Opinion 1
According to the practice developed over the years, if something catches our eye and ear during a collective test, then after the publication of extremely subjective opinions about the main tested set, we also take this item that tipped the scales and devote our attention to it alone. This was also the case this time, because as you surely remember, along with the XACT S1 file server/transport, Marcin Ostapowicz – the mastermind of all the fuss and at the same time the creator and owner of the JPLAY, JCAT and XACT brands, was so kind that he included a set of top PHANTOM™ USB and LAN digital interconnects, which so effectively aroused our interest, that we unanimously considered it appropriate to look at and listen to them as part of a separate test. And since you are reading these words, it is a sign that the relevant procedures have come to an end, and thus we can share our own observations with you.
Both cables are extremely elegant and minimalist at the same time, because their design is mainly based on timeless black – both the outer nylon, iridescent braid, as well as the plug bodies, and inconspicuous aluminum used for coupling boxes decorated with the company logo and model name. And here is a note of a utilitarian nature, because while the USB connector is extremely flaccid and easy to position, the LAN cable is characterized by noticeably greater rigidity, which, with the small stature of some switches (vide QSA) may result in their tendencies to … levitate.
It takes more than seven hours to make a single conductor, which is the result of the need for mechanical and impedance pairing and proprietary braiding of high-purity copper conductors. Not without significance is also the confectioning with massive plugs with aluminum bodies and gold-plated terminals (in LAN these are Telegärtner’s RJ45 – MFP8 IE GOLD) and solid shielding, invisible to the naked eye, if you abstain from the bestial evisceration of the received cable. Although in the price list and on the website, both versions of the interconnects coming from Wroclaw are available in one and only correct length of 1.2m, nothing stands in the way of ordering sections more suited to your own equipment and premises, but it is worth bearing in mind that the maximum length is 3m, which is more than enough for USB connections, but with LAN things can be different.
The XACT PHANTOM™ USB is a beast, offering powerful, open, phenomenally resolving and dynamic sound. The space in „Vígríðr” by Gealdýr reached an almost intimidating intensity with it in the sound path and, what can I say, it left my on-duty Zorro in the dust. In addition, the Polish cable sounded louder, and at the same time with more freedom and spectacularity. It is interesting, because the increase in volume did not result from boosting the extremes of the sound band, or from artificially increasing the dynamics, but only from improving the precision of its gradation by eliminating all anomalies and parasitic artifacts that clutter the sound. A lot of merit should also be attributed to total blackening of the background. It was similar with the mentioned spectacularity, because instead of pseudo-audiophile gigantomania and artificial enlargement of the virtual sources, their dimensions remained fully realistic, and only the ability to reproduce even the lowest frequencies made the whole seem more impressive than with competition more modest in this aspect. In heavy rock („Disobey” by Bad Wolves), XACT perfectly accentuates feistiness and garage dirt, but not through granulation, but by being faithful to reality. So the possible granulation and roughness result from the realization/production of the recordings, and not from the possible intrinsic features of the cable. Please, a bit out of defiance, reach for „Pilgrim” performed by Trondheimsolistene and Gjermund Larsen to see for yourself how engaging, fascinating and at the same time rough the sound of the strings can be and how much musicality is hidden in this roughness. Through the same prism of accentuating textures, the vocal parts are presented; from crystalline sopranos (our beloved Roberta Mameli and her „’Round M: Monteverdi Meets Jazz”) to low and hoarse male stories at the end of earthly existence (Leonard Cohen’s „You Want It Darker”), making us realize that beauty has more than one name.
The XACT PHANTOM™ LAN turned out to be surprisingly similar to our Next Level Tech NxLT Lan Flame in terms of resolution and openness. On the other hand, during parallel and long-distance sparring, it sounded a bit lighter and maybe not less energetic, but not so ruthlessly „kicking” on the bass. A re-listening session of the quite uncompromising „Disobey” by Bad Wolves used with the USB cable showed that even among the extremes, one can find harmony, but not by softening and averaging them, but by emphasizing the coherence and logic of choosing a given means of artistic expression. Without a doubt, the Wroclaw made interconnect clearly represents the school of sound on the faster and more resolving, rather than the soft and vivid/round side of the power. So if you are looking for an element that masks and tones down any imperfections of either the music, or not entirely right hardware choices, then the PHANTOM™ LAN will not work as such a panaceas. Because its task is not to (over)interpret and play in its own way, but to reproduce it as close as possible to the truth – the original. Against this background, the NxLT sounds deeper and more structured. However, to be clear – the above differences do not mean a difference in class and positioning of both cables in some ranking, but only an indication of their native features allowing for a more optimal adaptation to a specific system. This is an example, not only obvious, but also fully logical, because this speed, agility and resolution correspond very well with the elegance, sophistication and truly „analogue” density and apparent „composure” of the company server.
Perhaps due to the expected price at the checkout, the tested XACT PHANTOM™ USB and LAN connectors cannot be considered propositions for all music lovers of playing from files. However, if we focus only on their sonic qualities, it will be much easier for us, or it at least it could be easier, to accept this minor inconvenience. There is no denying that both cables are characterized by strictly high-end refinement and resolution, and thus looking at them, both at their advantages and the cables’ exterior, through the prism of belonging to this elite group, the financial issues become more attractive. Speaking openly and playing with open cards, it is clear that at its price level, the Wroclaw cables can be safely considered an extremely attractive proposition for sophisticated audiophiles and music lovers. So if you are serious about the representatives of the digital domain in your audio path, then trying both cables seems to be justified and advisable in all respects.
Marcin Olszewski
System used in this test:
– CD/DAC: Vitus SCD-025mkII + 2 x Quantum Science Audio (QSA) Blue Fuse
– Network player: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Turntable: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Phonostage: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Digital source selector: Audio Authority 1177
– Integrated amplifier: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet fuse
– Loudspeakers: Dynaudio Contour 30 + Brass Spike Receptacle Acoustic Revive SPU-8 + Base Audio Quartz platforms; AudioSolutions Figaro L2
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Organic Audio; Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– Digital IC: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– USB cables: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Speaker cables: WK Audio TheRay Speakers + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Power cables: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF; Esprit Audio Alpha
– Power distribution board: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Wall power socket: Furutech FT-SWS(R)
– Switch: Quantum Science Audio (QSA) Red + Silent Angel S28 + Farad Super6 + Farad DC Level 2 copper cable
– Ethernet cables: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Anti-vibration platform: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Table: Solid Tech Radius Duo 3
– Acoustic panels: Vicoustic Flat Panels VMT
Opinion 2
I assume that you know this Wroclaw-based and undoubtedly recognizable, by most of the advanced audio world, originator of the program for playing music from files (JPlay) and recently also the manufacturer of the XACT S1 file player; if not from the opinions of satisfied users, then at least from a test session on our portal. Perhaps for many of you it is surprising that despite the fact that the brand is small, with a not particularly wide portfolio, yet it appears on the lips of a wide group of lovers of music played from a stream from the internet or local discs. Of course, the reason for that is trivial, and it is the excellent quality of music served for many years by the original program, and now also by the streamer decoding those musical zeros and ones. And if this is true, it is probably not surprising that the head of this entity followed the flow and while designing the player, made an attempt to bring to life appropriate cabling that would work best with its products and be adequate for the flagship brand. In this way, thanks to the involvement of Marcin Ostapowicz – the founder and owner of the above-mentioned entities, in this episode we will take a look at the XACT Phantom LAN and XACT Phantom USB digital cables.
What do we know about our tested heroes? From the manufacturer’s brief information, we know that the signal conductor in both cases is high-purity copper. The signal routing itself is carried out according to the company’s specifications, which, together with precise mechanical and impedance pairing of the conductor, should result in minimized interference and a very clean audio signal. When it comes to terminating both wires, the USB boasts specially designed aluminum connectors, to stabilize and make a very solid connection. On the other hand, the LAN cable, in addition to more solid shielding compared to USB, uses RJ45-MFP8 IE GOLD plugs from the Japanese brand Telegartner, considered to be the best in the world. Both come in standard length of 1.2 m – other lengths can be individually ordered, and thanks to the technologies used, they are to provide us with a coherent and clear sound.
What did the construction activities articulated in the previous paragraph result in? I admit that I was a bit surprised, but each cable was characterized by a slightly different approach to the subject of building the reality of music. It is not bad or good, because while sounding different, they still did it very interestingly, but it is interesting, that there is such a diversity, while the cables are based on similar half-products – we are talking about the conductors and the overall design here. And so the LAN in my system showed the more beautiful side of music, giving the presentation a large dose of vividness, and thus pleasant smoothness, while the USB turned out to be a cable, that in the good sense of the word, guarded excellent drive and contour of the sound. What was the result? Well, while each of them separately gave the impression of a slight skew to their side – but here I would like to point out, both of them did not degrade anything, only the music listened to accentuated different aspects more strongly – then when working together the sound seemed to hit the sweet spot between sharpness, saturation and speed of signal rise. Thanks to this, each played material defended itself easily, showing the artists’ idea of its creation. Bands from the Hard Rock or Heavy Metal genre, as well as works from the Baroque era, showed up with very good results. The first creative duo seems similar, but let us not fool ourselves, AC/DC has a slightly different energy than Iron Maiden, which the system was able to articulate without any problems, thanks to the clear accentuation of the attack and the appropriate fluidity supported by the mass of the sound. In the second musical case, it was similar. Of course, with less focus on aggression and more on spirituality, but the cooperation of the tested digital cabling set also coped with this minor problem. I did not have to look too far, it was enough to take Jordi Savall’s material, like many of his productions, recorded in church interiors, to see how easily the system changed the way it influenced my musical sensitivity. Suddenly, I got a beautifully sounding virtuoso performance, full of vibrating notes, even the smallest ones, thanks to which it hit deep layers of emotions. With excellent positioning of virtual sources, taking into account the height of the building used for recording, appropriate articulation of the sharpness of their drawing and the color scheme that hit the mark each and every time. Everything is clear and tangible, not allowing you to change the repertoire until the album ends. As you can see from the above examples, the combined two aesthetics of the presentation were both musical and expressive, which only confirmed the reputation developed over the years by the owner of the XACT brand in terms of knowledge of how to not only successfully write a program that plays music from files, but also how to design a device that uses it and how to make cables, that transfer the digital data with proper quality.
Where would I see our tested heroes? I will not dwell too much, because it is a banal statement. Now, if we consider both, I see no objection to recommending them to everyone. And if each of them individually, I rather see the USB in systems suffering from excessive obesity, and the LAN in the opposite, i.e. as a rescue for setups that are too lightweight. As I have indicated, the matter is simple and, as these three examples show, it is enough to know which group of music lovers you are closer to. However, apart from your possible problems, one thing is certain, the tested cables are worth it. And taking into account the conclusions formulated a moment ago, worth it three times.
