Monthly Archives: sierpień 2014

Firma Samsung powiększa swoją ofertę topowych telewizorów oferujących obraz w najwyższej dostępnej rozdzielczości Ultra High Definition. HU7200 to najnowszy model telewizora Smart TV UHD z zakrzywionym ekranem w ofercie firmy. Cechują go wszystkie zalety Samsung Curved UHD, które zbierają przychylne recenzje na całym świecie oraz niewygórowana cena.

Nowy model Samsung Curved UHD TV został wyposażony w wydajny czterordzeniowy procesor, który zagwarantuje sprawne działanie wszystkich rozbudowanych funkcji znanych z tegorocznych flagowych modeli telewizorów Samsung. Podczas użytkowania HU7200 skorzystamy więc z takich autorskich technologii producenta jak Digital Noise Filter i Digital Clean View, a także z dynamicznego kontrastu Mega DCR oraz UHD Dimming, które zadbają o najwyższej jakości obraz. Podobnie jak pozostałe modele UHD z tegorocznej linii, HU7200 skaluje obraz niezależnie od źródła jego przesyłania do rozdzielczości Ultra High Definition.

Dzięki nowemu interfejsowi Smart Hub 2014 w jaki został wyposażony telewizor, łatwo skorzystamy z licznych aplikacji Samsung Smart TV, w tym z ponad 120 polskich takich jak najpopularniejsze usługi VOD. Ponadto, w intuicyjny sposób zarządzać będziemy plikami multimedialnymi z podłączonych do telewizora pamięci zewnętrznych czy zawartości urządzeń podłączony do tej samej internetowej sieci domowej. Wybór filmu został także znacznie ułatwiony – za pośrednictwem Smart Hub zobaczymy najpopularniejsze filmy i seriale wśród innych użytkowników, a także polecane propozycje aplikacji oferujących wideo na życzenie. Telewizor umożliwi także jednoczesne oglądanie obrazu z czterech rożnych źródeł jednocześnie za pomocą funkcji Multi Screen.

Samsung wyszedł też naprzeciw zapotrzebowaniu na treści w zachwycającej jakości UHD oraz rosnącej popularności telewizorów UHD udostępniając aplikację Strefa VOD UHD. Jest ona dostępna jedynie na telewizorach Samsung Smart TV UHD z 2014 roku i umożliwia wyświetlanie filmów na żądanie w rozdzielczości i jakości Ultra High Definition (3840×2160)  już przy łączu internetowym o prędkości 20 Mb/s. Polska jest pierwszym krajem na kontynencie, w którym dostępna jest lokalna aplikacja oferująca filmy na żądanie w rozdzielczości 4K. Dotychczas były one w tej jakości dostępne za pośrednictwem globalnych aplikacji, które selektywnie wkraczały na nieliczne europejskie rynki. Zapewnia ekskluzywny dostęp do filmów tylko dla osób, które zakupią telewizory Samsung UHD.

Telewizorem HU7200 można sterować także za pomocą głosu korzystając z pilota lub po zainstalowaniu kamery. Został on wyposażony w komplet złącz, w tym 4x HDMI, 3x USB, a także wejście umożliwiające podłączenie do modułu One Connect. Najnowszy model posiada również zintegrowaną kartę sieciową z opcją WiFi Direct, która umożliwi połączenie chociażby z urządzeniami mobilnym i skorzystanie z aplikacji Smart View 2.0. Ponadto, w HU7200 wbudowano tuner cyfrowy DVB-T/C/S2.

Najnowszy model telewizora Samsung Curved UHD HU7200 dostępny będzie w dwóch rozmiarach – o przekątnej ekranu 55 cali oraz 65 cali.

Sugerowane ceny detaliczne:

UE55HU7200 – 8 499 zł
UE65HU7200 – 13 099 zł

For audiophiles, who are current with things happening, the brand Gauder Akustik is a clear continuation of the German company Isophon, existing on the market since 1929. However I think that for people currently entering the wonderful world of sound, a brief introduction to its history would be worthwhile. So we need to go back till 1924, when two serious gentlemen, working in General Electric, Mr. Chester W. Rice and Mr. Edward Washburn Kellogg designed and patented the electroacoustic transducer, which was introduced to market in 1926 in the form of a 1W radio costing 250$ (in current dollars it would be around 3000 USD). It did not take long before competition appeared, and already in 1929, in Berlin, three young engineers (Herman Rummel, Ewald Fritz and Willi Schongs) founded the company Isophon (then called E. Fritz & Co. GMBH). The company gained attention already in 1935, when their showed their two way loudspeakers equipped with a 12” bass driver and a 2” tweeter connected through a cross-over. It took some time before a three-way loudspeaker was produced, but in the 60-ties it happened, and the model HSB 30/8 were so popular and appealing to customers as well as regarded by the branch, that they were awarded as “The best loudspeakers in Germany in 1969.”

In the 70-ties a well taken chance was the entrance in the automotive market as suppliers of car-audio for German car manufacturers. In 1980 this part of the business was sold to Thompson. But for the ‘golden eared’ most interesting would be the present, and that although the parent company went out of business in 2012, still, from 2013, the audiophile products continue to be made under the name given by Dr. Roland Gauder, who was responsible for research and design of many times awarded and very well regarded loudspeaker in the parent brand.
For today’s standards, such a ‘CV’ points to almost antique roots, but when you dig around, there are even more interesting ‘dinosaurs’ to be found. I will just mention the French company Cabasse, which despite the official founding date (1950), does not forget to mention, that their ancestors stated to manufacture “audio gear” as early as 1780, those devices being violas, violins or guitars. But let us return to the present for good and have a look at the tested loudspeakers – the Gauder Cassiano.

Despite the size of the box, especially its depth, which is easily noticeable, especially by the women amongst us, its shape, where the sides are curved and the back panel is almost non-existent, makes them very neat and fine looking. Achieving this shape was possible by using bent plywood and slit MDF. The free spaces in the slits were filled with about 9 kg of quartz sand. As a result of that, the loudspeakers did not lose any rigidity, while still having acceptable weight. The speakers were damped with Twaron, a special material, which according to the manufacturer dams all resonances of the cabinet while keeping a clean, transparent midrange and treble.
But the most important thing is protected by non-removable, dense metal grilles. Of course I am talking about the white drivers, made by Accuton, which are a kind of trademark of Isophon. A pair of the bass drivers, 18 cm in diameter, work in a chamber, vented to the bottom, while the midrange driver, also 18 cm, in a dedicated, but closed, chamber. As an upgrade, available while placing the order, or later as a modification of the speakers, the manufacturer offers a diamond tweeter as replacement for the standard ceramic one. At an extra price of course.
The difference in „class” compared to the cheaper series is also visible in the palette of available finishes. While the Arconas are available in only three versions (white and black piano varnish and cherry veneer), while Cassiano and its closes brethren (Vescova, Araba, Tofana & FRC) have 12 different veneers available, and the aluminum version can be varnished with any color from the RAL palette. More information is available in the company catalog, and if somebody would have an issue in recognizing the veneer of the tested speakers – it is Rosewood.
Like I already mentioned, the bass-reflex port is mounted on the bottom of the speaker, so I warn owners of fluffy carpets, that they should think about granite or plywood plinths to place under the speakers, or if they do not want to experiment, order the Flagstone from the manufacturer, as despite the mighty two-part spikes, the ports can be quite easily muffled what degrades the sound. On the bottom there are also shunts, that allow adjusting the amount of bass produced by the speakers by 1.5dB plus or minus. And now a few words about the wire terminals. Theoretically this topic seems not be very interesting, but we deal here with ‘moving terminals’. Please do not laugh. It is sufficient to look at the evolution of the Cassiano to understand what I am talking about. Initially, this model had no back panel, the side panels came together forming a sharp edge, so single terminals were mounted on the bottom. Next version, which I saw about four years ago, had a 4 cm wide back panel, similar to the tested model, which housed singular WBT terminals. And the tested units have double WBT-0708 NextGen terminals, which accept any kind of loudspeaker cables, starting with bare wires and ending with big spades, like the ones mounted in the Audiomica Miamen Consequence, which replaced “EU approved” terminals with collars preventing mounting of spades, known from the Arconas. But to be sure, I asked the distributor, and it turned out, that the reviewed pair was made to special order, hence the double terminals, which are only available as a paid option. Anyway, regardless of how you regard it, it is clear, that in Gauder development does not only mean bettering the products in technological terms, but also increasing their ergonomics, what means making the life of the consumer – the audiophile – easier. Bravo!

Being a happy owner of probably the first pair of the Gauder Arcona 80, which came to Poland, for about two years now, and having the opportunity to listen to the models Tofana and Berlina RC9 in comfortable environment, not even mentioning the RC11 which I heard a few times and was very impressed by them, I had some idea how the German speakers will perform. But, like it happens often, theory and life are two different things. Let us be frank – the Arcona series is the so called entry level for this manufacturer, and the Tofana and Berlina are the other end of its offering. So when I received the Cassiano, the first two weeks were used not really for getting acquainted with them, but for finding a sweet spot for their placement and burn them in. This because when you do not play ceramic speakers for some time, then they do not sound well. If we will have bad luck and get a “cold” pair, or one that was not really burned-in, then we can wonder, what High-End or Hi-Fi is about, when the sound is so edgy, matte and strange. In addition the so called company sound of the drivers is one thing and their implementation another. There are quite a few different constructions using ceramic drivers, and each one of them sounds different. As examples we can show the Gauder, which go in the direction of neutrality and limiting the coloring, and Estelon, which enchant with a dense, almost fluid timbre.
Finally the speakers found their place about 50 cm from the back wall and 1.2 m from the side walls, only very slightly bent-in to the listener. My room has about 20 m2. In addition, after a few experiments with the bass jumper, I came to the conclusion that the factory setting on zero is the best compromise between the wall crushing power, contour and masterful control. Granite plinths I prepared just in case, turned out not to be needed, as the loudspeakers placed on supplied spikes and washers worked well with my ash parquet, and during the whole test did not have any tendency to rumble or to lose control over the lower frequencies. So now the organizational part is over and we can sit down in the listening chair and concentrate on music.

As a standard we should start from a quite safe, possibly disobliging position, being a kind of prologue to get better acquainted. So I reached for George Michael, but instead of taking something pop-rock or ballad like, the “Symphonica” (Deluxe Edition) caught my sight. The warm, electrifying voice of the vocalist, who was well disposed at time, and very relaxed, was shown with phenomenal resolution and an almost holographic realism by the German loudspeakers. On one hand He was most important, but the orchestra that accompanied Him and the crowd gathered in the room were full-fledged parts of the spectacle. The smoothness, clarity of the sound went hand in hand with power, swing native to big ensembles, while even the smallest details did not lose anything from their visibility, regardless if they were located in the first, or further planes. But this was just the background of the expressive, almost ecstatic articulation of Michael. This was not just another concert to go through, get your money and go home. In addition, taking into the compilation character of the disc, the Gauder were able to keep coherence of sound between the individual pieces, while not averaging them, just showing the listener their common parts. Despite the common opinions about the quite conservative manner of presenting timbre and saturation of the Accuton, even during the sibilant loaded “Let Her Down Easy” and “The First Time Ever I Saw Your Face” the treble and midrange were characterized with masterful temperature and firmness. Of course it will be easy to find loudspeakers, which will show a more illuminated, slightly inflated sound – for example my Arcona with the AMT on the treble, but this will be a departure from neutrality towards obvious pleasure.
But the true rollercoaster started with the “New Blood” Peter Gabriel and the first notes of “The Rhythm of the Heat”. Those more vivid tempos were as waking as an espresso doppio, and only the shaky, almost anemic voice of Ane Brun in “Don’t Give Up” lowered the blood pressure. I absolutely do not understand, what this vocalist has in her, and what Peter Gabriel sees in her, but on me she works like a relaxant drug, and every time I hear her version of this song, I immediately must serve myself the antidote, the only true version sung by Kate Bush on “So”. The loudspeakers had similar taste, because the difference in realism and palpability of the voices of both ladies was overwhelming. But I will not bully her anymore, as probably there are people around, who like that anorectic aesthetics.
Staying in the dynamic climates I could not say no to listen to the soundtrack from the “Gladiator” by Hans Zimmer, where the piece “The Battle” seemed to fit the preference of the Gauder almost perfectly. The denser and more pompous the instrumentation got, the better the Gauder sounded. In the culmination moment, they could transform from an agile frigate into a three-mast galleon, or staying in the maritime comparisons, into a battleship and crush the listener with their firepower. Talking about ships, during the three week stay of the tested speakers at my home I listened also to the soundtracks from the “Pirates of the Caribbean”, where the Hollywood momentum and general pompousness of Zimmer’s music called for an appreciation smile on my face. Here was no place for any shortcuts, no tries to soften the dynamics hidden in those tracks. If there was need to roar, to shout or to thump, the German speakers did that with joy and spontaneity, and the limiter in the moments of utmost stacking of decibels, especially where the choir was involved (“Calypso”, “What Shall We Die For”) became my amplification. This is the reason, that initially you may start to feed the Gauder with an integrated amp similar to the ECI, but on the long run there is no alternative to an amplifier, that would be sufficiently current efficient and had power adequate to the genres you listen to. I would recommend products from the catalogs of Vitus, Mod Wright, Moon or Jeff Rowland, especially pre-power combos. The most important thing is, however, that the power comes hand in hand with finesse and musicality, and then the only worry of the happy owner will be the moment of switching from the ceramic to the diamond tweeter.
You probably do wonder how those speakers, which love big ensembles and worked out scores, handle a repertoire that demands concentration and carving of each and every sound. Frankly speaking, I was not sure myself, but as I do have such discs in my library, so I could play them and get this information first hand. The first disc played was the vinyl version of “Love Over Gold” Dire Straits, where besides the so loved, by the audiophiles, transients, there is also a lot of finesse and dreaminess. Let us take for example the well-known “Private Investigations” – how many micro-details are there, the slow but steady buildup of tension and soundscapes being a background for the lead guitar. Any kind of nervousness, or trying to get in front of the line, would immediately destroy the ideas of the musicians. And the Gauder … could tame their fiery temperament without the slightest problem. But in my opinion this was a very easy test. I needed something significantly more etheric, and what could be suited better than “Beate Vergine” of Philippe Jaroussky, with its beautiful, breathtaking motets, like the album opener “Salve Regina”, or the equally beautiful “Stabat Mater Dolorosa”. In this moment the sacrum gained upper hand of the profanum, while the smoothness and homogeneity over the attributed to the Accuton drivers dispassion and emotional conservatism. As you can see, those labels are completely undeserved. With such smaller ensembles, with very limited number of instruments the Gauder showed their second, more lyrical incarnation. The precision of focusing the virtual sources, so overwhelming with big symphonics, gained a completely new quality. The instrumentalists accompanying the vocalists were shown on a stage full of air, which was reproduced with laser-like precision in all directions, including height. And I am not talking about the typical tricks used in samplers, like over-contrasting and over-exposing the musicians, but about something that makes us a part of the spectacle, as if we would switch from a typical HD screen to an ultra-panoramic, bent 4K display. The sound started to surround us, involve us, make us a part of them, instead of just staying in the front.

