Monthly Archives: sierpień 2024

Opinion 1

As you have most certainly noticed, the policy of introducing novelties on the audio market can hardly be considered as being coherent. While some, usually global/mass/corporate (delete as appropriate) manufacturers present new models almost wholesale, others are not so eager to completely refresh their own portfolio, so they boast about new products in smaller or larger intervals. Which of the solutions is better/more effective is not for us to judge, but from our, extremely subjective reviewing practice, we are definitely closer, „more convenient” and calmer with the second business model, because then, the dilemmas of what to review and where to focus on are eliminated. There are also no industry scrambles about who from the reviewers „deserves” the highest and who deserves the lower model, or distribution dilemmas, whether it is better to send single units / pairs or maybe complete sets of either speaker sets or cabling. To put it bluntly, the lack of choice usually turns out to be the best choice and we feel in our bones that the Furutech team made a similar assumption, gradually supplementing its offerings with new flagships. That’s why it first presented the top Project V1 power cable, which appeared in our country both during solo performances and in tandem with the refreshed Pure Power 6 NCF, then it was time for a small reshuffle on the power strip shelf with the appearance of the NCF Power Vault-E, and now, well, the debut took place in May – during the last Munich High End, there appeared a single ended interconnect and a balanced sibling of the aforementioned V1. So if you like to keep your finger on the pulse and know what’s going on, I have no choice but to invite you to continue.

As the above photos show, the V1s reach the lucky buyers in an elegant bamboo box, properly protected against the hardships of travel, lined with blue, soft fabric and additionally wrapped in an equally elegant bag with the company logo. In short – an elegant and tasteful package – without exaggerated, ostentatious glitz, while at the same time emphasizing the rightness of choosing the flagship product from this Japanese brand. For comparison just take a look at the previous top offering, now dethroned by our today’s heroes, the LineFlux NCF, which „deserved” only ordinary cardboard boxes.
No less elegant is the precious „insert”, which catch the eye with their black-and-red outer braid, the top CF-102 NCF(R)-P carbon and rhodium plated plugs, reserved only for the V series, and the no less jewel-like anti-vibration joints, that act as splitters, with four-layer (looking from the inside – NCF nylon resin, carbon fiber, hybrid forged carbon fiber composite and NCF, and a special hardened transparent coating) bodies, similar to the mentioned plugs. As you can easily guess, the cables are quite heavy, although taking into account the complexity and multi-layered nature of their design, i.e. triple shielding and double damping (which will be discussed in a moment), it must be honestly admitted, that the Furutech positively surprise with their susceptibility to proper positioning, which is their undoubted and, slightly spoilering, not the only advantage.
The guts of the tested connectors also look extremely intriguing, and what is important, instead of hiding behind patents, „factory” secrets, or even secret knowledge and the proverbial VooDoo, Furutech, plays open cards with its customers and shows even the smallest detail of their flagships with almost apothecary precision, disarming any conspiracy theories. And so, there are two coaxial wires in each of the V1 cables. In their center there are 26 clockwise wound conductors made of silver-plated α (Alpha) OCC copper, around them 23 anti-clockwise wound conductors of the α (Alpha) DUCC (Dia Ultra Crystallized Copper) and the outer layer consists of 31 clockwise wound α (Alpha) DUCC conductors. Both of the runs are insulated with polypropylene dedicated to audio applications, and the whole is wrapped in polyester yarn, which is which is then enclosed with an α (Alpha) copper foil acting as the first shield, and then with α (Alpha) copper braid forming the second shield. The next layer is a paper tape that is the support for flexible PVC enriched with nano-ceramic particles of a carbon compound intended for audio applications. The whole is placed in a special 0.02mm layer of high-quality soft damping polypropylene with 0.2 mm of hard cross-woven fiber on top of it. Another layer is made of flexible PVC tubes, designed for audio applications, enriched with nano-ceramic carbon compound particles, and only on top of that comes another shield in the form of a coating with copper foil α (Alpha), and then a braid of 0.02 mm layer of high-quality soft damping polypropylene and 0.2 mm of hard cross-weave fiber. You can catch a glance of the copper shield through that last layer. And just as a supplementary information of rather usable nature, is the fact that the V1, at least for now is only available in a length of 1.2 m, so we do not have to bother with choosing appropriate length.

And how do the tested interconnects fare in terms of sound? Well, simplifying and shallowing the quintessence of further digressions, we can describe the advantages of Project V1 as fully consistent with their appearance. The sound is seemingly dark and dignified. However I did leave me a safety gate by telling you that those were only the appearances. And these appearances result from the main, native features of the Furutech, which seems to be in direct contradiction to the stereotypical understanding of the absolute, as understood by listeners who are just entering the high-end realm. Well, let us be honest – since we are dealing with the highest-born, and therefore strictly high-end, although surprisingly reasonably priced cable given current circumstances, we should expect … and I do really know what we should expect. That we will hear something that has so far remained hidden? Treble cutting like the Nodachi (Jap. 野太刀) – a two-handed samurai sword, or bass beats comparable to the explosion of the GBU-43/B MOAB? I mean, an evident exaggeration and overdose with literary everything? As if instead of seasoning a sophisticated dish with a pinch of an original herbal mixture, a crazy chef decided to devastate it by pouring Maggi condiment or another similar flavor intensifier in it. Nothing like that, so if someone is looking for a cheap sensation; almost pornographic exhibitionism or an attempt at rape through the ears, I’m very sorry, but they got the wrong address. You will not find it here, because the Furutech Project V1 XLR is obvious and at the same time tangible contradiction of that. All you have to do is plug the title interconnects into your system, choose your favorite and thus somewhat memorized repertoire and… understand what this so-called High-End is really about. It is all about naturalness and realism that is as close to the reality around us as possible. Without correcting, improving, or interpreting in one’s own way of this reality, in the style of forcibly pulling out murmurs in the forum of publicum that only create an atmosphere/aura, packing lasciviously writhing singers on the lap of sweaty gentlemen from the front rows, or sensations comparable to a visit to an IMAX theatre after taking an atropine eye-drop.
So let us move on to musical examples that will allow you to verify those statements personally, like the minimalist release „Nostalgia”, on which Magdalena Kožená sings only with the accompaniment of Yefim Bronfman’s piano. Light, easy and fun? Well, maybe for connoisseurs of such forms and genres, but for me this album usually worked like a muscle relaxant and paracetamol in one, allowing me to quickly and effectively take an after-dinner nap. Supposedly, the registers into which the Czech mezzo-soprano ventures can remove teeth stains, when played in an inappropriate system configuration, but this time the highest components could not be accused of withdrawal or rounding, and yet nothing hurt my ears, although absolutely everything that was supposed to be heard could be heard – as it was recorded during the session and the narration of the artist finally intrigued and attracted attention. It was similar with the piano – served with its proper size and weight, and at the same time capable of sounding light and lyrical. The relationship between the artist standing closer and the slightly retracted instrument is also well shown, which translates into their proper rescaling, subject to the laws of perspective and physics. Supposedly, Kožená is finer than the piano, but his role is to accompany her and not to attempt to seize the stage and „cover” the diva in his circle of destruction with the power of his own abilities, and you can clearly hear that. In addition, it is presented with such ease and naturalness that when we become aware of this fully natural harmony, we somehow automatically switch from the mode of analysis to a state of blissful contemplation – synthesis. We rest, our shattered nerves and the mind that can finally start to take things easy. Something like combining meditation with music therapy, when during such a therapeutic session we achieve peace of mind and there is just us and the music.
However, if someone likes slightly brisker tempos and more impressive accumulations of all kinds of sounds, I hasten to report with undisguised satisfaction, that even in the so-called „clatter” the V1 XLR find themselves without the slightest sign of stage fright and embarrassment. Without reach to far the metalcore „How The Beautiful Decay” by Lightworker from picturesque San Francisco which has the characteristic, that it informs about any bottlenecks of the system reproducing it with brutal ruthlessness. Because if only something limits the dynamics, the flow of information, or God forbid, emphasizes sibilants, then woe betide the unfortunate person who gets into such a session, because the trauma after it can be healing for many weeks, and I do not rule out the need of picking your ears with a hoof nail to eliminate the squealing that drives you crazy. Meanwhile, with the top Furutech interconnects, the brutality of both the vocals and the bestially tortured instruments not only crush you in your seat, but also drag you into the multi-layered whirlwind of events easier and more treacherously than walking in the swamps, or using a dose of fentanyl served by the local „seller of dreams”. However everything was not achieved by forceful projection and boosting, turning up the already frantic tempos, but only releasing the full energy capacity of the system and freeing the emotional charge contained on this disc. Nothing more and nothing less, because it is much easier to bend in either direction – from too much softening to overly extreme exaggeration – than hitting the sweet spot in-between. And the Furutech not only hit it often, but in fact they do it all the time, with iron consistency, so after a few days of juggling with various genres and productions, I finally gave up on further attempts to catch them deviating from the above „accuracy”, relented and instead of listening to them started listening to my favorite music without worrying about the rest.
But, wait a minute. After all, at the beginning I mentioned some seeming blackening. Well it was just seeming. The point is that the V1 does not so much darken, but they do not introduce any parasitic noise and other artifacts into the reproduced material, so the black remains absolutely black and not a more or less successful variation on 256 shades of gray. The contours are drawn with a clear, but not contrasting line, and the virtual sources are free of even the slightest vibration. The reason for this? For all those who carefully read the technicalities it should be obvious. The cables care about the well-being of the delicate signals they carry. Well-being is ensured by carefully wrapping them not only with polyester yarn, but also with flexible PVC tubes that provide an external buffer. The point is that few things are able to spoil the sound as dramatically as vibrations do, so the Japanese decided to eliminate the threat of vibrations with maniacal stubbornness, and after what I had the opportunity to hear with the V1, they more than fulfilled their ambitious assumptions.

As I quietly hope from the above text, it is clear that the Furutech Project V1 XLR is not a cable capable of colloquially speaking „pulling the panties over the head” or making its buyer euphoric comparable to the state after consuming the author’s cocktail consisting of more or less approved psychoactive substances, because this is not its purpose and lovers looking for cheap stimuli will unfortunately be forced to leave empty-handed. However, if you feel that you are mature enough to commune with your favorite music at the level of intensity and realism known from participating in their live performance, the only thing I can suggest is to arrange to rent the tested interconnects for listening in your own system, and if my intuition does not fail me, then finally, at least at the beginning, you will switch to remote work or take at least a day of leave on demand.

Marcin Olszewski

System used in this test:
– CD/DAC: Vitus SCD-025mkII
– Network player: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Turntable: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet fuse
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Speaker cables: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + Silent Angel S28 + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Ethernet cables: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Anort Consequence + Artoc Ultra Reference + Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT

Opinion 2

Everyone can see Furutech as it is. In addition to having its own range of cables and many audio accessories, it is also a supplier of semi-finished products for the global audio industry. And not for the small manufactures, but for top brands, compared to which their own designs appear to be excellent in the price/quality correlation. Without a forcible search for intransigence, just a well-priced quality. Fortunately, until a certain level. Which level? What do you mean? After all, it is clearly marked on our website – the creation of a product line proudly named Project V1 , which was inaugurated with the creation of the top Furutech Project V1 Power cable. What has seen the light of day this time? Well, due to the inability to test the signal wiring for a tonearm, the V1 T-DIN/RCA from the mentioned series, this time we could not forgo the opportunity to give our opinion on the cables terminated with XLR connectors. Yes, yes, finally Furutech took care of this segment of cabling and thanks to the efforts of the Katowice-based distributor RCM, we had the pleasure to take a look at the Furutech Project V1 XLR interconnect.

In the case of the Furutech, unlike the vast majority of manufacturers, there are no cosmic secrets, only properly applied technology, available to every Joe Average, the application of which can be thoroughly analyzed on the images available on the company’s website. Not only that, but everything what was used is described in detail, where it was applied and in what specification. I do not know about you, but for me such an action proves one thing – the reliability of the brand and the honesty of offering their proprietary products in the top lines, and not ideas of giants producing cables in kilometer-long spools hidden under colorful sheaths. What does the cross-section of the tested XLR look like in a nutshell? The transmission of information and shielding tasks is handled by Alpha copper. Naturally depending on the task in different specifications and designs. The signal flows with silver-plated OCC copper wrapped in two layers of copper, this time DUCC. A polyester filter was applied on top of it, then two layers of a screen based on copper foil and mesh, on the way to the outer diameter we will also find a paper spacer, on it a PVC material enriched with NCF nano-particles, then the first, twin to the outer iridescent braid, surrounding the aforementioned conglomerate, a set of soft PVC tubes surrounding everything as a vibration damper, and in the next step a shield in the form of copper foil. And finally the whole thing is placed inside the aforementioned iridescent black braid. You must admit, it is a real production obstacle course, which shows that if something happens to the sound during the test, it will not be a matter of coincidence, but a fully planned implementation of the work of the designers. When it comes to the termination of our hero, as befits a top-of-the-line cable, the flagship CF-601M R NCF and CF-602M R NCF plugs were used. On the way to the customer, according to the tradition of the descendants of the Land of the Rising Sun, the cables presented in this way are first packed in a blue bag and finally lined with blue material, an elegant box made of bamboo. Of course, in the starter pack you will also find an elegantly printed appeal to the customer with many photos of the design. In short, from the beginning to the end, it is clear that for the Japanese it is something important. How did this hard work translate into sound? I will tell you about it in the next paragraph.

