Monthly Archives: styczeń 2019

Opinion 1

Looking at our local audio market, especially at manufacturers, not distributors, you can quickly come to the conclusion, that there is a large volume of cable manufacturers present. It looks as if weaving the copper or silver wires in their basement, many home grown audio geniuses become enlightened and claim, that they have found the only true way for reaching the audiophile absolute. Interestingly, this moment of enlightenment does not come during proprietary metallurgic processing, which, amongst the local cable manufacturers, I believe only the Bydgoszcz based Albedo does, but during seemingly so simple actions as confectioning widely available Furutech or Neotech cables, cut to lengths from spools, or in a more budget oriented approach, cables from Lapp or Gotham, put into fancy sheets or garden hoses. Of course there are some positive exceptions to the rule, and from the above scheme not only Albedo is escaping, but also Audiomica Laboratory, a company from Gorlice, which products we have already tested, which does not only cover almost the full spectrum of audiophile needs, but similar to the competition from Bydgoszcz, most of the production is aimed at customers from abroad. So you should not be surprised, that we enthusiastically embrace all kinds of creativity, which are not cables, and when we have the opportunity we reach for loudspeakers (Audioform M200, Ciarry KG-5040, Avcon Avalance Reference Monitor) or electronics (Egg-Shell Prestige 9WST, G-Lab Design Fidelity Block, Abyssound ASX-2000 and its brethren) trying to show you, that with a bit of work and good will we can create a high quality system Made in Poland.
Quite recently, in October last year, we have another manufacturer come on board – the beginner in the segment of tube amplification, immediately appearing in the distribution of the Krakow-Warsaw based distributor Nautilus, a company from Warsaw called Audio Reveal, with currently only one product in their catalog, an integrated amplifier First, which we already announced some time ago. But as it is widely known, listening sessions from commercial premieres (as it was then) do not allow to draw any sensible conclusions, as those require time, and secondly, elimination of unwanted external distractions (pls see the full day session of the TAD-E1TX-K). This was the reason, that when we got the chance, we grabbed the integrated Audio Reveal First for our tests, and we usually do, we subdued it to really murderous sparring, and you can read below, what came out of those, if the amplifier remained unscathed or not.

The First looks like a classic tube amplifier. On an elegant, wooden front we have three, massive knobs, reminding somewhat those used by Unison Research, surrounded by thin rings. The left one is responsible for turning the amplifier on and off, the biggest one, in the middle, controls the volume, while the right one selects inputs. The mode the amplifier is in is indicated by the LED, which pulsates red for 45 seconds after powering on, while turning green afterwards. Those 45s is the time for the amplifier to warm up, only after that time anode voltage is supplied. The top cover is the reign of the tubes, which are seated in elegant, brushed platforms, separate for the left and right channel. There we will find a set of 12AX7 (ECC83) and 12 AU7 – both coming from Tung-Sol, and single Genalex Gold Lion KT88. Besides the tubes we will find there a knob, which can adjust the level of negative feedback. Looking at the amplifier circuitry we see that the input stage is based on a pair of double triodes 12AX7 (ECC83), the driver tubes are the 12AU7 and in the output we have the popular streaming tetrodes KT88, which can be replaced with 6550 tubes if you wish so. So we deal here with an integrated class-A SE amplifier (please do not confuse with SET – Single Ended Triode) offering modest 10W by 5Ohm and 8W by 4Ohm.
Just behind the tubes, in rectangular sarcophagi, the output transformers and the power transformer (400W) are housed. Those are being made on specification of Michal Posiewka – the designer of the First – by a Polish transformer specialist, Mr. Leszek Ogonowski. On the back plate, symmetrical to the power socket placed in the middle, there are four pairs of line inputs in the form of gold plated RCA terminals, and single loudspeaker terminals. Now I need to mention two aspects related to handling of the amplifier. The first one is regarding supplying power to the unit, as according to the user manual, which I recommend to read before operating the amplifier, the “hot” wire should be on the left hand side, and not on the right, as it is usually located. Secondly, there is something of interest for all long term listeners, because a protective measure was installed in the Audio Reveal, to mind the longevity of the tubes there is a timer, which puts the amplifier in standby mode after 10 hours of uninterrupted operation.

OK, so we have a classic design, purist circuitry, widely available tubes and not very high output power. All this can be a cocktail putting the less experienced, who are only starting their adventure with tube amplification, in a state of confusion. On one hand we have only assets, on the other, things can be difficult when searching for easy to drive loudspeakers, at least theoretically. Fortunately, in case of the tested amplifier, the situation is quite comfortable, as it has country-wide distribution, so it should be available in at least a few different audio shops, what will make at least the first check, how it performs, and if it is your kind of amplifier, possible. However I have approached the issue of choosing the right speakers with a kind recklessness, as after what I heard at the distributor’s expo room at Kolejowa street with the Boenicke W11, and even with the not very friendly, for a “weak” tube amplifier that is, Dynaudio Confidence C2 Platinum, and during the Audio Video Show with the Chario Academy Sovran, I had the feeling that it would be good anyway. And I can disclose now, that my precognition did not fail me.
But first things first. Because for testing we have received and already burned-it unit, for the first few days I restricted myself to patiently waiting for the usual, courteous accommodation period to be over, and I would be able to take care of the tested integrated without any reduced tariff. Initially I started the warm-up and the first phase of listening sessions using the very nice, and very modestly priced, Opera Prima monitors. Calm, refined, Scandinavian vocal music from “Ljos” by Faun Vokalquintett showed the Audio Reveal in the best possible light. It’s resolution, I meant the First, and not the light of course, was on a triode level, in the best meaning of the word, a level which even the orthodox 300B and 2A3 tube lovers would appreciate. There is no trace of the label of not being musical, usually attached to the KT88, what is proof in itself, that the final sound of a tube amplifier is not determined by the tube being its heart, but how it was applied. In this case the circuitry seems to be hitting the bulls-eye, as insight into the recording, as well as the precision of drawing the individual virtual sources turned out to be just splendid. The reference 2L recording moved me to make a seemingly neck breaking change, as instead of the Italian, easy to drive monitors (91dB/4Ohm) I used the Dynaudio Contour 30 and … it turned out, that things can be even better. The improvement was seen mostly with how the acoustics of the XIX century Bryn Church in Rykkinn was reproduced. It is not, that it was not there before, but the Danish floorstanders were able to show much more in this aspect, as they were able to easily show the placement of the five vocalists, which were standing near the altar, around microphones dedicated to them, creating a magical, musical circle.
Moving to a slightly heavier, yet still absolutely classical, repertoire, “J.S. Bach: Organ Works” performed by Masaaki Suzuki turned out to be a very good test for the dynamic abilities of the Polish SE amplifier. If anyone of you thought, that the First gave up, then, you have to be a person of especially little faith, as while the lowest registers were visible rounded and withdrawn, for obvious reasons, coming from the offered power, the rest of the sound spectrum was boiling with energy, macro and micro dynamics. A classic example for a big sound coming from a device, which had no chance of sounding like that in the given configuration. Following this lead I rolled forward the heaviest cannons and from the speakers sounded the apocalyptic “The Astonishing” Dream Theater. Multiple planes, complicated melodic lines and truly Wagner style of swing with some prog-metal sauce should be deadly for the Audio Reveal. Yet, when keeping the volume at reasonable levels, there was enough thump, while the vocal and solo – performed on acoustic instruments – were splendidly cut from the, overwhelmingly loud at times, background. However taking into account, that the combination of such repertoire and similar hardware configuration is probably as common in the real world, audio reviewers placed aside, as a lottery win amongst the closest family, I will make a few comments about less cacophonic music. Let us take as an example the harsh, and almost garage raw “Cross-eyed Heart” by Keith Richards, where the tube euphonic, being far from stereotypical oversweetness, saturated the vocal of the Stones’ guitarist and additionally shone a bit of gold on the guitar he was playing. There was no need for any compromise, so I also did not see a need to split any hair in four. You could feel the climate, the total coolness of a guy, who does not need to prove anything to anybody anymore, while looking at his life with a grain of salt, doing whatever he wants to at any given moment, and while instead of chasing girls at the age of his granddaughters (like Mr. Jagger for example) he decided to play and sing something, he should be praised for that.

