Monthly Archives: luty 2017

Opinion 1

Strangely, each and every time when we try to find a device that merges above-average sound quality with an equally attractive price point, in the end we turn up with a tube device in the signal path. This was the case with the jewelry-bliss and trinket-like finished latest incarnation of Leben 300F , as was also the case with the domestic, designer grade, purist, G•LAB Design Fidelity BLOCK. Truth be told, even the cheapest of the block, the Cayin CS-55A “made it”, as may be colloquially stated. Following these leads, now comes the time for the next representative of the domestic technical intellectual property league, this time in a somewhat legendary, dreamed-up, and audiophile aura incarnation, being a classical SET, based on 300B tubes. Hey, but wait a minute! Did I not just mention that it shall be affordable, whereas the term „affordable 300B based SET” is somewhat like an oxymoron, just to the point as terms like „good change”, or „living dead”? Theoretically yes, but the Vistula-Land’s reality rules itself by its own rules and there was more of such similar, unheard of and unwitnessed peculiarities that we have experienced over the years. But this time, instead of a revelation appearing “Out-Of-Nowhere”, we are dealing with a stalking of sorts, going on strong for nearly two years, carried out both by the manufacturer himself, as well as by ourselves, each probing the soil, from time to time, testing the moods, which led to the final meeting on the summit.
Who are we talking about?  About Fezz Audio, a brand with which not only our very first contact, but also some consecutive ones, happened only during exhibitions and in associated conditions. To make it more interesting, it all started in the spring of 2016 in Munich, where during our preparations of a comprehensive High-End report, we came across their exposition stand, co-shared with the company Pylon Audio.
As per usual custom, after exchanging some  polite phrases, we went into specifics, but when it turned out that none of their portfolio, at that time, came close to our stiff lower limit of 10 000 PLN and therefore, we temporarily skipped the subject. The more so, that the listening conditions (a gypsum-cardboard exhibition booth) and the dense crowd of people within did not allow to draw any meaningful conclusions. The next consecutive opportunity came about during the last year’s Audio Video Show, during which, with great pleasure, we have spent several long moments whilst fishing out some very intriguing sounds. It was hence natural and logical to return to our previous discussions and to take „a little something” up on the workshop. But this time we decided to kill two birds with one stone and when making our selection of a suitable candidate for the tests, at the back of our heads we constantly had those inquiries that were pouring in since years, inquiries about constructs which would be possibly affordable while at the same time – providing access to the exclusive 300B club.  Therefore, it is not surprising that once the opportunity came up, we made our choice of device which was based on such a tube type.  This way, we invite you to read about our impressions gained whilst using and  testing the integrated Fezz Audio Mira Ceti amplifier.

Mirka (transl.: a Polish female first name), and let me use this affectionate short name to address this tube amplifier, propitiates potential buyers already at first glance, first of all due to the fact that it is small, and secondly – it is not too heavy, which, as it just so happens, should ring a warning bell in the case of tube based constructs, although considering that instead of classic transformers it utilizes toroidals, there is no need to panic. But most importantly – due to the implementation of an auto-bias system, it should be virtually maintenance-free. To top that off, it is inexpensive, but we pointed that out at the very outset. Holders of small children, as well as of various sorts of more or less domesticated animals need not strike it off their list of devices to listen to, as this equipment is equipped with an extremely robust metal cage which protects the tubes, as well as a gizmo remote control which allows you to adjust the volume, and hence the device could optionally be placed at a location that is not is easily accessible for small hands / feet / paws.
The front of the amplifier is decorated with a centrally positioned finely milled aluminum plate bearing the company logo. On the left of which there is a volume control knob, and on the right – the source selector. The version as supplied for the test has been enriched by an optional “Input-Direct”, which is located on the left side of the device chassis, with a dedicated throw-bar switch. Just behind the vacuum tubes proudly stand two small, high gloss polished, stainless steel hoods, which hide the transformers. The rear wall, considering its limited, not too vast surface, is designed quite reasonably. The customer receives three pairs of available RCA inputs, single post speaker terminals, with dedicated taps for 4 and 8 Ω, and an IEC mains connector integrated with the main power switch. Astute observers shall not miss out on the solid legs, which support the entire structure. As for the aesthetes, I wish to reassure you that in addition to the white color chassis version, there is also a choice of other available options, such as black, red and … let’s call it arbitrarily brown-plum. Therefore, there is aplenty to choose from.
While describing  this construct let me just mention that the initial exchange of correspondence with Mr. Maciej Lachowski of Fezz Audio was far from pleasantries and sugar topping, with none of the take-it-from-my-lips interactions as it would often seem to be the case, at least for a casual external observer. This, because the very first issue that I allowed myself to raise, was a misnomer, which, although already corrected on the website, was still present in the instructions and promotional materials (yet again, the proof of undeniable superiority of digital media over paper). The error, or if using the more politically correct nomenclature, the inaccuracy, partly resulted from the not very thorough investigation of the market and concerned the title of the architecture, the topology of the amplifier. The point being, apparently I was the first, so well informed and so efficient a grouch, a pain in the ass that not only knew about, but also still remembered times long past, times of the availability of specialties such as say, the “CR Developments Woodham”, and to trigger a change in the wording in a sentence that started off with saying that Mira is “the world’s only single-ended tube amplifier manufactured based on toroidal speaker transformers”, to a new wording stating „one of the world’s few Single Ended tube amplifiers manufactured based on toroidal speaker transformers”. A little thing, but I enjoy it.
OK, so now, that we already know that the bowels of Mirka are equipped with toroidal transformers, delivered, coincidentally, by Toroidy.pl, it is worthy taking a look at the vacuum tubes, as visible on the front. As you can see on the photos, the output stage works based on the popular and relatively inexpensive Russian Electro-Harmonix 300 B Gold, whereas the Tung-Sol 6SN7GTB works as a driver tube.

Seemingly, and purely in theory, 8W is not too much, and common sense would indicate that when deciding upon amplification which is so limited in power, one should shop around, as soon as possible, for some highly effective speakers. But at the same time, ones which are also characterized by a mild and forgiving impedance curve. But that is only just a purely academic analysis, as the already earlier mentioned G•LAB Design Fidelity BLOCK, offering a „stunning” 5,5W, has indeed demonstrated that tube Watts should be treated with due respect and that sometimes, as it just so happens, some difficult speakers as intended to be the proverbial “nails in the coffin” are capable of bringing an amplifier up to its proper RPM’s.
How the tests faired with Jack’s far easier to drive and control ISIS loudspeakers, that you can read here down below, but as for me, where the post of on duty difficult loudspeakers is stubbornly being played out by my Gaudery Arcona, loudspeakers which cause anxiety with a significant share of the producers (4Ω and „sufficient” efficiency, at least according to dr. Roland Gauder), tests were not promising to turn out too optimistic. Finally, we have decided, that indeed if Mirka will simply not cope and shall be clearly stressed out, then her stay at my humble premises will be limited merely to a photo session, whereas as for all the listening impressions, these I intended to collect in OPOS. But fortunately, in the so-called “meanwhile”, I received for review, from an external party, a set of perfectly color matched (also white)  Taga Harmony Coral F-120 loudspeakers, which not only could boast a more forgiving, easier impedance of 6Ω, but additionally, their efficiency presented itself quite sensibly, and dependent upon the chosen source, ranging from 90 dB, up to as much as 93 dB.
In short, there was not only a plan “B” available, but even a plan “C”. But so what? Considering, that Mirka, when hooked up to the Gaudery, just started to play as if nothing had happened, no fret, playing at a fully satisfactory level of volume,  achieved whilst only slightly exceeding the “nine o’clock” or “ten- o’clock” position, which would be the digits 3, or maybe 3.5 on the Fezz attenuator scale. Miracle?
Not necessarily, but not wanting to stress out the maiden amplifier under test at the very beginning, I started off with some light and casual pop, being „Faith” by George Michael. The first track … the second track … Gee! It is oh so „Cool” to listen to this sound. It has the “drive”, an amazingly colorful tonal saturation, as well as the proper homogeneity as typical for a 300B. There is nothing that “hurts”. Nothing to upset your ears. Even the little plastic-like bass now gets a little bolder and a more teddy-bear-like characteristic, but such a transformation works clearly for the benefit and there is nothing to frown upon, because more often than not, such similar “making” of sound is an audiophiles dream within a significant portion of the audiophile population. A change in the repertoire to something a bit more minor, low-key, namely to the sorely missed and lamented King of Romantic Blues – Leonard Cohen and his  last album – “You Want it Darker”, has shown the other face of Mirka. The singer’s voice has been underlined with extraordinary deference, accented and pushed to the front scene slightly more than the usual. There was something very magical in this type of presentation, something intimate and phenomenal. I’m not saying that the musicians that were accompanying this sorely missed bard  have been sidelined into the shade and only but tentatively playing their thing in the background, but this time it was very clear as to whose is this whole show.
Some warm words need also be granted with regards to the “space”. The space had neither the tendency of shallowing, nor of focusing solely on the center of the frame. None of these things. Everything was in its right place and if I were to be picky, it would probably be due to the slight bolding out of the contours of the virtual sound sources, as well as pertaining to the faithfulness of representation of the  correct reverberation aura, as typical for some acoustic and jazz recordings ( „Vägen” Tingvall Trio).
I assume, however, that you could get quite a lot more out of this Fezz amplifier, by changing the tubes. For starters, the driver tubes, let’s say some nice 6SN7 Full Music Gold, for example. And if the sound would then evolve in the expected direction, we could calmly deal with the 300B. I do not intend to immediately pounce upon the Sophia Electric Princess Royal, but there is a lot of interesting 300B tubes out there on the market and from which one could choose from.
Some further swapping of records has only confirmed the versatility of the design under test, and instead of wondering whether this amplifier will cope, I simply reached out for anything and everything, which just happened to suit my mood, up until the turntable made contact with the „Ray Of Light” by Madonna. A moment of consternation, hesitation, just before lowering the tonearm – am I not “overdoing” it, exaggerating now ? Whatever. A flick of a switch, a short pause, a change of the loudspeakers to the Taga model, and … it turns out quite well, in two thirds it is OK, but this time there is definitely too much bass. Simply speaking, the quantity has obscured the quality. But also the top parts of the audio band got beaten up, where their spine finishes with its noble name. The conventional, not all-too-very sophisticated tweeter domes were far from the resolution and finesse as implemented in the Gauder AMT. Well then, perhaps indeed, the truly subsonic synthesized murmurs have overwhelmed the Fezz and turned out to be much more than it could bear.
However, after playing out the first side of the album, I decided to return  back to my regular loudspeakers. And that was the right decision, because everything came back to normal and whatever was previously blurred up together into a shapeless mass has now gained quite realistic contours and equally recognizable texture.
Are we hence facing a situation that when the going gets tough (in theory) then the tough get going (practically speaking) ?  To verify the above stated thesis, as test material, I decided to use  „Hardwired … To Self-Destruct” by Metallica. You may come not to believe me on this, but actually, Mirka, once again, has coped gracefully. Obviously, alas, using reasonable, far from concert-reality volumes. But it actually did cope. If only I restrained myself from the temptation of overdriving hard on the volume, on making too much noise, then neither compression, nor distortion constituted any problem whatsoever, but the richness and the energy of the communication – something impossible not to like. After this experiment, I stopped fooling around and started to treat the Fezz as a simple and most ordinary amplifier, whose job it is to amplify the signals as provided and correctly drive the loudspeakers which are connected to it. To top this off, it need be noted that during the time when Mira was visiting my system, not for a single moment did I grant her leniency, which means more or less that she worked day in, day out, and not just by few, but rather by dozens of hours daily.

Contrary to earlier fears, Fezz Audio Mira Ceti not only has the potential and is a great starting point for further development, but it somewhat represents, straight out of the box, a complete and finished product that could provide a lot of fun and musical experience. Using the standard tubes, as provided by the manufacturer, it is a safe bet, a proposal that is somehow able to satisfy the likes of both music lovers and audiophiles, but while the former are unlikely to fiddle around, focusing rather on purely hedonistic aspects of listening, the latter, the golden-ears, as infected by audiophilia nervosis, will certainly not deny themselves the pleasure of proverbial tube swapping. Mirka introduces a whole new level of quality. And as for Fezz itself,  I am extremely pleased that with an utterly clear conscience I can enlist the Mira Ceti on the list of products under the „Poles can DO IT” theme.

Marcin Olszewski

The system used during the test:
– CD / DAC: Accuphase DP-410; Ayon CD-35
– File players: laptop Lenovo Z70-80 i7 / 16GB RAM / 240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY
– Digital sources selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Phonostage: Abyssound ASV-1000; Tellurium Q Iridium MM / MC Phono Pre Amp
– Integrated Amplifier: Electrocompaniet ECI5
– Preamplifier: Accuphase C-3850
– Power amplifier: Accuphase P-7300
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC Digital: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Acoustic Zen Twister
– Power distribution board:: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi NCF-50 (R) / FI-50M NCF (R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS (R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Ethernet cables: Neyton CAT7+
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinion 2

Starting today’s meeting, I would like to state with great pleasure, that despite the closing in of our „soundrebels” ship to a round number of four years of intensive work, as related to maintaining the portal about audio devices, I can still state without a problem that this activity, although exhaustive at times in terms of logistics, brings to me a lot of pleasure. And it is not true that such a state I achieve only whilst reviewing some very expensive, international „celebrity” products, because in spite of all appearances, which may dominate our portfolio, we are just as keenly interested in domestic products, this fact well documented by a group of dozen or so of Polish producers which we have elevated to the review domain. Yes, indeed, before we look into a particular product, the hero contender must augur well, and if indeed it so does, the issue of the subject review is sometimes just a matter of talking out details and agreeing to a specific schedule as to when a given laurel-seeker is actually delivered to the address of our editors office. And to support this notion, ideal proof and defense of such a thesis regarding our exploration of domestic offerings, now materializes in the form of our todays presentation of a tube amplifier manufacturer. But alas, as mentioned, it suffice not for a product to simply originate from the Vistula river vicinity to meet up with our expectations. At this point, in support of our second pre-test assumptions (being a positive  look-out as verified by consumer market perceptions), I need bluntly confess that despite our very nice meeting during last year’s exhibition in Munich, it is only now that the top-notch offering of the manufacturer as presented today, his vacuum tube amplifier in the royal variation of the 300B SE with more than eight months of successful market presence, has graced my humble premises.

Thus, after a brief introduction to our domestic backyard, I invite everyone for a few paragraphs worth of a meeting with an amplifier of the Fezz Audio brand, in the form of the Mira Ceti, a model aspiring for the title of vacuum tube nobility.  For formalities sake, I need supplement this information that the device under test has been provided to us by the manufacturer himself.
The subject integrated amplifier is a typical representative of the art of designing constructs which are based on glass tubes. Without seeking out artificial descriptions of beauty, I must say that it is a shape quite simple in its form, which is important as it is the carrier of the vacuum tubes – both from the mechanical side, as well as from the visual side, with the chassis dressed up in glittering silver transformer covers, and all this laid out on a supportive platform. However, it would be wrong to assume that this is a well-known, worn-out design, touching on the fringes of outright boredom because despite its  standardization, this simplicity, as embellished with the amber glow of tubes, is this amplifiers strongest point. Am I raving? Not at all. Time and again, similar constructs have visited my home, and I have never felt any boredom, this despite that they all were very similar looking devices. I would not be surprised if you used this opportunity to call me an old rambler, but I think that the main reason of such continuous positive perceptions is the timelessness of the solid, which is laid out according to the limitations and constraints of the subassemblies being used.
But let us depart from the musings pertaining to the beauty of the housing, full of glass tubes and cuboidal, rectangular covers, and let’s focus on the practicalities of manual interconnections. Due to the restrictions related to using the top pane of the Mira Ceti chassis to lay out the tubes and the transformers, I will start off with a description of the front panel. This is occupied, without any cramming, with only two notched knobs on its extremities (left – volume level, right – input selection). The center is occupied by a glittering emblem with the brand name logo.

Moving toward the back of the amplifier, we notice that on the left side of the unit there is a set pf mysterious RCA terminals, together with a crow-bar switch, used to activated them. This is a direct input into the power amplifier section, which seems to be extravagant for such a simple type of device. I do not know how many customers will use it, but it is always better to have, rather than not have, such additional functions available. To wrap up this paragraph with a description of the back plane, it need be stated that the designer is offering three line-in RCA terminals, a set of speaker terminals with 4 and 8 ohms taps, and a combined mains power inlet and mains switch. And, if I top this off stating that there is a remote control included with this set, one which presents itself with an interesting design and which feels good in your hand, it then turns out that despite the initial severity, the whole of the so called Mira Ceti project – visually turns out to be very interesting product.
Now that we come down to the substantive, merits part of this text, for any and all that are interested in purchasing this amplifier, let me paraphrase the bosses of Cezary from  the Polish cult film “Dogs”. I have two news items: good news and good news.
The first good news is that Mira is able to cope even with loudspeakers which are, from the outset, mismatched with her in terms of efficiency (please remember that this amplifier generates only 8 watts of output power, which initially forces us to carefully approach the matter of proper selection of suitable loudspeaker units). The other good news is that if the marriage with loudspeakers which are currently available does not fully meet your expectations, sonic effects may be brushed up, tweaked up a little bit, by means of cable swapping. As you have probably noticed, I took the word „little” in quotation marks. Why? Well, although I heard or read about it several times already, about those mind blowing metamorphoses that audiophiles experience after swapping some cabling, I tended to perceive such changes as mere cosmetics, more or less, and not a means of elevating a setup to several classes upwards. End of story. So, in such case, where is the other good news? Well, that is exactly it: the fact of clear differentiation of the sound after introducing changes to any and all kinds of cabling, which I shall not fail to dwell upon in a further part of this lecture.

