Monthly Archives: styczeń 2022

Opinion 1

It is commonly known amongst people interested in audio in Poland, that Krzysztof Owczarek from Audio Atelier has a great instinct to find and popularize niche brands, which are in some way exotic, but most of all, owned by people who are truly passionate. Starting with the Japanese Reimyo, a brand which has an almost cult following, following with the Finnish loudspeakers Gradient, which escape any kind of pigeonholing, Canadian Luna Cables, German electronics Thoress Puristic Audio Apparatus and finally the ever popular Lumin or Falcon Acoustics, a company using heritage of the BBC speakers. This is why, one and a half years ago, when we received a box from Wroclaw, containing not very intimidating in size, and not really fitting our usual pricing profile, boxes, coming from a country, being mostly seen as a vacation destination, Greece, the Ideon Audio 3R USB Renaissance mk2 Blackstar Edition, we were experienced enough, to have a look at it, absolutely not ignoring it. This interest turned out to be an admiration, full of esteem about what kind of improvement this small gadget could bring into our system. So when such an item can mess up our rankings so significantly, you should not be surprised, that when we could lay our hands on its bigger brethren, we immediately asked for those to be delivered to us. So let me introduce you to the digital-to-analog converter Ideon Audio Ayazi mk2 DAC, and in the next episode, we will mate it with the USB transmission improver USB 3R Master Time Black Star. But let us not get ahead of ourselves, so this time we will concentrate on the Ayazi alone.

Looking at this unit from the front at this DAC, opening the Greek company’s portfolio, with the flagship Absolute DAC ε above, we do not deal with a full-sized audio component, but at least one that fulfils the midi shelf dimensions. But when you look from the side or the top, it becomes clear, that with the 29cm width, it is only 17cm deep, similar to devices from the Italian manufacturer North Star Design, who has a similar love for shallow chassis. In this case the enclosure is made from thick aluminum plates bolted to aluminum corner pieces, acting as stabilizers. The front is massive, with its five millimeter thickness, and carries the company logo in the left corner, depicting a mountain, as well as the milled model name, but other than that it has only 2 small dip switches in specially milled cavities, accompanied by LED indicators. The left one puts the unit in and out of stand-by mode, while the right one selects the inputs. No displays, no LEDs that would indicate the current signal parameters. The amount of information provided is just about the unit being active or not and where the signal comes from. But do you need more to listen? In the current overflow of information, where you are overwhelmed with it, such a moment of relaxation can turn out to be something you deeply care for.
The back panel turns out to be similarly minimalist. The company left at our disposal only a coaxial S/PDIF and USB input, a pair of solid, gold plated RCA line outputs and a three pin IEC power socket. The whole chassis is supported by small rubber feet, which not only protect against unwanted vibrations, but also prevent the unit to move around on flat and slippery surfaces. The packaging cardboard box also contains two small leaflets – one with a thank you for the purchase, and another one, that you should download the user manual from a specified web page. This is very ecologically conscious approach, as most users will not have the need to reach for the manual at all, and those who still would like to do, can download the PDF, which is not hurting any trees and clogging space in your drawer.
A look inside, even a very quick one, satisfies first, but then starts to become intriguing and demands some interest. First reaction is caused by very solid power supply, based on a classic and big (it looks like having at least 50VA of power) toroidal transformer and a battery of ten 470uF Elna Silmic II capacitors, and the second reaction comes from the contents of the quite large PCB. What is so unusual about it you might ask? Seemingly nothing, because the digital coaxial input is handled by the S/PDIF receiver Wolfson WM8804G and the USB by the ultrafast CMedia CM6631A processor, but the heart of the system is the quite inexpensive, but very liked, 24-bit ESS Sabre ES9023P DAC, with built in opamp and 2V rms voltage output, from which the signal goes directly to the RCA outputs. A very clean sound path, without unnecessary elements that would extend it. Very nice from both construction and electric points of view. There is one small issue though. The Greek manufacturer declares, that the Ayazi handles PCM signals up to 32-bit and 384 kHz, what was confirmed in such a way, that we can feed the DAC with this signal, and sound will flow from the speakers. But when we look at the parameters of the used DAC chip, it does not work beyond 24 bits, and the controller also cuts off at PCM signals 32-bit and 192 kHz. So the situation is interesting. Most manufacturers are limiting the capabilities of the newest DAC chips on the input, while here, the proprietary programming of the USB controller turns out to be much more elastic, than the over 10 year old (it was introduced on 17 September 2010) ESS chip. The whole is clocked with two very good clocks Crystek CCHD-957, from which one manages the DAC, while the second one the USB receiver section. Finally one more remark, aimed at people wanting to upgrade something in their system, but not necessarily at high cost. Namely access to the fuse is absolutely painless, if you take off the top cover, what allows for an almost non-invasive tuning, that should not take more than a few minutes to perform.

Now instead of chasing numericals and measure the PCB traces with a caliper, it is much better to concentrate on music, as this, and I will tease you a little now, the Ayazi presents brilliantly. It offers a very soft and not exaggerated sound, but at the same time very resolved and dynamic. This is kind of an analog approach to the digital medium, which, when you get acquainted with it, can undermine your, seemingly well-rooted, disdain to files and streaming. Of course only, if such an approach is close to our heart, otherwise it will just confirm, that the stereotypical “digitalness” was left in the dust of time, and the final sound quality is not necessarily determined by the source medium, but by the class of the reproducing system. But there is one caveat. To get to this level of satisfaction, the unit must be burned it, what means for the Ideon about 300 hours of playing. Is this an exaggeration? Absolutely not, because for testing we got two units (as you can see on the pictures) – one with only a few hours of playing, and another one, that had already a few hundred hours on the clock, and the differences between them were absolutely noticeable and very difficult to forgo. Fortunately having over two weeks for testing, we could have both powered on and playing, so we could observe the evolution of the newer device, and hear the changes. And those were really significant. Taken out of the box, the Ayazi sounds with a “correct” sound, but quite laid back and having a slight matte touch to it. But with the playing hours passing, this matting disappears, and the laid back attitude, fluently transforms into unobtrusive musicality, engaging the listener from the first notes. Putting aside the financial issues, when on the half-way of burning in, the Greek DAC could be classified somewhere around the sound esthetics and quality of the Meitner Audio MA3, what for some of the potential buyers would be a very satisfying result. But after another one hundred – one hundred and fifty hours, the almost studio-like neutrality and linearity gain on saturation, coherence and velvety smoothness, what recalls the likes of the phenomenal Brinkmann Audio Nyquist mk2. I would like to immediately notice, that the tubed competition goes much further in terms of dynamics, saturation and resolution, so it appears here only in the context of the direction of the changes in the sound, and not the intensity of the perception per se. However the Ideon becomes a herald of culture and elegance of the sound, without pressure on showing its own distinctness and without impressing its own signature on the reproduced notes. It prefers to civilize the reproduced sound instead, and make it soothe our nerves, usually strung due to the everyday struggle, and absolutely not irritate. This does not mean, that the sound is unified and averaged, as the differentiation of the recordings and the resolution, are both on high level. It does emphasize on maturity and sense however, so if you are looking for a dynamics demon, reproducing vividness without any constraints, able to make Leonard Cohen’s “You Want it Darker” sound like an engaging and epic show similar to “Wagner Reloaded: Live in Leipzig” from Apocaliptica, then you should look elsewhere. But once I have called upon those recordings, let me stay with them for a little longer, due to the key differences between them. I told already about the energy load, but playing Cohen using the Greek DAC in the sound path, we should be able to easily fall for the incredible depth and calmness of the voice of the Canadian singer. The background is suggestively black, and like velvet, it plays the role of a kind of curtain, separating us, and the band playing in front of us, from ambient noise. On one hand we have the midrange reign, with nicely accented lower part of it, which glues it together well with the bass, but on the other, the treble is absolutely not lacking here, also there is plenty of the bass. Maybe both extremes do not carry as much power as my reference Ayon CD-35 (Preamp + Signature), which I use as a DAC. A small digression – the Austrian source “talks” best with the Bryston 4B³ using XLR connections, so the Ideon did not have such a chance, as it bears only a RCA connection, which has a noticeably lower dynamics, resolution and saturation. So it was very good anyway.
Changing the repertoire to symphonics with metal only confirmed the previous observations, drawing attention to another characteristic of the Ayazi. While with Cohen, the space, due to the limited amount of instruments, was quite sparse, with Apocalyptica, it exploded. This was a concert-stadium like verve, with appropriate volume of sound and imposing, not only in terms of width and depth, but also height, construction of virtual sources. What is important, even with the tutti, I could not catch the Greek DAC on any attempts of simplification, or limitation of the sound to only the first plane events. Not at all, the package of information coming from the source remained untouched, and the only thing, that I have more spectacular and palpable on a daily basis, was the bass kick, which here was slightly toned down and lighter, with the contours drawn with a slightly softer pencil.

Although the presence of the Ideon Audio Ayazi mk2 DAC could point to a DIY market, or even a spontaneous self-made item, its sound is matured and refined enough, to not be a result of any coincidence. At the same time, it is a device aimed at a customer, who is immune to cheap tricks and short-lived hype. Ideon sounds like competition on much higher price levels, where it does not need to prove anything to anybody, and instead of showing muscles, it makes music count. Because it is the music, which is most important here, and the Ayazi presents it in such an engaging way, that if instead of looking for more revolutionary solutions or re-inventing the wheel, you just want music to soothe you, then contact with the Greek DAC could be like return to normality for you.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones / Synergistic Research MiG SX
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC; Innuos PhoenixNet
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Rogoz Audio 4SM
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

The country, we will be talking about today, does not have a wealth of recognizable brands on the market, yet, when looking at the offerings of Polish distributors, you can be surprised, that some Greek brands are present, and are faring well. I will not provide you with a listing, but just mention the Ypsilon, we tested some time ago, or the LAB12, appearing in some audio press. Do you know them? Or not? It does not really matter, as the main thing showing positive reception of those brands in Poland is their remaining presence in the catalogs. And the brand we are going to test today is becoming more and more visible amongst them. And I am of course talking about a brand from the sunny Greece, which had already its debut in our portal in the form of a review of the small in size, but big in spirit USB re-generator, distributed by the Wroclaw based Audio Atelier, called Ideon. This time we received a very intersting item, from the ones mentioned in the company catalog, the digital-to-analog converter, Ayazi mk2 DAC.

In terms of size, the Ideon is a typical midi component, with aluminum chassis. While being universal in terms of height, it is a tad narrower than your typical audio component and significantly less deep. But for this kind of size, it is surprisingly heavy, what suggests, that the money spent on it did not go for appearance, but on the main dish – converting of digital signals. The front is made for a slab of aluminum with rounded edges, with only two dip switches – the left one applying power, and the right one selecting between SPDIF and USB inputs, with LEDs indicating the actual mode of the unit. The back plate is equally sparse in terms of connections, but the amount of mounted sockets is absolutely sufficient for the device to perform its tasks. So we get two digital inputs, one SPDIF and one USB, one analog RCA output and a power socket. Regarding the managed input frequencies, the device handles PCM up to 32 bits 384 kHz while using USB, and 24 bits 192 kHz when the SPDIF is used. And that is it. Not enough? I assure you, this is more than enough, what it showed having absolutely no issues with introducing it into the system, as described below.

As it often happens, I was curious, how the tested device will sound when compared to the dCS I won, on the other I was a bit afraid, it might cross the border of good taste, regardless in which way. For my daily listening I like the music world to be somewhat sweetened – and I assure you, I was able to manage that using a DAC often described as soulless, but when presented in a proper way, I do not shy away from neutral aesthetics. Things get worse, if something is moving towards overinterpretation of those ways of sounding. And it does not matter, if the sound evolves in the direction of bigger body or speed, you always need to keep a healthy consensus. And this was achieved by the Greek.
Absolutely, the whole was shown with a thicker line and more plasticity, but still with a good package of information and a way of sounding, which was far from being obese. The music engulfed me with nice intimacy, what resulted in an impression of higher realism of recordings made in one take. In this case I am thinking about, for example, the Japanese mastering of the opera “The Marriage of Figaro” Mozart (Blu-spec CD2). Those are some not in correct order, pieced together arias, but keeping in touch with the joy of listening to this material; and here you could clearly hear, what the designer of this DAC was hoping to achieve. It is about the higher intimacy, but also palpability of the sound, caused by increased saturation and plasticity, and in case of human voices, this turned out brilliant. The full beneficiaries of such way of sounding were the orchestra, very important for this genre, but also the stage itself, with the splendidly reproduced wooden floor, sometimes agitated by the artists moving on it quickly. This was a such interesting experience, that instead of firstly enjoying the clean leading of the orchestra by Teodor Currentzis – by this I mean clear marking of the phrases and sonic counterpoints, in the way the more palpable Greek DAC presented it, the only reaction was to turn my attention to other aspects of this aria – the mentioned, very pleasing palpability, and not perceiving any shortcoming of interpretation of the musicians gathered around the conductor. Jazz and even rock, were similar in taste, although with light, but also I assure you, painless reproduction of the sharpness of the drawing of the individual presences on the stage. The gentlemen from RGG showed their newest disc with a smaller spark of the cymbals, but at the same time the piano was nobler, still multicoloured piano and a slightly fuller, but with consistently good amount of information about the string, double bass. The rebellious Antimatter on the disc “Black Market Enlightenment”, instead of showing the vividness of the all-present cymbals, while not diminishing its impetus, but only making them slightly more golden, concentrated more on saturation of the other, also very important for them, instruments. There was still power, energy and swing, but with the difference, that it had a more human face. And you know what? Despite being raised on the mainstream, in this genre AC/DC, I am buying that approach. This note of nice to the ear sound, without any signs of slowing down, with appropriate essence, as with the, relatively small loss of the speed of rising of the sound, and harshness, seemingly reserved for that kind of music, I got the pleasance of enjoying the vocals and instruments being well placed in terms of timbre. The reason for that was the consistency of reproducing the reality of the strong sounds, and this is what everything is about in this genre.

As you can see from the text above, the application of the tested Ideon Audio Ayazi mk2 DAC results in the music getting a little more essence. This, in turn, translates into a more natural reproduction, more vividness of the artistic events happening in our listening room. For me, this was bulls-eye. Of course, this might not be true for everybody, this will depend mostly on the natural preferences of the listener, and the demands of the system. There are absolutely no other sonic issues of the tested device, as it is absolutely far away from crossing any border of good taste, when adding some timbre to music. So if you are on a crossroad in terms of conversion of digital signals, then please do not forget about this representative of the Greek engineering. In terms of abilities of presenting music to you, the Ayazi is much more, than it looks could reveal. In my opinion, this is a true black horse for any music lover, that will not ruin your pocket.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Gryphon Audio Mephisto Stereo
– Loudspeakers: Dynaudio Consequence Ultimate Edition, Gryphon Trident II, Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond
– IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
– Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
– Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Transrotor Leonardo 40/60 TMD
Cartridge: Phasemation PP-200
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Polish distributor: Audio Atelier
Manufacturer: Ideon Audio
Prices: 3350 € Silver, 3500 € Black

Specifications
Digital inputs: USB-B type 2, SPDI/F(Coax)
Output full scale: 2 V RMS
Output impedance: 250 Ω
Frequency response: 10 Hz-25 kHz (+/- 0,5 dB)
SNR (A WEIGHTED 20HZ-20KHZ): >112 dB
THD+N (1kHz FS 96 kS/s): <0,002%
Crosstalk: -110 dB
USB input: Asynchronous (dual clock) Device class: Type 2
• Bit depth: 32 bit
• Sampling rates: 44,1, 48, 88,2, 96, 176,4, 192, 352,8, 384 kHz
SPDIF / COAXIAL INPUT
• Bit depth: 24 bit
• Sampling rates: 44,1, 48, 88,2, 96, 176,4, 192 kHz
Power consuption: 20 W (max)
Dimensions (W X H X D): 290 x 170 x 80 mm

Opinia 1

Nieco ponad rok od mającej 15 stycznia 2021 r. premiery trafiło do naszej redakcji urządzenie, którego pomimo świadomości jego istnienia, nawet nie braliśmy pod uwagę układając plany recenzenckie na najbliższych kilka-kilkanaście tygodni. Skoro jednak dziwnym zbiegiem okoliczności w tzw. międzyczasie zostaliśmy zaopatrzeni w bardzo ciekawe słuchawki z tzw. górnej półki, czyli jeszcze pachnące fabryką Audeze LCD-5, jak i nieco bardziej przystępne HiFiMAN HE-R10D (test wkrótce ), jasnym stało się, że z szacunku tak do nich, jak i Czytelników nie będziemy szli na kompromisy ograniczając się do korzystania li tylko z budżetowego set-u iFi, bądź o zgrozo zwykłych wyjść słuchawkowych w komponentach do tegoż celu niekoniecznie stworzonych, lecz potrzebujemy amplifikacji zdolnej wycisnąć z nich wszystko, co fabryka dała, a nawet nieco więcej. Dlatego też, pomimo całej naszej sympatii do Lebena, zdecydowaliśmy się sięgnąć po gracza jeszcze na naszych łamach nieobecnego, czyli mającego, za sprawą założyciela – Michała Jurewicza, polskie korzenie nowojorskiego Myteka i jego wzmacniacz słuchawkowy Liberty THX AAA™ HPA.

Zgodnie z tradycją dotyczącą debiutujących na naszych łamach wytwórców pozwolę sobie nieco rozwinąć wspomnianą we wstępniaku historię Myteka. Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, czyli w 1989 r. niejaki Michał Jurewicz rozpoczął pracę w słynnym studiu nagraniowym Hit Factory na Manhattanie, gdzie zajmował się nie tylko rejestracją (na taśmę analogową a nie w recepcji), lecz również wskrzeszaniem do życia uszkodzonych korektorów, wzmacniaczy i kompresorów, z którymi nie poradzili sobie inni technicy. Wieści o jego umiejętnościach szybko rozeszły się w branży, co w rezultacie pozwoliło mu przejść do Skyline Studios, gdzie piastując stanowisko inżyniera technicznego wprowadzał rozwiązania mające na celu poprawę jakości dźwięku ówczesnych systemów cyfrowych. To właśnie tam, w 1992 r. narodził się Mytek, którego systemy monitorowania słuchawek „Mytek Private Q” bardzo szybko stały się niemalże obowiązkowym wyposażeniem większości nowojorskich studiów nagraniowych a bardzo szybko portfolio Myteka zostało wzbogacone o cenione przetworniki cyfrowo-analogowe.

