Właśnie otrzymaliśmy od dystrybutora słuchawek Final Audio Design do naszego salonu najnowsze modele słuchawek serii Sonorous (do niedawna Pandora), model X i VIII. Podczas corocznych targów w Monachium ich prezentacja wywołała bardzo duże zainteresowanie i wiele pozytywnych opini odwiedzających. Nasz salon będzie pierwszym w Polsce, który fizycznie zaprezentuje te wspaniałe nowości prosto z Japonii. Sonorous X jest bezkompromisową konstrukcją wieńczącą serię, najważniesze elementy słuchawek wykonane są ze stali nierdzewnej i aluminium, posiadają tylko jeden przetwornik (50 mm), charakteryzuje je żywy dźwięk na tle bardzo szerokiej sceny muzycznej z bardzo przejżystym charakterem, brzmienie jest bardzo dobrze określone i zdefiniowane. Model Sonorous VIII oferuje bardzo szybki i głęboki przekaz muzyczny, posiada również 50 mm przetwornik dynamiczny, który jest hybrydowo połączony z mechamizmem BAM (Balancing Air Movement), oferując zaskakująco szeroką i przestrzenną scenę muzyczną.
Już dzisiaj zapraszamy Państwa do osobistego poznania tych wyjątkowych słuchawek w naszym salonie na Pańskiej 75, można – a nawet trzeba – zabrać ze sobą swoje ulubione płyty, pliki z muzyką. Jesteśmy do Waszej dyspozycji codziennie w godzinach 10:00 – 20:00 (sobota: 11:00 – 17:00). Warto również umówić odsłuch telefonicznie z powodu dużego zainteresowania. Telefon: +48 22 258 88 88 lub +48 785 15 00 00
Zapraszamy
Opinion 1
First talks with the manufacturer regarding this test were started over one year ago – during the Munich High-End show in May 2014. The guys from G-Lab Design Fidelity, who presented the prototype during the show, was full of enthusiasm and optimism, that they will have everything in grip in shortest of time, and the final, fully certified and approved by the Brussels officials (you know, those of the curved bananas) will reach us and, most importantly, the international markets. Unfortunately the reality turned out to be less optimistic, and more brute – they spent dozens of months on paperwork and bureaucracy. Fortunately, at the time you are reading those words, the integrated tube amplifier BLOCK, the device we are talking about here, is available in normal sales.
The looks of Block can be described as unusual and intriguing at the same time. It has something from a primate roughness – the chassis is made from stainless steel, as well as something from cubic-futuristic fantasies from George Lucas’ “Star Wars”. It is controversial, ambiguous, and once you have seen it, it stays in your head like Gaudi’s architecture. Just look at it. The central element, a spine if you wish, is a thick, black pipe, which houses the main transformer and other elements of the power supply. Inside the four steel cuboids ‘levitating’ in its orbit output transformers and choke were placed, designed and made by Mr. Marian Kopecki. The main PCB was placed in another cuboid chassis, only this time much flatter.
Despite the modern, and at the same time unique, design, what is not so common in audio devices lately, Block is very minimalist in its setup, one may say even orthodox. Please do not be mislead by the popular 34 tubes you see – instead of the popular in inexpensive products push-pull design, the tested integrated uses a purist class A single-ended design. The amplification is done using three tubes per channel – double triodes JJ E88CC in the phonostage, double triode drivers 6N6P, and the mentioned JJ E34L in the output stage. Each tube has a dedicated ‘cage’, what gives the whole a very industrial look, but also satisfies the EU officials in terms of safety.
I am sorry that I made a kind of switch, messing up the usual order of the review, but having the technicalities described and out of the way, I can fully concentrate on the aesthetic values. As you already noticed, the Block does not resemble typical amplifiers found on the market. It is not another version of “we have the electronics ready and just need to pack it into some chassis” approach. Nothing like that. In case of the, to date, only product of G-Lab Design Fidelity, the external design probably begun in the head, but later on the drawing board of Mr. Mateusz Główka, a graduate from the Academy of Fine Arts, and only later it was adapted to the audiophile needs, so close to our hearts.
On the comparatively low, and at the same time fitting more the midi category in term of width, front, there is a turned, massive volume knob, placed in a small recess, right next to it there is the power switch and three buttons for input selection. No descriptions, no LEDs or other visual attractions. Just raw austerity doubled, or even tripled, as there are three buttons, and above each one of those there are small rectangular signs, that allow us to connect the depressed button (please listen to the characteristic click) with the RCA input on the back. Well, the back panel. It is worth mentioning, that there are signatures of its creators there, and all interfaces were hidden in a special bay, what may pose some questions about ergonomics. However I tested myself, that it is not so bad, and even mounting of the massive spades of the Hydra Signal Projects posed no problems. There are three line inputs, with the middle one leading to a MM phonostage. There is no remote, and there will be none, so if you want to change inputs, or volume, you have to get up from your chair and do it manually. But exercise is good for your health, isn’t it?
Before I continue with the description of the sound of the tested amplifier, I would like to direct your attention to one, but very important, detail. The Block produces, according to the manufacturer (and we do not conduct lab tests to verify that), striking 5.5W per channel. There would be nothing out of the ordinary with that, it is a tube single-ended, if not for Mr. Dionizy Konieczny (Sales Manager) claiming, that this power would be absolutely sufficient to drive my Gauder. Although the Arcona are built around aluminum mid-woofers and an AMT tweeter, but as common with Dr. Roland constructions, they easily turn out to be a pain for less powerful amplifiers with their impedance curve and “sufficient” efficacy. So I had the choice of conducting the listening session in our OSLS (Official Soundrebels Listening Room) with the ISIS, get some highly efficient loudspeakers or … take the words of the manufacturer for granted and in case of a fiasco chose one of the first two solutions randomly. So I went for the third solution and „Bingo!”. Of course I started with appropriate delicacy as requested by the situation, as I do not have any born-in (I am an ogre weighing over 100kg). This is the reason, that the first album played was the moody Leonard Cohen “Popular Problems” http://tidal.com/album/34181830 , but the easiness of the repertoire was only apparent. The seemingly low, hoarse voice of the vocalist, who never was a master of expression, preferring soft and toned down forms to shouting, and as such it was not a very big challenge, but the synthetic bass supporting the piano, with all the delicate choirs and cymbals, can become muddy and cover the whole sound with a thick cover if the amplifier cannot deliver appropriate current. But this time nothing like this happened. Cohen, being the whole time in very good shape, was closer to the listeners, while the virtual sources being on the second and third plane had proper size. The space and gradation of planes were based mostly on favoring palpability, sometimes at the cost of losing the rigid rules of perspective, but I can live with that. The reason for that is obvious – the sound is enchanting with palpability and the musicians/instruments being close to the listener, at the same time not dazzling with overly sharp edges or textures, which we could not have observed normally. And I am not talking about more or less cosmetic, softening – blurring manipulations, but about being closer to the truth – reality, and not overly bright or artificial. Looking for analogies in photography – HDR is rarely working well in portraits, the same also true in music.
The sound was very dense, coherent and inversely proportional in terms of pace to the declared, theoretically very low power. Trying to locate it in terms of approach to sound, in terms of mannerisms with which it reproduces music, I must confess, that the Block fits in somewhere between the camp represented by the single-ended power amplifier Tellurium Q Iridium 20 II and a classic, but very lively tube integrated Leben CS-300F. The obvious common characteristic of the mentioned amplifiers and the tested integrated is the “seemingly” low power, which parameters do not fit with what we hear. Because how should we describe a situation, when we know, that the amplifier we are listening to has only a dozen watts, or even a few, like the tested amp, and it easily drives loudspeakers, which made many “muscular legends” sweat.
Now, when the Block fared so well with Leonard Cohen, so time came to play something more massive and dense – for example “Anastasis” Dead Can Dance. When the “symphonics”, lavishly decorated with electronics, being the background for the almost hypnotic vocals started to emanate from my Gauder, my esteem for the Polish construction rose by a few more points. Low reaching and yet very well differentiated bass was kept on a surprisingly short leash, and thus did not degrade the selectiveness of the rest of the sound spectrum.
I can also talk only positively about the smoothness and coherence of the musical spectacle. Instead of separated, not bound together sounds, the Block had an global approach to it. It started from the whole, defining the reproduction – the basic thought, on which the action was based, and then, completely fluently and naturally allowed to concentrate and follow the details – individual vocalists or instruments.
I kept the hardrock “War Of Kings” Europe for last. Swing, breath and truly epic pageantry were quite nicely reproduced, but when the volume knob went too far to the right, physics laws came to play, and the sound stage started to get smaller and in culminating moments you could even hear compression. But it would be childish for me to assume, that the Block will play everything, at every volume level in a system configured as it was. And this is what happened here, but when you chose appropriately high efficient loudspeakers for this integrated, you can go for even heavier repertoire than the “poodlemetal” legends.
One more thing. When everything was written what I wanted to write, absolutely outside the test, from pure curiosity and sentiment, I played the long not heard “Beggars Banquet” The Rolling Stones (24bit/88.2kHz). I think I do not have to tell, that this album is still great music-wise, but it is not so good in terms of mastering. Despite the high density of the file, the music is usually too dry and anorectic. It lacks true flesh, the bloody tissue and a kind of humane warmth. Yet the Block was able to extract, in a way only known to it, a kind of substitute, only a substitute but still, of analog-like organicity. The depth of the stage still was not bigger than the depth of a paddling pool, but the whole came together into something sensible in terms of composition, and most of all, started to fulfill the criteria of three-dimensionality.
The G•LAB Design Fidelity BLOCK enchanted us already during last year’s Munich High End, with its unique shape and radical definition of its target audience. Without trying to appeal most people, it was absolutely clear, that it is not an ideal candidate for the first step in audio. But all people, who have enough of the never ending searches and ever growing list of devices owned, should sit down quietly and listen to the Block in their own homes. The chance of the quality of the watts coming from this charming integrated being much more important, than the amount of them, will be much higher.
Marcin Olszewski
System used in this test:
– CD/DAC: Ayon CD-1sx
– Digital input selector: Audio Authority 1177
– Network Music Player: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center; QAT RS3
– Integrated amplifier: Electrocompaniet ECI5;
– Loudspeakers: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Siltech Classic Anniversary 770i
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB Cables: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Speaker Cables: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Power Cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Ardento Power; Organic Audio Reference Power; Furutech NanoFlux
– Power distribution board: GigaWatt PF-2 + Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R
– Wall Socket: Furutech FT-SWS(R)
– Antivibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Ethernet cables: Neyton CAT7+
– Accessories: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips
Opinion 2
It was exactly one year ago, when we, together with Marcin, visited the 2014 Munich High End, and found a static, at that point, presentation of the product described here. Yes, if something is allowed to be sold, it needs to fulfill many bureaucratic requirements, and the completion of it in our country, member of the European Community, takes approximately that long. But we should not complain, this time could also be used for the project to evolve into the final version, to be able to present the fullness of its sonic capabilities. And I am talking here about the tube amplifier Block, designed and manufactured by the company G-Lab Design-Fidelity, which was to be an uncompromised construction, offering only 5.5 watt per channel, in class “A”. What came out from the test, of this amplifier, seemingly destined to fail (as it costs less than any of the cables in my system), I will describe later.
Looking at the shape of the Block it is hard not to think, that being capable of placing a few stainless steel cubes around a cylinder in such a visually appealing way, you need to be a little crazy – in a positive way. An average representative of homo sapiens would build a boring structure from Lego blocks, and not such an appealing, spacious construct. You do not believe me? Then please try to design something yourself and give it to some independent reviewer. It will probably turn out, that you should leave designing to people competent in that area. But enough of this visual digressions, let us get to the topic.
Like I mentioned before, the design was centered around a cylinder, housing all the electrical elements, with four cubes placed around it and a big platform for the vacuum tubes. Simplicity and perfection incorporated. The lower cubes look like feet, but in reality, the whole construction rests on the middle cylinder. The top plate houses, in its central part, the whole set of electron tubes, hidden in special housings, ideally fitting to the rest of the design. On the front of this platform, to the left, a big volume knob was installed, next to an old-school power switch, while to the right, a triple input selector can be found. Using one of those switches immediately reminds me of my youth. A big kudos to you gentlemen. The back of the integrated is equipped with a power socket and a grounding terminal for the phonostage on the cylinder and three inputs – including one phono – as well as single loudspeaker terminals at the back of the tube plate. No fancy items there. And that would be it, regarding the exterior. So let us continue to the most important aspect of the device – the amplification of the sound, which was most interesting to me, due to the low power levels produced by the unit.