Jacek Pazio
System used in this test:
Source:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Quantum Science Audio (QSA) Red
– DAC: dCS Vivaldi DAC 2.0
– Master clock: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
– Preamplifier: Gryphon Audio Pandora
– Power amplifier: Gryphon Audio Apex Stereo
– Loudspeakers: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
– Speaker cables: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
IC XLR: Tellurium Q Silver Diamond, Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
Digital IC: Hijiri HDG-X Milion
Ethernet cable: NxLT LAN FLAME
USB cable: ZenSati Silenzio
Power cables: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
– Table: BASE AUDIO 2
Accessories: Quantum Science Audio Red fuse; Synergistic Research Orange fuse; Harmonix TU 505EX MK II; Stillpoints ULTRA MINI; antivibration platform by SOLID TECH; Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– Power distribution board: POWER BASE HIGH END, Furutech NCF Power Vault-E
– Acoustic treatments by Artnovion
Analog stage:
– Drive: Clearaudio Concept
– Cartridge: Dynavector DV20X2H
– Phonostage: Sensor 2 mk II
– Eccentricity Detection Stabilizer: DS Audio ES-001
– Tape recorder: Studer A80
Distributor: JCAT
Manufacturer: XACT
Prices
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m
XACT Phantom USB Cable: 3 000€ / 1,2 m
Opinia 1
Jak już z pewnością zdążyliście Państwo zauważyć w branży audio bez trudu można natrafić na wytwórców skupionych wyłącznie na elektronice, kolumnach, okablowaniu, zasilaniu, czy też akcesoriach. Ba, przyjęło się wręcz, że kompletując wymarzony zestaw warto każdy z komponentów brać właśnie z takich wyspecjalizowanych manufaktur, których właściciele/konstruktorzy/pracownicy zjedli na danym, wąskim wycinku obszaru naszych zainteresowań zęby. Są jednak byty udowadniające, że da się działać wielowątkowo a przy okazji logicznie rozbudowywać własne portfolio. Proszę tylko spojrzeć na Furutecha, który większości nabywców kojarzy się przede wszystkim z przewodami i to takimi, które pomimo swojej niezaprzeczalnej audiofilskości nie tylko nie są osnute tajemnicami, niedomówieniami, czy wręcz bajkami z mchu i paproci, lecz nawet w swych stricte high-endowych odsłonach na tle konkurencji okazują się wręcz zdroworozsądkowo wycenione. Za każdym razem dostajemy czarno na białym co w danym, za przeproszeniem drucie, bądź wtyczce siedzi, z czego jest zrobione, jakim procesom poddane i to zazwyczaj podparte precyzyjnymi przekrojami. Słowem Japończycy grają w otwarte karty i pokazują solidne inżynierskie podstawy. Jednak główny profil nie przeszkadza im sukcesywnie rozszerzać wątków pobocznych, czy to dotyczących zasilania (vide NCF Power Vault-E), czy też wszelakiej maści akcesoriów tak kablom dedykowanych (rodzina zasilających i sygnałowych Boosterów), jak i ogólnie energetyczno-sygnałowy krwiobieg uzdatniających. Jakich? A charakterystycznych „zaślepek” reprezentowanych przez recenzowany przez nas w styczniu 2021 NCF Clear Line i goszczące w naszych skromnych progach w październiku 2024 NCF Clear Line RCA i XLR. I skoro właśnie z tej serii pojawiły się dwa kolejne, tym razem celujące w domenę cyfrową – porty USB i LAN „oczyszczacze” a rodzimy dystrybutor – katowicki RCM takowymi nowalijkami dysponował czym prędzej wykazaliśmy nimi zainteresowanie a rezultatami owej aktywności właśnie się z Wami dzielimy.
Jak na powyższych zdjęciach dość wyraźnie widać oba tytułowe akcesoria zachowują właściwą rodzinnym tradycjom cechy. Mamy zatem ponownie do czynienia z wykonanymi ze specjalnej – niemagnetycznej odmiany stali nierdzewnej korpusami z charakterystycznymi „marmurkowymi” – szaro/czarnymi, trójwarstwowymi tulejami, których warstwę zewnętrzną stanowi specjalna utwardzana transparentna powłoka. Pod nią znajdziemy NCF (Nano Crystal² Formula) i kuty kompozyt z włókien węglowych, następnie hybrydę NCF-u i włókien węglowych a na samym spodzie mieszankę NCF z jednokierunkowymi włóknami węglowymi. Oczywiście każdy Clear Line posiada stosowny, zapewniający najwyższe tłumienie rezonansów, nylonowy dekielek (NCF damping clips) pokryty NCF a całość skręcono z precyzyjnie dobraną siłą śrubami z niemagnetycznej stali nierdzewnej. Powstała wewnątrz korpusu półszczelna komora powietrzna jest siedzibą pokrytego srebrną powłoką tłumiącą kondensatora elektrolitycznego odpowiedzialnego za eliminację wibracji i tym samym zwiększenie czystości dźwięku. Nie zapomniano również o dwuetapowym procesie demagnetyzacji Alpha, jak i kriogenice, czyli wymrażaniu poszczególnych elementów w temperaturach od -196 do -250°C. W obu wersjach zastosowano złocone, niemagnetyczne, ekranowane (EMI) wtyki ze stopu miedzi a producent w materiałach firmowych zaleca przynajmniej 24 – godzinne wygrzewanie.
Jeśli zaś chodzi o kwestie natury użytkowej, to zgodnie z rekomendacją wytwórcy NCF Clear Line Lan wędrował u mnie pomiędzy „cywilnym” routerem Xiaomi Mi AIoT AX3600 i będącym integralną częścią systemu audio switchem (wymiennie Silent Angel Bonn N8 oraz równolegle wygrzewany QSA Violet), natomiast USB zadomowił się w zadku a dokładnie w nieużywanym (całe szczęście są dwa) gnieździe Lumïna U2 Mini.
A jak wypadają tak pod względem intensywności, jak i samej sygnatury tytułowe optymalizatory? Z jednej strony spodziewanie a z drugiej nieco odmiennie od swojego analogowo-zasilającego rodzeństwa. Po pierwsze bowiem oferują natywne i zaszyte w firmowym DNA zaczernienie tła owocujące wyśmienitą rozdzielczością i precyzją ogniskowania źródeł pozornych a z drugiej, z racji operowania na nieco innych „warstwach” świetnie dogadują się w ramach pracy równoległej, czyli nie trzeba zastanawiać się nad tym na którą wersję się zdecydować i gdzie ją wpiąć, bo z powodzeniem można korzystać z ich uroków jednocześnie. Ponadto, przynajmniej w moim systemie obecność NCF Clear Line USB była wyraźniej słyszalna od wersji Lan, choć uczciwie trzeba przyznać iż pomimo ww. różnic w intensywności oba „pipki” zachowywały pełną zgodność brzmieniową. A jakby tego było mało, to zestawiając je z analogowo-zasilającymi poprzednikami w ramach bratobójczych porównań można dojść do wniosku, że optymalizacja magistral USB/Lan odbywa się z jeszcze większym kunsztem, precyzją i transparentnością. O ile bowiem wcześniej wpięcie Clear Lineów, abstrahując od oczywistych działań oczyszczająco-naprawczych, zazwyczaj odbierałem w kategoriach bezdyskusyjnie pożytecznej, jednakże ewidentnej ingerencji w strukturę posiadanego systemu, to tym razem działania te określiłbym mianem w pełni świadomej, czynionej z zegarmistrzowską precyzją … kalibracji. Ot tak, jakbym mając już dopieszczony od A do Z system Audio/Video na sam koniec dokonał finalnej, profesjonalnej kalibracji telewizora/projektora, m.in. przy użyciu wysokiej klasy spektrofotometru a następnie wgrał daleki od fabrycznych niedoskonałości profil. Niby wcześniej nikt nie zgłaszał obiekcji co do jakości oferowanego przez niego obrazu a jednak po przeprowadzeniu ww. procedury nagle okazało się, że może być lepiej i to dużo lepiej, jednak nie poprzez ordynarne podbicie saturacji, czy kontrastu do poziomów znanych z wypalających oczy sklepowych trybów demonstracyjnych a raczej osiągnięcia pełnej zgodności z wartościami wzorcowymi, czyli de facto eliminacji odchyłek. W rezultacie plusk wody na otwierającym album „White Rainbow” Mostly Autumn utworze „Procession” zabrzmiał z takim realizmem, że odruchowo zerknąłem w stronę prowadzącego do łazienki i kuchni korytarza, czy przypadkiem pralka, bądź zmywarka spontanicznie nie postanowiły zamienić mojego lokum w basen a muchy z „Bangkok” („Fire Garden”) Steve’a Vai’a wywołały mimowolny ruch ręki mający na celu odgonienie małych natrętów. Dlatego też osoby wykazujące symptomy wszelakich maści nerwic natręctw, bądź fobii (w tym przypadku etnomofobii) proszone są o przemyślany dobór lądującego na playlistach repertuaru.
Jak jednak wspominałem obecność Furutechów nie jest bezmyślnym ustawieniem umownych suwaków na maksa, lecz możliwie najbliższym odwzorowaniem zgodnego z rzeczywistością wzorcem. Dzięki czemu, pomimo bezsprzecznego przyrostu rozdzielczości nie ma mowy o jakiejkolwiek przesadzie, więc nawet szeleszcząca Carla Bruni („Quelqu’un m’a dit”), czy zazwyczaj nazbyt eteryczna Ane Brun („How Beauty Holds The Hand Of Sorrow”) nawet nie zbliżały się do cienkiej czerwonej linii, po przekroczeniu której ich wokalne popisy przestają potwierdzać możliwości systemu a stają się istną zmorą każdego z odsłuchów. Wystarczyło jednak usunąć Furutechy NCF Clear Line USB & Lan z toru a dźwięk robił się wyraźnie bardziej ziarnisty i właśnie szeleszczący – podkreśleniu uległy wspomniane sybilanty a całość, po dłuższej chwili, zaczynała niepokojąco irytować. Autosugestia? Wręcz przeciwnie. Jedynie dowód na to, że człowiek zaskakująco szybko przyzwyczaja się do dobrego i nawet najdrobniejszy regres odbiera jako ewidentny zamach na własny, ciężko wywalczony poziom egzystencji i stan posiadania.
Przechodząc do finalnych wniosków z rozbrajającą szczerością pragnę Państwu zakomunikować, iż bardzo możliwe, że dla wszystkich zainteresowanych, czyli de facto grających z plików (niezależnie czy z chmury – serwisów streamingowych, czy z lokalnych repozytoriów) kontakt z tytułowymi optymalizatorami – Furutechami NCF Clear Line USB & Lan może okazać się swoistym punktem zwrotnym. Jednak nie w momencie ich wpięcia w tor a w chwilę po ich z owego toru usunięciu. Dopiero wtedy będziecie mieli (bolesną) okazję doświadczyć tego, jak pozornie nieistotne i pomijalne anomalie degradują finalny przekaz. Interpretację, czy powyższe podsumowanie odbierzecie Państwo jako rekomendację, czy też przestrogę przed eksperymentami z najnowszymi akcesoriami Furutecha pozostawię już Wam, jedynie nieśmiało sugerując, że tak jak ze wszystkim w audio czasem trzeba coś na własne uszy usłyszeć, żeby uwierzyć.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– Odtwarzacz plików: Lumïn U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + bezpiecznik Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT
Opinia 2
To było do przewidzenia. Co takiego? Powstanie konstrukcji czyszczących sygnał cyfrowy. Naturalnie idąc za tytułem testu chodzi o serię produktów spod znaku NCF Clear Line japońskiego specjalisty od szeroko rozumianych akcesoriów audio, z portfolio którego dotychczas zajmowaliśmy się związaną z tematem oczyszczania sygnału sekcją analogową w postaci zamkniętych w estetycznej obudowie układów filtrujących sygnał XLR i RCA. Jak można wywnioskować, efekt ich działania był na tyle spektakularny, że tylko kwestią czasu było powołanie do życia konstrukcji działających na sygnał cyfrowy. I jak się okazuje, po prawie roku w ofercie Furutecha, bo o tym podmiocie dziś rozprawiamy, dzięki staraniom katowickiego dystrybutora w naszych progach pojawiły się układy filtrujące ciągi zer i jedynek Furutech NCF Clear Line USB i LAN.
