Monthly Archives: maj 2014

Opinion 1

Every constructor of a device designed to amplify signals choses the technology, in which he will show his idea for sound, on a very early stage. This technology can be either tube based or solid state, there are also different topologies available, with a single ended class “A” amplification being the most noble one. Usually it is enough to mention, that a device operates in class “A”, to make it an object of desire for many audiophiles. And when an amplifier is constructed as SE, then it becomes elite, even before listening to it. However this class is also least ecological (please do not laugh, the EU can issue a directive prohibiting the manufacture and sales of such amplifiers any time), and for many potential buyers it has some aspects, that are hardly acceptable, and often regarded as shortcomings: starting with large current intake – mostly returned to the atmosphere in the form of heat and ending with low output power – what limits the choice of loudspeakers. Nevertheless even the biggest contesters, when they hear a well configured set using such an amplifier, do not deny the reason for its existence, and some are even so enchanted, that they try to use one too. Fortunately this way of amplification has also its diehard followers, fully convinced about their sonic advantages, so that we do not have to fear about them being still offered by various manufacturers. And knowing, that some distributors have such a pearl in their stock, we try to obtain it for testing, to be able to share our findings with you, our readers. But I should not talk about distributors and clients, so let us return to the main topic of today, the British power amplifier Tellurium Q, model Iridium 20, what means 18W in class “A” single ended. The distribution of this brand in our country is in the hands of the Wroclaw based HiFi Elements.

The hero of this test – Iridium 20, is quite big, with dimensions close to my reference power amplifier Reimyo KAP-777. The size of the enclosure is the result of the decision to hide inside the heat sinks, what makes is visually more appealing, but leads to some issues with cooling. Unfortunately you can quite easily notice this, as after about 3 hours of listening thermal protection kicked-in, switching off the unit, which then could not be powered on until completely cooled down. Initially I thought, that I have the temperature at home set too high, but my mother in law, who visited me, complained about freezing, so I discarded this reason. I have to mention this, as it happens, but for many people, who do not listen for prolonged periods of time, this may be a non-issue. Another small thing – not for all potential buyers, but maybe for some of them – is the knocking sound in the loudspeakers when powering the amp up. This is a result of minimizing the amount of components in the sound path. For hardcore audiophiles this has absolutely no meaning, it does not harm the speakers in any way, but it can scare away others. Unfortunately if it does, then those people will not have the opportunity to listen to good sound. Returning to design, the lead motive is simplicity. The fascia is made from a thick slab of aluminum, while the rest of the cabinet is made from sheet aluminum. Many ventilation holes were cut in it. The front is decorated with four lines milled near the top, with the company logo in the center. Below the logo there are three LED indicators, changing colors from red to green, indicating operational readiness of the unit and even lower the power switch is located. The back panel contains only the bare minimum of items necessary to operate the unit: single loudspeaker terminals, one set of RCA input sockets, main switch and an IEC power socket. Ascetic and refined, as expected from the British. But after some time the design becomes so familiar, that we cannot imagine a different version. Elegance above everything else. Fortunately there are still companies, that know how to achieve that.

It happens often, that I take devices coming to me for testing and bring them to the KAIM (Audiophile and Music Lover Club Warsaw). The room there is quite difficult in terms of acoustics (it amplifies bass). There I can hear, what the tested device can do in such conditions. Also the members of the club like to come and listen, their comments often help me in understanding the device better. That was also the case this time, as the noble setup of the tested power amplifier drew attention. The club members have heard a lot, so it is not easy to surprise them, but some things have extra priorities and the British amp became the star of the evening. I do not remember the whole playlist of the evening, but a substantial part of the session was done using a disc from the Café Zimmermann series, where the violin was the most prominent instrument. Unfortunately they did not sound as good as we had expected, and in confrontation with the AB integrated on duty in the club room (a DIY from one of the club members), they were plain irritating. All listeners, knowing about the power amp working in class A, waited to hear the magic that should be spread over the sound stage. To my surprise the Iridium 20 did not want to add any beauty to anything, going more in the direction of spectacular sound. It separated the instruments on the stage so completely, that some listeners thought, that it plays individual sounds, and not music. I did not go that far in my conclusions, but I did not feel the homogeneity of the music either. Taking into account the not so high output power of the amplifier, we can turn a blind eye to the slightly thickened bass, which, surprisingly, did not become the main aspect of the musical spectacle. That place was taken by the treble, which overly moved the tweeters. We listened to many more discs, but in all cases we had this touch of “over openness” present, and this led to the conclusion, that class A of the unit was not audible. Looking at that event from the perspective of a few days passing, when I listened to the tested product in my system, I think, I know where the problem was, and what the British constructors tried to achieve. Before coming to the main description, I will just mention the keyword – line preamplifier. In the club we used a solid state device, which combined with the open presentation of the Tellurium Q, resulted in the sound becoming too analytical. On the other hand, the tube preamplifier I use in my system showed exactly, where the British constructors wanted to go. This whole paragraph is a classical example, that components should be combined in a synergistic way, as the test at my home, with two different loudspeakers, showed another, much better, side of the amplifier.

Like mentioned before, the test of the British power amp was conducted using two different loudspeakers, which were absolutely distant in terms of their construction. My reference Bravo are full band speakers, while the second pair, were small bookshelf speakers with a big heart for playing, the model Art from the Austrian company Trenner & Friedl. Those little speakers fared so well with my reference system, that I did not want to miss the opportunity to drive them with a class A single ended amplifier. In both cases (Bravo and Art) the Iridium 20 generated w very nicely layered sound stage, extended to the sides and in depth, with a spectacular impression of a black background. In the club, with the solid state preamplifier, this was a bit artificial, but with a tube in the sound path, things became much more convincing. I still felt the domination of the upper frequencies, but it was by far not so invasive. It meant here just lots of information backed with a warm midrange and quite fleshy lower frequencies. I noted this effect with both sets of loudspeakers, with the obvious correction taken into account for the capabilities of the given set. Taking into account the limited power of the unit, it sounded better with the small Austrians, than with my dragons. The stand mount speakers gained more, and the condensation of the lower octaves resulted in a fleshy, while readable bass, which I could not achieve with my Japanese speakers (but please remember the context of capabilities vs effect). The increase of the mass of the sound with a lively treble, from such small loudspeakers, could be very appealing for many potential buyers, and if such a set would be available in some audio salons, then it could be a bestseller for people with smaller listening rooms. A big sound from small loudspeakers, with a very noble presentation, is not something you encounter often. I heard a lot of such propositions from other manufacturers, but usually this was artificial, especially in the low frequency range, and that was clearly audible. In my proposition, the effect of pumping up the bass is not so prominent, and it allows to be happy with the final effect, without any side effect, especially in the form of averaging the information in the bass area, and such thing is just art. In addition we get an open, and very informative treble, with a midrange completing the whole, and we can forget about buying a new system for a long, long time.

With both loudspeaker setups I listened to a very similar playlist, and every time, all the mentioned aspects were confirmed. The tube in the sound path allowed to play even the most demanding discs, showcasing the freedom and openness of the reproduced music, without any issues in the whole sound spectrum. What I am trying to do here, is to show, how the tested amplifier works in two different loudspeaker setups, which I had at home, and one more setup from the club. I think, that this should give you some extra insight in the capabilities of the British amplifier, but to make the things more complete, I will mention a few words about the way and quality the virtual sound stage is setup. I left that till the end, as it was flawless and is completely adequate to the position and price of the amp in the company catalog. The width and depth did not allow for any critic, even in the KAIM club. Maybe it was not a spectacle, like it can be presented by for example the Harbeth 40.1, but every musician had its own part of the space created behind the loudspeakers. Knowing about the limitations of the British amp in terms of output power, I decided also to try some more demanding repertoire, especially in that aspect. For this I used the album Khmer, from Nils Petter Molvaer, with nice synthetic sound backed with a trumpet. But the trumpet is not the most important thing on this disc, it is the artificial bass, reaching very low. Many times on my audiophile way I learned, that not only pure power counts here, so when the Tellurium Q was fed with the bass heavy music and I must say, that it informed me well about what the artist decided to tell us with his music, without any distortion. Of course, when the volume knob went too much to the right, in no longer acceptable levels, a slight pant appeared, but who would like to power a concert with a quite weak amplifier. This is a product for a demanding music lover, and not for a stadium sound level lover.

Trying to combine the above into a certain whole, I want to turn your attention to the fact, that such an amplifier, class A single ended, requires some preparations. Wanting to buy it must be a thought through decision, because it will not play good with random gear, and the buyer should know its limitations. For some people this can mean, that an amplifier like this will fall from the list of potential candidates, for others it will be the start of a way to a musical nirvana. Anyway, the TQ power amplifier is a very interesting proposition, and I would for sure not scrap it from the “to listen” list just for the reason mentioned – being picky about the rest of the system. In my case you can see, that it is not so hard to get to a consensus. And I used only products I had at hand, while a potential buyer has an unlimited amount of listening combinations, and for sure can find a satisfying one. I can only say, that the more time we spend searching for the combination, the longer we will stay with it listening. And having to choose the right components does not mean, that the amplifier is not constructed well, but it is just a one-of-a-kind device, which has such requirements as a starting point. I encourage you to try it out, to listen to a noble way of amplification, especially when paired with other noble components.

Jacek Pazio    

The system used in the test, a complete set of Combak Corporation.

 Electronics Reimyo:
– Separate DAC + CD player: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– Tube preamp: CAT – 777 MK II
– Solid state power amp: KAP – 777
Speakers: Bravo Consequence +
Power cables: Harmonix X-DC-350M2R Improved Version
Speaker Cables: Harmonix HS 101-EXQ (mid-high section); Harmonix HS-101 SLC (bass section)
IC RCA Harmonix HS 101-GP
Digital IC: Harmonix HS 102
Table: Rogoz Audio
Accessories: Antivibration stand for the power amp by Harmonix TU-505EX MK2; Harmonix Enacom improved for AC 100-240V; Harmonix Tuning Room Mini Disk RFA-80i;
 Analog stage:
– Turntable:
drive: Dr. Feickert Analogue „Twin”
arm: SME V
cartridge:: Dynavector XX-2 MKII, London AEC C91E “POD”
– Phonostage: RCM „THERIAA”
– Amplifier: KAIM Club – Ugoda
– kolumny: Trenner&Friedl ART; KAIM Club –  Clockwork

Opinion 2

For as far as I can remember, every product I had for testing, became a reason to make a research about the people behind it. And it was for sure not to detect any financial interests of those people, or connections between them and other players on the audio market, but about learning their point of view, the way they perceive music and sound, what ideals they might have, and what is their reference. This time it was different, because I met the, quite bold for the audio market, expressions of Geoff Merrigan, and only later I could host a product he created – the Tellurium Q Iridium.
But let us go back to Geoff. When somebody introduces cables to the market, and the electronics, then he should know, how thin the ice, he is stepping on, is. But when such a person knows, how easily you can be judged as being a charlatan, and then officially states that “numbers (technical data) do not help in understanding the sound (of cables)”, it cannot be perceived differently than being a conscious provocation and stirring up the pool. But taking into account, that Tellurium is present on the market for some time now, and there are no signs, that it would be leaving it soon, we can dismiss the thesis, that such stir is done only for financial reasons – to make hype around the brand, earn quickly and change the branch. So that what is left means, that Tellurium wants to move against the stream, break stereotypes and use their own, proprietary solutions. And that is exactly the case, the gentlemen having a lot of engineering knowledge, Mr. Colin Wonfor and Geoff Merrigan, decided that technical correctness as measured, is not the goal for them, but only a starting point for reproducing the beauty of music as good as possible.

In opposition to widely used solid state push-pull amplifier setups, the tested Tellurium Q Iridium 20 (in the second version) represents an uncompromised and minimalistic niche of single ended. A nishe, where quality is more important than quantity, and the topology of the circuit, using only one amplifying element (a Mosfet transistor) becomes almost identical with a typical SET (Single Ended Triode). As a result we get, or we should get, a sublime sound of a single triode, with dominant even harmonics, so liked by the human ear. In addition, to simplify and have as little influence on the signal as possible, the constructors resigned from using capacitors, and the output power is not very conventional either – we have 18W @ 8Ω and only 9W @ 4Ω. All those orthodox solutions were enclosed in a quite big, but surprisingly handy chassis. The front panel is made from a thick slab of brushed aluminum, with only a purple power switch and two milled grooves near the top decorating it. There is also a modes two letter logo of the manufacturer and three LED indicators of the mode the amplifier is in. The back is as minimalistic as the front and houses only single loudspeaker terminals, main power switch located above the IEC power socket and singular RCA inputs. The rest of the back plate is covered by ventilation holes.

Going over to the listening section, we should, in a way, separate from each other the usability and sound domains, but with the Iridium it will not be easy, as the power amplifier does not allow us to forget about it. It is not enough, that it serves us with a powerful click in the speakers when powered up (no capacitors and coils in the sound path), but during listening you should take into account the temperature and air circulation in the listening room. Strange? Not really – the power amplifier gets hot as a boiling kettle, and when we have about 20 degrees Celsius in the room, and the amp is paired with not so easy to drive speakers, then … we will not listen longer than about three hours. If you say now, that no one with a common sense will buy it, I will agree completely with you. But nobody ever proved, that audiophiles are part of normal people with a common sense. Usually they are condemned, excommunicated at least once a day. So when you feel rejected, disinterred or the Last Mohican of good sound, and you do not have the word compromise in your vocabulary, then the Tellurium Q Iridium 20 should immediately become a part of your listening list. Now we decided, that I am not fully normal, I started the listening session, and while I did not want to end it too quickly, I created a small draft in the listening room. This allowed me to listen for about 6-8 hours, what shows clearly, that it is achievable, if you want.

Now ad rem. Taking into account the quite low declared output power of the amplifier, first tests were planned using the small bookshelf speakers Trenner&Friedl Art. Jacek added to this telling me about how well this combination sounded, what could become a savior, as my own loudspeakers are very open themselves, and that combination could become a bit traumatic. The problem is, that I tried the same thing with the tested lately Leben 300F, and finally I stayed with my Gauder. So I decided to try first the setup with the Arcona, and when something would go wrong, then I would switch over to the Art. So I connected the Iridium to my loudspeakers, switched the Ayon into the mode with variable output (talking about being minimalistic) and turned the whole set on. A welcome shot in the speakers officially confirmed the start of the listening session. If I would not know the declared output power of the Tellurium, I would guess it around 30W, or even 60W, taking into account my 4Ω speakers, which would be equal with the power declared by Accuphase E-600. But even having this knowledge I listened, and I listened, and I could not believe my ears. To cut things short I could describe the sound as surprisingly big and incredibly energetic. You could almost feel unlimited power reserves, which were not there, when looking at the table with technical data. Although the bass was not fully controlled at the lowest registers, and frankly speaking, did not even try to, the micro and macro-dynamics did not suffer from that. In addition the edges of the sound spectrum were absolutely readable and far from becoming veiled, the treble enchanted with crispness and crystal clarity. No granulation, no warming, no ethereal fog. In contrary, clear, like the cleanest diamond, treble, able to cut air like a samurai sword. This made the differentiation of recordings reach unparalleled heights, what allowed to discern the good and bad recorded discs after a few first notes, but on the other hand, it also split the albums in those that were nice to listen to, and those, which would occupy their spots on the shelves forever. When we make the initial selection and sit down in our listening chair, then we will stay there for a long time, believe me. The resolution combined with velvety smooth homogeneity, know from classy SET amplifiers, makes each and every album to become an event, a mystery, that we live through with the musicians and vocalists. The invisible barrier, that limits the flow of emotions, disappears somewhere. It is not present here. Everything is for touching, and the way the space is recreated only amplifies the effect. Let us take the phenomenal album of Herbie Hancock “Possibilities” with “A Song for You”, where Christina Aguilera sings, as an example. On one hand this is just a simple compilation album, which should bring the artist a multitude of new fans, not acquainted with more orthodox jazz climates, and bring him additional funding, on the other hand, with the Tellurium, we hear a true love for playing. Stripped from plastic and glitter Aguilera sings in such a way, that we have shivers running up the back, and the rest of the musicians does their best, so that the whole would sound good not only on kitchen radios, but also on a good stereo system. All kinds of cymbals are surrounded with a black, velvety background, the vocal is palpable, strong and present, while the piano does not jump in front of other instruments, but gives the whole a master feeling.
It was not worse with a much more rough material. “In Session” by Albert King and Stevie Ray Vaughan stuns with pulsating feeling and freedom, with which those two guitarists lead their musical dialog. IN addition, the more I pushed the Iridium to hard work, the closer I got to what the sound engineer could hear, at least I thought that. There was no place for thinking, whether “they are here” or “I am there”, there was music, and only music. And a good one, so this was for sure no reason to complain. This was also a clear example, that even a less good recorded disc could pass the Tellurium test, because the recording shortcomings could not overwhelm the music, they were not able to castrate it from emotions. The roughness and harshness of the guitars were evident, indisputable and practically unanimous with electric blues, which both musicians played, and the amplifier did not even think about trying to smoothen or civilize that. It restrained itself to showing the truth, and this is a big art, in contrast to what you may think. With its natural freedom and intrinsic transparency the Iridium reminded me of the constructions from Lavardin, but in contrast to its French competitors, it went a step or two further on the quest for neutrality. The offered sound had a bigger volume, but also the speed of increase and decay of the transients was much better than in the mentioned constructions.

