Monthly Archives: sierpień 2015

When during Audio Show 2013 in Warsaw I heard Audio Tekne system for the first time with this incredible sound flowing in the air  – and let me remind you that room’s conditions in a hotel during the Show are far from perfect – I already felt in my guts that it wasn’t THAT good by accident. I was pretty sure that it was a result of a well thought-through and perfectly executed design. It’s true that the aesthetics of the system did not quite „match” the sound I could hear in terms of class – I’ll get back to that later – but I couldn’t help but love the Japanese simplicity this system represented. Just to be clear – it doesn’t happen too often that I get wowed so quickly, especially in cases like this one when the looks of a system is so… different from what my own Reimyo system got me used to. It was probably the very first time when I truly experienced the fact that I, of course, was fully aware of, but never had experienced before, that it was the sound that mattered most, and the appearance was the second, much less important factor. Obviously after AudioShow I was very eager to put my hands on any AudioTekne product to listen to it and/or review it in my own system. As it turned out it was easier said then done. For some time it looked almost like a lost case. But then fate smiled at me. At first I got a product just to listen to it but later this encounter transformed into a regular review. Luckily for me the product I received was the most interesting one from my point of view – a phonostage. For me it was like winning a lottery as I am simply an analogue addict and I wouldn’t even think twice before giving even the best digital device up for a chance of listening to an interesting analogue one. And I was given such a chance. Long story short – let me introduce a basic phonostage model of a Japanese manufacturer Audio Tekne. Its full name is Phono Equalizer Amplifier TEA-2000 and it was delivered for this test by brand’s distributor for Poland (among other countries) – the Natural Sound s.r.o.

When TEA-2000 finally landed in my room my first thought was: I’ve always avoided a binary (meaning simple good/bad) assessment of audio component’s performance, but it doesn’t work this way when it comes to aesthetics. For me it works simply – either I love the device (its appearance, I mean) or I don’t. There is nothing it between. You don’t believe me? Have a look at the first image in this review. I do not know and to be perfectly honest it does not really matter for me, what will be your reaction to this statement, but this device, that looks like an offspring of some old, possibly military, shortwave radio, that surely does not look like an imagined, perfect looking phonostage, charmed me with its “ugly duckling” appearance right away. It was love at first sight. Yes, now you can laugh at me – it doesn’t matter.
What one gets with this device is a rectangular chassis placed on four, round, large diameter carbon feet, with transformers and with small signal tubes (each pair under separate grid) between them, on top. I realize that if your only visual contact with this device is based on images you might find it difficult to get a positive impression. But when I looked at TEA 2000 when listening to the music, I realized that the external design, that reflects the internal one obviously, brought somehow a reminiscence from my childhood – a toy train car PIKO loaded with miniature containers. It is possible that this very positive reminiscence was responsible for my very positive reception of this design. Front panel is also very minimalist. There is a simple on/off flip switch on the left side with a red LED that turns on and off with the device. In the middle there is a name of the device printed with a stylish font, on to the right there is a name of the company and model (written with some regular font). The rear panels sports two inputs and two outputs, both for MC cartridges but one of them for low (or even very low) impedance ones – 10Ω (like the own AudioTekne’s cart), and higher impedance (100Ω) ones. RCA sockets are clearly marked as LOW and HIGH. Next to the input sockets there is a ground connector, and power inlet. There no adjustments – no pots, dip-switches or whatsoever. The only choice user makes is which input (and respectively an output) to use. This surely limits the number of cartridges that can be paired with this phonostage, but on the other hand, as my experience has proven more than once, not always the recommended loading offers best sonic results, so one should try this phonostage with one’s cartridge to actually check whether such pair would work fine or not. The last element of the device’s image, of how it is perceived, are its colors – graphite and some gray-blue were the choice of the designer – whether you like it or not is a matter of taste. As you can clearly see the designer followed the rule that says: “the device should be made as simple as possible but no simpler”. Probably most designers have this rule in mind when they start working on their device, but it often doesn’t really work for them after all. Just to finish this part of the review let me quote one more rule often cited in audio and followed also here: “the best capacitor is no capacitor” – this should get, at least experienced Readers, really excited. Yes, there are no capacitors in signal’s path in TEA-2000. So let’s see how these two rules, so often cited by both, professional designers and DIY ones, work in practice in this particular case.

When I received this Japanese tube phonostage it directly replaced in my system Polish, solid-state one – Theriaa. I knew that sound would change a lot and in fact I was afraid that these changes wouldn’t go in my preferred direction. Yes, I had some wonderful experience with tube phonostages like: Ayon Spheris, Asthetix, or ModWright, but on the other hand (although not in my system) I heard also some poor sounding ones. So having such diversified experience I realized it would be best not to presume anything before listening. At the very second when stylus touched the groove and I heard the first sounds, all the greatest memories from my first encounter with AudioTekne in Sobieski in 2013 (that I described before) came to me, now delivering even twice as much emotions. Even my most optimistic expectations did not prepare me for that, because I’d never heard such a resolving sound in my system before. And I mean with no other phonostage, tube or solid-state, regardless price level. What exactly did I hear? Ever since I changed my speakers to ISIS, that sport drivers with paper cones, I always heard this slightly “nasal” sound. It became an inherent feature of my system’s sound and I already started to treat it as its added value. When I replaced Theriaa with AudioTekne I immediately realized that this “nasal” effect was gone. Sure, my speakers still sounded like ones with paper cones but now with an amazing vitality and ease and instruments actually breathing, if you know what I mean. Interestingly, this presentation did not make the background “even more black”, which is what so many audiophiles are after. Black background is an important element of the presentation but when it’s exaggerated it “kills” sprightliness of the music, or in other words it kills naturalness of the presentation. Instead TEA 2000 offered amazing dynamics, resolution and lack of any nervousness. Unlike many other devices this phonostage did not try to convince me at any cost that it was “so great” but rather proposed to take a closer look at its performance. It was like it said: „hey, look – I’m not trying to convince you, I don’t expect praises from you, what I want is to offer you an abundance of details, that are important for sound quality, but I also add wonderful timbre, musicality and vibrancy of the sound that will allow your senses to focus on the beauty of music”. I have to admit – I bought that approach. To better explain my delight let me use some music examples. I didn’t want to use Antonio Forcione again – despite the fact that he is a fantastic artist, his music is used in tests way too often and you might have already got tired with it. So instead I played an album of Ray Brown & L. Almeida – the  „Moonlight Serenade” that was released as part of ”AUDIOPHILE LEGENDS” series. Some might think that two such “boring” instruments, as double bass and guitar, are not able to utilize a full potential of a sophisticated audio component, but you’d be wrong if you thought so. It is double bass that often shows weaknesses of audio system, or its components, by being reproduced as a huge “splash” of sound somewhere on the soundstage. This is a great realization and both instruments can be clearly placed in particular places on stage. Strings are amazingly vibrant and agile which together with a bundle of micro-details and vibrations of the  air amplified in a soundboard perfectly present that also bass might be properly quick, well defined even during fastest parts, without particular sounds blending together and without loosing even smallest parts of the information. The Audio Tekne phonostage, despite the fact it used tubes, played this material in such a fabulous way (with great, “sharp” leading edge, with super-fast response to each string pluck and so on) that if one wanted to find a serious competitor for this performance, one would have to look in a much higher price range and even then, I’m afraid, the sound might be too “digital”, at least for my taste.
I took another take trying to get rid of my initial fascination with TAE-2000, this time using live album of Ken Vandermark, recorded in Cracow club called Alchemia, titled: „THE VANDERMARK 5: FOUR SIDES TO THE STORY”. These fantastic, at least for me, as many others would probably describe them as: “crazy”, seemingly unrelated musical phrases within slower tracks enchanted me with sounds of many tiny percussion instruments suspended in the air, whose location on the soundstage was very clear even in the most heated fragments. AudioTekne, together with the Reimyo system, delivered also a wonderful experience on a spiritual level to me, allowing me a very close contact with free-jazz virtuoso, K. Vandermark playing saxophone and clarinet, delivering detailed information on what the reed he used was made of, and conveying all sounds of these instruments in a very convincing fashion. All those little details, noises, blows, or slow whirrs sounded as realistic as never before in my system. I was sure it would be really hard to forget so I already knew that giving this phonostage away after the review would mean a truly hard time for me.
As I was convinced that I dealt with device with a soul, I decided not to stain it with some artificially, electronically created music and instead I ended the assessment with Linn’s 3LP production of George Frederic Handel’s „Messiah”. Honestly? It was like a „hand of God”. Tonal balance was set bit lower than when I played the same album with Theriaa. Vocals were simply thrilling and wonderfully harmonized with supporting instruments. I felt like I was sitting in this concert in the, supposedly, best, 5th row. The only little annoying, disrupting this remarkable experience, element was the obvious necessity of changing the sides of following discs. My final conclusions were as follows:
– soundstaging was absolutely brilliant – I meant both, the width and depth were perfect, and 3D imaging even better
– there was this simply proper elevation and clarity of the sounds between speakers, absolutely no showy elements introduced only to create an impression of a more attractive presentation,
– and probably the most important element of them all – this amazing vibrancy of the sound that I realized 5 second after I started to listen to the first track and then learned to appreciate more and more which each following tune.
I wouldn’t be myself if I didn’t try to verify impressions from my system in friend’s system too. A system that sounded very different than mine, I need to add. I didn’t really want to verify how good TEA 2000 was, as I already knew that. I wanted to check whether its amazing sonic features – openness, lots of air and increased micro-dynamics – wouldn’t shift tonal balance towards upper part of the range. It didn’t happen in my system but I wanted to confirm this observation is a system that, from my perspective, already had its tonal balance slightly shifted up (no worries – the owner of this system knows my honest opinion) just to make sure, because several years of experience in audio taught me that each finding should be verified if only possible. I am happy to report that this Japanese phonostage confirmed its overall class, this amazing palpability of the sound, its ability to deliver a multi-layer presentation and very realistic timbre of instruments and voices. What’s more it managed to transform the sound of my friend’s system, that sounded now much closer to my preferences and it even to convince my friend that this type of presentation was surely worth his interest.

I really don’t know how to summarize this review. Theoretically, despite my quite large experience, this device surprised me in a particularly positive way, but to be honest – I would love to get surprised like this as often as only possible. Obviously such surprises tend to bleed my bank account, which is not so good, but on the other hand we have only one life and we should enjoy it as much as possible, right? Does TEA 2000 offer an ultimate performance? If you take a look at brand’s portfolio you will surely notice that this is only an “entry level” product and it already outperformed anything I’d listened so far. It delivers music in such a seemingly easy, unobtrusive way, it invites listener to truly experience the performance – and that’s just a fraction of the whole list of its qualities. Is it a perfect fit for any vinyl aficionado? There is no easy answer to that question. One has to learn many things through experience, one has to reach certain level of maturity to appreciate what Audio Tekne has to offer. I am sure that most of you in a process of “sound education”, that I also followed myself, at some point decide that what matters most is an involving, immersing type of presentation. But at some point, maybe at the relatively reasonable (for high end) level of 20 kEUR, you might start to wonder whether you’re there for this overly immersive presentation or the presentation should be there for you, to your liking. The moment you start asking yourself this question you might find out that there is no other alternative to what AudioTekne TEA 2000 offers. At least from my perspective there is no alternative.

Jacek Pazio

Distributor: NATURAL SOUND s.r.o.
Price: 20 000 €
Technical details:
Type: Stereo phono equalizer amplifier
Inputs: PHONO (MC dedicated LOW & HIGH)
Maximum inputs : PHONO (LOW 25 mVrms, HIGH 85 mVrms))
Outputs: EQ OUT 1.6 Vrms (std) 11 Vrms (max)
RIAA accuracy: ±1.5 dB (30Hz – 15000 Hz)
Power consumption:50 VA
Dimentions: W 44.5 x H 17.0 x D 15.5 cm
Weight: 12.0 kg

System used in this test:
– DAC + CD transport: Reimyo CDT – 777 + Reimyo DAP – 999 EX
– Preamplifier: Reimyo CAT – 777 MK II
– Power amplifier:Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: TRENNER & FRIEDL ISIS
– Speaker Cables: Harmonix HS 101-EXQ (mid-high section); Harmonix HS-101 SLC (bass section)
– IC RCA: Harmonix HS 101-GP
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC-350M2R Improved Version
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Antivibration stand for the power amp by Harmonix TU-505EX MK2, Harmonix Enacom improved for AC
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
Analog stage:
– Turntable:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA

Opinia 1

Od momentu powołania do życia SoundRebels staramy się z Jackiem być wszędzie tam, gdzie dzieje się coś ciekawego, gdzie nie tylko gra muzyka, ale są też ludzie bezpośrednio odpowiedzialni za nią, bądź za jakość jej reprodukcji. Tym razem, w minione, upalne czwartkowe popołudnie, dane nam było zmierzyć się z drugą z ww. sytuacji i stanąć w oko z oko z odwiedzającą Warszawę ekipą cieszyńskiego Voice’a, oraz zaproszonymi przez Pana Milana Webera znamienitymi zagranicznymi gośćmi, czyli Panią Delphine Dall z Cabasse, oraz Colinem Prattem z Chord Electronics i Kirillem Nenarokomovem z REL Acoustics. Nie zabrakło również licznej reprezentacji współpracujących z tytułowym dystrybutorem przedstawicieli salonów audio. Myliłby się jednak ten, kto posądzałby nas o niecne konszachty, bądź co gorsza o podatność na marketingową strawę, jaką zwykło się podawać podczas tego typu spotkań. O nie, od przysłowiowego nawijania makaronu na uszy i opowiadania bajek to jesteśmy my, a patrząc na stale rosnące grono naszych Wiernych Czytelników wychodzi nam to chyba całkiem nieźle. No dobrze, żarty na bok. Po prostu ze względu na codzienne obowiązki i nasze mniej, bądź bardziej restrykcyjnie przestrzegane godziny „normalnej” pracy mogliśmy „wpaść” jedynie na kilka popołudniowych godzin, co summa summarum okazało się prawdziwym zrządzeniem losu, gdyż zamiast uczestniczyć w typowo produktowych prezentacjach mogliśmy zupełnie swobodnie krążyć pomiędzy dwiema salami konferencyjnymi, w których muzyczne tło zapewniały dwa zaskakująco, rzekłbym nawet, że diametralnie różne systemy.

W głównej sali prelekcyjnej nie tylko stał, ale i grał system złożony z Cabasse Murano na standach Rogoz Audio zasilanych Chordem Digital Integrated 2800 mkII spiętym po USB ze źródłem w postaci Cabasse Stream AMP. Całość została okablowana Cardasami 101 (głośnikowe) i Clear Beyond Power.

Za to w sąsiedniej, mniejszej i przez to zdecydowanie lepiej nadającej się do normalnych, zbliżonych do domowych warunków odsłuchów prezentowany był imponujący system, w skład którego weszły: przepiękne Cabasse Pacific 3 a odtwarzane z JRivera pliki z radością obrabiał łypiący wypukłym bulajem uroczy przetwornik Chord DAVE współpracujący z rodzeństwem pod postacią przedwzmacniacza CPA 5000 Reference i stereofonicznej końcówki SPM 5000 MkII. Tutaj również nie mogło zabraknąć okablowania Cardasa.

Oczywiście oprócz wspomnianych zestawów wzdłuż ścian porozstawiano ekspozycje z najnowszymi wersjami gramofonów Pro-Jecta i mniej zobowiązującymi propozycjami Cabasse i Chorda.

