Monthly Archives: grudzień 2024

Opinion 1

I would not like to come across as a fossil at this point, or at best a wrinkled, grumpy, old man, but the truth is that we have been with the AudioSolutions brand practically from the beginning of our activity. And the beginnings were quite innocent, because Lithuanian loudspeakers debuted on our pages in late autumn of … 2013 thanks to the charming Rhapsody 130 floorstanders. And then … , and then all went snug from there, because thanks to the continuity of distribution by Premium Sound from Sopot, from time to time a little something signed by Gediminas Gaidelis became a guest in our listening room. However, to tell you the truth, a kind of trigger that allowed me to consider the Vilnius manufacture as a fully mature entity, and not a company that is still searching for its own way and an idea for itself, albeit successfully, turned out to be the phenomenal Virtuoso S, and then the correctness of the above observation was confirmed by the M from the same series. It was then, somewhere in the recesses of my distorted mind, that a shy thought began to sprout, that maybe, contrary to the periodic fashions and popularity of the more famous brands, one day, in the indefinite future, it would be good to put something from the above-mentioned stable in my house for a longer time and listen to it more carefully. At this point, I am leaving aside a trifle in the form of quite affordable for the High-End, but still prohibitive for my modest capabilities, pricing, because at the moment when the Figaro XL2 came to us, straight from Munich, it became clear, that also the lower series gives a real chance for audiophile nirvana. However, we had to wait a while for the further development of events and we probably would still be waiting, if it were not for a very favorable coincidence of logistical nature, in which the team of the above-mentioned Sopot showroom, packing after the Audio Video Show, ran out of space for the … AudioSolutions Figaro L2. And since we were around, we quickly decided to extend a helping hand or even a pair of hands. And this is how the L2s landed at my place and thus gave me a chance for long-term tests.

As the name suggests, this time we are dealing with the second installment of Figaro, which hit the market last year, five years after the premiere of its predecessors in 2018. However, apart from the nuances of a nomenclature, the evolutionary differences can be seen even with the naked eye. Not only did the L2s become more beautiful – the fronts and front sides of the side walls are finally not matte-black, but more importantly the battery of the drivers used has undergone some serious modifications. The D’Appolito system, supported by a duo of 233 mm paper bass cones, based on a pair of 152 mm midrange drivers and a 25 mm dome tweeter working in a small tube, was abandoned in favor of a single 183 mm midrange speaker placed above a 19 mm silk Mini-Horn tweeter and a pair of 233 mm ER (Extra Rigid) bass speakers with a hard paper diaphragm, known from the previous version, although supposedly thoroughly redesigned. Out of purely chronicler’s duty, I will also mention that the source of the above-mentioned drivers is the Danish SB Acoustics, which manufactures them according to individual specifications as provided by the Lithuanians, and that the speakers are equipped with twin WBT NextGen terminals. Two bass reflex ports, with significant diameter, are placed slightly above the speaker sockets. In addition, the plinth was slightly expanded by adding beams that widen the spike spacing, so the speakers gained stability; something what may not have been so crucial even with the title L, but with the 171 cm XLM2 and almost two-meter (191.8 cm) XLs, it clearly is. There is also no denying that L2s are just… big floorstanding speakers. And this is by no means an optical illusion resulting from their application in a too small room (to clarify, my room is 24 m²), but a fully tangible and verifiable fact, because at least when it comes to width (336 mm) and, above all, depth (581 mm), we have exactly the same as in … XL2, which, with a reduction in height from 1918 mm to 1240 mm, resulted in a slightly less destructive, but still problematic weight of 75 kg/piece. And here a small digression, because a significant share in the final weight of the speakers is already known from the higher Virtuoso series, being the Cabinet-In-a-Cabinet system, i.e. de facto two cabinets – a light and rigid inner one and a heavy outer one acting as a mass damper, connected together with a thin layer of polyurethane.
And as for the appearance as such, I dare say that the company’s configurator, available at MY.AUDIOSOLUTIONS.LT, deserves a separate paragraph, allowing not only a detailed personalization of your dream speakers, but also an extremely realistic visualization of the effects of your joyful creativity and, as it were, a calculation of the amount we will be asked to pay at the checkout. Nothing special? Well, let me have a different opinion here, because at a time when the optimization of costs is becoming more and more widespread, the aftermath of which is a most far-reaching unification, and thus the limitation of the available options of a given product, a relatively small manufacture, which in fact is AudioSolutions, goes against the tide and even encourages its customers to artistic creativity. Madness? Not at all. Just another proof that we are dealing with a thoroughly high-end product, and therefore somehow tailor-made, where the overriding goal is the full satisfaction of the end user. On the other hand, in the case of not veneered but lacquered cabinets, and this is the kind of finish offered by the Lithuanians as part of the Figaro line, it is much easier to implement from the technological point of view, especially since distributors usually have demo units, and if someone decides to buy a given model, the speakers intended for them are put on the production line after placing an order. Therefore, people who are not particularly fond of „mass production” that excludes individualism and uniqueness finally do not have to wait for limited, special releases, as is the case with B&W, for example, but create such a unique incarnation practically without getting up from their armchairs. Just with a cup of aromatic espresso and alone / in the company of household members interested in the subject, literally with a few clicks create a version that perfectly fits your own tastes and your home. Can you ask for anything more? Theoretically not, although … The German Canton has an app that visualizes selected speakers in a given interior, which is also extremely helpful when making final decisions. Coming back to the topic, the pair delivered (left after AVS) boasted a truly phenomenal Midnight Gold paint with Antique Bronze inserts and „troweled” (3D Relief) rear parts of the side walls. And from what is not visible to the naked eye, the whole thing was wired with „supreme” class cables. For those interested, the full cheat sheet is available at this link.
When it comes to a bit more detailed anatomy, the L2 are three-way designs that can boast a high, 92 dB sensitivity and 4 Ω impedance, which gives a chance for their successful marriage not only with powerful solid-state „welders”, but also with slightly less impressive tube amplifiers. The cross-over frequency is set to 400 and 4000 Hz, and the manufacturer solemnly assures that the titular beauties can handle the 24-25,000 Hz band, so the lowest frequencies should not be missing.

And how do these promises relate to the prose of everyday life and hard editorial ploughing, when instead of a background to occasional and more or less obliging meetings, they played several hours a day, acting as “loudspeakers on duty”? Well, initially, due to their difficult to ignore dimensions and at the same time not very impressive burn-in period, I had, it would seem, fully justified concerns as to whether they would „fit” and whether they would not „flood” the bass. Meanwhile, after just a few days of accommodation, the AudioSolutions Figaro L2 felt so comfortable in my humble room, that I seriously began to wonder if the phrase „at home” would not be appropriate. Not only did they practically disappear from the stage, like thoroughbred monitors, each time the 300W Vitus Audio RI-101 MkII integrated was turned on, but they were also characterized by surprising freedom and refinement, both in terms of the volume of reproduced sounds and the construction of the stage hosting them. As if that was not enough, this stage was not pushed towards the listeners, but created from the line of the speakers into the depths, and so suggestively, that the presence of the wall behind the speakers ceased to have any meaning, because the musicians occupied the last rows far behind it.
As you can easily guess, I started to look for similarities in their sound to the almost their twins, the Virtuoso M, at least in terms of drivers, overall height and layout, to finally consider them a very interesting alternative to another speaker … the XL2. The idea for music they represent is based on freedom and not on forcible proving to everybody their own uniqueness and professional character. However, as you could guess, there is significantly more bass than with the Dynaudio Contour 30, although it does not overwhelm and does not try to play the first fiddle as was the case with the 60s, which somehow had a small clue in the name as to the optimal size of the room in which to place them. And which I would not even try to put in my 24 meters. Meanwhile, the L2s not only fit comfortably, but also showed their truly infrasonic potential only when such frequencies were present in the source material. That is why „Dance, No One’s Watching”  by Ezra Collective is full of pulsating rhythm that does not allow you to sit still, and at the same time nothing rumbles or hums like at a club dance party of drum’n’bass lovers. However, if someone expects such a sonic massage, then from the disturbing bumps that open „Blade Runner 2049” to the electronic psytrance madness served by Infected Mushroom on „Head of NASA and the 2 Amish Boys”, the titular floorstanders will provide it with an intensity and power that many subwoofers could envy. It is worth adding at this point, that AudioSolutions may not so much avoid conventional „crunchiness” and excessive contouring, but rather accentuate the fleshiness of textures and draw the contours of the shapes with a clear and decisive, but not over-sharpened line. Reaching for a drawing analogy, they use 3-4H pencils without feeling much need for further hardening and thinning of the edges, which makes us deal with extremely natural, and not pseudo-audiophile-exaggerated imaging. The difference on paper may be small, but personally I prefer a slightly less sharp view from the veranda of a mountain hut, than a crystalline image of a big-screen TV with a myriad of enhancers activated, as well as simple and filling Italian dishes rather than exquisite molecular „jelly beans” or French inventions barely smeared with sauce.
The same is true of the realism of the presentation of great symphonic ensembles, as a result of not needing to re-scale it – from the romantic „Orchestral Works” by Gabríel Ólafs and Reykjavík Orkestra to the nearly six-hour marathon „The Symphonies: A Beethoven Journey” performed by the Verbier Festival Chamber Orchestra under the baton of Gábor Takács-Nagy and stadium concerts, including „Metallica Through The Never” where we are somehow automatically absorbed by the enthusiastic and shouting at the top of our voices crowd of fans who are in a real frenzy (I highly recommend the cannonade on „One”).
To tell the truth, there is no need to write about the midrange, because it is as good as it can be from a decent paper cone, i.e. deliciously organic and saturated enough to make the men nervously glance in the direction of their partners during the reproduction of female vocals, and the fair sex performs similar procedures during the male parts. Interestingly, for the above treatments, you do not have to use referentially recorded „heroines” and heart-softening lovers, but commercial productions like „Am I Not Your Girl?” by Sinéad O’Connor, or „The Forest Is The Path” by Snow Patrol are sufficient.
The treble also deserves a few sentences, which to be honest I was a bit afraid of. Why? Well, a bit of stereotypes, a bit of habits and a bit of anxiety whether such small, I mean only 19mm tweeters, will be able to keep up with the rest of the dramatically larger membranes. And if not, will they try to mask any possible performance limitations? Meanwhile, the tweeters used by the Gediminas ruthlessly dealt with the 28 mm Esotar² from Dynaudio, making it clear that size does not always matter. While maintaining a pleasant sweetness and at the same time enriching it with a solid injection of resolution, AudioSolutions offered truly holographic precision and palpability of crystal clear treble, without even a trace of glassiness, not to mention graininess. Let me warn you right away, that this is not yet the level to which the phenomenal Canton Reference GS Edition soared, but the direction in which both designs are going is most in line, which to my ear sounds like a pretty good compliment and recommendation for AudioSolution. However, in order for this collection of my purely subjective observations and conclusions not to resemble an overly sweet greeting card, as if in an act of despair, and really wanting to pick on something, I reached for the last resort, namely a double album with… solo harpsichord – „Jean Baptiste Loeillet – Six Suits for the Harpsicord” performed by Maria Banasiewicz – Bryła, and please imagine that even on such a repertoire, usually sounding as if someone was throwing silver cutlery onto stone stairs, I never managed to catch the L2s on irritating hardening or offensiveness. It was similar on the still warm and fragrant „The Reclamation of I” by Imminence, where Eddie Berg, screaming as if skinned alive, lavishly embellished the metalcore cacophony with parts of… Violins. And although there was plenty of offensiveness here, its presence was not only fully justified, but also 100% consistent with both the intention of the artists and the recording, and the Lithuanian speakers, not afraid of operating in this extreme environment, showed the work of destruction in all its glory, reaching the limits of endurance of both the Swedish band and the listeners.

Well, it’s high time for a concise and possibly unambiguous summary. The only problem is that a human being, and therefore supposedly also me, although there are those who have some doubts about it, is a creature that gets used to good things surprisingly quickly. And the AudioSolutions Figaro L2 are good, damn good. They sound good at low volume levels, during evening and night sessions, and when loud, when I know that there are no neighbors, at least those with whom we (still) like each other, I can turn up the volume to almost concert levels of decibels. They are not afraid of both the baroque actions of Jordi Savall and the metal Armageddon of Nergal and similar antichrists. As if that would not be enough, they are able to sound with a several-hundred-watt solid-state and a single digit watt tube, and they do not really care about the proximity of the rear wall, which somehow gives them a few points advantage over the competition from the very beginning, at least in the eyes of the lady of the house. Therefore, since for the last two months, when they stayed at my home, by strange coincidence I have become close to them, my wife stopped complaining that they are much deeper than the slender Danish speakers, I mean the Dynaudio, and my rebellious offspring, usually barricading himself in his solitude, somehow keeps us company during evening movie screenings more often than before, and adding to this the fact that that somehow I don’t really feel strong enough to drag these 75 kg speakers to the car again, I feel in my bones that you will see them more than once or twice in my photos and in the editorial footer …

Marcin Olszewski

Opinion 2

As the title suggests, in this episode we will once again take a closer look at the speakers of a very well-known, at least to us, Lithuanian manufacturer. Importantly, the manufacturer has always paid the maximum level of effort to ensure that the designs brought to life defend themselves from the price/quality perspective, which is important for the buyer. Where do such conclusions come from? Well, I assure you, the thesis I have presented is not a duplication of marketing claims of the manufacturer, or behind-the-scenes stories of the brand’s principal, but a conclusion from many tests similar to today’s. And to be clear, from test to test, they are clearly becoming much better. This is such a strong trend, that during the last test I expressed the opinion, that the current products from AudioSolutions have dumping prices, compared to their global competition. Yes, yes, many brands ask much more for what you get with the Lithuanian loudspeakers. Is it in every case? Well, today we have a chance to verify it, because thanks to the Sopot-based distributor Premium Sound, the AudioSolutions Figaro L2 floorstanding speaker sets, which sounded interestingly during the last Audio Video Show, arrived for the test. Therefore, all those interested in whether the previous meetings were only a positive, but accidental occurrence, or will this one maintain the status of a good price-quality ratio, I invite you to read the text below.

The titular Lithuanians are medium-sized (just over 1.2 m), but they boast a solid weight (75 kg), floorstanding speakers. How is it possible that they achieve such a weight result with such a size? Naturally, this is the aftermath of the duplication of cabinets used by the designer for years now. What does it mean? The idea is actually quite simple and is based on the flexible integration of the internal and external structure holding the drivers, what minimizes the harmful resonances. The result of this action is a vertical strip visible on the side walls, hiding the connection between the front and back of the external enclosure of the loudspeakers. And when we count the weight of both boxes with the elastic binder between them, plus the weight of a large number of speakers, it suddenly turns out that the seemingly slender speakers have a lot of weight as a remedy for the occurrence of unwanted mechanical distortions. But these are not the only measures to make the speakers sound phenomenal. Another is the placement of all the drivers – one tweeter, a midrange above it, and two bass speakers below – in a kind of waveguides that cause a slight amplification of the given frequencies. This is a common procedure and if done well, it works nicely. The next step in obtaining a good, controlled sound in the area of bass is to place the speakers not on soft feet, but screwed into slightly spaced aluminum feet, adjustable spikes and appropriate washers. To conclude the list of activities for the quality of sound, I am also obliged to mention, that after the aforementioned purely mechanical ideas, the final sound of the L2 is tuned by two bass-reflex ports oriented in the upper part of the back plate. When it comes to the set of connections that allows our speakers to be powered with a signal, a double set of WBT terminals can be found right next to the bottom of the case. And when it would seem that this is the end of the efforts put into meeting the needs of the target customer, this could not be further from the truth. Namely, it is about the external finish. Well, the designer was aware that in addition to providing the listener with good sound, it was necessary to take care of the looks, so he finished the test version with a beautiful, pearl-shimmering, glitter gold at the front and the frontal parts of the sides of the cabinet, and a motif of shiny, black scales on the rest of the case. Of course, this has its price consequences, but I assure you, the photos do not give it enough credit, but every zloty or euro spent on such finish is fully justified, because we pay for a work of applied art worthy of the „Made in Italy” tag. Looking at the section of the Figaro L2 technicalities, most important for the potential amplification, it turns out that they are not particularly difficult to drive, as they can boast an sensitivity of 92db at a load of 4 Ohm. Also, when it comes to the available finishes, the test one was the most expensive of all, but, do not worry, there are equally interesting, but much less costly versions, which you can easily find on the manufacturer’s and distributor’s website.

What do I think about the way music is presented by the tested AudioSolutions? First of all, slightly ahead of the final conclusions, I once again state that for even the most demanding music lover, this is a rare opportunity in the current times when most manufacturers are just chasing money. Already during this year’s Audio Show, playing with electronics completely unknown to me and in a dramatically acoustically difficult room, they showed that they can create an excellent musical spectacle – in my report I described this system on the occasion of the presentation of original album project by Bartłomiej Oleś. Therefore, when the proposal was made to check how they perform in controlled conditions, I was more than curious whether the exhibitor at PGE Narodowy was just extremely lucky, or whether the speakers really present the highest level of sound quality. So how do they fare on our battlegrounds? Well, in my opinion, very good. First of all – they sounded with great freedom, which is the way I like it, without the effect of forcibly embellishing the world of music in a place where the artist did not force it, which is often the bane of even the best constructions. Secondly – they showed that they can go low with a strong, controlled, vibrating bass, which avoids any coloration. Thirdly – they offered a midrange well embedded in timbre and essentiality. Fourthly – the whole thing was embellished with brilliant (something like a spark emphasizing the appropriate expressiveness of a given phrase), but avoiding overinterpretation. And fifthly – easily similar to the best bookshelf speakers, they built the depth of the virtual stage. Everything was so well balanced that the visualized world of music not only stole my soul without restrictions – I wrote that also on the occasion of testing the bigger sisters of the L2 (XL2), that in the event of parting with the Gauders I currently own, I could live with this kind of sound without any problems. Without any stretching of the facts, they showed the best features of every kind of creativity, from rock, through sacred music, to electronics. Naturally, this is due to the components of the final sound mentioned above, which allowed for the recreation of even the most acrobatic musical passages.
Let’s take for example the first Christmas production by Jordi Savall, „Marc-Antoine Charpentier: Baroque Christmas”, which is now also available in streaming. In this production, you don’t need bass descending to Hades, but a suitably ethereal, and at the same time skillfully colorful presentation of these sacred notations, something that was easily achieved thanks to the articulated features of the speakers. I heard not only beautiful phrases of the female vocalize, but also appropriately spiced up with the saturation of the instruments, as well as the aura of the large cubature surrounding the artists. The music flowed, and I could easily follow both the resounding melodic line and the emotional vocal line with a pleasant duplication of some sequences by the ubiquitous echo. In one word, maybe in a few words, it was not only a spiritual, but also an audiophile feast.
To test different sonic stimuli I used a really demanding presentation of high energy, signal rise rate and resolution, in the form of the material of the Infected Mushroom formation „Head of NASA and the 2 Amish Boys”. This is madness in its purest form. And the whole difficulty is not to cause an unspecified earthquake, but to show the rumblings that initiate it by separating fast, dense and energetic pulses. Any problems with maintaining the rhythm or the lack of contour of individual sounds would doom the whole presentation to failure, in the style of one tiring magma, because it spreads boringly on the floor. Meanwhile, the speakers, thanks to the low reach and bass control showed that even if you are not a fan of similar musical genres, they can draw you in for a few minutes spent with pleasure with a given material. I sometimes like to put such a repertoire to the test, which is why it was not the only album of this type. However, what the tested speakers showed, allows me to assume that many of you would also have a big smile approving their capabilities. In this case, unlike the previous material, I made a successful attempt to induce my heart arrhythmia. And since I have a very healthy heart, I classify the presentation as one of the model ones.

To whom would I dedicate the speakers described today? One thing is certain, they will not suit the eulogists of putting saturation above all else. Painting the world of music with the transgression of good taste – don’t worry, we are talking about absolute values – is not in their nature. They will rather try to show it as it is. Of course, with a margin for corrections with wiring and cooperating electronics, but always with good timing, weight and freedom, which means that apart from the fans of the BBC radio sound school, I do not see the slightest contraindication for anyone. These are also so evenly playing speakers, that if something does not „pop” between you and them, colloquially speaking, it will only be the result of minor differences in views as to the final vision of creating a virtual performance, and not a general quality problem. And if you like the sound, thanks to the beautiful finish provided by the manufacturer, there is also the option of placing a work of art at your home. A cliché, because loudspeakers are supposed to sound well, not look well? Please, don’t make me laugh.

