Monthly Archives: grudzień 2022

Opinion 1

Seemingly the time before Christmas, when we are doing all the cleaning work and shopping, is not the time to do any deeper analysis of what is going on around us, yet looking at the situation in the fragment of the market that interests us most, it cannot go unnoticed, that despite the instability of the currency and fuel markets, High-End audio does better than ever before. The prices are skyrocketing lately, something that does not surprise anyone anymore, this even fuels the race – you can quote any price, as high as you want, and still there will be buyers willing to pay it. In the end you do not know, how the much the money you own will be worth in a while, so instead of helplessly seeing them eaten by the inflation, or the ever growing, and better and better hidden, taxes, some of the more lucky amongst us are pushing the boundaries to complete and modify their systems, which seem to gain on their value each year, instead of losing it, as it was common some time ago. This happens because you can sell a device bought one, or two years ago, for the purchase price on the used market, as those devices new cost now 30-50% more. So currently the risk of losing your money is shrinking to an acceptable level, and the demand for audiophile luxury goods not only remains on a high level, but seems to be growing. So it should not come as a surprise, that even in Poland, products appear on the market, designed to fulfill the demands of the more and more demanding clientele. One of the Polish manufacturers being very much at home in the “high society” is the Wroclaw based manufacture David Laboga Custom Audio, where the name alone already indicates, that its products are as far from mass production as you can get – all is handmade and uses materials, that require special attention and proper care. The best example for this kind of approach was reviewed by us about a year ago, it was covered in red leather and had real rubies as decoration – the Ruby Ethernet. And the top of the line 3DR Connect XLR interconnects we are going to test today are equally exemplary.

As you probably noticed in the attached pictures, I recalled the Ruby Ethernet  in the introductory paragraph not by coincidence, as the cable tested today has many similarities with that older cable, in terms of exterior design. So we have here 1.5m long cables (there is a possibility to order those 50cm longer at extra cost) beautifully enclosed in black and red-crimson, calf leather, which, besides the obvious esthetics, brings also reduced microphonic effect, that would influence the capacitance of the conductors. Additionally, each one of the interconnects boasts handmade, and decorated with the company logo and the model markings, mahogany splitters. Each of those exquisite capsules houses an unique composition of natural stones, which should absorb the unwanted electromagnetic radiation. The presence of those stones can be easily detected by shaking those splitters, creating a kind of audiophile maracas out of them, or a representative of the Crotalinae family (a rattlesnake). You may see the used plugs as a certain surprise, as David used the rhodium plated Neotech NEX-OCC R, made from monocrystalline UP-OCC copper instead of the, often used in topline products, Furutech or Oyaide top shelf products. I think, this might have been done due to the serious diameter of his flagship cables. And one more thing – continuing the tradition, the 3DR Connect XLR are made from hand woven strands of high purity, oxygen free copper, using a proprietary geometry. Touching the cable you can also make out, that inside the leather sheaths there is some kind of spongy-fibrous filling, that keeps the conductors from touching the outer sheath. Fortunately, despite the significant diameter and mass, which comes mostly from the mahogany splitters, the 3DR Connect XLR are nicely flexible, what makes them easy to place behind the connected components.

While this is all what we know about the construction of the cables, as usual with DLCA (David Laboga Custom Audio) they release next to no information about that, we can just stop thinking about what and how can influence the sound and just move on to listening.
I started the playlist with some quiet and laid back albums, at least for me, the doom post-metal, with a pinch of gothic and cold-wave, from the 4AD label “Celestial Blues” by King Woman and the elegy-progressive “Ellengæst” by Crippled Black Phoenix. This means, that the rhythm is usually quite slow, or the vocals are, because at least in King Woman Joey Raygoza is behind the drum set, and he often ventures in some truly hardcore regions, where his musical sensitivity was shaped, but still the music is very heavy and depressively stuffy. Amassed sounds, resembling a cacophony, in less resolving systems can overwhelm like a mudslide, and you need to be alert to not fall into this brown molasse when striving towards uncompromised musicality. I am mentioning this on purpose, as the DLCA 3DR is first of all musical, according to its company DNA; secondly it sounds with a very dense and coherent sound, and thirdly – it has a nicely accented, abundant lower part of the spectrum. So when you look at this abbreviated characteristic, this is a recipe for an ideal disaster. Yet exactly this kind of repertoire allowed the top interconnect from Laboga not only fare well, but also really catch wind in its sails and shine clearly. The reason for that is the above average resolution of the Wroclaw cables, which, while operating on the more euphonic and sweeter side of the force, do not lose or retain any of the transmitted information. They can even extract nuances out of the dark, which other, seemingly more detailed and analytic cables, bragging with the amount of presented nuances, yet lose them somewhere amongst the fight. So how do the tested cables do it? All you need is to sit down and listen, so you can hear, even without any special attention, that in this case the key to success is the incredible ability of differentiating between parasitic noises, smudging or artefacts from the information recorded in the source, removing the first ones and focusing on providing the second. And while this seems quite easy and obvious at first glance, in practice it turns out to be much more difficult. Fortunately, the 3DR master this task perfectly.
But let us move to some, maybe not mainstream, but less dark climates, and tackle the very tasty, oriental disc from the ACT label, the “Ahlam” by NES, where two violas and a wealth of percussion instruments, together with the vocal of the leader – Nesrine Belmokh – create a truly magical, very intricate mosaic of delicate sounds. They carry a lot of freedom, spontaneity and refinement, where instead of ruthless attack only the touch of the string and enjoyment of the length of decay of the sound matters. Also in such repertoire the 3DR prove their worth, reproducing the aura surrounding the musicians with their inherent charm, building the stage not only in the horizontal plane, but also in the vertical one, what results in the height of our loudspeakers not being the “glass ceiling” anymore, allowing the sounds to reach the virtual ceiling, showing how they were originally recorded. Interestingly, the previously mentioned roundness of the lower frequencies does not move the accent from the strings to the body, it only underlines the “even harmonics” and the perceived analog aspects of the sound, where the reception of the whole image is key, where the individual elements of the puzzle are being clearly visible/audible, but remain just that, parts of the puzzle, without being pushed to the frontline like soloists. In the sound of the tested interconnects you can notice certain reversionary calmness, known from high models of Hijiri, or the Vermöuth tested recently. This creates a conviction, that all of the decisions made are being correct, and the lack of even slightest moments of hesitation does not mean, that we get some unsubstantiated subcutaneous nervousness. The sound remains coherent and communicative throughout all the melodic uncertainties and violent changes of tempo. Music, as presented by 3DR has the form of a dialog with the listener, and not a lecture, where emotions and feedback do not count. Am I exaggerating now? Absolutely not. Please reach out for any live recording and believe me, it will not matter if you decide to go for the romantically slow “Live in San Javier 2021” by Matthieu Saglio Quartet & Guests, or the exploding, gut-wrenching second disc from “The Wrong Side of Heaven and the Righteous Side of Hell” by Five Finger Death Punch, as each and every time you will become part of the crowd attending, and the dialog I mention, coming through a noble applause or wild howling, will become absolutely apparent. Is this a miracle? No, this is High-End, where intensity and realism of the perception reach such a level, that with some performers you should not only take care of your alcohol bar, but also you medicine locket. And the David Laboga Custom Audio 3DR Connect XLR are only an access card to that.

The David Laboga Custom Audio 3DR Connect XLR interconnects are not only a nicely looking boutique accessory dedicated to the more wealthy audiophiles, they have a much more important role besides being the eye candy. They make the electronics connected with them to reach the highest levels of its abilities, and everything does not only sound better, but using a very mundane description, it sounds also nicer. And more precisely – with a more refined sound, free from any deteriorative artefacts, cleaner and truer. Because with the 3DR all is not about making things sweeter, but about bringing the native harmony and coherence to the sound, something they do in a truly masterful fashion.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U2 Mini + Franc Audio Accessories Ceramic Disc TH + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: urutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Maybe you will be surprised by the opinion I will share in a moment, but I think, that we are going to encounter a brand again, that has a lineage of certain luxury. Why do I think that? First of all – it conquered the world with the majority of its products. Secondly – it uses natural leather for the finish of their products – cables, what gives them a taste of being extraordinary. And thirdly – all is packed in nicely looking trunks. Does this sound trivial to you? Maybe. But if this approach to the exterior looks goes hand in hand with extraordinary sound, like it did when we tested previous products, then it is not that the form triumphs over content, but is a testament of the company is paying attention to the highest standards, and stands in opposition to the common belief, that it does not matter how it looks, it only matters how it sounds. Well, about which company I was talking? About David Laboga Custom Audio, the Polish cable manufacture, which supplied us this time with an XLR interconnect 3DR Connect XLR.

Similar to a large part of the company catalog, and as it should for a luxury product, the exterior sheath of the cable is made from black and red, hand sewn, natural leather. Maybe for some of you this is just for shine, but I assure you, that besides the claims of the manufacturer, that it decreases the microphone effect, it really makes a splendid impression when you see it. Looking further at the supplied cables, you notice immediately, that leather is not the only characteristic of the cables coming from that company. I am of course talking about the rectangular, handmade boxes, with the company logo etched on them – in this case made from mahogany wood. Their main goal is to minimize vibrations, but in this model, those are also stuffed with a proprietary mix of natural stones, that are there to counteract electromagnetic radiation. Information about the internal setup of the cables is very sparse, but following the bits and pieces supplied by the manufacturer, we have here oxygen free copper, wound according to a proprietary geometry. The plugs – in the tested version – are provided by Neotech and are rhodium plate. For transport, the cables are packed into dedicated, elegant trunks. And that is it. I know, there is not much information to boot, but currently this is more or less a standard that we need to accept more often than we would like to.

Moving towards the listening section, the question “Does this much of esthetic and construction ado translate into the final effect of an interesting sound?” is more than adequate. A question trivial on one side, as it is quite standard, but when we talk about a top shelf product, that should extract all possible performance from the electronics it connects to, it becomes more relevant. Each cable will sound somehow, but on a certain level, this should be a show-off of the extreme capabilities of a brand. And did the 3DR Connect XLR fulfill that task?
Frankly speaking, in my opinion it did. The result of the fusion of my setup with the product from David Laboga turned out to be brilliantly coherent. But, as it often happens, in a certain esthetic. Interestingly, in one, that ideally fits my preferences. So how did it exactly fare? First of all – the sound was very smooth. Secondly – well founded in mass and offering a brilliant timbre. And thirdly – while having the showing of magic in sound written in its DNA, it also made all effort to present its breath, and unrestricted placement of sparkling sounds in the ether. Very nicely dense sound and yet very free. Like a fairytale. But did it work with all genres? In theory yes. But taking into account orthodox listeners of rock or electronics, there may be some nuances, that make the music a tad more noble, and become the bone of contention. But is this an unsolvable issue? Absolutely not. This is no more than a different look at the same thing, often expected, and here also presented in a brilliant way. And I will try to describe how, using a few examples.
Let us begin with the disc “Romaria” from the Dowland Project John Potter. This is a quiet material, that emphasizes the vocals of the leader. It can become so emotional, that even if you plan to play just a snippet of the CD, the system moves to such a level of essence, timbre and freedom, that you listen to the whole compilation at once, exactly as it happened during testing. And that not only due to the music being freed from restrictions and being able to detach me from the reality around. If I would need to describe my experience during the listening, it would be the three times repeated phrase – emotions, emotions, emotions.
Another interesting example for the able application of magic in the reproduced material was the formation of the Oles brothers with Christopher Dell in the material “Komeda ahead”. This is a nice, not tiring jazz project, with a very important instrument for me, the vibraphone. I do not know what it has inside, but when played back correctly, it results in creating a kind of extasy in my spirit. On one hand the beauty of rounding, on the other juiciness, and then the never ending decay put me in a kind of trance. This trance is so much subliminal, that when the system does not distort the instrument, and with the tested cable in the sound path, there was absolutely nothing like, I start to up the volume until I reach the borderline of pain. Looking from the side, you may think this is already a kind of masochism. Maybe. But when the vibraphone is rounded and full, resonant and vibrating, and yet light and not ending, I lose myself completely, and trying to increase the level of endorphins, I act upon instinct, and this time this was brutally aided by the XLR cable.
Finally a strong blow from the masters of current, the cult AC/DC “Power Up”. Why? To show, that working towards a commonsensical embellishment of the world of music carries consequences in terms of its expressiveness, but when the sound is appropriately free and has lots of swing, then the result is just a minimal rounding off of the edges of the sound, while giving it more plasticity and essence. Is this a bad thing? No, as we should not forget, that usually those recordings are not very good in terms of quality, and this helps in listening to them, and some instruments – vocals aside – profit from that a lot. Of course I am thinking about guitars here, the trademark of the band. After application of the Polish cable in the sound path, they gained mass, what made them more expressive. Yes, the consequence of that was the slight smoothing of their attack, but they did not lose much from their predatory treats, yet gained in terms of being the leaders of this kind of music. This was still good AC/DC, but with better mastering.

So where would I put the focal point for our encounter? Without issues everywhere in places, where the owner of the system did not cross the point of good taste in terms weight and speed of projection of the sound. The system can be colorful and well balanced emotionally, but what is important, it has to be very resolving, like in my case. Then the only decisionmaker will be the taste of the owner of the system, and not any issue of the cable not fitting the rest of the stereo. And if so, then the 3DR Connect XLR may even be the rescuer in more anorectic systems. And what kind of rescuer? It will show the maximum performance a given system can reach.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora; Gryphon Audio Commander
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: BASE AUDIO 2
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Manufacturer: David Laboga Custom Audio
Price: 5160 € Net. / 1,5m set

Zgodnie z maksymą według której „życie jest zbyt krótkie na nudne Hi-Fi” i w ramach walki z szalejącą pandemią grypy postanowiliśmy zaopiekować się dwiema skrzynkami niderlandzkich pomarańczy … Znaczy się dwiema niderlandzkimi, pomarańczowymi skrzynkami, czyli krótko mówiąc łapiącym za oko swym pomarańczowym umaszczeniem, pochodzącym z Leidschendam zestawem pre-power Extraudio XP5 & XP-A1500.

Cdn. …

Opinia 1

Jeśli studiując tytuł dzisiejszego spotkania ktoś nieśmiało coś podejrzewa, spieszę potwierdzić, iż owszem, to kolejne spotkanie z tytułowym producentem zza naszej południowej granicy. Powód? Otóż słowacki Canor jest na tyle ciekawym materiałem poznawczym, że po znakomitym pierwszym wrażeniu z testowego starcia z niezbyt drogim zestawem pre-power CD 2.10 & Al 2.10 nie mogliśmy odmówić sobie dogłębnej analizy produkowanych przezeń urządzeń. A, że eksplorację portfolio zaczęliśmy dość nisko, z każdym kolejnym testem powoli wspinamy po stopniach rodowej hierarchii. Co bardzo istotne, za każdym razem bez względu na fakt wykorzystania lub nie lamp elektronowych w układach elektrycznych, mamy do czynienia z barwnym, a przez to przyjemnym dźwiękiem. Dlatego też chcąc sprawdzić powtarzalność tego aspektu po ostatnim występie A-klasowej integry AI 1.20 przyszedł czas na flagową sekcję wzmocnienia, którą dzięki staraniom białostockiego Rafko są pracujący w klasie A lampowy przedwzmacniacz liniowy Canor Hyperion P1 i dwie, oczywiście lampowe, A-klasowe monofoniczne końcówki mocy Virtus M1.