What can Furutech’s flagship signal cables do? I will say this. Compared to the power cable from this series that I own, they work in a slightly different frequency range. I left the power cord for myself, because with an excellent improvement in the descent of the system into the depths of the lowest bass, they showed its multiple colors, so far veiled under the guise of a strong pacing. It began to sparkle with an unprecedented feast of impulses characterized by different energies. It was so phenomenal that after the test I was not able to return it to the distributor. How does the signal cable relate to this? Well, it works similarly, only in the center of the band. After plugging it in, the midrange gets an injection of vitality. It becomes much more lively, but not in the sense of slimming down or brightening, but providing sonority full of energy. However, it is significant in all this, that this range does not become the apple of the eye of the entire presentation – that is, it does not go out of line, but by its action improves the motorics, sonority and length of suspension in the ether of the smallest sound of each instrument. It’s just as if someone first cleaned this range of distortion, and then breathed an additional dose of flashiness into the recording. We get a much different, more accurate insight into the recording, but without a hint of nervousness. And it’s not even about the insight itself, but about a kind of vividness of this range, which perfectly complements, but also strongly aerates both the lower part of the high and the upper parts of the low registers. This was perfectly audible while listening to the piano. A piano that actually told me the whole truth about the capabilities of the said interconnect. Don’t worry, not solo, but in a live edition of Keith Jarrett with Gary Peacock and Jack DeJohnette of the compilation „Inside Out”. It is not only a well-played, but also a well-produced material, because in addition to atmospheric ballads, each of the artists has their own five spectacular minutes. For me, in the context of verifying what the Japanese can do in conveying the truth about the projection of individual instruments, very important minutes. Where I saw the biggest advantages of plugging in the V1. Naturally in the middle range of its sound spectrum. The lower range, as always, was dignified, full of vibration, emanated excellent energy during strong chords, while the rest of the frequencies exploded with an inexhaustible amount of, as it turned out, so far covered with the „tarnished” background of the virtual stage of overtones. At first I had the impression that it sounded louder, but after understanding what had happened, presenting an additional dose of virtuosity, it was simply more vibrant. Each vibrating chord floated between the speakers as if it had been played at my place and not played from a record. Just magic. Until now, I thought I had already achieved it, but this test showed that it is always possible to do better. It was so convincing that in later test sessions several Leszek Możdżer discs landed in the drive, with the production of „Kaczmarek” at the forefront. What about other instruments? The drums are not some virtuoso medium, but without unnecessary diluting of the kick drum stroke, they flashed nicely with more pearly cymbals. On the other hand, during the switching of the cabling in the test, the double bass gained as much as the piano. With a larger package of information about the string and the body, it seemed to show more freedom in filling my room. Sometimes fast during solo performances, other times essentially, but always with full control serving the rhythm to the entire jazz ensemble. Similarly to the piano, the double bass sounded more tight, more vibrating and more vibrant. Relax, the repetitions in the previous sentence are intentional to highlight what happened during this test. And I assure you, it happened. So convincing that, unfortunately, the same thing will probably happen to me as with the power cable. Time will tell. For now, Furutech has proven that a lot can be done in terms of midrange resolution while maintaining the best features of the rest of the frequency ranges. I expected a nice sound, but the Furutech V1 XLR escaped any attempt to predict the sound. And the best thing about it is that with its sonic proposal it goes against the current trends of chasing performance at the expense of musicality. Fortunately, the Japanese know that music is supposed to charm us with intimacy, not to whip us with painful phrases with undefined cuts in space, and they do it with phenomenal success. Respect.

Well, once again I got only praises. Fortunately, the regulars of our portal know that this level of emotions is evoked in me by constructions that really show something that I have been looking for years in vain. Something that makes me have a great struggle after the test session with returning the product to the distributor. Will the said cabling be able to put each of you in such a state? I think, no, I am sure for the vast majority it will. Where does this thesis come from? As a confirmation of my certainty, I will cite the authentic result of a meeting with friends in a club of people crazy about audio. Most of the individuals are self-sufficient in constructing toys according to their own designs, and therefore rebellious souls, which makes it clear that they will not be bought with cheap tricks. Do you know what the feedback was from Furutech’s visit to the club? What was extremely rare – the gentlemen have not complained about the price as it is always unacceptable to them. At the same time, they admitted that this cable, despite a large sum, is worth every penny spent. Naturally, the diagnosis referred to the general offering on the market, not in the sense of their possible interest, but if such an opinion comes from their mouths, it means something. Whether it will be in line with your feelings and expectations, unfortunately, you have to check for yourself. For my part, I can only say one thing, as you can see from the above verbiage, this cable cooked me, colloquially speaking.

Jacek Pazio

System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
Accessories: Quantum Science Audio Red fuse; Synergistic Research Orange fuse; Harmonix TU 505EX MK II; Stillpoints ULTRA MINI; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END, Furutech NCF Power Vault-E
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Dynavector DV20X2H
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder: Studer A80

Polish distributor: RCM
Manufacturer: Furutech
Price: 29 900 PLN / 2 x 1,2m

Choć konstrukcje aktywne nie pojawiają się u nas dość często, to obserwując ostatnie trendy nie sposób nie zwracać na nie uwagi, tym bardziej, gdy na radarze pojawiają się rozwiązania od producenta nader twardo stąpającego po ziemi. Tym oto sposobem przez najbliższych parę tygodni będziemy przyglądać się i przysłuchiwać … PMC Active twenty5.24i.

cdn. …

Marantz, jedna z najbardziej szanowanych marek w branży audio od ponad 70 lat, z dumą przedstawia nową kolekcję 10 Series składającą się z trzech produktów stereo o referencyjnej jakości.

Składająca się z referencyjnego wzmacniacza zintegrowanego MODEL 10, referencyjnego odtwarzacza SACD 10 i referencyjnego sieciowego odtwarzacza audio LINK 10n, kolekcja 10 Series Collection stanowi nową deklarację w zakresie wysokiej klasy wzornictwa i wydajności audio dla Marantz i jest to pierwszy raz, kiedy marka wypuściła nową gamę referencyjnych komponentów stereo klasy high-end od 2016 roku.

Opracowane w ciągu pięciu lat intensywnej współpracy między wszystkimi działami zespołu inżynierów w renomowanej japońskiej fabryce Shirakawa Audio Works, nowe komponenty serii 10 ucieleśniają niezrównane dziedzictwo, wydajność i współczesny luksusowy design. Zbudowany zgodnie z najbardziej wymagającymi standardami, projekt każdego produktu jest inspirowany niektórymi z najbardziej kultowych komponentów hi-fi w bogatej historii Marantz – ale jednocześnie inżynieria wewnątrz zapewnia, że każdy komponent jest zarówno prawdziwie współczesny, jak i gotowy do maksymalnego wykorzystania cyfrowej przyszłości hi-fi.

Ogromna moc łączy się z wyjątkowym wyrafinowaniem.

Pierwszym produktem z nowej kolekcji serii 10 jest referencyjny wzmacniacz zintegrowany MODEL 10, najpotężniejszy jednobryłowy wzmacniacz, jaki kiedykolwiek wyprodukowała firma Marantz.

MODEL 10 został zbudowany w oparciu o nowo zaprojektowaną topologię symetrycznego wzmacniacza dual-mono i wykorzystuje całkowicie nową, pokrytą miedzią, trójwarstwową obudowę z przedziałową strukturą zaprojektowaną w celu zapewnienia pełnej separacji każdej krytycznej funkcji wewnętrznej. Dwa wewnętrzne przedziały oraz strategicznie rozmieszczone ekrany izolują od siebie obwody wysokiej i niskiej mocy oraz zapobiegają ograniczaniu wydajności przez wewnętrzne zakłócenia.

MODEL 10 została zaprojektowany od podstaw. We współpracy z firmą Purifi, Marantz opracował nową konstrukcję, w której dwa wzmacniacze są używane do uzyskania pracy dual-mono. Działa on jako w pełni zbalansowany wzmacniacz od wejścia do wyjścia, z indywidualnymi zasilaczami dla każdego kanału wzmacniacza i wszystkimi obwodami wejściowymi na poziomie liniowym zasilanymi przez oddzielny liniowy zasilacz. Zniekształcenia są zadziwiająco niskie – 0,05% THD w całym paśmie przy pełnej mocy i o rząd wielkości lepsze przy połowie mocy znamionowej – podczas gdy prąd szczytowy do 30 A oznacza wyjątkowy zakres dynamiki oraz pasmo przenoszenia, które jest odporne na impedancję obciążenia.

Napęd nowej sekcji wzmacniacza stanowi całkowicie nowa konstrukcja przedwzmacniacza oparta na najnowszej generacji obwodów analogowych HDAM firmy Marantz. Zaprojektowany, aby zapewnić optymalne połączenie szybkości reakcji i przejrzystości sygnału, HDAM jest zastrzeżoną technologią Marantz wprowadzoną po raz pierwszy we wzmacniaczu PM-99SE z 1992 roku. Najnowsza inkarnacja jest jak dotąd najbardziej wydajna, zapewniając MODEL 10 całą muzykalność, z której słusznie słyną wzmacniacze Marantz.

Oczywiście, jako wzmacniacz zintegrowany klasy referencyjnej, MODEL 10 ma proporcjonalnie dużą moc wyjściową, wynoszącą 250 W przy 8-omowym obciążeniu głośników, wzrastającą do 500 W przy 4-omowych konstrukcjach. Jeśli wymagana jest jeszcze większa moc, właściciele mogą zdecydować się na dodanie drugiego MODEL 10, aby stworzyć doskonały system stereo, wykorzystując opatentowany przez Marantz system F.C.B.S (Floating Control Bus System) do płynnego łączenia i sterowania dwoma wzmacniaczami. W razie potrzeby można połączyć ze sobą do czterech urządzeń MODEL 10.

Dbałość o szczegóły w każdym aspekcie

Nawet najmniejsze detale konstrukcji MODEL 10 zostały zaprojektowane z najwyższą starannością i uwagą. Jego ekran OLED w stylu iluminatora nawiązuje do formy klasycznych produktów Marantz z przeszłości, ale jego całkowicie współczesna specyfikacja może przełączać się z wyświetlania poziomu głośności do wybranego wejścia do trybu miernika VU, jeśli jest to pożądane. Jasność i opcje limitu czasu wyświetlania można również regulować. Dla tych, którzy preferują dotykową interakcję ze swoim sprzętem hi-fi, MODEL 10 wyposażono w wykonane metodą obróbki CNC aluminiowe pokrętła regulacji głośności i wyboru wejść, z których każde posiada indywidualne łożyska zapewniające płynne wyczucie. Nawet pilot zdalnego sterowania jest unikalny dla modelu MODEL 10, a jego górna powierzchnia została wykonana z aluminium w kolorze morskim, by dodać atrakcyjny element wizualny premium.

Wewnętrzne detale są równie wysokiej jakości. Wyjątkowa konstrukcja MODEL 10 obejmuje unikalną, pokrytą siatką sekcję maskownicy z kultowym rytmicznym wzorem Marantz i podświetlaną od wewnątrz. Rezultatem jest wzmacniacz jak żaden inny, gotowy zaprosić słuchacza do środka ciepłem zarówno swojego projektu, jak i muzycznego brzmienia. Efekt końcowy, pod względem dbałości o szczegóły i przejrzystości układu, jest równie znakomity, jak jego brzmienie – i to w każdym calu.Wyróżniająca się sekcja górna jest uzupełniona przez wyszukane komponenty w
innych częściach konstrukcji MODEL 10. Wykonane z litego aluminium panele boczne mają grubość niemal 16 mm, zapewniając ultra-niskorezonansową strukturę. W przedniej części wzmacniacza, specjalne włosowate wykończenie wytłaczanej aluminiowej powierzchni sterującej jest doskonale uzupełnione przez dyskretne oświetlenie LED osadzone wokół zespołu wraz z 20-stopniową regulacją poziomów podświetlenia.

Elastyczny i wszechstronny

MODEL 10 wyposażono w szeroką gamę wejść analogowych, w tym dwa zbalansowane wejścia XLR, trzy analogowe wejścia RCA i wysokiej jakości przedwzmacniacz gramofonowy, wraz z opcjami MM i trzema opcjami impedancji dla szerokiej kompatybilności z MC. Dostępne są również wyjścia przedwzmacniacza, zarówno XLR, jak i RCA. Co unikalne, MODEL 10 może być również skonfigurowany do pracy wyłącznie jako wzmacniacz mocy, z pominięciem wewnętrznego przedwzmacniacza, gdy współpracuje ze swoim bratem z nowej kolekcji serii 10, referencyjnym sieciowym odtwarzaczem audio LINK 10n. Naturalnie w zestawie znajdują się również wybierane wyjścia głośnikowe A/B, a także bardzo wysokiej jakości wyjście słuchawkowe.

Więcej produktów z serii 10 już wkrótce

Wkrótce po wprowadzeniu na rynek MODEL 10, dołączy do niego najpierw SACD 10, odtwarzacz SACD o wyjątkowej jakości, zbudowany zgodnie z tymi samymi wymagającymi standardami, co jego wzmacniacz, a następnie LINK 10n – referencyjny sieciowy odtwarzacz audio.