The subject „Mirka”, as almost customary for any and all of my clashes with tested products, had two different exposures. However, this time, due to the limited power of the device, and due to loudspeaker efficiencies as available within the KAIM audiophile club, as compared to the efficiencies of my own speakers, first I needed to check whether there is any sense at all in taking her for external auditioning performances. These things used to vary, over the years, but indeed, the vast majority of my experiences whilst hooking up such limited power devices were positive, so it was not much of a stress to hook her up into my signal path. The result ? Quite surprising. Why? This is very intriguing, but my concerns, if I had any, were rather related to a lack of control from the amplifiers side, while driving my big bass transducers, almost 40-centimeters in diameter, within my loudspeakers originating from Austria. But, as it turned out, the generated bass was surprisingly hard-driven, with good control. What’s more, I was prejudiced and anticipating, expecting the frequent side effects of using 300B tubes which would materialize as a too abundant in honey flow presentation of the music. And frankly speaking, I honestly would not even see anything wrong with that, if not for the other related effect, which basically would kill the vitality of the sound. But to my surprise,  following the path as to how it presents the border limits of the audio band, at its extremities – at least in my setup – this SET music, as generated, amplified by this Polish device, was utterly fresh in perception. This gently cooled down the presentation a bit, but appeared as if intriguingly questioning: Is this the “my type of sound” experience. It was not the playback at the level of the Danish Gryphon, although, I must admit, that seems to also attract me to some extent too, but from the very first moment I realized that the hero of today’s audition paves new paths, other than those which are hard coded in my memory of sound texture templates.
Indeed, after swapping the interconnects to Hijiri all across the setup, the subject of sound texture took on a little color and blushing. But the thing is, when hooking this amplifier up in a Japanese puzzle, I was rather expecting that the sound will lose weight a bit, rather than coloring up in whole. To sum this up, after harnessing the final configuration with respect to the way that the world is painted by this Polish product, things became interesting enough that I shall present the effects as achieved with some example discs.
My overview of silver discs I shall begin with Diana Krall and her „All For You” production. Here my perceptions, feelings are not really well defined. From the one side, unfortunately, the voice of the artist has lost some of its intricate intimacy, but on the other hand, I have received additional reinforcement of many a detail pertaining to her facial expression whilst issuing guttural sounds. I am not sure how you shall perceive this, but each listener and his audio setup tend to like something else, so I believe that the dividing line between proponents and opponents of such a take on the presentation will run through the vicinity of, on average, zero. Therefore, the decision as to “good” or “bad” – is up to you. The obvious effect of such sharp, acute strokes in the creation of a musical performance was a good definition of virtual sources, but the earlier mentioned transfer of weight of sound up by a notch has clearly caused a shallowing of the virtual music scene. Fortunately, not in the area of losing access to the background, but merely of crowding up a bit of each individual formation. In a similar line of perception fell the reproduction of old, early music. Unfortunately, due to the loss of weight at a very important center of sound, often being the voice of a single singer, I missed out on some of the energy in his voice. Following this theme, the mainstream of musical instruments, which are typical for this genre, just like the singer artist, boasted a saturation that seemed to be colder than what I would come to expect from a tube device.
But every cloud has its silver lining. With all of my finger poking as to the playing manners of the device, one needs to remember about who is the target audience for this amplifier. Here it collided with the „Finger of God”, as this very target audience actually suffers from deficiencies in the resolution of the presentation.
Yes. A breath of fresh air, as brought about by the Mira is rather more a highlighting of the sound, rather than a dose of pure information, but the consequences of applying such a treatment a to a too-dark-a-setup will result in that the music lover will receive a level of some kind of greater freedom on the sound stage, and this may be a milestone towards a positive perception of what was his gripe thus far.
At the end of my encounter with Polish technical know-how, I wish to call upon Mira’s pure endurance in terms of maintaining control over the loudspeakers whist subjected to a loud listening sparring session with a group called Percival Schuttenbach. Obviously, folk-metal does not bode idyll. Nonetheless, a durability test of the power supply just had to be held. Effect? Frankly, in my perception – positively surprising. The amplifier fought a brave fight, up to a sizeable deflection of the volume knob, but it is obvious that when hitting the “11:00 AM” position, it started to report a slight shortness of breath. In the least shall I condemn this however, because even though it did not perform in an optimal equipment configuration, it was capable of going up really high in volume, considering its mere 8W, to levels which I do not achieve every day in terms of volume, and it presented the material very clearly, showing the actions of the artists, including a full understanding of the text, as shouted out by the front man.
The only nuance, that followed such a trail of playback manners and hence allows me to complain a bit while listening to this album is due to the loss of mass and a withdrawal of the guitar riffs. Yes, these were present on the scene, but have made a decisive step backwards. Surprisingly, the earlier mentioned control and stiffness of the bass provided me here, to my surprise, a lot of joy.
At the end of this adventure with Polish amplification I will call upon some of the events that took place out in the audio club. As hinted at the very beginning, this power pack can work miracles. But not due to its ability of running loudspeakers on a tight leash, regardless of their efficiency, but rather, at times, filing an unexpected problem report whilst hooked up to the easy ones, but on the other hand, coping quite well and collaborating with the theoretically very difficult ones. Do not know why, but with loudspeakers, which by definition are dedicated for tube amplification, having a fair 88dB of efficiency, the unit performed like the proverbial elderly senior, overwhelmed by life, but then, facing boxes which boast a mere 84 decibels of efficiency, it starts playing lively and colorfully enough, so that for the rest of that evening, we spent our time on fine tuning the sound by means of cable swapping, using the stuff that I brought in with me. A collection of cables not excluding the Siltech Triple Crown, which reaches stratospheric price levels. I know that it was a misalliance, but regardless of the price level of the components that we mixed, we received a clear message that in the case of minor problems, we have some tuning margin, so as to tune the amplifier to our preference.

As it so happens with power amplifiers of limited power, the way they blend into a specific environment is by far not so obvious. If anyone thinks otherwise, he should once again need to retrace what I wrote. These were really, physically occurring facts, and not just written up as fabricated confabulations of imaginary events, so as to aid the manufacturer. Thus, considering the results as observed thus far, pertaining to a good blending-in of the Mira Ceti amplifier with an already existing system, the word „surely” – I could only use in one case. Surely, this amplifier is the perfect choice to blow some life back into some too extinguished and weighty puzzles. The overall outcome, pertaining to effects of the total synergy, will largely depend on the efficiency of the loudspeakers. But here is a little surprise. As far as loudspeaker sets boasting efficiencies of 90 decibels or higher do not really give rise to any problems, it is intriguing, when we recall the history of events and the battle that took place at the audio club. I would not strike off the „Mirka” in terms of pairing up with  loudspeakers which are a little bit more difficult to drive.  Approaching the end of the story, and taking things into perspective, in view of my setup, it need be clearly noted that this integrated amplifier is not an audiophiles Olympus. But looking at its price, it has never aspired to be such. Therefore, I do not have a problem with my internal peace of mind, and I can say that despite that it sounds somewhat differently than the generally prevailing pattern of playback, it is indeed a very interesting offering, considering the price point. And according to me, the decision as to invite, or not to invite this construct to your household is not just a matter of the efficiency or ease of driving your loudspeakers. It is more related to the decision whether tube amplifiers are a thing with which you want to hang around for a little longer.

Jacek Pazio

Manufacturer: Fezz Audio
Price: 8 900 PLN

Technical data:
Output Power: 2 x 8W
System type: Single Ended, Class A
Tubes: 2 x 300B (output stage), 6N8S x 2 (preamplifier & Controls)
Output Impedance: 4Ω / 8Ω
Inputs: 3 x RCA
THD: <0.4%
Frequency response: 20Hz-45kHz (-3dB)
Power consumption: 80W
Fuse: 3.15 T
Weight: 14 kg
Dimensions: 340x360x215mm
bias setting:  automatic
Optional accessories: remote control, HT (pre-in) input

The system used in the test:
– Source: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited
– Line preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
Loudspeakers: Trenner & Friedl „ISIS”
Speaker cables: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ
IC RCA: Hijri „Milon”
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC Digital: Harmonix HS 102
Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
Table: SOLID BASE VI
Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints „ULTRA MINI”, antivibration platform by SOLID TECH,  AC Harmonix Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Disk Mini RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
Analog path:
– Turntable:
Drive: SME 30/2
Tonearm: SME V
Cartridge: Miyajima Madake
Phonostage: RCM THERIAA

Opinia 1

Patrząc na historię naszego magazynu a dokładnie pojawiające się na jego wirtualnych łamach recenzje bez trudu można zauważyć pewną prawidłowość. Chodzi mianowicie o nieobecność urządzeń sygnowanych przez dawnych hegemonów Hi-Fi, a przynajmniej marek, które jeszcze w latach 80-ych i 90-ych ubiegłego tysiąclecia budziły przyspieszone bicie serc rodzimych audiofilów. Jednak owa absencja nie bierze się bynajmniej z naszej złej woli, lecz jest niestety odzwierciedleniem rynkowych realiów. Przez prawie cztery lata istnienia SoundRebels niestety nie udało nam się natrafić na nic z portfolio majorsów mogącego nawiązać równorzędną walkę z ofertą małych i przez to wyspecjalizowanych audiofilskich manufaktur. Niby w tzw. międzyczasie o zaawansowanym stereo przypomniał sobie i Denon (PMA-2500NE,  DCD-2500NE) i Yamaha (Seria S2100, S3000) a nawet ekshumowano legendarnego Technicsa (m.in. seria R1), to o ile w pierwszych dwóch przypadkach dystrybutorzy mając do wyboru dostarczenie topowych produktów ww. brandów i coś zdecydowanie bardziej wysublimowanego każdorazowo wybierali opcję nr. dwa, to przy Technicsie tyle razy napotykaliśmy opór materii białkowej (czyli czynnika ludzkiego), że w końcu machnęliśmy ręką. W powyższym gronie brakuje jednak jeszcze jednej marki, która niejako nierozerwalnie kojarzy się ze zmianami ustrojowymi w naszym kraju i prawdziwym boomem na nieco wyższej klasy aniżeli diorowsko – kasprzakowskie domowe zestawy audio. Mowa oczywiście o Marantzu, którego nieśmiałe próby przebicia się na naszych łamach już odnotowaliśmy pod postacią zestawu słuchawkowego Sonus faber Pryma Carbon + Marantz HD-DAC1. Niby jedna jaskółka wiosny nie czyni, ale skoro udało się z DACo-słuchawkowcem to cierpliwie wyczekiwaliśmy na odpowiednią chwilę i gdy taka nastała czym prędzej przygarnęliśmy na testy gorącą nowość – topowy odtwarzacz SA-10.

Patrząc na tytułowy odtwarzacz i starając się opisać jego wzornictwo, szczególnie w wersji szampańsko – złotej, w jakiej został dostarczony do naszej redakcji, uczciwie trzeba stwierdzić, że wygląda wprost obłędnie. Już z daleka widać, ze nie jest to budżetówka aspirująca do miana High-Endu, lecz flagowiec, który temu segmentowi został przeznaczony i z myślą o nim zaprojektowany. Trzyczęściowa, masywna ściana przednia składa się z dwóch zwężających się ku krawędziom łukowatymi krzywiznami profili i nieco jaśniejszego od reszty korpusu płata centralnego mieszczącego nie tylko szufladę napędu, przyciski funkcyjne i  ukryty za czarnym akrylem wyświetlacz, lecz również biegnące wzdłuż krawędzi pionowych podświetlone na fioletowo-niebiesko  listwy led. Uwagę zwraca gniazdo słuchawkowe z dedykowanym potencjometrem głośności.
Tył odtwarzacza aż bije po oczach naturalną „rudością” miedzianej blachy na której umieszczono zdublowane (RCA/XLR) wyjścia analogowe, standardowe wyjścia cyfrowe (Optical/Coaxial) i zdecydowanie bardziej imponującą baterię cyfrowych wejść w skład których wchodzą gniazda  optyczne, koaksjalne i para terminali USB (typu A i B). Całości dopełniają we/wyjścia na zewnętrzne sterowanie i dwubolcowe (?) gniazdo IEC.
Od strony technicznej SA-10 jawi się niczym kamień milowy nie tylko w katalogu Marantza ale i wyznaczający, wskazujący kierunek w jakim powinna podążać branża, bowiem zamiast zdać się na łaskę i niełaskę tanich i na wskroś plastikowych napędów DVD-ROM zastosowano w nim zupełnie nowy i właśnie jemu dedykowany transport SACD-M3. Pozwala on na odtwarzanie nie tylko płyt CD/ SACD, ale również plików audio zapisanych na krążkach CD-R/RW i DVD-R/RW, jednak to dopiero początek atrakcji. Prawdziwy potencjał 10-ki drzemie bowiem w technologii Marantz Musical Mastering –  Stream odpowiedzialnej za upsampling danych zarówno pozyskanych z napędu, jak i zewnętrznych źródeł cyfrowych do postaci DSD256 (11,29MHz) a następnie jego przetwarzanie i przesył do wyjść analogowych na drodze Marantz Musical Mastering – Conversion. Jakby tego było mało nad całością pieczę sprawują dwa dedykowane zegary (Dual Crystal Clock). Nie zabrakło również układów HDAM, w tym dedykowanych słuchawkom i zamkniętego w miedzianym sarkofagu transformatora toroidalnego.
Zanim przejdziemy do sekcji poświęconej brzmieniu pozwolę sobie jeszcze na kilka uwag natury użytkowej. Po pierwsze spieszę donieść, że błękitną iluminacje można oczywiście wyłączyć, co powinno ucieszyć spore grono naszych czytelników, którym ta kwestia spędzała sen z powiek. Niestety jest też zła wiadomość, gdyż wraz z gencjanową poświatą wygaszamy również wyświetlacz. Po drugie warto się przyzwyczaić, że Marantz na komendy wydawane czy to z pilota, czy z samego frontu reaguje z nazwijmy to dostojeństwem, czyli od naciśnięcia przycisku do momentu reakcji mija dłuższa chwila.