Gdy spojrzymy na aparycję naszych bohaterów, z łatwością odnotujemy, iż z uwagi na kompatybilność wizerunkową w zakresie jednej linii produktowej obudowy tak pre liniowego, jak i monobloków pominąwszy tylne ścianki są wręcz bliźniacze. To kawał solidnej, bo wykonanej z grubego aluminium obudowy. Front w dobrym tego słowa znaczeniu można by powiedzieć, iż jest swego rodzaju prostopadłościennym „pucem” z wkomponowanym w centrum poprzecznym akrylowym pasem. Ów motyw oczywiście w zależności od funkcji urządzenia nieco różni się wyposażeniem. Przedwzmacniacz może pochwalić się okalaną bursztynową poświatą gałką wzmocnienia, porozrzucanymi na jej flankach kilkoma guzikami funkcyjnymi i z prawej strony wielkim, a przez to czytelnym piktogramowym wyświetlaczem. Zaś w końcówkach mocy w odróżnieniu od przedwzmacniacza motyw gałki jest li tylko spinającym projekt z resztą rodziny zabiegiem wizualnym, jednak podobnie do pre w celach możliwości wyboru trybu pracy również został otoczony kilkoma guzikami wyboru konkretnego zadania. Patrząc na wszystkie bryły z lotu ptaka, w obydwu przypadkach komponentów naszym oczom ukazują się serie okrągłych w centrum i poprzecznych jako akcent wizualny, otworów wentylacji grawitacyjnej – nie znajdziemy typowych radiatorów na bokach, a jedynie dodatkowy pakiet fajnych wizualnie poprzecznych otworów w końcówkach mocy – oraz z przodu wyfrezowane wielkie logo i nazwa marki. Kreśląc kilka informacji o tylnych panelach jestem zobligowany wspomnieć, iż liniówka może pochwalić się 4 gniazdami wejściowymi XLR oraz 5 RCA, gdzie każdy rodzaj ma jedną przelotkę, jednym wyjściem RCA, dwoma XLR, zaś całość istotnych akcesoriów wieńczy gniazdo zasilania z włącznikiem głównym. Standardem tego zestawu naturalnie jest pilot zdalnego sterowania. Jeśli chodzi o garść technikaliów, wspominałem, iż obydwa komponenty w trzewiach wykorzystują lampy elektronowe i pracują w czystej klasie A. Jednakże chyba najważniejszą dla zainteresowanych kwestią jest fakt oferowania przez piecyki moc na poziomie 110W w trybie ultralinearnym oraz 55W w triodowym. Jak widać, nie dość, że mamy do czynienia z czymś ciekawym nie tylko wizualnie, ale również technicznie, to jeszcze pozwalającym wysterować znakomitą większość kolumn na rynku.

Jak odebrałem rzeczony zestaw? Bez dwóch zdań pozytywnie. A pozytywnie dlatego, że jako kwintesencję wszystkiego, co dotychczas z tej stajni miałem okazję posłuchać. Co prawda to powinno wynikać z faktu mierzenia się z zestawem flagowym tego brandu, jednak niejednokrotnie życie nauczyło mnie, iż naturalnie wynikające z logiki powstawania tego typu oferty, pobożne życzenia producentów często mają się nijak do rzeczywistości. Na szczęście Słowacy wiedzą, że droga do sukcesu jest tylko jedna, dlatego zaprezentowany pomysł na muzykę łączył w sobie znane mi z poprzednich spotkań z marką dobre osadzenie w masie, wspaniałą barwę, w pełni kontrolowaną energię, a przy tym wszystkim nie brakowało informacji i swobody w ich artykulacji. Naturalnie przez cały okres czasu testu słychać było, że mamy do czynienia z fajną inkarnacją szklanej bańki, jednak wbrew pozorom w żaden sposób nie była ona kulą u nogi dla nawet najbardziej wyczynowych prezentacji. System znakomicie panował nad drive-m i dobrym oddaniem krawędzi dźwięku, co odczuwalnie przekładało się na poczucie swobody przekazania ducha każdego rodzaju muzyki od plumkania, po bezlitosny rock lub metal.
Wrzućmy na tapet choćby najnowszy krążek Megadeth „The Sick, The Dying… And The Dead!”. Gdy weźmiemy pod uwagę nie tylko lampę w torze – bez względu na fakt miejsca jej zastosowania, ale do tego klasę A, idąc za obiegowymi opiniami w pokazaniu wspomnianego albumu można spodziewać się w najlepszym przypadku ciekawie posłodzonej opowieści o społecznej niepoprawności tworzących grupę muzyków. Tymczasem zaliczyłem pełnokrwisty ogień. Dobrze zaakcentowany atak, nieposkromioną energię i rozmach wydarzeń na wirtualnej scenie. Czemu to takie ważne? Już w jakimś teście o tym wspominałem, dla mnie clou tego materiału to praca perkusisty. Szaleństwo w najczystszej postaci, które bez dobrej motoryki i umiejętności separacji poszczególnych impulsów odtwarzającego je systemu stałoby się jedną pulsującą pulpą. I pewnie wiele sekcji lampowego wzmocnienia w podobny sposób by się na tym wyłożyło. Jednak fraza „wiele” w tym przypadku nie ma się nijak do występu zestawu Canora. Owszem, mój A-klasowy tranzystor rysuje całość dosadniej, ostrzej i z większym wglądem w poszczególne bity bębniarza, jednak to tranzystor i do tego kilka razy droższy oraz ze względu na monstrualne zaplecze natychmiastowego oddania mocy cięższy, a mimo to biorąc pod uwagę różnice w cenie bez jakiegokolwiek naciągania faktów słowacki konglomerat jawi się jako rzadko spotykana okazja. Nieco okrąglejsza i minimalnie słodsza sonicznie, lecz w żadnym wypadku nie monotonna lub nudna. Po prostu inna ze wskazaniem na większą przyjemność obcowania z twórczością metalową. A to dopiero jedna strona medalu.
Drugą jest występ rodzimej divy Anny Marii Jopek z gościnnym występem Pata Metheny’ego w projekcie „Upojenie”. Powód? Po pierwsze chciałem pokazać moc sprawczą Canora w dziedzinie nadawania muzyce często oczekiwanej płynności, a przy okazji nie zabijaniu niezbędnej wyrazistości. Czyli tłumacząc z polskiego na nasze, z jednej strony eliminacji ze śpiewu Pani Marii zwyczajowego przerysowania górnych alikwot, a z drugiej niezabijania piękna dwojako wyrazistego, bo czasem ostrego, a czasem soczystego i płynnego posługiwania się gitarą. Efekt? Cóż, nasi bohaterowie wyszli z tego starcia z przysłowiową tarczą. Zabili nachalność sybilantów i podszycie wokalu krzykliwością, jednak nie zgasili przy tym ostrości rysunku obsługiwanego przez Pat-a wiosła. Owszem, lekko pogrubili dźwięk strun, jednak ich brzmienie nie utonęło w pudle rezonansowym, tylko nadal tętniło co prawda minimalnie słodszą, ale dzięki temu sprawiającą więcej przyjemności podczas słuchania witalnością. Jak to się stało, nie mam pojęcia. Wiem tylko, że Pani Maria oczekiwanie spuściła z tonu, a mistrz gitary kosmetycznie zmienił esencjonalność swoich popisów. Myślę, że słowem kluczem takiego postawienia sprawy jest dbałość zestawu wzmacniającego o swobodę wybrzmiewania i oddech prezentowanych sesji muzycznych. W innym wypadku, czyli po odpuszczeniu tego niuansu zastosowane w torze lampy prawdopodobnie polałyby przekaz zbyt obfitym syropem i go kolokwialnie mówiąc udusiły, na co na szczęście Słowacy nie pozwolili.

Czy bazując na powyższym opisie widzę jakieś przeciwwskazania co do potencjalnego ożenku z tytułowym zestawem wzmocnienia? Szczerze? Jedno. Mianowicie chodzi o piewców męczącego rozdrabniania włosa na czworo. I nie chodzi o osobników podobnych do mnie – wspominałem o ostrzejszym rysunku wydarzeń muzycznych według szkoły używanego na co dzień Gryphona Apex Stereo, bo z tą propozycją Canora nawet przy obecnej wiedzy na temat zagadnień audio, bez problemu mógłbym żyć prze wiele lat bez oznak niedociągnięć, tylko o wielbicieli ekstremalnej szybkości narastania sygnału, przekładającej się na szczupłość i czasem jazgotliwość słuchanej muzyki. Niestety panowie zza południowej granicy na to nie pójdą. Nie po to do pracy zaprzęgli lampy elektronowe. A co w tym wszystkim jest najciekawsze, wiedząc o co chodzi w naszej zabawie, wykorzystali je w najlepszy sposób. Jaki? Jeśli ktoś nie załapał, zapraszam do ponownej lektury powyższego tekstu.

Jacek Pazio

Opinia 2

Wszystkie znaki na niebie i ziemi skazują na to, że wraz końcem roku również i my powoli zbliżamy się do kresu recenzowania części urządzeń, które miały swój oficjalny polski debiut podczas minionego Audio Video Show. Oczywiście owe czysto symboliczne zamknięcie dotyczy jedynie puli audiofilskich specjałów, które zdążyły do nas w ciągu ostatnich dwóch miesięcy dotrzeć, więc w żadnym wypadku nie wykluczamy redakcyjnych spotkań z powystawowymi premierami, jak daleko nie szukając cierpliwie czekającym na swoją kolej Gryphonem Commander. Niemniej jednak, skoro koniec roku skłania do swoistych refleksji, podsumowań i właśnie domknięć, to i my postanowiliśmy takowej, spinającej dokonania jednego z bardziej aktywnych ostatnimi czasy producentów – słowackiego Canora, klamry użyć biorąc na redakcyjny tapet po hybrydowym zestawie CD 2.10 & AI 2.10 i tranzystorowej A-klasowej integrze AI 1.20 jeszcze pachnące fabryką flagowce. Mowa o lampowym przedwzmacniaczu Hyperion P1 i również lampowych monoblokach Virtus M1, które to grały na AVS w towarzystwie intrygujących Perlistenów S7t a u nas przyszło im napędzać zarówno niedawno przez nas recenzowane Dali Kore, jak i dyżurne Gaudery Berlina RC 11.

Nie da się ukryć, że tytułowe 2+1, bądź jak kto woli 1+2 Canora stanowi dość absorbująco gabarytowy zestaw, którego chociażby z racji wykorzystywania w swych trzewiach lamp, o logice i prawidłach audiofilskiej sztuki nawet nie wspominając, niewskazanym jest ustawianie w tzw. wieżę. Całe szczęście, pomimo pokaźnych (45 x 19 x 46,5 cm) rozmiarów szczotkowane aluminiowe korpusy prezentują się nader zgrabnie. Spora w tym zasługa nie tylko biegnącego przez ich fronty akrylowego, znanego z wcześniej przez nas opisywanych modeli, pasa czernionego akrylu ze zgrabnie wkomponowanymi, ozdobionymi firmowym logotypem i bursztynową iluminacją gałkami. Oczywiście pewnych różnic nie udało się uniknąć, więc w pre owa gałka jest nieco większa. Ponadto Hyperion P1 może pochwalić się nieco bardziej rozbudowaną klawiszologią, gdzie oprócz włącznika znajdziemy selektor wejść, wyciszenie, aktywator wyjścia stałopoziomowego, czy wygaszenie również bursztynowego diodowego, szalenie czytelnego, wyświetlacza . Z kolei w Virtusach M1 na lewo od centralnie umieszczonej gałki mamy włącznik a po prawej przyciski wygaszenia iluminacji i przełączniki pracy pomiędzy trybem ultralinearnym i triodowym. Patrząc na podziurawione niczym Grand Radamer płyty górne w pre natrafimy oprócz firmowego logotypu na pięć zabezpieczonych siateczką otworów wentylacyjnych a w końcówkach jest ich siedem. Nie mniej intrygująco prezentują się plecy. W P1-ce uwagę zwraca nie tylko bardzo bogata oferta wejść (cztery pary XLR-ów, pięć RCA, w tym po jednej przelotce) i wyjść (dwie pary XLR, jedna RCA), lecz wielce przydatny sposób opisów które umieszczone zostały oprócz standardowych wersji – pisanych „normalnie” również do góry nogami, dzięki czemu zaglądając od góry, czyli stojąc od frontu, nie musimy się zastanawiać nad poprawnością podpięcia. Dziwne, że tak mało firm decyduje się na podobne ułatwienia, więc cieszy fakt, że do ich grona możemy zaliczyć Canora. W końcówkach podobnych bajerów nie ma, bo i po co skoro do dyspozycji mamy świetnie oznaczone kolorami podwójne terminale głośnikowe z nakrętkami motylkowymi, pojedyncze wejście XLR i zintegrowane z włącznikiem głównym oraz komorą bezpiecznika gniazdo zasilające IEC. Dodatkowo każdej z lamp mocy przypisano dedykowany bezpiecznik, których nakrętki ustawiono w równym rządku wzdłuż dolnej krawędzi. Jest jeszcze przełącznik załączający/rozłączający sprzężenie zwrotne, ale jego używa się praktycznie raz i zapomina o temacie. Nie można z kolei zapomnieć o wzajemnej komunikacji, którą zapewniają gniazda triggera w jakie wyposażono całą tytułową trójkę.
Jeśli chodzi o trzewia, to P1-ka jest A – klasową, pozbawioną globalnego sprzężenia zwrotnego konstrukcją wykorzystującą sześć lamp – cztery 6922 oraz dwie 6H30PI umieszczone w uroczych srebrnych i błękitnych tulejach. Za regulację głośności odpowiada zamknięty w szczelnej aluminiowej kapsule o 10mm ściankach zbalansowany, odizolowany galwanicznie potencjometr ze sterownikami optycznymi. Ponadto część analogowa od zasilania odgrodzona została centymetrową aluminiową przegrodą. I tu kolejny przejaw wręcz obsesyjnej dbałości o detale, gdyż 180VA trafo nie dość, że posiada impregnowany próżniowo rdzeń, to całe zostało zatopione w specjalnej żywicy i umieszczone w spawanym prostopadłościennym silosie.
Jak się z pewnością Państwo domyślacie M1-ki również pracują w klasie A. Są ponadto układami (super?)symetrycznymi, dzięki czemu udało się ich konstruktorom osiągnąć niezwykle niskie zniekształcenia (np. harmoniczne to zaledwie 0,13% przy 50W). Wzorem preampu niskoszumny 410VA transformator z izolowanym próżniowo rdzeniem jest zalany żywicą i umieszczony w spawanej kapsule izolującej go od reszty układów. W sekcji wejściowej pracuje para ECC82 i pojedyncza 12AX7 przyodziane w błękitne aluminiowe koszulki a w stopniu wyjściowym pysznią się cztery KT150 oddające 55W trybie triodowym i 110W w ultralinearnym. Wewnętrzne okablowanie poprowadzono wolno ciągnioną, srebrzoną miedzią beztlenową a na wyjściu znalazły się transformatory permalloyowe. Jak to w Canorze płytki drukowane są frezowane w autorskiej technologii CMT™ (CANOR® PCB Milling Technology), pozwalającej zbliżyć współczynnik strat dielektrycznych (styczną stratności) płytek drukowanych do współczynnika stratności powietrza.