Jak mam cichą nadzieję na powyższych zdjęciach widać Mytek Liberty THX AAA™ HPA to dość niepozorne urządzenie o mniej więcej połowie szerokości standardowych komponentów. Jednak iście desktopowa postura nie wynika z materiałowych oszczędności, lecz z logiki nakazującej nie tylko unifikację możliwie szerokiego wachlarza urządzeń w ramach własnego katalogu, lecz również unikania zarzutów dotyczących sprzedawania „audiofilskiego powietrza”. Ponadto bądźmy szczerzy – nawet przy niezwykle szerokiej ofercie przyłączy dostępnych na masywnym aluminiowym pokrytym „smoczą” łuską froncie, trzem rzędom diod i wielofunkcyjnym pokrętle głośności trudno uznać ścianę frontową tytułowego słuchawkowca za przesadnie zatłoczoną. Oczywiście spora w tym zasługa przemyślanej ergonomii, dzięki której obsługa Myteka jest tyleż komfortowa, co zaskakująco intuicyjna. Lewą flankę okupują bowiem cztery wyjścia słuchawkowe – 6,3mm, 4-pinowe XLR Neutrika, zbalansowane 4,4mm i mały jack 3.5mm. Następnie mamy trzy kolumny po cztery diody każda z usytuowanymi pod nimi dedykowanymi selektorami. Pierwsza kolumna informuje o wybranym wejściu, druga o wzmocnieniu, a trzecia o Crossfeed, czyli wzajemnym przenikaniu się kanałów, czyli w telegraficznym skrócie próbie odwzorowania w słuchawkach obrazu dźwiękowego generowanego przez konwencjonalne kolumny w systemie stereofonicznym. Warto w tym momencie wspomnieć, iż prócz standardowej, opartej o klasyczny 27mm potencjometr ALPS-a regulacji głośności użytkownik otrzymuje również możliwość wyboru jednego z czterech poziomów wzmocnienia od +6dB do dedykowanego IEM-om (dokanałówkom) -12dB.
Firmowy logotyp, oprócz lewego górnego narożnika frontu zdobi również płytę górną urządzenia, lecz zamiast standardowego nadruku, wykonano go poprzez nawiercenie pokrywy a przez to połączono funkcję dekoracyjną z użytkową, czyli zapewniono cyrkulację powietrza wewnątrz obudowy.
Ściana tylna prezentuje się równie intrygująco. Lewą flankę zajmuje trójbolcowe gniazdo zasilające IEC, a tuż przy nim ulokowano złoconą parę wyjść RCA, co jak się miało okazać w praktyce nie jest najszczęśliwszym rozwiązaniem, gdyż o ile traktować będziemy HPA jako niemalże końcowy (za nim będą tylko słuchawki) komponent toru, to jeszcze od biedy znajdziemy przewód sieciowy o wtyku zdolnym się tam wcisnąć (vide widoczny w galerii Jacka Vermöuth Audio Reference Power Cord), o tyle przy obsadzeniu RCA przewodami sygnałowymi jesteśmy praktycznie zdani na pośledniej jakości przewody komputerowe, bądź kombinacje alpejskie z wymianą konfekcji np. na niskoprofilowego Furutecha FI-C15 G. Całe szczęście to już koniec marudzenia, bo ciąg dalszy nie budzi żadnych kontrowersji. Sekcję wejściową reprezentują bowiem hybrydowe gniazda Neutrika zdolne przyjąć zarówno wtyki XLR, jak i 6.3mm (1/4”) duże jacki oraz trzy pary złoconych gniazd RCA. Całość usadowiono na czterech niezbyt wysokich gumowych nóżkach.
Jak sama nazwa wskazuje sercem naszego bohatera jest autorski i zarazem najbardziej liniowy z dostępnych na rynku układ THX Achromatic Audio Amplifier (THX AAA™) zapewniający wysoką moc 6W przy niezwykle niskich, zredukowanych o 40dB zniekształceniach. Zgłębiając nieco uważniej materiały firmowe okazuje się, że Mytek pojechał po przysłowiowej bandzie i zdecydował się na zastosowanie topowych modułów THX-888 zdolnych oddać na wyjściu 1A@25V w topologii dual mono, więc mamy po jednej takiej kości na kanał. Z kolei za zasilanie odpowiada przewymiarowany 60W toroidalny zasilacz wspomagany kilkoma niskoimpedancyjnymi kondensatorami i odrębnymi regulatorami dla każdego z kanałów.

Z racji nieznanego mi przebiegu dostarczonego do naszej redakcji egzemplarza pierwszych kilka dni standardowo upłynęło nam na zapewnieniu mu odpowiednich warunków do bezstresowej akomodacji i osiągnięcia pełni możliwości. Sytuacja była dla nas tym bardziej komfortowa, że i ww. nausznikom rozgrzewkę również trzeba było zaordynować. Kiedy jednak okres ochronny minął żarty się skończyły a na playliście wylądował mający na karku już dwie dekady … „Six Degrees of Inner Turbulence” Dream Theater i jeśli ktoś uważa, że ciężkiej, w tym przypadku prog-metalowej muzyki nie da się słuchać na wysokiej klasy systemie, to najwyższy czas zweryfikować tę błędną tezę. Otwierający ww. album iście epicki, ponad 13 minutowy „The Glass Prison” jest z resztą najlepszym tego powodem. Niewinny, delikatny szum, potem wchodzi dzwon i następuje dramatyczna zmiana nastroju. Do akcji wkracza bowiem Mike Portnoy, który nie ma litości dla swojego monstrualnego zestawu perkusyjnego a do dzieła zniszczenia dołącza smagający ognistymi riffami John Petrucci i pozostała dwójka, czyli operujący w wysokich rejestrach James LaBrie oraz Jordan Rudess na klawiszach. Robi się piekielnie szybko, jak to u Dreamów karkołomnie tak pod względem technicznym, jak i skomplikowania linii melodycznych, a jednocześnie niezwykle przestrzennie i angażująco. Wgląd w nagranie jest perfekcyjny a z Audeze LCD-5 scena zdecydowanie wykracza poza ramy przypisywane konwencjonalnym słuchawkom. Jeśli jednak komuś zależałoby na większym skupieniu i bliskości prezentacji, to też da się temu bez problemu zaradzić i to w zdecydowanie niższym budżecie, gdyż iście studyjna liniowość amerykańskiej amplifikacji wręcz idealnie spasowała się z ciepłem i gładkością rumuńskich Meze (zarówno w wersji Classic, jak i Neo). No właśnie, studyjny rodowód Myteka mógłby, przynajmniej bazując na stereotypach, wskazywać na pewną bezduszność i skupienie bardziej na reprodukcji dźwięków aniżeli graniu muzyki. Tymczasem mamy do czynienia z w pełni naturalną transparentnością opartą na wysokich lotów rozdzielczości bez jakichkolwiek tendencji do wyostrzania, czy osuszania przekazu. Powiem nawet więcej, bowiem sięgając pamięcią do końcówki 2012 r., kiedy to miałem okazję testować przetwornik – cyfrowo analogowy Mytek Stereo 192-DSD DAC progres w kulturze i finezji prezentacji jest zaskakujący. Zniknęły zarówno pewna „kanciastość”, jak i może nie tyle siermiężność, co matowość najwyższych składowych, które o ile przy garażowym rocku, czy bezpardonowym thrashu w stylu „Submission for Liberty” 4ARM jedynie podkreślały ofensywność repertuaru, o tyle przy bardziej wyważonym materiale źródłowym, jak daleko nie szukając nasza dyżurna „Misa Criolla” Ramireza wymagały pewnej akomodacji, bądź doboru odpowiedniego okablowania. Z Liberty THX takich problemów nie było grał bowiem wszystko bez żadnego „ale”, jednak owo granie nie było na tzw. „jedno kopyto”, lecz ze świetnym różnicowaniem jakości dostarczonego materiału źródłowego, wiec ewentualne zastrzeżenia można było mieć nie do niego, a do wydawcy/wykonawcy konkretnego bubla, który mówiąc wprost koncertowo wykładał się podczas słuchawkowej weryfikacji. Nie oznacza to bynajmniej, że Mytek przejawiał iście sadystyczno – inkwizycyjne tendencje do piętnowania i stawiania pod pręgieżem albumów, gdzie coś poszło nie tak, bądź nawet dotychczas niezauważanych potknięć artystów na materiale, który uważaliśmy za co najmniej nad wyraz satysfakcjonujący, lecz raczej opierając się na prawdomówności owych kiksów nie ukrywał i nie maskował samemu słuchaczowi pozostawiając ocenę. Zamiast jednak narażać się na jakieś przykrości ze strony twórców i realizatorów zdecydowanie lepiej sięgać po pozycje takowych niespodzianek pozbawione, jak nawet trudny dla niewprawionego ucha dwupłytowy „It’s All About Angela Pang”, gdzie pomimo obfitości sybilantów i jakże różnej od naszej europejskiej artykulacji warstwy tekstowej próżno było szukać ofensywności, gdyż całość podana została w eleganckiej i wymuskanej formie śmiało mogącej aspirować do miana audiofilskiej.
Na odrębny akapit zasługuje również bas, gdyż jego punktualność, zróżnicowanie i wzorcowa kontrola są klasą same dla siebie. Tutaj nie ma miejsca na jakiekolwiek poluzowanie, przymiarki, branie rozbiegu, czy pozostawianie samemu sobie. O nie, to znane mi z codziennego obcowania z nomen omen również posiadającym studyjny rodowód Brystonem 4B³, gdzie timing i kontrola idą w parze z wypełnieniem, oczywiście o ile takowe zostało przez mikrofony zarejestrowane i podczas post-produkcji ktoś o nim nie zapomniał. Ponad godzina z orientalnymi perkusjonaliami, czyli „Japanese Taiko” Joji Hirota Taiko Drummers to niewątpliwe wyzwanie zarówno dla systemu, jak i samego słuchacza, gdyż jakiekolwiek uproszczenie i utrata rozdzielczości owocuje monotonnym dudnieniem pierwszego i znużeniem drugiego. Tymczasem Mytek bez najmniejszych problemów oddawał każdy niuans począwszy od sposobu i miejsca uderzenia w naciąg po rozmiar konkretnego bębna, czy przeszkadzajki. W dodatku gdy wybrzmiały ostatnie takty „Yuki Jizoh” czym prędzej sięgnąłem po jeszcze bardziej zakręcony i zarazem transcendentalny krążek „Sambanhd” znanego m.in. z jakże bliskiej sercom wtajemniczonych w świat akcesoriów audiofilów, założonej przez Johna McLaughlina formacji Shakti, tablisty Zakira Hussaina, gdzie nieco mniejszą spektakularność zastąpiły delikatne pajęczyny fraz lekkich i ażurowych. Tytułowy słuchawkowiec świetnie się tam odnalazł wiernie oddając każdy szmer nader egzotycznego instrumentarium. Zero nerwowości, prób podkręcenia tempa tam, gdzie liczyła się zaduma, czy też uporządkowania nie zawsze łatwych do strawienia spiętrzeń dźwięków.

W kategoriach bezwzględnych, czyli tam, gdzie o jakichkolwiek ograniczeniach tak konstrukcyjnych, jak i finansowych możemy chwilowo zapomnieć, nasz dzisiejszy gość również świetnie sobie radzi, choć na tle operującej na „nieco” wyższych pułapach cenowych konkurencji, jak np. dostępnej praktycznie wyłącznie na zamówienie rustykalnej Audio-Technici AT-HA 5050H (drobne 5 999$) można odnotować nieco mniej soczyste wypełnienie konturów, a od HiFiMAN-a EF1000 (71 999 PLN) i zdecydowanie mniej porażającego swą ceną (5 550 €), rodzimego Fulianty Audio ST-18 zauważalne ograniczenie sceny, szczególnie jeśli chodzi o kreowanie jej w orientacji pionowej. To wszystko jednak konstrukcje zdecydowanie droższe, więc sam fakt, iż to właśnie z nimi praktycznie otwierającego portfolio Myteka słuchawkowca porównuję śmiało można uznać za nobilitację a nie wytykanie ewentualnych niedociągnięć. Oczywiście warto mieć na uwadze, iż decydując się na jego zakup znacząco poprawimy brzmienie naszych słuchawek, lecz do przysłowiowego „złapania Pana Boga za nogi”, jeszcze trochę będzie brakowało. O ile oczywiście okazję do porównania naszego dzisiejszego gościa z takową górnopółkową konkurencją tylko będziemy mieli, gdyż „czego oczy nie widzą, …”. Jeśli zaś chodzi o kompatybilność z dostępnymi na rynku konstrukcjami, to o ile tylko nie zdecydujemy się na nazbyt „spontaniczne” pod względem analityczności słuchawki w stylu ULTRASONE Edition 15 Veritas, to o brzmieniowy efekt finalny bym się zbytnio nie martwił, gdyż Mytek z powodzeniem wyciśnie z nich wszystko co najlepsze, a przy okazji nie zrujnuje domowego budżetu.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– DAC: Mytek Liberty DAC II
– Wzmacniacz słuchawkowy/DAC: Ifi Micro iDAC2 + Micro iUSB 3.0 + Gemini
– Słuchawki: Meze 99 Classics Gold; Meze 99 Neo; Audeze LCD-5; HiFiMAN HE-R10D
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence; Artoc Ultra Reference; Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF

Opinia 2

Mytek. Znacie tę stacjonującą w USA markę? Nie odpowiadajcie, to pytanie retoryczne, bowiem podczas wielu rozmów na temat słuchania muzyki z zasobów plikowych – przynajmniej ja mam takie doświadczenia – prędzej czy później, ale zawsze się w nich pojawia. To jest na tyle ugruntowany byt, że nie zaszkodziły mu zbytnio tak zwane „biznesowe ciche dni” – niby w naszych głowach był, a fizycznie jednak go nie było. Na szczęście to już historia, gdyż obecnie doświadczamy ponownego mocnego wejścia z nową ofertą na światowe rynki. Co istotne, ofertą bardzo szeroką, której pierwszą symboliczną jaskółką na naszym portalu jest dzisiejszy bohater, w postaci dekstopowego wzmacniacza słuchawkowego Mytek Liberty THX AAA™ HPA, który do naszej redakcji zawitał dzięki działaniom przedstawicielstwa Mytek Europe.

Nasz bohater jako przedstawiciel tak zwanego segmentu kompaktowego na tle typowych komponentów audio w kwestii rozmiarów jest wręcz miniaturowy. Jednak ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu mimo niewielkich gabarytów zaskakująco dużo waży. To zaś pozwala domniemywać, że amerykańscy inżynierowie na ile pozwalał budżet, przy ciekawym wyglądzie i wielofunkcyjności – o tym za moment – całą parę skierowali na pole walki o jak najlepszą ofertę soniczną produktu. A chyba nie muszę nikogo uświadamiać, jak czułym na wszelkiego rodzaju chadzanie drogami na skróty są komponenty dedykowane słuchawkom. Osadzonych tak blisko naszych uszu przetworników nie da się oszukać, dlatego tak ważnym jest, aby współpracujący z nimi wzmacniacz był jak najlepszy. Przybliżając kilka informacji o wyglądzie ten niewielki wzmacniaczyk znakomicie pokazuje, że małe z reguły jest „piękne”. Powód? Chodzi o fakt wykonania ciekawego wizualnie wzoru logo marki na górnej części obudowy z pozoru bardzo prostą, ale jakże świetnie prezentującą się w końcowym efekcie metodą odpowiedniego ogniskowania pakietu kilkuset otworów. Dostajemy coś w rodzaju mozaiki, która z uwagi na zwyczajowe patrzenie na urządzenie z góry przyjemnie dla oka przełamuje efekt nawet nie monotonności, ale pokusiłbym się o nazwanie tego bylejakością. Uwierzcie mi, to wbrew pozorom jest bardzo ważne. Kreśląc kilka zań o froncie, nie mogę opisać go inaczej niż jako ostoję spełnienia marzeń najbardziej wymagającego użytkownika nauszników. Mimo niewielkich rozmiarów awersu patrząc od lewej strony mamy do czynienia z ofertą czterech wejść słuchawkowych (duży jack, balanced, mini jack i zbalansowany 4,4mm), uruchamianymi okrągłymi guzikami selektor wejść liniowych – 3xRCA i 1xXLR, 4 poziomy wzmocnienia sygnału wyjściowego, cztery opcje pracy słuchawek z MONO włącznie oraz całkiem na prawej flance duże pokrętło wzmocnienia. Gęsto? Może się zdziwicie, ale mimo takiego natłoku opcji temat nie przytłacza, a w zamian z sygnałem praktycznie możemy zrobić wszystko. Gdy zapoznaliśmy się z możliwościami Liberty THX AAA HPA od strony przedniego panelu, przyszedł czas na potwierdzenie ich od tak zwanej zakrystii, która idąc w sukurs wielozadaniowości również pęka w szwach, gdyż znowu mała połać została zagospodarowana do ostatniego cala. A znajdziemy na niej gniazdo zasilania, wyjście RCA oraz cztery wejścia – 1xXLR, 3xRCA. Mało? Żartujecie. Spójrzcie na zdjęcia, a przekonacie się, że temat wyczerpuje dosłownie każdy centymetr dostępnej połaci.

Jak sugerują fotografie, test Amerykanina odbył się przy użyciu dwóch rodzajów słuchawek. Dynamicznych HIFIMAN HE-R10D i planarnych AUDEZE LCD-5. Jednak to nie wszystko, bowiem oprócz wykorzystania różnych przetworników dzieli różni je przepaść cenowa. Dynamiczne chadzają w przedziale 5, zaś planarne 20 tys. zł. Po co nam te informacje? Wbrew pozorom są bardzo istotne, gdyż różnice w cenie w tym przypadku znakomicie pokazują inną jakość oferowanego dźwięku, co pozwalało na wyłapanie potencjalnych problemów zasilającej je sekcji. Czy w imię muzykalności nie uśrednia sygnału lub stawiając na zbytni atak i otwartość na dłuższą metę nie staje się zbyt mączącym partnerem do kilkugodzinnych odsłuchów. Na szczęście jankeska wiedza na temat konstruowania podobnych do testowanego wzmacniacza komponentów zadbała, aby nic takiego nie miało miejsca. Zatem co się wydarzyło?
Mam nadzieję, że nie zdziwicie się, gdy stwierdzę, iż mimo prób z dwoma rodzajami słuchawek główne symptomy były podobne. Chodzi mi o każdorazowo prezentowaną świetną energię dźwięku, umiejętnie dozowaną jego plastykę, ale przy tym nie zapominanie o oddaniu witalności prezentacji. To naturalnie było trochę stygmatyzowane konkretną konfiguracją. HIFIMAN-y stawiały na większe nasycenie i gładkość, zaś Audeze przy minimalnym odejściu od wspomnianej krągłości świata muzyki, w dobrym tego słowa znaczeniu wyciskało z każdego podzakresu ostatnie soki. Jednak określenie soki, w tym wypadku niesie ze sobą świetną kontrolę mocnych i zwartych niskich rejestrów, dobrze dociążony, ale również pełen informacji środek pasma i co chyba było najbardziej zjawiskowe, nadające oddechu całości przekazu lotne, pełne rozwibrowania i wręcz niekończące się, a mimo to w żadnym stopniu nienachalne górne rejestry. To było zjawisko.
Dla przykładu muzyka dawna w stylu sakralnych uniesień według Claudio Monteverdiego, czy wszelkiego jazzu, a nawet klasyki świetnie pokazywały, nie tylko ilu muzyków było na scenie, ale również i lokalizację, wagę instrumentów i jakże istotną w tego rodzaju twórczości, wywołaną nawet przez przypadkowe dotkniecie struny, planowaną lub nie najdrobniejszą wibrację powietrza. Nadinterpretacja? Bynajmniej, gdyż tego rodzaju muzyka realizowana jest w kubaturach klasztornych i każdy, dosłownie każdy aspekt z brylującym pod ścianami i sklepieniem echem, wysokością zawieszenia danego generatora dźwięku nad sceną oraz długość trwania w eterze jest równie ważną składową wydarzenia. Bez tego owszem, również można skupić się na meritum, czyli głownie na intencjach kompozytora, jednak solennie zapewniam wszystkich oponentów, iż już po nawet symbolicznym (u znajomego), choćby chwilowym zderzeniu z odpowiednią prezentacją wszystkich aspektów takich projektów życie nawet najbardziej konserwatywnego melomana – piję do skupiających się jedynie na samym wdrażaniu w życie zapisów nutowych bez całej otoczki prezentacyjnej w zastanych warunkach lokalowych – już nigdy nie jest takie samo. Cytując klasyka, tego nie da się odsłuchać, przez co pozostawia niezapomnianą, bo mówiącą prawdę o wydarzeniu w pozytywnym tego słowa znaczeniu, rysę w psychice.
Ale, żeby nie było. W podobnym tonie odbywała się projekcja muzyki z drugiej strony barykady. I bez znaczenia czy w napędzie CD lądowały rockowe, czy elektroniczne twory, za każdym razem wzmacniane Mytek-iem obydwie pary słuchawek w swoim stylu, czyli plastyczniej i bardziej gęsto HIFIMAN-y oraz znacznie równiej tonalnie i dzięki temu bardziej wyraziście, jednak bez przerysowań Audeze, pokazywały z jednej strony rockową moc wydarzeń, a z drugiej nieprzewidywalną w domenie zmian tempa i ataku naszego ośrodka słuchu, agresywność muzyki elektronicznej. Nie wiem, jak to możliwe, ale każdy nurt bez problemu dobitnie pokazywał swoje cechy. Jednak nie da się oszukać, że zawsze w oparciu o wspomniane na początku tego akapitu aspekty typu: mocne uderzenie na dole i fajną plastykę prezentacji. To jest firmowy sznyt tego wzmacniacza i miał swój udział w całym teście. Jednak uspokajam. Jak wynika z powyższego testu, wszystko odbywa się na poziomie fajnych niuansów i dlatego jest bezpieczne dla znakomitej większości potencjalnych użytkowników.