The beginning of the test of such a hardcore product, as usual, brought some conjectures like: the high efficiency of my loudspeakers alone (90dB) does not guarantee good playback from a puny amplifier. Why? On one hand, the high value in the company materials does not necessarily need to be truthful, and even if it is, then it may turn out, that moving two 40-cm diameter woofers may be too much of stress for a 5 Watt amplifier. But let me not brag too much – the PR guys knew well, what they had to sell, so when I put the tested amp in my system, I must confess, that it fared well directly from the beginning. Of course, before I started to test the cooperation between the tube guest with the Austrian loudspeakers, I arranged for a few days of burning in, using my beloved old music for that, and following the direction, in which the initial harshness of the tested amplifier will go. When the tested unit reached review readiness, I decided for a sparring with highly efficient loudspeakers, in the form of 30 years old Klipsch, that can be found at the KAIM club. Unfortunately this combination turned out to be too flashy, too dry, as a consequence of the tube drivers used in the speakers. So I would like to warn all people from the audio world, that such stereotypes – high efficiency loudspeakers from the megaphone era and an amplifier with only a few watts are guaranteeing success – it may turn out, that this is just wishful thinking, and not an axiom. As a side note, we were able to create from this Klipsch speakers something like a Harbeth, but for that we needed an extended set of cables, which were used to temper those speakers, and cost many times the value of the speakers themselves. If somebody thinks, this is rational, then I tend to disagree – this was like curing a plague with a virus. The return to my exile revived some of the enthusiasm I lost during the described experiment. I expected playing with the upper midrange, with a tendency for exaggeration, and yet it turned out to be the effect of the KAIM club loudspeakers, which are too offensive, and not of the tested amplifier. The detail of the sound was supported by its swing; already during test runs in my system showed the potential of our test hero, and I only confirmed that with later listening tests. And yet my loudspeakers feature paper membrane drivers and a tube speaker, yet applied using current construction trends. Of course there is no smoke without a fire and such a presentation of information recorded on the disc sometimes resulted in a slight increase of the sibilants, which are often an issue with recordings of lesser quality. This was not really tiring, but when the sound engineer decided to place the microphone in the singers throat, then we could hear the increase of hissing in the sound. In the reference configuration this effect was not there, or was negligible, but let us say it – this was not a fair comparison. As excuse for the tested amp, I will add, that when the artifacts were there, they were not degrading the sound, but pointed to the mistakes of the sound engineer, where a less good unit would have problems. And I am not writing this to depreciate the tested component, but to let potential buyers know, that they deal hear with a very open playing amplifier, and choosing the right loudspeakers can be more of a serious task, than just a formality. Dealing with something as unique as the tested device, it is worth to spend some more time selecting the right accompanying components, to achieve full satisfaction from the upper registers. This needs to be a consensus of two synergistically fitting products, and not a random combination. But let me continue to describe the sound generated in combination with my Trenner speakers. When the Reimyo power amplifier was replaced with the Polish product, the base drum lost some of its weight, this due to the low power of the amplifier. It was not flat, but it generated less of that blow, like the 200 watt Japanese amp. What is important, that the temperature of the sound shifted a bit up, but still remained in the area of a warm sound. For sure I did not perceive it as brightening, but just a way of handling bass speakers the size of a swimming pool. To describe the sound, I will use a few records, starting with a disc often played by me, from the ECM John Potter compilation from the series “The Downland Project”, titled “Care-charming sleep”. A few motives of Monteverdi with some other songs from that era, sung in a non-typical way, with energy and swing, without being overly artistic, so that I can listen to this disc many times over in one session. This of course has its assets, as I know each of the phrases recorded on the disc by heart, but I also tend to be bored by this material quickly. But the manner of fresh presentation of the sound seemed to help this music, as a slight shift of the gravity towards the upper midrange resulted in spectacular, often praised by my guests, lighting of the sound stage. Following this I would like to recall John Potter’s vocals, which sounded in such a way in my room, that its volume only lost with the ceiling and the walls containing it. This was a very instructive experience, giving the price of the device. It can be clearly seen that even on such a low price level, you can create something sounding at least interesting. But you do not live on old music alone, so I had to check, how many artists on one stage will be presented. So I fired up the turntable with the disc from Enrico Rava and Dino Saluzzi in a quintet called “Volver” and issued by ECM. Yes, yes, I am boring, but what can I do, when this label has a monopoly for high quality recordings, and you really need to search very thoroughly to find a glitch. This is why this label from Munich is for me the number one during reviews. But let us return to the topic. I took on this disc on purpose, because it is a very slowly, but consistently developing story presented by few artists. In the piece opening the disc, the musicians successively enter into a dialog between them, showing exactly the places, where the sound engineer placed them. A bit of silencing and then, somewhere in the distance we hear the musical phrases of a guitar, on the background of which, somewhat to the left Saluzzi’s accordion enters, and then we can hear the contrabass and percussion to the right. The apogee of this piece is when Enrico Rava’s trumpet enters, placed centrally. When this part finished, it turned out, that this maybe was not a true copy of the capabilities of my Japanese set, but for a debut on the audio market, and the moderate price, maybe even too low for the capabilities presented, it was really very good. Finally I must confess, that I found a repertoire, that defeated our hero. It is true, it stood ground till the medium volume levels, but after passing the “G” spot on the potentiometer, the musical reproduction lost on readability and gradation of planes. Please take a special margin for tolerance for this adventure, because the disc played was Percival, a folk-rock formation. This disc is a real problem for most of the tested devices. For once, it is not well recorded, and secondly, I regard this kind of music as something used for voluntary killing of your own brain cells, and I dropped this kind of experience some time ago. So please do not draw too far fetching conclusions from the last few sentences, but just take them as pure information from a reviewer, who tries to take his job seriously. I think, that with loudspeakers with smaller membranes, it would be much better, but let us not kid ourselves, no one will use a class “A” amplifier for a liver massage with Satan’s music. Such devices are for the educated music lover, which will appreciate the art of the manufacturers in reproducing their beloved music. I repeat, music, and not a combination of instruments and vocalists shouting one over the other, for what I would propose a few ideal amplifiers, but absolutely different to the tested one.
Conclusion? It is great, that there are people in our country, who want to create such products. Block, being a fusion of an idea for business, a good electrical construction and a nice external design, seems to be destined to reach final success. Why do I think that? Please take the product from the company G-Lab Design-Fidelity to your place, even with loudspeakers that are difficult, and you will find out, that the things I wrote earlier: openness of the sound, well defined sound stage, and what is important for our spouses, the design will convince you to it, so that you will try to find fitting loudspeakers for it. A five Watt amplifier in class “A” is another world in terms of enjoying music, and even if during a short contact with the device, you will feel a spark of romantics, then you may lose to it completely. I really recommend you trying it out, but I also warn all those, who are negatively minded, that they can be positively surprised.
Jacek Pazio
Producer: G LAB Design Fidelity
Price: 5 000 €
Technical details:
Output Power: 2 x 5,5 W
Frequency Response: 30 Hz – 30 kHz/-2 dB
Power consumption: 120 W
Analogue inputs: 2 x line, 1 x phono (MM)
Tube complement: 2 x E34L, 2 x E88C, 2 x 6N6P
Weigth: 20 kg
Dimensions (WxDxH): 339 x 288 x 208 mm (without lamps)
System used in this test:
– Separate DAC + CD player: Reimyo CDT – 777 + Reimyo DAP – 999 EX
– Preamplifier: Reimyo CAT – 777 MK II
– Power amplifier:Reimyo KAP – 777
– Loudspeakers: TRENNER & FRIEDL ISIS
– Speaker Cables: Harmonix HS 101-EXQ (mid-high section); Harmonix HS-101 SLC (bass section)
– IC RCA: Harmonix HS 101-GP
– Digital IC: Harmonix HS 102
– Power cables: Harmonix X-DC-350M2R Improved Version
– Table: SOLID BASE VI
– Accessories: Antivibration stand for the power amp by Harmonix TU-505EX MK2, Harmonix Enacom improved for AC
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END
Analog stage:
– Turntable:
Drive: SME 30/2
Arm: SME V
Cartridge: MIYAJIMA MADAKE
Phonostage: RCM THERIAA
Przekątna 105” w kinowym formacie 21:9, rozdzielczość 5K, najlepsze materiały i technologie polepszające głębię obrazu to synonim luksusowego kina od LG
Firma LG Electronics (LG) wprowadza na polski rynek najdroższy w swojej historii telewizor LG 105UC9V. Wyposażony w wyjątkowy ekran i system dźwięku firmy Harman/Kardon jest warty ponad dwa razy więcej niż najbardziej zaawansowane telewizory konkurencji. Model LG 105UC9V to produkt, który otwiera nowy wymiar domowej rozrywki – pokazuje, co stanie się gdy najlepsze technologie telewizyjne znajdą się w jednym sprzęcie. W Polsce są już dostępne tylko dwie sztuki – każda z nich w cenie ok. 350 000 zł.
Najdroższy w historii polskiego rynku telewizor, dzięki ostrym kolorom, niesamowitej głębi obrazu i przestrzennemu dźwiękowi, oferuje widzowi ultra-realistyczne wrażenia. 105-calowy ekran LG to prawdziwie kinowy obraz – nie tylko ze względu na rozmiar, ale także rozdzielczość ponad 11 milionów pikseli i proporcje 21: 9. Zagęszczenie pikseli 5120 x 2160, czyli niemal 5 razy większe niż w telewizorach Full HD, panel IPS 4K oraz idealnie skalibrowane zakrzywienie ekranu, sprawiają, że bogaty w szczegóły i wysoki kontrast obraz niemal otacza widza. Dodatkowo technologia True 4K Engine Pro eliminuje wszelkie zakłócenia wizualne, podnosząc materiały niższej rozdzielczości do 5K.
Model 105UC9V pozwala także na oglądanie filmów w 3D. Jest to możliwe dzięki technologii Film Patterned Retarder (FPR), która w połączeniu z ekstremalnie wysoką rozdzielczością (materiały 3D w wersjach HD, SD i Full HD także są upscalowane) gwarantuje wyjątkowe, kinowe przeżycia.
Model 105UC9V to także wysokiej jakości dźwięk o mocy 105W. Podobnie jak w innych telewizorach klasy premium firmy LG, w najdroższym egzemplarzu nie mogło zabraknąć wdrożenia koncepcji ULTRA Surround, która konsekwentnie realizowana jest we współpracy z liderem rynku audio, firmą Harman/Kardon. Dzięki 7.2-kanałowym głośnikom wbudowanym w zakrzywioną konstrukcję telewizora możliwe jest wydobycie potężnego dźwięku, który idealnie uzupełni wrażenia wizualne i przeniesie salę kinową do salonu użytkownika LG.
Telewizor LG 105UC9 to oprócz niezwykłych, kinowych doświadczeń także nowoczesna i intuicyjna obsługa. Dzięki autorskiej platformie Smart+TV, systemowi webOS, ten prestiżowy model działa płynnie i bezproblemowo, a sterowanie jego funkcjami jest bardzo proste. Tym bardziej, że wszystko to odbywa się z pomocą przyjaznej, animowanej postaci BeanBird, która przeprowadza użytkownika przez najistotniejsze opcje i proces instalacji.
Model jest już dostępny w 2 sklepach w Polsce: Saturn Arkadia oraz Media Markt Aleja Krakowska w cenie 350 tyś. PLN
Electrocompaniet, firma produkująca sprzęt audio High-End od ponad 40 lat, ma przyjemność zaprezentować swój pierwszy w historii gramofon – ECG-1. W czasach gdy ogólny trend sprzętu hi-fi to urządzenia odtwarzające cyfrowe pliki audio, płyty winylowe oraz gramofony zdobywają sobie coraz więcej entuzjastów w sektorze High-End audio.