Jacek Pazio

System used in this test:
– CD/DAC: Vitus SCD-025mkII + 2 x Quantum Science Audio (QSA) Blue fuse
– Network player: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Turntable: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet fuse
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Speaker cables: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Switch: Quantum Science Audio (QSA) Red + Silent Angel S28 + Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Ethernet cables: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Polish distributor: Premium Sound
Manufacturer: AudioSolutions
Price: 55 900 PLN (pair) basic config.; 75 600 PLN (pair) reviewed ver.

Specifications
– Sensitivity: 92 dB @ 2.83V 1m
– Suggested amp power: 20-500 W
– Nominal impedance: 4Ω
– Crossover frequency: 400 Hz; 4000 Hz
– Frequency response (in-room environment): 24-25000 Hz
– Drivers: 19mm silk dome tweeter, 18.3cm ER paper cone mid, two 23.3cm ER paper cone bass
– Dimensions (H x W x D): 1240mm x 336mm x 581mm
– Weight: 75 kg each

Opinia 1

Ta francuska marka za sprawą prężnie działającego konińskiego dystrybutora Audio-Mix jest nam bardzo dobrze znana. Gdy zerkniemy w pojawiające się na naszych łamach publikacje, okazuje się, że jej portfolio jest zaskakująco rozbudowane. I to dość wszechstronnie, bowiem oprócz szerokiej palety okablowania, oferuje dodatkowo akcesoria zasilające, a także pozytywnie wpływający na odbiór muzyki polaryzator pomieszczenia. Wszystko podczas testów wypadało na tyle przekonująco, że moim zdaniem bez problemu jest w stanie dać potencjalnemu zainteresowanemu szansę na dopieszczenie swojego systemu w najdrobniejszych szczegółach w zakresie jednego podmiotu produkcyjnego. I gdy wydawałoby się, że mocodawca marki powinien być w pełni spełnionym konstruktorem, po niezobowiązującej rozmowie z dystrybutorem moje przypuszczenia zostały delikatnie zweryfikowane. Co mam na myśli? Otóż oczkiem w jego głowie od wielu lat był przygotowywany w myślach projekt kolumn głośnikowych. Powodów opóźnień powołania go do życia z braku dokładnej wiedzy nie będę omawiał, ale z przyjemnością oznajmiam, iż tematem obecnego spotkania będzie coś na kształt projektu życia właściciela marki Esprit. Naturalnie chodzi o widniejące na serii fotografii kolumny podłogowe, czyli pięknie się prezentujące dwudrożne konstrukcje Esprit Amelia.

Tytułowe Francuzki to pięknie prezentujące się, bo wykończone w czarnym lakierze fortepianowym średniej wielkości kolumny podłogowe. W celach walki ze szkodliwymi wibracjami obudowy wykonano z kanapki na bazie MDF-u i bitumu, a ich front korygując wyrównanie promieniowania głośników pochylono ku tyłowi. Jeśli chodzi wyposażenie awersu, z uwagi na dwudrożność konstrukcji do przetwarzania wysokich częstotliwości wykorzystano przetwornik AMT, zaś do średnicy i najniższych tonów 20-centymetrowy głośnik Alnico z papierową membraną poddaną procesowi NEXTEL oraz magnesem Alnico. Kreśląc kilka informacji na temat zwrotnicy bardzo istotnym elementem jest jej płynna stromość na poziomie 6dB/oktawę oraz wykorzystane najlepszej jakości podzespołów z portfolio specjalisty od kondensatorów Duelund oraz cewek Mundorf, co finalnie pozwoliło osiągnąć ich stosunkowo wysoką skuteczność 90dB przy obciążeniu 4 Ohm. Dotarłszy do rewersu kolumny, mniej więcej w połowie jej wysokości widzimy strojący jakość i zejście niskich rejestrów port bass-refleks i w dolnej części aluminiową platformę z zaciskami przyłączeniowymi ze zorientowanym tuż pod nimi sześciopinowym wtykiem spinającym w całość autorsko zaprojektowane układy elektryczne zwrotnicy. Całość konstrukcji posadowiono na stabilnej, za sprawą okrągłych wypustów na rogach zwiększających rozstaw punktów podparcia z regulowanymi stopami, aluminiowej podstawie. Jak widać, kolumny są zgrabne i dzięki wykończeniu przyjemne dla oka, zatem nie pozostaje mi nic innego, jak przybliżyć Wam ich sposób na muzykę.

Gdy kolumny zaliczyły stosowną rozgrzewkę, pierwszym bardzo dobrym aspektem ich grania było unikanie bycia większymi niż faktycznie są. Chodzi mianowicie o brak efektu sztucznego podbicia i pompowania esencjonalności dolnego zakresu, co wielu odbiorców nawet lubi, jednak w dojrzałym projekcie nie powinno mieć miejsca. Niestety wszechobecny i pogrubiony bas jest ewidentnym uśrednieniem przekazu, czyli przykryciem jego prawdziwego informacyjnego spektrum. Owszem, ma być, jednak nie jako sposób na pozyskiwanie nie do końca zorientowanej klienteli. A że jak wspominałem we wstępniaku, projekt Amelii jest pomysłem życia szefa francuskiego podmiotu gospodarczego, ten parametr w moim odczuciu znakomicie pokazuje, iż wie, na czym polega prawdziwość projekcji muzyki. Projekcji, w której wspomniany dół ma być szybki, zwarty i tylko wtedy mocny oraz soczysty, gdy taki był plan artysty. Dla mnie to najważniejszy punkt oceny tytułowych Amelii, za co już na starcie dostały wielkiego plusa. A jak na tym tle wypadał reszta pasma? Czy wyśrubowanie poprawna propagacja zakresu basu oznacza niedomagania w innych częstotliwościach? Nic z tych rzeczy. Choć dla osobników lubiących tak zwaną „łunę” basu ogólne wizualizowanie sceny muzycznej może nosić syndrom niedowagi, to zapewniam, iż będzie to jedynie subiektywna ocena podyktowana poszukiwaniem złych manier dźwięku, a nie problem opisywanych konstrukcji. Te są idealnie skrojone według oczekiwań zorientowanego w temacie pomysłodawcy. Oczywiście trzeba przy tym wspomnieć, iż pochodną maksymalnego dopieszczenia kontroli nad dolną częścią pasma, które kreowane jest ze średnicą na bazie tego samego głośnika, jest obrazowanie z fajną barwą, ale nieprzegrzanych – czytaj nazbyt nasyconych – średnich tonów. Niosą odpowiednią wagę, jednak w imię spójności grania także dbają o utrzymanie optymalnej smukłości. Wielobarwnej, fajnie pokolorowanej, ale nie ma się co oszukiwać, bez wycieczek w stronę syndromu otyłości. A gdy do tego dodamy pełne ekspresji, w producentowi tylko znany sposób udanie pozbawione natarczywości wysokie tony – źle zaaplikowane, w dodatku tak duże wstęgi czasem lubią boleśnie wyskakiwać przed szereg, okazuje się, że finalnie dostajemy kolumny dla smakoszy podania pełnego pakietu informacji w estetce swobody i dobrze rozumianej szybkości, bez pogoni za podgrzewaniem scenicznej atmosfery. Opisana estetyka brzmienia Amelii nastawiona jest na granie lekkie i zwiewne, co na początku może sugerować niedomagania w poddaniu energii muzyki. Szybko jednak się okazuje, jak bardzo można się pomylić, gdyż wszystko zależy od materiału. Jak mają pokazać kopnięcie twórczością rockowych buntowników w stylu grupy Metallica „Master Of Pupptes”, dzięki przywołanej kontroli szybkich dolnych rejestrów zadanie jest natychmiast realizowane i to z dbałością o najdrobniejszy szczegół impulsu. Gdy innym razem trzeba zaprezentować kubaturę wielkich budowli sakralnych choćby Jordi Savalla z ostatniej świątecznej płyty „Charpentier: Baroque Christmas”, dzięki rozmachowi i swobodzie prezentacji realizmem podania mimowolnie otwierają słuchaczowi usta. Francuzki robiąc wszystko w swoim stylu brzmią na tyle ciekawie i udanie, że zapewniam, nie ma praktycznie materiału, z jakim by sobie nie poradziły. Jednak w tym momencie mała uwaga. Jeśli materiał jest słabej próby, nie oczekujcie mydlenia oczu, a tak naprawdę uszu sztucznym podkolorowaniem średnicy i pogrubianiem przekazu oleistym basem. Taki myk u nich nie przejdzie. To problem? Bynajmniej, co starałem się udowodnić na samym początku akapitu podczas opisywania największej ich zalety, jaką jest odpowiednio artykułowana ogólna waga i zwartość dźwięku. Projekt od początku jest realizacją pomysłu na uniwersalne, jednakże omijające szerokim łukiem oszukujące słuchacza co do słuchanego materiału oleiste brzmienie. Jak coś w masteringu niedomaga, zostanie pokazane, jeśli realizator stanął na wysokości zadania, zatapiamy się w muzycznej bajce. Tak, raczej z naciskiem na szybkość i witalność, czyli nieco po lżejszej stronie neutralności, co moim zdaniem czyni je bardzo dojrzałymi konstrukcjami. A dojrzałymi dlatego, że zamierzenie celują w grupę słuchaczy wiedzących czego oczekują od dobrze zwizualizowanego w okowach naszych samotni świata muzyki. Powielanie wszechobecnej uniwersalności dla szerokiej grupy melomanów kosztem bezwzględnej jakości zwyczajnie nie wchodzi w grę. To produkt dla konkretnego, czyli wyedukowanego melomana, a nie kolumnowy fast food dla mas. To zaś oznacza, że pomysł na dźwięk na tle mdłej konkurencji jest „jakiś”, a to w czasach nastawionych na maksymalny zysk to rzadkość. Brawo.

Mam nadzieję, że z powyższa epistoła jasno pokazuje, do kogo kierowane są dziś opisywane kolumny Esprit Amelia. Jeśli nie, spieszę z przetłumaczeniem z polskiego na nasze. Otóż te smukłe, przy okazji pięknie się prezentujące Francuzki stawiają na szybkość i rozmach prezentacji, zamierzenie unikając przy tym mocnego akcentu krągłości. Owszem, tak zwaną kabelkologią da się je nieco zmusić do ustępstw w tym zakresie, jednak raczej do estetyki spod znaku Harbeth zawsze będzie im daleko. Blisko za to będzie do w pozytywnym znaczeniu zderzenia się z nieobliczalnością słuchanej muzyki. Naturalnie mam na myśli szybkość narastania sygnału i zdolność do wypełniania pomieszczenia swobodnym, dobrze skorelowanym w odniesieniu wagi do zmian tempa dźwiękiem. Czyli reasumując, jeśli szukacie sonicznej zadziorności, to powinien być jeden z produktów na potencjalnej liście odsłuchowej. Co więcej, bez problemu rekomendowałbym je również osobnikom aspirującym do poziomu dobrze rozumianej neutralności przekazu. Nawet jeśli Amelie nie zagrają od pierwszego strzału, być może pomoże Wam w tym umiejętna konfiguracja. A nie zdziwiłbym się również, gdyby sporą rolę odegrało Wasze zrozumienie punktu widzenia na muzykę pomysłodawcy kolumn. Jak pisałem, są jakieś. A to już coś, nad czym warto się pochylić.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Opinia 2

Patrząc na współczesny rynek kolumnowy zdecydowanie bardziej naturalnym wydaje się model zachowań, gdy wytwórca chcąc zminimalizować ilość zmiennych w systemach swych nabywców finalnie rozszerza własne portfolio o dopasowane (przynajmniej wg. niego) tak brzmieniowo, jak i wzorniczo okablowanie. Z taką sytuacją mamy do czynienia m.in. w Audiovectorze (Zero Compression), Gauder Akustik (ClearWater), czy Xavianie (Mondiale). Jak jednak praktyka dowodzi możliwa jest również droga w kierunku odwrotnym, czyli startując z asortymentem kablarskim i zyskując w nim uznanie próbować szczęścia z kolumnami, jak daleko nie szukając Crystal Cable (Minissimo Forte), Siltech (Symphony), czy też nieco bardziej egzotyczny Vermöuth Audio (m.in. Studio Monitor). I właśnie do drugiej z ww. grup należy nasz dzisiejszy gość, gdyż francuska, kojarzona głównie szerokim wachlarzem okablowania oraz akcesoriami (listwa zasilająca Volta S, czy polaryzator pomieszczenia Nova) manufaktura Esprit Audio postanowiła rozszerzyć portfolio o dwa modele kolumn – podstawkowe Stella i podłogowe, będące naszym dzisiejszymi gościniami Amelia.

W przeciwieństwie np. do Gauder Akustik, gdzie głównodowodzący dr. Roland Gauder poza wymiarami swoich kolumn w parametrach elektrycznych najchętniej ograniczyłby się do „akceptowalnej” impedancji i „wystarczającej” skuteczności, Francuzi przewrotnie lakonicznością wykazują się właśnie przy rozmiarówce, którą na swej stronie dyskretnie pomijają. Od czego jednak Internet i udostępniające tam swą ofertę sklepy, które bądź to własnym sumptem, bądź mniej, bądź bardziej oficjalnymi kanałami stosowne informacje pozyskawszy w stosownych rubrykach umieściły. I tak, Amelie to zgrabne podłogówki o wzroście ledwie przekraczającym metr (105 cm), szerokości 34 i głębokości 41 cm i przyjaznej naszym plecom wadze 43 kg. Na froncie każda z kolumn może pochwalić się wielce ciekawym zestawem przetworników, czyli 110mm wstęgowym AMT Mundorf i 20cm papierowym nisko-średniotonowcem Alnico wspomaganym przez umieszczone na plecach ujściem kanału bas refleks. A skoro o ścianie tylnej mowa, to tuż przy wyposażonym w poprawiające stabilność, uzbrojonym w regulowane stopy cokole zlokalizowano aluminiowy szyld z pojedynczymi terminalami głośnikowymi oraz gniazdem na moduł „Room Coupling”. I tu od razu uwaga natury użytkowej, bowiem odsłuchy należy rozpoczynać z zainstalowanym ww. modułem a jedynie w przypadku ustawienia kolumn w wybitnie niekorzystnym otoczeniu, w którym przeważają powierzchnie odbijające jego usunięcie na drodze tłumienia wysokich i średnich częstotliwości może zaowocować lepszą adaptacją do zastanej sytuacji.
Od strony elektrycznej mamy do czynienia z układem dwudrożnym o 4Ω impedancji i 90dB skuteczności, czyli dość litościwych parametrach nawet dla niezbyt muskularnego wzmocnienia, co z resztą potwierdza rekomendacja producenta zalecającego spinanie Amelii z jednostkami dysponującymi mocą z zakresu 20-100 W. Cieszy również fakt, iż w dobie wszechobecnych oszczędności producent zdecydował się zaaplikować w zwrotnicach o 6dB nachyleniu zbocza wysokiej klasy komponenty, jak kondensatory Duelund, czy cewki Mundorf. Z podobną atencją potraktowane zostały również same kolrpusy kolumn, które wykonano z 30 mm sandwichy z MDF-u i płyt bitumicznych.
I jeszcze słowo o szacie wzorniczej, gdyż o ile nad Wisłą dostępne są trzy opcje wykończenia, czyli widoczna na zdjęciach czarna, biała, oraz okleina orzechowa, to z tego co udało mi się wyszukać producent na zamówienie może wykonać również malowanie na praktycznie dowolny kolor z palety RAL. Oczywiście pobierając za taką customizację stosowną opłatę.

Przechodząc do części poświęconej naszym subiektywnym wrażeniom nausznym jedynie nadmienię, iż biorąc pod uwagę zalecenia wytwórcy o 200-300 godzinnym okresie wygrzewania pomimo otrzymania parki już przez koniński Audio- Mix granej daliśmy jej jeszcze kilka dni na akomodację w redakcyjnym OPOS-ie. Jednak tak na początku, jak i pod koniec odsłuchów jasnym dla nas było, że Amelia, bądź jak kto woli Amelie, to kolumny mające swe pochodzenie niejako zaszyte w DNA. O ile bowiem np. współczesna oferta Triangle’a na tle swych protoplastów uległa zaskakującemu ucywilizowaniu i ukulturalnieniu, o tyle brzmienie Espritów w nader oczywisty sposób koresponduje z tym, co starsi audiofile i melomani mogli zapamiętać z kontaktów czy to właśnie ze starszymi Triangle’ami, czy też opuszczającymi fabrykę mniej więcej trzy dekady temu kolumnami BC Acoustique (Araxe II, Nil, Gange, etc.) . Chodzi bowiem o kojarzoną wtenczas z francuską myślą techniczną odwagę artykulacji góry pasma i swoistą rześkość przekazu idące w parze z młodzieńczą i świetnie sprawdzającą się w rocku i jazzie zadziornością. Począwszy od lekkiego i radosnego „The Color Before The Sun” Coheed And Cambria, poprzez stonerowo-doomowe szorstkości „Wizard Bloody Wizard” Electric Wizard, na ewidentnej jeździe bez trzymanki z „Call The Devil” Mushroomhead skończywszy dostajemy pełne spektrum wszelakich chropowatości, brudu i ziarnistości suto podlanych jodynową ostrością, lecz nie będącą pochodną ułomności zastosowanego przetwornika AMT a wręcz odwrotnie – jego niebywałych zdolności oddania zapisanej w materiale źródłowym bogactwa granulacji. Spora w tym zasługa nieco lżej podanego, lecz zarazem dzięki temu adekwatnie chrupkiego i zróżnicowanego dołu pasma zespolonego z górą daleką od przegrzania, acz niezwykle komunikatywną średnicą. Warto również podkreślić, że Esprity umiejętnie unikają zbytniej nerwowości i sztucznego podkręcania tempa, więc jeśli tylko stopa uderza z prędkością młota pneumatycznego, to możemy niejako z automatu założyć, że po prostu „pałker” ma takie zdolności a nie kolumny same z siebie nabierają niekontrolowanego rozpędu.
A właśnie, skoro o perkusjonaliach mowa, to na zdecydowanie bardziej cywilizowanym repertuarze, w tym jazzie Almelie również nie pozwalają na spokojne wysiedzenie w fotelu, gdyż podrygiwanie kończyn na np. „Brightlight” Avishai Cohena jest tyleż samoistne, co oczywiste. Francuskie kolumny niczym apodyktyczny wodzirej może nie tyle porywają do tańca, co właśnie sprawiają, że podczas możliwie statycznego odsłuchu rytm i linie melodyczną odbiorcy wystukują i wytupują niemalże bezwiednie. Jak jednak warto zauważyć nie ograniczają się do lapidarnego „na dwa”, lecz prowadzą słuchaczy w zdecydowanie bardziej zawiłą rytmikę, co tylko potęguje frajdę i poszerza horyzonty. Jeśli dołożymy do tego lśniące blachy i ekspresyjne dęciaki to tym samym dostaniemy przepis na ożywczy zastrzyk pozytywnej energii w najlepszym wydaniu. A już definicja kontrabasu lidera to sam cud, miód i orzeszki, bowiem francuskie podłogówki zachowują idealną równowagę między udziałem gry strun i pudła dając świetny wgląd w nagranie, nie maskując przy tym nieraz karkołomnych pasaży, którym wcale nie ustępują partie perkusji, za którą zasiadł Roni Kaspi. Jeśli jednak ktoś obawia się zbytniej ekspresyjności, czy też pewnego utwardzenia naszych bohaterek, to spieszę z informacją, że nie ma się czego obawiać, gdyż nawet na „Romance in the Dark” Diane Marino niczego podobnego nie odnotowałem a i sybilanty, których tam nie brakuje zostały zaprezentowane w wierny, acz nieprzesadzony sposób, więc jeśli tylko sam, współpracujący z francuskimi kolumnami, system nie ma tendencji do szeleszczenia, to i Amelie takowych anomalii nie spotęgują.