The vacation with the Gauder Cassiano destroyed my peace, I built consistently for some time. They made my Audiophilia Nervosa, that was asleep for a few years, awaken and start to show me, that this time it will not get away easy, settled with some cable or another accessory. On one hand this is not a good sign for my home budget, but on the other it shows clearly the above average appeal and undisputable assets of the tested loudspeakers. Loudspeakers, which are not only backed-up with the knowledge and experience of one of the oldest, uninterruptedly working manufacturers of audio gear in the world, but offer also universality and opportunity to access the audiophile Olympus by adding diamond tweeters. Those black jewels can not only be just decoration to the beautiful cabinets, but also the end of the extended search for the audiophile Holy Grail, which is the individual summit to each one’s dreams.

Marcin Olszewski

Distributor: RCM
Price:
– ash black/white cherry, beechwood: 55 000 PLN
– rosewood, maple, zebrano, olive, bambus, walnut, makassar, aluminium: 56 800 PLN
– Piano black or white, or venner high gloss: 61 900 PLN
– Diamond tweeter: 22 400 PLN
– Flagstone: 2 570 PLN

Technical details:
Impedance: 4 Ω
Crossover frequencies: 180 Hz & 3,2 kHz
Construction: 3 -way
Bass principle: Bass-reflex system
Driver compliment: 2 x 180 mm(7″) ceramic woofers, 180 mm (7″) ceramic midrange driver, 20 mm (3/4″) ceramic tweeter (diamond tweeter option)
Sine power: 220 W
Impulse power : 410 W
Dimensions: 21(S) x 110(W) x 41(G) cm
Weight: 30 kg/piece.
Guarantee: 10 Years.

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– DAC: Auralic Vega
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Network Music Player: Olive O2M; Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center; Auralic Aries
– Turntable: Transrotor Fat Bob S + TR 800-S + Zyx R100
– Phonostage: Octave Phono Module
– Integrated Amplifier: Electrocompaniet ECI 5
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Siltech Classic Anniversary 770i
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB Cable: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker Cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Power Cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Power distribution board: GigaWatt PF-2 + Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R
– Wall Outlet: Furutech FT-SWS(R)
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Antivibration platform: Audio Philar Double (under turntable)
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips

Opinia 1

Po niedawno opublikowanym na naszych łamach teście „wypasionego dwusilnikowca”  ZET 3, będącego dzieckiem niemieckiej marki Transrotor, przyszła kolej na coś ze zdecydowanie niższej półki cenowej, co w dość prostolinijny sposób przekłada się na kompaktowość przybyłej konstrukcji. Gdy tamta uzbrojona w dwa sporej wielkości motory napędowe płaszczka, swoimi gabarytami przyprawiała Marcina o ból głowy, to nowoprzybyła odsłona niemieckiego producenta jest chyba najbardziej zgrabną konstrukcją jego szerokiej oferty. Silnik nadal dumnie stoi obok clou napędu analogowego, ale sama bryła jest niewiele większa od średnicy czarnego krążka, z wystającą platformą będącą oparciem dla ramienia dzierżącego delikatną wkładkę. Tak minimalistyczny wyrób zajmuje niewiele więcej miejsca od standardowego urządzenia audio, co często jest być, albo nie być w danym systemie. Podczas gdy ja nie mam specjalnie problemów z nadmiernie rozbudowanymi komponentami generującymi dźwięki – mój Feickert zajmuje bagatela ca. 70 cm szerokości stolika, to Marcin jak już wspomniałem, raczej optuje za czymś zdecydowanie bardziej kompaktowym. I właśnie takie zwarte gabarytowo źródło analogowe dotarło na występy w moje progi. Z uwagi na nieprzebraną ilość linii i modeli, nie będę nikogo zmuszał do wertowania port folio niemieckiego Transrotora i szczędząc nieobeznanym dłuższych chwil poszukiwań zdradzę, że dzisiejszym gościem jest FAT BOB, którego dystrybucją zajmuje się Eter Audio z Krakowa.

Myśl przewodnia w sferze kolorystyki dostarczonego urządzenia jest kontynuacją poprzedniej wizytującej naszą redakcję konstrukcji, czyli połyskujące srebro polerowanego aluminium. Jedynym przełamaniem tej wizji jest czarna nakładka na gruby talerz, który dla poprawy wygaszania wibracji wewnętrznych został na swojej spodniej płaszczyźnie faliście podfrezowany. Jak można wywnioskować z początkowego akapitu, wizualizacja całości jest wariacją na temat koła. Okrągłe chassis oparto na trzech regulowanych stopach w kształcie sporej średnicy stożków, które swe stabilne oparcie na podłożu uzyskują dzięki centrowaniu na dołączonych do kompletu podklejonych gumowymi ringami talerzykach. Podstawa podobnie jak talerz, otrzymała firmowe wygaszanie szkodliwych drgań – stosowne frezy na spodzie, a w centralnym jej miejscu ulokowano mocowanie samosmarującego się łożyska, na którym spoczywa subplater odbierający napęd z silnika. Na tę konstrukcję nakładamy opisany wcześniej, będący platformą nośną płyty winylowej uzbrojony w czarną asfalto – podobną nakładkę puc grubego aluminium i ciężki docisk. Przymocowana w dwóch punktach pod talerzem platforma nośna ramienia, ulokowana została w prawym tylnym narożniku. Ale dla chcących upgrade’ować swoje zabawki audiofilów, mam dobrą wiadomość, gdyż producent w swym dążeniu do pełnej satysfakcji klienta, przewidział i przygotował dodatkowe miejsce na bliźniaczy postument dla drugiego, choćby monofonicznego rylca. Pełny profesjonalizm. Standardowy, stojący obok całej konstrukcji silnik niestety nie posiada przełącznika prędkości obrotowej 33/45, co zmusza nas, do przekładania okrągłego paska na odpowiednie rowki rolki napędowej, jednak, jeśli dla kogokolwiek manualna regulacja obrotów jest problemem wystarczy telefon do dealera po np. firmowy zasilacz Konstant M2 Reference 33/45 RPM. Ale wracajmy do wyposażenia rzeczonego Fat Bob’a. Umożliwiający pełny setup armboard, w dostarczonym modelu został ubrany w sygnowane niemieckim logo japońskie ramię Jelco. Miałem kiedyś podobny model ramienia i wiem, że jest to pożądany, wprowadzający spokój przekazu muzycznego dodatek w mass-loaderach.  Jako rylec czytający głębokość rowków wystąpił również japoński ZYX  R100. Tak po krótce wygląda kompaktowy, ale oferujący możliwość późniejszych udoskonaleń gramofon z dolnej części cennika. Zwrot „dolna część” jest niestety dość mocno związany z naszym punktem odniesienia, ale biorąc pod uwagę większość bywającego w Soundrebels sprzętu, spokojnie możemy ten zwrot zatwierdzić jako uprawniony.

Niestety, tym razem to mi przypadła „przyjemność” docierania nowej wkładki i pierwsze kilkanaście płyt było raczej tłem w codziennych obowiązkach związanych z prowadzeniem portalu, pozwalając na nieco inny – mniej doskwierający – odbiór niezbędnego do ułożenia wkładki czasu grania. Gdy nastał moment rozpoczęcia bliższej analizy dobiegających z kolumn dźwięków, znałem już dość dobrze możliwości dostarczonego przez krakowski Eter Audio seta analogowego, dlatego dla odświeżenia punktu odniesienia, powróciłem na kilka czarnych krążków do mojego poczciwego Feickerta. To było dobre posunięcie, gdyż zbliżona cena wkładek, jakie wiszą na główkach ramion, sprawiała, że jakościowo powinny być na podobnym pułapie i bardzo się nie myliłem. Przypuszczałem, że sam sznyt będzie trochę inny, ale celem weryfikacji danego produktu jest dokładne wykazanie jak się prezentuje, a nie zgrubne frazesy, dlatego zawsze przed jakimkolwiek porównaniem serwuję sobie secik kawałków muzycznych w znanej mi referencji.

Jak wspomniałem, przypuszczenia się potwierdziły i oferowany przez niemieckiego FAT BOBa dźwięk był blisko mych obecnych wzorców. Pierwsze, co uderza w pozytywnym tego słowa znaczeniu, to ciężar grania, który przy swym dość wysublimowanym kroczącym nieco wyżej niż konfrontujący to zjawisko Dynavector poziomie, nawet przez moment nie spowodował drażniących przesterów. Czytelność blach pozwalała im mienić się milionem iskier, co już na wstępie dało testowanej konstrukcji sporo punktów do ogólnego rozrachunku. Schodząc w niższe partie widma akustycznego, przekraczamy barierę średnicy, która nieco żywsza w swojej wyższej części pozwala bardziej wniknąć w materiał źródłowy. Nie odbierałem tego jako efekt jej odchudzenia, tylko nieco swobodniejsze dopuszczenie do głosu przełomu wysokich i średnich tonów. Ja osobiście wolę nieco więcej gąszczu w tym zakresie, ale widzę wiele pozytywów w takim, a nie innym potraktowaniu tego aspektu. Jakich? Proszę bardzo, tak na szybko. Gdy już u mnie, mimo osobistych bliższych korelacji z dociążonym przekazem ZYX ze swym uprzywilejowaniem górnego środka spokojnie wpisywał się w mój niezbyt duży zakres tolerancji, to systemy cierpiące na nadmierną wszechobecną powiedzmy „bułkę”, przywitają taki myk z otwartymi rękami. Nawet jeśli będą oporni, ale jakoś dadzą się przekonać do wypróbowania takiej prezentacji, dopiero wtedy zobaczą co to znaczy niczym nieskrępowana ilość artefaktów, które wcześniej tracili. Ale zostawmy na razie przyszłych nabywców i powróćmy do mojego punktu widzenia. Krocząc dalej w dolne partie rejestrów dźwiękowych, docieramy do basu, który bardzo dobrze kontrolowany, może nie masuje przepony, ale nadal cały czas jest pełnoprawnym uczestnikiem spektaklu muzycznego. Jednym zdaniem można rzec, dostarczony do recenzji werk FAT BOB wraz z ramieniem Jelco i wkładką ZYX są uzupełniającym się wzajemnie i dającym wiele radości ze słuchania zespołem. Tak się jakoś złożyło, że tuż przed testem dotarła do mnie paczka z nowo nabytymi płytami CD. I choć raczej tego unikam, tym razem zamówiłem wydany przez nieznaną mi oficynę „SKIP” jeden dwupłytowy koncertowy album na czarnym krążku. Panowie w zgrabnym trio: Martin Tingvall, Omar Rodriguez Calvo i Jurgen Spiegel, dali bardzo dobrze zgrany i zmasterowany koncert, na którym jak na dłoni mogę wykazać sposób odtwarzania materiału przez krakowski zestaw analogowy. Dla wydobycia wszystkiego co możliwe z asfaltowego placka, w torze pozostał stacjonujący u mnie phonostage – katowicka Theriaa.  Niestety nie miałem nic od krakowskiego dystrybutora, ale patrząc na to z punktu widzenia dogłębnych analiz w znanym na wskroś systemie, to chyba lepiej tak, niż wprowadzać w proces testu dodatkowy element.  Gdy popłynęła muzyka ze wspomnianego krążka, już od pierwszych taktów wiedziałem, że to ciekawy set. Otwartość i rozdzielczość są pierwszymi akcentami tej konfiguracji. Opisywany górny środek natychmiast pobudza do życia fortepian, jednak nie determinuje tym zabiegiem jakiegokolwiek męczącego rozjaśnienia. Owszem dostajemy więcej informacji, ale nie kosztem gładkości i pastelowości płynącej muzyki. Wszystko zdaje się być tak wyważone, by dać słuchaczowi jak największy wgląd w nagranie, nie wywołując przy tym odczucia zbytniego odchudzenia. Tak, ja wolę nieco barwniej i gęściej, ale propozycja Transrotora spokojnie mieści się w moich kanonach postrzegania tego formatu. Ta wspomniana otwartość bardzo dobrze pokazuje co perkusista ma do dyspozycji podczas swoich solówek, bez względu na to czy akurat używa stopy, czy drobnych dzwoneczków, co dla wielu potencjalnych nabywców może być przysłowiową kropką nad „i”, w procesie wybierania toru opartego o szlifierkę. Jak do tej pory dość oszczędnie pisałem o niskich częstotliwościach, ale proszę się nie obawiać, może gór nie przeniesiemy, ale solidną podstawę mamy zapewnioną. Bas jest twardy, szybki i czytelny, rzekłbym za moim znajomym -„tępy” ( taki jak lubię). Przyznam się szczerze, że mimo pierwszych obaw jakie nasunęły się wraz z uprzywilejowaniem środka pasma, dalsza analiza odtwarzanych na werku z Niemiec posiadanych zbiorów winylowych, była raczej moim utwierdzeniem się w słuszności takiego rozwiązania, a nie szukaniem dziury w całym. Gdy nasyciłem się plumkaniem, sięgnąłem po elektronikę, która swoimi sztucznie generowanymi i nadmiernie wyeksponowanymi wysokimi tonami powinna szybko zniechęcić mnie do zgłębiania takich parceli muzycznych, gdy tymczasem bez strat w narządach słuchu z wielką dozą przyjemności przypomniałem sobie twórczość kapeli „Massive Attack”. Lubię od czasu do czasu ich posłuchać, ale nie zawsze należy to do przyjemności, jednak tym razem był to przyjemnie spędzony czas. Jak bohater dzisiejszego spotkania wypadł z przeciwnościami losu – czytaj ciężką muzyką rockową, musicie przeczytać u Marcina. Jak Go znam, nie odpuści sobie katowania swoich bębenków, pełną kompresji muzą, co prawdopodobnie będzie ciekawym materiałem decyzyjnym dla wielu z Was. Ja jeśli mogę, a ja decyduję, staram się sprawiać sobie przyjemność podczas testów, a nie uprawiać jedną z wielu odmian masochizmu.