Switching over to the backup loudspeakers Trenner&Friedl Art freed the British amplifier from the need of taking care about lower frequencies, which could not be reproduced by the tiny speakers. Due to this the attention of the listeners could be concentrated on the above average space and precision of drawing of even the furthest sound planes. Despite the evident vivacity of the sound, there was no trace of offensiveness and only orthodox lovers of veiled, stereotypically tubey treble could be disappointed to the resolution, uncommon on this price level. However after hearing a few tracks, even they should have no problems in properly assessing the quality of the presented sound.

A dozen days spent with the unconventional power amplifier Tellurium Q Iridium 20 II confirmed the words of its constructor. The technical parameters are not able to tell much about the true sound. For the common sense, connecting a weak, and chimerical, amplifier to difficult to drive loudspeakers should mean an indisputable defeat and would be asking for trouble. But the listening session tells a completely different story. Even such irrational, at first sight, combinations can offer very good sound and make the distant concept of High-End become quite real. If you do not fear challenges, I warmly recommend to listen to this amplifier.

Marcin Olszewski

Distributor: HiFielements
Price: 6000 GBP

Technical details:
Output Power: 18 W/8 Ω ; 9 W/4 Ω
Frequency Response: 1,5 Hz – 60 kHz
Channel Separation: 102 dB
Noise: -90 dB
Distortion: 0,03%
Input Sensitivity: 1 V
Dimensions:  430x290x220 mm
Weight: 21 kg

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Network Music Player: Olive O2M; notebook Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center
– Turntable: Double synchronous motor Transrotor ZET 3 + 12″SME + Transrotor MC Merlo Reference + external power supply Transrotor Konstant M-1 Reference
– Phonostage: RCM Audio Sensor Prelude IC
– Integrated Amplifier: Electrocompaniet ECI 5; Accuphase E600; Leben CS-300F
– Speakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders; Trenner&Friedl ART
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB Cable: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker Cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Power Cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power
– Power distribution board: GigaWatt PF-2 + Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Ethernet cables: Neyton CAT7+
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips; Acoustic Revive RAF-48H; Audio Philar Double Model

Opinia 1

U swojego zarania poniższy tekst miał być generalnie rzecz ujmując na zupełnie inny temat. Jednak plany planami a rzeczywistość kolejny raz postanowiła zaimprowizować w głębokim poważaniu mając rozpisany wspólnie z warszawskim Audio Klanem i nami scenariusz. Krótko mówiąc, zamiast nad wyraz uroczej i subtelnej, a przez to smakowicie zapowiadającej się super integry kanadyjskiego Moon’a – EVO 700i otrzymaliśmy możliwość dłuższego zaznajomienia się ze zdecydowanie poważniejszymi reprezentantami linii Evolution w postaci potężnej, dzielonej amplifikacji: przedwzmacniacza EVO 740 P i stereofonicznej końcówki mocy EVO 870 A.
Już zeszłoroczny test zintegrowanego wzmacniacza 600i pozostawił po sobie wyłącznie miłe wspomnienia i zarazem pewien niedosyt, bo chciał, nie chciał zmuszony byłem po zakończeniu odsłuchów urządzenie zwrócić. Dla tego też perspektywa kontynuowania eksploracji katalogu tego północnoamerykańskiego producenta bardzo nam przypadła do gustu. Nie dość, że zyskaliśmy możliwość utrzymania przy życiu / kontynuowania, abstrakcyjnego dla większości populacji, serialu o zestawach pre/power z pułapu 100 kPLN +, to w dodatku zdobywając doświadczenie robimy coś na kształt przedpola dla ekstremalnego High Endu, za którego zwiastuna możemy uznać jubileuszowy system Accuphase. Całe szczęście marek mających w swojej ofercie kilkudziesięciokilogramowe i kilkusetwatowe monstra na rynku jest pod dostatkiem, więc i wspomniany serial ma spore szanse stać się audiofilskim odpowiednikiem tasiemcowej telenoweli. Wróćmy jednak do meritum, w końcu dostaliśmy urządzenia, które co prawda bez trudu można znaleźć na stronie producenta, ale już na polskim rynku jawią się niczym wiosenne nowalijki.

Będący „młodszym” bratem topowego, dzielonego modelu 850P przedwzmacniacz 740P prezentuje się nad wyraz dystyngowanie i elegancko. Choć zwykło się uważać Włochów za najlepszych stylistów, to … albo w Kanadzie ktoś ma sięgające Półwyspu Apenińskiego korzenie, albo projektanci w Moonie nie spali na lekcjach z wzornictwa przemysłowego i co najważniejsze z ergonomii. Zastosowanie masywnych, precyzyjnie spasowanych, płatów szczotkowanego aluminium dostępnych zarówno w „czarnej anodzie”, jak i kolorze naturalnym mogło sprawić, że bryła urządzenia przypominałaby czołg i … tak jest w istocie, lecz porównanie to dotyczy jedynie solidności wykonania a nie samego designu, który jest po prostu idealny. Połączenie swobodnej a jednocześnie stonowanej estetyki cieszy uczy nie rażąc tanią ekstrawagancją, czy zbyt daleko posuniętym minimalizmem.
Jak to zwykle, a przynajmniej w linii Evulution, u Moona bywa front wykonano nie z jednego a kilku elementów. Łukowato zaokrąglone narożniki częściowo zakrywają delikatnie wyzierające zza nich łezkowate pionowe belki mające nie tylko charakter ozdobny, lecz również konstrukcyjny, gdyż stanowią one bazę do regulowanych stożkowych nóżek. Płat główny z centralnie umieszczonym, niezwykle czytelnym czerwonym (oczywiście dającym się przyciemnić) wyświetlaczem jest lekko cofnięty a jego powierzchnię, oprócz dziewięciu niewielkich przycisków nawigacyjnych zdobi jedynie błękitna dioda informująca o trybie pracy urządzenia i znajdujące się tuż nad nią chromowane logo producenta (zdecydowanie większy emblemat wylądował na „pancernej” płycie wierzchniej). Regulacji głośności dokonujemy potężnym, lecz zaskakująco lekko pracującym pokrętłem głośności, bądź dedykowanym pilotem zdalnego sterowania, którego wyposażono w niezwykle użyteczną funkcję podświetlania przycisków przy nawet delikatnym jego poruszeniu. Dzięki temu słuchać możemy nawet w egipskich ciemnościach a z obsługą Moona nie powinniśmy mieć nawet najmniejszych trudności. Wspomniana mega gałka współpracuje z autorskim układem M-eVOL2 zapewniającym 530 – krokową regulację w krokach 1dB w przedziale 0.0dB – 30.0dB i 0,1 dB lub 1 dB (przy szybszym obracaniu) w zakresie 30.0dB – 80.0dB.
Dostęp do prawdziwej puszki Pandory daje przycisk „Setup” umożliwiający pełną customizację całkiem rozsądnie wgranych ustawień fabrycznych. Poczynając od tak banalnych rzeczy jak zmiany nazw (maksymalnie 8 znaków) poszczególnych wejść szczęśliwy posiadacz może dostosować do własnych wymagań dla każdego z wejść maksymalny poziom głośności, wzmocnienie (+/- 10 dB), wyłączyć nieużywane wejścia, ustawić je w trybie bypass i np. wybrać któreś z nich do wybudzania urządzenia.

Groźnie wyglądające potężne boczne radiatory pełnią głównie rolę dekoracyjna, gdyż nawet podczas kilkunastogodzinnych sesji nie udało mi się zauważalnie podnieść temperatury przedwzmacniacza.
Ściana tylna 740-ki to wzór porządku, prostoty i wygody. Sekcja wejść zawiera rządek trzech par solidnych gniazd RCA, usytuowanych w odstępach umożliwiających swobodny montaż większości dostępnych na rynku wtyków, oraz ulokowane tuz pod nimi dwie pary gniazd XLR. Sekcji wyjść też nie potraktowano po macoszemu, gdyż oprócz zdublowanych gniazd RCA (variable & fixed) nie zapomniano o XLRach. Powyższą wyliczankę zamykają gniazdo RS232, wejście/wyjście Sim Link, wejście na zewnętrzny odbiornik IR, 12V trigger i zintegrowane z włącznikiem głównym gniazdo zasilające. A przepraszam są jeszcze dwa terminale na zewnętrzy zasilacz. Po co? Cóż, jeśli kogoś po jakimś czasie od zakupu 740-ki zacznie męczyć audiophilia nervosa, czy nie warto było jednak się spiąć i „szarpnąć” na 850-kę to … może przestać się stresować, tylko zamówić zewnętrzny zasilacz 820S, podłączyć pod 740-kę i z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku wrócić do spokojnego słuchania muzyki.
Stereofoniczna końcówka mocy 870A oczywiście kontynuuje linię wzornicza przedwzmacniacza, lecz po pierwsze dokonuje jej lekkiego przeskalowania a po drugie, ze względu na pełnioną funkcję ogranicza do niezbędnego minimum – centralnie umieszczony włącznik z dedykowana błękitną diodą elementy natury użytkowej. Za takowe z resztą możemy tym razem uznać szczelnie pokrywające ściany boczne radiatory, które nawet podczas czuwania wzmacniacza utrzymują zauważalnie wyższą od otoczenia temperaturę.
Ściana tylna wita potencjalnego klienta podkreślającą wewnętrzną budowę pełną symetrią. Po obu stronach centralnie umieszczonego włącznika głównego rozlokowano zdublowane terminale głośnikowe teoretycznie akceptujące większość dostępnej na rynku konfekcji, choć z rozmiarem wideł akurat w tym przypadku bym zbytnio nie szalał, gdyż znajdujące się na moim dyżurnym wyposażeniu zakonfekcjonowane właśnie widłami Organic’i i Hydry Signal Projects’a wchodziły niemalże na styk. Nie mogło też zabraknąć nie tylko wejść audio w standardzie RCA i XLR, ale również dedykowanych systemowej komunikacji portów RS-232, czy 12V triggera. Za miły gest skierowany w stronę posiadaczy trójnożnych stolików należy uznać delikatne przesunięcie poza oś symetrii gniazda zasilającego, przez co ustawienie końcówki powinno stać się o niebo łatwiejsze.
Po zdjęcia trzewi i czysto techniczne opisy trzewi zainteresowanych odsyłam na stronę producenta od siebie jedynie dodając, a zarazem prosząc, by wszelakie obawy związane z wydajnością prądową niniejszego zestawu odsunąć w niepamięć, gdyż z dwóch 1.3 kVA traf i baterii kondensatorów o łącznej pojemności 240,000 µF 870A jest w stanie uraczyć głośniki 1200 W (przy 2Ω obciążeniu) i 30 A (chwilowo nawet 72 A!).

Przechodząc do opisu brzmienia planowałem, przynajmniej częściowo odnieść się do wrażeń odsłuchowych, jakich dane mi było doznać podczas testów 600i. Niestety już pierwsze takty „You Don’t Dream in Cryo….” („Avatar”/ James Horner) bardzo dosadnie wskazały, że to, co nomen omen świetna integra nad wyraz umiejętnie pozorowała było tylko iluzją, namiastką tego, co prawdziwy High End ze sobą niesie. Tutaj nie było może nie udawania, bo integra w swojej klasie wypadła wręcz mistrzowsko, lecz … właśnie – w swojej klasie. 740P +870A są wyżej, o wiele, wiele wyżej i aby w pełni docenić a przede wszystkim uszanować ich klasę należy porównywać je ze zdecydowanie bardziej ambitnymi konkurentami w stylu wspomnianego na wstępie jubileuszowego zestawu Accuphase’a, czy nie tak dawno przez nas komplementowanego Jeff’a Rowland’a Corus + 625. Ba, nawet na podstawie wybitnie hollywoodzkiej pseudo symfoniki jestem w stanie z pełnym przekonaniem stwierdzić, iż combo Moona jest najlepszą dzieloną amplifikacją, jaką dane nam było u siebie gościć. Przykro mi, że psuję w tym momencie zabawę wszystkim tym, dla których budowanie napięcia i nieoczekiwany, wstrząsający finał są solą tej audiofilskiej zieli, ale wolę od razu napisać co czuję a nie krygować się niczym panna na wydaniu i owijać w bawełnę prawdę niczym pracownicy SPECu rury CO podczas corocznych remontów.
Skoro odkryłem już wszystkie swoje karty mogę na zupełnym luzie przejść do szczegółów, czyli powodów, które spowodowały taki a nie inny werdykt. Pierwszym z nich jest potęga i nieskrępowana dynamika, z jaką Moony odtwarzają, choć raczej w tym miejscu należałoby mówić, że każą – zmuszają do jej odtwarzania kolumny. Gdzieś, nie wiadomo gdzie zapominamy o niemalże tożsamym z domowym odsłuchem przeskalowaniem repertuaru. Poczynając od basu, zapuszczającego się w dziewicze do tej pory rejony, poprzez soczystą, gęstą i niemalże lepką średnicę po lśniące, rozdzielcze a jednocześnie jedwabiście gładkie najwyższe tony nie sposób prezentowanym dźwiękom cokolwiek, mimo najszczerszych chęci zarzucić. Tzn. wzmianka o dźwiękach też jest pewnym, (zbyt) daleko idącym uproszczeniem, gdyż trudno tu mówić o poszczególnych dźwiękach, gdy doświadcza się nieprzyzwoicie rzeczywistego spektaklu muzycznego, który rozgrywa się tuż przed nami, który jest na wyciągnięcie ręki.
Nie wierzycie mi Państwo? Proponuję, zatem zasiąść wygodnie w fotelu i włączyć ścieżkę dźwiękową z „Django Unchained”. Jeśli po nad wyraz soczystej wypowiedzi Jamesa Russo („Winged”) nie będą Państwo czuli potrzeby starcia drobinek śliny to … będzie to nad wyraz jasny sygnał, że najwyższy czas popracować nad posiadanym systemem, bo jest źle, bardzo źle.
Sięgnijmy jednak po coś zdecydowanie delikatniejszego, bardziej zwiewnego, eterycznego – po mój ulubiony utwór „Kothbiro” w wykonaniu Ayuba Ogada’y („The Constant Gardener” OST). Teoretycznie taki repertuar mógłby, bądź nawet powinien uwierać kanadyjskiego „muscle car’a”. Nic z tych rzeczy. Bezdyskusyjna kontrola nadal była obecna, ale zarazem była też narzędziem, sposobem do uzyskania całkowitego, namacalnego spokoju, nostalgii i smutku płynącego z tego utworu. Zero nerwowości, „gulgotania” silnika gotowego do natychmiastowego zrywu i dzikiego ryku. Prawdziwa kraina łagodności. Pozostając w tych nad wyraz lirycznych klimatach nie mogłem odmówić sobie przyjemności odtworzenia kolejnej ścieżki dźwiękowej (obiecuję, że już ostatniej) – z „Mo’ Better Blues” z przepiękną otwierającą album balladą „Harlem Blues” ekspresyjnie zaśpiewaną przez Cyndę Williams. Ten niezaprzeczalnej urody utwór ma jednak ukryte drugie dno i nie zawsze i nie wszędzie potrafi złapać za serce. W nagraniu dość wyraźnie podkreślono sybilanty, co na tle pastelowo-kojącego podkładu muzycznego potrafi w zbyt analitycznych systemach wywołać nieprzyjemny zgrzyt. Z zaaplikowaną prowokacją „dzielonka” Moona poradziła sobie bezbłędnie wzorowo panując nad całością przekazu poprzez jednoczesne, lekkie dosaturowanie dęciaków i wręcz mistrzowskie pokazanie rozdzielczej góry bez irytujących syków, czy granulacji. Na wirtuozerskim a zarazem zagranym w szaleńczym tempie „Knocked Out the Box” intensywność dęciaków wydmuchujących iście free-jazzowe frazy zachwycała autentycznością i bogactwem niuansów. Poziom realizmu sięgał pułapu, na którym moje prywatne, jak i odwiedzających mnie znajomych, dywagacje skupiały się praktycznie wyłącznie na warstwie muzycznej – wykonaniu, interpretacji, czy własnych upodobaniach o podłożu czysto estetycznym a nie brzmieniu samej, testowanej amplifikacji.
Kanadyjski duet w sposób całkowicie naturalny, pierwotny uwalniał drzemiące w muzyce emocje, zwinnie niczym czarna pantera lawirując pomiędzy zastawianymi przez niedolnych realizatorów pułapkami. Oczywiście potknięcia artystów, czy wspomniane mankamenty natury postprodukcyjnej były doskonale słyszalne, podobnie z resztą jak różnicowanie samej jakości/wysublimowania dostarczonego materiału muzycznego, lecz ustawiane niejako gdzieś obok głównego nurtu wydarzeń. Zebrane przez mikrofony skrzypienie krzeseł, czy niespodziewany atak kaszlu na widowni nie „rozwalały” atmosfery spektaklu, lecz działy się w równoległej czasoprzestrzeni, co prawda przenikającej się z warstwą muzyczną, lecz stanowiącej co najwyżej jej tło pogłosowe, potwierdzające akustykę pomieszczenia w jakim dokonano realizacji.
Choć już wspominałem o niezwykłej skali generowanej przez 740P + 870A sceny, to pozwolę sobie podkreślić jeszcze jeden, niezwykle istotny aspekt tego zjawiska. Obszerność i nieskrępowana swoboda, ekspresja nie biorą się w przypadku testowanych urządzeń z ordynarnego powiększania źródeł pozornych, lecz wiernego oddania ich rzeczywistych wymiarów oferując przy okazji w pełni realną aurę pogłosową wynikającą poniekąd z precyzji lokalizacji poszczególnych instrumentów w przestrzeni. Z premedytacją mówię o przestrzeni, gdyż scena budowana jest przez Kanadyjczyków nie tylko w głąb i w szerz, ale również na wysokość. Jeśli do tej pory nie zwracali Państwo na to uwagi proszę kiedyś na spokojnie włączyć ulubiona płytę i przyjrzeć się zdjęciom uczestniczącym w nagraniu sideman’om. Zakładam, że większość składów dość znacząco będzie się różniła zarówno wzrostem wchodzących w ich grono muzyków, jak i ustawieniem mikrofonów dźwięk poszczególnych instrumentów zdejmujących. Tego typu smaczki z reguły gdzieś, w ferworze walki nam umykają, jednak tym razem nie tyle przykuwają uwagę, co wywołują zdziwienie swoją niezaprzeczalną oczywistością. Przecież taki sposób prezentacji jest oczywistą oczywistością, która niestety z otaczającą nas szarą rzeczywistością niewiele ma wspólnego.