Jak to zwykle przy tego typu okazjach bywa trudno było mówić o choćby cieniu szansy na jakiś dłuższy, noszący nawet pozorne znamiona krytyczności odsłuch, dlatego też skupiliśmy się głównie na walorach estetycznych pozyskanych przez Voice’a marek, oraz a może przede wszystkim na rozmowach ze wspomnianymi we wstępie przedstawicielami producentów. Bardzo szybko okazało się, że poza sztywnymi ramami prelekcji spokojnie można było i to na zupełnym luzie poruszać tematy nie tylko związane z audio, lecz i tak pozornie odległe jak np. szeroko rozumiane kulinaria.
Wracając jednak do naszej, zapisanej w kodzie DNA słabości do wszelakiej maści produktów audio, nawet po tak pobieżnym kontakcie możemy śmiało powiedzieć, że miłośnicy wysokiej jakości dźwięku będą, a raczej już mają z czego wybierać. Charakterystyczne, otwarte i rześkie brzmienie kolumn Cabasse świetnie bowiem współgrało z nasyceniem i gęstością dźwięku właściwą okablowaniu Cardasa i potęgą opartą na niczym nie skrępowanej dynamice elektroniki Chorda. Widać, choć wypadałoby w tym momencie napisać, słychać było, że taki a nie inny dobór elementów składowych prezentowanych systemów nie był przypadkowy i każdy z „klocków” tej misternej układanki miał swoje własne, ściśle określone zadanie. Równie istotnym elementem prowadzonych w niezobowiązującej atmosferze prezentacji okazało się nad wyraz rzadko spotykane wśród prowadzących zamiłowanie do mało audiofilskiego repertuaru. Zawiadujący „dużym” systemem Colin Pratt bez najmniejszych skrupułów sięgał po takie (niezwykle bliskie memu czarnemu sercu) ekstrema jak np. Slayer, by widząc przerażenie w oczach co poniektórych, zupełnie nieprzygotowanych na deathmetalową estetykę, słuchaczy płynnie przejść na równie zabójczą dla sprzętu audio symfonikę Szostakowicza. Wniosek z tego jest jeden – „facet” doskonale wie, czym za przeproszeniem handluje i nie musi zaklinać rzeczywistości sięgając po wyżyłowane ponad wszelkie granice a przy tym z reguły nudne jak flaki z olejem samplery. Z resztą podobne podejście można było zaobserwować podczas zeszłorocznego monachijskiego High Endu, kiedy topowy system Chorda napędzał monstrualne monitory PMC BB5 SE a w śród repertuaru gościły takie perełki jak Kraftwerk, czy Yello. Taką samą postawę również reprezentowała urocza i filigranowa Delphine Dall, która siedząc sobie skromnie z tyłu sali ze stoickim spokojem przechodzącym chwilami w lekkie rozbawienie dyskretnie obserwowała reakcje słuchaczy na czasem bardzo zaskakujące zmiany repertuaru. Jeśli zatem w tę stronę podążać będzie nastawienie branży, to już podczas najbliższych „imprez masowych” w stylu Dom Inteligentny, czy Audio Show szanse na usłyszenie „No Sanctuary Here” Chrisa Jonesa, czy „Kieth Don’t Go” Nilsa Lofgrena będą naprawdę znikome. Nie wiem jak Państwa, ale akurat taka perspektywa niespecjalnie mnie martwi.

Serdecznie dziękując Organizatorom za zaproszenie żywimy szczerą nadzieję, że prezentowane na spotkaniu nowości Cabasse i Chorda prędzej, czy później trafią do naszej redakcji, dzięki czemu będziemy mogli w zaciszu naszych audiofilskich samotni spokojnie się nad nimi popastwić.

Marcin Olszewski

Opinia 2

W dniu 27 sierpnia razem z Marcinem mieliśmy niewątpliwą przyjemność uczestniczenia w oficjalnym mitingu dla dealerów i salonów współpracujących ze znanym wszystkim melomanom i audiofilom cieszyńskim dystrybutorem Voice poświęconym  nowo wprowadzanym na nasz rynek marek – Cabasse i Chord. Niestety proza życia codziennego – portal Soundrebels na chwilę obecną jest naszym hobby a nie źródłem utrzymania  – nie pozwoliła na obecność podczas wykładów specjalnie przybyłych przedstawicieli obydwu manufaktur, ale swobodne rozmowy kuluarowe przy dźwiękach płynącej z prezentowanych konfiguracji muzyki, dały nam sporo ciekawych, mogących zaistnieć tylko w prywatnej rozmowie informacji, całkowicie rekompensując dość późne przybycie. Oczywiście trochę szkoda, że nie udało nam się pojawić z samego rana, ale jakby na to nie patrzeć, najważniejszy dla nas cel tego wieczora – obietnica dostarczenia kilku wystawianych produktów – został osiągnięty, a to powinno chyba ucieszyć nawet najbardziej wymagającą grupę naszych czytelników.

W trakcie spotkania do dyspozycji gości były dwie sale z ciekawie skonfigurowanymi zestawami audio. Jak widać na zdjęciach, żaden z nich nie miał na celu pełnego krytyki poszukiwania świętego Graala, gdyż w dużej kubaturze lokalu seminaryjnego postawiono set z monitorkami wspomaganymi subwooferem, a w teoretycznie bardziej pasującym do maluchów pokoju zaproponowano zestaw oparty o sporej wielkości podłogówki. Był to raczej pokaz ogólniej wizji dystrybutora i konstruktorów, gdyż na dogłębną analizę możliwości każdy z zainteresowanych kontrahentów handlowych będzie miał czas w okowach swoich salonów. Oczywistą sprawą chyba jest, że wszystkie kompilacje sprzętowe w głównej mierze zawierały komponenty z portfolio prezentowanych tego dnia marek, a jedynie na życzenie swoje pięć minut miały inne, będące również w ofercie Voice’a manufaktury. Znając niespokojne dusze czytających moje wypociny audiofilów, wiem, że spora ich grupa czeka na choćby ogólną relację z jakości generowanego dźwięku, ale jak to zwykle bywa, takie spotkania nie są dla mnie na tyle miarodajne, aby móc formować jakieś głębsze wnioski końcowe. Jednakże to co udało mi się usłyszeć – oczywiście gdy w eterze zabrzmiał co najmniej zbliżony do mojego materiał muzyczny, przejawiało całkiem spory potencjał soniczny i to bez względu na panujące ogólne rozluźnienie atmosfery, dlatego już teraz czekam z niecierpliwością na pierwszy bliższy kontakt w mojej samotni czy to z kolumnami Cabasse, czy też elektroniką Chorda. I uwierzcie mi, że jest na co czekać. Idąc dalej tropem prezentowanego tego wieczoru sprzętu audio, co dokładnie widać na załączonej foto relacji, organizator oprócz wspomnianych ciekawie skonfigurowanych nowości – lista z pewnością znalazła się w tekście Marcina – nie zapomniał o swoim sztandarowym produkcie, jakim jest jeszcze do niedawna kojarzona raczej z analogiem ,a od dłuższego już czasu również z plikami marka Pro-Ject. Szeroka gama tej austriacko – czeskiej manufaktury zajmowała cały ciąg stołów głównej sali, na których widać pełny przekrój propozycji dla wymagających klientów, od gramofonów i streamerów, po wzmocnienie, nie zapominając przy tym o ofercie akcesoryjnej. I tutaj niestety muszę ze smutkiem stwierdzić, że gramofon tego dnia nie doczekał się swojego pełnoprawnego udziału, co dla sfokusowanego na ten rodzaj nośnika jak ja słuchacza było prawie ciosem w serce. Ale proszę się nie przejmować, jestem twardy i spokojnie dając sobie radę z większymi problemami życia codziennego, tak i teraz przeszedłem na tym do porządku dziennego, tym bardziej, że cel odwiedzanego przez nas eventu miał jasno określone priorytety prezentacyjne.

Kończąc tę krótką relację, chciałbym podziękować organizatorom i gościom z zagranicy – wtrącę, że markę Cabasse bardzo kompetentnie reprezentowała płeć piękna – za serdeczne przyjęcie (nie obyło się bez oryginalnej śliwowicy), możliwość niezobowiązującego spotkania wielu branżowców z całej Polski i ciekawych doznań sonicznych w tak niedogodnych przecież warunkach. Życząc wielu sukcesów handlowych z nowościami w roli głównej, ze swej strony dodam, iż z dużą dozą chęci – jeśli będzie mi dane – przyjrzę się przybliżanym podczas tego spotkania konstrukcjom, raz z racji wielu pozytywnych opinii na całym świecie, a dwa zachęcony tym, co udało się zebrać w jakieś wstępne niezobowiązujące i prywatne po-spotkaniowe wnioski.

Jacek Pazio

Opinia 1

Kiedy w nawet na wskroś audiofilskim towarzystwie rozmowa schodzi na temat kabli prędzej czy później (z reguły prędzej) dochodzi do dość gwałtownego wzrostu dynamiki wypowiedzi. Oprócz argumentów natury merytorycznej do głosu dochodzą elementy czysto choreograficzne w stylu ożywionej gestykulacji i prób nawrócenia na właściwą drogę upartego i okopanego lepiej niż Francuzi na Linii Maginota interlokutora. Całe szczęście słowo pisane i brak możliwości bezpośredniego komentowania naszej radosnej twórczości daje nam pewną swobodę wypowiedzi, choć oczywiście bierzemy pełną odpowiedzialność za własne myśli i słowa przelane na wirtualny papier. Po prostu tego typu forma bliższa jest pamiętnikowi a przez to pozwala na bardziej wyważone i mniej nacechowane emocjonalnie sformułowania. W końcu sam ze sobą spierać się nie będę. Dodatkowo uznałem, że po ekstremalnie, ultra high – endowych Siltechach Triple Crown warto dać szansę wytchnienia skołatanym nerwom, choć i tak trauma po wypięciu 3 koron została, i zajęcie się czymś nie tylko osiągalnym, ale również noszącym znamiona luksusu. Tym oto sposobem do testu trafiły będące nowością w ofercie Cardasa – amerykańskiego potentata branży kablarskiej – przewody głośnikowe i interkonekty należące do serii Clear Reflection.

Dokonując dość daleko idącego uogólnienia można uznać, że szerokorozumiany rynek masowy podzielili między siebie trzej najwięksi producenci okablowania. Owa święta trójca to japońska Furukawa, tajwański Neotech i … stojący za bohaterami niniejszego testu Cardas. Tak, tak. Nie ma co się oszukiwać, że jest inaczej, skoro to właśnie oni rozdają karty dysponując odpowiednim zapleczem do tego, by spełniać nawet najskrytsze marzenia tzw. branży. Oczywiście nie można zapominać o małych, działających na nieporównywalnie mniejszą skalę manufakturach pokroju naszego rodzimego Albedo, zdolnych wytworzyć własnym sumptem całkowicie autorskie rozwiązania, oraz znajdujących się na przeciwległym biegunie „magikach” rebrandujących przysłowiowe przewody o wybitnie budowlanej proweniencji.
Cardas za to konsekwentnie podąża obraną na starcie drogą „złotego podziału” tak projektując swoje produkty, aby stosunek określający proporcje użytych przewodników był możliwie zbliżony do φ=1:1,6180339887.

Przewody Clear Reflection są nie tylko oczywistymi następcami legendarnych Golden Reference’ów, lecz przede wszystkim ich udoskonaloną inkarnacją. Zachowując podstawowe cechy geometrii protoplastów wzbogacono je o technologię Matched Propagation, czyli zapewniono takie ułożenie miedzianych żył, aby prędkość sygnału w przewodniku była taka sama jak w izolatorze i wynosiła ok. 70% prędkości światła. Dzięki temu niwelowane są straty sygnału, które odpowiadają za dezintegrację sygnału muzycznego. W roli izolatora użyto PFA, zewnętrzy płaszcz wykonano z Alcrynu a same przewodniki (trzy sploty 4 x 11,5 AWG) tworzą spleciony na całej długości warkocz zakończony miedzianą konfekcją pokrytą rodem i srebrem. Tak to przynajmniej wygląda w przypadku głośnikowców, bo interkonekty hołdujące dokładnie tym samym zasadom wykonano wiązek 2 x 25.5 AWG i podwójnie zaekranowano. Dodatkowo cieszyński dystrybutor mając na uwadze moje (a po prawdzie używanej przeze mnie elektroniki) upodobanie do połączeń zbalansowanych dostarczył do testów interkonekty zakonfekcjonowane obłędnie wyglądającymi XLRami CG. Zanim przejdę do części poświęconej brzmieniu wspomnę jeszcze o wyglądzie tytułowych Cardasów, które prezentują nad wyraz niepozornie. Czarno-popielate otuliny przywodzą na myśl produkty skierowane na rynek profesjonalny, gdzie na finezyjne peszelki nikt nie patrzy a kabel po prostu ma działać i co najważniejsze być odporny na wszelkiej maści destrukcyjne okoliczności przyrody. Clear Reflection właśnie takie są i coś mi się wydaje, że podczas bożonarodzeniowych / wielkanocnych porządków nie obrażą się za potraktowanie wilgotną ścierką. Jedyne, co można uznać za przejaw luksusu i wskazówkę, że jednak nie mamy do czynienia z budżetówką to konfekcja. Masywne splittery i solidne widły w głoskowcach bardzo wyraźnie dają do zrozumienia, że żarty się skończyły, jednak to i tak przygrywka do obłędnych wtyków XLR w interkonektach. W tym momencie wypada mi tylko napisać, że przy parce, nad którą przyszło mi się pastwić wersje RCA wyglądają jak ubodzy krewni z dalekiej prowincji.

Już od pierwszych, dobiegających z głośników, taktów można było stwierdzić ewidentną obecność Cardasów w torze. W telegraficznym skrócie najwłaściwszym a zarazem dość wyświechtanym sloganem byłby ten o stereotypowym „amerykańskim” brzmieniu i … byłoby w nim zadziwiająco dużo prawdy, bowiem dźwięk kreowany przez testowany duet jest niezaprzeczalnie duży. Pierwsze skrzypce gra wolumen i masa a dopiero za nimi podąża kontur i detaliczność. Finezja z resztą też się pojawia, oczywiście o ile jest konieczna i Philippe Jaroussky na „Vivaldi: Nisi Dominus, Stabat Mater” potrafi zachwycić artykulacją i frazowaniem, ale gorąco zachęcam do eksperymentów ze zdecydowanie bardziej dynamicznym repertuarem. W dodatku wcale nie musimy zapuszczać się w prog-metalowe rejony „A Dramatic Turn Of Events” Dream Theater, bo nawet hard-rockowe „Into The Wild Life” Halestorm, czy ostatnie dokonania “emerytów” z Bon Jovi na „Burning Bridges” pokazują, że cardasowe nowalijkii kochają rytm i drive, którymi w przysłowiowym okamgnieniu są w stanie zarazić największego ponuraka. Jednak potęgę i rozmach amerykańskich przewodów powinni docenić nie tylko miłośnicy dowolnej odmiany Rocka, ale i melomani „starej daty” zakochani w wielkiej symfonice. Wystarczy bowiem sięgnąć po „Mendelssohn: Violin concertos No. 1 & 2” (Nemanja Radulovic, Prague Chamber Orchestra), by poczuć wgniatające w fotel tutti i na własnych trzewiach odczuć, jakie ciśnienie akustyczne jest w stanie wytworzyć wielka orkiestra. W dodatku orkiestra pokazana z właściwej perspektywy – oddalona na tyle, że z łatwością jesteśmy w stanie objąć wzrokiem cały jej skład a przy okazji nie tracić nic z solowych partii poszczególnych instrumentalistów.
Co warte podkreslenia amerykańskie przewody najciekawiej wypadają w komplecie łącząc swoje natywne cechy w jedną kompletną i do szpiku kości koherentną całość. Kierujący uwagę słuchaczy na lekko faworyzowany przełom średnicy i dołu interkonekt jest w pewien sposób tonizowany, równoważony liniowością i „wartkością” głośnikowca wprowadzającego duet na wyższe obroty. W ich brzmieniu można zauważyć cechy zarówno wysokich Harmonixów Jacka, jak i moich przewodów Organica, czy Hydry Signal Projects. Mowa tu o niezwykłej muzykalności i niezaprzeczalnym dążeniu do uprzyjemnienia słuchaczowi chwil spędzonych z muzyką przy zachowaniu sprężystości i motoryczności przekazu. Mamy zatem przepięknie nasyconą średnicę, lekko zaokrągloną, ale daleką od zmatowienia i utraty „powietrza” górę, oraz bas wywołujący uśmiech zadowolenia u każdego miłośnika sejsmicznych pomruków.