Kończąc tę przygodę z hołubionym przeze mnie analogiem w wydaniu niemieckiego ubranego w ramię Jelco i wkładkę ZYX Fat Boba’a, zachęcam do posłuchania tego werku. Oprócz swoich gabarytowych zalet, ma wiele wartościowych cech natury brzmieniowej. Jako mass-loader oferuje dużą naładowaną informacjami energetykę grania, nie popadając przy tym w tak częstą dla wielu konstrukcji przypadłość, jaką jest krzykliwość. Co prawda swym brzmieniem oscyluje w górnych rejestrach nasycenia materiału muzycznego, ale z drugiej strony patrząc, pełna oddechu prezentacja dla wielu może być lekiem na spowolniony atak, który bardzo często okazuje się strzałem w dziesiątkę już w oscylujących wokół neutralności zestawach. Warto spróbować, gdyż w dość długim okresie swojej zabawy w audio, już kilka razy miałem okazję przekonać się, że nawet z założenia wykluczające się zestawienia, w bezpośredniej konfrontacji pokazywały całkowicie inne od obiegowych opinii wcielenie. Propozycja Karkowskiego Eter Audio jest wyważona w doborze komponentów, gdyż nie powodując wypadnięcia gałek ocznych pozwala cieszyć się muzyką przez duże „Ć”.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście, to kompletny zestaw firmy Combak Corporation
Elektronika Reimyo:
– dzielony odtwarzacz Cd: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– przedwzmacniacz lampowy: CAT – 777 MK II
– tranzystorowa końcówka mocy: KAP – 777
Kolumny: Bravo Consequence+
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sek
cja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: Rogoz Audio; Solid Base VI
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX MK II, platforma antywibracyjna Audio Philar
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: Dr. Feickert Analogue „Twin”
ramię: SME V
wkładka: Dynavector XX-2 MKII
przedwzmacniacz gramofonowy RCM THERIAA

Drugi system
– gramofon: Feickert Woodpecker
– ramię: SME  M2-9R
– wkładka: Dynavector DV-20X2
– phonostage: RCM SENSOR PRELUDE C
– kolumny: ODEON Nr28
– końcówka mocy: Abyssound ASX-1000
– przedwzmacniacz lampowy:  Reimyo CAT- 777 MK II
– okablowanie: Furutech, Harmonix
– odtwarzacz płyt kompaktowych:  CEC CD3N

Opinia 2

Po szaleństwach związanych ze zbliżającymi się do granicy przyzwoitości modyfikacjami i upgrade’ami Transrotora Zet 3 przyszła pora na zdecydowanie łatwiej osiągalne a i niejako przy okazji poręczniejsze młodsze rodzeństwo, czyli model Fat Bob S. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby już na samym początku rozważyć możliwość zakupu wersji wzbogaconej np. o łożysko hydrodynamiczne ze sprzęgłem magnetycznym (Plus TMD), czy od razu zaszaleć i wziąć opcję cięższą o 15 kg. (Reference 80 TMD) z wyższymi i odrobinę większymi średnicami elementów konstrukcyjnych, lepszym ramieniem i ciekawszą wkładką. Uznaliśmy jednak, że tym razem pozostaniemy przy wersji podstawowej a jednym przejawem naszej niesubordynacji, próżności i zblazowania będzie zastąpienie dołączanej do kompletu wkładki MM Ucello „rylcem” wyższych lotów i nasz wybór padł na wysokopoziomowego ZYXa R100.
Dodatkowo, po niemalże całkowitej hegemonii S.M.E przyszedł czas na konkurencję i postanowiliśmy przez dłuższy czas eksploatować, a więc poczynić pewne, możliwie dalekie od chwilowego zauroczenia, bądź rozczarowania, obserwacje dotyczące ramienia Jelco SA-250 9″. Tę klasyczną konstrukcję charakteryzuje brak tłumienia olejowego, zdejmowany headshell, efektywna długość 229 mm i zalecana masa wkładek z przedziału 4-12 g. Tym oto sposobem trafił do nas rasowy przedstawiciel niemieckiej klasy średniej, gdzie solidność stawiana jest ponad ekstrawagancję a firmowe – sprawdzone rozwiązania nad chwilowymi trendami.

Swoją bryłą Fat Bob S niemalże idealnie wpisuje się w obrys koła i jedynie wystający z prawej strony chassis armboard można uznać za delikatne odstępstwo od reguł, które spełnia nie tylko sam napęd, ale i zewnętrzny, zamknięty w ciężkim bloku synchroniczny silnik. Tak jak reszta rodzeństwa „tłuścioszek” jest typowym sztywnym, nieodsprzęgniętym mass loaderem ustawionym na trzech regulowanych stożkowych nóżkach, których kulowo zakończone wierzchołki idealnie wpasowują się w podfrezowania zabezpieczonych od spodu gumowymi ringami wklęsłych podkładek. Ciężki i precyzyjnie wypolerowany (podobnie z resztą jak cały gramofon) talerz spoczywa na subplaterze, na który za pośrednictwem okrągłego paska przenoszony jest z silnika moment obrotowy. Zmianę prędkości w wersji podstawowej wykonywać niestety trzeba manualnie, ale przełożenia paska z zamontowanej na osi silnika części rolki o większej, bądź mniejszej średnicy nie jest ani zbyt trudnym, ani tym bardziej pracochłonnym zajęciem. Oczywiście osoby przyzwyczajone do bezobsługowości prędzej, czy później zaopatrzą się w elektroniczny regulator obrotów. Nie zapomniano również o kompozytowej akrylowo-węglowo-winylowej macie i ciężkim, aluminiowym docisku, będących kolejnym sposobem na redukcję pasożytniczych wibracji odtwarzanych płyt.
Od strony użytkowej warto również zwrócić uwagę na dość istotny drobiazg. Polerowane aluminium palcuje się praktycznie od samego patrzenia, co z pewnością zauważył sam producent, gdyż średnica talerza jest o kilka mm mniejsza niż średnica standardowych płyt, dzięki czemu zdejmując, bądź kładąc ukochane winyle można uniknąć pozostawienia po sobie odcisków linii papilarnych. Warto też pomyśleć o jakimś dedykowanym „akwarium” chroniącym gramofon przed kurzem, choć podczas kilkutygodniowych testów nie odnotowałem tak niepochamowanego apetytu na unoszące się w powietrzu drobinki, jak w zbudowanej z pokaźnej ilości akrylu Zet 3-ce.

Ponieważ tym razem Jacek wziął na swoje barki obowiązki związane z wygrzaniem niemalże dziewiczej wkładki wpinając gramofon w swój system mogłem praktycznie od pierwszego strzału (to tylko metafora, gdyż ramię opada z dostojną płynnością) przystąpić do krytycznych odsłuchów. O ile wcześniej przez nas opisywana Zet-ka łączyła w swoim brzmieniu rozmach i niezwykłą precyzję oparte na niezwykle wyśrubowanej przestrzenności (spora w tym zasługa wkładek ZYXa z serii 1000) o tyle uzbrojony w 100-kę „pulchny” – gruby, bądź tłusty wydaje się w tym przypadku zdecydowanie zbyt mocno pejoratywnie nacechowanym określeniem – Bob postawił na czysty hedonizm i niemalże szczenięco-spontaniczną radość grania. Jeśli ktoś kiedyś zastanawiał się jak powinna brzmieć kwintesencja rozsądnie wycenionego analogu (zapomnijmy na jakiś czas o High-Endzie) powinien koniecznie posłuchać właśnie tytułowego gramofonu. Gładkość, homogeniczność natywnie przypisywane czarnej płycie szły tutaj w parze z tętniącym, pulsującym drajwem aż proszącym się o odpowiednio energetyczny materiał. Poczynając od starego, dobrego rocka (Peter Gabriel „So”) poprzez hard-rockową klasykę (Deep Purple „Machine Head”, Led Zeppelin „I” i „II”) a na współczesnym melodyjnym heavy metalu (Axel Rudi Pell „Ballads IV”) kończąc, to właśnie sekcja rytmiczna grała przysłowiowe pierwsze skrzypce i to na tworzonym przez nią szkielecie budowana była cała tkanka muzyczna. Oczywiście nie ma się co oszukiwać i oczekiwać po tej zdecydowanie tańszej konstrukcji takiej precyzji i kontroli, jak po wielokroć droższym krewniaku, ale umówmy się – na tych pułapach cenowych szuka się emocji, tzw. mięcha i najzwyklejszej w świecie frajdy płynącej z obcowania z ulubionymi, nie zawsze referencyjnymi nagraniami. A to właśnie Fat Bob całym sobą daje. Tutaj nie ma ani miejsca, ani czasu na choćby chwilę zastanowienia, czy zwątpienia – albo się takie granie kocha, albo nienawidzi. Miłośnikom eteryczności, zwiewności i zawoalowania z rozedrganiem emocjonalnym włącznie niemiecką konstrukcję po prostu na dzień dobry odradzam, chyba, że jakimś cudem uda im się znaleźć na tyle anemicznie grającą wkładkę oraz anorektycznego phonostage’a, że suma summarum jakoś pozbawią tytułowego bohatera jego własnego charakteru. Pytanie tylko czy takie zabiegi mają jakikolwiek sens. Osobiście śmiem wątpić, lecz nie raz i nie dwa miałem okazję na własne oczy i uszy przekonać się, że upór i inwencja ludzka praktycznie nie znają granic a rozsądek nie ma z nimi absolutnie nic wspólnego. Mniejsza jednak z tym i zamiast dywagować nad rzeczami od nas całkowicie niezależnymi lepiej skupić się na meritum, czyli naturze Boba. A proszę mi wierzyć – jest na czym się skupiać.

Pomimo wspomnianej spontaniczności konstruktorom udało się zachować wręcz wzorowy porządek na stabilnej i precyzyjnie kreślonej przed słuchaczem scenie, oraz okrasić całość nader sugestywną gradację planów. Delikatne podkreślenie średnicy powodowało miłą mym uszom namacalność zarówno damskich, jak i męskich wokali, które podawane były o jakieś pół kroku bliżej niż z Zet-ki. Ponadto to, co do tej pory mogło umykać, czyli pewna romantyczność, bluesowy feeling, czy soulowy sex appeal nabierały zupełnie nowego znaczenia. Nawet przy tak za przeproszeniem zajeżdżonych utworach, jak „The Road To Hell” Chrisa Rea, czy „Private Investigations” Dire Straits można było poczuć ciarki. Niby wszystko było znane na pamięć i o legendarnym „odkrywaniu płyt na nowo” mowy nie ma, jednak całość brzmiała bardziej organicznie, bardziej naturalnie. Jakby zamiast studyjnych reflektorów skorzystano z naturalnego, miękkiego światła zachodzącego słońca. Lecz była to miękkość wynikająca właśnie z odpowiedniego modelowania światłem, a nie pochodna rozmycia, rozmiękczenia konturów. Tak jak w fotografii z „ostrego” jak brzytwa obiektywu z łatwością można uzyskać plastyczny i od razu przyswajalny przez oko obraz poprzez dobranie odpowiednich parametrów ekspozycji i świadome ustawienie balansu bieli, to właśnie na taki sposób prezentacji stawiał Transrotor. Nie było w nim nic z tzw. „mydła” będącego z reguły genetyczną przypadłością KIT-owych szkieł. Krótko mówiąc zmulenia i buły na basie nie uświadczysz a jeśli już, to ich źródła należy szukać gdzie indziej.
Na energetycznym, dobrze nagranym POPie w stylu „Ray of Light” Madonny, czy „Exile” Hurts, a nawet soulowo-syntetycznych klimatach DJ-skiej (białej) wersji „Rarities” Selah Sue elektronicznie generowane najniższe składowe zadziwiały potęgą a odzywająca się od czasu do czasu orkiestra nie miała nawet najmniejszych problemów ze szczelnym wypełnieniem mojego pokoju odsłuchowego licznym instrumentarium.

Osobny akapit warto poświęcić górze pasma, gdyż również ona może się podobać i po prostu się podoba. Choć zgodnie z przypuszczeniami Jacka przez większą część testów na talerzu gościł mniej, lub bardziej ostry rock, który nad wyraz rzadko jest z odpowiednim pietyzmem rejestrowany i wydawany, to nie mogłem odmówić sobie przyjemności sięgnięcia po zdecydowanie bardziej wysublimowany repertuar. Zarówno oddanie nasycenia, soczystości dźwięku zarejestrowanego na fenomenalnym „Saxophone Colossus” Sonnyego Rollinsa, jak i błyskotliwy, ożywiony dialog prowadzony na „In Session” przez dwie legendy bluesa (Albert King i Stevie Ray Vaughan) pokazały, że rozdzielczość i selektywność mogą iść w parze ze stereotypową muzykalnością i bez zaokrąglania, czy drastycznego spadku komunikatywności cieszyć gładkością i wielością dostarczanych informacji a jednocześnie nie ranić, czy też na dłuższą metę powodować zmęczenia. Proszę tylko zwrócić uwagę na mieniące się feerią barw blachy. Ileż tam smaczków do wyłowienia, ile mikrowybrzmień, które stanowiąc nieraz jedynie tło, drugi, bądź nawet trzeci plan dla głównego nurtu utworów tworzą cały klimat nagrania.
Oczywiście cały czas obecny był tzw. „foot tapping factor”, czyli współczynnik przytupywania, który nie pozwalał podczas odsłuchu nawet takiej, pozornie spokojnej muzyki wysiedzieć spokojnie w jednym miejscu, co dla osoby postronnej i obojętnej na płynące z głośników dźwięki mogłoby wydawać się cokolwiek dziwne.