Dostarczony przez warszawski Audio Klan dzielony zestaw EVO 740P + EVO 870A Moon’a miał niejako wpisać się w obrany przez nas typowo high-endowy nurt, lecz zamiast grzecznie ustawić się w szeregu i suszyć ząbki niczym przekomiczne Pingwiny z Madagaskaru on po prostu topową kategorią w naszym prywatnym rankingu wstrząsnął uprzednio nie mieszając. Bestialsko ją zdemolował, zrównał z ziemią i ogłosił własną – cesarską (choć Kanada przecież nie jest cesarstwem) hegemonię. Prawdę powiedziawszy taki obrót spraw mocno mnie zaskoczył, lecz starając się patrzeć na bieg wydarzeń z delikatnego dystansu umożliwiającego na choćby symboliczną obiektywność … mógł sobie na to pozwolić. Kanadyjczycy stworzyli prawdziwe bestie, którym jeśli tylko da się sposobność pokażą swoją prawdziwą, dziką naturę bez pardonu rozprawiając się z nieraz o wiele sławniejszą konkurencją. Pisząc te słowa gdzieś podświadomie zastanawiam się, co pocznie Jacek, ale to już Jego problem ….

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center
– Gramofon: dwusilnikowy Transrotor ZET 3 + 12″SME + Zyx R1000 Airy3 + 9″SME + Zyx R1000 Airy3 Mono + zasilacz Transrotor Konstant M-1 Reference
– Przedwzmacniacz gramofonowy:Phasemation EA-1000
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI 5
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Siltech Classic Anniversary 770i
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra;
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Siltech Classic Anniversary SPX-800
– Listwa: GigaWatt PF-2 + przewód Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips; Acoustic Revive RAF-48H

Opinia 2

Po kilku tygodniach przerwy od ekstremalnego Hi Endu choć nadal pozostając w kręgu wyrafinowanych urządzeń, znowu wracamy na pantałyk w dziedzinie wzmacniania sygnału. Oczywiście z marszu przypomniałem sobie, że mam coś takiego jak kręgosłup, niemniej jednak, jeśli do szranków z moim dyżurnym systemem staje równorzędny przeciwnik, wszelkie problemy logistyczne zdają się iść w niepamięć. To spotkanie powinno ucieszyć wszystkich, od dystrybutora (zaraz zdradzę jakiego) – którego produktom proponujemy wykwintne towarzystwo, przez nasze coraz wyższe pozycjonowanie na rynku portali zajmujących się testowaniem wynalazków generujących dźwięki, po samych czytelników. Tak tak, szczególnie czytelników, gdyż po około rocznej pracy u podstaw zdobyliśmy odpowiednią dawkę zaufania, by móc otrzymać dzieloną amplifikację od jednego z największych na naszym rynku audio gracza, jakim jest warszawski Audio Klan, który w swojej ofercie posiada kilka znamienitych marek, wywołujących ciarki na plecach wielu naszych czytelników. Łatwo nie było, ale się udało. Z kilkupozycyjnej listy propozycji na dobry początek otrzymaliśmy produkt ze stratosfery cenowej, który spokojnie może stawać w szranki z moimi Japończykami. Jak to się skończy zobaczymy, ale jedno wiem na pewno, sądząc po wielu krążących pocztą pantoflową informacjach, nie będzie łatwo zapędzić Kanadyjczyków do kąta. Panie i Panowie przedstawiam czarnego konia tegorocznych sesji testowych – kanadyjską firmę Moon, którą reprezentować będą: przedwzmacniacz 740P i końcówka mocy 870A.

Moon jest znaną na polskim rynku marką, jednak wydaje się być niedocenianą, gdyż w bardzo dużej grupie moich znajomych, tylko jeden może pochwalić się ich produktami. Wiele się o niej mówi, ba nawet chwali, ale dlaczego tak mało jest posiadaczy nie wiem. Czy boją się posłuchać, będąc już na coś zdecydowani, czy powielając oklepane w prasie wzorce chcą błysnąć w towarzystwie, nie będę dociekał, ale postaram się wyłożyć w dość prostych słowach, czy wypożyczenie na odsłuch jest warte świeczki.
Jak wspomniałem, z uwagi na dość skromne grono posiadaczy Moon’a, kilkugodzinny odsłuch z tymi urządzeniami zaliczyłem tylko raz i do tego w zestawie z amerykańskimi głośnikami Thiel. Niestety całkowicie inny rodzaj słuchanej muzyki mojego znajomego, plus oszczędne podejście do akustyki nie zaowocowały przysłowiowym opadem szczęki, ale co się odwlecze to ….  Obecny sparing odbędzie się na szczęście na moich warunkach, w dodatku przy bardzo zbliżonym szczeblu cenowym, co całkowicie wyeliminuje szukanie sztucznych usprawiedliwień, we wnioskach końcowych. A więc niech się dzieje wola nieba, zaczynamy.

Gdy wtachałem i ustawiłem na docelowej platformie ten kawałek użebrowanego na bokach żelastwa – końcówka mocy, od razu nabrałem do niego należytego szacunku. Wielkość zbliżona do końcówki Reimyo i podobna waga, dobitnie świadczyły już bez rozkręcania, że wewnątrz nie zobaczymy audiofilskiego powietrza, tylko monstrualnie rozbudowane zasilanie, bez litości spalające pobrane z sieci kilowaty energii elektrycznej, by dać z siebie wszystko co najlepsze. Front podzielono na trzy segmenty, gdzie środkowy jest płaski, a boczne płynnym łukiem kierują się w stronę tyłu urządzenia. W dolnej części centralnego płata zaimplementowano mały guziczek inicjowania włączenia z umieszczoną nad nim niebieską diodą, a przy górnej krawędzi wkomponowano wygrawerowane i stosownie podpisane logo producenta. Przy dostarczonej czarnej wersji w szczotkowanym aluminium, srebrna płytka wspomnianego firmowego znaczka prezentuje się naprawdę stylowo. Górna pokrywa jest już pomalowana w technice proszkowej, ale panowie od spraw wizerunkowych, dla przełamania monotonii jej sporej powierzchni, nadmuchali znaczek frontu i umieścili go pomiędzy ryflowaniami zwiększającymi efekt chłodzenia wnętrzności 870-ki. Boki to na całej głębokości radiatory, by w podobny do panelu przedniego sposób, tylko w lustrzanym odbiciu, płynnie przejść w tylną ściankę. Plecy końcówki wyposażono w podwójne terminale głośnikowe, wejścia w dwóch standardach – XLR i RCA, gniazdo IEC, włącznik sieciowy.

Przedwzmacniacz w ogólnym rysie wizerunkowym jest kopią końcówki, tylko o połowę niższą. Oczywiście z racji pełnienia innych zadań, dostał inne wyposażenie frontu i tyłu. Przód, oprócz skopiowanej małej płytki z logo, posiada centralnie umieszczony bardzo duży i czytelny, o regulowanym natężeniu, czerwony wyświetlacz. Tuz nad nim zauważymy bardzo modną w tych czasach niebieską diodę. Po obu stronach wyświetlacza zaimplementowano małe srebrne guziczki manipulatorów i z prawej flanki dużą gałkę wzmocnienia. Górna pokrywa jest powieleniem pomysłu końcówki mocy. Tylny panel dzierży trzy wejścia RCA, dwa XLR, po jednym wyjściu RCA regulowanym i nieregulowanym, jedno wyjście XLR i gniazdo sieciowe zintegrowane z włącznikiem. Oba urządzenia stoją na srebrnych mocno stępionych kolcach. Tak pobieżnie wygląda sprawa wyglądu i kompatybilności obu urządzeń z docelowymi systemami. Mamy wszystko, co potrzebne do włączenia ich w nawet najbardziej wyrafinowany tor audio.
Przyznam się szczerze, że po wspomnianym pierwszym kontakcie z marką Moon w zdecydowanie tańszej odsłonie, nie wiedziałem czego spodziewać się podczas planowanej konfrontacji. Wtedy było dobrze, ale tylko dobrze, co można było usprawiedliwiać wieloma aspektami, od całkowicie innej reszty tory, przez muzykę, by w razie potrzeby móc zwalić wszystko na akustykę. Tym razem żarty się skończyły i z sercem na ramieniu włożyłem pierwszy niezobowiązujący krążek ze spokojnym jazzem. Jednak gdy z kolumn dotarły do mnie pierwsze takty, na mojej twarzy zarysował się kształt banana, a im dalej zagłębiałem się w możliwości seta z zimnej Kanady, tym bardziej na myśl przychodziło mi jedno zdanie jakie skieruję w stronę posiadającego tę markę kolegi – „lepiej nie przychodź do mnie, bo będziesz żałował, albo szykuj nerkę”. To był inny świat, który na pewno determinowała cena testowanego zestawu, ale sądzę również, że nawet ten tańszy zdecydowanie lepiej zagrałby w moich warunkach lokalowych, niż w „komorze echowej”. Nie, nie pomyliłem się, tam są gołe ściany. Na szczęście on o tym wie, ale musi z tym żyć, gdyż jak wiadomo, audiofil wie swoje, a jego żona swoje i drogą uniknięcia spektakularnego rozwodu, idzie na zdecydowanie za duży jak dla mnie kompromis. Ale cóż, każdy ma taką żonę, jaką sobie wybrał, dlatego wracamy do smakowicie zapowiadającego się testu.

Gdy pierwsze koty poszły za płoty, dość przypadkowo w moje ręce trafiła – oczywiście kupiłem, ale idąc za głosem serca, a nie rozsądku – kolejna wersja interpretacji muzyki dawnej z udziałem instrumentów barokowych. Wspomniana kompilacja to wydany przez oficynę ECM krążek zatytułowany „The Dowland Project”, sygnowany przez John’a Pottera (wokalisty). Podobnych pozycji na półce stoi u mnie bez liku, ale mam do tego typu produkcji słabość i co jakiś czas taki projekt wzbogaca zbiory. Ich zalety? Proszę bardzo. Muzyka nierzadko realizowana w przybytkach sakralnych, z wykorzystaniem ich walorów pogłosowych i często zagrana na setkę. To są wartości dodane, które dla kogoś takiego jak ja mają zasadniczy wpływ na decyzję zakupową. Ale wracając do testowanych urządzeń i związku przyczynowo – skutkowego aplikacji owego krążka w play – listę, skreślę kilka zdań o możliwościach przybyszy zza wielkiej wody. Może nie możliwościach, ponieważ takim stwierdzeniem obraziłbym konstruktorów, tylko o drobnych różnicach pomiędzy nimi, a Japończykami. Nie oszukujmy się, jeśli byłaby to jakakolwiek miazga lub walcowanie konkurenta, musiałbym stwierdzić, że któreś z urządzeń jest źle skonstruowane, tymczasem tutaj mamy nieco inny, jednak na podobnym poziomie jakościowym przekaz muzyczny. Biorąc jako referencję mój system, który już sam w sobie jest skierowany w stronę ciepła, nie sposób nie zauważyć, że Moon jest jeszcze trochę gęstszy. Przesuwa masę dźwięku o oczko w dół, zwiększając tym sposobem, wirtualny byt artystów w naszym domu. Ma to swoje, dla większości słuchaczy pozytywne, konsekwencje, w postaci wysycenia żerujących na podobnych zabiegach instrumentów i wokalistyce. A już barokowe granie pełne jest takich przyrządów do umilania człowiekowi życia. Kto trochę interesował się twórczością tamtych czasów, wie jaka przepaść dzieli violę di gamba od współczesnej wiolonczeli. Rodowód podobny, ale paleta wydobywających się dźwięków z protoplasty zostawia nadmuchane skrzypce naszych czasów daleko w tyle. Patrząc na sposób prezentacji spektaklu muzycznego z punktu wiedzenia słuchacza stwierdzam, że podczas uczty narządów słuchu bez większych przeszkód oczami wyobraźni wykreujemy głęboką i szeroką udostępnioną muzykom scenę. Co prawda jest o pół kroczku do przodu w porównaniu do wzorca, jednak idealnie buduje gradację poszczególnych źródeł emisji wibrującego powietrza zwanego muzyką. Lekkie zbliżenie słuchacza do artysty zwiększa namacalność i dając większy wolumen dobiegających informacji, pozwala zapomnieć nam o Bożym świecie. Oczywiście znajdą się tacy, którzy stwierdzą zbyt dużą ingerencję w sygnał, ale mając choć trochę wyrozumiałości, nie wywołają o to trzeciej wojny światowej, tylko jeśli znaleźliby kilka innych pozytywnych aspektów, spróbowaliby połączyć elektronikę z Kanady z innymi kolumnami, co w gruncie rzeczy nie byłoby takie trudne. Niemniej jednak, ta z wolna snująca się muzyka, pozwalała chłonąć każdą zagraną frazę z przysługującym tej muzyce pietyzmem, a solowe popisy poszczególnych instrumentalistów były wisienką na torcie całego przedsięwzięcia. Dla mnie bomba.

Gdy już nasyciłem się tą dawką intymności z barwnymi rysami instrumentów dawnych, musiałem rzucić uchem, czy ta odrobina dociążenia dobiegających do mnie dźwięków, nie wpłynęła zbyt degradująco na najwyższy zakres częstotliwościowy, który jest jednak dla mnie bardzo ważnym elementem. Lubię gęste granie, ba nawet wolę lekko przesłodzone niż postać „szkieletora”, ale ani w jednym, ani w drugim wcieleniu nie zdzierżę zbytnich ograniczeń w rozdzielczości – proszę nie mylić z rozjaśnieniem. Ułomność tego kawałka widma akustycznego bardzo mocno determinuje postrzeganie reszty jego składowych, co często nieosłuchani audiofile uważają za zaletę, dorabiając ideologię w postaci większej przyjemności ze słuchania, a także pozwalając odtwarzać na swoim tak ograniczonym systemie wielu zmasakrowanych realizacyjnie srebrnych krążków. Ja dziękuję za takie kwiatki, choć nie przeczę, że na początku mej długiej przygody z audio miałem podobne usprawiedliwienie takiego faktu. Na szczęście obecny poziom wyedukowania w tej materii i dostępność przyzwoitych produktów pozwala mi na weryfikację tamtych mylnych tez. Oczywiście jak przystało na przywiązującego dużą wagę do realizacji słuchacza, w napędzie ponownie wylądował krążek ECM-u, ale z lekkim free jazzem. Panowie: Paul Motian, Bill Frisell i Joe Lovano w spotkaniu zatytułowanym „Time and Time Again” stworzyli kilkudziesięciominutową wzajemną konwersację, z wieloma popisami solowymi – cóż przecież to same tuzy muzyki jazzowej, gdzie najważniejszym aspektem podczas tego odtworzenia płyty były blachy perkusisty. Oczywiście saksofon bezpardonowo brylował swoim nasyceniem pośród gitary i perkusji, ale z dużą ulgą przyjąłem fakt tylko lekkiego majstrowania systemu podczas wybrzmiewania przeszkadzajek. Czuć było delikatne skrócenie ich słyszalności, ale w kontekście reszty pasma był to idealnie zrealizowany przez konstruktorów  konsensus. Dla odzwierciedlenia symbolicznego muśnięcia owych talerzy, powiem, że to jest z mojej strony lekkie czepialstwo,  które już po trzecim utworze ulatniało się niczym poranna mgła.

Po długiej serii przesłuchanych kompilacji do ostatniego testu na uwiarygodnienie Hi End-owego pozycjonowania zestawu przedwzmacniacza 740P i końcówki mocy 870A wziąłem niedawno opisywany przez nas krążek „Svantevit” z „folk metalem” grupy Percival Schuttenbach. To energetyczne łojenie uzupełnione ludowymi przyśpiewkami, pozwalało na weryfikację radzenia sobie Kanadyjczyków z często zmieniającym się tempem granych fraz. Szybkie przechodzenie z wokalizy damskiej do sekwencyjnie generowanych kilku-uderzeniowych akcentów stopy perkusisty, wespół z ostrymi riffami gitar, nawet przez moment nie zachwiały czytelności dobiegającej ściany decybeli. Oczywiście szanując swój biedny narząd słuchu – okres buntu mam już dawni za sobą, głośne próby ograniczane były do rozsądnych długości, ale na tyle reprezentatywnych, że śmiało mogę podpisać się obiema rękami pod wysnutymi wnioskami. Gdy recenzowałem tę płytę – nawet dość wnikliwie oceniłem niedwuznaczność jej drugiego tracka, wzbudzając tym zainteresowanie czytelników, nie sądziłem, że tak szybko do niej wrócę, ale wiecznie puszczany Depeche Mode, może znudzić się nawet tak zagorzałemu kiedyś fanowi jak ja. Dodatkowym aspektem był fakt używania instrumentów fizycznych przez rock-menów, a nie klawiszy syntezatorów. Niemniej jednak, praca zestawu Moon’a u podstaw osadzenia dźwięku, raczej pomogła w wypełnieniu tego wydawałby się ciężkiego przekazu, bez tendencji do uśredniania wsadu. W takim repertuarze to bardzo duża zaleta, a brak odczucia jakiejkolwiek zadyszki tylko podnosi ocenę końcową konstrukcji.

