Monthly Archives: lipiec 2013

With power distribution accessories, so that the higher high end classes are, the less they hear. This effect can be achieved in two ways – through an advanced filtration, regeneration and other complex processes, and by the greatest possible simplification and minimalist design. For obvious reasons, the first method provides incomparably cleaner AC and all kinds of security, however, is inextricably bound up with the high cost of production and hence the high price you will pay. The members of this group can include most of the AC power conditioners and AC distributions of less or more complex filtering. The idea of ​​minimalist, through its purism, is limited to the (re) distribution of electricity to more than allowed by the standard, even double AC inlet, the number of receivers and at least in theory, it is definitely cheaper for the end solution.

The AC distribution board which is the object of this test Amare Musica Silver Passive Power Station, as its name suggests to classify the representatives of the minimalist trend. My above assumptions confirmed its designers and engineers – Maciej Lenar and Marcin Sołowiow, who with disarming frankness admitted that in addition to providing individual solid-core silver individually distributed current to each of the six slots in the middle is only very narrowly selected … audiophile air. Thus, when the producers let myself be sincere I’ll try to give back to them the same – SPPS (short for Silver Passive Power Station) is one of the most beautiful AC power distribution boards that I was able to see so far. Ba, its performance is such that even a shame to hide it behind a table with the hardware, which usually end up this type of accessories. It is hardly surprising with the rest, because, like the other devices Amare Musica was founded first as a purely virtual existence in the Solidworks and only after many providers preview renders any angle started to produce.

The use of stainless steel enclosures possible to obtain a very smooth, almost mirror surface, which on request can be coated with paint in virtually any color. Painted version of whatever color, black-one-centimeter-thick bottom plate fitted with rubber feet that can be replaced after removing the spikes, not only provides stability, but also protects the whole front of the micro-vibrations. From the ergonomically and usability I have to mention about arrangement outlets. While their quality and the distance between them in the use of standard connectors and even audiophile such as Furutech or Oyaide do not have any objections to a perpendicular position to the axis of axle outlets distribution board if you need to connect the cube power outlets that can be found for example in DAC’s , streamers and phonostages this task may be so daring that the adjacent one of AC outlet will unfortunately have to remain empty.

But let’s cover the impact of SPPS to the sound of my system. In order to fully determine its efficiency separate climbing in it not only reasonable when it comes to energy consumption integrin in the style of Peachtree Audio, or ECI, but being able to give 300W at 4 ohms mono power Restek Extract. When it comes to stereotypes attributed to the silver trim sound is immediately want to point out that no such noted. Although the lower bass was audible, but full of culture and charm brought a degree, or a half up, but nothing more. Although „Metallic Spheres” duo The Orb assisted by David Gilmour did not bring back a dangerous calling ancestral „shells” in located in the living room sideboard, a significant more culturally and „polishing” have been subjected to both the diameter and the highest tones. Gilmour’s guitar cut the air like a great sword Jedi offers a warm, soothing color and race nerves shattered daily. It is worth noting that these changes have not brought with them reducing the resolution, or trim the top of the band. The above observation also made the quite intensively-operating wind brass instruments album „Brotherhood Of Brass” Frank London’s Klezmer Brass Allstars, where a variety of reverbs and nuances shimmered with thousands of shades and colors not wounded by the listener’s ears. I got the same impression when listening to a few CDs (including samplers) signed logo Stockfish Records, and our Anna Maria Jopek („Whispering”) in the lead role where we have lots of whispers etc. Instead of sensations similar to those associated with the removal of tartar it sounded more smooth, creamy and sweet. What has so far been slightly smoothed annoyed, without harshness and clinical coldness to almost caramel musicality.

From the above description it is clear enough, or at least I hope that the power distribution board from Amare Musica Silver Passive Power Station is not completely transparent, it leaves its imprint on the sound system that supplies the life-giving power. It is obvious departure from the idea of ​​complete transparency of individual pieces of audio gear, but … at this point we come to a secret public knowledge, which very often forgotten. We are talking about the painful truth audiophile fidelity – the better the system we have, the less you can be listening to your (sometimes worse released) music. Of course, the music is still our favorite rings are great, but mistakes or imperfections realizing they can spoil all the fun of listening. SPPS is a kind of cure-all for the above ailments – leaving all the best civilized and make your way to beautify these aspects, which are in the process of recording, mastering or not fully worked out. When asked whether the idea of ​​the sound check for a specific system, you must answer for themselves. Just rent a strip, plug in to it has a set of audio and listen quietly for a day or two. Otherwise, you can not.

Text and photos by Marcin Olszewski

Manufacturer / distributor: Amare Musica

Price: 1500 €

Specifications:
– Chassis made ​​of stainless steel with a thickness of 2mm
– Base made ​​of carbon steel with a thickness of 10mm,
– Suppression of bitumen mats
– Power IEC Inlet Furutech G
– Internal wiring: fi = 1.5 mm with polished silver 4N
– Dimensions (WxHxD): 94x114x412 mm
– Weight: 9 kg

The system used in the test:
– CD / DAC Ayon 1SC
– DAC Eximus DP1, Vitus Audio RD-100
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Stream player: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center, Moon 180 MiND; YBA Heritage Media Streamer MP100
– Integrated Amplifiers: Electrocompaniet ECI 5; Ayon Spirit 3, Peachtree Audio Decco 65; Synthesis R753AC
– Preamplifier: Restek Editor
– Power Amplifier: Restek Extract
– Speakers: Gauder Akustik Arcona 80
– IC RCA Audio Katipo Antipodes; Acoustic Revive RCA-1.0PA
– IC XLR LessLoss Anchorwave, Organic Audio, Acoustic Revive XLR-1.0PA II
– Digital IC: Fadel Art DigiLitz, Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye, Monster Cable Interlink LightSpeed ​​200; Acoustic Revive DSIX-1.0PA
– USB Cables Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker Cables: Harmonix CS-120, Acoustic Revive SPC-REFERENCE; Neyton Hamburg
– Power Cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; GigaWatt LC-1mk2; Acoustic Revive PCOCC-A Single-Core Power Reference
– Power distribution board: GigaWatt PF-2 + cable LC-2mk2
– Table: Rogoz Audio 4SM3
– Ethernet cables: Neyton CAT7 +
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium

——–

At the moment, I can safely do without additional distribution boards. With a person supply line from the AC power meter to the equipment room, fitted a two tripled wall outlets. The planned expansion of the system of „musician” files, forcing adding a few holes with the flow. Fortunately, this is not the case for yesterday (I’m hardcore LP-freak), so quietly accepted the offer to test the power distribution board. It will bring – not make changes, worse – it will improve the sound, see, can hear.

I just got something that some people would put in the house for the sake of appearance. AMARE MUSICA SILVER POWER STATION PASSIVE outside looks rich, and even feed the designers do not regret. The interior of the AC distri board, which guides the silver in the form of solid-core wire. That six-outlets „station” is quite large elongated solid weight, polished block and looks phenomenal – the wife acceptance guaranteed. If someone likes the ascetic finishes may deem it unnecessary glare. But the taste is not discussed.

Overall verified experimentally by the majority of the industry rule is: power amplifier connected is always from wall. But I could not take a shortcut and put everything to the test sboard. Unfortunately in my case was the top of an old truth, but I read that sometimes different. Why for me is the impact, I do not know. It can not get worse, but definitely different than I expected (I probably poorly constructed device). With two outlet store checked several combinations, but only when you connect the tip to the wall, the system began to sing. So start as recommended by the constructor of my unit, Mr. Kazuo Kiuchi. The man knows what he says. Releasing the title „AMSPPS” of the power consumption of 35-year-pound of 1KV transformer amp, the sound came to life, take in air and freedom. Such a variant of the remaining time.

Often, first impressions indicate the general nature of the changes. Do you go in the right or wrong direction turns out to be longer listening. Unfortunately, I have to say that the power station is not transparent. In theory, most will take this as a disadvantage, but different systems need different stimuli approximating to nirvana. And do not laugh at this. I’ve heard some sets in my life (supposedly finite), in which a change of one element (and so is the heroine meeting) change the being the owner, it can be different, and this is sometimes better. I’m not saying that this is the way to Tune-up sound. However, one should take into account the potential impact.

First of all, want to point out that the effects of this game are not comparable with the exchange speakers. Do not write a dissertation on five columns, because I always try to say something, then I can put the stamp with your name. I got a trivial way, some-Outlet splitter, once commonly referred to as simple distribution boards form markets. What can you come up with. However, the words that come to mind after a few days of use, read: smooth and rounded edges of the light spectrum. No fouling, only tempering irritating sibilance in vocals and midrange smoothing, which results in a reduction charshness media. The music flows without special tension in the analysis. Sunk back in his chair, I run the play and drifting. My babydoll with transistor began to play closer to the aesthetics of tube amplification. All aspects of the presentation stage, stereophony, depth and location of the virtual sources without affecting the product remained his AMARE MUSICA. The only consequence of the marriage (for many it will be a positive), is to reduce contours and as I mentioned earlier, the overall smoothness. The game more spots, but without merging the musicians on stage. Nobody pushes a neighbor for a seat. It’s just a different way of processing the signal recorded on the media. The bass is a little more boxes than strings, trumpet has less tin, more mellow character, but the saxophone is in 7 heaven. Listening absorbs a whole, without carving the various instruments. Suddenly we find that we listen to music, not the musicians.

I realize that there are vacuum tube sets cutting space between the speakers as razor blades, on the other hand tend to be thick and warm sounding semiconductor products. Therefore, I suggest even extras such as a power SILVER PASSIVE POWER STATION, connected to the test before buying. If reception music will suffer after such marriage, looking for something from another stall, or appreciate a hole in the wall for additional outlet.

Jacek Pazio

The system used in the test, a complete set of Combak Corporation.

Electronics Reimyo:
– Separate DAC + CD player: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– Tube preamp: CAT – 777 MK II
– Solid state power amp: KAP – 777
Speakers: Bravo Consequence +
Power cables: Harmonix X-DC-350M2R Improved Version
Speaker Cables: Harmonix HS 101-EXQ (mid-high section); Harmonix HS-101 SLC (Section woofer)
IC RCA Harmonix HS 101-GP
Digital IC: Harmonix HS 102
Table: Rogoz Audio
Accessories: Antivibration stand for the power amp by Harmonix TU-505EX MK2, Harmonix Enacom improved for AC 100-240V; Harmonix Tuning Room Mini Disk RFA-80i

Analog stage:
– Turntable:
drive: Dr. Feickert Analogue „Twin”
arm: SME V
cartridge: Dynavector XX-2 MK II
– Preamp: RCM Sensor Prelude IC

•    Największa możliwość personalizacji
•    Nowy system operacyjny
•    Bezkonkurencyjny dźwięk
•    Centrum domowej rozrywki

Loewe Reference ID, po raz pierwszy zaprezentowany na targach IFA we wrześniu 2012, jest już dostępny w Polsce. Ten flagowy telewizor Loewe, jest arcydziełem łączącym najwyższy kunszt wykonania, wyjątkowe materiały, i największy potencjał personalizacji, sprawiający, że każdy egzemplarz może być unikalny. Nawet interfejs użytkownika nastawiony jest na  indywidualizację, dzięki innowacyjnemu ekranowi startowemu wykorzystującemu funkcję „ulubione. Pozwala to na zapamiętywanie i łatwy dostęp do „ulubionych” pozycji użytkownika, wśród których są kanały TV, nagrania na dysku telewizora, strony internetowe, muzyka i wiele innych treści, także z domowej sieci.

Największe możliwości personalizacji
Wygląda jak dzieło sztuki. Loewe Reference ID to nie tylko minimalistyczny design ale i chromowana aluminiowa rama oraz kunsztowna pokrywa głośnika i stylowy tył telewizora. Tę podstawową wersję można jednak zmieniać, według indywidualnych upodobań. Począwszy od podświetlenia LED, które otoczy telewizor imponującą poświatą, podkreślającą jego dekoracyjny charakter, poprzez różne możliwości ustawienia i montażu (na ścianie, na podstawie podłogowej, bezpośrednio na podłodze itd.) dobór akcesoriów (np. dopasowane głośniki Reference ID) a skończywszy na doborze materiałów, z których telewizor może być wykonany i detali podkreślających osobowość właściciela.

Loewe Reference ID
Obraz wyświetlany przez Loewe Reference ID opiera się na technologii Full-HD LCD z tylnym podświetleniem LED i odświeżaniem 400 Hz. Jasność i wysoka częstotliwość odświeżania przekładają się na doskonałą jakość obrazu 3D. Dwa zintegrowane tunery telewizyjne, interfejs CI+ dla odbioru zakodowanych kanałów HDTV sprawiają, że telewizor jest dostoswany do przyszłych technologii. Ponadto oferuje 1 TB pojemności zintegrowanej nagrywarki, pozwalającej na nagrywanie treści 2D i 3D oraz streaming nagrań do innych telewizorów poprzez WLAN, LAN lub Powerline. Pozwala także na oglądanie telewizji z przesunięciem czasowym oraz kontynuowanie oglądania na innych TV Loewe. Loewe Reference ID obsługuje także MediaText w standardzie HbbTV, usługę, która coraz częściej towarzyszy tradycyjnemu programowi TV i jest także dostępna online. To oznacza także atrakcyjne biblioteki mediów i portale poszczególnych kanałów.
Co więcej aplikacja Loewe Media app dla iPada otrzymała nagrodę “red dot best of the best” i pozwala na wygodne korzystanie z przewodnika po kanałach (EPG) i dostęp do szczegółowych informacji o programach i kanałach. TV można zatem wygodnie sterować przy pomocy aplikacji.

Bezkonkurencyjny dźwięk
Jest jeszcze kwestia dźwięku i dlatego Loewe Reference ID wyposażono w doskonały system dźwiękowy. Zintegrowane głośniki o mocy 160 W generują dźwięk porównywalny z tym z sali koncertowej, pomimo skromnej obudowy. Oczywiście Reference ID jest wyposażony w zintegrowany przedwzmacniacz dekodujący dźwięk, który pozwala mu zostać centrum kontroli domowego systemu rozrywki. Dla dodatkowych wrażeń można telewizor uzupełnić głośnikami Reference ID.
Telewizor dostępny jest w rozmiarach 40,46 i 55 cali.