Nasi bohaterowie w kwestii ogólnego wyglądu prawie się nie różnią. To w obydwu przypadkach estetycznie wykończone cylindry o średnicy i długości kciuka typowego Kowalskiego. Naturalnie kwestię oczyszczania sygnału z ogólnego szumu magnetycznego ogarniają skryte wewnątrz układy elektryczne, a tak naprawdę specjalnie wykonany według specyfikacji Furutecha kondensator elektrolityczny. Coś więcej? Jeśli jest coś więcej, niestety nie dane jest mi tego wiedzieć. Wiem za to, że aby im nie przeszkadzać w tak zwanej „pracy”, obudowy tytułowych Cleaner-ów wykonano ze specjalnie wyselekcjonowanych oraz odpowiednio uformowanych od strony struktury materiałów. W ich skład wchodzi niemagnetyczna stal nierdzewna jako główna część obudowy, kilka warstw odpowiednio preparowanego i wzbogacanego technologią NCF Carbonu jako izolatory i otulina wspomnianego kondensatora, zorientowana z przeciwnej do wtyku strony, wieńcząca całość konstrukcji pokrywka z wielowarstwowego materiału z tworzywa sztucznego działającego antystatycznie i dzięki wewnętrznym kanalikom zmniejszająca rezonans konstrukcji. Jak można się domyślić, w zależności od produktu w każdym bullecie znajdziemy dedykowane dla jego zadań, złocone gniazda USB lub LAN. Naturalnie jak to u Japończyków jest standardem, każdy produkt oprócz spełniania konkretnych zadań w systemie audio musi również dobrze prezentować się od strony aparycji. A jeśli tak, chyba nikogo nie dziwi fakt świetnego doboru kolorystyki i wykończenia każdego z półproduktów opisanych Cleanerów, które gdy zostaniemy zmuszeni do zastosowania ich na front-panelu urządzenia, będą ewidentną, tak lubianą przez melomanów audio biżuterią. Jak zwykle w tej materii kolejny raz Furutech pokazał klasę.
Co tak naprawdę robią produkty Furutecha? Jak wspomina na stronie producent, czyszczą sygnał. I to nie na poziomie percepcji słuchu, tylko bezproblemowo słyszalnie nawet dla laika. Jeśli chodzi o skuteczność działania, z moich obserwacji wynika, że moduł USB w swym poprawianiu jakości sygnału jest jakby silniejszy niż LAN, jednak bezapelacyjnie obydwa mają wpływ na finalne brzmienie wykorzystującego je systemu. A żeby to dokładnie zweryfikować, nie zadowoliłem się jedynie aplikacją bohaterów w swoim zestawie, ale zaliczyłem z nimi dwie sesje wyjazdowe, których efekt był identyczny. Jaki? W pierwszej chwili odbiera się poprawę na zasadzie lepszego stosunku sygnału do szumu, co automatycznie przekłada się na poprawę mikrodynamiki, czyli pojawienia się w przekazie dotychczas gdzieś zagubionych najsubtelniejszych informacji. Mało tego. Podobny wzrost u mnie zaliczyła także dynamika, czego efektem było częste używanie pilota zdalnego sterowania podczas słuchania muzyki klasycznej. Jeśli nie ma się zbytniego doświadczenia z takim materiałem i poziom wolumenu dźwięku ustawiamy w stylu jazzu, gdzie energetyczne skoki nie są tak częste, a jak są, to nie tak nieprzewidywalne w domenie uderzenia, co chwila wydaje się nam, że jest zbyt cicho, a jak sobie podciągniemy głośność, za moment muzyka zdmuchuje nas z fotela. I taki właśnie stan zaliczyłem po aplikacji japońskich dynksów. Oczywiście nie na długo, bo osobiście nie jest to mój konik muzyczny i po kilku utworach zmieniłem repertuar na inny, ale dobrze było przekonać się, jaki efekt daje usunięcie z sygnału elektromagnetycznego szumu – mowa oczywiście o pojawieniu się detali i rozmachu prezentacji. Co bardzo istotne, dźwięk się nie pogrubia, nie rozjaśnia, ani nie przyciemnia, dlatego każdy zastany zestaw gra całą płytotekę w estetyce, jaką miał zapisaną w kodzie DNA przed procesem testowym. Po prostu wszystko podane jest jedynie ze znacznie większą namacalnością, lepszą kolorystyką i czytelniej, a przez to słuchanie muzyki odbywa się z większym zaangażowaniem emocjonalnym, bez oznak wyskakiwania jednego, czy drugiego aspektu przed szereg. Co ważne, dzięki większej rozdzielczości przekazu w stosunku do wcześniejszego grania czasem trzeba delikatnie zmniejszyć poziom głośności, gdyż naturalny feedback oczyszczania sygnału to poczucie podniesienia się jego energii i z automatu poczucia większego wolumenu. Nie raz taki stan podczas słuchania dobrych realizacji jazzowych i barokowych kawałków zaobserwowałem, co w celach poznawczych skrzętnie wykorzystywałem. Naturalnie fraza „można” nie jest obligatoryjna, gdyż osobiście, gdy sygnał jest odpowiedniej jakości, zazwyczaj pozwalam sobie na szaleństwo i zamiast napawać się wszechobecną ciszą przerywaną wcześniej nieosiągalnym, a teraz pełnym pakietem informacji, z premedytacją zwiększam ilość decybeli. Naturalnie nie w jazzie, bo ta muza do tego się nie nadaje – no może odmiana free, tylko ciężkim rocku lub elektronice. Zawsze czekam na szansę pełnoprawnego, to znaczy na niezbędnym poziomie głośności, zaliczenia fajnego koncertu Metallici z sekcją symfoniczną i gdy nadarza się okazja, nie zastanawiam się, tylko wykorzystuję dane mi pięć minut. I tak też było tym razem. Głośno, mocno i z wygarem nie tylko gitar, ale również sekcji symfonicznych, czyli tak jak to powinno być. Na tyle sugestywnie, że po dwóch krążkach tej formacji (jak wiecie w swoim repertuarze panowie mają dwa podobne koncerty) nie było innego wyjścia, jak zakończyć dalsze odsłuchy. I nie dlatego, że było źle, tylko dlatego, że z premedytacją i jakże wielką przyjemnością na własne życzenie zmusiłem narządy słuchu do odruchów obronnych i po zakończeniu drugiej produkcji z powodu szumu w uszach nie było już sensu dalszej penetracji posiadanych zasobów płytowych. Ina sprawa, że moim narządom słuchu się to jak najbardziej należało. I to po zastosowaniu takich niepozornych poprawiaczy sygnału. Cuda? Nic z tych rzeczy, wdrożona w życie technika.
Puentując powyższy, jak widać dość zwięzły opis procesu testowego japońskich cyfrowych Cleanerów, w pierwszej kolejności jestem winny Wam informację, czy gra jest warta świeczki. Tak, jak najbardziej jest. W drugiej, komu ewentualnie je bym polecił. To chyba jasne, że bez wyjątku wszystkim. Zaś w trzeciej, dlaczego nie widzę przeciwwskazań. Cóż, jak pisałem, nie zmienia estetyki grania danego zestawu, tylko z umiarem uwydatnia wcześniej przykryte szumem cyfrowym mikro-informacje, co sprawia, że muzyka jak nigdy wcześniej tętni życiem. Zatem jeśli w swej zabawie w zaawansowane audio przykładacie dużą wagę do maksymalizacji jakości dźwięku swojego zestawu na bazie plików, przynajmniej jedna z dwóch opisanych konstrukcji Furutecha NCF Cleaner Line USB lub LAN powinna znaleźć się w tej konfiguracji. Niczego nie popsuje, a za to zrobi czarną robotę w zakresie czystości sygnału.
Jacek Pazio
System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints Ultra Mini
– platforma antywibracyjna Solid Tech
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: Power Base High End, Furutech NCF Power Vault-E
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80
Dystrybucja: RCM
Producent: Furutech
Ceny:
Furutech NCF Clear Line USB: 1 290 PLN
Furutech NCF Clear Line Lan: 1 290 PLN
Opinia 1
O logice eksploracji ofert poszczególnych wytwórców napomykaliśmy nie raz i nie dwa. Generalnie można zaczynać działalność poznawczą od dołu cennika i mozolnie piąć się po kolejnych szczeblach zaawansowania, co niejako ułatwia obserwację spodziewanego progresu, bądź też startować z wysokiego „C” i kierować się ku wspomnianemu dołowi sprawdzając ile z flagowców dziedziczą niżej urodzeni członkowie rodziny. Każda z powyższych metod ma swoje niezaprzeczalne plusy i minusy, których relacja/stosunek odciska oczywiste piętno na wydźwięku czynionych na potrzeby naszych recenzji obserwacji. No bo jeśli już przysłowiowa „podstawka” jest świetna a nad nią płodny niczym królik producent raczył był ulokować jeszcze kilka-, nie daj Bóg kilkanaście, modeli robi się problem ze stopniowaniem, które jak wiadomo ma tylko trzy stopnie. Podobnie w drugim przypadku, gdzie nigdy nie wiadomo jak nisko zejść, żeby zbytnio – mając w pamięci firmowy szczyt możliwości, nie bolało. Dlatego też czasem pozwalamy sobie na odrobinę niesubordynacji decydując się na burzącą z góry ustalony porządek spontaniczność biorąc na redakcyjny warsztat to, co akurat podejdzie nam pod rękę. I tak też było tym razem, gdy po niezwykle zrównoważonych emocjonalnie przedstawicielach topowej serii Vision zwróciliśmy uwagę na przeciwległy kraniec skali, czyli otwierającą katalog Dyrholm Audio linię produktową o wielce metaforycznej nazwie Phoenix. A skoro rodzimy przedstawiciel marki – olsztyński Prestige Audio nie miał nic przeciw, to bez zbytnich ceregieli dostarczył nam do „zabawy” zestaw w skład którego weszły łączówki XLR i USB, głośnikowce oraz przewód zasilający.
Jak na powyższych zdjęciach widać Phoenixy zamiast spodziewanej – wynikającej z nomenklatury ognistości przyodziano w nader skromne, czarne tekstylne koszulki. W podobnej tonacji utrzymane są znane z serii Vision poręczne, wyściełane gąbką kuferki. Z puli elementów informacyjno – dekoracyjnych zdecydowano się w ich przypadku sięgnąć po satynowe aluminiowe tuleje z oznaczeniem kierunkowości, modelu i numerami seryjnymi. Zgodnie z informacjami dostępnymi na stronie producenta aktualnie dostępne Phoenixy są drugą generacją przewodów otwierających duńskie portfolio. W przypadku interkonektów zmiany w porównaniu do protoplastów dotyczą struktury wewnętrznej, dzięki czemu obniżono pojemność i konfekcji – pojawiły się rodowane wtyki Furutecha. Podobnie w głośnikowcach, gdzie obecnie stosuje się o 50% więcej żył aniżeli wcześniej. W roli żył przewodzących wykorzystano srebrzoną miedź a średnice poszczególnych przebiegów są zróżnicowane. Przy izolacji postawiono na bawełniane oploty, które finalnie zamykane są w szczelnych rurkach. Z kolei ekran wykonano z cynowanej miedzi. Nowością w ofercie jest łączówka USB wykorzystująca wzorem swojego rodzeństwa srebrzoną miedź w otulinie bawełnianej i szczelnych rurkach oraz z racji pełnionej funkcji samouziemiające żyły zasilające prowadzonych w galwanizowanym ekranie miedzianym.