W przeciwieństwie do większości naszej konkurencji, nie zdecydowaliśmy się na powierzenie zaprojektowania i wytwarzania naszego gramofonu firmie zewnętrznej lecz sami opracowaliśmy oraz wdrożyliśmy do produkcji ECG-1. Gramofon ten powstaje w naszej nowoczesnej fabryce znajdującej się w Norwegii. Szczególną uwagę zwracamy na wszystkie najważniejsze elementy składowe ECG-1: obudowę, talerz, silnik i ramię.
Pod względem jakości dźwięku jak i wyglądu ECG-1 pasuje w 100% do innych urządzeń z serii Classic Line. W połączeniu z naszym nowym przedwzmacniaczem gramofonowym ECP -2 uzyskacie prawdziwe brzmienie, typowe dla marki Electrocompaniet.
OBUDOWA GRAMOFONU: ECG-1 to gramofon, którego plinta posiada trójwarstwową konstrukcję przekładkową/kanapkową (tzw. sandwich) wykonaną z akrylu i aluminium, wykorzystującą naturalne właściwości tłumiące akrylu oraz sztywność aluminium. Zastosowanie zróżnicowanych materiałów skutkuje dalszym zwiększeniem właściwości tłumiących ECG-1 co powoduje, iż nie ma on problemów z występowaniem zjawiska rezonansu.
TALERZ: ECG-1 jest wyposażony w akrylowy talerz, którego struktura jest zbliżona do winylu używanego w tłoczeniu płyt analogowych. Płyta powinna być położona bezpośrednio na powierzchni talerza, bez stosowania jakichkolwiek mat gramofonowych. Takie postępowanie zapewnia optymalne i mocne połączenie dwóch elementów, skutkujące uzyskaniem efektu ,,spoistości” płyty z talerzem. Akryl zastosowany w talerzu ECG-1 dysponuje dobrym wewnętrznym tłumieniem, dzięki czemu nie będzie ,,dzwonił” tak jak to się zdarza niektórym metalowym talerzom.
SILNIK: ECG-1 dysponuje asynchronicznym silnikiem 24V AC, którego obroty są płynnie sterowane przez dwufazowy kontroler. Silnik na prąd zmienny (AC) jest nadzwyczaj precyzyjny, a jego budowa nie posiada nadmiernego skomplikowania konstrukcyjnego typowego dla silników na prąd stały (DC) i ich sterowania.
RAMIĘ: ECG-1 posiada ramię Jelco SA-750EB, które może współpracować z wkładkami o masie od 4 do 12 gramów.
Dane techniczne:
• Prędkości obrotowe: 33 i 1/3 / 45 / 78 obr./min
• Długość ramienia : 258 mm
• Waga gramofonu : 13 kg
• Waga silnika: 1,3 kg
• Waga talerza: 2,8 kg
• Wymiary (S x W x G): 46,5 cm x 15,3 cm x 36,0 cm
• Masa wkładki: 4-12 g
Dystrybucja: Hi-Fi Club
Zarówno konto Premium, jak i HiFi będą dostępne w nowej ofercie cenowej
Warszawa, 8 lipca 2015 roku, TIDAL, międzynarodowa platforma muzyczno-rozrywkowa, ogłosiła dzisiaj dostępność planu rodzinnego dla wszystkich użytkowników TIDALA.
Nowa oferta cenowa pozwoli użytkownikom TIDALA, zarówno w wersji Premium (19,99 zł miesięcznie), jak i w opcji HiFi (39,99 zł miesięcznie), na otrzymanie 50% zniżki na każde dodatkowe konto zarejestrowane przez danego abonenta. Główny użytkownik może dodać od jednego do czterech kont, co pozwoli rodzinom na jeszcze łatwiejsze korzystanie z serwisu TIDAL w domu oraz na urządzeniach mobilnych.
Dodatkowe konta będą administrowane przez głównego użytkownika czy też rodzica, ale każdy członek rodziny będzie miał własny login, możliwość zarządzania playlistami, ustawieniami oraz dodatkową zawartością, tak jak inni subskrybenci. Plan rodzinny jest dostępny dla wszystkich, którzy dodadzą od jednego do czterech dodatkowych kont do swojej subskrypcji i sposobu płatności. Każde z kont rodzinnych pozwala na korzystanie z nielimitowanego dostępu do muzyki oraz na zarejestrowanie do trzech urządzeń do słuchania muzyki w trybie offline.
TIDAL dodaje nową ofertę cenową w celu zapewnienia obecnym abonentom zniżek dla bliskich im osób. Dzięki temu dostęp do ogromnego katalogu muzycznego TIDALA, zawartości dodatkowej oraz innych korzyści dla subskrybentów platformy będzie dostępny dla jeszcze większej liczby osób.
Plan rodzinny będzie dostępny we wszystkich krajach. Informacje, jak dodać dodatkowe konta, są dostępne na stronie http://tidal.com
Opinia 1
Jeszcze do niedawna na pytanie, czy można połączyć kino domowe z systemem stereo odpowiedź była jedna, rozwiewająca wszelkie wątpliwości i brzmiała … Tak, jeśli kupi się dwa zestawy. Jednak słowo, a raczej dwa słowa stanowiące klucz, czyli „do niedawna” dość jednoznacznie wskazują na czas przeszły. I tak też jest w istocie, gdyż o ile z adekwatną do liczby potrzebnych do wzmocnienia kanałów ilością końcówek mocy nigdy nie było problemu, o tyle oferta odpowiedniej jakości przedwzmacniaczy mogących ogarnąć wielokanałowość, sygnały wizyjne a przy tym zadowolić wybrednych stereofilów była nader skromna. Całe szczęście natura nie znosi próżni i nie trzeba było długo czekać, by światło dzienne ujrzały hybrydy łączące funkcjonalność standardowych przedwzmacniaczy liniowych z sekcją przetwornika i/lub streamera, oraz przynajmniej podstawowymi cechami procesorów umożliwiających obsługę sygnałów HD video i wielokanałowych. Nie ma zatem co krążyć wokół tematu, tylko najwyższy czas złapać przysłowiowego byka za rogi i zmierzyć się z bohaterami niniejszej recenzji, czyli dzieloną amplifikacją Classe pod postacią przedwzmacniacza Sigma SSP i stereofonicznej końcówki mocy AMP2.
Oba urządzenia możemy zaliczyć do lifestyle’owo – kompaktowej, ba wręcz „budżetowej” serii Sigma kanadyjskiego producenta. Oczywiście ową budżetowość z premedytacją wziąłem w cudzysłów, gdyż o ile zarówno na naszych łamach, jak i w portfolio kanadyjskiego producenta Sigmy stanowią dopiero wstęp, niemalże przedsionek do właściwej – dorosłej oferty, to wszyscy zdajemy sobie sprawę z istnienia odbiorców chcących cieszyć się wysokiej jakości dźwiękiem za zdecydowanie bardziej rozsądne kwoty. Dlatego też konieczne oszczędności poczyniono jedynie tam, gdzie ich obecność mogłaby wpłynąć w możliwie najmniejszym stopniu na ciężko wypracowany przez ostatnie lata wizerunek Classe. Oczywistą oczywistością jest zatem rezygnacja z potężnych i co za tym idzie kosztownych aluminiowych skorup na rzecz zdecydowanie mniej okazałych, zunifikowanych, anodowanych na czarno prostopadłościennych form z niezbyt grubych giętych profili. Dodatkowo Kanadyjczycy z nikim nie zamierzają bawić się w kotka i myszkę, czy próbować zaklinać ekonomiczne realia i uczciwie przyznają się, że Sigmy składane są w Chinach a ich zasilanie opiera się o moduły impulsowe. Stąd też ich dość niewielka waga, o której warto pamiętać podczas pierwszej próby „poderwania” kartonu z zwartością, bo można dotkliwie obić sobie dolną szczękę. Nie ma jednak co żartować, bo na chwilę obecną, jeśli tylko zasilacz impulsowy zostanie zaprojektowany i zaimplementowany z głową, to o ile audiofil i tak będzie kręcił nosem, ale za to środowisko i ekolodzy będą mogli spać choć trochę spokojniej. Kończąc nader pobieżną wiwisekcję trzewi wypadałoby jeszcze wspomnieć, że końcówka mocy pracuje w klasie D oferując 200 W przy 8Ω i 400W przy 4Ω, co jak na tak niepozorną skrzynkę wydaje się całkiem niezłym wynikiem. A właśnie obudowy. O ich „odchudzeniu” w stosunku do pełnowymiarowej oferty Classe wspominałem, za to jednego, przynajmniej w przypadku przedwzmacniacza nie mogło zabraknąć – fenomenalnie czytelnego błękitnego wyświetlacza. AM2 zachowując spójność stylistyczną otrzymał jedynie stosowne plastikowe wypełnienie – zaślepkę stanowiące dość oszczędny element wzorniczy, lecz prawdę powiedziawszy gdyby i tam trafił wyświetlacz to i tak za bardzo nie byłoby co na nim pokazywać. Wróćmy jednak do SSP.
Pomijając centralnie umieszczony, skrywający ww. display połyskliwy plastikowy profil ściana przednia jest idealnie płaska. Zarówno zlokalizowane po lewej stronie włącznik główny, czujnik IR, gniazdo słuchawkowe i porty USB/HDMI, jak i królująca po prawej stronie tarcza, której pokrętłem nazwać nie sposób, służąca m.in. do regulacji głośności, odstają od płaszczyzny frontowej może na ułamek milimetra. Pomijając możliwość nawigacji z poziomu dołączonego pilota preamp daje się również okiełznać z pomocą dwóch umieszczonych po przeciwległej stronie displaya przycisków, z których jeden daje dostęp do menu a drugi umożliwia wyciszenie urządzenia. Jednak jeśli chcemy zagłębić się w poszczególne podpoziomy i profile konfiguracyjne lepiej na ładnych kilkanaście minut dosunąć sobie do systemu jakiś zydelek, bo jest czym się pobawić. Począwszy od wyboru minimalnej/startowej i maksymalnej głośności poprzez przypisanie poszczególnych wejść konkretnym ikonom, na wielkości głośników skończywszy. Sekcji odpowiedzialnej za ustawienia wizyjne nawet ni ruszałem a tam tez było małe co nieco do przeklikania.
Ściany tylne to kolosalny, w porównaniu z oszczędnymi frontami kontrast a na stereofoniczne realia wręcz szaleństwo graniczące z obłędem. Proszę tylko popatrzeć. Nawet w końcówce, w której oprócz podwójnych terminali głośnikowych i zdublowanych gniazd wejściowych (RCA/XLR) znalazło się miejsce na wejścia IR, triggera, firmowej magistrali i USB do upgrade’u oprogramowania. A dopiero preludium do tego, co czeka nas w przedwzmacniaczu, a może właściwszym określeniem byłoby procesorze? Mniejsza z tym, bo patrząc na baterię interfejsów nie sposób nie zgodzić się ze stwierdzeniem, że „idzie nowe”. Jak inaczej bowiem wytłumaczyć obecność jedynie trzech par wejść liniowych z czego jedne to XLRy uzupełnione gniazdami RCA. Cała reszta to skierowane do miłośników wszelakiej maści źródeł cyfrowych cztery koaksjalne, dwa optyki, USB, gniazdo lan (o czym za chwilę) i …. 7 wejść plus jedno wyjście HDMI. Wyjść audio też mamy tyle, że spokojnie damy radę wysłać sygnał do 5 kanałów (AMP5 przyjmie je z chęcią).
Wspomniane gniazdo Ethernet oznacza ni mniej ni więcej całkiem sympatyczną zdolność SSP do odtwarzania zgromadzonej na dyskach sieciowych naszej ulubionej muzyki. Co prawda do pełni szczęścia zabrakło dedykowanej aplikacji i trzeba posiłkować się odtwarzaczmi programowymi „widzącymi” Classe w otoczeniu sieciowym jako odbiornik sygnału, ale nie taki diabeł straszny jak go malują. Wystarczy podłączyć tytułowe urządzenie do domowej sieci najzwyklejszą skrętką i następnie np. z poziomu JRivera wybrać je z podmenu „odtwarzaj w …”. Oczywiście można zastosować swoistą ekwilibrystykę i kombinację alpejską, by za każdym razem, aby zmienić nagranie nie biegać do komputera. Wystarczy na smartfonie /tablecie zainstalować appkę umożliwiająca zdalną obsługę programu karmiącego Sigmę strumieniem audio i już możemy nie ruszając czterech liter z kanapy czuć się panami sytuacji i karmić Kanadyjczyka do upadłego plikami 24/192.