I hope that you can deduce from the above text, that the Audio Reveal First is not easy to categorize. On one hand it is a puny SE, on the other, it uses the KT88 tubes in its output stage, which are famous for not being musical at all, yet, at acceptable volume levels, with most civilized repertoire it can handle even not easy to drive loudspeakers, offering at the same time above average musicality and truly holographic resolution. So is it a proposition for everybody? Absolutely not! It requires at least some minimum amount of care from the user, amongst other things, due to the lack of protective cage for the tubes it will not be the best kind of amplifier for a carnival party and it has no remote, what automatically discredits it in the eyes of those attached with their backs to chairs and seats. But if those inconveniences are not discouraging for you, then I warmly recommend to give it a listen, even if only from pure curiosity and to make your own opinion about it, as in my personal one, it is absolutely worth to acquaint it.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Network player: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Lumin U1 Mini
– Digital sources selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30; Opera Prima 2015
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB; Fidata HFU2; Luna Cables Rouge USB
– Speaker cables: Signal Projects Hydra
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Table: Rogoz Audio 4SM3

Opinion 2

Finally. What is it about? You do not need to be especially bright, to notice, that from some time, we did not have the opportunity to have a closer look at an audio component, which is directed to music with a big M as the main aspect of its existence. Of course, every item, being a single cable, or like one of the lately reviewed, very expensive, dream systems should bring as closer to that, as far as it can, but let us not fool ourselves, a properly used tube, despite some kind of coloration of the reproduced world, are not easy to beat in this aspect. Some orthodox tube lovers might even say, it is unequalled in that. A heresy? Please ease down, I am not that drastic in my beliefs, but I must confess, that a good tube is not bad, what I will try to explain with the following paragraphs. So what or who will be the upcoming burning point within the ever ongoing, amongst audiophiles, confrontation between vacuum and sand? Well, I have the pleasure to introduce to you the Polish integrated, tube amplifier Audio Reveal First, based on KT88 power tubes, working the “royal” class A, which was supplied to my musical sanctuary by the Krakow-Warsaw distributor Nautilus.

Looking at the First, we must confess, that its design does not try to probe our limits of acceptance regarding the fanciness of the chassis, but follows a very safe, proven path instead. It has the classic layout with a cabinet that houses the electronics inside, at the same time being a platform for the electron tubes, located on top with three rectangular cups covering the transformers just behind them. The mentioned platform and the transformer cups are finished with powder coating. However to avoid monotony of the chassis, the rectangular covers exposing the tubes for each channel are made from stainless steel and elevated a bit. Between the tubes, placed wide apart, we can see a knob for adjusting the depth of the negative feedback loop, and just behind it, a golden plaque with the company and model names. Leaving the top of the First and coming to the front, we see that in contrast to the quite technical looks of the powder coated top, it is made from exotic wood. It follows the symmetry of the whole amplifier and offers a big volume knob in its middle, on the left a bit smaller power switch and to the right an input selector, of the same size and shape as the power switch. Now moving again, this time to the back, we see that the sockets and connectors were also placed in a symmetric way. This is palpable proof, that we deal here with a dual mono construction, what is also confirmed when we look inside (the only common items are the power supply transformer and the PCB, which is shared by both channels). Now looking from the sides, the back offers single loudspeaker terminals, four line inputs, located within a rectangle, and an IEC power socket in the dead center. To finish of the visuals, the whole chassis is placed on four, brushed silver colored, round feet.

Beginning the part describing the way the Polish amplifier from Audio Reveal is presenting music, I owe you an explanation regarding the satisfaction you might have noticed in the beginning of the whole text, uttered by me with real sigh of relief. Why that? Well, the tested First does not try to be a tube at any cost, something that can be harmful in longer perspective, and it does not warm up the sound, but it just adds a faint tubey shine to it, putting all its strength to reproduce a real 3D sound. Usually, most of products utilizing electrons flowing through smaller or larger vacuum tubes, is overheated, or sometimes dry, when trying to mimic a solid state amp. Naturally this kind of behavior can be compensated by appropriate configuration of the rest of the system, but still, it sets some borderline requirements. Yet the Polish tube amp was mercilessly paired with very dense, sonic wise, loudspeakers and a smooth source, and despite this the music was very vital and had a splendid visualization of what is happening on the stage. I must confess, that when I was powering on this very random setup, prepared just for trying out the amplifier as the center piece, based on many years of my experience I waited to hear, in which direction the sound I know from daily listening, will move. Will it “sit”, succumbed to too much timbre and saturation of the midrange and bass cross-over, or will become a demon of edginess as its main aspect. So when nothing like that happened, I could not start my test differently. Summarizing the abilities of the First I have to say, with a lot of pleasure, that we deal hear with a smooth, avoiding oversaturation, splendidly filled with air and, what is very important, very resonant musical world. Translating this into simpler terms, in my opinion, this is the best application of vacuum tubes to serve human beings, after the Soviet MIG airplanes. Any concrete examples? As you wish. I will start from something this amplifiers likes very much, meaning vocal music from our leading artist, when it comes to charming voices, Anna Maria Jopek with her project “Ulotne”. I do not know, if you are acquainted with this disc, but this production puts a lot of emphasis not only on the fantastic reverberation of her voice, but also on the very elaborate instrumental passages, things that were brilliantly underlined by the Polish amplifier. When vocal phrases came out the speakers, all power was devoted to give them a kind of soulfulness, and when the instrumental passages sounded, immediately the sound becomes an advocate of vitality and decay of each, even the most delicate, note coming from the instruments. This was the lightness, freshness and swing on the vectors of width and depth of the virtual sound stage, I am searching for anywhere. For a long time I did not have such joy when listening to a tube amplifier, so it makes me even happier, that it is a Polish product. Every music, which emphasized on the reverberation and enchanted the listener with its soul, sounded in a similar way. It did not matter if I listened to productions similar to those of our diva, to ancient music or jazz, as the tested amplifier felt like a fish in the water in those genres, making the silence between the notes not just a pause between the sounds, but a period, preparing me for the waterfall of splendid reverberations bound to appear in a moment. Interestingly, it was very tubey, but not too tubey, I mean the threshold of good taste was never crossed, what competition is not often able to achieve. Ok. Mellow sound was phenomenal, but what with genres, that want to test the borders of our endurance by sonic aggression?
Easy. Maybe the First did not match the Gryphon Diablo 300 in terms of speed, but it was no mud pool at all, or lava flowing on the floor, but a tale, nicely saturated in the lower octaves, colored in the midrange and sweetened in the treble. Interestingly, electronics was furthest away from the master, as rock music, due to the shot of timbre in the midrange, meaning an increase in the vocal expression, and the guitars which are also operating in this area, showed itself from the best angle. Of course I could hear no earthquake, but I ensure you, that this was no flaw, but a consequence of the low power of the amplifier, which was designed for other goals, than loud reproduction of rumble. What am I placing my opinion on? The first disc showing the knowledge of the circuit designer in terms of bridling heavy musical material was the symphonic concert of Metallica “S&M”. The second, which showed me clearly, that using the Audio Reveal First as a means for killing our hearing is a bad idea, was “Liminal” from Acid, which has a lot of whizzing sounds as well as tectonic movements. But let us agree, that being sane, you will not search for an amplifier working in the royal class A to listen to music without soul, created by an artificial intelligence. That would be a clear coup d’état.

I do not know, if those conclusions will not seem too optimistic to you, but really, the encounter with the newest proposal from the Nautilus distribution, was a positive experience most of the time. Of course, to listen to sound effects as described above, you need to have some easy to drive loudspeakers at hand to attach to the First. But I also assure all, potentially interested readers, that this is not very difficult. And when you have a match, the you will have only positive experiences with your beloved music. What kind of music? As you can see from the text above, this will be most of the worlds’ repertoire including all the delicate versions of rock. Is this possible? Of course it is. Why? If you do not know yet, please read my test again. I cannot explain this in an easier way.

Jacek Pazio

System used in this test:
Our reference system
– CD: CEC TL 0 3.0 + Reimyo DAP – 999 EX Limited TOKU
– Preamplifier: Robert Koda Takumi K-15
– Power amplifier: Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: Trenner & Friedl “ISIS”
– Speaker Cables: Tellurium Q Silver Diamond, Statement
– IC RCA: Hijri „Million”
– IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version, Furutech NanoFlux NCF Furutech DPS-4 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Manufacturer: Audio Reveal
Distributor: Nautilus
Price: 19 900 PLN

Technical specifications:
Type: Single-ended Class-A Dual Mono
Driver Tubes: 2 x 12AX7 (ECC83), 2 x 12AU7 (ECC82)
Power Tubes: 2 x KT88 lub 2 x 6550
Frequency Response: 20Hz – 20kHz ±0.3dB @ 1W
Power: 10W RMS (8 Ω, @ 1kHz)
Inputs: 4 x RCA
Input impedance: 50 kΩ
Start-up Time: 45s
Power consumption (nominal): 180W
Dimensions: 440 x 385 x 205
Net Weight: 25.2 kg

ProAc Response DB3 to podstawkowa kolumna głośnikowa klasy high-end, która mimo swojego wyrafinowania brzmieniowego pozostaje atrakcyjną cenowo konstrukcją. Doskonała wydajność i bogactwo dźwiękowe zaprzeczają rozmiarom tego kompaktowego modelu.