Za to nic a nic nie wiadomo o ewentualnym upgradzie wykonanego z trzech wiązek po 16 żył z posrebrzanej miedzi przewodu zasilającego. Wszystkie żyły posiadają bawełniane oploty i są prowadzone w szczelnych rurkach akceptujących imponujące 20 000V. Wzorem rodzeństwa rolę ekranowania powierzono cynowanej miedzi. Dziwi za to obecność dość podstawowych, jak na finalną cenę przewodu, wtyków FI 28/38 Furutecha. Co prawda nie jest to skala zdziwienia jak przy Statemencie Tellurium Q, gdzie „pyszniły się” budżetowe 11-ki, niemniej jednak na pułapie 10kPLN+ tego typu „optymalizacja kosztów własnych” wydaje się cokolwiek dziwna, tym bardziej, że to właśnie wysokiej klasy konfekcja potrafi z przewodników wycisnąć wszystko co najlepsze.
Zanim przejdę do bardziej dogłębnej analizy poszczególnych składowych walorów sonicznych naszych dzisiejszych gości pozwolę sobie jedynie nadmienić, iż po wstępnym ich wygrzaniu i trwającej kilka dni żonglerce jasnym stało się, że są na tyle spójne i zgodne w działaniach, że spokojnie mogę opisywać je razem – traktując jako podmiot zbiorowy. Ba, w tzw. praniu wyszło, że zarówno każdy z osobna, jak i wszystkie wespół zachowują zdroworozsądkowy umiar w odciskaniu na spinanych komponentach własnej sygnatury, przez co spokojnie możemy wyzbyć się obaw związanych z przekroczeniem krytycznej zawartości cukru w cukrze. Czyli przekładając z polskiego na nasze – jeśli któryś z tytułowych przewodów wpasuje się w Państwa system, to i z resztą nie powinno być problemu. Ponadto warto już na starcie nadmienić, iż Phoenixy nie mogąc równać się ze szlachetniej urodzonym rodzeństwem pod względem wyrafinowania, gładkości i koherencji stawiają na niezwykłą rześkość i spontaniczność przekazu wprowadzając do okablowanego przez siebie systemu wielce miłą uszom żywiołowość i radość grania nawet najbardziej karkołomnych fraz. Tzn., żeby była jasność – to bardzo spójne pod względem prezentacji całego pasma „druty”, lecz w Vision ten aspekt był wyraźniej zaakcentowany, czy wręcz dominujący. A tu zmianie uległa może nie firmowa szkoła dźwięku, co optyka prowadzonej narracji. Dzięki temu nie odnotowałem nawet najdelikatniejszych zawoalowań i prób cywilizowania na pełnym dzikiego porykiwania i iście apokaliptycznych spiętrzeń brutalnych dźwięków „Descent” Orbit Culture. Było ostro, piekielnie szybko, bezpośrednio, czyli dokładnie tak jak być powinno. Bas, niezależnie od swego impetu i zejścia był cały czas krótko prowadzony przy pysku bezlitośnie smagając me trzewia potężnymi uderzeniami, gitarowe riffy wwiercały się w zwoje mózgowe niczym zardzewiałe wiertło u „sponsorowanego” przez NFZ prowincjonalnego dentysty a gulgoczący niczym wściekły doberman wokal jasno dawał do zrozumienia, że jakakolwiek łagodność i spolegliwość nie leżą w jego naturze. Co jednak istotne podstawowe Dyrholmy nie potęgowały ziarnistości i surowości reprodukowanego materiału, więc zamiast podkręcać napastliwość przekazu trzymały się faktów nie przekraczając cienkiej czerwonej linii za którą ostre łojenie przechodzi w nauszną torturę.
Oczywiście nic nie stało na przeszkodzie sięgnąć po zdecydowanie bardziej akceptowalny przez ogół odbiorców repertuar, gdyż zarówno popowemu i zazwyczaj niezbyt absorbującemu, mainstreamowemu „A Place In Your Heart” Gabrielle, jak i świetnie zarejestrowanemu, wyrafinowanemu „Charlie Watts Meets The Danish Radio Big Band” Charliego Wattsa nie brakowało witalności i swobody. Każdy, nawet najdelikatniejszy i zazwyczaj schowany gdzieś hen za czwartym, czy piątym rzędem dźwięk miał swoje przysłowiowe pięć minut, czyli odzywał się i wygasał dokładnie tam i gdzie należało dając pełen wgląd w nagranie i dostęp do najgłębszych zakamarków. Czuć było, że konstruktorowi zależało na wyciśnięciu przy pomocy proponowanego okablowania tych pokładów informacji z systemów słuchaczy, o których ich użytkownicy mieli jedynie dość blade pojęcie. I tu od razu pragnę uspokoić wszystkich tych, którzy obawiają się zbytniej analityczności, czy wręcz sterylności przekazu, gdyż duńskie przewody są ich oczywistym zaprzeczeniem. Po prostu Phoenixy niczego, co dostaną na wejściu nie ukrywają, więc np. ww. Gabrielle brzmi przyjemnie a momentami wręcz zmysłowo, co nie przeszkadza Dyrholmom jednocześnie pokazać, że przy partiach wokalnych ktoś majstrował i to po prostu słychać, czy to za sprawą zauważalnej kompresji, czy też nie do końca naturalnego osadzenia w mixie. A słychać tym wyraźniej im krótszy czas dzieli odtworzenie „A Place In Your Heart” od koncertowego albumu Charliego Wattsa, gdzie ewentualna ingerencja w strukturę nagrania i definicję poszczególnych źródeł pozornych była co najwyżej natury czysto kosmetycznej. Krótko mówiąc w kwestii zdolności różnicowania jakości reprodukowanych albumów też możemy spać spokojnie.
No i zrobiło się nadspodziewanie ciekawie, gdyż choć topowym Vision nie sposób było cokolwiek zarzucić a dzięki wspomnianej kulturze i wyrafinowaniu nadawały całości przekazu bezsprzecznej szlachetności, to coś czuję w kościach, że dla sporej części odbiorców to właśnie podstawowe Phoenixy mogą okazać się warte grzechu nadszarpnięcia domowego budżetu. Są bowiem zupełnie nieabsorbujące, czy wręcz nawet pomijalne wizualnie, znacznie tańsze od szlachetniej urodzonego rodzeństwa i przede wszystkim nader udanie uwalniają potencjał energetyczny i rozdzielczość systemów w których przyjdzie im pracować.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Vitus Audio SCD-025 Mk.II
– DAC: Aries Cerat Heléne
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII + Quantum Science Audio (QSA) Violet
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT
Opinia 2
To będzie trzecie starcie z konstrukcjami tego duńskiego producenta. W pierwszych dwóch zajmowaliśmy się (wówczas najwyższą) serią okablowania Vision https://soundrebels.com/dyrholm-audio-vision-2/ – obecnie flagowcem jest Vision NCF, która zaskoczyła nas wyszukaną kulturą grania. Trochę nieoczekiwanie – przecież marka dopiero przecierała na naszym rynku swoje szlaki – temat okazał się na tyle ciekawy, że natychmiast po zwrocie pierwszej partii kabli podjęliśmy rozmowy odnośnie pozyskania czegoś innego z portfolio Skandynawów. A że oferta nie jest jakoś przesadnie rozbudowana, tym razem decyzją olsztyńskiego dystrybutora Prestige Audio padło na startowe Phoenix-y. Jak widać, takie postawienie sprawy spowodowało, że kolejność zgłębiania palety konstrukcji okazała się odwrotna od typowego kroczenia, czyli raczej ku górze, aniżeli w dół, jednak mając w pamięci pierwszą ciekawą konfrontację z flagowcami bez najmniejszego problemu podjęliśmy rękawicę w w postaci kabli Phoenix Power, XLR, Loudspeaker oraz USB. Czy na tle poprzedników powyższa gromadka się obroniła? Cóż, pierwszy akapit nie jest dobrym miejscem na odkrywanie wszystkich kart, dlatego zainteresowanych zapraszam do lektury poniższego tekstu.
Idąc za informacjami producenta odnośnie budowy naszych bohaterów, w każdym przypadku mamy do czynienia z przewodnikiem w postaci posrebrzanej miedzi. Naturalnie każda konstrukcja z uwagi na obsługiwanie diametralnie innych sygnałów, w swych trzewiach wykorzystuje różne przekroje i odmienną ilość splecionych w linki drucików. Tak przygotowany przewodnik pojedynczego sygnału najpierw izolowany jest bawełnianą otuliną, a następnie jako zabezpieczenie przed utlenianiem całość zamykana jest w szczelnej rurce. Kolejnym krokiem mającym zabezpieczyć konstrukcje przed zakłóceniami jest ekranowanie całości miedzianą siatką pokrytą cyną. Po tym zabiegu finalny produkt ubrano w czarną opalizująca plecionkę i zaterminowano stosownymi, czyli dedykowanymi do wykonywanego zadania wtykami. Miłym dodatkiem jest estetyczne opakowanie kabli w drodze do klienta, wykonane z mocnego kartonu w postaci wyściełanej profilowaną gąbką eleganckiej czarnej walizeczki.
Co mogę powiedzieć o brzmieniu tytułowego konglomeratu? Otóż wpływ tej linii produktowej słychać już od pierwszej roszady w systemie. Jednak co jest bardzo istotne, każdy dodatkowo wpinany kabel mimo podkręcania działania poprzednika, nie prowadził do efektu zbytniego przesycenia estetyki nastawienia na mocne granie. Co więcej, nawet po aplikacji całego dostarczonego setu nie było wrażenia przekroczenia cienkiej linii dobrego smaku projekcji. Owszem, dźwięk był pełny, ale z dobrym timingiem. Co zatem dokładnie cechowało najtańszą linię okablowania Dyrholm Audio Phoenix? Ku mojemu zaskoczeniu radość prezentacji. Bez poszukiwania wyczynowości, tylko służba w oddaniu sedna muzyki. A główne akcenty to świetna barwa, odpowiednio skorelowana do potrzeb waga i mimo unikania nadmiernego cyzelowania dźwięku, jego otwarcie w górnych rejestrach. Chodzi mianowicie o to, że przy mocnej i esencjonalnej prezentacji nic a nic nie tracimy z istotnych informacji o danym materiale muzycznym. Dodatkowo najlepsze w tym wszystkim jest to, że na tle flagowca wszystkiego jakby mniej, jednak dzięki spójności prezentacji natychmiast zaprzestajemy powodującego naszą frustrację gonienia króliczka i zwyczajnie słuchamy muzyki. Pełnej akcentów w stylu dobrze kontrolowanego ciśnienia akustycznego i dalekiej od nadinterpretacji swobody wypełniania pokoju odsłuchowego. Tak jak wspomniałem, główną zaletą tej serii jest nieposkromiona, ale przy tym podana ze smakiem, dobrym PRAT-em ochota wciągnięcia nas w wir soczyście podanych wydarzeń danego spektaklu muzycznego. To naprawdę było dla mnie zaskoczeniem. Zazwyczaj głównymi cechami najtańszych linii produktowych konkurencji jest fakt, że w ogóle grają. Tymczasem Duńczycy od samego dołu pokazują, że chcąc zachęcić potencjalnego klienta do siebie, fajną projekcję powinny oferować już startowe konstrukcje, co dosadnie pokazali dzisiaj opisywanym zestawem. Muzyka ma nas czarować na każdym pułapie cenowym, a nie dopiero w szczytach władzy. Naturalnie im wyżej w hierarchii portfolio, tym jest i powinno być lepiej, jednak przysłowiowa nóżka ma dygać już po wpięciu pierwszego na liście drutu, o czym przekonałem się bardzo szybko.