Sercem LINK 10n jest HEOS – potężny i wszechstronny cyfrowy system audio, który wyposaża ten referencyjny model w niezwykle wszechstronny zestaw funkcji. Wymagający słuchacze mogą przesyłać strumieniowo muzykę z serwisu Tidal w wysokiej rozdzielczości 192 kHz / 24 bity. Muzyka przechowywana lokalnie na nośnikach lub serwerach sieciowych może być odtwarzana z częstotliwością do 384 kHz / 32 bitów i DSD 4X bit-perfect bez próbkowania w dół lub konwersji. Obsługiwana jest również stale rosnąca lista innych usług i technologii, w tym Airplay 2, Spotify Connect, Tidal Connect, Bluetooth, TuneIn, Deezer, Pandora i inne, co oznacza, że HEOS ułatwia znalezienie tego, czego lubisz słuchać. Co więcej, LINK 10n może współpracować z maksymalnie 32 innymi wbudowanymi urządzeniami HEOS, w tym kinem domowym i elektroniką stereo, zasilanymi głośnikami i soundbarami w domu, aby stworzyć różnorodny i zabawny system audio w całym domu, w którym urządzenia mogą być grupowane w celu przesyłania strumieniowego ulubionej listy odtwarzania w synchronizacji lub odtwarzane osobno. Wszystko to jest dostępne z poziomu aplikacji HEOS!

Przedstawiamy pierwszy produkt z nowej kolekcji serii 10, wzmacniacz zintegrowany MODEL 10, dostępny wkrótce u wybranych sprzedawców detalicznych. Wypatruj SACD 10 i LINK 10n w nadchodzących miesiącach w cenie detalicznej 57 999 zł.

Marantz MODEL 10
Referencyjny wzmacniacz zintegrowany
• 2 x 250 W (8 Ω) / 2 x 500 W (4 Ω) 20 Hz-20 kHz
• Najniższy poziom zniekształceń w historii Marantz
• W pełni zbalansowana konstrukcja z podwójnymi wzmacniaczami monofonicznymi i indywidualnymi zasilaczami
• Tryb wzmacniacza mocy z wyłączonym przedwzmacniaczem do użytku z LINK 10n
• FCBS obsługuje użycie wielu wzmacniaczy MODEL 10 do zasilania większych systemów
• Komórkowa, wyjątkowo sztywna konstrukcja minimalizująca zakłócenia wewnętrzne oraz ekskluzywna górna pokrywa z siatki z podświetleniem tła

Śmiem twierdzić, że z obserwacją rynku audio jest jak z chodzeniem po lesie, czyli im głębiej wejdziemy, tym więcej drzew napotkamy. Może dla części z Państwa to banał i oczywista oczywistość, jednak okazuje się, że nawet poniekąd zawodowo trzymając rękę na pulsie i wydawać by się mogło mając jako – takie rozeznanie w egzystujących na danym obszarze markach można trafić na byty może nie tyle operujące w głębokim podziemiu, co dopiero starające się wypłynąć na szersze wody. Tak było przecież z okablowaniem Dyrholm Audio, czy lampowcami Zikra Audio. I tak też jest z naszym dzisiejszym gościem, choć raczej wypadałoby użyć feminatywu gościniami, czyli dziwnym zbiegiem okoliczności również pochodzącymi z … Danii, tym razem z Birkerød, kolumnami φ OePhi Immanence 2.5. Oczywiście wymieniony przed chwilą wytwórca nie znalazł się w kręgu naszych zainteresowań przez przypadek i znienacka, gdyż nasze drogi z Joakimem Juhlem – spiritus movens całego przedsięwzięcia, przecięły się podczas minionego Audio Video Show a początkowo czysto kurtuazyjna wymiana korespondencji w tzw. międzyczasie zaowocowała propozycją przyjęcia pod redakcyjny dach tytułowych podłogówek. Skoro zatem czytacie Państwo te słowa, to znak, że finalnie sprawy natury logistycznej znalazły swój szczęśliwy finał a tym samym możemy podzielić się z Wami własnymi i jak to u nas bywa czysto subiektywnymi obserwacjami z odsłuchów, na które serdecznie zapraszam.

Wystarczy nawet niezobowiązujący rzut oka, by stwierdzić, iż jak na Skandynawki φ OePhi Immanence 2.5 są zaskakująco drobnymi i filigranowymi 2,5-drożnymi konstrukcjami, przypominając nieco moje dawne, angielskie Neaty Motive One, a tym samym wręcz idealnymi do coraz bardziej „kompaktowych” metraży mieszkań dostępnych na rynku. Śmiem wręcz twierdzić, że nasze dzisiejsze gościnie finalnie mogą okazać się mniej wymagające pod względem ustawienia aniżeli znaczna część podstawkowych monitorów, tym bardziej, że sam twórca sugeruje i zaleca dość bliskie dosunięcie ich do ściany. Coś to Państwu mówi? Ależ tak, chodzi oczywiście o aprobatę w oczach większości przedstawicielek płci pięknej, które nie wiedzieć czemu zazwyczaj nie wykazują entuzjazmu na widok wysuniętych na metr bądź więcej kolumn. A tu, nie dość, że same OePhi są dość płytkie – mają raptem 30 cm, to w dodatku do pełni szczęścia wystarczy im kilkanaście centymetrów oddechu. Nie uprzedzając jednak faktów skupmy się jeszcze przez chwilę na ich aparycji, bowiem zestaw widocznych na ich frontach przetworników nie jest bynajmniej trywialny, czy też często spotykany. Mamy bowiem do czynienia z imponującym wysokotonowym przetwornikiem wstęgowym wykonywanym na zamówienie przez Aurum Cantus oraz parą 175 mm drajwerów Purifi, z których górny obsługuje średnicę i wyższy bas a dolny pełni rolę klasycznego basowca. Na plecach umieszczono z kolei dwa niewielkie ujścia kanałów bas-refleks (jeden obsługujący komorę wysoko-śreniotonową i drugi basową) oraz usytuowaną nieco poniżej połowy wysokości wnękę z pojedynczymi miedzianymi terminalami głośnikowymi ETI.
Całość pokryto naturalną, olejowaną okleiną dębową (w opcji jest jeszcze orzech i inne gatunki na zamówienie) i usytuowano na wpisanych w obrys korpusów lakierowanych na czarno cokołach wyposażonych w nagwintowane otwory umożliwiające wkręcenie znajdujących się na wyposażeniu kolców. I tu od razu pozwolę sobie na dwie uwagi natury funkcjonalno-użytkowej. Otóż po pierwsze znajdujące się w zestawie kolce i podkładki są dość … „minimalistyczne”, więc o ile pierwsze jeszcze od biedy ujdą, to już chcąc chronić podłogę przed zniszczeniem lepiej zaopatrzyć się w coś wyższych lotów. Druga uwaga dotyczy natomiast samego cokołu, który do skrzyni kolumn przymocowany jest dość luźno, ponieważ śruby go mocujące nie są dokręcone. I nie jest to niedopatrzenie producenta a działanie w pełni zamierzone i świadome, określone jako „twarde odsprzęgnięcie” pozwalające na delikatne doginanie/odginanie kolumn po ustawieniu ich w docelowym miejscu.
Od strony elektrycznej mamy do czynienia z wysokoskuteczną – 90dB konstrukcją o impedancji znamionowej na poziomie 6Ω, więc przynajmniej w teorii nie powinno być problemów z prawidłowym ich wysterowaniem nawet przy użyciu niezbyt imponującego mocą lampowca. Z niezwykłą atencją potraktowano również łączone punkt-punkt zwrotnice, w których zastosowano cewki toroidalne z folii miedzianej o niskim DCR oraz solidne kondensatory a całość okablowano firmowymi przewodami z adekwatnej linii kolumn półki.

A jak φ OePhi Immanence 2.5 grają? Przede wszystkim już od progu oznajmiają, że asekuranctwo i misiowatość nie są dla nich, stawiają bowiem wszystkie karty na odważne, niezwykle bezpośrednie i szalenie angażujące brzmienie. Co ciekawe pomimo dość mało absorbujących gabarytów potrafią nie tylko całkiem nisko zejść, ale i z odpowiednią mocą, oraz wypełnieniem oraz energią porządnie załomotać. Nie boją się przy tym wysokich poziomów głośności, więc jeśli tylko ktoś chce się poczuć jak na koncercie Metallici w Mansocic, albo Kiss w Sony Studios, to z ich pomocą ów stan z łatwością będzie w stanie osiągnąć. Chociaż ta łatwość bynajmniej nie jest obligatoryjna, gdyż wprost proporcjonalnie zależy od mocy i wydajności prądowej podpiętej pod kolumny amplifikacji. Krótko mówiąc jeśli lampa, to raczej ta z mocniejszych, bazująca na KT150, 211-kach etc., choć ja akurat nie kombinowałem i pozostałem wierny swojemu 300W tranzystorowemu Vitusowi. Nie będę również zaklinał rzeczywistości, że powyższe płytowe pozycje pojawiły przypadkowo, bo tak nie było, gdyż co jak co, ale akustyczne gitary i wszelakiej maści przeszkadzajki duńskie kolumny reprodukowały z taką precyzją i holograficznym realizmem, że ciary pojawiały się już przy mocno ograniczonych dawkach decybeli a im robiło się głośniej, tym realizm stawał się bardziej ewidentny a nasze uczestnictwo w każdym z nagrań / koncertów bardziej oczywiste, więc niejako z automatu do playlisty dorzuciłem jeszcze blisko pięciogodzinny box „Unzipped (Super Deluxe Edition)” Whitesnake i poczułem się jak za dawnych czasów, gdy miałem to szczęście przesiedzieć całą audycję Marka Wiernika w studiu – nie tylko „za szybą”, ale i w sali nagrań na Myśliwieckiej – tuż koło Grzegorza Kupczyka grającego m.in. covery Coverdale’a. To był dokładnie ten sam poziom intensywności. Chyba trudno o lepszą rekomendację.
Nie mniej przekonująco wypadały większe formy, choć akurat przy nich do głosu doszedł jeszcze aspekt jakościowy materiału źródłowego, gdyż OePhi miały w zwyczaju dość bezpardonowo informować o ewentualnych mankamentach tak wykonawczych, jak i post-produkcyjnych. Nie było to jednak małostkowe, złośliwe piętnowanie każdego potknięcia, lecz raczej brak pobłażliwości dla niedociągnięc warsztatowych samych artystów, czy też niechciejstwa ekipy zajmującej się materiałem przed jego upublicznieniem. Dlatego też zarówno „’Diavolo’: Giuseppe Tartini – 6 Violin Sonatas” La Serenissima pod kierownictwem Adriana Chandlera, jak i „Danse Macabre” Orchestre Symphonique De Montreal pod batutą Kenta Nagano zachwycały czy to niezwykle napowietrzonymi barokowymi frazami z przepięknie „kreślonymi” partiami klawesynu (’Diavolo’), czy też rozmachem i potęgą właściwym wielkiemu aparatowi wykonawczemu. Z kolei na znacząco bardziej wiekowym wydaniu „Verdi: Il Trovatore” z chęcią widział/słyszałbym nieco bardziej wysycone partie wokalne (przede wszystkim nieodżałowanego Luciano Pavarotti’ego), gdyż duńskie kolumny może ich nie osuszały i nie osłabiały, lecz też dalekie były od miłego uszom emocjonalnego i barwowego dopalenia, więc będąc przyzwyczajonym do „czarowania” serwowanego na co dzień przez Dynaudio potrzebowałem dłuższej chwili na swoistą akomodację. Wspominam o tym jednak nie w kategoriach krytyki a jedynie zasygnalizowania nieco innej narracji aniżeli moja dyżurna, więc jeśli tylko ktoś oczekuje nieco większej dawki soczystości aniżeli oferują trzymające się faktów Immanence, to zawsze może je wedle własnych preferencji „dosłodzić” i „zagęścić” chociażby poprzez dobór stosownego okablowania czy też na drodze nieco bardziej radykalnych zmian w torze. Jak się łatwo domyślić sięgnięcie po daleką tak od łagodności, jak i realizacyjnego absolutu twórczość w stylu „Bad Blood” SETYØURSAILS, lub „Oceans of Slumber” Oceans of Slumber w duńskim wydaniu zarezerwowane jest wyłącznie dla największych twardzieli, bo każdy growl zabrzmi jakby Cthulhu miał wyrywane ósemki bez znieczulenia a nawet pojedynczy brudny riff sprawi tyle radości co zjazd po zestawie pił trakowych do wanny z jodyną. Przesadzam? Oczywiście, niemniej jednak czynię to świadomie i z rozmysłem, gdyż OePhi jeńców nie biorą i decydując się ostre rockowe łojenie w ich towarzystwie musimy mieć świadomość, że jakiekolwiek przejawy litości i romantyzmu zostawiamy daleko za sobą.