Przechodząc do akapitu poświęconemu brzmieniu dostarczonej elektroniki przez chwilę zmagałem się z dylematem jak generalnie ująć to w jasną i zrozumiałą całość. Impulsowe zasilanie i klasa D na wyjściu może w kinie domowym są obowiązującym rozwiązaniem, jednak dla mnie to cały czas pewne może nie novum, co kompromis, z którym co prawda powoli się oswajam, ale nie powiem, żebym był ich fanem, bądź orędownikiem. Niby wszystko jest OK. i teoretycznie nie ma się do czego za bardzo przyczepić, ale …. No właśnie, to cholerne „ale”. Generalnie rzecz ujmując sprawy mają się tak, że od strony technicznej wszystko jest na tip – top. Płaska, raczej neutralna charakterystyka tonalna i brak faworyzowania któregokolwiek z podzakresów sprawiają, że Sigmy sprawdzają się w praktycznie każdym repertuarze. Począwszy od „For Queen And Metal” Nightqueen, “Blu Lines” Massive Attack i “Les Fleurs du Mal” Therion za każdym razem łapałem się na tym że słucham tego z zaciekawieniem, jednak gdzieś (podświadomie?) poszukuję trochę więcej emocjonalności, analogowego bogactwa barw i szczypty słodyczy. To, co np. w Peachtree Audio (też korzystającego z dobrodziejstw klasy D) załatwia zaimplementowana w sekcji przedwzmacniacza lampa, w przypadku Classe trzeba, albo dostarczyć z dobrodziejstwem inwentarza pod postacią źródła (vinyl rządzi), lub poświęcić chwilę na dobór odpowiedniego okablowania. Jeśli chodzi o źródła, to sugeruję nasycone a nawet przesaturowane – z reguły ulampowione odtwarzacze CD i oferujące lekko przyciemnioną tonację zestawy analogowe a w przypadku okablowania to … I w tym momencie dochodzimy do dość śliskiego tematu, gdyż końcówka najogólniej rzecz ujmując jest dość nieczuła na wdzięki audiofilskich węży ogrodowych dostarczających jej życiodajną energię. Z przedwzmacniaczem jest trochę lepiej, jednak spokojnie można poprzestać np. na Furutechu Alpha Nano OFC FP-S35N w najtańszej konfekcji, albo poszukać czegoś równie kremowego w przedziale do 2kzł. Zdecydowanie lepiej sytuacja ma się w przypadku interkonektów – z XLRami było dla mnie więcej tkanki i wypełnienia konturów, oraz przewodami głośnikowymi. Zalecam jednak stawiać na kulturę i gładkość, aniżeli podkreślanie krawędzi i analityczności, bo całość, przy neutralnych tonalnie kolumnach może zacząć irytować.
Sekcja wbudowanego przetwornika oferuje dość żywy i rześki przekaz, przy czym moduł streamera wykazuje się całkiem sympatyczną dynamiką i jeśli tylko zaaplikujemy mu odpowiedniej jakości sygnał odwdzięczy się wielce sugestywną przestrzenią i precyzją w ogniskowaniu źródeł pozornych. Powiem nawet więcej, gdyż w przypadku „Philharmonics” Agnes Obel można było mówić o całkiem miłym, ba, wręcz zalotnym charakterze prezentacji z sugestywnie, odważnie podaną partią fortepianu i gęstym, aksamitnym wokalem solistki. Gradacja planów była czytelna i jednoznaczna, choć dalsze rzędy podlegały lekkiemu spadkowi ostrości, jakby spowijała je delikatna mgiełka. Całe szczęście Classe nie wykazywało nawet najmniejszych chęci do podkreślania sybilantów, przez co odsłuch nawet mniej cywilizowanego repertuaru wcale nie oznaczał migreny.
Tytułowy duet Classe wymyka się jednoznacznej ocenie, gdyż przedwzmacniacz/DAC/streamer/procesor Sigma SSP to praktycznie mieszczący cztery urządzania w jednym dość jednoznacznie puszczający oko do postkinodomowych renegatów kombajn a dwukanałowa końcówka AMP2 wydaje się świetną okazją dla osób poszukujących wydajnej a przy tym niewielkiej amplifikacji. W sumie „prawie” kanadyjskiego zestawu słuchało mi się zaskakująco miło i patrząc na możliwość zapoznania się z nie do końca mainstreamowym podejściem do tematu z perspektywy czasu muszę przyznać, że w pewien sposób poszerzyło to moją wiedzę na temat tego, czego w audio w najbliższym czasie możemy się spodziewać. Przecież nie każdy jest audio ortodoksem a możliwość scentralizowanego zawiadywania całym systemem A/V z poziomu jednego urządzenia (Sigma SSP) wydaje się nader kusząca. Ograniczając do minimum kłębowisko kabli zyskujemy bowiem nie tylko całkiem satysfakcjonujący dźwięk, ale i niezaprzeczalną wygodę obsługi.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-1sx
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI5
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Siltech Classic Anniversary 770i
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Ardento Power
– Listwa: GigaWatt PF-2 + Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R;
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips
Opinia 2
Tak się jakoś utarło, a biorąc pod uwagę ilość propozycji sprzętowych jest to całkowicie uzasadnione, że gdy wspominamy o komponentach audio zza wielkiej wody, w pierwszej lokalizującej dany produkt myśli do głowy przychodzą nam Stany Zjednoczone. Na szczęście dla różnorodności oferty naszego globu nie mają monopolu na High End niczym królewski agent 007 na zabijanie i znakomicie konkuruje z nimi w tym przywołany cały świat, w którego drużynie występuje prezentująca się dzisiaj marka z Kanady. Co więcej, gdy Amerykanie znani są powszechnie z nadmuchiwania gabarytów urządzeń, również wspomniani kontr-producenci spod znaku klonowego liścia, jak do tej pory nawet na krok nie ustępują im w tej materii. Oczywiście bezpośrednie przełożenie na rozmiar obudów u wszystkich ma wsad materiałowy i półka cenowa jaką zajmuje dane urządzenie, dlatego już pierwsze spojrzenie na zdjęcia z obecnego testu zdradza nam (płaskie zunifikowane skrzynki), że będziemy obracać się raczej na pułapie trafiającym pod tak zwane strzechy, który już podczas fazy projektowej sugeruje kompromisy. Na szczęście nie oznacza to nieakceptowanej degradacji wszystkich aspektów brzmienia tej linii produktów, tylko stosowne tonowanie wyrafinowania , aby z nadal ciekawą ofertą zmieścić się w dobrej jakości dźwięku. Powiem więcej, obecne trendy zdają się zmuszać firmy do przychylniejszego niż to dawniej bywało stawania frontem do klienta i te wydawałoby się lekko ograbiające nas z jakości reprodukowanej muzyki konstrukcje, oferują w zamian niespotykaną kiedyś wielofunkcyjność. Jaką? Wystarczy spojrzeć na ofertę wielu marek, by dowiedzieć się, że obecne przedwzmacniacze liniowe oprócz spełniania swoich podstawowych zadań, jako bonus mają implementowane przyjmujące wszelkie standardy sygnałowe przetworniki cyfrowo/analogowe, phonostage gramofonowe, a czasem procesowy obsługujące kino domowe. Z punktu widzenia purystycznego podejścia do zagadnienia audiofilizmu wszystkie takie dodatki są fanaberią, ale w dobie szalejących cen już na poziomie oferty dla „ludzi” taki wszystko-mający produkt zaczyna nabierać całkowicie innego wymiaru, często występując jako swoiste centrum dowodzenia posiadanym systemem. Kończąc to przydługie wprowadzenie, zapraszam wszystkich na spotkanie z kanadyjskim zestawem pre-power marki CLASSE w postaci multi – zadaniowego przedwzmacniacza liniowego SIGMA SSP i kocówki mocy SIGMA AMP2 dystrybuowanych przez warszawski Audio Klan.
Akapit opisujący przybyłe na testy konstrukcje, nie będzie obfitował w ekwilibrystyczne frazy wizualizacyjne, gdyż z uwagi na pozycję w portfolio wygląd został mocno podporządkowany ogólnie akceptowalnemu prostemu projektowi plastycznemu, oferując w zamian tak poszukiwaną obecnie uniwersalność. I mimo, że raczej nie jestem docelowym klientem, uważam to za słuszną koncepcję, gdyż czy tego chcemy czy nie, idzie nowe i coraz więcej wielbicieli dobrej jakości dźwięku musi mieć możliwość przetwarzania w swoim systemie różnych protokołów sygnałowych, a znakomitą większość z nich, z powodzeniem obsługuje testowana właśnie linia SIGMA. Ale do rzeczy. Oba urządzenia zostały spakowane w takie same czarne obudowy-, różniąc się jedynie realizującymi przypisane zadania frontami i plecami. Przedwzmacniacz otrzymał sporej wielkości pokrętło głośności po prawej i inicjujący działanie włącznik, wejście dla słuchawek, cyfrowe wejścia w standardach USB i HDMI po lewej stronie. Małym zaskoczeniem okazał się dla mnie centralnie zaimplementowany w obu urządzeniach prostokątny panel, w który w przedwzmacniaczu wkomponowano wyświetlacz wartości wzmocnienia i stanu urządzenia, a w końcówce mocy jest jedynie zaślepką. Tylne ścianki oferują niezbędne do działania każdego z urządzeń przyłącza, gdzie wzmacniacz mocy oprócz podwojonych terminali głośnikowych, zestawu wejść i gniazda sieciowego z włącznikiem może pochwalić się kilkoma umożliwiającymi komunikację z przedwzmacniaczem magistralami, a samo centrum dowodzenia sygnałami cyfrowo-analogowymi (pre) baterią wejść i wyjść cyfrowych, liniowych, gniazdem sieciowym i włącznikiem głównym. Jak widać, dla zadowolenia większej grupy klientów, zdecydowany nacisk położono raczej na kompatybilność niż na przypodobanie się naszym drugim połówkom, jednak nadal obracając się wokół spokojnego, przyjaznego dla oka projektu.