Po żywiołowym duecie CD 2.10 & AI 2.10 i dystyngowanym AI 1.20 przyszła pora na zdecydowanie wyższy poziom wyrafinowania i intensywność audiofilskich doznań. Od razu jednak zaznaczę, iż zarówno z Dali, jak i Gauderami tryb triodowy, choć zachwycająco eteryczny i na swój sposób urzekająco słodki okazał się nieco zbyt … właśnie eteryczny nie będąc w stanie z odpowiednią skutecznością zapanować nad wooferami wspomnianych, majestatycznych podłogówek. Chciałbym jedynie zaznaczyć, iż jest to moja wybitnie subiektywna opinia, poniekąd wynikająca z osobistych upodobań do takiego a nie innego repertuaru. Dlatego też lwią część odsłuchów pozwoliłem sobie prowadzić wykorzystując pełną moc drzemiącą w ośmiu „pisankach” ukrytych wewnątrz korpusów M1-ek. A mając po 110W na kanał pozwolić mogłem sobie praktycznie na wszystko począwszy od wielkiej hollywoodzkiej symfoniki w stylu ścieżki dźwiękowej do „The Rock” (która nie wiedzieć czemu wyparowała z Tidala) autorstwa Hansa Zimmera, poprzez chropawą jak papier ścierny elektronikę („The Fat of the Land” The Prodigy ) na ciężkim łojeniu („Immutable” Meshuggah) skończywszy. I w tym momencie zaczyna się najciekawsze, gdyż śmiem twierdzić, iż nie mając świadomości, że przyszło mi oceniać urządzenia w pełni lampowe po samym brzmieniu tego wywnioskować byłoby nie sposób. Oczywiście mamy do czynienia z przyjemną gęstością i delikatnym przyciemnieniem przekazu, jednak również i z wyborną rozdzielczością, oraz zdolną oddać najbardziej karkołomne spiętrzenia dźwięków dynamiką, a więc wszystkim tym, czym mogą się pochwalić zarówno mocne lampowe, jak i tranzystorowe piece operujące po „cieplejszej stronie mocy”. Na tej iście spokojnie można byłoby zatem umieścić zarówno bazujące na „pisankach” (KT150) końcówki Ayon Audio Epsilon Evo Mono, jak i w pełni tranzystorowe zestawy w stylu Classé Audio Delta Pre & Delta Mono, bądź Luxmany C-900u & M-900u . Czyli tak po prawdzie przypadki, gdzie na dalszy plan schodzi technologia jaką do wzmocnienia dane konstrukcje wykorzystują a na pierwszy wysuwa się efekt takowych działań, czyli ponadprzeciętna muzykalność i koherencja przekazu skutkujące uzależniającą eufonią takowej prezentacji. Zaraz, zaraz, czy ja wspomniałem o eufonii w kontekście opartej na iście zwierzęcym ryku Jensa Kidmana, brutalnych riffach i iście apokaliptycznych partiach perkusji Tomasa Haake twórczości Meshuggah? Jak najbardziej, bowiem Canory wiadomym chyba tylko sobie sposobem do owej rozsmarowującej co słabsze psychicznie jednostki na miazgę kakofonii przemycają spajającą całość w wielce przyjemny, przynajmniej dla miłośników muzycznych ekstremów, miodową słodycz. W rezultacie nie tracąc nic z ciężaru i bestialskiej wściekłości mamy kojące podniebienie „lepiszcze”, dzięki czemu z utworu na utwór brniemy coraz głębiej w odmęty mrocznych dźwięków serwowanych przez prekursorów djentu. Mamy tu pełen wgląd w nagranie, czytelną separację poszczególnych partii i właściwą gradację planów. Oczywiście do wymuskanych superprodukcji Zimmera brakuje jeszcze ładnych paru lat świetlnych, ale przynajmniej trudno, nawet przy wrodzonej złośliwości i śladowym słuchu uznać, że mamy tu do czynienia tylko i wyłącznie z przysłowiową ścianą dźwięku, czyli płaskim optycznie mrocznym landszaftem o wręcz papierowej głębi ostrości. Jeśli jednak dla kogoś próba zdzierżenia choćby kilku – kilkunastu minut w towarzystwie rezydujących w Umeå Szwedów, to posłużę się nieco bardziej cywilizowanym przykładem, czyli jazzowym „The Bond” Dopolarians, gdzie podczas trzech składających się na nieco ponad godzinną dawkę wyrafinowanych improwizacji będziemy w stanie zasmakować zarówno szaleńczych przekomarzań składu ekscentrycznego sekstetu, jak i właściwej gatunkowi gry ciszą. Jednakże w takim repertuarze Canory oprócz wspomnianej koherencji przykuwają uwagę czymś jeszcze – naturalnością pozbawionego amplifikacji instrumentarium, którego barwy i definicje są na wskroś … oczywiste. Są dokładnie takie, jakie znamy z natury zarówno jeśli chodzi o siłę oraz stopniowanie ekspresji (zwróćcie tylko uwagę na dęciaki), jak i tak prozaiczne kwestie jak nawet rozmiar (vide kontrabas Parkera vs. saksofon Fowlera, czy wokal Kelley Hurt). Tutaj wszystko jest zgodne z naturą, nieprzeskalowane i nieprzesadzone, bowiem słowacki tercet z łatwością materializuje Amerykanów nie tyle tuż przed nami, co z właściwym uczestnikom wszelakiej maści jamów dystansie, przez co z jednej strony mamy iście fizyczne doznania bytności w jednym pomieszczeniu z muzykami a jednocześnie oszczędzona nam zostaje sztuczność usilnego wciskania nas, czyli słuchaczy pomiędzy wykonawców.

Z perspektywy czasu doskonale rozumiem zamysł białostockiego Rafko, które zamiast od razu wytaczać najcięższe działa, postanowiło sukcesywnie, krok po kroku wprowadzać nas w świat estetyki serwowanej przez dystrybuowane przez nich urządzenia Canora. Zyskaliśmy dzięki temu nie tylko możliwość obserwacji niewątpliwego progresu dokonującego się pomiędzy poszczególnymi stopniami wtajemniczenia, zaawansowania technologicznego, lecz również mogliśmy nabrać pewnego dystansu i spojrzeć na słowacką myśl techniczną nieco szerzej aniżeli z perspektywy jednego, czy też dwóch urządzeń. Nie da się jednak ukryć, iż wraz ze zdobywaną wiedzą rósł u mnie również apetyt na więcej a czekające w finale danie główne, czyli przedwzmacniacz Hyperion P1 i monobloki Virtus M1 nie tylko nie rozczarowały, co okazały się spełnieniem pokładanych w nich oczekiwań. Ba, pół żartem, pół serio śmiało mogę stwierdzić, że po takich specjałach deser wydaje się zbędny, więc jeśli tylko poszukujecie Państwo dzielonego wzmocnienia zdolnego napędzić większość dostępnych na rynku kolumn o ponadprzeciętnej muzykalności przy jednoczesnym unikaniu zarówno usypiającego stereotypowo przypisywanego lampom przegrzania, jak i właściwego potężnym tranzystorom rozbuchania a zarazem jeszcze akceptowalnej, jak na High-End cenie, to zwróćcie proszę uwagę na topowe, będące w pełni lampowymi, lecz posiadającymi aparycję tożsamą konstrukcjom tranzystorowym Canory. Zwróćcie, gdyż Hyperion P1 & Virtus M1 grają po prostu świetnie i to w skali bezwzględnej – bez żadnego „ale” i „jak na …”, będąc dowodem na to, że technologia w jakiej zostały wykonane nie jest celem w samym sobie a jedynie sposobem do jego osiągnięcia a chyba nie muszę nikogo uświadamiać, że akurat w tym przypadku jest to Muzyka i to ta przez duże „M”.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition, Dali Kore
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Rafko
Producent: Canor
Ceny
Canor Hyperion P1: 60 750 PLN
Canor Virtus M1: 71 750 PLN

Dane techniczne
Canor Hyperion P1
Wzmocnienie (wyjścia XLR): 11 dB
Impedancja wyjściowa: < 150 Ω
Pasmo przenoszenia: 10 – 80 000 Hz ± 0,1 dB
Impedancja wejściowa: 30 kΩ
Wejścia: 4x XLR, 5x RCA (1 x Fix.out)
Zniekształcenia THD:
– < 0,005% (1 kHz, 2 V RMS) XLR
– < 0,3 % (1 kHz, 49 V RMS) XLR
Separacja między kanałami: > 110 dB
Odstęp sygnał/szum: > 115 dB (20 Hz – 80 kHz)
Zastosowane lampy: 4x 6922, 2x 6H30PI
Wymiary (S x W x G): 450 x 190 x 465 mm
Waga: 35 kg

Canor Virtus M1
Moc wyjściowa:
110 W / 8 Ω – ultra linear (THD < 3%)
55 W / 4,8 Ω – triodowy (THD < 3%)
Wzmocnienie: 24 dB / 4 Ω
Pasmo przenoszenia: 10 – 50.000 Hz ± 0,5 dB / 5 W
Impedancja wejściowa: 200 kΩ
Wejścia: 1x XLR
Zniekształcenia THD:
– < 0,05% (1 kHz, 5 W / 8 Ω – ultra linear)
– < 0,005% (1 kHz, 1 W / 8 Ω – ultra linear)
Odstęp sygnał/szum: > 103 dB (20 Hz – 80 kHz)
Zastosowane lampy: 4x KT150, 2x ECC82, 1x 12AX7
Wymiary (S x W x G): 450 x 190 x 465 mm
Waga: 40 kg

Opinia 1

Niby okres przedświątecznego zakupowo – porządkowego szaleństwa nie sprzyja jakimś głębszym refleksjom, to obserwując sytuację na interesującym nas wycinku gospodarki trudno nie zauważyć, że co jak co, ale pomimo niewątpliwej niestabilności rynków walutowo – paliwowych, a więc głównych czynników wpływających na nasze codzienne życie, High-End ma się lepiej niż kiedykolwiek. Ceny szybują na pułapy do niedawna wręcz niewyobrażalne, co nie dość, że nikogo już nie dziwi, co wręcz napędza wyścig kto krzyknie więcej mając świadomość tego, że i tak i tak znajdzie się na ów stratosferyczny zbytek nabywca. W końcu skoro nie wiadomo ile warte będą środki, które dziś zapewniają nam całkiem komfortową egzystencję, to zamiast bezsilnie patrzeć jak zjada je inflacja, bądź coraz bardziej wymyślnie ukrywane daniny, część szczęśliwców idzie po przysłowiowej bandzie kompletując i modyfikując swoje systemy, które zamiast jak to drzewiej bywało tracić rok do roku swoją wartość podwyższają. Doszło bowiem do sytuacji, gdy urządzenie kupione rok, bądź dwa lata temu obecnie na rynku wtórnym „schodzi” za katalogową cenę z momentu zakupu, gdyż teraz kosztuje 30 – 50% więcej aniżeli wtenczas. Krótko mówiąc ryzyko kolokwialnego „umoczenia” maleje do całkiem akceptowalnego poziomu a tym samym koniunktura na audiofilskie dobra luksusowe nie tyko utrzymuje się na wysokim poziomie, co ma tendencję wzrostową. Nie dziwi zatem fakt, że i u nas, znaczy się w Polsce, coraz częściej pojawiają się produkty mające w swym założeniu spełnić oczekiwania coraz bardziej wymagającej klienteli. Do grona rodzimych wytwórców czujących się w „wyższych sferach” jak przysłowiowa ryba w wodzie należy z pewnością zaliczyć wrocławską manufakturę David Laboga Custom Audio, która jak sama jej nazwa wskazuje oferuje wyroby dalekie od wielkoseryjnej masówki, czyli stawia na ręczną produkcję i adekwatne, wymagające atencji i odpowiedniej troskliwości materiały. Najlepszym przykładem takiego podejścia był zarówno recenzowany na naszych łamach nieco ponad rok temu, przyodziany w czerwoną skórę i przyozdobiony … najprawdziwszym rubinem przewód Ruby Ethernet i takim też są będące zaczynem do niniejszej epistoły topowe interkonekty 3DR Connect XLR.

Jak z pewnością Państwo zauważyliście przywołanie we wstępniaku Ruby Ethernet nie było przypadkowe, gdyż nasz dzisiejszy duet w sposób całkowicie oczywisty nawiązuje swą szatą wzorniczą do ww. Mamy zatem do czynienia z 1,5m (możliwość przedłużenia o 50cm na zamówienie) przewodami przepięknie obszytymi czarną i czerwono-bordową cielęcą skórą, która oprócz niewątpliwych walorów natury estetycznej minimalizuje również efekt mikrofonowania wpływający na pojemność przewodników. Dodatkowo, co z resztą trudno ukryć, na każdej z łączówek pojawiły się ręcznie wykonane i ozdobione firmowymi logotypami oraz oznaczeniami właściwymi danemu modelowi mahoniowe splittery. W każdej takiej kunsztownej szkatułce umieszczono unikalną „kompozycję” naturalnych kamieni mających za zadanie pochłanianie negatywnego promieniowania elektromagnetycznego. Ich obecność łatwo stwierdzić potrząsając owymi splitterami, czyniąc z nich audiofilską odmianę marakasów, bądź przedstawiciela z rodziny Crotalinae (grzechotnikowatych). Pewną niespodzianką jest konfekcja, gdyż David zamiast powszechnie stosowanych w tzw. górnopółkowcach wtyków Furutecha, bądź Oyaide, poniekąd z racji dość poważnych średnic swoich flagowców, zdecydował się na wykonane z miedzi monokrystalicznej UP-OCC rodowane Neotechy NEX-OCC R. I jeszcze jedno – kontynuując rodową tradycję 3DR Connect XLR wykonano z ręcznie plecionych żył z miedzi beztlenowej o wysokiej czystości w autorskiej geometrii. Na tzw. macanta da się jeszcze wyczuć, iż wewnątrz skórzanych oplotów jest jeszcze jakieś wypełnienie o gąbczasto-włóknistej strukturze sprawiające, że poprowadzone wewnątrz przewody nie dotykają ścianek zewnętrznej koszulki. Całe szczęście, pomimo dość zauważalnej średnicy i masy, za którą w znacznym stopniu odpowiadają mahoniowe splittery, 3DR Connect XLR są przyjemnie wiotkie a przez to zupełnie bezproblemowo daje się układać za spinanymi nimi komponentami.

Skoro o samej budowie wiadomo tyle co zwykle u DLCA (David Laboga Custom Audio), czyli niemalże tyle co nic, to nie zaprzątając sobie głowy dywagacjami co i jak może na brzmienie wpływać śmiało możemy przystąpić do odsłuchów.
Na początek do playlisty dodałem dość spokojne i stonowane, przynajmniej jak dla mnie, albumy, czyli doomowo post-metalowy z domieszką gotyku i cold-vawe’u spod znaku 4AD „Celestial Blues” King Woman oraz elegijno – progresywny „Ellengæst” Crippled Black Phoenix. Czyli jest zazwyczaj dość wolno jeśli chodzi o rytm, bądź chociaż o warstwę wokalną, gdyż przynajmniej w King Woman zasiadający za perkusją Joey Raygoza co i rusz stara się zapuszczać w iście hardcore’owe rejony, w których kształtowała się jego muzyczna wrażliwość, ale zarazem niezwykle ciężko i depresyjnie duszno. Spiętrzenia budzących na myśl kakofonię dźwięków w niezbyt rozdzielczych systemach potrafią przytłoczyć niczym lawina brudnego błota i trzeba mieć się na baczności, by dążąc do bezwzględnej muzykalności w ową brunatną melasę nie wpaść. Wspominam o tym nie bez powodu, gdyż DLCA 3DR po pierwsze, zgodnie z firmowym DNA jest muzykalny, po drugie gra niezwykle gęstym i koherentnym dźwiękiem, a po trzecie ma przyjemnie zaakcentowany, obfity dół pasma. Czyli opierając się jedynie na powyższej skrótowej charakterystyce przepis na idealną porażkę. Tymczasem właśnie w ww. repertuarze topowa łączówka Labogi nie tylko się sprawdziła, co złapała wiatr w żagle i jak to piszą w serwisach plotkarskich „zadała szyku na ściance”. Powodem takiego stanu rzeczy jest nic innego jak ponadprzeciętna rozdzielczość wrocławskich przewodów, które operując po eufonicznej i słodszej stronie mocy nie gubią, nie zachowują dla siebie, nic a nic z transmitowanych informacji. Ba, potrafią wręcz wyciągnąć z mroku niuanse, które inne, pozornie bardziej detaliczne i analityczne druty w ferworze walki i epatowaniu bogactwem niuansów dziwnym zbiegiem okoliczności gubią. Jak to robią? Cóż, wystarczy tylko usiąść i posłuchać, by nawet bez wsłuchiwania się odkryć, iż w tym wypadku kluczem do sukcesu okazała się niezwykła umiejętność rozróżniania pasożytniczych szumów, zabrudzeń i artefaktów od zapisanych w materiale źródłowym informacji i eliminując te pierwsze skupienie się na dostarczaniu jedynie tych drugich. I choć na papierze wydaje się to całkiem proste i oczywiste, to już w praktyce zazwyczaj wychodzi „po japońsku”, czyli jako – tako. Całe szczęście 3DR-y tę sztukę opanowały do perfekcji.
Przejdźmy jednak do nieco bardziej może nie tyle minstreamowych, co mniej mrocznych klimatów i sięgnijmy po niesamowicie smakowity orientalny kąsek ze stajni ACT, czyli wydawnictwo „Ahlam” NES, gdzie dwie wiolonczele i szeroki wachlarz perkusjonaliów wespół z wokalem liderki – Nesrine Belmokh tworzą iście magiczną, niezwykle misterną mozaikę delikatnych dźwięków. Sporo w nich swobody, spontaniczności i wyrafinowania, gdzie zamiast bezpardonowego ataku liczy się zaledwie muśnięcie struny i delektowanie się długością wybrzmień. I w takim repertuarze 3DR Connect się odnajdują, z wrodzonym wdziękiem oddając aurę otaczającą muzyków, nie bojąc się budować sceny nie tylko wymiarach poziomych, lecz i w pionie sprawiając, że wysokość kolumn przestaje być wyznacznikiem „szklanego sufitu” pozwalając dźwiękom swobodnie kłębić się pod wirtualnym sklepieniem zawieszonym na pułapie adekwatnym do miejsca, w którym dokonano nagrania. Co ciekawe wspominana wcześniej krągłość najniższych składowych nie powoduje przesunięcia akcentu z pracy strun na samo pudło rezonansowe a jedynie podkreśla „parzyste harmoniczne” i umowną analogowość przekazu, gdzie kluczowy jest obraz całości jako taki a dopiero nań składają się poszczególne elementy misternej układanki, które choć doskonale widoczne/słyszalne są właśnie li tylko składowymi bez zazwyczaj bezsensownego parcia na szkło i wyskakiwania przed szereg. W brzmieniu tytułowych łączówek można zauważyć znany z wysokich modeli Hijiri, czy też ostatnio wizytujących nasze skromne progi Vermöuthów jakiś iście atawistyczny spokój i pewność słuszności podejmowanych decyzji, gdzie brak chociażby chwilowego zawahania nie oznacza wcale niczym nieuzasadnionej podskórnej nerwowości, dzięki czemu, niezależnie od nieoczywistości linii melodycznych i gwałtownych zmian tempa, przekaz cały czas pozostaje spójny i komunikatywny. Serwowana przez 3DR muzyka ma bowiem formę dialogu z odbiorcą a nie li tylko swoistego wykładu, gdzie emocje i feedback się nie liczą. Przesadzam? Bynajmniej. Wystarczy tylko sięgnąć po jakąkolwiek płytę koncertową i proszę mi wierzyć, iż bez znaczenia będzie, czy zdecydują się Państwo na romantycznie nieśpieszną „Live in San Javier 2021” Matthieu Saglio Quartet & Guests, czy wgniatający w fotel i miażdżący trzewia drugi krążek z „The Wrong Side Of Heaven And The Righteous Side Of Hell, Volume 1” Five Finger Death Punch, bowiem za każdym razem staniecie się częścią biorącej w danym wydarzeniu scenicznym publiczności a tym samym wspomniany przeze mnie dialog, czy to poprzez dystyngowany aplauz, czy dzikie wycie będzie ewidentny. Cuda? Nie, to właśnie jest High-End, gdzie intensywność i realizm doznań osiągają taki poziom, że przy co poniektórych wykonawcach lepiej pilnować nie tylko barku, ale i apteczki a interkonekty David Laboga Custom Audio 3DR Connect XLR są jedynie do niego przepustką.