3Logic Sp. z o.o.
ul. Zakopiańska 153
30-435 Kraków
Polska
tel.: +48 12 255 43 28
kom.: +48 505 241 679
patryk.gut@3logic.pl
http://www.3logic.pl

Jeszcze nie tak dawno audio było działem zajmującym się głównie różnej maści elektroniką, wliczając w nią produkty lampowe, tranzystorowe czy też całą grupę związaną z analogiem (magnetofony, gramofony itp.) . Jednak obecnie ciężko jednoznacznie określić ramy tego pojęcia, gdyż poczynając od okablowania mamy takie ekstrawaganckie dodatki jak naklejki na kolumny poprawiające propagację dźwięku (nie wierzycie, sprawdźcie w sieci), czy buddyjskie miski rodem z „Feng shui”, w swej konstrukcji i działaniu wzorujące się na wyrobach ludwisarzy. Z rzeczy mniej kontrowersyjnych, będących już chlebem powszednim znajdują się jeszcze:
– akcesoria antywibracyjne (stoliki, platformy, stopy i podkładki, etc.) pod urządzenia odtwarzające muzykę, a nawet (o zgrozo) pod kable,
– poprawiacze prądu (kondycjonery, zasilacze, filtry…)
– akcesoria służące adaptacji akustycznej pomieszczeń – rozpraszacze, pochłaniacze, ale też takie ekstrawagancje jak słynne piegi Harmonixa (zapraszam),    
– wszelkiego rodzaju demagnetyzery, myjki, prostownice do winyli, skrawarki i naklejki na płyty cd
Nie będę jednak wymieniał wszystkich pomysłów na poprawę brzmienia systemu, ponieważ jest to nie do ogarnięcia, gdyż inwencja ludzka potrafi zadziwić nawet najbardziej otwarte umysły. I chwała jej za to.Brać audiofilska zdążyła już przywyknąć do nowinek rodem z narkotycznych snów szaleńca a co światlejsze jednostki nie negują na starcie proponowanych gadżetów, wstrzymując się od kategorycznych stwierdzeń do momentu odsłuchu. Niestety jak w każdej grupie hobbystów obecne są różne punkty widzenia. Jedyny problem w tym, że obóz sceptyków odrzucając większość „wynalazków” bez uprzedniego zapoznania się z nimi pośrednio winny jest prześmiewczego podejścia „normalnych ludzi” do audiofilów. Orędownicy „szkiełka i oka” są tak „sfokusowani” na wartościach mierzalnych, i tak żarliwie angażują się w niesienie kaganka oświaty tym, którzy chcą sprawdzić „poprawiacze” na własnej skórze, że z reguły ta swoista ewangelizacja kończy się na zamęczeniu bogu ducha winnego słuchacza prowadzonymi autorytatywnym tonem wywodami. W rezultacie tego typu „wypraw krzyżowych” powszechnym jest obecnie panujący pogląd, że „Audiofilia” to rodzaj choroby. No cóż, ja przyznaję się oficjalnie: jestem audiofilem, sprawdzam „szamańskie audio-voodoo” i nie zawaham się o tym napisać.

Jak już zdążyłem wspomnieć, obecnie mamy urodzaj firm zajmujących się wszelakiego rodzaju akcesoriami wynoszącymi nasze systemy na wyższe poziomy wtajemniczenia. Posiadając kilka takich „propozycji” z oferty producenta mojej elektroniki, wziąłem na warsztat coś, co nawet najwięksi oponenci muszą/powinni przełknąć – Enacom AC firmy Harmonix działający na zasadzie układu Zobla. Mam nadzieję, ze ogólnodostępne podstawy teoretyczne skutecznie zakneblują usta niedowiarkom w zakresie idei działania a jedyne rozbieżności, jakie się pojawią dotyczyć będą kwestii słyszalności wpływu na dźwięk. Na szczęście nic nie muszę nikomu udowadniać i napiszę, co zaobserwowałem po wpięciu japońskiego „wygładzacza prądu” w instalację zasilającą tuż przy źródle dźwięku.

Chcąc być rzetelnym dodam, za swoim portfolio, iż jestem powiązany z testowaną marką. Jednak jak zaznaczałem, jest to powiązanie raczej z pasji niż chęci lobbowania o charakterze czysto finansowym. Po prostu przyszedł czas w redakcji na zbadanie wpływu akcesoriów audio i tym razem padło na Harmonix-a. Kto ma inne zdanie może przeczytać wyłącznie drugą opinię – zrozumiem i uszanuję odczuwany przez Państwa konflikt interesów i ewentualne zastrzeżenie co do mojej obiektywności.

Enacom AC 230V Harmonix’a to nic innego jak układ tłumiący trywialnie mówiąc „nerwowość” prądu w gniazdku, lub listwie, w których zostanie zastosowany. Dokładne wykresy i techniczne opisy znajdziecie Państwo na stronie producenta i polskiego dystrybutora. Po wpięciu … Enacoma, nie producenta, w możliwie najbliższe zajętym przez przewody zasilające nasz system gniazdo nie wiem jakie musiały by zostać spełnione warunki (choć takich nie wykluczam np. przy urządzeniach posiadających podobne układy już w swoim wnętrzu), żeby wpływ był niezauważalny. Oprócz domowych odsłuchów, które jednoznacznie potwierdziły kwieciste opisy konstruktora, pozwoliłem sobie zabrać ustrojstwo do warszawskiego klubu KAiM, gdzie prezentacja dała podobne efekty, a słuchaczami nie byli początkujący adepci sztuk audio, lecz znani na forum konstruktorzy DIY – istny kwiat polskiej myśli technicznej. Odsłuch w szerszym gronie był dla mnie wystarczającym potwierdzeniem braku omamów. Z marszu dodam, że w tej mekce konstruktorów nie obyło się bez próby skopiowania bohatera testu, co „prawie” się udało. Celowo zastosowałem cudzysłów, ponieważ jak ogólnopolska reklama niesie: „prawie robi wielką różnicę”. Klon Enacoma wpływał na dźwięk, niestety inaczej i nie w takim stopniu jak oryginał. Oczywiście pojawił się jeden głos za klonem, co nie powinno dziwić biorąc pod uwagę, że każda matka (w tym wypadku ojciec) kocha swoje dzieci ;-)

Zastosowanie produktu Harmonix’a równolegle do zasilania toru audio, powoduje natychmiastowe konsekwencje. Bardzo możliwe, że już po pierwszych taktach nie będzie odwrotu, gdyż spokój przekazu jest obezwładniający. Jakbyśmy pozbyli się szkodliwych artefaktów i to zarówno tych generowanych przez same urządzenia, jak i przenikających do toru audio z zewnątrz. W jednej chwili znika szorstkość górnego zakresu zapewniając większą czytelność i namacalność. W środkowym paśmie, poprzez eliminację z tła obecnych do tej pory pochodnych zniekształceń głośnika wysokotonowego, pojawia się więcej informacji odbieranych, jako otwarcie się tego zakresu i swobodę w kreowaniu źródeł pozornych. Zwiększa się ilość powietrza pomiędzy muzykami pozwalając swobodnie śledzić ich poczynania na scenie. Dzięki temu gęste rockowe realizacje stają się łatwiej przyswajalne. Muzyka nie zlewa się jedną, zbitą masę, lecz swobodnie ukazuje warsztat poszczególnych wykonawców. Każde szarpnięcie struny, uderzenie perkusji czy muśnięcie talerzy mają swój początek i koniec, nie przeszkadzając następnym frazom w odegraniu zaplanowanego spektaklu muzycznego. Eliminowany jest pospolicie nazywany „jazgot”. Nagle okazuje się, że muzyka uważana przez nas za zbyt hałaśliwą (np. free-jazz), bądź trudną staje się nie tylko ciekawa, ale i całkiem akceptowalna. Wspomniane cechy Enacoma, uwalniają niespotykaną, aksamitną gładkość realizacji wokalnych. Nie dość, że możemy bezproblemowo policzyć migdałki artystki Youn Sun Nach w utworze „La Chanson” z płyty „Same Girl”, to nasycenie i realizm głosu jest tak zniewalający, że większość z Was wprawi w zachwyt. Jakby realizator bawił się mikrofonem w laryngologa łącząc niezwykłą rozdzielczość z brakiem jakichkolwiek dźwięków potocznie określanych „krzykiem”. Nawet głośne słuchanie jest przyjemnością, gdyż słyszymy potencjał głosu i możliwości wokalne piosenkarki takimi, jakimi obdarzyła ją natura a nie przez pryzmat degradujących zniekształceń. Tak można na nowo odkrywać posiadaną płytotekę. Spróbujcie, a jeśli jesteście otwarci na atrakcje serwowane przez Enacoma AC firmy Harmonix, stwierdzicie, że życie do tej pory było szare.

Podczas zabawy z podstawowym modelem Enacoma, dotarła do mnie prosto z Japonii przysłana przez dystrybutora wersja „Limited”. Nigdy wcześniej nie miałem jej nawet w ręku, więc zastanawiałem się co takiego można zmienić w konstrukcji protoplasty, żeby uprawnione było dodanie stosownego stempelka podnoszącego prestiż. Sprawdzić niestety bez zniszczenia nie można, ale, prawdę powiedziawszy,nie spodziewałem się, jakiś spektakularnych zmian. Co najwyżej kosmetycznych. Jednak … wyglądające jak „cukierek”, małe urządzonko w kształcie bateryjki „AA” zaterminowane krótkim kablem we wtyczce Wattgate-a, przenosi środek ciężkości dźwięku o oczko niżej. Oczywiście nie jest to działanie metodą napompowania dźwięku najniższymi składowymi (odbieranymi jako zmulenie), tylko dociążenia (nasycenia) barw źródeł pozornych, zwiększając ich odstęp od zdecydowanie czarniejszego tła, czyniąc go jeszcze bardziej czytelnym i namacalnym. Ta ulepszona wersja serwuje takie bonusy, przy zachowaniu wszystkich zalet standardowego Enacom-a. Osobiście posiadam prostszą wersję, jednak gdybym przy wyborze miał do posłuchania obie odsłony produktu japońskiej manufaktury, z pewnością zakupiłbym ten limitowany. Według mnie przyrost jakości w pełni rekompensuje wzrost ceny. Potencjalny nabywca musi sobie sam odpowiedzieć, który z nich pozostawi w systemie i czy w ogóle gra jest warta świeczki.

Kiedyś starałem się unikać takich niebezpiecznych (ze względu na nieplanowane koszty) zabaw, ale stwierdziłem, że życie jest zbyt krótkie i szkoda każdego dnia na monotonię. Chyba o to chodzi, abyśmy czerpali zeń pełną piersią. Zwarzywszy, że naszym konikiem jest „audio” testujemy nawet tak ekstrawaganckie akcesoria, jak tytułowe Enacomy poszerzając własne doświadczenia i dobrze się przy tym bawiąc. Przecież liczy się „fun”!

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście, to kompletny zestaw firmy Combak Corporation.              
Elektronika Reimyo:
Dzielony odtwarzacz Cd: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– przedwzmacniacz lampowy: CAT – 777 MK II
– tranzystorowa końcówka mocy: KAP – 777
Kolumny: Bravo Consequence +
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved-Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa): Harmonix HS 101-SLC (sekcja niskotonową
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102

Stolik: Rogoz Audio

Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU-505EX
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i

Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: Dr. Feickert Analogue „Twin”
ramię: SME V
wkładka: Dynavector XX-2 MK II
– przedwzmacniacz gramofonowy: THERIAA RCM

——–

Pomimo obaw Jacka wynikających z oczywistych powiązań biznesowych z producentem obiektów niniejszego testu od razu zaznaczę, że dla mnie nie miały one żadnego znaczenia. Pamiętam, z jakim wysiłkiem (m.in. finansowym) go budował i jak dramatycznie zmieniało się brzmienie wraz z pojawianiem się kolejnych elementów tej misternej, monogamicznej japońskiej układanki. Znalazł swoje wymarzone brzmienie, audiofilską nirwanę i do niej dążył a choć mu kibicowałem to niemalże przy każdym odsłuchu zaznaczałem, że pomimo niezaprzeczalnej klasy nie jest to „moja bajka”. Fundamentalne różnice repertuarowe (m.in. upodobanie do gatunków ciężkich i brutalnych) i trwający od kilku lat nieustający romans z plikami wykluczały w moim przypadku nawet teoretyczne rozważania nad ustawieniem u siebie systemu Reimyo nawet w wersji light (zintegrowane CD zamiast transportu i przetwornika + zupełnie inne kolumny). Za to wszelakiej maści poprawiacze, czyli tzw. audiofilską biżuterię i bibeloty zawsze z chęcią sprawdzałem we własnych czterech kątach.

Nie inaczej było i tym razem. Co prawda „zawieszki” Enacoma już kiedyś miałem, lecz były to wersje głośnikowe, które po zmianie kolumn (z Audio Academy Tethys II mk2 na Neat Motive One) przestały wprowadzać jakiekolwiek słyszalne, o pozytywnych nawet nie wspominając, zmiany i powędrowały w świat. A teraz nie dość, że weszliśmy (sceptycy z pewnością woleć będą określenie „zeszliśmy”) na poziom zasilania to jeszcze oprócz nad wyraz rozsądnie wycenionej (oczywiście jak na audiofilskie realia i podejście do tematu pana Kazuo) wersji Improved otrzymaliśmy tzw. maksymalnie „wypasioną” Limited Edition. Oba modele swoje działanie opierają na układzie Zobla, więc przynajmniej od strony teoretycznej ilość audio-voodoo można określić jako nad wyraz znikomą. Jednak osoby nieobeznane z tematem mogą czuć pewien dyskomfort ideologiczno – poznawczy, gdy przyjdzie im wpiąć którąś z testowanych zawieszek nie bezpośrednio w tor, lecz w możliwie najbliższe podłączonemu do sieci źródłu gniazdo. Krótko mówiąc coś w stylu bocznikowania kondensatorów. Mniejsza jednak z teorią i technikaliami. Oba breloczki to cylindryczne puszki zbliżone gabarytami do popularnych paluszków, przy czym Limited jest trochę bardziej spuchnięty. Różnice dotyczą również konfekcji i o ile Improved musi zadowolić się niepozorną, czarną wtyczką, to jego droższy krewniak dopieszczony został imponującym Wattgate’m 390i i sporo grubszym odcinkiem przewodu zasilającego.

Tyle teorii i wrażeń natury wizualnej, czas na odsłuchy. Na pierwszy ogień poszła tak zachwalana przez Jacka wersja Improved, która prawdę powiedziawszy nie powaliła mnie na kolana. Co prawda zmiany po jej wpięciu były zauważalne, lecz ich intensywność określiłbym jako … adekwatną do ceny. Na bas i niższą średnice jakiegokolwiek wpływu nie odnotowałem a jedynie poczynając od wyższej średnicy dostrzegalne było pewne uszlachetnienie i zhomogenizowanie przekazu. Poprzez spadek szumu tła, czyli tzw. zaczernienie przestrzeni za ostatnimi planami można było odnieść wrażenie większej rozdzielczości umożliwiające zwiększenie głośności do poziomów, które bez Enacoma groziły nie tylko migreną, ale i krwawieniem z uszu. Najwyższe tony lśniły tonącymi dotychczas w nie dość pomijalnym szumie detalami pozwalając na bardziej bezpośredni kontakt z muzykami. To, co wcześniej pozostawało zamglone i w pewien sposób zawoalowane zyskiwało na klarowności i namacalności a to, co irytowało klinicznym chłodem nabierało bardziej humanitarnego sznytu. Bez zamulenia przekazu, złagodzenia i stępienia krawędzi źródeł pozornych dźwięk niejako wyzbywał się cyfrowych artefaktów oferując w rezultacie iście analogową naturalność. Świadomie piszę naturalność a nie neutralność, bo trudno jest mi autorytatywnie stwierdzić, że Enacomów w torze nie słychać, bo ewidentnie je słychać i tylko od odbiory będzie zależało, który ze stanów – przed, czy po wpięciu, uzna za wzorcowy. Na pewno zadowoleni powinni być posiadacze systemów, w których analityczność przekroczyła umowny próg prosektorium i krótko mówiąc temperatura niebezpiecznie zbliża się do tej w chłodni koronera a w powietrzu wyczuwalne są nad wyraz intensywne nuty spirytusu i parafiny. Po wpięciu Enacoma detaliczność pozostanie na dotychczasowym, wyżyłowanym poziomie, jednak oprócz ostrych jak skalpel chirurga konturów pojawi się tak pożądana tkanka o zdrowej soczystej barwie.