Wystarczyło włożyć do transportu płytę spod egidy Johna Zorna „Masada First Live 1993”. To jest dość strawny free-jazz i do tego grany na żywo. Włożyłem go specjalnie, gdyż jakiekolwiek uśrednienie zazwyczaj szaleńczego tempa rozmowy dwóch dęciaków wspieranych prze mocną perkusję, skazuje ten materiał na zwyczajna nudę. Panowie nie szczędzą płuc i dmuchają w metalowe rury bez opamiętania, a rytm ich poszczególnych dmuchnięć wyznacza również dający do pieca z bębniarz. I jeśli system nie będzie nadążał za zmianami tempa oraz wyrazistości projekcji danego instrumentu, wystarczy jeden kawałek, aby wiedzieć, że nie tędy droga. Tymczasem skonfigurowany na bazie skandynawskiego okablowania system mimo stawiania na nieco krąglejszą ekspozycję poszczególnych źródeł pozornych, dzięki dobremu zwarciu dźwięku z powodzeniem realizował koncertowe szaleństwo formacji Zorna. Dostałem fajny atak, może nie wyciętą skalpelem, ale dobrze zaznaczoną jego krawędź, a wszystko doświetlone nienachalnymi, jednak w pełni oddającymi zapisane w górze informacje wysokimi tonami. Było soczyście, ale z drive-m, tak jak powinno być.
Innym ciekawie wypadającym materiałem była pianistyka Leszka Możdżera „Kaczmarek”. Celowo wykorzystałem ten krążek, gdyż wbrew pozorom atrybut pana Leszka jest niezwykle rozwibrowanym generatorem dźwięku i zbyt mocne zaokrąglenie pojedynczych nut mogłoby zrobić z jego pracy monotonne plamy. A przecież wspominałem, że jedną z cech serii Phoenix było związane z poziomem zaawansowania technicznego pozycjonowanie jako konstrukcji startowej, raczej szukanie spójności całej projekcji w służbie muzykalności, a nie rozdzielczości ponad wszystko. Tłumacząc na nasze, oferujemy pełen życia, nieco okrojony z najdrobniejszych. detali, ale pełen esencjonalnego wigoru spektakl, co przy zbytnim zatraceniu się w nasyceniu może skończyć się przysłowiowym sonicznym ulepkiem. Ulepkiem, którego nasi bohaterowie podobnie do materiału free znakomicie uniknęli, gdyż nawet z lekko zaokrąglonymi nutami, dostojny fortepian nadal oferował niezbędne dla danej frazy odpowiednio czytelne rozwibrowanie. Jak to zrobili, jest ich słodką tajemnicą. Ważne, że nie zabili niesionych przez tę muzykę emocji.
Jak spuentuję powyższy opis okablowania Dyrholm Audio Phoenix? Być może Was zaskoczę, ale te z pozoru proste, bo będące startowym modelem kable są praktycznie dla każdego melomana. A swą opinię opieram na tym, że osobiście mam system sam w sobie grający gęsto, zaś tytułowe druty delikatnie podkręcając tę cechę, dzięki odpowiedniej dawce drive’u bez problemu poradziły sobie z bardzo ciężkim materiałem muzycznym. Naturalnie finalne decyzje każdego z Was po ewentualnej próbie w domu mogą być różne, jednak każda spędzona z nimi minuta przy muzyce będzie obfitować w poznawanie jej z bardzo radosnej strony. Te kable mają to wpisane w kod DNA.
Jacek Pazio
System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Audio The Big Phono
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80
Dystrybucja: Prestige Audio
Producent: Dyrholm Audio
Ceny
Phoenix XLR: 2 900 € / 0,6m; 3 206 € / 1m; 3 513 € / 1,5m; 3 819 € / 2m
Phoenix USB A – B: 1 056 € / 0,6m; 1 231 € / 1m; 1 406 € / 1,5m; 1 581 € / 2m
Phoenix Speaker cables: 4 000 € / 2 x 2m; 4 394 € / 2 x 2,5m; 4 788 € / 2 x 3m
Phoenix Power cable: 3 231 € / 1,2m; 3 394 € / 1,5m; 3 556 € / 1,8m; 3 881 € / 2,4m; 4 206 € / 3m
Opinia 1
Kontynuując żmudny proces niesienia kaganka oświaty w iście średniowieczne mroki zastanawiającej i niczym nieusprawiedliwionej niewiedzy tych, dla których cyfra to „same zera i jedynki”, po przekraczającym psychologiczną granicę 10 kPLN duecie ZenSati Zorro przyszła pora na kolejny europejski duet zapewniający łączność po interfejsach Ethernet i USB. W dodatku duet sygnowany przez markę, która choć na naszym rynku, dzięki operatywności konińskiego Audio-Mix, obecna jest od niedawna i dopiero się rozgaszcza zdobywając zaufanie i uznanie wśród kolejnych nabywców, to zdążyła za sprawą polaryzatora pomieszczeń Nova nie tylko namieszać, co serią Lumina pokazać, że „umie w kable”. I to kable z autorskim – aktywnym systemem polaryzacji. Dlatego też po drobnym akcesoryjnym przerywniku w postaci wielce udanej listwy zasilającej Volta S uznaliśmy za stosowne przyjrzeć się i przysłuchać dość rozsądnie wycenionym propozycjom Francuzów dedykowanym wszystkim tym, dla których współczesne Hi-Fi i High-End streamingiem stoi. Dlatego też, jeśli jesteście Państwo ciekawi jaki pomysł na domenę cyfrową ma ekipa znad Loary nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zaprosić Was na spotkanie z Esprit Audio Aura Ethernet & USB.
Skoro to już kolejne spotkanie z francuską myślą techniczną, to raczej nikogo nie powinna dziwić lakoniczność producenta w dzieleniu się własnym know-how i danymi dotyczącymi tego, co skrywają czarne, bądź białe (dostępne są obie wersje umaszczenia) plecionki ochronnych oplotów. Dlatego też jedyne co może działać na wyobraźnię tych, którzy li tylko na podstawie użytych przewodników, czy też ich geometrii są w stanie wysnuć jakiekolwiek mniej, bądź bardziej (bez)sensowne wnioski ograniczono do niezbędnego minimum. Krótko mówiąc z czysto kronikarskiego obowiązku wspomnę, iż przewód Ethernet charakteryzuje symetryczne ułożenie zarówno przewodników, jak i dielektryka oraz poczwórne ekranowanie z posrebrzanej miedzi, całości dopełniają dwie ferrytowe baryłki z oznaczeniem modelu, serii oraz kierunkowości a do konfekcji użyto dobrze znanych wymagającym odbiorcom wtyków Telegärtnera. Z kolei łączówka USB może pochwalić się pojedynczym ferrytowym pierścieniem, asymetrycznym ułożeniem tak przewodników, jak i dielektryka, powietrzną izolacją, pełnym, progresywnym podwójnym ekranowaniem, oraz własnymi wtykami. I to by było na tyle – cicho sza o średnicach, ilości przewodników, ich czystości etc. Chociaż … na upartego można jeszcze dodać, iż podobnie jak w przypadku wyżej urodzonych reprezentantów serii Lumina analogowe interkonekty i głośnikówki zostały dopieszczone pracującym z napięciem 12V autorskim system polaryzacji dielektryka, który z oczywistej – znaczy się cyfrowej proweniencji Ethernetowego i USB przewodu nie dotyczy. Co ciekawe AudioQuest takiej dyskryminacji względem własnego potomstwa nie stosuje. Jak widać co kraj, to obyczaj.
Po nad wyraz energetycznych Luminach zastanawiałem się jak obniżenie o jeden szczebelek poprzeczki wpłynie na brzmieniową sygnaturę francuskich łączówek. W końcu nie raz i nie dwa jasno komunikowaliśmy, iż zdecydowanie rozsądniej i zgodnie z logiką, o błogostanie dystrybutora/producenta nawet nie wspominając, jest zaczynać kontakty z wyrobami danego producenta od dołu cennika, by przy kolejnych okazjach sukcesywnie piąć się po dalszych stopniach zaawansowania. Oceniamy wtenczas dokonujący się progres weryfikując niejako przy okazji zasadność wzrostu cen. Jak jednak widać na niniejszym obrazu powyższa procedura została odwrócona, więc zamiast eksplorować portfolio w kierunku jego szczytu tym razem robimy mały, bo mały, jednak niezaprzeczalny krok w dół. Całe szczęście ekipa z Confolens najwidoczniej wzięła taką ewentualność pod uwagę, gdyż Aury już od pierwszych taktów „Uthuling Hyl” Osi And The Jupiter nie tylko nader czytelnie nawiązywały swymi walorami sonicznymi do szlachetniej urodzonego rodzeństwa, co pokazały, że drogi do firmowej szkoły brzmienia mogą biec różnymi szlakami. O co chodzi? O to, że o ile Luminy działały niemalże na zasadzie turbodoładowania, to Aury pod tym względem są nieco mniej ekstatyczne. Oczywiście nadal słychać, że drajw, rytm i energia są dla nich wodą na młyn, więc jeśli tylko na Waszych playlistach królują wszelkie odmiany rocka, bluesa, skocznego folku, czy nawet jazzu, to pojawienie się w torze tytułowych łączówek powinno wywołać błogi uśmiech satysfakcji i zadowolenia. Tutaj nie ma co kombinować – jest sekcja rytmiczna, jest zabawa. I to bez trzymanki, jeśli materiałem źródłowym jest np. „Anthesis” Suldusk, ale bez sztucznego podkręcania tempa, czy też usilnego szukania emocji, czy też basu, tam gdzie ich nie ma, jak dajmy na to na polifonicznym „Nova” Kammerkoret Nova. Nie chodzi jednak o jakąś autorską kurację odchudzającą, bądź wręcz kastrację najniższych składowych a jedynie o trzymanie się faktów. A fakty są takie, że na ww. albumie główną rolę odgrywają przepiękne wokalizy i akustyka Ris church w Oslo, a nie wszechobecne basiszcze, więc jakiekolwiek majstrowanie przy równowadze tonalnej sprawiłoby, że całość byłaby zbyt ociężała a przy tym niezbyt czytelna. A tu tak rozdzielczość, jak i precyzję gradacji planów śmiało możemy określić mianem wybornych. Aury nie są przy tym, zgodnie z rodzinną tradycją, obojętne na kwestie barwowe i parzyste harmoniczne, więc z wrodzonym wdziękiem nie tylko kwalifikują się do grona jednych z bardziej muzykalnych przewodów na rynku, to jeszcze sprawiają, że partie wokalne łapią za ucho skuteczniej niż można by sądzić bazując jedynie na kwotach, o jakich wyasygnowanie zostaniemy przy kasie. Tylko jedna uwaga – owe łapanie nie polega na powiększaniu i przybliżaniu pierwszoplanowych solistów, lecz wyraźniejszym ich definiowaniu na scenie. Jak łatwo się domyślić nawet przy kameralnych sesjach, jak te popełnione na „Supreme Sessions 1”, nikt nie próbuje pakować się nam na kolana, tylko zaprasza do niezobowiązującego zajęcia miejsca w pierwszych rzędach, umoszczenia się w mięsistym Chesterfieldzie i śledzenia ich poczynań ze szklaneczką pełnoletniego single’a w dłoni.