Te kilkanaście dni z kompletem wzmacniającym firmy Moon, było bardzo przyjemnie spędzonym czasem, który pozwolił, a nawet trochę zmusił do ponownego skierowania swych kroków w stronę półki z ciężkim graniem. Muszę przyznać, że już po pierwszych, kontrolnych taktach jakie wydał z siebie testowany set, czułem w kościach mój bardzo pozytywny odbiór tych konstrukcji. Ta odrobina masy jaką ma w genach, nie inwigilowała zbytnio wsadu muzycznego, a opisany sznyt raczej pomagał w jego chłonięciu, skutkując przesłuchaniem metalowej płyty od deski do deski, albo jeśli ktoś woli od pierwszego do ostatniego bitu. Docelowy klient? Praktycznie każdy, kto kocha barwę lub oscyluje na granicy neutralności ze wskazaniem na ciężar dźwięku. Wielbiciele żyletek w przestrzeni pomiędzy linią głośników, a słuchaczem, raczej się nie pożywią, ale rozsądni na pewno nie będą negować potencjału propozycji warszawskiego Audio Klan-u. Puentując to spotkanie jestem stanie postawić tezę, że trochę wody w Wiśle upłynie, zanim zawita do nas równie dobrze grający zestaw pre-power.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście, to kompletny zestaw firmy Combak Corporation
Elektronika Reimyo:
– dzielony odtwarzacz Cd: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– przedwzmacniacz lampowy: CAT – 777 MK II
– tranzystorowa końcówka mocy: KAP – 777
Kolumny: Bravo Consequence+
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sek
cja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: Rogoz Audio
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX, platforma antywibracyjna Acoustic Revive RST-38H
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: Dr. Feickert Analogue „Twin”
ramię: SME V
wkładka: Dynavector XX-2 MKII
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM „THERIAA”

Dystrybucja: Audio Klan
Ceny:
EVO 740P – 37 999 PLN
EVO 870A – 83 999 PLN

Dane techniczne:

740P
Topologia: Dual-Mono / W pełni zbalansowana
Zasilanie: 2 x 10VA (audio); 1 x 10VA (układy sterujące)
Pojemność filtrująca: 44,000µF
Wejścia: 2 pary XLR; 3 pary RCA
Impedancja wejściowa: 22,000Ω
Czułość wejściowa: 200mV – 4.0V RMS
Wyjścia: 1 para XLR; 2 pary RCA   (variable & fixed)
Impedancja wyjściowa: (RCA / XLR) 50Ω / 50Ω
Wzmocnieni: 9dB
Stosunek sygnał/szum (20Hz – 20kHz): 120dB
Maksymalne napięcie wyjściowe: 12 Volt (XLR); 6 Volt (RCA)
Pasmo przenoszenia: 5Hz – 100 kHz  (+0 / -0.1dB)
Przesłuch @ 1kHz: -116dB
Zniekształcenia intermodulacyjne: niemierzalne
Zniekształcenia (THD)(20Hz – 20kHz): 0.001%
Trigger: 12 Volt – 3.5 mm jack mono (1000Ω/12mA)
Gniazda SimLink™: 1 wejście + 1 wyjście (1/8″ mini-jack)
Gnizado RS-232: 9-pin żeńskie
Gniazdo czujnika IR: 1/8″ mini-jack
Pilot:     FRM-3 Aluminiowy
Wyswietlacz: 8 znakowy dot matrix LED
Pobór mocy w spoczynku: 20 W
Waga: 16 Kg
Wymiary (S x W x G): 47.6 x 10.4 x 42.7 cm

870A
Topologia: Dual-Mono / W pełni zbalansowana
Zasilanie: 2 x 1.3 kVA
Pojemność filtrująca: 240,000 µF
Klasa pracy: A/AB
Wejścia: 1 para XLR; 1 para RCA
Rodzaj stopnia wejściowego: J-FET
Impedancja wejściowa: 47.5KΩ
Czułość wejściowa: 1,400mV RMS
Rodzaj stopnia wyjściowego: 16 tranzystorów bipolarnych / kanał
Terminale głośnikowe: 2 pary WBT / kanał
Moc wyjściowa: 300 W/8Ω; 600 W/4Ω; 1200 W/2Ω
Moc wyjściowa – Mono (po zmostkowaniu): 1200 W
Pasmo przenoszenia: 10 Hz – 200 kHz (+0/-3dB)
Impedancja wyjściowa: < 0.01Ω
Współczynnik tłumienia (Damping Factor): > 800
Wzmocnienie: 31dB
Stosunek sygnał/szum: 106dB przy pełnej mocy
Maksymalne napięcie wyjściowe: 58 V
Szybkość narastania napięcia wyjściowego (Slew Rate): 42 V/µs
Maksymalny prąd (Peak): 72 A
Maksymalny prąd (Ciągły): 30 A
Przesłuch @ 1kHz: -105dB
Zniekształcenia intermodulacyjne: niemierzalne
Zniekształcenia (THD): 0.015 % (20 Hz – 20 kHz / 1 W); 0.04 %  (20 Hz – 20 kHz / 300 W)
Gnizado RS-232: 9-pin żeńskie
Pobór mocy w spoczynku: 75 W
Waga: 44 kg
Wymiary (S x W x G): 47.6 x 19.1 x 44.5 cm

Kolejna, piąta już w tym roku, prezentacja z cyklu „Audiofil”, której jesteśmy współorganizatorem, zapowiada się szalenie atrakcyjnie. Odbędzie się ona w najbliższy weekend, w dniach 31 maja i 1 czerwca, w godzinach 12.00 – 20.00, w Sali Konferencyjnej „Akademia” w Radisson Blu Hotel – Wrocław ul. Purkyniego 10.

Tym razem za nagłośnienie odpowiadały będą urządzenia lampowe – przedwzmacniacz i końcówki mocy firmy Wall Audio Tube Technlogy z Freiburga. Właściciel firmy pan Andreas Wall, jest stałym bywalcom naszych cyklicznych spotkań osobą  znaną. Nasza wspólna prezentacja w 2012 roku, jeszcze w Hotelu „Sofitel”, została bardzo ciepło przyjęta! Tym razem we Wrocławiu zaprezentowana będzie najnowsza wersja jego przedwzmacniacza  lampowego Opus 88 oraz odbędzie się premiera monobloków Opus M50 Parallel Single Endet.

Wraz z elektroniką lampową przyjadą do naszego miasta zestawy głośnikowe  niemieckiej firmy – Blumenhofer Acoustics, model Genuin FS 2, znany z pierwszej tegorocznej prezentacji gramofon firmy Dr. Feickert Analogue – model Blackbird  z ramieniem Kuzmy – Stagi 313 i wkładką  firmy van den Hul –  MC One Special. Pozostałymi urządzeniami dostarczonymi przez nas będą: świetnie oceniany odtwarzacz CD/SACD – Aram CD37, drugi zestaw kolumn – rewelacyjne Triangle Signature Delta, kondycjoner sieciowy Enerr AC POINT ONE, stolik Rogoz Audio, niezbędne kable zasilające, interkonekty, przewody głośnikowe. Zaprezentujemy zarówno dźwięk z samego odtwarzacza, jak i jego solidny upgrade za pomocą przetwornika cyfrowo-analogowego Asus Essence 3. Tym razem poświęcimy temu urządzeniu sporo uwagi – wykorzystamy ASUS’a nie tylko jako DAC’a, ale również jako przedwzmacniacz. Zatem przed nami kolejna bardzo ciekawa prezentacja, z atrakcyjną muzyką odtwarzaną z trzech nośników: winylu, płyt CD i plików oraz nieocenioną konferansjerką wybitnego znawcy muzyki i naszego przyjaciela – Piotra Guzka.

Dodatkową atrakcją będzie możliwość zakupu płyt winylowych z naszej kolekcji – same używane rarytasy, świetne tłoczenia, różnorodne gatunki muzyczne.

Poniżej wykaz prezentowanych urządzeń:
– odtwarzacz CD – Aram CD37/ACD,
– DAC, przedwzmacniacz, wzmacniacz słuchawkowy – Asus Essence 3 Hi Fi USB DAC,
– gramofon Dr. Feickert, model Blacbird, z ramieniem Kuzma Stagi 313, z wkładką van den Hul –  MC One Special,
– przedwzmacniacz lampowy Wall Audio  Tube Technology – Opus 88,
– monobloki Wall Audio Techonolgy – Opus M 50 Parallel Single Endet,
– zestawy głośnikowe: Blumenhofer Acoustics – model Genuin FS 2, Triangle Signature Delta,
– kondycjoner sieciowy – Enerr ACPOINT ONE,
– stolik – Rogoz Audio,
– kable zasilające, interkonekty, kable głośnikowe – ich dobór zostanie ustalony podczas strojenia całego systemu.

Wstęp wolny, serdecznie zapraszamy!

FUSIC, Wrocław, ul. Bolesławiecka 1.

www.FUSIC.pl

Portfolio ProAc poszerzyło się o nową wolnostojącą kolumnę głośnikową z serii Response. Model Response D20R wykorzystuje wysokotonowy głośnik wstęgowy, który w połączeniu z nową obudową oraz przeprojektowaną zwrotnicą gwarantuje doskonałe brzmienie. Ekskluzywny charakter kolumny podkreślają naturalny fornir i możliwość wyboru jednej z sześciu wersji kolorystycznych.

Model Response D18 już od wielu lat należy do najbardziej cenionych i najczęściej kupowanych kolumn głośnikowych z portfolio ProAc. Ta niezwykle popularna konstrukcja wyposażona jest w klasyczną kopułkę wysokotonową, a obecnie coraz większą popularnością cieszą się przetworniki wstęgowe. Aby spełnić oczekiwania najbardziej wymagających miłośników muzyki, ProAc całkowicie przeprojektował model Response D18, tworząc w ten sposób Response D20R.

W Response D20R za odtwarzanie pełnego zakresu częstotliwości odpowiadają dwa głośniki, wysoko- oraz niskotonowy. Ten pierwszy jest niezwykle lekką konstrukcją wstęgową o wymiarach 60 mm x 10 mm. W tylnej części głośnika projektanci umieścili komorę tłumiącą. Zastosowanie przetwornika wstęgowego pozwoliło uzyskać pasmo przenoszenia sięgające 33 kHz. Zakresy nisko- i średniotonowe reprodukuje klasyczny głośnik, który w Response D20R ma średnicę 165 mm. Przetwornik wykorzystuje membranę z włókna szklanego, system Excel Magnet oraz akrylowy stożek rozpraszający. Głośniki umieszczone są w wentylowanej obudowie, przy czym wylot tunelu bass reflex znajduje się w dolnej ściance. To znacząco ułatwia rozstawienie kolumn – teraz można ustawiać je nawet w pobliżu ściany, bez ryzyka pogorszenia walorów brzmieniowych. Przeprojektowana zwrotnica wykorzystuje najwyższej jakości podzespoły, w tym wielożyłowe przewody z miedzi beztlenowej, a cały układ znajduje się na specjalnie przygotowanej płytce drukowanej. Ponadto na tylnej ściance projektanci umieścili zaciski głośnikowe pozwalające zastosować połączenie bi-wiring.

Wprowadzone rozwiązania zapewniają niezwykle szeroką scenę dźwiękową i znacząco udoskonalają brzmienie każdego z zakresów, gwarantując piękną, otwartą i ekspansywną średnicę, obfity bas oraz słodkie i pełne detali wysokie tony. Te ostatnie to właśnie zasługa zastosowania głośnika wstęgowego, a mocny bas, schodzący do 28 Hz, to m.in. konsekwencja wykorzystania zaawansowanego przetwornika niskotonowego oraz obudowy typu bass reflex.

Kolumny głośnikowe Response D20R dostępne są w jednej z sześciu wersji kolorystycznych: czarny jesion, mahoń, wiśnia, klon, heban, różany. Poglądowe ceny detaliczne dla czterech pierwszych wynoszą 14 559 zł/para. Wersje różana i hebanowa kosztują 17 999 zł/para.

Dane techniczne:
Impedancja nominalna: 8 Ω
Zalecana moc wzmacniacza: 20 – 180 W
Pasmo przenoszenia: 28 – 33 000 Hz
Czułość: 88,5 dB (1 W/1 m)
Przetwornik niskotonowy: 165 mm ProAc, membrana z włókna szklanego
Przetwornik wysokotonowy: wstęgowy ProAc
Wymiary (S x W x G): 190 x 960 x 227 mm
Waga: 26 kg

Więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej oficjalnego dystrybutora oraz producenta:
www.audioklan.com.pl
www.proac-loudspeakers.com

Nowe telewizory Sharp AQUOS LED serii LD265E i LD264E w rozmiarach ekranu 42, 46 i 50 cali już
w sprzedaży.
 
Do oferty telewizorów Sharp dołączyły nowe, podstawowe modele Sharp AQUOS LED LD265E i LD264E. Wprowadzone serie Sharp to propozycja dla osób, które marzą o dużym telewizorze, a na których drodze do spełnienia tego pragnienia stawała do tej pory prozaiczna przeszkoda – wysoka cena. Nowa oferta Sharp rozwiązuje ten problem.

Zastosowany w telewizorach system Active Motion 100 Hz gwarantuje, że szybko zmieniające się sceny są odtwarzane stabilnie i płynnie. Do dwóch wejść HDMI można podłączać dekodery TV satelitarnej, konsole do gier lub odtwarzacze multimedialne. Port USB umożliwia odtwarzanie materiałów multimedialnych z pamięci lub dysku twardego USB (sprzedawane oddzielnie).
Telewizory posiadają slot na karty CI+ oraz, w zależności od modelu, tuner HD (DVB-T / DVB-C) dla telewizorów LD264E i tuner HD (DVB-T / DVB-T2 / DVB-C) dla linii LD265E. Dodatkową różnicą jest dongle Android firmy Prestigio (dodawany do LD265), dzięki któremu użytkownik może korzystać z takich aplikacji jak np. VOD czy Miracast, która umożliwia przesyłanie obrazu z urządzeń mobilnych.
Ogromną zaletą nowych telewizorów Sharp jest ich duży ekran. Osoby, które, jak dotąd zwlekały z zakupem większego sprzętu ze względu na wygórowane ceny oraz brak dostępności telewizorów o mniej zaawansowanych (dla wielu, zbędnych) funkcjach, mogą zapomnieć o swoich wątpliwościach. Nowe serie Sharp oferują dużą przekątną obrazu: 42-calowy ekran to ponad metr przekątnej – 107 cm, 46-calowy to 117 cm, a 50 cali to już 127 cm.

Tak jak rozmiar ekranu budzi podziw wielkością, tak cena zaskakuje swą przystępnością. Przykładowo 50-calowy model Sharp AQUOS LED LE264E można kupić już za 2699,- PLN.

Na polski rynek wchodzi nowy producent zestawów głośnikowych. Włoska firma Albedo znana jest przede wszystkim z ciekawych i pięknych konstrukcji zbudowanych na bazie linii transmisyjnych. Już na początku lat dziewięćdziesiątych konstruktorzy postanowili zbadać to rozwiązanie i opracowali bardzo dokładny model matematyczny opisujący zjawiska zachodzące w obudowach o takiej konfiguracji akustycznej. To doprowadziło z kolei do stworzenia własnego oprogramowania do modelowania kolumn. Praca ta okazała się bardzo ważna, ponieważ pomogła wskazać ograniczenia w innych projektach opracowanych do tej pory i niezgodność kilku mitów dotyczących linii transmisyjnych. Długie badania pozwoliły włoskim inżynierom wreszcie znaleźć to, czego szukali. Wyniki ich pracy zostały uzupełnione o znane dotąd rozwiązania takie, jak chociażby rezonatory Helmholtza, których użyli do wyrównywania emisji z kanału wentylacyjnego. Połączenie ich z dopracowaną linią transmisyjną zaowocowało stworzeniem systemu Helmholine. Tak w 1995 roku narodziły się kolumny Albedo, które zostały ciepło przyjęte najpierw przez włoską, a następnie światową prasę specjalistyczną. Dlaczego właśnie linie transmisyjne? Założyciele firmy twierdzą, że klasyczne obudowy wentylowane mają problemy, których po prostu nie da się obejść, stosując tunele dmuchające w ten czy inny sposób. Rozwiązaniem jest ich zdaniem bardziej skomplikowana obudowa wyposażona w system, który nie tylko wyrównuje ciśnienie wewnątrz i wspomaga przetwarzanie niskich tonów, ale także koryguje spójność fazową dźwięków promieniowanych przez membranę z tym, co wydobywa się z obudowy. Oczywiście taka konstrukcja jest trudniejsza do wykonania, ale włoska firma od początku miała ambicję tworzenia wysokiej klasy produktów, więc trudności techniczne nie miały aż takiego znaczenia. Dopełnieniem prac nad liniami transmisyjnymi stały się ceramiczne głośniki wyrównane w domenie czasowej.