Na przestrzeni ostatnich kilku lat marka CLASSE już kilkukrotnie próbowała mnie do siebie przekonać, jednak z uwagi na fakt, że były to nawet dość długie, ale jednak wyjazdowe spotkania, a nie sparing we własnym systemie, nie zdążyłem wyrobić sobie wiążącej się z zakupem oceny na jej temat. I gdy na wokandę rozmów testowych wypłynęła elektronika wspomnianej manufaktury, biorąc poprawkę na zaproponowaną zdecydowanie niższą niż wcześniejsze epizody półkę cenową, z dużą dozą zaciekawienia i oczekiwań przyjąłem ten nowocześnie wyglądający produkt kanadyjskiej inżynierii pod swój dach. Świat szybko idzie do przodu i taka konfrontacja z nowościami powinna pokazać, czy producent kluczy drobnymi ruchami, nastawiając się raczej na spore zyski, czy konsekwentnie kroczy właściwą dla progresji jakości dźwięku drogą. Zabawę testową rozpocząłem z trio Bobo Stensona i materiału „Cantando”, który dość szybko powiedział mi, czego można spodziewać się po bohaterach dzisiejszej opowieści – o tym za moment. Zanim zagłębimy się w bliższą ocenę, niestety muszę oznajmić, że jako zagorzały miłośnik analogu – brak sieci, serwerów, streamerów, twardych dysków i innych tego typu dodatków nowoczesnego audiofila – nie jestem w stanie zrelacjonować pełni możliwości tego wszystko mającego tandemu pre-power, skupiając się jedynie na sprawach około-dźwiękowych. Uspokajając jednak dodam, że jak to w świecie Soundrebels samoistnie zostało ustalone, takie niuanse z dużą dozą przyjemności i pełnym pakietem informacyjnym zrelacjonował już Wam Marcin. Wracając do mych wniosków ze spotkania ze wspomnianym materiałem jazzowym, trzeba powiedzieć, że ogólna prezentacja materiału muzycznego miała posmak lekkiego przeciążenia dołu i wycofania górnych rejestrów. W porównaniu z zestawem codziennym bas wraz z nabraniem tak często oczekiwanej masy, stał się nieco wolniejszy, w konsekwencji tracąc ostrość rysującej go kreski. Patrząc z perspektywy całościowej, w większości słuchanego materiału nie niosło to za sobą większych degradujących przekaz czynników, jednak gdy postanowilibyśmy wyczynowo przyjrzeć się zapisanym na płycie formom muzycznym, odczulibyśmy lekkie uśrednienie w tym aspekcie. Jeśli chodzi zaś o zasygnalizowaną górę pasma akustycznego, może nie była bardzo zgaszona, ale lekkie wycofanie w bardzo wymagających utworach dawało o sobie znać. Ale nie oszukujmy się, mecz był z góry wydrukowany (różnica klas) i moje sygnały należy odbierać raczej jako pewne cechy tych konstrukcji, które notabene są pokłosiem zasilania opartego o komponenty impulsowe, dając ten słyszalny – jeśli wiemy w czym rzecz – efekt woalki, a nie zło samo w sobie. Całe to zamieszanie z prądem najmniej wydaje się odczuwać środek pasma, karmiąc nas może nie rozdzielczością rodem ze szczytów High Endu, ale co najmniej solidną dawką czytelnych informacji. Gdy sprawy brzmienia mamy z grubsza omówione, przyszedł czas na relację z budowania wirtualnej sceny. I tutaj mam dobre informacje, gdyż może nie osiągnąłem magicznych dwóch metrów za kolumnami, ale w korelacji z żądaną ceną w zakresie szerokości i głębokości podest dla artystów był sporej wielkości powierzchnią. Kontynuując trudną dla większości testowanego sprzętu ścieżkę wymagających srebrnych krążków, w napędzie wylądował John Potter z muzyką Monteverdiego nagraną w dużej kubaturze sakralnej. Jak można się domyślić, podobnie do fantastycznie nagranego materiału jazzowego dało się odczuć trzymanie na wodzy ogólnie panującą teraz na realnej scenie muzycznej witalność dźwięku. Ale proszę się nie martwić, gdyż z pojedynku z tym materiałem z tarczą udaje się wyjść naprawdę bardzo mocnym zawodnikom, których przy odrobinie zastanowienia policzyłbym na palcach dwóch rąk, a mimo to, dzięki testowanemu zestawowi Classe dostałem może nie referencję, ale przyzwoicie odtworzony recital dawnej wokalistyki. Gdy czas apokalipsy minął – czytaj zmiana gatunków muzycznych na stawiające bardziej na same emocje niż emocje okraszone dźwiękiem, sięgnąłem po elektronikę i folk-metal. Grupy Massive Attack i Percival ewidentnie pokazały, gdzie maniera pogrubienia basu i wstrzemięźliwość górnego zakresu mają dużo dobrego do powiedzenia. I gdy przywołany zespół próbujący pogodzić światy wsi i piekła wystartował ze swoimi podbudowanymi stopą perkusji riffami gitarowymi, nagle okazało się, że wkraczamy w inny nieco bardziej tolerancyjny dla sprzętu, czerpiący właśnie z dodatkowych pokładów mięsistości dźwięku świat. To z reguły się nie udaje, gdyż ociężałość basu zwykle skleja dolny zakres, całkowicie zabijając jego energię, ale za sprawą wydajnego zasilania impulsowego dostałem niezbędną do wydobycia niskich pomruków dawkę mocy, by sprostać zadaniu osadzenia w dolnym rejestrze. Niemal identyczny efekt soniczny w zakresie dźwięków wymagających sporego dociążenia uzyskałem z krążkiem Nilsa Petera Molvaera zatytułowanym „Khmer”. Ciekawe, że nawet naturalna trąbka Nilsa dzięki lekkiej matowości górnego pasma również sporo zyskiwała, umiejętnie unikając krzykliwości przy głośniejszych odtworzeniach, kontrastując tym z resztą sztucznie wygenerowanego i mocno ekspansywnego instrumentarium. Jak wynika z tych kilku apostrof, to co dla jednego gatunku jest złem, dla innego może okazać się zbawieniem. Ja wiem, że dobry sprzęt powinien fantastycznie zagrać wszystko, ale takiego niema, a przynajmniej nie w idealnej wyimaginowanej w naszych głowach postaci. Każda elektronika ma swoje do powiedzenia i tylko reszta toru plus pomieszczenie jakie mamy do nagłośnienia dadzą nam odpowiedź, czy takie zestawy jak SIGMA z Kanady, bądź jakiekolwiek inne są naszą bajką.
Dzisiejszy test całkowicie wymknął się moim oczekiwaniom, gdyż dawne spotkania na szczycie nie niosły aż takiego sznytu dźwiękowego. Patrząc na to spotkanie z perspektywy czasu, może zbyt surowo podszedłem do tematu, gdyż jak zdążyłem wspomnieć w pierwszym akapicie, dostałem multi-funkcyjny rodzący pewne ograniczenia jakościowe zestaw, a zafundowałem mu istny płytowy „Paryż- Dakar”. Niemniej jednak, cieszę się, że gdy przy wymagającym materiale spektakl muzyczny był na co najmniej dobrym poziomie, to już twórczość angażująca nieco inne pokłady wrażliwości – jeśli w folk-metalu można mówić o wrażliwości na dźwięk – stała się bardzo ciekawą dawką co prawda bliżej nieokreślonych mi emocji, ale jednak emocji. I to jest chyba niezła rekomendacja. A przypominam, że ja przyjrzałem się tylko sferze generowania dźwięku, cedując opis często bardzo ważnej sprawy funkcjonalności na ręce Marcina. Tak więc, tylko pełna lektura dwóch spojrzeń na produkty spod znaku klonowego liścia da w miarę całościowy obraz, czego możemy się spodziewać, gdy zapragniemy zmierzyć się z testowanym dzisiaj zestawem CLASSE we własnym systemie.
Jacek Pazio
Dystrybucja: Audio Klan
Ceny:
Classe Sigma SSP: 22 000 PLN
Classe Sigma AMP2: 15 000 PLN
Dane techniczne:
Sigma SSP
USB: 24-bit/192 kHz
Formaty obsługiwane przez AirPlay: AAC (8 to 320 kbps). Protected AAC (z iTunes Store), HE-AAC, MP3 (8 – 320 kbps), MP3 VBR, Audible (formaty 2, 3, 4), Audible Enhanced Audio (AAX, and AAX+), ALAC, AIFF, WAV
Formaty obsługiwane przez DLNA: ALAC, mp3, FLAC, WAV, Ogg Vorbis, WMA, AAC
Pasmo przenoszenia: 8 Hz – 200 kHz < 1 dB, stereo digital bypass, 8 Hz – 20 kHz < 0.5 dB pozostałe źródła
Zniekształcenia THD: 0.0005%
Maksymalne napięcie wejściowe: RCA – 2 Vrms (DSP), 4.5Vrms (bypass); XLR – 4 Vrms (DSP), 9 Vrms (bypass)
Maksymalne napięcie wyjściowe: RCA – 9 Vrms, XLR – 18 Vrms
Zakres wzmocnienia: -93 dB do +14 dB
Impedancja wejściowa: 100 kΩ (RCA), 50 kΩ (XLR)
Impedancja wyjściowa: 100 kΩ (RCA), 300 kΩ (XLR)
Odstęp sygnał/szum: 104 dB (analog bypass), 101 dB (analogowe obciążone), 105dB wejścia cyfrowe
Separacja kanałów: > 100dB
Zrównoważenie kanałów: > 0,05 dB
Przesłuch między kanałami: > -130 dB @ 1 kHz
Pobór mocy (max): 35 W
Wymiary (S x W x G): 433 x 95 x 370 mm
Waga: 8,21 kg
Sigma AMP2
Pasmo przenoszenia: 10Hz – 20kHz, -1dB / 4Ω
Moc wyjściowa: 200W rms / 8Ω 400W rms / 4Ω
Zniekształcenia THD: <0.018% @ 1kHz na XLR
Impedancja wejściowa: 100 kΩ (RCA), 50 kΩ (XLR)
Wzmocnienie: 29 dB
Odstęp sygnał/szum: -100 dB
Pobór mocy: 177W @ 1/8 mocy przy 4Ω
Wymiary (S x W x G): 433 x 95 x 370 mm
Waga: 9,97 kg
System wykorzystywany w teście:
– Cd: Reimyo CDT – 777 + Reimyo DAP – 999 EX
– Przedwzmacniacz: Reimyo CAT – 777 MK II
– Końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Kolumny: TRENNER & FRIEDL “ISIS”
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sek
cja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: SOLID BASE IV
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX MK II
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA
Analogy Records, nowo powstała wytwórnia muzyczna wydająca albumy na taśmach do magnetofonów szpulowych, jest pierwszą wytwórnią na świecie, która produkuje albumy współczesnych artystów we własnym studiu i wydaje je na ORYGINALNYCH TAŚMACH-MATKACH.
Zamiast produkować kopie, Analogy Records dla każdego zamówionego albumu tworzy prawdziwą taśmę-matkę bezpośrednio ze studyjnego systemu nagrań wielokanałowych, eliminując w ten sposób dodatkowy etap produkcji. Żadnych kopii pierwszej generacji, tylko i wyłącznie oryginalne taśmy-matki. Wszystko to, aby zapewnić najwyższej jakości doznania słuchowe.
Analogy Records poszukuje najbardziej interesujących i oryginalnych artystów obejmując szeroki zakres gatunków muzycznych, od jazz’u po muzykę klasyczną, od world music po muzykę współczesną, od folku poprzez country, aż do stylowego pop’u. Produkcja rozpoczęła się od sześciu artystów i dziewięciu fascynujących albumów, obecnie dostępnych w sklepie internetowym wytwórni. Analogy Records bezustannie pracuje nad nowymi projektami z zamiarem wydawania nowego albumu co dwa miesiące, nagrywając w światowej klasy studiu nagraniowym Zerodieci Studio, które współtworzy markę.
Więcej informacji jest dostępnych na stronie wytwórni: www.analogyrecords.org
Kilka słów od Roberto Vigo, producenta, dyrektora i założyciela Analogy Records:
„Celem wszystkich moich nagrań była zawsze najwyższa jakość, skrupulatność w technikach mikrofonowych, kreatywność w miksowaniu i emocja, którą utwór może wzbudzić w słuchaczu. W czasach, w których słuchanie muzyki staje się coraz „gorsze” z powodu różnych kodeków obniżających jakość, poczułem potrzebę wyprodukowania artystów i albumów dla bardziej wyrafinowanej i wymagającej publiczności, która zwraca uwagę na detale i niuanse. Postanowiłem zrobić to poprzez użycie najlepszego dostępnego nośnika analogowego: taśmy magnetycznej.
Przez ostatnie dwa lata pracowaliśmy nad niezliczonymi aspektami tego projektu, nad koncepcją, ekskluzywnością, charakterystycznym wyglądem szpuli, nad ręcznie wykonywanymi pudełkami… Wykonaliśmy testy techniczne, stworzyliśmy wiele prototypów, nawiązaliśmy współpracę zarówno z dużymi firmami jak i z drobnymi rzemieślnikami.
Teraz jesteśmy wreszcie gotowi zaoferować wam nową muzykę, w której sztuka i techniki nagrywania łączą, aby stworzyć perfekcyjną harmonię: muzykę zbudowaną z emocji i wyszukanych akustycznych detali, wypełnioną naszą pasją, dbałością o szczegóły i entuzjazmem.”