No i wreszcie najważniejsze, czyli jak SA-10 gra, bo nie da się ukryć, że gra i robi to z niewymuszonym dźwiękiem. Od razu zaznaczę, że pomimo tego, że mamy do czynienia z naszpikowanym najnowocześniejszymi technologiami flagowcem, przy projektowaniu którego korporacyjna księgowość została wysłana na team building na jakimś odludziu, próżno doszukiwać się w jego brzmieniu jakichkolwiek znamion wyczynowości. Proszę mnie tylko źle nie zrozumieć, gdyż wszystko jest na swoim miejscu i wszystko się zgadza, ale w momencie pojawienia się SA-10 w naszych recenzenckich zapowiedziach zaobserwowaliśmy pewne dość niepokojące objawy euforii i ewidentnego „pompowania” oczekiwań w stosunku do tytułowego odtwarzacza. Z biegiem czasu można było odnieść wręcz wrażenie, że oto na rynku pojawiło się coś, co rozniesie w perzynę jeśli nie wszystko, to przynajmniej większość z tego, co ludzkość do tej pory słyszała. Otóż drodzy Państwo proponuję czym prędzej spuścić z balonika powietrze i zejść na ziemię, bo może i na tle pozostałych członków rodziny Marantza SA-10 jawi się niczym Święty Graal, to czy tego chce, czy nie w świecie realnym będzie musiał się z mierzyć z konkurencją używają języka ringu „chodzącą w zdecydowanie cięższej wadze”. Mówiąc wprost i nie owijając w bawełnę oferta Marantza kończy się tam, gdzie co poniektórych nawet się nie zaczyna. Wszystko to piszę jednak nie po to, by 10-kę zdeprecjonować, co raczej urealnić pokładane wobec niej oczekiwania  a tym samym zaoszczędzić ewentualnych rozczarowań.
Zacznijmy zatem od wspomnianego braku wyczynowości, gdyż zarówno w pierwszej, jak i w kolejnych chwilach odsłuchu trudno znaleźć w brzmieniu Marantza jakikolwiek aspekt wybijający się przed szereg i niejako zachęcający do skupieniu na sobie uwagi.  Liczy się bowiem całość i spektakl jako taki a nie wyrwane z kontekstu dźwięki, czy partie pojedynczych instrumentów. Góra jest gładka i detaliczna, z odpowiednią ilością szczegółów i napowietrzenia. Informacje o akustyce pomieszczeń, w jakich dokonywano nagrań są czytelne, lecz zarazem nieprzesadzone. Nie przypominają znanych z samplerów hangarów i dworcowych poczekalń niekończących się pogłosów, szmerów i innych bliżej nieokreślonych atrakcji. Tutaj wszystko jest konkretne, precyzyjnie kreślone dość cienką i pewnie prowadzoną kreską płynnie przechodzącą w równie wyważoną średnicę i konturowy, nieźle zróżnicowany bas. Do głosu dochodzi też zaimplementowana w trzewiach technologia i upsampling wszystkich strumieni do postaci DSD256 i pewne może niezbyt oczywiste, lecz na dłuższą metę zauważalne uśrednienie przekazu. Niby różnice między CD a SACD i wysokorozdzielczymi plikami dsf / dff są słyszalne, to jednak różnica ani nie poraża, ani tym bardziej nie jest kolosalna. Ot, jest lepiej, ale wszystko w granicach rozsądku. Dla porównania tylko dodam, że odnotowane podczas odsłuchów Marantza zmiany nie miały intensywności i skali tych, jakie mogę na co dzień wyłapywać przy użyciu mojego dyżurnego Ayona CD-35. Japończyk w porównaniu z Austriakiem wypadał w sposób zdecydowanie bardziej stonowany i zachowawczy. Nie był ani tak dynamiczny, nasycony, czy rozdzielczy, ale w spokoju i zrównoważeniu zaobserwować można było ewidentną konsekwencję – pomysł na muzykę.
W takiej właśnie konwencji stoickiego spokoju wybornie prezentowała się np. klasyka.  Album „Mozart: Violin Concertos Nos 1, 5 & Sinfonia concertante”  Vilde Frang czarował nieco obniżonym środkiem ciężkości a przez to skupiał uwagę słuchaczy na wydarzeniach w środku pasma i przyjemnie masował trzewia basowymi pomrukami. Rozdzielczość przy tak wieloplanowej realizacji była na zadowalającym poziomie i trudno byłoby się do czegoś przyczepić, gdyby nie bezpośrednie porównanie z droższą konkurencją jasno pokazujące, że w tej materii można osiągnąć „nieco” więcej. Pytanie tylko, czy do takiego porównania w przypadku Marantza w większości przypadków dojdzie, bo na tle niżej urodzonego rodzeństwa prezentuje się niczym Pendolino przy kolejce Piko, za to w przypadku również znajdującego się w dystrybucji Horna dyskofonu Audio Research CD6 perspektywa konieczności dołożenia kolejnych 20 tys. PLN nader skutecznie ostudzi zapał odwiedzających firmowe salony klientów.
Na nieco bardziej spontanicznym a zarazem ograniczonym do niewielkiego składu jazzie SA-10 stawiał na możliwie homogeniczny i spójny przekaz z delikatnie zawoalowaną górą tonizującą poczynania dęciaków i przyjemnie zaokrąglonymi najniższymi tonami dającymi sekcji rytmicznej spore pole do popisu. „Change Of The Century” Ornette Colemana wypadło na tyle dystyngowanie i rzekłbym nawet bezpiecznie, że z Marantzem w torze z powodzeniem nadawało się jako „podkład” do rodzinnego, niedzielnego obiadu. Wystarczyło tylko nieco zejść z głośnością i całość stworzyła niebanalne, lecz dalekie od wymagającego skupienia tło muzyczne. Przestrzeń mieszkalną wypełniała wtenczas muzyka stanowiąca coś na kształt jednego z elementów wystroju, klimatu tamże panującego.

Marantz SA-10 to bez wątpienia najbardziej zaawansowany technologicznie i najlepszy pod względem brzmieniowym odtwarzacz japońskiego producenta. Nie dość, że jest w stanie zagrać praktycznie wszystko, co tylko zapiszemy na srebrnych krążkach, to z dziecinną łatwością poradzi sobie również z dostarczonymi do jednego z wielu cyfrowych wejść jakimi dysponuje strumieniami danych. W dodatku za każdym razem odczytanym bitom zafunduje kurację upsamplingu do postaci DSD, którą dodatkowo możemy wedle własnego widzimisię modelować udostępnionymi przez producenta filtrami. Wygląda przy tym tak, że  gdyby nie dość mało wysublimowane błękitne podświetlenie (czyżby ukłon w stronę miłośników Shanlinga) spokojnie można byłoby go stawiać np. obok podstawowych modeli Accuphase’a i wybór między nimi wcale nie byłby taki oczywisty. Dlatego też chociażby z czystej ciekawości warto wziąć SA-10 na weekend do domu i na spokojnie zweryfikować, czy spokój i liniowość prezentacji jakie reprezentuje nie są właśnie tym, czego w muzyce szukamy.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Accuphase DP-410; Ayon CD-35; Musical Fidelity Nu-Vista CD
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Lumin U1
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– DAC: Cayin iDAC-6
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI5; Audio Analogue Maestro Anniversary
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform; Thixar Silence Plus
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinia 2

Patrząc na bohatera dzisiejszej recenzji gołym okiem widać iż ni mniej ni więcej, ale będziemy dywagować o swojego rodzaju ikonie audiofilizmu. Ktoś jest przeciw? Mam nadzieję, że nie. Jednak jeśli jakiś osobnik w swojej nieomylności twierdzi, iż takie określenie zarezerwowane jest tylko dla segmentu High End-u, według mnie nie za bardzo wie, o czym mówi i nie mam zamiaru krzyżować z nim szpad. Zatem pomijając tych niezorientowanych gdybym zapytał Was, co wspólnego ze światem motoryzacji – dla przykładu weźmy marki Mercedes i Volkswagen – ma będący naszym hobby świat audio, po ostatnimi czasy modnych wspólnych projektach obydwu działów gospodarki nasuwa się jedna, bardzo prosta odpowiedź. Oczywiście temat nagłośnienia przez kwiat marek High Endu topowych wersji czterokołowych bolidów zwanych samochodami. Jednak gdy po tak banalnej odpowiedzi jeszcze raz zapytam: „To wszystko?”, kolejna odpowiedź wydaje się być wielkim znakiem zapytania. Tymczasem, jeśli ktoś choćby minimalnie orientuje się w osiągnięciach tytułowej marki, z łatwością odpowie, że chodzi o nic innego, jak o jej przysłowiowy „Palec Boży”. Nadal nie wiecie o czym prawię? Już wyjaśniam. To nie są moje urojenia, gdyż podobnie jak w przypadku marek motoryzacyjnych proces doszlifowania pojazdów pod kątem osiągów przejmują wyspecjalizowane stajnie typu AMG i Carmann, tak japońskiego Marantza natychmiast łączymy z Kenem Ishiwatą. I choć prezentowana dzisiaj nowość Japończyków nie nosi stosownej końcówki „KI” w oznaczeniu modelu, z doniesień prasowych wiadomo, iż wspomniany sensei jest ojcem wielu rozwiązań układów wewnętrznych tego przedsięwzięcia. Zatem gdy trochę na około, ale temat dzisiejszej rozprawki został znacznie przybliżony, mam przyjemność zaprosić wszystkich na kilka akapitów o najnowszym dziele marki Marantz w postaci odtwarzacza CD/SACD o symbolu SA-10, którego dystrybucją na naszym rynku zajmuje się warszawski Horn.

Tytułowe źródło, jak przystało na przykładającego duże znaczenie do fantastycznej prezentacji Japończyka  jest typowym przykładem udanego połączenia ognia z wodą. Jak to możliwe? Poroszę spojrzeć na załączone fotografie a Waszym oczom z jednej strony ukaże się emanujący bogactwem odcień szampańskiego złota obudowy, a z drugiej mimo dostępności większości funkcji z poziomu przedniego panelu dostajemy bardzo spokojny projekt wizualny. Począwszy od frontu zauważamy, iż przy podziale na trzy płaszczyzny do celów użytkowo-informacyjnych wykorzystano jedynie jego centralną część. Zewnętrzne zaś łamiąc potencjalną monotonność płynnym łukiem odchylają się ku tyłowi. Ale to nie koniec zabiegów wizualnych, gdyż wykonany techniką frezowania wyraźny podział na trzy parcele postanowiono podświetlić na ekstrawagancki błękit. Trochę odważnie, nie sądzicie? Ale zawczasu uspokajam, mimo dużych obaw, w bezpośrednim kontakcie pomysł prezentuje się bardzo korzystnie. Uzupełniając pakiet danych o centralnym panelu obsługi należy wspomnieć jeszcze o zaimplementowanym w jego centrum, uzbrojonym w cztery przyciski okienku informacyjnym, znajdującej się tuż nad nim szufladzie dla srebrnych krążków i kilku okrągłych włącznikach wespół z gniazdem słuchawkowym tuż pod nim. Gdy przeniesiemy wzrok na awers urządzenia, naszym oczom ukaże się znana z wszystkich namaszczanych przez Kena I. urządzeń, bogato wyposażona miedziana płaszczyzna pleców. Znajdziemy tam zestaw wejść i wyjść cyfrowych w standardzie COAXIAL, OPTICAL i dwóch rodzajach USB, terminale wyjścia analogowego w odmianie RCA/XLR i gniazdo zasilania. Jak widać, niby minimalizm, ale w pełni satysfakcjonujący nawet najbardziej wymagającego audiofila.

Jak wspominałem we wstępniaku, prezentowany dzisiaj model Marantza mimo, że w nazewnictwie nie posiada stosownego exlibrisu Kena Ischiwaty, jest jego najnowszym dzieckiem. To zaś już na starcie sprawia, iż porzeczka oczekiwań przez wielu fanów zostaje zawieszona bardzo wysoko. Oczywiście poziom na jakiej się znajduje w dużej mierze zależy od wtajemniczenia konkretnego odbiorcy, jednak jakby na to nie patrzeć, oczekiwania świata audio sprecyzowane są w domenie dużych. Na szczęście mój poziom odniesienia jest na tyle wyrafinowany, że bez najmniejszej emocjonalnej zadyszki pozwolił patrzeć na poczynania pretendenta do laurów, a to sprawiło, iż w każdej minucie testu byłem w stanie zachować zimną krew. Zatem, jak wypadła SA- dziesiątka? Rozpocznę od oceny na wyjeździe, czyli wizycie w Warszawskim Klubie Audiofila i Melomana. To jest mój zwyczajowy ruch, gdyż pozwala mi spojrzeć na opiniowany komponent przez pryzmat tak tańszych, jak i droższych konkurentów. Rozpoczynając miting od walorów szampańsko-złotego Japończyka na starcie zwracam uwagę na przemyślany dobór współpracującej z nim elektroniki. I nie jest to podyktowane li tylko jej jakością – oczywiście to również jest bardzo istotne, ale także osadzeniem w masie i barwie. Dlaczego? Ano dlatego, że gdy w KAIM-ie Marantz wypadł nieco zbyt zwiewnie i jasno, co musieliśmy korygować stosownym okablowaniem, to w starciu domowym zdawał się być trochę zbyt ciemny. Oczywiście specjalnie przejaskrawiam obydwa przypadki, ale tylko w celu wyraźnego pokazania jego prawdziwego „ja”, a nie rytualnego punktowania niedociągnięć sonicznych. Nie będę rozpisywał się na temat przygody klubowej, tylko w telegraficznym skrócie powiem, że po próbie kablowej synergizacji z zastanym systemem przekaz nabrał duży pakiet oznak przyjazności w odbiorze, ale kosztem odczucia pewnej matowości. Niestety, tak już jest, że jeśli dostrajaniem systemu walczymy o barwę i masę, w konsekwencji tracimy na jego wyrazistości. Tak już jest i należy się z tym pogodzić. Ale jak wiemy, regułę zawsze potwierdza wyjątek, a ten spełniając wszelkie założenia miał miejsce podczas mojej odsłony recenzji. O co chodzi? To może wydać się niedorzeczne, ale kluczowym słowem jest rozdzielczość. Ale nie często określane jako rozdzielczość rozjaśnienie, tylko zwiększenie witalności dźwięku poprzez dodanie do niego dodatkowego pakietu informacji. I taki właśnie przypadek miał miejsce podczas oceniania dzisiaj opisywanego Marantza w rozgrzewkowej kompilacji z prawie szczytowymi kablami amerykańskiej marki Transparent OPUS. To było co prawda trochę trącające mezaliansem, ale prawdziwe pięć minut tytułowej japońskiej SA – dziesiątki. Bez najmniejszego rozjaśnienia, czy przyciemnienia tylko świeżość, muzykalność i energia do grania sprawiły, że po raz kolejny od dechy do dechy z dużym zainteresowaniem przesłuchałem kilka do znudzenia ogranych płyt. I co ważne, byłem tym odsłuchem bardzo pozytywnie zaskoczony, żeby nie powiedzieć w pełni ukontentowany. Ale zejdźmy na ziemię i skupmy się na tym, jak na tle kilku przykładów płytowych testowany odtwarzacz płyt kompaktowych wypadł w mojej konfiguracji kablowej. Jak zaznaczyłem kilka strof wcześniej, w domowym starciu ciężar muzyki przesunął się o pół tonu niżej. To w przypadku osobistego stawiania na ciężar i mocne osadzenie w barwie słuchanej muzyki nie rodziło większych problemów, jednak dla pełnej satysfakcji podmieniłem set drutów sygnałowych z japońskich Hijiri na angielskie Tellurium Q. W efekcie dostałem zastrzyk światła na scenie, nieco szybkości i za sprawą gładkich anglików szczyptę homogeniczności. Jednego, czego na tym pułapie cenowym przywołanego okablowania nie udało się całkowicie wyeliminować, to podobnie do wizyty w klubie uczucie ograniczenia otwartości. Na szczęście po szybkiej akomodacji ów niuans odchodził w niepamięć, ale będąc rzetelnym nie mogę o tym nie wspomnieć. Na pierwszy ogień poszły realizacje CD, których godnie reprezentowała Christina Pluhar z krążkiem ”Via Circus”. Miłośnicy tego rodzaju muzyki wiedzą, że w tym dziele główną rolę odgrywa kontratenor w osobie Philippe’a Jaroussky’ego. I wiecie co, może ze względu na minimalne ograniczenia blasku nie był to idealnie dorównujący mojemu źródłu pokaz, ale przy pełnych ekspresji, śpiewanych całym zasobem płuc frazach wokalnych Philippe’a kilkukrotnie udało mi się osiągnąć bardzo ciekawy stan emocjonalny, a to po przywołaniu codziennego wzorca nie jest łatwym zadaniem. Przyglądając się sonicznemu rysowi tego krążka wspomnę jeszcze o instrumentarium, które mimo kablowej kalibracji nadal zdradzało oznaki większego ciężaru i odczuwalnego lekkiego chłodu. To zaś powodowało, że gdzieś w ferworze walki z przeciwnościami losu typu „ograniczona otwartość grania” trochę gubiłem końcówki wybrzmień poszczególnych źródeł dźwięku. Ale przypominam, konfrontujemy urządzenia, które dzieli trzykrotność ceny, dlatego analizując mój opis proszę dobrać odpowiednie filtry. No dobrze, muzyka dawna w dobrej realizacji dla wielu jest ciężkim orzechem do zgryzienia, dlatego na kolejną potyczkę wybrałem coś z lekkiego rocka, czyli grupę Coldplay z kompilacją „Parachutes”. I proszę. Nagle okazało się, że ten rodzaj muzyki wspomniane wcześniejsze bolączki omijał szerokim łukiem i tandem Marantz/Reimyo czerpał ze sznytu grania tego pierwszego pełną soniczną piersią. Cięższe gitary i stopa spychając na bok wrażenie krótszego wydźwięku ewidentnie pokazywały, że nie są jedynie chwilowo pojawiającymi się generatorami fal akustycznych, tylko pełnoprawnymi uczestnikami tego muzycznego przedsięwzięcia. Owszem, wnikliwe porównanie jeden do jedngo z moją dzielonką nadal pokazało pewien jakościowy dystans pomiędzy sparingpartnerami, ale w tym przypadku było to zdecydowanie mniej odczuwalne. Po kilku podobnie wypadających pytach z materiałem 44.1 kHz. przyszedł czas na słuchanie muzyki z protokołu SACD. To podejście rozpoczął Jordi Savall i jego aranżacja pieśni do Sybilli w oryginalnej pisowni zatytułowana „El Cant De-La Sibil-La” . To, jak zdajecie sobie sprawę, po raz kolejny była wymagająca wyrafinowania od sprzętu muzyka dawna, jednak w tym przypadku za sprawą sposobu zapisu i odczytu materiału muzycznego (SACD) otrzymałem zdecydowanie większy realizm bycia w kubaturze sakralnej. Tak prezentowany świat zdawał się mówić, że projekt muzyczny  Jordiego dzieje się tu i teraz , a nie jest sztucznie odgrzewanym kotletem. Co więcej, dotychczas nie opisywane przeze mnie tematy budowania wirtualnej sceny tak w głąb, jak i w szerz teraz bardzo mocno zbliżyły się do tego co potrafi mój cedek. Ale fani formatu SACD wiedzą, że taki bonus jest tutaj standardem, dlatego też bez względu na osobisty, nie do końca sprecyzowany do niego stosunek sądzę, iż z takimi gratisami ma przed sobą świetlaną przyszłość, co wydaje się wróżyć powrót potrafiących rozkodować gęste pliki źródeł, których przedstawicielem jest testowany dzisiaj Marantz SA-10.