Prawdziwa zabawa zaczyna się jednak w momencie, gdy niepozornego Improved zastępuje model Limited. W pierwszej chwili jego działanie (podczas wstępnego odsłuchu u Jacka) uznałem za ewidentną autosugestię, jednak w momencie, gdy dokładnie takie same zmiany w brzmieniu odnotowałem we własnym systemie przestałem się czemukolwiek dziwić i z radością oddałem się odsłuchowi. Po pierwsze droższa wersja, posiadając wszystkie cechy tańszej, rozszerza zakres działania na całe pasmo a nie jedynie na jego wyższy zakres. Dodatkowo ewidentnie zwiększa wolumen dźwięku, przez co powiększeniu ulega scena i zlokalizowani na niej muzycy, co w niektórych przypadkach („Stalkers In Tokyo” Whitesnake) prowadzi do niemalże całkowitej redukcji przeskalowywania pomiędzy tym, co istnieje w rzeczywistości a pomniejszoną repliką kreowaną przez system audio. Wystarczy wybrać repertuar, w którym muzycy, oraz ich instrumentarium, powinni bez trudu zmieścić się w naszym salonie, wpiąć Enacoma i … niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki stajemy się uczestnikami najmniejszego koncertu na świecie – koncertu granego tylko dla nas. Brzmi intrygująco? Zapewniam, że tak.

Całe szczęście sięgając po bardziej rozbudowane składy nie musimy godzić się na żaden kompromis. Przeskalowywanie oczywiście się pojawia, jednak skoro do tej pory z nim żyliśmy, to i teraz nie powinniśmy marudzić. Chyba, że jesteśmy szczęśliwymi posiadaczami Hansenów King 2, bądź JBLi Everest ustawionych w stumetrowym salonie. Wtedy możemy o poprzednim zdaniu zapomnieć. Pozostała część populacji dysponująca zdecydowanie skromniejszymi systemami przynajmniej dla świętego spokoju powinna topowych Enacomów posłuchać.

Wróćmy zatem do muzyki. Poczynając od wprost idealnego w roli „wielkosymfonicznego samplera” wydania XRCD24 „Planet” Holsta (A.A. Philharmonic / Zubin Mehta) a kończąc na (niemalże) ekshumowanym Black Sabbath i ich najnowszym albumie „13” każdorazowa wizyta Enacoma w dyżurnej listwie zasilającej powodowała znaczący wzrost dynamiki i gęstości przekazu. Osobiście tego typu zmiany uważam za jednoznacznie pozytywne, lecz od razu zaznaczam, że w systemach grających powiększonym, bizantyjsko – hollywoodzkim dźwiękiem obecność japońskiego „poprawiacza” może okazać się „klęską urodzaju”. Bardzo do gustu przypadło mi również pewne faworyzowanie ludzkich głosów i to zarówno damskich (Hanna Banaszak „Hanna Banaszak w Studiu Koncertowym im. W. Lutosławskiego – 5.12.2010”, Mercedes Sosa „Cantora 1”), jak i męskich (Frank Sinatra „Only the Lonely”). Ich delikatne wypchnięcie, skierowanie dodatkowego snopu światła sprawia, że wzrasta zarówno komunikatywność przekazu, jak i namacalność na scenie. Wszystko staje się bardziej realne, rzeczywiste. Im dłużej słuchałem wersji Limited, tym częściej łapałem się na tym, że to, co obserwuję, to co słyszę już kiedyś i to wcale nie tak dawno „przerabiałem” i … Bingo! Enacom Limited całkiem udanie naśladuje PMR Premium! I tym oto optymistycznym akcentem pozwolę sobie zamknąć temat.

Na koniec zaznaczę, iż powyższy tekst dotyczy moich własnych, na wskroś subiektywnych wrażeń wynikających z obecności Enacomów w moim, a więc również złożonym z wg. mojego widzimisię, systemie. Całe szczęście ze względu na pomijalne gabaryty i bliską niezniszczalności solidność gorąco namawiam do wypożyczenia i wypróbowania tych intrygujących audiofilskich breloczków we własnym systemie przez co najmniej przez weekend. Nawet jeśli nie przypadną Państwu do gustu będzie kolejny temat do dyskusji i to nie tej czczej, czysto akademickiej, opartej na zasłyszanych mrzonkach, lecz do bólu szczerej – bazującej na twardych faktach i własnych doświadczeniach.

Tekst i zdjęcia: Marcin Olszewski

Dystrybutor: Moje Audio / Reimyo.pl

Ceny:

– AC ENACOM improved for 100-240V: 400 PLN
– AC ENACOM Limited edition 100-240V: 1050 PLN

System wykorzystany w teście:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center;
– Wzmacniacze zintegrowane: Electrocompaniet ECI 5; Moon 600i
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Acrolink 7N-A2050 III;
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; GigaWatt LC-1mk2
– Listwa: GigaWatt PF-2 + kabel LC-2mk2; Amare Musica Silver Passive Power Station
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium

Najnowszy album naszego czołowego jazzowego zespołu nosi tytuł „Szymanowski”. Znalazło się na nim 13 kompozycji, w większości autorstwa Karola Szymanowskiego. Tylko cztery utwory są sygnowane przez członków zespołu.
Basista Maciej Garbowski i perkusista Krzysztof Gradziuk rozstali się z Przemysławem Raminiakiem już w trakcie planowania tej płyty. „Po ponad dekadzie wspólnego grania rozminęły się nasze koncepcje artystyczne” – powiedział w jednym z wywiadów Garbowski.
Miejsce za klawiaturą zajął młody Łukasz Ojdana. Muzyków RGG znał z warszawskiej szkoły przy Bednarskiej: oni wykładali, on był słuchaczem.
„W trio pierwszy raz zagraliśmy w 2011 roku na jam session. Muszę przyznać, że już wtedy poczułem ogromną nić muzycznego porozumienia z chłopakami. (…) Poczułem się tak jakbyśmy grali ze sobą od zawsze, a może nawet o jeden dzień dłużej…” – mówił Ojdana.
Paradoksalnie z nowym pianistą trio przypomina mi brzmieniem RGG z pierwszych trzech płyt, a szczególnie z najlepszego moim zdaniem albumu „Unfinished Story – Remembering Kosz”. Dźwięków jest na najnowszym krążku niewiele, muzycy grają bardzo oszczędnie, nie ma lawiny pasaży, akordów i solówek. Pozwalają nutom trwać i wybrzmiewać. Za to ile jest wspaniałej muzyki!
Piękne, romantyczne linie melodyczne („Etude Op. 4 No. 3” czy „Variations In B Minor Op. 10 Series”) sąsiadują z elementami nieco bardziej dzikimi, niemal free („Prelude Op. 1 No. 3” czy „Series”). Pojawiają się nowe znaki w muzyce tria, jak choćby oparte na ostinatach, przypominające nieco E.S.T. utwory „Prelude Op. 1 No. 8” czy „Prelude Op. 1 No. 1”.
Znakomicie wypada Krzysztof Gradziuk wyczarowujący ze swojego zestawu dźwięki tak subtelne i bogate, że aż trudno czasem uwierzyć, że pochodzą z zestawu perkusyjnego. Bawi się różnymi technikami, stuka, tłumi, pociera – to dziś jeden z najlepszych polskich jazzowych bębniarzy.
Zresztą pozostali nie ustępują mu pola. Czasami ma się wrażenie, że RGG to zespół bez lidera, albo – mówiąc przewrotnie – z trzema liderami. W każdym razie albumem „Szymanowski” potwierdzili swoją niezwykła klasę.
I jeszcze mała dygresja. RGG jest moim zdaniem zespołem odrobinę niedocenianym, a mającym równie duży potencjał jak Leszek Możdżer, Tomasz Stańko czy Marcin Wasilewski i jego trio. Nie mają natomiast szczęścia, bo gdyby zainteresował się nimi ktoś taki jak Manfred Eicher z ECM czy z Siegfried Loch ACT , to mieliby szansę na wielką światową karierę. Już album „Szymanowski” miał się ukazać nakładem Sony Classical, ale wytwórnia wycofała się. Jak mówił perkusista Krzysztof Gradziuk, materiał okazał się dla nich za trudny…
Maciej Stempurski

Teoretycznie sytuacja, gdy do testów otrzymujemy urządzenie, już kiedyś testowane może wydawać się cokolwiek dziwna. Teoria ta jednak nie znajduje zastosowania zarówno w motoryzacji, jak i elektronice, gdzie nader często, na przestrzeni lat dany model przechodzi szereg modyfikacji, liftingów i udoskonaleń objawiających się pojawianiem się stosownych adnotacji w stylu kolejnych cyfr, bądź sygnatur sławnych „poprawiaczy”. Tak też, pamiętajmy, że nadal poruszamy się na gruncie czysto teoretycznym, powinno być w przypadku bohatera niniejszej recenzji – zintegrowanego wzmacniacza lampowego Ayon Spirit III, tym razem występującego w najnowszej, kolejnej inkarnacji. Najwidoczniej jednak właściciel marki – pan Gerhard Hirt miał na ten temat odrębne zdanie, gdyż o ile w przypadku topowego Krossfire’a ewolucję konstrukcji odzwierciedlały wzrastające numery (od 1 do 3) o tyle Spirit przez pewien czas podążał tą ścieżką (pierwszy pojawił się na naszym rynku w 2008r), jednak od 2011 był i nadal pozostaje trzeci i to pomimo dość radykalnych zmian natury konstrukcyjnej. Całe szczęście w przypadku niepewności, z jaką wersją mamy do czynienia pomocą powinni służyć zarówno pracownicy dystrybutora, jak i sam producent, którzy na podstawie numerów seryjnych udzielą rzetelnych informacji. O skali produkcji austriackiej manufaktury najlepiej świadczy to, że recenzowany w maju 2011r egzemplarz miał nr 01371 a najnowszy – tegoroczny (również majowy) 04191.

Przejdźmy jednak do konkretów. O ile pierwsza wersja wymagała od użytkownika pewnego zacięcia do majsterkowania i umiejętności obsługi miernika (konieczność manualnego ustawiania biasu, odczytywanie danych z punktów pomiarowych etc.) o tyle testowany poprzednio przeze mnie egzemplarz miał już zaimplementowany system autobiasu. Sekcja diagnostyczno-nastawcza lamp z przyciskiem, pięciopozycyjnym pokrętłem i czterema czerwonymi diodami w pewnym sensie załatwiała sprawę i praktycznie obsługa wzmacniacza wraz ze zużywaniem się lamp ograniczała się do zabawy potencjometrem regulującym bias. Najwidoczniej jednak takie rozwiązanie nie do końca satysfakcjonowało zarówno klientów, jak i samego konstruktora, gdyż w najnowszej inkarnacji na tylnej ściance znajdziemy jedynie diody informujące o ewentualnej awarii którejś z lamp a cały proces kalibracji został zautomatyzowany i stał się całkowicie bezobsługowy. Na pierwszy rzut oka widać również zmiany w użytych lampach. W 2008 roku Spirit (jeszcze bez żadnych dopisków) na swoim pokładzie dumnie prezentował kwadrę KT88 Electro Harmonixów i trójkę 12AU7A EH pracującą zarówno jako w stopniu wejściowym, jak i odwracaczu fazy, oraz w stopniu sterującym. W poprzedniej wersji 3-ki stopień wyjściowy opanowały jubileuszowe Shuguang Treasure Series KT88 (50th anniversary), a pozostałe stopnie JAN Philips 12AU7. Za to w najnowszej, będącej obiektem niniejszego testu wersji, kwadra KT88 sygnowana jest już logiem Ayona a tuż przy przełączniku trybu pracy umieszczono parę Tungsoli 12AU7, oraz parę lamp sterujących 6SJ7 NOS General Electric. W celu zachowania jak najlepszej kondycji lamp we wzmacniaczu oprócz obecnej już w poprzednich wersjach procedury automatycznego startu zaimplementowano podobną, jednak działająca podczas wyłączania urządzenia. Zmiana w ulampiowieniu wynika z faktu wykorzystania w Spiricie w sekcję przedwzmacniacza wziętą wprost z preampa Eris. Oznacza to nowe układy, oraz zupełnie nowy, elektroniczny tłumik sygnału z wyświetlaczem obok gałki siły głosu.

Skoro zatem doszliśmy do detali natury funkcjonalno – estetycznej pozwolę sobie ten temat kontynuować. Ze wzmacniaczami Ayona sprawa jest o tyle łatwa, że choć raz widząc jeden model i zakładając, że akurat nie dostaliśmy ataku pomroczności jasnej rozpoznanie producenta kolejnego modelu nie powinno nastręczać absolutnie żadnych problemów. Zaokrąglone boki, pancerne obudowy i chromowane „kubki” skrywające transformatory są tak charakterystyczne, że trudno o pomyłkę. Nie inaczej jest w przypadku Spirita III . Front to połączenie minimalizmu z funkcjonalnością. Regulator siły głosu po lewej i selektor źródeł po prawej rozdziela symetrycznie umieszczone czerwone, podświetlone logo producenta. Z nowości warto pochwalić wspominane przeze mnie już wcześniej niewielkie okienko wyświetlające siłę głosu (po zmianie nastaw w ciągu kilku sekund automatycznie wygaszane). Możliwość sterowania pilotem potwierdza oczko czujnika IR.

Ściana tylna czaruje niemalże bizantyjskim przepychem. Patrząc od lewej listę otwiera kontrolka informująca o poprawności polaryzacji wtyczki sieciowej, przełącznik Ground i trójbolcowe, zintegrowane z bezpiecznikiem zasilające IEC. Sekcję diagnostyczną składającą się z czterech czerwonych diod (oby nigdy się nie zapaliły) uzupełnia gniazdo serwisowe USB. Potężne, złocone i po prostu wyglądające jak ekskluzywna biżuteria terminale głośnikowe tak jak większości urządzeń lampowych posiadają odrębne przyłącza dla obciążeń 4 i 8 omowych. Ponieważ Spirit może pracować, jako końcówka mocy w przypadku doprowadzenia sygnału do wejść Direct In należy przestawić niewielki przełącznik hebelkowy ze standardowego trybu „Normal” w tryb „Direct”. Tuż obok bezpośrednich wejść na końcówkę ulokowano wyjścia z sekcji przedwzmacniacza, Dalej do dyspozycji użytkownik otrzymuje trzy pary wejść liniowych RCA i parę wejść zbalansowanych. Wyboru trybu pracy wzmacniacza (triodowy/pentodowy) dokonuje się przełącznikiem zlokalizowanym na płycie górnej tuż koło sekcji lamp wejściowych. I jeszcze jedno. Choć na zdjęciach Ayon prezentuje się w tzw. negliżu osoby obawiające się zarówno o lampy, jak i o zdrowie najbliższych i wszędobylskich milusińskich, bądź wszelakiej maści zwierzaków mogą spać spokojnie. W ogromnym, podwójnym kartonie, w jakim dostarczany jest obiekt niniejszego testu znajdą chromowane klatki, które można w ciągu kilkunastu minut przykręcić i w ten sposób zabezpieczyć lampy.