Jeśli ktoś zastanawia się, w jaki sposób odkurzyć płyty ze starym dobrym Rockiem, Bluesem, czy Jazzem, bądź jak połączyć heavy metalowy czad z przyjemnością odsłuchu bezzwłocznie powinien zainteresować się ofertą znajdującej się w dystrybucji krakowskiego Eter Audio marki Transrotor. W dodatku bez, wywołującego stany depresyjno-katatoniczne drenażu kieszeni, celowania w górną półkę, jest w stanie, z niewielką pomocą bohatera niniejszego testu – modelu Fat Bob S osiągnąć zamierzony efekt. Ten uroczy „maluch” tchnie praktycznie w każdy, posiadający choćby śladowe ilości rytmu materiał nowe, piękniejsze i pulsujące energią życie. Jego obecność w systemie działa jak audiofilskie połączenie antydepresantów i osobistego trenera, które sprawią, że zapomnimy o nudzie a zbliżające się wielkimi krokami długie jesienno-zimowe wieczory spędzać będziemy z uśmiechem na ustach podrygując w rytm ulubionej muzyki.

Marcin Olszewski

Dystrybucja: Eter Audio / Transrotor.pl
Ceny:
– Fat Bob S: 13 990 PLN
– ZYX R100: 4 390 PLN

Dane techniczne:
– Fat Bob S
Chassis: 40-mm ręcznie polerowane aluminium w kształcie talerza, o średnicy 300 mm.
Talerz: ręcznie polerowane aluminium o wysokości 60 mm; zawieszony na zaawansowanym mechanicznie łożysku hydrodynamicznym i pokryty od góry kompozytową matą akrylowo-węglowo-winylową.
Osobny silnik zewnętrzny podłączony do zasilacza
Wyposażenie: ramię TR 800-S, wkładka MM Ucello, aluminiowy docisk płyty
Wymiary (szer. x gł. x wys.): 44 x 38 x 18 cm
Waga: ok. 25 kg

– ZYX R100 (High output Model)
Typ: MC
Napięcie wyjściowe: 0,48 mV (3.54cm/sec, 1kHz)
Pasmo przenoszenia +/- 1db: 10 Hz – 80 kHz; 20 Hz – 20 kHz
Separacja kanałów: ＞ 30 dB (1kHz)
Impedancja wewnętrzna: 8.0 Ω
Impedancja obciążenia: ＞ 100 Ω
Igła: Micro-Ridge2 Solid Diamond
Masa wkładki: 5,0 g

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– DAC: Auralic Vega
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center; Auralic Aries
– Gramofon: Dr. Feickert Analogue Woodpecker + SME M2 – 9 R + Dynavector DV – 20X2 H
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Octave Phono Module
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI 5; Gato Audio AMP150
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders; Gauder Akustik Cassiano
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Siltech Classic Anniversary 770i
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Listwa: GigaWatt PF-2 + przewód Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Platforma antywibracyjna: Audio Philar Double (pod gramofonem)
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips

LG Electronics (LG) ogłosiło dziś rozpoczęcie sprzedaży pierwszego na świecie telewizora OLED 4K o rozdzielczości 3840 x 2160. Modele 77EG9700 oraz 65EC9700 będą dostępne w rozmiarze 77 i 65 cali. Telewizory LG OLED 4K mogą pochwalić się najlepszą technologią wyświetlania – zakrzywionym panelem składającym się z organicznych diod emitujących światło w jakości Ultra HD. Telewizor OLED 4K od LG podkreśla przewagę zaawansowanej technologii OLED nad tradycyjnymi wyświetlaczami, dostarczając niesamowitych wrażeń wizualnych. Mówiąc krótko – OLED to przyszłość telewizji.

Telewizor OLED 4K od LG został wyposażony w zaawansowany wyświetlacz opracowany przez firmę LG Display, opierający się na kluczowej, cztero-pikselowej technologii firmy LG – WRGB. Dzięki 33 milionom sub pikseli kolory wyświetlane przez matrycę są niezwykle realistyczne i posiadają nieskończony współczynnik kontrastu, a widz ma wrażenie oglądania rzeczywistych przedmiotów. Z bogatszymi, jaśniejszymi i bardziej naturalnymi barwami, samo podświetlające się piksele gwarantują prawdziwą głębię czerni, krótki czas reakcji matrycy na ruch, co niweluje migotania lub rozmycia obrazu i czyni oglądany ruch perfekcyjnym.
   
„Telewizor LG OLED 4K jest szczytem osiągnięć technologicznych i nowym paradygmatem, który zmieni dynamikę rynku telewizji nowej generacji”, mówi Hyun-hwoi Ha, Prezes i Dyrektor Generalny firmy LG Home Entertainment Company. „W kolejnym, ewolucyjnym kroku w technologii wyświetlania, OLED będzie odgrywać ważną rolę w przekształcaniu naszego przemysłu. Jestem pewien,  że OLED 4K to autentyczny prekursor rewolucji”.
 
Dzięki zaokrąglonej podstawie w kształcie liścia, smukły, zakrzywiony ekran OLEDA 4K od LG jest zarówno stylowy i funkcjonalny. Dla wygody użytkownika, modele 65EC9700 oraz 77EG9700 mogą być montowane również na ścianie. Co więcej, wielokanałowy dźwiękowy system surround od LG zapewnia doznania audio dorównujące znakomitej jakości obrazu. Stworzone we współpracy z renomowanym ekspertem w dziedzinie dźwięku – Harman Kardon, system ULTRA SURROUND zapewnia bogate, czyste brzemiennie, zwiększające odczucia użytkownika.
Telewizor OLED 4K od LG, tegoroczny zwycięzca w Best of Innovations podczas targów CES 2014, jest oparty na prostej w użyciu platformie webOS oraz oferuje szeroki wachlarz wygodnych funkcji stworzonych w myśl koncepcji Simple Connection, Simple Switching oraz Simple Discovery. Platforma webOS została też niedawno nagrodzona za wyjątkowo intuicyjny interfejs użytkownika przez EISA –  prestiżowe Europejskie Stowarzyszenie Obrazu i Dźwięku.

“Przewiduje się, że telewizory OLED w ciągu pięciu lat wyprzedzą popularnością tradycyjne LCD – żadna inna firma nie jest na to lepiej przygotowana niż LG” dodaje Hyun-hwoi Ha. Zalety TV OLED są oczywiste. Nie występują w nich rozmycia, zniekształcenia i wycieki kolorów. Telewizor OLED 4K stanowi doskonałą wartość dla konsumenta pod kątem jakości obrazu, odwzorowania kolorów, kontrastu, szczegółów oraz kątów widzenia”.

LG rozpoczyna przedsprzedaż na 65- i 77-calowe telewizory OLED 4K w Korei już od tego tygodnia, a wkrótce na pozostałych kluczowych rynkach w Ameryce Północnej oraz Europie. Zainteresowani będą mogli zobaczyć telewizor OLED 4K od LG między 5 a 10 września w Berlinie, podczas targów IFA w hali numer 11.2.

Kiedy dawni królowie High-Endu rozmieniają się na drobne, firmy do tej pory niekoniecznie z audio najwyższych lotów kojarzone zaczynają oferować produkty warte uwagi i zainteresowania osób ceniących sobie zarówno jakość wykonania, jak i przede wszystkim brzmienie. W dodatku sprzyjający podróżom i wszelakiej maści „outdoorowym” (koszmarne, acz coraz popularniejsze słowo) aktywnościom fizycznym okres letni rządzi się swoimi własnymi prawami. Dla tego też postanowiliśmy wyjątkowo nieco spuścić z tonu i pochylić się nad produktem spełniającym chyba wszystkie wakacyjno-urlopowe wymagania przyzwyczajonego do luksusu audiofila bez narażania go na niepotrzebne nerwy wynikające z odcięcia od jego ukochanej muzyki, bądź stresu związanego z obawą przed uszkodzeniem drogocennych, wykorzystywanych w domowych pieleszach nauszników. Tym oto sposobem do naszej redakcji trafiły topowe, wyposażone zarówno w system redukcji hałasu, jak i transmisję bezprzewodową słuchawki Level-Over marki … Samsung.

Konstrukcja i generalnie sam design tych całkiem sporych zamkniętych, wokółusznych słuchawek wyraźnie wskazują na to, że Samsung coraz większą wagę przykłada do estetyki swoich wyrobów i ponad tanią krzykliwością stawia ponadczasowy umiar a nawet pewne wyrafinowanie. Mlecznobiałe (dostępna jest również wersja czarna) plastiki muszli i pałąka o stonowanym, satynowym połysku wraz z beżowymi, wykonanymi z miękkiego, przyjemnego w dotyku skóropodobnego tworzywa nausznikami, oraz pikowanym wyściełaniem pałąka tworzą nader harmonijną i wręcz elegancką formę, a jedynie „chromowane” obręcze nauszników i takie same żyłki intarsji na mocowaniu muszli wskazują na próbę przemycenia starych przyzwyczajeń.  Miłym, a jednocześnie świetnym pod względem ergonomii rozwiązaniem jest umieszczenie dublujących piktogramy na pałąku, dużych, czytelnych oznaczeń kanałów wewnątrz muszli – na maskownicach osłaniających przetworniki. Spasowanie i precyzja wykonania są na naprawdę wysokim poziomie i wbrew moim wcześniejszym obawom nie odstają od większości zdecydowanie wyżej wycenionej audiofilskiej konkurencji.
Na dole obu muszli zlokalizowano terminale użytkowo-technologiczne. Prawej przypadło gniazdo sygnałowe mini jack a lewej mikro USB. Co istotne słuchawki spokojnie można używać w wersji „unplugged”, gdyż korzystają one z wystarczających na około 15 godzin ciągłej pracy (deklaracje producenta) wbudowanych ogniw jedynie w przypadku trybu bezprzewodowego, bądź uaktywnienia ANC (Active Noise Cancellation) – aktywnej redukcji szumów. Na krawędzi prawej muszli znalazło się jeszcze miejsce na suwakowy włącznik i przycisk uaktywniający ANC a o stanie pracy słuchawek informuje dyskretna trójkolorowa (czerwono-zielono-niebieska) dioda.
Zaufanie budzi również solidność i jakość wykonania dołączonego do słuchawek przewodu sygnałowego z zamontowanym mini pilotem umożliwiającym zarówno regulację głośności jak i odbieranie/kończenie połączeń telefonicznych. Nie zapomniano również o takich detalach jak pozłacane wtyki mini jack, w tym jeden w standardzie TRRS ze względu na zamontowany na kablu mikrofon i sztywne, zapinane na suwak dedykowane etui, w którym znalazło się jeszcze miejsce na przejściówkę „samolotową” i przewód mikro USB umożliwiający ładownie słuchawek.
Całość dostarczana jest w poręcznym, zamykanym na magnetyczny zatrzask estetycznym kartonowym pudełku, lecz dopiero wewnętrzne użytkowo-podróżne etui jasno daje nabywcy do zrozumienia, że jego wybór okazał się trafny. Elegancja i minimalizm to jedno, ale sztywny, zamykany na suwak, a więc skutecznie chroniący znajdujące się wewnątrz słuchawki case zdecydowanie podnosi poziom zadowolenia z dokonanego zakupu.

Zanim przejdę do właściwego opisu wrażeń nausznych pozwolę sobie na drobną dygresję, a raczej krótką refleksję dotyczącą skuteczności i ewentualnego wpływu funkcji ANC i transmisji bezprzewodowej zaobserwowanego podczas codziennego użytkowania azjatyckich nauszników. O ile w środkach komunikacji miejskiej (autobus, tramwaj, metro) Samsungi sprawiały się naprawdę bez zarzutu, nader skutecznie eliminując lwią część hałasu docierającego do mnie poprzez słuchaną muzykę, to przez zupełny przypadek i to w warunkach domowych postawiłem je w sytuacji, w której po prostu nie sprostały wyzwaniu. Owym wyzwaniem okazał się prowadzony przez sąsiadkę, a raczej wynajętą przez nią ekipę „drobny remont” przylegających do mojego miejsca pracy kuchni i łazienki. Co prawda natężenie decybeli generowanych przez kango skuwające starą glazurę i terakotę zostało znacznie obniżone, jednak i tak niemożliwym był jakikolwiek odsłuch. Muszę jednak uczciwie przyznać, że warunki okazały się prawdziwie ekstremalne i zamiast aktywnych słuchawek zmuszony byłem przez kilka godzin urzędować w wykorzystywanych podczas koncertowych fotoreportaży zatyczkach Alpine Hearing Protection. Dlatego też powyższa adnotacja nie świadczy o jakiejkolwiek ułomności, bądź niedoskonałości testowanych słuchawek a jedynie o ich oczywistych a przede wszystkim wynikających z dedykowanych zastosowań możliwościach. To są w końcu słuchawki do słuchania muzyki a nie ochronne nauszniki wykorzystywane przez obsługę naziemną lotnisk, czy ww. ekipy remontowo-budowlane.
Jednak w zdecydowanie normalniejszych warunkach ANC sprawdzał się po prostu świetnie – redukując hałas nie tylko nie powodował uczucia alienacji objawiającego się efektem trzymania głowy w szklanym słoju, ale również w sposób naprawdę znikomy wpływał na brzmienie. Nie obcinał pasma, nie podbijał, bądź nie osłabiał poszczególnych podzakresów a jedynie sprawiał, że poziom pochodzących z zewnątrz zakłóceń nie miał już tak degradującego wpływu na odtwarzany przez nas materiał a przez to i użytkowy poziom głośności mógł być zdecydowanie niższy niż w konwencjonalnych konstrukcjach. Skoro już jesteśmy przy głośności i generalnie uwagach natury użytkowej, to z pewnością warto wspomnieć o różnicach pomiędzy konwencjonalnym połączeniem kablem a bezprzewodowym – wykorzystującym technologię Bluetooth. Bardzo szybko okazało się, że o ile przy urządzeniach spoza oferty tytułowego producenta a przy tym pracujących pod kontrolą Androida ze względu na dość niski maksymalny poziom głośności lepiej zapobiegliwie zabierać ze sobą przewód sygnałowy, to już z topowym Galaxy S5 transmisja Bluetooth sprawdzała się wprost wybornie a dedykowana aplikacja Samsung Level pozwalała w pełni kontrolować parametry odtwarzania poprzez intuicyjne gładzenie, czy jak kto woli kizianie muszli słuchawek. Dzięki temu zarówno regulacja głośności, jak i nawigacja po utworach była czystą przyjemnością i mogła odbywać się nie tylko bez wyciągania telefonu z kieszeni, lecz nawet wielokrotnie udawało mi się zapominać o leżącym w pobliżu telefonie i wędrować po mieszkaniu ze słuchawkami na głowie.