Łączówki David Laboga Custom Audio 3DR Connect XLR są nie tylko dedykowanym majętnym audiofilom cieszącym oko ekskluzywnym, butikowym dodatkiem, gdyż poza walorami czysto wizualnymi pełnią zdecydowanie bardziej istotną rolę. Sprawiają, że spięta nimi elektronika wzbija się na wyżyny swoich możliwości i co najważniejsze gra nie tylko lepiej, co posługując się lapidarnym określeniem, po prostu ładniej. A dokładnie bardziej wyrafinowanym, pozbawionym szkodliwych artefaktów, czystszym i wbrew pozorom prawdziwszym dźwiękiem. Bo w 3DR nie chodzi o lukrowanie i dosładzanie a jedynie przywrócenie natywnej harmonii i spójności, co też robią w sposób bezdyskusyjnie mistrzowski.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Franc Audio Accessories Ceramic Disc TH + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Być może wygłoszoną za moment opinią się zdziwicie, ale w moim odczuciu dzisiaj kolejny raz zmierzymy się z marką o rodowodzie pewnej luksusowości. Co mam na myśli? Po pierwsze – znakomitą większością swojej sprzedaży zawojowała szeroki świat. Po drugie – w celu nadania sznytu nietuzinkowości swoim produktom, do ich wykończenia – w tym przypadku wszelkiej maści okablowania – wykorzystuje naturalną skórę. Zaś po trzecie – wszystko pakuje w równie niebagatelnie prezentujące się kuferki. Banał? Być może. Jednak gdy wyartykułowane podejście do wyglądu tak jak w poprzednich przypadkach, idzie na równi z oferowaną jakością brzmienia, nie oszukujmy się, nie wydaje się to przerostem formy nad treścią, tylko stojąc w kontrze do maksymy „nie ważne jak wygląda, ważne jak gra” w moim odczuciu okazuje się być ostatnio niezbyt modną, ale jeśli jest propagowana, bardzo dobrze odbieraną konsekwencją w dbałości o najwyższe standardy. O kim mowa? O producencie okablowania audio David Laboga Custom Audio, który tym razem zaproponował nam spotkanie z kablem sygnałowym 3DR Connect XLR.

Jak przystało na coś z działu luksusu, w przypadku naszego bohatera podobnie do sporej części oferty marki David Laboga otulina zewnętrzna pełnej wiązki sygnałowej wykonana jest z czarnej i czerwonej, ręcznie szytej, oczywiście naturalnej skóry. Być może dla wielu z Was zakrawa to na blichtr, jednak zapewniam, oprócz opinii producenta o pozytywnym wpływie minimalizacji efektu mikrofonowania, w bezpośrednim kontakcie organoleptycznym robi znakomite wrażenie. Idąc dalej, gdy dokładnie przyjrzymy się opiniowanym łączówkom, z natychmiast widać, iż użyta skóra nie jest jedyną znamienną cechą produktów tej stajni. Chodzi oczywiście o prostopadłościenne, ozdobione wypalonym logo marki, ręcznie wykonywane puszki – w tym przypadku ze znakomicie prezentującego się naturalnego drewna Mahoniu. W głównej mierze są li tylko pewnego rodzaju balastami niwelującymi szkodliwe wibracje, jednak w tym modelu znajdziemy dodatkowo autorski wsad z kamieni naturalnych jako przeciwdziałanie promieniowaniu elektromagnetycznemu. Jeśli chodzi o informacje na temat budowy wewnętrznej kabli, te nie są zbyt obfite. Idąc za ze zrozumiałych względów zdawkowymi danymi od producenta mamy do czynienia z beztlenową miedzią o wysokiej czystości splecionej według firmowego przebiegu. Temat wtyków – w przypadku wersji testowej – rozwiązują rodowane terminale Neotecha. Zaś na koniec tak prezentujące się produkty na czas transportu do docelowego klienta pakowane są w dedykowane, oczywiście eleganckie kuferki. Tyle w temacie. Wiem, informacji wrażliwych jak na lekarstwo, jednak w obecnych czasach to pewnego rodzaju zdroworozsądkowy standard, który chcemy, czy nie, ale coraz częściej musimy akceptować.

Gdy dotarliśmy do akapitu merytorycznego, bardzo zasadnym wydaje się pytanie: „Czy tyle estetycznego i konstrukcyjnego zachodu przełożyło się na efekt finalny w postaci ciekawego brzmienia?” Pytanie z jednej strony banalne, bo standardowe, jednak w tym przypadku rozprawiamy o topowej konstrukcji, która ma wycisnąć z zastanej układanki audio tak zwane siódme poty. Każdy przewód jakoś zagra, jednak na pewnym poziomie ma to być pokazanie ekstremum możliwości marki. Czy 3DR Connect XLR spełnił powierzone zadanie?
Będąc szczerym w moim odczuciu jak najbardziej. Wynik fuzji mojego zestawu z owocem działań Davida Labogi okazał się być zjawiskowo spójny. Jednak jak to zwykle bywa, w konkretnej estetyce. Co ciekawe, idealnie wpisującej się w moje preferencje. Jak to dokładnie wyglądało? Po pierwsze – przekaz był bardzo gładki. Po drugie – dobrze osadzony w masie i oferujący świetną barwę. A po trzecie – mając wpisane w kod DNA pokazanie świata muzyki w oparach zjawiskowej magii, bardzo istotnym okazała się być dbałość o jej oddech oraz nieskrepowane zawieszenie w eterze dźwięku pełnego iskier. Z jednej strony było przyjemnie gęsto, a z drugiej swobodnie. Po prostu bajka. Czy w każdym rodzaju muzyki? Teoretycznie tak. Jednak biorąc pod uwagę ortodoksyjnych słuchaczy przykładowego rocka lub elektroniki, z mogącymi być kością niezgody pewnymi niuansami ukulturalniającymi dany nurt muzyczny. Czy to oznacza problem nie do rozwiązania? Nic z tych rzeczy. To jest nic innego, jak odmienne, jakże często oczekiwane i do tego w świetnym wydaniu spojrzenie na ten sam temat. Jakie, postaram się opisać na kilku przykładach płytowych.
Na początek płyta The Dowland Project Johna Pottera „Romaria”. To spokojny materiał ze szczególnym uwzględnieniem poczynań wokalnych pomysłodawcy projektu. Potrafiący być na tyle emocjonalny, że nawet w planach chwilowe włożenie do napędu CD w momencie wspięcia się testowanego zestawu na odpowiedni pułap esencji, barwy i nienachalnej swobody, tak jak w przypadku tej sesji, kończy się zaliczeniem pełnego kompilacji. I nie z racji jedynie fajnego, ale pozwalającego zatracić się w tej muzyce bez ograniczeń odbioru na poziomie oderwania od otaczającego mnie świata. Gdybym miał określić jednym słowem występ podczas wyrabiania sobie opinii, byłaby to po trzykroć powtórzona fraza emocje, emocje i jeszcze raz emocje.
Kolejnym ciekawym przykładem na umiejętne aplikowanie magii w odtwarzanym materiale muzycznym była formacja braci Oleś z Christopherem Dellem w materiale „Komeda ahead”. To fajny, nienużący się projekt jazzowy z bardzo ważnym dla mnie instrumentem, jakim jest wibrafon. Nie wiem co w sobie ma, jednak jego dobre odtworzenie wywołuje w moim duchu coś na kształt ekstazy. Z jednej strony piękno krągłości, z drugiej soczystości, a z trzeciej niekończącego się wybrzmiewania wprowadza mnie w pewnego rodzaju trans. Na tyle bezwiedny, że gdy system nie zniekształca tego instrumentu, a z naszym bohaterem w torze o takim zjawisku nie było mowy, podkręcam poziom głośności do granic dobrze rozumianego bólu. Patrząc na to z boku można odnieść wrażenie ocierania się o masochizm. Być może. Jednak gdy wspomniany wibrafon jest krągły i pełny, dźwięczy i rozwibrowany, a zarazem lekki i wręcz niekończący się, tracę głowę i chcąc zwiększyć ilość endorfin działam bezwiednie, w czym brutalnie pomagał mi rzeczony kabel XLR.
Na koniec mocne uderzenie panów od prądu, czyli kultowego AC/DC „Power Up”. Cel? Pokazanie, że owszem, działanie na rzecz zdroworozsądkowego upiększania świata muzyki niesie ze sobą konsekwencje w domenie jego wyrazistości, jednak gdy przekaz cechuje odpowiednia swoboda i rozmach projekcji, temat opiewa jedynie na minimalne zaokrąglenie krawędzi dźwięku, nadanie mu cech większej plastyki oraz esencji. To źle? Bynajmniej, gdyż po pierwsze – nie zapominajmy, że to często są słabe realizacje, co w najgorszym przypadku pomaga w ich przyjaznym przyswajaniu, a po drugie pewne instrumenty – pomijając wokalizę – bardzo na tym zyskują. Oczywiście piję do będących znakiem rozpoznawczych tego bandu gitar. Po aplikacji w tor polskiego kabla nabrały masy, przez co stały się bardziej wyraziste. Owszem, konsekwencją było lekkie ugładzenie ich ataku, jednak niewiele straciły z tego powodu z cech drapieżców, za to zwiększyły efekt odbioru jako myśl przewodnia tej muzy. To nadal było dobre AC/DC, tylko jakby po lepszym masteringu.

Gdzie ulokowałbym punkt zapalny naszego spotkania? Bez problemu wszędzie tam, gdzie właściciel systemu nie przekroczył linii dobrego smaku w kwestii wagi i szybkości projekcji dźwięku. Układanka może być barwna i dobrze zbilansowana esencjonalnie, jednak co istotne, tak jak w moim przypadku musi być rozdzielcza. Wówczas o kwestii być albo nie być w danym systemie decydować będzie jedynie widzimisię nabywcy, a nie jakikolwiek problem niedopasowania łączówki z resztą elektronicznej zbieraniny. A jeśli tak, to chyba jasnym jest, że w systemach ocierających się o anoreksję 3DR Connect XLR z pewnością okaże się przysłowiową, jakże poszukiwaną deską ratunkową. I to jaką? Pokazującą wyżyny, na jakie dany set może się wspiąć.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora; Gryphon Audio Commander
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Producent: David Laboga Custom Audio
Cena: 5160 € Netto / 1,5m komplet

Skoro już „podstawowy” Altair G1.1 pozostawił po sobie bardzo pozytywne wspomnienia, to jesteśmy niezmiernie ciekawi co pokaże jego starszy brat wzbogacony m.in. o  w pełni analogową regulację głośności opartą o wysokiej klasy drabinkę rezystorową uzupełnioną przez autorskie, pracujące w klasie A moduły wyjściowe Orfeo.

cdn. …

Opinion 1

When Hendry Ramli contacted us three years ago, asking, if we would be interested in evaluating his, at the time, top interconnect cables, we were enthusiastic to do just that. Indonesia, or even more precisely Bali, is not really regarded as the avantgarde of audiophile specialties, and we were understandably very curious to taste those exotic products. But frankly speaking, we were absolutely not prepared for an almost one man company, and located in a typical vacation destination, will be able to survive in the killingly competitive Hi-Fi and High-End market, and not only that, but will be able to shake that market substantially. So it turned out, that to reach quite some recognizability and respect in the ears of the customers, you do not need a vast and costly marketing campaign, a few positive reviews is all it takes. Then you only need to select your local distributors wisely and wait for the effects. And for those you did not need to wait long, as in this case, a good product can speak for itself, and in case of the Vermöuth the products were absolutely good, offering above average sonic value and build quality at a very reasonable price. But appetite grows with eating, and the expectations of the customers grew as well. And although the Reference were not lacking anything, and still do not, we heard rumors, that instead of just cutting off coupons, Hendry is working hard on some novelties. And, like in each rumor, also this one had a grain of truth in it, because the catalog of the Bali based company was expanded with … loudspeakers, the Studio Monitor, which we tested quite recently. But that was not all, and recently a new product line was introduced, positioned above the Reference line, called the Statement. And due to the help of the Polish distributor from Gliwice, 4HiFi, we were able to secure the XLR and RCA interconnects from this new line for testing. So if you are interested, what the company prepared this time for its acolytes, but also for all the newbies wanting to see the products of Vermöuth Audio, I would encourage you to read on.

I already mentioned this during my previous reviews of the Vermöuth, but in an attempt of keeping the highest possible quality, and what is usually not so obvious, repeatability of the products, after detailed engineering of the topology, geometry and the kind of conductors, the cables are manufactured by one of the major players on the market (Wanlung Taiwan – one of the four OCC conductor manufacturers in the world), however the final confection, sheathing and quality control are being done in Bali. The Statement have similar pattern of the sheaths and plugs from rhodium plated telluric copper with carbon carcasses to the Reference, but instead of the white colored, the sheaths are now warm violet with a thin, white thread. Traditionally the manufacturer did not exaggerate with an excessive diameter of the cable, or with its stiffness, so its application in your system should not be overly problematic.
Regarding the insides, there is no revolution there either. While the geometry known from the Reference series was also used here, the bundles of 26 conductors with different cross-sections and diameters (mostly 0.74mm2) were made from gold and silver enriched copper, instead of UPOCC copper used previously. Of course the PE tubes filled with air and PTFE tape were used throughout. The shield is an aluminum-mylar-copper tape combined with a OCC copper braid. The whole is then again wound with a PTFE tape, put in a PVC coat and finally inside the external sheath.

Moving on to the part regarding sound, I would like to mention, that I will allow myself a small simplification and will treat both types of interconnects as one and the same cable, as the differences between them are coming mostly from the construction dissimilarities in the devices connected, and not the cables themselves. Additionally, you never know, if a given device will sound better using RCA or XLR, it is just completely random and unforeseeable, so that you cannot draw any conclusions without trying it out first. However in my system, the XLRs are sounding better in 99.9% of cases, or I like their sound better, take your pick, so I am choosing that signal path most of the time. And one more thing. I am also a lucky owner, and active user (what is not always obvious, as history knows cases of collectors, having lots of different items, but not using them actively) of the Vermöuth Reference XLR, I was already thinking during the usual burn-in phase, in what direction the eventual changes will be moving, and if there will be any changes, if those will be perceived not only as progress, but also if its scale will be adequate to the price change between the two cables.