Komu poleciłbym naszego bohatera zza wielkiej wody? Chyba żartujecie. Ja ze swej strony nie widzę przeciwwskazań dla nikogo. Powtórzę, dla nikogo. A to dlatego, że w kreowaniu świata muzyki Mytek Liberty THX AAA™ HPA swoje soniczne trzy grosze dozuje nie tylko symbolicznie, ale przy tym bardzo umiejętnie i w końcowym rozrachunku co najmniej ciekawie. Mało tego. Nie należy zapominać, iż oprócz oferowania mocy dla praktycznie każdego rodzaju słuchawek – przypominam, iż planarne są prądożerne, bez problemu radzi sobie z ich zaawansowaniem jakościowym – zwracam uwagę na diametralne różnicę w cenie wykorzystanych modeli, czyli tłumacząc z polskiego na nasze, im lepszy zestaw doń podłączymy, tym lepszym dźwiękiem się odwdzięczy. Czy trzeba czegoś więcej? W moim odczuciu twierdząco na to pytanie mogą odpowiedzieć jedynie zagorzali malkontenci. Jednak z przykrością oświadczam, iż przy dość swobodnej wymianie zdań z nawet najtwardszymi interlokutorami z zadeklarowanym na zabój marudą nie mam zamiaru się droczyć. Dlatego jeśli ktoś z Was jest na etapie poszukiwań wzmocnienia dla swoich nauszników, powinien wziąć na tapet dzisiejszego bohatera. Nic nie kosztuje, a może skończyć się ożenkiem na długie lata.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
Źródło:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition,
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Mytek Europe
Producent: Mytek Audio
Cena: 1 495 €

Dane techniczne
Moc Wyjściowa: 6W
Zniekształcenia THD:150 dB
Odstęp sygnał/szum: 147 dB
Impedancja wyjściowa: < 0.1Ω
Wejścia : 3xRCA, 1xXLR/6.3mm (1/4”)
Wyjścia słuchawkowe: XLR 4pin, 4.4mm, 6.3mm, 3.5mm
Wyjście pre-out: RCA
Wymiary ( S x G x W): 140 x 225 x 44 mm
Waga: 2 kg

Ceny mieszkań osiągnęły już taki pułap, że chciał, nie chciał również i miejsce na system Hi-Fi trzeba ograniczać. Dlatego z myślą o tych, dla których każdy metr jest na wagę złota na testy wzięliśmy przeuroczy i zarazem niezwykle kompaktowy zestaw Cyrus CDt-XR & i7-XR.

cdn. …

Po wyśmienitej brzmieniowo biżuteryjno – fetyszystycznej łączówce Ruby Ethernet przyszła pora na kolejny produkt z portfolio rodzimej manufaktury David Laboga Custom Audio, czyli przewód zasilający GR-AC-Connect.

cdn. …

Opinia 1

Dokonując choćby pobieżnego remanentu naszej dotychczasowej radosnej twórczości pod kątem wszelakiej maści uzdatniaczy życiodajnej energii zasilającej nasze wymuskane systemy dość szybko można dojść do wniosku, iż jednym z najczęściej na naszych łamach pojawiających się dostawców takowych urządzeń jest angielski IsoTek. Od razu jednak uprzedzę, iż owa „popularność” bynajmniej nie oznacza kompletnego przekroju oferty, gdyż na koncie mamy jedynie EVO3 Aquarius i V5 Aquarius, lecz jedynie niewielki jej wycinek o wolumenie podobnym do Keces-a (BP-2400 , BP-5000) a prym niepodzielnie wiedzie kwadra Furutecha (e-TP80ES NCF, FP-SWS-D Box R/NCF, e-TP60 ER, Pure Power 6). Niemniej jednak po ostatnich testach V5-ki, która bardzo przypadła nam do gustu, gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja czym prędzej zabezpieczyliśmy usytuowaną nieco wyżej w firmowej hierarchii jednostkę, czyli kondycjoner V5 Titan.

Nie da się ukryć, że niezależnie od wybranego umaszczenia (srebrne lub czarne) IsoTek V5 Titan prezentuje się wprost wybornie nader udanie łącząc trudne do pominięcia gabaryty z minimalizmem i elegancją bryły. Prostopadłościenny i przyjemnie zaokrąglony na narożnikach masywny aluminiowy korpus łapie za oko poprowadzonymi po obwodzie delikatnymi nacięciami sprawiającymi wrażenie jakby zarówno front, jak i stanowiące jego kontynuację ściany boczne pełnić miały rolę radiatorów zdolnych oddać ciepło powstałe podczas uzdatniania pobranego „ze ściany” prądu. Wrażenie to pogłębiają ulokowane tuż przy plecach wentylacyjne kratki, jednak o ile ich obecność wydaje się całkiem zrozumiała, gdyż dzięki nim zapewniona jest cyrkulacja powietrza wewnątrz obudowy, to już wspomniane żebrowanie ma charakter wyłącznie dekoracyjny. A skoro już o tematykę dekoracyjną zahaczyliśmy, to warto wspomnieć iż na froncie znajdziemy jedynie niewielką, acz dość absorbującą z racji intensywności iluminacji, białą diodę informującą o pracy urządzenia i zdecydowanie bardziej dyskretny, umieszczony w lewym dolnym narożniku firmowy logotyp oraz oznaczenie modelu. Zdecydowanie ciekawiej i dalece mniej spokojnie jest z kolei na czarno-koralowej ścianie tylnej, gdzie do dyspozycji otrzymujemy trzy gniazda Schuko, firmowy terminal System Link, wejściowe gniazdo IEC C20 (całe szczęście na wyposażeniu jest zakonfekcjonowany stosownym wtykiem przewód IsoTek EVO3 Premier) oraz panel z bezpiecznikiem i włącznikiem głównym.
Od strony technicznej warto zwrócić uwagę na deklarowane przez producenta parametry dotyczące 85dB redukcji zakłóceń RFI , zabezpieczenia na poziomie 153 500 A / 75 000 A (chwilowe/ciągłe) oraz obsługi maksymalnego obciążenia 3 680W, co wydaje się w pełni wystarczające nawet dla znacznej części dostępnych na rynku końcówek mocy, których to wpięcie w V5-kę IsoTek wręcz zaleca. Za powyższymi osiągami stoi znacznie odświeżona topologia wewnętrznych układów z pogrubionymi o 50% miedzianymi ścieżkami na płytkach drukowanych, zmniejszenie niemalże do zera rezystancji stałoprądowej, dzięki czemu dla odbiorników Titan staje się niemalże „niewidzialny”. Przy okazji nie zapomniano o autorskich rozwiązaniach w stylu KERP (Ścieżce Równego Oporu Kirchhoffa) zapewniającego jednakową oporność i moc we wszystkich odseparowanych od siebie wyjściach z własnymi systemami filtracji. Wewnętrzne połączenia wykonano okablowaniem z posrebrzanej miedzi OCC z dielektrykiem FEP a same układy filtrujące oparto w znacznym stopniu na czterech mniejszych i jednym większym trafie wspomaganych baterią kondensatorów.

Zanim skupimy się na wpływie dzisiejszego gościa na brzmienie systemu przezeń zasilanego pozwolę sobie na niezobowiązującą dygresję odnośnie stosowanej przez Anglików numeracji. O ile bowiem w ramach niniejszego testu pochylamy się nad wydawać by się mogło, przynajmniej bazując na zawartej w nazwie numeracji, piątą wersją Titana, to zgłębiając nieco sumienniej firmowe archiwalia okazuje się, że jest to … czwarta inkarnacja tytułowego kondycjonera, lecz ze względu na „pechowość” czwórki w krajach azjatyckich (tak jak niechęć do 13-ki w naszej kulturze) wytwórca postanowił dyplomatycznie ów etap numeracji pominąć. Co prawda spotkałem się jeszcze z teorią spiskową mówiącą, iż czwarta generacja – ze stosownym, zgodnym ze stanem faktycznym oznaczeniem, jednak powstała, lecz traf chciał, że jej premiera przypadła na światowy lockdown i koniec końców zanim zdążyła zadebiutować dokonano w niej tyle istotnych zmian, że uznano, skąd inąd słusznie, że zasługuje na własne oznaczenie.

Przechodząc jednak do konkretów od razu pragnę zaznaczyć, iż choć Anglicy zalecali podpięcie pod ich dzieło wszelakiej maści prądożernych komponentów, do którego grona mój dyżurny Bryston 4B³ bez wątpienia się zalicza, to już stojący za nim Kanadyjczycy wykazywali się zdecydowanie bardziej umiarkowanym entuzjazmem, co poniekąd znalazło odzwierciedlenie w praktyce. O ile bowiem na „Enough” SETYØURSAILS wysycenie – saturacja średnicy mogła się podobać, to jednak pewne pogrubienie konturów i zauważalne zaokrąglenie, oraz spowolnienie najniższych składowych w porównaniu z tym, co mam na co dzień z przysłowiowej „ściany” a dokładnie z dedykowanej linii zasilającej zakończonej podwójnym gniazdem Furutech FT-SWS-D (R) NCF uznałem za zbyt wysoką cenę spokoju ducha wynikającego z ochrony i filtracji. Nie miałem jednak o ten fakt do IsoTeka pretensji, gdyż na dobrą sprawę jedynie Keces BP-5000 był w stanie z moją końcówką się dogadać, co śmiało można uznać za wyjątek potwierdzający regułę niestosowania filtracji w przypadku wysokomocowej amplifikacji. Całe szczęście reszta toru już tak zmanierowana nie była i wpięcie w zadek Titana przyjęła z niemą aprobatą. Po pierwsze bowiem w głośnikach zapanowała totalna cisza, co pozwolę sobie rozwinąć dosłownie za chwilę, a po drugie całość nabrała trudnego do przecenienia wyrafinowania i wręcz epatowała wewnętrznym spokojem, co również pokrótce opiszę. Zatem po kolei. Owa cisza bynajmniej nie wynikała z odłączenia, bądź pozostawienia tytułowego kondycjonera w trybie uśpienia i nie dotyczyła permanentnej martwoty kolumn, lecz momentów zanim cokolwiek z głośników się wydobyło i już w trakcie odsłuchów fragmentów gdzie właśnie cisza stanowiła pełnoprawny środek artystycznego wyrazu. O ile bowiem przy odpowiednio wysokich poziomach głośności, znaczy się „odkręceniu” potencjometru zbliżając ucho do przetworników z reguły można usłyszeć jakieś szumy i inne trudne do zdefiniowania artefakty, o tyle po aplikacji w mój system V5-ki każdorazowa weryfikacja obecności powyższych anomalii kończyła się stwierdzeniem ich całkowitej anihilacji. Po prostu nic, cisza – jakbyśmy zapomnieli włączyć system. Wystarczyło jednak sięgnąć po zarejestrowany w uchodzącym za jedno z właśnie najcichszych studiów na świecie belgijskim Galaxy album „From Heaven on Earth – Lute Music from Kremsmunster Abbey” Huberta Hoffmanna, by na własne uszy przekonać się jak czarna potrafi być czerń tła i jak absolutna potrafi panować cisza pomiędzy poszczególnymi dźwiękami. Pierwszy odsłuch powyższej pozycji z IsoTekiem w torze śmiało można uznać za doznanie wręcz transcendentalnej natury podobne do wizyty w komorze bezechowej. Oczywiście w owym porównaniu jest nieco, bądź ciupkę więcej aniżeli nieco, przesady jednakże właśnie przy instrumencie solo, gdzie jesteśmy tylko my i samotny muzyk, kiedy jesteśmy w stanie z bliska śledzić jego grę, delikatność trącania strun i pracę drugiej ręki na gryfie bez utraty nawet najdrobniejszych niuansów taki seans na długo pozostaje w pamięci.
Na obecności angielskiego uzdatniacza skorzystały również nagrania o zdecydowanie bardziej pośledniej realizacji, gdzie nie wszystko zapięto na ostatni guzik, bądź zazwyczaj błędnie założono, że nikt nie będzie sprawdzał jak brzmią na systemach wykraczających poza pułap kuchennych radioodbiorników, bądź swojego czasu (ćwierć wieku temu?) popularnych boomboxów, mega-bassów i wszelakiej maści „ghetto-blasterów”, gdzie ilość decybeli niekoniecznie szła w parze z ich jakością. Weźmy pierwsze z brzegu wydawnictwo „Long Cold Winter” Cinderelli, bądź regularnie przywoływany jako niezbyt chlubny przykład „Keeper of the Seven Keys” Helloween, które mówiąc najdelikatniej są koszmarnie płasko i jazgotliwie zrealizowane. Okazuje się jednak, że nawet z nich daje się wycisnąć nieco muzykalności i wysycenia i to bynajmniej nie na drodze zamulenie i przyciemnienia przekazu, czego IsoTek nie robi, lecz właśnie eliminacji wszelkich pasożytniczych artefaktów, granulacji i szorstkości. W rezultacie otrzymujemy nadal daleki od perfekcji przekaz, lecz o niebo lepszy od tego, co zazwyczaj słyszymy z głośników. Moim skromnym zdaniem właśnie na takim „upośledzonym” materiale progres osiągany dzięki Titanowi najbardziej cieszy, gdyż o ile przy nagraniach aspirujących do miana referencyjnych obecność angielskiego kondycjonera będzie przysłowiową wisienką na torcie, to dla „ułomnych” pozycji staje się swoistym hamletowskim „być albo nie być”.

Jak z pewnością zdążyliście Państwo zauważyć IsoTek V5 Titan ma nieco inny, aniżeli niedawno przez nas recenzowany V5 Aquarius pomysł na brzmienie, co można uznać za dowód niewątpliwej wiedzy ich twórców, którzy poprzez poszczególne linie produktowe starają się dotrzeć do odbiorców szukających różnych efektów zabezpieczenia własnych systemów przed czyhającymi w sieci elektrycznej niespodziankami. Mając tego świadomość, oraz wiedząc czego od konkretnej listwy, bądź kondycjonera oczekujemy z łatwością jesteśmy spełniające nasze kryteria urządzenie z portfolio IsoTeka wybrać.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Być może wielu z Was się zdziwi, ale wbrew sugerowanym przez coraz bardziej popularne urządzenia All in One, przypuszczeniom występowania trendu ograniczania ilości gniazdek dla pełnoprawnego systemu audio, temat w praktyce wygląda zgoła inaczej. Owszem, wielozadaniowe zabawki są coraz popularniejsze, jednak nie oszukujmy się, gro zakochanych w muzyce osobników homo sapiens często rozdrabnia każdy komponent audio na poszczególne sekcje obróbki sygnału – dla przykładu integrę zamienia na przedwzmacniacz z końcówką mocy lub nawet dwoma monoblokami, tudzież odtwarzacz CD rozczłonkowuje na transport i przetwornik cyfrowo/analogowy. A jeśli nawet tego nie robi, to bywa, iż ma dwa, czasem trzy, a nawet cztery źródła. Przesadzam? Bynajmniej, czego idealnym dowodem jestem ja, który oprócz dzielenia wszystkiego na czworo – dokładne dane w stopce pod testem, na chwilę obecną dysponuję odtwarzaczem CD, źródłem plikowym, gramofonem i żeby było ciekawiej, czekam na zamówiony magnetofon szpulowy. Szaleństwo? Być może. Jednak nie zmienia to faktu, że w pewnym momencie podobni do mnie ludzie zderzają się z brakiem życiodajnych dla elektroniki gniazdek sieciowych. I tutaj rodzi się problem. Użyć dodatkowej, prostej w budowie lub z zaawansowanymi sekcjami filtrującymi listwy sieciowej, czy może mniej lub bardziej rozbudowanego kondycjonera. Jak można się spodziewać, temat rzeka. Dlatego przychodząc z pomocą w tej materii, od jakiegoś roku stosunkowo często bierzemy na tapet tego typu akcesoria. I tak na przestrzeni tylko jednego roku po teście GMG POWER X-BLOCKER, dwóch KECES-ach (BP 2400 i BP-500), ostatnio prezentowanym IsoTek-u V5 Aquarius, tym razem nie omieszkaliśmy sprawdzić dla zainteresowanych, co wydarzy się, gdy tor audio testowo zasilimy stojącym wyżej od Aquariusa w hierarchii marki angielskim kondycjonerem IsoTek V5 Titan, którego opisaną poniżej wizytę zawdzięczamy Sieci Salonów Top HiFi & Video Design.

W przypadku tego modelu IsoTeka nie mamy do czynienia z obudową przypominającą typową dla elektroniki prostopadłościenną, niezbyt wysoką, dość szeroką i głęboką płaszczkę jako domek dla układów filtrujących, tylko zaskakująco wąskim, ale za to wysokim i głębokim, łukowatym od strony frontu aluminiowym monolitem. To wizualnie jest na tyle prosta bryła, że w celach uniknięcia niechcianej monotonii, jej przechodzący w boczne ścianki awers producent postanowił ozdobić biegnącymi z jednej do drugiej strony pleców kilkunastoma poziomymi frezami. Pomysł bardzo prosty, ale zapewniam znakomity w odbiorze. Jeśli chodzi sprawy manualno-informacyjne, te opiewają jedynie na usytuowaną w dolnej części frontu diodę sygnalizującą pracę urządzenia, w tylnych częściach bocznych ścianek pogrupowane w prostokąty serie poprzecznych otworów wentylujących trzewia, zaś na rewersie trzy gniazda zasilania, których sumarycznie obciążenie wynosi 3680W, gniazdo zasilania kondycjonera C19, wyjście prądowe typu powercon oraz pozwalający dokonać testu sprawności, hebelkowy włącznik główny. Miłym dodatkiem tego rodzaju produktów ze stajni Isotek-a jest znajdujący się w komplecie solidny jakościowo, co bardzo istotne z dedykowanym wtykiem C19 kabel zasilania.

Próbując wprowadzić Was w temat wszelkiego rodzaju akcesoriów prądowych przypomnę, iż najlepszym rozwiązaniem jest brak ingerencji takiego produktu w finalne brzmienie systemu. Niestety założenia sobie, a życie sobie, dlatego tak ważna jest informacja, w którym kierunku po użyciu danego komponentu finalny sound naszego zestawu będzie podążać. Oczywiście proszę o spokój, gdyż to nie oznacza jakiegokolwiek problemu, bowiem zawsze znajdzie się coś dobrego dla nas, tylko warto wiedzieć, co w danym przypadku ewentualnie nas czeka. Każda układanka jest jakaś i na bazie startowego sznytu podejmujemy decyzję co do konkretnego urządzenia. I tutaj do głosu dochodzimy my, ludzie wstępnie określający ofertę brzmieniową wszelkich rynkowych nowości. Ofertę, która w przypadku wyspiarskiego kondycjonera z jednej strony jest wyrazista, a z drugiej znając oczekiwania wielu miłośników muzyki, bardzo przyjazna. Czyli jaka konkretnie?