To był bardzo owocny w kilka zaskakujących spostrzeżeń test. Mam nadzieję, że przytoczone wnioski pozwolą trafnie określić, czy to jest temat dla Was, czy należy próbować gdzie indziej. Co wydaje się być determinującym, to odpowiednie sprecyzowanie walorów brzmieniowych potencjalnej układanki, gdyż Marantz jak kameleon bardzo łatwo potrafi zmieniać ubarwienie swoich szat. Gdy w założeniach przed-testowych wydawało się, że tak w klubie, jak i u mnie wyniki powinny się pokrywać (oba zestawienia są bardzo muzykalne), w konsekwencji dążenia obydwu układanek do barwy z całkowicie innego bieguna SA-10 raz wypadł zbyt szczupło, a raz nieco ciemno. To oczywiście nie przeszkodziło w dostrojeniu dźwięku do mieszczącego się w ramach oczekiwań kanonu barwowego, ale jak zawsze okraszone zostało pewnymi przywarami. Dlatego po raz kolejny zwracam uwagę na potraktowanie sprawy bardzo poważnie, a wówczas już na starcie dźwięk będzie na tyle ciekawy, że ostateczny drobny szlif okablowaniem nie spowoduje niechcianych artefaktów. A gdy tak się stanie, już format CD pozwoli na pełną asymilację z prezentowanym światem muzycznym, a tak hołubiony przez wielu melomanów protokół SACD z pewnością będzie w stanie Was tam przenieść.

Jacek Pazio

Dystrybucja: Horn
Cena: 29 995 PLN

Dane techniczne:
Obsługiwane częstotliwości:
– USB-B: DSD 2.8 – 11.2 MHz /1 bit; PCM 44.1 – 384 kHz / 16 – 32 bit
– Coaxial/Optical: 44.1 – 192 kHz / 16 – 24 bi
Obsługiwane formaty audio (USB-A): dsf / dff (2.8-5.6 MHz), WAV (44.1 – 192 kHz), FLAC (44.1 – 192 kHz), ALAC (44.1 – 96 kHz), AIFF (
44.1 – 192 kHz), MP3, WMA, AAC (44.1 – 48 kHz/32 – 320 kbps)
Pasmo przemnoszenia:
– SACD: 2 Hz ~ 60 kHz (-3 dB)
– CD: 2 Hz ~ 20 kHz (±1 dB)
Odstęp sygnał/szum (S/N Ratio):
– SACD: 112 d B
– CD: 104 dB
Dynamika:
– SACD: 109 dB
– CD: 98 dB
Całkowite zniekształcenia harmoniczne(THD):
– SACD: 0.0008 % (1 kHz)
– CD: 0.0015 % (1 kHz)
Separacja między kanałami:
– SACD: 105 dB
– CD: 100 dB
Wejścia cyfrowe: Optical, Coaxial, USB-A, USB-B
Wyjścia cyfrowe: Optical, Coaxial
Wyjścia analogowe: para XLR, para RCA
Wyjście słuchawkowe: 140 mW  @ 600 Ω / 330 mW  @ 250 Ω / 710 mW  @ 100 Ω
Pobór mocy: 50 W (0.3 W w trybie Standby)
Wymiary (S x W x G): 440 x 419 x 127 mmm
Waga: 18.4 kg

System wykorzystywany w teście:
– źródło: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny:  Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ, Transparent OPUS
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

W dobie totalnej integracji i dążenia do jak największej uniwersalności rozwiązań święcących nieustające triumfy zarówno w segmencie czysto budżetowym, jak i nawet aspirującym do poważnego Hi-Fi audio, nisza High-End niewzruszenie rządzi się swoimi prawami. Zamiast oferować oszałamiający wachlarz funkcji, z których tak naprawdę korzystać będziemy jedynie z dwóch, czy trzech, stawia na możliwie wąską specjalizację. Tutaj nie ma miejsca zarówno na kompromisy, jak i dublowanie poszczególnych etapów obróbki sygnału, czyli tak naprawdę marnowanie własnych pieniędzy. Jeśli bowiem mamy już dobry, a przynajmniej w chwili obecnej satysfakcjonujący nas przetwornik to kuriozalnym wydawałby się fakt zakupu źródła z kolejnym DACiem na pokładzie. Dotyczy to z resztą i reszty toru, gdyż przecież nikt przy zdrowych zmysłach mając już na stanie mniej, lub bardziej docelową końcówkę mocy nie będzie szukał do niej wzmacniacza zintegrowanego z wyjściami pre-out, tylko rasowego przedwzmacniacza liniowego, bądź w wersji minimalistycznej źródła z regulowanym stopniem wyjściowym. Mając na uwadze powyższe dogmaty Lumin, po serii wyposażonych w wyjścia analogowe streamerów i dedykowanym osobom poszukującym plikowego all’in’one w postaci wszystkomającej M1-ki, postanowił zatem odpowiednio dopieścić audiofilską a zarazem najbardziej wymagającą audiofilską mniejszość i wprowadził na rynek dedykowany jej transport plików o symbolu U1.

Nie ma co owijać w bawełnę i dorabiać już na wstępie niepotrzebnej ideologii i mistycznej otoczki, bowiem U1-ka to tak naprawdę nic innego, jak pozbawiony przetwornika i analogowego stopnia wyjściowego flagowy S1. No dobrze, z tym przetwornikiem nieco przesadziłem, gdyż dostarczane do U1-ki sygnały można praktycznie dowolnie up i down-samplować z / do DSD128 i 384kHz PCM i dopiero w tak przetworzonej formie wysyłać do zewnętrznego przetwornika. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie aby powyższe uszlachetniacze po prostu wyłączyć i sygnał transferować przez Lumina w wersji natywnej. Jednak zanim do tego dojdzie warto chwilkę się wstrzymać i przyjrzeć samej bryle urządzenia, która zgodnie z ideą unifikacji jest dokładnie taka sama jak w bliźniaczych A1 i wspominanym dawcy organów wewnętrznych, czyli S1. Podobnie sprawy się mają z modułem zasilacza, gdyż chociaż po ekstrakcji ponadnormatywnych i nieprzewidzianych w tej koncepcji podzespołów wewnątrz korpusu zostało sporo miejsca, to i tak i tak wyalienowanie traf na zewnątrz wydaje się na tym pułapie cenowym oczywistą oczywistością.
Nad wykonaną z jednego bloku aluminium obudową nie powinienem się zbytnio rozpisywać, ponieważ czyniłem to już w … 2013 roku (ależ ten czas leci) przy okazji recenzji pierwszego Lumina, jednak mimo to pozwolę sobie na trochę ochów i achów, gdyż tym razem polski dystrybutor marki – wrocławskie Moje Audio, był tak miły, że wreszcie zamówił anodowaną na czarno wersję, która w porównaniu ze standardową – srebrną prezentuje się o niebo lepiej. W takiej „wieczorowej” odsłonie nie jest już tak surowa i antyseptyczna a ewidentnie łapie za oko niewymuszoną elegancją, co dodatkowo podkreśla delikatna krągłość frontu, w którego łuk idealnie wkomponowano schowany w niewielkim wykuszu niebiesko-zielony wyświetlacz. Ściana tylna, jak to w Luminach bywa, jest cofnięta o ładnych parę centymetrów w stosunku do górnej krawędzi obudowy, lecz o ile może niezbyt  pozytywnie wpływa to na ergonomię podłączania, to z pewnością poprawia efekty wizualne ukrywając nie zawsze piękną konfekcję i plątaninę kabli przed oczyma ciekawskich. W tym momencie wartym podkreślenia jest fakt iż wspomniany „okap” nie komplikuje, czy też wręcz uniemożliwia podłączenie porządnego przewodu zasilającego, jak ma to miejsce w plikograjach Linna, gdyż ten wpinamy przecież w plecy zewnętrznego zasilacza, który daszku jest pozbawiony. Można? Można, tylko trzeba chcieć i/lub chwilkę pomyśleć. Najwyraźniej w Azji proces ten przebiega zdecydowanie sprawniej niż w laboratoriach R&D w Glasgow. Mniejsza jednak z tym, odłóżmy złośliwości na bok. Wyposażony w dwa niewielkie toroidy i baterię kondensatorów zasilacz może pochwalić się otoczonym błękitną aureolką włącznikiem głównym na aluminiowym froncie i zintegrowanym z bezpiecznikiem gniazdem zasilającym IEC uzupełnionym o zacisk uziemienia i wielopinowy terminal wyprowadzający niskie napięcia do jednostki centralnej na ścianie tylnej.
Moduł centralny to już zupełnie inna bajka. Skoro mamy do czynienia jedynie z transportem to próżno szukać w nim śladu analogu. Dlatego też zaglądając do niego „od zakrystii” do dyspozycji mieć będziemy port Ethernet z pobliskim zaciskiem uziemienia, dwa porty USB, wyjście optyczne, koaksjalne, BNC i AES\EBU plus, co z resztą oczywiste, wielopinowe gniazdo zasilające.
Jeśli zaś chodzi o aspekt czysto użytkowy, to tutaj jest bez zmian – firmowe appki na iOSa i Androida są, działają i jedyne co wywołuje moje nieustające zdziwienie to ewidentny opór, jak domniemywam mentalny, inżynierów z Pixel Magic Systems Ltd. przed zaimplementowaniem w wersji androidowej obsługi Tidala. Na miły Bóg ile jeszcze trzeba będzie czekać na tę funkcjonalność? Jak długo jeszcze ktoś tam „na górze” będzie szedł w zaparte i ostentacyjnie traktował blisko 65% (jeśli nie więcej) populacji posiadaczy smartfonów i tabletów za klientów drugiej kategorii? Powyższe pytanie pozostawię otwarte a na otarcie łez i w formie delikatnego pocieszenia powiem tylko tyle, że luminowa appka zupełnie bezproblemowo działa nawet na tak muzealnych urządzeniach jak iPad pierwszej generacji z iOSem 5.1.1. Tym razem jednak printscreenów z niej nie robiłem, bo od ostatniej recenzji Lumina jej wygląd nie uległ zmianie a jedyne na co warto zwrócić uwagę to fakt, że z jej pomocą możemy np. powyłączać nieużywane wyjścia cyfrowe. A właśnie, podczas testów plikograj współpracował w moim systemie zarówno w wyposażone w wejścia cyfrowe adekwatne mu cenowo odtwarzacze CD/SACD, jak i niedrogim, choć zaskakująco wyrafinowanym brzmieniowo przetwornikiem Cayin iDAC-6 (test wkrótce), przy czym droga transmisji była praktycznie całkowicie dowolna, gdyż zarówno po coaxialu, jak i USB jakość dźwięku niespecjalnie się różniła … z jednym małym wyjątkiem. Otóż upsampling do DSD wolałem wykonywać np. w swoim Ayonie CD-35, gdyż przynajmniej na moje ucho dawał lepsze nasycenie i dynamikę aniżeli ten przeprowadzany w transporcie.

Przechodząc do części poświęconej brzmieniu tytułowego transportu najogólniej rzecz ujmując można autorytatywnie stwierdzić, że reprezentuje on szkołę stojącą po ciemniejszej stronie mocy. Środek ciężkości przesunięty jest nieco w dół, przez co całość nabiera odpowiedniego dostojeństwa i powagi a delikatnie wysunięta średnica czaruje z iście analogową gracją. Używając lapidarnych określeń z powodzeniem można operować takimi zwrotami jak muzykalność, czy gładkość, jednak to tak naprawdę jedynie wierzchołek góry lodowej, czyli tego, co U1 ma nam do zaoferowania. Wspominam o tym, gdyż w większości przypadków, gdy słyszymy, że dane urządzenie jest muzykalne, to niejako podświadomie i automatycznie nastawiamy się na problemy z rozdzielczością, czy kreowaniem przestrzeni a tutaj takowych anomalii nie doświadczymy. Bowiem Luminowi przez ostatnie lata udało się do perfekcji doprowadzić idealne połączenie owej ponadprzeciętnej muzykalności z równie wybitną rozdzielczością a jednocześnie osadzić je we własnej, ciemnej estetyce. Pojawia się dzięki temu wszechobecny spokój i organiczna homogeniczność, lecz bez zmulenia, czy utraty jakże lubianego audiofilskiego planktonu. Tracimy jedynie nerwowość, jakieś podskórne rozedrganie sprawiające, że dłuższy odsłuch nuży i wyczerpuje. Z Luminem w torze trudno wyobrazić sobie sytuację, że któreś z chociażby poprawnie, bądź nawet dostatecznie zrealizowanych nagrań mogłoby zirytować na tyle, że zmienilibyśmy playlistę. Za przykład niech posłuży genialna pod względem muzycznym „Achtung Baby (Deluxe Edition)”  U2, jednak nagrana tak, że wysłuchanie jej w całości w większości przypadków staje się nie lada wyzwaniem. Jest po prostu nad wyraz jazgotliwie irytująca i przerażająco dwuwymiarowa. Tymczasem przepuszczona przez U1-kę zyskała na mięsistości, nasyceniu i przestała cykać. Czyżby chłopaki wreszcie się zlitowali i zafundowali Larry’emu komplet porządnych blach? Wszystko na to wskazuje. Pomijam fakt, że cudów nie należy się spodziewać i z płaskiej jak anorektyczna modelka sceny nikt i nic – nawet Lumin, trójwymiarowej i zachwycającej głębią przestrzeni nie wyczaruje, ale i tak jest zauważalnie lepiej. Efekt ten można pośrednio porównać do tego, do czego dążyli producenci tzw. buforów lampowych mających za zadanie ucywilizowanie zbyt kanciastej i bezdusznej cyfry.
Całe szczęście wspominane zabiegi kosmetyczno-upiększające serwowane prze azjatycki transport na poprawnie, bądź wręcz referencyjnie zrealizowanym materiale nie wpływają na utratę niuansów zlokalizowanych tak w górze pasma, jak i w dalszych planach. Dla potwierdzenia powyższej tezy polecam odsłuch zrealizowanej w sakralnych wnętrzach „In My Solitude: Live at Grace Cathedral” Branforda Marsalisa, gdzie bez wiernego oddania katedralnego pogłosu całość brzmi jak nie przymierzając zagrana na syntezatorze Casio. Nie muszę chyba dodawać, że tym razem wszystko było w jak najlepszym porządku. Przestrzeń wokół saksofonisty była zjawiskowa, karmelowe dźwięki niosły się hen wysoko a i pozycjonowanie samego muzyka zasługiwało wyłącznie na superlatywy. Bez najmniejszego trudu słychać/widać było jego ruch sceniczny, delikatne „schodzenie z osi”, czy granie bardziej ku tyłowi nawy głównej niż w kierunku jej początku. Nie zabrakło też takich audiofilskich smaczków, jak uchwycony odgłos klap, które stanowiły właśnie „smaczki” a nie główne i niepotrzebnie przykuwające uwagę wydarzenie sceniczne.
Na deser zostawiłem coś mocniejszego, bowiem doskonale zdaję sobie sprawę, że miłośnicy ostrej jazdy bez trzymanki na wieść o tym, że U1-ka nieco tonizuje przekaz automatycznie dostają na niego alergii i czują w kościach, że taka maniera nazbyt zmiękczy tak lubianą przez nich agresywność i bezpardonowość metalowego porykiwania. Akurat w tym wypadku obawy są całkowicie bezpodstawne i nieuzasadnione. Dowód? Oto on – zwą go „Brotherhood of the Snake” i podpisał go sam Testament. Uprzedzam tylko, że nie jest to pseudometalowa papka, jaką zachwycają się zbuntowane emo-nastolatki, tylko granie w starym dobrym stylu. Jest niesamowicie ciężko, brutalnie i piekielnie mrocznie a przy tym gęsto. Bez odpowiedniej separacji całość wypada imponująco, ale zbyt bezwładnie – niczym „grucha” do wyburzania. Jest masa, ale bezwładna i niekontrolowana. Lumin całe szczęście na to nie pozwala. Trzyma całość krótko przy pysku i precyzyjnie umiejscawia na scenie poszczególnych muzyków. Nic się nie zlewa, nic nie dudni i każdy z tworzących tę obłąkańczą kakofonię dźwięków ma swój jasno zdefiniowany początek i koniec. Dodatkowo nie jest sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem, lecz finezyjnie splata się z pozostałymi frazami tworząc zionący siarką wartko płynący potok płynnej lawy. Nie sposób nie docenić wirtuozerii szyjącego na pięciostrunowym basie Steve’a DiGiorgio, wgniatającego w fotel perkusyjnymi blastami i wściekle atakowanymi blachami Gene’a Hoglana,  wyrykiwanych z fenomenalnym feelingiem przez Chucka Billy’ego bluźnierczych fraz, czy obłędnych riffów i chwytliwych solówek samego Alexa Skolnicka. Nie ukrywam, że taka apokaliptyczna nawalanka to danie wybitnie dla smakoszy gatunku, ale właśnie przy takich ekstremach można docenić klasę Lumina. Tutaj nie ma miejsca na cackanie się z każdym dźwiękiem, jeśli czegoś się nie odtworzy, pominie, zamaskuje to nie ma czasu na powrót i powtórkę i o ile jedna taka wpadka jeszcze może przejść niezauważona, to już kolejne bezpardonowo rozwalają misterną układankę i wszystko rozsypuje się jak domek z kart. Z Luminem w torze mamy jednak konstrukcję solidną niczym tytanowy egzoszkielet na bazie którego budowana jest iście mordercza tkanka potęgi, precyzji i muzykalności.