Patrząc na francuski duet z perspektywy mojego dyżurnego okablowania łączówkę Ethernet pozwolę sobie określić jako nieco dostojniejszą i operującą w delikatnie ciemniejszej estetyce aniżeli rodzimy Next Level Tech NxLT Lan Flame. W rezultacie zachowując pełną zdolność różnicowania nagrań jest ona łaskawsza w stosunku do pozycji nieco po macoszemu potraktowanych pod kątem realizatorskim i o ile coś na Flame potrafi zakłóć, bądź wręcz wwiercić się w synapsy, to choć na Aurze informacje o bezkompromisowości przekazu nie zostaną złagodzone, bądź wręcz pominięte, to sam problematyczny pik i zgrzyt przybiorą nieco bardziej cywilizowaną formę, więc nawet „Palace For The Insane” Shrapnela może okazać się całkiem intrygującym a nie jak dotychczas stricte traumatycznym doświadczeniem dla jednostek niekoniecznie obeznanych z tak kakofonicznymi środkami artystycznego wyrazu. W podobnej estetyce operuje również łączówka USB grając może nie tyle miększymi, co kreślonymi odrobinę grubszą kreską dźwiękami aniżeli mój ZenSati Zorro. Jest przy tym zauważalnie bardziej energetyczna od swojego ethernetowego rodzeństwa. Robi to jednak z niezwykłym wyczuciem godnym ekskluzywnej limuzyny skrywającej pod swą maską potężną V12-kę dla której przyspieszenie od 0 do 100-ki nie różni się zbytnio od tego w przedziale 100-200 km/h, lecz zamiast płoszyć okoliczną zwierzynę irracjonalnym rykiem robi to od tak, niemalże od niechcenia – płynnie i bez wysiłku. Dlatego też z taką samą atencją oddaje najdelikatniejsze szmery z trudem zarejestrowane na „Sounds of Mirrors” Dhafera Youssefa, jak i adekwatny aparatowi wykonawczemu rozmach wielkiej symfoniki („The Nutcracker”) Berliner Philharmoniker
W ramach podsumowania napiszę tylko tyle, że choć na tle ostatnio testowanych, zdecydowanie droższych przedstawicieli wyższej serii Esprit, jak i konkurencji wydawać się może, że Aury będą miały pod przysłowiową górkę, to finalnie wypada uczciwie przyznać, że obie łączówki poradziły sobie nadspodziewanie dobrze. Nie wykazując żadnych zauważalnych kompromisów oferowały nie tylko uzależniającą muzykalność, co zaraźliwą motorykę i świetną rozdzielczość. Nie faworyzowały przy tym żadnego podzakresu potwierdzając tym samym własną uniwersalność. Jeśli zatem szukacie Państwo okablowania mogącego w ramach finalnego dopieszczenia tchnąć w Wasze systemy nieco życia i energii to gorąco zachęcam do wypożyczenia Esprit Audio Aura Ethernet & USB w duecie, bądź solo.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature) + Finite Elemente Cerabase compact
– Odtwarzacz plików: Lumin U2 Mini + Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable + Omicron Magic Dream Classic; I-O Data Soundgenic HDL-RA4TB
– Gramofon: Denon DP-3000NE + Denon DL-103R
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Wzmacniacz zintegrowany: Vitus Audio RI-101 MkII
– Kolumny: Dynaudio Contour 30 + podkładki Acoustic Revive SPU-8 + kwarcowe platformy Base Audio
– IC RCA: Furutech FA-13S; phono NEO d+ RCA Class B Stereo + Ground (1m)
– IC XLR: Vermöuth Audio Reference; Furutech DAS-4.1
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Vermöuth Audio Reference USB; ZenSati Zorro
– Kable głośnikowe: Signal Projects Hydra + SHUBI Custom Acoustic Stands MMS-1
– Kable zasilające: Esprit Audio Alpha; Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power + Furutech CF-080 Damping Ring; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS-D (R) NCF
– Switch: Silent Angel Bonn N8 + nóżki Silent Angel S28 + zasilacz Farad Super3 + Farad DC Level 2 copper cable
– Przewody ethernet: In-akustik CAT6 Premium II; Audiomica Laboratory Anort Consequence, Artoc Ultra Reference, Arago Excellence; Furutech LAN-8 NCF; Next Level Tech NxLT Lan Flame
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Stolik: Solid Tech Radius Duo 3
– Panele akustyczne: Vicoustic Flat Panel VMT
Opinia 2
Nie wiem, jak widzicie to Wy, ale wedle mojej opinii pochodzący z Francji producent okablowania i akcesoriów audio Esprit Audio wszedł na nasz rynek z tak zwanym przytupem. A twierdzenie to opieram nie na wróżeniu z fusów, tylko ilości dotychczas przetestowanych przez nas komponentów i związanych z tym zapytań kierowanych na naszą skrzynkę mailową. A jak udowadnia portalowa wyszukiwarka, było tego sporo. Od okablowania, przez polaryzator pomieszczenia, po listwę zasilającą, co świadczy o sporej prężności w działaniu tego brandu w dosłownie każdym segmencie naszego hobby. A jeśli tak, chyba nikogo nie zdziwi dzisiejszy punkt zapalny, którym będzie sekcja zajmująca się przesyłem sygnału cyfrowego. Co udało nam się pozyskać? Otóż dzięki staraniom konińskiego dystrybutora Audio-Mix w nasze ręce trafiły dwa kable cyfrowe w postaci łączówek Esprit Audio Ethernet i USB z serii Aura.
Kreślenie kilku symbolicznych zdań o budowie naszych bohaterów rozpoczniemy od przewodu USB, którego zarówno przewodniki, jak i dielektryk ułożono asymetrycznie asymetryczna. Jeśli chodzi o izolację, ta jest powietrzna, zaś ekranowanie jest pełne i progresywnie podwójne. Finalnie kabelek ubierany jest w czarną opalizującą plecionkę i terminowany firmowymi wtykami Esprit-a.
W temacie budowy kabla Ehternetowego wiadomo, że jest symetryczna a całość czterokrotnie zaekranowano posrebrzaną miedzią. Zaś na koniec rzeczony LAN ubrano w podobną do USB błyszczącą plecionkę i uzbrojono w solidne wtyki Telegärtnera.
Co pokazały tytułowe łączówki? Jak to zwykle u Esprita bywa, podobnie do reszty rodzeństwa dostałem konkret. Co to oznacza? Po pierwsze – dobrą wagę dźwięku. Po drugie – jego zebranie w sobie fundujące fajnego kopniaka energią. Po trzecie – swobodę prezentacji. W tym przypadku nie było niedopowiedzeń, tylko pokazanie muzyki taką, jaka jest. Z przysłowiowym plumkaniem z powodzeniem poradzi sobie każdy system, jednak gdy potrzebne jest uderzenie kontrolowaną, pełną wigoru ścianą dźwięku, tak zwane umilacze słuchania muzyki natychmiast polegną. Dlatego oprócz esencjonalności przekazu, tak ważny jest jego drive. A tego bez podejścia w stylu Esprita nie uświadczysz. Kabelki przez cały czas dbały o utrzymanie kontroli i rozmachu dobiegających do mnie wydarzeń scenicznych. Co ciekawe, opisywane druty wpinałem pojedynczo i opisywany przed momentem sposób na muzykę co prawda nie aż tak zdecydowany, ale w mniejszym stopniu słychać było już z jednym z nich. I tak naprawdę gdyby ktoś potrzebował jedynie delikatnej korekty brzmienia w tym kierunku, można byłoby na tym pozostać. Jednak gdy do zaopiniowania dostałem dwa, nie było wyjścia i po sesji z jedną sztuką, przyszedł czas na dwóch francuskich muszkieterów w torze. Efekt? Spokojnie, żadnych niechcianych artefaktów. Owszem, przekaz podryfował w jeszcze bardziej wyrazistą estetykę malowania świta muzyki, ale w sobie tylko znany sposób nie odchudził go, tylko poprawił kreskę rysującą źródła pozorne i oczyścił tło z wcześniej niby niesłyszalnego, ale jak się finalnie okazało, jednak istniejącego kocyka. Kocyka, bez którego w minimalnej ilości często nie da się słuchać muzyki – jest zwyczajnie zbyt sterylna, jednak w sobie tylko znany sposób tytułowy tandem mimo kilkudniowego procesu testowego umiejętnie stronił od wspomnianego uczucia zmęczenia. Było wyraźnie, ale przy okazji esencjonalnie, dzięki czemu znakomicie wypadała muzyka nie tylko kontemplacyjna pokroju Keitha Jarretta „Still Live”, ale również rockowa spod znaku Motörhead „1916”. I jedna i druga czerpały z estetyki grania kabli Esprita pełnymi garściami, z tym, że jazz znakomicie pokazywał bardzo istotne dla pokazania kunsztu gry artystów wibracje najcichszej nuty, a występ buntowników dzięki czystości prezentacji i otrzymaniu energetycznego drive’u nie zlewał się w jedną niestrawną papkę. I gdy pierwszy album jest w stanie ciekawie pokazać zdecydowana większość nawet średnio zestawionych konfiguracji sprzętowych, to już z panami rockmenami nie jest tak łatwo. Owszem, przekaz musi być pozbawiony kocyka, bo zabije urok tego typu muzyki, ale przy okazji nie może być zbyt lekki tudzież rozlazły. I takiemu stanowi rzeczy bez problemu sprostały testowane druty. Pozwoliły pokazać pazur słuchanego materiału bez bolesnego przerysowania. A wszystko dzięki wyartykułowanym na samym początku zaletom typu: dobra kreska rysująca źródła pozorne i zebrana w sobie, odpowiednio osadzona w wektorze masy, krągła energia dźwięku. Jak pisałem, bliski temu stan uzyskałem już przy użyciu jednego kabla, ale ku mojemu zaskoczeniu podwojenie składu trójkolorowej drużyny nie tylko nic nie popsuło, ale w wielu przypadkach dodatkowo podkręciło istotne dla danego nurtu muzycznego aspekty. A to nie jest takie oczywiste, żeby nie powiedzieć rzadko spotykane.
Gdzie widziałbym naszych bohaterów? Otóż wszędzie tam, gdzie istnieje potrzeba kontrolowanego wykonturowania przekazu. Ale nie tylko. Mianowicie chodzi o to, że cyfrowe kable Esprita fajnie sprawdzają się nawet w systemach dobrze radzących sobie z wyrazistością prezentacji. Tak, podkręcają aspekty bezpośredniości, jednak nie przekraczają cienkiej linii agresywności. Wiem, bo opisuję mój przypadek, co chyba jasno pokazuje, że coś jest na rzeczy. Zatem, czy to kable uniwersalne? Naturalnie nie, gdyż w momencie problemów zastanego zestawu z konsensusem pomiędzy esencjonalnością i wyrazistością projekcji muzyki brutalnie to pokażą. Czy jeśli już się na nie zdecydujemy, zawsze należy stosować obydwa? Jak pisałem, nie ma przymusu, gdyż już jeden pokazuje klasę. Czy wystarczającą, to już zależeć będzie od konkretnych przypadków. Jedno jest jednak pewne, kable Esprit Audio Ethernet i USB z serii Aura to fajna propozycja ożywiająca zastany konglomerat audio.