W ramach podsumowania przewrotnie pozwolę sobie stwierdzić, że dawno testowanie nie było dla mnie takim rollercoasterem jak odsłuchy φ OePhi Immanence 2.5. Tytułowe kolumny wymykają się bowiem większości ram i reguł w jakie zazwyczaj tego typu konstrukcje mniej bądź bardziej świadomie próbuje się wpisać. Przede wszystkim z racji, iż są szalenie ekspresyjne, onieśmielająco swobodne i odważne na skrajach pasma, niespecjalnie czując się w obowiązku cokolwiek wybaczać tak pod względem jakości dostarczanego im materiału muzycznego, jak i egzystujących w reszcie toru komponentów. Jeśli jednak odpowiednio o nie zadbamy, to ze świecą szukać mogących konkurować z nimi pod względem realizmu i wciągania słuchacza w wir zdarzeń konstrukcji. Dlatego też jeśli tylko korci Państwa podróż w nieznane nie krępujcie się i spróbujcie tytułowych kolumn posłuchać.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Producent: OePhi
Cena: 12 495 €

Dane techniczne
Konstrukcja: 2,5 drożna, podłogowa, wentylowana do tyłu
Pasmo przenoszenia: 30Hz-40kHz (in room)
Skuteczność: 90dB (in room)
Impedancja nominalna: 6Ω
Moc max.: 500W
Zastosowane przetworniki
– wysokotonowy: 110 mm wstęgowy Aurum Cantus
– średnio/niskotonowy: 175 mm Purifi
– niskotonowy: 175 mm Purifi
Wymiary (W x S x G): 100 x 18.5 x 30 cm (z kolcami)
Waga: 22 kg

Niezwykle cieszą nas losy rodzimych manufaktur, które zamiast rozbłysnąć, by potem zgasnąć i odpłynąć w niebyt nie tylko cały czas utrzymują się na powierzchni, co sukcesywnie rozbudowują własne portfolio i zdobywają kolejne zastępy wiernych akolitów. Do tego elitarnego grona z powodzeniem możemy zaliczyć manufakturę NxLT Next Level Tech, która tym razem dostarczyła do naszej redakcji łączówki XLR z topowej serii Ether.

cdn. …

Opinia 1

Niemalże na ostatniej prostej wakacji, czyli w czasie gdy rodzice małoletniej dziatwy zaczynają w popłochu szykować szkolne wyprawki, na gwałt ściągać brakujące podręczniki, o ile tylko lista takowych została im, z odpowiednim wyprzedzeniem, litościwie udostępniona na Librusie, postanowiliśmy nie tylko nie robić sobie wolnego, co wręcz zintensyfikować działania i skupić się na swoistej analizie behawioralnej obejmującej interesujący nas obszar ludzkiej kreatywności, czyli rynek Hi-Fi / High End. Nie od dziś bowiem wiadomo, że trawi go odwieczny, choć również nieco iluzoryczny konflikt pomiędzy niezaspokojonym dążeniem do perfekcji, którego paliwem jest atawistyczna nerwica natręctw większości konstruktorów a pragmatyczną zachowawczością bazującą na bądź co bądź słusznym założeniu, iż lepsze jest wrogiem dobrego, więc jeśli coś działa, działa dobrze i co najważniejsze znajduje kolejnych nabywców, to cykl życia takowego wytworu należy z troską i zarazem zdrowym rozsądkiem możliwie długo utrzymywać. Jak się jednak okazuje można oba powyższe wzorce zachowań połączyć, zespolić w koherentną całość i zaspokajając pragnienia akolitów każdej ze stron działać na styku yin i yang. Wystarczy bowiem zamiast rewolucji inwencję twórczą przestawić na tory ewolucji i zamiast polityki grubej kreski, czy też przysłowiowego wylewania dziecka z kąpielą wybrać metodę małych kroków. I właśnie nad takim przypadkiem klinicznym przyjdzie nam w ramach dzisiejszego spotkania się pochylić. Aby jednak dalsze dywagacje nie nosiły znamion czysto akademickiego – teoretycznego wywodu pozwolimy sobie na małą retrospekcję i kilka odwołań do wcześniej zgromadzonego materiału porównawczego.
Mowa o łapiącym za oko soczystą pomarańczą korpusów zestawie pre/power XP5 & XP-A1500 od którego testu minęło półtora roku a w tzw. międzyczasie producent raczył był poddać wchodzące w jego skład komponenty delikatnemu liftingowi, czego dowodem jest wzbogacenie oznaczeń o dopisek MKII. W związku z powyższym, mając jeszcze co nieco w pamięci i dysponując nader obszerną dokumentacją w postaci naszych wcześniejszych, czysto subiektywnych wynurzeń, wraz z chełmżyńskim dystrybutorem marki – Quality Audio uznaliśmy za stosowne sprawdzić cóż tam w holenderskiej trawie (ależ rozweselający związek frazeologiczny powstał) piszczy i jak owe obserwacje wpisują się w powyższą narrację łączenia ognia z wodą. Tym oto sposobem na redakcyjny tapet trafił jeszcze pachnący fabryką duet Extraudio XP5 MKII & XP-A1500 MKII.

W kwestiach natury nazwijmy je oględnie wizualnej, poza oczywistą zmianą umaszczenia z designerskiego orange’a na rudą miedź śmiało możemy uznać, że nie zmieniło się absolutnie nic. Wprawne oko zauważy z pewnością również fakt, iż producent pojawienie się nowej wersji urządzeń niespecjalnie eksponuje, gdyż nawet widoczne na górnych krawędziach masywnych aluminiowych frontów oznaczenia pozostały niezmienne od czasów pierwszych wersji. Słowem wszystko po staremu. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. I tak, w przedwzmacniaczu uwagę zwraca idealny porządek i oszczędność formy bazujące na dwóch okupujących flanki chromowanych pokrętłach, lewym – pełniącym rolę selektora wejść, oraz prawym – odpowiedzialnym za głośność, charakterystycznym „biszkoptowym”, otoczonym podświetlaną aureolą włączniku oraz sześciu niewielkich diodach informujących o wybranym źródle. Ściana tylna to powtórki z rozrywki ciąg dalszy. Otrzymujemy zatem do dyspozycji cztery pary złoconych wejść RCA, zacisk uziemienia (przydatny przy wyborze opcjonalnego modułu phonostage’a MM/MCv3), parę wejść XLR, wejścia dla zewnętrznego procesora w formacie RCA i XLR i bliźniaczy zestaw wyjść. Listę zamyka przelotka 12V triggera oraz trójbolcowe gniazdo IEC. Całość usadowiono na czterech, stożkowatych gumowych nóżkach i wyposażono w poręczny pilot zdalnego sterowania.
Z kolei stereofoniczna końcówka mocy XP-A1500 MKII na niemalże nieskalanym froncie mieści jedynie otoczony podświetlaną obwódką biszkoptowy włącznik i podpis producenta. O oznaczeniu modelu na górnej krawędzi już wspominałem, a patrząc na wzmacniacz od frontu – en face, a nie z góry i tak go nie zauważymy. Zaplecze wygląda niemal równie minimalistycznie co awers, gdyż znalazły się na nim jedynie wejścia liniowe w postaci pary gniazd RCA i XLR, magistrala triggera, pojedyncze terminale głośnikowe WBT NextGen™ i gniazdo zasilające.

Jeśli zaś chodzi o technikalia to w porównaniu z protoplastą XP5 MKII może pochwalić się 21 ulepszeniami obejmującymi m.in. poprawę parametrów impedancji wejściowej, optymalizację topologii obwodów, zwiększenie pojemności filtrującej w zasilaczu, skrócenie ścieżek sygnału, zwiększenie z 63 do 128 liczby kroków regulacji głośności a także, dzięki zmianom w oprogramowaniu, wydłużono z dwóch do dziewięciu miesięcy żywotność akumulatora w pilocie. Oczywiście kluczowe, natywne, wpisane w firmowe DNA cechy przedwzmacniacza pozostały niezmienne, czyli nadal mamy do czynienia z wejściami połączonymi dedykowanymi przekaźnikami z pojedynczym, lampowym (po triodzie 6922 na kanał) stopniem wzmocnienia pracującym w czystej klasie A.
Natomiast XP-A1500 MKII oparto na dwóch 1500W (8Ω) w pełni odseparowanych monofonicznych stopniach mocy – modułach EPAM o maksymalnym prądzie dochodzącym do 90A ze zbalansowanymi wejściami i pracującymi w klasie A tranzystorowymi buforami wejściowymi BJT.

No dobrze, skoro już protoplaści tytułowego duetu grali, cytując samego siebie „nadspodziewanie gładko, spokojnie i gęsto – bez jakichkolwiek oznak nawet podskórnej nerwowości, czy też tendencji do zupełnie niepotrzebnego prężenia muskułów i iście hollywoodzkiej spektakularności tam, gdzie akurat artyści postanowili zagrać … ciszą” biorąc MKII-ki na warsztat zachodziłem w głowę w którym kierunku podążyli ich twórcy. Jeszcze większej gładkości i plastyczności, czy może rozdzielczości i precyzji. I? I już dosłownie po kilku chropawych taktach „Down the Rabbit Hole” Citizen Soldier jasnym stało, że … tak. Tzn. w … obu. Jak to możliwe? Przewrotnie odpowiem, że normalnie i zgodnie z logiką. Co prawda parakonsystentną, ale jednak. Po prostu rozbijając ów duet na odrębne składowe przedwzmacniacz może pochwalić się jeszcze lepszą precyzją, rozdzielczością i przede wszystkim onieśmielającym blaskiem górnych krystalicznie czystych rejestrów a z kolei w końcówce podrasowano aspekt gładkości i urzekającej, acz unikającej mdlącej lepkości słodyczy. Efekt? Taki jak w nader skondensowanej formie podsumowałem powyżej – nowe inkarnacje Extraudio nie tylko dostarczają więcej niuansów, ale i całość prezentują w bardziej entuzjastycznej i zarazem atrakcyjniejszej formie. Znaczy, że upiększają przekaz pokazując świat nie tylko w pastelowych barwach, to jeszcze podstępnie serwując doprawione Prozaciem drinki? Nie do końca. Po prostu akcentują melodykę, kunszt aranżacji i emocje drzemiące w każdej kompozycji i nie epatują li tylko odartą z oznak człowieczeństwa analityczną analizą poszczególnych dźwięków. Reprezentują zatem bardziej melomańskie aniżeli audiofilskie podejście do tematu, który w obu przypadkach pozostaje niezmienny a jedynie jego postrzeganie jest pochodną perspektywy z jakiej na niego patrzymy. Przykładowo „Forever Damned” jest gęste, mroczne, niemalże duszne, lecz ów mroczny entourage niesie ze sobą potężny ładunek energii i zaskakujące bogactwo informacji. Tutaj nic się nie zlewa, nic nie chowa się za plecami innych i jedynie od zaangażowania słuchacza zależy jak głęboko zechce w tych niepokojących odmętach się zanurzyć. Z kolei na kontemplacyjno-minimalistycznym „Le premier cri” Armanda Amara niderlandzki duet buduje zaskakująco eteryczną scenę z taką ilością powietrza, jakby lampy znajdowały się nie tylko w przedwzmacniaczu, lecz również w końcówce mocy, która zamiast oszałamiających 1,5kW grała zaledwie kilkoma Watami, i to pochodzącymi nie z D-klasowych modułów a z wyrafinowanej triody w stylu 2A3, bądź 300B. Magia? Niekoniecznie, raczej świadoma i umiejętna aplikacja technologii, które nie są celem same w sobie, lecz sposobem na owego celu osiągnięcie. Zwróćcie Państwo uwagę na wokal Sinéad O’Connor w „A New Born Child”, czy Sandrine Piau w „Le premier cri”, gdzie mamy do czynienia z jakże diametralnie różnymi technikami śpiewu i artykulacji, o barwie i fakturze nawet nie wspominając, lecz pomimo ewidentnych różnic słychać również logikę ich sąsiedztwa i spójność tematyczną.
Generalnie odebrałem holenderską dzielonkę jako nakłaniającą do zadumy i refleksji, więc nie dziwił mnie fakt częstszego sięgania po materiał może i daleki od strukturalnej lapidarności, jak daleko nie szukając klasyczny „In The Court Of The Crimson King” King Crimson z magicznym i wywołującym ciarki „Epitaph”, lecz na swój sposób romantyczny, aniżeli operujący w codziennych dla mnie ekstremach (vide „Sweet Evil Sun” Candlemass czy „Call The Devil” Mushroomhead. Nie oznacza to jednak jakiejś niemożności, czy wręcz upośledzenia w oddaniu niszczycielskiego potencjału groźnych porykiwań, piekielnie ognistych riffów i ekstatycznych blastów a jedynie fakt obecności pewnej sygnatury sprawiającej, że siarczane wyziewy stawały się o zgrozo aż nazbyt atrakcyjne. Oczywiście, gdyby przyszło mi z takim dźwiękiem żyć na co dzień nie miałbym nic a nic przeciw, jednak przyzwyczajony do nieco większej siermiężności i chropowatości czas spędzony z duetem Extraudio wolałem przeznaczyć na nieco mniej dewastujące słuch i nerwy środki artystycznego wyrazu. Tylko tyle i aż tyle.

Komu zatem w pierwszej kolejności dedykowałbym Extraudio XP5 MKII & XP-A1500 MKII? Cóż, prawdę powiedziawszy łatwiej byłoby mi wskazać odbiorców niejako już na starcie skazanych na wykluczenie, czyli grono miłośników zbytniej analityczności, czy wręcz prosektoryjnego chłodu, gdyż nawet preamp solo spięty a aktywnymi i gustującymi w chłodnej prezentacji kolumnami aktywnymi / zbliżonymi klimatem końcówkami mocy może okazać się dla nich nazbyt czysty i gładki. Dlatego też zamiast teoretycznie dywagować, jeśli tylko dysponujecie Państwo luźnymi 200 kPLN (z małym ogonkiem) i korci Was zmiana posiadanej amplifikacji, to gorąco namawiam Was do spróbowania niderlandzkich specjałów we własnych czterech kątach. Czy wpiszą się w Wasze gusta nie wiem, lecz jednego jestem pewien – na brak wyrafinowania i dyskretnie serwowanej, lecz nieograniczonej wręcz mocy narzekać nie powinniście.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Naturalną koleją rzeczy jest fakt, że każda marka chcąc utrzymać się na rynku, musi rozwijać swoje projekty. Oczywiście może równocześnie powiększać portfolio, co pokazuje dzisiejszy niderlandzki podmiot, który oprócz będącej flagowym tematem ich bytu elektroniki oferuje również okablowanie audio. Jednak bez względu na szerokość oferty zmiany wprowadzające progres jakościowy – takie są przecież założenia wprowadzania nowych lub udoskonalania starych konstrukcji – są nieodzowne. I z takim przykładem zderzymy się dziś. A konkretnie będzie to dostarczony przez stacjonującego w Chełmży dystrybutora Quality Audio zestaw składający się z najnowszej wersji flagowego, wykorzystującego w układach elektrycznych lampy elektronowe przedwzmacniacza liniowego Extraudio XP5 MkII oraz mającej swój debiut na naszym portalu jako wersja MkII, będącej przedstawicielem coraz modniejszej pośród melomanów klasy D stereofonicznej końcówki mocy Extraudio XP-A1500. Temat fajny, bo pokazujący kompleksowe rozwiązanie rozbudowanej sekcji wzmocnienia, jednak dla mnie również bardzo istotny z punktu widzenia brzmienia najnowszych wcieleń pre liniowego i sterowanego przezeń piecyka. Jeśli zatem i Wy jesteście ciekawi, co podczas kilkunastodniowej zabawy u mnie się wydarzyło, zapraszam do poniższego tekstu.