Opinia 1
Każda konstrukcja kolumn już podczas projektowania powinna wstępnie rozwiązywać kwestie nie tylko jakości końcowego brzmienia, ale również sposobu propagacji generowanych fal dźwiękowych. Niestety standardowa aplikacja kilku przetworników pod sobą obarczona jest sporymi wadami natury spójności dźwięku, zmuszając konstruktorów do ekwilibrystyki w zwrotnicach, a czasem dodatkowego kompensującego przesunięcia fazowe pochylania brył obudów. Jest wiele szkół budowania zespołów głośnikowych niwelujących owe problemy, jednak jeśli w naszych planach projektowych przewidujemy przetwornik koaksjalny – punktowe źródło dźwięku, czyli wysokotonówka umieszczona centralne w średnio-niskotonowcu, pewien pakiet ułatwień – wspomnianą spójność dźwięku – mamy niemal w standardzie, całą uwagę mogąc skupić na innych ważnych zagadnieniach około konstrukcyjnych. Nie mam zamiaru przesądzać, jakie głośniki są idealne do aplikacji – to nie moja działka, ale mój wstępniak miał jedno zadanie, wprowadzić Was w świat, którym przez ostatnie kilka lat dumnie kroczyłem z podniesioną głową. Tak tak, chodzi o przetworniki koaksjalne. Co więcej, poddająca się dzisiejszej procedurze testowej, znana wszystkim miłośnikom dobrego dźwięku manufaktura Gradient, była dawcą „surowych” podzespołów do jeszcze niedawno będących u mnie referencją kolumn Bravo’ Consequence+. Oczywiście nie było to proste zamocowanie głośnika we własnej obudowie, tylko okraszona umiejętnością wyciągnięcia z nich pełni możliwości sonicznych przez Pana Kazuo Kiuchi – właściciela Combak Corporation – implementacja (projekt zwrotnicy i wizualne dodatki na membranach) w zaprojektowanym środowisku pojemnościowym. Ale nie o dawnych miłościach dzisiaj prawujemy, dlatego zapraszam wszystkich na przygodę z bardzo podobnymi w konstrukcji do mojego niedawnego punktu odniesienia kolumnami fińskiego producenta – Gradient 6.0, dystrybuowanymi przez wrocławskie Moje Audio.
Prezentowane dzisiaj kolumny, jak na swoje gabaryty są nad wyraz lekkie. Dwanaście kilogramów na sztukę bardzo często osiągają nieco większe monitory, to co dobrego można powiedzieć o chwalących się podobnym wynikiem konstrukcjach kolumn aspirujących do miana podłogówek. Ano to, że organoleptyczna próba ostukiwania obudów dała zaskakująco pozytywny głuchy odgłos, a taka bezduszność akustyczna już na starcie rokuje niezłym brzmieniem. Ale do rzeczy. Nasze umówmy się nieduże podłogówki, osiągają 90 centymetrów wysokości i mają zaaplikowany tylko jeden głośnik koncentryczny w górnej części ścianki frontowej i usytuowaną z tyłu tuż nad znajdującymi się przy podstawie terminalami głośnikowymi i tabliczką znamionową owalną membranę bierną. Sama skrzynka oprócz wspomnianych czarnych satynowych ścianek dzierżących głośniki i akcesoria przyłączeniowe pokryta jest transparentnym lakierem pokazującym piękno fińskiej brzozy. Całość dzięki kontrastowi jasnego drewna i czerni frontu naprawdę wygląda zacnie, a jako wisienka na torcie tego projektu nie burząc ogólnego spokoju wizualnego, jawi się wygrawerowane na drapanym aluminium i umieszczone w dolnej części frontowej ścianki logo marki. Ot prostota i piękno w czystej postaci.
Gdy rozpakowałem i postawiłem obok moich ISIS-ów dla celów zdjęciowych na facebook’a przybyłe na testy kolumienki, na mej twarzy zagościła troska. Ale nie było to lekceważenie pretendentów do oceny, tylko utożsamianie się z bracią audiofilską, która w znakomitej większości z braku warunków lokalowych – na szczęście jestem chyba w czepku urodzony – aby zaznać przyjemności obcowania z muzyką, musi szukać takich w porównaniu do moich obecnych standardów bardzo kompromisowych rozwiązań. Ale zirytowanych proszę o powstrzymanie nerwów na wodzy, gdyż teraz się mądrzę, gdy tymczasem, jeszcze rok temu sam gnieździłem się w niskim i niezbyt dużym pokoju. Wracając do Gradientów, pierwszy raz na przestrzeni dwóch lat działalności portalu Soundrebels spotkałem się z tak szybką reakcją konstruktora, po opublikowaniu w sieci zdjęć z unboxingu. W bezpośrednim mailu do nas cieszył się na przyszłe testy, ale zwracał uwagę, iż moje pomieszczenie jest zbyt dużą kubaturą do napełnienia dźwiękiem przez dostarczony model 6.0, jak również na fakt zbyt dużej dzielącej je od tylnej ściany odległości, gdyż w swych założeniach mają posiłkować się nią w reprodukcji niskich rejestrów. Oczywiście sprawa została dość szybko wyjaśniona, ale budującym jest fakt, takiej dbałości konstruktora o swój produkt.
Zapewne wszyscy wiedzą, że jednym z częstych kroków w moich spotkaniach z testowanymi urządzeniami jest wizyta w klubie KAIM. Niestety nieidealne, ale dobrze znane warunki lokalowe dają pewien bagaż doświadczeń, który później wykorzystuję podczas snucia końcowych wniosków, a z uwagi na fakt różnego postrzegania i interpretacji zaistniałych sytuacji, chętnie skrótowo dzielę się z Wami tymi wydarzeniami. Tutaj muszę się przyznać, że będąc bardzo ciekawym, jak spisują się przedstawiciele z Finlandii, już w domu spędziłem z nimi kilka niezobowiązujących srebrnych krążków. Wiedziałem, że moje początkowe warunki nie są optymalne, ale w tym przypadku nie chodziło o dźwięk w całym paśmie przenoszenia, tylko umiejętność budowania sceny muzycznej w wymiarze głębokości. Przecież były to siostrzane konstrukcje wspominanych na wstępie, tak uwielbianych przeze mnie Brav’o, a więc powinny budować hektary głębi, co oczywiście może nie jota w jotę, ale znakomicie się potwierdziło. Gradacja godna pozazdroszczenia, ale tutaj natychmiast potwierdziła się wskazówka konstruktora, gdyż bas był symboliczny. Nie krusząc o to kopii, przecież w takich warunkach nie było na niego najmniejszych szans, z pierwszym plusem na koncie norweskie szóstki wylądowały na piątkowym spotkaniu z klubowiczami. Oczywiście, jak na rasowych audiofilów przystało, zalecenia zaleceniami, a my swoje i kolumny stanęły w standardowym miejscu – czytaj sporo miejsca wokół. I tutaj dziwna sprawa, bo efekt z niskimi tonami był podobny, ale reszta pasma w ogóle nie przypominała tego, co słyszałem u siebie. Grało na tyle „plastikowo” – bez wypełnienia, że po kilku nieudanych kombinacjach sprzętowych przemeblowaliśmy pomieszczenie i testowane generatory fal dźwiękowych stanęły tak jak powinny, czyli 20 cm od ściany z krzyżującym się przed słuchaczem dogięciem. Nagle okazało się, że lekceważenie rad pomysłodawcy wespół z ignorancją instrukcji obsługi już na starcie mogą skazać dany produkt na sromotną porażkę. Nie powiem, po tym, co zaprezentowały w początkowym ustawieniu, sam powątpiewałem, że mogą zawalczyć o dobre brzmienie. Choć przy takim ustawieniu było już co najmniej dobrze, to z uwagi na fakt trochę za małej odległości kanapy od linii kolumn z pewnością nie był to szczyt ich możliwości, ale faktem jest, że pozytywne zaskoczenie zagościło na twarzach wszystkich obecnych wtedy słuchaczy. Nagle okazało się, że dawka odbitego od tylnej ściany basu na tyle wyrównała całe pasmo, by ich brzmienie można było zaliczyć do miana dobrych. Sprawę bezwzględnej oceny usłyszanej prezentacji pozostawiam bez dywagacji, gdyż jak wspomniałem, zbyt mała odległość miejsca odsłuchowego i całkowicie inne preferencje co do dogięcia przetworników każdej z osób oceniających nie dawały szans na optymalne jednogłośne wnioski. Ważne, że ogólny przekaz spotkania był pozytywny.
Gdy zespoły głośnikowe wróciły pod mój dach, zachęcony wyjazdowymi wynikami, wtargałem je na drugie piętro z nieco zmienionym – problemy logistyczne – w stosunku do głównego pomieszczenia odsłuchowego zestawem audio. Efekt tego posunięcia potwierdzał spostrzeżenia KAIM-owe, z tą różnicą, że jako jedyny słuchacz, mogłem ustawić całość tylko pod swoje wymagania, wydobywając tym sposobem maksimum możliwości tego zestawienia. I jak było? No cóż, tak hołubiony przeze mnie głośnik koncentryczny bez najmniejszych problemów pozwolił na idealne pozycjonowanie źródeł pozornych na wirtualnej scenie. Odsuwaniem od ściany mogłem regulować nasycenie brzmienia, a także głębokość gradacji planów spektaklu. Lekkie problemy sprawiała owa pomagająca nam w ciężarze grania ściana, gdyż bezpośrednie ustawienie przy niej utrudniało nieco prezentację głębi, którą usłyszałem w dużym pomieszczeniu, ale suma sumarum, gdy mamy ogólny problem z jakimkolwiek lokalem odsłuchowym i jesteśmy skazani na takie pomagające w obcowaniu z muzyką elementy urbanistyczne, to uzyskany wynik uważam za bardzo dobry. Zapewniam, że może w klubie tego nie zaznaliśmy, ale po optymalnej regulacji ustawienia kolumn, wektor głębokości jest zaskakujący. A jak to sprawdziłem? Bardzo prosto. Wystarczy płyta zagrana na setkę, której jedną z zalet jest realizacja w naturalnej kubaturze, jak na przykład krążek Johna Pottera zatytułowany „The Downland Project – Care-charming Sleep”. Zebrany na konsolę stojący gdzieś w centralnej części sporej budowli sakralnej artysta, wespół ze współpracującymi z nim odbiciami ścian i sufitu, jak na dłoni pokazują, czy dana konfiguracja sprzętowa jest w stanie wiernie oddać tamtą sesję nagraniową. Zamykamy na moment oczy i bez specjalnego deliberowania wiemy, jak sprzęt radzi sobie z taką prezentacją. I stwierdzam jednoznacznie, że zestaw, który do tego etapu testu udało mi się spiąć, czyli: napęd CEC CD5, wzmocnienie Sytnhesis A50T z okablowaniem Harmonix-a i listwą POWER BASE HIGH END plus przybyłe na testy kolumny Gradient 6.0 bardzo dobrze sprostał jednak dość trudnemu zadaniu. Oczywiście był to pewien kompromis kolumnowo-budowlany, ale o wysokim współczynniku satysfakcji. Ważną informacją jest również dobra wizualizacja źródeł pozornych, jako trójwymiarowe byty, co dla mnie jest bardzo ważnym aspektem podczas obcowania z muzyką. W podobnym duchu jakościowym miałem ten efekt przez kilka lat i już po pierwszych dźwiękach wiem, jak dane konstrukcje radzą sobie w tej dziedzinie, a tutaj było ok.. W takim duchu przebiegło większość słuchanych przeze mnie płyt i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie solidne podejście do zagadnienia zatytułowanego „kompleksowy test”, wymuszające nawet najlepiej wypadającym konstrukcjom zaliczenie próby z muzyką dla wiecznych buntowników. W tej roli częstym katem jest grupa Percival z krążkiem „SVANTEVIT”. Ciekawych tego sparingu uspokajam, przy w miarę strawnych poziomach głośności było czytelnie i dzięki osławionej tutaj wzmacniającej bas ścianie, nawet zaskakująco mięsiście. Niestety jakiekolwiek zbliżenie się do poziomów zarezerwowanych dla tego gatunku muzycznego, kończyło się ogólnym chaosem, co dla pewnych grup słuchaczy jest całkowicie nieistotnym problemem, gdyż im wystarczy, że jest głośno, ale z ogólnego punktu widzenia tak być nie powinno. Jednak nie oszukujmy się, „szóstki” Gradienta nie są kierowane do tej grupy homo sapiens, celując raczej w czerpiących przyjemność z piękna wybrzmień melomanów, których jeśli mają problemy lokalowe zachęcam do sprawdzenia ich w boju, gdyż to są naprawdę dobrze spisujące się w małych pomieszczeniach i fantastycznie wyglądające kolumny.