So ad rem. For people allergic to long texts, the response to the question, if the Statement sounds better than the Reference is … Yes. So is it worth to strain your home budget a bit more and purchase the flagship cables? Yes. Are you satisfied? If yes, then I thank you for your attention, and praise the more bold amongst you for purchasing blindly, or based only on the pictures.
All the others, who remained at the computer screens, I will bother a bit longer, as please believe me, at least for now, that there is a lot to look at and write about. Although the Statement will not decline their heritage, as they are still above average musicality and smoothness, yet in terms of resolution and dynamics, things got vastly and indisputably improved in the top Vermöuth. And I am writing especially about improvement, and not change, as those two things are not synonymic. I mean, each improvement is a change, but not every change is an improvement. And here the progress is obvious and undisputed. We are witnesses of evolution, and not revolution, within the sound school proposed by the Indonesian brand. This is a consistent move in the direction already taken, and not a spontaneous, and usually incomprehensible in terms of logic, but also perception by the current clients, change of direction. This is nice, but also confirms, that the initial choice was right. This is why the contemplative and at the same time minimalistic “Fiocco: Lamentationes Hebdomadæ Sanctæ” from Ensemble Bonne Corde and Diana Vinagre did not lose a bit of its native etherealness, very precisely focusing the modest, composed of two violas, a double bass and organ, instrumentation, accompanying the vocalists in the beautiful interior of the XVIII century church Igreja do Menino Deus in Lisbon. Breath, space and long, very natural decay of the sacral interior, everything was in its rightful place, not as the main players and first stage, but correctly – as the kind of microcosm encompassing the musical event. I am mentioning that on purpose, as some of the people plugging in high quality components into their systems expect to be completely blown away with them. And yet high-end is about something different – naturality and coming closer to what can be heard live, and there, maybe except in a circus, nobody is offering such attractions, so it would be hard to expect magical tricks from the Vermöuth, where you are counting for neutrality and truth. However the elements that were maybe not underlined, but became more palpable and obvious, were the articulation and expression of the performers, but this happened not by them being overdrawn, but by changing our listening position from the back to the front of the church. But still the correct distance is being kept, the first plane was not artificially pushed forward, because it is not it that is coming closer, it is us getting a better listening seat.
On the other hand, the album “City Burials” by Katatonia, one of the most interesting representatives of melancholic-depressive heavy playing, showed the Vermöuth from a more aggressive side, proving, that the velvety smoothness I praised earlier is not the cable’s native signature, that is imposed on the reproduced music, but only an ability to show that kind of assets, when they are present in the recorded material. You should not be surprised by that, as the soprano of Ana Vieira Leite or Ana Quintans, although I should maybe point more in the direction of the baritone of Hugo Oliveira, is one thing, and the warm, or even velvety soothing, but through and through rock vocal of Jonas Renkse is something completely different. Also seemingly we have here still the slight darkening of the sound, I got used to with the Reference, where even the sharpest riffs gain some mass and saturation, but there is absolutely no slowing down of the action or any thickening of the contours. It is worth mentioning, that the resolution of the Statement is truly brilliant, and that they are not shouting, is just evidence, that the volume of the information they are showing is not artificially multiplied, or that the sibilants or other artefacts are not amplified to artificially draw our attention and they do not become tiring on the long run. The tested cables are incredibly resolving, and not just detailed, but I believe I mentioned that already.

Trying to make a possibly condensed summary, I will just repeat, that what I tried to tell in the longer text above. The Vermöuth Audio Statement are not trying to discover America again, and kick in the doors already open by their Reference brethren. They go a step or two further in terms of dynamics, resolution and refinement instead, what only confirms the coherence of the Bali manufacturer’s catalog. Let me put it that way – if you liked what the less noble Vermöuth proposed, then you will like it with the Statement plugged in even more. And that for this “even more” you will need to pay a bit extra at the checkout is a completely different story. But I want to mention, that if you are able to afford those flagship cables, then for the price you get cables, that are absolutely worth placing among the world’s best.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Network player: Lumin U2 Mini + Franc Audio Accessories Ceramic Disc TH + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Turntable: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Power amplifier: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference
– Speaker cables: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Power distribution board: urutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Ethernet cables: Neyton CAT7+; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Even if you are not a diehard follower of our endeavors, you probably know the brand name Vermöuth for some time. This is a Bali based manufacturer of previously only cables, but currently also loudspeakers, which was presented first in our zine, at least in Poland. Yes, the first cable we tested fared very well, but knowing the local, Polish specifics, we were a bit worried about how the manufacturer will fare. Fortunately the product was so interesting, that now we have full catalog of his products available. And the distributor, the Gliwice based 4HiFi is interested in keeping up the interest, showing us the new products when they arrive. So we have got another product from this company for testing today, the flagship interconnect Vermöuth Audio Statement XLR.

In terms of construction of the tested cable we know, that the weaving of the conductors, the used shielding and isolation are very close to the versions used in the Reference cables. But as usual, the devil is in the details, so just to talk about the most important aspects of the cable, I need to mention, that the conductor has changed. In this case we also deal with OCC copper, but this time with noble additions in the form of gold and silver. In terms of how the individual wires are setup, each one of those is made of 26 thin wires with different cross-sections. Conductors made this way are enclosed with PTFE tape, shielded with OCC braid and isolated using an air tube. The whole is then placed inside a bright violet sheath with a motive of a thin, white strip. The cable is terminated with proprietary plugs, made from rhodium plated telluric copper for the connectors and with a carbon fiber carcass. The finished product is then individually packed into elegant, linen sachet and placed inside a cardboard box boasting the company logo.

Now taking into account, the not so dramatic changes in the construction compared to the Reference series, did the refinement of the sound evolve in the proper direction? Truly? I was not prepared for this to be such a big change. Maybe not as big as comparing the highest mountain of Poland (Rysy) to the Mount Everest, but the change of the sound is absolutely audible and, for me, absolutely mature. And it is mostly about the sound being well brought together. And that not in conjunction with thinning of the sound, or its brightening, as usual with many competitors, but with still pleasantly dark, full of energy, dense sound, with an audibly sharper edge of the attack. This makes us get better insight into the recording, more readable stage and better attack. And with those changes, you know already, that the main feedback of this move is getting a better drive of the music listened to. And at that in all genres, without exception.
Let us take the newest disc from Megadeth for example “The Sick, the Dying … and the Dead” . This material gained my appreciation due to their drummer. The things he is doing behind the drums is pure insanity. And now it gets even better, because the attach of each of the hits of the membrane and the audibility of the beginning and the end of the initiation of that hit improved. It is also important, that at this the drummer did not cover other musicians, as with the better focusing and more readable reproduction of their parts, they have also gained a lot. So from already a nice ride we got a really neck breaking, yet fully controlled, attach of rock, coming from people known for that kind of scenic madness.
Lately I rediscovered the concert for three guitars “Saturday Night in San Francisco” from Al Di Meola, John McLaughlin and Paco De Lucia, and it profited similarly from placing the Statement in the sound path. And I do not mean the swing of the presentation, however it also profited, but the depiction and accentuation of the guitars. They did not lose any weight, the amount of body was still brilliantly dosed compared to the strings, but we got an accent on the way the fingers work on those strings. Is this so important? Well, the cooperation between the finger, string and body is the basis for good sound of this kind of instrument, so it is important, for each one of these elements to be on the highest possible level. And while with the Reference series the attach and its drawing were the weakest link of the presentation, the Statement brings this a notch higher. I got not only a blunt, but at times sharp, at times soft, but always very clearly shown tug of the string, what made the music come alive a bit, what made it more engaging. And let me remind you, we are talking about a few dozen minutes of listening to only three guitars, what condemns this disc to listening in parts, when it becomes even a tad monotone, and not in one take like I did during the test.
Finally a proof for the top Vermöuth not making things worse. In this role the brilliantly recorded Patricia Barber with the project “Café Blue”. It would seem, that additional hardening of the attack and increasing the energy of the already upped sound will result in a complete disaster. Yet nothing like that happened. Still the vocalist enchanted with her voice, and the individual instrumental showings shone with mastery of carving each and every note. This has shown clearly, that the tested cable does not force its assets upon us, it just introduces them when required, without over brightening the musical events that are already well made.

Trying to close the text above with a sensible conclusion, without any bending of reality, I would recommend this cable to all potentially interested. First of all, because it proposes a solid weight of the sound, while keeping full control of it and making sure, the drawing is readable. Secondly – it fares good in systems, that are already well placed in timbre, like mine is. And thirdly – whatever it does, it never crosses the borderline of good taste. Will it suit everybody? This is a completely different story. But for sure it will never kill the spirit of music, making it dull or boring. And I believe we are trying to kill boredom with music, and not the other way around.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Commander
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition; , Klipsch Horn AK6 75 TH Anniversary
– Speaker Cables: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI, antivibration platform by SOLID TECH, Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V, Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
Drive: Clearaudio Concept
Cartridge: Essence MC
Step-up: Thrax Trajan
Phonostage: Sensor 2 mk II

Polish distributor: 4HiFi
Manufacturer: Vermöuth Audio
Prices:
Vermöuth Audio Statement RCA: 11 900 PLN
Vermöuth Audio Statement XLR: 21 900 PLN

Opinia 1

Kiedy na półmetku 2016 r. testowaliśmy protoplastę naszego dzisiejszego bohatera pozwoliliśmy sobie na niewinne żarty zarówno jeśli chodzi o samą nomenklaturę, jak i opakowanie, lecz już o walorach brzmieniowych wyrażaliśmy się całkiem pozytywnie. Jak się jednak miało okazać ówczesna inkarnacja nie była jednak li tylko wypadkiem przy pracy, czy też popularnym jednostrzałowcem, lecz początkiem przemyślanej strategii i sukcesywnego budowania spójnej i zarazem niezwykle zróżnicowanej oferty skierowanej do bardziej wymagających odbiorców. Mowa o rodzimej Melodice i jej topowej serii okablowania Brown Sugar, z której to ponad sześć lat temu mielimy okazję przesłuchać model 4530 a dzięki uprzejmości białostockiego Rafko w niniejszym odcinku zmierzymy się z flagowym BSSC95xx, na którego test serdecznie zapraszamy.

Nie da się ukryć, że z biegiem lat Melodice nie tylko przybyło „kilka kilogramów”, co również zauważalnie wypiękniała, czy to jeśli chodzi o konfekcję, która zamiast standardowych „portek” z termokurczki ewoluowała do ręcznie szytego odzienia wykonanego z najprawdziwszej włoskiej skóry zakończonego zaciskanymi (Solid Grip Technology) wtykami bananowymi, czy samo opakowanie, gdzie zamiast foliowego worka w jakim zazwyczaj sprzedaje się pieczony na ruszcie drób pojawiło się standardowe, kartonowe pudełko a wraz z nim wielofunkcyjny płócienny, czarny plecako-worek, który z powodzeniem, po wyłuskaniu zawartości, można wykorzystywać do dowolnych, cywilnych celów. O przyroście masy wspomniałem nie bez przyczyny, gdyż o ile nasz pierwszy kontakt z białostockimi „twardymi używkami” dotyczył wersji splecionej z żył o przekroju 4,5 mm², to już obecny wypust może pochwalić się bazującymi na dostępnym na metry BSC2950 „tętnicami” o 9,5 mm² przekroju. Całe szczęście ewolucja nie pociągnęła za sobą jakiś dramatycznych zmian natury aparycyjnej, gdyż wygląd Brown Sugar poza wspomnianymi zmianami konfekcji pozostał praktycznie bez zmian. Nadal mamy do czynienia z dwoma biało – czekoladowymi wzajemnie ze sobą skręconymi warkoczami cieńszych przewodów z miedzi 6N (o czystości 99.9999%) otulonymi zewnętrzną, ochronną i z racji swojej transparentności dającą świetny wgląd w trzewia koszulką PVC. Warto zwrócić uwagę na znajdujące się na niej nadruki dostarczające informacje nie tylko o wytwórcy, modelu i podstawowych danych technicznych przewodu, lecz również o jego kierunkowości. Co ciekawe owych warkoczy bynajmniej nie zapleciono z jednakowych przewodników, lecz z autorskiej kombinacji wiązek osobno izolowanych spienionym polietylenem i skręcanych w technologii Spiral Litz. I tak najgrubsze, odpowiedzialne za reprodukcję najniższego basu mają przekrój 1,3 mm², selektywność i kontrolę najniższych składowych powierzono żyłom o łącznym przekroju 1,3 mm² a kolejne, wyższe rejestry obsługują wiązki średnich żył o łącznym przekroju 2,1 mm². Takim samym sumarycznym przekrojem mogą pochwalić się średnio-cieńsze żyły a najwyższym częstotliwościom dedykowano najcieńsze żyły o sumarycznym przekroju 2,7 mm². Jak jednak przyszło nam na własnej skórze się przekonać tak przyrost masy, jak i przekroju niespecjalnie przełożył się na podatność Brown Sugara na układanie, więc nadal mamy do czynienia z dość wdzięcznymi, acz zauważalnie ciężkimi i nieco bardziej sprężynującym aniżeli poprzednio przewodami, więc o ile przy podłogówkach i porządnych „piecach” obecność Melodiki będzie zupełnie nieabsorbująca, to D-klasowe wydmuszki i filigranowe podstawkowce mogą wymagać pewnych, stabilizujących ich pozycję działań. Od siebie, czyli całkowicie subiektywnie chciałbym jedynie zasugerować, że przy takiej klasy i masy przewodach wielce pożądana byłaby dostępność wersji zakończonych widełkami, choć znając życie, jeśli nie ma jej teraz, to nie można wykluczyć, że takowa lada moment się nie pojawi.

Wpinając BSSC95xx a dokładnie BSSC9530, gdyż właśnie takie oznaczenie posiadają trzymetrowe, fabrycznie zakonfekcjonowane odcinki, w swój dyżurny system zastanawiałem się ile zostało w nich z pierwszej odsłony wiadomego przeboju Stonesów a ile doszło wraz z doświadczeniem ich wytwórców i mniej bądź bardziej oczywistych modyfikacji. I… I śmiem twierdzić, iż zmiany choć niewątpliwie zauważalne, nie zerwały więzów z przeszłością a jedynie bazując na nich wypchnęły BSSC9530 oczko, bądź nawet dwa wyżej w skali intensywności serwowanych doznań. Tytułowa Melodika gra bowiem dźwiękiem obszernym, dużym i aż chce się napisać, że typowo „amerykańskim” – w dobrym tego słowa znaczeniu. Mowa bowiem o niezwykłej potędze brzmienia, lecz potędze o globalnej sile rażenia a nie li tylko lokalnych działaniach polegających na pompowaniu samych źródeł pozornych, które w pewnym momencie po prostu przestają mieścić się na zarezerwowanej dla nich scenie. Tutaj wszystko jest duże, zazwyczaj wręcz potężne, jednak względem siebie cały czas proporcjonalne. Odsłuchy pozwoliłem sobie rozpocząć od dalekiego od referencji „Superunknown” Soundgarden, gdyż coś czułem w kościach, że mogą do siebie pasować i jak się okazało miałem rację. Amerykański wygar Melodiki z jednym z najbardziej znanych krążków końcówki epoki grunge’u polubiły się od pierwszych taktów a przyjemnie, acz nieprzesadnie faworyzowany dół pasma białostockich drutów ewidentnie pomógł dość sucho i nieco zbyt lekko nagranemu materiałowi dociążając go i dodając energii wszędzie tam, gdzie zapomniał o niej sam realizator. Czy była to prezentacja ortodoksyjnie zgodna z oryginałem? Z pewnością nie, chyba, że dziwnym zbiegiem okoliczności zarówno dostępne na Tidalu, jak i sklepowych półkach wypusty ktoś perfidnie z najniższych składowych i właściwego, oczekiwanego tamże wykopu pozbawił. Jest zatem nie do końca wiernie, ale za to, przynajmniej na moje ucho, lepiej i prawdziwiej. Nielogiczne? A skądże, po prostu weźcie Państwo pod uwagę, że praktycznie zawsze, na dowolnym rockowym koncercie czego jak czego, ale basu i dynamiki nie brakuje a tymczasem na zastanawiającej puli komercyjnych nagrań można owych składowych ze świecą szukać, jak na sztandarowym przykładzie, czyli „…And Justice for All” Metallici. A z Melodiką w torze owe mniej bądź bardziej natywne upośledzenia może nie tyle całkowicie są rehabilitowane, co w znacznym stopniu korygowane sprawiając, iż całość brzmi po prostu lepiej.
Całe szczęście serwowane przez tytułowe głośnikowce turbodoładowanie nie ma charakteru permanentnego, czyli nie oznacza grania wszystkiego na jedno kopyto, bo o ile fanom rocka taki status quo raczej by nie przeszkadzał, to już mocniej zakorzenieni w jazzie, czy barokowej kameralistyce melomani mogliby poczuć się nieco skonfundowani. Tymczasem zmieniając repertuar na niemalże wykopu pozbawiony, czyli nastrojowy „Soul Box” Grovera Washingtona, Jr., wszystko jest w jak najlepszym porządku. Basik jest, ale niezbyt wyrywny, taki milusi – pluszowy, w wersji soft i choć przekaz nadal pozostaje po nieco ciemniejszej stronie mocy, to nie traci nic a nic ze swobody i oddechu koniecznego do oddania flow misternych orkiestracji serwowanych przez jednego z ojców smooth jazzu. A właśnie, nie sposób przeoczyć (bo z tego co mi wiadomo zwrotu przeuszyć jakoś nikt nie używa) niezwykle przyjemnego dopalenia emocjonalnego i dosaturowania saksofonu leadera, który tutaj wychodząc nieco przed szereg, do czego z resztą ma pełne prawo, robi własne show, akompaniament zostawiając nieco za sobą. Wbrew pozorom zabieg ten nie powoduje redukcji głębi ostrości z jaką obserwujemy cały spektakl, lecz jedynie podkreśla gradację planów i wręcz pogłębia samą wieloplanowość, gdyż nic a nic nie tracimy z ostrości a jedynie Grovera Washingtona mamy nieco bliżej niż zazwyczaj, czyli jakbyśmy w dobrym klubie jazzowym załapali się na lepszy stolik. Mała rzecz a cieszy.
Na koniec zostawiłem klasykę a z jej odmętów wyłowiłem „Dalla biblioteca di Vivaldi?” w wykonaniu Sue-Ying Koang, Diany Vinagre, Parsivala Castro i Vincenta Bernhardta, gdzie z racji użytego instrumentarium najniższe składowe, są niemalże jedynie sygnalizowane a większość informacji dociera do nas na średnicy i górze pasma, których komunikatywności z rodzimego okablowania nie tylko nie brakuje, lecz mogą pochwalić się wielce satysfakcjonującą rozdzielczością. Oczywiście z racji wrodzonej koherencji najwyższe nuty utrzymywane są we wpadającej w złoto promieni zachodzącego słońca tonacji, jednak nie uznałbym ich za zbytnio zaokrąglone, czy wycofane. Po prostu bardziej koją aniżeli drażnią skołatane codzienną harówką nerwy dając jednocześnie pełen pakiet informacji o chropowatości smyków a jednocześnie nie stroniąc od ich słodyczy. Melodika nie zapomina też o właściwym podtrzymywaniu długości wybrzmień, więc doskonale słychać, iż powyższy album nie jest studyjnym wytworem, lecz nagrań dokonano w zdecydowanie żywszej akustycznie przestrzeni (kościele protestanckim w szwajcarskiej miejscowości Belmont-sur-Lausanne. Może nie jest to jeszcze poziom na którym będziemy w stanie określić wysokość i rodzaj sklepienia od jakiego odbijają się dźwięki, ale biorąc pod uwagę nader niewygórowaną cenę tytułowych przewodów nie widzę podstaw by uznać to za powód do krytyki.