Kontakt z łapiącymi się na firmowe podium Cardasami pokazał, że stara szkoła audio ma się nie tylko całkiem dobrze, lecz wręcz możemy spokojnie mówić o drugiej młodości. Nowe modele przykuwają uwagę nasyceniem i muzykalnością idącymi w parze z nieabsorbujacym, stonowanym wyglądem oraz niezwykłą solidnością wykonania. W tytułowych Cardasach, które z pełną odpowiedzialnością zaliczam do kablarskiego High-Endu nad wyraz korzystna relacja jakość/cena wynika z bardzo prozaicznej, choć w dzisiejszych czasach wcale nie tak oczywistej przyczyny. Decydując się na Clear Reflection płacimy bowiem za brzmienie i kawał dobrej inżynierskiej roboty a nie misternie haftowane wzorki, wysadzane kryształkami puzderka i inne gadgety, które z reguły widzimy tylko dwa razy – od razu po zakupie, przy montażu i przy wypinaniu w celu dalszej odsprzedaży. To są kable, które kupujemy nie po to by się nimi przechwalać przed znajomymi, lecz po to, by wygodnie rozsiąść się w fotelu, włączyć ulubioną muzykę i wreszcie odpocząć.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-1sx
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center
– Przedwzmacniacz/streamer/DAC: Primare PRE32
– Wzmacniacz mocy: Primare A34.2
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI5
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Siltech Classic Anniversary 770i
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica; Cardas Clear Reflection
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Cardas 101
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Ardento Power
– Listwa: GigaWatt PF-2 + Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R;
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinia 2

Znakomita większość komponentów AV zza Atlantyku dla szeroko pojętego ruchu audiofilskiego może być bardziej lub mniej znana, ale nie oszukujmy się, bez względu na ilość wiernych wyznawców prawie zawsze jest co najmniej rozpoznawalna i to praktycznie na całym globie. Co więcej, owe konstrukcje najczęściej znakomicie bronią się w swoich okowach cennikowych, jawiąc się jako godne posłuchania, a mimo to, tak się jakoś złożyło, że w osobistych bojach testowych – nawet tych prywatnych – nie miałem bezpośredniego kontaktu z będącymi punktem zapalnym naszego spotkania produktami. Oczywiście podczas częstych wyjazdów do znajomych coś tam liznąłem, ale dopiero teraz chimeryczny los zadbał o kilkunastodniową konfrontację i zorganizował mały sparing z odwiedzającymi me progi Amerykanami, dlatego mam przyjemność zaprosić wszystkich na kilka zdań o kultowej marce CARDAS z propozycją głośnikową w postaci modeli: „CLEAR REFLECTION” i „101”, której dystrybucją na naszym rynku może pochwalić się cieszyński VOICE. Tutaj muszę dodać małe wyjaśnienie, gdyż na testy dotarły również interkonekty, ale dostarczony standard przyłączeniowy XLR nie pozwolił mi na jakąkolwiek ocenę z bardzo prozaicznego powodu, jakim jest brak takich połączeń w moim przedwzmacniaczu liniowym. Dlatego wiedzę o wartościach sonicznych owej łączówki znajdziecie jedynie w tekście Marcina.

Rys wizualizacyjny nie będzie zbyt obfity, gdyż ta znana amerykańska marka przedkładając dźwięk ponad wygląd, dość skromnie ubrała wspomniane druty, wybierając  jasną szarość dla „sto jedynki” i popielaty grafit dla „czystej refleksji”. Oczywiście pozycjonowanie w cenniku powoduje znaczną różnicę średnicy obydwu kabli, ale proszę się nie niepokoić, nie oznacza to użycia jedynie grubszego zewnętrznego węża ogrodowego, tylko powielenie nitek przewodników, co zdroworozsądkowo tłumacząc, pociąga za sobą zdecydowanie większą determinację w walce z odizolowaniem owego rdzenia od szkodliwych zakłóceń. Jedyną nonszalancją wzorniczą opisywanych przewodników informacji do zespołów głośnikowych są zaimplementowane tuż przed rozwidleniem sygnałów dla kanału lewego i prawego złote baryłki w postaci nieco wydłużonego jajka w modelu CLEAR RELFLECTION. Może nie jest to jakiś nadzwyczajny zabieg designerski, ale nie powiem, naprawdę przyciąga wzrok. Kończąc ten akapit dodam, iż druty dla początkujących, czyli nasze 101-ki zakończono bananami, a CR widłami, umożliwiając mi tym sposobem pełne okablowanie posiadanych kolumn amerykańską myślą techniczną, dając nawet szansę na roszady miedzy pasmowe poszczególnych głośnikówek.

Jak zdążyłem wspomnieć, skorzystałem z możliwości przepinania okablowania pomiędzy poszczególnymi sekcjami – niskotonowa i średnio-wysokotonowa. Seria srebrnych krążków jasno opowiedziała się za opcją karmienia Trennerów 101-kami na dole i Clear Reflection na górze. Wiążącym argumentem był środek ciężkości gania przewodów z wyższej serii, który w bezpośredniej konfrontacji z posiadanymi Harmonixami okazał się obracać na jeszcze niższym poziomie, jednak nie przekraczając dobrego smaku w wypełnieniu dźwięku. Ten sznyt balsamicznie gęstego brzmienia zdecydowanie więcej pokazywał w domenie od środka w górę, niż na już solidnie obdarowanym wielkimi przetwornikami ISIS-ów basie. Po tych kilku zdaniach większość z Was prawdopodobnie wyrobiło sobie już jakieś zdanie na temat bohaterów dzisiejszej relacji, ale dla spełnienia warunków testu, jednak bez zbędnego rozciągania tekstu – przecież to są tylko kable – postaram się opisać wysnute wnioski. Próba opisu brzmienia zastanej konfiguracji nie może zacząć się inaczej, jak od wspomnianego nasycenia, które począwszy od najniższych rejestrów, a skończywszy na wyższym środku raczej pomagało muzyce w nabraniu odpowiedniego ciężaru, niż skazywało całość przekazu na szkodliwą, bardzo nieczytelną „bułę”.  I to w zestawie, w którym pierwiastek masy ma już sporo do powiedzenia, co dodatkowo świadczy o finezji konstrukcji zza wielkiej wody. Co ciekawe, to dodatkowe wypełnienie, nie szkodziło również zakresowi wysokich tonów, który dawał zaskakująco doświetlony przekaz z mieniącymi się milionami iskier perkusionaliami. Tak, blachy były bardzo złote, ale nie ociężałe, idealnie spajając tym sposobem całość pasma akustycznego. Przy takim osadzeniu masy dźwięku zbyt zwiewna góra swą przenikliwością nie dawałaby spokoju, odwracając uwagę od przekazu merytorycznego słuchanej muzyki, a tak, dzięki zbliżeniu się do koloru szlachetnego kruszcu fenomenalnie przechodziła w wyższy środek. Czytając te kilka zdań, można by martwić się nieco o najniższe rejestry, ale uspokajam, bijąca od okablowania dodatkowa dawka dociążenia nawet w najmniejszym stopniu nie degradowała jakości informacji o brylujących w tych rejonach częstotliwościowych instrumentach, dając raczej solidniejszą podstawę dla stopy perkusji. Mając taki sznyt grania, nie mogłem nie rozpocząć od wokalistyki i swoją potwierdzającą wysnute wnioski przygodę z Cardasami rozpocząłem od Pani Joun Sun Nah z krążkiem „Same Girl”, a konkretnie od śpiewanego po francusku ostatniego utworu tej kompilacji. Powiem tak, nie ma nic piękniejszego, niż ciepły, gładki i nasycony głos tej artystki zebrany na stół mikserski blisko ustawionym mikrofonem. Wszelkie artefakty związane z przełykaniem śliny, czy mimicznymi ruchami narządu mowy dały mi to, co tygrysy lubią najbardziej, pozwalając dość dokładnie określić rozmiar migdałków, jakimi natura obdarzyła artystkę. Po tym swoistym recitalu dla jednoosobowej widowni z dużą dawką przyjemności przesłuchałem cały krążek od początku i okazało się, że testowa roszada kablarska – przypominam, że Japończycy ustąpili miejsca Amerykanom – nie ingerowała w sposób budowania zachowującej podobne proporcje głębokości i szerokości wirtualnej sceny, jedynie lekko rozmywając kontur źródeł pozornych, co było oczywistą konsekwencją przyrostu masy, ale bez szkodliwego uśredniania. Nie chcąc dłużej rozwodzić się na temat muzyki śpiewanej – każda wypadała fenomenalnie, przejdę do sztucznych fraz muzycznych grupy Massive Attack z nośnika analogowego. I muszę powiedzieć, że gdy przy materiale gardłowym ktoś mógłby przyczepić się o zbyt niskie rejestry głosu drobnych śpiewaczek, to w elektronice owo wszechobecne wypełnienie, raz ugładzało przeraźliwie tnące powietrze piski syntezatorów, a za innym razem masowało moje wnętrzności miękkimi, przewijającymi bębenki uszu na lewą stronę sejsmicznymi pomrukami, z zaskakująco dobrą energią narastania owych dźwięków. Naprawdę ten niezbyt często lądujący w moim SME-ku materiał wypadł tak zaskakująco dobrze, że w dalszej części testu bez najmniejszych obaw skusiłem się na swobodniejsze dobieranie twórczości muzycznej. Po tej decyzji okazało się, iż mariaż kablowy był na tyle łaskawy, że pozwalał nawet na słuchanie nieco chudawych realizacji wydanego w epoce świetności winylu repertuaru jazzowego w estetyce obecnego masteringu. Przyznam szczerze, nieczęsto mam taką niedegradującą dźwięku możliwość podkolorowania tych wiekowych wydań, dlatego do końca spotkania z wyrobami marki Cardas napawałem się meinstreamowym jazzem.

To było zaskakujące w pozytywne doświadczenia spotkanie z amerykańskimi kablami. Teoretycznie rzecz biorąc, dodatkowa dawka gęstego grania w systemie skrojonym w punkt takiej prezentacji powinna zakończyć się porażką, jednak umiejętne podgrzanie atmosfery trafiało tylko w wybrane punkty dźwięku, nie psując przy tym radości ze słuchania. Czerpiące pełnymi garściami szeroko rozumiane wokalistyka i elektronika zdawały się oznajmiać, że mój set nie pogardziłyby takim dobrem nawet w dłuższej perspektywie. Ale muszę tutaj przyznać, iż przy całym pięknie tak prezentowanej muzyki brylowałem już blisko zdroworozsądkowego punktu „G” w manierze masy, dlatego, przed zakupem zalecam konfrontację na własnym podwórku. Niemniej jednak, powiem bez ogródek, aby to, co proponuje zestaw okablowania kolumnowego marki Cardas mogło zaszkodzić docelowemu systemowi, sam zainteresowany musiałby cierpieć na sporą nadwagę, gdy tymczasem każda inna układanka raczej będzie na tym zyskiwać, niż tracić. Dlatego wszystkim, którzy lubią spore pokłady barwy, z czystym sumieniem polecam zapoznać się z dzisiaj testowaną amerykańską ofertą, gdyż może okazać to się strzałem w przysłowiową dziesiątkę.

Jacek Pazio

Dystrybucja: Voice
Ceny:
Cardas Clear Reflection speaker: 13 800 PLN (2 x 2,5 m)
Cardas Clear Reflection XLR: 5500 PLN (2 x 1 m)
Cardas 101: 2 x 2,5m – 1 190 PLN, 2 x 3m – 1 290 PLN. Wersja ze szpuli – 119 PLN/1 mb

 System wykorzystywany w teście:
– CD/DAC: Reimyo CDT – 777 + Reimyo DAP – 999 EX
– Przedwzmacniacz: Reimyo CAT – 777 MK II
– Wzmacniacz mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny:  TRENNER & FRIEDL “ISIS”
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sekcja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX MK II
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: AUDIO TEKNE TEA-2000

MusicCast jest nowym rewolucyjnym rozwiązaniem w dziedzinie bezprzewodowego audio. Możesz używać elementów systemu osobno bądź łączyć je w muzyczne strefy, sterując wszystkim wygodną, intuicyjną aplikacją. Kino domowe, soundbar, sprzęt hi-fi, system mini czy aktywne głośniki – mieszaj, łącz i rozszerzaj system kiedy tylko chcesz – z MusicCast możesz wszystko

Muzyka jest najważniejsza

Yamaha to ponad 125 lat muzycznej pasji i doświadczenia. Firma zajmuje się praktycznie wszystkim, co wiąże się z muzyką.  Od szkół, w których doskonalą swe umiejętności młodzi muzycy, poprzez produkcję instrumentów, wyposażanie sal koncertowych i studiów nagraniowych, aż po znakomite urządzenia domowe, które pozwalają, aby wysokiej jakości muzyka wzbogacała nasze życie. To właśnie Yamaha stworzyła podwaliny hi-fi, kina domowego, pierwszy na świecie soundbar, czy też wyprzedzający swą epokę, zaprezentowany kilkanaście lat temu, bezprzewodowy system strefowy. Dziś, jesteśmy świadkami kolejnej, rewolucyjnej premiery, bo MusicCast zmienia wszystko.

Łącz i mieszaj – wszystko ze wszystkim

MusicCast jest inteligentnym systemem domowej rozrywki, który bezprzewodowo łączy ze sobą wszystkie domowe urządzenia audio-wideo w taki sposób, że każdy z domowników, niezależnie od tego, w którym pomieszczeniu się znajduje, może łatwo i szybko odtwarzać muzykę z dowolnego elementu tego systemu, bez względu na to czy jest to system kina domowego, zestaw hi-fi, system mini, soundbar czy np. aktywne głośniki. Użytkownicy mogą korzystać ze wszystkich urządzeń MusicCast niezależnie od siebie, bądź też łączyć je bezprzewodowo, tworząc strefy odtwarzające tę samą muzykę.

System  zapewnia niespotykaną dotychczas dowolność w korzystaniu z różnorodnych źródeł dźwięku. MusicCast może odtwarzać w najwyższej jakości sygnał wielu cyfrowych źródeł, takich jak np. smartfon, tablet czy laptop, a także serwisy typu Spotify, radio internetowe, dźwięk telewizyjny czy też pliki muzyczne z komputera lub innych nośników. Na tym jednak nie koniec, gdyż ten wyjątkowy system jest w stanie zintegrować w bezprzewodowej sieci, także dowolne analogowe źródła jak np. gramofon, magnetofon czy nawet leciwy magnetowid VHS.

Łatwa i intuicyjna obsługa

Do zarządzania całym systemem i każdym z jego elementów, użytkownicy wykorzystują swoje smartfony lub tablety z zainstalowaną bezpłatną aplikacją MusicCast Controller, dostępną w polskiej wersji językowej. Została ona przygotowana w taki sposób, aby wszystkie dostępne funkcje realizowane były w niezwykle prosty i intuicyjny sposób, dzięki czemu, korzystanie z elementów systemu nie nastręcza użytkownikom jakichkolwiek trudności. Miłym elementem dopasowania jej wyglądu do konkretnego użytkownika lub domu, jest możliwość przypisania poszczególnym pomieszczeniom nie tylko indywidualnych nazw funkcjonalnych, ale zdjęć, które mogą np. zawierać wizerunek użytkownika danego pokoju, czy też widok samego pomieszczenia.   