Fajnie jest przypomnieć sobie dawny sposób prezentacji sceny muzycznej. Gorzej, gdy tak jak u mnie rodząc pytania typu – czy zmiana była słuszna, nadal mocno wracają miłe wspominana, ale bez oszukiwania się trzeba powiedzieć, że obecny lokal stawia spore wyzwania, które determinowały ostateczną decyzję zakupową. Niemniej jednak, punktowe źródło dźwięku często daje niedostępną dla zwykłych konstrukcji spójność dźwięku i tylko nauszne zaznanie takiego sposobu generowania fal akustycznych, może sprawić, że zakochamy się w nim na dłuższy okres czasu, a być może, że na całe życie. Inną, często poszukiwaną zaletą testowanego produktu jest brak otworu bass-refleksu, który zawsze oferuje specyficzną reprodukcję najniższych składowych, a czego nie cierpi spora populacja audiofilów. Tutaj mamy membranę bierną, unikającą znienawidzonego przez wielu napompowanego basu, w zamian proponującą okraszoną dużą liczbą informacji na ile to możliwe niską falę dźwiękową. Czy jest to bajka dla każdego? Na pewno nie dla miłośników kochających masowanie wnętrzności, gdyż z racji pewnych założeń projektowych, basu jest tylko tyle, by zaspokoić dobrą prezentację muzyki dla ludzi, a nie bezdusznie wzmacniać wywołane przez szalejące membrany głośników fale powietrza. Niestety to nie ten adres. Ale jako alternatywa dla sporadycznego posłuchania przy przyzwoitej głośności nawet trash-metalowego szaleństwa z pewnością się sprawdzą.
Na koniec kilka zdań wyjaśniających temat zamieszczonych w recenzji fotografii. Jak widać, zdjęcia przywołanego z odsłuchu zestawu zrobione są na tle ściany bocznej na co dzień eksploatowanego sporego pomieszczenia, gdyż po niedawnej przeprowadzce, na górze pozostał ogólny nieakceptowany do celów zdjęciowych nieład – notoryczny brak czasu na remont. Jednak jako misję tego testu przyjąłem na barki sporo pracy natury chwilowego przemeblowania w głównym living-roomie odsłuchowym i całość w identycznym ustawieniu spiąłem pod ścianą na dole. Trochę to trwało, ale przy okazji efekt końcowy oznajmił mi, że nawet w za dużej kubaturze przy zalecanym ustawieniu przy ścianie wyniki w dociążeniu dźwięku były niezłe, co tylko powinno zachęcać zainteresowane osoby do prób we własnym systemie, bez względu na możliwości lokalowe. Na koniec jeszcze małe przeprosiny z mojej strony, gdyż mimo sporego poświęcenia w procesie logistyczno odsłuchowym – przypominam o trzech różnych opcjach pomieszczeń (klub i dwa u mnie) – alienacja widniejącego w centrum zdjęć gniazda zasilającego, przy codziennym użytkowaniu salonu znajdującego się na bocznej ścianie, nie wchodziła w grę. Aż takim samarytaninem, by na potrzeby testu remontować dom, nie jestem.
Jacek Pazio
System wykorzystywany w teście:
Cd: Reimyo CDT – 777 + DAP – 999 EX; CEC CD5
Przedwzmacniacz: Reimyo CAT – 777 MK II
Końcówka mocy: Reimyo KAP – 777
Wzmacniacz zintegrowany: SYNTHESIS A50T
Kolumny: TRENNER & FRIEDL “ISIS”
Kable zasilające: Harmonix X-DC 350M2R Improved Version
Kable głośnikowe: Harmonix HS 101-EXQ (sekcja średnio-wysokotonowa), Harmonix HS 101-SLC (sek
cja niskotonowa)
IC RCA: Harmonix HS 101-GP
IC cyfrowy: Harmonix HS 102
Stolik: SOLID BASE IV
Akcesoria:
– antywibracyjne: stopy pod końcówkę mocy Harmonix TU 505EX MK II
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– akustyczne: Harmonix Room Tuning Mini Disk RFA-80i
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END
– szafka pod sprzęt SOLID BASE VI
Tor analogowy:
– gramofon:
napęd: SME 30/2
ramię: SME V
wkładka: MIYAJIMA MADAKE
przedwzmacniacz gramofonowy: RCM THERIAA
Opinia 2
Mam nadzieję, ze znają Państwo powiedzenie, że jeśli coś jest do wszystkiego, to albo jest to szwajcarski scyzoryk, albo jest do … tego, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę. Dokładnie tak samo jest przecież z muzyką i ogólnie rzecz ujmując sztuką. Jeśli bowiem twórca nie jest w stanie zdefiniować swojego docelowego odbiorcy i zasłania się pustym frazesem, że pisze/maluje/gra etc. dla wszystkich, to w najlepszym razie robi to wyłącznie dla siebie a w najgorszym … dla nikogo. Trzeba zatem pogodzić się z faktem dość złudnego, iluzorycznego i po prostu błędnego przeświadczenia o konieczności spełnienia warunku uniwersalności i już ze spokojnym sumieniem, bez nerwów wyruszyć na poszukiwania rzeczy pasujących i podobających się przede wszystkim a czasem wyłącznie nam. Dlatego też po blisko półrocznej przerwie w testach kolumn głośnikowych wracamy do tematu biorąc na warsztat coś o jasno określonym przeznaczeniu i równie mocno zdefiniowanym targecie. Mowa o chyba najmniejszych kolumnach podłogowych, jakie kiedykolwiek zawitały w SoundRebels, czyli Gradientach 6.0.
Te fińskie, mierzące zaledwie 90 cm wzrostu, mirkrusy zostały stworzone przez Atte Salmiego do małych i średnich pomieszczeń i co najważniejsze jest to wyraźnie zaznaczone zarówno na stronie www, jak i w dołączanych do kolumn materiałach. Jeśli więc ktoś próbuje być mądrzejszy od samego konstruktora to proszę bardzo, tylko takie postępowanie przypomina trochę przysłowiowe „na złość mamie odmrożę sobie uszy”. Niby można, pytanie tylko po co. W dodatku nad wszystkim czuwa producent, który dosłownie kilka godzin po naszej „zajawce” z unboxingu zawieszonej na FB przesłał maila wyjaśniającego, że w takim ustawieniu jak na zdjęciach raczej nie usłyszymy niczego ciekawego i lepiej postarać się spełnić jego zalecenia, czyli poszukać mniejszego, i to znacznie lokum. W dobie wszechobecnego zaklinania rzeczywistości taka szczerość jest po prostu na wagę złota.
Skoro zatem sprawę odpowiedniego lokum mamy z głowy to jeszcze warto zająć się samym ustawieniem kolumn, bo tutaj też lepiej nie kombinować na własną rękę. Zamiast jeździć z 6-kami w tę i we w tę lepiej od razu dosunąć je na jakieś 20, góra 30 cm do tylnej ściany, mocno dogiąć i zapomnieć o problemie. A właśnie. O ile w większości przypadków pojawienie się nowych kolumn wiąże się z odpowiednimi zabiegami chroniącymi nasze misternie ułożone parkiety, o tyle w przypadku Gradientów nie musimy sobie takimi drobiazgami zawracać głowy, gdyż zamiast standardowych kolców wyposażono je w silikonowe nóżki, które prędzej się zetrą, lub odkleją aniżeli miały zarysować, lub w jakikolwiek inny sposób uszkodzić podłoże na jakim staną. Pan Atte Salmi dostaje zapewne w tym momencie pochwałę wzrokową od przedstawicielek płci pięknej, tym bardziej, że biorąc pod uwagę równie nieabsorbującą wagę (12 kg. szt) przy wypakowywaniu i ustawianiu Gradientów nawet drobna i filigranowa kobieta może obejść się bez samczej pomocy.
Kontynuując tematykę wzorniczo-konstrukcyjną warto wspomnieć, że umieszczony w górnej części pokrytego, w zależności od wersji, matową czernią, bądź bielą frontu współosiowy przetwornik ukryto za zamontowano na stałe metalowa maskownicą, co dobrze wróży jego żywotności nawet w pełnym małoletnich pociech środowisku. Dodatkowo zamiast popularnego wspomagania basu układem bass-refleks zastosowano zdecydowanie rzadziej spotykaną membranę bierną i ulokowano ją na ścianie tylnej tuz nad tavliczką znamionową i pojedynczymi terminalami głośnikowymi.
Generalnie wykonując czynności natury logistycznej a następnie fotografując 6-ki utwierdziłem się tylko w przekonaniu, że z powodzeniem można byłoby je ochrzcić mianem kobiecych i reklamować w odpowiednich periodykach.
Żarty jednak na bok. Gradienty może są małe i „chodzą” w wadze piórkowej, jednak warto pamiętać, że to właśnie na ich bazie powstawały zdecydowanie mniej „niepoważne” Bravo i grające ładnych parę lat u Jacka Bravo Consequence+. Oczywiście takie powinowactwo nie oznacza automatycznie, że kupując 6-ki dostajemy „prawie” Bravo, jednak pewnych cech wspólnych obu konstrukcji zauważyć. Są nimi otwartość i połączona z kulturą detaliczność góry, oraz niesamowita i wręcz zjawiskowa przestrzeń, jaką zdolne są wykreować te skandynawskie podłogówki. Zanim jednak zagłębię się w meandry 2/3 słyszalnego pasma akustycznego szczerze i bez ogródek napiszę, że uzupełnienie całości, czyli owa brakująca 1/3 zarezerwowana na najniższe składowe jest a i owszem sygnalizowana, jednak o ile tylko dysponujemy pomieszczeniem przekraczającym metrażem 14-16 metrów kwadratowych lepiej nie nastawiać się sejsmiczne pomruki a jeśli nie możemy się bez nich obejść zasadnym wydaje się zainteresowanie rynkiem subwooferów. Drugą ewentualnością jest oczywiście zamiłowanie do repertuaru dalekiego od epatowania niskim i mięsistym basiszczem. Jeśli na papierze/monitorze nie wygląda to zbyt uniwersalnie, to znaczy, że czytają Państwo ze zrozumieniem, więc i zdają sobie sprawę, że nie można w tym momencie mieć pretensji do garbatego, że ma proste dzieci, tylko uświadomić sobie, że nikt od nikogo, czy w tym przypadku niczego, nijakich cudów nie oczekuje. Skoro od klasycznego roadstera nie oczekujemy, że pomieści 4 osobową rodzinę i bagaże na dwutygodniowy wypad na narty, to i od Gradientów nie oczekujmy, że zaoferują pełnopasmowy dźwięk w 35 metrowym pokoju. Co innego w dedykowanych warunkach i przy zastosowaniu się do zaleceń producenta. Dopiero wtedy mamy szansę na poznanie prawdziwej natury 6-ek, które bez bezsensownego forsowania są w stanie zaoferować nader angażujący przekaz i najogólniej rzecz ujmując zauroczyć słuchacza. Otwartość i rozdzielczość góry oparta na czystości a nie sztucznym akcentowaniu konturów sprawiają, że nawet obfitujące w sybilanty nagrania jak np.„Lento” Youn Sun Nah, „Hard Rain” Barb Jungr, czy dość egzotyczne w tym towarzystwie „Jackie” Ciary nie irytowały i nie męczyły nawet podczas wielogodzinnych sesji. Oczywiście spora w tym zasługa idealnie zszytej z wysokimi tonami średnicy, co w przypadku przetworników współosiowych niby nie powinno dziwić, ale ponieważ nie spotyka się ich zbyt często na rynku to i wspomnieć nie zaszkodzi. Punktowe źródła dźwięku procentują w przypadku Gradientów również świetnie rozplanowaną, wyciągającą nawet z niezbyt referencyjnych nagrań, tak sugestywną gradację planów z ostatnimi rzędami kończącymi się hen, hen za linią kolumn, że czasem zastanawiałem się, czy przypadkiem moja małoletnia latorośl nie wpięła w tor jakiegoś diabelskiego ustrojstwa z DSP na pokładzie.
Homogeniczność tak „przyrządzonego” dźwięku określić można było jako iście uzależniającą i jedynie dość niefrasobliwy dobór repertuaru, w stylu „A Map of All Our Failures” My Dying Bride, czy ścieżki dźwiękowej z „Man of Steel” Hansa Zimmera przypominał o oczywistych ograniczeniach uroczych Finów. Z resztą większość znanych mi monitorów też kapituluje przy „Oil Rig” a tytułowe podłogówki pod względem pojemności komory czynnej spokojnie właśnie do monitorów zaliczyć możemy.