Jacek Pazio
System wykorzystywany w teście:
– transport: CEC TL 0 3.0
– streamer: Lumin U2 Mini + switch Silent Angel Bonn N8
– przetwornik cyfrowo/analogowy: dCS Vivaldi DAC 2.0
– zegar wzorcowy: Mutec REF 10 SE-120
– reclocker: Mutec MC-3+USB
– Shunyata Research Omega Clock
– Shunyata Sigma V2 NR
Przedwzmacniacz liniowy: Gryphon Audio Pandora
Końcówka mocy: Gryphon Audio APEX Stereo
Kolumny: Gauder Akustik Berlina RC-11 Black Edition
Kable głośnikowe: Furutech Nanoflux-NCF Speaker Cable
IC RCA: Hijiri Million „Kiwami”, Vermouth Audio Reference
XLR: Hijiri Milion „Kiwami”, Furutech DAS-4.1
IC cyfrowy: Hijiri HDG-X Milion
Kabel LAN: NxLT LAN FLAME
Kable zasilające: Hijiri Takumi Maestro, Furutech Project-V1, Furutech NanoFlux NCF, Furutech DPS-4.1 + FI-E50 NCF(R)/ FI-50(R), Hijiri Nagomi, Vermouth Audio Reference Power Cord, Acrolink 8N-PC8100 Performante, Synergistic Research Galileo SX AC
Stolik: BASE AUDIO 2
Akcesoria:
– bezpieczniki: Quantum Science Audio Red, Synergistic Research Orange
– antywibracyjne: Harmonix TU 505EX MK II, Stillpoints ULTRA MINI
– platforma antywibracyjna SOLID TECH
– zasilające: Harmonix AC Enacom Improved for 100-240V
– listwa sieciowa: POWER BASE HIGH END, FURUTECH e-TP80 ES NCF
– panele akustyczne Artnovion
Tor analogowy:
– gramofon – Clearaudio Concept
– wkładka Dynavector DV20X2H
– przedwzmacniacz gramofonowy RCM Sensor 2 mk II
– docisk płyty DS Audio ES-001
– magnetofon szpulowy Studer A80
Dystrybucja: Audio-Mix
Producent: Esprit
Ceny
Esprit Audio Aura Ethernet: 6 199 PLN / 1,2m
Esprit Audio Aura USB: 6 999 PLN / 1m; 7 999 PLN / 1,5m; 9 199 PLN / 3m
Jak widać na poniższych zdjęciach wakacje sprzyjają premierom – jeszcze nie zdążył się nimi pochwalić sam producent a my już zaczynamy je wygrzewać. Panie i Panowie oto prosto z Bali Vermöuth Audio Reference USB & Phono Cables.
cdn. …
Patrząc na nasze ostatnie publikacje wierni czytelnicy mogli dojść do wniosku, że najwidoczniej początkowe ciągoty do przysłowiowego wsadzania kija w mrowisko, uległy widocznemu stępieniu a kontrowersyjne, wywołujące burzliwe dyskusje, tematy zastąpił „bezpieczny” mainstream. Proszę się jednak nie martwić. Z nami wszystko jest OK a chwile przerwy w drażnieniu „śpiącego misia” upłynęły nam bynajmniej nie na błogim lenistwie a kompletowaniu odpowiedniego wsadu. Za swoistą zapowiedź niniejszego testu można bowiem uznać zeszłotygodniową relację z inauguracji cyklu „Odsłuchów z Lampizatorem”, podczas której Łukasz Fikus empirycznie udowodnił, iż sygnał DSD jest … na wskroś analogowy. Co za tym idzie wypadałoby nieco zrewidować kategoryzację przewodów zazwyczaj stosowanych do takowych transmisji a tym samym przejść do porządku dziennego nad ich oczywistym wpływem na finalne brzmienie naszych systemów. Do powyższego tematu podeszliśmy jednak nieco szerzej, gdyż poza dość logicznym sięgnięciem po przewody USB w kręgu naszych zainteresowań znalazły się również nieco po macoszemu traktowane przez prasę branżową łączówki ethernetowe. Tak, tak, ethernetowe, lecz nie pod postacią podstawowej, zalegającej na podłogach marketów budowlanych w kilometrowych szpulach, skrętki, lecz dedykowanych zastosowaniom audio, dopieszczonym do granic, a czasem i poza nimi, przyzwoitości z niezwykłą dbałością fabrycznie zaterminowanych modeli. Ponadto nie będzie to jednorazowy wybryk z naszej strony, lecz swoisty początek kolejnej sagi biorącej pod lupę mniej, bądź bardziej egzotyczne konstrukcje. Na pierwszy ogień postanowiliśmy jednak wziąć na warsztat rodzime specjały i tym oto sposobem w naszej redakcji zagościły sygnowane przez gorlicką Audiomica Laboratory topowe Anort Consequence i Pebble Consequence.
Jak się łatwo domyślić po samym wyglądzie i utwierdzić w przekonaniu nawet po dość pobieżnym pierwszym kontakcie organoleptycznym Anort nie jest ordynarną „skrętką” lecz potrójnie ekranowanym przewodem Ethernet najwyższej kategorii 8.2 / class II. Zanim jednak omówię ekranowanie uważam, iż warto zerknąć nieco głębiej, czyli przyjrzeć się samym przewodom, których budowa opiera się na ośmiu żyłach solid-core 0,70 mm / 0,38 mm² wykonanych z miedzi OCC 7N, zgrupowanych w czterech parach i ułożonych wg. firmowej geometrii. Jeśli zaś chodzi o wspomniane ekranowanie, to jest ono potrójne i składa się z plecionki miedzianej, oraz dwóch warstw folii – jednej aluminiowej, a drugiej metalizowanej. Zewnętrza izolacja antystatyczna produkcji Acoustic Points ma perłowo biały odcień z szarymi refleksami, przy czym odcinki tuż przy wtykach (za mufami elektrostatycznymi) są ciemniejsze – o tytanowo – grafitowym umaszczeniu, nieco cieńsze i bardziej wiotkie, co niezaprzeczalnie ułatwia ich aplikację. I nie są to tylko czcze mrzonki, lecz najprawdziwsza prawda, gdyż Anort, pomimo całego swojego dostojeństwa i masywności okazał się łatwiejszy w aplikacji od moich dyżurnych Neytonów, które choć nie odbiegają przekrojem od standardowej skrętki są jednak dość sprężyste i niezbyt ochoczo się układają. I w tym momencie dochodzimy do istnej biżuterii, czyli konfekcji, której w tym wydaniu reprezentują wtyki RJ45 Telegärtner ze złoconymi pinami.
Równie okazale prezentuje się Pebble Consequence zbudowany z czterech oddzielnie ekranowanych i spiralnie skręconych wiązek, z których każda zawiera trzy równoległe żyły. Taka konstrukcja eliminuje wzajemne indukowanie się prądów przez pola magnetyczne sąsiednich przewodów. Zastosowany został również unikalny izolator FEP o dużej gęstości. Każda z czterech wiązek jest indywidualnie chroniona przed polami elektromagnetycznymi ekranem z folii aluminiowej o 100% pokryciu. Z wielką troską potraktowano również nie zawsze brane podczas projektowania zagadnienie, czyli wiotkość a dokładnie podatność przewodu na układanie. O ile bowiem w przypadku „konwencjonalnych” przewodów dedykowanym stacjonarnym systemom audio temat jest dość znany i okiełznany, bądź nawet sami użytkownicy pamiętają by zostawić przynajmniej pół metra na tzw. kabelkologię, to przy dość ograniczonej przestrzeni nabiurkowej już tak różowo nie jest. Dlatego też pomiędzy miedziane żyły wpleciono tekstylne rdzenie. Najwyższej jakości wtyki USB są oczywiście rodowane, a prawdziwą wisienką na torcie jest to, że są one wykonywane przez Audiomicę na drodze wydruku 3D.
Oba przewody dostarczane są w firmowych, przepięknie wykonanych, wyściełanych gąbką drewnianych szkatułkach, a wraz z nimi nabywcy otrzymują stosowny, potwierdzający oryginalność certyfikat. Na czas podróży ich elektrostatyczne mufy TFSS dodatkowo zabezpieczane są siateczkami z tworzywa sztucznego zapobiegającymi ewentualnym otarciom i zarysowaniom. Jednym słowem nie tyle luksus, co poszanowanie dla Klienta mamy zagwarantowane już od samego progu. I jeszcze jedno, czyli zagadnienie kierunkowości, która w przypadku Anorta zależy niejako od inwencji użytkownika, za to w Pebble od umiejscowienia samego przewodu. O co chodzi? Otóż, gdy wepniemy Pebble pomiędzy dysk a streamer, to wspomniana mufa, czyli filtr TFSS znajdzie się od strony odbiornika, czyli streamera, jeśli natomiast Pebble znajdzie się pomiędzy streamerem a DACiem, to ów filtr będzie po stronie źródła. Wspominam o tym z dość oczywistych względów, czyli obserwacji nausznych poczynionych podczas testów Anorta, którego można wpinać i tak i tak, a co za tym idzie sprawdzić, jaka opcja bardziej nam pasuje. Mi osobiście zdecydowanie bardziej przypadło do gustu umiejscowienie mufy tuż przy odbiorniku sygnału a jakie były ku temu powody, to już wyjaśnię w kolejnym akapicie.
Z serią Consequence Audiomici spotykamy się już po raz … czwarty. Do tej pory mieliśmy bowiem okazję gościć we własnych systemach interkonekty Pearl wraz z głośnikowymi Miamen, dedykowany gramofonom interkonekt Thasso, oraz zasilające Allbit, więc pewne cechy zarówno wyglądu, jak i brzmienia zaczynamy traktować jako oczywistą oczywistość i początkowo nie zwracaliśmy na nie najmniejszej uwagi, bo i po co, skoro spodziewaliśmy się ich a one tam po prostu były. Zanim jednak niniejszy tekst ujrzał światło dzienne zreflektowaliśmy się, iż to, co jasne i oczywiste dla nas, wcale takie być nie musi dla czytelników, którzy po raz pierwszy mają przyjemność z gorlickimi drutami. Dlatego też od razu na wstępie poinformuję iż choć Audiomici mają wybitnie rodzimy rodowód, to odkąd pamiętam wykazywały zaskakująco dużo cech brzmieniowych utożsamianych z wyrobami zza wielkiej wody. Mowa tu o oczywistym iście hollywoodzkim rozmachu, swobodzie, potędze i pewnej wielce przyjemnej w odbiorze odrobinie słodyczy sprawiającej, że to co słyszymy staje się nieco piękniejsze, aniżeli sądziliśmy do tej pory. Mocno generalizując i upraszczając przekaz można lapidarnie określić topową linię produktów wchodzących w skład rodziny Consequence jako grającą „dużym dźwiękiem”, lub jak kto woli „po amerykańsku”. Jest tylko jedno „ale”. Otóż wszystkie powyższe cechy gorlickiej szkoły brzmienia określaliśmy na podstawie „analogowej” części oferty a tymczasem przedmiotem niniejszego testu są przewody umownie uznawane za cyfrowe. Czemu umownie, nie będę po raz kolejny wyjaśniał, gdyż uczyniłem to już we wstępniaku, więc osoby, które świadomie, bądź nie, odpuściły sobie tę część mojej radosnej paplaniny o ewentualne nadrobienie zaległości. Nie chodzi mi bynajmniej w tym momencie o nawet najmniejszą złośliwość, tylko proszę mi uwierzyć na słowo – mając świadomość tego, co tak naprawdę potrafią owe przewody przesyłać powinno być Wam łatwiej przyjąć do wiadomości takie a nie inne rezultaty odsłuchów. Tylko tyle i aż tyle.