Stabilny, prosty i niezawodny

Yamaha, będąc producentem profesjonalnych routerów sieciowych, dla tak newralgicznych obiektów użyteczności publicznej jak np. szpitale czy lotniska, dysponuje olbrzymią wiedzą i doświadczeniem w dziedzinie bezprzewodowej łączności. Wszystkie urządzenia MusicCast dysponują technologią WiFi oraz Bluetooth, zaś aż 21 z nich wyposażono także w moduł AirPlay. Co niezwykle istotne, poszczególne elementy systemu, komunikują się nie tylko z routerem, ale również między sobą, dzięki czemu znacznie zwiększa się zarówno zasięg sieci, jak też stabilność jej pracy, dzięki czemu domownicy mogą cieszyć się najwyższej jakości muzyką, płynnie dostarczaną nawet do najbardziej oddalonych pomieszczeń domu. Music Cast jest nawet w stanie wyjść poza jego mury, gdyż dzięki dwukierunkowej łączności Bluetooth, system jest także w stanie dostarczać wybraną muzykę do przenośnego głośnika, który możemy postawić na tarasie, w ogrodowej altanie, czy przy grillu.

MusicCast dba o Twoje rachunki

Wprowadzając system MusicCast na rynek, Yamaha zaprezentuje jednocześnie aż 23 produkty wyposażone w tę technologię. Będą to urządzenia z bardzo wielu kategorii produktowych, dzięki czemu, klienci nie są zmuszani do zakupu specjalizowanych urządzeń strefowych, które działają równolegle do pozostałych domowych urządzeń audio-wideo. Dzięki swej rewolucyjnej koncepcji, Yamaha umożliwia klientom zakup urządzeń, które znają i lubią od wielu lat, a które teraz zostały wyposażone w zaawansowaną inteligencję sieciową. Dzięki takiemu rozwiązaniu, domowy system bezprzewodowego hi-fi może być zrealizowany znacznie niższym kosztem, zaś użytkownik, w miarę późniejszych potrzeb, może dowolnie rozbudować swój MusicCast, dodając np. system mini w pokoju dziecka, soundbar w sypialni, czy też bezprzewodowe głośniki w kuchni.

Firma zadbała także o najniższe na rynku koszty eksploatacji, gdyż we wszystkich urządzeniach kompatybilnych z MusicCast zastosowano niezwykle oszczędny tryb gotowości do pracy, który pobiera z gniazdka zaledwie połowę mocy, której potrzebują urządzenia innych marek. Czyni to system MusicCast najbardziej przyjaznym dla środowiska bezprzewodowym systemem strefowym.  

Urządzenia kompatybilne z ekosystemem MusicCast

Więcej na www.MusicCast.pl

Thomas Blumenhofer od ponad 30 lat projektuje i buduje high-endowe kolumny głośnikowe. Jego zakład produkcyjny i projektowy znajduje się w naturalnym parku na południu Niemiec, nieopodal Monachium.

Mimo, że w czasie istnienia firmy przetestowano różne konstrukcje głośnikowe, to ostatecznie konstruktorem Blumenhofera najbardziej przypadły do gustu kolumny dwudrożne; należało jednak usunąć ich oczywiste wady. Początkowo poszukiwano gotowych głośników, które pasowałyby do konkretnych konstrukcji. Dość szybko poszukiwania dobiegły do końca, niestety żadne z przetworników nie spełniły pokładanych w nich nadziei. Wtedy Firma Blumenhofer zaczęła tworzyć własne projekty, co kosztowało ją wiele pracy i czasu. Badania prowadziły w jednym kierunku — poszerzenia pasma przenoszenia bez płacenia ceny w postaci utraty muzykalności. W rezultacie w zakresie tonów wysokich i średnich opracowano ulepszone głośniki kompresyjne oraz stworzono do nich dedykowane tuby. Doprowadziło to do precyzyjnej optymalizacji wszystkich elementów składowych i doskonałego dopasowania głośnika kompresyjnego i dedykowanej mu tuby. Oznacza to, że ten głośnik kompresyjny pracuje optymalnie jedynie z dostosowaną do niego tubą i odwrotnie.

W kwestii głośników basowych Blumenhofer współpracuje z firmą ATE z Ulm oraz z firmą Ehman and Partner z Gundelsheim. Rezultatem współpracy z ATE jest struktura dwumembranowa — membrany P2F i P2C. W firmie Ehman and Partner powstaje równolegle cały przetwornik, do którego montuje się wcześniej wytworzone membrany.

Według inżynierów Blumenhofera impedancja powinna być wyrównana w całym paśmie, aby system grał pełnią swoich możliwości. Płaska impedancja oznacza bardziej homogeniczny dźwięk w całym spektrum częstotliwości. Dlatego Blumenhofer opracował układ linearyzacji impedancji dla częstotliwości podziału. Spłaszcza on wykres impedancji w krytycznym zakresie. Wszystkie kolumny z serii Big Fun, Genuin i Gioia mają w zwrotnicy układ linearyzacji impedancji, który można jednak pominąć. Linearyzacja impedancji głośnika basowego owocuje lepszą rozdzielczością i kontrolą niskich częstotliwości.

Zagięcia i pochylenia ścian obudowy niektórych modeli są częścią koncepcji zwanej „Harmonic Construction”. Brak ścian równoległych przyczynia się do eliminacji fal stojących, które mogą powstawać w obudowie basowej. Każda ściana obudowy jest po wycięciu dostrajana do specyficznej częstotliwości rezonansowej. To pozwala kontrolować i kształtować zachowanie obudowy basowej. Zamiast wygaszać rezonanse obudowy, aby była całkowicie wytłumiona, nadmiar energii jest „harmonijnie” rozkładany w szerokim spektrum uważnie dobranych częstotliwości.

Inną ciekawą cechą kolumn Blumenhofera jest możliwość modyfikacji brzmienia za pomocą regulacji wysokości obudów, co może być pomocne w pomieszczeniach o niekorzystnej akustyce, gdzie bas rozchodzi się nierównomiernie.

*Na zamówienie, cena musi zostać potwierdzona
**Kolumny w trakcie udoskonaleń, długi czas oczekiwania

Dystrybucja Audio System

Creative Sound Blaster Evo ZxR to bezprzewodowy zestaw słuchawkowy łamiący dotychczasowe stereotypy. Innowacyjne rozwiązania sprawiają, że wychodzi on naprzeciw wysokim oczekiwaniom różnych grup użytkowników.

Zdecydowana większość słuchawek gamingowych sprawdza się jedynie podczas multimedialnych potyczek. Nie ma w tym nic złego, ale przynajmniej część graczy nie ogranicza swojej aktywności na wirtualnych zmaganiach. Z myślą o tych użytkownikach Creative opracował model Sound Blaster Evo ZxR. To słuchawki, które doskonale zdają egzamin podczas gry w Minecraft, słuchania najnowszych hitów Rihanna’y czy oglądania serialu „Gra o tron”. Aplikacja Sound Blaster Central pozwala użytkownikowi wybrać jeden z trzech profili – gra, muzyka, film. Oprócz graczy, Mistrzowie Świata w Siatkówce, czyli polscy zawodnicy umilają sobie czas przed wygranymi meczami przy pomocy Sound Blaster ZxR. Mogliśmy zobaczyć to, podczas zeszłorocznych rozgrywek:

https://www.youtube.com/watch?v=y0NswsikLp8&app=desktop

Słuchawki posiadają  piećdziesięciomilimetrowe przetworniki Sound Blaster EVO ZxR’s FullSpectrum odtwarzające dźwięk w pełnym słyszalnym zakresie, wychwytując najdrobniejsze detale. Wierne odwzorowanie brzmień jest w dużej mierze udziałem procesora SB-Axx1. Creative Sound Blaster Evo ZxR wykorzystują technologie Bluetooth oraz NFC. Ta ostatnia pozwala za pomocą zbliżenia sparować słuchawki ze źródłem dźwięku. Zestaw obsługuje także standardy aptX i ACC, dbające o to, żeby podczas bezprzewodowej transmisji dźwięku nie występowały opóźnienia. Niemniej zwolennicy tradycyjnych rozwiązań mogą skorzystać z przewodu analogowego.
Słuchawki prezentują się naprawdę okazale, co nie jest regułą w przypadku akcesoriów gamingowych. To zasługa ciekawego wzornictwa oraz starannie dobranej kolorystyki. Czerń idealnie współgra z czerwienią, a srebrne dodatki podkreślają estetykę wykonania.

Cena zestawu słuchawkowego Sound Blaster Evo ZxR to 1199 PLN.

Szczegółowych informacji udziela:
White-Magick Sp. z o.o.

Szanowni Państwo!

Z przyjemnością informujemy o rozpoczęciu przez firmę Audio System dystrybucji urządzeń koreańskiej marki SOtM. W ofercie założonej w 2008 r. firmy znajdziemy szereg akcesoriów niwelujących niepożądane zakłócenia w zasilaniu komputerów przeznaczonych do audio jak i całkowicie samodzielne urządzenia audio.

W palecie produktów znajdują się między innymi: filtr zasilania wentylatora, filtry SATA oraz różnego rodzaju karty USB z filtrowanymi i izolowanymi od zakłóceń gniazdami USB do podłączania DAC-ów.

Urządzenia audio SOtM dzielą się na dwie serie: Advanced oraz Ultimate. W serii Advanced znalazło się miejsce dla renderera sieciowego sMS-100, wzmacniacza słuchawkowego i przedwzmacniacza z wejściem USB sHP-100, przetwornika dX-USB HD zamieniającego sygnał USB audio na sygnały cyfrowe: AES/EBU, optyczny i koaksjalny oraz inteligentnie sterowanego zasilacza mBPS-d2s z dwoma akumulatorami. Gdy jeden z akumulatorów służy jako źródło zasilania, drugi jest ładowany.

W serii Ultimate SOtM umieścił najbardziej zaawansowane komponenty. Źródłem dźwięku jest samodzielny serwer z funkcją automatycznego ripowania i tagowania płyt sMS-1000SQ, występujący w trzech wersjach: (sMS-1000SQu z wyjściem USB, sMS-1000SQa z wyjściem USB i analogowymi RCA/XLR, sMS1000SQd z wyjściem USB i kompletem wyjść cyfrowych: AES/EBU, optycznym i koaksjalnym). System operacyjny SOtM sMS-1000SQ jest w standardzie zainstalowany na dysku SSD, zaś do przechowywania muzyki można zamówić zarówno szybkie i bezgłośne dyski SSD jak i znacznie pojemniejsze HDD. Za dopłatą dostępny jest również ultraprecyzyjny zegar typu FEMTO.

Serwer SOtM możemy podłączyć do dedykowanego, najwyższej klasy DAC-a z przedwzmacniaczem o oznaczeniu sDP-1000EX. Znalazło się w nim miejsce dla podwójnego zasilacza akumulatorowego, dzięki któremu urządzenie jest zawsze odseparowane od napięcia sieciowego. Wysokiej jakości zegar dba o prawidłową pracę przetwornika wspierającego wspierającego wszelkie formaty plików, łącznie z DSD. W całkowicie zbalansowanej ścieżce sygnału nie ma żadnych kondensatorów, co owocuje przejrzystym dźwiękiem, bez zniekształceń.

Seria Ultimate ma również w swoich szeregach obok serwera i przedwzmacniacza wyczynowy zasilacz, posiadający trzy wyjścia o regulowanym napięciu, z których jedno może zostać wykorzystane do poprawy zasilania sMS-1000SQ.

Dystrybucja: Audio System

Opinia 1

Wokół tytułowego systemu krążyliśmy z Jackiem nad wyraz długo. Począwszy od gościnnych odsłuchów u zaprzyjaźnionych recenzentów i znajomych, którzy nabyli całość, bądź choćby część urządzeń stanowiących temat dzisiejszej rozprawy, aż na typowo lifestyle’owo (Atelier Architektury) – towarzyskich (Studio U22) i nawet radiowo-koncertowych (Studio im. Agnieszki Osieckiej) spotkaniach skończywszy. Ba, Altery 2 nawet mieliśmy u siebie  przy okazji testów fenomenalnej dzielonej amplifikacji Roberta Kody. Krótko mówiąc podkład mieliśmy całkiem obfity i jedyne, czego nam brakowało, to możliwości sprawdzenia we własnych ośmiu (OPOS ma kształt pentagonalny) katach pełnego seta. Całe szczęście los najwidoczniej nam sprzyjał, bo kilka tygodni temu wreszcie zawitał do nas kompletny i w pełni (włącznie z okablowaniem) firmowy „system marzeń” rodzimej manufaktury Ardento.

Zanim jednak przejdziemy do właściwej recenzji serdecznie zapraszam Państwa do pasjonującej lektury genezy powstania i pierwszych kroków, jakie na jakże trudnym i hermetycznym rynku stawiała marka Ardento opisanych szczerymi i płynącymi z głębi serca słowami jednego z założycieli, Pana Jarosława Torbicza. Uważamy bowiem, że same urządzenia i dźwięk przez nie reprezentowany, lecz dopiero poznanie osób, ludzi z krwi i kości stojących za konkretnymi konstrukcjami pozwala w pełni poznać to, co przyświecało ich twórcom i co w owym brzmieniu chcieli zawrzeć. Nie marudząc dłużej oddaję głos Panu Jarkowi.