A teraz najważniejsze – brzmienie. Od pewnego czasu w „stajni” Gerharda Hirta zachodziły delikatne, acz zauważalne, szczególnie dla obserwatorów zaznajomionych z jego firmowym brzmieniem zmiany. Do ponadprzeciętnej dynamiki, szybkości i transparentności niewielkimi dawkami zostały wprowadzane muzykalność i soczystość barw. Nie oznacza to, że poprzednio ich nie było, jednak pojawiały się opinie, iż Ayonom daleko do stereotypowego, lampowego grania i spodziewanego przez słuchaczy ciepła tak nierozerwalnie kojarzonego z rozżarzonymi bańkami. Wprowadzone nuty słodyczy i podniesienie o kilka stopni temperatury przekazu nie spowodowało całkowitego zerwania z dotychczasową sygnaturą austriackiej manufaktury, lecz pozostając nadal w kręgu szybkości i transparentności otworzyło szersze możliwości doboru pozostałych elementów toru audio. Na samym wstępie jednak zaznaczę, iż praktycznie cały test przeprowadziłem w trybie pentodowym, gdyż zarówno Gaudery, jak i preferowany przeze mnie repertuar okazały się zbyt wymagające dla trybu triodowego. Co prawda niewielkie składy („La Tarantella – Antidotum Tarantulae” – L’Arpeggiata / Christina Pluhar) czarowały eterycznością i iście holograficzną sceną, jednak już nawet na „Lento” wokal Youn Sun Nah potrafił ulec delikatnemu uspokojeniu i stonowaniu. Za to w trybie pentodowym drobna Koreanka jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmieniała się w kipiący energią wulkan. Jednak to był dopiero wstęp do tego, co miało nastąpić po przejściu na zdecydowanie bardziej energetyczny materiał. Poczynając od dalekiego od audiofilskiego wysublimowania albumu „American Idiot” Green Day a kończąc na dopieszczoną przez złotouchych z MFSL wersją „Countdown To Extinction” Megadeth za każdym razem dynamika oparta na niesamowitym drivie za przeproszeniem urywała tą część ciała, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę. Co prawda do poziomu reprezentowanego przez będącego moim mrocznym obiektem pożądania Ayona Crossfire’a w najnowszej odsłonie brakowało Spiritowi wiele, lecz patrząc na różnicę w cenach obu konstrukcji trudno byłoby się spodziewać, by jedna z najtańszych integr Ayona była w stanie zbliżyć się do modelu określanego przez samego producenta, jako zwieńczenie możliwości konstrukcji zintegrowanej, jako takiej.

Wracając jednak do testowanej propozycji dla audiofilów i melomanów, których system immunologiczny i zdrowy rozsądek nie osłabły na tyle, by lekką ręką wydać na amplifikację równowartość dwuletniej średniej krajowej. Spirit w najnowszej odsłonie oprócz wspomnianej genetycznie zaszytej energetyczności mogącej wyciągnąć z depresji nawet największego ponuraka oferuje coś, czego trudno było spodziewać się po produktach wychodzących spod ręki Gerharda Hirta – pewnego wyrozumienia i humanitaryzmu przy odtwarzaniu nie do końca wybitnie, bądź czasem nawet ledwo akceptowalnie zrealizowanych nagrań. Bądźmy szczerzy. Przecież oprócz wycyzelowanych i referencyjnych nagrań w naszych płytotekach znajdują się albumy, które trzymamy głównie ze względu na pozamuzyczne wspomnienia, bądź zwykły sentyment i oczywiście na zapisaną na nich świetną muzykę. I właśnie wprowadzone w najnowszej inkarnacji testowanego wzmacniacza zmiany ułatwiają, bądź nawet umożliwiają powrót do tych lekko zakurzonych nagrań. Nadal oczywiście słychać miernotę realizacji, jednak nie przesłania ona radości wynikającej z obcowania z nagraniami np. ściśle związanymi z nasza młodością. Sięgając po niezwykle irytujący cykającymi wysokimi tonami „Pump” Aerosmith, czy nieposiadający chyba żadnych cech mogących zakwalifikować go do miana pretendenta, do jakości HiFi „Keeper of the Seven Keys” Helloween miałem pewne i to oparte na wcześniejszych doświadczeniach, obawy związane z możliwym do wytrzymania czasem odsłuchu, podczas którego irytacja związana z mankamentami natury brzmieniowo-realizatorskiej przerodzi się w chroniczną migrenę. O dziwo nic takiego nie nastąpiło. Co prawda w międzyczasie dokonałem delikatnej korekty użytego okablowania i Neytony zostały zastąpione oferującym większe nasycenie i muzykalność setem Organica, ale oba ww. albumy dały się w całości wysłuchać.

W bardziej cywilizowanych nagraniach, choć nadal obfitujących w sybilanty („Before Sunrise” Robert Kubiszyn i „Szeptem” AMJ) popisy wokalne Anny Marii Jopek nadal można było rozpatrywać jedynie w kategoriach spektakularności i niesamowitych możliwości ludzkiego głosu, lecz zamiast irytujących szelestów, mlaśnięć i odgłosów mogących zainteresować jedynie foniatrów a będących niejako znakiem firmowym „Anomalii” z głośników dobiegał piękny kobiecy śpiew, w którym na pierwszym planie były emocje i piękno nastrojowej muzyki. Oczywiście wszelkiego rodzaju audiofilskie smaczki i tak bardzo pożądany przez audiofilów plankton były obecne, lecz nie pretendowały do miana głównych wydarzeń, dzięki czemu kreowanie efektów przestrzennych i oddanie akustyki pomieszczenia, w jakim dokonano realizacji nie pozostawało jedynie w kręgu wyobrażeń, lecz było namacalnym i bezdyskusyjnym elementem spektaklu.

W porównaniu z włoskim Synthesisem R753AC Ayon nadal, szanując dokonania swoich protoplastów akcent kładł w pierwszej kolejności na kontur a dopiero potem na wypełnienie i fakturę instrumentów, dźwięków i generalnie tkankę muzyczną, jednak proszę o rozpatrywanie powyższego zdania jedynie w kategoriach uwagi określającej charakter urządzenia a nie zalety, bądź wady, gdyż interpretacja w głównej mierze zależeć będzie od preferencji słuchacza i to jemu przypadnie decyzja o przejściu wzmacniacza do dalszej rundy, czy też skreślenia go z listy ewentualnych faworytów. Moim, nad wyraz subiektywnym zdaniem, miłośnicy gitarowej wirtuozerii nie powinni czuć się zawiedzeni. Utwór „Through the Fire and Flames” Dragon Force z albumu „Inhuman Rampage” będący m.in. przekleństwem graczy „Guitar Hero III: Legends of Rock” odtworzony został z iście laserową precyzją i niewyobrażalną dla zwykłego śmiertelnika wirtuozerią.

Osobiście zmiany jakie zaszły w brzmieniu najnowszych modeli Ayona mogę jedynie rozpatrywać w kategoriach postępu i swoistej ewolucji. Zachowując to, co było dobre, bądź doskonałe w przeszłości Gerhard Hirt dopełnił soczystą tkanką i szeroko pojętą muzykalnością. W dodatku starał się jak najbardziej ułatwić życie technicznym ignorantom, by dokonując wyboru kierowali się jedynie własnym słuchem a nie skupiali się na obecnie zupełnie pomijalnych zagadnieniach związanych z wykorzystaną technika, czy to lampową, czy tranzystorową. W końcu wzmacniacz ma przede wszystkim grać i … wyglądać. A nie da się ukryć, że Ayon Spirit III spełnia oba kryteria.

Tekst i zdjęcia: Marcin Olszewski

Dystrybucja: Nautilus

Cena: 15 900 zł

Specyfikacja techniczna

Rodzaj pracy końcówki:     trioda lub pentoda
Lampy:     KT 88
Impedancja obciążenia:     4 lub 8 Ω
Pasmo przenoszenia (+/- 3 dB):    12 Hz-60 kHz
Moc wyjściowa (tryb pentody):  2 x 55 W
Moc wyjściowa (tryb triody):    2 x 35 W
Impedancja wejściowa (1 kHz):    100 kΩ
Stosunek S/N (przy pełnej mocy): 80 dB
Przydźwięk: 0,003 V
Sprzężenie zwrotne: 0 dB
Regulacja siły głosu: potencjometr
Zdalne sterowanie: tak
Wejścia: 4 x liniowe, 1 x direct
Wymiary (WxDxH): 460 x 340 x 260 mm
Waga:    31 kg

System wykorzystany w teście:

– CD/DAC: Ayon 1sc
– DAC: Eximus DP1
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center
– Wzmacniacze zintegrowane: Electrocompaniet ECI 5; Synthesis R753AC
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Acrolink 7N-A2050 III; Acrolink 7N-A2200 III; Neyton Nuernberg NF
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Neyton Hamburg LS
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; GigaWatt LC-1mk2
– Listwa: GigaWatt PF-2 + kabel LC-2mk2; Amare Musica Silver Passive Power Station
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Solid Tech Disc of Silence, Iso Clear, Feet of Silence

MartinLogan z dumą prezentuje nową edycję najlepszych na świecie w pełni elektrostatycznych głośników. CLX art wykorzystuje nasze najpopularniejsze usprawnienia takie jak: stylizacja ramy Art Frame (z dodatkowymi elementami drewnianymi), terminale ze stali nierdzewnej i najwyższej klasy przewody zasilające.

Doświadcz Prawdy w reprodukcji dźwięku

CLX reprezentuje kulminację wszystkiego, czego nauczyliśmy się o technologii elektrostatycznej od czasu wprowadzenia na rynek naszego pierwszego produktu w 1983 roku. Czystość dźwięku przenika całe pomieszczenie i usatysfakcjonuje nawet najbardziej krytyczne ucho. Prawdziwy punkt odniesienia w kwestii przedstawiania szczegółów, CLX wykorzystuje dwa przetworniki elektrostatyczne w celu odtworzenia nawet najbardziej skomplikowanych przejść muzycznych tak wiernie, jak pryzmat rozdzielający całe spektrum światła. To jest nieskończone spektrum głośników CLX – absolutna Prawda w reprodukcji muzyki.

57-calowy przetwornik elektrostatyczny CLS™ XStat™

Wielokrotnie nagradzana technologia MartinLogan Curvilinear Line Source (CLS) XStat electrostatic (ESL) oferuje gładkie nieobciążone rozpraszanie dźwięku na powierzchni odsłuchowej. Wynik? Dokładnie wytrawiona scena i skupienie ze zminimalizowanym wpływem pomieszczenia; naturalna i optymalna reprodukcja dźwięku z pełnopasmową odpowiedzią z ultra-liniowych przetworników; niezawodne działanie; kompatybilność z dowolną elektroniką; gładkie rozpraszanie precyzyjnych dźwięków w środowisku odsłuchowym.

Zaawansowana technologia stojanów MicroPerf oferuje najnowszym przetwornikom elektrostatycznym MartinLogan prawie dwukrotnie większą odkrytą powierzchnię membran w porównaniu do tradycyjnych paneli elektrostatycznych tych samych rozmiarów. To znaczące zwiększenie powierzchni promieniującej przekłada się na większą efektywność i jeszcze łatwiejszą, nieskończenie dynamiczną prezentację.

Ale w tym wszystkim kryje się znacznie więcej, niż tylko dodanie większej ilości otworów w stojanach. Rozpórki ClearSpar™ usztywniają cała konstrukcję na całej szerokości. Pozwalają na precyzyjna i stałe rozprowadzanie napięć próżniowo związanej membrany bez zasłaniania jej przezroczystego, unoszącego się wyglądu, który jest cechą elektrostatów MartinLogan.

Koniec końców głośnik nie może grać lepiej od sygnału, który go napędza. Najnowocześniejszy transformator toroidalny MartinLogan i inżynieria interfejsu elektrycznego zapewniają całkowicie przezroczyste połączenie od wzmacniacza do panelu elektrostatycznego. Wynikiem jest dźwięk o niezrównanej czystości, precyzji i otwartości – najlepsze, co tylko można osiągnąć w głośniku.

Curvilinear Line Source Electrostatic Panel

Jeden z oryginalnych przełomów MartinLogan – Technologia CLS była niezbędnym składnikiem każdego głośnika elektrostatycznego, jaki wyprodukowaliśmy. Firmowe metody produkcji pozwalają tworzyć panele elektrostatyczne w formie wycinków cylindra. Ich delikatne zakrzywienia poziome rozwiązują problem osiągnięcia dobrego rozpraszania wysokich tonów z dużej powierzchni promieniującej bez narażanie ogólnej jakości dźwięku.

CLX ART Front57-calowa podwójna membrana DualForce™, potrójny stojan – Niskopasmowy przetwornik elektrostatyczny z dipolową stabilizacją fazy.

Unikalny dla CLX przetwornik niskotonowy z podwójną membraną i z potrójnym stojanem oferuje głęboki, dynamiczny bas z dwukrotnie większą siłą, niż w standardowych głośnikach ESL. Dodatkowo technologia dipolowej stabilizacji niskich częstotliwości redukuje anulację tylnej fali niskich częstotliwości nieodłączną w przetwornikach dipolowych. Osiągnięto to poprzez zwiększenie długości trasy powietrza za CLXem i opóźnienie przesuniętej poza fazę fali tylnej. W wyniku tego zmniejszono anulację przedniej fali niskich częstotliwości, co z kolei zaowocowało zwiększeniem mocy przy jednoczesnym zminimalizowaniu zniekształceń harmonicznych przy niskich częstotliwościach.

Próżniowe łączenie

Komponenty każdego panelu XStat – dwa stojany wykonane z izolowanego karbonu wysokiej czystości, membrana polietylenowa składana plazmowo i rozpórki ClearSpar – połączone są w konstrukcję wycinka cylindra za pomocą lotniczego spoiwa, które siła łącząca jest większa, niż w przypadku spawu. Nasz firmowy proces łączenia próżniowego zapewnia równomierne rozłożenie naprężeń i produkowany jest z tolerancją niezbędną dla tak precyzyjnych przetworników.

Stojany MicroPerf

Chociaż stojany, będące elementem panelu elektrostatycznego, powinny być absolutnie nieruchome, przenoszą one sygnały audio poruszające membraną i poruszające powietrze, w wyniku czego powstaje dźwięk. Ponieważ membrana znajduje się pomiędzy stojanami, muszą one być perforowane w celu umożliwienia przejścia dźwięku. Jednocześnie jednak muszą być wystarczający sztywne, żeby pozostać absolutnie nieruchomymi pomimo silnych sił elektrostatycznych popychającymi i pociągającymi je podczas pracy.