Może i z racji swego kablarskiego rodowodu Esprit Audio Amelia nie są tzw. pierwszym, bądź nawet drugim wyborem, jednak jeśli tylko wyjdziecie Państwo poza strefę własnego komfortu i asekuranckiego trzymania się stricte kolumnowych marek, to śmiem twierdzić, że i z „Amelkami” powinniście znaleźć wspólny język. Nie dość, że są świetnie wykonane, to jeszcze oferują nad wyraz witalne brzmienie przy którym nuda i monotonia nie mają żadnych szans.

Marcin Olszewski

—

Dystrybucja: Audio-Mix
Producent: Esprit
Cena: 79 800 PLN

Dane techniczne
Konstrukcja: 2-drożna, podłogowa, wentylowana
Skuteczność: 90 dB
Impedancja nominalna: 4 Ω
Rekomendowana moc wzmacniacza: 20-100 W
Pasmo przenoszenia: 40 – 30,000 Hz
Zastosowane przetworniki
– wysokotonowy: 110mm AMT Mundorf
– nisko/średniotonowy: 20cm z papierową membraną i napędem Alnico
Wymiary (W x S x G): 105 x 34 x 41 cm
Waga: 43 kg
Dostępne wykończenie: Czarny, biały, orzech

Opinia 1

Choć życie, lub uszczegółowiając i trzymając się faktów Internet udowadnia, że nic tak nie polaryzuje odbiorców, o których za chwilę, i nie zaognia dyskusji jak przewody audio, co i rusz na rynek trafiają kolejne „druty” przeznaczone dla tych, którzy ze swych systemów pragną wycisnąć więcej niż desperaci, którzy po świątecznym pofolgowaniu grzechowi obżarstwa kładąc się na siłownianej ławce rozpaczliwie próbują utrzymać nieco zbyt optymistycznie obciążoną sztangę. Co jednak ciekawe, o ile przed wszelakiej maści Fitness Clubami nikt nie organizuje pikiet i protestów nakłaniających ich bywalców do pozostania na kanapie przed TV i dalszego obżarstwa, o tyle w „sieci” już po chwili od publikacji recenzji poświęconej przeznaczonemu złotouchym okablowaniu zlatuje się tłumek drących swe wirtualne szaty i paszcze frustratów próbujących udowodnić, że to ich przekonania, bo przecież nie oparta na empirii wiedza i doświadczenia, są jedynie słusznymi. Pal sześć, gdyby skazywali „słyszących” na ostracyzm niczym ortodoksyjni włoscy smakosze tych, którzy śmią zamawiać cappuccino po południu i zachwycać się walorami smakowymi pizzy hawajskiej, jednak ich zaciekłość zdaje się mieć znamiona dziwnego religijnego, czy też kibolskiego fanatyzmu przywodzącego na myśl ostatnie wydarzenia ze Szlaku Katowickich Neonów, gdzie miłośnicy piłki kopanej spod znaku lokalnego GKS-u zdewastowali neon „Ruchu” (tego od m.in. już nieobecnych prasowych kiosków) będąc przekonanymi, iż jest to akcent poświęcony … Ruchowi Chorzów, z którym najwidoczniej nie darzą się zbyt wielką sympatią. Wybuchowa mieszanka głupoty z niewiedzą? Jak widać na powyższym przykładzie niestety tak. Dlatego tak ważna jest edukacja, poszerzanie horyzontów i zachęcanie do prowadzonych małymi kroczkami doświadczeń mających na celu uświadomienie nieskażonej audiophilią nervosą populacji, iż choć im w zupełności wystarczający sam fakt działania, w tym konkretnym wypadku przewodzenia, dla audiofilsko zorientowanego odłamu nie jest celem samym w sobie, co li tylko początkiem dążenia do referencyjnej jakości. Dlatego też skoro, z tego co mi wiadomo, amatorzy fabrycznie zmielonej i zalewanej w niewiadomego pochodzenia kubkach i „pyrexowych” szklankach plujki nie odżegnują od czci i wiary tych, którzy na wyposażone w ultra-precyzyjne żarna młynki, porcelanę i egzotyczne odmiany troskliwie palonych w wyspecjalizowanych przybytkach ziaren wydają krocie, by później pieścić własne kubki smakowe wyrafinowanymi aromatami, to warto by było, żeby i w naszym audio światku zapanowała podobna tolerancja. Dlatego też poniekąd w ramach niesienia kaganka oświaty i rozświetlania mroków iście średniowiecznych uprzedzeń i zabobonów w możliwie przystępnej formie niniejszego spotkania przedstawiamy Państwu od dawna / niedawna słyszącym, bądź nadal stającym po drugiej strony barykady z dopiero zabiegającym o szerszą rozpoznawalność bytem, czyli już kilkukrotnie goszczącą na naszych łamach duńską manufakturą Dyrholm Audio i jej kolejną propozycją pod postacią kompletnego zestawu okablowania z serii Draco w postaci interkonektów analogowych RCA i XLR, cyfrowej łączówki USB, przewodów głośnikowych i zasilającego.

Wzorem swoich poprzedników tak z usytuowanej oczko wyżej serii Vision, jak i oczko niżej Phoenix również i Draco niespecjalnie mają ambicję podkreślania własnej obecności w systemach docelowych odbiorców pod względem wizualnym, więc stawiają na skromną szarość i nieprzesadzone średnice, co niejako z automatu przekłada się nie tylko na ich stroniącą od ekstrawagancji aparycję, co również wielce pożądaną ergonomię, czyli łatwość aplikacji i podatność na układanie. Niewielkim wyjątkiem potwierdzającym powyższe obserwacje są jedynie przewody głośnikowe, które choć na lwiej części swojego przebiegu są dość przyjazne użytkownikom niedysponującym zbyt imponującą przestrzenią za posiadanymi systemami, to już z racji usztywnienia końcowych, za aluminiowymi splitterami, odcinków koszulkami termokurczliwymi wymagają nieco więcej atencji. A właśnie, cechą wspólną dzisiejszej skandynawskiej gromadki i zarazem jedynym elementem dekoracyjnym, oprócz szarej zewnętrznej plecionki ochronnej, są właśnie owe wykonane z anodowanego na srebrną satynę aluminiowe tuleje i reduktory zawierające grawerunek informujący o producencie, modelu, numerze seryjnym i kierunkowości.
Jeśli chodzi o anatomię Dyrholmów, to żyły analogowych interkonektów wykonano z zabezpieczonych przed korozją litych drutów z miedzi UPOCC w izolacji bawełnianej i uzbrojono we wtyki Furutecha. W łączówce USB sygnał biegnie dwoma żyłami z miedzi UPOCC zabezpieczonymi tak jak u analogowego rodzeństwa, które są dodatkowo indywidualnie ekranowane, aby odseparować je od żył zasilających. Zastosowano w nich wtyki z pozłacanej miedzi. Z kolei w głośnikowcach przewody na „+” i „-” są całkowicie niezależnymi przebiegami w których znajdziemy po trzy wiązki – każda po cztery przewodniki z miedzi UPOCC, co w sumie daje ponad 6 mm² – AWG 9, w izolacji bawełnianej. Jeśli zaś chodzi o przewód zasilający, to żyły L i N wykonano z wiązek po 20 przewodników z miedzi UPOCC (AWG 13) a żyłę uziemiającą z 20 sztuk posrebrzanych drutów miedzianych OCC (AWG 13). Przewody również zaizolowano bawełną i zadbano o stosowne ekranowanie a w roli konfekcji zastosowano wtyki Furutecha z pinami z pozłacanej miedzi FI-E46 G NCF / FI-46 G NCF.

Reprezentujące tzw. ofertę środka Draco zgodnie z zajmowaną w rodzimej hierarchii pozycją również i brzmieniowo pełnymi garściami czerpiąc z dorobku swego rodzeństwa nader udanie łączą elegancję, spokój i koherencję Vision z rześkością i spontanicznością przekazu Phoenix, przez co nieco przewrotnie zasugeruję, iż mając ochotę na duńskie delicje to właśnie od nich powinniście Państwo zacząć odsłuchy. Dzięki czemu mając je wpięte w system łatwiej przyjdzie Wam ocenić, czy to mający znamiona jeśli nie kumulacji w Totka, to przynajmniej strike’a w kręglach szczęśliwy łut szczęścia i trafienie w punkt Waszych oczekiwań, czy jednak zachowując firmową szkołę dźwięku podążycie w kierunku większej żywiołowości i konturowości, czy spokoju i homogeniczności. Nie da się jednak ukryć, że to właśnie Drako na tle ww. pociotków oferują największą uniwersalność, niejako łącząc niczym yin i yang przeciwstawne siły/żywioły. W dodatku z racji rodzimego wyzbycia się tendencji do potęgowania i multiplikacji firmowej sygnatury bez problemu można stosować je zarówno pojedynczo, jak i pojechać po bandzie i nie kombinować, tylko od razu, w ramach terapii szokowej, zaaplikować pełen zestaw a tym samym zamknąć temat.
Dyrholmy potrafią jednak jeszcze coś więcej. Potrafią wycisnąć tak z systemu, w którym się znajdą, jak i z reprodukowanego repertuaru nie tylko wszystko co najlepsze, lecz również coś, o czego obecność czasem nie sposób daną sprzętową układankę, bądź kompozycję podejrzewać. Mam tu na myśli niezwykle uzależniającą i przykuwającą do fotela komunikatywność i organiczną koherencję, spójność przekazu idącą w parze z niezwykle wysokiej próby rozdzielczością. Konfabulacja i pseudo-marketingowa mowa-trawa? Cóż, dla niesłyszących i niesłuchających może tak być i nie mi wyrokować, czy cokolwiek z tego powodu tracą, tak jak, cytując klasyka, „pszczoły nie tracą czasu ani energii na przekonywanie much, że miód jest lepszy od … ” (tu pozostawiam pole do popisu Państwa wyobraźni). Skoro bowiem nawet dość miałki i wtórny ni to rockowy, ni popowy, asekuracyjnie wrzucony do szufladki Indie „The Forest Is The Path” Snow Parol brzmi iście zjawiskowo. Z magnetycznym wokalem Gary Lightbody, który w niezwykle elegancki i zarazem nieco melancholijny sposób snuje kolejne opowieści okraszone utrzymanym w podobnej tonacji a więc szalenie dalekiej od rockowej porywczości i garażowej szorstkości akompaniamentem. I nawet taki pozornie miałki wsad z duńskim okablowaniem zyskuje na autentyczności, ekspresji i wspomnianym magnetyzmie, dzięki któremu nie sposób traktować go jako li tylko niwelującego irytującą ciszę muzaka, lecz pełnowartościowy kontent świadomie i bez poczucia „guilty pleasure” umieszczony na playliście. A to przecież dopiero niewinny wstęp i przystawka, gdyż jak to w życiu bywa im dalej w las, tym więcej drzew. Dlatego też sięgając po bezsprzecznie bardziej wyrafinowany i zarazem koronkowo „utkany” z delikatnych fraz „Birds Requiem” Dhafera Youssefa na własne uszy można się przekonać jak wieloplanowy, przestrzenny i kryjący prawdziwy bezlik smaczków i niuansów album pieści nasze zmysły. A Draco tylko na to czekają, by niczym na srebrnej tacy wszystkie te świadczące o bogactwie audiofilskiego planktonu mikro-informacje podać. W dodatku podać bez siłowego wgryzania się w muzyczną tankę na drodze laboratoryjnej wiwisekcji. O nie, one stawiając na pierwszym miejscu spójność kompozycji jedynie pozwalają słuchaczowi na pasjonującą podróż w postaci niespiesznego spaceru w głąb zazwyczaj pomijanych zakamarków i odkrywanie kolejnych smaczków na własną rękę. Tu natrafimy na zaskakującą otwartość wokalizy i towarzyszący jej pogłos, tam na urzekająco łkającą lutnię Oud, czy potrafiącą tak ukłuć, jak i delikatnie pieścić ucho trąbkę Nilsa Pettera Molværa. Jak jednak wspomniałem wszystko jest podane w niezwykle realistyczny sposób, z właściwą precyzją i rozdzielczością, lecz bez zbędnego przekontrastowania i wyciągania na pierwszy plan przypisanych do dalszych rzędów detali. Podobnie jest z saturacją, której poziom śmiało można określić mianem referencyjnego, co potwierdza praktycznie każda partia wokalna a jednocześnie duńskie przewody nader zgrabnie unikają uśredniającego przekaz lepkiego przegrzania i pewnego „rozgotowania” sprawiającego że osłabieniu ulega ekspresja artykulacji. Przesadzam? Niekoniecznie, bowiem nie wiem jak Państwo, ale osobiście niespecjalnie widzę/słyszę cudownie zwiewną i właśnie ekspresyjną Robertę Mameli („’Round M: Monteverdi Meets Jazz”) snującą się po scenie niczym Lana Del Rey („Born To Die”) a proszę mi wierzyć, że bez trudu można natrafić na przewody, które pod sztandarami pozornej muzykalności właśnie takie spowolnienie i uśrednienie serwują od pierwszych do ostatnich transmitowanych przez siebie dźwięków.

Może wyjdę na niweczącego misterny plan producenta dywersanta, lecz opierając się wyłącznie na własnych – wybitnie subiektywnych upodobaniach i posiadanym doświadczeniu (osłuchaniu) pozwolę sobie uznać Draco za najbardziej udane / wpisujące się w moje gusta przewody z portfolio Dyrholm Audio. Bowiem z racji wspomnianej uniwersalności i wielce udanej syntezy cech tak wyżej, jak i niżej urodzonego rodzeństwa mają szansę zagrać praktycznie wszędzie i wszystko satysfakcjonując zarówno miłośników precyzji, jak i muzykalności. Zachowują przy tym zdroworozsądkowy umiar i zamiast epatować własną obecnością pozwalają skupić się na tym co najważniejsze – muzyce.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II + 2 x bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Blue
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio; AudioSolutions Figaro L2
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody Ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Po choćby skrótowym przejrzeniu naszych przygód z tą duńską marką wyraźnie widać, że rozpoczynając serię epizodów od topowej serii (bez NCF), w kolejnych krokach dość spontanicznie eksplorujemy jej portfolio konsekwentnie pokazującym, iż sposób na muzykę w każdym modelu zawsze jest wariacją dobrego nasycenia. Naturalnie z małymi, wynikającymi z zaawansowania konstrukcyjnego i związanego z tym pozycjonowania w katalogu marki różnicami w brzmieniu, jednak nie ma się co oszukiwać, to bardzo muzykalne przewody. I co najważniejsze, podążając w górne partie cennika z ewidentnym progresem jakościowym, co u konkurencji, która często chcąc zdecydowanie odróżnić jeden model od drugiego zalicza delikatne potknięcia, nie jest takie oczywiste. Tak przynajmniej było dotychczas. A, czy to konsekwentny trend, będziemy mieli okazję sprawdzić właśnie dziś za sprawą serii Draco. To pozycja numer dwa w dotychczasowych osiągnięciach marki, z oferty której w naszych systemach dzięki olsztyńskiemu dystrybutorowi Prestige Audio pojawił się bogaty pakiet kabli z serii Dyrhom Audio Draco w wersji Speaker Cable, Power Cable, Interconnect Cable XLR/RCA Cable oraz Digital Cable USB. Intrygujący zestaw? Jeśli tak, kilka informacji znajdziecie w poniższym tekście.

Z uwagi na ochronę firmowego know-how informacje o budowie omawianego okablowania nie są jakoś szczególnie uszczegółowiane. Z tego tez powodu znamy jedynie najważniejsze informacje, z których tą wiodącą jest wykorzystanie w roli przewodników wysokiej czystości miedzi UPOCC. Jej ilość w sensie przekroju oraz ilości wykorzystanych drucików naturalnie jest inna dla każdego kabla. I tak zasilający wykorzystuje 20 drucików o łącznym przekroju 13 AWG, w interkonektach analogowych jest po jednym drucie dla każdego sygnału, kolumnowe są mariażem trzech splotów po cztery wiązki każdy dając przekrój na poziomie 9 AWG, natomiast w USB znajdziemy jednie dwa miedziane druciki sygnałowe i dwa zasilające. Oczywiście mogące pochwalić się wspomnianymi danymi konstrukcje w zależności od wykonywanych zadań są odpowiednio ekranowane, izolowane i finalnie terminowane wtykami uznanego na świecie japońskiego Furutecha. Na koniec, w drogę do klienta każdy kabel pakowany jest w elegancki kuferek wyściełany profilowaną gąbką i opatrzony certyfikatem oryginalności.

Doszedłszy do clou naszego spotkania, pierwszym istotnym do opisania zagadnieniem jest potwierdzenie, że z serii na serię najpierw Phoenix, a teraz Draco to soniczna propozycja oferty Skandynawów wysokiej próby. Nadal mamy do czynienia z operowaniem znakomitą esencjonalnością, jednak naturalną koleją rzeczy z lepszym wglądem w nagranie bez niepożądanych efektów ubocznych. Jakie to efekty? Pierwszym z brzegu jest choćby odchudzenie przekazu w przypadku walki o poprawę szybkości narastania sygnału, co zwykle jest pochodną zmniejszania ilości masy w dźwięku. Zaś drugim nadinterpretacja otwartości idąca w stronę analityczności w imię otwartości grania systemu. Okablowanie Dyrholma umiejętnie tego unika. I to mimo znacznej poprawy wspomnianych aspektów prezentacji. Jak to robi? To zapewne pochodna ilości użytego przewodnika, firmowej geometrii splotów, ekranowania i wykorzystania uznanych na świecie komponentów przyłączeniowych. Jak to przekłada się na muzykę? Z pozoru nie dzieje się nic nadzwyczajnego. Po prostu dostajemy dokładniejsze, jednakże bez efektu sztuczności przybliżenia nas do pełni spektrum informacji o słuchanym materiale muzycznym. Nadal z dobrym wypełnieniem energią, ale również czytelną krawędzią poszczególnych źródeł pozornych, co przekłada się na bliskie realizmu oddanie wszelkiej maści impulsów, jakie funduje nam nawet najdelikatniejsza w domenie ekspresji muzyka. Tak tak, nawet ta najmniej ekspresyjna w kwestii poziomu energii fala też ma swoją inicjację, wybrzmienie i powoli nastający koniec, dlatego tak ważne jest odpowiednie skorelowanie wagi dźwięku z ostrością jego rysunku, żeby np. w trio Matsa Eileetsena „And Then Comes The Night” bez problemu słychać było nie tylko energiczne powołanie do życia, ale nawet skromne muśnięcie membrany wielkiego, nadającego mistycyzmu tej muzyce kotła. Gdy system zwyczajnie to „odbębni”, a nie umiejętnie sprecyzuje, dostaniemy serię nawet fajnych, ale niestety prozaicznych pomruków, jednak gdy odpowiednio określi od strony włożonej w uderzenie energii, a potem wycyzeluje poszczególne, wygaszane z każdym następnym wybrzmieniem impulsy, dopiero wówczas ta z pozoru nudna, bo grająca ciszą muzyka pokazuje, jakie pokłady emocji ze sobą niesie. Niestety beznamiętne, bo jednolite, choć pewnie imponujące trzęsienia ziemi nie wciągną nas w wir wydarzeń pokazujących powstanie i zakończenie danej frazy, tylko kolokwialnie mówiąc kopną nudnym pomrukiem. A przecież w tego typu jazzie nie o to chodzi. Od wprowadzania nas w arytmię serca są inne produkcje. Jedną z nich jest muzyka z filmu „Blade Runner 2049” Hansa Zimmera. To istny potok tego rodzaju artefaktów. Ale żebyśmy się dobrze zrozumieli, aby i te wytworzyły w nas odpowiedni nastrój filmowej grozy, także muszą nosić znamiona dobrej jakości. Nie ma mowy o tak zwanej „bule”, tylko zwartych, nawet jeśli są rozciągnięte w czasie, wówczas pełnych wibracji, raz twardych, a innym razem krągłych, jednak zawsze idealnie określonych w kwestii trwania modulacji. To jest często zaniedbywany przez melomanów aspekt dobrej projekcji tego materiału. Czasem przyczyną są braki wiedzy słuchacza, a czasem kulejąca konfiguracja. I sprawa dotyczy każdego z dwóch przywołanych, pozornie odmiennych, ale stawiających wysokie wymagania systemom przykładach muzycznych. Mamy dostać odpowiednio sfokusowaną od strony ilości i wirtualnego określenia w przestrzeni energię, inaczej co najwyżej posłuchamy sobie czegoś na kształt zamierzeń artysty, a nie jego docelowych intencji. Na szczęście jeśli wiemy co i jak zrobić, przy pomocy tytułowych kabli z łatwością poradzimy sobie ze sprostaniem zadaniu. Jak wspominałem, emanują odpowiednią dawką impulsu i potrafią go czytelnie zwizualizować na wirtualnej scenie muzycznej, co dobrze ulokowane w materii sprzętowej znacznie zbliży nas do realiów powstawania ukochanej muzy.