Otóż V5-ka Titan na tle Aquariusa nadaje brzmieniu w pełni kontrolowanego body. Jednak nie chodzi mi jedynie o kontrolę nad najniższymi rejestrami, które po jego zastosowaniu dostają zastrzyku zebranej w sobie masy, tylko pełne panowanie nad nasyceniem średnicy i umiejętne dozowanie górnych zakresów. Chodzi o to, że najważniejszy wycinek pasma dla naszego ucha owszem staje się bardziej esencjonalny, jednak nadal nadąża z dobrym oddaniem rytmu muzyki i zawartego w tym zakresie przecież największego pakietu danych. Muzyka odczuwa zwiększenie energii swojego pulsu, tylko w znany sobie sposób bez objawów nadmiernej pogoni za otyłością ponad wszystko. Jest gęsto, ale. nie za gęsto. A to zasługa wtórujących średnicy wysokich tonów. Te podobnie do reszty aspektów kreowanego w przestrzeni międzykolumnowej przekazu, również przeszły lekki lifting. Na szczęście kadra inżynierska IsoTeka wiedziała, gdzie jest punkt graniczny szkodliwości podkręcania ich temperatury i suma summarum mimo, iż są bardziej złote niż srebrne, fajnym trafem nadal oferujące niezbędną dawkę będącej clou pokazania muzyki, odpowiedniej swobody wybrzmień nawet najcichszych fal dźwiękowych. Reasumując powyższy zbiór obserwacji, aplikując w nasz tor tytułowy kondycjoner, możemy spodziewać się umiejętnie dawkowanego uprzyjemniania obcowania z wszelaką muzą. Tak tak, wszelaką, bo podczas kilkunastodniowej sesji testowej nie omieszkałem sprawdzić jej walorów w każdym nurcie od cichego plumkania, przez elektronikę, po złowieszczego rocka. Dla tak zasilonego systemu nie było najmniejszego znaczenia, czy miałem ochotę na odpoczynek przy nastawionym raczej na wsłuchiwanie się w majestatycznie zawieszone w eterze pojedyncze dźwięki jazzowego projektu, czy jego mocnych odmianach w stylu free-jazzowego szaleństwa, gdyż za każdym razem ciekawym feedbackiem uplastyczniania wydarzeń była przyjemniejsza barwa nadal odpowiednio długo oznajmiających swój byt instrumentów. Nie ulega wątpliwości, że w odmianie free minimalnie zwolnił atak i agresja zmian tempa, jednak w obliczu plusów w domenie barwy generatorów dźwięku nie było to bolesne, za to po kilku utworach i akomodacji słuchu, pokazane w bez problemu akceptowanej estetyce. Powiem więcej. Takie wpisane w kod DNA naszego bohatera podkręcanie nasycenia wirtualnych bytów, często mi dawało poczucie odbierania ich z większą namacalnością, o co w głównej mierze przecież w naszej zabawie chodzi. Tyle o wszelakim plumkaniu. A co z głoszeniem przez muzyków ogólnoświatowego buntu?
W tej puli oczywiście chodzi o kapele rockowe. Powiem szczerze, że na początku obcowania z tą wersją IsoTeka trochę się o nie martwiłem. Na szczęście strach miał tylko wielkie oczy, gdyż również rockmeni sporo zyskiwali. I to nie tylko w odniesieniu do wokalizy, ale również cięższych w brzmieniu gitar oraz mocniejszych popisów bębniarzy. Naturalnie podobnie do poprzedniego nurtu muzycznego wartkość i wyrazistość mocnych uderzeń lekko ewaluowała w stronę płynności, ale o dziwo w tym przypadku było jeszcze mniej odczuwalne. A mniej, gdyż tego rodzaju produkcje zazwyczaj są słabo zrealizowane i jakikolwiek ruch w stronę upłynnienia przekazu odbija się pozytywnym echem.
Na koniec elektronika. Elektronika, która mimo dalekiego odbioru jako okaleczona, jako jedyna z testowej konfiguracji raczej nic nie zyskiwała. Czy traciła? Dla wielu jej miłośników coś pewnie tak. Jednak z uwagi na moje zdawkowe słuchanie tego typu muzy mimo momentami odbierania jej jako zbyt zachowawczą, nie skreślałbym jej z ożenku z tytułowym kondycjonerem. Powód? Być może zaskakujący, ale jakże istotny. Słowem kluczem jest brak „zniekształceń” w moim systemie. Posiadane źródło z zewnętrznymi zegarami praktycznie ich nie generuje, a przez to przekaz jest z jednej strony gładki, zaś z drugiej aż kipiący od informacji. Niestety to sprawia, że dosłownie każde działanie na rzecz uplastyczniania odbija się zaokrągleniem krawędzi dźwięków. Powtarzam, każde działanie. Jednak gdy u mnie dzięki znakomitej rozdzielczości nadal wszystko było co najwyżej milsze dla ucha, a nie złe, to w przypadku gorszych źródeł działanie Titana może okazać się zbawienne. Dlatego przy ewidentnie słyszalnych, w elektronice być może dla kogoś zbytecznych działaniach na rzecz ukulturalniania przekazu, właśnie z powodu mierzenia się z potencjalnymi, z założenia niepożądanymi zniekształceniami ze źródła, radzę samemu przekonać się, czy wyartykułowany niuans jest jakimkolwiek problemem. I żeby było jasne. Nie zdziwię się, gdyby moje uwagi okazały się być zbyt dosadne.

Czy będący zarzewiem tego testu kondycjoner poleciłbym wszystkim z Was? Powiem tak. Nie dlatego, że ma coś strasznego za uszami, tylko na bazie wiedzy czego oczekuje spora grupa miłośników muzyki – ostrej jazdy bez trzymanki za wszelką cenę – jedynie części populacji melomanów. W pierwszej kolejności tej, która kocha muzykę. Zaś w drugiej, wszystkim utożsamiającym się z końcową fazą poprzedniego akapitu. Chodzi oczywiście o grupę z problemem natury czystości przekazu, do której spokojnie dorzuciłbym również posiadaczy nazbyt jasnych zestawów. W ich kontekście IsoTek V5 Titan prawdopodobnie będzie lekiem na całe zło. A co do reszty moich muzycznych pobratymców, także nie widzę specjalnych przeciwwskazań. Nie zaszkodzi spróbować. A nóż widelec, okaże się, że dorośliśmy do bardziej plastycznej prezentacji. Kto wie?

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
Źródło:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition,
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Sieć Salonów Top HiFi & Video Design
Cena: 21 999 PLN

Dane techniczne
Liczba wyjść: 3 + System Link
Wejście zasilające: 16A IEC C20
Obciążenie maksymalne: 16A, 3 680 W
Zabezpieczenie: 153 000 A
Wymiary (S x W x G): 220 x 147 x 350 mm
Waga: 12 kg
Wyposażenie: przewód IsoTek EVO3 Premier
Dostępna kolorystyka: srebrny, czarny

Opinia 1

Mniemam, iż śledząc będące oczkiem w naszej głowie podwórko audio, z pewnością zdążyliście zauważyć targające nim niedorzeczności. Chodzi mi o fakt często bardzo dobrej rozpoznawalności przez nas nawet średnio radzących sobie brandów z najdalszych zakątków świata, przy znikomej wiedzy na temat bardzo dobrych jakościowo dosłownie spod własnego nosa. Piję do znanej od lat nie tylko na naszym rynku, ale również z portalu Soundrebels marki Trigon, która mimo, że oferuje znakomite rozwiązania w odniesieniu jakości do ceny i stacjonuje tuż za naszą zachodnią granicą, jest jakby niedoceniana. Naturalnie nie jest tak, że na ów podmiot nie spojrzy nawet przysłowiowy „pies z kulawą nogą”, bo dystrybutor ostatnimi czasy zgłasza wokół niej fajny ruch, jednak na tle wymaganej przez rynek uniwersalności i nie tylko jakości wykonania, ale również oferowanego brzmienia jej produktów wszystko zdaje się być nazbyt zachowawcze. Można by powiedzieć „taki life”, jednak w naszym odczuciu byłoby to zbyt niesprawiedliwe, dlatego gdy nadarza się okazja zakosztowania walorów dźwiękowych komponentów tego producenta, czynimy to z wielką przyjemnością. Na tyle brzemienną w skutkach, że po stosunkowo niedawnym wyjazdowym sparingu w firmowym salonie „Na Temat Audio” warszawskiego dystrybutora EIC z włoskimi kolumnami Unison Research Malibran, widniejący na ówczesnej serii fotografii zestaw pre-power Trigon Dialog & Monolog w celach bliższego poznania w kontrolowanych warunkach postanowiliśmy zaprosić pod naszą strzechę.

Opis wyglądu i technikaliów rzeczonego zestawu z czystym sumieniem rozpocznę od stwierdzenia, że w przypadku monobloków wygląd jest wyrazisty. Nie jakoś nieprzyjemnie przerysowany industrialnymi akcentami, jednak pierwsze co rzuca się w oko, to powstała poprzez lekkie cofniecie radiatorów od płata frontu ku tyłowi, przestrzeń na bocznych połaciach niezbyt szerokiej, ale za to głębokiej i stosunkowo wysokiej obudowy. To nie razi i w kontakcie organoleptycznym jest fajne, jednak jest pewnego rodzaju znakiem szczególnym tych konstrukcji. Ale to nie są ostatnie ciekawe wieści na temat wyrazistości projektu, bowiem idący tropem rozpoznawalności awers również odciska w tym temacie swoje jakże pożądane przez wielu melomanów, piętno. Oczywiście mówię o wielkich, zajmujących centralną część, skrytych w czernionym akrylu wielofunkcyjnych wyświetlaczach. A wielofunkcyjnych, bo oprócz oddawanego, wykreowanego ułożonymi w półkolu pionowymi belkami poziomu dB, pokazują dodatkowo aktualny stan dostarczanej do elektroniki energii z sieci, a także za pomocą kilku piktogramów informacje na temat wybranych w danym momencie przez użytkownika zadań typu: poziom wzmocnienia tranzystorów wyjściowych, używane wejście, czy temperaturę trzewi. Zwieńczeniem płatu czołowego jest usytuowane nad wspomnianym oknem logo marki, tuż pod nim okrągły włącznik oraz na samym dole nazwa modelu. Przerzucając nasz techniczny miting na rewers, pierwszy kontakt jak na końcówkę mocy, może wywołać coś na kształt zaskoczenia. Jest niezwyczajnie bogaty. Jednak to nie jest jakikolwiek przerost formy nad treścią, tylko konsekwencja wspominanej przeze mnie we wstępniaku, naturalnie wdrożonej w życie i pokazanej na froncie wielofunkcyjności, gdyż patrząc od góry mamy do czynienia z 5 guzikami wyboru sposobu pracy monobloku, poniżej zestaw wejść analogowych z przelotką w standardzie RCA/XLR, zaciski kolumnowe, gniazdo zasilania i tuż obok dwa wejścia konfiguracyjno-serwisowe. Całość przyłączy zaś po obu stronach okalają dwie pionowe, ułatwiające proces logistyki, masywne rączki.
Jeśli chodzi o przedwzmacniacz, jego wygląd i rozmiar jest dość standardowy. Naturalnie front z grubego płata glinu również wystaje poza obrys głównego członu skrzynki, jednak z uwagi na brak radiatorów na bokach całość wygląda zwyczajnie. W ów awers podobnie do końcówek mocy producent wkomponował, co prawda mniejszy, ale równie bogaty w informacje, tym razem nie tylko czerwono krwisty, ale również mieniący się błękitem na czarnym tle akrylu wyświetlacz. Na jego lewej flance znajdziemy ułożoną w kształcie krzyża, nieco zagłębioną, 5-cio guzikową sekcję obsługi urządzenia, zaś na prawej wielką gałkę wzmocnienia oraz tuż obok okrągły włącznik. Ostatnimi akcentami wizualnymi są naturalnie również rozrzucone na zewnętrznych rubieżach nazwa modelu i logo marki. Gdy doszliśmy do tylnej części, po raz kolejny widać, że producent dba o uniwersalność swoich wyrobów. A świadczą o tym oprócz zaaplikowanych w testowym modelu jedynie wejść i wyjść sygnałowych RCA/XLR, wielopinowego gniazda zewnętrznego zasilacza oraz gniazda serwisowego, 5 zaślepek dla dodatkowych modułów typu – phonostage lub DAC. Przyznacie, ze to ciekawe, bo pozostawiające otwartą furtkę na przyszłość rozwiązanie. Jak wynika z analizy listy przyłączy liniówki, w dbałości o spokój czułych na szkodliwe prądy transformatora układów elektrycznych, zasilanie Dialog-a zostało wydzielone jako osobny byt. Ten gabarytowo oczywiście jest mniejszy, ale również oparty o te same materiały i wizualny wzór co pre. Różni się jedynie wyposażeniem, w skład którego wchodzą trzy diody na froncie oraz gniazdo zasilania IEC, wyprowadzony na stałe do głównej części przedwzmacniacza kabel z życiodajna energią i dwa gniazda serwisowo-kontrolne. Ostatnim akcentem Dialog-a jest solidny, przy okazji przyjemny w użytkowaniu, aluminiowy pilot zdalnego sterowania.

Co ciekawego mogę powiedzieć o testowej konfiguracji? Tak naprawdę w głównej mierze potwierdzić spostrzeżenia ze spotkania w salonie dystrybutora. W tym przypadku nie ma niedopowiedzeń. To jest ogień w najczystszej postaci. Pełna kontrola dźwięku w dosłownie każdym aspekcie od mocnego, soczystego i znakomicie trzymanego za cugle basu, przez gęstą, energiczną, ale okraszoną dobrą dawką informacji średnicę, po lotne, unikające sztucznego podgrzewania atmosfery, a mimo to dalekie od natarczywości wysokie tony. To natomiast sprawiało, że muzyka cały czas zadziwiała mnie zarezerwowanymi dla każdego z nurtów muzycznych aspektami. Jak to możliwe? W tym przypadku oprócz wiedzy w kwestii zaprojektowania dobrze skonstruowanego zestawu wzmocnienia, clou tematu było danie użytkownikowi na tacy narzędzie w stylu zmiany poziomu obciążenia stopnia wzmocnienia w końcówkach mocy – mamy do dyspozycji 3 opcje: 20, 26 i 32 dB. Efekt jest taki, że im mniejszy poziom wykorzystujemy, muzyka nabiera fajnego body, a przez to niezbędnego dla jej przyjemnego odbioru flow. Nadal z dobrym atakiem, gęstym środkiem i otwartym górnym pasmem, tylko z naciskiem na większe jej nasycenie. Naturalnie w stosunku do bezwarunkowej jazdy bez trzymanki na najwyższym ustawieniu wydajności odczuwamy minimalną zmianę wszystkich parametrów, jednak nie jest to żadnym problemem, tylko w pełni świadomym wyborem. Wyborem, który w moim odczuciu był znacznie bliższy prawdy – mowa o feedbacku w stylu budowania namacalnej, bo szerokiej, głębokiej i świetnej w domenie wysokości wirtualnej sceny, tak podczas zabawy z włoskimi kolumnami Unison Research, jak i będącymi sparingpartnerami tego testu niemieckimi Gauderami Berlina RC-11 Black Edition. Po co zatem dodatkowe opcje? Słowem kluczem jest kilkukrotnie już wspominana uniwersalność produktów Trigon-a, która w przypadku posiadania przez potencjonalnego nabywcę zespołów głośnikowych o skuteczności zbliżonej do słupów telegraficznych z pewnością spełni najbardziej ekstremalne oczekiwania prądowe. A zapewniam, czasy łatwych w wysterowaniu paczek od dawna są historią – zaznaczam, iż to, co podaje producent, zazwyczaj jest tylko jego pobożnym życzeniem, a nie realnym wynikiem, dlatego zapas mocy, nawet sporadycznie wykorzystywany, jeszcze nikomu nie zaszkodził.

Jak można domniemywać, wykreowana podczas testu sytuacja soniczna była wodą na młyn wszelkiego rodzaju wyrazistego grania. Weźmy na tapet choćby Iron Maiden „The Book Of Souls” . Ten skład poza będącymi stałym wtrąceniem w każdy krążek, sporadycznymi balladami, nie umie grać inaczej niż z werwą. I to przez duże „W”. Dlatego też po włożeniu do transportu CD tej płyty w dobrym tego zwrotu znaczeniu, zatopiłem się nie tylko oczekiwanym przeze mnie, ale znakomicie oddanym przez zestaw szaleństwie gitarowo-perkusyjnej bitwy o sprowadzenie mnie na ciemną stronę mocy. Każde uderzenie schodzącej do Hadesu, pełnej energii stopy bębniarza, każdy mocny, czasem przeszywający ostrością gitarowy riff, wraz z wściekłą wokalizą miały jeden cel, zmusić mnie – przynajmniej na czas odsłuchu tego materiału, do w pełni świadomej apostazji. Czy im się udało? Powiem tak. Jestem śmiertelnie przekonany, iż panowie rockmeni zważywszy niebagatelną pomoc niemieckiego seta wydawali się być wręcz pewni sukcesu, a jedyną niewiadomą był okres, po którym to nastąpi. I w obliczu wcześniej przywołanych aspektów brzmienia zestawu, chyba nie muszę nikogo przekonywać, że na dokonanie tego czynu zespołowi wystarczył dosłownie jeden kawałek. I nie było to siłowe przeciąganie mnie na innowierstwo, tylko skierowanie nań swoich kroków na wzór potulnego baranka. A trzeba zaznaczyć, że cały czas system ustawiony był na czarowanie słuchacza, czyli najniższym wzmocnieniem. To co wydarzyłoby się po zmianie nastawów w monoblokach? Spokojnie, nie odpowiadajcie. To było pytanie retoryczne z jedyną możliwą odpowiedzią.
Jeśli muzyczny bunt czerpał z testowo skonfigurowanego zestawu pełnymi garściami, to co działo się w przypadku reszty repertuaru?
Po pierwsze, elektronika szła torem wyznaczonym przez showman-ów z gitarami, czyli była równie wyrazista. Jednak w tym przypadku wyrazistość była znacznie mocniejsza, bo oparta o sztuczne dźwięki. Czy to sejsmiczne pomruki, powodujący arytmię serca nie dość, że mocny, to dodatkowo czasem nierównomierny bit i zamierzone okaleczanie słuchu w najwyższych rejestrach, bardzo wyraźnie pokazywały, iż niemieckie trio – Dialog + 2 x Monolog nie boją się żadnego repertuaru. I skłamałbym, gdybym przemilczał fakt, odczuwania momentami większej frajdy ze słuchania muzyki na bazie tego typu nurtów, aniżeli rocka. Mimo wychowania się na nim. Dziwne? Nic z tych rzeczy. To konsekwencja takich, a nie innych wyborów działu inżynierskiego tytułowych zabawek, za co należą się brawa.
Zaś po drugie, wszystko niosące w sobie nutę emocji w oparciu o tak zwane snucie się po podłodze – spokojny jazz, nastrojowy Barok, czy wszelkiego rodzaju klasyka, również na systemie nie robiło najmniejszego wrażenia. Jednak nie w stylu jazdy bez trzymanki, czyli walenia prosto z mostu jak wcześniejszą twórczością, tylko z pełnym zachowaniem estetyki danego repertuaru. Gdy zapragnąłem odpocząć przy projektach spod znaku RGG „Szymanowski”, Jordi Savalla „Balkan Spirit”, czy Interpretacji Paganiniego „Diabolus In Musica”, cały czas z wielką przyjemnością napawałem się przyjemnym brzmieniem naturalnych instrumentów. Ich barwą, długością trwania w eterze, rozwibrowaniem, ale również wyrazistością, czego idealnym przykładem jest wspomniany wirtuoz skrzypiec Paganini. Tak tak, ten pochodzący zza naszej zachodniej granicy, w poprzednich odsłonach planowo brutalny zestaw wzmacniający sygnał umiał również umiejętnie pochylić się nad strawą dla duszy. Poprzednia agresja nagle zeszła na drugi plan, palmę pierwszeństwa oddając innego typu emocjom. Dla mnie to bardzo ważna cecha, bo nieczęsto zdarza się, aby coś miotające moim ciałem w podczas obcowania z ciężką muzyką z taką łatwością zmieniało front działań. I wiecie co? Przy całej świetności wszystkich prezentacji najważniejszą cechą tego zestawu była dla mnie umiejętność płynnego przejścia z jednego na drugie ekstremum wywoływania emocji. Nie jest to łatwe, ale jak widać da się wdrożyć w życie.