Przechodząc do tematu technikaliów nie trzeba specjalnie się wysilać, aby zobaczyć, iż typowo dla jednej linii produktowej obydwie testowane konstrukcje spakowano w bliźniacze obudowy. To średniej wielkości prostopadłościenne skrzynki z grubym płatem aluminium w roli frontu. Jednak jak to w przypadku tego producenta bywa, szyku konstrukcji nadaje jej wykończenie. Wykończenie, które w tym przypadku opiewało na szczotkowany i wykończony w kolorze tytanu awers oraz oble okalające trzewia, perforowane na górnej połaci logiem marki (obrys ciastka biszkoptowego), miedziowane i finalnie polakierowane na wysoki połysk blachy reszty obudowy. Zapewniam, fotografie tego nie oddają, ale w kontakcie bezpośrednim mamy do czynienia z mistrzowskim wdrożeniem w życie sztuki użytkowej. Po prostu te zabawki dla zakręconych na punkcie muzyki osobników prezentują się niczym milion dolarów. Jak wygląda sprawa obsługi i związane z tym wyposażenie każdego komponentu? Naturalnie ofertę manipulatorów i przyłączy determinuje ich konkretne zastosowanie.
I tak w przypadku przedwzmacniacza na zewnętrznych flankach przedniej ścianki znajdziemy dwie niedużej średnicy w miejscu kontaktu z palcami użytkownika, ale z fajnym, bo wielkim kołnierzem chromowane gałki – lewa selektor wejść, druga wzmocnienie sygnału, pomiędzy nimi sześć diod informujących o wyborze wejścia liniowego (phono, cd, tuner, aux, balanced, proc) i poniżej nich w centrum połaci podświetlany, wykorzystujący przywołany motyw biszkoptowego ciastka włącznik. W temacie budowy układów wewnętrznych wspomnę jedynie o dla wielu z nas najważniejszym, czyli udanej aplikacji w nich lamp elektronowych. Dlaczego udanej powiem w dalszej części testu. Jeśli chodzi o zorientowany na tylnej ściance zestaw przyłączy, mamy do dyspozycji cztery wejścia RCA, jedno XLR, pomiędzy nimi zacisk uziemienia dla wewnętrznego phonostage’a, przelotkę sygnału w wersji RCA /XLR, w tych samych standardach wejście na procesor (RCA/XLR) oraz standardowe gniazdo zasilania IEC. Oczywiście w komplecie znajdziemy również pilota zdalnego sterowania.
Co do samej końcówki mocy i jej dość prostego działania w kwestii obsługi oraz konfiguracji powiem jedynie, iż na awersie znajdziemy podświetlanego biszkopta jako włącznik urządzenia, zaś na rewersie wejścia liniowe RCA/XLR, pojedyncze wyjścia dla sygnału kolumnowego i gniazdo zasilania.

Przyznam szczerze, że mimo założenia oceny pełnego zestawu urządzeń bardzo interesował mnie przedwzmacniacz w występie solo – czytaj z moim setem audio. Chodziło oczywiście o wynik soniczny aplikacji szklanych baniek w jego nowszej wersji. A tak naprawdę, czy mimo batalii o poprawę rozdzielczości brzmienia nie spowodowały czegoś na kształt co prawda dla wielu przyjemnego w odbiorze, ale jednak mocno uśredniającego przekaz tak zwanego „ulania dźwięku w jedną papkę”. Dla mnie muzyka ma tętnić życiem, a nie monotonnie rozlewać się po podłodze i jeśli już sięgamy po wolne elektrony, ma to być jedynie przystawką, a nie nachalnie przyprawionym daniem głównym. Jak zatem odebrałem najnowsze wcielenie XP5-ki? Z pełnym, acz bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Pokazała bowiem świetną krawędź, motorykę i energię, a wszystko okrasiła dźwięcznymi wysokimi tonami. To było na tyle poszukiwane przeze mnie żywe, ale pełne fajnej esencjonalności granie, że nawet nie próbowałem doszukiwać się w nim ingerencji przywołanych lamp. Powiem więcej, nawet o nich zapomniałem, co jasno pokazuje, że akcja z nimi konstruktorom się udała. Apex sterowany Extraudio schodził bardzo nisko, dobrze rozświetlał wysokie tony, ale nie zapominał również o nadaniu muzyce odpowiedniego body. Co ciekawe, wynik takiego mariażu dźwiękowo był nawet delikatnie żywszy niż z posiadanym przedwzmacniaczem Gryphona (Pandora), ale w niczym mi to nie przeszkadzało, a czasem dawało fajniejszy wgląd w nagranie, co nie ukrywam, zrobione ze smakiem bardzo lubię. I gdy w pewnym momencie zacząłem zastanawiać się, dlaczego niderlandzka sekcja inżynierska tak symbolicznie okrasiła dźwięk esencją lampowego posmaku, wszystko wyjaśniło się po aplikacji dedykowanej, również poprawionej technicznie (w odniesieniu do testowanego przez jakiś czas temu nas protoplasty) końcówki mocy. Otóż panowie zrobili fajny myk, gdyż wspomnianym piecykiem lekko nasycili i ujędrnili przekaz. Cechowała go fajniejsza plastyka, zaoferował większe, jakby pełniejsze w domenie energii kopnięcie, ale najważniejsze, nic a nic nie stracił na tym rozmach prezentacji. Muzyka nadal tętniła pełnym zaskoczeń życiem – nie bez przyczyny wzmacniacz oferuje 1,5 kW mocy, tylko z większym naciskiem na jej kolorystykę i plastykę, bez mogących kogoś zniechęcić wyskoków natury rozdrabniania włosa na czworo. Suma summarum spięcie dedykowanych dla siebie komponentów zaoferowało bardzo równe, nastawione na pokazywanie przyjemności ze słuchania muzyki, a nie poszukiwanie ekstremów spotkanie z muzyką, co pozwoliło przejść przez cały proces testowy z fajnymi wynikami odbioru pełnej jej gamy.
Bardzo dobrze wypadł choćby często słuchany przeze mnie Jan Grabarek wespół z grupą The Hillard Ensemble tym razem dla odmiany w koncertowej odsłonie z 2014 roku w szwajcarskim przybytku sakralnym w górzystej Bellinzonie. A dobrze dlatego, że nie tylko potrafił pokazać wielkość kubatury goszczącej muzyków i nieprzebraną ilość słuchaczy, ale również mimo wyczuwalnego posmaku plastyki dźwięku ze szwajcarską dokładnością słychać było ciężką pracę artystów, a finalnie dla słuchaczy piękne frazy głosowe i instrumentalne pełnego składu i każdego z osobna zgromadzonych muzyków. A zapewniam, w przypadku wszędobylskiego echa w pomieszczeniu nagraniowym jakim jest klasztor, bardzo łatwo jest zatracić wgląd w dla mnie najważniejszą w tego typu muzyce wirtuozerię brzmienia każdego źródła pozornego. Jednak gdy zestaw oferuje odpowiednią mikro-dynamikę (mam na myśli wspomniane na samym początku możliwości przedwzmacniacza) i tylko w odpowiednim momencie podpiera ją niezbędną dawką energii (tutaj oczywiście piję do mocy piecyka na poziomie 1500W), tak jak to zrobił niderlandzki set, bez problemu zostajemy zaproszeni na koncert we własnym domu. A nawet lepiej, bowiem za pomocą gałki wzmocnienia możemy wirtualnie oddalić lub przybliżyć się do miejsca występu słuchanej formacji. W zależności od nastroju podczas testu czyniłem to kilkukrotnie i zapewniam, efekt jest ciekawy.
Równie ciekawie, bo z wykopem, ale przy okazji z nutą gładkości wypadła twórczość rockowych szaleńców z formacji Slayer „Reign In Blood”. To bezpardonowe granie i gdy zestaw nie dysponuje odpowiednią dawką uderzenia od samego dołu podpartego dobrze osadzonym w masie środkiem, ciężko jest pokazać sens tego rodzaju muzyki. Z drugiej strony, gdy robi to zbyt monotonnymi pomrukami, zamiast szybkich kopnięć, również nie jest zbyt kolorowo. Owszem, wielbicielom tak zwanej łuny basu to może się nawet podobać, ale nie oszukujmy się, kto lubi słuchać rocka granego przez muzyków naszprycowywanych Pavulonem. Oczywiście nikt. I właśnie dlatego w trzewiach końcówki mocy Extraudio drzemie ocierająca się o przekroczenie poziomu zdrowego rozsądku, szybko oddawana i zwarta moc. Niewykorzystana nikomu nie zaszkodzi. Jednak gdy nagle będziemy jej potrzebować, proszę bardzo, kopiemy słuchacza aż miło. Tak, tak, smagamy bez litości, bo o to chodzi tym panom. I dlatego tytułowy tandem ciekawie wypadł, bo bez problemu ten scenariusz realizował.

Mam nadzieję, że powyższy opis jasno daje do zrozumienia, iż z pozoru zbyteczna moc nie jest pomysłem z kosmosu. Owszem, w większości przypadków korzystamy z niej w skromnej ilości, ale przecież High End to liga urządzeń, które myszą być przygotowane do oddania ekspresji nawet najbardziej karkołomnej kawalkady energetycznych uderzeń, dlatego lepiej ją mieć, niż potem zadowalać się półśrodkami ufundowanymi sobie brakiem technologicznej konsekwencji. Niderlandczycy to wiedzą, dlatego ich sekcje wzmocnienia swoimi osiągami z powodzeniem zawstydzają sporą grupę konkurencji, co ostatnimi czasy nieczęsto przekuwa się na popularność pośród wymagającej klienteli. Komu poleciłbym opisany powyżej zestaw? Wiecie co? Może to być nazbyt śmiałe, ale łatwiej mi będzie znaleźć potencjalnych malkontentów. A będą nimi jedynie zatwardziali lampiarze, gdyż mimo zastosowania takowych w układach przedwzmacniacza liniowego nie jest to granie stricte lampowe. Tak, plastyczne, soczyste, ale nie lampowe, bo również w dolnym zakresie potrafiące przestawiać ściany. Zatem jeśli się do nich nie zaliczacie, w moim mniemaniu ma zielone światło.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Quality Audio
Producent: Extraudio
Ceny
Extraudio XP5 MKII: 109 000 PLN
Extraudio XP-A1500 MKII: 110 000 PLN

Dane techniczne
Extraudio XP5 MKII
Wejścia: 4 pary RCA, para XLR, para RCA i XLR Processor
Wyjścia: para RCA; para XLR
Zastosowane lampy: 2 x 6922
Pasmo przenoszenia: 10Hz – >250kHz +0dB;1Hz +0db – 1MHz -1dB
Max. napięcie wejściowe: 20V rms (XLR)/ 10V rms (RCA)
Max. napięcie wyjściowe:16V rms (XLR)/ 8V rms(RCA)
Zniekształcenia THD:0.0027%
Odstęp sygnał/szum:> -102dB
Dynamika:> -102dB
Wzmocnienie: 16db (XLR)/ 8db (RCA)
Impedancja wejściowa: 120kΩ (XLR)/ 60kΩ (RCA)
Pobór mocy: 20W; 0,5W standby
Wymiary (S x W x G): 44 x 12 x 40 cm
Waga: 18 kg

Extraudio XP-A1500 MKII
Wejścia: Para RCA, para XLR
Pasmo przenoszenia: 2Hz – 110kHz +0dB
Szum własny: -160dB
Dynamika: > 120dB
THD+N (1kHz @ 1W): 0.003 %
Prąd chwilowy: 2 x 90A
Wzmocnienie: 28dB
Współczynnik tłumienia: >1000 (8 Ω, 1 kHz)
Moc wyjściowa: 2 x 2400W @ 4Ω / 2 x 1500W @ 8Ω
Impedancja wejściowa: 7k2 Ω (XLR) / RCA SE 3K6 Ω (RCA)
Pobór mocy: 19W bez sygnału; 0.5W standby
Wymiary (S x W x G): 44 x 12 x 40 cm
Waga: 18 kg

Zdaję sobie sprawę, że wszyscy znakomicie wiecie, iż tytułowy brand jest znanym specjalistą od okablowania audio. Na przestrzeni ostatnich miesięcy z jego portfolio zdążyliśmy opisać całkiem sporo produktów. Od prawie kompletnej oferty seri Zorro (sieciowe, kolumnowe, sygnałowe, cyfrowe), przez zasilanie spod znaku Cherub, sygnałowe i kolumnowe Seraphim, po cyfrowy Silenzio, za każdym razem byliśmy zaskakiwani ciekawym brzmieniem poszczególnych konstrukcji. Naturalnie nacechowanej innymi akcentami sonicznymi, pozwalając użytkownikom dobrać okablowanie do potencjalnych potrzeb posiadanego zestawu. I gdy ostatnio oddając bodajże zestaw cyfrówek serii Zorro umawialiśmy się z warszawskim dystrybutorem Audiotite na kolejną ciekawostkę, tak naprawdę nie mieliśmy zielonego pojęcia, co w pozytywnym słowa znaczeniu zgotuje nam los. A zgotował naprawdę fajne tematy, bowiem gdy Marcin dostał i już opisał okablowanie sygnałowe dla gramofonu Zorro, ja zostałem wytypowany do oceny brzmienia z pozoru banalnych, jednak wszyscy znający temat podwójnego zestawu terminali w kolumnach wiedzą, że bardzo istotnych zworek kolumnowych. Jakich? Na razie bez szaleństwa cenowego, bo zajmujących 3 miejsce od dołu w cenniku duńskiej firmy, czyli Zensati Angel Jumper. Jednak wbrew pozorom dla mnie bardzo ciekawych, gdyż od lat używam angielskich konstrukcji Tellurium Q Silver Diamond Jumper i od jakiegoś czasu noszę się z próbami dokonania zmian w tym zakresie. Zatem jeśli ktoś jest zainteresowany, jak będące tematem spotkania duńskie zwory wypadną na tle wyspiarskich konkurentek, zapraszam do zapoznania się z kilkoma poniższymi uwagami.