„Dźwięk – pierwotna wibracja, inspirował i intrygował od wielu lat. Takiej fascynacji uległem już w dzieciństwie, będąc początkowo wbrew mojej woli zabierany na koncerty muzyki klasycznej czy do opery. Pierwsze kroki były trudne, przyznaję, lecz w pewnym momencie oprócz wartości estetycznych i sonicznych zacząłem czuć muzykę na innym poziomie, niejako pozawerbalnie i tak zaczęła się moja miłość, która trwa do dziś i przybiera na sile z każdym rokiem.
Już w czasach szkolnych konstruowałem pierwsze kolumny i wzmacniacze z całkiem prozaicznych powodów – ich deficytu i braku dostępności takowych na rynku, bądź będących poza moimi możliwościami finansowymi. Któż z nas nie marzył wówczas o wieży Technicsa z Pewexu? Jednak determinacja w poszukiwaniu idealnego dźwięku była ogromna i nie pozwalała osiąść na laurach. Z biegiem czasu udało się zdobywać coraz bardziej dojrzałe sprzęty audio i brnąć w tę drogę bez końca. Zgodnie ze swoją pasją i zainteresowaniami miałem możliwość spędzić wiele godzin w studiach nagraniowych przy realizacji dźwięku i wówczas pojawiło się wiele nowych możliwości, a ja czułem się jak ryba w wodzie.
Nieustanne poszukiwania idealnego odwzorowania oryginału i jak najbardziej naturalnego brzmienia były ogromną motywacją do łamania kolejnych stereotypów i przekonań będących pewnymi kanonami w dziedzinie audio. W pewnym okresie miałem przyjemność poznania niebywale ciekawego człowieka, który był odpowiedzialny za cały hardware u zacnego i znanego muzyka, jakim jest Pat Metheny. Nasza znajomość zacieśniała się coraz bardziej m.in. z racji wspólnej pasji. Tym to sposobem mogłem dzięki jego uprzejmości czerpać z zasobów wiedzy oraz ogromnego doświadczenia, jakie zdobył przez lata spędzone na estradzie.
Dzięki tej znajomości miałem możliwość bywać na wielu sesjach i improwizowanych mini koncertach Pata Methenego, oraz godzinami prowadzić rozmowy ze światowej klasy muzykami. Pewnego razu dane mi było dostąpić zaszczytu posłuchania muzyki na systemie samego Pata.
To było niesamowite przeżycie, które wywarło na mnie ogromne wrażenie i spowodowało niekontrolowane reakcje emocjonalne i fizyczne ( o innych nie wspominając ;-) ). Osiem głośników symetrycznie rozstawionych wokół słuchacza, każdy głośnik napędzany osobną końcówką mocy i materiał odtwarzany z kopii taśmy matki na wielośladowym szpulowcu. Brak możliwości opisania słowem jest najbardziej bliski temu, co wówczas przeżyłem. To było coś niebywałego, wyjątkowego, po prostu stopiłem się z muzyką w 100%, pełna integracja i sposób prezentacji był tak zjawiskowy, że odebrało na długo mi mowę. Po zamknięciu oczu byłem w samym centrum wydarzeń, siedząc na scenie pomiędzy muzykami, słysząc każdy ich ruch, pomruk, drgania sprzętu i każdą najmniejszą wibrację, odbierając je organoleptycznie. Z każdego głośnika rozbrzmiewał inny instrument, lecz wszystkie łączyły się w integralną całość, wywołując euforię i ekstazę, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczyłem.
To przeżycie zapadło bardzo głęboko w mą pamięci i zaowocowało może nieco utopijnym pomysłem aby podobny, lub zbliżony efekt uzyskać z zestawu stereo. Niezliczone próby i poszukiwania trwały długo i kończyły się zwykle rozczarowaniami, gdyż każdy kolejny skonfigurowany system zacnych producentów, choć początkowo wydawał się wspaniały, to po pewnym czasie okazywał się nie tym czego szukałem, do czego dążyłem.
Stare powiedzenie mówi „Kto wie czego szuka ten znajdzie“ i tak też się stało. Tak zwana koincydencja zdarzeń doprowadziła do znajomości z Tomaszem Flancem – obecnie głównym konstruktorem i wspólnikiem w naszym projekcie, jakim jest Ardento. Okazało się, że wibrujemy na tych samych falach i obydwaj wiemy jakiego brzmienia dźwięku szukamy. Tak zaczęła się nasza przygoda i realizowanie wspólnej pasji w postaci Ardento. Zapał był ogromny i kolejne próby tylko potęgowały naszą determinację w zmierzaniu do celu z myślą, że wszystko jest możliwe jak tylko odrzucimy stare stereotypy i zasady obowiązujące w tej dziedzinie.
Pierwszy prototyp kolumn Ardento powstawał prawie trzy lata. Początkowo był to projekt zbudowany parametrycznie, który pomimo zastosowania najlepszych elementów, jakie były dostępne na rynku nie spełnił naszych oczekiwań. Po wielu próbach doszliśmy do wniosku, iż zamiast opierać się tylko na charakterystykach i wynikach pomiarów zaczniemy słuchać kolumn po każdej zmianie, jaka nastąpiła w torze. To był przysłowiowy strzał w dziesiątkę, choć okupiony czasem i mozolna pracą. Tak więc po niespełna trzech latach osiągnęliśmy konsensus i satysfakcję może jeszcze nie pełną, lecz efekt był już bliski początkowo przyświecającym nam oczekiwaniom. Naszym założeniem było bowiem skonstruowanie na własne potrzeby systemu wciągając przy okazji w to przedsięwzięcie  kilku przyjaciół, którzy podjęli ryzyko inwestowania w ciemno.
Pierwsza dojrzała konstrukcja nosiła nazwę Ardento Zendo. Była oparta na papierowym szerokopasmowcu i dużym basie w konstrukcji OB, gdyż zależało nam na swobodzie i otwartości dźwięku a nasze ulubione lamy 300B w układzie SE były w stanie ją napędzić. Po długich namowach przyjaciół zdecydowaliśmy się zaprezentować ją na Audio Show. Ciepłe przyjęcie naszych kolumn przez recenzentów i uczestników wystawy, oraz ich cenne sugestie zaowocowały powstaniem kolejnej, jeszcze bardziej dojrzałej i wyrafinowanej konstrukcji, jaką są kolumny Ardento Alter I.
Po powstaniu Alterów zrodziła się koncepcja stworzenia całego systemu Ardento według naszej subiektywnej filozofii. Tak właśnie powstał DAC w dwóch wersjach, który stara się jak może, aby maksymalnie zaczarować dźwięk i nadać mu jak najbardziej analogowe brzmienie, a końcowy odbiorca może oczywiście dalej je modyfikować przy pomocy lamp w stopniu wyjściowym. Po takim, zaskakującym nas efekcie pojawił się projekt wzmacniacza opartego oczywiście na lampie 300B i oczywiście pracującego w trybie Single Ended i … jakżeby inaczej dedykowanego do naszych kolumn. Kolejnym krokiem są kolumny Alter II, będące rozwinięciem projektu Alter I. W telegraficznym skrócie mogę jedynie powiedzieć, że przede wszystkim są większe i oczywiście dużo więcej potrafią. Potwierdzeniem powyższego stwierdzenia była udana (!!!) próba nagłośnienia studia koncertowego im. Agnieszki Osieckej w radiowej Trójce nie powodując uczucia niedosytu na powierzchni prawie 300 m2 i 120 osobowej widowni.
Aby system był kompletny potrzebne są też przewody wszelkiej maści, od głośnikowych począwszy przez interkonekty, na zasilaniu skończywszy. W ten sposób powstały przewody głośnikowe z monokrystalicznego srebra poddane obróbce termicznej będąc wspaniałym przedłużeniem wewnętrznego okablowania kolumn, które, jak mieliśmy okazję przekonać się na własnej skórze, są niebywale wrażliwe na jakość okablowania. Podobnie było z interkonektami i przewodami zasilającymi, które też bardzo starannie metodą prób i selekcji zostały skonstruowane pod kątem synergicznego zgrania się w naszym systemie.
Można by rzec, iż w dużym stopniu zbliżyliśmy się do takiego sposobu prezentacji, jaki zapadł mi w pamięci po odsłuchach u Pata Methenego, dodając całą gamę naszych osobliwości. Tym samym dzielimy się naszym subiektywnym poczuciem naturalności, zjawiskowości i piękna zawartego w muzyce, aby móc z nią obcować prawie jak na żywo i delektować się jej harmonią i całym bogactwem informacji, jakie są w niej zawarte bez nerwowej potrzeby nieustannego zastanawiania się, co można jeszcze poprawić. Oczywiście jeszcze sporo można zmienić i nad tym nieustannie pracujemy, gdyż to nas kręci najbardziej, tym samym godzimy się z faktem, że zawsze jest możliwość upgrade’u.

Potencjalnym odbiorcom zapewniamy wykonanie systemu na miarę ich oczekiwań sonicznych i etetycznych, gdyż cały system, z wyjątkiem niewielkich elementów, jest wykonywany ręcznie. Jeśli jesteś gotów rozkoszować się muzyką, to być może jest to system dla Ciebie Drogi Słuchaczu i Melomanie.
 
Dziękuję za wytrwałość w dobrnięciu do tego momentu naszej krótkiej historii.

Jarosław Torbicz”

Omówienie tegoż jakże imponującego od strony gabarytowo – wizualnej, oraz podnoszącego na duchu, że jednak w Polsce jednak można zrobić coś konstruktywnego zamiast siedzieć, za przeproszeniem pierdzieć w stołek, pić ciepłą wódkę a potem licząc na całkowicie iluzoryczną anonimowość wylewać morze hejtu w internecie, rozpocznę standardowo – od wrażeń natury estetycznej i organoleptycznej.

Perfect DAC już na pierwszy rzut oka jasno daje do zrozumienia, że choć przydzielono mu zadanie obsługi sygnałów cyfrowych, to zrobi to po swojemu, czyli co tylko będzie można przepuści przez pyszniącą się na lustrzanej płycie wierzchniej parę lamp wyjściowych E88CC. Dodatkowo priorytetowo potraktowane zostało również zasilanie, w którym część dedykowana sekcji cyfrowej oparto na układach dyskretnych a sekcji analogowej na diodzie prostowniczej 5U4M i układzie LC. Do wewnętrznego okablowania użyto monokrystalicznego srebra poddanego wielogodzinnej obróbce w temperaturach -190 do +250° C.  Zarówno na froncie, jak i bocznych powierzchniach drewnianej, wykończonej na wysoki połysk ramki okalającej przetwornik próżno szukać jakichkolwiek przełączników, sterowania pilotem też, przynajmniej na razie, nie przewidziano, więc ostatnią deską ratunku wydaje się być ściana tylna i … Bingo! To właśnie tam ulokowano trójpozycyjny przełącznik hebelkowy umożliwiający wybór pomiędzy dwoma wejściami koaksjalnymi SPDIF akceptującymi sygnał do 24 bit/192 kHz i USB zdolnym poradzić sobie z 32 bit/192 kHz. Gniazda RCA to solidne amerykańskie CMC (Charming Music Conductor®) a ich rozstaw jest na tyle szeroki, że spokojnie wepniemy w nie nawet kuriozalnie grube i masywnie zakonfekcjonowane przewody. Całości dopełnia zintegrowane z włącznikiem głównym gniazdo zasilające IEC.

Ardento Dual, jak z resztą sama nazwa wskazuje to tak naprawdę dwa wzmacniacze w jednym. Tak, tak, to nie żart gdyż na froncie mamy wierną „kopię” Solo w postaci pary 6s45p-e w stopniu wejściowym, pary 300B-98B na wyjściu, oraz pary prostowniczych lamp 6D22S a dopiero skromnie usadowioną z tyłu kwadrę EL34. Całą tą szklarnią zawiadujemy dwoma pokrętłami umieszczonymi na idealnie dopasowanej do estetyki DACa i kolumn drewnianej ramce okalającej bryłę urządzenia, z których lewym ustawiamy balans między sekcją SE (300B) i PP (EL34) a prawym, już konwencjonalnie, operujemy poziomem głośności. Podobnie jak w DACu wyboru wejść (dwie pary) dokonujemy jednym z trzech ulokowanych na tylnej ściance przełączników hebelkowych. Pozostałe dwa odpowiadają za uaktywnienie sekcji SE/PP. Podwójne terminale głośnikowe dodatkowo potwierdzają rozdzielenie obu sekcji i przy okazji umożliwiają łatwe stworzenie dwóch konfiguracji – jednej „audiofilskiej” opartej na finezyjnych 300-kach i drugiej – imprezowo/niezobowiązującej korzystającej z dobrodziejstw wydajnych i co najważniejsze tanich 34-ek.

Bez wątpienia Altery 2 pomimo swojej niezaprzeczalnej optycznej lekkości są kolumnami potężnymi i z założenia dedykowanymi „trochę” większym pomieszczeniem aniżeli standardowe – „blokowe” pokoje. Co prawda ich niewielka głębokość pozwala na dość zauważalne i wielce pożądane, szczególnie przez przedstawicielki płci pięknej, ograniczenie zajmowanego miejsca, to jednak warto pamiętać o kilku drobiazgach wynikających z ich cech charakterystycznych. Po pierwsze, czego po zdjęciu maskownic (zarówno przednich, jak i tylnych) nijak nie da się ukryć, dół pasma obsługuje monstrualny – 18” papierowy woofer (dawcą membrany jest produkt z rynku pro-audio a reszta to autorskie rozwiązania Ardento) wspomagający węgierski pełnopasmowy przetwornik Sonido SFR 200 (stopień modyfikacji podobny do basowca) i imponującą wstęgę Fountek NeoPRO 5i. W związku z powyższym i faktem, że w przypadku Alterów nie mamy do czynienia ze standardową „skrzynią” tylko odgrodą swobodnie promieniującą zarówno do przodu, jak i do tyłu lepiej zapewnić im przynajmniej pół metrowy dystans od ścian. Owe 50 cm jest jednak przysłowiowym minimum, gdyż podczas odsłuchów w naszym OPOSie optymalną równowagę pomiędzy namacalnością a przestrzennością dźwięku uzyskaliśmy odstawiając 2-ki na prawie dwa metry. Wracając jednak do budowy tytułowych kolumn na pewno warto wspomnieć o takich detalach, jak poddanych procesom kriogenicznym podwójnych terminalach WBT 0703 i okablowaniu wewnętrznym ze srebra monokrystalicznego, które dodatkowo jest jeszcze wyżarzane. Dopasowanie do akustyki konkretnego pomieszczenia i oczywiście preferencji danego słuchacza zapewniają dwa pokrętła znajdujące się na tylnej ścianie kolumn umożliwiające niezależną regulację ilości basu i pozostałych 2/3 pasma.

Wraz z elektroniką otrzymaliśmy również firmowe okablowanie własnej konstrukcji, w skład którego weszły podwójne kable głośnikowe – srebrne do sekcji średnio-wysokotonowej i miedziane na bas, srebrne interkonekty i miedziane przewody zasilające dedykowane wzmacniaczowi i DACowi. Oczywiście kable poddano procesom wyżarzania i kriogenicznym, przez co zachowano zgodność z przewodami użytymi wewnątrz powyższych urządzeń.