Czy powyższe akapity oznaczają, że niemieckie trio Dialog & Monolog jest dla wszystkich? Jak najbardziej. To wynika z powyższego, specjalnie rozbudowanego do kilku akapitów o samej muzyce, tekstu. Naturalnie nie ma gwarancji, że nie da się lepiej lub inaczej, bowiem podobna teza jest zwyczajnie nie do obrony. Jednak zapewniam, w tych pieniądzach ciężko będzie znaleźć coś tak dobrego, a zarazem uniwersalnego. Z jednej strony mocnego, z drugiej potrafiącego ową, sterującą kolumnami moc w trzech krokach dozować, a z trzeciej tak dobrze odnajdującego się w praktycznie każdym nurcie muzyki. A sama uniwersalność to nie wszystko, gdyż bazując na powyższym opisie, jestem w stanie podnieść tezę, iż z uzyskaniem takich osiągów sonicznych może mieć problem spora grupa konkurencji chadzającej w wyższych strefach cenowych. Powód? Prozaiczny, bo zazwyczaj będący wynikiem stawiania na konkretny sznyt grania. Gdy tymczasem niemiecki zestaw bez problemu potrafi łączyć wodę z ogniem.

Jacek Pazio

Opinia 2

O ile w domenie cyfrowej zmiany „sprzętowe” następują z dynamiką znaną, przynajmniej do niedawna, z segmentu budżetowych wielokanałowych amplitunerów, to na wyższej półce i w analogu panuje zdecydowanie większy spokój. Nie dość bowiem, że sam pomysł corocznej wymiany modeli byłby zupełnie irracjonalny, to podobnie jak w szwajcarskich bankach, również i w High-Endzie większość klientów ceni spokój i stabilizację, co automatycznie przekłada się na długowieczność skierowanej do nich oferty wyspecjalizowanych wytwórców. W ramach potwierdzenia powyższych obserwacji posłużę się przykładem naszych dzisiejszych gości, których prototypy zaprezentowano podczas monachijskiego High Endu w 2008 r., by z seryjną produkcją ruszyć w roku kolejnym. Mamy zatem do czynienia z konstrukcjami już nastoletnimi, które dziwnym zbiegiem okoliczności nadal nie tylko egzystują, ale i jak widać mają się całkiem dobrze w niemieckim portfolio i znając życie jeszcze trochę poczekają na emeryturę. Jeśli zastanawiacie się Państwo co jest tajemnicą ich imponującej nieprzemijalności nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Was na spotkanie z dzielonym zestawem, który niejako mimochodem, przy okazji niezobowiązujących odsłuchów zjawiskowych kolumn Unison Research Malibran, wpadł nam w oko podczas ostatniej wizyty w salonie Na Temat Audio. Chodzi nowiem o set Trigon Dialog & Monolog, który prosto z Woronicza trafił do redakcyjnego OPOS-a dzięki uprzejmości stołecznego dystrybutora – Electronic International Commerce (EIC) a my dzisiaj, już po odsłuchach w kontrolowanych warunkach, możemy o nim nieco więcej napisać.

Pierwszy rzut oka na dzisiejszy „tercet egzotyczny z przystawką” i … zaraz, zaraz, czy ja przypadkiem, pomijając incydentalny kontakt ww. salonie, już czegoś podobnego nie tylko nie widziałem, lecz nie testowałem? Chwila niepokoju, gdyż przecież pamięć potrafi płatać różne figle, marki wędrują pomiędzy dystrybutorami, a z racji stażu Trigonów na rynku podejrzenie, że już kiedyś miałem z nimi do czynienia wcale nie jest takie bezpodstawne. Szybki remanent i … wszystko jest OK. Po prostu podobną estetyką mógł się pochwalić się testowany na łamach SoundRebels pod koniec wakacji 2013 zestaw Restek Editor & Extract. Krótko mówiąc pochodzenie (geograficzne) się zgadza, podobieństwa natury estetycznej są oczywiste, ale producent już inny. Ponadto, skoro to nie pierwsze nasze spotkanie z niemiecką wytwórcą (dla przypomnienia testowaliśmy już wszystkomający kombajn Trinity i integrę Epilog), to i odpada problem konieczności przybliżenia jego historii, genezy powstania i pozostałych informacji, które w przypadku debiutantów wypada podać. Możemy zatem od razu przejść do rzeczy i skupić się na tym, co na powyższych zdjęciach widać, a my mieliśmy okazję nie tylko pooglądać, lecz przede wszystkim pomacać i posłuchać. O ile jednak walorami sonicznymi zajmiemy się dosłownie za moment, to na początku pozwolę sobie na krótką charakterystykę aparycji tytułowego zestawu.
Zgodnie z firmową tradycją korpusy wykonano z solidnych aluminiowych profili, przy czym ich nieco industrialny, szczególnie w przypadku dostarczonej na testy srebrnej anody (dostępna jest również czarna wersja kolorystyczna), przynajmniej jeśli chodzi o przedwzmacniacz można „ocieplić” zamawiając wariację z drewnianymi boczkami. Jak jednak sami Państwo widzicie nam przypadła sztuka w jednolitym malowaniu i bez rustykalnych akcentów. Wzorem ww. rodzeństwa na płycie frontowej Dialogu mamy zlokalizowany po lewej stronie czteroprzyciskowy panel nawigacyjno-sterujący, centralnie usytuowany błękitno-czerwony wyświetlacz i na prawo od niego pokaźnych rozmiarów gałkę regulacji wzmocnienia za którą skromnie przycupnął włącznik główny. Rzut oka na ścianę tylną i niby w dzisiejszych czasach modułowość, szczególnie jeśli chodzi o opcjonalne karty rozszerzeń phono i DAC (vide Accuphase, Gryphon) nikogo już nie dziwi, to po pierwsze w Trigonie wszystkie we/wyjścia są odrębnymi modułami, a po drugie warto mieć na uwadze, że mamy do czynienia z już nastoletnią konstrukcją, a nie gorącą nowością próbująca przebojem wedrzeć się na rynek. Wracając jednak do meritum, w dostarczonym na testy egzemplarzu, nie licząc sekcji zasilająco-diagnostycznej, zainstalowano jedynie trzy podstawowe moduły – zbalansowany wyjściowy – z parą XLR-ów i dwa wejściowe – ze zdublowanymi wejściami RCA, oraz zbalansowany – z duetem XLR-ów. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, by spełniający własne wymagania wachlarz we/wyjść skomponować, gdyż producent w katalogu posiada aż sześć takowych, w tym moduł przedwzmacniacza gramofonowego MM/MC z nad wyraz rozbudowaną paletą nastaw, oraz DAC-a, który choć pod względem przyłączy (2 x Coax, Toslink, USB) wydaje się w pełni satysfakcjonujący, to warto mieć na uwadze, iż o ile jeszcze po optyku i koaksjalu dostarczymy mu sygnał 24 Bit/ 192 kHz, to już w przypadku wejścia USB granica możliwości przetwornika spada do 24 Bit/ 96 kHz. Jest to o tyle dziwne, że w katalogu Trigona żadnego „wolnostojącego” przetwornika cyfrowo/analogowego nie ma a przecież właśnie po USB najlepiej transmitować wszelakiej maści gęste formaty. Najwidoczniej jednak taką, a nie inną narrację obrała ekipa z Hessen, gdyż nawet ich dyżurny streamer – Chronolog, o ww. kombajnie Trinity nie wspominając, też niczego powyżej 24 Bit/ 192 kHz nie trawią. Co do zasilania, to jak z pewnością sami Państwo zauważyli w module sygnałowym Dialogu takowego nie ma, gdyż sekcja zasilająca została relegowana do własnego, wykonanego z 2mm stalowych blach i dopieszczonego aluminiowym frontem z trzema diodami lokum i łączy się z jednostką sygnałową wielopinowym przewodem. Od strony konstrukcyjnej, oprócz wspomnianej modułowości mamy do czynienia z konstrukcją w pełni zbalansowaną, nad którą pieczę sprawuje mikroprocesorowe sterowanie. A właśnie, skoro jesteśmy przy kontroli, to oprócz oczywistej obsługi z poziomu frontu w katalogu znajdziemy również dedykowany, systemowy pilot o jakże adekwatnej do powierzonej mu funkcji nazwie Director.
Monobloki Monolog, to już zupełnie inna waga. Każdy z nich pochwalić może się 23,5kg, na które składa się nie tylko solidna obudowa z potężnymi pokrywającymi większość powierzchni bocznych radiatorami, lecz również zgodny z firmowym wzornictwem aluminiowy front z pokaźnych rozmiarów czernioną szybą chroniącą łukowaty, wzorowany na klasycznych „wycieraczkach” LED-owy wskaźnik VU Meter pracujący w zakresie od -40bB do +3dB pod którym prezentowana jest wartość … napięcia wejściowego. Z kolei piętro niżej, wzdłuż dolnej krawędzi usytuowano pola wskazujące na uaktywnienie konkretnych funkcji, wybrane wzmocnienie (20dB, 26dB, 32dB), wejście (RCA/XLR), etc. Urządzenia do życia budzimy z pomocą obecnego pod ww. oknem dyskretnego przycisku. Skoro okupujące boki radiatory mamy z głowy, to zerknijmy na zaplecze, gdzie w pierwszej kolejności uwagę zwracają nader przydatne podczas działań natury logistycznej, oraz po finalnym ustawieniu chroniące przyłącza, masywne uchwyty. Pomiędzy nimi wygospodarowano miejsce na, patrząc od góry przyciski dedykowane wskazywanym na froncie nastawom, wejścia w standardzie RCA i XLR, wyjście XLR (jeśli kogoś naszłaby ochota na bi-amping), solidne pojedyncze terminale głośnikowe uzupełnione będącym ukłonem w kierunku odbiorców z obszaru pro-audio Speakonem. Tę zaskakująco rozbudowaną listę zamyka panel z włącznikiem głównym, komorą bezpiecznika i gniazdem zasilający IEC, oraz magistrala 10V triggera. Za trudnymi do zignorowania osiągami, czyli 400W przy 8Ω i 650W przy 4Ω stoi oczywiście firmowe know-how obejmujące w pełni zbalansowaną topologię i potężną sekcję zasilania. Każdy z pracujących w klasie AB monobloków posiada bowiem konstrukcję zmostkowaną – opartą na bliźniaczych modułach. Ów dualizm dotyczy również zasilania, gdzie znajdziemy dwa 500 VA i baterię kondensatorów o łącznej pojemności przekraczającej 80 000μF.

Przechodząc do części poświęconej brzmieniu niemieckiej amplifikacji od razu lojalnie uprzedzę, że nie bierze ona (amplifikacja, nie część recenzji) jeńców. Bowiem pierwsze skojarzenie jakie nasunęło mi się na myśl po włączeniu albumu „Dragonchaser” formacji At Vance to „blitzkrieg”, bowiem zmasowane uderzenie brutalnych dźwięków nastąpiło na tyle błyskawicznie, że nie sposób było na taką nawałnicę doznań się przygotować. Jeśli w tym momencie zaczynają się Państwo zastanawiać, czy archaiczny (krążek ma bagatela 20 lat) power-metal, strzeliste, ultra high-endowe, „obsypane” diamentami Gaudery i 650W (Berliny są 4 Ω) na kanał, to dobry pomysł z niekłamaną satysfakcją pragnę powiedzieć, że jak najbardziej. Okazuje się bowiem, że niemieckie kolumny z niemiecką amplifikacją dogadały się w iście synergicznym stopniu, serwując naszym polskim uszom prawdziwy … Armagedon. Szaleńcze tempo, obłąkańcze partie perkusji i szybsze od namydlonych błyskawic gitarowe riffy z iście neurochirurgiczną precyzją szarpały synapsy wprawiając nasze kończyny w rytmiczne podrygi. Bas był bezwzględnie kontrolowany, zróżnicowany i twardszy od wygrzebanych w czeluściach barku, pamiętających czasy tow. Gierka landrynek. Od razu tylko nadmienię, że wbrew pozorom nie sposób Trigonom zarzucić zbytnią analityczność, czy wręcz chłód. To raczej przysłowiowa studyjna liniowość i rzetelna transparentność, z jaką od lat, za sprawą swojego dyżurnego Brystona 4B³, jestem za pan brat. Jednak Monologi idą w owej estetyce o krok, bądź nawet dwa dalej. Są bardziej bezpośrednie, potężniejsze i schodzą jeszcze niżej i choć nie potrafią aż tak czarować wysyceniem średnicy i skalą dźwięku jak Mephisto nie sposób mieć o to do nich pretensji. Warto jednak pamiętać, iż pełnię swoich możliwości Trigony pokażą spięte po XLR-ach, dzięki którym czarować będą nie tylko wspomnianą bezpardonowością i wolumenem dźwięku, lecz również lepszą definicją struktury, tkanki źródeł pozornych. Z kolei transmisja po RCA przypaść do gustu może posiadaczom nieco zbyt ospałych i cierpiących z powodu niezbyt satysfakcjonującej czytelności kolumn, do których jak wszem i wobec wiadomo Gauderów zaliczyć nie można. Pozostając jeszcze przy najniższych składowych, na sposób ich prezentacji ma również wpływ wybór wzmocnienia ustawiony w monoblokach, dzięki czemu możemy sami decydować o ich motoryce i kresce je kreślącej. Chodzi bowiem o to na ile chcemy „kręcić obroty” a tym samym jaka charakterystyka pracy „silnika” w danym momencie jest nam potrzebna.
Całe szczęście, pomimo wspomnianej bezpardonowości i zamiłowania do obłąkańczego pędu nawet oniryczno – syntetyczny „All My Demons Greeting Me As A Friend” Aurory wypada nie tyle dobrze, co po prostu wybornie. Operujący wcześniej w chrupkiej („crispy”) estetyce bas nagle pokazał się w nieco bardziej krągłej, soczystej i impresjonistycznej odsłonie, dzięki czemu nie próbował nadmiernie usztywnić poczynań intrygującej blond-artystki. Oczywiście niejako z automatu zniwelował niekontrolowane buczenia i dudnienia pokazując, że bawet, tam zamiast czarnej i mokrej „waty” są jednak jakieś konkretne dźwięki mające swój początek i koniec, a także jasno zdefiniowane miejsce w przestrzeni. W dodatku jej wysoki i dziewczęcy wokal pomimo mniejszej aniżeli na co dzień oferuje Gryphon soczystości daleki był od szklistości, czy osuszenia. Za to zjawiskowo wręcz kontrastował z syntetycznymi plamami muzycznego tła łapiąc za ucho iście kryształową czystością. Jest to zarazem przykład poziomu wyrafinowania jaki może i w tym wypadku reprezentuje ambitny skandynawski (dark) pop, z którym z naszego podwórka może konkurować chyba jedynie Brodka. Utrzymany w podobnych, przynajmniej jeśli chodzi o tempo wydarzeń, album „Liberty” Anette Askvik z racji operowania w niemalże ECM-owskiej estetyce i wykorzystania zdecydowanie szerszego wachlarza naturalnych instrumentów pokazał, że również tzw. „gra ciszą” nie jest Trigonom obca. Niemieckiej amplifikacji udało się bowiem nader udanie uchwycić skandynawską melancholię i brak jakichkolwiek oznak pośpiechu. W dodatku, gdyby dla kogoś całość wypadła nieco zbyt chłodno Trigony wdzięcznie poddają się audiofilskiemu dopieszczaniu i z racji własnej transparentności oddają sygnaturę wpiętego weń okablowania. Dlatego też wystarczy sięgnąć po odpowiednie propozycje z katalogu Cardasa (Clear Reflection), Organica (Reference) , czy też Vermöutha (Reference) i cieszyć się spełniającym nasze wygórowane wymagania dźwiękiem najwyższej próby.

Tym oto sposobem dobrnęliśmy do końca niniejszej epistoły i w ramach finalnego résumé nie pozostaje mi nic innego jak zakwalifikować tytułowy zestaw Trigona do … High-Endu. Okazuje się bowiem, że Dialog wespół z parą Monologów nie tylko sprawdziły się z niezbyt pobłażliwymi dla niższej od nich klasą elektroniki Gauderami, lecz również poprzez świetną nad nimi kontrolę i zdolność oddania zarówno iście apokaliptycznych spiętrzeń dźwięku, jak i operujących na granicy percepcji szeptów i szmerów nie miały najmniejszych kompleksów. Jeśli zatem rozglądają się Państwo za bezkompromisowym i zarazem w pełni uniwersalnym – pozbawionym własnych preferencji repertuarowych, wzmocnieniem, to proszę mi wierzyć, że w okolicach 100 000 PLN trudno będzie Wam znaleźć godną Trigonów konkurencję.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
Źródło:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition,
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon Transrotor Leonardo 40/60 TMD
– wkładka Phasemation PP-200
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: EIC
Producent: Trigon
Ceny
Trigon Dialog: 29 999 PLN
Trigon Monolog: 28 999 PLN / szt.

Dane techniczne
Trigon Dialog
Pasmo przenoszenia: 1Hz – 450kHz (w zależności od modułu)
Zniekształcenia: < 0,02%
Przesłuch między kanałami: < -80dB (1kHz)
Odstęp sygnał/szum:< -96dBA
Wejścia: max. 7 modułów
Impedancja wejściowa: 47 kΩ
Wyjścia: max. 7 modułów
Impedancja wyjściowa: 33 Ω
Wyposażenie dodatkowe: pilot DIRECTOR
Dostępne moduły: UNBAL-INPUT,BAL-INPUT, UNBAL-OUTPUT, BAL-OUTPUT, PHONO-INPUT, DIGITAL-INPUT (2 x Coax, Toslink, USB)
Wymiary (S x W x G): 440 x 89 x 350 mm (jednostka główna); 200 x 58 x 350 mm (zasilacz)
Waga: 10,5 kg (z 3 modułami)

Trigon Monolog
Moc wyjściowa: 650W / 4Ω; 400W /8Ω
Wejścia: RCA, XLR
Impedancja wejściowa: 47 kΩ (RCA), 22 kΩ (XLR)
Wyjścia: pojedyncze głośnikowe, 1x XLR Line
Zniekształcenia:< 0,03%
Pasmo przenoszenia: 0,5Hz – 250kHz (-3dB)
Szum sieciowy: 120uV (A) RCA, 150uV (A) XLR
Wymiary (S x W x G): 300 x 180 x 460 mm
Waga: 23,5 kg

Opinia 1

Czy to z lekcji historii, czy to autopsji większości z nas hasło „3 x TAK” nie jest, a przynajmniej nie powinno być, obce. O ile jednak przeprowadzone zgodnie z zasadą „głosowali jak chcieli, wybrali kogo trzeba” referendum ludowe z czerwca 1946 roku bez większej kurtuazji można określić mianem ponurego świadectwa czasów słusznie minionych, to już domena w jakiej odnajduje się nasz dzisiejszy bohater jest zdecydowanie bardziej współczesna. Co prawda znając życie zaraz zbiegnie się wierne grono audiofilskich płaskoziemców z ich dukająco-mlaszczącym guru na czele, dla których transmisja USB, to tylko zera i jedynki, więc jej skuteczność również należy rozpatrywać w kategoriach zerojedynkowych, czyli działania, bądź niedziałania, to nieco bardziej światłym jednostkom złożoności ww. zagadnienia bynajmniej uświadamiać nie trzeba. Wystarczy bowiem pamiętać, iż z naszego – audiofilskiego punktu widzenia sam fakt działania nie jest celem samym w sobie a jedynie punktem wyjścia do dalszego doskonalenia konkretnego procesu. Dlatego też w ramach niniejszego spotkania skupimy się na urządzeniu poniekąd łączącym nader chwytliwe referendalne hasło ze wspomnianą istotą audiofilskości, czyli na redakcyjny tapet weźmiemy grecki uzdatniacz USB Ideon Audio 3R Master Time Black Star, który zgodnie z nazwą zamiast „3 x TAK” robi „3 x R”.