Konstrukcja MartinLogan MicroPerf optymalizuje te wymagania poprzez zmniejszenie rozmiaru poszczególnych otworów, zwiększając jednocześnie ich ilość. MicroPerf zapewnia prawie dwukrotnie większą efektywną powierzchnię promieniującą membrany bez narażenia integralności strukturalnej. Wynikający z tego wzrost mocy i efektywności sprawia, że panele mogą być mniejsze bez poświęcania wydajności – albo na doświadczenie znaczącego skoku w paśmie i dynamice bez potrzeby zwiększania rozmiarów.

Ręcznie obrabiane prawdziwe drewno

CLX art w standardzie oferowany jest z delikatnie zakrzywioną ramą Art Frame i dostępny jest w czterech standardowych, ręcznie obrabianych wersjach wykończenia w prawdziwym drewnie: : black ash, dark cherry, natural cherry and maple. Oczywiście wykończenie CLX można można dowolnie zmieniać: wykończenie drewnem egzotycznym*, różne kolory barwników, opcja High-Gloss ramy itp.

* Specjalne zamówienia w drewnie egzotycznym wymagają dłuższego czasu budowy i dostawy, skontaktuj się z dealerem MartinLogan w celu uzyskanie większej ilości informacji.
CLX ART Wood Finish Colors
Topologia filtrów Vojtko™

Oferując zaawansowaną, firmową topologię filtrów Vojtko, specjaliści MartinLogan ręcznie budują każdy filtr w głośniku CLX wykorzystując tylko najlepsze komponenty i techniki konstrukcyjne w celu zapewnienia najczystszej, najbardziej precyzyjnej ścieżki sygnału. Precyzyjne filtry bez skazy zachowują nawet najmniejsze subtelności dźwięku, jednocześnie bez wysiłku obsługując najszersze zakresy dynamiki zawarte w nawet najbardziej wymagających źródłach dźwięku, czy to w systemie 2-kanałowym, czy w kinie domowym.

W module interfejsu regulowany zasilacz generuje stabilne napięcie bias nawet w najbardziej ekstremalnych warunkach. Konstrukcja dwu-transformatorowa wykorzystuje toroidalny transformator audio dla średnich i wysokich częstotliwości i wysokiej jakości, wysokonapięciowy transformator E.I. dla dynamicznego, liniowego basu. Wszystkie ścieżki wysokonapięciowe wykonane są z najczystszej miedzi pokrytej silikonem. Wszędzie wykorzystane są materiały tylko najlepszej jakości.

Firmowy filtr CLX / Subwoofer

Gładkie połączenie pomiędzy subwooferem i pełnopasmowym głośnikiem jest, w najlepszym wypadku, wymagające, a kiedy w grę wchodzi najwyższy poziom referencyjny produktu nie ma miejsca na żadne błędy. Dodanie opcjonalnego firmowego filtra CLX do subwooferów Descent i oraz Depth i oferuje najlepszą wydajność niskich częstotliwości.Opcjonalna płytka filtrów CLX Descent i/Depth i zawiera zoptymalizowane filtry nisko-przepustowe, które są idealnie dopasowane do dolnej granicy CLX przy 56Hz. Kiedy już płytka ta zostanie zainstalowana w subwooferze, ustawienie jest tylko kwestią dopasowania fazy i poziomu Twojego subwoofera. Ten filtr stosowany jest tylko dla sygnałów wejścia lewego i prawego Twojego subwoofera. Wejście LFE pozostaje niefiltrowane, co pozwala na przesyłanie sygnałów basowych głośników surround, centralnego i sygnałów LFE bez degradowania sygnału dla CLX.

EcoSound Świadoma Środowiska Konstrukcja

Spektakularna reprodukcja basu nie jest jedynym przełomem oferowanym przez nowe CLX. Ten niezrównany głośnik elektrostatyczny produkowany jest z najpiękniejszego, sztywnego i przyjaznego środowisku materiału – EcoSound. Wybraliśmy go ponieważ konstrukcja CLX wymagała ekstremalnie sztywnego strukturalnie materiału ramy. Poza tym ,biorąc pod uwagę nasze przywiązanie do środowiska, chcieliśmy w pełni zrównoważony materiał.

EcoSound jest najnowszą innowacją wynikająca z naszego partnerstwa z Klip BioTechnologies – producentów zrównoważonych materiałów. Jest to certyfikowana przez FSC mieszanka 50/50 włókien bambusowych i 100% po-konsumenckich przetworzonych włókien z drewna i/oraz papieru. Wszystko to zostało na stała połączone za pośrednictwem wodnej żywicy wolnej od pochodnych paliwowych i VOC. Rygorystyczne testy wykazały, że EcoSound wykorzystany w CLX oferuje znacznie lepsze tłumienie wewnętrzne w porównaniu z MDFem i innymi materiałami. Było to kluczowe w zachowaniu najwyższej sonicznej czystości CLX.

Piękny, gęsty, wytrzymały i wykonany w 100% z ekologicznych materiałów – EcoSound ma unikalną teksturę powierzchni z krawędziami jak z gładkiego kamienia. Jego głęboki czarny kolor nie wyblaknie pod wpływem słońca. Dodatkowo jego powierzchnia jest odporna na zarysowania, anie nie napuchnie z powodu wilgotności. Jest łatwy w utrzymaniu przy pomocy sporadycznie nakładanego oleju.

Dbanie o EcoSound

Zachęcamy was do okazyjnego nakładania oleju w celu utrzymanie głębokiego, bogatego koloru i utrzymaniu waszych głośników CLX w jak najlepszym stanie. Używając miękkiej, niestrzępiącej się szmatki po prostu wetrzyjcie olejek do mebli na powierzchnię EcoSound. Dla najlepszych rezultatów rekomendujemy olejek z naturalnych pomarańczy lub cytrynowy. Ten łatwo powtarzalny proces zawsze przywróci wasz Ecosound do jego oryginalnego połysku.

Ceny: od 52900zł do 67500zł w zależności od wykończenia

Dystrybucja: POLPAK POLAND Sp. z o.o.

SPECYFIKACJA TECHNICZNA

CLX ART
Pasmo przenoszenia – 56 – 23,000 Hz ±3dB
Rozpraszanie w poziomie – 30°
Rozpraszanie w pionie – 145 cm źródło liniowe
Przetwornik wysoko-tonowy – XStat™ CLS™ przetwornik elektrostatyczny
Wymiary panelu – 144.8 x 21.8 cm
Powierzchnia panelu – 490 in2 (3,157 cm2)
Przetwornik nisko-tonowy – DualForce™ 2 membrany, triple stator dipolowy nisko-tonowy przetwornik elektrostatyczny
Wymiary panelu – 57” x 11.5” (144.8 x 29.2 cm)
Powierzchnia panelu – 656 in2 (4,228 cm2)
Czułość – 90 dB/2.83 voltów/metr
Impedancja – 6 Ohm, 0.7 przy 20kHz. Kompatybilny z wzmacniaczami obsługującymi kolumny 4, 6 lub 8 Ohm
Zalecana moc wzmacniacza – 20–450 watt/kanał
Częstotliwość zwrotnicy – 360Hz
Komponenty – Gruba folia na aluminiowych rezystorach podłoża, cewki z rdzeniem powietrznym, polipropylenowe kondensatory i firmowo zawijane transformatory toroidalne
Oświetlenie – Kontrola intensywności światła
Wejścia – Firmowe terminale głośnikowe
Waga – 110 lbs. (50 kg)
Wymiary (W x S x G) – 178.6 cm x 65.4 cm x 37.3 cm

•    Oszałamiający dźwięk przestrzenny, prawie jak w sali koncertowej
•    Doskonały dźwięk w każdym miejscu pomieszczenia
•    Prawdziwy, trójwymiarowy dźwięk, dzięki wytwarzaniu fal kulistych
•    Maksymalna swoboda umieszczania głośników
•    Personalizowany wygląd

Kronach. – Loewe prezentuje 3D Orchestra IS, pierwszy na świecie zintegrowany, bezprzewodowy system 3D kina domowego. Loewe 3D Orchestra IS wyraża najważniejsze dla niemieckiego producenta wartości: techniczną wiedzę i minimalistyczny design. Tym, co czyni 3D Orchestra IS wyjątkową, jest inteligentne połączenie innowacyjnych technologii: aktywnych bezprzewodowych głośników,  generowania fal kulistych oraz automatycznej kalibracji w trzech wymiarach. Efektem jest pełna swoboda i elastyczność, dotycząca liczby głośników oraz miejsca głośników lub słuchaczy w pomieszczeniu. Loewe 3D Orchestra zachwyca niesamowitym, wypełniającym pomieszczenie dźwiękiem i bez trudu tworzy akustykę kina domowego o standardzie znanym z profesjonalnych kin i sal koncertowych.

Oszałamiający dźwięk przestrzenny, prawie jak w sali koncertowej
Tradycyjne głośniki działają jako kierunkowe źródło, emitujące dźwięk w jednym kierunku pod określonym kątem. Loewe 3D Orchestra IS jest inna: głośniki emitują falę kulistą we wszystkich kierunkach. Taki wielokierunkowy sposób emisji jest unikalny. Już dwa głośniki Loewe 3D Orchestra, z głośnikiem TV jako głośnikiem centralnym i subwooferem, są w stanie stworzyć imponującą platformę dźwięku. Z czterema głośnikami 3D Orchestra, słuchacz jest całkowicie otoczony dźwiękiem. Oczywiście im więcej głośników zostanie wykorzystanych, tym lepszą jakość dźwięku 3D można osiągnąć. Efekt jest wzmocniony przez fakt, że system wykorzystuje wszystkie odbijające dźwięk powierzchnie w pomieszczeniu (ściany, szklane panele, sufit, podłogę itd.). Rezultatem jest ekstremalnie żywe doświadczenie, przenoszące słuchacza do środka orkiestry lub do centrum akcji.

Doskonały dźwięk w każdym miejscu pomieszczenia
Nie ma znaczenia, gdzie się usiądzie, ponieważ głośniki Loewe 3D Orchestra zamieniają tradycyjny “punkt idealnego odsłuchu” w “przestrzeń idealnego odsłuchu”. Można bez przeszkód poruszać się po tej przestrzeni. Dni, kiedy tylko w jednym miejscu dźwięk był idealny, odchodzą w niepamięć. Tak długo jak pozostanie się w obszarze pomiędzy głośnikami, wszystkie miejsca siedzące, a nawet stojące stają się miejscami VIP własnego kina domowego. Ten poziom doskonałości został osiągnięty dzięki specjalnemu procesowi pomiaru całego pomieszczenia podczas pierwszej instalacji. Wszystko co należy zrobić, to umieścić głośniki gdzieś w pomieszczeniu, i ustawić specjalny mikrofon z tyłu pomieszczenia. W pełni automatyczny proces kalibracji ocenia wszystkie fizyczne zmienne, uwzględniając wymiary pokoju, otwarte przestrzenie, czy zasłony pochłaniające dźwięk. W ciągu kilku minut, system dokonuje precyzyjnej kalibracji dostosowując się do indywidualnego otoczenia. I robi się to tylko raz.

Maksymalna swoboda umieszczania głośników
Chcąc osiągnąć przekonujący dźwięk przestrzenny w konwencjonalnym systemie, zwykle wielką wagę należy przykładać do umiejscowienia głośników. W przeciwieństwie do tego, głośniki Loewe 3D Orchestra można umieścić, w dowolnym miejscu pomieszczenia. Nie ma potrzeby aby umieszczać je w linii, lub w precyzyjnie określonej odległości od ściany lub słuchacza. Można także umieścić głośniki na różnej wysokości. Loewe oferuje szeroki wybór opcji montażowych, włączając w to podstawę podłogową i uchwyty ścienne. To całkowicie elastyczne umiejscowienie jest także możliwe dzięki temu, że głośniki nie wymagają kabli łączących je z telewizorem lub między sobą – aktywne głośniki są kontrolowane bezprzewodowo (bezstratna transmisja o częstotliwości 5,8 GHz). Wszystko czego potrzebują to podłączenie do prądu. Proces kalibracji zapewnia optymalne doświadczenie dźwięku dla każdej aranżacji. Dźwięk generowany jest zawsze tam, gdzie powinien, nawet jeśli nie ma głośnika w danym miejscu. Tylko Loewe 3D Orchestra zapewnia taką elastyczność, nie poświęcając przy tym jakości dźwięku.

Personalizowany wygląd
Minimalistyczny design i najwyższej jakości materiały wykorzystane do stworzenia obudowy głośników, sprawiają, że doskonale komponują się stylistycznie z telewizorami Loewe. Począwszy od aluminium, jako wspólnego stylistycznie elementu, a skończywszy na okrągłym kształcie podstawy głośników, korespondującym z Loewe-Eye – elementem charakterystycznym dla telewizorów Loewe. Intarsje na górze głośnika również można dopasować do telewizora lub wystroju wnętrza. Dostępne opcje obejmują m. in. kolory srebrny, metaliczny chrom, mahoniowy czy jasny dąb lub, na zamówienie, dowolny odcień z palety RAL.  

Telewizor jako inteligentne centrum domowej rozrywki.
Aby korzystać z Loewe 3D Orchestra IS, wymagany jest telewizor Loewe najnowszej generacji, od chassis SL220, który działa jako inteligentne centrum sterowania i kontroli. Dzięki zintegrowanemu przedwzmacniaczowi i wielokanałowemu dekoderowi Dolby Digital i DTS, telewizory te idealnie się do tego nadają. Przy połączeniu z Loewe 3D Orchestra IS głośnik telewizora harmonijnie współpracuje z systemem działając jako głośnik centralny. Jak zawsze w przypadku Loewe, cały system jest wygodnie obsługiwany przy pomocy menu telewizora i pojedynczego pilota. Zestaw Loewe 3D Orchestra IS, zawiera, w zależności od wersji, dwa lub cztery głośniki 3D Orchestra, subwoofer, mikrofon kalibracyjny i moduł kontroli 3D Orchestra. Ten moduł, na co dzień niewidoczny, jest podłączony do wejścia Digital Audio z tyłu telewizora. Jeżeli jest taka potrzeba system może zostać rozszerzony z zestawu 3.1 do 7.1.