Jeśli po lekturze powyższych wynurzeń nadal zastanawiacie się Państwo, czy zgodnie z zapewnieniami producenta Melodikę Brown Sugar BSSC95xx można zaliczyć do grona stricte high-endowych przewodów głośnikowych, to bazując na ponad ćwierćwiecznym doświadczeniu w tej materii śmiało mogę stwierdzić, że przy odrobinie dobrej woli jak najbardziej. Oferuję one bowiem ponadprzeciętną muzykalność a jednocześnie cechuje je nader pożądana cecha wyciągania nie do końca referencyjnych nagrań za przysłowiowe uszy, co poniekąd z jednej strony kłóci się ze stereotypem mówiącym, że im lepszy sprzęt, tym mniej nagrań sprawiających przyjemność, a z drugiej właśnie daje nam dostęp do albumów, po które przy bardziej „bezwzględnym” okablowaniu byśmy nie sięgnęli. Jednak o tym czy jest to krok w dobrą stronę musicie Państwo zdecydować sami, gdyż znam, poniekąd kliniczne, przypadki idące w zaparte, że im gorzej coś brzmi, tym lepiej, bo właśnie taka jest prawda i esencja piętnującego nawet najmniejsze potknięcia i to nie tylko realizacyjne, lecz również konfiguracyjne, High-Endu. Jeśli jednak zamiast owej „nienachalnej urody” i nagiej prawdy szukacie Państwo w muzyce piękna, emocji i zdolnej was zregenerować pozytywnej energii, to właśnie tytułową Melodiką powinniście się zainteresować.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Franc Audio Accessories Ceramic Disc TH + I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Dynavector DV-10X5
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³ + Graphite Audio IC-35 Isolation Cones
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Acrolink 7N-A2070 Leggenda
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Fidata HFU2; Vermöuth Audio Reference USB
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra; Vermöuth Audio Reference Loudspeaker Cable + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Silent Angel Forester F1 + Luna Cables Gris DC
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Nie wiem, ilu z Was śledzi nasze poczynania w tematyce testów okablowania, ale jeśli ktoś po przeczytaniu tytułu dzisiejszej batalii zaliczył swoiste déjà vu, natychmiast uspokajam, iż to tylko pozory. Owszem, z podobnie nazwanym i równie bliźniaczo wyglądającym głośnikowcem mieliśmy okazję się już zapoznać, jednak tym razem na tapet trafiła najwyższa inkarnacja tej serii z oznaczeniem Melodika Brown Sugar BSSC95xx. Powód? Banalny, czyli skutek konsekwentnego rozwijania portfolio o nowe, potencjalnie lepsze brzmieniowo produkty. Czy tak w realnie jest? Na to pytanie dzięki zaangażowaniu białostockiego Rafko postaram się odpowiedzieć w kolejnych akapitach tej epistoły.

Nasz bohater podobnie jak poprzednik został wykonany ze stosunkowo czystej miedzi OFC 99.9999% (6N), jednak może pochwalić się większym przekrojem 2 x 9,5 mm2. Co jest istotne, każda z żył składa się z kilku różnej średnicy drucików – specyfikacja Multi-Gauge Core, splecionych w technologii Spiral Litz – każdy przewodnik osobno izolowany i skręcony. Jeśli chodzi o geometrię przebiegu żył głównych, te w celu eliminacji własnych interferencji ostały ze sobą skręcone w 2 warkocze, następnie ubrane w potrójna niskopojemnościową izolację dielektryczną na bazie spienionego polietylenu LDPE. Ważną informacją dla użytkownika jest również fakt kierunkowości kabla oraz zaterminowanie go zaciskanymi bananami.

Co zaoferował opiniowany kabel na tle poprzednika? Po pierwsze większe zwarcie, spokój i czystość przekazu, dzięki czemu odbierałem go jako znacznie mniej limitowany w domenie ostrości ilustrowania odbywających się w moim pokoju wydarzeń sonicznych. Przekaz ciekawie, bo nienachalnie, ale zyskał na dosadności. Dostałem bardziej zwarte uderzenie na dole, nieco więcej informacji w środku oraz dodatkowe pokłady oddechu. Wszystko pokazane było dobitniej, co często kończy się łatwym przekroczeniem linii dobrego smaku, jednak w sobie tylko znany sposób Melodika takim energicznym i wyraźnie wyciętym światem dźwięku umiejętnie mnie czarowała. A czarowała dlatego, że przy wspomnianych zmianach nie „majstrowała” przy wadze dźwięku. Osobiście lubię mocny akcent krawędzi i energiczne kopnięcie, jednak nie może się to odbywać kosztem jego masy, z czym tytułowe okablowanie znakomicie sobie poradziło.
Pierwszym z brzegu potwierdzającym to krążkiem była jazzowa kompilacja „Opening” Tord Gustavsen Trio. Dla mnie ECM ostatnio błądzi. Co druga produkcja jakościowo jest nijaka. Albo bez oddechu, albo rozmyta lub płaska dynamicznie w odbiorze. Uwielbiam tę oficynę, jednak coraz częściej trafienie na dobrą realizację staje się loterią. A jeśli tak, chyba nie dziwnym jest, że zalety opisywanego głośnikowca były swoistym remedium na wspomniane bolączki, gdyż dzięki ostremu rysunkowi, dawce oddechu i przy zachowaniu masy dosłownie każdego z instrumentów dotychczas nijaka opowieść muzyczna zyskała nowe, jakże oczekiwane życie. Nagle kontrabas pokazał więcej palca na strunie i energii dźwięku wydobywającego się z pudła rezonansowego, fortepian potrafił tąpnąć na dole, a także znacznie dłużej zawiesić czyste nuty na górze, zaś perkusista wreszcie miał szansę pokazać, że nie potrafi tylko walić w bębny, ale w idealnej synergii wspomóc kolegów w nadaniu całości nagrania nutki romantyzmu znakomicie wybrzmiewającymi przeszkadzajkami. Jak wspominałem, Melodika to co robiła, robiła z umiarem, który w tym przypadku był wodą na młyn przywołanej pozycji obecnych jazzowych tuzów.
Z innej, tym razem rockowej beczki napiszę o efektach działania Melodiki podczas słuchania rodzimej grupy Riverside „Wasteland”. To jak wiadomo mocna muza. A to zobowiązuje. Tylko co z tego, gdy system, a przecież okablowanie jest jego bardzo ważnym elementem, nie daje rady. Raz szczędząc nam dobrego określenia konturów poszczególnych wirtualnych bytów, czasem będąc zbyt ospałym w oddaniu ilości energii, by czasem udusić przekaz przykryciem go czapką pozbawionych swobody wysokich tonów. Na szczęście takie problemy naszego bohatera się nie imały i Mariusz Duda ze swoją formacją nie tylko dobrze mnie „kopali” sonicznymi kaskadami, ale równie znakomicie pokazali, na czym polega gitarowe granie. Z wyraźnym akcentowaniem inicjacji pracy struny, jej masą w zależności od rodzaju przysłowiowego „wiosła” i w konsekwencji oczekiwaną drapieżnością.
Na koniec kilka słów o materiale koncertowym Melody Gardot „Live In Europe”. Cel? Pokazanie, iż dobrze rozumiana wyrazistość krawędzi, mocna dawka masy popartej energią nie są w stanie zaburzyć dobrego spektaklu. Czyli? Po naszemu, chciałem sprawdzić, czy pewnego rodzaju brak rozdrabniania włosa na czworo – Melodika jest w pewien sposób delikatna, ale jednak konkretna w każdym calu – nie spowoduje poczucia zbytniego utwardzenie przecież uwodzicielskiego głosu M. Gardot. Efekt? Owszem, muzyka zyskała dodatkowy pakiet energii i twardości, na szczęście było to jedynie inne spojrzenie na ten sam materiał, ale bez skutku zniszczenia jego emocjonalności. Być może ktoś ów efekt odbierze jako nadinterpretację, ale raczej nie jak błąd w oddaniu zamierzeń realizatora. A jeśli nawet, będzie to oznaczać, iż sam ma już dość „ostrawo” grający set i z Melodika zwyczajnie mu nie po drodze. Ze swojej strony mogę zapewnić, iż mimo znakomicie rysowanego obrazu wirtualnej sceny już przed testem, po wpięciu pretendenta do laurów nie miałem z tym jakiegokolwiek problemu.

Gdy dotarliśmy do momentu zebrania powyższych spostrzeżeń w jedną całość, chcę jasno zaznaczyć, że Melodika Brown Sugar BSSC95xx jest kablem dla znakomitej większości populacji melomanów. Owszem, jest wyrazista, bo stawia na mocną krawędź i otwartość przekazu, a przez to pokazuje materiał jak na dłoni, ale dla mnie lepiej tak, niż odwrotnie, bo nie jest nudna. Co mi po okablowaniu studzącym emocje zawarte w muzyce. Przecież to ma nas radować, a radość daje pokazanie jej wigoru. I nie chodzi tylko o soniczną agresję w mocnym rockowym łojeniu, ale również w z pozoru majestatycznym jazzie. Dlatego jedynymi odbiorcami narażonymi na brak chemii z tytułowym produktem są nieliczni właściciele zestawów nazbyt oszczędnych w masę i barwę. A i oni po starciu na własnym podwórku raczej stwierdzą, że ewentualna porażka to nie wina omawianego okablowania, tylko skutek wcześniejszych wyborów.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition, Klipsch Horn AK6 75 TH Anniversary
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Rafko
Producent: Melodika
Cena: 599 PLN/m

Moja śp. Babcia zawsze powtarzała, że śniadanie jest najważniejszym posiłkiem, bo daje, a przynajmniej dawać powinno, energię na cały dzień wytężonej pracy. Oczywiście diametralnie odmienne zdanie mają południowcy rozpoczynający dzień od kawy i croissanta, jednak patrząc za okno nawet przy potężnym wspomaganiu antydepresantami, czy też innymi środkami psychoaktywnymi niezwykle trudno uznać klimat w jakim żyć nam przyszło za chociażby zbliżony do śródziemnomorskiego. Dlatego śmiem twierdzić, że zdecydowanie bliżej nam do przyzwyczajeń Skandynawów, którzy z tego co mi wiadomo o pustym żołądku swych domostw, szczególnie zimą opuszczać nie mają w zwyczaju. Z podobnego założenia wyszedł również stołeczny Horn, który postanowił zaprosić przedstawicieli branżowych mediów na śniadanie prasowe poświęcone goszczącym u nas dosłownie przed chwilą na testach potężnym podłogowcom Dali Kore.

Krótko mówiąc w Hornie, oprócz kawy, kanapek i łakoci dali Dali na śniadanie, a tak już na serio to w głównym systemie grały Dali Kore wspomagane niemalże topową elektroniką Naima. Była to zatem czwarta odsłona flagowych Dunek z jaką przyszło nam się spotkać, gdyż oprócz występów z D-klasowymi NAD-ami w Monachium, Classé Delta Pre & Delta Mono na Audio Video Show i Gryphonem Apex u nas i zarazem okazja by rzucić na nie uchem w dość nieoczywistej, korzystającej z dobrodziejstw zasobów Tidala konfiguracji. O walorach sonicznych pozwolę sobie jednak tym razem nie wypowiadać, gdyż wystarczająco obsypałem Kore’y superlatywami w poświęconej im recenzji i powtarzania się raczej nie uważam za coś produktywnego, tym bardziej, że przygotowana na potrzeby tytułowego śniadania prezentacja rządziła się swoimi prawami i chodziło w niej jedynie o zainteresowanie zgromadzonych samymi konstrukcjami a nie krytyczną ocenę i przysłowiowe dzielenie włosa na czworo, gdyż de facto warunków ku temu nie było.
Jak z pewnością Państwo zauważyliście Kore pozostawiono na transportowych kółkach, gdyż jak się okazało lada moment mają wyruszyć w swoiste Tour de Pologne wizytując wyselekcjonowane salony dystrybutora a każdorazowe przestawianie tych 150kg „maleństw” bez takowych (kółek, nie salonów) do najłatwiejszych nie należy. Niemniej jednak nawet na kółkach duńskie flagowce miały okazję zainteresowanym ich walorami co nieco z drzemiącego w nich potencjału pokazać.

Dodatkowym punktem piątkowego spotkania była przybliżająca zagadnienia systemów wielokanałowych zgodnych z Dolby Atmos prezentacja wściennego systemu Dali, z potężnymi PHANTOM S-280 w roli głównej, współpracującego z przedstawicielem najnowszej serii Cinema amplitunerem Marantz.

W ramach podsumowania niniejszej, nad wyraz kompaktowej relacji chciałbym nie tylko podziękować ekipie Horna za zaproszenie i gościnę, lecz również zachęcić Państwa do śledzenia informacji prasowych i jeśli tylko Dali Kore gdzieś w pobliżu Was wylądują, to zajrzyjcie do takowego salonu i rzućcie na nie okiem i uchem, bo kolejna okazja ku temu zbyt szybko raczej się nie nadarzy. A posłuchać ich warto, oj warto. O chęci posiadania ich na stałe nawet nie wspominając …

Marcin Olszewski

Opinia 1

Choć od lat wychodzimy z założenia, że okazją do audiofilskiego spotkania może być nawet brak okazji, to nie da się ukryć, iż fakt objęcia mecenatem płyty międzynarodowego kolektywu operującego na pograniczu jazzu, tradycji etnicznej i improwizacji przez rodzimego dystrybutora na miano wybornej okazji do takowej aktywności niewątpliwie zasługuje. Jeśli dodamy do tego możliwość bezpośredniego spotkania z leaderem i częścią składu owej formacji, to jasnym jest, że niezależnie od przedświątecznego szaleństwa, półfinałów mundialu i środka tygodnia szans na to abyśmy się nie pojawili nie było. Dlatego też, gdy tylko dostaliśmy zaproszenie od stołecznego SoundClubu, który oprócz gospodarza tym razem pełnił również rolę sponsora tytułowego wydawnictwa bez chwili wahania wyraziliśmy pełną gotowość i w środowy wieczór zameldowaliśmy się na Skrzetuskiego 42, by nie tylko posłuchać albumu „Cultural Concept”, lecz również móc porozmawiać ze sprawcą całego zamieszania, czyli firmującym owe wydawnictwo swoim nazwiskiem gitarzystą, kompozytorem i producentem w jednej osobie, czyli Przemysławem Strączkiem, oraz zasiadającym za perkusją Patrykiem Doboszem.