Albedo produkuje obecnie trzy modele kolumn – HL 2.2, Aptica i Axcentia. Jako pierwsze do Polski zostaną dostarczone widoczne na pierwszym zdjęciu HL 2.2 – dwudrożne, smukłe podłogówki zaprojektowane tak, aby sprawdzić się w każdym wnętrzu. Patrząc na nie aż trudno uwierzyć, że ich kształt został podyktowany w większym stopniu wymaganiami akustycznymi, niż chęcią stworzenia oryginalnych, pięknych mebelków. Włoscy inżynierowie twierdzą jednak, że to właśnie walory brzmieniowe takiej konstrukcji przesądziły o nadaniu kolumnom takich, a nie innych kształtów. Niedługo zresztą będziemy mieli okazję się o tym przekonać, ponieważ premiera marki Albedo odbędzie się w salonie Fusic we Wrocławiu w dniach 13,14 czerwca.  Serdecznie zapraszamy!
Kolumny Albedo będą dostępne w wykończeniu naturalnym fornirem hebanowym w dwóch kolorach – Makassar Ebony i Jamaica Ebony. HL 2.2 będą kosztowały 24500 zł, wyższy model Aptica wyceniono na 33000 zł, a za największe Axcentie zapłacimy 105000 zł.
Dystrybucja : Moje Audio

Ideą portalu Soundrebels jest spojrzenie na testowane urządzenie z dwóch różnych punktów widzenia, determinowane posiadanym systemem i innym postrzeganiem ideału dźwięku, jaki staramy się u siebie osiągnąć. Ale gdy w przypadku podwójnej recenzji pojedynczego produktu lub nawet całego seta ma to bardzo duży sens, to przy tak ogromnej ilości materiału fotograficznego postanowiliśmy, że nie będziemy powielać opisów pod tymi samymi zdjęciami i każdy z nas opowie swoją własną historię z tej ważnej w świecie audio imprezy, jaką niewątpliwie jest wystawa w Monachium. Patrząc na całość wydarzenia z perspektywy kilku dni, to oprócz całkowicie innej skali przedsięwzięcia ma wiele wspólnych cech z naszym Audio Show, gdzie przypadkowość słuchanego, nie do końca satysfakcjonującego nas materiału, we w miarę możliwości każdego wystawcy przygotowanym pomieszczeniu, raz potrafi nas zaczarować, by na drugi dzień skutecznie zniesmaczyć. Taką sytuację zaliczyłem kilkukrotnie, co utwierdza mnie w przekonaniu, że żadna wystawa – nawet tak znakomicie zorganizowana jak monachijska – nie upoważnia do wydawania kategorycznych osądów, jakie często padają na forach internetowych. Niemiej jednak pokuszę się o kilka pochwał, omijając ganienie kogokolwiek za dźwięk, przypominając zarazem, że każda ocena jest splotem kilku, często przypadkowych, składowych, które pozwoliły „błysnąć” danej konfiguracji. Całość relacji podzieliłem na kilka podtytułów tematycznych, próbując przełamać monotonię wyliczanki pod-zdjęciowej, jakie najczęściej mają miejsce – co jest całkowicie typowym zjawiskiem.
Zanim jednak przystąpię do clou tematu, chciałbym wspomnieć o drobnej i wydawałoby się całkiem normalnej sytuacji, która niestety jest obca naszej wystawie. Chodzi mi mianowicie o podejście wystawców do prasy. Nie żebym chciał się wywyższać, gdyż jestem maluczki w porównaniu do światowych tuzów „bractwa krytyków”, ale gdy po serii zdjęć przystępowałem do skreślenia kilku linijek wniosków w podręcznym notesie, byłem bardzo miło odbierany przez tych całkowicie obcych mi ludzi. Nie przeszkadzało im to, że nie mieli pojęcia czy ich chwalę, czy obsmarowuję, a mimo to szanowali i byli zadowoleni, że jest szansa na jakąkolwiek wzmiankę. Przecież każdy rozsądny audiofil wie, że ilu słuchaczy tyle werdyktów, a zaistnienie w jakichkolwiek mediach, daje szansę na dotarcie do odpowiedniego, znającego upodobania danego recenzenta klienta. Niestety w naszym małym polskim świecie, karty wydają się być rozdane i zimne lub obojętne spojrzenie nie jest obcym zjawiskiem. Ale wystarczy biadolenia, to ma być przecież relacja z naszego święta, a nie przelewanie swoich rozterek na klawiaturę.

Jak przystało na poważnie traktujących tę zabawę ludzi, swój udział zaczęliśmy od oficjalnej konferencji prasowej. Tematyka wydaje się być oczywista – peany za całokształt wystawy ze strony organizatorów, dlatego nie będę zanudzać Państwa szczegółami. Gdy czas poświęcony na to rozpoczynające całość imprezy spotkanie dobiegł końca, poszczególne openspace były już dość mocno oblężone. Dlatego razem z Marcinem udaliśmy się na umówione długo przed wystawą kuluarowe rozmowy, a że było ich kilkanaście, to plany hal wystawowych intensywnie jarzyły się czerwienią. Nie było łatwo i gdy odrobiliśmy lekcje, postanowiliśmy się rozdzielić, by każdy z nas mógł zrealizować plan przygotowania materiału wsadowego do relacji. A więc zaczynamy.  

Pozytywne wibracje

1. Tak się jakoś złożyło, że pierwszym pokojem po zgrubnym zapoznaniu się z ofertą wystawy, gdzie zanotowałem spore możliwości prezentowanego zestawu, był pokój z elektroniką Horda i wielgachnymi monitorami PMC. Znam ich pierwszą odsłonę z odsłuchów u dobrego znajomego, ale jakoś nigdy mnie nie zaczarowały. Tymczasem to podejście – może za sprawą reszty toru, albo muzyki – dało pokaz pełnej kontroli nad monstrualnymi przetwornikami basowymi, wespół z dobrą jakością reszty pasma. Nie sądziłem, że z tych paczek może wydostawać się tak szlachetny dźwięk, gdyż dotychczasowe doświadczenia opierałem na rockowym łojeniu kumpla w zbytnio przytłumionym pomieszczeniu. I gdy zobaczyłem te smoki w dość żywej akustyce, spodziewałem się najgorszego. Tymczasem ta prezentacja przypomniała znaną prawdę, że każde warunki lokalowe dają całkowicie inne końcowe efekty brzmieniowe. Marcin trochę marudził, że przy cichym słuchaniu delikatnie gasła dynamika, ale ja nadal uważam ten pokaz za udany.

2. Zawsze wiedziałem, że w wartościach bezwzględnych brzmienie elektroniki Soulution jest na bardzo wysokim poziomie, ale ten pokaz całkowicie przewartościował moje postrzeganie tej marki. Dotychczas odbierałem ją jako bezdusznie przeźroczystą, nie przemawiającą do mnie tym stanem rzeczy, ale zawsze jest ten pierwszy raz, który właśnie w Monachium miał miejsce. Co prawda nie miałem dłuższego doświadczenia z kolumnami Magico i to one mogą mieć spory udział w tym pokazie, ale usłyszany tandem pozostanie na długo w mej pamięci. Zaskakująca gładkość dźwięku, czytelność środka, głęboki i mięsisty, bez nalotu spowolnienia bas, pokazały jak to się robi po mistrzowsku. To był całkowicie przeciwległy biegun wcześniejszych spotkań ze Szwajcarami, co tylko potwierdziło ich umiejętności kameleona w zależności od reszty towarzystwa.

3. Mimo, że flagowe Estelon’y grały muzykę przez złośliwców zwaną plumkaniem, zaliczam ten pokaz do bardzo ciekawych, gdyż według mnie idą w trochę inną stronę niż dotychczasowe modele. Mianowicie, gdy tamte stawiały na gęsty, na granicy rozsądku grania przekaz – co mi akurat bardzo się podobało, ich najnowszy produkt stanął na straży temperatury bliskiej neutralności. Piszę „bliskiej”, gdyż jak wszystkie aspekty związane z subiektywną oceną obarczone są preferencjami słuchacza. Niemniej jednak, EXTREME grały szybkim krótkim basem, dobrą barwą, dużą swobodą i świetną przestrzenią. Naprawdę niezły występ. Oczywiście w reprodukcji niskich rejestrów dużą rolę odgrywała najnowsza monstrualna końcówka VITUSA, która swoimi gabarytami zdobyła chyba pierwsze miejsce na tegorocznej wystawie. Ten potwór powinien niedługo zawitać do Polski, dlatego nie omieszkam zapoznać się bliżej z jego możliwościami.

4. Nigdy nie przepadałem za brzmieniem FOCALA. Nie żebym miał jakieś bardzo złe doświadczenia, ale nie nadawaliśmy na tych samych falach. To jest oczywiście bardzo dobre granie, ale podczas słuchania mojej muzyki – ECM-owski jazz, nie możemy znaleźć nici porozumienia, za jaką uważam wprowadzenie mnie w stan feeling’u, wywołanego intymnością dobiegającej do mych uszu muzyki. Poprawność, a nawet bezwzględnie dobra jakość generowanych dźwięków, to nie wszystko, dlatego załapawszy się bez kolejki na zamkniętą prezentację, po raz kolejny spróbowałem przełamać dzielącą nas barierę. Niestety, i tym razem nie spotkaliśmy się w połowie drogi, choć poziom jakości wytwarzanych fal dźwiękowych nie odstawał od zapamiętanego wzorca. Może winny był wysoki szum tła, mimo wydzielonego aneksu, a może naprawdę jesteśmy z innego świata. Nie wiem, ale mimo braku iskry między nami, jazz z saksofonem był pokazem czytelności i pokładów dynamiki tego zestawu, a po zmianie repertuaru na partie operowe w akompaniamencie energetycznych elektronicznych fraz, wiedziałem, że ta francuska firma jest idealnym partnerem do dynamicznej muzyki. Jak to mówią – nóżka sama rwała się to tupania, co nie jest zbyt częstym zjawiskiem.

5. Jak zapewne wszyscy doskonale wiemy, niebieska poświata bijąca od urządzeń audio jest zmorą naszych czasów. Moda na błękitne, przeszywające nawet zamknięte powieki oczu smugi światła zdążyła już wyryć sporą rysę na postrzeganiu podobnych upiększeń, ale gdy wszedłem do pokoju na pewno znanej Państwu z naszej jesiennej wystawy firmy produkującej kolumny – BOENICKE, prezentującej swe walory wraz z elektroniką AURIS AUDIO, uświadomiłem sobie, że problem tkwi nie w kolorze, tylko w jego umiejętnym zaaplikowaniu. Ale to był tylko przedsmak wrażeń w tym box’ie. Przekroczywszy próg drzwi, zasiadłem wygodnie na krzesełku i z miejsca zacząłem kojarzyć śmiesznie małe podłogóweczki z naszpikowanymi głośnikami smukłymi bohaterami z Warszawy. Tamten pokaz utkwił mi w pamięci, jako spektakularne wypełnienie wielkiej sali konferencyjnej bardzo dobrym, holograficznym dźwiękiem, przez zdecydowanie wydawałoby się – „za małe” kolumny. Panowie ze Szwajcarii zastosowali w Monachium taki sam trik, tylko w mniejszej skali. Rzut okiem na wąziutkie maleństwa z basowcem – to też jest naciągane określenie – na bocznej ściance nie zapowiadały wypełnienia kubatury pomieszczenia tak wyrafinowanym dźwiękiem. Może nie był to pokaz na miarę SOULUTION, czy PMC, ale mierząc siły na zamiary, każdy rozsądny słuchacz bez trudu przyklaśnie takim efektom. Dla mnie było to połączenie trzech ważnych dla każdego – no może prawie każdego – melomana światów: jakość dźwięku, design urządzeń i sposób ich ekspozycji. Piątka z plusem.

6. To było dziwne doświadczenie. Prototypowa – tańsza wersja flagowego gramofonu TECH DAS o nazwie AIR FORCE TWO wraz z VIVID AUDIO i ENGSTROM & ENGSTROM udowodniła jak wiele zależy od momentu, w którym staramy się ocenić jakość dźwięku. Pierwsze podejście było strzałem w dziesiątkę. Wcześniej słuchałem kilkukrotnie jego starszego już seryjnego brata i wiedziałem, co można usłyszeć z tamtej konstrukcji. Tymczasem to dziewicze podejście pokazało utrzymanie kierunku prezentacji barwy i homogeniczności dźwięku, bez większej utraty czytelności przekazu. Było zaskakująco dobrze, czego nie mogę powiedzieć o spotkaniu na drugi dzień, które jawiło się zbytnią jaskrawością brzmienia. Po rozmowach ze znajomymi, wywnioskowaliśmy, że przyczyną mogła być zmiana wkładki, w drugim dniu targów, ale nie udało mi się tego potwierdzić.  Niestety, jeśli chodzi o flagowca TECH DAS-a – AIR FORCE ONE, to ani razu nie udało mi się zbliżyć do znanych z wcześniejszych odsłuchów możliwości. Czy winna była reszta toru – co prawda takie same kolumny jak z dwójką, ale z elektroniką C.H. PRECISION, czy repertuar, nie będę roztrząsał, ale zapewniam wszystkich, którzy mieli podobne odczucia, że w odpowiednich warunkach to jest extra klasa.

7. Mimo, że w wielu pokojach byłem bardzo miło przyjmowany, to ekipa – JO SOUND, ARTE FORMA AUDIO, VOXATIV – zgotowała mi naprawdę miłe spotkanie. Życzliwe przyjęcie zakończyło się zbiorową fotografią wystawców. Wymiana wizytówek nie była kurtuazją, tylko zaczynem do szybkiego kontaktu zaraz po wystawie przed przelaniem moich spostrzeżeń na klawiaturę i to bez żadnych oczekiwań. Po prostu bezinteresowny mail z materiałami informacyjnymi. Niestety to są ludzie nie z naszego podwórka i może dlatego tak kontaktowi. Najlepsze z całej tej historii jest to, że wejście do tego pokoju sprowokował gramofon naszej rodzimej FONIKI, który był jednym z tematów jakie chciałem opisać w powystawowych wrażeniach. Nie twierdzę, że reszta nie była ciekawą ofertą, ale dotychczasowe doświadczenia z kolumnami opartymi o koaksjalne papierowe głośniki skutkowały fenomenalną prezentacją saksofonu i skrzypiec, przy mocnym nalocie wspomnianego papieru podczas odtwarzania reszty instrumentów i lekkim zgaszeniu górnych rejestrów – co dla mnie jest być albo nie być danej konstrukcji. Tymczasem życie cały czas uczy mnie pokory i właśnie wówczas odebrałem kolejną lekcję. Gdy usiadłem na wolnym krzesełku z boczku i zacząłem skrobać swoje wynurzenia, konstruktor amplifikacji zaprosił mnie na wolne miejsce w sweetspocie i zapytał o preferowaną muzykę. Trochę zaniepokojony, że źródłem nie był gramofon, z kamienną twarzą skupiłem się na pokazie i …. „zonk”. Nalot nosowości papieru jest bardzo symboliczny i znika już w drugim utworze, a co gorsza – oczywiście dla wcześniejszych doświadczeń – pojawia się tak wymagana prze ze mnie iskra blach perkusisty. Widząc moje pozytywne zaskoczenie, panowie nie zmieniają repertuaru i tak nie wiadomo kiedy mija prawie pół godziny, przy można by powiedzieć „ułomnych” przetwornikach. Do dzisiaj nie wiem gdzie tkwi „myk” tego spotkania. Czy amplifikacja lampowa była tak rozdzielcza, czy kolumny tak zestrojone, ale prawdę mówiąc, specjalnie mnie to nie interesuje i cieszę się, że „Nasi” wstawili tam „drapaka”, gdyż w innym przypadku mógłbym pominąć lub potraktować zbyt nonszalancko tak pouczające spotkanie.

8. Gdy zobaczyłem wymierzone idealnie w moją stronę miniaturowe kopie „Dział z Navarone”, na myśl przychodziły mi tylko dwie opcje. Jedna przewidywała spektakularne punktowe odstrzelenie mnie z miejsca odsłuchowego, każącego brać nogi za pas, a druga przywoływała zeszłoroczną warszawską wystawę, zaskakującą w końcowe doznania przygodę z japońską marką AUDIO TEKNE. Teoretycznie mam lekką alergię na granie wszelkiego rodzaju tub i hornów, ale potrafię docenić ich walory soniczne. Ba sądzę, że jeśli na starość zacznę głuchnąć – a to wydaje się być pewne – to będę na nie skazany, więc już teraz bardzo staram się znaleźć punkt zaczepienia do naszej przyszłej współpracy, co przy dobrej aplikacji danego rozwiązania nie jest rzeczą niemożliwą. I takim właśnie pomostem pomiędzy teraźniejszością, a przyszłością były chyba kolumny LIVING VOICE, karmione CEC-em i zasilane dzieloną amplifikacją Kondo. Konsekwencja budowy delikatnie, acz w granicach mojej tolerancji kreśliła swoje rysy, ale bardzo kierunkowa tubka wysokotonówki dając sporej szerokości pole sweet spotu, zdawała się niwelować tamten rys. Jednak najważniejszym, przemawiającym za tym zestawem aspektem był fakt braku natarczywości przekazu, jaki jest częstą przywarą podobnych wynalazków. Wiem, że sporo słuchaczy przedkłada ilość informacji nad ich wykwintność, ale ja nie należę do tego obozu i podczas słuchania jestem w stanie utracić kilka świdrujących moje zwoje mózgowe pików z danymi zawartymi na płycie, na rzecz barwy i gładkości, co wydawały się prezentować LV. I jeśli na koniec dodam, iż był to zestaw noszący znamiona „cukierka” – majstersztyk wizualny i wykonawczy – to czegoż szukać więcej. Brać i nie gadać.