Wieńcząc dzieło wygłoszenia opinii na temat dostarczonych do testu duńskich kabli Dyrholm Audio z serii Draco powiem krótko i na temat. Po tym, co spotkało mnie podczas sesji odsłuchowych, jedynymi osobnikami mogącymi mieć jakieś problemy ze zrozumieniem ich pomysłu na bardzo dobry dźwięk, będą wszyscy chcący naprawiać swoje zestawy po z kretesem poniesionych porażkach. Mianowicie mam na myśli sytuacje, w których szukacie dramatycznie mocnego wykonturowania lub podkolorowania posiadanego przekazu. Tytułowy set kabli co prawda jest w stanie nieco naciągnąć problematyczną sytuację na ciekawe tory, jednak wówczas zmarnujecie jego potencjał. Draco w genach ma wpisaną wyrazistość wizualizowania świata muzyki i świetnie się w tym odnajduje. Dlatego jeśli szukacie drobnych korekt, a nie rewolucji, to idealny produkt praktycznie dla każdego. Niestety co do wspomnianych ekstremów na dwoje babka wróżyła. Ale i w takich przypadkach śmiało można podjąć próbę posłuchania, gdyż a autopsji wiem, że nasza zabawa czasem płata figle i wszelkie sztampowe opinie mają się nijak do rzeczywistości.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Prestige Audio
Producent: Dyrholm Audio
Ceny
Draco RCA: 3 350 € / 0,6m; 3 825 € / 1m; 4 300 € / 1,5m; 4 775 € / 2m
Draco XLR: 3 894 € / 0,6m; 4 406 € / 1m; 4 919 € / 1,5m; 5 431 € / 2m
Draco USB A – B: 1 488 € / 0,6m; 1 663 € / 1m; 1 838 € / 1,5m; 2 013 € / 2m
Draco Speaker cables: 8 350 € / 2 x 2m; 9 431 € / 2 x 2,5m; 10 513 € / 2 x 3m
Draco Power cable: 5 106 € / 1,2m; 5 375 € / 1,5m; 5 644 € / 1,8m; 6 181 € / 2,4m; 7 538 € / 3m

Trochę to trwało, ale skoro od ostatniego Audio Video Show BonaWatt wyprzedaje praktycznie wszystko co zrobi na pniu, to cierpliwie czekaliśmy na egzemplarz testowy i jak widać się doczekaliśmy. Panie i Panowie oto BonaWatt Tamesis.

cdn. …

Opinia 1

Nie chciałbym wyjść w tym momencie na jakąś skamielinę, bądź w najlepszym razie na pomarszczonego tetryka, ale prawda jest taka a nie inna i z marką AudioSolutions jesteśmy za pan brat praktycznie od początku naszej działalności. A początki były całkiem niewinne, gdyż litewskie kolumny debiutowały na naszych łamach późną jesienią … 2013 r. za sprawą uroczych podłogówek Rhapsody 130. A potem … , a potem już poszło z górki, bowiem dzięki ciągłości dystrybucji prowadzonej przez sopocki Premium Sound co jakiś czas sygnowane przez Gediminasa Gaidelisa małe co nieco u nas gościło. Jednak prawdę powiedziawszy swoistym triggerem pozwalającym uznać mi wileńską manufakturę za byt w pełni dojrzały a nie udanie, bo udanie, lecz nadal szukający własnej drogi i pomysłu na siebie okazały się zjawiskowe Virtuoso S a następnie słuszność powyższych obserwacji potwierdzające, pochodzące z tej samej serii oczko wyższe eM-ki. To właśnie wtedy, gdzieś w zakamarkach mojego spaczonego umysłu, zaczęła kiełkować nieśmiała myśl, że może wbrew okresowym modom i popularności co bardziej znanych marek kiedyś, w bliżej nieokreślonej przyszłości, dobrze by było coś z ww. stajni u siebie na dłużej postawić i uważniej się temu czemuś przysłuchać. Pomijam w tym momencie drobiazg w postaci dość przystępnych jak na High-End, acz nadal jak na moje skromne możliwości niestety zaporowych cen, gdyż w momencie, gdy prosto z Monachium przyjechały do nas strzeliste Figaro XL2 jasnym stało się, że również i niższa seria daje realne szanse na audiofilską nirwanę. Na dalszy rozwój wypadków trzeba było jednak chwilę poczekać i pewnie nadal byśmy czekali, gdyby nie wielce nam sprzyjający zbieg okoliczności natury logistycznej w ramach którego pakującej się po Audio Video Show ekipie ww. sopockiego salonu zabrakło miejsca na prezentowane w trakcie wystawy … AudioSolutions Figaro L2. A, że cytując klasyka akurat „przechodziliśmy z tragarzami” postanowiliśmy wyciągnąć pomocną dłoń a nawet parę dłoni. I tym oto sposobem L2-ki wylądowały u mnie a tym samym dały szanse na długodystansowe testy.

Jak sama nazwa wskazuje tym razem mamy do czynienia z drugą odsłoną Figaro, która trafiła na rynek w zeszłym roku, czyli po pięciu latach od premiery swych protoplastek w 2018. Jednak pomijając niuanse natury nomenklaturowej różnice ewolucyjne widać nawet gołym okiem. Nie dość, że L2-ki wypiękniały – fronty i przednie połacie ścian bocznych wreszcie nie są matowo-czarne, to poważnym modyfikacjom poddano baterię wykorzystywanych przetworników. Zrezygnowano bowiem ze wspomaganego duetem 233 mm papierowych basowców, opartego na parze 152 mm średniotonowców i pracującej w niewielkiej tubce 25mm kopułce wysokotonowej układu D’Appolito na rzecz ograniczonego do pojedynczego 183mm średniotonowca umieszczonego nad 19mm jedwabnym tweeterem Mini-Horn i znaną z poprzedniej wersji, acz podobno gruntownie przeprojektowaną, parą 233 mm basowców ER (Extra Rigid) z twardą papierową membraną. Z czysto kronikarskiego obowiązku wspomnę jeszcze o źródle pochodzenia ww. drajwerów którym jest duńskie SB Acoustics wykonujące je wg. indywidualnej litewskiej specyfikacji, oraz o obecności podwójnych terminali WBT NextGen. Dwa solidnej średnicy ujścia kanałów bas refleks umieszczono nieco nad gniazdami głośnikowymi. Ponadto nieco rozbudowano cokół dodając poszerzające rozstaw kolców belki, wiec kolumny zyskały na stabilności, co może nawet przy tytułowych L-kach nie było tak kluczowe, lecz już przy 171 cm XLM2 i niemalże dwumetrowych (191,8cm) XL-kach ewidentnie działa na ich korzyść. Nie da się również ukryć, iż L2-ki są po prostu … potężnymi podłogówkami. I nie jest to bynajmniej złudzenie optyczne wynikające z ich aplikacji w nazbyt małym pomieszczeniu (gwoli wyjaśnienia mój pokój ma 24 m²) a w pełni namacalny i weryfikowalny fakt, albowiem przynajmniej jeśli chodzi o szerokość (336 mm) i przede wszystkim głębokość (581 mm) to mamy dokładnie to samo, co w … XL2, co przy redukcji wzrostu z 1918mm do 1240 mm zaowocowało nieco mniej destruktywną, acz nadal problematyczną dla pleców użytkownika wagą 75 kg/szt. I tu od razu mała dygresja, gdyż znaczący udział w finalnej wadze kolumn ma znany już m.in. z wyższej serii Virtuoso system Cabinet-In-a-Cabinet, czyli de facto dwóch obudów – lekkiej i sztywnej wewnętrznej oraz pełniącej rolę tłumika masowego ciężkiej zewnętrznej, połączonych ze sobą cienką warstwą poliuretanu.
A co do wyglądu jako takiego, to śmiem twierdzić, że na osobny akapit zasługuje odpowiedzialny za niego firmowy, dostępny pod adresem MY.AUDIOSOLUTIONS.LT, konfigurator umożliwiający nie tylko szczegółową personalizację wymarzonych kolumn, co również nad wyraz realistyczną wizualizację efektów naszej radosnej twórczości i niejako przy okazji kalkulację kwoty o jakiej uiszczenie zostaniemy poproszeni przy kasie. Nic specjalnego? Cóż, pozwolę sobie na odmienne zdanie, bowiem w czasach, gdy optymalizacja kosztów własnych zatacza coraz szersze kręgi, czego pokłosiem jest możliwie daleko posunięta unifikacja, a tym samym ograniczenie dostępnych opcji danego wyrobu, stosunkowo niewielka manufaktura, którą de facto jest AudioSolutions idzie pod prąd i wręcz zachęca swoją klientelę do artystycznej kreatywności. Szaleństwo? Bynajmniej. Po prostu kolejny dowód na to, że mamy do czynienia z produktem na wskroś high-endowym, a więc niejako szytym na miarę, gdzie nadrzędnym celem jest pełna satysfakcja odbiorcy końcowego. Z drugiej strony – przy obudowach nie fornirowanych lecz lakierowanych, a właśnie takie wykończenia w ramach linii Figaro oferują Litwini, od strony technologicznej jest to znacznie łatwiejsze do wdrożenia, tym bardziej, że dystrybutorzy zazwyczaj dysponują egzemplarzami demonstracyjnymi a jeśli ktoś na dany model się decyduje to i tak przeznaczone dla niego kolumny trafiają na taśmę produkcyjną dopiero po złożeniu zamówienia. Dlatego też osoby niespecjalnie przepadające za wykluczającą indywidualizm i unikalność „masówką” wreszcie nie muszą czekać na limitowane, specjalne wypusty, jak ma to miejsce np. w B&W, lecz stworzyć takową unikalną inkarnację praktycznie nie wstając z fotela. Ot z filiżanką aromatycznego espresso i samotnie / w towarzystwie zainteresowanych tematem domowników, dosłownie kilkoma kliknięciami stworzyć wersję idealnie wpasowującą się we własne gusta i posiadane lokum. Czy można chcieć czegoś więcej? Teoretycznie nie, choć … niemiecki Canton ma apkę wizualizującą wybrane kolumny w danym wnętrzu, co też jest szalenie pomocne przy podejmowaniu finalnych decyzji. Wracając jednak do tematu dostarczona (pozostawiona po AVS) parka pyszniła się iście zjawiskowym lakierem Midnight Gold ze wstawkami Antique Bronze i „zacieranymi” (3D Relief ) tylnymi skrzydłami ścian bocznych. A z tego, czego gołym okiem nie widać całość okablowano przewodami klasy „supreme”. Dla zainteresowanych pełna ściąga dostępna jest pod niniejszym linkiem .
Jeśli chodzi o nieco bardziej szczegółową anatomię, to L2-ki są konstrukcjami trójdrożnymi mogącymi pochwalić się wysoką, 92 dB skutecznością i 4 Ω impedancją, co daje szanse na ich udany mariaż nie tylko z potężnymi tranzystorowymi „spawarkami”, lecz i nieco mniej imponującymi mocą lampowcami. Podział pasma ustawiono na 400 i 4000 Hz a producent solennie zapewnia, że tytułowe ślicznotki potrafią obsłużyć pasmo 24–25 000 Hz, więc najniższych składowych nie powinno zabraknąć.

A jak owe obietnice mają się do prozy dnia codziennego i ciężkiej redakcyjnej orki, kiedy to zamiast tła do okazjonalnych i mniej, bądź bardziej zobowiązujących spotkań grały po kilkanaście godzin na dobę pełniąc rolę dyżurnych kolumn? Cóż, początkowo, z racji ich trudnych do pominięcia gabarytów i zarazem niezbyt imponującego przebiegu miałem, wydawać by się mogło, że w pełni uzasadnione obawy co do tego czy mówiąc ogólnie „się zmieszczą” i czy przypadkiem nie „zaleją” basem. Tymczasem, raptem po kilku dniach akomodacji AudioSolutions Figaro L2 poczuły się w moich skromnych progach na tyle swobodnie, że poważnie zacząłem się zastanawiać, czy zwrot „jak u siebie w domu” nie byłby na miejscu. Nie dość bowiem, że przy każdym włączeniu 300W integry Vitus Audio RI-101 MkII wzorem rasowych monitorów praktycznie znikały ze sceny, to jeszcze cechowała je zaskakująca swoboda i wyrafinowanie tak pod względem wolumenu reprodukowanych dźwięków, jak i budowy sceny je goszczącej. Jakby tego było mało owa scena nie była wypychana w kierunku słuchaczy a kreowana od linii kolumn w głąb i to na tyle sugestywnie, że obecność ściany za kolumnami przestawała mieć jakiekolwiek znaczenie, gdyż i tak i tak muzycy ostatnie rzędy zajmowali daleko za nią.
Jak łatwo się domyślić niejako z automatu zacząłem w ich brzmieniu doszukiwać się podobieństw do niemalże bliźniaczych wzrostem i układem drajwerów eM-ek Virtuoso, by finalnie uznać je za wielce ciekawą alternatywę dla siostrzanych … XL2-ek. Reprezentowany przez nie pomysł na muzykę opiera się bowiem na swobodzie i niewymuszeniu a nie siłowym udowadnianiu wszem i wobec własnej wyjątkowości i wyczynowego charakteru. Jak jednak można było się domyślić basu jest znacząco więcej niż z Dynaudio Contour 30, choć nie zawłaszcza i nie stara się grać pierwszych skrzypiec jak miało to miejsce w przypadku 60-ek, które niejako w nazwie mały zaszytą wskazówkę co do optymalnego metrażu w jakim warto je umieścić. I których nawet bym nie próbował do swoich 24 metrów wstawiać. Tymczasem L2-ki nie tylko wygodnie się umościły, co o drzemiącym w nich iście infradźwiękowym potencjale dawały znać jedynie wtedy, gdy takowe częstotliwości obecne były w materiale źródłowym. Dlatego też „Dance, No One’s Watching” Ezra Collective aż kipi od pulsującego rytmu niepozwalającego spokojnie usiedzieć w miejscu a jednocześnie nic nie dudni i nie buczy jak na klubowej potańcówce miłośników drum’n’bass-u. Jeśli jednak ktoś takowego dźwiękowego masażu oczekuje, to począwszy od niepokojących tąpnięć otwierających „Blade Runner 2049” po elektroniczne psytrance’owe szaleństwo serwowane przez Infected Mushroom na „Head of NASA and the 2 Amish Boys” tytułowe podłogówki mu zapewnią w intensywności i mocy jakiej niejeden subwoofer mógłby im pozazdrościć. Warto w tym momencie jedynie dodać, że Audiosolutions może nie tyle stronią od umownej „chrupkości” i nadmiernej konturowości, co raczej akcentują mięsistość faktur i kreślą kontury brył wyraźną i zdecydowaną, acz nieprzeostrzoną kreską. Ot, sięgając po rysunkową analogię używają ołówków 3-4H nie czując większej potrzeby dalszego utwardzania i pocieniania krawędzi, przez co mamy do czynienia z niezwykle naturalnym a nie pseudo-audiofilsko przerysowanym obrazowaniem. Różnica na papierze może niewielka, ale osobiście wolę może i nieco mniej ostry widok rozpościerający się z werandy jakiejś górskiej chatki aniżeli krystaliczny obraz wielkoekranowego telewizora z uaktywnionym bezlikiem polepszaczy, podobnie jak proste i syte włoskie dania od wykwintnych molekularnych „żelków”, czy ledwo maźniętych sosem francuskich wynalazków.
Podobnie jest z wynikającym z braku konieczności przeskalowywania realizmem prezentacji wielkich składów symfonicznych – od romantycznego „Orchestral Works” Gabríela Ólafsa i Reykjavík Orkestra po blisko sześciogodzinny maraton „The Symphonies: A Beethoven Journey” w wykonaniu Verbier Festival Chamber Orchestra pod batutą Gábora Takács-Nagy i stadionowych koncertów, w tym „Metallica Through The Never” gdzie niejako z automatu jesteśmy wchłaniani przez rozentuzjazmowany i drący się w niebogłosy tłum będących w prawdziwym amoku fanów (gorąco polecam kanonadę na „One”) .
Prawdę powiedziawszy o średnicy nie ma co pisać, bo jest taka, jaka tylko może być z porządnego „papierzaka”, czyli wybornie organiczna i wysycona na tyle, żeby przy reprodukcji damskich wokali panowie nerwowo zerkali w kierunku swych partnerek a przy partiach męskich podobne zabiegi uskuteczniała płeć piękna. Co ciekawe do powyższych zabiegów wcale nie trzeba posiłkować się referencyjnie zdjętymi „heroinami” i rozmiękczającymi niewieście serca amantami, lecz w zupełności wystarczą komercyjne realizacje w stylu „Am I Not Your Girl?” Sinéad O’Connor, czy „The Forest Is The Path” Snow Patrol.
Na kilka zdań zasługuje również góra pasma, której prawdę powiedziawszy nieco się obawiałem. Powód? Cóż, po trosze nieco stereotypów, nieco przyzwyczajeń i pewien niepokój, czy takie maluchy, znaczy się raptem 19mm tweetery podołają w nadążaniu za resztą dramatycznie większych membran. A jeśli nie, to czy ewentualnych ograniczeń wydolnościowych nie będą próbowały jakoś maskować. A tymczasem użyte przez Gedyminasa wysokotonówki nad wyraz bezpardonowo rozprawiły się z 28 mm Esotar²-ami Dynaudio, jasno dając do zrozumienia, że nie zawsze rozmiar ma znaczenie. Zachowując przyjemną uszom słodycz i zarazem wzbogacając ją o solidny zastrzyk rozdzielczości AudioSolutions oferują iście holograficzną precyzję i namacalność krystalicznie czystych sopranów bez nawet śladowych ilości szklistości o ziarnistości nawet nie wspominając. Od razu uprzedzę, że jeszcze nie jest to poziom na jaki wzbiły się fenomenalne Cantony Reference GS Edition, ale kierunek w którym podążają obie konstrukcje jest jak najbardziej zgodny, co jak na moje ucho brzmi niczym całkiem niezły komplement i rekomendacja dla AudioSolution. Żeby jednak niniejszy zbiór moich czysto subiektywnych obserwacji i wniosków nie przypominał przesłodzonej laurki niejako w akcie rozpaczy i naprawdę chcąc się do czegoś przyczepić sięgnąłem po ostateczność a dokładnie dwupłytowy album z … klawesynem solo – „Jean Baptiste Loeillet – Six Suits for the Harpsicord” w wykonaniu Marii Banasiewicz – Bryły, no i proszę sobie wyobrazić, że nawet na takim, zazwyczaj brzmiącym jakby ktoś srebrne sztućce bo kamiennych schodach zrzucał, repertuarze ani razu nie udało mi się przyłapać L2-ek na irytującym utwardzeniu, czy ofensywności. Podobnie było na jeszcze ciepłym i pachnącym tłocznią „The Reclamation of I”  Imminence, gdzie drący się jakby żywcem obdzierany ze skóry Eddie Berg metalcore’ową kakofonię suto okraszał partiami … skrzypiec. I choć ofensywności było tu pod dostatkiem, to jej obecność była nie tylko w pełni uzasadniona, co w 100% zgodna tak z zamysłem artystów jak i nagraniem a litewskie kolumny nie bojąc się operowania w tym jakże ekstremalnym środowisku w pełnej krasie ukazały dzieło zniszczenia raz za razem docierając do granic wytrzymałości tak szwedzkiej formacji, jak i słuchaczy.