Kompaktowe, wysokiej jakości głośniki stały się bardzo popularne, ponieważ z jednej strony nie dominują w pomieszczeniu, a jednocześnie zapewniają bardzo dobrą jakość dźwięku. ProAc Response DB3 ma obudowę zbliżoną rozmiarami do DB1. Obydwa projekty różnią się rozwiązaniami konstrukcyjnymi i wizualnie. Propozycja Brytyjczyków wyposażona jest m.in. w nowy przetwornik niskotonowy i zwrotnicę, które zostały wybrane ze względu na swoje niesamowite możliwości w odniesieniu do ceny.

Nowo zaprojektowany głośnik niskotonowy o średnicy 127 mm, wyposażony w specjalne zawieszenie i zatyczkę przeciwpyłową, umożliwia dokładniejszy przekaz drgań dźwiękowych z cewki na membranę, podobnie jak ma to miejsce w przypadku współpracującego z nim tweetera. Ten nowy przetwornik to konstrukcja o długim skoku, która odpowiada za znaczące rozszerzenie basu. Jednostka niskotonowa współpracuje z systemem bas-refleks – wylot portu wentylacyjnego umieszczony został na tylnej ściance. Cały układ dostarcza niezwykle bogaty i szeroko rozciągający się bas.

Powyżej jednostki niskotonowej projektanci umieścili 25-milimetrowy głośnik wysokotonowy będący autorską konstrukcją firmy. Ta miękka kopułka stosowana jest w wielu modelach ProAc i wyróżnia się liniową charakterystyką częstotliwościową oraz detalicznością brzmienia porównywalną z efektami oferowanymi przez elektrostaty.

Model Response DB3 obsługuje częstotliwości z zakresu od 38 Hz do 30 kHz i może współpracować ze wzmacniaczami o mocy od 20 do 100 W (zalecane). Nominalna impedancja głośnika wynosi 8 Ω, a czułość 88,5 dB.

Kolumna głośnikowa ProAc Response DB3 już jest dostępna w sprzedaży. Klienci mają do wyboru osiem wersji wykończenia, w tym dwie premium. Standardowe wykończenia to: czarny jesion, mahoń, wiśnia, klon, dąb i jedwabisty biały. Wersje premium tworzą: palisander i heban. Nominalna cena detaliczna standardowych wersji wykończeniowych wynosi 10 499 zł/para, wersje premium kosztują 12 599 zł/para.

Choć wielokrotnie poruszaliśmy na naszych łamach temat egzotyki w branży Hi-Fi i High-End biorąc na warsztat urządzenia i akcesoria z najprzeróżniejszych zakątków Błękitnej Planety, to dziwnym zbiegiem okoliczności ani słowem nie wspominaliśmy o Indonezji a dokładnie o destynacji kojarzonej głównie z wymarzonymi wakacjami, czyli … Bali. Aż do dzisiaj, kiedy to wreszcie dotarły do nas topowe łączówki Reference RCA i XLR sygnowane przez markę Vermouth Audio.

cdn. …

Opinia 1

Pomimo tego, że mamy końcówkę stycznia, to dziwnym zbiegiem okoliczności zeszłoroczne Audio Video Show nie tylko nie daje o sobie zapomnieć, lecz co i rusz podrzuca nam jedyne w swoim rodzaju pamiątki. Dzień po wystawie zawitał bowiem u nas fenomenalny system marzeń Naim & Focal, w powystawowy weekend wybraliśmy się do katowickiego Audio Stylu, by w zdecydowanie bardziej, aniżeli stadionowe, warunkach posłuchać TAD-ów Evolution One, potem gościliśmy rodzimą lampową konstrukcję Audio Reveal First, a obecnie cieszymy oczy i uszy kolejnym setem marzeń, czyli Magico A3 z topową elektroniką AVM-a a dosłownie na początku mijającego tygodnia dotarły do nas Audiovectory R 8 Arreté. Oczywiście nie mamy nic a nic przeciwko takiej formie odświeżania pamięci, bo dzięki nim nad wyraz namacalnie jesteśmy w stanie doświadczyć a zarazem utwierdzić się w przekonaniu, iż wszelakiej maści wystawy, powinny służyć li tylko oglądaniu, bo już samo słuchanie obarczone jest takim bagażem pasożytniczych artefaktów, że na dobrą sprawę kategoryzację ekspozycji należałoby wprowadzić jedynie na zestawy działające – czyli podłączone do prądu i takie, owego szczęścia nie mające. Jak się jednak okazuje podobny ruch panował również u naszych zaprzyjaźnionych dystrybutorów dokonujących bądź to przetasowań we własnych portfoliach, bądź też dopinających formalności związane z pozyskiwaniem nowych, zauważonych na minionej wystawie marek. Tak też właśnie było w przypadku Audio Atelier, które wśród ogromu prezentowanych urządzeń i systemów wyłuskało prawdziwą i budzącą zrozumiałą zazdrość perełkę, czyli brytyjską markę Falcon Acoustics.

Ze zrozumiałych względów rozmowy natury dystrybucyjnej objęte były ścisłą tajemnicą a i o fakcie ich finalizacji nikt nie „puścił farby”. Powiem nawet więcej. Otóż otrzymawszy zaproszenie odwiedzin wrocławskiego salonu Art and Voice, do momentu przekroczenia progu willi przy ulicy ul. Wojszyckiej 22a, autentycznie nie mieliśmy z Jackiem bladego pojęcia po co tak naprawdę przyjdzie nam się tłuc przez pół zaśnieżonej Polski. Serio, serio. Krzysztof Owczarek po prostu zadzwonił z zaproszeniem a my, mając do Niego zaufanie, że nie próbuje wsadzić nas na przysłowiową minę i jednocześnie mając w pamięci niepowtarzalny klimat dolnośląskiego salonu z ochotą na jego propozycję przystaliśmy. I już teraz, nieco uprzedzając bieg wypadków uczciwie muszę przyznać, że warto było zerwać się w sobotę chwilę po piątej rano i spędzić niemalże pół dnia w samochodzie, gdyż w przysypanym świeżym śniegiem Wrocławiu czekała na nas nie tylko niemalże cała oferta Falcon Acoustics, lecz również przeuroczy sam … Jerry Bloomfield. Dla osób niewtajemniczonych i niemających zbytnio pojęcia cóż owe, powyższe informacje oznaczają pozwolę sobie na małą audiofilską retrospekcję i cofnę się do Wielkiej Brytanii lat 60-ych ubiegłego wieku do studiów BBC, które wykorzystywały m.in. legendarne monitory LS3/5a i gdzie, a dokładnie w KEF Electronics Ltd., do kwietnia 1974 r. pracował, odpowiedzialny m.in. za wprowadzenie przetworników (znaczy się głośników) B1814, B139, B110, T15, B200, T27, M64 Malcolm Jones. Mr. Jones poszedł jednak na swoje i właśnie pod banderą Falcon Acoustics przez kolejne 32 lata niósł kaganek oświaty oferując swoje wyroby wszystkim miłośnikom klasycznego brzmienia Zjednoczonego Królestwa. Przechodząc w 2006 r. na, jak się miało bardzo szybko okazać połowiczną, emeryturę przekazał pieczę nad firmą swojemu przyjacielowi – Jerry’emu Bloomfieldowi, który z radością, i jak każdorazowo podkreśla, z dziką satysfakcją kultywuje nader chlubne audiofilskie tradycje.

Skoro nawet podczas wspomnianego AVS filigranowe, wyposażone w midwoofer B110 i wysokotonową kopułkę T27 monitorki LS3/5a zagrały z eletroniką, z którą nie miały najmniejszego prawa zagrać, czyli z usieciowionym odtwarzaczem CD35 Prisma Network CD i o zgrozo D-klasową integrą I35 Prisma Primare’a, to byliśmy szalenie ciekawi jak sprawdzą się w zdecydowanie bardziej przyjaznym środowisku.

Jednak na początek, chcąc nieco odtajać po podróży, skupiliśmy się na wymianie uprzejmości a gdy okazało się, że Jerry z niezwykłą serdecznością i entuzjazmem gotów jest podzielić się z nami swoją wiedzą, a przy tym jest szalenie ciekaw naszych spostrzeżeń, to nie omieszkaliśmy Go o to i owo podpytać. Okazji ku temu było bez liku, gdyż niemalże pod ręką mieliśmy przepięknie wyeksponowane serce i trzewia LS3/5a. Zero ściemy, zero baśni z mchu i paproci i historyjek o natchnieniu godnym kolejnego proroka. Ot mozolna, czysto inżynierska praca, oparta na doświadczeniu, zdobywanej przez lata wiedzy i co może okazać się dla co poniektórych „natchnionych” dość niewygodne, przede wszystkim fizyce, której praw nijak obejść i nagiąć się nie da. Za to ich znajomość okazuje się niezwykle pomocna, o ile tylko wie się co z ową wiedzą zrobić. A właśnie, co do roboty, to warto podkreślić, iż Falcony po dziś dzień wykonywane są nieopodal Oxfordu. Ponadto warto sobie uświadomić, iż w dobie z jednej strony upragnionej gigantomanii a z drugiej strony usilnych prób minimalizacji wszystkiego co da się minimalizować sztandarowy model Falcona pozostaje niezmiennie kompaktowy, co bardzo sugestywnie pokazuje zestawienie jego frontu z, jak się okazało bardzo przydatną do celów edukacyjnych, butelką … irlandzkiego destylatu.