No to najwyższy czas napisać co nieco o brzmieniu. Początkowo do flagowych Samsungów podchodziłem z daleko idącą ostrożnością wynikającą może nie tyle z uprzedzeń do tej konkretnie marki, lecz związaną głównie z panującymi obecnie na rynku urządzeń lifestylowych trendami brzmieniowymi. Nie mając w tym momencie ochoty  deprecjonować, czy choćby krytykować zaskakująco popularnych konkurentów tak uwielbianych przez młodszych i starszych słuchaczy szeroko rozumianej muzyki rozrywkowej, lecz czasem po prostu nie da się czytać zachwytów i nachalnego pseudo marketingu mamiącego nieświadomych, że ordynarnie podbite skraje i ewidentnie „zrobiony” dźwięk to aktualna „norma” a nie daj Bóg „referencja”. Nawet, jeśli tego typu soniczne patologie próbują być legalizowane i cywilizowane przez bardziej zasłużone, choć równie kontrowersyjne koncerny np. z nadgryzionymi owocami w logo. Całe szczęście Level Over już od pierwszych dźwięków dają do zrozumienia, że oprócz natywnego przeznaczenia nie mają absolutnie, ale to absolutnie nic wspólnego z dudniąco – jazgoczącą, odpowiednio wypromowaną modą. W zamian za to oferują wrodzony spokój i wysublimowanie połączone z dynamiką i rozmachem. Oczywiście z pomocą dedykowanej aplikacji dosłownie w kilka chwil można z dźwięku zrobić pokraczną karykaturę nie tylko dewastując początkową liniowość, ale i bezczeszcząc i plugawiąc ją tak wymyślnymi wynalazkami jak efekty 3D, czy dedykowane konkretnym gatunkom muzycznym „presety”.  Osobiście proponuję zapomnieć o istnieniu tych equalizacji i skupić się na „surowym” brzmieniu Samsungów, bo jest naprawdę na czym.
Nie chcąc po raz kolejny eksploatować dyżurnego „Gladiatora” z przykrością stwierdziłem, że na WiMPie HiFi jeszcze nie ma „Space Battleship Yamato” autorstwa Naoki Sato & Yasushi Miyagawa, co stało się całkiem niezłym pretekstem do zintensyfikowania poszukiwań kolejnych azjatyckich wydawnictw, z których do celów testowych świetnie nadał się m.in. album Yucca „Queen Of The Night”, na którym takie szlagiery jak „Nessun Dorma”, czy „O Mio Babbino Caro” prezentowane były w nad wyraz lekkostrawnej a przez to atrakcyjnej dla niewprawionego słuchacza postaci. Partie orkiestry uzupełniały elektroniczne wstawki przeplatające się z rockowymi, gitarowymi akcentami a jakość nagrań nie odstawała od górnych stanów średnich rozrywkowego mainstreamu. Oczywiście i „highlight” ze „Space Battleship Yamato” się tam znalazł i bardzo dobrze, bo Samsungi z dużą dawką sugestywności oddawały rozmach i patetyczność „Yamato” zgrabnie łącząc je z eterycznym i zwiewnym damskim wokalem.
Z czystej ciekawości spróbowałem też nakarmić testowane nauszniki zdecydowanie bardziej obciążającą wątrobę strawą i pełen obaw kliknąłem na „World Painted Blood” Slayera i … jakże diabelsko piękna kakofonia destrukcji rozpętała się w mojej głowie. Potęga i brutalność szły w parze z kontrolą i rozmachem a posądzane do tej pory o nienaganne maniery i niezachwiany spokój słuchawki z pełną mocą pokazały swoje drugie, cudownie szatańskie oblicze. Zero dotychczasowej eteryczności i wymuskanej metroseksualości, za to otchłań ognia, siarki i wszelakiego plugastwa, jakie tylko chore umysły muzyków zdołały stworzyć i przenieść na ociekającą jadem partyturę.
Wracając do normalności a jednocześnie pozostając w dość mrocznych klimatach włączyłem ścieżkę dźwiękową z „The Avengers” autorstwa Alana Silvestri. Pełen gwałtownych skoków dynamiki, podnoszących ciśnienie transjentów i dość poszarpanych linii melodycznych materiał nie tylko nie męczył, a wręcz skupiał uwagę słuchacza na tyle, że jakiekolwiek dodatkowe czynności można było sobie zdecydowanie darować. W dodatku obecność słuchawek na uszach stawała nie niemalże niezauważalna, co z jednej strony było następstwem ich bezprzewodowości a z drugiej potwierdzało zdecydowanie pozytywne pierwsze wrażenia dotyczące ich jakości wykonania i jakości użytych materiałów. W końcu lato w tym roku nie skąpiło nam słońca a nawet w upalne dni mając założone Level Over nie odczuwałem nawet najmniejszego dyskomfortu.
Praktycznie na każdym materiale Samsungi zasługiwały na wysokie noty w rubrykach dotyczących liniowości, czy też szeroko rozumianej muzykalności prezentowanego dźwięku. Nie siliły się na oryginalność, zaskoczenie, bądź oczarowanie słuchacza od pierwszych minut porażająca dynamiką, czy też potężnym a z biegiem czasu przytłaczjącym i monotonnym basem. Stawiały raczej na neutralność i transparentność usuwając się z pierwszego planu, by dać słuchaczowi jak najbardziej bezpośredni, namacalny kontakt z muzyką. Całe szczęście w całej tej poprawności konstruktorzy nie zapomnieli też o jednej z najważniejszych cech odróżniających produkty dobre od poprawnych – chodzi o umiejętność przekazywania emocji, barw i nastrojów ukrytych pomiędzy reprodukowanymi nutami. Tutaj wszystko było na swoim miejscu i jedynie od jakości dostarczanego materiału zależała finezja akomodowanych przez nasz narząd słuchu dźwięków.
Przy dynamicznych i gęstych orkiestracjach uwagę zwracała bardzo poprawna stabilność kreowanej przed słuchaczem sceny z przyjemną, wręcz naturalną selektywnością pozwalającą z dużą dozą swobody śledzić nie tylko linie melodyczne, ale i partie poszczególnych instrumentów. Co prawda dla osób przyzwyczajonych do bardziej masywnego, nieraz podbitego na dole brzmienia charakterystyka Samsungów może początkowo wydawać się zbyt zwiewna, ale patrząc na to zagadnienie czysto obiektywnie trzeba przyznać, że tym razem Samsung wyraźnie postawił na jakość a nie ilość, kierując swój topowy produkt do osób szukających wytchnienia i kultury a nie ogłuszającego i przez to jednostajnego dyskotekowego dudnienia.

Z perspektywy czasu musze przyznać, że kontakt z flagowymi słuchawkami Samsung Level Over okazał się bardzo pozytywnym przeżyciem. Nadspodziewanie wysoka jakość wykonania i wzornicza spójność wykorzystanych elementów w połączeniu z rasowym, iście hi-fi’owym brzmieniem sprawiły, że na mojej prywatnej audiofilskiej mapie świata Korea kojarzyć się będzie nie tylko z np. Bakoonem, ale również z Samsungiem, który jak widać na załączonym przykładzie potrafi zaskakiwać. I to zaskakiwać pozytywnie! Oby więcej tego typu niespodzianek, bo nic tak nie pobudza koniunktury i niejako przy okazji wpływa na poprawę relacji jakość/cena jak odczuwalny na karku oddech konkurencji. Coś czuję w kościach, że Level Over nie są ostatnim słowem Samsunga i że już niedługo powinniśmy być świadkami coraz odważniejszych prób wykrojenia sobie całkiem sporego kawałka z audiofilskiego tortu przez tego elektronicznego giganta.

Marcin Olszewski

Dystrybucja: Samsung
Cena: 1399 PLN (999 PLN w ramach promocji obowiązującej w dniach 19 – 31 sierpnia 2014 r)

Dane techniczne:
Przetworniki: 50 mm membrana biocelulozowa z magnesem neodymowym
Funkcje:
– Aktywne tłumienie hałasu (ACN)
– Bluetooth: BT 3.0 / apt-X, SBC
Wygląd: Gąbka nauszników o dużej elastyczności, pałąk wyściełany gładkim materiałem skóropodobnym
Interfejs: Smart Touch Control / wejście słuchawkowe 3,5 mm
Funkcje ogólne:
– S Voice
– Parowanie Bluetooth
– Układ redukcji hałasu z 2 mikrofonami / tłumienie echa
– Czas rozmowy/odsłuchu / czas czuwania przy włączonym ANC: 15 godz./30 godz.
– Czas rozmowy/odsłuchu / czas czuwania przy wyłączonym ANC: 30 godz./200 godz.
Skład zestawu:
– Wysokiej klasy etui / kabel micro USB
– Odłączany przewód audio z mikrofonem i zdalnym sterowaniem
– Adapter wtyczki (do samolotu)
Wymiary: 175 x 190 x 78 mm
Waga: 350 g

System wykorzystany w teście:
DAC/Wzmacniacz słuchawkowy: iFi iDAC
Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
Odtwarzacz plików: laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center; Galaxy S5 z zainstalowanym odtwarzaczem Meridian Media Player i WiMP HiFi; iPod Touch
Słuchawki: Brainwavz HM5; Steelseries Flux In-ear Pro

Parawan akustyczny powstał z myślą o tych, którzy nie mają możliwości wstawienia na stałe dużych ustrojów akustycznych do pomieszczenia z muzyką. Parawan jest lekki – waży 3,5 kg i można go na czas odsłuchu ustawić, by po wyłączeniu systemu znalazł się w innym miejscu. Z jego zalet skorzystają również ci melomani, którzy zaadaptowali akustycznie swoje pomieszczenie odsłuchowe.

Otóż parawany ustawia się na linii wyznaczonej przez fronty kolumn, lub tuż za tą linią. Sposób ich ustawienia stwarza szerokie pole do prób. Chodzi o kąt nachylenia względem kolumn, odległość od nich, jak i wspomniany dystans od linii kolumn. Także stopień rozwarcia skrzydeł parawanu – co umożliwiają wbudowane zawiasy – wpływa na zmianę charakterystyki ich działania.

Parawany są dyfuzorami o wysokości ca 138cm i szerokości 60cm. Do ich wykonania zastosowano 5 gatunków drewna o różnej gęstości. Rozpraszanie ułatwiają również niejednakowe średnice poprzecznych elementów.

Najlepsze efekty soniczne osiągnęliśmy przy zastosowaniu czterech parawanów ustawionych po dwa z każdego boku kolumny, ale użycie już dwóch sztuk w znaczący sposób poprawiło prezentację muzyczną.

Konstrukcja własna.

Zachęcamy do indywidualnych, niezobowiązujących prób.

HiFi Ja i Ty
Al.Grunwaldzka 487A
Gdańsk-Oliwa
tel. 513 79 56 09

Nie muszę chyba nikogo uświadamiać, że muzyka jest na tyle elastycznym i owocnym tworem wrażliwości człowieka, że osiągnąwszy swoje apogeum zaszufladkowania w jednym ogólnie ustalonym przez krytyków i znawców tematu gatunku, najnormalniej w świecie przestaje mieścić się w zaplanowanych dla niej kanonach. Ta „duchota” szufladkująca poszczególne style muzyczne, siłą rzeczy powoduje początkowo powolne i nieśmiałe, ale nieuniknione ich wzajemne przenikanie, by znalazłszy podatny grunt pośród odbiorców, rozlać się szeroką falą jako świeży powiew dekadencji. Sadzę, że podobny rys początku swojego bytu na scenie muzycznej miał nurt, którego przedstawicielem jest otrzymany do recenzji krążek, zatytułowany „Tempus Fantasy”, będący dziełem naszych młodych muzyków z jakże odległych wydawałoby się światów: Klasyki i Ambientu. Wspomniana świeża krew, to pianistka Katarzyna Borek i Wojciech Orszewski sygnujący tę kompilację pseudonimem VOJTO MONTEUR, a wydania owego owocu rodzimej wrażliwości muzycznej podjęła się oficyna Warner Classics.

To wydawałoby się, z założenia skazane na porażkę połączenie dwóch odległych od siebie ładunkiem emocjonalnym i choćby minimalną wiedzą interpretacyjną stylów muzycznych, już od kilku lat wielu zagranicznym artystom z powodzeniem udaje się kultywować. Może nie tylko stricte z instrumentami muzyki klasycznej, ale na pewno z wieloma naturalnymi, które kontrastując ze sztucznie generowaną elektroniką, stają na przeciw siebie nie jako wrogowie, tylko pełnoprawni partnerzy danej kompozycji. Wielu ortodoksyjnych słuchaczy – bez względu na stronę barykady, jaką zajmują – będzie traktować to jako profanację, ale spora grupa melomanów chcąc poznać bliżej powód jaki skłonił muzyków do takich kroków, mimochodem może zapoznać się z innym niż dotychczas uważali za ten jedyny i najlepszy stylem muzycznym. Ja osobiście swą drogę w pojmowaniu muzyki zaczynałem od tej sztucznie generowanej i dzięki właśnie takim jak opisywana płytom mogłem niezobowiązująco, ale dość regularnie zbliżać się do świata klasyki. Ale przejdźmy do samej płyty.