Początkowe zabiegi akomodacyjne dostarczonego przez producenta systemu prowadziliśmy w wyjściowej, czyli standardowej konfiguracji, jaką znaliśmy m.in. z ostatnich spotkań w Studiu U22. Z takim systemem zapoznawani są również potencjalni klienci Ardento, więc wyszliśmy z miejmy nadzieję słusznego założenia, że rozsądnym jest słuchanie tego, co jest pierwotnym stanem „out of the box” i zalążkiem wersji finalnej -docelowej. Obecność firmowych przewodów do minimum ograniczyła dylematy natury kablarskiej, więc nasza działalność skupiła się jedynie na podłączeniu źródeł sygnału w postaci transportu Reimyo i gramofonu SME. Pomimo początkowych obaw związanych z rozmiarami przetworników basowych Alterów bardzo szybko okazało się, że nie taki diabeł straszny, jak go malują i że nawet w 35 metrowym OPOSie nie trzeba było nic korygować, więc znajdujące się na plecach kolumn pokrętła zostawiliśmy w świętym spokoju oczywiście nie zapominając zapobiegliwie sprawdzić, czy w obu kanałach ustawione są w pozycji neutralnej. Z resztą tak właśnie można byłoby określić temperaturę i stopień emocjonalnego przekazu oferowanego przez Ardento – jako neutralny, lub jak Państwo wolą transparentny. Było to o tyle ciekawe doświadczenie, że choć niezaprzeczalna była ewidentna gładkość, oraz całkowity brak granulacji średnicy i wysokich tonów, to jednocześnie miłośnicy stereotypowego lampowego dopalenia i swoistego dosaturowania wydarzeń rozgrywających się w centrum pasma mogliby czuć się lekko … może nie nieusatysfakcjonowani, bo to zbyt mocno nacechowane negatywnymi emocjami określenie, lecz zdziwieni brakiem czegoś, co zakładali jako pewnik. Pewną rekompensatą dla powyższej grupy stanowić może sposób definiowania basu, który prowadzony przez kwadrę 34-ek już „lampowy” był w 100%. Lekkie zaokrąglenie konturów plus delikatne, romantyczne spowolnienie wyraźnie wskazywały na charakterystyczne cechy szklanych baniek. Dzięki temu przekaz „Haugtussa” Lynni Treekrem był odrobinę bardziej melancholijny i depresyjny. Dolne rejestry delikatnie nachodząc na średnicę otulały słuchacza zamykając go we własnym, muzycznym świecie.
Po wstępnych odsłuchach na standardowym ulampieniu i z podpiętą sekcją „turbo” w postaci kwadry EL-34 przyszła pora na eksperymenty, w rezultacie których w DACu zamiast całkiem zacnych Philipsów SQ wylądowały niesamowicie umiejętnie łączące nasycenie z detalicznością rosyjskie 6n30P limited rocznik 1962 na wyjściu i 5C3S z 1967 r. w roli prostownika, a Altery zaczęły pracować jedynie napędzane SET-em 300B. Trochę wyprzedziłem kolejność zdarzeń, bo początkowo Dual pracował na 100% swoich możliwości tłocząc deklarowane 15W w 18” woofery a naszą uwagę skupiliśmy na modelowaniu brzmienia przetwornika, lecz suma summarum finalną konfiguracją stała się właśnie ta oparta wyłącznie na pozornie słabowitych triodach. Jednak po raz kolejny na własne uszy mogliśmy się przekonać, że to nie o ilość a wyłącznie o jakość chodzi. Bas zyskał na konturowości i motoryce przy czym wcale nie było go mniej niż wcześniej a jedynie poprawie uległa jego czytelność i definicja. Dodam tylko, ze powyższe obserwacje nie dotyczyły przysłowiowego plumkania, gdzie za sekcję rytmiczną robi tamburyn, lecz niezwykle eklektyczna ścieżka dźwiękowa z „Cadillac Records” (wydanie 2 płytowe), z tak zakręconymi utworami jak np. „Bridging The Gap” Nas f. Olu Dara. To jednak był jednak wierzchołek góry lodowej, gdyż wszystko co najlepsze czekało na nas zdecydowanie głębiej. Wystarczyło bowiem włączyć „A Trace of Grace” Michela Godarda, by zachwycić bogactwem wybrzmień, poczuć przyjemny chłód pomieszczenia, w którym dokonano nagrania a przede wszystkim usłyszeć jego akustykę. W pewnym sensie systemowi Ardento udało się przenieść do naszego OPOSa część zabytkowego, dwunastowiecznego monastyru Cystersów Abbaye de Noirlac a tego typu „sztuczki” nie zdarzają się zbyt często. Brawo!
O ile w początkowej konfiguracji wspominałem o swoistej obiektywnej analityczności, to pojawienie się w torze, a dokładnie w stopniu wyjściowym Perfect DACa lamp 6n30P sprawiło, że delikatnie dosaturowana średnica zaczęła po prostu czarować. Cały czas jednak mieliśmy do czynienia z nieosiągalną dla konwencjonalnych zespołów głośnikowych swobodą i nieskrępowaniem. Tam, gdzie „skrzynkowa” konkurencja dopiero zastanawiała się nad reprodukcją Altery już dawno grały oszałamiając nie tylko precyzją konturów źródeł pozornych i ich niezwykle sugestywnym rozmieszczeniem na wirtualnej, tworzonej przed słuchaczami, scenie muzycznej lecz przede wszystkim niesamowitą natychmiastowością. Każde uderzenie bębniarza, każdy transjent pojawiał się z szybkością światła i równie szybko się kończył pozostawiając po sobie jedynie naturalnie wygasający pogłos, echo znikające w czarnym jak aksamit tle. Nie ukrywam, że do takiego, wyczynowego sposobu prezentacji trzeba się było po prostu przyzwyczaić, tak samo jak przesiadając się z rozleniwiającej rodzinnej limuzyny do tylko pozornie podobnego Mercedesa AMG C63 S. Nie ma się po prostu co oszukiwać, bo różnica między kilkunastoma i 4 sekundami do setki to najdelikatniej mówiąc przepaść i choć można bardzo szybko przyzwyczaić się do pewnej dostojności, to właśnie owa błyskawiczność Ardento wywołuje przyspieszone tętno i niebezpieczny błysk w oku.
Podobnie mają się sprawy na przeciwległym końcu pasma. Imponująca wstęga dostarcza taką ilość informacji, że będąc przyzwyczajonym do maniery standardowych, tekstylnych kopułek początkowo możemy czuć się cokolwiek dziwnie, gdyż niby słuchamy znanych niemalże na pamięć utworów a jednak już na pierwszy rzut ucha „widać”, że do tej pory żyliśmy jedynie z ¾ tego, co rzeczywiście na naszych ulubionych płytach zostało nagranego. Oczywiście nie chodzi mi o jakieś fundamentalne, stanowiące podstawę konstrukcji elementy, ale wszelakiej maści smaczki i aurę pogłosową stanowiące o obecności tzw. holografii przekazu, zdolności wykreowania złudzenia trójwymiarowości rozgrywającego się w naszym pomieszczeniu odsłuchowym spektaklu. Nie ma też mowy o taniej ofensywności, czy próbach maskowania braku wypełnienia epatowaniem ostrymi jak skalpel krawędziami. Nic z tych rzeczy. Słychać po prostu to, co na nośnik trafiło i nikt nie próbuje w tym systemie dokładać czegokolwiek od siebie. Nie odnotowałem też nawet najmniejszych nawet prób upiększania, pudrowania elementów, które nie zawsze brzmią miło, czy referencyjnie. Przykładowo, na „Ten New Songs” Leonarda Cohena blachy są tępe i wyraźnie osuszone i na ostatecznie skonfigurowanym systemie jest to po prostu ewidentny i niezaprzeczalny fakt. A z faktami trudno dyskutować. Mamy zatem coś na kształt krystalicznie czystego lustra, w którym płynąca muzyka może się przeglądać mając pewność, że to, co w nim zobaczy będzie zgodne z prawdą, prawdą, która nie zawsze jest najładniejsza, ale właśnie jej prawdziwe – naturalne piękno pochodzi z wierności oryginałowi.

Tym oto sposobem niepostrzeżenie doszliśmy do końca opisu rodzimego, wartego mniej, lub bardziej okrągłe (na kursy walut niestety nie mamy wpływu) 300 000 PLN systemu marzeń Ardento. Systemu, który co warto ponownie podkreślić, jest szyty niczym porządny garnitur, na miarę i pod konkretnego klienta. Czyli pod nas. Tutaj nie ma mowy o pośpiechu, masówce i stawianiu na ilość zamiast na jakość. W zamian tego wydając dość poważną, choć bądźmy szczerzy – jak na rasowy High-End wcale nieprzesadzoną, kwotę możemy wreszcie poczuć się odpowiednio docenieni a wręcz rozpieszczeni mając pewność, że w całości tak skonfigurowanego seta nie będzie miejsca na przypadkowość, czy wręcz błędy, a po naszej stronie pozostanie jedynie wybór pasującego nam brzmieniowo źródła.

Marcin Olszewski

Opinia 2

Będąca bohaterem dzisiejszego spotkania rodzima manufaktura miała już swoje pięć minut na naszym portalu. Niestety wówczas udało nam się pozyskać jedynie kolumny, które kilkukrotnie wystąpiły jako współpartnerzy w różnych konfiguracjach, gdy tymczasem drugie podejście zaowocowało pełnym kompletem włącznie z dedykowanym przetwornikiem cyfrowo-analogowym, wzmacniaczem zintegrowanym i okablowaniem, a jedynym czego oczekiwał ode mnie przybyły z wizytą set, był dobrej jakości sygnał zero-jedynkowy, o który zadbało moje dzielone źródło. Próbując przybliżyć o kim dzisiaj rozprawiamy, należy wspomnieć o zebranych bardzo dobrych opiniach za generowany dźwięk nawet w trudnych warunkach hotelowych podczas kilku jesiennych warszawskich wystaw, a znakiem rozpoznawczym, powiedziałbym, że wręcz wizytówką jest głośnik niskotonowy o monstrualnej jak na domowe audio średnicy 18 cali. Tak tak, każdy kto nie zderzy się z takim rozmiarem w swoim pokoju, nie za bardzo wie nad czym deliberujemy, ale dla uświadomienia pewnej perspektywy powiem, że gdy o moich przetwornikach piszę czasem, iż rozmiarowo dorównują miskom do kąpieli dzieci, to przy tych zastosowanych w testowanej konstrukcji wydają się być jedynie miseczkami, a przecież to różnica tylko 3 cali. Jednak jak napisałem, tylko własne organoleptyczne spotkanie jest w stanie oddać ich wielkość. Puentując te kilka zdań, zapraszam na spotkanie z firmą ARDENTO, która prezentując maksimum swojego portfolio, dostarczyła w me progi: kolumny ALTER 2, wykorzystujący szklane bańki przetwornik cyfrowo-analogowy, zintegrowany wzmacniacz lampowy z kultowymi bańkami 300B pokładzie i kompletne okablowanie: sygnałowe (analogowe), kolumnowe i zasilające.

Akapit wizualizacyjny rozpocznę od zjawiskowych kolumn, które są odmianą odgród, czyli zespołu głośników osadzonych na płaskiej, pozbawionej tylnej ścianki desce. Oczywiście wszystko ma swoje odbicie w wyliczeniach konstrukcyjnych, co determinuje wielkość owego frontu nośnego będącego głównym elementem obudowy – nie licząc podstawy i głębokość symbolicznych ścianek bocznych. Głównym a wręcz dominującym przetwornikiem jest, jak wspomniałem papierowy 18’’ basowiec, który współpracuje z również opartą o celulozę średniotonówką Sonido i wstęgą Founteka.  Ciekawostką, a zarazem zbawieniem dla sporej rzeszy audiofilów jest implementacja potencjometrów płynnie dostosowujących poziom zakresu wysoko-średniotonowego i basowego do potrzeb pomieszczenia odsłuchowego. I powiem Wam szczerze, że mimo ogólnego kłócenia się regulatorów z koszernością systemu rasowego audiofila, jest to bardzo ciekawe rozwiązanie, gdyż nawet mój wydawałoby się sporej wielkości pokój potrzebował drobnych korekt sygnałowych, co w prosty sposób zaoszczędziło mi kosztownej i czasem długotrwałej kabelkologii. Tak więc, zanim ze startu odrzucicie takie rozwiązanie, zastanówcie się, czy nie lepiej wydać kasę na płyty, niż gonić króliczka na poziomie odrutowania. Naprawdę radzę to rozważyć. Kolejnym ciekawym elementem warszawskiej układanki jest mogący pochwalić się lampami DAC, swoimi rozmiarami oscylując w gabarytach wież midi. Jego budowa przypomina platformę nośną dla przywołanych szklanych baniek i ukrytego pod gustownym sarkofagiem transformatora z centralnie umieszczonym logo marki. Obudowa na zewnętrznych krawędziach jest niczym innym, jak drewnianą skrzynką, która owe ramy i trafo prezentuje na skrywającej układy wewnętrzne platformie z polerowanej stali nierdzewnej. Jeśli chodzi o manipulatory i przyłącza, znajdziemy je jedynie na tylnej ściance, gdzie do dyspozycji mamy dwa wejścia cyfrowe w standardzie SPDiF i jedno USB, jedno wyjście RCA i zintegrowany w gniazdem zasiania łącznik główny. Docierając z opisem do wzmacniacza zintegrowanego, naszym oczom ukazuje się bardzo podobna wizerunkowo (zewnętrzna skrzynka z polerowaną na wysoki połysk płaszczyzną nośną) rozbuchana rozmiarowo płaszczka. Jak widać na zdjęciach, rozbudowana konstrukcja wewnętrzna, o czym za chwilę, ma sporo do zmieszczenia, dlatego dla celów korelacji ilości wyeksponowanych podzespołów z dającą pewien spokój w postrzeganiu całości projektu wielkością zdecydowano się na sporą, jak na warunki domowe rozłożystość integry. Jednak, gdy podczas pozycjonowania opisywanego produktu zbliżymy się do konkurencji, nagle okaże się, że wszystko, co aspiruje do miana High-Endu, musi być i zazwyczaj jest duże, a produkt ARDENTO znajdzie się co najwyżej w środku stawki. Zgłębiając budowę wewnętrzną należy wspomnieć, że tak prawdę mówiąc w jednej obudowie mamy dwa wzmacniacze. Jeden oparty jest o przywołaną triodę 300B w układzie SE i drugi pozwalający na osobne zasilenie sekcji basowej podłączonych kolumn. Czyli mamy dwie możliwości: jedna zasila kolumny w pełnym paśmie, jako czysta klasa A z lampą 300B – 8 W, a druga w biampingu z EL 34 na basie – 15 W, a wszystko łatwo wybierane stosownymi znajdującymi się na tylnym panelu hebelkami. Jeśli chodzi o aplikację przyłączy na plecach obudowy, do dyspozycji mamy podwojone dla wspomnianych możliwości zasilenia kolumn terminale głośnikowe, dwa wejścia liniowe RCA, hebelkowy selektor wejść i zintegrowane z włącznikiem głównym gniazdo zasilające.  Przód wzmacniacza ubrano w umieszczone centralnie dwie srebrne gałki, z czego lewa jest płynną regulacją basu, a prawa wzmocnieniem pełnego pasma (włącznie z wstępnie ustawionym najniższym rejestrem). Jeśli chodzi o zastosowane okablowanie, są to wykonane przez markę Ardento i dedykowane do występującego dzisiaj w roli aplikanta systemu produkty, dlatego nie będę zbytnio zgłębiał ich budowy i przejdę to testowej części naszej pogadanki.           

Nie oszukujmy się, wkraczając w świat Ardento musimy być przygotowani na bezpośredniość dobiegającej do naszych uszu muzyki – w dobrym tego słowa znaczeniu. Zastosowane w kolumnach przetworniki stoją na straży konturowości, którą swoim lampowym wyrafinowaniem umiejętnie ujarzmia elektronika. I nie chodzi o to, że muzyka zabija nas nadmiernym wolumenem, choć to na własne życzenie również jest możliwe, tylko jeśli postaramy się o zakup całego seta, jesteśmy w stanie spełnić nasze najbardziej wyśrubowane oczekiwania otwartości w górze pasma i dosadności w dolnych rejestrach praktycznie w każdym zdroworozsądkowo dobranym do nich pomieszczeniu, bez względu na zastane szkodliwe podbicia. Tutaj oczywiście z pomocą przychodzą wspomniane możliwości regulacyjne w samych zestawach kolumn, jak również podwójne, osobne dla każdej sekcji wzmocnienie (odczepy dla basu i średnicy z górą) i osobna regulacja basu we wzmacniaczu. Mało tego, biorąc pod uwagę fakt, że mamy do czynienia z odgrodami, sama odległość od tylnej ściany pozwala na spore ruchy dopasowujące zestaw do naszej samotni, z możliwością dosunięcia ich prawie do niej samej. Jednym słowem kameleon w najczystszej postaci.