Przestronny i zarazem szalenie klimatyczny salon, a zarazem główna sala ekspozycyjna Art and Voice mający być z założenia i tylko przedsionkiem, wstępem do właściwych odsłuchów po raz kolejny stał się miejscem prowadzenia audiofilskich dysput i niezobowiązującej kontemplacji zimowej aury za oknem.

Mając jednak na uwadze, że sobotnia wyprawa miała swój, jak się teraz okazało, nad wyraz jasny cel nie omieszkaliśmy dokonać również małego rekonesansu i sprawdzić cóż nowego pojawiło się tu i ówdzie i tym sposobem udało mi się wyłuskać wielce smakowite, przybyłe wraz z Jerrym, trzydrożne podłogówki R.A.M. Studio 30 wyposażone w wykonywane na zamówienie przetworniki, gdzie pomiędzy parą 6” polipropylenowych basowców i 1” tekstylnym tweeterem pyszniła się iście zjawiskowa, również miękka 2” kopułka średniotonowa. Dodając do tego świetny design łączący naturalną okleinę boków i pokrywającą pozostałe powierzchnie elegancką, tłoczoną syntetyczną (takie czasy) skórę oraz nad wyraz przyjazne parametry elektryczne (89dB/8Ω) może się okazać, że będzie to prawdziwy hit. Oczywiście, jak to zwykle u nas bywa najpierw będziemy woleli ich na spokojnie we własnych systemach posłuchać a z tym jeszcze chwilę zejdzie, bo prezentowana para pachniała fabryką i była kompletnie niewygrzana.

Wygrzani za to byli za to główni sprawcy naszej ekspedycji, czyli ustawione na firmowych standach (FAE-0053B), ortodoksyjnie wierne recepturze BBC monitory LS 3/5a w jedynie słusznej … 15 Ω wersji. Mało poważne gabaryty, obudowa zamknięta i deklarowana przez producenta skuteczność rzędu 83dB dość jasno wydawać by się mogło wskazywały na konieczność użycia odpowiednio muskularnej amplifikacji i wybór „kameralnego” (czytaj niewielkiego) lokum a tymczasem we Wrocławiu zastaliśmy je w 26 metrowym pokoju podłączone pod 50W, zintegrowany wzmacniacz Lavardin ISx Reference. Czyli proszenie się o kłopoty? Niewykluczone, ale zarówno Krzysztof, jak i reszta rezydującej na Wojszyckiej ekipy zamiast patrzeć w tabelki woli kierować się własnym doświadczeniem, bo kto jak nie Oni wiedzą najlepiej co mają na półkach. W rezultacie z dzielonym źródłem Reimyo wspomaganym Luminem i kanadyjsko – japońskim miksem (Luna Cables/Harminix/Hijiri) okablowania uzyskano efekt przewyższający wszelkie, nawet najbardziej optymistyczne przewidywania. Bowiem oferowaną dynamikę, rozmach i wyrafinowanie spokojnie można było przypisać iście high-endowemu systemowi opartemu na sporych podłogówkach, a tymczasem grało to, co wymieniłem – czyli to, co widać na załączonych fotografiach. Jeśli kogoś zachwyciła prezentacja podczas AVS, to po odsłuchu w Art & Voice prędzej sprzeda nerkę, lub podpisze cyrograf z Panem Ciemności, aniżeli chociaż nie spróbuje stać się jego szczęśliwym posiadaczem. Serio, serio. Siadając na kanapie vis a vis grającego systemu z szeroko rozstawionymi Falconami spokojnie można było zapomnieć o całym świecie i niejako od nowa słuchać ulubionych nagrań, gdyż takiej homogeniczności, soczystości i wyrafinowania przy jednoczesnej iście dzikiej frajdzie z grania ze świecą szukać.
A teraz mała anegdota natury sytuacyjnej. Kiedy tak sobie siedziałem i rozkoszowałem się kwintesencją legendarnego brzmienia BBC do pokoju odsłuchowego zajrzał Jerry Bloomfield z pytaniem, czy mógłby się przysiąść, na co z radością przystałem. W tzw. międzyczasie z Falconów sączyły się barokowe trele, kameralne „jazzy” i generalnie repertuar pozwalający ukoić skołatane nerwy, aż tu nagle Jerry z rozbrajającą szczerością stwierdził, że całkiem nieźle grają te ich maluchy, ale Metallicy na tym słuchać się raczej nie da. Popatrzyłem na Niego, sięgnąłem po iPada, kilka kliknięć i zabrzmiały pierwsze takty „Enter Sandman” Mety, a że w interpretacji Youn Sun Nah, to już zupełnie inna sprawa ;-) Jak byłoby z oryginałem nie sprawdzaliśmy, ale jeszcze nic straconego, bo skoro Falcon Acoustics ma już oficjalną polską dystrybucję, to prędzej, czy później któryś z ich wyrobów powinien się u nas na testach pojawić.

Serdecznie dziękując ekipie Art and Voice / Sztuka i Głos za zaproszenie, gościnę i szalenie miłą niespodziankę, w tym możliwość kilkugodzinnego spotkania z Jerrym Bloomfieldem, oraz odsłuchu w wielce komfortowych warunkach legendarnych monitorów Falcon Aoustics LS 3/5a, mamy nadzieję, że nowa pozycja we wrocławskim portfolio również nad Wisłą cieszyć się będzie w pełni zasłużoną popularnością. Do zobaczenia.

Marcin Olszewski

Opinia 2

Gdy ze stolicy Dolnego Śląska – Wrocławia dotarło do naszej redakcji zaproszenie odwiedzin zlokalizowanego tam salonu audio Art & Voice, całość z przyjemnością potwierdzonego przedsięwzięcia obciążona była dwoma niewiadomymi. Jedną, jak można się domyślić, stanowiła mocno determinująca przyjemność podróży kapryśna, bo często zmienna zimowa pogoda. Zaś drugą, zdawkowa informacja, że bez względu na wszystko poznawszy główny cel będziemy pozytywnie zaskoczeni. Niestety jak to w życiu bywa, według prognoz jednodniowe przemierzenie połowy Polski miało odbyć się w bardzo ciężkich warunkach drogowych, co już na starci mocno podnosiło porzeczkę naszych oczekiwań. Suma summarum wypad do przywołanego już Wrocławia doszedł do skutku, a wszystko co się tego dnia wydarzyło, postaram się w kilku zdaniach poniższej relacji wyłożyć.

Jak myślicie, czy wysiłek się opłacił? Naturalnie. I to nie tylko dla nas, ale również dla Was – jako potencjalnych zainteresowanych. Dlaczego? Okazało się bowiem, że czekała na nas legenda zespołów głośnikowych w postaci mogących wylegitymować się certyfikatem radia BBC, kultowych monitorów LS3/5a angielskiej marki Falcon Acoustics. Naturalnie we wrocławskim High end-owym showroomie oprócz przywołanych radiowych maluchów dumnie prezentowała się cała rodzina produktów spod znaku Falcon, jednak kolumny nie były jedyną atrakcją tej wizyty. Tą drugą, a spokojnie można powiedzieć, że ważniejszą była osobista wizyta w Polsce właściciela i współkonstruktora kolumn tytułowego brandu Jerrego Bloomenfielda. Sympatyczny gość z Wysp Brytyjskich bez najmniejszych oporów zdradzał ciekawe tajniki swojego portfolio, co sprawiło, że cały trud dotarcia na to wydarzenie odszedł w niepamięć.