Co wiemy na temat budowy i zastosowanych komponentów rzeczonego zestawu zworek? Niestety idąc tropem wcześniejszych spotkań z konstrukcjami tego producenta tak naprawdę w kwestii drobiazgowego rozłożenia tematu na części pierwsze nie wiemy nic. Z tego co udało mi się wyłuskać z czeluści Internetu, to informacja, że w tym modelu sygnał płynie przewodnikiem na bazie miedzi. Niestety nic nie wiadomo o przekrojach przewodnika, sposobie jego przebiegu, izolacji i ekranowaniu. Wiemy natomiast, iż dwie zewnętrzne warstwy to miedziana siatka finalnie otulona przezroczystą koszulką z tworzywa sztucznego, zaś całość tej konkretnej konstrukcji zwieńczono złączkami widełkowymi. Tak prezentujące się zworki w drodze do klienta umieszczane są w eleganckim, bo wykończonym skórą i opatrzonym certyfikatem oryginalności pudełku.

Zanim przejdę do kwestii brzmieniowych naszych bohaterek, przybliżę swoją, dość czułą na jakiekolwiek roszady konfigurację. Czułą, bowiem wrażliwą na pozornie banalne doprowadzenie sygnału do kolumn. Znakomicie słyszę zmiany w ich brzmieniu, gdy główny sygnał podłączę najpierw do basu, a zworami do wyższych częstotliwości i na odwrót. Dlatego też po wielu próbach stanęło u mnie na pierwotnym nakarmieniu sygnałem zacisków sekcji środek / góra, by potem zworami dostarczyć informacje do zakresu dolnego. Powód? Idealny sygnał trafia do najczulszych zakresów, a potem do już brutalnego w swym jestestwie częstotliwościowego Hadesu. Taki układ zaś nieprzypadkowo spowodował pojawienie się u mnie zworek wspominanej angielskiej manufaktury, gdyż znakomicie prowadząc sekcję niskich tonów nie próbują przy okazji podkręcać nadmiernych emocji w wyższych partiach pasma akustycznego. Tam przekaz jest skrojony idealnie główną linią sygnałową, co słuchana dotychczas konkurencja zasilająca dół zaburzała powodując przegrzanie, czyli nadmierne dociążenie całego przekazu. Jak zatem wypadły na tym tle dzisiejsze Dunki?
Zaskakująco. Czyli? Zacznę od początku. Otóż biorąc pod uwagę zmianę srebra Tellurium Q na miedź ZenSati spodziewanie delikatnie nasyciły projekcję basu, co z automatu przełożyło się na pokazanie gęstszego środka. Jednak nie odbyło się to kosztem spowolnienia przekazu, tylko nadało mu większego impulsu. Było bardziej soczyście, ale nie monotonnie, a powiedziałbym, że w centrum pasma jakby żywiej. Muzyka pokazała się od strony większego drive’u z nieco mocniejszym kopnięciem. To było na tyle dziwne i pozytywne zarazem, że teoretycznie nie potrzebując tego rodzaju ingerencji w dźwięk nie widziałem w tym działaniu najmniejszego problemu natury szkodliwości. Ot, zyskałem obfitsze body, a mimo to w sobie tylko znany sposób cały czas słuchany materiał był oczekiwanie nieprzewidywalny. Raz szybki, innym razem wolniejszy, a jeszcze innym przestawiający meble w pokoju, jednak zawsze umiejętnie daleki od monotonii. Finał tego był taki, że dosłownie i w przenośni na wpięciu zworek Angel zyskiwała każda słuchana twórczość. Ta agresywna, słabo i dobrze zrealizowana, gdyż dwie pierwsze dostawały zastrzyk plastyki i soczystej energii, zaś ostania, czyli mocno stawiająca na poprawne oddanie wirtuozerii działania artystów spod znaku kontemplacyjnego jazzu oraz pokazanie rozmachu projekcji zapisów nutowych z okresu Baroku, również korzystając z zastrzyku drive’u mimo większej masy dobrze operowały kwestią wyraźnej krawędzi dźwięku i jego ekspresji. Jednym słowem duńskie kable w spotkanie z ukochaną muzyką tchnęły niby przed testem zbędną, jednak finalnie okazało się, że bardzo fajnie wypadającą dawkę impulsu. Owszem, impulsu nieco inaczej stawiającego aspekty wagi całego przekazu, jednakże w bezstronnym rozliczeniu tego działania jako za lub przeciw, w żaden sposób nie dającego powodów do jakiegokolwiek narzekania. Po prostu wirtualne byty na międzykolumnowej scenie okazały się być nieco bardziej soczyste, ale w żadnym wypadku nie otyłe, dzięki czemu nie odczuwałem reperkusji w temacie szybkości prezentacji. Dlatego bez najmniejszych oporów mogłem słuchać pełnej biblioteki posiadanej muzyki. Jak wspominałem, tej dobrze, jak i tej słabo nagranej.

Komu dedykowałbym opisywane zworki? Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że raczej tylko osobnikom poszukującym dodatkowej energii oraz body na środku i w dolnej części pasma. To bez dwóch zdań będzie idealne remedium na jakiekolwiek braki w esencjonalności i ogólnym niedostatku radości słuchanej muzyki. Jednak mam nadzieję, że z powyższego opisu również wynika, iż to jest tylko jedna, a nie jedyna grupa docelowa. Kolejną są melomani stojący na stanowisku idealnego zestrojenia swojego systemu i raczej unikania prób dodatkowego podkręcania oferowanych przezeń emocji. Idealnym przykładem na obronę tej tezy jest występ u mnie. Mocniejszy w domenie impulsu i wagi dźwięku, jednak odbierany jako inne, a nie gorsze spojrzenie na ten sam materiał. Czy każdemu to ostatecznie podpasuje, okaże się w tak zwanym praniu. Jednak jedno jest pewne, ZenSati Angel Jumper mimo słyszalnego dociążenia, nie spowalniają kreowania wydarzeń scenicznych, tylko nadają im innego wymiaru esencjonalności przy zachowaniu odpowiedniego drive’u.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: Audiotite
Producent: ZenSati
Cena: 10 890 PLN / 4 x 0,1 m; 11 790 PLN / 4 x 0,2 m; 12 790 PLN / 4 x 0,3 m

Niezobowiązująco surfując po odmętach Internetu dziwnym zbiegiem okoliczności, znaczy się na skutek działania zaszytych w silniku popularnego serwisu społecznościowego mechanizmów, AI i szpiegujących ciasteczek wyskoczyła mi tzw. zajawka o dawno niewidzianych nad Wisłą amerykańskich kolumnach EgglestonWorks. A że akurat do ww. marki mam pewien ,wynikający m.in. z miłych wspomnień z wizyty w moich skromnych progach filigranowych Fontaine Signature sentyment, to wiedziony właściwą sobie ciekawością postanowiłem zweryfikować któż tym razem postanowił wziąć ów niezwykle intrygujący i chadzający własnymi ścieżkami byt pod skrzydła. Jakież było moje zdziwienie i radość zarazem, gdy okazało się, że sprawcą całego zamieszania jest stołeczny SoundClub. Nie zwlekając zatem od razu przystąpiłem do działania indagując rezydującą na Skrzetuskiego 42 ekipę cóż udało im się w tzw. międzyczasie ze Stanów ściągnąć, rozpakować i chociaż na chwilę do prądu podłączyć. Oczywiście jak to w życiu bywa usłyszałem, że na razie to tylko jakaś drobnica, że urlopy, sezon ogórkowy i generalnie trzeba czekać przynajmniej do końca wakacji. Jaaasne. Nie zemną te numery a zasłona dyma dobra jest dla tych, co to z kanapy niechętnie cztery litery sami z siebie ruszają i tylko szukają wymówki, żeby dalej na niej tkwić. Dlatego też nie zważając na lejący się z nieba skwar i kolejny (ostatni?) długi weekend tego lata, a zarazem uprzednio upewniwszy się co do faktu, iż ww. przybytek audiofilskich rozkoszy normalnie funkcjonuje udałem się na mały rekonesans. I … była to ze wszech miar słuszna decyzja, gdyż nie dość, że ruch na stołecznych arteriach nawet w godzinach szczytu można było uznać za śladowy, to u celu czekały na mnie niespiesznie dochodzące do pełni swoich możliwości majestatyczne i zjawiskowe zarazem EgglestonWorks Andra Viginti V2 20th Anniversary Limited Edition w kanarkowo-żółtym umaszczeniu.

Jak mam nadzieję na powyższych zdjęciach widać Amerykanie jeńców brać nie zamierzali tak jeśli chodzi o odważny projekt plastyczny, gabaryt samych brył, jak i samo intrygujące malowanie. Cudów nie ma – tych kolumn ukryć, czy też wtopić w tło się nie da. I bardzo dobrze, gdyż one nie tylko za oko mają łapać, co również stać się ozdobą salonu szczęśliwca mogącego sobie na nie pozwolić. I to całkiem okazałą, bo niemalże 130cm i dobijającą do 120kg/szt. parkę ozdób. Na ich lekko odchylonych ku tyłowi, dodatkowo wzmocnionych aluminiowymi szyldami, frontach pyszni się sekcja wysoko-średniotonowa z centralnie umieszczoną 1” berylowa kopułką i parą 6” carbonowych średniotonowców Morela w układzie d’Appolito oraz niskotonowa z duetem również carbonowych, lecz tym razem już 10” basowców (Morel). Szybki rzut gałką na zakrystię i też nie ma się czego wstydzić. Zdublowane, dostosowane do bi-wiringu/ampingu terminale głośnikowe umieszczono nieco nad usytuowaną tuż nad podstawą szczeliną „shelf portu”. Kółkami nie było co się przejmować, gdyż tak jak zaznaczyłem na wstępie Andry Viginiti dopiero się rozgrzewały, więc z racji normalnego funkcjonowania salonu musiały być mobilne. Co do reszty obecnego podczas działań akomodacyjnych systemu, to wprawne oko powinno wyłuskać podstawowego i budżetowego, jak na Bouldera DAC-a 812, przedwzmacniacz 1110 i stereofoniczną końcówkę mocy 1160, czyli doskonale nam znany – goszczący u nas pięć lat temu duet. W tle nie da się również nie zauważyć skromnie przycupniętego Wadaxa.

Niby okres wygrzewania krytycznym odsłuchom nie służy a biorąc pod uwagę, iż pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz to zazwyczaj nie ma co sobie psuć niespodzianki, jednak nie byłbym sobą, gdybym pomimo świadomości, iż stojące przede mną EgglestonWorks Andra Viginti V2 jeszcze pełni swoich możliwości nie osiągnęły, choćby przez (dłuższą) chwilę nie rzucił na nie uchem. I … powiem szczerze, że nawet na półmetku rozgrzewki, przy niezbyt ekstremalnych poziomach głośności i z zarazem dość „zachowawczą” (bądź wręcz budżetową), oczywiście jak na możliwości SoundClubu, elektroniką amerykańskie kolumny grały zaskakująco … dobrze. Słychać było niewymuszoną swobodę, łatwość kreowania wieloplanowej, trójwymiarowej sceny, no i bas, który miał i moc i kontrolę. A przecież tytułowe kolumny stały na kółkach a nie kolcach, na które przesiadka jeszcze sporo dobrego może przynieść. Zaskakiwała też ich zdolność zachowywania rozdzielczości i energii nawet przy niskich poziomach głośności, co bynajmniej nie jest normą, szczególnie dla pochodzących zza oceanu konstrukcji, które zazwyczaj lubią grać głośno. A tu przy dawkach decybeli umożliwiających w pełni komfortową konwersację nijakich znamion nawet lekkiej emocjonalnej anoreksji nie doświadczyłem. Dlatego też zaliczywszy dzisiejszą, mocno niezobowiązującą przystawkę mogę ze spokojnym sumieniem cierpliwie czekać na rozwój wypadków i osiągnięcie maksimum możliwości przez postawne Amerykanki. A gdy ta wiekopomna chwila nadejdzie, to jasnym jest jak słońce, że na Skrzetuskiego po raz kolejny zawitam. Choć nie będę ukrywał, że z chęcią sprawdzilibyśmy jak Egglestony nawiązują dialog z naszymi „dwiema wieżami”. Na razie jednak nie ma co gdybać, tylko uzbroić się w odpowiednie pokłady cierpliwości i ze stoickim spokojem czekać co los przyniesie.