Informacje techniczne:

Głośnik Loewe 3D Orchestra
Pasmo przenoszenia: 200 Hz do 24 kHz
Moc: 40/80 W sinus/muzyka każdy
Wymiary: 10.5 x 31.0 cm (średnica x wysokość)

Subwoofer Loewe 3D Orchestra
Pasmo przenoszenia: 45 Hz do 300 Hz
Moc: 100/200 W sinus/muzyka
Wymiary: 24.0 x 24.5 x 26.1 cm (wysokość x szerokość x głębokość)

Kontakt
3Logic Sp. z o.o.
ul. Zakopiańska 153
30-435 Kraków
Polska
tel.: +48 12 255 43 28
kom.: +48 505 241 679
patryk.gut@3logic.pl
http://www.3logic.pl

W dobie internetu, for dyskusyjnych i coraz popularniejszych blogów, oraz serwisów społecznościowych niektórym jednostkom o niezbyt rozwiniętym poczuciu własnej wartości i delikatnie mówiąc obyciu towarzyskim powoli zaciera się granica między tym, co wypada a tym, czego robić nie należy i to niezależnie, czy mówimy o świecie rzeczywistym, czy tylko wirtualnym. Karmieni syntetyczną papką uwierzyli, że „mogą wszystko” a od tego tylko krok do największej plagi nękającej sieć – do frustratów, którzy siadając do komputera włączają tryb „God Mode”, czyli stają się nieśmiertelnymi, bogami. Pierwsze symptomy ww. zjawiska zacząłem obserwować w momencie, gdy kilkanaście lat temu dostęp do internetu powoli zaczął stawać się w Polsce powszechny a do klawiatur dorwały się tzw. „dzieci Neostrady”. Jednak sytuacja, z jaką mamy do czynienia obecnie jest bez porównania gorsza. Jednostki wegetujące od „hejta” do „hejta”, bądź od „lajka” do „lajka” powoli przestają stanowić margines, stając się … normą. W takiej oto rzeczywistości instytucja prawdziwego, inteligentnego a zarazem nad wyraz irytującego trolla nabiera znamion wytworności i odróżnia taką jednostkę od reszty ciemnej masy. Ba, jawi się niczym Stańczyk wśród wiejskich głupków. Stosując zamiast prostackiej obelgi zdecydowanie wyższych lotów sarkazm i ironię liczy na równie ciętą ripostę interlokutora potrafiącego nadążyć intelektualnie. Niestety coraz trudniej zarówno o inteligentnego trolla, jak i potrafiących podjąć rzuconą rękawicę rozmówców.

Jednak jeśli się dobrze poszuka można natrafić na dorodne okazy żerujące w rezerwatach będących tematycznymi forami i portalami audio. Na największym tego typu wirtualnym zbiorowisku osób pozytywnie zakręconych na punkcie audio urzęduje Piotr lepiej znany szerszemu gronu, jako Stary Audiofil. Tak, tak, nie mylą się Ci, co na tamtym (nazwy nie podam, bo tak się dziwnie składa, że nasza nazwa jest tam całkowicie zabroniona, więc oko za oko) forum bywają – Wróg Publiczny Nr.1 i sól w oku tamtejszej moderacji.

Dla nas, którzy nijakiego forum nie mieli, nie mają i mieć nie będą to, co robi Piotrek „po godzinach” niespecjalnie interesuje. Za to jak, gdzie i na czym słucha jak najbardziej. Przyjmując nadrzędną zasadę, że krytykuje się to, co się słyszało można się z kimś nie zgadzać, ale mając za sobą odsłuch, rozmówcy opierają się na takich samych faktach a różnić się mogą na poziomie ich interpretacji. Dlatego też, w momencie, gdy tylko nadarzyła się sprzyjająca okoliczność dokonaliśmy z Jackiem rekonesansu u Piotra chcąc na własne uszy przekonać się jakiż to High-End u Niego stoi i czy ma jakiekolwiek podstawy do ferowania swoich nie zawsze przychylnych sądów i opinii.

W dość symbolicznie zaadaptowanym akustycznie salonie, na honorowym miejscu pysznił się kompletny system McIntosha zasilający topowe Thiele CS 3.7. Na okablowaniu też nie oszczędzano, bo po podłodze i za elektroniką kłębiły się zaopatrzone w monstrualne puchy Transparenty Reference MM2. W skład tego emitującego, jakże charakterystyczną zieloną poświatę ołtarzyka wchodziły:
– transport MCD 1000 ustawiony na Cerabase Classic
– przetwornik MDA 1000
– dwuelementowy przedwzmacniacz C500 w wersji lampowej
– monobloki MC601, które ze względu na swoje gabaryty rezydowały na platformach Finite Elemente Pagode Edition HD09.

Jeśli chodzi o okablowanie to:
– pomiędzy transportem i DACiem używane były interkonekty XLR Fadel Coherence 100 Ohm i Transparent Reference XL SPDIF 75 Ohm z serii MM
– pomiędzy DACiem i pre XLR Transparent Reference XL z serii MM
– pomiędzy pre a monoblokami – XLR MIT CV Terminator 350 Reference
– widoczna w tle Shunyata Hydra V-RAY podłączona była do sieci 20 A Transparentem Reference MM, a cała elektronika już standardowymi Transparentami Reference MM, jedynie do przedwzmacniacza wykorzystano Transparenta Reference XL.

Krótko mówiąc nie każdemu taki zestaw może się spodobać, ale logiki i konsekwencji w jego budowaniu Gospodarzowi odmówić nie sposób. Spotkaliśmy się u Piotra jednak nie po to by poklepywać się po plecach, lecz zweryfikować na własne uszy potencjał widocznego na załączonych zdjęciach zestawu.

Kiedy z głośników popłynęły pierwsze dźwięki musieliśmy mieć z Jackiem dziwne miny, bo Piotr, który do tej pory wykazywał lekką nerwowość zapadł się w swoim fotelu i ze stoickim spokojem obserwował nasze zachowanie. To co dobiegło naszych uszu zupełnie nie przystawało do tego, do czego zdążyły nas przyzwyczaić prezentacje organizowane przez dystrybutora ww. marek z okazji Audio Show, bądź nawet wcześniejsze odsłuchy u Gospodarza. Zero podświadomie spodziewanego „blaszanego” nalotu, zero napastliwości i podbitych skrajów pasma. Po prostu pełna kultura idąca w parze z dalece posuniętą zachowawczością, mogącą uchodzić za szlachetną powściągliwość sfer wyższych. Kurcze, to nie było granie powalające na kolana w ciągu pierwszych minut, ale właśnie przez swój spokój i kulturę wróżące spore szanse na długi a zarazem stonowany emocjonalnie związek.

Nie bez przyczyny wspomniałem o spokoju i stonowaniu, gdyż im dłużej słuchałem przywiezionych ze sobą płyt, tym bardziej czytelna stawała się ułożona przez Piotra audiofilska mozaika. Poczynając od lekkiego niedosytu, jeśli chodzi o atak i zejście najniższych składowych na „Throw Down Your Arms” Sinead O’Connor poprzez niezwykłą gładkość i homogeniczność „W Hołdzie Mistrzowi” Stanisława Soyki na szerokiej i zaskakująco głębokiej scenie „Kristin Lavransdatter” Arild Andersena z bardzo precyzyjnie zlokalizowanym saksofonem czułem, że jest jakieś „ale”. I je znalazłem. Jednak w tej wszechobecnej kulturze, gładkości i płynności gdzieś po drodze zgubiła się spontaniczność i pierwotna soczystość muzyki. To tak jakby doszukiwać się południowej ognistości wymieszanej z całkiem sporą dawką szaleństwa Rodrigo y Gabrieli w równie biegłym od strony technicznej, ale zdecydowanie bardziej zachowawczym repertuarze California Guitar Trio. Niby i tu i tu są gitary, ale jednak ładunek emocjonalny różni się zasadniczo. Trzeba jednak uznać, że taki sposób prezentacji może okazać się wybawieniem dla posiadaczy zbyt mocno podbijających basowe pomruki pomieszczeń, choć z drugiej strony trochę dziwi niezwykła delikatność 600W monobloków. Zdaję sobie sprawę, że w „puchach” Transparentów może zostawać trochę prądu, ale parą MC601 można spawać i takie Thiele CS 3.7 powinny niemalże fruwać po pokoju. A u Piotra zamiast koncertowego czadu i opętańczego pogo prędzej można było usłyszeć barokowe trele i podrygi w rytm menueta.

Patrząc na temperament Piotra można uznać, że wybór opisywanego zestawu był dla Niego formą znalezienia wewnętrznego spokoju, bądź … małżeństwem z rozsądku. Czy taki związek przetrwa kolejny atak audiophilia nervosa trudno mi wyrokować, ale możliwość odwiedzin i wspólny odsłuch rozpatruję jedynie w pozytywnym świetle. Obyśmy na swojej drodze spotykali więcej takich szaleńców jak Piotr, nawet z takim niewyparzonym językiem, jak jego.

ps. W ramach zadośćuczynienia za krzywdy wyrządzone jednostkom o zbyt niskim poziomie asertywności Piotr postanowił dokonać rytualnego audiofilskiego samookaleczenia, złapał za piłę i … ;-)

Tekst i zdjęcia: Marcin Olszewski

—

Każdy człowiek posiadający jakąś pasję, prędzej czy później trafia na tematyczne forum internetowe, zgodne ze swoimi zainteresowaniami. Po pewnym czasie zauważa, że jest wiele odmian userów. Od rzadko zabierających głos (chyba, że mają coś ciekawego do napisania), przez codziennie brylujących w upodobanych sobie zakładkach, po „krzykaczy” wiedzących wszystko najlepiej. Ta ostatnia grupa dzieli się na podgrupy. Dwie najistotniejsze to: wszechwiedzący po okazjonalnych odsłuchach tu i tam, a drudzy mogący swoje doświadczenie udokumentować zapraszając do siebie. Jest też trzecia, osób tylko oczytanych, ale równie głośno zaznaczających swój byt. Będąc uczestnikiem największego forum audio w kraju, bezproblemowo sypałbym z rękawa „nickami” przynależnymi do różnych „Klubów wzajemnej adoracji”. Oczywiście najbardziej nielubianymi i często uważanymi za „trole” są właśnie „krzykacze”.Niestety internet stanowi barierę, która nie pozwala zweryfikować osobowości tych osób. Jest to możliwe tylko przy realnym kontakcie. A, że jestem szurnięty i często potrafię przejechać pół Polski na spotkania przy muzyce, znam sporo ludzi wszelakiej maści, oraz ich systemy. Od tych spokojnych po nosicieli ADHD. I naprawdę, w bezpośrednim kontakcie wszyscy są pozytywnie audiofilsko zakręceni. Dla potrzeb tej relacji nie musiałem daleko się wybierać, bo mam pod ręką samo-mianowanego speca w każdej dziedzinie audio, uważanego w śród braci formowej (jak w tytule) za „wroga publicznego nr. 1”. Już sam „nick” daje sporo do myślenia. Mowa o „Starym Audiofilu” w realnym świecie zwanym Piotrkiem.

Podczas umawiania się na owe spotkanie, padła propozycja napisania kilku słów o gospodarzu i Jego systemie. A że to człowiek chomik, więc posiada klika zestawów mogących niejednego zawstydzić. Jednak miał wybrać jeden grający komplet, który następnie zostanie poddany ocenie podczas naszej wizyty. Na wstępie zaznaczyłem, że nie będzie owijania w bawełnę i Piotrek chętnie na to przystał. To twardy,kuty na cztery kopyta gość. Do odsłuchu przygotował ostatnio skompletowany zestaw, oparty na elektronice McIntosha i kolumnach Thiel 3.7. Choć znał moje zdanie o poszczególnych elementach (bez szału), to mimo wszystko podniósł rękawicę. Nie zdradził jednak, że takiego zestawienia jeszcze nie słyszałem. I tu mnie podszedł.

I tak, pewnego czwartkowego wieczora nawiedziliśmy z Marcinem naszego mąciciela. Od progu zaskoczyły mnie zmiany sprzętowe, jaki i ogólnoustrojowe. Do niedawna twardo walczący na forum z przymusową adaptacją akustyczną, sam zakupił cztery panele, rozstawiając je w odpowiednio wyznaczonych miejscach. Muszę powiedzieć, że prezentacja sceny zyskała na tym bardzo. Koszt wizualny niestety jest spory, bo z ogólnodostępnego salonu zrobiła się audiofilska twierdza. Na szczęście, to jest Jego, jak to ujął garsoniera i może w tej materii poszaleć. Drugą niespodzianką były monobloki „601” Mac-a, wieńczące komplet tej firmy.

Znając Piotra i jego muzyczne upodobania, tj. dużo starego rocka i to głośno (jak gość marudzi, że nie ma ataku i dynamiki to podkręca gałkę volume ), zaczęliśmy od swoich płyt. W tym momencie nastąpiło wspomniane zaskoczenie. Te dotąd natarczywe jak dla mnie kolumny, wydające podszyte blachą dźwięki (wszystkie głośniki to aluminium), zaczęły emitować cywilizowane pomruki. Nie jestem ich wrogiem, tylko nie przemawia do mnie teoria o ciepłej i nasyconej średnicy z „blaszanych” przetworników. Na szczęście każdy ma prawo mieć swoje zdanie i nikt mnie nie zmusi do innego. Tymczasem gładkie pastelowe z pięknie ułożoną sceną granie, zachwiało mój światopogląd na ten temat, pokazując światełko w tunelu. Muzycy zajęli swoje optymalne miejsca w wirtualnej przestrzeni (adaptacja akustyczna), a perkusjonalia (potocznie blaszki) nabierając namacalności nie kły w uszy. Prawdopodobnie nowo nabyte końcówki, ustawione na platformach antywibracyjnych Finite Elemente tak ucywilizowały przekaz. Zmiana repertuaru potwierdzała, pierwsze wrażenia o wysokiej próbie dźwięku. I tak można by przejść do puenty spotkania. Ale nie mogłem tego tak zostawić. Stary Audiofil jako złośliwiec na forum, powinien dostać ripostę. Miałem gościa na widelcu. Inaczej utwierdzi się w mniemaniu o swojej nieomylności i zamęczy współ-czytelników.

Słuchając zaproponowanego zestawienia, szukałem dziury w całym. Obiecałem to na początku. Potrzeba potencjalnego punktu zaczepienia zmusiła mnie do analizy poszczególnych zakresów pasma. Niby bardzo dobre granie, ale ten pułap cenowy znacząco podnosi oczekiwania od sprzętu. Początkowa błogość towarzysząca odbiorowi, po dłuższym odsłuchu zaczynała nużyć. Czegoś brakowało. Niby jest szybki i kontrolowany bas, miodna średnica i nie kłująca góra, ale trochę bez wypełnienia, masy i przysłowiowego pazura. I tutaj był pies pogrzebany. Przesłuchaliśmy dodatkowo kilku płyt, pod kątem tychże aspektów. W końcu odkryliśmy, gdzie jest ukryty myk. Stało się jasne, że wcześniej drażniąca mnie napastliwość, została poskromiona przez konstruktorów, kosztem barwy i lekkiego utemperowania górnego zakresu. Mimo wszystko to bardzo smakowita muzyczna uczta, jednak zawsze jest jakieś „ale”. Wniosek nie jest tak złośliwie i na siłę wytknięty jak planowałem, gdyż z perspektywy czasu, od początku spotkania coś mi nie dawało w tym przekazie spokoju. Takie mocne smoki (601-ki) napędzające bezpardonowo (z mojego doświadczenia z nimi) grające paczki (Thiel-e 3.7), a tu „cieplusio i gładkusio”. Razem z Marcinem z uśmiechem na twarzach wytoczyliśmy ciężkie działa. Że trochę chudo, mało kolorowo i jakoś tak… Tymczasem Stary jak to Stary, bez namysłu sięgnął po odwody z amplifikacji lampowej i ….