Lumin U1 ma zarówno jasno określone zadanie, jak i precyzyjnie wyselekcjonowaną grupę odbiorców. Jest niczym specjalistyczne narzędzie dedykowane  określonym użytkownikom mającym dokładnie sprecyzowane wymagania. Nie robi wszystkiego, bo robić nie musi, lecz to, co robi wykonuje w sposób wyjątkowy i perfekcyjny. Inaczej bowiem połączenia barwy, nasycenia, muzykalności i rozdzielczości określić nie sposób. Coś to podsumowanie Państwu przypomina? Ano właśnie – mi również. U1 jest plikowym odpowiednikiem niedawno przez nas recenzowanych słuchawek Audeze LCD-4 i przynajmniej dla mnie oznacza to ewidentną i oczywistą rekomendację.

Marcin Olszewski

Dystrybucja: Moje Audio
Cena: 29 990 PLN

Dane techniczne:
– Obsługa UPnP AV z odtwarzaniem gapless i playlist
– Obsługiwane formaty audio:
Formaty bezstratne:
DSD: DSF (DSD), DIFF (DSD), DoP (DSD)
PCM: FLAC, Apple Lossless (ALAC), WAV, AIFF
Stratnie skompresowane formaty audio: MP3, AAC
– Obsługiwane częstotliwości próbkowania i długości słów: PCM, 44.1khz-384kHz, 16-32bit, Stereo; DSD, 2.8-5.6MHz, 1bit, Stereo
Upsampling i downsampling: z i do DSD128 i 384kHz PCM
Wejścia cyfrowe: Pamięci USB x2, pamięć flash, dysk twardy USB (Single-partycji FAT32, NTFS i tylko ext2 / 3)
Wyjścia cyfrowe: 2x USB (DSD128, 5.6MHz, 1bit, Stereo PCM 44.1khz–384kHz, 16–32bit), Optical, Coaxial RCA, Coaxial BNC & AES/EBU (DSD (DoP, DSD over PCM) 2.8MHz, 1bit; PCM 44.1kHz–192kHz, 16–24bit)
Wymiary (S x G x W):
– Jednostka centralna: 350 x 345 x 60 mm
– Zasilacz: 100 x 315 x 55mm
Waga:
– Jednostka centralna: 8 kg
– Zasilacz: 2 kg

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Accuphase DP-410; Ayon CD-35; Marantz SA-10
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Yamaha WXC-50
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– DAC: Cayin iDAC-6
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp; Audia Flight FL Phono
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI5; Audio Analogue Maestro Anniversary
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform; Thixar Silence Plus
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

W ostatnią środę karnawału – tj. 22.02.2017r. mieliśmy niekłamaną przyjemność uczestniczyć w oficjalnym otwarciu flagowego salonu marki Cabasse w naszym kraju. Nieco precyzując istotny dla tego wydarzenia pakiet informacji chyba nie muszę nikogo uświadamiać, iż od około dwóch lat wspomnianym brandem na naszym rynku opiekuje się  prężnie działający, obchodzący obecnie dwudziestolecie biznesowej przygody z audio cieszyński Voice. Co istotne, w założeniach inauguracji tego miejsca nie ma przestrzeni na byt kolejnego, jednego z wielu zwykłych punktów handlowych wspomnianej francuskiej marki. Dlaczego? Według zapewnień licznie zgromadzonych oficjeli otrzymujemy coś w rodzaju przystani dla melomana, który od projektu po końcową realizację zamówienia oddaje się pod pełną opiekę dobrze przygotowanych merytorycznie handlowców. Złośliwy czytelnik powie, że takie motto mają wszystkie sklepy z produktami audio. Owszem, nie będę zaprzeczał, ale gdy wtrącę jeden informacyjny drobiazg, sprawa natychmiast nabierze diametralnie innego wymiaru. O co chodzi? O partnera biznesowego, jakim jest znana sporej liczbie miłośników dobrego brzmienia, zajmująca się wyposażeniem wnętrz kubatur domowych, kinowych, biurowych i muzealnych (tak, tak, na swoim koncie mają kilka podobnych dających spory bagaż prestiżu realizacji) marka 3LOGIC, w której okowach na ulicy Brackiej 11/13 w Warszawie odbyła się tytułowa impreza.

Jak to zwykle bywa, event uświetniła krótka prezentacja licznie przybyłych gości. Począwszy od redaktora radiowej Trójki Piotra Metza, przez saksofonistę Marcina Nowakowskiego (na fotografiach jego najnowsza płyta „Shine”), właściciela marki Voice Milana Webera, po szefa projektu 3LOGIC Łukasza Wieczorka, wszyscy z dużą fascynacją omawiali związane z naszym hobby tematy. Oczywiście każdy z nich  rozprawiał o swoim kawałku szeroko pojętego muzycznego tortu, ale dla mnie najciekawszym i zarazem bardzo budującym jest fakt, że artyści – w tym przypadku wspomniany Marcin Nowakowski – słuchając swojej muzyki na tak wyrafinowanym jak Cabasse zestawie audio coraz częściej zauważają, że współpracujący z nimi masteringowcy traktują nas (czytaj audiofilską elitę) trochę po macoszemu. Naturalnie nie należy spodziewać sie natychmiastowej zmiany podejścia rynku pro do tak marudnych jak my odbiorców (niestety nadal jesteśmy w zatrważającej, a przez to prawie pomijalnej mniejszości), ale biorąc pod uwagę, że kropla drąży skałę, po ugoszczeniu swoim systemem przedstawicieli dwóch studiów nagraniowych, dzisiejszy artysta wydaje się być kolejną zasilającą przyszły wodospad zmian drobiną wody. Zdaję sobie sprawę, iż są to pobożne życzenia, ale szczytny cel w życiu chyba nikomu jeszcze ni zaszkodził. Nie mam racji?

Z racji dość skromnej, jak na obfitość oferty nie tylko tytułowej marki (Cabasse), ale również innych brandów będących w portfolio panów z 3Logic kubatury pomieszczenia sklepowego, wystawa sprzętu w tym położonym w centrum Warszawy punkcie wydaje się być mocno symboliczna. Ale sądzę, że przygotowana dla celów czysto poglądowych sesja fotograficzna przybliży czytelnikom z czym tak naprawdę możemy się tam spotkać. A jest o czym wspominać, gdyż, jak zaznaczałem, dostajemy kompleksowy pakiet usług włącznie z pełnym katalogiem produktów, a ten nie ogranicza się do centralnego ołtarzyka z zestawem stereo, ale proponuje również nagłośnienie ogrodowe, kinowe nie zapominając przy tym o ekskluzywnym wyposażeniu wnętrz. I gdy po głębszym zapoznaniu się z ofertą 3 LOGIC przekonamy się, iż gospodarze naprawdę mają „na stanie” kilka wzorniczo-muzycznych perełek, daje to spory procent prawdopodobieństwa, iż będący punktem zapalnym dzisiejszego wydarzenia projekt stworzenia salonu Premium marki Cabasse w tym miejscu jest przysłowiowym strzałem w dziesiątkę.

Kończąc tę krótką relację, chciałbym podziękować gospodarzom i gościom za mile spędzony podczas kuluarowych rozmów, okraszony drobnym poczęstunkiem i wybornym alkoholem czas. Teoretycznie stoimy po różnych stronach barykady (muzycy, redaktorzy radiowi, salony audio, prasa, klient), a mimo to jesteśmy wzajemnie od siebie zależni. Co jest punktem zbiorczym tak różnorodnych środowisk? Słowo klucz to łagodząca obyczaje muzyka przez duże „M”.

Jacek Pazio

Przedwzmacniacz gramofonowy MP1100 oferuje miłośnikom płyt winylowych nowy poziom zadowolenia, a nawet radosnej ekscytacji. Ma on bardzo duże możliwości zarówno w zakresie konfiguracji jak i oferowanych funkcji. Urządzenie to jest bowiem wypełnione po brzegi wszystkim tym czego mogą oczekiwać wielbiciele analogu. Potrafi także przekazać najdrobniejsze niuanse dźwiękowe w sposób jakiego jeszcze nigdy nie doświadczyliście.

MP1100 wykorzystuje cztery lampy 12AX7A, po dwie na kanał. Jest to pierwszy w historii firmy lampowy, w pełni symetryczny przedwzmacniacz gramofonowy McIntosha. Zastosowano konstrukcję dual-mono, kanały są od siebie odizolowane zarówno elektrycznie jak i mechanicznie. Zasilacze są odseparowane elektrycznie i umieszczono je w takim miejscu, aby nie wpływały negatywnie na pracę wrażliwych na zniekształcenia elementów urządzenia.

MP1100 ma trzy uniwersalne, konfigurowalne wejścia gramofonowe RCA. Jedno z wejść jest zdublowane w postaci symetrycznych gniazd XLR. Na wszystkich wejściach gramofonowych można dokonać dokładnej optymalizacji pojemności (8 ustawień) i rezystancji (7 ustawień). W celu łatwiejszej obsługi, urządzenie ma już zaprogramowane ustawienia dla wkładek typu MC i MM, a także dla gramofonów McIntosh MT10 i MT5. Oprócz tego jest jeszcze możliwość swobodnego zdefiniowania dodatkowych pięciu profili przez użytkownika. Profile mogą być dowolnie przypisywane do wejść. Do wyboru są różne krzywe korekcyjne (RIAA, LP, NAB, AES, 78).
Poza tym w urządzeniu zaimplementowano dwa, rzadko stosowane, a nadzwyczaj użyteczne filtry analogowe. Rumble Filter umożliwia usunięcie szumów, które mogły przedostać się do nagrania w trakcie jego realizacji. Scratch Filter może zaś pomóc w poprawie jakości dźwięku odtwarzanego z porysowanych lub lekko uszkodzonych płyt. Istnieje również możliwość regulacji wzmocnienia w zakresie od 40dB do 64dB, celem uzyskania jak najlepszej kalibracji przedwzmacniacza. Specjalne ustawienie ,,Mono” pozwala na odsłuch płyt monofonicznych w optymalnej jakości.
Oprócz możliwości związanych ściśle z samym odtwarzaniem płyt analogowych dodano też inne funkcje. Do dyspozycji są dwa wejścia liniowe, jedno niesymetryczne RCA i jedno symetryczne XLR. Oprócz dwóch wyjść analogowych (RCA i XLR), MP1100 ma też trzy wyjścia cyfrowe (optyczne, koncentryczne RCA, USB). Rozdzielczość sygnału na wyjściach cyfrowych wynosi zawsze 24bity, a częstotliwość próbkowania można wybrać spośród dwóch wariantów: 96kHz lub 192kHz.
W przypadku użycia odpowiedniego oprogramowania konwertującego, sygnał dźwiękowy przesyłany łączem USB możemy przegrywać z płyt winylowych na dysk twardy komputera. Sygnalizator przesterowania cyfrowego ułatwia optymalizację ustawień przy zgrywaniu płyt analogowych do postaci cyfrowej. Dzięki temu w łatwy sposób monitorujemy proces ripowania płyt analogowych i tworzymy ich doskonałe kopie.
Pilot zdalnego sterowania znajdujący się na wyposażeniu umożliwia wiele regulacji ustawień przedwzmacniacza bez konieczności podchodzenia do urządzenia.
Idealnym partnerem dla MP1100 jest najwyższej jakości przedwzmacniacz lampowy C1100, który także jest konstrukcją dual mono. Oba przedwzmacniacze mają obudowy wykonane z tych samych materiałów: szkła, chromu i szczotkowanej stali.

Dane techniczne MP1100:
Zniekształcenia THD : 0,02% wejścia gramofonowe | 0,005% wejścia liniowe
Pasmo przenoszenia: 20 – 20 000 Hz @ +/-0,2dB
Stosunek sygnał/szum : 80dB na MC | 84dB na MM | 118dB na liniowym
Rezystancja na wejściach gramofonowych : 25, 50, 100, 200, 400, 1k, 47k (Ω)
Pojemność na wejściach gramofonowych : 50, 100, 150, 200, 250, 300, 350, 400 (pF)
Wzmocnienie na wejściach gramofonowych : 40dB, 46dB, 52dB, 58dB, 64dB
Wyjścia: stereofoniczne niezbalansowane (RCA), stereofoniczne zbalansowane (XLR), cyfrowe koaksjalne (Coaxial), cyfrowe optyczne (Toslink), USB
Maksymalna częstotliwość próbkowania dostępna na wyjściach cyfrowych: 24bit/192kHz
Wymiary /SxWxG/ : 445x 152×457 mm
Waga : 11,8 kg

Dystrybucja: HI-FI Club
Cena: 37 600 PLN

Opinia 1

Gdy  w dążeniu do audiofilskiej nirwany w sposób nieakceptowalny dla pozostałych członków rodziny zagracimy ustrojami akustycznymi salon, od ciągłego noszenia wielgachnych kolumn i monstrualnych wzmacniaczy nabawimy się urazu kręgosłupa (choroba zawodowa recenzentów) a środki przeznaczone na „złotą jesień” naszego życia dziwnym trafem zmaterializują się pod postacią nowych kabli przychodzi myśl, czy tego wszystkiego żelastwa nie rzucić w jasną cholerę i … nie, nie wyjechać w Bieszczady, tylko przeprosić się ze słuchawkami. Oczywiste, logiczne? Niekoniecznie, ale na pewno lżejsze i przede wszystkim tańsze. Chodzi bowiem o to, że o ile owo powątpiewanie w oczywistość i logiczność wyboru wynika z traktowania „nagłownych” reproduktorów dźwięku przez złotouchą brać głównie w kategoriach bądź to dodatkowych, bądź alternatywnych – B-systemowych, to już kwestie finansowe dość wyraźnie pokazują, że za po wielokroć mniej można osiągnąć zdecydowanie więcej aniżeli w pełnowymiarowych rozwiązaniach stacjonarnych. Proszę jednak nie wpadać w zbytnią euforię, gdyż mając na uwadze profil naszego magazynu wcale nie mamy zamiaru lansować rozwiązań, jakie możemy znaleźć w wielkopowierzchniowych marketach z tzw. elektroniką użytkową, lecz małe co nieco ze zdecydowanie bardziej ekskluzywnej gałęzi audio. Mowa bowiem o wyrobach wyspecjalizowanej w konstrukcjach planarnych amerykańskiej marce Audeze, z którą do czynienia mieliśmy już dwukrotnie – za pierwszym razem pod postacią wzmacniacza  Deckard i słuchawek LCD-3 i całkiem niedawno w formie zdecydowanie mniej absorbujących gabarytowo – dokanałowych i niezwykle futurystycznych iSine 20. Tym razem jednak wracamy zarówno w domowe zacisze, jak i jednocześnie sięgamy firmowego firmamentu biorąc na warsztat topowe Audeze LCD-4.

Państwo wybaczą, lecz tym razem przy opisie wyglądu i generalnie jakości wykonania będą same ochy i achy. Niestety pomimo najszczerszych chęci inaczej po prostu się nie da. Topowe Audeze porównać bowiem można jedynie do tak ikonicznych kamieni milowych High-Endu jak Sonus fabery Extrema, czy ich jubileuszowych następców – Ex3ma. Są absolutnie doskonałe, nieskończenie piękne i to pięknem wybitnie klasycznym, ponadczasowym oraz jakoś nieodparcie kojarzącym się Włochami. Nie dość, że całość została zaprojektowana i ręcznie wykonana w słonecznej Kalifornii, to do budowy czwórek wykorzystano wyłącznie najlepsze, najbardziej luksusowe materiały. Przykładowo przygotowanie stanowiących korpusy muszli drewnianych pierścieni z 30-to letniego Hebanu Macassar zajmuje cztery tygodnie! Dodatkowo parowane są nie tylko przetworniki, co również owe drewniane ringi aby pasowały do siebie zarówno fakturą, jak i rysunkiem, czy barwą. Z podobną bezkompromisowością i troską traktowane, oraz dobierane są również wykonane z naturalnej jagnięcej skóry (lub jeśli ktoś ma takie życzenie zamszu) nausznice i pas nagłowny. Zewnętrzne, ażurowe grille łapią nie tylko odciski palców, co głównie za oko i to już z daleka a dodając do tego carbonowy łącznik aluzje motoryzacyjne są jak najbardziej na miejscu.
Zagłębiając się nieco bardziej w technikalia nie sposób pominąć fakt wykorzystania lżejszych od powietrza (!!!) nano – membran (kilkumikronowych diafragm) napędzanych podwójnymi magnesami neodymowymi (Double Fluxor Magnet Arrays) charakteryzującymi się indukcją magnetyczną na niespotykanym dotychczas poziomie 1,5 Tesli. To wszystko okraszono firmową technologią Fazor zapobiegającą powstawaniu szkodliwych rezonansów.