Na koniec chciałbym serdecznie podziękować ekipie SoundClubu za umożliwienie kontrolowanych przeszpiegów a zarazem zgłosić pełną gotowość do przyjęcia tytułowych kolumn, bądź odbywającego równoległą rozgrzewkę ich rodzeństwa pod nasz redakcyjny dach.

Marcin Olszewski

Opinia 1

Plotki, mniej bądź bardziej kontrolowane przecieki a nawet w pełni oficjalne zapowiedzi o wypuszczeniu na rynek naszego dzisiejszego gościa docierały do nas i krążyły w audiofilskich kuluarach od … nawet nie pamiętam kiedy. Ba, część optymistycznie podchodzących do życia dystrybutorów zaczęła wręcz umieszczać go w swojej ofercie rozbudzając płonne nadzieje wśród czekających na pierwsze egzemplarze niczym kania dżdżu akolitów włoskiej marki. Niestety myślenie życzeniowe i usilne zaklinanie rzeczywistości nie na wiele się zdały, gdyż przyszedł Covid, pożar strawił fabrykę Asahi Kasei Microsystems (AKM) w Nobeoka City w Japonii, co pociągnęło za sobą problemy z dostępnością wydawać by się mogło podstawowych – będących na wyciągnięcie ręki komponentów i temat trzeba było odwiesić na kołek. Całe szczęście, cytując klasyka „A po nocy przychodzi dzień, A po burzy spokój, …”, tak po pobieżnym obmacaniu w trakcie ostatniego monachijskiego High Endu wreszcie, znaczy się dzięki operatywności ekipy dystrybutora – High End Alliance, doczekaliśmy się możliwości zdecydowanie bardziej skrupulatnego pochylenia się nad możliwościami … najnowszego uniwersalnego odtwarzacza CD/SACD Audia Flight FLS 20, na którego test serdecznie zapraszamy.

Jak już z pewnością zdążyliście Państwo zauważyć FLS 20 od swojego niżej urodzonego pociotka, czyli bardzo miło przez nas wspominanego FL CD Three S różnią nie tylko nieco inne proporcje obudowy i poważniejsza o 7 kg waga, co przede wszystkim konstrukcja, gdyż zamiast standardowej szuflady mamy tym razem do czynienia z klasycznym top-loaderem z zamykaną przesuwną śluzą komorą na płytę umieszczoną na górnej połaci urządzenia. A skoro już o tym wspomniałem, to od razu jeszcze tylko doprecyzuję, iż po umieszczeniu płyty CD/SACD na osi napędu należy ją docisnąć stosownym, mocowanym magnetycznie carbonowym talerzykiem. I tu pozwolę sobie na małą dygresję, gdyż pomimo początkowych, wynikających z praktycznie śladowej masy docisku, obaw kultura pracy napędu jest zaskakująco wysoka i praktycznie całkowicie bezszelestna, co tylko dobrze świadczy o precyzji wykonania i w pełni przemyślanej konstrukcji.
Wracając jednak na płytę frontową warto docenić jej projekt plastyczny, czyli finezyjne, przywodzące na myśl zalotny uśmiech podfrezowanie masywnej aluminiowej płyty z czernionym oknem błękitnego wyświetlacza oraz rządkiem ośmiu nieckowatych wgłębień z nawigacyjno-funkcjonalnymi przyciskami. Rzut oka na zaplecze nie rozczarowuje, bowiem do dyspozycji otrzymujemy nie tylko wyjścia w standardzie XLR i RCA, lecz również zaskakującą sekcję interfejsów cyfrowych obejmujących zarówno wejścia USB, koaksjalne AES/EBU i optyczne, lecz również nie mniej szeroki wachlarz wyjść – I2S (HDMI), koaksjalne AES/EBU i optyczne. Ba, producent przewidział również opcję aplikacji modułu streamera, więc zapobiegliwie wygospodarował jeszcze ukryte za estetyczną zaślepką na niego miejsce. Wyliczankę zamyka zintegrowane z włącznikiem głównym trójbolcowe gniazdo IEC. Na drodze małego śledztwa, wraz z dystrybutorem, doszliśmy do wniosku, iż sekcję przetwornika w pewnym stopniu oparto o dostępny dla serii FSL firmowy moduł, więc pomimo braku jakichkolwiek informacji ze strony wytwórcy można założyć, iż standardowe wejścia cyfrowe kończą swoją pracę na 24bit/192kHz, z kolei USB może pochwalić się obsługą PCM do 32 bit/384 kHz i DSD512. Dostępny jest również wybór jednej z siedmiu filtracji dla sygnałów PCM i dwóch dla DSD oraz aktywacja ditheringu. Niestety jak wygląda sprawa wyjść i co da się poprzez I2S wysłać na zewnątrz, tego niestety do momentu publikacji nie było wiadomo.
W zestawie znajdziemy również adekwatny do klasy jednostki głównej onieśmielający bezlikiem (dokładnie 32!) przycisków pilot zdalnego sterowania. Niby od przybytku głowa nie boli, lecz tym razem Włosi nieco przedobrzyli, gdyż intuicyjność sterownika jest najdelikatniej rzecz mówiąc dyskusyjna. Jako przykład podam sposób wyboru źródła. Otóż zamiast wybrać takowe (źródło) przypisanym mu przyciskiem, lub na drodze sekwencyjnego przeklikania wspólnym dla wszystkich, ewentualnego posłużenia się popularną parą góra/dół lub +/-, w tym przypadku konieczne jest odnalezienie przycisku IN a następnie podjęcie decyzji, czy chcemy się przełączyć na poprzednie „-”, czy kolejne „+” wejście i po jego wyborze chwilkę poczekać na jego aktywację. Niby człowiek jest podobno w stanie przyzwyczaić do wszystkiego, lecz pojawia się pytanie po co sobie aż tak utrudniać życie …
Jeśli chodzi o trzewia, to sercem odtwarzacza są dwie 32-bitowe kości Sabre ES9038PRO (po jednej, pracującej w trybie mono, na kanał) kontrolowane przez precyzyjny zegar Crystek CCHD-950. Obwody cyfrowe zasilane są 10 niskoszumnymi zasilaczami. Generalnie zasilanie potraktowano z niezwykłą troską, gdyż życiodajną energię do obwodów analogowych dostarcza 80VA toroid, cyfrowych 85VA a sterowanie otrzymało własną 15VA, również toroidalną jednostkę. Nie mniej miłą informacją jest również ta, iż sekcja wyjściowa nie tylko jest w pełni zbalansowana, przez co użycie XLR-ów wydaje się nad wyraz wskazane, co pracuje w klasie A. I nie są to tylko czcze przechwałki i marketingowa mowa-trawa, gdyż podczas pracy 20-ka zauważalnie się nagrzewa, co doskonale czuć po otwarciu komory transportu po zakończeniu odtwarzania płyty. Zgodnie z zapewnieniami producenta mechanizm transportu został zaprojektowany od niemalże zera a priorytetem była niemalże całkowita eliminacja jakichkolwiek wibracji. Dlatego też drive znajduje się na masywnym, opartym na czterech przytwierdzonych do blisko półcentymetrowej grubości płyty dolnej, podeście, pod którym ukryto dwie piętrowo umieszczone płytki drukowane. Niestety nie wiadomo, czy jest to moduł przez Włochów modyfikowany, czy też zaprojektowany i wykonany przez nich na miejscu – w Civitavecchia.

Jak to jednak w audiofilskich realiach bywa walory estetyczne i ergonomia sobie a i tak finalnie najważniejsze okazuje się to, jak dane urządzenie gra i jak wpisuje się nie tylko w nasze gusta, lecz i posiadaną układankę. A Audia Flight FLS20 wpisała się w moją wręcz idealnie. I to już od startu – bez akomodacyjnej rozgrzewki, bez żonglerki kablami 20-ka poczuła się jak w domu a na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech, gdyż od razu stało się dla mnie jasne, że trafiło do nas urządzenie przywracające wiarę w sens High-Endu i to przywracające nie ociekającym złotem, chromem, tytanem czy Bóg wie raczy wiedzieć czym jeszcze projektem plastycznym, powodującym zapalenie spojówek ledwie mieszczącym się na froncie wysokorozdzielczym ekranem, lecz li tylko a zarazem i aż … dźwiękiem. Dźwiękiem niezwykle dynamicznym, swobodnym, rozdzielczym i niewymuszonym, czyli de facto na wskroś naturalnym. Jeśli zatem szukacie Państwo dźwięku „zrobionego” i „autorsko podrasowanego”, gdzie kreślenie źródeł pozornych odbywa się nawet nie na aptekarską, co wręcz laboratoryjno-prosektoryjną precyzją, każdy włos dzielony jest na czworo, najmniejszy pyłek skupia na sobie uwagę bardziej aniżeli stuck pixel na absolutnie czarnym ekranie a najdelikatniejsze smyrnięcie blach miotełką brzmi jak przeciągnięcie grabiami po blasze falistej, to Audia takowych oczekiwań nie spełni. Jeśli jednak chcielibyście usłyszeć ulubione nagrania z niespotykaną dotychczas witalnością, z właściwym wykonom na żywo ładunkiem energii i materializacją wykonawców niemalże na wyciągnięcie ręki, to trafiliście pod właściwy adres. Tylko żeby była pełna jasność – tytułowy odtwarzacz daleki jest zarówno od zbytniej analityczności jak i przesady w podkręcaniu tempa, czy też usilnego wypychania pierwszego planu przed linię kolumn. Oczywiście jeśli tylko materiał źródłowy takowymi anomaliami będzie skażony, to tak właśnie zaprezentowany zostanie, jednak z poprawnymi realizacjami powyższe atrakcje zostaną nam oszczędzone. Scena sięgać będzie daleko hen za ścianę za kolumnami, gradacja planów wprawiać będzie w onieśmielenie a i z poprawnością zawieszenia źródeł dźwięku na osi pionowej nie przewiduję problemów. I wcale nie trzeba będzie ograniczać się do jakiś specjalnie wymuskanych wydawnictw skazując na banicję i powolne obrastaniem kurzem lwiej części posiadanej płytoteki, gdyż FLS20 niespecjalnie czuje się w obowiązku piętnować ewentualne niedoskonałości produkcyjno-wykonawcze. Ot, pokaże je i tyle a finalną cenę pozostawi odbiorcy. Dzięki czemu bez większych obaw można sięgać po praktycznie dowolny repertuar. Dowód? Proszę uprzejmie – weźmy pierwszy z brzegu, składankowy a więc przypominający pod względem muzycznej spójności nie do końca dobrze ulepioną bajaderkę „Transience” Stevena Wilsona, na który zamiast bardziej wyszukanych prog-rockowych utworów trafiły zdecydowanie bardziej lekkostrawne, piosenkowe propozycje. Krótko mówiąc mało zachęcająca perspektywa spędzenia ponad godziny przed reprodukującym taki „wsad” systemem. A tu niespodzianka, gdyż Audia zamiast silić się na narzucenie całości znamion koherencji poszła w zupełnie inną stronę dając możliwość wybrzmienia każdemu z czternastu utworów na własny, unikalny sposób. Coś w stylu wciągającego, pasjonującego serialu, gdzie z jednej strony mamy ciągłość akcji i obsady, lecz z drugiej każda z opowiadanych historii jest unikalna i dzieje się we własnym, ujętym w ramach danego odcinka mikrokosmosie. Czyli otrzymujemy niezwykle różnorodną ale zarazem logiczną opowieść – podróż przez lata 2003-2015, będącą zarazem potwierdzeniem artystycznej ewolucji i poszukiwań Wilsona. Nie rażą zatem kontrasty pomiędzy niemalże akustycznymi partiami gitar, bogatymi orkiestracjami, czy też nieco bardziej zadziornymi riffami pozwalającymi odkryć ileż niuansów kryje się pod wędrującymi po gryfie palcami i jak czysto a zarazem wysoko potrafią zagrać nasze kolumny. Warto bowiem nadmienić, że włoski odtwarzacz daleki jest od jakichkolwiek prób zmiękczenia, czy też wycofania skrajów reprodukowanego pasma tak od góry, jak i dołu. A właśnie, dół. Świetnie kontrolowany, sprężysty a zarazem nisko-schodzący i wybornie zróżnicowany. Proszę tylko rzucić uchem na to, co wyczyniają na „Bach Trios” Yo-Yo Ma (wiolonczela), Chris Thile (mandolina) i Edgar Meyer (kontrabas) – ileż tu faktur, wybrzmień i błyskotliwych dialogów a jeśli komuś mało zawsze może sięgnąć po „Gorillaz”, gdzie znajduje się wszystkomówiący utwór „Double Bass”, który może nie dokopuje się fundamentów Hadesu, jednak w przypadku braku odpowiedniej energii i zróżnicowania brzmi po prostu nudno i monotonnie. A Audia z łatwością była w stanie wycisnąć z niego najdrobniejsze niuanse, definicje poszczególnych dźwięków a jednocześnie zachować spójność i jeszcze na deser pokazać kontrast syntezatorowych obłości z chropowatością również cyfrowych przesterów. Po prostu cud, miód i orzeszki.
Niezwykle sugestywnie prezentowane są również wokale. Karen Souza na „Essentials” zachwyca zmysłowością interpretacji znanych przebojów w niekoniecznie oczywistych aranżacjach (vide „Creep” z portfolio Radiohead, czy Jacksonowski „Billie Jean”). Co ciekawe, pomimo wcześniej wspomnianej energetyczności i witalności włoski odtwarzacz potrafił tutaj zwolnic obroty, wrzucić na luz i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki ze stuningowanego GTR-a przeistoczyć się w „płynącego” nadmorską promenadą cruisera w stylu Cadillaca Deville Coupe z 1970 r., by pozwalać delektować się słuchaczowi leniwie sączącą się z głośników muzyką.