Zgodnie z firmową nomenklaturą i powyższym wstępniakiem celem Ideon Audio 3R Master Time Black Star jest właśnie owo 3R, co jest skrótem od Re Drive – Re Clock – Re Generate a przekładając na język zrozumiały dla ogółu chodzi o regenerację, przetaktowanie i poprawę aspektów dynamicznych transmitowanego sygnału cyfrowego, co w telegraficznym skrócie można uznać za eliminację jittera, którego istnienia już całe szczęście nikt przy zdrowych zmysłach nie neguje. Samo urządzenie należy wpiąć zatem pomiędzy cyfrowe źródło – czy to dedykowany transport, czy to komputer a zewnętrzny przetwornik cyfrowo-analogowy. Zanim jednak skupimy się na tym, jaki wpływ na finalne brzmienie naszych systemów wpięcie Ideona przyniosło zgodnie z tradycją sugeruję najpierw skupić się na jego aparycji i nawet przelotnie zerknąć do jego trzewi. Co prawda z racji firmowej unifikacji korpus naszego dzisiejszego gościa jest nader wierną kopią tego, co dane nam było doświadczyć w ramach recenzji Ayazi mk2 niemniej jednak pewne, wynikające z funkcjonalności różnice są, ot chociażby pozbawienie aluminiowej płyty frontowej jakichkolwiek przełączników w przetworniku obecnych. 3R MTBS (Master Time Black Star) może się bowiem pochwalić jedynie trzema niewielkimi diodami – pomarańczową przypisaną zasilaniu i dwiema zielonymi (Host, Lock) informującymi o statusie – prawidłowej pracy uzdatniacza. Zarówno połać górną, jak i ściany boczne pokryto czarnym lakierem strukturalnym i poza łbami śrub je mocujących trudno cokolwiek więcej o nich napisać. Z kolei ściana tylna, choć nadal nie wydaje się zbyt zatłoczona co nieco do skomentowania oferuje. Do dyspozycji otrzymujemy bowiem, patrząc od lewej, wyjście USB-A, przełącznik odcinający 5V zasilanie, wejście USB-B (tzw. drukarkowe), hebelkowy włącznik główny i trójbolcowe gniazdo zasilające IEC. Podobnie jak w DAC-u aby wymienić firmowy bezpiecznik konieczne jest odkręcenie płyty górnej. Wracając jeszcze na chwilę do ww. przełącznika 5V zasilania USB. Otóż o ile takowe jest potrzebne (standardowo Grecy zalecają jego odłączenie) Ideon zapewnia odcięcie zaszumionego napięcia pochodzącego np. z komputera i „wypuszcza” zdecydowanie czystszą 600 mA jego postać.
Jeśli zaś chodzi o same trzewia, to mniej więcej ¾ dostępnej wewnątrz korpusu przestrzeni wypełnia płytka drukowana z niewielkim 15VA zasilaczem Talemy, kilkunastoma 330 µF kondensatorami i pełniącymi rolę centrum sterowania oraz regeneracji ultra nisko szumowymi oscylatorami, femto clockami i programowalnym kontrolerem Microchip USB2532. Ów układ został zamontowany na niezależnej niewielkiej płytce wpinanej w dedykowane gniazdo na płycie głównej, co poprzez swoja modułowość zapewnia, zgodnie z deklaracjami producenta możliwość ewentualnych przyszłych upgrade’ów.

W przeciwieństwie do młodszego – bibelotowego tak gabarytowo, jak i aplikacyjnie (niespecjalnie lubię urządzenia lżejsze od okablowania do nich wpinanego) rodzeństwa, czyli podstawowego regeneratora 3R USB Renaissance mk2 Blackstar edition tym razem mamy do czynienia ze zdecydowanie poważniejszą propozycją. Odpada zatem nie tylko „magiczny” stan lewitacji, lecz przede wszystkim irytujący i przy okazji niezbyt pożądany impulsowy zasilacz wtyczkowy. Jak na razie same plusy. Idźmy jednak dalej, bowiem o ile solowe występy ww. Ayazi mk2 DAC-a pozostawiły po sobie bardzo miłe wspomnienia, to „ubogacenie” go naszym dzisiejszym gościem sprawiło, iż brzmienie takiego zestawu ewoluowało o poziom, bądź nawet dwa. Poprawie uległy bowiem wszystkie aspekty i to nie na zasadzie kompromisu, czyli coś za coś, lecz globalnie i bezwarunkowo, a jedyną (pomijając kwestie natury finansowej) niedogodnością, jaką można byłoby w tym momencie wspomnieć, była konieczność zaopatrzenia się w możliwie wysokiej klasy przewód USB. Choć może inaczej bym to ujął. Zamiast dwóch różnych zdecydowanie rozsądniej, przynajmniej moim skromnym zdaniem, jest zainwestować w dwie bliźniacze łączówki USB, a jeśli nie ma takiej możliwości, to wyższej klasy egzemplarz dać za 3R MTBS. Co do detali i różnic tak w stosunku do „gołego” Ayazi, jak i Renaissance mk2 tytułowy uzdatniacz oferuje nader zauważalną poprawę namacalności, dynamiki, wysycenia i rozdzielczości. Dokładnie w takiej kolejności, w jakiej je wymieniłem. Wystarczy bowiem sięgnąć po kabaretowo-wodewilowy album „Bitter-Sweet” Bryana Ferry’ego, by doświadczyć materializacji dystyngowanego barda w naszych wnętrzach, bądź nawet zasmakować w klimacie przywodzącym na myśl realia dwudziestolecia międzywojennego mistrzowsko przedstawione w serialu „Babylon Berlin”, w którym nomen omen Ferry się pojawia. Kiedy trzeba dęciaki są sugestywnie pokryte lekką patyną i zmatowione, a za chwilę łapią za ucho soczystością i głębią barwy. Podobne uwagi dotyczą zdolności greckiego urządzenia do oddania naturalności ludzkiego głosu ze wszystkimi jego zaletami i wadami. Słychać, że wokal Ferry’ego jest wyraźnie wyeksploatowany, szary i daleki od młodzieńczej mocy, jednak właśnie przez sugestywnie oddaną prawdę o nim staje się zdecydowanie bardziej autentyczny aniżeli w przypadku zbytniego wygładzenia, czy dosaturowania. Na odrębny komplement zasługuje zdolność 3R MTBS do kreowania przestrzeni i rozmieszczania w niej poszczególnych muzyków. Wydawać by się bowiem mogło, że wzrost ww. namacalności oznaczać będzie skupienie jeśli nie wszystkich, to przynajmniej większości świateł na pierwszym planie i prezentujących tamże swe walory solistach. Tymczasem akurat w tym wypadku mamy do czynienia z pełną demokracją i równouprawnieniem, czyli z taką samą atencją traktowanymi wydarzeniami pierwszo, jak i drugo i trzecio-planowymi. W dodatku z racji odfiltrowania pasożytniczych artefaktów, a tym samym poprawie rozdzielczości, nawet do tej pory schowane i nieśmiało wyzierające z zacienionych zakamarków niuanse wreszcie miały szanse nie tylko ujrzeć światło dzienne, co wręcz zabłysnąć i oczarować swoją obecnością.
Zdecydowanie bardziej ekspresyjny i bardziej porywający czar roztacza na „Redemption” Rage Of Light mieszkająca w Amsterdamie … Bydgoszczanka Martyna Hałas. Oczywiście zdaję sobie sprawę, iż ten wielce udany mariaż groove i melodyjnego death metalu nie dla każdego słuchacza okaże się łatwy do strawienia, jednak gorąco polecam sięgnięcie po ów krążek chociażby jedynie w celach poznawczo-testowych. Chodzi bowiem o to, co dzieje się na nim w dole pasma. O ile tylko Państwa system jest w stanie ową iście trans-metalową apokalipsę odtworzyć. Co istotnie nie jest to klasyczna syntetyczna „sieczka”, lecz nader złożone struktury, które jedynie przy odpowiedniej kontroli i rozdzielczości są w stanie zachować swoje zróżnicowanie. I tu dochodzimy do sedna, bowiem 3R MTBS nie tylko pozwala im schodzić do najniższych poziomów piekielnych czeluści, lecz właśnie cały czas zachowuje nad nimi pełną kontrolę niejako w bonusie dorzucając od siebie dodatkową dawkę adrenaliny i drajwu. Warto jednak podkreślić, iż owe metaforyczne „nitro” uaktywnia się dopiero w momencie, gdy strzałka obrotomierza uparcie zaczyna dobijać do końca skali. Dzięki temu nie mamy wrażenia, że dźwięk cały czas goni nie wiadomo za czym i po co, a jedynie pewność, że jeśli osiągniemy owe pozorne maksimum, to z Ideonem w torze będziemy mieli dodatkowy zapas mocy i dynamiki. Niby mała rzecz a cieszy i o ile tylko lubicie Państwo dać od czasu do czasu czadu, to taki „dopalacz” okaże się na wagę złota.

Nie ukrywam, że bez Ideon Audio 3R Master Time Black Star można żyć i słuchać zarówno firmowego DAC-a Ayazi mk2, jak i każdego innego przetwornika i jeszcze czerpać z tego w pełni zrozumiałą satysfakcję. Warto jednak mieć świadomość, że taki błogostan trwać będzie do czasu aż owo greckie ustrojstwo zaaplikujemy w naszym systemie, gdyż po jego wypięciu raczej tak zadowolonej miny już mieć nie będziemy. Pół żartem pół serio można byłoby 3R MTBS uznać za odpowiednik analogowego step-upa w stylu Trajana Thraxa, gdyż skala zmian i to rozpatrywanych jedynie w kategorii ewidentnej poprawy jest równie bezdyskusyjna. Dlatego też sugeruję sięgać po uzdatniacz Ideona nie tylko w przypadku chęci finalnego dopieszczenia cyfrowego toru audio, lecz również w momencie rozglądania się np. za nowym DAC-iem, gdyż może się okazać, że jeszcze nie poznaliście Państwo pełni możliwości posiadanego od lat urządzenia a 3R MTBS ów potencjał po prostu uwolni.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– DAC: Ideon Audio Ayazi mk2 DAC
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones / Synergistic Research MiG SX
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC; Innuos PhoenixNet
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Rogoz Audio 4SM; Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Gdy spojrzycie na naszą startową stronę, z łatwością zauważycie, iż z grecką marką Ideon Audio stosunkowo niedawno mieliśmy już przyjemność skrzyżować przysłowiowe szpady. Naturalnie chodzi o przetwornik cyfrowo/analogowy Ayazi MkII DAC, który mimo niepozornych rozmiarów w swojej klasie okazał być sonicznym mocarzem. I gdy patrząc na fakt pozytywnego odbioru jego brzmienia wydawałoby się, że aby nie zostać posądzonym o podprogowe sprzyjanie wrocławskiemu dystrybutorowi Audio Atelier, powinniśmy zrobić sobie od tego brandu dłuższą przerwę, już sesja zapowiadająca test sugerowała całkowicie inne działanie. Co mam na myśli? Oczywiście idąc za wspomnianą zajawką dedykowany dla przetwornika regenerator sygnału USB Ideon Audio 3R Master Time Black Star. Powód? Przecież to oczywiste. Obecne, nastawione na streaming muzyki czasy jasno dają do zrozumienia, że prawdziwy meloman będzie starał się wycisnąć z tego formatu ostatnie soki. Dlatego greccy inżynierowie bardzo dobrze zdając sobie z tego faktu sprawę, powołali do życia wspomniany projekt 3R Master, który po aplikacji w tor z przetwornikiem Ayazi na tyle namieszał w końcowym brzmieniu systemu, że nie było innej opcji, jak poświęcić mu osobny test. Zatem jeśli jesteście ciekawi, w którą stronę podryfował już wówczas świetny dźwięk, zapraszam do lektury kilku poniższych akapitów.

Jeśli rozprawiamy o dedykowanym urządzeniu z jednej linii produktowej chyba naturalnym jest fakt wykorzystania przez regenerator bliźniaczej obudowy do przetwornika. To średniej wielkości, wykonany z aluminium, wykończony w czerni prostopadłościan ze srebrnym nieco grubszym niż reszta płaszczyzn i wykończonym w technice szczotkowanego glinu fontem. Ów awers z uwagi na dość statyczną manualnie pracę jest ostoją jedynie nadruku z logo marki, wyfrezowanej nazwy modelu i trzech diod sygnalizujących stan urządzenia: Power, Lock, Host. Jeśli chodzi o tylny panel, ten również nie epatuje zbędnym przyłączeniowym blichtrem i w swej aplikacyjnej dobroci może pochwalić się jedynie wejściem i wyjściem USB, gniazdem zasilania IEC oraz dwoma hebelkami: zapewnieniem zasilania 5V oraz włącznikiem głównym. Na tym kończą się aplikacyjno-manualne informacje na temat naszego bohatera. Mało? Bynajmniej, bowiem urządzenie zaprojektowano w oparciu o nadrzędną maksymę minimalizacji finalnie szkodzących jakości dźwięku, często zbytecznych dodatków, co moim zdaniem udowadniają poniżej przelane na klawiaturę wnioski z procesu testowego. Zainteresowani? Jeśli tak, zatem zapraszam do zapoznania się z clou programu zatytułowanego „Sam na sam z niepozornym Grekiem”.

Gdy ktoś, a w szczególności producent dumnie twierdzi, że jego urządzenie nie tylko bezapelacyjnie, ale dodatkowo zjawiskowo coś poprawia, zawsze na starcie jestem umiarkowanym sceptykiem. Owszem, na bazie wieloletnich doświadczeń dopuszczam takie sytuacje, jednak bardzo często zamiast milowego kroku okazuje się to jedynie kosmetyczną korektą zastanych wyników. Na szczęście podobne do dzisiejszego testy są po to, aby takie sytuacje weryfikować. I nie w celach negowania opisów twórcy, tylko na ile to możliwe neutralnie zweryfikować ich poziom. Jednak żeby nie było, dramatyczne naciągania klientów są na szczęście rzadkością, dlatego też po pozytywnym odbiorze jakiegokolwiek produktu danego brandu bez najmniejszych problemów bierzemy na tapet inny, którym w tym przypadku jest regenerator sygnału USB. Efekt tego podejścia? Cóż, jako potwierdzenie wspomnianego trendu pozytywny. I to nie na granicy percepcji ludzkiego słuchu, tylko jako konkretne działania na rzecz namacalności i dosadności prezentacji.
Po wpięciu 3R Mastera w tor sygnałowy muzyka jakby ożyła. Tak tak, ożyła, bowiem na tle tego sparingu, poprzednie, przecież ciekawie zaopiniowane starcie wyglądało jak po spożyciu Pavulonu. Nagle wszystko nabrało wigoru. Od mocniejszego i bardziej kontrolowanego basu, przez soczystszą, a mimo tego bardziej rozdzielczą średnicę, po tryskające witalnością wysokie rejestry zapisy nutowe aż kipiały od radości. I nie było znaczenia, czy z wyborem repertuaru wróciłem do wspominanego w teście Ideon-a Ayazi japońskiego wydania płyty „Wesele Figara” pod Teodorem Currentzis-em, czy mocnego rockowego grania Antimatter „Black Market Enlightenment”, przekaz został umiejętnie podkręcony. Umiejętnie, gdyż nie napompowany, tylko wszystko co wówczas odbierałem jako fajną, ale jednak minimalnie uśredniającą przekaz poprzez luźniejszą kreskę rysunku wydarzeń scenicznych, plastykę, teraz oprócz działania na rzecz znacznie czarniejszego tła, zostało zamienione w czystą energię. Co ciekawe, całość zebrała się w sobie, jednak ani na krok nie skierowała swojej estetyki w stronę nieprzyjemnej nadinterpretacji. Rozgrywające się w moim pokoju wydarzenia sceniczne konsekwentnie brylowały z dobrym pakietem body i transparentności, przy czym z jednej strony już niskich poziomach głośności oferowały więcej informacji, zaś z drugiej wspomniany poziom Volume bez szkód dla ostatecznego wyniku sonicznego znacznie bardziej niż dotychczas dawał się podkręcać. Sam kilkukrotnie wielokrotnie się na tym złapałem, dlatego nie mogłem nie wspomnieć. Wiem, że dla większości z Was z uwagi na warunki lokalowe, a tak naprawdę sąsiedzkie, pierwszy aspekt jest istotniejszy, jednak i dla mnie, przy całej świetności większego pakietu informacji podczas plumkania systemu ledwo powyżej poziomu „przedwyborczej ciszy”, ważniejszym jest kontrola i unikanie generowania zniekształceń przy prawdziwej jeździe bez trzymanki, jaką jest przywołany rock. To wtedy tak naprawdę poznajemy się na dobrym sprzęcie. Cicho potrafi zagrać większość zabawek audio, zaś głośno i bez bolesnych dla uszu artefaktów już znacznie mniej. Reasumując powyższy opis jedno jest pewne. Regenerator bez dwóch zdań sprawił, że prezentacja zyskała w obydwu przypadkach, gdyż poddając korekcie krawędzie dźwięków, ich dawne rozmycie przekuła w czystą energię, a to przełożyło się na dobry wgląd w nagranie i eliminację niedopowiedzeń w domenie początku i końca poszczególnych dźwięków. W odpowiedzi na wspomniane zabiegi twórczość operowa stała się bardziej wykwintna, a przez to namacalna, zaś muzyczny bunt bardziej ognisty. A wszystko jak wspomniałem w oparciu o dobrze dobrany bilans wagi, szybkości narastania sygnału i oddechu prezentacji. Dla mnie było to ewidentne potwierdzenie faktu, że producent nie tylko nie oszukiwał w swoich broszurach, ale wiedział dokładnie, o co w tego typu działaniach chodzi. Nie o zmianę tonacji, wyszczuplanie, czy kolorowanie dźwięku, tylko podanie go w na ile pozwala budżet, w czytelny i wyrazisty sposób. Dla mnie to było przyjemne potwierdzenie sugerowanych przez dystrybutora wyników.