Zdając sobie doskonale sprawę z drogocenności własnego produktu Audeze nie ryzykuje i swoje słuchawki sprzedaje w pancernych, suto wyściełanych gąbką kufrach z hermetycznym zamknięciem. Pewnym novum jest zmiana znajdującego się na wyposażeniu okablowania. Dotychczas, czyli jeszcze za czasów naszych testów LCD-3, w komplecie znajdowały się dwa przewody – jeden zakończony standardowym dużym Jackiem (6.3mm) i drugi XLRem. Co prawda ich wygląd i jakość najdelikatniej rzecz ujmując nie oszałamiały, ale po pierwsze kable były i można było samemu zdecydować które połączenie w naszym systemie sprawdzi się lepiej i dopiero wtedy wymienić na coś bardziej finezyjnego. Tymczasem w 4-kach przewód jest niby zdecydowanie lepszy i solidniejszy, lecz niestety pojedynczy. I w związku z tym pech chciał, że właśnie owa „innowacja” zemściła się na nas w początkowej fazie testów, gdyż  ściągnięty pierwotnie z myślą o nich, wyposażony jedynie w wyjścia zbalansowane wzmacniacz słuchawkowy koniec końców napędzał dwie inne pary nauszników, bo z tytułowymi otrzymaliśmy tylko przewód zaterminowany Jackiem a na XLRa musielibyśmy czekać ponad trzy tygodnie.

W materiałach promocyjnych dostępnych na stronie Audio Klanu – dystrybutora marki możemy przeczytać, iż „odtwarzany (przez LCD-4) dźwięk zapiera dech, a użytkownik może zachwycać się niesamowitą dynamiką, ekstremalną przestrzennością, mocnym basem, bogactwem średnich tonów i otwartością zakresu wysokotonowego.” Ot, standardowy „marketingowy” przekaz mający możliwie intensywnie rozbudzić pragnienie zakupu i posiadania konkretnego wyrobu wśród czytelników. Niepokojący jest jednak fakt, że tym razem … to wszystko prawda. Podobnie sprawy mają się w przypadku lifestyle’owych zdjęć czwórek w typowo studyjnym entourage’u  – na stole realizatora dźwięku/masteringowca. Mamy zatem niewątpliwie chwalebną, co równocześnie dość kuriozalną sytuację, gdy producent nie próbuje wcisnąć nam marketingowego kitu, tylko po prostu pisze prawdę.  Nie wiem jak Państwo, ale ja jestem w bardzo pozytywnym szoku. Aby jednak owe deklaracje spełnić warto zadbać o kilka drobiazgów, do grona których zaliczyć należy zarówno źródło i, a może nawet przede wszystkim odpowiednio wydajną amplifikację. W przypadku źródeł sprawa wydaje się jasna – jeśli cokolwiek na tym etapie stracimy, czy pominiemy, to później nie ma szans, żeby ów usunięty na początku drogi sygnału pakiet informacji odzyskać, gdyż ani znikąd dokleić, ani sztucznie interpolować się tego nie da. Za to ze wzmacniaczami dowolność jest niemalże pełna. W zależności od własnych upodobań tak sonicznych, jak i repertuarowych przebierać można niczym w ulęgałkach oby tylko pamiętać o odpowiedniej wydajności prądowej/mocy. W naszym przypadku na drodze eksperymentów i własnych poszukiwań finalne odsłuchy przeprowadzone zostały z użyciem lampowego Lebena CS-300F i reprezentującego technologię solid-state Fostexa HP- A8MK2 (test wkrótce).

Szukając stacjonarnych porównań 4-ki najbliższe są brzmieniu testowanych równolegle z nimi ultra high-endowych kolumn YG Acoustics Carmel 2 (recenzja wkrótce). Zarówno słuchawki, jak i filigranowe kolumny charakteryzuje bowiem unikalna umiejętność połączenia ciemnej tonacji z porażającą wręcz rozdzielczością. W efekcie otrzymujemy przekaz, który nie razi, nie oślepia a zarazem daje nieosiągalny dla konkurencji wgląd w niuanse nagrania a to wszystko okrasza wręcz holograficzną przestrzennością. Można wręcz dojść do wniosku, że Audeze budzą w słuchaczu zdolność widzenia szczegółów znajdujących się nie tylko w cieniu, co wręcz spowitych nieprzeniknionym dla innych konstrukcji mrokiem. Efekt ten osiągany jest jednak nie na drodze podniesienia jasności, czyli przesunięcia równowagi tonalnej w górę a w zupełnie inny sposób. To coś jakby wraz ze słuchawkami na uszach do naszego DNA dodawana była szczypta kocich i sowich genów powodujących równie chwilową, co drastyczną poprawę zmysłu wzroku. Równowaga tonalna, rozkład świateł i cieni pozostają bowiem niezmienne a metamorfozie ulega jedynie nasza zdolność percepcji.
W porównaniu do  HiFiMANów HE1000 Audeze grają nieco bardziej liniowo, nie dopalają tak średnicy, lecz w zamian podnoszą jeszcze wyżej poprzeczkę dynamiki i precyzji w kreowaniu efektów przestrzennych. Są przy tym zdecydowanie cichsze, czy wręcz całkowicie niesłyszalne podczas codziennego użytkowania. O ile bowiem w HE1000 podczas ruchów głowy „blaszany pantograf” potrafił dać o sobie znać, to LCD-4 pod tym względem sprawowały się po prostu wzorcowo. Od strony brzmieniowej są też bardziej zarówno bezpośrednie, jak i transparentne w pokazywaniu tego, co znalazło się w materiale źródłowym bez względu na to, jak bardzo realizatorzy starali się owo „coś” ukryć. Proszę jednak pamiętać, iż na tym poziomie jakościowym mamy do czynienia nie z piętnowaniem ewentualnych potknięć a jedynie z ich uwidacznianiem, ocenę pozostawiając odbiorcy. Różnica może w teorii niewielka, lecz w praktyce oznaczająca bardzo często być, albo nie być na playliście dla danego nagrania.
Nieco inaczej wygląda zestawienie tytułowych planarów z klasycznymi i w dodatku zamkniętymi Finalami Sonorus X. Pomijając różnice  będące pochodnymi diametralnie innych konstrukcji (otwarte vs. zamknięte) i wykorzystanych technologii (przetworniki magneto – planarne vs. konwencjonalne membrany) do głosu dochodzą tak istotne zagadnienia, jak izolacja akustyczna. Po prostu w Audeze zarówno my słyszymy praktycznie wszystko, co dzieje się wokół nas, co i nasze otoczenie mimowolnie współuczestniczy w prowadzonych przez nas sesjach odsłuchowych. Za to Sonorusy zamykają nas w niemalże całkowicie odseparowanym od czynników zewnętrznych mikrokosmosie i tak naprawdę dopiero mając na uwadze powyższy fakt możemy obie konstrukcje porównywać. Próbując jednak oba modele ze sobą skonfrontować nie sposób nie zaakcentować totalnie innego sposobu budowania sceny i umiejscawiania na niej źródeł pozornych. Amerykańskie nauszniki roztaczają przed nami prawdziwe hektary, bezkresnych „akermańskich stepów” stawiając słuchacza w roli może nie tyle odległego, co zajmującego podobną do odsłuchu konwencjonalnych kolumn z przedziału 100 000 PLN + słuchacza. Finale zaś pierwszoplanowe wydarzenia prezentują zdecydowanie bliżej, podkreślają, pielęgnują intymny nastrój takich sytuacji a dodając do tego alienację ich użytkownika od innych aniżeli muzyczne doznań muzycznych wydają się bardziej absorbujące i pochłaniające. Jednak są przy tym mniej spontaniczne, przez co LCD-4 mogą przy nich wydawać się nad wyraz żywiołową propozycją.
To wszystko jednak ogólniki i w dodatku w większości wynikające z moich subiektywnych przyzwyczajeń i upodobań, które mogą w części, bądź nawet w całości nie pokrywać się z Państwa ocenami. Dlatego też pozwolę sobie na poparcie powyższych tez przywołać kilka pozycji muzycznych. Weźmy na ten przykład klasyczną operę „Il Trovatore” z Luciano Pavarottim, gdzie holograficzna przestrzeń, głębia i trójwymiarowość sprawiały, że słuchacz czuje się jakby przechadzał się pomiędzy solistami. Czyżbym w tym momencie przeczył temu, co przed chwilą pisałem o pozycji obserwatora a nie uczestnika? Nic z tych rzeczy – wszystko jest w najlepszym porządku. Wystarczy bowiem, gdy uświadomimy sobie rzeczywiste rozmiary przestrzeni scenicznej. To nie odjeżdżający w piątkowe popołudnie zatłoczony PKS, więc można być na scenie z Pavarottim a jednocześnie nie dyszeć mu nad głową. Podobnie sytuacja wygląda na „Blue” Joni Mitchell, gdzie niby mamy Joni na wyciągnięcie ręki, z blisko podanym, namacalnym wokalem, lecz bez maniery ofensywności. Również fortepian jest potężny, dźwięczny o zgodnych z rzeczywistością gabarytach, lecz właśnie poprzez zachowanie stosownego dystansu nikt nie próbuje wstawić go nam do dużego, choć i tak dla niego o wiele za małego pokoju.
Przechodząc do nieco mniej wysublimowanego repertuaru  w stylu „King for a Day… Fool for a Lifetime (Remastered) [Deluxe Edition]” Faith No More czeka na niewtajemniczonych nie lada niespodzianka, gdyż jeśli ktoś do tej pory uważał, że słuchawki planarne nie nadają się do ostrego łojenia, to znaczy jedynie tyle, że jeszcze nie miał przyjemności założyć na swój czerep LCD-4. Dynamika, wykop i potęga dźwięku wyrywa z kapci i niczym Chuck Norris kopie w tę część ciała, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwą. Bez zawoalowania, bez zaokrągleń i lukrowania dostajemy dokładnie to, co powinniśmy i czego tak naprawdę na wybitnie high-endowym poziomie się spodziewamy. Osobom nieobytym z tego typu bezpośredniością polecam jednak odsłuch rozpocząć od nieco spokojniejszego „Evidence” , gdzie pomimo wolniejszego tempa, wplecionych partii smyczków na pierwszy plan wysuwa się fenomenalnie mięsista gitara basowa i niski, szepczący niemalże do ucha wokal. Idąc dalej w kierunku ciężaru i progresywnego zagmatwania warto sięgnąć po „Dream Theater” Dream Theater gdzie wszelakiej maści zawiłości i karkołomne pasaże będą kolejnymi dowodami na to, że prędzej gitarzyści palce sobie połamią a z gryfów zostaną tylko wióry a Audeze nadal będą świetnie się bawiły tylko czekając aż kolejny straceniec spróbuje jeszcze podkręcić tępo.
Jeśli zaś chodzi o efekty przestrzenne, to cóż … może i technika realizatorska poszła do przodu i nawet za pomocą domowego laptopa można wyczarować prawdziwe cuda, ale największe „ciary” miałem włączając na Audeze „Riders On The Storm” The Doors. To „archiwalne” nagranie, na którym mając LCD-4 na uszach czujemy strugi deszczu na swojej skórze i moim zdaniem warto w tym momencie zakończyć niniejszy opis, żeby nie zrobiło się zbyt słodko.
Na zakończenie jedynie  dodam, że mam potworne wyrzuty, że miała być krytyczna recenzja a wyszła laurka, ale tym razem nic nie poradzę. Audeze są jakie są i nie wiem jakim cudem i komu duszę zaprzedali ich producenci, lecz stworzyli prawdziwe słuchawkowe dzieło sztuki. Koniec kropka.

Niestety pomimo usilnych starań na chwilę obecną nie mam bladego pojęcia, czy udało mi się na tyle rozbudzić Państwa zainteresowanie tytułowymi słuchawkami, lecz podchodząc do tematu czysto hedonistycznie pragnę poinformować, że z dziką rozkoszą zostawiłbym Audeze LCD-4 po testach na stałe w swoim systemie. Piszę to z pełną odpowiedzialnością i świadomością niebycia słuchawkofilem, lecz zarazem będąc pod ogromnym wrażeniem ich finezji i prawdomówności wiem, że stanowiłyby świetny i w 99% przypadków niedościgniony punkt odniesienia, lub jak kto woli ultra precyzyjne narzędzie pomiarowe. Mniejsza z tym, bo to wyłącznie moje pobożne życzenia, jeśli jednak dysponują Państwo kwotą umożliwiającą nabycie tytułowych słuchawek to chociażby z wrodzonej ciekawości weźcie je na odsłuch, bo coś czuję w kościach, że para którą zabierzecie do domu pokona tę drogę tylko w jedną stronę.

W ramach małej erraty jeszcze tylko wspomnę, że dystrybutor, oprócz portfolio Audeze rozszerzył swoją ofertę o dedykowany amerykańskim słuchawkom przewód Nordost Heimdall 2 co biorąc pod uwagę łatwość wymiany już podczas odsłuchu w salonie możemy na własne uszy się przekonać, czy do katalogowych dziewiętnastu tysięcy warto dołożyć kolejnych 3,5 kPLN z małym ogonkiem.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Accuphase DP-410; Ayon CD-35; Musical Fidelity Nu-Vista CD
– DAC: Cayin iDAC-6
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Yamaha WXC-50
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Przedwzmacniacz: Accuphase C-3850
– Wzmacniacz słuchawkowy: Leben CS-300F; Fostex HP- A8MK2; Cayin iHA-6
– Słuchawki:  Meze 99 Classics Gold; Mr.Speakers Ether Flow; Fostex TH900 MK II
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform; Thixar Silence Plus
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinia 2

Niestety, nie mam jeszcze odzewu, jak emocjonalnie – w domenie szoku, czy dowcipu – odebraliście ostatnie zmagania ze spakowanym w skrzynię posagową dwoma kablami kolumnowymi za cenę kawalerki w Warszawie. Jednak bez względu na to w dzisiejszym odcinku patrząc oczami zwykłego Kowalskiego nadal będziemy zahaczać o szaleństwo cenowe, z tą tylko różnicą, że będzie to zabawka z działu dla pozbawionych własnych samotni audiofilów. O co chodzi? Oczywiście o zawieszone na pałąku nagłowne reproduktory potocznie zwane słuchawkami. A co w nich takiego dziwnego? Już zdradzam. Nie nadmuchując sztucznie akapitu rozbiegowego zapraszam wszystkich do lektury procesu testowego, w którym amerykańska marka Audeze ze swoim planarnym modelem LCD-4 podjęła się sonicznej obrony żądanej za owe słuchawki, niebezpiecznie zbliżającej się do pułapu 20 tys. PLN kwoty. Uzupełniając pakiet informacji dodam, iż wizytę Jankesów w redakcji Soundrebels zawdzięczamy warszawskiemu dystrybutorowi Audio Klan.

Jak przystało na drogie gadżety, rzeczone nagłowne kolumienki prezentują się nad wyraz okazale. I nie jest to jedynie ostatnimi czasy stający się standardem ładnie polakierowany plastikowy blichtr. Przyjmując tytułowe LCD-4 w swoje progi otrzymujecie sprawiające wiele przyjemności podczas obcowania organoleptycznego połączenie kilku zacnych materiałów jak: skóra padów i pasa nagłownego, kewlaru pałąków stabilizujących całość na naszym organie myślenia a także egzotycznego drewna muszli i połyskujących chromem zewnętrznych kratek obudów głośników. Patrząc z boku na użyte do produkcji LCD czwórek półprodukty, zachodzą obawy iż całość może okazać się sztucznie wypadającym zlepkiem materiałowym, ale uwierzcie mi, mamy do czynienia z trafionym w punkt wyrafinowania, łączącym nowoczesność kewlaru i połyskującej stali z naturalną skórą i drewnem wyśmienitym efektem końcowym. Gdy spojrzycie na ostatnie zdanie, okaże się, że wszelkie najważniejsze informacje o bohaterze spotkania podczas tej wyliczanki zdążyły już się pojawić, dlatego zbliżając się ku końcowi akapitu opisowego wspomnę jeszcze o dostarczonym w komplecie zakończonym dużym Jackiem kablu połączeniowym i nadającej dodatkowy sznyt ekskluzywności, co prawda wykonanej ze sztucznego tworzywa, ale mimo to masywnej, odpornej na wszelkie transportowe niebezpieczeństwa skrzynce logistycznej.