9. Na koniec tego dość obszernego tekstowo skrótu na temat ciekawych prezentacji – opisując wszystko, choćby nawet tak zdawkowo jak te wspomniane, wyszła by z tego powieść, która zniechęciłaby prawdopodobnie nawet najbardziej zatwardziałego mola książkowego – pozwolę sobie na kawałek prywaty, jednak bardzo mocno spełniającej znamiona podtytułu tej części relacji. Chodzi mianowicie o dość skromnie (oprawa wizualna) prezentowany w porównaniu do polskiej wystawy set REIMYO. Znam kilka osób, które swoją przygodę z audio opierają właśnie o małżeństwo z zestawem z Japonii, z drobną w porównaniu do mnie różnicą, jaką są kolumny. Ja posiadam pełno pasmowe podłogówki, które teoretycznie nie są w oficjalnej ofercie marki – będąc jedynie wyposażeniem dealerów, gdy tymczasem reszta wyznawców dorobku Pana Kazuo Kiuchi, musi zadowolić się monitorami, w większości spokojnej muzyki i niedużych pomieszczeniach w pełni wywiązującymi się ze swoich zadań. Niemiej jednak, apetyt rośnie w miarę jedzenia i u każdego audiofila przychodzi moment chęci przeskoczenia o oczko wyżej. I właśnie dla nich mam „światełko w tunelu”, gdyż po raz pierwszy od momentu skompletowania produktów z Japonii, słyszałem ten zestaw na podobnym poziomie prezentacji co mój, ale z innymi kolumnami niż Brav’o Consequence+. Usłyszawszy pierwsze takty myślałem, że przy sparownych z Reimyo na monachijskiej wystawie kanadyjskich kolumnach – VERITY – „dłubał” Pan Kiuchi. Takiego sposobu reprodukcji górnych rejestrów i tak wygenerowanego, trudnego do podrobienia basu, do tej pory zaznałem tylko z własnymi przetwornikami, mimo wielu wizyt ze swoimi  klockami na spotkaniach wyjazdowych u znajomych. Tymczasem tutaj jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki uzyskano długo poszukiwany przeze mnie sposób prezentacji muzyki. Jaki?  Proszę poczytać moje teksty, gdzie staram się to wyłożyć. Oczywiście Marcin po raz kolejny dał mi jasno do zrozumienia, że to są zdecydowanie lepiej brzmiące zestawy głośnikowe od moich Brav’o, ale to była i tak wyższa półka porównawcza, niż wcześniejsze wymieniane na przestrzeni naszej kilkuletniej znajomości propozycje. Zdążyłem już się do tego przyzwyczaić i tylko cieszę się, że to ja decyduję, co jest dla mnie najlepsze, a Państwo macie niezbity dowód na nasze całkowicie różne postrzeganie wzorca dźwięku. Panowie posiadający zestawy Reimyo, to może być Wasz pożądany upgrade systemu, kończący dalsze poszukiwania.

Nasi tam byli.

Opisując echa tego wydarzenia, nie można zapomnieć o naszej drużynie, która może ilościowo nie przytłaczała, ale pokazała się z dobrej strony. Z moich notatek wynika, że obstawialiśmy sześć stanowisk wystawienniczych, z czego jedna była całkowicie polską ofertą kilku marek, a reszta występowała w tandemie z reprezentującymi je na świecie dealerami.
 
1. Na drugim piętrze czwartej hali wystawowej w skrajnej auli kompleksu, światło dzienne padło na idealnie uzupełniający się polski komitet, brylujących każdy w swej działce działalności producentów. Takich marek jak: ZONTEK (gramofon), LINNART (phonostage), ALBEDO (okablowanie), SOUNDBOX (akcesoria akustyczne), MYSOUND (wzmacniacze lampowe) i AUTOTECH UNIVERSUM (kolumny) chyba nie trzeba przedstawiać, jednak jeśli nie znacie Państwo ich oferty, to po tej wystawie szczerze zachęcam do zgłębienia ich port folio. To był naprawdę bardzo dobry dźwięk, mimo mojego lekkiego dystansu do produktów „megafonopodobnych”, co wyjaśniłem we wcześniejszych wrażeniach z pokoju LIVING VOICE-a. Podczas całej wystawy tylko dwa razy udało mi się dopchać do naszych rodaków, a przyznam szczerze, że podejść było kilka. Pokaz bronił się każdym aspektem, od dźwięku, przez doznania organoleptyczne, po kompetentną informację na temat przywiezionych produktów. Brawo.

2. Nieopodal w pełni obsadzonego przez naszych kolegów pokoju, swe walory dźwiękowe i diesignerskie (złocienia na gramofonie są wymogiem konsumenckim zaistnienia na rynkach wschodnich) ukazywała rodzima niedawno reaktywowana FONIKA. Gramofon w kształcie klucza wiolinowego, w wykończeniu błyszczącej czerni i złota, mimowolnie przyciągał wzrok każdego gościa. Pokaz wespół z japońskim phonostage’m VIDA marki AURORASOUND i lampowej niemieckiej amplifikacji LUA ze względu na spore oblężenie i otwarte drzwi, nie był do końca miarodajny pod względem jakości generowanych dźwięków. Mimo to robił pozytywne wrażenie. W tym samym pokoju mieliśmy jeszcze próbę śmiałego przełamania typowego podejścia do zagadnienia audio. Mianowicie, swój pomysł na obcowanie z muzyką w każdym, dosłownie w każdym pomieszczeniu zaproponowała pani będąca partnerem biznesowym Foniki. Było to coś na kształt ekskluzywnego regału wykończonego lustrami (w ofercie jest niezliczona ilość propozycji zastępujących lustro materiałów od kamienia po kompozyty), gdzie po bokach zabudowano dwie baterie idealnie integrujących się z całością zestawów głośnikowych. O dziwo, mimo braku przestrzeni za-kolumnowej, pozwalającej na zbudowanie jakiejkolwiek sceny, przekaz muzyczny był co najmniej dobry. Może nie pozamiatał reszty wystawców, ale na pewno zwrócił na siebie uwagę projektem plastycznym i obronił się sonicznie. Jako wisienka na torcie tego pokoju była obsada damska, gdzie piękne panie idealnie podkreślały nietuzinkowość prezentowanej oferty audio.

4. Czwartym przedstawicielem polskiej załogi w Monachium była obsada stoiska z kolumnami TAGA. Niestety ekspozycja była raczej statyczna i zlokalizowana w centrum wielkiej hali. Jedynie co mogło przykuć uwagę i zrobiło to znakomicie, to flagowce wspomnianej manufaktury głośnikowej, wykończone w pięknym fornirze na wysoki połysk. Przepych tego modelu widać było już z daleka, a bliższy kontakt wzrokowy tylko podnosił poprzeczkę w odbiorze całości. Po cichu zdradzę, że jest szansa, aby sprawdzić te „cukierki” stolarskie w kontrolowanych warunkach i jeśli tylko do tego dojdzie, nie omieszkamy o tym napisać.

5. Kolejnym naszym akcentem była prezentacja wyrobu będącego owocem pracy wielu ojców. Nie, nie pomyliłem się, gdyż mający swój debiut na monachijskiej wystawie polski wzmacniacz lampowy firmy G LAB DESIGN-FIDELITY, jest kwintesencją połączenia kilku pomysłów. Począwszy od wizualizacji – nagrodzona praca absolwenta ASP, przez zaprojektowanie układów wewnętrznych – inne znane w świecie audio nazwisko, po wykonanie obudowy i montażu urządzenia – także wyspecjalizowani fachowcy. Nic nie było kwestią przypadku, tylko w pełni świadomymi krokami biznesowymi. Niestety o jakichkolwiek wartościach sonicznych z uwagi na stanowisko na otwartej przestrzeni nie mogę nic powiedzieć, ale jeśli choć trochę zbliżają się do wyrafinowania bryły urządzenia, to całość przedsięwzięcia ma szansę zakończyć się sukcesem rynkowym. Czas pokaże, a ja już teraz trzymam mocno kciuki.

6. Ostatnim dinozaurem z Polski na tych tragach jakiego udało mi się odwiedzić, był Pan Marcin Ostapowicz ze swoim produktem JPLAY. Ale nie będzie to akapit tylko o jego wkładzie w to wydarzenie, tylko próba pokazania Państwu, w jakim zacnym towarzystwie się pojawił. W sąsiadujących ze sobą pokojach zestawiono dwa sety grające, oparte o takie same kolumny – KAWERO, ale w innym towarzystwie reszty toru. Pierwszy, w którym Pan Marcin brał udział, gdzie sygnał wzmacniała niedawno wprowadzona na nasz rynek marka THRAX, przykuł moją uwagę na dłuższy czas bez większej ekwilibrystyki. Holografia nie pozwalała na postawienie jakichkolwiek zarzutów. Co więcej, nawet w najmniejszym stopniu nie przeszkadzały mi głośniki wstęgo-podobne, które z przydziału są u mnie samym złem, przed czym muszą się zawsze bronić. Tutaj oczarowały mnie z marszu. Druga odsłona kolumn KAWERO, to pokaz podobnej trójwymiarowości przekazu z preferowanym przeze mnie większym wypełnieniem. Taki efekt dał mariaż ze wzmocnieniem ENGSTROM & ENGSTROM i TOTAL DAC’em obrabiającym sygnał. Poziom jakościowy był na równie wysokim poziomie, z tą tylko różnicą, że każdy z zestawów celował w innego potencjalnego nabywcę.  Jednak po tej bezpośredniej konfrontacji w bardzo krótkim okresie czasu sądzę, że oba obozy: zrównoważonego i dociążonego grania, mogłyby żyć z każdą opisywaną opcją. To nie była różnica jakościowa, tylko inna temperatura dobiegającej do uszu słuchacza muzyki.

1. Jak wiadomo, gramofon staje się nieodłącznym, wręcz obowiązkowym źródłem wielu audiofilów i to bez względu na manie dla mania, czy czerpania przyjemności z obcowania z nim – przypominam, że często sprawia więcej problemów, niż korzyści. Po tej wystawie widzę, że nadeszły czasy, gdzie każdy, powtarzam każdy większy gracz na rynku chce mieć swój analogowy produkt. Czasem powierzają jego produkcję znanym markom, doklejając tylko swoje logo, a czasem sami próbują coś skonstruować, dorabiając do tego pijarowską ideologię. Przemierzając poszczególne stoiska, pstrykałem niezobowiązująco zdjęcia napotkanym drapakom i gdy zacząłem wybierać fotografie do relacji, ogarnęła mnie lekka trwoga, że tego jest tak dużo. Konstrukcje są różne, od przemyślanych, popartych latami doświadczeń, po najnowsze wynalazki rodem z audio voodoo, nie wnoszące nic dobrego. Na dowód takiego podejścia wspomnę tylko o jednym przerażającym pokazie, gdzie ciężki massloader stał na równie ciężkim i topornym  nieodsprzęgniętym od drżącego betonowego podłoża stoliku. Biedny gramiak zbierał wszystko z otoczenia, bez względu na rodzaj zakłóceń. Był tak wyczulony na wszystkie bodźce zewnętrzne, że nawet zbliżenie się do niego wystawcy, skutkowało spektakularną reakcją jako anteny zbiorczej. Masakra. Smutne było również to, że przy takim wysypie konstrukcji, samych pokazów o nie opartych było naprawdę niewiele. Na palcach dwóch rąk mógłbym policzyć zadowalające efekty karmienia systemu sygnałem wibrującej igły. Szkoda. Niestety muszę jeszcze trochę pobiadolić. Innym ciężkim do zrozumienia dla mnie faktem jest sztuczny rozrost oferty wielkich tego rynku. Jestem w stanie przymknąć oko na sferę budżetową, bo tam rynek często rządzi się projektem plastycznym, a nie wartościami sonicznymi, ale mocne audiofilskie marki? Nie będę wymieniał tych firm z nazwy, ale przeglądając różne fotorelacje, sami Państwo zwrócicie na to uwagę. Może to prawa rynku zmusiły je do takich posunięć. Nie wiem, ale jedno wiem na pewno, to nie moja bajka. Zapytacie jaka? Proszę rzucić okiem na ofertę producenta mojego zestawu audio, a wszystko zrozumiecie. Aby nie rozdmuchiwać przesadnie tekstu, do działu z gramofonami dorzuciłem kilka fotek z ramionami wkładkami. Ale przyznaję się bez bicia, to są przypadkowe pstryknięcia, nieoddające całości tematu.

2. Co jest nieodzownym partnerem przy zabawie w winyl? Oczywiście myjka do płyt. Na forach internetowych mamy wysyp różnorodnych domorosłych lepszych lub gorszych produktów, ale jeśli ktoś przy okazji prania czarnych płyt chce mieć ładny mebelek i to nawet nie na jeden asfaltowy krążek, tylko kilku płytowego robota naszpikowanego elektroniką, zachęcam do przestudiowania tej partii zdjęć. Istna feeria pralek od zalatującej garażowym rodowodem produktu ze słoikiem w roli głównej do zmieniarki kąpiącej i suszącej nasze drogocenne zbiory płyt.

Tuby, Horny, odgrody i inne dziwactwa

Jak już wspominałem, tuba i Horn jest u mnie na cenzurowanym, ale udało mi się trafić na kilkanaście pokazów, które raz lepiej, raz gorzej ukrywały swoje naleciałości. Niestety tych dobrze grających, a nawet w miarę dobrze grających jak dla mnie było niewiele. Mam notatki z tych pokazów, ale nie będę udawał, że świeci słońce, jak pada deszcz. Niemniej jednak rozumiem słuchaczy tego typu konstrukcji, gdyż przedkładając ilość informacji nad ich jakość, co czasem przychodzi z wiekiem lub ilością przesłuchanego sprzętu, nie znajdziemy lepszej opcji. No może ewentualnie słuchawki, ale i to nie zawsze. W tej serii zdjęć znajdzie się również kilka wybitnych konstrukcji – choćby MBL, czy Magico, ale tylko z czysto wizualnego punktu widzenia. Tak więc proszę o wyrozumiałość w tej materii. Wystąpi tutaj również kilka kalectw w moim mniemaniu, wymyślonych chyba tylko po to, by dopasować się do obecnych trendów mody budowlanej, albo całkowicie wyalienować się z poczucia zdrowego rozsądku. Przy czym nie odnoszę się tutaj do wartości brzmieniowych, które w przypadku człekokształtnego wytworu ludzkiej wyobraźni, dobrze broniły się podczas osłuchu.

Kula

To jest trochę przekorny, jak na wieńczący ten wyjazd akapit, ale nie mogłem się powstrzymać. Jest jedno miejsce na ziemi, gdzie kula, jako taka wynoszona jest na piedestały sztuki budowania kolumn. Nie będę oceniać sensu powstania takiego projektu, ponieważ od strony czysto technicznej jest całkowicie uzasadniony. Niemniej jednak chciałem podzielić się z Państwem kilkoma sfotografowanymi motywami z kulą w roli głównej, co mam nadzieję pozwoli z uśmiechem na twarzy zakończyć ten maraton megalomańskich wynurzeń. Dziękuję za uwagę i już zapraszam do dalszego odwiedzania naszej witryny, gdzie szybkimi krokami zbliżają się recenzje z serii „Zestaw marzeń”. Już w tym momencie mamy na tapecie trzy takie sety, w tym jeden złożony z tegorocznych nowości na naszym rynku.

Tak w bardzo dużym skrócie odbieram minioną wystawę. Czy będziemy tam za rok? Pewnie tak, ale proszę się nie łudzić, wszystkiego nie da się przekazać. To jest organizacyjny mamut, gdzie szanse na zaistnienie w opisach podzdjęciowych mają tylko najlepsi lub czymś się wyróżniający. Na razie żegnamy tegoroczną imprezę i ostrzegam lojalnie, jeśli Marcin nie wytrzyma procesu obróbki zdjęć – to on jest u nas ekspertem w tej dziedzinie, to może być mój ostatni artykuł na SOUNDREBELS. Tak więc przesyłam mu prawie czterotysięczno-wyrazowy tekst z paczką 130 fotek do podkręcenia i czekam na wyrok.

Jacek Pazio

Tegoroczny High End w Monachium już od zakończenia CES’a delikatnie, bo delikatnie, acz nad wyraz skutecznie budował nastrój i podnosił napięcie. Zwiększenie powierzchni wystawowej i przejęcie części wystawców z jakby nie patrzeć konkurencyjnego hifideluxe dawały nadzieję nie tylko na dłuższy maraton pomiędzy stoiskami i pokojami, ale co najważniejsze na podniesienie rangi samej wystawy. Podobne refleksje musieli mieć też sami producenci, gdyż na 15-18 maja przewidzieli nad wyraz smakowite premiery, wśród których warto wspomnieć o monstrualnych tubach Magico Ultimate III, strzelistych Estelonach Extreme, czy budzącym grozę i słusznie aspirującym do miana największego … przynajmniej na High End’zie wzmacniacza Vitus MP-S201. Krótko mówiąc nie sposób było odmówić sobie wspomnianych przyjemności i się nie pojawić. Co prawda nasz krajowy „podniebny” przewoźnik już na dzień dobry próbował nam popsuć humory podnosząc w porównaniu z zeszłym rokiem ceny o ponad 100% niejako w gratisie serwując obniżenie świadczonych usług, ale umówmy się – na największą w Europie wystawę audio warto wybrać się nawet rowerem.
A teraz już trochę bardziej serio. Po przejrzeniu planów M.O.C’a, oznaczeniu nań pokoi do których wejść trzeba i rozpisaniu planu spotkań przestaliśmy się łudzić, że choć lecieliśmy na trzy dni uda nam się zajrzeć i posłuchać wszystkiego, co przygotują wystawcy. Rzeczywistość miała okazać się jeszcze bardziej bezwzględna, gdyż w niektórych przypadkach ze względu na zbytnie oblężenie, bądź przerwy spowodowane czynnikami natury logistyczno – technicznej niektóre z planowanych spotkań i odsłuchów do skutku nie doszły a inne z niezobowiązujących i w zamyśle kurtuazyjnych przerodziły się w niemalże godzinne dyskusje. Dodatkowo do głosu doszły nasze indywidualne, subiektywne i, jak co poniektórzy uważają (zapewne słusznie) spaczone gusta. W rezultacie czego mam przyjemność zaprezentować Państwu pierwszą część relacji z High End’u nie łudząc się przy tym zbytnio, że te kilka zdań poprzedzających poszczególne galerie zapadnie komukolwiek w pamięć. W końcu przede wszystkim liczą się zdjęcia a tym razem mamy ich zdecydowanie więcej niż w zeszłym roku.