Spinając test w jedną całość, mam nadzieję, że z mojej relacji jasno wynika, iż w tym przypadku mamy do czynienia z czymś nie tylko bardzo ciekawym, ale wręcz niezbędnym w potencjalnym torze plikowym. To w najmniejszym stopniu nie były słuchowe omamy, tylko wyraźny progres jakości dźwięku oferowanego przez grecki konglomerat. Co jest bardzo ważne, poprawa słyszalna była w każdym aspekcie. Dlatego jeśli słuchacie muzyki za pomocą stremowania zer i jedynek poprzez port USB, co najmniej na próbę, a obawiam się że skończy się to ożenkiem na długie lata, powinniście zaprosić Ideon Audio 3R Master Time Black Star do domu. Powiem więcej. Jeśli kochacie muzykę i chcecie obcować z nią w jak najlepszej jakości, nie wyobrażam sobie sytuacji braku choćby niezobowiązującego sparingu. A jeśli tak się jakimś cudem nie stanie, zapewniam, że sporo stracicie.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
Źródło:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition,
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Audio Atelier
Producent: Ideon Audio
Cena: 3500 € Silver, 3600€ Black

Dane techniczne
Wymiary (S x G x W): 290 x 170 x 80 mm

Jak z pewnością większość mniej bądź bardziej regularnie odwiedzających stołeczną delegaturę Nautilusa zainteresowanych zauważyła ostatni okres działalności śmiało można uznać za nader dynamiczny. Przynajmniej jeśli chodzi o tzw. fluktuację kadr, a przekładając ów korpo-zwrot na język zrozumiały dla ogółu mowa oczywiście o obsadzie warszawskiego salonu. Cytując jednak klasyka, tak jak „po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój”, tak wszystko wskazuje na to, że i na Kolejowej aktualna załoga ma szanse na dłuższe „zakotwiczenie”. O ile jednak dla postronnego obserwatora i nader okazjonalnej klienteli tego typu informacje nie mają większego znaczenia, to już zarówno dla wiernych akolitów reprezentowanych przez Nautilusa marek (a nie ukrywając jest w czym wybierać), jak i tzw. branży sytuacja wygląda nieco inaczej. Nie da się bowiem ukryć, co wielokrotnie w naszej radosnej twórczości powtarzaliśmy, że przynajmniej dla nas, jednym z bardziej istotnych aspektów „zabawy” w Hi-Fi i High-End jest tzw. „czynnik ludzki”, czyli właśnie konkretne osoby za danym produktem stojące – producenci i zespoły owe produkty dystrybuujące, dzięki którym nie dość, że jesteśmy w stanie na konkretne urządzenia spojrzeć z innej (oczami twórcy) perspektywy, a tym szybciej dociec, co poeta miał na myśli, to bardzo często pozornie znajdujące się w sferze marzeń plany recenzenckie realizować nie tylko w realnych terminach, co w możliwie komfortowych – we własnych czterech (w przypadku OPOS-a ośmiu) kątach – warunkach.
Z podobnego założenia wyszedł również zawiadujący Nautilusem Robert Szklarz i korzystając z nadarzającej się okazji w środowe popołudnie zorganizował niezbyt formalny, czyli przeprowadzony na totalnym luzie, „wieczorek zapoznawczy” z nową załogą, pojawiając się nie tylko z parką jeszcze pachnących fabryką i przynajmniej z tego co mi wiadomo do tej pory nieznanych szerszemu gronu, opartych na lampach KT170 monobloków Ayon Triton Evo, lecz również z ich twórcą, czyli Gerhardem Hirtem, którego jak domniemywam nikomu przedstawiać nie trzeba.

Jak jednak zdążyłem wspomnieć środowe spotkanie miało charakter nad wyraz nieformalny, więc dotyczyło w głównej mierze zaległości stricte towarzyskich, gdyż chyba nikomu nie trzeba przypominać, iż spowodowane sytuacją pandemiczną zawieszenie większości masowych imprez branżowych, jak daleko nie szukając rodzime Audio Video Show i monachijski High End, obróciło w pył wydawać by się mogło stabilne kalendarium, a tym samym wpłynęło na tzw. relacje interpersonalne. Ponadto przywiezione prosto z Krakowa, a więc solidnie wytrzęsione i wychłodzone Tritony po wypakowaniu nadawały się wyłącznie do oglądania, więc biorąc pod uwagę, iż pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz, poza kurtuazyjnym rzutem oka i uzyskaniu zapewnienia ze strony dystrybutora, iż prędzej, czy później pojawią się one w naszym redakcyjnym OPOS-ie skupiliśmy się na kuluarowych pogawędkach. Pogawędkach niezwykle intrygujących, gdyż rzucających nieco inne aniżeli spodziewane, światło na światowe rynki zbytu. Okazało się bowiem, iż dotychczas nad wyraz chłonny rynek chiński przejawia coraz mniejszą stabilność i przewidywalność, a z kolei Europa i Stany Zjednoczone jawią się niczym oaza spokoju. Problemem są oczywiście galopujące ceny, nieregularność dostaw o samej dostępności podzespołów (głównie chipów) nawet nie wspominając, jednak nie zdradzając zbyt wiele tajemnic pozwolę sobie niezobowiązująco zagaić, że w bieżącym roku co najmniej dwie nowości w portfolio Ayona się pojawia. Wracając jednak do wspomnianych monosów, to są one oczywistą, kolejną inkarnacją debiutujących pod koniec 2010 roku a w tzw. międzyczasie bez większego rozgłosu wycofanych z austriackiego katalogu modeli Triton Mono, które były wtenczas dostępne bądź to z pracującymi w stopniu wyjściowym standardowymi czterema KT88 Genalex Gold Lion, bądź jubileuszowymi (przygotowanymi na 50-lecie firmy) Shuguang Treasure, a dla miłośników nieco mocniejszych wrażeń (jakby 100W/kanał nie wystarczało) opcjonalnymi Sovtekami KT120. W stosunku do protoplastów, pomijając obecność 170-ek Tung-Sola, zmianie uległa również „szklarnia” stopnia wejściowego, gdzie cztery militarne triody JAN 6189W (12AU7) General Electric zastąpiono lampami 12au7, 6sl7 i parą 6n7. Z racji implementacji najmocniejszych w z rodziny KT i dopiero zdobywających popularność 170-ek do 150W w trybie pentodowym wzrosła deklarowana przez producenta moc, a z tego co udało nam się pół-oficjalnie dowiedzieć cena Ayonów Triton Evo na polskim rynku powinna oscylować w granicach 20 000 € za parę.

Serdecznie dziękując Gospodarzom za zaproszenie i gościnę wszystkich zainteresowanych zachęcamy do indagowania stołecznej ekipy Nautilusa w sprawie ww. nowości (i nie tylko), które zapewne lada dzień wylądują w głównym systemie, ciesząc nie tylko oczy, lecz przede wszystkim uszy.

Marcin Olszewski

Opinia 1

Może do końca ze mną się nie zgodzicie, ale przy odrobinie dobrej woli przyznacie, iż tytułowa marka na naszym rynku w odniesieniu do swej egzystencji przez ostatnie kilka lat nosiła cechy górskiego stwora o wdzięcznej nazwie Yeti. Z jednej strony za sprawą świetnego brzmienia oferowanych produktów, dość swobodnie funkcjonowała w naszym światku pozytywnie zakręconych miłośników muzyki, zaś z drugiej kontakt fizyczny z jej wyrobami ocierał się o przypadkowe zderzenie ze wspomnianym stworem. Ktoś u kogoś podobno coś z jej portfolio słyszał, jakiemuś znajomemu po latach polowania na rynku wtórnym prawdopodobnie udało się coś z tego brandu nabyć, a dla jeszcze innego jakiekolwiek spotkanie z czymkolwiek, co opuściło szwajcarską fabrykę nosi zamiona spełnienia najskrytszych marzeń. Przyznacie, że w mojej ocenie stanu rzeczy jest dużo racji. Niby marka w świadomości istnieje, a praktycznie jej nie ma – mowa o salonach audio. Na szczęście polski rynek audio działa bardzo prężnie i gdy jakiś rodzimy podmiot gospodarczy widzi ewidentną, co ważne godną do zagospodarowania lukę, nie waha się podjąć tematu dystrybucji. Tym bardziej, że temat świetności danego producenta potwierdzają nie tylko rodzimi, ale również światowi audio-maniacy. Taki też rys historyczny prawdopodobnie ma dzisiejszy punkt zapalny naszego spotkania. Naturalnie mam na myśli markę Goldmund, którą po mocnym wejściu ostatnimi czasy na międzynarodowe salony postanowiła skierować pod polskie strzechy wrocławska Galeria Audio. A dla podkreślenia rangi swojej decyzji na początek działań w tej materii zalicytował zagranie va banque i do naszej redakcji w ramach przełamania pierwszych lodów dostarczył zestaw dwóch monofonicznych końcówek Goldmund Telos 1000 NextGen.

Nie oszukujmy się, tytułowe piecyki w dosłownie każdym aspekcie swojego bytu sprawiają bardzo pozytywne wrażenie. Po pierwsze są duże i ciężkie, co biorąc pod uwagę wieloletnią historię marki a tym samym wiedzę o co w zabawie w High-End chodzi, daje jasny sygnał, iż zamiast tak zwanego audiofilskiego powietrza w ich trzewiach stacjonuje potrafiąca spełnić najtrudniejsze zadania nowoczesna inżynieria. Po drugie układy wewnętrzne zostały zamknięte w z pozoru prostych, bo pozbawionych zbędnego blichtru obudowach, co oczywiście wielu z nas może się bardzo podobać, jednakże dla ogółu ważniejszym jest wizerunkowe potwierdzenie, iż na przekór światowym trendom – niestety nadeszły czasy większego mamienia klientów wyglądem, niż brzmieniem – cała przysłowiowa para poszła w wydobycie z konstrukcji jak najlepszego dźwięku. Zaś po trzecie wspomniane na wstępie pozytywne odczucia ugruntowują podawane przez dystrybutora osiągi pozwalające bez najmniejszego skrepowania wysterować dosłownie każde zespoły głośnikowe. Jak widać, na danym pułapie cenowym – zaznaczę, iż to jest środek oferty tego producenta – mamy do czynienia w dobrym tego zwrotu znaczeniu szaleństwem w najczystszej postaci. Kreśląc kilka informacji o aparycji, technikaliach i manualnej obsłudze monobloków rozpocznę od wyglądu. Front wykonanych w całości z grubych płatów aluminium korpusów, niezbyt głębokimi frezami został podzielony na trzy płaszczyzny, z których centralna oprócz złotej tabliczki z logo marki i opisem danego modelu jest ostoją zorientowanego w jego centrum okienka z czernionego akrylu. Okienka, które oprócz wyświetlania ważnych informacji podczas uruchamiania i programowania pracy końcówki, zostało uzbrojone w dwa rozrzucone na boki prostokątne przyciski funkcyjne. Co ciekawe, oprócz pomocy w późniejszej obsłudze wzmacniaczy w celach pobudzenia urządzenia do życia obydwa muszą być użyte w jednym czasie. Inaczej elektronika milczy. Po tej czynności następuje sekwencja weryfikacji poprawnej pracy układów i systemy startują. Jak udowadniają fotografie, opiniowane dzisiaj wzmacniacze mają dość nietypowo, bo umieszczone na tylnej ściance, a nie na bokach jak większość tego typu zabawek, chłodzące całość konstrukcji radiatory. Na tle typowych rozwiązań trochę nie tylko dziwnie, ale również niepokojąco to wygląda, ale zapewniam, nawet po najbardziej karkołomnych odsłuchach z wysokim poziomem głośności robiły się tylko minimalnie cieplejsze od reszty obudowy. Jak to się dzieje nie mam pojęcia, ważne, że całość pracowała stabilnie i bezpiecznie. Kontynuując opis wyglądu i wyposażenia wspomnę jeszcze o zestawie przyłączy. Te ku mojemu zaskoczeniu nie ograniczają się jedynie do wejścia i wyjścia w standardach RCA i XLR w sekcji wzmocnienia, typowego gniazda zasilania IEC, często aplikowanego zacisku uziemienia i kilku terminali serwisowo-konfiguracyjnych, ale również wejścia na wewnętrzny przetwornik cyfrowo/analogowy. Tak tak, nasi bohaterowie oferują nabywcy obsługę sygnału cyfrowego. Jednak warunkiem determinującym tę czynność jest posiadanie źródła z regulowanym wyjściem cyfrowym. Ja takiego nie posiadam, dlatego skupiłem się na ocenie pracy Telos-ów podczas wzmacniania sygnału analogowego. Na koniec kila ważnych technikaliów, z których najistotniejszym jest korzystanie każdej końcówki z dwóch transformatorów – głównego o mocy 2200VA i 300VA pomocniczego, pozwalających oddać im sygnał o mocy 365W przy 8 Ohm. Oczywiście oprócz oddawanej mocy równie ważną dla wielu z Was jest prawdopodobnie wiedza o ich pracy w klasie AB oraz niebagatelna waga jednej sztuki na poziomie 60 kg. Przyznacie, ze mamy do czynienia z kawałem inżynierskiego majstersztyku. Niestety w momencie zakupu rzeczonych zabawek nabywcę dotyka jeden drobny niuans. Mianowicie producent w swojej „nieomylności” spakował obydwa kloce w jeden co prawda solidny, ale dodatkowo sporo ważący case, co sprawia, że mająca zawitać w nasze progi paczuszka osiąga ok 160 kg wagi. Jednak uspokajam, bowiem z zapewnień dystrybutora wynika, iż ów słodki ciężar każdorazowo bierze na swoje barki. Do nas należy jedynie wskazanie miejsca aplikacji. Koniec kropka. Zatem problem do momentu ataku audiophilii nervosy jakby nie istnieje.

Gdy doszliśmy do kwestii brzmienia szwajcarskiej sekcji wzmocnienia, pierwsze co chciałbym Wam przekazać, to informacja, iż w sobie tylko znany sposób wymyka się tak zwanej „łatce” swojego pochodzenia. Chodzi o ogólnie pojętą precyzję w każdej dziedzinie życia pochodzących z tego landu produktów. Oczywiście w reprodukcji dźwięku naturalną koleją rzeczy ma ona bardzo istotne znaczenie, jednak zazwyczaj precyzja prezentacji ponad wszystko kończy się zbytnim przerysowaniem przekazu. Z reguły jest zbyt lekki, przez co natarczywy. Na szczęście te przymioty mają się nijak do tego co zaoferował mi proces testowy produktów Goldmunda. Co prawda prezentacja finalnie była bardziej wyrazista niż mam na co dzień i czego w dłuższej perspektywie bym oczekiwał, ale zapewniam, dźwięk podczas mojej zabawy miał odpowiednią masę, barwę i energię, co często jest kulą u nogi elektroniki kojarzonej ze „szwajcarską maksymą”. Goldmund zadbał o wszystko z jedną dla niego i wielu miłośników muzyki istotną cechą. Otóż mimo dobrego bilansu wagowego sporo wysiłków kierował w bardzo zjawiskowe pokazanie muzyki. Poprzez atak, wykończenie błysku każdej nuty i doświetlenie całości wydarzenia scenicznego, starał się być na świeczniku. To było na tyle fenomenalne, że nawet bywający u mnie zadeklarowani „lampiarze” parafrazując znany zwrot, przecierali uszy ze zdziwienia, co w tej materii bez jakiś rażących szkód da się osiągnąć. Można by zaryzykować stwierdzenie, że szwajcarskie delicje były dla nich swoistym zjawiskiem. Z jednej strony brylowały ekspresją dosłownie każdego aspektu nawet najbardziej skomplikowanych przebiegów nutowych, co zazwyczaj po kilku minutach sprawia uczucie bólu, a z drugiej z nieznanego powodu chciało się tego słuchać i słuchać. Nawet ja, mimo optowania za raczej ciemniejszymi klimatami, miałem z tego wiele fun-u. Jednak na ile to możliwe będąc szczerym, nie mogę przemilczeć faktu, iż w ostatecznym rozliczeniu testowane monosy w pewnym sensie skierowane są do konkretnego odbiorcy. Powód? To co robią, robią oczywiście fenomenalnie, niestety w momencie poszukiwań większych pokładów uwielbianej przez romantyków kojącej ducha magii, która notabene przez wielu twardo stąpających po ziemi osobników homo sapiens uważana jest za dawkę przyjemnych dla ucha, ale jednak zniekształceń, z osiągnięciem jej na nieco wyższym niż neutralnym poziomie może być problem. Nie przeczę, że okablowaniem elektroniki nie da się nic wskórać, jednak Szwajcarzy nie po to wyciągali istotne dla przekazu artefakty na światło dzienne, aby potem łatwo dać je zdusić. Wiem, bo tego próbowałem i niestety jakiekolwiek dociążanie uzyskanego na starcie brzmienia kończyło się u mnie jego większym lub mniejszym „zamuleniem”, co odbierałem jako ewidentną stratę, z automatu wracając do korzeni. Szkoda? Nic z tych rzeczy. Zwyczajnie pomysłodawcy projektu zatytułowanego Telos 1000 NextGen zapewniając dźwiękowi wspomniane na początku tego akapitu dobrą wagę i energię generowanego dźwięku, postawili na konkretny, niezbyt podatny na wykoślawienie wynik. Nic więcej. Co ważne, wszystkie aspekty wybrzmiewały z pełną kontrolą, co skutkowało brakiem potknięć w domenie oddania przez system natychmiastowości ataku każdego instrumentu, jego co prawda skierowanego lekko w stronę początku impulsu, niż długoterminowego wypełnienia, ale nadal dobrego body oraz świetnego wglądu w dosłownie każdy niuans kreowanej na pełnej powietrza wirtualnej scenie, muzyki. Nic tylko usiąść i pławić się nie tylko w jej witalności, ale również namacalności. Dlatego też w ocenie tysiączek nie bałem się użyć sformułowania „zjawisko”. Czego szukać więcej? Teoretycznie nie ma czego. Jednak jak wiadomo, kij ma dwa końce i działania w kierunku prezentacji bez kompromisów u niektórych mogą czasem powodować polaryzację odbioru w stylu kochaj albo rzuć. To standard i zdając sobie sprawę, że każdy z Was wie, o czym mowa, nie ma co nad tym zbędnie deliberować, w dalszej części mojej epistoły postaram się pokazać na konkretnych przykładach, co dokładniej w trawie zwanej Goldmund Telos 1000NextGen piszczy.