Klasyka plus Ambient, to mimo posiadania sporych pokładów tolerancji dość groźna mieszanka wybuchowa, która będąc próbą zbyt dużego skontrastowania poszczególnych stylów, może okazać się niestrawna. Otrzymując do zaopiniowania taki cykający jak bomba, bo aranżowany, mixowany i masteringowany przez młodych twórców krążek, miałem lekkie obawy natury: „ Oby młodość ich nie poniosła”. Z drugiej jednak strony pomyślałem natychmiast, że co mnie nie zabije, to mnie wzmocni i wcisnąłem przycisk Play. Przyznam szczerze, że napięcie trwało tylko minutę, gdyż po okresie spokojnych fraz fortepianu – skąd inąd nieźle zebranego i umieszczonego na wirtualnej scenie – do głosu doszły wstawki muzy elektronicznej, które o dziwo, a raczej na szczęście nie starały się dominować, tylko delikatnie podkreślały nietuzinkowość i dostojność rozpoczynających utwór akordów. Wkomponowane elektroniczne sample – dla równowagi wartości merytorycznych kompozycji – nie występowały oczywiście jako drugoplanowy byt, tylko swoją energią rozchodzącego się po pokoju niskiego konturowego basu i skrzącymi się delikatnymi perkusionaliami, ożywiały całość na tyle wyważenie, że odczuwałem to jako oddanie hołdu temu generującemu tak wysublimowane dźwięki, przez wielu uważnemu za króla w świecie instrumentów, ubranemu w piękny drewniany garnitur zbiorowi klawiszy, młoteczków i strun. Dla mnie osobiście rozpoczynający płytę utwór jest majstersztykiem aranżacyjnym i realizacyjnym. Mimo wolnego tempa, już w swych początkach mimochodem przygotowuje nas do sporych uniesień emocjonalnych w końcowych jego frazach. Dla niektórych może być to zbyt monotonne, jednak dla kochającego podobne – teoretycznie wolne, ale niosące ze sobą dużą dawkę wsadu duchowego – kompilacje, podkreślone przy tym fantastyczną realizacją, są solą życia codziennego. Ja większość wolnego czasu, a nawet testów różnych komponentów audio – jeśli tylko mają w sobie nutkę romantyzmu podczas odtwarzania muzyki – spędzam właśnie przy takich kompozycjach. Oczywiście nie zamykam się jedynie na tę opisywaną obecnie hybrydę stylu muzycznego, tylko w każdym gatunku staram się wyłuskiwać podobne klimaty, by nawet pojedyncze muśnięcie klawisza, delikatny przedmuch stroika saksofonu, czy choćby – weźmy testowany krążek – niski, konturowy, a przez to bardzo czytelny sztucznie generowany ton „keyboarda” powodował przysłowiowe ciarki na plecach. A gdy takie wystąpią – co przy dobrym wydawnictwie i systemie odtwarzającym bardzo często się zdarza, czuję, że artyści w stu procentach spełnili swoją misję społeczną, a nie odcinają kupony, robiąc dobrze sprzedającą się masówkę.

Moim zdaniem płyta „Tempus Fantasy” w pełni zasługuje na zapoznanie się z nią nawet przez z góry nieprzychylnych melomanów. Całość krążka jest tak ułożona, by nie popadając w zbytnią melancholię, móc ożywić się co kilka utworów nieco większą energią nadal bardzo wyważenie zaaranżowanych utworów. Jeśli ktoś interesuje się podobnymi tematami, prawdopodobnie bez większych problemów zauważy podobieństwo do znanego już od długiego czasu na scenie muzycznej Nilsa Pettera Molveara, który przecierając szlaki, oparł się na obsługiwanej przez siebie trąbce jako instrumencie wiodącym. Bez zbytniego naciągania mogę stwierdzić, że duet Katarzyna Borek i Vojto Monteur, godnie kultywują pomysł wspomnianego N.P.Molveara, poziomem wrażliwości w pojmowaniu przenikania stylów, jak i procesem post-produkcyjnym. Dlatego też serdecznie zachęcam do pochylenia się nad proponowaną płytą, gdyż dzięki – tak mi się wydaje – wzorowemu spełnieniu wszystkich założeń implementacji poziomu emocji do utworów podczas sesji nagraniowej, zabierze nas w fantastycznie korespondujące ze sobą światy, zdawałoby się odległych od siebie poglądów na piękno i wrażliwość muzyczną. Ja, ostatnio dość często poszukując podobnych projektów w bezkresnych zasobach różnych „ciągów nutowych”, niestety wiem, że nie jest łatwo o podobne perełki, dlatego jeśli takowa się trafiła, z przyjemnością o niej informuję.   

Patrząc od strony realizacyjnej, wspominałem już o moim pozytywnym odbiorze tego aspektu. Żaden instrument kompilacji bez wiedzy realizatora dźwięku, nie uzurpuje sobie prawa do bytu, jako ten jedyny. Każdy ma swoje pięć minut, a dzięki umiejętnościom masteringowca, zajmuje idealnie pozycjonowane miejsce na wirtualnej i sporej gabarytowo scenie muzycznej. Cieszę się, że całość projektu powstała w Polsce, a już pełen zachwyt wzbudza fakt, iż potrafią to robić tak młodzi ludzie. Zbliżenie się poziomem realizacji do wydawnictw typu ECM, nie jest łatwym zadaniem, a to co usłyszałem dzięki wytwórni Warner Classics, bez żadnych kompleksów może z nimi konkurować. I jeśli ktoś myśli, że to jest proste, to chyba nie zdaje sobie sprawy, jak marudnym pod tym względem odbiorcą jest audiofil, cyzelujący każdy najdrobniejszy niuans nagrania. Wszystkim, którzy przyczynili się do powstania tej produkcji, życzę więcej takich udanych przedsięwzięć i już teraz zgłaszam się jako chętny do zapoznania się z nowymi pomysłami.

Jacek Pazio

At the end of last year vacation time, we published a test of the outstanding Japanese preamplifier Phasemation EA-1 II, provided by the Krakow Eter Audio. This device left very good impressions and put the threshold so high, that besides the Polish, RCM Theriaa, we did not encounter anything similarly ambitious during our tests. But time does not stand still, and the catalogs of manufacturers change, more or less drastically, sometimes including their top offerings. That was the case with the EA-1 II, which was replaced by the tested unit, the EA-1000. The device is quite mysterious, as you cannot find any information about it on the global web pages of the Kyodo Denshi Engineering Co., Ltd., the owner of the brand. Only when you switch to the Japanese version of the page you will find a description, as long as you can read Japanese.

You can see at first sight, that this time the Japanese decided to move the borders even further, and offered an uncompromising product aimed at the most discerning clients. The modularity of the EA-1 closed in a more conventional form, in terms of size, evolved in the EA-1000 to something much more high-end, a more orthodox solution, based on an external power supply and two equalizing units. Due to that the manufacturer achieved very high channel separation and in addition all circuits have very comfortable working environment. This is especially important, because despite this not being visible from outside, and the manufacturer does not mention it in the materials supplied with the preamplifier, the EA-1000 is a tube device. The tubes are not only in the signal modules, but also in the PSU. In the sound path we have two JJ ECC 803S (12AX7) and one 12AU7 per channel, and in the power supply a rectifying tube 5U4G.
The front panel, made from thick, brushed aluminum anodized black, is housing only a plate with the company logo and a massive power switch, both located in the middle. The chassis of the unit is also varnished black. On the back panel you can find only an IEC socket, integrated with fuse housing, and two five pin sockets for powering the signal modules – the top one for the right channel, the bottom one for the left.
The correction curve monoblocks have brushed aluminum anodized silver front panels, with a very faint champagne note and satin-silver chassis. They look very elegant. The neutral, calm surface of the fascia is only jeweled by “golden” details in the form of the plate with the company logo and three beautifully made small knobs. Looking from the left the first one allows for setting the operation mode – you can select from two mono modes, one for Decca and the second one for Columbia correction curves, a stereo mode and the last one, dedicated to 78rpm discs. Between this knob, and the MC impedance selector, a blue LED was placed to indicate power. A source selector is the last knob on the front.
The back panels of the modules are rich in connectors. Besides the ability to connect two MC cartridges (one via RCA, the other via XLR sockets) and one MM cartridge, the happy buyer can lead the amplified signal by RCA as well as XLR sockets. There is also a bolt for connecting the grounding wire. There is also a dedicated five pin socket to connect to the PSU.
As you can see on the attached pictures, and hopefully read from the description above, the technologically advanced and uncompromised construction did not prevent the designers from creating a nice, and very intuitive device. The role of the individual knobs is so obvious, that there are not even the slightest concerns, that anybody would have any issues in operating them; even people starting to explore the vinyl world. In addition there is absolutely no need to perform any more advanced regulations, so the EA-1000 seems to be a high-end version of a plug and play device. And below, I will try to answer the question, how this simplification, meaning not allowing the user to influence the parameters of the unit too deeply (putting changing the tubes aside), influenced the sound.

For sure the EA-1000 can be regarded not only as a worthy replacement for the EA-1, but also as a next, important step towards the vinyl and audiophile absolute. But it is also worth remembering, that each one of us creates his or hers ideals based on our own preferences and tastes. This is also the case here – talking about ideals or masters, we should have in mind, that we deal with a reference made according to the design rules, preferences and so called ‘sound school’ of the manufacturer. In case of Phasemation, the trademark of this Japanese manufacturer is the above average spaciousness offered by their devices. That, what in case of the EA-1, was defined by Jacek as “endless stage depth” progressed further, evolved. The amount of air surrounding the musicians reached a level known from stadium or open air projects. There were no ensembles pressed together on a few square meters, no sultry atmosphere of mini-clubs present anymore. Instead we get limitless spaces with extremely precisely placed virtual sources, with their contours drawn with very thin, yet distinctly visible lines. The smoothness and pastel colored timbres resemble in their delicacy the Japanese kakemono (掛け物)/kakejiku (掛軸) drawings made on silk or paper.
In case of the EA-1000 we deal with the same homogeneity and coherence, without any, even the slightest, traces of nervousness or hurriedness in the sound. But this ethereality, full of intrinsic balance and calmness, has also a second face. I am talking about a certain delicacy of the transients, softening of the culmination moments of the attack. Although the contours and details remain on the same, very high level, when we reach for more brute repertoire, the mentioned characteristic of the sound will become more visible. For example, the album “Hail to the King” Avenged Sevenfold sounded very sublime with the Phasemation, what, at first, caused my surprise, which later changed into curiosity, about that form of interpretation, quite far from the general canon of music, but on the long end I missed the power and brutality associated with heavy metal esthetics. On this field the RCM Theriaa and the Octave Phono Module, I used in parallel with the Phasemation, offered more. But I hope you will understand me well, this remark is directed towards a small target group, as the probability, that in a system, where the tested phonostage will be installed, music like Slayer, My Dying Bride or Avenged Sevenfold will be played, can be regarded as very small.
Going back to the more civilized genres, we cannot go around complementing the preamplifier for refinement and reverence, with which it concentrates on each and every reproduced sound, not losing anything from its coherence and above average musicality. It was enough to play the Rodrigo y Gabriela “9 Dead Alive” to hear, how many sounds two guitars can produce, and how many tasty things, how much wealth is hidden in them. Each touch of a string, each movement of a hand on the neck or tap on the body can become an event on its own, when the listener wants it to, and can become a perfect reason to try and find more tasty bits in the sound. But it is enough to change the focus, look at things from a broader perspective and we can become engulfed in a very dynamic spectacle in a more global way.
The above mechanism was also true for bigger, more demanding ensembles. “Hatari!” and the jubilee, pink version of “The Pink Panther” of Henry Mancini did not leave anything to brag about in terms of dynamics. The insight into the parties of the individual musicians was masterful, while the stability of the stage and the precision of localization of the instruments could not be criticized at all. Adding to this the mentioned spaciousness, where the musical spectacle was played, sitting in your listening chair was making you think you are in the middle of one of the biggest music halls in the world.

Looking at the capabilities of the tested phonostage from a purely analytical point of view, I have to admit, that such smoothness, glued together with a crystalline pureness and almost laboratory resolution in the top registers cannot be found every day. Due to that, at least if the rest of the stereo system will permit (owners of loudspeakers with diamond and ribbon tweeters are favored here), we will not lose anything from things that are happening on the verge of our perception. Delicate noises, sounds of cymbals or the highest sounds achieved by trumpet players will not lose anything from their openness, and if needed, will show their rapacity.
The balance of the midrange and its sewing together with the edges of the sound spectrum were almost ideal. The tonal balance was set in the true middle between analyticity and musicality, so the influence on the final result will depend mostly on the rest of your system, with heavy emphasis on the performance of the used cartridge. There will be reduced fare here, and despite the whole refinement and undeniable, noble manners, a cartridge that does not handle dynamics well, or does not extract all information from the vinyl groove, can destroy all expectations put in the system. It is worth thinking about products that have a dynamic and juicy sound, because in connection with the Phasemation it will allow to listen comfortably even to less well mastered albums.
I left the lower octaves to the end, because they will bring even overly slow and dark sounding systems to life with their differentiation and nimbleness. Their detail and ability to show nuances, which were escaping our perception before, will be also admired by people, who own fully balanced systems, that do not need any extra correction. However people who like laboratory and arctic climates should watch out, because too much can be too much.

Almost two months with the Phasemation EA-1000 passed very quickly, but everything good must come to an end. That was also the case this time, and I had to pack the nice Japanese trio into its boxes and send back to the distributor. The refinement and trademark ethereality of this phonostage showed, that High-End is very differentiated, and on the level presented by this device the differences between products are of purely esthetic value – those are defined by the preferences of their manufacturers and the target groups. In small Japanese, and not only Japanese, rooms, the EA-1000 will create an illusion of much bigger space, than the one owned. It will create a sound stage much bigger than the setup of the speakers and the room space would suggest. Emphasis on finesse and delicacy will for sure find a broad spectrum of followers, and the smoothness and homogeneity of the whole sound spectrum, combined with the elegance of the devices themselves will for sure provide a long term satisfaction from their purchase.