Puentując nie zdradzę ( przynajmniej ja) co podłączył, ale powiem, że można lepiej, barwniej i swobodniej. Skubany miał asa w rękawie. A to przecież była tylko bezduszna cyfra. Na analog przyjdzie jeszcze czas na następnym spotkaniu, powiedział. Piotrek vel. Stary Audiofil to wichrzyciel forumowy, ale o dźwięku ma Gość pojęcie. Do tego może to udowodnić. Szkoda, bo szczerze chciałem Mu dowalić.

Mimo, że zaproponowany zestaw grał bardzo dobrze, to nie do końca we wszystkim dla mnie satysfakcjonująco. Jednak pocieszę gospodarza cytując uwielbiane przez Niego słowa: „System ma potencjał”.

Ps. Panie Piotrze, uprzedzając następną wizytę, (jeśli takowa dojdzie do skutku) oświadczam: moje zamiłowanie do analogu, nie oznacza, że nie będę szukał doskwierających problemów.

Pozdrawiam Jacek Pazio.

Mój pierwszy kontakt z przewodami niemieckiej manufaktury Neyton miał miejsce podczas zeszłorocznej edycji monachijskiego High Endu. Odsłuch systemu składającego się z elektroniki Purist i modyfikowanych Kronzill KR Audio okablowanego wyrobami NEYMAN Kabelsysteme und LWL-Technologie wydał mi się na tyle intrygujący, że tuż po wystawie trafiły do mnie wszystkie dostępne interkonekty, czyli Bamberg NF, Nuernberg NF i Frankfurt NF. Test wykazał, że to, co w mało sprzyjających akustycznie wnętrzach MOC intrygowało było jedynie namiastką tego, co można było z nich wycisnąć w domowym systemie. Do pełni szczęścia brakowało mi tylko nausznej weryfikacji choćby jednego modelu z oferty przewodów głośnikowych. Okazja nadarzyła się w tym roku, lecz już nie w Monachium, gdzie tym razem Neyton ograniczył się jedynie do prezentacji statycznej, wśród wielu innych wystawców szczelnie wypełniających zlokalizowany na parterze hal openspace, a już na spokojnie – we własnych czterech kątach. Krótko mówiąc sytuacja nad wyraz komfortowa.

Jednak nie obyło się bez niespodzianek, gdyż wraz z 4 metrowym Hamburgiem LS trafiła do mnie mniejsza walizka z interkonektem Nuernberg NF. W pierwszej chwili uznałem to za mało sensowne – przecież już go testowałem. Jednak szybki rzut oka do wnętrza rozwiał moje wątpliwości. Wcześniej miałem do czynienia z wersją zbalansowaną a tym razem otrzymałem wersję RCA, która różni się od zakończonej XLRami nie tylko, co oczywiste, konfekcją (nextgen™ WBT-0102 Ag vs URUTECH FP-601M(R)/FP-602F(R)), ale również parametrami elektrycznymi. Mniejsza oporność w połączeniu z większymi wartościami indukcyjności i pojemności mogą przecież wpływać na finalne brzmienie łączówki. Oczywiście pomijając różnice w konfekcji interkonekty miały dokładnie takie same czarno-biało-czerwony oplot, termokurczliwe koszulki z oznaczeniem kierunkowości, oraz niewielkie obrączki z numerami seryjnymi.

Pozostając przy zagadnieniach dotyczących wewnętrznej budowy warto wspomnieć, że Nuernberg NF został wykonany z sześciu srebrno – złotych żył o przekroju 0,5 mm i czystości 99,99% zaizolowanych teflonem. Dla domorosłych fanów metalurgii wspomnę tylko, że domieszka złota wynosi 1%. Każda z żył jest maksymalnie odsprzężona od pozostałych a całość chroni stylowa koszulka EMC.

W przypadku głośnikowego Hamburg’a LS, ze względu na swoją płaską konstrukcję sytuacja wygląda trochę inaczej. Obie sekcje wykonano z dziesięciu wiązek beztlenowej miedzi AWG 20/7, oraz ośmiu srebrno/złotych przewodów o przekroju 0,5mm – każda z sekcji składa się z pięciu miedzianych przewodników AWG20/7 i uzupełnionych czterema srebrno-złotymi. Podobnie jak w przypadku interkonektu zarówno poszczególne żyły, jak i obie sekcje zostały zaizolowane Teflonem® a odstęp pomiędzy sekcjami zapewnia plecionka dziesięciu rurek. W efekcie wygląd przewodu czaruje lekkością i wysublimowanym pieknem. Niczym kunsztowny naszyjnik mieni się perową bielą, zgaszoną żółcią i szlachetną czernią układającymi się w podobną do łuski strukturę wężowej skóry.

Odpowiedź na pytanie jak budowa i wykorzystane materiały wpłynęły na brzmienie przyniosły testy odsłuchowe. Po kilkudniowej rozgrzewce i ustabilizowaniu się charakterystyk przewodów rozpocząłem serię porównań z posiadanym okablowaniem, od czasu do czasu zerkając do zeszłorocznych notatek. Interkonekt w wersji RCA zachował większość cech swojego zbalansowanego brata bliźniaka. Pozostając finezyjnie gładki i elegancki czarował kontrolą basu i cyzelowaniem mikrowybrzmień. Na „Ania Movie” Ani Dąbrowskiej słychać było dużo otaczającego wokalistkę powietrza, choć konfrontując swoje spostrzeżenia dokonane podczas wcześniejszych odsłuchów z użyciem kolumn A.R.T. Moderne 6 i Dynaudio Focus 340 muszę stwierdzić, że na bardziej rozdzielczych w górnych rejestrach Gauderach dostrzegalne było pewne zaokrąglenie najwyższych rejestrów. Nadal pozostawały czytelne, lecz ich kontury nieznacznie traciły na ostrości. Szukając analogii w fotografii można porównać zmianę przysłony z f11 na f9. Niby niewiele, ale dla osób poszukujących laboratoryjnej precyzji czasem tego typu niuanse potrafią zadecydować o sięgnięciu głębiej do kieszeni, bądź wstrzymaniem się z zakupami. Prowadzenie linii basu na moich ulubionych albumach testowych Dadawy (Seven days” i „Sister Drum”) i „Khmer” Nilsa Pettera Molvaera pokazało, iż akcent zgodnie z zapewnieniami producenta położony został na szybkość i zwinność, dzięki czemu delikatnie faworyzowana była motoryka brylująca gdzie tylko nadarzyła się ku temu okazja, choć jej popisy odbywały się zwykle kosztem masy i potęgi. Całe szczęście nie było mowy o jakimś ordynarnym odchudzeniu dźwięku, jednak akurat w tym obszarze mój dyżurny Organic był w stanie pokazać więcej, choć uczciwie przyznaję, że nie z taką klarownością i szybkością. Tak to już bywa w tych przedziałach cenowych, że dysponując ograniczoną kwotą klient musi decydować się na pewne kompromisy i właśnie o tym jest mowa – albo szybkość i zwinność, albo niżej schodzący bas. Obecność obu ww. cech oczywiście też jest możliwa, jednak za zdecydowanie wyższą cenę.

Głośnikowy Hamburg nie próbował wyważać już otwartych drzwi i podążał drogą obraną przez interkonekt dodając od siebie jeszcze trochę przestrzeni i precyzji w lokalizacji źródeł pozornych na scenie. Biorąc pod uwagę wykorzystane do jego produkcji materiały niejako podświadomie próbowałem odnaleźć w nim jakieś cechy wspólne z również z wykonanymi z dopieszczonej metalami szlachetnymi miedzi głośnikowcami Gabriel Gold Revelation mk I, które bardzo miło wspominam. Jednak prawda wygląda tak, że materiał to jedno, ale pomysł na brzmienie finalne zależy również od geometrii, konfekcji, zastosowanej izolacji i jeszcze kilku innych czynników. Tak też było w tym przypadku. Niby gładkość i połyskliwość podobne, lecz Neytony okazały się zdecydowanie bardziej transparentne, ekspresyjne i zwarte. Taka precyzyjna gładkość pozbawiona utwardzenia i osuszenia, z jaką kojarzone są np. taśmy Nordosta. Opowiadana przez Arild Andersena muzyczna baśń „Kristin Lavransdatter” czarowała zmiennymi nastrojami – od liryzmu po mroczne i spektakularne, bazujące na organowym fundamencie „Nidaros”. I właśnie na gęstych i zawiłych aranżacjach Hamburg rozwijał skrzydła. Niezależnie od tego, czy słuchałem sygnowanej logiem Reference Recordings „Bolero! – Orchestral Fireworks” (Eiji Oue; Minnesota Orchestra), czy „Rage Against The Machine – XX (20th Anniversary Edition)” za każdym razem zadziwiała mnie natychmiastowość i zdolność testowanych przewodów do przejścia od ciszy do istnej ściany dźwięku, która pomimo swojej potęgi nie traciła nic ze swojej różnorodności.

Im dłużej słuchałem Neytonów, tym bardziej utwierdzałem się w przekonaniu, że biorąc pod uwagę ich tendencje do jak najmniejszej ingerencji w przesyłany sygnał powinny z łatwością wpasować się w większość poprawnie zestawionych systemów. Co prawa tam, gdzie basu niema same z siebie niczego nie wyczarują, jednak z drugiej strony posiadacze kolumn podstawkowych mogą moimi uwagami nt. ograniczonego zejścia najniższych rejestrów w ogóle się nie przejmować, gdyż i tak i tak ich u siebie nie odtworzą. Nie do przecenienia są również walory czysto estetyczne, gdyż niemieckie przewody, a głośnikowe w szczególności, są po prostu niezwykłej wręcz urody, co może ułatwić negocjacje nt. zmiany okablowania z przedstawicielkami płci pięknej. Jeśli zaś chodzi o dostępność i możliwość odsłuchu przewodów Neytona w Polsce … cóż. Skoro po raz kolejny producent nieposiadający polskiego dystrybutora był w stanie dostarczyć swoje wyroby do testów to i z odsłuchami w „cywilnych” systemach nie powinno być problemu. Świat już dawno temu skurczył się do rozmiarów globalnej wioski i to, czy dany sklep znajduje się tuż za rogiem, czy na odległym kontynencie przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie.

Tekst i zdjęcia: Marcin Olszewski

Dystrybutor: w Polsce chwilowo brak

Producent: NEYTON High-End Lautsprecher- und Audiokabel

Ceny:

– Neyton Nuernberg NF (z wtykami nextgen™ WBT-0102 Ag): 0,5m – 780 €; 0,75 m – 870 €; 1 m – 960 €; 1,25 m – 1 050 €; 1,50 m – 1 140 €; 1,75 m – 1 230 €; 2 m – 1 320 €

– Neyton Hamburg LS (z wtykami bananowymi WBT-0610 Ag): 1m – 2 060 €; 1,5m – 2 560 €; 2,0m – 3 060 €; 2,5m – 3 560 €; 3,0m – 4 060 €; 3,5m – 4 560 €; 4m – 5 060 €; 4,5m – 5.560 €; 5m – 6 060 €

Dane techniczne:

Neyton Nuernberg NF
– Oporność: 68,0 mΩ/m
– Indukcyjność: 0,52 µH/m
– Pojemność: 115 pF/m

Neyton Hamburg LS
– Oporność:   10 mΩ/m
– Indukcyjność: 0,95 nH/m
– Pojemność: 12,5 pF/m
– Oporność izolacji: ∞

System wykorzystany w teście:
– CD/DAC: Ayon 1sc
– DAC: Eximus DP1
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center; YBA Heritage Media Streamer MP100
– Wzmacniacze zintegrowane: Electrocompaniet ECI 5; Ayon Spirit 3; Synthesis R753AC
– Przedwzmacniacz: Restek Editor
– Końcówki mocy: Restek Extract
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Acrolink 7N-A2050 III; Acrolink 7N-A2200 III
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; GigaWatt LC-1mk2
– Listwa: GigaWatt PF-2 + kabel LC-2mk2; Amare Musica Silver Passive Power Station
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Solid Tech Disc of Silence, Iso Clear, Feet of Silence

—

Za jeden z bardziej kontrowersyjnych obszarów zainteresowań recenzentów uznawane są testy wszelakiej maści kabli a za szczyt bluźnierstwa wśród kablo-sceptyków uchodzą kwieciste opisy wpływu „siecówek”.

Na szczęście, albo nieszczęście, kable niemieckiej firmy Neyton nie były zasilającymi. W solidnych plastikowych pudełkach, wyłożonych gąbką czopową, przybyły interkonekty i głośnikowe. Dla wielu użytkowników takie akcesoria są swego rodzaju wizytówką systemu. Dlatego, oprócz pozytywnego wpływu na dźwięk powinny odpowiednio intrygująco wyglądać. Otwierając mniejszy, zgrabny neseserek, naszym oczom ukazują się dość konwencjonalnie wyglądające sygnałówki RCA w opalizującej czarno-czerwono-białej plecionce. Większa paczka to biało-żółto-czarne, niczym gąsienice czołgowe taśmy kolumnowe, które na tle monotonnych, otulonych oplotami z węży ogrodowych drutów innych firm wglądają wręcz ekstrawagancko. Warunek nawet wybujałych oczekiwań natury eststycznej możemy, zatem uznać za spełniony. Niestety do testów otrzymałem jedynie parę przewodów głośnikowych, co w przypadku moich dość niekonwencjonalnych kolumn okazało się trochę problematyczne. Jednak mając do dyspozycji taki a nie inny set , musiałem sobie poradzić. Całe szczęście kilka prób w różnych konfiguracjach pozwoliło na wyciągnięcie wiążących wniosków.

Choć Neyton nie posiada jeszcze dystrybutora w naszym kraju, nie było przeciwskazań do dostarczenia tytułowych przewodów do testów. Są różne sposoby wejścia na nowy rynek. Chcąc zrobić piorunujące wrażenie pokazuje się topowe modele chcąc zaszokować i zaintrygować potencjalnych nabywców, lub wejść w spokojnej atmosferze proponując coś zdecydowanie bardziej osiągalnego dla większości klientów. Otrzymany set kabli należy do tej drugiej grupy.

Takie trochę asekuracyjne podejście, często wiąże się delikatnymi kompromisami w reprodukcji dźwięku. Posiadając w moim mniemaniu dość wyczynowe okablowanie Harmonixa, przepięcie na dostarczony do testu zestaw od razu pokazało, co firma Neyton ma do zaoferowania. Choć zmiany nie szkodziły ogólnemu przekazowi, to słychać było sporo zabiegów dążących do nakłonienia słuchacza do uczynienia z obcowania z muzyką wielogodzinnej uczty. Takim sztandarowym „znakiem firmowym” okazało się wygładzenie przekazu poprzez zaokrąglenie konturu. Nie słychać było ostrych krawędzi źródeł pozornych, ale też nie było mowy o impresjonistycznych plamach dźwięku. Chodziło raczej o homogeniczność i plastyczność. Na szczęście scena nic na tym nie traciła, pozostając obszerna zarówno w szerz, jak i głąb.. Dzięki temu sporo, do tej pory mocno ciężkostrawnych pod względem realizacyjnym płyt stało się w ogóle możliwych do przełknięcia. Choćby nasza eksportowa Ania Jopek. Wiadomo, że podczas masteringu lubi podciągnąć suwaki górnego pasma celem zwiększenia spektakularności swoich możliwości wokalnych, jednak o ile w tanich „boomboxach” efekt jest w miarę akceptowalny, to na systemach ze średniej już półki może zaboleć. A dzięki otrzymanemu zestawowi interkonektów NUERBERG NF i głośnikowych HAMBURG LS, odsłuch nabiera znamion przyjemności. Posiadając, oczywiście wyłącznie ze względu na żonę, kilka albumów AMJ teoretycznie powinienem zostawić sobie te „niemieckie poprawiacze” na stałe. Jednak Małżonka na tyle rzadko zagląda do mojej świątyni, że cierpienia przy moim dyżurnym okablowaniu nie są zbyt częste.