Jak obrazują zdjęcia, tego przedpołudnia mieliśmy okazję, co prawda na razie wyjazdowo i jedynie wstępnie, ale za to w spokoju zapoznać się możliwościami budowania świata muzyki przez kultywujące doświadczenia radiowych lat zespoły głośnikowe LS3/5A. Rzeczone kolumny są pięknie wykonane, co przy fantastycznych wartościach sonicznych (o tym za moment) jest dodatkowym punktem „za” podczas ewentualnych rozważań zakupowych. System oparty był o źródło japońskiej marki Reimyo, francuski wzmacniacz Lavardin i kanadyjsko-japońskie okablowanie. Efekt? Spokojnie mogę określić jako zjawiskowy. Maleńkie pudełeczka, a bas jak z podłogówek. To natychmiast w Waszych ośrodkach zarządzania ciałem może rodzić podejrzenia typu – pewnie najniższe tony są dominujące. Ale uspokajam. Dźwięk był bardzo zrównoważony. Owszem trącony nutką muzykalności, ale tylko w celu przeciwdziałania oznakom anoreksji. To była muzyka, jakiej zawsze szukam. Gdy trzeba zwiewna, gdy trzeba mocna w barwie, ale zawsze przyjemna w odbiorze. Po czym wnoszę, że zaskakująco energiczny bas nie był zmorą kolumn? To proste. Wystarczyło puścić płytę Larsa Danielssona w duecie z Leszkiem Możdżerem, gdzie kontrabas mówiąc kolokwialnie jest lekko przewalony, a potem trio spod znaku ECM – Keith Jarret, Gary Peacock i Jack Dejohnette, aby zorientować się, że ilość basu w basie zależy nie od ogólnego sznytu grania kolumn, tylko materiału źródłowego. Kreśląc dalej opis odsłuchu chyba nikomu nie muszę udowadniać umiejętności kolumn w domenie budowania szerokiego i głębokiego spektaklu muzycznego przy zarezerwowanej dla małych monitorów zwiewności. Po prostu siadamy, zamykamy oczy i zatapiamy się w muzyce. Żadnych prób analizowania wydarzeń, co w teorii jest zmorą audiofilów, a co LS3-kom skutecznie udaje się wyeliminować. Nie wierzycie? Cóż, nie będę na siłę nikogo przekonywał. Wystarczy wybrać się do stosownej placówki.

Kończąc tą krótką, ale myślę, że mocną w przekazie relację z wyjazdu do Wrocławia chcę podziękować dystrybutorowi za zaproszenie na spotkanie z jak się okazało legendą działu zespołów głośnikowych. I nie chodzi mi w tym momencie o same kolumny, tylko w większej mierze o właściciela tego biznesowego przedsięwzięcia. To było bardzo miłe spotkanie tak około-techniczne jak i towarzyskie, co bez najmniejszych problemów pozwoliło zapomnieć nam z Marcinem o włożonym w ten wypad wysiłku. Czy nowa marka w portfolio okaże się biznesowym sukcesem, pokaże rynek. Jednak te klika spędzonych z monitorami Falcon Acoustics LS3/5A godzin pozwala mi przypuszczać, że może to być strzał w przysłowiową dziesiątkę.

Jacek Pazio

Na gramofonowym rynku nie dość, że robi się coraz ciaśniej, to i ciekawiej, gdyż nawet kojarzeni z High-Endem gracze zaczynają wprowadzać modele skierowane do szerszego grona odbiorców. Oto najlepszy i w pełni namacalny dowód, czyli „budżetowy” Dr. Feickert Volare.

cdn. …

Opinia 1

W minioną środę, w siedzibie Sailing Poland Yacht Club zainaugurowany został przez Studio U22 nowy cykl spotkań mający na celu przybliżenie szerszemu gronu kultowych pozycji płytowych i jak na inaugurację przystało na talerzu zjawiskowego gramofonu wylądował album wszech czasów – „The Dark Side of the Moon” Pink Floyd. Zanim jednak przejdziemy do detali natury technicznej warto byłoby rzucić okiem na nowe okoliczności przyrody, czyli wielce eleganckie wnętrza Pałacyku Szucha.
O ile pięknie odrestaurowana neorenesansowa willa z 1895 r., zwana dawniej Pałacykiem Generałowej Marii Agapijew i w tzw. międzyczasie mająca na swoim koncie perturbacje związane ze sławetnym Dekretem Bieruta, czy też użytkowanie przez ambasadę ZSRR (w pałacyku znajdowało się przedszkole dla dzieci rosyjskich dyplomatów), dyskretnie schowana w zieleni (z racji pory roku mocno symbolicznej), z zewnątrz prezentuje się nad wyraz klasycznie, to jej wnętrza łączą w sobie tradycję (przepiękne posadzki) z industrialną nowoczesnością podsufitowych instalacji. Przestronną klubowo – konferencyjną salę umownie podzielono na część prezentacyjną – z ustawionym na krótszej ścianie systemem i „konsumpcyjną” ze zlokalizowanym na przeciwległym końcu nader imponującym barem. Nastrojowe oświetlenie i powoli zamierający ruch za oknami sprawiały, że perspektywa miłego spędzenia kilku kwadransów przy muzyce wydawała się wielce atrakcyjna.

Zastanawiająca okazała się jednak sama idea spotkania inauguracyjnego, gdyż zarówno wybór, zakładam, że w pełni świadomy, tłoczenia (japoński first press), jak i prezentowany system (o którym dosłownie za chwilę) dość jasno wskazywały na audiofilskie zacięcie pomysłodawców, to już sama organizacja nad wyraz boleśnie temu zaprzeczyła. Trudno bowiem w logiczny sposób wytłumaczyć oczywiste sprzeczności w postępowaniu Gospodarzy, z jednej strony kierujących całkiem zrozumiałe prośby do przedstawicieli mediów o nieużywanie lamp błyskowych i ograniczenie do minimum zdjęć w trakcie właściwego odsłuchu, przy jednoczesnym ignorowaniu pracującego non stop, pełną parą baru serwującego nie tylko drinki, lecz i napoje gorące, co wiązało się z istną kakofonią związaną z mieleniem ziaren kawy, czy też opróżnianiem dozowników tejże. Odniosłem też czysto subiektywne, acz nieodparte wrażenie, iż część z zaproszonych i przybyłych gości pojawiła się w środowy wieczór jeśli nie przez czysty przypadek, to najwidoczniej omyłkowo. Jakże inaczej można bowiem ocenić sytuację, gdy podczas z założenia unikalnego, chociażby z racji samego nośnika, odtworzenia DSOTM, owa część rozsiadłszy się w pierwszych rzędach zapamiętale rozprawiała o zupełnie niezwiązanych z tematyką eventu dyrdymałach. Najwidoczniej przeniesienie się z części odsłuchowej do kuluarów nawet nie przemknęła im przez myśl.
Pytanie zatem, czy krótkie i przekazywane możliwie prostym, przystępnym dla ogółu odbiorców językiem wypowiedzi (chronologicznie) Arka Szwedy ze Sveda Audio, Michała Gogólskiego z Intrady, Mieczysława Stocha z Art Reco, czy Leszka Adamczyka – współprowadzącego trójkową audycję MiniMax naprawdę musiały być okraszone barowo – kawiarnianym gwarem? Jeśli organizatorzy chcieli, niejako w ramach spontanicznego performance’u, odtworzyć klimat kultowych w audiofilskich kręgach nagrań z serii „Jazz at the Pawnshop”, to OK. W przeciwnym razie bardzo mi przykro, ale nie rozumiem takiej nonszalancji, tym bardziej, że z tego co mi wiadomo wstępnie zakładano okresowe zawieszanie wydawania napojów.

Podobna, bezrefleksyjna postawa cechowała obsługę baru serwującą (nomen omen odpłatnie) m.in. Primitivo Salento, a więc całkiem obiecujące wino, nie dość, że bez choćby śladowej dekantacji, to o zabijającej jakiekolwiek walory smakowe temperaturze. Jak sobie radzili z bardziej wymagającymi zamówieniami wolałem już nie sprawdzać. Niby to tylko drobiazgi, na które można byłoby przymknąć oko i ucho, lecz uważam, iż tego typu „niuanse”, zamiast powielać w przyszłości i świadomie, bądź nie torpedować potencjał prezentowanych systemów, lepiej skorygować już na wstępie.

Całe szczęście zarówno w trakcie kilkunastominutowej przerwy, jak i po głównej części spotkania obecni na sali przedstawiciele prezentowanych urządzeń starali się zaspokoić ciekawość i rozwiać ewentualne wątpliwości co bardziej zainteresowanych audiofilską tematyką gości.

A właśnie – system. W środowy wieczór organizatorzy przygotowali autorski mix w skład którego weszły gramofon Avid Reference SP z tytanowym, nieobecnym jeszcze na stronie producenta, ramieniem Zavfino i wkładką EMT, firmowy phonostage, przedwzmacniacz liniowy Nagry i aktywne zestawy Blipo home + Chupacabra Sveda Audio. Zasilanie powierzono Isotekowi (filtr Evo 3 Aquarius + przewody) a o wkład merytoryczny zadbał nieoceniony Mieczysław Stoch pojawiając się w Alei Szucha z przepięknie zachowanym japońskim first pressem „The Dark Side of the Moon” Pink Floyd.