No to zacznijmy część właściwą, czyli bardziej szczegółową analizę obu przypadków. Na początek od razu zagram z Państwem w otwarte karty i powiem, iż pojawienie się Anorta pomiędzy NAS-em a routerem, bądź między routerem a streamerami było co najwyżej … ledwo zauważalne. Niby było nieco bardziej rozdzielczo a tło bardziej zaczernione, ale zmiany spokojnie można było uznać za wpływ autosugestii i chęci udowodnienia samemu sobie, że dobrze zainwestowaliśmy bądź co bądź poważną kwotę. Całe szczęście sytuacja poprawiła się, gdy oprócz Anorta pojawiła się druga, równie wysokiej klasy łączówka ethernetowa a tym samym cały tor NAS – router – streamer został odpowiednio okablowany. Problem w tym, że takie rozwiązanie to niestety dodatkowe koszty a jeśli chcielibyśmy pozostać w kręgu Conseqence’ów to robi się cytując klasyka „jakby luksusowo”. Warto mieć jednak świadomość, iż jeśli tylko mamy zamiar na poważnie wejść w pliki, to taką sytuacją można bardzo łatwo uprościć eliminując jeden z elementów powyższej układanki, decydując się na połączenie bezpośrednie, czyli serwer plików – streamer/transport. Opcję taką bowiem nie tylko oferuje, ale i wręcz zaleca np. Fidata w swoim HFAS1-XS20U, czy równie ciekawe serwery Melco. W takim wypadku router ląduje niejako poza torem audio i o jego ewentualnym wpływie będziemy mogli mówić jedynie w przypadku, gdy zamiast zgromadzonych na dyskach ww. serwerów plików zdecydujemy się na dobrodziejstwa serwisów streamingowych. Pech jednak chciał, iż z powodu nie tyle przeciwności losu, co zagadnień czysto logistycznych i stale rosnącego popytu na powyższe urządzenia na czas testu nie udało mi się takowego pozyskać. Jak się jednak okazało nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, gdyż korzystając z gościnności warszawskiego salonu Nautilusa urządziliśmy sobie nad wyraz intensywną sesję odsłuchową z wykorzystaniem referencyjnego, dzielonego źródła Accuphase DP-950 / DC-950, które równie dobrze, co z płytami CD radzi sobie również z SACD a do komunikacji między transportem a DAC-iem wykorzystuje magistralę HS-Link opartą, dziwnym zbiegiem okoliczności, na … połączeniu przewodem ethernetowym.
No to jesteśmy w domu, znaczy się nie tyle w domu, ale mamy system, na którym słychać nie tylko ile warstw lakieru zostało położonych na obudowie fortepianu, ale które z nich polerowane były w prawą, a które w lewą stronę. Ok, żarty żartami, ale przed Avantgarde’ami Trio w torze niewiele, nawet najmniejszych niuansów, ma szansę się ukryć, chociaż trzeba byłoby mieć naprawdę poważne problemy natury laryngologicznej, by faktu pojawienia się w torze Anorta nie odnotować. Z mufą od strony napędu dźwięk był nad wyraz spektakularny, potężny i wgniatający w fotel, jednak już po chwili jasnym stało się, że ilość stawiana jest ponad może nie tyle jakość, co niuanse i detale, więc o ile do koncertowego łojenia i dość prostego popu trudno wyobrazić sobie coś lepszego, to już przy nieco bardziej wyrafinowanym repertuarze może już nie być tak różowo. Choć z drugiej strony … przy takiej konfiguracji można było bez większego żalu zrezygnować z pary SHORT BASSHORN-ów i to nawet przy tak lubiącym nisko zejść albumie jak „Elephants on Acid” Cypress Hill, czy odzywających się na „Bryllupsmarsj” z „Kristin Lavransdatter” Arilda Andersena potężnych, wręcz monumentalnych, kościelnych organach.
Zmiana orientacji przewodu pokazała jego drugie, zdecydowanie bardziej uniwersalne oblicze. Oprócz wolumenu i potęgi pojawiła się bowiem sięgająca hen w głąb sceny gradacja planów, aura otaczająca poszczególne instrumenty stała się faktem a i akustyka pomieszczeń w jakich dokonywano nagrań zyskała pełnoprawne miejsce w spektaklu. Warto również wspomnieć o niezwykle przyjemnym dla ucha wypełnieniu soczystą tkanką konturów, które z kolei kreślone były zdecydowaną, mocna kreską przez co o stabilności źródeł pozornych na scenie można było wypowiadać się wyłącznie w superlatywach.
Z Pebble Consequence aż takich przejść nie miałem, gdyż kombinowania z jego kierunkowością, poza tą wynikającą z jego umiejscowienia w torze, nie było. Ponadto, tak prawdę mówiąc jego wpływ najbardziej zauważalny był głównie pomiędzy streamerem / transportem plików i DAC-em i to właśnie w takiej konfiguracji najczęściej u mnie gościł. W dodatku miałem to szczęście, iż z przewodów Audiomici mogłem spokojnie korzystać przez blisko dwa miesiące, więc przez ten czas nie tylko zdążyły się spokojnie wygrzać, lecz również sprawdzić w nad wyraz zróżnicowanym towarzystwie. Grały zatem zarówno z niedawno testowanym Auraliciem ARIES G1, jak i pachnącym jeszcze fabryką Luminem U1 Mini, oraz nie mnie intrygującym i zarazem wszystkomającym Naimem Uniti Nova (recenzje wkrótce) i za każdym razem pokazywał się od jak najlepszej strony. Było to bowiem wielce udane połączenie dynamiki i firmowego rozmachu z przyjemnym dosaurowaniem przekazu i równie wysokich lotów rozdzielczością. Co ważne trudno byłoby mu zarzucić jakiekolwiek znamiona zbytniej narowistości, czy ponadnormatywnej analityczności. To był pełnokrwisty członek rodu Consequence’ów idealnie wpisujący się w firmową estetykę grania.
Niezwykle trudna do zaszufladkowania pierwsza solowa płyta Toma Morello „The Atlas Underground” może i nigdy nie zostanie zaliczona do pozycji stricte audiofilskich, ale proszę ją tylko odpowiednio głośno odtworzyć a będą Państwo wiedzieli czy i gdzie Wasz system cierpi na niedobory motoryki i ewentualnie traci kontrolę nad najniższymi tonami, bo to, co pojawia się u Toma na krążku potrafi wprawić w zadyszkę niejedną high-endową legendę. Jeśli jednak ktoś obawiałby się, że topowa Audiomica ma tendencję do zbytniego hołdowania zbytniej potędze brzmienia, to czym prędzej spieszę z wyjaśnieniem, iż to nie chodzi o sztuczne podkręcanie spektakularności, gdzie jej tak naprawdę nie ma, a jedynie o brak limitacji takowej, gdy jej obecność wydaje się konieczna. Dlatego też wszystkim niezdecydowanym gorąco polecam blisko czterogodzinny maraton z przepięknym symfonicznym wydaniem „The Lord Of The Rings: The Return Of The King – The Complete Recordings” Howarda Shore’a, gdzie znajdziecie Państwo nie tylko potężne orkiestrowe tutti i równie imponujące partie chóralne, lecz również delikatne, prowadzone niemalże na granicy słyszalności, pasaże i równie eteryczne popisy solistów (m.in. zjawiskową Renée Fleming). Podobnie jest z oddaniem barw i gabarytów reprodukowanego instrumentarium, które jest po prostu możliwe bliskie rzeczywistości bez tendencji czy to zbytniego ochładzania, ocieplania, powiększania, czy pomniejszania a wspomniany imponujący wolumen nie jest pochodną dość oszukańczego powiększania źródeł pozornych, lecz jedynie zdolności polskiego przewodu do rozmieszczenia poszczególnych muzyków w takiej odległości, że nikt nikomu nie wchodzi na głowę i to niezależnie, czy mówimy o jazzowym trio, czy o wielkiej orkiestrze.
Jak sami Państwo widzicie, oba tytułowe przewody nie dość, że idą ramię w ramie jeśli chodzi o podejście do tematu dynamiki i szeroko pojętej swobody grania, to z równą atencją potrafią skupić się na pozornie nieistotnych, lecz tak naprawdę tworzących atmosferę nagrań niuansach. Jeśli zaś chodzi o kwestię wyboru pomiędzy Annortem a Pebble, to … takowej nie ma gdyż obie łączówki mają swoje jasno przypisane role i jedna drugiej nie wchodzi w paradę a że niejako pry okazji świetnie się ze sobą zgrywają, to już zasługa ich konstruktor, który wielokrotnie podkreślał, że właśnie po to w każdej linii swoich produktów oferuje pełne spektrum przewodów, by bez najmniejszego problemu można było nawet nad wyraz rozbudowany system okablować nimi od przysłowiowego gniazdka w ścianie po terminale głośników.
Marcin Olszewski
System wykorzystany podczas testu:
– CD/DAC: Ayon CD-35 (Preamp + Signature)
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi + JPLAY; Auralic ARIES G1; Lumin U1 Mini
– All’in’One: Naim Uniti Nova
– Selektor źródeł cyfrowych: Audio Authority 1177
– Gramofon: Kuzma Stabi S + Kuzma Stogi + Shelter 201
– Przedwzmacniacz gramofonowy: Tellurium Q Iridium MM/MC Phono Pre Amp
– Końcówka mocy: Bryston 4B³
– Kolumny: Gauder Akustik Arcona 80 + spike extenders
– IC RCA: Tellurium Q Silver Diamond
– IC XLR: LessLoss Anchorwave; Organic Audio; Amare Musica
– IC cyfrowe: Fadel art DigiLitz; Harmonic Technology Cyberlink Copper; Apogee Wyde Eye; Monster Cable Interlink LightSpeed 200
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver; Audiomica Laboratory Pebble Consequence USB
– Kable głośnikowe: Organic Audio; Signal Projects Hydra
– Kable zasilające: Furutech FP-3TS762 / FI-28R / FI-E38R; Organic Audio Power; Acoustic Zen Gargantua II; Furutech Nanoflux Power NCF
– Listwa: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Gniazdo zasilające ścienne: Furutech FT-SWS(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+; Audiomica Laboratory Anort Consequence
– Stolik: Rogoz Audio 4SM3
– Akcesoria: Sevenrods Dust-caps; Furutech CF-080 Damping Ring; Albat Revolution Loudspeaker Chips
Producent: Audiomica Laboratory
Ceny:
Anort Consequence Ethernet: 2300 € / 2m, 2700 € / 3m + 400 € za każdy dodatkowy metr
Opcje: 150 € DFSS Filtr, 250 € DFSS Filtr + Smart Couplers, 350 € TFSS Filtr + Smart Couplers
Pebble Consequence USB: 1050 € / 2 m, 1250 € / 3 m + 200 € za każdy dodatkowy metr
Opcje: 150 € DFSS Filtr, 250 € DFSS Filtr + Smart Couplers, 350 € TFSS Filtr + Smart Couplers
Dane techniczne:
Anort Consequence
Przewodnik: Miedź OCC N7 solid-core
Budowa: 8 x 0,70mm/0,38mm2
Średnica przewodu: ~ 8,2mm
Ekran 1: plecionka miedziana o 90% pokryciu
Ekran 2: folia aluminiowa o 100% pokryciu
Ekran 3: folia metalizowana o 100% pokryciu
Wtyki: RJ45 (ze złoconymi pinami)
Filtry: DFSS, TFSS
Pebble Consequence
Przewodnik: Miedź OCC N7
Budowa: 4×0,64mm/0,32mm2
Średnica przewodu:~ 9,6mm
Ekran: folia aluminiowa o 100% pokryciu
Rdzeń rozdzelający: Textile Fiber
Wtyki: USB A/B, rodowane
Filtry (conditioner): DFSS, TFSS
Najnowsze komentarze