Analog
Plotki o domniemanej śmierci analogu, głoszone od kilku lat przez ortodoksyjnych zwolenników mniej, bądź bardziej gęstych plików oczywiście okazały się mocno przesadzone. Wystarczyło przejść się po wystawowych halach, by zorientować się, że zamiast obserwowanej w zeszłym roku ekspansji wszelakiej maści plikograjów gdzieby nie spojrzeć natrafiało się na … gramofony, wkładki, phonostage, płyty winylowe i najprzeróżniejsze akcesoria i specyfiki im dedykowane. Z tego też względu, po wstępnej selekcji zdjęć przeznaczonych do publikacji okazało się, iż próba zignorowania tego powrotu do czarnej płyty byłaby delikatnie mówiąc sporym nietaktem. Dla tego tez pozwoliłem sobie wydzielić dedykowaną analogowi, bo i kilka szpulowców też tam trafiło, galerię. Oczywiście nie znaczy to wcale, że wśród pozostałych zdjęć już „drapaków” Państwo nie znajdą. Powiem nawet więcej – znajdą i to naprawdę wyśmienite konstrukcje, więc choćby z czystej ciekawości zachęcam do dalszego klikania.

Vitus Audio/Avantgarde/Estelon/Gauder
Zgodnie z receptą Alfreda Hitchcocka „film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć.” Wychodząc z podobnego założenia rozpoczynając przegląd systemów, które potrafiły przykuć mnie do fotela na dłuższą chwilę postanowiłem zwrócić Państwa uwagę na przypominające mrocznych przybyszów z kosmosu Estelony Extreme grające z elektroniką Vitus Audio, w gronie której najjaśniejszą (biorąc pod uwagę kolor obudowy wyszedł niezamierzony paradoks) i zarazem najpotężniejszą gwiazdą był, również publicznie debiutujący, wzmacniacz Vitus MP-S201. Biorąc pod uwagę sławę wyprzedzającą obie konstrukcje naszykowany byłem na apokaliptyczny spektakl, który mną wstrząśnie, sponiewiera i wyżmie a następnie wypluje cienkiego jak opłatek ze zszarpanymi nerwami i psychiką nieuchronnie zmierzająca w kierunku obłędu po poznaniu audiofilskiego absolutu. Zamiast tego topowy duecik zafundował słuchaczom nad wyraz stonowany pod względem dynamiki i decybeli seans wprost idealny do odpoczynku i chwili wytchnienia od wystawowej gonitwy. Białą wersję tej monstrualnej duńskiej amplifikacji można było również usłyszeć z Avantgarde Acustics Trio i tym razem nie był to leniwy niedzielny spacerek po deptaku, lecz prawdziwa jazda bez trzymanki. Dynamika, wykop i bezpośredniość dźwięku niebezpiecznie zbliżała się do wrażeń zarezerwowanych spektaklom „na żywo”.
Niejako na deser zaserwowany został system z „normalnymi” w porównaniu z ww. konkurencją Gauderami Berlina RC9, który nic nikomu nie musiał udowadniać i po prostu grał, a grał tak, że kilkukrotnie wracałem by go posłuchać i odpowiednio wysoko ustawić sobie poprzeczkę własnych oczekiwań.

Alluxity
Pozostając w rodzinnym kręgu wystarczyło przejść tylko kilka kroków, by trafić, podobnie jak w zeszłym roku, na dzieloną amplifikację Alluxity prezentowaną przez Alexa Vitusa Mogensena (zbieżność nazwisk nieprzypadkowa). Jednak tym razem Estelony zastąpiły Gaudery Berlina RC7 a elektronikę uzupełniła prototypowa wersja streamera. Całość została połączona przewodami Fono Acoustica. Bez zbędnego napinania i prób zagłuszenia sąsiadów całość brzmiała niezwykle gładko i muzykalnie a przy tym ze świetną rozdzielczością. Skupmy się jednak na strumieniówce, bo zapowiada się bardzo ciekawie. Nie dość, że jej obsługa ma być prosta i intuicyjna, co w Alluxity staje się norma, to w dodatku pozbawiona będzie największej wady tego typu urządzeń, czyli dedykowania dla danej platformy sprzętowej (iOs/Android …).  Do zarządzania odtwarzaczem wystarczy dowolne urządzenie z dostępem do sieci lokalnej wyposażone w przeglądarkę, a więc poczynając od nawet najtańszych smartfonów i tabletów na telewizorach z funkcja smartTV skończywszy. Wystarczy wprowadzić adres strony intranetowej i w ten sposób zdobyć dostęp do centrum sterowania wszechświatem ;-)

Acoustic Zen/Junone/ Kronos/Triode
W niewielkim boxie wybudowanym na parterze Hali 4, ustawiono jeden z ciekawszych systemów tegorocznego High Endu. Domenę cyfrową reprezentował lampowy odtwarzacz Triode CD5SE, a analogową intrygujący Kronos Sparta z ramieniem Helena, współpracujący z phonostage’m Tri Eq3SE. Dalej w torze można było zobaczyć dzielony przedwzmacniacz Junone Ultimate Reference One i … potężne, pracujące w trybie single – ended 50 watowe monobloki Triode M845SE z dziecinną łatwością wysterowujące kolumny Acoustic Zen Crescendo. Krótko mówiąc nader przyjemna powtórka z rozrywki dla tych, którzy mieli okazję słuchać tego zestawu podczas tegorocznego CESa i miła niespodzianka, dla tych, którzy takowej przyjemności jeszcze nie zaznali.
System został okablowany topowymi modelami Acoustic Zen’a – końcówki mocy dopieszczono zasilającymi Absolute’ami a do pozostałych urządzeń życiodajny prąd dostarczały Gargantuy II, w roli przewodów głośnikowych wystąpiły Hologram’y II a jako łączówek użyto Absolute Copper.
Parę zdań należy się tez analogowemu źródłu, czyli ciekawemu nie tylko od strony technicznej, ale przede wszystkim brzmieniowej gramofonowi Kronos Sparta, którego zalety prezentował przesympatyczny konstruktor – Louis Desjardins. Możliwość porównania brzmienia gramofonu z pracującymi dwoma talerzami (dolny obraca się w kierunku przeciwnym do górnego), odłączonym dolnym, czy też całkowicie stabilnej pracy podczas silnego „bujania” górną plintą sprawiły, że blisko półtorej godziny spędzone w przytulnej budce zleciały nie wiadomo kiedy.
Przed rozpoczęciem wynurzeń dotyczących aspektów brzmieniowych chciałbym w tym miejscu serdecznie podziękować wystawcom za umożliwienie odsłuchu w godzinach poprzedzających oficjalne otwarcie, dzięki czemu niemalże zerowy szum tła był praktycznie pomijalny.
Brzmienie systemu było niezwykle gęste, kremowe i słodkie, ale słodyczą szlachetną, słodyczą wyśmienitych gładkich włoskich lodów. Nawet biorąc pod uwagę mało sprzyjające warunki akustyczne bas można było uznać za lekko pogrubiony, ale mięsisty, zróżnicowany i sprężysty, jednak cały ciężar odpowiedzialności za czar i magnetyzm brzmienia wzięły na siebie średnica i wysokie tony. To właśnie one przykuwały uwagę czarując ciepłym blaskiem i soczystością. Różnice pomiędzy źródłami były oczywiście ewidentne i choć CD dzielnie się broniło to szans z wielokrotnie droższym gramofonem nie miało, bo i mieć nie mogło.
Generalnie cała „obsada” stoiska wykazywała zaraźliwy optymizm a sam Robert Lee z Acoustic Zen’a spokojnie mógłby występować, jako chodząca reklama niezmąconej pogody ducha. Miłym akcentem była obecność przedstawiciela Chillout Studio –Tomka Sroki, który służył pomocą nie tylko przedstawicielom wspomnianych przed chwilą marek, ale i nad wyraz licznej rzeszy Polaków odwiedzających wystawę.

Taga
Skoro już jesteśmy przy reprezentacji biało-czerwonych wspomnę, co może wywołać niemałe zdziwienie, o firmie Taga Harmony, których produktów raczej nikt znający nasz profil spodziewać się nie mógł. Pozory jednak mylą, gdyż w Monachium pokazano prototypową a przy okazji topową kolumnę głośnikową, nad którą z Jackiem z chęcią się w swoim czasie pochylimy. Wstępne prognozy wskazują, że cena powinna oscylować w okolicach 30kzł, co patrząc przynajmniej na jakość wykonania prototypu może być nie lada okazją. W dodatku w procesie jej tworzenia czynny udział bierze ekipa z Polski (Polpak), z którą uciąłem sobie niezobowiązującą pogawędkę zwracając przy okazji uwagę na coraz popularniejsze audiofilskie bibeloty w postaci niewielkich figurek muzyków. Którymi przyozdobiono stoisko. Do pełni szczęścia i zdobycia serc przedstawicieli Azji zabrakło tylko psiaka „His Master’s Voice”.

Fonica/G Lab Design Fidelity/Zontek
I tym oto sposobem doszliśmy do niemalże rdzennie polskich systemów reprezentowanych przez m.in. dwie krajowe manufaktury gramofonowe – odrodzoną po długich latach nieobecności Fonicę i Zontka. O ile prezentację Fonici wspierała m.in. japońska Aurorasound (phonostage Vida) i niemiecka, lampowa elektronika LUA o tyle w przeciwległym narożniku jedynie „wrazieco” przywieziony odtwarzacz Ayona nie wyszedł spod słowiańskich rąk. Srebrne okablowanie Albedo, ustroje, podstawy i stolik SoundBox, kolumny Auto-Tech Universum 3-way, phonostage Linnart’u a dzielona, lampowa amplifikacja Mysound. O wyposażonym w firmowe ramię gramofonie Zontka nawet nie wspominam, bo to przecież oczywista oczywistość, że nasz ci on ;-)
Nie można też nie wspomnieć o debiutantach, czyli ekipie G Lab Design Fidelity, która wybrała właśnie monachijską wystawę na miejsce swojego debiutu i premiery intrygującego wzorniczo (openspejsowe warunki nie sprzyjały odsłuchowi) a zarazem minimalistycznego pod względem konstrukcyjnym wzmacniacza zintegrowanego BLOCK o zawrotnej mocy … 2×5,5W. Jak to urocze maleństwo gra mamy nadzieję przekonać się na własne uszy w najbliższej przyszłości.
Z powyższej listy jedynie system oparty na odważnych wzorniczo tubach Universum nie dość, że grał, o jeszcze robił to z klasą i finezja, której obecni konstruktorzy nie musieli się wstydzić a patrząc po permanentnym oblężeniu niewielkiego pokoju zwiedzającym też się podobało. Jeśli zaś chodzi o Fonicę i G Lab Design Fidelity, to już jesteśmy wstępnie umówieni na testy, więc jest szansa, że podczas wakacji będziecie Państwo mogli zapoznać się z naszymi relacjami z odsłuchów ww. urządzeń przeprowadzonych w zdecydowanie bardziej przyjaznych niż wystawowe warunkach.

Engström & Engström/JPlay/Kaiser/Thrax
Ostatnim polskim akcentem zauważonym przeze mnie w Monachium była obecność Marcina Ostapowicza z JPlay’em w systemie opartym o dzieloną amplifikację (pre Dionysos + monobloki Heros) i przetwornik (Maximinus) Thraxa, oraz kolumny Kaiser Acoustics Vivace w profesjonalnie zaadaptowanym panelami akustycznymi Skyline Kaisera pomieszczeniu. Powyższy system szedł ”łeb w łeb” z sąsiednim, w skład którego wchodziły na zmianę kolumny Kaiser Acoustics Classic i monitory Chiara napędzane lampowymi monoblokami Engström & Engström THE LARS Type 2 karmionymi sygnałem pochodzącym ze zdublowanych Total DACów. Który z powyższych systemów wyszedł z tej bratobójczej potyczki zwycięsko nie sposób rozstrzygnąć, gdyż w zależności od pory dnia, konfiguracji, repertuaru a nawet ciągłych zmian ustawienia sytuacja zmieniała się bardzo dynamicznie. Jednak w sobotnie popołudnie najwięcej czasu spędziłem w pokoju, gdzie grały lampy, gdyż kierowała mną chęć poznania możliwości elektroniki Engström & Engström, którą to miałem okazję posłuchać również w innych konfiguracjach, ale o tym dalej …

Engström & Engström/TechDAS/Vivid Audio
Nawiązując do akapitu wyżej opisanego systemu nie mogłem pominąć dwóch pokoi, w których wreszcie można było posłuchać legendarnych gramofonów TechDAS’a. Oczywiście miałem już kilkukrotnie tę dzika przyjemność w Polsce, jednak w Monachium Air Force One odezwał się po raz pierwszy (na zdjęciach niestety jest przykryty szmatką – przerwa na pliki) a przy okazji w niedalekim sąsiedztwie wtórował mu prototyp Air Force Two. Nie wiem, czy to zasługa lampowej amplifikacji Engström & Engström, ale mogąc dokonać wyboru pomiędzy tymi systemami wybrałbym ten z „tańszym” gramofonem. CH Precision robi naprawdę niezłą elektronikę, ale tym razem całość brzmiała zbyt chłodno i technicznie.

Auralic
Wśród wyróżnionych z setek prezentowanych systemów postanowiłem umieścić również spécialité de la maison serwowane przez Auralica. Stosunkowo niedrogi a przy tym niemalże kompaktowy pod względem gabarytowym (podłogowe Vienny do olbrzymów przecież tez nie należą) system oferował chyba najlepszą relację brzmienia do ceny z pośród wszystkiego, co dane mi było na wystawie usłyszeć. O ile prezentowaną dzieloną amplifikację (Taurus pre + monobloki Merak) mieliśmy już okazję przetestować we własnych czterech kątach, to przetwornik Vega grzecznie czeka na swoją kolej i jeśli tylko układ planet na to pozwoli z chęcią przygarniemy go wraz z mającym swoją światową premierę uroczo filigranowym streamerem Aries.
Był to świetny przykład na to, jak powinno brzmieć prawdziwe, wysokiej klasy Hi-Fi a przechadzając się po wystawie wielokrotnie sięgałem pamięcią do brzmienia tego systemu zastanawiając się za co konkurenci żądają tak astronomicznych kwot. Wielkie brawa dla producenta!

Avid/Egglestone
Po niedawnym teście Fontaine Signature zastanawialiśmy się czym, oprócz dość niezwykłego, żeby nie powiedzieć kontrowersyjnego wzornictwa, może ten amerykański producent nas zaskoczyć. Na odpowiedź nie trzeba było zbyt długo czekać, gdyż w znajdującej się na drugim piętrze Atrium 4 sali F217 mogliśmy się na własne uszy przekonać, co potrafi starsze rodzeństwo goszczącej u nas niewielkiej parki podłogówek. Zasilane dzieloną amplifikacją Luxmana (C-900u + M-900u) potężne EgglestonWorks Andra III pieściły uszy i masowały trzewia sygnałem, którego źródłem był przepiękny Avid Acutus SP współpracujący z phonostage’m Pulsare II + Reference PSU.
Niezależnie, czy w danej chwili kręciła się na talerzu pełna przepięknych swingujących melodii płyta Raya Charles’a, czy też w ramach „przewietrzenia” sali wystawcy włączali Kraftwerk dźwięk cały czas pozostawał gładki, gęsty i na wskroś homogeniczny nie tracąc niż z zarejestrowanych na płytach szczegółów. Co ważne obsługa przyjęła nader słuszne założenie grania przynajmniej po stronie danego albumu, więc jeśli tylko trafiło się na „swój” repertuar bardzo szybko można było się zapomnieć i z błogim uśmiechem zadowolenia na twarzy spędzić tam co najmniej kilkadziesiąt minut. I proszę mi wierzyć, że wiem, co pisze, gdyż doświadczyłem tego na własnej skórze. Po prostu dźwięk jakim raczyli panowie w 217-ce wciągał bardziej niż chodzenie po bagnach ;-)

Electrocompaniet
Dwukrotnie wciągnęło mnie też do Electrocompanieta, gdzie oprócz firmowych kolumn, wszystkomającej integry ECI 6DS i monobloków AW 400, oraz NEMO można było posłuchać a co najważniejsze porozmawiać z konstruktorem gramofonu ECG 1, oraz zbalansowanego phonostage’a ECP 2. Podobnie jak w zeszłym roku norweska elektronika trafiła też do Chario.