Znając potencjał zestawu, nie skusiłem się na szybką weryfikację z wymagającym materiałem testowym i zaprosiłem konstruktora do siebie na dostrojenie całości do maksimum możliwości -według jego wzorca. Oczywiście jak to w konstrukcjach lampowych bywa, nie obyło się bez wymiany szklanych baniek w DAC-u i wzmacniaczu, jako skutek moich wstępnych uwag rozgrzewkowych co do jakości środka pasma. Potem kilka prób z siecią, aż okazało się, iż najlepszą konfigurację barwowo – jakościową osiągnęliśmy ze słabowitej amplifikacji na lampach 300B, która mimo skromnej ilości „wacików” w pełni spełniała zapotrzebowanie kolumn na pracę nawet w rejonach pomruków sejsmicznych. I gdy teoretycznie setup mieliśmy za sobą, padała propozycja zbliżenia kolumn do tylnej ściany, co według konstruktora przyniosło oczekiwany przez niego, a według mnie możliwy do osiągnięcia odsunięciem się od linii kolumn oddech w muzyce. Gdy następnego dnia po nocnym resecie zasiadłem w miejscu odsłuchu, prawie natychmiast zrozumiałem, że przy sporej zbieżności postrzegania piękna muzyki aspekt ustawienia kolumn dość mocno nas różni. Jednak nie była to degradacja dźwięku jako taka, tylko inne priorytety w budowaniu wirtualnych bytów połączone z nieznajomością pomieszczenia. Czym to się objawiało? Ja słucham bardzo dużo muzyki nagrywanej na setkę w obiektach sakralnych i tak stroję system – ustawienie kolumn również jest strojeniem systemu, aby wykorzystany w celach dotarcia w głąb duszy melomana pogłos kubatury miał pełnoprawny udział w spektaklu muzycznym. Tymczasem zbliżenie głośników do tylnej ściany spowodowało utratę owych artefaktów zwanych potocznie echem na tyle silnie, że były wręcz symboliczne. Oczywistą sprawą jest chyba fakt, że gdy kilkoma krążkami utwierdziłem się w swoim przekonaniu, powróciłem do ustawienia początkowego, uzyskując w ten sposób równowagę pomiędzy preferencjami barwowymi Pana Jarka, a moim wzorem sceny muzycznej. I nie piszę tego jako złośliwości, a raczej jako pewną wskazówkę, która przy odpowiednim wtajemniczeniu pozwoli tak jak u mnie, tak i u Was uzyskać naprawdę fenomenalnie budowaną w szerz i głąb wirtualną prezentację. Powiem więcej, takie ustawienie dawało zdecydowanie większe odczucie projekcji 3D, a to jest dla mnie celem nadrzędnym. Tutaj muszę dorzucić prośbę, aby podczas czytania moich zmagań wziąć pod uwagę fakt, że moje pomieszczenie jest dość łatwym polem do wszelkich roszad kolumnowych, a rozbieżności pomiędzy sugestiami producenta, a moimi oczekiwaniami uświadamiają jedynie fakt sporych możliwości wpasowania się w dowolny lokal testowanych konstrukcji. W takim ustawieniu dla potwierdzenia wysnutych wcześniej wniosków po raz kolejny przerzuciłem kilka krążków z muzyką dawną, jednak za drugim razem spojrzałem dodatkowo na balans tonalny i spójność pasma akustycznego. Jak wspomniałem na wstępie, miałem do czynienia z bardzo konturowym i otwartym pakietem głośników, który dopiero dzięki lampowej amplifikacji nabierał tak uwielbianych przeze mnie znamion gładkości, a zapragnąłem skorelować to z codziennym punktem odniesienia. Seria srebrnych krążków bez względu na repertuar dała jeden i ten sam wniosek: wszelkie źródła pozorne przy swojej kulturze w zakresie homogeniczności wycięte były bardzo ostrym rysikiem z czarnego jak smoła tła, dając wyraźnie do zrozumienia, że mimo lampy w torze nadal kroczymy drogą bliższą neutralności, niż ogólnie przyjętego sznytu próżniowego. Ma to swoje uzasadnienie, gdyż w kuluarowych rozmowach dowiedziałem się, iż zamysł powstania tego seta zrodził się podczas użytkowania wrednego akustycznie poddasza domu jednorodzinnego, które sprawiało problem zaistnienia w eterze nawet najbardziej wyszukanym konstrukcjom zagranicznym, bez względu na żądaną cenę. Wiadomą rzeczą jest, że owa walka ze strychem dotyczy tylko niewielkiej części audiofilów, ale gdy mamy do dyspozycji bardziej przyjazny kąt, otrzymujemy w pakiecie różne możliwości dopasowujące zestaw do naszych preferencji. Przyznacie, że pomysł bardzo dobry. Idąc dalej tropem muzykalności, całość projekcji mimo wyraźnego konturu w każdej części pasma akustycznego bez problemów obracała się w strefie przyjemnego dla ucha strojenia. Nawet gdy ja w swej wyimaginowanej  referencji jestem nastawiony na zdecydowanie większą dawkę homogeniczności i gęstości środka pasma, ani razu nie usłyszałem drażniącej nuty, nawet w repertuarze grupy Massive Attack, a to już świadczy o wyrafinowaniu. Patrząc na to spotkanie z perspektywy czasu, muszę się przyznać, że po rozstaniu z zestawem ARDENTO kilka razy złapałem się na poszukiwaniu tak twardej stopy perkusji, dźwięcznego i naładowanego informacjami o strunach i pudle pod pełną kontrolą kontrabasu, czy perlistych, mieniących się milionami iskier perkusionaliach bębniarza. A przecież na co dzień obracam się w nieco innych, ale w pełni spełniających moje potrzeby rejonach brzmieniowych, co dobitnie świadczy o wysublimowaniu generowanego przez warszawką markę dźwięku. Czy testowany set ma wady? Oczywiście, kolumny i wzmacniacz są dość  mocno rozbuchane gabarytowo. A tak na poważnie, nie wiem czy zaliczyłbym to do wad jako takich, ale po powrocie do zestawu codziennego nagle okazało się, że przełom basu i środka może być bardziej wysycony, a przez to przyjemniej namacalny. Chodzi mi takie aspekty, jak dociążenie wokalistyki, czy tak potrzebujące ciepła instrumentarium barokowe: gitara barokowa, viola da gamba, czy trąbka naturalna. Ktoś może powiedzieć, że się czepiam. I będzie miał rację, ponieważ w dobrej wierze trochę miałem taki zamysł, gdyż pozwoli to moim wiernym czytelnikom (podobno tacy są) osadzić dzisiejszego bohatera w skali muzykalności i barwności. Niestety tylko porównania pozwalają konfrontować przeczytane wersety z rzeczywistością, jednak z uwagi na całkowicie inne postrzeganie tego samego dźwięku przez dwóch różnych słuchaczy nie mówię, co jest dobre, a co złe, tylko staram się odnieść każdy test do posiadanego codziennego wzorca, który przy odrobinie chęci każdy jest w stanie choćby kilka minut posłuchać na różnego rodzaju wystawach i prezentacjach.

Gdy testy miały się ku końcowi, na polu bitwy niespodziewanie, z pełną mocą tego słowa, pojawił się przygotowywany do kolejnych odsłuchów, pochodzący ze Szwajcarii „system marzeń”. Ale myliłby się ten, kto sądził, że to kolejna droższa lub tańsza znana wszystkim układanka, gdyż na testy zawitał, co prawda rozpoczynający ofertę, ale bardzo chwalony ostatnimi czasy i niestety prawie nieuchwytny do procesów odsłuchowych zestaw FM ACOUSTICS. Jak można się domyślić, jest to pokłosie udanych rozmów w sprawie produktów Audio Tekne, ale wizyta Szwajcarów naprawdę wyskoczyła jak królik z kapelusza. Wracając do tematu polskiej myśli technicznej, zdradzę, że nie omieszkałem dokonać ożenku niespodziewanych gości z rodzimymi kolumnami i nagle okazało się, że poszukiwana przeze mnie gęstość dźwięku nawet z tak wyraźnie kreślącymi rysunek źródeł pozornych kolumnami jest możliwa do osiągnięcia. Co ciekawe, wspomniana konturowość nawet w najmniejszym stopniu nie straciła swojej zadziorności, gdyż set FMA stawiając na ciężar i dynamikę fraz sonicznych, nie ograniczał skrajów pasma akustycznego, pompując w nie jedynie nadające spójność wypełnienie na średnicy. Mówiłem to już konstruktorowi kolumn ALTER 2 i powtórzę to jeszcze raz tutaj, opisywany mariaż był tym, czego życzę każdemu melomanowi, bez względu na indywidualne pozycjonowanie środka ciężkości generowanego dźwięku. Oczywiście trochę naciągam wnioski, ale konia z rzędem temu, kto stwierdziłby, że taki dźwięk nie spełnia norm High Endu. Znając jednak podwórko audiofilskie, sądzę, iż prawdopodobnie znaleźliby się kręcący nosem osobnicy, ale raczej tylko dla zasady, albo mocno zakorzenieni w skrajnym postrzeganiu swojego zbyt szczupłego lub ociężałego wzorca dźwięku.
     
Próba zebrania powyżej wypunktowanych informacji w jedną skrótową całość nie może być niczym innym, jak wyliczanką zalet i to pomimo pewnych odstępstw od moich osobistych preferencji. Przecież nikt nie powiedział, że jestem wszechwiedzącym mistrzem sztuki testowania i moje wynurzenia są jednymi z wielu ukazujących się w sieci. Zatem, gdy spróbujemy zmierzyć się z tytułową propozycją, dostaniemy mocny, konturowy i niewyobrażalnie twardy bas, niezłą średnicę i wręcz bijącą większość konstrukcji w sferze dźwięczności górę pasma. Oczywiście wszystkie te aspekty można nieco naginać do swoich preferencji stosownymi pokrętłami, lampami lub okablowaniem. Jednak jeśli nawet zestrojenie całości pozostawimy ekipie Ardento, w najmniejszym stopniu nie okaże się to porażką, tylko pewną łatwą do skorygowania do swoich potrzeb wizją producenta. Czy testowana układanka jest dla każdego? Jak to zwykle w życiu bywa, z pewnością nie. Niestety sznyt głośników jest na tyle mocny, że próby zestrojenia całości do estetyki angielskiego Audio Note’a spełzną na niczym. Duża niskotonową membrana o krótkim skoku nie będzie w stanie oddać poszukiwanej przez niektórych ocierającej się o misiowatość miękkości. Ten sam problem oddania mięsistości dotyczyć będzie szerokopasmowego średniotonowca, by zakończyć na informującej nas o wszystkim, co chcielibyśmy i czego nie chcielibyśmy usłyszeć wstędze. Niemniej jednak, to, co udało się uzyskać z tak trudnych do aplikacji przetworników, bez najmniejszych problemów zaliczyłbym do pierwszej ligi High Endu. Jedyny problem leży w naszym postrzeganiu rodzimej branży, która mimo  dorównywania zagranicznej konkurencji jest zdecydowanie tańsza, a mimo to dla wielu potencjalnych klientów powinna być za pół darmo, gdyż rozlicza się ją przez pryzmat użytych materiałów, a nie jakości dźwięku. Dlatego, jeśli kochacie odtwarzaną w dobrej jakości muzykę i nie boli Was fakt spełnienia tych wymogów przez rodaka, powinniście spróbować takiej konfiguracji u siebie. Ale ostrzegam, nawet gdy nie zdecydujecie się na zakup, tak prezentowana muzyka na długo pozostanie w Waszej pamięci.

Jacek Pazio

Producent: Ardento
Ceny:
Perfect DAC:  9 000 €
Dual:  17 000 €
Alter II: 33 000 €
Kabelki głośnikowe kpl. 4 szt ( 2 szt. srebro, 2 szt. miedź):  6 000 €
Interkonekty analogowe (srebro):  2 000 €
Przewód zasilający do wzmacniacza:  1 900 €
Przewód zasilający do DACa:  1 300 €

Dane techniczne
Ardento Alter 2
Impedancja: 8  Ω
Moc muzyczna: 15 W
Częstotliwość przenoszenia: 33 – 40 000 Hz
Czułość: 94 dB

Ardento Dual
Impedancja: 4 lub 8  Ω
Moc muzyczna: 2×8 W + 2×15 W
Lampy mocy: 2x300B (SE) + 4xEL34 (PP)
Pozostałe lampy: 2x6s45p-e, 2x6D22S

Perfect DAC
Konstrukcja: lampowa, z lampowym zasilaniem sekcji analogowej
Zastosowane lampy: 2xE88CC, 1x5U4GB
Wejścia cyfrowe: 2x S/PDIF, 1xUSB
Wyjścia analogowe: RCA
Obsługiwany sygnał: do 24/192 (S/PDIF) i 32/192 (USB)

 System wykorzystywany w teście:
– CD/DAC: Reimyo CDT – 777 + Reimyo DAP – 999 EX
– Przedwzmacniacz: Reimyo CAT – 777 MK II
– Wzmacniacz mocy: Reimyo KAP – 777
– Kolumny:  TRENNER & FRIEDL “ISIS”
– Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
– Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sekcja niskotonowa)
– IC RCA: Harmonix HS 101-GP
– IC cyfrowy: Harmonix HS 102
– Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX MK II
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: FM ACOUSTICS FM 122 MK II
Zestaw FM ACOUSTICS:
– przedwzmacniacz liniowy FM 155
– linearizer FM 133
– końcówki mocy FM 108

W ramach przełamywania stereotypów o wybitnie destruktywnym wpływie poniedziałków na ludzką psychikę warszawski salon SoundClub wraz z panem Robertem Szczerbowskim (KBL Sound) postanowili poprawić humory wszystkim zaproszonym melomanom, audiofilom i przedstawicielom prasy organizując premierowy odsłuch kompletnego seta okablowania KBL Sound z flagowej serii Himalaya.
W przestronnej sali odsłuchowej, w całkowicie niezobowiązującej atmosferze i bez zbędnego zadęcia można było nie tylko posłuchać i samemu ocenić trafność skompletowanego systemu, lecz również porozmawiać zarówno z pomysłodawcą i konstruktorem (w jednej osobie) wybitnie high-endowego rodzimego okablowania, jak i udzielających wyjaśnień, co do grającej elektroniki ekipy SoundClubu. A nie popadając w zbytnią euforię musze obiektywnie stwierdzić, że warto było spędzić poniedziałkowy wieczór na Skrzetuskiego. Z resztą proszę zobaczyć jakież to audiofilskie specjały czekały na spragnionych muzycznych uniesień chętnych. W skład prezentowanego zestawu weszły:
– Odtwarzacz CD: Soulution 746
– Gramofon: Brinkmann Balance z ramieniem Durand Talea II i wkładką MSL Signature Gold
– Phonostage: Air Tight ATE-2005
– Przedwzmacniacz liniowy: Robert Koda Takumi K15
– Wzmacniacz mocy: Robert Koda Takumi K70 II
– Kolumny: Cessaro Chopin I
– Całość okablowana premierowymi KBL Sound Himalaya

Z powyższej wyliczanki mieliśmy już przyjemność recenzować dzieloną amplifikację Takumi Roberta Kody i skromnie ukrytą pod gąszczem przewodów listwę Reference Power Distributor, jednak poniedziałkowy odsłuch z racji towarzyszących pozostałych „peryferiów” to było coś w stylu „spécialité de la maison” / „Szef kuchni poleca”. Zero przypadkowości, pełna synergia i całkowicie przemyślany dobór poszczególnych komponentów.
Oczywiście wypadałoby oczekiwać, że z podobnego założenia powinni wychodzić wszyscy producenci/dystrybutorzy/sprzedawcy wystawiający się na najprzeróżniejszych „eventach”, lecz życie co i rusz weryfikuję powyższą tezę dość boleśnie udowadniając, że i w Hi-Fi, o High-Endzie nawet nie wspominając, o przypadkowość i niczym nie poparte przeświadczenie o własnej nieomylności potrafi zniweczyć nawet najbardziej buńczuczne obietnice i zapowiedzi. Tym razem jednak wszystko zostało zapięte na przysłowiowy ostatni guzik i gdyby nie panujące ostatnimi czasy iście tropikalne temperatury, końcówkom Takumi też kilka dodatkowych stopni Celsjusza z pewnością mogliśmy zawdzięczać, to trudno byłoby nakłonić przybyłych słuchaczy na choćby chwilę przerwy.  Całe szczęście istnieje jeszcze coś takiego jak empatia i zwykła litość, dzięki czemu z zaangażowaniem i entuzjazmem prezentujący swoje topowe okablowanie, poprzez pryzmat specjalnie na tę okazję przygotowanych i wyselekcjonowanych albumów, pan Robert Szczerbowski mógł złapać oddech.

Z kuluarowych rozmów można było się również dowiedzieć, że intensywne odsłuchy konfiguracyjne prowadzone były już od kilku dni a poniedziałkową konfigurację należało traktować jako skończoną i spójną całość. I tak też właśnie owa całość zagrała – angażując przekazywanymi emocjami, czarując barwą oraz swobodą. Pół żartem, pół serio tytułowy odsłuch podsumowałem we wpisie na naszym facebookowym profilu informując, że pojechałem słuchać kabli a skończyło się na prawdziwej muzycznej uczcie. I tak właśnie było – to muzyka była celem samym w sobie a system ją reprodukujący dyskretnie usuwał się w cień.
Jeśli zaś chodzi o tytułowe Himalaye, to wyglądają naprawdę zacnie a jak grają, to postaramy się napisać po odsłuchach we własnych systemach. Oczywiście i tak i tak nie zwolni to Państwa z indywidualnych sesji, gdyż już Frank Zappa powiedział, że „pisanie na temat muzyki jest jak tańczenie na temat architektury”. I rzeczywiście coś w tym jest, bo co słuchacz to odrębna opinia a my ze swojej strony możemy jedynie przybliżyć pewne ewidentne, natywne cechy przepuszczając je przez filtr, matrycę własnych preferencji i upodobań.