O walorach brzmieniowych powyższego zestawu na chwilę obecną, z racji powyższych uwag natury organizacyjnej, wypowiem się dość zachowawczo, choć uczciwie trzeba przyznać, iż zmiana proporcji i metrażu pomieszczenia z dyżurnej lokalizacji Studia U22 na zdecydowanie dłuższe a przy tym większe Sailing Poland Yacht Clubu posłużyło Svedom. Podobnie, jak pojawienie się referencyjnego, analogowego źródła, z którym co prawda do tej pory mieliśmy do czynienia jedynie w nieco niższej specyfikacji (Acutus SP), lecz jak dobrze kojarzę to podobnej klasy gramofon w Alejach Jerozolimskich jeszcze nie gościł.

Z naszej strony, serdecznie dziękując za zaproszenie, możemy jedynie obiecać, iż pilnie będziemy śledzić rozwój wypadków i z iście stoickim spokojem czekać na decyzję Gospodarzy odnośnie tego, jak finalnie będą wyglądały przyszłe spotkania cyklu. Czyli, czy mają mieć charakter spełniający oczekiwania melomanów i audiofilów, oraz przebieg adekwatny do klasy prezentowanych systemów/repertuaru, czy też przybiorą formę niezobowiązującego plumkania w tle tzw. konsumpcji i ploteczek, czyli możliwie obrazowo sprawę ujmując „grania do kotleta”.

Marcin Olszewski

Opinia 2

Każdy chcący z przytupem wejść na rynek podmiot gospodarczy stara się, aby seria promujących jego byt w świadomości, czy to przyjaciół, współklubowiczów, czy nawet potencjalnych klientów eventów, była okraszona jakimś nietuzinkowym smaczkiem. Co ciekawe, w takim przypadku wspomniane imprezy nie muszą być specjalnie ukierunkowywanie pod kątem specyfiki działalności nowego realnego bytu w przestrzeni społecznej, gdyż nader często bardziej chodzi o zainteresowanie pewnej grupy ludzi, niż strzał w docelowego osobnika. Takie też podłoże miała zorganizowana 23.01.2019r impreza, w wydawałoby się bardzo odległym tematycznie dla audiofilów, powołanym do życia jesienią ubiegłego roku klubie Sailing Poland Yacht Club przy Alei Szucha 17/19 w Warszawie. W teorii była to próba zderzenia dwóch odległych światów morza i muzyki. Jednak gdy bliżej się im przyjrzeć, łączy je pewnego rodzaju kultywowanie osobistych pasji. Ale sam pomysł to jednio, a jego ranga to drugie. Dlatego też spełniając założenia ekskluzywności daniem głównym zorganizowanego we wspomnianym Yacht Clubie wydarzenia okazała się być prezentacja pierwszego tłoczenia płyty winylowej „Dark Side Of The Moon” znanej chyba wszystkim grupy Pink Floyd. Tak tak, to był oryginalny japoński first press w stanie mint, o którego pojawienie się wraz z ciekawym systemem audio (o tym w dalszej części relacji) zadbał zapraszający nas na to wydarzenie Digital Open Group.

Jak zdradza powyższa seria fotografii, na wieczorne występy w mekce żeglarzy przygotowano bardzo ciekawy zestaw audio. Począwszy od źródła, jakim był topowy gramofon angielskiej marki AVID, przez również pochodzący z tej stajni phonostage, dalej przedwzmacniacz liniowy NAGRY, kolumny Sveda Audio i zasilanie Isoteka, spokojnie możemy mówić o rasowym High Endzie. Naturalnie z racji sporej kubatury mocno ubranego w połacie szkła pomieszczenia, ilości gości i o zgrozo przez cały czas „delikatnie” przeszkadzającego w odsłuchu cieszącego się sporym powodzeniem baru, owoc w postaci prezentowanego dźwięku nie był idealny, ale mogę powiedzieć, że było całkiem nieźle. Według mnie trochę za głośno, co natychmiast kwitowały szalejące po odbiciu się od szyb wysokie tony, ale myślę, że dla wielu gości najważniejsza była muzyka sama w sobie, a nie jej perfekcyjne odtworzenie, co w takich realiach jest prawie niemożliwe. I to muzyka przez duże “M”, gdyż jak wspominałem, słuchaliśmy pierwszego japońskiego tłoczenia, co dla nas audiofilów jest pewnego rodzaju relikwią, którą na ten wieczór udostępnił do prezentacji często przewijający się w naszych relacjach, wielki miłośnik winylu Pan Mieczysław Stoch. Ale, ale, organizujący całe przedsięwzięcie Piotr Welc nie byłby sobą, gdyby nie zadbał o odpowiednią oprawę prezentacji w tak zwanej części mówionej zapraszając do tego celu raczej znanego wszystkim ze słuchu, aniżeli z wizji, popularnego radiowca Trójki. O kim mowa? Naturalnie o współgospodarzu programu MiniMax Leszku Adamczyku. Czy spełnił pokładane oczekiwania? Naturalnie, że tak, bo kto jak nie prezenter muzyczny może lepiej, czyli uzupełniając swoje słowne pasaże ciekawymi anegdotami na temat słuchanej płyty, nam ją przybliżyć. Sama muza owszem, ale w pakiecie ze związaną z nią historią powstawania, to już jest inny poziom obcowania z kulturą.

Kreśląc zakończenie tej relacji chciałbym podziękować gospodarzom Sailing Poland Yacht Club i organizatorowi Digital Open Group za zaproszenie na zjawiskową imprezę, a przybyłym w osobach Panów Leszka Adamczyka i Mieczysława Stocha specjalnym gościom pogratulować umiejętności w zapewnianiu ludziom miłych wrażeń. Ten wieczór miał pozostać w naszej pamięci na długo. Czy tak się stanie? W moim przypadku tak i to z dwóch powodów. Pierwszy, to słuchany materiał (tak, jestem opętanym analogowcem) w postaci będącej obiektem westchnień wielu audiofilów płyty winylowej. Zaś drugi tyczyć się będzie ogólnego odbioru imprezy z punktu zaawansowanego audiofila. To miała być promocja poważnego biznesowego przedsięwzięcia. Dlatego też według mnie, jeśli już bar podczas z założenia ekskluzywnego wieczoru przy wyszukanej muzyce cały czas był otwarty, a przez to nad wyraz skutecznie przeszkadzał wszystkim w odsłuchu, to choćby kawę mógłby oferować bez opłaty. I nie ma w tym ani krzty złośliwości, tylko delikatne zdziwienie sposobem budowania dobrego wizerunku.

Jacek Pazio

Pomimo wszechobecnej kampanii dotyczącej globalnego ocieplenia, dziwnym zbiegiem okoliczności temperatury za oknem z żelazną konsekwencją trzymają się po ujemnej stronie zera a spodziewana i wieszczona pora deszczowa coraz bardziej przypomina klasyczną białą zimę. W związku z powyższym szkolna dziatwa cieszy się, jak dawno się nie cieszyła, bo w górach białego puchu jest na metry, hipsterstwo reaguje zdecydowanie mniej euforycznie, bo ich gołe, pozbawione skarpetek, kostki lodowaty wiaterek przysposabia do czającego się tuż za rogiem reumatyzmu, a audiofilów … A audiofilów nic tak nie rozgrzewa jak odwieczna święta wojna pomiędzy tymi co kable słyszą i tymi, co ów wpływ uparcie negują i ignorują. Dlatego też w trosce o środowisko i podstępnie chcąc ograniczyć zużycie „czarnego złota” postanowiliśmy podnieść wiadomej części środowiska ciśnienie i niejako przy okazji temperaturę, biorąc na warsztat kolejny zestaw okablowania i to nie byle jakiego, bo USB i Ethernet, a żeby było jeszcze ciekawiej to rodzimego producenta, który nic nie robiąc sobie z lokalnego hejtu od lat świetnie sobie radzi poza granicami naszego polskiego „piekiełka”.
Po nad wyraz gruntownej eksploracji topowej serii Consequence gorlickiej manufaktury Audiomica Laboratory obejmującej wnikliwe testy analogowego IC i przewodu głośnikowego Pearl & Miamen, gramofonowego Thasso, zasilających Allbit i cyfrowych Anort & Pebble przyszła pora na zmianę półki na oczko niższą – Ultra Reference. Jednak w przeciwieństwie do naszych wcześniejszych działań, zamiast od domeny analogowej zaczniemy od cyfry i to w najbardziej „gorącej” – ze względu na popularność wszelakiej maści odtwarzaczy plików i serwisów streamingowych, odmianie, czyli USB i Ethernet – Aura USB i Artoc Ethernet.