Marcin Olszewski

Distributor: Eter Audio
Price: 44 900 PLN

Technical details:
Cartridge type: MM/MC (Low/High)
Input sensitivity: MM – 2.3 mV; MC Low – 0.09 mV; MC High – 0.22 mV
Input impedance: MM – 47 kΩ or less; MC Low – 10 Ω or less; MC High – 10 Ω or more
Gain: MM – 39 dB; MC Low – 67 dB; MC High – 59 dB
Equivalent input noise: –115 dB (MM); –143 dB (MC Low); –135 dB (MC High)
Maximum input voltage: MM – 250 mV; MC Low – 11 mV; MC High – 25 mV
Rated output voltage: 200 mV (1 kHz)
Deviation from RIAA curve: ±0.3 dB (20Hz to 20kHz)
Output impedance: 750 Ω
Channel separation: >100 dB
Power consumption: 40W (100 VAC, 50 – 60 Hz)
Dimensions:
– Phono Equalizer Units (WxHxD) – 210 x 103 x 347 mm
– Power Supply Unit (WxHxD) – 210 x 103 x 333 mm
Weight:
– Phono Equalizer Units – 4,5 kg (x2)
– Power Supply Unit – 7 kg

System used in this test:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– SDigital source selector: Audio Authority 1177
– Network Music Player: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center
– Turntable: Double synchronous motor Transrotor ZET 3 + 12″SME + Transrotor MC Merlo Reference + external power supply Transrotor Konstant M-1 Reference; Dr. Feickert Analogue Woodpecker + SME M2 – 9 R + Dynavector DV – 20X2 H
– Phonostage: Octave Phono Module
– Integrated Amplifier: Electrocompaniet ECI 5; Ming Da MC368-B5
– Preamplifier: Moon EVO 740P
– Power Amplifier: Moon EVO 870A
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders; Raidho S-2.0
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Siltech Classic Anniversary 770i
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB Cable: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker Cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra;
– Power Cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Siltech Classic Anniversary SPX-800; Acoustic Zen Gargantua II
– Power distribution board: GigaWatt PF-2 + Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; KBL Sound Reference Power Distributor
– Wall Outlet: Furutech FT-SWS(R)
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Ethernet cables: Neyton CAT7+
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips; Acoustic Revive RAF-48H

W odpowiedzi na wyniki głosowania przeprowadzonego wśród tysięcy użytkowników kolumn głośnikowych, Devialet w zaledwie dwa tygodnie rozszerzył listę głośników obsługujących unikatową technologię SAM o 11 nowych zestawów kolumn. Tym samym liczba modeli, które  mogą zaprezentować pełnię swoich możliwości, zwiększyła się do 34

Już w dwa miesiące po zaprezentowaniu na targach High End Audio w Monachium kolejnej nowatorskiej technologii, nazwanej SAM (Speaker Active Matching), Devialet sukcesywnie rozszerza listę modeli kolumn głośnikowych, które czerpią korzyści z tego przełomowego rozwiązania.

Kompatybilnością z SAM może pochwalić się już 17 producentów głośników, włącznie z tak prestiżowymi markami jak Magico, Vivid Audio, Kef, Bowers & Wilkins, Focal, Wilson Audio, Sonus Faber… Od bestsellerowych Kef-ów LS50 do prestiżowych Magico Q3, Wilson Audio Sasha 2 i Bowers & Wilkins 800D, urządzenia Devialet wyposażone w technologię SAM jako jedyne pozwalają ujawnić pełen potencjał dowolnych high-endowych kolumn głośnikowych.

Aby umożliwić użytkownikom oddanie głosu na wybrane kolumny głośnikowe, przygotowana została strona internetowa voteforsam.devialet.com. Modele najczęściej wskazywane przez głosujących jako pierwsze skorzystają z możliwości płynących z technologii SAM. Listę głośników zgodnych z SAM można znaleźć na wspomnianej stronie, jak również na profilu firmy Devialet na portalu Facebook.

O technologii SAM

SAM jest skrótem od Speaker Active Matching (aktywne dopasowanie głośników). Ten całkowicie cyfrowy proces umożliwia wszystkim konstrukcjom Devialet precyzyjnie „zgrać się” z poszczególnymi modelami kolumn głośnikowych. W efekcie to „uszyte na miarę” rozwiązanie zapewnia wzmacniaczowi możliwość zaprezentowania 100 proc. możliwości głośników.

Wdrożenie tego wyjątkowego rozwiązania stało się możliwe dzięki unikatowej wewnętrznej architekturze urządzeń Devialet, wykorzystujących najnowszą technologią wzmocnienia ADH oraz potężny cyfrowy „mózg”. SAM pozwala wzmacniaczom mocy Devialet dostarczać kolumnom głośnikowym specyficzny sygnał, opracowywany w czasie rzeczywistym i bez jakiegokolwiek opóźnienia. To z kolei umożliwia optymalne zasilanie głośników i gwarantuje, że akustyczny sygnał płynący z kolumn jest dokładną repliką sygnału audio zapisanego na nagraniu i jednocześnie zapewnia głośnikom ochronę przez mechanicznym przeciążeniem lub elektrycznym przegrzaniem.
Aby móc w pełni wykorzystać możliwości przetworników, inżynierowie Devialet muszą zmierzyć i scharakteryzować kompletne zachowanie głośnika (wliczając zwrotnicę, przetwornik, akustyczne obciążenie), z jego nieliniowościami, tworząc w ten sposób wirtualny obraz prawdziwej kolumny głośnikowej, pracującej w czasie rzeczywistym na jednym z cyfrowych procesorów dźwięku Devialet.

W celu zbadania charakterystyk głośników Devialet stworzył jednostkę organizacyjną, złożoną z 10 specjalistów zajmujących się technologią SAM, głównie ekspertów w elektronice i akustycznej obróbce sygnału. W siedzibie firmy Devialet zlokalizowanej w sercu Paryża zbudowano specjalne laboratorium akustyczne i opracowano platformę logistyczną. Całość przyspiesza tempo pomiarów i modelowania głośników, przed dodaniem ich do bazy SAM.

Przyspieszenie procesu opracowywania charakterystyki za pomocą automatyzacji, a także zaprojektowanie przenośnych wersji narzędzi pomiarowych, jest celem ambitnego programu, który pomoże stworzyć przed tegorocznymi świętami Bożego Narodzenia kompletnych charakterystyk 200 najpopularniejszych na rynku kolumn głośnikowych, które będą kompatybilne z technologią SAM.

O ile dla trzymających rękę na pulsie audiofilów marka Gauder Akustik jest oczywistą kontynuacją istniejącego od 1929r. niemieckiego Isophona, to uważam, iż warto dla osób dopiero wkraczających w cudowny świat dźwięków choćby pobieżnie przybliżyć jej historię. W telegraficznym skrócie wypadałoby zatem cofnąć się do … 1924 r. Wtedy to właśnie dwóch poważnych, pracujących w General Electric, jegomości – Chester W. Rice i Edward Washburn Kellogg opatentowało przetwornik elektroakustyczny, który w 1926 roku trafił na rynek pod postacią jedno watowej Radioli kosztującej 250$ (ekwiwalent współczesnych 3000$). Na pojawienie się konkurencji nie trzeba było zbyt długo czekać i już w 1929 r. w Berlinie trzech młodych inżynierów (Hermann Rummel, Ewald Fritz i Willi Schongs) powołało do życia Isophona (E. Fritz & Co. GMBH), o którym zrobiło się głośno już w 1935 r., gdy światło dzienne ujrzały dwudrożne kolumny wyposażone w 12” przetwornik basowy, 2” wysokotonowy i zwrotnicę. Na konstrukcję trójdrożną trzeba było jeszcze trochę poczekać, jednak wprowadzone w latach 60-ych ubiegłego wieku kolumny HSB 30/8 na tyle przypadły do gustu klientom i „branży”, że uhonorowano je mianem „Najlepszych kolumn w Niemczech 1969 r.”

W latach 70-ych świetnie wykorzystaną szansą okazało się wejście w systemy nagłośnienia car-audio, jako dostawca dla niemieckiego przemysłu motoryzacyjnego. Ten obszar działalności został sprzedany w 1980 r. Thompsonowi. Dla złotouchych interesująca jest jednak współczesność i to, że choć firma matka oficjalnie zakończyła działalność z końcem 2012 r., to ciągłość produkcji audiofilskich wyrobów od początku 2013 r., już pod własnym nazwiskiem i z wiernym zespołem zapewnił dr. Roland Gauder, czyli osoba odpowiedzialna za badania i wdrażanie dotychczasowych, wielokrotnie nagradzanych modeli kolumn.
Na obecne standardy taki „życiorys” wskazuje na niemalże antyczne korzenie, lecz jeśli tylko dobrze się poszpera w annałach audio można trafić na jeszcze ciekawsze dinozaury. Ot wystarczy wspomnieć francuską Cabasse, której właściciele, pomimo oficjalnej daty założenia (1950 r.) od czasu do czasu nie omieszkają wspominać, że już w 1780 roku ich przodkowie produkowali „urządzenia audio”, za które w tamtych czasach uchodziły np. wiolonczele, skrzypce, czy gitary. Wróćmy jednak do współczesności i bohaterek niniejszego testu – Gauderów Cassiano.

Pomimo dość pokaźnych rozmiarów, a przede wszystkim zauważalnej, szczególnie przez płeć piękną, głębokości, dzięki łukowato zbiegającym się ku szczątkowemu tyłowi ściankom bocznym bryły kolumn optycznie nie tylko nie przytłaczają, a wręcz noszą znamiona zgrabności i finezji. Uzyskanie takiego kształtu było możliwe dzięki zastosowaniu giętej sklejki i nacinanego MDFu, w którym powstałe po nacięciach wolne przestrzenie szczelnie wypełniono ok. 9 kg. piasku kwarcowego. W rezultacie powyższych działań obudowy przy akceptowalnej wadze nie straciły nic z zamierzonej sztywności. Do wytłumienia użyto materiału Twaron, który zgodnie z zapewnieniami producenta pozwala zachować czysty i przejrzysty środek, oraz górę pasma, doskonale tłumiąc rezonanse obudowy.
Jednak to, co najważniejsze chronią zamontowane na stałe gęsto perforowane metalowe maskownice. Chodzi oczywiście o stanowiące niejako znak firmowy Isophona mlecznobiałe ceramiczne przetworniki Accutona, z których para basowych 18-ek pracuje w komorze wentylowanej od spodu a również 18 cm, obsługujący średnicę przetwornik, w dedykowanej, zamkniętej pojemności. Jako firmowy upgrade, dostępny zarówno na etapie składania zamówienia, jak i późniejsza modyfikacja producent oferuje (oczywiście za dopłatą) zastąpienie standardowego – porcelanowego tweetera przetwornikiem diamentowym.
Różnice w „klasie”, w stosunku do tańszej serii, widać również po dostępnych opcjach wykończenia. O ile w Arconach do wyboru są jedynie trzy opcje (biały i czarny lakier fortepianowy oraz fornir wiśniowy), o tyle dla Cassiano i ich najbliższych krewniaków (Vescova, Araba, Tofana, FRC) przewidziano dwanaście wariantów oklein, z których karbowaną powłokę aluminiową można polakierować kolorami z palety RAL. Po dokładne informacje odsyłam jednak do katalogu producenta a jeśli ktoś miałby problemy z rozpoznaniem forniru, jakim pokryto kolumny, które trafiły do nas do testu spieszę donieść, iż jest to Rosewood, czyli Palisander.
Tak jak już zdążyłem nadmienić wylot kanału bass-refleks został umieszczony na spodzie kolumn, więc od razu uprzedzam posiadaczy puszystych dywanów, że lepiej zawczasu zaopatrzyć się w stosowne płyty granitowe, bądź wykonane z grubej sklejki, s jeszcze lepiej nie kombinować na własną rękę, tylko zamówić firmowe Flagstone’y,  gdyż pomimo potężnych dwuczęściowych kolców zatkanie ww. otworów technologicznych może znacznie zdegradować dźwięk kolumn. Na spodnich ściankach umieszczono jeszcze pojedyncze zworki umożliwiające dostosowanie „obfitości” basu do docelowego pomieszczenia odsłuchowego i upodobań słuchaczy w zakresie +/- 1,5 dB. I jeszcze kilka słów o terminalach głośnikowych. Teoretycznie temat wydaje się mało absorbujący, chyba, że mamy do czynienia z terminalami …. wędrującymi. Proszę się nie śmiać. Wystarczy jedynie prześledzić ewolucję poszczególnych inkarnacji Cassiano, by zrozumieć o co chodzi. Początkowo, gdy ww. modele po prostu nie posiadały ściany tylnej, gdyż zbiegające się z tyłu boki tworzyły ostrą krawędź, pojedyncze terminale znajdowały się na spodzie kolumn. Kolejna wersja, z jaką miałem do czynienia około dwa lata temu posiadała już podobnie do dostarczonej nam do testów „aż” 4 cm pionową powierzchnię, która zdołała przyjąć pojedyncze WBT-y. Za to w naszych, terminale są nie dość, że podwójne to jeszcze „pro unijne” gniazda z kołnierzami, doprowadzającymi posiadaczy okablowania zakonfekcjonowanego widłami do stanów lękowych , bądź szewskiej pasji, zastąpiono doskonale znanymi mi z Arcon wersjami WBT-0708 nextgen, które są w stanie przyjąć wszystko począwszy od gołego przewodu na monstrualnych widłach użytych w Audiomicach Miamen Consequence skończywszy. Nie omieszkałem jednak zaczerpnąć języka u osób zdecydowanie lepiej zorientowanych w temacie i po konsultacjach z dystrybutorem spawa się wyjaśniła – recenzowana przez nas para była robiona na zamówienie i stąd podwójne terminale, które są dostępne jako jedna z opcji. Jakby na to całe zamieszanie nie patrzeć i tak, jak na dłoni widać, że w Gauderze rozwój oznacza nie tylko udoskonalenie wyrobów pod względem technologicznym, ale również dążenie do jak najwyższej ergonomii oferowanych produktów, czyli generalnie rzecz ujmując ułatwiania życia odbiorcy końcowemu – audiofilowi. Brawo!