Serdecznie dziękując gospodarzom za gościnę i szalenie miłą atmosferę mam jednocześnie nadzieję, że tego typu spotkania na stałe zagoszczą w audiofilskim kalendarzu a i krajowi producenci, porzuciwszy wrodzoną skromność, coraz śmielej będą właśnie w takiej, towarzysko – piknikowej formie prezentowali swoje najnowsze wyroby.

Ps. Szczegółowy cennik premierowego okablowania znajdą Państwo na stronie Producenta

Marcin Olszewski

Pochodząca z Danii i znana chyba wszystkim miłośnikom dobrego dźwięku marka Vitus Audio jest typowym przedstawicielem świata High Endu, rozpoczynając  swoją ofertę od kwoty ponad 11 000 € za najprostszy wzmacniacz zintegrowany. Nie mam zamiaru rozprawiać, czy takim postępowaniem nie lekceważy czasem sporej grupy audiofilskiego świata, którego kolokwialnie mówiąc nie stać na podobny wydatek, a chcieliby zasmakować jej szkoły grania. Niestety patrząc zdroworozsądkowo, rynek audio, jak każdy inny rządzi się prawami ekonomii i jeśli coś z powodzeniem broni się na tak wyśrubowanym pułapie cenowym, nie ma większego sensu wdrażać oszczędności mających na celu obniżenie końcowych kosztów, gdyż spowodowana podobnymi ruchami nawet najdrobniejsza wpadka może zaszkodzić wizerunkowi firmy. Mimo obracania się portalu Soundrebels w sferze Premium, chyba zdajecie sobie sprawę, że pozyskanie produktów ze szczytów cennikowych nie jest łatwe. Mając jednak w zanadrzu przemawiające za nami port folio testowe, co jakiś czas udaje się zaprosić w me progi jakiegoś przedstawiciela tuzów interesującego nas działu gospodarki, którym w dzisiejszej odsłonie będzie niedawno wprowadzony do oferty dystrybucyjnej katowickiego RCM-u przedwzmacniacz gramofonowy przywołanej na wstępie manufaktury z linii SIGNATURE o niewiele dla niewtajemniczonych mówiącym oznaczeniu SP-102.

Bryła produktów Vitusa jest tak rozpoznawalna, że aby znaleźć niezorientowanego w tej materii osobnika, trzeba by szukać chyba dziale CAR AUDIO, a i tam co poniektórzy miłośnicy dobrej muzy w odmianie samochodowej z pewnością otarli się o nazwę prezentowanej dziś myśli technicznej. Nie przedłużając jednak , gdyż mam o wiele ciekawsze informacje z tego spotkania,  przypomnę, że tak jak we wszystkich produktach z Danii front w testowanym phono zbudowany jest z dwóch zewnętrznych grubych płatów aluminium nachodzących na centralnie umieszczone akrylowe okienko, kryjące świecący bursztynom kolorem wyświetlacz informacyjny o stanie urządzenia i usytuowane pod nim podświetlone na stałe logo firmy. Wspomniane dwie zewnętrzne płaszczyzny wykończono w technice szczotkowania i wykorzystano jako miejsce implementacji trzech przycisków sterująco-regulacyjnych z każdej strony. Ot cała filozofia przypodobania się klientowi, czyli minimalizm i prostota połączona z elegancją. Spojrzenie na tylny panel przyłączeniowy już od pierwszej chwili zdradza nam fakt pełnej symetryczności konstrukcji. A zdradzają to: podwojone terminale zasilające – tak, z wydzielonego na zewnątrz zasilacza wychodzą dwa wielopinowe złącza z życiodajną energią, lustrzane odbicie wejść i wyjść w standardach XLR i RCA, a także centralnie umieszczony zacisk GND. To pokazuje konsekwentne podejście do zagadnienia sztuki projektowania zbalansowanych komponentów audio bez sztucznych symetryzacji i desymetryzacji. Żadnych mydlących oczy ekwilibrystyk, tylko sama prawda. Na zakończenie tego akapitu dodam, że jak na mogącą zmieścić się na małej drukowanej płytce we wzmacniaczu zintegrowanym opcję, opisywana 102-ka jest osiągającym rozmiar i wagę mojego przedwzmacniacza liniowego urządzeniem, potwierdzając tym, że dla Ole Vitusa nie ma drogi na skróty.

Zanim usiadłem do tego tekstu, musiałem przetrawić sporo kłębiących się w mej głowie myśli. Proszę się nie obawiać, nie negatywnych, chociaż oceniając jakikolwiek produkt w domenie zero-jedynkowej z dużą dozą pewności znalazłby się jakiś śmiały piewca negatywnych mądrości, tylko bez względu na wartość owych wysnutych wniosków, powinny być one skorelowane z dotychczasowymi doświadczeniami z tego zakresu cenowego, który nie oszukujmy się, przyprawia o zawrót głowy. Tylko z szacunku dla potencjalnych czytelników nie będę przywoływał żądanej kwoty za dzisiejszego bohatera – to znajdziecie pod testem, ale zapewniam, bez względu na wydawałoby się kosmiczną cenę, nasz bohater znakomicie walczy o prym w dziedzinie obróbki sygnałów wkładki gramofonowej. Dla kogo będzie numerem jeden, zależy od, niestety muszę to napisać, w pierwszej kolejności wyedukowania, potem preferencji, by zakończyć na synergii z posiadanym torem audio. Dlaczego w pierwszym punkcie postawiłem na wyedukowanie? Może odbierzecie to jako szukanie dziury w całym, ale obracając się w jakimkolwiek pułapie cenowym, każde z pretendujących do miana zwycięzcy urządzenie chce czymś nas zaskoczyć. Gdy tak przetrawicie w miarę autorytatywną ilość komponentów, okaże się, że każdy ma coś ciekawego do powiedzenia, ale nie zawsze jest to zgodne z rzeczywistością, która notabene jest niedościgniona, a do której z wypiekami na twarzy dążymy. I gdy dojdziecie tak jak ja do ściany , czyli prawie maksimum tego, co oferuje w tym dziale rynek, zaczynają się schody zatytułowane co jest lepsze, a co gorsze. Niestety mimo sporego doświadczenia z najdroższymi na naszym rynku phonostage’ami nigdy nie czuję się uprawnionym do autorytatywnego osądu, kto jest numerem jeden, dlatego zawsze opisuję, tak jak dzisiaj, targające mną po-testowe przemyślenia. Zabawa w sędziego w aspekcie zróżnicowania osobowości każdego z Was nie jest w moim stylu, gdyż tak jak powiedziałem, zaraz po wiedzy co jest bliższe prawdy, są oczekiwania. Wracając do dzisiejszego testu, pech chciał – oczywiście w dobrym tego słowa znaczeniu, że w tym samym czasie miałem na tapecie dwa zbliżone jakościowo produkty, jednak tak diametralnie różniące się manierą prezentacji dźwięku, że pierwszy raz stoczyłem krwawy bój słowny z człowiekiem pomagającym mi niegdyś w pierwszych krokach z zawansowanym analogiem. Puentując ten akapit i podkręcając nieco atmosferę, nie zdradzę co to był za przeciwnik, choć stali czytelnicy z pewnością się zorientują, ale życzę wszystkim podobnych do moich problemów związanych z opisaniem wrażeń porównawczych, mimo, że z natury jestem bardzo energicznym i umiejętnie brylującym w opisywaniu uczuć człowiekiem.

Wkraczając w świat ekstremalnego High Endu, teoretycznie rzecz biorąc sprawy czytelności basu, nasycenia średnicy i otwartości górnego zakresu są oczywiście bardzo istotne, w pewien sposób pozycjonując postrzeganie danego urządzenia, ale z racji wysokich notowań w cenniku powinny być co najmniej bardzo dobre. Według mnie w takich przypadkach ważniejszą jest jednak sprawa podania dźwięku w aspektach: rozdzielczości, budowania sceny i sposobu prezentacji źródeł pozornych w trójwymiarowej przestrzeni. Po wstępnej weryfikacji pewników – bas, środek, góra i dzięki temu będąc spokojnym o jakość wymienionych podstawowych aspektów, przeszedłem do oceny przedwzmacniacza SP-102 pod kątem wyrafinowania w obróbce delikatnych sygnałów wkładki gramofonowej. Jako, że do sparingu dostałem naprawdę mocnego zawodnika, zacząłem od wysokiego „C” i na talerzu trzydziestki S.M.E-ka wylądował koncertowy Antonio Forcione z kwartetem. Rozpoczynający płytę popis znanego gitarzysty tryska energią, ilością strunowych alikwot i szybkością narastania dźwięków. Oczywiście, to na potrzeby wydania płytowego jest przerysowany w swej wyczynowości brzmienia instrument, ale właśnie owo rozdmuchanie pozwala przyjrzeć się, czy aby testowane urządzenie nie wnosi od siebie zbyt wiele i tak występującego już w materiale płytowym „dobrego”. Za dużo cukru w cukrze zemściłoby się karykaturalnością tej kompilacji, ale trzeba przyznać, że w porównaniu z dotychczasowymi odtworzeniami mimo dodania lekkiego sznytu czytelności i ostrości kreski rysującej przywołaną gitarę, phono Vitusa nie przekroczyło ważnego dla uniknięcia przedobrzenia punktu. Było szokująco szybko, ale z bardzo dobrym ciężarem strun i pełnym oddaniem pojemności pudła rezonansowego, dlatego z całą odpowiedzialnością tego stwierdzenia nazwałbym to godną naśladowania wyczynowością. Kolejny ciekawy do opisania epizod płytowy przytrafił mi się z materiałem oficyny Linn Rcords – „Messiach” George Handel’a. Ta z pozoru spokojna, jeśli chodzi o energię, muzyka była swoistym testem na tworzenie wirtualnej sceny. Porozrzucani w naturalnej rzeczywistości mojego pokoju śpiewający i grający artyści przez cały czas zachęcali do pozycjonowania siebie w eterze i gdy tylko się to udawało, a przyznam szczerze, że przychodziło im to niewiarygodnie łatwo, fenomenalnie pokazywali swój instrumentalno – wokalny kunszt. Eksplorując w całości tę trzypłytową opowieść sakralną, przekonałem się, że oferując wspomnianą przy okazji koncertu Forcione szybkość narastania dźwięków, sto dwójka nie zapomniała również o barwie głosów i ciężarze wykorzystujących dolne rejestry instrumentów. Jeśli chodzi o sprawę głębokości i szerokości budowanej w mym pokoju sceny, przyznaję certyfikat zaliczający naszego bohatera do pokazującej swe możliwości nieco wcześniej elity, co oznacza, że jedynymi ograniczeniami był obrys kolumn i oddalona dwa metry za nimi ściana. Powinienem bić brawo, ale tak prawdę mówiąc, odstępstwo od takiego standardu dla mnie byłoby bardzo dużym niedociągnięciem, zatem  w tej dyscyplinie tylko pozytywne wypunktowanie. Gdy tak przerzucałem z dużą przyjemnością kolejne czarne krążki, przez cały czas czułem gdzieś w podświadomości, że coś chyba ważnego, a dotychczas niespotykanego w tym formacie odtwarzania umiejętnie mi umyka. A przecież naprawdę szukałem dziury w całym, serwując na talerz bardzo wymagające pod względem jakości i podawania dźwięku realizacje. Aż nadszedł moment konfrontacji z twórczością grupy Massive Attack i „bingo”. Co prawda posiadam tylko składankę największych przebojów, a nie całą dyskografię, ale te trzy krążki w zupełności wystarczą, by niepanujący nad niskimi pomrukami sztucznie generowanych dźwięków przedwzmacniacz gramofonowy szkolnie się wyłożył.  Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że dotychczasowe, naprawdę wyśmienite, konstrukcje owe prawie subsoniczne wibracje membran głośników zdawały się uśredniać, tworząc coś na kształt jednolitej raz miękkiej, a innym razem twardej fali dźwiękowej. Tymczasem, gdy podczas mego spotkania z propozycją Ole Vitusa igła dotknęła rowka kręcącej się płyty, okazało się, że z tych dotychczas jednolitych niskich fraz da się wyodrębnić dodatkowe masywne pokłady wibracji. Po kilku kontaktach z produktami z Danii wiedziałem, że są w stanie sprostać każdemu wyzwaniu, ale żeby aż tak podnieść poprzeczkę w rozdzielczości i konturowości basu. Niewiarygodne, ale to najprawdziwsza prawda o basie, która właśnie dzięki swojej referencyjności stawała się prawie nie niezauważalna. Co ciekawe, kilka dni przed testem słuchałem tego przedwzmacniacza w innych warunkach z inną muzyką i nawet w najbardziej zwariowanych snach nie podejrzewałem, że analog może tak kontrolować najniższe rejestry, nie zapominając oczywiście o reszcie pasma akustycznego. W tym aspekcie był to nokaut. Jak widać po rozpędzających się w pochwałach ciągach literowych, SP-102 SIGNATURE wywarł na mnie piorunujące wrażenie, dlatego zdroworozsądkowe podejście do testów każe mi zwolnic tempo, kierując myśli w stronę puenty tego spotkania, co z dużą niechęcią, ale jednak muszę uczynić.

Wiedziałem, że będzie to owocna w doznania przygoda. Wiedziałem również, że pod względem reprodukcji dźwięku zostanę przyparty do muru. I na koniec nie wiedziałem, a raczej miałem nadzieję, że jednak nie dam się znokautować – w tym przypadku kontrolą i rozdzielczością basu. Ale z tych trzech przepowiedni, mimo, że wiele już słyszałem, najbardziej nurtuje mnie ta ostatnia przegrana batalia, wyraźnie pokazując, że w analogu nie wszystko zostało jeszcze powiedziane. Ktoś powie: „taka kontrola i konturowość jest domeną cyfry”, ale uspokajam, wszystko nadal osadzone jest w estetyce brzmienia gramofonu. Może nie drapaka pracującego z gęstym lampowym phono – czyli mięsiście i bardzo homogenicznie, ale mimo ponadprzeciętnej rozdzielczości i umiejętności zaangażowania słuchacza w proces czynnego udziału w spektaklu muzycznym, całość nadal bryluje w estetyce gładkości. Czy nasz bohater jest dla wszystkich potencjalnych nabywców? Dla większości populacji włącznie z wyznawcami lamp tak. A dlaczego jakiś procent może się wyłamać? Tutaj wkraczają już moje wstępniakowe wynurzenia, jak stan wyedukowania, kierunek preferencji i osiągnięcie synergii z posiadanym systemem. Kończąc dzisiejszy test lojalnie ostrzegam, spotkanie ze sto dwójką sam na sam we własnym secie z dużą dozą pewności zaowocuje nieustannym, pełnym radości zaangażowaniem w dobiegający z kolumn świat muzyki, a wszelkie Wasze punkty weryfikacyjne tak niepostrzeżenie zepchnie na całkowicie pomijalny margines, że nawet się nie zorientujecie, gdy zapadnie jedyna możliwa decyzja: Duńczyk zostaje na stałe.

Jacek Pazio

Dystrybucja: RCM
Cena: 32 000 €

Dane techniczne:
Wejścia: 1 para RCA, 1 para XLR
Wyjścia: 1 para RCA, 1 para XLR
Czułość wejściowa:  300uV – 10mV regulowana na froncie, lub poprzez RC-010
Wymiary (W x S x G): 135 x 435 x 402 mm
Waga: 24 kg

 System wykorzystywany w teście:
– CD/DAC: Reimyo CDT – 777 + Reimyo DAP – 999 EX
– przedwzmacniacz: Reimyo CAT – 777 MK II
– końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny:  TRENNER & FRIEDL “ISIS”
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sekcja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: SOLID BASE VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX MK II
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2