Auris Audio/Boenicke
No i dochodzimy do kolejnego pokoju zasługującego na nominację do dźwięku wystawy. To, że fizyki oszukać się nie da to wiemy, tak samo z reszta, że z ludzkim słuchem umiejętny konstruktor poradzi sobie zdecydowanie łatwiej. Najlepszym przykładem były mikroskopijne kolumienki Boenicke W5, które grały tak, że … aż się wierzyć nie chciało ile serca do grania miały te maluchy. Za to debiutujące podłogowe Anny oczywiście miały jeszcze więcej do powiedzenia i czyniły to z taką gracją i entuzjazmem, że najchętniej byśmy z Jackiem ogłosili tam strajk okupacyjmy.
Kolumny kolumnami, jednak głównym powodem mojej wizyty w tym pełnym muzyki pokoju była nowa linia serbskiej elektroniki Auris Audio. Poprzednie modele były intrygujące, lecz jak się okazało zbyt potężne i absorbujące gabarytowo dla potencjalnych klientów, więc zespół projektowy ostro wziął się do pracy a na rezultaty nie trzeba było długo czekać. W Monachium mielismy okazję zobaczyć i posłuchać systemu złożonego z phonostage’a Spinnaker, przedwzmacniacza Largo i 100W monobloków Forte 6550. Zarówno samo wzornictwo, jak i jakość wykonania, jakie oferują Serbowie po prostu zachwyca (szczególnie jasne drewniane detale z kremową skórą) a jeśli dodamy do tego wyśmienite brzmienie, którego dane nam było zakosztować z kolumnami Boenicke, to prawdę powiedziawszy portfel sam się otwiera.

Reimyo
Zdaję sobie sprawę, że to, co teraz napisze może nie spodobać się Jackowi, ale po pierwsze widok, a po drugie brzmienie „jego” elektroniki z kolumnami Verity Audio Sarastro II przywróciła mi wiarę w Mistrza Kazuo Kiuchi, że na jego wyrobach jednak da się z przyjemnością i bez bolesnych kompromisów posłuchać czegoś więcej niż Jordi’ego Savall’a i akustycznych niewielkich składów jazzowych. Przy zachowaniu firmowego połączenia muzykalności i rozdzielczości wreszcie udało się wywalczyć równe prawa również dynamice i swobodzie, z jaką dźwięk wypełniał pomieszczenie. Nic się nie dusiło, nic nie wytracało energii zbyt wcześnie, lecz czuć było rześkość mroźnego poranka i moc dwunastocylindrowego muscle car’a. O różnicach natury czysto estetycznej, przynajmniej jeśli chodzi o jakość i atrakcyjność wykonania obudów litościwie tylko napomknę, iż w porównaniu z Bravo Consequence były aż nadto zauważalne. Dla miłośników Reimyo odsłuch tego systemu był po prostu pozycją obowiązkową i podejrzewam, że dla większości z nich również końcem poszukiwań docelowych kolumn.

Magico/Soulution
Dwie marki o dość hi-tech’owym designie i podejściu do zagadnień konstrukcyjnych zaoferowały zaskakująco muzykalny i gładko grający system o nieskrępowanej dynamice a jednocześnie niemęczącym brzmieniu.

AVM/Gauder
Ciekawie zestrojony system zaprezentował AVM, który potężnymi monoblokami (po dwa na kanał) napędzał Gaudery Berlina RC9 w bardzo mocno wytłumionym pomieszczeniu. Rezultat mógł się podobać osobom lubiącym gęste i niemalże dające się kroić granie. Przestawienie systemu do żywszego akustycznie pokoju mogłoby znacząco zwiększyć swobodę i dystans dzielący pierwszy plan od słuchaczy. Jednak biorąc pod uwagę niewielką kubaturę na słowa uznania zasługiwała kontrola nad dołem pasma.

Burmester
Jedna z milej wspominanych tegorocznych prezentacji w której źródłem był odtwarzacz plików. Rozdzielczość połączona z gładkością i soczystością barw była wprost wyborna a szybki, twardy i świetnie kontrolowany bas wskazywał na wzorcową wydajność prądową niepozornych końcówek, jak i szybkość przepięknie wykonanych kolumn.

Cessaro/Azzolina Audio
Dwa niezwykłe systemy oparte na potężnych głośnikach tubowych, lampowej amplifikacji i gramofonie w roli źródła. Dwa różne podejścia do tematu, dwa różne pomysły na dźwięk a o dziwo więcej je, patrząc z perspektywy czasu łączyło niż dzieliło. Oferowały ponadprzeciętną żywość i namacalność dźwięku i pomimo oczywistych tubowych naleciałości brzmiały na swój sposób gładko i dostojnie. Cessaro w porównaniu z Azzolinami były bardziej ofensywne, ale wystawcy niespecjalnie przejmowali się „audiofilskością” prezentowanych nagrań, dzięki czemu można było tam posłuchać świetnej muzyki a nie tylko wypieszczonych samplerów.

Amazon/ModWright/Signal Projects/Tune Audio
Jeśli komuś mało tub, to proszę bardzo – Tune Auio Anima supportowane przez tubowy subwoofer Pulse napędzane ze słynącej z muzykalności i rozpoznawalnego designu elektroniki Mod Wrigta potrafiły zatrząść połową wystawy. Niby KWA 150 Signature nie należy do olbrzymów, ale z kolumnami o skuteczności wynoszącej 109 dB po włączeniu AC/DC generował oferował iście stadionowe poziomy głośności i chyba tylko dzięki „okrętowym linom” Signal Projects system nie odrywał się od podłoża. Słowem Avantgarde’y mają godnego rywala a biorąc pod uwagę, że ww. system oferował nie tylko piekielną moc, ale i finezję, to wynik takiego pojedynku mógłby niejednego zaskoczyć.

Synthesis
Włoscy specjaliści od lamp w tym roku zaszaleli z nowościami prezentując nie tylko potężna integrę NYC200i z baterią lamp schowaną za stylową szybką (wreszcie idealny lampowiec dla posiadaczy małych i ciekawskich potomków), ale również niepozorny gabarytowo, lecz zaskakująco wydajny (500W) hybrydowy wzmacniacz zintegrowany Roma 37DC+ z wbudowanym DACiem.

Maszkarony
Bardzo przepraszam za dziecinny i lapidarny nagłówek, lecz psychodeliczna krzyżówka Wróbla Ćwirka, Muminków i Teletubisiów, czyli The Vario’s Hanzo wyglądały nad wyraz niekonwencjonalnie i trzeba byłoby mieć sporo odwagi, by wstawić je do normalnego pomieszczenia mieszkalnego. Wystarczyło jednak przemóc pierwsze uprzedzenia i wejść do niewielkiego pomieszczenia odsłuchowego, by na własne uszy się przekonać, że w budzących skrajne emocje obudowach zaklęty jest rasowy i do szpiku normalny, audiofilski dźwięk. Koszmarne ptaszki grały, jak setki, czy tysiące prostopadłościennych skrzynek i przy ślepym teście nikt przy zdrowych zmysłach nie zgadłby, że za kotarą stoją takie pokraki.

Car Audio
Zanim przejdziemy do galerii głównej jeszcze kilka zdjęć dla miłośników czterech kółek.

Audio VooDoo
Dla wytrwałych prawdziwy creme de la creme tego typu imprez, czyli mniej lub bardziej magiczne ustroje, mikstury i akcesoria.

Marcin Olszewski

Mix
A teraz przegląd wystawy w kalejdoskopie:

Na filmy z tej sekcji bilety zawsze rozchodzą się najszybciej! Z przyjemnością prezentujemy pierwsze tytuły Panoramy, będącej przeglądem najciekawszych filmów sezonu, wielokrotnie nagradzanych na najważniejszych festiwalach świata.

Podczas TRANSATLANTYK FESTIVAL POZNAŃ prezentowaliśmy polskim widzom filmy, wyróżniane przez jurorów festiwali w Cannes (Reality, reż. Matteo Garrone – rok 2012), Berlinie (Pozycja dziecka, reż. Calin Peter Netzer – 2013) czy Wenecji (Pieta, reż. Kim Ki-Duk – 2013). Nie inaczej będzie w tym roku! Zapraszamy na premierowe w Polsce seanse obrazów, o których już teraz mówi filmowy świat. Panorama to wybuchowa mieszanka wielogatunkowych produkcji z całego globu, które łączy niezmiennie wysoki poziom artystyczny. Tych filmów nie można przegapić – wiele z nich nie trafi do regularnej, kinowej dystrybucji, seanse na festiwalu będą zatem jedyną możliwością do obejrzenia ich na dużym ekranie.

Nagrodzona Złotym Lwem na ostatnim festiwalu filmowym w Wenecji Rzymska aureola, to mistrzowski dokument Gianfranco Rossiego. Tytuł wciąga widza w przewrotną grę. W przejmujący sposób Rossi portretuje rozwarstwienia społeczne współczesnego Rzymu, którego mieszkańcy odseparowani są od siebie tytułową aureolą – najszerszą we Włoszech autostradą, rozgraniczającą miasto na bogate centrum i ubogie przedmieścia. Cóż jednak niezwykłego może być w siedemdziesięciokilometrowej autostradzie? Okazuje się, że odbić się w niej może całe społeczeństwo. Rossi ukazuje panoramę różnorodnych bohaterów na tle podmiejskich pejzaży: podgląda ojca i córkę, żyjących w ciasnym mieszkanku na blokowisku i współczesnych arystokratów, poświęca uwagę wygadanemu profesorowi badającemu natężenie hałasu oraz niemłodej już kobiecie prostytuującej się na poboczu tytułowej szosy. Obwodnica łączy klasy społeczne, pochodzenia i profesje. Ma też swojego strażnika w postaci kierowcy ambulansu, który jest niejako Hadesem, przewożącym Rzymian nie tylko po ruchliwym trakcie, ale i między światami.

Laureat Kryształowego Globu na ubiegłorocznym festiwalu w Karlovych Varach Duży zeszyt w reż. Janosza Szasza, to obraz pozostawiający głęboki ślad w naszej świadomości. Oczyma dwójki małych chłopców, surowo wychowywanych przez babcię, przyglądamy się dramatowi wojny przefiltrowanemu przez dziecięcą wrażliwość. Szasz kreuje na ekranie film porównywalny do Losu utraconego Lajosa Koltaia. Wybiera pozbawiony szczęśliwych zakończeń obraz wojny, która w jego ujęciu jest mechanizmem wysysającym z dzieci złudzenia i nadzieje, korumpując je.

Schiller i siostry Dominika Grafa, prezentowany w konkursie głównym Berlinale 2014,  przygląda się siostrzanej walce o względy słynnego poety Friedricha Schillera. Caroline von Beulwitz i jej siostrę, Charlotte von Lengefeld dzieli niemal wszystko. Każda z nich ma inny charakter, temperament, ambicje i marzenia. Każda z nich jest piękna w inny sposób. To jednak nie przeszkadza im zjednać się w siostrzanej miłości i poprzysiąc sobie, że wszystkim będą się dzielić. Także, jak się okazuje, mężczyznami. Gdy na horyzoncie ukazuje się postać zbuntowanego poety, Friedricha Schillera, nonszalancko rzucona obietnica obraca się w rzeczywistość. Rzeczywistość, której ciężko sprostać, gdy serce nie sługa i z wykalkulowanymi planami mu nie po drodze.

Meksykański dramat Club Sandwich (reż. Fernando Eimbcke) to również historia rywalizacji dwóch kobiet o jednego mężczyznę – w tym przypadku wychowywanego przez samotną matkę nastolatka, który musi poradzić sobie ze swoim pierwszym miłosnym zauroczeniem. Paloma wyjeżdża ze swoim dorastającym synem, Hectorem, na wakacje. Jednak z każdym dniem wspólny, leniwy wypoczynek coraz bardziej ich dzieli niż łączy. W polu widzenia pojawia się bowiem „ta trzecia”, Jazmin, która zwłaszcza sobie przynależącego dotąd jedynie do matki Hectora i skupia na sobie całą jego uwagę. Jazmin pokazuje mu świat, który matka chciałaby mu pokazać, ale z oczywistych względów nie może – świat seksualności, zmysłowości, miłości, przygody. Od tego momentu, nastolatki spędzają ze sobą coraz więcej czasu, pozostawiając Palomę samą sobie. Zawiedziona i opuszczona matka nie wie co się dzieje, nie potrafi sobie tego wytłumaczyć, ale czuje, że powinna traktować Jazmin jak wroga.

Nothing Bad Can Happen w reżyserii Katrin Gebbe to dramat chłopca ślepo zapatrzonego w chrześcijańskie dogmaty, które przesłaniają mu otaczającą go rzeczywistość. Powoli nakręcająca się spirala przemocy wobec chłopaka pcha jego oprawców coraz dalej i dalej. Dla nich granice przestają istnieć, dla niego – Bóg istnieje wciąż i domaga się potwierdzenia jego miłości. Tore walczy ze złem jedyną bronią, jaką zna, w swej duchowej wytrwałości zapominając nawet o fizycznych ograniczeniach własnego ciała.

Festiwal odbędzie się w dniach 8-14 sierpnia 2014 roku w Poznaniu i Rozbitku. Kolejne filmowe sekcje tegorocznej edycji przedstawimy już wkrótce.

Widząc ten trójdrożny zestaw głośnikowy, koneser z łatwością dostrzeże czytelny trop, prowadzący do pokazanego w 1970 roku głośnika JBL Century L100. Nostalgia? Jeśli tak, to uzasadniona, bo L100 był sensacją i najlepiej sprzedającym się głośnikiem dekady. Authentics L16 ma dopiero wielką szansę nim zostać. Przynajmniej dla użytkowników smartfonów, tabletów, komputerów i odtwarzaczy multimedialnych.

Technologia Clari-Fi – oto powód, dla którego L16 jest dla tej grupy użytkowników elektroniki urządzeniem przełomowym. Poprawia ona skompresowane formaty audio, odzyskując wszystko to, co zostało uchwycone i zapisane podczas nagrania dźwięku, a potem utracone w kompresji. Ta nowatorska technologia Harmana jako pierwsza i jak dotąd jedyna nie działa po omacku – analizuje sygnał audio i dostosowuje poziom swej ingerencji do wielkości strat, spowodowanych przez kompresję. Potrafi w ten sposób wyczarować rozszerzenie pasma wysokich częstotliwości, wzmocnienie wokali, a nawet rozszerzenie sceny muzycznej, która odzyskuje swój przestrzenny charakter. To oczywiste, że system, dysponujący technologią, pozwalającą tak wiele wycisnąć z bezprzewodowych gadżetów, musi mieć wszystko, co pozwala się połączyć z każdym z nich. I rzeczywiście, Authentics L16 wyposażono w technologie AirPlay (dla iTunes i urządzeń iOS), DLNA (dla urządzeń z Androidem i Windows PC), oraz łączność Bluetooth, w tym funkcję szybkiego parowania urządzeń z Bluetooth za pomocą technologii Near Field Communication (NFC). Głośnik automatycznie, stosownie do potrzeb, dobiera format odtwarzania strumieniowego, upraszczając korzystanie z wszelkich urządzeń. Bezpłatna aplikacja JBL MusicFlow pozwala konfigurować system i sterować nim bezpośrednio z urządzeń przenośnych z systemem operacyjnym iOS lub Android.

Inspiracja JBL-owskim klasykiem sprzed czterech dekad przejawia się nie tylko w wyglądzie maskownicy. L16 ma solidną, drewnianą skrzynię pokrytą fornirem orzechowym– rzecz dziś prawie niespotykana. Taka skrzynia to nie tylko ozdoba ale i doskonałe pudło rezonansowe, które ma swój udział w jakości szerokopasmowego dźwięku o rozległej  scenie stereofonicznej w paśmie przenoszenia od 35 Hz do 35 kHz. Pracują nań optymalnie dobrane głośniki nisko- i wysokotonowe o mocy 6 x 50 W RMS oraz zaawansowana technologia cyfrowego przetwarzania dźwięku. Urządzenie nie zamyka się również na współpracę z kablowymi źródłami dźwięku. Ma w tym celu wejście stereo 3,5 mm, dwa gniazda USB, wejście gramofonowe RCA z przedwzmacniaczem oraz optyczne wejście cyfrowe umożliwiające podłączanie źródeł cyfrowych wysokiej rozdzielczości. Z USB jest i taki pożytek, że można przez nie ładować kompatybilne urządzenia przenośne.

JBL Authentics L16 – cena 4199 zł

DANE TECHNICZNE:
Głośniki wysokotonowe o średnicy 25 mm
Głośniki średniotonowe o średnicy 50 mm
Głośniki niskotonowe o średnicy 133 mm
Pasmo przenoszenia: 35 Hz – 35 kHz
Maksymalne ciśnienie akustyczne SPL: 108 dB w odległości 1 m
Stosunek sygnału do szumu (wejścia bezprzewodowe i analogowe): 92 dB
Stosunek sygnału do szumu (wejścia cyfrowe): 98 dB
Moc wzmacniacza: 6 x 50 W RMS
Zniekształcenia harmoniczne (THD) przy mocy znamionowej: < 0,1%
Formaty bezprzewodowego odtwarzania dźwięku: AirPlay, DLNA, Bluetooth
Złącza: 1 x stereo 3,5 mm, 2 x USB (typ A), 1 x wejście RCA gramofonowe MM/MC, 1 x optyczne wejście cyfrowe