No to najwyższa pora na jakieś zwięzłe i możliwie jednoznaczne podsumowanie. Tylko problem w tym, że człowiek, a więc podobno i ja, choć są tacy, co mają do tego pewne wątpliwości, to taka istota, która zaskakująco szybko przyzwyczaja się do dobrego. A AudioSolutions Figaro L2 są dobre, cholernie dobre. Dobrze grają i cicho, podczas wieczorno-nocnych nasiadówek i głośno, kiedy wiedząc, że nie ma sąsiadów, przynajmniej tych, z którymi (jeszcze) się lubimy, mogę podkręcić głośność do niemalże koncertowych dawek decybeli. Nie boją się zarówno barokowych poczynań Jordi Savalla, jak i metalowego Armagedonu w wydaniu Nergala i jemu podobnych antychrystów. Jakby tego było mało są w stanie zagrać z kilkusetwatowym tranzystorem i kilkunastowatową lampą, no i niespecjalnie przejmują się bliskością tylnej ściany, co niejako już na starcie daje im kilka punktów przewagi nad konkurencją, przynajmniej w oczach Gromowładnej. Dlatego też, skoro przez ostatnie dwa miesiące bytności w moich skromnych progach dziwnym zbiegiem okoliczności się z nimi zżyłem, Małżonka przestała marudzić, że są o wiele głębsze od smukłych Dunek, znaczy się Dynek a i zbuntowana, zazwyczaj barykadująca się w swej samotni progenitura jakoś częściej dotrzymuje nam towarzystwa podczas wieczornych seansów filmowych, oraz dodając do tego fakt, iż jakoś niespecjalnie czuję się na siłach po raz kolejny taszczyć te 75 kg panny do samochodu, coś czuję w kościach, że jeszcze nie raz i nie dwa zobaczycie je Państwo na moich zdjęciach i w redakcyjnej stopce …

Marcin Olszewski

Opinia 2

Jak wynika z tytułu, w tym odcinku kolejny raz pod lupę weźmiemy kolumny bardzo dobrze znanego nam litewskiego producenta. Co istotne, producenta od zawsze przykładającego maksymalny poziom starań, aby powołane do życia konstrukcje broniły się w istotnym dla nabywcy rankingu cena / jakość. Skąd takie wnioski? Otóż zapewniam, wygłoszona przeze mnie teza nie jest marketingowym powieleniem kuluarowych opowieści mocodawcy brandu, tylko wnioskiem z wielu podobnych do dzisiejszego testowych starć. I żeby było jasne, z testu na test ewidentnie znacznie lepiej wypadających w ocenie. To jest na tyle mocny trend, że bodajże ostatnim razem wyraziłem opinię, iż obecne pomysły spod znaku AudioSolutions na tle światowej konkurencji wycenione są wręcz dumpingowo. Tak tak, za to co oferują, w wielu znamienitych markach trzeba zapłacić znacznie więcej. Czy w każdym przypadku? Cóż, dziś mamy szansę, aby to zweryfikować, gdyż dzięki sopockiemu dystrybutorowi Premium Sound na test dotarły ciekawie grające podczas ostatniego Audio Video Show podłogowe zespoły głośnikowe AudioSolutions Figaro L2. Zatem wszystkich zainteresowanych, czy wcześniejsze spotkania były jedynie pozytywnym wypadkiem przy pracy i czy niniejsze utrzyma status dobrej relacji ceny do jakości zapraszam do lektury poniższego tekstu.

Tytułowe Litwinki to co prawda średniej wielkości (nieco ponad 1.2 m), za to mogące pochwalić się solidną wagą (75 kg) kolumny podłogowe. Jak to możliwe, że przy takim rozmiarze osiągają taki wynik wagowy? Naturalnie to pokłosie od lat stosowanego przez konstruktora dublowania obudów. Co to znaczy? Pomysł jest prosty i zbawiennie minimalizując szkodliwe rezonanse opiewa na elastyczne scalenie wewnętrznej i zewnętrznej konstrukcji dzierżącej przetworniki. Efektem takiego działania jest widoczna na bocznych ściankach pionowa listwa skrywająca połączenie awersu z rewersem wierzchniego poszycia kolumny. I gdy policzymy wagę obydwu skrzynek wraz z elastycznym spoiwem pomiędzy nimi, plus ciężar sporej ilości głośników, nagle okazuje się, że pozornie smukłe panny w pozytywnym znaczeniu grzeszą sporą wagą jako remedium na występowanie niechcianych zniekształceń mechanicznych. Ale to nie jedyne zabiegi mające sprawić, że kolumny grają zjawiskowo. Kolejnym jest umieszczenie wszystkich przetworników – jeden gwizdek, nad nim średniak, a pod nim dwa basowce – w pewnego rodzaju powodujących lekkie wzmocnienie działania danych częstotliwości falowodach. To częsty zabieg i dobrze zrealizowany fajnie się sprawdza. Następnym krokiem w uzyskaniu dobrego, kontrolowanego w domenie projekcji basu brzmienia jest posadowienie kolumn nie na miękkich stopach, tylko wkręcanych w lekko rozstawione na boki aluminiowych łapach, regulowanych kolcach i stosownych podkładkach. Wieńcząc listę działań na rzecz jakości grania jestem zobligowany również nadmienić, iż po wspomnianych czysto mechanicznych pomysłach finalne brzmienie L2-ek stroją zorientowane w górnej części rewersu dwa porty bass-refleks. Jeśli chodzi o pozwalający zasilić nasze bohaterki sygnałem zestaw przyłączy, ten w lekkim zagłębieniu podwójny set zacisków WBT znajdziemy tuż przy dolnej części obudowy. I gdy wydawałoby się, że to koniec realizacji potrzeb docelowego klienta, każdy tak myślący jest w wielkim błędzie. Chodzi mianowicie o wykończenie naszych bohaterek. Otóż konstruktor zdawał sobie sprawę, że oprócz zapewnienia słuchaczowi dobrej fonii, należy zadbać o poprawność wizji i wersję testową wykończył pięknym, bo perłowo mieniącym się, brokatowym złotem frontu i przedniej części bocznych parceli obudowy oraz również połyskującym, jednak tym razem motywem czarnych łusek reszty skrzynki. Oczywiście ma to swoje konsekwencje cenowe, jednakże zapewniam, zdjęcia tego nie oddają, ale każda wydana złotówka na takie wykończenie jest w pełni uzasadniona, gdyż płacimy za dzieło sztuki użytkowej godne metki „Made in Italy”. Przywołując najistotniejsze dla potencjalnej sekcji wzmacniającej technikalia Figaro L2 okazuje się, iż nie są specjalnie trudne do wysterowania, gdyż mogą pochwalić się skutecznością na poziomie 92db przy obciążeniu 4 Ohm. Natomiast jeśli chodzi o dostępną kolorystykę wykończenia, testowa była najdroższą, ale, spokojnie, do dyspozycji są równie ciekawe, jednak znacznie mniej wymagające cenowo, co bez najmniejszego problemu znajdziecie je na stronie producenta i dystrybutora.

Co sądzę o sposobie prezentacji muzyki przez tytułowe AudioSolutions? Po pierwsze nieco wyprzedzając końcowe wnioski kolejny raz stwierdzam, iż dla nawet najbardziej wymagającego melomana to wręcz rzadko spotykana w obecnych czasach pogoni producentów za pieniądzem brzmieniowa okazja. Już podczas przywołanej tegorocznej wystawy grając z całkowicie mi nieznaną elektroniką i w dramatycznie trudnym akustycznie pomieszczeniu pokazały, że potrafią stworzyć znakomity spektakl muzyczny – w swojej relacji opisywałem ten system przy okazji prezentacji autorskich projektów płytowych przez Bartłomieja Olesia. Dlatego gdy padła propozycja sprawdzenia ich poczynań w warunkach kontrolowanych, byłem podwójnie ciekawy, czy wystawca na PGE Narodowym miał zezowate szczęście, czy faktycznie kolumny prezentują najwyższy poziom jakości brzmienia. Jak zatem wypady w starciu na naszym terenie? Cóż, w moim odczuciu bardzo dobrze. Po pierwsze – zagrały z wielką swobodą, czyli tak jak lubię bez efektu siłowego upiększania świata muzyki w miejscu gdzie nie forsował tego artysta, co często jest zmorą nawet najlepszych konstrukcji. Po drugie – pokazały, że potrafią nisko zejść mocnym, kontrolowanym, rozwibrowanym i unikającym podkolorowań basem. Po trzecie – zaoferowały dobrze osadzoną w barwie i esencjonalności średnicę. Po czwarte – całość okraszały pełne blasku (coś na kształt podkreślającej odpowiednią wyrazistość danej frazy iskry), jednak unikające nadinterpretacji wysokie tony. A po piąte – z łatwością zbliżoną do najlepszych monitorów budowały głębię wirtualnej sceny. Wszystko było na tyle dobrze wyważone, że wizualizowany świat muzyki nie tylko bez ograniczeń skradał moją duszę – pisałem przy okazji większych sióstr L2-ek (XL2), że w przypadku rozstania się z obecnymi u mnie Gauderami mógłbym z tego rodzaju brzmieniem bez problemu żyć, ale bez jakiegokolwiek naciągania faktów pokazywał najlepsze cechy każdego rodzaju twórczości od rocka, przez muzykę sakralną, po elektronikę. Naturalnie to zasługa wspomnianych przed momentem składowych finalnego dźwięku, które pozwalały na wykreowanie w eterze nawet najbardziej ekwilibrystycznych przebiegów muzycznych.
Weźmy choćby pierwszą z brzegu, od tego tygodnia dostępną również w streamingu świąteczną produkcję Jordi Savalla „Marc-Antoine Charpentier: Baroque Christmas”. W tej produkcji nie potrzeba schodzącego do Hadesu basu, tylko odpowiednio eterycznego, a przy tym umiejętnie barwnego podania tych sakralnych zapisów, co dzięki wyartykułowanym cechom kolumn ze spokojem duszy udało się zrealizować. Usłyszałem nie tylko piękne frazy damskiej wokalizy, ale również odpowiednio przyprawione pakietem nasycenia instrumentarium, a także aurę otaczającego artystów, wielkiego kubaturowo pomieszczenia. Muzyka płynęła, a ja bez najmniejszych problemów na przemian mogłem śledzić tak z drobiazgiem wybrzmiewającą linię melodyczną, jak i pełna emocji wokalną z przyjemnym dla ucha powieleniem niektórych sekwencji przez wszechobecne echo. Jednym, no może w kilku słowach była to nie tylko duchowa, ale również audiofilska uczta.
Z drugiej strony fundowania słuchaczowi sonicznych bodźców na tapecie wylądował naprawdę wymagający pokazania dużej energii, szybkości narastania sygnału i rozdzielczości materiał formacji Infected Mushroom „Head of NASA and the 2 Amish Boys” . To jest szaleństwo w najczystszej postaci. A cała trudność nie polega na wywołaniu bliżej nieokreślonego trzęsienia ziemi, tylko pokazania inicjujących je pomruków poprzez odseparowanie szybkich, gęstych i pełnych energii impulsów. Jakiekolwiek problemy z utrzymaniem rytmu, czy brakiem konturu poszczególnych dźwięków skazałyby całą prezentację na porażkę w stylu jednej męczącej, bo rozlewającej się nudnym buczeniem po podłodze magmy. Tymczasem kolumny za sprawą zejścia i kontroli basu bez jakiejkolwiek zadyszki pokazały, że nawet jeśli nie jesteś fanem podobnych nurtów muzycznych, dobrze odtworzone potrafią wciągnąć na kilka z przyjemnością spędzonych przy danym materiale minut. Ja akurat czasem lubię sobie takim repertuarem przyłożyć, dlatego nie był to jedyny tego typu krążek. Jednak to co pokazały testowane kolumny, pozwala mi przypuszczać, że również u wielu z Was na ustach pojawiłby się aprobujący ich możliwości przysłowiowy banan. W tym przypadku w odróżnieniu od poprzedniego materiału zaliczyłem udaną próbę wywołania arytmii mojego serca. A, że mam je jak dzwon, prezentację zaliczam do tych z gatunku wzorcowych i jeśli w kolejnym teście wypadającą w tym stylu, nie ostatnią.

Komu dedykowałbym opisywane dzisiaj kolumny? Jedno jest pewne, w żadnym wypadku nie piewcom grania nasyceniem za wszelką cenę. Malowanie świata muzyki z przekraczaniem dobrego smaku – spokojnie, mowa o wartościach bezwzględnych – nie leży w ich naturze. One raczej postarają się pokazać go takim, jakim jest. Naturalnie z marginesem na korekty okablowaniem i współpracującą elektroniką, ale zawsze z dobrym timingiem, masą i swobodą, co sprawia, że poza przywołanymi wielbicielami szkoły grania rodem z radia BBC, nie widzę najmniejszych przeciwwskazań dla nikogo. To na tyle równie kolumny, że jeśli coś między Wami kolokwialnie mówiąc nie „pyknie”, będzie to jedynie efekt drobnych różnic poglądowych co do finalnej wizji kreowania wirtualnego spektaklu, a nie ogólny problem jakościowy. A jeśli się dogadacie brzmieniowo, w pakiecie od producenta, dzięki przepięknemu wykończeniu jest jeszcze opcja postawienia sobie w domu ewidentnego dzieła sztuki. Banał, bo kolumny mają grać, a nie muszą wyglądać? Bardzo Was proszę, nie rozśmieszajcie mnie.

Jacek Pazio

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II + 2 x bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Blue
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio; AudioSolutions Figaro L2
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody Ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Dystrybucja: Premium Sound
Producent: AudioSolutions
Cena: od 55 900 PLN (para), wersja testowa 75 600 PLN (para)

Dane techniczne
– Czułość: 92 dB przy 2,83 V, 1 m
– Sugerowana moc wzmacniacza: 20-500 W;
– Impedancja: nominalna 4 Ω
– Częstotliwość podziału: 400 Hz; 4000 Hz
– Pasmo przenoszenia (w pomieszczeniu): 24–25 000 Hz
– Przetworniki: 19 mm głośnik wysokotonowy z jedwabną kopułką, średniotonowy z papierową membraną ER o średnicy 18,3 cm, dwa przetworniki basowe z papierową membraną ER o średnicy 23,3 cm
– Wymiary (W x S x G): 1240 mm x 336 mm x 581 mm
– Waga: 75 kg każda

Tuż przed Gwiazdką wpadli do nas z wizytą wielce intrygujący goście z niekoniecznie kojarzonej z High-Endem Serbii – zestaw Karan Master Collection LINEa & POWERb Stereo.

cdn. …

Opinia 1

Zgodnie z wypracowaną przez lata praktyką, jeśli coś w trakcie testu zbiorowego wpadnie nam w oko i ucho, to po publikacji wybitnie subiektywnych opinii nt. głównego bohatera na redakcyjny tapet bierzemy również i ów „języczek u wagi”. Tak też było i tym razem, gdyż jak z pewnością Państwo pamiętacie wraz z serwerem/transportem plików XACT S1 Marcin Ostapowicz – sprawca całego zamieszania a zarazem twórca i właściciel marek JPLAY,JCAT i ww. XACT, był na tyle miły, iż dołączył zestaw topowych interkonektów cyfrowych PHANTOM™ USB i LAN, które na tyle skutecznie wzbudziły nasze zainteresowanie, że jednogłośnie uznaliśmy za stosowne przyjrzeć i przysłuchać się im w ramach osobnego testu. A skoro czytacie Państwo te słowa, to znak, iż stosowne procedury dobiegły końca a tym samym możemy podzielić się z Wami własnymi obserwacjami.

Oba przewody są nad wyraz eleganckie i minimalistyczne zarazem, gdyż ich szata wzornicza opiera się w głównej mierze na ponadczasowej czerni – tak zewnętrznej nylonowej, opalizującej plecionki, jak i korpusów wtyków, oraz dyskretnych aluminiowych muf przyozdobionych firmowym logotypem i nazwą modelu. I tu od razu uwaga natury użytkowej, bowiem łączówka USB jest nad wyraz wiotka i podatna na układanie, za to LAN charakteryzuje zauważalnie większa sprężystość, co np. przy mikrej postury switchach (vide QSA ) może skutkować tendencjami do ich … lewitacji.
Wykonanie pojedynczego przewodu zajmuje ponad siedem godzin, co wynika z konieczności mechanicznego i impedancyjnego parowania oraz autorskiego zaplotu miedzianych przewodników o wysokiej czystości. Nie bez znaczenia jest również konfekcja masywnymi wtykami o aluminiowych korpusach i złoconych końcówkach (w LAN-ie są to RJ45 – MFP8 IE GOLD Telegärtnera) oraz niewidoczne gołym okiem, pomijając bestialskie wypatroszenie otrzymanego przewodu, solidne ekranowanie. Choć zarówno w cenniku, jak i na stronie obie wersje wrocławskich łączówek dostępne są w jedynej słusznej długości 1,2m, to nic nie stoi na przeszkodzie, by zamówić odcinki bardziej dopasowane do własnych warunków sprzętowo-lokalowych, przy czym warto mieć na uwadze, iż maksymalną długością są 3m, co przy USB jest aż nadto, za to przy LAN-ie może być różnie.

XACT PHANTOM™ USB to istna bestia oferująca dźwięk potężny, otwarty, fenomenalnie rozdzielczy i dynamiczny. Przestrzeń na „Vígríðr” Gealdýr osiągnęła z nim w torze wręcz onieśmielającą intensywność i co tu dużo mówić zostawiła w tyle moje dyżurne Zorro. W dodatku rodzima łączówka zagrała jakby głośniej a zarazem z większą swobodą i spektakularnością. Jest to o tyle ciekawe, iż przyrost głośności nie wynikał z podbicia skrajów pasma, czy też sztucznego podkręcenia dynamiki a jedynie poprawy precyzji jej gradacji poprzez eliminację wszelkich anomalii i pasożytniczych artefaktów zaśmiecających przekaz. Sporą zasługę miało tu totalne zaczernienie tła. Podobnie było ze wspomnianą spektakularnością, gdyż zamiast pseudo-audiofilskiej gigantomanii i sztucznego rozdmuchiwania brył źródeł pozornych ich gabaryty pozostały w pełni realistyczne a jedynie zdolność oddania nawet najniższych składowych sprawiała, że całość jawiła się bardziej imponująco aniżeli z udziałem skromniejszej w tej domenie konkurencji. W ciężkim rocku („Disobey” Bad Wolves) XACT świetnie akcentuje zadziorność i garażowy brud, ale nie poprzez granulację lecz wierność realiom. Czyli ewentualna granulacja i szorstkość wynikają z realizacji/wykonania nagrań a nie ewentualnych cech własnych przewodu. Proszę tylko, nieco z przekory, sięgnąć po „Pilgrim” w wykonaniu Trondheimsolistene i Gjermunda Larsena by na własne uszy przekonać się jak wciągające, fascynujące a zarazem szorstkie potrafi być brzmienie smyczków i ileż muzykalności w owej szorstkości się kryje. Przez taki sam pryzmat akcentowania faktur prezentowane są partie wokalne począwszy od krystalicznych sopranów (nasza dyżurna Roberta Mameli i jej „’Round M: Monteverdi Meets Jazz”) na niskich i zachrypniętych męskich opowieściach u schyłku ziemskiej egzystencji skończywszy (Leonard Cohen „You Want It Darker”) uzmysławiając, iż piękno niejedno ma imię.

XACT PHANTOM™ LAN okazał się zaskakująco podobny do naszych redakcyjnych Next Level Tech NxLT Lan Flame pod względem rozdzielczości i otwartości. Z kolei w trakcie równoległych i długodystansowych sparringów zagrał nieco lżej i może nie tyle mniej energetycznie, co mniej bezpardonowo „kopiąc” na basie. Powtórny odsłuch wykorzystywanego przy przewodzie USB, dość bezkompromisowego „Disobey” Bad Wolves pokazał, że jednak nawet wśród ekstremów można odnaleźć harmonię, lecz nie poprzez ich złagodzenie i uśrednienie, co uwydatnienie spójności i logiki wyboru takich a nie innych środków artystycznego wyrazu. Bez dwóch zdań, wrocławska łączówka ewidentnie reprezentuje szkołę grania po szybszej i rozdzielczej, aniżeli miękkiej i plastycznej/krągłej stronie mocy. Jeśli więc szukacie Państwo elementu maskującego i tonizującego ewentualne niedoskonałości czy to materiału, czy też nie do końca trafionych wyborów sprzętowych, to PHANTOM™ LAN niespecjalnie w roli takiego panaceum się sprawdzi. Bowiem jej zadaniem nie jest (nad)interpretacja i granie na własną modłę a możliwie najbliższa prawdzie – oryginałowi transmisja. Na jego tle NxLT gra głębszym i bardziej dosaturowanym dźwiękiem. Żeby jednak była jasność – powyższe różnice nie oznaczają gradacji klas i pozycjonowania obu łączówek w jakimś autorskim rankingu a jedynie wskazanie na ich cechy natywne pozwalające na bardziej optymalne dopasowanie do konkretnego systemu. Ot przykład nie dość, że oczywisty, co w pełni logiczny, gdyż właśnie owa szybkość, zwinność i rozdzielczość nad wyraz udanie korespondują z elegancją, wyrafinowaniem i iście „analogową” gęstością oraz pozornym „spokojem” firmowego serwera.