W ramach niezobowiązującego wprowadzenia wspomnę jedynie, że „Cultural Concept”, to zarówno tytuł albumu, jak i nazwa zespołu złożonego z muzyków z Polski, Senegalu, Tajwanu i Kolumbii, której pomysłodawcą jest ww. jazzowy gitarzysta Przemysław Strączek. Zawartość krążka stanowią utwory autorstwa lidera powstałe w myśl idei „twórcze i kreatywne działania muzyczne zbliżają ludzi nawet z odległych zakątków świata, tworząc nową jakość w kulturze i sztuce muzycznej.” Gitarzyście na płycie towarzyszą muzycy: Maciej Kitajewski (kontrabas, gitara basowa), Patryk Dobosz (perkusja), Marcin Kaletka (saksofon sopranowy i tenorowy), pochodząca z Tajwanu Chiao-Hua Chang (erhu, matoquin, wokal), Senegalczyk Kandara Diebaté (kora, wokal, kompozycja) oraz Kolumbijczyk Edilson Sanchez-Moyano (instrumenty perkusyjne, bęben kolumbijski allegre).
Warto również choć na chwile pochylić się nad nieoczywistą okładką autorstwa Tomasza Kipki, gdzie z pozornie chaotycznej mozaiki, gdy tylko poświęcimy jej nieco uwagi, wyłania się ukryty, stworzony z różnokolorowych figur geometrycznych, tytuł albumu. Z kolei sam album został nagrany w MAQ studio przez Macieja Stacha, nad brzmieniem płyty czuwał Katsuhiko Naito znany ze współpracy z Johnem Scofieldem, Alem Di Meolą czy Marią Schneider i ukazał się pod szyldem Voicemusic, jazzowego oddziału Music Corner Records.
Jeśli zaś chodzi o wyspecjalizowaną aparaturę odtwarzającą użyty podczas środowego spotkania wsad merytoryczny, to z racji wykorzystania w roli nośnika płyty winylowej, akcent postawiono oczywiście na tor analogowy, gdzie uwagę zwracał uzbrojony we wkładkę AirTight Opus1 gramofon Brinkmann Taurus współpracujący ze step-upem ATH-2 Reference oraz przedwzmacniaczem gramofonowym ATE-3011 również pochodzącymi z japońskiego portfolio. Rola wzmocnienia przypadła debiutującemu podczas minionego Audio Video Show wzmacniaczowi zintegrowanemu Kora TB-400 a zakończenie okablowanego przewodami Jorma Design toru stanowiły zjawiskowe i intrygujące czterodrożne kolumny AudioNec EVO2 z przykuwającym wzrok charakterystycznym przetwornikiem szerokopasmowym Duopole DS.31™. O meble i akcesoria antywibracyjne zadbała rodzima manufaktury Franc Audio Accessories.

„Cultural Concept” to nie tylko multikulturowy, ale i warsztatowo stylistyczny tygiel, gdzie stricte jazzowa chęć improwizacji przeplata się z wpisaną w sztywne ramy tradycją a czasem również z typowo rockową zadziornością. I wcale nie chodzi tu o prostą definicję kto powinien grać pierwsze skrzypce, czyli czy to wierna wiekowym tradycjom muzyka etniczna, czy też jazzowa swoboda mają stanowić szkielet poszczególnych kompozycji a jedynie o ukazanie możliwości zbliżenia się ludzi i estetyk z najodleglejszych zakątków świata na drodze muzycznego, kreatywnego dialogu.
Proszę tylko rzucić uchem na „Imaginarium” a doświadczycie Państwo wielce udanego amalgamatu elektrycznej gitary (skojarzenia z Carlosem Santaną wydają się aż nadto oczywiste), soczystego i mięsistego basu z orientalnym, operującym w zupełnie innym metrum instrumentarium, szalejącymi dęciakami oraz warstwą wokalną Kandara Diebaté śpiewającego w języku mandingue. Nie mniej zjawiskowo wypada chyba najbardziej odważny, śmiało wkraczający w obszar free „Improvisation”, gdzie pozornie wykluczające się estetyki brzmień poszczególnych instrumentów nader udanie się uzupełniają tworząc wymagającą, acz przykuwająca uwagę kompozycję. Tutaj kontrasty nie pełnią roli dzielącej lecz zespalającą a zestawienie klasycznej gitary z brzmieniem dwudziestojednostrunowej afrykańskiej kory, czy dwustrunonowego chińskiego Erhu po chwili stają całkiem oczywiste i zrozumiałe. Nawet obecność mongolskiego odpowiednika naszej europejskiej wiolonczeli, czyli morin chuur w bądź co bądź okołojazzowym projekcie znajduje swoje uzasadnienie i jest elementem nie tylko uzupełniającym, lecz również inspirujących pozostałych muzyków do spontanicznego i zarazem zaskakującego, opartego m.in. na improwizacji, dialogu.

I na koniec jeszcze drobna refleksja na temat brzmienia. Lecz nie prezentowanego na Skrzetuskiego zestawu, który z racji zmiennych i nieznanych mi z prywatnych, prowadzonych w kontrolowanych warunkach odsłuchów stanowił pewną niewiadomą, lecz samego albumu. Otóż, choć tytułowe wydawnictwo dostępne jest zarówno na nośnikach fizycznych LP/CD, jak i na większości platform streamingowych (m.in. Tidalu), to mając możliwość porównania wszystkich trzech nie tylko w SoundClubowym, lecz i własnym systemie śmiem twierdzić, że co jak co, ale do czarnej płyty cyfrowemu rodzeństwu jeszcze dużo, naprawdę dużo brakuje. Może i z operującego zerami i jedynkami medium jest czyściej, ciszej (jeśli chodzi o szum tła i głośność samego nośnika), ale to właśnie winyl oferuje niepodrabialną koherencję i najskuteczniej trącającą struny naszej muzycznej wrażliwości emocjonalność. I piszę to z pełną odpowiedzialnością, ja – żarliwy akolita streamingu, odkurzający i uruchamiający gramofon jedynie od wielkiego święta. Fakty jednak są takie a nie inne i akurat w tym wypadku nie mam zamiaru twierdzić, że jest inaczej.

Serdecznie dziękując ekipie SoundClubu za gościnę mamy cicha nadzieję, że akcja z tytułowym albumem nie jest zarazem pierwszym, jak i ostatnim prowadzonego nad produkcja fonograficzna patronatu a tym samym istnieje cień szansy, że jeszcze spotkamy się nie raz i nie dwa na podobnym do środowego odsłuchu.

Marcin Olszewski

Opinia 2

Gdy wydawałoby się, że gorący przedświąteczny okres jest w stanie skutecznie sparaliżować wszelkiego rodzaju ruchy z zakresu naszego hobby, warszawski SoundClub dobitnie pokazał, iż świat muzyki rządzi się swoimi prawami. Chodzi mianowicie o fakt zorganizowania promocyjnego spotkania wokół sponsorowanej przez siebie wespół z teamem Modern Art ze wszech miar nietuzinkowej płyty Przemysława Strączka „Cultural Concept”. I wbrew pozorom nie chodzi o fakt stania się tak zwanym mecenasem sztuki – naturalnie po trosze to również, ale oczywiście o wyszukany materiał, obsadę, instrumentarium i sposób realizacji całości. A gdy wydawałoby się, że lista ciekawostek tego muzycznego wieczoru (14.12.2022r.) została wyczerpana, ze swojej strony dodam, iż kolejnym ważnym dla mnie aspektem była prezentacja tej pozycji z nośnika winylowego.

Co oznaczają wspomniane we wstępniaku peany na temat rzeczonego krążka? Po pierwsze mamy do czynienia z udaną próbą połączenia muzyków jazzowych z ich odpowiednikami ze światowej strefy folkowej. A żeby podnieść stopień komplikacji zrozumienia się obydwu artystycznych nacji, pomysłodawca tego muzycznego projektu Przemysław Strączek zaprosił „egzotycznych” muzyków ze swoimi atrybutami, czyli po mistrzowsku obsługiwanymi instrumentami typu: kora, erhu oraz matoquin. Nic Wam to nie mówi? Spokojnie, nie musi, bowiem ich zjawiskowy – dla nas nieco egzotyczny, ale jakże emocjonalny – byt w eterze sprawia, iż nawet stroniąc od tego typu połączeń nurtów muzycznych z łatwością dajemy się ponieść interpretowanej przez nie muzie. Muzie z jednej strony rozedrganej, z innej płynnej, czasem kontemplacyjnej, niekiedy radosnej, a czasem wszystko w jednym. Mało tego. Dzięki założeniom realizacyjnym brzmiącej w fenomenalnie spójny sposób. Co mam na myśli? To kolejny pomysł pana Przemysława, czyli nagrywanie wszystkich razem w jednym czasie na setkę. Niestety to w obecnych czasach rzadkość. A rzadkość dlatego, że stwarza mnóstwo problemów. Począwszy od częstego braku umiejętności muzyków takiego sposobu tworzenia materiału, przez nierzadko brak warunków w małych gabarytowo studiach do pomieszczenia kilku osób na raz z odpowiednią strefą sonicznego komfortu, po końcową obróbkę tak zrealizowanego, pełnego kaskad pomieszanych ze sobą jak magma dźwięków przez znającego się na rzeczy masteringowca. Jednak jak widać na załączonym przykładzie, gdy ma się odpowiednią charyzmę, wszystko da się zrobić. A gdy jesteśmy przy dbałości o dosłownie wszystko, niezmiernie cieszę się, że ów opisywany pokaz odbył się w oparciu o tor analogowy. Dzięki temu dla mnie znacznie bardziej słychać było nietypowość sposobu generowania i jakość już powoływanych do życia dźwięków z egzotycznych instrumentów. Skąd to wiem? Cóż, z autopsji. Otóż przez moment puściliśmy próbkę tego krążka z plików. Efekt? Znacie mnie nie od dzisiaj, dlatego pozwólcie, abym nie kopał leżącego. Ale żeby nie było, jeśli czytaliście naszą relację z SoundClubu ze spotkania z pełnym systemem z ostatniej wystawy AVS, z pewnością pamiętacie, że pliki potrafią mnie pozytywnie zaskoczyć. Jednak tym przypadku w moim odbiorze będące jednymi z głównych graczy cały czas ocalane od zapomnienia folkowe atrybuty z winylu były wręcz na wyciągnięcie ręki. Były na tyle prawdziwe, że gdy poznacie ich brzmienie w takim wydaniu, nie widzę innej opcji, jak zakup tej płyty choćby dla serwowanej sobie raz na jakiś czas muzycznej sesji dla uspokojenia skołatanej problemami codziennego życia duszy melomana.

Kończąc powyższą relację z tego fenomenalnego wieczoru przy egzotycznej muzyce chciałbym podziękować organizatorowi za zaproszenie, zaś przybyłym na spotkanie muzykom, partycypującym w kosztach powstawania tego materiału mecenasom oraz skądinąd znanym mi gościom za mile spędzony czas. Oby takich spotkań było jak najwięcej.

Jacek Pazio

Opinia 1

Ayon jaki jest, każdy widzi. Ma świetną prezencję. W układach elektrycznych zawsze wykorzystuje uwielbiane przez połowę melomanów lampy elektronowe. Jednak co najistotniejsze, może pochwalić się bardzo bogatą ofertą od wzmacniaczy małej mocy, przez potężne piece, wszelkiej maści źródła cyfrowe, przedwzmacniacze liniowe i gramofonowe, aż po kolumny. Do wyboru do koloru, co sprawia, że jeśli utożsamiacie się ze wspomnianą w poprzednim zdaniu grupą miłośników muzyki – piję do szklanych baniek, tak naprawdę bazując na propozycjach tego producenta do pełni audiofilskiego szczęścia potrzebujecie jedynie pomieszczenia odsłuchowego. I nie ma znaczenia, czy to będzie odizolowana samotnia, czy rodzinny salon, bowiem każdy znajdzie coś idealnie wpisującego się w potencjalne potrzeby. A, że potrzeby są różne i do tego ewaluują, Gerhard Hirt cały czas czuwa i co jakiś czas wzbogaca i tak solidne portfolio. Co tym razem zmajstrował? To zdradza fotografia otwierająca, czyli średniej wielkości monofoniczne końcówki mocy Ayon Triton Evo Mono, których wizytę w naszym przybytku wespół ze wspomagającymi je w boju flagowym przedwzmacniaczem liniowym Polaris oraz dedykowanymi platformami kwarcowymi zawdzięczamy krakowsko-warszawskiemu Nautilusowi.

Jeśli chodzi o budowę tytułowych monobloków, ich główną cechą jest wykorzystanie ostatnio modnych pośród konstruktorów lamp mocy KT 170. To jest na tyle rozwojowy temat – miłośnicy szklanych baniek mocno o takie rozwiązania rozpytują, że Ayon chcąc sprostać popytowi go podchwycił. Jak można się spodziewać, bryły wspomnianych piecyków to stosunkowo wąskie, ale za to głębokie, zaoblone na narożnikach platformy nośne dla zorientowanego na jej przodzie zestawu lamp i tuż za nimi skrytych w chromowanych baryłkowatych kubkach transformatorów. Jednak to nie koniec akcentów górnej połaci obudowy, bowiem w celach chłodzenia grawitacyjnego trzewi może pochwalić się kilkoma blokami poprzecznych nacięć, umieszczonym tuż przy froncie wskaźnikiem ustawiania biasu lamp i rozrzuconymi po jego lewej i prawej stronie diodami sygnalizującymi triodowy tryb pracy oraz stan wyciszenia MUTE. Front zwyczajowo jest ostoją podświetlanego na krwisto czerwono, migającego podczas rozgrzewania się i wygaszania pracy urządzenia logo marki. Natomiast tylny panel gości zaciski kolumnowe z odczepami dla 4 i 8 Ohm, wybierane hebelkowym przełącznikiem wejścia liniowe RCA/XLR, przełącznik pozwalający na kontrolę pracy lamp mocy, hebelek pracy z dużym i małym obciążeniem, guzik zmiany pracy na triodę, zacisk masy oraz gniazdo zasilania. Sporo jak na niewielką powierzchnię? Cóż. Jak coś aspiruje do miana High Endu, nie ma siły, musi spełniać wysoko postawione wymagania. Jakie? Choćby swobodę w oddaniu mocy, która w tym modelu opiewa na 80W w klasie A w trybie triody i 120W w A/B jako pentoda. Wieńcząc akapit opisowy, po kolejnym teście tej elektroniki jestem zobligowany stwierdzić, iż granit pod lampowymi końcówkami mocy to samo zło. Skąd takie wnioski? Otóż dystrybutor znakomicie zdajać sobie z tego sprawę zadbał o stosowne, w tym przypadku wykorzystujące kwarcowy granulat platformy, po przejściu na które wirtualny świat w dobrym tego sowa znaczeniu, zyskał całkowicie inną rzeczywistość.