Oba przewody oferowane są wzorem starszego rodzeństwa w eleganckich, wyściełanych szarą gąbką drewnianych skrzyneczkach a na czas transportu ich wtyki, oraz mufy zabezpieczone są siatkami z tworzywa sztucznego zapobiegającymi ewentualnym otarciom i zarysowaniom. Mufy są smolisto-czarne a zewnętrzne koszulki utrzymano w eleganckiej perłowej bieli spod której na odcinku od ww. cylindrów do wtyku delikatnie przebijają czerwone akcenty. W porównaniu z Anort i Pebble – odpowiedników z serii Consequence, zmalały nieco przekroje a jednocześnie poprawie uległa wiotkość przewodów, przez co ułożenie ich na zatłoczonym biurku, bądź za dosuniętą do ściany szafką powinno być mniej kłopotliwe. Warto jednak mieć na uwadze, że tuż za wtykami znajdują się jeszcze odcinki koszulek termokurczliwych z nazwą modelu i logotypem producenta.
Aura Ultra Reference zbudowany jest z siedmiu, potrójnie ekranowanych miedzianych przewodów OCC o średnicy 0,81mm każdy, nad którymi pieczę sprawują dodatkowe filtry DFSS i opcjonalne TFSS. Jeśli weźmiemy pod uwagę, iż gorlickie przewody wyposażone są w antystatyczne mufy Acoustic Points z POM-C AP50TM generalnie można odnieść wrażenie, że jeśli nie sam Łukasz, to ktoś równie decyzyjny w Audiomice ma na punkcie walki z zakłóceniami delikatnego hopla i … To szalenie cieszy, bo gdzie jak gdzie, ale właśnie na high-endowych pułapach audio, a właśnie na takich operujemy, dbałość o nawet najmniejsze i pozornie nieistotne detale jest kluczem do sukcesu. Widać to również w konfekcji, gdzie piny wtyków są ze złoconego mosiądzu a korpusy wtyków wydrukowano w technologii 3D.
Zakonfekcjonowany fenomenalnymi wtykami Telegärtnera ze złoconymi pinami Artoc Ultra Reference Ethernet wykorzystuje unikalną geometrię ośmiu przewodników z długo krystalicznej miedzi OCC o czystości N7 i średnicy 0,51mm. Żyły pogrupowane są w cztery potrójnie ekranowane pary a całość spełnia kryteria kategorii 8.1 / klasy I (zakres pracy od 1600 do 2000 MHz). Oczywiście Artoc wyposażono w filtry DFSS umieszczone w antystatycznych mufach z POM-C AP50TM. Jeśli myślicie Państwo, że to zwykły przerost formy nad treścią i zbyteczne cackanie się z ordynarną skrętką, to proszę jeszcze o chwilę uwagi. Gotowi? Otóż o ile przy transmisji TCP / IP błędy sygnału – vide brakujące, lub uszkodzone pakiety danych, można „naprawić” poprzez ponowną wysyłkę, to przesyłane z serwisów streamingowych dane (czyli de facto zdigitalizowany dźwięk) … wyróżnia pojedyncza transmisja pakietowa. Czyli brakujących danych nie można „dosztukować”. Jakieś pytania? Kurtyna.

A jak dedykowani plikograjom tytułowi przedstawiciele serii Ultra Reference wypadają w praktyce? Z niekłamanym zadowoleniem spieszę donieść, iż z zachowaniem firmowej szkoły brzmienia i z cechami bezsprzecznie przywodzącymi na myśl starsze rodzeństwo. Proszę się jednak zbytnio nie ekscytować i nie dzielić skóry na niedźwiedziu licząc w cichości ducha, że wreszcie uda się Państwu mieć dokładnie to samo, co oferują droższe modele, za jedynie cząstkę ich ceny, bo srodze się zawiedziecie. Tu chodzi raczej o cechy atawistyczne, tę samą estetykę i wrodzone podejście do grania jako takiego a nie li tylko przepakowanie potocznie mówiąc drutów w inne wdzianka. O nie, z przykrością muszę Was rozczarować. W Hi-Fi, a High-Endzie w szczególności, „prawie” robi zazwyczaj kolosalną różnicę, przy czym „nieco lepiej” potrafi nad wyraz boleśnie dać o sobie znać przy kasie. Mamy zatem „firmowy” rozmach i iście hollywoodzką dynamikę, jednak podaną w nieco mniejszym wolumenie. Ponadto o ile „dopalenie” w Consequence’ach obejmowało całe słyszalne spectrum, to Ultra Reference’y ową eufoniczną sygnaturę skupiają gównie na średnicy. Nie oznacza to bynajmniej, iż skraje pasma zostały potraktowane po macoszemu, bo nie zostały, lecz uwaga słuchacza kierowana jest w pierwszej kolejności ku „wysyconemu” środkowi. Dzięki temu „kosmetycznemu” zabiegowi nawet tak mało audiofilskie wydawnictwa, jak „Get A Grip” Aerosmith z rozkosznie rozwrzeszczanym Stevenem Tylerem za mikrofonem niezaprzeczalnie wykazują znamiona wyrafinowania. Co ciekawe delikatne obniżenie poziomu jazgotliwości bynajmniej nie osłabia motoryki materiału a wręcz przeciwnie. Dźwięk bowiem pulsuje z niemalże zdwojoną werwą, jest bardziej czytelny, również na samym dole pasma, a jedynie dosaturowanie średnicy nadaje całości bardziej organiczny wydźwięk, który z godnością wieńczy daleka od zaokrąglenia, czy też wycofania góra.
Aby jednak nieco głębiej poznać drzemiący w Aurze i Artocu potencjał warto sięgnąć po repertuar możliwie mało zelektryfikowany, który to warunek w pełni spełnia najnowszy album „Piano Reductions Vol. 2” Steve’a Vaia i Miho Arai, gdzie mamy fortepian i … tylko fortepian. W związku z powyższym tutaj nie ma miejsca na ściemę, nie ma czym zamydlić oczu i Audiomici tego nie robią. Stawiają za to na bliski, bezpośredni przekaz ze świetnym oddaniem tak pogłosu, jak i gabarytu instrumentu, za którym zasiada filigranowa Miho Arai. Jeśli jednak zależy Wam na bardziej spektakularnych efektach przestrzennych, to proponuję nieco rozbudować instrumentarium i sięgnąć po „Bitter-Sweet” Bryana Ferry’ego, by aż po sam czubek głowy zanurzyć się w klimacie Republiki Weimarskiej końca lat dwudziestych minionego wieku. To zupełnie inna, niedzisiejsza estetyka – z jednej strony nieco surowa – utrzymana w kanonie kabaretu i burleski (prawdę powiedziawszy kilka razy zastanawiałem się kiedy gdzieś w oddali odezwie się jeśli nie Liza Minnelli, to przynajmniej Ute Lemper), a jednocześnie magnetycznie melancholijna i romantyczna. Jeśli dołożymy do tego szary, matowy i wyraźnie zmęczony glos Ferry’ego, to bardzo szybko okaże się, iż zamiast próbować za wszelką cenę zrobić z niego amanta o jedwabistym i słodkim tembrze, gorlickie przewody zdecydowanie bardziej będą wolały zaakcentować witalność i namacalność poszczególnych instrumentów, które co i rusz wychodzą przed szereg.
I na koniec jeszcze uwaga natury użytkowej, czyli niejako przypomnienie wniosków z poprzedniej recenzji duetu USB & Ethernet sygnowanej przez Audiomica Laboratory. Otóż pierwszym i zarazem najlepiej słyszalnym krokiem ku audiofilskiej plikowo – streamingowej nirwanie jest zakup przewodu USB łączącego transport (ostatecznie może być to komputer) z przetwornikiem a dopiero później doszlifowywanie i dopieszczanie efektu finalnego kablami ethernetowymi, które swoją obecność sygnalizują zdecydowanie delikatniej. W dodatku warto mieć na uwadze, iż łączówek ethernetowych potrzebować będziemy co najmniej dwóch i w większości przypadków o długości przynajmniej dwóch metrów, bo przecież nikt nie lubi mieć na widoku szumiącego NAS-a (nie mówię o wielce pożądanych rozwiązaniach Lumina, Fidaty, czy próbującego zaskarbić sobie szacunek audiofilów QNAPa HS-453DX), czy też migocącego niczym świąteczna iluminacja Nowego Świata routera. Oczywiście przy stanie posiadania topowego, dzielonego źródła Accuphase’a (DP-950 / DC-950), bądź jemu podobnego np. Esoterica, powyższe dylematy tracą rację bytu, gdyż to właśnie zakonfekcjonowana wtykami RJ-45 łączówka będzie grała pierwsze skrzypce i oszczędności na tym etapie byłyby wielce niestosowne.

