znakomicie sam się obroni. Przypomnę tylko, że decydując się na niego, dostaniemy świat muzyki stroniący od doznaniowych ekstremów. Z jednej strony chodzi o smaganie słuchacza nadmierną ostrością przekazu, zaś z drugiej o nazbyt mocne osadzenie w masie. Jego oferta brzmieniowa jest ponad to i stawia na dobry konsensus pomiędzy owymi granicznymi cechami. Gra gładko, ale z dobrą rozdzielczością i bez męczącego wysilenia, co z pewnością pozwoli nabywcy spędzać z muzyką długie godziny w pełnej ekscytacji zawartymi w niej emocjami. A przecież o to nam chodzi, nieprawdaż?

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: JCAT
Producent: XACT
Ceny
XACT S1: 12 000 € + 2 000 € – opcjonalne rozszerzenie pamięci wewnętrznej do 8TB
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m

Dane techniczne
– Autorska, pierwsza na świecie płyta główna ZeNA (Zero-Noise-Architecture) ze 100% zasilaniem liniowym
– Zasilacz liniowy OPTIMO z kondensatorami o pojemności 140 000 μF
– Super-stabilny 0.005 (±5 ppb) zegar Emerald OCXO
– Wyjścia cyfrowe: 2 x USB Audio 2.0 (główne i pozbawione magistrali zasilającej 5V) z pozłacanymi, ekranowanymi złączami
– Pamięć wewnętrzna: wyselekcjonowany pod kątem zastosowań audio 4TB dysk SSD (na zamówienie możliwość montażu 8TB)
– Referencyjny przewód xact link™ do dysku SSD
– Wejścia lan: 6 x pozłacane, ekranowane i separowane 12-rdzeniowymi transformatorami złącza RJ-45 Gigabit Ethernet (możliwość wyboru trybu pracy urządzenia jako switch/router)
– Możliwość wyłączenia diod LED przy portach Ethernet
– Aluminiowa obudowa, w pełni pasywne chłodzenie
– Własny system operacyjny JPLAY ładowany z karty SLC SD
– Natywne odtwarzanie bit-perfect formatu DSD do DSD512 i PCM do 768 kHz, 16-32 bitów
– Obsługiwane formaty plików: DSD: DSF, DFF, PCM: FLAC, Apple Lossless (ALAC), WAV, AIFF; Lossy: MP3, AAC (M4A); MQA (pass-through)
– Sterowanie:: Aplikacja JPLAY na iOS (dożywotnia licencja)
– Wymiary (S x G x W): 439 x 315 x 86 mm
– Waga: 9 kg