Gdy spojrzymy na uzbrojenie w lampy mocy naszych bohaterów, można by rzec, iż Triton Evo Mono są jakby młodszymi braćmi niegdyś testowanego modelu Epsilon Evo Mono. Owszem, różnią się zastosowanymi lampami i ich ilością – wcześniej było 6 KT150, a dzisiaj mierzymy się z czwórką KT170, jednak bez względu na to można przyjąć, iż mamy do czynienia z co prawda słabszym, ale z nadal solidnym dawcą mocy. Na tyle dobrze radzącym sobie w domenie wydajności, że nie miał najmniejszego problemu z wysterowaniem wielkich Gauderów. A jeśli tak, nie muszę chyba nikogo przekonywać o bezproblemowym pokazaniu na czym polega zabawa z pięknem muzyki według szkoły Gerharda Hirta. Szkoły barwnej, plastycznej, pełnej energii w środku i dole pasma akustycznego oraz przyjemnie wybrzmiewających, nienachalnie podanych, jednak pełnych informacji wysokich tonów. Bez poszukiwania ostrej krawędzi, bez zbędnego cyzelowania naszpikowanego artefaktami środka pasma i po raz trzeci, bez wyczynowej interpretacji rozmachu prezentacji, tylko w służbie obcowania z przyjemnie zaprezentowaną muzyką przez duże M. Jednak wszelkich malkontentów zawczasu uprzedzam, mamy oczywiście wszystko. I mocny bas i znakomicie pokazany środek i oczywiście świetne wysokie tony, tylko z posmakiem dobrze zaaplikowanej lampy elektronowej. Nic, tylko usiąść i słuchać. I to bez limitacji repertuaru do spokojnego plumkania, gdyż oferta mocowa wzmacniaczy spokojnie wystarczy oddać prawdę o wszelkich wybrykach, nawet rockowych.
Weźmy przykładowo na tapet Dream Theater „A View From The Top Of World”. W tym przypadku posłużyłem się mocną odsłoną końcówek, czyli grałem z wykorzystaniem trybu pentody., To natomiast mimo wzmocnienia sygnału lampami elektronowymi nie pozwoliło muzyce zwolnić, ani stracić choćby odrobine animuszu z zakorzenionej w niej agresji, tylko z lekkim ugładzeniem krawędzi dźwięku i minimalnym uplastycznieniu przekazu nadal obcowałem z czystym szaleństwem. Gdy była okazja bolesnym, innym razem drapieżnym, a jeszcze innym – przypadki swoistych ballad – na ile pozwalał styl muzyki iście ludzkim.
Kolejnym dobrym przykładem radzenia sobie monosów Ayona z trudnym repertuarem był krążek braci Oleś z Piotrem Orzechowskim „Waterfall”. To z pozoru bułka z masłem, gdyż w teorii muzyka snuje się niczym poranna mgła. Jednak cały myk polega na tym, aby tę z pozoru nudę tak zawiesić w powietrzu, żeby zaraz po przesłuchaniu płyty z wypiekami na twarzy od dechy do dechy, zapragnąć ją jeszcze raz zaliczyć. I tutaj kłania się magia lampy. Lampy bez oznak mulenia, tylko umiejętnego słodzenia rozgrywających się w naszych domostwach wydarzeń. Kontrabas ma być czytelny, ale pełny, perkusja ze swoimi przeszkadzajkami powinna wypełniać całe pomieszczenie, jednak chcąc być spójną z ogólnym sznytem grania wzmacniaczy nie może przypominać zrzucania metalowego kubka po schodach, tylko powinna pokazywać zawartą w blasze talerzy i innych generatorów tego typu dźwięków słodycz, zaś pianino odznaczać się mocą i dostojnością w dole oraz dźwięcznością w górze. Wypisz wymaluj w sposób zaproponowany przez tytułowy tandem Triton Evo Mono.
Na koniec woda na młyn Austriaków, czyli wokalistyka damska spod znaku Youn Sun Nah „Voyage”. Jak wypadła? Powiem tak. Popisy gardłowe i lampa to połączenie tak synergiczne, że jakiekolwiek wypisywanie kolejnych peanów moglibyście odebrać jako brak szacunku do Was. Dlatego pozwolicie, że ten krążek potraktuję pozytywną odmianą zasłony milczenia. Milczenia pozwalającego uniknąć posądzenia mnie o drukowanie meczu, którego losy in plus rozstrzygnęły znacznie trudniejsze odmiany twórczości. A jeśli tak, nie widzę sensu dalszego rozpisywania się i przejdę do zebrania tej epistoły w jedna całość.

Czy nasz tytułowy zestaw Ayon Triton Evo Mono jest remedium na wszystkie bolączki melomanów? Może zabrzmi to przewrotnie, ale jeśli tylko nie stronicie od lamp – nie musicie ich kochać, wystarczy dać im szansę, powinniście spróbować opisywanego seta. Po pierwsze – jest mocny, co daje szerokie spektrum doboru kolumn głośnikowych. Po drugie – lampa nie przykrywa męcząco odtwarzanego stylu muzycznego, a jedynie go ubogaca w ludzki pierwiastek. A po trzecie – nasi bohaterowie są na tyle uniwersalni w domenie designu, że bez problemu wpiszą się w każde potencjalne miejsce stacjonowania. I bez znaczenia czy nowoczesnego, czy stylowego salonu, gdyż połączenie czerni, srebra i poświaty szklanych baniek praktycznie nie zna granic.

Jacek Pazio

Opinia 2

Cytując klasyka, skoro „po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój” tak po integrze przyszła pora na monobloki. I śmiem twierdzić, że znaczną część osób obeznanych z historią i ofertą austriackiej marki taki stan rzeczy nic a nic nie dziwi. Trudno się z resztą temu dziwić, skoro przez ostatnie trzy dekady stojący u sterów Ayon Audio znany i lubiany Gerhard Hirt nie tylko nie osiadł na laurach odcinając kupony, lecz cały czas pozostaje niespokojnym duchem dwojąc się i trojąc, by z większości swoich tak starszych, jak i (naj)nowszych projektów wycisnąć przysłowiowego maxa, czyli więcej niż wydawać by się mogło dać w momencie wprowadzenia ich na salony. Niby zgodnie z zasadą mówiącą, iż lepsze jest wrogiem dobrego czasem lepiej tego, co działa i gra dobrze nie ruszać, a rozsądek podpowiada możliwie długie utrzymywanie status quo i jedynie gdy popyt zacznie spadać dopiero wtedy sukcesywnie wypuszczać nowe modele. Tymczasem w Ayonie działają zupełnie inne prawa może nie tyle fizyki i ekonomii, co podejścia do własnej twórczości, gdyż popularne konstrukcje mniej bądź bardziej dynamicznie ewoluują do kolejnych inkarnacji (vide piąta odsłona integry Spirit mająca nawet swoją „kompaktową” wersję SE) a jednocześnie dostępne są, przynajmniej jeśli chodzi o wzmocnienie w mniej, bądź bardziej dzielonych (Spirit PA) wersjach. I tak też jest w przypadku obiektu niniejszego testu, gdyż po mile wspominanym wzmacniaczu zintegrowanym Triton Evo na redakcyjny tapet, dzięki uprzejmości ekipy Nautilusa – dystrybutora marki, trafiła para końcówek mocy Triton Evo Mono, na których recenzję serdecznie zapraszam.

Jak sami Państwo widzicie, w przypadku tytułowych Tritonów nie dość, że sekcja wzmocnienia w porównaniu do integry została rozdzielona na dwa monosy, to jeszcze zamiast wyposażonej w standardowe „pisanki”, czyli moje ulubione lampy mocy KT150, dotarła do nas nieco droższa, tym razem pyszniąca się „zniczami” – KT170 wersja. Mamy zatem do czynienia ze swoistym debiutem tych lamp pod austriacką banderą.
Przy opisie aparycji Ayonów jest ten problem, że mając w pamięci jeden model z niemalże 100% pewnością wiemy jak wygląda każdy następny. Z jednej strony potwierdza to trafność i ponadczasowość wcześniej opracowanego designu a tym samym rozpoznawalność marki a z drugiej powoduje delikatne odczucie déjà vu, że przecież już coś podobnego, żeby nie powiedzieć identycznego, widzieliśmy, bądź w naszym przypadku mieliśmy – testowaliśmy. Niemniej jednak, z kronikarskiego obowiązku wypadałoby wspomnieć iż zaoblone na narożnikach korpusy wykonano z anodowanych na czarno masywnych aluminiowych sztab, potężne kubły traf ukryto w chromowanych rondlach a usytuowane od ozdobionego wyciętym i podświetlanym na czerwono logotypem frontu „lądowisko” gęsto obsadzono lampami i udekorowano oczkiem pomiarowego woltomierza.
Z kolei ściana tylna, z racji dość ograniczonej przestrzeni może pochwalić się całkiem niezłym obłożeniem. Lewą flankę zajmuje zintegrowane z komorą bezpiecznika gniazdo zasilające IEC, zacisk uziemienia z przełącznikiem umożliwiającym odłączenie masy od obudowy oraz wyświetlacz układu auto-bias. Centrum zajmują przycisk aktywujący tryb triodowy, pokrętło do pomiaru lamp mocy i hebelkowy wybierak tłumienia wyjścia. Z kolei po prawej umieszczono pojedyncze odczepy dla 4 i 8 Ω kolumn, selektor wejść i same wejścia liniowe w standardzie RCA i XLR.
Jeśli chodzi o budowę, to mamy do czynienia z konstrukcjami w pełni zbalansowanymi zdolnymi oddać w trybie pentodowym po 120W a klasie AB i 80W w trybie triodowym w klasie A. Stosownych nastaw dokonujemy umieszczonym na plecach przyciskiem. W stopniu wejściowym znajdziemy z kolei zestaw zdecydowanie mniej imponujących od 170-ek lamp, czyli pełniącą rolę bufora 12AU7W, 6SL7 i parę sterujących 6SN7. Jak to zwykle w Ayonach bywa nie zabrakło układu „bezstresowego” dla lamp soft startu/stopu i auto-biasu, dzięki czemu może i procedura uruchamiania/wyłączania monobloków sygnalizowana pulsującym podświetleniem ww. logotypu trwa o kilkadziesiąt sekund dłużej, lecz mamy pewność, iż lampy pracują w optymalnych warunkach a tym samym posłużą nam zdecydowanie dłużej niż gdyby traktowane były ze zdecydowanie mniejszą atencją.

Jak z pewnością już na etapie unboxingu https://soundrebels.com/ayon-triton-evo-mono/ Państwo zauważyliście wraz z tytułowymi monosami dotarł do nas nie tylko przedwzmacniacz Polaris , lecz i dedykowane platformy kwarcowe, na których spoczął cały austriacki kwartet. Jest to o tyle istotne, że ponad półmetrowej głębokości wzmacniacze mogą stanowić nie lada wyzwanie dla części nie tylko cywilnych stolików.
Pół żartem pół serio już na wstępie mógłbym stwierdzić, że Tritony są istnymi wulkanami energii i nie byłoby w tym za grosz przesady, lecz jednocześnie można byłoby uznać powyższy zwrot za zaczepkę w stosunku do starszych – wyżej urodzonych, wykorzystujących AA62B / AA82B Vulcanów Evo, a tego wolałbym, przynajmniej na tym etapie unikać. Niemniej jednak tytułowe końcówki nie dość, że nie miały najmniejszych problemów z rozruszaniem naszych majestatycznych Berlin RC11 to jeszcze traktowały je z godną podziwu apodyktycznością. Oczywiście entuzjazm z jakim wzbudzane były woofery zależał nie tylko od repertuaru, bo trudno byłoby wymagać infradźwiękowych tąpnięć na kontemplacyjno – eterycznym „Trios: Sacred Thread” tria Charles Lloyd / Julian Lage / Zakir Hussain, choć już „Ives: Symphony No. 3, „The Camp Meeting” & Symphony No. 4” San Francisco Symphony miało właściwy wolumen tak orkiestrowych, jak i polifonicznych partii wokalnych oraz przyjemne zejście organów, lecz również i trybu pracy końcówek. O ile bowiem powyższe albumy, przy cywilizowanych poziomach głośności, charakteryzowały się świetną mikrodynamiką, wysyceniem i rozdzielczością nawet w trybie triodowym i to przy dezaktywowanym dampingu, o tyle zahaczający o black metal „Mære” austriackiego Harakiri for the Sky wymagał nieco więcej prądu a więc trybu pentodowego. Dodatkowo zmiana nastaw oprócz wzrostu mocy i klasy oddawanych Watów z klasy A na AB zaowocowała zauważalnym utwardzeniem i zebraniem się dźwięków w sobie i … bardzo dobrze, gdyż o ile przy jazzie i klasyce triodowa słodycz i gładkość ewidentnie procentują, to przy repertuarze opartym na za przeproszeniem darciu ryja przez Michaela Vanthrauma i niemiłosiernym katowaniu posiadanego instrumentarium przez resztę składu zdecydowanie lepiej sprawdza się bezpardonowy atak i zadziorność, a tej Ayonom nie brakowało.
To jednak nie koniec ewentualnych opcji, gdyż wraz z elektroniką otrzymaliśmy z Nautilusa alternatywny set lamp i … jak się miało okazać był to bardzo dobry ruch ze strony dystrybutora, gdyż austriackie monosy po zmianach „szklarni” – 12AU7W Tung-Sola zastąpił odpowiednik NOS Baldwin (Sylvania) a rosyjską parę 6SN7 kolejne Sylvanie z „epoki”, zagrały jeszcze ciekawiej. Poprawie uległa rozdzielczość a dźwięk dodatkowo się „otworzył” – scena uległa nie tylko poszerzeniu i pogłębieniu, lecz i urealnieniu uległ jej wymiar pionowy i ogniskowanie na nim źródeł pozornych. Co ciekawe nawet w trybie pentodowym przyjemność odsłuchu „Trios: Sacred Thread” była na tak wysokim poziomie, że niespecjalnie korciło mnie wracać do triody. Delikatne muśnięcia perkusjonaliów, w tym tabli, oniryczne gitarowe akordy i wprawiający w trans wokal wspierany przez Lloyda grającego na jakże dla niego charakterystycznym saksofonie tenorowym, oraz już nie tak oczywistych flecie altowym, Tárogató oraz … marakasach bynajmniej nie cierpiały z powodu zbytniego podkręcenia, czy wspomnianego wcześniej utwardzenia. Zachowując bowiem właściwą sobie plastyczność zyskały na precyzji i zróżnicowaniu wybrzmień oraz samej definicji. Dodatkowo otaczająca je aura pogłosowa, tzw. audiofilski plankton, stała się bardziej oczywista – namacalna, a nie jak dotychczas niemalże domniemana i z góry zakładana, choć nie do końca fizycznie obecna. I tu pozwolę sobie na małą, acz zapewne niekoniecznie zgodną z jedynie słuszną linią partii dygresję. Otóż tak jak już wcześniej wspominałem z rodziny lamp KT najbardziej upodobałem sobie pisankopodobne 150-ki i pomimo pojawienia się na rynku 170-ek pozostaję stały w swych uczuciach. Nie oznacza to, że KT170 są złe, bo nie są. Jednak przynajmniej do tej pory konstrukcje w nie wyposażone niespecjalnie wykazywały wyższość nad swym bazującym na 150-kach rodzeństwem. Dlatego też sięgając pamięcią do odsłuchów zintegrowanego Tritona Evo i porównując z korzystającymi z nowszych lamp monoblokami nie do końca widziałem sens uszczuplania domowego budżetu o dodatkowe 2k€. Dopiero wymiana lamp sterujących pozwoliła unausznić drzemiący w 170-kach potencjał, obudzić w nich uśpione do tej pory pokłady soczystości i czegoś na kształt romantyzmu. Nie oznacza to bynajmniej, że nagle całość została przesaturowana a kontury pociągnięte grubszą kreską, lecz jedynie lepsze zrównoważenie pomiędzy krawędzią a „body” przy jednoczesnym wzroście rozdzielczości, której proszę nie mylić z detalicznością. Słychać było więcej, wyraźniej i lepiej i to przy progresie koherencji i gładkości przekazu. Niemożliwe? Cóż, usłyszeć znaczy uwierzyć.

Ayon Triton Evo Mono są w stanie dostarczyć ogrom pozytywnych doznań sprawdzając się zarówno w kameralnym, jak i burzącym mury repertuarze. Nie jest to jednak propozycja dla osób oczekujących gotowych i bezobsługowych rozwiązań pokazujących 100% swoich możliwości od razu po wyjęciu z pudełka. Tutaj zabawa i tak naprawdę radość z poznawania trwa znacznie dłużej, gdyż najpierw należy oswoić się z „fabrycznym” dźwiękiem w obu trybach + z i bez dampingu, skorelować poszczególne cechy dominujące z posiadaną płytoteką a gdy uznamy, że ten etap mamy już za sobą, to śmiało możemy rzucić się w wir poszukiwań lamp idealnych. Szaleństwo? Bynajmniej, to kwintesencja audiofilizmu i zarazem wielce satysfakcjonujący przepis na gonienie przysłowiowego króliczka, gdzie baza w postaci tytułowej, dzielonej amplifikacji pozostaje niezmienna a modelowania finalnego brzmienia dokonujemy poprzez zastosowanie mniej bądź bardziej unikalnych wypustów lamp. Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie jest to świetny sposób na swoiste zaleczenie audiophilii nervosy na długie lata a tym samym regularne przeglądy posiadanych zasobów muzycznych. Krótko mówiąc szanse na to, żeby Ayony Triton Evo Mono się znudziły określam jako bliskie zeru, a to czy komuś przypadną one (Ayony, nie szanse) do gustu zależeć będzie jedynie od umiejętności konfiguracyjnych i chęci poszerzania horyzontów ich posiadacza.

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Melco N1A/2EX + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio Mephisto Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition, Klipsch Horn AK6 75 TH Anniversary
Kable głośnikowe: Synergistic Research Galileo SX SC
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Siltech Classic Legend 880i
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA SS, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Essence MC
– Step-up Thrax Trajan
– przedwzmacniacz gramofonowy Sensor 2 mk II

Dystrybucja: Nautilus
Producent: Ayon Audio
Cena: 17 995 € (15 995 € wersja z KT150)

Dane techniczne
Pasmo przenoszenia: 5 Hz – 80 kHz
Moc wyjściowa: 120 W (Pentoda), 80 W (Trioda)
Impedancja wejściowa: 100 kΩ @ 1kHz
Czułość wejściowa: 750mV
Odstęp sygnał/szum: 98 dB
Wejścia: RCA & XLR
Wymiary (S x G x W): 35 x 56 x 26 cm
Waga: 42kg/szt.