W celu łatwiejszego zogniskowania pewnego punktu odniesienia zwyczajowo w każdym testowym starciu rolę sparingpartnera odgrywa u mnie produkt Sennheisera HD-600. Tak wiem, to jest prehistoria, ale na tyle dobrze znana, że czytelnikowi bardzo łatwo zrozumieć, co podczas przelewania informacji na ekran komputera  mam do przekazania, a o to chyba w moim bajkopisarstwie chodzi. Zatem rozpoczynając starcie Amerykanie kontra Niemcy jestem rad poinformować Was, iż nakładając Audeze LCD-4 na głowę wkraczacie w całkowicie inny, tryskający życiem, barwą i spokojem świat. To jest na tyle druzgocące dla stareńkich Niemców, że nasi zachodni sąsiedzi wypadli przy Jankesach w bardzo roztrzęsiony sposób. Może się zdziwicie, ale w tym momencie nie wiem dlaczego, jednak musiałem skrupulatnie zebrać w jedną całość wszelkie, kłębiące się w moich myślach informacje na temat tego sparingu. Dlaczego?  Nie chciałem być banalnym i idąc na łatwiznę powielać ochów i achów tak wyrafinowanych konstrukcji. Chcąc uniknąć zarzutu wykorzystania zapisanego gdzieś na dysku komputera szablonu testowego wolałem skupić się na opisującej świat kreowany przez Audeze, użytej kilka linijek wcześniej frazie „spokój w muzyce”. Gdyby nie ona, praktycznie rzecz biorąc dzisiejsze spotkanie powinno przebiegać bardzo podobnie do tych z bezpośrednią dla Amerykanów konkurencji. Jakiej? Po przyznaniu się do problemów z ustaleniem racjonalnego, nie powtarzającego się pakietu danych, chyba nie muszę udowadniać iż oferowany przez zaoceanicznych inżynierów byt słuchawkowy był bardzo podobny do tych kreślonych przez mające swoje pięć minut kilka miesięcy wcześniej marki FINAL, czy HIFI MAN. Jednak świat audio nie byłby tak fantastyczny, gdyby podczas opisu każdego zderzenia recenzenta z pretendentem do laurów nie generował drobnego „ale”. O co chodzi? Gdy przywołuję w pamięci wcześniejsze recenzje, prawie zawsze okazywało się, iż główna różnica polegała na wprowadzaniu do dźwięku fantastycznej homogeniczności, zwiększenia wypełnienia i zdecydowanego – na ile to w świecie słuchawek możliwe – rozbudowania  sceny muzycznej. Oczywiście w tym przypadku wspomniany pakiet zmian jest równie słyszalny, ale oprócz niego do przekazu jakimś sposobem udało się przemycić bardzo wyraźnie słyszalny spokój. To zaś sprawia, że przy owej otoczce równowagi tonalnej całego spektrum pasma akustycznego czwórki fundują nam co prawda przyjemne i pozytywnie w odbiorze, ale jednak w porównaniu do wymienionych kontr-partnerów przyciemnienie obrazu na scenie. Powstrzymajcie się jednak od paniki, gdyż za sprawą fenomenalnej rozdzielczości dostajemy solidny zastrzyk witalności. Efekt? Słuchana na AUDEZE muzyka daleka jest od jakiejkolwiek wprowadzającej rozedrganie fraz nerwowości i gdy z pozoru mogłoby wydawać się zbytnio uspokojona, solidnym zestawem przesłuchanych płyt ewidentnie pokazała, że jest całkowicie odwrotnie, a pokusiłbym się o frazę bardziej emocjonalnie. Dziwne, nie sądzicie? A jak to wypadło w starciu z różnymi gatunkami muzycznymi? Powiem tak. Szaleństwo free-jazzu spod znaku polskiej grupy Contemporary Noise Sextet „Unaffected Thought Flow” i trochę wspomaganej elektronicznymi samplami twórczości  Jona Balke’a „Batagraf” dały popis, jak połączyć orgię przeszywających powietrze dźwięków ze spokojem delikatnego zachodu słońca przy pełnym oddaniu zamierzeń realizatora i tchnięcia nowych pokładów energii w delektującego się podobnymi tematami muzycznymi słuchacza. Szczerze? Dotychczas słuchałem tych krążków jedynie na zestawie kolumnowym i myślałem, że każde dotknięcie ostrza rysika danego wydarzenia i doświetlenie może przynieść więcej złego niż dobrego. Tymczasem amerykańskie nauszniki pokazały, że gdy ten sam materiał podany zostanie w sposób unikający nadmiernych krańcowych wyładowań energetycznych, pomiędzy dotychczas słyszanymi nutami daje się wygospodarować dodatkowe, pozwalające na dłuższe wybrzmiewanie dźwięków milisekundy. Nie wiem, jak to dokładnie opisać, ale na chłopski rozum z pozoru niby jest spokojniej, a w konsekwencji słychać więcej. Ok. To ze względu na szybkość narastania dźwięku był trudny do pokazania zalet dzisiejszych bohaterów materiał, dlatego też na koniec kreślonej przygody wspomnę o moim koniku, czyli muzyce barokowej Kapsbergera „Labirinto d’Amore”. To jest ciąg na przemian wokalno-instrumentalnych i tylko instrumentalnych, opartych o strunowe generatory dźwięku zapisów nutowych. Dodatkowym, podnoszącym poprzeczkę przenikania zawartości tego krążka do głębokich pokładów mojego romantyzmu aspektem jest rejestracja wydarzenia w kubaturze kościelnej. I gdy zbierzemy wcześniej przytoczone informacje w jedną całość i powierzymy je do odtworzenia  produktowi zza wielkiej wody, nagle okaże się, że to, o co tak zaciekle walczę, czyli mocny zarys krawędzi dźwięku nie zawsze jest wyznacznikiem otrzymania pełnego zakresu informacji. Zbyt ostro cięte krawędzie potrafią zatracić wiele mikro-detali o długości wybrzmień i reakcji na nie goszczącego muzyków pomieszczenia. W tym konkretnym przypadku za sprawą unikania pewnej, z pozoru mogącej się podobać nadpobudliwości obrysu źródeł pozornych dostałem zdecydowanie większą przyjemność w odbiorze wybrzmień. Co dziwne, niby ciemniejszych, ale w konsekwencji dłuższych. Jak Wy to odbierzecie, musicie sprawdzić osobiście, ale na podstawie dotychczasowych spotkań z drogimi słuchawkami podobny, rujnujący mój punkt widzenia na ostrą kreskę sparing przeżyłem pierwszy raz. Jak znam życie, jedni będą narzekać, a inni pójdą za taką prezentacją nawet w ogień internetowego „hejtu”. Ja do niedawna – czytaj przed osobistym spotkaniem z podobną estetyką grania – prawdopodobnie zaliczałbym się do pierwszej grupy fanów, ale po tej przypominającej mi stare porzekadło „nigdy nie mów nigdy” nauczce, podczas formowania decyzji opowiedzenia się za jedną z opcji miałbym spory orzech do zgryzienia z tendencją do wskazania na spokój w muzyce. Sam nie wierzę, że to piszę, ale to prawda.

To był bardzo poskramiający moje zapędy wszechwiedzy pojedynek słuchawkowy. Amerykanie podobnie do konkurencji stawiając na kolor, masę i oddech wprowadzili do dźwięku coś w rodzaju pierwiastka spokoju. To podczas założeń przed-odsłuchowych nie rokowałoby zbyt dobrze. Na  szczęście do tego sparingu podchodziłem z czystą kartą i z pozytywnym niedowierzaniem przyjmowałem konsekwentne punktowanie moich wypracowanych przez lata, teraz obracających się w gruz prawd objawionych. Czy testowany komponent jest dla każdego cierpiącego na brak swojego kąta w domu audiofila? Z pełną świadomością oświadczam, że tak. To co opisałem, nie jest brutalnym wprowadzaniem przez LCD-4 swojego, determinującego inność prezentacji punktu widzenia. Aby wyłapać moje spostrzeżenia, należy spędzić z nimi co najmniej kilka dobrze nagranych płyt, gdyż wszystkie aspekty wypływają dopiero przy bliższym wgryzieniu się w ich umiejętności. Niestety jest jeden haczyk, jak już załapiecie, o co w amerykańskiej propozycji chodzi, może  nie być od niej odwrotu.

Jacek Pazio

Dystrybucja: Audio Klan
Cena: 18 995 PLN

Dane techniczne:
Typ: Wokółuszne
Konstrukcja: Otwarte
Rozmiar przetworników: 106 mm
Impedancja: 200 Ω
Moc maksymalna: 5W
Pasmo przenoszenia: 5 – 50 000 Hz
Zniekształcenia: < 1%
Ciśnienie akustyczne (SPL): >130dB przy 15W
Efektywność: 97dB / 1mW
Optymalne zapotrzebowanie na moc: 1 – 4W
Wtyk: Jack (6.3mm) / 2 x mini-XLR
Waga: 600 g

System wykorzystywany w teście:
– źródło: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny:  Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ
IC RCA: Hijri „Milon”,
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA
Słuchawki Sennheiser HD-600
Wzmacniacz słuchawkowy Leben CS300F

Gdy przywołacie z pamięci stosunkowo niedawno opublikowaną recenzję kabli sieciowych tytułowego producenta (POWER CORD XL), z pewnością przypomnicie sobie, iż wstępne założenia spotkań z jego produktami miały być, idąc za nomenklaturą harcerską, swoistym zdobywaniem kroczek po kroczku kolejnych sprawności – w tym przypadku poznawaniu poszczególnych linii produktowych. No cóż, jak to zwykle w życiu bywa, temat chronologii w zderzeniu z manierycznością losu okazał się nie do obrony i z jednej strony niestety, a z drugiej chyba jednak stety, dość przypadkowo w redakcyjne progi trafił ni mniej, ni więcej, ale przedstawiciel Olimpu tego brandu. W jakim sensie? Powiem tak, jeśli ktoś z czytelników poddających w wątpliwość zasadność żonglerki okablowaniem podczas synergizowania systemu audio w najczarniejszych snach sądził, że pułap dziesięciu tysięcy złotych za dwumetrowej długości przewód sieciowy jest zakrawającym o pomstę do nieba pomysłem belzebuba, zanim dokończy czytanie tego akapitu, powinien wziąć spory łyk wywaru z melisy. Nie, nie jestem w nastroju do żartów. Powiem więcej jestem delikatnie pobudzony. Nie pytajcie dlaczego, sam zeznam. Po tym co pokazał właśnie przelewany na klawiaturę miting Amerykanów w tandemie z moimi Japończykami, sądzę, iż tylko po części chwilowy brak odpowiedniej ilości środków płatniczych i chyba jeszcze mimo obracania się od dłuższego czasu w szaleństwie High Endu pewna bariera psychologiczna wstrzymują mnie od popełnienia telefonu do dystrybutora z podaniem specyfikacji (o tym za moment) swoich gratów. Powód? Teoretycznie błahostka, gdyż zazwyczaj są to tylko większe lub mniejsze pieniądze, ale opisywana „jankeska” perełka nie zajmując jeszcze szczytu oferty wyceniona została przez producenta na kwotę około 150 tysięcy PLN. Tak tak, proszę nie przecierajcie oczu i nie mailujcie do redakcji w celach korekty cyfry o jedno zero, gdyż to informacja w stu procentach potwierdzona. W tym momencie w trosce o Wasze zdrowie psychiczne proponuję wspomniany łyczek ziołowego wywaru i kilka sekund na ochłonięcie. Ok. Gdy pierwszy szok minął, nieco rozluźniającym sytuację pakietem informacyjnym chciałbym przedstawić dokładny powód naszego spotkania, czyli amerykańskiej kabel głośnikowy Transparent OPUS. Ale ale, idąc za informacją sprzed kilku zdań przypominam, iż to nie jest ostatnie słowo producenta, gdyż ów drut jest młodszym bratem zajmującego szczyty oferty modelu OPUS MAGNUM, o którego cenę w obawie o stany przedzawałowe potencjalnych czytelników na tym etapie zgłębiania oferty zza wielkiej wody po prostu nie pytałem. Puentując rozbiegówkę dodam, iż dystrybucją wspomnianego okablowania na naszym rynku zajmuje się przyjazny melomanom i audiofilom warszawski Hifi Club.

Gdy spojrzycie na serię fotografii, gołym okiem widać, że głównym i najbardziej rzucającym się w oczy elementem głośnikówek linii OPUS są solidnej wielkości, stojące na czterech stopach owalne pojemniki. Owe w tym przypadku kewlarowe korpusy to nic innego, jak siedlisko zespołu filtrująco-strojącego rzeczonych kabli do założonej przez konstruktorów estetyki brzmienia. Co dokładnie zaimplementowano w OPUS-ach, jest informacją zastrzeżoną, jednak w tym przypadku nie mówimy tylko o równaniu do danej linii produktowej, a o pełnej dedykacji dla konkretnego zestawienia. Jak to mniej więcej wygląda? Przecież na świecie mamy niezliczone ilości marek i studio projektowe nie ma fizycznej możliwości posiadania wszystkiego co jest na rynku. Tymczasem sprawa jest banalnie prosta, gdyż panowie inżynierowie biorą na tapetę dane techniczne (czytaj specyfikację) łączonych komponentów  i na tej podstawie dobierają wszelkie parametry techniczne. I nie chodzi jedynie o sam układ filtrów. Mówimy również o długość kabla od wzmacniacza do wielkiej płaszczki z uwzględnieniem wysokości stolika na którym stoi. W pakiet niezbędnych informacji wchodzi także wysokość implementacji terminali przyłączeniowych w samych kolumnach (czasem są dość wysoko, a kable dramatycznie ciężkie). Z grubsza kończąc wyliczankę należy wspomnieć jeszcze o tak prozaicznym temacie, jakim jest układ zacisków plusa i minusa, by podczas spinania zestawu audio podzielony na dwie żyły sygnał (plus i minus) nie krzyżował się przy zaciskach czy to pieca, czy też zespołów głośnikowych. W takim razie dlaczego ta dbałość o szczegóły trochę u mnie kulała? Odpowiedź jest prosta. Testowany dzisiaj zestaw kabli dedykowany jest do topowego serta pre-power marki VTL, a moja przygoda jest li tylko wykorzystaniem bytu drutów u dystrybutora przez odjazdem do klienta. Gdy temat puszki filtrującej i personalizacji mamy już za sobą, należy wspomnieć jeszcze o słusznej średnicy, a przez to dość sztywnych, ubranych w połyskującą plecionkę i zakończonych również w wykończeniu kewlarowym skuwkami przed rozdzieleniem się poszczególnych żył plusa i minusa przewodników sygnału, a także o wymuszonej gabarytami OPUS-ów skrzyni transportowej. Tylko nie myślcie, że jest to jakiś tani, typowy dla rynku pro keys. Informacja od dystrybutora zeznaje, iż ów produkt wyszedł spod rąk innej znamienitej amerykańskiej marki i przybrał postać wyściełanego profilowaną gąbką, okutego połyskującą chromowaną stalą i pokrytego czarną skórą kufra posagowego. Śmiejecie się, że nazwałem go posagowym? Naprawdę nie ma z czego, gdyż wielkościowy rozmach kabli spowodował nadmuchanie skrzyń do rozmiaru dwóch/trzecich mojego stolika audio. Niestety, wszystko co amerykańskie musi być duże i marka Transparent konsekwentnie kultywuje ten od dawien dawna panujący w tym zaoceanicznym landzie trend.

Rozpoczynając opis wrażeń ze spotkania z Amerykańską myślą techniczną przypomnę, iż mój zestaw dla testowanego okablowania kolumnowego był całkowicie przypadkowym połączeniem, co podczas rozmów potencjalnego klienta z producentem nie ma racji bytu. Oczywiście dystrybutor zaanonsował mi stosowne wyjaśnienie tego tematu, ale po wspólnej naradzie ustaliliśmy, iż grzechem byłoby nie wziąć ich na redakcyjny warsztat. Zatem zaczynamy.