Jak można się spodziewać, wyartykułowane powyżej postawienie sprawy przez Szwajcarów miało swoje dźwiękowe konsekwencje. Jednak proszę o spokój, nie chodzi o bezwarunkowe wartości bezwzględne, tylko pewnego rodzaju soniczne sprzyjanie pewnym gatunkom muzyki i to w zależności od oczekiwań słuchacza. I tak biorąc na tapet muzykę preferującą efektowność w oddaniu rytmu, szybkości i energii od sięgającego czeliści piekieł basu, poprzez soczystą średnicę po w pozytywnym w tego słowna znaczeniu „odjechane” wysokie tony, ta nie pozostawiała złudzeń, że mamy do czynienia z muzycznym żywiołem. Czy to elektronika spod znaku Acid „Liminal”, czy Yello „Touch”, dobrze zrealizowane mocne brzmienie typu The Hu „Gereg” lub choćby nie tylko free, ale także będący swoistymi projektami muzycznymi eksperymentalny jazz z nowej płyty RGG „Mysterious Monuments On The Moon” tudzież wiekowy koncertowy krążek Leszka Możdżera z Adamem Pierończykiem „19/9/1999”, w każdym przypadku podziwiałem system za nie tylko bez najmniejszej zadyszki ilość oddawanej energii, ale również brak utraty kontroli nad pikanterią i rozmachem prezentacji w górnych partiach pasma akustycznego. To było wręcz strzelanie informacjami. Jednak strzelanie niezwykle celne i co ku mojemu zaskoczeniu w niewielkim stopniu odchodzące od moich preferencji. A piję jedynie do przywołanego gdzieś wcześniej nastawienia testowanej elektroniki bardziej na atak, niż pełnoprawne pokazanie długości brzmienia każdej nuty. Mam na myśli fenomenalne pokazanie procesu narastania sygnału z pełnym bagażem masy i przenikliwości, który w konsekwencji starania się być jakościowo niedoścignionym, nieco skracał czas trwania dźwięku, co nie zawsze szło w parze z zamierzeniami artystów. Niby wszystko było w jak w szwajcarskim zegarku, czyli bez oznak anoreksji i pełną swobodą kreowania dosłownie wszystkiego, tylko tak na koniec dnia, z poczuciem braku dosadnego pokazania, że mamy do czynienia nie tylko z przykładową membraną bębna, ale również z wywoływaną przezeń, naturalnie już lekko rozmytą, oczywiście trwającą jakiś czas falą akustyczną. W pierwszym kontakcie tego nie brakuje, jednak znając repertuar po dłuższym odsłuchu daje się zauważyć, że w pogoni za natychmiastowością oddania impulsu momentami pomiędzy nimi na dodatkowy pakiet informacji o dźwięku zwyczajnie jest zbyt mało czasu. Jednak żeby było jasne, bez jakiegokolwiek udawania poprawności politycznej jestem w stanie wygłosić tezę, iż moja obecna układanka jeszcze nigdy nie oferowała dosadności tak bliskiej moim ogólnym poglądom. Gdzieś w duchu tego szukam, jednak obecnie chwilowe porzucenie tego wzorca prawdopodobnie jest pokłosiem wcześniejszych porażek w nadawaniu jej takiego drive’u i przez to skierowanie poszukiwań w bezpieczniejszą dźwiękowo stronę. Nie zmienia to jednak faktu, że jeśli w najbliższej przyszłości poczynię jakieś konfiguracyjne ruchy, będzie to umiarkowane podążanie w stronę brzmienia dzisiejszych bohaterów.
Jak pewnie doskonale się orientujecie, „wyświechtany” już w tego typu porównaniach kij ma dwa końce. Chodzi o koszt pogoni, jak wynika z tekstu, za w pełni kontrolowaną, ale jednak bezkompromisowość prezentacji. Tylko żebyśmy się dobrze zrozumieli, nie jest to kij w znaczeniu stricte, a raczej drobny patyczek, gdyż z obserwacji wizytujących mnie znajomych jednoznacznie wynika, iż ocena tego typu projekcji zależała od osobistych preferencji. Z tego powodu nie traktujcie poniższego wywodu jako wyroczni, a jedynie różnicę w stosunku do samoczynnie narzucającego się jako sparingpartner Gryphona Mephisto. Co mam na myśli? Oczywiście konsekwencję dotychczas prezentowanych zalet w zderzeniu z muzyką kontemplacyjną. Po prostu nie zawsze liczy się w niej li tylko szybkość i zjawiskowość zawieszenia w eterze, gdyż dla przykładu muzyka dawna Jordi Savalla „El Cant De La Sibil-La”, czy grający tak zwaną ciszą jazz Tomasza Stańki „Lontano” przy udziale przywoływanych aspektów prezentacji nie wybrzmią tak fenomenalnie jak mocne granie. Bez informacji o długości, body i pulsie wygenerowanej przez instrument fali dźwiękowej tego typu twórczość staje się zbyt techniczna w odbiorze. Gdy impuls zbyt szybko gaśnie lub zaraz po jego inicjacji natychmiast pojawia się nowy, choćby minimalnie maskujący rozwibrowanie poprzednika – cisza w tego typu projektach często jest złudna, gdyż nierzadko pojawia się nie dlatego, że ma być śmiertelnie cicho na scenie, tylko artysta świadomie czeka, aż wygaśnie poprzedni, snujący się w eterze na pograniczu percepcji ludzkiego słuchu akord, tracimy zarezerwowany dla tego rodzaju twórczości mistycyzm. Mistycyzm będący oczywistą konsekwencją pokazania wielobarwności, tembru i lotności dźwięku wykorzystywanych w tego typu sesjach instrumentów dawnych. Oczywiście to słychać również w opartej o instrumenty naturalne tak zwanej muzyce nowoczesnej, jednak nie jest aż tak odczuwalne. Po prostu inny rodzaj zapisów nutowych rządzi się minimalnie innymi prawami odbioru, w egzekwowaniu których często potrafią połapać się jedynie znawcy tematu. Dlatego upraszam Was o racjonalizm w ferowaniu końcowych opinii na temat Goldmunda na podstawie mojego opisu, gdyż chcąc pokazać różnice jak na przysłowiowej dłoni, specjalnie przerysowuję usłyszane wyniki. Inaczej ciężko jest wytłumaczyć tak z jednej strony drobne, ale z drugiej istotne dla wielu z nas różnice.

Puentując powyższy słowotok – niestety, gdy coś w jakiś sposób mnie poruszy, test kończy się przydługawym monologiem, po raz kolejny powtórzę, iż dostarczone do testu monobloki Goldmund Telos 1000 NextGen są fenomenalne. No może powinienem dodać, że pod prawie pod każdym względem, ale jednak. Dlaczego „prawie”? To wynika z tekstu. Jednak owo „prawie” w odniesieniu do naszych bohaterów w pierwszej kolejności nazwałbym świadomym wyborem konstruktorów, a w drugiej nieodzownym wynikiem testowej fuzji, a nie jakimś nieplanowanym problemem sekcji wzmacniającej. Produkowanie czegokolwiek dla szerokiego grona odbiorców zawsze jest sumą kompromisów, które dla jednych okazują się być ideałem, a dla innych większym lub mniejszym złem. Osobiście zła nie doświadczyłem. A to na co zwróciłem uwagę, jest tylko informacją, gdzie podczas potencjalnej aplikacji w swój tor powinniście skierować większy wysiłek. Oczywiście jeśli w ogóle zauważycie tam jakieś niepokojące niuanse. A zakładam się o skrzynkę jabłek przeciwko siatce gruszek, że gro z Was po weryfikacji tego co napisałem w swoim środowisku popuka się z politowaniem w głowę. A nie zapominajmy, że to nie jest ostatnie słowo Szwajcarów. Nawet nie chcę myśleć, co się stanie, gdy moje uwagi choćby minimalnie zostaną skorygowane. No dobrze powiem, prawdopodobnie będzie szach mat.

Jacek Pazio

Opinia 2

O ile dla większości populacji homo sapiens Szwajcaria nieodparcie kojarzyć się będzie ze słodyczami a dokładnie czekoladą, to z pewnością również i wśród naszych Czytelników znajdą się tacy, którzy zamiast nad łakociami zdecydowanie bardziej wolą pochylić się nad ichniejszymi dziełami sztuki zegarmistrzowskiej, bądź skojarzeniami natury muzycznej a jeszcze lepiej łączyć jedno z drugim. Nie da się? Oczywiście, że się da. O ile tylko ma się świadomość istnienia takiego bytu jak duet Yello. Jeśli takową świadomość posiadamy, to dalej już powinno pójść z górki, gdyż realizujący się tam artystycznie niejaki Dieter Meier jest również silnie związany (przez 30 lat jako współwłaściciel) z ekskluzywną marką Ulysse Nardin i zdecydowanie bardziej niszową ReWatch. Z kolei ograniczając się li tylko do muzyki nie sposób nie wspomnieć kultowego „Smoke on the Water” Deep Purple powstałego na skutek podpalenia sali kasyna położonego nad Jeziorem Genewskim w której dziwnym zbiegiem okoliczności akurat koncertował Frank Zappa z The Mothers of Invention, czy nie ruszając się z Montreux mieć na uwadze ostatnie lata i dni, jakie spędził tam (dokładnie w jednym z apartamentów „La Tourelle”) Freddie Mercury. Pomijając jednak iście zjawiskowe okoliczności przyrody również i audiofile znajdą tam małe co nieco dla siebie. W końcu to właśnie Szwajcarię na swoje siedziby wybrały takie marki jak mające na naszych łamach podwójne występy FM Acoustics i Soulution, czy jeszcze cały czas czekające na swoje przysłowiowe pięć minut Nagra i darTZeel. Jest jednak jeszcze jedna marka wokół której może nie tyle krążyliśmy, co z reguły kurtuazyjnie kłanialiśmy sobie w ramach (do niedawna) corocznych majowych wizyt w Monachium, czyli Goldmund. Całe szczęście, pomimo pandemicznych realiów, przewrotny los sprawił, że zanim my udaliśmy się w kolejną późnowiosenną podróż, by w niekoniecznie przewidywalnych warunkach rzucić gałką i uchem na prezentację ww. wytwórcy, Goldmund trafił pod skrzydła wrocławskiej Galerii Audio a z niej już bez większych problemów natury tak formalnej, jak i spedycyjnej pod postacią monobloków Telos 1000 NextGen w nasze skromne progi. Jeśli zastanawiacie się Państwo cóż z tej wizyty wynikło nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Was na ciąg dalszy moich wybitnie subiektywnych wynurzeń.

Choć bazując na powyższych zdjęciach można by uznać tytułową parkę za całkiem pokaźnych rozmiarów duet, to wbrew owym pozorom 1000-ki okazują się całkiem kompaktowymi i poręcznymi, przynajmniej jak na high-endowe realia, urządzeniami. Tak też z resztą prezentują się na tle swojego NextGen-owego rodzeństwa, gdyż warto pamiętać, iż nad nimi, w rodzimej hierarchii stoją jeszcze monosy 2500, 3000 a przede wszystkim nader trudne do przeoczenia, o logistyce nawet nie wspominając, monstrualne (niemalże metr wzrostu i nieco ponad ćwierć tony sztuka) 5500. Niemniej jednak nie da się ukryć, iż wykonane z iście zegarmistrzowską, w końcu pochodzenie zobowiązuje, precyzją z aluminiowych anodowanych na szarą satynę płyt prostopadłościenne korpusy Telosów 1000 NextGen nader udanie łączą w sobie elegancję i minimalizm. W centrum frontu każdego z monobloków umieszczono pokaźnych rozmiarów prostokątny czerniony bulaj skrywający kilka niewielkich matryc wyświetlaczy informujących o wybranym źródle, stanie pracy oraz zgrabnie wkomponowane dwa przyciski. To właśnie z ich pomocą nie tylko uruchamiamy/usypiamy wzmacniacze, lecz również dokonujemy stosownych nastaw (wybór wejścia, wyciszenie). Akcenty natury dekoracyjnej ograniczono do dyskretnej tabliczki z firmowym logotypem i nazwą modelu. Tak płyta górna, jak i ściany boczne nie wnoszą nic nowego. Ot gładkie , idealnie ze sobą spasowane połacie.
Rzut oka na ścianę tylną i widok zajmującego ¾ jej powierzchni radiatora nikogo dziwić nie powinien, jednak remanent dostępnych przyłączy może wywołać lekką konsternację, bowiem o ile analogowe wejścia RCA i XLR oraz szeroko rozstawione pojedyncze terminale głośnikowe można uznać za oczywistą oczywistość a dedykowane kolumnom Goldmunda firmowe gniazdo głośnikowe Lemo 4B przyjmujemy ze stoickim spokojem wraz z dobrodziejstwem inwentarza, to koaksjalne wejście i wyjście cyfrowe dziwnym zbiegiem okoliczności w końcówkach mocy nie pojawiają się zbyt często. Wiedziony wrodzoną ciekawością pozwoliłem sobie w tej sprawie zasięgnąć informacji u źródła i okazało się, iż każdy z monobloków wyposażono w sekcję przetwornika cyfrowo analogowego zdolnego obsłużyć sygnały PCM do 192kHz/24bit. W związku z powyższym, śmiało można pomyśleć o iście minimalistycznym systemie złożonym z kolumn, tytułowych monobloków i transportu cyfrowego oferującego regulację głośności, jak daleko nie szukając dysponujący Leedh Processing Lumin U1 Mini. Listę interfejsów zamyka port sterowania RS-232, hebelkowy przełącznik i zacisk uziemienia oraz zintegrowane z komorą 4A bezpiecznika gniazdo zasilające IEC.
Sięgając do firmowych archiwaliów warto odnotować fakt, iż Telos 1000 NextGen wraz z 2500 NextGen i Mimesis 22 zadebiutował na wiosnę 2017 r i z tego, co można wyczytać z materiałów firmowych jasno wynika, że sekcja wzmocnienia została zapożyczona ze starszego rodzeństwa (Telosa 5500) a i inspiracje Goldmundem 6209H są całkiem oczywiste. O ile jednak poprzednie inkarnacje tysiączki (1000 / 1000 +) mogły pochwalić się sekcją zasilania złożoną z 14 (słownie czternastu) transformatorów toroidalnych, to aktualnie postawiono na konsolidację, czyli potężną 2200 VA jednostkę główną wraz z pomocniczym 300VA trafem. Do tego dochodzi imponująca bateria dwudziestu czterech 2200 μF kondensatorów (w sumie 52 800 μF). Z kolei w stopniu wyjściowym zaimplementowano osiem pracujących w klasie AB Mosfetów zdolnych oddać 365W przy 8 Ω obciążeniu.

Zgodnie z zapewnieniami producenta monobloki pełnię swoich możliwości są w stanie pokazać już po mniej więcej kwadransie od włączenia, czyli gdy osiągną temperaturę w okolicach 55°C, jednak opierając się na własnych doświadczeniach natury empirycznej nieśmiało tylko zasugeruję przed krytycznymi odsłuchami rozgrzewkę przeciągnąć do mniej więcej godziny. Gdy spełnimy powyższy warunek Telosy każdym reprodukowanym/wzmacnianym dźwiękiem potwierdzą słuszność firmowej idei „mechanicznego uziemienia”, gdyż zaoferują niezwykle czysty i dynamiczny przekaz, w którym bogactwo i natychmiastowość transjentów powinna wręcz Was onieśmielić. Od razu pozwolę sobie w tym miejscu jednak zaakcentować i podkreślić, iż nie mówimy tu o chłodnej laboratoryjnej analityczności i prosektoryjnym chłodzie, lecz raczej o iście zegarmistrzowskiej precyzji właściwej szwajcarskim chronometrom. Przykładowo, sięgając po przywołane we wstępniaku Yello i ich regularnie pojawiający się podczas redakcyjnych odsłuchów album „Touch” od razu za ucho łapie niezwykła motoryka przekazu i wrodzona niechęć do jakichkolwiek zaokrągleń i niedopowiedzeń. Bas jest fenomenalny – wzorcowo kontrolowany i serwowany z takim wigorem jakby od tego miały zależeć wypłaty 13 / 14-ek dla górników (a tym samym uchronienie stolicy przed ich wizytą). Z premedytacją nie napisałem tu o ewentualnym entuzjazmie, gdyż Telosy grają w sposób diametralnie inny. Nie rzucają się bezrefleksyjnie w wir wydarzeń licząc, że co ma być, to będzie, lecz z chłodną głową i godną wytrawnego szachisty zdolnością przewidywania kolejnych ruchów przeciwnika reprodukują serwowany im materiał. Tak jak jednak zdążyłem wspomnieć, próżno doszukiwać się w owym stoickim spokoju zbytniej analityczności, czy nadmiernego zdystansowania, gdyż to po prostu pewność własnej wartości i umiejętności radzenia sobie nawet z najbardziej wymagającym materiałem. Niemniej jednak przy najniższych składowych akcent stawiany jest na sam moment ataku, uderzenie i kontur, po których atencja jaką obdarzana jest tkanka – jej waga i wolumen stopniowo maleje. Jest w tym pomyśle na dźwięk coś z estetyki Dan D’Agostino Progression Stereo, jednak z nieco większym udziałem ucywilizowania i wyrafinowania, które to z kolei w przypadku ww. konkurencji ustępowały miejsca bezpardonowości. Bardzo wyraźnie słychać to np. na „China Hok-Man Yim: Poems of Thunder – Percussion” Hok-man Yima, gdzie różnicowanie perkusjonaliów jest iście zjawiskowe a i tzw. „gra ciszą” odgrywa niebagatelną rolę.
Nie mniej sugestywnie wypadają wokale. „The Hunter” Jennifer Warnes pokazał dbałość szwajcarskiej amplifikacji o dalszoplanowe detale, gradację samych planów i świetną definicję amerykańskiej wokalistki. Przy okazji zwykle dość lejący się na tym albumie bas został wzięty w karby i zamiast monotonnie buczeć wreszcie zaczął nadążać za resztą instrumentarium, gdzie oprócz relaksujących partii syntezatorowych potrafią nader odważnie odezwać się dęciaki, czy zapłakać gitara. Z kolei George Michael na albumie „Symphonica” mógł pochwalić się zarówno niezwykle silnym, jak i niewymuszonym głosem wyraźnie dominującym nad rozbudowaną orkiestracją jego największych przebojów.
A jak sprawy się mają z gatunkami niekoniecznie zaliczanymi do cywilizowanych? Cóż, dyplomatycznie można byłoby napisać, że po japońsku, czyli jako-tako, jednak byłoby to tylko asekuracyjne uogólnienie. Chodzi bowiem o to, iż Goldmundy bardzo wyraźnie różnicują jakość reprodukowanego materiału a jak wszem i wobec wiadomo wydawnictw z obszaru tzw. ostrego łojenia, nad którymi chciało posiedzieć się realizatorom nie ma zbyt wielu. Jeśli jednak w swej płytotece posiadają Państwo takie pozycje jak wydany przez MFSL „Countdown To Extinction” Megadeth, „Doom Crew Inc.” Black Label Society, czy nawet ścieżkę dźwiękową do „Iron Man 2” AC/DC to nie przewiduję większych problemów i rozczarowań, gdyż o ile tylko kolumny podołają, to Telosy wycisną z nich takie pokłady dynamiki i siejących spustoszenie wśród rodowych skorup riffów, że będziecie mile powyższym faktem zaskoczeni. Medal ten posiadaj jednak również drugą stronę. Realizacje kiepskie, niechlujne i mówiąc wprost koncertowo spaprane, jak daleko nie szukając ostatni (AD 2021) remaster „Czarnego albumu” Metallicy pod względem brzmieniowym przegrywający nie tylko z poprzednią odsłoną ww. krążka, co również jubileuszową składanką coverów („The Metallica Blacklist”) niezależnie od reszty toru w pełni ukażą swą mizerię grając płasko i jazgotliwie, męcząc już po kilku minutach swą anorektyczną suchością i trudnym do zniesienia brakiem dynamiki. Cóż bowiem z tego, że zawsze można zrobić głośniej, skoro wraz ze wzrostem decybeli oprócz hałasu nic na plus się w takiej „wydmuszce” nie zmienia. Trudno jednak w tym momencie winić szwajcarskie monobloki za taki stan rzeczy i bądź co bądź stanowiącą główny dogmat Hi-Fi i High-Endu wierność reprodukowanemu materiałowi. Skoro bowiem ów materiał jest „trefny”, to i efekt finalny inny być nie może.

Nie da się ukryć, że monobloki Telos 1000 NextGen Goldmunda to propozycja dla odbiorców, którzy wiedzą, czego chcą od życia i już dawno wyrośli z konieczności udowadniania komukolwiek czegokolwiek. Nie dość bowiem, że mamy do czynienia z marką niekoniecznie permanentnie brylującą na pierwszych stronach branżowych periodyków, więc o żadnej „modzie” mowy być nie może, to i swoim brzmieniem niezbyt kojarzoną z tzw. efektem „Wow!”. Jeśli jednak zamiast chwilowej ekscytacji i przelotnych romansów cenicie Państwo długoletnie relacje oparte na prawdomówności i emocjonalnej równowadze posłuchajcie koniecznie tytułowej parki, bo bardzo możliwe, że spełni ona Wasze oczekiwania.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
Źródło:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition,
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Galeria Audio
Producent: Goldmund
Cena: 54 000 €/szt.

Dane techniczne
Moc wyjściowa: 365W RMS / 8 Ω
Współczynnik tłumienia: 600 @ 1 kHz / 8 Ω.
Pasmo przenoszenia: 20 Hz – 20 KHz: +/-0,03 dB
Czułość wejściowa: 1 V RMS (analogowe), -6 dBFS (cyfrowe)
Wzmocnienie: 35 dB.
Zniekształcenia THD+N: < 0.05 % (20 Hz – 20 kHz @ 30 Vrms)
Dynamika: 110dB
Wymiary (S x G x W): 440 x 495 x 280 (mm)
Waga: 60 kg/ szt.

Najnowszym wzmacniaczem zintegrowanym Int One mkII Duńczycy z Alluxity udowadniają, że zaawansowane urządzenia Hi-Fi i High End wcale nie muszą być nudne.

cdn. …