Może i z racji oczekiwanej przy kasie kwot tytułowych łączówek XACT PHANTOM™ USB i LAN nie sposób uznać za propozycje dla wszystkich miłośników grania z plików. Jeśli jednak skupimy się wyłącznie na ich walorach sonicznych zdecydowanie łatwiej przyjdzie nam, bądź przyjść powinno, zaakceptowanie owej drobnej niedogodności. Nie da się bowiem ukryć, iż oba przewody cechuje stricte high-endowe wyrafinowanie i rozdzielczość a tym samym patrząc na nie, znaczy się tak walory, jak i same przewody, właśnie przez pryzmat przynależności do owego elitarnego grona, to i kwestie natury finansowej wybitnie zyskują na atrakcyjności. Mówiąc otwartym tekstem i grając w otwarte karty jasnym jest, iż na swym pułapie cenowym wrocławskie przewody śmiało można uznać za niezwykle atrakcyjną propozycję dla wyrafinowanych audiofilów i melomanów. Jeśli zatem poważnie traktujecie Państwo reprezentantów domeny cyfrowej w swoim torze audio, to wypróbowanie obu przewodów wydaje się ze wszech miar uzasadnione i wskazane.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II + 2 x bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Blue
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio; AudioSolutions Figaro L2
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody Ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Zakładam, iż tego wrocławskiego i niewątpliwie rozpoznawalnego przez większość zaawansowanego świata audio pomysłodawcy programu do odtwarzania muzyki z plików (JPlay) a ostatnio również producenta odtwarzacza plików XACT S1 znacie jeśli nie z opinii zadowolonych użytkowników, to choćby z sesji testowej na naszym portalu. Być może dla wielu z Was zaskakujące jest, że mimo, iż marka nieduża, do tego z niespecjalnie szerokim portfolio, a mimo tego pojawia się na ustach szerokiej grupy piewców obcowania z muzyką na bazie streamu z sieci lub lokalnych dysków. Naturalnie powód jest banalny, a jest nim znakomita jakość muzyki od wielu lat serwowanej przez autorski program, a obecnie również dekodujący zera i jedynki streamer. A jeśli to prawda, to chyba nie dziwi, że mocodawca tego podmiotu poszedł za ciosem i przy okazji projektowania odtwarzacza podjął próbę powołania do życia stosownego, najlepiej sprawdzającego się z jego produktami i adekwatnego dla flagowej marki okablowania. Takim to sposobem, dzięki zaangażowaniu Marcina Ostapowicza – założyciela i właściciela ww. bytów w tym odcinku przyjrzymy się kablom cyfrowym XACT Phantom LAN i XACT Phantom USB.

Co wiemy na temat naszych bohaterów? Ze zdawkowej informacji od producenta wiemy, że przewodnikiem sygnału w obydwu przypadkach jest wysokiej czystości miedź. Samo prowadzenie sygnału odbywa się według firmowej specyfikacji, co wespół z precyzyjnym parowaniem mechanicznym i impedancyjnym przewodnika ma skutkować minimalizacją zakłóceń i bardzo czystym sygnałem audio. Jeśli chodzi o terminację obydwu przewodów, USB może pochwalić się specjalnie zaprojektowanymi aluminiowymi złączami, jako stabilizacja i solidność połączenia. Natomiast przewód LAN oprócz solidniejszego ekranowania w stosunku do USB wykorzystuje uważane za najlepsze na świecie wtyki RJ45-MFP8 IE GOLD japońskiej marki Telegartner. Obydwie pozycje w standardowej długości osiągają 1.2 m – inne odcinki są na zamówienie, a dzięki zastosowanym technologiom mają zapewnić nam spójny i klarowny przekaz muzyczny.

Czym zaowocowały wyartykułowane w poprzednim akapicie działania konstrukcyjne? Przyznam, że byłem nieco zaskoczony, ale każdy kabel cechowało nieco inne podejście do tematu budowania realiów muzyki. Nie chodzi o to, że źle, czy dobrze, gdyż grając inaczej robiły to nader interesująco, tylko o fakt różnorodności w oparciu o podobne półprodukty – mowa o przewodniku oraz myśl konstruktorską. I tak LAN w moim systemie pokazywał piękniejszą stronę muzyki fundując prezentacji sporą dawkę plastyki, a co za tym idzie przyjemnej w odbiorze gładkości, USB zaś okazał się być kablem w dobrym słowa znaczeniu żandarmem pilnującym znakomitego drive’u i konturu dźwięku. Co z tego wynikło? Otóż gdy każdy z osobna sprawiał wrażenie lekkiego przeciągania sonicznej liny na swoją stronę – ale zaznaczam, obydwa nie nic degradowały, tylko słuchana muzyka mocniej akcentowała odmienne aspekty, to w tandemie przekaz zdawał się trafiać idealnie w punkt pomiędzy ostrością, nasyceniem i szybkością narastania sygnału. Dzięki temu każdy zagrany materiał w odniesieniu pokazania idei jego powołania do życia przez artystów bez problemu się bronił. Z bardzo dobrym wynikiem pokazywały się tak kapele spod znaku Hard Rocka, czy Heavy Metalu jak twórczości z epoki Baroku. Pierwszy twórczy duet z pozoru podobny, jednakże nie oszukujmy się AC/DC i nieco inaczej opowiadana energetyczna bajka niż Iron Maiden, co dzięki wyraźnemu akcentowaniu ataku i odpowiedniej płynności podpartej masą przekazu system bez problemu potrafił wyartykułować. W drugim przypadku muzycznym było podobnie. Oczywiście z mniejszym nastawieniem na agresję, a większym na duchowość, jednak i z tym drobnym problemem współpraca tytułowego zestawu okablowania cyfrowego także sobie poradziła. Nie musiałam szukać zbyt daleko, wystarczyło wziąć na tapet materiał Jordi Savalla jak sporo jego produkcji zarejestrowany w kubaturach kościelnych, aby przekonać się, jak system łatwo zmieniał front oddziaływania na moją wrażliwość muzyczną. Nagle dostałem pięknie brzmiący, pełen rozwibrowania najdrobniejszej nuty, dzięki temu trafiający w głębokie pokłady emocji, wirtuozerski spektakl. Ze świetnym pozycjonowaniem źródeł pozornych z uwzględnieniem wysokości wykorzystanej budowli, odpowiednią artykulacją ostrości ich rysunku i trafioną w punkt kolorystyką każdego z nich. Wszystko czytelne i namacalne nie pozwalając zmienić repertuaru do momentu zakończenia się materiału na płycie. Jak wynika z powyższych przykładów, połączone dwie estetyki prezentacji w sumie wypadły i muzykalnie i wyraziście, co tylko potwierdziło przez lata wypracowaną przez pomysłodawcę marki XACT renomę w kwestii wiedzy, jak udanie nie tylko napisać program odtwarzający muzykę z plików, ale również jak zaprojektować wykorzystujące go urządzenie oraz potrafiące przenieść odpowiedniej jakości sygnał okablowania cyfrowe.

Gdzie widziałbym naszych bohaterów? Nie będę się zbytnio rozwodził, bo to banalne stwierdzenie. Otóż gdy weźmiemy pod uwagę obydwa, nie widzę żadnych przeciwskazań dla polecenia ich każdemu. A jeśli każdy z osobna, USB raczej widzę w zestawach cierpiących na nadmierną otyłość, a LAN odwrotnie, czyli jako ratunek dla układanek nazbyt lekkich wagowo. Jak sygnalizowałem, sprawa jest prosta i jak wynika z tych trzech przykładów, wystarczy wiedzieć, do której grupy melomanów Wam bliżej. Jednak abstrahując od Waszych ewentualnych problemów jedno jest pewne, tytułowe okablowania warte jest grzechu. I biorąc pod uwagę sformułowane przed momentem wnioski, warte po trzykroć.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: JCAT
Producent: XACT
Ceny
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m

Opinia 1

Kiedy w trakcie minionego Audio Video Show wiedziony ciekawością spojrzałem na stanowiący podmiot zbiorowy niniejszej publikacji tercet niekoniecznie – z racji lokalizacji w jakże bliskiej sercu wszystkim miłośników nabiału Piątnicy … egzotyczny, to właśnie z egzotyką miałem pierwsze skojarzenia. A dokładnie z południowokoreańskim i wygląda na to, że niestety już nieistniejącym, bądź egzystującym jedynie w audiofilskim podziemiu (adres wskazuje na piwnicę) bytem April Music Inc. – właścicielem m.in. marki Stello, z której to portfolio lata temu mogłem cieszyć tak oczy, jak i uszy zestawem Stello CDT100 & DA100 Signature. Z podobnych pod względem nikczemnego wzrostu przypadków z zakamarków pamięci jeszcze nieśmiało przypomniały o swoim istnieniu Teddy Pardo TeddyPre PR1 + TeddyAmp ST60 oraz Auralic Taurus Pre + Merak Power Monoblock udowadniając, że przy dokonywaniu finalnych wyborów konfiguracyjnych rozmiar niekoniecznie musi mieć znaczenie. Tak też jest i tym razem, już w rodzimym wydaniu Notte Sound Labs, gdyż zarówno przetwornik NDAC-01, jak i zestaw pre/power NLP-01 / NPA-01 R do segmentu mini/midi z powodzeniem można zaliczyć. Jak jednak dopiero co wspomniałem nie o rozmiar tu chodzi a o brzmienie, które nawet w hotelowo – wystawowych a więc mało przewidywalnych warunkach wyraźnie i co najważniejsze bezsprzecznie pozytywnie wyróżniało się na tle konkurencji. Skoro zatem pomimo niezbyt sprzyjających okoliczności przyrody system Notte Sound Labs zwrócił walorami sonicznymi naszą uwagę, to nie było innego wyjścia, jak tylko pozyskać ów mroczny obiekt pożądania na testy, uzgodnić termin dostawy i cierpliwie czekać na rozwój wypadków.

Skoro zarówno w relacji z minionego Audio Video Show, jak i zwyczajowego unboxingu udało nam się unaocznić kompaktowość tytułowego zestawu powyższą sesję zdjęciową śmiało możemy uznać jedynie za przypieczętowanie dokumentacji potwierdzającej zaskakującej klasy i zarazem pancerności wykonania piątnickich maluchów. Nie da się bowiem ukryć, że na tym, jakże przystępnym, jak na nasze redakcyjne standardy, pułapie cenowym niezbyt często spotkać można urządzenia o korpusach wykonanych z aluminiowych płyt o grubości … 10 mm. Czyli centymetra. W dodatku o jakości anody (dostępne jest też wykończenie w lakierze proszkowym), która przynajmniej do niedawna zarezerwowana była głównie dla bułgarskich Thraxów i szczęśliwców mogących z technologicznego zaplecza Rumena Artarskiego korzystać.
Idźmy jednak dalej. Wszystkie dostarczone do testów urządzenia Notte Sound Labs charakteryzuje daleko posunięty minimalizm i oszczędność formy, co przy frontach o szerokości zaledwie 242 mm i zapewniającej stylistyczną koherencję unifikacji wymaga przemyślanego projektu. Projektu, który jak widać na załączonych zdjęciach producentowi ewidentnie się udał. Przez środek ścian przednich biegnie bowiem pionowy pas z czernionego akrylu (szkła?) w którego centrum umieszczono przycisk włącznika a lewe i prawe, już aluminiowe skrzydła, zagospodarowywane są zgodnie z przeznaczeniem konkretnej jednostki. I tak, w przetworniku po lewej mamy trzy diody informujące o statusie a po prawej cztery przypisane wejściom i masywną toczoną gałkę wyboru źródeł. Z kolei przedwzmacniacz może pochwalić się dwoma takimi pokrętłami – lewym odpowiedzialnym za regulację głośności i prawym pełniącym rolę selektora wejść. W zestawie znajdziemy równie pancerny i minimalistyczny co jednostka główna trzyprzyciskowy (głośniej/ciszej, mute) pilot zdalnego sterowania, do którego precyzji pozwolę sobie mieć drobne zastrzeżenia, gdyż o ile w trakcie codziennego użytkowania jeszcze niespecjalnie przywiązywałem do tego wagę, to już podczas wieczorno – nocnych odsłuchów regulacja zazwyczaj okazywała się nieco zbyt zgrubna.

A co do końcówki mocy sprawa jest jasna, lewe skrzydło to dwie diody informujące o statusie pracy, zadziałaniu zabezpieczeń a prawe bliźniacza parka wskazująca na wybrane wejścia. Uwagę zwraca brak jakichkolwiek wyświetlaczy, co bynajmniej nie jest przejawem oszczędności, lecz świadomym działaniem konstruktora obsesyjnie wręcz dbającego o eliminację wszelkich źródeł ewentualnych interferencji, a jak wiadomo wszechobecne displaye mają co nieco w tym temacie za uszami. I jeszcze mały i pewnie zupełnie nieistotny dla jednostek, którym nerwica natręctw jest obca, drobiazg. Otóż końcówka mocy jest od przetwornika i przedwzmacniacza nieco (jakieś 5mm) wyższa, więc ustawiając tytułowy tercet obok siebie, na jednej półce, i chcąc uzyskać optyczną „liniowość” bez inwestycji w niwelujące ww. różnicę nóżki się nie obędzie.
Przenosząc się na zaplecze NDAC-01 dysponuje czterema wejściami cyfrowymi – optycznym (wysokiej klasy Cliff), BNC, koaksjalnym (Nakamichi) i AES/EBU (Amphenol). USB w wersji podstawowej nie ma, lecz stosowny konwerter USB – Opt/Coax dostępny jest jako opcjonalny moduł zewnętrzny. Wyjścia analogowe dostępne są zarówno w formie złoconych gniazd RCA (Nakamichi), jak i XLR (Roxtone). Wyliczankę zamyka zintegrowane z komorą bezpiecznika trójbolcowe gniazdo zasilające IEC.
NLP-01 łapie za oko wzorowym porządkiem i intuicyjną logiką. W równiutkim rządku ustawiono dwie pary wejść RCA, podobny zestaw RCA i wyjścia – zdublowane XLR-y i pojedynczą parę RCA, plus gniazdo zasilające zintegrowane z komorą bezpiecznika. Miłą niespodzianką jest fakt sięgnięcia po asortyment, w tym gniazdo IEC, ze złoconymi pinami. Z oczywistych względów plecy NPA-01 R niczym szczególnym nie zaskakują, gniazdo zasilające umieszczono w centrum, nad nim ulokowano hebelkowy selektor wejść (zmiany należy wykonywać wyłącznie przy wyłączonym urządzeniu) a po jego lewicy i prawicy stosowny zestaw takowych. Gniazda głośnikowe są pojedyncze i dość standardowe, więc nie ma co się nad nimi zbytnio rozwodzić.
Z racji, iż sami z siebie z reguły nie trepanujemy dostarczonych do nas urządzeń a i sam dostawca z dość umiarkowanym entuzjazmem podchodził do traktowania jego „dzieci” wkrętakiem, zdjęć trzewi tym razem nie będzie. Na otarcie łez powiem/napiszę tylko tyle, że cała 3-ka korzysta z klasycznych, wykonywanych na zamówienie – wg. specyfikacji Notte Sound Labs transformatorów toroidalnych zalewanych żywicą i zamykanych w szczelnych stalowych rondlach. W stopniach wyjściowych DAC-a i PRE pracują J-FET-y, które z kolei w końcówce znajdziemy na wejściu a na wyjściu oddające po 120W/8 Ω na kanał MOSFET-y. Regulację głośności powierzono zmotoryzowanemu ALPS-owi a w przetworniku pracuje (anonimowa – producent jej model zachowuje w tajemnicy) kość zapewniająca obsługę sygnałów o max. parametrach 32 bit/192 kHz i to bez manualnej (po stronie użytkownika) możliwości resamplingu.

Ponieważ jakiś czas temu w ramach małej rewolucji zastąpiłem pełniącego rolę tak źródła, jak i przedwzmacniacza Ayona CD-35 (Preamp + Signature) klasycznym (oczywiście dysponującym kompletem wejść cyfrowych) odtwarzaczem Vitus Audio SCD-025 Mk.II a końcówkę mocy Bryston 4B³ integrą Vitus Audio RI-101 MkII procedurę testową podzieliłem na solowe występy NDAC-01 i NLP-01 / NPA-01 R w moim dyżurnym środowisku, oraz odsłuchy kompletnego tytułowego zestawu posiłkując się oprócz ww. odtwarzacza również transportem plików Lumïn U2 Mini i cierpliwie czekającymi na publikację recenzji kolumnami AudioSolutions Figaro L2. Na pierwszy ogień poszedł więc przetwornik i już od pierwszych taktów „Cadillac Records” i „Vígríðr” Gealdýr miałem graniczące z pewnością przeświadczenie, że nie tylko mam do czynienia z czymś wyjątkowym, co niemalże z wehikułem czasu z każdą odtwarzaną płytę zabierającym mnie w inne miejsca i czasy. Wszystko to za sprawą na tyle charakterystycznego brzmienia, że wręcz zacząłem poważnie się zastanawiać, czy przypadkiem pan Mariusz Hołownia – spirytus movens całego zamieszania, nie sięgnął do jakiś zakamuflowanych na czarną godzinę zapasów NOS-owych (bynajmniej nie chodzi tu o jakieś laryngologiczne powikłania a o „leżakujące” w komfortowych warunkach niewykorzystane – dziewicze stany magazynowe) kości TDA 1541, bowiem podobnej koherencji i organicznej plastyczności w dzisiejszych urządzeniach ze świecą szukać. I bynajmniej nie chodzi tu o udawanie, symulowanie „analogu” w domenie cyfrowej, czy też grającą na emocjach przyprószoną patyną anachroniczność, lecz raczej powrót do korzeni i skupienie się nie na pojedynczych składowych i ich molekularnej złożoności, czyli czysto analitycznego rozbijania każdego dźwięku na atomy a na ich syntezie i homogenizacji do zdecydowanie bardziej naturalnej a zarazem oczywistej formy końcowej – muzyki. Kluczem do zrozumienia owego fenomenu jest bowiem wspomniana naturalność a tym samym oczywistość trafności w doborze każdego z aspektów sprawiających, że docierające naszych uszu dźwięki niejako z automatu akceptujemy jako właśnie naturalne i zgodne ze znanymi „z życia” wzorcami, więc i konieczność zarówno ich akomodacji na własne potrzeby, jak i ewentualnego oceniania ewidentnie mija się z celem. Po cóż bowiem odbiorca miałby to czynić, skoro zarówno odwzorowanie rozmiarów sceny, jak i warunków akustycznych w jakich dokonano nagrań jest adekwatne do rzeczywistości, uczestniczący w owym nagraniu muzycy i wokaliści są realnymi „bytami” z krwi i kości a ich/ich instrumentów barwa i siła emisji wiernie oddają faktyczne możliwości i umiejętności. Czy mamy zatem do czynienia z przetwornikiem idealnym? Cóż, pozwolę sobie przewrotnie stwierdzić, że to zależy. Zależy od nas samych, naszych przyzwyczajeń, oczekiwań i posiadanych płyto/pliko-zbiorów, gdyż z racji obsługi sygnałów do „jedynie” (bądź dla użytkowników płyt CD „aż”) 32 bit/192 kHz i wyraźnej opozycji w stosunku do stawiających na wyczynowość i hiper rozdzielczość, lansowanych współcześnie rozwiązań trzeba być w pełni świadomym na co się piszemy. Nie ma jednak co demonizować, gdyż rodzimy DAC nie gra wycofanym, czy też umiarkowanym pod względem dynamicznym dźwiękiem, lecz po prostu stawia bardziej na muzykalność i szeroko-rozumiany hedonizm odbioru aniżeli ponadnormatywną rozdzielczość i ciągłe oszałamianie spektakularnością.
Natomiast pre/power na tle cyfrowego rodzynka jawią się jako wręcz szalenie rozdzielcze, otwarte, acz dalekie od prosektoryjnej sterylności, gdyż saturację i równowagę tonalną kreowanego przez nie przekazu śmiało można określić mianem wzorowych. Góra jest dźwięczna, otwarta i krystalicznie czysta, lecz bez podkreślania sybilantów, więc nawet na „LYS” Kati Rán nie ma obaw przed przesytem wokalnym szeleszczeniem, jak i natywną chropowatością wykorzystanego instrumentarium. Bas jest sprężysty, dobrze zróżnicowany i zaskakująco nisko, szczególnie patrząc przez pryzmat gabarytów końcówki, schodzący. Niepozorna NPA-01 R łatwością kontrolowała potężne AudioSolutions Figaro L2 nie tylko pozwalając czerpać radość z iście zwierzęcych porykiwań okraszonych ciężkim, gęstym i ognistym niczym wyborne Mutton Madras post-metalowym łojeniem obecnym na debiutanckim krążku „Múr” islandzkiej formacji Múr, lecz również koić zszarpane nerwy iście metafizycznym misterium „Ariel Ramirez: Misa Criolla / Navidad Nuestra” z nieodżałowaną Mercedes Sosa. Proszą tylko zwrócić uwagę z jaką plastycznością oddane zostały partie perkusjonalii a zarazem jak onieśmielająca jest precyzja definiowania nie tylko solistki, co poszczególnych chórzystów we wszystkich trzech wymiarach. No i jeszcze nie sposób pominąć samego, ewidentnie odpowiedzialnego za klimat nagrania pogłosu. I to właśnie dzięki owej swobodzie i napowietrzeniu obszernej sceny uwagę zwraca świetna precyzja ogniskowania źródeł pozornych idąca w parze z gradacją planów zazwyczaj zarezerwowaną dla znacznie droższej konkurencji.