No to jeszcze, niejako na deser, zwrócę uwagę na jeden, wielce istotny, przynajmniej w moim przypadku, drobiazg. Otóż Audia Flight FLS20 nie tylko świetnie sprawdza się w roli standardowego odtwarzacza CD/SACD z obu formatów wyciskając wszystko co najlepsze i zarazem czarno na białym pokazując, że jeśli mamy możliwość to właśnie wydaniami SACD, z racji ich fenomenalnej trójwymiarowości i holografii obrazowania, warto się zainteresować, lecz również śmiało można ją uznać za pełnokrwistego, high-endowego DAC-a, który pod względem walorów sonicznych w niczym nie ustępuje sekcji dedykowanej nośnikom fizycznym. Dlatego też śmiało może startować w szranki z podobnie wycenionymi przetwornikami cyfrowo-analogowymi górując nad nimi możliwością odtworzenia srebrnych krążków.

Reasumując, wychodzi na to, że choć Włosi kazali na Audię Flight FLS20 nieprzyzwoicie długo czekać, to finalnie cierpliwość nabywców została sowicie nagrodzona. Nie dość bowiem, że w tzw. międzyczasie konkurencja łaskawa była sama z siebie ustąpić Audii pola (m.in. Ayon w swojej aktualnej, drugiej inkarnacji topowej 35-ki z SACD zrezygnował), to dodatkowo rynek srebrnych krążków okrzepł i obecnie już mało kto wieszczy jego rychły koniec. Dodając do tego ponadprzeciętne walory brzmieniowe tak w roli odtwarzacza CD/SACD, jak i DAC-a śmiało możemy uznać, iż jest to jedna z najciekawszych propozycji na rynku.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT

Opinia 2

Być może dla wielu z Was to zbyt odważne twierdzenie, jednak przy posiadanej wiedzy w moim odczuciu z pełną świadomością tej wypowiedzi jestem w stanie oznajmić, iż tytułowa Audia Flight na naszym rynku zdążyła się już znakomicie zadomowić. I nie chodzi li tylko o kilka opublikowanych przez lata na naszych łamach recenzji od topowego zestawu pre-power, przez phonostage, integrę, po niedrogi odtwarzacz CD, ale o pojawianie się nazwy tego producenta w rozmowach kuluarowych wystaw o tematyce audio, czy na forach internetowych. Co jest ojcem sukcesu? Otóż to zazwyczaj barwne, ale potrafiące zagrać z niezbędnym wigorem granie trafiające w gusta znakomitej większości melomanów. A chyba nikogo nie dziwi fakt, iż taka szkoła brzmienia jest na tyle interesująca również dla nas, że gdy ze strony opiekuna marki na naszym rynku padła propozycja przetestowania flagowego źródła CD, z podjęciem decyzji nie zastanawialiśmy się nawet przez moment. Takim to sposobem, dzięki staraniom krakowskiego dystrybutora High End Alliance, z bogatego portfolio tej włoskiej manufaktury trafił w nasze progi flagowy, przyjmujący zewnętrzne sygnały cyfrowe na wewnętrzny przetwornik odtwarzacz płyt kompaktowych CD/SACD Audia Flight FLS20.

Pierwszą a zarazem widoczną gołym okiem informacją akapitu o budowie naszego gościa jest fakt, iż mamy do czynienia z klasycznym top loaderem, czyli odtwarzaczem przyjmującym płyty od góry a nie na tackę / do szczeliny. Jest to o tyle istotny szczegół, że nasz bohater nie może być wepchnięty w pierwszą lepszą, często jedyną wolną półkę eksponującego nasze audio-zabawki mebla, tylko musi stać na jego blacie. Naturalnie chodzi o możliwość zmienia płyt, które aplikujemy po odsunięciu znajdującej się na górnym panelu, ozdobionej logo marki klapki i zdjęciu z napędu wykonanego z karbonu docisku z magnesem. To dość rzadko stosowane rozwiązanie i zazwyczaj w konstrukcjach bezkompromisowych danego producenta, a że z takim właśnie mamy do czynienia, temat wydaje się oczywisty. Sama obudowa 20-ki jest efektem wykorzystania grubych, wykończonych w technice szczotkowania płatów aluminium. Jeśli chodzi o przedni panel, ten jako pomysł na design w swej górnej części wykorzystuje znany z innych modeli motyw fali skrywającej błękitny wyświetlacz. Resztę niezbędnych do obsługi odtwarzacza akcesoriów znajdziemy nieco niżej, na lekko wypchniętej do przodu, pozostałej połaci awersu. A zaaplikowano w niej ułożonych horyzontalnie 8 zagłębionych w małych nieckach srebrnych guzików – ON, PLAY, STOP, PAUSE, PREV, NEXT, SET i INPUT. Całości wystroju tej części obudowy dopełniają umieszczone w dolnych rogach nazwa marki i model urządzenia. Co dzieje się na tylnym panelu? Już pierwsze spojrzenie daje do zrozumienia, że mamy do czynienia z bogato wyposażonym produktem, bowiem oprócz standardowego wypuszczenia analogowego sygnału w standardzie RCA i XLR, mamy dodatkowo dwie sekcje terminali cyfrowych – jeden wejściowy, a drugi wyjściowy, w zestawie których znajdziemy gniazda: SPDIF, AES/EBU, OPTICAL, USB oraz I2s w standardzie HDMI. Jak widać, inżynierowie nie szli na skróty, co tylko potwierdza bezkompromisowe podejście do tematu. Naturalnie zwieńczeniem bytu opisywanego odtwarzacza jest fajny w obsłudze, bo solidny, wykonany z aluminium, jednak nieco przeładowany pakietem przycisków pilot zdalnego sterowania. Ale nie kruszyłbym o to kopii, bowiem po kilkukrotnym używaniu go, podczas codziennego obcowania bez problemu się nim posługiwałem.

Jak wypadł flagowiec na tle reszty rodziny? Nie powiem, nader pozytywnie mnie zaskoczył. W jakim sensie? Otóż zagrał bardzo równo, bo z dobrym bilansem pomiędzy mocnym basem, soczystą średnicą i dźwięcznymi wysokimi tonami. Nie odczuwałem jakiegokolwiek faworyzowania żadnego z podzakresów. O ile bowiem w innych konstrukcjach z tej stajni zawsze zauważałem delikatne, jednak burzące założenia wzorowego podania dźwięku podkręcanie średnicy. Tymczasem tutaj całość brzmiała bardzo spójnie. A to dopiero jeden z ciekawych aspektów prezentacji. Chodzi mianowicie o to, że FLS20 dobrze definiował krawędź i szybkość narastania dźwięku. Dzięki temu muzyka podana była z wymaganą ekspresją, czyli tak jak lubię. Z wykopem, ale też esencjonalnie, jednak najważniejsze, że odpowiednio w domenie kreowania ostrości rysunku źródeł pozornych. Dzięki temu wirtualna scena była nie tylko czytelna, ale również znakomicie odwzorowywała zamierzenia realizatorów odnośnie jej głębokości, szerokości i budowania brył muzyków względem siebie. Takie postawienie sprawy zaś powodowało, że nasz bohater nie miał problemu z pokazaniem prawdziwego „ja” dosłownie każdego nurtu muzycznego. Tego z wpisanym w kod DNA szaleństwem spod znaku mocnego rocka, ale również nastrojowego jazzu, czy nawet wokalizy.
Pierwszym testem dla Audii była najnowsza płyta Deep Purple „=1”. Może nie jest to materiał na miarę niszczenia słuchu przez Slayer’a, ale na tyle reprezentatywny i do tego dopiero przeze mnie głębiej poznawany, że pełnoprawny test rozpocząłem od niego. Efekt? Taki, jakiego po pierwszym kontakcie z tym odtwarzaczem się spodziewałem. Dostałem bdb. drive podparty znakomitą, bo w pełni kontrolowaną energią. To bardzo istotne w tego typu muzyce, gdyż nawet podczas głośnego słuchania nie słyszałem efektu zlewania się następujących po sobie pełnych agresji fraz. Muzyka mnie w dobrym tego słowa znaczeniu kopała na tyle dobrze zdefiniowanymi impulsami, że nie tylko nie stawała się monotonna i finalnie nudna, ale również skłaniała do podkręcania gałki wzmocnienia sygnału. Nie z powodu uporczywego poszukiwania zawartych w niej bodźców, tylko zwiększenia ich siły rażenia w oczekiwanym standardzie jakości. To oczywiście było możliwe tylko w przypadku dobrego jej odtworzenia, co bez najmniejszych problemów Włoch udowodnił już w pierwszych akordach tego krążka.
A co stało się, gdy w napędzie CD-ka wylądował materiał z drugiej strony artystycznej barykady? Jako testowy wykorzystałem krążek rodzimej artystki Agi Zaryan „Picking Up The Pieces”. Cel? To dość mocno w kwestii wagi oraz wyrazistości podania dźwięku zrealizowany krążek i chciałem sprawdzić, jak nasz bohater poradzi sobie z takim przypadkiem. Jak wspominałem, odtwarzacz sam w sobie gra bezkompromisowo, dlatego tendencyjnie potraktowałem go podobnie zrealizowanym repertuarem. I co? I nic. Jednak nic w pozytywnym znaczeniu, gdyż estetyka brzmienia odtwarzacza nie podkręciła zbędnie wyrazistości prezentacji w domenie dźwięczności górnego zakresu, za to oczekiwanie zebrała czasem nieco poddudniający na tej płycie bas. Najczęściej od strony audiofilskiej przy niej się męczę, a tym razem owo ukulturalnienie dołu i nadanie mu dobrze określonego ataku oraz zwartego impulsu sprawiło, że wcześniejsza męcząca mnie magma niskich rejestrów tym razem nie przykrywała brzmienia pięknego głosu artystki. Całość stała się bardziej czytelna, a przez to intymniejsza, co pokazało, że inżynierowie Audii wiedzieli, gdzie usadowić punkt krytyczny dosadności podania muzyki. Z jednej strony nacechowany zrozumiałym dążeniem do wyciskania z dźwięku ostatnich soków, ale z drugiej umiejętnie stroniący od nadinterpretacji. Naturalnie ktoś zawsze może powiedzieć, że woli bardziej soczystsze podanie tego rodzaju twórczości nawet kosztem niezbędnej ostrości, jednak w tym przypadku rozprawiamy o topowej konstrukcji, a ta jest zobligowana do serwowania muzyki w sposób najbardziej neutralny, czyli taki, jaki zaproponowała konstrukcja będąca zaczynem odbycia tego testu.

Czy tytułowy odtwarzacz CD/SACD jest propozycją dla każdego? Cóż, nie mam najmniejszych oporów, aby powiedzieć, że tak. Oferuje dobrą wagę i dynamikę dźwięku, co daje szerokie pole do jego aplikacji w większości środowisk sprzętowych. Jednak znając życie wiem, iż znajdzie się grupa ludzi zakręconych na punkcie muzyki, dla których prezentacja Audii Flight FLS20 może okazać się zbyt oszczędną w kwestii nasycenia. Jednak nie dlatego, że to będzie problem rzeczonego odtwarzacza, tylko efekt poszukiwania nadmiernie wyeksponowanych bodźców przez mocno zmanierowaną na tym punkcie grupę osobników homo sapiens. Ludzie często lubią nadmierną ilość muzyki w muzyce i nikt tego nie zmieni, a niestety tytułowa 20-ka na to nie pójdzie. Owszem, umiejętną konfiguracją delikatnie pójdzie im na rękę, jednak akurat ten, czyli topowy model nie zaprzeda bez opamiętania duszy diabłu w imię służby naprawdę minimalnej grupie sonicznych szaleńców. Co to to nie. I dla mnie dobrze. Niech szukają gdzie indziej. Lecz nie na poziomie zobligowanego do pokazania jak najwięcej prawdy o muzyce High Endu.

Jacek Pazio

System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80

Dystrybucja: High End Alliance
Producent: Audia Flight
Cena: 17 300 €

Dane techniczne
Pasmo przenoszenia
– SACD: 2 Hz – 50 KHz ± 0.5dB
– CD: 2 Hz – 20 KHz ± 0.5dB
Odstęp sygnał/szum: 110 dB
Zniekształcenia THD: 0.002%
Wyjścia analogowe: para RCA, para XLR (regulowane)
Max. napięcie wyjściowe: 2.5 Vrms
Impedancja wyjściowa: 240 Ω
Wejścia cyfrowe: Toslink, AES/EBU, S/PDIF (24bit/192kHz); USB (32 bit/384 kHz PCM, DSD512)
Wyjścia cyfrowe: Toslink, AES/EBU, S/PDIF, I2S
Pobór mocy: <1 W (Stand-by); 180 VA (Max)
Wymiary (S x W x G): 450 x 134 x 364 mm
Waga: 17 kg

Zgodnie z zapewnieniami tak producenta, jak i dystrybutora nasz dzisiejszy gość to kompletny serwer muzyczny i streamer z wyjściem analogowym, więc tak na dobra sprawę do pełni szczęścia powinny wystarczyć mu aktywne kolumny. My jednak postaramy się go przetestować w nieco bardziej złożonych systemach. Panie i Panowie oto Aurender A15.

cdn. …