Nie mogę tego opisu rozpocząć inaczej, jak od przywołania pewnych, będących wynikiem ogólnych prawd o tej marce osobistych obaw. Jakie to obawy? Spokojnie, tutaj nie chodzi o ułomność grania, tylko mogący nie do końca wpisać się w końcowy efekt soniczny zbiór zalet Transparenta, z których kilka moja układanka ma w swoim portfolio. O co chodzi? Jestem daleki od żartów, ale mówię o pracy w domenie barwy, gładkości i nadawaniu światu muzyki dodatkowej majestatyczności poprzez zwiększenie namacalności i nasycenia. A przecież nie od dzisiaj wiadomo, iż konstruktor mojej elektroniki swoim pomysłem na dźwięk w standardzie kroczy tą drogą. I wiecie co, w takich przypadkach i na takim pułapie jakościowo-cenowym słowo klucz to rozdzielczość. Wiem, wiem, to jest bardzo wyświechtana fraza, ale postaram się ją Wam unaocznić. Tutaj chciałbym wtrącić broniącą moją tezę, małą anegdotę. Pierwszą odsłonę możliwości rzeczonych kabli usłyszałem podczas recenzowania topowego playera SACD japońskiego Marantza. Nie żebym chciał mu zaszkodzić, gdyż jak na kilka razy tańsze od mojego źródło radził sobie dzielnie, ale przez cały czas testu trochę brakowało mi w jego dźwięku otwarcia i dźwięczności. Ba odbierałem to nawet w domenie lekkiej matowości. Na szczęście los chciał by podczas niezobowiązującego słuchania w tle spiąć cały system czekającym na swoją kolej zestawem drutów OPUS. Na początku nie mogłem uwierzyć, jednak kolejne płyty cały czas to potwierdzały, ale po tym ruchu system z Marantzem zaczął śpiewać. Pokazały się wybrzmienia, świeżość i namacalność. To co prawda był druzgocący zastane połączenie mezalians, ale jedno trzeba przyznać, jeśli coś jest z najwyższej półki cenowej, a przez to jakościowej  – mowa o bohaterze spotkania, to przynajmniej w teorii powinno budzić z letargu nawet mające pewne problemy urządzenia. Oczywiście taki niedowartościowany delikwent nie pokażę do końca na co go stać, ale wyjście z tarczą podobnych problemów pokazuje, że to on rozdaje karty. Brawo Transparent. I wiecie, jak to jest?  Po takim obrocie sprawy nie było innego wyjścia, jak natychmiastowa roszada źródeł. I …? Pierwsze co rzuca delikwenta na kolana, to gładkość przekazu. Ale nie odbierajcie tego, jako typowe dla taniego okablowania temperowanie krawędzi dźwięku i delikatnie mulące przekaz pokolorowanie świata muzyki, tylko nadanie jej rzadko spotykanej plastyki. Powiem tak, raz w takiej estetyce swój system już słyszałem. To był mariaż z topowym źródłem marki CEC, jednak gdy wówczas lekko utyskiwałem na zbyt ostrożnie pokazany rysunek źródeł pozornych, teraz za sprawą użycia ostrzejszego rysika otrzymałem idealne trafienie w gdzieś zakorzeniony w zwojach mózgowych punkt „G”. A jak to przełożyć na słowa dla zwykłego Kowalskiego? Dokładnie nie wiem, ale jedno mogę powiedzieć na pewno, każda z częstotliwości dźwiękowych otrzymała stosowny pakiet energii i witalności. Góra mimo minimalnego posłodzenia okazała się być zdecydowanie dźwięczniejsza, środek oprócz pokazującej świat ciekawszym barwy zaproponował znacznie większą rozdzielczość, a dolny zakres mimo, że stał się zdecydowanie bardziej nasycony, nie utracił tak ważnej dla czytelności punktualności. Jednym słowem bajka. Mało tego. Przecież ten zestaw kabli dedykowany jest do elektroniki lampowej, co tylko potwierdza, iż panowie odpowiedzialni za projekt wiedzą co robią i po głębszym zastanowieniu boję się, co byłoby, gdyby zaproponowali do testu opracowany według specyfikacji moich komponentów set. Z racji, iż rozprawiamy o kablach, nie będę sztucznie rozpisywał się na temat poszczególnych płyt, tylko w skrócie powiem Wam jedno, pojedyncza minuta będzie zapamiętana przeze mnie na długo. Dlaczego? Proste. Weźmy na tapetę muzykę dawną. Każda dotychczas cyzelowana czy to wokalna, czy instrumentalna nuta za sprawą koalicji japońsko-amerykańskiej stawała się dziełem sztuki. Namacalność, gładkość, niekończące się wybrzmienia w połączeniu z estetyką grania wprowadzoną przez dzisiejszych bohaterów pokazały dotychczas niesłyszane przeze mnie, a jak się okazało nadal drzemiące pokłady prawdziwości zestawu Reimyo. Wiecie co? Miałem tego  nie pisać, ale po takim obrocie sprawy przesłuchałem z zainteresowaniem wszystkie płyty Johna Pottera z opartą o elektroniczne sample włącznie. Dlaczego? Jeśli ktoś zna jego twórczość, wie, że John stawia na minimalizm instrumentalny połączony z monumentalnym wybrzmiewaniem każdej frazy, do słuchania których wręcz zmuszał mnie synergicznie zestawiony set. Szczerze powiedziawszy, to chyba był najprzyjemniejszy dla mnie miting płytowy. Idąc dalej wspomnę o trochę cięższej, bo często po macoszemu potraktowanej z punktu widzenia masteringu muzyce rockowej. Chyba nie muszę się powtarzać, że nie odczułem najmniejszych różnic w stosunku do odbioru muzyki barokowej. Owszem, rock już tak nie czarował (w starciu z realizacją w kubaturach kościelnych nie miał szans), ale pokazał, że czasem da się go słuchać nawet bardzo głośno, co niestety czynię stosunkowo rzadko. Kolejne pozytywne zaskoczenie. I wiecie co, przy tym nieustającym entuzjazmie mógłbym tak rozprawiać przez kolejne kilka stron tekstu, dlatego też przepraszając Was za nagły zwrot akcji ten nieco przydługi tekst pozwolę sobie zakończyć frazą „naprawdę warto było targać w pocie czoła ten wielki kufer miedzianego drutu do domu”.

Ta dość przypadkowa przygoda z kablami kolumnowymi linii OPUS amerykańskiej marki Transparent uświadomiła mi, że bywają na świecie brandy, których szczytowe produkty wraz ze wzrostem ceny oferują fantastyczny przyrost jakości. Owszem, to zabawa dla wybranych, ale nikt nie powiedział, że zabawa w audiofila będzie sielanką. Dodatkowa pochwała należy się również za fakt pokazania wielu zalet przy strojeniu produktu pod całkowicie inny zestaw audio. Przecież każdy z Was zanim trafił na synergiczne zestawienie, z pewnością doznał kilku spektakularnych porażek. W tym przypadku nie było o tym mowy. Puentując to trochę nadszarpujące postrzeganie mojego punktu odniesienia wydarzenie z czystego szacunku do Was nie będę typował potencjalnych połączeń, gdyż z jednej strony niewielu z nas na rzeczone kable stać, a z drugiej idąc przykładem moich zmagań nawet implementacyjny przypadek okazuje się być sukcesem. Amen.

Jacek Pazio

Dystrybucja: Hi-Fi Club
Cena: 156 000 PLN (2,5m), 161 600 PLN (3m), 166 200 PLN (3,5m)

System wykorzystywany w teście:
– źródło: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX Limited
– przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K-15
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny:  Trenner & Friedl “ISIS”
Kable głośnikowe: Tellurium Q Silver Diamond, Harmonix SLC, Harmonix Exquisite EXQ
IC RCA: Hijri „Milon”
XLR: Tellurium Q Silver Diamond
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, X-DC SM Milion Maestro, Furutech NanoFlux – NCF, Hijiri Nagomi
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints „ULTRA SS”, Stillpoints ”ULTRA MINI”
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA

Począwszy od końca lutego na naszym rynku będą dostępne podstawkowe monitory Gradient 5.1.

Obudowa o objętości 8 litrów jest wykonywana z litego drewna brzozowego. Tylna i przednia ścianka są standardowo wykonywane ze sklejki brzozowej i pokryte włoską nano-powłoką Fenix NTM w kolorach czarnym lub białym. Powłoka ta jest matowa, odporna na zarysowania i ślady po palcach. W wersji kolumn gdzie ścianki z brzozy są lakierowane na biało ścianki przednia i tylna są z pokrytego na biało MDF zamiast sklejki.

Model Five wykorzystuje konstrukcję obudowy z membraną bierną. Umieszczona na tylnej ściance membrana bierna ma kształt stadionu o rozmiarze 140x200mm.

W zestawach zastosowano koncentryczny, dwudrożny zespół głośnikowy opracowany przez Gradienta we współpracy z norweską firmą Seas. Sekcja niskośredniotonowa o rozmiarze 176 mm ma membranę z włókna szklanego. Sekcja wysokotonowa ma 25-milimetrową kopułkę aluminiową.

Zastosowanie głośnika koncentrycznego pozwoliło uzyskać kontrolowane charakterystyki kierunkowe i gładką charakterystykę przenoszenia w szerokim polu odsłuchu. Według materiałów producenta zapewnia to bardzo dobrą stereofonię z dokładną lokalizacją, bardzo dobrą szerokością i głębokością sceny.

Kolumny można użytkować zarówno w ustawieniu pionowym jak i poziomym. Jako optymalny wariant instalacji zalecane są wysokojakościowe podstawki, ale możliwy jest też montaż na ścianie czy nawet ustawienie na półce. Można ustawić kolumny blisko tylnej ściany. Model Five może pracować zarówno w stereo jak i kinie domowym. Ponieważ w innych modelach Gradienta także jest stosowany głośnik koncentryczny, można łączyć różne kolumny tej firmy do tworzenia dobrze dopasowanych systemów wielokanałowych.

Gradient 5.1 nie tylko jest nominalnie zestawem 8-omowym, ale oprócz tego krzywa impedancji rzadko sięga poniżej 7 omów, co ułatwia współpracę ze wzmacniaczami. Zastosowano jedną parę uniwersalnych terminali.

Dane techniczne Gradient 5.1:

Efektywność …. 86dB (2,83V/1m)
Impedancja nominalna …. 8Ω
Zalecana moc wzmacniacza …. 20-150W
Pasmo przenoszenia …. 60-25.000 Hz +/-2dB | 45Hz -6dB
Wymiary WSG …. 324 * 200 * 220 mm
Masa …. 6 kg

Cena została ustalona na 8.490 zł za parę (dystrybucja Moje Audio).

AudioQuest prezentując swoje najnowsze słuchawki, model NightOwl, jeszcze bardziej podniósł poprzeczkę pod względem jakości brzmienia. Zachowując najwyższy poziom komfortu użytkowania, znany ze słuchawek NightHawk, twórcy przeprojektowali konstrukcję, aby zapewnić jeszcze lepszy, potężniejszy dźwięk.

Zamknięte słuchawki wokółuszne NightOwl są najnowszą konstrukcją w ofercie AudioQuest. Wykorzystując doświadczenia zdobyte podczas opracowywania pierwszych słuchawek w historii firmy, modelu NightHawk, projektanci stworzyli jeszcze doskonalszy produkt, który łączy najwyższą jakość wykonania z naturalnym, wolnym od zniekształceń brzmieniem.

Już przy pierwszym kontakcie z najnowszymi słuchawkami uwagę przykuwa nowatorskie rozwiązanie. Zastępuje ono charakterystyczną maskownicę, która w modelu NightHawk służy do rozpraszania dźwięku, a w przypadku słuchawek NightOwl odizolowuje użytkownika od zewnętrznego hałasu. Specjalna okrągła nakładka, znajdująca się w centralnej części muszli słuchawkowych, skrywa kanał wentylacji. Biegnie on wzdłuż krawędzi membran i wychodzi przez niewidoczny port, który hamuje ruch powietrza. Dzięki temu, w przeciwieństwie do słuchawek ze szczelnymi obudowami, NightOwl łagodzi wytwarzane ciśnienie oraz zapewnia przetwornikom swobodę ruchu. Dzięki temu nawet w przypadku nagłych impulsów membrany szybko powracają do spoczynkowej pozycji, co umożliwia detaliczne odtworzenie wszystkich tonów.

Zaawansowane przetworniki, najwyższa jakość brzmienia

Rozwiązanie wykorzystane w NightOwl współgra z 50-milimetrowymi przetwornikami dynamicznymi. Ich konstrukcja jest analogiczna do tej, jaka wykorzystywana jest w przypadku przetworników stosowanych w wielu kolumnach głośnikowych. Sztywna membrana z biocelulozy zawieszona jest na gumowym resorze i podczas pracy porusza się w niemal idealnie tłokowy sposób. Zaprojektowane tak, aby pozostawały wolne od zniekształceń, dostarczają mocny i dobrze kontrolowany bas oraz bogate i detaliczne brzmienie zakresu średnio- i wysokotonowego. Dzięki temu użytkownik może w pełni docenić jakość, jaką niosą ze sobą pliki audio wysokiej rozdzielczości i delektować się naturalnym, przestrzennym dźwiękiem. Projektanci umieścili przetworniki pod niewielkim kątem. Odchylenie to koresponduje z naturalną budową ludzkiej głowy i pozytywnie wpływa na wygodę użytkowania, umożliwiając nawet wielogodzinne odsłuchy.

Elementami, które decydują o wyjątkowym charakterze NightOwl są także wokółuszne muszle słuchawek. Wykonane z rewolucyjnego materiału, tzw. ciekłego drewna, mają kształt zbliżony do kształtu ludzkiego ucha. Ułatwia to idealne dopasowanie słuchawek do głowy użytkownika, co przekłada się na najwyższy komfort użytkowania. „Ciekłe drewno” uzyskiwane jest w wyniku połączenia prawdziwego drewna z odzyskanym błonnikiem roślinnym. Ten w pełni naturalny materiał ujawnia swoje zalety ujawnia zarówno na etapie produkcji, jak i podczas użytkowania – w porównaniu z tworzywem sztucznym lub czystym drewnem ma dużo lepsze właściwości akustyczne i jednocześnie pozwala uzyskać dowolną formę. Wysoką jakość wykończenia i luksusowy charakter słuchawek podkreśla błyszczące wykończenie metaliczne w kolorze karbonu.

Komfortowe jak żadne inne – skórzane wykończenie, wymienne poduszki

Aby zapewnić najwyższy poziom wygody użytkowania projektanci sięgnęli po kolejny niecodzienny materiał – proteinową skórę. Ten miękki i przyjemny w dotyku bio-pochodny materiał syntetyczny wyróżnia się fakturą zbliżoną do ludzkiej skóry i pokrywa poduszki wokółuszne oraz pasek nagłowny. Do słuchawek standardowo dołączany jest również drugi komplet poduszek, wykonany z zamszu. Skórzana odmiana szczelniej przywiera do głowy użytkownika i dzięki temu skuteczniej odizolowuje od zewnętrznego hałasu przy jednoczesnym delikatnym wzmocnieniu przejrzystości sopranów. Zamszowe poduszki umożliwiają swobodniejszą wentylację uszu, co zapewnia maksymalny komfort użytkowania i nieznacznie redukuje ilość basu. Wysoki komfort użytkowania to również zasługa nowatorskiej konstrukcji pałąka nagłownego. Projektanci wykorzystali specjalny elastyczny pasek, który ukryty jest wewnątrz miękkiej, delikatnie amortyzującej wkładki. Pod wpływem nacisku na głowę całość delikatnie unosi się i automatycznie dopasowuje do kształtu oraz wielkości głowy użytkownika.

Wygoda na co dzień – wbudowany mikrofon i przyciski zdalnego sterowania

Ogromny wpływ na jakość dźwięku ma także przewód łączący słuchawki ze źródłem dźwięku. AudioQuest, znany i ceniony producent przewodów, wyposażył model NightOwl w wysokiej klasy kabel, który skutecznie ograniczając szum i ewentualne zniekształcenia pozwala uzyskać piękny, naturalny i czysty dźwięk. Przewodniki z miedzi o bardzo wysokiej czystości umieszczone są wewnątrz izolacji, która chroni je przed niepożądanymi zakłóceniami. Elastyczna, gładka izolacja zwiększa trwałość kabla, ogranicza ryzyko jego splątania i minimalizuje mikrofonowanie. Przewód ma długość 1,3 m, co ułatwia korzystanie ze słuchawek np. podczas pracy przy biurku, a także współpracę z urządzeniami mobilnymi. Kabel zakończony został udoskonalonym złączem z telluru miedzi (TeCu). Zastosowanie metalu o wysokiej czystości pozwoliło uzyskać gładszą powierzchnię, wyższą jakość powłoki, lepszy kontakt, a co za tym idzie mniejszy szum.

Funkcjonalność słuchawek zwiększa wbudowany mikrofon i przyciski zdalnego sterowania. Dzięki temu użytkownik może m.in. odbierać/kończyć połączenie telefoniczne, regulować głośność oraz rozpoczynać/zatrzymywać odtwarzanie muzyki – wszystko bez potrzeby zdejmowania słuchawek z uszu lub wyjmowania smartfona z kieszeni. Wbudowany układ sterujący odizolowany jest od obwodów audio, dzięki czemu w żaden sposób nie wpływa na jakość dźwięku, gwarantując jednocześnie pełną wygodę użytkowania.

Słuchawki NightOwl już są dostępne w sprzedaży. Poglądowa cena detaliczna tego modelu wynosi 2999 zł.

Specyfikacja techniczna

Impedancja	25 Ω
Czułość	99 dBSPL/mW
Moc	1,5 W
Waga	346 g
Przetwornik	50 mm dynamiczny z biocelulozową membraną
Kabel	1,3 m; wbudowany mikrofon i moduł zdalnego sterowania
Złącze	3,5 mm mini-jack; przejściówka 3,5 mm-6,3 mm

Wysokiej klasy słuchawki wymagają referencyjnego wzmocnienia. Idąc tym tropem zadajemy sobie pytanie: czy można do tego celu zastosować coś lepszego niż triodowy wzmacniacz słuchawkowy? Podobne myśli chodziły już od dawna po głowie Gerhardowi Hirtowi – pomysłodawcy i głównemu konstruktorowi Ayona.

Nie byłby on jednak sobą, gdyby nie zaproponował czegoś jeszcze bardziej ekstremalnego. HA-3 to dwuelementowe single-ended wyposażone w osobny moduł zasilania. Zaprezentowane podczas Audio Show 2016 urządzenie jest pierwszym wzmacniaczem słuchawkowym w ofercie austriackiego producenta i w typowy dla tradycji Ayona sposób staje w szranki z najlepszymi. Selekcjonowane lampy niskiej mocy AA45, niemagnetyczne transformatory własnej produkcji, odseparowanie zasilacza, a także firmowe rozwiązania i charakterystyczny design, tym razem w jeszcze bardziej kompaktowej formie niż zaprezentowane kilka miesięcy temu monobloki Scorpio Mono to niewątpliwie smaczny kąsek nie tylko dla fanów urządzeń austriackiej firmy.
Cenę Ayona HA-3 ustalono na 14 900 zł.

Dystrybucja: Nautilus / Ayon