Śmiem twierdzić, że trio Notte Sound Labs NDAC-01, NLP-01 i NPA-01 R jest zestawem nie tylko kompletnym i skończonym, co w pełni zasługującym na używany w trakcie minionego AVS topowy transport DP-S1 Denona. Nie podążając za chwilowymi modami i zmiennymi trendami robi po prostu swoje – gra muzykę z taką intensywnością i realizmem, że jedynym zmartwieniem ich nabywcy będzie nie czego, co raczej kiedy słuchać a więc nie dobór odpowiedniego repertuaru lecz możność wygospodarowania na odsłuchy odpowiedniej ilości czasu.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II + 2 x bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Blue
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio; AudioSolutions Figaro L2
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: QSA Red + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody Ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Z pewnością nie tylko mnie, ale również Was zawsze cieszy fakt powstania kolejnej wartej uwagi rodzimej marki. I nie ma znaczenia, czy związanej z elektroniką, okablowaniem, czy też akcesoriami audio, gdyż w znacznej większości przypadków w istotnym dla potencjalnego nabywcy zestawieniu cena / jakość nasze brandy wypadają po prostu lepiej, czym dobitnie udowadniają drzemiący w polskiej myśli technicznej potencjał. A, że nie raz i nie dwa się o tym przekonałem na własnej skórze, tym bardziej cieszy mnie fakt kolejnego starcia z rodzimymi produktami. Kto tym razem pokaże, jak widzi muzykę poprzez pryzmat swoich konstrukcji? Otóż z wielką przyjemnością zapraszam Was na kilka akapitów o pochodzącej z Piątnicy marce Notte Sound Labs, z portfolio której dzięki zaangażowaniu producenta do naszej redakcji dotarł niepozorny zestaw przetwornika cyfrowo/analogowego, przedwzmacniacza liniowego i stereofonicznej końcówki mocy NDAC-01 + NLP-01 + NPA-01R.

Jak wspominałem, tytułowe konstrukcje nie szukają poklasku w temacie rozmiaru. To nieduże, bo wąskie, średniej wysokości i dość głębokie, mające jedynie zmieścić elektronikę, a nie epatować nadmiernymi gabarytami, estetycznie prezentujące się były. Przetwornik i przedwzmacniacz idąc tropem lubianej przez nabywców wizerunkowej unifikacji produktów korzystają z tego samego pomysłu na obudowę, To wykonane z grubych aluminiowych płatów skrzynki, które z racji wykonywania różnych działań różnią się wyposażeniem. I tak na podzielonym czarną akrylową wstawką froncie przetwornika NDAC-01 znajdziemy centralnie umieszczony okrągły włącznik, na lewej flance 3 diody informujące o stanie urządzenia, a na prawej gałkę wyboru wejścia cyfrowego z kompletem diod dla każdego rodzaju sygnału. Natomiast na tylnym panelu przyłączeniowym mimo niedużej powierzchni zestaw gniazd cyfrowych (OPTIC, BNC, COAX, AES/EBU), dwa standardy wyjść analogowych (RCA, XLR) oraz gniazdo zasilania IEC. Przedwzmacniacz liniowy NLP-01 zaś na bliźniaczym do DAC-a awersie z lewej strony został uzbrojony w wielką gałkę wzmocnienia wraz z dwoma diodami (Power, Mute), w centrum okrągły włącznik inicjujący jego pracę, a na prawej flance również wielką gałkę, jednak tym razem wyboru wejścia liniowego ze stosownym pakietem diod dla każdego sygnału. Jeśli chodzi o plecy pre, podobnie do cyfrowego brata mimo niewielkich rozmiarów jest bogato wyposażony i znajdziemy na nim cztery wejścia liniowe (po dwa RCA i XLR), trzy wyjścia liniowe (jedno RCA i dwa XLR) oraz niezbędne do pracy gniazdo zasilania. Oczywiście w komplecie z nim otrzymujemy zgrabnego i wykonującego tylko niezbędne funkcje pilota zdalnego sterowania. Gdy z opisem budowy dotarliśmy do końcówki mocy NPA-01R, pierwszą istotną różnicą na tle poprzedników jest jej rozmiar. To nadal jest skromna, co prawda wykorzystująca wzór frontu poprzedników, ale wyraźnie większa bryła. Bryła, która za sprawą solidnych radiatorów na bokach od pierwszego kontaktu sugeruje pracę urządzenia w roli wzmocnienia. Co prawda podczas kilkunastodniowego użytkowania wspomniane aluminiowe „chłodnice” niespecjalnie się nagrzewały, ale podczas pracy z moimi wymagającymi kolumnami czasem były ciepłe potwierdzając tym słuszność ich zastosowania. Jej bliźniaczy z ww. konstrukcjami przedni panel oferuje użytkownikowi jedynie typowy dla produktów Notte’a okrągły włącznik w centrum i po dwie diody na zewnętrznych rubieżach – z lewej strony związanych z zasilaniem, zaś z prawej wykorzystywanym w danym momencie, wybieranym przełącznikiem na tylnej ściance wejściem. Jak już dotarliśmy do pleców, spieszę donieść, iż oferują zestaw zacisków kolumnowych, po jednym wejściu RCA, XLR, hebelkowy przełącznik wyboru pomiędzy nimi i oczywiście gniazdo zasilania. Jak widać, wszystkie konstrukcje mimo, że nieduże, są w pełni kompatybilne nie tylko ze sobą, ale w momencie nabycie tylko jednego komponentu z tej stajni, również z zabawkami konkurencji.

Rozpoczynając opis brzmienia przedstawionego przed momentem rodzimego konglomeratu audio przyznaję szczerze, że zestaw zaskoczył mnie bardzo pozytywnie i to dwukrotnie. Pierwszym było dobre radzenie sobie – do rozsądnych poziomów głośności – z moimi dwumetrowymi kolumnami. Bateria przetworników dla wielu mocniejszych konstrukcji konkurencji niejednokrotnie była zbyt wymagająca, a tymczasem polski niepozorny piecyk prowadził je z wielką klasą. Z fajną kontrolą niskich rejestrów, niezłą szybkością narastania sygnału i przyjemną w odbiorze swobodą prezentacji, co bez problemu pozwalało pokazać reszcie elektroniki na co ją stać. A to własnie drugie zaskoczenie. Otóż, bazując na wieloletnich doświadczeniach z elektroniką grającą muzykę przez duże „M” bez jakiegokolwiek naciągania faktów ofertę brzmieniową Notte’a określiłbym jako pełnoprawnego przedstawiciela mainstreamu grającego znakomitą barwą i wypełnieniem, jednakże z zachowaniem należycie oddanego aspektu rysowania czytelnych, choć kreowanych niezbyt ostrą, za to wyraźną kreską źródeł pozornych. Gdy wymagał tego materiał, muzyka bez problemu poruszała delikatne struny mojej duszy, zaś innym razem umiejętnie wywoływała oczekiwaną emocjonalną agresję. Naturalnie bez poszukiwania ekstremów w domenie wyrazistości podania – piję do agresywnej twardości i ostrości prezentacji, jednak znakomicie pokazując kierunek działań inżynierskich w stronę bezkresnego zatapiania się w słuchanym materiale muzycznym. Jak z powyższego opisu można się domyślić, oczywistym jest, że ze stuprocentowym zaangażowaniem w tym lirycznym z pełnym spektrum niesionych przezeń doznań, oraz prawdopodobnie z nieco mniejszym wynikiem procentowym w rockowym buncie. Powodem drugiego wyniku jest naturalnie lekkie – dla ortodoksów być prawdopodobnie będące solą w oku, jednak co by nie mówić podkolorowanie przekazu. Czy drugi przykład oznacza jakikolwiek problem dla naszych bohaterów? Bynajmniej, bowiem nie od dzisiaj wiadomo, że drobna korekta symptomów muzykalności często jest lekiem na bolączki tego typu twórczości, co w mojej ocenie raczej przysporzy piątnickiej manufakturze więcej korzyści w postaci szerszego grona odbiorców, aniżeli zadeklarowanych wrogów. Jak obronię tę tezę? Oczywiście przykładami płytowymi.
Na pierwszy ogień wezmę muzykę będącą wodą na młyn tytułowego zestawu w postaci twórczości Adama Bałdycha z gościnnym występem Paolo Fresu „Poetry”. To w znakomitej większości ballady. Ballady, które teoretycznie powinny zabrzmieć idealnie w każdej konfiguracji sprzętowej. gdyż materiał wydała oficyna ACT. Jednak czasem renoma tego wydawnictwa jest zmorą dla odpowiedniej prezentacji muzyki, gdy odtworzymy ją na zbyt transparentnie zestrojonej układance. Mówiąc bez ogródek czasem może zwyczajnie słuchacza „kopać” energią i nadmiernie cykać na dłuższa metę męcząc. Dlatego tak ważne jest wypośrodkowanie dobrych cech prezentacji, jakimi w tym przypadku popisał się set Note’a. Znakomicie pokazał dźwięczność i zarazem płynność skrzypiec Adama, przyjemną dla ucha nosowość trąbki Paolo, a przy tym nie pozwolił na dominatę w nagraniu pracy perkusisty. To wydawnictwo akurat z tego niuansu – mocnego dolnego pasma – jest bardzo znane i nie raz zbyt dosadnym podaniem stopy byłem zmęczony, tymczasem podczas tej sesji całość zagrała spójnie. Miękko, ale z dobrym zebraniem w sobie i przy tym dźwięcznie, czyli w duchu tego rodzaju twórczości.
Co prawda nieco zmieniając poziom zaangażowania muzyki w fundowanie słuchaczowi najboleśniejszych dla uszu bodźców, ale moim zdaniem polski tercet spokojnie dał sobie radę również z dalekim od przestrzegania kindersztuby zespołem AC/DC „Power Up” . Może faktycznie nie była to jeden do jednego kojarzona z tą wokalno-goitarowo-perkusyjną bandą jazda bez trzymanki, ale zapewniam, szczypta dobrze prowadzonej w kwestii krawędzi esencji nie zabiła w tej muzyce pokładanych przez muzyków zamierzeń typu rockowa rozpierducha. Nadal było mocno, nieprzewidywalnie, a jedynym odstępstwem od wzorca był większy udział body w dźwięku. Jednym to się spodoba, a innym nie, ale nie zmienia to faktu mojego pozytywnego odbioru tego krążka. Krążka posiadanego w wersji CD i na winylu, co chyba jasno pokazuje moje przywiązanie do twórczości tego zespołu i wiedzę, kiedy system się na nim wykłada. W tym przypadku mimo kłód pod nogami w postaci przewymiarowanych kolumn i raczej w założeniach celowania sprzętu w innego rodzaju muzykę było całkiem dobrze.

Jak ocenię i komu zaproponuję tytułowy zestaw? Opinia wynika z powyższego tekstu, czyli biorąc pod uwagę grupę docelową celująca, zaś licząc całą populację melomanów z będącym wynikiem wyborów konstrukcyjnych lekkim minusem. I gdy wydawałoby się, że patrząc przez pryzmat orientacji muzycznej temat jest zamknięty, w podejmowaniu zbyt szybkich decyzji opartych o stereotypy zalecam spokój. To nie jest tak, że będąc zagorzałym piewcą rockowych teamów nie można dopuścić do głosu delikatnego podkolorowania prezentacji. Czasem z prozaicznych przyczyn realizacyjnych dla dobra posiadanej płytoteki jest ono nawet niezbędne. Na ile poradzi sobie z tym tematem zestaw Notte’a, zależeć będzie od dwóch aspektów. Pierwszy to dobór potencjalnych kolumn – żywiołowe mocno zbliżą efekt do oczekiwanego, zaś drugim będzie nasz poziom pójścia na pozwalający słuchać przykładową kapelę w takiej estetyce kompromis. Czy zechcecie to sprawdzić i na ile jesteście nań przygotowani, musicie sami sobie odpowiedzieć ewentualną próbą na swoich zasadach. Ja tylko sygnalizuję, że warto.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja/Producent: Notte Sound Labs
Ceny:
NDAC-01: 18 204 PLN (20 295 PLN z opcjonalnym USB)
NLP-01: 23 124 PLN
NPA-01 R: 29 520 PLN

Dane techniczne
NDAC-01
Wejścia: EAS/EBU; Coax; BNC; Optical; USB CONWERTER – opcja
Sygnał wejściowy: do 32 bit 192 kHz
Odstęp sygnał/szum: > 100 dB
THD + N: < 0.020%
Ciągły proces kalibracji
Wymiary (S x W x G) : 242 x 115 x 255 [mm]
Waga: 6,50 kg

NLP-01
Wejścia: 2 pary XLR; 2 pary RCA
Wyjścia: 2 pary XLR; 2 pary RCA
Pasmo przenoszenia (-3dB ): 3 Hz – 500 kHz
Nierównomierność charakterystyki @ 20 Hz – 20 kHz: < 0,15 dB
Zniekształcenia TDH + N: < 0,020 %
Odstęp sygnał / szum: > 100 dB
Zakres wzmocnienia: 6dB ( RCA – RCA lub XLR – XLR )
Wymiary (S x W x G): 242 x 115 x 255 [mm]
Waga: 7,0 kg

NPA-01 R
Wejścia: para XLR; para RCA
Moc wyjściowa RMS: 2 x 120W/8 Ω; 2 x 240W/4 Ω
Pasmo przenoszenia (-3 dB): 5 Hz – 200 kHz
Zniekształcenia TDH + N: 0,020%
Odstęp sygnał/szum: XLR – 120 dB; RCA – 100 dB
Wymiary (S x W x G) : 242 x 115 x 385 [mm]
Waga: 12,20 kg

Vitus Audio zdążył nas przyzwyczaić, ze referencja to u nich dopiero początek a nie top katalogu. Nie inaczej jest tym razem, gdyż odświeżony model podstawowego przetwornika o symbolu RD-101 MkII startuje tam, gdzie większość całkiem poważnych graczy kończy swoje występy.

cdn. …

Opinia 1

Jak już kilka tygodni temu wspominałem, test zasilającego okablowania marki ZenSati z serii #X był tylko pewnego rodzaju rozgrzewką pozwalającą przygotować się na naprawdę poważne starcie. Jakie? Z pełnym kompletem okablowania z tej serii, które nie oszukujmy się, powstało w celu dotknięcia tak poszukiwanego przez wielu melomanów dźwiękowego absolutu. A jeśli tak, to moim zdaniem zaproponowana przez dystrybutora kolejność podejmowania prób oceny brzmienia tak wymagającego zestawu była jak najbardziej słuszną decyzją. Choć rzucenie się na głęboką wodę bez problemu pozwoliłoby nam wychwycić najważniejsze cechy serii, jednak gdy chodzi o tak ekstremalnie dopracowane konstrukcje, dobrze jest zrobić sobie coś na kształt poznawczego sparingu, aby niczego nie przeoczyć. A jak przekonałem się podczas tego mitingu, gra była warta świeczki. Co to oznacza? Po odpowiedź zapraszam do lektury testu poświęconego dostarczonemu przez warszawskiego dystrybutora Audiotite pełnego kompletu duńskiego okablowania ZenSati #X, w skład którego weszło 7 przewodów zasilających, dwie sygnałówki analogowe XLR, po jednej sygnałówce cyfrowej AES/EBU, USB i LAN oraz głośnikowce i stosowne zwory.

Budowa ZenSati #X bez względu na przenoszony sygnał oprócz nieco innego przekroju drutu w zależności od potrzeb danego kabla jest bardzo podobna. To zawsze jest wysokiej czystości, skręcona w firmowy splot, pozłacana miedź. W celach ochrony przed szkodliwymi zakłóceniami elektromagnetycznymi sygnał jest potrójnie ekranowany. Jednak jak wiadomo, to nie jedyne czynniki szkodzące wysokiej jakości okablowaniu. Mam na myśli wszechobecne wibracje, do przeciwdziałania którym producent zaprzągł miękką piankę z tworzywa sztucznego. Taki ruch sprawił, że pomimo stosunkowo dużej średnicy kable są całkiem wdzięczne do układania.. Jak widać na powyższych fotografiach, motywem przewodnim zewnętrznych plecionek, jak i zastosowanych wtyków jest nienachalnie prezentujące się złoto. Nienachalnie, bowiem zdjęcia tego nie oddają, ale odcień użytego do otulenia konstrukcji kruszcu jest lekko zgaszony, a mocny połysk posiadają mające lekko kontrastować z resztą konstrukcji wtyki. Jeśli chodzi o kwestię logistyki, każdy przewód w celu ochrony przed uszkodzeniami najpierw zostaje ubrany w ochronną siatkę, a dopiero potem umieszczany w eleganckim, pokrytym skórą i opatrzonym certyfikatem potwierdzającym numer wydrukowany na każdym wtyku, prostopadłościenny kuferek. Zapewniam, to od początku do końca, z dźwiękiem włącznie – co zaraz postaram się udowodnić – produkt najwyższej jakości.