W tym momencie doszliśmy praktycznie do sedna niniejszej recenzji. Gradienty 6.0 są bowiem „ukrytą opcją …”, nie nie niemiecką lecz monitorową rezydującą niejako pod pseudonimem wśród „normalnych” konstrukcji podłogowych. Oferując przestrzeń i tzw. całkowitą dematerializację po włączeniu muzyki, właściwe najlepszym konstrukcjom podstawkowym, uwalniają nas od żmudnego obowiązku poszukiwania odpowiednich standów, zabezpieczania całości przed ewentualną dezintegracją przez oczywiście nieumyślne potrącenie, etc. I jeszcze jedno. Jest to jedna z niewielu kolumn, która zagra tam, gdzie większość konkurencji nie będzie miała nawet szans na pokazanie ułamka swoich możliwości, więc jeśli tylko udało Wam się wygospodarować kilkanaście metrów kwadratowych na własny, audiofilski ołtarzyk a kolumny musicie (wiem, że musicie) postawić niemalże przy samej ścianie, to nic lepszego, no może oprócz słuchawek, raczej nie znajdziecie. Nie znajdziecie, bo to nie są kolumny dla każdego, tylko DLA WAS.
Marcin Olszewski
Dystrybucja: Moje Audio
Cena: 9390 PLN
Dane techniczne:
Pasmo przenoszenia: 35– 25 000 Hz +/- 6dB, 100 – 25 000 Hz +/- 2dB
Impedancja: 8 Ω
Efektywność: 86 dB/2.83V/1m
Rekomendowana moc wzmacniacza: 20 – 150W
Przetworniki:
– 1 x 176 mm średniotonowy z membraną wykonaną z włókna szklanego
– 1 x 25 mm aluminiowa kopułka wysokotonowa
– 140 mm x 200 mm membrana bierna
Częstotliwość podziału: 2800 Hz
Wymiary (S x W x G): 20,2 cm x 90 cm x 17,3 cm
Waga: 12 kg
System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-1sx
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Odtwarzacz plików: Olive O2M; laptop Dell Inspiron 1764 + JRiver Media Center; QAT RS3
– Przedwzmacniacz: Classe Sigma SSP
– Końcówka mocy: Classe Sigma AMP2
– Wzmacniacz zintegrowany: Electrocompaniet ECI5
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Antipodes Audio Katipo; Siltech Classic Anniversary 770i
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Ardento Power
– Listwa: GigaWatt PF-2 + Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; HighEndNovum PMR Premium; Albat Revolution Loudspeaker Chips
Astell&Kern AK380 to prawdziwa rewolucja w PRO-Audio
Astell&Kern jak dotąd niezmiennie, oferuje zawsze możliwie najprawdziwszy i najbardziej naturalny dźwięk. Nowy Astell&Kern AK380 oferuje najbardziej autentyczny dźwięk, niezależnie od cyfrowej formy muzycznej pliku, korzystając z zaawansowanych funkcji, tak bardzo obecnie poszukiwanych w segmencie Pro-Audio.
Światło, cień i obiekt były inspiracją do stworzenia tego urządzenia. Gra światła i cienia w sposób naturalny się zmienia w zależności od perspektywy, zmiany czasu, punktu obserwacji czy kąta. Gra światła i cienia przypomina reprodukcję prawdziwego dźwięku. Różne kąty światła rzucają różne cienie, również inna muzyka daje wiele emocji. To odzwierciedla filozofię muzyki i dźwięku jaka przyświecała producentowi.
Odtwarzanie 32-bit 384 kHz
Wszystkie obwody w AK380 w tym konwerter cyfrowo-analogowy (DAC) są gotowe do przetwarzania 32-bitowego aby obsłużyć natywnie muzykę w jakości 32-bity. Rezultatem jest to, że AK380 odtwarza dowolny plik muzyczny 24-bit do 32-bit 384 kHz, lub też dwuwarstwowe pliki DSD 5.6MHz natywnie, czyli bez konwersji lub kompresji.
PEQ (Parametric EQ)
Parametryczny korektor (PEQ) został wprowadzony do AK380 aby dostarczyć szczegółowej regulacji oryginalnego dźwięku. W celu ułatwienia tego procesu dodano również procesor sygnału cyfrowego audio (DSP). Ten zabieg uwolnił cykle procesora, które wcześniej niezbędne były do obliczeń przy korektorze graficznym (GEQ). Pozwoliło to na bardziej szczegółowe i dokładne obliczenia za pośrednictwem dedykowanego DSP.
Zegar femto dla prawdziwego, oryginalnego dźwięku
Astell & Kern wdrożył sterowany napięciem oscylator kryształków (VCXO) oraz wysoce precyzyjny zegar o referencyjnej wartości jittera 200 femto sekund. Dzięki wykorzystaniu zegara femto, AK380 jest w stanie stworzyć bardziej dokładną wartość częstotliwości i dokonywać drobnych korekt jittera. W rezultacie AK380 wiernie odtwarza dźwięk analogowy, bardziej niż kiedykolwiek, w stosunku do pierwotnego źródła podczas transmisji sygnału cyfrowego jako sygnał analogowy.
Aplikacja AK do komunikacji
Astell & Kern poszerzył funkcjonalność DLNA za pośrednictwem aplikacji AK Connect. Pliki źródłowe na komputerze PC lub NAS mogą być swobodnie przenoszone i przesyłane (streaming) bez konieczności włączania komputera i fizycznie podłączenia za pomocą kabla.
Dodatkowy przycisk sterowania, czuły na siłę nacisku
AK380 jest pierwszym produktem Astell & Kern wykorzystującym metalowy interfejs dotykowy o charakterystyce pojemnościowej. Metalowy przycisk Home jest czuły na nacisk i precyzyjnie reaguje na zmiany nacisku, dzięki czemu użytkownik może obsługiwać urządzenie niemalże muśnięciem palca.
Rozszerzenia – Dodatkowe Opcje
AK380 oferuje wielkie opcji rozszerzania jego możliwości poprzez połączenia micro USB oraz zbalansowane porty na spodzie urządzenia.
Funkcjonalność AK380 zwiększa się po podłączeniu do niego różnych urządzeń. Dzięki dedykowanemu wzmacniaczowi, można zwiększyć wydajność oraz moc urządzenia i podłączyć go do większej gamy profesjonalnych słuchawek o wysokiej impedancji. Stacja dokująca AK380 oprócz transmisji danych USB i możliwości ładowania oferuje symetryczne wyjście typu XLR. Umożliwia również podłączenia napędu CD-ROM AK380 w celu zgrywania/ripowania płyt audio CD bezpośrednio do AK380.
Sugerowana cena Astell&Kern AK380 to 16 999zl z vat. Już można kupić w Polsce.
Cechy
• Odtwarzanie 32bit / 384 kHz
• Odtwarzanie natywne DSD
• Wbudowana pamięć – 256GB [NAND] + 1 slot kart microSD do 128GB
• Equalizer parametryczny 20Band EQ / 0.1dB
• VCXO Reference Clock (200 FEMTO sekund)
• Złącze dokowania umożliwiające rozszerzenie funkcjonalności
• Aplikacja AK do komunikacji i sterowania
• Metal-sensor dotykowy przycisk Home reagujący na siłę nacisku
Ogólne dane techniczne
• Model – AK380
• Kolor – Meteoric Titan
• Materiał korpusu – Aluminium samolotowe
• Wyświetlacz – 4” WVGA (480 x 800) z ekranem dotykowym
• Obsługiwane formaty audio – WAV, FLAC, WMA, MP3, OGG, APE (Normalna, Wysoka, Fast), AAC, ALAC, AIFF, DFF, DSF
• Częstotliwość próbkowania – PCM: 8 kHz ~ 384 kHz (8/16/24/32-bitowego na próbkę) / DSD Natywne: DSD64 (1 bit 2.8MHz), Stereo / DSD128 (1 bit 5.6MHz), Stereo
• Poziom wyjściowy – Niezbalansowany 2.2Vrms / Zbalansowany 2.3Vrms (Stan bez obciążenia)
• DAC – AKM AK4490 x2 (Dual DAC)
• Dekodowanie – Obsługa do 32bit / 384 kHz
• Wejście – wejście USB Micro-B (do ładowania i transmisji danych (PC i Mac)) / Tryb połączenia: MTP (Urządzenie mediów)
• Wyjścia – Wyjście słuchawkowe (3.5mm) / Wyjście optyczne (3,5mm) / Wyjście zbalansowane (2.5mm, tylko 4-polowe wtyki)
• Wi-Fi – 802.11 b / g / n (2.4GHz)
• Bluetooth – V4.0 (A2DP, AVRCP)
• Wymiary – 3,14 „(79,8 mm) [W] x 4,42” (112,4 mm), [H] x 0,70 „(17,9 mm) [D]
• Waga – 8,11 uncji (230 g)
• Udoskonalenia – aktualizacje wspierające oprogramowanie sprzętowego (OTA)
Clock Source
• Clock Jitter – 30ps (Typ)
• Reference Clock Jitter – 200 FEMTO sekund
Bateria
• Pojemność – 3,400mAh 3.7V Li-Poly
Pamięć
• Wbudowana pamięć – 256GB [NAND]
• Pamięć zewnętrzna – microSD (max 128GB) x1
• Obsługiwane systemy operacyjne – Windows XP, Windows 7,8 (32 / 64bit), Mac OS X 10.7 i wyżej
Dystrybutor: MIP
Bowers & Wilkins, brytyjska firma głośnikowa, która z powodzeniem wykorzystała swoją wiedzę, doświadczenie i dźwiękową perfekcję do stworzenia niezwykle cenionych słuchawek P5, teraz prezentuje model P5 Wireless – zaawansowane, bezprzewodowe rozwiązanie, gwarantujące znakomitą wygodę słuchania i najwyższą jakość dźwięku
P5 Wireless są pierwszymi słuchawkami Bluetooth w historii Bowers & Wilkins i oferują całą moc, precyzję i prawdziwy dźwięk hi-fi słynnego modelu P5 Series 2 – te same luksusowe materiały i najwyższą jakość wykonania – ale w połączeniu z zaletami wysokiej jakości bezprzewodowego strumieniowania.
Korzystając z tej samej technologii Bluetooth aptX, która pomogła zapewnić fantastyczny dźwięk głośnikowi przenośnemu Bowers & Wilkins T7, P5 Wireless potrafią odtworzyć najlepszy możliwy dźwięk, jaki urządzenie źródłowe (bez względu na to, czy jest to smarfton, tablet czy komputer) może dostarczyć.
P5 Wireless wyróżniają się łatwością podłączenia do kompatybilnego urządzenia i wyposażone są w intuicyjne sterowanie, które nie tylko pozwala użytkownikowi rozpoczynać i zatrzymywać odtwarzanie muzyki oraz przełączać pomiędzy utworami, lecz także z łatwością odbierać połączenie telefoniczne. Ponadto słuchawki wyposażone są w dwa mikrofony, które pomagają zagwarantować doskonały dźwięk rozmów telefonicznych, dopełniając w ten sposób fantastyczne wrażenia muzyczne, jakie zapewniają P5 Wireless.
Wbudowany akumulator umożliwia P5 Wireless pracę przez niesamowite 17 godzin bez konieczności doładowywania baterii. Do słuchawek dołączony jest przewód USB, który znakomicie ułatwia ładowanie akumulatora z komputera. Jeżeli użytkownik w miejsce odsłuchu bezprzewodowego preferuje połączenie kablowe, w pudełku znajduje się także dodatkowy kabel, umożliwiający fizyczne podłączenie.
Luksusowa skóra i aluminiowe materiały oraz dyskretne, ponadczasowe wzornictwo będą doskonale znane tym, którzy już zaprzyjaźnili się ze słuchawkami P5 Series 2, a dzięki P5 Wireless melomani, którzy oczekują wolności bezprzewodowego odsłuchu, po raz pierwszy mogą cieszyć się najwyższą jakością dźwięku Bowers & Wilkins.
Słuchawki P5 Wireless trafią do sprzedaży już w lipcu br. Poglądowa cena detaliczna tego modelu wyniesie 1799 zł.
Dystrybucja: Audio Klan
Najnowsze komentarze