Przyglądając się poszczególnym pasmom przenoszenia, owa homogeniczność powodująca ukulturalnienie nadmiernie konturowego dźwięku wymuszona została przez kilka zabiegów natury eststycznej. Zauważamy lekkie utemperowanie góry, przy nieznacznym odchudzeniu basu poprawiającym jednocześnie jego szybkość. Średnica też lekko przesuwa się w górę, ale jak pisałem, nie są to drastyczne posunięcia powodujące „krzyk średnicy”. Neyton to bezpieczne druty do systemów grających skrajami pasma. Sycząca góra i dudniący bas posiadanego systemu, to rzeczy, które powinny Was skłonić do przetestowania tego zestawienia. Świat ponownie może okazać się przyjemny. Reszta audiofilów musi spróbować, bowiem to co dla mnie jest referencyjnie konturowe, dla innych może okazać się latającymi żyletkami, o czym już wielokrotnie zdążyłem się przekonać.

Dwutygodniowe testy bez wypinania otrzymanego seta kabli pozwoliły na słuchanie muzyki bez napinania na nadmierne poszukiwanie emocji. Po całodziennym użeraniu się z klientami w życiu codziennym, taka dawka spokoju płynąca z głośników powinna być przepisywana na receptę przez lekarza pierwszego kontaktu. Może jestem nazbyt porywczy i potrzebuję takich uspokajających form rozładowania emocji, a może jak stary „ramol” nie mogę ryzykować nadmiernej ekscytacji obecnymi w muzyce fajerwerkami. Po prostu, najlepiej sprawdzić samemu czy taki pomysł na granie wpisuje się w Państwa kanony piękna. Nie znając całej oferty firmy Neyton, myślę, że Niemcy mają w zanadrzu „coś” dla każdej grupy potrzebujących wsparcia złotouchych i osobiste poszukiwania powinny przynieść satysfakcjonujące rezultaty. Czego szczerze Państwu życzę.

Jacek Pazio.

System wykorzystany w teście, to kompletny zestaw firmy Combak Corporation.

Elektronika Reimyo:
– dzielony odtwarzacz cd: CDT – 777 + DAP – 999 EX
– przedwzmacniacz lampowy: CAT – 777 MK II
– tranzystorowa końcówka mocy: KAP – 777
Kolumny: Bravo Consequence +
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved-Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa); Harmonix HS 101-SLC (sekcja niskotonową)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: Rogoz Audio

Akcesoria: antywibracyjne podstawki pod końcówkę mocy Harmonix TU-505EX MK2; Harmonix AC Enacom improved for 100-240V; Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i

Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: Dr. Feickert Analogue „Twin”
ramię: SME V
wkładka: Dynavector XX-2 MK II
– przedwzmacniacz: RCM Sensor Prelude IC

Jak większości odbiorców muzyki (nawet pokolenia mp3) wiadomo, iż ostatnimi czasy płyta winylowa powróciła jako pełnoprawny format odtwarzania dźwięku. Wiąże się z tym sporo „problemów” (oczywiście nie dla wszystkich) natury ergonomiczno – użytkowej, choć o dziwo oprócz oczywistych emocji przekazywanych w muzyce, właśnie te problemy przewrotnie są magnesem przyciągającym coraz większą rzeszę fanów. Celebra, jaką wymusza, to swoiste panaceum na wszechobecny pośpiech w życiu codziennym. Spotykane są również przypadki, gdy „odtwarzacz płyt ”- poczciwy gramofon, traktowany jest jako jeden z atrybutów podnoszących prestiż, mile łechcący ego właściciela. Bez względu jak gra, musi pięknie prezentować się na półce, podczas wizyt znajomych. Jednak, niezależnie od grupy, z którą się identyfikujemy (możliwe, że jesteśmy deklarowanymi wrogami z założenia), poczciwy „asfalt” jest w ofensywie.

Ja zaliczam się do grupy czerpiącej pełnymi garściami wszystko co najlepsze, z tego przestarzałego jak by się mogło wydawać formatu. Posiadając zestaw ze średniej półki cenowej i wiedząc, co ma do zaoferowania zdaję sobie sprawę, że nawet oferta startowa większości producentów gramofonów, oczywiście w odpowiednim zestawieniu, pozawala odkryć „gdzie jest pies pogrzebany”. Niestety, wtedy nie ma odwrotu i jedynie zasobność portfela (czego oczywiście z całego serca nie życzę) pozwala zapobiec odlotowi w cenową stratosferę zakupów „abgrejdujących” nasze zabawki. A jest w czym wybierać.

Znany z zamiłowania do winylu, dostałem zaproszenie na otwarcie (wydzielenie osobnego pomieszczenia) sali, prezentującej najciekawszą część oferty, prężnie zdobywającej polski rynek niemieckiej manufaktury Transrotor. Śpieszę dodać, iż impreza miała charakter otwarty i była dostępna dla wszystkich zainteresowanych a w internecie z odpowiednim wyprzedzeniem znalazła się stosowna informacja. Prawdziwą wisienką na torcie, podnoszącą prestiż spotkania, okazała się również wizyta właścicieli marki: założyciela Jochena Rake i syna – Dirka Rake, kontynuującego rodzinny biznes. Choć od lat obracam się w kręgu ludzi pozytywnie zakręconych, to ekskluzywne – dedykowane prezentacje osiągnięć tylko jednej firmy dysponującą taką mnogością modeli, uważam za zdecydowanie zbyt rzadko spotykane. Na wstępie warto zaznaczyć, iż wspomniany Transrotor zaczyna swoją ofertę tam, gdzie wielu kończy. Taka ekspozycja wiąże się zatem z poważnym wyzwaniem finansowym ze strony dystrybutora. Dlatego brawa dla Nautilusa za odwagę w inwestycji. Dla klientów jest to też nad wyraz komfortowa sytuacja, gdyż większość oferty jest dostępna na miejscu w salonie, a nie, jak to czasem bywa jedynie w folderach reklamowych i odsłuch wiąże się niejako od razu z deklaracją zakupu. W krakowskim Nautilusie jest całe szczęście tak jak być powinno – decyzja zapada w oparciu o informacje sprzedawcy i nausznej weryfikacji, co w przypadku, gdy niuanse konstrukcyjne odgrywają zasadniczą rolę w sposobie reprodukcji dźwięku, możliwość zdjęcia z półki i podłączenia konkretnego modelu, jest nie do przecenienia.

Tuż po przekroczeniu progu drzwi głównej siedziby Nautilusa, oficjalnego dealera owej niemieckiej myśli technicznej widać było profesjonalne podejście do prezentacji produktu. Nowo wyremontowana wnęka, została zaadoptowana i wykończona, jako swoistego rodzaju grota wkomponowana pod malowniczym wodospadem. Na honorowym miejscu na wprost wejścia, pod zwałami wody z tryskającej realizmem fototapety, ulokowano flagowy napęd Transrotora – model ARTUS FMD.

Monumentalna, ważąca 220kg naszpikowana inżynierią eliminacji niepożądanych drgań konstrukcja, nie pozwala przejść obok obojętnie. Mnogość rozwiązań technicznych zajęłaby kilka szpalt opisu, ale nie o tym jest ta relacja. Dokładnych informacji na temat każdego z modeli można bez problemów uzyskać u pracowników firmy. Zrobią to z wyczuwalną w głosie pasją i chęcią dzielenia się nią. Po prawicy i lewicy flagowca na specjalnie przygotowanych i podświetlanych cokołach stały inne bardziej przystępne cenowo modele.

Na jednej ścianie tematem był biały i przeźroczysty akryl, a drugiej czarny kamień i sandwiczowa (akrylowo-aluminiowa) „kanapka”, jako podstawy (chassis). Sposób ekspozycji w pełni ukazywał rangę przedsięwzięcia.

Istotnym elementem imprezy był kontakt z konstruktorami (kto nie dotarł niech żałuje). Mili, nastawieni frontem do rozmówców, bez nadmiernie rozbudowanego „ego” panowie: Jochen i Dirk, w skrócie z pasją i lekką ironią opowiadali o swoich przygodach w tej branży. W przyjacielskiej pogawędce, senior zdradził nam, że pierwsze szlify konstruktorskie zbierał na maszynach rolniczych. Nie dowiecie się tego z prasy. Smaczki o genezie powstania flagowego poprzednika Artusa, też padają tylko w bezpośrednich rozmowach. Mianowicie przyczynkiem do jego powstania, było zamówienie zbudowania bezkompromisowego gramofonu przekraczającego możliwości konkurencji, przez potentata rynku słodyczy, właściciela firmy Ferrero Rocher. Dla gości z Niemiec nie było tematów tabu. Odpowiadali na wszystkie pytania. Nawet dotyczące konstrukcji i zastosowanych rozwiązań technicznych w patencie FMD (free magnet drive), były dogłębnie wyjaśniane.

Mnie dodatkowo ciekawiło zagadnienie tak dużej ilości modeli w ofercie. To dla wielu producentów spory problem. Ale nie dla dbającego o pozyskanego klienta Transrotora, utrzymującego właśnie w tym celu dostępność starszych modeli. Dodatkowym ukłonem w kierunku nabywców jest możliwość przeskoczenia na wyższe pułapy reprodukcji dźwięku, dzięki upgrade’om poczynając od stóp, poprzez „chassis”, na przeniesieniu napędu na talerz skończywszy. Do wyboru, do koloru, bez wymuszania wymiany na inny/wyższy model. Tak trzymać panowie! Dla tych, którzy nie brali z różnych powodów udziału w tej weekendowej imprezie, a chcieliby porozmawiać z panami Rake, mam informację, że goście zapowiedzieli się na jesiennej wystawie w Warszawie. Nie przegapcie tego, bo warto dowiedzieć się czegoś u źródła.

Chcąc uzyskać zakładaną wysoką estetykę wizualną królestwa winylu zza zachodniej granicy, nie wciśnięto tam całej posiadanej oferty. Chodząc po lokalu napotykamłem wiele innych modeli z szerokiej gamy gramofonów. Oprócz kilku ekspozycji statycznych, w każdej z sal odsłuchowych zawsze stał jeden, jako alternatywa odtwarzaczy cd. Będąc tam kilka godzin nie odmówiłem sobie posłuchania ulubionego formatu w zastanych konfiguracjach.

Dostępne były dwa światy audiofilizmu – teoretycznie oba z najwyższej półki, ale zwolennicy jednego z nich, często nie rozumieją fascynacji drugich. W zlokalizowanym na piętrze, profesjonalnie zaadoptowanym akustycznie pomieszczeniu, muskuły prężył set oparty o kolumny Dynaudio C2 z elektroniką Accuphase i drugim od góry w cenniku Transrotorem TURBILLON FMD. Dokładna wyliczanka jest nieistotna, gdyż chcę jedynie określić zastany pomysł na dźwięk. Duga propozycja w większej również podobnie wykończonej, tym razem na parterze sali, to Avantgarde’y Duo Grosso napędzane elektroniką Ayon-a i gramofonem ze środka oferty bohatera relacji jako źródłem. Nie podejmuję się oceny tych konfiguracji (nie muszę), ale taki bezpośredni sparring pokazał niedostatki każdego z nich względem konkurenta. Niby nic im z osobna nie brakuje, ale każdy z nich dąży do prawdy trochę inaczej. Oczywiście głównymi graczami w tych kombinacjach sprzętowych były kolumny. Reszta nie wpływa tak determinująco na końcowy efekt. Można nią trochę dodać kolorytu, ale sznyt przetworników pozostanie. Osobiście skłaniam się bardziej w stronę Dynaudio, jednak Avangarde’y bardzo mnie zafascynowały. Mając kiedyś do dyspozycji pomieszczenie i środki ( a także błogosławieństwo żony) na drugi zestaw, „tuby” byłyby mocnym faworytem. No ale wystarczy tych marzeń. Przede mną wymiana gramofonu.

Wtrącając w tą relację trochę prywaty (jako autor chyba mogę), wyjawię wartość dodaną, swoisty owoc weekendowego wypadu. Będąc posiadaczem ramienia „SME V”, przy próbie przejścia na wyższy stan nirwany analogowej, naturalnym wyborem do niedawna jawił się napęd tej firmy, czyli „SME 30”. Jednak podczas rozmów, okazało się, że w ofercie Transrotora na interesującym mnie pułapie cenowym dedykowana jest właśnie moja „piątka”. I niestety, tak niestety, po tej wycieczce można parafrazując kultowy film rzec: „Cały misterny plan poszedł w p…du”. Teoretycznie z większego wyboru powinienem się cieszyć, ale dobór komponentów mimo wszystko wywołuje u mnie lekki skok adrenaliny. Za mało źle, za dużo też nie dobrze. Na szczęście to stres w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Pewnikiem Turbillon wyląduje na docelowych testach. W salonie stał akrylowo srebrny, ale widziałem na stronie propozycję w odcieniu jasnego złota. Na fotkach wygląda intrygująco, dodatkowo zgrałby się wizerunkowo z resztą posiadanego systemu. Ma również duże szanse, ze strony konstrukcyjnej. Jest typowym „mass-loaderem” (taki posiadam obecnie), a SME to jakby hybryda – „mass-loader” miękko zawieszony na czterech pylonach. Zapowiada się piękny mecz. Rozmawiałem już o tym z Robertem i bardzo chętnie postawi w szranki swoją „szlifierkę”.

Śledząc prasę i fora internetowe sądzę, że Robert Szklarz swoim posunięciem udanie celuje w rozwijający się segment rynku, zwanego kiedyś RTV. Coraz więcej graczy mając w „dealer-ce” zacną markę, stara się ją w podobny sposób wynieść na ołtarze. Osobna ekspozycja z obszerną ofertą, zapewniająca maksimum komfortu podczas wyboru produktu, to sposób na przekonanie do siebie klientów. A tych życzę Nautilusowi wielu. Na pewno wyjdą zadowoleni dźwigając pudła z nabytym sprzętem, zapowiadając kolejną wizytę, lub polecą znajomym. Poczta pantoflowa to mimo wszystko silna gałąź marketingu. Wiem coś o tym z własnego podwórka.

Kończąc artykuł, pragnę podziękować za osobiste zaproszenie, możliwość poznania gości z Transrotora, jak również miłe przyjęcie połączone z poczęstunkiem i degustacją zacnych trunków. To był przyjemnie i owocnie ( czyt. wartość dodana) spędzony czas.

Jacek Pazio