Kolejny set okablowania Audiomica Laboratory i kolejny dowód na to, że wyrafinowanie i dojrzałość brzmienia topowych Consequence’ów nie były przypadkiem, lecz zwieńczeniem mozolnych prób i wdrażania kolejnych inkarnacji poszczególnych linii produktowych. Pochodzące z usytuowanej oczko niżej w rodowej hierarchii serii Ultra Reference modele Aura i Artoc są z resztą tego najlepszym przykładem oferując fenomenalne i zbliżone do starszego rodzeństwa brzmienie za nieco ponad połowę cen flagowców.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Odtwarzacz plików: Lumin U1 Mini
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³
– Kolumny: Dynaudio Contour 30
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB; Fidata HFU2; Luna Cables Rouge USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasiilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3

Producent: Audiomica Laboratory
Ceny:
Aura Ultra Reference USB: 600€ /0,5m; 700€ / 1m; +100€ kolejne +0,5m
Artoc Ultra Reference Ethernet: 1300€ / 2m; 1550€ / 3m; +250€ kolejne +1m

Dane techniczne:
Aura Ultra Reference USB
Przewodnik: Miedź OCC
Budowa:7×0,81mm/7×0,51mm2 (przekrój)
Średnica przewodu: ~ 7,5 mm
Ekran 1: folia metalizowana o 100% pokryciu
Ekran 2: gęsta plecionka miedziana o 90% pokryciu
Ekran 3: gęsta plecionka miedziana o 90% pokryciu
Mufy antystatyczne: Tak (zespolone z filtrami)
Filtry: DFSS / TFSS (opcja)
Wtyki: USB A/B (z mosiężno-złoconymi pinami)

Artoc Ultra Reference Ethernet
Przewodnik: Miedź OCC N7 solid-core
Budowa: 8×0,51mm/8×0,20mm2 (przekrój)
Średnica przewodu: ~ 7mm
Ekran 1: folia aluminiowa o 100% pokryciu
Ekran 2: folia metalizowana o 100% pokryciu
Ekran 3: wielożyłowy o 80% pokryciu
Filtry: DFSS + mufy antystatyczne/ TFSS + mufy antystatyczne (opcja)
Wtyki: RJ45 Telegärtner (ze złoconymi pinami)

To już nasze kolejne spotkanie z Duńskim Audiovectorem i tym razem wkraczamy już na salony. O co chodzi? O metodę małych kroków, gdyż zamiast rzucać się na starcie z przysłowiowa motyką na Słońce a potem marudzić, że wszystko co dobre, to już było, przyjemność obcowania z pochodzącymi z Nordhavn wyrobami sukcesywnie sobie dozowaliśmy. Na pierwszy ogień poszły bowiem filigranowe SR3 Signature, potem SR6 Avantgarde Arreté, a niejako w ramach deseru pojawiło się u nas wielce udane okablowanie Zero Compression Avantgarde Arreté. Teraz jednak żarty się skończyły, gdyż dystrybutor marki – Voice, wytoczył ciężkie działa i dostarczył do testów vice-flagowce, czyli … przepiękne R 8 Arreté.

cdn. …

Pomacaliśmy i rzuciliśmy uchem na Audio Video Show, kurtuazyjnie wymieniliśmy się korespondencją z dystrybutorem i voilà – dopiero co wygrzane przez ekipę Audio Center Poland głośnikowe Chordy Signature XL wylądowały w naszej oktagonalnej samotni.

cdn. …

Słuchaj swojej ulubionej muzyki z jakością typową dla urządzeń marki McIntosh, wszędzie tam dokąd się udasz. Dzięki MHA50 twoje słuchawki będą ci wdzięczne za taką możliwość.

W dzisiejszych czasach niemal wszyscy mają przy sobie większość, jeśli nie całość swojej ulubionej muzyki w kieszeni lub torbie, gdzie jest łatwo dostępna poprzez użycie słuchawek. Chociaż jest to wygodne to nie brzmi ona tak dobrze, jak to tylko możliwe. Jakość muzyki odtwarzanej ze smartfonu, tabletu lub laptopa mogłaby być wyższa. Mobilny MHA50 może wydobyć z posiadanej muzyki wszystko to co najlepsze i sprawić aby dzięki twoim słuchawkom zabrzmiała lepiej niż kiedykolwiek wcześniej.

Do MHA50 poprzez wejścia USB można podłączyć kablami przenośne urządzenia z rodziny Apple® iOS, urządzenia Android OTG, a także komputery Mac® i Windows® (w przypadku Windows należy zainstalować sterowniki od producenta). Firma McIntosh zadbała także o bezprzewodową transmisję sygnału muzycznego dzięki wykorzystaniu technologii Bluetooth® 4.2, także z wykorzystaniem kodeka aptX™.

McIntosh MHA50 stanowi połączenie wzmacniacza słuchawkowego z przetwornikiem DAC. Warto zauważyć, iż jest to pierwszy w pełni przenośny sprzęt tej firmy. Zastosowano w nim wysokiej jakości 32-bitowy konwerter cyfrowo analogowy. Obsługiwane są pliki wysokiej rozdzielczości 32-bity/192kHz, DSD64, DSD128, DXD352.8, DXD384 i praca w asynchronicznym trybie USB audio.

Akumulator o pojemności 3000 mAh zapewnia do 6 godzin ciągłego odtwarzania na jednym ładowaniu nawet w przypadku nieustannego korzystania z interfejsu Bluetooth®. Oczywiście w przypadku korzystania z połączenia przewodowego czas pracy ulega znaczącemu wydłużeniu.

MHA50 to eleganckie, lekkie i kompaktowe urządzenie, którego wielkość zbliżona jest do smartfonów. Obudowa ma z jednej strony skośnie ustawione i nieznacznie zaokrąglone ścianki aby ułatwić trzymanie i przenoszenie w kieszeni. Panel frontowy jest szklany i znajduje się na nim dotykowy regulator głośności zainspirowany klasycznym wyglądem gałek znanych ze sprzętu stacjonarnego McIntosha. MHA50 został wykonany głównie z wykorzystaniem wytrzymałego wytłaczanego aluminium, co wspomaga ekranowanie i blokuje niepożądane zewnętrzne zakłócenia.
W celu zwiększenia kompatybilności MHA50 z różnymi typami słuchawek wprowadzono możliwość dopasowania wielkości wzmocnienia (,,Gain”) do podłączonych słuchawek (2 tryby: „Low” i „High”). Ten mobilny wzmacniacz może współpracować ze słuchawkami o impedancji od 8 do 600 Ω, w tym z firmowym, high-endowym modelem McIntosh MHP1000. Posiada on także na wyposażeniu znany ze stacjonarnych urządzeń McIntosha układ HXD® (Headphone Crossfeed Director), który ma na celu stworzenie iluzji odsłuchu z wykorzystaniem konwencjonalnych kolumn głośnikowych. Zapewnia on również dodatkowy wymiar muzyce w naturalnie brzmiący sposób i może być łatwo włączany i wyłączany w zależności od preferencji użytkownika.

Sygnał wyjściowy jest dostępny na złoconym gnieździe mini-jack 3,5mm, do którego nie tylko podłącza się posiadane słuchawki ale także może ono służyć do połączenia z aktywnymi głośnikami. W takim przypadku MHA50 pełni rolę przetwornika cyfrowo-analogowego.

Urządzenie także wyposażono w złącza USB i USB-B przeznaczone do podłączenia laptopów, mobilnych odtwarzaczy multimediów oraz smartfonów, ze szczególnym uwzględnieniem urządzeń z systemami Android oraz iOS.

Ze wzmacniaczem załączane jest luksusowe skórzane etui. W zestawie jest też kabel Lightning-USB-A dla sprzętu Apple, kabel USB micro-B – USB micro-B dla sprzętu Android, kabel USB micro-B – USB-C OTG, a także kabel USB micro-B – USB-A dla komputerów z systemami Mac i Windows. Wszystkie kable mają długość 20cm. Kolejny element wyposażenia to podłączana bezpośrednio do gniazdka ładowarka z adapterem umożliwiającym podłączenie do sieci elektrycznej w Europie, USA i Japonii.

Cechy charakterystyczne:
• Obsługiwane sygnały … PCM 16-bitów, 24-bity, 32-bity do 192kHz, DSD64, DSD128, DXD352.8, DXD384
• Wbudowany wzmacniacz słuchawkowy o dwóch trybach wzmocnienia Low/High
• Kompatybilny ze słuchawkami o impedancji od 8-600 Ω
• Dwa wejścia cyfrowe USB, oraz wyjście liniowe 3,5mm
• Bezprzewodowe połączenie dzięki użyciu technologii Bluetooth® 4.2 z aptX™
• Akumulator o pojemności 3000mAh

Dane techniczne:
• Moc wyjściowa …. 200mW
• Pasmo mocy …. 20Hz – 20.000Hz
• Pasmo przenoszenia …. 20-50.000Hz (+0, -0,5dB)
• Zniekształcenia THD …. 0,005%
• Stosunek sygnał/szum …. 105dB
• Napięcie przedwzmacniacza …. 1,8V
• Wejścia USB …. 1 * typ A | 1 * micro B
• Wymiary …. (SxWxG) 70x155x14 mm
• Masa …. 0,2 kg

Cena det. 3 500 PLN