Jak delikatnie sugerowałem we wstępniaku, dobrze się stało, że najpierw zapoznaliśmy się z możliwościami Duńczyków w skali mikro. Dzięki temu poznaliśmy ich pomysł na dźwięk, co w kolejnym kroku pozwoliło przekonać się, czy po okablowaniu całego posiadanego zestawu jego brzmienie nie przekroczy cienkiej linii nadmiernej interpretacji muzyki na modłę Skandynawów. Oczywiście gdy przypuścimy tak zmasowany atak, jasnym jest, że proponowany sznyt grania będzie w pełni firmową propozycją gości, jednak dla potencjalnego nabywcy kluczowe jest to, jak to wypadnie w wartościach bezwzględnych, czyli dobrze bądź źle. Nie raz przekonałem się, że już z pozoru niegroźna roszada kompletnego okablowania sieciowego potrafiła brutalnie wywrócić do góry nogami lubiany przeze mnie sznyt prezentacji, a co dopiero jazda bez trzymanki z pełnym kompletem prądowym, sygnałowym i głośnikowym. Dlatego gdy przychodzi test typu zmieniamy dosłownie wszystko, z jednej strony zawsze na takie spotkania jestem otwarty, za to z drugiej bardzo ciekawy, czym to się skończy. Jaki był finał w tym przypadku? Nie powiem, mając na uwadze oferowaną gładkość z pierwszego spotkania z serią #X trochę obawiałem się, że muzyka może stracić na animuszu. Tymczasem nabrała dodatkowej plastyki w najwyższych rejestrach, jednak gdy w pierwszych chwilach wydawało mi się to spornym posunięciem, finalnie zrozumiałem iż działania w reszcie podzakresów są naturalnym feedbackiem wieloletniej pracy nad własną szkołą grania. Jaka to szkoła? To znakomite rozwinięcie tego, co pokazało okablowanie zasilające. Chodzi o ponadprzeciętny drive oraz w pełni kontrolowaną, przy okazji nieposkromioną w pokazywaniu agresji energię dźwięku, co w wyrafinowany sposób uzupełniały w pierwszym odczuciu bardzo plastyczne, jednakże niegubiące nawet najdrobniejszej informacji, odbierane jako trafiające w punkt spójności grania całego zestawu wysokie tony. To było dla mnie bardzo ciekawe doświadczenie. Mam na myśli fakt osobistego poszukiwania iskry czasem wyskakującej z czeluści gładkiej wizualizacji wydarzeń scenicznych. Nie chadzającej swoimi drogami, bo byłoby to jawne pogwałcenie spójności brzmienia pełnego spektrum zakresów, tylko nieco mocniejszej, jakby bardziej akcentującej błysk blach perkusji. Tymczasem kable ZenSati #X jak gdyby od tego stroniły, a mimo to grały w specyfice zaplanowanej przez konstruktora ze wszech miar przyjemnej żywiołowości. Żywiołowości podpieranej wspomnianym mocnym i zwartym basem, esencjonalną, przy tym wielobarwną średnicą i choć gładkimi, to zawsze radosnymi wysokimi tonami. Z subiektywnym małym „ale” wszystko było tak jak lubię na co dzień. I wtrącając słowo w cudzysłowie nie piszę o tym, aby deprecjonować testowane konstrukcje, bo zagrały inaczej, niż w wypracowanej przez lata subiektywnie najlepszej dla mnie estetyce, tylko po to, żeby pokazać, jak można nieco przearanżować finalny sound i bez najmniejszego problemu udowodnić pławienie się słuchacza w graniu w najlepszej jakości. I powiem Wam, szybko się o tym przekonałem. I nie będę w tym momencie uskuteczniał żadnej muzycznej wyliczanki płytowej, gdyż jak przystało na produkty z poziomu ekstremalnego High End-u, nie było materiału muzycznego, który nie zagrałby na maksimum swoich możliwości w odniesieniu do realizacji, tylko wspomnę o skuteczności działania oferty Duńczyków w codziennym użytkowaniu. Spokojnie, mam na myśli nie wyczynowe z kilkukrotną z rzędu weryfikacją poszczególnych fraz – mam czasem takie nasiadówy ze znajomymi, tylko prozaiczne słuchanie muzyki. Jednak w wydaniu Skandynawów słuchanie ze wszech miar z jednej strony uniwersalne, a z drugiej rzadko spotykane, gdyż tak na niskich poziomach głośności, jak i tych ekstremalnych, ocierających się o ból uszu muzyka oferowała pełne spektrum informacji oraz zarezerwowaną dla danego materiału wyrazistość. Tak tak, mimo wspominanej plastyki dźwięku, cały czas przekaz tryskał niezbędną transparentnością. Jednakże na tyle umiejętnie dozowaną, że wszystko co zostało zarejestrowane na płycie, było dobrze podane i podczas nocnych odsłuchów choćby w skandynawskiej odmianie jazzu, jak i w trakcie jazdy bez trzymanki z przykładową twórczością elektronicznych, czy rockowych tuzów. Tłumacząc z polskiego na nasze chodzi o to, że owa gładkość idąca w stronę nienachalnej analogowości nie tylko nie przeszkadzała (nie ograniczała swobody i witalności prezentacji) podczas wieczornego plumkania, ale również masochistycznych sesji mających przenieść nas na koncert rockowy jeden do jeden w sensie ilości wytworzonych decybeli. W swojej codziennej konfiguracji w momencie przekraczania rozsądnego poziomu głośności czasem zaliczam niekontrolowane wyskoki agresji muzyki, co z pewnością jest feedbackiem różnorodności okablowania momentami ze sobą nie do końca idealnie współpracującego. W przypadku tytułowego zestawu ZenSati #X nic takiego nie miało miejsca. Przypadek? Mam nadzieję, że w powyższym tekście dobitnie opisałem dlaczego nie ma podstaw do takiego twierdzenia. To po prostu od początku do końca przemyślanie opracowane kable.

Czy próbując zachęcić Was do prób na własnym podwórku z opisanym powyżej okablowaniem jestem gotów stwierdzić, że mamy do czynienia z absolutem? Powiem tak. Przez lata przez moje ręce przewinęło się wiele wspaniałych konstrukcji i z prostej przyczyny nigdy ich tak nie określiłem. Powód jest banalny i opiera się na wiedzy, że absolutu dla całej populacji melomanów nie ma i nie będzie. Są za to takie konstrukcje – tak jak w tym przypadku, które bez problemu wymykają się ocenie „bardzo dobre”. Zwyczajnie są znakomite. Ale i te z uwagi na nieco inne postrzeganie drobnych niuansów brzmieniowych mogą mieć swoich zwolenników i przeciwników. Flagowa oferta marki ZenSati gra ze zjawiskowym timingiem, energią i rozmachem, jednak w estetyce naturalnie przyswajalnej gładkości. I gdybym miał na siłę szukać potencjalnych oponentów takiego podania muzyki, jedyną grupą jaka przychodzi mi do głowy, będą prawdopodobnie wielbiciele nadmiernej analityczności. #X-y z założenia na to nie pójdą. W ich kodzie DNA zapisane jest oddanie ducha danego materiału z nutą homogeniczności, a nie smaganie nas wątpliwymi artefaktami spod znaku nadinterpretacji prezentacji. Zatem puentując powyższy tekst chyba jasnym jest, że jeśli lubicie zatracić się w muzyce, a nie być nią kolokwialnie mówiąc nienaturalnie pobudzani, jeśli nie pełen zestaw, to choćby jedna składowa tego testu powinna zagościć u Was na sesji weryfikacyjnej. Zapewniam, niezapomniana przygoda jest gwarantowana.

Jacek Pazio

Opinia 2

Przewrotnie stwierdzę, że bardzo dobrze się stało, iż pełen zestaw topowego okablowania ZenSati #X pojawił się u nas dopiero teraz. Powodów takiego, wybitnie subiektywnego, postrzegania bohaterów niniejszego testu jest kilka. Nie dość bowiem, że do odsłuchów ultra high-endowych drutów trzeba zrobić odpowiedni podkład – zbudować solidne empiryczne podstawy i mieć odpowiednio wysoko zawieszony punkt odniesienia, czyli mówiąc wprost zdobyć odpowiednie doświadczenie, bądź wręcz na tyle popaść w rutynę by za przeproszeniem nie jarać się jak stodoła z piosenki Czesława Niemena na widok wszystkiego co drogie. Ponadto dysponować adekwatnym klasą systemem zdolnym pełnię możliwości rzeczonego okablowania zaprezentować. No i oczywiście jeszcze jeden mały drobiazg, o którym zapomnieć nie sposób, czyli wypadałoby znaleźć dystrybutora owymi flagowcami dysponującego i w dodatku na tyle miłego, by na dłuższą chwilkę je u nas zostawić. Czemu? Cóż, jak pokazuje życie i nasza redakcyjna praktyka czas nie tylko leczy rany, lecz również studzi głowy a siadając do odsłuchów i potem zbierania dokonanych obserwacji wszelką ekscytację najlepiej odłożyć na bok i skupić się na faktach.
Jak sami Państwo widzicie lista kryteriów do spełnienia może nie jest jakoś specjalnie rozrośnięta, lecz już poziom trudności, oczywiście w zależności od powagi podejścia do tematu samych zainteresowanych, może lekko onieśmielać. Całe szczęście, choć zabawę w Hi-Fi / High-End traktujemy z Jackiem li tylko jako mające z założenia sprawiać nam przyjemność hobby, niejako z góry zakładamy, że jeśli coś robimy, to na przynajmniej 100% i w pełni w dany projekt się angażujemy, bo życie jest zbyt krótkie na bylejakość i półśrodki. Dlatego też odkilkując powyższe warunki … Kwestię doświadczenia, z racji goszczenia m.in. setu Argento Audio Flow Master Reference Extreme (XLR + Speaker + Power), Siltechów Triple Crown osobno ( XLR-y i głośnikowe, zasilające) i w komplecie, Synergistic Research (SRX SC, SX IC XLR, Galileo SX AC, Galileo SX SC, Galileo SX Ethernet), czy też Stealth Audio ( Dream V18T, Petite V16-T, Dream 20-20, Śakra v.16 XLR, Octava AES/EBU możemy uznać za zaliczoną. Podobnie jak zagadnienie spokoju ducha i głowy, gdyż mając tytułowe „złotka” u siebie przez ostatni miesiąc (unboxing zawisł na początku listopada) zdążyliśmy się nimi nacieszyć, nabawić i nie tyle znudzić, co oswoić, by umieć trzymać emocje na wodzy i na chłodno podejść do ich opisu. Co do systemu nie czuję się w pełni obiektywny, by go oceniać, ale Jacek ewidentnie wie co robi i z żelaznym uporem dąży do celu, więc i efekty owych działań, przynajmniej z tego co mi wiadomo potrafią nawet wytrawnym, czy wręcz zmanierowanym audiofilom się podobać. I na koniec kwestia kluczowa, czyli zasługujące na w pełni szczere komplementy zaangażowanie, cierpliwość i niejako dobrowolne skazanie się na kilkutygodniową rozłąkę stołecznego dystrybutora duńskiej marki – Audiotite, bez którego moglibyśmy jedynie gdybać i domniemywać co i jak gra li tylko na podstawie kolejnych wystawowych i obarczonych ogromem zmiennych rzutów uchem, a tego jak wiadomo unikamy jak diabeł święconej wody. Dlatego też już bez zbędnego przedłużania zapraszam na kilka refleksji i uwag dotyczących „złotej zgrai” w skład której weszły łączówki USB, Ethernet, AES/EBU, dwie pary XLR-ów, głośnikowce i 7 (słownie siedem) przewodów zasilających, w tym dwa przygotowane z myślą o Gryphonie APEX zakonfekcjonowane wtykami C-19.

Z racji faktu wcześniejszego popełnienia recenzji cyfrowej łączówki #X USB oraz pochodzącego z wiadomej linii przewodu zasilającego czuję się w pełni usprawiedliwiony, by zwyczajowy akapit poświęcony kwestiom natury aparycyjnej i anatomicznej naszych bohaterów potraktować nieco po macoszemu i ograniczyć do niezbędnego minimum. Nie widzę bowiem powodu dla którego miałbym uskuteczniać klasyczny auto-plagiat, bądź wręcz stosować ordynarne kopiuj-wklej. Dlatego też jedynie wspomnę o tym co gołym okiem widać. Czyli, że #X-y są bezwstydnie … złote i to od wtyków począwszy na zewnętrznych koszulkach ochronnych i splitterach/ozdobnych tulejach skończywszy. Ponadto o ile konfekcja lwiej części „duńskich złotek” jest w pełni znormalizowana, to już korpusy wtyków zasilających z racji swej baryłkowatości (zwiększenia średnicy w mniej więcej 2/3 wysokości) mogą sprawiać pewne problemy użytkowe gdy gniazdo zasilające umieszczono w zazwyczaj mieszcząceym standardowy wtyk zagłębieniu / komorze / kołnierzu (vide Block Audio Mono Block). Całe szczęście redakcyjny Furutech NCF Power Vault-E pierścienie NCF Booster Brace-Single ma demontowalne, więc po trepanacji japońskiej listwy mającej na celu ich ekstrakcję problem aplikacyjny mogliśmy uznać za rozwiązany. Natomiast z racji niezwykłej lakoniczności producenta w materii budowy wiadomo jedynie, że w roli przewodników postawiono na złoconą miedź, skuteczne, kilkuwarstwowe ekranowanie i oczywiście antywibracyjny dobrostan biegnących przewodami elektronów.

Wydawać by się mogło, że skoro mieliśmy okazję rozpoznać bojem z pośród tytułowej zgrai dwa przewody, to mniej – więcej powinniśmy spodziewać się co spowoduje pełne ozłocenie naszego dyżurnego systemu. Problem jednak w tym, że jakiekolwiek dywagacje i prognozy mają to do siebie, że prawdopodobieństwo ich trafności przypomina wróżenie z fusów, szklanej kuli, bądź też przedmiotu żywego zainteresowania … rumpologów. O ile bowiem #X USB bez jakichkolwiek oznak wyczynowości, czy też laboratoryjnej antyseptycznej analityczności odkrywał dotychczas nieodkryte pokłady informacji, niuansów i audiofilskiego planktonu a z kolei #X Power po prostu „znikał” z toru dbając jedynie o szalenie uzależniającą plastykę prezentacji, to dołożenie kolejnych analogowych i cyfrowych łączówek, głośnikowców oraz sieciówek nieco ów obraz nie tyle zintensyfikowało, co … uzupełniło. Uzupełniło, czy też wzbogaciło o pierwiastek wyrafinowania i jakbyście Państwo tego nie interpretowali, naturalnego biegu rzeczy. Bowiem choć o X-ach nie sposób powiedzieć, by jakoś specjalnie uspakajały i spowalniały przekaz, to jednak na tle naszego dyżurnego okablowania i na operującym z niezwykłą delikatnością dynamiką repertuarze (vide niemalże usypiające covery „Sailing” i „Wild Horses” z albumu „Five Minutes” Inger Marie Gundersen) całość brzmiała tak jedwabiście gładko, że aż onieśmielająco … organicznie, żeby nie powiedzieć analogowo. Była to też prezentacja na tyle odmienna od dotychczas przez nas spotykanych, że akomodacja do takiego status quo chwilę nam zajęła. Żeby jednak była jasność – jej odmienność nie wynikała z wywrócenia naszych przyzwyczajeń i oczekiwań na lewą stronę i diametralnej zmianie brzmienia redakcyjnego systemu, co pewnego, jak się finalnie okazało kluczowego, przewartościowania priorytetów. Przykład pierwszy z brzegu – tam gdzie większość konkurencji stawiała na ekscytację i podkreślenie wyjątkowej rozdzielczości, swobody i nad wyraz daleko sięgających skrajów reprodukowanego pasma topowe ZenSati zachowały iście stoicki spokój, z dobrotliwym uśmiechem dając słuchaczom wolną rękę na czym w danym momencie chcą zawiesić oko i ucho. Zamiast niejako statycznego fokusowania się na jakimś konkretnym detalu / aspekcie #X-y oferowały w pełni dynamiczną a zarazem holograficzną immersyjność zachowując pełną koherencję narracji rozgrywających się na scenie zdarzeń, jedynie nieco zmieniając rolę odbiorcy, która z li tylko pasywnego obserwatora ewoluowała do nierozerwalnej składowej większej całości. Co ciekawe owa transformacja nie oznaczała siłowego umieszczenia wspomnianego słuchacza bezpośrednio na scenie, gdzieś pomiędzy chórzystami („Il Trovatore”), bądź orkiestronie („Tchaikovsky: The Nutcracker”) a jedynie unaocznienie (unausznienie?) jakże oczywistej relacji i nierozerwalnej więzi między aparatem wykonawczym a widownią polegających na wymianie energii, czyli zazwyczaj przypisywanego jedynie wewnątrz-zespołowej komunikacji „flow”. I w ramach doświadczenia tegoż zjawiska wcale nie trzeba sięgać po dyżurne „S&M” Metallici z drącym się w niebogłosy tłumem, gdyż nawet na niezwykle intymnym, akustycznym „Rocking Heels: Live at Metal Church” Tarji gwarantuję Państwu, że nie tylko poczujecie się jednymi z 300 szczęśliwców, którym dane było znaleźć się w Wacken Church, co przede wszystkim poczujecie przebiegające po karku ciarki (w roli triggera polecam „Ohne Dich”). I tu kolejna miła mym uszom i sercu niespodzianka, gdyż poza niezwykłą wiernością w oddaniu akustyki sakralnych wnętrz duńskim przewodom udało się pokazać coś jeszcze. Coś wydawać by się mogło dość nieoczywistego – naturalność i ciepło wokalistki, która zwykła jawić się jako zimna i zdystansowana diva. Tutaj nie było za grosz gwiazdorzenia, sztucznej egzaltacji i gregoriańskiej teatralności „Królowej Lodu”, tylko skromna „dziewczyna” z krwi i kości reprezentująca sztukę najwyższych lotów. Oczywiście, skala ponad trzech oktaw budzi zrozumiały podziw, lecz nie jest to próżne epatowanie własnymi umiejętnościami w celu pokazania nam maluczkim miejsca w szeregu, lecz jedynie wynikająca tak z talentu, jak i ciężkiej pracy zdolność zapuszczania się w rejestry niedostępne dla większości zwykłych śmiertelników. Nic nadzwyczajnego? Cóż, w przypadku, gdy okablowanie dźwięk „robi” a nie reprodukuje śmiem twierdzić, że wręcz nieosiągalnego. Tymczasem ZenSati ów aspekt potraktowało jako coś zupełnie oczywistego, nader udanie łącząc człowieka z repertuarem w jedną, kompletną całość.
A jak z niekoniecznie uznawanym za nie tyle lekkostrawny, co wręcz akceptowalny repertuarem, czyli nader często „sączącym” się podczas moich sesji odsłuchowym repertuarem? Cóż, przewrotnie powiem, że m.in. na „Disobey” Bad Wolves X-y reprezentowały iście „bondowską” postawę oparta zarówno na brutalnej sile perswazji, co w pełni naturalnej, natywnej elegancji delikatnie podszytej nonszalancją. Bowiem na całkowitym luzie grały najbardziej brutalne blasty, z nie mniejszym spokojem prezentowały opętańcze wycie Tommy’ego Vexta a obłąkańcze tempa traktowały jakby był to leniwy niedzielny spacerek alejkami Ogrodu Botanicznego PAN a nie metalowe wyścigi dragsterów udowadniając, że jednak da się połączyć miękkość z kontrolą i rozdzielczością oraz urywającą tę część ciała, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę dynamikę z muzykalnością.

Powyższe obserwacje prowadzą wprost do konkluzji, że pełne „okablowanie” systemu topowymi ZenSati #X nieco wbrew audiofilskim oczekiwaniom sprawia, że nie tylko zbliżamy się, skracamy dystans do ulubionych wykonawców i ich repertuaru, co stajemy się integralną składową każdej z prezentacji. Diametralnie zmienia to nasz punkt widzenia i sposób, intensywność odbioru, gdyż z biernego obserwatora próbującego „w locie” dokonywać analizy poszczególnych elementów na ową prezentację się składających przechodzimy w tryb aktywnego ogniwa w łańcuchu przepływu energii i emocji, co z jednej strony wyklucza ww. bierność a z drugiej pozwala poczuć muzykę całym sobą. Czy można chcieć czegoś więcej?

Marcin Olszewski

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch QSA Red
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1, Furutech Project V1
IC cyfrowy: Furutech Project V1 D XLR
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kabel USB: ZenSati Silenzio
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Audiotite
Producent: ZenSati
Ceny:
#X XLR: 0,5 m 89 900 PLN / 2 x 0,5m; 109 900 PLN / 2 x 1 m; 129 900 PLN / 2 x 1,5 m
#X AES/EBU: 51 490 PLN / 0,5m; 67 190 PLN / 1m; 82 790 PLN / 1,5m
#X USB & Ethernet: 73 890 PLN / 0,5m; 93 990 PLN / 1m; 114 190 PLN / 1,5m
#X Speaker: 279 000 PLN / 2 x 2 m; 2,5 m 319 000 PLN / 2 x 2,5 m; 359 000 PLN / 2 x 2 m
#X Jumpers (Zwory): 0,1 m 33 900 PLN / 4 x 0,1m; 36 900 PLN / 4 x 0,2 m; 39 900 PLN / 4 x 0,3 m
#X Power: 117 000 PLN / 1m; 137 000 PLN / 1,5m; 159 000 PLN / 2m