Będąc od prawie dwóch lat szczęśliwym użytkownikiem bodajże pierwszej pary Gauderów Arcona 80, jaka zawitała do Polski i od czasu do czasu mając, w nader komfortowych warunkach, możliwość słuchania modeli Tofana i Berlina RC9, o monstrualnych RC11 nawet nie wspominam, bo kilkukrotne odsłuchy wywarły na mnie piorunujące wrażenie, miałem jako takie pojęcie czego po niemieckich kolumnach można się spodziewać. Jednak jak to w takich przypadkach bywa teoria sobie a życie sobie. Bądźmy szczerzy – seria Arcona to tzw. entry level dla tego producenta a Tofany i Berliny wyznaczają przeciwległe krańce oferty. W związku z powyższym otrzymawszy Cassiano przez pierwsze blisko dwa tygodnie nie tyle próbowałem je oswoić, co jak najszybciej optymalnie ustawić a co najważniejsze porządnie wygrzać. Trzeba bowiem pamiętać, że długo „niegrane” ceramiki to nic ciekawego i jeśli tylko będziemy mieli pecha i trafimy na taką „zminą”, lub o znikomym przebiegu parę możemy poważnie zachodzić w głowę o co w tym całym Hi-Fi, czy nwet High-Endzie chodzi, skoro dobiegające naszych uszu dźwięki są dziwnie kanciaste i matowe. Dodatkowo firmowy sznyt przetworników to jedno a konkretna aplikacja to drugie. W końcu konstrukcji na ceramikach jest w bród a każda z nich gra inaczej. Za przykład niech posłużą właśnie Gaudery stawiające na neutralność i możliwie najmniejszą ilość podkolorowań i np. Estelony czarujące rozmarzeniem i gęstą, niemalże oleistą barwą.
Koniec końców kolumny w moim 20 m pokoju stanęły ok. 50cm od ściany tylnej, 1,2 m od bocznych bardzo delikatnie dogięte w kierunku słuchacza. Dodatkowo po kilku próbach z odpowiadającą za natężenie basu zworką doszedłem do wniosku, że fabrycznie ustawione zero jest idealnym kompromisem pomiędzy burzącą mury potęgą a konturowością i wzorową kontrolą. Przygotowane w odwodzie granitowe płyty okazały się natomiast zbędne, gdyż ustawione na firmowych podkładkach, uzbrojone w wysokie kolce kolumny nad wyraz upodobały sobie mój jesionowy parkiet i podczas cały okres testów nie wykazywały tendencji do dudnienia, czy też tracenia panowania nad najniższymi częstotliwościami. Skoro zatem część organizacyjną mamy za sobą możemy wreszcie wygodnie rozsiąść się w fotelu i skupić na muzyce.

Standardowo wypadałoby zacząć od jakiejś w miarę bezpiecznej, ba najlepiej mocno niezobowiązującej, pozycji stanowiącej niejako prolog, grę wstępną do dalszego zacieśniania znajomości. Sięgnąłem więc po Georga Michaela, lecz zamiast czegoś pop-rockowego i balladowego mój wzrok napotkał „Symphonicę”(Deluxe Edition). Ciepły, elektryzujący głos wokalisty będącego nie dość, ze w świetnej formie, to na totalnym luzie, przez niemieckie kolumny został pokazany z fenomenalną rozdzielczością i z wręcz holograficznym realizmem. Z jednej strony to On był najważniejszy, lecz zarówno towarzysząca mu orkiestra, jak i zgromadzona na widowni publiczność stanowiły nierozerwalne i pełnoprawne składowe spektaklu. Gładkość, klarowność przekazu szły w parze z potęgą, rozmachem właściwym dużym składom, przy czym nawet najmniejsze detale nie traciły na wyrazistości niezależnie od tego czy zlokalizowano je na pierwszym, czy też dalszych planach. Jednak było to tylko tło, oprawa do ekspresywnej, niemalże ekstatycznej artykulacji Michaela. To nie była kolejna fucha, kolejny koncert do odklepania, odrobienia pańszczyzny, odebrania honorarium i powrotu do domu. W dodatku biorąc pod uwagę „składankowy” charakter wydawnictwa Gauderom udało się zachować spójność brzmieniową pomiędzy poszczególnymi utworami nie uśredniając ich odrębności, lecz odnajdując i pokazując słuchaczom wspólny pierwiastek je łączący. Pomimo obiegowych opinii o dość „zachowawczej” pod względem barwy i nasycenia manierze Accutonów nawet podczas obfitujących w sybilanty „Let Her down Easy” i „The First Time Ever I Saw Your Face” górę i średnicę charakteryzowała wręcz wzorcowa temperatura i jędrność. Oczywiście bez trudu można na rynku znaleźć kolumny oferujące bardziej rozświetlony, lekko rozbuchany przekaz – przykładowo moje Arcony z AMT na górze, lecz będzie to odstępstwo od neutralności ku oczywistej przyjemności.
Jednak prawdziwa jazda bez trzymanki rozpoczęła się wraz z włączeniem „New Blood” Petera Gabriela i pierwszymi uderzeniami „The Rhythm Of The Heat”. Zdecydowanie żywsze tempa pobudzały równie skutecznie, co espresso doppio i jedynie rozedrgany, niemalże anemiczny głos Ane Brun na „Don’t Give Up” skutecznie obniżał ciśnienie. Zupełnie nie wiem, co ta wokalistka ma w sobie i co widział a przede wszystkim słyszał w niej Peter Gabriel, ale przynajmniej na mnie działa zwiotczająco niczym pawulon i za każdym razem gdy słyszę „współczesne” wykonanie czym prędzej, w ramach antidotum, zaserwować sobie muszę jedynie słuszną wersję zarejestrowaną na „So” z Kate Bush. Podobne zdanie najwidoczniej miały również kolumny, gdyż różnica w realizmie i namacalności głosów obu ww. pań była wręcz porażająca. Mniejsza z tym, nie ma się co znęcać nad biedną wokalistką skoro z pewnością są tacy, którym taka anorektyczna estetyka pasuje.
Pozostając w równie dynamicznych klimatach nie mogłem odmówić sobie przyjemności włączenia ścieżki dźwiękowej z „Gladiatora” autorstwa Hansa Zimmera, z której „The Battle” wydawało się idealnie wpasowywać w preferencje Gauderów. Im gęstsza i bardziej patetyczna stawała się instrumentacja, tym mocniej wiatr w żagle łapały Cassiano. W kulminacyjnym momencie ze zwrotnej fregaty potrafiły przetransformować się do postaci trójmasztowego galeonu, czy nawet pozostając w klimatach marynistycznych pancernika by zmiażdżyć słuchacza swoją potęgą ognia. A skoro już jesteśmy przy okrętach, to podczas ponad trzytygodniowych odsłuchów wielokrotnie odtwarzane były również podkłady muzyczne z „Piratów z Karaibów”, gdzie iście Hollywoodzki rozmach i genetyczna patetyczność twórczości Zimmera wywoływała uśmiech zadowolenia na mojej twarzy. Tutaj nie było miejsca na uproszczenia, czy próby zawoalowania drzemiącej w nagraniach dynamiki. Jeśli trzeba było zagrzmieć, ryknąć, czy huknąć niemieckie „skrzynki” czyniły to z niekłamaną radością i spontanicznością, a limiterem w momentach największego spiętrzenia decybeli, szczególnie gdy oprócz orkiestry do głosu dochodził również chór („Calypso”, „What Shall We Die For”) stawała się jedynie moja dyżurna amplifikacja. Dla tego też, o ile początkowo można karmić Gaudery z porównywalnej do ECI integry, lecz na dłuższą metę nie widzę innej alternatywy niż zaopatrzenie się w odpowiednio wydajny prądowo i dysponujący adekwatną do ulubionych gatunków muzycznych mocą wzmacniacz (najlepiej dzielony) pochodzący z katalogu Vitusa, Mod Wrighta, Moona, czy Jeffa Rowlanda. Grunt, żeby moc szła w parze z finezją i muzykalnością a w tedy jedynym zmartwieniem szczęśliwego posiadacza będzie tylko moment, w którym standardowe wysokotonowe ceramiki zastąpi ich diamentowe rodzeństwo.
Z pewnością gdzieś tam, w zakamarkach świadomości kołacze się Państwu pytanie jak te, uwielbiające wielkie składy i rozbudowane partytury kolumny radzą sobie w wymagającym skupienia i cyzelowania praktycznie każdego dźwięku repertuarze. Prawdę powiedziawszy sam byłem tego ciekaw, a że i takowe krążki znajdują się w mojej płytotece, więc i z własnouszną weryfikację powyższych dywagacji nie było problemu. Na pierwszy ogień poszedł wydany na winylu „Love Over Gold” Dire Straits, gdzie oprócz tak ukochanych przez brać audiofilską transjentów można znaleźć całkiem sporo finezji i rozmarzenia. Weźmy takie niby oklepane do bólu „Private Investigations” – ileż tam mikrodetali, powolnego, acz sukcesywnego budowania napięcia i plam dźwiękowych stanowiących tło dla prowadzącej partii gitary. Jakakolwiek nerwowość, czy próba wyrwania się przed szereg od razu niweczyłaby zamysł muzyków, a tymczasem Gaudery … bez najmniejszego trudu zdołały powstrzymać swój ognisty temperament. To było, przynajmniej w moim mniemaniu, jednak zbyt łatwe wyzwanie. Potrzebowałem czegoś zdecydowanie bardziej eterycznego, a cóż nadawałoby się do tego lepiej niż „Beate Vergine” Philippe’a Jaroussky’ego z przepięknymi, chwytającymi za gardło motetami, jak otwierający album „Salve Regina” , czy równie piękny „Stabat Mater Dolorosa”. W tym momencie sacrum zdecydowanie górowało nad profanum a gładkość i homogeniczność nad przypisywanymi Accutonom, jak widać całkowicie niezasłużenie, beznamiętności i emocjonalnej zachowawczości. Właśnie w takich kameralnych składach, z bardzo ograniczonym instrumentarium Gaudery pokazywały swoje drugie, bardziej liryczne oblicze. Precyzja ogniskowania źródeł pozornych, tak oszałamiająca w wielkiej symfonice, nabierała całkowicie nowej jakości. Przysłowiowa garstka instrumentalistów towarzysząca wokalistom została zaprezentowana na pełnej powietrza i świetnie odwzorowanej również na wysokość scenie z iście laserową precyzją. Nie chodzi w tym momencie typowo samplerowe sztuczki z przekontrastowieniem i wyolbrzymieniem muzyków, lecz spowodowanie, że słuchając, choć bardziej adekwatnym byłoby użycie sformułowania uczestnicząc, w reprodukowanym spektaklu, zamiast jakości HD z płaskiego ekranu przełączylibyśmy się na ultrapanoramiczny, zakrzywiony 4K. Po prostu dźwięki zamiast być przed nami zdawały się nas otaczać, pochłaniać, powodując, że i my stawaliśmy się jakże istotną składową całości.

Wakacyjne tygodnie z Gauderami Cassiano zburzyły tak mozolnie budowaną przeze mnie kapliczkę błogiego spokoju. Spowodowały, że uśpiona od dłuższego czasu Audiophilia Nervosa powróciła do stanu wzmożonej aktywności jasno dając do zrozumienia, że tym razem nie odpuści i nie da się zbyć jakimś kabelkiem, czy też kolejnym akcesorium. Z jednej strony niezbyt dobrze to rokuje mojemu domowemu budżetowi, lecz z drugiej wyraźnie wskazuje na ponadprzeciętny urok i niewątpliwe zalety testowanych kolumn. Kolumn, za którymi stoi nie tylko wiedza i doświadczenie jednego z najstarszych, nieprzerwanie działających producentów z branży audio na świecie, ale przede wszystkim uniwersalność i możliwość wzbicia się na szczyt audiofilskiego wyrafinowania poprzez aplikację diamentowych tweeterów. Te czarne klejnoty nie tylko mogą okazać się prawdziwą ozdobą przepięknie wykończonych „skrzynek”, ale i zwieńczeniem mozolnych poszukiwań Świętego Graala, którego każdy z nas wyznacza sobie indywidualnie.

Marcin Olszewski

Dystrybucja: RCM
Cena:
– ash black/white cherry, beechwood: 55 000 PLN
– rosewood, maple, zebrano, olive, bambus, walnut, makassar, aluminium: 56 800 PLN
– Piano black or white, or venner high gloss: 61 900 PLN
– diamond tweeter – dopłata: 22 400 PLN
– Flagstone – kamienna podstawa: 2 570 PLN

Dane techniczne:
Impedancja: 4 Ω
Zwrotnica: podziałem na 180 Hz i 3,2 kHz
Konstrukcja: 3 drożna
Obudowa: linia transmisyjna z wylotem w podstawie kolumny
Przetworniki: 2 x 180 mm(7″) basowe, 180 mm (7″) średniotonowy, 20 mm (3/4″) wysokotonowy (możliwość zastąpienia standardowego – ceramicznego, diamentowym)
Moc sinusoidalna: 220 W
Moc muzyczna: 410 W
Wymiary: 21(S) x 110(W) x 41(G) cm
Waga: 30 kg/szt.
Gwarancja: 10 lat.

System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– DAC: Auralic Vega
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center; Auralic Aries
– Gramofon: Transrotor Fat Bob S + TR 800-S + Zyx R100
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Octave Phono Module
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI 5
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Siltech Classic Anniversary 770i
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II
– Listwa: GigaWatt PF-2 + przewód Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Platforma antywibracyjna: Audio Philar Double (pod gramofonem)
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips